30 dagen

Tags

Challenge, Facebook, Foto, Gedicht, Herman de Coninck, Isabel, Reisfotochallenge, Slapen

Sociale media en in het bijzonder Facebook puilen uit van de ‘challenges’. De ene ‘uitdaging’ al wat interessanter dan de andere ‘tjellenche’. Foto’s van theatervoorstellingen krijgen mijn volle aandacht. Vaak omdat ik de voorstellingen herken of soms omdat ik er zelf heb aan meegewerkt. Ook de foto’s ‘uit de oude doos’ doen het goed op FB. Ik ben ook voor dezelfde categorie genomineerd – zoals dat heet. “Lief en dankjewel. Ik zou het graag overwegen om mee te doen maar al mijn toneelfoto’s zitten in kartonnen dozen op de zolder bij mijn dochter of in de kelder van mijn zoon.” Of een antwoord van gelijke strekking. De herinneringen zitten natuurlijk ook opgeslagen in één van mijn vele hersenkamertjes. De daadwerkelijke foto’s liggen te verstoffen op een ander continent.

Ik deed wel vaker mee aan zo’n tiendaagse op Facebook. Over films en vinylplaten die me zijn bijgebleven uit mijn jeugd. Of hier op mijn blog – veertig-dagen-bloggen. Of de ‘reisfotochallenge’ die ik op onregelmatige tijden weer wakker blog. De tienduizend stappen per dag is van een iets andere orde. Wat ik nooit doe is zelf iemand nomineren. Wie het leuk vindt, doet gerust mee. 

30 days …

Ik zag op Twitter een paar dagen geleden wel een leuk lijstje. Zie de foto hiernaast (of hierboven als je mijn blog op een slimme telefoon leest).

Onmiddellijk ging ik – in mijn gedachte – op zoek naar foto’s van mijn geliefde Isabel. Zou ik dertig foto’s van haar vinden die onder de genoemde categorieën vallen? Ik weet het niet maar ik denk wel dat ik ver zou komen. En die foto’s staan op verschillende harde schijven. Toevallig veel minder ver weg. Kwestie van de juiste schijf in te pluggen en op zoek te gaan naar de juiste (en de meest geschikte) foto van mijn lief.

Laat ik er dan maar een persoonlijke draai aan geven. Ik verzin zelf wel dertig onderwerpen – deels gebruikmakend van het bovenstaande lijstje. Facebook is een beter medium voor zo’n dertig-dagen-idee. Dus daar kun je kijken of ik het ook waarmaak. Ik begin vandaag met nummer 25. Slapend. Maar bij deze foto wil ik er graag een gedicht van Herman de Coninck aan toevoegen. (Dat had ik namelijk een paar weken geleden al beloofd !)

Slapend

RÊVERIE

Je slaapt

in de herinnering aan mijn strelen

die zo zacht is

als mijn strelen.

 

Je lichaam droomt je lichaam

en jij droomt dat het samen is

met mij.

 

En ik

droom dit alles.

 

uit: ‘Met de vedel’ – DE GEDICHTEN (pagina 48)

Advertentie

Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

Reisfotochallenge (16)

Tags

Aksum, Ark van het Verbond, Axum, Berg Sinai, Bijbel, Ethiopië, Jeruzalem, JHWH, Kathedraal van onze Heilige Maria van Zion, Koningin Sheba, Mozes, Oud Testament, Reisfotochallenge, Reizen, Stenen Tafelen, Tien Geboden, Toerist

Met enige regelmaat word mij gevraagd welk Afrikaans land ik kan aanraden als vakantieland. Een gemakkelijk vraag. Een moeilijk antwoord. Meestal weten mensen wel iets over Kenia en Tanzania en dat dit landen zijn waar je op ‘safari’ kunt gaan en op het eind kunt relaxen op een zonnig strand aan de Indische Oceaan. De big five kun je natuurlijk in bijna elk Afrikaans land zien – maar dat terzijde. Vaak zeg ik dan iets over het nog relatief onbekende Oeganda. Een mooie bestemming. Of ik vertel enthousiast over Mozambique. En wat dacht je van de combinatie Botswana / Namibië? Ook zeer de moeite waard. Mali is door de religieuze en politieke conflicten jammer genoeg minder aantrekkelijk geworden. Maar het meest bijzondere land is zonder enige twijfel … Ethiopië. Heel gevarieerd en totaal anders dan de rest van Afrika.

