Van de boerderij naar je tafel

Tags

Blue Hill, Boerderij, Brood, Chef, Chef's Table, Culinair, Dan Barber, Documentaire, Filosofie, Graan, Manhattan, Netflix, New York, Serie, Voedsel, YouTube

Af en toe kijk ik een aflevering van een of ander culinair programma op Netflix. Nooit een heel seizoen na elkaar, je zou er zo maar een indigestie aan kunnen overhouden. Heel onlangs zag ik Dan Barber in de serie ‘Chef’s Table’. Deze Netflix-serie vertelt in afleveringen van een uur iets over een top-chef. Je ziet de chef aan het werk in z’n keuken, op de markt, met zijn familie afgewisseld met (lovende) reacties van culinair recensenten, collega’s of klanten. Een mini-documentaire, een portret van een bevlogen, hardwerkende kok – die tegenwoordig dus ‘chef’ heet.

Dan Barber – screenshot Netflix

Dan Barber bedacht door vallen en opstaan het concept: ‘Farm to Table’. Je zou hem een culinair, ecologische filosoof kunnen noemen. Zijn filosofie komt erop neer dat hij heel sterk gelooft in het principe: als de grond waarop gewassen geteeld worden van hoge kwaliteit is (zonder chemicaliën) dan wordt de smaak van de producten vele malen beter dan het standaard voedsel dat je koopt op de veiling, markt of supermarkt. Ik kan me wel vinden in dat idee. In de praktijk trekt hij dat ook door naar de dieren (kippen, varkens, kalveren, koeien). Als zij vrij rondscharrelen op voedingrijke en gevarieerde gronden dan zal ook de melk, de eieren en tenslotte het vlees van topkwaliteit zijn.

Dan Barber heeft een uiterst succesvol restaurant in New York en ook eentje op het platteland. Hij staat in contact met boeren die samen met hem proberen de gewassen zo kwalitatief mogelijk te telen. Denk daarbij ook aan graan. Het klinkt simpel maar hij gelooft dat hoogwaardig geteeld graan het beste brood zal voortbrengen. Een interessante gedachte zegt deze broodliefhebber.

Anders dan in andere culinaire programma’s zal je hier niet meteen recepten vinden. Eerder ga je nadenken over voedsel. Met veel fruitbomen, een eigen kleine moes- en kruidentuin en kippen draag ik een heel bescheiden steentje bij aan gezondere voeding. Alleen maar op ons eigen bord. Ik ga met de man die af en toe in onze tuin wat helpt, bespreken hoe we de kippenmest het best kunnen gebruiken om een nieuw stukje moestuin aan te leggen.

Als ik flarden zie, gefilmd in zijn restaurants –  Blue Hill in Manhattan (NY) en Blue Hill in Stone Barns – dan denk ik dat ik daar niet ga eten. Niet omdat ik het concept niet waardeer maar ik denk dat je minstens 150 dollar per couvert zult moeten neertellen. Het wordt niet gezegd maar dat is mijn inschatting. Kijken jullie naar zulke tv-programma’s?

Lees meer in het Engels: Klik HIER

Kijk mee op YouTube – een teaser

Klimaatvluchtelingen (4)

Tags

Búzi, Beira, Cholera, Drinkwater, Hulpverlening, IDAI, Lusa, Mozambique, Overstromingen, Rode Kruis, Sofala, Superman, Voedsel

Ik ga nog twee dagen door met dit onderwerp. Na drie verslagen van een Nederlandse wateringenieur, vandaag foto’s en een bewerkt (vertaald) artikel uit Lusa. Eerder verschenen in  Club of Mozambique.

Búzi-superman onderneemt een riskante tocht om voedsel te vinden voor zijn familie.

De 37-jarige Hélder Fazenda, een leraar wiskunde, smeekt of hij ruimte kan krijgen voor hemzelf en voor twee zakken voedsel in een van de weinig bruikbare boten in Beira die stroomopwaarts vaart op de Búzi-rivier. Tijdens cycloon IDAI verloor hij alles, behalve de kleren aan zijn lijf. Een t-shirt met de grote ‘S’ van Superman is het enige dat hij nog heeft.

