Proost

Tags

Alcohol, BOB, Bruiswater, Bubbels, Dry January, Etentje, Familie, Heineken 0.0, Ine, Isabel, Jean Jacques, Jonge jenever, L'Chaim, Mozambique, Port, Spa Rood, Tournée Minérale, Vrienden, Zuid Afrika

Begin december nam ik me voor om na Oud en Nieuw een tijdje geen alcohol te drinken. Isabel vond dat een goed idee en zou er over nadenken om dat ook te doen. (*) Tijdens de jaarwisseling was ik thuis in Leeuwarden. 31 december dronk ik samen met Hanneke een laatste glaasje port. Met een proost richting JJ ergens op zijn eeuwige jachtvelden. Als het een jonge jenever was geweest, was er vast een ‘L’Chaim’ uitgesproken richting Ine ergens bij een kampvuurtje in de buurt van de maan. En toen werd het dus januari 2023.

Ik ontdekte pas vorige week dat er internationaal zoiets bestaat als ‘Dry January’. Ik had er nog nooit van gehoord. Dus onbedoeld was ik deelnemer aan deze ‘actie’. Ik las bijna elk jaar een alcohol-vrije periode in. De ene keer een maand, de andere keer een week of zes. Ook nu had ik bedacht om tussen 1 januari en 13 februari geen alcohol te drinken. Deels om er geen dagelijkse gewoonte van te maken en deels om mezelf te bewijzen dat ik zónder kan. Op Valentijnsdag (14 februari) toast ik samen met Isabel – met echte bubbels – op de liefde. En daarna zie ik wel wat ik doe.

Toch is zo’n alcoholvrije periode niet gemakkelijk vol te houden want mijn (Afrikaanse) omgeving begrijpt zo’n beslissing maar moeizaam. Sociale druk, weet je wel! Een etentje bij mijn schoonouders zonder alcohol is bijna als ‘vloeken in de kerk’. Een aperitiefje moet toch kunnen? Even proosten met z’n allen? Weigeren is bijna een onbeleefdheid. En proosten met een leeg glas maakt een of andere spirit boos. Hahaha. Dan maar proosten met een glas water. Ook het afslaan van een cognacje kan rekenen op afkeuring. Meestal herinnert Sr. Sampaio zich dat niet want het gaat om ‘dat moment’ en hij heeft dan al heel wat glaasjes achterover geklokt samen met zijn andere gasten. Inclusief mijn lieftallige ega.

Vorige week was Sr. Oswaldo – een vriend en buurman – jarig. Dat werd op onze veranda gevierd. Inclusief taart aansnijden en proosten met bubbels. Een traditie in Mozambique. Ik was erop voorbereid. In de ijskast stond een flesje bruiswater klaar. Een heel klein scheutje appelsap bij de Spa Rood bubbels en Koen was klaar om het feest mee te vieren. Isabel – de lieverd – had zes flesjes Heineken 0.0 voor me gekocht. Ik deed dus volop mee met slempen en ouwehoeren. Ik moet zeggen dat het alcohol-vrije Heineken bier naar ‘bier’ smaakt. Hoor ik daar in de verte Vlamingen lachen met de bewering dat Heineken naar bier smaakt? Hahaha.

Ook in Zuid-Afrika was het afgelopen dagen flink raak. Natuurlijk ná de ceremonie op het kerkhof. Ik kon daar echter gemakkelijk weigeren want ik was tenslotte de chauffeur van dienst. De BOB, weet je wel.

Het bevalt me. Ik mis het maar heel zelden. Ons dagelijks moment mét alcohol na thuiskomst van het werk is bijna een traditie geworden. Een kwartiertje samen op de veranda een biertje drinken. Of een glaasje port, gin, rum, wodka of whiskey. Wat er maar in huis is of open is. Even bijpraten. Een belangrijk moment. En daarna pas aan tafel. Nu schuif ik aan bij Isabel met een vers glas citroensap (uit eigen tuin) met veel water. Ook lekker.

Heb ik er ook profijt van? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel maar op de weegschaal zie ik dat niet. Ik sta ’s morgens wel veel fitter op en dat is natuurlijk fijn. Ik ga nog even door. Er staat ons nog wel een etentje te wachten op 12 februari waar ik nu al van weet dat alcohol weigeren weer een ‘dingetje’ wordt. Ik hou vol. Waarschijnlijk ga ik na het Valentijns-drankje nog even door. Ook wel prettig voor de portemonnee want stiekem geef je (ik) flink wat uit aan alcohol.

Ik denk dus dat ik nog wel even doorga …

Het is weer februari, het is weer Tournée Minérale. De Belgische variant van ‘Dry January’.

(*) Jammer genoeg deed (doet) ze niet mee. Maar wat niet is, kan nog komen. Ja toch!?

PROOST

Advertentie

Zaza

Tags

Begrafenis, Botswana, Corona, Dinokana, Dood, Familie, Nichtje, North-West Province, Overlijden, Pretoria, Schoonfamilie, Skilpadshek, Suikerziekte, TIA, Zeerust, Zuid Afrika

Mmapula Isabel Phakwe (27 september 2007 – 23 januari 2022)

Ik denk dat ik met deze eerste regel al veel heb uitgelegd waarom ik afgelopen woensdag een onverwachte blogpauze aankondigde. Hartelijk dank voor jullie reacties maar de reden was triester dan jullie goed gemeende suggesties. Ik wist niet precies wat me te wachten stond. De jonge dame (in die eerste regel) is ons nichtje Zaza. Oudste dochter van Isabels oudste broer. Ze is 14 jaar geworden. Een in-en-in trieste realiteit.

