In bed met Wilfried

Tags

Boeken, Col d'Aubisque, Columns, De man en zijn wielerverhalen, De renner, E-reader, Fietsen, Laruns, Lezen, Mont Ventoux, Slapen, Wielrennen, Wilfried de Jong

Een hele tijd geleden vertelde ik al een keertje dat mijn e-reader – als een trouwe metgezel – op mijn nachtkastje ligt. Waar ik ’s nachts ook ben, je kunt mijn Tolino op korte graaiafstand vinden. Uiteraard probeer ik ’s nachts te slapen maar ik word steevast wakker na een uurtje of vier. Eerst probeer ik het wakker liggen te negeren. Heel soms val ik dan weer in slaap. Ik hanteer de volgende regel: lig ik langer dan vijftien minuten wakker dan pak ik mijn boek en ga lezen.

Soms is dat een kwartiertje, soms ietsjes langer. Het ingebouwde licht van de e-reader staat op de allerflauwste stand, bang dat ik Isabel zou wekken. Of verblinden … stel je voor. Zo gauw ik voel dat ik met mijn ogen knipper leg ik de e-reader weg, draai me om en val weer in slaap.

Ik lees vaak twee boeken door elkaar. Een roman of een thriller en een non-fictie boek of een bundel columns of korte verhalen. Deze laatste soort zijn bij uitstek geschikt om ’s nachts te lezen. Je weet altijd dat een hoofdstukje slechts enkele bladzijden telt. Dat maakt het stoppen gemakkelijk. In tegenstelling met een thriller. Dat is onverstandig om een spannende page turner – om het in slecht Nederlands te zeggen – ’s nachts te lezen. Wegleggen is dan vaak geen optie.

Op dit moment lees ik ‘De schaduwkoning’ van Maaza Mengiste. Een mooi, niet gemakkelijk boek dat zich afspeelt in Ethiopië in 1935 als Mussolini’s leger Haile Selassie verjaagt. Ik zal er later nog eens op terugkomen.

Ik hou van wielrennen en ik lees er graag over. Ik heb heel wat bundels van Mart Smeets verorberd. Vaak op de trein. Ik lees Bahamontes en af en toe De Muur. Ik herinner me mooie verhalen van Jan Siebeling, Frank Heinen, Thijs Zonneveld en van Peter Winnen. Nog steeds op nummer één staat (natuurlijk) ‘De Renner’ van Tim Krabbé. Ik ben er aan toe om het boek voor de derde keer te (her)lezen. Stop Koen, het wordt saai als ik hier nog een grotere opsomming neertik.

Terug naar mijn bed. Ik lees nu ‘De man en zijn wielerverhalen’. De grote bundeling verhalen – meer dan 500 pagina’s – van Wilfried de Jong. Theatermaker, interviewer, tv-maker en wielerverslaafde. Een bundeling columns en korte verhalen. De schrijver is een enthousiaste wielerfanaat. Hij fietst ook zelf, meestal in z’n eentje. Soms op zijn eigen fiets vanuit Rotterdam of Noordwijk. Af en toe op een gehuurde of geleende fiets. Meestal gaat zijn fiets mee op reis. Naar Italië, Frankrijk en zelfs naar New York. Hij vertelt er aanstekelijk over. Deze eigen fietservaringen worden afgewisseld met kijkervaringen (herinneringen). De verhalen staan niet chronologisch maar min of meer thematisch gerangschikt. Verhalen over Parijs – Roubaix. Verhalen over Chris Froome en Marco Pantani, Greg Lemond en Mathieu van de Poel. Herinneringen aan wereldkampioenschappen of de Mont Ventoux. Veel van de wedstrijden of de momenten die de Jong memoreert, herinner ik me goed.

Ik volg het wielrennen al mijn hele leven. Ik had korte tijd een racefiets tot hij werd gestolen uit de fietsenstalling van De Blauwe Stoep in Leeuwarden. Mijn fiets ging één keer mee op vakantie. Ik fietste toen vanuit de camping in Laruns de Col d’Aubisque op (en weer terug uiteraard). Ik had niet de juiste versnellingen, niet het juiste verzet. Ik moest twee keer van de fiets. Wist ik veel. De technische details van een fiets zeiden – en zeggen – me heel weinig. ‘Een tandje bijsteken’ ken ik wel als uitdrukking maar wat het precies betekent weet ik niet. Wilfried de Jong weet daar alles van. Op zijn vijftigste verjaardag fiets hij de Mont Ventoux op. Een mooi verhaal met zijn tienjarig zoontje in een bijrol. Op deze legendarische berg is het belangrijk om het juiste verzet te trappen. Het is een strijd om zolang mogelijk de lichtste versnelling te vermijden. Die heb je uiteindelijk wel nodig als de weg 11% stijgt, bijna bij de top.

Is dit boek een aanrader? Nu twijfel ik. Het is wel veel en veel van hetzelfde. Ik heb de verhalen graag gelezen – ’s nachts in bed waar Wilfried me ruim een half jaar gezelschap heeft gehouden. Het boek, de gebundelde verhalen eindigen in seizoen 2019. Ik kijk uit naar soortgelijke columns over de twee rare corona-seizoenen 2020 en 2021. En dan vooral om Wout van Aert te ontmoeten door de ogen van Wilfried de Jong.

In de serie: BOEKEN

Zin in meer boeken over wielrennen? Klik dan eens verder …

De must read wielerboeken

De beste wielerboeken aller tijden

Advertentie

Tijdklok

Tags

Bloggen, E-mail, Facebook, Giro, Hobby, Italië, Nieuws, Scrollen, Subarru, Tijdklok, Tv-serie, Twitter, Volkskrant, Wielrennen, Zandloper

Er gaat iets mis. Mijn innerlijk tijdsmechanisme is toe aan een grote beurt. Ik zit veel teveel achter mijn computer. Of moet je zeggen: voor mijn computer? De uren dat ik naar een beeldscherm tuur lopen steeds meer op in aantal. Neem nu afgelopen weekend. Op een boodschap na (buiten de deur) hadden we geen afspraken. Ik ben al heel wat weken veel aan het lezen. Dan kijk ik natuurlijk ook naar lettertjes maar die reken ik niet mee als ‘staren naar een beeldscherm’.

Ik kijk naar de belangrijkste zaken van het nieuws op nu.nl, nos.nl en vrt.be. Ik klik de meest interessante stukken aan en lees verder. Politiek, sport (voetbal en de giro), over kunst en cultuur en het Israelisch-Palestijns gewapend conflict. Ik moet bekennen dat ik zelfs af en toe onzinnige royalty-stukjes lees en aanklik. Ik scroll kort door de Volkskrant, Facebook en wat langer door Twitter. Via Twitter klik ik weer verder naar items die mijn interesse hebben. Bijvoorbeeld uitgebreide artikelen van De Correspondent, Vrij Nederland, De Groene (Amsterdammer). Knack zit bijna volledig achter een betaalmuur. In het weekend komt daar vaak The Guardian bij. De beeldschermtijd tikt door …

Ik klik naar mijn reader. Even kijken wat favoriete collega-bloggers hebben geschreven. Dat zijn algauw tien of vijftien stukjes die ik aanklik en lees. In de helft van de gevallen typ ik ook een antwoord. Om wat tijd te winnen lees ik niet alle reacties van anderen. Dat kan namelijk oplopen tot soms wel 80 reacties.

