Amanda Gorman

Tags

Amanda Gorman, Amerika, Gedicht, Inauguratie, Joe Biden, Kamala Harris, Knack, Politiek, The Guardian, The Hill We Climb, Verenigde Staten

Deze titel had ik 24u geleden nooit kunnen bedenken. Amanda wie?

Met open mond heb ik naar haar geluisterd en gekeken. Tweeëntwintig jaar en je dan zo aan de wereld presenteren. Ik ben ontroerd en zwaar onder de indruk. Ik ben blij, ik ben trots, ik krijg het warm en ik denk weer voor het eerst in jaren positief over Amerika. Er is weer hoop voor een mooiere, liefdevolle samenleving. Amanda Gorman, een naam om te onthouden.

Weet je nog niet over wie ik hier schrijf dan heb je waarschijnlijk niets meegekregen of gezien van de inauguratie van Joe Biden als de nieuwe president van de Verenigde Staten.

Amanda Gorman – The Hill We Climb

“We waren niet voorbereid om de erfgenamen te worden van deze verschrikkelijke tijd, maar in onszelf hebben we de kracht gevonden om een nieuw hoofdstuk van hoop en vreugde te schrijven. Wij zijn de erfgenamen van een land en een tijd, waarin een mager zwart meisje, dat afstamt van slaven en opgevoed werd door een alleenstaande moeder, kan dromen om president te worden en voor een president een voordracht kan houden.”

“We hebben krachten aan het werk gezien die ons land willen vernietigen in plaats van te delen die ons land liever vernietigen dan dat ze de democratie vertragen. En het is hen bijna gelukt. Maar de democratie laat zich soms misschien uitstellen. Ze kan nooit worden verslagen. In deze waarheid, in dit geloof, hebben wij vertrouwen. Want zolang we onze ogen op de toekomst richten, richt de geschiedenis haar ogen op ons.“

Het hele gedicht kun je HIER lezen (in het Engels). Hierboven heb ik enkele fragmenten min of meer geciteerd. Amanda Gorman is jeugd-dichter-des-vaderlands. Mevrouw (first lady) Biden had een tijdje geleden een voordracht van deze jonge vrouw gezien en heeft de organisatie van de inauguratie geadviseerd haar een gedicht te laten schrijven. Zij kreeg er de specifieke opdracht bij om iets te schrijven over nationale eenwording.

De kersverse vice-president Kamala Harris is voor haar een inspiratie. Ook Maya Angelou (zij sprak op de inauguratie van Bill Clinton in 1993) en songteksten uit de musical Hamiliton hebben haar geïnspireerd. Oprah Winfrey reageerde: “Nooit ben ik trotser geweest op een opgroeiende jonge vrouw.” Tegen Hillary Clinton fluisterde ze dat in 2036 – dan is ze volgens de grondwet oud genoeg – zal opkomen voor president.

Haar Twitter- en Instagram-accounts ontploffen. Haar twee dichtbundels staan onmiddellijk nummer 1 en 2 bij Amazon. De wereldpers spreekt van ‘een wonderkind met sterke politieke overtuigingen’.

Ik vond de hele plechtigheid mooi en indrukwekkend. De speech van president Biden, Lady Gaga, Jennifer Lopez, Garth Brooks en de symbolische kleur van de kleding van Kamala Harris. Paars – de verbinding van rood en blauw. De kleuren van respectievelijk de republikeinen en democraten. Het land zet een eerste stap op weg naar verzoening en samenwerking. Laten we het hopen. En wie weet zeggen we (zij) dan over een tijdje: “Thank you president Biden to make America Great again.”

Knack – Wie is Amanda Gorman, de dichter die Amerika opnieuw deed hopen?

The Guardian – Amanda Gorman will be youngest poet to recite at a presidential inauguration

Geschokt

Tags

Aljazeera, Cap Delgado, Club of Mozambique, Diksmuide, Djonasse, Frelimo, Gas, Grote Oorlog, IJzertoren, Islam, Jihadisten, Krant, Maputo, Mozambique, NOS, Nostalgie, Ongelijkheid, Onthoofding, Palma, Pers, Politiek, RTL-Nieuws, Tanzania, Terrorisme, Verenigde Naties, Verzet, Vrede

Dat ik nieuws over Mozambique wat meer volg dan het nieuws over bijvoorbeeld Costa Rica, Cambodja of Litouwen mag algemeen bekend zijn. Ik kijk af en toe naar het TVM – 8 uurjournaal en ik lees regelmatig ‘Club of Mozambique’ (engelstalige internet-krant). Ik heb al eerder verteld dat er in het uiterste noord-westen van het land regelmatig jihadistische terreuraanslagen worden gepleegd. Afschuwelijk. Verschrikkelijk. Het gaat van kwaad naar erger.

