David van Kampen

Tags

Amsterdam, Bartlehiem, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, David van Kampen, Dokkumer Ee, Elfstedentocht, Familie, Friesland, Ine, Schilderij, Wijns, Wyns

Laat ik beginnen met de foto.

Dokkumer Ee – David van Kampen

Ik heb het schilderij zelf een titel gegeven: “Dokkumer Ee”. Ik weet niet of de schilder zelf ook een titel gaf aan dit werk. Als je goed naar de foto kijkt zie je dat het schilderij op de grond staat. Ik maakte deze foto in november 2017 toen ik het grote huis in Bergen op Zoom opruimde en uiteindelijk verliet voor iets veel kleiners in Ossendrecht. Een deel van de kunst heb ik laten verschepen naar Mozambique. Een deel is terecht gekomen in Ossendrecht. Dit werk staat nog in de opslag. Onderstaand werk van David van Kampen hangt nu bij mijn dochter in Heemstede.

Op weg, op zoek – David van Kampen

Waarschijnlijk vragen jullie je nu af wat de titel ‘Dokummer Ee’ betekent. Ik geef een woordje uitleg. Wij woonden van 1983 tot eind 1989 in Wyns in Friesland. Wyns ligt aan de Dokkumer Ee, net als het buurtschap Bartlehiem. Bij velen bekend van het bruggetje en het kruispunt tijdens de Elfstedentocht. Vlak bij dat water-kruispunt woonden de kunstenaar en zijn gezin. De hele gemeenschap van Wyns en Bartlehiem telde nauwelijks 150 zielen. Uiteraard kenden wij bijna iedereen. Onze kinderen gingen naar de plaatselijke basisschool. Ik was jaren actief in het dorp. Kaatsen, activiteiten met de kinderen van de school en het jaarlijkse dorpsfeest. En zo ontstond ook onze vriendschap met David en Janny. We hebben beiden op hetzelfde Centrum voor de Kunsten lesgegeven (maar niet in dezelfde jaren).

We verzonnen toneelstukjes zoals “Moord op de Sultan” voor het dorpsfeest. David maakte de decors, de hoeden en de kromzwaarden. Hij speelde zelf ook een klein rolletje. We hadden tijdens de voorbereiding de grootste lol. In die periode kochten we twee grote werken van David – uit twee verschillende periodes.

En toen gingen we elk een andere kant uit. Wij naar Bergen op Zoom en zij verkochten hun boerderij en kochten een boot die vlak bij het Centraal Station van Amsterdam in het water lag. Zowat op de kop van de Zeedijk. De boot diende tijdelijk als Airbnb-avant-la-lettre. Een hostel. Ik heb er verschillende keren gelogeerd. In die tijd maakte David veel papier/karton werk. Knipsels in heel veel laagjes en vaak zag je naar de grond gebogen, zoekende figuren op zijn werk. Een beetje zoals het figuur op de bovenste foto. Hij attendeerde me op de zoekende mensen op kade. Op zoek naar kleine bolletjes, restantjes van een of andere drug.

Het contact verwaterde toen zij terug naar Leeuwarden verhuisden. Soms hoorden we nog iets via via maar dat is ook al zeker vijftien, twintig jaar geleden. Of zij ooit hebben gehoord dat Ine is overleden weet ik niet. Gisteren googlede ik zijn naam. David van Kampen. Hij heeft een website – Atelier David van Kampen – en woont nog steeds in Friesland. In Sint-Jacobiparochie. In september wordt hij 80.

De informatie die ik op Wikipedia lees is zeer beknopt en onvolledig. Zo weet ik zeker dat er een beeld van hem in Franeker staat en een monument op het kleine pleintje bij de Sint-Vitus kerk in Wyns. Met daarop de geschiedenis van het dorp. Ik weet het omdat ik betrokken was bij de onthulling ergens in de 80’er jaren.

De geschiedenis van Wyns (Wijns)

Ik word weemoedig. Een golf van nostalgie overspoelt me. Mooie herinneringen aan onze jaren in Wyns (Wijns).  

