Een onzinnig lijstje (4)

Tags

Antwerpen, Catherine Zeta-Jones, Chicago, Dans, Ellen Evers, Ine, Jazz, Musical, New Brunswick, Onzinnig lijstje, Philadelphia, Pia Douwes, Queen Latifah, Reizen, Renee Zellwegger, Richard Gere, Theater, Tony Neef, Usa, Utrecht, Vrienden

Nu gebruik ik deze titel – Een onzinnig lijstje – voor de vierde keer. Misschien dekt deze term niet meer helemaal de lading. Ik begon vorige week aan deze kleine serie met het voornemen om een onzinnig lijstje te publiceren. Maar terwijl ik dat lijstje maakte – puttend uit mijn herinneringen – kwamen er natuurlijk ook mini-verhaaltjes naar boven. De twee vorige logjes waren dus een ietsiepietsie meer dan een onzinnig lijstje. Ik ga vandaag verder volgens dat concept.

Ine en ik zijn drie keer samen naar het Beatrix-theater in Utrecht naar een musical gaan kijken. Lees je mee?

Chicago – Muziek – John Kander / Tekst – Fred Ebb en John Kander

Eind oktober, begin november 1999 bezocht ik in mijn eentje een Nederlandse vriend in New Brunswick, niet heel ver van New York. Hij was overdag aan het werk – dat had iets te maken met de verwachte millennium-bug. Ik ging dus vaak mijn eigen gang. Ik nam oa de trein naar Philadelphia – ook niet heel ver weg. Het werd een hele mooie dag. Ik moet er een ander keertje wat uitgebreider over schrijven. Op het station zag ik een poster voor ‘Chicago’ in een plaatselijk theater. Aanvang 18u. Ik wist dat deze musical ook in Utrecht is te zien. Ik kocht een kaartje en belde vanuit een telefooncel naar huis. Uiteraard was Ine benieuwd naar mijn activiteiten en een tikkeltje jaloers dat ik de grote plas was overgestoken in mijn eentje. Goed. Ik vertel haar wat over New York en over New Brunswick. En dat ik bel vanuit Philadelphia. Oei. Slik. Ik hoor dat ze nu meer haar best moet doen om de jaloezie niet te laten doorklinken in haar stem. Ik – de snoodaard – doe er nog een schepje bovenop en zeg: “Ja, en vanavond ga ik naar Chicago.” Een figuurlijke dolk zoeft via telecommunicatie naar Bergen op Zoom. “Wat?” Zij denkt uiteraard aan de stad en niet aan de musical. Ik probeer de wond te verzachten door er gauw aan toe te voegen: “De musical, niet de stad.” Een koel gegrom is haar reactie maar ze wenst me wel een fijne avond toe. Die had ik. Zeker weten. Ik zat op een van de eerste rijen in een maar half gevuld theater.

Chicago

Kort nadat ik terug thuis was, kocht ik vier kaartjes – inclusief een etentje vooraf – voor ‘Chicago’ in Utrecht. Wij tweeën en Catelijne en haar – toen nog vriend, nu ex. Als goedmakertje? Tja, wie weet. Ik vond het leuk om deze show- en dans-musical nog een keertje te zien.

We hadden een topcast. Als ik het me goed herinner: Ellen Evers (Roxie Hart), Pia Douwes (Velma Kelly), Tony Neef (Billy Flynn), Serge-Henri Valcke (Amos Hart). Wie de rol van Mama Morton en Mary Sunshine vertolkten, ben ik vergeten. Veel (jazz) dance, nauwelijks decorwisselingen zoals in heel veel musicals. Het orkest op het podium. De personages doorbreken regelmatig de zogenaamde vierde wand. Ze praten rechtstreeks tegen het publiek – zonder overigens een antwoord te verwachten. Hahaha – stel je voor. Een musical in de traditie van muziektheater van Bertold Brecht en Kurt Weil.

Yes, it’s our cup of tea. Genieten met een hoofdletter.

