Meneer van der Staaij

Tags

HLTB, Kees van de Staaij, Nashville-verklaring, Politiek, Rainbow, Regenboog

“Heb je goed geslapen deze week Kees?”

Van links naar …

… het midden en dan …

… naar rechts.

Woorden zijn niet echt nodig. Beelden zeggen genoeg. En deze beelden komen allemaal van Pixabay.

ps. En ik ben niet origineel met deze (foto)-boodschap. Dat doet er vandaag niet toe.

Advertenties

Filmposters

Tags

1900, Bertolucci, Boechout, Facebook, Film, Novecento, Politiek, Volksunie

Op Facebook zie ik bijna dagelijks een of andere ‘uitdaging’ of ‘challenge’. Ik krijg stevige jeuk van het woord ‘uitdaging’ want het wordt te pas en te onpas gebruikt. Maar goed, daar gaat het nu niet over. Ik negeer meestal dit soort na-aperij. Vandaag werd ik gevraagd – dank J M – mijn favoriete films te posten. Films die diepe indruk op me maakten en die ik nog steeds terugkijk. Alleen de poster, verder geen uitleg.

En die vind ik wel leuk. Het criterium ‘diepe indruk op me gemaakt’ gebruik ik als uitgangspunt. Of ik ze nog steeds terugkijk is niet altijd waar – simpelweg omdat ik die films niet heb. En om ze op DVD te gaan kopen is me een stap te ver. Er zijn honderden films per dag beschikbaar als ik dat zou willen via You Tube, ons DstV-abonnement of via Netflix als ik in Nederland ben.

Goed 10 films dus. Dat wordt kiezen. Ik begin met deze …

1900 – NoveCento

Dit plaatje staat in mijn geheugen gebrand. Ik zag 1900 – Novecento – in Antwerpen en ik herinner me levendig een gedachte toen ik de bioscoop uitliep. Als er nu buiten een betoging aan de gang is en ze stoppen me een rode vlag in mijn handen dan loop ik mee. In volle overtuiging. Ik kom niet uit een ‘rood’ nest. (*) Ik denk zelfs dat deze film grote invloed heeft gehad op mijn politiek denken. Ik denk het niet alleen, het is zo. Tien jaar later zag ik de film(s) opnieuw in Amsterdam in een bioscoop waar ze enkel ‘klassiekers’ vertoonden. Ik ben de naam vergeten. En opnieuw was ik enthousiast. Wat een film – wat een epos. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien. Moet ik op zoek gaan of zal het mijn ‘zoete’ herinnering vermorzelen … ? Ik twijfel.

En nu verder denken over negen andere films. Ik ga ze op Facebook posten. Ik ga geen films toevoegen waarvan ik een theaterbewerking heb gemaakt. Shakespeare in love. Chocola. Meisje met de parel. Natuurlijk maakten die ook indruk op me maar ze vormen een aparte reeks.

Op Facebook plaatste ik onderstaande poster – die ik eerlijk gezegd vergeten was. Voor mij is bovenstaande foto HET beeld van Bertolucci’s meesterwerk.

Filmposter van 1900 – Novecento

Wat een cast … Robert de Niro, Gerard Depardieu, Burt Lancaster, Donald Sutherland … En filmmuziek van Ennio Morricone. Onvergetelijk.

En jullie? Iets voor jullie zo’n lijstje van 10 topfilms?

(*) Ik ben opgegroeid in een Vlaams Nationalistische familie. Volksunie. Vader was schepen (wethouder) voor de Volksunie in mijn geboortedorp (Boechout). Wel altijd met een sociale insteek. Ik woonde al lang en breed in Nederland toen de Volksunie werd opgesplitst. Ik denk dat mijn ouders de overstap maakten naar Spirit. De stap naar de sp.a was een brug te ver. Ik denk dat zij Groen of NVA stemden de laatste jaren van hun leven. En ik ben honds-conservatief in mijn keuze, bij wijze van spreken. Eerst PSP en later GroenLinks.

Duizend plus

Tags

Bloggen, Blogs, Brexit, Duizend, John Lewis, Politiek, Vlag, Weblog

De vlag mag uit. Duizend stukjes op dit weblog. Vandaag nummer duizend. En in een nog niet zo heel ver verleden schreef ik ook zo’n tweehonderd stukjes op ‘web-streepje-log’. Vandaar die ‘+plus’. Maar die zijn allemaal verdwenen dankzij het slechte hosting-werk van Sanoma.

