Lang leve de radio

Tags

Auto, DSTV, iPod, Kunststof, Met het oog op morgen, Mozambique, Muziek, NTR, Plots, Radio, Wandelen

Ik hou van de radio. Dat zal wel duidelijk zijn als je de titel van dit stukje leest. Ik schreef er wel eens eerder over. In Nederland staat bij mij heel vaak Classic.Fm aan. Als een soort achtergrond-decor. Of moet ik het ‘behang’ noemen? Ik luister min of meer zoals ik ook de geluiden van de buurt opvang. Een buurman die het gras maait. Een buurvrouw die een ruzie tussen haar kinderen probeert op te lossen. Heel in de verte hoor ik auto’s. Ik hoor de wasmachine draaien en centrifugeren. Ik hoor dat de buurman piano speelt en les geeft aan een leerling-sopraan. Is dit ‘luisteren’? Nee, ik hoor het maar dat is ook alles.

In de auto luister ik wat aandachtiger naar de radio. Dat gaat bijna altijd goed samen in combinatie met auto-rijden. De twee programma’s die het vaakst hoor – alleen maar in de auto – zijn ‘Kunststof’ en ‘Met het oog op Morgen’. Respectievelijk op weg naar een repetitie (of vergadering) en op terugweg van diezelfde repetitie. En als het na middernacht is, luister ik naar een deel van ‘Casa Luna’. Bestaat dat nachtprogramma nog?

Een enkele keer blijf ik – na aankomst thuis – nog een paar minuten in de auto zitten omdat ik een item volledig wil afluisteren.

In Mozambique staat onze tv regelmatig aan als ‘radio’. We hebben meer dan vijfentwintig gespecialiseerde muziek-kanalen. Light Classic, Urban, Hip Hop, African Pop, Classic Rock and Roll, R&B, Opera, Afrikaanse liedjies … enzovoort.

En als wielerwedstrijden niet worden uitgezonden door Supersport dan schakel ik de laatste vijf kilometer over naar Radio 1. Een tijdje luisterde ik naar podcasts. ‘Plots’ was lang mijn favoriet programma. Pas vorige week ontdekte ik dat Kunststof van de NTR ook verkrijgbaar is als podcast. Ik heb onmiddellijk een twintigtal aflevering gedownload.

Beeldmerk NTR Kunststof

En ik probeer weer wat vaker te bewegen. En dat lukt het best als ik wandel aan een behoorlijk tempo. En dan haal ik meestal de 10.000 stappen. Ze zeggen dat dat goed is voor een mens. En wat is dan heerlijker om te luisteren naar mijn iPod. En je raadt het al … ik luister naar Kunststof. Wat een genot. Interviews van bijna een uur met een schrijver, schilder, zanger, muzikant, acteur, journalist, fotograaf … Ik ben nauwelijks met mijn gedachte bij het wandelen maar luister naar Jasper Krabbe, Simone van de Vlugt, Jeroen Siebeling, Tony Neef … enzovoort enzovoort. Ik geniet. Is het raar om Nederland met me mee te dragen terwijl ik langs de oevers van de Indische Oceaan loop? Ik vind van niet. En ik maak het goed want ik ben opnieuw begonnen met mijn Portugese taallessen. Alles in herhaling. De cursus van jaren geleden heb ik terug uit de kast gehaald. Werkboek voor me en ik luister – naar dezelfde iPod – naar Portugese teksten. Soms versta ik het onmiddellijk, soms niet want deze taalmethode is heel erg Portugees Portugees. En ik ben gewend om Mozambikaans Portugees te horen. Is dat verschillend? Ja en Nee. Officieel is Vlaams en Nederlands dezelfde taal … Nederlands. En toch is er een groot verschil als je naar iemand luistert uit Groningen of naar een West Vlaming. Ik heb het niet over dialect maar over het streekgebonden accent in dezelfde taal.

Ik ga nieuwe afleveringen van Kunststof downloaden. Waar luisteren jullie naar?

