Gevonden op straat (2)

Tags

Anderstad, Foto, Gevonden, Handschoen, Heemstede, Lier, Thinsulate, Wandelen, Want

Juister zou zijn om “Gezien op straat” als titel te gebruiken. Ik heb namelijk niets meegenomen. Wel gezien op mijn wandelingen. Een stukje met de oproep: “Handschoen zoekt baasje”.

Verdronken handschoen

Bij deze handschoen – in Heemstede – krijg ik geen enkele aandrang om me te bukken. Natuurlijk omdat ik weet dat het een natte bedoening zou zijn. Het is duidelijk dat deze handschoen zich heeft volgezogen met regenwater. Het zou me niet verbazen dat deze eenzaat er nog steeds ligt.

Zou mijn tweeling-zus mij missen?

Geen vijf minuten later kwam ik nummer twee van die dag tegen. Een iets betere versie uit een iets betere sociale klasse. Vast horend bij een bakfietsende Heemsteedse burger.

Op naar nummer drie …

Handschoen onder een te kleine grafsteen

Is dit een handschoen of een want? Wat is ook alweer het verschil? Vijf vingers (handschoen) en vier vingers samen en de duim apart is een want. Zo is het, denk ik. Dit is dus na bestudering alweer een handschoen. Bovenstaande vondeling zag ik dicht bij de fietsstalling bij het NS station in Heemstede. Wie zou er die steen opgelegd hebben? En waarom? Vast iemand die dacht dat de eigenaar de handschoen eerder zou opmerken. Ik krijg een associatie met een Joodse begraafplaats waar de traditie zegt dat je een steentje op het graf legt van de overledene. Tenslotte vraagt deze speurder zich af: ‘Wat is Thinsulate?’ Google geeft antwoord. Het is een textielsoort. Heel dun synthetisch materiaal dat isoleert. Ja … dat had ik moeten begrijpen als ik ‘Thin’ en ‘Insulate’ als twee woorden had herkend. Vooral gebruikt in winterhandschoenen en in materialen dat bergbeklimmers gebruiken. Zo … weer iets bijgeleerd. Het is dus waarschijnlijk een ‘dure’ vondeling.

Eenzame handschoen in Lier (België)

Wandelend door het mooie Anderstad – natuurgebied rond de Binnen-Nete in Lier – kom ik bovenstaand exemplaar tegen. ‘Handschoen op een stokje.’ Een soort wegwijzer. Iemand heeft deze handschoen een handje geholpen om zijn baasje terug te vinden. Veel zichtbaarder dan gewoon liggen wegkwijnen op de grond. Ik overweeg even om de middenvinger te gebruiken op het stokje. Of is dit de middelvinger? Ik ben niet zeker. Schrikt dit af? Nee. Zegt deze handschoen “F#ck you” tegen zijn voorbijgangers? Weet ik veel … zo mijn zondag-stukje is klaar voor publicatie.

Tot zover de foto-oogst van drie wandelingen. Tweemaal in Heemstede. Eenmaal in Lier.

In de serie: GEVONDEN OP STRAAT en #05/40

Advertenties

Praatje met plaatje

Tags

Auteursrecht, Bloggen, Copyright, Foto, Nederland, Schrijven, Zandvoort

Al vanaf de eerste dag dat ik blog (1 januari 2011) hanteer ik hetzelfde principe. Ik schrijf een stukje en ik voeg er een foto aan toe. Meestal foto’s die ik zelf heb gemaakt. Soms met een foto van Pixabay – of vergelijkbare sites – want die foto’s zijn rechten-vrij.

