Tijdklok

Tags

Bloggen, E-mail, Facebook, Giro, Hobby, Italië, Nieuws, Scrollen, Subarru, Tijdklok, Tv-serie, Twitter, Volkskrant, Wielrennen, Zandloper

Er gaat iets mis. Mijn innerlijk tijdsmechanisme is toe aan een grote beurt. Ik zit veel teveel achter mijn computer. Of moet je zeggen: voor mijn computer? De uren dat ik naar een beeldscherm tuur lopen steeds meer op in aantal. Neem nu afgelopen weekend. Op een boodschap na (buiten de deur) hadden we geen afspraken. Ik ben al heel wat weken veel aan het lezen. Dan kijk ik natuurlijk ook naar lettertjes maar die reken ik niet mee als ‘staren naar een beeldscherm’.

Ik kijk naar de belangrijkste zaken van het nieuws op nu.nl, nos.nl en vrt.be. Ik klik de meest interessante stukken aan en lees verder. Politiek, sport (voetbal en de giro), over kunst en cultuur en het Israelisch-Palestijns gewapend conflict. Ik moet bekennen dat ik zelfs af en toe onzinnige royalty-stukjes lees en aanklik. Ik scroll kort door de Volkskrant, Facebook en wat langer door Twitter. Via Twitter klik ik weer verder naar items die mijn interesse hebben. Bijvoorbeeld uitgebreide artikelen van De Correspondent, Vrij Nederland, De Groene (Amsterdammer). Knack zit bijna volledig achter een betaalmuur. In het weekend komt daar vaak The Guardian bij. De beeldschermtijd tikt door …

Ik klik naar mijn reader. Even kijken wat favoriete collega-bloggers hebben geschreven. Dat zijn algauw tien of vijftien stukjes die ik aanklik en lees. In de helft van de gevallen typ ik ook een antwoord. Om wat tijd te winnen lees ik niet alle reacties van anderen. Dat kan namelijk oplopen tot soms wel 80 reacties.

Ik kijk naar de reacties op mijn eigen stukjes. Meestal geef ik een kort antwoord op die schrijfsels (die ik zeer op prijs stel. Dank daarvoor.) De klok tikt verder. E-mail. O ja … daar moet ik ook naar kijken. Mijn privé-mail en de werk-mail. Daar waar nodig geef ik antwoord. Ik probeer ‘werk’ uit te stellen tot maandagochtend. Dat lukt niet altijd. De klok tikt door. Het is alweer uren later. “Wat heb ik nu in vredesnaam gedaan de afgelopen uren?” Deze vraag floepte een paar keer op afgelopen dagen? De denkbeeldige antwoorden horen meestal thuis in het rijtje: ‘negatief – zinloos’.

Tiens. Moet ik dan iets veranderen aan dit terugkerend patroon? Ja, misschien wel een beetje. Een tijdklok op mijn laptop of beeldscherm plaatsen is misschien een goed idee.

Bron: Nl Freepik

Uiteraard heeft het niets te maken met tijdsklokken maar met mijn eigen gedrag. Dat weet ik. Ik denk dat ik na tien jaar moet zeggen dat ‘bloggen’ (en wat daar bijhoort) een hobby is. En hobby’s kosten tijd dat is algemeen bekend. Twitteren en Facebooken zijn geen hobby. De krant lezen en het nieuws volgen zijn ook geen hobby’s maar is wel iets dat ik wil blijven doen. De Giro (wielrennen) volgen zou je wel een hobby kunnen noemen. Dat doe ik namelijk al meer dan vijftig jaar. Laat ik eens wat bewuster bijhouden hoeveel tijd ik deze week besteed aan ‘onzinnig gescroll. En laat ik vooral dat laatste zoveel mogelijk beperken. Deel 26 van goede voornemens.

Ik moet bekennen dat ik het kijken naar de televisie hier buiten beschouwing laat. Dat beperkt zich tijdens de week tot hooguit anderhalf uur en sommige dagen (avonden) gaat de tv helemaal niet aan. In het weekend gebeurt het wel eens dat we binge-watchen. Zoals dit weekend (vooral zaterdagavond). We ontdekten Subarru. Een Italiaanse misdaad/dramaserie. De eerste jaargang is ons goed bevallen.

Hoe houden jullie je beeldscherm-uren onder controle?

Grasduinen

Tags

40 dagen, Facebook, Foto, Foto's, Herkennen, Quiz, Reizen

Zou het woord ‘fotoduinen’ bestaan? Dat is namelijk wat ik de laatste weken bijna dagelijks even doe. Ik open de gordijnen. Ik zet ramen en deuren open. Ik zet thee. Ik open de kleine poort. Ik geef de kippen water en voer. Als Sofrimento aan komt lopen geef ik hem ook wat. Melk, een restje van gisteravond of wat brokjes. Ik ga naar mijn werkkamer. Ik open de laptop. Ik scroll heel vluchtig door het nieuws (nos.nl of nu.nl). Ik open mijn e-mailprogramma en ik ga naar Facebook. Al meer dan een maand plaats ik elke ochtend rond 7u een foto – soms een paar foto’s – en stel de vraag: “Waar was ik?” Vandaag al dag 37.