Ik was er best vaak. Meestal om er te werken maar ook als toerist. In die hoedanigheid bezocht ik Aksum (Axum) in het hoge noorden van Ethiopië. De stad is deels Unesco Werelderfgoed met obelisken en restanten van het paleis van de Koningin van Sheba.

Het gebouw omgeven met de meeste verering – aanbidding is de kapel die hoort bij de Kathedraal van onze Heilige Maria van Zion.

Kapel van de Ark van het Verbond

Gaat er al een belletje rinkelen? Als toerist kan je wel de kathedraal bezoeken maar niet de kapel. Ik geef heel kort een opfriscursus Bijbelse Geschiedenis. Over Mozes en de Stenen Tafelen. De Tien Geboden – gegrift op twee stenen tabletten – werden door God (JHWH) aan Mozes gegeven op de berg Sinaï, toen de Israëlieten door de woestijn trokken op weg naar het Beloofde Land. Ze werden bewaard in een houten kist met draagstokken, de Ark van het Verbond, een van de heiligste voorwerpen van de Joodse en Christelijke traditie. De Ark werd bewaard in de tempel van Salomon in Jeruzalem. Die tempel is in de zesde eeuw vóór Christus verwoest door keizer Nebukadnezar en sindsdien is de Ark verdwenen. Maar niet volgens de Ethiopiërs! Wat is het geval? Volgens hen is er een familierelatie tussen de Joden en de Axumieten. Koning Menelik I – zoon van Keizer Salomon en Koningin Sheba – regeerde over Ethiopië. Menelik ging geregeld terug naar Jeruzalem en heeft de Ark – voordat de tempel verwoest werd – in veiligheid gebracht in Aksum.

Daar wordt de Ark van het Verbond nog steeds bewaard. In de kapel die je op de foto hierboven ziet. De tempel is niet toegankelijk. “De Ark wordt bewaakt door een monnik die 13 jaar in de tempel moet blijven” zo vertelde mij een van de vele gidsen (jongens) die graag een centje bijverdienen met mooie verhalen. Ik toonde interesse maar hij zag ook vraagtekens en enige scepsis bij ondergetekende. “De échte Stenen Tafelen?” zag hij mij denken / vragen. “Ja, de echte. Nou ja … niet de hele echte want die heeft Mozes uit pure razernij kapot geslagen op de rotsen, verbolgen als hij was dat het volk danste rond een Gouden Kalf, een afgodsbeeld. Dat weet iedereen die de Bijbel een beetje kent. Maar dit is wel de eerste, echte kopie die heel lang is bewaard in de Tempel in Jeruzalem.” “Aaa … vandaar …” en verder hield ik mijn mondje dicht. Mijn portemonnee opende ik wel. Ik bedankte de gids en had weer een schitterend verhaal om te vertellen aan mijn kinderen, kleinkinderen en mijn blog-lezers.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en #28/40

Reisfotochallenge (15)

Tags

Balk, Bloot, Calabria, Foto, Ine, Italië, Naturisme, Pizzo Greco, Reisfotochallenge, Reizen, Strand, Vakantie

Ik was vanochtend op zoek naar een specifieke foto. Ik wist niet precies meer van welk jaar. In welk mapje bewaarde ik die foto ook alweer? Al zoekende kwam ik onderstaande foto tegen.

