Dalí op zesjarige leeftijd – MDLM (# 15)

Tags

Beeldende kunst, Centre Pompidou, Dalí op zesjarige leeftijd, Droom, Ine, Luis Buñuel, MDLM, Nostalgie, Paar met het hoofd vol wolken, Parijs, Salvador Dali, Schilderij, Stilleven, Tentoonstelling, Zeeschaduw

Gisteren wist ik meteen welk schilderij ik vandaag wilde toevoegen aan Mijn Digitaal Lockdown Museum. Op de muurschildering van Banksy gisteren tilt een meid een denkbeeldig doek op. Een optisch ‘trucje’ dat je wel vaker tegenkomt. Vandaag tilt de zesjarige Dalí het zee-oppervlak op …

Dalí op zesjarige leeftijd, toen hij dacht dat hij een meisje was, bezig de huid van het water op te lichten om een hond te zien slapen in de schaduw van de zee – 1950 – Salvador Dalí – olieverf op doek – 27 x 34 cm – privéverzameling – Parijs

Dit is vast de langste schilderij-titel in mijn kerstvakantie-project. De titel omschrijft bijna letterlijk wat we zien. De toevoeging dat het Dalí zelf is als kind, had ik niet kunnen weten door enkel te kijken.

De eerste echte buitenlandse reis die ik met Ine maakte, was naar Parijs in het vroege voorjaar 1980. Ik vergeet voor het gemak België, voor mij niet echt het buitenland. Kan het romantischer, naar de lichtstad? We waren allebei al eerder in Parijs geweest dus de Eiffeltoren, de Notre Dame en de Arc de Triomphe stonden niet op het programma. De belangrijkste reden van ons bezoek … het nog niet lang daarvoor geopende Centre Pompidou en een grote Dalí-tentoonstelling.

Ik was (werd) groot fan van Salvador Dalí. Ik vergaapte me aan zijn kunst. Grote schilderijen, de iconische rode lippenbank, sculpturen, tekeningen, schetsen en een Luis Buñuel film. Ik herinner me nog heel veel van deze tentoonstelling en de locatie. De weken daarna kocht ik een betaalbaar boek ‘Dali Dali Dali’ want ik had een krap studenten-budget. Dat boek ligt nu naast me.

Ik kijk opnieuw naar het schilderij. Het boek is onderverdeeld in diverse hoofdstukken. ‘Dali op zesjarige leeftijd …’ heeft een plekje gekregen in het hoofdstuk ‘Stilleven’. In het hele oeuvre is dit inderdaad een heel rustig beeld. Ik citeer: ‘De doodse verkilling van het stilleven is een manier om de natuur te corrigeren’. Dit schilderij had ook in de hoofdstukken ‘Landschap’, ‘Ruimte – Tijd’ of ‘Zelfportret’ kunnen staan, vind ik

Een dromerig, fantasievol beeld. Een kind is op zoek naar haar (zijn) hond op een verlaten, zonnig strand. Er staat nauwelijks wind, een lichte rimpeling in het water. En ja, daar is de hond! Niet onder een tafel maar onder het zeeoppervlak. De zee als tafellaken. Is het je opgevallen dat het kind zweeft? Ze is helemaal los van haar schaduw. Net zoals een kleine rots linksvoor op het schilderij maar dan heet het niet zweven maar drijven. Dus niet enkel een dromerig beeld maar duidelijk de verbeelding van een droom. Hoofdzakelijk zachte kleuren, een fijne droom. Zeker geen nachtmerrie. De lange titel doet vermoeden dat Dalí persé wilde dat hij het middelpunt van je aandacht is. Ik had ‘zeeschaduw’ ook wel een mooie titel gevonden.

Als je wat verder gaat fantaseren dan kun je zeggen dat de jonge Dalí al geïnteresseerd was aan dat wat zich ophoudt onder het oppervlak. Hij probeert het onzichtbare zichtbaar te maken. Hij deelt zijn fantasie met de kijker. ‘Ik ben naakt en onschuldig en licht enkel een tipje van de sluier op …’ Je zou het een definitie van kunst kunnen noemen.

Jarenlang hing er een reproductie van ‘Paar met het hoofd vol wolken’ bij ons thuis. Misschien wel als symbool van ons tweeën, maar vooral als herinnering aan die tentoonstelling. Tot zover. Natuurlijk valt er heel veel meer te vertellen over Dalí en zijn krankzinnige oeuvre maar dat is niet de opzet van deze stukjes. En ik moet bekennen dat ik 42 jaar na het bezoek aan die tentoonstelling in Parijs niet meer zo euforisch reageer op zijn werken.

