Het geheim van de de smid

Tags

Internet, Lange woorden, Lezen, Nalezen, Nederlands, Publiceren, Schrijven, Spelling, Weblog

“Nalezen” … dat is heel vaak het advies aan mijn leerlingen. Inhoudelijk is de tekst die ze inleveren (huiswerk) van een behoorlijke kwaliteit. Taalfouten of spellingsfouten markeer ik wel maar ik beoordeel het liefst de tekst in zijn geheel. Toch wordt mijn leesplezier op de proef gesteld als er te veel fouten in staan. Minstens de helft van de fouten kunnen ze zelf ontdekken als ze de moeite doen om de tekst na te lezen. Maar dat doet bijna geen hond, laat staan een kind of een tiener. Ze zijn blij dat het huiswerk af is. Punt. Een mailtje naar meneer Koen en ze zijn ervan af.

Vaak begin ik dan de volgende online-les met een leesopdracht. Luidop. “Lees je tekst (huiswerk) luidop voor.” Soms gaat dat stuntelig. Waarom? Omdat er woorden of interpunctie ontbreken. We corrigeren dan samen de tekst en dan ontdekken de leerlingen dat ze 70% van de fouten hadden kunnen vermijden door kritisch na te lezen.

Mijn advies: 1. Laat je tekst een dag liggen en ga dan pas nalezen (en corrigeren). 2. Lees je tekst hardop voor. 3. Print je tekst en lees dan je tekst rustig na.

En nu komt natuurlijk de grote vraag: “Doe ik dat zelf ook?” Het eerlijke antwoord is NEE … met hoofdletters en vet gedrukt. Ik schrijf een stukje (online), ik lees het diagonaal nog snel even door en klik op PUBLICEREN. Meestal ga ik dan onmiddellijk naar mijn eigen weblog en kijk naar het resultaat. Negen van de tien keer zie ik een paar fouten. Gelukkig bestaat er zoiets als BEWERKEN. Ik corrigeer onmiddellijk alle fouten die ik zie en druk op BIJWERKEN. Oef.

Nalezen en de fouten verbeteren

De fouten die ik hier beschrijf kun je opdelen in een paar categorieën. Een woord vergeten of een woord tweemaal typen. Ergerlijke fouten zijn veroorzaakt door de automatische spellingcontrole. Bij de tweede lezing let ik vooral op de werkwoordspelling. De D’s en de T’s. Dat zijn eigenlijk de enige fouten waar ik me een beetje voor schaam als ik ze ontdek in mijn eigen teksten. Soms dagen later. Dat zijn natuurlijk ook de moeilijkste woorden om te controleren via internet.

Het grootste probleem is uiteraard: jij – de schrijver – weet wat je hebt geschreven en je denkt dus automatisch dat het dus ook zo op papier (of het scherm) staat. Je bent tijdelijk blind voor je eigen schrijffouten.

Eén soort fout maak ik vaak met opzet in verband met de leesbaarheid. Ik geef een paar voorbeelden. Gehandicaptenparkeerplaats. Dit is de juiste spelling. Ik schrijf dan liever: gehandicapten-parkeerplaats. Ik weet dat het fout is maar ik vind het leesbaarder. Ik gebruik liever een verbindingsstreepje. Ook één woord. Hahaha. Nog een mooi voorbeeld: lagekostenluchtvaartmaatschappij. Eén woord. Ik weet het maar toch kriebelt het om streepjes toe te voegen. Kun je geloven dat mijn NT2-leerlingen hier gek van worden? Ontwikkelingshulpprogramma. 

Ook het gebruik van aanhalingstekens (en cursieve woorden) doe ik niet altijd volgens de regels. Hooguit volgens mijn eigen logica.

En jullie? Hoe schrijven jullie? Alles eerst in het klad? Publiceer je onmiddellijk of laat je je schrijfsels een tijdje liggen? Ik ben meer zoals mijn eigen leerlingen: blij dat ik het stukje af heb. Klik PUBLICEREN.

Ps. Hoe kritisch lees jij je eigen teksten na? Of lees je meestal wat je denkt dat er staat? Kijk nog eens naar de titel van dit stukje …

WordPress heeft kuren

Tags

Bloggen, Ergernis, Inloggen, Uitloggen, Weblog, Wordpress, WordPress-Reader

Waarschijnlijk is het juister om te zeggen: ‘Mijn WordPress heeft kuren’. Vorige week maakte een collega-blogger een soortgelijke opmerking.

