Thematisch ploggen (6)

Tags

Baltische Staten, Boeken, Foto, Fotograferen, Frankrijk, Groot-Brittanië, Ile de la Réunion, Ine, Ithaka, Lezen, Mali, Noorwegen, Polen, Reizen, Thailand, Thematisch ploggen, Zuid Afrika

Eigenlijk vind ik (stiekem) deze serie ‘Thematisch ploggen’ een hele fijne serie om te maken. Alleen ik denk er vaak niet aan. Waarschijnlijk omdat het meer tijd kost om zo’n logje (in dit geval: plogje) te maken. Ik moet allerlei verschillende externe schijven uit de la halen, ze koppelen aan de computer (of laptop) en dan vervolgens moet ik gaan scrollen door fotomappen. Dat vraagt flink wat tijd.

Vandaag nam ik even wat meer tijd. Dat ik graag lees weet iedereen die hier al wat langer komt kijken. In een ver verleden gingen wij in de zomer vijf weken op vakantie. Meestal naar Griekenland met de auto en de tent. Dan ging er altijd een grote boodschappentas of een kartonnen doos met boeken mee. We kozen altijd een stuk of zes tot tien boeken die we allebei wilden lezen – aangevuld met een paar boeken die één van ons wilde lezen. Omdat we met de auto gingen was dat nooit een groot probleem. We zijn driemaal naar de Verenigde Staten op vakantie gegaan. Drie weken uit en thuis. Met het vliegtuig (uiteraard). Dan was het wat zorgvuldiger kiezen wegens beperkte bagage.

Hetzelfde probleem deed zich voor toen ik (voor het werk) veelvuldig naar Afrika of Scandinavië begon te reizen. Een koffer met kleren, toiletspullen en nog wat van dat soort zaken en een tweede koffer met boeken. Een stuk of tien, soms twaalf. Daar kwam een einde aan toen ik mijn eerste e-reader (be-book) kocht. Sindsdien geen gezeul meer met boeken.

Vanaf 2002 fotografeer ik met een digitale camera en sinds een paar jaar ook met een smartphone. Van de meeste vakanties en reizen heb ik een fotoboek gemaakt. Op het eind van zo’n reis maakte ik een foto van de boeken die ik (wij) had gelezen. En een foto van de museumkaartjes en het lokale geld. Een kleine, leuke herinnering. Vandaag dus zeven foto’s van zo’n boekenverzameling.

Noorwegen 2004

Dit was een vakantieweekje (met Ine) na mijn werkzaamheden en de circustheater-voorstelling ‘Ithaka’ in Aarhus (Denemarken), Malmö (Zweden) en Fredrikstad (Noorwegen). Een toneelstuk (Wit) en een biografie (Sting). Van ‘Le secret’ herinner ik me niets. Waarschijnlijk heb ik dat niet gelezen.

Frankrijk 2004

Zomervakantie op Île de la Réunion en in de Cevennen. Drie weken – ook met Ine. ‘Vorig jaar Jerusalem’ en ‘De lijfarts’ heb ik niet gelezen. ‘Lelieblank, scharlaken rood’ was een mooie, dikke (historische) pil.

Zuid Afrika 2004

Van deze reis met Ine (drie weken met een huurauto door Zuid-Afrika en Swaziland) kan ik geen boeken-verzameling vinden. Wel veel foto’s van een lezende Ine. De foto hierboven is gemaakt op de laatste ochtend in Kaapstad. Daarna vlogen we terug naar Johannesburg en een paar dagen later terug naar Nederland. Ik herinner me beide boeken. Later bleek het de laatste vakantie te zijn samen met Ine.

Polen en de Baltische staten (2006)

Mijn tweede vakantie in m’n eentje. Mooie boeken. ‘Vita’ was bijzonder om te lezen want dat is het laatste boek dat Ine niet heeft uitgelezen. De bladwijzer zat ergens halverwege. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Het boek lag op haar nachtkastje in de Daniël den Hoedkliniek. Het was emotioneel om bij dat punt uit te komen en dan verder te lezen. En wat frappant hé … de titel. ‘Vita’ … Italiaans voor ‘Leven’.

