Beste zangers

Tags

2009, Amir Vahidi, AVROTROS, Beste Zangers, Bram Houg, Cathalijne de Sonnaville, Corso, Emma Heesters, Goes, Goes Afrika, Isabel Soeteweij, Oumnia Guigui, Soldaat van Oranje, Televisie, Ubuntu, YouTube, Zundert

Soms is het jammer dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Vandaag is het weer zo’n dag. Ik ben in Mozambique. De laatste gasten van de bruiloft vertrekken dit weekend en begin volgende week. Vanochtend vertrok Ana – die enkele weken bij ons logeerde – terug naar Portugal. Maandag vliegt ook Mangaze – broer van Isabel en Aldovanda – weer naar Lissabon. We zullen ze missen. Het was gezellig.

Vandaag zijn er twee zaken in Nederland die ik mis. De grote groep omroepers van het Corso in Zundert bezoeken vandaag alle bouwplaatsen. Twintig nieuwe creaties staan klaar om volgende week zondag door de straten van het geboortedorp van Vincent van Gogh te rijden. Mensen die me al langer volgen, weten dat ik een groot hart heb voor de grootste dahlia-parade van de wereld. Waarschijnlijk ook geen Corso dit jaar voor mij. Jammer. Snik.

Nog iets dat ik vandaag – vanavond – zal missen … de eerste aflevering van een nieuw seizoen ‘Beste Zangers’. Eén van de populairste (muziek)programma’s van AvroTros op de Nederlandse televisie. Waarom ik dit programma graag wil zien? Omdat Emma Heesters één van hen is. Misschien zegt de naam Emma Heesters je nog niet heel veel. Ze is nog niet ‘wereldberoemd in Nederland’ maar dat gaat veranderen. Let op mijn woorden.

Op YouTube is Emma al een ster met ruim anderhalf miljoen volgers. Kijk maar eens HIER. Anderhalf miljoen volgers voor een onbekende zangeres van drieëntwintig is heel veel. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik nu uitgerekend aandacht besteed aan Emma. Een heel klein beetje omdat ik (plaatsvervangend) trots ben dat zij haar carrière zo voortvarend aanpakt. Los Angeles, New York, Europese tournee, Zuid Korea, enzovoort. Als dertienjarig meisje deed zij eind 2008 auditie voor het openluchtspektakel Ubuntu in Goes. We waren meteen overtuigd dat Emma een prachtige stem heeft, een jong en groot talent. Zij kreeg de hoofdrol. Azina – het meisje dat op zoek gaat naar haar verdwenen broer en de grote Afrikaanse rivieren bezoekt.

Repetitie Ubuntu met oa Emma Heesters (Foto – Eddy Westveer)

Op de foto zie je van links naar rechts Hope (The Princess of Mbira), Fifi en Theresa. Drie Zimbabwaanse danseressen, zangeressen en muzikanten. Rechts – op haar knieën zit de jonge Emma. De auteur van dit blog kijkt in z’n script.

Repetitiefoto Ubuntu (2009) met oa Emma Heesters (Foto: Eddy Westveer)

Emma was niet het enige talent in deze muziektheater-productie. Ook Amir Vahidi, Cathalijne de Sonnaville (oa Soldaat van Oranje), Oumnia Guigui (oa The Voice of Holland), Bram Houg, Isabel Zoeteweij (oa Belle and the Beats) maakten deel uit van de jonge, talentvolle cast. En voor het gemak vergeet ik Boudewijn, Maria, Sjoerd en vele anderen. En vermeld ik nu geen succesvolle dansers, muzikanten en acrobaten. Mooie herinneringen waarin mijn twee werelden even samenkwamen. Nederland en Afrika.

Vanavond staat Henk Poort centraal bij ‘Beste Zangers’. Ik ben benieuwd wat Emma gaat zingen voor deze musicalster. Ik ga het later opzoeken en bekijken via ‘Uitzending gemist’ of YouTube.

Foto’s: eddywestveer@com

Advertenties

Abonnementen

Tags

Abonnement, ANWB, Corsief, Donald Duck, Ierland Bulletin, Kampioen, Krant, Op Pad, Opzij, Tijdschriften, Volkskrant, Vrij Nederland, Wordt Vervolgd, Zundert

Ik ben een trouwe lezer van kranten en tijdschriften. Of nog beter is het om te zeggen: “Ik ben (was) een trouwe klant”. Het is de maand van het spannende boek. Toonaangevend is daarin Vrij Nederland. Zij geven al sinds mensenheugenis (tikkeltje overdreven) een Detective en Thrillergids uit.