Drie of vier jaar later stond deze musical geprogrammeerd in de Antwerpse Stadsschouwburg. Een Engels gezelschap op tournee. Alweer een last minute besluit. Vanuit Bergen op Zoom is de Sinjorenstad vlakbij. Dus voor de  – respectievelijk derde en tweede keer – op naar Chicago. Dat werd een kleine teleurstelling. De hele setting was precies hetzelfde als de voorstellingen die ik eerder zag. Maar er spatte nauwelijks energie van het podium naar de zaal. Allemaal een beetje tam en vermoeid. Een behoorlijke tegenvaller. Wel het bewijs dat het niveau van de acteurs (m/v) en dansers (m/v) er echt toe doet. De cd met de Nederlandse cast hebben we bij wijze van spreken grijs gedraaid. Ook vandaag nog hoor ik de Chicago-liedjes met veel plezier voorbijkomen als ik op mijn iPod de ‘Musical Shuffle’ intoets.

Uiteraard heb ik de film met oa Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones, Queen Latifah en Richard Gere – al een paar keer gezien. Of dat ook met Ine was, weet ik niet meer. Met Isabel herinner ik me dat wel. Zij is niet echt een musical-liefhebber maar als er veel in gedanst wordt dan is het wel goed. Ook het dramatische verhaal (en de film) van ‘Les Misserables’ kon haar wel bekoren.

In een volgende aflevering volgen er nog twee musicals die we samen in Utrecht hebben gezien. ‘Saturday Night Fever’ en ‘Mama Mia’.

In de serie: ONZINNIG LIJSTJE en MUSICAL

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Oprah for president

Tags

CNN, Donald Trump, Golden Globe Awards, Isabel, Oprah Winfrey, President, Usa, VS

Laat ik meteen beginnen met mijn mening. ‘Oprah for president’. Ik denk dat dit geen goed idee is. Niet doen, zou ik adviseren.

(*) Ik leg onderaan dit stukje uit waarom ik deze foto heb gebruikt.

Laat ik er toch wat nader op ingaan. Ik ben in Mozambique en dan zie ik geen Nederlandse televisie-programma’s. Ik zap wel met enige regelmaat tussen BBC-World, CNN en AlJazeera. De afgelopen dagen waren het steeds weer de hoogtepunten uit de begeesterde speech van Oprah Winfrey bij de Golden Globe Awards die werden herhaald en van commentaar voorzien. En steeds was er de hoop, de wens, de vraag … gaat Oprah zich kandidaat stellen voor de president-verkiezingen in 2020?

Ik denk dat de VS daar weinig mee zal opschieten. Zal ik staan juichen als ze het toch doet en wint? Ja natuurlijk. Een zwarte vrouw president van het machtigste land ter wereld. (Of is dat China?) En toch denk ik dat de USA dan net zo verdeeld blijft als vandaag. Ik denk niet dat de geharde Trump-stemmers ook maar één centimeter zullen opschuiven naar een veel gematigder politiek klimaat. Er zal geen wapen minder worden verkocht. Elke verkiezing is een reactie op de vorige als je naar de uitslagen kijkt. Na Clinton kwam Bush, na hem Obama en als (tegen)reactie op hem werd het – hoe bestaat het? – Donald Trump. Dus grote kans dat Oprah het kan winnen van het ‘genie’.

De bekendheid heeft ze, daar hoeft ze niets meer voor te doen. Het geld heeft ze ook. En politiek en bestuurlijk heeft ze net zo weinig ervaring als Donald T. Ik ben benieuwd naar de verkiezingsavond in november 2020.

(*) Ik ben veel voorzichtiger geworden met het downloaden en publiceren van foto’s van internet. Ook niet met bronvermelding. Voor je het weet heb je een boete aan je broek hangen. En er is niet één foto van Oprah Winfrey te vinden waar geen beeldrecht aan is gekoppeld. Vandaar een foto van mijn eigen prinses. Ook in het zwart, ook op weg naar een feest. Isabel for president. (Grapje).

Reisfotochallenge (12)

Tags

Atlanta, Canon Power Shot, Digitaal, Fotograferen, Ine, Isabel, Lezen, Motel, Reisfotochallenge, Schiphol, Trondheim, Usa, Zwembad

Deze serie behoort dan wel tot het archief van 2016 – met dank aan blog-collega Pannenkoek – maar waarom zou ik er niet nog eens een stukje aan toevoegen? Laat ik beginnen met de foto.

