Wat eten we?

Tags

Blogs, Durban, Kerst, Kerstmis, Pannenkoek, Zuid Afrika

Vele tienduizenden mensen liepen vandaag rond in The Pavillion. Eén van de grote winkelcentra van Durban. Alle kleurtjes, dik en dun, jong en oud. Op zoek naar nog een cadeautje? Nog wat extra’s voor onder de kerstboom? Op de foto met Santa? Ik heb het allemaal voorbij zien komen op mijn bankje. Ik lees een beetje, Isabel is op zoek naar … dat weet ik eigenlijk niet.

Ik kijk met grote verbazing naar mensen met karren vol. Eten, drank, cadeau’s. Wij ontsnappen dit jaar aan de grote boodschappen. Wij zijn even ‘niet thuis’ … bij wijze van spreken. We zijn in Durban (Zuid Afrika). Een boek, een mooie serie, een wandeling en uit eten … meer moet dat niet zijn. Ik loop een plaatselijke supermarkt binnen voor een fles water en een fles met bubbeltjes. Alvast voor morgenavond. En wat zie ik? Wat stel ik vast …

Pancake day

Met een knipoog naar blog-collega Thomas Paul P die er alweer een hele normale werkweek heeft opzitten. Prettig kerstfeest. Feliz Natal. Op naar een gezond 2019.

© Eckart Britch

Advertenties

Nieuwe oogst (7)

Tags

Auto, Bitterbal, Buddha, Grapjes, Manet, Meisje met de parel, Nieuwe mural, Oliepomp, Parijs, Shack, Verkiezingen, Zuid Afrika

Ik ben net terug van de garage. Onze auto (Nissan X Trail) staat daar al ruim een week ter reparatie. Voor de zoveelste keer. Het blijft sukkelen maar een nieuwe (tweedehandse) auto kopen zit er niet in op dit moment. Maar hoelang kun je blijven geld pompen in een aflopende zaak? Ik word er knap chagrijnig van. En dat wil ik niet. Dus maar iets doen wat de zinnen verzet en waar ik beter gezind van word.

Wat opgespaarde grapjes / foto’s van internet in een nieuw logje plakken en publiceren. Daar gaan we dan.

Happy Buddha

Ja, ik kan niet anders dan lachen met bovenstaand Buddha-beeld. Ik word daar vrolijk van en dat is precies wat ik probeer te veroorzaken bij mezelf. En wie weet ook bij de lezers van mijn stukjes.

Modern parelmeisje

Ook van deze foto word ik blij. Zoals de meeste lezers / volgers waarschijnlijk wel herinneren, heb ik me vorig jaar intens bezig gehouden met ‘Meisje met de Parel’. Ik bewerkte het boek over het beroemde schilderij tot een theatervoorstelling. Twintig voorstellingen zijn er gespeeld in Middelburg. Nog steeds knip en verzamel ik ‘meisjes’ die ik toevallig tegenkom op internet. Zoals bovenstaande foto. I like it.

Ik hou van sport

Ja. Leuk zo’n woordgrap. En tegelijk denk ik natuurlijk aan mijn goede voornemens. Meer bewegen. Wandelen dat doe ik met regelmaat. Maar het zou wat intenser mogen. Iets met zweet en zo … maar of dat er in zit met een potje ‘bitterballen’ betwijfel ik.

Wijs me de weg naar uw huis

Ken je het woord ‘shack’? Het is het Engelse woord voor ‘keet’. Een barak. Een huisje van zinken golfplaten. Er staan er tienduizenden in de Zuid Afrikaanse townships ondanks vele verkiezingsbeloftes. Ik zag ooit een mooi boek bij Hanneke en JJ met foto’s van shacks. Niet alleen van buiten maar ook van de interieurs. Soms verbazingwekkend smaakvol ingericht. Of kitscherig. Ook bovenstaande foto kwam ik onlangs tegen op internet. Grappig. Maar schrijnend is natuurlijk een eerlijkere omschrijving.

Verkiezingen in België

Ik heb de verkiezingen in België via verschillende websites tamelijk intensief gevolgd. De verkiezingsborden kunnen weer een tijdje opgeborgen worden. Tot begin mei 2019.  Of mijnheer Deneuker is verkozen weet ik niet. Ben ik de enige die allerlei onbedoelde verbanden zie? Scoren doe je samen. Deneuker. Lijsttrekker.

Lunch op het ‘gras’

‘Déjeuner sur l’herbe’ van Édouard Manet. Een wereldberoemd schilderij. Ik zag het ooit in Parijs. En heel veel keren in kunstboeken. Dit schilderij was ook inspiratie voor onze mural waar ik al vaker heb over geschreven. Een prettig tijdverdrijf is het nadoen van beroemde beelden en schilderijen. Dat heeft de fotograaf van bovenstaande foto ook gedaan. Een aanklacht, een knipoog … zeg het maar!

Close the gate

Zo, ik ga de laptop weer dichtklappen. Ik heb een kwartiertje niet aan kapotte oliepompen gedacht. En als je mij zou kunnen zien dan zie je een dikke smile op mijn gezicht.

In de serie: NIEUWE OOGST en BEELDENDE KUNST en MURAL

Thematisch ploggen (5)

Tags

Azië, Bergen op Zoom, China, Culinair, Eten, Familie, Frankrijk, Isabel, Kroatië, Lozere, Luik, Mali, Mas Donzelenche, Mozambique, Nederland, Nelspruit, Schevingen, Swaziland, Vrienden, Zuid Afrika

Een serie die ik nodig weer eens moet aanvullen. Dit wordt aflevering vijf of zes. De vorige plogjes gingen over ‘Kussen’, ‘Achter de schermen’, ‘Slaapplekken’, ‘Koen in de keuken’ en ‘Samen met standbeelden’. Vandaag 12 foto’s met eten of eters. Een onderwerp dat ik heel vaak fotografeer. Uiteraard omdat ik dan meestal in opperbeste stemming ben of het moment wil vereeuwigen. Verder doe ik niet zoveel met die eindeloze hoeveel eet-foto’s. Tot vandaag. Kijk je mee. 12 foto’s … van 2007 tot 2018. Met wat korte opmerkingen onder elke foto.

