Niet echt op vakantie

Tags

Afrika, Begrafenis, Botswana, Dinokana, eSwatini, Familie, Gauteng, Mbombela, Mozambique, Mpumalanga, Nelspruit, Noordwest, Reizen, Snelweg, Vakantie, Weekend, Zaza, Zeerust, Zuid-Afrika

Een wat verwarrende titel. Wat bedoel ik eigenlijk? Afgelopen dagen – van donderdag tot zondag – was ik (waren wij) uithuizig. Ik zou het graag als ‘vakantie’ bestempelen maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Laat ik eerst een kaart tonen …

Mogelijk herken je hier en daar een naam. Laat ik toch een en ander wat toelichten. Helemaal rechts (in het oosten dus) lees je ‘Complexo Aliança’. Dat is de naam van een trouwcentrum bij ons in de buurt. In Matola-Rio (Mozambique). Dichtbij eSwatini (Mbabane is de hoofdstad van Swaziland dat sinds enkele jaren eSwatini heet.) 778 kilometer naar het westen zie je onze weekend-bestemming: Dinokana. Dichtbij de grens met Botswana. (Gaborone is de hoofdstad van Botswana). Het grootste deel van de kaart (en de reis) is Zuid-Afrika. Van oost naar west doorkruisen we drie provincies: Mpumalanga, Gauteng en Noordwest.

Laat je niet te veel afleiden door Nederlandse namen. Bijvoorbeeld Ermelo en Middelburg. Steeds meer worden de oude (plaats)namen vervangen door Afrikaanse namen. Zo heet Nelspruit (de hoofdstad van Mpumalanga) nu Mbombela. Bijna alle verkeersborden en wegwijzers zijn aangepast.

Tot zover deze topografische bijdrage. Nu rest natuurlijk nog het waarom van deze ‘niet-vakantie’.

Iets meer dan een jaar geleden overleed ons nichtje Zaza. Mensen die toen al meelazen, herinneren zich mogelijk mijn stukjes (klik HIER) over haar begrafenis in Dinokana. Juist … datzelfde Dinokana van deze reis. In dit deel van Afrika is het de gewoonte om een jaar na het overlijden (begrafenis) opnieuw bijeen te komen met familie en vrienden. Vorig jaar waren mijn schoonouders (de grootouders van Zaza) in Portugal. Het was toen voor hen onmogelijk om op stel en sprong bij de begrafenis aanwezig te zijn. Isabel en ik gingen wel. ‘Een jaar later’ is dus wat eenvoudiger te plannen.

We reisden dit keer samen: mijn schoonouders, Isabel en ik. Ik was de chauffeur van dienst. Er staan zo’n 1600 kilometer meer op de teller van de auto van Sr. Sampaio. Het zijn prima (snel)wegen. Meestal tolwegen, ongeveer 25 euro toltaks (enkele reis). Over onze dagen in Zeerust en Dinokana vertel ik komende dagen nog wat meer.

Nu nog één opmerking. Natuurlijk hebben Afrikaanse mensen die in loondienst werken ook vakantiedagen (vrije dagen / vrije weken). Die dagen worden heel vaak gebruikt om familie-ver-weg te bezoeken. Bijvoorbeeld voor een bruiloft of een ceremonie één jaar later. Veel minder om als toerist op vakantie te gaan zoals wij dat doen in Europa.

Advertentie

Room with a view (10)

Tags

Archipelago Waterfront, Hemelbed, Indische Oceaan, Isabel, Palmbomen, Room with a view, Stone Town, Strand, Tanzania, Vakantie, Zanzibar, Zee

Zanzibar plogje #02

Tijdens mijn veelvuldige werkreizen publiceerde ik met enige onregelmatigheid foto’s van mijn hotelkamers en het uitzicht. Nu ik veel minder reis is de serie ‘Room with a view’ wat in de vergetelheid geraakt. Ik kus deze serie – bij wijze van spreken – weer wakker. Vandaag foto’s van ons uitzicht in Stone Town, Zanzibar, Tanzania. Onze eerste drie nachten.

Als je op de foto’s klikt zie je de foto vergroot. Een soort diavoorstelling. Maar dat weet natuurlijk iedereen die blogs leest en volgt.

Als toegift nog een paar foto’s van onze logeerplek Archipelago Waterfront.

Wat ons opviel in dit hotel? Geen televisie op de kamer. En toen we ‘verhuisden’ naar Nungwi Beach in het noorden van Zanzibar, ook daar geen televisie op de kamer. Het uitzicht op de Indische Oceaan is meer dan genoeg!!! Een terechte conclusie.

