Mijn nostalgische jukebox (1)

Tags

Bobby Vinton, Franeker, Ine, Joos Florquin, Kamperen, Leeuwarden, Muziek, Radio Noordzee, Radio Veronica, Sealed with a kiss, Tante Doortje, Terschelling, Vakantie, Verkering, Vrienden

Iedereen die de logjes van blogcollega Thomas Pannenkoek leest, kent zijn wekelijkse woensdagstukjes: zijn ‘muziekdoos’. En Trees (Iris Papilo) zwijmelt elke zaterdag. Gerbie publiceert al sinds lange tijd Gerbie’s Top 212. Ik schrijf zelden over liedjes. Toch ga ik dat ‘kunstje’ een heel klein beetje nabootsen. Vooral hoe Pannenkoek deze serie aanpakt. De verhalen die een liedje oproepen. De herinneringen.

Laat ik beginnen met de link naar het YouTube-filmpje. Nou ja, filmpje … een paar stilstaande foto’s van platenhoezen maar je hoort het liedje.

Bobby Vinton – Sealed With A Kiss (1972)

Dit liedje staat op de lp ‘Summer Love’ en dat is dan ook de herinnering die ik heb aan dit liedje. Zomerliefde. En waar bracht ik mijn zomers door? Precies … vanaf 1967 op Terschelling, dat heb ik al heel vaak verteld. Wij (mijn ouders, mijn broertje, mijn zusje (vanaf 1971) en ik) kampeerden op het ‘kleine veldje’ bij Tante Doortje. Na een paar jaren hadden we ons eigen tentje. Wel zo leuk, we werden tenslotte groter. Andere interesses, andere momenten om te gaan slapen. Enfin, dat moet ik niet uitleggen. Op het kleine veldje stonden behalve tenten en een paar caravans ook een houten woonwagen: ‘De Kokkel’. Tante Doortje verhuurde De Kokkel aan badgasten. Elk jaar streek daar de familie Dykstra uit Franeker neer, altijd voor twee weken. Vader, moeder, dochter (Hilda) en haar jonger broertje (Wibo – denk ik). De naam van het meisje herinner ik me goed. We kregen ‘verkering’. Een Hollands woord. In Antwerpen zouden we dat ’t Is aan noemen. Een eerste, schuchtere verliefdheid. Handje vasthouden als we een wandeling in het Hoornse bos maakten of ons samen verstoppen als we ‘blikspuit’ (buske stamp) speelden bij de badweg of in de duinen. Vast ook wat onschuldige zoenen en voorzichtig tastende handen. Meer niet. Hooguit enkele andere campingvrienden wisten dat er iets ‘broeide of bloeide’ tussen ons.

En na twee weken vertrokken de Dykstra’s weer naar huis. Wij bleven bijna twee maanden. Een jaar later herhaalde zich hetzelfde ritueel. We hadden weer een paar dagen (in de tweede week) verkering.

Thuis (in Boechout) werd er weinig muziek geluisterd. De radio was voor het nieuws, schoolradio en ‘Hier spreekt men Nederlands’– Joos Florquin. Toen er eindelijk een pick up in huis kwam hoorden we enkel ‘music for the millions’ (Bert Kaempfert – Reader’s Digest) en af en toe wat kleinkunst. Waarom vermeld ik dit? De twee maanden Terschelling waren de grote uitzondering wat ‘liedjes’ betreft. Radio Noordzee en Radio Veronica. De tijd van de piratenzenders. Janny en Annie, nichtjes uit Groningen hadden hun eigen transistorradio. Zij waren enkele jaren ouder dan wij. En wij zijn Rene, Peter en ik. We trokken heel veel samen op. Ik keek en luisterde graag naar Janny en Annie en hun radiootjes. Van ons zakgeld kochten we zelden een patatje of een ijsje. We spaarden voor strips en voor een eigen radio in onze tent. Een radio waarin ook cassettebandjes konden worden afgespeeld. En je kon ook zelf opnames maken met een ingebouwde microfoon. En sparen voor batterijen uiteraard. De zomers op Terschelling waren vol muziek en puber-romantiek.

En opnieuw vertrok ‘het meisje’ naar de vaste wal. Dit keer zouden we onze verkering volhouden tot de volgende zomer. Wat overigens niet lukte. Een eerste en een tweede brief – met lieve woordjes en tekeningetjes – werden verstuurd. Of ik (ooit) antwoord kreeg ben ik vergeten. Ja, ik denk één keertje. Maar toen kwam ik op het lumineuze idee om een cassettebandje op te nemen. Met liedjes en ingesproken berichtjes. Zeg maar een soort ‘WhatsApp-voice-message’ avant la lettre. Koen als een soort privé-dj. En wat was het eerste liedje op dat bandje? Niet moeilijk om te raden: Sealed with a kiss in de versie van Bobby Vinton. Dat was ‘ons’ liedje.

Though we’ve got to say
Goodbye for the summer
Baby, I promise you this
I’ll send you all my love
Every day in a letter
Sealed with a kiss … Yes, it’s gonna be a
Cold, lonely summer
But I’ll fill the emptiness
I’ll send you all my dreams
Every day in a letter
Sealed with a kiss … I’ll see you in the sunlight
I’ll hear your voice everywhere
I’ll run to tenderly hold you
But baby, you won’t be there … I don’t wanna say
Goodbye for the summer
Knowing the love we’ll miss
So, let us make a pledge
To meet in September
And seal it with a kiss … Yes, it’s gonna be a
Cold, lonely summer
But I’ll fill the emptiness
I’ll send you all my love
Every day in a letter
Sealed with a kiss
Sealed with a kiss
Sealed with a kiss
Sealed with a kiss…

Tot op de dag van vandaag denk ik heel eventjes aan dat meisje uit Franeker als ik dit liedje hoor. Vorige week nog in de auto. Ik luisterde naar LM-radio. Eind augustus 1979 verhuisde ik naar Leeuwarden. Ik ging er studeren. Ik had Hilda al een paar jaar niet gezien. We kwamen elkaar bij toeval tegen op straat op ’t Zaailand. We maakten een kort praatje, verbaasd over deze ontmoeting. Zij vertelde dat ze op een kantoor werkt (bij een notaris geloof ik). Ik vertelde dat ik studeerde op ’t Schavernek. Er waren nog geen mobiele telefoons of e-mailadressen om uit te wisselen dus het bleef bij die korte, eenmalige ontmoeting. Op weg naar huis (Boelenslaan) vertelde ik Ine over deze prille zomerliefde en dat ik dat meisje (vrouw) was tegengekomen. Veel meer dan een zucht of een lichte grom van mijn lief kan ik me niet herinneren. Hahaha. Ine en liedjes … dan hebben we het al gauw over vele honderden liedjes. Ooit zei iemand bij een kampvuur: ‘Ine kent wel duizend liedjes uit haar hoofd’.

