Nieuwe oogst (8)

Tags

Chagrijn, Isabel, Kerstmis, Kus, Nederlandse les, Plastic, Scheveningen, Terschelling, Vervuiling, Vis, Vluchtelingen

Ik moet een interne strijd leveren om niet te chagrijnig te worden / blijven. En dat al op de derde dag van het jaar. ’t Is natuurlijk ook maar een gewone donderdag. Isabel is aan het werk. Onze empregado zou vandaag weer aan het werk gaan. Je begrijpt het al. Ik gebruik de werkwoordsvorm ‘zou’. Het is bijna vier uur en hij is er nog steeds niet. Voor de tweede opeenvolgende dag is hij niet op komen dagen. Het moet wel een geweldige oud-en-nieuw-kater zijn die hij moet uitzieken. Sic. Is dat het begin van het einde voor Sr. Bennie?

En hij is niet de enige die niet komt opdagen. Ik geef twee leerlingen Nederlandse les. En je raadt het al. Eentje gaf vorige week al aan even een pauze te willen nemen. En de ander smste me vanochtend om 8 uur dat ze niet kan komen. Ik had alles al klaar gelegd. Extra oefeningen gemaakt. Een eenvoudige tekst geschreven … grrr. En ook de zwembad-schoonmaker is nog niet verschenen. Ik typ dus veel te vaak GRRR de laatste tijd. Daar moet verandering in komen.

Daarom maar een nieuwe aflevering van ‘Nieuwe oogst’. Plaatjes die ik van het internet heb geplukt. Soms van Twitter, Facebook of een nieuwssite. Gewoon kleine grapjes of nadenkertjes. Laat ik maar met iets vrolijks / moois beginnen.

Weg met het grijze chagrijn

De vrolijkste kerstboom die ik afgelopen periode ben tegengekomen is wel deze …

Mijn favoriete kerstboom

Ik lees nog steeds Vlaamse en Nederlandse kranten en tijdschriften. Weliswaar via internet. En naast de puinhoop in Scheveningen en de ontelbare leugens en verdraaide waarheden van The Donald lees ik ook over de containers die bij Borkum overboord zijn geslagen. Terschelling en andere waddeneilanden (kust) worden overspoeld met plastic en piepschuim. Drie containers met gevaarlijke stoffen zijn nog zoek.

Dier en mens

En ook onderstaande cartoon snijdt hetzelfde thema aan. Erg grappig (als het niet zo triest was).

Vertaling is vast niet nodig.

De actie “We gaan ze halen” mag dan wel mislukt zijn. Iets te naïeve voorbereiding. Maar dat er nog steeds zoveel mensen op de vlucht zijn of eindeloos wachten in erbarmelijke (Griekse en andere) kampen is beschamend als je bedenkt hoeveel miljoenen er weer in de lucht zijn geknald afgelopen maandag …

Dit behoeft geen onderschrift

Laat ik maar iets vrolijker eindigen. Dat was tenslotte de opzet van dit stukje.

Gewoon … een mooie gedachte

Niet helemaal waar natuurlijk. Maar wel een prikkelende zin.

Een dooddoener

… maar wel eentje die je zo vaak moet herhalen.

Zometeen spring ik nog even in de auto. Bij gebrek aan ‘trein’. Sorry. De eerste boodschappen van het jaar doen. Wat eten we vandaag?

Wat eet ik vandaag?

Na de kip, konijn en lam van de afgelopen dag kies ik vandaag opnieuw voor een vis-maaltijd. Ik woon tenslotte dichtbij zee. Dat vindt mijn meisje vanavond vast een prima keuze.

Dit plaatje bewaarde ik al lang op mijn bureaublad.

En na het eten beginnen we aan een nieuwe serie. Dat betekent wel … kiezen. En dat is niet altijd vanzelfsprekend … zeker niet gemakkelijk. Maar als we rond half tien – of ietsjes later – het licht uitknippen dan eindigen we onze dag met …

Welterusten

Het valt me nu pas op hoeveel ‘Engels’ ik gebruik – via de plaatjes – in dit logje. Tja … ’t Is mijn dagelijkse taal geworden. Daarom blijf ik bloggen … in het Nederlands. Met zo nu en dan een Vlaamse zinconstructie.

In de serie: NIEUWE OOGST

Advertenties

25 jaar

Tags

1958, 1993, Bart, België, Boechout, Familie, Jeugd, Klussen, Legerdienst, Overlijden, Poppenkast, Terschelling, Vissen, Vrienden, Wielrennen

9 oktober 1993. We slapen op een matras in mijn werkkamer. We hebben tijdelijk onze eigen slaapkamer ter beschikking gesteld aan een klasgenote van Catelijne. Zij heeft het even te moeilijk thuis. In samenspraak met Ome Leo – mentor en vertrouwenspersoon van het Gymnasium waar de dames naar school gaan – hebben we voor deze oplossing gekozen.

Waarom schrijf ik dit stukje hierboven? Omdat ik het me zo goed herinner want op diezelfde ochtend belt mijn vader. We zijn al wel wakker maar liggen nog in bed … matras dus. Het is nog vroeg en mijn vader is geen ‘beller’. Het trieste nieuws. Mijn broer is overleden. Niet helemaal onverwacht. 34 jaar is hij geworden. Hij was behoorlijk ziek. Kolere kl#te K. (Hotchkin of Non-Hotchkin) (*) En toch komt zo’n nieuws aan als een donderslag bij heldere hemel … nou ja … bewolkte hemel.  Zijn hart kon het niet meer bolwerken. Je zult begrijpen dat de dagen erna heel anders werden ingevuld dan we dachten. We helpen mijn schoonzusje zoveel we kunnen.

Ik schreef vorige week twee keer over vissen op Terschelling. En daar memoreerde ik al dat ik niet de visser van de familie was maar wel mijn broer. Ik was toen nog niet bezig dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat hij is overleden. Misschien wel in het onderbewuste.

Koen heeft een broertje (23-11-1958)

Onze eerste foto samen. Een maand eerder blies ik twee kaarsjes uit. In de tien dagen dat mijn moeder met onze Bart in ’t ‘moederhuis‘ lag, verhuisden wij van de Frans Segersstraat naar de Welvaartstraat. Daar staat het huis van onze jeugd. Huize Tijl. Ik ben – op een korte tussentijd na – daar blijven wonen tot de zomer van 1979.

Onze Bart. Twee jaar jonger. Dat is tijdens je kinderjaren heel veel. Nou ja … op school dan toch. Thuis is dat anders. Wij deden heel veel samen. Ik moet wel bekennen dat ik bijna altijd de ‘baas’ was. We speelden Batman. Ik uiteraard de held en Bart was Robin. We bouwden kampen (hutten). Ik was de projectleider, mijn broer de uitvoerder. We richtten geheime genootschappen op. BaLuDiKo. Ik was de president, mijn broer de secretaris. De buurjongens waren ‘leden’. Ik vond bij de verhuizing onlangs ons logboek. In het reglement stond onder andere … “Koen is de baas. Als hij er niet is, is Bart de baas.” En nog veel meer uiteraard. Het document is door ons vieren ondertekend met een duimafdruk van bloed. Ik herinner me de ceremonie met naald en kaarsen op onze zolder.

Uiteraard bleef de rolverdeling niet zo. Toch was er altijd een verschil. Ik was eerder wat serieuzer en onze Bart de (onbezonnen) doener. Als vijfjarige knipte hij zijn eigen haar … coupe: diepe happen in het acajou-kleurige haar. Hij was handiger. Tekende graag en goed. We hebben ontzettend veel toneelstukjes en poppenkast-verhalen verzonnen. We typten de scenario’s op de oude typemachine van mijn moeder. Mijn broer maakte de decors. We richtten onze kelder in als Poppentheater KOBA. We vroegen 1 frank entree. We zijn er nooit rijk van geworden maar hadden een onbezorgde jeugd. We speelden met de coureurekes, deden de wielrenners na in onze buurt. We bouwden berglandschappen en speelden uren op de zolder met onze Märklin-treinen. We verzonnen gezelschapspelletjes. Lange zomervakanties – kampeervakanties – eerst in Koksijde, een jaar in Spanje, twee jaar op Texel en vanaf 1967 op Terschelling.

