Mijn Jeugd ABC Tag (4)

Tags

BRT, Frank Aendenboom, Jef Cassiers, Johan en de Alverman, Kapitein Zeppos, Koksijde, Larochette, Leer Leren, Lieveke, Meli-park, Spelen, Televisie

Het is al van eind augustus (vorig jaar) geleden dat ik iets schreef in deze rubriek. Daarom vandaag drie nieuwe letters – drie nieuwe verhaaltjes. Herinneringen uit mijn jeugd.

J. JOHAN EN DE ALVERMAN

Wij kregen relatief laat televisie. Ik weet niet wanneer maar ik denk begin 1964. De moord op J. F. Kennedy (november 1963) herinner ik me van de radio. Mijn vader was niet weg te slaan van de radio. En hij huilde. Mijn oudste tv-herinnering is Kapitein Zeppos. Een Vlaamse jeugdserie. Ik weet dat Senne Rouffaer de hoofdrol speelde en zijn vijand Pukkel heette. En natuurlijk dat hij rondreed in een amfibie-auto. Heel veel meer herinner ik me niet.

Johan en de Alverman (Bron: Pinterest)

Dat is heel anders met Johan en de Alverman. Ik ken nog veel personages bij naam. Johan, de Alverman, Don Christobal, Rosita, Ottorongo en Guy de Sénancourt. En natuurlijk de onvergetelijke, magische woorden ‘fafifoernik’. Een geliefde activiteit was het imiteren van wat we op tv hadden gezien. We speelden dus heel dikwijls Johan en de Alverman. Later ook Batman en Robin. Ook herinner ik me een familiedag – nu heet dat vast een fan-dag of een meet-en-greet – in Bokrijk. Het was een soort geleide speurtocht langs alle middeleeuwse huisjes en boerderijen. Johan (Frank Aendenboom) kon onze hulp goed gebruiken. We waren op zoek naar de Alverman (Jef Cassiers – die door oudere mensen nog steeds ‘Het Manneke’ werd genoemd). Ik denk dat we hem uiteindelijk vonden bij de watermolen. We hadden ook twee boeken (een rood en een blauw boek) van Johan en de Alverman. Met foto’s uit de serie maar ook het verhaal in woorden. Ik heb het vaak herlezen. Ik heb hele mooie herinneringen aan de Vlaamse (BRT) jeugdseries. Naast de twee hierboven al gememoreerde series denk ik aan: Axel Nort, Midas, De Kat, Keromar, Het Zwaard van Ardoewaen. Maar Johan en de Alverman blijft mijn nummer 1. Ik ben nog even op wikipedia gaan kijken en daar lees ik dat Kapitein Zeppos drie jaargangen had. Dat was ik vergeten.

K. KOKSIJDE

Een dagje naar de Meli (Adinkerke) 1962 (*)

Onze zomervakantie-bestemming in 1962 en 1963. Ik denk dat mijn ouders een appartement(je) huurden voor vier weken in Koksijde (aan de Belgische kust). Niet op de dijk maar in een zijstraat of een zijstraat van een zijstraat. Hooguit drie minuten lopen naar het strand. Bij het appartement hoorde ook een ‘cabinneke’ (strandhokje). Ik herinner me een jaarlijks ‘vakantie-werkboek’ met veel opdrachten. Verhaaltjes, kleurplaten, raadsels oplossen, een lijn trekken van 1 naar 2 naar 3 naar uiteindelijk 72 en dan had je een clown of een kasteel getekend. Ook mini-bordspelletjes maar ook rekensommetjes en taalspelletjes. Ik vond het leuke boeken. Een cadeautje op de dag dat we aankwamen in Koksijde. Natuurlijk herinner ik me ook de uitstappen naar de Meli of met de tram naar Nieuwpoort. Op familiebezoek bij Tante Maria in De Panne. Elke week mochten we een go-carretje huren op de dijk. Heel soms huurde mijn vader een groter model waarbij we alle vier moesten trappen. We speelden badminton (althans dat probeerden we) en ‘jokari‘. Wie kent dat nog? Mijn vader was de auteur van het boekje ‘Leer Leren’ en ‘Appredre a étudier’. Hij had daarvoor tweetalige reclame-flyertjes laten drukken. Op drukke dagen moesten wij een uurtje gaan flyeren door deze foldertjes onder de ruitenwissers van geparkeerde auto’s te stoppen. Kinderarbeid. Mijn eerste herinnering dat mensen ook een andere taal (kunnen) spreken was ook in Koksijde. In de winkel waar mijn vader brood, charcuterie en zijn krant kocht werd Frans gesproken en dat vond ik raar en mysterieus.

