40 dagen bloggen

Tags

40 Dagen Bloggen Challenge, Bloggen, Schrijven, Vasten, Weblog

De aandachtige lezer heeft natuurlijk al lang gezien dat mijn logjes de afgelopen twee weken eindigen met #../40. Een verwijzing naar een ‘Challenge’ … teiltje … ik gruw meestal van de term ‘Challenge’. Brrr – sidder de sidder. Zowat elke week vind je wel ergens een nieuwe ‘uitdaging’. Een week zonder vlees, Eau Minerale, tienduizendstappen, Steptember, een wandelvierdaagse en ga zomaar door. Ik doe er soms aan mee of ik bedenk ze zelf. Zoals mijn ‘In 40 dagen 400.000 stappen lopen’. Dat is me trouwens gelukt.

Nu dus #40 dagen bloggen.

Foto Pixabay

Dit is absoluut niet origineel. Dit gebeurt al heel veel jaren in blogland. Meestal – net zoals nu – tijdens de christelijke vastentijd. Beginnen met aswoensdag en doorgaan tot pasen. Dit jaar dus van woensdag 6 maart tot zondag 21 april. En dan zijn er een aantal ontsnapings-mogelijkheden. Hahaha … katholieke elastieken. Je mag zes dagen skippen. Op zondag wordt er binnen de Vasten niet gevast. Er vallen zes zondagen binnen de Vasten. Daarom krijg je ook zes skipdagen die je kan inzetten wanneer je wil. Dat kan een zondag zijn, maar evengoed een dinsdag of een vrijdag.

Er bestaat zelfs een Faceboekgroep van 40-dagen-bloggers. Je kunt je abonneren op een nieuwsbrief waar je tips krijgt. En waarom ik meedoe? Ik heb niet echt een antwoord. Ik ben weer een tijdje in Mozambique en dan heb ik meestal wat meer tijd dan in het hectische Nederland. Anderen gebruiken dit figuurlijke stokje achter de deur om weer meer blog-goesting te krijgen.

Of ik die zes dagen skippen ga inzetten? Geen flauw idee. We zijn nu twee weken onderweg en daarom vind ik het tijd worden dat ik uit de 40-dagen-bloggen-kast kom.

Voorlopig gaat het redelijk gemakkelijk. En als ik het niet meer weet kan ik altijd een oud stukje herhalen in de serie ‘Op herhaling’ of weer wat vragen beantwoorden uit de lijst van ‘Duizend vragen aan mezelf’. Ook de ‘Reisfoto-challenge’ … oei alweer dat woord … blijft een mooie serie. En zo nu en dan beloof ik een ‘vervolg’ op een stukje dat ik dan meestal vergeet te schrijven. Kortom … stof genoeg. En misschien moet ik ‘De Witte Stier’ nieuw leven inblazen …

Ik weet niet wie dit idee ooit heeft gelanceerd maar Tuttefrut is zeker een voortrekker.

In de serie: #15/40

Advertenties

Hier blog ik over

Tags

Bloggen, Menu, Tags, Trefwoorden, Weblog

Veel gebruikte tags

Lees en kijk je mijn weblog op een pc of tablet, dan zie je waarschijnlijk drie kolommen. Of niet? Mogelijk lees je mijn blog op een smartphone. Dan vind je bovenstaand lijstje onder MENU.

In de rechter kolom zie je dus dit lijstje. WordPress inventariseert heel veel gegevens. Bijvoorbeeld hoe vaak je dezelfde trefwoorden (tags) gebruikt. Hoe vaker je een woord als tag toevoegt hoe groter dat specifieke woord verschijnt in deze onderwerpen-wolk.

Zoals je hierboven kunt zien schrijf ik vaak over Isabel, Maputo en Mozambique. Ook Vrienden, Umoja, Reizen, Familie, Culinair en Boeken zijn geliefde onderwerpen. Tuin, Thriller, Geld, Oeganda en Wyns zijn tamelijk klein weergegeven in deze lijst. Enzovoort.