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Bronnen: Dali, Dali, Dali – Max Gérard, Nederlandse bewerking Remco Campert – Landshoff en Dalí at the age of six

Meer werk zien van Salvador Dalí: klik HIER

Advertentie

De zeer rijke uren – februari – MDLM (# 12)

Tags

15de eeuw, Beeldende kunst, Boerderij, Bourgondië, Epidemie, Februari, Gebroeders van Limburg, Getijdenboek, Ghelre, Jean de Berry, Les Très Riches Heures, MDLM, Middeleeuwen, Miniatuur, Nijmegen, Parijs, Perkament, Pest, Philips de Stoute, Sneeuw, Sterrenbeelden, Vlaamse Primitieven

De Gebroeders van Limburg. Ooit van ze gehoord? We gaan terug in de tijd. Naar het einde van de veertiende eeuw. In Nijmegen in Gelderland worden Paul, Herman en Johan de Lymborch geboren. Hun vader was een Nijmeegse beeldhouwer. Omstreeks 1398, vermoedelijk na het overlijden van hun vader, worden Herman en Johan door hun moeder naar Parijs gezonden waar ze in de leer gaan bij een goudsmid. Een jaar later worden ze terug naar huis (Gelre) gestuurd, waarschijnlijk omdat er een epidemie is uitgebroken. Niets nieuws onder de zon kan ik nu bedenken. Sic. Ze belanden echter in een Brabantse gevangenis. Enige tijd later worden ze vrijgekocht door hertog Philips de Stoute, hertog van Bourgondië. Hij neemt ze mee naar Dijon. Daar krijgen ze een aanstelling als ‘enlumineur‘. Zij moeten de bijbels van de hertog verluchtigen. Met andere woorden: voorzien van plaatjes. Na het overlijden van hertog Philips (27 april 1404) treden Herman, Paul en Johan in dienst bij diens broer, hertog Jean de Berry, zoon van koning Jean II. Hertog Jan is een verwoed verzamelaar en kunstliefhebber en hij laat het ene getijdenboek na het andere maken.

Er volgen jaren waarin ze heel veel werk verzetten. Miniaturen op perkament, bijbelse taferelen en het maken van getijdenboeken. Dat laatste kun je ook getekende en geschilderde kalenders noemen. De mooiste en meest bekende kalender heet: Les Très Riches Heures de Jean, Duc de Berry. Het wordt door kenners het grootste meesterwerk van de gotische schilderkunst genoemd. De Gebroeders van Limburg verblijven meestal in de buurt van hun opdrachtgever hertog Jean de Berry. Meestal in Parijs. Af en toe keert een van hen terug naar Nijmegen in verband met zakelijke transacties en erfeniskwesties. Waarschijnlijk volgden er ook studiereizen naar Italië. Voordat de broers het handschrift en de miniaturen van ‘De Zeer Rijke Uren’ kunnen voltooien overlijden zij – net als de hertog – in 1416. Alweer een pestepidemie. Zucht.

De zeer rijke uren / Les Très Riches Heures – Februari – Gebroeders van Limburg – 1410 – 1411 – miniatuur op perkament – Chantilly, Musée, Condé, Ms. 65, f. 2v

Tot zover een kleine geschiedenisles. Nee, geen les wel het situeren van deze miniatuur in de tijd. De middeleeuwen. Boekdrukkunst wordt pas een halve eeuw later uitgevonden. Laten we naar deze prent kijken. Een mooie, beetje naïeve miniatuur, een tekening die wat doet denken aan de Vlaamse Primitieven (een kunststroming die toen nog niet bestond). We zien een winters tafereel waarin de koudste maand van het jaar wordt uitgebeeld. Op de achtergrond zie ik besneeuwde heuvels en een dorpje met een kerktoren. Een boer of een koopman is met zijn ezel op weg naar het dorp om daar zijn waren aan de man te brengen. Op de voorgrond zien we het erf van een boerderij. Een man hakt met een bijl nog wat brandhout. Bijenkorven, karrenwielen, tonnen, een schaapskooi en vogels die in de sneeuw naar voedsel zoeken. Een vrouw (of is het een man) met een omslagdoek om zich warm te houden, loopt door de sneeuw. De bakstenen toren is waarschijnlijk deels opslag, deels duiventil. Het geeft een optimistisch (idealistisch) beeld van hoe een boerderij er in die tijd heeft uitgezien. Door een optisch trucje kunnen we linksvoor ook naar binnen kijken in het woongedeelte. Wat vooral opvalt zijn de drie bewoners die hun kleding optillen, waarschijnlijk om op te drogen en zich te verwarmen aan een haardvuur. De vrouw op de voorgrond doet dat netjes. Het stel daarachter geeft ons een intiem (scabreus) inkijkje.

