Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Advertenties

Beste zangers

Tags

2009, Amir Vahidi, AVROTROS, Beste Zangers, Bram Houg, Cathalijne de Sonnaville, Corso, Emma Heesters, Goes, Goes Afrika, Isabel Soeteweij, Oumnia Guigui, Soldaat van Oranje, Televisie, Ubuntu, YouTube, Zundert

Soms is het jammer dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Vandaag is het weer zo’n dag. Ik ben in Mozambique. De laatste gasten van de bruiloft vertrekken dit weekend en begin volgende week. Vanochtend vertrok Ana – die enkele weken bij ons logeerde – terug naar Portugal. Maandag vliegt ook Mangaze – broer van Isabel en Aldovanda – weer naar Lissabon. We zullen ze missen. Het was gezellig.

Vandaag zijn er twee zaken in Nederland die ik mis. De grote groep omroepers van het Corso in Zundert bezoeken vandaag alle bouwplaatsen. Twintig nieuwe creaties staan klaar om volgende week zondag door de straten van het geboortedorp van Vincent van Gogh te rijden. Mensen die me al langer volgen, weten dat ik een groot hart heb voor de grootste dahlia-parade van de wereld. Waarschijnlijk ook geen Corso dit jaar voor mij. Jammer. Snik.

Nog iets dat ik vandaag – vanavond – zal missen … de eerste aflevering van een nieuw seizoen ‘Beste Zangers’. Eén van de populairste (muziek)programma’s van AvroTros op de Nederlandse televisie. Waarom ik dit programma graag wil zien? Omdat Emma Heesters één van hen is. Misschien zegt de naam Emma Heesters je nog niet heel veel. Ze is nog niet ‘wereldberoemd in Nederland’ maar dat gaat veranderen. Let op mijn woorden.

Op YouTube is Emma al een ster met ruim anderhalf miljoen volgers. Kijk maar eens HIER. Anderhalf miljoen volgers voor een onbekende zangeres van drieëntwintig is heel veel. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik nu uitgerekend aandacht besteed aan Emma. Een heel klein beetje omdat ik (plaatsvervangend) trots ben dat zij haar carrière zo voortvarend aanpakt. Los Angeles, New York, Europese tournee, Zuid Korea, enzovoort. Als dertienjarig meisje deed zij eind 2008 auditie voor het openluchtspektakel Ubuntu in Goes. We waren meteen overtuigd dat Emma een prachtige stem heeft, een jong en groot talent. Zij kreeg de hoofdrol. Azina – het meisje dat op zoek gaat naar haar verdwenen broer en de grote Afrikaanse rivieren bezoekt.

Repetitie Ubuntu met oa Emma Heesters (Foto – Eddy Westveer)

Op de foto zie je van links naar rechts Hope (The Princess of Mbira), Fifi en Theresa. Drie Zimbabwaanse danseressen, zangeressen en muzikanten. Rechts – op haar knieën zit de jonge Emma. De auteur van dit blog kijkt in z’n script.

Repetitiefoto Ubuntu (2009) met oa Emma Heesters (Foto: Eddy Westveer)

Emma was niet het enige talent in deze muziektheater-productie. Ook Amir Vahidi, Cathalijne de Sonnaville (oa Soldaat van Oranje), Oumnia Guigui (oa The Voice of Holland), Bram Houg, Isabel Zoeteweij (oa Belle and the Beats) maakten deel uit van de jonge, talentvolle cast. En voor het gemak vergeet ik Boudewijn, Maria, Sjoerd en vele anderen. En vermeld ik nu geen succesvolle dansers, muzikanten en acrobaten. Mooie herinneringen waarin mijn twee werelden even samenkwamen. Nederland en Afrika.

Vanavond staat Henk Poort centraal bij ‘Beste Zangers’. Ik ben benieuwd wat Emma gaat zingen voor deze musicalster. Ik ga het later opzoeken en bekijken via ‘Uitzending gemist’ of YouTube.