Mali 2008

Een schitterende reis in dit West-Afrikaanse land (Mali) toen je nog overal kon komen. Van ‘Een enkel woord’ herinner ik me niets. En zoals je ziet, pas ik de keuze van boeken deels aan aan de (vakantie)bestemming. Ik had ‘Segou’ van Maryse Conde al eerder gelezen, anders waren deze twee boeken vast mee op reis gegaan met ondergetekende.

Thailand 2010

Nauwelijks enkele dagen voor een grote vergadering in Mozambique werd alles afgezegd wegens onzekere subsidie. Daar zat ik dan. In mijn eentje in Bergen op Zoom. Sneeuw en nog eens sneeuw – begin januari 2010 en drie weken een lege agenda. Mijn vooruitzicht van zon en warmte werd me door de neus geboord. Grrr. Een dag later boekte ik een vliegticket naar Bangkok. Het zou een schitterende reis worden. Ik zie op de foto dat ik daar ‘Shantaram’ heb gelezen. Een schitterend boek. Een aanrader. En Mozambique kwam toch nog een beetje (onverwacht) voorbij in ‘Kennedy’s Brein’ want heel wat hoofdstukken spelen zich af in Maputo en Xai Xai. Gelukkig kwam de subsidie toch nog los en de planningsvergadering werd verschoven naar maart of april.

Groot-Brittanië 2010

Zomervakantie 2010. Een rondje Groot-Brittanië (Engeland – Wales – Engeland – Schotland – Engeland) met de auto. In m’n eentje. Het zou mijn laatste (lange) vakantie worden zonder Isabel. Ook nu weer een boek uit mijn persoonlijke Top 25 (Hebban). ‘Sprakeloos’. Een heel mooi boek.

Rond deze periode kocht ik dus mijn eerste e-reader en maakte ik geen foto meer van mijn boeken. En tijdens mijn vakantie doorheen voormalig Joegoslavië (2007) en tijdens de geweldige reis met de Trans Siberië Express (2009) heb ik uiteraard wel gelezen maar vergat ik de ‘traditionele’ boekenfoto te maken.

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN en BOEKEN

Jan, Vlaams kronikeur pur sang

Tags

Echo, Facebook, Foto, Humo, Ierland Komitee, Interviews, Jan Hertoghs, Kronikeur, Man bijt hond, Reportages, Tessenderlo, Vlaanderen, Vrienden, Wegwijzers

Een paar weken geleden plaatste Ann een link op haar Facebook-pagina. Ik zag daar de titel: De man die 29 jaar in quarantaine leefde. Een intrigerende kop dat geef ik onmiddellijk toe. Maar het was vooral de naam van de schrijver – Jan Hertoghs – die allerlei herinneringsbellen deed rinkelen. Een stem uit het verleden. Ik ken Jan uit de zeventiger jaren (in Vlaanderen). We zaten toen samen in het Vlaams Ierland – Komitee. Hoe we elkaar voor het eerst hebben ontmoet, weet ik niet meer. Maar we hadden allebei grote interesse in het Noord-Ierse conflict. Een paar keer per jaar schreven we een blaadje vol als klein broertje van het Nederlandse Ierland Bulletin. Jan was (toen) een jonge journalist. Na mijn verhuizing in 1979 naar Friesland hielden we contact. Af en toe een kaartje. Ik las steevast zijn artikelen en interviews in HUMO. Net voor aanvang van de Elfstedentocht van 1986 (of was het 1985) belde hij dat hij langs wilde komen. Op zoek naar verhalen. Wij woonden toen in Wyns – op een boogscheut van Bartlehiem. Ik bracht Jan in contact met een dorpsgenoot die de tocht ging rijden. Hij werd gebeten door de Elfstedenkoorts.

