Overvloed

Tags

Albert Heijn, Bio-industrie, Consuminderen, Klimaat, Nederland, Politiek, Wilders

Eerder dan ik dacht wandel ik weer rond in de Lage Landen. Weer thuis op Nederlandse en Vlaamse bodem. Regenachtig en winderig. Een klein uurtje vertraging omdat rukwinden het vliegverkeer in Zaventem een beetje in de war stuurde. Bij thuiskomst moeten er uiteraard boodschappen gedaan worden.

Het werd een rondje Albert Heijn. Ik laad meer zaken in mijn karretje dan dat ik van plan was. Maar wat een overvloed. Wat een enorm grote keuze. Ik sta er elke keer weer verbaasd naar te kijken.

Mijn boodschappen

Terug in Nederland is ook een soort ‘gewenning’ van een dag of twee, drie. En dan is alles weer gewoon. Ik moet de eerste dagen bijvoorbeeld goed opletten in het verkeer. ‘Rechts rijden Koen’ is daar een voorbeeld van, een aandachtspunt. Check. Het knipperlicht zit links van het stuur. Check. Het stuur zit ook aan de linkerzijde. Check. Tweemaal naar de verkeerde deur lopen is genoeg. ‘De macht der gewoonte’ … Het grappige is dat me dat ook overvalt als ik de reis in de andere richting maak.

In Mozambique volg ik het Nederlandse en Belgische nieuws via internet maar nu ik weer in ons koude kikkerlandje ben voelt het actueler. Wat een gruwelijke verdeeldheid is er aan het ontstaan. De toon en de woordkeuze op twitter zijn vaak degoutant. Is het de tegenstelling LINKS – RECHTS? Maar is bezorgdheid over klimaat een zaak van links – rechts? Ik betwijfel het. Anti-immigratie of een eerlijk vluchtelingen-beleid? Anti-islam of respect voor iedereen?

Neem het boerenprotest van gisteren in Nederland. Ik begrijp dat boeren zich zorgen maken over hun toekomst. Het is niet niks dat een politicus zegt dat er 50% gesaneerd moet worden. Dat is erg bedreigend. Toch zal er iets moeten gebeuren. Op een eerlijke manier met een gericht plan en compensatie. Bijna maandelijks – misschien wel vaker – zijn er stalbranden met duizenden beesten die omkomen. De beelden van opgefokte varkens en legbatterijen zijn gruwelijk om te zien. Als ik dan lees dat 75% van de vleesproductie voor het buitenland is bestemd dan begrijp ik dat de overheid daar vraagtekens bij plaatst. De bio-industrie is een grote vervuiler. Net als de luchtvaart. Grote cruiseschepen. Formule 1 in Zandvoort. Het zijn maar een paar zaken die me nu te binnen schieten. De bijbehorende vraag is natuurlijk ook … “Wat doe ik er zelf aan?” Een terechte vraag. Ik heb deze week drie keer in een vliegtuig gezeten. Stijgen en landen. Ik heb drie dagen op rij vlees gegeten. Ik rij al een paar dagen in een huurauto. Waar haal ik de moed vandaan om te minderen? Ik weet het nog niet. Een dilemma als gevolg van mijn verblijf op twee continenten.

Nog even terug naar de scheldpartijen via sociale media of het geblaat van figuren als Wilders en Baudet. Zij zijn solidair met de boeren. Praatjes voor de bünhe. Geert beklimt een traktor en noemt de boeren echte helden. Dezelfde politicus die uit de EU wil stappen wat zou beteken dat bijna 900 miljoen euro ‘Brusselse’ subsidie voor landbouw zou wegvallen. Daar hoor je hem niet over.

Jongens, jongens, jongens … hou toch op. Meisjes trouwens ook. Zoek samen naar oplossingen in plaats van elkaar in vijandige kampen te plaatsen. Ik loop door Albert Heijn … 50% van de producten kan er gemakkelijk uitgegooid worden en dan is er nog een overvloed om uit te kiezen.