In mijn agenda stonden afgelopen week heel wat afspraken in Zeeland in verband met een nieuwe theaterproductie in Goes. Door de lockdown en het uitstel van veel openbare bijeenkomsten besloot ik nog wat langer in Mozambique te blijven. Dat kwam nu goed van pas. Nou ja, bij wijze van spreken.

We wisten dat Zaza enkele dagen voor de Kerst was opgenomen in een ziekenhuis in Pretoria (Zuid-Afrika) waar ze afwisselend bij een tante en bij haar vader woonde. We mochten in verband met allerlei covid-19 regels niet op bezoek gaan. Zelfs haar vader moest het doen met korte telefonische gesprekjes met de afdeling van het ziekenhuis. Er ging half december iets mis met haar en haar vorig jaar geconstateerde suikerziekte. Vorige week zondag is ze overleden. De familie in shock en in rouw. Zaza is het oudste kleinkind van mijn schoonouders. Zij zijn in Portugal i.v.m. diverse doktersbezoeken. Mijn zwager studeert in Lissabon en mijn schoonzusje en haar man wonen in Belfast (Noord-Ierland). Wij zijn de enigen die in de buurt zijn. Nou ja … in de buurt … minder ver weg dan Europa.

Zaza’s moeder woont bij haar ouders in Dinokana (Zuid-Afrika) met Samantha, het jongere zusje van Zaza. Ik had nog nooit van Dinokana gehoord. Nu weet ik dat dit dorp slechts 12 kilometer verwijderd is van Skilpadshek – de grens met Botswana. Ruim 800 kilometer bij ons vandaan. Pal naar het westen. We zijn er de afgelopen dagen geweest want daar werd Zaza zaterdag begraven, op loopafstand van het huis van haar grootouders.

Op het erf bij Zaza’s grootouders in Dinokana

Het waren intense, trieste en mooie dagen. Een hele rare mix van emoties. Ik hoop er de komende dagen woorden voor te vinden. Het overlijden van een kind, een teenager is dramatisch. Voor haar ouders, haar grootouders, haar zusje. Voor ooms en tantes, neefjes en nichtjes, haar vrienden. De buren en de hele gemeenschap.

Wij zagen Zaza voor het laatst in augustus 2019 op de bruiloft van Aldovanda en Andy. Daarna gooide corona roet in het eten. De grens Zuid-Afrika – Mozambique was lange tijd gesloten. We zagen elkaar af en toe via WhatsApp-video. Ze vond het altijd fijn om even met Tio Koen te praten. En ik zag het meisje – dat ik voor eerst ontmoette toen ze 3 jaar was – opgroeien tot een intelligente, jonge dame.

Nog even iets over die mix van gevoelens. Ik was nauw betrokken bij de begrafenis-rituelen als oudste familielid langs vaders zijde. Een korte speech en het mee helpen dragen van de kist. Tegelijkertijd was alles nieuw en licht exotisch voor deze Vlaamse oom. Ik had mijn schoonouders beloofd om ook wat foto’s en filmpjes te maken. Voor zover dat kan natuurlijk. Vechten tegen mijn tranen en tegelijkertijd weten dat ik met de muzikanten van dienst wil gaan praten. Ik ga de volgende dagen wat meer vertellen over deze gebeurtenis die veel indruk heeft gemaakt. Niet alleen op mij maar ook op Isabel. Ik zal daar dan de titel TIA voor gebruiken … This Is Africa.

Bovenop het nieuws

Tags

Corona-virus, Covid-19, Mozambique, Pandemie, Quarantaine, Reisbeperking, Virus-variant, Vliegverbod, Zuid Afrika

Vrijdagen probeer ik zoveel mogelijk ‘vrij’ te houden voor niet-werkgerelateerde zaken. Boodschappen doen. Aanschuiven voor noodzakelijke stempeltjes op allerlei officiële documenten. Af en toe een klus(je) in huis of in de tuin. Afspraken maken met werklui die mogelijk iets komen doen in huis of tuin en dan hopen dat ze ook een offerte sturen. Op vrijdag bepaal ik net iets meer dan op andere dagen hoe ik mijn tijd verdeel.

Gisteravond zag ik voor het eerst berichten over een nieuwe corona-variant – B.1.1.529 Waarschijnlijk krijgt deze variant vandaag of morgen een naam met een Griekse letter. Omega zou fijn want dat is de laatste letter van het Griekse alfabet. Wishful thinking. De medische diensten in de provincie Gauteng in Zuid-Afrika (oa. Johannesburg en Pretoria) meldden gisteren de ontdekking van deze afwijkende covid-soort. Natuurlijk krijgt zo’n bericht mijn onmiddellijke aandacht. We wonen tenslotte dichtbij Zuid-Afrika.

Veel landen (Verenigd Koninkrijk, Israël, Singapore, ea) reageren door een onmiddellijk inreisverbod uit zes Afrikaanse landen. Vandaag werd ook Mozambique aan dat lijstje toegevoegd. [Zucht]. Waarschijnlijk zal de hele EU (of Schengenzone) later vandaag het luchtruim sluiten voor alle vluchten uit zuidelijk Afrika.

Ik begrijp deze maatregel. Stoer doen voor mensen die ver weg zijn is gemakkelijker dan stoer doen op binnenlands terrein. Nederland houdt zijn hart vast voor de nieuwe verordeningen die vanavond worden aangekondigd. Ik hoop dat de scholen openblijven. Hetzelfde hoop ik voor alle culturele instellingen.

Ik doe nauwelijks iets anders dan elk half uur de belangrijkste nieuwssites aan te klikken. Niet dat het me veel oplevert. Het belangrijkste nieuws weet ik al. En waarschijnlijk vragen jullie je nu af hoe het gaat met de pandemie in Mozambique.