Advertentie

Tante Doortje

Tags

Antwerpen, Bezoek, Boechout, Boerentoren, Camping Tante Doortje, Dennedune, Fotograaf, Groenplaats, Hoorn, Logeren, Nostalgie, Onze Lieve Vrouwe kathedraal, Politiefotograaf, Tante Doortje, Terschelling

De mevrouw die ik als kind Tante Doortje noemde, was geen echte tante van me maar de vrouw die een camping uitbaatte op Hoorn (Terschelling) – recht tegenover ‘Stilma’ (later een Spar-winkel). De camping vlakbij de watertoren – aan de rand van het bos van Hoorn.

Tante Doortje – respectievelijk de weduwe Doeksen en Camping Tante Doortje. Ik heb waarschijnlijk honderden keren ‘Bij Tante Doortje’ geantwoord op de vraag waar wij kampeerden tijdens onze vakanties. De eerste keer was in de zomer 1967. Bijna zes weken stond onze bruine bungalowtent op het kleine veldje. Het begin van een heel lange traditie. Zes weken werden twee maanden. Ik heb er al veel vaker over geschreven. De camping heet nu ‘Camping Dennedune’. In opzet nog bijna hetzelfde als vijftig jaar geleden. Alleen is het nu de kleinzoon van Tante Doortje die de camping runt.

In dit logje wil ik het niet over de camping hebben maar over het bezoek van Tante Doortje bij ons thuis in Boechout (België). Dat was volgens mij een grote belevenis voor alle betrokkenen. Wij gingen elk jaar naar haar. Nu kwam zij naar ons. Volgens mij was het best bijzonder dat zij naar ‘de wal’ ging. En dan ook nog helemaal naar het buitenland. Een hele onderneming. Op bezoek bij ‘Schyvens’, bij de Belgen van het kleine veldje. Ik denk niet dat zij veel andere, vaste kampeergasten heeft opgezocht in bijvoorbeeld Krommenie, Groningen, Sneek, Franeker of Amersfoort. Zij kwam niet alleen maar met het gezin van haar dochter (dochter, schoonzoon en drie kleinzonen). De jongens waren van onze leeftijd. We kenden ze van onze vakanties.

Tante Doortje en haar familie op bezoek in Boechout (België)

Op de achterste rij van links naar rechts: Tante Doortje (weduwe Doeksens), mijn moeder (Lutgart) en mijn vader (Frans). Op de voorste rij van links naar rechts: de twee jongste kleinzonen. Ik denk dat Richard de jongste is. De naam van zijn broer ben ik vergeten. Dan sta ik in het rijtje met een zware boekentas. Mijn jongere broer Bart heeft onze kat ‘Poesie’ in zijn armen. Naast hem Henk en dan zijn moeder – Annie, dochter van Tante Doortje. De foto’s zijn gemaakt door meneer van der Veen, schoonzoon van Tante Doortje, politiefotograaf van de gemeentepolitie Leeuwarden. Ik heb hem jaren later nog een keer ontmoet in Ljouwert – hij was toen in functie als politieagent. Net geen bekeuring, wel een waarschuwing. Hij herkende me direct en was verbaasd dat ik in zijn stad studeerde.

Ik herinner me dat het bezoek van Tante Doortje in de tweede helft van oktober was. Ik denk 1968 of 1969. Herfstvakantie in Nederland (*) maar wij moesten nog naar school tot Allerheiligen. Tante Doortje, haar dochter en schoonzoon logeerden in een nabijgelegen hotel. De jongens sliepen bij ons. Wij aten altijd samen. Overdag werden er uitstappen gemaakt. Naar Lier (begijnhof, Zimmertoren, een wandeling langs de Nete) en naar Antwerpen (het Steen, de Grote Markt, de kathedraal, de Groenplaats). Mijn vader speelde (een beetje) voor gids.

Tante Doortje op de Groenplaats (Antwerpen) tussen de duiven.

Op de achtergrond de kathedraal van Antwerpen.

Tante Doortje op bezoek in België

Of deze derde foto in Antwerpen of in Lier is gemaakt weet ik niet. Als ik Henk zo naar boven zie kijken dan kijkt hij waarschijnlijk naar de Onze Lieve Vrouwe kathedraal of naar de Boerentoren. Allebei in Antwerpen.

Deze drie foto’s vond ik vorig jaar in een kartonnen doos die jarenlang bij mijn moeder in een kast stond. Prachtige foto’s van een ‘wereldberoemde vrouw’ op Hoorn (Terschelling). Een begrip. Hoeveel badgasten zouden er bij haar gekampeerd hebben? Op het kleine veld of op het grote veld. In het bakkershuisje, in de grote schuur of in de appartementen achter haar woonhuis. Vele honderden of duizenden. Ik denk dat mijn ouders tot 1986 een deel van hun zomervakantie doorbrachten bij Tante Doortje.

(*) Wij kregen elk jaar in de Nederlandse herfstvakantie bezoek. Tante Doortje en haar familie. Tante Joke en Ome Geert en hun jongens (uit Groningen). Meneer en mevrouw Nauta (uit Amersfoort). Waarom ik dat nog zo goed weet? Omdat ik altijd verjaarde tijdens die bezoeken. En wat ik ook nog weet: al deze gasten aten nooit dubbele boterhammen (hún boterhammen zijn veel dikker gesneden) en ze aten een zacht gekookt ei zonder brood. Gewoon als een lekkernij. Raar vond ik dat … raar.