Foto’s: eddywestveer@com

Wij kijken series (2)

Tags

Bodyguard, Killing Eve, Narcos 3, Serie, Televisie

Narcos (Seizoen 3)

Bodyguard

Killing Eve (Seizoen 1)

In de serie: #35/40

Wij kijken series

Tags

Borgen, Isabel, La casa de papel, Serie, Televisie, The Hour, The Killing, The legacy

In de rechter kolom op dit blog plaats ik meestal een foto van het boek dat ik nu lees. En daaronder wat we nu kijken. Af en toe een filmposter maar dat heeft maar een heel kort leven. Een film zie je meestal in één keer. Dus het is algauw oud nieuws. Een serie kijken duurt meestal wat langer. Op een doordeweekse dag beperken we ons tot één aflevering per avond. Heel af en toe staan we onszelf een tweede aflevering toe. Op een vrije dag of een regendag … ja die komen ook voor in Mozambique … wordt het soms binge-kijken.

Wat zagen we afgelopen weken?

The Legacy

The Killing

The Hour

La Casa de Papel

Kennen jullie deze series? De twee eerste series zijn Deens en al enkele jaren oud. Wij zagen de eerste twee jaargangen van beide series. Ik weet dat er van allebei een derde jaargang bestaat maar die moet ik nog eens ergens opscharrelen.

Arvingerne (De Erfgenamen) zoals The Legacy in het Deens heet, gaat over een voortslepende familievete na het overlijden van hun moeder. Alle vier de kinderen hebben zo hun eigen wensen en ideeën wat ze met het grote huis, het landgoed en de kunstverzameling willen doen. Het fijne van Scandinavische series vind ik dat je de acteurs niet of nauwelijks kent en dat ze daarom vrij gemakkelijk samenvallen met hun karakters in de serie. Hoe goed Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf ook spelen je blijft wel steeds denken … ha, dat zijn Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Forbrydelsen (Het misdrijf). Bij ons beter bekend als The Killing. Een politieserie met veel politieke zijsporen. Sarah Lund en haar IJslandse trui zijn wereldberoemd geworden. De serie is veelvuldig bekroond. Ik heb erg genoten van de intriges in beide jaargangen. Isabel moest op sommige momenten flink doorbijten. Het politieke gekonkel is niet haar favoriete interesse. Als ik de derde jaargang in handen krijg, ga ik zeker kijken.

The Hour Een Britse serie die zich afspeelt in najaar 1956 in de BBC-televisiestudio tijdens de Suez-crisis in Egypte en de Sovjet-invasie in Hongarije. Zes afleveringen. Een jonge, geëngageerde journalist, een vrouwelijke producer en een rokkenjagende tv-host zijn de drie hoofdpersonages. Een moord, een ogenschijnlijke zelfmoord en veel overheids-controle op het nieuwe BBC-nieuwsprogramma ‘The Hour’. En welk spelletje speelt de directie? Een vleugje seks, spionage, beetje politiek, romantiek en heel veel … sigaretten. Schitterende vormgeving. De kostuums, de decors, het tijdsbeeld van de vijftiger jaren. Ik ben benieuwd naar het tweede deel.

La Casa de Papel (Het Huis van Papier). In het Engels heet deze Spaanse serie Money Heist. Een wereldwijd succes. We hebben de twee delen ‘verorberd’ in minder dan tien dagen. Het idee is niet heel origineel. Het is een soort bewerking van veel ‘inbraak – bankroof’ films. Een populair genre. Een soort Ocean Eleven. Een man die zich professor laat noemen, omringt zich met een team van acht specialisten. Dit team overvalt de Koninklijke Munt in Madrid en probeert daar in minder dan twee weken 2,4 miljard euro te drukken. En ze werken stug door aan hun ontsnappingsplan. De professor onderhoudt – op verschillende manieren – contact met de politie. Geregeld zijn er flash backs naar de vijf maanden voorbereiding en training. Het zijn twee jaargangen maar eigenlijk is het beter om te zeggen dat het 22 (korte) afleveringen zijn. Het is één verhaal. De overvallers worden niet bij naam genoemd maar hebben een stadsnaam aangenomen. Denver, Moskou, Oslo, Helsinki, Tokyo, Nairobi, Rio en Berlin. Het is een zeer onderhoudende serie en als Isabel vanaf de bank roept of ik een dekentje wil brengen of een glas wijn, noem ik haar plagend ‘Berlinha’. En dat is uiteraard een woordspeling die alleen maar betekenis heeft als je fan bent van Casa de Papel. Er schijnt een derde seizoen in de maak te zijn.

