Reisfotochallenge (15)

Tags

Balk, Bloot, Calabria, Foto, Ine, Italië, Naturisme, Pizzo Greco, Reisfotochallenge, Reizen, Strand, Vakantie

Ik was vanochtend op zoek naar een specifieke foto. Ik wist niet precies meer van welk jaar. In welk mapje bewaarde ik die foto ook alweer? Al zoekende kwam ik onderstaande foto tegen.

Draagbaar hout

Een foto uit het mapje ‘Calabria’. Een vakantie van een dag of tien eind mei 2003. We reden weg op een vroege vrijdagochtend. Eindbestemming: Pizzo Greco in het uiterste zuiden van Italie. Diep in de laars. Zondagmiddag waren op de bestemming. Een naturistencamping waar het eind mei heerlijk toeven is. Kamperen onder de eucalyptusbomen. Nog lekker rustig op de camping, nog niet te heet maar wel warm genoeg om vele uurtjes – in ons blootje – van de vakantie te genieten. Lezen, een beetje kokkerellen, naar het strand, zwemmen, lezen en een lange strandwandeling maken.

En dan zie ik plots een houten balk liggen op de vloedlijn. Aangespoeld. Die dag had ik mijn fototoestel bij. Ik denk dat er toen nog geen mobieljes waren met ingebouwde camera.  Wat een vreemd stuk hout. De balk is tamelijk gewoon maar waarom twee handvaten? Zijn het handvaten? En waar werden deze dan voor gebruikt? Is het een onderdeel van een deurkozijn? In wat voor constructie zat deze balk verwerkt voordat die in zee terecht kwam? En later op dit strand?

Ik weet het niet. Jullie?

We hadden de grootste lol. Allebei in ons blootje aan de wandel met deze balk. We maakten heel wat foto’s met dat stuk hout. We maakten hilarische ‘naakt-foto’s’ want we hielden de balk precies voor die lichaams-delen die de censuur kunnen doorstaan. Erg geestig. Veel gelachen. Want hoe hou je die balk én voor je jongeheer en én voor je ogen? Acrobatische standjes. En nee … die foto’s ga ik hier niet publiceren. Hahaha. Fantasie hebben jullie vast genoeg om … ja, doei.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

En nog een keer een doorverwijzing naar mijn (vervolg)verhaal DE WITTE STIER. Hoofdstuk 10 staat online. Flink naar beneden door-scrollen. Klik HIER

Advertenties

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Reisfotochallenge (13)

Tags

Departement outre mers, Donzelenche, Frankrijk, Ine, Kamperen, Reisfotochallenge, Reunion, Saint-Denis, Vakantie, Veiling

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaar nummer 13 in de reeks.

We zijn nauwelijks terug van onze Thailand-reis en ik begin alweer na te denken over een volgende bestemming. Een beetje in tegenspraak met dit stukje want daarin kijk ik terug en niet vooruit. Zal ik beginnen met een paar foto’s. Herken je waar ik was? Waar wij waren? Het was nog een vakantie met Ine (zomer 2004).

Heb je al enig idee waar ik deze foto maakte?

Ik voeg nog een foto toe. Wordt het dan gemakkelijker? Blijkbaar spreken ze daar Frans …

Hou het netjes bij deze ‘Miserie kapel’ …

Nog een foto uit de oude doos. Niet echt een doos maar een mapje op een externe schijf.

Alweer de zee … een hint

Ooit gehoord van ‘Départements outre mers’? Daar moet je het zoeken. Een overzees departement van Frankrijk. Réunion. Ten oosten van Madagascar. We verbleven er negen dagen. Een mooie reis maar hoe we er terecht kwamen is een mooi verhaal. Ik vertel …

Zomer 2004. Het regent best vaak in juni en juli. We hebben nog niets geboekt. Niet zo ongebruikelijk want meestal zijn we last-minute-besluiters. Wordt het Griekenland, Spanje, Italië of blijven wat dichterbij huis? Soms besluiten we het pas als we thuis wegrijden … de tent en de kampeerspullen achterin de auto en karren maar …

Ik ben een dagje vrij en surf wat rond op het wereldwijde net. Ik vind een veiling-site waar vakantie- en vliegtickets worden aangeboden. Gedurende een uur kun je bieden op een item. Ik maak een account aan. Er wordt een vliegticket Parijs (Orly) naar Saint-Denis (Réunion) aangeboden. De hoogste bieder koopt het ticket. Er wordt gegarandeerd dat er altijd twee tickets zijn – voor het winnende bedrag. De veiling begint en het bedrag loopt al gauw op van 50 euro naar 60, 75, 100, 125 … ik doe twee keer mee. Ik neem me voor om bij 195 euro te passen. Dat gebeurt dan ook enkele minuten voor het uur is verstreken. Het eindbod was 355 euro. Mooi voor de winnaar. Best een prima prijs voor een vliegticket naar zuidelijk Afrika.