Later gingen we studeren. Ik in Antwerpen en Bart in Hoboken. We deden allebei een lerarenopleiding. Ik Nederlands/Geschiedenis en Bart werd technisch leraar Elektriciteit. Hij besteedde uren aan lesvoorbereidingen met prachtige maquettes. Later stapte hij over naar het bedrijfsleven. In huis moest hij zaken herstellen. Een loshangend deurtje van een kast, een rolluik. Kapotte lampen. Ik deed alsof ik twee linkerhanden had. Ik ‘profiteerde’ van zijn vakmanschap.

We waren allebei zeer actief in ‘De Kring – jeugdvereniging in Boechout. Hij was de gangmaker van jeugdatelier ‘Kakeldoe’ in Vremde. Speelde ‘Koning Tituto’ en werd ‘gehypnotiseerd’  in een van de eerste shows in het chiromeisjes-lokaal. Hij speelde de man in de ‘Ghenouchelicke clute van nu noch’. Ik regisseerde met Suus – de moeder van Bart Peeters – als theatercoach.

Ik werd afgekeurd voor legerdienst – dat ik ondertussen in Friesland woonde heeft zeker meegeholpen. Mijn broer vervulde zijn diensttijd in Duitsland en werd daar de animator / gangmaker van zijn legereenheid. Ik bezocht hem daar één keer samen met zijn verloofde. Later zijn vrouw. Ik was onder de indruk van zijn organisatie-talent. Zijn kameraden droegen hem op handen. Jarenlang heeft hij zich ingespannen voor de plaatselijke volleybalvereniging. Het clubblad, wedstrijdformulieren … ik hoorde het af en toe want ik was ondertussen ‘ver van huis’. Ik woonde in Friesland en had mijn eigen leven en gezin. Hij kocht het huis van onze grootouders en begon aan een heel grote verbouwing.

Hij was – zeker als kind – meer bij de hand dan ik. Ik herinner me Sinterklaas. In Vlaanderen wordt Sinterklaas gevierd met cadeautjes zolang er nog een kind in huis is dat gelooft. Onze Oma verraadde mij dat de facteur Sinterklaas is. Ik was een goedgelovige en erg ontgoocheld. Zowat hetzelfde jaar vertrouwde onze Bart mij toe dat hij wist dat Sinterklaas niet echt was. Maar hij zei dat hij er nog twee jaar in zou blijven geloven anders waren er geen cadeautjes meer – zeker omdat hij eind november jarig was. En hij heeft dat volgehouden.

Nog zo’n voorbeeld. Hij zei altijd ‘kelat’ in plaats van ‘chocolat’. Mijn vader – leraar Nederlands – was dat zo beu dat hij boos werd en mijn broer dwong om ‘chocolat’ te zeggen. Waarop Bart (4 of 5 jaar oud) met zijn mond vol zei: “Ik weet dat ik chocolat moet zeggen maar ik zeg … kelat.” Einde discussie.

Dit stukje is een beetje van de hak op de tak. Herinneringen komen boven. De fotoboeken staan thuis in de kast in Nederland. Hier in Mozambique moet ik het doen met flarden jeugdherinneringen. Onze jongere zus heeft heel andere herinneringen aan onze Bart en dat komt natuurlijk door het grote verschil in leeftijd. Respectievelijk twaalf en veertien jaar.

‘Typisch  Bart’ herken ik vooral in mijn eigen zoon. Jules lijkt fysiek op hem en ook veel van zijn interesses zijn hetzelfde. En hun grenzeloze inzet voor iets waar ze zich toe engageren. Volleybal / Brandweer.

Wat had ik hem graag Mozambique laten zien. En ons huis en tuin. En … zo gaat het in het leven. Niet eerlijk maar Ine zou zeggen … ‘karma’ … en daar laat ik het maar bij. Karma.

(*) Ik heb best een goed geheugen maar de medische en ziekenhuis details van zowel Bart als van Ine heb ik min of meer uitgewist. Controle Alt Delete.

Vissen op Terschelling (2)

Tags

Aike van Piet, Boschplaat, Botje trappen, Cor Bruijn, De eerste slenk, Familie, Harders, Piet Hek, Sil de Strandjutter, Sportvissen, Terschelling, Vissen, Werphengel, Wierschuur

Ik kreeg best veel reacties op mijn eerste stukje over ‘Vissen op Terschelling (1)’. Dank daarvoor. Nogal wat van die reacties verschenen op de Facebook-pagina van Terschelling-fans. Zo schreef iemand dat zo’n lange lijn met haken een ‘botwant’ wordt genoemd. Ook wel ‘Hoekwant’. Ik was dat woord vergeten. En er waren al heel wat herinneringen van anderen over ‘botje trappen’. Ja, daar ga ik zo wat meer over vertellen.

Eerst wil ik nog even zeggen dat niemand mij kent als visser. Nee, dat was ik niet. Dat was mijn jongere broer wel. Ik vond zo’n activiteit met fuik en botwant leuk voor een paar keer maar ik ben nooit een visser geworden. De drie vismethodes die ik vandaag beschrijf heb ik met plezier uitgeprobeerd en meegedaan.

Vissen vanop het strand Dit is de meest gangbare manier van vissen en waarschijnlijk de enige wijze waarop er nu mag gevist worden op Terschelling.

Vissen vanop het strand

En waarschijnlijk moet je dan ook nog een visvergunning hebben. Ik ga hier niet lang bij stilstaan want ik heb zelf nooit een werphengel gehad. Ik ging wel eens mee met mijn broer (onze Bart). Hij liet me dan wel eens ‘proberen’ om met zijn ‘lancee’ het lood zover mogelijk weg te gooien. Mijn woordenschat schiet gruwelijk te kort. Ik beheers het visserslatijn nauwelijks. Mijn onhandigheid was zeker geen vis-succes. Hij ging geregeld naar het strand en af en toe ging hij met vis-maten van de camping een dagje mee met een boot. Sportvissen is dan het woord dat ik dien te gebruiken. Sportvissen als zelfstandig naamwoord en als werkwoord.

Botje trappen Dat heb ik een paar keer gedaan. Maar één keer kan ik me heel goed herinneren en dat komt door een incident. Ik vertel. We gingen mee met de ‘Aike van Piet’. Een late namiddag. Ik denk tamelijk informeel en exclusief. We waren met een klein clubje. Ik denk met z’n vieren.

TS 8 Aike van Piet

Ik heb de bovenstaande foto op internet gevonden. Met deze boot – die in gebruik was als schip voor dagjes ‘sportvissen’ – was onze bestemming de zandbanken tussen Terschelling en tamelijk dicht bij Vlieland. Ik denk ‘De Richel’ maar daar ben ik niet helemaal zeker van. In de 70’er jaren lagen er niet altijd zeehonden op de Richel. Dat was maar heel af en toe. Goed, we voeren naar die zandbank en krijgen een les ‘Botje trappen’ van de schipper. De ‘Aike van Piet’ ging voor anker en wij gaan van boord – op blote voeten – met een leefnet. We lopen via een geul naar de zandbank met onze voeten in ’t water. Enkels in het water – zo’n 25 cm denk ik – en rustig stappen. Niet teveel zand omwoelen is het devies. Na een paar minuten heeft de schipper beet. Hij bleef even stilstaan, stak zijn hand in het water en haalde de eerste vis van onder zijn voet vandaan.

