Djoser

Tags

Afwijzing, Azië, Djoser, Goes Azië, Leeftijd, Leiden, Reisbegeleider, Reizen, Thailand, Toekomst

Met heel veel plezier denk ik terug aan een mooie reis met Djoser. 2009. Met de Trans-Siberië-Express van Moskou naar Beijing. Met een tussenstop in Irkoetsk en twee weken in Mongolië. Een kampeer-trektocht. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik dacht toen geregeld “Wat Anneke kan, kan ik ook”. Zij was een uitstekende begeleider. Geen kwaad woord over haar. Integendeel. Ik heb haar de laatste dag in Beijing – namens de hele groep – uitvoerig in de bloemetjes gezet. Inclusief een mooie fooi namens ons allemaal en een Chinees cadeautje. Meestal organiseer ik mijn / onze reisjes zelf.

Sinds begin 2015 heb ik te weinig betaald werk. Na twaalf jaar werd het UMOJA CFC programma niet meer gesubsidieerd. Heel jammer. De projectleider ging op vervroegd pensioen en ik overschatte mijn werk-mogelijkheden in Afrika. Geen betaald werk meer. Wel wat losse klussen zo nu en dan. En in 2017 kon ik me met volle energie focussen op twee mooie opdrachten in Goes en Middelburg. Een fijne tijd. Ik besloot om de eerste helft van 2018 meer tijd door te brengen met Isabel. In Mozambique uiteraard want daar woont mijn vrouw, mijn liefde. Ik had tijd om te klussen en we kregen veel bezoek. Ik was reisleider, jeugdherberg-vader en kok in ons eigen huis. Een mooi plekje waar het heerlijk toeven is. De plannen om een B&B te beginnen zijn geboren. En ik organiseer met hetzelfde gemak tripjes voor onze gasten in Mozambique, Swaziland en Zuid Afrika.

Maar … is dit genoeg voor Koen? Nee. Ik wil weer aan de slag. Ik wil weer met mensen in de weer zijn. En ik wil op reis. Al jaren had ik in gedachte om te solliciteren bij Djoser als reisbegeleider.

Bron: Djoser website

Een belangrijke voorwaarde is beschikbaarheid in juli en augustus. En daar wrong het schoentje lange tijd. Maar niet in mijn planning 2018. En veel vrienden sporen me aan om me te melden bij Djoser. Zij vinden me uitermate geschikt. Ik vind een sollicitatieformulier op internet. Ik reageer en vul een lange vragenlijst in en update mijn CV – met extra informatie over alle reizen die ik maakte.  Mijn voorkeur gaat in eerste instantie uit naar groepsreizen en niet naar familie-reizen of fiets-wandelvakanties.

Een paar dagen later krijg ik een afwijzings-email. “Omdat ik in België woon, kan ik niet worden ingezet omdat het betaling-systeem dat niet toestaat.” Wat? Wat een onzin. Ik woon in Nederland. Al sinds 1979. Ik woon er niet alleen, ik betaal er ook mijn belastingen. Ik heb een Nederlands burger-service-nummer. Ossendrecht ligt dan wel dicht tegen de Belgische grens maar het is toch echt een dorp in Nederland. Ik antwoord per ommegaande en verzoek om een reactie. Twaalf dagen hoor of lees ik niets. We zijn ondertussen op vakantie in Thailand. Ik blijf er af en toe over denken. Vanuit Krabi stuur ik ze toch nog een keer een mailtje. Een uur later heb ik antwoord. Ze hebben me proberen te bellen. Iemand had mijn informatie verkeerd geïnterpreteerd. Oké, dat kan gebeuren. Ik word toch uitgenodigd voor een gesprek in Leiden. In dezelfde mail lees ik dat ze nog begeleiders zoeken voor Thailand. Komt dat even mooi uit !!! hoor je me denken. Fijn. Een grote glimlach. Thai onder de Thai zullen we maar zeggen.