Wist je dat je al die ‘tags’ in de rechterkolom (of via MENU op een smartphone) kunt aanklikken? Je krijgt dan een overzicht van alle logjes over dat bepaalde onderwerp.

Welk item uit de lijst zal ik eens wat meer aandacht geven? Kom maar op met je verzoek …

In de serie #12/40

Alweer geen prijsvraag

Tags

Foto, Prijsvraag, Weblog

Een tijdje heb ik ‘prijsvragen’ op mijn weblog geplaatst. Meestal met de vraag: “Waar ben ik?” Ik moet gauw een keertje in mijn foto-mappen gaan snuffelen om deze vraag (serie) nieuw leven in te blazen.

Vandaag enkel een foto met de vraag: “Wat is dit?” En het antwoord … “Een foto” keur ik af.

Wat is dit?

Klik op de knop REACTIES en kom met het goede antwoord. Geen prijsvraag, gewoon een snelle bijdrage aan mijn blog. Wel eeuwige, digitale roem natuurlijk.

In de serie: PRIJSVRAAG

Meest gelezen berichten vandaag

Tags

Avek, Blogs, Bloot, Internet, Kleurenblind, Links, Parijs, PSP, Rituelen, Statistieken, Water, Weblog, Yaniv

Op mijn scherm verschijnt bij het openen van mijn blog – rechts op mijn scherm – een overzicht van de meest gelezen berichten van vandaag. Soms vind je dat terug via de knop MENU.

Standaard staan daar de laatste twee stukjes vermeld die ik heb gepubliceerd. Heel logisch vind ik dat. Vandaag zijn dat ‘Steak tartaar’ en ‘En maar klagen’. De acht andere stukjes staan heel vaak in dit overzicht. Ik voeg ze toe – inclusief link – mocht je deze stukjes gemist hebben.

Meest gelezen berichten vandaag

Yaniv

Logje over een populair kaartspelletje

Spuitwater

In Vlaanderen noemen we water met bubbeltjes spuitwater of bruiswater. In Nederland is het gangbaar om Spa rood te bestellen. Een product wat niet gemakkelijk is te vinden in Mozambique.

Naakt Nude

Moet ik uitleggen waarom dit stukje vaak wordt aangeklikt? Nee toch …

Kleurenblind

Ik ben niet de enige die af en toe een kleur verkeerd benoemd. Maar om dat dan meteen ‘blind’ te noemen … kom op zeg.

PSP ontwapenend

Dit stukje staat bijna dagelijks in deze lijst. Natuurlijk heeft dat deels te maken met de naakte dame op deze iconische poster. Maar misschien zijn mensen met nostalgie naar vroeger op zoek naar deze poster.

Maffia in Parijs

Een zeer vervelend incident bij het binnenrijden van Parijs. En pas nadat ik dit stukje publiceerde, ontdekte ik – via de reacties – dat ik veel lotgenoten heb. Ik weet niet of deze bende nog steeds actief is.

Kleine rituelen

Een repetitiedag in Groningen – met vertrek vanuit Bergen op Zoom – ik had zo mijn vaste gewoontes. Misschien moet ik dit logje nog een keer herhalen maar dan over een doorsneedag in Mozambique.

Tussen de tieten

Ze blijven populair … mijn stukjes waarbij de willekeurige surfer op zoek is naar ‘bloot’. En dus bedrogen uitkomt. In dit stukje blikte ik terug naar het leerplan van de Akademie Voor Ekspressie en Kommunikatie (AVEK). Geen spellingsfouten in de naam van de opleiding die ik volgde eind jaren ’70, begin ’80. Gewoon moderne spelling … heel gewoon toen.

Ook Midden Oosten, Optisch bedrog (2) , Blote dames aan de muur en Mijn mooie kutje 🙂 worden veel aangeklikt.

Waarom niet mijn fictie-verhaaltjes? Of Boris?