26 november 2021 – Dit zijn cijfers sinds het begin van de pandemie maart 2020.

Dat zijn cijfers waar ministers De Jonge (NL) en Vandenbroucke (BEL) een figuurlijke moord zouden willen voor plegen. Mooie rapportcijfers maar het helpt geen moer. Over een kleine drie weken begint de zomervakantie in dit deel van de wereld. Vorig jaar leidde het strandseizoen tot een ongekende piek. Heel veel besmettingen – vooral onder de expat-gemeenschap. Op dit moment zijn de stranden nog altijd ‘No go zones’. De overheid besluit binnenkort of de stranden toegankelijk zijn in de eindejaars-periode. Ik ben benieuwd. De scholen zijn open, zo ook de restaurants en de winkels. Enkel drankwinkels moeten zich aan beperkte openingsuren aanpassen. Mondkapjes draag je nog steeds verplicht in winkels, openbare gebouwen en in het openbaar vervoer. Dat is al zo sinds maart vorig jaar. Er wordt gevaccineerd maar eerder mondjesmaat dan massaal.

Covid-19 is nog wel aanwezig in het nieuws en in gesprekken op straat maar al lang niet meer op de voorpagina. Dat verandert waarschijnlijk wel met de vliegverboden vanuit Mozambique. Maar ook dat is natuurlijk alleen maar van belang voor een heel klein deeltje van de bevolking. De meeste mensen hebben nauwelijks de mogelijkheid om verder te reizen dan binnen hun eigen woongebied. Dus voorlopig niet meer vliegen vanuit Johannesburg. Niet meer vliegen naar Europa via Lissabon, Doha en Addis Abeba. Dan gaat er mogelijk / waarschijnlijk een dikke streep door mijn vakantieplannen … we gaan het zien.

Blijf gezond, hou je aan de voorschriften en voor de rest … Carpe Diem.

Tien weken onderweg

Tags

Auto, Baltische Staten, Dertig dagen foto schrijven, Estland, Familie, Ine, Isabel, Kamperen, Krugerpark, Malelane Satelitte Camp, Mozambique, Oud, Zuid Afrika

Het thema van deze tiende week: oud. “Weer heel veel mogelijkheden, weer heel veel mogelijkheden tot creativiteit. Een foto van je grootouders. Of je ouders. Of jezelf. Hangt allemaal af van je leeftijd, ha! Een oud gebouw. Je oude jeans. Een oud detail van iets nieuws. Something old. Er zijn zoveel mogelijkheden.” Dit is een deel van de beschrijving zoals je dat kunt lezen bij Satur9. Je weet wel … een wekelijks foto-idee, een challenge.

Bij het lezen van de woorden ‘oude jeans’ dacht ik onmiddellijk aan mijn oude wandelschoenen. Ik weet zeker dat ik er een foto heb van gemaakt net voor ze in de afvalcontainer belandden. Waar, in welk digitaal mapje staat deze foto? Of herinner ik me een foto van vóór zomer 2002? Dat is het jaar dat ik mijn eerste digitale camera kocht (op Schiphol op weg naar Atlanta – USA).

Ik zie op mijn laptop een paar honderd foto’s in sneltreinvaart. Veel oude gebouwen, een paar oude mensen. Als ik mijn eigen zwarte krullenbos verschillende keren zie, besef ik dat ik flink ben verouderd de laatste jaren. En dan zie ik een paar keer een foto van mijn oude tent.

Zomer 2006 – In de buurt van Talinn, Estland

Niemand denkt bij deze foto aan ‘oud‘. Ik wel, een beetje dan toch. Oud in de zin van: voormalig. Als het weekthema ‘Wat mis ik?’ zou zijn dan had ik deze foto ook kunnen gebruiken. Ik kocht deze tent drie weken nadat Ine was overleden. 2005. Het was volop zomer en ik wilde er nog even tussenuit. Naar vrienden in Frankrijk. De tent die we hiervoor (samen uiteraard) gebruikten vond ik te groot. En ietsjes te onhandig om in mijn eentje op te zetten. Dus … een nieuw tentje. Drie-persoons – lichtgewicht, geen nylon.

Deze foto is één jaar later gemaakt. Mijn zomervakantie 2006 in de Baltische staten. Ik heb er al veel vaker over geschreven. Bij gebrek aan maatje, partner, reisgezel heb ik die vakantie wel twintig foto’s van mijn tentje gemaakt. Hahaha. Ook de daarop volgende jaren was deze tent onderwerp van een heel wat foto’s. Misschien ga ik er een keer een plogje van maken in het kader van ‘thematisch ploggen’.

Flink wat jaren later besloot ik om mijn tentje mee te nemen naar Mozambique. Ik had stiekeme plannetjes om ook met Isabel te gaan kamperen. Buurland Zuid-Afrika is daarvoor een ideale bestemming. Dat Isabel dit ABSOLUUT geen goed idee vind, kan onderwerp zijn van een toekomstig stukje. Mijn tentje ligt naast mijn slaapzak en opblaasmatjes stof te happen. Maar toen werd het kerstvakantie 2017. Mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek. Hoera hoera hoera. Mijn zoon (en co) huurt een kampeerauto in Johannesburg. Twee weken later rijden ze ons erf op. Mijn dochter (en co) komt met het vliegtuig naar Maputo. Op de vroege ochtend van 2 januari 2018 vertrekken we naar Zuid-Afrika. Naar het Krugerpark en … gaan we kamperen. Ik koop een nieuw nylontentje voor de familie en ik beloof mijn oudste kleindochter dat zij samen met mij (Isabel moet werken en blijft in Mozambique) in het tentje van Bompa mag slapen.

