En toen was hij weer stil

Tags

Film, Instinct, Lezen, Once upon a time in Hollywood, Theater

Het is een terugkerend gegeven. Als ik in NL / BEL ben, blog ik veel minder. Is er dan meer te beleven in Mozambique? Ja en nee. Natuurlijk zijn de ‘verhaaltjes’ die ik over het land van mijn vrouw vertel exotischer en vaak absurd of bizar. Niet de stukjes maar de dagelijkse realiteit. Neem nu de overname van mijn bank. Ik schreef er eerder over. Ik zou er een soort vervolg-verhaal kunnen van maken ook nu – ruim twee maanden later – kan ik nog steeds niet bij mijn eurootjes. Erg onhandig. Vanuit de Lage Landen kan ik dat ook niet oplossen. Ik moet persoonlijk langskomen. Kortom … de frustratie parkeren en wachten tot ik weer die kant op ga.

Een andere reden dat ik minder blog is natuurlijk ook een veel drukkere familiale en sociale agenda. Hoppen van Ossendrecht, naar Geel, naar Goes, naar Leeuwarden, vaak naar Heemstede en Utrecht. Natuurlijk ook Middelburg, Bergen op Zoom en Boechout. Fijn om vrienden en familie weer even uitgebreid te zien. Bijpraten met een hapje en een drankje.

Bloemkool-puree en zelf gemaakte worstjes

Niet overal heb ik internet of heb ik de zin om dat op te zoeken. Een persoonlijk gesprek is natuurlijk veel fijner dan het getuur naar een schermpje – groot of klein. Mooie momenten zijn bijvoorbeeld voorlezen op de school van mijn kleinkinderen. Of voordat de meiden naar bed gaan. Leve de ‘Kinderboekenweek’.

Een theatervoorstelling, een begrafenis, een reünie, een werkoverleg, tweemaal naar de film, een bezoek aan mijn boekhouder … zomaar wat activiteiten van de afgelopen twee weken. Ik zou er natuurlijk ook dagelijks over kunnen bloggen zoals ik dat deed tijdens mijn 40-dagen-bloggen eerder dit jaar.

Once upon a time in Hollywood

Zal ik dan schrijven over ‘Instinct’ of over ‘The Sunshine Boys’ of over ‘Once upon a time in Hollywood’? Ik lees het wel wat jullie willen weten. Een korte recensie misschien. Vraag maar raak. Nu naar buiten want eindelijk is het  – zondagnamiddag – mooi weer. Voor eventjes dan toch – dat dan weer wel. Tijdens het video-skype-bellen met mijn lief zie ik dat het prachtig weer is in Mozambique en dat ons zwembad volop in gebruik is door Afrikaans schoon volk …

Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

Ntumbuluko (3)

Tags

CC UEM, Dans, Kostuums, Maputo, MoNo, Mozambique, Muziek, Ntumbuluko, Stewart Sukuma, Teatro Avenida, Theater, Timbila, Umoja

Zoals beloofd. Een kijkje achter de schermen en iets over de voorbereidingen. Ik vertel het graag met wat foto’s. Niet heel goed van kwaliteit want ik nam ze tussen de bedrijven door met mijn telefoon.

CC UEM Maputo

Als eerste een foto van het theater. Deze zaal wordt vooral gebruikt voor conferenties en diploma-uitreikingen van Universidade Eduardo Mondlane. En dat is jammer. Ik leg zo wel uit waarom ik dat jammer vind.

Overleg op het podium

Ondanks dat ik al 16 jaar – met enige regelmaat – rondloop in Maputo had ik dit theater nog nooit van binnen gezien. En op het podium kwam ik er ook achter waarom niet. Het lijkt een mooie zaal. Ja. Maar er is nauwelijks (theater)licht. Alle ‘trekken’ zijn gefixeerd. Er kan dus niets naar boven of naar beneden gehesen worden. Om iets op te hangen moeten er dus ladders of steigers gehuurd worden. De vloer is goed maar wij hebben een balletvloer nodig. Die wordt geleend van Teatro Avenida.

Repetitielokaal MoNo

Er moet natuurlijk gerepeteerd worden. Nog een paar ‘kiekjes’ van de repetities vanuit ‘mijn’ hoekje in het danslokaal.

Dansrepetitie

Door een eerdere samenwerking met Sarakasi uit Nairobi worden er acrobatische elementen toegevoegd aan de choreografieën.

