Four Darks in Red – MDLM (#23)

Tags

Beeldende kunst, Düsseldorf, Edward Hopper, Four Darks in Red, Ine, Kleurvlakken, Mark Rothko, MDLM, New Brunswick, New York, Rood, Schilderij, Usa, Vrienden, Whitney Museum of American Art

Vandaag waarschijnlijk het moeilijkst aan de man te brengen schilderij. Niet het origineel want dat zal vast wel enkele miljoenen kunnen opbrengen. Ik bedoel het meest onbegrijpelijke kunstwerk. Ik splits het weer op in twee delen. Eerst twee herinneringen. Daarna een woordje uitleg dat ik heb gekopieerd.

Four Darks in Red – Mark Rothko – 1958 – Olieverf op canvas – 260 x 295 cm – Whitney Museum of American Art, New York

Laat ik voordat ik een poging waag om iets uit leggen wat persoonlijks vertellen. Eind oktober 1999 bezocht ik een goede vriend die in New Brunswick (New Jersey) USA woonde. Ik logeerde ruim een week bij Rob. Hij moest werken en ik had tijd om af en toe zelf iets te ondernemen. In de buurt, in New York en in Philadelphia. We gingen ook samen een dag naar Manhattan. Overdag bezochten we oa het Whitney Museum of American Art. ’s Avonds zagen we de traditionele Halloween-parade. We concludeerden samen dat we corso Zundert heel wat boeiender vinden. Naast de vaste collectie van het ‘Whitney’ was er een hele verdieping ‘Edward Hopper’ en een verdieping ‘Mark Rothko’. Bij Hopper was ik niet weg te slaan, ik slurpte alles gretig op. Ik kocht boeken en ansichtkaarten. Bij Rothko was ik met stomheid geslagen. Zoveel grote schilderijen met enorme, vaak op elkaar lijkende kleurvlakken. Ik begreep er niets van. Ook de informatie drong nauwelijks tot me door. Wat is dit? Ik vond geen antwoord. Ik moest echter wel concluderen dat ‘Rothko’ een grote meneer moet zijn. Waarom zou hij anders hier zoveel plaats en aandacht krijgen? Ik kon het niet uitleggen. Zijn naam staat wel vanaf dat moment gebeiteld in mijn geheugen.

Ik denk dat ik terug thuis in Nederland wel iets vertelde over deze onbegrijpelijke kunst. Ine kende zijn naam maar dat was het dan ook. Enkele jaren later, ik denk 2002, gingen Ine en ik een dagje naar Düsseldorf. Een heel klein beetje de stad verkennen, lekker uit eten maar vooral naar het museum. En daar hing in een zaal – of was het een ruime hal – een Rothko. Vraag me niet welke maar het was een echte Rothko. Kleurvlakken, enfin min of meer zoiets als hierboven. Precies op dat moment loopt er een museummedewerker langs. Ik vraag de vrouw of ze even tijd heeft. “Ja, even. Wat kan ik voor jullie doen?” Ik vertel haar heel in het kort over mijn kennismaking met Rothko enkele jaren eerder in New York. En ik beken dat ik er niets van snap. Of zij mij (ons) iets kan uitleggen want ik wil het graag een heel klein beetje begrijpen. Zij vraagt of we even tijd hebben. Ja, dat hebben we. “Ga dan daar op die bank zitten en kijk minstens 10 minuten naar zijn werk. Liefst zo geconcentreerd mogelijk.’ Je krijgt dan vast antwoord op je vraag.” En weg was ze.

Kijken naar ‘Four Darks in Red’ – Foto website Whitney Museum, New York

Dat hebben we gedaan. Net zoals de mensen op de foto hierboven. Het is te lang geleden om het juist te beschrijven. Maar plots zat er beweging in het schilderij, kleurvlakken gingen golven. Kleuren liepen in elkaar over. Er kwam plots diepte in het platte vlak. Niet meteen maar na een minuut of vijf. Was het hallucinant? Nee, wel raar. Een soort kleur-hallucinatie. Had ik iets genomen of geslikt? Nee. Nu ik het hier opschrijf begrijp ik het weer niet. Wel weet ik dat ik bijzonders meemaakte op die bank in Düsseldorf.

