Abertura de conta em Meticais

Tags

Bank, BTM, Internet bankieren, Kafka, Maputo, Matola, Matola Rio, Moz River, MoZa, Mozambique, Pinpas

Wat een gedoe! Ik kreeg een mailtje van mijn bank met bovenstaande tekst als titel. Ze schrijven dan wel ‘abertura’ (opening) maar eigenlijk bedoelen ze ‘sluiting’. ‘We gaan je rekening stopzetten.’ Wat is er aan de hand? Ik probeer het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. Ik opende ruim twaalf jaar geleden een bankrekening bij Banco Terra. Een toenmalige, Mozambikaanse dochter van de Rabobank. Dat deed ik op het toenmalige hoofdkantoor in Maputo. Laat ik dat kantoor ‘Samora’ noemen. Ik heb een euro-rekening en een meticais-rekening. Na wat aanloop-hobbels werkte alles prima. Mijn BT-pinpas en internet-bankieren. Ik maak(te) er veel gebruik van.

Toen verhuisden wij naar Matola-Rio. Het dichtstbijzijnde kantoor van BTM (de nieuwe naam – Banco Terra Moçambique) staat bij João Mateus, een kilometer of 10 verderop. Ik meldde me daar aan in 2016. Ik werd daar altijd vriendelijk geholpen. Een tijd later werd BTM opgekocht door MoZaBanco. Ik moest voor een aantal nieuwigheden naar hun kantoor in ‘Matola Cidade‘. Oa voor een nieuwe pinpas en aanpassingen voor internet-bankieren. Zucht. Maar alles bleef toch min of meer hetzelfde.

Toen opende MoZaBanco een kantoor op loopafstand van bij ons. ‘Moz River.’ Mooi zo, wel zo gemakkelijk. Zij hebben de pinautomaat die ik het vaakst gebruik. Af en toe doe ik een handeling IN het kantoor. Afgelopen september kon ik plots mijn internet-bankieren niet meer gebruiken. Ik kreeg steeds de melding dat de codes die ik invoerde niet correct waren. Vervelend maar ook niet heel erg want veel transacties kun je per telefoon of bij de ATM-automaat uitvoeren. Toch ging ik in november klagen in het kantoor. Medewerker Ivan begreep het ook niet. Hij probeerde het ook … tevergeefs. Zijn voorstel: we cancelen je inloggegevens en we vragen volledig nieuwe codes aan. Een week later had ik drie losse e-mails met allerlei codes en kon ik weer aan de slag. Dat probeerde ik vlak voor ik weer naar Nederland reisde – half december. Het werkte niet. Alweer niet.

Sinds enige weken word ik voortdurend gebeld door iemand van MozaBanco – meestal als ik les geef. Ik hou het dan kort en vraag om me terug te bellen. Dan doen ze, maar weer tijdens mijn werktijd. Zucht. Uiteindelijk krijg ik ze aan de lijn. Ze zeggen dat ze vanuit João Mateus bellen. Ik meld vriendelijk dat ik nu mijn zaken – al een hele tijd trouwens – regel bij Moz River, bij meneer Ivan. Dat vertelde ik hen al een paar keer eerder.

Nog iets vreemds, even iets tussendoor. Mijn pinpas is officieel verlopen op 09/22. Toch gebruik ik deze pas nog bijna dagelijks. Ook afgelopen weekend nog in Zuid-Afrika. Ik kreeg waarschijnlijk al een keer een telefoontje hierover maar ik weet dat niet zeker. Mogelijk door mijn irritatie of door mijn zwakke Portugees.

Afgelopen week kreeg ik telefoon dat MoZaBanco mijn euro-rekening gaat afsluiten omdat ik die rekening al lang niet meer heb gebruikt. Er staat nog wel geld op. Ik protesteer heftig. Ik leg uit dat mijn salaris in euro’s wordt betaald maar dat ik geen internet-toegang meer heb om te internetbankieren. Dat is tegen dovemansoren gezegd. Mogelijk ook door mijn geïrriteerde zwakke Portugees.

Vrijdag kreeg ik dan de hierboven genoemde e-mail. Ik zag dat bericht tijdens ons Zuid-Afrika-weekendje. Ik moet dringend vier gegevens aanleveren. Ik mail drie ingescande documenten als antwoord. Ik zie dat die vraag komt van ‘Samora’ waar ik al zeven jaar niet meer over de vloer ben geweest. Ik werd vanochtend al voor 9u gebeld met hetzelfde verzoek. Ik antwoord zeer korzelig. Ik besluit mijn lessen van vandaag te annuleren en naar Maputo (Samora) te rijden met allerlei documenten.