Detail – De zeer rijke uren / Les Très Riches Heures – Februari – Gebroeders van Limburg

Wat me zeer aanspreekt is het mooie, winterse licht. De sneeuw, de weerkaatsing van het licht en een goed uitgewerkt landschap. Deze prent zou niet misstaan in een hedendaagse strip – heldere lijn, maar waarschijnlijk is dat ‘vloeken in de kerk’ voor de kunsthistorici.

Er zijn nog elf andere miniaturen in deze reeks. Elke maand eentje. Klik HIER om ze allemaal te zien. Dan zie je dus ook waarom ze ‘kalender’ of ‘getijdenboek’ worden genoemd. Boven elke prent zie je een half ronde afbeelding met oa de dagen, de maanden en de daarbijbehorende sterrenbeelden. Boven deze februari-prent: ‘Waterman’ en ‘Vissen’. Wat de bisschop op een huifkar getrokken door gevleugelde paarden betekent, weet ik (nog) niet.

Ik vind deze getijdenboeken en hun miniaturen erg mooi en heel interssant om in detail te bekijken.

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Bronnen: Kunstlezingen, Geschiedenis beleven, Bidden (en baden) in luxe en Lexicon van Boekverluchters

De straat – MDLM (#3)

Tags

Aanranding, Balthus, Beeldende kunst, Digitaal Lockdown Museum, Het Zunderts Toneel, James Thrall Soby, Jim Cartwright, Jules Deelder, La Rue, Marionetten, MDLM, MoMa, Museum of Modern Art, Naakt, New York, Parijs, Straat, The Street, Theater, Winter-wende

Dag 3 van een bijna volledige lockdown in Nederland. Volgen België en andere Europese landen ook? We gaan het zien. Ik zocht naar een historisch kunstwerk over de winter-wende maar kon zo gauw niets vinden. De langste nacht in het noorden, hier in Mozambique zijn we toe aan de langste dag, kortste nacht.

Vandaag in ‘Mijn Digitaal Lockdown Museum’ een werk van de Franse schilder Balthus (Balthus Klossowski de Rola). Ik schreef al eens eerder over een werk van deze schilder. Blote dames aan de muur.

De straat – La Rue – 1933 – Balthus – Olie op canvas – 195 x 240 – Museum of Modern Art (MoMa) New York

Wat zien we? Een straattafereel, dat mag duidelijk zijn. Maar verre van realistisch. De negen figuren lijken eerder etalagepoppen dan echte mensen. Een momentopname in een theater waarbij de acteurs precies weten waar ze zich moeten bevinden om een goed totaalbeeld te realiseren. Een marionettentheater. De schilder is de marionettenspeler. Het is niet moeilijk om er de touwtjes zelf bij te bedenken. Of is hij de filmregisseur die elk moment ‘ACTIE’ kan roepen?

De straat is de Rue Bourbon-le-Château in het 6de arrondisement in Parijs. Het atelier van de schilder bevond zich om het hoekje. Kunstkenners hebben veel oog voor de architectuur in dit werk en vergelijken het met oude Italiaanse meesters.

Ik kijk meer naar de kleding, de bijzondere hoeden (hoofddeksels) en de te korte schoenen. Dit lijken eerder kostuums dan reële kledingstukken. Bijna alle personages gaan totaal op in hun eigen wereld, alsof ze slaapwandelen. Geen communicatie, geen handenschudden of een praatje. Is de kok een mens of een houten pop als reclame voor het restaurant? Geen van de figuren heeft oog voor de man links voor (op het schilderij) die duidelijk een jong, tegenstribbelend meisje met witte sokjes vastgrijpt en onzedelijk betast. Noem het gerust een aanranding midden op straat.

Het was niet voor het eerst dat Balthus zijn publiek en critici choqueerde met uitgesproken seksueel getinte taferelen. Ga zijn ander werk maar eens bekijken. Klik HIER. (Als je op die nieuwe pagina bent, klik dan op de foto en vervolgens kun je met de pijltjes bijna 100 andere schilderijen van Balthus bekijken.)