L. LIEVEKE

Lieveke (1972) Spoorloper

Mijn zus. Veertien jaar jonger dan de auteur van dit stukje. Officieel heet ze ‘Godelieve’ – naar haar meter, de jongere zus van mijn moeder. Haar hele jonge leven werd ze ‘Lieveke’ genoemd tot ze er ergens in haar tienerjaren genoeg van had. Toen werd haar naam afgekort tot ‘Lieve’ maar even later werd het ‘Lief’ – en dat is het gebleven tot op de dag van vandaag. ‘Ons Lief’. We hebben nauwelijks acht jaar onder hetzelfde dak gewoond en uiteraard zijn de bezigheden van een knul van 17 heel anders dan die van een kleuter van 3. We hebben dus nauwelijks gezamenlijke jeugdherinneringen. Ik ben opgegroeid met relatief jonge ouders, zij met oude ouders. Een mooie herinnering heb ik aan een lang weekend in Luxemburg. We maakten – zoals gebruikelijk in vakanties – grote wandelingen in de buurt. In dit geval: Larochette. Lieveke was een baby en lag (of zat ze al?) in haar ‘voiture’. Natuurlijk volgde mijn vader een vooraf uitgestippeld (natuur)pad. Hij had er niet echt over nagedacht dat hij nu routes moest bedenken waar je met een kinderwagen kunt wandelen. Dus er zat niets anders op dat Bart en Koen – de grote broers – de halve weg de kinderwagen moesten dragen. Kinderarbeid. Over rotspaadjes, over kleine riviertjes en door modderige achteraf-wegen. Ik weet dat er een super 8 filmpje van bestaat maar waar? Don’t ask me. Later ging ze met ons mee op vakantie naar Frankrijk en naar Corsica. Dit kleine meisje is van plan om dit jaar het getal 4 in een 5 te veranderen.

In de serie: JEUGD ABC

(*) Op de foto’s (1962) in de Meli zie je mijn ouders, mijn jongere broer en ik, een nichtje, ik denk Greet (of misschien toch Marleen) en Simonne, de dochter van onze kuisvrouw. De reus herinner ik me goed – je zag hem ademen, zijn buik ging op en neer. En volgens mij was er ook een ‘Rattenvanger van Hamelen’ stadje en nog een paar sprookjes. Een vogelpark met flamingo’s, pelikanen en papegaaien. En heel veel potjes honing.

1000 vragen aan mezelf (27)

Tags

1000 vragen, Boeken, Kijkdoos, Kleinkinderen, Lezen, Maan, Pier en oceaan, Schubert, Televisie, Voorlezen, Wim Delvoye

Bijna halverwege …

476. Vind je het belangrijk om stil te staan bij bijzondere data?

‘Belangrijk’ is een iets te groot woord maar ik ben wel datum-gevoelig. Ik onthoud (misschien moet ik zeggen: “ik onthield” – in de verleden tijd) data. Sterf-data van geliefden. De belangrijkste verjaardagen. Maar het wordt wel steeds minder belangrijk … denk ik.

477. Wat zou je in een kijkdoos plakken?

Wie kijkt er in zo’n kijkdoos? Stel dat het mijn Heemstede-kleindochters zijn … dan zullen zij natuurlijk een foto zien van zichzelf – misschien wel meerdere foto’s. De randen van de kijkdoos zullen vast een Afrikaans landschap voorstellen en het zwembad van Bompa op de vloer van de kijkdoos. Voor mijn Ossendrecht-kleinzoons gebruik ik hetzelfde decor maar komen er waarschijnlijk brandweer-elementen bij en een mango-boom. En natuurlijk ‘De Maan’ in allebei de kijkdozen..

478. Welke crèmes gebruik je?

Weinig. Nivea body lotion.

479. Zou je fysiek sterker willen zijn?

Soms, maar dat is hooguit een keer of twee per jaar. Verhuisdozen sjouwen is niet mijn hobby maar als je het gewicht verdeelt over meerdere dozen dan valt het best wel mee. Zakken cement … dat laat ik graag aan een ander over.

480. Vind je dat elke dag moet tellen?

Tja. Als ik JA antwoord dan vind ik dat ik overdrijf. Natuurlijk probeer ik elke dag zinvol te besteden maar dat is zo subjectief … of niet dan?