Duizend plus

Dat van die vlag uitsteken is natuurlijk figuurlijk bedoeld. Welke vlag moet ik dan gebruiken? De Vlaamse Leeuw? De Belgische driekleur? Een oranje wimpel? De Nederlandse vlag? De vlag van Mozambique waarop nog steeds een kalashnikov is te zien? Of bij vergissing de Koerdische vlag zoals een meisje in Dordrecht deed omdat ze geslaagd is? Er kunnen dan zomaar onverlaten een moskee kort en klein slaan als reactie.

Nee, de vlag moet niet uit. Brexit is realiteit geworden. Het Europese ideaal (nooit meer oorlog; samen met elkaar en niet tegen elkaar) verdwijnt stilaan achter de horizon omdat het ‘eigen volk eerst’ steeds meer mensen aanspreekt.  Een dag die somber stemt. Vluchtelingen die de schuld krijgen. De roep om strengere immigratiewetten. Brulkikkers als Wilders, Trump en Ukip Farage hebben de wind jammer genoeg mee.

En congresman John Lewis, oud burgerrechtenactivist, moet de ‘sit-in’ weer van stal halen om gehoord te worden in zijn parlement. Omdat hij iets wil doen aan die ongebreidelde weg van vrije verkoop van wapens. Zijn republikeinse collega’s willen er niet eens naar luisteren. Onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk. (Ja, ik weet dat ik tweemaal hetzelfde woord typ.) De vlaggen moeten overal in Amerika halfstok tot er grondige wijzigingen komen in dit dossier.

En als er al een vlag uitgaat in Huize Koen, dan is het de regenboogvlag. Symbool voor vrede. Symbool van de holibi-gemeenschap. Een vlag die niet gaat over grenzen maar over verbroedering. Over liefde. Ik ga nog even door met stukjes schrijven.

Foto op donderdag

Tags

Corruptie, IMF, Krant, Maputo, Media, Mozambique, Politiek

NEE tegen oorlog

Met enige regelmaat duiken nu ook in de Nederlandse en Vlaamse pers berichten op over toenemende spanningen in Mozambique. Ja, dat is waar. Er zijn met regelmaat dodelijke incidenten tussen Frelimo (regering) en Renamo (oppositie). Overvallen, liquidaties en daarna de beschuldigende vinger naar elkaar. Dit speelt zich vooral af in het midden van het land. Ruim duizend kilometer of meer ten noorden van Maputo. Zorgwekkend. Ja. Ook het aantal vluchtelingen (meestal naar Malawi in het noorden) krijgt aandacht in de internationale pers. Ook hier betreft het een mix van politiek gemotiveerde vluchtelingen en kleine, arme boeren die de droogte ontvluchten – op zoek naar een beter leven. Maar ik blijf herhalen dat ‘het verkeer in Maputo / Motala’ een veel groter gevaar vormt – tenminste voor ons.

En dan is er nog de corruptie. En de aandacht van IMF en Wereldbank. Mozambique is op een zwarte lijst geplaatst – onder curatele gesteld – als onbetrouwbaar land. De metical staat onder grote druk. Er zijn door de vorige president op het eind van zijn ambtsperiode grote sommen geld (miljarden) uitgeleend aan privé-investeerders (de kliek rond Guebuza) voor de aanschaf van een tonijn-visserij-vloot en allerlei militaire apparatuur voor de nauwelijks bestaande marine. Ruim 10% van het bruto nationaal product. Het zijn geruchten die elke dag meer en meer aandacht krijgen. Gisteren kopte een krant op de voorpagina: “Bandido Amando” – duidend op de vorige president.

Vertaling overbodig

Genoeg over politiek – voor dit moment. Ik ga de ijskast en diepvries leegmaken en rij weer een paar keer heen en weer. En ik ga de kaartjes ophalen voor het “Koningsfeest” van aanstaande woensdag. Wordt vervolgd.

