Een eindelooze achtervolging (3)

Tags

Corona-virus, Familie, Frans Schyvens, Schrijven, Vervolgverhaal

Eerst een paar woorden vooraf. Ik begon daarnet aan een logje over onze semi-thuis-quarantaine. En plots had ik er genoeg van. Natuurlijk is het corona-virus en COVID-19 een zaak die ons bezighoudt. Meer dan ons lief is. Maar ik wilde iets anders. Even geen corona-gezeur. Ik ben een jaar geleden begonnen met het boekje ‘Een eindelooze achtervolging’ te publiceren. Misschien zegt je dat niets. Mijn vader – Frans Schyvens – heeft op twaalfjarige leeftijd (in 1941) dit verhaal geschreven en uitgegeven – met behulp van zijn oudste broer. Ik kopieer alles zo letterlijk mogelijk wat ik in het boekje lees. Inclusief oude spelling en de leestekens die hij heeft gebruikt. Vandaag het begin van het tweede hoofdstuk. Lees je het verhaal graag vanaf het begin, klik dan HIER.

2de HOOFDSTUK

GEVANGEN OP EEN EILAND

Toen zij beneden waren en het lawaai van het donderen der steenen ophield, keken Freddy en Tom een lange stonde elkander aan … ‘Freddy, zouden we nu vrij zijn?’ vroeg de oude roover, toen ze in de gang voortgingen. ‘De uitgang, de uitgang waar die valschaard van mompelde toen hij achter ons zocht, zouden we die nog ooit terug vinden?’ vroeg de detective zich af, en hij had maar weinig hoop …

***

Ondertusschen waren ook de dieven niet onwerkzaam gebleven. Zoodra de hoofdman terug bovenkwam, en hij sakkerde van woede, kwamen zijn mannen naar hem toe. ‘Hebt ge iets gevonden, Robby (zoo heette de hoofdman). ‘Nee, verduiveld, neen !’ sakkerde hij binnensmomds. ‘Robby, moeten we gaan helpen?’ ‘ Ja, luie vlegels, hop !’ … De mannen sprongen als soldaten recht. De hoofdman is tevreden: ‘Nu zullen we dat stuk detective en zijn verrader eens gaan opsporen!’ … Hij wilde juist de valluik weer openen, toen hij almeteens een geweldige slag hoorde en iets daverends neerstortte … ‘Vluchten, mannen ! Seffens valt ook hier alles in … en dan wordt ons geld bedolven onder de puinen en wij erbij !’ Ieder stormde buiten, doch tot nog toe zakte niets in. Zoo rap als hun beenen hen dragen konden, liepen ze naar het vliegplein … De dieven sprongen in een vliegtuig en vlogen weg … in de richting van de Noordzee. Het was 4.36 uur.

***

Ondertusschen doolden ook onze twee vrienden nog altijd voort. ‘Maar, Tom, we hebben zeker al vijf kilometer afgelegd’, zei Freddy Williams, die moe wordt. Tom antwoordt niet, want juist splitste de weg in twee. Beide mannen stonden in beraad. Kordaat sloegen ze links af. Nu maakte de weg een groote kromming. Nog tien meter … en daar is een kleine opening. Midden in het struikgewas, buiten, in de schoone natuur … midden talrijke prachtige monsters van vliegtuigen … Ze zijn op het vliegplein.

***

Nauwelijks zijn ze buiten of een man verschijnt vóór hen. ‘Heeren, wat komt ge hier zoo plotseling doen?’ vraagt een soort portier. ‘Niets , mijnheer, we zijn maar langs hier op deze groote wei gekomen.’. ‘Wat langs daar? Er heeft nog nooit iemand beproefd er door te komen.’ ‘Wij hebben toch geen ongelukken tegengekomen’, lacht Freddy. ‘Maar waar zijn we eigenlijk aangeland?’ ‘Op het  vliegveld, heeren.’ Beiden stonden ze verstomd te kijken. Dat de gang op het vliegplein zou uitgekomen zijn, hadden ze nooit verwacht. ‘Heeren, ge hebt mij daarjuist gesproken dat ge langs daar, langs die petrolput gekomen zijt, maar dat kan ik niet gelooven. Wat bezielt u, langs zoo iets vuils, neen dààr !’ De man echter zag niets bijzonders. Toen trok Tom een struik weg en de gang werd zichtbaar. De man verschoot van kleur, maar nadat Freddy gansch de historie had verteld, ging hem ineens een licht op. ‘Kameraden’, riep hij, ‘dan kan ik  misschien helpen. Een kwartier geleden  kwamen hier eenige ongure elementen aangestormd, ze sprongen in een vliegtuig en weg waren ze zonder te betalen’ … ‘In welke richting zijn ze gevlogen?’ kreet Freddy. ‘Ik meen naar de Noordzee.’ ‘ Een vliegtuig, vlug !… Ginder doorklieven zij reeds het luchtruim …‘ Dit gebeurt om 4.50u, dus 14 minuten na de dieven.

***

‘We vliegen over de zee, mannen!’ En meteen keek de hoofdman op zijn horloge … ‘4.50 u. op den kop, mannen. Ik geloof dat we boven de zee vliegen.’

Na nog een uur gevlogen te hebben, zagen ze een klein stipje achter hen. ‘Full speed vooruit, luie vlegel ! ’t Is zeker dat stuk detective die zich voor Freddy Williams uitgeeft !’ De roovers vlogen niet heel rap, ’t was immers een zwaar verkeersvliegtuig. Maar het jachtje van Freddy daarentegen, want hij was het, vloog veel sneller en na een vijftal minuten circelden de twee vliegtuigen boven elkaar. Freddy van boven. Het gevecht begon … Freddy kon goed naar beneden schieten, maar het ander vliegtuig maakte zulke gekke buitelingen dat het onmogelijk was te raken. Plots  schoot hij met zijn snuit vooruit, recht op het jacht … Deze week achteruit, doch te laat. De hoofdman schoot en een kogel vloog in den benzinebak. De nafta druppelde naar beneden … groote vlammen sloegen op … Het vliegtuig begon te duikelen en in die worsteling maakt Freddy er gebruik van en schiet ook in den motor … De roovers begonnen te tieren: ‘Dat door dien fameuzen Freddy Williams!’ ‘Ze hebben van hetzelfde laken een broek !’ lacht Freddy. Doch hij wordt aanstonds  weer ernstig. ‘Tom, ik geloof, willen we niet verbrand worden, dat we zullen moeten springen. Houd u stevig, man, en tracht te zwemmen. Meer niet !…’ Ze sprongen met een valscherm in de ijselijke diepte. Weldra wordt hun voorbeeld gevolgd door de dieven. Ze hingen een vijf meter boven Freddy en Tom … Gelukkig waren alle valschermen open gegaan.