2007 – Dubrovnik (Kroatië)

Een kampeervakantie in mijn eentje door alle voormalige landen van Joegoslavië. Ik was uitgenodigd voor een groot familie-feest in Kosovo. Een ander hoogtepunt van die vakantie was het bezoek aan Dubrovnik. Ik vroeg de ober om een foto van me te maken. En van het eten uiteraard.

2008 – Sahara – 20 km buiten Timboektoe (Mali)

Een geweldige reis in Mali. Ook Timboektoe werd aangedaan. Een soort bestemming die op veel To Do Lijstjes voorkomt. Ik was er in 2008 – toen het nog mogelijk was. De stad heb je al gauw gezien. Grijs en stoffig. Met een mythische geschiedenis. Ik werd aangesproken door twee jongens die me een ritje aanboden – dieper de woestijn in. En blijven eten en slapen bij een bedoeïnen-familie. Kortom … twee dagen op een kameel en mee-eten met wat de pot schaft. Een top-ervaring.

2009 – Beijing (China)

Alweer zo’n ver-weg-plek. Met de trein van Moskou naar Beijing. Met allerlei tussenstops. En na twee weken kamperen in Mongolië, zeven dagen in de trein was het prettig om weer eens aan een tafel te eten. Ik schreef er al eerder over. Klik HIER

2010 – Mas Donzelenche, Vialas (Frankrijk)

Van 2001 tot 2013 ging ik minstens één keer per jaar op bezoek bij Hanneke en Jean Jacques in Frankrijk. In de Lozère. Ik heb eindeloos veel foto’s van alle geweldige maaltijden en feesten. Op de binnenplaats, in de oude keuken, kijkend naar een film, een verjaardagsfeest of beneden bij de rivier.

2011 – Djuba – Matola (Mozambique)

Alles moet je een eerste keer doen. En sommige ‘eerste keren’ herinner je je beter dan andere. Op de foto hierboven zie je (links) vriend en collega Per en (in het midden) Isabels vader. Het was de eerste keer dat ik officieel bij mijn (toekomstige) schoonfamilie aan tafel aanschoof. Het was mijn officiële introductie. Een belangrijk ritueel in Mozambique. Boy friend meets parents of his girl friend. Een gedenkwaardige avond want ik kwam al bijna twee jaar over de vloer maar altijd wanneer ‘Pai’ niet thuis was. Vanaf deze avond was alles goedgekeurd. En daar ben ik nog steeds heel blij mee.

2012 – Bergen op Zoom (Nederland)

Nog een soort ‘eerste keer’. Isabel voor het eerst in Nederland. Twee maanden vakantie. Deze foto is gemaakt in de tuin van mijn oude buren en vrienden in Bergen op Zoom. Een memorabele avond met buurvrouw Lucy (zaliger) in de hoofdrol. Het was ook emotioneel want ik heb veel soortgelijke foto’s van vóór 2005. Etentjes met de Bergse buren. Uiteraard met Ine en zonder Isabel. Voor mij was deze avond in 2012 een soort nieuwe ‘introductie’ – Isabel en Koen – tot mijn Bergse leventje. Een soort cirkel die zich – met volle goedkeuring van de buren – sloot.

2013 – Op weg naar Kenia

En ook in vliegtuigen wordt gegeten. Op huwelijksreis naar Kenia. En waar we toen vlogen? Boven Mozambique of al boven Tanzania? Het doet er niet toe. En ook in Kenia hebben uiteraard heerlijk getafeld. Maar ik wil me beperken tot één foto per jaar.

2014 – Ezulwini (Swaziland)

Alweer een foto met Isabel aan tafel. Ja, ik zou bijna dagelijks een foto van haar kunnen maken met eten als onderwerp. Hierboven waren we een lang weekend in Swaziland. Een uurtje bij ons vandaan. En dan wordt er uiteraard geluncht. Hier staan zes verschillende kleine sea food / vis-gerechtjes op tafel. Een soort tapa’s. Mmm.

2015 – Nelspruit (Zuid Afrika)

Ja ja, bijna een kopie van de eerdere foto. Ook een lang weekend. Dit keer naar Nelspruit in Zuid Afrika. En het zit er heel dik in dat ik aanstaand weekend weer zo’n foto kan maken want Mozambique heeft een lang weekend. Vrijdag is een vrije dag. Dus er even tussenuit … en wat nog grappiger is … ook nu heeft Isabel heel kort haar. Hahaha.

2016 – Luik (Belgie)

We proberen het nog steeds … elke twee jaar een meerdaagse uitstap met de jeugdvrienden. In 2016 was Luik de bestemming. En natuurlijk wordt er dan gegeten, gekaart, gewandeld, een voetbalmatch bezocht en eindeloos geluld. Vaak over voetbal en wielrennen. En over werk, onze kinderen en kleinkinderen. En in 2018 kwamen de jongens (Gie, Werner en Eric) naar Mozambique. Meer dan geweldig.

2017 – Scheveningen (Nederland)

Een super-dagje. Kleindochter Olivia met Bompa een dagje uit. ’s Middags naar de boulevard van Scheveningen en ’s avonds naar de Lion King en ’s nachts samen naar huis in Bergen op Zoom. Geweldig. Ik hoop dit soort uitstapjes in de nabije toekomst ook te maken met de andere kleinkinderen. Pareltjes !!!

2018 – Djonasse Matola Rio (Mozambique)

En een foto van eters op onze veranda mag natuurlijk niet ontbreken. Een super lunch met vrienden. Van links naar rechts met de klok mee. Hanneke, Stephen, Gilemina, Markus, Inge, Jean Jacques, Julia, Wilhelm, Lourenzo. Zeven verschillende nationaliteiten aan tafel. Nederland, Noorwegen, Angola, Duitsland, Mozambique, Zweden en België. Per en ikzelf staan niet op de foto. We zaten wel aan tafel. Nou ja … ik stond ook heel veel in de keuken.

