Normaal

Tags

10.10, Avek, Dansen, Dood, Flamenco, Friesland, Geboorte, Hanneke, Icarus, Ine, Martine, Overlijden, Wyns

Vijftien jaar.

Ik begin met een filmpje. Echt mooi en ja … het duurt ruim acht minuten.

 

Waarschijnlijk zal het woord ‘normaal‘ in de top 20 staan van meest gebruikte woorden in 2020. Al dan niet in combinatie met ‘het nieuwe normaal’. Net als ‘koffiedik’, ‘online’, ‘Zoom’ en ‘anderhalve meter’. Als je in het begin van dit jaar aan een gemiddelde Nederlander had gevraagd waar hij (zij) aan moet denken bij het woord ‘normaal’ dan had je vast heel vaak het antwoord ‘Achterhoekse boerenrock en Bennie Jolink’ als antwoord gekregen.

In mijn dierbare, privé-herinneringen refereert het woord ‘normaal’ altijd aan flamenco. Nu begrijp je al enigszins waarom ik het bovenstaand filmpje heb geplaatst. Maar natuurlijk moet ik nog wat meer uitleg geven. Ik zal het proberen.

Het is vandaag precies vijftien jaar geleden dat (mijn / onze) Ine is overleden. Jaarlijks plaats ik hier – op deze 29 juni – een stukje waarin ik stilsta bij deze dag. De meest bijzondere dag van het jaar. Lees er mijn stukjes maar eens op na. Klik HIER. Met als trieste dieptepunt het overlijden van Ine in 2005 en het hoogtepunt is natuurlijk de geboorte van Icarus, mijn vierde kleinkind in 2014. Niet alleen is de dag dezelfde, het uur en de minuut: 10.10 (*) zijn ook gelijk.

Nu terug naar ‘normaal’. Op dit weblog kun je vaak iets lezen over de moeder van mijn kinderen. Ook af en toe een foto van haar. Vandaag wilde ik het een tikkeltje anders doen. Eén van de zaken die ze geweldig vond was: ‘flamenco’. Als docente op de ‘Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie’ (AVEK) in Leeuwarden organiseerde zij een flamenco-cursus voor studenten en andere geïnteresseerden. Ik denk in 1988 – misschien een jaartje later. Zij engageerde voor twee of drie weekenden een Spaans dansechtpaar (uit Utrecht). Hij was de docent (en danser) en zijn vrouw de danseres. Ine kocht nieuwe dansschoenen en een fantastische zwarte rok. Spaanser kon het bijna niet. Voor het eerst op flamenco-les. Volgens mij deden ook Hanneke en Martine mee.

Wij woonden toen nog in Wyns. Toen ze de eerste avond thuiskwam was ik uiteraard benieuwd naar haar verhalen. Ze zakte onmiddellijk na thuiskomst door haar figuurlijke hoeven. Moe, gebroken en lyrisch in dezelfde euforie en ze riep … ‘normaal’. Ik begreep er niets van. “Wat bedoel je met normaal?” was dus ook mijn vraag. Ze deed het voor. Ze had de dansschoenen en de zwarte rok nog aan. Wij hadden een houten vloer. Ze ging staan en schreeuwde: “Normaal !!!” … vervolgens ging haar rug in standje: super hol en ver overstrekt en stampte ze op de vloer. Kin omhoog en ze klapte met de achterkant van haar rechterhand in de palm van haar linkerhand – ietsjes hoger dan haar hoofd. Dertig, veertig seconden Spanje in Fryslân.

Wat bleek? De flamenco-leraar gebruikte het woord ‘normaal’ om de haverklap voor een lichaamshouding (holle rug) die verre van normaal was voor dansers (m/v) die niet uit Andalusia komen. ‘Normaal’ als een soort: ‘Klaar voor de start’. Lachen dus met het woord ‘normaal’. Het werd al heel snel familietaal … zegt één van ons ‘normaal’ dan springen we recht, holle rug, stampen met de voeten, beetje Carmenachtig nepzingen, handen klappen en vijf keer ‘normaal’ roepen. En dan neerstorten en lachen.

