Thematisch ploggen (3)

Tags

Foto, Frankrijk, Hotel, Kenia, Portugal, Reizen, Slapen, Swaziland, Tanzania, Thailand, Thematisch ploggen

Ik schreef al eens eerder over het opschonen van mijn fotobestanden; dat het me opvalt dat ik onbewust thematisch fotografeer. En soms bewust. Postkantoren. Vuurtorens. Koffie. Standbeelden. Mijn bordje eten. Boeken. Toeristische must-do’s. Vandaag weer zo’n serietje. Slaapplekken. Het is altijd weer een bijzonder moment als je de eerste blik werpt op je nieuwe slaapplek – vaak maar voor één of een paar nachtjes. In een hotel, een Airbnb-kamer, een pension, bij vrienden, een B&B of een vakantiehuisje. En dan volgt de badkamer – is het water warm – en het uitproberen van het bed. Daarna het uitzicht. En dan moet je ook nog beleefd luisteren naar de uitleg over de televisie, de minibar, de airco en het internet. En dan aarzelt de piccolo of de gastvrouw net iets te lang bij de deur, wachtend op een fooi of een compliment.

En dan maak ik een foto. Lang niet altijd. En als ik het niet onmiddellijk doe na het binnenkomen, dan doe ik het niet meer. De kamer verandert al gauw in een klein slagveld. De rugzak of de koffer gaat open. Plastic zakken veranderen van plaats. Schoenen en slippers d’ruit. Wasgoed apart. Een hemd of een jurkje wordt uitgehangen. De toilettassen vinden een plek in de badkamer. Een nog half natte bikini en zwembroek worden uitgespoeld en opgehangen – liefst op het balkon. En soms maak ik een foto voor mijn ‘Room with a View’ serie.

Ayutthaya (Thailand)

Diana Beach (Kenia)

Evora (Portugal)

Kirby Lonsdale (Engeland)

Koh Chang (Thailand)

Mukumi (Tanzania)

Castelo de Vide (Portugal)

P&0 ferry (Hull – Hoek van Holland)

Sisaket (Thailand)

Mkhaya (Swaziland)

Torres Vedras (Portugal)

Vialas (Frankrijk)

Ik schrijf er geen aparte verhaaltjes bij. Maar mocht je toch heel graag iets willen weten over een van de foto’s, laat het me weten in een reactie. Vraag maar raak.

Meer Thematisch ploggen

Uit OneWorld.nl

Tags

Afrika, Kenia, One World, Tanzania

OneWorld.nl is de grootste Nederlandse website over mondiale verbondenheid en duurzaamheid. Het gratis tijdschrift OneWorld magazine verschijnt acht keer per jaar. OneWorld wordt uitgegeven door NCDO, de Nationale Commissie voor Internationale Samenwerking en Duurzame Ontwikkeling.

Zomaar drie (actuele) citaten over Afrika, gekopieerd van de website van One World.

Kenia – Nairobi. Het is tien uur s‘ochtends in Uhuru Park, Nairobi. Mensen kijken verrast om zich heen bij het zien van honderden vrouwen, en ook mannen, die met spandoeken en borden bij elkaar zijn gekomen om te protesteren tegen seksisme. Aanleiding is de manier waarop een Keniaanse vrouw vorige week werd behandeld door een groep mannen. De vrouw droeg volgens de mannen ‘ophitsende kleding’ en werd als straf publiekelijk uitgekleed. Onder de hashtag #MyDressMyChoice is een verhit debat over de kledingkeuze van vrouwen en alledaags seksisme ontstaan.

My dress is my choice

Een vraag aan auteur Martin Meredith

Het begin van de mijnbouw in Zuid-Afrika eind 19e eeuw doet denken aan de verhalen over China’s invloed in Afrika aan het begin van de 21e eeuw. Zijn hier parallellen te trekken?
“Zeker. Maar wel op de Chinese manier. China bouwt voetbalstadions in ruil voor olie. Ze profiteren van de ‘ontwikkelingshulpmoeheid’ van Europa. En Afrikaanse landen zijn het zat om de les gelezen te worden over goed bestuur. China maakt slim gebruik van de hebzucht van leiders in veel Afrikaanse staten. Over het algemeen denk ik dat de Chinese invloed in Afrika meer goed dan slecht is. Vooral nu in China ook meer aandacht komt voor milieu en voor arbeidsrelaties. De Chinese overheid en bedrijven bemoeien zich liever niet met binnenlandse politiek. Maar in mijn boek noem ik ook het voorbeeld van Sudan. Daar moest China zich wel in de politiek mengen. Er is duidelijk verandering.”