Muurschildering met Mozambikaanse vlag – Pixabay

Gisteren melden het NOS-journaal en RTL-Nieuws over nieuwe aanslagen en onthoofdingen in die regio. Ja, je leest er zo overheen maar ik schreef echt wel … onthoofdingen. Ik plaatste een paar links op mijn Facebook-pagina. Dat doe ik ook hier op mijn blog. Zie hieronder. Weet ik dan meer dan wat ik lees in de pers? Het antwoord is NEE. In feite lees ik er meer over op internet dan dat ik iets verneem via de plaatselijke pers. Wordt het onder de pet gehouden? Ik denk dat het antwoord is … ja en nee. Wat er precies gebeurd is, wordt hooguit in grote lijnen vermeld. Het regeringsleger en ingehuurde milities uit Rusland en Zuid-Afrika falen. Dat mag duidelijk zijn. Dus de overheid staat niet te springen om hier veel ruchtbaarheid aan te geven. En dan druk ik me heel voorzichtig uit.

De regio – grenzend aan Tanzania – is arm. Een enorme (jeugd)werkloosheid. Voor de kust is tien jaar geleden een enorme gasbel gevonden. Dan zou je denken dat er meer werkgelegenheid zal komen. Dat valt vies tegen. Ik lees dat het hooguit 6500 banen zal opleveren en dat het geld verdwijnt (zal verdwijnen) in de zakken van de (politieke) machthebbers in het zuiden (1) is geen rare veronderstelling. Grote sociale ontevredenheid, dat mag duidelijk zijn. Werkloze jongeren zijn gemakkelijk te ronselen voor verzet zeker als er geen enkel vooruitzicht is op een betere toekomst. Maar dat verzet tegen ongelijkheid uitmondt in religieus geïnspireerd terrorisme is hemeltergend afschuwelijk. Ik heb niet genoeg woorden om dit ten alle tijden te veroordelen.

Nederlandstalige links: Het NOS-bericht – Jihadisten onthoofden … Het RTL-Nieuws bericht – Islamisten richten bloedbad … MO-bericht – Wordt Mozambique … Of klik het woord Mozambique eens aan op de internetpagina van je eigen krant.

Engelstalige links – Club of Mozambique – Attackers behead 50 people (met oa reportages van Aljazeera) en Terrorists attack village De reactie van de VN – UN chief expresses ‘shock’

Is dit een ver van mijn bed item? Zoals je hieronder kunt lezen is dat letterlijk (in kilometers) ver van mijn bed. Natuurlijk is dit vreselijk nieuws. Naast de ingestorte toeristen-industrie (covid-19), de natuurrampen van vorig jaar is dit natuurlijk rampzalig voor het land van mijn vrouw (en veel vrienden en familie). Het dag-dagelijkse leven in Djonasse is er nog niet door beïnvloed. Maar hoe lang zal ik dat nog kunnen zeggen? Een vraag die ik mezelf stel op de dag dat het 102 jaar geleden is dat er een einde kwam aan de Grote Oorlog. ‘Nooit meer oorlog – Plus jamais de guerre – Nie wieder Krieg – No more war’ (2) Laat ik het er ook nog bijschrijven in het Portugees en het Swahili (de taal die in de getroffen regio wordt gesproken). Nunca guerra novamente – Kamwe vita tena.

(1) De hoofdstad Maputo ligt hemelsbreed ruim 2000 kilometer zuidelijker. Via de weg is de afstand tussen Palma en Maputo ongeveer 2.750 kilometer. Dat is min of meer te vergelijken met de afstand Utrecht – Athene (2.823 km) Leeuwarden – Faro (2.540 km) of Brussel – Sint-Petersburg (2.480 km).

(2) Op de IJzertoren in Diksmuide (herdenkingsmonument Grote Oorlog in de Westhoek) staat deze wens in vier talen.

Een standbeeldenplog (#1)

Tags

Brugge, Brussel, Isabel, Kaapstad, Manneke Pis, Nelson Mandela, Parijs, Politiek, Rio de Janeiro, St. Lucia, Standbeeld, Zuid Afrika

Het woord ‘standbeeld’ duikt veel vaker dan voorheen op in de media. Natuurlijk omdat er verslag wordt gedaan van het bekladden, verwijderen of omvertrekken van standbeelden. Columbus, Leopold II, Winston Churchill, enzovoort.

Ik zal er later – in een volgend stukje – iets inhoudelijkers over schrijven. In deze eerste plog-aflevering een tiental foto’s met één van ons beiden voor / onder / naast een standbeeld. Grappig of frappant dat zo’n brok steen (of soms ander materiaal) zo’n aantrekkingskracht heeft op een fototoestel. Klik klik klik.

