Kiezen. Alsmaar kiezen. Een zondag met Feyenoord – Ajax en Parijs – Roubaix. En buiten het mooie weer. Uiteindelijk wordt het van alles een beetje. Dochter C een kort verjaardagsfilmpje sturen. Vriend Werner een appje sturen want zijn ‘Beerschot’ promoveert weer naar de eerste klas. En Mozambique viert ‘Vrouwendag – Dia Mulher Moçambicana’. De oorlog in Gaza is een half jaar aan de gang …
Terug bij mijn laptop vraag ik me af waarom ik al een week geen logje heb geschreven terwijl heel wat zelfbedachte series wachten op een vervolg. Een voorzichtige opsomming. Ik maak onderscheid tussen series die kunnen eindigen en series die altijd kunnen doorgaan. In de eerste categorie …
Mijn jeugd ABC Tag (ik ben blijven steken bij #04)
Mijn Portugees ABC’tje (ik ben blijven steken bij #02)
Repertwaar (ik ben blijven steken bij #08)
Een onzinnig lijstje – over musicals die ik ooit zag (ik ben blijven steken bij #04)
1000 vragen aan mezelf (ik ben blijven steken bij #43 – vraag 850)
Perseus – een hervertelling (ik ben blijven steken bij #05)
Series die altijd kunnen doorgaan zouden ook ‘categorie’ kunnen heten.
Lezen en Luisteren (ik ben beland bij #10)
MDM – mijn digitaal museum (ik ben beland bij #03)
Reisfotochallenge (ik ben beland bij #20)
Ondertussen in Mozambique (ik ben beland bij #13)
Ondertussen in Nederland (ik ben beland bij #7)
In de buurt (NL) (ik ben beland bij #03)
In de buurt (MOZ) (ik ben beland bij # 12)
Boeken en Beeldende kunst zijn categorie-aanduidingen
Nu rest de vraag op deze late zondagavond: ‘Welke serie – die ik hierboven in herinnering heb gebracht – krijgt aanstaande week een vervolg?’ Mocht je een voorkeur hebben dan lees ik dat graag bij ‘reacties’.
Series die ik wel heb afgerond, vermeld ik misschien een andere keer. Ik had geen goesting om bij elke serie hierboven een link toe te voegen. Via ‘zoeken’ zou je ze zelf moeten kunnen vinden. En mijn twee aanzetten tot boeken: Boris (een jeugdroman) en De witte stier (een roman) kun je niet echt een serie noemen. Ze zijn hier wel ergens terug te vinden.
Boeken die ik heb gelezen hebben een eigen pagina. Tamelijk volledig. Televisie-series die ik alleen of samen met Isabel zag hebben ook een eigen pagina maar ik ben al lang geleden gestopt om daar iets aan toe te voegen.
Ik heb er nauwelijks de ballen verstand van. Laat staan dat ik er iets over te zeggen heb. De klassieker Ajax – Feyenoord werd afgelopen zondag gestaakt. Als je het voetbal-nieuws een beetje volgt heb je dat natuurlijk meegekregen. Anders waarschijnlijk ook. De KNVB (de organiserende voetbalbond) moet nu besluiten wat er met het restant van die wedstrijd moet gebeuren. Ze besloten dat de wedstrijd woensdag om 14u wordt uitgespeeld zonder publiek. Ajax boos, Feyenoord boos, Volendam boos.
Mijn voorstel: AJAX – FEYENOORD woensdag om 10u zonder publiek (duurt ongeveer 35 minuten) en AJAX – VOLENDAM woensdag om 20.45 met beperkt publiek (duurt ongeveer 90 minuten). Dat moet toch kunnen op één dag want in bekerwedstrijden kunnen voetballers toch ook verlengingen spelen. Dus fysiek moet dat geen enkel probleem zijn.
IJzersterke cartoon van Ruben L. Oppenheimer (*)
Ik hou van cartoons, misschien moet ik er wat vaker over bloggen. En wat er bij De Partij voor de Dieren gebeurt, is natuurlijk in en in triest. Ze schieten in hun eigen voet, ben ik bang. Ik zou een stem op deze partij (Esther Ouwehand) overwegen maar ik merk dat ik waarschijnlijk – als vanouds – toch zal uitkomen bij PvdA/GL (Lisa Westerveld). Alhoewel ik Volt nog niet helemaal uitsluit. En natuurlijk moet je al deze laatste zinnen schrappen want ik mag NIET stemmen voor de Tweede Kamer. Ik ben Belg.
Een kort stukje wielerhistorie 2023. Drie renners van dezelfde ploeg die in hetzelfde jaar (2023) een grote ronde winnen. Respectievelijk: De Ronde van Frankrijk (Tour) – De Ronde van Spanje (Vuelta) – De Ronde van Italië (Giro). De kleuren zijn de shirts van de leider in het algemeen klassement en de eindoverwinnaar. En in de Vuelta die zondag eindigde bezetten ze het hele podium. Eén, twee en drie.