Ik kijk naar de reacties op mijn eigen stukjes. Meestal geef ik een kort antwoord op die schrijfsels (die ik zeer op prijs stel. Dank daarvoor.) De klok tikt verder. E-mail. O ja … daar moet ik ook naar kijken. Mijn privé-mail en de werk-mail. Daar waar nodig geef ik antwoord. Ik probeer ‘werk’ uit te stellen tot maandagochtend. Dat lukt niet altijd. De klok tikt door. Het is alweer uren later. “Wat heb ik nu in vredesnaam gedaan de afgelopen uren?” Deze vraag floepte een paar keer op afgelopen dagen? De denkbeeldige antwoorden horen meestal thuis in het rijtje: ‘negatief – zinloos’.

Tiens. Moet ik dan iets veranderen aan dit terugkerend patroon? Ja, misschien wel een beetje. Een tijdklok op mijn laptop of beeldscherm plaatsen is misschien een goed idee.

Bron: Nl Freepik

Uiteraard heeft het niets te maken met tijdsklokken maar met mijn eigen gedrag. Dat weet ik. Ik denk dat ik na tien jaar moet zeggen dat ‘bloggen’ (en wat daar bijhoort) een hobby is. En hobby’s kosten tijd dat is algemeen bekend. Twitteren en Facebooken zijn geen hobby. De krant lezen en het nieuws volgen zijn ook geen hobby’s maar is wel iets dat ik wil blijven doen. De Giro (wielrennen) volgen zou je wel een hobby kunnen noemen. Dat doe ik namelijk al meer dan vijftig jaar. Laat ik eens wat bewuster bijhouden hoeveel tijd ik deze week besteed aan ‘onzinnig gescroll. En laat ik vooral dat laatste zoveel mogelijk beperken. Deel 26 van goede voornemens.

Ik moet bekennen dat ik het kijken naar de televisie hier buiten beschouwing laat. Dat beperkt zich tijdens de week tot hooguit anderhalf uur en sommige dagen (avonden) gaat de tv helemaal niet aan. In het weekend gebeurt het wel eens dat we binge-watchen. Zoals dit weekend (vooral zaterdagavond). We ontdekten Subarru. Een Italiaanse misdaad/dramaserie. De eerste jaargang is ons goed bevallen.

Hoe houden jullie je beeldscherm-uren onder controle?

Mijn sportcarrière (2)

Tags

Antwerpen, Atletiek, Badminton, België, Bergen op Zoom, Boechout, Col d'Aubisque, Fietsen, Friesland, Ine, Kaatsen, Leeuwarden, Mens-Wetenschappen, Nostalgie, Pius X, Schaatsen, Sgola, Sint-Gabriël, Sport, Tennis, Voetbal, Wandelen, Wielrennen, Wyns, Zeilen, Zwemmen

Zoals ik gisteren al schreef is ‘carrière’ een woord dat eigenlijk niet past bij mijn bescheiden sportieve leven. Ik ga toch een paar sportieve activiteiten vermelden.

Tennis

Ine (mijn eerste vrouw) kwam uit een tennisfamilie. Haar vader speelde behoorlijk goed tennis en zijn kinderen gingen als vanzelfsprekend ook op tennis. In begin zestiger jaren was dat meer een sport voor de elite maar daar had mijn schoonvader lak aan. Ine speelde competitie en kon niet tegen haar verlies met kapotslaan van rackets en gevloek als een Mc Enroe avant la lettre. Vooral de verplichte handdruk met de tegenstander na verlies viel haar zwaar. Aldus de familieverhalen. Ik had nog nooit getennist maar ik probeerde het tijdens familie-weekendjes. Mijn schoonvader moedigde me aan. Ik had niet echt aanleg maar wel veel plezier en toonde veel inzet. Het resulteerde in een lidmaatschap bij een tennisvereniging bij ons in de buurt (Bergen op Zoom). Recreatief spelen tegen elkaar op vrijdagochtend – onze gezamenlijke vrije dag. En een paar keer per jaar bardienst draaien. Goed voor de sociale contacten. We waren elkaars gelijke. Ine dankzij haar techniek, ik dankzij fanatieke inzet. Lopen naar het net en niet opgeven. En soms onderhands opslaan zoals Michael Chang ooit deed. Laten we zeggen dat ik 45% van de setjes won en Ine 55%. Ze kan het niet tegenspreken. Snik.

Atletiek

Ik schreef er gisteren al over. Ik herinner me een grote club-wedstrijd op de paardenrenbaan van Oostende. Ik denk dat ik in (met) een estafette-team liep. En ik ging een paar keer naar meetings – zoals dat heette. Vier of vijf atletiekverenigingen uit de provincie Antwerpen die elkaar bestreden met de meeste atletiek-disciplines. Veel onderdelen met telkens één deelnemer per club. Je kon dus punten voor je team winnen. Ik werd (meestal) ingezet voor de 400 meter. Dat lijkt een korte afstand maar het is verdomde lang. Of zeg je ver? Ik startte altijd te snel. Lag in een mooie positie na de eerste bocht – op een 400-meter-baan – maar de tweede bocht was meestal mijn Waterloo. Ik sukkelde naar de finish. Ik herinner me geen tijden maar het was nooit onder de minuut. Snik.

Zwemmen

Ook dit vermelde ik al eerder. Ik kon zwemmen maar om naar een wedstrijd te gaan was nooit mijn intentie. Toch werd ik door het schoolteam gevraagd om mee te gaan. Provinciale schoolkampioenschappen. Ik weet niet meer in welke maand maar het water was IJSKOUD. Een openluchtzwembad. Het was een broeder die ons meenam in zijn auto. Ik zat op een katholieke broederschool. Hij was het schapenvet vergeten – zo herinner ik het me. De meeste jongens – onze tegenstanders – smeerden zich in van kop tot teen. Ik deed stoer en zei dat ik goed tegen kou kon. Het was koud, heel koud. Ik denk dat mijn piemeltje nog nooit zo verschrompeld in mijn zwembroekje heeft gezeten. Snik. En vijftig meter is best ver. Heen en weer in een 25-meter-bad. Ergens in de Kempen … in Herentals, Zandhoven of Geel … daar ergens. Eens en nooit weer.

Badminton

Leeuwarden, ergens in de 80’er jaren. John – studiegenoot en vriend – vroeg of ik zin had om te badmintonnen. Ik kende het enkel als een vakantie-activiteit. Met een vriendenclubje huurden we een baan in het plaatselijke sportcentrum. Ik geloof van 21.30 tot 22.30. Dat was het goedkoopste uur. Een hele winter lang. Ik vond het leuk maar ik had bij aanvang van onze badminton-avondjes me zwaar vergist in de explosiviteit van het speeltje cq sport. Eén winterseizoen was genoeg.