Rio de Janeiro – Brazilië (februari 2011)

Rome – Italië (juli 2015)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Brussel – België (februari 2012)

Kaapstad – Zuid-Afrika (november 2013)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

Brugge – België (juli 2017)

Brussel – België (februari 2012)

Ik denk niet dat één van deze standbeelden zal ‘sneuvelen’ in de komende tijd. Ze zijn niet allemaal van dezelfde orde. Alle tien de beelden zijn beeldende kunst maar de twee foto’s uit St. Lucia (in Zuid-Afrika) zijn natuurlijk heel anders van opzet dan het beeld van Nelson Mandela in Kaapstad of van Pieter de Coninck en Jan Breydel in Brugge. Ook Cristo Redentor in Rio de Janeiro is natuurlijk heel anders dan Manneke Pis in Brussel. Wel allebei toeristische trekpleisters en symbolen van respectievelijk Rio de Janeiro en Brussel. Religieus of folklore.

Zoekend in mijn fotoarchief kom ik ook Columbus (in Lissabon), de vier Amerikaanse presidenten (Mount Rushmore – South Dakota) en Jan Pieterszoon Coen (in Hoorn) tegen. Of Columbus en Coen er over tien jaar nog zullen staan is natuurlijk veel minder zeker. Ik plaats gauw een tweede reeks van beelden, soms met één van ons – soms zonder. Doen jullie dat ook: poseren voor een standbeeld, fontein of gebouw?

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN

Roeptoeters

Tags

Amsterdam, Betoging, Corona, Demonstratie, Donald Trump, Facebook, Femke Halsema, George Floyd, Groen Links, Internet, Politie, Politiek, Racisme, Twitter, Verenigde Staten

‘Sprakeloos’ was de andere optie. Ik twijfel over een titel. Ik begin een stukje bijna altijd met de titel. Heel soms verander ik op het eind de gekozen titel. Vandaag weet ik niet wat het beste is. Sprakeloos of Roeptoeters?

Ik gaf twee online-lessen vanochtend en daarna opende ik (mijn) Twitter en (mijn) Facebook. Twee onderwerpen die eruit springen: de demonstraties in de Verenigde Staten en Femke Halsema.

Eigenlijk zou de hashtag #femkehalsema er helemaal niet moeten zijn vandaag. Maar de realiteit is anders. De burgemeester van Amsterdam heeft de situatie op pinkstermaandag totaal verkeerd ingeschat. Nee, ik corrigeer mezelf: naïef is volgens mij een juistere omschrijving. Mocht het je ontgaan zijn, dan meld ik heel in ’t kort waar het om gaat. Op de Dam (centraal plein in hartje Amsterdam) werd gisteren een antiracisme demonstratie gehouden. In plaats van de vooraf geschatte 300 demonstranten waren er bijna 6000 aanwezigen. Afstand houden – de voorgeschreven 1,5 meter – werd niet gerespecteerd. De burgemeester greep niet in.

Nederland ontploft. Mevrouw Halsema is de kop van jut. Politici, een flink deel van de pers en ontiegelijk veel twitteraars, facebookers en reaguurders reageren furieus. Aftreden wordt geëist … de hetze tegen de burgemeester van Amsterdam (een vrouw en links) laait weer op. De Telegraaf kan weer even vooruit. Grrr.

Ze heeft een grote inschattingsfout gemaakt. Vooraf. Niet tijdens. Dat is mijn opinie. De mix van mooi weer, voor het eerst de terrassen open en een vrije dag lokte veel volk naar de Dam. En TERECHT want je stem laten horen tegen wat er in de Verenigde Staten gebeurd is (George Floyd ea) is zeer begrijpelijk en noodzakelijk. Zeker in de combinatie met de ophitsende politiek van Trump. Dit was een anti-racisme-demonstratie. En een schreeuw tegen politie-geweld. Maar nu gaat het enkel over de keuze – ‘een duivels dilemma’ zoals ze het zelf noemt – die de Groen Links burgemeester (met de veiligheidsdriehoek) heeft gemaakt. De demonstratie gedogen en niet optreden. Geen lange latten, geen traangas, geen waterkanonnen. Geen olie op het vuur. Gedogen en hopen dat de menigte zich snel verspreid. Een oproep om weg te gaan en je te verspreiden was wel op zijn plaats geweest. Via luidsprekers of door de burgemeester zelf in plaats van alleen maar staan toe te kijken.

Heel veel mensen (en roeptoeters) maken nu vergelijkingen met de horeca, de theaters, de sportscholen, de bioscopen, de kappers. Zij riskeerden wel boetes als ze zich niet aan de regels hielden. Ja, dat is waar. Maar als zij toch open zouden gaan dan was het willens en wetens de regels overtreden. De demonstranten zijn niet met OPZET naar de Dam getrokken om de corona-regels te overtreden. Nee, het is hun overkomen. Zij waren daar om publiekelijk hun afkeer te tonen over racisme (in VS en Nederland). Ik zou één van hen kunnen geweest zijn.