Ter herinnering aan Ine Heijs 28 augustus 1951 – 29 juni 2005

(*) Kijk eens naar horloge-reclames. Bijna alle klokken staan op 10.10. Tien over tien. En weet je waarom? De pijlen vormen als het ware een ‘smile’ – een lachend gezicht. Horloges verkopen niet als het twintig over zeven is.

Repertwaar (8)

Tags

A Chorus Line, Astrid Lindgren, Auditie, De Broertjes, De Gebroeders Leeuwenhart, Fryslân, Huis aan de Amstel, Jeugdtheater, Leeuwarden, Lezen, Overlijden, Regisseur, Repertoire, Repertwaar, Requiem, Richard Strauss, Vrienden

Jonatan wist dat ik gauw dood zou gaan. Ik geloof dat iedereen het wist behalve ikzelf. Op school wisten ze het ook, want ik lag maar thuis en deed niets dan hoesten en was ik eigenlijk altijd ziek. Het laatste halfjaar ben ik helemaal niet meer naar school geweest. Alle mevrouwen voor wie mama jurken naait wisten het ook, en toen een van die mevrouwen er met mama over aan het praten was, hoorde ik het toevallig, maar dat was niet de bedoeling. Ze dachten dat ik sliep. Maar ik had alleen mijn ogen dicht. En toen hield ik ze verder ook maar dicht, want ik wilde niet laten zien dat ik die verschrikkelijke woorden gehoord had – dat ik gauw dood zou gaan.

AUditie 

De Broertjes (1990) Jeugdtheater 7+

AUditie – Stichting Broersma

Herken je bovenstaande tekst? Dan heb je waarschijnlijk ‘De Gebroeders Leeuwenhart’ van Astrid Lindgren gelezen of voorgelezen. Het zijn (bijna) de eerste zinnen uit het boek.

In het voorjaar 1990 stierf het dochtertje van (acteur) Rob (en Rita). Nauwelijks één dag oud. Een meer dan verdrietige periode. Rob en zijn gezin waren kort daarvoor naar Stiens verhuisd. Wij naar Bergen op Zoom. Het einde van bijna zes jaar lief en leed delen.

Het plan om samen met Eric en Rob een nieuwe voorstelling te maken was er al. De thematiek en de speelstijl van De Broertjes was aan herziening toe zonder de kracht van hun speelse energie te verliezen. Maar hoe verwerk je kolder met zoiets als rouwverwerking? Geen simpele opgave.

Enkele jaren eerder keken we met veel plezier naar de film: ‘A Chorus Line’ Een kijkje achter de schermen van een dansgezelschap tijdens de audities. Toen was het één plus één en werd het basidee van een nieuwe voorstelling geboren.

Het verhaal in het kort: Een theaterregisseur (Eric) wil een requiem en een herdenkingsbijeenkomst organiseren voor zijn overleden grootmoeder. De dame was een wereldberoemde operazangeres die furore maakte met ‘Letzte Lieder’ van Richard Strauss. Hij zoekt acteurs voor dit requiem dat hij wil uitvoeren op en nabij het graf van zijn oma. Een acteur (Rob) komt naar de auditie. Hij moet de meest idiote en moeilijke opdrachten uitvoeren zoals: ‘Doe drie dingen tegelijkertijd heel goed.’ ‘Doe vier dingen tegelijkertijd – en nu op één been.’ Je begrijpt het al. Lachen – maar de acteur heeft last van deze idioterie. Hij probeert het wel maar eigenlijk heeft hij heel iets anders in zijn hoofd. Iets dat volgens hem wel voldoet aan een requiem. Bijvoorbeeld zijn lievelingsboek: De Gebroeders Leeuwenhart. Hij leest de eerste bladzijde voor. De regisseur gaat – onverwacht over stag – en gaat meteen aan de slag met dit materiaal en deze acteur.