Borgen

Borgen (De burcht) In mijn eentje kijk ik af en toe naar een aflevering van de Deense serie ‘Borgen’. Teveel politiek (gekonkel) om Isabel te verleiden om mee te kijken. Ik ken ondertussen haar smaak. Ik kijk ook ‘House of Cards’ in mijn eentje als ik in Nederland ben. De drie hoofdpersonages zijn de eerste vrouwelijke premier van Denemarken, haar spindokter en een ambitieuze journaliste van TV1. Elke aflevering heeft een thema. Deense militairen gedood in Afghanistan. Een dreigende burgeroorlog in Afrika. Een bonnetjesaffaire. Een nieuwe euro-commissaris naar Brussel. Het zorgstelsel is aan vernieuwing toe. Dreigende rebellie in de coalitie. De sensatiepers lust de premier rauw. Relatie-problemen van de hoofdpersonages. Ik kijk er met veel plezier naar. Ik weet dat deze serie in Nederland is bewerkt tot een toneelmarathon die ik jammer genoeg heb gemist. Zucht x 3

Wij zagen uiteraard veel meer series maar deze vier / vijf series bekeken we de afgelopen anderhalve maand. Kijken jullie series? Heb je een tip? Ik hou me aanbevolen.

Wat ligt er bij ons nog klaar? Designated survivor / Collateral / Fargo.

En we wachten al lang op het laatste seizoen van Game of Thrones. Ook naar jaargang 4 van Outlander wordt uitgekeken. En we zoeken nog jaargang 4 van Black Sails. Ikzelf ben met Penoza niet verder gekomen dan jaargang 3 maar wil graag verder kijken. En bestaat er al een  tweede jaargang van Salamander?

Lezen en kijken

Tags

Boeken, BVN, Het Modigliani schandaal, Ken Follett, Lezen, Nelspruit, Serie, Smeris, Televisie

Tweemaal een lage score. Een boek. Een televisieprogramma. Mijn beoordeling schommelt tussen ‘slecht’ tot ‘zeer matig’.

Ik lees weinig de laatste weken. Het bezoek uit Nederland en Duitsland is aangenaam. De boodschappenlijst is uitgebreid. Als ik ’s avonds eenmaal in bed lig, knipper ik met m’n ogen en na drie, vier bladzijdes leg ik mijn boek weg. Dat is geen ideale manier om te lezen.

Het Modigliana schandaal

“De jonge, ambitieuze kunsthistorica Dee Sleign komt een originele Modigliani op het spoor. Maar al snel blijkt dat zij niet de enige is die tot het uiterste wil gaan om dit kostbare kunstwerk in handen te krijgen.

Zij raakt verstrikt in een meedogenloos web van intriges waarin alles lijkt toegestaan: bedrog, diefstal, vervalsing en zelfs moord.

Aan haar is de zware opdracht het schilderij veilig te stellen voor de laakbare praktijken van hen die maar beter buiten de wereld van de kunst hadden kunnen blijven.”

Ik geef het boek een minimale  *** drie sterren. Ik vind het heel matig. Het is een oud werk van de grote verteller Ken Follett. Uitgebracht onder pseudoniem in 1976.

Uitgemolken. Teveel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. Teveel zij-stapjes en dat het verhaal verteld wordt vanuit zoveel verschillende personages vind ik mislukt. Misschien was dat goed in 1976. Nu voldoet het niet meer aan de normen die ik stel aan een goed boek cq thriller.

Ik was de afgelopen dagen in Nelspruit (Zuid Afrika). Onze auto is in de Nissan-garage voor een grote beurt en deels herstel van de ophanging. Ik verbleef in een lodge waar ze BVN op de televisie hebben. Ik weet dat deze gezamelnijke Nederlandse en Vlaamse zender bestaat maar ik keek er niet eerder naar. Zappend kwam ik er langs. Ik zag het Vlaamse en het NOS-journaal over de kou, de ijzel en de sneeuw. Ik zag Waylon in de DWDD zijn nieuwe songfestival-lied zingen. Ik zag Nieuwsuur en een aflevering van ‘Smeris’.