De vergelijking met de zorg loopt mank. MENSEN IN DE ZORG DOEN FANTASTISCH WERK – laat daar geen misverstand over bestaan. Dat vind ik ook, vandaar de hoofdletters. De vrees voor een nieuwe besmettingshaard of corona-uitbraak – 6000 mensen dicht bij elkaar – is een terechte vraag / angst. Niemand die dat vandaag weet. Persoonlijk denk ik – ik ben een absolute leek – dat het wel zal meevallen. Veel betogers droegen een mondkapje – iets dat niet verplicht is als je buiten bent. Openlucht – dus: natuurlijke ventilatie. Enzovoort. Waarom is er nog weinig corona in Afrika? In Mozambique 252 besmettingen – twee doden. Zou openlucht daar iets mee te maken kunnen hebben? Wie weet …

Foto: Pixabay

Het jammere is dat het nu nauwelijks gaat over RACISME, politie-geweld en de polarisatie die Trump veroorzaakt. Het maakt me bijna sprakeloos. En woedend. En moedeloos. Zal ik maar ophouden met sociale media? Of mensen blokkeren zodat ik hun getoeter niet meer zie? Ik kan best tegen een andere mening maar als ik dan bijvoorbeeld lees dat links gelijkstaat met ‘de beuk erin als ze hun zin niet krijgen’ … dan zakt mijn broek af – gelukkig is het nog steeds lekker weer. Moet ik nog wel naar het nieuws kijken? Het zijn vragen die me bezighouden.

Ik hou d’r over op. Bloggen over boeken die ik lees, over series die ik kijk of over het lekkere eten dan ik klaarmaak is minder controversieel. Politieke meningen – en dus meningsverschillen – zijn boeiend totdat het een persoonlijk afrekenen wordt met een politicus die je niet zint. En dat gebeurt nu met Femke Halsema.

Ik ga lezen. Ik ga koken. En ik spreek me uit tegen elke vorm van racisme. En dat zal ik blijven doen. Tot gauw.

Corona update (5)

Tags

Corona, Corona-virus, Covid-19, Cultuur, KLM, Mozambique, Nederland, Noodtoestand, Online, Politiek

Zoals beloofd heb ik drie weken niet over #corona of #covid-19 geblogd. Een verademing? Ik weet het niet. Het doet er trouwens niet toe. Vandaag even bijpraten. Nederland, België en Spanje gaan een nieuwe fase in. Er mag weer wat meer. Niet overal hetzelfde maar de algemene tendens is dat er een verlicht regime komt. Scholen gaan weer (gedeeltelijk) open. De kappers mogen weer aan het werk. Ouderen mogen weer (beperkt) bezoek ontvangen. Meer en meer winkels mogen weer open. Nog even en dan gaat het openbaar vervoer weer op volle sterkte rijden. Ik ben benieuwd. Nu het uur ‘nul’ dichterbij komt lees ik ook al over de eerste overtredingen. Te volle Ikea’s. Iedereen wil naar het strand. Te volle winkelstraten. De corona-politie heeft het er maar druk mee. Natuurlijk houden de meeste mensen zich aan de afspraken. Maar toch. De protesten tegen de maatregelen nemen ook steeds meer toe. Ik hou mijn hart vast want stel je voor dat de ‘cijfers’ weer stijgen dan zijn de rapen pas echt gaar. Veel specialisten verwachten dat ook. Ze verschillen van mening of dat al in de zomer gebeurt of pas in de herfst. Een bezorgd afwachten. Wat denken jullie?

Nog één dingetje over #corona in Nederland …

KLM versus CULTUUR

Het is in en in triest. Zeker als je bedenkt dat de culturele en creatieve sector al heel veel moest inleveren na de financiële crisis in 2008. Het idee dat theaters binnenkort weer open mogen gaan met een maximum van 30 mensen – inclusief artiesten en technici – is een gotspe. Een blamage. Een kaakslag aan een grote bedrijfstak. Laat ik er – voor nu – maar geen woorden meer aan vuil maken. Hoe is het ondertussen in Mozambique?

De president heeft – zoals algemeen werd verwacht – de noodtoestand met een maand verlengd tot 31 mei. En meer dan waarschijnlijk wordt dat nogmaals tot 30 juni verlengd. Tijdens de ‘noodtoestand’ hebben de president cq regering uitgebreidere bevoegdheden zonder het parlement te moeten raadplegen. Wat is er in de dagelijkse praktijk veranderd? Hier is geen lock-down. Geen beperkingen om mensen te bezoeken of om op straat te komen. Het advies is wel ‘blijf thuis’ maar dat voor de meesten geen reëel vooruitzicht. De eerste drie weken van april waren duidelijk anders dan daarvoor. De scholen zijn dicht. Veel werknemers moeten voorlopig thuis blijven. De stranden zijn een ‘no-ga-area’. Winkels bleven open. Veel straat- en eet-stalletjes zijn opgeruimd of verdwenen. Dat was trouwens al beleid voor deze hele crisis. Er mag geen alcohol meer verkocht worden dat ter plekke wordt geconsumeerd. Je mag het wel meenemen naar huis. Hier wordt bij ons in de buurt ‘creatief’ mee omgegaan. In restaurants zijn tafels weggehaald maar kun je nog wel gaan eten. Wat trouwens in de praktijk veel minder gebeurt.

