Mogelijk schrijf ik later wat meer over beide heren. Zij hebben elkaar niet gekend. Zij zijn overleden op dezelfde dag.
Vic Anciaux – Eddie Bogaert
Zoals ik vrijdag al meldde, schrijf ik nu (een paar dagen later) ietsjes meer over deze twee mannen.
Vic Anciaux – mijn hele jeugd hoorde ik zijn naam in de gesprekken over politiek. Mijn vader en hij (de Vic) waren goede jeugdvrienden in Boechout. Toneelspelen, een KSA-afdeling (nieuw) leven in blazen, druk bezig met de Vlaamse zaak, enzovoort. Vic verhuisde naar Brussel en werd huisarts in Machelen. Mijn vader bleef in Boechout wonen en werd leraar op de plaatselijke middelbare school, actief in allerlei culturele verenigingen. Ze waren beide actief lid van de Volksunie. Anciaux (Vlaams nationalist) op landelijk niveau, staatssecretaris, onderhandelaar, partijvoorzitter. Mijn vader op lokaal niveau. Hij was lijstduwer en later schepen (wethouder) in Boechout. Ze spraken elkaar af en toe op (politieke)bijeenkomsten. Vic Anciaux hielp mijn Kosovaarse (pleeg)zus met de juiste adviezen voor haar naturalisatie. Na zijn pensionering was Vic Anciaux een boegbeeld voor Kom op tegen Kanker acties. Hij bezocht de begrafenissen van mijn beide ouders in Boechout.
Eddie Bogaert – in 1999 leerde ik deze enthousiaste Zeeuw kennen. Hij was op dat moment voorzitter van de GOV (Goese Operette Vereniging). Dit amateurgezelschap – tegenwoordig Muziektheater Zeeland – wilde destijds de bakens verzetten. Een verjonging van zowel leden als publiek en naast operettes veel meer musicals en heel af en toe een uitstapje naar opera. Ik werd in 2000 gevraagd als regisseur van een nieuwe musical: Zacharias Jansen. Ik had een grote inbreng. Mocht het scenario deels aanpassen, had een vinger in de pap bij de kostuums en het decor. Ik kreeg de artistieke touwtjes in handen. Marjolein – de vrouw en grote liefde van Eddie – speelde en zong de vrouwelijke hoofdrol. Zijn schoonmoeder was mijn regie-assistente. Mijn eerste kennismaking met het culturele wereldje van Goes en omstreken. Het was een fijne kennismaking met Eddie en zijn clubje. Een jaar later (2001) zetten we gezamenlijk onze tanden in Anatevka, Fiddler on the roof. Een musical die zelfs een tv-registratie beleefde. Ik kwam wekelijks bij Eddie en Marjolein over de vloer. In het dagelijks leven was Eddie politieagent, fanatiek Ajax-fan, volleerd wereldreiziger en wielertoerist. We kwamen elkaar met grote regelmaat tegen. In het theater, bij een wielerwedstrijd, op Facebook, bij bijzondere evenementen. We regeerden op elkaars stukjes. Hij was een gepassioneerde reis-blogger. Zijn levensmotto was Carpe Diem en zijn lievelingswoord: genieten. Na zijn pensionering werd hij oa heel actief als organisator van de Ride for the Roses. Een groots, landelijk fiets-evenement met als doel geld inzamelen voor kanker-projecten en kankeronderzoek. Die rotziekte werd hem fataal.
Wat zal ik eens antwoorden? Zeven en dan maak ik af en toe een sprongetje naar zeven min en dan weer naar zeven plus.
777. Maak je makkelijk contact met anderen?
In het algemeen wel. Dat heb ik natuurlijk vooral moeten uitproberen tijdens de vakanties in mijn eentje. Dat lukte me uitstekend.
778. Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws geleerd?