Ten slotte citeer ik de museumgids. Four Darks in Red is een voorbeeld van het donkere palet van Mark Rothko uit de late jaren vijftig, toen hij steeds vaker rode, kastanjebruine en verzadigde zwarte verf gebruikte. Vier donkere rechthoekige vlakken van verschillende proporties domineren de compositie, die tegelijkertijd tevoorschijn komen uit en verdwijnen in een lichtgevende rode ondergrond. Rothko’s methode om vele lagen verf aan te brengen, samen met de speciale reflecterende eigenschappen van zijn kleurmengsels, geven zijn schilderijen een onnavolgbare diepte en gloed. Wanneer dit bijna drie meter brede canvas van dichtbij wordt bekeken (zoals de kunstenaar het bedoeld heeft), wordt de kijker overspoeld door een sfeer van kleur en intense visuele sensaties. De zwaarste donkere kleur bevindt zich aan de bovenkant van het canvas, terwijl een zachtere roze gloed van onderaf komt, waardoor de visuele zwaartekracht wordt omgekeerd. Rothko geloofde dat zulke abstracte perceptuele krachten het vermogen hadden om wat hij noemde ‘de basisemoties – tragedie, extase en onheil’ op te roepen. (Bron: Whitney Museum of American Art)

Op internet vind je nog meer filmpjes en gesproken uitleg over dit schilderij. Interesse? Klik HIER

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Meer werk van Mark Rothko zien? Klik HIER

Advertentie

Steden tellen (2)

Tags

België, Eindhoven, Eksel, Fredrikstad, Gent, Houston, Lam Gods, Lyndon B. Johnson Space Centre, Nasa, Nederland, Noorwegen, Slapen, Steden, Taal Aktie Komitee, Texas, Usa, Vlaanderen

Er werd flink gereageerd op mijn steden-in-slaap-val-lijstje van gisteren. Dus laat ik er vandaag nog even mee verdergaan. Enkele weken geleden zag ik tot tweemaal toe een lijstje passeren op Twitter of Facebook waarbij de vraag gesteld werd in hoeveel steden ben jij geweest?

• 

• 

Dat lijstje neem ik natuurlijk niet mee naar bed als ik probeer in te slapen. Misschien beantwoord ik die vraag nog wel een keer. Ik vind dat ik JA mag antwoorden als ik er ook daadwerkelijk ben geweest. Alleen op het vliegveld bij een tussenlanding of er langs rijden met de auto of de trein telt niet. Nou ja misschien voor 1%, goed voor een vermelding in de marge.

E van EINDHOVEN

Waarschijnlijk bezocht ik Eindhoven voor de eerste keer toen ik een jaar of twaalf was. Mijn ouders hadden een huisje (een chalet) in Eksel, in Belgisch Limburg. Eksel – toevallig ook met een E. We brachten er heel veel weekenden door. Dus een uitstap naar Eindhoven lag voor de hand want dat is nauwelijks 40 kilometer verderop. We bezochten het Evoluon. Dat deed ik later nog een paar keer. Of ik toen al supporter was (werd) van PSV kan ik me niet echt herinneren. In 1972 speelden PSV tegen Lierse SK (mijn clubke in België). De Eindhovenaren wonnen thuis met 1 – 0 maar Lierse zon op revanche. Het werd maar liefst 4 – 0 en Lierse door in de Uefa-Cup. Vanuit Bergen op Zoom gingen we met enige regelmaat naar een tentoonstelling, naar een museum of naar een theatervoorstelling in de Lichtstad.

Ook met een E … Enschede, Eeklo, Eupen, Edinburgh … maar dat zijn weer andere verhalen.

F van FREDRIKSTAD

De stad in Noorwegen die ik het beste ken. Ik ben er dan ook heel vaak geweest. In het zuiden van Noorwegen, niet zo ver van de Zweedse grens. Ik ben er aangekomen met de trein, met de bus, met een gehuurde auto en met mijn eigen auto. De muziek- en cultuurschool van Fredrikstad maakte drie jaar deel uit van het Cirque Nouveau project en de voorstelling Ithaka die ik regisseerde. Daarna was de school – waarvan Per een tijdje directeur was – deelnemer van het grote UMOJA-CFC-programma. De meeste collega’s uit die programma’s waren en bleven collega’s maar Helga en Per werden vrienden voor het leven. Diezelfde school werkt ook nu nog samen met een school in Maputo. Twee jaar geleden regisseerde ik nog een keer een gezamenlijke show van beide scholen. Ik wil graag weer en keertje naar Fredrikstad, lekker bijpraten en dan met de kleine ferry naar Gamlestan en dan rondzwerven door de oude stad. Ik denk dat Ithaka II – circus-muziek-theater – op een voormalige scheepswerf in de zesde stad stad van Noorwegen, een van mijn dierbaarste (werk)herinneringen is.