Ik probeer het uit te leggen. Volgens mij heb ik de laatste jaren nooit iets veranderd aan de instellingen. Ik schrijf mijn stukjes nog steeds op dezelfde manier als vijf of acht jaar geleden. Ik voeg op dezelfde wijze een foto, een link of een tag toe. Ik gebruik al jaren dezelfde lay-out. Dus zelden of nooit constateerde ik problemen. Wat wel vreemd is, is dat ik nu minstens twee keer per week mezelf weer opnieuw moet aanmelden bij WordPress. Gebruikersnaam en wachtwoord. Ik vind dat raar want dat moest ik vroeger nooit (hoogst zelden) doen. Ja, uiteraard wel de eerste keer maar ik logde nooit (bewust) uit.

Bron: Pixabay

Een vergelijkbaar probleem doet zich voor als ik reageer op stukjes van collega-bloggers. Als ik de duim-leuk-knop indruk (aanklik) moet ik me eerst aanmelden. Idem als ik een reactie wil schrijven. Email-adres / naam / website-adres … elke keer weer opnieuw. Dat was tot een paar weken geleden alleen nodig als je voor het eerst bij iemand een reactie achterlaat. Niet elke keer opnieuw.

Ik weet van een vaste volger dat het hem niet meer lukt om een reactie te plaatsen op een stukje. Hij vroeg me een tijd geleden of ik hem had ‘geblockt’. Nee dus – misschien onbewust maar zeker niet met opzet. Ik vind reacties fijn om te krijgen. Dus dat is ook iets dat ik graag anders zou zien.

Heeft het te maken met de instelling van mijn ‘READER’? Want van daaruit lees ik meestal andere blogs. Ik weet het niet. Op mijn startpagina staat sinds enkele maanden de volgende mededeling: “De nieuwe WordPress-editor komt eraan. Zorg voor een voorsprong voordat we het activeren voor iedereen op 1 juli 2020. Lees verder.”

Ik ben daar nooit gaan kijken. Ik vind upgrades vaak vervelend. Ik heb ze niet nodig. Ze worden je meestal opgedrongen. Herkent iemand (die ook WordPress gebruikt) mijn ongemak – het steeds weer opnieuw moeten aanmelden? Enzovoort. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Repertwaar (2)

Tags

Anton Tsjechov, Bertolt Brecht, De bittere tranen van Petra von Kant, De Blauwe Stoep, De Blauwe Stoep. Leeuwarden, Een maand later, Harold Pinter, Improvisatie, Jack Wouterse, Katzelmacher, Ken Kesey, Kreativiteitscentrum, Leeuwarden, Moskou, Regisseur, Reiner Werner Fassbinder. Politie, Repertoire, Tamara Schoppert, Theater, Weblog, William Shakespeare, Wyns

Zonder posters, zonder flyers

Zoals ik vorige week al schreef ging er heel wat regiewerk aan vooraf, voordat ik de titel ‘regisseur’ op mijn denkbeeldige visitekaartje schreef. Dat deed ik wel na onze verhuizing van Wyns (Friesland) naar Bergen op Zoom (december 1989). Daarvoor was ik de theater- en dramadocent van het Kreativiteitscentrum (later: De Blauwe Stoep) op het Gouverneursplein in Leeuwarden.

De Blauwe Stoep (later Restaurant Sems)

Een (theater)cursus duurde gemiddeld 12 tot 14 weken. Twee uurtjes per week. Deze cursussen hadden soms wat specifiekere omschrijvingen zoals ‘Theater voor beginners’, ‘Spel en improvisatie’, ‘Theater voor gevorderden’, ‘Van tekst tot Podium’. Veel van deze cursussen eindigden met een presentatie. Bij cursussen met beginners werkten we hooguit drie sessies aan een korte presentatie. Bij andere cursussen was het eindproduct wat belangrijker, dwingender.

Belangrijk bleef altijd dat ALLE cursisten een min of meer evenwichtig (even groot) aandeel kregen in zo’n voorstelling. Dus werd een belangrijk personage soms door drie verschillende acteurs (m/v) gespeeld. Ik geef er zo nog een voorbeeld van.

