Een Duitsland plog

Tags

Ansbach, Aurach, Beieren, Duitsland, Feuchtwangen, Paarden, Steinerne Rinne, Vrienden, Wahrberg, Zonne-energie

Een paar dagen naar vrienden in Duitsland. Kijk je mee?

Wahrberg – Toegangspoort

Op bezoek bij Marcus en Inge op de Wahrberg. Onverwacht op de koffie. Elke ochtend schuift ieder die dat wilt aan voor de koffie. Een gezellige start van de dag. De Wahrberg – ooit aangekocht door de overgrootvader van Marcus en Uli Bornebusch. Een familie-bedrijf.

Paardenparadijs

Het bedrijf omvat veel verschillende activiteiten. Een manege voor gepensioneerde paarden. Zonne-energie opwekken. Locatie voor seminars, cursussen en workshops. Overnachtingsplaatsen voor ruim 30 personen. En biologische landbouw.

Bij Marcus en Inge

Het is prachtig weer. We ontbijten, lunchen en dineren altijd buiten op een van de vele terrassen.

Kersen in overvloed

En tussen de maaltijden door lopen we onze ‘fruit-ronde’. Kersen, rode kersen, wilde aardbeien, frambozen. Een ouderwets gevoel om zoveel kersen te plukken (eten) dat je geen pap meer kunt zeggen. Zo … rechtstreeks van de boom.

Zwemvijver en blokhut

Eén van de vele slaapplekken op de Wahrberg. En in de zomer spring je onmiddellijk vanuit je bed de zwemvijver in. Dat kan natuurlijk ook in de herfst, winter en lente. Brrr. (*)

Ik geniet met volle teugen

We maken een rondrit. Een wandeling in Feuchtwangen. We bezoeken de Gelber Berg bij Dittenheim. Hoogtepunt vond ik de ontdekking van de ‘Steinerne Rinne bij Wolfsbronn‘.

Steinerne Rinne Wolfbronn

Er zijn meer van dit soort natuurlijke versteende goten in de omgeving. Heel bijzonder. We bezoeken kruidentuinen. Insecten-hotels in gemeenschap-boomgaarden. Een museum over de muur die de Romeinen ooit bouwden. Trump is echt niet de eerste die denkt dat een muur bouwen iets positiefs zal opleveren.

Vanop het heuveltje heb je mooi zicht op het Romeinse miniatuurkamp

En verderop zie je op de foto de contouren – nu zijn het goed onderhouden heggen – van de muren rondom het Romeinse legerkamp. In de buurt is een informatief museum.

Een stukje Berlijnse Muur in Ansbach

De hoofdstad van de Landkreis Ansbach – waar de Wahrberg te vinden is – is Ansbach. We drinken een glaasje. We eten een ijsje. We bezoeken een tentoonstelling en lopen door de plaatselijke orangerie. Staan even te kijken naar een repetitie van een Rococo-dans-show. En zoals elke grote Duitse stad heeft ook Ansbach een stukje Berlijns Muur.

Tijd voor het avondeten

Buurvrouw Elfie heeft heerlijk gekookt. Grote ronde courgettes – dit heeft vast een andere naam – gevuld met lasagne. Een glas plaatselijke sprudel-wijn erbij. Een gezellige avond.

Zonne-boer Marcus

Een indrukwekkend veld zonne-panelen. Enkele jaren geleden investeerden ze fors in deze giga-installatie. Zij waren toen voorlopers. Ze hebben een contract om twintig jaar energie te leveren aan het plaatselijke energie-bedrijf. Zij voorzien ongeveer drieduizend huishoudens van energie. Indrukwekkend. De panelen draaien deels mee naar de zon. De installatie wordt vanop afstand gemonitord. Dat deed Marcus ook dagelijks toen ze bij ons op bezoek waren in Mozambique.