Ook met een F … Firenze, Frankfurt, Faro, Fort Portal, Fes … maar dat zijn weer andere verhalen.

G van GENT

Als ik dat zo typ: ‘G van Gent’ moet ik onmiddellijk denken aan Cyriel Van Gent. Acteur en een van de hoofdrolspelers in Johan en de Alverman (Don Cristobal). Jeugdsentiment. Maar ik heb het hier uiteraard over de Vlaamse stad. Een mooie stad, ik was er vaak maar ik heb er maar één keertje overnacht. En opnieuw zijn museum- en theaterbezoek de belangrijkste reden waarom ik vaak in de Arteveldestad te vinden was. Het liefst zou ik de verleden tijd in de vorige zin willen vervangen door de tegenwoordige tijd maar door mijn langdurig verblijf in Afrika is het laatste bezoek al weer jaren geleden. Naast de vele culturele en historische bezoeken ben ik er ook een paar keer om politieke redenen geweest. Ja, ik beken. Ik was enkele jaren een actief T.A.K.-lid, het Taal Aktie Komitee. Ik ben in Gent een keer opgepakt door de politie tijdens een betoging in 1973. Boudewijn, 25 jaar koning der Belgen – Blijde Intrede in Gent. Twee jaar later sprak in namens de Vlaamse Jeugd op de eerste republikeinse conventie in de Gentse stadsschouwburg. Het ging me echter meer en meer irriteren dat Vlaams werd geassocieerd met uiterst rechts. Ik wilde daar helemaal niets mee te maken hebben. VMO en WERE DI en ander fascistisch gespuis, het stuitte me tegen de borst. Ik vertrok algauw daarna naar Leeuwarden. Laat ik dit stukje positief eindigen met de wens om gauw weer een keer naar Gent te gaan. Naar het S.M.A.K., naar Het Lam Gods en tegen dan heb ik vast nog meer tips (gekregen).

Ook met een G … Groningen, Gibraltar, Glasgow, Göteborg, Galveston, Granada … maar dat zijn weer andere verhalen.

H van HOUSTON

Ik voeg Houston toe in mijn half-wakker-half-slaap toestand. Natuurlijk is de zin “Houston, we have a problem” wereldberoemd. Tijdens onze mooie reis door het diepe zuiden van de Verenigde Staten (2002) kwamen we ook voorbij deze grote stad in Texas. En als echte toeristen brachten we een dagje door in het Nasa Space Centre.

Koen in Houston, Lyndon B. Johnson Space Centre (2002)

Ik vond het een interessant bezoek. Niet omdat ik buitengewoon geïnteresseerd ben in ruimtevaart maar het hele Apollo-programma was toch een rode draad door mijn jeugd.

Ook met een H … Harlingen, Hasselt, Heerenveen, Haarlem, Harare, Heidelberg

ps. De steden die in opsom bij … Ook met een … heb ik ook bezocht maar daar vertel ik nu niets over. Sorry Derk en Trienette …

Koen maakt reclame

Tags

Azië, Boeken, Grensgevallen, Israel, Lezen, Libanon, Midden-Oosten, Mozambique, Paspoort, Reisverhalen, Reizen, Rolf Weijburg, Stempels, Tekeningen, Usa, Visum, Vrienden, Yemen

Dit stukje gaat vandaag opnieuw over een boek. ‘Grensgevallen’ van Rolf Weijburg.

Laat ik het maar meteen vertellen. Ik ken Rolf Weijburg, de schrijver – kunstenaar persoonlijk dus mijn aanbeveling is misschien een tikkeltje gekleurd. Ik schreef op dit blog vaker over hem. Lees HIER. Eerst maar eens de publiciteitstekst van de uitgever vermelden.