De hoofdman alleen heeft van uit het vliegtuig de revolver nog in de hand en hij wilde juist laffelijk beginnen schieten, doch een vreeselijk gekraak deed zich hooren … de twee vliegtuigen waren in zee gestort. De hoofdman wachtte niet lang. De kogels floten in de lucht.  Door de bewegingen van de valschermen schoot hij nooit juist. Nog een tien meter en de eerste dief, Bardey, kwam op het eiland … Uit Robby’s revolver floot een kogel en doorboorde de valscherm van Freddy op den beganen grond. Hij viel op den grond en bleef als dood liggen. Tom had kunnen weenen van ’t verdriet, want al was hij vier uur geleden nog een dief, hij hield toch van Freddy …

***

Weldra staat ieder weer op vasten grond. Tom boog zich over Freddy. Eén oogenblik kwam er een glimlach …

WORDT VERVOLGD

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING (Frans Schyvens)

Advertentie

Een eindelooze achtervolging (2)

Tags

12 jaar, Een eindelooze achtervolging, Frans Schyvens, Schrijven

Weet je niet wat ik met deze titel bedoel, lees dan eerst mijn logje van een paar dagen geleden. Klik HIER voor het eerste deel.

***

“Wel beste vriend Freddy, en ik die meende dat u een ongeluk overkomen was!” lachte de commissaris toen de detective op het politiebureel kwam aangestormd. “Zeker, zeker !!! maar mijn portefeuille, mijn portefeuille is weg… Toen ik met mijn auto uitreed, zat zij nog veilig in mijn zak en nu is zij spoorloos verdwenen…” “Wie is er tijdens het ongeluk bij u geweest?” “Mijnheer de commissaris, hoe zou ik dat weten?” “Wat stak er dan bezonder in uw portefeuille?” “De vijf millioen niet, maar het lot van vijf millioen.”

Pagina 2 en 3 – Een eindelooze achtervolging – Frans Schyvens

De commissaris duwde op een bel en daar verscheen agent 408. “Ha, mijnheer Freddy Williams, genezen, ja? Dat doet me plezier dat u weer zoo gezond zijt als een haantje.” En hij drukte Freddy de hand… “Wie is er bij Williams geweest na het ongeluk agent 408?” “Ik vroeg naar een dokter en een man ging in de auto en onderzocht Freddy…” “Hoe heette die?” “Hij gaf zich uit voor dokter John” “Hebt ge hem gezien?” “Nee…!” “Hebt gij zijn eenzelvigheidskaart gevraagd…?” “Nee, dat vond ik niet noodig. Is er iets gebeurd?” “Freddy zijn portefeuille is gestolen…!” “’t Is die natuurlijk die mijn portefeuille gestolen heeft!” kreet Freddy. “En nu?” vroeg de commissaris. “Nu? Nu ga ik opzoek naar mijn portefeuille… en vinden zal ik hem… “

***

Een achterbuurt van Antwerpen… allemaal vuile huizen. In één er van komt een man binnen en doet de deur achter zich dicht. Op hetzelfde oogenblik komt een man buiten, groet den eerst binnengekomene… dan verdwijnt hij om de wacht te betrekken. “Mannen, een aap van een detective reed tegen een boom… Ik gaf me uit als dokter en onderzocht hem, in zijn binnenzak en vond deze portefeuille”, en de rooverhoofdman nam de gestolen portefeuille uit zijn zak; dan wilde hij nog iets zeggen, doch…! 

Ondertusschen (1) was nog een andere heer op de straat en hoorde de hoofdman juist zeggen: “… en vond zijn portefeuille…” Een signaal weerklinkt… verraad… de hoofdman komt buiten met zijn mannen en stak juist de portefeuille weg… “Die zelfde akelige detective Freddy komt ons bespieden, ha ‘k zal hem mores leeren…”

En waarlijk, de laatste heer die op straat gekomen was, was niemand anders dan Williams… hij had zijn portefeuille gezien in de handen van den dief en hij wil de portefeuille grijpen, maar deze verdwijnt in den zak van den hoofdman… Doch op hetzelfde oogenblik doet die man een teeken. De dieven grijpen hem vast en sleuren hem binnen in huis. Daar wordt hij netjes gebonden op een stoel. Hij kan geen vin meer verroeren…

(1) Deze Freddy, hij komt in deze buurt omdat hij weet dat daar veel dieven zitten.

WORDT VERVOLGD

---

Nog even een opmerking van mij (Koen). Zoals ik eerder schreef, kopieer ik zo letterlijk mogelijk de tekst uit het boekje – inclusief oude spelling. Ook de voetnoot die je hierboven leest, heeft mijn vader – toen 12 jaar – als voetnoot geschreven.

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING en #20/40 (Ik ben halverwege mijn 40 dagen bloggen.)