Screenshot Smeris

Ik heb nooit eerder gehoord van deze Nederlandse politie-serie. Ik vond het buitengewoon teleurstellend. Slecht. Zwak verhaal. Tenenkrommend acteerwerk. Ik kijk weinig – nauwelijks – naar Nederlandse series. Ik zag de twee eerste jaargangen van ‘Overspel’ en van ‘Penoza’. Dat vond ik goed. Was het toevallig een zwakke aflevering? Ik weet het niet. En ik ben niet nieuwsgierig geworden om meer te zien. En BVN kunnen we met ons Mozambikaanse DSTV-abonnement niet ontvangen.

Ik begin aan een nieuw boek. ‘De Mensengenezer’ van Koen Peeters. Mogelijk zal ik daar later enthousiaster over bloggen.

 

Een vraag bij Buitenhof

Tags

Buitenhof, Het Middelburgs Theater, Jeroen Smit, Passievrucht, Smartphone, Telefoon, Televisie

Ik kijk graag naar het televisieprogramma ‘Buitenhof’. Een politiek interview programma op de zondagochtend dat het ‘hijgerige’ van andere talk-shows tracht te vermijden. Gisteren gaf Jeroen Smit een korte samenvatting van het internationale nieuws. En hoe de internationale pers naar de Nederlandse verkiezingsuitslag kijkt. Hij eindigde met een vraag. “Wat heeft tijdens de 8 jaar dat Obama president van de Verenigde Staten was meer je leven beïnvloed: zijn beleid of de smart phone?” Ook de interviewer moest toegeven dat het eerlijke antwoord ‘de smart phone’ is. Innovatie is dus het allerbelangrijkste in een mensenleven – belangrijker dan wie een paar jaar de politieke lakens uitdeelt. En dat wordt door de komst van immigranten alleen maar versneld – is zijn overtuiging. Pikant detail daarbij is dat Steve Jobs een kind is (was) van Syrische migranten.

Mijn mobiele telefoon

Steeds vaker lees je artikelen over het gebruik / misbruik van de smart phone. Leraren klagen steen en been over concentratie-verlies van leerlingen die voortdurend switchen tussen een taak en hun mobieltje. Facebook, Snapchat, Instagram … ze kunnen het geen minuut missen. Op de radio hoorde is een programma waarbij de luisteraar werd gevraagd tips te geven om de smart phone verslaving in te dammen. Ik hoorde tot tweemaal toe mijn eigen methode. Mijn standaard-instelling laat geen data-verbinding toe. Ik ben enkel online als ik wifi heb. Dat is thuis en op enkele plekken waar ik vaak kom. Ik heb geen Facebook-App op mijn mobieltje. Dus ook daar word ik niet door lastig gevallen. En mijn emails lees ik enkel op de computer. Al met al is dat een flink aantal maatregelen om het gebruik te beperken. In de auto heb ik een ingebouwd navigatie-systeem. En als ik (lopend) ergens naar toe moet kijk ik thuis hoe ik daar moet komen vanaf een parkeerplaats of station.

Afgelopen zaterdag zag ik in Middelburg een mooie theatervoorstelling ‘Passievrucht’. Er werd tot driemaal toe gevraagd om de telefoon uit te zetten. En wat gebeurt er? Op de eerste rij tijdens de voorstelling … oplichtende flitslichtjes en een rinkelend mobieltje … de eigenaar fluistert net te luid een paar zinnen. Bestaat er zoiets als ‘stadionverbod’ voor theaterbezoekers …?

Nog even terug kijken

Tags

De Bevelander, Goes, Krant, Pers, PZC, Radio, Televisie

Het is al wel twee weken geleden maar omdat ik niet in Goes woon, krijg ik de kranten met enige vertraging te zien. Nog even nagenieten.

Balletstudio Free tijdens de Startavond – De Bevelander

Fotoimpressie – De Bevelander

En ook de PZC schreef over deze bijzondere avond

En verder waren er ook mooie bijdrages bij Omroep Zeeland Radio en Omroep Zeeland Journaal.

Ondertussen in Nederland (3)

Tags

Donald Trump, Goes, Nieuws, Syrië, Televisie, Verenigde Staten

Al bijna tien dagen ben ik weer in Nederland. Veel tijd breng ik door met allerlei werkzaamheden, vergaderingen en afspraken voor de nieuwe (theater) voorstellingen waarbij ik betrokken ben. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog meer doen in de komende tijd.

