Duizend vragen aan mezelf (14)

Tags

1000 vragen, Isabel, Kritiek, Labrador, Lezen, Piekeren, Theater, Verhuizing

Ben je nieuwsgierig naar de vragen? Of toch meer naar de antwoorden? Gauw verder lezen.

183. Op welke manier kom je het liefst tot rust?

In dit antwoord moet je natuurlijk de woorden ‘Lezen’, ‘Isabel’, ‘Boek’, ‘Reizen’ tegen komen en dat in willekeurige volgorde en meestal alle vier tegelijkertijd. Duidelijk toch?

184. Voel je je weleens buitengesloten?

Ja, dat gebeurt wel eens. Afgewezen worden voelt behoorlijk kl*te. Gelukkig niet vaak maar de keren dat het gebeurde zijn wel pijnlijke herinneringen.

185. Waar pieker je vaak over?

De afgelopen tijd natuurlijk over mijn verhuizing. Over de ‘ontspulling’. Een woord dat Caroline gebruikte als reactie op een Facebook-foto. Wat neem ik mee, wat geef ik weg, wat gooi ik weg? Afwegingen die ik lang heb uitgesteld en de nodige ‘pieker-momenten’ hebben opgeleverd. En daaraan gekoppeld natuurlijk de (nabije) toekomst en daar zit ook een financieel-pieker-item aan vastgeplakt.

186. Hoe zie je de toekomst?

Deze vraag komt natuurlijk voort uit de vorige vraag / antwoord. Het liefst zou ik antwoorden … CARPE DIEM (Pluk de dag) … Dat doe ik, de ene dag al wat meer dan de andere. En hoe ik de wat verdere toekomst zie … daar lees je hier geregeld iets over.

187. Waar viel je op bij je partner?

Raar dat deze vraag in de verleden tijd is gesteld. Moet ik daarvoor terug naar het eerste moment dat ik haar zag? Dan is het antwoord een rode jurk en een stralende, uitdagende lach.

188. Op welk familielid lijk je het meest?

Ik denk dat ik net ietsjes meer op mijn moeder lijk dan op mijn vader. Maar ik ben duidelijk een product van hen beiden.

189. Hoe breng je het liefst de avond door?

Dat is heel verschillend. Een avond met Isabel – na een lange werkdag – staat in het teken van even bijpraten, eten en als we niet te moe zijn een aflevering van een mooie serie kijken. In Nederland – in mijn eentje – probeer ik toch minstens één of twee keer per week naar een theatervoorstelling te gaan. En een avondje met (bord)spelletjes staat ook hoog genoteerd.

190. Hoe onafhankelijk sta je in het leven?

Ik voel me onafhankelijk en in goed evenwicht met mijn geliefden.

191. Neem je vaak het initiatief?

Ja. Ik neem vaak het initiatief in heel veel zaken al staat dat soms in contrast met mijn uitstel-gedrag. In de meeste gevallen ben ik de initiatief-nemer.

192. Aan welk huisdier heb je goede herinneringen?

Ik ben geen huisdieren-man. Ik schreef daar al vaker over. Toch vermeld ik graag ‘Jason’ een gele labrador van onze inwonende huisgenote.

Waarschijnlijk de enige keer dat ik ging twijfelen of we misschien toch …

193. Staat er genoeg op je spaarrekening?

Lees het antwoord op vraag 185 nog een keertje. Nee dus. Wie antwoordt op deze vraag wel met JA?

194. Blijf je altijd wonen waar je nu woont?

Hahaha. En dat wordt gevraagd – nauwelijks vijf dagen nadat ik verhuisd ben.

195. Ben je gevoelig voor kritiek?

Ja. Ik wou dat ik ‘nee’ kon antwoorden. Dat klinkt stoerder en zelfverzekerder. Ik ben gevoelig voor kritiek maar kan daar meestal wel goed mee omgaan. Als regisseur (theatermaker) hoort kritiek bij je vak. Natuurlijk heeft iedereen een mening over iets dat gemaakt is. Ik sta open voor kritiek en glim tot het puntje van mijn neus als ik complimenten krijg. En over negatieve kritiek denk ik na en weet dat meestal wel een plekje te geven.

