Het verkeer in Mozambique

Tags

Knipperlicht, Lomba, Maputo, Mozambique, My Love, Politie, Portagem, Radar, Verkeer, Xapa

Ik heb er in de loop van al de jaren dat ik blog natuurlijk al vaker over geschreven. Het verkeer. Mijn hemel … dat is wel degelijk een ander verhaal dan rijden in het beschaafde Nederland of België. En dat heeft niets te maken met het LINKS rijden want dat went heel snel. Natuurlijk zijn er ook in Mozambique verkeersreglementen. Maar die worden gemiddeld vijftig keer per dag met voeten getreden. En dan bedoel ik … per weggebruiker. Vijftig keer … nou ja, niet wetenschappelijk vastgesteld. Wel proefondervindelijk als mede-weg-gebruiker.

Maputo – in de file

Waar zal ik eens beginnen? Bij de zoveelste controle gisteravond? Nee, laat maar zitten. Alles was in orde. Als de agente met me was meegereden naar huis had ze minstens twintig bekeuringen kunnen uitschrijven. Eén op drie auto’s heeft ofwel een kapot licht of geen licht of slecht afgestelde lichten. De helft van de auto’s MET licht rijdt met de GROTE lichten aan. Een aaneenschakeling van verblinde momenten is het gevolg. Ik rij dus relatief traag en daardoor word ik langs beide kanten gepasseerd door idiote vrijdagavond-chauffeurs. Meestal op weg van- of naar een kroeg. Zelfs een lijnbus haalde me gisteravond – in een plaatselijke file – aan de verkeerde kant in. Op een tweebaansweg.

Vrachtwagens op de weg

Heel veel files worden veroorzaakt door vrachtwagens. Van- en naar de haven van Maputo. Oude vrachtwagentjes waar zwarte rook uitkomt, grote vrachtauto’s met reuze-aanhangers en alles daar tussenin. De rijstroken zijn overwegend SMAL en daarom rijden de meeste trucks in het midden – gebruikmakend van twee rijstroken. Levensgevaarlijk om ze in te halen. En meerdere malen per week staat er een vrachtwagen met stukken stil op de (snel)weg. Er worden dan – volgens oud gebruik – takken op de weg gelegd ter waarschuwing. Soms met een gevarendriehoek.

Portagem Maputo

En het dagelijks gewriemel bij de tolpoorten lijkt me een bron van hilariteit als je dat vanuit de lucht zou kunnen zien. De auto’s komen van twee rijstroken plots voor een stuk of tien tolpoortjes. Als mieren schiet iedereen alle kanten op. En dan zijn er altijd chauffeurs die het verkeerde poortje kiezen. Dat geeft een groot oponthoud want dan moeten er minstens drie of vier auto’s achteruit manoeuvreren.

Heb ik het al gehad over het twee- en drie-dubbel parkeren / stationeren in de ochtenduren? Ook tijdens de lunch. Iedereen wil perse voor de deur van zijn / haar kantoor worden weggebracht of opgehaald.

Rotondes. Een verhaal apart. Officieel heeft de auto OP de rotonde voorrang maar het invoegende verkeer heeft daar vaak geen boodschap aan. Uitkijken dus.

Xapa My love – Mozambique

Dit is een dagelijks zicht. Openbaar vervoer. Ik doe d’r nog een fotootje bij.

Nog een Xapa My love – Mozambique

Dit is het belangrijkste vervoermiddel vanuit de verder afgelegen wijken. Daar waar geen lijnbussen komen. En waarom ze dit transportmiddel ‘My Love’ noemen moeten de foto’s toch duidelijk maken. Ja toch?

Het verkeer in Maputo

Moet ik herhalen dat er zelden strepen op de weg staan? Er heel veel kuilen zijn? Er nauwelijks straatlantaarns functioneren buiten het centrum? Dat één op de drie chauffeurs ook mobiel belt als ze rijden? En dat het stikt van de verkeersdrempels?

Verkeersdrempel – Lomba

Wat nog meer? Richting aanwijzen … wordt hier niet aan gedaan. Inhalen doe je aan alle kanten. Je houden aan de voorgeschreven snelheid doe je enkel op de plaatsen waar je uit ervaring weet dat er wordt gecontroleerd met radar. En dat is altijd waar de verkeerspolitie in de schaduw kan staan – liefst beneden aan een helling. Dan is de pakkans groter. Sic. En ben je die controle voorbij dan waarschuw je het tegemoet komende verkeer met een lichtsignaal. Dat is het enige moment dat chauffeurs ‘sociaal’ zijn voor hun mede-weg-gebruiker. Verder is het asociaal en lak hebben aan regels en andere chauffeurs.