Papa Francisco já está a caminho de Maputo

Tags

Felipe Nyusi, Frelimo, IDAI, Katholiek, Kenneth, Maputo, Mozambique, Papa Francisco, Paus, Politiek

Mozambique was in het (Europese) voorjaar wereldnieuws. Twee mega-grote stormen (Idai en Kenneth) teisterden het midden en noorden van het land. Ik heb er vaak over geschreven. De meeste volgers van mijn stukjes hebben (waarschijnlijk) een extra oor wanneer ze het woord ‘Mozambique’ horen op radio of televisie.

Ook de volgende dagen zal het woord ‘Mozambique’ vaker te horen zijn in internationale nieuwsuitzendingen. Paus Franciscus is onderweg naar Maputo.

Paus-prularia te koop in Maputo

Hij komt vanmiddag aan en blijft een paar dagen. Vrijdag krijgt het hele land een extra vrije dag. Ook zaterdag 7 september is een officieel vrije dag. Het land herdenkt dan het Lusaka-vredesakkoord. Met andere woorden: een lang, vrij weekend.

In eerste instantie dachten we een weekendje ‘weg’ te gaan. Maar dat is waarschijnlijk een slecht idee. Heel veel doorgaande wegen zijn de komende dagen gedeeltelijk afgesloten. En bij de grens met Zuid Afrika verwachten ze urenlange files. Enerzijds Mozambikanen die er even ‘tussen uit knijpen’ en anderzijds Zuid Afrikaanse religieuze toeristen – pelgrims – die hopen een glimp op te vangen van ‘the Pope’.

De verwachting is dat het een gekkenhuis wordt. Ik ben benieuwd. Is Mozambique katholiek? Dat is moeilijk om te beantwoorden. Er wordt gezegd dat 23% van de bevolking katholiek is. Natuurlijk heeft de Portugese kolonisator zijn best gedaan om zuid-oost Afrika te bekeren tot het Roomse geloof. Ook Isabels familie is katholiek maar dat merk ik alleen als een ouder lid van de familie overlijdt. Dan is er een herdenkingsmis in een van de katholieke kerken in Maputo. Verder merk ik er eigenlijk niets van. Niet heel veel anders dan in ontkerkelijkt Vlaanderen of Nederland. Doopsel, eerste communie, plechtige communie / vormsel, soms trouwmis, Kerstmis, begrafenis. Dat is het zo’n beetje.

Ik ga een paar dagen naar het acht-uur-nieuws kijken op TVM. Iets dat ik niet vaak (meer) doe. Ik lees een Engelstalige (Mozambikaanse) internet-krant en blader soms door een papieren krant bij mijn schoonouders. That’s it.

Een laatste opmerking. Natuurlijk is dit bezoek een politieke aangelegenheid. Puur gericht op zieltjes winnen. Niet voor de hemel maar voor het stemhokje. 15 oktober zijn er presidentsverkiezingen. De campagne is afgelopen zaterdag officieel van start gegaan. En wat is er mooier voor de zittende president – Felipe Nyusi (Frelimo) om drie dagen pontificaal in het wereldnieuws te staan?

Meneer van der Staaij

Tags

HLTB, Kees van de Staaij, Nashville-verklaring, Politiek, Rainbow, Regenboog

“Heb je goed geslapen deze week Kees?”

Van links naar …

… het midden en dan …

… naar rechts.

Woorden zijn niet echt nodig. Beelden zeggen genoeg. En deze beelden komen allemaal van Pixabay.

ps. En ik ben niet origineel met deze (foto)-boodschap. Dat doet er vandaag niet toe.

Filmposters

Tags

1900, Bertolucci, Boechout, Facebook, Film, Novecento, Politiek, Volksunie

Op Facebook zie ik bijna dagelijks een of andere ‘uitdaging’ of ‘challenge’. Ik krijg stevige jeuk van het woord ‘uitdaging’ want het wordt te pas en te onpas gebruikt. Maar goed, daar gaat het nu niet over. Ik negeer meestal dit soort na-aperij. Vandaag werd ik gevraagd – dank J M – mijn favoriete films te posten. Films die diepe indruk op me maakten en die ik nog steeds terugkijk. Alleen de poster, verder geen uitleg.