In de serie THEMATISCH PLOGGEN

 

Ondertussen in Mozambique (3)

Tags

Beluane, Brug, Bureaucratie, Heineken, Illegalen, Isabel, Katembe, Maputo, Mia Couto, Mozambique, Narcos, Tete, Tol, Trein, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 3.

Een gewone week. Wat  klussen in en rondom het huis. Boodschappen doen. Koken. En ’s avonds een filmpje of een aflevering van een serie kijken. We zijn ruim halverwege Narcos – Seizoen 2

Sinds een paar weken gebruikt Isabel de trein om naar haar werk te gaan. Ik breng haar ’s morgens naar het station van Beluane. Vijf kilometer bij ons vandaan.

Station Beluane – met de trein naar Maputo

In de stad heeft zij een aansluitende bus. ’s Middags lukt het haar vaak niet om op tijd op het station te zijn. Haar baas komt vaak met last minute klusjes die uitgevoerd moeten worden. Dan is een bus de enige oplossing om thuis te komen.

Boeken van Mia Couto nu ook vertaald in het Chinees / Mandarijn

De meest bekende Mozambikaanse schrijver is Mia Couto. Twee van zijn boeken zijn nu vertaald voor de Chinese markt. Voor hemzelf is dat een droom die uitkomt, vertelt hij in een interview. Hij schreef tot nu toe 34 boeken. Vijf boeken zijn ook vertaald in het Nederlands. En bij Bol.com zag ik dat er nog steeds drie boeken van hem verkrijgbaar zijn. Oa. ‘De bekentenis van de leeuwin’ (Querido 2017), roman, oorspronkelijke titel ‘A confissão da Leoa’, vertaling Harrie Lemmens.

De politie deporteert 200 illegale immigranten

Illegalen. Ook dat speelt hier, in dit deel van de wereld. Het is vooral Zuid Afrika dat in trek is. En dan is Mozambique – vooral de provincie Tete in het noordwesten – een doorgangsgebied. Er werden Ethiopiërs, mensen uit Malawi en Zambia aangehouden en uitgezet. Mensen zonder papieren – zullen we ze maar noemen. ‘Op zoek naar werk’ is hun uitleg.

De brug Maputo – Katembe

Gaat het er toch nog van komen? Gaat de brug in gebruik zijn voor het eind van het jaar? Eind oktober wordt nu gezegd. En dat is al een jaar later dan was gepland. Maar ja … de Noord-Zuid-lijn in Amsterdam kwam er ook pas na … hoeveel jaren vertraging?

Foto: © Noticias

De brug is klaar maar de toegangswegen nog niet. Het is al maanden een grote puinhoop in de stad door de vele werken aan die toegangswegen. Ik beloof er later wat uitgebreider over te schrijven. Als de brug open is. En de snelweg naar Ponta de Ouro en KwaZulu Natal (Zuid Afrika). De discussie gaat nu over hoeveel het gaat kosten om de brug te gebruiken. En de tolpoortjes verderop. Wordt vervolgd.

12.000 ambtenaren hebben niet bewezen dat ze nog in leven zijn.

Jaja. De bureaucratie. Als je een baan bij de overheid hebt, moet je jaarlijks – in de maand van je verjaardag – je in persoon komen melden bij een registratie-kantoor. Dan krijg je opnieuw het certificaat ‘proof of life’. Er wordt niet beweerd dat deze 12.000 mensen fraudeurs zijn, of geesten. Vaak hebben zij niet de mogelijkheid om naar zo’n registratie-kantoor te gaan. Afstand. Drukke werkzaamheden. Ziekte. Enfin … natuurlijk gaat dit over geld. 96% was wel op tijd afgelopen jaar. Ik vind dat best veel.

Heineken stopt met inzet ‘promotiedames’.

Een heel gewoon verschijnsel in winkels, shoppingmalls en kroegen. Een promotieteam deelt folders uit of laat hapjes proeven. Wij hadden laatst twee meisjes in een kroeg die voor elk glaasje whisky – ik denk dat het Jameson was – een tweede glas gratis inschonken. Uiteindelijk moesten we hun cadeautje weigeren. Ik zeker want ik was de BOB. En natuurlijk worden daar mooie meiden voor geronseld. Of zij worden uitgebuit kan ik niet zeggen. Volgens een artikel en een boek in NRC zijn er veel misstanden. Het verhaal gaat dat sommige vrouwen tegelijk ook prostituee zouden zijn, maar dat werd niet in het onderzoek bevestigd. Wel hebben de ‘promotiedames’ laten weten van tijd tot tijd te maken hebben gekregen met ongewenst gedrag van met name barbezoekers. Het ging niet alleen om relatief onschuldige dingen zoals het vragen om een telefoonnummer, maar ook om ongepaste opmerkingen en handtastelijkheden. In dertien gevallen, allemaal in Mozambique, was er sprake van ongewenste intimiteiten. Heineken stopt met deze vorm van publiciteit.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

Ondertussen in Mozambique (2)

Tags

24lions.org, Auto, Criminelen, Diefstal, Ergernis, Gasfles, Inbraak, Leeuwen, Mozambique, Spiegel, Zambezi-delta, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 2.

