Wij kijken series

Tags

Borgen, Isabel, La casa de papel, Serie, Televisie, The Hour, The Killing, The legacy

In de rechter kolom op dit blog plaats ik meestal een foto van het boek dat ik nu lees. En daaronder wat we nu kijken. Af en toe een filmposter maar dat heeft maar een heel kort leven. Een film zie je meestal in één keer. Dus het is algauw oud nieuws. Een serie kijken duurt meestal wat langer. Op een doordeweekse dag beperken we ons tot één aflevering per avond. Heel af en toe staan we onszelf een tweede aflevering toe. Op een vrije dag of een regendag … ja die komen ook voor in Mozambique … wordt het soms binge-kijken.

Wat zagen we afgelopen weken?

The Legacy

The Killing

The Hour

La Casa de Papel

Kennen jullie deze series? De twee eerste series zijn Deens en al enkele jaren oud. Wij zagen de eerste twee jaargangen van beide series. Ik weet dat er van allebei een derde jaargang bestaat maar die moet ik nog eens ergens opscharrelen.

Arvingerne (De Erfgenamen) zoals The Legacy in het Deens heet, gaat over een voortslepende familievete na het overlijden van hun moeder. Alle vier de kinderen hebben zo hun eigen wensen en ideeën wat ze met het grote huis, het landgoed en de kunstverzameling willen doen. Het fijne van Scandinavische series vind ik dat je de acteurs niet of nauwelijks kent en dat ze daarom vrij gemakkelijk samenvallen met hun karakters in de serie. Hoe goed Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf ook spelen je blijft wel steeds denken … ha, dat zijn Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Forbrydelsen (Het misdrijf). Bij ons beter bekend als The Killing. Een politieserie met veel politieke zijsporen. Sarah Lund en haar IJslandse trui zijn wereldberoemd geworden. De serie is veelvuldig bekroond. Ik heb erg genoten van de intriges in beide jaargangen. Isabel moest op sommige momenten flink doorbijten. Het politieke gekonkel is niet haar favoriete interesse. Als ik de derde jaargang in handen krijg, ga ik zeker kijken.

The Hour Een Britse serie die zich afspeelt in najaar 1956 in de BBC-televisiestudio tijdens de Suez-crisis in Egypte en de Sovjet-invasie in Hongarije. Zes afleveringen. Een jonge, geëngageerde journalist, een vrouwelijke producer en een rokkenjagende tv-host zijn de drie hoofdpersonages. Een moord, een ogenschijnlijke zelfmoord en veel overheids-controle op het nieuwe BBC-nieuwsprogramma ‘The Hour’. En welk spelletje speelt de directie? Een vleugje seks, spionage, beetje politiek, romantiek en heel veel … sigaretten. Schitterende vormgeving. De kostuums, de decors, het tijdsbeeld van de vijftiger jaren. Ik ben benieuwd naar het tweede deel.

La Casa de Papel (Het Huis van Papier). In het Engels heet deze Spaanse serie Money Heist. Een wereldwijd succes. We hebben de twee delen ‘verorberd’ in minder dan tien dagen. Het idee is niet heel origineel. Het is een soort bewerking van veel ‘inbraak – bankroof’ films. Een populair genre. Een soort Ocean Eleven. Een man die zich professor laat noemen, omringt zich met een team van acht specialisten. Dit team overvalt de Koninklijke Munt in Madrid en probeert daar in minder dan twee weken 2,4 miljard euro te drukken. En ze werken stug door aan hun ontsnappingsplan. De professor onderhoudt – op verschillende manieren – contact met de politie. Geregeld zijn er flash backs naar de vijf maanden voorbereiding en training. Het zijn twee jaargangen maar eigenlijk is het beter om te zeggen dat het 22 (korte) afleveringen zijn. Het is één verhaal. De overvallers worden niet bij naam genoemd maar hebben een stadsnaam aangenomen. Denver, Moskou, Oslo, Helsinki, Tokyo, Nairobi, Rio en Berlin. Het is een zeer onderhoudende serie en als Isabel vanaf de bank roept of ik een dekentje wil brengen of een glas wijn, noem ik haar plagend ‘Berlinha’. En dat is uiteraard een woordspeling die alleen maar betekenis heeft als je fan bent van Casa de Papel. Er schijnt een derde seizoen in de maak te zijn.

Borgen

Borgen (De burcht) In mijn eentje kijk ik af en toe naar een aflevering van de Deense serie ‘Borgen’. Teveel politiek (gekonkel) om Isabel te verleiden om mee te kijken. Ik ken ondertussen haar smaak. Ik kijk ook ‘House of Cards’ in mijn eentje als ik in Nederland ben. De drie hoofdpersonages zijn de eerste vrouwelijke premier van Denemarken, haar spindokter en een ambitieuze journaliste van TV1. Elke aflevering heeft een thema. Deense militairen gedood in Afghanistan. Een dreigende burgeroorlog in Afrika. Een bonnetjesaffaire. Een nieuwe euro-commissaris naar Brussel. Het zorgstelsel is aan vernieuwing toe. Dreigende rebellie in de coalitie. De sensatiepers lust de premier rauw. Relatie-problemen van de hoofdpersonages. Ik kijk er met veel plezier naar. Ik weet dat deze serie in Nederland is bewerkt tot een toneelmarathon die ik jammer genoeg heb gemist. Zucht x 3

Wij zagen uiteraard veel meer series maar deze vier / vijf series bekeken we de afgelopen anderhalve maand. Kijken jullie series? Heb je een tip? Ik hou me aanbevolen.

Wat ligt er bij ons nog klaar? Designated survivor / Collateral / Fargo.