Nog even iets over het schilderij Dokkumer Ee. Volgens mij schilderde David dit in 1976. Als ik het me goed herinner is Edwin het babytje. Een leeftijd- en klasgenoot van Catelijne. Of zijn het toch Ine en Catelijne? In mijn fantasie zijn zij dat altijd geweest. Het haar van de vrouw is het lampenkapje dat bij David en Janny boven de keukentafel hing. En de lakentjes en de rivier vloeien in elkaar over … zo vloeien mijn gedachten aan het water van de Dokummer Ee – waar ik heb leren schaatsen – over in de waterrekening die ik zometeen in Matola Rio moet gaan betalen …

In de serie: BEELDENDE KUNST en #33/40

Ik ga nog even door

Tags

De Witte Stier, Inspiratie, Reactie, Schilderij, Schrijven, Vervolgverhaal

Ik begon gisteren aan een eenmalig stukje. Dacht ik. Gewoon een verhaaltje geïnspireerd op een schilderij. Ik gooide het stukje ‘De ontmoeting’ online en bijna onmiddellijk reageerden bekenden en onbekenden. Met de vraag naar meer. Ik herlas mijn schrijfsel en was meteen te vinden voor dat idee. Ik ga d’r mee door. Hoe lang? Geen idee. Ik zie wel.

Kunst Nu – Modem – Schrift – Potlood – Pen – Laptop

Hoe publiceer ik een wat langer verhaal? Nu en dan een episode of hoofdstuk in mijn berichten? Ja, dat kan maar het leest onprettig, zeker voor de nieuwe instromers. Die willen bij het begin beginnen lezen. Daarom open ik een nieuwe pagina voor dit verhaal. Klik HIER. Daar ga ik de komende tijd afleveringen aan toevoegen. Steeds onderaan, onder de vorige versie. Mogelijk moet je dan wat verder naar beneden scrollen maar alles staat dan wel in de juiste volgorde. Ben ik duidelijk? Ik denk het wel.

En ik blijf (voorlopig) dezelfde methode als gisteren gebruiken. Ik gebruik een schilderij of een kunstwerk als inspiratiebron voor het verhaal. Ik heb er al een stuk of tien geselecteerd maar nog totaal zonder volgorde. En nu komt het. Jullie kunnen me ook helpen of inspireren. Hoe? Door me een mail te sturen met een schilderij, een ets, een litho of een tekening. Ik ga dan dat kunstwerk proberen te gebruiken. Als figuurlijke brandstof om mijn verhaal op gang te houden. Uiteraard met bronvermelding van kunstenaar, materiaal etc. Mailen kan naar koenschyvens [apenstaartje] gmail [punt] com

En voor alle duidelijkheid, er staat een vervolg op de nieuwe pagina. Twee nieuwe hoofdstukjes. Ik gebruik voorlopig ‘De witte stier’ als (werk)titel. Waarom? Dat kom je wel te weten als je blijft meelezen.

Als er iets nieuws is verschenen bij mijn verhaal zal ik dat vermelden met een link – onderaan bij mijn gewone stukjes. Veel leesplezier en uiteraard sta ik open voor ideeën, advies of kritische kanttekeningen.

Blote dames aan de muur

Tags

Balthus, Bloot, Christine Lamme, David van Kampen, Diego Velázquez, Erwin Olaf, Ferdinand Hodler, Francis Picabie, Hanneke Roelofsen, Hylas en de nimfen, Jacques Charlier, John William Waterhouse, Kees van Dongen, Leon Hansen, Lucian Freud, Marie-Guillemins Benoist, Naakt, Picasso, Schilderij, Trouw

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik van bloot hou. Al heel lang. Dat is niet nieuw. Jarenlang brachten we onze vrije tijd door op naturisten / naakt-stranden. Met een voorkeur voor stranden waar het niet uitmaakte wat je wel of niet aanhad. Alles door mekaar. Soms een naturistencamping. Ik heb er wel eerder iets over geschreven. En ook nu loop ik het liefst bloot. In huis kan dat vaak en het klimaat in Mozambique nodigt daar ook toe uit. Op zondag ook in de tuin als er geen personeel is. Bloot is in Afrika iets voor in de beslotenheid, niet in het openbaarheid. Naaktstranden zul je hier niet vinden. Eigenlijk wil ik het niet over naturisme hebben maar over de doorgeslagen #MeToo reacties op bloot. De discussie is nu overgewaaid naar de musea. Beeldende kunst.