Ook kiezen zij de thriller van het jaar en geven klassiekers in dit genre en nieuw verschenen boeken een beoordeling met de bekende sterren-notering. Maximaal ***** vijf sterren. Thriller van dit jaar is ‘Ster van het Noorden’ van D.B. John. Ik zal er een van de volgende dagen wat over schrijven want ik heb het boek inmiddels uit.

Vandaag memoreer ik – vooral voor mezelf – abonnementen die ik (wij) had in de laatste veertig jaar. Dat is de periode dat ik vanuit Vlaanderen naar Nederland verhuisde. Ik had al een abonnement op Robbedoes, Bulkboek, HUMO en De Morgen. Een adreswijziging naar Boelenslaan (Fryslan) was voldoende. Robbedoes verhuisde niet mee. Maar langzaamaan werd De Morgen minder en minder gelezen. De belangrijkste reden: de krant kwam met een dag vertraging én we hadden ook een abonnement op De Volkskrant. Dus na een klein jaar was het adieu De Morgen. Ook Bulkboek was algauw verleden tijd. Het abonnement op het Ierland Bulletin liep wel gewoon door.

Vrij Nederland en De Haagse Post vielen wekelijks op de mat, eerst in Boelenslaan, tijdelijk in Leeuwarden en daarna in Wyns. Ine had afwisselend een abonnement op Libelle en Margriet. Met een voorkeur voor het eerste vrouwenmagazine. In de losse verkoop kocht ik af en toe Voetbal International en Ine Opzij. Je begrijpt het wel … genoeg leesvoer – meestal tijdens de weekends. Ongelezen nummers gingen mee op vakantie al was het maar voor de puzzels en kruiswoordraadsels in Vrij Nederland.

Ik weet niet wanneer we stopten met De Haagse Post. Ik denk na onze verhuizing naar Bergen op Zoom eind 1989. In de plaats nam ik een abonnement op Sport International (later Nu Sport International). Oo, ik vergeet de Donald Duck. Die kwam in huis begin jaren negentig en voor zover ik weet heeft mijn zoon dat abonnement nog steeds. In dezelfde periode kwam er ook Op Pad bij en Kunstbeeld. Op werkgebied had ik abonnementen op verschillende (vak)tijdschriften zoals Etectera, Toneel Theatraal, Theatermaker, Theater & Educatie en diverse blaadjes van en over amateurtheater van NCA, BCA, ZCA enzovoort.

De Volkskrant, Humo en Vrij Nederland kwamen met de regelmaat van de klok -dagelijks of wekelijks.

Alhoewel … we moesten geregeld bellen dat de krant weer maar eens niet bezorgd was. Ergens rond de eeuwwisseling bleef Humo te vaak ongelezen op een stapel liggen. Dus dat abonnement werd opgezegd. Kort na Ines overlijden in 2005 verbrak ik ook de relatie met Vrij Nederland. Ik kocht nog wel losse nummers – zeker de al eerder genoemde Detective en Thrillergids, maar ook losse nummers van HP/De Tijd en heel soms De Groene Amsterdammer.

Wat nog meer? De Kampioen. Wie heeft dat blad van de ANWB niet? Bij ons lag de Kampioen op de wc. Ook bij het lidmaatschap van Brabants Landschap en van NFN (de Nederlandse naturistenvereniging) hoorde een tijdschrift. Wordt Vervolgd – een striptijdschrift. De Muur en Hard Gras kocht ik af en toe los. Natuurlijk mag ik Corsief niet vergeten. Hét corsomagazine met 90% info over Corso Zundert en ook nog een beetje over andere bloemencorso’s.

In de periode dat ik steeds vaker in Afrika verbleef (vanaf 2010) hield ik grote schoonmaak. Alles opgezegd. De Volkskrant miste ik in het begin heel erg. Blendle bracht soms uitkomst. Tegenwoordig kun je geen losse nummers digitaal meer kopen. Jammer. Er is sindsdien één tijdschrift bijgekomen: Bahamontes – een Vlaams wielertijdschrift. En dat is het dan. Corsief en Bahamontes. De rest lees ik met grote onregelmatigheid digitaal of ik koop een los nummer als ik in Nederland ben (en zin heb). Hebben jullie abonnementen op kranten en / of tijdschriften?

