Oom agent

Tags

Boetes, KFC, KFC-couple, Maputo, Mozambique, Polícia de trânsito, Politie, Regen, Zuid Afrika

Met enige regelmaat bericht ik over de verkeerspolitie in zuidelijk Afrika. Meestal over de Mozambikaanse polícia de trânsito. Dat doe ik nooit of toch uiterst zelden op een positieve manier. Er is veel verkeerspolitie aanwezig – ’s morgens zijn ze actief met het regelen van het verkeer. Bij drukke kruispunten proberen ze chaos te vermijden. Tot zover het positieve nieuws. Want het moet gezegd zijn dat ook dan – ondanks files – minstens een derde meer aandacht heeft zijn (of haar) telefoontje dan voor het verkeer.

Voor de rest van de dag voeren zij controles uit. Gelukkig altijd op dezelfde plaatsen. Onderaan een helling staan ze met hun radar-controle. Of ergens in de schaduw van een grote boom. Op zo’n grote, doorgaande weg rij je overdag 60 km/u. Dat is de toegestane snelheid. Maar als de weg dan naar beneden gaat dan moet je op de rem want anders volgt er beneden geheid een bekeuring. Heeft dit iets met ‘veiligheid’ te maken? Nauwelijks. Het spekken van de gemeente- of staatskas. Toch betwijfelt iedereen dat laatste. Veel van de geïncasseerde boetes verdwijnen in de zakken van de agent. Of ik dit kan bewijzen? Nee, maar het is wel vreemd dat ze ‘toevallig” geen boekenbonnetje bij zich hebben. Als ze echt niets kunnen vinden wat ik (of anderen) fout heb gedaan volgt toch nog de vraag: “Refresco …” Nee dus want een flesje water of een half blikje cola weigeren ze. “Idiote blanke man” – hoor ik ze dan denken. Hahaha.

Een tijdje geleden was het weer raak. Ik moest stoppen. De agente salueert en vraagt hoe het gaat. Ik antwoord dan vriendelijk dat het goed gaat en wil er aan toevoegen: “Tot nu toe dan toch”. Meestal zeg ik dat maar niet. Vervolgens moet je de autopapieren en je rijbewijs overhandigen. Dan lopen ze met de papieren naar de voorkant van de auto. Daar horen drie papiertjes op de voorruit. Het bewijs dat je de autoverzekering hebt betaald. Het bewijs dat je de jaarlijkse wegenbelasting hebt betaald en tenslotte de radio-tax. Ik zorg ervoor dat alle betalingen op tijd zijn gebeurd. Ik kreeg ooit een bekeuring omdat het verzekerings-papiertje – dat ik wel kon tonen – nog niet was vastgelijmd op de voorruit.

Op vrijdag- en zaterdagnacht is er veel alcohol-controle. Dat vind ik een uitstekende zaak. Dat je soms binnen ten minuten op twee verschillende plaatsen moet blazen is vooral ergerlijk tijdverlies. Ik ben dus fan van alcohol-controle maar ook daar gaat het de politie vaak om ‘wat extra bijverdienen voor de kerst of het suikerfeest’ . Er verdwijnt veel geld in particuliere zakken want met-teveel-drank-op-betrapte chauffeurs zijn uiteraard snel geneigd om wat te ‘schuiven’ … beter dan een grote boete en het tijdelijk verlies van je rijbewijs.

Maar nu dan het goede nieuws. Nou ja … opvallende nieuws.

Verkeerspolitie Baixa, Maputo

Sociale media (Twitter, Facebook, Instagram) puilde uit met bovenstaande foto’s. Afgelopen donderdag regende het pijpenstelen in de Mozambikaanse hoofdstad. Een wolkbreuk in het kwadraat. Al het regenwater dat dan valt in de bovenstad stroomt als kolkende riviertjes naar de benedenstad (Baixa). Normaal zie je GEEN verkeerspolitie als het regent. Zij schuilen in hun auto’s of op hun kantoor. Maar nooit of toch heel zelden zie je ze dan op straat.