Kayakken

Ook dit hoort bij vakantie. In de Dordogne. In (op) de Tarn. In Letland. In Friesland. Nooit als een wedstrijd, altijd recreatief. Soms alleen. Meestal met Ine en de kinderen. Heel prettig om te doen en schitterend om het land vanaf het water te zien.

Fietsen

Als ik de titel ‘wielrennen’ gebruik, zou ik jullie misleiden. Fietsen dus. Ik kocht een racefiets toen we in Wyns woonden. Ik herinner me individuele tochtjes. Wyns – Ruinerwold. Wyns – Stavoren. Wyns – Harlingen. En op de fiets naar Leeuwarden. Lange tochten in Les Landes. Hoogtepunt was een vakantie waarop de racefiets meeging. Hoogtepunt: Laruns – Col d’ Aubisque (en terug uiteraard) in de Pyreneeën. Ook ritjes in het achterland van Barcelona. Mijn fiets werd gestolen in Leeuwarden. Einde grote tochten. Vanuit Bergen op Zoom werd het eerder recreatief fietsen. Met Jules naar Boechout. In vijf dagen van Vlissingen naar Maastricht – ook met Jules. Van Bergen op Zoom naar Koksijde (in mijn eentje) en een schitterende tocht (met Jules) op huurfietsen in de buurt van Meyrueis. Cevennen. Ik had net daarvoor De Renner van Tim Krabbé gelezen. Met vriendjes speelden we soms de Ronde Frankrijk na. Parcours: Welvaartstraat – Fruithoflaan – Acacialaan – Sint-Gabriëlstraat – Welvaartstraat. Tien rondjes – ik won vaak. Ik was meestal de enige deelnemer maar Roger de Vlaeminck, Eddie Merckx, Ferdinand Bracke en Felice Gimondi reden in gedachte met me mee.

Schaatsen

Ik verhuisde in 1979 (voor de eerste keer) naar Leeuwarden.  In 1985 woonden we in Wyns aan de Dokkumer Ee – vlakbij Bartlehiem. Ik schreef er al eerder over. Het werd een strenge winter. Iedereen stond op het ijs. Een buurman – Jan Kwast – gaf me een paar ‘houtjes’. Ik bond de schaatsen onder en een week later voltooide ik mijn eerste toertocht. Dertig kilometer – de Kleine Wielen Toertocht. Het café in Wyns was één van de stempelposten. Geen wedstrijd maar een toertocht – met eenmedaille als beloning.

Ook de daarop volgende twee winters – ik had ondertussen lage noren – werd er veel geschaatst. Ik voltooide de Elfstedentocht in drie of vier etappes. Op en neer naar Dokkum vanuit Wyns vond ik saai. In Harlingen heb ik veel moeten lopen. Het ijs was daar onbetrouwbaar. Bij heel wat bruggen bracht ik het ‘klunen’ in de praktijk. Zeventig kilometer (wind mee) was de max – daarna gingen mijn enkels zwikken. Op en neer schaatsen naar het werk in Leeuwarden. Een genot. Later heb ik op de Binnenschelde in Bergen op Zoom geschaatst maar dat was gepruts op een grote vijver. Geef mij maar Friesland.

Voetbal

Nooit bij een club maar natuurlijk heb ik ook weleens gevoetbald.

Onze klas – voetbalteam Mens-Wetenschappen Pius X (*)

Op school. Tijdens jeugdkampen. Op de camping. Ik was echter beter in het mee organiseren van een groot (jaarlijks) (straat)voetbaltornooi. Ik was de speaker van dienst en ik zat in de redactie van de tornooi-gazet – de Man met de Bolhoed.

Kaatsen

Nogmaals ga ik terug in de tijd. Terug naar Fryslân, terug naar Wyns. De hele zomer werd er recreatief gekaatst. Ik vond het heerlijk – ik ging met veel plezier naar de maandag-avond-partijtjes. Tweemaal per seizoen was er een echt tornooi. Tijdens het dorpsfeest en op het eind van de zomer de clubkampioenschappen. Ik deed graag mee en eenmaal hoorde ik bij het koningspartuur. Met de lauwerkrans als ultieme beloning. Ik schreef er eerder over. Lees HIER.

En wat nog meer …

Zeilen – als recreatief tijdverdrijf – nooit in wedstrijdverband. Tafeltennis – puur als vermaak. Volleybal – met een vakantie-team op Terschelling. Biljarten en schaken tijdens – en na schooltijd. Midgetgolf tijdens vakanties. Of zijn dat geen sporten? Basketbal en handbal in de school/klas-competitie (Pius X). Wandelen – ik haalde ooit mijn diploma als berg-wandel-gids in Zwitserland of was het Italië? Maar is wandelen een sport of een sportieve activiteit? Heel veel 10 en 20 kilometer Brandaris-wandeltochten op Terschelling. We (Ine en ik) hadden ooit de ambitie om de GR 20 te lopen op Corsica. We trainden wekelijks. Ine’s knie gooide roet in het eten. En na vijf dagen té koud weer in Wales, hingen we tenslotte de wandelschoenen aan de wilgen.

Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik geen honkbal heb kunnen spelen. Ik denk dat ik daar enige aanleg voor had maar het was meer iets van de VS niet van Vlaanderen. Mijn zoon zat wel één of twee seizoenen bij de Wizards of Boz maar versleet zijn jonge  broek vooral op de bank. Misschien was het iets teveel Daddy die dit een leuke sport vond.

En nu?

Bijna niets. Wandelen – af en toe. Eerlijk gezegd veel te weinig. Een beetje sportschool maar nog niet sinds de corona-uitbraak.

Conclusie

Ik ben geen stijve hark maar om me een sportieveling te noemen is fel overdreven. Ik ben benieuwd of er me nog iets te binnen schiet de komende dagen. Wie weet wordt dat dan deel 3.

(*) Bij de foto. Er is er maar een met een afro-kapsel, dat ben ik. Dit was bijna onze hele klas – Mens-Wetenschappen van Pius X Antwerpen. We speelden vriendenwedstrijden tegen andere klassen / scholen. In het geval van bovenstaande foto: bij de Alexianen in Boechout tegen een team van Kringers en jongens van Sint-Gabriël.

Saai of niet saai, dat is de vraag

Tags

Jumbo Visma, Primož Roglič, Ronde van Frankrijk, Televisie, Tour de France, Wielrennen, Wout van Aert

Tot enkele weken geleden was de vraag: ‘Neem ik een tijdelijk (30 dagen) televisie-abonnement of niet?’ Het antwoord was ja. Ik wilde de Ronde van Frankrijk weer eens uitgebreid kunnen zien. Het is vrijdag en zondag-late-namiddag weten we wie de Tour 2020 heeft gewonnen. Meer dan waarschijnlijk Primož Roglič. We zullen het zien.

Foto: pixabay

Terug naar de titel. Als ik moet kiezen tussen saai of niet saai kies ik – na lang wikken en wegen voor … SAAI. Het scenario van de meeste ritten kun je de avond voordien al voorspellen. Sprint-etappe. Kans op een waaieretappe. Bergrit in de tweede en derde week: grote kopgroep mag vertrekken, de Jumbo Visma ploeg zet zich op kop van het peloton en trapt flink door, controleert de koers. Zelfs de volgorde van de man aan kop kun je voorspellen. Saai dus. Uiteraard is hun sportieve prestatie buitengewoon knap maar het is … saai. Ik las ergens: ‘Roglič wint de Tour maar heeft hooguit 10 kilometer op kop gereden.’ Is dat de juiste omschrijving van ‘saai’ en ‘voorspelbaar’? Met andere woorden #TDF2020.