Het stuk speelde in een fraai decor met het publiek aan twee kanten. Op het einde is er alleen nog maar muziek, een brandende kandelaar en een echte tortelduif. La Paloma, de troetel- en artiestennaam van Oma. Tijdens de voorstelling verschuift de sfeer bij het publiek van hilarisch naar doodstil.

Het was een bijzondere repetitieperiode. Ik reisde wekelijks op en neer van Brabant naar Friesland. Het was fijn om Rob en Eric weer vaak te zien en toch was het ook anders dan de vorige producties. Wat is de toekomst van De Broertjes? Komen zij in aanmerking voor gemeentelijke of provinciale subsidies? Is de verschuiving van kolder en meespeeltheater naar een theatrale, thematische voorstelling de moeite waard? Heeft dit toekomst?

Het was mijn laatste samenwerking met Rob en Eric in deze constructie. Ik maakte nog meer voorstellingen met Eric en met Rob, maar niet meer met allebei tegelijkertijd. Ik heb met Eric (de Groot) en Rob (Heiligers) – tot op de dag van vandaag contact. En nog steeds delen we lief en leed … ondanks dat we heel andere wegen zijn ingeslagen.

In de serie: REPERTWAAR

ps. Ik heb later (1993) een hele mooie jeugdtheatervoorstelling gezien van De Gebroeders Leeuwenhart door Het Huis aan de Amstel – vormgeving: Rieks Swarte.

25 jaar

Tags

1958, 1993, Bart, België, Boechout, Familie, Jeugd, Klussen, Legerdienst, Overlijden, Poppenkast, Terschelling, Vissen, Vrienden, Wielrennen

9 oktober 1993. We slapen op een matras in mijn werkkamer. We hebben tijdelijk onze eigen slaapkamer ter beschikking gesteld aan een klasgenote van Catelijne. Zij heeft het even te moeilijk thuis. In samenspraak met Ome Leo – mentor en vertrouwenspersoon van het Gymnasium waar de dames naar school gaan – hebben we voor deze oplossing gekozen.

Waarom schrijf ik dit stukje hierboven? Omdat ik het me zo goed herinner want op diezelfde ochtend belt mijn vader. We zijn al wel wakker maar liggen nog in bed … matras dus. Het is nog vroeg en mijn vader is geen ‘beller’. Het trieste nieuws. Mijn broer is overleden. Niet helemaal onverwacht. 34 jaar is hij geworden. Hij was behoorlijk ziek. Kolere kl#te K. (Hotchkin of Non-Hotchkin) (*) En toch komt zo’n nieuws aan als een donderslag bij heldere hemel … nou ja … bewolkte hemel.  Zijn hart kon het niet meer bolwerken. Je zult begrijpen dat de dagen erna heel anders werden ingevuld dan we dachten. We helpen mijn schoonzusje zoveel we kunnen.

Ik schreef vorige week twee keer over vissen op Terschelling. En daar memoreerde ik al dat ik niet de visser van de familie was maar wel mijn broer. Ik was toen nog niet bezig dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat hij is overleden. Misschien wel in het onderbewuste.

Koen heeft een broertje (23-11-1958)

Onze eerste foto samen. Een maand eerder blies ik twee kaarsjes uit. In de tien dagen dat mijn moeder met onze Bart in ’t ‘moederhuis‘ lag, verhuisden wij van de Frans Segersstraat naar de Welvaartstraat. Daar staat het huis van onze jeugd. Huize Tijl. Ik ben – op een korte tussentijd na – daar blijven wonen tot de zomer van 1979.

Onze Bart. Twee jaar jonger. Dat is tijdens je kinderjaren heel veel. Nou ja … op school dan toch. Thuis is dat anders. Wij deden heel veel samen. Ik moet wel bekennen dat ik bijna altijd de ‘baas’ was. We speelden Batman. Ik uiteraard de held en Bart was Robin. We bouwden kampen (hutten). Ik was de projectleider, mijn broer de uitvoerder. We richtten geheime genootschappen op. BaLuDiKo. Ik was de president, mijn broer de secretaris. De buurjongens waren ‘leden’. Ik vond bij de verhuizing onlangs ons logboek. In het reglement stond onder andere … “Koen is de baas. Als hij er niet is, is Bart de baas.” En nog veel meer uiteraard. Het document is door ons vieren ondertekend met een duimafdruk van bloed. Ik herinner me de ceremonie met naald en kaarsen op onze zolder.