Ik rij sinds 2010 rond in dit gekkenhuis. Ik heb nog maar één keertje een klein ongelukje gehad. Een klein autootje gaf vol gas na de tolpoortjes en knalde op de achterkant van onze Nissan XTrail. Nauwelijks schade. Bij ons althans. Ik ben even gestopt. Mijn schouders opgehaald want ik had een afspraak en wilde op tijd zijn. De sukkel moest zijn autootje naar de vluchtstrook duwen. Levensgevaarlijk want ook die worden volop gebruikt.

Goed, ik ga me klaarmaken want ik duik zo het verkeer weer in … prettig weekend.

 

Advertenties

In shock

Tags

Bankpas, Diefstal, Mozambique, Politie, Trust, Vertrouwen

Voorlopig heb ik geen woorden. Ik vertel het vandaag met plaatjes. Mogelijk vind ik later wel de juiste toon … nu even niet.

Wat niet, wat wel Plog

Tags

Avocado, Corruptie, Djonase, Isabel, Mango, Mozambique, Politie, Strand, Verkeer, Zon, Zuid Afrika, Zwembad

Nog even en dan hop ik weer van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke. Dat betekent ook van de zomer naar de winter. En als ik de weersvooruitzichten mag geloven wordt dat een grote overgang. Zijn de rayonhoofden al opgeroepen? En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken en te kiezen wat ik achterlaat tot een volgend verblijf in Mozambique. Wat ga ik niet missen daar in de Lage Landen en wat ga ik wel missen? Een klein plogje.

De verkeerspolitie

Altijd maar weer dat gecontroleer van mijn internationale rijbewijs en autopapieren. En dat ik moet uitleggen waarom ik met een Nederlands rijbewijs toch een Mozambikaanse auto kan en mag besturen. Zucht. Soms moet ik blazen. Prima, daar klaag ik niet over. En dan gaan ze muggenziften over een losgelaten sticker. Ik ga dat niet missen.

Aanschuiven

De rijen zijn soms lang in Mozambique. Bij de bank, bij loketten waar je stempels moet halen of zoals op bovenstaande foto bij de grens. Ik ga dat niet missen.

Alweer een ongeluk

Het idiote, onverantwoorde rijgedrag van veelal dronken chauffeurs op vrijdag- en zaterdagnacht. Ik ga dat niet missen.

Bij ons achter

Een foto van bij ons achter in Djonase. Ik heb in de weken dat ik in Mozambique ben niet één keer een trui aangetrokken. Laat staan een vest of een jas. Ik trek enkel een lange broek aan als ik naar een bruiloft of begrafenis ga. Of naar een kantoor van de overheid. Hier zie je een stukje van onze achter-veranda. Misschien een groot woord maar wij zitten hier graag. Net buiten de keuken. We ontbijten er en ook ’s avonds is dit meestal de plek waar we bijpraten over onze dag. Ik ga dat missen.

Onze avocado-boom (en de kleine bbq)

Dit is een detail van de vorige foto. Avocado’s, zomaar in je achtertuin. Ik hoef mijn arm maar uit te steken en ik heb een rijpe vrucht op mijn bord liggen. Het is een groot genot. Sinds ruim een week zijn ze rijp genoeg om te eten. Dat doe ik nu dagelijks. Isabel zal er nog een week of twee, drie mee kunnen doorgaan. De andere boom die je op de vorige foto ziet, is een citroenboom. Daar kunnen we bijna het hele jaar rond citroenen van plukken. In de grote voortuin zijn de mango’s al een paar weken rijp. We hebben twee soorten. Ik kom superlatieven tekort. Hemels-fruit. Binnenkort eten we ook atta, bananen en tangurine uit eigen tuin. En natuurlijk allerlei groenten en kruiden. Moet ik er nog iets aan toevoegen? Ik ga dat missen.

Isabel

Eind november was het zover. We namen de eerste stapjes in ons eigen zwembad. En sindsdien zijn er maar weinig dagen geweest dat we niet even een duik hebben genomen. Nou ja, meestal een plons. Soms met een glaasje op de rand van het zwembad plannetjes maken of wegdromen. Een beetje badderen, afkoelen of baantjes trekken. Nog niet alles is gerealiseerd. Er is nog genoeg te doen in en rondom het zwembad en tuin. Zoals ‘gras’ bijvoorbeeld. Maar het zwembad is echt een geweldige toevoeging aan ons plekje onder de zon. Ik ga dat missen.

