Nawoord

Tags

Bijpraten, Dankjewel, Dirk Jan, Isabel, Micro financiën, Mozambique, Ontslag, Regen, Syrië, Tuin, Turkije

Een kort vervolg op mijn logje over Isabels ontslag en hoe mijn leven deels op de kop staat. Allereerst wil ik iedereen bedanken die heeft gereageerd. Hier op WordPress, via een Appje, via een mail. Erg lief. Dankjewel.

We hadden een leuk weekend. Ik zorgde ervoor dat ik me zo weinig mogelijk terugtrok in mijn werkkamer. We keken best veel samen tv (Netflix). We gingen op bezoek bij buren (2 km verderop). Gezellig bijgepraat en wat hebben zij een geweldige tuin. Tussendoor probeerde ik voorzichtig terug te kijken op de afgelopen week zonder in verwijten te vervallen. Het was een beginnetje. Praten over onze tuin is gemakkelijker en veiliger. Ik hoop dat ik binnenkort terug kan kijken naar dat logje als ‘emotionele paniek’. Wordt vervolg. Einde NAWOORD.

Het regent al dagen in dit deel van de wereld. Heler straten en wijken staan onder water. Wij hebben er weinig last van. Het zwembad loopt over maar dat is geen probleem. Een gevolg van de langdurige regenval is het afsluiten van de waterleiding. Er zijn door kleine aardverschuivingen veel buizen ontwricht. Dus tijdelijk geen water uit de kraan voor veel mensen. Wij kunnen nog even verder want we hebben twee watertanks. Respectievelijk van 2500 liter en 1000 liter. Dat is natuurlijk klein leed ten opzichte wat er in Turkije en Syrië is gebeurd. In 2004 was ik in dat gebied. Dat zou vandaag niet meer gaan door die ellendige burgeroorlog.

Enkele weken geleden voegde ik twee strip-grapjes van Dirk Jan toe aan een logje. Getekende taalgrapjes. Dat doe ik ook vandaag. Een (glim)lach moet op zijn tijd, vind je niet? Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd.

En nog eentje …

Oo ja … Isabel is zich een beetje aan het verdiepen in ‘micro financiën’. Ook in de praktijk. Dat is ook een ‘beginnetje’ en daarvoor moet ze niet meer eerst naar ‘haar baas’ zoals Dirk Jan.

Advertentie

Burenhulp

Tags

Alcohol, Barraca, Buren, Burenhulp, Djonasse, Gras, Haar, Kroegje, Kruidentuin, Matola, Moestuin, Mozambique, Startkapitaal, Tuin, Win Win, Zwembad

Anuscka vroeg me enkele dagen geleden waar ik de tijd vandaan haal om (veel) te lezen. Ik antwoordde haar: “Onze buurvrouw onderhoudt de tuin.” Zij en haar man Jacob weten als geen ander dat tuinieren een tijdrovende bezigheid is. Daar heb ik noch tijd, noch voldoende interesse voor. Ik ben dus nauwelijks een kwartiertje per dag bezig met de tuin. Vooral water geven. En dat niet eens elke dag. Leve de dagen dat het (even) regent. Isabel heeft wel groene vingers en ze is in het weekend altijd een tijdje bezig in onze groene oase. Vooral met de bloemen en planten. De moestuin, de kruidentuin en nog wat soortgelijke aandachtspunten vallen sinds enkele maanden onder de verantwoordelijkheid van onze buurvrouw Dona Isabel. Een alleenstaande moeder die leeft van kleine klusjes in de buurt en de verkoop van brood en af en toe wat tomaten, kool en wat seizoensfruit. Met andere woorden … ze verdient nauwelijks droog brood, laat staan haar dagelijks brood.

Vandaar dat wij haar een mini-baantje hebben aangeboden. Onze tuin onderhouden voor een klein, vast bedrag per maand. Ik noem dat: ‘burenhulp’. In dit geval helpen we elkaar. Onze (moes)tuin krijgt de juiste, deskundige aandacht en zij heeft een paar centen meer te makken. Win win noem je dat in modern jargon.

Wij hebben best heel wat gras en dat is dan weer een klus voor een andere buurman. Eduardo. Hij werkt bij een lokaal partycentrum als tuinman. Hij is daar ook inwonend. Als wij hem bellen komt hij met de grasmaaier (van de zaak) langs en een halve dag later is ons gras van groen-maar-te-hoog verandert in geel-en-erg-kort. Natuurlijk betalen we hem. Dus opnieuw win win. Burenhulp nummer twee.