Uiteraard bleef de rolverdeling niet zo. Toch was er altijd een verschil. Ik was eerder wat serieuzer en onze Bart de (onbezonnen) doener. Als vijfjarige knipte hij zijn eigen haar … coupe: diepe happen in het acajou-kleurige haar. Hij was handiger. Tekende graag en goed. We hebben ontzettend veel toneelstukjes en poppenkast-verhalen verzonnen. We typten de scenario’s op de oude typemachine van mijn moeder. Mijn broer maakte de decors. We richtten onze kelder in als Poppentheater KOBA. We vroegen 1 frank entree. We zijn er nooit rijk van geworden maar hadden een onbezorgde jeugd. We speelden met de coureurekes, deden de wielrenners na in onze buurt. We bouwden berglandschappen en speelden uren op de zolder met onze Märklin-treinen. We verzonnen gezelschapspelletjes. Lange zomervakanties – kampeervakanties – eerst in Koksijde, een jaar in Spanje, twee jaar op Texel en vanaf 1967 op Terschelling.

Later gingen we studeren. Ik in Antwerpen en Bart in Hoboken. We deden allebei een lerarenopleiding. Ik Nederlands/Geschiedenis en Bart werd technisch leraar Elektriciteit. Hij besteedde uren aan lesvoorbereidingen met prachtige maquettes. Later stapte hij over naar het bedrijfsleven. In huis moest hij zaken herstellen. Een loshangend deurtje van een kast, een rolluik. Kapotte lampen. Ik deed alsof ik twee linkerhanden had. Ik ‘profiteerde’ van zijn vakmanschap.

We waren allebei zeer actief in ‘De Kring – jeugdvereniging in Boechout. Hij was de gangmaker van jeugdatelier ‘Kakeldoe’ in Vremde. Speelde ‘Koning Tituto’ en werd ‘gehypnotiseerd’  in een van de eerste shows in het chiromeisjes-lokaal. Hij speelde de man in de ‘Ghenouchelicke clute van nu noch’. Ik regisseerde met Suus – de moeder van Bart Peeters – als theatercoach.

Ik werd afgekeurd voor legerdienst – dat ik ondertussen in Friesland woonde heeft zeker meegeholpen. Mijn broer vervulde zijn diensttijd in Duitsland en werd daar de animator / gangmaker van zijn legereenheid. Ik bezocht hem daar één keer samen met zijn verloofde. Later zijn vrouw. Ik was onder de indruk van zijn organisatie-talent. Zijn kameraden droegen hem op handen. Jarenlang heeft hij zich ingespannen voor de plaatselijke volleybalvereniging. Het clubblad, wedstrijdformulieren … ik hoorde het af en toe want ik was ondertussen ‘ver van huis’. Ik woonde in Friesland en had mijn eigen leven en gezin. Hij kocht het huis van onze grootouders en begon aan een heel grote verbouwing.

Hij was – zeker als kind – meer bij de hand dan ik. Ik herinner me Sinterklaas. In Vlaanderen wordt Sinterklaas gevierd met cadeautjes zolang er nog een kind in huis is dat gelooft. Onze Oma verraadde mij dat de facteur Sinterklaas is. Ik was een goedgelovige en erg ontgoocheld. Zowat hetzelfde jaar vertrouwde onze Bart mij toe dat hij wist dat Sinterklaas niet echt was. Maar hij zei dat hij er nog twee jaar in zou blijven geloven anders waren er geen cadeautjes meer – zeker omdat hij eind november jarig was. En hij heeft dat volgehouden.

Nog zo’n voorbeeld. Hij zei altijd ‘kelat’ in plaats van ‘chocolat’. Mijn vader – leraar Nederlands – was dat zo beu dat hij boos werd en mijn broer dwong om ‘chocolat’ te zeggen. Waarop Bart (4 of 5 jaar oud) met zijn mond vol zei: “Ik weet dat ik chocolat moet zeggen maar ik zeg … kelat.” Einde discussie.