Advertenties

Brugge plog

Tags

België, Brugge, Brugse Zot, Champagne, Geschiedenis, Isabel, Jan Breydel en Pieter de Coninck, Reizen, Verjaardag, Wandelen

Zoals beloofd. Tien foto’s van onze tweedaagse in Brugge. En wat doe je dan zoal? Wandelen, foto’s maken, neerstrijken op terrasjes, mensen kijken (en becommentariëren – hahaha), winkelen, uit eten gaan, lokale lekkernijen proeven, een boottochtje op de Reien, herinneringen vertellen, een avondwandeling, een zondagse vrij-markt bezoeken, oorbellen kopen, verjaardagsvuurwerk regelen, veel liefde, slapen en iets tussen de lakens, koopjes scoren bij Zara, een flesje champagne kraken in onze loft voor één nacht, vertellen over Jan van Eyck, de Brugse Metten, babbelutten, Guldensporenslag, kruistochten en de Heilige Bloed Kapel, chocola en pralines  … nog veel meer natuurlijk. Laat de foto’s het verhaal maar vertellen.

Het eerste terrasje. Brugse Zot proeven.

En wat is er dan lekkerder dan een pot mosselen bij het bier?

De wandelschoenen aan, de stadsplattegrond in de achterzak en daar gaan we … Brugge op z’n mooist.

Jan, Pieter en Koen. Hoe vertel ik aan de vooravond van 11 juli – in een paar zinnen – de geschiedenis van Pieter de Coninck en Jan Breydel?

Een paar uurtjes later strijken we voor de vierde keer neer op een terras. Het verjaardags-etentje in een voortreffelijk visrestaurant. De Gouden Karpel. Geen puma op mijn bord maar zeewolf … mmm.

Verjaardagsvuurwerk voor Isabel. Het flesje Poully-Fumé en de cognacjes ontbreken op de foto.

Uitbuiken. Hoe kan dat beter dan met een avondwandeling langs de Reien? Genieten (met een hoofdletter).

De volgende dag. Boottochtje op de Reien. Ook dat hoort erbij want we zijn tenslotte toeristen …

Het Minnewater en het Begijnhof van Brugge. In een mix van Engels en Portugees probeer ik het fenomeen ‘Begijn’ uit te leggen aan een Mozambikaanse vrouw … Ik ben benieuwd hoe zij dat weer verder zal vertellen aan haar vriendinnen.

Historisch Brugge.

Een stadswandeling (1)

Tags

Casa de ferro, Eiffel, Maputo, Mozambique, Wandelen

Ik neem jullie de komende weken een paar keer mee op een denkbeeldige stadswandeling in Maputo. Laten we de wandeling beginnen bij het beeld van Samora Machel op Praça da Independȇncia.

Samora Machel en het stadhuis.

De eerste president van Mozambique. Sinds een paar jaar is de Mozambikaanse hoofdstad een nieuw standbeeld van hun held rijker. Een giga-beeld – monstrueus. Een kopie van een beeld dat al heel wat langer voor de botanische tuin en het ‘IJzeren huis’ staat.

Casa de ferro

Casa de Ferro – Eind 19e eeuw bestelde Portugal bij de wereldberoemde architect Gustave Eiffel een ontwerp voor de gouverneurswoning. Het huis werd in delen – prefab – gebouwd in België en daarna verscheept naar Lourenço Marques – het huidige Maputo – een stad in het zuiden van de Portugese kolonie in Zuid Oost Afrika. Het huis – volledig van ijzer – werd in 1892 gemonteerd. De gouverneur-generaal kon zijn intrek nemen. Daar is het echter nooit van gekomen want Eiffel mag dan wel beroemd zijn maar onderzoek ter plekke zat er toen nog niet in. Het gebouw was onmiddellijk een oven en dat in de meest letterlijke betekenis van het woord. Van isolatie of airconditioning hadden ze nog niet gehoord. Onmogelijk om daarin te wonen of te verblijven. Kortom – een flater van jewelste. Wel een mooi verhaal. Het is sindsdien af en toe in gebruik door verschillende nationale organisaties. Een tijd als archief, als museum en zetel van het geografisch genootschap. Eiffel heeft ook de koepel van het Centraal Station van Maputo ontworpen. Daar wandel ik – virtueel – een volgende keer.