Nadat ik wat stoom heb afgeblazen, kan ik luisteren en normaal antwoorden. Deels in het Portugees, deels in het Engels. Ze willen controleren of mijn gegevens nog up to date zijn. Ze krijgen kopieën van mijn identiteitskaart, van mijn nuit (een soort Burger Service Nummer) en een bewijs van waar ik woon of verblijf in Djonasse Matola-Rio. En ik moet aantonen hoe ik aan geld kom. Dat laatste leg ik uit. Salaris in Nederland en problemen met mijn euro-rekening bij MoZaBanco wegens internet-blokkade. Dus vaak euro’s wisselen voor meticais bij een wisselkantoor of met familieleden. Ik vul een papier in want ik moet officieel verhuizen voor de bank van ‘Samora’ naar ‘Moz River’. Ik teken een formulier. Zucht.

Tenslotte vraag ik – met enige schroom – iets over mijn verlopen maar nog wel werkende bankkaart (pinpas). De dame zoekt iets op in haar computer en zegt dat mijn kaart bij ‘João Mateus‘ op me ligt te wachten. Oké, nooit iets over vernomen via e-mail of gewone post. Ik vraag of ik die kaart daar morgenochtend kan ophalen. Dat kan maar voor de zekerheid belt zij. ‘Samora’ belt ‘João Mateus‘. En weet je wat er wordt geantwoord? Meneer Koenraads kaart ligt in ‘Moz River’. Haha en dan beweren dat ze niet weten dat ik niet meer bij ‘Samora’ klant ben maar bij ‘Moz River’. Zucht.

Ik ga er donderdag langs. Nieuwe kaart ophalen en hopen dat ik daarna weer kan internet-bankieren. Zucht.

Ps. Ik heb mijn RIP Vic en Eddie stukje van vrijdag wat uitgebreid. Klik HIER.

Advertentie

Burenhulp

Tags

Alcohol, Barraca, Buren, Burenhulp, Djonasse, Gras, Haar, Kroegje, Kruidentuin, Matola, Moestuin, Mozambique, Startkapitaal, Tuin, Win Win, Zwembad

Anuscka vroeg me enkele dagen geleden waar ik de tijd vandaan haal om (veel) te lezen. Ik antwoordde haar: “Onze buurvrouw onderhoudt de tuin.” Zij en haar man Jacob weten als geen ander dat tuinieren een tijdrovende bezigheid is. Daar heb ik noch tijd, noch voldoende interesse voor. Ik ben dus nauwelijks een kwartiertje per dag bezig met de tuin. Vooral water geven. En dat niet eens elke dag. Leve de dagen dat het (even) regent. Isabel heeft wel groene vingers en ze is in het weekend altijd een tijdje bezig in onze groene oase. Vooral met de bloemen en planten. De moestuin, de kruidentuin en nog wat soortgelijke aandachtspunten vallen sinds enkele maanden onder de verantwoordelijkheid van onze buurvrouw Dona Isabel. Een alleenstaande moeder die leeft van kleine klusjes in de buurt en de verkoop van brood en af en toe wat tomaten, kool en wat seizoensfruit. Met andere woorden … ze verdient nauwelijks droog brood, laat staan haar dagelijks brood.

Vandaar dat wij haar een mini-baantje hebben aangeboden. Onze tuin onderhouden voor een klein, vast bedrag per maand. Ik noem dat: ‘burenhulp’. In dit geval helpen we elkaar. Onze (moes)tuin krijgt de juiste, deskundige aandacht en zij heeft een paar centen meer te makken. Win win noem je dat in modern jargon.

Wij hebben best heel wat gras en dat is dan weer een klus voor een andere buurman. Eduardo. Hij werkt bij een lokaal partycentrum als tuinman. Hij is daar ook inwonend. Als wij hem bellen komt hij met de grasmaaier (van de zaak) langs en een halve dag later is ons gras van groen-maar-te-hoog verandert in geel-en-erg-kort. Natuurlijk betalen we hem. Dus opnieuw win win. Burenhulp nummer twee.

En dan is er onze andere buurvrouw. Katia. Zij is sinds afgelopen juli weduwe. Verdrietig. Ja. En ook een beetje nee. Zij had een alcoholistische man met zeer, zeer losse handjes. We kunnen niet op één hand tellen hoe vaak ze ’s nachts om hulp riep. En hoe vaak Isabel met haar naar het politiebureau ging om alweer aangifte te doen. A never ending story. Nou ja, zijn verhaal is uit. Waarschijnlijk een hartstilstand in combinatie met alcohol en zwaar werk als bouwvakker. Hij was een goed vakman. Hij kreeg – als hij nuchter was – af en toe een klusje bij ons als er iets hersteld moest worden. Zonder drank was hij prima te doen maar zwaar verslaafd … dus al bij al … grrr.