Op veld 7

Tags

Algoritme, Boechout, De Kring, De Nieuwe Tichels, Facebook, Kwis, Lachen, Quiz, Schaken, Terschelling, Twitter, Verbannen, Volleybal, YouTube

Als je na het lezen van de titel van dit stukje al weet waar dit logje over gaat dan ben je helderziend. Het gaat over drie min of meer verschillende zaken en toch kwamen ze associatief bijna tegelijkertijd bij me op. Ik zag de kop “Youtube blokkeert schaker om woorden ’zwart’ en ’wit’” Wat is hier aan de hand? Dat sociale media de inhoud van berichten deels censureert mag algemeen bekend zijn. Facebook. Twitter. YouTube. Geen sex, geen oproepen tot discriminatie of geweld. En ga zo nog maar even door. Of je wordt voor een week verbannen (geblokkeerd) of er wordt een kanttekening bij je tekst of foto geplaatst of je wordt voor altijd weggejaagd. Bye bye Donald.

Foto door Pixabay op Pexels.com

Schakers hebben het dus moeilijk. Schaakterminologie die uit zijn context wordt gerukt, levert soms misverstanden op. Er wordt live commentaar geleverd tijdens schaakwedstrijden met zinnetjes als: “White is better. Black is attacking. Time to finish Black off.” Onschuldig in de context van die specifieke wedstrijd. Maar reden genoeg om verbannen te worden van YouTube. Zucht. Een schaakclub die zich bij een lokale quiz aanmeldde onder de naam: ‘Versla de Sicilianen’ kregen kritische opmerkingen. De organisator kende geen schaaktermen.

Dat doet me denken aan namen van quizploegen. Wij doen (deden) in Boechout bijna altijd mee als ‘De nieuwe Tichels’. We werden bijna altijd verslagen door ‘Het brein der traagheid’. Wat denk je van de volgende namen: ‘Rapzat’, ‘Ik ga ’t zo zeggen, wacht efkes’, ‘Per seconde grijzer’, ‘Straks een tournee generale’, ‘We leggen beton onder ons terras’, ‘Goei gerief hangt onder een dakske’, ”t Ligt op mijn tong’, ‘Eén van ons slaapt met de jury’ of ‘wgnnhvwzz’? Leve de quiz-presentator die regelmatig de tussenstanden moet voorlezen. Hahaha.

Lang geleden deden wij mee met het jaarlijks volleybal-tournooi op Terschelling. In Formerum. Erg populair want er deden ruim twintig ploegen mee. Ik herinner me minstens 10 volleybalvelden. Het was een flinke organisatie. Je moest altijd goed luisteren naar de omroeper van dienst. Alle ploegen hadden zich ingeschreven met een naam. Bijvoorbeeld: ‘Camping Appelhof’, ‘De Schotse vier’, ‘Actania-boys’, ‘familie Kooistra’, ‘VC Amersfoort’, ‘Brandaris II’, enzovoort. Het eerste jaar deden we mee als ‘De Kring’. Simpel – gewoon de naam van onze vereniging. Via de luidsprekers hoorden wij dan: “Op veld 3: ‘De Kring’ tegen ‘Camping Appelhof'”. Dat was duidelijk waar we moesten spelen (op welk veld) en tegen wie. Vijf minuten later begonnen we dan aan de wedstrijd op veld 3 tegen ‘Camping Appelhof’.

Foto door @thiszun op Pexels.com

Een jaar later waren we opnieuw van de partij maar nu onder de naam: ‘Op veld 7’. We hadden heel veel lol bij het bedenken van deze naam. We schreven ons in. Even later hoorden we de speaker het volgende omroepen: “Op veld 1: ‘Familie Kooistra tegen ‘Op veld 7’. ‘Op veld 7: ‘VC Amersfoort’ tegen ‘Actania Boys’. De familie Kooistra kwam tien minuten te laat opdagen bij veld 1, ze hadden eindeloos gewacht bij veld 7 … lachen … met hoofdletters … LACHEN.

Zonder voorkeur

Tags

Avek, Bergen op Zoom, Bosch, Delta, Ethiopia, Filterkoffie, Foto, Ine, Isabel, Jean Jacques, Jimma, Kamperen, Koffie, Moccona, Percolator, Satur9's world, Terschelling, Thee, Wyns

Vorige week lanceerde blogcollega Satur9s World een idee. Een challenge … ik heb een hekel aan dat woord. Ik zie haar idee meer als een uitnodiging om je eigen gang te gaan.

Het eerste thema: koffie of thee. Een foto of een paar foto’s en een stukje over datzelfde thema. Een onderschrift, een herinnering, een gedicht of zomaar een fantasieverhaaltje. Deze omschrijving heb ik zelf toegevoegd aan mijn ‘Dertig-dagen-foto-schrijven’.

De titel laat al vermoeden dat ik geen voorkeur heb. Wil ik thee of wil ik koffie? Ik drink het allebei. Als kwantiteit een criterium is dan wint thee. Ik drink veel meer thee dan koffie. En geen voorkeur gaat nog verder. Welke thee? Geen voorkeur. Ik drink earl grey, thee met fruitsmaakjes, citroenthee, gember-rooibos, ceylon tea, kamillethee. Isabel maakt vaak zelf thee met bladeren van bomen uit de tuin. Ik drink het allemaal. Geen voorkeur. Meestal zonder suiker, af en toe met honing al dan niet met citroen. Ik zet ’s morgens vaak een grote pot thee, drink dan één grote kop warme thee. De rest schenk ik over in een kan en die kan gaat in de ijskast. Gedurende de dag drink ik dan ijsthee.

Bij ons thuis (in mijn jeugd) dronk mijn moeder meestal thee en mijn vader Moccona uit zo’n glazen pot of Nescafé. Oploskoffie. Op feestdagen of als er bezoek was dan werd er een ‘filterke’ aangeboden. Mijn ouders hadden daar aparte ijzeren opzetstukjes voor met een soort plat koffiezakje. Later kon je plastic koffiebakjes kopen. Ze stonden altijd ergens in de kast te verpieteren. Ik herinner me niet wanneer ik zelf voor het eerst koffie dronk. Ik denk bij mijn grootouders. Koffie met veel melk.

• 

• 

Koffie leuten is geen Vlaamse activiteit. Ik maakte kennis met het traditionele koffiedrinken rond een uur of 10 toen we jaarlijks op zomervakantie gingen naar Terschelling. Alle Nederlandse buren deden eraan mee. Elke ochtend voor een andere tent, tussen de windschermen. Bij tante Trijn en ome Eppo, bij Roodermond, bij Elzer, bij tante Janny en Ome Willy, bij Nauta, bij Postmus. Mijn ouders kenden deze gewoonte niet. En zoals je weet trok deze jongen eind jaren 70 naar het hoge noorden. Studeren op de AVEK. Daar stonden twee grote koffiezetapparaten in de keuken. Je kon koffie tappen zoveel je wou. Thuis in Boelenslaan en later in Wyns stond er altijd een koffiezetapparaat in de keuken. Het werd verschillende keren per dag gebruikt. Er was altijd een onverlaat in huis die vergat het warmhoudplaatje uit te schakelen. Niks zo goor dan de geur van uitgekookte restjes koffie onder in de glazen pot.