Eerbetoon

Tags

Amoz Oz, Facebook, Kenia, Libanon, Parijs, Politiek, Sydney, Vrienden

Een aantal vrienden (op Facebook) ageren tegen het (tijdelijk) aanpassen van profielfoto’s. Ook ik heb mijn profielfoto drie dagen aangepast naar aanleiding van de vreselijke gebeurtenissen in Parijs. Ik gebruikte daarvoor een foto uit 2012 waarop Isabel en ik poseerden voor de Eiffeltoren. Deze foto was diffuus en voorzien van de Franse vlag. Is dit een misplaatst gebaar? Ik vind van niet. Ik vertel daarmee dat ik meeleef met de slachtoffers en hun familie. Een vage poging tot solidariteit. Niet toevallig maar bewust.

Deed ik dat ook vorige week bij de aanslag in Turkije? Of bij de aanslag in Libanon? Nee, ik deed dit nooit eerder. Wel schrijf ik – jammer genoeg – met regelmaat over zulke gruwelijke daden. Over de aanslagen van Al-Shabaab in Kenia. Op een universiteit of in het winkelcentrum in Nairobi. Ik veranderde mijn profiel-foto toen niet. Op Facebook verschijnen altijd dit soort ‘aangepaste’ profielfoto’s. Iedereen herinnert zich “Je suis Charlie” of de actie tegen de kabinetsplannen om veel cultuur-geld te schrappen uit de rijksbegroting. Ook toen heb ik mijn profielfoto niet veranderd.

Het Opera-house in Sydney past de verlichting aan. Gisteren met de Libanese vlag.

Sydney

Ik volg de actualiteiten. Ik ben verontrust. Ook over de oorlogstaal die Hollande (en anderen) gebruiken. Op de een of andere manier vind ik dat teveel eer voor deze laffe moordenaars. Net zoals ik vind dat ze geen staat hebben. Het is een afschuwelijke sekte die stukken grond claimt en de plaatselijke bevolking terroriseert.

Vind ik dan dat de overheid niets moet doen? Nee, natuurlijk niet. Zij moeten ons – hun burgers – beschermen. Maar of het helpt om bommenwerpers te sturen, betwijfel ik. Ik hoorde afgelopen zondag Amos Oz in een interview zeggen dat hij geen pacifist is maar een vredesactivist. Dat vond ik een interessante gedachte.

Fort Europa

Tags

Fort Europa, Griekenland, Politiek, Vluchtelingen

Ik schrijf weinig op mijn blog. Heb ik te weinig tijd? Nee. Heb ik te weinig inspiratie? Nee. Ik broed al bijna twee weken op een stukje. Over de honderdduizenden vluchtelingen die hopen op een beter leven in Noord- en West Europa. Dagelijks worden we overspoeld met beelden van bootvluchtelingen in Griekenland of Italië.

Bron: World Exposed

Ik schreef er al eerder over. Alle kranten hebben een lijvig dossier over deze problematiek. Menig blogger schrijft interessante stukken over het schijnbaar onoplosbare probleem. Lees bijvoorbeeld de stukken van Monique Samuel. Ook Eva Jinek vraagt haar gasten bijna dagelijks naar een oplossing. Niemand heeft een oplossing. En toch moet er iets gebeuren.

En ook ik heb geen oplossing. Natuurlijk niet. Ik kom niet verder dan een naïef idee. Open alle grenzen van Europa. Ik verklaar me nader. Als ik de meeste artikelen juist interpreteer, zijn het de relatief welgestelde mensen die zich wagen aan een oversteek naar Europa. Zij hebben geld en betalen grote sommen aan mensen-smokkelaars. Stel je nu eens voor dat mensen – noem ze vluchteling, immigrant of gelukzoeker – gewoon een ticket kunnen kopen voor een vliegtuig of een ferry. Dat geeft dan een boost aan vliegmaatschappijen en ferry-diensten. Zij nemen daarvoor veel extra personeel in dienst. Win Win. Bij aankomst in havens of op vliegvelden krijgen of kopen alle nieuwkomers een tijdelijk blauw-met-sterren-paspoort met een geldigheid van één tot vijf jaar. In dit paspoort staan alle gegevens van hun originele paspoort – naam, geboortedatum, nationaliteit, etc.

Daarna zijn deze mensen vrij om te gaan en te staan waar ze willen. Er wordt niet extra voor hen gezorgd – geen opvangkampen, geen eindeloze procedures. Nee, ze zijn welkom om te proberen een nieuw leven op te bouwen op het continent dat zij hebben uitgekozen. Ze kunnen een treinticket kopen als ze verder willen reizen. Ze kopen een auto of liften. Ze betalen normale prijzen voor vervoer, onderdak en levensonderhoud. Dat moet toch mogelijk zijn als ze dat geld niet aan smokkelaars hebben betaald? Vervolgens proberen ze aan werk te komen. Zoveel honderdduizenden mensen extra vraagt toch ook om nieuwe huizen, zij moeten eten, hebben kleding nodig. Een heel potentieel aan mogelijkheden.