Al in de periode Miguel Indurain waren de rondes voorspelbaar. Ik denk dat in die periode dit systeem is ontstaan. De ploeg van de gele trui zet zich op kop en bepaalt de snelheid en het verloop van de koers. Armstrong heeft dat verder ontwikkeld en Sky (Ineos) maakte er zijn handelsmerk van. Jumbo Visma kopieert dit concept – met grote klasse overigens.

Natuurlijk waren er een paar mooie momenten maar het zijn details in het grote geheel. De laatste 10 minuten richting Méribel Col de la Loze. De mislukte Pyreneeën-solo van Marc Hirschi en zijn ritoverwinning twee dagen later. Tadej Počajar. Het buitengewoon sterk rijden van Wout van Aert. Wordt hij wereldkampioen volgende week? Hij start vast als grote favoriet.

De bolletjestrui dit jaar … een gotspe … het is toch van de zotte dat een niet-klimmer (Benoit Cosnefroy)  ruim twee weken in dat shirt kan / mag / moet rondrijden. Ik schaamde me in zijn plaats als hij weer een half uur na de ritwinnaar boven op een berg aankwam. Gelukkig heeft Richard Carapaz – drie dagen in de aanval – die trui te pakken.

Nog een paar bedenkingen. De wetenschap regeert de wedstrijd. Alle renners rijden met wattage-meters en via hun oortjes krijgen ze informatie en opdrachten van hun ploegleiders. De renner wordt meer en meer robot. Ze moeten nog wel zelf sturen en dat wil nog wel eens misgaan. Arme Marco Hirschi en Remco Evenepoel in Lombardije. Ik weet dat de oortjes en minicomputers niet meer zullen verdwijnen maar het beïnvloedt wel het kijkplezier.

Gisteren zag ik de gele motorrijder met het hand-geschreven bord met tijdsverschillen even in beeld – dat is toch vooroorlogs. Alsof de renners dat niet via hun oortjes al lang weten. Nog een opmerking. Ik vind het jammer dat Jumbo Visma in het geel mag rijden in deze Tour. Ik bedoel niet de gele trui maar het standaard-truitje. Dat mocht lang geleden niet. Ik herinner me dat ONCE (met Johan Bruyneel en Alex Zülle) hun gele tricot moesten omruilen voor een roze exemplaar. Want … de gele trui moet opvallen in het voorbij razende peloton. Ooit was geel de kleur van de voorpagina van L’Équipe – de organiserende krant.

Genoeg. Zometeen gaat de televisie weer aan. Het grootste deel van de middag als bewegend behang. Kijken of Sam Bennett de groene trui kan behouden. Of misschien de rit wint. Of krijgt Wout van Aert weer de kans om mee te sprinten?

Morgen – de klimtijdrit. Ook daar kan Wout van Aert verrassen met een plek bij de eerste vijf. Het zou wat zijn .. drie renners van Jumbo Visma bij de eerste vijf. De mooiste uitslag zou zijn: 1. Tom Dumoulin 2. Tadej Počajar 3. Wout van Aert 4. een verrassing 5. Primož Roglič (lekke band). Het tijdsverschil tussen de nummer 2 en de nummer 5 bedraagt 51 seconden. Roglič behoudt het geel en het record Lemond – Fignon – 8 seconden – is gebroken.

Mocht er een misverstand ontstaan … wielrennen is niet saai. De Tour wel … een beetje veel.

---

Naschrift zaterdagavond 19/9 

De klimtijdrit naar La Planche de Belles Filles was een hoogtepunt, niet alleen in de Tour van 2020 maar in die van de laatste dertig jaar. Dus verre van saai. Ik zoek nog naar een passend bijvoeglijk naamwoord. Mijn voorspelde top 5 (zie hierboven) was nog niet zo verkeerd. Uiteindelijk werd het: 1. Tadej Počajar (ik plaatste hem op twee) 2. Tom Dumoulin (ik plaatste hem op één) 3. Richie Porte (ik plaatste de verrassing op vier) 4. Wout van Aert (ik plaatste hem op drie) 5. Primož Roglič (dat voorspelde ik ook. De lekke band kwam er niet en zijn eindoverwinning zal er ook niet komen.)

Al bij al een fascinerende Ronde van Frankrijk 2020. Eentje die over dertig jaar nog zal genoemd worden als bijzonder. Deels door corona, deels door de jongste winnaar en debutant ooit.)

De waan van de (mid)dag

Tags

Libanon, Remco Evenepoel, Tweets, Twitter, Wielrennen, Wout van Aert, Zaterdag

Ontbijt maken – check. Afwas – check. Koken voor vanavond – check. Toetjes maken – check. Twee wassen doen en ophangen – check. Emails lezen en beantwoorden – check. E-book opladen – check. (Internet) krant lezen – check. GHIDFN Dag # 17 publiceren – check.

Een luie zaterdagnamiddag met een boek op de bank op de veranda en een koud biertje. En een tweede biertje. Straks de planten en de tuin water geven. Het is erg droog. Ik luister naar een podcast. Binnen kijk ik af en toe even naar de koersontwikkeling in Italië. Milaan – San Remo. Ik zie dat Primoz Roglic de 2e rit in de Tour de l’Ain wint.

Ik klik mijn Twitter open. De waan van de dag. Een kleine bloemlezing van een middagje ‘twitteren’. Een bloemlezing.