Uit de serie: ‘Verweerde verkeersborden’. Foto © Jan Hertoghs

Eind 1989 verhuisden wij naar Bergen op Zoom. Jan en ik zagen elkaar sporadisch. Een paar keer bij ons thuis en paar keer bij toeval in Antwerpen. Zijn jaarlijkse nieuwjaarskaarten waren een terugkerend teken van leven. En ik bleef tot ergens het begin van deze eeuw HUMO lezen. Dus ook de kronieken die Jan schreef. Daarna zegde ik ons abonnement op. Ik verloor daardoor Jan uit het oog. De laatste keer dat ik hem zag was – heel kort – bij het afscheid van Ine (juni 2005). Zijn nieuwjaarskaartjes bleven wel komen. Ik antwoordde zelden (moet ik bekennen).

Uit de serie: ‘Klimaat (oneliners)’. Foto © Jan Hertoghs

En nu, vijftien jaar later ontdek ik dat Jan een eigen website heeft. Naast zijn reportages is hij – met dank aan zijn zoon – ook fotograaf geworden. Hij noemt het zelf:  “De straat op. De weg langs. Alles is bezienswaardig.” Op zijn site – ‘Just a streetview’ – staan prachtige foto’s en her-publiceert hij reportages die hij eerder voor HUMO schreef. Hij vindt een aanknopingspunt in het heden en koppelt daar oude reportages aan vast. Lees zijn reportages. En bekijk zijn foto’s. Het zijn pareltjes.

Uit de serie: ‘Laatste exemplaren’ Foto © Jan Hertoghs

Ik noem Jan in de titel van dit stukje een ‘kronikeur pur sang’. Een volbloed verhalen-verteller. Een verhalen-jager. Dat is hij. Oudere Vlaamse lezers kennen vast nog het legendarische BRT-programma ‘Echo’. De reportages van Echo zijn vast (ooit) een inspiratiebron geweest. Een andere vergelijking kun je maken met ‘Man bijt hond’. Jan gaat op zoek naar het bijzondere verhaal van een gewone man of vrouw. Ik geef een paar voorbeelden. Hij gaat mee met een fanatieke bliksem-fotograaf in Frans-Vlaanderen. Hij praat met vier duivenmelkers over de jaarlijkse marathon-vlucht vanuit Barcelona. Hij volgt wegwijzers in de berm naar verkopers van fruit, eieren, bloemen, enzovoort. Hij interviewt mensen die geen telefoon hebben – ja, ze bestaan nog. Of hij gaat op zoek naar zeldenrijders – mensen die wel een auto hebben maar maximaal 1000 kilometer per jaar rijden. Zijn reportage (en interview) over de ontploffing in Tessenderlo (1942) – Als tonnen ammoniumnitraat ontploffen – met een ooggetuige / hulpverlener is zeer aangrijpend. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik vind zijn reportages echte (lees)aanraders. En de foto’s meer dan de moeite waard. Neem er wel de tijd voor want de leestijd van elk artikel bedraagt zo’n vijftien tot twintig minuten. Dus ik moet het woord ‘pareltjes’ dat ik eerder gebruikte, veranderen in ‘parels’. Ik ben nog lang niet uitgelezen … En ja, we hebben weer persoonlijk contact via email en we gaan mekaar vast weer eens ontmoeten als het corona-spook enkel een herinnering is.

Jan Hertoghs: reportages en Jan Hertoghs in HUMO

30 dagen later

Tags

30 dagen, Facebook, Foto, Gedicht, Herinneringen, Isabel, Mozambique, Poëzie, Reizen, Twitter

30 dagen een foto

Eigenlijk moet de titel ‘drieëndertig dagen later’ zijn maar dan kan ik moeilijker verwijzen naar een stukje van vorige maand. Klik HIER. Ik zag ergens na twee weken lock down (op Twitter of Facebook) een oproep om dertig dagen een (eigen) foto te publiceren. De dertig onderwerpen stonden vermeld in het Engels. Onmiddellijk dacht ik dat me dat wel moest lukken met foto’s van mijn lief. Dus ik ging aan de slag en publiceerde de eerste foto op Facebook – een medium dat ik meer geschikt acht dan dit weblog. Voor die eerste keer leek het me wel een leuk idee om er ook een gedicht aan toe te voegen. En laat nu dat laatste me veel plezier geven.