196. Ben je bang voor iemand die je kent?

Bijzondere vraag. Ik denk na … maar ik geloof niet dat ik bang voor iemand ben. Ik probeer weg te blijven van fysiek geweld … dus is er weinig reden om bang te zijn.

197. Neem je vaak tijd voor jezelf?

Ja. En dat is geen kunst als ik in mijn eentje aan het werk ben in Nederland. En als ik in Mozambique bij Isabel ben heb ik op allerlei momenten tijd genoeg voor mezelf. Daarover zul je mij niet horen klagen.

198. Waar had je het laatst de slappe lach om?

Oei … dat moet een behoorlijke tijd geleden zijn want er komt niet meteen een antwoord naar boven. Ik ben niet zo’n uitbundige lacher. Met de Vlaamse vrienden lach ik waarschijnlijk het meest. Spitsvondigheden. Een kwinkslag.

In de serie: DUIZEND VRAGEN AAN MEZELF

Advertenties

Herlezen

Tags

Boeken, De Kathedraal, Herlezen, Ken Follett, Lezen, Praag, Regie, Theater, Toneel

Doen jullie dat wel eens? Een boek herlezen. Ik doe dat zelden, bijna nooit. Ik denk altijd dat een nieuw boek me meer zal bevallen. Boeken die ik wel heb herlezen zijn op één hand te tellen. Dan reken ik boeken zoals ‘Dagboek van Anne Frank’, ‘Meisje met de parel’, ‘Kroniek van een aangekondigde dood’, ‘Keefman’ niet mee. Deze boeken heb ik als toneelstuk geregisseerd en dan is herlezen een deel van het werk.

Ik herinner me dat ik ‘Siddhartha’ van Hermann Hesse wilde herlezen. Ik vond als tiener al zijn boeken geweldig. Puur jeugd-sentiment. Help!!! Wat een ontgoocheling. Ik heb het boek gauw weer weggelegd. “Niet doen Koen, koester de herinnering. Dat is genoeg.”

En opnieuw durf ik het aan om een boek te herlezen. ‘De Kathedraal’, nu onder de titel ‘Pilaren van de aarde’ van Ken Follett. Ik zag namelijk dat er een derde deel is verschenen. En ook het tweede deel heb ik nog niet gelezen. Dus ik dacht … herlezen. Ik las het boek ruim vijfentwintig jaar geleden. Ik vond het mooi, dat weet ik nog. Ik herinner me dat ik kort daarna veel langer dan gebruikelijk bleef zitten in de kathedraal van Praag omdat ik zoveel herkende uit dat boek. Ik kon er niet over zwijgen.

Pilaren van de aarde (De kathedraal)

“In het Engeland van de twaalfde eeuw trekt meesterbouwer Tom Builder met zijn gezin van stad naar stad op zoek naar werk. Ten einde raad vraagt hij onderdak in de priorij van Kingsbridge. Overste Philip ziet een hemels teken in zijn komst: Tom zou wel eens de man kunnen zijn die de magistrale kathedraal kan bouwen waar Philip altijd van heeft gedroomd. Maar zijn ambities zijn groot, en lang niet iedereen steunt zijn plannen…”

Meer dan 800 pagina’s. Ik kom er al gauw achter dat de euforie van lang geleden er niet meer is. Ja, ik hou van historische romans maar dit boek is toch oppervlakkiger en voorspelbaarder dan ik me herinner. Het is een beetje dik uitgevallen jeugdboek. Best wel spannend. Ik heb het ook deze keer uitgelezen in een paar dagen tijd. Me even onderdompelen in een boek (en een andere tijd dan Johannes Vermeer). Maar of ik dit boek (na herlezing) aanraad? Nou nee, niet echt.