Wat wel en wat niet

Tags

Bloggen, De wet van Murphy, Slotjesblog, Twijfel, Weblog

Een titel vol vraagtekens. Wat wel en wat niet? En of ik antwoorden heb, is maar de vraag. Ik draai al ruim zeven-en-een-half jaar mee in dit blog-wereldje. Je zou dus denken dat ik wel een helder antwoord kan formuleren op de vraag “Wat schrijf en publiceer ik wel en wat niet?”. Nee dus. Ik heb nog geen duidelijk antwoord. Is dit weblog persoonlijk? Ja, maar met een soort zelfcensuur. Ik laat niet het achterste van mijn tong zien. De meeste mensen op sociale media en weblogs laten de mooie, vrolijke kant van hun leven zien. Ik ben één van hen. Ik focus vooral op goed nieuws. Meestal vermijd ik de ‘shit’ die ik ook tegenkom.

Tot nu heb ik gekozen om geen ‘slotje’ (*) op mijn blog te zetten. Ik weet dat die mogelijkheid bestaat maar ik gebruik het niet. Toen mijn moeder nog meelas – over wat haar zoon (ik dus) allemaal uitvrat in het verre Afrika – wilde ik haar niet ongerust maken. Dus ik schreef niets over een snotvalling, een verstuikte teen of een zere rug. Ook niet over een felle discussie met mijn opdrachtgever en de gejatte portemonnee. En ook Isabel bepaalt – onrechtstreeks – waar ik wel of niet over blog. Zij leest geen Nederlands – dus dit weblog is niet aan haar besteed want ik schrijf in het Vlaams / Nederlands. Maar mocht ze dat wel kunnen – zo beeld ik me in – dan wil ik dat ze zich niet ergert aan wat ik schrijf. Af en toe ziet ze een stukje op Facebook en vraagt ze waar ik het nu weer over had. Ik vertaal het dan graag voor haar. Soms grinnikt ze of fronst haar wenkbrauwen. Of vraagt ze waarom ik daar aandacht aan besteed in plaats van mijn tijd te besteden aan het ophangen van een extra plank in het schuurtje. ’t Is maar een voorbeeld.

Ik ga hier niet de (figuurlijk) vuile was buiten hangen. Ik blog wel over grote en kleine zaken in mijn (ons) leven. Zaken die me (ons) bezighouden, blij maken of ergeren. Soms over een boek, een film of een serie. Over een tentoonstelling, een voorstelling of een concert. Over eten en kokkerellen. Over het dagelijkse leven in Mozambique of in Nederland. Over onze vakanties. Af en toe een fictie-stukje – uit de duim gezogen verhaaltjes. Kortom dit weblog is een allegaartje van van alles en nog wat.

Zoeken naar de juiste woorden

Ik beantwoord 1000 vragen uit een (vrouwen)tijdschrift. Ik schrijf over beeldende kunst. En over werkzaamheden in- en rondom ons huis. Ik haal herinneringen op aan vakanties. Maar ik schrijf zelden over mijn tegenslagen. Over mijn twijfels. Over verdriet. Over (financiële) zorgen. Over afwijzingen die me meer raken dan dat ik wil toegeven. Ik schrijf oppervlakkig of ontwijkend over mijn twijfels, frustraties, teleurstellingen en piekermomenten.

Moet daar verandering in komen? Ik weet het niet. Ik weet dat schrijven me helpt om zaken op een rijtje te krijgen. Ik focus dan op de activiteit ‘schrijven’ en dat helpt me om niet te blijven hangen in ongenoegen. Er gebeuren de laatste weken teveel zaken die ronduit vervelend zijn. Mijnheer Murphy is op bezoek. En je zult wel begrijpen dat ik hem het liefst per ommegaande in een raket stop en hem lanceer naar het eerste het beste zwarte gat. Flikker toch op man, laat ons met rust.

