1000 vragen aan mezelf (35)

Tags

1000 vragen, Duizend vragen aan mezelf, Ine, Isabel, Muziek, Voetbal, Vrienden

Als ik niet een beetje opschiet met deze vragen dan haalt Liesbeth (Apenstaartje) me nog voor het eind van het jaar in en zij begon pas dit jaar. ‘Beter tien antwoorden gepubliceerd dan vijfentwintig enkel in mijn hoofd.’

666. Wat was het keerpunt in je leven?

Natuurlijk is het eerste dat ik denk: het overlijden van Ine. Maar of dat ook een keerpunt was? Ik twijfel. Ik was nog steeds dezelfde man met dezelfde activiteiten, dezelfde idealen, dezelfde opvattingen, dezelfde normen en waarden. Weliswaar alleen maar niet ‘gebroken’. Volgens mij is het ja-zeggen tegen Isabel – en om een leven te beginnen samen met haar in Afrika – een groter keerpunt. In de zin van verandering.

667. Geloof je dat mensen de toekomst kunnen voorspellen?

Nee, niet echt of toch zeker niet iets op wat langere termijn. Ik kan nu voorspellen dat er geen nieuwe regering in Nederland zal zijn voor Prinsjesdag. Maar dat is natuurlijk geen voorspelling, dat is een verwachting.

668. Wat doe je op de automatische piloot?

Ik heb een tamelijk vaste volgorde van wat ik doe als ik ’s morgens (door de week) rond 5.15u opsta. Dat zou je een beetje ‘op de automatische piloot’ kunnen noemen. Ook wandelen, auto-rijden of fietsen doe ik min of meer op diezelfde automatische piloot. Die activiteiten gaan vanzelf, daar hoef je niet over na te denken. Als ik op mijn werkkamer zit staat er meestal klassieke muziek op. Classic.nl, klassiek shuffelen op iTunes of iet dergelijks en dan luister ik ‘op de automatische piloot’. Of moet ik zeggen: ik hoor het wel maar luister niet?

669. Op welke plaatsen zat je het liefst in de klas?

Had ik een voorkeur? Ik herinner me dat niet. Ik zat meestal op de tweede of derde rij en het liefst aan de raamkant, niet aan de gangkant.

670. Vermijd je sommige muziek omdat je er verdrietig van wordt?

Nee maar natuurlijk word ik wel eens verdrietig van muziek. Een herinnering, een associatie en sorry … daar komt ze weer … Ine. Zij duikt dan weer op wat soms verdrietig is maar niet vervelend.

671. Ben je een prater of een doener?

Een prater. Ik moet mezelf net iets te vaak een figuurlijke schop onder mijn kont geven om iets te gaan doen dat zich niet afspeelt in mijn werkkamer.

672. Welk van je vijf zintuigen is het best ontwikkeld?

Ruiken en proeven. Erg gewoon, niet bijzonder ontwikkeld. Voelen, de tastzin … ik mag graag iets aanraken. Van het lekkere velletje van Isabel tot een verrimpelde passievrucht die ik vanochtend in de tuin opraapte. Horen – dat is het minst goed ontwikkeld bij me. Niet in de zien van ‘doof’ maar in de zin van nuances. En de schrik dat ik eerder doof dan blind zal zijn is genetisch aanwezig. Zien – ik doe nog bijna alles zonder bril. Ver weg kijken … ik heb nog steeds een scherpe blik. Ik zie bijvoorbeeld veel meer beter) dan Isabel. Bij veel (voldoende) daglicht lees ik (bijna) alles zonder bril. ’s Avonds is het wel prettig dat ik een brilletje heb om te lezen. Niet om tv te kijken maar om bijvoorbeeld het onderscheid tussen een 6 en een 8 te zien of de priegellettertjes op een verpakking (bereidingswijze) te kunnen lezen.

Twee kapotte brilletjes (beiden ooit nog van Ine geweest). Of hoorde deze foto bij mijn kapot-stukje van gisteren?

673. Wanneer heb je moeite jezelf recht in de ogen te kijken?

Als ik in de keuken Spaanse pepertjes heb gesneden en dan in mijn ogen wrijf. Oei, ai … dan in de spiegel kijken – recht of krom – dat lukt me nauwelijks. Oooo, was deze vraag figuurlijk bedoeld? Zeg dat dan meteen.

674. Wie kan jou het beste troosten?

Ik denk iemand in Heemstede. Dat is soms (te) ver weg. Maar moet ik vaak getroost worden? Ik denk het niet maar misschien houd ik me wel eens te stoer. Gisteravond tijdens NEDERLAND – OEKRAÏNE (EK-voetbal) zei ik tegen Isabel “Eigenlijk zou ik nu met Jean Jacques en Rob zitten WhatsAppen. Wat mis ik die momenten.” Maar die jongens zijn vorig jaar ook gaan hemelen … dus ja … snik. Moet ik dan getroost worden? Een beetje misschien. Even zuchten en dan weer verder (kijken).

675. Wat was je grootste blunder?

Tja, wat zou dat zijn? Het feit dat ik daar niet één twee drie antwoord op kan geven betekent vast dat er geen grote blunders te herinneren zijn. Kleine blunders natuurlijk wel. Iets op het vuur zetten in de keuken en pas als ik iets verbrands ruik actie ondernemen. Een kleine blunder herinner ik me. Ik had een vriendinnetje, we hadden net verkering en ik kwam voor de eerste keer officieel bij haar ouders thuis. Ik had bloemen voor haar moeder gekocht. Ik was nerveus. Vriendinnetje Kr deed de deur open. Ik gaf haar een voorzichtige zoen en liep achter haar naar de woonkamer. Daar zag ik haar moeder, ik gaf de bloemen. Ik deed een paar passen achteruit en vroeg: “En je vader? Is hij nog niet thuis?” Achter me zei iemand luid en duidelijk “Als je nog drie stappen achteruit zet trap je op mijn voeten jongeman.”

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Advertentie

Dertig dagen televisie kijken

Tags

Decoder, DSTV, EK, Europees kampioenschap, Rode Duivels, Sport, Sportzomer, Televisie, UEFA, Voetbal

Het is bijna 5 jaar geleden dat ik HIER iets schreef over DSTV. “Wat is DSTV?” … is waarschijnlijk de vraag die velen zich nu stellen. De letters staan voor Digitale Satelliet Televisie. Wij wonen in een buitengebied waar geen kabeltelevisie beschikbaar is. Willen we dan toch (ouderwets) televisie kijken dan zijn een schotelantenne en een bijbehorend abonnement de enige optie. Ruim vijf jaar geleden hakten we de knoop door en kozen voor DSTV. Er zijn nog twee andere aanbieders beschikbaar maar DSTV heeft het ruimste sportaanbod en het EK 2016 begon een paar dagen later. DSTV heeft ook heel wat Engelstalige zenders. Je koopt de schotel en je koopt eveneens de decoder – ‘het kastje’. Daarnaast betaal je elke dertig dagen voor een specifiek pakket naar keuze. Wij opteren voor Premium, goed voor 135 kanalen (die je natuurlijk nooit allemaal bekijkt) met oa. veel supersport-kanalen, vier filmkanalen mét Engelse ondertitels, heel wat internationale nieuwszenders. Afhankelijk van de wisselkoers kost dit abonnement ongeveer tussen de 55 en 70 euro. Dat mag je best DUUR noemen. Het goede van het Mozambikaanse abonnementen-systeem is dat je er niet langer dan 30 dagen aan vast zit. En je kunt altijd kiezen voor een ander, goedkoper abonnement. Zijn de dertig dagen voorbij en je betaalt niet dan krijg je nog maar één zender: TVM, het eerste kanaal van de nationale Mozambikaanse televisie.