Dat Primož Roglič de Giro won was geen grote verrassing oa omdat Evenpoel (een Belg) de ronde moest verlaten met covid19. Jonas Vingegaard uit Denemarken won voor de tweede keer op rij de Tour. Ook geen grote verrassing. En toen begon de Vuelta. De twee ploeggenoten gingen uitmaken wie van hen tweeën de beste is dit jaar. Ze kregen opnieuw steun van meesterknecht Sepp Kuss uit Amerika. Voor hem was het al zijn derde grote ronde dit jaar. Hij hielp zijn ploegmakkers aan hun eerdere overwinningen.
En toen gebeurde iets onverwachts. Sepp Kuss trok na de achtste etappe de rode leiderstrui aan. Een beetje de omgekeerde wereld. Wel een luxe-situatie voor zijn team Jumbo-Visma. Maar Kuss is geen kopman. Wat nu? Is het mogelijk dat zijn teamgenoten Vingegaard of Roglič hun meesterknecht gaan aanvallen? Een dilemma voor de ploeg. Sociale media zijn op de hand van de underdog: de Amerikaan. Ik ook.
Gunnen Vingegaard en Roglič het ROOD aan elkaar? Ik betwijfel dat eerlijk gezegd. Sepp Kuss is dus de ideale vredesduif waar beide kopmannen zich kunnen (moeten) bij neerleggen. Het zal Jumbo-Visma niet slecht uitkomen want veel extra publiciteit in de Verenigde Staten is mooi meegenomen want ze zijn op zoek naar een nieuwe sponsor in 2025.
Zondagnamiddag en ik wil een stukje schrijven. Meestal heb ik wel iets bedacht voordat ik mijn WordPress open. Nu niet. Of toch? Laat ik over vijf kleine dingetjes iets schrijven … waarover? Dat weet ik nu niet maar zometeen waarschijnlijk wel.
1. Een gewone zondagnamiddag is het tegenovergestelde van iets opwindends. Meestal hangt Isabel voor de Netflix-buis. Ik zit dan – met open deur – op mijn werkkamer en volg diverse sport-sites. Vandaag dus de Ronde van Italië, de voetbalcompetitie in Nederland en België, soms ook de Premier League. Als ik er aan denk klik ik ook naar Formule 1. Is dit boeiend? Ach ja, een beetje wel want ik hou van sport. Op een passieve manier … hahaha. Af en toe wandelen is het meest actieve dat ik tegenwoordig te weinig doe.
2. De schoolvakantie eindigt vanavond. Morgen weer een nieuwe dag, het begin van een nieuwe week. Ik had me van alles voorgenomen om te doen voor school maar ik deed nauwelijks iets. Daar heeft niemand last van, hooguit ikzelf want dan zal ik die zaken de komende dagen moeten doen. Geen man overboord, laat staan een kind.
3. Uiteindelijk zijn we helemaal niet weg geweest. En dan bedoel ik: op vakantie buitenshuis. Ook niet naar Zuid-Afrika of naar Ponta d’Ouro. Waarom niet? Isabel is al bijna twee weken zwaar verkouden, licht grieperig. Hoesten, spierpijn, ontstoken tong en een ontstoken binnenkant van haar wangen. Zo erg zelfs dat ik al een paar dagen apart slaap. NIET LEUK maar voorkomen is beter dan genezen. Ja toch? Sinds donderdag is zij met een antibiotica-kuur bezig. Ik hoop dat het (haar) helpt.
4. Ben ik koningsgezind? Nee, maar een fanatieke republikein ben ik ook niet meer. Waarom zeg ik dit? Dat heeft natuurlijk alles te maken met koningsdag en de dodenherdenking vorige week. Ik volg het wel een beetje. En natuurlijk met het koninklijk gedoe gisteren in Groot Brittanië. De tv stond de hele dag aan. Langer dan ik van plan was. Ik zat regelmatig even mee te kijken naar alle onderdelen. De historische kant vind ik boeiend want geef toe … sommige gebruiken zijn al 1000 jaar oud. Dat is best bijzonder. Verder is een koningshuis natuurlijk super ondemocratisch. Maar of een republiek met een verkozen president beter is? Ik betwijfel dat. Ook dat kost geld en de enige zinnigheid van een monarch is dat hij (of zij) neutraal – dus verbindend kan / moet zijn.
5. Nu heb ik nog maar één onderwerp te gaan want in de titel zei ik: ‘Vijf dingetjes’. Schrijf ik iets over het boek dat ik nu lees? Het laatste offer van Simone van der Vlugt. Of over de serie die ik afgelopen dagen zag? Fauda – seizoen 4. Nee, ik vermeld dat ik naar ‘Eus’ Boekenclub’ heb gekeken. Mies Huibers blogde over dit boekenprogramma. Ik had het nog nooit gezien. Nu wel, via NPO-Start. Ben ik fan geworden? Nee, ik vind dat de presentator ‘gemaakt enthousiast ‘ doet over boeken. En ik versta hem vaak niet of toch slecht. Gelukkig zijn de wat langere stukjes – over een specifiek boek met de auteur (m/v) en twee lezers – wel interssant. En de ontdekking van de maand voor mij is Lakshmi. Zij en haar muzikanten zijn de houseband van dit boekenprogramma. Ik word ter plekke (online) digitaal verliefd op haar … bij wijze van spreken natuurlijk.