Het ligt op de loer

Tags

Dip, Maputo, Umoja, Wandelen

Een dipje. Ja, er ligt een dipje op de loer. Er komt weinig uit mijn vingers. Ik ben bijna twee weken terug op het Mozambikaanse nest. Het weer is haast perfect – zonnig en niet super heet. Alleen jammer dat het om half zes al donker is. Nauwelijks regen. Isabel is mooi en lief. We hebben veel plezier samen en kijken bijna elke avond een film of een aflevering van Marco Polo. Vanavond gaan we naar een theatervoorstelling. Ze gaat elke dag naar haar werk en dan ‘heb ik de tijd aan m’n eigen’ tot zes uur ‘s middags. Ik heb geregeld een (koffie)afspraak met iemand van de familie of met oud collega’s. Ik lees veel. Ik had een leuke klus als ‘Vasco da Gama‘. Ik kook elke dag uitgebreid. Het eten is lekker. Kortom – ik heb veel vrije tijd. En misschien schuilt in dat laatste wel een deel van mijn gemoedstoestand.

Die pijl moet weer omhoog

Het is een vaag gevoel van ongenoegen. Ik ben gelukkig in het moment maar pieker te vaak over een wat verdere toekomst. En de vraag dringt zich met regelmaat op: ‘Wanneer gaat die pijl weer omhoog?’. Ik heb de laatste jaren heel vaak van het ene hoogtepunt naar het volgende hoogtepunt geleefd. Een fantastische baan waarin ik reizen en theater (muziek, dans en circus) kon combineren. Een nieuwe relatie, een nieuwe cultuur. Een aaneenschakeling van ‘kicks’ – om het iets of wat overdreven te stellen. Maar door het einde van het Umoja-programma zijn deze kicks niet meer zo vanzelfsprekend. En het waardeloze, trage internet hier in huis is iets waar ik erg van baal, het helpt me absoluut niet. Maar dat terzijde.

Natuurlijk ken ik een paar eenvoudige zaken die kunnen helpen. Wie in een dipje zit moet sporten. Niet alleen omdat de wetenschappers dat zeggen, maar ook omdat het lekker en bevredigend is. Zodra ik een uurtje heb gewandeld (gesport) voel ik me beter en ontspannen tegelijk. En dat ik er ook nog een beetje van afval, is mooi meegenomen. Het enige probleem is dat ik mezelf echt moet pushen om in beweging te komen. Ik heb altijd een smoes waarom het vandaag niet goed uitkomt. Ik bedenk dan steeds: ‘vanaf aanstaande maandag’ of ‘vanaf de eerste van de maand’ … Het lijkt behoorlijk stom als ik het zo opschrijf. Maar toch is het zo.

Medicatie of meditatie zijn niet mijn middelen om hier iets aan te verbeteren. Er hier over schrijven is mogelijk een klein stapje in de goede richting. En mezelf kleine doelen stellen en die dan ook daadwerkelijk uitvoeren. Iemand nog een tip? Ik hou me aanbevolen …

Alweer een week voorbij

Tags

Gili Meno, Indonesië, Isabel, Lombok, Rinjani, Wandelen

Vorige week schreef ik over ons vertrek – vanaf Bali – naar Lombok. Vanmiddag zijn we weer teruggekeerd op Bali na een hele mooie week op Lombok en de Gili’s. Het woordje ‘mooi’ in de vorige zin is een te zwakke omschrijving. Ik heb heel erg genoten van het tweede deel van onze vakantie-reis. En de combi Bali / Lombok kan ik van harte aanbevelen. De twee eilanden zijn heel verschillend. Het grootste verschil is natuurlijk de religie en de daarbij behorende cultuur. Op Bali is het hindoeïsme de belangrijkste godsdienst en Lombok is islamitisch. Lombok is veel landelijker, veel minder toeristisch. Het toerisme concentreert zich in Senggigi en op de Gili’s – Trawangan, Meno en Aire.

Op de hellingen van de Rinjani vulkaan maakten we een schitterende wandeling met Kanya, een vrouwelijke gids. Eerst bracht ze ons via allerlei paadjes naar Sasakdorpjes. Het traditionele leven op Lombok. Alsof de tijd hier heeft stil gestaan. De dorpstuinen lijken dan weer heel erg op Mozambikaanse tuinen. Veel vegetatie is hetzelfde. Kanya en Isabel hebben de hele dag wetenswaardigheden over planten, fruit, bladeren en kruiden uitgewisseld. Kapokbomen, vanille, cacao, jack frute, doerian, gember en nog veel meer. De uitzichten op de rijstvelden waren spectaculair. De Sindang Gila waterval is indrukwekkend en de bijna vierhonderd trappen omhoog deden ons beseffen dat we wat aan onze conditie moeten doen.