Welke stukken herinner ik me? ‘Katzelmacher‘ (Reiner Werner Fassbinder). Ik heb de film nooit gezien. De theatertekst vond ik bij Piek, Theatergroep in Utrecht (Nederlandse tekst / vertaling Sabine Walther & Dennis Meyer). Ik herinner me dit als een prima cursus / voorstelling.

Meet and Greet with Anton Tsjechov in Moskou (augustus 2009)

Fragmenten uit ‘Een Midzomernachtsdroom‘ (William Shakespeare), ‘Drie zusters‘ (Anton Tsjechov) en ‘Kaukasische Krijtkring‘ (Bertolt Brecht). Een korte eenakter van Harold Pinter – ik herinner me de titel ‘Taxicentrale’ maar zeker ben ik er niet van. ‘De bittere tranen van Petra von Kant‘ (Reiner Werner Fassbinder). Een eigen bewerking van ‘One flew over the Cuckoo’s nest‘ (Ken Kesey) met Jack Wouterse als gastacteur in de rol van de zwijgende indiaan.

Nog een paar titels. ‘Een maand later‘ (Jan Donkers) en ‘Jan Rap en zijn maat‘ (Yvonne Keuls). Een improvisatie-stuk: ‘Camping Ljouwert’. En ‘Professor magiër’ – een jeugdtheater-voorstelling met studenten van de (Christelijke) pedagogische academie. Natuurlijk herinner ik me Tamara Schoppert (Tryater) als initiatiefnemer en hoofdrolspeelster.

Een mooie tijd. Nog één bijzonder feitje. Ook ‘Een maand later‘ (Jan Donkers) was een productie met acht studenten van dezelfde pedagogische academie. Ik splitste de vrouwelijke hoofdrol op in 5 of 6 deel-personages. Een serieuze Monica, een slordige Monica, een flirtende Monica, een sexy Monica, enzovoort. Een half jaar – misschien wel een jaar later – werd ik gebeld door de politie. Ze wilden een gesprek. Goed. Geen idee waarover maar ik kende de agent (van jeugd- en zedenzaken). Hij wilde me iets vertellen. Kort na onze voorstelling van ‘Een maand later’ werd er aangifte gedaan door een jonge vrouw van ‘aanranding’. Overschrijdend seksueel gedrag. De man werd nog dezelfde dag gearresteerd. Hij gaf onmiddellijk toe dat hij deze jonge vrouw (een van mijn cursisten) had ontmoet in een bar. Zij was erg geïnteresseerd in deze man. Zij verleidde hem met zeer expliciete, seksueel getinte teksten. Hij vond het wel een beetje raar maar zei toch ja tegen al haar avances. De agent herkende de ‘teksten’ die de man citeerde. Hij had namelijk de (mijn) voorstelling gezien. Hij nodigde de vrouw opnieuw uit en confronteerde haar met zijn veronderstelling. Zij gaf onmiddellijk toe. Ze had nog nooit sex met een man gehad maar door de theaterteksten die zij had geleerd, dacht ze ‘bewapend’ het amoureuze strijdtoneel te kunnen betreden. Hoe verdrietig. Hoe fout. De agent verweet mij niets maar vroeg zich wel af of ik me bewust was dat ‘theater’ dit effect kan hebben op jonge mensen. Ik moest eerlijk bekennen dat ik daar nooit had over nagedacht. Een les voor de toekomst? Misschien wel … maar wie kan zo’n scenario bedenken? Stof voor een voorstelling … vind je niet?

In de serie: REPERTWAAR

In herhaling vallen

Tags

Bloggen, Herhalen, Lezen, Schrijven, Vergeten, Vrienden, Weblog

Mijn tiende blogjaar. Ik begon op 1 januari 2011. Dominiek (zaliger) was mijn grote inspiratiebron. Hij schreef veel. Van politieke opinie-stukken tot theaterteksten. En ook kleine observaties tijdens zijn (dagelijkse) wandelingen in landelijk Groningen. Mijn eerste echte kennismaking met het blog-fenomeen. “Waarom ga ik dat ook niet proberen?” was de vraag. Ik schreef met enige regelmaat lange emails over mijn bezigheden in het buitenland. Mijn moeder (ook zaliger) was mijn eerste lezer. Het adressenbestand van deze emails breidde ik langzaamaan uit. Familie, vrienden, buren. “Is het niet gemakkelijker om al die krabbels online te publiceren?” was de logische volgende vraag. Ja dus. Ik had natuurlijk nooit kunnen denken dat ik op 2 januari 2020 nog steeds logjes schrijf (typ) en die de wereld inslinger.

