Een dagje Bilene

Tags

Bilene, Mirns, Mozambique, Umoja, Voetbal, Vrienden

“Tekst volgt later – eerst Oranje kijken. Sorry.” Lees verder onder de foto.

à venda

Zaterdagavond beloofde ik wat meer tekst. Het was toen een paar minuten voordat BRAZILIË – NEDERLAND van start ging. Een troostfinale. Een wedstrijd voor de commercie – reclameblokken, tv-inkomsten – maar uiteindelijk wel fijn dat Oranje won met 0 – 3. Ik herinner me de vorige troostfinale van 1998 nog – NEDERLAND – KROATIË (1 – 2). We waren toen op een kampeer-feest van Derk en Trienette in Mirns in Friesland. We keken toen met een half oog naar een kleine televisie in het huisje van Derks ouders.

Ik ben vandaag (zaterdag) op-en-neer naar Bilene gereden. 180 kilometer vanuit ons huis. Onze Mozambikaanse Umoja-groep heeft hier zijn jaarlijkse voorbereidingskamp. Een mooie dag en wat is Bilene een mooie strand-locatie. Een aanrader. Aan een lagune, in de nabijheid van de Indische Oceaan. Nog kort iets over de foto hierboven. De laatste dertig kilometer rijd je over een provinciale weg naar de kust. Overal staan kleine stalletjes. Honing, maniok, hout, houtskool en fruit – te koop. Vooral de honing-flessen-bomen vind ik fotogeniek.

Morgen nog één avondje ‘voetbal’ en dan zit het WK in Brazilië erop. Een mooi WK dat ik vooral zal herinneren van ‘een onverwacht goed presterend Oranje’, ‘een tegenvallend Brazilë’, ‘een veelbelovend Belgisch elftal’ en ‘een geweldige Mannschaft’.

WK 2014 BRAZILIË – Deel 14

Advertentie

Derby der Lage Landen

Tags

België, Nostalgie, Voetbal, Vrienden

Al weken had ik deze dag in gedachte om een stukje te schrijven over BELGIË – NEDERLAND. Beter bekend als ‘de derby der Lage landen’. Een klassieker onder de interlands. Ik had gehoopt op een affiche zoals hierboven beschreven. Een mooie halve finale op het WK in Brazilië maar het heeft niet zo mogen zijn. Toch heb ik veel herinneringen aan ‘El Classico aan de Noordzee’.

Ik ben een paar keer ooggetuige geweest. Zo herinner ik me de wedstrijd NEDERLAND – BELGIË in de poule-wedstrijden voor het WK in Spanje (1982). Al lang van tevoren had ik met Bart H afgesproken om naar deze wedstrijd in de Kuip te gaan kijken.  Wij (België) kwamen er nauwelijks aan te pas. De Rode Duivels waren namelijk al geplaatst voor het WK in Spanje. Nederland won met 3 – O.  Walter Meeuws kreeg een rode kaart. Bart was blij maar ik was de laatste die lachte. België ging door, Nederland was uitgeschakeld.

Een hoogtepunt was de beslissing-wedstrijd voor het WK in Mexico. Herfst 1985. BELGIË – NEDERLAND in het Anderlecht-stadion. In die tijd werden voetbalwedstrijden niet vanzelfsprekend uitgezonden door de NOS of BRT. Ik maakte een afspraak met Dominic om in Brussel te gaan kijken. Het werd een legendarische wedstrijd.