Zweethutten

Naast de vele hectaren landbouwgronden, weilanden voor de paarden (bijna vijftig stuks), de biologische moestuinen, stallen en voorraadschuren heeft de Wahrberg ook een indianen-veld. Ik ben benieuwd naar het verhaal. Marcus vertelt …

Vroeger gingen zij elk jaar met een grote groep paarden en huifkarren op trektocht in de omgeving. Een week onderweg. Daar leerden ze twee Indianen kennen die zich aansloten bij hun trektocht. Zij waren op zoek naar een plek voor hun jaarlijkse rituelen. Zij vonden een plek op de Wahrberg. Gedurende een week komen er ongeveer vijfendertig Indianen (#) naar deze – ondertussen gewijde grond. Zij bouwen een grote cirkel voor rituele dansen die dagen onafgebroken doorgaan. De zweethutten worden heropgebouwd. Toeschouwers mogen op afstand aanwezig zijn maar er mag niet gefilmd worden. Ook geen foto’s.

De Driekoningen zijn langs geweest

Het was zeker dertig jaar geleden dat ik deuren zag met de initialen van de driekoningen. Ik ken het uit Tirol. Ook in (katholiek) Beieren, zo blijkt. Kinderen komen zingen langs de deuren op 6 januari. De deur wordt gemarkeerd (gezegend in vroegere tijden) met het jaartal en de eerste letters van de drie Wijzen uit het Oosten. 20 * C + M + B * 18 (Caspar / Melchior / Balthasar)

En dan is het tijd om afscheid te nemen.

Auf Wiedersehen

En mocht je je afvragen waar ligt de Wahrberg … ik heb een kaartje van hun website geplukt.

Burg Wahrberg in Aurach

(*) Herkende je het beeld van Hanneke Roelofsen?

(#) Mag je het woord ‘Indianen’ nog wel gebruiken? Ik bedoel wel degelijk de oorspronkelijke bewoners van Noord, Midden en Zuid Amerika.

Advertenties

Papaja, weer iets geleerd

Tags

Afrika, Culinair, Hermafrodiet, Mozambique, Papaja, Papaya, Vruchten

We hebben een paar papaja-planten in de tuin. Bij de verbouwing is er een grote papaja-boom gesneuveld. Rondom ons huis staan er bij de buren heel wat papaja-bomen. Ook vriend Per heeft verschillende bomen. Maar zonder vruchten. Hoe zit dat?

Je hebt mannelijke planten en vrouwelijke planten. Dat is niet meteen herkenbaar. Pas als ze gaan bloeien. Er zijn mannelijke bomen, waar nooit vruchten aan komen en vrouwelijke planten die, na bevruchting, vruchten ontwikkelen – vaak dicht bij de stam. De papaja is de vrucht van een ‘meloenboom’ en wordt dan ook ‘boommeloen’ genoemd. Een papaja-boom kan al na tien maanden vruchten geven. De vruchten moeten geoogst worden als het rijpingsproces net is begonnen. Te vroeg geplukte papaja’s kunnen niet meer narijpen.

Ik krijg met enige regelmaat plantjes van Per in de hoop dat ik eindelijk een koppeltje te pakken heb. Een mannetje en een vrouwtje. De mannelijke bloemen komen steeds in grote bloem-schermen voor, de vrouwelijke bloemen staan solitair of in kleine groepjes. Ook Per had enkel, grote mannelijke bomen en bloemen … zonder vruchten. Een mannen-gemeenschap. Maar nu komt het …

Papaja in de tuin van Per

Deze foto maakte ik vanochtend. Wat zie je? Het typische blad van de papaja-boom maar ook … twee vruchten. Kijk goed. Hoe kan dat? Aan een mannelijke boom?

Ja, dat kan … een mannetje kan zich ontwikkelen tot een hermafrodiet. Een tweeslachtige bloem / boom. Ongelooflijk maar waar. Helemaal uit zichzelf. Of moet ik nu zeggen … uit HAARzelf?

Om dit proces daarna te versnellen, kap je de mannelijke / hermafrodiete boom grotendeels en dan worden de nieuwe twijgen en bloemen vanzelf vrouwelijk en dus vrucht-dragend. Ik wist niet wat ik hoorde toen Per dit vertelde.

En oorspronkelijk zaten er drie papaja’s aan de boom. We hebben er vanochtend samen eentje opgegeten. Lekker – zeker met een druppeltje citroen.