En dan is er onze andere buurvrouw. Katia. Zij is sinds afgelopen juli weduwe. Verdrietig. Ja. En ook een beetje nee. Zij had een alcoholistische man met zeer, zeer losse handjes. We kunnen niet op één hand tellen hoe vaak ze ’s nachts om hulp riep. En hoe vaak Isabel met haar naar het politiebureau ging om alweer aangifte te doen. A never ending story. Nou ja, zijn verhaal is uit. Waarschijnlijk een hartstilstand in combinatie met alcohol en zwaar werk als bouwvakker. Hij was een goed vakman. Hij kreeg – als hij nuchter was – af en toe een klusje bij ons als er iets hersteld moest worden. Zonder drank was hij prima te doen maar zwaar verslaafd … dus al bij al … grrr.

Katia is een zeer gewaardeerd haar-specialiste. Ze doet het haar – zeer deskundig – van heel veel buurvrouwen. Ook dat van Isabel. En je weet vast wel hoe belangrijk haar is voor een Afrikaanse vrouw. Katia’s binnenplaats zit altijd vol met ‘klanten’. Toch is het moeilijk voor haar om de eindjes aan elkaar te knopen met twee schoolgaande kinderen. Het kleine beetje geld dat haar man haar soms gaf is er niet meer. Zij heeft nu het plan om de leegstaande barraca (naast haar huis, tegen onze buitenmuur) te heropenen. Een barraca is meestal een opengewerkte container die dienst doet als mini-supermarkt annex kroegje, drankwinkel. In ons geval is het een stenen gebouwtje met water en elektriciteit. En met twee grote, werkende koelkasten. Het is eigendom van een buurman die meestal in Maputo verblijft. Katia (of iemand anders) kan deze plek (kaal) huren voor een redelijk bedrag. Zo’n 25 euro per maand. Katia heeft ons een lening gevraagd. Niet om de huur te kunnen betalen maar om drank in te slaan voor de barraca. Ze kan de verkoop combineren met haar vlecht-en haarwerk. Maar ze heeft een startkapitaaltje nodig. Ik heb er een paar nachten over geslapen en natuurlijk veel overlegd met Isabel. We doen het. We nemen het kleine financiële risico. We lenen haar ongeveer 175 euro. Zij zegt dat ze dat voor eind januari zal terugbetalen. Dat zou fijn zijn, natuurlijk. Een lening is een lening. Maar eerlijk gezegd heb ik ook mijn grote twijfels of dat haar zal lukken. We houden wel een oogje in het zeil. Een ‘kroegje om het hoekje’ is ook een fijn idee. Het warme seizoen is weer aangebroken, de lange zomervakantie komt eraan. Heel wat mensen krijgen in december hun dertiende maand. Dus ja … dit kan een goed moment zijn om de barraca nieuw leven in te blazen. Burenhulp nummer drie.

Onze huishoudelijke hulp (Dona Marta) en de vader en zoon die ons zwembad onderhouden hebben een baantje bij ons. Vaste dagen (momenten) per week, met officiële vakantiedagen enzovoort. Maar dat is geen burenhulp. Zij hebben een vast maandsalaris. Dat voelt anders.

Wordt vast nog wel eens vervolgd.

Koen groet de zaterdagochtend

Tags

Tuin, Mozambique, Isabel, Koffie, Lezen, Ochtendrituelen, Veranda, Avocado's, Zaterdag, Ontbijt

Het bioritme staat blijkbaar afgesteld om wakker te worden rond kwart na vijf. Ook op zaterdag. Vandaag was het zeventien minuten over vijf. Dat zie ik op de wekkerradio naast me. Ik loop de badkamer in om ‘de patatjes af te gieten’ zoals we dat vroeger weleens ginnegappend zeiden. In tegenstelling tot de gewone week (werk) dagen kruip ik weer terug in bed, naast mijn half-wakker-wordende Isabel. Er even heel lekker dicht tegenaan kruipen. Wat wil deze man nog meer? “Zullen nog even proberen te slapen?” Een steeds terugkomende vraag op zaterdagochtend. Ik kreuffel dus terug naar mijn eigen kantje van het bed en pak mijn e-reader. ‘Cirkel in het gras’ van Oek de Jong. Nog ruim honderd bladzijden te gaan. Na een klein half uurtje begin ik te knipperen met mijn ogen. Ik leg het boek weg en doezel nog even weg. Als ik iets na zevenen voor de tweede keer wakker wordt, is het tijd om op te staan. Douchen, tanden poetsen, me een beetje insmeren met body lotion en dan naar de keuken want ik weet dat Isabel al ligt te verlangen naar een eerste kopje koffie. Zij scrolt – liggend in bed – door haar mobieltje. Ik open alle gordijnen en deuren. Het wordt weer een mooie dag.