Bovenstaande agent bleef op zijn post tijdens het spitsuur – op een druk kruispunt in Baixa. In de stromende regen. Nooit eerder heb ik zoveel lofbetuigingen en complimenten op Facebook gezien. Een overweldigende hoeveel opgestoken duimpjes en hartjes bij deze foto. Ook de middenstand deed een duit in het zakje – inclusief free publicity. Een schoenenzaak gaf hem drie paar nieuwe schoenen. Een kledingzaak gaf een nieuw pak en regenjas cadeau. Hij werd op vrijdagochtend bedolven onder kleine cadeautjes van passerende automobilisten. Ik geloof dat hij ook een medaille heeft gekregen van de gemeente of de vakbond. Enfin … het volslagen tegenovergestelde beeld dan de ‘vervloekte polícia refresco’.

Zo’n grote complimenten-actie op de social media was er ook twee weken geleden toen een man (in Zuid Afrika) zijn verloofde ten huwelijk vroeg in een KFC-restaurant. Dat werd algauw ‘zielig’ gevonden en de bedrijven stonden in de rij om dit koppel een droomhuwelijk te geven. Van gratis eten, een band, limousine vervoer, huwelijksreis, gratis bier, gratis trouwringen  … meer dan dertig bedrijven sloten zich aan. Kortom … free publicity en een blij koppel, nu bekend als het KFC-couple. Klik HIER voor een Engelstalig artikel.

Vlucht het stelen en bedriegen

Tags

10 geboden, Diefstal, Djonase, Hek, Insluiping, Matola, Mozambique, Politie, Pomp, Smartpools, Zwembad

Mijn Vlaamse leeftijdgenoten die hier mee lezen zullen de tekst die ik als titel gebruik – “Vlucht het stelen en bedriegen” – vast herkennen. In Nederland gebruiken ze de zin: “Gij zult niet stelen”. Het zevende gebod van de Tien Geboden. Wel zo duidelijk. Herinneringen ophalen hoe wij de tien geboden moesten opdreunen als een gedicht en hoe wij al de vragen uit de catechismus van buiten moesten leren is echter niet het onderwerp van mijn stukje. Mogelijk een andere keer.

Er is maar weer eens ingebroken bij ons … in Mozambique. Beter gezegd … ingeslopen. Maar de diefstal is wel hemeltergend vervelend en wat doet het er toe of je het  ingebroken of ingeslopen noemt? En dat alweer tijdens mijn afwezigheid. Grrr. Waarschijnlijk iemand die wist van de hoed en de rand. In ons geval … van de pomp en de elektriciteitskast behorende bij de filter-instalatie van ons zwembad.

Ik zie, ik zie … ik zie wat jij niet ziet.

Natuurlijk is het voor degene die deze foto bekijkt moeilijk om te zien wat er niet meer te zien is. De pomp en de schakelkast op het muurtje. Gestolen in de nacht. Deze zaken zijn verbonden met het zwembad. Het filteren van het water en met het semi-automatisch schoonmaken van de wanden en de bodem. Er zit dus niets anders op dan dit verlies te slikken. En nieuwe spullen te kopen. Grrr. En voor jullie het gaan vragen … (inbraak) verzekeringen zijn hier ontzettend duur. Alle verzekeringen trouwens en of je ooit iets kunt claimen blijft de vraag. Dus nee. Niet verzekerd voor diefstal.

O ja. Isabel heeft uiteraard aangifte gedaan bij de politie. En dan volgt het vaste scenario. Ze maken een procesverbaal. Vervolgens zeggen ze dat ze geen geld hebben voor benzine. Dus een sporenonderzoek ter plekke kunnen ze niet uitvoeren. Dus geef je wat geld. Zucht. Ze kijken wat rond en ze arresteren even later een voormalige huishoudelijk hulp waarvan Isabel denkt dat hij … enzovoort. En ze vragen geld om te lunchen. Dat weigert ze (heel terecht). Nog een dag later bellen ze haar om te zeggen dat ze op een dood spoor zitten. Ze vertellen aan de telefoon dat er een bende in de buurt opereert en dat onze diefstal waarschijnlijk daar onderdeel vanuit maakt. Zucht. Geen verdere actie. Zaak is voorlopig gesloten.