Atlanta (USA) juli 2002

Is dit een bijzondere foto? Voor een gemiddelde kijker niet. Want wat is het onderwerp? Een lezende dame bij een zwembad. Een ijzeren hekwerk. Wel raar dat het betreffende model in de schaduw zit. Beetje raar. Ja toch?

Voor mij is dit wel een bijzondere foto. Om twee redenen. Allebei nostalgisch van aard. De dame is mijn eerste grote liefde. Ine. De moeder van mijn kinderen. Deze foto is gemaakt in de zomer van 2002. Een klein jaar nadat Ine te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. K*t-kolere-kl*te-ziekte. Dit was onze eerste vakantie na het hele traject van operatie, chemo en bestralingen. En de nodige medicijnen natuurlijk. Het leven lachte ons weer toe. Ine was alweer een paar maanden aan het werk. Ik kocht een retourtje Amsterdam – Atlanta. We huurden een auto en maakten een prachtige rondreis in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten.

In de zon zitten mocht maar af en toe een kwartiertje. Vandaar de schaduw. We zochten elke avond een hotelletje of motel op. Die zijn vaak erg saai maar we probeerden altijd even een lees-uurtje mee te pikken op een balkon, terras of bij het zwembad voordat we weer uren in de auto zaten.

En deze foto is ook bijzonder – voor mij – omdat het de allereerste foto is die ik digitaal heb gemaakt. Op Schiphol kocht ik namelijk mijn eerste digitale camera. Een Canon Power Shot. Het serienummer ben ik vergeten. Die camera werd een paar maanden later in Trondheim (Noorwegen) gejat. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Tijdens de vlucht heb ik wat in het instructieboekje zitten lezen. Vanaf het vliegveld reden we rechtstreeks naar een buitenwijk van Atlanta (Georgië), naar een hotel dat ik thuis al had geboekt. Voor ons gevoel was het al late avond maar door het tijdsverschil was het pas middag in de USA. Veel meer dan wat lummelen bij het zwembad hebben we die dag niet meer gedaan. Ja … ik maakte mijn eerste digitale foto’s. En had enorm veel plezier dat je het resultaat onmiddellijk kon zien op het schermpje. Die hele vakantie moest ik nog heel erg wennen aan het idee van digitaal fotograferen. Ik was zo gewend om kritisch te zijn want voor je het weet zijn de drie rolletjes van 36 foto’s volgeschoten. En tot op de dag van vandaag klik ik niet eindeloos hetzelfde beeld. Iets dat Isabel wel gemakkelijk doet. Zomaar 10 foto’s van hetzelfde. ’t Kost toch niets.

Goed. Tot zover maar weer eens. Even nostalgisch wegdromen. Wel een beetje met een krop in de keel want zoals veel van mijn volgers weten, is Ine drie jaar later toch overleden aan die rot-ziekte.

Graceland plog

Tags

Elvis Presley, Graceland, Ine, Memphis, Plog, Reizen, Tennessee, Usa, Vakantie

Vijftien jaar geleden reisden we door de zuidelijke staten van de USA. Zo kwamen ook in Memphis (Tennessee) terecht. Een bezoek aan het indrukwekkende Martin Luther King museum en natuurlijk ook een bezoek aan Graceland. De mansion van Elvis Presley. We kwamen daar toevallig op de dag dat hij 25 jaar eerder overleden was. Vandaag precies 15 jaar geleden. Heel veel toeristen en fans.

Een paar foto’s (2002).

Graceland

Achterzijde Graceland mansion

In de tuin

We waren niet de enige bezoekers …

Heel veel bloemen en kaarsen

Elvis Aaron Presley (1935 – 1977)

En aan de overzijde van de villa … een museum, zijn privé jet en heel veel gift shops.

Nog 1 keertje

Tags

Donald Trump, Hillary Clinton, President, Usa, Verkiezingen

De wekker loopt zoals gewoonlijk af om 5.05 Het begin van een normale weekdag / werkdag. Ik ga thee zetten, doe de gordijnen open, loop even naar buiten en snuif de ochtend op. Ik doe de lichten rondom het huis uit. Ik maak de lunch van Isabel klaar. Breng haar een kop thee en loop naar de werkkamer. Ik doe de laptop open, benieuwd of Hillary de overwinning al op zak heeft. Waarschijnlijk nog net iets te vroeg in de VS.