Het is geen wedstrijd, geen quiz, gewoon een aardigheidje, vooral voor mezelf. Enkele vrienden plaatsten in februari tien dagen lang een foto van een vakantie of een reis. Zonder uitleg en ze nomineerden elke dag iemand anders. Bij één van mijn vrienden raadde ik elke dag waar de foto was genomen. Gewoon als een geintje. Ik denk dat ik er 6 of 7 juist had herkend.

In dezelfde periode ging ik wekelijks of zoek naar een foto voor de foto-challenge van Saturnein. Ik kreeg lol in dat scrollen en grasduinen door mijn foto’s. Ik verbaasde me hoeveel duizenden foto’s ik heb. Ik schreef het al eerder. Tiny blogde in dezelfde weken 40 dagen na elkaar. Dat deed ik een paar jaar geleden ook een keer. Dus waarom niet 40 dagen een ‘Waar-was-ik-foto’ plaatsen op Facebook? Excuses aan mijn volgers die niet faceboeken.

Ik heb een aantal trouwe reageerders. De een gokt soms juist, soms fout. Een ander determineert de foto’s tot in de kleinste details. Grapjassen schrijven elke dag hetzelfde. Soms raadden ze het land wel juist maar niet de stad. Een paar snoodaards gebruiken heel slim een Google-foto-herkenningsprogramma. Ik gebruik niet de meest herkenbare gebouwen. Geen Eiffeltoren, geen Colosseum of geen Manneke Pis.

Het is grappig dat Facebook automatisch de tekst vertaalt. Dat merk ik aan reacties van vrienden uit Noorwegen, Zimbabwe of Mozambique. Enkele oud reisgenoten herkennen natuurlijk af en toe locaties waar we samen stonden te fotograferen.

Natuurlijk is het moeilijk om deze kleine fotootjes te herkennen. Je zou bijvoorbeeld Aleppo (Syrië) kunnen herkennen of de brug in Fredrikstad (Noorwegen). Wat dacht je van Göteborg (Zweden) of Irkoetsk (Siberië Rusland)? Herken je de molen van Sint Anneke (Antwerpen, België), een zicht op Maassluis (Nederland) of het geboortehuis van William Shakespeare in Stratford upon Avon (Engeland)? Nog drie dagen en dan zit mijn Foto 40-daagse erop. Ik vond (vind) het leuk om te doen.

Enkele FB-vrienden verbaasden zich dat ik in deze corona-tijd zo veel op reis ben. Nee hoor. De vraag staat in de verleden tijd. ‘Waar was ik?’ Niet ‘Waar ben ik?’ In mijn fantasie ontstaat natuurlijk wel zoiets als ‘Waar zal ik zijn?’… in de toekomende tijd.

Op veld 7

Tags

Algoritme, Boechout, De Kring, De Nieuwe Tichels, Facebook, Kwis, Lachen, Quiz, Schaken, Terschelling, Twitter, Verbannen, Volleybal, YouTube

Als je na het lezen van de titel van dit stukje al weet waar dit logje over gaat dan ben je helderziend. Het gaat over drie min of meer verschillende zaken en toch kwamen ze associatief bijna tegelijkertijd bij me op. Ik zag de kop “Youtube blokkeert schaker om woorden ’zwart’ en ’wit’” Wat is hier aan de hand? Dat sociale media de inhoud van berichten deels censureert mag algemeen bekend zijn. Facebook. Twitter. YouTube. Geen sex, geen oproepen tot discriminatie of geweld. En ga zo nog maar even door. Of je wordt voor een week verbannen (geblokkeerd) of er wordt een kanttekening bij je tekst of foto geplaatst of je wordt voor altijd weggejaagd. Bye bye Donald.

Foto door Pixabay op Pexels.com

Schakers hebben het dus moeilijk. Schaakterminologie die uit zijn context wordt gerukt, levert soms misverstanden op. Er wordt live commentaar geleverd tijdens schaakwedstrijden met zinnetjes als: “White is better. Black is attacking. Time to finish Black off.” Onschuldig in de context van die specifieke wedstrijd. Maar reden genoeg om verbannen te worden van YouTube. Zucht. Een schaakclub die zich bij een lokale quiz aanmeldde onder de naam: ‘Versla de Sicilianen’ kregen kritische opmerkingen. De organisator kende geen schaaktermen.