In Tanzania werkt 88% van de vrouwen.  In Nederland is dat 58%. Meer weten? Ga naar de data-atlas. Klik HIER

Kinderen van de maan

Tags

Albino, Foto, Maputo, Mozambique, Tanzania, Vrienden

Ik schrijf hier met grote regelmaat over Mozambique. Over mijn eigen leventje samen met Isabel in Maputo. Af en toe schrijf ik over het land, de stad of de buurt. Ik beschrijf zaken die me opvallen of bezig houden. Maar nooit eerder schreef ik over de vele albino-mensen die in Maputo wonen, werken en naar school gaan. Ik mag gerust zeggen dat zij horen tot het dagelijkse straatbeeld. Ik kijk er niet meer van op. Volgens mij wordt er in Mozambique – in het algemeen – normaal omgegaan met albino-mensen. Dat is niet overal zo in Afrika.

© Feije – Columbus-magazine

In een aantal Afrikaanse landen moeten albino’s vrezen voor hun leven, vooral in Tanzania. Ze worden gedood, omdat sommigen er van overtuigd zijn dat hun ledematen magische krachten bezitten. Albino´s maken geen pigment aan. Omdat albino’s geen pigment hebben, hebben ze heel lichtblond haar, hele lichtblauwe ogen die rood oplichten als er licht invalt en een hele lichte huid die nooit bruin wordt. Er zijn in Afrika meer albino’s (ongeveer 1 op de 4.000) dan mondiaal (1 op de 17.000). Het lot van de albino is in Afrika harder dan elders. De zon zorgt ervoor dat veel albino’s op zeer jeugdige leeftijd sterven aan huidkanker. Meer informatie kan je vinden bij de Stichting Afrikaanse Albino’s. Klik HIER. Ik ken deze stichting niet maar het valt me op dat ‘Mozambique’ niet in hun overzicht-lijstje voorkomt. Waarom weet ik niet.

Wat ik wel weet gaat over een zeer bijzondere foto-tentoonstelling die vorig jaar te zien was in downtown Maputo. Op de (buiten)muren van Fortaleza – een historisch fort in de binnenstad – hingen grote foto’s van ‘Filhos da lua‘ – kinderen van de maan.

© E. Capobianco

Portretten van albino’s. Dansend, etend, op school, in de armen van hun moeder. Zeer aangrijpend. Klik HIER als je iets meer wilt lezen – in het Engels – over deze tentoonstelling.

Room 202

Tags

Isabel, Reizen, Tanzania, Umoja

Na een lange busreis – ruim elf uur – zijn we vanuit Bagamoyo neergestreken in Arusha. Aan de voet van Mount Kilimanjaro. We verblijven twee dagen in ‘Naura Springs Hotel’ recht-tegenover het Ruanda Internationaal Strafhof. Ik heb een mooie kamer en een luxe badkamer.

Naura Springs Hotel

Dat lijkt allemaal mooi zo op het eerste zicht maar hoe mooier een hotelkamer is hoe meer ik mijn liefje mis. Ik ben nu twee weken onderweg en het werk nam me volledig in beslag in Bagamoyo. Dus had ik weinig tijd om Isabel te missen. Maar nu … een mooie dagtocht door Tanzania en aankomen in een mooi hotel. Zucht. Wat mis ik haar. Wat moet ik met een jacuzzi – in mijn eentje? Ja, ik hoor jullie denken … gewoon gebruiken en genieten van de kortstondige luxe. Ja, dat ga ik vanavond ook doen. En ik ga proberen te skypen met Isabel. Het blijft jammer dat ze zoveel van de voorstellingen die ik maak niet kan zien. Gelukkig zijn we wel samen als het grote Umoja festival in Maputo wordt georganiseerd op 1, 2 en 3 november.

