Naakt

Tags

Beeldende kunst, Bi+, Cayetano de Arquer Buigas, Coming Out Day, Den Haag, Facebook, Laura Night, Lev Tchistovky, Museum Panorama Mesdag, Naakt, Naaktmodellen, Schilderij, Steve Hanks, Suze Robertson, Théo van Rysselberghe, Verzameling, Vincent van Gogh, Vincente Romero, Weblog, Will Wilson, William Adolphe Bougeureau

Het is vandaag ‘Internationale Coming Out Day’. In het Nederlands klinkt dat dan als ‘Coming out dag’. Beetje rare term. Over ‘Uit de kast komen’. Ik wist niet dat zo’n dag bestond maar mijn oog viel er vandaag op. Op nu.nl lees ik dat er ruim één miljoen Nederlanders zich kunnen vinden in het etiketje ‘Bi+’. Dat verbaast me niet. Waarschijnlijk is het aantal nog veel hoger. Ik zeg met enige regelmaat in gesprekken of tijdens verjaardagsborrels dat ik denk dat ieder schepsel in aanleg Bi+ is. Natuurlijk wordt dat meestal in onze westerse samenleving vanaf de geboorte ontkent. We leren namelijk iets anders. Hetero-seksueel is de norm. Gelukkig is er tegenwoordig meer bespreekbaar en geoorloofd. Mensen kunnen hun eigen geaardheid genuanceerder benoemen en beleven.

Ik begon dit stukje echter niet met de intentie om iets over gender-keuze te vertellen. Sorry … misschien is ‘keuze’ hier een verkeerd gebruikt woord. Wel wilde ik het hebben over naakt. Wat het een met het ander te maken heeft, moet de lezer zelf maar invullen. Ik hou van naakt. Als ik het woord ‘naakt’ invoer in mijn eigen zoek-app zie ik heel wat stukjes voorbijkomen. Ik schreef er dus al vaker over. Niets is me vreemd. Natuurlijk gaan de meeste stukjes dan over beeldende kunst of over naturisme. Twee zaken die me aan het hart gaan, waar ik van hou.

Toevallig lees ik vandaag een interessant artikel in de NRC over Suze Robertson. Ooit van haar gehoord? Ik niet tot nu. Ze werd (wordt) ook wel de vrouwelijke van Gogh genoemd. Een bezoek aan een overzichtstentoonstelling van haar werk in Den Haag staat in mijn agenda. Wat heeft dat met ‘naakt’ te maken, hoor ik jullie denken. Lees het artikel maar. Zij doorbrak het verbod (taboe) dat meisjes (dames) geen schildercursussen mochten volgen met vrouwelijke naaktmodellen.

En nu ben ik dus bij mijn onderwerp. Naaktmodellen. Ik ben een verzamelaar – ook op mijn laptop of computer. Ik verzamel vrouwelijke naakten. Schilderijen en tekeningen van vrouwelijk naakt wel te verstaan. Heel soms doe ik een amateuristische poging met een aquarel van eigen hand penseel. Ik schreef er al eerder over. Maar wat doe ik met zo’n verzameling? Opslaan. Bewaren. En daarna … eigenlijk heel weinig. Zal ik ze hier op mijn blog met jullie delen? Of op FB of op mijn status? Tja, wie weet?! Mogelijk vindt FB mij dan een viespeuk en verbant me voor een tijdje. Ik zie wel. Misschien voeg ik er wel een gedicht aan toe. Kunst … weet je wel. Knipoog. Een voormalige studiegenote – Christa Zaat – heeft een immense verzameling op Facebook van schilderijen – inclusief alle details over materiaal, makers, formaten, musea, etc. Klik HIER.

Laat ik beginnen met een kleine greep uit mijn eigen (digitale) collectie. Mogelijk zal ik er later nog een keer op terugkomen. Mochten jullie verzoeken of vragen hebben … ik lees het graag.

Van links boven tot rechts beneden: Lev Tchistovky – William Adolphe Bougeureau – Will Wilson – Vincente Romero – Théo van Rysselberghe – Steve Hanks – Laura Night – Cayetano de Arquer Buigas.

Scrollend door mijn verzameling merk ik dat heel vaak het ‘plaatje’ heb opgeslagen maar vergat de schilder te vermelden. Dom van me. Dus dat is nog flink wat uitzoekwerk.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Advertentie

Reclame

Tags

Weblog, Reclame, Wordpress, Bloggen, Gratis

Sinds ik hier bij WordPress gratis blog, weet ik dat er reclame wordt toegevoegd aan mijn stukjes. Dat neem ik voor lief. Ik herinner me dat ik er mijn lezers ooit eens naar vroeg. Of het hen stoorde. Nee dus. Mogelijk ook omdat medebloggers dezelfde overwegingen (ooit) hebben gemaakt.