Ben ik naïef? Ja, vast wel. Natuurlijk ben ik naïef. So what? Maar nu geven we miljoenen – of zijn het al miljarden – uit om iets tegen te houden wat niet tegen te houden is. Europa, Libië en Turkije stop jullie geld in opsporing en berechting van de smokkel-maffia. Help ondertussen de echt arme vluchtelingen die de oversteek niet kunnen betalen. Doe iets en laat het niet over aan al dat rechts-populistisch geschreeuw in Europa.

Bezoek ook de site van Vluchtelingenwerk Nederland of Stichting Vluchteling.

Ik eindig met een citaat uit het blog van Arnold Karskens.

De onvolwassen Europese politiek verbaast overigens op meerdere terreinen. Deze week werd bekend dat de Europese Unie 2,4 miljard euro uittrekt voor extra hulp aan de migrantenopvang. Griekenland krijgt daarvan bijna een half miljard euro. Gelijktijdig hoorden vorige week zo’n vierhonderdduizend Syrische achterblijvers in Libanon en Jordanië van het VN Wereld Voedsel Programma WFP dat hun voedselrantsoen bij gebrek aan fondsen wordt gehalveerd.

In de praktijk komt het erop neer dat voor zo’n 96 procent van de regionaal opgevangen échte vluchtelingen minder geld beschikbaar wordt gesteld dan de circa vier procent die Europa toelaat. Daarmee voert de Europese Unie een soort migranten-apartheidssysteem: alleen de rijken kunnen Europa binnen komen, want zij bezitten minimaal duizend dollar. Wie geen geld heeft blijft achter en lijdt honger.

De gevolgen van de ongelijke behandeling laten zich raden: Het vergroot de animo om naar Europa af te reizen, en zie hier de vicieuze cirkel waar geen einde aan komt. Dit jaar wordt een recordaantal migranten verwacht, het aantal ligt volgens de VN in Griekenland nu al 750 procent hoger dan in 2014.

Zomaar wat over van alles

Tags

Culinair, De Speld, Facebook, GroenLinks, Isabel, Jesse Klaver, Minestrone, Politiek, Salamander, Shakespearement, Zundert

Niet echt één ding, één onderwerp. Zomaar wat gedachten over van alles.

– Ik vind dat Bram van Oijk (GroenLinks) het prima heeft gedaan. Zachtaardig, duidelijk, niet op de man. En dat Jesse Klaver klaar is om het stokje van hem over te nemen. Ambitieus en scherp. De Volkskrant noemde hem ooit ‘Het slimme prinsenkind’. Tijd om de idealen van GL te realiseren: Goede zorg, schone energie, meer werk en eerlijk delen.

– In tegenstelling tot de voorbije weken lees ik heel wat minder. Een paar bladzijden per dag. We zijn wel aan een nieuwe serie begonnen. ‘Salamander’. We zijn gevorderd tot aflevering acht. Wij zijn – net als heel veel anderen – ‘binge watchers‘. Meer afleveringen van een serie achter elkaar kijken. Aan deze manier van series kijken wordt de naam ‘binge watching’ toegekend.

– Mijn zelf-gemaakte minestrone soep kreeg de volle waardering, ook van mijn lieftallige echtgenote.

Minestrone Casa Jardim

De schat blijft echter zeggen dat ‘soep’ een starter is en geen volledige maaltijd. Maar na twee borden van mijn minestrone kon er geen hapje van een sobremesa (toetje) meer door haar strotje. Haha.

– De dagen zijn nu echt korter. ’s Morgens als de wekker afloopt (6u) moeten we nog een half uur de lichten in huis aandoen. En als Isabel klaar is met haar werk (17u) wordt het heel gauw daarna donker. De lange, zomerse avonden met daglicht … het blijft één van de zaken die ik het meest mis in Mozambique.

– Ken je De Speld? Vast wel. Zij plaatsen dagelijks één of twee van hun stukjes op Facebook. Ik vind dat leuk. Heel vaak geestig. Ik zou best op zo’n redactie willen werken. Lijkt me wel wat.