Draagbaar hout

Een foto uit het mapje ‘Calabria’. Een vakantie van een dag of tien eind mei 2003. We reden weg op een vroege vrijdagochtend. Eindbestemming: Pizzo Greco in het uiterste zuiden van Italie. Diep in de laars. Zondagmiddag waren op de bestemming. Een naturistencamping waar het eind mei heerlijk toeven is. Kamperen onder de eucalyptusbomen. Nog lekker rustig op de camping, nog niet te heet maar wel warm genoeg om vele uurtjes – in ons blootje – van de vakantie te genieten. Lezen, een beetje kokkerellen, naar het strand, zwemmen, lezen en een lange strandwandeling maken.

En dan zie ik plots een houten balk liggen op de vloedlijn. Aangespoeld. Die dag had ik mijn fototoestel bij. Ik denk dat er toen nog geen mobieljes waren met ingebouwde camera.  Wat een vreemd stuk hout. De balk is tamelijk gewoon maar waarom twee handvaten? Zijn het handvaten? En waar werden deze dan voor gebruikt? Is het een onderdeel van een deurkozijn? In wat voor constructie zat deze balk verwerkt voordat die in zee terecht kwam? En later op dit strand?

Ik weet het niet. Jullie?

We hadden de grootste lol. Allebei in ons blootje aan de wandel met deze balk. We maakten heel wat foto’s met dat stuk hout. We maakten hilarische ‘naakt-foto’s’ want we hielden de balk precies voor die lichaams-delen die de censuur kunnen doorstaan. Erg geestig. Veel gelachen. Want hoe hou je die balk én voor je jongeheer en én voor je ogen? Acrobatische standjes. En nee … die foto’s ga ik hier niet publiceren. Hahaha. Fantasie hebben jullie vast genoeg om … ja, doei.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

En nog een keer een doorverwijzing naar mijn (vervolg)verhaal DE WITTE STIER. Hoofdstuk 10 staat online. Flink naar beneden door-scrollen. Klik HIER

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Reisfotochallenge (13)

Tags

Departement outre mers, Donzelenche, Frankrijk, Ine, Kamperen, Reisfotochallenge, Reunion, Saint-Denis, Vakantie, Veiling

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaar nummer 13 in de reeks.

We zijn nauwelijks terug van onze Thailand-reis en ik begin alweer na te denken over een volgende bestemming. Een beetje in tegenspraak met dit stukje want daarin kijk ik terug en niet vooruit. Zal ik beginnen met een paar foto’s. Herken je waar ik was? Waar wij waren? Het was nog een vakantie met Ine (zomer 2004).

Heb je al enig idee waar ik deze foto maakte?

Ik voeg nog een foto toe. Wordt het dan gemakkelijker? Blijkbaar spreken ze daar Frans …

Hou het netjes bij deze ‘Miserie kapel’ …

Nog een foto uit de oude doos. Niet echt een doos maar een mapje op een externe schijf.

Alweer de zee … een hint

Ooit gehoord van ‘Départements outre mers’? Daar moet je het zoeken. Een overzees departement van Frankrijk. Réunion. Ten oosten van Madagascar. We verbleven er negen dagen. Een mooie reis maar hoe we er terecht kwamen is een mooi verhaal. Ik vertel …

Zomer 2004. Het regent best vaak in juni en juli. We hebben nog niets geboekt. Niet zo ongebruikelijk want meestal zijn we last-minute-besluiters. Wordt het Griekenland, Spanje, Italië of blijven wat dichterbij huis? Soms besluiten we het pas als we thuis wegrijden … de tent en de kampeerspullen achterin de auto en karren maar …

Ik ben een dagje vrij en surf wat rond op het wereldwijde net. Ik vind een veiling-site waar vakantie- en vliegtickets worden aangeboden. Gedurende een uur kun je bieden op een item. Ik maak een account aan. Er wordt een vliegticket Parijs (Orly) naar Saint-Denis (Réunion) aangeboden. De hoogste bieder koopt het ticket. Er wordt gegarandeerd dat er altijd twee tickets zijn – voor het winnende bedrag. De veiling begint en het bedrag loopt al gauw op van 50 euro naar 60, 75, 100, 125 … ik doe twee keer mee. Ik neem me voor om bij 195 euro te passen. Dat gebeurt dan ook enkele minuten voor het uur is verstreken. Het eindbod was 355 euro. Mooi voor de winnaar. Best een prima prijs voor een vliegticket naar zuidelijk Afrika.

