Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

Advertenties

Gevonden op straat (2)

Tags

Anderstad, Foto, Gevonden, Handschoen, Heemstede, Lier, Thinsulate, Wandelen, Want

Juister zou zijn om “Gezien op straat” als titel te gebruiken. Ik heb namelijk niets meegenomen. Wel gezien op mijn wandelingen. Een stukje met de oproep: “Handschoen zoekt baasje”.

Verdronken handschoen

Bij deze handschoen – in Heemstede – krijg ik geen enkele aandrang om me te bukken. Natuurlijk omdat ik weet dat het een natte bedoening zou zijn. Het is duidelijk dat deze handschoen zich heeft volgezogen met regenwater. Het zou me niet verbazen dat deze eenzaat er nog steeds ligt.

Zou mijn tweeling-zus mij missen?

Geen vijf minuten later kwam ik nummer twee van die dag tegen. Een iets betere versie uit een iets betere sociale klasse. Vast horend bij een bakfietsende Heemsteedse burger.

Op naar nummer drie …

Handschoen onder een te kleine grafsteen

Is dit een handschoen of een want? Wat is ook alweer het verschil? Vijf vingers (handschoen) en vier vingers samen en de duim apart is een want. Zo is het, denk ik. Dit is dus na bestudering alweer een handschoen. Bovenstaande vondeling zag ik dicht bij de fietsstalling bij het NS station in Heemstede. Wie zou er die steen opgelegd hebben? En waarom? Vast iemand die dacht dat de eigenaar de handschoen eerder zou opmerken. Ik krijg een associatie met een Joodse begraafplaats waar de traditie zegt dat je een steentje op het graf legt van de overledene. Tenslotte vraagt deze speurder zich af: ‘Wat is Thinsulate?’ Google geeft antwoord. Het is een textielsoort. Heel dun synthetisch materiaal dat isoleert. Ja … dat had ik moeten begrijpen als ik ‘Thin’ en ‘Insulate’ als twee woorden had herkend. Vooral gebruikt in winterhandschoenen en in materialen dat bergbeklimmers gebruiken. Zo … weer iets bijgeleerd. Het is dus waarschijnlijk een ‘dure’ vondeling.

Eenzame handschoen in Lier (België)

Wandelend door het mooie Anderstad – natuurgebied rond de Binnen-Nete in Lier – kom ik bovenstaand exemplaar tegen. ‘Handschoen op een stokje.’ Een soort wegwijzer. Iemand heeft deze handschoen een handje geholpen om zijn baasje terug te vinden. Veel zichtbaarder dan gewoon liggen wegkwijnen op de grond. Ik overweeg even om de middenvinger te gebruiken op het stokje. Of is dit de middelvinger? Ik ben niet zeker. Schrikt dit af? Nee. Zegt deze handschoen “F#ck you” tegen zijn voorbijgangers? Weet ik veel … zo mijn zondag-stukje is klaar voor publicatie.

Tot zover de foto-oogst van drie wandelingen. Tweemaal in Heemstede. Eenmaal in Lier.

In de serie: GEVONDEN OP STRAAT en #05/40

Gevonden op straat

Tags

Dilemma, Elastiek, Geld, Gevonden, Heemstede, Nederland, Nijmegen, Paraplu, Sok, Station, Straat, Verloren, Wandelen

Of dit het begin wordt van een nieuwe serie weet ik (nog) niet. Tijdens mijn dagelijkse wandelingen kijk ik gemiddeld meer naar beneden dan naar boven. Waarschijnlijk net evenveel naar voren dan naar beneden. In de zomer kijk ik vast meer naar boven. Naar vogels, naar de lucht, naar de wolken. Naar een overvliegend vliegtuig. Nu niet want het regent best veel en dan moet ik uitkijken voor plassen en wil ik niet voortdurend regen in mijn gezicht krijgen.. Miezer-regen. Een stevige bui. Op internet lees ik dat er nog niet genoeg ‘ondergronds water’ voorradig om een nieuwe, droge zomer te kunnen verwerken. Goed, ‘het weer’ … daar wilde ik het niet over hebben. Wel over wat ik op straat zie liggen wat er eigenlijk niet thuis hoort.

Wees gerust ik heb het niet over snoeppapiertjes, sigarettenpeuken, plastic zakjes, papieren bekers. Niet over afval dat ook in Nederland (Não se lembra de todo o lixo nas ruas moçambicanas) beter in prullenbakken zou belanden maar soms moet je verrekte hard zoeken voor je een openbare vuilnisbak tegenkomt. Nee, ik schrijf over dingen die je normaal gesproken niet op straat vindt.