Ik boek een ticket naar Nederland. Iets vroeger dan mijn oorspronkelijke plan maar dat is alleen maar leuk. Ik zie de kinderen en de kleinkinderen een maand eerder dan gepland. Ik regel een nieuwe simkaart. Koop een nieuwe telefoon. Logeer bij mijn oude buren. Ga naar de opera. De middag bij Djoser is prettig verlopen. Twee interviews. Een power point presentatie en een korte pitch. Vier minuutjes iets vertellen over mezelf gecombineerd met het last minute onderwerp “Wat me irriteert”. Zij laten per mail weten of ik mag deelnemen aan de tweedaagse, interne training. Ik wacht af maar denk dat ik word uitgenodigd. Nee dus. Ik krijg een kort mailtje met een afwijzing en een telefoonnummer dat ik kan bellen als ik meer informatie wil.

Ik ben van mijn melk. Van mijnen apropos. Zo zeggen we dat in mijn geboortestreek. Ik slik de afwijzing en treur. Ik had dat niet verwacht. Ik wacht een paar dagen en bel dan toch. Isabel adviseerde me dat niet te doen. Ik bel toch en vraag naar hun motivatie.

Ik vat het samen. Er zijn twee belangrijke redenen. Ten eerste omdat ik in Mozambique woon. Wat? Hoezo? Ik woon in Nederland. Ja, ik verblijf vaak in Mozambique maar ik woon en werk in Nederland. “Ooo sorry, dat hebben we dan verkeerd begrepen.” [Versie2.0]. Ik ben beschikbaar. De hele zomer lang – precies zoals Djoser verlangt. Goed. En ze vinden dat ik te weinig reiservaring heb in Azië. Dat kan ik niet ontkennen. Wat is voldoende reiservaring? Tweemaal drie weken rondgetrokken in Thailand. Een trip naar Bali en Lombok. Met de Trans Siberië Express naar Beijing. Twee weken in Mongolië. Een mooie reis door Syrië – voor de verschrikkelijke burgeroorlog. Ze erkennen wel dat ik veel Afrika-ervaring hebben maar daar zoeken ze geen mensen voor. Had ik al verteld dat ik twee jaar actief was voor het themajaar ‘Goes Azië’? Een Aziatisch verhaal schreef en regisseerde …

Bron: Djoser website

Zucht. Een afwijzing. Het overkomt me niet heel vaak omdat ik weinig solliciteer. Kan ik er mee omgaan? Weet ik niet. Ik zal wel moeten. Ben ik boos? Weet ik ook niet. Wel ontgoocheld.

Mijn gevoel zegt echter dat de werkelijke reden mijn leeftijd (61) is. Al in het eerste gesprek maakte de vrouwelijke interviewer een aantekening en vertelde dat Djoser medewerkers vanaf hun 65ste laten afvloeien. Ze maakte een aantekening. En ik kon haar horen denken “Zullen we nog investeren in deze man? Hij gaat hooguit nog vier of vijf jaar mee.” Dat werd NIET gezegd maar ik voelde wel de onuitgesproken boodschap tijdens het interview. En wettelijk mogen ze dat natuurlijk niet zeggen. De gemiddelde leeftijd van de andere dertien sollicitanten die ik zag is hooguit 35 – misschien zelfs nog iets jonger. 

Ik ben niet verblind door kortzichtigheid. Ik denk dat ik een gezonde kijk heb op mijn capaciteiten. Ik denk (dacht) dat ik de ‘juiste papieren’ (figuurlijk bedoeld) heb om een enthousiaste reisbegeleider te zijn voor Djoser. Dat vinden zij niet. Jammer. Het zij zo. De geschikte kandidaten mogen vandaag en morgen op cursus. Ik niet. Ik had al logies geboekt in de buurt van Leiden. Zij worden klaargestoomd voor iets dat ik graag had gedaan. Niet omwille van de poen, want de beloning is karig – dat weet iedereen. 