Toch wordt er al melding gemaakt dat Donald Trump het verrassend goed doet. En die tendens zet door. Ik blijf het nieuws via internet volgen. In de loop van de ochtend wordt het duidelijk. Ook de 45e president van de Verenigde Staten is een man. Gisteren zocht ik op internet naar een beroemde foto van Hillary Clinton die ik me herinnerde en die ik vandaag wil gebruiken op mijn blog.

Deze foto heeft halverwege de jaren 90 meer dan een jaar bij ons op een prikbord gehangen in Bergen op Zoom. Ik vond het een prachtige foto van de beroemde fotografe Annie Leibovitz. Ik was vol bewondering voor de First Lady. Een soort Edward Hopper enscenering maar dan zonder de gebruikelijke ‘leegte’. Hier zag ik veeleer een mooie, zonnige ‘toekomst’.

Hillary Rodham Clinton. Waarschijnlijk zullen we haar na vandaag nog zelden in het openbaar zien. Daar gaf ze vanochtend al een eerste signaal voor af. Ze stuurde haar campagne-leider op pad met een zwakke boodschap dat er nog niets is verloren. Ze verscheen zelf nog niet in het openbaar. Een zwaktebod in mijn ogen. En natuurlijk begrijp ik dat tweemaal verliezen – eerst van Obama in 2008 en nu van Trump – afschuwelijk moet zijn.

Goed. De Amerikanen hebben een onbehouwen seksist, populist, isolationist en braller zonder enige politieke ervaring verkozen tot hun president. We gaan het zien. Dat ook de Senaat en het Huis van Afgevaardigden een meerderheid van republikeinen krijgt, maakt het nog verontrustender. Alhoewel ik dat laatste ook een beetje relativeer. Het is een raar systeem dat de daadkracht van een president zo kan worden gefrustreerd door een tegenwerkend parlement – zoals Barack Obama zes jaar heeft ondervonden.

Het gevoel van ontreddering, verontwaardiging en boosheid nu Trump is verkozen tot de ‘machtigste man op aarde’ is niet nieuw. Ik herinner me precies hetzelfde gevoel op de dag dat Ronald Reagan werd verkozen. Ook toen is de wereld niet vergaan. En in iets mindere mate de dag dat George W Bush werd verkozen. Dat staat zo in tegenstelling met het gevoel van acht jaar geleden. Ik was op de ochtend dat Obama werd verkozen in Kenia. Een dag om nooit meer te vergeten. Euforie. Hoop op verandering. Een doorbraak. Ook de eerste inauguratie van Bill Clinton in 1993 staat me nog goed voor de geest. We hadden die dag een try-out van ‘Water’ (Het Hondje van de Ruyter) op een basisschool. We waren opgewonden positief. Een nieuw tijdperk brak aan …

En dat is nu weer het geval. Alleen ben ik nu bezorgd voor dat nieuwe tijdperk. Eigen volk eerst. Vreemdelingenhaat. Ontkenning van de klimaatproblemen. Hoe moet het dan niet zijn voor die miljoenen Amerikanen die wel voor Hillary hebben gestemd?

 

En zoals ik al zei in de titel. Nog één keer. Voorlopig even een tijdje geen politiek meer op mijn blog. Maar zeg nooit nooit …

Even terug in de USA

Tags

Amerika, Ine, Mount Rushmore, President, Reizen, Usa, Verenigde Staten, Verkiezingen, Vrienden

De vierjaarlijkse wedrun zit er weer op. Vandaag kiezen de Amerikanen hun nieuwe president.

Mount Rushmore

Ik volg dit circus met verbaasde interesse. Af en toe schrijf ik erover op mijn blog. Op kranten-sites klik ik de (gratis) artikelen over de USA-verkiezingen meestal aan. Trump vs Clinton. Het was vaak een beschamende vertoning. Ze reisden de afgelopen dagen en weken het hele land door. Bijna alle staten werden bezocht.

Ik doe dat vandaag ook. Denkbeeldig. Een rondreis door de USA. Ik hou van lijstjes. Ik hou van herinneringen. Ik was vijfmaal in de Verenigde Staten. Altijd als toerist, rondreizend. Op bezoek bij een vriend. Op bezoek bij familie. Reizen jullie mee?

