Applaus

Tags

Energie, Facebook, Onderwijs, Politiek, Twitter, Zorg

Af en toe sleep ik een quote die ik langs zie komen op Twitter of Facebook naar mijn bureaublad. Vandaag deed ik dat ook …

En natuurlijk weet ik dat je niet alles met alles kunt vergelijken …

Ik weet nog waar

Tags

Familie Familie, Groningen, Het jaar van Fortuyn, Jeugdtheater, Moord, Pim Fortuyn, Politiek, Theater, Theater Rob Heiligers, Vrienden, Waar was je?

Vandaag twintig jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord in het Mediapark in Hilversum. Er zijn zo van die dagen in de geschiedenis die veel indruk achterlaten. De vraag wordt dan gesteld: “Weet je nog waar je was toen …?” Ik zie die vraag ook vandaag voorbij komen. Op de plaats van de puntjes staat dan zoiets als “toen je hoorde dat Pim Fortuyn is doodgeschoten?” Soortgelijke vragen over: de aanslagen op 11 september 2001 of de moord op JF Kennedy of Martin Luther King.

20 jaar geleden zat ik in de auto en luisterde naar de autoradio. Zoals gebruikelijk luisterde ik naar Radio 1 – ook toen al de nieuws- en actualiteitenzender. Ik was op weg naar Groningen naar een try out van een jeugdtheatervoorstelling die ik regisseerde. Daarover zo nog wat meer. Ik reed ergens tussen Utrecht en Almere. De radio was er meteen bij … dodelijke aanslag op Fortuyn. Eerst was er nog veel onduidelijk. Ik moest nog bijna twee uur rijden. Van die rit zelf herinner ik me niets. Gedurende die twee uur werd het duidelijk dat de politicus de aanslag niet had overleefd. Een gedenkwaardige rit. Ik parkeerde de auto buiten bij het repetitielokaal van Kolder & Ko in Groningen en liep naar binnen. Rob, Marieke en Jothea hadden het decor al opgesteld, alle spullen lagen klaar. Ik merkte dat zij nog niets hadden gehoord over Fortuyn. Een half uurtje later zouden een aantal uitgenodigde mensen naar een eerste try out van Familie Familie komen kijken. Wat moest ik doen? Het vertellen of mijn mond houden? Uiteraard zou dat nieuws hun (onze) voorbereiding flink in de war schoppen. Maar natuurlijk zou het publiek dat wel weten. Ik vertelde het. Eerst ongeloof en dan verbijstering. Geen van ons allen was een Fortuyn-aanhanger. In tegendeel zelfs. Maar een moord? In Nederland? Niet te geloven, niet te bevatten.

Familie Familie – Theater Rob Heiligers

Wat nu? We zaten in de kleine kantine wat te filosoferen, beetje wezenloos te kletsen toen de eerste gasten (collega’s en vrienden) binnendruppelden. Natuurlijk was er maar één gespreksonderwerp: Pim Fortuyn. Na ruim een half uur peilde Rob de stemming. Wat doen we: de try out door laten gaan of verder blijven praten zoals we al deden? We kozen (zonder te stemmen hoor) voor dat laatste. Er komen later nog wat try out momenten. We waren niet gehaast. Nú spelen zou geen juiste feed back opleveren.

Weet jij nog waar je was toen je dit hoorde?

Ps. Via NPO-start kijk ik nu naar de dramaserie: ‘Het jaar van Fortuyn’ (Avro/Tros) Ik lees negatieve recensies met kwalificaties als: ‘slecht amateurtoneel’. Daar ben ik het niet mee eens. Het is geen topserie maar ik amuseer me goed.

Ondertussen in Nederland (6)

Tags

Friesland, Fryslân, Gemeenteraadsverkiezingen, Groen Links, Leeuwarden, Politiek, Verkiezingen

Laat ik vandaag ook maar de titel ‘Ondertussen in Nederland’ gebruiken. Ik gebruik enkele statistieken en twee foto’s. Onderwerp: de gemeenteraadsverkiezingen 2022. Ooit in een ver verleden toen ik nog in België woonde ging ik voor het eerst naar de stembus. Dat was toen een verplichting – ik denk dat ik daar wel een voorstander van ben. Het waren ook gemeenteraadsverkiezingen. In Boechout – provincie Antwerpen. Kort daarna verhuisde ik naar Nederland. Naar Leeuwarden. Ik mocht vervolgens zelden deelnemen aan verkiezingen want ik ben een buitenlander (Belg) in Nederland. Dus voor de provincieraad en voor de Tweede Kamer mag ik niet stemmen. Belastingen moet ik wel in Nederland betalen hoor. Ergens in de jaren 90 van de vorige eeuw kreeg ik wel stemrecht voor de gemeenteraad en voor het waterschap. Voor de Europese verkiezingen mag ik kiezen of ik in België of in Nederland stem. Dat doe ik dus in Nederland, daar woon ik tenslotte.