• Om de culturele sector te steunen heeft Onder Stroom voetballogo’s ontworpen voor tal van culturele huizen! Van de amateurs tot de profs, onze culturele clubs zijn wereldklasse. Daarom start FC Onder Stroom vandaag één grote voetballiga: de Cultural Pro League! (supportlive2020)
• Over 24 dagen wordt @vrij_nederland 80. Tot en met 31 augustus duiken we elke dag één parel op uit het verleden – van 2020 terug tot 1940. Vandaag 1964: Bibeb (volgens haarzelf haar beste vraaggesprek), met Gerard Reve (Vrij Nederland)
• Politici en luiers hebben een ding gemeen. Ze moeten regelmatig gewisseld worden….. om dezelfde reden (Valentine)
• In maart was het al geweten dat de kwetsbaarsten de grootste slachtoffers zijn van deze crisis. Dat er een verband zou zijn tussen corona en armoede. (Sihame El Kaouakibi)
• Je kan #Reuzegom geen studentenclub noemen. Dit was een geperverteerde augiasstal waar bendeleden hun sadistische trekjes oefenden op hun eigen preminiemen, zichzelf vervolgens tot elite kroonden onder hun motto “100% terechte Antwerpse arrogantie”, en daarna gewoon CEO werden. (Marc van Ranst)
• Belachelijk al dat gezaag over hittegolf, megahitte, warmterecord, hitte-alarm en code oranje. Het is gewoon lekker weer. Vroeger hadden wij vele weken achtereen goed weer. Dat noemde wij toen zomer. (Martin Bos)
• Lebanon can count on solidarity from the EU. Not just in words but also in concrete action for the Lebanese people. (Charles Michel)
• Gisteren in rampgebied in Beiroet zag ik één brandweerauto, twaalf wachtende politieagenten. Maar wel vele duizenden vrijwilligers. Van tieners van de scouting tot een brigade Russische vrouwen. De overheid doet niets. ‘Misschien liggen ze te slapen?’ (Olaf Koens)
• Echtgenote van Nederlandse ambassadeur Beiroet overleden als gevolg van explosie (NOS)
• President Trump houdt persco op zijn eigen golf club. Leden van de club staan te kijken (waarom eigenlijk) zonder masker, zonder afstand te houden. (Eric Mouthaan)
• Ilja Leonard Pfeijffer: “De vrijheid om geen mondkapje te dragen is geen vrijheid. Mensen die deze vrijheid voor zichzelf opeisen, beperken de vrijheid van anderen. Hun gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel ondermijnt de vrijheid van ons allemaal.” (HP/DE TIJD)
• Hulpgoederen of voldoende graan heeft de Libanese overheid niet op voorraad. Traangas wel. De protesten zijn nog maar net begonnen. Gaat heel groot worden. We zijn er bij. (Olaf Koens)
• What more do we need to see? What more needs to happen? We. Cannot. Go. On. Like. This. W A K E U P (Greta Thunberg)
• Our nation is desperate for leadership — leadership that can unite us and steer us through these crises. But at the most critical moment of his presidency, Donald Trump has nothing to offer. (Joe Biden)
• Wout van Aert wint schitterend in Milaan-Sanremo en Remco Evenepoel grijpt de macht in de Ronde van Polen met ritwinst met anderhalve minuut voorsprong. Wat een weelde voor ons wielrennen!!! (Johny Vansevenant) 

   

  Zullen het daar maar bij laten? Prettige zaterdagavond nog. Morgen weer een nieuwe dag.

Het is maar een datum

Tags

20 juli, Bruiloft, Columbia, Corona, Familie, Ine, Inflatie, Lief, Ouders, Ronde van Frankrijk, Sint-Amands, Terschelling, Wielrennen, Zimbabwe

20 juli – de 202de dag van dit schrikkeljaar. Nog 164 dagen tot het einde van het jaar.

Ik ben geen datum-fetisjist maar op de een of andere manier onthoud ik een aantal data vrij eenvoudig. 20 juli is zo’n dag. Wikipedia is natuurlijk een goede informatiebron om eens na te lezen wat er zoal op deze dag doorheen de geschiedenis is gebeurd. Veel namen en feiten zijn me totaal onbekend. Ik lees dat het vandaag de nationale feestdag van Colombia is. Gisteren las ik bij Sabine hoe streng de corona-maatregelen daar in Colombia zijn. Stel je voor dat die maatregelen (*) in België of Nederland zouden gelden … dan breekt er een volksopstand uit. Nu enkel een tweede coronagolf.

Het is wachten op echte wielerwedstrijden. Ik ben benieuwd of die er zullen komen. Het terugkijken naar oude beelden gaat al snel vervelen. De Ronde van Frankrijk eindigde verschillende keren op 20 juli. Eddie Merckx won in 1969. Luis Ocaña in 1973. Bernard Thevenet in 1975 (vóór Merckx) en Joop Zoetemelk in 1980 (na 5 tweede plaatsen). Allemaal op 20 juli.

Nog meer op 20 juli. Apollo 11 landt op de maan. 1969. Wij luisteren naar een transistorradiootje (op Camping Tante Doortje – Hoorn, Terschelling) naar deze historische gebeurtenis. In de Netflix-serie The Crown (seizoen 3) is er een mooie aflevering over deze maanlanding.

Op 20 juli 2011 sterft Lucian Freud – een schilder die ik erg bewonder. We zagen ooit een prachtige tentoonstelling van hem in Londen en een paar jaar later in Den Haag. Gelukkige verjaardag Peter A en Hanneke G. Ik zie op Facebook dat jullie jarig zijn. In Zimbabwe wordt op 20 juli (2008) het bankbiljet van 100 miljard (Zimbabwaanse) dollar ingevoerd. Ik heb dat jaar zo’n (waardeloos) briefje in mijn hand gehad. Officieel was de inflatie toen 2,2 miljoen procent.

Maar de belangrijkste 20 juli in mijn leven is natuurlijk de bruiloft van mijn ouders (zaliger) in 1955 in Sint-Amands aan de Schelde. Vandaag 65 jaar geleden. Eigenlijk is het niet juist wat ik schrijf. Er was natuurlijk nog geen sprake van de man die deze woorden typt. Hij – ik dus – zag pas het levenslicht in oktober een jaar later. Zij hadden die dag uitgekozen omdat mijn vader al vanzelfsprekend vakantie had (een leraar) en omdat alle bruiloftsgasten de volgende dag ook vrij waren: de Belgische nationale feestdag.

Wij gingen elk jaar op 20 juli uit eten met het gezin. Op restaurant. Dat was vaak op Terschelling waar we jaarlijks op vakantie waren. Toen ik zelf kinderen had en in Friesland woonde, was dat niet meer vanzelfsprekend. Dikwijls viel deze 20ste juli midden in onze zomervakantie en om dan even over te wippen vanuit Griekenland … dat was wat veel van het goede. Toch hielden we deze 20 juli traditie zolang en zo vaak mogelijk in ere.

Frans en Lutgart (20 juli 2003)

Ook hun gouden bruiloft (2005) herinner me nog goed want dat was nauwelijks drie weken na het afscheid van Ine. Het was fijn om toen weer veel familie te zien onder vrolijkere omstandigheden dan op een begrafenis.

En zou het toeval zijn dat ik vanochtend een lange Skype-babbel had met mijn zus in Spanje? Vast niet. We hadden dat niet bewust zo afgesproken. Wel fijn zo’n 20 juli moment. Ik drink vanavond een glaasje op hen beiden en op het leven. L’Chaim.

(*) Een paar bizarre corona-regels in Colombia: op weekenddagen mag je enkel buiten zijn afhankelijk van het laatste cijfer op je ID-kaart. Winkels moeten dat controleren. Idem voor de dag dat je boodschappen mag doen. Of auto mag rijden (altijd in je eentje). Mannen en vrouwen mogen niet op hetzelfde moment (dag) buiten sporten en dan nog maar gedurende enkele uren per dag. Fietsen mag enkel ’s ochtends. Wat zeuren wij dan over mondkapjes …

Corona virus

Tags

Beurs, Bier, Corona, Corona-virus, De Omloop, Isabel, Oost Afrika, Prononstiek, Pronostiek, Reizen, Sprinkhanenplaag, Trump, Verenigde Staten, Vliegtuig, Vlissingen, Wielrennen, Ziekte

Het zal wel overbodig zijn om te zeggen dat de media uitpuilen van nieuws, adviezen en wetenswaardigheden over het ‘Corona-virus’. Volg jij het ook? Hoe dan?