En we wachten al lang op het laatste seizoen van Game of Thrones. Ook naar jaargang 4 van Outlander wordt uitgekeken. En we zoeken nog jaargang 4 van Black Sails. Ikzelf ben met Penoza niet verder gekomen dan jaargang 3 maar wil graag verder kijken. En bestaat er al een  tweede jaargang van Salamander?

Advertenties

Lezen en kijken

Tags

Boeken, BVN, Het Modigliani schandaal, Ken Follett, Lezen, Nelspruit, Serie, Smeris, Televisie

Tweemaal een lage score. Een boek. Een televisieprogramma. Mijn beoordeling schommelt tussen ‘slecht’ tot ‘zeer matig’.

Ik lees weinig de laatste weken. Het bezoek uit Nederland en Duitsland is aangenaam. De boodschappenlijst is uitgebreid. Als ik ’s avonds eenmaal in bed lig, knipper ik met m’n ogen en na drie, vier bladzijdes leg ik mijn boek weg. Dat is geen ideale manier om te lezen.

Het Modigliana schandaal

“De jonge, ambitieuze kunsthistorica Dee Sleign komt een originele Modigliani op het spoor. Maar al snel blijkt dat zij niet de enige is die tot het uiterste wil gaan om dit kostbare kunstwerk in handen te krijgen.

Zij raakt verstrikt in een meedogenloos web van intriges waarin alles lijkt toegestaan: bedrog, diefstal, vervalsing en zelfs moord.

Aan haar is de zware opdracht het schilderij veilig te stellen voor de laakbare praktijken van hen die maar beter buiten de wereld van de kunst hadden kunnen blijven.”

Ik geef het boek een minimale  *** drie sterren. Ik vind het heel matig. Het is een oud werk van de grote verteller Ken Follett. Uitgebracht onder pseudoniem in 1976.

Uitgemolken. Teveel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. Teveel zij-stapjes en dat het verhaal verteld wordt vanuit zoveel verschillende personages vind ik mislukt. Misschien was dat goed in 1976. Nu voldoet het niet meer aan de normen die ik stel aan een goed boek cq thriller.

Ik was de afgelopen dagen in Nelspruit (Zuid Afrika). Onze auto is in de Nissan-garage voor een grote beurt en deels herstel van de ophanging. Ik verbleef in een lodge waar ze BVN op de televisie hebben. Ik weet dat deze gezamelnijke Nederlandse en Vlaamse zender bestaat maar ik keek er niet eerder naar. Zappend kwam ik er langs. Ik zag het Vlaamse en het NOS-journaal over de kou, de ijzel en de sneeuw. Ik zag Waylon in de DWDD zijn nieuwe songfestival-lied zingen. Ik zag Nieuwsuur en een aflevering van ‘Smeris’.

Screenshot Smeris

Ik heb nooit eerder gehoord van deze Nederlandse politie-serie. Ik vond het buitengewoon teleurstellend. Slecht. Zwak verhaal. Tenenkrommend acteerwerk. Ik kijk weinig – nauwelijks – naar Nederlandse series. Ik zag de twee eerste jaargangen van ‘Overspel’ en van ‘Penoza’. Dat vond ik goed. Was het toevallig een zwakke aflevering? Ik weet het niet. En ik ben niet nieuwsgierig geworden om meer te zien. En BVN kunnen we met ons Mozambikaanse DSTV-abonnement niet ontvangen.

Ik begin aan een nieuw boek. ‘De Mensengenezer’ van Koen Peeters. Mogelijk zal ik daar later enthousiaster over bloggen.

 

Een vraag bij Buitenhof

Tags

Buitenhof, Het Middelburgs Theater, Jeroen Smit, Passievrucht, Smartphone, Telefoon, Televisie

Ik kijk graag naar het televisieprogramma ‘Buitenhof’. Een politiek interview programma op de zondagochtend dat het ‘hijgerige’ van andere talk-shows tracht te vermijden. Gisteren gaf Jeroen Smit een korte samenvatting van het internationale nieuws. En hoe de internationale pers naar de Nederlandse verkiezingsuitslag kijkt. Hij eindigde met een vraag. “Wat heeft tijdens de 8 jaar dat Obama president van de Verenigde Staten was meer je leven beïnvloed: zijn beleid of de smart phone?” Ook de interviewer moest toegeven dat het eerlijke antwoord ‘de smart phone’ is. Innovatie is dus het allerbelangrijkste in een mensenleven – belangrijker dan wie een paar jaar de politieke lakens uitdeelt. En dat wordt door de komst van immigranten alleen maar versneld – is zijn overtuiging. Pikant detail daarbij is dat Steve Jobs een kind is (was) van Syrische migranten.

Mijn mobiele telefoon

Steeds vaker lees je artikelen over het gebruik / misbruik van de smart phone. Leraren klagen steen en been over concentratie-verlies van leerlingen die voortdurend switchen tussen een taak en hun mobieltje. Facebook, Snapchat, Instagram … ze kunnen het geen minuut missen. Op de radio hoorde is een programma waarbij de luisteraar werd gevraagd tips te geven om de smart phone verslaving in te dammen. Ik hoorde tot tweemaal toe mijn eigen methode. Mijn standaard-instelling laat geen data-verbinding toe. Ik ben enkel online als ik wifi heb. Dat is thuis en op enkele plekken waar ik vaak kom. Ik heb geen Facebook-App op mijn mobieltje. Dus ook daar word ik niet door lastig gevallen. En mijn emails lees ik enkel op de computer. Al met al is dat een flink aantal maatregelen om het gebruik te beperken. In de auto heb ik een ingebouwd navigatie-systeem. En als ik (lopend) ergens naar toe moet kijk ik thuis hoe ik daar moet komen vanaf een parkeerplaats of station.