Bot in het wadden-zand

We begrepen het systeem. Even later stap ik ook op een platvis maar ik schrik heftig en in plaats van mijn voet stevig neer te zetten, trek ik mijn been op. Weg vis. Of ik vloekte herinner ik me niet. We liepen verder en verdomd het lukte me. Beet. Een kleintje maar. Ik moest hem bij de staart uit het water halen anders zou die uit mijn handen glibberen. Ook de anderen en de schipper hadden er lol in. We ‘trapten’ er al gauw een tiental bij elkaar. En langzaam kwam het tij op en met de vloed ook de vissen … hoopten we. We liepen gestaag door. De zandbank werd steeds kleiner en plots vloekt de schipper om iets heel anders. Zijn schip dobbert rond. Hij spurt als een gek naar zijn boot. Wij staan er een beetje beduusd naar te kijken maar begrijpen nog niet wat er aan de hand is. Dat we onmiddellijk aan boord moeten komen is duidelijk. Het laatste stukje moeten we zwemmen.

Wat is er gebeurd? De ankerketting stond niet op de ‘rem’ … dat is vast ook een foute term – en was – door de stroming – helemaal over boord gegleden. De Aike van Piet lag niet meer voor anker maar dobberde vrij rond bij opkomend tij. De schipper brieste en brulde – niet op ons maar op zichzelf. Hij is zijn anker kwijt. Een doodzonde in zijn wereld. Hij geneerde zich verschrikkelijk en vroeg onmiddellijk onze medewerking. Ten eerste om op de wal (en het eiland) hier niet over te praten en ten tweede om aan boord te blijven slapen en de volgende morgen – bij eb – hem te helpen zijn anker en ketting terug te vinden. Zo gezegd zo gedaan. Het was nauwelijks licht ’s morgens of we voeren weer vanuit West richting Vlieland. Het reserve-anker werd gebruikt en in plaats van botjes te trappen was het ‘ketting trappen’. Ik weet niet meer wie van ons als eerste de ketting voelde. Maar we hebben hem gevonden. Een half uur later waren we weer in de haven en kon de schipper aan een nieuwe dag beginnen, met nieuwe sportvissers. (1)

Harders in de Eerste Slenk

De eerste slenk  © Henk Postma – wad-mooi.nl (2)

Een heel bijzondere dag. Ik denk in 1973. Het kan ook een jaar eerder of later zijn geweest. Mijn vader was goed bevriend met Piet Hek. Hij woonde in die tijd op de laatste, meest oostelijke boerderij van het eiland. Nog voorbij de Wierschuur. Piet Hek had een huifkar-bedrijf. Een geweldige verteller en zijn tochten naar het Amerlandergat zijn legendarisch. En wat velen niet weten, hij was ook een enthousiast amateur-toneelspeler. Hij heeft jarenlang Sil de Strandjutter gespeeld in een toneeluitvoering van het beroemde boek van Cor Bruijn. Ik ben verschillende keren gaan kijken. Ik denk zowel in Hoorn als in Midsland. Maar dat terzijde. Piet Hek nodigde ons uit om een dag mee te helpen met een bijzondere visvangst. Harders vangen met een groot net in de Eerste Slenk. Wat ik me herinner? Jeeps langs beide kanten van de slenk. Veel mannen die een groot net spanden over de gehele breedte van de slenk. Bij opkomend water werd er vervolgens door velen van ons met takken op het water geklopt. Niet de diepte in maar op het wateroppervlak. De harders zwommen in het net. Het net werd gesloten en op het droge getrokken. Ik denk tussen de drie- en vierhonderd vissen.

Harders in de rookton (3)

Nee Kniertje … de vis werd die dag ‘niet duur betaald’. Alles werd verdeeld en meegenomen. Eilanders van om Aest en een paar badgasten. Op naar Tante Doortje (Hoorn) – naar de camping. Daar was alles al in gereedheid gebracht om de vis te roken.

Harders zijn stevige vissen. Best groot.

Grote (lege) olievaten – waar onderin een stuk was uitgefreesd – dienden als rookton. Houtschilfers en zaagsel lagen al te smeulen onderin de tonnen. De vissen werden aan grote pennen geregen en bovenin de ton gehangen. Af en toe een natte jutezak als deksel op de ton.

Er mocht geen open vuur ontstaan, enkel rook. Ik denk al bij een uur of drie. Misschien wel vier.

Gerookte harder. Mmm. Een beetje te vergelijken met gerookte makreel maar veel steviger vlees. En je kunt de vis op deze manier best lang bewaren. De hele camping at mee. Op internet lees ik dat er nu veel minder harders rondzwemmen in de Waddenzee dan vroeger. En ook deze methode is vast al lang verboden. Zeker voor toeristen / badgasten. Wat eilanders doen is mogelijk een heel ander verhaal.

Ik vond het avontuurlijk. Niet dat ik daadwerkelijk veel heb uitgevoerd die dag. Met een stok op het water staan kloppen, mee aan het net zeulen en later de rooktonnen in de gaten houden. Dat was het wel zo’n beetje. Maar wel een mooi verhaal uit mijn jongensboek. Ik moet tussen de duizenden dia’s van mijn ouders vast beeldmateriaal kunnen vinden van die dag. Help … waar begin ik aan?

---

Verantwoording en nawoord

(1) Ik heb dit verhaal heel zelden verteld – zoals de schipper ons had gevraagd. Mijn broer (zaliger) is via hem en/of via Gossen of via Jort (van Gossen) een week meegeweest als visser (knecht/matroos) met de beroepsvaart. Ik denk een Urker-visser. Een hele zware week weet ik uit zijn verhalen. Ergens eind jaren 70 of vroeg jaren 80. Dag- en nachtdiensten – altijd op volle zee. Een heel zwaar beroep. Voor hem … een mooie week maar wel maar voor één keer. Niet iets om vaker te doen.

(2) Ik heb deze foto van internet geplukt en Henk Postma een bericht gestuurd waarin ik toestemming vraag om deze foto te mogen gebruiken. Ik heb nog geen antwoord gekregen. Mocht hij dat toch niet toestaan, zal ik deze foto onmiddellijk verwijderen. Kijk eens op zijn site … mooie foto’s. Dank voor het gebruik.

(3) Amerlander Harmen Wijnberg – Wijnberg Wadexcursies – deelt veel informatie over zijn activiteiten. Best de moeite waard om eens te bekijken. Van hem is de foto van de harders in een rookton. Dank.

Vissen op Terschelling (1)

Tags

Bot, De Groene Weide, Familie, Hoorn, Lijnvissen, Nostalgie, Schar, Schol, Skylge, Takkenfuik, Terschelling, Vakantie, Vissen, Waddenzee, Zeepier, Zeewier

Drie jaar van mijn leven heb ik op Terschelling doorgebracht. Daarvoor heb ik wel alle dagen / nachten bij elkaar moeten optellen. Ik heb er veel vaker over geschreven. Klik HIER. Terschelling is een deel van mijn jeugd en van de tien jaar dat we in Friesland woonden.

In de zomer kampeerden we jaarlijks twee maanden op Skylge, bij Tante Doortje op Hoorn. Later kochten mijn ouders een huisje op Formerum. Onze eerste vakantie en mijn kennismaking met Terschelling was in de paasvakantie van 1967.

Waddenzee – Foto Pixabay

Onze vakantieactiviteiten in de 60 en 70’er jaren waren uiteraard zonder televisie, zonder laptops, computerspelletjes, zonder internet. Laat staan mobiele telefoons, Facebook en WhatsApp. Wij verzonnen spelletjes, organiseerden fietstochten, liepen door het bos naar het strand. Speurtochten in de duinen, hutten bouwen, vliegeren, met de huifkar naar het Amelandergat, veel fietsen, wandeltochten van 10 of 20 kilometer. Op dinsdagavond naar de volksdansavond (achter De Groene Weide). En heel vaak naar de Waddenzee. Om te vissen, kokkels op te graven, mossels plukken, pieren steken en heel af en toe – bij vloed – gingen we in Lies zwemmen.