En nog eentje …
Mensen die me persoonlijk kennen weten waarom ik dit een mooie cover vind. SNIK. Ik heb geen Spotify maar ik zou haar zeker toevoegen aan mijn play list. Wie weet ga ik wel op zoek of zij binnenkort een concert heeft in de buurt …
Ja, dit logje gaat over voetbal. Morgen weer wat anders.
Gisteravond verloor Anderlecht (uit België) van AZ (uit Nederland) na het nemen van strafschoppen. Penalty’s. Als tijdens toernooivoetbal de stand na twee wedstrijden en extra 30 minuten speeltijd nog steeds gelijk is volgen er penalty’s. In eerste instantie vijf voor elke ploeg. Mogelijk daarna nog elk één tot er een winnaar is. Een zeer zenuwslopend gebeuren. Ik hou er wel van. Ine (daar is ze weer) kon er niet tegen. Zij liep dan naar de wc – met de deur open. Ze wilde het wel horen maar niet zien.
Penalty – Foto Wikipedia
Goed. Waarom schrijf ik over dit extraatje bij voetbal? Ik loop al heel lang rond met een idee. Iedereen vindt penalty’s schieten opwindend. Is het eerlijk? Ja, dat denk ik wel. Wint daardoor de beste ploeg? Nee, maar voetbal is geen jury-sport.
Mijn idee voor de gewone voetbalcompetitie. Een overwinning wordt nog steeds beloond met 3 punten. De verliezer krijgt 0 punten. Bij een gelijkspel krijgt elk team 1 punt. En nu komt het … na een gelijkspel moeten er 5 penalty’s worden genomen. Geen verlengingen. De winnaar van die strafschoppenreeks krijgt dan 1 punt extra. Blijft het gelijk na de 5 strafschoppen dan is er geen bonuspunt.
Dit lijkt me een geweldige toevoeging. Voetbal is toch bedoeld als amusement voor de massa? Dus op naar strafschoppen ook in de reguliere voetbalcompetities voor een mogelijk bonuspunt.
Wat vinden jullie voetballiefhebbers? Een goed idee of niet? Penalty’s nemen hoort toch tot de hoogtepunten van een voetbalmatch!
Dit is #6 van acht dagen na elkaar een logje publiceren.
Een korte maandagochtendoverpeinzing. Ja, dat moet officieel allemaal aan elkaar geschreven worden. Dat is de regel. Ik gebruik in mijn stukjes vaak een foutief koppelteken. Bijvoorbeeld: maandagochtend-overpeinzing. Ik vind dat leesbaarder. Goed, dit wordt geen stukje over spelling.
Je kunt geen krant of site openen of je wordt geconfronteerd met Max Verstappen. Hij is de nieuwe wereldkampioen Formule 1 en de beslissing viel pas in de allerlaatste ronde van de laatste wedstrijd van dit jaar (seizoen). Dat is een knappe prestatie van de coureur en zijn mecaniciens.
Op Twitter lees ik dan: “Ongelofelijk hoeveel kennis wij als virologen ook van Formule 1 blijken te hebben.” (Mark Thiessen). Een leuke knipoog-tweet (met koppelteken). Of: “Net in de supermarkt: “Nee mam, mag ik nu Pepsi Max”. Hoe leuk.” (Frits Wester) Grappig maar ik neem deze quote ook met een korreltje zout. “Opeens is iedereen fan van Formule1. Heb ik een e-mail gemist?”(…) Fijn relativerend. “Een in België geboren Monegask wordt als echte Hollander door ons omarmd, maar Sylvana Simons moet oprotten naar haar eigen land. Kan iemand mij de regels nog eens uitleggen?” (Jan ten Cate) Hoe sport en politiek (niet)samenkomen. “Na voetbal en nog eens voetbal vannacht een woord SAFETY -CAR” (Aad de Mos) Dat begrijpen alleen insiders of mensen die weten hoe de overwinning tot stand kwam. “Nederland kan en moet trots zijn op Max.” (een voetballer bij de NOS) Die begrijp ik niet. Hoezo?