Dat doet me denken aan namen van quizploegen. Wij doen (deden) in Boechout bijna altijd mee als ‘De nieuwe Tichels’. We werden bijna altijd verslagen door ‘Het brein der traagheid’. Wat denk je van de volgende namen: ‘Rapzat’, ‘Ik ga ’t zo zeggen, wacht efkes’, ‘Per seconde grijzer’, ‘Straks een tournee generale’, ‘We leggen beton onder ons terras’, ‘Goei gerief hangt onder een dakske’, ”t Ligt op mijn tong’, ‘Eén van ons slaapt met de jury’ of ‘wgnnhvwzz’? Leve de quiz-presentator die regelmatig de tussenstanden moet voorlezen. Hahaha.

Lang geleden deden wij mee met het jaarlijks volleybal-tournooi op Terschelling. In Formerum. Erg populair want er deden ruim twintig ploegen mee. Ik herinner me minstens 10 volleybalvelden. Het was een flinke organisatie. Je moest altijd goed luisteren naar de omroeper van dienst. Alle ploegen hadden zich ingeschreven met een naam. Bijvoorbeeld: ‘Camping Appelhof’, ‘De Schotse vier’, ‘Actania-boys’, ‘familie Kooistra’, ‘VC Amersfoort’, ‘Brandaris II’, enzovoort. Het eerste jaar deden we mee als ‘De Kring’. Simpel – gewoon de naam van onze vereniging. Via de luidsprekers hoorden wij dan: “Op veld 3: ‘De Kring’ tegen ‘Camping Appelhof'”. Dat was duidelijk waar we moesten spelen (op welk veld) en tegen wie. Vijf minuten later begonnen we dan aan de wedstrijd op veld 3 tegen ‘Camping Appelhof’.

Foto door @thiszun op Pexels.com

Een jaar later waren we opnieuw van de partij maar nu onder de naam: ‘Op veld 7’. We hadden heel veel lol bij het bedenken van deze naam. We schreven ons in. Even later hoorden we de speaker het volgende omroepen: “Op veld 1: ‘Familie Kooistra tegen ‘Op veld 7’. ‘Op veld 7: ‘VC Amersfoort’ tegen ‘Actania Boys’. De familie Kooistra kwam tien minuten te laat opdagen bij veld 1, ze hadden eindeloos gewacht bij veld 7 … lachen … met hoofdletters … LACHEN.

Een bizar bericht

Tags

Bizar, Facebook, Spam, Vrienden, Wordpress, Yahoo

We hebben waarschijnlijk allemaal al wel eens rommel in onze digitale postbus ontvangen. Ik ben ruim zes jaar geleden via Yahoo gehackt. Ik verstuurde zogenaamd een hulp-email omdat ik mijn paspoort en mijn vliegtickets verloren was. Gelukkig is er niemand ingetuind – voor zover ik weet. Sindsdien ben ik een gmail-gebruiker. Zij plaatsen ongevraagde reclame-mails en spam in een aparte map. Ik zie ze dus niet automatisch. Gelukkig maar. Wel bizar dat het er gemiddeld vijftien per dag zijn maar ik heb er niet echt last van.

Hetzelfde hier op WordPress. Een paar keer per week krijg ik spam die gelukkig door WordPress apart wordt gezet en na een tijdje automatisch wordt verwijderd. Vanmiddag kreeg ik voor het eerst een bizarre reactie op een Facebook-bericht. Ik plaatste gisteren een bericht over het missen van Mathieu van der Poel in de Tour. Ik kreeg leuke, herkenbare reacties van FB-vrienden. Ik gaf ze allemaal een duimpje-omhoog. En dan is daar plots een zekere Sara Kneg. Nooit van gehoord. Ze schrijft: “Goedenavond meneer! Hoe gaat het met je? Ik hoop het. …” Lees maar verder hieronder …

Rot op Sara

Bizar. Wie is dit? Nooit eerder kreeg ik van een totaal onbekend iemand een reactie op mijn Facebook-pagina. We hebben ook NUL gezamenlijke vrienden. Uiteraard niet. Bestaat deze vrouw? Is dit een vorm van phishing? Ik heb het bericht onmiddellijk verwijderd. Heeft iemand dit ooit zelf meegemaakt? Ik hoop dat dit niet het begin is van meer digitale ellende. Iemand een goed advies?

Jan, Vlaams kronikeur pur sang

Tags

Echo, Facebook, Foto, Humo, Ierland Komitee, Interviews, Jan Hertoghs, Kronikeur, Man bijt hond, Reportages, Tessenderlo, Vlaanderen, Vrienden, Wegwijzers

Een paar weken geleden plaatste Ann een link op haar Facebook-pagina. Ik zag daar de titel: De man die 29 jaar in quarantaine leefde. Een intrigerende kop dat geef ik onmiddellijk toe. Maar het was vooral de naam van de schrijver – Jan Hertoghs – die allerlei herinneringsbellen deed rinkelen. Een stem uit het verleden. Ik ken Jan uit de zeventiger jaren (in Vlaanderen). We zaten toen samen in het Vlaams Ierland – Komitee. Hoe we elkaar voor het eerst hebben ontmoet, weet ik niet meer. Maar we hadden allebei grote interesse in het Noord-Ierse conflict. Een paar keer per jaar schreven we een blaadje vol als klein broertje van het Nederlandse Ierland Bulletin. Jan was (toen) een jonge journalist. Na mijn verhuizing in 1979 naar Friesland hielden we contact. Af en toe een kaartje. Ik las steevast zijn artikelen en interviews in HUMO. Net voor aanvang van de Elfstedentocht van 1986 (of was het 1985) belde hij dat hij langs wilde komen. Op zoek naar verhalen. Wij woonden toen in Wyns – op een boogscheut van Bartlehiem. Ik bracht Jan in contact met een dorpsgenoot die de tocht ging rijden. Hij werd gebeten door de Elfstedenkoorts.