Iets over Reuzen

Tags

Brabantsedag, Corso Zundert, Dahlia, Friesland, Goes, Heeze, Leeuwarden, Reuzen, Royal de Luxe, Straattheater, Theater, Ubuntu, Vrienden, Zundert

Het kan je bijna niet ontgaan zijn … de Reuzen van Royal de Luxe waren op bezoek in Leeuwarden. Dit jaar is Ljouwert de Culturele Hoofdstad van Europa. Mijn Facebook stroomt figuurlijk over van de foto’s en de jubelende commentaren. Vrienden sturen me foto’s en filmpjes via WhatsApp. Heel mooi. Ik heb ze gemist … het Reuze Kleine Meisje, de Duiker en de hond Xolo.

De Duiker in Leeuwarden. Foto: © Géa Santema

Vanuit het raam bij Géa – om het hoekje van het Schavernek waar ik drie-en-een-half jaar op school (AVEK) heb gezeten. Het lijkt wel een reuze-aquarium …

Ik ben in Mozambique en om daarvoor af te reizen naar us heitelân zat er (jammer genoeg) niet in. Maar niet getreurd. Ik zag de Reuzen al twee keer met eigen ogen in Antwerpen. Nogmaals … heel mooi. De magie van het poppenspel. Met kinderlijke verbazing ga je onherroepelijk mee in dit super-grote-poppenspel. Bijna 500.000 bezoekers drie dagen. Wat een toeloop. Wat een succes.

Maar is dit uniek? NEE … en dat schrijf ik met opzet in kapitalen. Royal de Luxe is geweldig. Ze reizen de hele wereld over met hun creaties. Ooit opende vriend Lex (zaliger) hun grote parade. Ik ken ze al heel lang.

Maar nee – niet uniek, er rijden en lopen meer figuurlijke reuzen rond in Nederland. Wat dacht je van Heeze of Zundert? Respectievelijk De Brabantse Dag en het Corso Zundert. Ook reuze-evenementen. Ik illustreer het graag met wat foto’s.

Brabantse Dag – Heeze

Een grandioos theater-spektakel door de straten van Heeze. Een theaterparade. Duizenden toneelspelers, heel grote thema-wagens. En dat elk jaar opnieuw. Ik heb er één keer een bescheiden rolletje in gespeeld.

Brabantse Dag – Heeze

En als je goed kijkt, zie je ook hier heel veel figuranten in de constructie / wagen zitten die zorgen voor alle bewegingen. Interesse? Aanstaande zondag in Heeze. Niet ver van Eindhoven.

Corso Zundert – Buurtschap Schijf – Foto: Malou Evers

Op handen gedragen. Van een reus gesproken. De winnende wagen in 2017 van het grootste Dahlia-corso ter wereld. In Zundert – bij Breda. Elk jaar rijden er twintig van dit soort wagens door de straten van Vincent van Goghs geboorteplaats. ‘Joekels zijn het. Reuzen.’ om een Zundertse wethouder te citeren.

Corso Zundert – Foto: Erwin Martens

En al dit moois is door honderden vrijwilligers gebouwd en de wagens worden door mensen (duwers) voort bewogen. D’r komt geen trekker of vrachtwagen aan te pas. En … ooo ja … de wagens zijn ‘getikt’ (versierd) met honderdduizenden dahlia’s. Interesse? Over een kleine twee weken in Zundert. De eerste zondag van september. Elk jaar weer opnieuw … zelfde tijd, zelfde plaats … twintig nieuwe wagens van twintig Zundertse buurtschappen. Nog niet overtuigd? Oké, nog een foto.

Corso Zundert – Buurtschap Veldstraat – Foto: Niels Braspenning

En op de twee laatste foto’s hierboven zie je – als je goed zoekt – een man met een wit (en zwart) overhemd. Ik mocht vijftien jaar lang dit reuze-evenement aan elkaar praten. Meld ik niet zonder trots.

En ook in Goes is er sprake van iets reusachtigs. Het vierjaarlijkse zomerspektakel. Ik voeg er nog één foto aan toe.

