En dan is het alweer maandag. Een week niets geplaatst op mijn ‘bijna dagelijks blog’. Dat is schromelijk overdreven – dat bijna dagelijks. Ontbreekt het me aan inspiratie? Ja, soms. Ontbreekt het me aan onderwerpen? Ja en Nee. Ik heb het gevoel dat ik in herhaling ga vallen. En na zoveel jaren in Mozambique verblijven, zijn de dagelijkse zaken heel gewoon geworden terwijl ze voor een willekeurige lezer natuurlijk exotisch of heel bijzonder zijn. Heb ik daar nog oog voor? Ook hierop moet ik ja en nee antwoorden. Ik haal mij schouders op en denk … “Ach ja, typisch Mozambikaans” en ga over tot de orde van de dag.
Mozambique
Neem nu zo’n tafereel als op de foto hierboven. Ik zeg niet dat ik dit dagelijks zie maar het is een heel gewoon tafereel. Niets bijzonders. Nou ja … natuurlijk wel want de overgrote meerderheid van mijn lezers / volgers komt uit Nederland en België. En als ik de statistieken mag geloven, krijg ik sinds een paar weken ook veel bezoekers uit de Verenigde Staten. Het ondoorgrondelijke van internet. En nu ik het toch over statistieken heb, deel ik graag mijn verbazing over een detail. De pagina die het vaakst wordt gelezen (of aangeklikt) is al jaren: Midden Oosten. Onbegrijpelijk want daar staat driemaal niks. Nou ja, een heel klein overzicht van de landen in het Midden Oosten die ik heb bezocht. Maar waarschijnlijk sta ik met dat trefwoord hoog in een Google ranking / algoritme.
Nog even een voorbeeld van een gebeurtenis die bijna gewoon is geworden maar dat natuurlijk niet is. We hadden twee nichtjes uitgenodigd om te komen zwemmen bij ons thuis. Zeven en elf zijn ze. Gisteren (zondag) haalden we ze op. Eentje stond nog onder de douche. No problem maar er stond nog een rijtje kinderen te wachten. Of zij ook mee mochten? Vriendjes, een buurmeisje. Zoontjes van een ander nichtje. Enfin … ik heb mijn wagen vol geladen … Uiteindelijk zaten er 7 kinderen in de auto en twee volwassenen. ’t Is gelukkig maar een kleine tien minuutjes rijden. Meteen volle bak – in de auto en in het zwembad. En toeval bestaat niet. Goede vrienden bellen of ze even mogen langskomen. Ja, natuurlijk. En een vriendin van Isabel – ook uit onze buurt – belt of wij vandaag voor haar zoontje kunnen zorgen want zij moet onverwacht werken. Tuurlijk. Waar plaats is voor zeven kinderen is ook plaats voor acht.
Ik rij een ommetje via een winkel die open is op zondag. Ik koop extra frisdrank en bier. En salade, tomaten, brood en thuis haal ik twee kippen uit de diepvries. Om iets na tweeën serveer ik de lunch. En dan wordt er getoeterd voor de poort. Tot tweemaal toe want weer andere neven en nichten hadden gehoord dat er vandaag bij Koen en Isabel open huis is … Dat werd het … sic. Nog een keer zes extra bezoekers en een zuigeling. Naar goed Mozambikaans gebruik kwamen ze wel aanzetten met een koelbox met biertjes. De dames drinken Amarula. Komt dat mooi uit dat we nog een fles in voorraad hebben.
En dan moet er weer gegeten worden. We doen gemakkelijk. Hot dogs met salade. Rond zeven uur fluister ik Isabel in het oor dat we d’r een eind aan moeten breien. Ze is het met me eens.
Zwemmen bij Koen en Isabel
Rond negen uur is de boel thuisgebracht en gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit. Maandag weer een gewone dag. Isabel aan het werk en ik ga verder met bureaucratisch gedoe. En ik pak de draad weer op. Ik ga weer wat vaker bloggen … neem ik me nu voor.