De museumwereld was in rep in roer toen twee weken geleden een soft-erotisch, negentiende eeuws schilderij werd verbannen naar het depot. Een afbeelding van een mythologisch verhaal met zeven nimfen met ontblote borsten die een jongeman naar zich toelokken. Bezoekers konden op de lege muur hun reactie achterlaten. Een paar dagen later werd het duidelijk dat dit weghalen en terughangen van ‘Hylas en de nimfen’ van John William Waterhouse een onderdeel is van een kunstproject. Je hebt er vast wel iets over gelezen of gehoord. Het verhaaltje lezen – met plaatje? Klik HIER.

Lucian Freud – Girl sitting in the attic doorway

Dit bovenstaande schilderij heeft meer dan twintig jaar bij mij (bij ons) aan de muur gehangen. Nee – niet waar. Was het maar waar. Jammer genoeg niet maar wel een poster van dit schilderij. Een souveniertje nadat we een grote Lucian Freud tentoonstelling hadden bezocht in Londen. En er hing meer bloot aan de muren. Drie grote schilderijen met naakte dames ten voeten uit van Hanneke Roelofsen. Een groot schilderij van David van Kampen. Een museumrail met wel vijftien schilderij-foto-ansichtkaarten van blote dames. Van Picasso, Kees van Dongen, Marie-Guillemins Benoist, Ferdinand Hodler, Christine Lamme, Diego Velázquez, Erwin Olaf, Jacques Charlier, Francis Picabie en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het gaat net te ver om te zeggen dat ik een verzamelaar ben. Wel een liefhebber.

Leon Hansen heeft in Trouw een interessant artikel (essay) geschreven over naakt aan de museummuren. Klik HIER.

Balthus – Thérèse Dreaming © RV

Elfduizend mensen in New York tekenden afgelopen weken een petitie om dit bovenstaande schilderij van Balthus uit het museum te halen. Waarom? Grensoverschrijdend gedrag. Wablief? Een schilderij? Kom op zeg. Een schilderij is een verhaal, vertelt een verhaal. Zoals een liedje een verhaal vertelt. Of een gedicht. Of een foto. Soms hele nare verhalen. De musea hangen er vol mee.

En dus ook in mijn huis. Verhalen aan de muur. Soms zijn het herinneringen of dromen. Een fantasie of een specifieke kijk van de schilder (m/v) op bepaalde zaken of details. En ook in Mozambique hangt er bloot aan de muur. Misschien worden er wat meer wenkbrauwen opgetrokken. Ik weet het niet. Of ze plaatsen het in het hokje: ‘Ach ja, typisch Koen en Isabel’.

Ik kan me in al die jaren maar één keer herinneren dat er een opmerking werd gemaakt over het naakt in mijn huis. En dan heb ik het over de beeldende kunst in mijn huis. Een stagiaire reed na een repetitiedag mee naar Bergen op Zoom om een hapje te eten. ’s Avonds gingen we samen naar een theatervoorstelling in Antwerpen. Zij zei onderweg naar het theater: “Je hebt wel veel bloot in huis.” Ik schrok een beetje. Ik realiseerde me dat niet, zeker niet zo uitgesproken. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan dat vreemden daar van op kijken. Het was zo gewoon, zo alledaags. Net als de boekenkast, de televisie en het Chinese tafeltje. Ik heb er over nagedacht en toch niets veranderd.

Wat hangt er bij jullie aan de muur?

