‘In Petsamo, in het hoge noorden van Finland, wacht een jonge vrouw op haar geliefde. Ze willen per schip naar IJsland terug, weg van de oorlog die zich nu tot de noordelijke landen heeft uitgebreid. Haar vriend komt echter niet opdagen. In de lente van 1943 heeft de Wereldoorlog een hoogtepunt bereikt. In Reykjavík is de bevolking in rep en roer. Aan het strand van Nauthólsvík is een lichaam aangespoeld. Achter een legerkroeg aan de Klambratún wordt een jongen het slachtoffer van geweld. Een vrouw die veel contacten onder militairen heeft lijkt verdwenen te zijn.’
Eerst nog iets over dit boek. Ik las eerder betere thrillers van deze auteur. Ik vond dit boek uiteindelijk een tegenvaller. Eerst heel lang onduidelijk door verschillende vertelperspectieven en daarna erg voorspelbaar.
Maar … ik wist niets over IJsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dus weer wat geleerd. Nooit over de geschiedenis van IJsland nagedacht of nooit eerder er iets over gelezen. Dit boek speelt zich af in die periode. Wist jij dat IJsland bezet was tijdens WO II? Niet door nazi-Duitsland maar door Engeland en later afgelost door de Verenigde Staten.
IJsland was in 1940 nog onderdeel van Denemarken en dus geen onafhankelijk land. Snel na de Deense capitulatie (april 1940) landden Britse troepen op het eiland. Zij arresteerden Duitse burgers en bouwden een noodzakelijk geacht luchtafweer-systeem. Officieel protesteerde de lokale regering omdat de neutraliteit van IJsland werd geschonden. De Britten beloofde compensatie en wederopbouw na de oorlog. Tijdens WO II waren er ruim 25.000 militairen gestationeerd. Uiteindelijk waren de IJslanders blij dat ze bezet werden door Britten en Amerikanen en niet door Duitsland. Op 17 juni 1944 werd IJsland een onafhankelijke republiek.
Als ik in Nederland ben blog ik veel minder en lees ik veel minder. Natuurlijk omdat er dan heel andere zaken (vooral mensen) voor handen zijn. Als ik in Nederland ben wandel ik veel meer en eet ik heel veel soorten (lekker) beleg. Ik ben in Nederland heel regelmatig in een museum te vinden, in het theater, in de bioscoop, in een boekhandel en in het OV (openbaar vervoer).
Ik ben nu weer op het Mozambikaanse nest. Ik ben niet heel veel meer gaan bloggen … moet ik bekennen. Wel veel meer gaan lezen. De afwisseling een thriller en dan weer een roman is een vast gegeven. Een non-fictieboek fietst er meestal tussendoor, zonder vast ritme.
Als je weleens een thriller leest, ken je mogelijk de auteurs van bovenstaande boeken. Daniël Silva en Donna Leon. Zij hebben beiden al flink wat titels gepubliceerd. Op het eerste boek hierboven staat ook het hoofdpersonage vermeld: Gabriël Allon. Hij staat op de loonlijst van de Israelisch geheime dienst en hij is een van de beste restaurateurs ter wereld van renaissance schilderijen. Een mooie mix. Ik ken ook een deel van zijn familie, zijn vrienden, zijn (ex) leidinggevende, enzovoort.
Op het andere boek staat niet vermeld dat het een Commisario Guido Brunetti thriller is maar een Venetiaanse misdaadroman. Ik begrijp die keuze van de uitgever. Venetië is altijd het decor van Donna Leons thrillers. Ook hier weet je na een tijdje allerlei privé-zaken van het politiekorps van Venetië en in het bijzonder van de familie Brunetti en de adelijke schoonfamilie.
DE CELLISTE Daniël Silva
“Viktor Orlov, ooit de rijkste man van Rusland, verblijft in ballingschap in Londen. Daar voert hij een strijd tegen de kleptocraten die de macht over het Kremlin hebben overgenomen. Maar op een regenachtige zomeravond slaagt de president van Rusland erin om Orlovs naam van zijn dodenlijst te schrappen. De Londense politie verdenkt een onderzoeksjournalist van de moord. Hoe is deze op sluwe wijze de verdediging van Orlov binnengedrongen? Meesterspion Gabriel Allon, die zijn leven te danken heeft aan Viktor Orlov, denkt dat de Londense politie zich vergist.”
VERBORGEN BEWIJS Donna Leon
“Een oude weduwe wordt vermoord. Detective Brunetti gaat op onderzoek uit en al snel blijkt dat de vrouw informatie had die geheim moest blijven. Wat wist zij en belangrijker nog: welke machtige persoon is verantwoordelijk voor haar dood?”
Zijn dit boeken om te adviseren? Nee, maar er is ook niets mis mee. Gewoon twee spannende verhalen die je in een dag of wat hebt uitgelezen. Op het strand, naast het zwembad, in de trein. Of zoals ik – deels zittend op de veranda en deels liggend op bed. Volgend jaar zal ik me nauwelijks herinneren waar de boeken over gaan. Dat geeft ook niet. De twee andere boeken die ik de afgelopen week las zijn van een heel ander kaliber. Mogelijk wordt een van die boeken op het eind van ’t jaar wel het mooiste boek dat ik in 2022 las. Benieuwd? Ik vertel het later deze week. Gokken mag natuurlijk altijd …
Een vreemde titel vind ik zelf. Wat is dat: ‘Een vrouwenboek‘? Een boek voor vrouwen lijkt het eenvoudigste antwoord. Deze term wordt te pas en te onpas gebruikt. Als ik ‘vrouwenboek’ google ploppen er heel wat top 10 lijstjes van vrouwenboeken op. Ik hoorde deze term voor het eerst eind jaren 70 (van de vorige eeuw) toen ik ging samenwonen met Ine. In Boelenslaan (Fryslan). We hielden allebei van lezen. Zij had boeken in de kast staan die ik niet kende. “Dat zijn vrouwenboeken” vertelde ze me. Ik herinner me ‘Erotica’ (Anaïs Nin), ‘De schaamte voorbij’ (Anja Meulenbelt), ‘Een man’ (Oriona Fallaci), ‘Het gouden boek’ (Dorris Lessing). Ik kan nog wel even doorgaan. Ik heb in al deze boeken wat diagonaal gelezen, wat gesnuffeld maar ze nooit echt gelezen.
