Het vriest en dan ontdooien de meeste Friezen. Ook bij mij gaat het kriebelen. Ik leerde (lang geleden) drie nieuwe sporten in Friesland. Schaatsen, zeilen en kaatsen.
In Wyns heb ik leren schaatsen op de Dokkummer Ee, eerst op ‘houtjes’ geleend van buurman Jan Kwast. De houtjes werden na een paar dagen ingeruild voor ‘lage Noren’. Ik heb het hele elfsteden-parcours geschaatst. Niet in één keer hoor. Dat deed ik in drie of vier kortere etappes in de 80’er jaren.
Duco en Marjolijn hebben me leren zeilen in een houten bm’er. Een 16 kwadraat. Bm staat voor ‘Bergumer meer.’ Burgum (in Fryslân), de plaats waar gisteren (woensdag) de eerste marathon op natuurijs werd gereden.
De meeste meelezers hier zullen de bovenstaande foto niet onmiddellijk kunnen duiden (denk ik). Zo’n ding heet ‘een telegraaf’. Het is het traditionele scorebord bij een kaatswedstrijd. In Wyns heb ik leren kaatsen en één keer maakte ik deel uit van het koningspartuur. Zeg ik bijna veertig jaar later met trots. Hahaha.
Ik heb geen schaatsen meer. (*) Ik zou er dus nieuwe moeten kopen. Laat ik dat maar niet doen oude man .. een klein denkbeeldig snikje. Welke bijzondere sporten hebben jullie wel eens beoefend?
(*) Ook geen kaatshandschoen meer en ook geen voetbalschoenen meer. Geen tennisracket, geen racefiets en ook geen zeilboot meer … euh dat laatste heb ik nooit gehad. Grapje.
Ik hou van reisblogs, van reisboeken, van reisverhalen. En ze worden nog boeiender als je de reizigers persoonlijk kent. Zo volg ik de belevenissen van Duco en Marjolijn via Polarsteps. Wij kennen elkaar al ruim veertig jaar. Marjolijn was een studiegenoot op de Akademie voor Ekspressie en Kommunicatie (AVEK) in Leeuwarden. We werden al heel gauw goede vrienden. Zij pasten op onze jongste zoon als wij naar Spaanse les gingen. Zij stalden hun zeilboot tijdens de winter in onze schuur in Wyns. Ze leerden mij zeilen in een bm’er op Friese wateren. Zeil-kampeer-weekenden in de Biesbosch. We speelden eindeloos veel uren bordspellen. ‘Duin’ was ons favoriete spel. We lazen heel veel dezelfde boeken. We gingen samen weekendjes naar de Ardennen. We zochten hen op in Portugal toen zij daar woonden en werkten. Dit lijstje kan ik nog veel langer maken maar dat is saai voor anderen.
Ik zag hen voor het laatst in levende lijve eind mei van dit jaar. Ik bezocht Duco en Marjolijn net voor hun vertrek. Hun huis in Breda was zo goed als leeg. Nog een paar campingstoeltjes en eten met het bord op schoot. En heel veel bijpraten, zoals altijd. Het was fijn om hen nog even te zien want twee dagen later startte hun grote zeiltocht in Numansdorp (Zuid-Holland).
Bestemming … de wereld rond. Ja, je leest het goed. De wereld rond. Plannen zijn gemaakt en omdat ze ook veel willen zien onderweg zijn er aan die plannen geen vaste data gekoppeld. Duurt de reis 3 jaar of 5 jaar? De toekomst zal het leren. Is de route al helemaal bekend? Ja en nee. Eerst maar eens vertrekken richting Azoren, Madeira of Canarische eilanden.
We zijn nu bijna 200 dagen verder. Ik volg hen bijna dagelijks via Polarsteps. Deze website heeft als ondertitel ‘Automatic Travel Tracker’. Naast een kaart waar de reiziger zich bevindt, is er veel ruimte voor logjes en foto’s. Marjolijn doet bijna dagelijks verslag van al hun bezigheden. Met hele mooie foto’s. Naast zeilen hebben ze ook veel aandacht voor alle plaatsen die ze aandoen. Dus ook mooie verslagen van wandeltochten, museumbezoek, ontmoetingen met andere zeilers. Het rondscharrelen op markjes, havens en kleine eilanden. Verhalen over alle papierwerk en bureaucratie. Het lijkt alsof je een beetje met ze meereist.