In de serie: BEELDENDE KUNST

Expat

Tags

Bergen op Zoom, Expat, Goes, Immigrant, Krabbendijke, Maputo, Mozambique, Ossendrecht, Rob van Doeselaar, Schilderij, Sinterklaas, Umoja

Een vernissage in Maputo van een Nederlandse kunstenaar. Geen alledaagse gebeurtenis. Via de Nederlandse ‘Whatsapp-groep in Mozambique’ kreeg ik een uitnodiging voor de tentoonstelling van Rob van Doeselaar.

Ik kende de galerie Fundação Fernando Leite Couto niet en dat wekte verbazing bij enkele Nederlanders die ik sprak. De meeste van hen werken op de ambassade en wonen in de omgeving van zowel de ambassade als dit cultureel centrum. Wij wonen ruim vijfentwintig kilometer verderop. Vandaar …

Rob van Doeselaar (en de Nederlandse ambassadeur op de voorgrond)

En tijdens de korte speeches betrap ik me op de vraag: “Ben ik een expat?” Deze term gebruikte ik namelijk verschillende keren in mijn korte gesprekjes met anderen.

Ook de dag daarvoor had ik een prettige ontmoeting met een Nederlandse man. Hij had me via google gevonden en we hebben gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat. We ontdekten een aantal overeenkomsten zoals onze voornaam en dat we in Nederland bij elkaar in de buurt wonen. Krabbendijke en Ossendrecht. En ook hij heeft een Mozambikaanse vriendin.

En afgelopen vrijdag zat ik te lunchen met twee Noorse vrienden en ik trek het meest op met een Zweedse man. Ik vergeet nu voor het gemak mijn Mozambikaanse schoonfamilie en mijn Mozambikaanse vrienden – oud collega’s.

Wat is eigenlijk een expat? Ben ik dat of ben ik een immigrant? Of een lang verblijvende toerist? Of een bijna-pensionado die een soort sabbatical heeft? Ik zoek het op.

Een expat is iemand die tijdelijk in een land werkt met een andere cultuur dan waar hij of zij in is opgegroeid. Onder expats verstaan we meestal hoogopgeleide mensen. Het verblijf in het buitenland kan permanent zijn, maar is over het algemeen tijdelijk.

Expats worden vaak door hun werk naar het buitenland gezonden. Een expat is dan ook wat anders dan een immigrant, hoewel het verschil erg klein is. Immigranten verhuizen vrijwillig naar het buitenland om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Expats doen vaak weinig moeite om zich aan te passen aan de nieuwe cultuur, omdat zij binnen een paar jaar weer terugkeren naar hun vaderland. Velen proberen zich dan ook niet de nieuwe taal meester te maken en vaak zoeken de expats elkaar op. Of iemand een expat genoemd kan worden, is afhankelijk van het land van verblijf. Een Nederlander die naar Luxemburg of Frankrijk verhuist, wordt geen expat genoemd omdat de cultuur niet anders is dan in Nederland. Bron: Ensie.nl

Ik voldoe maar gedeeltelijk aan die definitie. Ik ben nooit echt uitgezonden naar Mozambique. Nee, ik werkte voor een internationaal programma en bezocht in die tijd (2003 – 2014) al onze partner-organisaties (in zeven Afrikaanse landen) verschillende keren per jaar. En om kosten en tijd te besparen gingen we steeds meer zaken regelen vanuit Maputo en niet meer vanuit Noorwegen. En dan komt er op persoonlijk vlak mijn ontmoeting met Isabel bij. Eind dit jaar alweer tien jaar geleden.

Ik draai weinig mee in het kringetje van Nederlandse en Belgische expats. Ik krijg wel uitnodigingen voor de maandelijkse borrel-avondjes. Of om samen voetbal te kijken tijdens een WK. Het meest actief ben ik in de periode dat de goed-heilig-man tijdelijk Spanje voor Nederland inruilt. En je raadt het al … hij bezoekt ook de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Maputo. En dan is Koen …

Ik vind het erg prettig om met regelmaat even bij te praten met andere Nederlanders. Gewoon gezellig. Gewoon wat wetenswaardigheden uitwisselen. En of ik wel of niet een expat ben, doet er niet toe.