Elk Nederlands huishouden heeft (had) een vergelijkbaar ding in huis. Vaste prik in het keukenkastje: een pak filterkoffie (soms een tweede pak met cafeïnevrije koffie. Een doos met de papieren filters. Melitta. Ik kocht vaak het verkeerde formaat filters. Te klein of te groot. Koffie kreeg nooit heel veel aandacht van me. Ik dronk koffie maar ik kon het ook zomaar een paar dagen vergeten en dat is trouwens nog altijd zo. Na een lekker etentje vind ik koffie wel lekker – niet thuis maar in een restaurant. Liefst met een cognacje en een stukje chocola.

We hebben altijd gekampeerd dus ook daar moest iets – zonder elektriciteit – op gevonden worden. Ik herinner me drie variaties. Ik toon ze in historische volgorde.

• 

• 

• 

• 

Die laatste variant – percolator – gebruik ik nog af en toe in Mozambique. Een cadeautje van Jean Jacques (snik) en Co. Maar eerst nog even terug naar Bergen op Zoom.

Ik kocht een chique espresso-apparaat voor Ine’s vijftigste verjaardag. Een Bosch. Op dat moment de Rolls Royce onder de thuis-espresso-apparaten. Bovenin doe je de bonen. Je stelt de maling in en de hoeveel water. Je drukt op een knopje. Je hoort dat de koffie wordt gemalen en even later druppelt de koffie in je kop of tas. En mocht je melk willen schuimen, dan kan dat ook met hetzelfde apparaat.

Na een paar jaar ging er iets mis. Gelukkig heeft Yvonnes vader er een nieuwe rubberen ring in gemonteerd. Ik kon weer jaren vooruit. Zeker op maandagochtenden als ik mijn traditionele sms ‘koffie klaar, de deur is los’ naar buurvrouw Luus stuurde. Het apparaat heeft de verhuizing uit Bergen op Zoom niet gehaald. In Mozambique gebruiken we een Delta-apparaat.

Als ik ‘we’ gebruik in de vorige zin bedoel ik meer Isabel dan mezelf. In dit apparaat doe je een capsule, sluit je het apparaat en druk je op een knop. Je hebt drie keuzes: weinig water, ietsjes meer water of een volle kop water. Koffie uiteraard. Het is een vreselijk duur systeem. Het apparaat kost weinig, de capsules kosten bijna 60 eurocent per stuk. Vergelijk het maar met een printer (relatief goedkoop) en de cartridges (erg duur).

Heb ik nog andere koffieverhalen? Ja natuurlijk wel. Ethiopië. Ik ben er gedurende acht jaar heel veel geweest. Ethiopië is één van de bakermatten van de koffie. Koffie, het ‘zwarte goud’ van Ethiopië. Bereket nam ons mee naar de plaats waar ooit de koffieplant (boon) werd ontdekt door een herder. Hij constateerde dat zijn geiten – die van die onbekende plant aten – veel actiever waren dan de geiten van zijn buurman lager in het dal. Vlakbij dronk ik een kopje koffie. Zoals er nog veel zouden volgen – al dan niet met een traditionele koffieceremonie.

• 

  Koffie in Jimma, Ethiopië

• 

  Koffie in Mekele (Ethiopië)

• 

  Rahel in Addis Ababa

• 

• 

• 

• 

• 

Laat ik afronden. In de titel schrijf ik ‘Zonder voorkeur’. Hoe drink ik mijn koffie het liefst? Het maakt me niet uit. Echt niet. Zwart. Zwart met suiker (als de koffie heel sterk is, maar het hoeft niet). Met melk. Koffie verkeerd. Met geschuimde melk. Latte macchiato. Galão (al dan niet oscuro). Cappuccino. Het is me allemaal om het even. Echt waar. Ook ijskoffie vind ik lekker. Met koffiemelk of gecondenseerde melk … nee, laat maar. En als ik een week geen koffie drink … ik zal het nauwelijks hebben gemerkt. Of ik ’s avonds koffie vermijd omdat ik dan niet kan slapen? Ik heb nog nooit geconstateerd dat het zo is. En jullie?

Volgend thema: ‘Kader in Kader’.

ps. Misschien moet ik ooit een ode schrijven aan de wondermooie theevelden die ik in Oeganda en Kenya zag. Zo mooi. Beeldschoon.

In de serie: DERTIG DAGEN FOTO SCHRIJVEN

Hoe het ooit begon

Tags

Auto, Boechout, Dagtrip, De Kring, Familie, Formerum, Harlingen, Hoorn, Huwelijkscadeau, Huwelijksreis, Jort van Gossen, Om Aest, Ouders, Tante Doortje, Terschelling, Vrienden

Vijfenzestig jaar geleden. Zomervakantie 1955. Mijn ouders zijn net getrouwd. Als huwelijkscadeau kregen ze een auto van mijn opa en oma. De ouders van mijn moeder. Ze kregen als extra opdracht om op huwelijksreis te gaan MET de auto. Naar Nederland en nergens anders heen. Want … mijn moeder had nauwelijks rijervaring. Mijn vader helemaal geen. En in Nederland waren geen bergen dus dat was het ideale land om te oefenen.

Het werd dus De Ronde van Nederland. Ik geloof dat ze ruim drie weken onderweg waren. Ik herinner me niet dat ze er veel over hebben verteld aan ons – hun kinderen. Behalve één onderdeel van hun eerste vakantie met z’n tweetjes. Ze waren in Harlingen beland en schreven zich in in een lokaal hotel. Ze zouden maar één nachtje blijven maar toen zagen ze onderstaand bericht (of folder). Althans iets soortgelijks …

Dagtocht naar Terschelling

De plannen werden aangepast en ze kochten twee dagtickets naar Terschelling. Ze boekten een extra nachtje in Harlingen. Het enige dat ik me herinner van hun verhaal is de belofte aan elkaar op het hoge duin in West (Terschelling). “Hier komen we terug als we kinderen hebben.” Een kleine twaalf jaar later kwamen ze hun belofte na. Paasvakantie 1967. Ik was tien en mijn broer acht. We gingen op zoek naar een geschikte camping voor de zomervakantie. We logeerden bij de familie (Jan) de Boer op Hoorn. Zij hadden het pension ‘Om Aest’ – een van de laatste huizen op Hoorn, richting Oosterend. Ik herinner me nu nog de woorden van mevrouw de Boer nadat we terug kwamen van het strand of de duinen: “Jullie het plezier, ik het zand.” 