Een afgesloten hoofdstuk. Ik ga weer mijn eigen weg …

ps. Had ik al verteld dat ik heel veel jaren de Djoser-gidsen bewaarde? Niet omwille van het reis-aanbod maar omdat Rolf Weijburg de vormgeving deed. Tekeningen en kaarten. 

Advertenties

Michelle Obama

Tags

Michelle Obama, Usa

Heel uitzonderlijk een tweede stukje vandaag. Eigenlijk een vervolg van mijn andere bijdrage. Een logje over de toestand in de wereld. Hahaha. Wie herinnert zich GBJ Hiltermann nog? Ik wilde mijn kijk naar (op) de wereld positief eindigen. En dat doe ik met de ‘First Lady’. Michelle Obama. En dat doe ik niet omdat blauw mijn lievelingskleur is. Niet als politieke kleur – die is veel groener of roder. Maar blauw vond ik als kind al de mooiste kleur. En daar is een mooie, sterke vrouw bijgekomen … kijk en luister mee. Ik ben onder de indruk. Geëmotioneerd.

Daar word ik blij van. Heel blij. En toch weer een beetje optimistisch.

En natuurlijk heb ik al deze foto’s van het internet gehaald. Ik hoop dat de fotografen en persagentschappen geen bezwaar maken. Sorry dan ik geen namen vermeld. Alvast dank.

Ondertussen in de wereld (2)

Tags

Auschwitz, Donald Trump, Goes, Hillary Clinton, Paus, Polen, Turkije, Usa, Verkiezingen

Overdag, tussen mijn schrijfactiviteiten door lees ik, kook ik, doe ik een handwas (dat is uitzonderlijk want Todinho is op vakantie) en kijk met een half oog naar de televisie die in de kamer aanstaat, vaak zonder geluid. Op BBC World of CNN. Af en toe kijk ik een half uurtje. Wat intenser de eerste dagen na de brexit. Beelden van de aanslagen in Frankrijk, Duitsland en elders vermijd ik. Niet helemaal maar toch zoveel mogelijk. Ik las op internet – ja dat doe ik ook – dat Franse kranten hebben besloten om geen foto’s (beelden) meer te plaatsen van aanslagplegers, individuele terroristen, verknipte moordenaars. Ik ben het met ze eens. Geef ze hooguit een initiaal in de berichtgeving. En indien noodzakelijk hun leeftijd. Ik twijfel of hun nationaliteit, gender, religie noodzakelijke informatie is. Voor mij doet het er niet toe, zeker als ze zelfmoord plegen of zijn doodgeschoten. Einde verhaal. In het kader van een eventueel proces later kun je daar van afwijken. Maar dan misbruikt die afschuwelijke Noor zijn rechten in de rechtbank door de hitlergroet te imiteren. Ik weiger zijn naam te vermelden. Het is al erg genoeg dat ik alweer aan de moordenaar van Utoya denk.

En ik heb de twee Amerikaanse conventies gevolgd. Niet rechtstreeks maar in de vele nabeschouwingen – met hoogtepunten – meestal op CNN. Ik schreef vier jaar geleden al eens dat ik de Amerikaanse presidentsverkiezingen volg als een soort wielrennen. De voorverkiezingen zijn ritten van de Ronde van Frankrijk. Uiteindelijk blijven er twee mogelijke winnaars over. En op het wereldkampioenschap nemen ze het tegen elkaar op.

© Maxresdefault (denk ik)

Rubio, Cruz en Bernie Sanders hebben afgehaakt. Het gaat nog tussen Trump en Clinton. De uitkomst in november is onbekend. Jammer genoeg niet te voorspellen. De democraten hebben hun vierdaagse conventie opgebouwd als reactie op die van de republikeinen. Na de sombere boodschap van de republikeinen een optimistisch geluid en een oproep tot samenwerking. Natuurlijk proberen beide partijen een visie te presenteren maar het is en blijft een groot media-spektakel. En is denk dat deze verkiezingen gaan uitdraaien op ‘tegen-stemmen’ en niet ‘voor-stemmen’. Stemmen voor de één omdat de ander nog verschrikkelijker is. “Ik vertrouw Clinton niet, teveel oude politiek van rijke geprivilegieerden – dus ik stem voor Trump” “Ik vind Trump een gevaar voor de wereld, een schreeuwlelijk – dus ik stem voor Clinton.”