U bent alvast gewaarschuwd … de Zanzibar-plogjes zijn nog niet ten einde.

In de serie: ROOM WITH A VIEW

Herfstvakantie

Tags

Allerheiligen, Capo Delgado, DCMA, Foto's, Herfst, Herfstvakantie, Isabel, Mozambique, Pemba, Reizen, School, Tanzania, Umoja, Vakantie, Zanzibar

Eigenlijk zou de titel ‘De herstvakantie is voorbij’ moeten zijn. En ook dat is niet helemaal juist want er is geen sprake van herfst in dit deel van de wereld. Geen ‘herfst’ maar wel een weekje vrij. Onze Nederlandse School in Maputo volgt dit schooljaar zoveel mogelijk het vakantierooster van de Franse School. Zij noemen dit weekje: ‘Vacances de la Toussaint’. Allerheiligen dus naar goed katholiek gebruik.

Isabel had nog zeven ongebruikte vakantiedagen. Daar heeft ze er nu vier van gebruikt voor onze korte vakantie naar (op) Zanzibar in Tanzania. Even d’r samen tussenuit. Zanzibar ligt bij wijze van spreken bij ons om het hoekje. Niet echt waar maar toch. Met het vliegtuig: Maputo – Pemba – Dar es Salaam – Zanzibar.

Zanzibar – Foto door Dmitry Limonov op Pexels.com

Vandaar dat het hier een weekje muisstil was, we zijn er even tussenuit geknepen. Ik was tussen 2007 en 2014 bijna jaarlijks een paar dagen op Zanzibar. Op werkbezoek bij de plaatselijke muziekacademie. DCMA – Dhow Countries Music Academy. Een partner in het Umoja-programma. Natuurlijk heb ik toen – in tussenuurtjes – ook enkele korte toeristische uitstapjes gemaakt op dit wereldberoemde eiland. Isabel was er nog nooit geweest, zelfs niet in Tanzania. Nochtans woonde ze vijf jaar in Pemba – hoofdstad van Capo Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique. Grenzend aan Tanzania.

Ik moet onze foto’s nog uitzoeken, downloaden en in het juiste mapje stoppen. Opnieuw heb ik het voornemen om er spoedig een fotoboek van te maken. En ik maak daarna nog een plogje over onze korte vakantie. Met andere woorden: wordt vervolgd.

Werkverblijf in Goes (6)

Tags

Atomium, België, Brussel, Duitsland, Familie, Goes, Isabel, Koffer, Mechelen, Plantentuin in Meise, Schloss Spielberg, Shopping, Steinere Rinne, Uber, Vakantie, Vrienden, Wahrberg, Waterloo, Winkelen, Zwemvijver

De vakantie is ten einde. Ik ben weer in Goes en Isabel is aangekomen in Mozambique. Nu gelukkig wel met haar koffers, waarvan één nieuwe.

Nog even terugblikken op de afgelopen drie weken. Als ik er een score aan moet geven dan twijfel ik aan een zes, een zes plus of een zeven min. Dat vind ik licht teleurstellend want natuurlijk zou een acht of een negen fijner zijn. En waarom deze subjectieve, te lage score? Dat heeft voornamelijk te maken met de nooit aangekomen en waarschijnlijk verloren koffer van Isabel. Ik heb er al genoeg over geschreven.

Het gevolg was wel dat we een paar dagen langer in België bivakkeerden. Een dagje in Mechelen en eentje in Neufchateau. Daarna een bezoek aan het Atomium, de Plantentuin in Meise en de Leeuw van Waterloo.

• 

• 

• 

• 

• 

Mechelen, Brussel, 2x Meise en Waterloo

Dat klinkt als typische bestemmingen voor toeristen. Dat is ook zo. Ik kan ook zeggen: schoolreis bestemmingen. Ik was op al die plaatsen al eens eerder, maar dan wel meer dan 50 jaar geleden. Veel kiekjes geschoten. Wat veel minder fotogeniek is, zijn de uren die ik deels wachtend doorbracht in of bij winkels. Zucht. Slik. Want je begrijpt het goed: er moest geshopt worden, wat door het verlies van de bagage ook bittere noodzaak was.