Alleen laat Mijnheer Murphy zich niet zo gemakkelijk vangen. We zullen zelf moeten proberen om de dief, de insluiper, de beroerde werkgever, de afwijzende sollicitatie-commissie, de corrupte politie, de slordige loodgieter, de bureaucratische ambtenaar, het zieke familielid … een plek te geven in ons leven. Door het te accepteren, door het te verwerken, te negeren of te vergeten. En dan weer vooruit te kijken … naar betere,  veiligere tijden.

Amen

(*) Het is mogelijk om een artikel te vergrendelen met een slotje. De schrijver bepaalt dan wie mee mag lezen en verstuurt dan een wachtwoord – als figuurlijke sleutel – om toegang te geven tot dat specifieke stukje.

De draad weer oppakken

Tags

Bier, Bloggen, Familie, Mozambique, Weblog, Zwemmen

En dan is het alweer maandag. Een week niets geplaatst op mijn ‘bijna dagelijks blog’. Dat is schromelijk overdreven – dat bijna dagelijks. Ontbreekt het me aan inspiratie? Ja, soms. Ontbreekt het me aan onderwerpen? Ja en Nee. Ik heb het gevoel dat ik in herhaling ga vallen. En na zoveel jaren in Mozambique verblijven, zijn de dagelijkse zaken heel gewoon geworden terwijl ze voor een willekeurige lezer natuurlijk exotisch of heel bijzonder zijn. Heb ik daar nog oog voor? Ook hierop moet ik ja en nee antwoorden. Ik haal mij schouders op en denk … “Ach ja, typisch Mozambikaans” en ga over tot de orde van de dag.

Mozambique

Neem nu zo’n tafereel als op de foto hierboven. Ik zeg niet dat ik dit dagelijks zie maar het is een heel gewoon tafereel. Niets bijzonders. Nou ja … natuurlijk wel want de overgrote meerderheid van mijn lezers / volgers komt uit Nederland en België. En als ik de statistieken mag geloven, krijg ik sinds een paar weken ook veel bezoekers uit de Verenigde Staten. Het ondoorgrondelijke van internet. En nu ik het toch over statistieken heb, deel ik graag mijn verbazing over een detail. De pagina die het vaakst wordt gelezen (of aangeklikt) is al jaren: Midden Oosten. Onbegrijpelijk want daar staat driemaal niks. Nou ja, een heel klein overzicht van de landen in het Midden Oosten die ik heb bezocht. Maar waarschijnlijk sta ik met dat trefwoord hoog in een Google ranking / algoritme.

Nog even een voorbeeld van een gebeurtenis die bijna gewoon is geworden maar dat natuurlijk niet is. We hadden twee nichtjes uitgenodigd om te komen zwemmen bij ons thuis. Zeven en elf zijn ze. Gisteren (zondag) haalden we ze op. Eentje stond nog onder de douche. No problem maar er stond nog een rijtje kinderen te wachten. Of zij ook mee mochten? Vriendjes, een buurmeisje. Zoontjes van een ander nichtje. Enfin … ik heb mijn wagen vol geladen … Uiteindelijk zaten er 7 kinderen in de auto en twee volwassenen. ’t Is gelukkig maar een kleine tien minuutjes rijden. Meteen volle bak – in de auto en in het zwembad. En toeval bestaat niet. Goede vrienden bellen of ze even mogen langskomen. Ja, natuurlijk. En een vriendin van Isabel – ook uit onze buurt – belt of wij vandaag voor haar zoontje kunnen zorgen want zij moet onverwacht werken. Tuurlijk. Waar plaats is voor zeven kinderen is ook plaats voor acht.

Ik rij een ommetje via een winkel die open is op zondag. Ik koop extra frisdrank en bier. En salade, tomaten, brood en thuis haal ik twee kippen uit de diepvries. Om iets na tweeën serveer ik de lunch. En dan wordt er getoeterd voor de poort. Tot tweemaal toe want weer andere neven en nichten hadden gehoord dat er vandaag bij Koen en Isabel open huis is … Dat werd het … sic. Nog een keer zes extra bezoekers en een zuigeling. Naar goed Mozambikaans gebruik kwamen ze wel aanzetten met een koelbox met biertjes. De dames drinken Amarula. Komt dat mooi uit dat we nog een fles in voorraad hebben.