En wat bijna iedereen in de buurt zegt, is dat de politie waarschijnlijk onderdeel is van één of andere bende. Al dan niet gespecialiseerd in insluiping en / of diefstal van zwembad-toebehoren. Dat is namelijk nooit in huis maar altijd ergens buiten. Dus relatief veilig voor het gespuis tussen 2 en 4 uur in de nacht.

Wat nu? Nieuwe spullen kopen. En wat dat kost? Mijn vliegticket vorige maand Maputo – Brussel – Maputo was ruim driehonderd euro goedkoper. Hele diepe zucht. Wel beter voor het milieu en de plaatselijke economie … enig cynisme is me niet vreemd.

Smartpools Matola

Een nieuw en beter hek met dubbele sloten monteren op het pomphuisje.

Een steviger hek moet toch enige bescherming bieden. Ja toch?

En ook deze jongens hadden weer een dagje werk – dus inkomen. Het is ze gegund maar deze boer houdt er figuurlijke kiespijn aan over.

Nu moet ik gaan nadenken over camera’s, elektrische omheining bovenop de muren, een blaffende hond, scheermesjes-prikkeldraad, een nachtbewaker.  NEE. NEE. NEE. Alles in mij verzet zich daartegen maar naïviteit kost de burger op de lange duur een gods-vermogen. Kortom … wordt vervolgd. Waarschijnlijk niet op mijn blog maar wel in overwegingen en beslissingen in de nabije toekomst.

En mocht er hier een Mozambikaanse onverlaat meelezen met hulp van Google Translate … er zijn al maatregelen getroffen die ik uiteraard hier niet ga rondbazuinen.

In de serie #04/40

Het verkeer in Mozambique

Tags

Knipperlicht, Lomba, Maputo, Mozambique, My Love, Politie, Portagem, Radar, Verkeer, Xapa

Ik heb er in de loop van al de jaren dat ik blog natuurlijk al vaker over geschreven. Het verkeer. Mijn hemel … dat is wel degelijk een ander verhaal dan rijden in het beschaafde Nederland of België. En dat heeft niets te maken met het LINKS rijden want dat went heel snel. Natuurlijk zijn er ook in Mozambique verkeersreglementen. Maar die worden gemiddeld vijftig keer per dag met voeten getreden. En dan bedoel ik … per weggebruiker. Vijftig keer … nou ja, niet wetenschappelijk vastgesteld. Wel proefondervindelijk als mede-weg-gebruiker.

Maputo – in de file

Waar zal ik eens beginnen? Bij de zoveelste controle gisteravond? Nee, laat maar zitten. Alles was in orde. Als de agente met me was meegereden naar huis had ze minstens twintig bekeuringen kunnen uitschrijven. Eén op drie auto’s heeft ofwel een kapot licht of geen licht of slecht afgestelde lichten. De helft van de auto’s MET licht rijdt met de GROTE lichten aan. Een aaneenschakeling van verblinde momenten is het gevolg. Ik rij dus relatief traag en daardoor word ik langs beide kanten gepasseerd door idiote vrijdagavond-chauffeurs. Meestal op weg van- of naar een kroeg. Zelfs een lijnbus haalde me gisteravond – in een plaatselijke file – aan de verkeerde kant in. Op een tweebaansweg.

