Wie zoekt die vindt

Tags

Afrika, Afrikaans, Corsief, Corso, Corso Zundert, Dahlia, Dieren, Herfstvakantie, Krugerpark, Nijlpaard, Puzzel, Seekoei, Spelletje, Wildpark, Woorden, Zundert

Herfstvakantie in het zuiden en rond Allerheiligen gaan ook de Vlaamse scholen dicht. Eén week of misschien toch wat langer? We zullen het zien. En wat doe je dan als het advies is om thuis te blijven? Tv-kijken, spelletjes spelen, een bos- of strandwandeling. Puzzelen, een taart bakken, de lego weer eens sorteren want dat was je al lang van plan. Ik voeg er een ‘dierenspel’ aan toe.

Ik schrijf al enkele jaren stukjes in Corsief. Het wonderschone magazine over bloemencorso’s en dat van Zundert in het bijzonder. Mensen die me al wat langer kennen weten dat ik (ooit) zeer nauw betrokken was bij het grootste dahliacorso van de wereld. Begin dit jaar (of was het al vorig jaar?) bracht Corsief een themanummer uit. Thema: dieren. Dieren zijn een zeer geliefd onderwerp in het Zundertse corso. Deze praalwagens scoren vaak hoog – zeker bij het publiek. Ik heb voor Corsief een dieren-woord-puzzel gemaakt.

Ik was net een paar dagen voor het schrijven van mijn stukje met mijn schoonmoeder, schoonzusje en Isabel een dagje naar het Krugerpark geweest. Ik schreef al vaker over dit wereldberoemde park. Klik HIER. Ik heb een gids van dat wildpark in het Afrikaans. Erg grappig. Wist je bijvoorbeeld dat een nijlpaard in het Afrikaans een seekoei wordt genoemd? Ik leg zo uit waarom ik dit voorbeeld geef.

In bovenstaand rij zitten 16 (Afrikaanse) dieren verstopt. Horizontaal staan de dieren vermeld in het Nederlands en verticaal vind je dezelfde dieren met hun Afrikaanse naam. Je ziet vast in de bovenste lijn het woord nijlpaard. In de dertiende kolom verticaal lees je vrij onderaan: seekoei.

Vind jij de vijftien andere dieren? Klik op de woordpuzzel dan kan je de foto mogelijk wat vergroten. Het is geen prijsvraag dus je kunt gerust reageren bij de reacties. Zo kun je elkaar ook aanvullen. Ik ben benieuwd. Natuurlijk kunnen mijn volgers uit Zundert en omgeving ook meedoen maar jullie hebben mogelijk de antwoorden al gelezen in een ander stukje dat ik dit jaar schreef.

Eind oktober kom ik met de oplossing. Drie van de dieren hierboven zitten tweemaal (in het Nederlands en in het Afrikaans) verstopt in de puzzel.

Daar waar de rivierkreeften zingen

Tags

Bestseller, Boeken, Daar waar de rivierkreeften zingen, Delia Owens, Lezen, Moeras, North Carolina, Pat Conroy, Prins der Getijden, Verenigde Staten

Voor de derde keer in minder dan een maand heb ik een (heel) goede (mooie) roman gelezen. En voor het eerst scoort een boek dit jaar (2020) vijf *****sterren op mijn persoonlijke scorelijst. ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ (eerder uitgegeven als: ‘Het moerasmeisje’)

“In Barkley Cove, een rustig stadje aan de kust van North Carolina, gaan al jarenlang geruchten over het moerasmeisje. Kya is in haar eentje opgegroeid in het moeras. Hier voelt ze zich thuis. De natuur is haar leerschool. Dan komt de tijd dat ze ernaar verlangt aangeraakt te worden en lief te hebben. Twee jonge mannen uit de stad raken geïntrigeerd door haar fascinerende schoonheid. Wanneer een van hen dood wordt gevonden, valt de verdenking onmiddellijk op Kya.”

Kun je na het lezen van bovenstaande publiciteitstekst een genre op dit boek plakken? Niet zo eenvoudig zou ik zeggen. Dat was ook het probleem van de (oorspronkelijke) Amerikaanse uitgever. Toch worden er steeds meer exemplaren verkocht. Ondertussen al meer dan 5 miljoen over de hele wereld. Het verhaal is ook een mix van allerlei genres. Een familieroman, een streekroman, een thriller, een natuurboek, een coming-of-age verhaal … zelfs zeer regelmatig wordt er een gedicht geciteerd.

Op de foto hierboven lees je: ‘Gruwelijk mooi’ en ‘Adembenemend’. Dat zijn natuurlijk grote woorden die een uitgever graag citeert. Ik zou ze niet hebben gebruikt maar wel soortgelijke synoniemen.

