Blogs lezen

Tags

Blogs, Lezen, Weblog

In de rechterkolom kun je zien welke blogs ik volg. Dat doe ik bijna dagelijks. Ik lees stukjes van mensen die ik in het echte leven nog nooit heb ontmoet. Ik gebruik daarvoor mijn WordPress-reader. In dit overzicht zie ik wie er een nieuw stukje heeft gepubliceerd. Deze logjes verschijnen in chronologische volgorde. Het meest nieuwe bericht op de eerste (hoogste) plaats. Dit is een service van WordPress dus blogs die niet via hen worden gepubliceerd, lees ik veel minder vaak. Daar moet ik wat extra knopjes voor indrukken en dat schiet er meestal bij in.

Bijna allemaal schrijven ze een persoonlijk blog. Over hun dagelijks leven. Soms volgens een strak ritme, soms wat onregelmatiger zoals ikzelf. Ikzelf voel me in het genre ‘persoonlijk blog’ het meeste thuis. Zowel als auteur en als lezer. Uitzonderlijk volg ik ook enkele reisblogs, een boekenblog en een historisch weblog. Ik reageer niet dagelijks op hun stukjes maar wel met (grote) regelmaat. En ook hier gaat de leuze op: “Geef je wat dan krijg je wat.” Met andere woorden het zijn ook vaak collega-bloggers die op mijn stukjes reageren. Dank daarvoor. Ook familie en vrienden die reageren blijf ik heel fijn vinden. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik lees blogs (Bewerkte foto Pixabay)

Wat schrijven die mensen zoal? Ik ga ze niet citeren maar geef een mini-bloemlezing van de laatste dagen. Zonder bronvermelding.

Eén van mijn favorieten vertrekt vandaag of morgen op vakantie naar Tenerife. Hij komt vast naar huis met mooie detail-foto’s van wat hij op straat tegenkomt. Vaak levert dat humoristische stukjes op. Een ander schrijft zeer persoonlijk over haar werk en thuissituatie; inclusief alle echtscheiding-perikelen en gevoelens die daarbij horen. Dankzij een Haagse collega kom ik een heel klein beetje te weten hoe zwaar het is als 24 uur-mantelzorger van een dementerende echtgenoot. Zij maakt ons deelgenoot van alledaagse zaken. Vaak met een kwinkslag maar zoals wij allemaal (haar volgers) zeggen: “Petje af voor wat jij allemaal doet. Indrukwekkend.”

Als jij weet wat HD, WO en JD betekent, weet jij ook dat deze vrouw erg aan het aftellen is. Verhuizen en goodbye kantoor, werken vanop afstand is de toekomst. Ik weet nu heel veel meer over Colombia, China en over Roeselare. Dankzij collega-bloggers. Elke zaterdag vind ik een zwijmel-muziek-tip in mijn reader. Ik lees de antwoorden op de 1000-vragen – die ikzelf ook beantwoord – bij een bewust alleenstaande moeder. Drie blogs die ik volg leveren me boekentips op. Ook vaak tips voor wandelingen in Nederland of Vlaanderen. Steden-tips, vaak in Duitsland, Oostenrijk of de provincie Groningen.

Nog meer? Ja, de bouw-perikelen van een jong gezin met veel kinderen. De cadeautjes die een moeder maakt voor haar jarige tweelingdochters. Mooie foto’s, poëtische ontboezemingen, korte impressies van vakanties, reacties op artikelen in krant of tijdschrift. En natuurlijk de zorgen over zoon vier van een Vlaamse (ex) docente. Vlamingen, een Zeeuwse (cultuur) journaliste, een Rotterdamse (reis / muziek) journalist. Brabanders – eentje in A’dam Zuid Oost – een Friese fotograaf, een Tukker die van voetbal, wielrennen en lezen houdt, een historicus. Een Vlaamse vrouw die aanstekelijk over haar groene vingers schrijft. Een Vlaamse vrouw met literaire kwaliteiten die vanuit Spanje ons deelgenoot maakt van haar leven ‘in den vreemde’. Een Vlaamse oma die geniet van haar pensionering en graag schrijft over haar uitstapjes met haar kleinkinderen. Ik denk ook aan twee (tijdelijk) gestopte bloggers die nog wel blijven reageren. Wat te denken van een Vlaamse kunstenaar die elke dag een werk van eigen hand publiceert op zijn blog? Of de Nederlandse briljante kunstenaar van het jaar 2016? Allemaal erg fijn om te volgen en hun stukjes te lezen. Alle blogs die ik volg zijn in het Nederlands op eentje na. Dat zijn stukjes – met veel (dieren) foto’s – in het Afrikaans.