Vandaag nog. Ik probeer te doorgronden hoe ik allerlei gegevens van mijn ene (de oude) laptop de andere (de nieuwe) laptop kan overschrijven. Morgen ben ik die kennis vast weer vergeten. Zo gaat dat ook (te vaak) met nieuwe Portugese woorden.
779. Hoe hoog is het muurtje om je hart?
Eigenlijk helemaal niet zo hoog, denk ik.
780. Doe je weleens dingen tegen je zin?
Ja. Dat doet iedereen toch wel eens. Ja toch?
781. In welk boek had je graag een rol willen spelen?
Een leuke vraag. Ik denk nu even na over de boeken die ik onlangs las of beluisterde. Assistent van Rembrandt? (Ik las ‘De schilder en het meisje’) Soms denk ik dat ik rechercheur zou kunnen zijn. Maar misschien nog meer een goede strafrechtadvocaat. En dat zijn voor mij eerder romanpersonages dan mensen die ik dagelijks ontmoet.
782. Ben je ondernemend?
Hier zou ik mezelf een zes min voor geven. Want ondernemend is toch het tegengestelde van uitstellend? Ja, ik kan best ondernemend zijn hoor.
783. Kom je altijd te vroeg, te laat of op tijd?
Op tijd. En als ik door omstandigheden toch te laat dreig te komen dan laat ik dat zo snel mogelijk weten. En ben ik te vroeg, dan wacht ik gewoon even buiten of in de auto of in een café in de buurt.
784. Hoe zorg je voor orde in je hoofd?
Werk op tijd afwisselen met andere zaken. Lezen, op reis gaan, lekker eten, een filmpje, museumbezoek, bloggen enzovoort
785. Ben je ooit ergens geweest waar je alleen maar zand of water om je heen zag?
Op een boot. Maar dan zag ik natuurlijk ook nog de boot, niet alleen de zee. Alleen zand … ja, ergens in de Sahara. Ik maakte een korte wandeltocht vanuit ons kampement. Mogelijk hier en daar nog een palmboom maar toch voornamelijk heel veel zand. Ik vond het zo sensationeel dat ik me uitkleedde en in mijn blote niks me van een hoge zandduin naar beneden liet rollen.
Ook bovenstaande foto komt deels in aanmerking als antwoord op deze vraag. Je ziet mijn geliefde dochter die mijn persoontje op handen draagt. Hahaha. De schat. De foto (2006) is genomen in een droog gevallen meer in Etosha National Park in Namibië. Ik heb soortgelijke foto’s in de Gobi-woestijn in Mongolië. Maar dat is voor een andere keer.
786. Op welke plek ga je zitten in een achtbaan?
Ik heb nog nooit in een échte achtbaan gezeten. Dan bedoel ik dus eentje die ‘over de kop’ gaat. Nee, dat is niet aan mij besteed. De andere ‘banen’ (bijvoorbeeld in de Efteling) doe (deed) ik braaf mee met mijn (klein)kinderen.
787. Wijs je iemand snel op zijn of haar fouten?
Dat hangt van de situatie af. Als leraar of regisseur hoort dat bij je taak om op het juiste moment iemand op een fout te wijzen. In mijn dagelijks leven met Isabel zal ik eerder op mijn tong bijten of zelf een mogelijke fout (van haar) herstellen.
788. Welke rol heb jij in je vriendengroep?
De organisator, de bedenker, de plannenmaker, de boeker. Ik denk nu natuurlijk aan een specifiek vriendengroepje met E, W en G.
789. Wat is het vreemdste wat je ooit hebt gegeten?
Een paar gerechten in Beijing. Ik schreef er al eens een stukje over. Klik HIER. En lang geleden ergens in Frankrijk vond ik ‘tripe’ niet helemaal mijn ding. Ik hou wel van hersentjes en zwezerik. En voor (kalf)tong mag je me wakker maken. De krokodil die ik bestelde bleek kip te zijn en de olifantslurf was een stuk rundvlees. Koedoe maak ik af en toe klaar. Raar? Niet in mijn Afrikaanse tweede huis. O ja, in Noorwegen (Trondheim) at ik een keer walvis. Een soort kerstspecialiteit als ik het me goed herinner.