April en mei vind ik heerlijke maanden in ons stukje van de wereld. Meestal mooi weer, zonnig tot zo’n graad of 28c overdag. Wel vroeg donker. Om iets na vijven gaan de lichten al aan. Als er weinig wind staat, eten we nog steeds buiten. Gisteren was een zachte avond. We zaten tot half tien op de veranda. Beetje de plannetjes voor dit weekend bespreken en ook even vooruitblikken naar onze vakantie eind juli, begin augustus.

Isabel duikt de tuin in en moppert dat sommige planten te weinig water hebben. Ik wijs haar op onze andere avocadoboom. Ik schat ruim honderd vruchten. Het gekke is dat ze altijd een jaar overslaan. Dit jaar heel veel vruchten, volgend jaar helemaal niets. Deze boom heeft heel andere avocado’s dan de boom achter op het erf. Oogsttijd van februari tot april in tegenstelling tot de eerder genoemde avocado’s. Die eten we van mei tot ergens in augustus. Met andere woorden: een half jaar lang verse avocado’s uit eigen tuin.

Ik maak een uitgebreid ontbijt klaar. Ik kocht (uitzonderlijk) heerlijk Frans stokbrood. Veel te duur maar wel lekker. Een vers sapje, een salade met allerlei zaken uit de tuin, een eitje. Morgen hebben we gasten voor de lunch. Ik maak een boodschappenlijstje en ga zo boodschappen doen.

Ik wilde iets schrijven over de ophef die Johan Derksen veroorzaakte en over het opnieuw Zwijmelen op zaterdag van Trees. Maar dat bewaar ik wel voor andere logjes. Dat denk ik nu.

Nog enkele Duitse naweeën

Tags

Aurach, Bayern, Biologisch tuinieren, Duitsland, Franken, Hanneke Roelofsen, Paarden, Reizen, Sigaretten, Tiny house, Tuin, Tuinieren, Vakantie, Vrienden, Wahrberg

Het woord wee van de titel is waarschijnlijk verkeerd gekozen. Niks geen pijn. Hooguit een licht verdriet dat de week op de Wahrberg alweer voorbij is. Ik ben weer thuis in Leeuwarden. Het was heerlijk. Net als de vorige dagen vertel ik het verhaal met enkele foto’s. Een plogje.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Zal ik er ook nog wat bij schrijven? Ik wacht jullie antwoord niet af. Op de eerste twee foto’s zie je het dagelijkse verzamelpunt op de Wahrberg. Elke ochtend om negen uur staan er twee thermoskannen koffie klaar, een thermoskan thee en een fles warme melk. Iedereen is welkom om aan te schuiven. Op de Wahrberg wonen min of meer drie familie’s en hun kinderen en kleinkinderen. De bewoners zijn al toe aan de vijfde of zesde generatie. Ik ken alle vaste bewoners en ben goed bevriend met Markus en Inge. En dan ben je vanzelfsprekend ook bevriend met broer, schoonzus, zoon, schoondochter, neven en nichten en hun aanhang. Een te lange lijst om hier te vermelden. De meeste bewoners en hun gasten drinken een kop koffie of een kopje thee tussen negen en tien en delen dan wel en wee. Alweer wee. Ook vrienden uit het dorp schuiven geregeld aan.

Foto drie is de binnenkeuken en een paarden-verzamelplaats. De Wahrberg is ook een thuis van ongeveer vijftig bejaarde paarden. De paarden krijgen onderdak, lopen vrij rond op heel veel weilanden. Ze krijgen voer en water maar de verzorging doen de paardeneigenaars zelf. Sommigen zag ik dagelijks, anderen komen wat minder vaak.

De vogeltjes op foto 4 komen uit Mozambique (of Zuid-Afrika). Markus en Inge waren al driemaal op bezoek bij ons. Ook op onze veranda in Djonasse hangen soortgelijke vogeltjes. Ook in Leeuwarden. Erg fijn. Op enkele kilometers van de Wahrberg is een mooie leer-tuin. Een wat? Een tuin met bloemen, kruiden en planten. Bij elk gewas staat een bordje met uitleg. Ik weet dat dit het aards paradijs kan zijn voor Isabel (die geen visum kon krijgen voor Schengen).

Door de overstromingen van de afgelopen weken is het leidingwater deels vervuild. De gemeente roept op om tijdelijk water altijd te koken of flessenwater te drinken. In de buurt is gelukkig een natuurlijke bron met zuiver drinkwater. Eenmaal per week worden hier (in het nabijgelegen bos) flesjes en bidons gevuld.

Alle bewoners van de Wahrberg tuinieren biologisch voor eigen gebruik. Super. Op foto negen zie je een zwemvijver, een beeld van Hanneke (Roelofsen) en ‘de blauwe hut’. Mijn tiny-house verblijfsplek van één week. Een superplek.