16/10/85

We vertrokken in Leeuwarden met onze Renault 4. Op weg naar Boechout. Ruim vier uur rijden. Vandaar uit gingen we met een bus naar Brussel. Ik hoorde voor het eerst in mijn leven ‘oerwoud-geluiden’ als een donkere speler aan de bal was. Ik schaamde me kapot. Wat een verachterlijk gedrag van oer-domme supporters. Vercauteren naaide Kieft een rode kaart aan. De Belgen wonnen. Dezelfde Vercauteren scoorde 1 – 0. Ik kwam rond 4 uur ’s ochtends weer thuis in Boelenslaan (Fryslan). Ine draaide zich slaperig om met een gemompelde felicitatie. De wedstrijd was toch uitgezonden op Nederland 1. Een maand later verloor België met 2 – 1 in koud Rotterdam maar het doelpunt van Grün was genoeg voor plaatsing. De Rode Duivels sneuvelde in de halve finale (zomer 1986) tegen Argentinië van Maradona.

Er volgde nog een paar derby’s waar ik bij was maar het is woensdag 9 juli 2014 (verjaardag van Isabel) – bijna tien uur ’s avonds in Maputo (22.00u) – vier uur ’s middags in Sao Paulo. Tijd voor het ‘heden’. “Dit was Andere Tijden Sport – terug naar onze tijd”. Hetzelfde Argentinië speelt vanavond tegen Nederland. Ik hoop  op een mooie overwinning voor ‘van Persie en Co’ en zondag een legendarische finale tegen Duitsland. Wordt (vanzelfsprekend) vervolgd.

WK 2014 BRAZILIË – Deel 13

Mijn sportieve weekend

Tags

België, Maputo, Nederland, Televisie, Voetbal, Wielrennen

Laat ik beginnen met het tegenovergestelde van sportiviteit. Een uiterst domme uitspraak van VRT presentator Karl Vannieuwkerke.

Quote van Karl Vannieuwkerke

Een rare opmerking maar naar ik nu begrijp was het een ‘grapje’ in de richting van Jan Mulder. Tja, ik heb de Sporza-uitzending niet gezien. Ik kijk ook geen VI-Oranje. Ik mis snorremans Derksen niet. Ik kijk ‘sport’ via de Mozambikaanse televisie en vaak kijk ik naar Supersport 3 (Zuid Afrika). Een goed programma met veel deskundigheid van analisten en commentatoren.

Ik heb de wedstrijd BELGIË – ARGENTINIË (0 – 1) gezien samen met de kleine Belgische gemeenschap in Maputo. De meeste Belgen wisten dat ik daarna een kilometer verderop naar NEDERLAND – COSTA RICA ging kijken. En ze hebben me allemaal veel plezier gewenst. Niks jaloezie voor zover ik kon merken. De Nederlandse gemeenschap is veel groter. Ik denk dat er zeker 150 supporters waren op de ambassade. Een groot scherm, een bar, broodjes en bijna iedereen in het oranje. Isabel in haar Bavaria-jurkje had net op tijd de Belgische kleurtjes van haar wangen geveegd. Vuvuzela’s, ratels, toeters, bellen en veel zingen. Alsof je op een tribune ter plekke in Salvador bent. Ik ken een aantal van de andere supporters en zij kwamen me ‘troosten’ na het onnodige verlies van de Rode Duivels. Iedereen hoopte op een halve finale van de Lage Landen. Enfin, het heeft niet mogen zijn. Waarschijnlijk is een 1/4 finale het hoogst haalbare voor dit jonge, onervaren team. Ik kon de knop gemakkelijk omzetten – gemakkelijker dan ik zelf had verwacht. Ik ga nu vol voor Oranje. En wat een mazzel voor van Gaal – zijn gedurfde wissel met Krul is fantastisch uitgepakt. Ik verwacht dat ze Argentinië tamelijk gemakkelijk kunnen verslaan. Maar dan. Een finale tegen DUITSLAND … dan wordt 1974 weer eindeloos besproken, vrees ik. Geen van de Oranje-spelers was dan al geboren. Of tegen BRAZILIË. De favoriet, het thuisland … het zal toch niet waar zijn dat ze een vierde wk-finale verliezen. Nee Koen, dat is doemdenken. Niet doen. En vergeet niet ze hebben Louis van Gaal – om maar niet over Arjen Robben en Dirk Kuyt te spreken …