• Met grote interesse?
• Het wordt nu toch stilaan wel zorgelijk?
• Met het gevoel: ‘Ach ja, het zal allemaal wel loslopen of niet dan?’
• Of ‘Wat een overdreven flauwe kul’?

Ik begon zeker in de laatste categorie maar schuif langzaam op naar licht ongemak. Als ik de titel ‘Corona-virus’ gebruik bedoel ik eigenlijk mijn eigen gedrag. Ik raak besmet door het nieuws over dit virus. Dat is mijn corona-virus. Een paar weken geleden klikte ik nauwelijks een bericht aan over dit onderwerp. Dat is nu anders. Ik klik – een tikkeltje dwangmatig – alle de berichten aan en lees wat er geschreven wordt. Ben ik bang? Nee, niet persoonlijk. Maar enige onrust besluipt me.

Ik probeer het uit te leggen. Ik reis met grote regelmaat van NL/BEL naar MOZ of omgekeerd – dat weten mijn vaste volgers. Per vliegtuig uiteraard. Vliegtuigen zijn dé ideale verspreiders van rond-vliegende ziektekiemen. Ik ben zelden ziek – afkloppen en houden zó – maar na een lange verplaatsing ben ik bijna altijd een paar dagen verkouden. Ik ben niet echt bang om het corona-virus (Covid-19) op te lopen maar ik ben eerder nerveus om verplicht weken in quarantaine te moeten gaan omdat er iemand op een station, in een trein, op een vliegveld of in een vliegtuig besmet blijkt te zijn en ik in de buurt was. Denk maar aan de vakantiegangers op de cruisse-schepen of in Tenerife. Of de wielrenners in de Verenigde Arabische Emiraten. Verplicht thuis-blijven lijkt even wel leuk maar dat is het natuurlijk niet. Niet werken betekent ook geen inkomsten. Hoe lang hou je dat vol? Niet lang vrees ik. En wat adviseer ik anderen? Ik heb geen pasklaar antwoord. Het liefst schaar ik me onder de groep die dit allemaal ‘bullshit’ vind en dit uitlegt als het zoveelste voorbeeld van massa-hysterie aangewakkerd door de farmaceutische industrie. Maar ik begin te twijfelen …

Toch gaat het ons allemaal aan … via onze portemonnee. De beurzen gaan in een noodgang onderuit. Je hoeft geen belegger te zijn om dit zorgelijk te vinden. Het gaat ons allemaal raken. Het betekent op de middellange termijn prijsstijgingen voor heel veel producten.

Als ik dan toch iets positiefs moet (wil) zeggen over deze hele toestand dan heb ik het over mijn andere virus. Mijn Trump-virus. Ook berichten over hem klik ik bijna altijd aan. Waarom? Om me te ergeren? Ja natuurlijk. Om te lachen – met kiespijn? Ja, dat ook. Ik weet het niet. Een soort verslaving. Stel dat ook de VS binnenkort corona-patiënten ontdekt en de beurzen crashen nog meer – Trumps achilleshiel – en een democraat kan daarvan profiteren in november. Is dat ondenkbaar? Ik denk het niet.

Twee weken geleden zocht ik in mijn foto-archief foto’s van Vlissingen. Daar kwam ik onderstaande foto weer tegen. Ik zat in 2017 met Isabel op een terrasje op het Bellamypark. We bestelden twee bijzondere biertjes …

Op een terras in Vlissingen

Ik las gisteren dat ‘La cerveza mas fine’ al een verlies draait van 123 miljoen dollar. Om desperaat van te worden.

Morgen begint dan eindelijk het echte wielerseizoen. De Omloop. Joepie. Ik ben benieuwd of er koersen worden geschrapt in de nabije toekomst. Het zou jammer zijn … Mijn pronostiek voor De Omloop: 1. Ian Stannard 2. Greg van Avermaet 3. Wout van Aert.

Nog een laatste vraag? Heb je al iets gelezen over de gigantische sprinkhanenplaag in Oost Afrika? Nee? Het is een GEWELDIG groot probleem voor heel veel arme mensen in een regio die het wereldnieuws niet haalt. Klik maar eens HIER. Schrijnend dat de wereld zo bezorgd is over een paar duizend besmette mensen en dat je niets hoort over … Afrika. Tja … economie bepaalt wat belangrijk is.

25 jaar

Tags

1958, 1993, Bart, België, Boechout, Familie, Jeugd, Klussen, Legerdienst, Overlijden, Poppenkast, Terschelling, Vissen, Vrienden, Wielrennen

9 oktober 1993. We slapen op een matras in mijn werkkamer. We hebben tijdelijk onze eigen slaapkamer ter beschikking gesteld aan een klasgenote van Catelijne. Zij heeft het even te moeilijk thuis. In samenspraak met Ome Leo – mentor en vertrouwenspersoon van het Gymnasium waar de dames naar school gaan – hebben we voor deze oplossing gekozen.

Waarom schrijf ik dit stukje hierboven? Omdat ik het me zo goed herinner want op diezelfde ochtend belt mijn vader. We zijn al wel wakker maar liggen nog in bed … matras dus. Het is nog vroeg en mijn vader is geen ‘beller’. Het trieste nieuws. Mijn broer is overleden. Niet helemaal onverwacht. 34 jaar is hij geworden. Hij was behoorlijk ziek. Kolere kl#te K. (Hotchkin of Non-Hotchkin) (*) En toch komt zo’n nieuws aan als een donderslag bij heldere hemel … nou ja … bewolkte hemel.  Zijn hart kon het niet meer bolwerken. Je zult begrijpen dat de dagen erna heel anders werden ingevuld dan we dachten. We helpen mijn schoonzusje zoveel we kunnen.

Ik schreef vorige week twee keer over vissen op Terschelling. En daar memoreerde ik al dat ik niet de visser van de familie was maar wel mijn broer. Ik was toen nog niet bezig dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat hij is overleden. Misschien wel in het onderbewuste.

Koen heeft een broertje (23-11-1958)

Onze eerste foto samen. Een maand eerder blies ik twee kaarsjes uit. In de tien dagen dat mijn moeder met onze Bart in ’t ‘moederhuis‘ lag, verhuisden wij van de Frans Segersstraat naar de Welvaartstraat. Daar staat het huis van onze jeugd. Huize Tijl. Ik ben – op een korte tussentijd na – daar blijven wonen tot de zomer van 1979.

Onze Bart. Twee jaar jonger. Dat is tijdens je kinderjaren heel veel. Nou ja … op school dan toch. Thuis is dat anders. Wij deden heel veel samen. Ik moet wel bekennen dat ik bijna altijd de ‘baas’ was. We speelden Batman. Ik uiteraard de held en Bart was Robin. We bouwden kampen (hutten). Ik was de projectleider, mijn broer de uitvoerder. We richtten geheime genootschappen op. BaLuDiKo. Ik was de president, mijn broer de secretaris. De buurjongens waren ‘leden’. Ik vond bij de verhuizing onlangs ons logboek. In het reglement stond onder andere … “Koen is de baas. Als hij er niet is, is Bart de baas.” En nog veel meer uiteraard. Het document is door ons vieren ondertekend met een duimafdruk van bloed. Ik herinner me de ceremonie met naald en kaarsen op onze zolder.