Ik ben alleen want Isabel heeft geen vrij van haar werk en is dus nog steeds in Mozambique. We vergelijken onze situatie vaak met stellen waarvan de man (of vrouw) op de grote vaart zit. Maanden van huis en dan weer een tijdje samen thuis. Dat is onze situatie de komende maanden. Ik ga d’r niet over klagen, het is tenslotte onze eigen keuze.

Het valt me op dat ik in mijn eentje andere dagelijkse gewoontes heb. Als ik kook en alleen thuis ben, zet ik veel gemakkelijker de televisie aan. Even journaal kijken, een kwis, een kookprogramma, een actualiteiten-rubriek … nog even een rondje zappen en ‘ploep’ zomaar zijn we twee uur later. Gauw terug naar de computer. Eerst nog even wat rondkijken bij collega blogs of scrollen doorheen een krant of weekblad (vaak via Blendle). En nu komt het … ik heb een soort gruwel-verslaving als ik het woord ‘Trump’ lees.

“Kijk mij eens – alweer een verkiezingsbelofte die ik nakom.”

Ik lees teveel Trump-Horror verhalen. Ben ik masochistisch? Het begint er wel op te lijken. Het lukt me niet om zo’n artikel niet te lezen. Ik wil Trump het liefst volledig ‘blokken’ uit mijn systeem maar dat gaat niet. Ik kan het niet. Ik ben geen nieuws-junk maar ik volg de actualiteit graag en bijna dagelijks. “Hij doet wat hij beloofd heeft tijdens de verkiezingen” hoor ik zeggen – als een soort vergoelijking voor al zijn presidentiële decreten. Brrr. Grrr.

Ik stond afgelopen zaterdag met twee Syrische vluchtelingen die in Goes wonen te praten. Zij vierden ook de start van het nieuwe themajaar in Goes – Goes Azië ter gelegenheid van Chinees Nieuwjaar. Ik haalde mooie herinneringen op aan hun land en hoe vriendelijk de mensen (toen) waren. Ik zag mevrouw Nabeeld Al Obaied en haar zoon Besher stralen van oor tot oor en tegelijkertijd een traan wegpinken.

Ik moest weer aan hen denken toen ik het journaal zag. Syriërs zoals mevrouw Al Obaied komen de Verenigde Staten niet meer in. Of ze dat überhaupt wilt, weet ik niet. Maar het is toch van de zotte dat een land dat voor meer dan 95% bestaat uit nakomelingen van immigranten de grenzen sluit voor vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Shame on you, mister president.

En wees gewaarschuwd, de kans dat een inwoner van de VS gedood wordt door een moslim-terrorist uit een van de zeven landen op de Trump Black List is uiterst klein. Maar gedood worden door een landgenoot is vele malen groter. Jaarlijks sterven er bijna 12.000 mensen door vuurwapengeweld in de USA.

1000 vragen aan mezelf (8)

Tags

1000 vragen, Isabel, Televisie, Tv-serie

Een nieuw jaar. Daar horen de beste wensen bij. Voor al mijn geliefden. Voor al mijn volgers (lezers). Voor vrienden van nu, voor vrienden van vroeger. In Nederland en Vlaanderen. In Noorwegen en Jordanië. In Mozambique en elders in Europa of Afrika. Of waar dan ook in de wereld. San Francisco, Beijing, Bujumbura, Zanzibar, Leeuwarden, Nkempte of Bogota. Feliz Ano Novo. Gelukkig Nieuwjaar. Volle lok en seine.

Ik ga nog even door met mijn stukjes. 1 januari 2011 blogde ik voor het eerst. Als de trent zich doorzet, wordt dit mogelijk een jaar met minder stukjes. Want de geschiedenis leert dat ik minder blog als ik in Nederland ben. En daar zal ik vaak zijn in de komende maanden. Maar je weet het nooit …

2016 / 2017 

99. Wat doe je het liefste op een avondje uit?

Naar theater – liefst niet in m’n eentje. Dat kan van alles zijn. Toneel, opera of musical. En als het even kan beginnen we met een etentje. En achteraf nog even napraten met een glaasje.