En de Tour is begonnen. Mensen die me al langer volgen of kennen weten dat ik nog meer van wielrennen dan van voetballen hou. Jammer dat ik weinig zal zien van deze editie van ‘De Ronde van Frankrijk’. Ik luister wel af en toe naar het laatste half uur via de radio op internet. Hopelijk blijven we bespaard van ‘doping-perikelen’. En Wimbledon – nog zoiets waar ik vroeger uren kon naar kijken. Dat doe ik niet meer. Te voorspelbaar, een te klein groepje aan de top om mijn interesse vast te houden. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga mijn bijna-dagelijkse wandeling maken. Koptelefoon op en een uurtje flink doorstappen. Tot zover mijn eigen ‘sportieve activiteit’.

WK 2014 BRAZILIË – Deel 12

Videorecorder

Tags

Boechout, Familie, Telefoon, Televisie, Voetbal, Wyns

Dit stukje gaat maar ten dele over voetbal. Het is tenslotte een rustdag op het WK in Brazilië. Ik kijk even terug naar het WK in Mexico in 1986. Meer bepaald naar iets wat mijn vader overkwam.

De Rode Duivels – Mexico 1986

Ik woonde toen in Wyns (Friesland). De Belgen gingen na een moeizame eerste ronde als één van de ‘beste derdes’ door naar de laatste zestien. In deze 1/8ste finale moesten de Rode Duivels het opnemen tegen de Sovjet Unie. De wedstrijd begon om vier uur plaatselijke tijd. Dat betekent tien uur ’s avonds in België en Nederland. Mijn vader was aangestoken door het enthousiasme in België en wilde de wedstrijd graag zien. Maar hij was geen nachtbraker. Hij stond wel voor dag en dauw op. Dus, niet getreurd hij stelde de video-recorder in en zat de volgende ochtend in alle vroegte voor de buis in Boechout. Om half acht ging de telefoon over in Friesland. Mijn vader hing aan de lijn. Ik was nog maar nauwelijks wakker want ik had tot laat genoten van de overwinning van de Rode Duivels. Na verlengingen versloegen zij de Russen met 4 – 3. Mijn vader wilde de uitslag weten. “Ja maar jij zou toch naar de video kijken?” vroeg ik. “Ja, dat deed ik ook. De volle 90 minuten. Want zo heb ik de video-recorder geprogrammeerd. Maar toen kwamen er verlengingen en die heb ik niet opgenomen …”  Hahaha. Lachen. De arme man heeft de spannende toegift dus niet gezien.

En hij heeft van deze (begrijpelijke) fout geleerd. Een kleine week later speelt België de kwartfinale tegen Spanje. Zelfde scenario als hierboven beschreven. Mijn vader stelde de video-recorder in met de ‘eventuele extra tijd’ voor het geval het weer zou uitdraaien op een verlenging. En je raadt het al … hij belt me weer de volgende ochtend met de vraag naar de uitslag. Ik probeer nog: “Maar Papa, je hebt toch …” “Ja, dat heb ik maar er moesten penalty’s genomen worden en daar heb ik geen rekening mee gehouden. Ik zag enkel de eerste twee penaltys ’s en toen sprong de video uit.” Hahaha – nog harder lachen dan de vorige keer. Ik kon hem geruststellen. België is door naar de halve finale. Ze hebben alle vijf de strafschoppen omgezet in goals. Adiós España.

Over de verloren halve finale tegen het Argentinië van Diëgo Maradona heb ik hem niet gehoord zover ik me kan herinneren.

Voor de jongere lezers van dit blog … in 1986 bestond er nog geen internet of uitzending gemist. En een video-recorder is een apparaat dat … nou ja, google dat maar …

WK 2014 BRAZILIË – Deel 11

ps. Herkennen jullie de spelers op de foto nog van het meeste succesvolle Belgische team op een WK ooit – tot nu toe?