Katia is een zeer gewaardeerd haar-specialiste. Ze doet het haar – zeer deskundig – van heel veel buurvrouwen. Ook dat van Isabel. En je weet vast wel hoe belangrijk haar is voor een Afrikaanse vrouw. Katia’s binnenplaats zit altijd vol met ‘klanten’. Toch is het moeilijk voor haar om de eindjes aan elkaar te knopen met twee schoolgaande kinderen. Het kleine beetje geld dat haar man haar soms gaf is er niet meer. Zij heeft nu het plan om de leegstaande barraca (naast haar huis, tegen onze buitenmuur) te heropenen. Een barraca is meestal een opengewerkte container die dienst doet als mini-supermarkt annex kroegje, drankwinkel. In ons geval is het een stenen gebouwtje met water en elektriciteit. En met twee grote, werkende koelkasten. Het is eigendom van een buurman die meestal in Maputo verblijft. Katia (of iemand anders) kan deze plek (kaal) huren voor een redelijk bedrag. Zo’n 25 euro per maand. Katia heeft ons een lening gevraagd. Niet om de huur te kunnen betalen maar om drank in te slaan voor de barraca. Ze kan de verkoop combineren met haar vlecht-en haarwerk. Maar ze heeft een startkapitaaltje nodig. Ik heb er een paar nachten over geslapen en natuurlijk veel overlegd met Isabel. We doen het. We nemen het kleine financiële risico. We lenen haar ongeveer 175 euro. Zij zegt dat ze dat voor eind januari zal terugbetalen. Dat zou fijn zijn, natuurlijk. Een lening is een lening. Maar eerlijk gezegd heb ik ook mijn grote twijfels of dat haar zal lukken. We houden wel een oogje in het zeil. Een ‘kroegje om het hoekje’ is ook een fijn idee. Het warme seizoen is weer aangebroken, de lange zomervakantie komt eraan. Heel wat mensen krijgen in december hun dertiende maand. Dus ja … dit kan een goed moment zijn om de barraca nieuw leven in te blazen. Burenhulp nummer drie.

Onze huishoudelijke hulp (Dona Marta) en de vader en zoon die ons zwembad onderhouden hebben een baantje bij ons. Vaste dagen (momenten) per week, met officiële vakantiedagen enzovoort. Maar dat is geen burenhulp. Zij hebben een vast maandsalaris. Dat voelt anders.

Wordt vast nog wel eens vervolgd.

In de buurt (12)

Tags

Auke Rauwerda, Bouwmarkt, Djuba, Electriciteit, In de buurt, Lampen, Leeuwarden, Matola, Mondkapje, Mozal, Mozambique, Oldenhove, Vrouwenpoortbrug, Westerplantage

Het is bijna vier jaar geleden dat ik iets heb toegevoegd aan de serie: ‘In de buurt’. Vandaag nummer 12. Niet omdat we zoals bij nummer 11 een uitstap hebben gemaakt maar dit keer letterlijk ‘In de buurt’. Een aantal tuinlampen waren na een blikseminslag aan vervanging toe. Langs de doorgaande weg van Matola-Rio naar Mozal (ca 14 kilometer) zijn tientallen kleine en nog iets kleinere winkels te vinden. In aantal zijn ze de laatste zes jaar minstens verdubbeld, misschien wel verdrievoudigd. Vooral drankwinkeltjes, mini-supermarkten en kleine doe het zelf zaken. Heel veel mini drogisterijtjes annex apotheek, carwash plekken en containerbars. Twee benzinestations zijn er nu vijf. Dat betekent natuurlijk ook dat er aan de eindeloze hoeveelheid zandpaden – links en rechts van de doorgaande weg – heel veel bouwactiviteiten plaatsvinden. Ik zie dat natuurlijk ook met mijn eigen ogen als ik weer eens in de buurt wandel. Ik zal er eens wat vaker foto’s van maken.

Terug naar mijn kapotte lampen. Ik liep samen met Gabriël binnen bij de dichtstbijzijnde winkel, zo’n 750 meter bij ons vandaan. Aan de grote weg. Gabriël is onze huis-elektricien. Terwijl hij de bestelling plaatst maak ik een paar foto’s.

Onze plaatselijke mini-bouwmarkt

Je krijgt vast al een idee wat je hier allemaal kunt kopen. Een kruiwagen, verf, een gootsteen. Kippengaas en een huishoudtrapje. Ik (de fotograaf) draai een beetje naar rechts – richting Djuba – en maak nog een foto …

Dat gaat ’s morgens allemaal naar buiten en ’s avonds weer naar binnen.

Vloertegels, slangen, een watertank, moppen, harken, tuingereedschap en scheermesjes-prikkeldraad. In de verte zie je een grote mast waar vast ook onze mobieltjes via antennes en schakelkastjes mee verbonden zijn en dus ‘met de wereld’. Ik word naar binnen geroepen. Er moet betaald worden.

Onze lokale bouwmarkt

Ach ja, waarom niet? Gebruik de deur als uithangbord. Goed idee. Omdat ik niet alle woorden in het Portugees ken is zo’n aanwijsbord super handig. Tijdens onze grote verbouwing begin 2016 kende ik opvallend veel technische woorden in het Portugees. Woorden die ik in het Engels nooit heb geleerd en in het Nederlands zelden gebruik.