Het dragen van een mond- (en) neusmasker is verplicht in het openbaar vervoer. Sinds half april ook in de meeste winkels. Zeker bij banken en de grote supermarkten. Nu wordt ook je lichaamstemperatuur gemeten. Ik had gisteren … 33,4°. “Help – ik ga dood !!!” Het controlerende meisje begreep niet wat ik zei. Ik mocht naar binnen. Made in China – denk ik. Niet het virus maar de thermometer. In de hele supermarkt staan blauwe, rode en gele strepen op de vloer. Ze duiden vakken aan. Er mag maar één persoon – of koppel – in één vak staan. Dat wordt goed gerespecteerd behalve door de vakkenvullers. De rijen bij de kassa lijken daardoor veel langer. Hier is het trouwens 1 meter afstand houden, in tegenstelling tot 1,5 meter in Europa.

Sinds twee weken is het heel erg druk op straat. Heel veel verkeer. Op de bekende plaatsen staan er opnieuw files. Hoe kan dat? Waarschijnlijk omdat mensen die voorheen het openbaar vervoer gebruikten – zoals het goed functionerende Metro Bus systeem – nu weer terug in de eigen auto stappen. Isabel gaat ook niet meer met de trein naar haar werk maar wordt opgehaald door een chauffeur. Ze deelt die auto met één of twee collega’s. Als veel bedrijven dat doen dan begrijp je ook dat er meer auto-verkeer is. In tegenstelling tot een maand geleden dragen nu de meeste mensen een mondmasker als ze op straat zijn. Overal staan watercontainers, de guarda’s sprayen je handen bij binnenkomst. Soms staat er iemand met een gel bij de voordeur. ‘Handen wassen’ is ook hier het advies.

Handen wassen – foto: pixabay

Ik begrijp deze maatregelen. Maar wel met een bedenking. Sprayen, gel, mondmaskers, afstand houden tot personeel en de winkeltoog … Duidelijk. Maar het pinapparaat wordt aangereikt over de winkeltoog heen maar dat is wel door iedereen voor jou aangeraakt. Weg bescherming. Hetzelfde verhaal bij de tolpoorten. Daar zijn geen ontsmettingsmiddelen maar je krijgt wel munt- en papiergeld retour dat uiteraard ook door honderden voor jou is vastgepakt. De sportscholen zijn dicht omdat er geen garantie is op schoonmaak. Evenementen met meer dan vijftig mensen zijn verboden. Dus ook hier ligt de entertainment-industrie op z’n figuurlijke gat.

Cijfermatig is er nog weinig aan de hand. Iets minder dan 100 besmettingen en nog geen doden. Of dat ook waar is valt te betwijfelen. Maar vele duizenden doden kun je niet zomaar laten verdwijnen. Ook niet in Mozambique. Uiteraard bestaan er ook hier complottheorieën. Ik heb afgelopen week wat rondgevraagd, niemand die ik ken kent iemand die overleden is onder verdachte (corona) omstandigheden. Ben ik (wij) hier dan veilig? Voorlopig wel denk ik [hoop ik] maar dat zegt natuurlijk niets over de toekomst. Het blijft afkloppen en fingers crossed.

Nog iets over het onderwijs. De privé-scholen bieden online lessen aan aan hun leerlingen. De openbare scholen – die toch al niet uitblinken in goed onderwijs – zijn ook gesloten. Die scholen en leerlingen hebben nauwelijks toegang tot internet, laat staan tot een computer. Kinderen mogen / moeten één of tweemaal per week op school huiswerkopdrachten ophalen. Meestal is er ‘thuis’ nauwelijks aandacht, tijd of ruimte om huiswerk te maken. De – kinderen van de – minst bedeelden, de minst daadkrachtigen krijgen dus ook hier de hardste klappen. Triest in het kwadraat.

Het land zit op slot. De grenzen voor personen zijn dicht. Er gaan twee of drie vluchten per maand naar het buitenland. Eentje van TAP naar Lissabon (en weer terug) en af en toe een vlucht naar Addis Abeba (Ethiopië). De voorschriften zijn streng. De controle op gezondheid van de binnenkomende passagiers is meer dan heftig. Mijn zwager arriveerde vorige week uit Portugal. Het duurde bijna drie uur voor hij alle checks op het vliegveld had doorlopen. Hij moet 14 dagen in huisquarantaine blijven en kreeg na vier dagen bericht van het ziekenhuis dat alles in orde is.