Elastiekjes

Dit is de ‘oogst’ van twee wandelingen in Heemstede. Acht elastiekjes. Die zie ik trouwens heel vaak liggen en denk ik altijd: “Hoe komt zo’n elastiekje hier terecht?” Heeft een moeder toch een elastiekje in het haar van haar protesterende dochter gedaan en is meisje-lief de straat uit en gooit ze dat rot-ding boos op de grond? Tja, wie weet. Maar acht protesterende meisjes lijken me wat veel. Wie van mijn volgers / lezers verliest er wel eens een elastiekje op straat? Meld U. Vast weinigen onder U. Dames? Waarschijnlijk hebben de meeste mannelijke lezers nog nooit een elastiekje op zak gehad. Ik wel trouwens. Ik ga de deur niet uit zonder elastiekje. Meestal om mijn (lange) haar samen te binden. Om een beetje koelte toe te laten in mijn nek. In Mozambique wel te verstaan. Er zitten altijd twee elastiekjes – ook gevonden op straat – rond mijn portemonnee want die sluit niet meer goed. Daar gebruik ik er dan één van. Nuttig en praktisch. Verlies ik er wel eens eentje? Misschien wel. Meestal raap ik dit soort (haar)elastiekjes op. Ik hield als kind al van strand-jutten dus waarom dan niet ook de urban-versie … straat-jutten? Gewone elastiekjes laat ik liggen.

Postnl elastiekjes

Postbodes verliezen geregeld hun dikke elastieken. Ik zie ze vaak liggen. Je kent ze vast wel. Heel soms raap ik er zo eentje op. Eigenlijk alleen maar als ik zo’n ‘stiek’ ook onmiddellijk wil her-gebruiken.

Voor jullie denken dat elke dag thuiskom met bergen gevonden rotzooi meld ik gauw dat ik bijna alles laat liggen. Ik ga d’r wel wat vaker een fotootje van maken. En dat ga ik dan hier met jullie delen. En soms het verhaal ‘erachter’ erbij fantaseren …

Hoe komt het toch dat je zo vaak één handschoen ziet liggen? Of één schoen? Eén sok. Een vieze muts. Een verloren sjaal – gisteren nog buiten het station van Nijmegen. Ook onderbroekjes zie ik soms liggen tussen opgewaaide bladeren. Kapotte paraplu’s. De lijst kan veel langer worden.

Ik was tien minuten te vroeg voor mijn trein in Heemstede. Ik zat nog even op een bankje in de kleine stationshal. Er loopt een jongen voorbij met een beker koffie in z’n ene hand en hij stopt iets in zijn andere zak. Er valt geld uit zijn achterzak. Twee of drie briefjes. Ik denk zo’n vijftig euro. Ik spring omhoog en loop hem een paar stappen achterna. Hij hoort me niet want hij heeft een koptelefoon op. Ik wijs hem op zijn (bijna) verloren geld. Hij raapt het op en vervolgt zijn weg zonder boe of ba. Ik ga weer zitten. Een vraag komt op. Geen praktische vraag maar een morele vraag. Stel dat ik daar alleen had gezeten op die bank en dus de enige was geweest die het geld zag vallen … zou ik dan ook de eigenaar achterna gegaan zijn? Of had ik de kat even uit de boom gekeken en me na vijftien twijfel-secondes uitgeven voor de gelukkige vinder? Ik was niet alleen dus het kwam niet tot deze keuze …  En jij? Wat zou jij doen? Of wat vinden jullie wel eens op straat?

In de serie: GEVONDEN OP STRAAT

Halverwege

Tags

10.000 stappen, Amsterdamse Waterleidingduinen, Familie, Halverwege, Isabel, Noord Holland, Steptember, Wandelen

Vanaf nu kan ik weer beginnen aftellen. Ik ben halverwege mijn winters-verblijf in mijn eerste thuis. In Ossendrecht (NL). Met tussenstops in Heemstede (NL) en Berlaar (BEL). Werkafspraken laat ik maar even onvermeld. Over een kleine drie weken vlieg ik weer naar de zon. Naar mijn meisje die me vanochtend vertelde dat ze ook al begint af te tellen.