Als ik één boek uithad, was Ine al aan het derde boek begonnen. Een veel-lezer. Gelukkig hielden we ook veel van dezelfde boeken. Dat was op vakantie wel zo handig.
Goed, terug naar het heden ondanks de dierbare herinneringen. Ik lees nog steeds gestaag door. Meestal op mijn e-reader. Meestal is het ritme: twee thrillers, één roman en non-fictie tussendoor.
Deze boeken hebben het predikaat ‘vrouwenboek‘. Dat zag ik pas achteraf. Deze twee thrillers staan op de longlist van de Hebban Thrillerprijs 2022. Ook dat zag ik pas nadat ik de boeken had gelezen. Maakt het mij wat uit dat een boek een vrouwenboek is? Ik denk het niet maar ben ook niet helemaal zeker. Als je van thrillers houdt zijn dit twee aanraders. Ik vind het twee goede boeken. Van vrouwelijke, Nederlandse auteurs. Ik kopieer de publiciteitsteksten van de uitgevers. Zijn dat spoilers? Ja, een beetje. Wil je helemaal niets weten over deze boeken, lees dan niet verder. Ik kan ze allebei aanraden als je van dit genre houdt.
Vogeleiland – Marion Pauw
De opstandige Marianne haat haar ouders, school en de maatschappij. Ze loopt van huis weg en gaat met de oudere Berend op het onbewoonde Vogeleiland wonen. Ze leven een idyllisch leven totdat Marianne zwanger wordt en moet bevallen. Ze raakt in paniek en wil terug naar de bewoonde wereld. Berend realiseert zich dat hij in de cel zal belanden als hun verhaal naar buiten komt. Vanaf dat moment wordt Marianne zijn gevangene. Jaren later kampt Nicole, het zusje van Marianne, nog steeds met het trauma van haar verdwijning. Een schokkende gebeurtenis doet de hoop oplaaien dat haar zus nog leeft.
Ik heb het boek dat zich hoofdzakelijk in Kampen en omgeving afspeelt graag gelezen. Het is spannend en intrigerend. Geen politie- of detectiveboek, verre van zelfs. Eerder een spannende familieroman met een agente als bijfiguur.
De Camino – Anya Niewierra
Het is precies een jaar geleden dat Lottes man onverwacht zelfmoord pleegde tijdens het wandelen van de Camino. Emil had als vluchteling uit Bosnië en Herzegovina een moeilijke jeugd, maar toch zou hij nooit zelfmoord plegen. Emil was een geweldige vader, was dol op zijn vrouw en gefocust op zijn werk. Lotte besluit exact dezelfde route te lopen, in de hoop erachter te komen wat hem tot deze beslissing dreef. Maar dan ontdekt ze dat Emil helemaal niet is wie hij altijd beweerde te zijn… een gruwelijk geheim uit het verleden dient zich aan.
Ik had nog nooit gehoord van Anya Niewierra. Dit was dus ook een kennismaking met een nieuwe (thriller)auteur. Ik heb dit boek op mijn persoonlijk ***-sterrenlijstje vier-en-een-halve ster gegeven. Dat doe ik zelden of nooit met thrillers. Ik heb het boek in één dag uitgelezen. ’s Nachts begonnen toen ik niet kon slapen. Ergens in de loop van de middag had ik het boek uit. Wow. Wat goed. Ook dit boek is geen politie- of detectiveboek. Ja, er duikt tegen het eind een politieman op in de kantlijn van het verhaal. Ik heb dit boek bijzonder graag gelezen. Ik vind wandelen en wandelboeken leuk. Natuurlijk heb ik ook wel eens gedroomd om de camino te lopen. Ik ben in Boznië en Herzegovina geweest. Ook in Kosovo en vroeger ook in Joegoslavië. Dat zijn allemaal belangrijke gegevens in dit boek. Ik vind het zeker een aanrader voor de thrillerliefhebber(s).
Nog even terugkomend op de term ‘vrouwenboek‘. Deze twee boeken hebben vrouwelijke protagonisten. Zij spelen de hoofdrol in het verhaal. Is dat misschien een vereiste? Ik weet het niet.
Ik ben zelf verbaasd dat ik al een week geen stukje heb gepubliceerd. Ik ben niet opvallend drukker dan anders. Een gewone werkweek, een min of meer gewoon weekend. Maar ik las wel twee thrillers in minder dan een week. Thrillers leg ik niet zo gauw weg om even iets anders te doen. Die lezen deels zichzelf, bij wijze van spreken.
Dat ik fan ben van de boeken van Michael Connelly heb ik hier al veel vaker verteld. Het duo Cilla en Rolf Börjlind zijn nieuw voor mij. Een schrijvend echtpaar uit Zweden. Ik zag hun (namen) boeken al eerder voorbijkomen maar ik had er nog nooit eentje gelezen.
De wet van de onschuld – Michael Connelly
“Advocaat Mickey Haller moet stoppen voor een verkeerscontrole, en de politie ontdekt vervolgens het lichaam van een van Hallers cliënten in de kofferbak van zijn Lincoln. Hij wordt beschuldigd van moord, maar hij weet meteen dat hij erin is geluisd. De exorbitante borgtocht van vijf miljoen dollar, hem opgelegd door een wraakzuchtige rechter, kan hij niet betalen en dus draait hij de bak in. Vanuit de gevangenis in het centrum van Los Angeles kiest Haller ervoor om zijn eigen verdediging te voeren. Hij moet een strategie bedenken, terwijl hij ook voortdurend op zijn hoede moet zijn – als vertegenwoordiger van de rechtspraak is hij een doelwit voor de andere gevangenen. Met de hulp van zijn trouwe team, onder wie Harry Bosch, probeert hij uit te zoeken wie achter de poging zit om zijn leven te verwoesten, en vooral: waarom. Pas dan kan hij proberen de rechter en de jury van zijn onschuld te overtuigen.”