De reclame beperkte zich meestal tot één blokje. Meestal met wat tekst, zeker niet met een schreeuwende foto. Sinds enkele maanden wordt er een heel raster toegevoegd aan onze blogs. Iedereen herkent vast onderstaande collage. Ik zie ze namelijk ook bij jullie (met een gratis WordPress-blog).

In mijn geval zijn heel wat onderschriften in het Portugees. Het ‘systeem’ herkent dus van waaruit ik blog (of lees) want ik zag dezelfde foto’s ook tijdens mijn langdurig verblijf in Nederland, met Nederlandse teksten. In navolging van ons aller Rietepietz eindig ik tegenwoordig mijn stukjes met een STREEP. Als afscheiding tussen mijn bijdrage en de toegevoegde reclame. Ik vind zo’n fotoblok (9 verschillende reclames) erg opdringerig. Nee … walgelijk.

Maar nu kom ik tot mijn punt. Een vraag. Een overpeinzing. Ik ben redelijk ongevoelig voor reclame en zeker in bovenstaand geval is er hooguit 0,1% van mijn brein dat zou kunnen overwegen om zo’n fotootje aan te klikken. Dus deze reclame schiet volledig zijn doel voorbij. Of ik ben geen doelgroep. Ook op de blogs van mijn medebloggers ben ik niet (nooit) van plan om door te klikken op een reclame. Hebben jullie daar ooit op geklikt? Ik denk dat het antwoord NEEN zal zijn.

Ik ken het gegeven dat televisie-reclames die irriteren meestal goed bevallen bij de opdrachtgever. Dan wordt er tenminste over gepraat. Tja, het zal wel.

Nog even terug naar het fotoblok hierboven (en mogelijk hieronder). Wie kent ze niet … ‘Sarah Paulson en Amanda Peel’? ‘Wie?’ hoor ik jullie denken. Je weet wel … Sarah Paulson en Amanda Peel. Ooo die … het zijn die twee kussende dames rechtsboven. Een foto die gemaakt is bij de uitreiking van de Golden Globes in 2017. Een vriendschappelijke zoen op de rode loper. Ja, en dan? Waarom zou ik daar op klikken? Omdat ik 21 foto’s van beroemde ‘gays’ wil zien? Als ik dat al zou willen zien dan brengt ‘Google’ me in twee klikken naar honderden foto’s. Hoe zit het met auteursrecht? Deze foto is gemaakt door ene Jim Ruymen/UPI. Dat moest ik uiteraard even opzoeken. Als hij betaald krijgt voor elke keer dat deze dames me tegemoet kussen vanuit zo’n fotoblok, is hij een rijk man.

Wat is de zin van deze foto’s en links?

Goed. Ik laat het hierbij. Zo meteen nog een Riet-streep hieronder en klaar is mijn stukje. O ja, nog één dingetje. Ik was enkele maanden in Nederland en zag zo nu en dan televisie. Ik had ruim 50 zenders ter beschikking. Als ik op de bank even lag bij te komen en even ging zappen dan was het eigenlijk een halfuur durende reclame braaksel. Bah. Zo onzinnig. Wat ben ik blij dat wij met onze 98% Neflix op onze tv, daar van zijn gevrijwaard.

Heeft een van jullie ooit (onlangs) de stap gemaakt van ‘gratis’ naar ‘betaald’ bloggen bij WP? Ik lees het graag want ik overweeg het heel serieus om van deze ‘shit’ verlost te zijn.

Honderd tags

Tags

Bloggen, Honderd, Inactief, Internet, Weblog

Wat is dat toch met mij? Verschillende keren per dag denk ik aan mijn blog. En elke dag moet ik constateren: weer een dag niet geblogd. Ik lees mijn favoriete blogs wel en reageer ook af en toe. Ik ben geen uitgesproken lurker. Maar zelf iets schrijven op dit stukje www? Niet dus. En waarom is dat dan? Ik kan er de vinger niet opleggen. Geen inspiratie? Heb ik wel. Geen onderwerpen? Heb ik ook. Andere activiteiten? Ja natuurlijk maar dat is altijd al zo geweest. Niets nieuws te vertellen? Een beetje, dat is waar. En wat betekent dan die titel ‘Honderd tags’? Ik zat net te denken: ‘Schrijf eens 100 woorden op die bij je opkomen om de afgelopen dagen te beschrijven.’