Ergens in december ben ik wat regelmatiger gaan sporten bij ProGym – sportschool. Niet fanatiek maar wel twee of drie keer per week wandelen, fietsen, roeien en een klein beetje rennen op de loopband. Deed ik dat omdat ik wist dat ik half januari naar Nederland zou vertrekken? Tja, wie weet. En dan lees ik vlak voor mijn vertrek dat blog-collega Gerbie meer dan 4,6 miljoen stappen heeft gelopen in 2018. Een gemiddelde van bijna 13.000 stappen per dag. Klik HIER als je zijn stukje wilt lezen.

Ik doe het hem niet na. Ik heb me dat ook niet voorgenomen. Toch triggert het me enigszins. Ik heb in het verleden een paar keer meegedaan – voor mezelf – met de Steptember-campagne. Elke dag 10.000 stappen lopen. Dat ga ik veertig dagen proberen. De veertig dagen dat ik niet naar de sportschool (in Mozambique) kan gaan. Dus geen smoesjes dat het te koud of te nat is. Vandaag ben ik halverwege.

Het doel is 400.000 stappen in 40 dagen. Het hoeven niet persé 10.000 stappen per dag te zijn maar op de dag van vertrek wil ik wel dat er 400.000 stappen op de teller staan.

4 februari 2019

Ik ben halverwege en ik lig op schema. Nog twintig dagen voor de boeg. En ik begin er plezier in te krijgen. Het lijkt of de afstand van het station naar huis steeds korter wordt. Vaak luister ik naar mijn favoriete podcasts. Hoe ik mijn stappen tel? Ik heb de Pedometer-Stappenteller-App gedownload en ga de deur niet uit zonder mijn smartphone.

Aan de wandel met Catelijne

Meestal loop ik alleen. Soms tweemaal per dag ongeveer drie kwartier. Soms wat korter en gisteren (zondag) was het buitengewoon lekker weer. Dus werd het een wandeling van bijna drie uur. Bijna twintigduizend stappen. En als je de foto hierboven goed bekijkt zie je twee schaduwen. Dat klopt. Ik wandelde voor het eerst in mijn leven in de Amsterdamse Waterleidingduinen samen met mijn dochter. Een mooi gebied waar ik heel vaak heb over gehoord maar ik was er nog nooit IN geweest. Zeer de moeite waard.

Zo … morgen weer een dag. Op naar de vierhonderdduizend stappen. Vraag me eind februari maar of ik mijn doel heb gehaald.

Zoek de verschillen

Tags

Macaneta, Mozambique, Nederland, Strand, Wandelen, Zandvoort

Vind de verschillen. En dan moet ik er verder geen woorden aan besteden …

Op het strand van Zandvoort (NL)

Op het strand van Macaneta (MOZ)

Lang leve de radio

Tags

Auto, DSTV, iPod, Kunststof, Met het oog op morgen, Mozambique, Muziek, NTR, Plots, Radio, Wandelen

Ik hou van de radio. Dat zal wel duidelijk zijn als je de titel van dit stukje leest. Ik schreef er wel eens eerder over. In Nederland staat bij mij heel vaak Classic.Fm aan. Als een soort achtergrond-decor. Of moet ik het ‘behang’ noemen? Ik luister min of meer zoals ik ook de geluiden van de buurt opvang. Een buurman die het gras maait. Een buurvrouw die een ruzie tussen haar kinderen probeert op te lossen. Heel in de verte hoor ik auto’s. Ik hoor de wasmachine draaien en centrifugeren. Ik hoor dat de buurman piano speelt en les geeft aan een leerling-sopraan. Is dit ‘luisteren’? Nee, ik hoor het maar dat is ook alles.

In de auto luister ik wat aandachtiger naar de radio. Dat gaat bijna altijd goed samen in combinatie met auto-rijden. De twee programma’s die het vaakst hoor – alleen maar in de auto – zijn ‘Kunststof’ en ‘Met het oog op Morgen’. Respectievelijk op weg naar een repetitie (of vergadering) en op terugweg van diezelfde repetitie. En als het na middernacht is, luister ik naar een deel van ‘Casa Luna’. Bestaat dat nachtprogramma nog?

Een enkele keer blijf ik – na aankomst thuis – nog een paar minuten in de auto zitten omdat ik een item volledig wil afluisteren.