Verblijfsvergunningen, D.I.R.E., visa … ze blijven tot vier maanden na de vervaldatum geldig. Tenminste zolang je in het land blijft. Ik hou mijn hart vast voor de tijd dat het immigratie-kantoor weer opengaat. Het is daar onder normale omstandigheden al chaotisch, onoverzichtelijk. Ze werken nu al met een vertraging van gemiddeld twee maanden. Wat gaat dat betekenen? Help, help, help. Ook op de ambassades worden tot nader order geen (Schengen) visa meer afgeleverd.

Tot zover. Ik wens iedereen in Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, (Noord) Ierland, Portugal, Noorwegen en Spanje (*) veel wijsheid toe met de trage heropening van allerlei zaken. Blijf gezond. Wees voorzichtig.

(*) In deze landen wonen familie en goede vrienden. Natuurlijk hoop ik dat ook mijn familie en vrienden in de rest van Afrika en de wereld gezond blijven. Maar dat zij dit logje lezen is zeer twijfelachtig. 

In de serie: CORONA UPDATE

Overvloed

Tags

Albert Heijn, Bio-industrie, Consuminderen, Klimaat, Nederland, Politiek, Wilders

Eerder dan ik dacht wandel ik weer rond in de Lage Landen. Weer thuis op Nederlandse en Vlaamse bodem. Regenachtig en winderig. Een klein uurtje vertraging omdat rukwinden het vliegverkeer in Zaventem een beetje in de war stuurde. Bij thuiskomst moeten er uiteraard boodschappen gedaan worden.

Het werd een rondje Albert Heijn. Ik laad meer zaken in mijn karretje dan dat ik van plan was. Maar wat een overvloed. Wat een enorm grote keuze. Ik sta er elke keer weer verbaasd naar te kijken.

Mijn boodschappen

Terug in Nederland is ook een soort ‘gewenning’ van een dag of twee, drie. En dan is alles weer gewoon. Ik moet de eerste dagen bijvoorbeeld goed opletten in het verkeer. ‘Rechts rijden Koen’ is daar een voorbeeld van, een aandachtspunt. Check. Het knipperlicht zit links van het stuur. Check. Het stuur zit ook aan de linkerzijde. Check. Tweemaal naar de verkeerde deur lopen is genoeg. ‘De macht der gewoonte’ … Het grappige is dat me dat ook overvalt als ik de reis in de andere richting maak.

In Mozambique volg ik het Nederlandse en Belgische nieuws via internet maar nu ik weer in ons koude kikkerlandje ben voelt het actueler. Wat een gruwelijke verdeeldheid is er aan het ontstaan. De toon en de woordkeuze op twitter zijn vaak degoutant. Is het de tegenstelling LINKS – RECHTS? Maar is bezorgdheid over klimaat een zaak van links – rechts? Ik betwijfel het. Anti-immigratie of een eerlijk vluchtelingen-beleid? Anti-islam of respect voor iedereen?

Neem het boerenprotest van gisteren in Nederland. Ik begrijp dat boeren zich zorgen maken over hun toekomst. Het is niet niks dat een politicus zegt dat er 50% gesaneerd moet worden. Dat is erg bedreigend. Toch zal er iets moeten gebeuren. Op een eerlijke manier met een gericht plan en compensatie. Bijna maandelijks – misschien wel vaker – zijn er stalbranden met duizenden beesten die omkomen. De beelden van opgefokte varkens en legbatterijen zijn gruwelijk om te zien. Als ik dan lees dat 75% van de vleesproductie voor het buitenland is bestemd dan begrijp ik dat de overheid daar vraagtekens bij plaatst. De bio-industrie is een grote vervuiler. Net als de luchtvaart. Grote cruiseschepen. Formule 1 in Zandvoort. Het zijn maar een paar zaken die me nu te binnen schieten. De bijbehorende vraag is natuurlijk ook … “Wat doe ik er zelf aan?” Een terechte vraag. Ik heb deze week drie keer in een vliegtuig gezeten. Stijgen en landen. Ik heb drie dagen op rij vlees gegeten. Ik rij al een paar dagen in een huurauto. Waar haal ik de moed vandaan om te minderen? Ik weet het nog niet. Een dilemma als gevolg van mijn verblijf op twee continenten.

Nog even terug naar de scheldpartijen via sociale media of het geblaat van figuren als Wilders en Baudet. Zij zijn solidair met de boeren. Praatjes voor de bünhe. Geert beklimt een traktor en noemt de boeren echte helden. Dezelfde politicus die uit de EU wil stappen wat zou beteken dat bijna 900 miljoen euro ‘Brusselse’ subsidie voor landbouw zou wegvallen. Daar hoor je hem niet over.