Jammer dat Bernie Sanders het niet heeft gehaald, ondanks zijn leeftijd. Hopelijk maakt Hillary het waar dat ze naar zijn standpunten heeft geluisterd. Ik plaats uitzonderlijk een tweede stukje vandaag met het hoogtepunt van deze conventies: Michelle Obama.

De paus bezoekt Auschwitz – Birkenau. Ik deed hem dat tien jaar geleden voor. Het gevoel van die dag is nog heel vers, bij het zien van de beelden word ik opnieuw stil en zet de televisie uit.

Terug naar internet. En dan lees ik dat Indonesië nog steeds de doodstraf uitvoert. En dat de zuiveringen in Turkije nog steeds doorgaan. ‘Waar halen ze al die gevangenissen vandaan?’ denk ik dan bij mezelf ‘Zoveel duizenden mensen opgepakt.’ Of ontslagen. Docenten, politieagenten, dienstplichtige militairen, rechters … Het is moeilijk om geen hekel te krijgen aan Erdogan. Niet dat ik dat niet wil maar wat weet ik tenslotte van Turkse politiek om daar echt een oordeel over te hebben? Bijna niets. Als ik me voorstel dat Belgische soldaten het parlement in de Wetstraat – of Nederlandse soldaten de Tweede kamer – beschieten dan denk ik ook dat de regering voortvarend moet optreden. Maar deze Turkse coup stinkt. Wat heeft Erdogan wel vooraf geweten? Eigenlijk komt het hem wel goed uit. Enzovoort …

Vriend en collega-blogger Eddie zou dit een pom-pom-pom-stukje noemen. Ik hou er maar over op en ga weer figuurlijk terug naar Azië – maar dan een mooie, gefantaseerde werkelijkheid. Goes Azië 2017.

Een keuzemoment

Tags

Mozambique, Nederland

Er zijn zo van die momenten …

Mozambique

Nederland (Foto: joop.nl)

Ik blijf toch nog maar een tijdje hier. Boas festas.

Koen goes Asia

Tags

Goes, Reizen, Schrijven, Theater

Africa … here I come.

Vliegende draak

De verwarring compleet? Dat begrijp ik. En toch verlaat ik Europa – eindbestemming Afrika – maar in mijn hoofd (fantasie) zal ik vaak in het Verre Oosten zijn. Als ik daar nog ‘Goes’ en ‘2017’ aan toevoeg … is het dan al wat duidelijker? Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Mijn internet-gedrag

Tags

Boeken, Dave Eggers, De Cirkel, E-boek, Facebook, Google, Internet

Jeetje mina. Alweer een boek van bijna vierhonderd bladzijden weggewerkt. “De Cirkel” van Dave Eggers. Ik las het snel maar of ik het een goed boek vind, weet ik niet. *** 3 sterren, niet meer. Wel een fascinerend boek. Een soort nieuwe versie van ‘1984’ van George Orwell of ‘A brave new world‘ van Aldous Huxley. Verontrustend – op papier althans. Het boek veroorzaakt bij mij een zelfkritische blik. Hoe zit het met mijn eigen internet-gedrag?

De Cirkel

In het kort waar dit boek overgaat:

“Mae Holland kan haar geluk niet op als ze wordt aangenomen bij de Cirkel, het machtigste internetbedrijf ter wereld. De persoonlijke e-mails van de gebruikers, hun sociale media, betalingsverkeer en aankopen zijn met elkaar verbonden door een universeel besturingsprogramma. Het resultaat: iedereen heeft slechts één online identiteit. Een nieuw tijdperk van openheid en gemeenschapszin is aangebroken. Mae laat zich meeslepen door de energie van het bedrijf, de groepsactiviteiten en de feestjes, de oneindige mogelijkheden – zelfs als ze het leven buiten de campus langzaam uit het oog verliest.”

