Een gestolen melkfles (2)

Tags

Buren, Friesland, Geld, Inbraak, Insluiping, Melkfles, Politie, Rijksdaalder, Wyns

Heb je het eerste deel nog niet gelezen klik dan HIER dan weet je waar dit overgaat. Ik moet trouwens zeggen dat ik gisteren helemaal niet van plan was om een vervolgverhaal te schrijven. Heel vaak weet ik niet waar ik naartoe ‘lul’ als ik aan een stukje begin. Ik pak de draad weer op …

Een half jaar later lopen twee agenten ons erf op …

Foto Google Maps – Streetview

Ik loop de tuin in via de zijdeur. Ik heb geen flauw idee wat ze komen doen. Een man en een vrouw. Ze vragen of ik ben wie ik ben. Ja, dat ben ik. “Klopt het dat u een half jaar geleden aangifte hebt gedaan over een ontvreemde melkfles met rijksdaalders?” Dit is niet helemaal een juiste weergave van hun woorden want ze vroegen het me in het Fries. Ik zeg ja. En of ze even binnen mogen komen? Opnieuw zeg ik ja.

We gaan aan de grote tafel in de keuken zitten. Of ze koffie of iets anders wilden, ben ik vergeten. De agenten waren duidelijk op cursus geweest want ze begonnen met ‘small social talk’. Of ik Fries versta. Of ik al lang in Wyns woon. En nog zo wat vragen. De vraag of ik onze buren ken vond ik een beetje vreemd. Ja natuurlijk ken ik die. Op het hele dorp, boerderijen incluis, wonen hooguit honderd mensen. Ik ken zelfs de meeste mensen op Bartlehiem, een boogscheut bij ons vandaan, vertel ik hen.

“Dus u kent ook uw overbuurvrouw?” Vanuit de keuken wijzen ze in de richting van buurvrouw F. Ja natuurlijk ken ik haar. Het gesprek gaat een vreemde kant op vind ik maar ik ben wel nieuwsgierig. “Kent u ook haar zoon?” Ik antwoord iets tussen ja en nee want die jongen woont toch niet (meer) bij zijn moeder of wel? Hij was al vertrokken (naar zijn vader?) toen wij in Wyns kwamen wonen. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Ik vraag waar ze naar toe willen met hun vragen.

Dan vertelt een van de platte petten dat er afgelopen week aangifte is gedaan van diefstal. Ook zonder braak, dus ook insluiping en opnieuw een spaarpot. Een oudere dame is het slachtoffer geworden. Zij werd gevraagd of ze vreemden in huis heeft gehad. Wat ze daarop antwoordde weet ik uiteraard niet maar de naam van onze overbuurjongen ploept op. Of uit het geheugen van deze dame (ik meen me te herinneren dat het zijn oma was) of uit de politiecomputer, weet ik niet. Een slimme lokale Sherlock Holmes legt plots het verband tussen het een en ander. Tweemaal een spaarpot, tweemaal is er een connectie met Wyns.

En dan komt de aap uit de politiemouw. “Of Schyvens misschien een oogje in het figuurlijke zeil kan houden?” Een beetje voorzichtig kijken (observeren) wanneer de jongen, nu jongeman van een jaar of twintig, thuis is of op bezoek bij zijn moeder.

Ik schuif mijn stoel naar achteren en meld heel gedecideerd dat ons gesprek voorbij is. Ik vraag de agenten om onmiddellijk te vertrekken. Wat denken ze wel? Moet ik mijn buren gaan bespieden. Absoluut niet. Dat is verdomme hun werk. Ik laat me niet voor een stiekem politiekarretje spannen. Wegwezen.

Ze vertrekken. Of ze zich hebben verontschuldigd weet ik niet meer. Of ze hebben bedankt voor de koffie en het gesprek weet ik ook niet meer. Ik was ‘van mijn melk’ om het in schoon Vlaams te zeggen. Deze agenten hebben iets in mijn brein geplant dat ik absoluut niet wilde. Natuurlijk zag ik de overbuurvrouw en haar zoon daarna nog met enige regelmaat. Ik heb er nooit iets over gezegd of gevraagd. Maar elke keer weer knetterde mijn hersenen met een lichte kortsluiting. Mijn kijk op die jongen en zelfs zijn moeder was bezoedeld.

Toen we eind 1989 verhuisden vanuit Wyns naar Bergen op Zoom was onze rijksdaalderfles nog niet boven water. We zijn toen maar gestopt met knaken sparen.