790. Lees je je horoscoop?
Zelden of nooit. Heel af en toe (niet eens jaarlijks) leest Isabel mijn horoscoop voor in een of ander tijdschrift.
791. Wat is de raarste plek waar je ooit bent wakker geworden?
Op een matrasje in onze woonkamer naast een buurvrouw. Even verderop lag Ine ook op een matrasje, zij met een buurman. De man van die buurvrouw. Dat lijkt op partnerruil maar dat was het niet. Gewoon op het eind van een tuinfeestje met onze zatte koppen in slaap gevallen in onze woonkamer waar we een laatste afzakkertje namen. De buren zouden blijven slapen want zij woonden net iets te ver weg om nog veilig thuis te komen. Ons bed en slaapkamer waren gewoon één trap naar boven maar dat herinnerde ik me pas toen het licht werd. Hahaha.
Natuurlijk zijn er ook andere plekjes die bijzonder waren. Op een vrachtboot, in het schoolportiek, in dezelfde woestijn als in vraag 785, in een brandende boerderij, in een vliegtuig, op een dorpspleintje in Broek in Waterland, op een Grieks strand.
792. Zou je willen dat er iets naar je vernoemd zou worden?
Ja, maar dan moet ik nu ook nog bedenken wat dan. Wie weet kom ik daar nog eens op terug.
793. Wat doe je als je niet kunt slapen?
Lezen. Dat is het fijne van een e-reader. Daar hoef ik het licht niet voor aan te knippen. En zo’n ding weegt weinig. Hooguit één of tweemaal per jaar installeer ik me op de bank bij de televisie. En als het niet kunnen slapen te maken heeft met iets dat ik dringend moet afmaken dan sta ik op en ga naar mijn werkkamer.
794. Kun je ook bevriend zijn met mensen die totaal anders denken?
Ja, maar uiteraard zijn er grenzen. En dan weet ik niet of ik ze onder het kopje ‘vrienden’ zal scharen. Kennissen of buren waar ik vriendschappelijk mee omga, kunnen gerust totaal anders denken dan ik.
795. Hoelang zou jij kunnen overleven op een onbewoond eiland?
Waarschijnlijk zal ik dit nooit uitproberen. Maar zeg nooit nooit. Een paar dagen zal wel lukken als er water of een riviertje is.
796. Hoe vaak google je de naam van je jeugdliefde(s)?
Ik heb dat wel eens gedaan. Eerder door een toevalligheid. Ik zag de naam van een jeugdliefde voorbijkomen op Facebook. Voor- en achternaam. Of zij dat ook was, weet ik niet. Ik heb haar al meer dan 40 jaar niet gezien. Zij emigreerde lang geleden naar een ver buitenland. Ik stuurde deze vrouw een berichtje met de vraag of zij was wie ik dacht dat ze was. Ik heb nooit antwoord gekregen. Verder vond ik ook niets over haar. Waarschijnlijk gebruikt ze – als ze nog leeft – de naam van haar man want ik weet dat zij in dat buitenland is getrouwd. Ook alweer 40 jaar geleden.
797. Welk schoolvak vond je verschrikkelijk?
Scheikunde en fysica maar dat kwam ook door een vervelende leraar. Hij gaf beide vakken.
798. Welke ingrediënten mogen niet ontbreken in je favoriete taart?
Wat is mijn favoriete taart? Ik hou van taart. Een kersentaart, rijstevlaai, cheese cake, slagroomtaart. Het is moeilijk kiezen.
799. Wat zing je onder de douche?
Ik zing niet onder de douche. Hooguit kaïeter ik luidkeels als het water plots té koud of té heet is.