Laat ik beginnen met het bijna-dagelijkse onderwerp ‘Diefstal’. Het houdt maar niet op. Eind april, begin mei werd de bankrekening van Isabel helemaal leegplukt. Ruim een maandsalaris. Een paar weken later een inbraak bij ons. Overdag. Vernieling van zowel een ijzeren hekwerk als een raam. Buit: een strijkijzer, drie paar schoenen, twee koepeltentjes, een gasfles en wat eten. Meer dan vervelend. Naast het gemis van waardevolle zaken is vooral het gevoel van onveiligheid meer dan vervelend. Ik heb de scheldwoorden gewist. En ook deze week zijn we opnieuw slachtoffer van diefstal. De grote lamp – stevig vastgeschroefd in de muur – bij de grote poort is gestolen. Waarschijnlijk tijdens de urenlange stroomstoring eind vorige week. De dief was goed uitgerust want zonder de juiste schroevendraaiers en steeksleutels was het hem/haar niet gelukt. Is het iemand uit buurt die ons doen en laten begint te kennen? En eergisteren werd – ik denk al voor de zesde of zevende keer – een buitenspiegel van onze auto gejat. In de stad, vlak bij Isabels werk. En ook de achterruitenwisser van dezelfde auto.

Alweer gejat

Voel ik me onveilig? Het eerlijke antwoord is nog steeds nee. Maar … een stevige maar … het begint aardig vervelend te worden zeker als Isabels collega gisteren wordt opgebeld door haar personeel dat er net een gewapende overval was bij haar thuis. Nauwelijks vijf minuten bij ons vandaan. Onder bedreiging van een vuurwapen werden de televisie, huishoudelijke apparaten en sierraden meegenomen. In minder dan vijf minuten waren de dieven ervandoor met een auto … waarschijnlijk ook gestolen. Cash geld konden ze niet vinden in de openrukte lades in de slaapkamer.

Is dit uniek in Mozambique? Jammer genoeg niet. Het is haast dagelijkse kost. Wat moeten we doen? Een bewaker in dienst nemen? Een (blaffende) hond kopen? Elektrische draden / alarm-installatie of camera’s op de muren monteren? Ik weet het even niet. Het huis is redelijk goed beschermd met traliewerk, dikke houten deuren en stevige sloten. En wat de zaak nog meer verontrustend maakt is de hardnekkige roddel dat de plaatselijke politie onder één hoedje speelt met criminelen.

Genoeg hierover. Nu het goede nieuws …

Leeuwen worden vrijgelaten in de Zambezi-delta

Ruim een eeuw geleden leefden er ongeveer 200.000 leeuwen in Afrika. Nu leven er minder dan 20.000 in het wild. In zesentwintig Afrikaanse landen komen er geen leeuwen meer voor in het wild. Tijdens de jarenlange burgeroorlog (1976 – 1992) dreigde ook het einde van leeuwen in Mozambique.

Mark Haldane, Anton Smit en chief Domingo Bichote verwelkomen de leeuwen. © 24lions.org

Een paar dagen geleden werden er 24 leeuwen vrijgelaten in de Zambezi-delta in centraal Mozambique. Nooit eerder werden er zoveel leeuwen van het ene naar het andere land overgebracht. Van Zuid Afrika naar Mozambique. Het geheel wordt georganiseerd en gemonitord door de Cabela Family Foundation in samenwerking met de Ivan Carter Wildlife Conservation Alliance en Zambeze Delta Safaris. Ruim 2,5 miljoen hectare leefgebied krijgen de leeuwen waar eerder hun soort in gevaar was.

De leeuwen werden gevangen in het Tembe-olifantenpark en het Makalili-wildreservaat in Zuid-Afrika en getransporteerd naar midden Mozambique.

Zes leeuwinnen klaar voor transport naar Mozambique. © 24lions.org

Een eerste periode zijn de leeuwen in quarantaine geplaatst en vormen ze sociale groepen. Daarna worden ze in groepen vrijgelaten om hun kansen op re-integratie in de natuurlijke omgeving te vergroten.

Werk aan de winkel voor mens en dier. © 24lions.org

Als alles volgens plan verloopt, zal de leeuwenpopulatie in het gebied de komende dertig jaar toenemen van 24 naar 500. Onderzoekers gaan ervan uit dat dit de leeuwenpopulatie in de wereld de komende twintig jaar met tien procent zou kunnen vergroten.

Meer lezen, veel foto’s en een filmpje … klik HIER. De informatie en de foto’s zijn van 24lions.org

Vlaamse Vrienden – Plog

Tags

Costo do Sol, Familie, Isabel, Krugerpark, Macaneta, Maputo, Mozambique, Namaacha, Vrienden, Zuid Afrika

Een bijna vijftigjarige vriendschap. Mozambique – Maart 2018. Een plogje.

Eric – Werner – Koen – Gie

Het stadsbezoek aan Maputo is halverwege. Tijd voor een hapje en een drankje.

Costa do Sol (Maputo)

Costa do Sol (Maputo) op een doordeweekse dag

Het vingertje van Koen. Het staat op heel veel foto’s. Ik leg het graag uit. Ik weet het. Reisleider en gids – in eigen omgeving. En verhalen vertellen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje.

Thuis duiken we het zwembad in. Tijd om nieuwe plannen te maken.

Napraten en plannen maken voor morgen

Ik doe een aantal voorstellen. Wikken en wegen. Woensdag staat een dagje Krügerpark (Zuid Afrika) op het programma. We rijden op tijd weg. We passeren de grenzen in minder dan anderhalf uur. We rijden het wereldberoemde park in via Crocodile Bridge Gate. We worden niet teleurgesteld.

Een ontmoeting met de eerste van de Big Five

Olifant op “12 uur”

Voor de Vlaamse vrienden was dit het hoogtepunt van ons dagje Safari om het hoekje.

Voor het eerst had ik vooral oog voor vogels want Werner is een liefhebber. Hij heeft zijn verrekijker in de aanslag. De lijst wordt lang. We kijken links naar twee grijze go-away vogels. Kwēvoël in het Afrikaans. Een loerie of toerako.

Grey go-away bird / Grijze loerie

En omdat we met z’n allen naar links blijven kijken, zien we niet wat er rechts voorbijkomt. Gelukkig steken ze de weg over …

Neushoorn

We zien drie van de grote vijf. De olifant, de neushoorn en de buffel. De leeuw en het luipaard lieten zich niet zien. Wel giraffen, wrattenzwijnen, antilopes, zebra’s, koedoe’s, hyena, apen, krokodil, boseekhoorns en nog veel meer. Om tien uur rijden we het erf weer op. Werner is zestig geworden. Een mooie dag.