Een winkel in Neufchateau (België)

Winkelen … niet meteen mijn favoriete sport of vrijetijdsbesteding. Dat is een understatement. Tussen ons gezegd en gezwegen … dit is deels de uitleg van die lage beoordeling. Winkelen in Lissabon, in Nazaré, in Mechelen, in Neufchateau en tweemaal in Ansbach. Het was fijn dat Hanneke bij de laatste ronde in Ansbach de honneurs van me heeft overgenomen.

Over enkele weken is het kleine leed weer vergeten en ben ik zelf ook weer in zuidelijk Afrika. Ik kijk er al naar uit. Natuurlijk hadden we ook veel mooie dagen. Met als hoogtepunten de grote familie-lunch in Nazaré, de dagen in Chãos in de Portugese bergen, een avondje uit in Mechelen, de Plantentuin in Meise, het verblijf op de Wahrberg, het bezoek aan Schloss Spielberg. Ook de Steinere Rinne vond ik opnieuw een buitengewoon natuurverschijnsel. Twee keer naar het strand, vaak uit eten, spelletjes spelen met Carmen en Olivia, voor het eerst een Uber-taxi gebruikt, zwemmen in de zwemvijver van Markus en Inge, enzovoort. Als ik dit onvolledig lijstje goed tot me laat doordringen dan eindig ik deze korte terugblik toch met een score van zeven plus.

Maar nu eerst weer aan het werk in Goes. Nog zestien dagen en dan gaat IN HET SPOOR VAN DE STIER in première. Ik ga er de komende weken meer over vertellen.

Welterusten

Tags

Aurach, Bedden, België, Chãos, Duitsland, Isabel, Koffer, Kusel, Lissabon, Mechelen, Nazaré, Neufchateau, Portugal, Reizen, Slapen, Vakantie, Waterloo

Laat ik beginnen met iedereen te bedanken die de afgelopen dagen heeft gereageerd op mijn vorige stukje. Over de niet-aangekomen koffer van Isabel. Dank voor jullie medeleven en adviezen. Jammer genoeg hebben we nog steeds niets vernomen. Gelukkig is dit stukje vakantie-leed wat uit onze gedachte verdwenen. Niet helemaal maar toch voldoende.

Als ik volgende week weer aan het werk ben in Goes (en Isabel in Maputo) dan ga ik er nog een keer achteraan.

Voor vandaag een diavoorstelling van alle bedden en slaapkamers waar we deze vakantie hebben geslapen. In Portugal, België en Duitsland. Duiken jullie mee de ‘koffer’ in?

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In chronologische volgorde: Lissabon (4x), Chãos (3x) , Nazaré (4x), Mechelen (2x), Neufchateau (1x), Waterloo (1x), Kusel (1x), Aurach (4x).

En eigenlijk schrijf ik dit stukje met foto’s zodat ik over enkele maanden nog weet welk bed waar stond. Voor het geval ik een fotoboek maak voor onder de kerstboom.

Gezocht

Tags

Brussel, Brussels Airport, Gezocht, Isabel, Koffer, Napoleon, Reizen, Vakantie, Valies, Waterloo, Zaventem

Soms maak je als persoon onderdeel uit van het nieuws. Je leest iets in de krant. Je ziet het op de televisie. En dan plots gaat het over jou. Laat ik het illusteren met een zelf gemaakte foto …

Koffer gezocht – Brussels International Airport (Zaventem)

Ja, je begrijpt het goed. Isabels koffer is vermist. Al sinds woensdagnamiddag. Spoorloos verdwenen tussen honderden achtergebleven valiezen. Door een ander meegenomen? We weten het niet. Vier opeenvolgende dagen melden we ons bij de balie van Aviapartner. Zij zijn vriendelijk en proberen te helpen maar de vraag blijft: “Waar is de zwarte koffer van Isabel?” Waarschijnlijk ergens verdwaald op het vliegveld van Madrid.

Ik ga het verhaal hier niet uitmelken maar het is wel str#ntvervelend. Onze vakantie is er aardig door verpest beïnvloed. We zouden nu in Zwitserland zijn maar logeren nog maar een nachtje in Waterloo. Zucht. Morgen nog één keertje langs de luchthaven. Daarna proberen we het verlies te accepteren. Napoleon is ons hierin voorgegaan. Waterloo …

Salinas de Rio Maior

Tags

Atlantische Oceaan, Flor de Sal, Jura, Portugal, Rio Maior, Salinas, Toerisme, Vakantie, Zout, Zoutkristallen, Zoutmijn, Zoutveld

Vanaf ‘onze’ berg rijden we naar het dal. Naar het dichtstbijzijnde stadje. Rio Maior. We zijn nog steeds in Portugal. Olijfbomen, hier en daar een wijngaard, veel eucalyptusbomen. Plots steekt een vos de straat over. Een mooi beest alhoewel ik ook weet dat vossen veel verdriet kunnen brengen als ze een kippenhok binnendringen. Alles is gortdroog. Nog geen afgebrande stukken land gezien. Dat gevaar ligt wel op de loer.