En die vind ik wel leuk. Het criterium ‘diepe indruk op me gemaakt’ gebruik ik als uitgangspunt. Of ik ze nog steeds terugkijk is niet altijd waar – simpelweg omdat ik die films niet heb. En om ze op DVD te gaan kopen is me een stap te ver. Er zijn honderden films per dag beschikbaar als ik dat zou willen via You Tube, ons DstV-abonnement of via Netflix als ik in Nederland ben.

Goed 10 films dus. Dat wordt kiezen. Ik begin met deze …

1900 – NoveCento

Dit plaatje staat in mijn geheugen gebrand. Ik zag 1900 – Novecento – in Antwerpen en ik herinner me levendig een gedachte toen ik de bioscoop uitliep. Als er nu buiten een betoging aan de gang is en ze stoppen me een rode vlag in mijn handen dan loop ik mee. In volle overtuiging. Ik kom niet uit een ‘rood’ nest. (*) Ik denk zelfs dat deze film grote invloed heeft gehad op mijn politiek denken. Ik denk het niet alleen, het is zo. Tien jaar later zag ik de film(s) opnieuw in Amsterdam in een bioscoop waar ze enkel ‘klassiekers’ vertoonden. Ik ben de naam vergeten. En opnieuw was ik enthousiast. Wat een film – wat een epos. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien. Moet ik op zoek gaan of zal het mijn ‘zoete’ herinnering vermorzelen … ? Ik twijfel.

En nu verder denken over negen andere films. Ik ga ze op Facebook posten. Ik ga geen films toevoegen waarvan ik een theaterbewerking heb gemaakt. Shakespeare in love. Chocola. Meisje met de parel. Natuurlijk maakten die ook indruk op me maar ze vormen een aparte reeks.

Op Facebook plaatste ik onderstaande poster – die ik eerlijk gezegd vergeten was. Voor mij is bovenstaande foto HET beeld van Bertolucci’s meesterwerk.

Filmposter van 1900 – Novecento

Wat een cast … Robert de Niro, Gerard Depardieu, Burt Lancaster, Donald Sutherland … En filmmuziek van Ennio Morricone. Onvergetelijk.

En jullie? Iets voor jullie zo’n lijstje van 10 topfilms?

(*) Ik ben opgegroeid in een Vlaams Nationalistische familie. Volksunie. Vader was schepen (wethouder) voor de Volksunie in mijn geboortedorp (Boechout). Wel altijd met een sociale insteek. Ik woonde al lang en breed in Nederland toen de Volksunie werd opgesplitst. Ik denk dat mijn ouders de overstap maakten naar Spirit. De stap naar de sp.a was een brug te ver. Ik denk dat zij Groen of NVA stemden de laatste jaren van hun leven. En ik ben honds-conservatief in mijn keuze, bij wijze van spreken. Eerst PSP en later GroenLinks.

Duizend plus

Tags

Bloggen, Blogs, Brexit, Duizend, John Lewis, Politiek, Vlag, Weblog

De vlag mag uit. Duizend stukjes op dit weblog. Vandaag nummer duizend. En in een nog niet zo heel ver verleden schreef ik ook zo’n tweehonderd stukjes op ‘web-streepje-log’. Vandaar die ‘+plus’. Maar die zijn allemaal verdwenen dankzij het slechte hosting-werk van Sanoma.

Duizend plus

Dat van die vlag uitsteken is natuurlijk figuurlijk bedoeld. Welke vlag moet ik dan gebruiken? De Vlaamse Leeuw? De Belgische driekleur? Een oranje wimpel? De Nederlandse vlag? De vlag van Mozambique waarop nog steeds een kalashnikov is te zien? Of bij vergissing de Koerdische vlag zoals een meisje in Dordrecht deed omdat ze geslaagd is? Er kunnen dan zomaar onverlaten een moskee kort en klein slaan als reactie.