Balthus schilderde vooral interieurs, vaak met meisjes en een kat. Ook andere straattaferelen. Dit werk hing drie jaar onverkocht ergens achterin in een kunstgalerij. Uiteindelijk kwam La Rue terecht in de huiskamer van James Thrall Soby (*) in Connecticut (USA). Zijn negenjarig zoontje en zijn vriendjes werden echter iets te veel opgewonden van het ‘stoute’ schilderij, vooral geobsedeerd door de rechterhand van de aanrander. Soby stuurde een brief aan de schilder met de vraag om dat detail over te schilderen. Tot zijn (en mijn) verwondering deed Balthus dat, hij nam er wel twee jaar de tijd voor. Na deze wijziging werd het werk, samen met andere schilderijen, overgedragen – als Soby’s nalatenschap – aan het Museum of Modern Art in New York.

Nog twee noemenswaardige zaken. Het is moeilijk een genre op dit schilderij te plakken. Het neigt naar surrealisme maar dat is het niet echt. Vlak voor een belangrijke tentoonstelling stuurde Balthus een telegram naar Tate Gallery in Londen. “NO BIOGRAPHICAL DETAILS. BEGIN: BALTHUS IS A PAINTER OF WHOM NOTHING IS KNOWN. NOW LET US LOOK AT THE PICTURES. REGARDS B.” (Vrij vertaald: “Geen autobiografische details. Balthus is een schilder van wie niets bekend is, laten we dus naar zijn schilderijen kijken. Vriendelijke groet, B.”)

In 1993 regisseerde ik ‘Straat’ bij Het Zunderts Toneel. Tekst van Jim Cartwright, bewerking en vertaling door Jules Deelder. Ik kende dit schilderij toen niet. Terugkijkend had ik dit werk – The Street – graag een plaats gegeven in het programmaboekje of in de foyer.

(*) James Thrall Soby (1906-1979) was schrijver, criticus, kenner, verzamelaar en kunstmecenas. Later werd hij co-conservator van het MoMa in New York.

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Bronvermelding. Ik heb gebruik gemaakt van het boek: An Invitation to See – 150 Works from The Museum of Modern Art.

Amor en Psyche (1)

Tags

Amor, Antonio Canova, Apollo, Beeldende kunst, Cupido, Eros, Goden, Griekenland, Ine, Louvre, Lucius Apuleius, Marmer, Metamorphosen, Museum, Mythe, Parijs, Psyche, Sprookje, Venus

Antonio CANOVA (1757 – 1822)
Psyche Revived by Cupid’s Kiss
Marmer – H. 1.55 m; L. 1.68 m; D. 1.01 m
Parijs, Musée du Louvre – Eigen foto (2015)

Mocht ik ooit een lijstje maken van de tien mooiste kunstwerken dan zou bovenstaand marmeren beeld zeker in die top 10 staan. Misschien wel op de eerste plaats. Ik heb het beeld twee keer met eigen ogen gezien. De laatste keer in de zomervakantie 2015. Ik bezocht toen Parijs en het Louvre-museum samen met Nore (mijn nichtje) en met Mangaze en Aldovanda (mijn Mozambikaanse zwager en schoonzus). We liepen elk onze eigen route in een eigen tempo. Ik was dus ‘in mijn eentje’. Ik wilde persé ‘Psyche wordt nieuw leven ingeblazen door Cupido’s kus’ nog een keer zien. Sinds het overlijden van Ine staat er een foto van dit beeldhouwwerk naast een foto van haar op de vuurtoren van Kaap Agulhas (Zuid Afrika).

Uiteraard is er een verhaal verbonden aan dit beeld – aan deze kus. Ik presenteer mezelf graag als een verhalenverteller dus … ‘Kom op met de geit. Vertel !’ Dat ga ik doen maar daar ga ik wel meerdere logjes voor gebruiken. En ik zoek er klassieke schilderijen en beelden bij.

Nog twee opmerkingen vooraf. Ten eerste over de naam AMOR. De Grieken en Romeinen gebruikten verschillende namen voor in (in feite) dezelfde god. Ero(o)s, Amor en Cupido verwijzen allemaal naar de god van de liefde. En om hem nog iets nauwkeuriger te omschrijven: hij is de god van het liefdes- en het schoonheidsverlangen. Ook is hij de drijvende kracht achter aantrekking en binding, blinde passie voor iets of iemand. En tenslotte ook het goddelijke symbool van de voortplanting in de natuur. Het verhaal van ‘Amor & Psyche’ is verteld in ‘Metamorphosen‘ (De Gouden Ezel) van de Latijnse dichter Lucius Apuleius.