Goed. Ik ga over tot de orde van de dag. Nauwelijks een kwartier later krijg ik een mail. Over de veiling en mijn bod van 195 euro. Er blijken nog voldoende tickets te zijn. Ik krijg 24 uur bedenktijd om tickets te kopen voor 195 euro. Wow. Ik bel Ine en zeg haar dat we naar Frankrijk op vakantie gaan. “Mooi” is haar reactie. Eerder koeltjes dan super enthousiast. “Ook al een idee waar in Frankrijk”. “Ja, naar een Frans eiland”. Corsica is dan natuurlijk de eerste gedachte. We waren er al twee keer eerder. Een mooi vakantie-bestemming.

En dan vertel ik haar over de veiling en over ‘Ile de la Réunion’. Drie dagen later tuffen we naar Orly. We parkeren de auto bij het vliegveld. De kampeerspullen blijven in de auto. We nemen elk een rugzak mee. We huren een auto op Réunion en maken een mooie rondreis. Strand. Vulkanen. Palmbomen. Bergen. Creools eten. Betalen met euro’s en Le Monde en L’equipe kopen. Een straat met een kathedraal, een hindoetempel, een moskee, een synagoge en een Boeddhistisch heiligdom. Heel bijzonder.

Room with a view (Cilahot)

Eenmaal terug in Parijs plakten we d’r nog tien dagen Cevennen, Lozère en Gard aan vast. Kamperen en een groot verjaardagsfeest op Donzelenche.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

ps. Ook ik heb een AVG verklaring toegevoegd. Klik HIER. Ik wil er geen stukje aan spenderen.

Het is geen prijsvraag

Tags

Dode Zee, Foto, Hoogste laagste punt, Israel, Nederland, Prijsvraag, Reisfotochallenge, Reizen, Taj Mahal

Op internet zag ik een lijst van plaatsen die je NIET meer moet bezoeken. Wegens overvol. Teveel toeristen. 12 toeristische bestemmingen om niet meer te bezoeken. Ik heb vijf van die oorden ooit bezocht. In willekeurige volgorde: Venetië (3x) – Dubrovnik (1x) – Barcelona (minstens 5x) – Santorini (1x) – Cinque Terre (1x). Ik ben verbaasd dat Amsterdam niet op dat lijstje staat. De Taj Mahal blijft wel op mijn niet bestaande bucket-lijst staan.

Zo’n lijst roept natuurlijk ook herinneringen op. Aan vakanties. Aan lange weekend-trips. Aan stedenbezoek. En ik moet ook denken aan een periode dat ik samen met een vriend voortdurend geografische kwisjes opstelde. En we moesten dan elkaars vragen beantwoorden zonder wikipedia te raadplegen.

Een bijzondere vraag was: “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?”

Begrijp je de vraag? Vast wel. Elk land heeft een laagste punt en een hoogste punt. In Nederland ligt het laagste punt in de buurt van Nieuwerkerk aan den IJssel – iets meer dan 6 meter onder NAP (zeeniveau). Het hoogste punt is de Vaalserberg. 322 meter (en dat heb ik wel opgezocht).

En dit lage punt zul je mogelijk herkennen …

En waar drijf ik?

Juist ja. In de Dode Zee in Israel in 2011. Of zeg je … dobberen OP de Dode Zee? Gemiddeld zo’n 425 onder de zeespiegel. Zo – nu kan ik dit stukje ook onderbrengen in de serie REISFOTO CHALLENGE.

Terug naar de vraag. “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?” Wie weet het? Ik ben benieuwd of iemand het land weet, kent of kan raden. En natuurlijk ben ik benieuwd of iemand dit land al een keer heeft bezocht … Ik kijk uit naar jullie reacties.