Deze nieuwste ‘Lincoln-advocaat-thriller’ is gewoon goed. Niet meer, niet minder. Als je dit boek zelf wilt lezen is het misschien goed om weg te klikken, mogelijk verraad ik iets. Mickey Haller is een van de vaste personages in het oeuvre van Michael Connelly. Gaat hij dit personage opofferen en laten veroordelen tot levenslang of zelfs de doodstraf? Waarschijnlijk niet. Dat gegeven staat een beetje in de weg om dit boek heel spannend te maken. Je weet dat deze strafrechtadvocaat alle kneepjes van het vak kent, dus …
Springvloed – Cilla en Rolf Börjlind
“Olivia Rönning is studente aan de politieschool en krijgt als opdracht om in haar vakantie een oude moordzaak (cold case) te bestuderen. Ze kiest een onopgeloste strandmoord van lang geleden, eentje waar haar vader zaliger nog aan gewerkt heeft. Om inzage in documenten te krijgen moet ze contact opnemen met de desbetreffende politieagent van destijds, Tom Stilton. Deze man is echter van de aardbodem verdwenen.”
Bovenstaande publiciteitstekst beschrijft in het kort de rode draad die gesponnen is doorheen het boek. Maar er zijn heel veel zij-verhalen. Misschien wel veel te veel. De eerste helft van het boek maak je steeds kennis met nieuwe personages. Het ging mij irriteren. Uiteraard weet je dat deze verhalen uiteindelijk bij elkaar zullen komen. Ja toch? Hoe? Dat ga ik hier vanzelfsprekend niet uit de doeken doen. Ga ik nog een andere thriller in deze serie lezen? Ik twijfel nog.
Ik zoom nog even in op de kaften van beide boeken. Is het je opgevallen dat er een dikke DT-fout staat op de voorzijde van het eerste boek? Slordig vind ik dat. Op de voorzijde van het andere boek staat: ‘Een Rönning & Stilton-Thriller’. Dat had ik niet eerder gelezen (gezien) want ik las deze thriller als e-boek en dan zie je de kaft nauwelijks. Als je dan opnieuw de korte samenvatting leest over dit boek dan is de zoektocht naar de ‘van de aardbodem verdwenen agent‘ een tikkeltje voorspelbaar hoe het zal gaan.
Ik geef beide boeken ***1/2 op mijn persoonlijk sterren-overzicht. Klik HIER.
Juni is altijd de maand van het spannende boek. Dat was nu ook zo maar het traditionele CNPB-boekencadeautje is uitgesteld naar het najaar. De gewone boekenweek is door de pandemie doorgeschoven naar juni 2021. Ik heb in juni vier thrillers gelezen en twee romans.
Commissario Brunetti krijgt bezoek van een jonge ambtenaar die onderzoekt of hij de juiste bouwvergunningen heeft voor zijn appartement. Brunetti probeert het op een typisch Venetiaanse manier op te lossen: hij kijkt wie in zijn kennissenkring bij de overheid werkt en dit probleem kan laten verdwijnen. Maar wanneer de ambtenaar hem met bevende stem belt en vervolgens een dodelijke val van een steiger maakt, weet Brunetti dat het probleem groter is dan alleen zijn bouwvergunningen?
Ik heb ook dit vierde boek van Donna Leon graag gelezen. Het is trouwens het negende boek in de ‘Brunetto-Reeks’. Venetië blijft natuurlijk een prachtig decor. Via haar hoofdpersonage lees je ook veel maatschappij-kritiek. De schrijfster heeft heel wat jaren in Venetië gewoond.
Adjudant-officier Milo April is in koelen bloede doodgeschoten bij het Waterfront van Kaapstad. Op klaarlichte dag, een executie. En misschien is een hoger lid van de Zuid-Afrikaanse politie daar verantwoordelijk voor. En mogelijk houdt het verband met de geheimzinnige brieven die de geschorste luitenants Bennie Griessel en Vaughn Cupido hebben gekregen. Met bedekte verwijzingen naar corruptie binnen de regering. Maar tot hun frustratie moeten Bennie en Vaughn hun kostbare tijd besteden aan de vermissing van een student, die na een weekendje feesten spoorloos verdwenen is.
Ik heb al vaker geschreven dat Michael Connelly mijn nummer één is in het thriller-genre. Deon Meyer is ongetwijfeld mijn nummer twee. Ook dit boek heb ik weer met heel veel plezier gelezen. ‘Verslonden’ is eigenlijk een beter werkwoord. Wat natuurlijk meespeelt in mijn beoordeling zijn de locaties waar zijn boeken zich afspelen. Meestal op de West-Kaap. Ik herken dus veel. Ook de vlotte dialogen, sappig taaltje. Beetje slang, beetje Engels, beetje Afrikaans of Xhosa. En ook dit Bennie Griessel verhaal zit goed in elkaar.
In de barre winter van 1537 is Engeland verdeeld: de aanhangers van Henry VIII, die de Anglicaanse Kerk heeft ingesteld, staan tegenover de katholieken die trouw blijven aan de paus. In naam van de koning bindt Cromwell, de meedogenloze architect van de reformatie, de strijd aan met het oude geloof. Wanneer een van zijn gezanten in het klooster van Scarnsea om het leven wordt gebracht, wordt de briljante advocaat Matthew Shardlake op pad gestuurd om de moord te onderzoeken. Shardlake en zijn jonge klerk Mark ontdekken al snel dat de moord niet op zichzelf staat en dat geen enkel middel wordt geschuwd om de misdaden binnen de kloostermuren te houden.
Toos attendeerde mij op dit boek, deze schrijver. Ik had nog nooit van hem gehoord, laat staan iets van hem gelezen. Dit is zijn eersteling. Het werd eerder ook uitgegeven onder de titel ‘De onthechting’. Een historische thriller. Onwillekeurig kreeg ik associaties met ‘De naam van de roos’ (Umberto Ecco). Ook dit boek speelt zich hoofdzakelijk af binnen de kloostermuren. Een boeiende periode. Hendrik VIII en Cromwell. Heel af en toe zou het tempo wat hoger mogen liggen. Ik had ook een Agatha Christie gevoel. Je kent algauw de belangrijkste personages cq verdachten. Al lezend bouw je zelf ook een theorie op. Een historische ‘Who done it’. Ik ben benieuwd naar zijn andere boeken.