Afgelopen zaterdag zag ik in Middelburg een mooie theatervoorstelling ‘Passievrucht’. Er werd tot driemaal toe gevraagd om de telefoon uit te zetten. En wat gebeurt er? Op de eerste rij tijdens de voorstelling … oplichtende flitslichtjes en een rinkelend mobieltje … de eigenaar fluistert net te luid een paar zinnen. Bestaat er zoiets als ‘stadionverbod’ voor theaterbezoekers …?

Nog even terug kijken

Tags

De Bevelander, Goes, Krant, Pers, PZC, Radio, Televisie

Het is al wel twee weken geleden maar omdat ik niet in Goes woon, krijg ik de kranten met enige vertraging te zien. Nog even nagenieten.

Balletstudio Free tijdens de Startavond – De Bevelander

Fotoimpressie – De Bevelander

En ook de PZC schreef over deze bijzondere avond

En verder waren er ook mooie bijdrages bij Omroep Zeeland Radio en Omroep Zeeland Journaal.

Ondertussen in Nederland (3)

Tags

Donald Trump, Goes, Nieuws, Syrië, Televisie, Verenigde Staten

Al bijna tien dagen ben ik weer in Nederland. Veel tijd breng ik door met allerlei werkzaamheden, vergaderingen en afspraken voor de nieuwe (theater) voorstellingen waarbij ik betrokken ben. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog meer doen in de komende tijd.

Ik ben alleen want Isabel heeft geen vrij van haar werk en is dus nog steeds in Mozambique. We vergelijken onze situatie vaak met stellen waarvan de man (of vrouw) op de grote vaart zit. Maanden van huis en dan weer een tijdje samen thuis. Dat is onze situatie de komende maanden. Ik ga d’r niet over klagen, het is tenslotte onze eigen keuze.

Het valt me op dat ik in mijn eentje andere dagelijkse gewoontes heb. Als ik kook en alleen thuis ben, zet ik veel gemakkelijker de televisie aan. Even journaal kijken, een kwis, een kookprogramma, een actualiteiten-rubriek … nog even een rondje zappen en ‘ploep’ zomaar zijn we twee uur later. Gauw terug naar de computer. Eerst nog even wat rondkijken bij collega blogs of scrollen doorheen een krant of weekblad (vaak via Blendle). En nu komt het … ik heb een soort gruwel-verslaving als ik het woord ‘Trump’ lees.

“Kijk mij eens – alweer een verkiezingsbelofte die ik nakom.”

Ik lees teveel Trump-Horror verhalen. Ben ik masochistisch? Het begint er wel op te lijken. Het lukt me niet om zo’n artikel niet te lezen. Ik wil Trump het liefst volledig ‘blokken’ uit mijn systeem maar dat gaat niet. Ik kan het niet. Ik ben geen nieuws-junk maar ik volg de actualiteit graag en bijna dagelijks. “Hij doet wat hij beloofd heeft tijdens de verkiezingen” hoor ik zeggen – als een soort vergoelijking voor al zijn presidentiële decreten. Brrr. Grrr.

Ik stond afgelopen zaterdag met twee Syrische vluchtelingen die in Goes wonen te praten. Zij vierden ook de start van het nieuwe themajaar in Goes – Goes Azië ter gelegenheid van Chinees Nieuwjaar. Ik haalde mooie herinneringen op aan hun land en hoe vriendelijk de mensen (toen) waren. Ik zag mevrouw Nabeeld Al Obaied en haar zoon Besher stralen van oor tot oor en tegelijkertijd een traan wegpinken.

Ik moest weer aan hen denken toen ik het journaal zag. Syriërs zoals mevrouw Al Obaied komen de Verenigde Staten niet meer in. Of ze dat überhaupt wilt, weet ik niet. Maar het is toch van de zotte dat een land dat voor meer dan 95% bestaat uit nakomelingen van immigranten de grenzen sluit voor vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Shame on you, mister president.

En wees gewaarschuwd, de kans dat een inwoner van de VS gedood wordt door een moslim-terrorist uit een van de zeven landen op de Trump Black List is uiterst klein. Maar gedood worden door een landgenoot is vele malen groter. Jaarlijks sterven er bijna 12.000 mensen door vuurwapengeweld in de USA.

1000 vragen aan mezelf (8)

Tags

1000 vragen, Isabel, Televisie, Tv-serie

Een nieuw jaar. Daar horen de beste wensen bij. Voor al mijn geliefden. Voor al mijn volgers (lezers). Voor vrienden van nu, voor vrienden van vroeger. In Nederland en Vlaanderen. In Noorwegen en Jordanië. In Mozambique en elders in Europa of Afrika. Of waar dan ook in de wereld. San Francisco, Beijing, Bujumbura, Zanzibar, Leeuwarden, Nkempte of Bogota. Feliz Ano Novo. Gelukkig Nieuwjaar. Volle lok en seine.

Ik ga nog even door met mijn stukjes. 1 januari 2011 blogde ik voor het eerst. Als de trent zich doorzet, wordt dit mogelijk een jaar met minder stukjes. Want de geschiedenis leert dat ik minder blog als ik in Nederland ben. En daar zal ik vaak zijn in de komende maanden. Maar je weet het nooit …

2016 / 2017 

99. Wat doe je het liefste op een avondje uit?

Naar theater – liefst niet in m’n eentje. Dat kan van alles zijn. Toneel, opera of musical. En als het even kan beginnen we met een etentje. En achteraf nog even napraten met een glaasje.