Ik krijg er geen genoeg van

Tags

België, Maputo, Televisie, Voetbal

Het is nu bijna twintig uur na het laatste fluitsignaal in Salvador (Brazilië). In mijn hoofd ben ik nog niet tot rust gekomen. Wat een wedstrijd. Wat heb ik genoten, gevloekt, geschreeuwd, gepraat. Wat een mooie wedstrijd. BELGIË- USA (2 – 1).

Samen met Peter en zijn vrouw

De kleine Belgische gemeenschap in Maputo komt bijeen in een restaurant in de ambassade-wijk. Ik ben er voor het eerst bij en voor ik het weet heb ik twee Belgische driekleurtjes op mijn wangen. En het kan nog gekker … ik poseer met een Belgisch vlaggetje in mijn hand. Het rode polo-shirt en rode schoenen had ik natuurlijk voor de gelegenheid aangetrokken. Ik zoek een plekje op aan de lange tafel, schud hier en daar wat handen. Een paar mensen heb ik eerder gezien. De consul knikt me vriendelijk toe vanuit de verte. Het wordt me gauw duidelijk dat ik de ‘nieuweling’ ben. Ik word bestookt met vragen. Ik vertel over Umoja en lees de verbazing op meerdere gezichten als ik hen vertel dat ik in Jardim woon. Een zwarte wijk. Dat is zeer ongebruikelijk in de ogen van de meesten. Ik heb maar drie visite-kaartjes bij me. Die ben ik gauw kwijt. Of ik misschien iets ‘cultureels’ kan bijdragen aan de 21 juli-viering? Ik maak een afspraak om het daar later over te hebben. Weer iets geleerd – dit soort avonden zijn er ook om te ‘netwerken’. Eerst voetbal kijken. Ik ben blij dat Origi in de basis staat. De Belgen beginnen voortvarend.

En dan tikt de tijd verder. Een goede wedstrijd. Een super wedstrijd met heel veel kansen maar geen doelpunten. Ik praat heel veel met Frans – een Limburgse tolk-vertaler die naast me zit. De Venezolaanse vrouw van Peter (uit Edegem) gaat helemaal uit haar dak. Ze schreeuwt, ze foetert, ze smeekt om penalty’s en af en toe krijg ik een klap op mijn arm of schouder. Het lijkt of we elkaar allemaal al ons hele leven kennen. En dan eindelijk de doelpunten van De Bruyne en Lukaku. Wat een opluchting. En daarna toch nog vijftien minuten bibberen nadat Green (USA) de aansluitingstreffer scoorde. Bijna half één. De scheidsrechter fluit af. De Rode Duivels naar de volgende ronde. In no time worden er drie flessen champagne open-geknald. Ik val in de armen van totaal onbekende Franstalige Belgen. Een kwartier later ben ik onderweg naar huis.

Ik zit nog vol adrenaline. Ik kan nog niet gaan slapen. Ik lees de eerste reacties op internet. Ik douche de champagne uit mijn haar en kruip tegen tweeën zo stilletjes mogelijk tegen Isabel aan. Ik ben nog klaar wakker. Natuurlijk val ik in slaap, waarschijnlijk met een brede smile op mijn gezicht. Ik slaap onrustig en ben ver voor de wekker om zes uur wakker.

Ik lees vandaag alles wat maar voorbijkomt op internet. Over deze mooie – historische – overwinning. Over Tim Howard, de geweldige Amerikaanse goalie van Everton. Ik neem me de hele dag voor om een blogje te schrijven over iets anders dan ‘voetbal’. Het spijt me voetbalhaters onder mijn lezers … ik weet niets anders te verzinnen. Misschien morgen. Een suggestie? Ik lees het graag.