En dan is het alweer donderdag. Een nieuwe uitstap. Naar Namaacha, Pequenos Libombos en Tia Sandra.

De watervallen van Namaacha

Namaacha

En alweer dat vingertje … onderweg stoppen we om vers fruit te kopen.

Ik koop appel-bananen bij een van de vele stalletjes langs de weg

Vrijdag. Dat wordt een dagje strand aan de Indische Oceaan. Met de auto naar Macaneta. Op tijd stoppen voor een lokaal biertje. Een wandeling door de duinen en dan ons omver laten spoelen door de golven.

Praia da Macaneta in Marracuene

En ook de innerlijke mens wordt niet vergeten. We zaten vaak en lang aan tafel. Niet alleen vandaag maar alle dagen.

Heerlijk eten bij Quinta do Lourenço – Macaneta

En je weet het … als er een fototoestel wordt bijgehaald in een restaurant dan is het eten en de ambiance dik in orde.

En dan is Eric jarig. Een boottocht naar Portuguese Island en Inhaca. Met de catamaran Umoja vanuit Maputo. Ik maakte die tocht al vaker – ook met onze eerdere gasten.

Een dagje op de ‘Umoja’ van Maputo Yachting

En als we de haven van Maputo binnen varen, kruisen we een cruise-schip van de Holland America Line. De ‘Amsterdam’ met Rotterdam als thuishaven.

Eric fotografeert de AMSTERDAM van de Holland America Line

En waar is Isabel? Aan het werk maar ’s avonds en in het weekend vertelt ze honderd-uit over typisch Mozambikaanse zaken. Veel over planten en kruiden en het medicinaal gebruik ervan. En over African Magic. Sangoma’s en brucheria.

Isabel met de jongens

En als Isabel aan het woord is, houd ik mijn mond en m’n armpjes op de rug, luister en leer steeds meer over Mozambikaanse gebruiken.

En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken. Is dit plogje volledig? Nee, natuurlijk niet. De vele uren kaarten zijn niet in beeld gebracht. Kingen en Wiezen. Luisteren naar de radio – Ronde van Vlaanderen. Sterke Nikki Terpstra. Kijken en luisteren naar de regen. Zomerse kampeer-herinneringen ophalen. Familie opzoeken. Afdingen op de lokale markt. Capulana’s kopen op Inhaca. Lezen en luieren. Lachen met Gustave Eiffel’s flaters. We huren een Kia Soll. Ons huis en zwembad onverwacht vol vinden met familie en vrienden en dansen met Tia Sandra. Lokale gerechten proeven. Schelpjes en krab met bladeren van maniok en zoete aardappel. Boos worden op de bureaucratische systemen en onwillige douaniers. 2M drinken. Uren in de avondspits stilstaan. Op bezoek bij jarige Pai Sampaio. Uren in het donker doorbrengen want er is geen elektriciteit. Tot tweemaal toe is de watertank leeg en wordt het omschakelen naar de ‘kampeer-modus’. Het zwembad brengt uitkomst.

De dagen zijn omgevlogen. Een heerlijke tijd. Dit mag vaker gebeuren. Wij zijn er klaar voor. De gasten mogen zich melden …

Goes is overal

Tags

Afrikaans, Auto, Bosch, Fuel injection electrical, Goes, Nelspruit, Nissan, Remlichten, X Trail, Zekering, Zuid Afrika

Eerst een korte inleiding. Eind december attendeerde mijn zoon me op kapotte remlichten. We hebben een Nissan X-Trail in Mozambique. Bij de technische keuring – een soort APK – in oktober was alles nog in orde. Denk ik. Ze keuren heel oppervlakkig want anders verdwijnt minstens de helft van het wagenpark naar de shredder. Goed … mijn remlichten doen het niet. Dat zie je uiteraard niet zelf. Dat moet iemand anders je vertellen.

Vrij snel daarna rij ik langs een verkooppunt van auto-onderdelen. Op het eerste zicht lijken er twee of drie zekeringen kapot. Een mannetje langs de straat heeft er twee vervangen. Probleem … niet opgelost. Ik rij gewoon verder.

Een paar weken geleden krijgt de auto een kleine beurt. Water en olie verversen, lucht- en oliefilter vervangen. En ik vraag nieuwe zekeringen. Die hebben ze niet. Let op … dit wordt een antwoord dat ik nog vaak zal krijgen.

Ik ga bij twee speciaalzaken langs in Maputo. Zelfde antwoord. Ze hebben de zekeringen niet op voorraad. Afgelopen dagen moest ik voor andere zaken naar Nelspruit in Zuid Afrika. Op maandagochtend rij ik als eerste naar de Nissan-garage. En je raadt het antwoord al … deze zekeringen hebben we niet op voorraad. Ze kunnen ze wel bestellen maar ik heb geen flauw idee wanneer ik weer naar Nelspruit afzak. Ze sturen me door naar een zaak in de buurt – gespecialiseerd in auto-onderdelen. En ook daar … niet op voorraad. Ik word heel vriendelijk door verwezen naar Bosch Fuel Injection in Nelspruit. Een paar kilometer verderop.

Bosch in Nelspruit

Bij de eerste receptie word ik doorgestuurd naar de tweede. Met de mededeling dat zij zekeringen verkopen per honderd. Maar hij zal kijken wat hij voor me kan doen. In de werkplaats kijkt een jonge mecanicien naar het probleem. De twee zekeringen blijken het wel te doen. Het zijn de mistlamp-zekeringen die kapot zijn. Ik ga twee zekeringen kopen – het waren de laatste twee – en tien minuten later is dat probleem opgelost. Niet dat ik ooit heb geweten dat er mist was in Maputo maar dat is bijzaak.