Maart 1992. Een week naar New York. Voor het eerst naar de Big Apple. Ine en ik. We zijn 12,5 jaar samen. We houden van steden-trips. Een mooie week in het voorjaar. We verblijven op Manhattan. We bezoeken de hoogtepunten zoals het MoMa, Central Park, Ellis Island en het Vrijheidsbeeld op Liberty Island. Het Guggenheim Museum, Whitney Museum, Time Square. We nemen de metro. We varen rondom Manhattan. We worden dronken in de oesterbar op Central Station. We zien Miss Saigon, Kiss of the Spiderwoman en een hilarische Midsummernightsdream in The Village. Een middagje shoppen en dwalen over Fifht Avenue en Broadway. Wall Street, Battery Park en de Hudson River. Een weekje was veel te kort. Bush Sr. is de president van de USA.

Zomer 1995. New York, de Westkust en Florida. Samen met Ine, Jules en Hilde. Ik boek een combi-reis. Een paar dagen New York. Het hotel op Manhattan is geregeld. Daarna een vlucht naar de westkust. Twee weken een camper. Vertrek en aankomst in Los Angeles. Daarna een week in Florida met een auto en vouchers van Days Inn. De foto’s die we maakten boven op het WTC in New York kwamen na de aanslagen veelvuldig op tafel. De rondreis in het westen vulden we zelf in. Los Angeles – Universal Studio – California – Arizona – Nevada (Las Vegas) – omheen Death Valley – Grand Canyon – Utah – Bryce Canyon – Zion National Park – California – Sequoia National Park – Kings Canyon – Yosemite National Park – een paar dagen op bezoek bij familie in Walnut Creek – San Francisco – en via de kust terug naar Los Angeles. Een vlucht naar Orlando Florida. Stranddagen in Daytona Beach – Sint Augustine – Sea World – Disney World en als extraatje Erin, een tropische storm. Bill Clinton is president van de VS.

Halloween 1999. New Jersey, Philadelphia en New York. Op bezoek bij Rob G. Een weekje eind oktober, begin november. Ik logeer bij Rob in New Brunswick (New Jersey). We gaan samen naar een grote Mark Rothko tentoonstelling in het Whitney Museum in New York. We kijken naar de Halloween parade op Manhattan en concluderen dat het corso veel mooier is. Ik ga een dagje in mijn eentje met de trein naar Philadelphia. Museum bezoek en ’s avonds naar Chicago (the musical). Ik ga nog een dagje terug naar New York en ben voornamelijk in boekhandels te vinden. Bill Clinton is president van de VS.

Zomer 2002. Rondreis in het Diepe Zuiden. Na een jaar waarin we veel te vaak naar de Daniël den Hoed kliniek in Rotterdam moesten rijden, was het eindelijk tijd voor een vakantie. Ik boekte enkel een retourvlucht naar Atlanta (Georgia). We huren een auto en doorkruisen in drie weken elf staten. Georgia – North Carolina – South Carolina – Florida – Alabama – Mississippi – Louisiana – Texas – Oklahoma – Arkansas – Tennessee. Een prachtige reis. Teveel hoogtepunten om hier op te sommen. George W. Bush jr is de president van de USA.

Zomer 2003. North and Mid West. Samen met Tineke en Peter huren we een camper in Denver Colorado. Een mooie rondreis met het bezoek aan familie in Hope, North Dakota en Sydney, Montana. We rijden door Colorado – Wyoming – Nebraska – South Dakota – North Dakota – Montana – Idaho – Utah – terug naar Denver. We waren dicht bij de Canadese grens. Yellowstone Park en de Rocky Mountains waren hoogtepunten. George W. Bush jr is de president van de VS.

De foto hierboven en hier beneden maakte ik bij Mount Rushmore (South Dakota).

16 augustus 2003 Koen en Ine bij Mount Rushmore

Ik heb deze foto’s (natuurlijk) uitgezocht omwille van het monument achter ons. Wereldberoemd. Vier Amerikaanse presidenten uitgehouwen in het graniet van de Black Hills. Herken je deze iconische presidenten? Ik maak er geen prijsvraag van. George Washington – Thomas Jefferson – Theodore Roosevelt – Abraham Lincoln.