Goed. Ik ga over tot de orde van de dag. Nauwelijks een kwartier later krijg ik een mail. Over de veiling en mijn bod van 195 euro. Er blijken nog voldoende tickets te zijn. Ik krijg 24 uur bedenktijd om tickets te kopen voor 195 euro. Wow. Ik bel Ine en zeg haar dat we naar Frankrijk op vakantie gaan. “Mooi” is haar reactie. Eerder koeltjes dan super enthousiast. “Ook al een idee waar in Frankrijk”. “Ja, naar een Frans eiland”. Corsica is dan natuurlijk de eerste gedachte. We waren er al twee keer eerder. Een mooi vakantie-bestemming.

En dan vertel ik haar over de veiling en over ‘Ile de la Réunion’. Drie dagen later tuffen we naar Orly. We parkeren de auto bij het vliegveld. De kampeerspullen blijven in de auto. We nemen elk een rugzak mee. We huren een auto op Réunion en maken een mooie rondreis. Strand. Vulkanen. Palmbomen. Bergen. Creools eten. Betalen met euro’s en Le Monde en L’equipe kopen. Een straat met een kathedraal, een hindoetempel, een moskee, een synagoge en een Boeddhistisch heiligdom. Heel bijzonder.

Room with a view (Cilahot)

Eenmaal terug in Parijs plakten we d’r nog tien dagen Cevennen, Lozère en Gard aan vast. Kamperen en een groot verjaardagsfeest op Donzelenche.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

ps. Ook ik heb een AVG verklaring toegevoegd. Klik HIER. Ik wil er geen stukje aan spenderen.

Het is geen prijsvraag

Tags

Dode Zee, Foto, Hoogste laagste punt, Israel, Nederland, Prijsvraag, Reisfotochallenge, Reizen, Taj Mahal

Op internet zag ik een lijst van plaatsen die je NIET meer moet bezoeken. Wegens overvol. Teveel toeristen. 12 toeristische bestemmingen om niet meer te bezoeken. Ik heb vijf van die oorden ooit bezocht. In willekeurige volgorde: Venetië (3x) – Dubrovnik (1x) – Barcelona (minstens 5x) – Santorini (1x) – Cinque Terre (1x). Ik ben verbaasd dat Amsterdam niet op dat lijstje staat. De Taj Mahal blijft wel op mijn niet bestaande bucket-lijst staan.

Zo’n lijst roept natuurlijk ook herinneringen op. Aan vakanties. Aan lange weekend-trips. Aan stedenbezoek. En ik moet ook denken aan een periode dat ik samen met een vriend voortdurend geografische kwisjes opstelde. En we moesten dan elkaars vragen beantwoorden zonder wikipedia te raadplegen.

Een bijzondere vraag was: “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?”

Begrijp je de vraag? Vast wel. Elk land heeft een laagste punt en een hoogste punt. In Nederland ligt het laagste punt in de buurt van Nieuwerkerk aan den IJssel – iets meer dan 6 meter onder NAP (zeeniveau). Het hoogste punt is de Vaalserberg. 322 meter (en dat heb ik wel opgezocht).

En dit lage punt zul je mogelijk herkennen …

En waar drijf ik?

Juist ja. In de Dode Zee in Israel in 2011. Of zeg je … dobberen OP de Dode Zee? Gemiddeld zo’n 425 onder de zeespiegel. Zo – nu kan ik dit stukje ook onderbrengen in de serie REISFOTO CHALLENGE.

Terug naar de vraag. “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?” Wie weet het? Ik ben benieuwd of iemand het land weet, kent of kan raden. En natuurlijk ben ik benieuwd of iemand dit land al een keer heeft bezocht … Ik kijk uit naar jullie reacties.

---

 

Bijna een half jaar later … 

Ik ben wel gruwelijk laat met mijn antwoord / reactie. Excuses daarvoor. XIMAAR heeft het juiste antwoord gegeven. Hiep Hiep HOERA. Eeuwige roem.