WK 2014 BRAZILIË – Deel 10

Mijn eerste WK-finale

Tags

Boechout, Familie, Televisie, Texel, Voetbal

Wij brachten de zomervakantie van 1965 en 1966 door op Texel. Zes weken kamperen op een familie-camping in De Koog. Wij hadden in die tijd nog geen televisie thuis – denk ik. Of misschien net een paar maanden. Enfin, televisie kijken was geen dagelijkse activiteit. Wij speelden buiten, meestal met de buurtkinderen. Voetballen met geïmproviseerde doelen – een trui, een stokje of een baksteen die we van een van de in aanbouw zijnde huizen jatten. Of wielrennen op een plaatselijke omloop (Welvaartstraat – Fruithoflaan – Sportveldlaan – Acacialaan – Sint Gabriëlstraat – Welvaartstraat). We hadden clubjes – enkel jongens, geen meisjes – en we bouwden kampen / hutten. Soortgelijke dingen deden we ook met andere kinderen op de camping. Daar kwamen natuurlijk ook zomerse activiteiten bij. Verstoppertje en ‘blikspuit’ – in ’t Vlaams noemen we dat ‘buske stamp’. Meestal op de camping en soms in de duinen. We gingen vaak naar het strand. Natuurtochten. En vliegeren. Heel veel vliegeren op een weiland achter de camping.

Zomer 1966. Er werd een WK voetbal gespeeld in Engeland. Mijn ouders hadden weinig interesse voor sport. Dus wij als snotneuzen – ik werd bijna 10 en mijn broer werd bijna 8 – wisten weinig over internationaal voetbal. Ja, we wisten dat Anderlecht de beroemdste ploeg van België is maar Lierse SK was ‘onze ploeg’ want we woonden amper vijf kilometer van het stadion op het Lisp. Mijn vader was trouwens meer een supporter van de ‘Lyra’, maar dat terzijde. Okee, terug naar de zomer van 1966. Op de camping werd veel gevoetbald, meestal door grotere jongens. Heel af en toe mochten we even mee doen. Meestal organiseerden wij onze eigen matchen – voor of na de groten. En op een dag kwam er een Amsterdamse familie aan op de camping. Met een grote Mercedes en een heel grote bungalowtent. Wij keken onze ogen uit. ‘De Amsterdammer’ had ook een televisie bij zich die op een tafeltje in hun tent stond. Ik wist nauwelijks wat een tv was, laat staan dat je zoiets in een tent had staan. Wat een ‘patser’!

En toen werd het 30 juli 1966. De dag van de finale van het WK in het Wembley Stadion in Londen. Engeland en West-Duitsland stonden in de finale. En de televisie van ‘De Amsterdammer’ werd uit zijn tent gehaald en iedereen werd uitgenodigd om mee te kijken. Ik herinner me vooral de opwinding bij de volwassenen. En het gemier met de antenne en het gekanker van de Amsterdammer op zijn vrouw of dochter. En ik hoorde heel vaak het woord ‘Moffen’. Dat was een woord dat bij ons thuis nooit werd gebruikt, maar ook dat terzijde. Wij, kinderen mochten vooraan zitten. We kregen een beker ranja en een spritz. We zaten in kleermakerszit op het gras. En we moesten stil zijn.

Engeland – West Duitsland © ANP Historisch Archief

Eerlijk gezegd herinner ik me nauwelijks iets van de wedstrijd. Des temeer herinner ik me de opwinding en de schokkerige zwart-wit televisie-beelden. In de tweede helft zijn we gaan vliegeren en kwamen we vlug terug toen er werd geschreeuwd door de volwassenen. Waarschijnlijk tijdens de verlenging. Ik herinner me nog wel een paar namen: Jack en Bobby Charlton, Geoff Hurst en trainer Alf Ramsey (aan Engelse zijde) en Franz Beckenbauer, Wolfgang Overath, Uwe Seeler en trainer Helmut Schön (aan West-Duitse zijde). Waarschijnlijk herinner ik me hun namen omdat ze ook de volgende jaren nog actief waren. En natuurlijk omdat ik later nog vaak de hoogtepunten van die match heb gezien in allerlei sportoverzichten. O ja, Engeland won met 4 – 2 na verlengingen. De volgende WK-finale (1970) in Mexico zag ik in Boechout. Later meer daarover.