Het is bijna 5 jaar geleden dat ik HIER iets schreef over DSTV. “Wat is DSTV?” … is waarschijnlijk de vraag die velen zich nu stellen. De letters staan voor Digitale Satelliet Televisie. Wij wonen in een buitengebied waar geen kabeltelevisie beschikbaar is. Willen we dan toch (ouderwets) televisie kijken dan zijn een schotelantenne en een bijbehorend abonnement de enige optie. Ruim vijf jaar geleden hakten we de knoop door en kozen voor DSTV. Er zijn nog twee andere aanbieders beschikbaar maar DSTV heeft het ruimste sportaanbod en het EK 2016 begon een paar dagen later. DSTV heeft ook heel wat Engelstalige zenders. Je koopt de schotel en je koopt eveneens de decoder – ‘het kastje’. Daarnaast betaal je elke dertig dagen voor een specifiek pakket naar keuze. Wij opteren voor Premium, goed voor 135 kanalen (die je natuurlijk nooit allemaal bekijkt) met oa. veel supersport-kanalen, vier filmkanalen mét Engelse ondertitels, heel wat internationale nieuwszenders. Afhankelijk van de wisselkoers kost dit abonnement ongeveer tussen de 55 en 70 euro. Dat mag je best DUUR noemen. Het goede van het Mozambikaanse abonnementen-systeem is dat je er niet langer dan 30 dagen aan vast zit. En je kunt altijd kiezen voor een ander, goedkoper abonnement. Zijn de dertig dagen voorbij en je betaalt niet dan krijg je nog maar één zender: TVM, het eerste kanaal van de nationale Mozambikaanse televisie.
Ik moest even zoeken wanneer we voor het laatst hebben betaald of met andere woorden – wanneer keken we voor het laatst televisie via DSTV? Het antwoord: vorig jaar in september – De Ronde van Frankrijk. Dus ruim acht maanden stonden de decoder en de schotelantenne figuurlijk stof te happen. We kijken meestal Netflix via internet. Ik kijk af en toe Vlaamse en Nederlandse programma’s via BVN op internet. De sportzomer 2021 komt eraan, althans zo kun je dat in Europa noemen, aan de andere kant van de evenaar is het nu winter. Juni, juli, augustus. Voetbal, het uitgestelde EK (Europees kampioenschap), Wimbledon, de Ronde van Frankrijk, de Olympische Spelen.
Daarom toog ik gisteren (vrijdag) naar een DSTV-winkel en betaalde opnieuw voor dertig dagen. Ik keek uit naar de openingsceremonie en de eerste voetbalwedstrijd. Thuis activeerde ik de decoder. Nou ja, dat was de bedoeling. Alles bleef zo dood als een dode pier. Met geen mogelijkheid kreeg ik de decoder aan de praat. Dus daarom ging ik vandaag opnieuw langs. Na een tijdje wachten was ik aan de beurt. Mijn decoder werd aangesloten en er moest een en ander worden geüpdatet. Of ik even wilde wachten. Ja hoor. Een half uur later zag ik dat 88% was voltooid. Op 97% hield de update ermee op. Tweede poging. Zelfde resultaat. Na een uur en vijftien minuten was ik er wel klaar mee. Waarom geven jullie me geen nieuwe decoder? ‘Geven’ is natuurlijk een woord dat ze niet kennen. ‘Verkopen’ wel. Gelukkig is er een aanbieding omdat er een internationaal voetbaltornooi – jaja, het EK – voor de deur staat. Ik koop een nieuwe decoder (25 euro). Ik moet wel een half uurtje wachten want mijn gisteren betaald pakket moet overgeschreven worden. Ik ga iets drinken in de buurt. Ik word precies na een half uur gebeld dat ik alles kan komen ophalen. Joepie … ik kan vanavond naar de Rode Duivels kijken.
Thuis jongleer ik wat met de oude en de nieuwe kabels en verschijnt er op het televisiescherm de mededeling … GEEN SIGNAAL.
Waar je zwarte streepjes ziet onder Tuner 1 en Tuner 2 zou je blauwe streepjes moeten zien.
Ik maak alles weer los en probeer opnieuw en opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik bel naar de winkel maar alles is al gesloten. Via via herinner me ik het nummer van de technicus die ooit alles heeft aangesloten. Hij heeft gelukkig avonddienst. Een uurtje later bevestigt hij wat ik ook heb geconstateerd: geen signaal. We halen de ladder uit het schuurtje en hij klimt naar boven.
DSTV-technicus Victor aan het werk
Een onderdeel van de schotelantenne is kapot. Waterschade. Eigenaardig want zo’n ding wordt gemaakt om buiten te vertoeven. Ook Victor, de technicus, vindt deze schade tamelijk zeldzaam. Gelukkig heeft hij een vervangend onderdeel. En ja … we hebben dan eindelijk voldoende ‘blauwe streepjes’. Het duurt dan nog een klein half uur voor alles is gesynchroniseerd. Obrigado Victor en weer 25 euro armer. Ik pik nog nog gauw vijf minuutjes mee van Denemarken – Finland net voordat een Deense speler (Christian Eriksen) op het veld vecht voor zijn leven. Wat een bizarre start van deze nieuwe 30 dagen DSTV. Nog even iets eten en drinken en dan maar hopen dat België – Rusland een faire match wordt met uiteraard een winst voor de Rode Duivels. Morgen meer … niet persé over sport. Wees gerust.