Foto: Pixabay

De vrees om in herhaling te vallen doemt geregeld op. Alweer schrijven over een ‘tarte tatin’ die ik heb gebakken of over een onbetrouwbare, zakelijke afspraak in Mozambique? Ik twijfel soms. Ik weet ook dat er nieuwe lezers zijn. Toch is het schrikken als ik constateer dat ik in herhaling val. Enkel omdat ik het zelf ben vergeten. Ik schreef dinsdag een stukje over mijn oudejaarsavonden. Gewoon uit de losse pols. Zomaar wat herinneringen. Ik was zelf wel tevreden dat ik me dat allemaal herinnerde. Goed. Ik publiceer het stukje en krijg veel reacties. Dank daarvoor. Ook WordPress doet aan algoritmes. Ik kreeg namelijk een lees-suggestie: ‘Oud & Nieuw buiten de deur’. Ik klik de leessuggestie aan en … zie (lees) mijn eigen logje van 30 december 2016. Voor ruim 80% dezelfde herinneringen. “Ooo help. Man man , ik word oud. Nee, ik BEN oud.” Je zult dus begrijpen dat het herhaling-spook dichterbij is dan ik al vreesde. Ik moet het maar accepteren. Zullen we afspreken dat jullie er me op wijzen als ik binnen een jaar tijd drie keer hetzelfde vertel?

Lijstjes (2)

Tags

Bergen op Zoom, Brith, Dvd, Foto's, Isabel, Leeuwarden, Maputo, Mozambique, Opruimen, Per, Regieboeken, Shredder, Umoja, Verhuizen, VHS, Vrienden, Weblog, Weggooien

Overal verschijnen lijstjes. In tijdschriften. In kranten. De Top 2000 of de Top-weet-ik-hoeveel. Goede voornemens. Andere bloggers schrijven een ‘Ik zal nooit … lijstje’ en weer anderen noemen het ‘My don’t f*ck me list’. Ook ik ontsnap niet aan de neiging om lijstjes te maken en te publiceren. Dat bewijzen mijn stukjes van de laatste weken. Zo is natuurlijk ook mijn boekenpagina ‘Onlangs Gelezen’ een verzameling met lijstjes.

Natuurlijk moet ook dit stukje een titel hebben. Ik koos – hoe saai kan ik het verzinnen? – lijstjes als titel. Ik ging toch maar even checken of ik deze titel niet al eens eerder heb gebruikt. Ja dus. Op 3 november 2012. Bijna acht jaar geleden. Klik HIER als je dat wilt lezen. Ik was verbaasd om het terug te lezen. Er is heel wat veranderd – en toch ook weer niet – in die acht jaar. Ook toen werden we doodgegooid met lijstjes. En ook toen pakte ik mijn koffer om een tijdje in Mozambique de Nederlandse winter te ontlopen. Net zoals dit jaar. Een groot verschil met vandaag is natuurlijk dat toen het UMOJA CFC programma nog bestond. Ik werd dus betaald om regelmatig in Afrika te zijn. Ik was er aan het werk. In 2012 woonde Isabel in Fomento (Matola Noord) en was dat de plek waar ik logeerde. Dat was gemiddeld een dag of tien (zo’n twee of drie keer per jaar) (*) en dan vloog ik weer richting één van onze projecten. In Oeganda of Kenia. Ethiopië of Tanzania. Zimbabwe of Zuid Afrika. Of weer terug naar huis in Nederland.

Het was (januari 2012) nog voordat ik een e-reader had. Dus één koffer was gevuld met boeken. Een stuk of vijftien. Er gingen toen nog dvd’s in een koffer. Wanneer was de laatste keer dat ik zo’n schijfje in mijn handen heb gehad? Onze trouw-dvd? Alweer bijna zeven jaar geleden. Mijn Noorse collega Brith huurde in die tijd – voor haar fredkorpset-programma – een flatje in het centrum van Maputo. Ook daar logeerde ik met enige regelmaat. Ik zie Brith nog steeds als we toevallig op hetzelfde moment in Mozambique zijn. Ook Per – Zweedse vriend en collega – zie ik. Meestal voor een kop koffie of een biertje. Hij is – na vier diefstallen en een overval in zijn huis – terug naar Noorwegen. Of hij ooit terugkeert naar Mozambique is de grote vraag. Ik hoop dat hij daar een antwoord op vindt. Hij maakt vast ook denkbeeldige lijstjes om antwoord te vinden op die vraag.