Ik moest even zoeken wanneer we voor het laatst hebben betaald of met andere woorden – wanneer keken we voor het laatst televisie via DSTV? Het antwoord: vorig jaar in september – De Ronde van Frankrijk. Dus ruim acht maanden stonden de decoder en de schotelantenne figuurlijk stof te happen. We kijken meestal Netflix via internet. Ik kijk af en toe Vlaamse en Nederlandse programma’s via BVN op internet. De sportzomer 2021 komt eraan, althans zo kun je dat in Europa noemen, aan de andere kant van de evenaar is het nu winter. Juni, juli, augustus. Voetbal, het uitgestelde EK (Europees kampioenschap), Wimbledon, de Ronde van Frankrijk, de Olympische Spelen.

Daarom toog ik gisteren (vrijdag) naar een DSTV-winkel en betaalde opnieuw voor dertig dagen. Ik keek uit naar de openingsceremonie en de eerste voetbalwedstrijd. Thuis activeerde ik de decoder. Nou ja, dat was de bedoeling. Alles bleef zo dood als een dode pier. Met geen mogelijkheid kreeg ik de decoder aan de praat. Dus daarom ging ik vandaag opnieuw langs. Na een tijdje wachten was ik aan de beurt. Mijn decoder werd aangesloten en er moest een en ander worden geüpdatet. Of ik even wilde wachten. Ja hoor. Een half uur later zag ik dat 88% was voltooid. Op 97% hield de update ermee op. Tweede poging. Zelfde resultaat. Na een uur en vijftien minuten was ik er wel klaar mee. Waarom geven jullie me geen nieuwe decoder? ‘Geven’ is natuurlijk een woord dat ze niet kennen. ‘Verkopen’ wel. Gelukkig is er een aanbieding omdat er een internationaal voetbaltornooi – jaja, het EK – voor de deur staat. Ik koop een nieuwe decoder (25 euro). Ik moet wel een half uurtje wachten want mijn gisteren betaald pakket moet overgeschreven worden. Ik ga iets drinken in de buurt. Ik word precies na een half uur gebeld dat ik alles kan komen ophalen. Joepie … ik kan vanavond naar de Rode Duivels kijken.

Thuis jongleer ik wat met de oude en de nieuwe kabels en verschijnt er op het televisiescherm de mededeling … GEEN SIGNAAL.

Waar je zwarte streepjes ziet onder Tuner 1 en Tuner 2 zou je blauwe streepjes moeten zien.

Ik maak alles weer los en probeer opnieuw en opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik bel naar de winkel maar alles is al gesloten. Via via herinner me ik het nummer van de technicus die ooit alles heeft aangesloten. Hij heeft gelukkig avonddienst. Een uurtje later bevestigt hij wat ik ook heb geconstateerd: geen signaal. We halen de ladder uit het schuurtje en hij klimt naar boven.

DSTV-technicus Victor aan het werk

Een onderdeel van de schotelantenne is kapot. Waterschade. Eigenaardig want zo’n ding wordt gemaakt om buiten te vertoeven. Ook Victor, de technicus, vindt deze schade tamelijk zeldzaam. Gelukkig heeft hij een vervangend onderdeel. En ja … we hebben dan eindelijk voldoende ‘blauwe streepjes’. Het duurt dan nog een klein half uur voor alles is gesynchroniseerd. Obrigado Victor en weer 25 euro armer. Ik pik nog nog gauw vijf minuutjes mee van Denemarken – Finland net voordat een Deense speler (Christian Eriksen) op het veld vecht voor zijn leven. Wat een bizarre start van deze nieuwe 30 dagen DSTV. Nog even iets eten en drinken en dan maar hopen dat België – Rusland een faire match wordt met uiteraard een winst voor de Rode Duivels. Morgen meer … niet persé over sport. Wees gerust.

Mijn sportcarrière (2)

Tags

Antwerpen, Atletiek, Badminton, België, Bergen op Zoom, Boechout, Col d'Aubisque, Fietsen, Friesland, Ine, Kaatsen, Leeuwarden, Mens-Wetenschappen, Nostalgie, Pius X, Schaatsen, Sgola, Sint-Gabriël, Sport, Tennis, Voetbal, Wandelen, Wielrennen, Wyns, Zeilen, Zwemmen

Zoals ik gisteren al schreef is ‘carrière’ een woord dat eigenlijk niet past bij mijn bescheiden sportieve leven. Ik ga toch een paar sportieve activiteiten vermelden.

Tennis

Ine (mijn eerste vrouw) kwam uit een tennisfamilie. Haar vader speelde behoorlijk goed tennis en zijn kinderen gingen als vanzelfsprekend ook op tennis. In begin zestiger jaren was dat meer een sport voor de elite maar daar had mijn schoonvader lak aan. Ine speelde competitie en kon niet tegen haar verlies met kapotslaan van rackets en gevloek als een Mc Enroe avant la lettre. Vooral de verplichte handdruk met de tegenstander na verlies viel haar zwaar. Aldus de familieverhalen. Ik had nog nooit getennist maar ik probeerde het tijdens familie-weekendjes. Mijn schoonvader moedigde me aan. Ik had niet echt aanleg maar wel veel plezier en toonde veel inzet. Het resulteerde in een lidmaatschap bij een tennisvereniging bij ons in de buurt (Bergen op Zoom). Recreatief spelen tegen elkaar op vrijdagochtend – onze gezamenlijke vrije dag. En een paar keer per jaar bardienst draaien. Goed voor de sociale contacten. We waren elkaars gelijke. Ine dankzij haar techniek, ik dankzij fanatieke inzet. Lopen naar het net en niet opgeven. En soms onderhands opslaan zoals Michael Chang ooit deed. Laten we zeggen dat ik 45% van de setjes won en Ine 55%. Ze kan het niet tegenspreken. Snik.

Atletiek

Ik schreef er gisteren al over. Ik herinner me een grote club-wedstrijd op de paardenrenbaan van Oostende. Ik denk dat ik in (met) een estafette-team liep. En ik ging een paar keer naar meetings – zoals dat heette. Vier of vijf atletiekverenigingen uit de provincie Antwerpen die elkaar bestreden met de meeste atletiek-disciplines. Veel onderdelen met telkens één deelnemer per club. Je kon dus punten voor je team winnen. Ik werd (meestal) ingezet voor de 400 meter. Dat lijkt een korte afstand maar het is verdomde lang. Of zeg je ver? Ik startte altijd te snel. Lag in een mooie positie na de eerste bocht – op een 400-meter-baan – maar de tweede bocht was meestal mijn Waterloo. Ik sukkelde naar de finish. Ik herinner me geen tijden maar het was nooit onder de minuut. Snik.