Opnieuw een gouden medaille voor Ranomi Kromowidjojo.
Ik ben de tel kwijt hoe vaak deze Nederlandse zwemster op het hoogste schavotje stond bij internationale zwemwedstrijden. Olympische Spelen. EK en WK langebaan en korte baan. Wat een kanjer en doorbijter. Ik weet dat ik lang geleden een logje over haar schreef. Ik ging op zoek op dit weblog maar kan het niet vinden. Dat moet dus in de web-streepje-log periode zijn geweest. Die stukjes zijn verloren gegaan. Maar daar gaat het nu niet over.
In dat logje schreef ik iets over de toen nog jonge zwemster. Nee, vooral iets over haar naam. Ranomi Kromowidjojo. Ik vond het eerst een tongbreker maar wel eentje met poëzie. Ik proefde de letters in mijn mond. Ik liep naar de badkamer en voor de spiegel zei ik langzaam – goed articulerend- haar naam driemaal. Ranomi Kromowidjojo. Je moet het zelf maar eens proberen … ra-no-mi- kro-mo-wid-jo-jo. Een schitterend voorbeeld van mond-gymnastiek. Mocht ik ooit nog een dochtertje krijgen – wat ik overigens niet denk dat dat zal gebeuren – dan zal ik de voornaam Ranomi zeker overwegen.
Vrouwelijke zwemsters en turnsters van wereldniveau zijn in mijn (beperkte) herinnering jong. Pak ‘m beet … tussen de vijftien en maximaal vijfentwintig jaar. Een zwemster die vier Olympische Spelen na elkaar aan de start staat – met kans op een (gouden) medaille – is volgens mij uiterst zeldzaam. Ranomi is buitencategorie. Na 2008 – 2012 – 2016 dan nu naar Tokio 2021. Ik weet niet waar ik zal zijn op dag dat zij naar het startblok zal lopen. Opnieuw een olympische finale. (Cross fingers) Ik hoop ergens waar ik televisie kan kijken. En ik beloof dat ik na haar overwinning(en) naar de spiegel zal lopen en opnieuw driemaal … ra-no-mi- kro-mo-wid-jo-jo zal zeggen.
Ik hou van sport dat schrijf ik vaak. Maar zwemmen en atletiek volg ik niet op de voet. Niet dagelijks of wekelijks. Maar als de grote toernooien eraan komen verhoogt de interesse vanzelf. Maar roem is zo vergankelijk. In mijn zoektocht naar het logje over Kromowidjojo stuitte ik op ‘Een dag in Londen’ – zondag 5 augustus 2012. Bijna negen jaar geleden. In dat stukje noteer ik heel wat namen van kersverse olympische kampioenen. En weet je wat zo frappant is? Ik herken nauwelijks een naam. Ja, Usain Bolt, Andy Murray, Dorian van Rijsselberghe en natuurlijk … je raadt het al: Ranomi Kromowidjojo.
Wil je nog meer weten over het recente EK-langebaan zwemmen in Boedapest? Klik dan HIER (met interview) of HIER (met de EK-wedstijd 50 meter vrije slag met Nederlands commentaar).
Afgelopen maand (september 2020) eindigde in groot mineur. Tristesse alom. Rob is overleden op de laatste dag van september. Vriend, jarenlang onze huisgenoot, man van Rita (al meer dan veertig jaar een goede vriendin en ooit studiegenote op de AVEK), vader van Yoko, opa van Loes. Acteur, fantast, DktrZ met love-pleisters, vogelliefhebber, natuur-verschijnselen-gelover, sportliefhebber, optimist, pyramide-onderzoeker, reiziger. Ik kan dit lijstje blijven aanvullen. Ik schreef al vaker over hem. Graag verwijs ik naar een logje van eerder dit jaar. AUditie. Rob speelde in deze voorstelling ‘de acteur’. Een jeugdtheater-voorstelling over dood-gaan en herdenken. Ik zal vast nog vaker over Rob schrijven want dan blijft deze bijzondere man ‘levend’ in mijn (onze) verhalen.
GEKEKEN
De Ronde van Frankrijk Wij hebben geen Ziggo- of KPN-abonnement maar via DSTV heb ik de Tour toch kunnen volgen. Niet enkel via het geschreven woord of de radio maar ook met beeld. Joepie. Ik heb er afgelopen maand meer over geschreven.
De Avondetappe – Van hetzelfde laken een pak. De dagelijkse nabeschouwing op de Tour. Meestal via BVN.