Een wat verwarrende titel. Wat bedoel ik eigenlijk? Afgelopen dagen – van donderdag tot zondag – was ik (waren wij) uithuizig. Ik zou het graag als ‘vakantie’ bestempelen maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Laat ik eerst een kaart tonen …
Mogelijk herken je hier en daar een naam. Laat ik toch een en ander wat toelichten. Helemaal rechts (in het oosten dus) lees je ‘Complexo Aliança’. Dat is de naam van een trouwcentrum bij ons in de buurt. In Matola-Rio (Mozambique). Dichtbij eSwatini (Mbabane is de hoofdstad van Swaziland dat sinds enkele jaren eSwatini heet.) 778 kilometer naar het westen zie je onze weekend-bestemming: Dinokana. Dichtbij de grens met Botswana. (Gaborone is de hoofdstad van Botswana). Het grootste deel van de kaart (en de reis) is Zuid-Afrika. Van oost naar west doorkruisen we drie provincies: Mpumalanga, Gauteng en Noordwest.
Laat je niet te veel afleiden door Nederlandse namen. Bijvoorbeeld Ermelo en Middelburg. Steeds meer worden de oude (plaats)namen vervangen door Afrikaanse namen. Zo heet Nelspruit (de hoofdstad van Mpumalanga) nu Mbombela. Bijna alle verkeersborden en wegwijzers zijn aangepast.
Tot zover deze topografische bijdrage. Nu rest natuurlijk nog het waarom van deze ‘niet-vakantie’.
Iets meer dan een jaar geleden overleed ons nichtje Zaza. Mensen die toen al meelazen, herinneren zich mogelijk mijn stukjes (klik HIER) over haar begrafenis in Dinokana. Juist … datzelfde Dinokana van deze reis. In dit deel van Afrika is het de gewoonte om een jaar na het overlijden (begrafenis) opnieuw bijeen te komen met familie en vrienden. Vorig jaar waren mijn schoonouders (de grootouders van Zaza) in Portugal. Het was toen voor hen onmogelijk om op stel en sprong bij de begrafenis aanwezig te zijn. Isabel en ik gingen wel. ‘Een jaar later’ is dus wat eenvoudiger te plannen.
We reisden dit keer samen: mijn schoonouders, Isabel en ik. Ik was de chauffeur van dienst. Er staan zo’n 1600 kilometer meer op de teller van de auto van Sr. Sampaio. Het zijn prima (snel)wegen. Meestal tolwegen, ongeveer 25 euro toltaks (enkele reis). Over onze dagen in Zeerust en Dinokana vertel ik komende dagen nog wat meer.
Nu nog één opmerking. Natuurlijk hebben Afrikaanse mensen die in loondienst werken ook vakantiedagen (vrije dagen / vrije weken). Die dagen worden heel vaak gebruikt om familie-ver-weg te bezoeken. Bijvoorbeeld voor een bruiloft of een ceremonie één jaar later. Veel minder om als toerist op vakantie te gaan zoals wij dat doen in Europa.
Onze logeerplek in Stone Town (Zanzibar, Tanzania) is vooral een prima verblijf in de stad. Het strandje onder onze kamer is een typisch stadsstrand waar grote delen van de dag (bij eb) jongens voetballen. Ik heb er nooit iemand gezien die daar rustig een boek zat of lag te lezen op een badlaken. Nee, daarvoor kan je beter naar het noorden van het eiland rijden. Wij lieten ons dan ook rijden – met een tussenstop voor een mooie ‘spice-tour’. Maar daarover meer in een volgend plogje.
Plaats van bestemming: Langi Langi Beach Bugalows in Nungwi Beach.
Een oud-collega had een mooie korting voor ons geregeld. Ook dit keer een kamer met uitzicht op de Indische Oceaan. Geniet je mee?