Zwemmen

Ook dit vermelde ik al eerder. Ik kon zwemmen maar om naar een wedstrijd te gaan was nooit mijn intentie. Toch werd ik door het schoolteam gevraagd om mee te gaan. Provinciale schoolkampioenschappen. Ik weet niet meer in welke maand maar het water was IJSKOUD. Een openluchtzwembad. Het was een broeder die ons meenam in zijn auto. Ik zat op een katholieke broederschool. Hij was het schapenvet vergeten – zo herinner ik het me. De meeste jongens – onze tegenstanders – smeerden zich in van kop tot teen. Ik deed stoer en zei dat ik goed tegen kou kon. Het was koud, heel koud. Ik denk dat mijn piemeltje nog nooit zo verschrompeld in mijn zwembroekje heeft gezeten. Snik. En vijftig meter is best ver. Heen en weer in een 25-meter-bad. Ergens in de Kempen … in Herentals, Zandhoven of Geel … daar ergens. Eens en nooit weer.

Badminton

Leeuwarden, ergens in de 80’er jaren. John – studiegenoot en vriend – vroeg of ik zin had om te badmintonnen. Ik kende het enkel als een vakantie-activiteit. Met een vriendenclubje huurden we een baan in het plaatselijke sportcentrum. Ik geloof van 21.30 tot 22.30. Dat was het goedkoopste uur. Een hele winter lang. Ik vond het leuk maar ik had bij aanvang van onze badminton-avondjes me zwaar vergist in de explosiviteit van het speeltje cq sport. Eén winterseizoen was genoeg.

Kayakken

Ook dit hoort bij vakantie. In de Dordogne. In (op) de Tarn. In Letland. In Friesland. Nooit als een wedstrijd, altijd recreatief. Soms alleen. Meestal met Ine en de kinderen. Heel prettig om te doen en schitterend om het land vanaf het water te zien.

Fietsen

Als ik de titel ‘wielrennen’ gebruik, zou ik jullie misleiden. Fietsen dus. Ik kocht een racefiets toen we in Wyns woonden. Ik herinner me individuele tochtjes. Wyns – Ruinerwold. Wyns – Stavoren. Wyns – Harlingen. En op de fiets naar Leeuwarden. Lange tochten in Les Landes. Hoogtepunt was een vakantie waarop de racefiets meeging. Hoogtepunt: Laruns – Col d’ Aubisque (en terug uiteraard) in de Pyreneeën. Ook ritjes in het achterland van Barcelona. Mijn fiets werd gestolen in Leeuwarden. Einde grote tochten. Vanuit Bergen op Zoom werd het eerder recreatief fietsen. Met Jules naar Boechout. In vijf dagen van Vlissingen naar Maastricht – ook met Jules. Van Bergen op Zoom naar Koksijde (in mijn eentje) en een schitterende tocht (met Jules) op huurfietsen in de buurt van Meyrueis. Cevennen. Ik had net daarvoor De Renner van Tim Krabbé gelezen. Met vriendjes speelden we soms de Ronde Frankrijk na. Parcours: Welvaartstraat – Fruithoflaan – Acacialaan – Sint-Gabriëlstraat – Welvaartstraat. Tien rondjes – ik won vaak. Ik was meestal de enige deelnemer maar Roger de Vlaeminck, Eddie Merckx, Ferdinand Bracke en Felice Gimondi reden in gedachte met me mee.

Schaatsen

Ik verhuisde in 1979 (voor de eerste keer) naar Leeuwarden.  In 1985 woonden we in Wyns aan de Dokkumer Ee – vlakbij Bartlehiem. Ik schreef er al eerder over. Het werd een strenge winter. Iedereen stond op het ijs. Een buurman – Jan Kwast – gaf me een paar ‘houtjes’. Ik bond de schaatsen onder en een week later voltooide ik mijn eerste toertocht. Dertig kilometer – de Kleine Wielen Toertocht. Het café in Wyns was één van de stempelposten. Geen wedstrijd maar een toertocht – met eenmedaille als beloning.

Ook de daarop volgende twee winters – ik had ondertussen lage noren – werd er veel geschaatst. Ik voltooide de Elfstedentocht in drie of vier etappes. Op en neer naar Dokkum vanuit Wyns vond ik saai. In Harlingen heb ik veel moeten lopen. Het ijs was daar onbetrouwbaar. Bij heel wat bruggen bracht ik het ‘klunen’ in de praktijk. Zeventig kilometer (wind mee) was de max – daarna gingen mijn enkels zwikken. Op en neer schaatsen naar het werk in Leeuwarden. Een genot. Later heb ik op de Binnenschelde in Bergen op Zoom geschaatst maar dat was gepruts op een grote vijver. Geef mij maar Friesland.

Voetbal

Nooit bij een club maar natuurlijk heb ik ook weleens gevoetbald.

Onze klas – voetbalteam Mens-Wetenschappen Pius X (*)

Op school. Tijdens jeugdkampen. Op de camping. Ik was echter beter in het mee organiseren van een groot (jaarlijks) (straat)voetbaltornooi. Ik was de speaker van dienst en ik zat in de redactie van de tornooi-gazet – de Man met de Bolhoed.

Kaatsen

Nogmaals ga ik terug in de tijd. Terug naar Fryslân, terug naar Wyns. De hele zomer werd er recreatief gekaatst. Ik vond het heerlijk – ik ging met veel plezier naar de maandag-avond-partijtjes. Tweemaal per seizoen was er een echt tornooi. Tijdens het dorpsfeest en op het eind van de zomer de clubkampioenschappen. Ik deed graag mee en eenmaal hoorde ik bij het koningspartuur. Met de lauwerkrans als ultieme beloning. Ik schreef er eerder over. Lees HIER.

En wat nog meer …

Zeilen – als recreatief tijdverdrijf – nooit in wedstrijdverband. Tafeltennis – puur als vermaak. Volleybal – met een vakantie-team op Terschelling. Biljarten en schaken tijdens – en na schooltijd. Midgetgolf tijdens vakanties. Of zijn dat geen sporten? Basketbal en handbal in de school/klas-competitie (Pius X). Wandelen – ik haalde ooit mijn diploma als berg-wandel-gids in Zwitserland of was het Italië? Maar is wandelen een sport of een sportieve activiteit? Heel veel 10 en 20 kilometer Brandaris-wandeltochten op Terschelling. We (Ine en ik) hadden ooit de ambitie om de GR 20 te lopen op Corsica. We trainden wekelijks. Ine’s knie gooide roet in het eten. En na vijf dagen té koud weer in Wales, hingen we tenslotte de wandelschoenen aan de wilgen.

Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik geen honkbal heb kunnen spelen. Ik denk dat ik daar enige aanleg voor had maar het was meer iets van de VS niet van Vlaanderen. Mijn zoon zat wel één of twee seizoenen bij de Wizards of Boz maar versleet zijn jonge  broek vooral op de bank. Misschien was het iets teveel Daddy die dit een leuke sport vond.

En nu?

Bijna niets. Wandelen – af en toe. Eerlijk gezegd veel te weinig. Een beetje sportschool maar nog niet sinds de corona-uitbraak.