Ik zag dus het stemhokje in Bergen op Zoom met enige regelmaat van binnen. Het stemmen per post voor het Belgische parlement ging zelden goed. Daar hoort flink wat administratie bij en dat ging vaak fout. Nu zou het weer een keertje gewoon gaan. Stemmen in een Nederlands stemhokje.

Voor het eerst in mijn leven vulde ik de stemwijzer in. Dat was mogelijk voor de gemeente Leeuwarden. Fijn. Uiteraard was ik benieuwd naar de uitslag.

Dit advies beviel me. Dat is ook wat ik – zonder stemwijzer – in gedachte had. Nou ja … Groen Links of PvdA, niet de Christen Unie. De Partij van de Dieren (PvdD) heeft geen kandidatenlijst ingediend in de Friese hoofdstad.

Ik maakte eerst een selfie met het bordje ‘Stembureau’ én de Oldehove in beeld. Tja, dan krijg je een foto in spiegelbeeld. Er kwam een man naar buiten die wel een betere foto wilde maken. Bij deze. In het stemhokje worstelde ik wat met mijn telefoontje, het grote stemformulier en mijn rode potloodje. Ik weet eigenlijk niet of dat mag. Doet er niet toe …

Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn politieke voorkeur. Ik ben ‘aards-conservatief’. Ik stem al meer dan 40 jaar hetzelfde. PSP, Groen Links of Groen! Ik ben hondstrouw. Ik heb dat al eerder gemeld op dit weblog. De uitslag …

Ik kan tevreden terugkijken naar de uitslag in de Friese hoofdstad. Groen Links wint 2 zetels. Dat is beter dan verwacht. Jammer dat de PvdA zetels moet inleveren. Zouden het communicerende vaten zijn? Waarschijnlijk wel. Dat FvD een zetel haalt, vind ik verontrustend. De FNP (Fryske Nasjonale Partij) doet het uitzonderlijk goed. Meestal scoren zij goed in plattelandsgemeentes. Nu dus ook in de stad. Het opkomstpercentage is (in het hele land) schrikbarend laag. Leeuwarden scoorde – als grote uitzondering – een bijna 11% hogere opkomst.

Goed, dat was het weer. Ik heb dit stukje vooral geschreven om er over een paar jaar zelf nog eens naar te kunnen kijken. Mijn weblog wordt na twaalf jaar meer en meer soort persoonlijk archief. Kleine briefjes met krabbels, schriftjes en mapjes op een externe harde schijf zijn veel moeilijker te archiveren.

Een tussendoortje

Tags

Alledaags, Buren, Corona, Isabel, Mathieu, Mozambique, Persoonlijk, Politiek, Rutte, Schrijven, Vrienden

Sinds ik met Mijn Digitaal Lockdown Museum ben begonnen, meld ik niets meer over mijn dagelijkse besognes. Het is dus al drie weken geleden dat ik iets vertelde over het dag-dagelijkse. Sorry. De blogs die ik volg – met dat soort onderwerpen – scoren wel bijzonder hoog. Ik ben een enthousiaste volger daarvan. Ik volg dus sollicitaties, ziekenhuisbezoeken, tussendoor vakanties, toestanden met de buren, de honden of de (klein)kinderen en meer van dat soort zaken. Met interesse en met medeleven. Zelf ben ik eerder terughoudend over mijn persoonlijk leven. Niet dat ik grote geheimen heb maar meestal denk ik ‘Wat oninteressant om daarover te schrijven!’ Tel daarbij op dat ik over familie en mijn relatie met Isabel uiterst terughoudend ben. Ja, dat zijn misschien leuke dingen of laten we zeggen ‘dingetjes’.

Wie is geboeid dat ik vertel dat Isabel vaak te lang bezig is met haar telefoon en dat dat mij af en toe frustreert? Of dat zij dit-of-dat heeft meegemaakt op haar werk? Daarom zijn dat zelden onderwerpen om over te bloggen. Nog een paar voorbeelden … de buurvrouw wordt met enige regelmaat in elkaar gerost door haar alcoholistische echtgenoot. Dan komt ze bij ons beschutting zoeken. Een andere vriendin had een kortstondige affaire met een getrouwde man. Mijn appeltaart stond te lang in de oven en was nauwelijks te eten. De oudste, vijftienjarige dochter van mijn zwager heeft suikerziekte maar zij overtreedt maandelijks weleens haar ‘dieet-voorschriften’ … en dat eindigt bijna altijd met een ziekenhuisopname. Leerling x of y heeft weer maar eens geen huiswerk gemaakt. De huishoudelijke hulp heeft een dierbaar voorwerp gebroken tijdens het afstoffen. Ik kan nog wel even doorgaan. Ik schrijf er uiterst zelden over.