In de avond verandert de tuin (of de woonkamer) van Markus en Inge in een bioscoop. Als er geen film wordt gekeken dan wordt er altijd wel ergens op de berg een vuurtje gestookt. En bij een vuurtje horen verhalen, liedjes en lekkere hapjes.

Een heerlijke plek.

Ik eindig met één andere soort foto …

Overal (in het kleine stukje van Duitsland waar ik was) zag ik sigarettenautomaten. Deze foto heb ik in Aurach gemaakt. (*) Een dorp van ongeveer 3000 inwoners. In telde wel vier automaten in het dorp. Waarom bestaat deze 24/7 verkoop van sigaretten? Ik vind het heel raar. Ook winkels (met vergunning) en benzinestations mogen sigaretten verkopen. Ik vind dit straataanbod absurd. Niemand van mijn Duitse vrienden vind dit raar. Ze hadden er nog nooit over nagedacht. Nu moet ik toegeven dat ook in Mozambique er heel veel straat-‘automaten‘ voor sigaretten bestaan. Ik zet automaat bewust tussen aanhalingstekens want ik bedoel natuurlijk jongens die langs de kant van de weg sloffen sigaretten verkopen.

(*) Jean Jacques leerde me ooit het volgende: “Maak de eerste dagen dat je op een NIEUWE plek bent meteen foto’s van alles dat je opvalt. Want na een paar dagen ben je er aan gewend en valt het niet meer op.” Vandaar deze sigarettenautomaat.

Is er iets mis?

Tags

Bloggen, Concepten, Samsung M11, Schrijven, Sinterklaas, Smartphone, Tuin, Weblog

Om meteen antwoord te geven op de titelvraag … nee, er is niets mis. Toch niet met mij. Wel met mijn drie-maanden-oude foon. Een Samsung M11. Hij is ‘gek’ geworden. Grrr. Dus tijdelijk ben ik wat minder bereikbaar.

Foto: Pixabay

Het startscherm waarmee je de telefoon ontgrendelt (met een code) flikkert onophoudelijk en produceert in microseconden tientallen codes die uiteraard fout zijn. Herstarten dan maar. Dat lukt. Resultaat: hetzelfde. Omdat ik (nee, de op hol geslagen software) driemaal een foute code produceerde moet ik nu de puk-code invoeren. Onmogelijk want het scherm blijft flikkeren. Een oude truc was de batterij eruit halen en opnieuw opstarten. Dat is geen optie meer. Je kunt niet meer bij de batterij. Straks of later deze week maar eens naar de telecom-winkel gaan. Ze zullen er vast niets aan kunnen doen. Het zijn verkopers, geen technici. Zucht. (Voor mensen die me privé kennen – voorlopig is mijn 82-nummer NIET in gebruik. Dus ook niet met WhatsApp.)

Is er verder dan iets mis? Nee hoor. ‘Maar je hebt al bijna twee weken niet meer geblogd?’ Ooo dat. Ja, dat is waar. ‘Waarom niet?’ Eigenlijk heb ik daar geen antwoord op. Een mix van van alles, denk ik. Veel lezen, iets meer televisie kijken dan gebruikelijk, dagelijks een klein uurtje in de tuin bezig zijn, druk met voorbereidingen van het sinterklaasfeest, mini-corona-depri-dipje, meer afspraken buiten de deur dan gebruikelijk, inlees-werk voor mijn nieuwe baan, de kerstboom en aanverwante decoratie en nog wat van dat soort zaken. Alles bij elkaar niets bijzonders.

Er staan nochtans wat logjes klaar – niet helemaal uitgewerkt maar wel in conceptvorm. Titels als: ‘Buikpijn mooi’ (dd 13 nov) – ‘African Magic’ (dd 9 juni) – ‘Zwaar gefrustreerd in het kwadraat’ (dd 13 april). Ik was nog niet tevreden over formuleringen of ik twijfelde of ik dit wel openbaar wil maken. Ik heb nog nooit ‘slotjes-op-mijn-blog’ gebruikt. Is er een titel bij die je nieuwsgierig maakt? Laat maar weten.

Verder ben ik natuurlijk goed in nieuwe series beginnen maar na een paar afleveringen ben ik ze weer (half) vergeten. Bijvoorbeeld: ‘Repertwaar’, ‘Standbeelden’, ‘Plogjes’, ‘Reisfotochallenge’, ‘Uit de oude doos’, ‘Op herhaling’ … enzovoort. Nog drie weken en dan rond ik de kaap van 10 jaar bloggen. Ga ik iets veranderen? Ik weet het nog niet. Soms denk ik van wel, iets meer anoniem. Toch vind ik het meestal wel best zoals het gaat. Er staat een nieuw mythologisch verhaal in de steigers. Ik ga iets vertellen en schrijven over Picasso. Ik heb nog meer dan driehonderd vragen te beantwoorden in de serie ‘1000 vragen aan mezelf’. Mocht je vragen, opmerkingen of ideeën hebben voor mijn weblog … aarzel niet om op de REACTIE-KNOP te drukken. Dank alvast.