Zoekplaatje: Waar is de kassa?

Op de foto zie je Gabriël met mondkapje want dat moet al sinds het begin van de pandemie in ELKE winkel. Hij kijkt in de richting van de kassa, een piepkleine opening tussen allerlei koopwaren. Met enige moeite ontdek ik de man – een Indiër of een Pakistaan – die zijn arm uitsteekt met de ‘P.O.S.’ zoals een pinapparaat hier heet. Alle led-lampen zijn gecontroleerd. Ik pin en we lopen naar huis. Gabriël gaat aan de slag.

Mensen die Leeuwarden een beetje kennen, weten wie of wat ik bedoel als ik ‘Auke Rauwerda’ zeg. Aan de Westerplantage, bij de Vrouwenpoortbrug en de Oldenhove. Een iconische winkel. Het winkeltje bij mij om de hoek doet me daar een beetje aan denken. Wel jammer dat de ouwe Auke Rauwerda in Ljouwert naar het industrieterrein is verhuisd. Weg charme. Culturele Hoofdstad zonder iconische winkel Auke Rauwerda.

In de serie: In de buurt

Stofmasker

Tags

Aart Staartjes, Bert Plagman, Djuba, DWDD, Gerrie Knetemann, Klinkers, Matola, Mozambique, Samenwerking, Stofmasker, Stratenmaker, Stratenmaker op Zee, Veiligheid

Het waren drukke, maffe en uiteindelijk bizarre dagen de afgelopen week. Misschien dat ik er volgende week (of nog wat later) tijd voor vind om er over te bloggen. Nu nog niet daarom gebruik ik vandaag twee foto’s van een tijd geleden.

Stratenmaker in Djuba

Ik dronk een biertje met een voormalige collega – ergens in Djuba – langs een drukke, doorgaande weg in Matola (Mozambique). De zandvlakte voor dit cafe verandert na felle regenbuien in een modderstrook. Dat is slecht voor de omzet in een kleine supermarkt, een bakkerij, dit cafe en een drankwinkel. Mogelijke cliënten rijden dan drie kilometer verder waar een prima parkeerplaats voor handen is. De middenstanders van de hier eerder genoemde zaken hebben de handen in elkaar geslagen en laten hun zandvlakte (die eigenlijk niet van hen is) bestraten. Vrachtwagens rood zand, daarna wit zand en heel veel klinkertjes. Een groep van drie stratenmakers is twee dagen bezig met de bestrating. Omdat ik regelmatig bij die bakker kom, vraag ik hem of hij goede afspraken heeft gemaakt over de afwatering van zijn toekomstige parkeer-oprit. Hij zegt dat hij daar heel duidelijk over is geweest. Het regenwater dient richting straat te stromen en niet richting de winkels. Ik ben benieuwd …

We drinken nog een biertje en houden verplicht onze mond wanneer er weer een paar klinkers kleiner worden gesneden / geslepen. Teveel herrie om elkaar te verstaan. Ik kijk dus naar de werkman. Ik maak een foto. Wat valt je op? Ik help een beetje met een ingezoomde foto.

Klinkers snijden

De man draagt een stofmasker. Dat lijkt me verstandig. Natuurlijk heeft ook Mozambique voorschriften hoe een bouwvakker zich moet beschermen op het werk. Denk maar aan schoeisel, helm, een tuigje als je in masten moet klimmen, veiligheidshandschoenen, een veiligheidsbril en stofmaskers.

Terug naar de foto’s. Hij draagt versleten sandalen en zaagt op slechts enkele centimeters van zijn voeten. Zijn baas heeft hem vast een stofmasker gegeven. Hij draagt het en het beschermt uitstekend … zijn voorhoofd. In het half uurtje dat we daar zaten is hij minstens vier keer gaan zagen wat indrukwekkende stofwolken tot gevolg had. Hij heeft niet één keer het masker op de juiste manier gebruikt.

Als ik – als een (foto) journalist – een reportage zou maken over ‘veiligheid op het werk’ (in Mozambique) dan kan ik dagelijks tientallen vergelijkbare foto’s maken. Niet op de grote bouwwerven maar vooral bij het kleinere werk.

Ps. Ik heb het woord ‘stratenmaker‘  verschillende keren gebruikt in dit stukje. Daardoor gaan mijn gedachte onmiddellijk naar Gerrie Knetemann en Aart Staartjes – De Stratenmaker op Zee. Verdrietig nieuws Meneer Aart.

En dood zijn duurt zo lang … (Willem Wilmink / Harry Bannink) zingt Tommie (Sesamstraat)

Bert Plagman (Tommie) zingt bij DWDD (Bron: YouTube)

Ondertussen in Mozambique (9)

Tags

Afrika, Aids / HIV, Armoede, Bloemen, Citroen, Fruit, Matola, Mozambique, Natuur, Straatkinderen

Tweemaal per week rij ik ’s morgens vroeg via de N4 naar Matola Cidade. Ik geef daar van 7 tot 9 uur Nederlandse les aan Denisse. Ik passeer dan de stoplichten bij Construa en Shoprite tussen half zeven en kwart voor zeven. Op de middenberm – die daar tamelijk breed is – worden op dat moment een stuk of zes jongens wakker. Straatkinderen. De ene morgen liggen ze op een stuk karton nog onder hun dekens. Een volgende ochtend zitten er al een paar rechtop of zoeken een boom of lantaarnpaal om te plassen. Een schrijnende realiteit.