In dit stukje wil ik over vissen schrijven. Ik herinner me een vijftal manieren om vis op ons bordje te krijgen. Een wekelijkse activiteit. Soms zelfs een paar keer per week. Ik ben geen visser in de gewone zin van het woord. Op Terschelling waren we in die jaren eerder ‘stropers’. Ik denk dat veel van onze methodes uit de jaren 70 vandaag niet meer mogen.

Een takkenfuik. Een effectieve methode om een maaltje bij elkaar te vissen / krijgen.

Takkenfuik

We gebruikten een fuik van de vader (of de oom) van Hessel. Ja, de zingende barman van cafe De Groene Weide. Wij zijn leeftijdgenoten. We raadpleegden een lokaal krantje om de juiste eb- en vloedtijden te kennen. Dat was belangrijk want we moesten tweemaal – bij laag water – naar de fuik. Ik geef een voorbeeld. Het is vloed om 12u dan weet je dat het ’s morgens om 6 uur laag water is en ’s middags om 18u. Goed. In de vroege ochtend fietsten we – met de schoongemaakte fuik achter op de bagagedrager – naar de waddendijk. We ploften onze fietsen ergens neer. We staken de dijk over en we begonnen aan onze wandeling richting takkenbossen zoals op de foto hierboven. Een tiental minuten uit de kust. In het uiteinde van de V bevestigden we de fuik. Het was vooral veel knoopwerk aan de verschillende paaltjes / takken.

Takkenfuik op het wad

Als er veel zeewier tussen de takken zat, probeerden we dat zoveel mogelijk te verwijderen. We veronderstelden dat de vissen bij hoog water donkere plekken probeerden te mijden.  Ze zwommen wel in de V – de fuik in. What’s in a name? Als de fuik stond en vastgeknoopt was, liepen we terug naar onze fietsen. Twaalf uur later gingen we terug. Benieuwd naar de vangst – catch of the day. Meestal was de vangst iets tussen tien en twintig platvissen. Bot, schar, schol. Dit ritueel herhaalden we twee of drie getijden na elkaar. Dan was er genoeg gevangen. En waren de tijden van eb en vloed ongunstiger.

Vaak gebruikten we een tweede methode die we combineerden met de fuik.

Een lange lijn met zestig haken. Nergens op internet vind ik iets over deze methode. Was onze methode uniek? Ik denk het niet. Waarschijnlijk is het vandaag de dag strikt illegaal om op deze manier te vissen. Daarom noemde ik  mezelf hierboven ook een ‘stroper’. Geen haan die ernaar kraaide in de 70’er jaren. Ik probeer het uit te leggen hoe dat in z’n werk gaat (ging).

Lijnvissen op het wad

De foto hierboven heb ik deels ingetekend. Bij eb zet je deze lange lijn uit. Een vijftiental paaltjes of stevige takken. Tussen alle paaltjes spanden we nylon visdraad. Alles bij elkaar zo’n honderd meter vistouw. Tussen twee paaltjes bevestigden we aan het hoofdtouw een stuk of vijf zijdraadjes – 15 cm – met een vishaakje aan het eind. Aan elke haak staken we een zeepier. Dat was dus ook zeepieren steken. Gewapend met een riek liepen we het wad op. En spitten maar. Een werkje van twintig à dertig minuten en dan was het blikje weer vol. Zestig zeepieren.

Zeepieren steken

De pier rijg je een paar centimeter achter de kop aan de haak. Ik was er gauw erg handig in.

Zeepier

Het laatste klusje was alle pieren ‘begraven’ onder een hoopje wadden-slijk. Waarom vraag je je waarschijnlijk af – als je nog niet bent afgehaakt want vijfenveertig jaar later is dit waarschijnlijk dierenleed. Omdat bij opkomend water eerst de krabben de lijn passeren. Als de wormen dan te zichtbaar zijn, is de helft al opgevreten voor er vissen langskomen.

Goed … begrijp je het systeem? De vloed komt, vissen zwemmen langs en … hap. Beet. Ik denk dat we gemiddeld tien vissen scoorden op zestig haken. Het grootste werk was achteraf het verwijderen van het zeewier dat vast bleef hangen aan de lange lijn.

Twee effectieve methodes die ik (wij) heel wat zomers na elkaar heb gebruikt. Ik denk dat we dat drie of viermaal per vakantie ondernamen. Telkens twee of drie dagen na elkaar. Ook tijdens de eerste vakantiekampen met De Kring – uit Boechout – hebben we deze methode uitgeprobeerd. Met succes.

Morgen vertel ik over andere vis-herinneringen op Terschelling.

Mijn eerste keer #

Tags

Ardennen, België, Boudewijn de Groot, Culturele Hoofdstad, Familie, Friesland, Helikopter, Ine, Koksijde, Leeuwarden, Maboge, Marokko, Meli, Mijn eerste keer #, Muziek, Nismes, Port, Sobelair, Terschelling

Bijna zes weken geleden lanceerde ik een #tag. Een reeks vragen over de ‘eerste keer’. En meer dan tien bloggers hebben de handschoen opgepakt en geschreven over hun eerste keren. Dank dank. Ik had zo’n bijval niet verwacht. Nogmaals dank. En deels tot mijn eigen verbazing heb ik daar zelf nog niet op geantwoord. Ik maak het vandaag goed. Op de valreep, deze laatste dag van januari.

1. Wanneer heb je voor het eerst gevlogen?

Ik heb daar ooit al eens over geschreven. Klik HIER. Ik won een ballonwedstrijd toen ik negen of tien was. Een helikoptervlucht van een half uur. Dat was mijn luchtdoop. En vele jaren later – ik was al twintig – vloog ik voor het eerst met vriend W van Brussel naar Athene. Met Sobelair – een toenmalige dochter van Sabena zaliger.

Van Zaventem naar Athene (en weer terug)

2. Waar ging je voor het eerst naar school?

De papschool. De kleuterschool van Boechout bij de nonnen. Ik was nog net geen drie begin september 1959. Juffrouw Boogaert. En daarna bij juffrouw Mina en tenslotte bij een non wiens naam ik me niet herinner. Zijn er dorps- en leeftijdgenoten die dat nog weten? Kan het zijn … zuster Adolphina … of zoiets? Ik herinner dat er een grote kachel in het lokaal stond – waar nu de parkeerplaatsen van Delhaize zijn.

3. Waar (en wanneer) ging je voor het eerst zonder ouders op vakantie?

Ik was als kind bij de Scouts. Ik herinner me een kamp in Maboge aan de Ourthe. Belgische Ardennen. Ik ging in mijn eentje van Terschelling met de trein naar Boechout. Sliep daar bij mijn grootvader. Toen een dag of tien op kamp en dan weer terug met de rein naar Harlingen Haven en vervolgens naar Terschelling. Ik denk in de zomer 1968. Of zou het zomerkamp met de CM (Christelijke Mutualiteit) naar Middelkerke een zomer eerder geweest zijn? Ik was dus een jaar of tien of elf. Ik reken de logeerpartijen bij mijn Oma en Nonkel Gustaaf in Menen niet mee als ‘vakantie’.

4. Wat weet je nog van de allereerste keer dat je alcohol dronk / proefde?

Waarschijnlijk was dat ook toen ik een jaar of elf, twaalf was. Een glas port. Een ‘portooke’ zoals mij Oma het noemde. Zij had de gewoonte om op zondag na de mis te aperitieven. Cinzano (een soort Martini) en Porto. En bij het eten tafelbier. In beugelflessen. Vergelijkbaar met Piedboeuf maar de juiste merknaam herinner ik me niet.