Ik bezocht gisteravond de plaats waar we vanavond onze voorstelling spelen. Dat wordt nog knap lastig. Een podium dat geschikt is voor concerten maar minder geschikt voor dans en circus. Het wordt sowieso woekeren met de beperkte plaats op het podium. De dansers zullen ruimtelijk flink moeten inbinden.

We zijn er klaar voor

Tags

Circus, Dans, Muziek, Tanzania, Umoja

Even een rustig moment en – wonder boven wonder – ook een redelijke internet-verbinding. Dat was geen vanzelfsprekendheid de laatste week. Gisteravond hadden we de generale repetitie van onze nieuwe UMOJA CFC show. Vanavond première in een overvol TaSaBu-theater in Bagamoyo, Tanzania.

Umoja CFC

We hebben de afgelopen week heel hard gewerkt. Tot donderdagochtend had ik mijn twijfels of het goed zou komen. Nu, 24 uur later ben ik tevreden over de laatste doorloop. Vandaag moeten we nog wat puntjes op de i zetten en dan gaan we ervoor. Vijf voorstellingen in drie landen – ‘Umoja Safari’. Vanavond in Bagamoyo. Zondagavond in Arusha aan de voet van de Kilimanjaro. Aanstaande dinsdag in Nairobi, Kenya. En we eindigen volgende week met twee shows in Kampala, Oeganda.

Room with a view (8)

Tags

Kenia, Tanzania, Umoja

Opnieuw een foto vanuit mijn hotelkamer. Dit keer in Bagamoyo, Tanzania. Ik ben hier met het Oost Afrika programma van Umoja CFC. Ook vorig jaar verbleef ik twee weken in hetzelfde Stella Maris Hotel. Vanuit mijn kamer kijk ik uit over een baai in de Indische Oceaan. In de verte zie ik Zanzibar. Beneden voor de ingang van het hotel zie ik een aantal vlaggen. Zie foto.

Vlaggen in Bagamoyo

De blauw-wiite vlaggen zijn van het hotel. Verder zie je van links naar rechts de vlaggen van Noorwegen, Kenia, Oeganda, Ethiopia en Tanzania. Dat zijn de vijf landen waarmee we samenwerken in ons programma. Wij zijn met ruim tachtig jonge mensen aan het werk. Overal om me heen klinkt muziek en gezang. Er wordt overal druk gerepeteerd. Muzikanten, dansers, zangers, jongleurs en acrobaten.

Is het je opgevallen dat de vlag van Kenia halfstok hangt? Dat heeft alles te maken met de drie dagen van nationale rouw naar aanleiding van de verschrikkelijke gebeurtenis in Westland, Nairobi. Het houdt ons erg bezig. De Kenianen proberen er achter te komen of ze bij deze gruweldaden vrienden of familie hebben verloren. Ik ken Westland behoorlijk goed. Een paar weken geleden verbleef ik er nog onverwacht een paar dagen omdat het internationale vliegveld was gesloten. Ik ga er jaarlijks met Per uit eten. Het beste Indische restaurant dat ik ken. We organiseerden er eerder vergaderingen en een welkomst-diner. En nu is dat winkelcentrum wereldnieuws.

Volgende week reizen we met onze nieuwe Umoja-show naar Nairobi. We staan nu dagelijks in contact met de lokale autoriteiten en de Noorse ambassade. Het is een vreemde gewaarwording. Net zo vreemd om voortdurend beelden te zien van de burgeroorlog in Syrië. Een land dat ik in het vroege voorjaar 2004 bezocht en erg mooi vond. Wat is dit geweld toch een verschrikkelijk iets. Zo zinloos … zo vernietigend.

Formaliteiten

Tags

Kenia, Reizen, Tanzania, Umoja

Ergens in Afrika moet een geweldig groot pakhuis staan met al die documenten (formulieren) die ik steeds maar weer opnieuw moet invullen.