En het is natuurlijk niet toevallig dat ik een foto gebruik van Isabel (in het zwembad). Haar ga ik het meest missen. Laat ik er hier maar niet over uitweiden want dan word ik emotioneel en ik heb nog heel andere plannen voor vandaag.

O ja, het beroerde internet, de dagelijkse stroomstoringen, dagen na elkaar geen water, de stijgende prijzen, de corruptie … ga ik niet missen.

Onze nieuwe keuken en douche – kortom het huis, vrienden en familie, het Krügerpark om de hoek, het strand op een uurtje rijden, de marabenta … ik ga het missen.

Maputo Streetview (2)

Tags

Afval, Maputo, Mozambique, Politie, Schoonmaken

Google Maps heeft in zoverre ik weet nog geen ‘streetview’ van de Mozambikaanse hoofdstad. Wel satelietfoto’s / kaarten. Onze straat en ons erf zijn daar goed op te zien. Ik wil het vandaag hebben over een alledaags (triest) straatgezicht. Ik schreef er al eerder over: Maputo is vuil. Zwerfvuil. En door een mogelijk project in de toekomst – Happy Waste – zie ik wat eerder zwerfafval. Nou ja, daar kun je moeilijk overheen kijken. Nee, ik zie wat nadrukkelijker de mensen die toch hun best doen om de rotzooi van anderen op te ruimen.

Limpa cidade

Het blijft een onbegonnen werk. Alles wordt op straat geflikkerd. Meestal uit het raam van de auto of de xapa’s (openbaar vervoer). Op dit hoekje wordt wel dagelijks schoongemaakt. De muur die je ziet is namelijk de kanselarij van de Oostenrijkse ambassadeur. En zie je wat de vrouwelijke schoonmaakster doet? Ze checkt haar mobieltje of ze zoekt een ander nummer op op haar iPod. En ze is niet de enige die dat doet. Eén op de drie agenten die je ziet, doet hetzelfde. Bellen, sms’en of wat dan ook. De aandacht bij hun speeltje en niet bij het verkeer.

Gisteren stak ik de straat over tussen allerlei auto’s voor het stoplicht. Je kent dat wel, je slingert tussen de auto’s door. Plots gaat er een raampje open en wordt een smeltend ijsje met hoorntje naar buiten gegooid. Half op mijn benen en m’n slippers. Ik vloek en raap het op om het de chauffeur terug te geven door het raampje. Hij sloot zijn raam snel. Een Chinees denk ik. Het liefst had ik het tegen z’n raam geplakt. Maar daar ben ik iets te fatsoenlijk voor. Wat zou jij doen?

Refresco

Tags

Corruptie, Maputo, Politie, Refresco

Ja hoor, alweer tegengehouden door een ‘platte pet’. Een imbeciel, anders kan ik het niet uitdrukken.

Policia de Transito

De verkeerspolitie – een slechte klucht.

Plaats van handeling: Een drukke rotonde in Maputo

Personages: Een verkeersagent, een militair en Koen

HIJ: (Stopt de auto van Koen midden op een rotonde) Goedemiddag.

KOEN: Goedemiddag. Dit is een gevaarlijke plaats om mij te stoppen agent.

HIJ: (Doet of hij Koen niet begrijpt.) Rijbewijs.

KOEN: (Geeft zijn internationale rijbewijs)

HIJ: Bent U Portugees? (Kijkt nauwelijks naar het rijbewijs.)

KOEN: Nee, ik ben Belg.

HIJ: Geef mij een ‘refresco’ (*)!

KOEN: Nee, waarom zou ik …

HIJ: (dringt verder aan) Een refresco …

KOEN: (Grabbelt een papier van de stoel) Kunt U me vertellen waar ik ‘Rua Commandante Jao Bula’ vind?

HIJ: Wablief?

KOEN: (toont hem het papier met de straatnaam)

Er zijn ondertussen minstens vier auto’s luid toeterend gepasseerd. Een auto met drie militairen stopt nu ter hoogte van de agent.

MILITAIR: (giftig tegen agent) Ben je niet goed wijs om een auto midden op een rotonde te laten stoppen. Idioot.