Vlaamse Vrienden – Plog

Tags

Costo do Sol, Familie, Isabel, Krugerpark, Macaneta, Maputo, Mozambique, Namaacha, Vrienden, Zuid Afrika

Een bijna vijftigjarige vriendschap. Mozambique – Maart 2018. Een plogje.

Eric – Werner – Koen – Gie

Het stadsbezoek aan Maputo is halverwege. Tijd voor een hapje en een drankje.

Costa do Sol (Maputo)

Costa do Sol (Maputo) op een doordeweekse dag

Het vingertje van Koen. Het staat op heel veel foto’s. Ik leg het graag uit. Ik weet het. Reisleider en gids – in eigen omgeving. En verhalen vertellen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje.

Thuis duiken we het zwembad in. Tijd om nieuwe plannen te maken.

Napraten en plannen maken voor morgen

Ik doe een aantal voorstellen. Wikken en wegen. Woensdag staat een dagje Krügerpark (Zuid Afrika) op het programma. We rijden op tijd weg. We passeren de grenzen in minder dan anderhalf uur. We rijden het wereldberoemde park in via Crocodile Bridge Gate. We worden niet teleurgesteld.

Een ontmoeting met de eerste van de Big Five

Olifant op “12 uur”

Voor de Vlaamse vrienden was dit het hoogtepunt van ons dagje Safari om het hoekje.

Voor het eerst had ik vooral oog voor vogels want Werner is een liefhebber. Hij heeft zijn verrekijker in de aanslag. De lijst wordt lang. We kijken links naar twee grijze go-away vogels. Kwēvoël in het Afrikaans. Een loerie of toerako.

Grey go-away bird / Grijze loerie

En omdat we met z’n allen naar links blijven kijken, zien we niet wat er rechts voorbijkomt. Gelukkig steken ze de weg over …

Neushoorn

We zien drie van de grote vijf. De olifant, de neushoorn en de buffel. De leeuw en het luipaard lieten zich niet zien. Wel giraffen, wrattenzwijnen, antilopes, zebra’s, koedoe’s, hyena, apen, krokodil, boseekhoorns en nog veel meer. Om tien uur rijden we het erf weer op. Werner is zestig geworden. Een mooie dag.

En dan is het alweer donderdag. Een nieuwe uitstap. Naar Namaacha, Pequenos Libombos en Tia Sandra.

De watervallen van Namaacha

Namaacha

En alweer dat vingertje … onderweg stoppen we om vers fruit te kopen.

Ik koop appel-bananen bij een van de vele stalletjes langs de weg

Vrijdag. Dat wordt een dagje strand aan de Indische Oceaan. Met de auto naar Macaneta. Op tijd stoppen voor een lokaal biertje. Een wandeling door de duinen en dan ons omver laten spoelen door de golven.

Praia da Macaneta in Marracuene

En ook de innerlijke mens wordt niet vergeten. We zaten vaak en lang aan tafel. Niet alleen vandaag maar alle dagen.

Heerlijk eten bij Quinta do Lourenço – Macaneta

En je weet het … als er een fototoestel wordt bijgehaald in een restaurant dan is het eten en de ambiance dik in orde.

En dan is Eric jarig. Een boottocht naar Portuguese Island en Inhaca. Met de catamaran Umoja vanuit Maputo. Ik maakte die tocht al vaker – ook met onze eerdere gasten.

Een dagje op de ‘Umoja’ van Maputo Yachting

En als we de haven van Maputo binnen varen, kruisen we een cruise-schip van de Holland America Line. De ‘Amsterdam’ met Rotterdam als thuishaven.

Eric fotografeert de AMSTERDAM van de Holland America Line

En waar is Isabel? Aan het werk maar ’s avonds en in het weekend vertelt ze honderd-uit over typisch Mozambikaanse zaken. Veel over planten en kruiden en het medicinaal gebruik ervan. En over African Magic. Sangoma’s en brucheria.

Isabel met de jongens

En als Isabel aan het woord is, houd ik mijn mond en m’n armpjes op de rug, luister en leer steeds meer over Mozambikaanse gebruiken.