---

 

Bijna een half jaar later … 

Ik ben wel gruwelijk laat met mijn antwoord / reactie. Excuses daarvoor. XIMAAR heeft het juiste antwoord gegeven. Hiep Hiep HOERA. Eeuwige roem.

Lesotho – een bergland(je) dat volledig is omgeven door Zuid Afrika. Het laagste punt is 1400 meter boven de zeespiegel.

Reisfotochallenge (12)

Tags

Atlanta, Canon Power Shot, Digitaal, Fotograferen, Ine, Isabel, Lezen, Motel, Reisfotochallenge, Schiphol, Trondheim, Usa, Zwembad

Deze serie behoort dan wel tot het archief van 2016 – met dank aan blog-collega Pannenkoek – maar waarom zou ik er niet nog eens een stukje aan toevoegen? Laat ik beginnen met de foto.

Atlanta (USA) juli 2002

Is dit een bijzondere foto? Voor een gemiddelde kijker niet. Want wat is het onderwerp? Een lezende dame bij een zwembad. Een ijzeren hekwerk. Wel raar dat het betreffende model in de schaduw zit. Beetje raar. Ja toch?

Voor mij is dit wel een bijzondere foto. Om twee redenen. Allebei nostalgisch van aard. De dame is mijn eerste grote liefde. Ine. De moeder van mijn kinderen. Deze foto is gemaakt in de zomer van 2002. Een klein jaar nadat Ine te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. K*t-kolere-kl*te-ziekte. Dit was onze eerste vakantie na het hele traject van operatie, chemo en bestralingen. En de nodige medicijnen natuurlijk. Het leven lachte ons weer toe. Ine was alweer een paar maanden aan het werk. Ik kocht een retourtje Amsterdam – Atlanta. We huurden een auto en maakten een prachtige rondreis in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten.

In de zon zitten mocht maar af en toe een kwartiertje. Vandaar de schaduw. We zochten elke avond een hotelletje of motel op. Die zijn vaak erg saai maar we probeerden altijd even een lees-uurtje mee te pikken op een balkon, terras of bij het zwembad voordat we weer uren in de auto zaten.

En deze foto is ook bijzonder – voor mij – omdat het de allereerste foto is die ik digitaal heb gemaakt. Op Schiphol kocht ik namelijk mijn eerste digitale camera. Een Canon Power Shot. Het serienummer ben ik vergeten. Die camera werd een paar maanden later in Trondheim (Noorwegen) gejat. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Tijdens de vlucht heb ik wat in het instructieboekje zitten lezen. Vanaf het vliegveld reden we rechtstreeks naar een buitenwijk van Atlanta (Georgië), naar een hotel dat ik thuis al had geboekt. Voor ons gevoel was het al late avond maar door het tijdsverschil was het pas middag in de USA. Veel meer dan wat lummelen bij het zwembad hebben we die dag niet meer gedaan. Ja … ik maakte mijn eerste digitale foto’s. En had enorm veel plezier dat je het resultaat onmiddellijk kon zien op het schermpje. Die hele vakantie moest ik nog heel erg wennen aan het idee van digitaal fotograferen. Ik was zo gewend om kritisch te zijn want voor je het weet zijn de drie rolletjes van 36 foto’s volgeschoten. En tot op de dag van vandaag klik ik niet eindeloos hetzelfde beeld. Iets dat Isabel wel gemakkelijk doet. Zomaar 10 foto’s van hetzelfde. ’t Kost toch niets.

Goed. Tot zover maar weer eens. Even nostalgisch wegdromen. Wel een beetje met een krop in de keel want zoals veel van mijn volgers weten, is Ine drie jaar later toch overleden aan die rot-ziekte.

Reisfotochallenge (11)

Tags

Afrika, Catelijne, Familie, Namibië, Nostalgie, Parachute, Reisfotochallenge, Swakopmund

Ik twijfelde of ik een foto zou opduikelen uit het archief of veertien vragen aan mezelf zou beantwoorden. Ik koos voor de foto. Ik ga iets meer dan tien jaar terug. Naar Namibië.