Grens documenten

Gemiddeld moet ik drie formulieren invullen op het vliegveld. En dan nog eentje in het hotel of B&B waar ik verblijf. Een toegangskaart, een visumaanvraag en een registratie. Steeds vaker wordt er een foto van me gemaakt en worden mijn vingerafdrukken (digitaal) opgeslagen. Wat zouden ze toch met al die papiertjes en gegevens doen? Het is natuurlijk een belangrijke vorm van inkomsten voor een land. De visa-kosten zijn gemiddeld rond de 50 USD. Mozambique is het duurst, bijna 80 dollar. Kenia 20 USD voor een 2 daags visum. Ethiopië kost ook 20 USD. Tanzania en Oeganda 50 USD. Zimbabwe 30 USD en voor Zuid Afrika hoef ik niets te betalen. Even ter vergelijking: een Schengen visum kost 60 euro en er moeten zeven documenten voor worden ingevuld.

 

Mijn mobiel kantoor

Tags

Tanzania, Umoja

Het is niet meer voor te stellen dat we zonder telefoon onze zaken regelen en contacten onderhouden. En al helemaal niet als je – zoals ik – voortdurend onderweg bent. In mijn bagage sleep ik een mobiel kantoor mee. Een laptop (met snoeren), een printer (met snoeren), inktpatronen voor de printer, 500 vel A4 print-papier, mijn gsm met mijn Nederlandse nummer en simkaart (en oplader), een tweede mobiele telefoon (met oplader) en een mapje met 6 verschillende sim-kaartjes, een nietjes-apparaat, een perforator, paperclips, buddy’s, plakband, pennen en potloden, een usb card reader, drie usb sticks, twee externe harde schijven (één met de back up van mijn computer en één met films en foto’s). In een plastic tas zit een snoertje om mijn Mac Book Pro te verbinden met mijn telefoon en een ander kabeltje om verbinding te maken met een beamer. In een doosje bewaar ik internet-modems voor Tanzania en Mozambique. Om de lijst min of meer compleet te maken, vermeld ik nog een verlengsnoer, een stekkerdoos en drie verschillende verloopstukken (adapters) voor elektriciteit. In de categorie ‘vermaak’ heb ik mijn iPod Touch bij (met koptelefoon en snoertjes), mijn e-reader (met snoertje) en mijn fototoestel – met batterij-oplader.

Samenvattend – de helft van mijn bagage bestaat uit noodzakelijke werk-materialen. Het zal wel duidelijk zijn dat ik regelmatig elektriciteit nodig heb om een deel van deze apparaten op te laden. En ik ben niet de enige die op vliegvelden op zoek is naar een stopcontact. Meestal om mijn telefoon op te laden. In Dar es Salaam hebben ze daar wat op gevonden wat ik tot nu toe nergens anders zag. Een oplaadpunt met snoertjes van de meest gangbare telefoons.

telefoon-oplader

Vanochtend is – in alle hectiek van vertrekkende mensen – mijn telefoon gevallen. Mijn gsm is niet kapot maar het beeldscherm is voor tweederde onbruikbaar / onleesbaar. Dat betekent dat ik dat toestel niet meer kan gebruiken. Ik ga gauw op zoek naar een tijdelijk vervangtoestel. Onhandig op dit moment. Ik kan dus twee dagen geen smsjes sturen of lezen. Dinsdag – als ik weer in Maputo ben – ben ik weer gewoon bereikbaar.