Toen Hanna Duncker negentien jaar oud was, werd haar vader veroordeeld voor moord. De schaamte en verwarring zorgden ervoor dat ze van het eiland Öland wegvluchtte en ergens anders een nieuw leven opbouwde. Pas zestien jaar later, na het overlijden van haar vader, keert ze terug naar haar geboortedorp, om aan het werk te gaan als rechercheur bij de politie van Kalmar, aan de andere kant van de zeestraat. Op haar eerste dag wordt ze samen met haar partner Erik Lindgren naar een plaats delict op Öland gestuurd waar het lichaam van een vijftienjarige jongen is aangetroffen. De jongen blijkt de zoon van haar jeugdvriendin te zijn. De zaak trekt de aandacht van veel bewoners, die Hanna’s terugkeer niet allemaal waarderen, getuige de dreigende, anonieme telefoontjes die ze krijgt. Wat is er precies aan de hand op het eiland?
Een ontdekking. Goed en alweer afkomstig uit Scandinavië (Zweden). Een prima verhaal met veel ‘zeer’. Als lezer voel je het ongemak van veel van de personages. Dat is misschien tegelijkertijd een beetje een zwakte. Je kijkt in de ziel van zowel politiemensen, slachtoffers en (mogelijke) daders. Vroeger noemden wij dat een boek vanuit het ‘God-de-Vader-perspectief’. Een alles wetende god / schrijver. Het boek eindigt met een lang nawoord. De schrijfster verwoordt (verantwoordt) waarom ze voor dit verhaal heeft gekozen. Ik vind dat bijzonder, ik herinner me geen ander nawoord zoals dit.
’s Winters zijn de zondagen het snelst voorbij. Als de dominee om vier uur de middagdienst afsluit met de zegen voor weer een hele week, vliegen ze alle zeven naar het fietsenhok. Om de poten te breken, zegt de vader. Daar komen nog eens ongelukken van. Dat zegt hij altijd: Daar komen nog eens ongelukken van. Net als: Als je brokken maakt, ik betaal niks hoor. Hoeveel kracht hebben woorden? Hoe onschuldig zijn de fantasieën van een meisje van twaalf? De jonge Katelijne groeit in de jaren tachtig en negentig op in een strenggelovig boerengezin in Zeeland. Als enig meisje tussen zes broers wordt ze nauwelijks bij het boerenwerk betrokken. Hierdoor gaan ook de gesprekken aan tafel grotendeels aan haar voorbij. Terwijl haar verlangen om mee te doen onverminderd groot blijft, gaan haar gedachten hun eigen gang. Daarbij laat ze zich meeslepen door verhalen. Familieverhalen, dorpsroddels, Bijbelverhalen, bekeringsgeschiedenissen. Ook sprookjes, al mag ze die eigenlijk niet lezen, omdat het leugens zijn die haar maar afhouden van de Waarheid. Ze merkt dat haar eigen woorden grote gevolgen hebben voor haar familie.
Dit boek stond al heel wat jaren op mijn e-reader. Ik koos altijd voor iets anders. Ondertussen is deze roman succesvol verfilmd. Ik heb de film niet gezien. Wat weerhield me om zolang te wachten? Waarschijnlijk de wetenschap dat het verhaal zich afspeelt in een streng-gereformeerde gemeenschap (gezin). Maar niet in de vijftig- of zestiger jaren maar in de jaren tachtig en negentig (van de vorige eeuw). Tamelijk recent kun je dus zeggen. Kan ik zeggen als bijna 65-jarige. Een fijn boek, vol liefde en tegelijkertijd een hunkering om uit te breken uit de besloten (bekrompen) Zeeuwse gemeenschap. Ik heb het zeer graag gelezen. En ook nu is het natuurlijk fijn dat ik het decor (Walcheren) tamelijk goed ken. Dat kan ik van streng-gereformeerde buurtschappen niet zeggen.
Wanneer Kayleigh in de financiële problemen raakt, solliciteert ze naar een baan als ‘content moderator’ voor een online platform waarvan ze de naam niet mag noemen. Haar taak: beoordelen welke aanstootgevende filmpjes, foto’s en tirades moeten worden verwijderd. Het werk is zwaar. Kayleigh en haar collega’s zien gruwelijke dingen voorbijkomen, en de richtlijnen van het platform zijn vaak onnavolgbaar. Toch voelt Kayleigh zich op haar plek, binnen het moderatorenteam vindt ze broederschap. En als Kayleigh verliefd wordt op haar collega Sigrid lacht de toekomst hen toe. Of lijkt dat maar zo? Wat wij zagen is een verhaal over wie of wat ons wereldbeeld bepaalt.
Het boekenweekgeschenk 2021. In tegenstelling met de andere roman die ik onlangs las, speelt zich ‘Wat wij zagen’ af in het nu, achter de schermen van ‘social media’. De hoofdpersonages (moderators) kijken naar een eindeloze hoeveelheid tweets, foto’s en filmpjes en moeten beoordelen of ze toelaatbaar zijn. Geweld, oproep tot geweld of discriminatie, porno, enzovoort moeten verwijderd worden. Ze moeten strakke targets halen en ze mogen niets door hun digitale vingers laten glippen. Dag- en nachtdiensten. Hoe hou je dan nog een privé-leven erop na? Een goed boek(je) maar ik ga nog niet onmiddellijk op zoek naar haar andere boeken. Zoals ik eerder ook al eens vermeldde.
Dat ik graag thrillers lees weten jullie waarschijnlijk wel. Ik schrijf hier af en toe een stukje over een boek dat ik net heb gelezen. Ik hou er zelfs een lijstje van bij. Klik HIER. In de rechterkolom kun je altijd zien welk boek ik nu aan het lezen ben. In mijn maandelijkse terugblik maak ik meestal kort melding van wat ik heb gelezen. Toos reageerde vorige week en attendeerde me op een serie (en auteur) die ik niet kende. Donna Leon. Al haar boeken spelen zich af in Venetië, toevallig ook het decor van twee boeken die ik afgelopen weken heb gelezen. De hoofdpersoon is Commissario Guido Brunetti. Ik ken haar boeken niet. Ik heb ooit een hele zwik Nederlandstalige epub-boeken gekregen. Ze staan opgeslagen op een externe schijf. Ik ging dus eens kijken of ik toevallig een boek heb van deze Amerikaanse schrijfster. Ja dus. Een paar ‘oudjes’.