En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken. Is dit plogje volledig? Nee, natuurlijk niet. De vele uren kaarten zijn niet in beeld gebracht. Kingen en Wiezen. Luisteren naar de radio – Ronde van Vlaanderen. Sterke Nikki Terpstra. Kijken en luisteren naar de regen. Zomerse kampeer-herinneringen ophalen. Familie opzoeken. Afdingen op de lokale markt. Capulana’s kopen op Inhaca. Lezen en luieren. Lachen met Gustave Eiffel’s flaters. We huren een Kia Soll. Ons huis en zwembad onverwacht vol vinden met familie en vrienden en dansen met Tia Sandra. Lokale gerechten proeven. Schelpjes en krab met bladeren van maniok en zoete aardappel. Boos worden op de bureaucratische systemen en onwillige douaniers. 2M drinken. Uren in de avondspits stilstaan. Op bezoek bij jarige Pai Sampaio. Uren in het donker doorbrengen want er is geen elektriciteit. Tot tweemaal toe is de watertank leeg en wordt het omschakelen naar de ‘kampeer-modus’. Het zwembad brengt uitkomst.

De dagen zijn omgevlogen. Een heerlijke tijd. Dit mag vaker gebeuren. Wij zijn er klaar voor. De gasten mogen zich melden …

Een dagje op het water – plog

Tags

Boot, Catamaran, Inhaca, Katembe, Maputo, Mozambique, Plog, Sanjeeda, Vrienden, Zon

Het is weekend. De wekker loopt al om 6 uur af. Boterhammetjes smeren. Een snel kopje thee en/of koffie. Zwembroeken en bikini’s in de tas. Handdoeken en zon-beschermingsproducten. Een dagje met een catamaran naar twee eilanden voor de kust van Maputo. Veel foto’s met weinig tekst.

Porto de pesca

De vissershaven van Maputo. Bij het vertrekpunt van de Umoja en de Sanjeeda. Voor de duidelijkheid … deze boten staan niet op de foto. Op de achtergrond zie je de nieuwe brug – nog steeds in aanbouw.

Porto de pesca (Maputo)

Nog een mooi sfeerbeeld van de kleine vissershaven van Maputo op de vroege ochtend.

Tijd voor wat foto’s

Isabel en Hanneke verkennen de boot.

Alvast kennismaken met de bemanning en de andere gasten

Kapitein Wilhelm (Noorwegen), Jean Jacques (Nederland), Inge (Duitsland) en Sue (Oregon USA)

Hanneke en Markus

De foto vertelt eigenlijk het korte verhaal van vers water tanken voor we uitvaren. Een beetje een zoekplaatje.

De nieuwe brug tussen Maputo en Katembe

Een kwartiertje later zijn we onderweg. Bestemming: Ilha Portuguesa en Ilha Inhaka.

Flinke golven. We installeren ons in het zonnetje. Binnen een half uurtje druipen we van het zilte zeewater. Het fototoestel wordt opgeborgen. Veel lol maar we blijven voorzichtig. Bijna drie uur later naderen we Portuguese Island. Een klein eiland, een beschermd natuurgebied. Een grote zandbank met wat duinen. Een cruise-maatschappij bouwde hier twee jaar geleden een exclusieve ontvangstruimte. Bar, winkel, restaurant, een marktje, toiletten. Vandaag volledig uitgestorven.

Portuguese Island

Het is te ondiep om vlakbij aan te leggen. Dus zwemmen of met het rubberbootje naar dit onbewoonde bounty-eiland. Het fototoestel blijft achter. We zwemmen, we lopen door het warme zand. Twee dolfijnen duiken op. Vlak bij. Tussen het strand en de boot. We betalen een kleine (verplichte) bijdrage voor het ecologisch onderzoek op het eiland. Ik zwem deels terug naar de boot. De lunch staat klaar.

Onderschrift lijkt me overbodig

Genieten met een grote G

Een glaasje wijn. Een biertje. Dolfijnen rondom de boot. Azuurblauw water. Het leven is goed. Carpe diem. En de vraag of ik het ‘schaatsen’ in Nederland mis … ach ja.