Goed, dat ga ik proberen. In totaal willekeurige volgorde. Het enige verband dat ze hebben is dat ze bij me opkomen als ik nadenk over de laatste tien dagen. In blokjes van vijfentwintig en ook dat is zonder enig thema of rangschikking. Ik ben benieuwd hoever ik kom.

Warm. Blauw. Eenzaamheid. Zeilen. Vliegen. Batterij. Zonne-energie. Wielrennen. Lukaku. Boeken. Bijwoord. Rekening. Stier. Foto’s. Portemonnee. Schoonmoeder. IJsland. Airco. Leeuwarden. Varkens. Regen. Skype. Toetjes. Tulpen. Equinox.

Zwitserland. Kmska. Corsief. T’shirts. Zwembad. Twitter. E-reader. PvdD. Laptop. Bahamontes. Poetin. Anti-gripine. Queen. Vitamine. Pannenkoek. Bougainville. Zelfreflectie. Lingerie. Lezen. Boekhouder. Oma. Kauwgum. File. Bier. Snotteren.

Netflix. Gereedschapskoffer. Brusselmans. Bril. Bloeddruk. Isabel. Perforator. Inenting. Nelspruit. Verkouden. Hoezee. Brood. Portugal. Onmacht. Dropbox. Zundert. Opruimen. Buurvrouw. Muziek. Quad. Water. Doel. Woordzoeker. Afwas. Mobieltje.

Zakdoek. Naakt. Zanzibar. Luisterboek. Belastingen. Schoolgids. Garnalen. Zeeland. Thriller. Guggenheimer. Chloor. Afvallen. Spelling. Ine. Factuur. Nieuwsbegrip. Ambassade. Leger. Kunst. Shampoo. Alleen. Geschiedenis. Kleinkinderen. Tolino. Australië.

En nu? Niets. Gewoon honderd tags of #100tags of trefwoorden. En of ik dit binnenkort nog begrijp? Tja, wie weet, misschien ook wel niet.

ps. Vandaag is het maandag maar deze maandag voelt als zondag want in Mozambique is het een vrije dag.

Kleur

Tags

Auto, Citroën, Kleur, Kleurloos, Nostalgie, Saai, Toyota Avensis, Twitter, VW-golf, Weblog

Vrijdag schreef ik een stukje over mijn eerste auto. Een blauwe Citroën 2CV. Ik maakte melding van de kleur. En ook de volgende twee auto’s kregen een kleurvermelding in dat logje. In de reacties schreven enkelen van jullie ook iets over de kleur van hun oude auto’s. Verder stond ik er niet zo bij stil, bij die kleur. Tot ik vanochtend mijn Twitter opende en deze (Duitse) foto voorbij zag komen …

En dit stond erbij vermeld: “Uit de tijd dat kleuren nog de norm waren! In plaats van het deprimerende grauw/zwart dat tegenwoordig de norm der dingen is.”

Ik had er nog nooit bij stilgestaan maar ook onze twee laatste auto’s zijn saai zwart en grijs. We hadden ooit een zilvergrijze en een witte VW-golf en een donkerrode en donkerblauwe Toyota Avensis.

Van alles wat maar uiteindelijk niets

Tags

Bloggen, Ideetjes, Weblog

Zomaar een flut-logje over wat zaken waarvan ik denk dat ik er ooit een echt stukje kan over schrijven. De ‘misschienen’ druipen uit deze eerste zin. Ik weet het. Goed, laat ik me beperken tot zeven ideetjes.

Foto door Pixabay op Pexels.com

Eén. Weg met de mondkapjes met elastiekjes, een persoonlijke keuze.

Twee. Werken in het onderwijs en vakantie.

Drie. Welke blogs wil ik echt blijven volgen?

Vier. De bloemen en planten in onze tuin.

Vijf. Skypen met jonge kinderen.

Zes. Welke tentoonstelling ga ik in januari bezoeken?

Zeven. Een kritische blik op hoe ik Facebook en Twitter gebruik.

Waarschijnlijk wordt het eerder een nieuwe aflevering van mijn in-slaap-val-steden of een korte recensie van de boeken die ik onlangs las. We gaan het zien. En met WE bedoel ik mezelf en jullie, mijn volgers, reageerders (waarvoor dank) en meelezers.