Lesotho – een bergland(je) dat volledig is omgeven door Zuid Afrika. Het laagste punt is 1400 meter boven de zeespiegel.

Reisfotochallenge (12)

Tags

Atlanta, Canon Power Shot, Digitaal, Fotograferen, Ine, Isabel, Lezen, Motel, Reisfotochallenge, Schiphol, Trondheim, Usa, Zwembad

Deze serie behoort dan wel tot het archief van 2016 – met dank aan blog-collega Pannenkoek – maar waarom zou ik er niet nog eens een stukje aan toevoegen? Laat ik beginnen met de foto.

Atlanta (USA) juli 2002

Is dit een bijzondere foto? Voor een gemiddelde kijker niet. Want wat is het onderwerp? Een lezende dame bij een zwembad. Een ijzeren hekwerk. Wel raar dat het betreffende model in de schaduw zit. Beetje raar. Ja toch?

Voor mij is dit wel een bijzondere foto. Om twee redenen. Allebei nostalgisch van aard. De dame is mijn eerste grote liefde. Ine. De moeder van mijn kinderen. Deze foto is gemaakt in de zomer van 2002. Een klein jaar nadat Ine te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. K*t-kolere-kl*te-ziekte. Dit was onze eerste vakantie na het hele traject van operatie, chemo en bestralingen. En de nodige medicijnen natuurlijk. Het leven lachte ons weer toe. Ine was alweer een paar maanden aan het werk. Ik kocht een retourtje Amsterdam – Atlanta. We huurden een auto en maakten een prachtige rondreis in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten.

In de zon zitten mocht maar af en toe een kwartiertje. Vandaar de schaduw. We zochten elke avond een hotelletje of motel op. Die zijn vaak erg saai maar we probeerden altijd even een lees-uurtje mee te pikken op een balkon, terras of bij het zwembad voordat we weer uren in de auto zaten.

En deze foto is ook bijzonder – voor mij – omdat het de allereerste foto is die ik digitaal heb gemaakt. Op Schiphol kocht ik namelijk mijn eerste digitale camera. Een Canon Power Shot. Het serienummer ben ik vergeten. Die camera werd een paar maanden later in Trondheim (Noorwegen) gejat. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Tijdens de vlucht heb ik wat in het instructieboekje zitten lezen. Vanaf het vliegveld reden we rechtstreeks naar een buitenwijk van Atlanta (Georgië), naar een hotel dat ik thuis al had geboekt. Voor ons gevoel was het al late avond maar door het tijdsverschil was het pas middag in de USA. Veel meer dan wat lummelen bij het zwembad hebben we die dag niet meer gedaan. Ja … ik maakte mijn eerste digitale foto’s. En had enorm veel plezier dat je het resultaat onmiddellijk kon zien op het schermpje. Die hele vakantie moest ik nog heel erg wennen aan het idee van digitaal fotograferen. Ik was zo gewend om kritisch te zijn want voor je het weet zijn de drie rolletjes van 36 foto’s volgeschoten. En tot op de dag van vandaag klik ik niet eindeloos hetzelfde beeld. Iets dat Isabel wel gemakkelijk doet. Zomaar 10 foto’s van hetzelfde. ’t Kost toch niets.

Goed. Tot zover maar weer eens. Even nostalgisch wegdromen. Wel een beetje met een krop in de keel want zoals veel van mijn volgers weten, is Ine drie jaar later toch overleden aan die rot-ziekte.

Reisfotochallenge (11)

Tags

Afrika, Catelijne, Familie, Namibië, Nostalgie, Parachute, Reisfotochallenge, Swakopmund

Ik twijfelde of ik een foto zou opduikelen uit het archief of veertien vragen aan mezelf zou beantwoorden. Ik koos voor de foto. Ik ga iets meer dan tien jaar terug. Naar Namibië.

Alweer een diploma rijker

De tekst op de muur is licht overdreven. ‘Skydiving’. De tekening vertelt wel het hele verhaal. Nou ja, bijna het hele verhaal.