Dit stukje is een beetje van de hak op de tak. Herinneringen komen boven. De fotoboeken staan thuis in de kast in Nederland. Hier in Mozambique moet ik het doen met flarden jeugdherinneringen. Onze jongere zus heeft heel andere herinneringen aan onze Bart en dat komt natuurlijk door het grote verschil in leeftijd. Respectievelijk twaalf en veertien jaar.

‘Typisch  Bart’ herken ik vooral in mijn eigen zoon. Jules lijkt fysiek op hem en ook veel van zijn interesses zijn hetzelfde. En hun grenzeloze inzet voor iets waar ze zich toe engageren. Volleybal / Brandweer.

Wat had ik hem graag Mozambique laten zien. En ons huis en tuin. En … zo gaat het in het leven. Niet eerlijk maar Ine zou zeggen … ‘karma’ … en daar laat ik het maar bij. Karma.

(*) Ik heb best een goed geheugen maar de medische en ziekenhuis details van zowel Bart als van Ine heb ik min of meer uitgewist. Controle Alt Delete.

Masterclass van John Lanting

Tags

Cursus, Demonstratie, Ine, John Lanting, Klucht, Masterclass, Mounties, Overlijden, Peter Sharoff, Regie, Theater, Theater van de Lach, Utrecht

Op internet lees ik dat ‘De Koning van de klucht’ is overleden. John Lanting werd 88 jaar. Ik heb heel verschillende herinneringen aan deze acteur / regisseur. Ik heb ooit een regie-workshop / masterclass bij hem gevolgd. Een heel interessante driedaagse. Ik hing aan zijn lippen, net als de andere elf deelnemers. Heel boeiend om hem te horen vertellen over zijn grote passie – theater, meer specifiek: de klucht. En over zijn grote voorbeeld: Peter Sharoff. Een van oorsprong Russische regisseur die furore heeft gemaakt met zijn regies van Tsjechov. (Drie zusters. De Kersentuin. Platanof.) Ik kom zo nog even terug op die masterclass van John Lanting.

John Lanting (1930 – 2018) Foto © Kijkkastsignet

Ik hou helemaal niet van kluchten. Ik ga er bijna nooit heen. Ik heb ze zelf nooit geregisseerd. Wel Tsjechov en Shakespeare. Ik zag ze wel af en toe als beoordelaar / jurylid. De Tros heeft veel kluchten geadapteerd, zoals dat met een chique woord heet. Ik keek af en toe. De Mounties. Theater van de Lach. Jon van Eerd. Nee, niet mij genre.

John Lanting werd ook verguisd. Ik herinner me dat Ine door haar goede vriendin Atie werd gevraagd om mee te komen demonstreren in Utrecht tegen John Lanting en zijn Theater van de Lach. Ergens in de 80’er jaren. Ik was er niet bij maar het ging vast over het vermeende seksisme en lol-broekerij over homo’s en lesbo’s in zijn stukken. Het werd een pittige confrontatie met de politie (of ME). Ze kwam ’s nachts thuis met heel veel verfspatten op regenjas en jeansbroek. Of iets met een waterkanon …

Terug naar de masteclass. John Lanting was een heel serieuze man en hij benaderde een klucht al even serieus. Ik herinner me een aantal van zijn uitgangspunten. Regels – zou je kunnen zeggen. Hij had een heel eigen methode ontwikkeld. Eerst was er heel veel aandacht voor de tekst. “Waarom zegt dit personage deze tekst?” Tekstanalyse alsof het een drama – een tragedie is. “Klucht is drama” herhaalde hij voortdurend. De personages vinden zichzelf absoluut niet grappig. Zij zijn bloedserieus. Het effect op het publiek is uiteraard heel anders. Het moeten volkomen geloofwaardige personages (mensen) zijn die in totaal ongeloofwaardige situaties terecht komen. En dat maakt het grappig. Hij was daar zeer uitgesproken in. Hij repeteert eerst tekst en dan nog eens tekst. Vaak rondom de tafel. En pas als alles duidelijk is, gaat hij de vloer op. En dan gaat het natuurlijk vooral over ritme, timing, enscenering en techniek.