Dansrepetitie

Tijdens de repetities wordt er gewerkt met ‘tape en cd’. Dat is natuurlijk een ouderwetse uitdrukking want alle muziek staat op mobiele telefoons en die worden aangesloten op de versterker van het lokaal.

Bataristas de MoNo

De dansgroep (en school) heeft ook muzikanten in dienst. Slagwerkers en een timbila-speler. Uiteraard zijn zij ook actief tijdens de repetities.

Posters, banners en flyers worden gedrukt en verspreid. De kaartverkoop gaat van start. Overleg met Stewart Sukuma over repertoire en repetities. Geen persconferentie dit keer maar wel interviews op radio en televisie.

Van links naar rechts: David (TVM), Zacharias en Lulu (Choreografen)

De heren zijn klaar voor een televisie-interview. David van TVM (de nationale televisie) zal ook de MC (de presentator) zijn tijdens de show.

Nog een interview

Ook bij het theater komen televisie-teams langs. Dit keer geen Koen, ik vind mijn Portugees niet goed genoeg en blijf liever ‘achter de schermen’. Vanmiddag worden de kostuums gepast en verdeeld.

Kostuums voor de Ntumbuluko-show

Nog wat kostuums die klaarliggen

Nee … het zijn geen zwarte pieten kostuums. Zwarte Piet draagt toch geen Adidas-gympjes … of wel …? Koen blijf bij je onderwerp.

Nog meer kostuums

De dansers (m/v) veranderen zo’n 7 of 8 keer van kostuum tijdens de show. Het werk in het theater gaat natuurlijk ook verder. Licht wordt aangevoerd en opgehangen.

Spots en aanverwante zaken

De muzikanten van Stewart bouwen ook hun deel op. Na de eerste doorloop verander ik deels de opstelling van het orkest.

Steigers (op z’n Mozambikaans)

Je zult begrijpen dat dit mijn favoriete foto is van dit plogje. Ja echt waar … zo doen ze dat. Een oogje dichtknijpen is een eigenschap die ik hier nodig heb. Naast geduld en flexibiliteit.

Rotsblokken

Er is nauwelijks budget en tijd om iets aan vormgeving te doen. Jammer. Er wordt een groot scherm opgehangen voor een introductie-video. En er worden rotsblokken gemaakt. Papier-maché. Zo is Zundert ook weer even heel dicht bij.

En dan is het tijd voor de show. De première van Ntumbuluko. En wat ik had gevreesd wordt bewaarheid. Veel te lange speeches. Er worden flink wat (politieke) hotemetoten uitgenodigd. Minister(s), burgemeester, ambassadeur en die willen allemaal iets zeggen. Op het podium.  Ik had bedongen dat het vooraf moest en niet tijdens of na de show. En elke spreker maximaal twee minuten. Sic. De burgemeester sprak 9 minuten, de minister van Cultuur en Toerisme bijna 6 minuten. De Noorse ambassadeur hield het bij de afgesproken twee minuten. De twee dames die het woord voerden deden er samen ook ruim 6 minuten over. Samenvatting … de show begint dus eigenlijk een half uur later. Wat dan weer goed uitkomt voor de vele laatkomers. Ook een Mozambikaanse gewoonte, onhebbelijkheid.

Ik eindig met nog enkele foto’s van de show.

Companhia de dança MoNo

Ntumbuluko show

Een paar namen van de (traditionele) dansen … Kokoktxo / Chioda / Tropa / Zorre / M’hambalo / Nhau / Xigubo / Mutxongoyo

Stewart Sukuma en MoNo dansgroep

Het (bijna) einde an de show

Nog een laatste opmerking. Ntumbuluko. Een woord in de lokale taal shangana. Het betekent zoiets als ‘ontkiemen’ en ‘groeien’. En dat is natuurlijk bewust gekozen omdat deze (professionele) dansgroep zich met deze voorstelling heeft voorgesteld aan een groot publiek. Vandaar ook de televisie, pers en vips.