100. Heb je ooit de wet overtreden?

Ja natuurlijk. Wacht dacht je? Vanochtend vroeg gelukkig niet. Ik had een blaas-alcohol-test om 05.24u – op weg van het eindejaars-feest in Maputo naar huis in Djonase. Uitslag: 0.0. Niks, nada, nul. Logisch, ik was de Bob en dronk geen druppel. En mijn vorige overtreding dateert van een dag of tien geleden. Op terugweg van een bezoek aan het Zeeuws Museum in Middelburg reed ik 59 km/u (gecorrigeerd is dat 56 km/u) op de Schroeweg en daar mag je – ook ’s middags op een haast lege weg – maar 50. Bekeuring. 48 euro. En natuurlijk heb ik meer (kleine zaken) op mijn kerfstok.

101. Kloppen de karaktereigenschappen van je sterrenbeeld?

Wat zijn die ook alweer? Ik zoek het even op. Sterke punten: Vindingrijk, dynamisch, oplettend, loyaal en gepassioneerd. Zwakke punten: Argwanend, manipulatief, onbuigzaam, geobsedeerd en jaloers. De meeste sterke punten herken ik wel. Ja dat ben ik. Ik hoop in 2017 opnieuw wat dynamischer te zijn. De zwakke punten herken ik veel minder. Is dat omdat het ‘zwakke punten zijn’? Wie weet …

102. Welke kleur overheerst in je kledingkast?

Ik denk blauw (en wit). Maar dat is flink verminderd sinds Isabel invloed heeft op wat ik aantrek. En mijn verzameling Afrikaanse overhemden is allesbehalve blauw.

103. Haal je alles uit een dag?

Nee. Dat is het eerlijke antwoord. Geregeld wel natuurlijk maar er zijn ook flink wat dagen dat ik teveel lummel. En daar heeft het haperende internet vaak iets mee te maken. Maar niet alleen dat want ik kan me ook verliezen in ‘ongericht surfen’ en hier en daar blijven hangen. Ik ben een uitsteller, dat biechtte ik al eerder op. Als de deadline in zicht kom dan volgen er vruchtbare dagen waar ik alles uithaal.

104. Hoeveel tv-series volg je?

Samen, meestal maar één tegelijkertijd. Dat is ‘Outlander – jaargang 2’ op dit moment. Met ‘Orange is the new black’ en ‘The Black List’ hebben we even een pauze ingelast. In mijn eentje volg een paar series via Netflix als ik in Nederland ben. Zoals ‘House of Cards’ – teveel ‘politiek’ naar Isabels smaak.

105. Waarin wil je altijd kind blijven?

Jeetje. Me kunnen verwonderen – is het eerste dat opkomt. Open staan voor nieuwe zaken. Onbevangen zijn. Vertrouwen hebben zonder allerlei vooroordelen en opgedane kennis.

106. Kun je een week zonder internet?

Ja, als ik het zelf kan plannen. In een vakantie bijvoorbeeld. Geen enkel probleem (denk ik). Nee, als het me overkomt. Ik heb internet best vaak nodig om in contact te blijven met werk-opdrachten en collega’s.

107. Wie kent jou het best?

Isabel, natuurlijk. Ik moet er wel bij vermelden dat zij veel minder geschiedenis met me heeft dan mijn kinderen of naaste familie. Dus daar zijn natuurlijk ‘hiaten’ in haar kennis van ondergetekende.

108. Wat is het minst vervelende huishoudelijke klusje?

Koken. Dat doe ik graag. Elke dag en met veel plezier. Maar eerlijk gezegd las ik deze vraag als: MEEST VERVELENDE huishoudelijke klus en niet als MINST VERVELENDE. Schoonmaken – wc’s en badkamers in het bijzonder. Gruwel. Dat is erg algemeen maar het is niet mijn favoriete bezigheid. In Afrika kan ik het me permitteren om iemand in dienst te hebben die dat voor ons doet. In Nederland doe ik het zelf. Niet met regelmaat. Ook daar steekt het uitstel-gedrag de kop op. Als er bezoek komt schiet ik in de ‘schoonmaak-modus’.

109. Ben je weleens teleurgesteld in mensen?

Ja. Natuurlijk. Maar ik heb op deze nieuwjaarsdag geen zin om daar bij stil te staan.