Vorige week overleed Pieter Aspe. Vlaams misdaadauteur. Zijn naam kende ik wel maar ik heb nog nooit een boek van hem gelezen. Ooit heb ik wel eens – bij toeval – een aflevering gezien van de televisieserie Aspe met Herbert Flack in de rol van commissaris Pieter van In. Ik weet dat Brugge altijd het decor is in deze thrillerserie. Ik las ergens de vergelijking van Aspe met Baantjer. Amsterdam en commissaris de Cock. ‘Mijn naam is De Cock, met ceeooceekaa.’ Ook van Baantjer las ik nog nooit één boek. Ik zag wel enkele televisieafleveringen.
Best raar eigenlijk dat ik nog nooit iets heb gelezen van deze drie veel-schrijvers. Ik hou van het genre. Dat begon ooit met Agatha Christie (Poirot en Miss Marple) en Georges Simenon (Maigret). Het werd pas echt goed toen ik de Sjöwall en Wahlöö (Martin Beck) ontdekte eind jaren 70. Jef Geeraerts (Vincke en Verstuyft) was mijn meest geliefde Vlaamse (misdaad) auteur. Ik moet dan natuurlijk ook Henning Mankell (Kurt Wallander) vermelden, Jo Nesbø (Harry Hole) en Michael Connelly (oa. Harry Bosch). Ik hou op met die opsomming. Natuurlijk is het lijstje van thrillerauteurs met een vast hoofdpersonage veel en veel langer.
Op dezelfde externe schijf waar ik een paar boeken van Donna Leon vond, staan ook enkele oudere boeken van Pieter Aspe. In De Zevende Dag werd aan Herbert Flack gevraagd welk boek van Pieter Aspe hij geïnteresseerde lezers kon aanbevelen. Hij noemde onder andere het eerste boek: Het vierkant van de wraak. Laat dat nu toch op die schijf staan. Kortom mijn twee volgende boeken zijn van Pieter Aspe (Het vierkant van de wraak) en Donna Leon (Een stille dood). Respectievelijk het eerste en het zesde boek uit hun oeuvre. Oudjes want ze zijn geschreven in de 90’er jaren dus geen mobieltjes, internet, google en nog geen big brother – een stad vol camera’s. Een late kennismaking; ik ben benieuwd. Op naar Brugge en Venetië en dat zijn geen verkeerde bestemmingen. Ik heb beide steden een paar keer bezocht dus mogelijk herken ik af en toe iets.
Wanneer zou ik voor de eerste keer bewust de naam ‘Pontius Pilatus’ gehoord hebben? Ergens in de zestiger jaren – is het antwoord. Ik ben van 1956. Zou dat al in het eerste leerjaar geweest zijn als voorbereiding op mijn eerste communie of pas een paar jaar later als je wat beter luistert naar het evangelie? Ik hou van verhalen dus als jongetje (en later als misdienaar) heb ik honderden keren horen voorlezen uit het evangelie. Ik had (heb) een goede fantasie en zag dus veel van die verhalen als kleine filmpjes in mijn hoofd. Epistels hoorde ik wel maar ze kregen nul komma nul betekenis in mijn kinderhersentjes. Natuurlijk is het verhaal van ‘Witte donderdag tot en met de kruisiging’ (het jaarlijks terugkerende passieverhaal) een spannende (rechtbank) thriller. In dat verhaal duikt de Romeinse gouverneur Pontius Pilatus op. En de uitdrukking ‘je handen in onschuld wassen’ is daar onlosmakelijk mee verbonden.
Waarom schrijf ik dit? Afgelopen week las ik de nieuwste Gabriel Allon thriller. De geheime orde. Auteur: Daniel Silva.
Ik lees de thrillers van deze Amerikaanse schrijver graag. Het zijn geen meesterwerken maar hele fijne ‘tussendoortjes’. Vlot geschreven pageturners. Het terugkerende hoofdpersonage – Gabriel Allon – is boeiend door de combinatie van beroep en interesse. Hij is een Israëlische topspion en één van de beste restaurateurs ter wereld van renaissance schilderijen.
‘De geheime orde’speelt zich af in de week nadat de paus (de verzonnen Paulus VII) dood wordt gevonden en het conclaaf dat een nieuwe paus kiest. Dit is geen origineel idee. Er bestaan heel veel soortgelijke boeken (thrillers). Toch heb ik me best vermaakt met dit boek. Wat doet een Joodse man in het Vaticaan, zo dicht bij de ‘Heilige Stoel’? Zonder al teveel te verraden kan ik zeggen dat er gezocht wordt naar het ‘Evangelie van Pontius Pilatus’. Ook niet origineel maar Daniel Silva legt wel interessante verbanden met de verwerpelijke positie van het Vaticaan tijdens de nazi-periode en de holocaust en de de huidige covid-pandemie, de rechts populistische partijen in Nederland, Frankrijk, Italië, Oostenrijk en Duitsland.
Een paar uurtjes lekker lezen. En ook een beetje nadenken over de evangeliën. Wie schreef ze? Voor wie? Wanneer? Ik had al wel eens eerder over dit onderwerp gelezen en gediscussieerd. Het woord evangelie komt uit het Grieks en betekent: goede (blijde) boodschap. Tegenwoordig staat evangelie voor een apart genre, namelijk een (het) levensverhaal over Jezus, waarvan er uiteindelijk 4 in de christelijke bijbel zijn opgenomen / toegelaten. Of een Romeinse gouverneur het levensverhaal van een predikende Galileeër heeft geschreven, valt sterk te betwijfelen. Maar een rechtbankverslag van JC’s proces voor zijn superieuren in Rome … dat zou natuurlijk wel kunnen. Als het (nog) bestaat, waar wordt dat dan bewaard?
Enkele collega bloggers eindigen hun blog elke maand met een kort overzicht van hun activiteiten in die afgelopen maand. Ik vond het al lang een goed idee. Iets om ook een keertje te proberen doen. Met wel vooraf één waarschuwing aan mezelf: ‘Ga niet herhalen wat je ook al in logjes hebt geschreven.’Uiteraard een nobel streven maar soms zal ik er niet aan ontkomen. Ik ga het toch proberen.
