Room with a view (10)

Tags

Archipelago Waterfront, Hemelbed, Indische Oceaan, Isabel, Palmbomen, Room with a view, Stone Town, Strand, Tanzania, Vakantie, Zanzibar, Zee

Zanzibar plogje #02

Tijdens mijn veelvuldige werkreizen publiceerde ik met enige onregelmatigheid foto’s van mijn hotelkamers en het uitzicht. Nu ik veel minder reis is de serie ‘Room with a view’ wat in de vergetelheid geraakt. Ik kus deze serie – bij wijze van spreken – weer wakker. Vandaag foto’s van ons uitzicht in Stone Town, Zanzibar, Tanzania. Onze eerste drie nachten.

Als je op de foto’s klikt zie je de foto vergroot. Een soort diavoorstelling. Maar dat weet natuurlijk iedereen die blogs leest en volgt.

Als toegift nog een paar foto’s van onze logeerplek Archipelago Waterfront.

Wat ons opviel in dit hotel? Geen televisie op de kamer. En toen we ‘verhuisden’ naar Nungwi Beach in het noorden van Zanzibar, ook daar geen televisie op de kamer. Het uitzicht op de Indische Oceaan is meer dan genoeg!!! Een terechte conclusie.

U bent alvast gewaarschuwd … de Zanzibar-plogjes zijn nog niet ten einde.

In de serie: ROOM WITH A VIEW

Advertentie

Deuren in Zanzibar

Tags

Deuren, Eiland, Isabel, Islamitisch, Kooplui, Oman, Oost-Afrika, Plog, Ploggen, Reizen, Souk, Swahili, Tanzania, Toerisme, UNESCO, Zanzibar

Vandaag Zanzibar-plogje #01.

Met andere woorden: de beloofde foto’s. We verbleven 3 dagen in de hoofdstad van Zanzibar. Stone Town. We hadden a room with a view. Dat leverde mooie plaatjes op maar die zijn voor een volgend plogje. Ons hotelletje was op nauwelijks vijf minuten lopen van de oude, historische binnenstad. Deze mysterieuze stad werd ooit bedacht en ontworpen door een sultan uit Oman. Een mooie wandeling leidt door nauwe, kromme straatjes, langs bazaars, moskeeën en bijzondere architectuur. Een Midden-Oosten souk in Oost-Afrika. 95% van de lokale bevolking is Islamitisch en dat zie je heel nadrukkelijk in het straatbeeld.

Een van de mooiste en meest bijzondere bezienswaardigheden van Stone Town zijn de prachtige houten deuren. Ruim vijfhonderd pareltjes, heb ik ergens gelezen. Wie goed kijkt kan drie verschillende soorten stijlen onderscheiden: Swahilische, Arabische en Indiase.
De Indiase deuren zijn het gemakkelijkst te herkennen want deze hebben grote ijzeren punten op de deuren. Deze punten waren oorspronkelijk bedoeld om de olifanten tegen te houden maar ze hebben op Zanzibar slechts een esthetische functie. Ook bij gebrek aan olifanten. Lol. Boven deze deuren is vaak een houten halfronde boog te vinden die rijkelijk versierd is.
De Arabische deur heeft geen punten en een rechthoekig uiterlijk. De stijlen en bovenzijde van de deur is vaak versierd en er zijn Arabische teksten te lezen. Er zijn nieuwere deuren te vinden die een combinatie van beide stijlen zijn. De Swahilische deuren zijn simpel, gekleurd en vaak zonder enige decoratie.

Stone Town was een echt handelscentrum. De oude stad is de laatste tweehonderd jaar nauwelijks veranderd. Stone Town was vroeger verdeeld in etnische en economische districten, daarom zie je deurtypes vaak in groepjes. Kooplui zoals de Indische Gujarati naast Indische Punjabi en Arabieren, meestal uit Oman. In Stown Town zijn Arabische, Europese, Indiase en Afrikaanse culturen te vinden, die één geheel zijn geworden. Je zou het de Zanzibar-Swahili-Cultuur kunnen noemen.

Stone Town werd in 2000 op de werelderfgoedlijst van de UNESCO opgenomen vanwege de fascinerende en wrede geschiedenis van de stad als handelsimperium in de Indische Oceaan. En een slavenstad. De unieke gebouwen zijn een mix van de eerder genoemde culturen. Er werden tot de machtsovername van de Britten – halverwege de negentiende eeuw – zo’n 50.000 Afrikaanse slaven per jaar verkocht. Maar dat is een ander verhaal. Vandaag beperk ik me tot onze deuren-foto’s. 