Een eindelooze achtervolging (1)

Tags

Familie, Frans Schyvens, Lier, Sint-Gummariscollege

Dit wordt een vervolg-log. Ik leg het uit. Mijn vader – geboren in 1929 – schreef op z’n twaalfde een verhaal en met hulp van zijn oudere broer hebben ze dit verhaal laten drukken. Het boekje verkochten ze op hun school – Sint-Gummariscollege in Lier (België) – aan medeleerlingen voor 1 frank. Ik heb het boekje terug gevonden in een van de vele kartonnen dozen die mijn zus en ik onder handen hebben gehad een paar weken geleden. Ik heb het plan opgevat om het verhaal in een aantal afleveringen opnieuw te publiceren. Nu op mijn weblog. Vandaag een eerste deeltje. Vandaag typ ik de tekst letterlijk over – inclusief de oude spelling. Waarschijnlijk doe ik dat daarna niet meer want mijn spellingcorrector slaat op tilt. Bedenk dus dat dit verhaal uit het brein en de vingers kwam van een twaalfjarige tijdens de tweede wereldoorlog.

Nog een laatste opmerking. Zijn ouders (mijn grootouders) wisten hier helemaal niets van. Pas toen mijn vader en zijn oudere broer de winst (meer dan 100 frank) aan hun moeder gaf, volgde haar reactie. Een draai rond zijn oren. Maar het geld was meer dan welkom in moeilijke tijden.

EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING

door FRANS SCHYVENS

1e HOOFDSTUK

DE GEHEIME GANG

Een auto snort over den weg… Detective Freddy Williams. Diep in zijn binnenzak weggedoken, zit een portefeuille. Daarin een lotje van de Koloniale Loterij: Het lot van 5 millioen !!! Freddy is op weg om zijn 5 millioen af te halen, op weg naar zijn fortuin !!!

Een bocht… een snok aan de rem… krak… De auto is er leelijk aan toe… Een massa volk komt toegesneld… Ook een agent is ter plaatse… Hij trekt het portier open. Freddy ligt achter het stuur. Hij heeft het bewustzijn verloren… “Is hier een dokter?” vraagt een agent, en kijkt tusschen de menigte. Een man treedt vooruit: “Jawel, mijnheer de agent, geneesheer-inspecteur van beroep”…

Dokter John heet hij. Een groene bril, een zwarte snor en een gouden ring aan den vinger.

“Die woont niet in de stad” zegt een toeschouwer. “Misschien een dokter van den buiten, die juist in de stad vertoeft.” De agent en de dokter praten even met elkaar. Dan gaat de dokter in de auto. Daar blijft hij met Freddy alleen. Na een vijftal minuten komt hij terug buiten.

“Freddy heeft het bewustzijn verloren, hij komt spoedig terug bij” zegt hij tot den agent. De menigte druipt stilaan af. Ook de dokter is verdwenen.

* * *

De agent heeft het Roode Kruis opgebeld. Freddy wordt thuisgebracht… Twee uur later trekt hij de oogen open en komt weer klaar bij zijn positieven. Vaag herinnert hij zich het ongeluk.

Maar… de detective zit hem in het bloed. “Nu Freddy de 5 millioen gaan halen. En… geen ongeluk meer!” zegt hij bij zich zelf.

Hij wil zijn portefeuille nemen. Doch die is weg. De detective wordt bleek… Hij zet heel het huis op stelten, zoekt in alle hoeken en kanten… niets van een portefeuille… GESTOLEN !?!…

* * *

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING en #17/40

De vijftig wonderlijkste uitvindingen volgens Thomas Jefferson Pancake

Tags

Boekanier, Brugs, Erwtensoep, Flatulentie, Imitatio, Pannenkoekje, Petomaan, Snert, Thomas Pannenkoek, Winderigheid

Petomaan

“Kust nu men oaren, ’t spel zit up de waëgen.”

Ik heb nog een mooi voorraadje uitvindingen klaarstaan waar ik graag kond van doe de volgende zaterdagen. Maar dat ikzelf, Thomas Pannenkoek, onderwerp zou worden van deze, altijd interessante weetjes, had ik niet kunnen bedenken tot vanochtend vroeg. Mijn grote steun en toeverlaat, mijn lieftallige R. had er plots genoeg van. Ze stuurde me het echtelijke bed uit. “‘k stoeng mè me muule vul tangden” dat beken ik graag. Ik had geen weerwoord. En daar zit ik dan of zoals wij dat zo gevat kunnen zeggen in ’t Brugs: “‘k zit in de stroent of in ’t schiet.” En dat is op deze vroege zaterdag zelf een beetje letterlijk te nemen.

Gisteren, na mijn ochtendbezoek aan mijn voortreffelijke kinesiste stel ik mijn grote liefde voor om een onverwacht tochtje te maken. Ze zei onmiddellijk ja. De schat. Met regenjas en warme trui – die we niet echt nodig hebben – springen we in de auto met bestemming het strand. Een uur later maken we een mooie strandwandeling in Kruishoofd (Nieuwvliet) aan de Zeeuwse kust. Almeria is nog niet helemaal uit ons systeem verdwenen maar de kantooruren lijken steeds meer tol te eisen van lijf en ledematen. Een strandwandeling als medicijn met R. aan mijn zijde. Wat wilt een mens nog meer? Vitamine A, B, C en D en nog meer vitamine L van Love.

Na anderhalf uur strijken we neer in strandpaviljoen De Boekanier.

Strandpaviljoen De Boekanier

Op het schoolbord bij de ingang staat “Eerste snert van het seizoen € 4,95”. We kijken nog even op de tapas-kaart. Veel lekkere zaken. R. twijfelt tussen de ‘Vers gemarineerde tonijn’ en ‘Brood en Smeersels’. Ze bestelt de twee gerechtjes uiteindelijk allebei en Thomas Jefferson Pancake gaat voor de ‘Eerste snert van het seizoen’ en ‘Gebakken Buikspek’. De calorietjes hebben we er al van tevoren afgelopen. Ja toch? Een succesvolle keuze zo blijkt en het verse fruitsap is goed van smaak en temperatuur. Op de terugweg stoppen we naar goed gebruik bij bakker Leurgans. Hij heeft de lekkerste bolussen van heel Zeeuws Vlaanderen.

