Durf ik het aan?

Tags

Ardennen, Avek, Boeken, David Lynch, Duin, Familie, Film, Frank Herbert, Herlezen, Ine, Kleindochter, Leeuwarden, Londen, Spelletjes, Sting, Vrienden, Wyns

Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.

Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)

“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen.
Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”

Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.

Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)

Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden we Duin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.

Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.

En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.

Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.

In de serie: BOEKEN

Advertentie

Bingo

Tags

Bingo, Grapjes, Mahjong, Monopoly, Risk, Spelletjes

Een kast vol spelletjes opruimen. Risk – nog met houten blokjes en zonder opdracht-kaarten. Spookslot. De Schat van de Inca’s. Monopoly. Woordpuzzel. Triviant. De betoverde doolhof. Het grote van Dale Spel. Slangen en Ladders. Mahjong. 4 op een rij. En zo kan ik nog even doorgaan. Wat denk je van onderstaande Bingo-kaarten?

 

Ik ga ze uitprinten en ik weet nu al dat ik dat ik veel vakjes kan aankruisen.

Buske stamp

Tags

Blikspuit, Buske stamp, Hoorn, Isabel, Macaneta, Mozambique, Nostalgie, Spelletjes, Tante Doortje, Terschelling

Ik twijfel of ik dit (nostalgische) stukje ‘Buske stamp’ zal noemen of ‘Blikspuit’. Ik kies voor de Vlaamse variant. Mogelijk moet ik zeggen: de Boechoutse, Antwerpse variant. Ik weet niet hoe dit kinder-spel in Limburg of West Vlaanderen heet. Waarschijnlijk bestaan er tientallen synoniemen voor.

Als we het spel in mijn geboortestreek speelden – met vrienden, de scouts, familie – dan heet het: ‘Buske stamp’. Als we het op Terschelling speelden dan was de gangbare term: ‘Blikspuit’. Het is een verstop-spelletje. Met iets meer variatie dan ‘bedot’ of ‘verstoppertje’. Het principe is hetzelfde. Een blik of een bal wordt op een vast punt geplaatst. En bij aanvang van het spel wordt het blik (het buske) of de bal weggeschopt. Eentje is de zoeker en haalt het blikje op en plaatst dat terug op het vaste punt. Hij/Zij telt tot tien – meestal met een aftelrijmpje en de schreeuw: ‘IK KOM’. Ondertussen hebben de anderen zich verstopt. De zoeker gaat op zoek. Als hzij iemand vindt, rent hzij zo snel mogelijk naar het blik en tikt de gevonden persoon af. Daarna gaat de zoektocht verder. De verstopte personen proberen ondertussen onzichtbaar dichterbij te sluipen en proberen het buske weg te stampen voordat de zoeker ze kan aftikken. En dan begint het ritueel van zoeken en verstoppen opnieuw.

We hebben het honderden keren gespeeld. We begonnen vaak op de camping (Tante Doortje, Hoorn Terschelling) maar het verstoppen achter windschermen en in voortenten kreeg weinig bijval. We moesten dan uitwijken naar het bos of het begin van ‘De Badweg’. Het fietspad naar het Noordzeestrand.

Badweg Hoorn, Terschelling (Foto: Aad van der Drift)

We speelden ook een ander – zeer populair spel – op de camping. Ik heb geen flauw idee meer hoe we dat noemden. Ik probeer het te omschrijven. We plaatsten een grote fles gevuld met water op een open veld. Dan verzamelden we ons bij een werpstreep. Ongeveer vijfentwintig meter van de fles verwijderd. We verdelen ons in twee ploegen. Iemand van de eerste ploeg is aan de beurt. Hzij gooit de bal naar de fles in de hoop de fles te raken zodat de fles omvalt. Gooi je mis, dan is de volgende ploeg (werper) aan de beurt. Wordt de fles geraakt dan rent deze gelukkige gooier naar de fles en tracht er zoveel mogelijk water uit te gieten. Ondertussen rennen de leden van de andere ploeg naar de bal. Met de bal tik je op de flessen-gieter en dan hoort deze op te houden en dan plaatst hzij de inmiddels minder volle fles terug op de grond. Dan is de volgende ploeg (werper) aan de beurt. De ploeg die als eerste de fles helemaal leeg heeft gegooid, krijgt een punt. De fles wordt weer gevuld. Er start een nieuwe ronde. Tot een ploeg vijf punten heeft gescoord.

Ik moest aan dit spel denken toen we een paar dagen geleden kinderen een soortgelijk spel zagen spelen aan de rand van de duinen in Macaneta. Isabel werd meteen enthousiast toen ze het zag. Ze begon te vertellen. Hier in Mozambique spelen ze het op bijna identieke wijze zoals wij op Terschelling eind jaren 60, begin jaren 70 maar in plaats van water wordt de fles gevuld met duin-zand.

