Ondertussen in Mozambique (13)

Tags

Buren, Djonasse, Foto's, Goes, Isabel, Kippen, Koffers, Mozambique, Reizen, Saloon, School

De titel moet je met een korreltje zout nemen. Ik ben nauwelijks 48u geleden aangekomen in mijn tweede thuis. Terug in Djonasse bij Isabel. Niet dat ik Isabel al heel veel heb gezien. Donderdag en vrijdag zijn lange werkdagen voor haar en vandaag stond een bezoek aan haar ‘saloon’ op het programma. Dat betekent zo’n slordige 5 uur zitten, wachten en je laten bepotelen. Een beetje pedicure, vinger- en teennagels krijgen een grote beurt – inclusief nieuwe kleurtjes en ook nog iets met haar haar. In de tussentijd deed ik grote boodschappen. Nee Thomas, niet wat jij denkt. De diepvries, de voorraadkast en de ijskast zijn weer aangevuld. Omdat maandag het nieuwe schooljaar van NSM De Walvishaai begint heb ik daar dan minder tijd voor. Er moet vooruit gedacht worden.

Met mijn gedachte ben ik nog best veel in Nederland. Meer bepaald in Goes. Ik word nog steeds wakker met liedjes in mijn hoofd uit de voorstelling IN HET SPOOR VAN DE STIER. Ook de grote WhatsApp-groep ‘De Stier’ is nog erg actief. Het delen van grappige berichtjes, links naar Google-Foto’s. Ook foto’s van achter de schermen.

Het eerste lijstjes zijn gemaakt. Een lijstje met klusjes in- en rondom het huis. Een boodschappenlijstje voor de Nederlandse School. Een voorzichtige vakantieplanning gemaakt met de zeven overgebleven vakantiedagen van Isabel. Waarschijnlijk tijdens de ‘herfstvakantie’ wat hier eigenlijk een ‘lentevakantie’ is. De laatste week van oktober. En laat ik toch in die week jarig zijn. Wordt vervolgd.

Een paar zaken die me opvallen nu ik ruim 10 weken in Europa verbleef. Het is droog. Kurkdroog. De grote doorgaande weg (Rua de Mozal) is in betere conditie. Veel putten zijn dichtgemaakt. Waarschijnlijk spoelen ze weer open als het (hard) gaat regenen. Meestal vanaf half of eind oktober. Op onze veranda hangt een irritante pisgeur. Onaangenaam. Wat blijkt? Een buurman is een kippen-business begonnen op nauwelijks 50 meter van ons bedoeninkje. Als de wind verkeerd staat waait de penetrante geur onze kant op. Isabel is gaan melden dat wij (en ook andere buren) niet gediend zijn van deze stankoverlast. Ook dit: wordt vervolgd.

Balanceer-act voor 4 koffers en handbagage (Zaventem – Brussels Airport)

Nog een laatste detail. Ik ben toegekomen met alle koffers. Vier in totaal + handbagage. ‘Vier?’ hoor ik jullie denken. Ja vier. Twee van mezelf. Een koffer vol boeken voor de schoolbibliotheek. En Isabels koffer. Weet je nog? Isabels koffer kwam nooit aan in Brussel. Het woord ‘nooit’ moet ik vervangen door ‘vierentwintig dagen te laat’. Ja, de koffer werd keurig afgegeven op een door mij opgegeven adres in Bergen op Zoom. Eind goed, al goed. Isabel blij en ik 220 euro armer omdat ik extra bagage moest inchecken. Zucht. Wordt niet meer vervolgd.

Advertentie

Kort samengevat

Tags

Corso, Corso Zundert, Goes, Goes Europa, In het spoor van de stier, Nederland, Zundert

Te druk met de voorstellingen van IN HET SPOOR VAN DE STIER in Goes om ’s nachts nog na te denken over een logje. Zaterdagavond speelden we de laatste voorstelling. We worden overspoeld met complimenten. Heel fijn, hartelijk dank. Nu weer terug naar de dagelijkse realiteit. Toch nog twee foto’s …

Foto: Hans Colijn

Foto: Patrick van Iersel

Een zoekplaatje? Misschien wel een beetje. Of alle 123 (m/v) muzikanten, dansers, artiesten, zangers, acteurs enz op de foto staan, denk ik niet. Tel er gerust nog zo’n 60 mensen bij op die achter de schermen werken (kostuums, grime, kapsels, catering, decorploeg, enz dan krijg je een indruk waar de schrijver van dit logje zich ophield de laatste tijd.