Het vervolg ‘Brug naar de hemel’ heb ik nog nooit gelezen. Het staat wel klaar. Maar eerst toch nog een paar andere boeken lezen. Zal ik het aandurven om ‘Duin’ (Frank Herbert), ‘Liefde in tijden van cholera’, ‘100 jaar eenzaamheid’ (Gabriel Garcia Márquez), ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) en ‘Enders game’ (Orson Scott Card) te herlezen? ’t Is zomaar een lijstje van boeken die ik destijds meer dan goed vond.

En jullie? Herlezen jullie wel eens een boek na 25 jaar?

Op weg naar een nieuwe première

Tags

Het Middelburgs Theater, Johannes Vermeer, Meisje met de parel, Middelburg, Regie, Theater, Toneel

September wordt een beetje een maand van aftellen. Een belangrijk aftel-moment eindigt op zaterdag 23 september. De première van ‘Meisje met de parel’ in het Minitheater in Middelburg. Nog vijftien dagen. Afgelopen dinsdag organiseerde de jubilerende toneelvereniging – Het Middelburgs Theater – een heuse persconferentie. Een soort mini-voor-première want we speelden een tiental minuten uit de voorstelling. Best spannend voor alle betrokkenen.

Maria Thins en Griet

Beetje bij beetje laten we wat foto’s zien van de productie. Als teaser, als lokkertje. Natuurlijk willen we het publiek verrassen maar we moeten ook aandacht vragen voor deze jubileum-productie. Het publiek komt niet vanzelf. Vandaar dus een persconferentie en een gedegen publiciteitsplan.

Griet en Johannes Vermeer (en cameraman van Omroep Zeeland)

Het is fijn dat de regionale pers – televisie, radio en geschreven pers – aanwezig was. Ik vertel honderduit over ‘ons meisje’ en ik wek de suggestie dat ik een Johannes Vermeer kenner ben. Dat is natuurlijk maar ten dele waar. Ja, ik heb me flink ingelezen maar een kenner ben ik natuurlijk niet. Ik blijf een verhalenverteller en toevallig heb ik nu flink wat kennis paraat over de Sfinks van Delft.

Een kleine toelichting over ‘Allegorie van de Schilderkunst’ in het decor van ‘Meisje met de Parel’ in Middelburg

Een voorstelling die het leven van de beroemde Hollandse meester Johannes Vermeer schildert. Over hoe hij toverde met licht, waardoor hij later wereldfaam kreeg. In de voorstelling komen zijn schilderijen tot leven en dan mag het ‘Meisje met de parel’ daarin niet ontbreken. Het verhaal begint in … Middelburg.

Klik HIER voor online theatertickets.

E-Njen (Het verhaal)

Tags

Circus, Dans, Goes, Goes Azië, Muziek, Regie, Theater

Het jubeljaar E-Njen wordt aangekondigd

De hele keizerlijke familie van Kerajaan Angsa is aanwezig bij de Pagode van de Wilde Gans. Het volk is in afwachting wat komen zal. Keizer Lo Yang kondigt het jubeljaar E-Njen (Het Jaar van de Gans) aan. Vóór de eerste dag van het jaar moeten de drie poesaka’s (heilige voorwerpen) worden opgehaald uit verre windstreken. ‘De Gans’, ‘Het Schild’ en ‘De Cirkel’. Zes gezanten – de kroonprins, een kunstenaar, een monnik, een vissersvrouw, een kind en een generaal – worden uitgezonden. Ze reizen onder bescherming van de Draken. Kanselier Zongh Shi aast zelf op de troon van het keizerrijk en hoopt dat de zoektocht mislukt.

In de Sawa

Vrouwen zijn aan het werk in de rijstvelden. Het jaarlijkse oogstfeest ter ere van Dewi Sri wordt voorbereid. Wie wordt de Lise van dit jaar? Vanaf een afstandje kijken de kunstenaar en de vissersvrouw toe. Zullen zij hier ‘De Gans’ kunnen vinden? Maar dan wordt de jonge Ashok ziek. De brug naar de kampong wordt afgesloten. Met een list krijgen de gezanten toegang tot de zieke jongen.