5. Wat is de eerste single / lp / cassettebandje / cd die je zelf kocht (of kreeg)?

‘Nacht en Ontij’ van Boudewijn de Groot. Een lp die afweek van zijn normale repertoire. Mijn vader kocht platen van James Last en aanverwanten. En kleinkunst-artiesten. Liesbeth List, Boudewijn de Groot, Miel Cools, Miek en Roel, Willem Vermandere en zo kan ik nog even doorgaan. En twee cabaretiers – Toon Hermans (zijn nummer 1) en Wim Sonneveld. ‘Nacht en Ontij’ vond hij maar raar. Daarom kocht ik die zelf. Mijn eerste, eigen elpee.

6. Wie was de eerste dode mens die je zag?

De bomma. De moeder van mijn vader. Ik was tien en was zeer onder de indruk van de kamer in mijn grootouders huis. Ik kende die kamer goed maar nu was die leeg en helemaal zwart gemaakt met grote zwarte gordijnen aan alle muren. En een bed met mijn overleden grootmoeder. Een paar kaarsen rond het bed. Maar het meest rare vond ik een doosje lucifers (een dozeke met stekskes) dat tussen haar kin en nek te zien was. Later vertelde mijn grootvader dat dat wordt gedaan omdat anders de mond van de gestorvene openvalt. Ik zag dat fenomeen later bij mijn andere grootmoeder opnieuw maar dan met een opgerold washandje tussen kin en nek.

7. Weet je nog iets van de eerste keer dat je de zee zag?

Nee maar dat was vast in Koksijde want daar gingen we op zomervakantie. Ik herinner me wel van alles van die vakanties. Veel met trapkarrekes / go-karrekes / skelters op de zeedijk. Naar de Meli in Adinkerke. En papieren bloemen verkopen in ruil voor schelpen. En het meeste indruk maakte een vissersboot die vanuit de zee zomaar het strand op kwam rijden. Een boot met wielen. Ik ben er dagen over blijven praten.

Met de tram naar de Meli

8. Waar stond het bed waarin je voor het eerst sliep nadat je je ouderlijk huis hebt verlaten?

Ik reken een paar onduidelijke weken ‘op kot’ in Brussel niet mee. Toen ik echt het ouderlijk huis verliet, sliep ik eerst een paar weken bij vrienden van mijn ouders op ‘De Hooidollen’ in Leeuwarden. Nu de Culturele Hoofdstad van Europa. Toen een paar dagen bij Eric in een van de Rembrandtdwarsstraten. Ook in Leeuwarden en algauw daarna  op de Brandewyk in Boelenslaan. Ook in Friesland. Met en bij Ine. En bij Sjaan en Rene.

9. Wie was de eerste niet-Nederlander / niet-Vlaming – iemand met een andere culturele achtergrond – waar je mee hebt gepraat?

Ik reken de vele Nederlandse vrienden niet mee. We gingen namelijk elk jaar naar Nederland op vakantie. Eerst Texel en daarna naar Terschelling. Ik vertelde er al veel vaker over. En ik was te jong om me ‘mensen’ te herinneren tijdens onze grote reis naar zuid Spanje in de zomer 1964. Ik werd naar goed ‘Belgisch’ (of Vlaams) gebruik naar de Ardennen gestuurd om mijn Frans bij te schaven. Veertien dagen bij een Waalse familie. Bij Jeanne – een nicht van mijn vader en haar man. De houtvester van Nismes (provincie Namen) in de Ardennen. Een geweldige vakantie. Ik heb veel opgetrokken met een neef van hen. Mijn best gedaan om zo goed mogelijk Frans te praten. Mee de bossen in. Naar de markt – ergens in noord Frankrijk. Kamperen in een blokhut – ver weg van de bewoonde wereld. Op patrijzen-jacht. Mee de oude pastorie van Nismes helpen verbouwen. Een bijzondere paasvakantie.

10. Wat was de eerste plek die je bezocht buiten Europa?

Marokko. Afrika dus. Bijna vier weken met een vw-busje rondgetoerd. Voorjaar 1981. Vanuit Friesland via Ceuta – Fez – helemaal naar de Sahara – naar Marrakech – El Jadida – Casablanca – Rabat en via Melilla weer terug naar Spanje en weer terug naar Leeuwarden.

Vraag 11 beantwoord ik nog wel een andere keer. Beloofd.

Boodschappen doen in het buitenland

Tags

Frankrijk, Hoorn, Mammouth, Maputo, Mozambique, Spanje, Spar, Terschelling, Winkelen

Iedereen kent waarschijnlijk het lichte gevoel van opwinding (of onzekerheid) dat winkelen in het buitenland anders is (voelt) dan thuis. En dan heb ik het niet over ‘shoppen’ maar over de dagelijkse boodschappen. Thuis weet je de meeste zaken onmiddellijk te vinden in de plaatselijk AH, Jumbo of buurtsuper. Je vult je mandje of karretje, loopt naar de kassa en dan gauw weer naar huis. Tijdens een vakantie moet er ook gegeten worden. En of je nu in een huisje, een appartement of een tent logeert … je moet op zoek naar een winkel. De gemiddelde tijd dat je de eerste keer door een ‘vreemde’ supermarkt dwaalt is waarschijnlijk meer dan het dubbele dan gebruikelijk. Ook omdat het vakantie is natuurlijk en er meestal geen sprake is van haast. Lekker rondstruinen en kijken wat ze ‘hier’ allemaal hebben en verkopen …

Een paar dagen later is zo’n winkel al een beetje bekend en gaat alles veel efficiënter. Tijdens onze talloze kampeer-vakanties in Frankrijk wilden we minstens één keer per seizoen bij een Mammouth Hypermarché naar binnen.

Een Mammouth Hypermarché in Frankrijk

Deze supermarkt-keten bestaat al lang niet meer maar het blijft vakantie-nostalgie. We keken onze ogen uit en realiseerden ons dat de winkels in Nederland een veel soberder assortiment aanboden. Ik herinner me vooral de geweldige vis-afdelingen met heel veel verse vis – geëtaleerd op ijs. Mmm. Steevast kochten we een aantal (streek)producten en namen die mee naar huis. Om zo het vakantie-gevoel nog even langer vast te houden.

In 1964 reisden we met de auto vanuit Vlaanderen – via Frankrijk – naar Torrox aan de Costa del Sol. Een hele onderneming in die tijd. En wat schetste onze verbazing? Ook in Spanje waren er SPAR-winkels. Met het bekende gestileerde boompje in het logo. Ik dacht – als naïef kind – dat alles dat wij in België kochten ook Belgisch was. Spar, Cote d’Or,  La vache qui rit, Nestlé enzovoort.  Ik heb tijdens deze reis (als bijna achtjarige) heel veel bijgeleerd. En later volgden de jarenlange vakanties op Terschelling. Op ‘Camping Tante Doortje’ (Hoorn) om precies te zijn. En in Hoorn waren toen drie kleine supermarkjes. Teitsma. Mier. En een Spar. We waren bij alle drie klant.

En nu woon ik al jaren voor een deel van het jaar in Maputo en Matola. En ook hier zijn er verschillende SPAR-winkels. Niet allemaal van even goede kwaliteit. De grootste winkel van Maputo is ongetwijfeld PREMIER SUPER SPAR. Vroeger heette deze winkel MIKA, het woord dat nog heel veel Maputenzers (*) gebruiken.

Premier Super Spar

Volgende maand gaat er een nieuw winkelcentrum bij ons in de buurt open met als belangrijkste winkel: een gloednieuwe Premier Super Spar.