Vrachtwagens op de weg

Heel veel files worden veroorzaakt door vrachtwagens. Van- en naar de haven van Maputo. Oude vrachtwagentjes waar zwarte rook uitkomt, grote vrachtauto’s met reuze-aanhangers en alles daar tussenin. De rijstroken zijn overwegend SMAL en daarom rijden de meeste trucks in het midden – gebruikmakend van twee rijstroken. Levensgevaarlijk om ze in te halen. En meerdere malen per week staat er een vrachtwagen met stukken stil op de (snel)weg. Er worden dan – volgens oud gebruik – takken op de weg gelegd ter waarschuwing. Soms met een gevarendriehoek.

Portagem Maputo

En het dagelijks gewriemel bij de tolpoorten lijkt me een bron van hilariteit als je dat vanuit de lucht zou kunnen zien. De auto’s komen van twee rijstroken plots voor een stuk of tien tolpoortjes. Als mieren schiet iedereen alle kanten op. En dan zijn er altijd chauffeurs die het verkeerde poortje kiezen. Dat geeft een groot oponthoud want dan moeten er minstens drie of vier auto’s achteruit manoeuvreren.

Heb ik het al gehad over het twee- en drie-dubbel parkeren / stationeren in de ochtenduren? Ook tijdens de lunch. Iedereen wil perse voor de deur van zijn / haar kantoor worden weggebracht of opgehaald.

Rotondes. Een verhaal apart. Officieel heeft de auto OP de rotonde voorrang maar het invoegende verkeer heeft daar vaak geen boodschap aan. Uitkijken dus.

Xapa My love – Mozambique

Dit is een dagelijks zicht. Openbaar vervoer. Ik doe d’r nog een fotootje bij.

Nog een Xapa My love – Mozambique

Dit is het belangrijkste vervoermiddel vanuit de verder afgelegen wijken. Daar waar geen lijnbussen komen. En waarom ze dit transportmiddel ‘My Love’ noemen moeten de foto’s toch duidelijk maken. Ja toch?

Het verkeer in Maputo

Moet ik herhalen dat er zelden strepen op de weg staan? Er heel veel kuilen zijn? Er nauwelijks straatlantaarns functioneren buiten het centrum? Dat één op de drie chauffeurs ook mobiel belt als ze rijden? En dat het stikt van de verkeersdrempels?

Verkeersdrempel – Lomba

Wat nog meer? Richting aanwijzen … wordt hier niet aan gedaan. Inhalen doe je aan alle kanten. Je houden aan de voorgeschreven snelheid doe je enkel op de plaatsen waar je uit ervaring weet dat er wordt gecontroleerd met radar. En dat is altijd waar de verkeerspolitie in de schaduw kan staan – liefst beneden aan een helling. Dan is de pakkans groter. Sic. En ben je die controle voorbij dan waarschuw je het tegemoet komende verkeer met een lichtsignaal. Dat is het enige moment dat chauffeurs ‘sociaal’ zijn voor hun mede-weg-gebruiker. Verder is het asociaal en lak hebben aan regels en andere chauffeurs.

Ik rij sinds 2010 rond in dit gekkenhuis. Ik heb nog maar één keertje een klein ongelukje gehad. Een klein autootje gaf vol gas na de tolpoortjes en knalde op de achterkant van onze Nissan XTrail. Nauwelijks schade. Bij ons althans. Ik ben even gestopt. Mijn schouders opgehaald want ik had een afspraak en wilde op tijd zijn. De sukkel moest zijn autootje naar de vluchtstrook duwen. Levensgevaarlijk want ook die worden volop gebruikt.

Goed, ik ga me klaarmaken want ik duik zo het verkeer weer in … prettig weekend.

 

In shock

Tags

Bankpas, Diefstal, Mozambique, Politie, Trust, Vertrouwen

Voorlopig heb ik geen woorden. Ik vertel het vandaag met plaatjes. Mogelijk vind ik later wel de juiste toon … nu even niet.