In Mozambique staat onze tv regelmatig aan als ‘radio’. We hebben meer dan vijfentwintig gespecialiseerde muziek-kanalen. Light Classic, Urban, Hip Hop, African Pop, Classic Rock and Roll, R&B, Opera, Afrikaanse liedjies … enzovoort.

En als wielerwedstrijden niet worden uitgezonden door Supersport dan schakel ik de laatste vijf kilometer over naar Radio 1. Een tijdje luisterde ik naar podcasts. ‘Plots’ was lang mijn favoriet programma. Pas vorige week ontdekte ik dat Kunststof van de NTR ook verkrijgbaar is als podcast. Ik heb onmiddellijk een twintigtal aflevering gedownload.

Beeldmerk NTR Kunststof

En ik probeer weer wat vaker te bewegen. En dat lukt het best als ik wandel aan een behoorlijk tempo. En dan haal ik meestal de 10.000 stappen. Ze zeggen dat dat goed is voor een mens. En wat is dan heerlijker om te luisteren naar mijn iPod. En je raadt het al … ik luister naar Kunststof. Wat een genot. Interviews van bijna een uur met een schrijver, schilder, zanger, muzikant, acteur, journalist, fotograaf … Ik ben nauwelijks met mijn gedachte bij het wandelen maar luister naar Jasper Krabbe, Simone van de Vlugt, Jeroen Siebeling, Tony Neef … enzovoort enzovoort. Ik geniet. Is het raar om Nederland met me mee te dragen terwijl ik langs de oevers van de Indische Oceaan loop? Ik vind van niet. En ik maak het goed want ik ben opnieuw begonnen met mijn Portugese taallessen. Alles in herhaling. De cursus van jaren geleden heb ik terug uit de kast gehaald. Werkboek voor me en ik luister – naar dezelfde iPod – naar Portugese teksten. Soms versta ik het onmiddellijk, soms niet want deze taalmethode is heel erg Portugees Portugees. En ik ben gewend om Mozambikaans Portugees te horen. Is dat verschillend? Ja en Nee. Officieel is Vlaams en Nederlands dezelfde taal … Nederlands. En toch is er een groot verschil als je naar iemand luistert uit Groningen of naar een West Vlaming. Ik heb het niet over dialect maar over het streekgebonden accent in dezelfde taal.

Ik ga nieuwe afleveringen van Kunststof downloaden. Waar luisteren jullie naar?

Brugge plog

Tags

België, Brugge, Brugse Zot, Champagne, Geschiedenis, Isabel, Jan Breydel en Pieter de Coninck, Reizen, Verjaardag, Wandelen

Zoals beloofd. Tien foto’s van onze tweedaagse in Brugge. En wat doe je dan zoal? Wandelen, foto’s maken, neerstrijken op terrasjes, mensen kijken (en becommentariëren – hahaha), winkelen, uit eten gaan, lokale lekkernijen proeven, een boottochtje op de Reien, herinneringen vertellen, een avondwandeling, een zondagse vrij-markt bezoeken, oorbellen kopen, verjaardagsvuurwerk regelen, veel liefde, slapen en iets tussen de lakens, koopjes scoren bij Zara, een flesje champagne kraken in onze loft voor één nacht, vertellen over Jan van Eyck, de Brugse Metten, babbelutten, Guldensporenslag, kruistochten en de Heilige Bloed Kapel, chocola en pralines  … nog veel meer natuurlijk. Laat de foto’s het verhaal maar vertellen.

Het eerste terrasje. Brugse Zot proeven.

En wat is er dan lekkerder dan een pot mosselen bij het bier?

De wandelschoenen aan, de stadsplattegrond in de achterzak en daar gaan we … Brugge op z’n mooist.

Jan, Pieter en Koen. Hoe vertel ik aan de vooravond van 11 juli – in een paar zinnen – de geschiedenis van Pieter de Coninck en Jan Breydel?

Een paar uurtjes later strijken we voor de vierde keer neer op een terras. Het verjaardags-etentje in een voortreffelijk visrestaurant. De Gouden Karpel. Geen puma op mijn bord maar zeewolf … mmm.

Verjaardagsvuurwerk voor Isabel. Het flesje Poully-Fumé en de cognacjes ontbreken op de foto.

Uitbuiken. Hoe kan dat beter dan met een avondwandeling langs de Reien? Genieten (met een hoofdletter).