Nog even terug naar de tentoonstelling. Rob heeft ook een blog. Kijk daar maar rond dan lees en zie je het uit eerste hand. Klik HIER.

A sombra sobre uma superfície roxa (*) – Rob van Doeselaar

(*) De schaduw op een paars oppervlak – olieverf op canvas, 90 x 120

In de serie: BEELDENDE KUNST

Brieven van Vermeer (1)

Tags

Bangladesh, Beeldende kunst, Brief, De liefdesbrief, Johannes Vermeer, Kunst, Middelburg, Schilderij, Tijl van Limburg

Ik zit de laatste tijd met m’n neus veel in boeken (en op internet) over Johannes Vermeer. En daardoor in z’n schilderijen – bij wijze van spreken. Want het zijn natuurlijk reproducties. De laatste keer dat ik een echte Vermeer zag, is ruim een maand geleden in de National Gallery in Londen. Vandaag keek ik weer eens goed naar De liefdesbrief.

De liefdesbrief – ca 1669 – 1670 – Johannes Vermeer

Vanuit een andere kamer kijken we naar een vrouw en een dienstmeisje. Ze heeft een instrument op schoot en een papiertje in haar rechterhand. Ik zou dit schilderij nooit de titel ‘Liefdesbrief’ hebben gegeven. Jullie wel?

In de vakliteratuur lees ik over allerlei verwijzingen op het schilderij naar de liefde of het gebrek daaraan. Het schilderij op de achtergrond – een bootje (symbool voor de afwezige man) op een rustige zee. Ook op het schilderij daarboven loopt een eenzame man in een verlaten landschap.

Ik vind de uitdrukking van de vrouw eerder zorgwekkend, vragend. Is ze van haar apropos door wat ze leest op het papiertje? Of is het een brief van het meisje die ze aan haar meesteres laat lezen? Komt de mevrouw te weten dat ze beiden dezelfde minnaar hebben?

Detail ‘De liefdesbrief’

Het wicht is blij met het nieuws, mogelijk kan ze zelf niet lezen. Haar mevrouw probeert haar verbazing te verbergen. Is de schilder misschien ook de schrijver van het briefje en de stiekeme observant vanuit een gang of andere kamer? Hoe reageren de dames op zijn snel geschreven kattebelletje? Het is mooi weer – zo aan het binnenvallende licht te zien – maar op het zeezicht-schilderij hangt een flinke, grijze wolk in een blauwe lucht? Onweer op komst?

Ik hoorde voor het eerst over dit schilderij in 1971. Heel Vlaanderen zat toen aan de radio gekluisterd. ‘De liefdesbrief’ was gestolen (gegijzeld) door ‘Tijl van Limburg’. Deze onbekende Robin Hood eiste 200 miljoen Belgische frank voor de slachtoffers van de hongersnood in Bangladesh. Hij belde de BRT (de radio-nieuws-dienst) tijdens het middagjournaal. Vlaanderen luisterde ademloos mee. Na een week werd ‘Tijl’ ontmaskerd, het bleek een 21-jarige te zijn die het schilderij onder zijn matras verborgen hield. Hij kon (stiekem) op heel wat sympathie rekenen voor zijn ‘nobel’ doel.

De restauratie duurde bijna een jaar. Ik zag het schilderij vorig jaar in Het Rijksmuseum in Amsterdam. Jammer genoeg samen met nog een paar tientallen andere bezoekers die zich op hetzelfde moment verdrongen voor dit 44 x 38cm grote (kleine) schilderij.

Lees meer in de serie Beeldende kunst.

Op zoek naar de zon

Tags

Beeldende kunst, Edward Hopper, New York, Schilderij, Televisie, Vrienden, Zon

Ze begonnen al op woensdag aan te kondigen dat het eerste mooie (lente) weekend eraan kwam. Met temperaturen tot 20 graden. De meteorologen van dienst maakten me blij. Niet dat ik op jaarbasis zon tekort kom maar toch … ik keek ernaar uit.