481. Bij welk tv-programma zap je meteen verder?

Ik heb al jaren geen tv-abonnement meer dus daar heb ik geen antwoord op. Netflix of Youtube wegzappen is van een ander orde – dan bevalt de film of de serie niet en ga ik opzoek naar iets anders. Vroeger was dat zeker bij elke glimp van Ron Boszhard. Weg. Heel gauw … weg. Ook Prem Radhakishun werd snel weg-gezapt. Ik was ooit de bedenker van een knop op de afstandsbediening. Je kunt vijf namen – gezicht of stem herkenning – invoeren dan zapt de tv automatisch weg. Destijds zaten eerder genoemde heren onder die knop. Ook Janmaat (Wie kent hem nog?), Wibo van der Linden en Henk Bres. Maurice de Hond stond op de wachtlijst, net als Piet Paulusma. Gek genoeg … geen vrouwen. Nou ja, Rita Verdonk.

482. Wanneer heb je voor het laatst iemand voorgelezen?

Haaientanden

Ik lees regelmatig voor tijdens mijn lessen Nederlands maar dat is een ander soort voorlezen. Ik heb de meisjes ‘Haaientanden’ voorgelezen tijdens de Kinderboekenweek. Op school (en thuis) bij de jongens in Bergen op Zoom heb ik ‘Opa gaat op reis’ voorgelezen.

483. Ben je goed in smalltalk?

Nee.

484. Welk nieuws greep je onlangs enorm aan?

Racisme. Afgelopen zondag bij een voetbalwedstrijd in Den Bosch. Wat verschrikkelijk … zeker als je dan ook nog zo’n supporter de Hitler-groet ziet brengen. Taakstraf alsjeblieft en een stadion-verbod. Ook de ontaarde Zwarte Pieten discussie vind ik verschrikkelijk. En ja ook ‘Zwarte Piet’ valt onder racisme alhoewel heel veel mensen dat niet zo bedoelen – dat weet ik ook wel. We moeten het gewoon niet meer doen.

485. Welke taal zou je graag kunnen spreken?

Ik spreek een mondje Portugees. Dat zou veel beter kunnen. Dat geldt trouwens voor al mijn vreemde talen. Ja, ik spreek Engels en Frans – genoeg om te communiceren maar verre van vlekkeloos en met een beperkte woordenschat. Zal ik aan het wensenlijstje ook nog Duits en Spaans toevoegen? Ooit – in een ver verleden – sprak ik een mondje Spaans maar dat is ondertussen ‘vernietigd’ door mijn Portugees. Te weinig onderhoud.

486. Kun je bellen blazen van kauwgom?

Wordt dat nog steeds gedaan? Het lijkt me zo 60-70’er jaren. Ik heb het zelden gedaan of zelfs maar geprobeerd.

487. Wat was je favoriete verjaardag?

Die van de kleinkinderen vind ik wel erg leuk. Verder geef ik niet zo veel om verjaardagen. Laat Isabel het niet horen …

488. Wat is je stopwoordje?

Ik weet niet of ik dat nog heb. Een tijdje betrapte ik me op: “Yes that is true” als veel gebruikte reactie of stopwoordje. Meer als een soort ja-hummen.

489. Kun je je makkelijk in tekenfilms inleven?

Mag ik de kleinkinderen weer opvoeren? Als ik met hen een tekenfilm zie dan gaat het inleven als vanzelf. In mijn eentje (en met Isabel) zie ik zelden een tekenfilm.

490. Zoek je je wasmiddel uit op geur?

Nee, maar ik kies wel altijd iets ‘blauw’. Lavendel. Lentefris. Of is ‘lentefris’  ‘geel en groen’?

491. Is het gras altijd groener bij de buren?

Zeker weten van niet – zeker niet in de letterlijke betekenis.

492. Wat is je favoriete gezonde snack?

Fruit. Liefst vers uit eigen tuin maar gedroogde mango- of bananenstrips, vijgen of dadels lust ik ook wel. Zijn dat gezonde snacks? Of moet ik dan komkommer en worteltjes invullen?

493. Hoe stevig is je handdruk?

Heel gewoon. Niet slap en ook niet knijpend.