We rijden naar Graskop maar het weer verandert dramatisch. We zoeken een plekje voor de nacht. De gehuurde kampeerauto zal dat noodweer wel doorstaan. De twee kleine tentjes niet. En de verwachtte nachttemperaturen rond de 10c zijn ook niet uitnodigend. We vinden een huisje voor de nacht. De volgende dag rijden we via Orpen het Krugerpark binnen. Vanavond gaan we dan echt kamperen …

We hebben kampeerplekjes gereserveerd bij Malelane Satelitte Camp. Ik haal mijn tentje – na jaren winterslaap – uit de tas. En dan … tromgeroffel … ontdek ik dat ik jaren daarvoor enkel de binnentent, de stokken en een paar haringen (piketten) heb meegenomen uit Bergen op Zoom. Ooo help !!! De rest – de buitentent – heb ik blijkbaar – ooit – in de afvalcontainer gedumpt. Domme Bompa. Hoezo dom? Het is toch lekker weer …

3 januari 2018 – Malelane Satellite Camp (Krugerpark)

Zoals je kunt zien staat mijn oude tent … nou ja, binnentent … te pronken naast een schitterende kampeerauto en een nylon geval. We hebben heerlijk geslapen. Gelukkig bleef het droog.

Tenslotte. Op de eerste foto zie je ook mijn oude auto. Niet echt oud in leeftijd maar het is de auto die ik toen gebruikte. Ik heb helemaal NIETS met auto’s. Ik kan dus niet vol weemoed vertellen over ‘mijn oude auto’ want ik heb er nauwelijks een gevoel bij. Zo’n ding moet starten wanneer ik dat wil. Als ik op de rem trap moet hij (het / zij) stoppen. En in Afrika is het handig dat de airco werkt. Verder heb ik geen enkele voorkeur. Merk, kleur, cc’s … het zal me worst wezen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Alles wordt beter

Tags

Corona-virus, Crisberaad, Gezondheid, Kippen, Kortste dag, Langste nacht, Midwinter, Midzomer, Tweet, Twitter, Zuid Afrika

Maandagochtend. Ik lig al een tijdje wakker. Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd. Ze lijken erg op de koppen van de (internet)-kranten. VK zo goed als afgesloten, chaos verwacht. In Zuid Afrika grote zorgen over weer nieuwe variant coronavirus. De Jonge: mutatie coronavirus is geen reden tot paniek, wel zorgelijk. Crisberaad EU-landen over zeer besmettelijke coronamutatie Verenigd Koninkrijk. Ik kan nog wel even doorgaan.

Dan maar gauw naar Twitter.

Dat laatste zinnetje is natuurlijk een hartenkreet. Wishful thinking noemen ze dat. Deze wetenschapsjournalist geeft de exacte cijfers en eindigt zijn tweet met een wens voor betere tijden. Even tussen haakjes – zonder dat ik die haakjes gebruik – aan de andere kant van de evenaar is dat natuurlijk precies andersom. De kortste nacht en de langste dag. Maar om nu te eindigen met: daarna wordt alles slechter. Nee, dat doe ik toch maar niet. Maak ik me zorgen? Ja, wie niet? Wanneer was de laatste keer dat ik me honderd procent gelukkig voelde? Dat is natuurlijk een vraag waar ik mezelf gek mee kan maken. Ik ben gezond (denk ik toch). Mijn geliefden zijn gezond. Nee, dat laatste is jammer genoeg niet waar. Wel mijn familie maar goede vrienden zijn erg … enfin. Ik maak me zorgen.

Positief blijven Koen. Goed, laat ik maar meegaan met een variant van dat laatste zinnetje: Vanaf nu wordt alles beter. Ik wens het ons allemaal toe. Ik ga de kippen eten geven. Ik wens jullie een fijne kortste dag toe.

Thematisch ploggen (6)

Tags

Baltische Staten, Boeken, Foto, Fotograferen, Frankrijk, Groot-Brittanië, Ile de la Réunion, Ine, Ithaka, Lezen, Mali, Noorwegen, Polen, Reizen, Thailand, Thematisch ploggen, Zuid Afrika

Eigenlijk vind ik (stiekem) deze serie ‘Thematisch ploggen’ een hele fijne serie om te maken. Alleen ik denk er vaak niet aan. Waarschijnlijk omdat het meer tijd kost om zo’n logje (in dit geval: plogje) te maken. Ik moet allerlei verschillende externe schijven uit de la halen, ze koppelen aan de computer (of laptop) en dan vervolgens moet ik gaan scrollen door fotomappen. Dat vraagt flink wat tijd.

Vandaag nam ik even wat meer tijd. Dat ik graag lees weet iedereen die hier al wat langer komt kijken. In een ver verleden gingen wij in de zomer vijf weken op vakantie. Meestal naar Griekenland met de auto en de tent. Dan ging er altijd een grote boodschappentas of een kartonnen doos met boeken mee. We kozen altijd een stuk of zes tot tien boeken die we allebei wilden lezen – aangevuld met een paar boeken die één van ons wilde lezen. Omdat we met de auto gingen was dat nooit een groot probleem. We zijn driemaal naar de Verenigde Staten op vakantie gegaan. Drie weken uit en thuis. Met het vliegtuig (uiteraard). Dan was het wat zorgvuldiger kiezen wegens beperkte bagage.

Hetzelfde probleem deed zich voor toen ik (voor het werk) veelvuldig naar Afrika of Scandinavië begon te reizen. Een koffer met kleren, toiletspullen en nog wat van dat soort zaken en een tweede koffer met boeken. Een stuk of tien, soms twaalf. Daar kwam een einde aan toen ik mijn eerste e-reader (be-book) kocht. Sindsdien geen gezeul meer met boeken.