‘Grensgevallen’ is een bundel reisverhalen met het oversteken van internationale grenzen als rode draad. Verhalen van vier decennia reizen naar niet alledaagse bestemmingen. In het hart van de Sahara, langs de randen van Arabia Felix, via een smokkelroute of langs de zompige oevers van de grensrivier neemt de auteur u mee op reis de grens over. Reizen die worden onderbroken door nukkige ambassadeurs, terwijl ook diefstal, gevangenschap en zelfs een kapper voor onverwacht oponthoud zorgen. U gaat mee als de auteur het land wordt uitgezet, valt terloops een land binnen en leert hoe u in twee landen tegelijk kunt zijn. Aan de hand van de auteur steekt u met gevaar voor eigen leven de verste grens ter wereld over en zelfs de grens van het paradijs ligt in dit boek binnen handbereik. Een boek als een reis, meer nog dan een reisboek.

Bijna 300 bladzijden zeer lezenswaardige verhalen, af en toe wat feitjes, tekeningen, kaarten en (oude) foto’s. Ik lees graag reisverhalen en Rolf is een zeer goede verteller. Dat bewijst hij met ‘Grensgevallen’ en ook met zijn verhalen over de vijfentwintig kleinste landen van de wereld die hij allemaal heeft bezocht. Hij werkt nu aan een boek met verhalen, etsen en tekeningen over die kleine landjes. Klik HIER dan kun je een aantal van die verhalen alvast lezen. Gratis en voor niets.

Ik heb het boek in heel veel korte lees/reis-etappes gelezen. Dan reisde ik bijvoorbeeld in gedachte met hem mee over Grieks en Turks Cyprus, daarna op weg naar Libanon (in oorlog) en nog verder. Daarna stak ik – bij wijze van spreken – de Rovuma-rivier over, de grens tussen Tanzania en Mozambique. Maar ook dichter bij huis verbaas je je over de complete idiotie van Baarle Hertog en Baarle Nassau. Om een brief – poste restante – op te halen op het hoofdpostkantoor in Vaticaanstad (kleinste land ter wereld) moet je er eerst voor zorgen dat je aan de praat komt met de Zwitserse Garde.

Rij met hem mee met krakkemikkige vrachtwagens, een oude Peugeot, een kamelen-karavaan (o nee, dat lukte uiteindelijk toch niet) of op het dak van een goederentrein. Vaar met hem mee op een dhow (Arabische zeilboot) van Azië (Yemen) naar Afrika (Djibouti) of verdwaal met een moeras-stoomboot tussen eindeloos drijvende papyrusbossen in de Grote Stud (Soedan). Zijn vizier is altijd gericht op de volgende grens. Of op het halen van een noodzakelijk stempeltje, visum, importstempeltje of welk bureaucratisch verzinsel dan ook. Hoelang duren de grenscontroles? Vijf minuten of een paar weken? Het overkomt Rolf allemaal. Hij ontmoet kleurrijke, corrupte, luie en vriendelijke douaniers. Het is fijn dat ik een aantal van zijn (af en toe) reisgenoten persoonlijk ken. Zo reis ik ook even mee met Roelof, Jaap, Catherine of Bashir.

Natuurlijk roepen zijn verhalen veel herinneringen bij me op. Mijn reiservaringen zijn klein bier ten opzichte van Rolfs figuurlijke giga-brouwerijen als Duvel, Brugse Zot, Kilimanjaro en Nile tezamen. Is dit een beeldspraak of een vergelijking die lezers moeten begrijpen? Ik hoop het. In het voorjaar van 1982 trokken we met z’n zessen in een vw-busje naar de Sahara. We hadden het plan om bij elke grens een stempel te laten zetten in ons paspoort. Het moeilijkst te verkrijgen stempeltje was in Luxemburg. De stempel om van Ceuta (Spaanse enclave) Marokko in te komen was het meest onzichtbare. Je dumpte je paspoort door een luikje van een houten kiosk en je moest vervolgens hopen dat het houten hokje je paspoort weer uitspuwde. In Israel moest ik uitleggen waarom er een stempel van Syrië, Libanon en Zimbabwe in mijn paspoort stond. Ik kwam het land binnen. Omgekeerd was dat niet gelukt. We lieten onze paspoorten ooit achter bij een mannetje boven op de grens tussen Damascus (Syrië) en Libanon. Hij bracht ze keurig gestempeld terug naar het restaurant waar we hadden afgesproken. Ik had ooit één toeristen-stempel in mijn paspoort. In Timboektoe (Mali) kon je zo’n stempel halen bij een mini-mud-toeristen-kantoortje. De USA weigerde me ooit een stempel om hun grens te passeren omdat ik een hand-geschreven paspoort had. Dat kostte me drie dagen. Maar of je dat tijdverlies moet noemen betwijfel ik.