De eerste zondag van september … Bloemencorso in Zundert. Ik ben in de buurt dus wat dacht je? Natuurlijk ben ik van de partij. Dankjewel voor de uitnodiging. Het was een beetje thuiskomen bij zoveel corso-vrienden.

Zoekplaatje? Nee, ik denk het niet. En als de 2de doorkomst op zich laat wachten, vindt Omroep Brabant twee oud-gedienden op de eerste rij van de tribune.

Foto: Jules Vereecken

Maandag. Wat staat er nu op het programma? Inpakken en hop … huiswaarts keren … Mijn hart maakt alvast een klein sprongetje.

The day after

Tags

Dans, Goes, Goes Europa, In het spoor van de stier, Liedjes, Muziek, Openluchtspektakel, Première, Theater, Trein, YouTube, Zang

Om tien voor elf gisteravond veerde het publiek als één man op. In werkelijk zijn het er ruim zevenhonderd. Een staande ovatie. De première van IN HET SPOOR VAN DE STIER zit erop. Ik ben tevreden. Het is gelukt. We krijgen veel complimenten van bekenden, van vrienden, van collega’s, van politici, van onbekenden. Ook de lokale pers blikt vanochtend positief terug op het Openluchtspektakel GOES-EUROPA 2022. Dat is fijn. Nog een paar uurtjes en dan gaat het figuurlijke doek weer op voor de tweede voorstelling. De meest moeilijke. Na een succesvolle première kan de neiging ontstaan ‘Het ging toch goed gisteravond …’ en dat dan de concentratie wat afneemt. Dat gaan we met z’n allen proberen te voorkomen. Dus op naar nummer twee!!!

Hier een korte impressie met een YouTube-filmpje van De Cultuurverslaggever.

En mocht je nog overwegen om te komen kijken wacht dan niet te lang om een kaartje (8,50 euro) te boeken want de voorstellingen zijn bijna uitverkocht.

Zeeuw van de dag

Tags

Europa, Goes, In het spoor van de stier, Omroep Zeeland, Radio, Zeeland, Zeeuw van de dag

Deze nieuwe eretitel is me zomaar in de schoot geworpen. Ik ben vandaag bij Omroep Zeeland ‘Zeeuw van de dag’. Haha, best bijzonder voor deze Vlaamse Mozambikaan uit Leeuwarden.

Ze bellen me tweemaal. Vanochtend om 6.45 en vanavond nog een keer om 18.45. Het is telkens een live-gesprek dus ik ben benieuwd naar de vragen. Laat ze maar komen.

Ik werd vorige week gebeld door de redactie van dit radio-programma. Of ze me mochten bellen op 30 augustus omdat vandaag het Openluchtspektakel IN HET SPOOR VAN DE STIER in première gaat in het kader van het themajaar Goes-Europa 2022. Omroep Zeeland vindt mij een geschikte ‘Zeeuw van de dag’. Dankjewel.

In het programmaboekje staat natuurlijk iets anders vermeld. Daar lees je dat ik de ‘artistiek coördinator en eindregisseur’ van deze voorstelling ben. Ruim 120 acteurs, zangers, muzikanten, dansers, vuurartiesten enzovoort op de planken en ruim 60 mensen achter de schermen.

Kom dat zien, kom dat zien. Zes voorstellingen, van 30 augustus tot 3 september. Er zijn nog kaartjes: Tickets IN HET SPOOR VAN DE STIER

Scheve verhoudingen

Tags

Aarde, Afmetingen, Bol, Kaarten, Verhoudingen

Eerst maar eens de tekening …

Moet ik er veel aan toevoegen? De eerste kaarten werden natuurlijk getekend met een beperkt inzicht van de reeële verhoudingen. Maar tot op de dag van vandaag zijn wereldkaarten getekend met een Europese blik. Afrika is bijna altijd veel te klein. De koloniserende landen moesten natuurlijk niet te klein lijken ten opzichte van hun kolonies.

Enkele jaren geleden waren we op vakantie in Indonesië en bij de receptie van een hotel hing een wereldkaart. In het midden Azië, links (het westen) Europa en Afrika en rechts (het oosten) straalden Noord en Zuid- Amerika me tegemoet. Een lichte shock benam me even de adem. O ja, natuurlijk.

En nog eentje …

Ooit over nagedacht?