Roeptoeters

Tags

Amsterdam, Betoging, Corona, Demonstratie, Donald Trump, Facebook, Femke Halsema, George Floyd, Groen Links, Internet, Politie, Politiek, Racisme, Twitter, Verenigde Staten

‘Sprakeloos’ was de andere optie. Ik twijfel over een titel. Ik begin een stukje bijna altijd met de titel. Heel soms verander ik op het eind de gekozen titel. Vandaag weet ik niet wat het beste is. Sprakeloos of Roeptoeters?

Ik gaf twee online-lessen vanochtend en daarna opende ik (mijn) Twitter en (mijn) Facebook. Twee onderwerpen die eruit springen: de demonstraties in de Verenigde Staten en Femke Halsema.

Eigenlijk zou de hashtag #femkehalsema er helemaal niet moeten zijn vandaag. Maar de realiteit is anders. De burgemeester van Amsterdam heeft de situatie op pinkstermaandag totaal verkeerd ingeschat. Nee, ik corrigeer mezelf: naïef is volgens mij een juistere omschrijving. Mocht het je ontgaan zijn, dan meld ik heel in ’t kort waar het om gaat. Op de Dam (centraal plein in hartje Amsterdam) werd gisteren een antiracisme demonstratie gehouden. In plaats van de vooraf geschatte 300 demonstranten waren er bijna 6000 aanwezigen. Afstand houden – de voorgeschreven 1,5 meter – werd niet gerespecteerd. De burgemeester greep niet in.

Nederland ontploft. Mevrouw Halsema is de kop van jut. Politici, een flink deel van de pers en ontiegelijk veel twitteraars, facebookers en reaguurders reageren furieus. Aftreden wordt geëist … de hetze tegen de burgemeester van Amsterdam (een vrouw en links) laait weer op. De Telegraaf kan weer even vooruit. Grrr.

Ze heeft een grote inschattingsfout gemaakt. Vooraf. Niet tijdens. Dat is mijn opinie. De mix van mooi weer, voor het eerst de terrassen open en een vrije dag lokte veel volk naar de Dam. En TERECHT want je stem laten horen tegen wat er in de Verenigde Staten gebeurd is (George Floyd ea) is zeer begrijpelijk en noodzakelijk. Zeker in de combinatie met de ophitsende politiek van Trump. Dit was een anti-racisme-demonstratie. En een schreeuw tegen politie-geweld. Maar nu gaat het enkel over de keuze – ‘een duivels dilemma’ zoals ze het zelf noemt – die de Groen Links burgemeester (met de veiligheidsdriehoek) heeft gemaakt. De demonstratie gedogen en niet optreden. Geen lange latten, geen traangas, geen waterkanonnen. Geen olie op het vuur. Gedogen en hopen dat de menigte zich snel verspreid. Een oproep om weg te gaan en je te verspreiden was wel op zijn plaats geweest. Via luidsprekers of door de burgemeester zelf in plaats van alleen maar staan toe te kijken.

Heel veel mensen (en roeptoeters) maken nu vergelijkingen met de horeca, de theaters, de sportscholen, de bioscopen, de kappers. Zij riskeerden wel boetes als ze zich niet aan de regels hielden. Ja, dat is waar. Maar als zij toch open zouden gaan dan was het willens en wetens de regels overtreden. De demonstranten zijn niet met OPZET naar de Dam getrokken om de corona-regels te overtreden. Nee, het is hun overkomen. Zij waren daar om publiekelijk hun afkeer te tonen over racisme (in VS en Nederland). Ik zou één van hen kunnen geweest zijn.

De vergelijking met de zorg loopt mank. MENSEN IN DE ZORG DOEN FANTASTISCH WERK – laat daar geen misverstand over bestaan. Dat vind ik ook, vandaar de hoofdletters. De vrees voor een nieuwe besmettingshaard of corona-uitbraak – 6000 mensen dicht bij elkaar – is een terechte vraag / angst. Niemand die dat vandaag weet. Persoonlijk denk ik – ik ben een absolute leek – dat het wel zal meevallen. Veel betogers droegen een mondkapje – iets dat niet verplicht is als je buiten bent. Openlucht – dus: natuurlijke ventilatie. Enzovoort. Waarom is er nog weinig corona in Afrika? In Mozambique 252 besmettingen – twee doden. Zou openlucht daar iets mee te maken kunnen hebben? Wie weet …

Foto: Pixabay

Het jammere is dat het nu nauwelijks gaat over RACISME, politie-geweld en de polarisatie die Trump veroorzaakt. Het maakt me bijna sprakeloos. En woedend. En moedeloos. Zal ik maar ophouden met sociale media? Of mensen blokkeren zodat ik hun getoeter niet meer zie? Ik kan best tegen een andere mening maar als ik dan bijvoorbeeld lees dat links gelijkstaat met ‘de beuk erin als ze hun zin niet krijgen’ … dan zakt mijn broek af – gelukkig is het nog steeds lekker weer. Moet ik nog wel naar het nieuws kijken? Het zijn vragen die me bezighouden.