Amor & Psyche

Er was eens … ja, zo begint ook deze vertelling. Het lijkt wel een sprookje. Er waren eens een koning en een koningin. Zij hebben drie beeldschone dochters. De mensen hebben veel te weinig woorden om de schoonheid van de meisjes te beschrijven. De oudste is bijzonder mooi, de tweede is mogelijk nog knapper maar vooral de jongste – Psyche – is oogverblindend, adembenemend mooi. De onderdanen van de koning bezoeken het paleis in grote getale om toch maar een glimp te kunnen opvangen van de liefelijke Psyche. De mensen fluisteren dat ze zelfs mooier is dan Venus – de godin van de schoonheid. (Aphrodite bij de Grieken). De twee oudste zussen trouwen algauw met koninklijke prinsen maar Psyche blijft alleen. Niemand durft de hand te vragen van deze bovenaards mooie prinses.

Luca Giordano – Psyche wordt vereerd door het volk

Mensen komen van heinde en ver om Psyche te zien. Als zij gaat wandelen in de buurt van het paleis worden de straten versierd met slingers en guirlandes. Ze loopt over paden vol bloemblaadjes. De mensen bieden haar cadeautjes aan. Tegelijkertijd verwaarlozen ze de tempels van Venus en vergeten zelfs haar offerfeesten. Er wordt namelijk gedacht dat de godin tijdelijk de gedaante van dit meisje heeft aangenomen.

Niets is echter minder waar. Je zult begrijpen dat Venus dit alles behalve leuk vindt. Ze zint op wraak. Wat denkt dat mensenkind wel. Ze roept haar geliefde zoon Amor bij zich. De deugniet verschijnt onmiddellijk zoals dat gaat in sprookjes en mythes.

Guido Reni – Venus en Cupido

Deze gevleugelde liefdesgod krijgt de opdracht om Psyche te treffen met één van zijn liefdespijlen en wel zo dat de prinses verliefd zal worden op de meest akelige, lelijkste, eerloze en straatarme man die op de aarde rondloopt.

De koning ziet ondertussen dat zijn dochter ongelukkig is en mogelijk zal eindigen als een oude vrijster. Ook het meisje zelf gaat gebukt onder haar schoonheid die haar wel geliefd en beroemd maakt maar nog veel meer eenzaam. En zoals dat toen gebruikelijk was, raadpleegt de koning het orakel van Apollo. Maar helaas, driemaal helaas, de god van het orakel heeft slecht nieuws. Psyche zal (moeten) trouwen met een akelige, monsterlijke man. Weliswaar een onsterfelijke man maar wel aartslelijk. Een gedrocht. Zelfs de goden doen het in hun figuurlijke broek van haar toekomstige echtgenoot. Psyche, het arme meisje, moet naar een rots bij de zee gebracht worden in afwachting van een vliegende slang die de bruid zal vergezellen naar haar bruidegom. Tot zover het orakel. De vader keert gebroken en gedesillusioneerd terug naar huis.

En zo gebeurde het. De bruiloftstoet richting rots lijkt eerder een rouwstoet. Psyche, bibberend in haar bruidsjurk, wordt alleen achtergelaten bij de zee – wachtend op haar afschuwelijke bruidegom. Eenzaam staart ze in de verte maar ook voorzichtig verlangend naar gezelschap en wie weet ook wel … liefde … al is het dan …

Wordt (gauw) vervolgd

In de serie: BEELDENDE KUNST en AMOR & PSYCHE

Tweemaal Kate Mosse

Tags

Amsterdam, E-boek, Frankrijk, Historische roman, Kate Mosse, Languedoc, Leesplezier, Lezen, Parijs, Roman, Stad van tranen, Tijden van vuur

Historische romans

Een boekentip. In dit geval een dubbele tip. Een aanrader als je van (dikke) historische romans houdt.

Een aantal weken (of zijn het al maanden?) kocht ik ‘Tijden van Vuur’. € 4,99 Daar kon ik me geen buil aan vallen. Ook de korte inhoud sprak me aan.

“Carcassonne, 1562. De negentienjarige Minou Joubert ontvangt een anonieme brief in de boekhandel van haar vader. De brief is verzegeld met een opvallend familiewapen, en bevat slechts zeven woorden: Zij weet dat jij in leven bent. Maar voordat Minou de geheimzinnige boodschap kan ontcijferen verandert haar lot voor altijd door een ontmoeting met de jonge hugenoot Piet Reydon. Piet heeft een eigen gevaarlijke missie, en hij heeft Minou’s hulp nodig om de Cité levend te ontvluchten. Religie zorgt voor steeds meer verdeeldheid in de Midi. Oude vrienden worden aartsvijanden en zowel Minou als Piet komt vast te zitten in Toulouse. Overal in de hele stad laait de spanning op. Als een lang verborgen document boven water dreigt te komen, raakt de machtige en wrede Vrouwe van Puivert geobsedeerd door het document. Het geheim dat het bevat zou haar macht kunnen vernietigen – en dat wil ze koste wat kost voorkomen.”