Nee, de vlag moet niet uit. Brexit is realiteit geworden. Het Europese ideaal (nooit meer oorlog; samen met elkaar en niet tegen elkaar) verdwijnt stilaan achter de horizon omdat het ‘eigen volk eerst’ steeds meer mensen aanspreekt.  Een dag die somber stemt. Vluchtelingen die de schuld krijgen. De roep om strengere immigratiewetten. Brulkikkers als Wilders, Trump en Ukip Farage hebben de wind jammer genoeg mee.

En congresman John Lewis, oud burgerrechtenactivist, moet de ‘sit-in’ weer van stal halen om gehoord te worden in zijn parlement. Omdat hij iets wil doen aan die ongebreidelde weg van vrije verkoop van wapens. Zijn republikeinse collega’s willen er niet eens naar luisteren. Onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk. (Ja, ik weet dat ik tweemaal hetzelfde woord typ.) De vlaggen moeten overal in Amerika halfstok tot er grondige wijzigingen komen in dit dossier.

En als er al een vlag uitgaat in Huize Koen, dan is het de regenboogvlag. Symbool voor vrede. Symbool van de holibi-gemeenschap. Een vlag die niet gaat over grenzen maar over verbroedering. Over liefde. Ik ga nog even door met stukjes schrijven.

Foto op donderdag

Tags

Corruptie, IMF, Krant, Maputo, Media, Mozambique, Politiek

NEE tegen oorlog

Met enige regelmaat duiken nu ook in de Nederlandse en Vlaamse pers berichten op over toenemende spanningen in Mozambique. Ja, dat is waar. Er zijn met regelmaat dodelijke incidenten tussen Frelimo (regering) en Renamo (oppositie). Overvallen, liquidaties en daarna de beschuldigende vinger naar elkaar. Dit speelt zich vooral af in het midden van het land. Ruim duizend kilometer of meer ten noorden van Maputo. Zorgwekkend. Ja. Ook het aantal vluchtelingen (meestal naar Malawi in het noorden) krijgt aandacht in de internationale pers. Ook hier betreft het een mix van politiek gemotiveerde vluchtelingen en kleine, arme boeren die de droogte ontvluchten – op zoek naar een beter leven. Maar ik blijf herhalen dat ‘het verkeer in Maputo / Motala’ een veel groter gevaar vormt – tenminste voor ons.

En dan is er nog de corruptie. En de aandacht van IMF en Wereldbank. Mozambique is op een zwarte lijst geplaatst – onder curatele gesteld – als onbetrouwbaar land. De metical staat onder grote druk. Er zijn door de vorige president op het eind van zijn ambtsperiode grote sommen geld (miljarden) uitgeleend aan privé-investeerders (de kliek rond Guebuza) voor de aanschaf van een tonijn-visserij-vloot en allerlei militaire apparatuur voor de nauwelijks bestaande marine. Ruim 10% van het bruto nationaal product. Het zijn geruchten die elke dag meer en meer aandacht krijgen. Gisteren kopte een krant op de voorpagina: “Bandido Amando” – duidend op de vorige president.

Vertaling overbodig

Genoeg over politiek – voor dit moment. Ik ga de ijskast en diepvries leegmaken en rij weer een paar keer heen en weer. En ik ga de kaartjes ophalen voor het “Koningsfeest” van aanstaande woensdag. Wordt vervolgd.

Eerbetoon

Tags

Amoz Oz, Facebook, Kenia, Libanon, Parijs, Politiek, Sydney, Vrienden

Een aantal vrienden (op Facebook) ageren tegen het (tijdelijk) aanpassen van profielfoto’s. Ook ik heb mijn profielfoto drie dagen aangepast naar aanleiding van de vreselijke gebeurtenissen in Parijs. Ik gebruikte daarvoor een foto uit 2012 waarop Isabel en ik poseerden voor de Eiffeltoren. Deze foto was diffuus en voorzien van de Franse vlag. Is dit een misplaatst gebaar? Ik vind van niet. Ik vertel daarmee dat ik meeleef met de slachtoffers en hun familie. Een vage poging tot solidariteit. Niet toevallig maar bewust.