Zomaar een ideetje als je reageert. Dat zijn meestal dezelfde mensen. Schrijf je de eerste reactie dan reageer je op mijn eerste idee (dat van de mondkapjes met elastiekjes). De tweede reageert op het tweede idee. Enzovoort. Nee Koen, veel te ingewikkeld, wees blij dat er überhaupt iemand wil reageren op dit flutstukje.

De draad oppakken

Tags

Bloggen, Fictie, Griekenland, Jukebox, Liedjes, Liesbeth List, Mikis Theodorakis, Muziek, Schooljaar, Schrijven, Series, Weblog, YouTube

Het nieuwe schooljaar is een week oud. Leuk om mijn leerlingen weer te zien. Blije gezichten als ze nieuwe boeken en nieuwe schriften krijgen. Mijn werkkamer lijkt meer op een rampgebied na een aardbeving. Dat wordt opruimen dit weekend. Om ook nog tussendoor te bloggen … nee, dat was wat teveel gevraagd. Heb ik er geen zin meer in? Nee, dat is het niet. Geen inspiratie? Ja, wel een beetje. Maar dan denk ik aan alle ‘series’ die ik de afgelopen jaren heb opgestart. Veel beginnetjes maar nooit (of zelden) er een vervolg aan gegeven. Denk bijvoorbeeld aan de ‘1000 vragen aan mezelf’ of ‘30 weken foto schrijven‘.

Ik kan nog even doorgaan. ‘Ik mis’. ‘Iets van vroeger’ is blijven steken op drie afleveringen. ‘Ik kijk nog even achterom’ heb ik precies één jaar volgehouden. Mijn gelezen boekenlijst houd ik redelijk goed bij. Het lijstje van series die ik – al dan niet samen met Isabel – zag, is al een hele tijd niet meer aangevuld. ‘Ondertussen in Mozambique‘ schreeuwt om nieuwe episodes.

Af en toe schrijf ik fictie maar ‘Boris’ en ‘De witte stier’ wachten op volgende hoofdstukken. Ook het verhaal ‘Een eindeloze achtervolging’ heb ik nog niet volledig gepubliceerd. Ik beloofde ook meer mythologische hervertellingen. ‘Ja, ik weet het’ zeg ik nu tegen mezelf. Goed om dit overzichtje te maken, mogelijk helpt het me de komende tijd om weer wat actiever te bloggen.

Aan ‘Mijn nostalgische jukebox‘ voeg ik graag een YouTube-filmpje toe …

Althans … dat dacht ik. Ik weet niet wat er verkeerd gaat. Zien jullie iets? Ik zie alleen maar een zwart vlak. Waarschijnlijk iets met ‘auteursrechten’. Ik kan het filmpje wel zien en horen … Liesbeth List zingt Theodorakis – 1967 maar blijkbaar is delen onmogelijk. Of het heeft met mijn ‘instellingen’ te maken? Ik moet het uitzoeken. Heeft iemand een advies? HELP of moet ik zeggen JOEPIE … nadat ik dit stukje heb gepubliceerd zie ik dat alles normaal werkt. Heel vreemd.

Ik hoorde – via Liesbeth List – voor het eerst over Mikis Theodorakis. De Griekse componist die deze week is overleden. Ik zag deze Griekse muzikale held tweemaal in levende lijve. Voor het eerst in het antieke theater in Epidaurus in 1977. Hij dirigeerde het orkest bij de voorstelling Trojaanse Vrouwen. Een jaar later zag ik de meester aan het werk met zijn eigen orkest in de ‘Arena’ in Deurne (Antwerpen). En wie kent de sirtaki uit ‘Zorba de Griek’ niet?

Tien jaar

Tags

10 jaar, Bloggen, Familie, Vrienden, Weblog

Op 1 januari 2011 publiceerde ik mijn eerste stukje op web-log. Ik las al een tijdje het blog van Dominiek, observaties en overpeinzingen tijdens zijn dagelijkse wandelingen in Leermens (provincie Groningen). In die periode was ik meer onderweg dan thuis (in Bergen op Zoom). Ik schreef wel eens dat ik meer in hotelbedden sliep dan in mijn eigen bed. Het thuisfront was het wel gewoon maar hoorde toch graag wat ik uitspookte. En waar. Mijn moeder was nog actief op internet. Zij keek uit naar mijn emailtjes. Ik had een lijstje met email-adressen op Yahoo. Mijn moeder, mijn kinderen, vrienden, buren, familie … Ik ben geen beller en dat was trouwens toen nog stervensduur. Ik vond het genoeg dat ik bereikbaar was op mijn mobieltje. Meer was niet nodig.