Slapende kinderen op de middenberm van de N4

Overdag zie ik ze niet. Of er een stilzwijgend akkoord is met de buurt weet ik niet. Ik denk dat ze daar mogen zijn (slapen) tot zeven uur en dan op moeten krassen. Ik schat de jongens tussen tien en dertien jaar. Er rijden dagelijks duizenden forenzen langs, op weg naar school en werk. Hartverscheurend maar het stoplicht springt weer op groen en ik rij verder. Regelmatig krijg ik de vraag of ik hier tegen kan. Tegen dit soort taferelen? Pure armoede. Ja, ik kan daar tegen maar realiseer me dan altijd weer dat ik geluk heb gehad dat mijn wieg niet in een Afrikaanse sloppenwijk stond.

Nog een verontrustend bericht in de krant deze week: “Mozambique: 2,2 miljoen mensen leven met HIV / Aids, 860 jongeren worden wekelijks besmet.” De getallen duizelen in mijn hoofd. Gelukkig is er wel grote vooruitgang in de behandeling. Medicijnen. Maar het aantal nieuwe besmettingen blijft verontrustend hoog. 

Laat ik met een paar foto’s uit onze tuin eindigen. Nog zes dagen en de dagen worden weer langer. Joepie. Afgelopen nacht was het koud. 10c – bijna volle maan. Het heeft al maanden niet meer geregend. Het gras wordt geel-bruin. Maar nog steeds tikt de thermometer de 30c aan in de vroege namiddag. En bloeit er van alles. Dat houdt nooit op.

Maracujá (passievrucht) in eigen tuin

Het hele jaar staat er wel iets in bloei in onze tuin

Citroenen in de achtertuin

Een onverwacht cadeautje

Ik hou van planten maar heb weinig verstand van namen. Deze plant is nu een kleine meter hoog. We hebben er verschillende van – een beetje als afscheiding tussen oprit en grasveld. En daar was plots – voor het eerst – een bloem. Het bleek een eendagsvlieg te zijn. ’s Morgens in bloei, ’s middags al gesneuveld door de wind. Ik vind deze bloem prachtig. Wie weet hoe deze bloem / plant heet? Ik vind het een soort anemoon bij koraalriffen. Iets uit een sprookje of een tekenfilm. Voor één dagje bij ons in de tuin. Prettig weekend.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

 

Overleg met de buren

Tags

Buren, Djonasse, Matola, Mozambique, Regen, Zand

Ruim drie jaar wonen wij nu in Djonasse. Naar grote tevredenheid. Natuurlijk zijn er van die dingetjes … grrr … zoals in elke buurt. Ik schets even onze onmiddellijke omgeving. We wonen aan een verhard zandpad. Vanaf de grote weg (een geasfalteerde, doorgaande weg) volg je een lokale weg. In droge periodes is de weg hard en stoffig. Veel kuilen en losliggende stenen … dus we rijden nooit sneller dan 10 km per uur. Het is hooguit 300 meter tot aan onze toegangspoort. Als het flink regent verandert de weg in een aaneengeschakelde plas.

Maputo chuvas 02

Deze tijd van het jaar is het droog tot … de waterleiding – ergens onder het pad – sprong. Omdat we de diepte van de kuilen kennen, lukt het ons om thuis te komen. Ik klop aan bij buren die ik niet ken want het betreft een leiding die onder hun muur verdwijnt. Deze buren wonen echter in de stad en enkel een bewaker en zijn gezin zijn aanwezig. Zij zullen het bericht doorgeven aan hun patrao. Isabel praat met enkele buurvrouwen over het ontstane probleem. Er wordt een WhatsApp-groep aangemaakt. Er wordt voorgesteld om gezamenlijk zand te kopen om de weg te verbeteren en een beetje te egaliseren. Prima ideeën …

En zoals dat gaat … sommigen reageren positief en geïnteresseerd, anderen houden zich stil. Een buurman neemt het initiatief om elkaar vandaag om 8 uur te treffen bij zijn poort. Goed voorstel. Wij gaan met z’n tweeën.