Het was me een genoegen om mee te werken aan deze show. Ik hoop wel dat ik er een volgende keer wat eerder wordt bij betrokken. En natuurlijk mag het duidelijk zijn dat dit een geweldige spin-off is van het eerdere UMOJA CFC programma waar ik twaalf jaar artistiek coördinator van was. Ook met Noorse subsidie …

Ntumbuluko (2)

Tags

Dans, Maputo, MoNo, Mozambique, Muziek, Noorwegen, Regie, Stewart Sukuma, Theater

Vandaag een plogje

MoNo Dance Company

Choreografie: Enoque Simomole

MO(zambique) en NO(orwegen)

Groeien …

7 juni 2019 – Ntumbuluko in CC UEM – Maputo

MoNo – Companhia de dança

Morgen wat verhaaltjes over de voorbereidingen, repetities en andere aanverwante zaken.

ps. De show is met veel enthousiasme ontvangen door het publiek.

Iets over Reuzen

Tags

Brabantsedag, Corso Zundert, Dahlia, Friesland, Goes, Heeze, Leeuwarden, Reuzen, Royal de Luxe, Straattheater, Theater, Ubuntu, Vrienden, Zundert

Het kan je bijna niet ontgaan zijn … de Reuzen van Royal de Luxe waren op bezoek in Leeuwarden. Dit jaar is Ljouwert de Culturele Hoofdstad van Europa. Mijn Facebook stroomt figuurlijk over van de foto’s en de jubelende commentaren. Vrienden sturen me foto’s en filmpjes via WhatsApp. Heel mooi. Ik heb ze gemist … het Reuze Kleine Meisje, de Duiker en de hond Xolo.

De Duiker in Leeuwarden. Foto: © Géa Santema

Vanuit het raam bij Géa – om het hoekje van het Schavernek waar ik drie-en-een-half jaar op school (AVEK) heb gezeten. Het lijkt wel een reuze-aquarium …

Ik ben in Mozambique en om daarvoor af te reizen naar us heitelân zat er (jammer genoeg) niet in. Maar niet getreurd. Ik zag de Reuzen al twee keer met eigen ogen in Antwerpen. Nogmaals … heel mooi. De magie van het poppenspel. Met kinderlijke verbazing ga je onherroepelijk mee in dit super-grote-poppenspel. Bijna 500.000 bezoekers drie dagen. Wat een toeloop. Wat een succes.

Maar is dit uniek? NEE … en dat schrijf ik met opzet in kapitalen. Royal de Luxe is geweldig. Ze reizen de hele wereld over met hun creaties. Ooit opende vriend Lex (zaliger) hun grote parade. Ik ken ze al heel lang.

Maar nee – niet uniek, er rijden en lopen meer figuurlijke reuzen rond in Nederland. Wat dacht je van Heeze of Zundert? Respectievelijk De Brabantse Dag en het Corso Zundert. Ook reuze-evenementen. Ik illustreer het graag met wat foto’s.

Brabantse Dag – Heeze

Een grandioos theater-spektakel door de straten van Heeze. Een theaterparade. Duizenden toneelspelers, heel grote thema-wagens. En dat elk jaar opnieuw. Ik heb er één keer een bescheiden rolletje in gespeeld.

Brabantse Dag – Heeze

En als je goed kijkt, zie je ook hier heel veel figuranten in de constructie / wagen zitten die zorgen voor alle bewegingen. Interesse? Aanstaande zondag in Heeze. Niet ver van Eindhoven.

Corso Zundert – Buurtschap Schijf – Foto: Malou Evers

Op handen gedragen. Van een reus gesproken. De winnende wagen in 2017 van het grootste Dahlia-corso ter wereld. In Zundert – bij Breda. Elk jaar rijden er twintig van dit soort wagens door de straten van Vincent van Goghs geboorteplaats. ‘Joekels zijn het. Reuzen.’ om een Zundertse wethouder te citeren.

Corso Zundert – Foto: Erwin Martens

En al dit moois is door honderden vrijwilligers gebouwd en de wagens worden door mensen (duwers) voort bewogen. D’r komt geen trekker of vrachtwagen aan te pas. En … ooo ja … de wagens zijn ‘getikt’ (versierd) met honderdduizenden dahlia’s. Interesse? Over een kleine twee weken in Zundert. De eerste zondag van september. Elk jaar weer opnieuw … zelfde tijd, zelfde plaats … twintig nieuwe wagens van twintig Zundertse buurtschappen. Nog niet overtuigd? Oké, nog een foto.