Alweer een diploma rijker

De tekst op de muur is licht overdreven. ‘Skydiving’. De tekening vertelt wel het hele verhaal. Nou ja, bijna het hele verhaal.

Oktober 2006. Ik maak met Catelijne (mijn dochter) een mooie reis van twee weken door Botswana en Namibië. Eerst had ze me opgezocht in Mozambique en bezocht de voorstellingen die ik daar had gemaakt. Tien dagen later verbleven we een extra dag in Swakopmund in Namibië. We maakten een wandeling. We keken onze ogen uit in dit ‘Duitse’ stadje aan de Atlantische Oceaan. Inclusief een Bahnhof en vakwerk-huizen. Een mooie vuurtoren. Catelijne zag een reclame om een parachutesprong te doen. In die tijd had ze ook een paar keer aan ‘parapente’ gedaan. Wij naar het desbetreffende centrum. Ze betaalde een duo-sprong met een instructeur. Ik volgde alle voorbereidingen en maakte veel foto’s. En haar landing filmde ik als een echte cameraman-in-actie. Een herinnering voor later, voor haar. Ze was erg enthousiast. En toen begon het te knagen …

Een tikkeltje jaloers dat zij dat wel deed en deze ouwe lul niet. Voor ze het me kon vragen zei ik dat ik nu aan de beurt was. Ik zou een week later 50 worden. Bestaat er een beter moment om iets weg te strepen van een niet bestaande bucket-list? Een parachutesprong boven Afrika. De zandduinen van Swakopmund. “Kom op Koen.”

Ik kreeg dezelfde instructie. Ik trok een oranje overall aan en wandelde naar het kleine vliegtuigje. Een Cesna als ik het me goed herinner. De piloot leek weggelopen uit een B-film. We stegen op tot 3500 meter. Mijn buddy legde alles nog een keertje uit. Ik zat aan hem vast alsof ik de kangaroe-baby ben. Na de sprong uit het vliegtuig duurt de vrije val z’n vijfenveertig seconden. Sensationeel. Dan trekt de begeleider de parachute open. Ik moest dan een soort zithouding aannemen. We zweven boven Afrika. Onder ons – de woestijn. Wonderbaarlijk stil. Heel mooi om een keer te doen. Twee minuten later landen we veilig in het zand. Dit keer maakt Catelijne de film.

Een kwartiertje later is alles weer ingeleverd en ik ben een diploma rijker.

Andere stukjes in deze serie: reisfotochallenge.

Reisfotochallenge (10)

Tags

Camera, Cēsis, Gauja, Kamperen, Kano, Letland, Lezen, Philip Roth, Reisfotochallenge, Russen

Het zal ondertussen wel een bekend gegeven zijn. Lijkt me. Een willekeurige foto uit het archief opduiken en daar wat tekst bij schrijven. Laat ik met de foto beginnen.

2006 – Cēsis (Letland)

En nu kan ik jullie ook aan het werk zetten. Fantaseren wat ik over deze foto zal vertellen.

Goed. Ik doe het zelf wel. Op de foto zie je een rivier. Ik denk de Gauja maar het zou ook een zijrivier daarvan kunnen zijn. Dat doet er ook niet toe. Verder zie je een bosrijke omgeving. Een zanderige oever. Een handdoek. Een boek. Een zwart-gele tas, wasgoed op een struik en een kano.

Zomer 2006. Ik ben vier weken onderweg. Mijn rondtrip door de Baltische staten. Dit is ergens in het begin van de derde week. Ik verliet Riga die ochtend. En na drie dagen stad was ik toe aan natuur. Ik vond een hele rustige camping een paar kilometer  buiten Cēsis. Ik kreeg een bussel hout cadeau van de camping. Vuurtje stoken, naar de maan kijken, lezen – Philip Roth – De Menselijke Smet. Ik ben een Roth-liefhebber. Een wandeling maken. En zie een paar kano’s liggen naast het toiletgebouw. Laat ik actief zijn. En een oude vakantie-gewoonte herhalen. Kanoën. Ik maak een afspraak voor de volgende dag. Het is een individuele bezigheid. Geen groep-activiteit. Er zijn nauwelijks andere kampeerders.