Overleg met de buren

Om kwart over acht zijn we met z’n tienen. Prima opkomst. We beginnen met een rondje ‘jezelf voorstellen’ en vertellen waar je woont. Uiteraard zijn er alleen buren komen opdagen die een groter huis hebben en gebruik maken van een auto. De armere mensen sturen hun figuurlijke kat. Ook wel begrijpelijk. Twee mensen willen wel meedoen maar kunnen vandaag niet aanwezig zijn. Ibrah, de initiatief-nemer, doet prima voorstellen. Hij stelt gratis een vrachtwagen ter beschikking. We moeten stevig, rood zand kopen. Heel wat vrachtwagens. Daarna moet dit aangestampt en geëgaliseerd worden. Mogelijk met een pletwals. Ik stel voor om ook kleine keitjes te mengen met het zand. Er wordt instemmend geknikt. Daarna volgt een discussie over onkruid verwijderen en ‘van waar – tot waar’ we de weg gaan verbeteren. Daar bereiken we tamelijk vlot overeenstemming over. Wel verwacht ik daar in de toekomst discussie over – maar nu kijk ik vooral positief naar de ontwikkeling in de buurt. Er is namelijk een projectontwikkelaar in de buurt begonnen met het ommuren van een groot terrein. Volgens de geruchten wilt hij een condominium bouwen met twaalf huizen. Dat betekent dus een jaar lang (of langer) heeeeeel veel vrachtwagens en later twaalf gezinnen met auto’s die over dezelfde weg zullen rijden … enzovoort. Kortom: wordt vervolgd. Voor nu … ik blijf positief. Ibrah stuurt zo snel mogelijk een begroting en / of inschatting van de kosten. Ik hoop dat we ook in toekomst allemaal de neuzen in dezelfde richting laten wijzen.

Nog een paar dingetjes. Ibrah heeft een zaak in bouwmaterialen en wil beter bereikbaar zijn voor zijn klanten. Logisch. En … hij is zelf aan het bouwen, nu woont hij nog elders. Hij heeft dus veel belang bij betere toegankelijkheid. Ook zakelijk. Eén van de buren spreekt zeer goed Engels. Ik vraag waar hij dat heeft geleerd. “Op school, in de praktijk” is zijn antwoord “En jij bent Nederlands” hoort hij aan mijn accent. Ja dus, nou ja … min of meer. Hij heeft vier jaar in Enschede gestudeerd en is nu docent aan de beste universiteit van Maputo. Mooi zo’n burenoverleg, zo leer je anderen kennen.

Op de foto zie je een klein stukje van onze muur, aan de achterzijde van onze tuin. Achter de boom – boven de geparkeerde auto – een muur met een soort torentje. Gezichtsbedrog uiteraard.

Ondertussen in Mozambique (8)

Tags

Brood, Citroen, Djonasse, Gas, Hondsdolheid, Lekkage, Loodgieter, Matola, Mazelen, Mozambique, Tuin, V-Day, Vaccinatie, Verkiezingen, Zambezi, Zonsondergang

In mijn jeugd was 8 mei een officiële feestdag. En een datum uit de geschiedenisboeken. V-Day. Wapenstilstand – einde van de Tweede Wereldoorlog – capitulatie van nazi-Duitsland.

Vandaag een door-de-weekse-dag in zonnig Matola, Mozambique.

Hoofdpunten in het Mozambikaanse nieuws: Boot gezonken op de Zambezi rivier. Zes mensen verdronken – dertien mensen vermist. Het Ministerie van Volksgezondheid van Mozambique begon maandag met een Vaccinatiecampagne tegen poliomyelitis en mazelen in Beira, met als doel 83.553 kinderen te bereiken. Hondsdolheid – in de wijk waar ik afgelopen week naar de film ging, is het ministerie van Landbouw en Voedselveiligheid van plan 14.500 honden en katten te vaccineren tijdens de drie weken durende campagne. Verkiezingen. Met nog vijf maanden te gaan voor de algemene verkiezingen op 15 oktober, mist de Mozambikaanse staat nog steeds bijna 60 procent van het benodigde budget. Maar dat maakt de minister van Economie en Financiën niet ongerust, die heeft er alle vertrouwen in dat de verkiezingen gewoon zullen plaatsvinden. (Bron: Club of Mozambique)

Ik ben een dag of tien geleden begonnen met zelf brood te bakken. Mmm.

Vers brood uit ‘eigen bakkerij’

In Bergen op Zoom had ik een broodmachine – ooit gekregen van buurman Peter. Ik kocht kant en klare brood-mix. Water toevoegen en de machine deed de rest. JJ vroeg me waarom ik nu geen brood meer bakte. Nooit bij stilgestaan. Hij deelde een eenvoudig recept. Dan ga ik dat uiteraard meteen uitproberen. Het brood hierboven is het derde probeersel. Met zaden en noten. Bakker Koen gaat zondag pistolets maken. Of harde broodjes zoals ze dat in Nederland noemen.

Het avocado-seizoen zit er bijna op. Nog twee of drie zie ik er hangen in de boom achter ons huis. Jammer maar het was weer lekker smullen dit jaar. We hebben ook verschillende citroenbomen. Groene, puisterige citroenen die er niet mooi uitzien en veel pitjes hebben. Maar het sap is even lekker dan van mooie gele soortgenoten. En toen was er plots een reuze-citroen. Zie de foto hieronder …

Citroen uit eigen tuin

Ik heb er een ei naast gelegd om de verhouding beter te kunnen weergeven. Wat een joekel.