Uit de serie: ‘Verweerde verkeersborden’. Foto © Jan Hertoghs

Eind 1989 verhuisden wij naar Bergen op Zoom. Jan en ik zagen elkaar sporadisch. Een paar keer bij ons thuis en paar keer bij toeval in Antwerpen. Zijn jaarlijkse nieuwjaarskaarten waren een terugkerend teken van leven. En ik bleef tot ergens het begin van deze eeuw HUMO lezen. Dus ook de kronieken die Jan schreef. Daarna zegde ik ons abonnement op. Ik verloor daardoor Jan uit het oog. De laatste keer dat ik hem zag was – heel kort – bij het afscheid van Ine (juni 2005). Zijn nieuwjaarskaartjes bleven wel komen. Ik antwoordde zelden (moet ik bekennen).

Uit de serie: ‘Klimaat (oneliners)’. Foto © Jan Hertoghs

En nu, vijftien jaar later ontdek ik dat Jan een eigen website heeft. Naast zijn reportages is hij – met dank aan zijn zoon – ook fotograaf geworden. Hij noemt het zelf:  “De straat op. De weg langs. Alles is bezienswaardig.” Op zijn site – ‘Just a streetview’ – staan prachtige foto’s en her-publiceert hij reportages die hij eerder voor HUMO schreef. Hij vindt een aanknopingspunt in het heden en koppelt daar oude reportages aan vast. Lees zijn reportages. En bekijk zijn foto’s. Het zijn pareltjes.

Uit de serie: ‘Laatste exemplaren’ Foto © Jan Hertoghs

Ik noem Jan in de titel van dit stukje een ‘kronikeur pur sang’. Een volbloed verhalen-verteller. Een verhalen-jager. Dat is hij. Oudere Vlaamse lezers kennen vast nog het legendarische BRT-programma ‘Echo’. De reportages van Echo zijn vast (ooit) een inspiratiebron geweest. Een andere vergelijking kun je maken met ‘Man bijt hond’. Jan gaat op zoek naar het bijzondere verhaal van een gewone man of vrouw. Ik geef een paar voorbeelden. Hij gaat mee met een fanatieke bliksem-fotograaf in Frans-Vlaanderen. Hij praat met vier duivenmelkers over de jaarlijkse marathon-vlucht vanuit Barcelona. Hij volgt wegwijzers in de berm naar verkopers van fruit, eieren, bloemen, enzovoort. Hij interviewt mensen die geen telefoon hebben – ja, ze bestaan nog. Of hij gaat op zoek naar zeldenrijders – mensen die wel een auto hebben maar maximaal 1000 kilometer per jaar rijden. Zijn reportage (en interview) over de ontploffing in Tessenderlo (1942) – Als tonnen ammoniumnitraat ontploffen – met een ooggetuige / hulpverlener is zeer aangrijpend. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik vind zijn reportages echte (lees)aanraders. En de foto’s meer dan de moeite waard. Neem er wel de tijd voor want de leestijd van elk artikel bedraagt zo’n vijftien tot twintig minuten. Dus ik moet het woord ‘pareltjes’ dat ik eerder gebruikte, veranderen in ‘parels’. Ik ben nog lang niet uitgelezen … En ja, we hebben weer persoonlijk contact via email en we gaan mekaar vast weer eens ontmoeten als het corona-spook enkel een herinnering is.

Jan Hertoghs: reportages en Jan Hertoghs in HUMO

Ik kijk nog even achterom (#1)

Tags

Boeken, Bureaucratie, Covid-19, Culinair, Diefstal, Facebook, Isabel, juni, Kate Moss, Kintu, Lesgeven, Lezen, Marcella, Mozambique, Ozark, Series, Tabula Raza, Terugkijken, Thriller

Enkele collega bloggers eindigen hun blog elke maand met een kort overzicht van hun activiteiten in die afgelopen maand. Ik vond het al lang een goed idee. Iets om ook een keertje te  proberen doen. Met wel vooraf één waarschuwing aan mezelf: ‘Ga niet herhalen wat je ook al in logjes hebt geschreven.’ Uiteraard een nobel streven maar soms zal ik er niet aan ontkomen. Ik ga het toch proberen.