Ik kies een thema uit het lijstje, zoek er de goede foto van Isabel bij en ga op zoek naar een bijpassend gedicht. En als ik dat niet één twee drie vind, schrijf ik zelf een gedicht(je). De meeste reacties (duimpjes, hartjes of geschreven reacties) kreeg ik – kregen wij – op de dag #4. Het thema was: ‘In het wit’. Honderdnegentien emotions. Ik plaatste een foto van mijn geliefde tijdens het etentje precies één jaar na onze bruiloft. De Mozambikaanse traditie schrijft voor dat het bruidspaar op die eerste verjaardag hetzelfde draagt als op die dag één jaar geleden. Dus Isabel in haar bruidsjurk en ik weer in pak. Er waren meerdere reacties – waarvoor dank – die ons feliciteerden met onze bruiloft. Waarschijnlijk enige Babelse spraakverwarring want de gedichtjes schrijf (citeer) ik in het Nederlands. Ik weet dat veel Facebookers een automatische vertaling hebben ingesteld. Maar toch …

Zondag was dus de dertigste dag. ‘Tsjallensh’ voltooid zou je zeggen. Ja, maar ik heb er zoveel lol in dat ik nog even doorga onder het nieuwe motto: ’50 tinten Isabel’. Dat geeft me ook de ruimte om zelf een thema te verzinnen. Mocht jij een thema bedenken dat niet in het lijstje hierboven staat en je kunt niet wachten om mijn vrouw … laat het me weten. Wie weet heb ik er wel een bijpassende foto en gedicht(je) voor. Laat ik voor deze keer dan ook maar een link naar mijn Facebook-pagina plaatsen. Klik HIER.

Nog een grappig verhaaltje. Een dag of tien geleden kwam een collega (een man) van Isabel naar haar toe met de boodschap: “Ik denk dat je een geheime minnaar hebt die elke dag een foto van jou publiceert. Weet je dat?” Isabel piste bijna in haar broek van het lachen vooral omdat de collega geen flauw idee had dat het haar echtgenoot is die achter dit foto-bombardement zit. Hij droop af met de staart tussen de benen.

O ja, Isabel heeft gevraagd of ik er een boek(je) wil van maken. Vijftig foto’s, vijftig gedichten. Dat ik daar zelf niet ben opgekomen … knipoog. Niet verder vertellen.

Achter tralies

Tags

Afrika, Beveiliging, Foto, Inbraak, Mozambique, Tralie

Als antwoord op vraag 1014 (klik HIER) in mijn vorig stukje, schreef ik iets over de tralies voor onze ramen. Iets waar ik zelden bij stilsta. Ze zijn er en daarmee basta. Omabaard reageerde met de woorden: “Ongelooflijk, tralies voor de ramen!? Ben je dan constant op je ongemak?” Het antwoord is heel eenvoudig: nee. Ik denk dat ruim 80% van de vrijstaande huizen tralies in één of andere vorm voor hun ramen (en deuren) hebben. Wij dus ook.

Als ik in de stad ben zie ik ook tralies voor balkons tot op de derde of vierde verdieping. Het is natuurlijk het gevolg van de discrepantie tussen arm en rijk. Of misschien is het juister te zeggen: tussen hen die iets hebben en hen die nauwelijks iets hebben. Dat werkt diefstal in de hand. En dat gebeurt net iets te vaak. Dus ga je je beveiligen. Guarda of beveiliger is dan ook een zeer populair beroep. Veel mensen – met een beetje geld – kiezen ervoor om te wonen in een condominium. Zoals de ouders van Isabel. Het hele complex – ik denk 12 huizen – is ommuurd. Er is een grote poort met 24/7 bewaking. Alleen de bewoners kunnen de poort openen met een afstandsbediening en dan naar binnen rijden. De voetgangerspoort wordt ook bewaakt. Als wij op bezoek gaan bellen we (telefoon) en openen ze de poort. De bewaking mag geen bezoek toelaten zonder nadrukkelijke toestemming van de bewoners. Die huizen hebben dan geen extra tralies.