Ook Koen gaat op de foto

Een tweede stop. Ilha Inhaca. 6000 inwoners. Veel natuur. Een typisch Mozambikaans dorp. Als het helder is zie je de skyline van Maputo. Nog gauw even een paar foto’s op het strand. De dame helemaal links … een mooie ontmoeting. Elsa, een Nederlandse vrouw. Mozambikaans van geboorte. Ze verhuisde toen ze zeven was met haar ouders van Maputo naar Amsterdam. Ze is even op vakantie – voorjaarsvakantie in Nederland. We hadden een mooi gesprek over van alles en nog wat. Ontwikkelingssamenwerking. Sanitatie. Zwarte Piet. Kinderen. Werkloze jongeren. Werken in Mozambique. We wisselen telefoonnummers uit. En dan is het tijd om weer naar Maputo te varen.

Sanjeeda gestrand

Wilhelm krijgt telefoon dat zijn andere boot – dhow Sanjeeda – met veertig feestende gasten aan boord – is vastgelopen op een zandbank in de buurt van Xefina (ook een eiland voor de kust van Maputo). We gaan de passagiers ophalen. Anderhalf uur later vieren we feest. Een verjaardag. Het is donker als we porto de pesca weer invaren.

Thuis volgt een snelle duik in het zwembad. Het zout en zweet afspoelen. Insmeren met after sun. Een heerlijke dag op het water.

Even bijpraten

Tags

Baixa, Bollywood, Hanneke Roelofsen, Kunst, Lourenzo Tsenane, Maputo, Mural, Regen, Three Idiots, Vrienden

Het lijkt of er niets gebeurd dat de moeite waard is om te vertellen. Dat is dus niet waar. Het is eerder het tegenovergestelde. Er gebeurt heel veel. Ik heb nauwelijks tijd om even rustig te gaan zitten bloggen. Correctie … ik maak geen tijd vrij om dat te doen. En ik hoor jullie al vragen … “Wat is er dan?” Laat ik alvast drie antwoorden geven. Bezoek. Regen. Kunst.

Een week geleden arriveerden vier hele goede vrienden – respectievelijk uit Ethiopië, Nederland en Duitsland. Dat geeft leven in de figuurlijke brouwerij. Bijpraten, foto’s kijken, herinneringen ophalen, boodschappen doen, om de beurt koken, lang tafelen, uitstapjes maken, een Bollywood-film kijken in de openluchtbioscoop van Casa Schyvens. De dagen zijn heerlijk gevuld.

Foto uit ‘Three idiots’

Naast alle leuke momenten hebben we ontzettend veel regen. Abnormaal veel. En dat geeft overlast. Mozambique heeft niet echt een regenseizoen. Het regent wat vaker tussen oktober en maart. Dat zijn de warmste maanden van het jaar en dan ontstaat er gemakkelijk onweer. Een beetje te vergelijken met zomerse onweren in België en Nederland. Deze regenbuien zijn heftig en langdurend. De benedenstad van Maputo staat blank.

Baixa (Maputo) onder water

Maar dat is niets vergeleken met het drama in Hulene B – een wijk van Maputo. Een afvalberg is gaan schuiven door de grote hoeveelheid water. Een catastrofe – tot nu toe 17 doden. Mozambique was weer even wereldnieuws. De NOS deed verslag. Klik HIER. De zandpaden rondom ons huis zijn tijdelijk veranderd in riviertjes, die langzaam weer veranderen in hele grote plassen. Gewone auto’s komen er niet doorheen. Dan ben ik weer blij met onze Nissan X-Trail (die iets hoger op zijn wielen staat).

En dan item nummer 3. Kunst. Een nieuwe mural. We hebben er al twee. Ik schreef er eerder over. Zin om dat nog eens terug te lezen? Klik HIER. En nu komt een vurige wens uit. Twee bevriende kunstenaars werken samen aan een nieuwe mural. Lourenzo Tsenane en Hanneke Roelofsen. Eerst veel bijpraten, aftasten, boeken kijken, schetsen op papier. Opnieuw overleg. En natuurlijk hebben Koen en Isabel een eigen mening over wat wel en wat niet.

Tsenane & Roelofsen

Een foto van de eerste ochtend. Lourenzo bladert door een boek met Hannekes werk. Zij vertelt. Hij reageert en vraagt. En ik heb deze foto met opzet zo gemaakt … want door het raam op de achtergrond zie je een van de murals die Lourenzo twee jaar geleden heeft gemaakt. Een ode aan Mestre Malangatana.