Het textielatelier en de scheepswerf

Protesterende vrouwen. Een demonstratie voor betere werkomstandigheden en een eerlijker loon. Kinderarbeid. Uitbuiting. En een burenruzie tussen de eigenaar van de scheepswerf en de bazin van het textielatelier. Genoeg stof voor journalist Wartawan voor een reportage. Hij vergezelt de kroonprins en een monnik die op zoek zijn naar ‘Het Schild’. Onder de vleugels van de Draak is de prins voorlopig nog onzichtbaar tot een meisje van het textielatelier struikelt, vlak voor zijn voeten …

Tikuvushi en Pangeran Foto: © Johan vd Heijden

De Wajang-tempel

Vier volle manen en nog even zoveel dagen zijn de gezanten onderweg. Nog steeds op zoek naar ‘De Cirkel van Eenheid’. Op de honderd-vijf-en-vijftigste dag na hun vertrek uit de keizerlijke hoofdstad staan de generaal en het meisje aan de oever van een grote rivier. Is dit waar of bestaan zij enkel als schaduwpoppen in een wajang-schimmenspel? Zien ze daar Semar en Petruk? Vliegen er luchtgeesten door de ruimte? En praat het meisje echt met de Maanprinses?

Bij het Kanaal van Dermaga Kayu

De tijd begint te dringen. Shensheng de E-Njen (het heilige Jaar van de Gans) begint heel binnenkort maar dan moeten de gezanten wel op tijd terug zijn met de poesaka’s. Keizer Lo Yang wordt opgewacht door een klein meisje. De kanselier hoopt op een mislukking zodat hij de nieuwe keizer kan worden. Het plein stroomt vol. Discipline en traditie. De keizerin geeft adviezen aan prinses Groene Jade maar zij droomt van haar geliefde. En dan arriveren de eerste gezanten. ‘De Cirkel’ en ‘Het Schild’ zijn op tijd gevonden. ‘De Gans’ ontbreekt nog. Enkel een offer kan nu het keizerrijk redden. Het kind wordt afgevoerd naar de brandstapel. De keizer ontwaakt uit zijn apathie en vraagt de Draken en de Watergeest te helpen.

De openluchtvoorstelling E-NJEN in het kader van het Goes-Azië jaar gaat op 23 augustus in première. Info via GOES-AZIË.

Als U me mist

Tags

E-Njen, Goes, Goes Azië, Theater

Nee, niet op vakantie. Wel heel veel van huis. De repetitie-marathon in Goes is begonnen. Weinig tijd om aan iets anders te denken. Nog negen dagen tot de première.

Foto © Corina Smit-Bijl

Een promo filmpje

Tags

E-Njen, Goes, Goes Azië, Theater

Nog 7 weken …

Eindelijk mogen we de foto delen

Tags

Het Middelburgs Theater, Johannes Vermeer, Meisje met de parel, Middelburg, Theater, Toneel

Enkele maanden geleden waren wij te gast bij Marja van Noort. Fotografe in Vlissingen. Zij maakte foto’s van Larissa. De actrice die de titel-rol gaat spelen in de productie ‘Meisje met de Parel’.

Ik ga vaker over deze productie schrijven. We spraken af dat we tot 15 mei zouden wachten met foto’s publiceren. Nu mag het. Nu kan het. De eerste foto’s zijn gemaakt. Een affiche en flyer zijn in de maak.

Twee meisjes – Twee pareltjes

Wil je nu al meer weten … kijk dan verder. Klik HIER of HIER.

 

Of kijk ‘The Making of”

Wordt gauw vervolgd …

Ondertussen in Nederland (2)

Tags

Bergen op Zoom, Familie, Nederland, Tandarts, Theater

“Het zal de trouwe volgers van mijn weblog al wel zijn opgevallen … er verschijnt maar heel weinig op deze site. Is er iets aan de hand? Nee, niets ernstig. Is er dan niets de moeite waard om over te schrijven? Vast wel maar het komt er gewoon niet van. Omdat je te druk bent? Een beetje ja en een beetje nee. Vertel.”