Conclusie

Ik ben geen stijve hark maar om me een sportieveling te noemen is fel overdreven. Ik ben benieuwd of er me nog iets te binnen schiet de komende dagen. Wie weet wordt dat dan deel 3.

(*) Bij de foto. Er is er maar een met een afro-kapsel, dat ben ik. Dit was bijna onze hele klas – Mens-Wetenschappen van Pius X Antwerpen. We speelden vriendenwedstrijden tegen andere klassen / scholen. In het geval van bovenstaande foto: bij de Alexianen in Boechout tegen een team van Kringers en jongens van Sint-Gabriël.

Wreed

Tags

Ajax, Amsterdam, Champions League, Internet, Lezen, Matthijs De Ligt, Moura, Nu.nl, Radio, Sport, Tottenham, Voetbal, Vrienden

De eerste titel die bij me opkwam voor dit stukje was: ‘Voetbal lezen’. Want dat is letterlijk wat ik gisteravond en de avond daarvoor heb gedaan. Ik heb de halve finales van de Champions League gelezen. Klinkt dit cryptisch? Waarschijnlijk wel. Ik probeer te beschrijven hoe dat zit.

Bron: Pixabay

Eerst even de droge informatie. Woensdagavond las ik Liverpool – Barcelona. Uitslag 4 –  0 waardoor de Engelse ploeg naar de finale gaat. Gisteravond speelde Ajax Amsterdam tegen Tottenham Hotspur uit Londen. Uitslag 2 – 3. Ajax is uitgeschakeld. Omdat ik weet dat veel van mijn lezers niets met voetbal hebben, ga ik hier niet de hele wedstrijd beschrijven of analyseren. Wel vertel ik iets over de omstandigheden hoe ik deze  – nu al historische – wedstrijd heb gevolgd, heb beleefd.

We eten op tijd. We kijken een aflevering van ‘The Legacy’ – seizoen 3 op mijn Mac-desktop. Isabel gaat naar bed met boek en telefoon. Ik zeg dat ik nog even blijf ‘hangen’. “Voetbal?” vraagt ze. Ja dus. Wij hebben op dit moment geen televisie-abonnement. TVM 1 heeft geen uitzendrechten. Dat wordt dus de radio via internet. Onze internet-verbinding is echter traag in de avonduren. Ik open NPO Radio 1 – Langs de lijn  maar krijg niets te horen. Het zoekende icoontje blijft maar ronddraaien en ronddraaien. Ik open het liveblog van NU.nl Dat is niet genoeg. Ik open het liveblog van VI.nl (Voetbal International) en het liveblog van NOS.nl Drie verschillende websites die alle drie geschreven verslag doen van de wedstrijd. Heel af en toe hoor ik de radio. Dan weer twee minuten, dan weer dertig seconden en heel af en toe wel vijf minuten na elkaar. Ik lees de wedstrijd …

Het verslag van NOS.nl is traag en met veel te veel vertraging. VI is het snelst, bijna elke minuut een update. Nu.nl is ook prima. Zakelijk maar zij schrijven ook iets meer over de sfeer en ze geven commentaar. “Dolberg zit totaal niet in de wedstrijd. De prijs van De Ligt schiet omhoog. Wanyama ontsnapt aan geel. Llorente heerst in de lucht.” Enzovoort. Ik klik voortdurend van site naar site. Het is rust. Ik haal een glas water en een pak koekjes. Ik kus Isabel welterusten.

Ajax zit op rozen, ze leiden met 2 – 0. Tottenham moet nu drie keer scoren om door te gaan. Ik overweeg om naar bed te gaan maar doe dat toch maar niet. Terwijl ik de wedstrijd verder lees op de drie verschillende sites sms ik met Per. En ik WhatsApp ontspannen met Rafik in Zuid Afrika. Hij is jarig en een vurig supporter van het Engelse team.

Ik citeer stukjes uit onze conversatie. 14:15 Koen: Tonight 1x Vertonghen 1x De Ligt … Ajax Goes to Madrid. 14:26 Rafik: I just hope we have a good game 21:12 Koen: The goal of De Ligt is already there. My god … what a start 21:38 Rafik: It’s over … 22:25 Koen: No … it’s not! 2 – 2 Rafik: Now we have a game!!!

Het wordt steeds spannender. Het pak koekjes is bijna op. Zenuw-snoepen heet dat … denk ik. De minuten tikken weg. Ik zap steeds sneller van de ene naar de andere pagina. Alsof dat iets helpt … hahaha. Ik lees: “Heel Amsterdam zit met dichtgeknepen billen”. Vijf minuten extra speeltijd. Nog twee minuten. De radio-verbinding is weer hersteld. Ik luister en lees en klik steeds heen en weer. Nog dertig seconden … opgewonden NOS-presentatoren … weer doorklikken naar de andere site en dan gebeurt het … GOAL … 2 – 3 Tottenham naar de finale. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik grijp naar mijn hoofd. Nee toch!!! Ongeloof.

22:57 Koen: Miracle again 22:58 Rafik: Hatrick (met heel veel smileys). 23:00 Koen: Yes. Parabens Rafik: Thx Pai Koen: My god Rafik: Wonderful game. Moura 23:01 Koen: 30 seconden AFTER 5 min extra Rafik: Imagine

Per stuur een laatste sms om 23:02 … Fuck!

Ik citeer liever Erik ten Hag, de trainer van Ajax. “Wreed.” Ik ga naar bed. Ik zit nog vol adrenaline en kan niet slapen. Ik ben GEEN Ajax-supporter maar in deze editie van de Champions League werd ik dat wel. Zeker weten. Wat een knappe prestatie. Zelfs ik voel me rot na dit verlies in de allerlaatste seconde. Wat sneu, wat erg, wat wreed. Zo dicht erbij en dan … helemaal niets. Een paar weken geleden zei ik: “Laat Ajax de KNVB-beker maar winnen, de finale tegen Liverpool spelen en PSV pakt het kampioenschap. Lijkt me een mooie deal en scenario.” Dat was mijn droomscenario. Vannacht dacht deze PSV-supporter: “Wat zou het sneu zijn voor De Ligt en Co dat ze ook het kampioenschap nog verliezen …” 

Sport … de allerbelangrijkste bijzaak ter wereld. Hahaha. En ook wielerwedstrijden volg ik op dezelfde manier. Beetje internet-radio en verder de wedstrijd  … lezen … op verschillende live-blogs. En in 2018 … las … ik ook het CORSO in Zundert … via internet en tweets.

Privacy

Tags

Initialen, Krant, Media, Straf, Trein, Verdachte, Voetbal

Het gebeurt niet zo heel vaak dat ik blog over iets in de actualiteit. Vandaag wel een keertje. Eerder deze week las ik op heel veel sites dat een bekende speler uit de Nederlandse Eredivisie (dat gaat over betaald voetbal) zich heeft misdragen op de trein. Hij vertoonde agressief gedrag naar medewerkers van de lokale spoorweg-maatschappij. Ik ben zeer verbaasd dat alle sites en kranten de man bij naam en toenaam noemen. Ze vermelden zijn werkgever, zijn voornaam en zijn familienaam. En dat dagen na elkaar. Ik begrijp dat niet. Waarom schrijven ze niet Sergio P – of beter nog – ‘een man heeft zich misdragen op de trein en werd gearresteerd’. Waarom met naam en toenaam?