JUNI 2020
Ik houd geen agenda meer bij. Terugkijken doe ik dan ook uit het geheugen.
GEKEKEN
Hier ga ik series vermelden, films niet behalve als ik ze heel bijzonder vond.
Marcella – Seizoen 1 (Netflix) Met veel plezier gekeken, samen met Isabel. We zijn gisteren begonnen aan het tweede seizoen.
Designated Survivor – Seizoen 3 (Netflix) We wisten eerst niet dat er een derde seizoen bestond van deze serie – een soort ’24’. Goed maar ook niet meer dan dat. Wel frappant dat de dreiging van een pandemie in het (her)verkiezingsjaar een belangrijk thema is. De serie verscheen voor de corona-uitbraak.
Tabula Raza – (Netflix) Een Vlaamse serie. Voor het eerst zagen we samen een Vlaamse serie met Portugese ondertiteling. Een aanrader of ben ik bevooroordeeld omdat het Vlaams is?
Ozark – Seizoen 1 (Netflix) – Een serie die ik in mijn eentje kijk. Goed. Spannend met een soort ‘zwarte’ humor. Van een Breaking Bad niveau vind ik … ik ben aan het tweede seizoen begonnen.
GELEZEN
Dert13n – Steve Cavanagh – Een heel goede rechtbankthriller
Spion buiten dienst – John le Carré – Spionageverhaal van de oude meester Le Carré. Valt wat tegen , vind ik.
De laatste stem – Graham Moore – Vijfsterrenboek van Vrij Nederland. Prima rechtbankthriller.
Wat jij niet ziet – M.J. Arlidge – Geschenk in het kader van de maand van de Spannende Boeken. Goed maar wel een tikkeltje voorspelbaar.
Tijden van Vuur – Kate Moss – Historische roman (deel 1 van een trilogie) in de stijl van Ken Follett. Languedoc – halverwege 16de eeuw. Strijd tussen katholieken en hugenoten. Leuk, onderhoudend, spannend.
Kintu – Jennifer Nansubuga Makumbi – Een internationaal bejubeld boek. Deze vuistdikke, Afrikaanse (Oeganda) roman ben ik in juni beginnen lezen. Dit boek zal dus ook voorkomen in mijn volgende overzicht (eind juli) want ik ben pas bladzijde 123.
GEDAAN
Lesgeven / Online-lesgeven – Juni was wel een bijzondere maand want veel van de lessen stonden in het teken van ‘toetsen’. Ik had dus meer voorbereidingswerk en uiteraard ook meer nakijkwerk. Mijn Vlaamse en Nederlandse leerlingen hebben de meeste toetsen goed gemaakt. Werkwoordspelling blijft voor hen – en voor ons allemaal – een punt van aandacht. Omdat al deze kinderen en jongeren overdag Engels (Amerikaans) onderwijs volgen zijn hun teksten (opstel, brief, betoog, column, enzovoort) vaak (te vaak) ‘vertaald Engels’. Dat is vrij logisch maar natuurlijk wel een punt van aandacht.
Bureaucratie – De weg naar Canossa. Een sisyfus-marteling. De processie naar Echternach. Kafka in het dagelijks leven. Ik heb er al vaker over geschreven: de eeuwige, onontwarbare bureaucratie in Mozambique. En in deze corona-tijden is alles nog een graadje erger. Om een klein voorbeeld te noemen … er moest voor de zoveelste keer een document gehaald worden bij het kadaster in Boane. Eerst koop je een formulier dat je moet invullen. Dan lever je het ingevulde formulier in bij het juiste kantoor. De volgende dag mag je het gestempelde papiertje komen ophalen. Dan ga je naar een ander kantoor om het gestempelde formulier te laten legaliseren (betalen natuurlijk) en wachten op nieuwe stempels. Met dat papiertje – inclusief 2 stempels – ga je naar een betaalbalie (30 kilometer verderop). Je betaalt en krijgt een derde stempel. Dan weer terug naar kantoor 1. Nu kunnen ze een officieel document maken. Op een nieuw formulier schrijf je weer alle details (uiteraard dezelfde als op document 1). Een ambtenaar en notaris zal dat vervolgens in een register noteren (overschrijven) en dan moeten wij dat – in het register – onderteken. Afspraak vijf dagen later. Wij er dus weer naartoe (alweer een vrije dag die Isabel moet opnemen). “Sorry, de ambtenaar die erover gaat zit 2 weken in quarantaine. Covid-19 weet je wel? Kom volgende week.” Grrr. De laatste dag van juni – nieuwe ronde, nieuwe kansen. De hele akte wordt aan ons voorgelezen (notarieel Portugees … hahaha). Wij tekenen. “Overmorgen (vandaag dus) mag je de kopieën uit het register komen ophalen.” Dus het blijft een vervolgverhaal voor juli.
Koken – niets bijzonders om te vermelden. Mogelijk zijn: koeientong, broodpudding, appeltaart, moussaka, koningsgarnalen, geit en lasagne geen alledaagse gerechten. Wel de moeite waard om hier te vermelden. Knipoog. Niet allemaal op dezelfde dag hoor. Verspreid over de hele maand juni.
50 tinten Isabel
Isabel aan het ontbijt (13 juni 2020)
Ik deed onverschrokken verder met mijn persoonlijk (corona) project op Facebook. 50 tinten Isabel. Vijftig foto’s en elke foto (van mijn vrouw) voorzie ik van een gedicht. Meestal van anderen, soms van mezelf. De serie is ondertussen voltooid.
UITSTAPJES / VAKANTIE
Tot mijn (onze) spijt blijft dit onderdeel oningevuld. Geen fysieke uitstapjes. Enkel in onze dromen en in onze fantasie. Covid-19 … weet je wel!!!
NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN
Jammer genoeg wel. Alweer een diefstal. Een insluiping. Voor de derde keer in anderhalf jaar tijd is de pomp van het zwembad gestolen met het daarbijbehorend elektrische systeem. Gruwel, kolere, klote-dieven. Nochtans zit alles achter slot en grendel maar ja .. sloten kunnen opengeknipt of geforceerd worden. Waarschijnlijk dezelfde bende als de twee vorige keren. Ze kennen de omgeving en de omstandigheden. Grrr. Dus toch maar prikkeldraad of een hond aanschaffen? Ik denk het wel … maar heel erg tegen mijn zin. Deze ezel heeft zich nu driemaal … zucht.