Ik verwijs graag naar de bijdrage van collega-blogger Tessa, een blije boekennerd. Klik HIER als je meer wilt lezen over dit boek.

Het boek was een hype vorig jaar. Op tv, op blogs, op Facebook. Hoe denk ik over privacy? Wat wil ik wel openbaar op internet en wat niet? Wat deel ik wel en wat niet? Ik breng dagelijks tijd door op het internet. Nou ja, als het beschikbaar is en dat is niet altijd in Afrika op de plaatsen waar ik verblijf. Maar als ik internet heb dan gebruik ik het ook. Sinds begin 2011 schrijf ik dit blog. Onder mijn eigen naam. En ik schrijf over vrienden en familie. Bijna altijd gebruik ik hun echte namen. Veel collega-bloggers gebruiken pseudoniemen om (deels) de privacy te bewaren. Ze gebruiken schuilnamen voor zichzelf en hun geliefden. Waarbij ik ‘Vlam’ nog steeds de mooiste naam vind, de geliefde van ‘Zuster Klivia’. Ik heb daar niet voor gekozen. Naief? Misschien wel. Ik ben dit blog begonnen om mijn familie, vrienden en buren op de hoogte te houden van mijn activiteiten in Afrika. Daarmee bespaarde ik tijd want daarvoor stuurde ik af en toe een lange mail. Maar dan vergat ik wel eens iemand of ik vond niet alles geschikt voor die persoon … enzovoort. Mijn blog bracht de oplossing. Iedereen die wilt weten wat ik uitspook is vrij en uitgenodigd mijn blog te lezen – of niet, even goede vrienden. Maar kom me niet vertellen dat je nooit iets van me hoort.

Oké, terug naar het boek of de gevoelens en gedachten die het boek oproepen. De filosofie van ‘De Cirkel” is: “Alles wat gebeurt moet openbaar zijn”. Zij koppelen al je activiteiten in één groot netwerk – zichtbaar voor iedereen. Confronterend als ik naar mijn eigen internet / social media gedrag kijk. Waarom kijk ik eigenlijk dagelijks naar Facebook? Ook daar ben ik mee begonnen als werk-instrument. Er bestaat geen gemakkelijker instrument om contact te houden met onze meer dan duizend Umoja-jongeren, verspreid over twee continenten.

Ook ik ben – net als Mae Holland – niet ongevoelig voor reacties op mijn blogs en foto’s. Ik vind het leuk dat ik af en toe 100 ‘Like / Leuk’ zie verschijnen op Facebook. Enzovoort. Maar ik heb wel degelijk ergernissen, op Facebook en op Google. Ik hou niet van hun algoritmes. Ik wil geen reclame ontvangen via mijn Facebook-pagina over vakantiehuizen in Toscana of vliegreizen naar Bangkok. Ik wil niet dat Google mijn foto’s opslaat in de cloud. Ik weet dat ik de meeste van die zaken kan uitschakelen maar dat ergert me. Blijf met je digitale tengels van mijn foto’s. Als ik ze wil delen zal ik dat zelf wel bepalen. Ik besef dat het gebruik van Facebook en Google (gmail) niet vrijblijvend is. Ik heb dus maar één keuze en dat is er niet aan meedoen. Wegrennen zoals Mercer doet in het boek.

Dat doe ik niet. Ik blijf bloggen en ik behoud mijn pagina op Facebook. Misschien ga ik wel mijn ‘vrienden-lijst’ opschonen en de pagina’s die ik als ‘leuk’ heb aangevinkt verminderen. Twitteren doe ik maar heel af en toe. Geen Google+ voor mij, geen Instagram, Pinterest of Spotify. Internet op mijn laptop maar niet op mijn mobieltje – uit zelfbescherming. En de ongeveer tien blogs die ik dagelijks volg, vind ik nog steeds de moeite waard. Isabel kijkt haar dagelijkse novela (soap), die blogs zijn mijn soaps. En zo fungeert dit blog ook voor mijn lezers. Ja toch?