P.s. Een paar dagen later. Klik eens op de REACTIES dan lees je dat het een stuk ingewikkelder is dan zo’n kaartje als hierboven. We leven niet op een platte schijf maar op een bolletje …

Werkverblijf in Goes (7)

Tags

Fiets, Fietsen, Goes, Maputo, Mozambique, Nederland

Deze serie heet ‘Werkverblijf in Goes’, dus begrijp je dat ik daar niet woon. Ik voel me er wel heel erg thuis. Ik ken er de weg redelijk goed. Als ik door de binnenstad loop zie ik bijna altijd wel iemand die ik ken. Even knikken, even ‘hoi’ zeggen of een kort praatje. En soms volgt de vraag ‘Jij woont toch in Afrika?’ Dan begrijp je dat mijn antwoord wat langer is.

Maar dit is eigenlijk niet waarover ik snel iets wil schrijven. Wel over het antwoord op de vraag: ‘Wat mis je het meest in Afrika?’ Dat zijn de kinderen en de kleinkinderen natuurlijk maar meestal antwoord ik: de fiets. Daarna waarschijnlijk: kaas. De fiets is hetgeen ik heel vaak mis. En waarom fiets ik daar niet? Omdat het levensgevaarlijk is. Er wordt nauwelijks gefietst, heel erg jammer. De meeste wegen zijn zandpaden en dat fietst niet lekker. De geasfalteerde wegen zijn slecht onderhouden, dus vol kuilen. Verder zijn er geen fietspaden en wordt er links en rechts ingehaald. Vaak ook via de berm. Dus uitwijken als fietser is zelden een optie.

Fietswinkels heb ik nog nooit gezien. Ja, de grote winkelketens verkopen fietsen. Type ATB of mountainbike. In Maputo stad zie ik tijdens het weekend wel eens een groepje ‘wielertoeristen’. Op racefietsen dus. Ik sprak ze wel eens aan. Zij fietsen meestal op de grote ringweg (Marginal en Circular) rond de stad. Eigenlijk zijn dat een soort snelwegen met een goed wegdek. Heel wat stukken zijn tolwegen waar zij dan tussen de tolpoortjes doorlaveren. Best wel gevaarlijk.

In Goes heb ik een auto te leen van mijn zoon en schoondochter. Erg handig voor grotere afstanden. In Goes heb ik een leenfiets. Erg fijn en wat geniet ik van mijn mini-fiets-tochtjes van hier naar daar. En dan dwalen mijn gedachte af naar mijn andere thuis in Djonasse … ‘Oh wat jammer dat …!’

Daar staan ze dan … mijn geleende voertuigen.

Ik spring zo op de fiets want ze verwachten me op de speellocatie van IN HET SPOOR VAN DE STIER, vlakbij de Stoomtrein Goes – Borsele. Nog 12 dagen …

Werkverblijf in Goes (6)

Tags

Atomium, België, Brussel, Duitsland, Familie, Goes, Isabel, Koffer, Mechelen, Plantentuin in Meise, Schloss Spielberg, Shopping, Steinere Rinne, Uber, Vakantie, Vrienden, Wahrberg, Waterloo, Winkelen, Zwemvijver

De vakantie is ten einde. Ik ben weer in Goes en Isabel is aangekomen in Mozambique. Nu gelukkig wel met haar koffers, waarvan één nieuwe.

Nog even terugblikken op de afgelopen drie weken. Als ik er een score aan moet geven dan twijfel ik aan een zes, een zes plus of een zeven min. Dat vind ik licht teleurstellend want natuurlijk zou een acht of een negen fijner zijn. En waarom deze subjectieve, te lage score? Dat heeft voornamelijk te maken met de nooit aangekomen en waarschijnlijk verloren koffer van Isabel. Ik heb er al genoeg over geschreven.

Het gevolg was wel dat we een paar dagen langer in België bivakkeerden. Een dagje in Mechelen en eentje in Neufchateau. Daarna een bezoek aan het Atomium, de Plantentuin in Meise en de Leeuw van Waterloo.

• 

• 

• 

• 

• 

Mechelen, Brussel, 2x Meise en Waterloo

Dat klinkt als typische bestemmingen voor toeristen. Dat is ook zo. Ik kan ook zeggen: schoolreis bestemmingen. Ik was op al die plaatsen al eens eerder, maar dan wel meer dan 50 jaar geleden. Veel kiekjes geschoten. Wat veel minder fotogeniek is, zijn de uren die ik deels wachtend doorbracht in of bij winkels. Zucht. Slik. Want je begrijpt het goed: er moest geshopt worden, wat door het verlies van de bagage ook bittere noodzaak was.

Een winkel in Neufchateau (België)

Winkelen … niet meteen mijn favoriete sport of vrijetijdsbesteding. Dat is een understatement. Tussen ons gezegd en gezwegen … dit is deels de uitleg van die lage beoordeling. Winkelen in Lissabon, in Nazaré, in Mechelen, in Neufchateau en tweemaal in Ansbach. Het was fijn dat Hanneke bij de laatste ronde in Ansbach de honneurs van me heeft overgenomen.