Ik hou d’r over op. Bloggen over boeken die ik lees, over series die ik kijk of over het lekkere eten dan ik klaarmaak is minder controversieel. Politieke meningen – en dus meningsverschillen – zijn boeiend totdat het een persoonlijk afrekenen wordt met een politicus die je niet zint. En dat gebeurt nu met Femke Halsema.

Ik ga lezen. Ik ga koken. En ik spreek me uit tegen elke vorm van racisme. En dat zal ik blijven doen. Tot gauw.

Oom agent

Tags

Boetes, KFC, KFC-couple, Maputo, Mozambique, Polícia de trânsito, Politie, Regen, Zuid Afrika

Met enige regelmaat bericht ik over de verkeerspolitie in zuidelijk Afrika. Meestal over de Mozambikaanse polícia de trânsito. Dat doe ik nooit of toch uiterst zelden op een positieve manier. Er is veel verkeerspolitie aanwezig – ’s morgens zijn ze actief met het regelen van het verkeer. Bij drukke kruispunten proberen ze chaos te vermijden. Tot zover het positieve nieuws. Want het moet gezegd zijn dat ook dan – ondanks files – minstens een derde meer aandacht heeft zijn (of haar) telefoontje dan voor het verkeer.

Voor de rest van de dag voeren zij controles uit. Gelukkig altijd op dezelfde plaatsen. Onderaan een helling staan ze met hun radar-controle. Of ergens in de schaduw van een grote boom. Op zo’n grote, doorgaande weg rij je overdag 60 km/u. Dat is de toegestane snelheid. Maar als de weg dan naar beneden gaat dan moet je op de rem want anders volgt er beneden geheid een bekeuring. Heeft dit iets met ‘veiligheid’ te maken? Nauwelijks. Het spekken van de gemeente- of staatskas. Toch betwijfelt iedereen dat laatste. Veel van de geïncasseerde boetes verdwijnen in de zakken van de agent. Of ik dit kan bewijzen? Nee, maar het is wel vreemd dat ze ‘toevallig” geen boekenbonnetje bij zich hebben. Als ze echt niets kunnen vinden wat ik (of anderen) fout heb gedaan volgt toch nog de vraag: “Refresco …” Nee dus want een flesje water of een half blikje cola weigeren ze. “Idiote blanke man” – hoor ik ze dan denken. Hahaha.

Een tijdje geleden was het weer raak. Ik moest stoppen. De agente salueert en vraagt hoe het gaat. Ik antwoord dan vriendelijk dat het goed gaat en wil er aan toevoegen: “Tot nu toe dan toch”. Meestal zeg ik dat maar niet. Vervolgens moet je de autopapieren en je rijbewijs overhandigen. Dan lopen ze met de papieren naar de voorkant van de auto. Daar horen drie papiertjes op de voorruit. Het bewijs dat je de autoverzekering hebt betaald. Het bewijs dat je de jaarlijkse wegenbelasting hebt betaald en tenslotte de radio-tax. Ik zorg ervoor dat alle betalingen op tijd zijn gebeurd. Ik kreeg ooit een bekeuring omdat het verzekerings-papiertje – dat ik wel kon tonen – nog niet was vastgelijmd op de voorruit.

Op vrijdag- en zaterdagnacht is er veel alcohol-controle. Dat vind ik een uitstekende zaak. Dat je soms binnen ten minuten op twee verschillende plaatsen moet blazen is vooral ergerlijk tijdverlies. Ik ben dus fan van alcohol-controle maar ook daar gaat het de politie vaak om ‘wat extra bijverdienen voor de kerst of het suikerfeest’ . Er verdwijnt veel geld in particuliere zakken want met-teveel-drank-op-betrapte chauffeurs zijn uiteraard snel geneigd om wat te ‘schuiven’ … beter dan een grote boete en het tijdelijk verlies van je rijbewijs.

Maar nu dan het goede nieuws. Nou ja … opvallende nieuws.