Wat heb ik dan wel te melden? Ik baal van de hele C-toestand. Als alles volgens planning was verlopen had ik de afgelopen weken al heel wat musea en theaters bezocht in Nederland. Dan was ik naar Shrek en Aladin geweest met mijn kleinkinderen. Naar Museum Voorlinden en het Kunstmuseum in Den Haag. Naar de bioscoop in Leeuwarden. Dan had ik Oud en Nieuw gevierd in Nederland of Duitsland. Maar … ik typ deze woorden vanuit zomers Mozambique. Waarom zou ik 10 dagen in quarantaine gaan terwijl alles dicht is in Nederland? Balen !!! Je zult me daar dus niet horen over klagen. Werkafspraken in Goes (Nederland) zijn logischerwijs zes weken uitgesteld. Vliegtickets zijn omgeboekt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen … eind februari.

Moet ik melden dat het een schande is dat Rutte er 300 dagen voor nodig had om er een nummertje IV aan toe te voegen? Met dezelfde partijen als Rutte III. Dat ik nauwelijks een ‘nieuw elan’ verwacht. Robbert Dijkgraaf is veel belovend maar ik vrees dat hij de drie jaar niet zal volmaken. Dat ik Hoekstra een min-kukel vind, is dat iets om te melden? Dat ik toch enige waardering opbreng voor het doorzettingsvermogen van minister de Jonge? Dat het jammer is dat Mathieu vdP moet afhaken voor dit veldritseizoen? Dat ‘Dorst’ van Jo Nesbø bijna 100 pagina’s te lang is?

Goed, na 14 januari ga ik daar mogelijk meer over vertellen. Voorlopig ga ik door met vertellen over schilderijen. ‘I like it’. Na de lock down schrijf ik vast wat vaker over fait d’hivers, over mijn dagelijks leven in Nederland of Mozambique. Heel uitzonderlijk dat ik twee stukjes publiceer op één dag. ’t Is vakantie hé. Groetjes. Morgen weer een nieuw schilderij, iets dat past bij 6 januari.

Mevrouw Kaag

Tags

António Guterres, Boeken, Corona, Covid-19, D66, Den Haag, Groen Links, Hypocriet, Ilja Leonard Pfeijffer, Joop, Khadija Arib, Marieke Lucas Rijneveld, NRC, Politiek, Ruben L Oppenheimer, Rutte, Sigrid Kaag, Struisvogel, VN

Waag ik me aan een stukje over politiek? Ja soms. Vandaag dus weer. Ik beloof dat ik er geen gewoonte van zal maken. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik NIET op mevrouw Kaag heb gestemd bij de verkiezingen in maart. Ik mag als Belg, wonende in Nederland, niet stemmen voor eerste en tweede kamer. ALS – met hoofdletters – ik had mogen stemmen dan had ik tot in het hokje getwijfeld tussen Esther Ouwehand (PvdD) en Corinne Ellemeet (Groen Links).

Donderdag is Sigrid Kaag afgetreden als minster van buitenlandse zaken nadat ze een motie van afkeuring aan haar broek kreeg omwille van de chaotisch (slecht) verlopen evacuaties vanuit Kabul. Zestien partijen (wat een belachelijk grote hoeveelheid) keurden haar beleid op dit punt af. Kaag trok daaruit haar consequentie wat volgens de wet niet hoefde.

Vervolgens barst het op de sociale media los. Een woordendiaree gaande van ‘eindelijk opgerot #hex’ tot eindeloos vaak ‘respect’. Dat laatste vind ik van veel politici uiterst hypocriet. Politiek Nederland heeft weer eens laten zien dat ze een domineesvolk zijn met afkeurende vingertjes. Ja, ik weet het, het parlement controleert de regering en dan kan het zijn dat een minister zijn (haar) verantwoordelijkheid moet nemen en moet aftreden. Deed Kaag (Nederland) het opvallend slecht bij de onverwacht snelle evacuaties uit Afghanistan? Ik weet het niet. Klagen haar ambtenaren over haar leiderschap? Ik heb dat niet gelezen. Ik geloof het niet. Zat zij (deels) klem tussen afgesproken VVD- en CDA-beleid in het demissionaire kabinet? Waarschijnlijk wel. Noodkreten vanuit Kabul waren er al in maart 2021 toen Stef Blok (VVD) nog minister was op BuZa. Deden andere landen het beter? Hoeveel ministers van buitenlandse zaken van andere landen zijn al afgetreden? Ik kan er me geen herinneren? Nederland, het braafste jongetje van de klas. Ze sturen een zeer competente diplomate de deur uit. Met dank aan coalitiepartner Christen Unie. Zij zijn namelijk op hun christelijke pik getrapt omdat D66 (en dus politiek leider Kaag) nu niet verder wil met hen in een mogelijke nieuwe Rutte-regering. Te grote conservatieve meningsverschillen over medisch-ethische kwesties.