100. Heb je ooit de wet overtreden?

Ja natuurlijk. Wacht dacht je? Vanochtend vroeg gelukkig niet. Ik had een blaas-alcohol-test om 05.24u – op weg van het eindejaars-feest in Maputo naar huis in Djonase. Uitslag: 0.0. Niks, nada, nul. Logisch, ik was de Bob en dronk geen druppel. En mijn vorige overtreding dateert van een dag of tien geleden. Op terugweg van een bezoek aan het Zeeuws Museum in Middelburg reed ik 59 km/u (gecorrigeerd is dat 56 km/u) op de Schroeweg en daar mag je – ook ’s middags op een haast lege weg – maar 50. Bekeuring. 48 euro. En natuurlijk heb ik meer (kleine zaken) op mijn kerfstok.

101. Kloppen de karaktereigenschappen van je sterrenbeeld?

Wat zijn die ook alweer? Ik zoek het even op. Sterke punten: Vindingrijk, dynamisch, oplettend, loyaal en gepassioneerd. Zwakke punten: Argwanend, manipulatief, onbuigzaam, geobsedeerd en jaloers. De meeste sterke punten herken ik wel. Ja dat ben ik. Ik hoop in 2017 opnieuw wat dynamischer te zijn. De zwakke punten herken ik veel minder. Is dat omdat het ‘zwakke punten zijn’? Wie weet …

102. Welke kleur overheerst in je kledingkast?

Ik denk blauw (en wit). Maar dat is flink verminderd sinds Isabel invloed heeft op wat ik aantrek. En mijn verzameling Afrikaanse overhemden is allesbehalve blauw.

103. Haal je alles uit een dag?

Nee. Dat is het eerlijke antwoord. Geregeld wel natuurlijk maar er zijn ook flink wat dagen dat ik teveel lummel. En daar heeft het haperende internet vaak iets mee te maken. Maar niet alleen dat want ik kan me ook verliezen in ‘ongericht surfen’ en hier en daar blijven hangen. Ik ben een uitsteller, dat biechtte ik al eerder op. Als de deadline in zicht kom dan volgen er vruchtbare dagen waar ik alles uithaal.

104. Hoeveel tv-series volg je?

Samen, meestal maar één tegelijkertijd. Dat is ‘Outlander – jaargang 2’ op dit moment. Met ‘Orange is the new black’ en ‘The Black List’ hebben we even een pauze ingelast. In mijn eentje volg een paar series via Netflix als ik in Nederland ben. Zoals ‘House of Cards’ – teveel ‘politiek’ naar Isabels smaak.

105. Waarin wil je altijd kind blijven?

Jeetje. Me kunnen verwonderen – is het eerste dat opkomt. Open staan voor nieuwe zaken. Onbevangen zijn. Vertrouwen hebben zonder allerlei vooroordelen en opgedane kennis.

106. Kun je een week zonder internet?

Ja, als ik het zelf kan plannen. In een vakantie bijvoorbeeld. Geen enkel probleem (denk ik). Nee, als het me overkomt. Ik heb internet best vaak nodig om in contact te blijven met werk-opdrachten en collega’s.

107. Wie kent jou het best?

Isabel, natuurlijk. Ik moet er wel bij vermelden dat zij veel minder geschiedenis met me heeft dan mijn kinderen of naaste familie. Dus daar zijn natuurlijk ‘hiaten’ in haar kennis van ondergetekende.

108. Wat is het minst vervelende huishoudelijke klusje?

Koken. Dat doe ik graag. Elke dag en met veel plezier. Maar eerlijk gezegd las ik deze vraag als: MEEST VERVELENDE huishoudelijke klus en niet als MINST VERVELENDE. Schoonmaken – wc’s en badkamers in het bijzonder. Gruwel. Dat is erg algemeen maar het is niet mijn favoriete bezigheid. In Afrika kan ik het me permitteren om iemand in dienst te hebben die dat voor ons doet. In Nederland doe ik het zelf. Niet met regelmaat. Ook daar steekt het uitstel-gedrag de kop op. Als er bezoek komt schiet ik in de ‘schoonmaak-modus’.

109. Ben je weleens teleurgesteld in mensen?

Ja. Natuurlijk. Maar ik heb op deze nieuwjaarsdag geen zin om daar bij stil te staan.

110. Hoe ziet je ideale vrije dag eruit?

Deze vraag lijkt en beetje op de eerste vraag. Zo’n dag begint zonder wekker. Een uitgebreid ontbijt met mijn lief. Een beetje praten. En wie weet wat er dan allemaal kan gebeuren? Kortom: ‘Carpe diem’. Dat kan zijn door heel actief te zijn of juist het tegenovergestelde. De avond mag er dan uitzien zoals in vraag 99.

111. Ben je trots op jezelf?

Soms. Of klinkt dat verwaand? En ook heel vaak niet. Afgelopen Kerst bijvoorbeeld was ik trots op mezelf. Alles is goed verlopen. Iedereen vond het lekker en gezellig. Prima (familie) sfeertje. Ja, dan kan ik trots zijn op mezelf. Op ons.