Snowpiercer – Een Netflix-serie. Niet mijn favoriete genre. Een mix van science-fiction en thriller. In een toekomstige ijstijd reizen de enige overlevenden (zo’n 3000) rond in een lange trein met verschillende leefomstandigheden. Van extra luxe tot straat-arm. Een revolte is aanstaande …
Bloodline – Nog een Netflix-serie. Veel meer mijn genre. Een drama-serie. Een mix van een (goede) soap en thriller. De familie Rayburn (vader, moeder, vier kinderen en kleinkinderen) baten een hotel uit in de Florida Keys (USA). Familiegeheimen uit het verleden blijven niet langer verborgen. We zijn ondertussen begonnen aan het tweede seizoen. Ik vind het een aanrader, maar ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat we nog maar nauwelijks halverwege de drie seizoenen zijn.
Karppi (Deadwind) – Een Finse politieserie in de beste traditie van de Scandinavische thrillers. We zagen twee seizoenen. Goed maar ook niet meer dan dat. Gewoon goed.
Resgate / Redemption – De eerste Mozambikaanse Netflix-film ooit. Een gangster-movie. Niet erg goed maar ik me wel reuze geamuseerd omdat het ook een raad-spelletje werd … ‘Waar is deze scène opgenomen?’ Een feest van herkenning – ook sommige acteurs (m/v) ken ik. En leuk om Mozambikaans Portugees te horen op Netflix.
GELEZEN
Uit het leven van een hond – Sander Kollaard. Het winnende boek – Libris Literatuurprijs 2020. Ik vond het heel mooi. Absoluut een aanrader.
Spervuur – Dick en Felix Francis. Een echte ‘Dick Francis’. Het ik-personage is – zoals altijd – een held tegen wil en dank. Met alle bekende ingrediënten: paarden, een misdaad in het paardenmilieu, een zeer hachelijke situatie voor het hoofdpersonage maar het komt goed, enzovoort.
De rat van Amsterdam – Pieter Waterdrinker. Het is het eerste boek van Pieter Waterdrinker dat ik heb gelezen. Er zullen er meer volgen. Ik ga later een logje schrijven over dit dikke boek. Ik geef het vier-en-een-halve ster.
Jacques Klöters – Deze cabaretier / publicist deelt bijna dagelijks een herinnering aan een oud-collega – op Facebook. Mooie stukjes. De moeite waard om hem toe te voegen als ‘vriend’ op FB.
GEDAAN
Niets bijzonders – zo zou ik deze maand kunnen omschrijven. Of vergeet ik iets? Ik ben weer wat vaker aan het wandelen. De dagelijkse 10.000 stappen haal ik nog niet maar wie weet wat oktober zal brengen.
NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN
In mijn vorig overzicht schreef ik over onze kippen. Ze hebben alle sla- en koolplantjes opgegeten. Tja – ik moet dus dringend het kippengaas van de ren verhogen. In ruil vind ik wel gemiddeld drie eitjes per dag. Wel elke dag Pasen want ze zoeken steeds een andere leg-plek. En we hebben nog andere dieren in onze tuin (gehad). Dit keer onuitgenodigde gasten. Kikkers. Waar ze vandaan komen mag Joost weten. En ook hij weet het niet. Maar op een avond begon het gekwaak. Bijna onder ons slaapkamerraam. Wat een hels kabaal. Bij daglicht zag ik ze. In en bij het zwembad. Zes stuks. Dikke, vette kikkers. Ik heb ze met plezier de vrijheid gegeven maar dan wel ver weg van onze tuin. Ik hoor ze soms nog brullen, gelukkig in de verte.
GEBLOGD
Terug naar school – Over mijn opa. Ik vond na het schrijven van dit stukje – bij toeval – een foto waar ik samen met hem op sta.
Een bizar bericht – Ik geloof dat ik op Facebook kortstondig ben gehackt. En ik ben niet de enige, merk ik tijdens deze september-maand.
Te gek voor woorden – Over de idioot goedkope vliegtickets in vergelijking met te dure treinkaartjes.
Mijn sportcarrière (1) – Over onder andere gymnastiek op de lagere school. Bijna zeshonderd keer werd dit bericht bekeken. Dat is hoogst uitzonderlijk. Ik geloof zelfs goed voor een derde plaats aller tijden.
Mijn sportcarrière (2) – Dank voor alle complimenten in de reacties voor mijn sportieve verleden.
Het geheim van de de smid – Ik schrijf over het (niet) nalezen van mijn blog-stukjes. Veel collega-bloggers reageren en schrijven dat ze veel herkennen. Trienette en Groengenot laten in hun reactie blijken dat ze de opzettelijke ‘tweemaal DE’ in de titel hebben opgemerkt. Jullie ook of las je er overheen?
Iets van vroeger (#2) – ‘Electro’ weer voor even uit de nostalgische vergetelheid gehaald.
Zoals ik gisteren al schreef is ‘carrière’ een woord dat eigenlijk niet past bij mijn bescheiden sportieve leven. Ik ga toch een paar sportieve activiteiten vermelden.