Op loopafstand bevond zich ”Camping Tante Doortje’ – recht tegenover ‘Stilma’ – de kruidenier, later een Spar-winkel. Mijn ouders boekten een plaatsje op ‘het kleine veld – in de verste hoek van de camping’. We zouden twee maanden blijven maar die vakantie werd ruw onderbroken door het overlijden van mijn grootmoeder. We vertrokken met grote haast (6 augustus 1967) met de belofte volgend jaar terug te komen. En ook nu hebben mijn ouders woord gehouden. Opnieuw twee weken bij de familie de Boer in de paasvakantie en twee maanden in de zomer bij ‘Tante Doortje’. En dat heel veel jaren aan een stuk. Een familietraditie.

Later werd de bungalowtent een caravan – steeds op het kleine veldje en wij hadden onze eigen, kleine tentjes. Ik ging mee tot 1976 denk ik. Nooit twee maanden aan een stuk maar regelmatig onderbroken voor het kamp met de scouts (in België), de ziekenkas (OM) in Oostenrijk of Italië en later met De Kring ook op Terschelling.

We kregen vaak (Boechouts) bezoek. Familie en vrienden. Zo kwam ook Roger S. samen met T. – zijn toenmalige vrouw – op bezoek. Ik denk dat zij een weekje de caravan van mijn ouders huurden. Toen ontstond het plan om vakantiereizen te organiseren voor Boechoutse kinderen (het eerste jaar alleen jongens). Kring 12 werd Kring 13 enzovoort. De kampeerboerderij ‘Jort van Gossen’  op Formerum werd onze uitvalsbasis. Het begin van een veelvuldig bezoek van Boechoutenaren aan het mooiste van de vijf waddeneilanden.

Later kochten mijn ouders een huis (bungalow) op Formerum (Molkenbosweg) en wisselden ze de camping af met de bungalow. Het werd de ideale weekend- en vakantiebestemming toen wijzelf in Friesland woonden met onze kinderen – in de 80’er jaren. Ik heb ooit eens uitgerekend dat ik alles bijeen ruim drie jaar op Terschelling heb doorgebracht. Een persoonlijk hoogtepunt vind ik dat ik voor het werk – SKVF – consulent ‘Drama en Taaldrukken’ – wekelijks (betaald) naar Terschelling mocht / moest. Daar vertel ik een andere keer nog eens over.

Sweet memories.

Het is maar een datum

Tags

20 juli, Bruiloft, Columbia, Corona, Familie, Ine, Inflatie, Lief, Ouders, Ronde van Frankrijk, Sint-Amands, Terschelling, Wielrennen, Zimbabwe

20 juli – de 202de dag van dit schrikkeljaar. Nog 164 dagen tot het einde van het jaar.

Ik ben geen datum-fetisjist maar op de een of andere manier onthoud ik een aantal data vrij eenvoudig. 20 juli is zo’n dag. Wikipedia is natuurlijk een goede informatiebron om eens na te lezen wat er zoal op deze dag doorheen de geschiedenis is gebeurd. Veel namen en feiten zijn me totaal onbekend. Ik lees dat het vandaag de nationale feestdag van Colombia is. Gisteren las ik bij Sabine hoe streng de corona-maatregelen daar in Colombia zijn. Stel je voor dat die maatregelen (*) in België of Nederland zouden gelden … dan breekt er een volksopstand uit. Nu enkel een tweede coronagolf.

Het is wachten op echte wielerwedstrijden. Ik ben benieuwd of die er zullen komen. Het terugkijken naar oude beelden gaat al snel vervelen. De Ronde van Frankrijk eindigde verschillende keren op 20 juli. Eddie Merckx won in 1969. Luis Ocaña in 1973. Bernard Thevenet in 1975 (vóór Merckx) en Joop Zoetemelk in 1980 (na 5 tweede plaatsen). Allemaal op 20 juli.

Nog meer op 20 juli. Apollo 11 landt op de maan. 1969. Wij luisteren naar een transistorradiootje (op Camping Tante Doortje – Hoorn, Terschelling) naar deze historische gebeurtenis. In de Netflix-serie The Crown (seizoen 3) is er een mooie aflevering over deze maanlanding.

Op 20 juli 2011 sterft Lucian Freud – een schilder die ik erg bewonder. We zagen ooit een prachtige tentoonstelling van hem in Londen en een paar jaar later in Den Haag. Gelukkige verjaardag Peter A en Hanneke G. Ik zie op Facebook dat jullie jarig zijn. In Zimbabwe wordt op 20 juli (2008) het bankbiljet van 100 miljard (Zimbabwaanse) dollar ingevoerd. Ik heb dat jaar zo’n (waardeloos) briefje in mijn hand gehad. Officieel was de inflatie toen 2,2 miljoen procent.

Maar de belangrijkste 20 juli in mijn leven is natuurlijk de bruiloft van mijn ouders (zaliger) in 1955 in Sint-Amands aan de Schelde. Vandaag 65 jaar geleden. Eigenlijk is het niet juist wat ik schrijf. Er was natuurlijk nog geen sprake van de man die deze woorden typt. Hij – ik dus – zag pas het levenslicht in oktober een jaar later. Zij hadden die dag uitgekozen omdat mijn vader al vanzelfsprekend vakantie had (een leraar) en omdat alle bruiloftsgasten de volgende dag ook vrij waren: de Belgische nationale feestdag.

Wij gingen elk jaar op 20 juli uit eten met het gezin. Op restaurant. Dat was vaak op Terschelling waar we jaarlijks op vakantie waren. Toen ik zelf kinderen had en in Friesland woonde, was dat niet meer vanzelfsprekend. Dikwijls viel deze 20ste juli midden in onze zomervakantie en om dan even over te wippen vanuit Griekenland … dat was wat veel van het goede. Toch hielden we deze 20 juli traditie zolang en zo vaak mogelijk in ere.