112. Welk nutteloos talent bezit je?

De leukste vraag van dit rijtje en ik heb niet meteen een antwoord. Ik heb een goed geheugen. Of moet ik schrijven: ik HAD een goed geheugen? Ik kan zo alle Olympische steden opdreunen. Of de landen waar het WK Voetbal werd georganiseerd. Voor een kwis met veel vragen over oude, parate kennis ben ik een goede aanvulling in een team. En ik kan lang in kleermakerszit zitten. Nutteloos? Niet als we een lange film in bed kijken …

Meer in deze serie: 1000 vragen aan mezelf

Crazy Mozambique

Tags

Etentje, Explosie, Journaal, Krant, Malawi, Matola, Mozambique, Ongeval, Tante, Televisie, Tete, Verkeer

Een paar foto’s vandaag. Ga zitten en huiver …

Dodelijke explosie in Tete (*)

Een afschuwelijk bericht. Het televisiejournaal en de kranten spraken gisteren van 43 doden. Vanochtend is het dodental al opgelopen tot 73. En ook nog 110 mensen met ernstige brandwonden.

De tragedie vond plaats in Caphiridzange toen een menigte probeerden om brandstof te stelen uit een truck vol benzine. Het is zomers heet in Tete – provincie in het noorden die grenst aan Malawi. Temperaturen boven de 40c zijn meer regel dan uitzondering. De brandstof vloog in brand door de ontstane hitte – met een verwoestende explosie als gevolg. De truck was van een onderneming uit Malawi en vervoerde 80.000 liter benzine uit de haven van Beira (aan de Indische oceaan in Mozambique) naar Malawi. Caphiridzange ligt niet op de logische route naar Malawi en het is nog onbekend waarom de Malawische bestuurder is afgeweken van de reguliere route. De poging tot diefstal vond plaats net nadat hij de vrachtauto had geparkeerd.

De dieven pompten benzine over van de grote truck naar een kleinere vrachtwagen. In combinatie met de hitte eindigde deze diefstal in een afschuwelijke ramp. Er zijn nog geen berichten over de chauffeur maar het zou me niets verbazen dat hij een onderdeel is van deze diefstal.

Dit is wat er rest van de truck.

En dan ga ik boodschappen doen. We hebben vanmiddag een ‘Vier-tantes-van-Isabel etentje’ bij ons. Deze tantes komen voor het eerst ons nieuwe huis bewonderen.

Als er gekken in het noorden zo’n zwaar ongeluk kunnen veroorzaken dan zal het niet verwonderen dat Mozambique een heel hoog sterfte-cijfer heeft. En dan heb ik het niet eens over armoede. Ik den aan de grote hoeveelheid verkeersongevallen. Dronken chauffeurs. Inhalen op alle mogelijke plaatsen. Rijden zonder licht, op het verkeerde baanvak en overdreven snelheden. Goed, ik ga boodschappen doen …

Ook deze familie is op weg naar een tante of oma. Voor een feestje? Voor een lunch? Ik hoop dat ze veilig zijn aangekomen.

In Matola (Mozambique)

Een foto om te lachen … ja en nee. Een trotse vader op zijn brommer, zijn vrouw (denk ik) achterop en zijn zes kinderen. En tegelijkertijd zo gods-gruwelijk onverantwoord. Zucht. Crazy Mozambique.

(*) Deze foto is niet van de Tete-explosie maar geeft wel een idee wat er is gebeurd.

Geïnterviewd in Barcelona

Tags

Barcelona, Bobby Robson, FC Barcelona, Florin Ráducioiu, Johan Cruijf, Laurent Blanc, Louis van Gaal, Luis Figo, Pep Guardiola, RCD Espanyol, Ronaldo, Televisie, Voetbal, Vrienden, YouTube

Ook vandaag een herinnering aan een Olympische stad. Barcelona. Ik ben er vaak geweest. Dit waar gebeurde verhaaltje speelt zich bijna twintig jaar geleden af. Februari 1997. Naar jaarlijks gebruik gaan we ‘met de mannen’ (Werner, Eric, Gie en Koen) naar een voetbalmatch kijken. Het ene jaar naar de Lierse (Lierse SK) en het volgende jaar ergens in Europa. Dat is dan eerder een city-trip met een middag of avondje voetballen kijken. In 1997 was onze keuze gevallen op Barcelona. In die tijd kon je nog niet via internet tickets kopen. Dat moest ter plekke. In het weekend van ons bezoek stond de derby RCD Espanyol – FC Barcelona op het programma van de Primera División. Schitterend affiche. In Sarrià, het stadion van Espanyol. Niet in het grote Camp Nou.

R.C.D. Espanyol de Barcelona (Foto: Eric Peeters)

Nadat we onze tassen in het hotel hebben achtergelaten, vertrekken we onmiddellijk naar het stadion. We hebben zo onze twijfels of het ons wel zal lukken om aan kaartjes te komen. Het is tenslotte dé stadsderby – in een relatief klein stadion. Een uurtje later schuif ik aan bij een loket, er zijn slechts twee wachtenden voor me. Gie houdt me gezelschap. Werner en Erik staan op een afstandje mee te kijken. Ik ben aan de beurt en in mijn beste Spaans – dat niet zo heel veel voorstelde, maar dat terzijde – vraag ik vier kaartjes. Dat kan. Ik kan zelfs nog kiezen voor welke tribune. Ik kies de hoofdtribune. De kaartjes worden geprint. Ik betaal met mijn Visa-Card. En ik sta al te juichen en te springen terwijl ik alles aan de Gie geef. Het is gelukt. Ook de anderen zijn duidelijk in hun nopjes. We lopen naar elkaar als er plots een cameraman en een interviewer op me afkomt. Ik krijg een microfoon onder mijn neus gedrukt. En de vraag waarom ik zo blij ben. Ik antwoord zo goed en zo kwaad als het kan. Ik leg uit dat we uit België komen – speciaal voor deze derby. Weten zij veel. En dat allemaal in mijn eigen brabbel-Spaans. En dan vraagt hij mij een pronostiek. Ik twijfel tussen 0 – 2 en 0 – 3. En zeg – lichtelijk overmoedig – “0 – 3, voor de grote broer … FC Barcelona”.