Een willekeurige bladzijde uit een van mijn vele verlopen paspoorten (*)

Het gaat hier niet over mijn verhalen maar over die van Rolf. Hou je van lezen? Hou je van bijzondere reisverhalen? Zoek je nog een sinterklaas- verjaardag- of nieuwjaarscadeau … sla je slag. Koop of bestel dit boek. Het is bovendien mooi vormgegeven door zijn broer Ed. Koop het boek het liefst bij je lokale boekhandel of bij de schrijver zelf via rolfweijburg.nl Je vindt daar nog veel meer moois. Heel veel etsen en ook andere boeken van Rolf.

GRENSGEVALLEN

Over grenzen in Afrika, Europa en het Midden-Oosten

Tekst, etsen, tekeningen, landkaarten en de meeste foto’s – Rolf Weijburg

ISBN 978-90-9033376-2

(*) Ik weet dat ik nooit een verlopen of een vol paspoort heb weggegooid maar waar o waar heb ik ze opgeborgen? Help.

In de serie: BOEKEN

Het genie showt zijn IQ

Tags

Dementie, Familie, MOCA, Trump, Usa

Omdat het altijd nog gekker kan …

Foto / tekening: Pixabay

Een paar dagen geleden zag ik één van de vele filmpjes met de Amerikaanse president. Hij had een interview met Chris Wallace van Fox News (zijn geliefde tv-station). Onderwerp: zijn intelligentie en een IQ-test die hij in 2018 deed. Hij herinnerde zich de test goed. In feite wilde hij bewijzen dat hij intelligenter is dan zijn democratische rivaal Joe Biden.

Vervolgens ging hij wat dieper in op de test die hij deed. De eerste vijf vragen van de vijfendertig waren gemakkelijk, aldus de machtigste man op aarde. Je moest bijvoorbeeld vijf woorden onthouden. Ik citeer: “Person. Woman. Man. Camera. TV.” Hij herhaalt deze vijf woorden nog verschillende keren in het gesprek Hij vertelt de interviewer dat hij zelfs na respectievelijk 15 minuten en na 30 minuten nog steeds de vijf woorden kon opdreunen. “Person. Woman. Man. Camera. TV.” “Biden zou het niet kunnen,” zei de president ten overvloede.

Deze woorden komen niet uit de test want daar wordt bijvoorbeeld: “Trein, ei, hoed, stoel, blauw” gebruikt. The Donald gebruikte vijf woorden van zaken die hij op dat moment zag. Een persoon, een vrouw, een man, een camera en een tv. Logisch want hij werd geïnterviewd voor een televisieprogramma.

Goed. Ik ben weer veel te breedsprakerig. Ik zag dit fragment en dacht onmiddellijk aan de test die mijn moeder een aantal jaren geleden deed in het ziekenhuis in Mortsel. Ik vergezelde haar toen. Deze zogenaamde IQ-test of een bekwaamheidstest van Trump is een internationaal erkende test (Montreal Cognitive Assessment / MOCA). Deze test is bedoeld om artsen te helpen vroege tekenen van Alzheimer te signaleren. Niks IQ-test.

Mijn moeder deed de test vrij behoorlijk. Ik herinner me de vijf woorden en de vraag: “In welke stad bent U nu?” Zij reageerde enigszins verward. “We zijn niet in een stad. Nee toch?” De jonge arts wist uiteraard wel dat ze in de stad Mortsel was. Zij wist niet dat Mortsel de titel ‘stad’ toen hooguit een jaar of tien mocht gebruiken. Voor mijn moeder was het enkel het nabijgelegen dorp dat ze al ruim tachtig jaar kende.

Terug naar meneer Trump. Zijn opschepperig gedrag over zijn intelligentie ging dus over een standaard-dementie-test. Niks IQ-test. (Ik kan ook woorden herhalen … dat merken jullie. Hahaha) Je zult maar opgescheept zitten met zo’n genie …

Gelukkig heb ik de foto’s nog

Tags

Amerika, Gedicht, Georgia, GHIDFN, Ine, Magnolia, Poëzie, Remco Campert, Usa, Vakantie

Mijn Corona-fotoprojectje op Facebook – ’50 tinten Isabel’ – heb ik vorige week afgerond. Ik heb er ook hier tweemaal over geschreven. Ik mis het een beetje. Het zoeken naar een foto, het zoeken naar een gedicht. Het was een fijne activiteit. Dus wat let me om een nieuw project te starten, een beetje vergelijkbaar met het vorige.