Tennis
Ine (mijn eerste vrouw) kwam uit een tennisfamilie. Haar vader speelde behoorlijk goed tennis en zijn kinderen gingen als vanzelfsprekend ook op tennis. In begin zestiger jaren was dat meer een sport voor de elite maar daar had mijn schoonvader lak aan. Ine speelde competitie en kon niet tegen haar verlies met kapotslaan van rackets en gevloek als een Mc Enroe avant la lettre. Vooral de verplichte handdruk met de tegenstander na verlies viel haar zwaar. Aldus de familieverhalen. Ik had nog nooit getennist maar ik probeerde het tijdens familie-weekendjes. Mijn schoonvader moedigde me aan. Ik had niet echt aanleg maar wel veel plezier en toonde veel inzet. Het resulteerde in een lidmaatschap bij een tennisvereniging bij ons in de buurt (Bergen op Zoom). Recreatief spelen tegen elkaar op vrijdagochtend – onze gezamenlijke vrije dag. En een paar keer per jaar bardienst draaien. Goed voor de sociale contacten. We waren elkaars gelijke. Ine dankzij haar techniek, ik dankzij fanatieke inzet. Lopen naar het net en niet opgeven. En soms onderhands opslaan zoals Michael Chang ooit deed. Laten we zeggen dat ik 45% van de setjes won en Ine 55%. Ze kan het niet tegenspreken. Snik.
Atletiek
Ik schreef er gisteren al over. Ik herinner me een grote club-wedstrijd op de paardenrenbaan van Oostende. Ik denk dat ik in (met) een estafette-team liep. En ik ging een paar keer naar meetings – zoals dat heette. Vier of vijf atletiekverenigingen uit de provincie Antwerpen die elkaar bestreden met de meeste atletiek-disciplines. Veel onderdelen met telkens één deelnemer per club. Je kon dus punten voor je team winnen. Ik werd (meestal) ingezet voor de 400 meter. Dat lijkt een korte afstand maar het is verdomde lang. Of zeg je ver? Ik startte altijd te snel. Lag in een mooie positie na de eerste bocht – op een 400-meter-baan – maar de tweede bocht was meestal mijn Waterloo. Ik sukkelde naar de finish. Ik herinner me geen tijden maar het was nooit onder de minuut. Snik.
Zwemmen
Ook dit vermelde ik al eerder. Ik kon zwemmen maar om naar een wedstrijd te gaan was nooit mijn intentie. Toch werd ik door het schoolteam gevraagd om mee te gaan. Provinciale schoolkampioenschappen. Ik weet niet meer in welke maand maar het water was IJSKOUD. Een openluchtzwembad. Het was een broeder die ons meenam in zijn auto. Ik zat op een katholieke broederschool. Hij was het schapenvet vergeten – zo herinner ik het me. De meeste jongens – onze tegenstanders – smeerden zich in van kop tot teen. Ik deed stoer en zei dat ik goed tegen kou kon. Het was koud, heel koud. Ik denk dat mijn piemeltje nog nooit zo verschrompeld in mijn zwembroekje heeft gezeten. Snik. En vijftig meter is best ver. Heen en weer in een 25-meter-bad. Ergens in de Kempen … in Herentals, Zandhoven of Geel … daar ergens. Eens en nooit weer.
Badminton
Leeuwarden, ergens in de 80’er jaren. John – studiegenoot en vriend – vroeg of ik zin had om te badmintonnen. Ik kende het enkel als een vakantie-activiteit. Met een vriendenclubje huurden we een baan in het plaatselijke sportcentrum. Ik geloof van 21.30 tot 22.30. Dat was het goedkoopste uur. Een hele winter lang. Ik vond het leuk maar ik had bij aanvang van onze badminton-avondjes me zwaar vergist in de explosiviteit van het speeltje cq sport. Eén winterseizoen was genoeg.
Kayakken
Ook dit hoort bij vakantie. In de Dordogne. In (op) de Tarn. In Letland. In Friesland. Nooit als een wedstrijd, altijd recreatief. Soms alleen. Meestal met Ine en de kinderen. Heel prettig om te doen en schitterend om het land vanaf het water te zien.
Fietsen
Als ik de titel ‘wielrennen’ gebruik, zou ik jullie misleiden. Fietsen dus. Ik kocht een racefiets toen we in Wyns woonden. Ik herinner me individuele tochtjes. Wyns – Ruinerwold. Wyns – Stavoren. Wyns – Harlingen. En op de fiets naar Leeuwarden. Lange tochten in Les Landes. Hoogtepunt was een vakantie waarop de racefiets meeging. Hoogtepunt: Laruns – Col d’ Aubisque (en terug uiteraard) in de Pyreneeën. Ook ritjes in het achterland van Barcelona. Mijn fiets werd gestolen in Leeuwarden. Einde grote tochten. Vanuit Bergen op Zoom werd het eerder recreatief fietsen. Met Jules naar Boechout. In vijf dagen van Vlissingen naar Maastricht – ook met Jules. Van Bergen op Zoom naar Koksijde (in mijn eentje) en een schitterende tocht (met Jules) op huurfietsen in de buurt van Meyrueis. Cevennen. Ik had net daarvoor De Renner van Tim Krabbé gelezen. Met vriendjes speelden we soms de Ronde Frankrijk na. Parcours: Welvaartstraat – Fruithoflaan – Acacialaan – Sint-Gabriëlstraat – Welvaartstraat. Tien rondjes – ik won vaak. Ik was meestal de enige deelnemer maar Roger de Vlaeminck, Eddie Merckx, Ferdinand Bracke en Felice Gimondi reden in gedachte met me mee.