Terug naar de remlichten – die doen het nog steeds niet. Ik rij de auto naar binnen want met de felle zon is het niet gemakkelijk werken voor de technicus.

Bosch – Nelspruit Fuel injection electrical

Hij opent een klepje dat ik nooit eerder zag en vraagt een collega om op de rem te trappen. De twee jongens – ik schat ze beiden begin twintig – spreken Afrikaans met elkaar – een zwaar dialect / accent. Ik vind dat leuk en maak een opmerking. Ze gaan verder met hun werk maar nu praten ze keurig Afrikaans. Het is gemakkelijk te begrijpen. Uiteindelijk blijkt dat er niets mis is met de zekeringen maar met de lampjes. Ik ga twee nieuwe lampjes kopen. Bijna een uur later is alles geregeld. Mistlicht. Remlichten. Voor het werk hoef ik niet te betalen. Ik geef een fooi en zeg nogmaals “Thank you” en dat ik het leuk vind om Afrikaans te horen. En ik vertel hem dat ik Vlaams van origine ben.

De man zegt dat hij Nederlands verstaat want zijn moeder, zijn oom en zijn opa komen uit Nederland. Hij wil graag werk zoeken in Nederland. Hij is er nog nooit geweest. Zijn moeder spreekt Engels, Afrikaans en Nederlands door elkaar heen. Ik vraag waar zijn familie vandaan komt … uit GOES is het antwoord.

Hoe bestaat het? Ik maak een rondedans met typische Koen-kreten door de Bosch-garage. Er wordt raar naar me gekeken. Heel begrijpelijk. Uit Goes … Ik ben in Nelspruit – Zuid Afrika. Ik praat met een Afrikaanse man – die ik bij toeval ontmoet – lees bovenstaand verhaal er maar op na – en vraag waar zijn familie vandaan komt … uit GOES. Ik vertel hem heel kort waarom ik zo bijzonder reageer. Zijn moeder heet ‘Van der Groen’ (als ik het goed heb verstaan). Hij heeft ook nog familie in Den Haag. Met een grote glimlach rij ik weg. Ik heb alweer wat te vertellen – thuis, in Goes en op mijn weblog.

ps. Mocht je niet begrijpen waarom ik ‘aansla’ op het woord GOES, dan moet je wat meer lezen op mijn blog. Klik HIER. 

Alweer een week 2018

Tags

Big Five, Familie, Kamperen, Krugerpark, Mozambique, Zuid Afrika

Het bezoek is vertrokken. Het is stil in huis. En op de veranda, in de tuin en in het zwembad. Wat blijft zijn de foto’s en veel momenten om te herinneren en te koesteren. Twee-en-een-halve week samen zijn met mijn kinderen en kleinkinderen. Dat deden we nooit eerder zolang. Wel voor een dag, een lang weekend of een week. Het was super. Teveel om hier allemaal te beschrijven. Ik beperk me voorlopig tot één foto. Er staan er veel meer op mijn FB-pagina.

Malelane Camp site – Krügerpark – Zuid Afrika

Een geweldige avond, na een mooie dag. Eindelijk weer eens kamperen. Dat was veel te lang geleden. Isabel is niet te porren om te kamperen. Ik schreef er al eerder over. Zij bleef in Mozambique – ze moest werken – terwijl wij drie dagen rondtoerden in Zuid Afrika. Een rondje Maputo – Komatipoort – Nelspruit – Graskop (brrr – koud) – Potholes – Blyde River Canyon  – Orpen gate – Krügerpark – overnachting op de camping bij Malelane Gate – Crocodile Bridge – Komatipoort – Maputo. Mocht je interesse hebben dan vind je vast de details op een kaart via Google Maps.

Het waren heerlijke dagen. Veel olifanten, impala’s, koedoe’s, giraffen, wrattenzwijnen, vogels, nijlpaarden, neushoorns, wilde honden, hyena’s, buffels, krokodillen, springbokjes, waterbokken en nog veel meer. Geen luipaard en geen leeuw gespot dit keer. Wel de grote ogen van mijn kleinkinderen, zeker toen een mannetjes-olifant dreigde met ons aan te vallen. Briesen, oren flapperen en stampvoeten. We hadden ongemerkt onze auto stilgezet tussen zijn uitgebreide familie aan de rechterzijde en meneer aan de linkerzijde.

Het hoogtepunt was wat mij betreft het kamperen. Tentjes opzetten. Een uitgebreide braai. Nog even bij de Crocodile-river naar de beesten kijken. Nijlpaarden, krokodillen en veel vogels. Een mooie sterrenhemel. Een zwoele zomeravond. Veel nachtelijke geluiden. Luidruchtige krekels. En ’s morgens om half vijf alweer onderweg voor een ochtendritje. Ontbijten bij de tent en daarna het moment van afscheid nemen. Onze wegen splitsen ergens in het wereldberoemde park – nauwelijks twee uurtjes rijden bij ons vandaan. Een kerstvakantie om te koesteren. 2018 is geweldig van start gegaan.

Wat niet, wat wel Plog

Tags

Avocado, Corruptie, Djonase, Isabel, Mango, Mozambique, Politie, Strand, Verkeer, Zon, Zuid Afrika, Zwembad

Nog even en dan hop ik weer van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke. Dat betekent ook van de zomer naar de winter. En als ik de weersvooruitzichten mag geloven wordt dat een grote overgang. Zijn de rayonhoofden al opgeroepen? En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken en te kiezen wat ik achterlaat tot een volgend verblijf in Mozambique. Wat ga ik niet missen daar in de Lage Landen en wat ga ik wel missen? Een klein plogje.

De verkeerspolitie

Altijd maar weer dat gecontroleer van mijn internationale rijbewijs en autopapieren. En dat ik moet uitleggen waarom ik met een Nederlands rijbewijs toch een Mozambikaanse auto kan en mag besturen. Zucht. Soms moet ik blazen. Prima, daar klaag ik niet over. En dan gaan ze muggenziften over een losgelaten sticker. Ik ga dat niet missen.