– Vijftien jaar geleden startte ‘Shakespearement’ in Zundert. Het begin van zeven, onvergetelijke weken. We misten tijdens het openingsweekend heel veel toegezegde publiciteit omdat in Enschede een vuurwerkfabriek ontplofte. Lees HIER een artikel over Shakespearement in Trouw.

Bootvluchtelingen

Tags

Bootvluchtelingen, Middellandse Zee, Politiek, Syrië

Laat ik beginnen met een foto.

Bron: Marcel Jongmans

Stel je voor … je groeide op in deze straat, in het huis van je ouders. Drie hoog, rechts achter. Samen met je twee broers, drie zussen en oma. Je gaat naar school, je sport, je kijkt televisie, je speelt op je PS3. Over politiek kun je beter niet te openhartig zijn. Ergens ver weg zijn er grote protest-bijeenkomsten. Een naburig regime valt. Ook in andere landen waait een nieuwe wind. En de protesten komen dichterbij. Er hangt verandering in de lucht. Je beide broers hebben zich aangesloten bij een groepering met idealen. Ze zijn vertrokken naar wat zij het ‘front‘ noemen. Je kunt niet achterblijven maar ook thuis heeft je familie je nodig. De opstand komt steeds dichterbij. Of je het nu wilt of niet, je wordt bij de protesten betrokken. Rebellen vechten tegen regerings-soldaten. Rebellen vechten tegen andere rebellen. Je vader wordt getroffen door een verdwaalde kogel. Je moeder is ziek van verdriet en onzekerheid. Een zus wordt verkracht. Buren die eens je vrienden waren maken andere, politieke of religieuze keuzes. Mensen verdwijnen. Er wordt nu bijna dagelijks geschoten in de straat. Steeds meer mensen verlaten de stad. Bommen vallen. Je andere zussen zijn vertrokken met onbekende bestemming. Je oma geeft het beetje spaargeld dat ze nog heeft aan jou met de eis dat je vertrekt. Zoek een veilig heenkomen en wie weet kun je ons later helpen. Ga, nu. Insjallah.

Maanden later is al het geld op en sta je op een strand. Ver weg van huis. Een huis dat niet meer bestaat. Ver weg van je familie. Een familie die mogelijk niet meer bestaat. Voor je de zee. Ze zeggen dat dit de beste tijd van het jaar is. Je luistert naar de commando’s van de zoveelste tussenpersoon. En samen met jou heel veel lotgenoten. Een rubberbootje zal je naar een groter schip brengen … op weg naar iets beter. Wat nog rest is een heel klein beetje hoop …

En de rest lezen we in de krant. Horen we op de radio. Zien we op internet en op de televisie. ‘Bootvluchtelingen’. Ik hoorde het woord voor het eerst ivm met Vietnamese vluchtelingen. Ik kwam ze nog wel eens tegen als ze – net als ik – oesters staken op de Oesterdam. Meer dan vijfentwintig jaar geleden. Nu zijn de bootvluchtelingen meestal Afrikanen en mensen uit het Midden Oosten. De getallen dringen nauwelijks tot me door. 207.000 mensen vertrokken op de zuid stranden van de Middellandse Zee. 3419 mensen verdronken in 2014. Al meer dan 1700 verdronken vluchtelingen dit jaar. Dat zijn bijna 300 vluchtelingen per dag die de overkant niet halen. Wereldwijd zijn ruim 3 miljoen Syriërs op de vlucht en 6,5 miljoen ontheemd. Tel daarbij op: Somalië, Soedan, Jemen, Afghanistan, Irak … Dat zijn dus 3 miljoen verhaaltjes zoals ik hierboven schreef. Nee, geen verhaaltjes. Trieste werkelijkheid.

Nederland heeft ervaring met het transporteren over zee van mensen uit Afrika. Zouden ze die kennis niet kunnen gebruiken om het op een fatsoenlijke, humane manier beter te doen dan vierhonderd jaar geleden?

Kleding voor Afrika

Tags

Afrika, Kleding, Patrick Dewael, Politiek

Wie kent ze niet – de inzamel-akties voor Afrika? Kleding breng je naar de kledingcontainer of stop je in plastic zakken voor wereld-missie-hulp. Ze zeggen – let op: ‘ze zeggen’ – dat deze kleding wordt gewassen, gesorteerd en naar Afrika wordt vervoerd. En daar op de lokale markt krijgen deze kleren een tweede leven – zeggen ze.