Kleine dorpjes, gehuchtjes is waarschijnlijk een betere beschrijving. Heel landelijk, een beetje alsof de tijd hier heeft stilgestaan. En dan zien we de zoutvelden. Best wel vreemd want we zijn ruim 30 kilometer landinwaarts, ver weg van de Atlantische Oceaan. We slaan rechtsaf en zoeken een parkeerplaats.

In Salinas de Rio Maior wordt zout gewonnen uit een ondergrondse zoutmijn die is ontstaan tijdens de Jura, toen de zee nog tot deze regio kwam. Tijdens het terugtrekken van de zee ontstonden er spelonken en is er een brede zoutlaag achtergebleven. Als het regent dringt het water door in de spelonken. Hierdoor vormen er ondergrondse waterlopen en wordt zoet water omgezet in zout water. Dit water wordt via putten uit de grond gehaald en opgeslagen in waterbassins. 

• 

• 

• 

• 

Het zout zelf wordt nog steeds op ambachtelijke wijze gewonnen. In de bassins verdampt het water door de zon en de wind. Er blijft een zoute laag achter die arbeiders met de hand scheppen. Ze maken hier kleine piramides van zodat het zout kan drogen aan de lucht. Na het drogen slaan ze het zout op in houten huisjes en is het klaar om verwerkt, verpakt en verkocht te worden.

De man op de foto hierboven geeft een woordje uitleg. In de lagere bassins zien we een tiental arbeiders met rubberen laarzen het zout opscheppen en telkens weer een nieuw stapeltje zout maken. Er wordt ook gebruik gemaakt van kruiwagens. Het lijkt me zware arbeid. Een soort mijnwerkers in de volle zon. Van de man hierboven op de foto hoor ik dat er bijna tachtig mensen werken. Het zout wordt vooral uitgevoerd naar Duitsland en Oostenrijk.

We maken een wandeling van een klein half uurtje omheen de zoutvelden.

Het zout dat afkomstig is uit Salinas de Rio Maior is van hoge kwaliteit en zeven keer zouter dan het water van de Atlantische oceaan. Dit komt doordat de ondergrondse zoutlaag al miljoenen jaren oud is. En omdat er geen industriële of chemische processen aan de zoutwinning te pas komen, bevat het zout alle mineralen en elementen die essentieel zijn voor onze gezondheid. In zoutmijnen wordt trouwens niet alleen traditioneel zout gewonnen, maar ook Flor de Sal. Deze zoutbloemen kunnen alleen bij de juiste weersomstandigheden ontstaan en worden geoogst. Dit is een zeldzaam en arbeidsintensief proces, waardoor Flor de Sal veel duurder is dan andere soorten zout. 

Op de foto zie je vele houten huisjes langs de weg, vlakbij de zoutvelden.  Deze huisjes zijn gemaakt om corrosie tegen te gaan en waren vroeger bedoeld voor opslag. Tegenwoordig vind je er cafeetjes, restaurantjes en artisanale winkeltjes. Je kunt er lekkernijen uit de regio kopen zoals chocolade, paté, wijn en likeur. Daarnaast vind je er aardewerk, cosmeticaproducten en souvenirs.

Het is leuk om even rond te kijken in de winkeltjes. Wij bestellen een drankje en de kinderen een ijsje. Zout kopen doen we echter niet want hoe krijgen we dat mee naar huis?

Omdat we het thuisfront (in Europa en Afrika) ook willen ‘bijpraten’ via WhatsApp-status worden er nog wat extra foto’s gemaakt. Zoals de foto hierboven.

Salinas de Rio Maior is het hele jaar open en gratis te bezoeken. In de zomer kun je de vorming van de zoutkristallen bekijken, dat kan niet in de koudere seizoenen.

Info: Salarium Salinas (Rio Maior)

Ik heb ook stukjes geciteerd uit een ander blog. Waarvoor dank Bohalista.