Zoals ik hierboven al memoreer bracht Dominiek me op het idee om te gaan bloggen. Ik schrijf op een moment als het mij uitkomt. Ik publiceer mijn stukjes op elk willekeurig moment van de dag of nacht. En mijn moeder leest mijn stukje op het moment dat het haar uitkomt. Ze herlas ook regelmatig mijn logjes. Later printte mijn zus mijn stukjes en bundelde zij mijn logjes in een dikke map. Ik lag dus op het nachtkastje van mijn moeder. Berichten versturen per email werd verleden tijd. Als iemand me vroeg waar ik was of wat ik aan het doen was dan was meestal mijn antwoord: “Ik stuur je de link van mijn weblog dan kun je me volgen wanneer het jou uitkomt.”

Dat web-log ermee ophield halverwege 2011 heb ik al vaker verteld. Ik kan dus geen linkje plaatsen naar mijn allereerste logje op 1 januari 2011. Ik schat dat ik daar ruim honderdvijftig stukjes heb geschreven. Bijvoorbeeld over mijn (onze) reis naar Brazilië. Over Umoja. Over mijn bezoek aan Israël.

We zijn nu tien jaar verder. Ik ben alweer bijna acht jaar getrouwd met Isabel. Er zijn sinds die eerste dag (01-01-2010) nog vier kleinkinderen bijgekomen. Ik moet oppassen dat dit geen opsomming wordt van overlijdens maar Dominiek en mijn moeder zijn enkel nog in mijn (onze) verhalen aanwezig. Ze lezen niet meer mee. WordPress houdt statistieken bij, ik kijk er zelden naar. Vandaag wel en ik zie onder andere dat ik 119 stukjes heb gepubliceerd in 2020. Dat er 29.614 bezoeken werden afgelegd aan mijn klein stukje www. Dat ik 188 volgers heb. Dat betekent dus dat ik elke drie dagen een stukje schrijf. Voor mijn gevoel klopt dat. Soms vijf dagen na elkaar, soms een week niets. Dat zal waarschijnlijk ook het ritme zijn in 2021.

Mijn stukjes hebben gemiddeld 725 woorden. Ik krijg gemiddeld 17 reacties per bericht. Dat vind ik best veel maar daar zijn natuurlijk ook mijn reacties op jullie reacties bij inbegrepen. Ik krijg gemiddeld 9 likes per bericht. Dankjewel daarvoor maar het is iets dat ik zelf niet dikwijls doe omdat ik die ‘like-knop’ meestal niet zie. De top 3 van reageerders zijn collega-bloggers: Rietepietz, Thomas Pannenkoek en Regenboogvlinder. Via Facebook reageert Rene B bijna altijd. Ik vind reacties erg fijn maar voel je niet (nooit) verplicht om iets te schrijven. Ik reageer zelf denk ik 30% van de tijd op stukjes van (sommigen) anderen, mogelijk zelfs minder.

Tot mijn grote verbazing is de vijfde aflevering van Daedalus en Icarus (19 december 2020) het best bekeken stukje op één dag in deze tien jaar. Bijna 800 keer. Bizar. Mijn stukje over het kaartspel Yaniv wordt het vaakst aangeklikt – ik denk vanuit Google.

Genoeg statistiekjes. Het nieuwe jaar is begonnen. Ik heb geen bijzondere voornemens voor dit jaar – ook niet wat bloggen betreft. Wensen heb ik uiteraard wel. We zullen zien wat 2021 ons brengt. Een fijne dag (en jaar) voor iedereen die dit leest. Blijf gezond.

Is er iets mis?

Tags

Bloggen, Concepten, Samsung M11, Schrijven, Sinterklaas, Smartphone, Tuin, Weblog

Om meteen antwoord te geven op de titelvraag … nee, er is niets mis. Toch niet met mij. Wel met mijn drie-maanden-oude foon. Een Samsung M11. Hij is ‘gek’ geworden. Grrr. Dus tijdelijk ben ik wat minder bereikbaar.

Foto: Pixabay

Het startscherm waarmee je de telefoon ontgrendelt (met een code) flikkert onophoudelijk en produceert in microseconden tientallen codes die uiteraard fout zijn. Herstarten dan maar. Dat lukt. Resultaat: hetzelfde. Omdat ik (nee, de op hol geslagen software) driemaal een foute code produceerde moet ik nu de puk-code invoeren. Onmogelijk want het scherm blijft flikkeren. Een oude truc was de batterij eruit halen en opnieuw opstarten. Dat is geen optie meer. Je kunt niet meer bij de batterij. Straks of later deze week maar eens naar de telecom-winkel gaan. Ze zullen er vast niets aan kunnen doen. Het zijn verkopers, geen technici. Zucht. (Voor mensen die me privé kennen – voorlopig is mijn 82-nummer NIET in gebruik. Dus ook niet met WhatsApp.)