Vanaf 2002 fotografeer ik met een digitale camera en sinds een paar jaar ook met een smartphone. Van de meeste vakanties en reizen heb ik een fotoboek gemaakt. Op het eind van zo’n reis maakte ik een foto van de boeken die ik (wij) had gelezen. En een foto van de museumkaartjes en het lokale geld. Een kleine, leuke herinnering. Vandaag dus zeven foto’s van zo’n boekenverzameling.

Noorwegen 2004

Dit was een vakantieweekje (met Ine) na mijn werkzaamheden en de circustheater-voorstelling ‘Ithaka’ in Aarhus (Denemarken), Malmö (Zweden) en Fredrikstad (Noorwegen). Een toneelstuk (Wit) en een biografie (Sting). Van ‘Le secret’ herinner ik me niets. Waarschijnlijk heb ik dat niet gelezen.

Frankrijk 2004

Zomervakantie op Île de la Réunion en in de Cevennen. Drie weken – ook met Ine. ‘Vorig jaar Jerusalem’ en ‘De lijfarts’ heb ik niet gelezen. ‘Lelieblank, scharlaken rood’ was een mooie, dikke (historische) pil.

Zuid Afrika 2004

Van deze reis met Ine (drie weken met een huurauto door Zuid-Afrika en Swaziland) kan ik geen boeken-verzameling vinden. Wel veel foto’s van een lezende Ine. De foto hierboven is gemaakt op de laatste ochtend in Kaapstad. Daarna vlogen we terug naar Johannesburg en een paar dagen later terug naar Nederland. Ik herinner me beide boeken. Later bleek het de laatste vakantie te zijn samen met Ine.

Polen en de Baltische staten (2006)

Mijn tweede vakantie in m’n eentje. Mooie boeken. ‘Vita’ was bijzonder om te lezen want dat is het laatste boek dat Ine niet heeft uitgelezen. De bladwijzer zat ergens halverwege. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Het boek lag op haar nachtkastje in de Daniël den Hoedkliniek. Het was emotioneel om bij dat punt uit te komen en dan verder te lezen. En wat frappant hé … de titel. ‘Vita’ … Italiaans voor ‘Leven’.

Mali 2008

Een schitterende reis in dit West-Afrikaanse land (Mali) toen je nog overal kon komen. Van ‘Een enkel woord’ herinner ik me niets. En zoals je ziet, pas ik de keuze van boeken deels aan aan de (vakantie)bestemming. Ik had ‘Segou’ van Maryse Conde al eerder gelezen, anders waren deze twee boeken vast mee op reis gegaan met ondergetekende.

Thailand 2010

Nauwelijks enkele dagen voor een grote vergadering in Mozambique werd alles afgezegd wegens onzekere subsidie. Daar zat ik dan. In mijn eentje in Bergen op Zoom. Sneeuw en nog eens sneeuw – begin januari 2010 en drie weken een lege agenda. Mijn vooruitzicht van zon en warmte werd me door de neus geboord. Grrr. Een dag later boekte ik een vliegticket naar Bangkok. Het zou een schitterende reis worden. Ik zie op de foto dat ik daar ‘Shantaram’ heb gelezen. Een schitterend boek. Een aanrader. En Mozambique kwam toch nog een beetje (onverwacht) voorbij in ‘Kennedy’s Brein’ want heel wat hoofdstukken spelen zich af in Maputo en Xai Xai. Gelukkig kwam de subsidie toch nog los en de planningsvergadering werd verschoven naar maart of april.

Groot-Brittanië 2010

Zomervakantie 2010. Een rondje Groot-Brittanië (Engeland – Wales – Engeland – Schotland – Engeland) met de auto. In m’n eentje. Het zou mijn laatste (lange) vakantie worden zonder Isabel. Ook nu weer een boek uit mijn persoonlijke Top 25 (Hebban). ‘Sprakeloos’. Een heel mooi boek.

Rond deze periode kocht ik dus mijn eerste e-reader en maakte ik geen foto meer van mijn boeken. En tijdens mijn vakantie doorheen voormalig Joegoslavië (2007) en tijdens de geweldige reis met de Trans Siberië Express (2009) heb ik uiteraard wel gelezen maar vergat ik de ‘traditionele’ boekenfoto te maken.

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN en BOEKEN

Een standbeeldenplog (#1)

Tags

Brugge, Brussel, Isabel, Kaapstad, Manneke Pis, Nelson Mandela, Parijs, Politiek, Rio de Janeiro, St. Lucia, Standbeeld, Zuid Afrika

Het woord ‘standbeeld’ duikt veel vaker dan voorheen op in de media. Natuurlijk omdat er verslag wordt gedaan van het bekladden, verwijderen of omvertrekken van standbeelden. Columbus, Leopold II, Winston Churchill, enzovoort.

Ik zal er later – in een volgend stukje – iets inhoudelijkers over schrijven. In deze eerste plog-aflevering een tiental foto’s met één van ons beiden voor / onder / naast een standbeeld. Grappig of frappant dat zo’n brok steen (of soms ander materiaal) zo’n aantrekkingskracht heeft op een fototoestel. Klik klik klik.

Rio de Janeiro – Brazilië (februari 2011)

Rome – Italië (juli 2015)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Brussel – België (februari 2012)

Kaapstad – Zuid-Afrika (november 2013)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

Brugge – België (juli 2017)

Brussel – België (februari 2012)

Ik denk niet dat één van deze standbeelden zal ‘sneuvelen’ in de komende tijd. Ze zijn niet allemaal van dezelfde orde. Alle tien de beelden zijn beeldende kunst maar de twee foto’s uit St. Lucia (in Zuid-Afrika) zijn natuurlijk heel anders van opzet dan het beeld van Nelson Mandela in Kaapstad of van Pieter de Coninck en Jan Breydel in Brugge. Ook Cristo Redentor in Rio de Janeiro is natuurlijk heel anders dan Manneke Pis in Brussel. Wel allebei toeristische trekpleisters en symbolen van respectievelijk Rio de Janeiro en Brussel. Religieus of folklore.