De Kwestie (2)

Tags

Vrienden

Laat ik er toch maar over schrijven. De Kwestie. Wat moet ik / wij doen? Ons bemoeien en vragen gaan stellen? Advies geven? Onze mening geven? Of gewoon doen of onze neus bloedt en de andere kant op kijken?

“Er was eens …” Een sprookje. Annabelle en Pelle zijn ruim vier jaar geleden getrouwd. Twee heel verschillende karakters. Twee heel verschillende achtergronden. Fijn dat ze elkaar hebben ontmoet en samen een toekomst gingen opbouwen. Voor de buitenwereld zijn de verschillen tussen hen beiden vaker gespreksonderwerp dan hun verbondenheid. Was het liefde of was het een fijne zakelijke overeenkomst? Wie ben ik om daar een oordeel over te hebben? Onverschilligheid, leugenachtigheid en financiële zorgen zijn maar een paar zaken die het eerst bij me opkomen als ik aan hen denk.

Annabelle leeft in haar eigen gecreëerde soap – een novela noemen ze dat in het Portugees. En zij is de queen in het verhaal. Pelle was waarschijnlijk lang geleden de prins op het witte paard. Hij veranderde al gauw in een melkkoe. Maar de uier dreigt binnenkort droog te staan. De droomvilla in het buitengebied, te midden van een kasteeltuin, staat nauwelijks in de steigers. Een fundament, een paar kale muren en een kleine woning voor het personeel. Verder zijn er wel plannen maar de schatkist is bijna leeg.

Maar wat stelt het leven van een queen voor als je dat niet kunt delen met anderen? Speelt het echte leven zich af op het landgoed, ver weg van de stad? Nee. Het echte leven is in de stad, temidden van andere would-be-queens en kandidaat aanbidders. Daar is het boeiender, daar bruist het, dat is het leven dat een queen zichzelf toewenst. En Pelle zit in z’n eentje, avond na avond, nacht na nacht, zijn laatste centjes te tellen. Gelukkig voor hem – maar niet heus – houden zijn vriendjes Nicotine en Laurentina hem gezelschap, meestal tot de zon opkomt. Of hij ook nadenkt wat zijn eega uitspookt, vertelt hij aan niemand. Het is niet zo’n prater, onze Pelle.

Okee, genoeg sprookjes-terminologie. Wat moet ik doen? Pelle confronteren met zijn realiteit en hem ongezouten mijn mening geven en onze veronderstellingen over Annabelle meedelen? Dat zal waarschijnlijk tot een – mogelijk definitieve – breuk leiden. Niet tussen hen maar wel het einde van onze vriendschap / relatie. Dat zou jammer zijn maar niet onoverkoombaar. En een andere veronderstelling / verwachting is dat Annabelle binnenkort zelf hun relatie beëindigt. Ze zoekt enkel nog naar het juiste moment om het hem te vertellen. ‘De koe geeft geen melk meer’, weet je nog wel? Misschien nog niet eens zo’n slecht vooruitzicht ware het niet dat Pelle dan werkelijk niets meer heeft. Nauwelijks vrienden, geen relatie, geen huis, geen werk, geen geld.

Een trieste affaire, heel triest. Pelle vond de afgelopen zes nachten onderdak bij ons thuis. Zij hebben namelijk hun appartement in de stad moeten verlaten omdat ze de huur niet meer kunnen / willen betalen. Hun spullen staan tijdelijk (?) opgeslagen op drie verschillende locaties. Hij heeft nauwelijks met ons gepraat en ‘her Majesty’ hebben we zes dagen niet gezien of niets van haar gehoord. Waar ze was of waar ze sliep … ik heb geen flauw idee. Ik heb er bewust voor gekozen om hem niets te vragen en er enkel te zijn om te luisteren – als hij dat zou willen. Niet dus. Pelle is gisteren vertrokken naar het weekendhuis van een goede bekende van Annabelle. Of ze daar samen zijn, weet ik niet. Hopelijk hervindt en herpakt hij zichzelf daar. Al vrees ik van niet.