Bijna iedereen die we tegenkomen vraagt waar we vandaan komen. Bij het antwoord ‘Mozambique’ zie je enkel vraagtekens in hun ogen. We antwoorden daarom eenvoudig met: ‘Afrika’. Voor de meeste Indonesiërs is Afrika één land, niet een continent. Soms legden we uit dat het land aan de andere zijde van Madagascar Mozambique is. Dat bracht soms enige verduidelijking. En soms voeg ik eraan toe dat ik ook een beetje uit België / Nederland kom.

Can we have a picture of you?

Op één van onze wandelingen kwamen we het groepje tegen die je op bovenstaande foto ziet. Zij vroegen of ze met ons op de foto mochten. Natuurlijk mag dat. Toen ik later aan  onze chauffeur – ook een beetje onze gids – vroeg waarom ze graag een foto met ons wilden, was zijn antwoord toch nog onverwacht. Hij weet zeker dat ze die foto zullen afdrukken en op een opvallende plaats in hun huis (kamer) zullen plaatsen. Om op die manier te laten zien dat ze vrienden van over de hele wereld hebben. Blank (Europa, Australië of Noord Amerika) en zwart (Afrika).

En eigenlijk doe ik precies hetzelfde met het plaatsen deze foto. Een toevallige ontmoeting om te laten zien dat we contact hebben met de plaatselijke bevolking. Ahum.

Op Facebook vind je veel meer foto’s. Ik moet me nu gaan insmeren met after sun want de twee stranddagen op Gili Meno hebben mijn velletje flink verkleurd. Dat van Isabel trouwens ook. O ja, Gili Meno kun je helemaal rondwandelen. Je hebt daar zo’n anderhalf uur voor nodig – inclusief een korte stop in een van de lokale barretjes. En omdat we na een week weer behoorlijk internet hebben, schrijf ik morgen waarschijnlijk nog wat meer over onze reis.

 

In de buurt (6)

Tags

Buurt, Dahlia, Familie, Heeze, Jardim, Maputo, Wandelen, Zundert

Nog maar nauwelijks zijn de tassen uitgepakt of mijn volgende vertrek staat alweer voor de deur. Dit keer richting Nederland. Maar eerst nog wat lopende zaken regelen. Eén van die lopende zaken is letterlijk ‘lopen’. In mijn geval wandelen. En vandaag deed ik dat weer eens in onze eigen buurt. Bairro Jardim. Ik schreef er al vaker over. Klik HIER. Vandaag koppelde ik mijn wandeling aan een paar boodschappen doen. Uien, een flesje Laurentina Preta, brood, mosterd. Er staat stoofvlees vanavond op het menu. Meestal luister ik tijdens mijn wandelingen naar musical-liedjes of naar Nederlandstalige liedjes. Vandaag irriteerde de oordopjes van mijn iPod me. Dus weg met dat ding. In mijn hoofd ben ik lijstjes aan het maken. Of beter gezegd: ik maak een soort agenda – een ‘to do list’ – voor de komende weken. Natuurlijk zijn daarin alle familiebezoeken belangrijk. Ook noodzakelijk zijn wat werk-afspraken met de boekhouder en mogelijke opdrachtgevers.

Heel prominent staat ‘de eerste zondag van september’ in mijn agenda. Corso Zundert. Mensen die me kennen of me al wat langer volgen, weten dat ik grote fan ben van het grootste dahlia-corso ter wereld. Kom dat zien – kom dat zien – zondag 7 september in Zundert (NB). En terwijl ik aan het corso loop te denken draai ik één straat te vroeg af. Dat geeft natuurlijk niks. Het is de paralel-straat van onze straat. Een klein ommetje. En wat schetst mijn verbazing? De naam van die straat …

Dahliastraat in Maputo

Nooit is me dat eerder opgevallen. Ons huis grenst aan de achterzijde aan huizen en tuinen in de Dahliastraat. In Maputo. Nou ja, alweer een bewijs dat toeval niet bestaat. Of wel dan? Ik ben de laatste dagen een inhaalslag aan het maken. Bijlezen over Corso Zundert, het forum volgen, websites van buurtschappen bekijken. Ik kijk er naar uit. En Zundert brengt me dit jaar ook naar Heeze (NB) – De Brabantse Dag. Hoe dat zit, vertel ik later. En om alvast in de stemming te komen, voeg ik de promo van dit jaar toe. Zie ik jullie in Zundert? Wees welkom.