Na een ontbijt bij mijn tentje maak ik een lunchpakket en haal ik de kano op. Ik krijg een waterdichte tas mee en een kaart. Ik word ’s middags weer opgehaald op een afgesproken plaats ongeveer twintig kilometer stroom-afwaarts. Het is een rustig stromende rivier. Iets wilder op het tweede stuk wordt me verteld. Lekker peddelen en zo nu en dan een stroomversnelling. Ik heb in Frankrijk wel voor hetere vuren gestaan – als je dat kunt zeggen over woeste bergriviertjes. Na een uurtje leg ik even aan. De benen strekken. Plassen en even in het zonnetje liggen. Wat lezen en dan weer verder. De foto hierboven heb ik op deze stop gemaakt.

En dan gebeurt het onverwachte. De rivier maakt een flinke bocht naar links, ik heb even geen zicht op wat er zal komen en voor ik het weet schiet mijn kano vooruit – een stroomversnelling in. Ik probeer te corrigeren maar maak precies de verkeerde beweging. Blup. Ik sla om. Volleerde kanoërs rollen zich dan weer recht. Die gave bezit ik niet. Helaas. Ik spartel en wrik me los. Ik klim uit de boot. Ik voel dat ik met de stroom mee drijf. En dan zijn er plots een paar helpende handen. Op het gras zitten een aantal mensen uit te blazen. Later hoorde ik dat een van hen hetzelfde is overkomen. Vandaar dat zij op de oever zitten en toekijken. Een man trekt mijn kano naar de oever. Ik trek mijn hemd uit. Ik bedank ze voor de hulp. In het bovenzakje zit mijn digitale camera. Superhandig, dacht ik. Dan kan ik ook op rustige momenten wat natuurfoto’s maken van midden op het water. Zeiknat is het ding. Een handig pocket-formaat. Ik leg hem meteen op het gras te drogen. Ik ben benieuwd wat daar van overblijft. Gelukkig had ik de vorige avond alle foto’s overgeschreven naar mijn laptop. De spullen in de tas zijn niet helemaal droog gebleven. Even later vertrekt het groepje. Zij vertellen dat ik nog een flink half uurtje door moet tot het eindpunt.

Een tijdje later lijkt mijn camera weer droog. Hij start op. Zover niets aan de hand. Het scherm is wazig en mistig. Ik zal geduld moeten hebben en of al het water er ooit uit zal verdampen, blijft de vraag. Ik ben op tijd op de rendez-vous plaats. Samen met een vijftal andere roeiers rijden we terug naar de camping. ’s Avonds zit ik met enkelen van hen bij een kampvuur. We proberen verstaanbaar voor elkaar te zijn in een mengelmoes van Duits, Frans en Engels. Ik herinner me vooral hoe ze afgeven op hun Russisch sprekende landgenoten. Wel een Lets paspoort maar het blijven Russen. En dat roept veel ergernis op. Na een tijdje trek ik me terug in mijn tentje en lees nog een paar bladzijden Philip Roth bij het licht van een petroleumlamp.

Aan mijn foto-archief zie ik dat ik na het kapseizen ruim twee dagen geen foto’s heb gemaakt. Daarna werkte alles weer als vanouds. Ik heb de camera weer opnieuw moeten instellen naar de fabrieksinstellingen. Dat zie ik omdat de nummering opnieuw is begonnen.

Het was mijn tweede water-ongeluk met mijn fototoestel. De eerste keer met een spiegelreflex in het zwembad gekukeld en nu dus omgeslagen tijdens een kano-tochtje. En jullie? Ook wel eens problemen gehad op vakantie met je fototoestel / telefoontoestel?

Met dank aan Thomas Pannenkoek. Het is zijn challenge-idee 2016. Ik ben benieuwd wat hij voor 2017 in gedachten heeft. Mijn andere stukjes lezen in deze reeks? Klik HIER.