Zo begon mijn stukje op 26 mei van dit jaar. Ik kan het één op één kopiëren. Bijna alles uit dat logje geldt ook vandaag. Ik ben ook nu alleen in Nederland. Mijn lief is achtergebleven (snik) en is hard aan het werk in Mozambique. We WhatsAppen dagelijks. Vaak meerdere keren per dag. Af en toe met een foto op en neer. Het grootste verschil is het weer. Het seizoen. Hier (in Nederland) is het winter. Ik klaag niet hoor want het is best zacht buiten. In Nederland heb ik van alles om handen. Maar het is wel erg vroeg donker en gisteren moest het licht de hele dag aan. In Maputo zijn we nu op weg naar de langste dag van het jaar. De zomervakantie is op de meeste scholen begonnen. Het is opvallend rustig op de weg. Veel Portugezen die in Mozambique wonen en werken brengen de kerstvakantie door in Portugal. Het regent af en toe maar verder is het warm. Dat kun je ook ‘heet’ noemen. Zo’n 35c. Dan is een airco geen overbodige luxe. En een regelmatige ‘plons’ in het (eigen) zwembad hoort er ook bij.

Tandarts Lynda

De dame op bovenstaande foto speelt vandaag een belangrijke rol in mijn leven. Ik vertelde een paar weken geleden al over mijn tandarts-bezoek in Maputo. Vandaag heb ik de echte afspraak. Lynda is al bijna vijfentwintig jaar mijn (onze) tandarts. Twee kiezen zijn getrokken. Ze waren niet meer te redden. Jammer maar het is niet anders. De aftakeling is begonnen. Ze zijn eruit en op dit moment voel ik dat de verdoving stilaan is uitgewerkt. Ik ben geen held bij de tandarts. Integendeel. Maar dankzij Lynda red ik het elke keer. De foto heb ik geplukt van de site van haar praktijk.

Ik zal later wel wat meer schrijven over mijn werkzaamheden in Goes (E-Njen) en Middelburg (Het Meisje met de Parel). Ik doe vandaag rustig aan. Zeker met eten. In een begeleidend briefje lees ik dat ik drie dagen niet mag roken en drinken. Dat gaat me zeker lukken want roken heb ik nooit gedaan en het laatste glas alcohol dateert alweer van eind augustus.

Olivia is jarig. Zeven jaar. Hieperdepiep hoera. We gaan d’r zondag een feestje van maken met alle vier de kleinkinderen. En ik ga er eens over nadenken waarom ik in Nederland veel minder schrijf op mijn weblog dan in Afrika.

1000 vragen aan mezelf (4)

Tags

1000 vragen, Boeken, Chaim Potok, Facebook, Geert Mak, Terschelling, Theater, Verjaardag

Ik ga weer even verder met een serie die nog heel lang kan doorgaan. 1000 vragen aan mezelf. Ze komen uit een boekje dat ooit een cadeautje was bij een tijdschrift. Vandaag vraag en antwoord 43 tot en met 56.

43. Hoelang sta je gemiddeld onder de douche?

Kort. Dat wilt zeggen zo’n drie, maximaal vier minuten. Als ik mijn haar was duurt het natuurlijk wat langer. Het aantal keren per dag dat ik onder de douche staat wordt sterk beïnvloed door het weer. Gisteren was het heet (in Mozambique). Dat werden dus drie momenten onder de douche. ’s Ochtends vroeg, in het begin van de middag nadat ik een flinke wandeling had gemaakt en nog een keer voordat ik naar bed ging.

44. Denk je dat er buitenaards leven bestaat?

Nee. Niet in de zin zoals wij hier op aarde ‘leven’ beschrijven. Dat er mogelijk ‘intelligentie’ of ‘natuur’ bestaat ergens ver weg, valt niet uit te sluiten. Hoe en wat en in welke vorm? Geen idee.