Een lijstje maken op de laptop (Foto: Pixabay)

Ik ga de laatste dagen van het jaar nog even door met lijstjes. Mijn favoriete boeken. De beste series die we afgelopen jaar (tijd) hebben gezien. Wie weet volgt er een lijstje met (goede) voornemens. En ik overweeg een wekelijkse rubriek op dit weblog. Een wekelijks verhaaltje over een voorstelling die ik heb geregisseerd. Ik leg het uit. Mijn twee verhuizingen – in twee jaar tijd – zorgden voor een grote opruiming. Vooral letterlijk. Dat is fijn. Opgeruimd staat netjes. Maar wel met pijn in het hart. Er zijn een grote hoeveelheid kartonnen dozen – met papier – weggebracht naar twee verschillende containerparken. In Bergen op Zoom was er plaats zat. Boekenkasten vol met mappen. Gemiddeld twee of drie mappen per theater-project dat ik heb geregisseerd sinds begin jaren tachtig. Daarnaast nog mijn regieboeken van diezelfde voorstellingen. Bij het opruimen hanteerde ik het volgende criterium: “Stel dat ik vandaag dodelijk verongeluk en mijn kinderen moeten mijn boeltje opruimen. Wat bewaren ze? Wat gooien ze weg?” Ik heb mezelf dus verplaatst in hun keuzes. Dat werden heel wat ritjes naar papiercontainers. Foto’s heb ik bewaard. Van de flyers of affiches van voorstellingen heb ik een foto gemaakt of heb ik het programmaboekje gescand. Recensies, interviews, krantenartikelen, toi toi toi briefjes en frutseltjes … ze bestaan niet meer. Ook de tekstboekjes zijn waarschijnlijk al lang verwerkt in recyclage-materiaal. De VHS-banden, de DVD’s en de foto’s van voorstellingen staan tijdelijk opgeslagen in een paar kartonnen-dozen op de zolder bij mijn dochter. Waarschijnlijk zullen zij ook ooit de weg vinden naar een shredder. Voorlopig zijn ze nog gered. De vraag is natuurlijk: “Voor hoe lang?” Hoe Lang is een Chinees. 

Nu ga ik naar de keuken. Terug naar mijn denkbeeldig lijstje voor de kerstlunch. Het meeste heb ik gisteren al voorbereid. Nu rest enkel nog de afwerking. Prettig Kerstfeest. Feliz Natal.

(*) In 2012 kwam Isabel twee maanden naar Nederland. Met reisjes naar Frankrijk en Portugal. En in oktober – op mijn verjaardag – vroeg ik haar ten huwelijk.

Blogs lezen

Tags

Blogs, Lezen, Weblog

In de rechterkolom kun je zien welke blogs ik volg. Dat doe ik bijna dagelijks. Ik lees stukjes van mensen die ik in het echte leven nog nooit heb ontmoet. Ik gebruik daarvoor mijn WordPress-reader. In dit overzicht zie ik wie er een nieuw stukje heeft gepubliceerd. Deze logjes verschijnen in chronologische volgorde. Het meest nieuwe bericht op de eerste (hoogste) plaats. Dit is een service van WordPress dus blogs die niet via hen worden gepubliceerd, lees ik veel minder vaak. Daar moet ik wat extra knopjes voor indrukken en dat schiet er meestal bij in.

Bijna allemaal schrijven ze een persoonlijk blog. Over hun dagelijks leven. Soms volgens een strak ritme, soms wat onregelmatiger zoals ikzelf. Ikzelf voel me in het genre ‘persoonlijk blog’ het meeste thuis. Zowel als auteur en als lezer. Uitzonderlijk volg ik ook enkele reisblogs, een boekenblog en een historisch weblog. Ik reageer niet dagelijks op hun stukjes maar wel met (grote) regelmaat. En ook hier gaat de leuze op: “Geef je wat dan krijg je wat.” Met andere woorden het zijn ook vaak collega-bloggers die op mijn stukjes reageren. Dank daarvoor. Ook familie en vrienden die reageren blijf ik heel fijn vinden. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik lees blogs (Bewerkte foto Pixabay)

Wat schrijven die mensen zoal? Ik ga ze niet citeren maar geef een mini-bloemlezing van de laatste dagen. Zonder bronvermelding.