494. Schrijf je vaak dingen op om ze beter te kunnen onthouden?

Steeds vaker. Boodschappenlijstjes. Do do lijstjes en soms ook een quote uit een boek. Op de computer bewaar ik vaker artikels in mijn leeslijst – vooral om iets te onthouden. Zo maakte ik tijdens het lezen van ‘Pier en oceaan’ – dat ik nu bijna uitheb – losse krabbels. Bijvoorbeeld: Schubert sonate D894 en Joachim Patinir.

495. Waar heb je voor het laatst ‘ja’ tegen gezegd?

Vanochtend na een vergadering “Of ik nog iets wilde drinken?” Ik zeg best dikwijls ‘JA’. Dat levert veel meer op dan ‘NEE’.

496. Wat is je favoriete maaltijd van de dag?

Oei, dat is een moeilijke. Ik denk … het ontbijt maar dan wel in gezelschap. In mijn eentje graai ik meestal een bakje yoghurt of eet een boterham uit het vuistje. Uitgebreid ontbijten – met alles d’r op en d’r aan … mmm.

497. Val je weleens in slaap voor de tv?

Wij kijken series – dat vertel ik met enige regelmaat. Af en toe wil Isabel onmiddellijk een tweede aflevering zien. In het kader van gemakkelijk ‘ja-zeggen’ kom ik mezelf dan tegen. Halverwege zo’n tweede aflevering knipper ik met mijn ogen en val even een paar minuten weg. Mijn devies blijft dus: ‘Eén aflevering per avond.’ In het weekend of tijdens de vakantie gaat deze regel natuurlijk niet op. Dan is het heel vaak binge-kijken.

498. Hoe erg is je verzamelwoede?

Die was best groot. Verhuizen en kleiner gaan wonen helpt om verzamelingen af te stoten. Eerst met pijn in het hart maar al gauw heb ik er vrede mee. Nou ja … een beetje dan toch. Ik moet er maar niet te hard over nadenken …

499. Houd je je altijd aan je zelfopgelegde schema?

Nee. Dat is al het tweede NEE-antwoord in deze 27ste editie.

500. Welk kunstwerk heeft grote indruk op je gemaakt?

Panem et Circenses I © Wim Delvoye

Meerdere. Ik heb een bijzondere emotionele herinnering aan “Panem et Circenses I © Wim Delvoye”. Ik heb er al eens eerder over geblogd. Klik HIER.

Zo … ik ben halverwege. Vijfhonderd vragen, vijfhonderd antwoorden. Op naar de 1000. Wordt vervolgd.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Beste zangers

Tags

2009, Amir Vahidi, AVROTROS, Beste Zangers, Bram Houg, Cathalijne de Sonnaville, Corso, Emma Heesters, Goes, Goes Afrika, Isabel Soeteweij, Oumnia Guigui, Soldaat van Oranje, Televisie, Ubuntu, YouTube, Zundert

Soms is het jammer dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Vandaag is het weer zo’n dag. Ik ben in Mozambique. De laatste gasten van de bruiloft vertrekken dit weekend en begin volgende week. Vanochtend vertrok Ana – die enkele weken bij ons logeerde – terug naar Portugal. Maandag vliegt ook Mangaze – broer van Isabel en Aldovanda – weer naar Lissabon. We zullen ze missen. Het was gezellig.

Vandaag zijn er twee zaken in Nederland die ik mis. De grote groep omroepers van het Corso in Zundert bezoeken vandaag alle bouwplaatsen. Twintig nieuwe creaties staan klaar om volgende week zondag door de straten van het geboortedorp van Vincent van Gogh te rijden. Mensen die me al langer volgen, weten dat ik een groot hart heb voor de grootste dahlia-parade van de wereld. Waarschijnlijk ook geen Corso dit jaar voor mij. Jammer. Snik.

Nog iets dat ik vandaag – vanavond – zal missen … de eerste aflevering van een nieuw seizoen ‘Beste Zangers’. Eén van de populairste (muziek)programma’s van AvroTros op de Nederlandse televisie. Waarom ik dit programma graag wil zien? Omdat Emma Heesters één van hen is. Misschien zegt de naam Emma Heesters je nog niet heel veel. Ze is nog niet ‘wereldberoemd in Nederland’ maar dat gaat veranderen. Let op mijn woorden.