Verkeerspolitie Baixa, Maputo

Sociale media (Twitter, Facebook, Instagram) puilde uit met bovenstaande foto’s. Afgelopen donderdag regende het pijpenstelen in de Mozambikaanse hoofdstad. Een wolkbreuk in het kwadraat. Al het regenwater dat dan valt in de bovenstad stroomt als kolkende riviertjes naar de benedenstad (Baixa). Normaal zie je GEEN verkeerspolitie als het regent. Zij schuilen in hun auto’s of op hun kantoor. Maar nooit of toch heel zelden zie je ze dan op straat.

Bovenstaande agent bleef op zijn post tijdens het spitsuur – op een druk kruispunt in Baixa. In de stromende regen. Nooit eerder heb ik zoveel lofbetuigingen en complimenten op Facebook gezien. Een overweldigende hoeveel opgestoken duimpjes en hartjes bij deze foto. Ook de middenstand deed een duit in het zakje – inclusief free publicity. Een schoenenzaak gaf hem drie paar nieuwe schoenen. Een kledingzaak gaf een nieuw pak en regenjas cadeau. Hij werd op vrijdagochtend bedolven onder kleine cadeautjes van passerende automobilisten. Ik geloof dat hij ook een medaille heeft gekregen van de gemeente of de vakbond. Enfin … het volslagen tegenovergestelde beeld dan de ‘vervloekte polícia refresco’.

Zo’n grote complimenten-actie op de social media was er ook twee weken geleden toen een man (in Zuid Afrika) zijn verloofde ten huwelijk vroeg in een KFC-restaurant. Dat werd algauw ‘zielig’ gevonden en de bedrijven stonden in de rij om dit koppel een droomhuwelijk te geven. Van gratis eten, een band, limousine vervoer, huwelijksreis, gratis bier, gratis trouwringen  … meer dan dertig bedrijven sloten zich aan. Kortom … free publicity en een blij koppel, nu bekend als het KFC-couple. Klik HIER voor een Engelstalig artikel.

Vlucht het stelen en bedriegen

Tags

10 geboden, Diefstal, Djonase, Hek, Insluiping, Matola, Mozambique, Politie, Pomp, Smartpools, Zwembad

Mijn Vlaamse leeftijdgenoten die hier mee lezen zullen de tekst die ik als titel gebruik – “Vlucht het stelen en bedriegen” – vast herkennen. In Nederland gebruiken ze de zin: “Gij zult niet stelen”. Het zevende gebod van de Tien Geboden. Wel zo duidelijk. Herinneringen ophalen hoe wij de tien geboden moesten opdreunen als een gedicht en hoe wij al de vragen uit de catechismus van buiten moesten leren is echter niet het onderwerp van mijn stukje. Mogelijk een andere keer.

Er is maar weer eens ingebroken bij ons … in Mozambique. Beter gezegd … ingeslopen. Maar de diefstal is wel hemeltergend vervelend en wat doet het er toe of je het  ingebroken of ingeslopen noemt? En dat alweer tijdens mijn afwezigheid. Grrr. Waarschijnlijk iemand die wist van de hoed en de rand. In ons geval … van de pomp en de elektriciteitskast behorende bij de filter-instalatie van ons zwembad.

Ik zie, ik zie … ik zie wat jij niet ziet.

Natuurlijk is het voor degene die deze foto bekijkt moeilijk om te zien wat er niet meer te zien is. De pomp en de schakelkast op het muurtje. Gestolen in de nacht. Deze zaken zijn verbonden met het zwembad. Het filteren van het water en met het semi-automatisch schoonmaken van de wanden en de bodem. Er zit dus niets anders op dan dit verlies te slikken. En nieuwe spullen te kopen. Grrr. En voor jullie het gaan vragen … (inbraak) verzekeringen zijn hier ontzettend duur. Alle verzekeringen trouwens en of je ooit iets kunt claimen blijft de vraag. Dus nee. Niet verzekerd voor diefstal.

O ja. Isabel heeft uiteraard aangifte gedaan bij de politie. En dan volgt het vaste scenario. Ze maken een procesverbaal. Vervolgens zeggen ze dat ze geen geld hebben voor benzine. Dus een sporenonderzoek ter plekke kunnen ze niet uitvoeren. Dus geef je wat geld. Zucht. Ze kijken wat rond en ze arresteren even later een voormalige huishoudelijk hulp waarvan Isabel denkt dat hij … enzovoort. En ze vragen geld om te lunchen. Dat weigert ze (heel terecht). Nog een dag later bellen ze haar om te zeggen dat ze op een dood spoor zitten. Ze vertellen aan de telefoon dat er een bende in de buurt opereert en dat onze diefstal waarschijnlijk daar onderdeel vanuit maakt. Zucht. Geen verdere actie. Zaak is voorlopig gesloten.