Chãos

Tags

Airbnb, Alcobertas, Café Safari, Chãos, Familie, Isabel, Portugal, Rio Maior, Serra dos Candeeiros, Vakantie, Wandelen, Wind

We verblijven in een klein dorpje aan de rand van het gebergte Serra dos Candeeiros. Het dorp is nog net groot genoeg voor een café-restaurant annex mini mercado. Café Safari. We hebben al kennis gemaakt met de eigenaar en de vaste stamgasten. Dan is het toch wel handig dat ik een mondje Portugees spreek. Uiteraard is Isabel favoriet bij de plaatselijke stamgasten.

We schuiven twee of driemaal per dag aan. ’s Morgens voor een kopje koffie met torrada. Later volgen de kleinkinderen voor een ijsje en wij, de grote mensen, voor een biertje en wat kleine boodschappen. Het dorp ligt uitgespreid tegen een bergrug. Boven op de kam maken windmolens overuren. Aan wind geen gebrek. Er staan wat vervallen huizen en kleine boerderijtjes te koop. Naast de bewoonde huizen zijn er ook heel wat huizen afgesloten. Ik denk dat het tweede huizen zijn. Lissabon is hooguit een uur hiervandaan.

Ons optrekje (via Airbnb) staat in de …

Mooi hé dit straatnaambordje?! Chãos, een van de dorpjes die samen Alcobertas heten in de gemeente Rio Maior. Alle bordjes zijn even mooi, vind ik.

We maken wandelingen in de buurt en genieten van de rust en de mooie uitzichten. We gaan eten in een chique restaurant even verderop. En natuurlijk moet er ook geposeerd worden bij deze ‘grappige’ plaatsnaam.

• 

• 

• 

En een foto van onze verblijfplaats? Ik heb geleerd dat je een stukje spannend moet afsluiten want dan komt de nieuwsgierige meelezer vast weer op bezoek. Até amanhã.

Vrij of niet

Tags

Ambassade, Culinair, De Walvishaai, Docent Nederlands, Huwelijksverjaardag, Isabel, Kleuters, Koningsdag, Maputo, Mozambique, Vakantie, Vrije dagen, Zambi

En waar is dat feestje? In Zambi (Maputo, Mozambique).

Het zijn een beetje rare dagen. Elke dag weer de vraag: ‘Is het vandaag een werkdag of niet? Ik leg het uit.

Ik geef Nederlandse les aan alle leerlingen van de Nederlandse school in Maputo. NSM DE WALVISHAAI. (Nederlandse School in Maputo – De Walvishaai). Daarnaast geef ik les aan drie medewerkers van de Nederlandse Ambassade en enkele privé-leerlingen. Alle lessen verzorg ik van maandag tot donderdag. De vrijdag houd ik zoveel mogelijk vrij voor andere zaken. Voor het huis, de tuin en noodzakelijke (bureaucratische) rompslomp.

De school heeft Nederlandse en Vlaamse leerlingen. Zij gaan naar vier of vijf verschillende dagscholen. De Italiaanse school, de Engelstalige Montessori-school, de Engelstalige Internationale school, de Amerikaanse school en de Franse school. Deze scholen hebben geen enkel overleg met elkaar wat vakantiedagen betreft. Ja, over een ding zijn ze het eens: een officieel vrije dag in Mozambique is ook een vrije dag op hun school. Daarnaast volgen zij ook de vrije dagen en onduidelijke vakantieroosters van respectievelijk Italië, USA en Frankrijk. Als ik daar de Nederlandse en de Belgische vrije dagen zou aan toevoegen dan zijn er meer vrije dagen dan lesdagen, bij wijze van spreken dan toch.

Vandaag is het een gewone lesdag terwijl het in Nederland Koningsdag is. Dus vrij. In België is het een gewone schooldag. Twee leerlingen zijn afwezig want zij zijn kort op vakantie in Nederland. Vandaag na school- en werktijd gaan Isabel en ik nog even langs op de Nederlandse ambassade voor een Koningsdag-receptie. Nog geen feest want dat mag nog niet. Pandemie, weet je wel. Er zijn – jammer genoeg – nog steeds beperkingen.

Aanstaande zondag is het 1 mei en dat is een vrije dag in Mozambique. Omdat deze dag op zondag valt wordt ie automatisch verplaatst naar maandag. Dus maandag 2 mei is een officieel vrije dag. Omdat er best veel maandagen wegvallen als schooldag, ga ik maandag wel aan de slag met mijn kleutergroepje. Alle ouders vonden dat een prima idee. Licht gemopper van Isabel, dat dan weer wel.