Ik verorber de commentaren gisteravond en vanochtend. Francisco van Jole noemt het in Joop een meesterzet van Sigrid Kaag. Een interessant stuk vooral omdat hij drie citaten aanhaalt uit Kaags HJ Schoo-lezing van vorige week. Of het een weldoordachte meesterzet is of niet weet ik niet. Dat ze de handen meer vrij heeft in gesprekken met Rutte (VVD) en Hoekstra (CDA) over de vorming van een nieuw kabinet is natuurlijk waar. Wat haar persoonlijke ambities zijn, weet ik niet. António Guterres (VN) ooit opvolgen, zou zomaar kunnen.

De Hofvijver – Den Haag (Bron: Pixabay)

Ik was gisteren van plan om een stukje te schrijven over al het eindeloze gezeur en gemekker over het corona-beleid. Meer specifiek over ontkenners en ergerlijke roeptoeters die het beleid vergelijken met de Zuid-Afrikaanse apartheid en met de nazi-praktijken tegen oa Joden in WO II. Vreselijk, walgelijk. Ik lees met regelmaat de opinie van vaccin-weigeraars. Af en toe knik ik daarbij instemmend. Toch denk ik meestal … doe niet zo moeilijk. Je ouders hebben je ook ingeënt tegen veel kinderziektes, je stapt toch alleen maar achter het stuur MET rijbewijs. Deze vergelijkingen zullen wel niet opgaan maar ik word zo moe van ‘het gezeur’ en de achterdocht. Het lijkt wel of zij tegen mij zeggen dat ik een meeloper ben en niet zelfstandig kan nadenken. Dankje de koekoek.

Dat de horeca dicht moet om middernacht is natuurlijk een gotspe, alsof covid-19 dan pas arriveert. En de entertainment-business blijft heel begrijpelijk aanhikken tegen een aantal beperkingen.

Goed, ik denk er maar niet teveel over na. Ik schreef een paar dagen geleden – als reactie op een stukje bij LEVENSJUTTER – dat ik waarschijnlijk iets van een struisvogel in me heb.

ps. 1. Ik vind de cartoons van Ruben L. Oppenheimer waarin hij Kaag tekent als een heks (#heks) smakeloos maar het is zijn goed recht. Meestal kan ik zijn cartoons erg waarderen. Nu even niet maar dat kan en mag.

ps. 2. Ik kijk nu al uit naar het boekenweekgeschenk en essay 2022. Ilja Leonard Pheijffer en Marieke Lucas Rijneveld.

ps. 3. Ik lees op dezelfde sociale media heel vaak dat Khadija Arib (PvdA) erg wordt gemist als voorzitter van de Tweede Kamer.

Solidair

Tags

Corona-crisis, Cultuursector, Demonstratie, Evenementenbranche, Formule 1, Mozambique, Nederland, Politiek, Solidariteit, Unmute us

Ik ben zaterdag niet in Nederland. Jammer anders was ik meer dan waarschijnlijk de straat op gegaan. Ouderwets demonstreren onder het motto UNMUTE US. Jammer dat het een Engelstalige kreet is maar verder ben ik 100 % solidair.

Ik citeer:

“We moeten opkomen voor de Nederlandse evenementenbranche die al ruim anderhalf jaar stil ligt. Voor alle 101.000 mensen die hierin werkzaam zijn én haar vele bezoekers. We moeten strijden voor alle jongvolwassenen die momenteel psychische problemen ervaren. Voor onze bezoekers die ons nodig hebben om te ontladen van de dagelijkse structuur, om zichzelf te kunnen zijn binnen de veilige omgeving die wij samen creëren, om de zorgen even te kunnen vergeten. We willen elkaar weer kunnen ontmoeten, weer kunnen lachen en dansen. Bovenal willen we weer vooruit kunnen kijken. Want perspectief hebben we nog steeds niet.