Deed ik dat ook vorige week bij de aanslag in Turkije? Of bij de aanslag in Libanon? Nee, ik deed dit nooit eerder. Wel schrijf ik – jammer genoeg – met regelmaat over zulke gruwelijke daden. Over de aanslagen van Al-Shabaab in Kenia. Op een universiteit of in het winkelcentrum in Nairobi. Ik veranderde mijn profiel-foto toen niet. Op Facebook verschijnen altijd dit soort ‘aangepaste’ profielfoto’s. Iedereen herinnert zich “Je suis Charlie” of de actie tegen de kabinetsplannen om veel cultuur-geld te schrappen uit de rijksbegroting. Ook toen heb ik mijn profielfoto niet veranderd.

Het Opera-house in Sydney past de verlichting aan. Gisteren met de Libanese vlag.

Sydney

Ik volg de actualiteiten. Ik ben verontrust. Ook over de oorlogstaal die Hollande (en anderen) gebruiken. Op de een of andere manier vind ik dat teveel eer voor deze laffe moordenaars. Net zoals ik vind dat ze geen staat hebben. Het is een afschuwelijke sekte die stukken grond claimt en de plaatselijke bevolking terroriseert.

Vind ik dan dat de overheid niets moet doen? Nee, natuurlijk niet. Zij moeten ons – hun burgers – beschermen. Maar of het helpt om bommenwerpers te sturen, betwijfel ik. Ik hoorde afgelopen zondag Amos Oz in een interview zeggen dat hij geen pacifist is maar een vredesactivist. Dat vond ik een interessante gedachte.

Fort Europa

Tags

Fort Europa, Griekenland, Politiek, Vluchtelingen

Ik schrijf weinig op mijn blog. Heb ik te weinig tijd? Nee. Heb ik te weinig inspiratie? Nee. Ik broed al bijna twee weken op een stukje. Over de honderdduizenden vluchtelingen die hopen op een beter leven in Noord- en West Europa. Dagelijks worden we overspoeld met beelden van bootvluchtelingen in Griekenland of Italië.

Bron: World Exposed

Ik schreef er al eerder over. Alle kranten hebben een lijvig dossier over deze problematiek. Menig blogger schrijft interessante stukken over het schijnbaar onoplosbare probleem. Lees bijvoorbeeld de stukken van Monique Samuel. Ook Eva Jinek vraagt haar gasten bijna dagelijks naar een oplossing. Niemand heeft een oplossing. En toch moet er iets gebeuren.

En ook ik heb geen oplossing. Natuurlijk niet. Ik kom niet verder dan een naïef idee. Open alle grenzen van Europa. Ik verklaar me nader. Als ik de meeste artikelen juist interpreteer, zijn het de relatief welgestelde mensen die zich wagen aan een oversteek naar Europa. Zij hebben geld en betalen grote sommen aan mensen-smokkelaars. Stel je nu eens voor dat mensen – noem ze vluchteling, immigrant of gelukzoeker – gewoon een ticket kunnen kopen voor een vliegtuig of een ferry. Dat geeft dan een boost aan vliegmaatschappijen en ferry-diensten. Zij nemen daarvoor veel extra personeel in dienst. Win Win. Bij aankomst in havens of op vliegvelden krijgen of kopen alle nieuwkomers een tijdelijk blauw-met-sterren-paspoort met een geldigheid van één tot vijf jaar. In dit paspoort staan alle gegevens van hun originele paspoort – naam, geboortedatum, nationaliteit, etc.

Daarna zijn deze mensen vrij om te gaan en te staan waar ze willen. Er wordt niet extra voor hen gezorgd – geen opvangkampen, geen eindeloze procedures. Nee, ze zijn welkom om te proberen een nieuw leven op te bouwen op het continent dat zij hebben uitgekozen. Ze kunnen een treinticket kopen als ze verder willen reizen. Ze kopen een auto of liften. Ze betalen normale prijzen voor vervoer, onderdak en levensonderhoud. Dat moet toch mogelijk zijn als ze dat geld niet aan smokkelaars hebben betaald? Vervolgens proberen ze aan werk te komen. Zoveel honderdduizenden mensen extra vraagt toch ook om nieuwe huizen, zij moeten eten, hebben kleding nodig. Een heel potentieel aan mogelijkheden.