Wat niet, wat wel Plog

Tags

Avocado, Corruptie, Djonase, Isabel, Mango, Mozambique, Politie, Strand, Verkeer, Zon, Zuid Afrika, Zwembad

Nog even en dan hop ik weer van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke. Dat betekent ook van de zomer naar de winter. En als ik de weersvooruitzichten mag geloven wordt dat een grote overgang. Zijn de rayonhoofden al opgeroepen? En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken en te kiezen wat ik achterlaat tot een volgend verblijf in Mozambique. Wat ga ik niet missen daar in de Lage Landen en wat ga ik wel missen? Een klein plogje.

De verkeerspolitie

Altijd maar weer dat gecontroleer van mijn internationale rijbewijs en autopapieren. En dat ik moet uitleggen waarom ik met een Nederlands rijbewijs toch een Mozambikaanse auto kan en mag besturen. Zucht. Soms moet ik blazen. Prima, daar klaag ik niet over. En dan gaan ze muggenziften over een losgelaten sticker. Ik ga dat niet missen.

Aanschuiven

De rijen zijn soms lang in Mozambique. Bij de bank, bij loketten waar je stempels moet halen of zoals op bovenstaande foto bij de grens. Ik ga dat niet missen.

Alweer een ongeluk

Het idiote, onverantwoorde rijgedrag van veelal dronken chauffeurs op vrijdag- en zaterdagnacht. Ik ga dat niet missen.

Bij ons achter

Een foto van bij ons achter in Djonase. Ik heb in de weken dat ik in Mozambique ben niet één keer een trui aangetrokken. Laat staan een vest of een jas. Ik trek enkel een lange broek aan als ik naar een bruiloft of begrafenis ga. Of naar een kantoor van de overheid. Hier zie je een stukje van onze achter-veranda. Misschien een groot woord maar wij zitten hier graag. Net buiten de keuken. We ontbijten er en ook ’s avonds is dit meestal de plek waar we bijpraten over onze dag. Ik ga dat missen.

Onze avocado-boom (en de kleine bbq)

Dit is een detail van de vorige foto. Avocado’s, zomaar in je achtertuin. Ik hoef mijn arm maar uit te steken en ik heb een rijpe vrucht op mijn bord liggen. Het is een groot genot. Sinds ruim een week zijn ze rijp genoeg om te eten. Dat doe ik nu dagelijks. Isabel zal er nog een week of twee, drie mee kunnen doorgaan. De andere boom die je op de vorige foto ziet, is een citroenboom. Daar kunnen we bijna het hele jaar rond citroenen van plukken. In de grote voortuin zijn de mango’s al een paar weken rijp. We hebben twee soorten. Ik kom superlatieven tekort. Hemels-fruit. Binnenkort eten we ook atta, bananen en tangurine uit eigen tuin. En natuurlijk allerlei groenten en kruiden. Moet ik er nog iets aan toevoegen? Ik ga dat missen.

Isabel

Eind november was het zover. We namen de eerste stapjes in ons eigen zwembad. En sindsdien zijn er maar weinig dagen geweest dat we niet even een duik hebben genomen. Nou ja, meestal een plons. Soms met een glaasje op de rand van het zwembad plannetjes maken of wegdromen. Een beetje badderen, afkoelen of baantjes trekken. Nog niet alles is gerealiseerd. Er is nog genoeg te doen in en rondom het zwembad en tuin. Zoals ‘gras’ bijvoorbeeld. Maar het zwembad is echt een geweldige toevoeging aan ons plekje onder de zon. Ik ga dat missen.

En het is natuurlijk niet toevallig dat ik een foto gebruik van Isabel (in het zwembad). Haar ga ik het meest missen. Laat ik er hier maar niet over uitweiden want dan word ik emotioneel en ik heb nog heel andere plannen voor vandaag.

O ja, het beroerde internet, de dagelijkse stroomstoringen, dagen na elkaar geen water, de stijgende prijzen, de corruptie … ga ik niet missen.

Onze nieuwe keuken en douche – kortom het huis, vrienden en familie, het Krügerpark om de hoek, het strand op een uurtje rijden, de marabenta … ik ga het missen.