De volgende dag. Boottochtje op de Reien. Ook dat hoort erbij want we zijn tenslotte toeristen …

Het Minnewater en het Begijnhof van Brugge. In een mix van Engels en Portugees probeer ik het fenomeen ‘Begijn’ uit te leggen aan een Mozambikaanse vrouw … Ik ben benieuwd hoe zij dat weer verder zal vertellen aan haar vriendinnen.

Historisch Brugge.

Een stadswandeling (1)

Tags

Casa de ferro, Eiffel, Maputo, Mozambique, Wandelen

Ik neem jullie de komende weken een paar keer mee op een denkbeeldige stadswandeling in Maputo. Laten we de wandeling beginnen bij het beeld van Samora Machel op Praça da Independȇncia.

Samora Machel en het stadhuis.

De eerste president van Mozambique. Sinds een paar jaar is de Mozambikaanse hoofdstad een nieuw standbeeld van hun held rijker. Een giga-beeld – monstrueus. Een kopie van een beeld dat al heel wat langer voor de botanische tuin en het ‘IJzeren huis’ staat.

Casa de ferro

Casa de Ferro – Eind 19e eeuw bestelde Portugal bij de wereldberoemde architect Gustave Eiffel een ontwerp voor de gouverneurswoning. Het huis werd in delen – prefab – gebouwd in België en daarna verscheept naar Lourenço Marques – het huidige Maputo – een stad in het zuiden van de Portugese kolonie in Zuid Oost Afrika. Het huis – volledig van ijzer – werd in 1892 gemonteerd. De gouverneur-generaal kon zijn intrek nemen. Daar is het echter nooit van gekomen want Eiffel mag dan wel beroemd zijn maar onderzoek ter plekke zat er toen nog niet in. Het gebouw was onmiddellijk een oven en dat in de meest letterlijke betekenis van het woord. Van isolatie of airconditioning hadden ze nog niet gehoord. Onmogelijk om daarin te wonen of te verblijven. Kortom – een flater van jewelste. Wel een mooi verhaal. Het is sindsdien af en toe in gebruik door verschillende nationale organisaties. Een tijd als archief, als museum en zetel van het geografisch genootschap. Eiffel heeft ook de koepel van het Centraal Station van Maputo ontworpen. Daar wandel ik – virtueel – een volgende keer.

Het ligt op de loer

Tags

Dip, Maputo, Umoja, Wandelen

Een dipje. Ja, er ligt een dipje op de loer. Er komt weinig uit mijn vingers. Ik ben bijna twee weken terug op het Mozambikaanse nest. Het weer is haast perfect – zonnig en niet super heet. Alleen jammer dat het om half zes al donker is. Nauwelijks regen. Isabel is mooi en lief. We hebben veel plezier samen en kijken bijna elke avond een film of een aflevering van Marco Polo. Vanavond gaan we naar een theatervoorstelling. Ze gaat elke dag naar haar werk en dan ‘heb ik de tijd aan m’n eigen’ tot zes uur ‘s middags. Ik heb geregeld een (koffie)afspraak met iemand van de familie of met oud collega’s. Ik lees veel. Ik had een leuke klus als ‘Vasco da Gama‘. Ik kook elke dag uitgebreid. Het eten is lekker. Kortom – ik heb veel vrije tijd. En misschien schuilt in dat laatste wel een deel van mijn gemoedstoestand.

Die pijl moet weer omhoog

Het is een vaag gevoel van ongenoegen. Ik ben gelukkig in het moment maar pieker te vaak over een wat verdere toekomst. En de vraag dringt zich met regelmaat op: ‘Wanneer gaat die pijl weer omhoog?’. Ik heb de laatste jaren heel vaak van het ene hoogtepunt naar het volgende hoogtepunt geleefd. Een fantastische baan waarin ik reizen en theater (muziek, dans en circus) kon combineren. Een nieuwe relatie, een nieuwe cultuur. Een aaneenschakeling van ‘kicks’ – om het iets of wat overdreven te stellen. Maar door het einde van het Umoja-programma zijn deze kicks niet meer zo vanzelfsprekend. En het waardeloze, trage internet hier in huis is iets waar ik erg van baal, het helpt me absoluut niet. Maar dat terzijde.