Lang was ik in de gedachte dat ik ook foto’s kon (mocht) gebruiken die ik her en der op het wereldwijde web vond. Dat deed ik dan ook meestal met bronvermelding. Een collega-blogger attendeerde me op dit misverstand. Waarvoor dank K. Ik ben er één keer op aangesproken. Via een mail. Ik schreef een stukje over Joost Zwagerman en gebruikte een foto die ik de dagen rond zijn dood veelvuldig aantrof op internet. De fotograaf van de foto stuurde me een mail (of reactie) waarin hij mij opdroeg die foto te verwijderen. Dat heb ik uiteraard gedaan. Hoe wist hij van het bestaan van mijn foto? Waarschijnlijk omdat ik zo keurig was geweest om zijn naam als bron te vermelden. Zou hij werkelijk elke avond zijn eigen naam invoeren bij Google en kijken waar hij opduikt? Vast niet …

Goed. Ik moet dus geen foto’s meer gebruiken waar mogelijk auteursrecht op rust. Want zelfs dit soort blogs – beetje ouwehoeren zonder enige commerciële bijbedoeling – valt onder de strenge eisen van copyright.

Ik voel wel dat het een soort rem zet op mijn inspiratie. Ik hou van taal maar ook van beeld. Ik wil niet enkel tekst produceren. Is dat raar? Uiteraard komen jullie hier meeLEZEN en veel minder meeKIJKEN. Maar toch …

Het betekent dat ik mijn telefoon wat vaker zal gebruiken om een foto te maken. Zoals  hieronder …

Beeld in Zandvoort

Nu is de vraag: “Mag ik deze foto publiceren op mijn blog?” Ik hoop van wel want bij deze heb ik dat besluit genomen. Jullie kunnen deze foto zien. Ik heb die foto zelf gemaakt. Dus geen vuiltje aan de lucht. Denk ik. Nu rest de vraag of de kunstenaar die dat beeld heeft gemaakt dat ook goed vindt? Ik herinner me niet of er een bordje stond tussen het gras. Ik liep er toevallig langs op één van mijn dagelijkse wandelingen. Ik moet dus op internet gaan zoeken of ik iets meer te weten kom over dit beeld.

Na flink zoeken (surfen) vind ik de volgende informatie. Het bronzen beeld heet “The seas of She” van Marc Sjerps. Ik zoek nog wat verder en vind onderstaande tekst.

Op vrijdag 22 september, 17.00 uur, onthulde wethouder G. Toonen, met onder andere Kunst & Cultuur in de portefeuille, het beeld ‘The Seas of She’, dat onlangs door de Stichting Kunstcircus is aangekocht en wat door de stichting welwillend in bruikleen is gegeven aan de gemeente. De aanwinst staat op de Boulevard Paulus Loot, ter hoogte van huisnummer 37. De Zandvoortse kunstenaar Mark Sjerps creëerde een gestileerde vrouwfiguur in de traditie van de 19e eeuwse modernisten. ‘Bij die traditie van vormen weglaten en abstraheren sluit ik me aan’, zegt hij, terwijl hij de onthulling voorbereidt. Daar is hij in de ogen van Stichting Kunstcircus meer dan voldoende in geslaagd. ‘Een excellent kunstwerk’, met die woorden typeerde Leo Heino van Stichting KunstCircus het nieuwe beeldhouwwerk.

Ben ik nu volledig genoeg? Moet ik bij een landschapsfoto ook de landschapsarchitect vermelden? Nee toch … Zijn deze noodzakelijke overpeinzingen stimulerend om te blijven bloggen? Nee, niet echt. Maar ik begrijp ook dat er auteursrecht geldt voor het gebruik van het werk van anderen …

ps. Zou ik nu slapende honden wakker maken? Of slaapt de copyright-politie niet?

Alweer geen prijsvraag

Tags

Foto, Prijsvraag, Weblog

Een tijdje heb ik ‘prijsvragen’ op mijn weblog geplaatst. Meestal met de vraag: “Waar ben ik?” Ik moet gauw een keertje in mijn foto-mappen gaan snuffelen om deze vraag (serie) nieuw leven in te blazen.

Vandaag enkel een foto met de vraag: “Wat is dit?” En het antwoord … “Een foto” keur ik af.

Wat is dit?