Ik vloog bij wijze van spreken door de bijna zeshonderd bladzijdes. Ik las lang geleden boeken over de bloedige vervolging van de Katharen in de 12de en 13de eeuw in het zuiden van Frankrijk. Deze twee boeken spelen zich deels af in dezelfde streek maar dan in de 16de eeuw. Opnieuw een eeuw met veel godsdienstoorlogen. De vervolging van de Hugenoten. De jacht op relikwieën. Het verhaal is spannend in het historische decor van de Languedoc in de zestiende eeuw. Een beetje in de stijl van de Kingbridge-trilogie van Ken Follet.

Even later zag ik dat ook het tweede deel is verschenen. ‘Stad van Tranen’. Dit keer plakt de uitgever er een ander prijskaartje aan. € 13,99. Ik heb het over e-boeken. De gedrukte boeken zijn nog duurder. (Maar er bestaan ook bibliotheken.) Even twijfelde ik maar ik had opnieuw zin in een lichtvoetige pageturner cq gemakkelijk boek.

“Augustus 1572. Minou Joubert en haar familie zijn in Parijs voor een koninklijke bruiloft. Het huwelijk tussen Margaretha, de zuster van de katholieke koning Karel IX, en de protestantse hugenoot Hendrik van Navarra is bedoeld om vrede te brengen in Frankrijk na een decennium van religieuze oorlogen. De hele stad loopt uit, en van heinde en verre zijn mensen gekomen om het feest mee te vieren. Maar ook Vidal, een oude vijand van Minou, is naar de hoofdstad getrokken. En wat een week vol feestelijkheden had moeten worden mondt binnen enkele dagen uit tot een grote moordpartij, waarna de straat bezaaid is met duizenden doden. Minous familie slaat op de vlucht, en moet zich noodgedwongen verspreiden over de vier windstreken.”

Dezelfde leeservaring als bij het eerste boek. In een paar dagen zijn de 600 pagina’s verteerd. Dezelfde stijl. Deels dezelfde personages. Een familiegeschiedenis in een periode vol godsdiensttwisten en bloedige oorlogen. Het verhaal neemt je mee vanuit de Languedoc naar Parijs, Chartres en Amsterdam. Het deels katholieke Amsterdam – De Stad van Tranen – is het toevluchtsoord voor veel vluchtelingen: Hugenoten, Calvenisten, Joden enzovoort – ten tijde van Willem van Oranje (en de moord door Balthasar Gerards).

Ik weet nu al dat ik ook deel 3 zal kopen zodra het verschijnt. Een prettige kennismaking met Kate Mosse – niet het Britse fotomodel van Calvin Klein maar de Britse schrijfster. Mosse – met een e op het eind.

In de serie: BOEKEN

Een standbeeldenplog (#1)

Tags

Brugge, Brussel, Isabel, Kaapstad, Manneke Pis, Nelson Mandela, Parijs, Politiek, Rio de Janeiro, St. Lucia, Standbeeld, Zuid Afrika

Het woord ‘standbeeld’ duikt veel vaker dan voorheen op in de media. Natuurlijk omdat er verslag wordt gedaan van het bekladden, verwijderen of omvertrekken van standbeelden. Columbus, Leopold II, Winston Churchill, enzovoort.

Ik zal er later – in een volgend stukje – iets inhoudelijkers over schrijven. In deze eerste plog-aflevering een tiental foto’s met één van ons beiden voor / onder / naast een standbeeld. Grappig of frappant dat zo’n brok steen (of soms ander materiaal) zo’n aantrekkingskracht heeft op een fototoestel. Klik klik klik.

Rio de Janeiro – Brazilië (februari 2011)

Rome – Italië (juli 2015)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Brussel – België (februari 2012)

Kaapstad – Zuid-Afrika (november 2013)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

Brugge – België (juli 2017)

Brussel – België (februari 2012)

Ik denk niet dat één van deze standbeelden zal ‘sneuvelen’ in de komende tijd. Ze zijn niet allemaal van dezelfde orde. Alle tien de beelden zijn beeldende kunst maar de twee foto’s uit St. Lucia (in Zuid-Afrika) zijn natuurlijk heel anders van opzet dan het beeld van Nelson Mandela in Kaapstad of van Pieter de Coninck en Jan Breydel in Brugge. Ook Cristo Redentor in Rio de Janeiro is natuurlijk heel anders dan Manneke Pis in Brussel. Wel allebei toeristische trekpleisters en symbolen van respectievelijk Rio de Janeiro en Brussel. Religieus of folklore.