En wat bijna iedereen in de buurt zegt, is dat de politie waarschijnlijk onderdeel is van één of andere bende. Al dan niet gespecialiseerd in insluiping en / of diefstal van zwembad-toebehoren. Dat is namelijk nooit in huis maar altijd ergens buiten. Dus relatief veilig voor het gespuis tussen 2 en 4 uur in de nacht.

Wat nu? Nieuwe spullen kopen. En wat dat kost? Mijn vliegticket vorige maand Maputo – Brussel – Maputo was ruim driehonderd euro goedkoper. Hele diepe zucht. Wel beter voor het milieu en de plaatselijke economie … enig cynisme is me niet vreemd.

Smartpools Matola

Een nieuw en beter hek met dubbele sloten monteren op het pomphuisje.

Een steviger hek moet toch enige bescherming bieden. Ja toch?

En ook deze jongens hadden weer een dagje werk – dus inkomen. Het is ze gegund maar deze boer houdt er figuurlijke kiespijn aan over.

Nu moet ik gaan nadenken over camera’s, elektrische omheining bovenop de muren, een blaffende hond, scheermesjes-prikkeldraad, een nachtbewaker.  NEE. NEE. NEE. Alles in mij verzet zich daartegen maar naïviteit kost de burger op de lange duur een gods-vermogen. Kortom … wordt vervolgd. Waarschijnlijk niet op mijn blog maar wel in overwegingen en beslissingen in de nabije toekomst.

En mocht er hier een Mozambikaanse onverlaat meelezen met hulp van Google Translate … er zijn al maatregelen getroffen die ik uiteraard hier niet ga rondbazuinen.

In de serie #04/40

Het verkeer in Mozambique

Tags

Knipperlicht, Lomba, Maputo, Mozambique, My Love, Politie, Portagem, Radar, Verkeer, Xapa

Ik heb er in de loop van al de jaren dat ik blog natuurlijk al vaker over geschreven. Het verkeer. Mijn hemel … dat is wel degelijk een ander verhaal dan rijden in het beschaafde Nederland of België. En dat heeft niets te maken met het LINKS rijden want dat went heel snel. Natuurlijk zijn er ook in Mozambique verkeersreglementen. Maar die worden gemiddeld vijftig keer per dag met voeten getreden. En dan bedoel ik … per weggebruiker. Vijftig keer … nou ja, niet wetenschappelijk vastgesteld. Wel proefondervindelijk als mede-weg-gebruiker.

Maputo – in de file

Waar zal ik eens beginnen? Bij de zoveelste controle gisteravond? Nee, laat maar zitten. Alles was in orde. Als de agente met me was meegereden naar huis had ze minstens twintig bekeuringen kunnen uitschrijven. Eén op drie auto’s heeft ofwel een kapot licht of geen licht of slecht afgestelde lichten. De helft van de auto’s MET licht rijdt met de GROTE lichten aan. Een aaneenschakeling van verblinde momenten is het gevolg. Ik rij dus relatief traag en daardoor word ik langs beide kanten gepasseerd door idiote vrijdagavond-chauffeurs. Meestal op weg van- of naar een kroeg. Zelfs een lijnbus haalde me gisteravond – in een plaatselijke file – aan de verkeerde kant in. Op een tweebaansweg.

Vrachtwagens op de weg

Heel veel files worden veroorzaakt door vrachtwagens. Van- en naar de haven van Maputo. Oude vrachtwagentjes waar zwarte rook uitkomt, grote vrachtauto’s met reuze-aanhangers en alles daar tussenin. De rijstroken zijn overwegend SMAL en daarom rijden de meeste trucks in het midden – gebruikmakend van twee rijstroken. Levensgevaarlijk om ze in te halen. En meerdere malen per week staat er een vrachtwagen met stukken stil op de (snel)weg. Er worden dan – volgens oud gebruik – takken op de weg gelegd ter waarschuwing. Soms met een gevarendriehoek.

Portagem Maputo

En het dagelijks gewriemel bij de tolpoorten lijkt me een bron van hilariteit als je dat vanuit de lucht zou kunnen zien. De auto’s komen van twee rijstroken plots voor een stuk of tien tolpoortjes. Als mieren schiet iedereen alle kanten op. En dan zijn er altijd chauffeurs die het verkeerde poortje kiezen. Dat geeft een groot oponthoud want dan moeten er minstens drie of vier auto’s achteruit manoeuvreren.