© Edward Hopper. A woman in the sun, 1961, Whitney Museum of American Art, New York

Op zaterdagochtend werd ik helemaal blij – niet van de zon – maar van een mooie documentaire over Edward Hopper. Bij AvroTros. Close Up: Edward Hopper – Het witte doek. Klik HIER voor uitzending gemist. Ik zag bovenstaand schilderij vele jaren geleden in New York. Samen met nog heel veel andere schilderijen van Hopper. Heel mooi. Heel indrukwekkend. Ik ben fan. Het theatrale spreekt me aan. Ik heb wel eens eerder over hem geschreven en een schilderij van hem gebruikt als illustratie op mijn weblog.

Deze documentaire behandelde uitvoerig zijn ‘zon-onderwerpen’. Zijn fascinatie voor het zonlicht. “What I wanted to do was to paint sunlight on the side of a house” is een beroemde quote van de schilder. Heel boeiend en dat in combinatie met de grijze lucht in Bergen op Zoom. Zucht, buiten is het nog frisjes maar van binnen kreeg ik het warm. Figuurlijk dan. Naar musea gaan, kunst-programma’s over theater, opera, beeldende kunst, muziek of opera bekijken … dat zijn toch zaken die ik mis in mijn Mozambikaans leventje. Aan zon heb ik daar geen enkel gebrek, nee … het is vaak de schaduw opzoeken.

Maar dan brak de zon toch door op zondagmiddag. Juich juich juich. En wat kan ik genieten van de zomertijd. Het blijft langer licht. Joepie. Tot half negen buiten zitten met een biertje en de vrienden. Lange avonden. Ook dat mis ik in Maputo. In deze tijd van het jaar is het om kwart over zes al helemaal donker.

Ik klaag niet hoor. Ook niet tussen de regels door. Ik combineer de mooie dingen van twee werelden. Daar ben ik me heel goed van bewust. Carpe Diem.

Een pareltje

Tags

Beeldende kunst, Den Haag, Jan Steen, Mauritshuis, Nederland, Rembrandt, Schilderij

Weer iets dat ik van mijn to-do-list kan schrappen. Een bezoek aan het Mauritshuis in Den Haag. Wat een mooi museum. Ik heb met volle teugen genoten. Klein maar fijn. Het lijkt wel de zomer te worden van musea-bezoeken. Eerst het van Goghmuseum en het Rijksmuseum in Amsterdam. Later het Louvre in Parijs en ook het Uffizi-Museum in Firenze. En dan vergeet ik bijna allerlei musea in Rome op te noemen. Vandaag dus naar het Mauritshuis. Vele jaren geleden las ik met veel plezier ‘Het meisje met de parel’. En natuurlijk hoort ook De anatomische les (Rembrandt) tot het culturele erfgoed dat ik voor altijd ergens in mijn herinnering heb opgeslagen. En De Stier van Paulus Potter. Ik heb ze allemaal vandaag gezien.

Maar het pareltje van vandaag vind ik ‘Het Oestereetstertje’ (*) van Jan Steen.

Het oestereetstertje – Jan Steen

Dankzij de audio-tour – gewoon via een app op mijn telefoon – werd ik in dit schilderij gezogen. Een ondeugend kijkende jonge vrouw zit aan een tafel met oesters. Ze nodigt mij als het ware uit om te proeven. Ja, dat doet ze – ik hou van oesters. En van ondeugende meisjes. Maar natuurlijk gaat er een wereld van symboliek achter dit tafereel schuil. Oesters en erotiek – een beproefde combinatie. Wil je meer lezen over dit (kleine) schilderij van Jan Steen? Klik dan HIER want het staat goed uitgelegd op wikipedia.

Ik ga gauw nog een keer terug want vandaag heb ik enkel de hoogtepunten van Het Mauritshuis met volle aandacht bekeken. En wat is de hofstad toch mooi en statig. De wandeling over het Binnenhof en rond de Hofvijver maakte ik vaker maar was vandaag – met het zonnetje erbij – een aangename tijdsbesteding. Zo’n dagen mogen er meer zijn. Iemand nog een tip voor een museum / tentoonstelling in Nederland of België? Dicht over de grens in Duitsland mag ook.