Vanaf het begin van de coronacrisis heeft de evenementenbranche geluisterd. We hebben aangehoord en ingestemd. Niet alleen jongeren maar iedereen. Met veel geduld hebben we gewacht, en gewacht en gewacht. Maar het kabinet hield ons op mute. Daarom zijn we op 21 augustus de straat op gegaan tegen het willekeurige beleid en om te vechten voor heropening van de evenementensector op volledige capaciteit. Ondanks het gigantische succes met ruim 70.000 demonstranten bleef het oorverdovend stil in Den Haag.

Daarom organiseren we op zaterdag 11 september een nieuwe protestmars in 11 steden: Amsterdam, Den Haag, Eindhoven, Enschede, Groningen, Leiden, Maastricht, Nijmegen, Rotterdam, Tilburg en Utrecht.

We stoppen niet voordat we gehoord worden. De boodschap: Stop de willekeur en laat ons open gaan!”

Er wordt al vele duizenden keren boos en verongelijkt gekeken (vergeleken) naar flink gevulde voetbalstadions en vorige week naar de formule 1-race in Zandvoort. Tenenkrommend ergerlijk. Ook in Mozambique is het al sinds april 2020 oorverdovend stil. Geen theater, nauwelijks concerten – af en toe iets illegaals, geen festivals, geen bioscopen, geen clubs. Hier is er 0% compensatie van de overheid. Artiesten, muzikanten, dansers (m/v) … ze zoeken – soms tevergeefs – andere jobs want er moet toch brood op de plank komen.

Vanochtend zag ik een heel ander – maar symbolisch vergelijkbaar – bericht.

The #Taliban have destroyed instruments of the National Music Institute — where the country’s first all-female orchestra ‘Zohra’ (named after the music goddess in Persian writings), once practiced. Can you imagine a society without music? A home without #MUSIC is a house without windows!! #Afghanistan please donate to save Afghan Music! www.dniusa.org

Amanda Gorman

Tags

Amanda Gorman, Amerika, Gedicht, Inauguratie, Joe Biden, Kamala Harris, Knack, Politiek, The Guardian, The Hill We Climb, Verenigde Staten

Deze titel had ik 24u geleden nooit kunnen bedenken. Amanda wie?

Met open mond heb ik naar haar geluisterd en gekeken. Tweeëntwintig jaar en je dan zo aan de wereld presenteren. Ik ben ontroerd en zwaar onder de indruk. Ik ben blij, ik ben trots, ik krijg het warm en ik denk weer voor het eerst in jaren positief over Amerika. Er is weer hoop voor een mooiere, liefdevolle samenleving. Amanda Gorman, een naam om te onthouden.

Weet je nog niet over wie ik hier schrijf dan heb je waarschijnlijk niets meegekregen of gezien van de inauguratie van Joe Biden als de nieuwe president van de Verenigde Staten.

Amanda Gorman – The Hill We Climb

“We waren niet voorbereid om de erfgenamen te worden van deze verschrikkelijke tijd, maar in onszelf hebben we de kracht gevonden om een nieuw hoofdstuk van hoop en vreugde te schrijven. Wij zijn de erfgenamen van een land en een tijd, waarin een mager zwart meisje, dat afstamt van slaven en opgevoed werd door een alleenstaande moeder, kan dromen om president te worden en voor een president een voordracht kan houden.”

“We hebben krachten aan het werk gezien die ons land willen vernietigen in plaats van te delen die ons land liever vernietigen dan dat ze de democratie vertragen. En het is hen bijna gelukt. Maar de democratie laat zich soms misschien uitstellen. Ze kan nooit worden verslagen. In deze waarheid, in dit geloof, hebben wij vertrouwen. Want zolang we onze ogen op de toekomst richten, richt de geschiedenis haar ogen op ons.“

Het hele gedicht kun je HIER lezen (in het Engels). Hierboven heb ik enkele fragmenten min of meer geciteerd. Amanda Gorman is jeugd-dichter-des-vaderlands. Mevrouw (first lady) Biden had een tijdje geleden een voordracht van deze jonge vrouw gezien en heeft de organisatie van de inauguratie geadviseerd haar een gedicht te laten schrijven. Zij kreeg er de specifieke opdracht bij om iets te schrijven over nationale eenwording.

De kersverse vice-president Kamala Harris is voor haar een inspiratie. Ook Maya Angelou (zij sprak op de inauguratie van Bill Clinton in 1993) en songteksten uit de musical Hamiliton hebben haar geïnspireerd. Oprah Winfrey reageerde: “Nooit ben ik trotser geweest op een opgroeiende jonge vrouw.” Tegen Hillary Clinton fluisterde ze dat in 2036 – dan is ze volgens de grondwet oud genoeg – zal opkomen voor president.