Zoals gezegd hebben wij een vrijstaand huis. De muren rondom de hele tuin (73m x 27m) zijn ca 3,5 meter hoog. Er wordt ons dringend geadviseerd om elektrische draden (beveiliging) of scheermes-prikkeldraad aan te brengen bovenop de muur. Dat is voorlopig nog een stap te ver voor me. Ook een bewaker en een blaffende, agressieve hond wordt aangeraden. Komt tijd, komt raad.

De tralies dus. Ik heb wat foto’s gemaakt. Ik ga het proberen te laten zien met een woordje uitleg. Een praatje bij het plaatje.

Raam van binnen naar buiten

Uiteraard zijn de tralies het meest opvallend. Dat is tenslotte het onderwerp van dit logje. De foto oogt donker. Dat komt natuurlijk omdat ik van binnen naar buiten fotografeer. De automatische instelling heeft er dit van gemaakt. Doorheen het raam zie je de tuinmuur en een tak van een grote avocadoboom.

Hetzelfde raam

Hetzelfde raam maar nu van buiten naar binnen gefotografeerd. De tralies vallen nu minder op, vind je niet? Nu ga ik de ramen openzetten. Glasramen en horren – vliegenramen. Eerst weer van binnen naar buiten.

Opnieuw van binnen naar buiten

Hetzelfde raam maar nu vanop een iets verdere afstand. En de ramen staan open. Ik denk dat je eerst naar de bank keek. Misschien het bijzettafeltje of de twee ramen. De tralies vielen al een stuk minder op. Of vergis ik me? Ik loop weer naar buiten.

Hetzelfde raam. Alles staat open.

Het is nu gemakkelijker om naar binnen te kijken. Alles staat open. De lichte vlek in het midden van de foto is het licht aan de andere zijde van het huis. De deur naar de veranda (overdekt terras) en de tuin staat open. Ik ga weer aan de wandel.

Doorkijkje

Ik sta nu aan de andere zijde. Het raam dat je binnen ziet is hetzelfde raam waar deze foto-serie mee begon. Wat zie je nog meer? Een ander raam – zelfde stijl met eveneens tralies. En de ijzeren deur die openstaat. Ik zal die deur – ter bescherming – even dichtdoen.

Traliedeur aan de voorzijde

Dit is een zeer ongebruikelijke situatie. Deze ijzeren deur gaat pas ’s avonds – als we gaan slapen – dicht en op slot. Overdag staat deze deur open. Idem aan de achterzijde / achterdeur. In de weerspiegeling in het raam naast de deur kun je een glimp opvangen van onze tuin(muur).

We hebben ook een echte voordeur cq achterdeur. Van hout.

Nu is ook de houten voordeur gesloten.

Het mag duidelijk zijn. Inbreken is niet zo eenvoudig. Toch is dat al een keer gebeurd tijdens onze afwezigheid.

Inbraak (poging) 9 juni 2018

Verwrongen tralies. Of ze ook binnen zijn geweest is me nog steeds niet duidelijk. Ik denk het niet. Isabel denkt van wel. Die dag is er wel een gasfles gestolen. En de waterpomp. Die staan nu ook achter slot en grendel. We hebben ook wel een vermoeden wie de snoodaard is geweest maar dat is een ander verhaal. Iemand die de situatie kent en weet waar de beste plek is om over de muur te klimmen. Een dag later werd alles hersteld.

Terug naar het nu. Nog een foto.