WK 2014 BRAZILIË – Deel 9

Op zoek naar een televisie

Tags

Ethiopia, Familie, Mozal, Reizen, Televisie, Voetbal, Vrienden

Ik was bijna twee weken uit huis. Steeds maar onderweg. Twaalf dagen op werkbezoek en een korte vakantie bij Hanneke en Jean Jacques. Zes verschillende bedden. En het WK is al aan z’n derde week toe. Ik heb nog niet veel wedstrijden gezien. Jammer, maar de meest belangrijke potjes heb ik wel gezien. Een kort overzicht. BRAZILIË – KROATIË (3 – 1) thuis in Jardim met Isabel die op mijn schoot in slaap is gevallen. SPANJE – NEDERLAND (1 – 5) op de bank bij Per in Maputo (Mozambique). DUITSLAND – PORTUGAL (4 – 0) met een half oog gezien terwijl ik aan het koken was. BELGIË – ALGERIJE (2 – 1) met Rafik (van Algerijnse afkomst) in een kroeg in Johannesburg, Zuid Afrika. Erg genoten – vooral van het eindresultaat. BRAZILIË – MEXICO (0 – 0) vanuit een hotelbed in Johannesburg. AUSTRALIË – NEDERLAND (2 – 3) Wat een spanning. Samen met ruim 25 KLM mensen in de lobby van een hotel in Johannesburg. Bijzondere sfeer want ik was plots meer ‘Belg’ dan ik mezelf voelde.

Toen volgde een vlucht naar Addis Ababa. Daar zag ik in de hotellobby URUGUAY – ENGELAND (2 – 1). Op zondagavond zat ik samen met Jean Jacques voor een televisie in een hotel in Nekemte. BELGIË – RUSLAND (1 – 0). Ik schreef er al eerder over. Dankzij een Ethiopische ‘internet-dongel’ kwamen we de uitslagen te weten. Toen volgde NEDERLAND – CHILI (2 – 0) bij de Abba’s in Nekemte – een klein televisietje maar erg enthousiaste “oranje-supporters’ – die Ethiopische priesters.

PORTUGAL – GHANA (2 – 1) zag ik samen met Per in een hotel in Mekelle (Tigray, Ethiopië). Het is mooi en opvallend dat ALLE Afrikanen supporteren voor ALLE Afrikaanse ploegen. Hier is het veel meer dan een landen-aangelegenheid. Zij zijn trots op alle Afrikaanse ploegen – het continent is belangrijker dan het land. Dat is iets dat wij totaal niet kennen in Europa.

En toen zag ik RUSLAND – ALGERIJE (1 – 1) wel en BELGIË – ZUID KOREA (1 – 0) zag ik enkel in samenvatting want de Ethiopische televisie gaf de voorkeur aan Rusland – Algerije. Een begrijpelijke keuze in het kader van wat ik hierboven beschreef.

In Addis Ababa zaten we lekker te eten terwijl elders in het hotel de spanning hoog opliep bij BRAZILIË – CHILI (1 – 1 en 3 – 2 na penalty’s). We konden via het ‘juichen’ de uitslag raden. COLOMBIA – URUGUAY (2 – 0) heb ik in m’n eentje vanuit m’n hotelbed gezien.

Gisteren bestond uit veel wachten en aanschuiven. Een vlucht van 5,5 uur van Addis Ababa naar Maputo. Isabel stond me op te wachten. Even via huis – om me op te frissen – en dan meteen door naar een familie-bijeenkomst in Mozal. Een spannende avond. NEDERLAND – MEXICO (2 – 1) met mijn Mozambikaanse schoonfamilie die me veel plaagde. Maar uiteindelijk een mooie overwinning dankzij penalty-held Klaas Jan Huntelaar.