Oktober 2006. Ik maak met Catelijne (mijn dochter) een mooie reis van twee weken door Botswana en Namibië. Eerst had ze me opgezocht in Mozambique en bezocht de voorstellingen die ik daar had gemaakt. Tien dagen later verbleven we een extra dag in Swakopmund in Namibië. We maakten een wandeling. We keken onze ogen uit in dit ‘Duitse’ stadje aan de Atlantische Oceaan. Inclusief een Bahnhof en vakwerk-huizen. Een mooie vuurtoren. Catelijne zag een reclame om een parachutesprong te doen. In die tijd had ze ook een paar keer aan ‘parapente’ gedaan. Wij naar het desbetreffende centrum. Ze betaalde een duo-sprong met een instructeur. Ik volgde alle voorbereidingen en maakte veel foto’s. En haar landing filmde ik als een echte cameraman-in-actie. Een herinnering voor later, voor haar. Ze was erg enthousiast. En toen begon het te knagen …

Een tikkeltje jaloers dat zij dat wel deed en deze ouwe lul niet. Voor ze het me kon vragen zei ik dat ik nu aan de beurt was. Ik zou een week later 50 worden. Bestaat er een beter moment om iets weg te strepen van een niet bestaande bucket-list? Een parachutesprong boven Afrika. De zandduinen van Swakopmund. “Kom op Koen.”

Ik kreeg dezelfde instructie. Ik trok een oranje overall aan en wandelde naar het kleine vliegtuigje. Een Cesna als ik het me goed herinner. De piloot leek weggelopen uit een B-film. We stegen op tot 3500 meter. Mijn buddy legde alles nog een keertje uit. Ik zat aan hem vast alsof ik de kangaroe-baby ben. Na de sprong uit het vliegtuig duurt de vrije val z’n vijfenveertig seconden. Sensationeel. Dan trekt de begeleider de parachute open. Ik moest dan een soort zithouding aannemen. We zweven boven Afrika. Onder ons – de woestijn. Wonderbaarlijk stil. Heel mooi om een keer te doen. Twee minuten later landen we veilig in het zand. Dit keer maakt Catelijne de film.

Een kwartiertje later is alles weer ingeleverd en ik ben een diploma rijker.

Andere stukjes in deze serie: reisfotochallenge.

Reisfotochallenge (10)

Tags

Camera, Cēsis, Gauja, Kamperen, Kano, Letland, Lezen, Philip Roth, Reisfotochallenge, Russen

Het zal ondertussen wel een bekend gegeven zijn. Lijkt me. Een willekeurige foto uit het archief opduiken en daar wat tekst bij schrijven. Laat ik met de foto beginnen.

2006 – Cēsis (Letland)

En nu kan ik jullie ook aan het werk zetten. Fantaseren wat ik over deze foto zal vertellen.

Goed. Ik doe het zelf wel. Op de foto zie je een rivier. Ik denk de Gauja maar het zou ook een zijrivier daarvan kunnen zijn. Dat doet er ook niet toe. Verder zie je een bosrijke omgeving. Een zanderige oever. Een handdoek. Een boek. Een zwart-gele tas, wasgoed op een struik en een kano.

Zomer 2006. Ik ben vier weken onderweg. Mijn rondtrip door de Baltische staten. Dit is ergens in het begin van de derde week. Ik verliet Riga die ochtend. En na drie dagen stad was ik toe aan natuur. Ik vond een hele rustige camping een paar kilometer  buiten Cēsis. Ik kreeg een bussel hout cadeau van de camping. Vuurtje stoken, naar de maan kijken, lezen – Philip Roth – De Menselijke Smet. Ik ben een Roth-liefhebber. Een wandeling maken. En zie een paar kano’s liggen naast het toiletgebouw. Laat ik actief zijn. En een oude vakantie-gewoonte herhalen. Kanoën. Ik maak een afspraak voor de volgende dag. Het is een individuele bezigheid. Geen groep-activiteit. Er zijn nauwelijks andere kampeerders.

Na een ontbijt bij mijn tentje maak ik een lunchpakket en haal ik de kano op. Ik krijg een waterdichte tas mee en een kaart. Ik word ’s middags weer opgehaald op een afgesproken plaats ongeveer twintig kilometer stroom-afwaarts. Het is een rustig stromende rivier. Iets wilder op het tweede stuk wordt me verteld. Lekker peddelen en zo nu en dan een stroomversnelling. Ik heb in Frankrijk wel voor hetere vuren gestaan – als je dat kunt zeggen over woeste bergriviertjes. Na een uurtje leg ik even aan. De benen strekken. Plassen en even in het zonnetje liggen. Wat lezen en dan weer verder. De foto hierboven heb ik op deze stop gemaakt.