We zijn nu een week verder. En nee … ik laat nog niets zien wat ze aan het maken zijn. Dat komt later nog wel een keertje.

ps. En wat eigenlijk heel vreemd is … ik kijk nauwelijks naar de Olympische Spelen op de televisie. Ik volg het een klein beetje via een App van Nu.nl

In de buurt (11)

Tags

Boane, Familie, Isabel, Maputo, Mozambique, Namaacha, Pequenos Libombos, Plog, Vrienden, Waterval, Zondag

Meestal vertel ik onder het kopje ‘In de buurt’ iets over de onmiddellijke omgeving waar ik ben of verblijf. Vandaag is de buurt een stuk groter. Een uurtje bij ons vandaan. In de richting van Swaziland – zuid west van Matola / Maputo.

Ik had dit stukje ook ‘Zondag Plog’ kunnen noemen. Of ‘Namaacha’ of ‘Pequenos Libombos Dam’. Kortom … een tiental foto’s van ons zondag-tripje.

Isabel bij de Namaacha watervallen

Namaacha is een stadje op de grens met Swaziland. Vooral bekend van het water dat overal in Mozambique te koop is. Vergelijkbaar met Spa. Een klein uurtje rijden van bij ons vandaan. En dan zijn we ook nog onderweg gestopt voor een kop koffie.

Waterval Namaacha

Vanaf de grote weg kronkelt een weg vol kuilen naar beneden. Met onderweg een heuse haarspeldbocht. Hier en daar zie je al mini watervalletjes en kleine stroomversnellinkjes. Een kleine parkeerplaats – met veel teveel rotzooi op de grond. Glas, plastic flesjes, lege blikjes, een vieze luier. Er is geen vuilnisbak te bekennen. Gelukkig is de natuur prachtig. We zoeken de mooiste plekjes om foto’s te maken. En we maken een wandeling.

Namaacha

We volgen het riviertje tot we niet meer verder kunnen. Dom dom dom … geen wandelschoenen maar slippers. Een les voor een volgende uitstap. We zien veel vogeltjes, vooral wevers. En mooie lelies in/op het water. We fantaseren over een wandelpad, restaurant en vuilnisbakken. Ik weet dat de burgemeester een vriend is van mijn schoonvader …

Pequenos Libombos Dam

We rijden terug richting Boane maar draaien rechts af. Richting Pequenos Libombos Dam. Ik had dit stuwmeer nog nooit van dichtbij gezien. Wel uit de verte. Ik lees er vaak over. Er is een schrijnend tekort aan water.

Pequenos Libombos Dam

We rijden met de auto over de dam. Vergelijkbaar met de Oosterscheldekering maar dan anders. En aan de lage kant zie je duidelijk het gebrek aan water. Dat is de belangrijkste reden waarom wij (en met ons de hele provincie Maputo) maar een paar uur per dag water krijgen. Het water is op rantsoen.

Opwaaiende zomerjurken

We maken een wandelingetje. Heel af en toe waan ik me in Zeeland …

Vogeltjes kijken

Les twee van vandaag. Neem altijd de verrekijker mee en de vogelgids. Tijd voor een hapje en een drankje. We rijden richting Boane.

Een zondags biertje

En ja hoor … ook vandaag ontmoeten we iemand die we kennen. Een oud collega van Isabel woont hier met haar man en twee kindjes. Wat we niet wisten is dat ze een baraque hebben. Een opengewerkte container die als cafeetje dienst doet. We schuiven aan. Eerst een biertje en later een heerlijke soep. We willen voor het donker thuis zijn.

Een kilometer-lange goederentrein

We rijden richting Boane en staan stil bij een overweg. Er rijden in deze buurt enkel goederentreinen. Maar deze was wel heel lang. En stond een hele tijd stil. Weg geblokkeerd. Dus wachten … en wachten. We zingen mee met Whitney Houston. We kruisen een nieuwe weg. Leveren een ovenschaal af bij een tante en springen nog even binnen bij de schoonfamilie.