En dan moet er weer gegeten worden. We doen gemakkelijk. Hot dogs met salade. Rond zeven uur fluister ik Isabel in het oor dat we d’r een eind aan moeten breien. Ze is het met me eens.

Zwemmen bij Koen en Isabel

Rond negen uur is de boel thuisgebracht en gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit. Maandag weer een gewone dag. Isabel aan het werk en ik ga verder met bureaucratisch gedoe. En ik pak de draad weer op. Ik ga weer wat vaker bloggen … neem ik me nu voor.

Mijn achtste jaar als blogger

Tags

Bloggen, Schrijven, Weblog

1 januari 2011 schreef ik mijn eerste stukje. Toen nog op ‘web-log.nl‘. Mijn eerste tweehonderd stukjes zijn verloren geraakt door slordig beheer van Sanoma. Niets aan te doen. Ik ben ooit begonnen met dit blog om mijn moeder op de hoogte te houden van mijn bezigheden in verre buitenlanden. Ik schrijf zonder pseudoniemen maar tracht wel voldoende privacy in te bouwen als ik het over ‘derden’ heb. Ik schrijf geen stukjes die een ‘slotje’ nodig hebben. Soms moet ik wel op mijn tong bijten of besluit ik uiteindelijk om iets niet te publiceren. Ik weet wel dat ik enkel verantwoordelijk ben voor wat ik schrijf en niet voor wat een ander eraan toevoegt / interpreteert. Ik blijf discreet (denk ik).

Verder zit er nauwelijks regelmaat in mijn stukjes. Ik blog niet op vaste dagen. Ik heb geen vaste rubrieken op vaste dagen. Ik heb wel bijdrages die ik gemakshalve ‘series’ noem. Terugkerend zijn de ‘Vragen aan mezelf‘, iets over ‘Beeldende Kunst‘ en over ‘Boeken‘. De serie ‘In de buurt’ moet ik weer eens nieuw leven inblazen. In navolging van Sir Pancake schrijf ik af en toe stukjes bij vakantie-foto’s of over oude foto’s uit de figuurlijke koekjestrommel van mijn grootouders.

Ook mijn onderverdelingen – categorieën – zijn tamelijk willekeurig. En dat gaat ook op voor de Tags (trefwoorden). Wat wel regelmaat heeft is de lay out. Ik verander zelden. En bijna al mijn stukjes zijn voorzien van een foto. Heel af en toe een link naar een (YouTube) filmpje.

De Loggersteeg

Ik gebruik bijna altijd het woord ‘stukje’ voor mijn schrijfsels. Ik weet dat zo’n stukje een ‘log’ heet of een ‘logje’. Het woord ‘blog’ wordt natuurlijk ook veel gebruikt. De B voor het woord LOG is opgevist van het woord WEB. Vandaar weblog. Ik vind het woord ‘log’ nog steeds lelijk. Te log. Terwijl ik als jonge padvinder trots was op ons LOGboek. Ik heb het jaren bijgehouden.

Samenvattend … ik ga gewoon door op de ingeslagen weg. Soms dagelijks, soms heel onregelmatig. De mij onbekende lezers zijn al sinds enige tijd in groter aantal aanwezig dan mijn familie, buren en vrienden. Hier op mijn weblog zijn ze me allemaal even lief. Dank voor jullie regelmatige reacties. En mocht je een verzoek hebben, laat het me weten.

Mijn weblog

Tags

Bloggen, Blogs, Schrijven, Weblog

Nu ik weer wat meer tijd heb, scroll ik wat vaker langs weblogs die ik volg. Dat doe ik met plezier. En soms zetten ze me op een (inhoudelijk) spoor. Af en toe neem ik een idee over of beantwoord dezelfde vragen. Een aantal collega-bloggers hebben in de loop van de jaren hun lay-out veranderd of zijn thematischer gaan bloggen. Ik rommel maar wat aan. Ik gebruik al jaren dezelfde opmaak van WordPress. Er zit niet heel veel systematiek in mijn categorieën en tags. Ook de titels die ik hierboven gebruik duiden niet op een heel doordacht idee. Zoals ik al zei, ik rommel maar wat aan.