En dan gebeurt het onverwachte. De rivier maakt een flinke bocht naar links, ik heb even geen zicht op wat er zal komen en voor ik het weet schiet mijn kano vooruit – een stroomversnelling in. Ik probeer te corrigeren maar maak precies de verkeerde beweging. Blup. Ik sla om. Volleerde kanoërs rollen zich dan weer recht. Die gave bezit ik niet. Helaas. Ik spartel en wrik me los. Ik klim uit de boot. Ik voel dat ik met de stroom mee drijf. En dan zijn er plots een paar helpende handen. Op het gras zitten een aantal mensen uit te blazen. Later hoorde ik dat een van hen hetzelfde is overkomen. Vandaar dat zij op de oever zitten en toekijken. Een man trekt mijn kano naar de oever. Ik trek mijn hemd uit. Ik bedank ze voor de hulp. In het bovenzakje zit mijn digitale camera. Superhandig, dacht ik. Dan kan ik ook op rustige momenten wat natuurfoto’s maken van midden op het water. Zeiknat is het ding. Een handig pocket-formaat. Ik leg hem meteen op het gras te drogen. Ik ben benieuwd wat daar van overblijft. Gelukkig had ik de vorige avond alle foto’s overgeschreven naar mijn laptop. De spullen in de tas zijn niet helemaal droog gebleven. Even later vertrekt het groepje. Zij vertellen dat ik nog een flink half uurtje door moet tot het eindpunt.

Een tijdje later lijkt mijn camera weer droog. Hij start op. Zover niets aan de hand. Het scherm is wazig en mistig. Ik zal geduld moeten hebben en of al het water er ooit uit zal verdampen, blijft de vraag. Ik ben op tijd op de rendez-vous plaats. Samen met een vijftal andere roeiers rijden we terug naar de camping. ’s Avonds zit ik met enkelen van hen bij een kampvuur. We proberen verstaanbaar voor elkaar te zijn in een mengelmoes van Duits, Frans en Engels. Ik herinner me vooral hoe ze afgeven op hun Russisch sprekende landgenoten. Wel een Lets paspoort maar het blijven Russen. En dat roept veel ergernis op. Na een tijdje trek ik me terug in mijn tentje en lees nog een paar bladzijden Philip Roth bij het licht van een petroleumlamp.

Aan mijn foto-archief zie ik dat ik na het kapseizen ruim twee dagen geen foto’s heb gemaakt. Daarna werkte alles weer als vanouds. Ik heb de camera weer opnieuw moeten instellen naar de fabrieksinstellingen. Dat zie ik omdat de nummering opnieuw is begonnen.

Het was mijn tweede water-ongeluk met mijn fototoestel. De eerste keer met een spiegelreflex in het zwembad gekukeld en nu dus omgeslagen tijdens een kano-tochtje. En jullie? Ook wel eens problemen gehad op vakantie met je fototoestel / telefoontoestel?

Met dank aan Thomas Pannenkoek. Het is zijn challenge-idee 2016. Ik ben benieuwd wat hij voor 2017 in gedachten heeft. Mijn andere stukjes lezen in deze reeks? Klik HIER.

Reisfotochallenge (9)

Tags

Aleppo, Citadel, Ine, Karavanserai, Plog, Reisfotochallenge, Reizen, Syrië

De titel van dit stukje zou net zo goed “Waar ben ik?” kunnen zijn of “Plogje van 25 februari 2004” of “De 30 uren van Aleppo”.

Vandaag een keuze uit een vijftigtal foto’s die ik maakte in Aleppo (Syrië). Vandaag kent iedereen deze stad want er gaat bijna geen dag voorbij of we lezen over de verschrikkelijke (burger)oorlog in de grootste stad van Syrië. Sinds juli 2012 ligt deze stad in het middelpunt van geweld. Toen wij de stad bezochten in 2004 woonden er bijna drie miljoen mensen. Vandaag is het een verwoeste spookstad.  De historische binnenstad is nagenoeg volledig vernield. Kijk nog even mee door mijn toeristen-ogen. Een zonnige winterdag. 25 februari 2004.

Koen aan een geïmproviseerde schrijftafel.

Ik schreef toen nog geen blog. Wel hield ik een reisdagboek bij. Dat deed ik van bijna al onze reizen. Hier draaide ik een la ondersteboven, mijn knieën als steun en pennen maar – en soms een tekeningetje of een plattegrond.