Onze vakantie in fotovlucht

Tags

Durban, Isabel, KwaZulu-Natal, Mpumalanga, Vakantie, Wandelen, Zuid Afrika

Tien foto’s van onze (te) korte vakantie in KwaZulu-Natal en Mpumalanga (Zuid Afrika). Vaak zeggen beelden meer dan tekst.

Nauwelijks voorbij de gate van ‘Ubizane’ zien we de eerste giraf van deze reis. Later volgen olifanten, apen, koedoe’s en nog veel meer. En toch maakten we geen officiële game drive.

De onvermijdelijke Zulu-dansen in Dumazulu en het daarbijbehorende openlucht-museum.

Een traditionele Zulu-hut anno 2014

Salt Rock – zomaar een uitzicht op de Indische Oceaan. Oo ja, het is winter in augustus in dit deel van de wereld.

“Hoe laat moeten we uitchecken? Deze romantische film is bijna afgelopen.” Comfort House B&B – Salt Rock.

De ideale plaats voor mijn dagelijkse wandeling. Durban Coast promenade.

“Gateway, Theatre of Shopping” … Ik had het beloofd en eerlijk is eerlijk – in Zuid Afrika is alles minstens 25 % goedkoper dan in Maputo.

Bijna 2000 km. Af en toe een self catering accommodatie aangedaan. Hier ons huisje in de buurt van Schoemanskloof.

Na tien jaar bracht ik weer een bezoek aan het voormalige mijnwerkers-dorp Pelgrim’s Rest (en het onvermijdelijke postkantoor).

Hoog in de bergen, twee dagen in de mist. Dus geen mooie uitzichten bij Gods Window. Wel de watervallen van MacMac onderweg van Graskop naar Sabie.

Schoenen

Tags

Isabel, Jardim, Maputo, Schoenen, Sport, Wandelen

Wij hebben drie slaapkamers. De kamer waar wij slapen, de slaapkamer die ik als werkkamer heb ingericht maar regelmatig gebruikt wordt als logeerkamer. En de derde kamer is in gebruik als extra kledingkast en schoenen-kamer van Isabel. Ik moet eerlijk toegeven dat die kamer ook af en toe gebruikt wordt voor gasten maar het is toch vooral een opbergruimte voor schoenen.

Het blijft een apart fenomeen .. schoenen. Vroeger dacht ik dat enkel Imelda Marcos en Ine verwoede verzamelaars waren van schoenen. Maar ik weet nu wel beter … Het is verleidelijk om nu wat namen te noemen … ik weet dat een aantal van deze dames mijn blog lezen. Hahaha.

Ik heb – vooral onder invloed van Isabel – meer schoenen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. En het wordt tijd om een paar nieuwe sport-schoenen te kopen. Ik keek al een paar keer rond in sportwinkels maar tot nu toe heb ik nog niets gekocht. Voorlopig loop ik rond op mijn wandelschoenen van Bever Sport. Zij voldoen nog goed. Ik probeer – nog niet te ambitieus – het wandelen weer op te pakken. Eigenlijk de meest eenvoudige vorm van bewegen. Ik durf het nog geen sporten te noemen. Vanmorgen loop ik de straat uit en zie om het hoekje bij ons de dagelijkse straat-verkopers. Dus ook sportschoenen …

Sapatas do esporte

Ik heb er vlug een foto van gemaakt maar niks uitgeprobeerd – zelfs geen interesse getoond. Nu ik de foto zo bekijk, vraag ik me af het telkens één schoen is – waar bewaren ze dan de andere schoen(en)? Of is deze foto een soort ‘memory’? En staan de twee schoenen wel uitgestald maar ver van elkaar? Wie ziet het?