Weerspiegeling

De voordeur staat weer open en de fotograaf van dienst hoopt dat het een beetje duidelijker is geworden. En als je denkt dat het zielig is voor de schrijver van dit weblog om in zo’n Fort-Knox-huis te wonen. Niets is minder waar …

Nog een doorkijkje (richting huis en veranda)

En? Zien jullie tralies? Nee toch …

DHL-plogje

Tags

DHL, Foto, Plog

Zoals beloofd. Vandaag de foto’s bij het stukje van gisteren.

Pakketlabel

Alles is verpakt. De documenten zijn ingevuld. De verzendingskosten zijn betaald.

10.53 bij de DHL ingang

Handen wassen. Afstand bewaren. Corona / Covid-19. In Mozambique is het advies om 1 meter afstand te houden. Aanschuiven en geduld hebben lijkt de boodschap.

DHL aanschuiven en wachten

Zoals je kunt zien ben ik niet de enige …

Handgeschreven douane-rapport

Alweer een stempel

Het dossier wordt dikker en dikker. Ze zijn dol op stempels en handtekeningen. Waar zouden ze uiteindelijk al die papieren bewaren die geen mens ooit nog zal bekijken?

16.20 bij DHL Maputo

Na ruim vijf uur ‘gedoe’ heb ik mijn pakket eindelijk in handen.

Mijn DHL-pakje

Laat ik hopen dat ik dit voorlopig niet meer moet herhalen.

 

30 dagen

Tags

Challenge, Facebook, Foto, Gedicht, Herman de Coninck, Isabel, Reisfotochallenge, Slapen

Sociale media en in het bijzonder Facebook puilen uit van de ‘challenges’. De ene ‘uitdaging’ al wat interessanter dan de andere ‘tjellenche’. Foto’s van theatervoorstellingen krijgen mijn volle aandacht. Vaak omdat ik de voorstellingen herken of soms omdat ik er zelf heb aan meegewerkt. Ook de foto’s ‘uit de oude doos’ doen het goed op FB. Ik ben ook voor dezelfde categorie genomineerd – zoals dat heet. “Lief en dankjewel. Ik zou het graag overwegen om mee te doen maar al mijn toneelfoto’s zitten in kartonnen dozen op de zolder bij mijn dochter of in de kelder van mijn zoon.” Of een antwoord van gelijke strekking. De herinneringen zitten natuurlijk ook opgeslagen in één van mijn vele hersenkamertjes. De daadwerkelijke foto’s liggen te verstoffen op een ander continent.

Ik deed wel vaker mee aan zo’n tiendaagse op Facebook. Over films en vinylplaten die me zijn bijgebleven uit mijn jeugd. Of hier op mijn blog – veertig-dagen-bloggen. Of de ‘reisfotochallenge’ die ik op onregelmatige tijden weer wakker blog. De tienduizend stappen per dag is van een iets andere orde. Wat ik nooit doe is zelf iemand nomineren. Wie het leuk vindt, doet gerust mee. 

30 days …

Ik zag op Twitter een paar dagen geleden wel een leuk lijstje. Zie de foto hiernaast (of hierboven als je mijn blog op een slimme telefoon leest).

Onmiddellijk ging ik – in mijn gedachte – op zoek naar foto’s van mijn geliefde Isabel. Zou ik dertig foto’s van haar vinden die onder de genoemde categorieën vallen? Ik weet het niet maar ik denk wel dat ik ver zou komen. En die foto’s staan op verschillende harde schijven. Toevallig veel minder ver weg. Kwestie van de juiste schijf in te pluggen en op zoek te gaan naar de juiste (en de meest geschikte) foto van mijn lief.

Laat ik er dan maar een persoonlijke draai aan geven. Ik verzin zelf wel dertig onderwerpen – deels gebruikmakend van het bovenstaande lijstje. Facebook is een beter medium voor zo’n dertig-dagen-idee. Dus daar kun je kijken of ik het ook waarmaak. Ik begin vandaag met nummer 25. Slapend. Maar bij deze foto wil ik er graag een gedicht van Herman de Coninck aan toevoegen. (Dat had ik namelijk een paar weken geleden al beloofd !)