Maputo Streetview (2)

Tags

Afval, Maputo, Mozambique, Politie, Schoonmaken

Google Maps heeft in zoverre ik weet nog geen ‘streetview’ van de Mozambikaanse hoofdstad. Wel satelietfoto’s / kaarten. Onze straat en ons erf zijn daar goed op te zien. Ik wil het vandaag hebben over een alledaags (triest) straatgezicht. Ik schreef er al eerder over: Maputo is vuil. Zwerfvuil. En door een mogelijk project in de toekomst – Happy Waste – zie ik wat eerder zwerfafval. Nou ja, daar kun je moeilijk overheen kijken. Nee, ik zie wat nadrukkelijker de mensen die toch hun best doen om de rotzooi van anderen op te ruimen.

Limpa cidade

Het blijft een onbegonnen werk. Alles wordt op straat geflikkerd. Meestal uit het raam van de auto of de xapa’s (openbaar vervoer). Op dit hoekje wordt wel dagelijks schoongemaakt. De muur die je ziet is namelijk de kanselarij van de Oostenrijkse ambassadeur. En zie je wat de vrouwelijke schoonmaakster doet? Ze checkt haar mobieltje of ze zoekt een ander nummer op op haar iPod. En ze is niet de enige die dat doet. Eén op de drie agenten die je ziet, doet hetzelfde. Bellen, sms’en of wat dan ook. De aandacht bij hun speeltje en niet bij het verkeer.

Gisteren stak ik de straat over tussen allerlei auto’s voor het stoplicht. Je kent dat wel, je slingert tussen de auto’s door. Plots gaat er een raampje open en wordt een smeltend ijsje met hoorntje naar buiten gegooid. Half op mijn benen en m’n slippers. Ik vloek en raap het op om het de chauffeur terug te geven door het raampje. Hij sloot zijn raam snel. Een Chinees denk ik. Het liefst had ik het tegen z’n raam geplakt. Maar daar ben ik iets te fatsoenlijk voor. Wat zou jij doen?

Refresco

Tags

Corruptie, Maputo, Politie, Refresco

Ja hoor, alweer tegengehouden door een ‘platte pet’. Een imbeciel, anders kan ik het niet uitdrukken.

Policia de Transito

De verkeerspolitie – een slechte klucht.

Plaats van handeling: Een drukke rotonde in Maputo

Personages: Een verkeersagent, een militair en Koen

HIJ: (Stopt de auto van Koen midden op een rotonde) Goedemiddag.

KOEN: Goedemiddag. Dit is een gevaarlijke plaats om mij te stoppen agent.

HIJ: (Doet of hij Koen niet begrijpt.) Rijbewijs.

KOEN: (Geeft zijn internationale rijbewijs)

HIJ: Bent U Portugees? (Kijkt nauwelijks naar het rijbewijs.)

KOEN: Nee, ik ben Belg.

HIJ: Geef mij een ‘refresco’ (*)!

KOEN: Nee, waarom zou ik …

HIJ: (dringt verder aan) Een refresco …

KOEN: (Grabbelt een papier van de stoel) Kunt U me vertellen waar ik ‘Rua Commandante Jao Bula’ vind?

HIJ: Wablief?

KOEN: (toont hem het papier met de straatnaam)

Er zijn ondertussen minstens vier auto’s luid toeterend gepasseerd. Een auto met drie militairen stopt nu ter hoogte van de agent.

MILITAIR: (giftig tegen agent) Ben je niet goed wijs om een auto midden op een rotonde te laten stoppen. Idioot.

HIJ: (kruiperig, onderdanig – tegen militair) Ja maar deze man vraagt me de weg.

MILITAIR: (vloekt en rijdt verder)

HIJ: (geeft papier terug en wijst naar de straat). Eerste straat links.

Ik weet dat hij liegt, ik ben minstens twee kilometer verwijderd van die straat.

KOEN: Dankjewel. (Draait het raampje dicht en vertrekt).