Klik op de knop REACTIES en kom met het goede antwoord. Geen prijsvraag, gewoon een snelle bijdrage aan mijn blog. Wel eeuwige, digitale roem natuurlijk.

In de serie: PRIJSVRAAG

Reisfotochallenge (15)

Tags

Balk, Bloot, Calabria, Foto, Ine, Italië, Naturisme, Pizzo Greco, Reisfotochallenge, Reizen, Strand, Vakantie

Ik was vanochtend op zoek naar een specifieke foto. Ik wist niet precies meer van welk jaar. In welk mapje bewaarde ik die foto ook alweer? Al zoekende kwam ik onderstaande foto tegen.

Draagbaar hout

Een foto uit het mapje ‘Calabria’. Een vakantie van een dag of tien eind mei 2003. We reden weg op een vroege vrijdagochtend. Eindbestemming: Pizzo Greco in het uiterste zuiden van Italie. Diep in de laars. Zondagmiddag waren op de bestemming. Een naturistencamping waar het eind mei heerlijk toeven is. Kamperen onder de eucalyptusbomen. Nog lekker rustig op de camping, nog niet te heet maar wel warm genoeg om vele uurtjes – in ons blootje – van de vakantie te genieten. Lezen, een beetje kokkerellen, naar het strand, zwemmen, lezen en een lange strandwandeling maken.

En dan zie ik plots een houten balk liggen op de vloedlijn. Aangespoeld. Die dag had ik mijn fototoestel bij. Ik denk dat er toen nog geen mobieljes waren met ingebouwde camera.  Wat een vreemd stuk hout. De balk is tamelijk gewoon maar waarom twee handvaten? Zijn het handvaten? En waar werden deze dan voor gebruikt? Is het een onderdeel van een deurkozijn? In wat voor constructie zat deze balk verwerkt voordat die in zee terecht kwam? En later op dit strand?

Ik weet het niet. Jullie?

We hadden de grootste lol. Allebei in ons blootje aan de wandel met deze balk. We maakten heel wat foto’s met dat stuk hout. We maakten hilarische ‘naakt-foto’s’ want we hielden de balk precies voor die lichaams-delen die de censuur kunnen doorstaan. Erg geestig. Veel gelachen. Want hoe hou je die balk én voor je jongeheer en én voor je ogen? Acrobatische standjes. En nee … die foto’s ga ik hier niet publiceren. Hahaha. Fantasie hebben jullie vast genoeg om … ja, doei.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

En nog een keer een doorverwijzing naar mijn (vervolg)verhaal DE WITTE STIER. Hoofdstuk 10 staat online. Flink naar beneden door-scrollen. Klik HIER

Status

Tags

Foto, Internet, Mozambique, Smartphone, Sms, Status, Whatsapp

Dit is een stukje wat alleen de gebruikers van WhatsApp iets zal zeggen. Tenminste dat denk ik. Ik ben een gebruiker van WhatsApp. Het aantal sms-berichten dat ik nog verstuur is op één hand te tellen. Nou ja, twee of drie handen komt waarschijnlijk dichter bij de waarheid. WhatsApp-berichten-service heeft deze functie overgenomen. Het kost niks, het gaat snel. Enige voorwaarde is uiteraard dat je een internet verbinding hebt en een smartphone. Maar dat is ondertussen eerder normaal dan uitzonderlijk.

Ik zit in een aantal groepen. Niet teveel. Twee familiegroepen. Eentje met mijn kinderen en dus ook een beetje met mijn kleinkinderen. En een andere groep met mijn Mozambikaanse familie. Periodiek gebruik ik ook de groep van de omroepers van het Corso in Zundert. En tijdens het hele proces van een theaterproductie is het gebruik van WhatsApp-groepen heel gebruikelijk. De groep met Vlamingen en Nederlanders in Maputo is zeer informatief.

Isabel is van veel meer groepen lid. Werk. Verschillende vriendinnen-groepen. Familie uiteraard. En Mozambikanen gebruiken massaal de status-functie. De wat? De status-functie.