Ik hou erover op. Ik moet nog wat gaan bijlezen bij mijn collega’s. Prettig weekend.

Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

40 dagen bloggen

Tags

40 Dagen Bloggen Challenge, Bloggen, Schrijven, Vasten, Weblog

De aandachtige lezer heeft natuurlijk al lang gezien dat mijn logjes de afgelopen twee weken eindigen met #../40. Een verwijzing naar een ‘Challenge’ … teiltje … ik gruw meestal van de term ‘Challenge’. Brrr – sidder de sidder. Zowat elke week vind je wel ergens een nieuwe ‘uitdaging’. Een week zonder vlees, Eau Minerale, tienduizendstappen, Steptember, een wandelvierdaagse en ga zomaar door. Ik doe er soms aan mee of ik bedenk ze zelf. Zoals mijn ‘In 40 dagen 400.000 stappen lopen’. Dat is me trouwens gelukt.

Nu dus #40 dagen bloggen.

Foto Pixabay

Dit is absoluut niet origineel. Dit gebeurt al heel veel jaren in blogland. Meestal – net zoals nu – tijdens de christelijke vastentijd. Beginnen met aswoensdag en doorgaan tot pasen. Dit jaar dus van woensdag 6 maart tot zondag 21 april. En dan zijn er een aantal ontsnapings-mogelijkheden. Hahaha … katholieke elastieken. Je mag zes dagen skippen. Op zondag wordt er binnen de Vasten niet gevast. Er vallen zes zondagen binnen de Vasten. Daarom krijg je ook zes skipdagen die je kan inzetten wanneer je wil. Dat kan een zondag zijn, maar evengoed een dinsdag of een vrijdag.

Er bestaat zelfs een Faceboekgroep van 40-dagen-bloggers. Je kunt je abonneren op een nieuwsbrief waar je tips krijgt. En waarom ik meedoe? Ik heb niet echt een antwoord. Ik ben weer een tijdje in Mozambique en dan heb ik meestal wat meer tijd dan in het hectische Nederland. Anderen gebruiken dit figuurlijke stokje achter de deur om weer meer blog-goesting te krijgen.

Of ik die zes dagen skippen ga inzetten? Geen flauw idee. We zijn nu twee weken onderweg en daarom vind ik het tijd worden dat ik uit de 40-dagen-bloggen-kast kom.

Voorlopig gaat het redelijk gemakkelijk. En als ik het niet meer weet kan ik altijd een oud stukje herhalen in de serie ‘Op herhaling’ of weer wat vragen beantwoorden uit de lijst van ‘Duizend vragen aan mezelf’. Ook de ‘Reisfoto-challenge’ … oei alweer dat woord … blijft een mooie serie. En zo nu en dan beloof ik een ‘vervolg’ op een stukje dat ik dan meestal vergeet te schrijven. Kortom … stof genoeg. En misschien moet ik ‘De Witte Stier’ nieuw leven inblazen …

Ik weet niet wie dit idee ooit heeft gelanceerd maar Tuttefrut is zeker een voortrekker.

In de serie: #15/40

Hier blog ik over

Tags

Bloggen, Menu, Tags, Trefwoorden, Weblog

Veel gebruikte tags

Lees en kijk je mijn weblog op een pc of tablet, dan zie je waarschijnlijk drie kolommen. Of niet? Mogelijk lees je mijn blog op een smartphone. Dan vind je bovenstaand lijstje onder MENU.

In de rechter kolom zie je dus dit lijstje. WordPress inventariseert heel veel gegevens. Bijvoorbeeld hoe vaak je dezelfde trefwoorden (tags) gebruikt. Hoe vaker je een woord als tag toevoegt hoe groter dat specifieke woord verschijnt in deze onderwerpen-wolk.

Zoals je hierboven kunt zien schrijf ik vaak over Isabel, Maputo en Mozambique. Ook Vrienden, Umoja, Reizen, Familie, Culinair en Boeken zijn geliefde onderwerpen. Tuin, Thriller, Geld, Oeganda en Wyns zijn tamelijk klein weergegeven in deze lijst. Enzovoort.

Wist je dat je al die ‘tags’ in de rechterkolom (of via MENU op een smartphone) kunt aanklikken? Je krijgt dan een overzicht van alle logjes over dat bepaalde onderwerp.