Ubuntu – Goes Afrika 2009

Lang leve de Reuzen van onze rijke straat-theater-cultuur.

ps. En de grootste ‘reus’ dit weekend in Friesland is natuurlijk Maarten van der Weijden. Wat een held, ambassadeur van KWF. Een reuze-buiging voor Maarten.

Vandaag houd ik mijn mond

Tags

Bloemen, Corso, Dahlia, Omroeper, Zundert

Het is vandaag de eerste zondag van september. Bloemencorso in Zundert. Na vijftien mooie jaren hebben Ton en ik de figuurlijke microfoon aan de wilgen gehangen. Vandaag maken Monique en Wendy hun debuut als omroepers bij de hoofdtribune.

Monique en Wendy – Foto Edwin Wiekens BNdeStem

Ik ken beide dames al heel wat jaren. Zij speelden respectievelijk in Oosterhout en Roosendaal in toneelstukken die ik regisseerde. Ze gaan het geweldig doen, uiteraard op geheel eigen wijze. Het is mooi weer, wat let je nog om te komen kijken en luisteren naar het grootste dahliacorso ter wereld?

1000 vragen aan mezelf (3)

Tags

1000 vragen, Bergen op Zoom, Boeken, Boekhandel Quist, Carel Fabritius, Mozambique, Samsung, Zundert

Het derde deel van een serie die tot Sint Juttemis kan doorgaan. Vandaag vraag 29 tot en met vraag 42.

29. In hoeveel huizen heb je gewoond?

Twee in België, als ik het kortstondig ‘op kot wonen in Brussel’ niet meetel. Zes in Nederland. En drie in Mozambique. Dat zijn elf huizen in totaal. Ik heb daarbij de drie flats – twee in Leeuwarden en één in Bergen op Zoom – waar wij kortstondig als overbrugging verbleven, meegerekend. 

30. Wat is jouw guilty pleasure?

Oei, ai, amai. Dat is bijna te persoonlijk om hier te publiceren. Dus dat houd ik lekker voor mezelf. Maar om toch iets op te schrijven, beken ik dat ik bij het tv-zappen overdag wel eens een hele uitzending van Mega Mindy uitkijk. En ook Master Chef Australië kan ik moeilijk weerstaan. En dat ik van witte boterhammen, met boter en chocola hou. Dat had ik al wel eens eerder vermeld.

31. Welk boek heb je het laatst gelezen?

‘Fabritius, schilder van het puttertje’ van Deborah Davis. Fijn, informatief boekje over Carel Fabritius. Schilder en tijdgenoot van Rembrandt en Vermeer. Hij kwam om het leven bij de grote kruithuis-ontploffing in Delft.

32. Waarom heb je het kapsel dat je nu hebt?

Kappers Schapendonk – Hier vind je me een paar keer per jaar.

Vrouwen kunnen op zo’n vraag veel uitgebreider antwoorden dan ik. Ik heb nog steeds flink wat krullen … als ik in de spiegel kijk. Op foto’s zie ik natuurlijk een flinke kale plek achter op mijn schedel. En ik word stilaan grijzer. Isabel mag er me graag mee plagen. Ik wil mijn haar nooit té kort. Een staart hoeft niet meer, dat heb ik gehad. Een keer of drie per jaar wat laten bijknippen is voldoende.

33. Ben je verslaafd aan je telefoon?

Nee. Absoluut niet. Ik heb een smartphone maar ik gebruik dat ding nauwelijks. Ik heb een Samsung Galaxy S3 om te bellen en om gebeld te worden. WhatsApp is een fijne aanvulling die ik graag gebruik. Het sms’en is daardoor flink afgenomen. Ik heb geen data-verbinding aanstaan op mijn telefoon. Ik ben dus enkel online bereikbaar wanneer ik thuis wifi kan ontvangen. Dus geen telefoon-verslaving.

34. Hoeveel geld staat er nu op je bankrekening?

Te weinig. Of is dat een flauw antwoord? Deze vraag helpt me herinneren dat ik de bonnetjes van het derde kwartaal weer moet gaan uitzoeken en dat ik wat bankafschriften moet uitprinten.