Aanschuiven

De rijen zijn soms lang in Mozambique. Bij de bank, bij loketten waar je stempels moet halen of zoals op bovenstaande foto bij de grens. Ik ga dat niet missen.

Alweer een ongeluk

Het idiote, onverantwoorde rijgedrag van veelal dronken chauffeurs op vrijdag- en zaterdagnacht. Ik ga dat niet missen.

Bij ons achter

Een foto van bij ons achter in Djonase. Ik heb in de weken dat ik in Mozambique ben niet één keer een trui aangetrokken. Laat staan een vest of een jas. Ik trek enkel een lange broek aan als ik naar een bruiloft of begrafenis ga. Of naar een kantoor van de overheid. Hier zie je een stukje van onze achter-veranda. Misschien een groot woord maar wij zitten hier graag. Net buiten de keuken. We ontbijten er en ook ’s avonds is dit meestal de plek waar we bijpraten over onze dag. Ik ga dat missen.

Onze avocado-boom (en de kleine bbq)

Dit is een detail van de vorige foto. Avocado’s, zomaar in je achtertuin. Ik hoef mijn arm maar uit te steken en ik heb een rijpe vrucht op mijn bord liggen. Het is een groot genot. Sinds ruim een week zijn ze rijp genoeg om te eten. Dat doe ik nu dagelijks. Isabel zal er nog een week of twee, drie mee kunnen doorgaan. De andere boom die je op de vorige foto ziet, is een citroenboom. Daar kunnen we bijna het hele jaar rond citroenen van plukken. In de grote voortuin zijn de mango’s al een paar weken rijp. We hebben twee soorten. Ik kom superlatieven tekort. Hemels-fruit. Binnenkort eten we ook atta, bananen en tangurine uit eigen tuin. En natuurlijk allerlei groenten en kruiden. Moet ik er nog iets aan toevoegen? Ik ga dat missen.

Isabel

Eind november was het zover. We namen de eerste stapjes in ons eigen zwembad. En sindsdien zijn er maar weinig dagen geweest dat we niet even een duik hebben genomen. Nou ja, meestal een plons. Soms met een glaasje op de rand van het zwembad plannetjes maken of wegdromen. Een beetje badderen, afkoelen of baantjes trekken. Nog niet alles is gerealiseerd. Er is nog genoeg te doen in en rondom het zwembad en tuin. Zoals ‘gras’ bijvoorbeeld. Maar het zwembad is echt een geweldige toevoeging aan ons plekje onder de zon. Ik ga dat missen.

En het is natuurlijk niet toevallig dat ik een foto gebruik van Isabel (in het zwembad). Haar ga ik het meest missen. Laat ik er hier maar niet over uitweiden want dan word ik emotioneel en ik heb nog heel andere plannen voor vandaag.

O ja, het beroerde internet, de dagelijkse stroomstoringen, dagen na elkaar geen water, de stijgende prijzen, de corruptie … ga ik niet missen.

Onze nieuwe keuken en douche – kortom het huis, vrienden en familie, het Krügerpark om de hoek, het strand op een uurtje rijden, de marabenta … ik ga het missen.

Service in Maputo

Tags

Auto, Lezen, Maputo, Mozambique, Nissan, Offerte, Radiator, X Trail, Zuid Afrika

Zin in een horror-verhaal? Verder lezen zou ik zeggen. Nee, geen verhaal met onthoofde zombies of veganistische skeletten. Of verdwaalde meisjes in het laboratorium van een gek. Nee, mijn poging om een grote service-beurt te laten uitvoeren in de lokale Nissan-garage. In Maputo, de hoofdstad van Mozambique.

Wij hebben een Nissan X-Trail, bouwjaar 2001. Er staat bijna 140.000 km op de teller als er tenminste niet mee geknoeid werd voor we de auto kochten in 2013. Precies een jaar geleden kreeg de auto een grote beurt in Durban (Zuid Afrika). Sindsdien twee keer de olie ververst en filters vernieuwd. Ruim een week geleden steeg plots de temperatuur. Ik kon niet onmiddellijk stoppen dus het duurde even voor ik bij een benzinepomp de radiator kon bijvullen. Een collega van Isabel heeft een gaatje dicht gelast (of geplamuurd). Ik wil dit toch laten nakijken en kies voor zekerheid en vakmanschap. Op naar de Nissan-garage (en hoofddealer) in Maputo. Op donderdag (vorige week) ga ik langs. Al mijn gegevens en die van de auto worden in de computer in gevoerd. Ze stellen voor om de auto te brengen op dinsdag om 7.30u. Ik ben er klokslag half acht – zoals afgesproken. Toen begon het lange wachten en aanschuiven. Om kwart over acht ben in aan de beurt. Opnieuw wordt alles gevraagd en genoteerd in de computer. Daarna worden de belangrijkste gegevens met een pen op een ander papier overgeschreven. Opdracht: servicebeurt horende bij 140.000 km, check de radiator, de automatische versnellingsbak, de remmen, de airco. Geen nieuwe banden. Daarna loopt een controleur met me mee naar onze auto. Vergelijk het met het ontvangen van een huurauto. Op een tekening worden alle krassen en deukjes aangemerkt. Vervolgens loopt hij een hele afvinklijst-lijst af. Gevarendriehoek – check, krik – check, twee gele hesjes – check. Enzovoort. Daarna worden alle bakjes binnenin de auto opengemaakt. Cd’s, een kabeltje, een paar muntjes, een pakje kauwgum, een sleutelhanger met mini-zaklamp … alles moet verwijderd worden. “Waarom?” is natuurlijk de vraag. Omdat ze hun personeel niet vertrouwen? Zucht. Bij de receptie moet ik zesmaal mijn handtekening zetten. Ik begin er niet aan om dat allemaal te lezen. Ik word gebeld als hij klaar is. Op de valreep wordt me verteld dat het mogelijk niet vandaag zal zijn. Enfin, ze bellen me.