Kwaaltjes

Tags

Dans, Tanzania, Umoja

Ik baal want ik word geplaagd door kleine ongemakken. Kwaaltjes. Het begon een kleine week geleden. Ik stond ’s morgens op met een lichte pijn in mijn rechter bovenarm en schouder. Het stelt niet veel voor. In de loop van woensdag wordt de pijn wat heftiger. ’s Nachts kan ik de slaap niet vatten. Ik kan niet op mijn vertrouwde zij liggen zonder last te hebben van mijn schouder. Ik denk aan een ‘ontsteking‘ of zoiets. Ik rij mee met Hanne naar het vliegveld en vraag Miraji om even langs het ‘Agha Khan Ziekenhuis’ te rijden in Dar es Salaam. Ik word vriendelijk geholpen door de arts met nachtdienst – dokter Amy. Ik leg mijn klacht uit en ik voeg eraan toe dat ik ’s morgens enthousiast meedoe met fysieke warming-up spelletjes – samen met dansers en acrobaten. “What is your age sir?” Ze kan een glimlach nauwelijks onderdrukken. “Fifty six. It’s your age sir.” Voor de zekerheid maakt ze röntgenfoto’s van mijn schouder. Er is niets verkeerds op te zien. Ze denkt aan ‘beschadigd ligament’ – als ik haar goed begrijp. Ik krijg een spuit in mijn bil tegen de pijn. Een zalf en pijnstillers voor de volgende dagen. Ik moet mijn arm en schouder rust gunnen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Ik kruip nog even terug in bed. De volgende dag is het opmerkelijk beter. Maar nog niet voorbij. Ik probeer wat rustiger aan te doen. Mijn dagelijkse wandelingen schieten erbij in. Ik herinner me nu de oefening die ik waarschijnlijk beter niet had kunnen meedoen. ‘Rondrennen – en dan bij 1: spring je omhoog, bij 2: val je op de grond, bij 3: raak je zo snel mogelijk de muur aan, bij 4: omhels je iemand.’ Ik heb me minstens twintig op de grond laten vallen die ochtend en even zoveel keren iemand omhelst. “What is your age sir?”

En sinds vanmiddag speelt mijn knie op. Niet echt pijnlijk maar wel onaangenaam. Irritant. Hebben de bloedverdunners en de pilletjes die ik moet nemen voor mijn bloeddruk deze bijwerking? Heb ik minder weerstand omdat ik minder eet? Of omdat ik te weinig gevarieerd eet? Ik ben nu ruim twee weken in dit hotel. Het aanbod is tamelijk eentonig. Papaja en watermeloen bij het ontbijt. Ik heb al twee weken geen zuivelproducten meer gegeten. Geen melk, geen kaas, geen yoghurt of kwark omdat het er gewoon niet is. Niet in het hotel, niet in de plaatselijke winkels. Het wordt tijd voor een nieuwe omgeving. Woensdag vliegen we naar Oeganda. Ik smeer de zalf voor mijn schouder nu ook op mijn knie.

Zondag rustdag

Tags

Boeken, Goes, Muziek, Tanzania, Umoja, Weblog

Vandaag een halve soort rustdag. Dat hoort ook zo – volgens de christelijke traditie – op zondag. Gisteravond speelden we in Bagamoyo de laatste voorstelling van onze nieuwste Umoja-show. Een daverend succes, evenals de voorstelling in Dar es Salaam op het ‘Visa 2 Dance Festival’ op vrijdag. Vanochtend hebben we afscheid genomen van ongeveer de helft van de groep. Met de rest gaan we nog een weekje door. We maken in een paar dagen een nieuwe – deels aangepaste – show. We spelen volgende week vrijdag en zaterdag driemaal in Kampala, Oeganda met ongeveer veertig jonge dansers, acrobaten, jongleurs en muzikanten. Morgenochtend gaan we er weer vol tegenaan.

Ik heb vandaag wat rondgehangen, een beetje gelezen, af en toe een praatje gemaakt, de vertrekkers uitgewuifd, spontaan vanmiddag in slaap gevallen tijdens het lezen. En ik werd steeds maar opnieuw gevraagd om te poseren voor (afscheid)-foto’s.

Met Neema (Tanzania), Tensay en Wendyfraw (Ethiopia) en de drie kinderen van Matona (Zanzibar)

In een la in mijn kast heb ik bij toeval een kabeltje gevonden waarmee ik mijn laptop met internet kan verbinden. Dat is prettig na vele blog-loze dagen. Ik beantwoord mailtjes. Ik plaats foto’s op mijn facebook-pagina. Ik doe wat voorbereidend werk voor het Umoja-kamp in november in Maputo. Ik buig me over enkele liedjesteksten voor het zomerspektakel in Goes. Ik volg via internet een paar voetbalwedstrijden. Ik lees over de perikelen bij Groen Links. Ik luister naar de muziek van Moeland die je gratis kunt downloaden. Klik HIER en vul 0 euro in. Ik kruip er op tijd in vanavond. Ik moet nog iets meer dan vijftig bladzijden lezen in mijn boek – Lee Child – ‘Achtervolging‘. Ik ben benieuwd of ik dat red. Wat lezen jullie op dit moment?