Is er verder dan iets mis? Nee hoor. ‘Maar je hebt al bijna twee weken niet meer geblogd?’ Ooo dat. Ja, dat is waar. ‘Waarom niet?’ Eigenlijk heb ik daar geen antwoord op. Een mix van van alles, denk ik. Veel lezen, iets meer televisie kijken dan gebruikelijk, dagelijks een klein uurtje in de tuin bezig zijn, druk met voorbereidingen van het sinterklaasfeest, mini-corona-depri-dipje, meer afspraken buiten de deur dan gebruikelijk, inlees-werk voor mijn nieuwe baan, de kerstboom en aanverwante decoratie en nog wat van dat soort zaken. Alles bij elkaar niets bijzonders.

Er staan nochtans wat logjes klaar – niet helemaal uitgewerkt maar wel in conceptvorm. Titels als: ‘Buikpijn mooi’ (dd 13 nov) – ‘African Magic’ (dd 9 juni) – ‘Zwaar gefrustreerd in het kwadraat’ (dd 13 april). Ik was nog niet tevreden over formuleringen of ik twijfelde of ik dit wel openbaar wil maken. Ik heb nog nooit ‘slotjes-op-mijn-blog’ gebruikt. Is er een titel bij die je nieuwsgierig maakt? Laat maar weten.

Verder ben ik natuurlijk goed in nieuwe series beginnen maar na een paar afleveringen ben ik ze weer (half) vergeten. Bijvoorbeeld: ‘Repertwaar’, ‘Standbeelden’, ‘Plogjes’, ‘Reisfotochallenge’, ‘Uit de oude doos’, ‘Op herhaling’ … enzovoort. Nog drie weken en dan rond ik de kaap van 10 jaar bloggen. Ga ik iets veranderen? Ik weet het nog niet. Soms denk ik van wel, iets meer anoniem. Toch vind ik het meestal wel best zoals het gaat. Er staat een nieuw mythologisch verhaal in de steigers. Ik ga iets vertellen en schrijven over Picasso. Ik heb nog meer dan driehonderd vragen te beantwoorden in de serie ‘1000 vragen aan mezelf’. Mocht je vragen, opmerkingen of ideeën hebben voor mijn weblog … aarzel niet om op de REACTIE-KNOP te drukken. Dank alvast.

Ik kijk nog even achterom (# 4)

Tags

Boeken, Familie, Lezen, Netflix, Rob Heiligers, Schrijven, September, Sport, Terugkijken, Theater, Vrienden, Weblog

Afgelopen maand (september 2020) eindigde in groot mineur. Tristesse alom. Rob is overleden op de laatste dag van september. Vriend, jarenlang onze huisgenoot, man van Rita (al meer dan veertig jaar een goede vriendin en ooit studiegenote op de AVEK), vader van Yoko, opa van Loes. Acteur, fantast, DktrZ met love-pleisters, vogelliefhebber, natuur-verschijnselen-gelover, sportliefhebber, optimist, pyramide-onderzoeker, reiziger. Ik kan dit lijstje blijven aanvullen. Ik schreef al vaker over hem. Graag verwijs ik naar een logje van eerder dit jaar. AUditie. Rob speelde in deze voorstelling ‘de acteur’. Een jeugdtheater-voorstelling over dood-gaan en herdenken. Ik zal vast nog vaker over Rob schrijven want dan blijft deze bijzondere man ‘levend’ in mijn (onze) verhalen.

GEKEKEN

De Ronde van Frankrijk Wij hebben geen Ziggo- of KPN-abonnement maar via DSTV heb ik de Tour toch kunnen volgen. Niet enkel via het geschreven woord of de radio maar ook met beeld. Joepie. Ik heb er afgelopen maand meer over geschreven.

De Avondetappe – Van hetzelfde laken een pak. De dagelijkse nabeschouwing op de Tour. Meestal via BVN.