Haar Twitter- en Instagram-accounts ontploffen. Haar twee dichtbundels staan onmiddellijk nummer 1 en 2 bij Amazon. De wereldpers spreekt van ‘een wonderkind met sterke politieke overtuigingen’.

Ik vond de hele plechtigheid mooi en indrukwekkend. De speech van president Biden, Lady Gaga, Jennifer Lopez, Garth Brooks en de symbolische kleur van de kleding van Kamala Harris. Paars – de verbinding van rood en blauw. De kleuren van respectievelijk de republikeinen en democraten. Het land zet een eerste stap op weg naar verzoening en samenwerking. Laten we het hopen. En wie weet zeggen we (zij) dan over een tijdje: “Thank you president Biden to make America Great again.”

Knack – Wie is Amanda Gorman, de dichter die Amerika opnieuw deed hopen?

The Guardian – Amanda Gorman will be youngest poet to recite at a presidential inauguration

Geschokt

Tags

Aljazeera, Cap Delgado, Club of Mozambique, Diksmuide, Djonasse, Frelimo, Gas, Grote Oorlog, IJzertoren, Islam, Jihadisten, Krant, Maputo, Mozambique, NOS, Nostalgie, Ongelijkheid, Onthoofding, Palma, Pers, Politiek, RTL-Nieuws, Tanzania, Terrorisme, Verenigde Naties, Verzet, Vrede

Dat ik nieuws over Mozambique wat meer volg dan het nieuws over bijvoorbeeld Costa Rica, Cambodja of Litouwen mag algemeen bekend zijn. Ik kijk af en toe naar het TVM – 8 uurjournaal en ik lees regelmatig ‘Club of Mozambique’ (engelstalige internet-krant). Ik heb al eerder verteld dat er in het uiterste noord-westen van het land regelmatig jihadistische terreuraanslagen worden gepleegd. Afschuwelijk. Verschrikkelijk. Het gaat van kwaad naar erger.

Muurschildering met Mozambikaanse vlag – Pixabay

Gisteren melden het NOS-journaal en RTL-Nieuws over nieuwe aanslagen en onthoofdingen in die regio. Ja, je leest er zo overheen maar ik schreef echt wel … onthoofdingen. Ik plaatste een paar links op mijn Facebook-pagina. Dat doe ik ook hier op mijn blog. Zie hieronder. Weet ik dan meer dan wat ik lees in de pers? Het antwoord is NEE. In feite lees ik er meer over op internet dan dat ik iets verneem via de plaatselijke pers. Wordt het onder de pet gehouden? Ik denk dat het antwoord is … ja en nee. Wat er precies gebeurd is, wordt hooguit in grote lijnen vermeld. Het regeringsleger en ingehuurde milities uit Rusland en Zuid-Afrika falen. Dat mag duidelijk zijn. Dus de overheid staat niet te springen om hier veel ruchtbaarheid aan te geven. En dan druk ik me heel voorzichtig uit.

De regio – grenzend aan Tanzania – is arm. Een enorme (jeugd)werkloosheid. Voor de kust is tien jaar geleden een enorme gasbel gevonden. Dan zou je denken dat er meer werkgelegenheid zal komen. Dat valt vies tegen. Ik lees dat het hooguit 6500 banen zal opleveren en dat het geld verdwijnt (zal verdwijnen) in de zakken van de (politieke) machthebbers in het zuiden (1) is geen rare veronderstelling. Grote sociale ontevredenheid, dat mag duidelijk zijn. Werkloze jongeren zijn gemakkelijk te ronselen voor verzet zeker als er geen enkel vooruitzicht is op een betere toekomst. Maar dat verzet tegen ongelijkheid uitmondt in religieus geïnspireerd terrorisme is hemeltergend afschuwelijk. Ik heb niet genoeg woorden om dit ten alle tijden te veroordelen.

Nederlandstalige links: Het NOS-bericht – Jihadisten onthoofden … Het RTL-Nieuws bericht – Islamisten richten bloedbad … MO-bericht – Wordt Mozambique … Of klik het woord Mozambique eens aan op de internetpagina van je eigen krant.