Ik vond het bovenstaande plaatje “Sometimes we just have to let things go” op internet. Ik dacht toen ik het zag vooral aan Pelle en Annabelle maar misschien moet ik dat vooral tegen mezelf zeggen .. laat het los.

De kwestie (1)

Tags

Maputo, Slotjesblog, Vrienden

Bestaat de rubriek: “Beste Mona” nog? Het was een begrip in de tachtiger jaren in roddelblad ‘Prive’. Lezers – meestal lezeressen stuurden hun dringende vragen op naar het tijdschrift. Het ‘Volkskrant Magazine’ had ook jaren een soortgelijke rubriek – wel van een iets hoger niveau. En tegenwoordig lees ik af en toe de stukjes van ‘De mensendokter’ – alias Arnon Grunberg.

Ons hoofdpijn-dossier

Ik weet dat WordPress de mogelijkheid heeft om een bericht te vergrendelen. Collega bloggers noemen dat een ‘slotjesblog‘. Daarin zijn ze openhartiger over bepaalde zaken (mensen) maar willen niet dat Jan en Alleman kan meelezen. Enkel met een wachtwoord zijn deze blogs te lezen. Ik overweeg om hetzelfde te doen. Maar waarschijnlijk is het beter om namen te veranderen zodat alleen bekenden mogelijk een verband kunnen leggen met de personen die de hoofdrol spelen in deze kwestie. En daar komt ook nog bij dat geen van deze betrokkenen Nederlands verstaat. Maar ‘Google Translate’ bestaat en wordt volop gebruikt …

Ik heb deze inleiding nodig om de volgende dagen mijn gedachten bij deze kwestie op papier (weblog) te kunnen zetten. Laat ik voor de zekerheid melden – voordat er teveel gespeculeerd wordt – dat het nog steeds hartstikke goed gaat met ons. Met mij en met Isabel. De kwestie heeft ons wel in de greep maar gaat niet over ons.

Sorry voor de geheimzinnigheid. Morgen is echter ook de eerste normale werkdag van het jaar. Ik heb niet zoveel goede voornemens maar wel een lijstje van zaken die ik wil aanpakken de komende tijd. Ik hoop dat de kwestie niet te lang aansleept zodat ik me onbekommerd kan bezighouden met mijn lijstje.

Een dagje thuis in Boz

Tags

Bergen op Zoom, Fabiola, Familie, Isabel, Maputo, Rozen, Umoja

Voor het eerst sinds ik weer even in Nederland ben, blijf ik een hele dag thuis. Nou ja, even naar de buren voor een bakje koffie en een sapje. Ik heb een aantal cadeautjes besteld en die worden vandaag thuis bezorgd. Ik installeer me aan de grote tafel. De computer voor het grijpen, de radio op Classic FM, de administratie ligt uitgespreid rondom de kerstroos. Geen kerstboom dit jaar. Ik moet nog een aantal bonnetjes verwerken. Brieven beantwoorden en aan een paar instanties doorgeven dat ik mijn Yahoo-adres niet meer gebruik. Zoals ik al eerder vertelde loopt het Umoja-programma ten einde. Daarom is het des te opmerkelijker dat ik vanochtend vijf werk-emails krijg. Leuk en ook een beetje vreemd. Ik beantwoord ze allemaal.

Op de radio hoor ik dat de uitvaart van koningin Fabiola is begonnen. Ik zet de radio uit en zet de televisie aan. Ik blijf verder werken maar kijk met één oog naar NPO 1. Ik word tot tweemaal toe gebeld – door dezelfde jongen – foutief verbonden. Ik lees een paar dagelijkse blogs en deel op Facebook een foto waarop een door de regen ondergelopen Avenida Samora Machel te zien is. Op de achtergrond staat het stadhuis van Maputo. Ook Isabel stuurt een whatsapp-bericht over de hevige regenval. Ook in Bergen op Zoom regent het en waait het hard. Op de televisie zie en hoor ik de jonge kroonprinses Elisabeth in mooi Nederlands en Frans iets zeggen over tante Fabiola. Een ander mooi moment is het optreden van een Spaans koor uit Vilvoorde, inclusief handgeklap en castagnetten. Een glimlach verschijnt op vele gezichten.