HIJ: (kruiperig, onderdanig – tegen militair) Ja maar deze man vraagt me de weg.

MILITAIR: (vloekt en rijdt verder)

HIJ: (geeft papier terug en wijst naar de straat). Eerste straat links.

Ik weet dat hij liegt, ik ben minstens twee kilometer verwijderd van die straat.

KOEN: Dankjewel. (Draait het raampje dicht en vertrekt).

(*) Verfrissing – ze bedelen om geld – zogenaamd voor een verfrissing. Het is de dagelijkse (corrupte) aanvulling op hun (te) lage maandsalaris. Er staan grappige filmpjes / liedjes op YouTube. Een refresco wordt in Mozambique altijd geassocieerd met de verkeerspolitie.

Grrr ergernissen

Tags

Auto, Ergernis, Maputo, Mozambique, Politie

Er zijn zo van die dagen … grrrr. Het gebeurt niet vaak maar vandaag dacht ik een paar keer: “Wat doe ik hier?” En dan bedoel ik: hier – in Mozambique, in Maputo. Grrr.

Een opeenstapeling van kleine ergernissen. Jammer genoeg steken ze bijna dagelijks de kop op. Nee, niet dagelijks maar wel een paar keer per week. Neem bijvoorbeeld het vreselijke a-sociaal rijgedrag van bijna alle chauffeurs. Er wordt zelden voorrang gegeven en als je zo stom bent om dat wel te doen, sta je gegarandeerd een paar minuten stil. Er wordt in elk denkbaar en ondenkbaar gaatje gedoken. Langs links, langs rechts, over de berm, door de goot, via de rijstrook de andere kant op … overal proberen anderen één of twee plaatsjes te winnen in de dagelijkse files. Elke dag komt een aanrijding met blikschade dichterbij. Het is een godswonder dat ik tot nu toe schadevrij rij.

En over de ergerlijke kleine corruptie van de verkeerspolitie schrijf ik hier met grote regelmaat. Ze proberen het bijna dagelijks … en het eindigt altijd met gebedel om een beetje geld voor een cola of een fanta. Grrr. Ik ben dat zo zat !!! Met heel veel uitroeptekens.

Alweer gejat

En voor de derde keer in minder dan een half jaar is er een autospiegel gejat. Een ware plaag in Maputo. Vooral in de binnenstad. Ik leer mezelf aan om mijn autospiegels altijd naar binnen te klappen als ik ergens in de stad parkeer. Vanochtend vergat ik dat toen ik even koffie ging drinken in een goede buurt, vlak bij de Nederlandse ambassade. Ik kon de auto zien staan, wat ik natuurlijk niet de hele tijd deed. En wat denk je … twintig minuten later kom ik terug bij de auto: buitenspiegel gejat. Grrr.

En vanmiddag viel thuis het internet ruim drie uur uit. Eerst denk je natuurlijk dat er iets mis is met je eigen computer of met je betaling. Niet dus. Dan valt de elektriciteit ook nog uit – gelukkig minder dan een kwartier, maar toch. Grrr.

Er zijn zo van die dagen …

Politie en een moord

Tags

Dhlakama, Frelimo, Gilles Cistac, Maputo, Mozambique, Politie, Politiek, Renamo

Ik schreef er al vaker over: de politie in Mozambique. Er gaat geen week voorbij of ik heb wel een gesprekje met één van hen. Verkeerscontroles. Ik ben er al aardig aan gewend. Ik maak een vriendelijk praatje in mijn beperkt Portugees. Rijbewijs, autopapieren, internationaal rijbewijs, dire, (kopie van mijn) paspoort. Alles is in orde. En dan lopen ze meestal een rondje om te kijken of de wegenbelasting en de radio-tax zijn betaald. Soms proberen ze me nog te bekeuren omdat ik geen Mozambikaans rijbewijs heb. En als ze niets kunnen vinden volgt meestal de vraag om een kleine bijdrage te geven voor een drankje of hun lunch. Nee dus.

Politie in Maputo

Ik telde vanochtend tijdens het wegbrengen van Isabel het aantal verkeersagenten dat ik zag. Ik raakte de tel kwijt na twintig. Ik herken de meeste agenten want ze staan vaak op dezelfde plekken al dan niet het verkeer te regelen. Soms blazen ze op hun fluitje of gebaren ze heel druk dat je moet doorrijden. Soms geven ze toestemming om door rood te rijden. Ze doen hun best om het verkeer vlot te laten doorstromen – richting binnenstad van Maputo.