Welk item uit de lijst zal ik eens wat meer aandacht geven? Kom maar op met je verzoek …

In de serie #12/40

Alweer geen prijsvraag

Tags

Foto, Prijsvraag, Weblog

Een tijdje heb ik ‘prijsvragen’ op mijn weblog geplaatst. Meestal met de vraag: “Waar ben ik?” Ik moet gauw een keertje in mijn foto-mappen gaan snuffelen om deze vraag (serie) nieuw leven in te blazen.

Vandaag enkel een foto met de vraag: “Wat is dit?” En het antwoord … “Een foto” keur ik af.

Wat is dit?

Klik op de knop REACTIES en kom met het goede antwoord. Geen prijsvraag, gewoon een snelle bijdrage aan mijn blog. Wel eeuwige, digitale roem natuurlijk.

In de serie: PRIJSVRAAG

Meest gelezen berichten vandaag

Tags

Avek, Blogs, Bloot, Internet, Kleurenblind, Links, Parijs, PSP, Rituelen, Statistieken, Water, Weblog, Yaniv

Op mijn scherm verschijnt bij het openen van mijn blog – rechts op mijn scherm – een overzicht van de meest gelezen berichten van vandaag. Soms vind je dat terug via de knop MENU.

Standaard staan daar de laatste twee stukjes vermeld die ik heb gepubliceerd. Heel logisch vind ik dat. Vandaag zijn dat ‘Steak tartaar’ en ‘En maar klagen’. De acht andere stukjes staan heel vaak in dit overzicht. Ik voeg ze toe – inclusief link – mocht je deze stukjes gemist hebben.

Meest gelezen berichten vandaag

Yaniv

Logje over een populair kaartspelletje

Spuitwater

In Vlaanderen noemen we water met bubbeltjes spuitwater of bruiswater. In Nederland is het gangbaar om Spa rood te bestellen. Een product wat niet gemakkelijk is te vinden in Mozambique.

Naakt Nude

Moet ik uitleggen waarom dit stukje vaak wordt aangeklikt? Nee toch …

Kleurenblind

Ik ben niet de enige die af en toe een kleur verkeerd benoemd. Maar om dat dan meteen ‘blind’ te noemen … kom op zeg.

PSP ontwapenend

Dit stukje staat bijna dagelijks in deze lijst. Natuurlijk heeft dat deels te maken met de naakte dame op deze iconische poster. Maar misschien zijn mensen met nostalgie naar vroeger op zoek naar deze poster.

Maffia in Parijs

Een zeer vervelend incident bij het binnenrijden van Parijs. En pas nadat ik dit stukje publiceerde, ontdekte ik – via de reacties – dat ik veel lotgenoten heb. Ik weet niet of deze bende nog steeds actief is.

Kleine rituelen

Een repetitiedag in Groningen – met vertrek vanuit Bergen op Zoom – ik had zo mijn vaste gewoontes. Misschien moet ik dit logje nog een keer herhalen maar dan over een doorsneedag in Mozambique.

Tussen de tieten

Ze blijven populair … mijn stukjes waarbij de willekeurige surfer op zoek is naar ‘bloot’. En dus bedrogen uitkomt. In dit stukje blikte ik terug naar het leerplan van de Akademie Voor Ekspressie en Kommunikatie (AVEK). Geen spellingsfouten in de naam van de opleiding die ik volgde eind jaren ’70, begin ’80. Gewoon moderne spelling … heel gewoon toen.

Ook Midden Oosten, Optisch bedrog (2) , Blote dames aan de muur en Mijn mooie kutje 🙂 worden veel aangeklikt.

Waarom niet mijn fictie-verhaaltjes? Of Boris?

Wat wel en wat niet

Tags

Bloggen, De wet van Murphy, Slotjesblog, Twijfel, Weblog

Een titel vol vraagtekens. Wat wel en wat niet? En of ik antwoorden heb, is maar de vraag. Ik draai al ruim zeven-en-een-half jaar mee in dit blog-wereldje. Je zou dus denken dat ik wel een helder antwoord kan formuleren op de vraag “Wat schrijf en publiceer ik wel en wat niet?”. Nee dus. Ik heb nog geen duidelijk antwoord. Is dit weblog persoonlijk? Ja, maar met een soort zelfcensuur. Ik laat niet het achterste van mijn tong zien. De meeste mensen op sociale media en weblogs laten de mooie, vrolijke kant van hun leven zien. Ik ben één van hen. Ik focus vooral op goed nieuws. Meestal vermijd ik de ‘shit’ die ik ook tegenkom.