Snowpiercer – Een Netflix-serie. Niet mijn favoriete genre. Een mix van science-fiction en thriller. In een toekomstige ijstijd reizen de enige overlevenden (zo’n 3000) rond in een lange trein met verschillende leefomstandigheden. Van extra luxe tot straat-arm. Een revolte is aanstaande …

Bloodline – Nog een Netflix-serie. Veel meer mijn genre. Een drama-serie. Een mix van een (goede) soap en thriller. De familie Rayburn (vader, moeder, vier kinderen en kleinkinderen) baten een hotel uit in de Florida Keys (USA). Familiegeheimen uit het verleden blijven niet langer verborgen. We zijn ondertussen begonnen aan het tweede seizoen. Ik vind het een aanrader, maar ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat we nog maar nauwelijks halverwege de drie seizoenen zijn.

Karppi (Deadwind) – Een Finse politieserie in de beste traditie van de Scandinavische thrillers. We zagen twee seizoenen. Goed maar ook niet meer dan dat. Gewoon goed.

Resgate / Redemption – De eerste Mozambikaanse Netflix-film ooit. Een gangster-movie. Niet erg goed maar ik me wel reuze geamuseerd omdat het ook een raad-spelletje werd … ‘Waar is deze scène opgenomen?’ Een feest van herkenning – ook sommige acteurs (m/v) ken ik. En leuk om Mozambikaans Portugees te horen op Netflix.

GELEZEN

Uit het leven van een hond – Sander Kollaard. Het winnende boek – Libris Literatuurprijs 2020. Ik vond het heel mooi. Absoluut een aanrader.

Spervuur – Dick en Felix Francis. Een echte ‘Dick Francis’. Het ik-personage is – zoals altijd – een held tegen wil en dank. Met alle bekende ingrediënten: paarden, een misdaad in het paardenmilieu, een zeer hachelijke situatie voor het hoofdpersonage maar het komt goed, enzovoort.

De rat van Amsterdam – Pieter Waterdrinker. Het is het eerste boek van Pieter Waterdrinker dat ik heb gelezen. Er zullen er meer volgen. Ik ga later een logje schrijven over dit dikke boek. Ik geef het vier-en-een-halve ster.

Jacques Klöters – Deze cabaretier / publicist deelt bijna dagelijks een herinnering aan een oud-collega – op Facebook. Mooie stukjes. De moeite waard om hem toe te voegen als ‘vriend’ op FB.

GEDAAN

Niets bijzonders – zo zou ik deze maand kunnen omschrijven. Of vergeet ik iets? Ik ben weer wat vaker aan het wandelen. De dagelijkse 10.000 stappen haal ik nog niet maar wie weet wat oktober zal brengen.

NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN

In mijn vorig overzicht schreef ik over onze kippen. Ze hebben alle sla- en koolplantjes opgegeten. Tja – ik moet dus dringend het kippengaas van de ren verhogen. In ruil vind ik wel gemiddeld drie eitjes per dag. Wel elke dag Pasen want ze zoeken steeds een andere leg-plek. En we hebben nog andere dieren in onze tuin (gehad). Dit keer onuitgenodigde gasten. Kikkers. Waar ze vandaan komen mag Joost weten. En ook hij weet het niet. Maar op een avond begon het gekwaak. Bijna onder ons slaapkamerraam. Wat een hels kabaal. Bij daglicht zag ik ze. In en bij het zwembad. Zes stuks. Dikke, vette kikkers. Ik heb ze met plezier de vrijheid gegeven maar dan wel ver weg van onze tuin. Ik hoor ze soms nog brullen, gelukkig in de verte.

GEBLOGD

Terug naar school – Over mijn opa. Ik vond na het schrijven van dit stukje – bij toeval – een foto waar ik samen met hem op sta.

Mijn eerste communie. Ik zit uiterst rechts op schoot bij opa (mei 1963).

Een bizar bericht – Ik geloof dat ik op Facebook kortstondig ben gehackt. En ik ben niet de enige, merk ik tijdens deze september-maand.

Te gek voor woorden – Over de idioot goedkope vliegtickets in vergelijking met te dure treinkaartjes.

Een schrijfdipje of is het iets anders? – Gewoon beginnen schrijven helpt. Meestal dan toch.

Saai of niet saai, dat is de vraag – Over de Ronde van Frankrijk. En toen werd het toch nog … een historische ontknoping.

Mijn sportcarrière (1) – Over onder andere gymnastiek op de lagere school. Bijna zeshonderd keer werd dit bericht bekeken. Dat is hoogst uitzonderlijk. Ik geloof zelfs goed voor een derde plaats aller tijden.

Mijn sportcarrière (2) – Dank voor alle complimenten in de reacties voor mijn sportieve verleden.