Ben ik naïef? Ja, vast wel. Natuurlijk ben ik naïef. So what? Maar nu geven we miljoenen – of zijn het al miljarden – uit om iets tegen te houden wat niet tegen te houden is. Europa, Libië en Turkije stop jullie geld in opsporing en berechting van de smokkel-maffia. Help ondertussen de echt arme vluchtelingen die de oversteek niet kunnen betalen. Doe iets en laat het niet over aan al dat rechts-populistisch geschreeuw in Europa.

Bezoek ook de site van Vluchtelingenwerk Nederland of Stichting Vluchteling.

Ik eindig met een citaat uit het blog van Arnold Karskens.

De onvolwassen Europese politiek verbaast overigens op meerdere terreinen. Deze week werd bekend dat de Europese Unie 2,4 miljard euro uittrekt voor extra hulp aan de migrantenopvang. Griekenland krijgt daarvan bijna een half miljard euro. Gelijktijdig hoorden vorige week zo’n vierhonderdduizend Syrische achterblijvers in Libanon en Jordanië van het VN Wereld Voedsel Programma WFP dat hun voedselrantsoen bij gebrek aan fondsen wordt gehalveerd.

In de praktijk komt het erop neer dat voor zo’n 96 procent van de regionaal opgevangen échte vluchtelingen minder geld beschikbaar wordt gesteld dan de circa vier procent die Europa toelaat. Daarmee voert de Europese Unie een soort migranten-apartheidssysteem: alleen de rijken kunnen Europa binnen komen, want zij bezitten minimaal duizend dollar. Wie geen geld heeft blijft achter en lijdt honger.

De gevolgen van de ongelijke behandeling laten zich raden: Het vergroot de animo om naar Europa af te reizen, en zie hier de vicieuze cirkel waar geen einde aan komt. Dit jaar wordt een recordaantal migranten verwacht, het aantal ligt volgens de VN in Griekenland nu al 750 procent hoger dan in 2014.

Zomaar wat over van alles

Tags

Culinair, De Speld, Facebook, GroenLinks, Isabel, Jesse Klaver, Minestrone, Politiek, Salamander, Shakespearement, Zundert

Niet echt één ding, één onderwerp. Zomaar wat gedachten over van alles.

– Ik vind dat Bram van Oijk (GroenLinks) het prima heeft gedaan. Zachtaardig, duidelijk, niet op de man. En dat Jesse Klaver klaar is om het stokje van hem over te nemen. Ambitieus en scherp. De Volkskrant noemde hem ooit ‘Het slimme prinsenkind’. Tijd om de idealen van GL te realiseren: Goede zorg, schone energie, meer werk en eerlijk delen.

– In tegenstelling tot de voorbije weken lees ik heel wat minder. Een paar bladzijden per dag. We zijn wel aan een nieuwe serie begonnen. ‘Salamander’. We zijn gevorderd tot aflevering acht. Wij zijn – net als heel veel anderen – ‘binge watchers‘. Meer afleveringen van een serie achter elkaar kijken. Aan deze manier van series kijken wordt de naam ‘binge watching’ toegekend.

– Mijn zelf-gemaakte minestrone soep kreeg de volle waardering, ook van mijn lieftallige echtgenote.

Minestrone Casa Jardim

De schat blijft echter zeggen dat ‘soep’ een starter is en geen volledige maaltijd. Maar na twee borden van mijn minestrone kon er geen hapje van een sobremesa (toetje) meer door haar strotje. Haha.

– De dagen zijn nu echt korter. ’s Morgens als de wekker afloopt (6u) moeten we nog een half uur de lichten in huis aandoen. En als Isabel klaar is met haar werk (17u) wordt het heel gauw daarna donker. De lange, zomerse avonden met daglicht … het blijft één van de zaken die ik het meest mis in Mozambique.