Op YouTube is Emma al een ster met ruim anderhalf miljoen volgers. Kijk maar eens HIER. Anderhalf miljoen volgers voor een onbekende zangeres van drieëntwintig is heel veel. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik nu uitgerekend aandacht besteed aan Emma. Een heel klein beetje omdat ik (plaatsvervangend) trots ben dat zij haar carrière zo voortvarend aanpakt. Los Angeles, New York, Europese tournee, Zuid Korea, enzovoort. Als dertienjarig meisje deed zij eind 2008 auditie voor het openluchtspektakel Ubuntu in Goes. We waren meteen overtuigd dat Emma een prachtige stem heeft, een jong en groot talent. Zij kreeg de hoofdrol. Azina – het meisje dat op zoek gaat naar haar verdwenen broer en de grote Afrikaanse rivieren bezoekt.

Repetitie Ubuntu met oa Emma Heesters (Foto – Eddy Westveer)

Op de foto zie je van links naar rechts Hope (The Princess of Mbira), Fifi en Theresa. Drie Zimbabwaanse danseressen, zangeressen en muzikanten. Rechts – op haar knieën zit de jonge Emma. De auteur van dit blog kijkt in z’n script.

Repetitiefoto Ubuntu (2009) met oa Emma Heesters (Foto: Eddy Westveer)

Emma was niet het enige talent in deze muziektheater-productie. Ook Amir Vahidi, Cathalijne de Sonnaville (oa Soldaat van Oranje), Oumnia Guigui (oa The Voice of Holland), Bram Houg, Isabel Zoeteweij (oa Belle and the Beats) maakten deel uit van de jonge, talentvolle cast. En voor het gemak vergeet ik Boudewijn, Maria, Sjoerd en vele anderen. En vermeld ik nu geen succesvolle dansers, muzikanten en acrobaten. Mooie herinneringen waarin mijn twee werelden even samenkwamen. Nederland en Afrika.

Vanavond staat Henk Poort centraal bij ‘Beste Zangers’. Ik ben benieuwd wat Emma gaat zingen voor deze musicalster. Ik ga het later opzoeken en bekijken via ‘Uitzending gemist’ of YouTube.

Foto’s: eddywestveer@com

Wij kijken series (2)

Tags

Bodyguard, Killing Eve, Narcos 3, Serie, Televisie

Narcos (Seizoen 3)

Bodyguard

Killing Eve (Seizoen 1)

In de serie: #35/40

Wij kijken series

Tags

Borgen, Isabel, La casa de papel, Serie, Televisie, The Hour, The Killing, The legacy

In de rechter kolom op dit blog plaats ik meestal een foto van het boek dat ik nu lees. En daaronder wat we nu kijken. Af en toe een filmposter maar dat heeft maar een heel kort leven. Een film zie je meestal in één keer. Dus het is algauw oud nieuws. Een serie kijken duurt meestal wat langer. Op een doordeweekse dag beperken we ons tot één aflevering per avond. Heel af en toe staan we onszelf een tweede aflevering toe. Op een vrije dag of een regendag … ja die komen ook voor in Mozambique … wordt het soms binge-kijken.

Wat zagen we afgelopen weken?

The Legacy

The Killing

The Hour

La Casa de Papel

Kennen jullie deze series? De twee eerste series zijn Deens en al enkele jaren oud. Wij zagen de eerste twee jaargangen van beide series. Ik weet dat er van allebei een derde jaargang bestaat maar die moet ik nog eens ergens opscharrelen.

Arvingerne (De Erfgenamen) zoals The Legacy in het Deens heet, gaat over een voortslepende familievete na het overlijden van hun moeder. Alle vier de kinderen hebben zo hun eigen wensen en ideeën wat ze met het grote huis, het landgoed en de kunstverzameling willen doen. Het fijne van Scandinavische series vind ik dat je de acteurs niet of nauwelijks kent en dat ze daarom vrij gemakkelijk samenvallen met hun karakters in de serie. Hoe goed Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf ook spelen je blijft wel steeds denken … ha, dat zijn Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Forbrydelsen (Het misdrijf). Bij ons beter bekend als The Killing. Een politieserie met veel politieke zijsporen. Sarah Lund en haar IJslandse trui zijn wereldberoemd geworden. De serie is veelvuldig bekroond. Ik heb erg genoten van de intriges in beide jaargangen. Isabel moest op sommige momenten flink doorbijten. Het politieke gekonkel is niet haar favoriete interesse. Als ik de derde jaargang in handen krijg, ga ik zeker kijken.