Ucthema

Zij zijn dezelfde middag thuis gekomen van familiebezoek in de provincie Inhambane. Vijf uurtjes rijden van Maputo. Diep in de binnenlanden. Geen gsm-ontvangst. Geen elektriciteit. Geen stromend water. Wel mooie verhalen. Een impala boven een kampvuurtje en veel Ucthema. Palmwijn – als ik het goed heb begrepen. Best wel lekker. Er zijn drie soorten. Ze brachten heel wat flesjes mee. Licht alcoholisch. Puur natuur. Ik drink een paar glazen. Het schijnt zuiverend te werken. Ik dronk het heel wat jaren geleden voor het eerst. Op een vissersboot in de Bazaruto-Archipel. De sigaretten en de medicijnen op de foto zijn van mijn schoonvader.  Naar huis. We kijken het laatste deel van ‘The honourable woman‘. Een mooie serie. Ik vind het een aanrader.

In de serie: IN DE BUURT en PLOG

 

Het is geen prijsvraag

Tags

Dode Zee, Foto, Hoogste laagste punt, Israel, Nederland, Prijsvraag, Reisfotochallenge, Reizen, Taj Mahal

Op internet zag ik een lijst van plaatsen die je NIET meer moet bezoeken. Wegens overvol. Teveel toeristen. 12 toeristische bestemmingen om niet meer te bezoeken. Ik heb vijf van die oorden ooit bezocht. In willekeurige volgorde: Venetië (3x) – Dubrovnik (1x) – Barcelona (minstens 5x) – Santorini (1x) – Cinque Terre (1x). Ik ben verbaasd dat Amsterdam niet op dat lijstje staat. De Taj Mahal blijft wel op mijn niet bestaande bucket-lijst staan.

Zo’n lijst roept natuurlijk ook herinneringen op. Aan vakanties. Aan lange weekend-trips. Aan stedenbezoek. En ik moet ook denken aan een periode dat ik samen met een vriend voortdurend geografische kwisjes opstelde. En we moesten dan elkaars vragen beantwoorden zonder wikipedia te raadplegen.

Een bijzondere vraag was: “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?”

Begrijp je de vraag? Vast wel. Elk land heeft een laagste punt en een hoogste punt. In Nederland ligt het laagste punt in de buurt van Nieuwerkerk aan den IJssel – iets meer dan 6 meter onder NAP (zeeniveau). Het hoogste punt is de Vaalserberg. 322 meter (en dat heb ik wel opgezocht).

En dit lage punt zul je mogelijk herkennen …

En waar drijf ik?

Juist ja. In de Dode Zee in Israel in 2011. Of zeg je … dobberen OP de Dode Zee? Gemiddeld zo’n 425 onder de zeespiegel. Zo – nu kan ik dit stukje ook onderbrengen in de serie REISFOTO CHALLENGE.

Terug naar de vraag. “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?” Wie weet het? Ik ben benieuwd of iemand het land weet, kent of kan raden. En natuurlijk ben ik benieuwd of iemand dit land al een keer heeft bezocht … Ik kijk uit naar jullie reacties.

---

 

Bijna een half jaar later … 

Ik ben wel gruwelijk laat met mijn antwoord / reactie. Excuses daarvoor. XIMAAR heeft het juiste antwoord gegeven. Hiep Hiep HOERA. Eeuwige roem.

Lesotho – een bergland(je) dat volledig is omgeven door Zuid Afrika. Het laagste punt is 1400 meter boven de zeespiegel.

Alweer een week 2018

Tags

Big Five, Familie, Kamperen, Krugerpark, Mozambique, Zuid Afrika

Het bezoek is vertrokken. Het is stil in huis. En op de veranda, in de tuin en in het zwembad. Wat blijft zijn de foto’s en veel momenten om te herinneren en te koesteren. Twee-en-een-halve week samen zijn met mijn kinderen en kleinkinderen. Dat deden we nooit eerder zolang. Wel voor een dag, een lang weekend of een week. Het was super. Teveel om hier allemaal te beschrijven. Ik beperk me voorlopig tot één foto. Er staan er veel meer op mijn FB-pagina.