(*) Verfrissing – ze bedelen om geld – zogenaamd voor een verfrissing. Het is de dagelijkse (corrupte) aanvulling op hun (te) lage maandsalaris. Er staan grappige filmpjes / liedjes op YouTube. Een refresco wordt in Mozambique altijd geassocieerd met de verkeerspolitie.

Grrr ergernissen

Tags

Auto, Ergernis, Maputo, Mozambique, Politie

Er zijn zo van die dagen … grrrr. Het gebeurt niet vaak maar vandaag dacht ik een paar keer: “Wat doe ik hier?” En dan bedoel ik: hier – in Mozambique, in Maputo. Grrr.

Een opeenstapeling van kleine ergernissen. Jammer genoeg steken ze bijna dagelijks de kop op. Nee, niet dagelijks maar wel een paar keer per week. Neem bijvoorbeeld het vreselijke a-sociaal rijgedrag van bijna alle chauffeurs. Er wordt zelden voorrang gegeven en als je zo stom bent om dat wel te doen, sta je gegarandeerd een paar minuten stil. Er wordt in elk denkbaar en ondenkbaar gaatje gedoken. Langs links, langs rechts, over de berm, door de goot, via de rijstrook de andere kant op … overal proberen anderen één of twee plaatsjes te winnen in de dagelijkse files. Elke dag komt een aanrijding met blikschade dichterbij. Het is een godswonder dat ik tot nu toe schadevrij rij.

En over de ergerlijke kleine corruptie van de verkeerspolitie schrijf ik hier met grote regelmaat. Ze proberen het bijna dagelijks … en het eindigt altijd met gebedel om een beetje geld voor een cola of een fanta. Grrr. Ik ben dat zo zat !!! Met heel veel uitroeptekens.

Alweer gejat

En voor de derde keer in minder dan een half jaar is er een autospiegel gejat. Een ware plaag in Maputo. Vooral in de binnenstad. Ik leer mezelf aan om mijn autospiegels altijd naar binnen te klappen als ik ergens in de stad parkeer. Vanochtend vergat ik dat toen ik even koffie ging drinken in een goede buurt, vlak bij de Nederlandse ambassade. Ik kon de auto zien staan, wat ik natuurlijk niet de hele tijd deed. En wat denk je … twintig minuten later kom ik terug bij de auto: buitenspiegel gejat. Grrr.

En vanmiddag viel thuis het internet ruim drie uur uit. Eerst denk je natuurlijk dat er iets mis is met je eigen computer of met je betaling. Niet dus. Dan valt de elektriciteit ook nog uit – gelukkig minder dan een kwartier, maar toch. Grrr.

Er zijn zo van die dagen …

Politie en een moord

Tags

Dhlakama, Frelimo, Gilles Cistac, Maputo, Mozambique, Politie, Politiek, Renamo

Ik schreef er al vaker over: de politie in Mozambique. Er gaat geen week voorbij of ik heb wel een gesprekje met één van hen. Verkeerscontroles. Ik ben er al aardig aan gewend. Ik maak een vriendelijk praatje in mijn beperkt Portugees. Rijbewijs, autopapieren, internationaal rijbewijs, dire, (kopie van mijn) paspoort. Alles is in orde. En dan lopen ze meestal een rondje om te kijken of de wegenbelasting en de radio-tax zijn betaald. Soms proberen ze me nog te bekeuren omdat ik geen Mozambikaans rijbewijs heb. En als ze niets kunnen vinden volgt meestal de vraag om een kleine bijdrage te geven voor een drankje of hun lunch. Nee dus.

Politie in Maputo

Ik telde vanochtend tijdens het wegbrengen van Isabel het aantal verkeersagenten dat ik zag. Ik raakte de tel kwijt na twintig. Ik herken de meeste agenten want ze staan vaak op dezelfde plekken al dan niet het verkeer te regelen. Soms blazen ze op hun fluitje of gebaren ze heel druk dat je moet doorrijden. Soms geven ze toestemming om door rood te rijden. Ze doen hun best om het verkeer vlot te laten doorstromen – richting binnenstad van Maputo.