The Hour Een Britse serie die zich afspeelt in najaar 1956 in de BBC-televisiestudio tijdens de Suez-crisis in Egypte en de Sovjet-invasie in Hongarije. Zes afleveringen. Een jonge, geëngageerde journalist, een vrouwelijke producer en een rokkenjagende tv-host zijn de drie hoofdpersonages. Een moord, een ogenschijnlijke zelfmoord en veel overheids-controle op het nieuwe BBC-nieuwsprogramma ‘The Hour’. En welk spelletje speelt de directie? Een vleugje seks, spionage, beetje politiek, romantiek en heel veel … sigaretten. Schitterende vormgeving. De kostuums, de decors, het tijdsbeeld van de vijftiger jaren. Ik ben benieuwd naar het tweede deel.

La Casa de Papel (Het Huis van Papier). In het Engels heet deze Spaanse serie Money Heist. Een wereldwijd succes. We hebben de twee delen ‘verorberd’ in minder dan tien dagen. Het idee is niet heel origineel. Het is een soort bewerking van veel ‘inbraak – bankroof’ films. Een populair genre. Een soort Ocean Eleven. Een man die zich professor laat noemen, omringt zich met een team van acht specialisten. Dit team overvalt de Koninklijke Munt in Madrid en probeert daar in minder dan twee weken 2,4 miljard euro te drukken. En ze werken stug door aan hun ontsnappingsplan. De professor onderhoudt – op verschillende manieren – contact met de politie. Geregeld zijn er flash backs naar de vijf maanden voorbereiding en training. Het zijn twee jaargangen maar eigenlijk is het beter om te zeggen dat het 22 (korte) afleveringen zijn. Het is één verhaal. De overvallers worden niet bij naam genoemd maar hebben een stadsnaam aangenomen. Denver, Moskou, Oslo, Helsinki, Tokyo, Nairobi, Rio en Berlin. Het is een zeer onderhoudende serie en als Isabel vanaf de bank roept of ik een dekentje wil brengen of een glas wijn, noem ik haar plagend ‘Berlinha’. En dat is uiteraard een woordspeling die alleen maar betekenis heeft als je fan bent van Casa de Papel. Er schijnt een derde seizoen in de maak te zijn.

Borgen

Borgen (De burcht) In mijn eentje kijk ik af en toe naar een aflevering van de Deense serie ‘Borgen’. Teveel politiek (gekonkel) om Isabel te verleiden om mee te kijken. Ik ken ondertussen haar smaak. Ik kijk ook ‘House of Cards’ in mijn eentje als ik in Nederland ben. De drie hoofdpersonages zijn de eerste vrouwelijke premier van Denemarken, haar spindokter en een ambitieuze journaliste van TV1. Elke aflevering heeft een thema. Deense militairen gedood in Afghanistan. Een dreigende burgeroorlog in Afrika. Een bonnetjesaffaire. Een nieuwe euro-commissaris naar Brussel. Het zorgstelsel is aan vernieuwing toe. Dreigende rebellie in de coalitie. De sensatiepers lust de premier rauw. Relatie-problemen van de hoofdpersonages. Ik kijk er met veel plezier naar. Ik weet dat deze serie in Nederland is bewerkt tot een toneelmarathon die ik jammer genoeg heb gemist. Zucht x 3

Wij zagen uiteraard veel meer series maar deze vier / vijf series bekeken we de afgelopen anderhalve maand. Kijken jullie series? Heb je een tip? Ik hou me aanbevolen.

Wat ligt er bij ons nog klaar? Designated survivor / Collateral / Fargo.

En we wachten al lang op het laatste seizoen van Game of Thrones. Ook naar jaargang 4 van Outlander wordt uitgekeken. En we zoeken nog jaargang 4 van Black Sails. Ikzelf ben met Penoza niet verder gekomen dan jaargang 3 maar wil graag verder kijken. En bestaat er al een  tweede jaargang van Salamander?

Lezen en kijken

Tags

Boeken, BVN, Het Modigliani schandaal, Ken Follett, Lezen, Nelspruit, Serie, Smeris, Televisie

Tweemaal een lage score. Een boek. Een televisieprogramma. Mijn beoordeling schommelt tussen ‘slecht’ tot ‘zeer matig’.

Ik lees weinig de laatste weken. Het bezoek uit Nederland en Duitsland is aangenaam. De boodschappenlijst is uitgebreid. Als ik ’s avonds eenmaal in bed lig, knipper ik met m’n ogen en na drie, vier bladzijdes leg ik mijn boek weg. Dat is geen ideale manier om te lezen.