Een (eigen) foto, een tekst – misschien wel weer met een gedicht of een gedachte. Of een zelf geschreven verhaaltje of herinnering. En de vermelding van plaats, maand en jaartal. Ik begin eerst met een keuze uit mijn digitale foto’s – vanaf zomer 2002 – en ik zie wel of ik later oudere foto’s scan of niet. Niet chronologisch. Ook nu zal ik Facebook gebruiken als medium, dat vind ik meer geschikt dat dit blog. Ik zal de foto’s waarschijnlijk afwisselen, af en toe een foto van een gebouw of landschap. Misschien een foto waar ikzelf opsta of Ine of Isabel. Ik zie wel. Ook nu is mijn streven om vijftig keer een foto met tekst te publiceren onder het kopje GHIDFN. Laat ik mijn eerste bijdrage ook hier publiceren.

Magnolia in Georgia (USA)

Een beetje natuur

Een beetje natuur
soms voel ik daar wel voor
en plukje gras tussen de stoepstenen
of een zwieperige vlier

Lieveheersbeestjes
klein gekriebel op je arm
strandenvol een keer
toen je me aardig vond

In de achtertuin
bloeit een magnolia
en voor de kamerplanten
zorg ik steeds beter

Maar door Tarzan verkracht
naakt in een oerwoud
daar nu uitgerekend
ga jij nu dromen

[Uit: Betere Tijden (1970) – Remco Campert]

Foto: Magnolia, op een voormalige plantage in Georgia (USA) – juli 2002

Nog een weetje: alle Amerikaanse staten hebben een bijnaam. Missisipi is de Magnolia State. Georgia is de Peach State. Wij (Ine en ik) bezochten beide staten tijdens onze zomervakantie in ‘Het Diepe Zuiden van de USA’ (2002).

I can’t breath

Tags

Ergernis, George Floyd, I can't breath, Politiegeweld, Racisme, Usa, Woede

Een onzinnig lijstje (4)

Tags

Antwerpen, Catherine Zeta-Jones, Chicago, Dans, Ellen Evers, Ine, Jazz, Musical, New Brunswick, Onzinnig lijstje, Philadelphia, Pia Douwes, Queen Latifah, Reizen, Renee Zellwegger, Richard Gere, Theater, Tony Neef, Usa, Utrecht, Vrienden

Nu gebruik ik deze titel – Een onzinnig lijstje – voor de vierde keer. Misschien dekt deze term niet meer helemaal de lading. Ik begon vorige week aan deze kleine serie met het voornemen om een onzinnig lijstje te publiceren. Maar terwijl ik dat lijstje maakte – puttend uit mijn herinneringen – kwamen er natuurlijk ook mini-verhaaltjes naar boven. De twee vorige logjes waren dus een ietsiepietsie meer dan een onzinnig lijstje. Ik ga vandaag verder volgens dat concept.

Ine en ik zijn drie keer samen naar het Beatrix-theater in Utrecht naar een musical gaan kijken. Lees je mee?

Chicago – Muziek – John Kander / Tekst – Fred Ebb en John Kander

Eind oktober, begin november 1999 bezocht ik in mijn eentje een Nederlandse vriend in New Brunswick, niet heel ver van New York. Hij was overdag aan het werk – dat had iets te maken met de verwachte millennium-bug. Ik ging dus vaak mijn eigen gang. Ik nam oa de trein naar Philadelphia – ook niet heel ver weg. Het werd een hele mooie dag. Ik moet er een ander keertje wat uitgebreider over schrijven. Op het station zag ik een poster voor ‘Chicago’ in een plaatselijk theater. Aanvang 18u. Ik wist dat deze musical ook in Utrecht is te zien. Ik kocht een kaartje en belde vanuit een telefooncel naar huis. Uiteraard was Ine benieuwd naar mijn activiteiten en een tikkeltje jaloers dat ik de grote plas was overgestoken in mijn eentje. Goed. Ik vertel haar wat over New York en over New Brunswick. En dat ik bel vanuit Philadelphia. Oei. Slik. Ik hoor dat ze nu meer haar best moet doen om de jaloezie niet te laten doorklinken in haar stem. Ik – de snoodaard – doe er nog een schepje bovenop en zeg: “Ja, en vanavond ga ik naar Chicago.” Een figuurlijke dolk zoeft via telecommunicatie naar Bergen op Zoom. “Wat?” Zij denkt uiteraard aan de stad en niet aan de musical. Ik probeer de wond te verzachten door er gauw aan toe te voegen: “De musical, niet de stad.” Een koel gegrom is haar reactie maar ze wenst me wel een fijne avond toe. Die had ik. Zeker weten. Ik zat op een van de eerste rijen in een maar half gevuld theater.