Malelane Camp site – Krügerpark – Zuid Afrika

Een geweldige avond, na een mooie dag. Eindelijk weer eens kamperen. Dat was veel te lang geleden. Isabel is niet te porren om te kamperen. Ik schreef er al eerder over. Zij bleef in Mozambique – ze moest werken – terwijl wij drie dagen rondtoerden in Zuid Afrika. Een rondje Maputo – Komatipoort – Nelspruit – Graskop (brrr – koud) – Potholes – Blyde River Canyon  – Orpen gate – Krügerpark – overnachting op de camping bij Malelane Gate – Crocodile Bridge – Komatipoort – Maputo. Mocht je interesse hebben dan vind je vast de details op een kaart via Google Maps.

Het waren heerlijke dagen. Veel olifanten, impala’s, koedoe’s, giraffen, wrattenzwijnen, vogels, nijlpaarden, neushoorns, wilde honden, hyena’s, buffels, krokodillen, springbokjes, waterbokken en nog veel meer. Geen luipaard en geen leeuw gespot dit keer. Wel de grote ogen van mijn kleinkinderen, zeker toen een mannetjes-olifant dreigde met ons aan te vallen. Briesen, oren flapperen en stampvoeten. We hadden ongemerkt onze auto stilgezet tussen zijn uitgebreide familie aan de rechterzijde en meneer aan de linkerzijde.

Het hoogtepunt was wat mij betreft het kamperen. Tentjes opzetten. Een uitgebreide braai. Nog even bij de Crocodile-river naar de beesten kijken. Nijlpaarden, krokodillen en veel vogels. Een mooie sterrenhemel. Een zwoele zomeravond. Veel nachtelijke geluiden. Luidruchtige krekels. En ’s morgens om half vijf alweer onderweg voor een ochtendritje. Ontbijten bij de tent en daarna het moment van afscheid nemen. Onze wegen splitsen ergens in het wereldberoemde park – nauwelijks twee uurtjes rijden bij ons vandaan. Een kerstvakantie om te koesteren. 2018 is geweldig van start gegaan.

Het regent in Maputo

Tags

Chuvas, Maputo, Meteo, Mozambique, Plog, Regen

Een plogje met 4 foto’s. Woorden zijn overbodig …

Maputo chuvas 01

Maputo chuvas 02

Maputo chuvas 03

Maputo chuvas 04

41c

Tags

Airco, Mozambique, Verjaardag, Vliegen, Weer, Weerberichten, Zwembad

25 oktober 2017

Ik heb nog geen dooie mussen gezien. Maar figuurlijk horen ze wel van het dak te vallen. Het is heet. Heel zeldzaam van deze tijd van het jaar. Het kwik is vandaag opgelopen tot 41c. Gebruikelijk voor deze lentemaand zijn temperaturen tussen 26c en 30c. Ook heel mooi – en warm – voeg ik er met een knipoog aan toe. Wel opvallend in bovenstaand overzicht is de verwachte duikeling van 41c op woensdag naar 19c op zaterdag. Ik ben benieuwd.

Het huis – vooral de veranda – stikt van de vliegen. Dat heeft vast ook met de warmte te maken. Ze zoeken waarschijnlijk een iets koeler plekje op en dat is de overkapte veranda-vloer. Nooit eerder zag ik zo’n grote hoeveelheid vliegen. Muggen zijn er ook maar hun hoeveelheid is voorlopig nog aanvaardbaar laag. Wel elke avond even sprayen.

Met zo’n temperatuur gaan de airco’s weer aan. Had ik gedacht … slik. Ze waren voor het laatst in april in gebruik – denk ik. En wat blijkt … maar twee van de vijf airco’s (in vijf kamers) blazen koude lucht. Er moet dus een technicus bijkomen die ze waarschijnlijk opnieuw moet vullen met ‘gas’. Vraag me niet hoe het werkt want daar heb ik geen verstand van. En ook geen interesse in. De gasfles hebben we nog in huis. Hetzelfde verhaal had ik ook vorig jaar kunnen schrijven.

En wat is het dan heerlijk om een beetje af te koelen in het zwembad … en dat hadden we vorig jaar nog niet op mijn verjaardag. Dat was een kerstcadeau dat we onszelf gaven in 2016.