JUNI 2020

Ik houd geen agenda meer bij. Terugkijken doe ik dan ook uit het geheugen.

GEKEKEN

Hier ga ik series vermelden, films niet behalve als ik ze heel bijzonder vond.

Marcella – Seizoen 1 (Netflix) Met veel plezier gekeken, samen met Isabel. We zijn gisteren begonnen aan het tweede seizoen.

Designated Survivor – Seizoen 3 (Netflix) We wisten eerst niet dat er een derde seizoen bestond van deze serie – een soort ’24’. Goed maar ook niet meer dan dat. Wel frappant dat de dreiging van een pandemie in het (her)verkiezingsjaar een belangrijk thema is. De serie verscheen voor de corona-uitbraak.

Tabula Raza – (Netflix) Een Vlaamse serie. Voor het eerst zagen we samen een Vlaamse serie met Portugese ondertiteling. Een aanrader of ben ik bevooroordeeld omdat het Vlaams is?

Ozark – Seizoen 1 (Netflix) – Een serie die ik in mijn eentje kijk. Goed. Spannend met een soort ‘zwarte’ humor. Van een Breaking Bad niveau vind ik … ik ben aan het tweede seizoen begonnen.

GELEZEN

Dert13n – Steve Cavanagh – Een heel goede rechtbankthriller

Spion buiten dienst – John le Carré – Spionageverhaal van de oude meester Le Carré. Valt wat tegen , vind ik.

De laatste stem – Graham Moore – Vijfsterrenboek van Vrij Nederland. Prima rechtbankthriller.

Testrit in Moskou – Dick Francis – een oudje. Nog prima te lezen.

Wat jij niet ziet – M.J. Arlidge – Geschenk in het kader van de maand van de Spannende Boeken. Goed maar wel een tikkeltje voorspelbaar.

Tijden van Vuur – Kate Moss – Historische roman (deel 1 van een trilogie) in de stijl van Ken Follett. Languedoc – halverwege 16de eeuw. Strijd tussen katholieken en hugenoten. Leuk, onderhoudend, spannend.

Kintu – Jennifer Nansubuga Makumbi – Een internationaal bejubeld boek. Deze vuistdikke, Afrikaanse (Oeganda) roman ben ik in juni beginnen lezen. Dit boek zal dus ook voorkomen in mijn volgende overzicht (eind juli) want ik ben pas bladzijde 123.

GEDAAN

Lesgeven / Online-lesgeven – Juni was wel een bijzondere maand want veel van de lessen stonden in het teken van ‘toetsen’. Ik had dus meer voorbereidingswerk en uiteraard ook meer nakijkwerk. Mijn Vlaamse en Nederlandse leerlingen hebben de meeste toetsen goed gemaakt. Werkwoordspelling blijft voor hen – en voor ons allemaal – een punt van aandacht. Omdat al deze kinderen en jongeren overdag Engels (Amerikaans) onderwijs volgen zijn hun teksten (opstel, brief, betoog, column, enzovoort) vaak (te vaak) ‘vertaald Engels’. Dat is vrij logisch maar natuurlijk wel een punt van aandacht.

Bureaucratie – De weg naar Canossa. Een sisyfus-marteling. De processie naar Echternach. Kafka in het dagelijks leven. Ik heb er al vaker over geschreven: de eeuwige, onontwarbare bureaucratie in Mozambique. En in deze corona-tijden is alles nog een graadje erger. Om een klein voorbeeld te noemen … er moest voor de zoveelste keer een document gehaald worden bij het kadaster in Boane. Eerst koop je een formulier dat je moet invullen. Dan lever je het ingevulde formulier in bij het juiste kantoor. De volgende dag mag je het gestempelde papiertje komen ophalen. Dan ga je naar een ander kantoor om het gestempelde formulier te laten legaliseren (betalen natuurlijk) en wachten op nieuwe stempels. Met dat papiertje – inclusief 2 stempels – ga je naar een betaalbalie (30 kilometer verderop). Je betaalt en krijgt een derde stempel. Dan weer terug naar kantoor 1. Nu kunnen ze een officieel document maken. Op een nieuw formulier schrijf je weer alle details (uiteraard dezelfde als op document 1). Een ambtenaar en notaris zal dat vervolgens in een register noteren (overschrijven) en dan moeten wij dat – in het register – onderteken. Afspraak vijf dagen later. Wij er dus weer naartoe (alweer een vrije dag die Isabel moet opnemen). “Sorry, de ambtenaar die erover gaat zit 2 weken in quarantaine. Covid-19 weet je wel? Kom volgende week.”  Grrr.  De laatste dag van juni – nieuwe ronde, nieuwe kansen. De hele akte wordt aan ons voorgelezen (notarieel Portugees … hahaha). Wij tekenen. “Overmorgen (vandaag dus) mag je de kopieën uit het register komen ophalen.” Dus het blijft een vervolgverhaal voor juli.