Heb ik het al gehad over het twee- en drie-dubbel parkeren / stationeren in de ochtenduren? Ook tijdens de lunch. Iedereen wil perse voor de deur van zijn / haar kantoor worden weggebracht of opgehaald.

Rotondes. Een verhaal apart. Officieel heeft de auto OP de rotonde voorrang maar het invoegende verkeer heeft daar vaak geen boodschap aan. Uitkijken dus.

Xapa My love – Mozambique

Dit is een dagelijks zicht. Openbaar vervoer. Ik doe d’r nog een fotootje bij.

Nog een Xapa My love – Mozambique

Dit is het belangrijkste vervoermiddel vanuit de verder afgelegen wijken. Daar waar geen lijnbussen komen. En waarom ze dit transportmiddel ‘My Love’ noemen moeten de foto’s toch duidelijk maken. Ja toch?

Het verkeer in Maputo

Moet ik herhalen dat er zelden strepen op de weg staan? Er heel veel kuilen zijn? Er nauwelijks straatlantaarns functioneren buiten het centrum? Dat één op de drie chauffeurs ook mobiel belt als ze rijden? En dat het stikt van de verkeersdrempels?

Verkeersdrempel – Lomba

Wat nog meer? Richting aanwijzen … wordt hier niet aan gedaan. Inhalen doe je aan alle kanten. Je houden aan de voorgeschreven snelheid doe je enkel op de plaatsen waar je uit ervaring weet dat er wordt gecontroleerd met radar. En dat is altijd waar de verkeerspolitie in de schaduw kan staan – liefst beneden aan een helling. Dan is de pakkans groter. Sic. En ben je die controle voorbij dan waarschuw je het tegemoet komende verkeer met een lichtsignaal. Dat is het enige moment dat chauffeurs ‘sociaal’ zijn voor hun mede-weg-gebruiker. Verder is het asociaal en lak hebben aan regels en andere chauffeurs.

Ik rij sinds 2010 rond in dit gekkenhuis. Ik heb nog maar één keertje een klein ongelukje gehad. Een klein autootje gaf vol gas na de tolpoortjes en knalde op de achterkant van onze Nissan XTrail. Nauwelijks schade. Bij ons althans. Ik ben even gestopt. Mijn schouders opgehaald want ik had een afspraak en wilde op tijd zijn. De sukkel moest zijn autootje naar de vluchtstrook duwen. Levensgevaarlijk want ook die worden volop gebruikt.

Goed, ik ga me klaarmaken want ik duik zo het verkeer weer in … prettig weekend.

 

In shock

Tags

Bankpas, Diefstal, Mozambique, Politie, Trust, Vertrouwen

Voorlopig heb ik geen woorden. Ik vertel het vandaag met plaatjes. Mogelijk vind ik later wel de juiste toon … nu even niet.

Wat niet, wat wel Plog

Tags

Avocado, Corruptie, Djonase, Isabel, Mango, Mozambique, Politie, Strand, Verkeer, Zon, Zuid Afrika, Zwembad

Nog even en dan hop ik weer van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke. Dat betekent ook van de zomer naar de winter. En als ik de weersvooruitzichten mag geloven wordt dat een grote overgang. Zijn de rayonhoofden al opgeroepen? En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken en te kiezen wat ik achterlaat tot een volgend verblijf in Mozambique. Wat ga ik niet missen daar in de Lage Landen en wat ga ik wel missen? Een klein plogje.

De verkeerspolitie

Altijd maar weer dat gecontroleer van mijn internationale rijbewijs en autopapieren. En dat ik moet uitleggen waarom ik met een Nederlands rijbewijs toch een Mozambikaanse auto kan en mag besturen. Zucht. Soms moet ik blazen. Prima, daar klaag ik niet over. En dan gaan ze muggenziften over een losgelaten sticker. Ik ga dat niet missen.

Aanschuiven

De rijen zijn soms lang in Mozambique. Bij de bank, bij loketten waar je stempels moet halen of zoals op bovenstaande foto bij de grens. Ik ga dat niet missen.

Alweer een ongeluk

Het idiote, onverantwoorde rijgedrag van veelal dronken chauffeurs op vrijdag- en zaterdagnacht. Ik ga dat niet missen.