35. In welke winkel kom je graag?

In Bergen op Zoom is dat Boekhandel Quist. En de viswinkel – Visgilde Oosterschelde – om het hoekje bij de Hema. Ook de Mediamarkt krijgt mij met enige regelmaat over de vloer. Maar om die laatste het etiket ‘kom ik graag’ te geven, gaat me te ver. In Mozambique ben ik vaak te vinden bij ‘Builders Warehouse’ – een soort Gamma of Karwei.

36. Welk drankje bestel je in een café?

Bij mijn ochtendritueel in Mozambique bestel ik meestal een cappuccino en een flesje water. In alcohol-vrije weken/maanden bestel ik bruiswater of Coca Cola Zero. In Zundert bestel ik de laatste tijd wel eens een ‘Zundert’ (trappist) en in Mozambique afwisselend 2M of Castle Lite. Dat is bier.

37. Weet jij wanneer het tijd is om te vertrekken?

In de letterlijke betekenis van de vraag is het antwoord JA. Ik haat te laat komen. In de figuurlijke betekenis ben ik een ‘plakker’ en moet dus NEE antwoorden. Ik blijf graag hangen, vaak tot het laatst. En dat is soms … te laat. Ik geef het toe.

38. Als je voor jezelf zou beginnen, wat zou dat dan zijn?

Ik werk al sinds 1990 voor mezelf. Als ZZP’er, altijd weer op zoek naar nieuwe opdrachten. En als ik dan toch iets anders zou beginnen, twijfel ik tussen ‘een circusschool leiden’ en ‘een reisorganisatie opzetten waarvan ik de belangrijkste reisleider ben’. Eigenlijk niet veel anders dan wat ik nu doe / deed.

39. Wil je altijd winnen?

Ja. Ik wil altijd winnen. Toch kan ik me er goed bij neerleggen dat anderen beter zijn dan ik. Nu mogen de kleinkinderen met spelletjes nog winnen van Bompa. Als ze straks wat groter zijn, ga ik natuurlijk wel mijn best doen om van ze te winnen. Met memory gaat me dat vast niet lukken …

40. Ga je naar de kerk?

Nee. Natuurlijk zijn er momenten dat ik dat wel doe. Uit respect. Naar begrafenissen. Jammer genoeg veel te vaak. En JA, ik bezoek kerken – als musea, bewaarder van historisch erfgoed; niet voor een eredienst.

41. Welk cijfer zou je je gezicht geven?

Wat een domme vraag. Een 7+. Ik ben tevreden en er is altijd wel iets wat anders zou kunnen. Maar zelfs met miljoenen op mijn bankrekening zou ik er niets aan laten veranderen.

42. Was je goed op school?

Ja, ondanks dat ik twee keer ben blijven zitten, durf ik gerust te zeggen dat ik goed was op school. Ik ging ook graag naar school. Wiskunde, natuurkunde en scheikunde hebben mijn middelbare school carrière vertraagd, te vaak onvoldoendes voor deze vakken. De rest deed ik fluitend en met veel plezier. Nou ja, tweemaal een herexamen Frans maar dat was nonchalance – spelling en grammatica.

Zin om eerdere antwoorden op ‘1000 vragen aan mezelf’ te (her)lezen? Klik HIER.

 

Gestopt en nog een paar andere zaken

Tags

Corso, Dahlia, Nederland, Omroep Brabant, Stoppen, Zundert

Dat was het dan. Na zestien keer hebben we de omroep-microfoon bij Corso Zundert overgedragen aan onze opvolgers. Monique en Wendy. Zij gaan het fantastisch doen. Dat kon je dit jaar al (een beetje) merken. Ton en ik kregen een zwart polo-shirt van onze collega omroepers. Met een prachtige cartoon van Bart B.

“Jullie mogen stoppen”

En als je dan een staand applaus krijgt van duizenden mensen bij de hoofdtribunes … dan hou ik het niet meer droog. Vechten tegen m’n tranen – met een mooi dahlia-boeket in mijn handen. Mijn ademhaling onder controle houden en doorgaan. En meteen … een grote omroep-fout maken. Hahaha. En wat ook bijzonder is, is hoeveel honderden mensen de afgelopen dagen in de tenten, op straat en op het tentoonstellingsterrein mij hebben bedankt en bedolven onder de complimenten. Ongelooflijk en heel veel ‘Dank U Wel’.