Koken – niets bijzonders om te vermelden. Mogelijk zijn: koeientong, broodpudding, appeltaart, moussaka, koningsgarnalen, geit en lasagne geen alledaagse gerechten. Wel de moeite waard om hier te vermelden. Knipoog. Niet allemaal op dezelfde dag hoor. Verspreid over de hele maand juni.

50 tinten Isabel

Isabel aan het ontbijt (13 juni 2020)

Ik deed onverschrokken verder met mijn persoonlijk (corona) project op Facebook. 50 tinten Isabel. Vijftig foto’s en elke foto (van mijn vrouw) voorzie ik van een gedicht. Meestal van anderen, soms van mezelf. De serie is ondertussen voltooid.

UITSTAPJES / VAKANTIE

Tot mijn (onze) spijt blijft dit onderdeel oningevuld. Geen fysieke uitstapjes. Enkel in onze dromen en in onze fantasie. Covid-19 … weet je wel!!!

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Jammer genoeg wel. Alweer een diefstal. Een insluiping. Voor de derde keer in anderhalf jaar tijd is de pomp van het zwembad gestolen met het daarbijbehorend elektrische systeem. Gruwel, kolere, klote-dieven. Nochtans zit alles achter slot en grendel maar ja .. sloten kunnen opengeknipt of geforceerd worden. Waarschijnlijk dezelfde bende als de twee vorige keren. Ze kennen de omgeving en de omstandigheden. Grrr. Dus toch maar prikkeldraad of een hond aanschaffen? Ik denk het wel … maar heel erg tegen mijn zin. Deze ezel heeft zich nu driemaal … zucht.

GEBLOGD

• Roeptoeters
• 1000 vragen aan mezelf (30)
• Corona update (#6)
• Spannende boeken
• Normaal

Met dank aan Annelies en Wanda. Zij inspireerden me om een maandoverzicht te maken.

Roeptoeters

Tags

Amsterdam, Betoging, Corona, Demonstratie, Donald Trump, Facebook, Femke Halsema, George Floyd, Groen Links, Internet, Politie, Politiek, Racisme, Twitter, Verenigde Staten

‘Sprakeloos’ was de andere optie. Ik twijfel over een titel. Ik begin een stukje bijna altijd met de titel. Heel soms verander ik op het eind de gekozen titel. Vandaag weet ik niet wat het beste is. Sprakeloos of Roeptoeters?

Ik gaf twee online-lessen vanochtend en daarna opende ik (mijn) Twitter en (mijn) Facebook. Twee onderwerpen die eruit springen: de demonstraties in de Verenigde Staten en Femke Halsema.

Eigenlijk zou de hashtag #femkehalsema er helemaal niet moeten zijn vandaag. Maar de realiteit is anders. De burgemeester van Amsterdam heeft de situatie op pinkstermaandag totaal verkeerd ingeschat. Nee, ik corrigeer mezelf: naïef is volgens mij een juistere omschrijving. Mocht het je ontgaan zijn, dan meld ik heel in ’t kort waar het om gaat. Op de Dam (centraal plein in hartje Amsterdam) werd gisteren een antiracisme demonstratie gehouden. In plaats van de vooraf geschatte 300 demonstranten waren er bijna 6000 aanwezigen. Afstand houden – de voorgeschreven 1,5 meter – werd niet gerespecteerd. De burgemeester greep niet in.

Nederland ontploft. Mevrouw Halsema is de kop van jut. Politici, een flink deel van de pers en ontiegelijk veel twitteraars, facebookers en reaguurders reageren furieus. Aftreden wordt geëist … de hetze tegen de burgemeester van Amsterdam (een vrouw en links) laait weer op. De Telegraaf kan weer even vooruit. Grrr.

Ze heeft een grote inschattingsfout gemaakt. Vooraf. Niet tijdens. Dat is mijn opinie. De mix van mooi weer, voor het eerst de terrassen open en een vrije dag lokte veel volk naar de Dam. En TERECHT want je stem laten horen tegen wat er in de Verenigde Staten gebeurd is (George Floyd ea) is zeer begrijpelijk en noodzakelijk. Zeker in de combinatie met de ophitsende politiek van Trump. Dit was een anti-racisme-demonstratie. En een schreeuw tegen politie-geweld. Maar nu gaat het enkel over de keuze – ‘een duivels dilemma’ zoals ze het zelf noemt – die de Groen Links burgemeester (met de veiligheidsdriehoek) heeft gemaakt. De demonstratie gedogen en niet optreden. Geen lange latten, geen traangas, geen waterkanonnen. Geen olie op het vuur. Gedogen en hopen dat de menigte zich snel verspreid. Een oproep om weg te gaan en je te verspreiden was wel op zijn plaats geweest. Via luidsprekers of door de burgemeester zelf in plaats van alleen maar staan toe te kijken.