Tegen onze gewoonte in liggen we al vroeg in ons mandje. De zeelucht en de stevige noord-oosten wind zullen daar wel hebben aan bijgedragen. Het begint al licht te worden op de vroege zaterdagochtend en Pannenkoek is er al twee keer uit geweest om zijn petatten af te giet’n. R. is nog steeds in dromenland, denk ik … dacht ik. Ik lig zo stil mogelijk maar de Zeeuwse erwtensoep doet onherroepelijk zijn werk. Er is geen ontkomen aan. Een licht schokje op de Schaal van Richter maar het epicentrum is wel in het echtelijke bed. Gelukkig hoort ze niets, denk ik. Een opgezwollen gevoel ’s morgensvroeg.  Dat is niet goed. Oncomfortabel. Er is dan maar één oplossing. De interne koperblazers moeten hoognodig hun instrumenten stemmen. Gemor aan mijn zijde. Er wordt er eentje wakker. Ik til het dekbed op aan mijn zijde zodat de uitlaatgassen via mijn kantje kunnen ontsnappen. Te laat … vrees ik. Een nieuwe aardschok in het binnenste van ons echtelijk bed. Nee, het begin van een heuse symfonie voor saxofoon, trompet, bugel, trombone en bombardon.

Hoe ik haar op deze manier kan wakker … knallen. “Kruupt in je boom en fret bananen” en ze draait zich boos om en trekt het dekbed over zich heen. Ik probeer het goed te maken met een kwinkslag … dat ik de ‘protmachine van Dinant’ nakijk op gebreken. Ze vindt het niet grappig. Ik word verbannen uit de echtelijke sponde. Zelfs uit de slaapkamer. Ik ga, het is tenslotte haar keuze om in mijn gaskamer achter te blijven.

En daar zit ik dan in mijn zaterdagse boom. Zonder bananen. De mens als uitvinding. Zullen we dat ervan maken? Het is een uitvinding met veel gebreken. Er wordt geen garantie bij geleverd en daar kan Thomas Pannenkoek jammer genoeg over meespreken. Maar daar ga ik het vandaag niet over hebben. Nee. Ben ik te ver gegaan met mijn ochtendserenade in het bijzijn van mijn madam? Ja, natuurlijk wel maar het is de aard van het beestje. Kleine Paul schreef ooit op de achterkant van een foto – die ik vond in de koekjestrommel bij de opruim van de woning van mijn moeder zaliger:

Een scheet

Een vliegende planeet

Door God geschapen

Door de mens gelaten.

Winderigheid of flatulentie wordt veroorzaakt door ingeslikte lucht en koolzuur en een mengsel van gassen dat door bacteriën en gisten in de darmen van mens en dier wordt aangemaakt. Het gas wordt via de anus afgegeven aan de lucht. Dat maakt vaak een karakteristiek geluid. Het gas heeft meestal een geur gelijkend op die van een rottend ei.  De kunst van het winden laten wordt ook wel petomanie genoemd. Een petomaan is iemand die er genoegen in schept winden te laten. Petomaan komt van het Franse woord ‘péter’ wat ‘winden laten’ betekent. De meeste zoogdieren laten winden. Ook vogels, vissen en insecten kunnen winderig zijn zo is door onderzoekers vastgesteld..

De geburen zien me in onze boom zitten. Zij denken dat ik de tuin versier voor een of ander feest. Zij weten niets over flatulentie en de beroemde zestigjarige petomaan aan de andere kant van hun haag. Nee, ik zit te broeden op mijn zaterdagse uitvinding. Maar hoe hang ik een scheet in de boom? Een wind, buikwind, darmgas, prot, flatus, buikgas, poep, ruft, veest, windje.

Ik ga een ontbijtje maken voor de geweldigste vrouw van het noordelijk halfrond. Die van het zuidelijk halfrond vragen dat maar aan hun eigen kerels. Een prettige zaterdag.

---

Is dit plagiaat? Nee, natuurlijk niet. In literaire kringen heet dit stukje … een imitatio. Ik zou het een ‘Pannenkoekje’ willen noemen. Wel met enige hulp van Wikipedia. Wie volgt mijn voorbeeld en schrijft ook een ‘Pannenkoekje’ … 

Benieuwd naar meer? Klik HIER

Balto

Tags

Balto, Central Park, De Witte Stier, Fictie, New York, Schrijven

Veel pogingen om niets. Een paar minuten over vier. Ik stop de laptop terug in mijn tas. Ik heb het gevoel dat ik hem er pas in Nederland weer uit zal halen. In de keuken schenk ik een groot glas water in. En nog een. Freeman kijkt me aan alsof hij wilt zeggen ‘geeft niets, morgen heb je inspiratie genoeg’. Laten we maar een wandeling gaan maken. Hij leest mijn gedachte en kwispelt het bijna lege glas op de grond. Gelukkig alleen maar water. Geen scherven. Alhoewel ik wel wat geluk zou kunnen gebruiken.

Beneden op straat sta ik voor de moeilijke keuze – ga ik links af of rechtsaf. Vandaag maar een keertje linksaf. Het is druk voor een maandagmiddag. Denk ik. Ik hou Freeman keurig aan de lijn. We lopen East 74th Street in en een kleine tien minuten besluit ik om Central Park in te lopen. Bij het beeld van Balto plof ik neer op een bank.

Balto statue in Central Park (New York)

Ik ben niet de enige. Het is best druk. Ik zweet meer dan ik me realiseerde. Ik had een flesje water moeten meenemen. Ik bind Freeman vast aan een van de gietijzeren poten van de lange bank. Hij laat het rustig gebeuren zolang hij maar uitzicht mag houden op de omgeving en zijn versteende vriendje.

Het begin van het zesde hoofdstuk van mijn verhaal ‘De witte stier‘. Klik hier als je verder wilt lezen – ook vanaf hoofdstuk 1. Ik ben gevorderd tot hoofdstuk 7. Veel (bij)lees plezier.