Jongens, jongens, jongens … hou toch op. Meisjes trouwens ook. Zoek samen naar oplossingen in plaats van elkaar in vijandige kampen te plaatsen. Ik loop door Albert Heijn … 50% van de producten kan er gemakkelijk uitgegooid worden en dan is er nog een overvloed om uit te kiezen.

Papa Francisco já está a caminho de Maputo

Tags

Felipe Nyusi, Frelimo, IDAI, Katholiek, Kenneth, Maputo, Mozambique, Papa Francisco, Paus, Politiek

Mozambique was in het (Europese) voorjaar wereldnieuws. Twee mega-grote stormen (Idai en Kenneth) teisterden het midden en noorden van het land. Ik heb er vaak over geschreven. De meeste volgers van mijn stukjes hebben (waarschijnlijk) een extra oor wanneer ze het woord ‘Mozambique’ horen op radio of televisie.

Ook de volgende dagen zal het woord ‘Mozambique’ vaker te horen zijn in internationale nieuwsuitzendingen. Paus Franciscus is onderweg naar Maputo.

Paus-prularia te koop in Maputo

Hij komt vanmiddag aan en blijft een paar dagen. Vrijdag krijgt het hele land een extra vrije dag. Ook zaterdag 7 september is een officieel vrije dag. Het land herdenkt dan het Lusaka-vredesakkoord. Met andere woorden: een lang, vrij weekend.

In eerste instantie dachten we een weekendje ‘weg’ te gaan. Maar dat is waarschijnlijk een slecht idee. Heel veel doorgaande wegen zijn de komende dagen gedeeltelijk afgesloten. En bij de grens met Zuid Afrika verwachten ze urenlange files. Enerzijds Mozambikanen die er even ‘tussen uit knijpen’ en anderzijds Zuid Afrikaanse religieuze toeristen – pelgrims – die hopen een glimp op te vangen van ‘the Pope’.

De verwachting is dat het een gekkenhuis wordt. Ik ben benieuwd. Is Mozambique katholiek? Dat is moeilijk om te beantwoorden. Er wordt gezegd dat 23% van de bevolking katholiek is. Natuurlijk heeft de Portugese kolonisator zijn best gedaan om zuid-oost Afrika te bekeren tot het Roomse geloof. Ook Isabels familie is katholiek maar dat merk ik alleen als een ouder lid van de familie overlijdt. Dan is er een herdenkingsmis in een van de katholieke kerken in Maputo. Verder merk ik er eigenlijk niets van. Niet heel veel anders dan in ontkerkelijkt Vlaanderen of Nederland. Doopsel, eerste communie, plechtige communie / vormsel, soms trouwmis, Kerstmis, begrafenis. Dat is het zo’n beetje.

Ik ga een paar dagen naar het acht-uur-nieuws kijken op TVM. Iets dat ik niet vaak (meer) doe. Ik lees een Engelstalige (Mozambikaanse) internet-krant en blader soms door een papieren krant bij mijn schoonouders. That’s it.

Een laatste opmerking. Natuurlijk is dit bezoek een politieke aangelegenheid. Puur gericht op zieltjes winnen. Niet voor de hemel maar voor het stemhokje. 15 oktober zijn er presidentsverkiezingen. De campagne is afgelopen zaterdag officieel van start gegaan. En wat is er mooier voor de zittende president – Felipe Nyusi (Frelimo) om drie dagen pontificaal in het wereldnieuws te staan?

Meneer van der Staaij

Tags

HLTB, Kees van de Staaij, Nashville-verklaring, Politiek, Rainbow, Regenboog

“Heb je goed geslapen deze week Kees?”

Van links naar …

… het midden en dan …

… naar rechts.

Woorden zijn niet echt nodig. Beelden zeggen genoeg. En deze beelden komen allemaal van Pixabay.

ps. En ik ben niet origineel met deze (foto)-boodschap. Dat doet er vandaag niet toe.

Filmposters

Tags

1900, Bertolucci, Boechout, Facebook, Film, Novecento, Politiek, Volksunie

Op Facebook zie ik bijna dagelijks een of andere ‘uitdaging’ of ‘challenge’. Ik krijg stevige jeuk van het woord ‘uitdaging’ want het wordt te pas en te onpas gebruikt. Maar goed, daar gaat het nu niet over. Ik negeer meestal dit soort na-aperij. Vandaag werd ik gevraagd – dank J M – mijn favoriete films te posten. Films die diepe indruk op me maakten en die ik nog steeds terugkijk. Alleen de poster, verder geen uitleg.

En die vind ik wel leuk. Het criterium ‘diepe indruk op me gemaakt’ gebruik ik als uitgangspunt. Of ik ze nog steeds terugkijk is niet altijd waar – simpelweg omdat ik die films niet heb. En om ze op DVD te gaan kopen is me een stap te ver. Er zijn honderden films per dag beschikbaar als ik dat zou willen via You Tube, ons DstV-abonnement of via Netflix als ik in Nederland ben.