Wat een heerlijke plek! Met een paar kleine min-puntjes. Het internet was waardeloos en dat verwacht je niet meer van een logement in 2022. En ik moest alles cash betalen want hun credit-card-apparaat functioneerde niet. Sic. Bij de buren en in heel eenvoudige winkeltjes kon dat wel, ontdekten we later die middag. En een aap als huisdier in het restaurant is ook niet meer van deze tijd, vind ik. Andere gasten vonden het prachtig en bleven maar foto’s maken. Goed, genoeg gezeurd. Het uitzicht vanop ons privébalkon kwam regelrecht uit een reclamefolder. Adembenemend mooi. Jammer dat het maar één dag/nachtje was.
Omdat we geld moesten pinnen liepen we ook wat uitgebreider door het dorp. Een groot plein met daaromheen heel veel winkeltjes en langs het strand heel veel lodges en restaurantjes. We kochten een paar kleinigheden en aten heerlijke vis terwijl acrobaten en een contortionist een mooie act uitvoerden op het strand. Ik bleef steeds maar denken ‘Wat zou Catelijne en haar meiden het hier fantastisch vinden.’ Ook Isabel fantaseerde luidop dat het fijn zou zijn om met de hele familie hier een paar dagen vakantie te vieren. Tja, wie weet.
Dat was het weer voor vandaag maar treur niet … er komen nog meer plogjes aan over onze korte vakantie op Zanzibar. Hahaha. Had ik al verteld dat ik daar ook jarig was?
Met andere woorden: de beloofde foto’s. We verbleven 3 dagen in de hoofdstad van Zanzibar. Stone Town. We hadden a room with a view. Dat leverde mooie plaatjes op maar die zijn voor een volgend plogje. Ons hotelletje was op nauwelijks vijf minuten lopen van de oude, historische binnenstad. Deze mysterieuze stad werd ooit bedacht en ontworpen door een sultan uit Oman. Een mooie wandeling leidt door nauwe, kromme straatjes, langs bazaars, moskeeën en bijzondere architectuur. Een Midden-Oosten souk in Oost-Afrika. 95% van de lokale bevolking is Islamitisch en dat zie je heel nadrukkelijk in het straatbeeld.
Een van de mooiste en meest bijzondere bezienswaardigheden van Stone Town zijn de prachtige houten deuren. Ruim vijfhonderd pareltjes, heb ik ergens gelezen. Wie goed kijkt kan drie verschillende soorten stijlen onderscheiden: Swahilische, Arabische en Indiase. De Indiase deuren zijn het gemakkelijkst te herkennen want deze hebben grote ijzeren punten op de deuren. Deze punten waren oorspronkelijk bedoeld om de olifanten tegen te houden maar ze hebben op Zanzibar slechts een esthetische functie. Ook bij gebrek aan olifanten. Lol. Boven deze deuren is vaak een houten halfronde boog te vinden die rijkelijk versierd is. De Arabische deur heeft geen punten en een rechthoekig uiterlijk. De stijlen en bovenzijde van de deur is vaak versierd en er zijn Arabische teksten te lezen. Er zijn nieuwere deuren te vinden die een combinatie van beide stijlen zijn. De Swahilische deuren zijn simpel, gekleurd en vaak zonder enige decoratie.
Stone Town was een echt handelscentrum. De oude stad is de laatste tweehonderd jaar nauwelijks veranderd. Stone Town was vroeger verdeeld in etnische en economische districten, daarom zie je deurtypes vaak in groepjes. Kooplui zoals de Indische Gujarati naast Indische Punjabi en Arabieren, meestal uit Oman. In Stown Town zijn Arabische, Europese, Indiase en Afrikaanse culturen te vinden, die één geheel zijn geworden. Je zou het de Zanzibar-Swahili-Cultuur kunnen noemen.