Over enkele weken is het kleine leed weer vergeten en ben ik zelf ook weer in zuidelijk Afrika. Ik kijk er al naar uit. Natuurlijk hadden we ook veel mooie dagen. Met als hoogtepunten de grote familie-lunch in Nazaré, de dagen in Chãos in de Portugese bergen, een avondje uit in Mechelen, de Plantentuin in Meise, het verblijf op de Wahrberg, het bezoek aan Schloss Spielberg. Ook de Steinere Rinne vond ik opnieuw een buitengewoon natuurverschijnsel. Twee keer naar het strand, vaak uit eten, spelletjes spelen met Carmen en Olivia, voor het eerst een Uber-taxi gebruikt, zwemmen in de zwemvijver van Markus en Inge, enzovoort. Als ik dit onvolledig lijstje goed tot me laat doordringen dan eindig ik deze korte terugblik toch met een score van zeven plus.

Maar nu eerst weer aan het werk in Goes. Nog zestien dagen en dan gaat IN HET SPOOR VAN DE STIER in première. Ik ga er de komende weken meer over vertellen.

Welterusten

Tags

Aurach, Bedden, België, Chãos, Duitsland, Isabel, Koffer, Kusel, Lissabon, Mechelen, Nazaré, Neufchateau, Portugal, Reizen, Slapen, Vakantie, Waterloo

Laat ik beginnen met iedereen te bedanken die de afgelopen dagen heeft gereageerd op mijn vorige stukje. Over de niet-aangekomen koffer van Isabel. Dank voor jullie medeleven en adviezen. Jammer genoeg hebben we nog steeds niets vernomen. Gelukkig is dit stukje vakantie-leed wat uit onze gedachte verdwenen. Niet helemaal maar toch voldoende.

Als ik volgende week weer aan het werk ben in Goes (en Isabel in Maputo) dan ga ik er nog een keer achteraan.

Voor vandaag een diavoorstelling van alle bedden en slaapkamers waar we deze vakantie hebben geslapen. In Portugal, België en Duitsland. Duiken jullie mee de ‘koffer’ in?

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In chronologische volgorde: Lissabon (4x), Chãos (3x) , Nazaré (4x), Mechelen (2x), Neufchateau (1x), Waterloo (1x), Kusel (1x), Aurach (4x).

En eigenlijk schrijf ik dit stukje met foto’s zodat ik over enkele maanden nog weet welk bed waar stond. Voor het geval ik een fotoboek maak voor onder de kerstboom.

Salinas de Rio Maior

Tags

Atlantische Oceaan, Flor de Sal, Jura, Portugal, Rio Maior, Salinas, Toerisme, Vakantie, Zout, Zoutkristallen, Zoutmijn, Zoutveld

Vanaf ‘onze’ berg rijden we naar het dal. Naar het dichtstbijzijnde stadje. Rio Maior. We zijn nog steeds in Portugal. Olijfbomen, hier en daar een wijngaard, veel eucalyptusbomen. Plots steekt een vos de straat over. Een mooi beest alhoewel ik ook weet dat vossen veel verdriet kunnen brengen als ze een kippenhok binnendringen. Alles is gortdroog. Nog geen afgebrande stukken land gezien. Dat gevaar ligt wel op de loer.

Kleine dorpjes, gehuchtjes is waarschijnlijk een betere beschrijving. Heel landelijk, een beetje alsof de tijd hier heeft stilgestaan. En dan zien we de zoutvelden. Best wel vreemd want we zijn ruim 30 kilometer landinwaarts, ver weg van de Atlantische Oceaan. We slaan rechtsaf en zoeken een parkeerplaats.

In Salinas de Rio Maior wordt zout gewonnen uit een ondergrondse zoutmijn die is ontstaan tijdens de Jura, toen de zee nog tot deze regio kwam. Tijdens het terugtrekken van de zee ontstonden er spelonken en is er een brede zoutlaag achtergebleven. Als het regent dringt het water door in de spelonken. Hierdoor vormen er ondergrondse waterlopen en wordt zoet water omgezet in zout water. Dit water wordt via putten uit de grond gehaald en opgeslagen in waterbassins. 

• 

• 

• 

• 

Het zout zelf wordt nog steeds op ambachtelijke wijze gewonnen. In de bassins verdampt het water door de zon en de wind. Er blijft een zoute laag achter die arbeiders met de hand scheppen. Ze maken hier kleine piramides van zodat het zout kan drogen aan de lucht. Na het drogen slaan ze het zout op in houten huisjes en is het klaar om verwerkt, verpakt en verkocht te worden.