Slapend

RÊVERIE

Je slaapt

in de herinnering aan mijn strelen

die zo zacht is

als mijn strelen.

 

Je lichaam droomt je lichaam

en jij droomt dat het samen is

met mij.

 

En ik

droom dit alles.

 

uit: ‘Met de vedel’ – DE GEDICHTEN (pagina 48)

Wij dragen ons steentje bij

Tags

Djonasse, Ecologische voetafdruk, Foto, Grapje, Klimaatverandering, Knipoog, Laundry, Mozambique, Wassen

Klimaatverandering. Wat doen we zelf? Erover praten, er vaak over lezen. Wat minder vlees eten. We reizen minder met het vliegtuig – maar dat komt ook door een kleiner besteedbaar budget. Eerlijk is eerlijk. Wat doen we nog meer … ik vertel het met een foto – en met een knipoog.

De was in Casa Schyvens

Wij hebben geen wasmachine. Wel personeel – dat dan weer wel. En … wij drogen onze was met solar- en wind-energie 🙂

Ps. Het wordt vandaag 39c in Matola (Mozambique) en morgen zelfs 42c. En dan zeggen ze dat het pas eind december en januari hoog-zomer wordt.

Verlaten slot

Tags

Facebook, Foto, Verlaten slot, Vrienden

Vriend Jos v H heeft geweldige foto-verzamelingen op zijn FB-pagina. Eén van deze series heet ‘Verloren slot’. Ik geef een voorbeeld.

Verlaten slot 01 (Heemstede)

Jos wandelt en fiets dagelijks door zijn Amsterdam, op weg naar een cursus, een interview, een poëzie-avond. Hij is dichter en heeft een scherp oog voor details. Zo startte hij zijn foto-series. Ik noem er een paar: ‘Verlaten slot’, ‘Ingepakte schat’, ‘Poëzie op straat’, ‘Koppen van Amsterdam’, ‘Bank #’en ‘Dooie paraplu’s’. Ik ben fan. En natuurlijk zie ik ze nu ook … de verlaten sloten, de dooie paraplu’s, enzovoort. Dus wie weet ga ik af en toe een paar foto’s plaatsen van mijn observaties. Met dank aan Jos.

Verlaten slot 02 (Heemstede)

Verlaten slot 03 (Heemstede)

Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG

Waar ben ik Prijsvraag (12)

Tags

Foto, Prijsvraag, Reizen

Het is een paar jaar geleden dat ik een soortgelijke titel heb gebruikt. Ik plaats vandaag weer eens drie foto’s en de vraag is: “Waar heb ik die foto genomen?” Er zijn virtuele pluimen (punten) te verdienen. Een half punt als je de juiste plaats (stad of locatie) weet (of goed gokt) en een half punt als je het land juist raadt. Maximaal drie punten. Binnen een paar dagen geef ik de antwoorden. Ik ga eens opzoeken of ik de vergeten puntenstand ergens kan terugvinden.

1. Herken je deze plek? Locatie / Stad en Land?

2. Dit is ergens aan zee. Maar waar? Stad en Land?

3. Ook aan zee. Heel ergens anders. Dus nogmaals de vraag: Waar? Stad en Land?

Ik schend geen copyright want ik heb alle drie de foto’s zelf gemaakt. Gebruik je een foto-vergelijkingprogramma? Ik vind het best. Ja, die bestaan. Of heb je andere aanknopingspunten? Ik ben benieuwd. Enkel diegene die als eerste een juist antwoord bij ‘reacties’ geeft, krijgt de virtuele punten. Duidelijk toch? Succes. En zo is mijn 39ste stukje ook weer gevuld.

In de serie: REIZEN, PRIJSVRAAG en #39/40