Een schrijfdipje of is het iets anders?

Tags

Auto, Bloggen, Blogs, Dip, Familie, Skype, Tuin

Ik schrijf weinig. Ik denk veel en ik lees veel. En natuurlijk is daar ook de Ronde van Frankrijk. En de na-praat programma’s. Schrijf ik té weinig? Daar kan alleen ikzelf antwoord op geven. Regelmatig schiet er mij iets te binnen wat mogelijk een stukje op kan leveren. Maar een half uurtje later ben ik alweer vergeten wat dat ook alweer was. Ik klik mijn WordPress open en staar wat naar mijn scherm. Ik volg best veel blogs van anderen. Bijlezen vraagt best veel tijd. Ik weet dat het fijn is om reacties te krijgen dus ik reageer ook met enige regelmaat bij anderen en ik regeer zelf ook weer op de reacties hier. Het moet geen dagtaak worden maar ik betrap me er wel op dat er alweer een uur (of meer) voorbij is met alleen maar lezen en reageren.

Een schrijf-dip

Ik ga eens met de instelling ‘opgeruimd staat netjes’ door de blogs die ik nu volg. Misschien tijd om er voorlopig een paar te schrappen. Ik heb een paar stukjes als concept klaar staan. Maar ik twijfel nog een beetje of ze geschikt zijn voor publicatie. Ik doe niet aan ‘slotjes’ op mijn stukjes … vandaar. Ik ben ook niet iemand die ver vooruit werkt. Nee, eerder van ‘the last moment’. Dus nauwelijks iets op voorraad.

Is er dan veel veranderd in mijn dagelijks doen en laten? Nee. Eerder het omgekeerde is aan de hand. De dagen, weken en maanden lijken op elkaar. Weinig prikkels, weinig actie buiten de poort. Dus niet zoveel nieuws om over te bloggen. Dat we al maanden geen huishoudelijke hulp meer hebben is misschien een nieuwtje. Dat er vorige week een dame drie dagen op proef is geweest doorbrak dat patroon. Maar zij kreeg algauw het etiket ‘onvoldoende’ van mijn lief. En dat is dan weer geen nieuws want het is niet gauw goed voor mijn ‘Senhora’.

Ook op Facebook heb ik al twee weken geen GHIDFN-foto met gedicht gepubliceerd. Tiens … een dipje dus. En er liggen nog twee schrijfopdrachten te wachten. Een column en een synopsis. Daar werk ik wel aan maar ik ben niet tevreden met wat er op papier verschijnt. Dan ga ik maar weer iets anders doen. Iets met de kippen, ze ontsnappen teveel. Scharrelen en schijten op de verandavloer en ze eten alle koolplantjes op in de moestuin. Nog zoiets … de tuin en … o ja … ik ben nu ook verantwoordelijk voor de was. Wasmiddelen kopen. Wassen. Ja, we hebben sinds kort een wasmachine. Was ophangen. Was opvouwen en daarna alles verdelen tussen ‘wel-strijken’  of ‘niet-strijken’.

En heb ik al verteld dat er steeds wel iets kapot gaat? Vorig weekend voor de tweede keer in twee weken drie dagen geen internet. En dat is gruwelijk onhandig want het lesgeven is nog steeds online-lesgeven.

Vaak gaan tegenslagen in golfbewegingen. Gisteren was weer zo’n dag. Eerst kunnen we sleutels niet vinden. Nog niets aan de hand. Dan wil de RAV4 niet starten. Raar. Vorige week was het de Nissan met een platte accu. Startkabels brengen gelukkig uitkomst. Maar dan wil een raampje niet sluiten – dat heeft natuurlijk ook met die accu te maken – en in een moderne auto zit geen draaikrukje meer. Grrr. Geen stroom betekent dan ook altijd een open raam. Zo kun je geen boodschappen doen. Lopen dan maar en de grote boodschappen even uitstellen. Zondagmiddag rijden we even naar Isabels moeder. Een uurtje later zijn we terug en de grote poort staat wagenwijd open. Hoe kan dat? We begrijpen het niet. Gelukkig zijn de kippen niet aan de wandel gegaan.