Veel materiaal dat je hier koopt in de winkel is van inferieure (lees: Chinese) kwaliteit. Een waterslang – nauwelijks drie jaar oud – onderaan de keukenboiler begon vorige week te lekken. Roest. Wat begon met een paar druppels werd al gauw veel druppels en een natte vloer. We hebben een prima canalizador (loodgieter) die meteen wilde langskomen. Probeer dat maar eens te vinden in België of Nederland …

Canalizador aan het werk

Op de foto zie je ook twee gasflessen van Petro-gas. Een kleine en een grote fles. Ze zijn ‘veilig’ vergrendeld met fietskettingen en staan meestal achter een traliehek. Maar Petro-gas bevoorraadt zijn leveranciers niet of heel sporadisch. Een flink probleem. Ik ben afgelopen dagen al op zes adressen langgewenst … niets – nada. Nog even en dan toch maar overwegen om over te stappen naar het Galp-Systeem – dat is veel couranter. Maar dan moeten er wel nieuwe flessen gekocht worden. En dat is duur. Nog even uitstellen …

De dagen worden nu snel korter. Ik bedoel natuurlijk: de uren daglicht. Vandaag kwam de zon op om 6.17 en gaat onder om 17.15

Maputo – Catembe brug – zonsondergang

Korte dagen betekent dat Isabel (bijna) in het donker van huis gaat (nog net niet) en in het donker thuis komt. Ik mis de lange avonden met daglicht in de Europese zomertijd. Maar of ik ze wil inruilen voor de koude temperaturen? Nee, dat nu ook weer niet. We eten nog steeds buiten op de veranda – in korte broek en tshirt – en dat is vaak om acht uur ’s avonds. Graadje of vijfentwintig … Dus nee … niets te klagen.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

Het begint met een klemmende deur

Tags

Bureaucratie, Herstel, Kast, Matola, Water

Een dagje ‘klussen’ in- en rondom het huis. Omdat het lijstje steeds langer wordt, ga ik vandaag aan de slag met een aantal herstellingen. Ik heb de timmerman die veel van onze meubelen heeft gemaakt vorige week al gebeld. Met twee dagen vertraging – ik kijk daar niet meer van op – kwam hij vanochtend langs om een grote kledingkast te herstellen. Wat is er aan de hand? De schuifdeuren willen niet meer bewegen. Althans niet op de gebruikelijke manier. Ik dacht dat er iets mis was met het ophangingssysteem. Later zag ik dat de kast volledig uit zijn ‘voegen’ hangt. Laten we de kast leegmaken om senhor Bennie en zijn assistenten ruimte te geven.

Tijdelijke verhuizing in Casa Schyvens

De veranda en de logeerkamer dienen als voorlopige opslag. De schuifdeur die het niet meer doet (deed) zie je ook op de foto.

Dokter Bennie heeft vastgesteld dat de bodem van de kast is ontzet. Mogelijk is iemand met zijn/haar volle gewicht op de bodem gaan staan om iets van de bovenste plank te pakken. Tja, wie weet?! Daardoor is het verband verdwenen. Hij meet alles op. Vervolgens koopt hij beter hout – geen plaatmateriaal dit keer – en maakt een nieuwe bodem en sterkere pootjes in zijn werkplaats. Dat is althans de bedoeling. Hij is vertrokken met de belofte om vanmiddag terug te komen en de klus te klaren. Ik ben benieuwd …

Nu rest mij de vraag of ik vandaag nog een nieuwe poging waag om een leidinggevende te spreken bij Águas da Região de Maputo. Onze waterrekening is namelijk absurd, exorbitant hoog. Bijna 75 euro voor waterverbruik in februari. Absurd, onmogelijk en totaal belachelijk. Ze schatten het verbruik. Er komt hoogst zelden iemand de meterstand opnemen. Een bureaucratisch gevecht dat veel teveel tijd kost. GRRR. Als je niet op tijd betaalt, krijg je eerst een boete – een percentage – en na twee weken niet betalen, word je afgesloten. Wordt vervolgd.

In de serie #36/40

Een bruiloft

Tags

Belo Horizonte, Bruiloft, Matola, Mozambique

Het weekend staat in het teken van een bruiloft. En in Mozambique betekent dat meestal twee dagen. Daarom zijn mijn stukjes van vandaag en morgen aan de korte kant.

Casamento em Belo Horizonte

Ik heb wel drie petten op vandaag. Geen letterlijke petten maar figuurlijke. Allereerst zijn wij uitgenodigd als gasten. Maar ik ben ook gedeeltelijk ‘wedding planner’ achter de schermen en mogelijk ‘master of ceremonies’ als er iets in het Engels moet worden verteld of uitgelegd. Ik denk dat het laatste niet nodig zal zijn. Tatiana, een bekend mediafiguur, praat alles aan elkaar in het Portugees en Shangana. Ik hoop zoveel mogelijk op de achtergrond te blijven. Als onzichtbare regisseur die ervoor zorgt dat alles verloopt zoals J & W het hebben bedacht.