Chicago

Kort nadat ik terug thuis was, kocht ik vier kaartjes – inclusief een etentje vooraf – voor ‘Chicago’ in Utrecht. Wij tweeën en Catelijne en haar – toen nog vriend, nu ex. Als goedmakertje? Tja, wie weet. Ik vond het leuk om deze show- en dans-musical nog een keertje te zien.

We hadden een topcast. Als ik het me goed herinner: Ellen Evers (Roxie Hart), Pia Douwes (Velma Kelly), Tony Neef (Billy Flynn), Serge-Henri Valcke (Amos Hart). Wie de rol van Mama Morton en Mary Sunshine vertolkten, ben ik vergeten. Veel (jazz) dance, nauwelijks decorwisselingen zoals in heel veel musicals. Het orkest op het podium. De personages doorbreken regelmatig de zogenaamde vierde wand. Ze praten rechtstreeks tegen het publiek – zonder overigens een antwoord te verwachten. Hahaha – stel je voor. Een musical in de traditie van muziektheater van Bertold Brecht en Kurt Weil.

Yes, it’s our cup of tea. Genieten met een hoofdletter.

Drie of vier jaar later stond deze musical geprogrammeerd in de Antwerpse Stadsschouwburg. Een Engels gezelschap op tournee. Alweer een last minute besluit. Vanuit Bergen op Zoom is de Sinjorenstad vlakbij. Dus voor de  – respectievelijk derde en tweede keer – op naar Chicago. Dat werd een kleine teleurstelling. De hele setting was precies hetzelfde als de voorstellingen die ik eerder zag. Maar er spatte nauwelijks energie van het podium naar de zaal. Allemaal een beetje tam en vermoeid. Een behoorlijke tegenvaller. Wel het bewijs dat het niveau van de acteurs (m/v) en dansers (m/v) er echt toe doet. De cd met de Nederlandse cast hebben we bij wijze van spreken grijs gedraaid. Ook vandaag nog hoor ik de Chicago-liedjes met veel plezier voorbijkomen als ik op mijn iPod de ‘Musical Shuffle’ intoets.

Uiteraard heb ik de film met oa Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones, Queen Latifah en Richard Gere – al een paar keer gezien. Of dat ook met Ine was, weet ik niet meer. Met Isabel herinner ik me dat wel. Zij is niet echt een musical-liefhebber maar als er veel in gedanst wordt dan is het wel goed. Ook het dramatische verhaal (en de film) van ‘Les Misserables’ kon haar wel bekoren.

In een volgende aflevering volgen er nog twee musicals die we samen in Utrecht hebben gezien. ‘Saturday Night Fever’ en ‘Mama Mia’.

In de serie: ONZINNIG LIJSTJE en MUSICAL

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Oprah for president

Tags

CNN, Donald Trump, Golden Globe Awards, Isabel, Oprah Winfrey, President, Usa, VS

Laat ik meteen beginnen met mijn mening. ‘Oprah for president’. Ik denk dat dit geen goed idee is. Niet doen, zou ik adviseren.

(*) Ik leg onderaan dit stukje uit waarom ik deze foto heb gebruikt.

Laat ik er toch wat nader op ingaan. Ik ben in Mozambique en dan zie ik geen Nederlandse televisie-programma’s. Ik zap wel met enige regelmaat tussen BBC-World, CNN en AlJazeera. De afgelopen dagen waren het steeds weer de hoogtepunten uit de begeesterde speech van Oprah Winfrey bij de Golden Globe Awards die werden herhaald en van commentaar voorzien. En steeds was er de hoop, de wens, de vraag … gaat Oprah zich kandidaat stellen voor de president-verkiezingen in 2020?