En morgen weten we wie de de nieuwe president wordt van de Verenigde Staten.

Een ontmoeting in Atlanta

Tags

Atlanta, Boeken, CNN, Georgia, Honkbal, Ine, Lezen, Usa, Zwembad

Zomer 2002. We hebben heel lang getwijfeld en geaarzeld of we wel op vakantie zouden gaan. We hadden een bijzonder jaar achter de rug. Een jaar eerder was er ontdekt dat Ine borstkanker heeft. Dat verhaal ga ik hier niet uit de doeken doen. In mei was ze weer terug aan het werk en leek de toekomst weer rooskleurig. Ik kocht het laatste moment twee vliegtickets naar Atlanta. En via internet reserveerde ik een auto. De rest zoeken we wel uit als we daar zijn. We waren eerder samen in de Usa geweest.

Onze vakantie met Hilde en Jules was al weer een paar jaar geleden. Aan de westkust huurden we toen een camper. Prachtige reis maar andere mensen ontmoeten was niet zo vanzelfsprekend en eenvoudig. Ook op campings niet. Iedereen sluit zich (figuurlijk) op in zijn eigen rijdend huis. Airco aan, schotel-antenne in de juiste richting gedraaid, televisie op de favoriete zender. Niks geen ontmoetingen bij de toiletten of douches. Nauwelijks contact met anderen. Dat viel me erg tegen. Ik wilde dus geen camper meer maar een auto en slapen in ‘motels’ en eten in ‘diners’. On the road …

Atlanta (2002)

Deze reis door ‘Het Diepe Zuiden’ van de Usa begon en eindigde in de hoofdstad van Georgia – ‘Empire State of the South’. Ook wel de ‘The Peach State’ genoemd. Atlanta. Wat wist ik over deze stad? Niet zo heel veel. Ja, Coca Cola, Delta Airlines en CNN hebben hun hoofdkantoren in Atlanta. Martin Luther King kwam uit Atlanta. Net als Ted Turner en de Atlanta Braves. Maar natuurlijk is Atlanta het meest bekend als gaststad van de Olympische Spelen in 1996. Met als triest detail een bomaanslag in een park.

We gebruiken het openbaar vervoer en hebben een tour achter de schermen van CNN.

CNN (Atlanta 2002)

Ik presenteerde als een echte Peter Timofeeff het wereld-weerbericht. Een grappig detail van deze rondleiding. Het was natuurlijk enkel te zien in- en rondom deze toeristen-televisie-studio.

En we zouden een honkbalwedstrijd bezoeken. Een jongensdroom. Ik had het in de krant opgezocht. Atlanta Braves – San Diego Padres. We togen naar het stadion. Het was er opvallend rustig. Leeg is een betere omschrijving. Nauwelijks een auto op het grote parkeerterrein. Ik was verbaasd. Er was enkel een kassa open die kaartjes voor een rondleiding verkocht. Ik vraag waar ik kaartjes voor de wedstrijd kan kopen. “Welke wedstrijd?” “Tegen San Diego.” “Die wedstrijd is in California meneer.” “Hoezo, in de krant staat: Atlanta Braves – San Diego Padres. “Juist, in San Diego dus.” Wat blijkt? Ik ging uit van voetbal. Daar staat de thuisclub altijd als eerste vermeld. Bij honkbal staat de club die thuis speelt als laatste vermeld omdat zij de laatste inning mogen spelen. Wat een ontgoocheling. Wat suf van mij. Terug naar ons motel.

Even afkoelen

Een bijna dagelijkse activiteit. Soms ’s morgens, soms ’s middags. Een uurtje bij het motel-zwembad. Lezen en af en toe een verfrissende duik. Dat als compensatie van lange autoritten, musea-bezoek en stadswandelingen. Bij ons motel in Atlanta zijn er vier mensen in (of rondom) het zwembad. Ine die op een ligbed leest. Ik met mijn boek op een stoel ernaast en twee jongetjes in het zwembad. Ik schat ze een jaar of elf, twaalf. Eerst houden ze afstand en spelen in een ander hoekje. Maar na een tijdje worden ze wat baldadiger. Rennen, springen, joelen. Niks aan de hand. Kinderpret. Maar dan beginnen ze ‘bommetjes’ te springen. Steeds meer in onze richting. Uiteindelijk een flinke plons water over Ine en haar boek. Ik maak duidelijk dat we dit niet waarderen. Ik hoor iemand uit een motelkamer roepen. Eén van de jongetjes roept iets terug en vertrekt. De andere knul blijft achter. Het wordt me duidelijk dat ze niet bij elkaar horen. Gewoon een toevallige ontmoeting. Hij kijkt wat rond. Hij verveelt zich en blijft in onze richting kijken.