Juni – Maand van het Spannende Boek. Elk jaar kijk ik weer uit naar de nieuwe Vrij Nederland Detective en Thrillergids. Dit jaar alweer de 41ste editie. Zij kiezen bij het verschijnen de VN-Thriller van het jaar. Ik lees het hele jaar spannende boeken. Waarschijnlijk in juni net ietsjes vaker. De term ‘spannend’ is natuurlijk subjectief. Een historische roman kan spannend zijn, een roman kan spannend zijn. Zelfs een reisverslag kan spannend zijn. Een goed boek is spannend (om uiteenlopende redenen) en boeken zijn soms moeilijk te vatten onder één genre. Denk bijvoorbeeld aan Tirza (Arnon Grunberg) of Bonita’s Avenue (Peter Buwalda). Ik ga dat hier niet verder uitleggen want mogelijk verraad ik dan iets teveel.
Ik overloop de vijf-sterren-boeken van dit jaar. Welke titels spreken me aan? Ik koop er alvast een paar. Er staan ook nog eerder aangeschafte boeken te wachten op de denkbeeldige, digitale boekenplank. Ik las vijf spannende boeken de afgelopen weken. Een paar nieuwe boeken en een paar oudjes. Ik vertel er kort iets over.
MOORD OP DE VIA APPIA
Moord op de Via Appia
“Rome, 52 voor Christus. In een door politieke naijver en rellen verscheurde stad moet Gordianus de Vinder de ware toedracht zien te vinden van een moord die de republiek op haar grondvesten doet trillen. Twee partijen bestrijden elkaar te vuur en te zwaard: die van Publius Clodius en die van Titus Milo, maar de vlam slaat pas goed in de pan als Clodius op de Via Appia wordt vermoord. Wie anders dan Milo kan dit op zijn geweten hebben…? Beschuldigingen en geruchten volgen elkaar in hoog tempo op en het duurt niet lang of de beroemde speurder Gordianus de Vinder wordt gevraagd zijn licht over de zaak te laten schijnen.”
Ik las al eerder een paar boeken van Steven Saylor met Gordianus (de Vinder) in de hoofdrol. Ik vind het een leuk concept. Een detective in het oude Rome. Vergelijkbaar met Broeder Cadfael (Ellis Peeters) in de vroege middeleeuwen. Ik vind de mix van historie en een gemakkelijk te lezen detectiveverhaal een prettig tussendoortje. In dit boek met een belangrijke bijrol voor Cicero. Geen hoogvlieger maar wel goed voor ***sterren.
EUROPA BLUES
Europa Blues
“De bizarre executie van een man in de Stockholmse dierentuin. De verdwijning van acht illegale Oost-Europese vrouwen. De gruwelijke moord op een oude joodse professor op het joodse kerkhof. Een dagboek over een vage, nachtmerrieachtige plaats op de grens van de dood in 1945. Paul Hjelm en Kerstin Holm, leden van de speciale eenheid van de rijksrecherche voor geweldsdelicten van internationale aard, werken opnieuw samen aan een zaak die zich over heel Europa vertakt.”
Ik lees de boeken van Arne Dahl een beetje in de omgekeerde volgorde. Ik ben jaren geleden begonnen met de Opcop-serie en daarna de veel eerder verschenen reeks: het A-Team. Dit boek is het vierde boek in deze reeks. De boeken zijn zeker ook los van elkaar te lezen. Zoals de meeste Scandinavische trillers is er ook volop aandacht voor het privé-leven van de rechercheurs. Zijn boeken beginnen vaak ingewikkeld. Zelfs een beetje langdradig als de rechercheurs geen doorbraak vinden in een moordonderzoek. Maar eens de verschillende verhaallijntjes bij elkaar komen is ook dit boek weer een page turner. Hoe zeg je dat in goed Nederlands? Er bestaat ook een televisieserie met dezelfde titel – Arne Dahl (pseudoniem van de auteur) maar daar heb ik nog nooit iets van gezien. Europa Blues krijgt ***1/2 ster.
DERT13N
DERT13N
“Twaalf + mogelijk enkele reservejuryleden beslissen over het lot van filmacteur Robert Solomon. Een beroemd koppel uit Hollywood had de wereld aan hun voeten. Nu wordt Hollywoodster Robert Solomon aangeklaagd voor het vermoorden van zijn talentvolle en beeldschone vrouw. In het proces van de eeuw wil de verdediging slechts één man in hun team: advocaat en voormalig oplichter Eddie Flynn. Alles wijst erop dat Robert schuldig is, maar tijdens het proces begint Eddie daaraan te twijfelen. Wat als de echte moordenaar helemaal niet terechtstaat? En wat als de moordenaar een van de juryleden is?”
Een rechtbankthriller. Eén van mijn meest favoriete genres. Denk bijvoorbeeld aan de eerste boeken van John Grisham of de Lincoln Advocaat boeken (Michael Connelly). Ik smul ervan. Ook van dit boek. Het vierde boek van Steve Cavanagh met Eddie Flynn in de hoofdrol. Heerlijk twee dagen het verstand op nul, nou ja, bij wijze van spreken dan toch. Ik begrijp niet dat ik dit boek niet terug vind in de VN-gids. Voor mij (voorlopig) de thriller van het jaar. Een aanrader als je van het genre houdt. ****sterren.
SPION BUITEN DIENST
Spion Buiten Dienst
“Nat, een 47-jarige veteraan van de geheime inlichtingendienst van Groot-Brittannië, gelooft dat zijn jaren bij de geheime dienst voorbij zijn. Hij is terug in Londen. Hij krijgt een bedenkelijke positie op een overbodig geworden afdeling. Het enige lichtpuntje in het team is de jonge Florence; zij heeft haar ogen gericht op het Russische ministerie en op een Oekraïense oligarch, die een vinger in de Russische pap heeft. Nat is ook een gepassioneerde badmintonspeler. Zijn vaste maandagavondtegenstander, de introspectieve en eenzame Ed, is een stuk jonger dan hij. Ed heeft een hekel aan de Brexit en Trump. Ed haat zijn baan bij een zielloos mediabureau. Maar is hij wel de man voor wie hij zich uitgeeft?”