Wij hadden als cursisten twee weken voor aanvang een scene per post ontvangen. Twee A’4tjes. Ik denk uit “Een trouwring mag niet knellen” maar dat weet ik niet meer zeker. En er zat de opdracht bij om deze tekst thuis 10 x luidop voor te lezen als voorbereiding. En een van de twee rollen min of meer van buiten te kennen. Ik leerde de tekst maar las dat hooguit een keer of drie luidop. Hij haalde ons – degenen die dat dus geen 10x hadden gedaan, zoals hij had gevraagd – er feilloos uit. In vier groepjes van drie werkten we aan die scene. Ik zat op de regisseurs-stoel met twee enthousiaste spelers. En John coachte zowel mij als de acteurs. Heel fijn om van een vakman met zoveel ervaring feedback te krijgen. Ik ging heel anders naar zijn werk kijken. Dacht ik …

Op de tweede avond keken we met z’n allen naar de video-registratie van hetzelfde stuk. Ik vond het opnieuw … helemaal niks. Erg ontgoocheld ging ik naar bed. Nee, klucht is niet mijn ding. Ik probeer het woord ‘onderbroekenlol’ te vermijden … maar toch. Zijn werkwijze vond ik top. Het materiaal spreekt me niet aan.

In de loop van de jaren volgde ik ook cursussen en masterclasses bij andere regisseurs. Aram Adriaanse, Dora van der Groen, Dirk Tanghe, Aus Greidanus Sr, Laurens Spoor en anderen. En van allemaal stak ik het nodige op. Heel fijne herinneringen – ook aan John Lanting.

Nieuwe oogst (3)

Tags

Airco, Dood, Familie, Ferry, Grapje, Isabel, Mozambique, Overlijden

Een nieuwe maandag. Tijd voor mijn blog. En tijd dat ik de computer weer wat ordelijker organiseer. Vandaag weer vijf foto’s die ik van het internet – meestal Facebook – heb ‘geplukt’. Met een lach en een traan. U bent gewaarschuwd.

Het is warm. We hebben wat gespaard. Dus … laten we airco aanschaffen …

De politie waakt over U. De politie komt naar U toe. Zelfs als je op een van de ilha’s woont …

Een houten beeld. Ik vind het mooi. En ik plaats dit ook een klein beetje ter nagedachtenis van Izaurinha. Een nichtje van Isabel dat vorige week is overleden. In de bloei van haar leven. Volgende week zou ze dertig worden. Heel onverwacht. Ze was 7,5 maand zwanger en toen ging er ineens een hele boel mis. Tragisch en verdrietig. (*)

In dit wijkje mag je geen overval plegen. U bent gewaarschuwd.

(*) Ik weet dat zo’n bericht over het overlijden van een nichtje tussen de grapjes waarschijnlijk als schokkend kan overkomen. Excuses daarvoor. En toch past het ook in een soort begrafenis ritueel. Ik leg het uit. Tijdens de begrafenis of crematie is er een vanzelfsprekende, eerbiedige aandacht. We staan stil bij het leven en het overlijden. We condoleren de naaste familie en vrienden. We sluiten aan als we zijn uitgenodigd voor ‘de koffie‘. Ook daar beginnen we ingetogen. Als later de meeste mensen zijn vertrokken wordt het gezelliger. Is dat een fout woord? Nee, ik denk het niet. Vaak ontmoet je dan weer familie die je al lang niet hebt gezien of gesproken. Oude verhalen worden opgerakeld. Plannen om elkaar wat vaker te zien worden gesmeed.

En dat is hier in Mozambique niet anders. Een grote verslagenheid op het kerkhof. Ik schat wel vijfhonderd aanwezigen. Daarna bijna driehonderd mensen die afzakken naar het erf van de familie. Eerst een paar gebeden en dan wordt er gegeten. En een paar uur later wordt er ook gedronken. Het simpele principe van … het leven gaat verder.