Tot nu heb ik gekozen om geen ‘slotje’ (*) op mijn blog te zetten. Ik weet dat die mogelijkheid bestaat maar ik gebruik het niet. Toen mijn moeder nog meelas – over wat haar zoon (ik dus) allemaal uitvrat in het verre Afrika – wilde ik haar niet ongerust maken. Dus ik schreef niets over een snotvalling, een verstuikte teen of een zere rug. Ook niet over een felle discussie met mijn opdrachtgever en de gejatte portemonnee. En ook Isabel bepaalt – onrechtstreeks – waar ik wel of niet over blog. Zij leest geen Nederlands – dus dit weblog is niet aan haar besteed want ik schrijf in het Vlaams / Nederlands. Maar mocht ze dat wel kunnen – zo beeld ik me in – dan wil ik dat ze zich niet ergert aan wat ik schrijf. Af en toe ziet ze een stukje op Facebook en vraagt ze waar ik het nu weer over had. Ik vertaal het dan graag voor haar. Soms grinnikt ze of fronst haar wenkbrauwen. Of vraagt ze waarom ik daar aandacht aan besteed in plaats van mijn tijd te besteden aan het ophangen van een extra plank in het schuurtje. ’t Is maar een voorbeeld.

Ik ga hier niet de (figuurlijk) vuile was buiten hangen. Ik blog wel over grote en kleine zaken in mijn (ons) leven. Zaken die me (ons) bezighouden, blij maken of ergeren. Soms over een boek, een film of een serie. Over een tentoonstelling, een voorstelling of een concert. Over eten en kokkerellen. Over het dagelijkse leven in Mozambique of in Nederland. Over onze vakanties. Af en toe een fictie-stukje – uit de duim gezogen verhaaltjes. Kortom dit weblog is een allegaartje van van alles en nog wat.

Zoeken naar de juiste woorden

Ik beantwoord 1000 vragen uit een (vrouwen)tijdschrift. Ik schrijf over beeldende kunst. En over werkzaamheden in- en rondom ons huis. Ik haal herinneringen op aan vakanties. Maar ik schrijf zelden over mijn tegenslagen. Over mijn twijfels. Over verdriet. Over (financiële) zorgen. Over afwijzingen die me meer raken dan dat ik wil toegeven. Ik schrijf oppervlakkig of ontwijkend over mijn twijfels, frustraties, teleurstellingen en piekermomenten.

Moet daar verandering in komen? Ik weet het niet. Ik weet dat schrijven me helpt om zaken op een rijtje te krijgen. Ik focus dan op de activiteit ‘schrijven’ en dat helpt me om niet te blijven hangen in ongenoegen. Er gebeuren de laatste weken teveel zaken die ronduit vervelend zijn. Mijnheer Murphy is op bezoek. En je zult wel begrijpen dat ik hem het liefst per ommegaande in een raket stop en hem lanceer naar het eerste het beste zwarte gat. Flikker toch op man, laat ons met rust.

Alleen laat Mijnheer Murphy zich niet zo gemakkelijk vangen. We zullen zelf moeten proberen om de dief, de insluiper, de beroerde werkgever, de afwijzende sollicitatie-commissie, de corrupte politie, de slordige loodgieter, de bureaucratische ambtenaar, het zieke familielid … een plek te geven in ons leven. Door het te accepteren, door het te verwerken, te negeren of te vergeten. En dan weer vooruit te kijken … naar betere,  veiligere tijden.

Amen

(*) Het is mogelijk om een artikel te vergrendelen met een slotje. De schrijver bepaalt dan wie mee mag lezen en verstuurt dan een wachtwoord – als figuurlijke sleutel – om toegang te geven tot dat specifieke stukje.

De draad weer oppakken

Tags

Bier, Bloggen, Familie, Mozambique, Weblog, Zwemmen

En dan is het alweer maandag. Een week niets geplaatst op mijn ‘bijna dagelijks blog’. Dat is schromelijk overdreven – dat bijna dagelijks. Ontbreekt het me aan inspiratie? Ja, soms. Ontbreekt het me aan onderwerpen? Ja en Nee. Ik heb het gevoel dat ik in herhaling ga vallen. En na zoveel jaren in Mozambique verblijven, zijn de dagelijkse zaken heel gewoon geworden terwijl ze voor een willekeurige lezer natuurlijk exotisch of heel bijzonder zijn. Heb ik daar nog oog voor? Ook hierop moet ik ja en nee antwoorden. Ik haal mij schouders op en denk … “Ach ja, typisch Mozambikaans” en ga over tot de orde van de dag.