Vervolgens heeft de poort ‘kuren’. Open – dicht – open – dicht. Isabel opent de poort en rijdt achteruit maar voor ze er erg in heeft sluit dat kreng weer. BANG – KLENG. Botsing, lichte schade aan de achterzijde. Mijn gevloek citeer ik maar niet. De poort wil niet op de juiste manier sluiten en gaat steeds open en dicht. Ook hier dus een elektrisch of electronisch probleem. Dus ook vandaag kan ik niet doen wat ik in gedachten had. Alweer Grrrr.

Tiens … dus toch wel iets geschreven …  Ja, dat dan weer wel. Kijken hoe het verder gaat deze week. O ja, ik had natuurlijk ook kunnen schrijven over de achtste verjaardag van Ender – mijn kleinzoon. Maar dat zou dan een verhaal uit tweede hand zijn. We zien elkaar enkel in filmpjes en soms op Skype. Gefeliciteerd grote man. Hoe was het in de Beekse Bergen? Volgend jaar weer dieren spotten in Afrika? Dat zou fijn zijn.

Maracujá uit eigen tuin

Tags

Culinair, Gele passievrucht, Gezond, Maracuja, Mozambique, Passievrucht, Pudim, Tuin

Ik heb al vaker geschreven over al het fruit dat in onze tuin groeit. Maar ik herinner me niet dat ik al eens eerder schreef over ‘maracujá‘. Maracu-watte? Passievrucht. De Latijnse naam van onze soort is: Passiflora edulis forma flavicarpa. Dat heb ik uiteraard moeten opzoeken. De soort die in het zuiden van Mozambique het meeste voorkomt is de gele passievrucht. Onze soort is uitzonderlijk groot. Kijk maar de foto hieronder.

Passievrucht uit eigen tuin

Ter vergelijking heb ik een ei toegevoegd. Zie je het ei – onderaan? Het grootste exemplaar is zo groot als een pompelmoes. Ik heb er ook eentje opensneden – en opgegeten natuurlijk – ter illustratie. Het gele, geleiachtig vruchtvlees – de pulp – bevat zwarte eetbare pitjes en is heerlijk zoetzuur van smaak. Als je niet van het zure houdt dan doet een klein druppeltje honing wonderen. Als je een passievrucht opensnijdt dan komt de frisse, tropische geur je onmiddellijk tegemoet. De pure sensatie van tropisch fruit.

Mocht je zin krijgen en je ziet passievruchten liggen op de markt of in de supermarkt, kies dan vruchten die er al wat gerimpeld uitzien. Gerimpelde appels laat je natuurlijk liggen maar gerimpelde passievruchten duiden juist op volle rijpheid. Ze zijn zoeter. Hoe zachter de harde, leerachtige buitenkant, hoe rijper de pulp binnenin. En daar gaat het natuurlijk om. Ik lepel ze uit als tussendoortje. Ik heb er ook al smoothies meegemaakt en cocktails van gemaakt. Isabel verwerkt maracujá in ‘pudim‘. Ook wel bekend als ‘pudim flan’. Een traditioneel Portugees dessert – vaak met karamel – en veel eieren en (gecondenseerde) melk. Ik ben er dol op.

Isabel zal ook vertellen dat passievrucht heel gezond is. Goed voor heel wat zaken. Goed voor je ogen en voor je huid. Maar ook goed voor je darmen – vlotte stoelgang. De kans op darmkanker neemt af. Traditioneel wordt gezegd dat het eten van passievrucht ontspannend werkt. Goed tegen slapeloosheid, hoge bloeddruk, epilepsie en astma. Al deze ‘goede bijwerkingen’ neem ik zelf met een korreltje zout. Niet letterlijk uiteraard. Stel je voor …

Mocht je meer willen lezen dan vind je hieronder een link …

Hoe eet je een passievrucht?

Passievrucht.

Ondertussen in Mozambique (8)

Tags

Brood, Citroen, Djonasse, Gas, Hondsdolheid, Lekkage, Loodgieter, Matola, Mazelen, Mozambique, Tuin, V-Day, Vaccinatie, Verkiezingen, Zambezi, Zonsondergang

In mijn jeugd was 8 mei een officiële feestdag. En een datum uit de geschiedenisboeken. V-Day. Wapenstilstand – einde van de Tweede Wereldoorlog – capitulatie van nazi-Duitsland.

Vandaag een door-de-weekse-dag in zonnig Matola, Mozambique.