WhatsApp Status

Best een interessante optie. Je voegt een tekst of meestal een foto of kort filmpje toe aan je status. Meerdere foto’s kan ook. Deze status-berichten / foto’s blijven daar exact 24 uur staan. Iedereen die jouw nummer heeft ingevoerd in zijn/haar telefoon en WhatsApp gebruikt, kan deze foto’s zien. Erop reageren of gewoon bekijken. En diegene die de status toevoegde, kan gedurende dezelfde 24 uur kijken wie er is langs geweest. Ik begrijp dat het vergelijkbaar is met Snapshot. Maar zeker weten doe ik dat niet want die app gebruik ik niet.

Het valt me op hoe weinig mensen in BEL/NED deze status-functie gebruiken. Ik wel en sindsdien plaats ik nog zelden foto’s op mijn Facebook-pagina. Wel een paar keer per week een foto op mijn ‘status’. Ik vind het een fijn idee dat alles weer verdwijnt na 24 uur. Tenminste dat denk ik toch …

Gebruiken jullie deze functie?

Ps. Vanavond publiceer ik weer nieuwe hoofdstukjes van ‘De witte stier‘. Lees je mee?

Nieuwe oogst (5)

Tags

Foto, Gezichtbedrag, Grapjes, New York, Schaduw, Toilet signs

En zoals ook de vorige keren dat ik deze titel gebruikte, ben ik een ietsie pietsie lui vandaag. Moet kunnen. It’s Sunday. Vandaar dat ik wat grapjes kopieer die ik de afgelopen tijd op internet tegenkwam. Knip- en plakwerk. Ook wel bekend onder de naam … jatwerk. I hope you will like it. Smile.

Is het warm in Nederland? Ik lees erover. Is het warm in Vlaanderen? Ook daar worden temperatuur-records gevestigd. Alsof het de Olympische Weer-Spelen zijn. Record in Japan. Record in Seoul. En wat denk je van New York?

Het is warm, ook in New York

En als de kleren dan worden uitgetrokken, ontstaan er nieuwe gezichtspunten. Wat vind je van deze … broek?

Ce n’est pas un pantalon

Het zijn niet alleen grapjes die ik af en toe bewaar. Heel soms ook een opschrift, een quote van Loesje of deze … een zondagse gedachte. Ook iets voor alle andere dagen van de week.

De tekst spreekt voor zich

Ik heb een tijdje toiletsymbolen verzameld. Ik leg het uit. In de periode dat ik heel veel onderweg was – meestal voor werk – fotografeerde ik vaak de symbolen van ‘mannetje’ / ‘vrouwtje’ bij wc’s. Ik heb een link naar die kleine verzameling die ik eigenlijk nog een keer moet updaten. Klik HIER. Deze vind ik best grappig.

Hoge nood

Nog een leuk onderwerp … schaduwen. We hebben allemaal al wel eens een foto gemaakt van onze schaduw. Ja toch? Er bestaan heel veel voorbeelden van bijzondere schaduw-effecten. Ook deze muzikale-schaduw vind ik de moeite waard om te kopiëren.

Zwart witte toetsen. Do you hear the music?

En als je dan deze piano-brug over bent gelopen zie je drie dames die genieten van het zonnetje. Even uitrusten …

Zitzakken maar toch even een beetje anders …

Veel van dit soort foto-grapjes zijn visuele instinkers. Gezichtsbedrog. Ik plaats er nog twee. En ja … het is gezichtsbedrog …

Contactadvertentie van een Russische schone

Ik weet niet of ik zou reageren op zo’n advertentie. Wat maakt het ook uit. Laten we maar genieten van het lekkere weer.

Een zomers uitje

Facebook zal deze foto zeer waarschijnlijk censureren. Waarom? Niets aan de hand toch? Gewoon … gezichtsbedrog and a dirthy mind.