Zoekend in mijn fotoarchief kom ik ook Columbus (in Lissabon), de vier Amerikaanse presidenten (Mount Rushmore – South Dakota) en Jan Pieterszoon Coen (in Hoorn) tegen. Of Columbus en Coen er over tien jaar nog zullen staan is natuurlijk veel minder zeker. Ik plaats gauw een tweede reeks van beelden, soms met één van ons – soms zonder. Doen jullie dat ook: poseren voor een standbeeld, fontein of gebouw?

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN

Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG

De Notre-Dame staat in brand

Tags

Frankrijk, Isabel, Kathedraal, Kerk, Notre-Dame, Parijs, Quasimodo, Reizen, Vakantie

Een drukke dag. Boodschappen doen. Een uitgebreid verjaardagsmaal klaarmaken, inclusief taart. Lesgeven in Matola Stad. Lesgeven in Matola Djonasse. Met de auto naar de jaarlijkse autokeuring. En dan is ’s avonds uiteindelijk alles aan kant. Het is tien uur. Nog gauw even mijn mails checken en de belangrijkste punten van het nieuws bekijken.

“De Notre-Dame in Parijs staat in lichterlaaie.” Ik schrik zoals waarschijnlijk heel veel mensen – zeker in Frankrijk maar ook in de rest van de wereld. Een wereldberoemd gebouw staat in brand. Een van de vele symbolen van de lichtstad. Ik roep Isabel die op het punt staat te gaan slapen. “Weet je nog …?” Herinneringen komen boven. Ik was de afgelopen jaren driemaal in Parijs – voornamelijk als gids van Afrikaanse familieleden.

Met Isabel bij de Notre-Dame – juni 2012

Wat is er gebeurd? Is het waar dat er al een van de twee kerktorens is ingestort? Ik denk natuurlijk terug aan de verschillende bezoeken die ik ooit heb gebracht aan Parijs en aan de wereldberoemde kerk (van Quasimodo). Ik begrijp dat half Parijs op bruggen en hoge gebouwen staat toe te kijken. Zeer begrijpelijk. Een icoon staat in brand. Ik ga er vast nog wat meer over lezen op internet voordat ik ga slapen.

In de serie: REIZEN, REISFOTOCHALLENGE en #39/40

Nieuwe oogst (7)

Tags

Auto, Bitterbal, Buddha, Grapjes, Manet, Meisje met de parel, Nieuwe mural, Oliepomp, Parijs, Shack, Verkiezingen, Zuid Afrika

Ik ben net terug van de garage. Onze auto (Nissan X Trail) staat daar al ruim een week ter reparatie. Voor de zoveelste keer. Het blijft sukkelen maar een nieuwe (tweedehandse) auto kopen zit er niet in op dit moment. Maar hoelang kun je blijven geld pompen in een aflopende zaak? Ik word er knap chagrijnig van. En dat wil ik niet. Dus maar iets doen wat de zinnen verzet en waar ik beter gezind van word.

Wat opgespaarde grapjes / foto’s van internet in een nieuw logje plakken en publiceren. Daar gaan we dan.

Happy Buddha

Ja, ik kan niet anders dan lachen met bovenstaand Buddha-beeld. Ik word daar vrolijk van en dat is precies wat ik probeer te veroorzaken bij mezelf. En wie weet ook bij de lezers van mijn stukjes.

Modern parelmeisje

Ook van deze foto word ik blij. Zoals de meeste lezers / volgers waarschijnlijk wel herinneren, heb ik me vorig jaar intens bezig gehouden met ‘Meisje met de Parel’. Ik bewerkte het boek over het beroemde schilderij tot een theatervoorstelling. Twintig voorstellingen zijn er gespeeld in Middelburg. Nog steeds knip en verzamel ik ‘meisjes’ die ik toevallig tegenkom op internet. Zoals bovenstaande foto. I like it.

Ik hou van sport

Ja. Leuk zo’n woordgrap. En tegelijk denk ik natuurlijk aan mijn goede voornemens. Meer bewegen. Wandelen dat doe ik met regelmaat. Maar het zou wat intenser mogen. Iets met zweet en zo … maar of dat er in zit met een potje ‘bitterballen’ betwijfel ik.

