Tags
Afwijzing, Azië, Djoser, Goes Azië, Leeftijd, Leiden, Reisbegeleider, Reizen, Thailand, Toekomst
Met heel veel plezier denk ik terug aan een mooie reis met Djoser. 2009. Met de Trans-Siberië-Express van Moskou naar Beijing. Met een tussenstop in Irkoetsk en twee weken in Mongolië. Een kampeer-trektocht. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik dacht toen geregeld “Wat Anneke kan, kan ik ook”. Zij was een uitstekende begeleider. Geen kwaad woord over haar. Integendeel. Ik heb haar de laatste dag in Beijing – namens de hele groep – uitvoerig in de bloemetjes gezet. Inclusief een mooie fooi namens ons allemaal en een Chinees cadeautje. Meestal organiseer ik mijn / onze reisjes zelf.
Sinds begin 2015 heb ik te weinig betaald werk. Na twaalf jaar werd het UMOJA CFC programma niet meer gesubsidieerd. Heel jammer. De projectleider ging op vervroegd pensioen en ik overschatte mijn werk-mogelijkheden in Afrika. Geen betaald werk meer. Wel wat losse klussen zo nu en dan. En in 2017 kon ik me met volle energie focussen op twee mooie opdrachten in Goes en Middelburg. Een fijne tijd. Ik besloot om de eerste helft van 2018 meer tijd door te brengen met Isabel. In Mozambique uiteraard want daar woont mijn vrouw, mijn liefde. Ik had tijd om te klussen en we kregen veel bezoek. Ik was reisleider, jeugdherberg-vader en kok in ons eigen huis. Een mooi plekje waar het heerlijk toeven is. De plannen om een B&B te beginnen zijn geboren. En ik organiseer met hetzelfde gemak tripjes voor onze gasten in Mozambique, Swaziland en Zuid Afrika.
Maar … is dit genoeg voor Koen? Nee. Ik wil weer aan de slag. Ik wil weer met mensen in de weer zijn. En ik wil op reis. Al jaren had ik in gedachte om te solliciteren bij Djoser als reisbegeleider.
Een belangrijke voorwaarde is beschikbaarheid in juli en augustus. En daar wrong het schoentje lange tijd. Maar niet in mijn planning 2018. En veel vrienden sporen me aan om me te melden bij Djoser. Zij vinden me uitermate geschikt. Ik vind een sollicitatieformulier op internet. Ik reageer en vul een lange vragenlijst in en update mijn CV – met extra informatie over alle reizen die ik maakte. Mijn voorkeur gaat in eerste instantie uit naar groepsreizen en niet naar familie-reizen of fiets-wandelvakanties.
Een paar dagen later krijg ik een afwijzings-email. “Omdat ik in België woon, kan ik niet worden ingezet omdat het betaling-systeem dat niet toestaat.” Wat? Wat een onzin. Ik woon in Nederland. Al sinds 1979. Ik woon er niet alleen, ik betaal er ook mijn belastingen. Ik heb een Nederlands burger-service-nummer. Ossendrecht ligt dan wel dicht tegen de Belgische grens maar het is toch echt een dorp in Nederland. Ik antwoord per ommegaande en verzoek om een reactie. Twaalf dagen hoor of lees ik niets. We zijn ondertussen op vakantie in Thailand. Ik blijf er af en toe over denken. Vanuit Krabi stuur ik ze toch nog een keer een mailtje. Een uur later heb ik antwoord. Ze hebben me proberen te bellen. Iemand had mijn informatie verkeerd geïnterpreteerd. Oké, dat kan gebeuren. Ik word toch uitgenodigd voor een gesprek in Leiden. In dezelfde mail lees ik dat ze nog begeleiders zoeken voor Thailand. Komt dat even mooi uit !!! hoor je me denken. Fijn. Een grote glimlach. Thai onder de Thai zullen we maar zeggen.