Ik was verbaasd dat John le Carré nog leeft en nog steeds schrijft. De oude meesterverteller is de nummer één auteur in het genre: spionageverhalen – met een Britse invalshoek. Mijn favoriete boek blijft ‘De Lokvogel’ (The Little Drummer Girl). Van dit boek werd een prima mini-serie gemaakt, maar dat terzijde.
Vrij Nederland bekroonde ‘Spion buiten dienst’ met vijf sterren. De hoogst mogelijke waardering. Reden genoeg dus om dit e-boek te kopen. Ik begon er onmiddellijk aan. Ik heb het boek uitgelezen maar vijf sterren? Nee, echt niet. Het viel me eigenlijk behoorlijk tegen. Mogelijk door het vertelstandpunt van Nat – het hoofdpersonage. Hij kijkt als het ware terug op wat er gebeurd is. Traag, vriendelijk, soms een tikkeltje verwarrend maar volgende maand zal ik al flink mijn best moeten doen om me te herinneren waar dit boek over gaat. Ja … over een fanatieke, Britse badmintonspeler met een moeizame relatie met zijn dochter. Voor mij hooguit *** sterren. Een tegenvaller.
DE LAATSTE STEM
De laatste stem
“Wanneer Jessica Silver, erfgename van een vastgoedfortuin, vermist raakt en al het bewijs in de richting van haar Afro-Amerikaanse leraar Bobby Nock wijst, lijkt zijn veroordeling onvermijdelijk. Toch weet jurylid Maya Seale het vonnis van een van de meest sensationele zaken van het decennium te beïnvloeden. De uiteindelijke beslissing om Bobby Nock vrij te spreken zal elk jurylid de rest van hun leven achtervolgen. Tien jaar later wordt er een documentaire over de oude zaak gemaakt, precies op het moment dat Maya zelf van moord wordt beschuldigd. De zaak blijkt nog lang niet gesloten te zijn. Kan ze daarmee haar eigen onschuld bewijzen? Terwijl het hedendaagse onderzoek naar de moord zich ontvouwt, vertellen de juryleden individueel het verhaal achter de gebeurtenissen die zich tien jaar geleden voltrokken tijdens de beraadslaging.”
Nog een vijf-sterrenboek van Vrij Nederland. En nogmaals een rechtbankthriller in dit persoonlijke lijstje. Ik had nog nooit gehoord – laat staan iets gelezen – van Graham Moore. Nu wel en met veel plezier. Dit keer begrijp ik het oordeel van de VN-jury wél. Heel goed. Relatief korte hoofdstukjes. Regelmatig springend in tijd of plaats. Wie zijn de juryleden en hoe denken ze na tien jaar over hun beslissing? Zij zaten bijna vijf maanden ‘opgesloten’ in de rechtbank of in het juryhotel. Totaal afgesloten van de buitenwereld. Na het proces komen ze eindelijk weer in de gewone maatschappij (Los Angeles – Californië) en dan blijkt dat televisiekijkend Amerika een heel andere mening heeft, deels gebaseerd op commentaren van concurrerende televisiestations. Voor mij zeker een ****sterrenboek.
Ik heb een account bij Hebban.nl. Een zeer uitvoerige boeken-website. In december gaven ze elke dag een e-boek gratis weg. Juister gezegd: elke dag kon je een e-boek gratis downloaden tussen 10u en 23u. Ik heb dat bijna twintig keer gedaan. De andere dagen was ik te laat. Boeken van heel verschillende genres. Eén van de laatste cadeautjes was ‘Wondermans eindspel’ van Willem Asman. Ik las eerder twee thrillers van deze Nederlandse auteur. Ik was dus benieuwd naar dit ‘oudje’ (2009)
“Oud-minister Jaap Vos (Mr. Wonderman) krijgt – vijftien jaar na een succesvolle vredesmissie – opnieuw de opdracht om als Speciaal Afgezant van de Verenigde Naties strijdende partijen aan tafel te krijgen. Zeven dagen. Terug naar het Afrikaanse land dat hij vijftien jaar geleden van de ondergang dacht te hebben gered. Nog één keer in de schijnwerpers, om zijn reputatie van Mr. Miracle (Wonderman) te redden. Want ondanks de belofte dat het ‘nooit weer’ zou gebeuren, zijn opnieuw miljoenen mensen op de vlucht, honderdduizenden vermoord, en haalt de internationale gemeenschap wederom de schouders op. In een ultieme poging regering en rebellen, daders en slachtoffers bij elkaar te brengen, raakt Jaap de regie over het machtsspel volledig kwijt. Zijn verleden haalt hem in …”
Met heel veel plezier heb ik dit boek in twee dagen uitgelezen. Een grote, positieve verrassing. Zo’n cadeautjes krijg ik graag. Dankjewel ‘Hebban’. ‘Wonderman eindspel’ is een prima politieke – en psychologische thriller (of is het een roman?) die zich afspeelt in Afrika. Ik ben verbaasd dat dit boek nooit een prijs heeft gewonnen.
Spek voor mijn bek!
Achterin deze digitale uitgave staan vele pagina’s vol met lovende recensies. Ik sluit me daar graag bij aan. Heel goed. Ruim ****sterren in mijn persoonlijke ranking. Vlot geschreven. Spannend. Ook ik maakte al lezend vergelijkingen met het betere werk van John Le Carré en Robert Harris. Het boek is een soort factie. Fictie deels gebaseerd op waargebeurde feiten. Alsof je samen met Jaap Vos (ik zag voortdurend Jan Pronk voor me) even op bezoek bent bij Kofi Annan in New York. Je rijdt mee door de zinderende savanne in een typische witte VN-landrover naar een immens vluchtelingenkamp. Blauw-helmen patrouilleren bij een internationaal hotel en op het vliegveld. Een geëngageerde, intelligente politieke thriller. Ik heb ervan genoten. Ik ga meer van zijn eerdere werk opsporen …
Koen Schyvens 