Mozambique

Neem nu zo’n tafereel als op de foto hierboven. Ik zeg niet dat ik dit dagelijks zie maar het is een heel gewoon tafereel. Niets bijzonders. Nou ja … natuurlijk wel want de overgrote meerderheid van mijn lezers / volgers komt uit Nederland en België. En als ik de statistieken mag geloven, krijg ik sinds een paar weken ook veel bezoekers uit de Verenigde Staten. Het ondoorgrondelijke van internet. En nu ik het toch over statistieken heb, deel ik graag mijn verbazing over een detail. De pagina die het vaakst wordt gelezen (of aangeklikt) is al jaren: Midden Oosten. Onbegrijpelijk want daar staat driemaal niks. Nou ja, een heel klein overzicht van de landen in het Midden Oosten die ik heb bezocht. Maar waarschijnlijk sta ik met dat trefwoord hoog in een Google ranking / algoritme.

Nog even een voorbeeld van een gebeurtenis die bijna gewoon is geworden maar dat natuurlijk niet is. We hadden twee nichtjes uitgenodigd om te komen zwemmen bij ons thuis. Zeven en elf zijn ze. Gisteren (zondag) haalden we ze op. Eentje stond nog onder de douche. No problem maar er stond nog een rijtje kinderen te wachten. Of zij ook mee mochten? Vriendjes, een buurmeisje. Zoontjes van een ander nichtje. Enfin … ik heb mijn wagen vol geladen … Uiteindelijk zaten er 7 kinderen in de auto en twee volwassenen. ’t Is gelukkig maar een kleine tien minuutjes rijden. Meteen volle bak – in de auto en in het zwembad. En toeval bestaat niet. Goede vrienden bellen of ze even mogen langskomen. Ja, natuurlijk. En een vriendin van Isabel – ook uit onze buurt – belt of wij vandaag voor haar zoontje kunnen zorgen want zij moet onverwacht werken. Tuurlijk. Waar plaats is voor zeven kinderen is ook plaats voor acht.

Ik rij een ommetje via een winkel die open is op zondag. Ik koop extra frisdrank en bier. En salade, tomaten, brood en thuis haal ik twee kippen uit de diepvries. Om iets na tweeën serveer ik de lunch. En dan wordt er getoeterd voor de poort. Tot tweemaal toe want weer andere neven en nichten hadden gehoord dat er vandaag bij Koen en Isabel open huis is … Dat werd het … sic. Nog een keer zes extra bezoekers en een zuigeling. Naar goed Mozambikaans gebruik kwamen ze wel aanzetten met een koelbox met biertjes. De dames drinken Amarula. Komt dat mooi uit dat we nog een fles in voorraad hebben.

En dan moet er weer gegeten worden. We doen gemakkelijk. Hot dogs met salade. Rond zeven uur fluister ik Isabel in het oor dat we d’r een eind aan moeten breien. Ze is het met me eens.

Zwemmen bij Koen en Isabel

Rond negen uur is de boel thuisgebracht en gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit. Maandag weer een gewone dag. Isabel aan het werk en ik ga verder met bureaucratisch gedoe. En ik pak de draad weer op. Ik ga weer wat vaker bloggen … neem ik me nu voor.

Mijn achtste jaar als blogger

Tags

Bloggen, Schrijven, Weblog

1 januari 2011 schreef ik mijn eerste stukje. Toen nog op ‘web-log.nl‘. Mijn eerste tweehonderd stukjes zijn verloren geraakt door slordig beheer van Sanoma. Niets aan te doen. Ik ben ooit begonnen met dit blog om mijn moeder op de hoogte te houden van mijn bezigheden in verre buitenlanden. Ik schrijf zonder pseudoniemen maar tracht wel voldoende privacy in te bouwen als ik het over ‘derden’ heb. Ik schrijf geen stukjes die een ‘slotje’ nodig hebben. Soms moet ik wel op mijn tong bijten of besluit ik uiteindelijk om iets niet te publiceren. Ik weet wel dat ik enkel verantwoordelijk ben voor wat ik schrijf en niet voor wat een ander eraan toevoegt / interpreteert. Ik blijf discreet (denk ik).