Huntelaar scoort – Maputo juicht

Geen gemakkelijke overwinning. Mexico was duidelijk beter in de eerste helft. Robben was de beste man in het veld. Fijn dat Wesley Sneijder z’n wk-goaltje heeft gemaakt. En voor het eerst in twee maanden heb ik alcohol gedronken. Twee glaasjes cognac. Daar had ik nog een andere – heel goede – reden voor. Dat lees je in een ander blogje. Vanavond kijk ik mogelijk thuis naar twee andere achtste finales …

WK 2014 BRAZILIË – Deel 8

Nekemte (1)

Tags

Ethiopia, Voetbal, Vrienden

Voetbal kijken samen met Jean Jacques. Dat doen we al bijna 30 jaar. Lang geleden op De Blauwe Stoep in Leeuwarden. Later in Bergen op Zoom of op Donzelenche (Frankrijk). En deze week in Nekemte in Ethiopië.

Ik koppel een prive-bezoekje aan mijn werkbezoeken voor Umoja. Hanneke en Jean Jacques wonen en werken sinds eind januari in Ethiopië. En een bezoek aan hen kon niet uitblijven. Zeer tot onze tevredenheid. Ouderwets bijpraten, koffie drinken, films uitwisselen, wandelen, een spelletje spelen en samen WK-voetbal kijken.

Ijoo Hotel in Nekemte

Gisteren. Een saaie wedstrijd BELGIË – RUSLAND – zeg maar rustig: een slechte wedstrijd – met een bevredigend eindresultaat voor de Belgen. 1 – 0. Gauw vergeten, blij zijn met Origi en de tien-minuten opleving van Eden Hazard. Vanavond naar de ‘Abba’s’ – eten en … voetbal kijken met Jean Jacques en Hanneke.

WK 2014 BRAZILIË – Deel 7

Nelson Mandela Challenge

Tags

Umoja, Voetbal, Zuid Afrika

Zo heel af en toe komen mijn interesses allemaal samen. Dat gebeurde bijvoorbeeld eind maart 2009 in Zuid Afrika. Umoja – Voorstellingen – Voetbal – Reizen – Circus. Vijf woorden die in mijn persoonlijk interesse-lijstje hoog genoteerd staan.

Umoja 💛 Voetbal

Zoals de meesten wel weten organiseerde Zuid Afrika het WK in 2010. Er werden nieuwe stadiums gebouwd en oude stadiums werden gerenoveerd. Het eerste stadium dat werd opgeleverd aan de FIFA was het Royal Bafokeng Stadium in Rustenburg – zo’n anderhalf uur van Johannesburg. Het is zaterdag 28 maart 2009. De jaarlijkse ‘Nelson Mandela Challenge’ – een voetbal-wedstrijd voor het goede doel – wordt gekoppeld aan een oefeninterland van Bafana Bafana (Zuid Afrika) tegen Noorwegen.

Zuid Afrika – Noorwegen

De Noorse ambassadeur is nauw betrokken bij de voorbereidingen. En hij is een supporter van ons Umoja-programma. En vermits ook in Noorwegen 1 + 1 (meestal) 2 is, nodigde hij ons uit om een paar keer op te treden. Oa op een besloten dineetje met de top van de Noorse voetbalbond. Op een internationaal vredescongres en bij de interland Zuid Afrika – Noorwegen.

Wij selecteerden dertig jonge artiesten uit Mozambique, Zuid Afrika, Zimbabwe en Kenia. Een prima vijf-daags voorbereidingskamp in Johannesburg. Het optreden voor de Noorse voetbal-bobo’s was een leuk tussendoortje.

Afterparty met de Noorse voetbal-bobo’s …

Het vredescongres werd op het allerlaatste moment geannuleerd omdat de Daila Lama geen visum kreeg voor Zuid Afrika, waarop Desmond Tutu besloot om het congres te boycotten. Wij besloten toen om min of meer illegaal op te treden op Nelson Mandela Square (Sandton, Johannesburg). Koningin Noor van Jordanië was een toevallige toeschouwer.