Morgen nog een dagje Xigiane. Een dagje op het water … en iedereen is dan in het wit gekleed.

In de serie #24/40

Vlucht het stelen en bedriegen

Tags

10 geboden, Diefstal, Djonase, Hek, Insluiping, Matola, Mozambique, Politie, Pomp, Smartpools, Zwembad

Mijn Vlaamse leeftijdgenoten die hier mee lezen zullen de tekst die ik als titel gebruik – “Vlucht het stelen en bedriegen” – vast herkennen. In Nederland gebruiken ze de zin: “Gij zult niet stelen”. Het zevende gebod van de Tien Geboden. Wel zo duidelijk. Herinneringen ophalen hoe wij de tien geboden moesten opdreunen als een gedicht en hoe wij al de vragen uit de catechismus van buiten moesten leren is echter niet het onderwerp van mijn stukje. Mogelijk een andere keer.

Er is maar weer eens ingebroken bij ons … in Mozambique. Beter gezegd … ingeslopen. Maar de diefstal is wel hemeltergend vervelend en wat doet het er toe of je het  ingebroken of ingeslopen noemt? En dat alweer tijdens mijn afwezigheid. Grrr. Waarschijnlijk iemand die wist van de hoed en de rand. In ons geval … van de pomp en de elektriciteitskast behorende bij de filter-instalatie van ons zwembad.

Ik zie, ik zie … ik zie wat jij niet ziet.

Natuurlijk is het voor degene die deze foto bekijkt moeilijk om te zien wat er niet meer te zien is. De pomp en de schakelkast op het muurtje. Gestolen in de nacht. Deze zaken zijn verbonden met het zwembad. Het filteren van het water en met het semi-automatisch schoonmaken van de wanden en de bodem. Er zit dus niets anders op dan dit verlies te slikken. En nieuwe spullen te kopen. Grrr. En voor jullie het gaan vragen … (inbraak) verzekeringen zijn hier ontzettend duur. Alle verzekeringen trouwens en of je ooit iets kunt claimen blijft de vraag. Dus nee. Niet verzekerd voor diefstal.

O ja. Isabel heeft uiteraard aangifte gedaan bij de politie. En dan volgt het vaste scenario. Ze maken een procesverbaal. Vervolgens zeggen ze dat ze geen geld hebben voor benzine. Dus een sporenonderzoek ter plekke kunnen ze niet uitvoeren. Dus geef je wat geld. Zucht. Ze kijken wat rond en ze arresteren even later een voormalige huishoudelijk hulp waarvan Isabel denkt dat hij … enzovoort. En ze vragen geld om te lunchen. Dat weigert ze (heel terecht). Nog een dag later bellen ze haar om te zeggen dat ze op een dood spoor zitten. Ze vertellen aan de telefoon dat er een bende in de buurt opereert en dat onze diefstal waarschijnlijk daar onderdeel vanuit maakt. Zucht. Geen verdere actie. Zaak is voorlopig gesloten.

En wat bijna iedereen in de buurt zegt, is dat de politie waarschijnlijk onderdeel is van één of andere bende. Al dan niet gespecialiseerd in insluiping en / of diefstal van zwembad-toebehoren. Dat is namelijk nooit in huis maar altijd ergens buiten. Dus relatief veilig voor het gespuis tussen 2 en 4 uur in de nacht.

Wat nu? Nieuwe spullen kopen. En wat dat kost? Mijn vliegticket vorige maand Maputo – Brussel – Maputo was ruim driehonderd euro goedkoper. Hele diepe zucht. Wel beter voor het milieu en de plaatselijke economie … enig cynisme is me niet vreemd.

Smartpools Matola

Een nieuw en beter hek met dubbele sloten monteren op het pomphuisje.

Een steviger hek moet toch enige bescherming bieden. Ja toch?

En ook deze jongens hadden weer een dagje werk – dus inkomen. Het is ze gegund maar deze boer houdt er figuurlijke kiespijn aan over.

Nu moet ik gaan nadenken over camera’s, elektrische omheining bovenop de muren, een blaffende hond, scheermesjes-prikkeldraad, een nachtbewaker.  NEE. NEE. NEE. Alles in mij verzet zich daartegen maar naïviteit kost de burger op de lange duur een gods-vermogen. Kortom … wordt vervolgd. Waarschijnlijk niet op mijn blog maar wel in overwegingen en beslissingen in de nabije toekomst.

En mocht er hier een Mozambikaanse onverlaat meelezen met hulp van Google Translate … er zijn al maatregelen getroffen die ik uiteraard hier niet ga rondbazuinen.

In de serie #04/40