Corso Zundert – Buurtschap Veldstraat – Foto: Niels Braspenning

En op de twee laatste foto’s hierboven zie je – als je goed zoekt – een man met een wit (en zwart) overhemd. Ik mocht vijftien jaar lang dit reuze-evenement aan elkaar praten. Meld ik niet zonder trots.

En ook in Goes is er sprake van iets reusachtigs. Het vierjaarlijkse zomerspektakel. Ik voeg er nog één foto aan toe.

Ubuntu – Goes Afrika 2009

Lang leve de Reuzen van onze rijke straat-theater-cultuur.

ps. En de grootste ‘reus’ dit weekend in Friesland is natuurlijk Maarten van der Weijden. Wat een held, ambassadeur van KWF. Een reuze-buiging voor Maarten.

Masterclass van John Lanting

Tags

Cursus, Demonstratie, Ine, John Lanting, Klucht, Masterclass, Mounties, Overlijden, Peter Sharoff, Regie, Theater, Theater van de Lach, Utrecht

Op internet lees ik dat ‘De Koning van de klucht’ is overleden. John Lanting werd 88 jaar. Ik heb heel verschillende herinneringen aan deze acteur / regisseur. Ik heb ooit een regie-workshop / masterclass bij hem gevolgd. Een heel interessante driedaagse. Ik hing aan zijn lippen, net als de andere elf deelnemers. Heel boeiend om hem te horen vertellen over zijn grote passie – theater, meer specifiek: de klucht. En over zijn grote voorbeeld: Peter Sharoff. Een van oorsprong Russische regisseur die furore heeft gemaakt met zijn regies van Tsjechov. (Drie zusters. De Kersentuin. Platanof.) Ik kom zo nog even terug op die masterclass van John Lanting.

John Lanting (1930 – 2018) Foto © Kijkkastsignet

Ik hou helemaal niet van kluchten. Ik ga er bijna nooit heen. Ik heb ze zelf nooit geregisseerd. Wel Tsjechov en Shakespeare. Ik zag ze wel af en toe als beoordelaar / jurylid. De Tros heeft veel kluchten geadapteerd, zoals dat met een chique woord heet. Ik keek af en toe. De Mounties. Theater van de Lach. Jon van Eerd. Nee, niet mij genre.

John Lanting werd ook verguisd. Ik herinner me dat Ine door haar goede vriendin Atie werd gevraagd om mee te komen demonstreren in Utrecht tegen John Lanting en zijn Theater van de Lach. Ergens in de 80’er jaren. Ik was er niet bij maar het ging vast over het vermeende seksisme en lol-broekerij over homo’s en lesbo’s in zijn stukken. Het werd een pittige confrontatie met de politie (of ME). Ze kwam ’s nachts thuis met heel veel verfspatten op regenjas en jeansbroek. Of iets met een waterkanon …

Terug naar de masteclass. John Lanting was een heel serieuze man en hij benaderde een klucht al even serieus. Ik herinner me een aantal van zijn uitgangspunten. Regels – zou je kunnen zeggen. Hij had een heel eigen methode ontwikkeld. Eerst was er heel veel aandacht voor de tekst. “Waarom zegt dit personage deze tekst?” Tekstanalyse alsof het een drama – een tragedie is. “Klucht is drama” herhaalde hij voortdurend. De personages vinden zichzelf absoluut niet grappig. Zij zijn bloedserieus. Het effect op het publiek is uiteraard heel anders. Het moeten volkomen geloofwaardige personages (mensen) zijn die in totaal ongeloofwaardige situaties terecht komen. En dat maakt het grappig. Hij was daar zeer uitgesproken in. Hij repeteert eerst tekst en dan nog eens tekst. Vaak rondom de tafel. En pas als alles duidelijk is, gaat hij de vloer op. En dan gaat het natuurlijk vooral over ritme, timing, enscenering en techniek.