45. Hoe laat sta je meestal op?

Ook vanochtend liep de wekker om 5.15 af. Net als op de meeste werkdagen in Mozambique. En ook vandaag lag ik al een kwartiertje wakker in bed. Ik sta meestal direct op. In Bergen op Zoom is het meestal twee uurtjes later. Wekker op 7.15 maar vaak al vroeger wakker.

46. Vier je altijd uitgebreid je verjaardag?

Liever niet. Mijn verjaardag viel heel veel jaren tijdens het Umoja-Festival weekend. Dan had ik ook geen tijd om er uitgebreid bij stil te staan. Een taart hoort er in Mozambique nog meer bij dan in Vlaanderen en Nederland. M’n veertigste verjaardag vierde ik met Ine, Catelijne en Jules in Rome. Een paar dagen er tussenuit. Mijn vijftigste verjaardag vierde ik in Bergen op Zoom – traditioneel – met de buren en een paar familieleden. Vorig jaar nodigde ik mijn schoonfamilie uit naar een van de betere (duurdere) restaurants in Maputo. Dit jaar … nog maar even niet aan denken. Het komt vanzelf dichterbij. Liefs er even tussenuit knijpen …

47. Hoe vaak per dag kijk je op Facebook?

Heel wisselend. Wel dagelijks. Omdat ik geen dataverbinding op mijn smartphone wil, ben ik enkel online als ik thuis wifi heb. En dan kijk ik twee a drie keer per dag op Facebook. Als ik niet thuis ben, beperkt zich dat uiteraard.

48. Wat is je favoriete ruimte in huis?

We verhuisden een paar maanden geleden, dus ik moet mijn favoriete ruimte nog ontdekken. Ik denk onze nieuwe veranda.

Onze veranda in Djonase

Alhoewel ik meer tijd doorbreng in mijn ‘escritório’ (werkkamer).

49. Wanneer heb je voor het laatst een hond (of ander dier) geaaid?

Gisteren. ‘Grace’, het hondje van de familie Sampaio. Ze kent me ondertussen heel goed en wacht altijd op mijn geknuffel en gestreel. Een echte dame. Maar eerlijk gezegd ben ik niet zo’n grote dieren-aaier. Mij doe je geen groot plezier met een huisdier. Ik heb er ook geen hekel aan. En als ik zou moeten kiezen, dan wordt het eerder een hond dan een kat.

50. Wanneer ben je op je best?

Als ik aan het werk ben met andere mensen. In m’n eentje verlummel ik veel teveel tijd. En het beste moment van de dag blijft toch de ochtend. Als er een deadline aankomt (of is gepasseerd) kan ik ook ’s morgens heel vroeg – bijna nog ’s nachts – bijzonder productief zijn.

51. Met wie zoende je voor het eerst?

Ik zit even na te denken. Zoenen? Echt zoenen? Hilda. Een meisje uit Franeker. Mijn vakantieliefje, twee of drie zomers lang. Op Terschelling. Camping Tante Doortje, het kleine veldje. Elk jaar dezelfde families. Drie families Ottens, familie Wetsema, familie Elzinga, familie Postumus, familie Schyvens en de familie Dykstra uit Franeker. Zij huurden ‘de Kokkel’, een soort woonwagen. De rest kampeerde de eerste jaren in tenten, later in caravan’s. Wij waren er altijd het langst. Bijna twee maanden – juli en augustus. Met Hilda had ik ‘verkering’. Een Hollandse uitdrukking die ik als jonge Vlaming overnam. En in de praktijk bracht. Na elke zomer schreven we elkaar tot ergens in oktober, begin november. En we stuurden elkaar ingesproken cassettebandjes met onze lievelingsmuziek. Daarna verwaterde de correspondentie. In juli pakten we de draad weer op. Ik ben Hilda nog twee keer tegen gekomen toen ik jaren later in Leeuwarden studeerde. Een kort, wat verlegen praatje.

52. Welk boek heeft veel indruk op je gemaakt?

Kijk eens naar mijn favoriete boekenlijst. Uit dat lijstje kies ik ‘Mijn naam is Asher Lev’ van Chaim Potok. En ook ‘Het heilige bloed en de heilige graal’ van Henry Lincoln, Michael Baigent, Richard Leigh en ‘In Europa’ van Geert Mak voldoen ruimschoots aan dit criterium: ‘Indruk op me gemaakt’.