Heel veel mensen (en roeptoeters) maken nu vergelijkingen met de horeca, de theaters, de sportscholen, de bioscopen, de kappers. Zij riskeerden wel boetes als ze zich niet aan de regels hielden. Ja, dat is waar. Maar als zij toch open zouden gaan dan was het willens en wetens de regels overtreden. De demonstranten zijn niet met OPZET naar de Dam getrokken om de corona-regels te overtreden. Nee, het is hun overkomen. Zij waren daar om publiekelijk hun afkeer te tonen over racisme (in VS en Nederland). Ik zou één van hen kunnen geweest zijn.

De vergelijking met de zorg loopt mank. MENSEN IN DE ZORG DOEN FANTASTISCH WERK – laat daar geen misverstand over bestaan. Dat vind ik ook, vandaar de hoofdletters. De vrees voor een nieuwe besmettingshaard of corona-uitbraak – 6000 mensen dicht bij elkaar – is een terechte vraag / angst. Niemand die dat vandaag weet. Persoonlijk denk ik – ik ben een absolute leek – dat het wel zal meevallen. Veel betogers droegen een mondkapje – iets dat niet verplicht is als je buiten bent. Openlucht – dus: natuurlijke ventilatie. Enzovoort. Waarom is er nog weinig corona in Afrika? In Mozambique 252 besmettingen – twee doden. Zou openlucht daar iets mee te maken kunnen hebben? Wie weet …

Foto: Pixabay

Het jammere is dat het nu nauwelijks gaat over RACISME, politie-geweld en de polarisatie die Trump veroorzaakt. Het maakt me bijna sprakeloos. En woedend. En moedeloos. Zal ik maar ophouden met sociale media? Of mensen blokkeren zodat ik hun getoeter niet meer zie? Ik kan best tegen een andere mening maar als ik dan bijvoorbeeld lees dat links gelijkstaat met ‘de beuk erin als ze hun zin niet krijgen’ … dan zakt mijn broek af – gelukkig is het nog steeds lekker weer. Moet ik nog wel naar het nieuws kijken? Het zijn vragen die me bezighouden.

Ik hou d’r over op. Bloggen over boeken die ik lees, over series die ik kijk of over het lekkere eten dan ik klaarmaak is minder controversieel. Politieke meningen – en dus meningsverschillen – zijn boeiend totdat het een persoonlijk afrekenen wordt met een politicus die je niet zint. En dat gebeurt nu met Femke Halsema.

Ik ga lezen. Ik ga koken. En ik spreek me uit tegen elke vorm van racisme. En dat zal ik blijven doen. Tot gauw.

30 dagen later

Tags

30 dagen, Facebook, Foto, Gedicht, Herinneringen, Isabel, Mozambique, Poëzie, Reizen, Twitter

30 dagen een foto

Eigenlijk moet de titel ‘drieëndertig dagen later’ zijn maar dan kan ik moeilijker verwijzen naar een stukje van vorige maand. Klik HIER. Ik zag ergens na twee weken lock down (op Twitter of Facebook) een oproep om dertig dagen een (eigen) foto te publiceren. De dertig onderwerpen stonden vermeld in het Engels. Onmiddellijk dacht ik dat me dat wel moest lukken met foto’s van mijn lief. Dus ik ging aan de slag en publiceerde de eerste foto op Facebook – een medium dat ik meer geschikt acht dan dit weblog. Voor die eerste keer leek het me wel een leuk idee om er ook een gedicht aan toe te voegen. En laat nu dat laatste me veel plezier geven.

Ik kies een thema uit het lijstje, zoek er de goede foto van Isabel bij en ga op zoek naar een bijpassend gedicht. En als ik dat niet één twee drie vind, schrijf ik zelf een gedicht(je). De meeste reacties (duimpjes, hartjes of geschreven reacties) kreeg ik – kregen wij – op de dag #4. Het thema was: ‘In het wit’. Honderdnegentien emotions. Ik plaatste een foto van mijn geliefde tijdens het etentje precies één jaar na onze bruiloft. De Mozambikaanse traditie schrijft voor dat het bruidspaar op die eerste verjaardag hetzelfde draagt als op die dag één jaar geleden. Dus Isabel in haar bruidsjurk en ik weer in pak. Er waren meerdere reacties – waarvoor dank – die ons feliciteerden met onze bruiloft. Waarschijnlijk enige Babelse spraakverwarring want de gedichtjes schrijf (citeer) ik in het Nederlands. Ik weet dat veel Facebookers een automatische vertaling hebben ingesteld. Maar toch …

Zondag was dus de dertigste dag. ‘Tsjallensh’ voltooid zou je zeggen. Ja, maar ik heb er zoveel lol in dat ik nog even doorga onder het nieuwe motto: ’50 tinten Isabel’. Dat geeft me ook de ruimte om zelf een thema te verzinnen. Mocht jij een thema bedenken dat niet in het lijstje hierboven staat en je kunt niet wachten om mijn vrouw … laat het me weten. Wie weet heb ik er wel een bijpassende foto en gedicht(je) voor. Laat ik voor deze keer dan ook maar een link naar mijn Facebook-pagina plaatsen. Klik HIER.