Ik leg mijn boek weg en vraag hoe hij heet. En waar hij woont. Zijn naam herinner ik me niet meer maar hij woont met zijn opa in dit motel. Ik ben verbaasd. Wonen in een motel? Hij is hier al een paar weken. Zijn opa wacht op een nieuwe job. Ik vraag iets over naar school gaan. Hij ontwijkt mijn vraag. Is het vakantie of niet? Waarschijnlijk wel. En dan vraagt hij wat wij doen. “Wij zijn op rondreis, op vakantie.” Maar dat bedoelde hij niet. Hij wijst naar Ine en naar mijn boek. “Lezen” antwoord ik. Ik zie grote vraagtekens op zijn gezicht. “Why?” “Omdat lezen leuk is. Het is een mooi boek. En soms lezen we een spannend boek.” Nog veel grotere vraagtekens. “Van wie moet dat?” “Van niemand” is uiteraard mijn reactie. En dan vraag ik of hij leest. “Nee”. “En je opa?” “Nee, soms een krant die hij vindt.” Ons gesprek gaat nog even door. Hij heeft nog NOOIT iemand gezien die leest als tijdverdrijf. Zelfs de gedachte dat zo iemand bestaat is hem volkomen vreemd. En dan loopt hij weg. Ik zie hem een kamer ingaan. Waarschijnlijk om zijn opa te vertellen wat voor rare wezens hij net heeft ontmoet …

In de serie: Olympische Spelen (steden)

Ps. Ook tijdens deze trip in de Usa viel het me tegen hoe moeilijk het is om anderen te spreken – echt te ontmoeten. Net als eerder toen we met een camper rondtrokken, zijn andere gasten in motels erg op zichzelf. En ook hier hetzelfde fenomeen … terugtrekken op de eigen kamer met airco en televisie. Dat zal nu (2016) niet veel anders zijn. Behalve dat wifi, internet en de smartphone zijn verschenen in ons dagelijks leven. Altijd en overal. En iedereen nog meer op zichzelf is …

Michelle Obama

Tags

Michelle Obama, Usa

Heel uitzonderlijk een tweede stukje vandaag. Eigenlijk een vervolg van mijn andere bijdrage. Een logje over de toestand in de wereld. Hahaha. Wie herinnert zich GBJ Hiltermann nog? Ik wilde mijn kijk naar (op) de wereld positief eindigen. En dat doe ik met de ‘First Lady’. Michelle Obama. En dat doe ik niet omdat blauw mijn lievelingskleur is. Niet als politieke kleur – die is veel groener of roder. Maar blauw vond ik als kind al de mooiste kleur. En daar is een mooie, sterke vrouw bijgekomen … kijk en luister mee. Ik ben onder de indruk. Geëmotioneerd.

Daar word ik blij van. Heel blij. En toch weer een beetje optimistisch.

En natuurlijk heb ik al deze foto’s van het internet gehaald. Ik hoop dat de fotografen en persagentschappen geen bezwaar maken. Sorry dan ik geen namen vermeld. Alvast dank.