53. Hoe ziet je ideale trouwjurk eruit?

Duidelijk een vraag uit een dames-magazine. Ik was zelf blij dat ik een sjaaltje droeg bij m’n trouwpak en geen strik of das. Uiterst ongebruikelijk in Mozambique.

54. Ben je bang in het donker?

Nee. Wel ongemakkelijk. In het donker ben ik onthand, verlies de vanzelfsprekende controle. Het duurt even voor ik op mijn gemak ben. Ik schuifel dan voetje voor voetje, bang om te vallen of te struikelen. Of de laatste trede van de trap te missen. Maar bang in de betekenis van ‘enge zaken – mens of dier’, nee daar ben ik niet bang voor. En het is verbluffend hoeveel je toch kunt zien als je ogen aan het duister gewend zijn.

55. Welke sieraden draag je dagelijks?

Aan mijn linker ringvinger draag ik mijn trouwring – twee kleuren goud. Aan mijn linker arm (pols) twee zilveren armbanden. Verder een dunne, zilveren halsketting met daaraan kleine zilveren bedeltjes. Ik denk dat dat het juiste woord is. Herinneringen, cadeautjes die bij een theaterproductie horen. Shakespeare Verliefd, Anne Frank, Ubuntu, A58, Lucia de Moucheron, Anatevka, Umoja en nog een paar dierbare herinneringen. En in mijn rechteroor een zilveren ringetje.

56. Vinden kinderen jou leuk?

Ja, dat denk ik wel. Eerst moeten ze wel even aan mijn ‘donkere uitstraling’ wennen. Ik heb jarenlang een grote bos donker krullend haar gehad. Dat schrikte kinderen nog wel eens af. Ik herinner me een meisje van een jaar of drie, vier in een grote lift. Ze keek me met grote ogen aan en ze zei: “Een leeuw”. Niet bang, hooguit verbaasd. Haar ouders geneerden zich dood. Ik vond het geweldig. En als kinderen in de gaten krijgen dat ik graag verhaaltjes vertel dan denk ik wel dat zij mij ‘leuk’ vinden. In Mozambique blijven jonge kinderen wel op grotere afstand van me … zo’n grote WITTE man. Wel een beetje eng en dat is vast niet ‘leuk’ in hun ogen.

Meer lezen in deze 1000 vragen serie? Klik HIER.

De rekening van het kind

Tags

Antwerpen, Bart Peeters, Boechout, Brugge, De rekening van het kind, KNS, Nostalgie, Theater, Walter van den Broeck

Ik waarschuw al vooraf. Dit is een stukje vol persoonlijke nostalgie. Vanochtend zag ik een foto in een krant van de Bourla Schouwburg in Antwerpen. Na veel vijven en zessen hebben ze een bedrijf gevonden die de aanstaande verbouwing / modernisering gaat uitvoeren.

Foto © Bruno Vandermarliere

Lang geleden (1974) stond ik hier op de planken. Ik had een kleine figuranten-rol in ‘De Rekening van het Kind’. Een stuk van Walter van den Broeck. Een productie van de KNS (Koninklijke Nederlandse Schouwburg), het repertoire-gezelschap van Antwerpen. Hoe ik daar terecht kwam, vertel ik graag.

Deze productie was een jaar eerder in première gegaan en werd in 1974 hernomen met nagenoeg dezelfde cast. Het stuk vertelt het verhaal van een schooljaar op een middelbare school. Ik speelde een van de leerlingen van die school. Het was in die tijd de gewoonte dat studenten van Studio Herman Teirlinck of van het Conservatorium de figuranten-rollen voor hun rekening namen. Als stage. De jonge student/acteur Walter Streúmer (*) kon tijdens dit tweede seizoen vaak niet wegens andere bezigheden. Er werd een vervanger gezocht en ze vroegen via via Bart Peeters. Toen beginnend bekend in Vlaanderen als jonge hoofdrolspeler in de BRT-jeugdserie ‘Bart Banninks’. Zijn ouders vonden het geen goed idee dat Bart dit klusje aannam en vroegen of ik het wilde doen. Ik kwam in die tijd vaak over de vloer bij de familie Peeters. In Boechout. Ik zat op de middelbare school met als grote hobby toneel-spelen. Dat zag ik dus wel zitten. Ik droomde in die dagen van een carrière als acteur.