110. Hoe ziet je ideale vrije dag eruit?

Deze vraag lijkt en beetje op de eerste vraag. Zo’n dag begint zonder wekker. Een uitgebreid ontbijt met mijn lief. Een beetje praten. En wie weet wat er dan allemaal kan gebeuren? Kortom: ‘Carpe diem’. Dat kan zijn door heel actief te zijn of juist het tegenovergestelde. De avond mag er dan uitzien zoals in vraag 99.

111. Ben je trots op jezelf?

Soms. Of klinkt dat verwaand? En ook heel vaak niet. Afgelopen Kerst bijvoorbeeld was ik trots op mezelf. Alles is goed verlopen. Iedereen vond het lekker en gezellig. Prima (familie) sfeertje. Ja, dan kan ik trots zijn op mezelf. Op ons.

112. Welk nutteloos talent bezit je?

De leukste vraag van dit rijtje en ik heb niet meteen een antwoord. Ik heb een goed geheugen. Of moet ik schrijven: ik HAD een goed geheugen? Ik kan zo alle Olympische steden opdreunen. Of de landen waar het WK Voetbal werd georganiseerd. Voor een kwis met veel vragen over oude, parate kennis ben ik een goede aanvulling in een team. En ik kan lang in kleermakerszit zitten. Nutteloos? Niet als we een lange film in bed kijken …

Meer in deze serie: 1000 vragen aan mezelf

Crazy Mozambique

Tags

Etentje, Explosie, Journaal, Krant, Malawi, Matola, Mozambique, Ongeval, Tante, Televisie, Tete, Verkeer

Een paar foto’s vandaag. Ga zitten en huiver …

Dodelijke explosie in Tete (*)

Een afschuwelijk bericht. Het televisiejournaal en de kranten spraken gisteren van 43 doden. Vanochtend is het dodental al opgelopen tot 73. En ook nog 110 mensen met ernstige brandwonden.

De tragedie vond plaats in Caphiridzange toen een menigte probeerden om brandstof te stelen uit een truck vol benzine. Het is zomers heet in Tete – provincie in het noorden die grenst aan Malawi. Temperaturen boven de 40c zijn meer regel dan uitzondering. De brandstof vloog in brand door de ontstane hitte – met een verwoestende explosie als gevolg. De truck was van een onderneming uit Malawi en vervoerde 80.000 liter benzine uit de haven van Beira (aan de Indische oceaan in Mozambique) naar Malawi. Caphiridzange ligt niet op de logische route naar Malawi en het is nog onbekend waarom de Malawische bestuurder is afgeweken van de reguliere route. De poging tot diefstal vond plaats net nadat hij de vrachtauto had geparkeerd.

De dieven pompten benzine over van de grote truck naar een kleinere vrachtwagen. In combinatie met de hitte eindigde deze diefstal in een afschuwelijke ramp. Er zijn nog geen berichten over de chauffeur maar het zou me niets verbazen dat hij een onderdeel is van deze diefstal.

Dit is wat er rest van de truck.

En dan ga ik boodschappen doen. We hebben vanmiddag een ‘Vier-tantes-van-Isabel etentje’ bij ons. Deze tantes komen voor het eerst ons nieuwe huis bewonderen.

Als er gekken in het noorden zo’n zwaar ongeluk kunnen veroorzaken dan zal het niet verwonderen dat Mozambique een heel hoog sterfte-cijfer heeft. En dan heb ik het niet eens over armoede. Ik den aan de grote hoeveelheid verkeersongevallen. Dronken chauffeurs. Inhalen op alle mogelijke plaatsen. Rijden zonder licht, op het verkeerde baanvak en overdreven snelheden. Goed, ik ga boodschappen doen …

Ook deze familie is op weg naar een tante of oma. Voor een feestje? Voor een lunch? Ik hoop dat ze veilig zijn aangekomen.

In Matola (Mozambique)

Een foto om te lachen … ja en nee. Een trotse vader op zijn brommer, zijn vrouw (denk ik) achterop en zijn zes kinderen. En tegelijkertijd zo gods-gruwelijk onverantwoord. Zucht. Crazy Mozambique.

(*) Deze foto is niet van de Tete-explosie maar geeft wel een idee wat er is gebeurd.