Natuurlijk ken ik een paar eenvoudige zaken die kunnen helpen. Wie in een dipje zit moet sporten. Niet alleen omdat de wetenschappers dat zeggen, maar ook omdat het lekker en bevredigend is. Zodra ik een uurtje heb gewandeld (gesport) voel ik me beter en ontspannen tegelijk. En dat ik er ook nog een beetje van afval, is mooi meegenomen. Het enige probleem is dat ik mezelf echt moet pushen om in beweging te komen. Ik heb altijd een smoes waarom het vandaag niet goed uitkomt. Ik bedenk dan steeds: ‘vanaf aanstaande maandag’ of ‘vanaf de eerste van de maand’ … Het lijkt behoorlijk stom als ik het zo opschrijf. Maar toch is het zo.

Medicatie of meditatie zijn niet mijn middelen om hier iets aan te verbeteren. Er hier over schrijven is mogelijk een klein stapje in de goede richting. En mezelf kleine doelen stellen en die dan ook daadwerkelijk uitvoeren. Iemand nog een tip? Ik hou me aanbevolen …

Alweer een week voorbij

Tags

Gili Meno, Indonesië, Isabel, Lombok, Rinjani, Wandelen

Vorige week schreef ik over ons vertrek – vanaf Bali – naar Lombok. Vanmiddag zijn we weer teruggekeerd op Bali na een hele mooie week op Lombok en de Gili’s. Het woordje ‘mooi’ in de vorige zin is een te zwakke omschrijving. Ik heb heel erg genoten van het tweede deel van onze vakantie-reis. En de combi Bali / Lombok kan ik van harte aanbevelen. De twee eilanden zijn heel verschillend. Het grootste verschil is natuurlijk de religie en de daarbij behorende cultuur. Op Bali is het hindoeïsme de belangrijkste godsdienst en Lombok is islamitisch. Lombok is veel landelijker, veel minder toeristisch. Het toerisme concentreert zich in Senggigi en op de Gili’s – Trawangan, Meno en Aire.

Op de hellingen van de Rinjani vulkaan maakten we een schitterende wandeling met Kanya, een vrouwelijke gids. Eerst bracht ze ons via allerlei paadjes naar Sasakdorpjes. Het traditionele leven op Lombok. Alsof de tijd hier heeft stil gestaan. De dorpstuinen lijken dan weer heel erg op Mozambikaanse tuinen. Veel vegetatie is hetzelfde. Kanya en Isabel hebben de hele dag wetenswaardigheden over planten, fruit, bladeren en kruiden uitgewisseld. Kapokbomen, vanille, cacao, jack frute, doerian, gember en nog veel meer. De uitzichten op de rijstvelden waren spectaculair. De Sindang Gila waterval is indrukwekkend en de bijna vierhonderd trappen omhoog deden ons beseffen dat we wat aan onze conditie moeten doen.

Bijna iedereen die we tegenkomen vraagt waar we vandaan komen. Bij het antwoord ‘Mozambique’ zie je enkel vraagtekens in hun ogen. We antwoorden daarom eenvoudig met: ‘Afrika’. Voor de meeste Indonesiërs is Afrika één land, niet een continent. Soms legden we uit dat het land aan de andere zijde van Madagascar Mozambique is. Dat bracht soms enige verduidelijking. En soms voeg ik eraan toe dat ik ook een beetje uit België / Nederland kom.

Can we have a picture of you?

Op één van onze wandelingen kwamen we het groepje tegen die je op bovenstaande foto ziet. Zij vroegen of ze met ons op de foto mochten. Natuurlijk mag dat. Toen ik later aan  onze chauffeur – ook een beetje onze gids – vroeg waarom ze graag een foto met ons wilden, was zijn antwoord toch nog onverwacht. Hij weet zeker dat ze die foto zullen afdrukken en op een opvallende plaats in hun huis (kamer) zullen plaatsen. Om op die manier te laten zien dat ze vrienden van over de hele wereld hebben. Blank (Europa, Australië of Noord Amerika) en zwart (Afrika).

En eigenlijk doe ik precies hetzelfde met het plaatsen deze foto. Een toevallige ontmoeting om te laten zien dat we contact hebben met de plaatselijke bevolking. Ahum.

Op Facebook vind je veel meer foto’s. Ik moet me nu gaan insmeren met after sun want de twee stranddagen op Gili Meno hebben mijn velletje flink verkleurd. Dat van Isabel trouwens ook. O ja, Gili Meno kun je helemaal rondwandelen. Je hebt daar zo’n anderhalf uur voor nodig – inclusief een korte stop in een van de lokale barretjes. En omdat we na een week weer behoorlijk internet hebben, schrijf ik morgen waarschijnlijk nog wat meer over onze reis.