Eén van mijn favorieten vertrekt vandaag of morgen op vakantie naar Tenerife. Hij komt vast naar huis met mooie detail-foto’s van wat hij op straat tegenkomt. Vaak levert dat humoristische stukjes op. Een ander schrijft zeer persoonlijk over haar werk en thuissituatie; inclusief alle echtscheiding-perikelen en gevoelens die daarbij horen. Dankzij een Haagse collega kom ik een heel klein beetje te weten hoe zwaar het is als 24 uur-mantelzorger van een dementerende echtgenoot. Zij maakt ons deelgenoot van alledaagse zaken. Vaak met een kwinkslag maar zoals wij allemaal (haar volgers) zeggen: “Petje af voor wat jij allemaal doet. Indrukwekkend.”

Als jij weet wat HD, WO en JD betekent, weet jij ook dat deze vrouw erg aan het aftellen is. Verhuizen en goodbye kantoor, werken vanop afstand is de toekomst. Ik weet nu heel veel meer over Colombia, China en over Roeselare. Dankzij collega-bloggers. Elke zaterdag vind ik een zwijmel-muziek-tip in mijn reader. Ik lees de antwoorden op de 1000-vragen – die ikzelf ook beantwoord – bij een bewust alleenstaande moeder. Drie blogs die ik volg leveren me boekentips op. Ook vaak tips voor wandelingen in Nederland of Vlaanderen. Steden-tips, vaak in Duitsland, Oostenrijk of de provincie Groningen.

Nog meer? Ja, de bouw-perikelen van een jong gezin met veel kinderen. De cadeautjes die een moeder maakt voor haar jarige tweelingdochters. Mooie foto’s, poëtische ontboezemingen, korte impressies van vakanties, reacties op artikelen in krant of tijdschrift. En natuurlijk de zorgen over zoon vier van een Vlaamse (ex) docente. Vlamingen, een Zeeuwse (cultuur) journaliste, een Rotterdamse (reis / muziek) journalist. Brabanders – eentje in A’dam Zuid Oost – een Friese fotograaf, een Tukker die van voetbal, wielrennen en lezen houdt, een historicus. Een Vlaamse vrouw die aanstekelijk over haar groene vingers schrijft. Een Vlaamse vrouw met literaire kwaliteiten die vanuit Spanje ons deelgenoot maakt van haar leven ‘in den vreemde’. Een Vlaamse oma die geniet van haar pensionering en graag schrijft over haar uitstapjes met haar kleinkinderen. Ik denk ook aan twee (tijdelijk) gestopte bloggers die nog wel blijven reageren. Wat te denken van een Vlaamse kunstenaar die elke dag een werk van eigen hand publiceert op zijn blog? Of de Nederlandse briljante kunstenaar van het jaar 2016? Allemaal erg fijn om te volgen en hun stukjes te lezen. Alle blogs die ik volg zijn in het Nederlands op eentje na. Dat zijn stukjes – met veel (dieren) foto’s – in het Afrikaans.

Ik hou erover op. Ik moet nog wat gaan bijlezen bij mijn collega’s. Prettig weekend.

Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

40 dagen bloggen

Tags

40 Dagen Bloggen Challenge, Bloggen, Schrijven, Vasten, Weblog

De aandachtige lezer heeft natuurlijk al lang gezien dat mijn logjes de afgelopen twee weken eindigen met #../40. Een verwijzing naar een ‘Challenge’ … teiltje … ik gruw meestal van de term ‘Challenge’. Brrr – sidder de sidder. Zowat elke week vind je wel ergens een nieuwe ‘uitdaging’. Een week zonder vlees, Eau Minerale, tienduizendstappen, Steptember, een wandelvierdaagse en ga zomaar door. Ik doe er soms aan mee of ik bedenk ze zelf. Zoals mijn ‘In 40 dagen 400.000 stappen lopen’. Dat is me trouwens gelukt.