De ontmoeting

Tags

Beeldende kunst, Daten, Fictie, Kort verhaal, Milet Andrejevic, New York, Schrijven

Ik heb lang getwijfeld. Na eindeloos wikken en wegen heb ik een profiel aangemaakt op Blinddate.com. Zoals de naam duidelijk maakt, is dit een dating-site zonder foto’s. Eerst concentreren op wat iemand schrijft. Later komt het plaatje vanzelf. Of niet natuurlijk. En een andere bijzonderheid is dat je enkel tien trefwoorden kunt plaatsen. Dat kan natuurlijk ook een zin zijn. En een naam. Waar begin ik?

Ik maak een lijstje. Reizen. Muziek. Hond. Wandelen. New York. Schilderen. Politiek geëngageerd. Zwemmen. Naturisme. Weduwnaar. Rum. Gezelschapspelletjes. Familie. Oostenrijk. Film. Zeilen. Bentley. West Side Story. Skiën. Democraat. Seychellen. Amsterdam. Nicole Kidman. Fantasy. Apple.

Veel en veel teveel. Het zijn al vijfentwintig woorden en dan reken ik New York als één woord. Ook ‘Politiek geëngageerd’ en Nicole Kidman en West Side Story  beschouw ik als één woord. Ja toch? Goed, dat wordt schrappen. Ik waag een poging.

Reizen. Muziek. Hond. Wandelen. New York. Schilderen. Politiek geëngageerd. Zwemmen. Naturisme. Weduwnaar. Rum. Gezelschapspelletjes. Familie. Oostenrijk. Film. Zeilen. Bentley. West Side Story. Skiën. Democraat. Seychellen. Amsterdam. Nicole Kidman. Fantasy. Apple.

Dat zijn nog steeds twee woorden teveel. Schrap ik ‘Bentley’? Is dat te aanstellerig? Ja, maar het zegt wel iets over mijn bestedings-niveau en ik heb skiën ook al geschrapt. ‘Zwemmen’ en ‘Zeilen’ vallen een beetje in dezelfde categorie. En wat te doen met ‘Naturisme’? Ik neem een besluit en schrap ‘Nicole Kidman’ en ‘Zwemmen’.

Ik ga online en log in. Ik noem mezelf Nicolas. Dat klinkt voldoende internationaal. Ik voeg mijn tien woorden toe. “Hond. Reizen. Amsterdam. Bentley. Zeilen. Naturisme. Wandelen. Gezelschapspelletjes. Schilderen. Film”. Ik klik op verzenden. En een uur later krijg ik drie profielen te zien van vrouwen.

Beathe. Hypnotherapie. Hond. Avontuur. Fantasy. Peru. Wandelen. Washington. Eneagram. Lezen. Luchtballon.

Daphne. Sorbonne. Genève. Zeilen. Guess. Eerlijk. Hond. Lezen. Vegetariër. Naturisme. Chagall.

Querida. Lief. Amsterdam. Schrijven. Boeddhiste. Nepal. Wandelen. Hond. Chocolade. Liefdesverdriet. Mama.

Blijkbaar moeten er minstens drie dezelfde woorden vermeld staan in de wederzijdse profielen. Grappig dat alle drie de dames ‘hond’ in hun lijstje vermelden. Goed. Geen katten-vrouwtjes voor mij, laat dat vanaf het begin duidelijk zijn. Een lichte voorkeur gaat uit naar Daphne. Omwille van ‘Naturisme’? Ik roep mezelf tot de orde. Het vermelden van ‘Vegetariër’ bevalt me dan wel heel wat minder. Querida valt af. Wel de mooiste naam van de drie. Maar iets te zweverig en blijkbaar een niet verwerkt huwelijkstrauma. Is ze moeder of wil ze moeder worden of moet ze voor haar moeder zorgen? Nee. Zij valt af. Wat is hypnotherapie Beathe? Ben je Duits van origine? En Washington kan zoveel betekenen. De stad, de staat in het westen van de Verenigde Staten. Of is het Denzel? Wat voor enneagram-type ze zelf is, vermeldt ze niet. Opvallend is dat geen van de dames een leeftijd vermeld. Dat deed ik zelf ook niet. Goed … ik kies Daphne en stuur haar via Blinddate.com een mail.

Ik zorg dat ik wat meer over mezelf vertel maar ook reageer op haar tien woorden. Een goede balans zoeken. Ik schrijf iets over mijn bezoek aan het Marc Chagall-museum in Nice maar schrijf er niet bij dat dat al twaalf jaar geleden is, toen op aandringen van mijn eigen Nicole. Ik vermeld zeer minimaal dat ik weduwnaar ben en aan een nieuwe relatie toe ben. Ik schrijf dat ik wel eens hebt gezeild op het meer van Genève. Heb ik mooi twee woorden in één reactie te pakken. Ik vertel over Jason, mijn blonde labrador-pup. Ik vraag wat ze heeft gestudeerd. En ik maak nog een kwinkslag op het eind van mijn mailtje dat er nog veel te Guess-en overblijft.

Dan hoor ik meer dan een week niets. Ik overweeg om een nieuwe keuze aan te vragen bij de dating-site. Maar dan komt er toch een reactie van Daphne die ook echt zo blijkt te heten. Ze is in New York. Ze heeft een zesmaanden-uitzendperiode bij de Verenigde Naties en kan jammer genoeg nu niets afspreken. Ik krijg rubberen knieën en krijg het warm. Hoe bestaat het? Ik vlieg over drie dagen naar New York naar de bruiloft van een van mijn studie-vriendjes. Is dit toeval? Ik antwoord bijna onmiddellijk dat ik twaalf dagen in de Verenigde Staten zal zijn. En ik reageer voorzichtig op haar vraag welke gezelschapspelletjes ik het liefst speel. Ik heb een vermoeden dat zij dit dubbelzinnig bedoeld. Ik vermeld ‘Risk’ terwijl dat absoluut niet een favoriet spel van me is.