Het Modigliana schandaal

“De jonge, ambitieuze kunsthistorica Dee Sleign komt een originele Modigliani op het spoor. Maar al snel blijkt dat zij niet de enige is die tot het uiterste wil gaan om dit kostbare kunstwerk in handen te krijgen.

Zij raakt verstrikt in een meedogenloos web van intriges waarin alles lijkt toegestaan: bedrog, diefstal, vervalsing en zelfs moord.

Aan haar is de zware opdracht het schilderij veilig te stellen voor de laakbare praktijken van hen die maar beter buiten de wereld van de kunst hadden kunnen blijven.”

Ik geef het boek een minimale  *** drie sterren. Ik vind het heel matig. Het is een oud werk van de grote verteller Ken Follett. Uitgebracht onder pseudoniem in 1976.

Uitgemolken. Teveel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. Teveel zij-stapjes en dat het verhaal verteld wordt vanuit zoveel verschillende personages vind ik mislukt. Misschien was dat goed in 1976. Nu voldoet het niet meer aan de normen die ik stel aan een goed boek cq thriller.

Ik was de afgelopen dagen in Nelspruit (Zuid Afrika). Onze auto is in de Nissan-garage voor een grote beurt en deels herstel van de ophanging. Ik verbleef in een lodge waar ze BVN op de televisie hebben. Ik weet dat deze gezamelnijke Nederlandse en Vlaamse zender bestaat maar ik keek er niet eerder naar. Zappend kwam ik er langs. Ik zag het Vlaamse en het NOS-journaal over de kou, de ijzel en de sneeuw. Ik zag Waylon in de DWDD zijn nieuwe songfestival-lied zingen. Ik zag Nieuwsuur en een aflevering van ‘Smeris’.

Screenshot Smeris

Ik heb nooit eerder gehoord van deze Nederlandse politie-serie. Ik vond het buitengewoon teleurstellend. Slecht. Zwak verhaal. Tenenkrommend acteerwerk. Ik kijk weinig – nauwelijks – naar Nederlandse series. Ik zag de twee eerste jaargangen van ‘Overspel’ en van ‘Penoza’. Dat vond ik goed. Was het toevallig een zwakke aflevering? Ik weet het niet. En ik ben niet nieuwsgierig geworden om meer te zien. En BVN kunnen we met ons Mozambikaanse DSTV-abonnement niet ontvangen.

Ik begin aan een nieuw boek. ‘De Mensengenezer’ van Koen Peeters. Mogelijk zal ik daar later enthousiaster over bloggen.

 

Een vraag bij Buitenhof

Tags

Buitenhof, Het Middelburgs Theater, Jeroen Smit, Passievrucht, Smartphone, Telefoon, Televisie

Ik kijk graag naar het televisieprogramma ‘Buitenhof’. Een politiek interview programma op de zondagochtend dat het ‘hijgerige’ van andere talk-shows tracht te vermijden. Gisteren gaf Jeroen Smit een korte samenvatting van het internationale nieuws. En hoe de internationale pers naar de Nederlandse verkiezingsuitslag kijkt. Hij eindigde met een vraag. “Wat heeft tijdens de 8 jaar dat Obama president van de Verenigde Staten was meer je leven beïnvloed: zijn beleid of de smart phone?” Ook de interviewer moest toegeven dat het eerlijke antwoord ‘de smart phone’ is. Innovatie is dus het allerbelangrijkste in een mensenleven – belangrijker dan wie een paar jaar de politieke lakens uitdeelt. En dat wordt door de komst van immigranten alleen maar versneld – is zijn overtuiging. Pikant detail daarbij is dat Steve Jobs een kind is (was) van Syrische migranten.

Mijn mobiele telefoon

Steeds vaker lees je artikelen over het gebruik / misbruik van de smart phone. Leraren klagen steen en been over concentratie-verlies van leerlingen die voortdurend switchen tussen een taak en hun mobieltje. Facebook, Snapchat, Instagram … ze kunnen het geen minuut missen. Op de radio hoorde is een programma waarbij de luisteraar werd gevraagd tips te geven om de smart phone verslaving in te dammen. Ik hoorde tot tweemaal toe mijn eigen methode. Mijn standaard-instelling laat geen data-verbinding toe. Ik ben enkel online als ik wifi heb. Dat is thuis en op enkele plekken waar ik vaak kom. Ik heb geen Facebook-App op mijn mobieltje. Dus ook daar word ik niet door lastig gevallen. En mijn emails lees ik enkel op de computer. Al met al is dat een flink aantal maatregelen om het gebruik te beperken. In de auto heb ik een ingebouwd navigatie-systeem. En als ik (lopend) ergens naar toe moet kijk ik thuis hoe ik daar moet komen vanaf een parkeerplaats of station.