Schaatsen
Ik verhuisde in 1979 (voor de eerste keer) naar Leeuwarden. In 1985 woonden we in Wyns aan de Dokkumer Ee – vlakbij Bartlehiem. Ik schreef er al eerder over. Het werd een strenge winter. Iedereen stond op het ijs. Een buurman – Jan Kwast – gaf me een paar ‘houtjes’. Ik bond de schaatsen onder en een week later voltooide ik mijn eerste toertocht. Dertig kilometer – de Kleine Wielen Toertocht. Het café in Wyns was één van de stempelposten. Geen wedstrijd maar een toertocht – met eenmedaille als beloning.
Ook de daarop volgende twee winters – ik had ondertussen lage noren – werd er veel geschaatst. Ik voltooide de Elfstedentocht in drie of vier etappes. Op en neer naar Dokkum vanuit Wyns vond ik saai. In Harlingen heb ik veel moeten lopen. Het ijs was daar onbetrouwbaar. Bij heel wat bruggen bracht ik het ‘klunen’ in de praktijk. Zeventig kilometer (wind mee) was de max – daarna gingen mijn enkels zwikken. Op en neer schaatsen naar het werk in Leeuwarden. Een genot. Later heb ik op de Binnenschelde in Bergen op Zoom geschaatst maar dat was gepruts op een grote vijver. Geef mij maar Friesland.
Voetbal
Nooit bij een club maar natuurlijk heb ik ook weleens gevoetbald.
Onze klas – voetbalteam Mens-Wetenschappen Pius X (*)
Op school. Tijdens jeugdkampen. Op de camping. Ik was echter beter in het mee organiseren van een groot (jaarlijks) (straat)voetbaltornooi. Ik was de speaker van dienst en ik zat in de redactie van de tornooi-gazet – de Man met de Bolhoed.
Kaatsen
Nogmaals ga ik terug in de tijd. Terug naar Fryslân, terug naar Wyns. De hele zomer werd er recreatief gekaatst. Ik vond het heerlijk – ik ging met veel plezier naar de maandag-avond-partijtjes. Tweemaal per seizoen was er een echt tornooi. Tijdens het dorpsfeest en op het eind van de zomer de clubkampioenschappen. Ik deed graag mee en eenmaal hoorde ik bij het koningspartuur. Met de lauwerkrans als ultieme beloning. Ik schreef er eerder over. Lees HIER.
En wat nog meer …
Zeilen – als recreatief tijdverdrijf – nooit in wedstrijdverband. Tafeltennis – puur als vermaak. Volleybal – met een vakantie-team op Terschelling. Biljarten en schaken tijdens – en na schooltijd. Midgetgolf tijdens vakanties. Of zijn dat geen sporten? Basketbal en handbal in de school/klas-competitie (Pius X). Wandelen – ik haalde ooit mijn diploma als berg-wandel-gids in Zwitserland of was het Italië? Maar is wandelen een sport of een sportieve activiteit? Heel veel 10 en 20 kilometer Brandaris-wandeltochten op Terschelling. We (Ine en ik) hadden ooit de ambitie om de GR 20 te lopen op Corsica. We trainden wekelijks. Ine’s knie gooide roet in het eten. En na vijf dagen té koud weer in Wales, hingen we tenslotte de wandelschoenen aan de wilgen.
Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik geen honkbal heb kunnen spelen. Ik denk dat ik daar enige aanleg voor had maar het was meer iets van de VS niet van Vlaanderen. Mijn zoon zat wel één of twee seizoenen bij de Wizards of Boz maar versleet zijn jonge broek vooral op de bank. Misschien was het iets teveel Daddy die dit een leuke sport vond.
En nu?
Bijna niets. Wandelen – af en toe. Eerlijk gezegd veel te weinig. Een beetje sportschool maar nog niet sinds de corona-uitbraak.
Conclusie
Ik ben geen stijve hark maar om me een sportieveling te noemen is fel overdreven. Ik ben benieuwd of er me nog iets te binnen schiet de komende dagen. Wie weet wordt dat dan deel 3.
(*) Bij de foto. Er is er maar een met een afro-kapsel, dat ben ik. Dit was bijna onze hele klas – Mens-Wetenschappen van Pius X Antwerpen. We speelden vriendenwedstrijden tegen andere klassen / scholen. In het geval van bovenstaande foto: bij de Alexianen in Boechout tegen een team van Kringers en jongens van Sint-Gabriël.