Ik ben benieuwd of zij dezelfde uitgangspunten zullen hanteren als de bestaande grote winkel waarover ik hierboven schreef. Bijna alles is er te koop. Van wasmachines, fornuizen, alles voor de tuin, aggregaten, fitnesstoestellen, speelgoed, verf, frisdrank, koffers, badkamers, sanitair, lampen, verlichting, handdoeken, potten en pannen, schoonmaakspul, kantoorbenodigdheden tot een zeer grote food-afdeling. Je kunt bijna niets bedenken dat ze niet hebben. Op enkele zaken na. Geen alcohol en enkel halal goedgekeurd vlees. Ik vind het bijzonder dat de leiding (eigenaar of gerant) zich strikt houdt aan zijn religieuze overtuiging. Geen bier, geen wijn of sterke drank. Geen varkensvlees (producten) – ook niet in blik.

Ik maakte vanochtend een praatje met een ‘chef’ van deze Spar. Ik complimenteerde hem over de goede service – zeker bij de kassa’s. Nooit meer dan één andere klant bij de kassa. Er zijn soms vijftig kassa’s in gebruik en ze hebben allemaal iemand die je boodschappen inpakt. Dat doe je niet zelf. En overal in de winkel zie je personeel. Vakkenvullers maar ook afdelingshoofden die het personeel aansturen en klanten helpen. Ik gokte dat er minstens driehonderd mensen werken. Nee dus. Ruim achthonderd. Ik stond met mijn oren te flapperen. Natuurlijk moet ik dat een beetje nuanceren want waarschijnlijk werkt 80% voor een minimum-salaris. Zo’n 100 euro per maand – mogelijk zelfs iets te hoog ingeschat.

Hebben jullie winkel-rituelen in het buitenland?

(*) Ik denk dat een inwoner van Maputo een Maputenzer heet maar ik ben niet zeker. Ik hoor het graag als iemand het weet.

Vijftig jaar geleden

Tags

Boechout, Camping Tante Doortje, Familie, Overlijden, Terschelling

Wie weet nog wat hij precies vijftig jaar geleden deed? Op 6 augustus 1967. Waarschijnlijk zal (bijna) iedereen die deze vraag leest, ontkennend moeten antwoorden. Ik weet nog veel van die dag. Natuurlijk omdat dit een gedenkwaardige dag is in mijn leven. Ik vertel wat meer onder de foto.

Mijn familie – voorjaar 1962

Op de bovenste rij: Frans Schyvens, mijn vader. Lutgart De Smedt, mijn moeder. Emilia Claes, mijn bomma. Jules Schyvens, mijn bompa. En voorop Koen Schyvens, ikzelf hehe en Bart Schyvens, mijn broer.

Verdrietig maar waar is het feit dat ik de enige ben die nog in leven is. Jeetje. Zucht. Ik wil het vandaag hebben over mijn Bomma en die dag, precies vijftig jaar geleden.

Wij waren op zomervakantie op Terschelling. We zouden bijna twee maanden wegblijven. Mijn ouders zaten in het onderwijs – dus vakantie van 1 juli tot 1 september. Wij kampeerden op Camping Tante Doortje in Hoorn (Terschelling). Het was onze tweede vakantie op Terschelling. Ik herinner me onze bruine bungalowtent. Links en rechts een slaapcabine en achteraan een uitbouwtje dat als keuken dienst deed. Het was een zeer eenvoudige camping. Twee houten hokjes die dienst deden als toilet en volgens mij was er toen nog geen douche. Dat deden we onder een pomp met een kan water. We stonden tussen de families Obbens (uit Groningen), Wetsema (uit Groningen), Rodermond (uit Groningen), Dijkstra (uit Franeker) en Elzer (uit Sneek). Op het grote veld stonden de familie Postmus (uit Sneek) en twee families uit Amersfoort. Vaste gasten van de camping en onze zomer-vrienden voor heel veel jaren. Tante Doortje runde de camping. Een weduwe (de eigenaresse) die voor dag en dauw op de fiets naar de camping kwam om vuilnis op te halen en schoon te maken. Ze fietste wijdbeens en droeg altijd rubberlaarzen. Een aardige vrouw waar wij ontzag voor hadden. Onze dagen waren gevuld met spelen, speurtochten, wandelen, vliegeren, mossels plukken, fietsen, kaarten, garnalen vissen, naar het strand, zeekraal plukken, tochtjes met Piet Hek en zijn huifkar naar het Amelandergat. Een geweldige tijd. Tot de morgen van 6 augustus 1967. Tante Doortje kwam aanfietsen tot op het kleine veldje. Op een uur dat zeer ongebruikelijk voor haar was. Ik denk een uur of half tien ’s morgens’. “Schyvens moet meekomen” was haar simpele boodschap. “Er heeft iemand gebeld voor Schyvens en die persoon belt zometeen nog een keer.” Mijn vader ging met haar mee naar het huis van de weduwe Doeksen. Daar hoorde hij een bericht van zijn oudste broer. Hun moeder – mijn bomma – lag plots op sterven. Ze was al lang ziek en bedlegerig. Maar nu was het ernst. Mijn vader kwam terug, vertelde ons het trieste nieuws en we gingen meteen tot actie over. Alles opruimen en zo snel mogelijk inpakken. We kregen veel hulp van mede-kampeerders. De auto werd geladen. De hele camping zwaaide ons uit. Even later stonden we bij de boot op West. Natuurlijk zonder reservering. In die tijd konden amper twaalf tot vijftien auto’s mee met de boot.

Ik herinner me nog heel goed dat mijn vader de mannen van Doeksen (de rederij) om voorrang vroeg. Natuurlijk vertelde hij dat zijn moeder op sterven lag. Een plaats konden ze niet toezeggen. Het werd een uur angstig afwachten en duimen. En het allerlaatste moment mochten we aan boord. Overtocht geregeld. Oef. Daarna volgde de lange terugreis vanuit Harlingen naar Boechout. Er waren toen veel minder snelwegen dan vandaag. We kwamen in de avondschemering aan in de Frans Segherstraat. De auto stopte voor de deur van mijn grootouders. Nonkel Gust kwam naar buiten. Er werden een paar woorden gewisseld en wij (mijn broertje en ik) moesten in de auto blijven zitten. Het wachten duurde uren in mijn verbeelding. Mijn moeder stapte weer in en vertelde ons dat de Bomma was overleden. Een kwartiertje voordat we in Boechout aankwamen. We moesten heel stil zijn en een gebedje opzeggen. We mochten niet naar binnen. Dat mocht wel de volgende dag of twee dagen later. Ik vertel daar een andere keer nog over.

Een dag die gemarkeerd is in mijn kinderbrein en geheugen. Mijn opa (de vader van mijn moeder) stierf in 1964 toen ik bijna acht was. Ook dat herinner ik me maar niet zo helder als het overlijden van de Bomma en onze terugreis uit Terschelling. Vandaag precies 50 jaar geleden.

In de serie: KOEKJESTROMMEL

Buske stamp

Tags

Blikspuit, Buske stamp, Hoorn, Isabel, Macaneta, Mozambique, Nostalgie, Spelletjes, Tante Doortje, Terschelling

Ik twijfel of ik dit (nostalgische) stukje ‘Buske stamp’ zal noemen of ‘Blikspuit’. Ik kies voor de Vlaamse variant. Mogelijk moet ik zeggen: de Boechoutse, Antwerpse variant. Ik weet niet hoe dit kinder-spel in Limburg of West Vlaanderen heet. Waarschijnlijk bestaan er tientallen synoniemen voor.