Wij hadden als cursisten twee weken voor aanvang een scene per post ontvangen. Twee A’4tjes. Ik denk uit “Een trouwring mag niet knellen” maar dat weet ik niet meer zeker. En er zat de opdracht bij om deze tekst thuis 10 x luidop voor te lezen als voorbereiding. En een van de twee rollen min of meer van buiten te kennen. Ik leerde de tekst maar las dat hooguit een keer of drie luidop. Hij haalde ons – degenen die dat dus geen 10x hadden gedaan, zoals hij had gevraagd – er feilloos uit. In vier groepjes van drie werkten we aan die scene. Ik zat op de regisseurs-stoel met twee enthousiaste spelers. En John coachte zowel mij als de acteurs. Heel fijn om van een vakman met zoveel ervaring feedback te krijgen. Ik ging heel anders naar zijn werk kijken. Dacht ik …

Op de tweede avond keken we met z’n allen naar de video-registratie van hetzelfde stuk. Ik vond het opnieuw … helemaal niks. Erg ontgoocheld ging ik naar bed. Nee, klucht is niet mijn ding. Ik probeer het woord ‘onderbroekenlol’ te vermijden … maar toch. Zijn werkwijze vond ik top. Het materiaal spreekt me niet aan.

In de loop van de jaren volgde ik ook cursussen en masterclasses bij andere regisseurs. Aram Adriaanse, Dora van der Groen, Dirk Tanghe, Aus Greidanus Sr, Laurens Spoor en anderen. En van allemaal stak ik het nodige op. Heel fijne herinneringen – ook aan John Lanting.

Cultuur snuiven

Tags

Antwerpen, Beeldende kunst, Leeuwarden, Mozart, Opera, Princessehof, Theater, Tryater

Een voorstelling, een concert, een museumbezoek. Het staat allemaal op het programma deze dagen. De twintig maquettes van het aanstaande Corso in Zundert. Onverwacht kon ik er ook een opera aan toevoegen.

La clemenza di Tito – Bron @ Opera Ballet Vlaanderen

Met de trein naar Antwerpen en dan naar het opera-gebouw. Een wandeling van minder dan tien minuten. Ik ging er al een paar keer eerder heen. En heel lang geleden heb ik er zelf een keertje gespeeld. Met een amateur-theater-gezelschap. Schoolbond 20. Ik heb een kaartje hoog in de nok van de schouwburg. La clemenza di Tito. De laatste opera die Mozart schreef ter gelegenheid van de kroning van een of andere koning. Een klassieke enscenering. Mooie stemmen en toch heb ik moeite dat twee mannelijke – belangrijke – personages gezongen worden door dames. Ik heb het eerder meegemaakt met Mozart-opera’s. Een fijne middag … het kan niet alle dagen voetbal of wielrennen zijn.

Een paar dagen naar Leeuwarden. Dit jaar Culturele Hoofdstad van Europa.

Ik ga er de volgende dagen nog een keertje over schrijven. Een bezoek aan Keramiekmuseum Princessehof, Wereldburgers van de Voorstreek en de beelden-route Fruchtbere Grônd.

1000 vragen aan mezelf (14)

Tags

1000 vragen, Isabel, Kritiek, Labrador, Lezen, Piekeren, Theater, Verhuizing

Ben je nieuwsgierig naar de vragen? Of toch meer naar de antwoorden? Gauw verder lezen.

183. Op welke manier kom je het liefst tot rust?

In dit antwoord moet je natuurlijk de woorden ‘Lezen’, ‘Isabel’, ‘Boek’, ‘Reizen’ tegen komen en dat in willekeurige volgorde en meestal alle vier tegelijkertijd. Duidelijk toch?

184. Voel je je weleens buitengesloten?

Ja, dat gebeurt wel eens. Afgewezen worden voelt behoorlijk kl*te. Gelukkig niet vaak maar de keren dat het gebeurde zijn wel pijnlijke herinneringen.

185. Waar pieker je vaak over?

De afgelopen tijd natuurlijk over mijn verhuizing. Over de ‘ontspulling’. Een woord dat Caroline gebruikte als reactie op een Facebook-foto. Wat neem ik mee, wat geef ik weg, wat gooi ik weg? Afwegingen die ik lang heb uitgesteld en de nodige ‘pieker-momenten’ hebben opgeleverd. En daaraan gekoppeld natuurlijk de (nabije) toekomst en daar zit ook een financieel-pieker-item aan vastgeplakt.

186. Hoe zie je de toekomst?

Deze vraag komt natuurlijk voort uit de vorige vraag / antwoord. Het liefst zou ik antwoorden … CARPE DIEM (Pluk de dag) … Dat doe ik, de ene dag al wat meer dan de andere. En hoe ik de wat verdere toekomst zie … daar lees je hier geregeld iets over.

187. Waar viel je op bij je partner?

Raar dat deze vraag in de verleden tijd is gesteld. Moet ik daarvoor terug naar het eerste moment dat ik haar zag? Dan is het antwoord een rode jurk en een stralende, uitdagende lach.