Stone Town werd in 2000 op de werelderfgoedlijst van de UNESCO opgenomen vanwege de fascinerende en wrede geschiedenis van de stad als handelsimperium in de Indische Oceaan. En een slavenstad. De unieke gebouwen zijn een mix van de eerder genoemde culturen. Er werden tot de machtsovername van de Britten – halverwege de negentiende eeuw – zo’n 50.000 Afrikaanse slaven per jaar verkocht. Maar dat is een ander verhaal. Vandaag beperk ik me tot onze deuren-foto’s.
Eigenlijk zou de titel ‘De herstvakantie is voorbij’ moeten zijn. En ook dat is niet helemaal juist want er is geen sprake van herfst in dit deel van de wereld. Geen ‘herfst’ maar wel een weekje vrij. Onze Nederlandse School in Maputo volgt dit schooljaar zoveel mogelijk het vakantierooster van de Franse School. Zij noemen dit weekje: ‘Vacances de la Toussaint’. Allerheiligen dus naar goed katholiek gebruik.
Isabel had nog zeven ongebruikte vakantiedagen. Daar heeft ze er nu vier van gebruikt voor onze korte vakantie naar (op) Zanzibar in Tanzania. Even d’r samen tussenuit. Zanzibar ligt bij wijze van spreken bij ons om het hoekje. Niet echt waar maar toch.Met het vliegtuig: Maputo – Pemba – Dar es Salaam – Zanzibar.
Vandaar dat het hier een weekje muisstil was, we zijn er even tussenuit geknepen. Ik was tussen 2007 en 2014 bijna jaarlijks een paar dagen op Zanzibar. Op werkbezoek bij de plaatselijke muziekacademie. DCMA – Dhow Countries Music Academy. Een partner in het Umoja-programma. Natuurlijk heb ik toen – in tussenuurtjes – ook enkele korte toeristische uitstapjes gemaakt op dit wereldberoemde eiland. Isabel was er nog nooit geweest, zelfs niet in Tanzania. Nochtans woonde ze vijf jaar in Pemba – hoofdstad van Capo Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique. Grenzend aan Tanzania.
Ik moet onze foto’s nog uitzoeken, downloaden en in het juiste mapje stoppen. Opnieuw heb ik het voornemen om er spoedig een fotoboek van te maken. En ik maak daarna nog een plogje over onze korte vakantie. Met andere woorden: wordt vervolgd.
De titel moet je met een korreltje zout nemen. Ik ben nauwelijks 48u geleden aangekomen in mijn tweede thuis. Terug in Djonasse bij Isabel. Niet dat ik Isabel al heel veel heb gezien. Donderdag en vrijdag zijn lange werkdagen voor haar en vandaag stond een bezoek aan haar ‘saloon’ op het programma. Dat betekent zo’n slordige 5 uur zitten, wachten en je laten bepotelen. Een beetje pedicure, vinger- en teennagels krijgen een grote beurt – inclusief nieuwe kleurtjes en ook nog iets met haar haar. In de tussentijd deed ik grote boodschappen. Nee Thomas, niet wat jij denkt. De diepvries, de voorraadkast en de ijskast zijn weer aangevuld. Omdat maandag het nieuwe schooljaar van NSM De Walvishaai begint heb ik daar dan minder tijd voor. Er moet vooruit gedacht worden.
Met mijn gedachte ben ik nog best veel in Nederland. Meer bepaald in Goes. Ik word nog steeds wakker met liedjes in mijn hoofd uit de voorstelling IN HET SPOOR VAN DE STIER. Ook de grote WhatsApp-groep ‘De Stier’ is nog erg actief. Het delen van grappige berichtjes, links naar Google-Foto’s. Ook foto’s van achter de schermen.
Het eerste lijstjes zijn gemaakt. Een lijstje met klusjes in- en rondom het huis. Een boodschappenlijstje voor de Nederlandse School. Een voorzichtige vakantieplanning gemaakt met de zeven overgebleven vakantiedagen van Isabel. Waarschijnlijk tijdens de ‘herfstvakantie’ wat hier eigenlijk een ‘lentevakantie’ is. De laatste week van oktober. En laat ik toch in die week jarig zijn. Wordt vervolgd.