Bij ons achter

Een foto van bij ons achter in Djonase. Ik heb in de weken dat ik in Mozambique ben niet één keer een trui aangetrokken. Laat staan een vest of een jas. Ik trek enkel een lange broek aan als ik naar een bruiloft of begrafenis ga. Of naar een kantoor van de overheid. Hier zie je een stukje van onze achter-veranda. Misschien een groot woord maar wij zitten hier graag. Net buiten de keuken. We ontbijten er en ook ’s avonds is dit meestal de plek waar we bijpraten over onze dag. Ik ga dat missen.

Onze avocado-boom (en de kleine bbq)

Dit is een detail van de vorige foto. Avocado’s, zomaar in je achtertuin. Ik hoef mijn arm maar uit te steken en ik heb een rijpe vrucht op mijn bord liggen. Het is een groot genot. Sinds ruim een week zijn ze rijp genoeg om te eten. Dat doe ik nu dagelijks. Isabel zal er nog een week of twee, drie mee kunnen doorgaan. De andere boom die je op de vorige foto ziet, is een citroenboom. Daar kunnen we bijna het hele jaar rond citroenen van plukken. In de grote voortuin zijn de mango’s al een paar weken rijp. We hebben twee soorten. Ik kom superlatieven tekort. Hemels-fruit. Binnenkort eten we ook atta, bananen en tangurine uit eigen tuin. En natuurlijk allerlei groenten en kruiden. Moet ik er nog iets aan toevoegen? Ik ga dat missen.

Isabel

Eind november was het zover. We namen de eerste stapjes in ons eigen zwembad. En sindsdien zijn er maar weinig dagen geweest dat we niet even een duik hebben genomen. Nou ja, meestal een plons. Soms met een glaasje op de rand van het zwembad plannetjes maken of wegdromen. Een beetje badderen, afkoelen of baantjes trekken. Nog niet alles is gerealiseerd. Er is nog genoeg te doen in en rondom het zwembad en tuin. Zoals ‘gras’ bijvoorbeeld. Maar het zwembad is echt een geweldige toevoeging aan ons plekje onder de zon. Ik ga dat missen.

En het is natuurlijk niet toevallig dat ik een foto gebruik van Isabel (in het zwembad). Haar ga ik het meest missen. Laat ik er hier maar niet over uitweiden want dan word ik emotioneel en ik heb nog heel andere plannen voor vandaag.

O ja, het beroerde internet, de dagelijkse stroomstoringen, dagen na elkaar geen water, de stijgende prijzen, de corruptie … ga ik niet missen.

Onze nieuwe keuken en douche – kortom het huis, vrienden en familie, het Krügerpark om de hoek, het strand op een uurtje rijden, de marabenta … ik ga het missen.

Maputo Streetview (2)

Tags

Afval, Maputo, Mozambique, Politie, Schoonmaken

Google Maps heeft in zoverre ik weet nog geen ‘streetview’ van de Mozambikaanse hoofdstad. Wel satelietfoto’s / kaarten. Onze straat en ons erf zijn daar goed op te zien. Ik wil het vandaag hebben over een alledaags (triest) straatgezicht. Ik schreef er al eerder over: Maputo is vuil. Zwerfvuil. En door een mogelijk project in de toekomst – Happy Waste – zie ik wat eerder zwerfafval. Nou ja, daar kun je moeilijk overheen kijken. Nee, ik zie wat nadrukkelijker de mensen die toch hun best doen om de rotzooi van anderen op te ruimen.

Limpa cidade

Het blijft een onbegonnen werk. Alles wordt op straat geflikkerd. Meestal uit het raam van de auto of de xapa’s (openbaar vervoer). Op dit hoekje wordt wel dagelijks schoongemaakt. De muur die je ziet is namelijk de kanselarij van de Oostenrijkse ambassadeur. En zie je wat de vrouwelijke schoonmaakster doet? Ze checkt haar mobieltje of ze zoekt een ander nummer op op haar iPod. En ze is niet de enige die dat doet. Eén op de drie agenten die je ziet, doet hetzelfde. Bellen, sms’en of wat dan ook. De aandacht bij hun speeltje en niet bij het verkeer.

Gisteren stak ik de straat over tussen allerlei auto’s voor het stoplicht. Je kent dat wel, je slingert tussen de auto’s door. Plots gaat er een raampje open en wordt een smeltend ijsje met hoorntje naar buiten gegooid. Half op mijn benen en m’n slippers. Ik vloek en raap het op om het de chauffeur terug te geven door het raampje. Hij sloot zijn raam snel. Een Chinees denk ik. Het liefst had ik het tegen z’n raam geplakt. Maar daar ben ik iets te fatsoenlijk voor. Wat zou jij doen?