Loopt alles gesmeerd? Ook nu is het antwoord ja en nee. De boot werd in oktober aangevallen door een orka. Ja, je leest het alweer goed. Dat zorgde voor schade aan de boot. En veel bibbermomenten. De boot moest naar een werf voor grondige inspectie en reparatie. Bijna vijf weken lag ‘De Blauwe Zwaan’ op het droge op het zuidelijkste puntje van Portugal. Wat een werk, wat een doorzettingsvermogen. Een flinke renovatie. Gelukkig hadden ze veel aanspraak en hulp van lotgenoten en bevriende zeilers.
Na wat proefvaartjes en na nauwkeurig de weerberichten interpreteren, vertrokken ze voor het tweede deel van hun wereldreis. Op naar Madeira. Daar zijn ze ondertussen alweer vertrokken. Ze hebben besloten om de komende tijd op de Canarische eilanden te verblijven. Nou ja, op hun boot in Canarische havens. Nu bijvoorbeeld in Tenerife. De oversteek richting Panama kan maar tweemaal per jaar. November en maart. De plannen worden min of meer dagelijks bijgesteld. Nu eerst rustig aan want er komt ook familie op bezoek. Dat zou ik ook wel even willen. Ik droom nu al weg dat ik ze binnen een paar jaar verwelkom … in Mozambique.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen maar waarom lees je het niet zelf uit ‘eerste hand’? Via hun Polarsteps. Waarschijnlijk moet je dan eerst een (gratis) account aanmaken.
Zoals ik gisteren al schreef is ‘carrière’ een woord dat eigenlijk niet past bij mijn bescheiden sportieve leven. Ik ga toch een paar sportieve activiteiten vermelden.
Tennis
Ine (mijn eerste vrouw) kwam uit een tennisfamilie. Haar vader speelde behoorlijk goed tennis en zijn kinderen gingen als vanzelfsprekend ook op tennis. In begin zestiger jaren was dat meer een sport voor de elite maar daar had mijn schoonvader lak aan. Ine speelde competitie en kon niet tegen haar verlies met kapotslaan van rackets en gevloek als een Mc Enroe avant la lettre. Vooral de verplichte handdruk met de tegenstander na verlies viel haar zwaar. Aldus de familieverhalen. Ik had nog nooit getennist maar ik probeerde het tijdens familie-weekendjes. Mijn schoonvader moedigde me aan. Ik had niet echt aanleg maar wel veel plezier en toonde veel inzet. Het resulteerde in een lidmaatschap bij een tennisvereniging bij ons in de buurt (Bergen op Zoom). Recreatief spelen tegen elkaar op vrijdagochtend – onze gezamenlijke vrije dag. En een paar keer per jaar bardienst draaien. Goed voor de sociale contacten. We waren elkaars gelijke. Ine dankzij haar techniek, ik dankzij fanatieke inzet. Lopen naar het net en niet opgeven. En soms onderhands opslaan zoals Michael Chang ooit deed. Laten we zeggen dat ik 45% van de setjes won en Ine 55%. Ze kan het niet tegenspreken. Snik.
Atletiek
Ik schreef er gisteren al over. Ik herinner me een grote club-wedstrijd op de paardenrenbaan van Oostende. Ik denk dat ik in (met) een estafette-team liep. En ik ging een paar keer naar meetings – zoals dat heette. Vier of vijf atletiekverenigingen uit de provincie Antwerpen die elkaar bestreden met de meeste atletiek-disciplines. Veel onderdelen met telkens één deelnemer per club. Je kon dus punten voor je team winnen. Ik werd (meestal) ingezet voor de 400 meter. Dat lijkt een korte afstand maar het is verdomde lang. Of zeg je ver? Ik startte altijd te snel. Lag in een mooie positie na de eerste bocht – op een 400-meter-baan – maar de tweede bocht was meestal mijn Waterloo. Ik sukkelde naar de finish. Ik herinner me geen tijden maar het was nooit onder de minuut. Snik.