In de serie NIEUWE OOGST

Vijftig jaar geleden

Tags

Boechout, Camping Tante Doortje, Familie, Overlijden, Terschelling

Wie weet nog wat hij precies vijftig jaar geleden deed? Op 6 augustus 1967. Waarschijnlijk zal (bijna) iedereen die deze vraag leest, ontkennend moeten antwoorden. Ik weet nog veel van die dag. Natuurlijk omdat dit een gedenkwaardige dag is in mijn leven. Ik vertel wat meer onder de foto.

Mijn familie – voorjaar 1962

Op de bovenste rij: Frans Schyvens, mijn vader. Lutgart De Smedt, mijn moeder. Emilia Claes, mijn bomma. Jules Schyvens, mijn bompa. En voorop Koen Schyvens, ikzelf hehe en Bart Schyvens, mijn broer.

Verdrietig maar waar is het feit dat ik de enige ben die nog in leven is. Jeetje. Zucht. Ik wil het vandaag hebben over mijn Bomma en die dag, precies vijftig jaar geleden.

Wij waren op zomervakantie op Terschelling. We zouden bijna twee maanden wegblijven. Mijn ouders zaten in het onderwijs – dus vakantie van 1 juli tot 1 september. Wij kampeerden op Camping Tante Doortje in Hoorn (Terschelling). Het was onze tweede vakantie op Terschelling. Ik herinner me onze bruine bungalowtent. Links en rechts een slaapcabine en achteraan een uitbouwtje dat als keuken dienst deed. Het was een zeer eenvoudige camping. Twee houten hokjes die dienst deden als toilet en volgens mij was er toen nog geen douche. Dat deden we onder een pomp met een kan water. We stonden tussen de families Obbens (uit Groningen), Wetsema (uit Groningen), Rodermond (uit Groningen), Dijkstra (uit Franeker) en Elzer (uit Sneek). Op het grote veld stonden de familie Postmus (uit Sneek) en twee families uit Amersfoort. Vaste gasten van de camping en onze zomer-vrienden voor heel veel jaren. Tante Doortje runde de camping. Een weduwe (de eigenaresse) die voor dag en dauw op de fiets naar de camping kwam om vuilnis op te halen en schoon te maken. Ze fietste wijdbeens en droeg altijd rubberlaarzen. Een aardige vrouw waar wij ontzag voor hadden. Onze dagen waren gevuld met spelen, speurtochten, wandelen, vliegeren, mossels plukken, fietsen, kaarten, garnalen vissen, naar het strand, zeekraal plukken, tochtjes met Piet Hek en zijn huifkar naar het Amelandergat. Een geweldige tijd. Tot de morgen van 6 augustus 1967. Tante Doortje kwam aanfietsen tot op het kleine veldje. Op een uur dat zeer ongebruikelijk voor haar was. Ik denk een uur of half tien ’s morgens’. “Schyvens moet meekomen” was haar simpele boodschap. “Er heeft iemand gebeld voor Schyvens en die persoon belt zometeen nog een keer.” Mijn vader ging met haar mee naar het huis van de weduwe Doeksen. Daar hoorde hij een bericht van zijn oudste broer. Hun moeder – mijn bomma – lag plots op sterven. Ze was al lang ziek en bedlegerig. Maar nu was het ernst. Mijn vader kwam terug, vertelde ons het trieste nieuws en we gingen meteen tot actie over. Alles opruimen en zo snel mogelijk inpakken. We kregen veel hulp van mede-kampeerders. De auto werd geladen. De hele camping zwaaide ons uit. Even later stonden we bij de boot op West. Natuurlijk zonder reservering. In die tijd konden amper twaalf tot vijftien auto’s mee met de boot.