En dan is het maandagavond en rij ik weer naar huis. Een leeg huis om thuis te komen want mijn geliefde Isabel is nog in Mozambique. Aan het werk. Er zijn zo van die tijden dat we een echtpaar zijn waarvan de man op de grote vaart zit. Maanden van huis. Ik zit nu hier – in Nederland – ook aan het werk. Zij zit daar. (Snik, zucht).

Alleen thuis

De keuken is in geen dagen opgeruimd. Afwas van vier of vijf dagen. De tuin ligt er half verwilderd bij. De wasmand puilt uit. De ramen hebben in geen maanden een sopje gezien. Stiekem mis ik onze Todinho. Onze huishoudelijke hulp in Mozambique.

Ik ben vanochtend begonnen met een eind te maken aan deze ‘wildernis’. Er draait een was. Het beddengoed is verschoond. De badkamer heeft een beurt gekregen. De afwas is weggewerkt. Zometeen ga ik boodschappen doen. Fruit, groenten, sapjes, thee met verschillende smaakjes. Ik ga mijn dagelijkse stappen maken. En ik kan weer verder vooruit kijken … dacht ik. Ik zet de computer aan en …

Op Facebook zie ik honderden foto’s en filmpjes van Corso Zundert. Nog even nagenieten. Het blijft doodzonde dat twee buurtschappen niet konden meerijden door de Zundertse straten. Te riskant omdat er teveel (ruk)wind stond. Veiligheid boven alles. Het gemis van de Veldstraat en de Heikant kreeg ik niet uit mijn ‘systeem’ op zondag. Het knaagde aan mijn gemoed. Het beïnvloedde voor een deel het super-gevoel dat ik meestal heb. Maar als ik dan de intense vreugde zie van Robin en Gijs dan schiet ik opnieuw vol. En dat kan ik ook zeggen over de mensen van Helpt Elkander en Klein Zundert. Of de trots van Rijsbergen dat ze in het eerste rijtje zijn geëindigd.

En het werd een bijzondere jubel dit jaar. Iets anders dan alle voorgaande jaren. Een lang gerekte – deels uitgestelde jubel – van buurtschap Tiggelaar. Opnieuw laureaat, na tien jaar weer de eerste prijs. Hun Gevaarlijk Transport was indrukwekkend. Groots, speels, onverwachte bewegingen, zeer goed gebruik van figuranten. Een onbetwiste winnaar.

Waarschijnlijk zal het woord ‘Corso’ wat minder vaak opduiken op mijn weblog. Woorden zoals ‘Familie’, ‘Vrienden, ‘Zeilen’, ‘Azie’, Goes’ en ‘Vermeer’ zullen vast meer te zien zijn in mijn stukjes de komende dagen en weken.

Corso Zundert

Tags

Corso, Dahlia, Omroeper, Zundert

De eerste zondag van september komt er weer aan. En dat betekent in de persoonlijke agenda: Corso Zundert. Voor de zestiende (en laatste) keer mag ik ‘Het grootste Bloemencorso van de Wereld’ aan elkaar praten bij de hoofdtribune. Een hele eer. Een jaarlijks hoogtepunt. In de twintig bouwtenten wordt op dit moment – zaterdagochtend – door heel veel buurtbewoners de dahlia’s op de wagens ‘getikt’. En dat gaat zo door tot in de kleine uurtjes van de zondagmorgen. ‘Tikken’ is een Zunderts werkwoord. Eerst wordt de stengel van de bloem verwijderd, dan gaat er een spijker door het hart van de bloem en die wordt op de juiste plaats op de wagen ‘gespijkerd’. Enfin, het gaat te ver om hier al het werk van maanden – door een paar duizend vrijwilligers – te beschrijven in dit kort logje.

Klik hieronder maar eens op de ontwerpen van dit jaar. Een foto-montage van alle twintig ontwerpen. Wat je natuurlijk niet ziet zijn alle bewegingen die veel van deze wagens in petto hebben. Of de muziek. Ook de figuranten en duwers zie je niet. Daarvoor moet je zondag of maandag in Zundert zijn. Kijk je mee?

En mocht je nog niet overtuigd zijn, er bestaat ook een korte promo-filmpje.

Omroep Brabant is van de partij. Mocht je niet naar het geboortedorp van Vincent van Gogh afzakken dan tonen we al dat moois via je eigen ‘kijkdoos’. Veel plezier.