Engelstalige links – Club of Mozambique – Attackers behead 50 people (met oa reportages van Aljazeera) en Terrorists attack village De reactie van de VN – UN chief expresses ‘shock’

Is dit een ver van mijn bed item? Zoals je hieronder kunt lezen is dat letterlijk (in kilometers) ver van mijn bed. Natuurlijk is dit vreselijk nieuws. Naast de ingestorte toeristen-industrie (covid-19), de natuurrampen van vorig jaar is dit natuurlijk rampzalig voor het land van mijn vrouw (en veel vrienden en familie). Het dag-dagelijkse leven in Djonasse is er nog niet door beïnvloed. Maar hoe lang zal ik dat nog kunnen zeggen? Een vraag die ik mezelf stel op de dag dat het 102 jaar geleden is dat er een einde kwam aan de Grote Oorlog. ‘Nooit meer oorlog – Plus jamais de guerre – Nie wieder Krieg – No more war’ (2) Laat ik het er ook nog bijschrijven in het Portugees en het Swahili (de taal die in de getroffen regio wordt gesproken). Nunca guerra novamente – Kamwe vita tena.

(1) De hoofdstad Maputo ligt hemelsbreed ruim 2000 kilometer zuidelijker. Via de weg is de afstand tussen Palma en Maputo ongeveer 2.750 kilometer. Dat is min of meer te vergelijken met de afstand Utrecht – Athene (2.823 km) Leeuwarden – Faro (2.540 km) of Brussel – Sint-Petersburg (2.480 km).

(2) Op de IJzertoren in Diksmuide (herdenkingsmonument Grote Oorlog in de Westhoek) staat deze wens in vier talen.

Een standbeeldenplog (#1)

Tags

Brugge, Brussel, Isabel, Kaapstad, Manneke Pis, Nelson Mandela, Parijs, Politiek, Rio de Janeiro, St. Lucia, Standbeeld, Zuid Afrika

Het woord ‘standbeeld’ duikt veel vaker dan voorheen op in de media. Natuurlijk omdat er verslag wordt gedaan van het bekladden, verwijderen of omvertrekken van standbeelden. Columbus, Leopold II, Winston Churchill, enzovoort.

Ik zal er later – in een volgend stukje – iets inhoudelijkers over schrijven. In deze eerste plog-aflevering een tiental foto’s met één van ons beiden voor / onder / naast een standbeeld. Grappig of frappant dat zo’n brok steen (of soms ander materiaal) zo’n aantrekkingskracht heeft op een fototoestel. Klik klik klik.

Rio de Janeiro – Brazilië (februari 2011)

Rome – Italië (juli 2015)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Brussel – België (februari 2012)

Kaapstad – Zuid-Afrika (november 2013)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

Brugge – België (juli 2017)

Brussel – België (februari 2012)

Ik denk niet dat één van deze standbeelden zal ‘sneuvelen’ in de komende tijd. Ze zijn niet allemaal van dezelfde orde. Alle tien de beelden zijn beeldende kunst maar de twee foto’s uit St. Lucia (in Zuid-Afrika) zijn natuurlijk heel anders van opzet dan het beeld van Nelson Mandela in Kaapstad of van Pieter de Coninck en Jan Breydel in Brugge. Ook Cristo Redentor in Rio de Janeiro is natuurlijk heel anders dan Manneke Pis in Brussel. Wel allebei toeristische trekpleisters en symbolen van respectievelijk Rio de Janeiro en Brussel. Religieus of folklore.

Zoekend in mijn fotoarchief kom ik ook Columbus (in Lissabon), de vier Amerikaanse presidenten (Mount Rushmore – South Dakota) en Jan Pieterszoon Coen (in Hoorn) tegen. Of Columbus en Coen er over tien jaar nog zullen staan is natuurlijk veel minder zeker. Ik plaats gauw een tweede reeks van beelden, soms met één van ons – soms zonder. Doen jullie dat ook: poseren voor een standbeeld, fontein of gebouw?

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN

Roeptoeters

Tags

Amsterdam, Betoging, Corona, Demonstratie, Donald Trump, Facebook, Femke Halsema, George Floyd, Groen Links, Internet, Politie, Politiek, Racisme, Twitter, Verenigde Staten

‘Sprakeloos’ was de andere optie. Ik twijfel over een titel. Ik begin een stukje bijna altijd met de titel. Heel soms verander ik op het eind de gekozen titel. Vandaag weet ik niet wat het beste is. Sprakeloos of Roeptoeters?

Ik gaf twee online-lessen vanochtend en daarna opende ik (mijn) Twitter en (mijn) Facebook. Twee onderwerpen die eruit springen: de demonstraties in de Verenigde Staten en Femke Halsema.