Ik herinner me nog heel goed dat mijn vader de mannen van Doeksen (de rederij) om voorrang vroeg. Natuurlijk vertelde hij dat zijn moeder op sterven lag. Een plaats konden ze niet toezeggen. Het werd een uur angstig afwachten en duimen. En het allerlaatste moment mochten we aan boord. Overtocht geregeld. Oef. Daarna volgde de lange terugreis vanuit Harlingen naar Boechout. Er waren toen veel minder snelwegen dan vandaag. We kwamen in de avondschemering aan in de Frans Segherstraat. De auto stopte voor de deur van mijn grootouders. Nonkel Gust kwam naar buiten. Er werden een paar woorden gewisseld en wij (mijn broertje en ik) moesten in de auto blijven zitten. Het wachten duurde uren in mijn verbeelding. Mijn moeder stapte weer in en vertelde ons dat de Bomma was overleden. Een kwartiertje voordat we in Boechout aankwamen. We moesten heel stil zijn en een gebedje opzeggen. We mochten niet naar binnen. Dat mocht wel de volgende dag of twee dagen later. Ik vertel daar een andere keer nog over.

Een dag die gemarkeerd is in mijn kinderbrein en geheugen. Mijn opa (de vader van mijn moeder) stierf in 1964 toen ik bijna acht was. Ook dat herinner ik me maar niet zo helder als het overlijden van de Bomma en onze terugreis uit Terschelling. Vandaag precies 50 jaar geleden.

In de serie: KOEKJESTROMMEL

De eerste foto

Tags

Boechout, Familie, Foto, Herdenken, Lutgart De Smedt, Overlijden, Schrijven, Weblog

Mijn trotse ouders en baby Koen

Herinneren. Herdenken. Hoe doe je dat precies? Het is vandaag precies een jaar geleden dat mijn moeder overleed. Mijn vader overleed in 2010. Ik ben de oudste, de eerstgeborene. Dit is dus de eerste foto van mij en mijn moeder (ouders). Waarschijnlijk een dag na mijn geboorte in het moederhuis – zoals ze dat in Vlaanderen zeggen. Geen thuisbevallingen maar in de veilige omgeving van een ziekenhuis. Na tien dagen mogen moeder en kind naar huis. Dat is tegenwoordig vast anders.

Natuurlijk heb ik veel meer foto’s van ons samen. En van haar alleen. Foto’s in een oud fotoalbum, foto’s van een zorgeloze jeugd in Sint Amands aan de Schelde – totdat de oorlog uitbreekt. En foto’s van onze (Koen, Bart en Lief) zorgeloze jeugd. Mijn moeder vaak met een boek. Of met iets uit haar knutsel-repertoire. Een jaar geleden heb ik uitgebreid over haar leven verteld toen we afscheid van haar namen in Boechout. Samen met familie, vrienden, buren en oud collega’s.

In Mozambique hebben ze nog veel meer tradities – rituele bijeenkomsten rondom het overlijden. Eerst de begrafenis. Dan nogmaals na 8 dagen. Na een jaar. Na vijf jaar. Telkens een bijeenkomst op het kerkhof en daarna in het huis waar de overledene woonde. Wij doen het meer in onze gedachten. Een kaarsje. Een verhaal. In een fotoalbum kijken. Een mail sturen aan mijn zus. Een appje. Van dat soort kleine zaken.  En natuurlijk heb ik ‘de film van vorig jaar’ al een paar keer afgespeeld. In mijn hoofd. Niks mis mee. In al mijn condoleance-kaarten (mails) eindig ik met de woorden: “Blijf over haar (hem) vertellen dan blijft zij (hij) ‘levend’ in onze verhalen.” Dat doe ik graag en met regelmaat en met een warm gevoel.

Ik ben dit weblog ooit begonnen om haar op de hoogte te houden van mijn bezigheden in Afrika. Zij was mij eerste, trouwe lezer en volger. Lezen en schrijven deed zij ook haar hele leven. Ook mijn vader mocht graag ‘cursiefjes’ schrijven. En ingezonden brieven in de krant. Ik doe het op mijn manier. Met de technieken van 2016. Een weblog om te vertellen, te herinneren en soms te gedenken.