– Ken je De Speld? Vast wel. Zij plaatsen dagelijks één of twee van hun stukjes op Facebook. Ik vind dat leuk. Heel vaak geestig. Ik zou best op zo’n redactie willen werken. Lijkt me wel wat.

– Vijftien jaar geleden startte ‘Shakespearement’ in Zundert. Het begin van zeven, onvergetelijke weken. We misten tijdens het openingsweekend heel veel toegezegde publiciteit omdat in Enschede een vuurwerkfabriek ontplofte. Lees HIER een artikel over Shakespearement in Trouw.

Bootvluchtelingen

Tags

Bootvluchtelingen, Middellandse Zee, Politiek, Syrië

Laat ik beginnen met een foto.

Bron: Marcel Jongmans

Stel je voor … je groeide op in deze straat, in het huis van je ouders. Drie hoog, rechts achter. Samen met je twee broers, drie zussen en oma. Je gaat naar school, je sport, je kijkt televisie, je speelt op je PS3. Over politiek kun je beter niet te openhartig zijn. Ergens ver weg zijn er grote protest-bijeenkomsten. Een naburig regime valt. Ook in andere landen waait een nieuwe wind. En de protesten komen dichterbij. Er hangt verandering in de lucht. Je beide broers hebben zich aangesloten bij een groepering met idealen. Ze zijn vertrokken naar wat zij het ‘front‘ noemen. Je kunt niet achterblijven maar ook thuis heeft je familie je nodig. De opstand komt steeds dichterbij. Of je het nu wilt of niet, je wordt bij de protesten betrokken. Rebellen vechten tegen regerings-soldaten. Rebellen vechten tegen andere rebellen. Je vader wordt getroffen door een verdwaalde kogel. Je moeder is ziek van verdriet en onzekerheid. Een zus wordt verkracht. Buren die eens je vrienden waren maken andere, politieke of religieuze keuzes. Mensen verdwijnen. Er wordt nu bijna dagelijks geschoten in de straat. Steeds meer mensen verlaten de stad. Bommen vallen. Je andere zussen zijn vertrokken met onbekende bestemming. Je oma geeft het beetje spaargeld dat ze nog heeft aan jou met de eis dat je vertrekt. Zoek een veilig heenkomen en wie weet kun je ons later helpen. Ga, nu. Insjallah.

Maanden later is al het geld op en sta je op een strand. Ver weg van huis. Een huis dat niet meer bestaat. Ver weg van je familie. Een familie die mogelijk niet meer bestaat. Voor je de zee. Ze zeggen dat dit de beste tijd van het jaar is. Je luistert naar de commando’s van de zoveelste tussenpersoon. En samen met jou heel veel lotgenoten. Een rubberbootje zal je naar een groter schip brengen … op weg naar iets beter. Wat nog rest is een heel klein beetje hoop …

En de rest lezen we in de krant. Horen we op de radio. Zien we op internet en op de televisie. ‘Bootvluchtelingen’. Ik hoorde het woord voor het eerst ivm met Vietnamese vluchtelingen. Ik kwam ze nog wel eens tegen als ze – net als ik – oesters staken op de Oesterdam. Meer dan vijfentwintig jaar geleden. Nu zijn de bootvluchtelingen meestal Afrikanen en mensen uit het Midden Oosten. De getallen dringen nauwelijks tot me door. 207.000 mensen vertrokken op de zuid stranden van de Middellandse Zee. 3419 mensen verdronken in 2014. Al meer dan 1700 verdronken vluchtelingen dit jaar. Dat zijn bijna 300 vluchtelingen per dag die de overkant niet halen. Wereldwijd zijn ruim 3 miljoen Syriërs op de vlucht en 6,5 miljoen ontheemd. Tel daarbij op: Somalië, Soedan, Jemen, Afghanistan, Irak … Dat zijn dus 3 miljoen verhaaltjes zoals ik hierboven schreef. Nee, geen verhaaltjes. Trieste werkelijkheid.

Nederland heeft ervaring met het transporteren over zee van mensen uit Afrika. Zouden ze die kennis niet kunnen gebruiken om het op een fatsoenlijke, humane manier beter te doen dan vierhonderd jaar geleden?