Als ik dan een uurtje later – na een bakje koffie in één van mijn café’s – weer naar huis rij, zie ik nog steeds veel politie. Maar duidelijk minder bezig met het verkeer. Eén op de twee agenten is druk in de weer met zijn / haar mobieltje. Ze bellen of sms’en heel wat af en ik betwijfel of dat iets met hun werk te maken heeft. Toevallig lees ik vanochtend een artikel – Police “The Weakest Link” in Mozambican State – over de politie. Klik HIER.

En dan nog iets – het heeft onrechtstreeks ook met de politie te maken. Er werd gisteren een (politieke) moord gepleegd in Maputo. Gilles Cistac (53) verliet het terras waar hij elke ochtend koffie drinkt en hij werd vanuit een rijdende auto beschoten. Vier kogels troffen doel. Hij stortte ter plekke neer en overleed een paar uur later in het ziekenhuis. Het avondjournaal besteedde meer dan een uur aan deze moord. Cistac is zowel Frans als Mozambikaans staatsburger en hoogleraar staatsrecht aan de bekendste universiteit van Maputo. Zijn interpretaties van de constitutie zijn vaak onderwerp van gesprek (discussie) en worden vaak bekritiseerd door Frelimo, de leidende partij in Mozambique. Hij werd een paar jaar geleden – door hetzelfde Frelimo – gepasseerd als rechter voor het Afrikaans Hof voor de Rechten van de Mens. Uiteraard is nog niets bewezen maar het lijkt op een politieke (huur)moord. Zijn laatste uitspraken over autonomie van provincies / regio’s lijken teveel op uitspraken van Renamo-leider Dhlakama. Een spontane demonstratie volgde gisteren. De vrijheid van meningsuiting wordt ook hier bepleit. De eerste internationale reacties komen op gang. Frankrijk en USA veroordelen deze brute moord.  De eerste “Je suis Cistac” uitingen verschijnen op Facebook. Wordt vervolgd.

De papierwinkel

Tags

Auto, Dire, Mozambique, Nuit, Politie

Alweer een paar noodzakelijke documenten in de pocket. Joepie maar het is en blijft een lijdensweg. Ik schreef er vaker over. Wat is het toch heerlijk dat wij in Nederland veel kunnen regelen via een automatische overschrijving cq verlenging. Hier moet je voor de meeste papieren eindeloos in de rij staan. Elk jaar opnieuw. En vaak meer dan één keer. Voor mijn DIRE – een éénjarige werk- en verblijfsvergunning – ben ik vijftien keren op en neer naar het kantoor van de emigratie gereden. Maar dat ding zit nu eindelijk in mijn portemonnaie. (1) En maar goed ook want daar wordt hier vaak naar gevraagd.

Mijn ‘nuit’

En vandaag kreeg ik eindelijk mijn ‘nuit-document’. (2) Zie foto. De fouten in zowel mijn voornaam als in mijn achternaam neem ik maar op de koop toe. In Nederland noemen we dat een ‘burger-service-nummer‘. Ik heb dat document – samen met het eerder genoemde DIRE-pasje nodig om een bankrekening te kunnen openen. Dat is een klus voor volgende week. En je gelooft het niet maar ik scoorde nog twee andere papiertjes vandaag: de wegenbelasting en het bewijs dat ik kijk- en luistergeld betaal. (3) Dat laatste wordt vaak gecontroleerd door de verkeerspolitie. In de volksmond heet het ook het document van ‘Radio Moçambique’. Ik had vandaag alweer zo’n verkeers-controle … kentekenbewijs, rijbewijs, internationaal rijbewijs, dire … euh … alles in orde en toch nog durven vragen naar een vrijwillige bijdrage voor zijn lunch … No way.

(1) Dank voor de hulp Sr. Sampaio (2) Dank voor de hulp Hawa (3) Dank voor de hulp Todinho

Verkeer

Tags

Auto, Maputo, Politie, Verkeer

Als ik iets heb zien veranderen de afgelopen twaalf jaar in Mozambique dan is het het aantal auto’s in de straten van Maputo en Matola. Ik durf gerust te stellen dat er vijf tot tien keer zoveel auto’s (busjes, pick ups, vrachtwagentjes, tuk tuks, scooters, etc) rondrijden dan tien jaar geleden. Ik schreef al eerder over de ochtendfiles en de chaotische toestanden op de wegen tijdens het spitsuur. Ik schrijf er vandaag opnieuw over. In vijf kleine hoofdstukjes.