Archeologisch museum – Aleppo (2004)

Een volle dag zwervend door Aleppo. Wandelend, dan weer met een taxi, soms met een gids of lezend in de Lonely Planet. Eerst een bezoek aan het Archeologisch museum.

Museum-bezoek

Er waren niet veel toeristen in het museum maar toen we buiten kwamen waren we blij verrast met de lange rij kinderen die op school-excursie het museum bezoeken. Ik tel zo’n honderd kinderen op deze foto en dan schiet ik vol … “Waar zijn deze jong-volwassen vandaag?” Ik schat ze een jaar of tien in 2004. Vandaag zijn ze dus begin twintig. “Hoeveel leven er nog? Hoeveel zijn soldaat of schietende rebel? Hoeveel zijn er moeder en leven ergens in een tentenkamp?” Waarschijnlijk woont een handjevol nog in de stad van hun jeugd. Schuilend in kapot geschoten huizen. Hopend op de overwinning maar meer nog hopend op vrede …

Schoolkinderen in Aleppo (2004)

Souk van Aleppo (2004)

We kijken onze ogen uit in de souk van Aleppo. De geluiden, de geuren, de kleuren van de kruiden en specerijen, de mensen. En overal weerklinkt “Welcome to Syria” als ze ons enthousiast begroeten.

Karavanserai Aleppo (2004)

Een van mijn lievelings-woorden aller tijden … karavanserai. Je moet het echt een paar keer luidop uitspreken … karavanserai. De overnachtingsplaats – met herberg – van de karavanen. Zeg maar ‘een soort motel’ maar dan voor reizigers per kameel in Centraal Azië. Zie je dat mannetje in de boom? Hij probeert wat takken af te zagen.

Bij de lokale slager.

Enig idee wat deze slager verkoopt? Dromedaris-vlees. Of het vet van zijn bult. De plaatselijke keurings-dienst heeft het vlees goedgekeurd met veel bureaucratische stempels …

Een waterpijp hoort erbij.

Even de benen strekken. Een glas thee, wat dadels, een bakje nootjes en een waterpijp.

Zicht op Aleppo (2004)

Deze foto had ik kunnen gebruiken voor de prijsvraag “Waar ben ik?” Een mooi panoramisch zicht op Aleppo vanop de Citadel. Een hoogtepunt – letterlijk en figuurlijk – in het toenmalige Aleppo.

Amphitheater Citadel Aleppo (2004)

Als theater-man sta ik natuurlijk met volle teugen te genieten als ik een theater zie op zo’n bijzondere plaats. In een brochure lees ik over de vele culturele activiteiten. Concerten, dansvoorstellingen en toneel. Waarschijnlijk de grote Griekse tragedies … over oorlog en wraak … ‘L’histoire se répète’ …

Huis in Aleppo

De bewoners van dit huis – of de heer des huize – is een vrome moslim. En hij is al op hadj geweest. De pelgrimstocht naar Mekka. Dat kun je zien aan het symbool van de Kaäba op zijn voor-gevel.

Korinthische zuil

Zomaar ergens in de stad. Een pleintje in een gewone woonwijk. Er staan nog resten van een oude tempel. Inclusief een korinthische zuil. Zie foto. Wat deze zuil (en foto) bijzonder maakt is de kurklaag tussen de zuil en het blok daarboven. De kurk werd aangebracht om (lichte) aardbevingen op te vangen. Een goed idee van een vindingrijke bouwmeester. Waarschijnlijk is deze kurklaag niet bestand tegen bommen in de eenentwintigste eeuw …

Welcome in Syria

Een mooie dag in Aleppo. Ik vond de stad veel mooier en interessanter dan Damascus. Een rijke historie. Syrië voerde met trots de eretitel: “Wieg van de beschaving”. Zo triest wat fanatiekelingen aanrichten … in en in triest vooral voor de inwoners van deze historische stad.

Meer ‘Reisfotochallenge’ verhaaltjes.

Reisfotochallenge (8)

Tags

Amazone, Brazilië, Isabel, Manaus, Piranha, Reisfotochallenge, Vissen

Vandaag zes foto’s die samen met een beetje tekst het verhaal vertellen van een bijzondere ontmoeting in de Amazone (Brazilië). Februari 2011.