Uiteraard bleef de rolverdeling niet zo. Toch was er altijd een verschil. Ik was eerder wat serieuzer en onze Bart de (onbezonnen) doener. Als vijfjarige knipte hij zijn eigen haar … coupe: diepe happen in het acajou-kleurige haar. Hij was handiger. Tekende graag en goed. We hebben ontzettend veel toneelstukjes en poppenkast-verhalen verzonnen. We typten de scenario’s op de oude typemachine van mijn moeder. Mijn broer maakte de decors. We richtten onze kelder in als Poppentheater KOBA. We vroegen 1 frank entree. We zijn er nooit rijk van geworden maar hadden een onbezorgde jeugd. We speelden met de coureurekes, deden de wielrenners na in onze buurt. We bouwden berglandschappen en speelden uren op de zolder met onze Märklin-treinen. We verzonnen gezelschapspelletjes. Lange zomervakanties – kampeervakanties – eerst in Koksijde, een jaar in Spanje, twee jaar op Texel en vanaf 1967 op Terschelling.

Later gingen we studeren. Ik in Antwerpen en Bart in Hoboken. We deden allebei een lerarenopleiding. Ik Nederlands/Geschiedenis en Bart werd technisch leraar Elektriciteit. Hij besteedde uren aan lesvoorbereidingen met prachtige maquettes. Later stapte hij over naar het bedrijfsleven. In huis moest hij zaken herstellen. Een loshangend deurtje van een kast, een rolluik. Kapotte lampen. Ik deed alsof ik twee linkerhanden had. Ik ‘profiteerde’ van zijn vakmanschap.

We waren allebei zeer actief in ‘De Kring – jeugdvereniging in Boechout. Hij was de gangmaker van jeugdatelier ‘Kakeldoe’ in Vremde. Speelde ‘Koning Tituto’ en werd ‘gehypnotiseerd’  in een van de eerste shows in het chiromeisjes-lokaal. Hij speelde de man in de ‘Ghenouchelicke clute van nu noch’. Ik regisseerde met Suus – de moeder van Bart Peeters – als theatercoach.

Ik werd afgekeurd voor legerdienst – dat ik ondertussen in Friesland woonde heeft zeker meegeholpen. Mijn broer vervulde zijn diensttijd in Duitsland en werd daar de animator / gangmaker van zijn legereenheid. Ik bezocht hem daar één keer samen met zijn verloofde. Later zijn vrouw. Ik was onder de indruk van zijn organisatie-talent. Zijn kameraden droegen hem op handen. Jarenlang heeft hij zich ingespannen voor de plaatselijke volleybalvereniging. Het clubblad, wedstrijdformulieren … ik hoorde het af en toe want ik was ondertussen ‘ver van huis’. Ik woonde in Friesland en had mijn eigen leven en gezin. Hij kocht het huis van onze grootouders en begon aan een heel grote verbouwing.

Hij was – zeker als kind – meer bij de hand dan ik. Ik herinner me Sinterklaas. In Vlaanderen wordt Sinterklaas gevierd met cadeautjes zolang er nog een kind in huis is dat gelooft. Onze Oma verraadde mij dat de facteur Sinterklaas is. Ik was een goedgelovige en erg ontgoocheld. Zowat hetzelfde jaar vertrouwde onze Bart mij toe dat hij wist dat Sinterklaas niet echt was. Maar hij zei dat hij er nog twee jaar in zou blijven geloven anders waren er geen cadeautjes meer – zeker omdat hij eind november jarig was. En hij heeft dat volgehouden.

Nog zo’n voorbeeld. Hij zei altijd ‘kelat’ in plaats van ‘chocolat’. Mijn vader – leraar Nederlands – was dat zo beu dat hij boos werd en mijn broer dwong om ‘chocolat’ te zeggen. Waarop Bart (4 of 5 jaar oud) met zijn mond vol zei: “Ik weet dat ik chocolat moet zeggen maar ik zeg … kelat.” Einde discussie.

Dit stukje is een beetje van de hak op de tak. Herinneringen komen boven. De fotoboeken staan thuis in de kast in Nederland. Hier in Mozambique moet ik het doen met flarden jeugdherinneringen. Onze jongere zus heeft heel andere herinneringen aan onze Bart en dat komt natuurlijk door het grote verschil in leeftijd. Respectievelijk twaalf en veertien jaar.

‘Typisch  Bart’ herken ik vooral in mijn eigen zoon. Jules lijkt fysiek op hem en ook veel van zijn interesses zijn hetzelfde. En hun grenzeloze inzet voor iets waar ze zich toe engageren. Volleybal / Brandweer.

Wat had ik hem graag Mozambique laten zien. En ons huis en tuin. En … zo gaat het in het leven. Niet eerlijk maar Ine zou zeggen … ‘karma’ … en daar laat ik het maar bij. Karma.

(*) Ik heb best een goed geheugen maar de medische en ziekenhuis details van zowel Bart als van Ine heb ik min of meer uitgewist. Controle Alt Delete.

1000 vragen aan mezelf (17)

Tags

Bahamontes, Carpe Diem, Ine, Isabel, Kanker, Muziek, Wielrennen, Zingen

Een nieuwe bijdrage aan een serie die nog heel lang kan doorgaan. Duizend vragen uit een (dames)tijdschrift. Vandaag rond ik de kaap van 250 vragen / antwoorden. Ik ben zometeen aanbeland bij vraag 250. Het eerste kwart zit erop.

235. Zou je willen weten wat de toekomst je brengt?

Een beetje. Maar omdat het een onrealistisch idee is, sta ik daar nauwelijks bij stil. Laat ik me maar richten op vandaag en de nabije toekomst. Daar heb ik een klein beetje grip op.

236. Kun je goed grenzen aangeven?
Vaak wel maar soms betrap ik me zelf op ‘iets te tolerant’ zijn. En dat heeft dan meestal te maken met cultuur-verschillen. En ik blijf soms langer dan nodig welwillend en beleefd luisteren naar mensen terwijl ik geestelijk al ben afgehaakt.

237. Ben je ooit in een gevaarlijke situatie terecht gekomen?
Als ik moet kiezen tussen JA en NEE antwoord ik NEE. Want wat is gevaarlijk? Ik heb een keer – totaal onverwacht – rake klappen gekregen op een cafe-terras. Een arrogante, dronken klootzak die vond dat ik hem de weg versperde. Ik heb verschillende keren gedemonstreerd en werd beschoten met traangas en / of waterkanon. Weg moeten rennen van politie-charges. Is dat gevaarlijk? Is uit een vliegtuig springen met een parachute gevaarlijk? Is lifters meenemen gevaarlijk? Is Afrika gevaarlijk?

238. Heb je een tic?
Ik denk het niet. Ik wrijf graag met mijn handen over mijn gezicht of over mijn buik als ik het goed naar m’n zin heb. Meestal na een heerlijke maaltijd …

239. Is geluk een doel of een momentopname?
Rare vraag. Natuurlijk wil ik gelukkig zijn. Wie niet? En soms is geluk een kortstondig moment en dan weer wat langdurig.