Kennen jullie dit spel? Hoe noemen jullie het?

Optisch bedrog (2)

Tags

Ogen, Spelletjes

En opnieuw kwam ik een foto tegen op internet die valt onder het kopje: ‘optisch bedrog‘. De vorige keer schreef ik erover in 2012. Klik HIER als je dat nogmaals wilt lezen cq bekijken.

Probeer maar eens uit. Kijk 15 seconden naar de neus op onderstaande foto en kijk daarna naar het witte vlak ernaast.

Kijk 15 seconden …

Zag je het? En er zijn vast lezers die weten hoe dit fenomeen ‘werkt’ in onze ogen en hersenen. Ik kijk uit naar jullie reacties / verklaringen.

Bompa-dagen

Tags

Bergen op Zoom, Familie, Spelletjes, Traditie, Vrienden

Voor het derde jaar op rij komt kleindochter Olivia (3 jaar) een paar dagen logeren in Bergen op Zoom. Dit jaar samen met haar zusje Carmen (1/2 jaar).

Kleindochter Olivia

Ik schrijf niet graag in de derde persoon enkelvoud over mezelf maar dit keer maak ik een uitzondering. De dagen van Bompa zijn rijkelijk gevuld. Ze beginnen al rond zes uur ’s morgens. Dat is ook het uur dat we meestal in Mozambique (moeten) opstaan. Hier in Bergen op Zoom klinkt het alarm in de vorm van een klein meisje dat honger heeft. Samen met de meisjes naar beneden. “Bompa, mag ik Rupsje Nooitgenoeg kijken?” Natuurlijk mag dat. In mezelf maak ik de afspraak dat de televisie niet de hele dag moet aanstaan. Maar de verleiding om dat wél te doen, kan ik me goed voorstellen. Bompa maakt een fles voor de jongste dame, verschoont haar luier en maakt brinta voor de oudste. Samen op de bank.

Olivia is een schat. Ze (her)ontdekt alle speeltjes in de rieten bank. Knuffels, play mobil, een doos met dinosaurussen, auto’s, een Zwarte Pietenspel, Ernie-puzzles en nog meer. Ze speelt in d’r eentje en komt met grote regelmaat iets vragen. Ze praat de hele tijd door tegen haar speelgoedjes. Wat een groot verschil met eind augustus. Wat heeft zij veel bijgeleerd. En ze is helemaal zindelijk. Nog zo’n prettige vooruitgang. Het is een genot om voor haar te zorgen en samen te fantaseren, verhaaltjes te verzinnen en liedjes te zingen. Ik smeer een krentenbol en snij een paar plakjes kaas. Aardbeien en banaan zijn ook favoriet. Pasta met pesto staat veel hoger op de verlanglijst dan aardappeltjes met gehakt.

Carmen krijgt tandjes en daar heeft ze last van. Denk ik. Het grote verschil tussen de twee meisjes is natuurlijk hun taal-ontwikkeling. Het is zoveel gemakkelijker (en leuker) om te kunnen praten met elkaar. Nu moet Bompa gokken waarom Carmen ‘protesteert’. Ze heeft een sterke wil en dat laat ze voortdurend blijken. Het lijkt alsof ze huilt maar dat is het niet, ze wil aandacht. Opgetild worden en dan rondwandelen. Dat vindt Bompa goed voor eventjes maar niet voor de hele tijd. Twee poepluiers verder wordt het alweer donker. Ze eet te weinig – als ik het voorschrift van haar ouders volg. Ze weigert haar fruithapje en ze weigert de fles. Natuurlijk sluipt dan de bezorgdheid naar binnen.

Buurvrouw Lucy komt een kopje thee drinken, ’s middags heb ik een redelijk goede skype-verbinding met Isabel. Ik moet de camera zo richten dat Isabel alles wat ‘den Bompa’ doet, goed te zien is in Maputo. Ze plaagt me en ze geniet zichtbaar. De kerstlichtjes gaan aan en ’s avonds komt Tant’ille op bezoek. We puzzelen samen met Olivia en ik breng haar naar bed. Carmen weigert de avond-fles. Een lichte zorg bekruipt me. Ik hoop dat ze flink doorslaapt en veel honger heeft als ze wakker wordt. [En ja, dat was zo. Ze dronk de hele fles leeg.] Olivia wordt nog even wakker uit een droom. Bompa ruimt alle speelgoed op en moet nog een paar cadeautjes inpakken. Morgen weer een nieuwe Bompa-dag.