Een paar zaken die me opvallen nu ik ruim 10 weken in Europa verbleef. Het is droog. Kurkdroog. De grote doorgaande weg (Rua de Mozal) is in betere conditie. Veel putten zijn dichtgemaakt. Waarschijnlijk spoelen ze weer open als het (hard) gaat regenen. Meestal vanaf half of eind oktober. Op onze veranda hangt een irritante pisgeur. Onaangenaam. Wat blijkt? Een buurman is een kippen-business begonnen op nauwelijks 50 meter van ons bedoeninkje. Als de wind verkeerd staat waait de penetrante geur onze kant op. Isabel is gaan melden dat wij (en ook andere buren) niet gediend zijn van deze stankoverlast. Ook dit: wordt vervolgd.
Balanceer-act voor 4 koffers en handbagage (Zaventem – Brussels Airport)
Nog een laatste detail. Ik ben toegekomen met alle koffers. Vier in totaal + handbagage. ‘Vier?’ hoor ik jullie denken. Ja vier. Twee van mezelf. Een koffer vol boeken voor de schoolbibliotheek. En Isabels koffer. Weet je nog? Isabels koffer kwam nooit aan in Brussel. Het woord ‘nooit’ moet ik vervangen door ‘vierentwintig dagen te laat’. Ja, de koffer werd keurig afgegeven op een door mij opgegeven adres in Bergen op Zoom. Eind goed, al goed. Isabel blij en ik 220 euro armer omdat ik extra bagage moest inchecken. Zucht. Wordt niet meer vervolgd.
Laat ik beginnen met iedereen te bedanken die de afgelopen dagen heeft gereageerd op mijn vorige stukje. Over de niet-aangekomen koffer van Isabel. Dank voor jullie medeleven en adviezen. Jammer genoeg hebben we nog steeds niets vernomen. Gelukkig is dit stukje vakantie-leed wat uit onze gedachte verdwenen. Niet helemaal maar toch voldoende.
Als ik volgende week weer aan het werk ben in Goes (en Isabel in Maputo) dan ga ik er nog een keer achteraan.
Voor vandaag een diavoorstelling van alle bedden en slaapkamers waar we deze vakantie hebben geslapen. In Portugal, België en Duitsland. Duiken jullie mee de ‘koffer’ in?
En eigenlijk schrijf ik dit stukje met foto’s zodat ik over enkele maanden nog weet welk bed waar stond. Voor het geval ik een fotoboek maak voor onder de kerstboom.
Soms maak je als persoon onderdeel uit van het nieuws. Je leest iets in de krant. Je ziet het op de televisie. En dan plots gaat het over jou. Laat ik het illusteren met een zelf gemaakte foto …
Koffer gezocht – Brussels International Airport (Zaventem)
Ja, je begrijpt het goed. Isabels koffer is vermist. Al sinds woensdagnamiddag. Spoorloos verdwenen tussen honderden achtergebleven valiezen. Door een ander meegenomen? We weten het niet. Vier opeenvolgende dagen melden we ons bij de balie van Aviapartner. Zij zijn vriendelijk en proberen te helpen maar de vraag blijft: “Waar is de zwarte koffer van Isabel?” Waarschijnlijk ergens verdwaald op het vliegveld van Madrid.