Frans en Lutgart (20 juli 2003)

Ook hun gouden bruiloft (2005) herinner me nog goed want dat was nauwelijks drie weken na het afscheid van Ine. Het was fijn om toen weer veel familie te zien onder vrolijkere omstandigheden dan op een begrafenis.

En zou het toeval zijn dat ik vanochtend een lange Skype-babbel had met mijn zus in Spanje? Vast niet. We hadden dat niet bewust zo afgesproken. Wel fijn zo’n 20 juli moment. Ik drink vanavond een glaasje op hen beiden en op het leven. L’Chaim.

(*) Een paar bizarre corona-regels in Colombia: op weekenddagen mag je enkel buiten zijn afhankelijk van het laatste cijfer op je ID-kaart. Winkels moeten dat controleren. Idem voor de dag dat je boodschappen mag doen. Of auto mag rijden (altijd in je eentje). Mannen en vrouwen mogen niet op hetzelfde moment (dag) buiten sporten en dan nog maar gedurende enkele uren per dag. Fietsen mag enkel ’s ochtends. Wat zeuren wij dan over mondkapjes …

Duizenden scheermessen

Tags

Bergen op Zoom, Culinair, Ensis, Meeuwen, Natuur, Nederland, Noordzee, Nostalgie, Scheermessen, Strandlopers, Terschelling, Vakantie, VARA, Vroege vogels, Zandvoort

Op hetzelfde strand in Zandvoort – waar ik eergisteren over schreef – zag ik eerst de meeuwen …

Zandvoort (Zuid)

… en toen ik dichterbij kwam … de scheermessen.

Zandvoort (Zuid)

Vele duizenden scheermessen …

Heel veel scheermessen

Als kind bracht ik veel vakantietijd door op het Noordzeestrand. Eerst in Koksijde (BEL), later op Texel (NL) en tenslotte op Terschelling (NL).

En onze activiteiten waren een afwisseling van ravotten in de zee, over de golven springen en duiken. Met een schepnet garnalen vangen. Zandkastelen en forten bouwen bij opkomend tij. En langs de vloedlijn strandjutten en schelpen zoeken. We hadden een mooie verzameling. In een boek zochten we de namen op en in de winter thuis installeerden we op de zolder ons eigen schelpen-museum. We hadden een paar scheermessen. Dat was een geweldige vondst. Een uitzonderlijke vondst. Een mooie aanwinst voor ons museum. En op de badkamer zeepten we ons als 8 en 10-jarigen stiekem in met scheerzeep en ‘scheerden’ we ons als echte kerels.

De soort die je nu in Nederland veelvuldig aantreft heet de ‘Amerikaanse zwaardschede’ (Ensis). Een exoot, meegekomen met schepen uit (zuidelijk) Amerika. Normaal staan ze verticaal in het zand (slijk) en halen ze hun voedsel uit het water. Mini-organismen, plankton en zo. Eigenlijk horen ze thuis is veel warmer water dan de Noordzee. Als het te koud is of er is een heftige storm gaan ze dood en spoelen aan. Een feestmaal voor de vele meeuwen en strandlopers. De foto’s hierboven maakte ik eind januari. Een zonnige dag met temperaturen rond het vriespunt.

Op de website van het VARA/BNN-programma ‘Vroege Vogels‘ vind je meer informatie. Klik HIER.

In de binnenstad van Bergen op Zoom vind je een heel goede viswinkel. Ik was er vele jaren een trouwe klant. Af en toe kocht ik een bundeltje scheermessen … om op te eten wel te verstaan. Ik maakte ze klaar als mosselen. Kort koken in een beetje vocht (liefst bier), wat groenten in de pan. Een dipsausje d’r bij en smullen maar. Het was altijd een bijzonder voorafje want zoiets komt niet elke dag op je bord.

In de serie #01/40

Alweer iets over boeken

Tags

Boeken, Cafe Sol, Goes, Jeugdherberg, Lezen, Slot Oostende, Terschelling, Zwerfboek

In een logje van Tessa las ik het woord ‘zwerfboek’. Erg leuk. Ik had het woord wel eens eerder gehoord denk ik. Tessa is een grote lezer en reist voor haar werk geregeld per trein. Van Leeuwarden naar Amersfoort (en terug). Als zij haar boek heeft uitgelezen laat ze dat achter in de trein. Voor een volgende liefhebber. Een mooi initiatief.

Hoe kom ik aan mijn boeken?

Meestal koop ik ze online bij Bol punt com of bij Libris. Ik lees bijna alle fictie op mijn tablet of e-reader. Non fictie lees ik het liefst in een papieren versie. Af en toe krijg ik wel eens van vrienden of familie een boek in epub-formaat. Soms werkt het, soms niet. Laatst ontdekte ik een website waar ze gratis e-boeken aanbieden. Zo downloadde ik gratis ‘Nu en dan de weg kwijt‘. Erg fijn. Een reisverslag door zuidelijk en Oost Afrika waar ik heel veel in herkende.

Of ik neem tijdelijk een boek mee uit Café Sol in Maputo.

Boekenkast in Café Sol (Maputo)

Café Sol vind je in de duurdere Summershield-wijk. Een wijk in de buurt van ambassades en de vele internationale scholen. De boekenkast die je hierboven ziet, is afgeladen vol. Twee rijen dik vol engels-talige boeken. Maar ook Nederlands. Een beetje Duits, Frans en Italiaans. En het principe is eenvoudig. Je mag boeken gratis meenemen. Je hoeft dat ook niet te registreren. Breng ze terug als je ze uit hebt. Of doneer zelf ook een boek dat je hebt gelezen en niet wilt bewaren. Kortom … een kast vol zwerfboeken. Ik ben fan.

Een paar weken geleden had ik een werkafspraak in Slot Oostende in Goes. En wat zie ik? Onderstaande boekenkast …

Boekenkast in Slot Oostende (Goes)

Hetzelfde idee als in Maputo. Ook hier kun je de meeste boeken meenemen zonder registratie. Er zijn een paar uitzonderingen zoals fotoboeken en naslagwerken. En ingeleverde boeken worden nog even gecheckt voordat ze in de kast komen. En in Goes hangt er een informatiebord bij met de ‘spelregels’.