In de serie: NIEUWE OOGST

Schilderwerk

Tags

Foto, Hanneke Roelofsen, Lourenzo Tsenane, Mural, Nieuwe mural, Schilderen, Vrienden, Weerkaatsing

Het is alweer augustus. Veel collega-bloggers blikken bij het begin van een nieuwe maand terug naar de maand die voorbij is. Dat doe ik zelden. Tenminste niet als onderwerp van een stukje. Ik keek zelf wel even terug. Zelfs een paar maanden en toen kwam ik op 7 mei ‘Mozaieken‘ tegen. Verhip, ik heb de serie over onze nieuwe mural nooit voltooid. Vergeten. Ik maak het goed in twee afleveringen. De eerste vandaag. En mochten er nieuwe lezers (volgers) zijn die niet weten waar ik het over heb, klik dan HIER. Dan wordt het gauw duidelijk.

Deel 5 dus. Laten we de draad weer oppikken met een foto.

Overzicht – work in progress

Een grootste deel van het mozaïek-werk zit erop. De cement-figuren zijn in een witte grondverf gezet. Hanneke en Lourenzo verdelen de figuren. Wie gaat wat schilderen? Meestal schilderen zij de beelden die ze zelf hebben gebeeldhouwd in / uit het cement.

Madonna met kind

Het is eerst een beetje uitproberen. Hoe reageert de verf? Hoe behouden we voldoende diepte in het beeldhouwwerk? Werken we met meer dan twee kleuren? En wat is het effect als de verf droog is? Dat laatste gaat tamelijk snel onder de brandende Mozambikaanse zon.

Meekijken tijdens het werk van onze kunstenaars

Hanneke is begonnen aan de figuren rondom de buiten-douche. Assistent Lourenzo II kijkt van dichtbij toe. En ook de twee jongens die het gras komen maaien, kijken hun ogen uit.

Aan het werk

En zoals je kunt zien is deze foto heel wat uurtjes later gemaakt. Links zie je het resultaat van Hannekes schilderwerk. Ook vlak bij haar zijn er twee figuren (of delen van een figuur) voorzien van een verflaag.

Schilder aan het werk

Hanneke heeft de techniek te pakken. Ze schildert nu in verschillende lagen. Laag over laag. Even laten drogen. Afstand nemen, kijken en weer een paar verfstreken zetten. Later op de middag sluit ook Lourenzo aan en kleurt zijn figuren. Een grappig detail om te vertellen … Hannekes figuren zijn veel donkerder dan de figuren van Lourenzo. Ook ’s avonds wordt er doorgewerkt. De lampen verlichten het geheel met onverwachte effecten tot gevolg.

Mooie weerspiegeling in het zwembad

Er is ook tijd om lekker te eten, te lachen, te drinken. En af en toe even te zwemmen. En als het dan stil is in huis  – de artiesten liggen in hun mandje – in de kleine uurtjes dus, dan zitten de heren (Jean Jacques, Markus en Koen) op een stoeltje het werk van die dag te bekijken. Fototoestel in de aanslag – diverse lichtstanden uitproberen. Met flitslicht en zonder. Vogelperspectief of juist het omgekeerde. De weerkaatsing van de nieuwe mural in het zwembad levert bijzondere plaatjes op.

Weerkaatsing

Zie je wat ik met deze foto heb gedaan? Gewoon de foto omgedraaid. Het bovenste deel (op deze foto) is de weerspiegeling in het zwembad en het onderste deel (op deze foto) is de nieuwe mural (in een eindfase). De foto is ook een knipoog naar Rob H … hij begrijpt vast wel waarom.

Dit is DEEL 5. Er volgt spoedig nog één deel met het eindresultaat en wat (foto)details.