Afgelopen zaterdag zag ik in Middelburg een mooie theatervoorstelling ‘Passievrucht’. Er werd tot driemaal toe gevraagd om de telefoon uit te zetten. En wat gebeurt er? Op de eerste rij tijdens de voorstelling … oplichtende flitslichtjes en een rinkelend mobieltje … de eigenaar fluistert net te luid een paar zinnen. Bestaat er zoiets als ‘stadionverbod’ voor theaterbezoekers …?

Nog even terug kijken

Tags

De Bevelander, Goes, Krant, Pers, PZC, Radio, Televisie

Het is al wel twee weken geleden maar omdat ik niet in Goes woon, krijg ik de kranten met enige vertraging te zien. Nog even nagenieten.

Balletstudio Free tijdens de Startavond – De Bevelander

Fotoimpressie – De Bevelander

En ook de PZC schreef over deze bijzondere avond

En verder waren er ook mooie bijdrages bij Omroep Zeeland Radio en Omroep Zeeland Journaal.

Ondertussen in Nederland (3)

Tags

Donald Trump, Goes, Nieuws, Syrië, Televisie, Verenigde Staten

Al bijna tien dagen ben ik weer in Nederland. Veel tijd breng ik door met allerlei werkzaamheden, vergaderingen en afspraken voor de nieuwe (theater) voorstellingen waarbij ik betrokken ben. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog meer doen in de komende tijd.

Ik ben alleen want Isabel heeft geen vrij van haar werk en is dus nog steeds in Mozambique. We vergelijken onze situatie vaak met stellen waarvan de man (of vrouw) op de grote vaart zit. Maanden van huis en dan weer een tijdje samen thuis. Dat is onze situatie de komende maanden. Ik ga d’r niet over klagen, het is tenslotte onze eigen keuze.

Het valt me op dat ik in mijn eentje andere dagelijkse gewoontes heb. Als ik kook en alleen thuis ben, zet ik veel gemakkelijker de televisie aan. Even journaal kijken, een kwis, een kookprogramma, een actualiteiten-rubriek … nog even een rondje zappen en ‘ploep’ zomaar zijn we twee uur later. Gauw terug naar de computer. Eerst nog even wat rondkijken bij collega blogs of scrollen doorheen een krant of weekblad (vaak via Blendle). En nu komt het … ik heb een soort gruwel-verslaving als ik het woord ‘Trump’ lees.

“Kijk mij eens – alweer een verkiezingsbelofte die ik nakom.”

Ik lees teveel Trump-Horror verhalen. Ben ik masochistisch? Het begint er wel op te lijken. Het lukt me niet om zo’n artikel niet te lezen. Ik wil Trump het liefst volledig ‘blokken’ uit mijn systeem maar dat gaat niet. Ik kan het niet. Ik ben geen nieuws-junk maar ik volg de actualiteit graag en bijna dagelijks. “Hij doet wat hij beloofd heeft tijdens de verkiezingen” hoor ik zeggen – als een soort vergoelijking voor al zijn presidentiële decreten. Brrr. Grrr.

Ik stond afgelopen zaterdag met twee Syrische vluchtelingen die in Goes wonen te praten. Zij vierden ook de start van het nieuwe themajaar in Goes – Goes Azië ter gelegenheid van Chinees Nieuwjaar. Ik haalde mooie herinneringen op aan hun land en hoe vriendelijk de mensen (toen) waren. Ik zag mevrouw Nabeeld Al Obaied en haar zoon Besher stralen van oor tot oor en tegelijkertijd een traan wegpinken.

Ik moest weer aan hen denken toen ik het journaal zag. Syriërs zoals mevrouw Al Obaied komen de Verenigde Staten niet meer in. Of ze dat überhaupt wilt, weet ik niet. Maar het is toch van de zotte dat een land dat voor meer dan 95% bestaat uit nakomelingen van immigranten de grenzen sluit voor vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Shame on you, mister president.

En wees gewaarschuwd, de kans dat een inwoner van de VS gedood wordt door een moslim-terrorist uit een van de zeven landen op de Trump Black List is uiterst klein. Maar gedood worden door een landgenoot is vele malen groter. Jaarlijks sterven er bijna 12.000 mensen door vuurwapengeweld in de USA.