Hoofdpunten in het Mozambikaanse nieuws: Boot gezonken op de Zambezi rivier. Zes mensen verdronken – dertien mensen vermist. Het Ministerie van Volksgezondheid van Mozambique begon maandag met een Vaccinatiecampagne tegen poliomyelitis en mazelen in Beira, met als doel 83.553 kinderen te bereiken. Hondsdolheid – in de wijk waar ik afgelopen week naar de film ging, is het ministerie van Landbouw en Voedselveiligheid van plan 14.500 honden en katten te vaccineren tijdens de drie weken durende campagne. Verkiezingen. Met nog vijf maanden te gaan voor de algemene verkiezingen op 15 oktober, mist de Mozambikaanse staat nog steeds bijna 60 procent van het benodigde budget. Maar dat maakt de minister van Economie en Financiën niet ongerust, die heeft er alle vertrouwen in dat de verkiezingen gewoon zullen plaatsvinden. (Bron: Club of Mozambique)

Ik ben een dag of tien geleden begonnen met zelf brood te bakken. Mmm.

Vers brood uit ‘eigen bakkerij’

In Bergen op Zoom had ik een broodmachine – ooit gekregen van buurman Peter. Ik kocht kant en klare brood-mix. Water toevoegen en de machine deed de rest. JJ vroeg me waarom ik nu geen brood meer bakte. Nooit bij stilgestaan. Hij deelde een eenvoudig recept. Dan ga ik dat uiteraard meteen uitproberen. Het brood hierboven is het derde probeersel. Met zaden en noten. Bakker Koen gaat zondag pistolets maken. Of harde broodjes zoals ze dat in Nederland noemen.

Het avocado-seizoen zit er bijna op. Nog twee of drie zie ik er hangen in de boom achter ons huis. Jammer maar het was weer lekker smullen dit jaar. We hebben ook verschillende citroenbomen. Groene, puisterige citroenen die er niet mooi uitzien en veel pitjes hebben. Maar het sap is even lekker dan van mooie gele soortgenoten. En toen was er plots een reuze-citroen. Zie de foto hieronder …

Citroen uit eigen tuin

Ik heb er een ei naast gelegd om de verhouding beter te kunnen weergeven. Wat een joekel.

Veel materiaal dat je hier koopt in de winkel is van inferieure (lees: Chinese) kwaliteit. Een waterslang – nauwelijks drie jaar oud – onderaan de keukenboiler begon vorige week te lekken. Roest. Wat begon met een paar druppels werd al gauw veel druppels en een natte vloer. We hebben een prima canalizador (loodgieter) die meteen wilde langskomen. Probeer dat maar eens te vinden in België of Nederland …

Canalizador aan het werk

Op de foto zie je ook twee gasflessen van Petro-gas. Een kleine en een grote fles. Ze zijn ‘veilig’ vergrendeld met fietskettingen en staan meestal achter een traliehek. Maar Petro-gas bevoorraadt zijn leveranciers niet of heel sporadisch. Een flink probleem. Ik ben afgelopen dagen al op zes adressen langgewenst … niets – nada. Nog even en dan toch maar overwegen om over te stappen naar het Galp-Systeem – dat is veel couranter. Maar dan moeten er wel nieuwe flessen gekocht worden. En dat is duur. Nog even uitstellen …

De dagen worden nu snel korter. Ik bedoel natuurlijk: de uren daglicht. Vandaag kwam de zon op om 6.17 en gaat onder om 17.15

Maputo – Catembe brug – zonsondergang

Korte dagen betekent dat Isabel (bijna) in het donker van huis gaat (nog net niet) en in het donker thuis komt. Ik mis de lange avonden met daglicht in de Europese zomertijd. Maar of ik ze wil inruilen voor de koude temperaturen? Nee, dat nu ook weer niet. We eten nog steeds buiten op de veranda – in korte broek en tshirt – en dat is vaak om acht uur ’s avonds. Graadje of vijfentwintig … Dus nee … niets te klagen.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

Avocado

Tags

Afrika, Avocado, Culinair, Fruit, Guacamole, Hartig, Mozambique, Sap, Toetje, Tuin

Laat ik beginnen met de foto.

Uit eigen tuin

Ik schreef al vaker over onze fruitbomen. En de oogst daarvan. Al bijna drie maanden eten we avocado’s uit eigen tuin. Nog een paar weken en dan is de avocado-oogst-tijd weer voorbij. We geven er tientallen – misschien wel honderd – weg aan vrienden en familie. Zoveel kunnen wij met z’n tweeën nooit verwerken – laat staan opeten. Zelfs niet met het huis vol gasten. We hebben twee types. En vooral de boom achter in onze tuin produceert joekels van avocado’s. Om mijn verhaal wat kracht bij te zetten maakte ik bovenstaande foto. Twee avocado’s in het gezelschap van een ei. Niet eens een klein ei.