Umoja cfc op Nelson Mandela Square

En dan het optreden in Rustenburg. Het was tegelijkertijd ook een test-case voor parkeerwachters, security, stadium-stewards en nog veel meer mensen. Onze bus werd zo’n twee kilometer van het stadium tegengehouden. Nochtans was er met de organisatie afgesproken dat we ‘dichtbij’ mochten parkeren. Sorry – foutje bedankt. We hebben dan maar onze spullen en kostuums gepakt en we liepen richting security-poortjes. Opnieuw werden we tegengehouden want we hadden geen toegangskaartjes en geen pasjes ondanks een belofte van het evenementen-bureau. Ik heb dat half uur heel wat afgebeld met mijn Nederlandse telefoon met de lokale event-manager. Een verantwoordelijke stagiaire heeft ons nooit gevonden. Hoe kan je naast een zingende groep jongeren kijken? Ik kreeg een telefoontje vanuit het stadium dat we nog 10 minuten hadden om ons op te stellen – anders werd ons optreden geschrapt. Nee, dat niet. Niet een tweede afzegging – dat nooit. We sprongen over hekken, we overliepen letterlijk de controleurs en drie minuten later kwamen wij het stadium binnen. Een kwartier later presenteerden we – voor een half leeg stadium – onze muzikale en acrobatische wedstrijd. Twee elftallen van drummers, supporters en scheidsrechters.

Umoja in Rustenburg

Een mooie ervaring maar een waardeloze voorbereiding van de lokale organisatie. Geen sound-check en geen geluidsversterking ondanks afgesproken draaiboeken. Ach ja. Bafana Bafana won de wedstrijd met 2 – 1. Een kleinzoon van Mandela reikte de cup uit, Jacob Zuma – op verkiezingstournee – hield een korte speech. De Noorse ambassadeur was trots en ik ging met een vuvuzela naar huis.

Zuid Afrika – Noorwegen  2 – 1 (Waar heb ik die uitslag eerder gezien?)

WK 2014 Brazilë Deel 6

 

Oef

Tags

Algerije, België, Voetbal, Vrienden, Zuid Afrika

Een kort bericht – vooral van opluchting. De eerste drie punten zijn binnen voor de Rode Duivels. BELGIË – ALGERIJE 2 – 1. Ik ben – niet helemaal toevallig – in Johannesburg, Zuid Afrika. Eén van mijn goede vrienden – Rafik – woont hier. Hij is Zuid Afrikaan met een Britse moeder en een Algerijnse vader. En we houden beiden van voetbal. Vier jaar geleden was Rafik zeer nauw betrokken bij het Nederlandse elftal tijdens het WK 2010 in Zuid Afrika want ze trainden op ‘zijn’ voetbalvelden van Wits University.

Onmiddellijk na de loting voor de groepsfase – waarbij België en Algerije aan elkaar werden gekoppeld – spraken we af om die match samen te bekijken. En zo geschiedde vandaag.

België (Koen) en Rafik (Algerije)

De ‘Rode Duivels’ tegen de ‘Woestijnvossen’. Geen geweldige wedstrijd. Wel spannend. Nerveuze Belgen, verdedigende Algerijen. Veel gemier op het middenveld. Een hardwerkende Kevin de Bruyne. Een uiterst zwakke Romelo Lukaku. Een onnodige penalty veroorzaakt door een onzekere Jan Vertonghen in de eerste helft. En een opwindende tweede helft. Gouden wissels van Marc Wilmots. Chapeau. Doelpunten van Marouane Fellaini en Dries Mertens – voor mij de man van de wedstrijd. Mooi resultaat maar het zal veel beter moeten in de volgende wedstrijden. Al bij al … oef.

WK 2014 Brazilië Deel 5