Herfstvakantie

Tags

Allerheiligen, Capo Delgado, DCMA, Foto's, Herfst, Herfstvakantie, Isabel, Mozambique, Pemba, Reizen, School, Tanzania, Umoja, Vakantie, Zanzibar

Eigenlijk zou de titel ‘De herstvakantie is voorbij’ moeten zijn. En ook dat is niet helemaal juist want er is geen sprake van herfst in dit deel van de wereld. Geen ‘herfst’ maar wel een weekje vrij. Onze Nederlandse School in Maputo volgt dit schooljaar zoveel mogelijk het vakantierooster van de Franse School. Zij noemen dit weekje: ‘Vacances de la Toussaint’. Allerheiligen dus naar goed katholiek gebruik.

Isabel had nog zeven ongebruikte vakantiedagen. Daar heeft ze er nu vier van gebruikt voor onze korte vakantie naar (op) Zanzibar in Tanzania. Even d’r samen tussenuit. Zanzibar ligt bij wijze van spreken bij ons om het hoekje. Niet echt waar maar toch. Met het vliegtuig: Maputo – Pemba – Dar es Salaam – Zanzibar.

Zanzibar – Foto door Dmitry Limonov op Pexels.com

Vandaar dat het hier een weekje muisstil was, we zijn er even tussenuit geknepen. Ik was tussen 2007 en 2014 bijna jaarlijks een paar dagen op Zanzibar. Op werkbezoek bij de plaatselijke muziekacademie. DCMA – Dhow Countries Music Academy. Een partner in het Umoja-programma. Natuurlijk heb ik toen – in tussenuurtjes – ook enkele korte toeristische uitstapjes gemaakt op dit wereldberoemde eiland. Isabel was er nog nooit geweest, zelfs niet in Tanzania. Nochtans woonde ze vijf jaar in Pemba – hoofdstad van Capo Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique. Grenzend aan Tanzania.

Ik moet onze foto’s nog uitzoeken, downloaden en in het juiste mapje stoppen. Opnieuw heb ik het voornemen om er spoedig een fotoboek van te maken. En ik maak daarna nog een plogje over onze korte vakantie. Met andere woorden: wordt vervolgd.

Steden tellen (1)

Tags

Alfabet, Amsterdam, Barcelona, Cambridge, Dar es Salaam, Engeland, Familie, Nederland, Schaapjes, Slapen, Spanje, Steden, Tanzania, Vrienden

‘Schaapjes tellen’ … iedereen weet wat dat betekent. ‘Steden tellen’ daarentegen klinkt waarschijnlijk wat vreemd. Toch gebruik ik steden in plaats van schaapjes. Ja, ik lig veel te vaak wakker en met mijn drukke werkschema moet ik wel voldoende uurtjes maken in bed. Niet alleen horizontaal maar ook slapend. Ik las, alweer een hele tijd geleden, dat er een alternatief is voor de springende schaapjes over een hek. Gebruik het alfabet. Van A naar Z. En bedenk bij elke letter een stad (of plaats) waar je goede herinneringen aan hebt.

Ik heb het al verschillende keren uitgeprobeerd. Ik ben – denk ik – nog nooit verder gekomen dan Kopenhagen. Droom-tellen jullie even mee?

A van AMSTERDAM

Ik kom graag in de Nederlandse hoofdstad. Ik heb er nooit gewoond maar ik ben er wel heel vaak geweest. Ik heb er een half jaar lang een bijscholing gevolgd. Mijn dochter woonde er bijna twintig jaar. We hadden bijna vijftien jaar een opera-abonnement in de Amsterdamse Stopera. Ook heel veel andersoortige theatervoorstellingen zag ik in A’dam. Hetzelfde gaat op voor tentoonstellingen. Natuurlijk heb ik Amsterdam ook bezocht als toerist. Een paar keer een rondvaart gemaakt door de grachten met mijn Afrikaanse familie en andere gasten. Het Anne Frank huis bezocht ik samen met de cast van Het Middelburgs Theater. Er woont familie. Er wonen vrienden. Enzovoort, enzovoort. Dit denk ik er niet allemaal bij hoor als probeer in slaap te vallen.