Waarschijnlijk twijfelen velen van ons of dat ook echt gebeurd. Los van de vraag of dit niet de lokale textiel-handel in Afrika ondermijnt. Maar dat terzijde. Nu weet ik dat er tweedehands kleding in Afrka terecht komt. Kijk maar eens naar onderstaande foto die ik in een sloppenwijk in Kenia heb gemaakt.

Patrick Dewael Promotie team

Geweldig, vind je niet? Voor lezers die niet weten wie Patrick Dewael is – klik HIER. Hij is één van de ‘dinosaurussen’ van de Belgische politiek (open VLD). Hij was minister, kamervoorzitter, Vlaams Minister President, enzovoort. Tegenwoordig is hij fractieleider van de Vlaams liberalen. Dat heeft hij vast te danken aan een uitgebreid netwerk van promotie-medewerkers …

Politie en een moord

Tags

Dhlakama, Frelimo, Gilles Cistac, Maputo, Mozambique, Politie, Politiek, Renamo

Ik schreef er al vaker over: de politie in Mozambique. Er gaat geen week voorbij of ik heb wel een gesprekje met één van hen. Verkeerscontroles. Ik ben er al aardig aan gewend. Ik maak een vriendelijk praatje in mijn beperkt Portugees. Rijbewijs, autopapieren, internationaal rijbewijs, dire, (kopie van mijn) paspoort. Alles is in orde. En dan lopen ze meestal een rondje om te kijken of de wegenbelasting en de radio-tax zijn betaald. Soms proberen ze me nog te bekeuren omdat ik geen Mozambikaans rijbewijs heb. En als ze niets kunnen vinden volgt meestal de vraag om een kleine bijdrage te geven voor een drankje of hun lunch. Nee dus.

Politie in Maputo

Ik telde vanochtend tijdens het wegbrengen van Isabel het aantal verkeersagenten dat ik zag. Ik raakte de tel kwijt na twintig. Ik herken de meeste agenten want ze staan vaak op dezelfde plekken al dan niet het verkeer te regelen. Soms blazen ze op hun fluitje of gebaren ze heel druk dat je moet doorrijden. Soms geven ze toestemming om door rood te rijden. Ze doen hun best om het verkeer vlot te laten doorstromen – richting binnenstad van Maputo.

Als ik dan een uurtje later – na een bakje koffie in één van mijn café’s – weer naar huis rij, zie ik nog steeds veel politie. Maar duidelijk minder bezig met het verkeer. Eén op de twee agenten is druk in de weer met zijn / haar mobieltje. Ze bellen of sms’en heel wat af en ik betwijfel of dat iets met hun werk te maken heeft. Toevallig lees ik vanochtend een artikel – Police “The Weakest Link” in Mozambican State – over de politie. Klik HIER.

En dan nog iets – het heeft onrechtstreeks ook met de politie te maken. Er werd gisteren een (politieke) moord gepleegd in Maputo. Gilles Cistac (53) verliet het terras waar hij elke ochtend koffie drinkt en hij werd vanuit een rijdende auto beschoten. Vier kogels troffen doel. Hij stortte ter plekke neer en overleed een paar uur later in het ziekenhuis. Het avondjournaal besteedde meer dan een uur aan deze moord. Cistac is zowel Frans als Mozambikaans staatsburger en hoogleraar staatsrecht aan de bekendste universiteit van Maputo. Zijn interpretaties van de constitutie zijn vaak onderwerp van gesprek (discussie) en worden vaak bekritiseerd door Frelimo, de leidende partij in Mozambique. Hij werd een paar jaar geleden – door hetzelfde Frelimo – gepasseerd als rechter voor het Afrikaans Hof voor de Rechten van de Mens. Uiteraard is nog niets bewezen maar het lijkt op een politieke (huur)moord. Zijn laatste uitspraken over autonomie van provincies / regio’s lijken teveel op uitspraken van Renamo-leider Dhlakama. Een spontane demonstratie volgde gisteren. De vrijheid van meningsuiting wordt ook hier bepleit. De eerste internationale reacties komen op gang. Frankrijk en USA veroordelen deze brute moord.  De eerste “Je suis Cistac” uitingen verschijnen op Facebook. Wordt vervolgd.