1. Inhalen. Er wordt hier links gereden – zoals in Engeland. Daar is verder niks mis mee, dan went heel gauw. Bleef het daar maar bij. Nee. Inhalen gebeurt langs alle mogelijke kanten: links – rechts, via rijbanen, vluchtstroken, trottoirs. Als er maar een minuscuul gaatje te vinden is, duikt er wel een chauffeur in. Vooral de chapa-drivers (mini-busjes) zijn de piraten van de weg.

2. Dubbel parkeren. ’s Morgens en ’s avonds is het een verschrikking. Aan de belangrijkste avenida’s staan de meeste kantoorgebouwen en grote winkels. En net zoals ik Isabel wegbreng naar haar werk, rijden er duizenden anderen ook richting Maputo Baixa. De meeste wegbrengers stationeren / parkeren hun auto vlak voor de deur – soms wel driedubbel. Deze straten hebben twee of drie rijstroken maar er is hooguit één baan beschikbaar door al dat dubbel parkeren. Van een ‘Kiss and Ride strook’ heeft nog niemand gehoord. Ook hier zijn de bussen de grote boosdoeners, ze blokkeren het verkeer. Ik moet toegeven dat ze geen alternatief hebben.

3. Veranderende regels. Tussen 5u en 8u ’s morgens zijn een aantal rijbanen richting Maputo centrum opengesteld voor het inkomende verkeer. Je kunt dan ook op de rechterbaanvakken rijden. Dat is een goed systeem. Het wordt echter chaotisch als om 8u alles weer ‘gewoon links’ moet rijden. Zolang er politie in de buurt is, gaat het nog wel. Maar zonder toezicht veranderen chauffeurs in kamikaze-piloten. En er zijn straten die éénrichtings-verkeer zijn geworden. Daar houdt lang niet iedereen zich aan. Kijk eens naar onderstaande foto …

Avenida Chissano

Tot voor kort mocht je hier naar links (zie pijl op de grond) maar nu is dat verboden (zie verkeersbord). En je kunt er gif op innemen dat er rond lunchtijd om het hoekje politie staat.

4. Overig verkeer. Heel af en toe zie je een fietser – met gevaar voor eigen leven. Ik zou graag fietsen maar alle kuilen in de weg, zandverstuivingen en medeweggebruikers maken het niet aanlokkelijk. En er zijn duizenden voetgangers – vaak rennend van de ene bushalte naar de volgende. Zij steken over op elk mogelijk denkbare plaats. Kris kras door elkaar en tussen alle rijdend verkeer door. Kinderen, scholieren, mooie meiden, kreupele bedelaars, vrouwen met van alles op hun hoofd, jongens met steekkarretjes vol vracht, mensen met volle kruiwagens. Ik denk dat iedereen hier wel een beeld van heeft – een typisch plaatje dat vaak gebruikt wordt in documentaires of nieuwsitems. Kleurrijk, op het eerste zicht armoedig en chaotisch. Typisch Afrika.

5. Stoplichten. Nou, vergeet het maar. Rood betekent niet altijd ‘stoppen’. Standaard rijden er nog drie of vier auto’s door rood. Het blijft dus opletten als je denkt dat ‘groen’ betekent: veilig doorrijden. Ik weet verschillende stoplichten waar nooit iemand voor stopt – zeker niet ’s nachts. Vooral in het weekend (’s avonds en ’s nachts) rijd ik heel voorzichtig – zeker bij stoplichten. ‘Alcohol’ en ‘mobiel bellen achter het stuur’ zijn andere veroorzakers van veel dodelijke ongevallen.

En dan heb ik nog niets geschreven over de eindeloze stoet reuze-vrachtwagens met oplegger die vanuit de haven richting Zuid Afrika rijden en vice versa. Zeer hinderlijk en levensgevaarlijk. Zij zijn echt de ‘King of the Road‘. Of over ongelukken en aanrijdingen. Aanrijdingen gebeuren om de haverklap. Maar wat zo ergerlijk is – in mijn westerse ogen – is het feit dat alles ter plekke moet worden uitgevochten. Er is niemand bereid om zijn auto even aan de kant te zetten en daar te discussiëren of telefoonnummers uit te wisselen. Nee, ze blokkeren alle verkeer met nog langere files tot gevolg of wild west taferelen om zo’n ongeluk te passeren.