Sr Fazenda op de boot naar Búzi (*)

Misschien heeft hij vandaag wel superman-krachten nodig om te slagen in zijn missie: terugkeer vanuit Beira mét voedsel-voorraden voor zijn gezin in het verderop gelegen Búzi-dorp – verwoest en overstroomd gebied. In gewone tijden is dit een triviale onderneming, nu een avontuur.

Het kleine houten schip, gehuurd door een groep mensen, verlaat Praia Nova, bijna in het centrum van de stad Beira, richting het dorp. Een risicovolle reis. De weersomstandigheden zijn niet gunstig. De nood is hoog. Het schip werd bijna tegengehouden door de lokale maritieme autoriteiten maar kan (mag) toch vertrekken. Stroomopwaarts … waarschijnlijk een reis van ruim vier uur – twee keer zolang als normaal. De rivier kolkt en voert veel bruin water af – vanuit het overstromingsgebied naar de Indische oceaan.

Toen hij het dorp en zijn gezin – vrouw en een zoontje van acht maanden – verliet, wist hij niet wat hij in Beira zou aantreffen. Wat is er te koop? Is er vervoer terug? Kan ik terugkeren of niet? De wereld op z’n kop – bijna alles onder water. Dagen was hij – net als duizenden andere mensen omgeven door water en nog eens water. Wachtend op hulp, wachtend op voorraden.

“Ik moest het risico lopen om naar Beira te gaan en proberen voedsel mee te nemen naar mijn familie,” zegt Fazenda, eraan toevoegend dat behalve bonen en rijst, de zakken ook melk bevatten voor zijn kind. “Ik zat in een opvangcentrum in Búzi, maar niemand kon ons echt helpen. Er zijn geen artsen. De wegen zijn geblokkeerd en er is geen communicatie. Mensen worden gebeten door slangen en er is geen manier voor hen om hulp te krijgen” voegt hij eraantoe.

Vele uren na vertrek in Beira wordt Superman Hélder Fazenda herenigd met zijn gezin. Maar wanneer hij deze tocht weer kan maken is onbekend. De toekomst is nog steeds zeer ongewis.

Ondanks dat het waterpeil daalt, staan alle wijken van Búzi-dorp een week na de cycloon nog steeds onder water. Dicht bij de kust drijven er dode dieren in de rivier – deels al in ontbinding. Sommige passagiers worden onderweg ziek.

Zo gauw het kon vertrokken tientallen mensen uit Búzi naar Beira. Een riskante onderneming. Veel gezinnen blijven achter in de hoop dat vader of broer gauw terugkomt. Er moet betaald worden voor het beperkte vervoer – 200 of 300 meticais en er zijn verder geen garanties over terugkeer. Kortom geen liefdadigheidsactie.

Op zoek naar een droge plek (*)

Helga Tânia, een andere leraar, vertelt aan de journalist van Lusa dat ze twee dagen op het dak van haar huis verbleef, wachtend op hulp die nooit kwam. Samen met haar twee broers waagden ze de tocht naar Buzi – bijna 12 kilometer verderop. In de hoop van daaruit naar Beira te reizen. Maar eerst moet er betaald worden. “We hebben geen geld,” aldus Tânia, die alles verloor. Voorraden in de provincie-hoofdstad lijken verder weg dan ooit. Het waterpeil zakt stilaan. Mensen verspreiden zich meer en meer en drinken vervuild rivierwater. De situatie is chaotisch. Alle ingrediënten voor cholera zijn aanwezig. Waterzuivering heeft een heel hoge prioriteit. Het Rode Kruis helpt waar het kan.

(*) Bron: Club of Mozambique en Lusa

Morgen het laatste deel over KLIMAATVLUCHTELINGEN en het LEVEN NA IDAI