 

Carnaval in Rio

Tags

Boechout, Brazilië, Carnaval, Corso, Isabel, Olinda, Olympische Spelen, Rio de Janeiro, Salvador de Bahia, Zundert

Vaste volgers van mijn blog weten dat ik al meer dan vijftien jaar betrokken ben bij het grootste bloemencorso van de wereld. In Zundert. Op de eerste zondag van september mag ik deze parade – samen met Ton – aan elkaar praten bij de hoofdtribune. De praalwagens en muziekkorpsen leggen een parcours af van ruim 5 kilometer, door de Zundertse straten. Ook de carnavals-optochten van Oeteldonk en ’t Krabbegat heb ik vaak bezocht. En als kind de Narrenstoet in den Boshoek in Boechout. En de bezoeken van de reuzen in Antwerpen (Royal de Luxe). Ik heb dus een bepaald beeld bij dit soort parades / optochten.

In 2011 gingen we op vakantie naar Brazilië – met tweemaal een verblijf in Rio de Janeiro. Natuurlijk bezochten we de grote toeristische trekpleisters. Op de tweede dag vroeg ik een taxichauffeur om het parcours van het ‘Carnaval in Rio’ te rijden. Hij begreep mijn vraag niet. Wat blijkt … Carnaval in Rio – wat wij van de televisie kennen – rijdt niet rond door de straten van Rio maar enkel in de Sambódromo.

Panorama Sambódromo

Een straat / stadion speciaal gebouwd voor de optocht en shows van de samba-scholen. Zij rijden nauwelijks 700 meter, van de ene naar de andere kant. Ik was zo teleurgesteld. Ik had geen idee. We reden er naar toe en in mijn ogen zag ik eerder de tribunes van een Formule 1 circuit dan de plaats voor zo’n wereldberoemd feest. Lege tribunes, een lege straat … zeer saaie foto’s. Een illusie armer. Natuurlijk is dit anders tijdens carnaval – dat begrijp ik ook wel. (*)

Carnaval in Rio

In dezelfde vakantie waren we ook in Olinda en Salvador de Bahia. Een week voor carnaval. We zagen dus veel repetities en als ik de foto’s van Olinda mag geloven is dat het mooiste en meest authentieke carnaval van Brazilië. Veel meer te vergelijken met onze optochten. Gaan jullie wel eens naar optochten of parades? Welkom in Zundert – zondag 4 september in de straten en op maandag 5 september op het tentoonstellingsterrein.

Foto’s: Wikipedia

(*) Ook de Zundertse straten  – zonder corso – zijn geen hoogtepunt en zul je dus niet terugvinden in toeristengidsen. Wel het van Goghhuis aan een van die straten.

Serie: Olympische Spelen

The day after

Tags

Bloemen, Corso, Dahlia, De TisgZ, Interview, Joop van Zijl, RosTV, Vrienden, YouTube, Zundert

Ik heb niet zoveel te vertellen vandaag. Laat ik dan maar een link plaatsen naar een YouTube filmpje. Een interview met Ton en mezelf in het TV programma De TisgZ over onze omroep-bezigheden bij het jaarlijkse bloemencorso in Zundert. Met als onverwachte video-gast Joop van Zijl.

Rendez-vous bij Corso Zundert ook dit jaar op de eerste zondag van september. 4 september 2016.

Albert

Tags

Albert, Bergen op Zoom, Ine, Kanker, Midden Oosten, Muziek, Oosterhout, Syrië, Vrienden, Zundert

Slechts zelden gebruik ik mijn blog of Facebook voor een overlijdensbericht. Vandaag maak ik een uitzondering. Albert Siebeling is overleden. Al meer dan tien jaar eindig ik mijn condoleances met de oproep: “Blijf vertellen over je geliefde, dan blijft hij/zij levend in onze verhalen.” Daar geef ik vandaag zelf gehoor aan.