188. Op welk familielid lijk je het meest?

Ik denk dat ik net ietsjes meer op mijn moeder lijk dan op mijn vader. Maar ik ben duidelijk een product van hen beiden.

189. Hoe breng je het liefst de avond door?

Dat is heel verschillend. Een avond met Isabel – na een lange werkdag – staat in het teken van even bijpraten, eten en als we niet te moe zijn een aflevering van een mooie serie kijken. In Nederland – in mijn eentje – probeer ik toch minstens één of twee keer per week naar een theatervoorstelling te gaan. En een avondje met (bord)spelletjes staat ook hoog genoteerd.

190. Hoe onafhankelijk sta je in het leven?

Ik voel me onafhankelijk en in goed evenwicht met mijn geliefden.

191. Neem je vaak het initiatief?

Ja. Ik neem vaak het initiatief in heel veel zaken al staat dat soms in contrast met mijn uitstel-gedrag. In de meeste gevallen ben ik de initiatief-nemer.

192. Aan welk huisdier heb je goede herinneringen?

Ik ben geen huisdieren-man. Ik schreef daar al vaker over. Toch vermeld ik graag ‘Jason’ een gele labrador van onze inwonende huisgenote.

Waarschijnlijk de enige keer dat ik ging twijfelen of we misschien toch …

193. Staat er genoeg op je spaarrekening?

Lees het antwoord op vraag 185 nog een keertje. Nee dus. Wie antwoordt op deze vraag wel met JA?

194. Blijf je altijd wonen waar je nu woont?

Hahaha. En dat wordt gevraagd – nauwelijks vijf dagen nadat ik verhuisd ben.

195. Ben je gevoelig voor kritiek?

Ja. Ik wou dat ik ‘nee’ kon antwoorden. Dat klinkt stoerder en zelfverzekerder. Ik ben gevoelig voor kritiek maar kan daar meestal wel goed mee omgaan. Als regisseur (theatermaker) hoort kritiek bij je vak. Natuurlijk heeft iedereen een mening over iets dat gemaakt is. Ik sta open voor kritiek en glim tot het puntje van mijn neus als ik complimenten krijg. En over negatieve kritiek denk ik na en weet dat meestal wel een plekje te geven.

196. Ben je bang voor iemand die je kent?

Bijzondere vraag. Ik denk na … maar ik geloof niet dat ik bang voor iemand ben. Ik probeer weg te blijven van fysiek geweld … dus is er weinig reden om bang te zijn.

197. Neem je vaak tijd voor jezelf?

Ja. En dat is geen kunst als ik in mijn eentje aan het werk ben in Nederland. En als ik in Mozambique bij Isabel ben heb ik op allerlei momenten tijd genoeg voor mezelf. Daarover zul je mij niet horen klagen.

198. Waar had je het laatst de slappe lach om?

Oei … dat moet een behoorlijke tijd geleden zijn want er komt niet meteen een antwoord naar boven. Ik ben niet zo’n uitbundige lacher. Met de Vlaamse vrienden lach ik waarschijnlijk het meest. Spitsvondigheden. Een kwinkslag.

In de serie: DUIZEND VRAGEN AAN MEZELF

Herlezen

Tags

Boeken, De Kathedraal, Herlezen, Ken Follett, Lezen, Praag, Regie, Theater, Toneel

Doen jullie dat wel eens? Een boek herlezen. Ik doe dat zelden, bijna nooit. Ik denk altijd dat een nieuw boek me meer zal bevallen. Boeken die ik wel heb herlezen zijn op één hand te tellen. Dan reken ik boeken zoals ‘Dagboek van Anne Frank’, ‘Meisje met de parel’, ‘Kroniek van een aangekondigde dood’, ‘Keefman’ niet mee. Deze boeken heb ik als toneelstuk geregisseerd en dan is herlezen een deel van het werk.

Ik herinner me dat ik ‘Siddhartha’ van Hermann Hesse wilde herlezen. Ik vond als tiener al zijn boeken geweldig. Puur jeugd-sentiment. Help!!! Wat een ontgoocheling. Ik heb het boek gauw weer weggelegd. “Niet doen Koen, koester de herinnering. Dat is genoeg.”