Zo’n avocado is een heel maal kan ik je verzekeren. Met z’n tweeën eten we hooguit een halve – als bijgerecht of onderdeel van een salade of voorafje. Daarnaast pureren we avocado’s en bewaren we ze – na toevoeging van suiker – in een grote tupperware-doos in de koelkast. Dat eten we dan later koud als toetje met wat citroensap of limoen – ook uit eigen tuin. Of we drinken avocado-sap. Soms in combinatie met passievruchten of mango. En natuurlijk staat ook guacamole geregeld op tafel. Lekker soppen met stukjes brood uit de oven. Glaasje d’rbij. Mij hoor je niet klagen. Jullie nog lekkere avocado-recepten?

Alweer maandagochtend

Tags

Begrafenis, Familie, Lobolo, Mozambique, Traditie, Tuin, Water

Eigenlijk bedacht ik gisteren de titel ‘Alweer een begrafenis’. Want dat was de realiteit vorige week. Zondag was de begrafenis van Tia Helena waarover ik al eerder schreef. Zwager Nando stapte dinsdagavond weer op de bus terug naar huis in Johannesburg. Hij kon onmiddellijk rechtsomkeer maken. Isabel was nauwelijks naar haar werk vertrokken op woensdagochtend of ze belde me. Neef Brito is overleden. Ik kon het nauwelijks geloven. Nog geen veertig. We maakten twee weken geleden plannen om binnenkort samen naar een voetbalwedstrijd te gaan. Een lokale selectie uit Maputo tegen de Old Stars van Barcelona in het Nationale Zimpeto Stadium.

‘De Dood’ waart hier in Afrika rond als een sluipmoordenaar. En opnieuw zijn onze dagen gevuld met rouw-rituelen. De familie bezoeken op het erf in Mafalala waar wij enkele jaren geleden onze lobolo-bruiloft vierden. Bijdrage geven aan het familiefonds. Een praatje maken met ooms en mij volstrekt onbekende neven. De volgende ochtend naar het kerkhof. Opnieuw veel volk op de been en opnieuw ben ik de enige blanke. Later sluit ik me weer aan bij de familie en koop frisdrank en twee bakken bier. Ook dat hoort erbij.

Onze zaterdag staat voornamelijk in het teken van de ceremoniën voor de overleden familieleden. Op zondagochtend na de begrafenis komen de families bijeen bij het graf.  In ons geval moet ik de meervoudsvorm gebruiken: graven. Gelukkig is dat op hetzelfde kerkhof. Volgende halte is op het erf van Tia Helena. De zussen en broer gaan overleggen wat er met haar weinige bezittingen en kleren zal gebeuren. Ik schuif korte tijd aan maar maak liever een wandeling in de buurt en strijk neer bij een stalletje, samen met een neef. Drie 2M’tjes later gaan we weer terug voor een typisch Mozambikaanse lunch met chima en matapa. Isabel vertrekt nu naar de andere familie voor soortgelijke activiteiten. Ook daar gaat het over de financiële zorgen van de weduwe. De bijdrages in het familiefonds zijn verre van toereikend voor de gemaakte kosten. Ik hoop dat onze gift de directe nood een beetje helpt verlichten.

En dan is het maandag. Ik kan terugvallen op een soort therapeutisch ritme. De wekker loopt af om 5u. Ik ga plassen en zet een pot thee. Vervolgens kook ik het lunch-potje voor Isabel. Spaghetti met verse bolognaisesaus. Een een bakje fruitsalade als toetje. Om tien voor zes geven we elkaar een zoen en zij vertrekt. Ik zit op de veranda in de ochtendzon. Een tweede kop thee en het wielerblad Bahamontes op schoot. Ik lees tot half zeven en check of er al water geleverd wordt. Ja, dat is zo. (*) Ik begin aan een uurtje planten water geven. Ik smeer een boterham, spoel het zand van mijn voeten en neem een duik in het zwembad. Tien minuten later komt onze huishoudelijke hulp en begin ik aan een volgend klusje. Alle houten zaken – beelden, stoelen, trommels en een tafel – op onze twee veranda’s snakken naar ‘voedsel’. Vernis, beits, terpentine en wat poetsdoeken. Ik vervolg mijn therapeutische bezigheden.

Noodzakelijk onderhoud

Er is nog een waslijst met andere klusjes. Voorlopig focus ik me op het onderhoud en herstel van een aantal beelden. Prettige werkweek … ook voor jullie.

(*) Water wordt hier in het buitengebied gemiddeld twee à drie uur per dag geleverd en meestal maar vijf keer per week. En dat op onregelmatige momenten. Wel vaak ’s morgens rond 6u. Daarom hebben de meeste huishoudens een (grote) watertank op het erf, daarmee hebben wij wel 24u per dag water want een tank van 2500 liter is een aardige voorraad.