Zwemmen
Ook dit vermelde ik al eerder. Ik kon zwemmen maar om naar een wedstrijd te gaan was nooit mijn intentie. Toch werd ik door het schoolteam gevraagd om mee te gaan. Provinciale schoolkampioenschappen. Ik weet niet meer in welke maand maar het water was IJSKOUD. Een openluchtzwembad. Het was een broeder die ons meenam in zijn auto. Ik zat op een katholieke broederschool. Hij was het schapenvet vergeten – zo herinner ik het me. De meeste jongens – onze tegenstanders – smeerden zich in van kop tot teen. Ik deed stoer en zei dat ik goed tegen kou kon. Het was koud, heel koud. Ik denk dat mijn piemeltje nog nooit zo verschrompeld in mijn zwembroekje heeft gezeten. Snik. En vijftig meter is best ver. Heen en weer in een 25-meter-bad. Ergens in de Kempen … in Herentals, Zandhoven of Geel … daar ergens. Eens en nooit weer.
Badminton
Leeuwarden, ergens in de 80’er jaren. John – studiegenoot en vriend – vroeg of ik zin had om te badmintonnen. Ik kende het enkel als een vakantie-activiteit. Met een vriendenclubje huurden we een baan in het plaatselijke sportcentrum. Ik geloof van 21.30 tot 22.30. Dat was het goedkoopste uur. Een hele winter lang. Ik vond het leuk maar ik had bij aanvang van onze badminton-avondjes me zwaar vergist in de explosiviteit van het speeltje cq sport. Eén winterseizoen was genoeg.
Kayakken
Ook dit hoort bij vakantie. In de Dordogne. In (op) de Tarn. In Letland. In Friesland. Nooit als een wedstrijd, altijd recreatief. Soms alleen. Meestal met Ine en de kinderen. Heel prettig om te doen en schitterend om het land vanaf het water te zien.
Fietsen
Als ik de titel ‘wielrennen’ gebruik, zou ik jullie misleiden. Fietsen dus. Ik kocht een racefiets toen we in Wyns woonden. Ik herinner me individuele tochtjes. Wyns – Ruinerwold. Wyns – Stavoren. Wyns – Harlingen. En op de fiets naar Leeuwarden. Lange tochten in Les Landes. Hoogtepunt was een vakantie waarop de racefiets meeging. Hoogtepunt: Laruns – Col d’ Aubisque (en terug uiteraard) in de Pyreneeën. Ook ritjes in het achterland van Barcelona. Mijn fiets werd gestolen in Leeuwarden. Einde grote tochten. Vanuit Bergen op Zoom werd het eerder recreatief fietsen. Met Jules naar Boechout. In vijf dagen van Vlissingen naar Maastricht – ook met Jules. Van Bergen op Zoom naar Koksijde (in mijn eentje) en een schitterende tocht (met Jules) op huurfietsen in de buurt van Meyrueis. Cevennen. Ik had net daarvoor De Renner van Tim Krabbé gelezen. Met vriendjes speelden we soms de Ronde Frankrijk na. Parcours: Welvaartstraat – Fruithoflaan – Acacialaan – Sint-Gabriëlstraat – Welvaartstraat. Tien rondjes – ik won vaak. Ik was meestal de enige deelnemer maar Roger de Vlaeminck, Eddie Merckx, Ferdinand Bracke en Felice Gimondi reden in gedachte met me mee.
Schaatsen
Ik verhuisde in 1979 (voor de eerste keer) naar Leeuwarden. In 1985 woonden we in Wyns aan de Dokkumer Ee – vlakbij Bartlehiem. Ik schreef er al eerder over. Het werd een strenge winter. Iedereen stond op het ijs. Een buurman – Jan Kwast – gaf me een paar ‘houtjes’. Ik bond de schaatsen onder en een week later voltooide ik mijn eerste toertocht. Dertig kilometer – de Kleine Wielen Toertocht. Het café in Wyns was één van de stempelposten. Geen wedstrijd maar een toertocht – met eenmedaille als beloning.
Ook de daarop volgende twee winters – ik had ondertussen lage noren – werd er veel geschaatst. Ik voltooide de Elfstedentocht in drie of vier etappes. Op en neer naar Dokkum vanuit Wyns vond ik saai. In Harlingen heb ik veel moeten lopen. Het ijs was daar onbetrouwbaar. Bij heel wat bruggen bracht ik het ‘klunen’ in de praktijk. Zeventig kilometer (wind mee) was de max – daarna gingen mijn enkels zwikken. Op en neer schaatsen naar het werk in Leeuwarden. Een genot. Later heb ik op de Binnenschelde in Bergen op Zoom geschaatst maar dat was gepruts op een grote vijver. Geef mij maar Friesland.