In de serie BEELDENDE KUNST en NIEUWE MURAL 

Gebruik de eerste drie weken

Tags

Bezoek, Familie, Foto, Maputo, Mozambique, Schoenen, Straathandel, Verkoop, Vrienden, VSO

Voor de tweede keer in een paar maanden tijd hebben we bezoek. Ik rij meer dan gebruikelijk naar Maputo. Ik ben niet echt hun gids maar ik laat de gasten wel allerlei zaken zien die mooi of interessant zijn. En ze zien zaken die ik al lang niet meer zie.

Ja, ik zie ze wel maar ik sla ze niet meer op als bijzonder. JJ heeft een tijd gewerkt voor VSO. Zij zenden mensen als ondersteuners uit naar allerlei plekken in de wereld. In de voorbereidingen geven zij het advies om vooral foto’s te maken in de eerste drie weken. Want daarna worden de dagelijkse observaties gewoon. Een zeer wijs advies. Het is waar. Kan ik nog kijken met ‘frisse’ ogen naar mijn directie omgeving? Ja en Nee.

Schoenen te koop

Deze foto is een voorbeeld van iets dat me totaal niet meer opvalt. Ik zie het dagelijks op heel veel verschillende plekken. Ik heb het niet over de elektriciteit-instalatie op de achtergrond maar over de karretjes langs de kant van de weg. Ik zoom wat verder in.

Schoenen te koop

Zoals je ziet … handkarren vol met schoenen. Meestal tweedehands. Soms nieuw. De meest voorkomende schoenwinkel in Maputo en Matola. Handig opgehangen en uitgestald. ’s Morgens neergezet, de hele dag wat rondhangen in de hoop iets te verkopen en voor het donker wordt weer naar huis. Zij zijn vooral bij het invallen van het donker een gevaar op de straat. Onverlicht, geen licht reflecterende kleding. Er zijn tienduizenden straat-winkeltjes. Niet enkel met schoenen maar met alle mogelijke producten. Winkeltje is een te groot woord. Een kar, een omgekeerde karntonnen doos. Een doek waarop de waren liggen. Een waslijn met t’shirts, beha’s, hemden, babykleren. Een stuk karton met daarop een stapeltje tomaten, mango’s, avocado’s.

En dan zijn er nog de ‘wandelende winkeltjes’. Koekjes, ruitenwissers, eeltschrapers, smart-phone-hoesjes, kabeltjes, pruimen, appels, kraskaartjes om de mobiele telefoon op te laden, nootjes, de krant, leibanden voor honden, zonnebrillen. Op vaste plekken verkopen ze bloemen … die een uur later in de vaas slap hangen te verpieteren.

In de serie: IN DE BUURT

Het is geen prijsvraag

Tags

Dode Zee, Foto, Hoogste laagste punt, Israel, Nederland, Prijsvraag, Reisfotochallenge, Reizen, Taj Mahal

Op internet zag ik een lijst van plaatsen die je NIET meer moet bezoeken. Wegens overvol. Teveel toeristen. 12 toeristische bestemmingen om niet meer te bezoeken. Ik heb vijf van die oorden ooit bezocht. In willekeurige volgorde: Venetië (3x) – Dubrovnik (1x) – Barcelona (minstens 5x) – Santorini (1x) – Cinque Terre (1x). Ik ben verbaasd dat Amsterdam niet op dat lijstje staat. De Taj Mahal blijft wel op mijn niet bestaande bucket-lijst staan.

Zo’n lijst roept natuurlijk ook herinneringen op. Aan vakanties. Aan lange weekend-trips. Aan stedenbezoek. En ik moet ook denken aan een periode dat ik samen met een vriend voortdurend geografische kwisjes opstelde. En we moesten dan elkaars vragen beantwoorden zonder wikipedia te raadplegen.

Een bijzondere vraag was: “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?”

Begrijp je de vraag? Vast wel. Elk land heeft een laagste punt en een hoogste punt. In Nederland ligt het laagste punt in de buurt van Nieuwerkerk aan den IJssel – iets meer dan 6 meter onder NAP (zeeniveau). Het hoogste punt is de Vaalserberg. 322 meter (en dat heb ik wel opgezocht).