Ik ga nu aan de slag met wat anders want de lessen van vanmiddag moet ik nog voorbereiden. Vertelde ik al dat we gisteren onze huwelijksverjaardag vierden met een lekker etentje na het werk? Nee, natuurlijk niet maar het maakt het gevoel van ‘vrij of niet vrij zijn’ alleen maar wat verwarrender.

Pasen

Tags

Christenen, Diefstal, Heilge Grafkerk, Israel, Jeruzalem, Jona Lendering, Mainzer Beobachter, Oudheid, Paaseieren, Pasen, Reizen, Vakantie

Vandaag is het Pasen. Nou ja … zo heet deze zondag in de Christelijke traditie. Mozambique viert officieel geen religieuze feestdagen. Uiteraard kunnen Mozambikanen dat wel. Hebben we een lang weekend? Ja en nee. Paasmaandag, Pinkstermaandag en 2de Kerstdag zijn al helemaal geen vrije dagen. Toch is er een soort gedoog-vrij rondom Pasen en Kerstmis. Niet ná die dagen maar vóór die twee dagen. Op 24 december stopt iedereen met werken rond lunchtijd. Hetzelfde op Goede Vrijdag. Dit jaar kondigde de president op Witte Donderdag aan dat mensen de volgende dag vrij mochten nemen. Tja. Zo kan het ook.

Ik volg al een paar jaar het blog van Jona Lendering samen met nog zo’n 3000 anderen. Een blog over de oudheid, vaak erg interessant als je tenminste van geschiedenis houdt. Meer specifiek: de oudheid. Vandaag schrijft hij over De Grafbasiliek in Jeruzalem. Dat is overigens niet voor het eerst.

Heilige Grafkerk in Jeruzalem (Israel)

Natuurlijk dacht ik terug aan mijn zomervakantie in 2011. Ik besloot toen plots om ruim tien dagen naar Israel te gaan. De volgende dag landde ik al in Tel Aviv. Ik heb er al een paar keer eerder iets over geschreven. Door het blog van Jona Lendering ging ik weer op zoek naar mijn foto’s van die reis. En nu volgt er een zeeeeer onchristelijke vloek. Ook deze foto’s staan op de gejatte schijf, ontdekte ik vandaag. Verdomme, verdomme, verdomme. Er gaat nauwelijks een dag voorbij dat ik niet denk aan dat verlies. Bovenstaande foto heb ik dus niet zelf gemaakt maar wel heel identieke foto’s. De onverlaat (de dief) heeft ze vast al lang door de digitale plee gespoeld. Goed, ik liep dus zelf een kwartiertje rond in de Heilige Grafkerk. Met licht opgetrokken wenkbrauwen. Sceptisch mag je gerust zeggen. Dat had ik die tien dagen voortdurend. In Jeruzalem, in Bethlehem, in Jericho, in Nazareth, in Kafarnaüm, enzovoort. Allemaal bekend klinkende plaatsen uit het evangelie. En toen was ik plots in al die bijbelse plaatsen … de verhalen ken ik nog min of meer maar vandaag past mogelijk de term fake nieuws beter.

Deze kerk is ook vol van conflict. Zes verschillende Christelijke godsdiensten claimen dat zij de belangrijkste hoeders zijn van deze religieus historische plek. Ik citeer Lendering.

“Tja. Er zijn nogal wat soorten christenen, ‘veel’ is een rekkelijk begrip en de meeste gelovigen hechten niet zo aan de finesses der geloofsleer. Maar of het nu gaat om nestorianen, om Armeniërs of Kopten, om maronieten, om Grieks- of Russisch-orthodoxen, om Rooms-katholieken, om lutheranen, om anglicanen, om calvinisten, om doopsgezinden, om de amish, om evangelischen, om quakers, om mormonen, om zevendedagsadventisten, om het Leger des Heils, om de pinkstergemeenschappen, om Jehova’s Getuigen of om gereformeerden (al dan niet vrijgemaakt, binnen dan wel buiten verband), of om rekkelijken dan wel preciezen, om de geestelijkheid of de gelovigen: geen van die groepen denkt dat Jezus nog begraven ligt. De christelijke leer draait immers om zijn opstanding.”

Wil je nog wat meer gedetailleerd lezen over deze kerk en de conflicten klik dan HIER en HIER en HIER. Een mooi detail … een Islamitische familie bewaart officieel de sleutels van deze basiliek.

Ps. Ik mis het traditionele paaseieren zoeken met mijn kleinkinderen. Parijs – Roubaix kan ik gelukkig wel volgen maar dat heeft dan weer niets met Pasen van doen.