Dit zijn uiteraard geen nieuwe ideeën. Het vakantiehuis van mijn ouders op Terschelling had ook een boekenplank voor zwerfboeken. In de meeste jeugdherbergen vind je zo’n kast. Her en der – in verschillende landen, meestal op het platteland – staan of hangen kleine boekenkastjes met hetzelfde concept. Ik vind het allemaal heel sympathieke initiatieven.

Ik eindig met een boeken-grapje. Zie foto hieronder …

Ik kocht onlangs een boek bij Ikea, nu nog in elkaar zetten …

Nieuwe oogst (8)

Tags

Chagrijn, Isabel, Kerstmis, Kus, Nederlandse les, Plastic, Scheveningen, Terschelling, Vervuiling, Vis, Vluchtelingen

Ik moet een interne strijd leveren om niet te chagrijnig te worden / blijven. En dat al op de derde dag van het jaar. ’t Is natuurlijk ook maar een gewone donderdag. Isabel is aan het werk. Onze empregado zou vandaag weer aan het werk gaan. Je begrijpt het al. Ik gebruik de werkwoordsvorm ‘zou’. Het is bijna vier uur en hij is er nog steeds niet. Voor de tweede opeenvolgende dag is hij niet op komen dagen. Het moet wel een geweldige oud-en-nieuw-kater zijn die hij moet uitzieken. Sic. Is dat het begin van het einde voor Sr. Bennie?

En hij is niet de enige die niet komt opdagen. Ik geef twee leerlingen Nederlandse les. En je raadt het al. Eentje gaf vorige week al aan even een pauze te willen nemen. En de ander smste me vanochtend om 8 uur dat ze niet kan komen. Ik had alles al klaar gelegd. Extra oefeningen gemaakt. Een eenvoudige tekst geschreven … grrr. En ook de zwembad-schoonmaker is nog niet verschenen. Ik typ dus veel te vaak GRRR de laatste tijd. Daar moet verandering in komen.

Daarom maar een nieuwe aflevering van ‘Nieuwe oogst’. Plaatjes die ik van het internet heb geplukt. Soms van Twitter, Facebook of een nieuwssite. Gewoon kleine grapjes of nadenkertjes. Laat ik maar met iets vrolijks / moois beginnen.

Weg met het grijze chagrijn

De vrolijkste kerstboom die ik afgelopen periode ben tegengekomen is wel deze …

Mijn favoriete kerstboom

Ik lees nog steeds Vlaamse en Nederlandse kranten en tijdschriften. Weliswaar via internet. En naast de puinhoop in Scheveningen en de ontelbare leugens en verdraaide waarheden van The Donald lees ik ook over de containers die bij Borkum overboord zijn geslagen. Terschelling en andere waddeneilanden (kust) worden overspoeld met plastic en piepschuim. Drie containers met gevaarlijke stoffen zijn nog zoek.

Dier en mens

En ook onderstaande cartoon snijdt hetzelfde thema aan. Erg grappig (als het niet zo triest was).

Vertaling is vast niet nodig.

De actie “We gaan ze halen” mag dan wel mislukt zijn. Iets te naïeve voorbereiding. Maar dat er nog steeds zoveel mensen op de vlucht zijn of eindeloos wachten in erbarmelijke (Griekse en andere) kampen is beschamend als je bedenkt hoeveel miljoenen er weer in de lucht zijn geknald afgelopen maandag …

Dit behoeft geen onderschrift

Laat ik maar iets vrolijker eindigen. Dat was tenslotte de opzet van dit stukje.

Gewoon … een mooie gedachte

Niet helemaal waar natuurlijk. Maar wel een prikkelende zin.

Een dooddoener

… maar wel eentje die je zo vaak moet herhalen.

Zometeen spring ik nog even in de auto. Bij gebrek aan ‘trein’. Sorry. De eerste boodschappen van het jaar doen. Wat eten we vandaag?

Wat eet ik vandaag?

Na de kip, konijn en lam van de afgelopen dag kies ik vandaag opnieuw voor een vis-maaltijd. Ik woon tenslotte dichtbij zee. Dat vindt mijn meisje vanavond vast een prima keuze.

Dit plaatje bewaarde ik al lang op mijn bureaublad.

En na het eten beginnen we aan een nieuwe serie. Dat betekent wel … kiezen. En dat is niet altijd vanzelfsprekend … zeker niet gemakkelijk. Maar als we rond half tien – of ietsjes later – het licht uitknippen dan eindigen we onze dag met …

Welterusten

Het valt me nu pas op hoeveel ‘Engels’ ik gebruik – via de plaatjes – in dit logje. Tja … ’t Is mijn dagelijkse taal geworden. Daarom blijf ik bloggen … in het Nederlands. Met zo nu en dan een Vlaamse zinconstructie.

In de serie: NIEUWE OOGST

25 jaar

Tags

1958, 1993, Bart, België, Boechout, Familie, Jeugd, Klussen, Legerdienst, Overlijden, Poppenkast, Terschelling, Vissen, Vrienden, Wielrennen

9 oktober 1993. We slapen op een matras in mijn werkkamer. We hebben tijdelijk onze eigen slaapkamer ter beschikking gesteld aan een klasgenote van Catelijne. Zij heeft het even te moeilijk thuis. In samenspraak met Ome Leo – mentor en vertrouwenspersoon van het Gymnasium waar de dames naar school gaan – hebben we voor deze oplossing gekozen.

Waarom schrijf ik dit stukje hierboven? Omdat ik het me zo goed herinner want op diezelfde ochtend belt mijn vader. We zijn al wel wakker maar liggen nog in bed … matras dus. Het is nog vroeg en mijn vader is geen ‘beller’. Het trieste nieuws. Mijn broer is overleden. Niet helemaal onverwacht. 34 jaar is hij geworden. Hij was behoorlijk ziek. Kolere kl#te K. (Hotchkin of Non-Hotchkin) (*) En toch komt zo’n nieuws aan als een donderslag bij heldere hemel … nou ja … bewolkte hemel.  Zijn hart kon het niet meer bolwerken. Je zult begrijpen dat de dagen erna heel anders werden ingevuld dan we dachten. We helpen mijn schoonzusje zoveel we kunnen.

Ik schreef vorige week twee keer over vissen op Terschelling. En daar memoreerde ik al dat ik niet de visser van de familie was maar wel mijn broer. Ik was toen nog niet bezig dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat hij is overleden. Misschien wel in het onderbewuste.