Verder zit er nauwelijks regelmaat in mijn stukjes. Ik blog niet op vaste dagen. Ik heb geen vaste rubrieken op vaste dagen. Ik heb wel bijdrages die ik gemakshalve ‘series’ noem. Terugkerend zijn de ‘Vragen aan mezelf‘, iets over ‘Beeldende Kunst‘ en over ‘Boeken‘. De serie ‘In de buurt’ moet ik weer eens nieuw leven inblazen. In navolging van Sir Pancake schrijf ik af en toe stukjes bij vakantie-foto’s of over oude foto’s uit de figuurlijke koekjestrommel van mijn grootouders.

Ook mijn onderverdelingen – categorieën – zijn tamelijk willekeurig. En dat gaat ook op voor de Tags (trefwoorden). Wat wel regelmaat heeft is de lay out. Ik verander zelden. En bijna al mijn stukjes zijn voorzien van een foto. Heel af en toe een link naar een (YouTube) filmpje.

De Loggersteeg

Ik gebruik bijna altijd het woord ‘stukje’ voor mijn schrijfsels. Ik weet dat zo’n stukje een ‘log’ heet of een ‘logje’. Het woord ‘blog’ wordt natuurlijk ook veel gebruikt. De B voor het woord LOG is opgevist van het woord WEB. Vandaar weblog. Ik vind het woord ‘log’ nog steeds lelijk. Te log. Terwijl ik als jonge padvinder trots was op ons LOGboek. Ik heb het jaren bijgehouden.

Samenvattend … ik ga gewoon door op de ingeslagen weg. Soms dagelijks, soms heel onregelmatig. De mij onbekende lezers zijn al sinds enige tijd in groter aantal aanwezig dan mijn familie, buren en vrienden. Hier op mijn weblog zijn ze me allemaal even lief. Dank voor jullie regelmatige reacties. En mocht je een verzoek hebben, laat het me weten.

Mijn weblog

Tags

Bloggen, Blogs, Schrijven, Weblog

Nu ik weer wat meer tijd heb, scroll ik wat vaker langs weblogs die ik volg. Dat doe ik met plezier. En soms zetten ze me op een (inhoudelijk) spoor. Af en toe neem ik een idee over of beantwoord dezelfde vragen. Een aantal collega-bloggers hebben in de loop van de jaren hun lay-out veranderd of zijn thematischer gaan bloggen. Ik rommel maar wat aan. Ik gebruik al jaren dezelfde opmaak van WordPress. Er zit niet heel veel systematiek in mijn categorieën en tags. Ook de titels die ik hierboven gebruik duiden niet op een heel doordacht idee. Zoals ik al zei, ik rommel maar wat aan.

Mijn virtuele muis is verbonden met de wereldbol. Ik blog wanneer het me uitkomt, zowel vanuit Nederland als vanuit Mozambique. Soms vanuit plaatsen waar ik op vakantie ben. Ik doe geen dagelijks verslag van de dingen die ik doe want dan zou dit een dagboek worden. En zo boeiend is het niet om te lezen dat ik vanochtend twee koppen thee dronk en later een kop koffie. En dat ik een kom yoghurt met fruit en muesli heb gegeten en dat ik straks een afspraak heb over de tuin. Af en toe zijn dit wel zaken waar ik over schrijf. Soms over een boek, een kunstwerk, een film, een ontmoeting. Mijn weblog is geen online toeristengids met veel foto’s en suggesties over Mozambique en/of Maputo. Ik schrijf er wel over; soms over sport of politiek. Of ik haal herinneringen op aan de hand van een foto uit het goed gevulde, persoonlijke archief. Ik gebruik gemiddeld tussen de driehonderd en vierhonderd woorden. Waarschijnlijk omdat ik dat een aantal vind dat ik graag heb bij logjes – ook van anderen. Eindeloze verhalen of grote opsommingen met bijbehorende links lees ik bijna nooit tot het eind. Logjes met teveel filmpjes sla ik  ook over. Teveel foto’s bij één stukje is ook niet aan mij besteed. Dat komt natuurlijk ook door het belabberde internet dat ik regelmatig heb in Afrika.

Ga ik iets veranderen? Voorlopig niet. Ik beantwoord vast weer wat vragen in de serie ‘1000 vragen aan mezelf’ of voeg een logje toe aan mijn serie ‘Beeldende kunst’, ‘Boeken’ of ‘Koekjestrommel’. En natuurlijk staat niets je in de weg om mij iets te vragen. Of een suggestie te doen over een onderwerp. Graag zelfs, kom maar op.