Mijn virtuele muis is verbonden met de wereldbol. Ik blog wanneer het me uitkomt, zowel vanuit Nederland als vanuit Mozambique. Soms vanuit plaatsen waar ik op vakantie ben. Ik doe geen dagelijks verslag van de dingen die ik doe want dan zou dit een dagboek worden. En zo boeiend is het niet om te lezen dat ik vanochtend twee koppen thee dronk en later een kop koffie. En dat ik een kom yoghurt met fruit en muesli heb gegeten en dat ik straks een afspraak heb over de tuin. Af en toe zijn dit wel zaken waar ik over schrijf. Soms over een boek, een kunstwerk, een film, een ontmoeting. Mijn weblog is geen online toeristengids met veel foto’s en suggesties over Mozambique en/of Maputo. Ik schrijf er wel over; soms over sport of politiek. Of ik haal herinneringen op aan de hand van een foto uit het goed gevulde, persoonlijke archief. Ik gebruik gemiddeld tussen de driehonderd en vierhonderd woorden. Waarschijnlijk omdat ik dat een aantal vind dat ik graag heb bij logjes – ook van anderen. Eindeloze verhalen of grote opsommingen met bijbehorende links lees ik bijna nooit tot het eind. Logjes met teveel filmpjes sla ik  ook over. Teveel foto’s bij één stukje is ook niet aan mij besteed. Dat komt natuurlijk ook door het belabberde internet dat ik regelmatig heb in Afrika.

Ga ik iets veranderen? Voorlopig niet. Ik beantwoord vast weer wat vragen in de serie ‘1000 vragen aan mezelf’ of voeg een logje toe aan mijn serie ‘Beeldende kunst’, ‘Boeken’ of ‘Koekjestrommel’. En natuurlijk staat niets je in de weg om mij iets te vragen. Of een suggestie te doen over een onderwerp. Graag zelfs, kom maar op.

Nationale ontlurkdag

Tags

Blogs, Kliefje, Ontlurkdag, Weblog

29 april. Vandaag heb ik geen sikkepit inspiratie nodig. Ik sluit me gewoon aan bij de nationale oproep om te ontlurken. Ik deed dat al eerder op deze 29ste april in de voorgaande jaren. Kijk er mijn stukjes maar op na.

Een lurker

En mocht je niet weten waar dit over gaat … maak je bekend – onbekende mee-lezer. Al is het maar voor deze ene keer. De alom geprezen en zeer gewaardeerde Zuster Klivia heeft deze dag ooit uitgevonden. Zij heeft vele honderden lezers / volgers – zeer  terecht – maar ze heeft maar een beperkt aantal volgers die reageren op haar – vaak hilarische – stukjes. En in 2011 deed ze voor het eerst een oproep om ‘uit de mee-lees-kast te komen’. Maak je bekend, al is het maar voor één dag! En ze herhaalt deze oproep jaarlijks. En daar sluit ik me graag bij aan. Het enige saaie van zo’n dag is dat heel veel van mijn favoriete blog-collega’s vandaag een zelfde oproep doen. Tja. Niet getreurd. Je hebt nog even de tijd om te ontlurken, mocht dat op jou van toepassing zijn …

Een lurker is een persoon die op internetfora, chatrooms, blogs of Wiki’s alleen meeleest, maar zelf (bijna) niets bijdraagt. Binnen het lurken kent men een aantal groepen; de eerste is geheelonthouder, dat wil zeggen dat deze helemaal nooit iets toevoegt. De tweede is iemand die zelden iets bijdraagt, slechts af en toe dus, de derde is een persoon die wel in bepaalde nieuwsgroepen, chatrooms of forums iets bijdraagt maar in andere alleen lurkt. Wanneer een lurker plots echt gaat bijdragen na een tijd lurken noemt men dat ontlurken. Dit kan echter ook van tijdelijke aard zijn. Men kan na actieve periode ook weer in de lurkmode gaan.