Zoekend in mijn fotoarchief kom ik ook Columbus (in Lissabon), de vier Amerikaanse presidenten (Mount Rushmore – South Dakota) en Jan Pieterszoon Coen (in Hoorn) tegen. Of Columbus en Coen er over tien jaar nog zullen staan is natuurlijk veel minder zeker. Ik plaats gauw een tweede reeks van beelden, soms met één van ons – soms zonder. Doen jullie dat ook: poseren voor een standbeeld, fontein of gebouw?

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN

Corona update (#6)

Tags

#BlackLivesMatters, Afrika, Alcohol, België, Boete, Claudia de Breij, Corona-virus, Corruptie, Covid-19, Discussie, Europa, Mozambique, Nederland, Openlucht, School, Sporten, Tanzania, Toerisme, Vliegtuigen, Winter, Zuid Afrika

Langzaamaan gaat Europa weer open. De maatregelen van de afgelopen maanden worden stap voor stap afgebouwd. Van ‘Blijf in uw kot’ naar bubbels met vier en nu bubbels met tien. Alle basisschoolleerlingen in Nederland mogen weer hele dagen naar school. De Europese toeristenindustrie moet gered worden. De #BlackLivesMatter-demonstraties trekken veel volk en de meeste mensen houden zich daar (gelukkig) aan de anderhalve-meter-regel.

Wel worden ondertussen de discussies over Corona / Covid-19 luidruchtiger en heftiger. Discussies over de regels, over het beleid, enzovoort. Woorden als ‘leugens’, ‘bedrog’, ‘samenzweringstheorieën’ en ‘laat je niets wijsmaken’ verschijnen steeds vaker op Facebook en Twitter. De standpunten en meningen verharden. Soms ís het ook moeilijk om maatregelen te begrijpen met als frappantste voorbeeld natuurlijk het verschil tussen het aantal mensen in theaters en vliegtuigen. (Mooie column van Claudia de Breij.) En doe daar gerust de discrepantie bij als het over de economische steun gaat voor cultuur (en zorg) en de luchtvaart. Hemeltergend … die verschillen.

In Zuid-Afrika gaat het plots heel snel (bergafwaarts). Het aantal geïnfecteerde patiënten met covid-19 stijgt daar onrustbarend. En dat terwijl ook in Zuid-Afrika er weer veel meer mag dan twee maanden geleden. Dat valt moeilijk met elkaar te rijmen. Mozambique is een buurland van grote broer Zuid-Afrika. Mijn Afrikaanse thuis is slechts 80 kilometer van de dichtstbijzijnde grens. Een grens die voor personen al meer dan twee maanden dicht is. Gisteren stond de teller in Mozambique op 433 positief geteste mensen. Twee mensen zijn overleden (óbito). Op het kaartje hieronder zie je de verspreiding.

Overzicht 8 juni 2020

Het is goed om erbij te vermelden dat de afstand van noord (Cabo Delgado) naar zuid (Maputo) ruim tweeduizend kilometer is. Waren het eerst mensen die in de olie- en gasindustrie in Cabo Delgado werken – vaak buitenlanders – dan zijn het nu Mozambikanen die ziek worden. Ik ken persoonlijk twee mensen die in maart in Londen waren en ziek terug zijn gekomen. De aantallen zijn nog klein maar toch wordt iedereen een tikkeltje nerveuzer. Of deze getallen op waarheid berusten weet ik niet. Een gezonde twijfel is op zijn plaats. Gebrek aan controles? Manipulatie van de sterftecijfers? Ik weet het niet. Het koude seizoen is begonnen. Winter is een te groot woord maar de dagen zijn korter en ’s nachts koelt het flink af tot 12c. Huizen (en hutten) hebben zelden verwarming dus een extra trui of een deken brengt uitkomst. Het internationale luchtruim is dicht. Geen inkomende en uitgaande vliegtuigen meer. Mijn zwager kan niet terug naar Lissabon en moet waarschijnlijk zijn stage in Sevilla afzeggen. Hopelijk mag hij wel zijn studiebeurs behouden. De Europese ambassades zijn gisteren begonnen met een inventarisatie – ‘Wie wilt spoedig naar Europa?’ Daar is het tenslotte zomer (en vakantie). Mogelijk wordt er bij voldoende belangstelling een uitgaande vlucht gecharterd … als tenminste de autoriteiten daar toestemming voor geven. Afwachten.

Er is ook een heel somber detail te vermelden. Uiteraard gaat dit over ‘geruchten’. De Mozambikaanse autoriteiten (zeg maar: de mensen (politici) die aan de ‘knoppen’ zitten), steken heel veel hulpgeld in eigen zakken. Zij vragen de wereld om hulp. De economie lijdt grote schade. Het land kan niet open in verband met gevaar op meer zieken. Dus … help ons, help ons en ondertussen … je kunt het zelf wel invullen. Corruptie is ziekte nummer één in Afrika. Dus meer dan waarschijnlijk zal de noodtoestand nog wel even verlengd worden. Leve de hulpgelden! Tot september? Tot het eind van het jaar? Niemand die het weet. De politie doet hier uiteraard – in het klein – aan mee. Idiote bekeuringen zoals: ‘Het is verboden om in openlucht te sporten’. Ook niet in de sportschool trouwens want die zijn al maanden dicht. Joggende mensen langs de kant van de weg worden opgepakt en gaan een nachtje de bak in. Betalen uiteraard – ruim 50 euro. ‘Alcohol drinken buitenshuis’ – hetzelfde verdict, dezelfde boete. En toch zie ik op straat nauwelijks verschil met de tijd voor de crisis. Ja, mensen dragen mondmaskers en de straathandel is verdwenen. Maar het is net zo druk als altijd.