Ook met een A … Addis Abeba, Atlanta, Antwerpen, Athene, Algeciras … maar dat zijn weer andere verhalen.

Amsterdam – foto: Pixabay

B van BARCELONA

Het was een hele tijd onze lievelingsstad in Europa. Ik was er voor het eerst als jong kind in 1964 op weg naar Torrox aan de Costa del Sol. Met Ine ben ik vier of vijf keer in Barcelona geweest. Een paar keer tijdens een zomervakantie en later ook als stedentrip. En met de mannen – mijn Vlaamse vrienden – zijn we natuurlijk ook al een keer afgezakt naar de Catalaanse hoofdstad.

Ook met een B … Brugge, Beijing, Bangkok, Belfast, Berlijn … maar dat zijn weer andere verhalen.

C van CAMBRIDGE

Nadat Catelijne haar gymnasium-diploma had gehaald besloot ze om verder te studeren in Cambridge. Ik vond dat een goed idee. Uiteraard omdat ik dan kon vertellen … “Mijn dochter studeert in Cambridge.” Dat klinkt chique, vind je niet? Samen met haar goede vriendin Ysabelle woonde ze eerst een tijdje op kamers bij een karikaturale Engelse hospita. Cambridge is een mooi, historische stadje. Ik kuierde er graag door de straatjes.

Ook met een C … Chartres, Caïro, Cannes … maar dat zijn weer andere verhalen.

D van DAR ES SALAAM

Al bij de vierde letter van dit in-slaap-val-rijtje ben ik in Afrika beland. De grootste stad van Tanzania. Het is niet de hoofdstad – dat is Dodoma. Ook met een D maar daar ben ik nooit geweest. Gedurende acht jaar kwam ik meerdere keren per jaar in Dar es Salaam. In het Arabisch betekent dat ‘Huis van de Vrede’. Ik heb gezeild in (vanuit) Dar es Salaam. Mijn portemonnee is er ooit gerold. Een pinautomaat slikte mijn credit card in. Van de vier steden die ik nu horizontaal liggend in bed heb bedacht is dit veruit de grootste stad. Met het Umoja-programma hebben we er vaak opgetreden. We hebben er festivals en conferenties georganiseerd. Ik heb er de files vaak vervloekt en nam er een paar keer de boot naar Zanzibar.

Ook met een D … Dubrovnik, Dublin, Den Bosch, Den Haag … maar dat zijn weer andere verhalen.

Laat ik het hier maar bijlaten voor jullie ook in slaap vallen. In een volgende aflevering tel ik verder, beginnend bij de E van …

Geschokt

Tags

Aljazeera, Cap Delgado, Club of Mozambique, Diksmuide, Djonasse, Frelimo, Gas, Grote Oorlog, IJzertoren, Islam, Jihadisten, Krant, Maputo, Mozambique, NOS, Nostalgie, Ongelijkheid, Onthoofding, Palma, Pers, Politiek, RTL-Nieuws, Tanzania, Terrorisme, Verenigde Naties, Verzet, Vrede

Dat ik nieuws over Mozambique wat meer volg dan het nieuws over bijvoorbeeld Costa Rica, Cambodja of Litouwen mag algemeen bekend zijn. Ik kijk af en toe naar het TVM – 8 uurjournaal en ik lees regelmatig ‘Club of Mozambique’ (engelstalige internet-krant). Ik heb al eerder verteld dat er in het uiterste noord-westen van het land regelmatig jihadistische terreuraanslagen worden gepleegd. Afschuwelijk. Verschrikkelijk. Het gaat van kwaad naar erger.

Muurschildering met Mozambikaanse vlag – Pixabay

Gisteren melden het NOS-journaal en RTL-Nieuws over nieuwe aanslagen en onthoofdingen in die regio. Ja, je leest er zo overheen maar ik schreef echt wel … onthoofdingen. Ik plaatste een paar links op mijn Facebook-pagina. Dat doe ik ook hier op mijn blog. Zie hieronder. Weet ik dan meer dan wat ik lees in de pers? Het antwoord is NEE. In feite lees ik er meer over op internet dan dat ik iets verneem via de plaatselijke pers. Wordt het onder de pet gehouden? Ik denk dat het antwoord is … ja en nee. Wat er precies gebeurd is, wordt hooguit in grote lijnen vermeld. Het regeringsleger en ingehuurde milities uit Rusland en Zuid-Afrika falen. Dat mag duidelijk zijn. Dus de overheid staat niet te springen om hier veel ruchtbaarheid aan te geven. En dan druk ik me heel voorzichtig uit.