We vertrekken en bezoeken ‘Parc Guell’, de ‘Sagrada Familia’ en andere Gaudi bezienswaardigheden. De wedstrijd is pas zondagavond. In het hotel checken we op de televisie of we het interview ergens kunnen zien. Dat geven we gauw op want in alle euforie hebben we niet gevraagd welke omroep of televisiezender me die vragen stelde. “Het zal wel de lokale ziekenomroep zijn”, plagen mijn vrienden. De volgende dag op weg naar het stadion komen we er achter dat ik als enige supporter voor FC Barcelona. De drie anderen gaan voor Espanyol, de underdog. Dat is niet voor het eerst maar daarover een andere keer meer. We kiezen een verkeerde ingang waardoor we van de ene lange zijde naar de andere zijde moeten manoeuvreren / schuifelen. Ergens halverwege op de hoofdtribune. Ik loop voorop, de drie anderen volgen me. Een paar keer wordt er naar me geknikt en iets gemompeld. Ik denk dat dat door mijn opvallend kapsel komt. We vinden onze stoeltjes, een beetje tussen de middellijn en een van de doelen. Prima plaatsen. Het stadion is al behoorlijk gevuld. De wedstrijd begint. Ik noem een paar namen van het grote Barcelona: Vitor Baia op doel, Gheorghe Popescu, Laurent Blanc, Pep Guardiola, Luis Figo – hij krijgt rood in deze wedstrijd, Luis Enrique en Ronaldo – de Braziliaanse Ronaldo wel te verstaan. Johan Cruijf was een half jaar eerder ontslagen en Bobby Robson is de tussen-tijd coach, Louis van Gaal liep zich al warm aan de figuurlijke zijlijn.

In de veertiende minuut – om Cruijf te pesten? – verzilvert Florin Ráducioiu een penalty. Espanyol staat op 1 – 0. Tijdens de rust maak ik een praatje met mijn Spaanse buurman en vraag hem hoe het kan dat deze wedstrijd niet is uitverkocht. Ik zie aan de overkant veel lege tribune-plaatsen. Hij legt me uit dat er een grote rivaliteit (haat) is tussen de twee clubs. En dat gaat zover dat ze geen tickets willen kopen in het stadion van de ander. Ook hij gaat NOOIT naar Camp Nou als FC Barcelona thuis speelt. Rare jongens die Barcelonezen. De tweede helft begint. Al snel een tweede penalty en opnieuw scoort Florin Ráducioiu. 2 – 0. Sarrià ontploft. Het is ook de eindstand. 2 – 0 voor Espanyol.

Feest. Het grote Barcelona is verslagen. Vernederd. (Foto: Eric Peeters)

Het laatste fluitsignaal heeft geklonken. Supporters vallen elkaar in de armen en meteen draaien heel veel mannen zich naar me toe. Beginnen te wijzen, te lachen, te joelen: “0 – 3, hijo de puta, hahaha”. Duidelijk in mijn richting. Niet agressief, integendeel, uiterst kameraadschappelijk. Het bleek dat mijn interview prominent was gebruikt in een vooruitblik op deze wedstrijd. Wat een lol. Geweldig. En we kregen ook te horen dat deze wedstrijd de laatste derby was in het oude stadion. Vanaf het nieuwe seizoen 1997 / 1998 gaan ze in het Olympisch stadion spelen.

En zo is mijn verhaaltje weer rond. Ik ben terug bij de Olympische spelen. We bezochten Montjuïc de volgende dag. Fundació Joan Miró en het Olympisch stadion.

Olympisch stadion Barcelona (Foto: Eric Peeters)

Vandaag checkte ik voor dit stukje een paar namen op internet en wat vond ik? Ongelooflijk. Op YouTube staat deze volledige wedstrijd. Vorig jaar op YouTube gezet. Voor Espanyol supporters werd dit een historische wedstrijd, een overwinning om nooit te vergeten. Ze werden vierde dat seizoen. Athlético Madrid werd kampioen van de Primera División 1996-1997

• Último derbi en Sarrià, celebrado el 09 de febrero de 1997

In de serie: Olympische spelen

1000 vragen aan mezelf (1)

Tags

1000 vragen, Culinair, Ine, Isabel, Koken, Lezen, Televisie

Via het ene blog kom ik nog wel eens terecht op een ander blog. Zo ontdekte ik het persoonlijke blog van Renske, Montévie. Zij heeft op woensdag een vaste rubriek. 1000 vragen aan jezelf. Het is een boekje dat ze ooit bij een tijdschrift (Flow) cadeau kreeg. Ik beantwoord vandaag de eerste veertien vragen. Ik ga zo nu en dan vervolgen breien aan deze vragen. Het wordt dus een rubriek. Niet op vaste dagen, gewoon onregelmatig. Ik zie wel hoever ik kom. Duizend is wel heel erg veel.

Vandaag vraag 1 tot en met 14

1 Met wie kun je het beste opschieten?

Niet de meest interessante vraag om mee te beginnen. Maar kom, natuurlijk moet ik hier Isabel antwoorden. Niet omdat het moet maar omdat het zo is. Hebben we dan nooit woorden of spanningen? Hehe, of course we have. Had ik dan niet beter Jules en/of Catelijne moeten antwoorden? Ja, dat had ook gekund. In ons geval (ouder – kind) hebben we een prima band en kunnen we het heel goed met elkaar vinden. En dat is niet altijd evident.