Als we het spel in mijn geboortestreek speelden – met vrienden, de scouts, familie – dan heet het: ‘Buske stamp’. Als we het op Terschelling speelden dan was de gangbare term: ‘Blikspuit’. Het is een verstop-spelletje. Met iets meer variatie dan ‘bedot’ of ‘verstoppertje’. Het principe is hetzelfde. Een blik of een bal wordt op een vast punt geplaatst. En bij aanvang van het spel wordt het blik (het buske) of de bal weggeschopt. Eentje is de zoeker en haalt het blikje op en plaatst dat terug op het vaste punt. Hij/Zij telt tot tien – meestal met een aftelrijmpje en de schreeuw: ‘IK KOM’. Ondertussen hebben de anderen zich verstopt. De zoeker gaat op zoek. Als hzij iemand vindt, rent hzij zo snel mogelijk naar het blik en tikt de gevonden persoon af. Daarna gaat de zoektocht verder. De verstopte personen proberen ondertussen onzichtbaar dichterbij te sluipen en proberen het buske weg te stampen voordat de zoeker ze kan aftikken. En dan begint het ritueel van zoeken en verstoppen opnieuw.

We hebben het honderden keren gespeeld. We begonnen vaak op de camping (Tante Doortje, Hoorn Terschelling) maar het verstoppen achter windschermen en in voortenten kreeg weinig bijval. We moesten dan uitwijken naar het bos of het begin van ‘De Badweg’. Het fietspad naar het Noordzeestrand.

Badweg Hoorn, Terschelling (Foto: Aad van der Drift)

We speelden ook een ander – zeer populair spel – op de camping. Ik heb geen flauw idee meer hoe we dat noemden. Ik probeer het te omschrijven. We plaatsten een grote fles gevuld met water op een open veld. Dan verzamelden we ons bij een werpstreep. Ongeveer vijfentwintig meter van de fles verwijderd. We verdelen ons in twee ploegen. Iemand van de eerste ploeg is aan de beurt. Hzij gooit de bal naar de fles in de hoop de fles te raken zodat de fles omvalt. Gooi je mis, dan is de volgende ploeg (werper) aan de beurt. Wordt de fles geraakt dan rent deze gelukkige gooier naar de fles en tracht er zoveel mogelijk water uit te gieten. Ondertussen rennen de leden van de andere ploeg naar de bal. Met de bal tik je op de flessen-gieter en dan hoort deze op te houden en dan plaatst hzij de inmiddels minder volle fles terug op de grond. Dan is de volgende ploeg (werper) aan de beurt. De ploeg die als eerste de fles helemaal leeg heeft gegooid, krijgt een punt. De fles wordt weer gevuld. Er start een nieuwe ronde. Tot een ploeg vijf punten heeft gescoord.

Ik moest aan dit spel denken toen we een paar dagen geleden kinderen een soortgelijk spel zagen spelen aan de rand van de duinen in Macaneta. Isabel werd meteen enthousiast toen ze het zag. Ze begon te vertellen. Hier in Mozambique spelen ze het op bijna identieke wijze zoals wij op Terschelling eind jaren 60, begin jaren 70 maar in plaats van water wordt de fles gevuld met duin-zand.

Kennen jullie dit spel? Hoe noemen jullie het?

1000 vragen aan mezelf (4)

Tags

1000 vragen, Boeken, Chaim Potok, Facebook, Geert Mak, Terschelling, Theater, Verjaardag

Ik ga weer even verder met een serie die nog heel lang kan doorgaan. 1000 vragen aan mezelf. Ze komen uit een boekje dat ooit een cadeautje was bij een tijdschrift. Vandaag vraag en antwoord 43 tot en met 56.

43. Hoelang sta je gemiddeld onder de douche?

Kort. Dat wilt zeggen zo’n drie, maximaal vier minuten. Als ik mijn haar was duurt het natuurlijk wat langer. Het aantal keren per dag dat ik onder de douche staat wordt sterk beïnvloed door het weer. Gisteren was het heet (in Mozambique). Dat werden dus drie momenten onder de douche. ’s Ochtends vroeg, in het begin van de middag nadat ik een flinke wandeling had gemaakt en nog een keer voordat ik naar bed ging.

44. Denk je dat er buitenaards leven bestaat?

Nee. Niet in de zin zoals wij hier op aarde ‘leven’ beschrijven. Dat er mogelijk ‘intelligentie’ of ‘natuur’ bestaat ergens ver weg, valt niet uit te sluiten. Hoe en wat en in welke vorm? Geen idee.

45. Hoe laat sta je meestal op?

Ook vanochtend liep de wekker om 5.15 af. Net als op de meeste werkdagen in Mozambique. En ook vandaag lag ik al een kwartiertje wakker in bed. Ik sta meestal direct op. In Bergen op Zoom is het meestal twee uurtjes later. Wekker op 7.15 maar vaak al vroeger wakker.

46. Vier je altijd uitgebreid je verjaardag?

Liever niet. Mijn verjaardag viel heel veel jaren tijdens het Umoja-Festival weekend. Dan had ik ook geen tijd om er uitgebreid bij stil te staan. Een taart hoort er in Mozambique nog meer bij dan in Vlaanderen en Nederland. M’n veertigste verjaardag vierde ik met Ine, Catelijne en Jules in Rome. Een paar dagen er tussenuit. Mijn vijftigste verjaardag vierde ik in Bergen op Zoom – traditioneel – met de buren en een paar familieleden. Vorig jaar nodigde ik mijn schoonfamilie uit naar een van de betere (duurdere) restaurants in Maputo. Dit jaar … nog maar even niet aan denken. Het komt vanzelf dichterbij. Liefs er even tussenuit knijpen …

47. Hoe vaak per dag kijk je op Facebook?

Heel wisselend. Wel dagelijks. Omdat ik geen dataverbinding op mijn smartphone wil, ben ik enkel online als ik thuis wifi heb. En dan kijk ik twee a drie keer per dag op Facebook. Als ik niet thuis ben, beperkt zich dat uiteraard.

48. Wat is je favoriete ruimte in huis?

We verhuisden een paar maanden geleden, dus ik moet mijn favoriete ruimte nog ontdekken. Ik denk onze nieuwe veranda.

Onze veranda in Djonase

Alhoewel ik meer tijd doorbreng in mijn ‘escritório’ (werkkamer).

49. Wanneer heb je voor het laatst een hond (of ander dier) geaaid?

Gisteren. ‘Grace’, het hondje van de familie Sampaio. Ze kent me ondertussen heel goed en wacht altijd op mijn geknuffel en gestreel. Een echte dame. Maar eerlijk gezegd ben ik niet zo’n grote dieren-aaier. Mij doe je geen groot plezier met een huisdier. Ik heb er ook geen hekel aan. En als ik zou moeten kiezen, dan wordt het eerder een hond dan een kat.

50. Wanneer ben je op je best?

Als ik aan het werk ben met andere mensen. In m’n eentje verlummel ik veel teveel tijd. En het beste moment van de dag blijft toch de ochtend. Als er een deadline aankomt (of is gepasseerd) kan ik ook ’s morgens heel vroeg – bijna nog ’s nachts – bijzonder productief zijn.

51. Met wie zoende je voor het eerst?

Ik zit even na te denken. Zoenen? Echt zoenen? Hilda. Een meisje uit Franeker. Mijn vakantieliefje, twee of drie zomers lang. Op Terschelling. Camping Tante Doortje, het kleine veldje. Elk jaar dezelfde families. Drie families Ottens, familie Wetsema, familie Elzinga, familie Postumus, familie Schyvens en de familie Dykstra uit Franeker. Zij huurden ‘de Kokkel’, een soort woonwagen. De rest kampeerde de eerste jaren in tenten, later in caravan’s. Wij waren er altijd het langst. Bijna twee maanden – juli en augustus. Met Hilda had ik ‘verkering’. Een Hollandse uitdrukking die ik als jonge Vlaming overnam. En in de praktijk bracht. Na elke zomer schreven we elkaar tot ergens in oktober, begin november. En we stuurden elkaar ingesproken cassettebandjes met onze lievelingsmuziek. Daarna verwaterde de correspondentie. In juli pakten we de draad weer op. Ik ben Hilda nog twee keer tegen gekomen toen ik jaren later in Leeuwarden studeerde. Een kort, wat verlegen praatje.