En dit lage punt zul je mogelijk herkennen …

En waar drijf ik?

Juist ja. In de Dode Zee in Israel in 2011. Of zeg je … dobberen OP de Dode Zee? Gemiddeld zo’n 425 onder de zeespiegel. Zo – nu kan ik dit stukje ook onderbrengen in de serie REISFOTO CHALLENGE.

Terug naar de vraag. “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?” Wie weet het? Ik ben benieuwd of iemand het land weet, kent of kan raden. En natuurlijk ben ik benieuwd of iemand dit land al een keer heeft bezocht … Ik kijk uit naar jullie reacties.

---

 

Bijna een half jaar later … 

Ik ben wel gruwelijk laat met mijn antwoord / reactie. Excuses daarvoor. XIMAAR heeft het juiste antwoord gegeven. Hiep Hiep HOERA. Eeuwige roem.

Lesotho – een bergland(je) dat volledig is omgeven door Zuid Afrika. Het laagste punt is 1400 meter boven de zeespiegel.

Mijn mooie kutje :)

Tags

Dario Fo, Dubbelzinnigheden, Facebook, Foto, Isabel, Jan Decleir, Kutje, Passarinha, Vertaling, Vogel

Met zo’n titel loop ik natuurlijk het risico dat heel veel volgers mij onmiddellijk blokkeren en voor altijd verwijderen. Wacht nog even en je komt zo te weten waarom ik dit stukje deze titel heb gegeven.

Isabel – mijn vrouw – plaatst met grote regelmaat een foto van zichzelf op Facebook. Meestal poserend voor een fotograferende collega ergens op haar werk. Zo ook gisteren. Ze draagt een witte jurk met een print van gekleurde vogeltjes. Het is een zomerse dag in Maputo. Ik vind het een mooie foto en reageer met een ♥ hartje. De overtreffende trap van ‘like’ of ‘leuk’ en schrijf er ‘Minha linda passarinha’ bij als opmerking.

‘Minha linda passarinha’ is Portugees en betekent: ‘Mijn mooi vogeltje‘. Dat bedoel ik lief en plagend. Een knipoog die zij alleen begrijpt want ik verwijs naar de vele discussies over vogeltjes die zich nestelen in de dakconstructie van onze veranda. Iets dat ik leuk vind en Isabel niet.

We hebben een open veranda, dus vogeltjes kunnen in en uit vliegen. Ze bouwen nestjes en voeden later hun jongen. En daarbij schijten ze. Uiteraard op onze veranda-vloer. En dan ben ik het met Isabel eens – dat is niet prettig. Als ze weer een poepje ontdekt, foetert ze op mij en ‘mijn vogeltjes’ – ‘tuas passarinhas’. Daarom vind ik het grappig dat ze een vogeltjes-jurk draagt en zo’n foto op Facebook plaatst. En nu komt het …

Sommige mensen hebben op Facebook de automatische vertaling aanstaan en hoe vertaalt Facebook ‘Minha linda passarinha’? Juist … ‘Mijn mooie kutje’. Ik krijg algauw plagende appjes …

Natuurlijk ga ik het zelf nog even checken bij Google Translate … en dan staat er toch echt: ‘Mijn mooie kleine vogel‘.

Mijn Portugees is niet zo goed ontwikkeld dat ik alle koosnaampjes van het vrouwelijk geslachtsdeel ken. In het Nederlands en het Vlaams zijn er waarschijnlijk ook tientallen pseudo-synoniemen waarbij ik ‘poezemuizeke’ nog steeds erg aandoenlijk vind. Jan Decleir heeft heel vaak Obscene Fabels van Dario Fo verteld en het woord ‘poezemuizeke’ werd veelvuldig gebruikt door deze rasverteller / acteur.

Goed, nog even terug naar deze opmerkelijke vertaling. Als je dan toch dubbelzinnig wilt associëren dan is een vogel(tje) toch eerder mannelijk … tja, de finesses van de taal.