Voetbal
Nooit bij een club maar natuurlijk heb ik ook weleens gevoetbald.
Onze klas – voetbalteam Mens-Wetenschappen Pius X (*)
Op school. Tijdens jeugdkampen. Op de camping. Ik was echter beter in het mee organiseren van een groot (jaarlijks) (straat)voetbaltornooi. Ik was de speaker van dienst en ik zat in de redactie van de tornooi-gazet – de Man met de Bolhoed.
Kaatsen
Nogmaals ga ik terug in de tijd. Terug naar Fryslân, terug naar Wyns. De hele zomer werd er recreatief gekaatst. Ik vond het heerlijk – ik ging met veel plezier naar de maandag-avond-partijtjes. Tweemaal per seizoen was er een echt tornooi. Tijdens het dorpsfeest en op het eind van de zomer de clubkampioenschappen. Ik deed graag mee en eenmaal hoorde ik bij het koningspartuur. Met de lauwerkrans als ultieme beloning. Ik schreef er eerder over. Lees HIER.
En wat nog meer …
Zeilen – als recreatief tijdverdrijf – nooit in wedstrijdverband. Tafeltennis – puur als vermaak. Volleybal – met een vakantie-team op Terschelling. Biljarten en schaken tijdens – en na schooltijd. Midgetgolf tijdens vakanties. Of zijn dat geen sporten? Basketbal en handbal in de school/klas-competitie (Pius X). Wandelen – ik haalde ooit mijn diploma als berg-wandel-gids in Zwitserland of was het Italië? Maar is wandelen een sport of een sportieve activiteit? Heel veel 10 en 20 kilometer Brandaris-wandeltochten op Terschelling. We (Ine en ik) hadden ooit de ambitie om de GR 20 te lopen op Corsica. We trainden wekelijks. Ine’s knie gooide roet in het eten. En na vijf dagen té koud weer in Wales, hingen we tenslotte de wandelschoenen aan de wilgen.
Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik geen honkbal heb kunnen spelen. Ik denk dat ik daar enige aanleg voor had maar het was meer iets van de VS niet van Vlaanderen. Mijn zoon zat wel één of twee seizoenen bij de Wizards of Boz maar versleet zijn jonge broek vooral op de bank. Misschien was het iets teveel Daddy die dit een leuke sport vond.
En nu?
Bijna niets. Wandelen – af en toe. Eerlijk gezegd veel te weinig. Een beetje sportschool maar nog niet sinds de corona-uitbraak.
Conclusie
Ik ben geen stijve hark maar om me een sportieveling te noemen is fel overdreven. Ik ben benieuwd of er me nog iets te binnen schiet de komende dagen. Wie weet wordt dat dan deel 3.
(*) Bij de foto. Er is er maar een met een afro-kapsel, dat ben ik. Dit was bijna onze hele klas – Mens-Wetenschappen van Pius X Antwerpen. We speelden vriendenwedstrijden tegen andere klassen / scholen. In het geval van bovenstaande foto: bij de Alexianen in Boechout tegen een team van Kringers en jongens van Sint-Gabriël.
Of moet ik zeggen: “Vijf weken later”? Ik ben weer thuis in mijn andere thuis. In Mozambique. Ruim vijf weken heb ik kunnen genieten van het uitzonderlijk mooie weer in Nederland. Niet dat ik heel veel buiten in het zonnetje heb gezeten, daar had ik de tijd niet voor. En ik ben het ook een beetje afgeleerd. ‘In de zon zitten’ is geen Afrikaanse bezigheid. Nee, je zoekt hier de schaduw op. Ik zit op onze veranda en kijk naar onze zon-overgoten tuin. De dagen zijn opvallend langer dan half augustus toen ik weg ging. Als de wekker om vijf uur afloopt, is het buiten al licht. En om zes uur – als we naar de stad rijden, zijn de eerste zonnestralen zo fel dat een zonnebril echt nodig is. En ’s avonds genieten van mooie zonsondergangen.