Bron: Pixabay

Ik vind dit zo in tegenspraak met de berichtgeving onlangs over Jos B – die plots na zijn arrestatie in Spanje – niet meer ‘gezochte’ (de volledige naam) is maar ‘verdachte’ (enkel voornaam en eerste letter familienaam). Ook Volkert van der G en Mohammed B kennen we voornamelijk op deze wijze.

De man die zich misdroeg op de trein is in bepaalde kringen een bekende Nederlander. Dus … aan de publieke schandpaal met hem. Volgens mij is dit niet de juiste manier van berichtgeving. Als Piet L – medewerker bij AH  in B hetzelfde had gedaan was zijn naam niet vermeld in de krant om zo’n kleine misdaad.

Pas op … ik keur niet goed wat meneer S heeft gedaan. Verre van. Maar in mijn ogen is zijn publieke ‘straf’ niet in verhouding met wat hij deed. Ik ben ook geen supporter van zijn club. Ik ken de man niet persoonlijk.

Hetzelfde overkwam heel veel jaren geleden Patrick K. Ook toen had ik mijn bedenkingen. Hoe fout de man ook was.

Geïnterviewd in Barcelona

Tags

Barcelona, Bobby Robson, FC Barcelona, Florin Ráducioiu, Johan Cruijf, Laurent Blanc, Louis van Gaal, Luis Figo, Pep Guardiola, RCD Espanyol, Ronaldo, Televisie, Voetbal, Vrienden, YouTube

Ook vandaag een herinnering aan een Olympische stad. Barcelona. Ik ben er vaak geweest. Dit waar gebeurde verhaaltje speelt zich bijna twintig jaar geleden af. Februari 1997. Naar jaarlijks gebruik gaan we ‘met de mannen’ (Werner, Eric, Gie en Koen) naar een voetbalmatch kijken. Het ene jaar naar de Lierse (Lierse SK) en het volgende jaar ergens in Europa. Dat is dan eerder een city-trip met een middag of avondje voetballen kijken. In 1997 was onze keuze gevallen op Barcelona. In die tijd kon je nog niet via internet tickets kopen. Dat moest ter plekke. In het weekend van ons bezoek stond de derby RCD Espanyol – FC Barcelona op het programma van de Primera División. Schitterend affiche. In Sarrià, het stadion van Espanyol. Niet in het grote Camp Nou.

R.C.D. Espanyol de Barcelona (Foto: Eric Peeters)

Nadat we onze tassen in het hotel hebben achtergelaten, vertrekken we onmiddellijk naar het stadion. We hebben zo onze twijfels of het ons wel zal lukken om aan kaartjes te komen. Het is tenslotte dé stadsderby – in een relatief klein stadion. Een uurtje later schuif ik aan bij een loket, er zijn slechts twee wachtenden voor me. Gie houdt me gezelschap. Werner en Erik staan op een afstandje mee te kijken. Ik ben aan de beurt en in mijn beste Spaans – dat niet zo heel veel voorstelde, maar dat terzijde – vraag ik vier kaartjes. Dat kan. Ik kan zelfs nog kiezen voor welke tribune. Ik kies de hoofdtribune. De kaartjes worden geprint. Ik betaal met mijn Visa-Card. En ik sta al te juichen en te springen terwijl ik alles aan de Gie geef. Het is gelukt. Ook de anderen zijn duidelijk in hun nopjes. We lopen naar elkaar als er plots een cameraman en een interviewer op me afkomt. Ik krijg een microfoon onder mijn neus gedrukt. En de vraag waarom ik zo blij ben. Ik antwoord zo goed en zo kwaad als het kan. Ik leg uit dat we uit België komen – speciaal voor deze derby. Weten zij veel. En dat allemaal in mijn eigen brabbel-Spaans. En dan vraagt hij mij een pronostiek. Ik twijfel tussen 0 – 2 en 0 – 3. En zeg – lichtelijk overmoedig – “0 – 3, voor de grote broer … FC Barcelona”.

We vertrekken en bezoeken ‘Parc Guell’, de ‘Sagrada Familia’ en andere Gaudi bezienswaardigheden. De wedstrijd is pas zondagavond. In het hotel checken we op de televisie of we het interview ergens kunnen zien. Dat geven we gauw op want in alle euforie hebben we niet gevraagd welke omroep of televisiezender me die vragen stelde. “Het zal wel de lokale ziekenomroep zijn”, plagen mijn vrienden. De volgende dag op weg naar het stadion komen we er achter dat ik als enige supporter voor FC Barcelona. De drie anderen gaan voor Espanyol, de underdog. Dat is niet voor het eerst maar daarover een andere keer meer. We kiezen een verkeerde ingang waardoor we van de ene lange zijde naar de andere zijde moeten manoeuvreren / schuifelen. Ergens halverwege op de hoofdtribune. Ik loop voorop, de drie anderen volgen me. Een paar keer wordt er naar me geknikt en iets gemompeld. Ik denk dat dat door mijn opvallend kapsel komt. We vinden onze stoeltjes, een beetje tussen de middellijn en een van de doelen. Prima plaatsen. Het stadion is al behoorlijk gevuld. De wedstrijd begint. Ik noem een paar namen van het grote Barcelona: Vitor Baia op doel, Gheorghe Popescu, Laurent Blanc, Pep Guardiola, Luis Figo – hij krijgt rood in deze wedstrijd, Luis Enrique en Ronaldo – de Braziliaanse Ronaldo wel te verstaan. Johan Cruijf was een half jaar eerder ontslagen en Bobby Robson is de tussen-tijd coach, Louis van Gaal liep zich al warm aan de figuurlijke zijlijn.

In de veertiende minuut – om Cruijf te pesten? – verzilvert Florin Ráducioiu een penalty. Espanyol staat op 1 – 0. Tijdens de rust maak ik een praatje met mijn Spaanse buurman en vraag hem hoe het kan dat deze wedstrijd niet is uitverkocht. Ik zie aan de overkant veel lege tribune-plaatsen. Hij legt me uit dat er een grote rivaliteit (haat) is tussen de twee clubs. En dat gaat zover dat ze geen tickets willen kopen in het stadion van de ander. Ook hij gaat NOOIT naar Camp Nou als FC Barcelona thuis speelt. Rare jongens die Barcelonezen. De tweede helft begint. Al snel een tweede penalty en opnieuw scoort Florin Ráducioiu. 2 – 0. Sarrià ontploft. Het is ook de eindstand. 2 – 0 voor Espanyol.

Feest. Het grote Barcelona is verslagen. Vernederd. (Foto: Eric Peeters)

Het laatste fluitsignaal heeft geklonken. Supporters vallen elkaar in de armen en meteen draaien heel veel mannen zich naar me toe. Beginnen te wijzen, te lachen, te joelen: “0 – 3, hijo de puta, hahaha”. Duidelijk in mijn richting. Niet agressief, integendeel, uiterst kameraadschappelijk. Het bleek dat mijn interview prominent was gebruikt in een vooruitblik op deze wedstrijd. Wat een lol. Geweldig. En we kregen ook te horen dat deze wedstrijd de laatste derby was in het oude stadion. Vanaf het nieuwe seizoen 1997 / 1998 gaan ze in het Olympisch stadion spelen.