Ik blijf hangen

Tags

Bergen op Zoom, Darts, Familie, Spelletjes, Sport

Ik had niet verwacht dat ik nog eens een stukje zou schrijven over darts. ‘Vogelepik’ – zoals ze dat in ’t Antwerps zeggen. Bij het zappen blijf ik hangen op RTL7. Het wereldkampioenschap darts.

PDC – wereldkampioenschap

Meer dan tweeduizend supporters met toetertjes, maskertjes, tekstbordjes, oranje pruiken en veel bier. Een uitgelaten publiek. De spelers komen op met opzwepende muziek. Ik blijf kijken naar al die pijltjes-gooiende types. Ik moet er wel bij vertellen dat ik dat samen met Jules doe. Dat maakt sport kijken een stuk leuker want dan kun je er lekker over lullen en dat is minstens zo belangrijk. Zoals ik al eerder schreef hou ik van wielrennen, schaatsen en voetbal. Maar ik mis heel veel wedstrijden tijdens mijn werk en verblijf in Afrika. Eigenlijk is sport kijken alleen maar leuk samen mét iemand. Het is een sociale activiteit, net zoals uit eten gaan. Dat is ook saai in je eentje.

Optisch bedrog

Tags

Spelletjes

Ik zag een aantal weken een ‘tekening’ op internet (op Facebook denk ik). Voor mijn ogen bewegen ‘de objecten’ op die tekening. Kijk maar …

Optisch bedrog

De tekening suggereert een bovenaanzicht – je kijkt als het ware naar beneden. Ik zie de ‘pilaren’ – een soort snoep-stokken – draaien en kronkelen. Ik weet dat deze illustratie geen filmpje is maar hoe kan het dan toch dat ik beweging zie? Ik veronderstel dat ook anderen die beweging zien. Of niet? Wie kan mij uitleggen wat er gebeurt? Mijn hersenen worden misleid dat is duidelijk maar hoe kan dat?

Yaniv

Tags

Israel, Spelletjes, Vrienden

Ik ben ingewijd in een nieuw kaartspel: Yaniv. Wat leuk om met een gewone boek kaarten (dat is Vlaams – hoe zeggen ze dat in Nederland? Een set speelkaarten? Het kaartspel?) een nieuw spel te ontdekken.

Axel en Hanna zijn dol op (bord)spellen en ze zijn op bezoek in Mozambique. Ik ben op mijn beurt weer op bezoek bij hen. Algauw vragen ze me of ik zin heb in een kaartspelletje. Ik accepteer met veel plezier hun uitnodiging. Ze vragen of ik het spelletje ‘Yaniv‘ ken, een Israelisch kaartspelletje. Nee, nog nooit van gehoord.

Dit zijn 32 min-punten (8+7+7+10)

Elke speler begint met 7 kaarten. Er wordt gespeeld met alle 54 kaarten – de 52 kaarten + 2 jokers. Het spel heeft tot doel 7 punten of minder in de hand te hebben – de som van alle kaarten. Joker is 0 punten, aas is 1 punt, boer / vrouw / koning zijn 10 punten. Om de beurt leg je een kaart af en neem je een nieuwe kaart. Dat kan de laatst neergelegde kaart zijn of een kaart van de stock. Je mag ook twee of drie dezelfde kaarten neerleggen (bijvoorbeeld 2 of 3 negens of 2 of 3 boeren). Nog een mogelijkheid om meerdere kaarten af te leggen zijn ‘ladders‘ – minstens drie opeenvolgende kaarten van dezelfde soort. Bijvoorbeeld: harten drie, vier, vijf, zes of klaveren negen, tien, boer. Zo gauw je 7 of minder hebt mag je ‘yaniv‘ zeggen en je kaarten tonen. Heb je het laagste puntenaantal van alle spelers dan win je; heeft iemand anders een lager aantal dan krijg je 30 strafpunten. Er zijn nog een paar kleine varianten in de puntentelling. Je spreekt van tevoren af of je tot 100 of 200 punten speelt.

We spelen twee rondes tot 100. De eerste keer verlies ik glansrijk. Ik heb al gauw 100 strafpunten en lig uit het spel. Bij de tweede keer won ik wel een aantal spelletjes. Hanna wint beide rondes.

Joepie, een erg eenvoudig en leuk kaartspel toegevoegd aan mijn repertoire. Mijn repertoire bestaat uit: wippen, wiezen, hartenjagen, kingen, mochelen, pesten en nog een paar andere. Een klein beetje bridge. Yaniv schijnt erg populair te zijn – wereldwijd onder rugzaktoeristen. Er bestaat nu ook een online versie van Yaniv en een versie voor de mobiele telefoon – Android. Zin om nog meer spelregels te weten van dit kaartspel. Klik HIER. Jammer dat ik in Afrika zelden iemand ontmoet die van spelletjes houdt. En online spelletjes spelen of op de computer is niet mijn ding …