Als ik dan een uurtje later – na een bakje koffie in één van mijn café’s – weer naar huis rij, zie ik nog steeds veel politie. Maar duidelijk minder bezig met het verkeer. Eén op de twee agenten is druk in de weer met zijn / haar mobieltje. Ze bellen of sms’en heel wat af en ik betwijfel of dat iets met hun werk te maken heeft. Toevallig lees ik vanochtend een artikel – Police “The Weakest Link” in Mozambican State – over de politie. Klik HIER.

En dan nog iets – het heeft onrechtstreeks ook met de politie te maken. Er werd gisteren een (politieke) moord gepleegd in Maputo. Gilles Cistac (53) verliet het terras waar hij elke ochtend koffie drinkt en hij werd vanuit een rijdende auto beschoten. Vier kogels troffen doel. Hij stortte ter plekke neer en overleed een paar uur later in het ziekenhuis. Het avondjournaal besteedde meer dan een uur aan deze moord. Cistac is zowel Frans als Mozambikaans staatsburger en hoogleraar staatsrecht aan de bekendste universiteit van Maputo. Zijn interpretaties van de constitutie zijn vaak onderwerp van gesprek (discussie) en worden vaak bekritiseerd door Frelimo, de leidende partij in Mozambique. Hij werd een paar jaar geleden – door hetzelfde Frelimo – gepasseerd als rechter voor het Afrikaans Hof voor de Rechten van de Mens. Uiteraard is nog niets bewezen maar het lijkt op een politieke (huur)moord. Zijn laatste uitspraken over autonomie van provincies / regio’s lijken teveel op uitspraken van Renamo-leider Dhlakama. Een spontane demonstratie volgde gisteren. De vrijheid van meningsuiting wordt ook hier bepleit. De eerste internationale reacties komen op gang. Frankrijk en USA veroordelen deze brute moord.  De eerste “Je suis Cistac” uitingen verschijnen op Facebook. Wordt vervolgd.

De papierwinkel

Tags

Auto, Dire, Mozambique, Nuit, Politie

Alweer een paar noodzakelijke documenten in de pocket. Joepie maar het is en blijft een lijdensweg. Ik schreef er vaker over. Wat is het toch heerlijk dat wij in Nederland veel kunnen regelen via een automatische overschrijving cq verlenging. Hier moet je voor de meeste papieren eindeloos in de rij staan. Elk jaar opnieuw. En vaak meer dan één keer. Voor mijn DIRE – een éénjarige werk- en verblijfsvergunning – ben ik vijftien keren op en neer naar het kantoor van de emigratie gereden. Maar dat ding zit nu eindelijk in mijn portemonnaie. (1) En maar goed ook want daar wordt hier vaak naar gevraagd.

Mijn ‘nuit’

En vandaag kreeg ik eindelijk mijn ‘nuit-document’. (2) Zie foto. De fouten in zowel mijn voornaam als in mijn achternaam neem ik maar op de koop toe. In Nederland noemen we dat een ‘burger-service-nummer‘. Ik heb dat document – samen met het eerder genoemde DIRE-pasje nodig om een bankrekening te kunnen openen. Dat is een klus voor volgende week. En je gelooft het niet maar ik scoorde nog twee andere papiertjes vandaag: de wegenbelasting en het bewijs dat ik kijk- en luistergeld betaal. (3) Dat laatste wordt vaak gecontroleerd door de verkeerspolitie. In de volksmond heet het ook het document van ‘Radio Moçambique’. Ik had vandaag alweer zo’n verkeers-controle … kentekenbewijs, rijbewijs, internationaal rijbewijs, dire … euh … alles in orde en toch nog durven vragen naar een vrijwillige bijdrage voor zijn lunch … No way.

(1) Dank voor de hulp Sr. Sampaio (2) Dank voor de hulp Hawa (3) Dank voor de hulp Todinho