Refresco

Tags

Corruptie, Maputo, Politie, Refresco

Ja hoor, alweer tegengehouden door een ‘platte pet’. Een imbeciel, anders kan ik het niet uitdrukken.

Policia de Transito

De verkeerspolitie – een slechte klucht.

Plaats van handeling: Een drukke rotonde in Maputo

Personages: Een verkeersagent, een militair en Koen

HIJ: (Stopt de auto van Koen midden op een rotonde) Goedemiddag.

KOEN: Goedemiddag. Dit is een gevaarlijke plaats om mij te stoppen agent.

HIJ: (Doet of hij Koen niet begrijpt.) Rijbewijs.

KOEN: (Geeft zijn internationale rijbewijs)

HIJ: Bent U Portugees? (Kijkt nauwelijks naar het rijbewijs.)

KOEN: Nee, ik ben Belg.

HIJ: Geef mij een ‘refresco’ (*)!

KOEN: Nee, waarom zou ik …

HIJ: (dringt verder aan) Een refresco …

KOEN: (Grabbelt een papier van de stoel) Kunt U me vertellen waar ik ‘Rua Commandante Jao Bula’ vind?

HIJ: Wablief?

KOEN: (toont hem het papier met de straatnaam)

Er zijn ondertussen minstens vier auto’s luid toeterend gepasseerd. Een auto met drie militairen stopt nu ter hoogte van de agent.

MILITAIR: (giftig tegen agent) Ben je niet goed wijs om een auto midden op een rotonde te laten stoppen. Idioot.

HIJ: (kruiperig, onderdanig – tegen militair) Ja maar deze man vraagt me de weg.

MILITAIR: (vloekt en rijdt verder)

HIJ: (geeft papier terug en wijst naar de straat). Eerste straat links.

Ik weet dat hij liegt, ik ben minstens twee kilometer verwijderd van die straat.

KOEN: Dankjewel. (Draait het raampje dicht en vertrekt).

(*) Verfrissing – ze bedelen om geld – zogenaamd voor een verfrissing. Het is de dagelijkse (corrupte) aanvulling op hun (te) lage maandsalaris. Er staan grappige filmpjes / liedjes op YouTube. Een refresco wordt in Mozambique altijd geassocieerd met de verkeerspolitie.

Grrr ergernissen

Tags

Auto, Ergernis, Maputo, Mozambique, Politie

Er zijn zo van die dagen … grrrr. Het gebeurt niet vaak maar vandaag dacht ik een paar keer: “Wat doe ik hier?” En dan bedoel ik: hier – in Mozambique, in Maputo. Grrr.

Een opeenstapeling van kleine ergernissen. Jammer genoeg steken ze bijna dagelijks de kop op. Nee, niet dagelijks maar wel een paar keer per week. Neem bijvoorbeeld het vreselijke a-sociaal rijgedrag van bijna alle chauffeurs. Er wordt zelden voorrang gegeven en als je zo stom bent om dat wel te doen, sta je gegarandeerd een paar minuten stil. Er wordt in elk denkbaar en ondenkbaar gaatje gedoken. Langs links, langs rechts, over de berm, door de goot, via de rijstrook de andere kant op … overal proberen anderen één of twee plaatsjes te winnen in de dagelijkse files. Elke dag komt een aanrijding met blikschade dichterbij. Het is een godswonder dat ik tot nu toe schadevrij rij.

En over de ergerlijke kleine corruptie van de verkeerspolitie schrijf ik hier met grote regelmaat. Ze proberen het bijna dagelijks … en het eindigt altijd met gebedel om een beetje geld voor een cola of een fanta. Grrr. Ik ben dat zo zat !!! Met heel veel uitroeptekens.

Alweer gejat

En voor de derde keer in minder dan een half jaar is er een autospiegel gejat. Een ware plaag in Maputo. Vooral in de binnenstad. Ik leer mezelf aan om mijn autospiegels altijd naar binnen te klappen als ik ergens in de stad parkeer. Vanochtend vergat ik dat toen ik even koffie ging drinken in een goede buurt, vlak bij de Nederlandse ambassade. Ik kon de auto zien staan, wat ik natuurlijk niet de hele tijd deed. En wat denk je … twintig minuten later kom ik terug bij de auto: buitenspiegel gejat. Grrr.

En vanmiddag viel thuis het internet ruim drie uur uit. Eerst denk je natuurlijk dat er iets mis is met je eigen computer of met je betaling. Niet dus. Dan valt de elektriciteit ook nog uit – gelukkig minder dan een kwartier, maar toch. Grrr.

Er zijn zo van die dagen …