Er zijn al voortdurend terugkijk-momenten naar 2014 op de televisie en op de radio. Ook op internet verschijnen de eerste overzichten. Wat deed ik zelf ook alweer in januari 2014? Autokeuring, een weekendje Nelsspruit, veel famille-bijeenkomsten en een onzeker begin van Umoja 2014.

1 januari 2014 Aldovanda en Isabel

We vierden de jaarwisseling bij Carla en Sergio Andrade in Liberdade (Matola, Mozambique). De foto hierboven – met mijn lief en haar jongere zus – is mijn eerste foto van 2014. Kort na middernacht. Aftellen, vuurwerk afsteken, elkaar feliciteren en omhelzen en een glaasje champagne drinken. Nauwelijks verschil met een jaarwisseling op de Holleweg. Met één belangrijk verschil … de temperatuur. Ook de jaarwisseling naar 2015 vier ik met mijn Mozambikaanse familie.

Het is stil vandaag. Niemand om tegenaan te praten. Geen Todinho die komt afwassen of mijn bed opdekt. Geen Isabel die vraagt of we vanavond in bed een nieuwe aflevering van Breaking Bad kijken. Bewust een dagje rustig aan doen, terugkijken en een beetje mijmeren over de toekomst. Een vaas met witte avalanches bij de foto van Ine. Ik ben benieuwd wat ik volgend jaar schrijf over 2015. Hoe gaat het met Catelijne en Jules in 2015? Hoe gaat het met Olivia, Carmen, Ender en Icarus? Waar wonen wij en heb ik (voldoende) werkzaamheden? Veel vragen zonder een antwoord op dit moment. Wel het volle vertrouwen dat er voor ons allemaal weer mooie zaken zullen gebeuren. Onverwachte dingen, nieuwe gezichtspunten, fijne ontmoetingen. Over drie weken is het zover … 2015. Eerst nog een weekendje ‘verjaardag-sinter-kersten’. Morgen nog even naar de stad om de laatste cadeautjes te kopen. Volgende week gaan lunchen met mijn moeder en later terug naar mijn andere huis en naar Isabel. Joepie. Met bijna onmiddellijk veel bezoek uit Vlaanderen en Nederland. Kerstavond bij de familie Sampaio. Op safari naar Swaziland. Een boottochtje naar Xefina. En voor we het weten kijken we naar het vuurwerk en maak ik mijn eerste foto van 2015. Wedden dat daar mijn mooie Afrikaanse liefde op zal staan? Ik voel me – ondanks veel weemoed in Bergen op Zoom – een gelukkig mens.

Voorbereiden of wegdromen?

Tags

Bali, Dromen, Indonesië, Lombok, Reizen, Vakantie

Na alweer een ochtend vol bureaucratische ergernissen – Houdt het dan nooit op? – verlies ik mezelf bijna tijdens het verzamelen van informatie voor onze aanstaande vakantie. Droom je een beetje mee? En ik weet zeker dat velen van jullie zullen herkennen waar onze reis heengaat. Nee, het is geen prijsvraag dit keer.

Een plek om terug te kijken naar de voorbije dag en alvast plannen te maken voor de dag van morgen …

Hebben we alles bij voor vandaag? Zwemvliezen, duikbril, snorkel, …?

Wandelen, foto’s maken en ’s avonds proberen mijn weblog bij te houden.

Alweer een waterval. Zou het toeval zijn geweest dat de plaats van ons bruiloftsfeest ‘waterval’ heet?

En mocht het nog steeds niet duidelijk zijn … ja, we gaan naar Bali en Lombok (Indonesië)