De regio – grenzend aan Tanzania – is arm. Een enorme (jeugd)werkloosheid. Voor de kust is tien jaar geleden een enorme gasbel gevonden. Dan zou je denken dat er meer werkgelegenheid zal komen. Dat valt vies tegen. Ik lees dat het hooguit 6500 banen zal opleveren en dat het geld verdwijnt (zal verdwijnen) in de zakken van de (politieke) machthebbers in het zuiden (1) is geen rare veronderstelling. Grote sociale ontevredenheid, dat mag duidelijk zijn. Werkloze jongeren zijn gemakkelijk te ronselen voor verzet zeker als er geen enkel vooruitzicht is op een betere toekomst. Maar dat verzet tegen ongelijkheid uitmondt in religieus geïnspireerd terrorisme is hemeltergend afschuwelijk. Ik heb niet genoeg woorden om dit ten alle tijden te veroordelen.

Nederlandstalige links: Het NOS-bericht – Jihadisten onthoofden … Het RTL-Nieuws bericht – Islamisten richten bloedbad … MO-bericht – Wordt Mozambique … Of klik het woord Mozambique eens aan op de internetpagina van je eigen krant.

Engelstalige links – Club of Mozambique – Attackers behead 50 people (met oa reportages van Aljazeera) en Terrorists attack village De reactie van de VN – UN chief expresses ‘shock’

Is dit een ver van mijn bed item? Zoals je hieronder kunt lezen is dat letterlijk (in kilometers) ver van mijn bed. Natuurlijk is dit vreselijk nieuws. Naast de ingestorte toeristen-industrie (covid-19), de natuurrampen van vorig jaar is dit natuurlijk rampzalig voor het land van mijn vrouw (en veel vrienden en familie). Het dag-dagelijkse leven in Djonasse is er nog niet door beïnvloed. Maar hoe lang zal ik dat nog kunnen zeggen? Een vraag die ik mezelf stel op de dag dat het 102 jaar geleden is dat er een einde kwam aan de Grote Oorlog. ‘Nooit meer oorlog – Plus jamais de guerre – Nie wieder Krieg – No more war’ (2) Laat ik het er ook nog bijschrijven in het Portugees en het Swahili (de taal die in de getroffen regio wordt gesproken). Nunca guerra novamente – Kamwe vita tena.

(1) De hoofdstad Maputo ligt hemelsbreed ruim 2000 kilometer zuidelijker. Via de weg is de afstand tussen Palma en Maputo ongeveer 2.750 kilometer. Dat is min of meer te vergelijken met de afstand Utrecht – Athene (2.823 km) Leeuwarden – Faro (2.540 km) of Brussel – Sint-Petersburg (2.480 km).

(2) Op de IJzertoren in Diksmuide (herdenkingsmonument Grote Oorlog in de Westhoek) staat deze wens in vier talen.

Corona update (#6)

Tags

#BlackLivesMatters, Afrika, Alcohol, België, Boete, Claudia de Breij, Corona-virus, Corruptie, Covid-19, Discussie, Europa, Mozambique, Nederland, Openlucht, School, Sporten, Tanzania, Toerisme, Vliegtuigen, Winter, Zuid Afrika

Langzaamaan gaat Europa weer open. De maatregelen van de afgelopen maanden worden stap voor stap afgebouwd. Van ‘Blijf in uw kot’ naar bubbels met vier en nu bubbels met tien. Alle basisschoolleerlingen in Nederland mogen weer hele dagen naar school. De Europese toeristenindustrie moet gered worden. De #BlackLivesMatter-demonstraties trekken veel volk en de meeste mensen houden zich daar (gelukkig) aan de anderhalve-meter-regel.

Wel worden ondertussen de discussies over Corona / Covid-19 luidruchtiger en heftiger. Discussies over de regels, over het beleid, enzovoort. Woorden als ‘leugens’, ‘bedrog’, ‘samenzweringstheorieën’ en ‘laat je niets wijsmaken’ verschijnen steeds vaker op Facebook en Twitter. De standpunten en meningen verharden. Soms ís het ook moeilijk om maatregelen te begrijpen met als frappantste voorbeeld natuurlijk het verschil tussen het aantal mensen in theaters en vliegtuigen. (Mooie column van Claudia de Breij.) En doe daar gerust de discrepantie bij als het over de economische steun gaat voor cultuur (en zorg) en de luchtvaart. Hemeltergend … die verschillen.