Ik ga het verhaal hier niet uitmelken maar het is wel str#ntvervelend. Onze vakantie is er aardig door verpest beïnvloed. We zouden nu in Zwitserland zijn maar logeren nog maar een nachtje in Waterloo. Zucht. Morgen nog één keertje langs de luchthaven. Daarna proberen we het verlies te accepteren. Napoleon is ons hierin voorgegaan. Waterloo …
Vandaag is het Pasen. Nou ja … zo heet deze zondag in de Christelijke traditie. Mozambique viert officieel geen religieuze feestdagen. Uiteraard kunnen Mozambikanen dat wel. Hebben we een lang weekend? Ja en nee. Paasmaandag, Pinkstermaandag en 2de Kerstdag zijn al helemaal geen vrije dagen. Toch is er een soort gedoog-vrij rondom Pasen en Kerstmis. Niet ná die dagen maar vóór die twee dagen. Op 24 december stopt iedereen met werken rond lunchtijd. Hetzelfde op Goede Vrijdag. Dit jaar kondigde de president op Witte Donderdag aan dat mensen de volgende dag vrij mochten nemen. Tja. Zo kan het ook.
Ik volg al een paar jaar het blog van Jona Lendering samen met nog zo’n 3000 anderen. Een blog over de oudheid, vaak erg interessant als je tenminste van geschiedenis houdt. Meer specifiek: de oudheid. Vandaag schrijft hij over De Grafbasiliek in Jeruzalem. Dat is overigens niet voor het eerst.
Natuurlijk dacht ik terug aan mijn zomervakantie in 2011. Ik besloot toen plots om ruim tien dagen naar Israel te gaan. De volgende dag landde ik al in Tel Aviv. Ik heb er al een paar keer eerder iets over geschreven. Door het blog van Jona Lendering ging ik weer op zoek naar mijn foto’s van die reis. En nu volgt er een zeeeeer onchristelijke vloek. Ook deze foto’s staan op de gejatte schijf, ontdekte ik vandaag. Verdomme, verdomme, verdomme. Er gaat nauwelijks een dag voorbij dat ik niet denk aan dat verlies. Bovenstaande foto heb ik dus niet zelf gemaakt maar wel heel identieke foto’s. De onverlaat (de dief) heeft ze vast al lang door de digitale plee gespoeld. Goed, ik liep dus zelf een kwartiertje rond in de Heilige Grafkerk. Met licht opgetrokken wenkbrauwen. Sceptisch mag je gerust zeggen. Dat had ik die tien dagen voortdurend. In Jeruzalem, in Bethlehem, in Jericho, in Nazareth, in Kafarnaüm, enzovoort. Allemaal bekend klinkende plaatsen uit het evangelie. En toen was ik plots in al die bijbelse plaatsen … de verhalen ken ik nog min of meer maar vandaag past mogelijk de term fake nieuws beter.
Deze kerk is ook vol van conflict. Zes verschillende Christelijke godsdiensten claimen dat zij de belangrijkste hoeders zijn van deze religieus historische plek. Ik citeer Lendering.
“Tja. Er zijn nogal wat soorten christenen, ‘veel’ is een rekkelijk begrip en de meeste gelovigen hechten niet zo aan de finesses der geloofsleer. Maar of het nu gaat om nestorianen, om Armeniërs of Kopten, om maronieten, om Grieks- of Russisch-orthodoxen, om Rooms-katholieken, om lutheranen, om anglicanen, om calvinisten, om doopsgezinden, om de amish, om evangelischen, om quakers, om mormonen, om zevendedagsadventisten, om het Leger des Heils, om de pinkstergemeenschappen, om Jehova’s Getuigen of om gereformeerden (al dan niet vrijgemaakt, binnen dan wel buiten verband), of om rekkelijken dan wel preciezen, om de geestelijkheid of de gelovigen: geen van die groepen denkt dat Jezus nog begraven ligt. De christelijke leer draait immers om zijn opstanding.”
Wil je nog wat meer gedetailleerd lezen over deze kerk en de conflicten klik dan HIER en HIER en HIER. Een mooi detail … een Islamitische familie bewaart officieel de sleutels van deze basiliek.
Ps. Ik mis het traditionele paaseieren zoeken met mijn kleinkinderen. Parijs – Roubaix kan ik gelukkig wel volgen maar dat heeft dan weer niets met Pasen van doen.
Koen Schyvens 