Wijs me de weg naar uw huis

Ken je het woord ‘shack’? Het is het Engelse woord voor ‘keet’. Een barak. Een huisje van zinken golfplaten. Er staan er tienduizenden in de Zuid Afrikaanse townships ondanks vele verkiezingsbeloftes. Ik zag ooit een mooi boek bij Hanneke en JJ met foto’s van shacks. Niet alleen van buiten maar ook van de interieurs. Soms verbazingwekkend smaakvol ingericht. Of kitscherig. Ook bovenstaande foto kwam ik onlangs tegen op internet. Grappig. Maar schrijnend is natuurlijk een eerlijkere omschrijving.

Verkiezingen in België

Ik heb de verkiezingen in België via verschillende websites tamelijk intensief gevolgd. De verkiezingsborden kunnen weer een tijdje opgeborgen worden. Tot begin mei 2019.  Of mijnheer Deneuker is verkozen weet ik niet. Ben ik de enige die allerlei onbedoelde verbanden zie? Scoren doe je samen. Deneuker. Lijsttrekker.

Lunch op het ‘gras’

‘Déjeuner sur l’herbe’ van Édouard Manet. Een wereldberoemd schilderij. Ik zag het ooit in Parijs. En heel veel keren in kunstboeken. Dit schilderij was ook inspiratie voor onze mural waar ik al vaker heb over geschreven. Een prettig tijdverdrijf is het nadoen van beroemde beelden en schilderijen. Dat heeft de fotograaf van bovenstaande foto ook gedaan. Een aanklacht, een knipoog … zeg het maar!

Close the gate

Zo, ik ga de laptop weer dichtklappen. Ik heb een kwartiertje niet aan kapotte oliepompen gedacht. En als je mij zou kunnen zien dan zie je een dikke smile op mijn gezicht.

In de serie: NIEUWE OOGST en BEELDENDE KUNST en MURAL

Meest gelezen berichten vandaag

Tags

Avek, Blogs, Bloot, Internet, Kleurenblind, Links, Parijs, PSP, Rituelen, Statistieken, Water, Weblog, Yaniv

Op mijn scherm verschijnt bij het openen van mijn blog – rechts op mijn scherm – een overzicht van de meest gelezen berichten van vandaag. Soms vind je dat terug via de knop MENU.

Standaard staan daar de laatste twee stukjes vermeld die ik heb gepubliceerd. Heel logisch vind ik dat. Vandaag zijn dat ‘Steak tartaar’ en ‘En maar klagen’. De acht andere stukjes staan heel vaak in dit overzicht. Ik voeg ze toe – inclusief link – mocht je deze stukjes gemist hebben.

Meest gelezen berichten vandaag

Yaniv

Logje over een populair kaartspelletje

Spuitwater

In Vlaanderen noemen we water met bubbeltjes spuitwater of bruiswater. In Nederland is het gangbaar om Spa rood te bestellen. Een product wat niet gemakkelijk is te vinden in Mozambique.

Naakt Nude

Moet ik uitleggen waarom dit stukje vaak wordt aangeklikt? Nee toch …

Kleurenblind

Ik ben niet de enige die af en toe een kleur verkeerd benoemd. Maar om dat dan meteen ‘blind’ te noemen … kom op zeg.

PSP ontwapenend

Dit stukje staat bijna dagelijks in deze lijst. Natuurlijk heeft dat deels te maken met de naakte dame op deze iconische poster. Maar misschien zijn mensen met nostalgie naar vroeger op zoek naar deze poster.

Maffia in Parijs

Een zeer vervelend incident bij het binnenrijden van Parijs. En pas nadat ik dit stukje publiceerde, ontdekte ik – via de reacties – dat ik veel lotgenoten heb. Ik weet niet of deze bende nog steeds actief is.

Kleine rituelen

Een repetitiedag in Groningen – met vertrek vanuit Bergen op Zoom – ik had zo mijn vaste gewoontes. Misschien moet ik dit logje nog een keer herhalen maar dan over een doorsneedag in Mozambique.

Tussen de tieten

Ze blijven populair … mijn stukjes waarbij de willekeurige surfer op zoek is naar ‘bloot’. En dus bedrogen uitkomt. In dit stukje blikte ik terug naar het leerplan van de Akademie Voor Ekspressie en Kommunikatie (AVEK). Geen spellingsfouten in de naam van de opleiding die ik volgde eind jaren ’70, begin ’80. Gewoon moderne spelling … heel gewoon toen.

Ook Midden Oosten, Optisch bedrog (2) , Blote dames aan de muur en Mijn mooie kutje 🙂 worden veel aangeklikt.

Waarom niet mijn fictie-verhaaltjes? Of Boris?