En opnieuw durf ik het aan om een boek te herlezen. ‘De Kathedraal’, nu onder de titel ‘Pilaren van de aarde’ van Ken Follett. Ik zag namelijk dat er een derde deel is verschenen. En ook het tweede deel heb ik nog niet gelezen. Dus ik dacht … herlezen. Ik las het boek ruim vijfentwintig jaar geleden. Ik vond het mooi, dat weet ik nog. Ik herinner me dat ik kort daarna veel langer dan gebruikelijk bleef zitten in de kathedraal van Praag omdat ik zoveel herkende uit dat boek. Ik kon er niet over zwijgen.

Pilaren van de aarde (De kathedraal)

“In het Engeland van de twaalfde eeuw trekt meesterbouwer Tom Builder met zijn gezin van stad naar stad op zoek naar werk. Ten einde raad vraagt hij onderdak in de priorij van Kingsbridge. Overste Philip ziet een hemels teken in zijn komst: Tom zou wel eens de man kunnen zijn die de magistrale kathedraal kan bouwen waar Philip altijd van heeft gedroomd. Maar zijn ambities zijn groot, en lang niet iedereen steunt zijn plannen…”

Meer dan 800 pagina’s. Ik kom er al gauw achter dat de euforie van lang geleden er niet meer is. Ja, ik hou van historische romans maar dit boek is toch oppervlakkiger en voorspelbaarder dan ik me herinner. Het is een beetje dik uitgevallen jeugdboek. Best wel spannend. Ik heb het ook deze keer uitgelezen in een paar dagen tijd. Me even onderdompelen in een boek (en een andere tijd dan Johannes Vermeer). Maar of ik dit boek (na herlezing) aanraad? Nou nee, niet echt.

Het vervolg ‘Brug naar de hemel’ heb ik nog nooit gelezen. Het staat wel klaar. Maar eerst toch nog een paar andere boeken lezen. Zal ik het aandurven om ‘Duin’ (Frank Herbert), ‘Liefde in tijden van cholera’, ‘100 jaar eenzaamheid’ (Gabriel Garcia Márquez), ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) en ‘Enders game’ (Orson Scott Card) te herlezen? ’t Is zomaar een lijstje van boeken die ik destijds meer dan goed vond.

En jullie? Herlezen jullie wel eens een boek na 25 jaar?

Op weg naar een nieuwe première

Tags

Het Middelburgs Theater, Johannes Vermeer, Meisje met de parel, Middelburg, Regie, Theater, Toneel

September wordt een beetje een maand van aftellen. Een belangrijk aftel-moment eindigt op zaterdag 23 september. De première van ‘Meisje met de parel’ in het Minitheater in Middelburg. Nog vijftien dagen. Afgelopen dinsdag organiseerde de jubilerende toneelvereniging – Het Middelburgs Theater – een heuse persconferentie. Een soort mini-voor-première want we speelden een tiental minuten uit de voorstelling. Best spannend voor alle betrokkenen.

Maria Thins en Griet

Beetje bij beetje laten we wat foto’s zien van de productie. Als teaser, als lokkertje. Natuurlijk willen we het publiek verrassen maar we moeten ook aandacht vragen voor deze jubileum-productie. Het publiek komt niet vanzelf. Vandaar dus een persconferentie en een gedegen publiciteitsplan.

Griet en Johannes Vermeer (en cameraman van Omroep Zeeland)

Het is fijn dat de regionale pers – televisie, radio en geschreven pers – aanwezig was. Ik vertel honderduit over ‘ons meisje’ en ik wek de suggestie dat ik een Johannes Vermeer kenner ben. Dat is natuurlijk maar ten dele waar. Ja, ik heb me flink ingelezen maar een kenner ben ik natuurlijk niet. Ik blijf een verhalenverteller en toevallig heb ik nu flink wat kennis paraat over de Sfinks van Delft.

Een kleine toelichting over ‘Allegorie van de Schilderkunst’ in het decor van ‘Meisje met de Parel’ in Middelburg

Een voorstelling die het leven van de beroemde Hollandse meester Johannes Vermeer schildert. Over hoe hij toverde met licht, waardoor hij later wereldfaam kreeg. In de voorstelling komen zijn schilderijen tot leven en dan mag het ‘Meisje met de parel’ daarin niet ontbreken. Het verhaal begint in … Middelburg.

Klik HIER voor online theatertickets.