We mailen nu rechtstreeks met elkaar en ja … we hebben een afspraak gemaakt. In New York. In Central Park. Bij mooi weer gaat ze op zondag vaak naar dit park. Eerst wat joggen, daarna iets eten. Ergens lui liggen lezen of naar een museum in de buurt. Zij heeft de coördinaten van onze afspraakplek aan me doorgeven. We hebben nog steeds geen foto’s van onszelf uitgewisseld. We spelen het spel mee … een blind date. En daarna zien we wel.

The encounter

En dan is het zover. Zondag 25 september – half één ’s middags. Indian Summer in New York. Ik heb Freeman meegenomen, het hondje van mijn vriend. Ik logeer in zijn appartement. Hij is met zijn kersverse bruid naar Miami voor een dag of vijf.

Ik loop langs de waterkant. Ik stop mijn mobieltje in mijn zak. Dank aan de gps. Ik ben nu vlakbij de plaats waar we hebben afgesproken. En dan zie ik niet één maar drie vrouwen. Even schiet het door me heen dat iemand een grap met me uithaalt. Zowel Daphne als Beathe en Querida zijn op komen dagen. Nee, natuurlijk niet. Dat kan niet. Maar wie is Daphne? Vanuit de verte lijken ze een versie van K3. Blond, rood en bruin. En wat doet die jongen in zijn onderbroek zo dicht bij die vrouwen? Of is het toch een zwembroek? Hoort hij bij hen? Teveel vragen tegelijkertijd. Heb ik nu al een voorkeur? Blond, rood of bruin. De vrouw in het gras lijkt in een flits op Nicole. Kijkt zij mee van op een wolk waarin ik helemaal niet geloof? Nog twintig meter en dan moet ik me voorstellen. Heeft Daphne dit zo gepland of kreeg ze plots gezelschap? Of zaten die twee andere vrouwen toevallig op onze plek? Nee, ze lijken elkaar te kennen.

Ik steek een beetje knullig mijn hand op en doe een poging om nonchalant te zwaaien. Kijken wie er reageert …

---

Tot zover dit verhaaltje. Ik heb mezelf wat schrijfopdrachten gegeven voor de komende weken. ‘Schrijf een kort verhaal bij een schilderij’. Het schilderij hierboven heet ‘The encounter’ (de ontmoeting) (1983) van Milet Andrejevic. Olieverf en eitempera op doek, 91 x 127 cm

In de serie: FICTIE en BEELDENDE KUNST

Nonkel Pater (3)

Tags

China, Fantasie, Kist, Nonkel Pater, Nostalgie, Verhalen

Dit keer geen foto’s uit zijn album maar zes foto’s van een grote, houten kist. Formaat ca 1,10m x 0,40m en ca 0,65m hoog. Met zwarte houten pootjes. Zou het ebbenhout zijn? Dat zou zomaar kunnen. Je zou het een ‘dekenkist’ kunnen noemen. Maar dan wel een bijzondere. Een Chinese kist die ooit vanuit China naar Vlaanderen is gebracht. Nonkel Pater kwam terug vanuit zijn missie-post in Chinees Mongolië. Hij kwam twee keer terug op retraite en de laatste keer definitief omdat hij en zijn medebroeders – Paters van Scheut – het land werden uitgezet.

Wanneer deze kist meekwam weet ik niet. Ik herinner me verhalen dat hij ‘Chinees spul’ meebracht als cadeautjes maar vooral om te verkopen. De opbrengst ging dan weer naar de missie in China. Enfin, deze kist kwam bij mijn grootouders terecht waar hij logeerde. Het was ook zijn ouderlijk huis. Als kind heb ik die kist altijd in de gang van mijn ouderlijk huis zien staan. Ik geloof dat er zaken in zaten die niet heel belangrijk waren. Tenslotte heeft de kist na de verhuizing van mijn moeder in 2008 ergens een nieuw plekje gekregen.

‘De Chinese kist’ in mijn ouderlijk huis.

Een Chinees Sprookje

Wat nu volgt is een bijzonder beeldverhaal. Een strip uitgesneden in hout. Want zoals je kunt zien op de foto hierboven heeft de kist houten panelen. Vijf in totaal. De voor- en achterzijde. De twee zijkanten en nog eentje bovenop. Het deksel.

De voorkant.

De eerste zijkant

De achterkant

De andere zijkant

De bovenkant

En wat vertelt het verhaal? En is dit wel de volgorde? Is het wel een verhaal. Het is eigenlijk heel raar dat ik nog nooit eerder naar het verhaal op de kist heb gekeken. Er nooit heb over gefantaseerd.

Begint het verhaal bij de voorkant? Een rijk tafereel met drie deelverhaaltjes. Links vraagt een jonge man aan een oudere man de hand van zijn dochter. Zij houdt zich verlegen schuil achter haar vader. Daarna verplaatsen mijn ogen zich naar het midden tafereel. Er wordt een bezoek gebracht aan een wijs man. Krijgt hij geschenken in ruil voor advies en goede raad? Mogelijk moet de jongeman rechts – in een kamertje wachten – op het antwoord.

De eerste zijkant. De jongen gaat een praatje maken met zijn meisje. Bij een rivier of bij een plas. Houdt zij een schaal vast of is het een klein bootje? Ik zie het stelletje zitten bij een rijstveld. En zijn het tonnen die klaar liggen voor vervoer? Een landelijk tafereel.

Op de achterzijde hebben ze duidelijk een onderhoud met een derde persoon. En in de verte komt nog iemand aan lopen terwijl links iemand in een huis of herberg zit.

De tweede zijkant vertelt duidelijk een intiemer verhaal. De geliefden voelen zich veilig om hun liefde aan elkaar te tonen.

Op de bovenzijde speelt veel zich tegelijkertijd af. Het hof van de Mandarijn-Keizer in het midden. Onderhandelt hij met een koopman of een kunstenaar die aanzit aan dezelfde tafel? Twee soldaten staan paraat en ook een mooie vrouw is in de nabijheid van de Keizer. Rechts staat een ander belangrijk persoon te onderhandelen met twee nieuwkomers. Zijn het onze geliefden? Ik denk het niet. Mogelijk rivalen van de jongeman. De geliefden zitten nu in het kamertje links. Niemand die het weet maar waarschijnlijk zijn ze veilig onder de bescherming van de Keizer. Het keizerlijk paleis heeft een schitterende tuin.