Voor het eerst via de artiesten-ingang van de KNS naar binnen. Ik gloeide, enerzijds van trots en anderzijds van nervositeit. Ik melde me bij de portier en even later had ik een kort gesprekje met Dre Poppe, de regisseur. In minder dan een kwartier had hij me de verschillende scènes uitgelegd waarin ik moest (mocht) opdraven. Ik liep een paar keer op en neer op het podium (zie foto) dat ik zo goed kende, maar dan vanuit de zaal. Ik werd voorgesteld aan Jos Geens, een jonge professionele acteur. We deelden samen een kleedkamer. Ik zocht mijn weg achter de schermen en ontmoette algauw de andere spelers. Een grote bezetting met acteurs zoals Paul Sjongers, Hubert Damen, Gaston Vandermeulen, Julienne de Bruyn, Herbert Flack, Ray Verhaege, Herman Fabri, Lode van Beek en nog heel wat anderen. Lode van Beek kende ik al persoonlijk, hij woonde ook in Boechout. Ray Verhaeghe bekommerde zich een beetje om mij. De meesten dachten dat ik student/stagiair was van een de eerder genoemde theateropleidingen.

Ik leerde al gauw de gewoontes back stages kennen. Daar was een duidelijke hiërarchie. Wie waar zat of mocht zitten, zowel in de kantine als in de bus tijdens de reisvoorstellingen. Ik voelde algauw veel onderhuidse haat en nijd, veel geroddel. Mijn geïdealiseerde  beeld van de toneelwereld werd danig verstoord. Het zou later mijn beroepskeuze beïnvloeden. Toch had ik een mooie tijd. Ik denk tien of twaalf voorstellingen gedurende iets meer dan drie weken. Ik had prima gesprekken met Ray Verhaeghe, Hubert Damen en Peter Strynckx.

En ik herinner me een paar bijzonderheden alhoewel het tweeënveertig jaar geleden is. Een eerste herinnering was tijdens een voorstelling in Antwerpen. Ik sta in de coulissen, ik steek een sigaret op en onmiddellijk komt een brandweerman-van-wacht op me af. “Manneke, ’t is verboden om hier te smoren” maar voor hij zijn zin kon afmaken liep ik het toneel op. Ik werd door een leraar (Bernard Verheyen) betrapt op roken bij het fietsenhok. Ik reageerde met een alerte opmerking en liep de andere kant de coulissen weer in. Daar stond dezelfde brandweerman me op te wachten om zich uitgebreid te verontschuldigen. Hij wist niet dat mijn brandende sigaret bij de toneelvoorstelling hoorde.

Een week later speelden we in de Stadsschouwburg van Brugge. In een van de scènes moest ik nogmaals van links naar rechts over het toneel rennen, met een rol wc-papier onder mijn arm. Ik zet aan in de coulissen en ga zowat meteen languit op mijn gezicht, midden op het toneel. De houten toneelvloer (geboend parket) in Brugge liep erg schuin af en daar had ik niet op gerekend met mijn te gladde schoenzolen. Ik schrok, krabbelde overeind en grabbelde de half afgerolde rol wc-papier bijeen. Ik dacht dat ik op mijn donder zou krijgen, niks daarvan. Gelukkig maar.

Leuk om door een foto weer even terug te zijn in de tijd. Internet als de teletijdmachine van professor Barabas. “Dit waren andere tijden; nu weer terug naar onze tijd.”

(*) Ik heb deze acteur nooit persoonlijk ontmoet, toen niet en later niet. Zelfs nooit nog iets van vernomen.