Terug in Mozambique
Ik was de laatste weken erg afwezig op dit weblog. Twee weken niets van me laten horen. Alsof ik in Nederland geen tijd heb om een stukje te schrijven. Alsof er niets bijzonders of alledaags te vertellen valt. Dat is natuurlijk niet zo. Ik nam er zelden de tijd voor. De dagen zaten behoorlijk vol met werkafspraken. In Goes en in Middelburg. Ook veel afspraken met anderen. De kinderen en de kleinkinderen. Het Bloemencorso in Zundert. Zeilen met de Nederlandse vrienden. Een tweedaagse uitstap met de Vlaamse vrienden naar Luik. Op bezoek bij Hans en Hennie. Een dagje Beekse Bergen. Drie dagen op en neer naar Mangaze in Lissabon. Naar de begrafenis van Ome Daan in Almelo. Naar Hanneke en Jean Jacques in Leeuwarden. Met Catelijne het leven vieren in Zanzibar – Scheveningen. Met Rob en Rebecca naar Museum Voorlinden. Een dagje naar Delft. Koffie drinken met de buren. En proberen mijn dagelijkse 10.000 stappen te zetten in het kader van ‘Steptember’. Dat is niet altijd gelukt. Ik heb de resultaten bijgehouden. Mocht je dat willen weten in detail, klik dan HIER. Geen druppel (alcohol) gedronken sinds eind augustus. Dat is wel gelukt. En niet één keertje chocola gegeten. Wel een paar gebakjes en stukken taart. Volgens de Mozambikaanse weegschaal ben ik ruim drie kilo afgevallen. Of dit een betrouwbare meting is weet ik niet want ik deed deze meting met twee verschillende weegschalen. Eentje in Bergen op Zoom en eentje in Djonase.
En zoals ik al zei … ik ben weer in Afrika. Ik hoor veel vogeltjes. In de buurt ver weg wordt gebouwd of verbouwd. Isabel heeft definitief afscheid genomen van Nelson. Todinho heeft zijn tuin-taken met plezier overgenomen. Er hangen ontzettend veel kleine mangootjes aan de bomen in onze tuin. Nog even geduld. Vanaf eind november, begin december zijn ze rijp. Elke dag hebben we langdurende periodes zonder elektriciteit. Zucht. Ik ga de komende dagen waarschijnlijk nog een paar keer terugkijken naar de afgelopen periode. Alhoewel vooruitkijken meestal veel prettiger is … En Goes Azië (E-Njen) en Johannes Vermeer zijn meegereisd van Nederland naar Mozambique.
Lees eerst het eerste deel van onze zeiltocht. Vrijdagmiddag tot zaterdagnacht. Deel 1.
Hier volgt de vroege zondagochtend tot maandagmiddag. Het weer wordt onstuimiger. Het is aardedonker. De maan zit verscholen achter een dik wolkendek. Eric staat het meeste aan het roer. De boot gaat flink te keer. We halen de leeflijnen te voorschijn. Mike en ik vinden de scherpe koers die er wordt gevaren op het randje. Ik ontdek dat ik liever aan de ‘lage kant’ zit met zicht naar de ‘hoge kant’ van de boot. Dat voelt een stuk prettiger. Johan slaapt even in zijn kooi. Ron doet korte tukjes aan boord. Ik voorzie Eric van druivensuiker. En een praatje. Ik heb alle vertrouwen in zijn zeilmanschap. Iets na middernacht besluit hij dat we overgaan op de motor. We strijken de zeilen. De slagen die we moeten maken brengen ons wel vooruit maar het gaat heel traag. Ook op de motor is het nog pittig varen met flinke golven en dito deining. Noord Holland is in zicht. We zetten koers naar het Marsdiep. Op weg naar de jachthaven van Den Helder. Ik heb weer heel wat bijgeleerd over navigatie in de nacht. Het tellen van lichtsignalen op de kardinaal-boeien is maar één voorbeeld.
Het is drie uur (in de nacht) als Eric de verkeerstoren van Den Helder oproept. Alles is in orde. Om kwart voor vier liggen we afgemeerd in de jachthaven van Den Helder. Veel enthousiaste high five’s van de bemanning. De fles whisky en het bier komen op tafel. Ik blijf bij het water. Waarom heb ik september uitgekozen voor een alcohol-vrije maand? Ach ja, het geeft niet. Het was moeilijk om nee te zeggen. We gaan onder zeil.
In de haven van Den Helder.
Het is in tegenstelling tot de weersvoorspellingen een prachtige dag. Strak blauwe lucht. Weinig wind. De regen hebben we vannacht gehad. In combinatie met veel buiswater. Brrr. Om half elf verlaten we Den Helder.