In Zuid-Afrika gaat het plots heel snel (bergafwaarts). Het aantal geïnfecteerde patiënten met covid-19 stijgt daar onrustbarend. En dat terwijl ook in Zuid-Afrika er weer veel meer mag dan twee maanden geleden. Dat valt moeilijk met elkaar te rijmen. Mozambique is een buurland van grote broer Zuid-Afrika. Mijn Afrikaanse thuis is slechts 80 kilometer van de dichtstbijzijnde grens. Een grens die voor personen al meer dan twee maanden dicht is. Gisteren stond de teller in Mozambique op 433 positief geteste mensen. Twee mensen zijn overleden (óbito). Op het kaartje hieronder zie je de verspreiding.

Overzicht 8 juni 2020

Het is goed om erbij te vermelden dat de afstand van noord (Cabo Delgado) naar zuid (Maputo) ruim tweeduizend kilometer is. Waren het eerst mensen die in de olie- en gasindustrie in Cabo Delgado werken – vaak buitenlanders – dan zijn het nu Mozambikanen die ziek worden. Ik ken persoonlijk twee mensen die in maart in Londen waren en ziek terug zijn gekomen. De aantallen zijn nog klein maar toch wordt iedereen een tikkeltje nerveuzer. Of deze getallen op waarheid berusten weet ik niet. Een gezonde twijfel is op zijn plaats. Gebrek aan controles? Manipulatie van de sterftecijfers? Ik weet het niet. Het koude seizoen is begonnen. Winter is een te groot woord maar de dagen zijn korter en ’s nachts koelt het flink af tot 12c. Huizen (en hutten) hebben zelden verwarming dus een extra trui of een deken brengt uitkomst. Het internationale luchtruim is dicht. Geen inkomende en uitgaande vliegtuigen meer. Mijn zwager kan niet terug naar Lissabon en moet waarschijnlijk zijn stage in Sevilla afzeggen. Hopelijk mag hij wel zijn studiebeurs behouden. De Europese ambassades zijn gisteren begonnen met een inventarisatie – ‘Wie wilt spoedig naar Europa?’ Daar is het tenslotte zomer (en vakantie). Mogelijk wordt er bij voldoende belangstelling een uitgaande vlucht gecharterd … als tenminste de autoriteiten daar toestemming voor geven. Afwachten.

Er is ook een heel somber detail te vermelden. Uiteraard gaat dit over ‘geruchten’. De Mozambikaanse autoriteiten (zeg maar: de mensen (politici) die aan de ‘knoppen’ zitten), steken heel veel hulpgeld in eigen zakken. Zij vragen de wereld om hulp. De economie lijdt grote schade. Het land kan niet open in verband met gevaar op meer zieken. Dus … help ons, help ons en ondertussen … je kunt het zelf wel invullen. Corruptie is ziekte nummer één in Afrika. Dus meer dan waarschijnlijk zal de noodtoestand nog wel even verlengd worden. Leve de hulpgelden! Tot september? Tot het eind van het jaar? Niemand die het weet. De politie doet hier uiteraard – in het klein – aan mee. Idiote bekeuringen zoals: ‘Het is verboden om in openlucht te sporten’. Ook niet in de sportschool trouwens want die zijn al maanden dicht. Joggende mensen langs de kant van de weg worden opgepakt en gaan een nachtje de bak in. Betalen uiteraard – ruim 50 euro. ‘Alcohol drinken buitenshuis’ – hetzelfde verdict, dezelfde boete. En toch zie ik op straat nauwelijks verschil met de tijd voor de crisis. Ja, mensen dragen mondmaskers en de straathandel is verdwenen. Maar het is net zo druk als altijd.

Genoeg weer voor vandaag over Corona / Covid-19. Wees voorzichtig. Blijf gezond.