2 Waar besteed je veel tijd aan?

Lezen. Koken, alhoewel dat ook vaak ‘eten klaarmaken’ is en om dat altijd ‘koken’ te noemen is overdreven. En internet. En dat zou ik beter wat minderen. Dit blog vraagt tijd, gemiddeld tussen 20 en 30 minuten per stukje. Als ik beroepsmatig schrijf, zoek ik met grote regelmaat iets op. Meestal op internet en dan wil ik nog wel eens afdwalen – verdwalen op de digitale snelweg. Me verliezen op allerlei zijweggetjes. En in de weken (maanden) van een nieuwe productie (of kamp) ben ik natuurlijk daar volop mee bezig en beperkt het lezen zich tot een kwartiertje voor dat ik in slaap val.

3 Om welke grappen kun je heel hard lachen?

Woordgrappen. Spelen met taal. Ik lach graag maar echt schateren … nou nee, niet vaak. Hard lachen is ook iets dat je opbouwt, met vrienden. De ene vertelt iets, de andere gaat daar overheen en de derde komt nog gevatter of lolliger uit de hoek. En voor je het weet lig je slap van het lachen. Waarover? Dat doet er niet toe. En ik hou van cabaret. Met Bert Visser bijvoorbeeld kan ik hard lachen. Maar ook met de taal-imitaties van Trevor Noah. Of de subtiele taalgrappen van Kees Torn. Humor in een andere taal is niet eenvoudig. Ik ben er nu aangewend maar dat leverde nog wel eens irritatie op als ik niet begrepen werd. ‘Ironie’ is een moeilijk begrip in het begin van een relatie – andere cultuur, andere taal.

4. Wanneer heb je voor het laatst iets voor het eerst gedaan?

Leuke vraag. Even denken … zelf met een sportauto rijden. Mijn vaste volgers weten dat ik ‘niets’ heb met auto’s. Rijden met de nieuwe auto van Isabel, een Audi TT. Ik moet me helemaal dubbel-plooien om er überhaupt in te komen. Hahaha.

5 Huil je gemakkelijk in het bijzijn van anderen?

Als ik huil – en dat gebeurt niet heel vaak – maakt het me niet uit als anderen dat zien. 

6 Waar bestaat je ontbijt uit?

Op weekenddagen en vrije dagen ziet mijn (ons) ontbijt er best indrukwekkend uit. Het is dan meestal een vroege brunch. Met muesli of cornflakes, broodjes, een gekookt of gebakken ei, bacon, een tomaat, kaas, yoghurt, fruit, jam. Beginnen met een kop thee en daarna een vers sapje en koffie. Op door-de-weekse-dagen is het: snel twee koppen thee, een cracker of een geroosterde snee brood – liefst met kaas. Af en toe een banaan of mango (uit eigen tuin), al dan niet met yoghurt.

7 Wie heb je voor het laatst een kus gegeven?

Isabel, een half uur geleden toen ze naar haar werk vertrok.

8 Waarin lijk je op je moeder?

Opnieuw een mooie vraag. Lezen. Interesse voor geschiedenis. Vriendelijk zijn tegen anderen. Anderen bedanken. Dienstbaar kunnen zijn – dat heb ik trouwens van allebei mijn ouders. En als deze vraag over uiterlijk gaat is dat wat moeilijker. Laat ik het houden op ‘gemakkelijk haar’. Donker en krullen. Ik heb meer krullen dan mijn moeder maar ook zij had ‘haar met een flinke slag’.

9 Wat doe je ’s morgens als eerste?

Isabel zoenen en “Bom dia” tegen haar zeggen. Plassen. Licht aanmaken. Thee zetten. Belinha’s lunch klaar maken. Als ik alleen (in Bergen op Zoom) ben begin ik het liefst met De Volkskrant.

10 Ben je een goede voorlezer?

Dat denk ik wel. Liefst met verschillende stemmetjes. Toen onze kinderen klein waren heb ik ze af en toe voorgelezen, meestal deed Ine dat. Zij deed dat geweldig. Ik ben eerder de verteller dan de voorlezer. Nu de kleinkinderen al iets groter worden, lees ik ze wel eens voor. Kikker en Pad. En andere boekjes. Prima vraag, werkt als een reminder en iets om naar uit te kijken. Bompa Afrika leest voor …

11 Tot welke leeftijd geloofde je in Sinterklaas?

Ik denk dat ik net tien was. Mijn grootmoeder zei het zomaar, plompverloren. “Sinterklaas, dat is de facteur. Met een opgeplakte baard.” Ik had geen flauw vermoeden. Ik herinner dat vooral mijn vader heel boos was op zijn schoonmoeder, dat ze me dat had verteld.

12 Wat wil je graag nog kopen?

Voor mezelf? Dat weet ik niet zo één twee drie. Ik ben nauwelijks materialistisch en dat wat ik graag wil hebben, heb ik al, denk ik. En als ik de vraag beantwoord over iets ‘groots’ dan is het antwoord: ‘een zwembad in de tuin’.

13 Welke karaktereigenschap zou je graag willen hebben?

Het tegenovergestelde van ‘uitstellen’. Hoe zeg je dat? En iets meer ‘social talk’ plezier. Ik vind het al gauw slap gelul en verlies snel mijn interesse in verjaardags-kroeg-geouwehoer.

14 Wat is je favoriete tv-programma?

Dat heb ik niet. Daar ben ik veel te weinig voor in Nederland. We kijken wel graag en veel naar tv-series. Die zijn dan natuurlijk al op de televisie geweest. Game of Thrones, Sopranos, The Black List, Overspel, Orange is the new black, Luther, Marco Polo, Outlander. In mijn eentje kijk ik graag sport en kookprogramma’s. Master Chef Australië als absolute favoriet. Ik kijk naar het journaal (BBC World) maar om dat ‘favoriet’ te noemen. Nou nee. Teveel ellende in de wereld.