Genoeg weer voor vandaag over Corona / Covid-19. Wees voorzichtig. Blijf gezond.

In de serie: CORONA-UPDATE

ps. Volgens de Tanzaniaanse autoriteiten zijn er geen Corona-zieken meer in Tanzania (buurland ten noorden van Mozambique) want daar kreeg de bevolking het advies van de president om te … bidden. En zo geschiede …

Corona update (#2)

Tags

Corona-virus, Familie, Masker, Mozambique, Quarantaine, Vrienden, Zuid Afrika

Het is ondertussen ruim twee weken geleden dat ik voor het eerst iets schreef over het corona-virus / COVID-19. Toen nog iets van ‘Tamelijk-Verwegistan’ in China. Het gaat nu heel hard richting onbekende toestanden. Van quarantaine, straatverboden en noodregeringen. Ik praat jullie een beetje bij wat het met ons dagelijks leven doet.

Ik ben in Mozambique en zou eigenlijk op 27 maart naar Nederland vliegen. Terug naar mijn andere thuis in Leeuwarden. Je begrijpt het al … ik ga niet, dat heb ik afgelopen vrijdag besloten. Ik vergader en overleg wel via Skype en email. Het klink bijna als de omgekeerde wereld … Afrika lijkt OP DIT MOMENT de veiligste plaats op aarde.

Corona-virus in Afrika

Natuurlijk gebruik ik de hoofdletters niet voor niets. Is het cynisch bedoeld? Nee want ik weet natuurlijk ook dat het lage aantal zieken niets zegt over de nabije toekomst.

Officieel heeft Mozambique tot op de dag van vandaag – maandag 16 maart 14u – geen geconstateerde corona-gevallen.

Het is ook nog geen groot gespreksonderwerp op straat. Wel in de expat-gemeenschap. Ik vind mezelf daar niet echt bijhoren maar uiteraard ben ik wel veel meer gefocust op buitenlands nieuws. En daar is het 98% corona-nieuws wat ik lees en zie.

Al maanden weten we dat we bezoek krijgen van goede vrienden. Nederlandse vrienden die veelvuldig in Ethiopië werken en verblijven en Duitse vrienden die hun Zuid-Afrika-reis afsluiten met acht dagen Mozambique. De afspraak stond al heel lang in onze agenda: 15 maart – M, I, JJ en H ophalen in Nelspruit (Zuid-Afrika). Dat hebben we ook gedaan. Het was spannend want ‘Duitsland’ staat op de lijst van landen waarvan de burgers eerst veertien dagen in (huis) quarantaine moeten als ze Mozambique binnenkomen.

Corona-check

Onze koorts werd gisteren bij de grens tweemaal gecheckt door een jonge vrouw die net op dat moment een schort en handschoenen kreeg. Geen koorts. Driehonderd meter verder werden de Duitse vrienden apart genomen. Nieuwe check. Geen koorts. Toch lag het verdict ‘quarantaine’ op de loer. Argumenteren dat zij al 19 dagen in Zuid-Afrika op vakantie zijn en dus NIET uit Duitsland komen (kwamen) heeft geholpen. Op Facebook lees ik dat dat vandaag – nauwelijks 24u later – niet meer lukt.

Goed. Het bezoek is er. Joepie. Lopen wij nu meer kans op besmetting? Deden we iets stoms of onverantwoords? Ik denk het niet maar ik ben uiteraard geen dokter. Of ze volgende week naar Europa kunnen vliegen, zien we dan wel weer. Ik geef privé-les aan enkele leerlingen. Eén van hen hoest en moet op advies van haar arts alle contact vermijden. Dus geen les. Ik zoek uit of ze mij wel wilt betalen maar dat is eerder een bijkomstigheid. Ik verwacht dat volgende week ook de internationale scholen hun deuren zullen sluiten tot na de paasvakantie.

Isabels ouders kwamen vanochtend aan in Mozambique – een rechtstreekse vlucht Lissabon – Maputo. Deze dagelijkst TAP-verbinding zit altijd stampvol. Vandaag nauwelijks veertig passagiers. Op het middag-journaal hoor ik dat bijna alle land- grenzen woensdag dicht gaan. Wordt vervolgd …

Is Afrika echt zo veilig? Ik betwijfel het. Er is nauwelijks deskundigheid – vrees ik. Te weinig opsporingsmiddelen. En huis-quarantaine is een onmogelijkheid voor 80% van de bevolking. Ze wonen met grote aantallen in kleine huizen en hutten. Dus ’s nachts slapen ze heel dichtbij elkaar – meestal op rieten matten.

Als het waar is dat deze corona slecht tegen warmte kan dan ontsnapt Afrika misschien aan een grote ramp. Maar dat is nog steeds niet aangetoond. Uiteraard hoopt het koude Europa en Amerika op een doorbraak als de lente echt losbarst. Ik hoop het ook maar daar bestaat nog geen zekerheid over.

We hebben maskertjes in huis en ontsmetting-alcohol. Mensen bij de grens en op het vliegveld dragen handschoenen en mondmaskers. Verder zie je dat (nog) nergens.

Wordt vervolgd (vrees ik).