Mijn oog ziet kus-8. Ik dacht altijd dat het commando: geef-8 is. Ook voor marine-mensen.
We zetten koers naar het noorden, opnieuw naar de sluizen van Kornwerderzand.
Meestal op de motor, af en toe de fok er even bij. We willen om vijf uur bij de sluizen zijn.
‘Wat gebeurt hier?’
Even dacht ik er een prijsvraag van te maken. Wat zie je hierboven op de foto? Een voet en stuk van een been. Van mij. Maar wat doe ik hier? De imitatie van een regenworm? Het ontpoppen van een vlinder? Ik vertel het op eind van dit stukje. Enig idee?
Aan het roer
We passeren Texel aan bakboord en even later hebben we zicht op de afsluitdijk aan stuurboord. Het is rustig weer. Koen kan wel weer aan het roer. Ik ben verbaasd hoe snel Mike en Johan de rode en groene boeien kunnen onderscheiden. Ik zie ze ook maar het duurt veel langer voor ik kan zeggen: “Die daar is rood en die daar is groen.” Ik zie veel langer donkere silhouetten. Zij zien al kleur. Niet getreurd. We varen weer in Friesland. Het is druk bij de sluizen. We verliezen bijna anderhalf uur. Ik doe een tukje op het zonnedek. Om half zeven varen we weer op het IJsselmeer. Op naar Stavoren voor een nieuwe nacht voor anker.
Zwemmen
Maar eerst nog een duik. Het zwemplatform gaat naar beneden. Een lange lijn en een bal worden vastgeknoopt. Jongens op sleeptouw van de “Flamingo’. Een Bavaria 46.
Zeehond Ron
Liedjes vol jeugdsentiment
Als we de heerlijke verse pompoensoep op hebben, komen de gitaren en de song-books boven. Een reuze sfeer. Vol nostalgie. Op dit soort momenten is Ine heel dicht bij. Mensen die haar gekend hebben, weten precies wat ik bedoel. Mijn meisje met meer dan duizend liedjes in haar hoofd. We vertellen over thuis. We laten elkaar foto’s zien van onze dames en onze kleinkinderen. Ik vertel wat over ons nieuwe huis in Mozambique. Morgen nog een dag. Ik kruip in mijn slaapzak. We gaan morgen om half zeven weer varen want we moeten tussen twaalf en één de boot inleveren.
Ochtend-licht op het IJsselmeer.
Een mooie ochtend. Als ik kon schilderen dan zou ik … Momenten om te koesteren.
Zonsopgang boven Stavoren
En even later alweer mooie foto-momenten. De zon komt op boven Stavoren. We gaan op weg naar Lemmer. Als we scherp varen moeten we waarschijnlijk vier of vijf keer over stag. Een heerlijke ochtend op het IJsselmeer. Zonnetje, soms een beetje heiig en voldoende wind.
Op weg naar Lemmer
Om kwart voor één liggen we in de thuishaven. We pakken in. Verdelen de restanten eten en drinken. De boot wordt gecontroleerd. Alles wordt goed bevonden. We maken een voorlopige afspraak voor volgend jaar. We omhelzen mekaar. Het waren super-dagen. Over een paar dagen zit Mike in Napels, Ron in Brno, Koen in Lissabon, Johan in Leeuwarden en Eric ook ergens in wereld – Barcelona, Frankfurt, Sidney, Borneo of was het toch Tapei?
Ik ben jullie nog een antwoord schuldig. De foto. Ik zit verborgen in mijn slaapzak. Ik probeer de display van het navigatiesysteem weer in een lichtere stand te zetten. Gisteravond zette ik de display op de nachtmodus. Nu is er niets te zien. Te donker. Het zonlicht schijnt op het schermpje. Ik kan NIETS zien. Ik maak dus met hulp van Johan een ‘donkere kamer’. Het heeft niet geholpen. Het lukte pas bij valavond op zondag. Raadsel ook weer opgelost.
Vandaag twee bijdrages. Fotobijdrages van onze jaarlijkse zeiltocht. Dit is deel 1.
Onze boot (voor vier dagen)
En zoals elk jaar is Eric de initiatiefnemer en de kapitein aan boord. Vrijdagmiddag. Dezelfde bemanning van vorig jaar monstert aan. Ron, Mike, Johan en ondergetekende. Om kwart voor vijf zijn we klaar om uit te varen bij Enjoy Sailing in Lemmer. Maandagmiddag worden we terug verwacht.