Vanuit Manaus zijn we de Amazone-rivier opgevaren. Eerst met een wat groter schip – een ferry – later met een kleiner bootje en tenslotte met een groot uitgevallen kano. We verblijven vier dagen in een eco-lodge. Vandaar uit hebben we verschillende activiteiten. Excursies heet dat in het reis-jargon. We zijn met z’n vieren. Een koppel uit Groningen en wij tweeën uit Mozambique. Meestal vergezelt Angelo ons, een Braziliaanse Amazone-gids. Hij spreekt goed Engels. Vandaag is Luiz onze gids, hij spreekt enkel Portugees. We gaan op piranha-visvangst. We varen een klein uurtje en vinden een beschut plekje. We krijgen allemaal een hengel (buigzame stok). Er staat een bakje met vlees-aas. We gaan aan de slag.

Pescador Koen

Na tien minuten ben ik erbij gaan zitten. Wel zo ontspannen. Ik wacht nog op mijn eerste vis. Zou het waar zijn dat we vandaag piranha’s naar boven halen?

Pescador Isabel

Begint de verveling al toe te slaan bij Isabel? Nog net niet maar de eerste opwinding is duidelijk voorbij. Als Enno als eerste een piranha aan de haak slaat, worden we weer wat enthousiaster. Een half uur later hebben we er zeven. En Luiz haalde ook nog een andere vis uit het water. Nu op weg naar een lokale familie, we gaan de vis ook opeten.

Fernando

We varen in een zijarm van een zijarm van een zijarm van de Amazone-rivier. We leggen aan bij een drijvend, houten platvorm en worden door een enthousiaste man welkom geheten. Heel veel “Bem Vindos”. De man stelt zich voor als Fernando. Hij heeft geen tanden meer in z’n mond. Daarom heeft hij waarschijnlijk een halsketting met haaientanden. Maar dat terzijde, flauw grapje. Piranha-tandjes zijn veel kleiner zoals we zelf hebben geconstateerd.

Fernando is de man van de grapjes. Toch is hij ook verbaasd en enigszins sprakeloos. Hij begrijpt niet wie Isabel is. Drie blanke toeristen kan hij wel plaatsen maar een zwarte vrouw … wat doet zij hier? En ze spreekt ook nog Portugees? Isabel probeert het uit te leggen. Eerst zegt ze dat haar broer ook Fernando heet. Dat vindt hij leuk. En dat ze uit Mozambique komt. Daar heeft Fernando nog nooit van gehoord. “Dat is vast een stadje in Portugal want je spreekt Portugees” is zijn redenering. Isabel doet nog een poging met “Een land in Afrika”. Tevergeefs. Zijn vrouw wordt erbij gehaald. Fatima.

Mama Fatima

In no time wordt Isabel door Fatima meegenomen naar de keuken. Daar gaan de dames het Mozambique-mysterie samen ontrafelen en oplossen.

Princesa cozinhar Isabel

Mijn lief helpt de piranha’s schoon te maken. Ze hoort van Fatima dat ze elf kinderen heeft met Fernando. De meesten verblijven bij familie in Manaus. In de ruim tien jaar dat ze toeristen over de vloer krijgen na hun Piranha-vis-avontuur, is Isabel de eerste zwarte vrouw die bij hen op bezoek komt. Fatima kan het maar moeilijk met elkaar rijmen. Zwart zijn en toerist zijn, Portugees spreken en aan de andere kant van de wereld wonen en niet in Bahia. Ze vindt het onwijs boeiend. Isabel wordt uitgenodigd om de volgende zaterdag opnieuw langs te komen. Dan wil Fatima haar voorstellen aan familie en vrienden, even verderop in de Amazone. Zaterdag is haar vrije dag. Jammer dat we dan alweer vertrokken zijn, richting Olinda en Recife.

Piranhas fritura

Samen met een paar andere visjes smaken de gefrituurde piranha’s prima. Ik neem twee gebitjes mee. Ik wikkel ze in wc-papier. Cadeautje voor Mangaze. Fernando leidt ons ook nog rond in zijn ‘achtertuin’ vol rubberbomen. Hij legt het hele proces heel nauwkeurig en plastisch uit. Dat is weer een verhaal voor een andere keer.