En zo is mijn verhaaltje weer rond. Ik ben terug bij de Olympische spelen. We bezochten Montjuïc de volgende dag. Fundació Joan Miró en het Olympisch stadion.

Olympisch stadion Barcelona (Foto: Eric Peeters)

Vandaag checkte ik voor dit stukje een paar namen op internet en wat vond ik? Ongelooflijk. Op YouTube staat deze volledige wedstrijd. Vorig jaar op YouTube gezet. Voor Espanyol supporters werd dit een historische wedstrijd, een overwinning om nooit te vergeten. Ze werden vierde dat seizoen. Athlético Madrid werd kampioen van de Primera División 1996-1997

• Último derbi en Sarrià, celebrado el 09 de febrero de 1997

In de serie: Olympische spelen

Zo maar wat over sport

Tags

DSTV, EK 2016, Friesland, Kaatsen, Sport, Supersport, TV, Voetbal, Wielrennen, Wyns

Kijken en/of zelf doen

Door ons DSTV-abonnement heb ik keuzemogelijkheden zat. Zestien sport-zenders. De meeste daarvan ‘SuperSport’. Engelstalig, ook een paar in het Portugees. Ik kan dus uitgebreid kijken naar cricket, rugby, voetbal, tennis, golf, motorsport en wielrennen. (*) Om de belangrijkste (televisie)sporten te noemen. Volgers van mijn blog weten dat ik van wielrennen houd. Wielrennen is echter een ondergeschoven kindje bij SuperSport maar gelukkig maken ze voor de Ronde van Frankrijk een uitzondering. Mogelijk omdat Marc Cavendish voor een Zuid Afrikaanse ploeg rijdt.

Denk nu niet dat ik heler dagen op de bank voor de buis zit. Nee, integendeel. Natuurlijk volg(de) ik EURO 2016. Zolang de Rode Duivels meededen was ik erg betrokken. Sinds hun (verdiende) uitschakeling tegen Wales is de interesse ver terug gezakt. Ik kijk graag voetbal maar ervoor thuisblijven of ervoor wakker blijven, nou nee. En er is iets raars met dit toernooi. Portugal zit in de finale. Ik denk erg onverwacht, ze waren echt geen favoriet bij de bookmakers. Ze speelden drie keer gelijk in de groepsfase en gingen door het systeem van ‘beste derde’ toch door. Daarna winnen ze de penalty-loterij tegen Polen. Ook tegen Kroatië hebben ze een verlenging nodig. Pas in hun halve finale winnen ze binnen negentig minuten. Tja … een waardige finalist? Ik vind van niet maar zo zit het spelletje en de regels in elkaar. En voor Frankrijk gaat een beetje hetzelfde verhaal op. Zij wonnen wel, dat weet ik. En Duitsland was toch de betere ploeg in de halve finale? Ja toch? Maar Griezmann (klinkt wel Duits maar hij is een Fransman) maakte wel twee doelpunten en die Mannschaft niet. Voetbal, een eerlijke sport? Nou nee, niet echt. Meestal is het wel leuk dat er onverwachte winnaars opstaan. Neem bijvoorbeeld Leicester die de Premier League wint. Maar daar kun je wel van zeggen dat zij het een heel seizoen goed hebben gedaan. Genoeg over voetbal.

De Tour 2016. De tv staat aan en de laatste paar kilometers ga ik even kijken. Saaie, lange en voorspelbare ritten. Vijf uur fietsen en dan wordt het toch sprinten en hebben ze een foto nodig om te bepalen wie wint. Gauw afschaffen dat soort etappes. Of als het dan toch over het plezier van massa-sprinten gaat, grijp dat terug naar drie ritjes op een dag zoals dat lang geleden (1978) wel eens gebeurde. Dan heb je dat plezier drie keer op een dag. Ritjes van veertig of vijftig kilometer, vlammen maar. Drie keer kijken naar ‘treintjes’. Binnen een uur ‘thuis’. Waarschijnlijk commercieel niet interessant genoeg. En ik vrees dat ook de rest van de Tour saai wordt. Met een dominerende Sky-ploeg en Froome als winnaar.

Onder de tekening hierboven schrijf ik: kijken of zelf doen. De verhouding ligt op dit moment op 98% kijken en 2% zelf doen en dan beoordeel ik wandelen als sport, wat het natuurlijk niet is. Dat heet ‘bewegen’. Ik heb wel gesport. Meestal recreatief, als tiener een paar jaar op atletiek gezeten. Toen ook meegedaan aan (club)kampioenschappen en toernooien. Ik was vooral goed in de kortere loopnummers, tot maximaal 400 meter. En natuurlijk heb ik gesport op school. Dan probeer je van alles. Volleybal, handbal, basketbal, zaalvoetbal, badminton, soft/honkbal. Naast gymnastiek uiteraard, daar had ik wel een hekel aan. En (school)zwemmen. De klaskampioenschappen tijdens de lange middagpauzes waren mooie momenten. En af en toe trapte ik een balletje mee met wat voetbalwedstrijden. Nooit bij een club. En met de buurjongens heb ik veel uurtjes gepingpongd in hun garage. En ik heb één keer geskied. Tien dagen wel te verstaan. Als zestienjarige met de ‘ziekenkas CM’ in Glüringen, Zwitserland.

Met Ine heb ik een paar jaartjes in de zomer recreatief getennist. In de 80’tiger jaren – wij woonden in Friesland – heb ik leren schaatsen. De Evert-van-Benthum-Elfsteden-Winters. Veel kijken en veel zelf doen. Kijken inspireert tot zelf doen. (Toen toch.) Mooie toertochten geschaatst, onder andere het Elf-Steden-Parcours maar dan wel in drie etappes. We stapten voor de deur op het ijs, de Dokkumer EE, in minder dan tien minuten waren we in Bartlehiem. Daarna door naar Dokkum of buitenom naar Leeuwarden. Of naar Harlingen en Franeker. En elke lente- en zomerperiode heb ik gekaatst. Heerlijk. De ideale mix van sport en spel, met het hele dorp in parturen op het kaatsveld achter de school in Wyns. Ik had in die tijd ook een toerfiets (een wat zwaardere racefiets) en maakte in mijn eentje af en toe een tochtje. Honderdtwintig kilometer was wel de limiet. Met als persoonlijk ‘hoogtepunt’ het tochtje vanuit Laruns naar de top van de Col d’Aubisque (1709m) en weer terug naar beneden, naar de camping.