(*) Je struikelt bijna over het woord … oester-eetstertje. Ook wel getiteld: Meisje, oesters aanbiedend.

Mijn oudste herinnering

Tags

Beeldende kunst, Boechout, George van Raemdonck, Jef van Hoof, Koksijde, Schilderij

Tot enkele jaren geleden vertelde ik steeds dat mijn oudste eigen herinnering een gebeurtenis was in de zomer 1961 in Koksijde. Wij gingen dat jaar op vakantie naar de Belgische kust. Ik heb nog heel wat herinneringen aan die vakantie. Mogelijk haal ik ze door elkaar met gebeurtenissen van een jaar later. Want ook toen gingen we naar dezelfde badplaats en verbleven we in hetzelfde appartement. Als men mij vroeg wat mijn oudste herinnering was vertelde ik steevast over mijn verbazing dat er zomaar een boot uit de zee kwam aanvaren en daarna het strand opreed. Een boot op wielen – dat maakte een geweldige indruk op me. Andere herinneringen zijn de papieren bloemen die mijn moeder maakte en die wij verkochten op het strand in ruil voor schelpjes. Ook het bezoek aan de Meli (nu is dat Plopsaland) maakte veel indruk.

Bij het opruimen van ons ouderlijk huis nam ik het portret van mezelf mee dat altijd in de werkkamer (den bureau) van mijn vader heeft gehangen.

Koen – door George van Raemdonck

En wat schetst mijn verbazing? Het portret is gedateerd ‘okt 1960’. En ik herinner me nog heel goed een aantal sessies bij de schilder George van Raemdonck in de Dokter Theo Tutsstraat. Dus mijn oudste herinnering is niet ‘Koksijde zomer 1961′ maar het poseren voor bovenstaand schilderij. Ik weet nog heel goed dat ik een lichtblauwe regenjas aan had en dat ik die de tweede keer dat ik moest poseren, niet meer wilde aandoen omdat het toen niet regende. En ik herinner me dat het poseren en schilderen boven was bij de schilder – op de eerste verdieping. En dat vond ik gek want boven moest je toch slapen …

En uit diezelfde periode herinner ik me ook een bezoek met mijn vader aan Jef van Hoof op ‘Het Spokenhof’ op de Borsbeeksesteenweg in Boechout. Ik herinner me heel duidelijk dat ik een stuk chocolade kreeg van een vrouw (zijn vrouw?) met een zwarte cape. Ik werd overvallen door wisselende emoties – enerzijds blij met de chocola en anderzijds bang van ‘die zwarte madam’ – een soort heks in mijn kinderfantasie. Op wikipedia lees ik dat Jef van Hoof gestorven is in april 1959. De componist kan ik me niet herinneren, wel die vrouw. Zou mijn oudste herinnering dan van voor april 1959 zijn? Of gingen wij daar op bezoek na zijn overlijden? Ik weet het niet.

Eugene de Ridder- George van Raemdonck – Jef van Hoof

Wat is jullie oudste herinnering?

Hanneke en Herman

Tags

Beeldende kunst, Gedicht, Hanneke Roelofsen, Herman de Coninck, Schilderij

De lenige liefde

Je truitjes en je witte en rode
sjaals en je kousen en je slipjes
(met liefde gemaakt, zei de reclame)
en je brassières (er steekt poëzie in
die dingen, vooral als jij ze draagt)-
ze slingeren rond in dit gedicht
als op je kamer.

Kom er maar in, lezer, maak het je
gemakkelijk, struikel niet over de
zinsbouw en over de uitgeschopte schoenen, gaat u zitten.

(Intussen zoenen wij even in deze
zin tussen haakjes, zo ziet de lezer
ons niet.) Hoe vindt u het,
dit is een raam om naar de werkelijkheid
te kijken, alles wat u daar ziet
bestaat. Is het niet allemaal
als in een gedicht?

[Gedicht van Herman de Coninck – schilderij van Hanneke Roelofsen]