Een wandeling (5)

Tags

Culinair, Frankrijk, Vrienden, Wandelen

Na twee verjaardagen (Hans op zaterdag en Daphne op zondag) op ‘Mas Donzelenche‘ zit er niks anders op dan een paar wandelingen te maken. De calorieën moeten er ook weer af. Zondag is een herfstige dag. Beetje mistig, lage wolken. Ik maak een ommetje van een uur. Afgelopen donderdag kocht ik een nieuw paar wandelschoenen. De nieuwe schoenen zijn dus ingelopen. Een beetje maar. Alleen jammer dat ik er twee blaren gratis heb bij gekregen.

Mas Donzelenche (in de herfst)

Ik loop over een tapijt van kastanjes. Geen wonder dat er hier zoveel kastanje-producten te koop zijn. Omdat er al heel bladeren van de bomen zijn gevallen heb ik een veel beter zicht op de omgeving. Er is veel meer ‘doorkijk’ dan in de lente en de zomer. Erg mooi.

Ook vandaag trek ik dezelfde (stoute) schoenen weer aan. Een tocht van twee uur staat op het programma. Ik loop naar Vialas, daarna naar Nogaret en terug langs Le Travers. Op weg naar de warme kachel bij Hanneke en Jean Jacques.

Een wandeling (4)

Tags

Maputo, Muziek, Wandelen

Het heeft een tijdje geduurd voordat ik weer een blog schreef over mijn (dagelijkse) wandelingen. Dat komt voornamelijk omdat ik een paar weken geen (of nauwelijks) een wandeling maakte die de naam ‘wandeling’ verdiend. Ja, ik wandel elke dag maar tijdens de drukke weken van Umoja waren de wandelingen vaak beperkt tot ‘lopen van A naar B‘. De andere reden waarom ik mijn wandelschoenen weinig heb aangetrokken, heeft te maken met een vervelende (pijnlijke) bijwerking van het ‘cholestorol-verlagend-medicijn‘ wat ik dagelijks moet slikken. Eerst dacht ik dat ik te enthousiast meedeed met allerlei warming up oefeningen.  Ik schreef daar eerder over. De pijn begon in mijn rechter schouder en verplaatste zich daarna door mijn hele lijf. In knieën, enkels, bovenbenen, bovenarmen, mijn rechterhand enzovoort. Elke ochtend werd ik wakker met pijn in een of ander gewricht. Of spierpijn. Bah. Auw. Pas na twee weken begon ik een verband te leggen met een van mijn medicijnen. Een mail en een telefoontje naar Nederland – dankjewel Diana – heeft me veel opgeleverd. Zij vertelde me dat spier- en gewrichtspijn een veel voorkomende klacht is bij dit medicijn. Zij adviseerde om er minstens twee weken mee te stoppen. Dat is nu bijna tien dagen geleden. Ik voel me veel beter. Nog wat vage pijntjes in mijn linkerarm maar dat stelt niets voor bij hoe ik me daarvoor voelde. Ik ben dus ook weer beginnen wandelen.

Maputo

Het wordt een beetje een eentonig verhaal voor degenen die regelmatig mijn blog lezen. Ik loop met gezwinde pas met mijn oordopjes in. De iPod op shuffle. Afwisselend luister ik naar filmmuziek, Nederlandstalige liedjes of musical-liedjes. Maputo is kleurrijk en afwisselend. Veel kleine stalletjes en mensen die een paar kleinigheden proberen te verkopen. Vroeger zaten ze op alle grote avenida’s. Daar zijn ze aan het verdwijnen maar sla een willekeurige zijstraat in en je ziet ze overal. Een dekentje of een stuk plastic en daarop staan de koopwaren. Schoenen, studieboeken, fruit, capulana’s, handtassen, enzovoort. Vroeger kocht ik zelden iets op straat. Nu doe ik dat vaker. Zeker fruit want dat is stukken goedkoper dan in de supermarkt. En slim als ik ben – hahaha – doe ik mijn aankopen tijdens de laatste vijf minuten van mijn wandeling. Dan hoef ik het niet zo ver mee te dragen. Vandaag liep ik een paar kilometers op-en-neer door ‘Rua Ahmed Sekou Touré’.