De brug gaat open
Een kwartiertje later gaan de ‘ballen’ over de reling, we zitten klaar. De brug gaat open, de lichten springen op groen, we varen de sluis in. Op naar het IJselmeer.
Mijn foto-momentje
We zijn de sluis door. Eric roept ons bij mekaar. Hij stelt twee vaar-schema’s voor nadat hij de weerberichten heeft bekeken. De wind-voorspellingen en het tij. Alleen de sluizen bij Kornwerderzand zijn in gebruik. De sluizen van Den Oever zijn niet in gebruik. We besluiten om naar Stavoren te varen en dan zien we morgenochtend wel verder.
Ron aan het roer, Koen met z’n gedachte (even) in Afrika.
Het is een prachtige avond. Zaterdag wordt een dag met windkracht 3 a 4. Zondag voorspellen ze regen en nauwelijks wind. We overwegen om op zaterdag naar Oudeschild (Texel) te varen. Of mogelijk door te varen naar IJmuiden. Zondag wordt het pruttelen op de motor naar en door Amsterdam. Een andere optie is om op Texel te blijven. We zien wel. We slapen d’r een nachtje over. We gaan voor anker voor Stavoren.
Voor de sluizen van Kornwerderzand. Ron en Johan.
Het is zaterdag. Mooi weer. We moeten een tijdje ronddobberen voor we de sluis in kunnen. Eric heeft een nieuw voorstel. We varen na de sluizen naar Harlingen en steken door naar Vlieland en Terschelling. Door de Vliestroom naar de Noordzee. En dan buitenom – rondom Texel – naar Noord Holland. Een ambitieus plan. Het zal een latertje worden. We gaan d’r voor.
Land in zicht. Zie je de ‘Brandaris’? Jeugdsentiment.
Het is druk in de vaargeul naar Terschelling. Veel terugkerende boten vanaf de eilanden. Ook vrachtverkeer en de schepen van Doeksen gebruiken dezelfde geul als de pleziervaartuigen. Om half vier zeilen we tussen de twee eilanden. Tegenwind. We proberen met lange slagen toch nog vooruit te komen. Dat lukt. Ik leer elk uur weer wat bij. Johan en Mike lezen en interpreteren de kaart. Ik krijg een paar korte kaart-navigatie-lesjes. Eric staat het meest aan het roer. Mij vind je in de kombuis. Een oefening in evenwicht-kunsten. Niet alleen voor mij, ook voor de potten, pannen en borden. De innerlijke mens mag niets te kort komen. Alcohol is taboe tijdens het zeilen.
Mike aan het roer
De zwemvesten gaan aan. De wind neemt toe tot vier beaufort. We zijn op weg naar de Noordzee. Ik voorzie de afwisselende stuurlui van een hapje en een praatje. Mijn vier vrienden zijn veel meer ervaren op het water. Ik zeil mee. Zij zeilen. Af en toe neem ik het roer een half uurtje over onder het toeziend oog van een van de anderen.
Op weg naar de Noordzee
Af en toe een zeehond. Veel aalscholvers. We zien de laatste badgasten ver weg op het strand van Vlieland. Nog een uur en dan wordt het donker. Er wordt meer wind voorspeld – meestal tegen – en ook gaat het regenen. We verwachten ergens tussen drie en vier in Den Helder te zijn. We moeten ivm de diepgang van onze boot zeer ruim rondom Texel varen.
Zonsondergang
Prachtige luchten. Cadeautjes voor de (amateur)fotograaf. Ik ben blij dat ik mijn camera heb meegenomen en niet enkel genoegen neem met mijn mobieltje. Het schiet voor geen meter op. Bij wijze van spreken. De vuurtoren op het noordelijke puntje van Texel blijft alsmaar op dezelfde hoogte aan bakboord.
Nog een ‘Captain’s briefing’. Eric en Koen.
We zitten in duo’s te praten. Over het werk. Over onze families. Over onze plannen. Over de liefde. De kinderen en de kleinkinderen. Vier van ons zijn al opa/bompa. Mike volgt in november. We wisselen ‘intervisie-achtige’ momenten af met gezamenlijke herinneringen aan eerdere zeiltochten en reizen. De wind steekt meer op. Tegenwind welteverstaan. De zeilpakken en/of regenjassen gaan aan.
Koen Schyvens 