Koen heeft een broertje (23-11-1958)

Onze eerste foto samen. Een maand eerder blies ik twee kaarsjes uit. In de tien dagen dat mijn moeder met onze Bart in ’t ‘moederhuis‘ lag, verhuisden wij van de Frans Segersstraat naar de Welvaartstraat. Daar staat het huis van onze jeugd. Huize Tijl. Ik ben – op een korte tussentijd na – daar blijven wonen tot de zomer van 1979.

Onze Bart. Twee jaar jonger. Dat is tijdens je kinderjaren heel veel. Nou ja … op school dan toch. Thuis is dat anders. Wij deden heel veel samen. Ik moet wel bekennen dat ik bijna altijd de ‘baas’ was. We speelden Batman. Ik uiteraard de held en Bart was Robin. We bouwden kampen (hutten). Ik was de projectleider, mijn broer de uitvoerder. We richtten geheime genootschappen op. BaLuDiKo. Ik was de president, mijn broer de secretaris. De buurjongens waren ‘leden’. Ik vond bij de verhuizing onlangs ons logboek. In het reglement stond onder andere … “Koen is de baas. Als hij er niet is, is Bart de baas.” En nog veel meer uiteraard. Het document is door ons vieren ondertekend met een duimafdruk van bloed. Ik herinner me de ceremonie met naald en kaarsen op onze zolder.

Uiteraard bleef de rolverdeling niet zo. Toch was er altijd een verschil. Ik was eerder wat serieuzer en onze Bart de (onbezonnen) doener. Als vijfjarige knipte hij zijn eigen haar … coupe: diepe happen in het acajou-kleurige haar. Hij was handiger. Tekende graag en goed. We hebben ontzettend veel toneelstukjes en poppenkast-verhalen verzonnen. We typten de scenario’s op de oude typemachine van mijn moeder. Mijn broer maakte de decors. We richtten onze kelder in als Poppentheater KOBA. We vroegen 1 frank entree. We zijn er nooit rijk van geworden maar hadden een onbezorgde jeugd. We speelden met de coureurekes, deden de wielrenners na in onze buurt. We bouwden berglandschappen en speelden uren op de zolder met onze Märklin-treinen. We verzonnen gezelschapspelletjes. Lange zomervakanties – kampeervakanties – eerst in Koksijde, een jaar in Spanje, twee jaar op Texel en vanaf 1967 op Terschelling.

Later gingen we studeren. Ik in Antwerpen en Bart in Hoboken. We deden allebei een lerarenopleiding. Ik Nederlands/Geschiedenis en Bart werd technisch leraar Elektriciteit. Hij besteedde uren aan lesvoorbereidingen met prachtige maquettes. Later stapte hij over naar het bedrijfsleven. In huis moest hij zaken herstellen. Een loshangend deurtje van een kast, een rolluik. Kapotte lampen. Ik deed alsof ik twee linkerhanden had. Ik ‘profiteerde’ van zijn vakmanschap.

We waren allebei zeer actief in ‘De Kring – jeugdvereniging in Boechout. Hij was de gangmaker van jeugdatelier ‘Kakeldoe’ in Vremde. Speelde ‘Koning Tituto’ en werd ‘gehypnotiseerd’  in een van de eerste shows in het chiromeisjes-lokaal. Hij speelde de man in de ‘Ghenouchelicke clute van nu noch’. Ik regisseerde met Suus – de moeder van Bart Peeters – als theatercoach.

Ik werd afgekeurd voor legerdienst – dat ik ondertussen in Friesland woonde heeft zeker meegeholpen. Mijn broer vervulde zijn diensttijd in Duitsland en werd daar de animator / gangmaker van zijn legereenheid. Ik bezocht hem daar één keer samen met zijn verloofde. Later zijn vrouw. Ik was onder de indruk van zijn organisatie-talent. Zijn kameraden droegen hem op handen. Jarenlang heeft hij zich ingespannen voor de plaatselijke volleybalvereniging. Het clubblad, wedstrijdformulieren … ik hoorde het af en toe want ik was ondertussen ‘ver van huis’. Ik woonde in Friesland en had mijn eigen leven en gezin. Hij kocht het huis van onze grootouders en begon aan een heel grote verbouwing.

Hij was – zeker als kind – meer bij de hand dan ik. Ik herinner me Sinterklaas. In Vlaanderen wordt Sinterklaas gevierd met cadeautjes zolang er nog een kind in huis is dat gelooft. Onze Oma verraadde mij dat de facteur Sinterklaas is. Ik was een goedgelovige en erg ontgoocheld. Zowat hetzelfde jaar vertrouwde onze Bart mij toe dat hij wist dat Sinterklaas niet echt was. Maar hij zei dat hij er nog twee jaar in zou blijven geloven anders waren er geen cadeautjes meer – zeker omdat hij eind november jarig was. En hij heeft dat volgehouden.

Nog zo’n voorbeeld. Hij zei altijd ‘kelat’ in plaats van ‘chocolat’. Mijn vader – leraar Nederlands – was dat zo beu dat hij boos werd en mijn broer dwong om ‘chocolat’ te zeggen. Waarop Bart (4 of 5 jaar oud) met zijn mond vol zei: “Ik weet dat ik chocolat moet zeggen maar ik zeg … kelat.” Einde discussie.

Dit stukje is een beetje van de hak op de tak. Herinneringen komen boven. De fotoboeken staan thuis in de kast in Nederland. Hier in Mozambique moet ik het doen met flarden jeugdherinneringen. Onze jongere zus heeft heel andere herinneringen aan onze Bart en dat komt natuurlijk door het grote verschil in leeftijd. Respectievelijk twaalf en veertien jaar.

‘Typisch  Bart’ herken ik vooral in mijn eigen zoon. Jules lijkt fysiek op hem en ook veel van zijn interesses zijn hetzelfde. En hun grenzeloze inzet voor iets waar ze zich toe engageren. Volleybal / Brandweer.

Wat had ik hem graag Mozambique laten zien. En ons huis en tuin. En … zo gaat het in het leven. Niet eerlijk maar Ine zou zeggen … ‘karma’ … en daar laat ik het maar bij. Karma.

(*) Ik heb best een goed geheugen maar de medische en ziekenhuis details van zowel Bart als van Ine heb ik min of meer uitgewist. Controle Alt Delete.