Ik boek een ticket naar Nederland. Iets vroeger dan mijn oorspronkelijke plan maar dat is alleen maar leuk. Ik zie de kinderen en de kleinkinderen een maand eerder dan gepland. Ik regel een nieuwe simkaart. Koop een nieuwe telefoon. Logeer bij mijn oude buren. Ga naar de opera. De middag bij Djoser is prettig verlopen. Twee interviews. Een power point presentatie en een korte pitch. Vier minuutjes iets vertellen over mezelf gecombineerd met het last minute onderwerp “Wat me irriteert”. Zij laten per mail weten of ik mag deelnemen aan de tweedaagse, interne training. Ik wacht af maar denk dat ik word uitgenodigd. Nee dus. Ik krijg een kort mailtje met een afwijzing en een telefoonnummer dat ik kan bellen als ik meer informatie wil.
Ik ben van mijn melk. Van mijnen apropos. Zo zeggen we dat in mijn geboortestreek. Ik slik de afwijzing en treur. Ik had dat niet verwacht. Ik wacht een paar dagen en bel dan toch. Isabel adviseerde me dat niet te doen. Ik bel toch en vraag naar hun motivatie.
Ik vat het samen. Er zijn twee belangrijke redenen. Ten eerste omdat ik in Mozambique woon. Wat? Hoezo? Ik woon in Nederland. Ja, ik verblijf vaak in Mozambique maar ik woon en werk in Nederland. “Ooo sorry, dat hebben we dan verkeerd begrepen.” [Versie2.0]. Ik ben beschikbaar. De hele zomer lang – precies zoals Djoser verlangt. Goed. En ze vinden dat ik te weinig reiservaring heb in Azië. Dat kan ik niet ontkennen. Wat is voldoende reiservaring? Tweemaal drie weken rondgetrokken in Thailand. Een trip naar Bali en Lombok. Met de Trans Siberië Express naar Beijing. Twee weken in Mongolië. Een mooie reis door Syrië – voor de verschrikkelijke burgeroorlog. Ze erkennen wel dat ik veel Afrika-ervaring hebben maar daar zoeken ze geen mensen voor. Had ik al verteld dat ik twee jaar actief was voor het themajaar ‘Goes Azië’? Een Aziatisch verhaal schreef en regisseerde …
Zucht. Een afwijzing. Het overkomt me niet heel vaak omdat ik weinig solliciteer. Kan ik er mee omgaan? Weet ik niet. Ik zal wel moeten. Ben ik boos? Weet ik ook niet. Wel ontgoocheld.
Mijn gevoel zegt echter dat de werkelijke reden mijn leeftijd (61) is. Al in het eerste gesprek maakte de vrouwelijke interviewer een aantekening en vertelde dat Djoser medewerkers vanaf hun 65ste laten afvloeien. Ze maakte een aantekening. En ik kon haar horen denken “Zullen we nog investeren in deze man? Hij gaat hooguit nog vier of vijf jaar mee.” Dat werd NIET gezegd maar ik voelde wel de onuitgesproken boodschap tijdens het interview. En wettelijk mogen ze dat natuurlijk niet zeggen. De gemiddelde leeftijd van de andere dertien sollicitanten die ik zag is hooguit 35 – misschien zelfs nog iets jonger.
Ik ben niet verblind door kortzichtigheid. Ik denk dat ik een gezonde kijk heb op mijn capaciteiten. Ik denk (dacht) dat ik de ‘juiste papieren’ (figuurlijk bedoeld) heb om een enthousiaste reisbegeleider te zijn voor Djoser. Dat vinden zij niet. Jammer. Het zij zo. De geschikte kandidaten mogen vandaag en morgen op cursus. Ik niet. Ik had al logies geboekt in de buurt van Leiden. Zij worden klaargestoomd voor iets dat ik graag had gedaan. Niet omwille van de poen, want de beloning is karig – dat weet iedereen.
Een afgesloten hoofdstuk. Ik ga weer mijn eigen weg …
ps. Had ik al verteld dat ik heel veel jaren de Djoser-gidsen bewaarde? Niet omwille van het reis-aanbod maar omdat Rolf Weijburg de vormgeving deed. Tekeningen en kaarten.