52. Welk boek heeft veel indruk op je gemaakt?

Kijk eens naar mijn favoriete boekenlijst. Uit dat lijstje kies ik ‘Mijn naam is Asher Lev’ van Chaim Potok. En ook ‘Het heilige bloed en de heilige graal’ van Henry Lincoln, Michael Baigent, Richard Leigh en ‘In Europa’ van Geert Mak voldoen ruimschoots aan dit criterium: ‘Indruk op me gemaakt’.

53. Hoe ziet je ideale trouwjurk eruit?

Duidelijk een vraag uit een dames-magazine. Ik was zelf blij dat ik een sjaaltje droeg bij m’n trouwpak en geen strik of das. Uiterst ongebruikelijk in Mozambique.

54. Ben je bang in het donker?

Nee. Wel ongemakkelijk. In het donker ben ik onthand, verlies de vanzelfsprekende controle. Het duurt even voor ik op mijn gemak ben. Ik schuifel dan voetje voor voetje, bang om te vallen of te struikelen. Of de laatste trede van de trap te missen. Maar bang in de betekenis van ‘enge zaken – mens of dier’, nee daar ben ik niet bang voor. En het is verbluffend hoeveel je toch kunt zien als je ogen aan het duister gewend zijn.

55. Welke sieraden draag je dagelijks?

Aan mijn linker ringvinger draag ik mijn trouwring – twee kleuren goud. Aan mijn linker arm (pols) twee zilveren armbanden. Verder een dunne, zilveren halsketting met daaraan kleine zilveren bedeltjes. Ik denk dat dat het juiste woord is. Herinneringen, cadeautjes die bij een theaterproductie horen. Shakespeare Verliefd, Anne Frank, Ubuntu, A58, Lucia de Moucheron, Anatevka, Umoja en nog een paar dierbare herinneringen. En in mijn rechteroor een zilveren ringetje.

56. Vinden kinderen jou leuk?

Ja, dat denk ik wel. Eerst moeten ze wel even aan mijn ‘donkere uitstraling’ wennen. Ik heb jarenlang een grote bos donker krullend haar gehad. Dat schrikte kinderen nog wel eens af. Ik herinner me een meisje van een jaar of drie, vier in een grote lift. Ze keek me met grote ogen aan en ze zei: “Een leeuw”. Niet bang, hooguit verbaasd. Haar ouders geneerden zich dood. Ik vond het geweldig. En als kinderen in de gaten krijgen dat ik graag verhaaltjes vertel dan denk ik wel dat zij mij ‘leuk’ vinden. In Mozambique blijven jonge kinderen wel op grotere afstand van me … zo’n grote WITTE man. Wel een beetje eng en dat is vast niet ‘leuk’ in hun ogen.

Meer lezen in deze 1000 vragen serie? Klik HIER.

Zeilplogje (1)

Tags

Friesland, Harlingen, Kornwerderzand, Lemmer, Stavoren, Terschelling, Texel, Vlieland, Vrienden, Zeilen

Vandaag twee bijdrages. Fotobijdrages van onze jaarlijkse zeiltocht. Dit is deel 1.

Onze boot (voor vier dagen)

En zoals elk jaar is Eric de initiatiefnemer en de kapitein aan boord. Vrijdagmiddag. Dezelfde bemanning van vorig jaar monstert aan. Ron, Mike, Johan en ondergetekende. Om kwart voor vijf zijn we klaar om uit te varen bij Enjoy Sailing in Lemmer. Maandagmiddag worden we terug verwacht.

De brug gaat open

Een kwartiertje later gaan de ‘ballen’ over de reling, we zitten klaar. De brug gaat open, de lichten springen op groen, we varen de sluis in. Op naar het IJselmeer.

Mijn foto-momentje

We zijn de sluis door. Eric roept ons bij mekaar. Hij stelt twee vaar-schema’s voor nadat hij de weerberichten heeft bekeken. De wind-voorspellingen en het tij. Alleen de sluizen bij Kornwerderzand zijn in gebruik. De sluizen van Den Oever zijn niet in gebruik. We besluiten om naar Stavoren te varen en dan zien we morgenochtend wel verder.

Ron aan het roer, Koen met z’n gedachte (even) in Afrika.

Het is een prachtige avond. Zaterdag wordt een dag met windkracht 3 a 4. Zondag voorspellen ze regen en nauwelijks wind. We overwegen om op zaterdag naar Oudeschild (Texel) te varen. Of mogelijk door te varen naar IJmuiden. Zondag wordt het pruttelen op de motor naar en door Amsterdam. Een andere optie is om op Texel te blijven. We zien wel. We slapen d’r een nachtje over. We gaan voor anker voor Stavoren.

Voor de sluizen van Kornwerderzand. Ron en Johan.

Het is zaterdag. Mooi weer. We moeten een tijdje ronddobberen voor we de sluis in kunnen. Eric heeft een nieuw voorstel. We varen na de sluizen naar Harlingen en steken door naar Vlieland en Terschelling. Door de Vliestroom naar de Noordzee. En dan buitenom – rondom Texel – naar Noord Holland. Een ambitieus plan. Het zal een latertje worden. We gaan d’r voor.

Land in zicht. Zie je de ‘Brandaris’? Jeugdsentiment.

Het is druk in de vaargeul naar Terschelling. Veel terugkerende boten vanaf de eilanden. Ook vrachtverkeer en de schepen van Doeksen gebruiken dezelfde geul als de pleziervaartuigen. Om half vier zeilen we tussen de twee eilanden. Tegenwind. We proberen met lange slagen toch nog vooruit te komen. Dat lukt. Ik leer elk uur weer wat bij. Johan en Mike lezen en interpreteren de kaart. Ik krijg een paar korte kaart-navigatie-lesjes. Eric staat het meest aan het roer. Mij vind je in de kombuis. Een oefening in evenwicht-kunsten. Niet alleen voor mij, ook voor de potten, pannen en borden. De innerlijke mens mag niets te kort komen. Alcohol is taboe tijdens het zeilen.

Mike aan het roer

De zwemvesten gaan aan. De wind neemt toe tot vier beaufort. We zijn op weg naar de Noordzee. Ik voorzie de afwisselende stuurlui van een hapje en een praatje. Mijn vier vrienden zijn veel meer ervaren op het water. Ik zeil mee. Zij zeilen. Af en toe neem ik het roer een half uurtje over onder het toeziend oog van een van de anderen.

Op weg naar de Noordzee

Af en toe een zeehond. Veel aalscholvers. We zien de laatste badgasten ver weg op het strand van Vlieland. Nog een uur en dan wordt het donker. Er wordt meer wind voorspeld – meestal tegen – en ook gaat het regenen. We verwachten ergens tussen drie en vier in Den Helder te zijn. We moeten ivm de diepgang van onze boot zeer ruim rondom Texel varen.

Zonsondergang

Prachtige luchten. Cadeautjes voor de (amateur)fotograaf. Ik ben blij dat ik mijn camera heb meegenomen en niet enkel genoegen neem met mijn mobieltje. Het schiet voor geen meter op. Bij wijze van spreken. De vuurtoren op het noordelijke puntje van Texel blijft alsmaar op dezelfde hoogte aan bakboord.

Nog een ‘Captain’s briefing’. Eric en Koen.

We zitten in duo’s te praten. Over het werk. Over onze families. Over onze plannen. Over de liefde. De kinderen en de kleinkinderen. Vier van ons zijn al opa/bompa. Mike volgt in november. We wisselen ‘intervisie-achtige’ momenten af met gezamenlijke herinneringen aan eerdere zeiltochten en reizen. De wind steekt meer op. Tegenwind welteverstaan. De zeilpakken en/of regenjassen gaan aan.

Ik vertel verder op een tweede plogje.