Gek eigenlijk dat sport pas echt interessant wordt als er iemand uitblinkt die je kent. Nou ja, kennen? Een landgenoot of zoiets. Max. Moet ik zijn familienaam vermelden? Vast niet. Ook Formule 1 wordt hier (op DSTV) uitvoerig gevolgd. Ik heb nog geen beelden gezien van het atletiek EK in Amsterdam. Jammer, atletiek zit in het ‘doping-verdom-hoekje’. Of moet ik zeggen: Rusland? En Kenya? SuperSport gaat wel veel van de Olympische Spelen in Rio uitzenden. Daar ga ik vast regelmatig naar kijken. Straks nog even de wandelschoenen aantrekken want ik zit weer veel te lang achter de laptop. (En dan ben ik op tijd terug voor de beklimming van de Col d’Aspin en de aankomst van de zevende etappe van de Tour 2016.)

(*) Is het je opgevallen? Geen wintersporten. Daar doen ze niet aan, hooguit tijdens de Olympische Winterspelen een kort overzicht van de hoogtepunten van de dag.

Wat doe ik met kort?

Tags

Blogs, Boeken, EK 2016, Foto, Google, Hermanus, Isabel, Kort, Rokje, Schrijven, Voetbal, Weblog, Zuid Afrika

Het jaar is halverwege. We zijn aan de tweede helft van 2016 begonnen. Rondom het nieuwe jaar zijn we vaak bezig met terugkijken en vooruit kijken. Plannen maken. Goede voornemens. En meer van dat soort zaken. Dat kan ook halverwege het jaar. Ik zit al een tijdje te piekeren over kort. Ga ik daar mee door of stop ik ermee? Weet U niet wat kort is? Hierboven in de menu-balk staat een link naar kleine, dagelijkse weetjes. Geordend per jaar. Elke dag iets kort, in één regel. Een paar korte zinnetjes.

Of iemand daar ooit naar kijkt? Ik heb geen flauw idee. Ik betwijfel het. De link naar ‘Over Koen’ wordt geregeld aangeklikt. ‘Boeken’ ook denk ik. En mogelijk ook ‘Koen op Reis’. De rest nauwelijks, denk ik.

Ik zit dus een beetje na te denken over deze extra pagina’s. Ga ik daar mee door of niet? Ik besluit om er vandaag iets over te schrijven. Maar er moet wel een foto bij dit stukje. Dat doe ik namelijk bij elk stukje. Ik google ‘kort’ en zoek naar afbeeldingen. Hahaha. Heel veel foto’s van korte rokjes. Rokjesdag en dergelijke. En nog een paar andere associaties zoals ‘geld tekort’ met lege portemonnaies. Ja, dat wordt het … een foto van een kort rokje.

Isabel in Hermanus

Een foto van onze korte – ik begin te overdrijven met dit woord., sorry – vakantie in de Western Cape (Zuid Afrika). November 2013.

Maar al die foto’s op google – van die korte rokjes – brengen me wel op een idee. Waarom die foto’s niet toevoegen aan mijn dagelijkse zinnetjes in ‘KORT 2016’? Dat doen kranten en tijdschriften ook. Verleiders toevoegen. Niet dagelijks maar wel bij het begin van elke maand. Nieuwsgierig? Ga kijken zou ik zeggen. Vergeet echter niet dat ik deze ‘kort-serie’ heb opgezet als tekst-pagina. Zal ik ermee doorgaan? Ik lees het graag. Of die foto’s extra ‘kliks’ opleveren? Ja vandaag waarschijnlijk wel. Morgen en volgende week is dat alweer lang vergeten.

Morgen is weer een volgende dag. Ik ben benieuwd hoe ik morgen wakker zal worden. Nog nagenietend dat België in de halve finale staat van EK2016? Of ontgoocheld dat het (weer) niet is gelukt? Op dan maar naar het WK2018 in Rusland. Vooralsnog ga ik uit van het eerste scenario. Dat betekent een halve finale tegen Christiano Ronaldo, euh … Portugal. En dat leeft hier heel sterk … de oud kolonisator is wat voetbal betreft in Mozambique nog heel populair.

Wat een dag

Tags

Auto, België, EK 2016, Familie, Isabel, Mozambique, Voetbal, Vrienden

Even dacht ik dat ik de terugkerende titel ‘De Zondagse Drie’ van collega-blogger Wanda voor eenmaal zou overnemen. Maar ik kom tot wel vijf verhaaltjes over mijn zondag. Gisteren dus.

Een. Een oom van Isabel is overleden. Een begrafenis in dit deel van de wereld vindt meestal plaats binnen drie dagen na overlijden. Zaterdag was echter een nationale feestdag. Geen begrafenis mogelijk, dus uitwijken naar de zondag. Volgens mij kan dat nooit in Nederland of België. Maar dat terzijde. Ook in Mozambique moet je daar een extra vergunning voor regelen maar door die vrije dag op zaterdag was dat geen enkel probleem.

Cemitério Matola

Ik schreef al een paar keer eerder over begrafenissen. Ook nu was het een half open kist onder een afdak. Iedereen kon een laatste groet brengen en daarbij spray je wat parfum in de kist, rondom het hoofd van de overledene. Daarna begeeft iedereen zich naar het graf. Er wordt gezongen, een kort gebed en omdat het een militaire begrafenis was, werd de ‘Last Post’ gespeeld en vuurde een bataljon (veertien soldaten met geweer en bajonet) drie ere-saluut-schoten in de lucht. Dat alles in aanwezigheid van een oud minister van defensie, held van de revolutie. Zo’n driehonderd aanwezigen die vervolgens een bloem planten op het dichtgegooide graf. Tenslotte sprenkel je water via je handen over de bloemen cq graf. Na de ceremonie begeeft de grote familie, vrienden en buren zich naar het huis van de overleden oom. Er wordt een uur gebeden, gezongen en er wordt een toespraak gehouden. Enkele familieleden gaan rond voor een financiële bijdrage. Dan is het tijd om te eten. En in de kleine uurtjes wordt er veel gedronken. Bier, wijn, whisky, cognac. En wordt het toch nog gezellig, zoals dat vaak gaat op begrafenissen cq familiebijeenkomsten.

Twee Onderweg naar een middag-afspraak strand ik op de brug over de Matola-rivier op een stilstaande auto. Er naast een druk gebarende jonge vrouw. Ik stop. Ze blijkt zonder benzine te staan. Ze vraagt een lift naar het dichtstbijzijnde benzinestation. Ik zeg dat ik haar wel breng. Dan blijken er nog twee kleine kinderen in haar auto te zitten. Die gaan ook mee. Ze verontschuldigt zich wel tien keer. Ze heeft een lege tweeliter cola-fles bij. Bij het benzinestation vraagt ze of ik haar wat geld kan geven/lenen. Dat is goed. Door alle gebeden van die ochtend ontwaakte de Samaritaan in mij. We kopen twee liter benzine. En of ik zo vriendelijk wil zijn om haar en haar kinderen weer terug te brengen naar haar auto. ‘Tuurlijk, no problem.’

Drie Een raar geluid. Ik constateerde het al gauw. Ik voel het. Lekke achterband. Te gevaarlijk om te stoppen, dus traag verder rijden naar hetzelfde benzinestation. Band oppompen en even verderop stoppen bij een van de vele banden-plak stalletjes langs de kant van de weg.