Ik blijf in de stad, ruim 25 km vanwaar we wonen. Ik heb mijn boek en de laptop bij. Dat wordt een dagje werken op verschillende terrassen. Om vijf uur rij ik met Isabel terug naar huis. Ik ben niet gebeld.

MotorCare Nissan – Maputo

De volgende dag blijf ik thuis werken en verwacht een telefoontje. Niets van dat alles. Om half vijf op woensdag bel ik zelf de garage. Ik word vier of vijfmaal doorverbonden voor ik de juiste persoon te pakken heb. Hij spreekt Engels, dat maakt het wat gemakkelijker. “Ze zijn er nog mee bezig” is een korte samenvatting. Natuurlijk is mijn vraag: “Waarmee?” Met de check die ik heb gevraagd. Waarom duurt dat twee volle werkdagen en waarom ben ik niet gebeld? Nooit in mijn ruim 42 jaren als auto-eigenaar duurde een beurt langer dan een dag. Tja, er waren andere prioriteiten. Hij belooft me morgen om 9 uur terug te bellen. Ik krijg voorrang. De auto dan toch.

Het is donderdag. Ik ga mee naar de stad en installeer me weer op een terras, dit keer  tegenover Isabels kantoor – met boek en laptop. Zij brengt me naar de garage als de auto klaar is. Het is iets voor twaalven. Ik ben nog niet gebeld. Ik bel zelf maar kom er niet doorheen. Isabel schakelt een collega in die iemand kent bij Nissan. Ze zijn er nog mee bezig maar de offerte wordt zo meteen gemaild. “Don’t worry”. Offerte? Zucht. Ik begin nu toch heel erg te twijfelen. Maar wonder boven wonder kan Isabel een offerte uitprinten. Hou je vast: omgerekend bijna 3000 euro. Help. Dan toch enige opluchting dat het maar een offerte is en nog geen rekening. Ik ga persoonlijk overleggen bij Nissan en uitleg vragen. Ik sta voor een gesloten deur. Lunchpauze. Ik wacht vijfenveertig minuten. Lang leve mijn e-reader.

Ik wacht. Eindelijk word ik vriendelijk te woord gestaan. Veel excuses dat ze me niet gebeld hebben. De ene geeft daarvan de schuld aan een ander. Graag een woordje uitleg over de offerte. Het komt erop neer dat er veel onderdelen moeten vervangen worden. Plus de gewone service-beurt. Dat zijn 18 werkuren. Dat lijkt me schromelijk overdreven, maar enfin. Ik moet vooraf betalen als ik wil dat ze deze reparatie uitvoeren. Ik krijg alle bankgegevens. Ik sputter tegen. “Wat betekenen die sterretjes voor deze vijf onderdelen?” “Die onderdelen zijn niet in voorraad. En moeten besteld worden in Zuid Afrika.”

En nu gaan de alarmbellen pas echt rinkelen. Met een verwrongen smile zeg ik: “Dat kan dus weken duren.” En even vriendelijk wordt er geantwoord: “Ja mijnheer. Ten eerste gaat de onderdelen-fabriek pas aanstaande maandag open wegens zomervakantie in Zuid Afrika.. Dan moeten zij alle bestellingen afhandelen voor heel Zuid Afrika, Namibië, Botswana, Zimbabwe, Swaziland, Lesoutho en Mozambique. Gemiddeld blijven de vrachtwagens een paar dagen staan bij de grens ivm allerlei papierwerk en controles. En dan is het maar de vraag of alle (vijf) onderdelen geleverd worden bij het eerste transport. Kortom, het kan weken duren. En als ik niet vooraf betaal worden die onderdelen niet besteld.”

Wat te doen? Ik heb niet zoveel geld op mijn Mozambikaanse rekening. Ik vraag of ik de auto mee naar huis kan nemen en een paar dagen nadenk. Dat kan. De offerte moet dan waarschijnlijk opnieuw gemaakt worden want de prijzen veranderen dagelijks ivm de schommelende wisselkoers tussen Metacal en Rand. “Kom ik thuis?” “Ja, geen probleem maar rij geen grote afstanden.” “Naar Nelspruit?” “Nee, niet doen. Dat is te ver.”

Ik moet langs de receptie om het diagnose-rapport te betalen. Zucht. Dat duurt een uur. Langs drie verschillende recepties en even zoveel mannetjes en een kassa. Ruim 150 euro armer en ik krijg geen rapport. Dat staat in de offerte zeggen ze. Tenslotte moet ik weer met een mannetje alle deuken en krassen bekijken en krijg eindelijk de sleutel en een papier om het terrein te verlaten. Het is ondertussen drie uur in de namiddag. Om vier uur ben ik thuis. Drie dagen later. 150 euro minder in de pocket en nog steeds een auto met problemen.

Ik ga toch maar een mannetje zoeken via via die de auto kan fixen voor een paar honderd euro. Ik zal hem het rapport anex offerte van Nissan laten zien maar dan zonder de bedragen en de werkuren. Hij zou maar op het idee komen om … Prettig Weekend.

Nog even een nawoord. Ik publiceerde dit stukje vanochtend. Ik werd daarnet door en vriendelijke dame gebeld. Een lang verhaal in het Portugees. Het komt erop neer dat zij een klant-tevredenheids-onderzoek wilt maken. Een telefonische mini-enquete over de MotorCare Nissan Service. Ik versta tot nu toe alles. Dan volgt de eerste vraag hoe ik de service heb ervaren. Ik antwoord: Slecht. Ik hoor ze schrikken. Waarom is haar vraag. Ik antwoord haar dat drie dagen wachten op een telefoontje wel heel lang is, zeker in het perspectief dat ik al een week eerder een afspraak maakte. Tuut tuut tuut. Ze verbreekt de verbinding. Hahaha. Negatieve reacties worden niet geapprecieerd.