In de serie: CORONA-UPDATE

ps. Volgens de Tanzaniaanse autoriteiten zijn er geen Corona-zieken meer in Tanzania (buurland ten noorden van Mozambique) want daar kreeg de bevolking het advies van de president om te … bidden. En zo geschiede …

Thematisch ploggen (3)

Tags

Foto, Frankrijk, Hotel, Kenia, Portugal, Reizen, Slapen, Swaziland, Tanzania, Thailand, Thematisch ploggen

Ik schreef al eens eerder over het opschonen van mijn fotobestanden; dat het me opvalt dat ik onbewust thematisch fotografeer. En soms bewust. Postkantoren. Vuurtorens. Koffie. Standbeelden. Mijn bordje eten. Boeken. Toeristische must-do’s. Vandaag weer zo’n serietje. Slaapplekken. Het is altijd weer een bijzonder moment als je de eerste blik werpt op je nieuwe slaapplek – vaak maar voor één of een paar nachtjes. In een hotel, een Airbnb-kamer, een pension, bij vrienden, een B&B of een vakantiehuisje. En dan volgt de badkamer – is het water warm – en het uitproberen van het bed. Daarna het uitzicht. En dan moet je ook nog beleefd luisteren naar de uitleg over de televisie, de minibar, de airco en het internet. En dan aarzelt de piccolo of de gastvrouw net iets te lang bij de deur, wachtend op een fooi of een compliment.

En dan maak ik een foto. Lang niet altijd. En als ik het niet onmiddellijk doe na het binnenkomen, dan doe ik het niet meer. De kamer verandert al gauw in een klein slagveld. De rugzak of de koffer gaat open. Plastic zakken veranderen van plaats. Schoenen en slippers d’ruit. Wasgoed apart. Een hemd of een jurkje wordt uitgehangen. De toilettassen vinden een plek in de badkamer. Een nog half natte bikini en zwembroek worden uitgespoeld en opgehangen – liefst op het balkon. En soms maak ik een foto voor mijn ‘Room with a View’ serie.

Ayutthaya (Thailand)

Diana Beach (Kenia)

Evora (Portugal)

Kirby Lonsdale (Engeland)

Koh Chang (Thailand)

Mukumi (Tanzania)

Castelo de Vide (Portugal)

P&0 ferry (Hull – Hoek van Holland)

Sisaket (Thailand)

Mkhaya (Swaziland)

Torres Vedras (Portugal)

Vialas (Frankrijk)

Ik schrijf er geen aparte verhaaltjes bij. Maar mocht je toch heel graag iets willen weten over een van de foto’s, laat het me weten in een reactie. Vraag maar raak.

Meer Thematisch ploggen

Uit OneWorld.nl

Tags

Afrika, Kenia, One World, Tanzania

OneWorld.nl is de grootste Nederlandse website over mondiale verbondenheid en duurzaamheid. Het gratis tijdschrift OneWorld magazine verschijnt acht keer per jaar. OneWorld wordt uitgegeven door NCDO, de Nationale Commissie voor Internationale Samenwerking en Duurzame Ontwikkeling.

Zomaar drie (actuele) citaten over Afrika, gekopieerd van de website van One World.

Kenia – Nairobi. Het is tien uur s‘ochtends in Uhuru Park, Nairobi. Mensen kijken verrast om zich heen bij het zien van honderden vrouwen, en ook mannen, die met spandoeken en borden bij elkaar zijn gekomen om te protesteren tegen seksisme. Aanleiding is de manier waarop een Keniaanse vrouw vorige week werd behandeld door een groep mannen. De vrouw droeg volgens de mannen ‘ophitsende kleding’ en werd als straf publiekelijk uitgekleed. Onder de hashtag #MyDressMyChoice is een verhit debat over de kledingkeuze van vrouwen en alledaags seksisme ontstaan.

My dress is my choice

Een vraag aan auteur Martin Meredith

Het begin van de mijnbouw in Zuid-Afrika eind 19e eeuw doet denken aan de verhalen over China’s invloed in Afrika aan het begin van de 21e eeuw. Zijn hier parallellen te trekken?
“Zeker. Maar wel op de Chinese manier. China bouwt voetbalstadions in ruil voor olie. Ze profiteren van de ‘ontwikkelingshulpmoeheid’ van Europa. En Afrikaanse landen zijn het zat om de les gelezen te worden over goed bestuur. China maakt slim gebruik van de hebzucht van leiders in veel Afrikaanse staten. Over het algemeen denk ik dat de Chinese invloed in Afrika meer goed dan slecht is. Vooral nu in China ook meer aandacht komt voor milieu en voor arbeidsrelaties. De Chinese overheid en bedrijven bemoeien zich liever niet met binnenlandse politiek. Maar in mijn boek noem ik ook het voorbeeld van Sudan. Daar moest China zich wel in de politiek mengen. Er is duidelijk verandering.”