Ik denk dat de VS daar weinig mee zal opschieten. Zal ik staan juichen als ze het toch doet en wint? Ja natuurlijk. Een zwarte vrouw president van het machtigste land ter wereld. (Of is dat China?) En toch denk ik dat de USA dan net zo verdeeld blijft als vandaag. Ik denk niet dat de geharde Trump-stemmers ook maar één centimeter zullen opschuiven naar een veel gematigder politiek klimaat. Er zal geen wapen minder worden verkocht. Elke verkiezing is een reactie op de vorige als je naar de uitslagen kijkt. Na Clinton kwam Bush, na hem Obama en als (tegen)reactie op hem werd het – hoe bestaat het? – Donald Trump. Dus grote kans dat Oprah het kan winnen van het ‘genie’.

De bekendheid heeft ze, daar hoeft ze niets meer voor te doen. Het geld heeft ze ook. En politiek en bestuurlijk heeft ze net zo weinig ervaring als Donald T. Ik ben benieuwd naar de verkiezingsavond in november 2020.

(*) Ik ben veel voorzichtiger geworden met het downloaden en publiceren van foto’s van internet. Ook niet met bronvermelding. Voor je het weet heb je een boete aan je broek hangen. En er is niet één foto van Oprah Winfrey te vinden waar geen beeldrecht aan is gekoppeld. Vandaar een foto van mijn eigen prinses. Ook in het zwart, ook op weg naar een feest. Isabel for president. (Grapje).

Reisfotochallenge (12)

Tags

Atlanta, Canon Power Shot, Digitaal, Fotograferen, Ine, Isabel, Lezen, Motel, Reisfotochallenge, Schiphol, Trondheim, Usa, Zwembad

Deze serie behoort dan wel tot het archief van 2016 – met dank aan blog-collega Pannenkoek – maar waarom zou ik er niet nog eens een stukje aan toevoegen? Laat ik beginnen met de foto.

Atlanta (USA) juli 2002

Is dit een bijzondere foto? Voor een gemiddelde kijker niet. Want wat is het onderwerp? Een lezende dame bij een zwembad. Een ijzeren hekwerk. Wel raar dat het betreffende model in de schaduw zit. Beetje raar. Ja toch?

Voor mij is dit wel een bijzondere foto. Om twee redenen. Allebei nostalgisch van aard. De dame is mijn eerste grote liefde. Ine. De moeder van mijn kinderen. Deze foto is gemaakt in de zomer van 2002. Een klein jaar nadat Ine te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. K*t-kolere-kl*te-ziekte. Dit was onze eerste vakantie na het hele traject van operatie, chemo en bestralingen. En de nodige medicijnen natuurlijk. Het leven lachte ons weer toe. Ine was alweer een paar maanden aan het werk. Ik kocht een retourtje Amsterdam – Atlanta. We huurden een auto en maakten een prachtige rondreis in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten.

In de zon zitten mocht maar af en toe een kwartiertje. Vandaar de schaduw. We zochten elke avond een hotelletje of motel op. Die zijn vaak erg saai maar we probeerden altijd even een lees-uurtje mee te pikken op een balkon, terras of bij het zwembad voordat we weer uren in de auto zaten.

En deze foto is ook bijzonder – voor mij – omdat het de allereerste foto is die ik digitaal heb gemaakt. Op Schiphol kocht ik namelijk mijn eerste digitale camera. Een Canon Power Shot. Het serienummer ben ik vergeten. Die camera werd een paar maanden later in Trondheim (Noorwegen) gejat. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Tijdens de vlucht heb ik wat in het instructieboekje zitten lezen. Vanaf het vliegveld reden we rechtstreeks naar een buitenwijk van Atlanta (Georgië), naar een hotel dat ik thuis al had geboekt. Voor ons gevoel was het al late avond maar door het tijdsverschil was het pas middag in de USA. Veel meer dan wat lummelen bij het zwembad hebben we die dag niet meer gedaan. Ja … ik maakte mijn eerste digitale foto’s. En had enorm veel plezier dat je het resultaat onmiddellijk kon zien op het schermpje. Die hele vakantie moest ik nog heel erg wennen aan het idee van digitaal fotograferen. Ik was zo gewend om kritisch te zijn want voor je het weet zijn de drie rolletjes van 36 foto’s volgeschoten. En tot op de dag van vandaag klik ik niet eindeloos hetzelfde beeld. Iets dat Isabel wel gemakkelijk doet. Zomaar 10 foto’s van hetzelfde. ’t Kost toch niets.

Goed. Tot zover maar weer eens. Even nostalgisch wegdromen. Wel een beetje met een krop in de keel want zoals veel van mijn volgers weten, is Ine drie jaar later toch overleden aan die rot-ziekte.