Eigenlijk zou de hashtag #femkehalsema er helemaal niet moeten zijn vandaag. Maar de realiteit is anders. De burgemeester van Amsterdam heeft de situatie op pinkstermaandag totaal verkeerd ingeschat. Nee, ik corrigeer mezelf: naïef is volgens mij een juistere omschrijving. Mocht het je ontgaan zijn, dan meld ik heel in ’t kort waar het om gaat. Op de Dam (centraal plein in hartje Amsterdam) werd gisteren een antiracisme demonstratie gehouden. In plaats van de vooraf geschatte 300 demonstranten waren er bijna 6000 aanwezigen. Afstand houden – de voorgeschreven 1,5 meter – werd niet gerespecteerd. De burgemeester greep niet in.

Nederland ontploft. Mevrouw Halsema is de kop van jut. Politici, een flink deel van de pers en ontiegelijk veel twitteraars, facebookers en reaguurders reageren furieus. Aftreden wordt geëist … de hetze tegen de burgemeester van Amsterdam (een vrouw en links) laait weer op. De Telegraaf kan weer even vooruit. Grrr.

Ze heeft een grote inschattingsfout gemaakt. Vooraf. Niet tijdens. Dat is mijn opinie. De mix van mooi weer, voor het eerst de terrassen open en een vrije dag lokte veel volk naar de Dam. En TERECHT want je stem laten horen tegen wat er in de Verenigde Staten gebeurd is (George Floyd ea) is zeer begrijpelijk en noodzakelijk. Zeker in de combinatie met de ophitsende politiek van Trump. Dit was een anti-racisme-demonstratie. En een schreeuw tegen politie-geweld. Maar nu gaat het enkel over de keuze – ‘een duivels dilemma’ zoals ze het zelf noemt – die de Groen Links burgemeester (met de veiligheidsdriehoek) heeft gemaakt. De demonstratie gedogen en niet optreden. Geen lange latten, geen traangas, geen waterkanonnen. Geen olie op het vuur. Gedogen en hopen dat de menigte zich snel verspreid. Een oproep om weg te gaan en je te verspreiden was wel op zijn plaats geweest. Via luidsprekers of door de burgemeester zelf in plaats van alleen maar staan toe te kijken.

Heel veel mensen (en roeptoeters) maken nu vergelijkingen met de horeca, de theaters, de sportscholen, de bioscopen, de kappers. Zij riskeerden wel boetes als ze zich niet aan de regels hielden. Ja, dat is waar. Maar als zij toch open zouden gaan dan was het willens en wetens de regels overtreden. De demonstranten zijn niet met OPZET naar de Dam getrokken om de corona-regels te overtreden. Nee, het is hun overkomen. Zij waren daar om publiekelijk hun afkeer te tonen over racisme (in VS en Nederland). Ik zou één van hen kunnen geweest zijn.

De vergelijking met de zorg loopt mank. MENSEN IN DE ZORG DOEN FANTASTISCH WERK – laat daar geen misverstand over bestaan. Dat vind ik ook, vandaar de hoofdletters. De vrees voor een nieuwe besmettingshaard of corona-uitbraak – 6000 mensen dicht bij elkaar – is een terechte vraag / angst. Niemand die dat vandaag weet. Persoonlijk denk ik – ik ben een absolute leek – dat het wel zal meevallen. Veel betogers droegen een mondkapje – iets dat niet verplicht is als je buiten bent. Openlucht – dus: natuurlijke ventilatie. Enzovoort. Waarom is er nog weinig corona in Afrika? In Mozambique 252 besmettingen – twee doden. Zou openlucht daar iets mee te maken kunnen hebben? Wie weet …

Foto: Pixabay

Het jammere is dat het nu nauwelijks gaat over RACISME, politie-geweld en de polarisatie die Trump veroorzaakt. Het maakt me bijna sprakeloos. En woedend. En moedeloos. Zal ik maar ophouden met sociale media? Of mensen blokkeren zodat ik hun getoeter niet meer zie? Ik kan best tegen een andere mening maar als ik dan bijvoorbeeld lees dat links gelijkstaat met ‘de beuk erin als ze hun zin niet krijgen’ … dan zakt mijn broek af – gelukkig is het nog steeds lekker weer. Moet ik nog wel naar het nieuws kijken? Het zijn vragen die me bezighouden.

Ik hou d’r over op. Bloggen over boeken die ik lees, over series die ik kijk of over het lekkere eten dan ik klaarmaak is minder controversieel. Politieke meningen – en dus meningsverschillen – zijn boeiend totdat het een persoonlijk afrekenen wordt met een politicus die je niet zint. En dat gebeurt nu met Femke Halsema.

Ik ga lezen. Ik ga koken. En ik spreek me uit tegen elke vorm van racisme. En dat zal ik blijven doen. Tot gauw.