Eerdere verhalen in de serie over Nonkel Pater.

ps. Als je op de foto’s klikt, zie je ze op een groter formaat.

Transparant

Tags

Berco, Borsbeek, Fictie, Foto, Lezen, Man, Strand, Zon

Ook in de Mozambikaanse wintermaanden – dat is het nu, eind juli – is het overdag heerlijk toeven in de tuin, op een terrasje of op de Marginal. Een soort promenade langs de zee. Het is vandaag 30c. Hier en daar staan wat auto’s geparkeerd. Het is een gewone werkdag maar er zijn genoeg mensen die snel even de schaduw / zon opzoeken. Veel expats zijn op vakantie naar Europa. Ik begrijp dat Nederland een officieel tropische dag beleeft. Fijn als je de tijd hebt om bij een meertje, in de duinen of op het strand te zitten puffen. De reacties op Facebook kun je opdelen in ‘liefhebbers’ en ‘verzuchters’. Dat laatste woord bestaat niet denk ik maar je begrijpt vast wat ik bedoel.

Ik ben op zoek naar twee cartridges voor mijn printer. Bij de eerste drie winkels vind ik ze niet. Dan maar naar de andere kant van de stad. Ik heb mijn boek bij. Geen zwembroek en geen handdoek. Ik dacht vanochtend geen moment dat ik op het strand terecht zou komen. Ik heb honger en weet een leuke baraka onder de bomen met uitzicht op de zee en Xefina. Ik bestel een biertje en een half kippetje. Ik weet dat het een half uurtje duurt voordat ze mijn bordje brengen. Kip wordt hier pas gegrild op houtskool nadat je hebt besteld. Geen nood, ik ben hier op voorbereid. Mijn boek. Een spannend politie-onderzoek in Schotland. Ik ben bladzijde 287, nog tachtig pagina’s te gaan. Behalve lezen, een 2M drinken is er ook genoeg te zien. Recht vooruit het strand en ver weg de zee. Het is eb. Rechts van me struiken en bosjes. Links van me een stuk van de promenade. En …

Een doorkijkje …

… uitzicht op de parkeerplaats. Ik kan mijn auto zien staan. Euh … ik zou mijn auto kunnen zien staan als ik niet … slik. Ik duik terug in mijn boek. Na een minuut realiseer ik dat ik wel een bladzijde heb gelezen maar totaal niet weet wat ik heb gelezen. Blik naar links. Terug naar mijn boek. Nog een keertje naar links. Ook twee mannen op het terras – zo te zien een zakenlunch – kijken opvallend in … hoe zal ik het noemen … in mijn ‘kijkrichting’. Ik kijk nog een keertje naar mijn auto. Niet dus. Ze is nog steeds in de weer met twee strandbedden. In de zon, in de schaduw. Een vriendin komt aanlopen met een koelbox. Ze overwegen om die bedden het strand op te zeulen. Toch maar niet. En je gelooft het misschien niet … ik denk aan mijn blog. Ik grabbel mijn telefoontje uit mijn broekzak. Yes, ik heb een onderwerp. Zal ik? Kan dat wel? Ik doe het. Klik. Klik. Klik. Ik kijk weg, naar mijn foto’s. Goed, maar niet scherp. Ik maak er nog een en ik zie de twee mannen gniffelen en duimen opsteken. Ze vragen nog net niet of ik de foto’s wil ‘appen’. Doe ik dit echt? Ja, ik heb het bewijs op mijn telefoontje. Rooie konen … ’t is warm …

En dan wordt mijn half kippetje gebracht. En associëren gaat snel bij me. Ook dit keer. Op weg naar mijn geboortedorp rijden we altijd door Borsbeek en passeren we ‘Berco‘, de plaatselijke kippenboer met bijbehorende winkel vol kip-varianten. Zijn reclameslogan – op een groot uithangbord – is al meer dan twintig jaar “Borsten en Billen”.  Ik draai me om, met mijn rug naar mijn auto. ‘Bon appetit’ – zeg ik tegen mezelf. Ja … zo gaat dat in mijn hoofd. Ik heb vast last van de zon. Jullie ook wel eens last van?

Ik ben bijna jarig

Tags

Beeldende kunst, Fleur, Gent, Kunstacademie, Schrijven, Tekening, Weblog

Ik mag niet liegen, zegt mama. Dat vind ik moeilijk, niet liegen. Want mijn mama liegt ook. Over papa. En dat vind ik stom van haar. Ik ben bijna jarig. Maar als ik daarover begin, hoor ik mama zuchten. Ik ben jarig op 2 juli. Dat heb ik zelf uitgekozen. Ik word tien dit jaar. Dan ben ik een tiener en dan beslis ik zelf waar ik wil wonen. Dat hoop ik toch. Als ik jarig ben krijg ik weer een gekke verjaardagskaart van papa. Dat hoop ik toch. Ik heb mijn papa al drie jaar niet meer gezien. Mama zegt dat hij ons niet wilt zien. Ik denk dat ze liegt. Mijn papa woont in Nieuw Zeeland. Hij zegt dat hij nu mijn tegenvoeter is. Dat vind ik een tof woord. Tegenvoeter.

Bij oma mag ik soms skypen met papa. Oma is zijn mama. Dan is hij net wakker en dan is het bij ons nog de vorige dag. Of bij papa is het al de volgende dag. Dat zegt hij dan. Papa woont samen met Fleur. Ik heb haar nog nooit in het echt gezien. Wel op skype. Ze heeft heel mooi haar. Rood. Rood is mijn lievelingskleur. Zij kan heel goed tekenen en ze maakt kunstwerken met zand en dingen uit de natuur. Zij heeft vorig jaar een tekening gemaakt van papa. Voor mijn verjaardag. Dat was hun cadeautje voor mij. Ook de enveloppe heb ik bewaard. Met postzegels uit Nieuw Zeeland. Ik vind het fijn dat papa de tekening heeft opgestuurd en niet heeft gemaild. Opgestuurde dingen zijn veel mooier.