Nog een Swazi-verhaaltje

Tags

Corruptie, Muziek, Politie, Swaziland

Ik doe d’r nog één – een verhaaltje over Swaziland. Echt gebeurd – afgelopen maandag.

We vertrekken weer naar huis vanuit Eden Guest House in de buurt van Mbabane. Het is maandag. De zon brandt aan de hemel. Dat noemen wij geloof ik ‘de koperen ploert’. De airco in de auto staat tijdelijk op de hoogste stand. De iPod staat op het shuffle-standje. Ramses en Liesbeth. Een liedje uit Kausay Pacha. Atemi. Loreena McKennitt. Stewart Sukuma. Peter Dictus. Milva. Elvis. Adèle. De weg van Mbabane naar Manzini is een vierbaansweg. Bijna de hele tijd bergaf. We genieten van het mooie landschap, de vrije dag, de muziek en elkaars gezelschap. We besluiten om nog even Manzini in te gaan. Een hapje eten, Isabel gaat op zoek naar een nagelstudio. Ik zoek een bankje op in een park en wil lezen. We naderen de tweede grootste stad van Swaziland en ik probeer de juiste afrit te vinden. De weg voert nog steeds naar beneden. Ik rij achter een andere Mozambikaanse auto. En op het laagste punt staat een verkeersagent. De auto voor mij moet naar de kant en tot mijn grote verbazing worden wij ook richting berm verwezen. Ik open mijn raampje en zeg vriendelijk goedendag tegen een jonge agent. Hij meldt dat ik te hard heb gereden en wijst naar zijn collega met een snelheids-fotocamera. “Ga het maar checken bij hem” – maar dan in het Engels natuurlijk. Hij pikt zijn volgende slachtoffer van de weg.

Manzini speed control (photo Sean Devaney)

Ik ben in een goede bui en maak een vriendelijk praatje met de foto-agent. “U reed 63km/u en de maximum snelheid daar” – hij wijst naar de snelweg bergafwaarts – “is maximaal 40km/u”. Ik kan een lach niet onderdrukken. Op die weg is het haast onmogelijk om zo traag te rijden. Ik zeg dat hij waarschijnlijk een grapje maakt. “Nee, de boete bedraagt 500 Emalangeni” – zo’n 40 euro. Ik lach nog steeds en zeg dat ik maar 50 Emalangeni op zak heb want ik ben op weg naar huis – in Mozambique. Hij volhardt in zijn standpunt. En ik blijf bij mijn mededeling dat ik enkel 50 E bij me heb en een paar honderd metacais. Nee, hij neemt geen Mozambikaans geld aan. Zuid Afrikaanse Rand is wel okee. Ook die heb ik niet bij. “Dan moet ik U naar het gerecht brengen.” Ik reageer meteen – misschien iets te enthousiast. “Ja, dat is goed. Dat wordt een nieuwe ervaring. Ik ben nog nooit te gast geweest in een Swazi-rechtbank.” – “Dan moet U wachten tot half twee”. Het is half elf. Ze moeten nog drie uurtjes geld-kloppen uit de zakken van de Mozambikaanse toeristen. “Ik heb geen tijd om te wachten, of we gaan nu naar de rechtbank of U doet me een beter voorstel”. Hij glimlacht maar ik zie ook dat ik hem stoor bij zijn ‘speed-gun-activiteiten’. “Betaal die 50 Emalangeni bij mijn collega in die politie-auto en dan mag je verder rijden.” Ik sluit aan in de rij. Op de achterbank zit een agent temidden van heel veel briefjes van 10, 20, 50 en 100 Rand en Emalangeni. Ik geef hem mijn laatste briefje van 50 E, wat ik ook nadrukkelijk aan hem meld. Hij draait zijn raampje wat verder open, pakt mijn geld aan en grist een biljet van 10 Emalangeni van de achterbank. “Hier, dat is voor jou. Voor een laatste drankje voor de grens. Goede reis.”

Echt waar. Geen woord gelogen of gefantaseerd. En gisteren was ik op zoek naar een foto (zie hierboven) voor dit stukje. En wat schetst mijn verbazing. Ik vond een blog van een Amerikaan uit New Yersey met een bijna identiek verhaal. Ik heb dus zijn foto in mijn blog gekopieerd. Waarvoor dank.