Goed 10 films dus. Dat wordt kiezen. Ik begin met deze …

1900 – NoveCento

Dit plaatje staat in mijn geheugen gebrand. Ik zag 1900 – Novecento – in Antwerpen en ik herinner me levendig een gedachte toen ik de bioscoop uitliep. Als er nu buiten een betoging aan de gang is en ze stoppen me een rode vlag in mijn handen dan loop ik mee. In volle overtuiging. Ik kom niet uit een ‘rood’ nest. (*) Ik denk zelfs dat deze film grote invloed heeft gehad op mijn politiek denken. Ik denk het niet alleen, het is zo. Tien jaar later zag ik de film(s) opnieuw in Amsterdam in een bioscoop waar ze enkel ‘klassiekers’ vertoonden. Ik ben de naam vergeten. En opnieuw was ik enthousiast. Wat een film – wat een epos. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien. Moet ik op zoek gaan of zal het mijn ‘zoete’ herinnering vermorzelen … ? Ik twijfel.

En nu verder denken over negen andere films. Ik ga ze op Facebook posten. Ik ga geen films toevoegen waarvan ik een theaterbewerking heb gemaakt. Shakespeare in love. Chocola. Meisje met de parel. Natuurlijk maakten die ook indruk op me maar ze vormen een aparte reeks.

Op Facebook plaatste ik onderstaande poster – die ik eerlijk gezegd vergeten was. Voor mij is bovenstaande foto HET beeld van Bertolucci’s meesterwerk.

Filmposter van 1900 – Novecento

Wat een cast … Robert de Niro, Gerard Depardieu, Burt Lancaster, Donald Sutherland … En filmmuziek van Ennio Morricone. Onvergetelijk.

En jullie? Iets voor jullie zo’n lijstje van 10 topfilms?

(*) Ik ben opgegroeid in een Vlaams Nationalistische familie. Volksunie. Vader was schepen (wethouder) voor de Volksunie in mijn geboortedorp (Boechout). Wel altijd met een sociale insteek. Ik woonde al lang en breed in Nederland toen de Volksunie werd opgesplitst. Ik denk dat mijn ouders de overstap maakten naar Spirit. De stap naar de sp.a was een brug te ver. Ik denk dat zij Groen of NVA stemden de laatste jaren van hun leven. En ik ben honds-conservatief in mijn keuze, bij wijze van spreken. Eerst PSP en later GroenLinks.

Duizend plus

Tags

Bloggen, Blogs, Brexit, Duizend, John Lewis, Politiek, Vlag, Weblog

De vlag mag uit. Duizend stukjes op dit weblog. Vandaag nummer duizend. En in een nog niet zo heel ver verleden schreef ik ook zo’n tweehonderd stukjes op ‘web-streepje-log’. Vandaar die ‘+plus’. Maar die zijn allemaal verdwenen dankzij het slechte hosting-werk van Sanoma.

Duizend plus

Dat van die vlag uitsteken is natuurlijk figuurlijk bedoeld. Welke vlag moet ik dan gebruiken? De Vlaamse Leeuw? De Belgische driekleur? Een oranje wimpel? De Nederlandse vlag? De vlag van Mozambique waarop nog steeds een kalashnikov is te zien? Of bij vergissing de Koerdische vlag zoals een meisje in Dordrecht deed omdat ze geslaagd is? Er kunnen dan zomaar onverlaten een moskee kort en klein slaan als reactie.

Nee, de vlag moet niet uit. Brexit is realiteit geworden. Het Europese ideaal (nooit meer oorlog; samen met elkaar en niet tegen elkaar) verdwijnt stilaan achter de horizon omdat het ‘eigen volk eerst’ steeds meer mensen aanspreekt.  Een dag die somber stemt. Vluchtelingen die de schuld krijgen. De roep om strengere immigratiewetten. Brulkikkers als Wilders, Trump en Ukip Farage hebben de wind jammer genoeg mee.

En congresman John Lewis, oud burgerrechtenactivist, moet de ‘sit-in’ weer van stal halen om gehoord te worden in zijn parlement. Omdat hij iets wil doen aan die ongebreidelde weg van vrije verkoop van wapens. Zijn republikeinse collega’s willen er niet eens naar luisteren. Onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk. (Ja, ik weet dat ik tweemaal hetzelfde woord typ.) De vlaggen moeten overal in Amerika halfstok tot er grondige wijzigingen komen in dit dossier.

En als er al een vlag uitgaat in Huize Koen, dan is het de regenboogvlag. Symbool voor vrede. Symbool van de holibi-gemeenschap. Een vlag die niet gaat over grenzen maar over verbroedering. Over liefde. Ik ga nog even door met stukjes schrijven.