Nog een grappig verhaaltje. Een dag of tien geleden kwam een collega (een man) van Isabel naar haar toe met de boodschap: “Ik denk dat je een geheime minnaar hebt die elke dag een foto van jou publiceert. Weet je dat?” Isabel piste bijna in haar broek van het lachen vooral omdat de collega geen flauw idee had dat het haar echtgenoot is die achter dit foto-bombardement zit. Hij droop af met de staart tussen de benen.

O ja, Isabel heeft gevraagd of ik er een boek(je) wil van maken. Vijftig foto’s, vijftig gedichten. Dat ik daar zelf niet ben opgekomen … knipoog. Niet verder vertellen.

30 dagen

Tags

Challenge, Facebook, Foto, Gedicht, Herman de Coninck, Isabel, Reisfotochallenge, Slapen

Sociale media en in het bijzonder Facebook puilen uit van de ‘challenges’. De ene ‘uitdaging’ al wat interessanter dan de andere ‘tjellenche’. Foto’s van theatervoorstellingen krijgen mijn volle aandacht. Vaak omdat ik de voorstellingen herken of soms omdat ik er zelf heb aan meegewerkt. Ook de foto’s ‘uit de oude doos’ doen het goed op FB. Ik ben ook voor dezelfde categorie genomineerd – zoals dat heet. “Lief en dankjewel. Ik zou het graag overwegen om mee te doen maar al mijn toneelfoto’s zitten in kartonnen dozen op de zolder bij mijn dochter of in de kelder van mijn zoon.” Of een antwoord van gelijke strekking. De herinneringen zitten natuurlijk ook opgeslagen in één van mijn vele hersenkamertjes. De daadwerkelijke foto’s liggen te verstoffen op een ander continent.

Ik deed wel vaker mee aan zo’n tiendaagse op Facebook. Over films en vinylplaten die me zijn bijgebleven uit mijn jeugd. Of hier op mijn blog – veertig-dagen-bloggen. Of de ‘reisfotochallenge’ die ik op onregelmatige tijden weer wakker blog. De tienduizend stappen per dag is van een iets andere orde. Wat ik nooit doe is zelf iemand nomineren. Wie het leuk vindt, doet gerust mee. 

30 days …

Ik zag op Twitter een paar dagen geleden wel een leuk lijstje. Zie de foto hiernaast (of hierboven als je mijn blog op een slimme telefoon leest).

Onmiddellijk ging ik – in mijn gedachte – op zoek naar foto’s van mijn geliefde Isabel. Zou ik dertig foto’s van haar vinden die onder de genoemde categorieën vallen? Ik weet het niet maar ik denk wel dat ik ver zou komen. En die foto’s staan op verschillende harde schijven. Toevallig veel minder ver weg. Kwestie van de juiste schijf in te pluggen en op zoek te gaan naar de juiste (en de meest geschikte) foto van mijn lief.

Laat ik er dan maar een persoonlijke draai aan geven. Ik verzin zelf wel dertig onderwerpen – deels gebruikmakend van het bovenstaande lijstje. Facebook is een beter medium voor zo’n dertig-dagen-idee. Dus daar kun je kijken of ik het ook waarmaak. Ik begin vandaag met nummer 25. Slapend. Maar bij deze foto wil ik er graag een gedicht van Herman de Coninck aan toevoegen. (Dat had ik namelijk een paar weken geleden al beloofd !)

Slapend

RÊVERIE

Je slaapt

in de herinnering aan mijn strelen

die zo zacht is

als mijn strelen.

 

Je lichaam droomt je lichaam

en jij droomt dat het samen is

met mij.

 

En ik

droom dit alles.

 

uit: ‘Met de vedel’ – DE GEDICHTEN (pagina 48)

Verlaten slot

Tags

Facebook, Foto, Verlaten slot, Vrienden

Vriend Jos v H heeft geweldige foto-verzamelingen op zijn FB-pagina. Eén van deze series heet ‘Verloren slot’. Ik geef een voorbeeld.

Verlaten slot 01 (Heemstede)

Jos wandelt en fiets dagelijks door zijn Amsterdam, op weg naar een cursus, een interview, een poëzie-avond. Hij is dichter en heeft een scherp oog voor details. Zo startte hij zijn foto-series. Ik noem er een paar: ‘Verlaten slot’, ‘Ingepakte schat’, ‘Poëzie op straat’, ‘Koppen van Amsterdam’, ‘Bank #’en ‘Dooie paraplu’s’. Ik ben fan. En natuurlijk zie ik ze nu ook … de verlaten sloten, de dooie paraplu’s, enzovoort. Dus wie weet ga ik af en toe een paar foto’s plaatsen van mijn observaties. Met dank aan Jos.

Verlaten slot 02 (Heemstede)

Verlaten slot 03 (Heemstede)