Het geheim van de de smid – Ik schrijf over het (niet) nalezen van mijn blog-stukjes. Veel collega-bloggers reageren en schrijven dat ze veel herkennen. Trienette en Groengenot laten in hun reactie blijken dat ze de opzettelijke ‘tweemaal DE’ in de titel hebben opgemerkt. Jullie ook of las je er overheen?

Iets van vroeger (#2) – ‘Electro’ weer voor even uit de nostalgische vergetelheid gehaald.

In de serie: IK KIJK NOG EVEN ACHTEROM

Het geheim van de de smid

Tags

Internet, Lange woorden, Lezen, Nalezen, Nederlands, Publiceren, Schrijven, Spelling, Weblog

“Nalezen” … dat is heel vaak het advies aan mijn leerlingen. Inhoudelijk is de tekst die ze inleveren (huiswerk) van een behoorlijke kwaliteit. Taalfouten of spellingsfouten markeer ik wel maar ik beoordeel het liefst de tekst in zijn geheel. Toch wordt mijn leesplezier op de proef gesteld als er te veel fouten in staan. Minstens de helft van de fouten kunnen ze zelf ontdekken als ze de moeite doen om de tekst na te lezen. Maar dat doet bijna geen hond, laat staan een kind of een tiener. Ze zijn blij dat het huiswerk af is. Punt. Een mailtje naar meneer Koen en ze zijn ervan af.

Vaak begin ik dan de volgende online-les met een leesopdracht. Luidop. “Lees je tekst (huiswerk) luidop voor.” Soms gaat dat stuntelig. Waarom? Omdat er woorden of interpunctie ontbreken. We corrigeren dan samen de tekst en dan ontdekken de leerlingen dat ze 70% van de fouten hadden kunnen vermijden door kritisch na te lezen.

Mijn advies: 1. Laat je tekst een dag liggen en ga dan pas nalezen (en corrigeren). 2. Lees je tekst hardop voor. 3. Print je tekst en lees dan je tekst rustig na.

En nu komt natuurlijk de grote vraag: “Doe ik dat zelf ook?” Het eerlijke antwoord is NEE … met hoofdletters en vet gedrukt. Ik schrijf een stukje (online), ik lees het diagonaal nog snel even door en klik op PUBLICEREN. Meestal ga ik dan onmiddellijk naar mijn eigen weblog en kijk naar het resultaat. Negen van de tien keer zie ik een paar fouten. Gelukkig bestaat er zoiets als BEWERKEN. Ik corrigeer onmiddellijk alle fouten die ik zie en druk op BIJWERKEN. Oef.

Nalezen en de fouten verbeteren

De fouten die ik hier beschrijf kun je opdelen in een paar categorieën. Een woord vergeten of een woord tweemaal typen. Ergerlijke fouten zijn veroorzaakt door de automatische spellingcontrole. Bij de tweede lezing let ik vooral op de werkwoordspelling. De D’s en de T’s. Dat zijn eigenlijk de enige fouten waar ik me een beetje voor schaam als ik ze ontdek in mijn eigen teksten. Soms dagen later. Dat zijn natuurlijk ook de moeilijkste woorden om te controleren via internet.

Het grootste probleem is uiteraard: jij – de schrijver – weet wat je hebt geschreven en je denkt dus automatisch dat het dus ook zo op papier (of het scherm) staat. Je bent tijdelijk blind voor je eigen schrijffouten.

Eén soort fout maak ik vaak met opzet in verband met de leesbaarheid. Ik geef een paar voorbeelden. Gehandicaptenparkeerplaats. Dit is de juiste spelling. Ik schrijf dan liever: gehandicapten-parkeerplaats. Ik weet dat het fout is maar ik vind het leesbaarder. Ik gebruik liever een verbindingsstreepje. Ook één woord. Hahaha. Nog een mooi voorbeeld: lagekostenluchtvaartmaatschappij. Eén woord. Ik weet het maar toch kriebelt het om streepjes toe te voegen. Kun je geloven dat mijn NT2-leerlingen hier gek van worden? Ontwikkelingshulpprogramma. 

Ook het gebruik van aanhalingstekens (en cursieve woorden) doe ik niet altijd volgens de regels. Hooguit volgens mijn eigen logica.

En jullie? Hoe schrijven jullie? Alles eerst in het klad? Publiceer je onmiddellijk of laat je je schrijfsels een tijdje liggen? Ik ben meer zoals mijn eigen leerlingen: blij dat ik het stukje af heb. Klik PUBLICEREN.

Ps. Hoe kritisch lees jij je eigen teksten na? Of lees je meestal wat je denkt dat er staat? Kijk nog eens naar de titel van dit stukje …