Ondertussen in de wereld (2)

Tags

Auschwitz, Donald Trump, Goes, Hillary Clinton, Paus, Polen, Turkije, Usa, Verkiezingen

Overdag, tussen mijn schrijfactiviteiten door lees ik, kook ik, doe ik een handwas (dat is uitzonderlijk want Todinho is op vakantie) en kijk met een half oog naar de televisie die in de kamer aanstaat, vaak zonder geluid. Op BBC World of CNN. Af en toe kijk ik een half uurtje. Wat intenser de eerste dagen na de brexit. Beelden van de aanslagen in Frankrijk, Duitsland en elders vermijd ik. Niet helemaal maar toch zoveel mogelijk. Ik las op internet – ja dat doe ik ook – dat Franse kranten hebben besloten om geen foto’s (beelden) meer te plaatsen van aanslagplegers, individuele terroristen, verknipte moordenaars. Ik ben het met ze eens. Geef ze hooguit een initiaal in de berichtgeving. En indien noodzakelijk hun leeftijd. Ik twijfel of hun nationaliteit, gender, religie noodzakelijke informatie is. Voor mij doet het er niet toe, zeker als ze zelfmoord plegen of zijn doodgeschoten. Einde verhaal. In het kader van een eventueel proces later kun je daar van afwijken. Maar dan misbruikt die afschuwelijke Noor zijn rechten in de rechtbank door de hitlergroet te imiteren. Ik weiger zijn naam te vermelden. Het is al erg genoeg dat ik alweer aan de moordenaar van Utoya denk.

En ik heb de twee Amerikaanse conventies gevolgd. Niet rechtstreeks maar in de vele nabeschouwingen – met hoogtepunten – meestal op CNN. Ik schreef vier jaar geleden al eens dat ik de Amerikaanse presidentsverkiezingen volg als een soort wielrennen. De voorverkiezingen zijn ritten van de Ronde van Frankrijk. Uiteindelijk blijven er twee mogelijke winnaars over. En op het wereldkampioenschap nemen ze het tegen elkaar op.

© Maxresdefault (denk ik)

Rubio, Cruz en Bernie Sanders hebben afgehaakt. Het gaat nog tussen Trump en Clinton. De uitkomst in november is onbekend. Jammer genoeg niet te voorspellen. De democraten hebben hun vierdaagse conventie opgebouwd als reactie op die van de republikeinen. Na de sombere boodschap van de republikeinen een optimistisch geluid en een oproep tot samenwerking. Natuurlijk proberen beide partijen een visie te presenteren maar het is en blijft een groot media-spektakel. En is denk dat deze verkiezingen gaan uitdraaien op ‘tegen-stemmen’ en niet ‘voor-stemmen’. Stemmen voor de één omdat de ander nog verschrikkelijker is. “Ik vertrouw Clinton niet, teveel oude politiek van rijke geprivilegieerden – dus ik stem voor Trump” “Ik vind Trump een gevaar voor de wereld, een schreeuwlelijk – dus ik stem voor Clinton.”

Jammer dat Bernie Sanders het niet heeft gehaald, ondanks zijn leeftijd. Hopelijk maakt Hillary het waar dat ze naar zijn standpunten heeft geluisterd. Ik plaats uitzonderlijk een tweede stukje vandaag met het hoogtepunt van deze conventies: Michelle Obama.

De paus bezoekt Auschwitz – Birkenau. Ik deed hem dat tien jaar geleden voor. Het gevoel van die dag is nog heel vers, bij het zien van de beelden word ik opnieuw stil en zet de televisie uit.

Terug naar internet. En dan lees ik dat Indonesië nog steeds de doodstraf uitvoert. En dat de zuiveringen in Turkije nog steeds doorgaan. ‘Waar halen ze al die gevangenissen vandaan?’ denk ik dan bij mezelf ‘Zoveel duizenden mensen opgepakt.’ Of ontslagen. Docenten, politieagenten, dienstplichtige militairen, rechters … Het is moeilijk om geen hekel te krijgen aan Erdogan. Niet dat ik dat niet wil maar wat weet ik tenslotte van Turkse politiek om daar echt een oordeel over te hebben? Bijna niets. Als ik me voorstel dat Belgische soldaten het parlement in de Wetstraat – of Nederlandse soldaten de Tweede kamer – beschieten dan denk ik ook dat de regering voortvarend moet optreden. Maar deze Turkse coup stinkt. Wat heeft Erdogan wel vooraf geweten? Eigenlijk komt het hem wel goed uit. Enzovoort …

Vriend en collega-blogger Eddie zou dit een pom-pom-pom-stukje noemen. Ik hou er maar over op en ga weer figuurlijk terug naar Azië – maar dan een mooie, gefantaseerde werkelijkheid. Goes Azië 2017.