De man op de foto hierboven geeft een woordje uitleg. In de lagere bassins zien we een tiental arbeiders met rubberen laarzen het zout opscheppen en telkens weer een nieuw stapeltje zout maken. Er wordt ook gebruik gemaakt van kruiwagens. Het lijkt me zware arbeid. Een soort mijnwerkers in de volle zon. Van de man hierboven op de foto hoor ik dat er bijna tachtig mensen werken. Het zout wordt vooral uitgevoerd naar Duitsland en Oostenrijk.

We maken een wandeling van een klein half uurtje omheen de zoutvelden.

Het zout dat afkomstig is uit Salinas de Rio Maior is van hoge kwaliteit en zeven keer zouter dan het water van de Atlantische oceaan. Dit komt doordat de ondergrondse zoutlaag al miljoenen jaren oud is. En omdat er geen industriële of chemische processen aan de zoutwinning te pas komen, bevat het zout alle mineralen en elementen die essentieel zijn voor onze gezondheid. In zoutmijnen wordt trouwens niet alleen traditioneel zout gewonnen, maar ook Flor de Sal. Deze zoutbloemen kunnen alleen bij de juiste weersomstandigheden ontstaan en worden geoogst. Dit is een zeldzaam en arbeidsintensief proces, waardoor Flor de Sal veel duurder is dan andere soorten zout. 

Op de foto zie je vele houten huisjes langs de weg, vlakbij de zoutvelden.  Deze huisjes zijn gemaakt om corrosie tegen te gaan en waren vroeger bedoeld voor opslag. Tegenwoordig vind je er cafeetjes, restaurantjes en artisanale winkeltjes. Je kunt er lekkernijen uit de regio kopen zoals chocolade, paté, wijn en likeur. Daarnaast vind je er aardewerk, cosmeticaproducten en souvenirs.

Het is leuk om even rond te kijken in de winkeltjes. Wij bestellen een drankje en de kinderen een ijsje. Zout kopen doen we echter niet want hoe krijgen we dat mee naar huis?

Omdat we het thuisfront (in Europa en Afrika) ook willen ‘bijpraten’ via WhatsApp-status worden er nog wat extra foto’s gemaakt. Zoals de foto hierboven.

Salinas de Rio Maior is het hele jaar open en gratis te bezoeken. In de zomer kun je de vorming van de zoutkristallen bekijken, dat kan niet in de koudere seizoenen.

Info: Salarium Salinas (Rio Maior)

Ik heb ook stukjes geciteerd uit een ander blog. Waarvoor dank Bohalista.

Chãos

Tags

Airbnb, Alcobertas, Café Safari, Chãos, Familie, Isabel, Portugal, Rio Maior, Serra dos Candeeiros, Vakantie, Wandelen, Wind

We verblijven in een klein dorpje aan de rand van het gebergte Serra dos Candeeiros. Het dorp is nog net groot genoeg voor een café-restaurant annex mini mercado. Café Safari. We hebben al kennis gemaakt met de eigenaar en de vaste stamgasten. Dan is het toch wel handig dat ik een mondje Portugees spreek. Uiteraard is Isabel favoriet bij de plaatselijke stamgasten.

We schuiven twee of driemaal per dag aan. ’s Morgens voor een kopje koffie met torrada. Later volgen de kleinkinderen voor een ijsje en wij, de grote mensen, voor een biertje en wat kleine boodschappen. Het dorp ligt uitgespreid tegen een bergrug. Boven op de kam maken windmolens overuren. Aan wind geen gebrek. Er staan wat vervallen huizen en kleine boerderijtjes te koop. Naast de bewoonde huizen zijn er ook heel wat huizen afgesloten. Ik denk dat het tweede huizen zijn. Lissabon is hooguit een uur hiervandaan.

Ons optrekje (via Airbnb) staat in de …

Mooi hé dit straatnaambordje?! Chãos, een van de dorpjes die samen Alcobertas heten in de gemeente Rio Maior. Alle bordjes zijn even mooi, vind ik.

We maken wandelingen in de buurt en genieten van de rust en de mooie uitzichten. We gaan eten in een chique restaurant even verderop. En natuurlijk moet er ook geposeerd worden bij deze ‘grappige’ plaatsnaam.

• 

• 

• 

En een foto van onze verblijfplaats? Ik heb geleerd dat je een stukje spannend moet afsluiten want dan komt de nieuwsgierige meelezer vast weer op bezoek. Até amanhã.