240. Met wie wil je je laatste minuten doorbrengen?
Alweer een rare vraag. Of is het een moeilijke vraag? Wat moet ik daar op antwoorden? Ik weet het niet. Isabel – mijn kinderen – een dokter … dat hangt toch helemaal af van de omstandigheid.

241. Heb je een missie in je leven?
Ik gebruik vaak de term ‘CARPE DIEM’. Dat is geen missie maar een ingesteldheid. Een manier van leven. Geniet vandaag want je weet niet wat morgen brengt. Ik hoop dat ik bekeken word als sociaal betrokken en positief. Dat zou je dus een missie kunnen noemen.

242. Ben je aan iets verslaafd?
Nee, maar er zijn wel zaken waar ik erg van hou. Reizen, lekker eten, wielrennen kijken en erover lezen.

Lezen over wielrennen. Mijn nummer 1 is en blijft Bahamontes

Ik lust een borrel of een biertje. Ik hou van seks. Ik lees graag. Ik loop graag op blote voeten. Ik hou van aandacht. Ik hou van af en toe alleen zijn.  Ik rook niet. Ik snuif niet en ik blijf van de pilletjes af. Ik gebruik dagelijks internet en baal als ik dat niet kan. Maar ben ik verslaafd aan één van deze zaken? Nee.

243. Welk overlijden heeft je het meest aangegrepen?
Dat zal wel altijd Ine zijn. De moeder van mijn kinderen. 53 jaar. Mijn lief en partner – bijna 26 jaar. Borstkanker. K*t-kolere ziekte.

244. Hoe zou de titel van jouw autobiografie luiden?
Een leuke vraag. Ik heb de uiteindelijke titel nog niet paraat. Voorlopig opteer ik voor “Geaard in twee continenten”.

245. Hoeveel lijk je al op wie je wilt zijn?
Ik denk dat ik aardig de persoon ben die ik wil zijn. Misschien iets daadkrachtiger en iets ondernemender – dat zou fijn zijn. En ik zou graag goed kunnen zingen en af en toe op een gitaar kunnen tokkelen.

246. Wanneer moet je een relatie beëindigen?
Als je elkaar godsgruwelijk in de weg zit. Structureel en dagelijks. En natuurlijk moet er eerst over gepraat worden. Desnoods onder begeleiding van een buitenstaander.

247. Hoe belangrijk is je werk?
Belangrijk. Heel belangrijk. Het levert centjes op die nodig zijn om de dingen te doen die je graag wilt. Het geeft geestelijke bevrediging. Het geeft structuur aan je dag, week, jaar. Het sociale aspect van werk hebben is niet te onderschatten. Collega’s. Omgaan met hiërarchie. Enzovoort.

248. Wat had je graag goed willen kunnen?
Dat antwoordde ik al een beetje bij vraag 245. Zingen en duizend liedjes onthouden. Muziek maken. Goed kunnen tekenen en schilderen. Ook dat zou ik graag goed kunnen. Zoals je ziet … het blijft in de creatieve hoek. En soms zou ik willen dat ik iets of wat ondernemers-bloed in me had. Daar ontbreekt het me aan.

249. Maakt geld gelukkig?
Ik heb het gevoel dat ik die vraag al eens eerder heb beantwoord. Nee, maar geld zorgt er wel voor dat je gemakkelijker dingen kunt doen die je fijn vindt. En daar word je dan weer gelukkig van.

250. Zou je je partner opnieuw kiezen?
Ja. Is kiezen het juiste werkwoord? We kwamen elkaar tegen en van het een kwam het ander … is dat ‘kiezen’? En JA, ik hoop dat ik wanneer ik vraag 1000 heb beantwoord nog steeds ja zal zeggen. Daar ga ik wel van uit, zeker weten.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Bahamontes

Tags

Bahamontes, Froome, Lezen, Mont Ventoux, Nice, Tijdschriften, Wielrennen

De ochtend na het drama in Nice. Woorden schieten alweer te kort om deze gruwel te omschrijven. Ik ga dat ook niet proberen. Blogger Gabriella beschrijft het indrukwekkend, als ooggetuige. Even overwoog ik om vandaag enkel een titel te plaatsen: “Vandaag ben ik stil.” 

Ik schrijf vandaag wel, gewoon over iets triviaals. Over wielrennen. En over lezen en kijken.

De laatste dag in Nederland – voordat ik weer naar Mozambique vertrek – doe ik altijd een paar boodschappen. Even langs bij de bank, de drogisterij en de apotheek. En wat tijdschriften kopen. Meestal een vertrouwd lijstje: Vrij Nederland, HP/De Tijd, Helden en wat ‘graai-aankopen’ zoals National Geographic Historia, VPRO-gids en Foodies. Eerder kocht al tweemaal Humo en een paar Vrij Nederlanden. Ik kreeg Men’s Health (dankjewel Yvonne) en er liggen nog vier ongelezen Volkskrant Magazines klaar om mee te nemen. Een flinke stapel, verdeeld over koffer en handbagage. HP/De Tijd gaat in de koffer. Nog steeds verpakt in plastic, inclusief een reclame-tijdschrift.

Twee voor de prijs van één

Pas eergisteren scheurde ik het plastic los en bekeek het cadeau-blad. ‘Bahamontes’. Of beter gezegd: ‘Best of Bahamontes – Uit liefde voor de stiel’. Een wielertijdschrift. Nooit van gehoord. Van de naamgever wel. Federico Bahamontes. De Adelaar van Toledo, een begenadigde klimmer met angst voor afdalingen. Winnaar van de Tour 1959.

Het tijdschrift heeft 128 pagina’s. Een selectie van hun beste artikelen. Een kennismakings-cadeau. Ik begin met het voorwoord. Uren later sla ik de laatste bladzijde om. Wat een geweldig tijdschrift. Vlaamse wielerjournalisten en fotografen en een paar Nederlandse bijdrages. Zomaar een greep uit dit blad: Een interview met Valerie Fignon over haar boek ‘Laurent’. Cees Bal, de Zeeuw die in 1974 alle Vlaamse vedetten te snel af was in Vlaanderen’s Mooiste. Roger Decock, de oudst nog levende winnaar van De Ronde van Vlaanderen. Interview met Bradley Wiggins en Jeannie Longo. De laatste dagen / koersen van Eddie Merckx. De vergeefse zoektocht naar Grzegorz Gwiazdowski.

Ik ben fan. Onmiddellijk verkocht. Ik kan bijna niet wachten om oudere nummers te bestellen en/of een abonnement te nemen. Zij hebben ook een FaceBook-pagina. Daar lees ik vandaag:

Vlaanderen boven 
Waar men de wind nog kan loven 
Waar de toppen belangrijk zijn 
En stijgingspercentages omvangrijk zijn

Vlaanderen boven
Op de Mont Ventoux!

Proficiat Thomas! Sterk Serge!

Voor de volledigheid: Bahamontes.be (Uitgeverij Cascade NV)

En tenslotte. Ik heb al heel veel (foto)grapjes gezien van Chris Froome, lopend zonder fiets op de Mont Ventoux. “Froome, de beste renner van allemaal.” Ik vind hem leuk.