Ik denk dat ik Albert voor het eerst heb ontmoet in Zundert. Waar anders, zou je bijna denken. Hij was een trouw bezoeker van de voorstellingen van Het Zunderts Toneel. Ik zag Albert ook voor het laatst bij een voorstelling van dezelfde toneelvereniging. Ik denk dat ‘trouw’ een zeer kenmerkende eigenschap was van deze bijzondere man. Was hij eenmaal bevriend dan wist je dat je hem weer gauw zou tegenkomen. Niet alleen in Zundert, natuurlijk ook op alle mogelijke festivals in Brabant. En in Oosterhout. Bij de openluchtspelgroep. Daar heb ik Albert nog beter leren kennen. Zijn geliefde Josee speelde daar jaarlijks mee. Zo ook in 1996. Ik regisseerde ‘Kroniek van een aangekondigde dood’ (wat een toepasselijke titel, bedenk ik me nu – maar dat terzijde). Albert was onder de indruk van de voorstelling en nodigde ons uit met die voorstelling op het Bosvreugd Variété Festival. Een hele eer naast veel professionele voorstellingen en orkesten.

Een jaar later regisseerde ik ‘Ghetto’ (Sobol) bij dezelfde club in Oosterhout. Een memorabele voorstelling waar ik heel mooie herinneringen aan heb. Albert speelde mee samen met zijn vrienden, prachtige muzikanten van zijn eigen orkest De Coup. Voor de gelegenheid speelden ze prachtige klezmer-muziek. Het overlijden van Josee was een zware klap. We namen afscheid van haar in hetzelfde openluchttheater.

We bleven elkaar zo nu en dan ontmoeten tot hij op een ochtend per vergissing in onze voortuin in Bergen op Zoom stond. Natuurlijk kwam hij binnen. Iets drinken en even bijpraten met Ine, die getroffen was door dezelfde rotziekte. Dat van die vergissing moet ik even uitleggen. We hadden net nieuwe buren. We hadden nog geen kennis gemaakt. En wat bleek … Margreet – Alberts zus – was onze nieuwe buurvrouw. En zij begreep er eerst niets van dat haar broer bij de verkeerde mensen naar binnen stapte.

In 2004 reisden we met een vriendengroep naar Syrië. Jan was een uitstekende gids en reisleider. Syrië was toen nog trots op zijn bijnaam “Wieg van de beschaving”. Natuurlijk was er ook toen al veel ongenoegen over het regime van vader en zoon Assad. Wij hadden een prachtige tijd.

Ine en Albert in de buurt van Palmyra, Syrië

Een geliefde foto die vele jaren op mijn werkkamer stond. Een foto die nu nog waardevoller is geworden. In 2004 regelt Albert een zigeuner-orkest dat ons 25-jaar samen-zijn luister bijzet. In 2005 overlijdt Ine en ik herinner me als de dag van gisteren de eindeloze vloeken van Albert en zijn stevige omarmingen. En zijn zoektocht naar woorden. Dat hoefde ook niet. Voelen is nog belangrijker. Zonder dat we dat uitspraken waren we nog nader verbonden. Beiden verloren we onze geliefde aan borstkanker. Stomme, klote kut kanker.

En wat was ik blij voor hem dat er een nieuwe vrouw in zijn leven kwam. Een nieuwe liefde. Noortje. Wat een plezier om ze samen te zien. Bijvoorbeeld in de voorstelling ‘Sneeuwwitje‘. En wat een verschrikkelijk lot zou hun wachten. Albert die ziek werd. En daarna Noortje. Mijn eigen nachtmerrie die ik bij hem uit zag komen. Noortje overlijdt. En opnieuw moet Albert doorgaan. Te afschuwelijk voor woorden. Die heb ik dan ook nauwelijks. Alleen vloeken, ook dat heb ik van Albert geleerd.

Ik vertrok naar Afrika en hoorde zo af en toe iets van Albert, meestal via Margreet of Johan. In juni heb ik nog wat staan mompel-vloeken in zijn baard bij onze laatste omhelzing in Zundert.

Ik geloof niet in hierna-maalsen of soortgelijke Walhalla’s maar mocht er toch zoiets bestaan dan herinner ik me graag de plaats waar ik bovenstaande foto maakte. In Syrië,  land tussen Tigris en Eufraat. En wordt dat niet “Het Aards Paradijs” of “De Hof van Eden” genoemd? Laat ze daar mekaar maar weer ontmoeten. Dan weet ik zeker dat er muziek, liedjes en drank aan te pas zullen komen. L’Chaim – Op het Leven.

ps. Ik voeg nog een fotobericht toe van zijn geliefde Gipsy-festival.

Albert Siebeling (1950 – 2015)