In Tanzania werkt 88% van de vrouwen.  In Nederland is dat 58%. Meer weten? Ga naar de data-atlas. Klik HIER

Kinderen van de maan

Tags

Albino, Foto, Maputo, Mozambique, Tanzania, Vrienden

Ik schrijf hier met grote regelmaat over Mozambique. Over mijn eigen leventje samen met Isabel in Maputo. Af en toe schrijf ik over het land, de stad of de buurt. Ik beschrijf zaken die me opvallen of bezig houden. Maar nooit eerder schreef ik over de vele albino-mensen die in Maputo wonen, werken en naar school gaan. Ik mag gerust zeggen dat zij horen tot het dagelijkse straatbeeld. Ik kijk er niet meer van op. Volgens mij wordt er in Mozambique – in het algemeen – normaal omgegaan met albino-mensen. Dat is niet overal zo in Afrika.

© Feije – Columbus-magazine

In een aantal Afrikaanse landen moeten albino’s vrezen voor hun leven, vooral in Tanzania. Ze worden gedood, omdat sommigen er van overtuigd zijn dat hun ledematen magische krachten bezitten. Albino´s maken geen pigment aan. Omdat albino’s geen pigment hebben, hebben ze heel lichtblond haar, hele lichtblauwe ogen die rood oplichten als er licht invalt en een hele lichte huid die nooit bruin wordt. Er zijn in Afrika meer albino’s (ongeveer 1 op de 4.000) dan mondiaal (1 op de 17.000). Het lot van de albino is in Afrika harder dan elders. De zon zorgt ervoor dat veel albino’s op zeer jeugdige leeftijd sterven aan huidkanker. Meer informatie kan je vinden bij de Stichting Afrikaanse Albino’s. Klik HIER. Ik ken deze stichting niet maar het valt me op dat ‘Mozambique’ niet in hun overzicht-lijstje voorkomt. Waarom weet ik niet.

Wat ik wel weet gaat over een zeer bijzondere foto-tentoonstelling die vorig jaar te zien was in downtown Maputo. Op de (buiten)muren van Fortaleza – een historisch fort in de binnenstad – hingen grote foto’s van ‘Filhos da lua‘ – kinderen van de maan.

© E. Capobianco

Portretten van albino’s. Dansend, etend, op school, in de armen van hun moeder. Zeer aangrijpend. Klik HIER als je iets meer wilt lezen – in het Engels – over deze tentoonstelling.

Room 202

Tags

Isabel, Reizen, Tanzania, Umoja

Na een lange busreis – ruim elf uur – zijn we vanuit Bagamoyo neergestreken in Arusha. Aan de voet van Mount Kilimanjaro. We verblijven twee dagen in ‘Naura Springs Hotel’ recht-tegenover het Ruanda Internationaal Strafhof. Ik heb een mooie kamer en een luxe badkamer.

Naura Springs Hotel

Dat lijkt allemaal mooi zo op het eerste zicht maar hoe mooier een hotelkamer is hoe meer ik mijn liefje mis. Ik ben nu twee weken onderweg en het werk nam me volledig in beslag in Bagamoyo. Dus had ik weinig tijd om Isabel te missen. Maar nu … een mooie dagtocht door Tanzania en aankomen in een mooi hotel. Zucht. Wat mis ik haar. Wat moet ik met een jacuzzi – in mijn eentje? Ja, ik hoor jullie denken … gewoon gebruiken en genieten van de kortstondige luxe. Ja, dat ga ik vanavond ook doen. En ik ga proberen te skypen met Isabel. Het blijft jammer dat ze zoveel van de voorstellingen die ik maak niet kan zien. Gelukkig zijn we wel samen als het grote Umoja festival in Maputo wordt georganiseerd op 1, 2 en 3 november.

Ik bezocht gisteravond de plaats waar we vanavond onze voorstelling spelen. Dat wordt nog knap lastig. Een podium dat geschikt is voor concerten maar minder geschikt voor dans en circus. Het wordt sowieso woekeren met de beperkte plaats op het podium. De dansers zullen ruimtelijk flink moeten inbinden.