Een onzinnig lijstje (3)

Tags

Abba, Andrew Loyd Webber, Chess, Circustheater, Disney, Elisabeth, Elton John, Henk Poort, Het Zunderts Toneel, Jeroen Phaff, Joop van den Ende, Maaike Widdershoven, Oberon, Onzinnig lijstje, Pia Douwes, Rob van der Meule, Romy Schneider, Scheveningen, Shakespeare, Sissi, Stanley Burleson, The Lion King, The Phantom of the Opera, Tim Rice, Zuid Afrika

Ik ga onverschrokken verder met mijn (onzinnig) lijstje van musicals die ik samen met Ine heb gezien. Sorry musical-haters. Vandaag drie voorstellingen die we in het circustheater in Scheveningen hebben gezien. Net zoals Miss Saigon waarover ik gisteren al schreef.

The Phantom of the Opera – Muziek – Andrew Loyd Webber / Tekst – Charles Hart ea

The Phantom of the Opera

Voor het eerst met het hele gezin naar een musical. 1994. Dat gebeurde daarna nog maar één keer, als ik het me goed herinner. We zaten een beetje aan de linker-zijkant in het theater. Of Joke de Kruijf die avond de rol van Christine speelde (en zong) kan ik me niet herinneren. Henk Poort was het spook en Jeroen Phaff vertolkte de rol van Raoul. Was ik onder de indruk? Nee, niet echt maar ik had wel een amusante avond en natuurlijk was de rondswiepende kroonluchter boven het publiek een mooi effect.

Het lied ‘Melodieën van de Nacht’ heb ik graag gebruikt in Midzomernachtsdroom bij Het Zunderts Toneel. Elfenkoning Oberon (Carl van Kuijck) zong het met veel overtuiging. In diezelfde voorstelling gebruikte ik nog een ander musical-liedje – I know him so well – uit de musical ‘Chess’. Muziek werd gecomponeerd door de twee heren van ABBA.

Elisabeth – Muziek – Sylvester Levay / Tekst – Michael Kunz

Elisabeth

Het was een last minute besluit. Ik denk in het voorjaar 2000. “Zullen we vanavond naar Elisabeth gaan kijken?” Ja dus. We namen het risico dat er geen kaartjes meer waren. Vriend Rob vd Meule – zangdocent en musical-ster – vertelde me ooit dat rij 9 (of is het rij 7) nooit wordt verkocht in de voorverkoop. Die stoelen worden tot het laatst gereserveerd voor mogelijke vips of gasten van de producent. Wij scoorden die avond twee kaartjes op die bewuste rij 9 (of 7). Zeer mooie plaatsen.

Deze musical was een groot succes in Wenen en in Duitsland. De grote doorbraak van de Nederlandse musical-diva Pia Douwes die de rol van Elisabeth (Keizerin Sissi) ontelbare keren heeft vertolkt. Wij zagen echter Maaike Widdershoven in de titelrol. Vooral Stanley Burleson – als De Dood – maakte heel veel indruk op ons. Verder herinner ik me Jeroen Phaff en de Vlaamse acteur Wim Van Den Driessche. Veel decor-changementen. Niet de super-zoete romantiek van de bekende Sissi-films met Romy Schneider. Nee, dit is één lange flirt met ‘De Dood’. Ik heb later de cd nog vaak beluisterd en toen besefte ik pas dat ik veel van de liedjesteksten niet voldoende had verstaan. Met terugwerkende kracht ben ik deze musical meer gaan waarderen. Dat is niet altijd zo.

The Lion King – Muziek – Elton John en Lebo M / Tekst – Tim Rice

The Lion King

Wie heeft ‘The Lion King’ nog niet gezien? Dan bedoel ik niet de musical-versie maar de tekenfilm van Walt Disney. Nadat Disney de tekenfilm ‘Beauty and The Beast’ succesvol had bewerkt tot een musical (die ik nooit heb gezien) durfden ze het aan om ook hun meest succesvolle tekenfilm ooit klaar te stomen voor het theater. Het verhaal is losjes gebaseerd op Hamlet van Wiliam Shakespeare. Een paar jaar later hield Joop van den Ende audities in Zuid Afrika en zo ontstond de deels Afrikaanse en deels Nederlandse cast. Natuurlijk zijn de kostuums en de maskers belangrijke elementen die hebben bijgedragen aan het overdonderende succes – wereldwijd – van The Lion King. Heel bekende liedjes als ‘Alles ademt en leeft’ (Circle of life), ‘Voel je hoe de liefde groeit’ (Can you feel the love Tonight) en ‘Hakuna Matata’.

Wij gingen in 2004 – kort na onze vakantie in Zuid Afrika – naar de avonturen van Simba en zijn vrienden kijken. Een geweldige avond vol mooie herinneringen aan de klanken en de ritmes van de Afrikaanse savanne. De dieren – die we net daarvoor in het echt hadden gezien – zijn wonderschoon getransformeerd naar fantastische kostuums. Een heerlijke voorstelling met mooie liedjes van sir Elton John in een prima vertaling van Martine Bijl.

Nog een klein nawoordje over de Lion King.

Met Bompa naar The Lion King

2017. Als verjaardagscadeau nam ik Olivia – mijn oudste kleindochter – mee naar de reprise van de Lion King. Ook dit keer in het Circustheater in Scheveningen. Opnieuw een heerlijke avond. Trots en weemoed vochten om voorrang.

2013. Koen en Isabel. Onze bruiloft in Mozambique. Onze openingsdans op ons trouwfeest was ‘Can you feel the love tonight’ uit The Lion King.

Zullen we dat dan maar samenvatten als: ‘The Circle of life’? Ik vind van wel.

Wordt vervolgd

In de serie: ONZINNIG LIJSTJE en MUSICAL