Werk in uitvoering op zondag

Vier Bijna een uur later dan afgesproken strijk ik neer bij vriend Per op het erf. Een koud biertje, en later nog eentje. Vol trots laat hij de onlangs getegelde badkamer-vloer zien. Er zit vooruitgang in zijn bouwwerkzaamheden. Mooi zo. Ik verbaas me over hoe ver die hele Brexit bij hem vandaag staat. Dat vertelt waarschijnlijk veel meer iets over mij. Natuurlijk hebben we het ook over het EK 2016. We zoeken een buurtcafé op en zien met een half oog Frankrijk winnen van Ierland. Daarna moet ik Isabel en co gaan ophalen bij de familiebijeenkomst waar ik eerder over schreef.

Vijf Als ik eindelijk klaar ben als familie-taxichauffeur installeer ik me thuis op de bank en zie dat Duitsland heeft gewonnen van Slovakije. Ik hoor de laatste tonen van de Brabançonne. Nog een pilsje. Isabel gaat languit liggen met haar hoofd op mijn schoot en valt tijdens de eerste helft in slaap. Ik stop haar tijdens de rust in bed.

Duivels België

Voor het eerst zie ik een geweldige Eden Hazard. Wat een dribbel-gemak. Wat een energie. Het lijkt wel of alle Duivels in topconditie zijn. Wat een kansen. Zo beweeglijk. Top voetbal. Het tweede doelpunt blijft veel te lang uit. Hongarije heeft z’n kansen en een prima keeper. Eindelijk is het 2 – 0. En direct daarna de mooie treffer van de Belgische kapitein. Het gras van Toulouse verandert in ‘De Hof van Eden’. Ik hoor mezelf enthousiast schreeuwen tegen een televisietoestel. Isabel heeft het niet gehoord. De schat. De zondag zit erop. Het is wel eens rustiger geweest. But never a dull moment in Mozambique!

Thematisch ploggen (1)

Tags

Culinair, EK 2016, Foto, Jardim, Koedoe, Koken, Noorwegen, Ploggen, Reizen, Usa, Voetbal, Zuid Afrika, Zweden

Met het scrollen door allerlei digitale fotomappen viel het me op hoeveel foto’s ik heb van etende mensen, borden vol eten, mooi opgemaakte borden, restaurant-eten, verjaardagstaarten. Ook van (huur)auto’s, de verbouwing en natuurlijk een eindeloze reeks foto’s van vakanties, landschappen, dieren, planten, vuurtorens, postkantoren, Isabel, de (klein)kinderen. De afgelopen weken heb ik maar liefst zes fotoalbums gemaakt van vakanties in 2013, 2014 en 2015. Veel werk maar als ze dan geprint en wel bij Isabel op schoot liggen en we samen herinneringen ophalen, word ik helemaal blij. En ook een beetje trots.

Ik kreeg het idee om de komende tijd wat van die foto’s te gebruiken voor mijn stukjes. Ik ga dat thematisch aanpakken. Net zoals ik vroeger ‘sport-postzegels’ verzamelde en mijn broer ‘dieren-postzegels’. Een idee van mijn vader, de organisator van menig postzegelclubje.

Goed, daar gaan we dan. Koen in de keuken is het eerste thema.

‘Köök’ is Ests voor ‘keuken’

Een eerste foto om het thema in te leiden. Ik maakte de bovenstaande en de foto hieronder op een camping op Saaremaa (Estland). Het regende pijpenstelen die namiddag dus zo’n camping-keuken is dan een ideale oplossing.

Best wel een uitkomst bij slecht weer, vind je niet?

Een keuken in Knysna (Zuid Afrika)

Knysna, een populaire bestemming aan de zuidkust van Zuid Afrika. We huurden daar in 2004 een self-catering huisje. Met een mooie keuken en een geweldig mooi uitzicht op een baai. Na een bezoek aan het plaatselijk winkelcentrum dook ik de keuken in met onze aankopen. Koedoe, een Afrikaanse antilope-soort. Ik was zo verbaasd en tegelijkertijd opgewonden dat ik het vlees niet kon laten liggen. Ik moest en zou het uitproberen. Ik maakte er een stoofpotje van zoals op de volgende foto te zien is.

Koedoe in een stoofpotje

Waarschijnlijk zitten velen van jullie nu met ethische bezwaren mijn blog te lezen. Zeker de vegetariërs en fanatieke wild-ecologisten. Tja. In Zuid Afrika kun je dat gewoon in de supermarkt kopen. En in menig restaurant staat het op de kaart. En ik kan het nog gekker maken. Ik at ooit olifantenslurf en krokodillenstraat – tenminste dat beweerde de kok. En wat dacht je van struisvogel en walvis? Ook dat heb ik wel eens gegeten. Goed, op naar de volgende foto.

Lillesand (Noorwegen)

Bovenstaande foto is gemaakt op een naturistencamping. Dat zou je zo op het eerste zicht niet zeggen natuurlijk. Het was best frisjes geworden tegen de avond. Begin juni als ik het goed herinner. En koken met mijn eigen slurfje open en bloot onder kokende pannen … nou nee. Toch maar niet.

Ergens op een motelkamer

Zomer 2002. Op het allerlaatste moment kochten we twee vliegtickets naar Atlanta. We huurden een auto en we reisden in drie weken door elf staten in het Diepe Zuiden van de USA. We sliepen de meeste nachten in motels. Een Usa-road-trip. Precies zoals je dat uit boeken en films kent. Soms gingen we uit eten maar er stond ook een kartonnen boodschappen-doos achter in de auto. En houtskool voor toevallig aanwezige barbecues. En gelukkig hadden sommige motelkamers net iets meer dan een waterkoker. Dan was het de kunst om met weinig toch iets lekkers op tafel te zetten. Van deze kamer herinner ik me dat we ’s morgens Michael Boogaert de rit naar La Plagne (Ronde van Frankrijk) zagen winnen.

Onze keuken in Fomento (Matola, Mozambique)

In 2012 was het zweten geblazen in ons keukentje in Fomento. Het eerste huis dat Isabel en ik samen huurden. Later volgden meer dan drie jaren (de keuken) in Jardim.

Kookles in Jardim

Het gerucht ging al gauw rond in de grote van familie van Isabel. “Zij heeft een man die graag kookt.” Dat moest natuurlijk worden gecheckt. Onder allerlei voorwendsels werd er een dagje georganiseerd met neven en nichten. Vooral de dames wilden dat eten van deze ‘Mulungu’ wel eens proeven. De nieuwsgierigheid won het van de beleefdheid. En voor ze het in de gaten hadden stonden ze in mijn potjes te roeren. En giechelen omdat ik met Mozambikaans bier kookte. Je kunt slechter gezelschap in de keuken aantreffen. Vind je niet?

En nu snel de nieuwe keuken in. Er moet gekookt worden. Svenska köttbullar, Toast Skagen en Sill. Zweedse hapjes. Vriend Per (hij is Zweeds) komt eten en voetballen kijken. En zoals gebruikelijk … deze Belg kan nu al genieten. Voorpret. We vreten die Zweden op vanavond. Nu maar hopen dat Zlatan niet teveel wordt vrijgelaten. En dat het inderdaad zijn laatste wedstrijd wordt voor Sverige. Dat betekent dat de Rode Duivels door zijn naar de volgende ronde.