Nu dus #40 dagen bloggen.

Foto Pixabay

Dit is absoluut niet origineel. Dit gebeurt al heel veel jaren in blogland. Meestal – net zoals nu – tijdens de christelijke vastentijd. Beginnen met aswoensdag en doorgaan tot pasen. Dit jaar dus van woensdag 6 maart tot zondag 21 april. En dan zijn er een aantal ontsnapings-mogelijkheden. Hahaha … katholieke elastieken. Je mag zes dagen skippen. Op zondag wordt er binnen de Vasten niet gevast. Er vallen zes zondagen binnen de Vasten. Daarom krijg je ook zes skipdagen die je kan inzetten wanneer je wil. Dat kan een zondag zijn, maar evengoed een dinsdag of een vrijdag.

Er bestaat zelfs een Faceboekgroep van 40-dagen-bloggers. Je kunt je abonneren op een nieuwsbrief waar je tips krijgt. En waarom ik meedoe? Ik heb niet echt een antwoord. Ik ben weer een tijdje in Mozambique en dan heb ik meestal wat meer tijd dan in het hectische Nederland. Anderen gebruiken dit figuurlijke stokje achter de deur om weer meer blog-goesting te krijgen.

Of ik die zes dagen skippen ga inzetten? Geen flauw idee. We zijn nu twee weken onderweg en daarom vind ik het tijd worden dat ik uit de 40-dagen-bloggen-kast kom.

Voorlopig gaat het redelijk gemakkelijk. En als ik het niet meer weet kan ik altijd een oud stukje herhalen in de serie ‘Op herhaling’ of weer wat vragen beantwoorden uit de lijst van ‘Duizend vragen aan mezelf’. Ook de ‘Reisfoto-challenge’ … oei alweer dat woord … blijft een mooie serie. En zo nu en dan beloof ik een ‘vervolg’ op een stukje dat ik dan meestal vergeet te schrijven. Kortom … stof genoeg. En misschien moet ik ‘De Witte Stier’ nieuw leven inblazen …

Ik weet niet wie dit idee ooit heeft gelanceerd maar Tuttefrut is zeker een voortrekker.

In de serie: #15/40

Hier blog ik over

Tags

Bloggen, Menu, Tags, Trefwoorden, Weblog

Veel gebruikte tags

Lees en kijk je mijn weblog op een pc of tablet, dan zie je waarschijnlijk drie kolommen. Of niet? Mogelijk lees je mijn blog op een smartphone. Dan vind je bovenstaand lijstje onder MENU.

In de rechter kolom zie je dus dit lijstje. WordPress inventariseert heel veel gegevens. Bijvoorbeeld hoe vaak je dezelfde trefwoorden (tags) gebruikt. Hoe vaker je een woord als tag toevoegt hoe groter dat specifieke woord verschijnt in deze onderwerpen-wolk.

Zoals je hierboven kunt zien schrijf ik vaak over Isabel, Maputo en Mozambique. Ook Vrienden, Umoja, Reizen, Familie, Culinair en Boeken zijn geliefde onderwerpen. Tuin, Thriller, Geld, Oeganda en Wyns zijn tamelijk klein weergegeven in deze lijst. Enzovoort.

Wist je dat je al die ‘tags’ in de rechterkolom (of via MENU op een smartphone) kunt aanklikken? Je krijgt dan een overzicht van alle logjes over dat bepaalde onderwerp.

Welk item uit de lijst zal ik eens wat meer aandacht geven? Kom maar op met je verzoek …

In de serie #12/40

Alweer geen prijsvraag

Tags

Foto, Prijsvraag, Weblog

Een tijdje heb ik ‘prijsvragen’ op mijn weblog geplaatst. Meestal met de vraag: “Waar ben ik?” Ik moet gauw een keertje in mijn foto-mappen gaan snuffelen om deze vraag (serie) nieuw leven in te blazen.

Vandaag enkel een foto met de vraag: “Wat is dit?” En het antwoord … “Een foto” keur ik af.

Wat is dit?

Klik op de knop REACTIES en kom met het goede antwoord. Geen prijsvraag, gewoon een snelle bijdrage aan mijn blog. Wel eeuwige, digitale roem natuurlijk.

In de serie: PRIJSVRAAG