ps. Het wordt tijd dat het woord ‘lurken’ wordt toegevoegd aan internet-woordenboeken want ik word gek van de automatische spelling dat ‘lurken’ steeds wil veranderen in: ‘kurken’. Of ‘Ontkurken’ of ‘ontkurkdag’. Ook een goed idee maar vandaag gaat het over ‘ontLURKEN’. Ik schenk me nog een glaasje wijn in … proost.

Geef een reactie

Tags

Bloggen, Blogs, Lezen, Lurken, Reactie, Reclame, Schrijven, Weblog, Wordpress

Bijna alle weblogs hebben de mogelijkheid om te reageren. Ook Facebook heeft een tijd geleden het aantal reactie-icoontjes uitgebreid. Ik volg zo’n tien á twintig blogs. Niet dagelijks maar toch wel heel regelmatig. Ik meld mezelf bijna nooit aan als vaste volger. Ik krijg dus geen mailtjes in mijn mailbox met de link naar een nieuw logje. Ik heb zelf een lijst van weblogs in mijn favorietenbalk. Ik klik ze aan wanneer het mij uitkomt. Jaren geleden was ik meestal een lurker. Wel lezen, niet reageren. Maar dat is veranderd. Ik ben nog geen dagelijkse reageerder maar doe het wel veel vaker. Ik voel me dus uitgenodigd om te reageren. En ik krijg graag reacties, dat zal ik niet ontkennen.

Zo ziet dat eruit op dit weblog

Als iemand voor het eerst reageert moet dat eerst goedgekeurd worden. Ik ben ondertussen bij heel wat collega-bloggers ‘goedgekeurd’. Dankjewel. Dat ik zelf meer ben gaan reageren komt door Kliefje en Sabine. Ook Wanda, Yvon, Luus, Myriam, Thomas, Jacques, Marlies, Regenboogvlinder, Anne Mieke en vele anderen reageren geregeld op mijn schrijfsels of foto’s. En dan kwam er weer een stap bij. Vooral Sabine en Thomas zijn meesterlijk in het reageren op een reactie. Een bedankje of een kwinkslag. Bij hen loopt het aantal reacties gauw op tot ruim tachtig. Dat wordt stilaan een dagtaak omdat allemaal bij te houden.

En dan nog iets. Ook over weblogs en reacties. Hoe lezen jullie? En wanneer reageren jullie? Ik leg uit wat ik bedoel. Ik lees eerst het bericht (log). En dan reageer ik en post mijn reactie. Daarna scroll ik omhoog en lees een aantal andere reacties. Maar dat zijn er soms teveel. Of ik bemerk dat ik precies hetzelfde heb gereageerd dan tien anderen. Dat geeft niet maar als je dat dan na elkaar leest (chronologisch) dan kan het een saaie lees-lijst worden.

Ik krijg ook met regelmaat een ‘leuk’ reactie. Dankjewel. Dat doe ik wel op Facebook – meestal op foto’s – maar op weblogs doe ik dat zelden terwijl ik wel duimpjes omhoog / omlaag zie. Dat hangt natuurlijk af welke host er gebruik van maakt.

Af en toe plaats ik een link van een van mijn stukjes op Facebook. Lang niet altijd. Het is wel opvallend dat ik die dagen bijna het dubbel aantal lezers en reacties krijg. Ook wel logisch. Zo werkt reclame. Tenslotte nog een vraagje over de reclame die aan elk logje wordt toegevoegd. Dat zie ikzelf NIET. Maar omdat ik een gratis versie van WordPress gebruik mogen zij er reclame aan toevoegen. Die zien jullie dus WEL. Stoort dat of maakt het niet uit? Prettige zondag, ik kijk uit naar jullie … euh, zo kan ie wel weer …