Reisfotochallenge (7)

Tags

Bureaucratie, Estland, Godfried Bomans, Ivan de Verschrikkelijke, Ivangorod, Narva, Reisfotochallenge, Rusland

Nog even kort wat dit ook alweer inhoudt … Niet moeilijk: neem ‘geblinddoekt’ een random foto uit je reisarchief, denk kort na waarom je die hebt genomen, post de foto en laat je verhaal of fantasie de vrije loop. (Aldus: Thomas Pannenkoek).

Gestrand

Gestrand in Narva

Even heb ik overwogen om deze foto te gebruiken bij mijn onregelmatige prijsvraag ‘Waar ben ik?’ Toch maar niet gedaan. En het antwoord lees je onder de foto. In Narva. Ik denk niet dat er veel belletjes gaan rinkelen bij deze naam. Narva is de derde grootste stad van Estland. In het noordoosten van het land. Narva is ook de naam van de grensrivier tussen Estland en Rusland. Aan de andere kant van het water – de grens – ligt Ivangorod.

Ik strandde bij deze wegwijzers in de zomer 2006. Alweer tien jaar geleden. In mijn eentje, vier weken dwalen door de Baltische staten. De auto, een tentje, boeken, wegenkaarten en een reisgids. Veel meer had ik niet bij me. Ik schreef er al eerder over. En toen kwam ik op het plekje dat op die reis het verst afgelegen punt vanuit Bergen op Zoom was. Google Maps vertelt me dat deze afstand 2.353 kilometer bedraagt. Ik maakte die zomer een flinke omweg om Narva te bereiken. Er stond toen al ruim 3.500 kilometer op de teller.

Waarom geef ik dit stukje de ondertitel ‘gestrand‘? In mijn oorspronkelijke plan zou ik in Tallinn oversteken naar Helsinki. En dan later via Zweden, Denemarken en Duitsland weer naar huis rijden. Het beviel me zo goed in Litouwen, Letland en Estland dat ik Scandinavië schrapte uit mijn plannen. En toen kwam Sint Petersburg steeds dichterbij. Deze stad staat al heel veel jaren op mijn wensen-lijstje. Bucket list heet dat in het Engels. Ik reed richting grens Estland – Rusland.

Ik had me hier totaal niet op voorbereid. Ik wist niets van wat wel kan en niet kan. Ik zou het die dag te weten komen. Ik parkeer de auto in de buurt van bovenstaande borden. Ik pak mijn paspoort en de autopapieren en ik loop naar een hokje met mannen in uniform. Mijn Ests en Russisch zijn uiterst belabberd. Hahaha. Ik mompel zoiets als “Good morning, tere paevast”. Er komt nauwelijks antwoord. Er wordt wel veel gewezen naar een ander kantoor. Daar staan meer mensen aan te schuiven. Een douanebeambte vraagt naar de papieren van de auto. Was dit een Est of een Rus? Ik weet het niet. Buiten mijn Nederlandse verzekeringspapieren en het kentekenbewijs had ik niets bij me. Kan ik hier een visum kopen? En heb ik import-papieren nodig voor de auto? Ik weet het niet. Ik kan niet verder. Het noodzakelijke document is enkel verkrijgbaar in Tallinn. 220 kilometer naar het Westen. Maar ik wil naar het Oosten. Sint Petersburg ligt aan de denkbeeldige horizon, slecht 150 kilometer van deze grens. Een paar slagbomen en regels houden me tegen. Gestrand dus.

Ik heb die dag wel de burcht van Narva bezocht. Boven op de toren en muren heb je een mooi uitzicht op Rusland – het land dat ik pas drie jaar later voor het eerst zou bezoeken. En Sint Petersburg staat nog steeds op dat lijstje. Op die toren – kijkend naar het kasteel in Ivangorod – voelde ik me even ‘Ivan de Verschrikkelijke’. Deze Russische tsaar veroverde Narva in de zestiende eeuw. Ik heb een persoonlijke herinnering aan deze historische vorst. Toen ik veertien was speelde ik ‘Ivan de Verschrikkelijke’ in het toneelstuk ‘Bloed en Liefde’ van Godfried Bomans. Het stuk eindigt met de zelf-gekozen dood van ‘Ivan’. Hij drinkt de gifbeker die wordt aangereikt door een bevriende soldaat. Een rol die mijn broer speelde. Ivans laatste toneelwoorden herinner ik me nog steeds. “Ik groet U, laatste van de Middeleeuwers!”.  Een diepe buiging. Doek. Het applaus komt vanzelf.

Eerdere stukjes in deze serie lees je HIER.