Ondertussen in Nederland (1)

Tags

2017, Azië, Boeken, Giro, Goes, Isabel, Ken Follett, Lezen, Nederland, Steven Kruijswijk, Televisie, Theater, Wielrennen

Het zal de trouwe volgers van mijn weblog al wel zijn opgevallen … er verschijnt maar heel weinig op deze site. Is er iets aan de hand? Nee, niets ernstig. Is er dan niets de moeite waard om over te schrijven? Vast wel maar het komt er gewoon niet van. Omdat je te druk bent? Een beetje ja en een beetje nee. Vertel.

Waar zal ik beginnen? Ik ben in Nederland, vandaag al veertien dagen. Twee weken waarin ik heel andere dingen doe dan in Mozambique. Werkafspraken, vrienden opzoeken, de kinderen en kleinkinderen zien, naar theatervoorstellingen. Van dat soort zaken. Ik ben veel de hort op. En als ik thuis kom, plof ik vaak neer op de bank en kijk wat gedachteloos naar de televisie. Wat zijn er maar weinig programma’s die me echt boeien. Ik kijk naar afleveringen van Master Chef en The Taste. En naar etappes van de Ronde van Italië als ik ’s middags thuis ben. Mooi dat Steven Kruijswijk het zo goed doet. Ik hoop dat hij ‘het roze’ naar Turijn kan brengen. Het staat hem mooi, net als de rode lipstick-zoenen van de ronde-missen. Een fantastische prestatie.

Ik ben alleen naar Nederland gekomen. Isabel is in mijn (onze) andere-thuis-in-Mozambique gebleven. Ze heeft geen vrije dagen kunnen opnemen. We bellen dagelijks – meestal via WhatsApp – of we sturen elkaar berichtjes. Soms met foto’s, altijd met hartjes en kusjes. Af en toe plaatsen we wat foto’s op onze Facebook-pagina’s. Maar als ze dan bij een foto schrijft “I miss my husband” dan kunnen de buren me horen zuchten – denk ik.

Ik eet teveel – een soort verdriet- of gemis-eten zullen psychologen dat wel noemen. Ja, daar zit wel iets in. Overdag gaat het wel maar ’s avonds is de gang naar de ijskast snel gemaakt. Wat blokjes kaas, een boterham, nog een boterham, een stroopwafel, een bokkenpoot, een stuk chocola. Ik moet op dat gebied wat strenger voor mezelf worden. En meer bewegen. Dat denk ik vaak maar ik doe het niet. Tja. Misschien is deze openbare biecht een stok achter de deur om er iets aan te veranderen … Ik ga het proberen. Ik ben het alleen-zijn niet meer gewend en kan er veel slechter tegen dan vroeger. En daar bovenop word ik hier in Nederland af  en toe geconfronteerd met ‘uit het oog, uit het hart’ momenten. Dat begrijp ik maar ze doen wel zeer. Daar zal dat ‘troost-eten’ ook wel een gevolg van zijn, denk ik.

En dan is er het werk. Dat geeft me gelukkig heel veel voldoening en inspiratie. Afgelopen week was ik nauw betrokken bij de Inspiratie- en Ideeën-avond van Goes Azië 2017. En heb ik bijna dagelijks wel een of andere afspraak in verband met het komende zomer-spektakel (augustus 2017) in Goes.

Azië is dichterbij dan je denkt. (Diergaarde Blijdorp)

Nee, de voorbereidingen zijn nog geen ‘Aziatische moerassen’. Hahaha, gelukkig niet. Deze weken zijn misschien wel de leukste momenten. We kunnen nog vrijuit dromen en fantaseren. Wilde plannen maken en ongelimiteerd zaken verzinnen. Voor ik weer mijn traditionele ‘hup’ maak naar mijn andere continent, gaan we die dromen en wensen omzetten in een voorlopig productieplan. Wat is haalbaar? Wat gaan we schrappen omdat het budget het niet toelaat? Wie maakt een compositie voor een angklung-ensemble? Is de locatie geschikt voor onze plannen? Hebben we genoeg aan één guzheng-speler? Kunnen we uitspraken van Confucius gebruiken? Is Wajang een haalbare kaart op een openlucht-locatie? Kun je bamboe verplanten? Waar halen we duizend lampions vandaan? Kunnen we Kattaikkuttu-theater (en acteurs) inpassen in de voorstelling? En wat doen we met Japans Kabuki-theater?

De Mahabharata en De Reis naar het Westen zijn inspiratiebronnen, maar ook Mulan, de toespraak tot de hoofden van Lebak en Marco Polo zijn al in beeld geweest. Ik hou erover op, het wordt een eindeloze opsomming.

Waarschijnlijk is het nu wel duidelijk waarom ik deze dagen (weken) wat minder stukjes schrijf op dit weblog. Ik zit best veel achter mijn laptop. Ook omdat ik van het alleen-zijn profiteer om wat foto-boeken te maken. En wat ik niet mag vergeten is … carpe diem. Dus wie weet ga ik nog een paar dagen vakantie vieren buiten de deur. Wordt vervolgd.

ps. Ik vergeet nog te vertellen dat veel lees. Ook ’s nachts als ik niet kan slapen. Ik ben begonnen in de Century Trilogie van Ken Follett. Drie dikke boeken. Ruim 2500 bladzijden in totaal. Ik ben halverwege het tweede boek, dus ook halverwege de trilogie.