‘Papa in Nieuw Zeeland’ – tekening van Fleur

Ik vind de tekening van papa heel erg grappig. En dat er 6 staat is een grapje. Omdat hij mijn tegenvoeter is. Ik moet het omdraaien en dan begrijp je beter dat ik 9 ben geworden. De zwemvliezen en de duikbril staan op mijn verlanglijstje dat ik vorig jaar heb gemaild naar Nieuw Zeeland. Misschien moet ik dat ook opsturen. Dat lijstje bedoel ik. Ik denk dat papa ook graag een brief krijgt met echte postzegels. Het zand heeft Fleur bedacht, denk ik. En ik word blij als ik de zee zie. Ik denk niet dat zij dat weet. Dat is toeval.

Ik ben niet echt jarig op 2 juli. Dat heb ik zelf uitgekozen. Samen met papa. Ik wil niet jarig zijn op mijn verjaardag. Dat is 25 december. De stomste dag van het jaar om jarig te zijn. Een kinderfeestje op 25 december mag nooit. Trakteren op 25 december mag nooit. Cadeautjes krijgen kun je niet tweemaal op één dag doen. Je kunt niet buiten spelen op 25 december. In Nieuw Zeeland wel. Papa zat in zijn zwembroek en Fleur had ook heel weinig aan toen we vorig jaar hebben geskypt op 25 december. Bij ons. Bij papa was het al 26 december. Ik vind 2 juli een mooie dag om jarig te zijn. Het is mijn tegen-verjaardag-dag. Dat woord heb ik zelf uitgevonden. Ik vier mijn verjaardag dit jaar al voor de vierde keer op 2 juli. Met veel vriendinnen. We gaan naar Aqua-world. Dat weten zij nog niet. Mama ook niet maar dat vertel ik wel als ze een keertje blij is. Ik vind  zeggen dat ik 2 juli jarig ben niet liegen. Dat is gewoon een verandering zoals mama ook doet. In haar paspoort staat dat ze Henriette Sophia heet.  Maar ze heeft zelf besloten dat ze Jasmine heet.

Nog een paar dagen geduld en dan komt er vast een kaart van papa. Nou ja, van Fleur eigenlijk. Als ik daar ga wonen dan zeg ik dat ze mijn tegen-mama is. Dat woord heb ik ook uitgevonden.

————————–

Tot zover een kort verhaal bij bovenstaande tekening. Tiny van Tinyblogt deed vorige week een oproep. Een vriendin van haar (Fleur) is bezig met haar master Illustratie aan de Kunstacademie in Gent. Momenteel is ze bezig met haar masterproject. Dat gaat over de persoonlijke visie die ieder mens heeft op een kunstwerk. Als je een schilderij toont aan een groep van 20 man, dan is de kans groot dat iedereen daar een andere visie over heeft. Omdat ze dit een interessant gegeven vindt, wil ze dat principe toepassen op haar eigen prenten. Ze zoekt teksten hij haar illustraties. Ik deed er graag aan mee. Op Facebook kun je er meer over lezen. Klik HIER.

En ik kreeg zin in meer. De teksten voor Fleur mochten maximaal 700 woorden bevatten. Ik heb meer geschreven over dit meisje. Zij heet Boris. Lees maar. Klik HIER.

Cursus voor Mannen

Tags

Cursus, Grap, Mannen

Krijgen jullie ook ongevraagde mailtjes, filmpjes, foto’s – vaak grapjes met een seksuele connotatie? Ik wel, gelukkig niet heel vaak en steeds van dezelfde vrienden. Onderstaand bericht vond ik wel grappig.

Binnenkort: 2-daagse CURSUS VOOR MANNEN Alleen toegankelijk voor mannen! Let op vanwege de complexiteit en moeilijkheidsgraad van de lessen, zal deze cursus maximaal 8 cursisten accepteren. De cursus is verdeeld over 2 dagen en zal de volgende onderwerpen omvatten:

Dag 1

– HOE GEEF IK DE PLANTEN WATER? Stappenplan en diavoorstelling

– TOILETROLLEN: GROEIEN ZE ZELF WEER AAN? Groepsdiscussie

– VERSCHILLEN TUSSEN DE WASMAND EN DE VLOER oefenen met verschillende soorten wasmand (visualiteitstraining)

– IS HET GENETISCH GEZIEN MOGELIJK STIL TE ZITTEN ALS UW VROUW FILE PARKEERT? Rij simulator

– DE AFSTANDSBEDIENING De afstandsbediening loslaten: hulplijn en diverse praatgroepen.

– HOE KAN JE DINGEN VINDEN? Training in het zoeken op de goede plek, in plaats van schreeuwend het hele huis overhoop te halen. Open forum.

DAG 2

– LEGE MELKPAKKEN: koelkast of prullenbak? Groepsdiscussie en rollenspel.

– BLOEMEN MEEBRENGEN VOOR DE VROUW IS NIET SCHADELIJK VOOR JE GEZONDHEID? Powerpoint presentatie

– ECHTE MANNEN VRAGEN DE WEG ALS ZE VERDWAALD ZIJN Waargebeurd verhaal van de man die het eens probeerde

– DE VAAT/SERVIESGOED: VLIEGEN ZE ZELF NAAR HET AANRECHT/AFWASMACHINE? Debat met enkele experts

– BASISVERSCHILLEN TUSSEN MOEDER EN PARTNER Praktijkles en rollenspel

– HET IDEALE WINKELMAATJE ZIJN ontspanningsoefeningen, meditatie en ademhalingstechniek

– LOSLATEN: ERMEE LEREN LEVEN DAT JE ALS MAN TOCH NOOIT GELIJK HEBT persoonlijke begeleiding mogelijk

Stuur dit zo snel mogelijk door des te meer mannen kunnen deelnemen.