Heel in het kort het verhaal zonder al te veel te verraden. We volgen twee verhalen in hetzelfde dorp. Het ene verhaal begint in 1952; het andere in 1969. Uiteraard weet je dat de verhalen op een moment zullen samenvallen want het gaat over dezelfde mensen. Deze structuur maakt het boek spannend want je wilt weten wat er gebeurd is met het hoofdpersonage – Kya. Zij woont in een hut in het moeras, zo’n vijf of zes kilometer buiten het kleine dorp. Lopen is een optie maar een boot is het gangbare vervoermiddel in het moeras, aan de kust en bij het drasland. Kya’s zus en grotere broers vertrekken en komen nooit meer terug. Ook haar moeder vertrekt en tenslotte ook haar gewelddadige vader. Zij – het jongste kind – blijft alleen achter en leeft tussen de meeuwen, de schelpen en andere dieren die een thuis hebben in het moeras. Ze is zeven als ze voor zichzelf moet zorgen. ’s Morgens vroeg zoekt ze mosselen of rookt ze een paar vissen die ze met de zwarte pompbediende van het dorp ruilt – meestal voor benzine voor haar boot. Van zijn vrouw krijgt ze af en toe een kleinigheid en kleding. Op een dag verdwaalt ze met haar boot maar een blanke jongen die in de buurt vist, loodst haar weer naar haar hut. Het begin van een beetje menselijk contact …

Ik had het boek gemakkelijk in twee of drie dagen kunnen uitlezen maar ik heb er ruim een week de tijd voor genomen. Waarom? Omdat het bijna te mooi was en je voelt dat er iets mis zal gaan met Kya. Ik wil dat nog niet. Dus het verder lezen stel ik nog even uit alsof dat ook even adempauze geeft aan een geliefd roman-personage.

Lang geleden las ik ‘Prins der Getijden’ (Pat Conroy). Ook dat boek – een bestseller (en film) – speelt zich af in dezelfde streek in North Carolina. Ook een schitterende roman. Ik denk dat ik nu – begin oktober – het mooiste boek van dit jaar al heb gelezen maar zeker weten doe ik dat natuurlijk niet. En voortdurend vond ik het jammer dat ik mijn moeder niet over dit boek kan vertellen. Ze zou het verorberd hebben in anderhalve dag en twee maanden had ze het waarschijnlijk nog een keer gelezen. Helemaal haar smaak, ik heb het dus van geen vreemden.

Twee tips dus in één stukje. Doe er je voordeel mee. Voor jezelf, Sinterklaas, verjaardag, kerst …

Gelukkig heb ik de foto’s nog

Tags

Amerika, Gedicht, Georgia, GHIDFN, Ine, Magnolia, Poëzie, Remco Campert, Usa, Vakantie

Mijn Corona-fotoprojectje op Facebook – ’50 tinten Isabel’ – heb ik vorige week afgerond. Ik heb er ook hier tweemaal over geschreven. Ik mis het een beetje. Het zoeken naar een foto, het zoeken naar een gedicht. Het was een fijne activiteit. Dus wat let me om een nieuw project te starten, een beetje vergelijkbaar met het vorige.

Een (eigen) foto, een tekst – misschien wel weer met een gedicht of een gedachte. Of een zelf geschreven verhaaltje of herinnering. En de vermelding van plaats, maand en jaartal. Ik begin eerst met een keuze uit mijn digitale foto’s – vanaf zomer 2002 – en ik zie wel of ik later oudere foto’s scan of niet. Niet chronologisch. Ook nu zal ik Facebook gebruiken als medium, dat vind ik meer geschikt dat dit blog. Ik zal de foto’s waarschijnlijk afwisselen, af en toe een foto van een gebouw of landschap. Misschien een foto waar ikzelf opsta of Ine of Isabel. Ik zie wel. Ook nu is mijn streven om vijftig keer een foto met tekst te publiceren onder het kopje GHIDFN. Laat ik mijn eerste bijdrage ook hier publiceren.

Magnolia in Georgia (USA)

Een beetje natuur

Een beetje natuur
soms voel ik daar wel voor
en plukje gras tussen de stoepstenen
of een zwieperige vlier

Lieveheersbeestjes
klein gekriebel op je arm
strandenvol een keer
toen je me aardig vond

In de achtertuin
bloeit een magnolia
en voor de kamerplanten
zorg ik steeds beter

Maar door Tarzan verkracht
naakt in een oerwoud
daar nu uitgerekend
ga jij nu dromen

[Uit: Betere Tijden (1970) – Remco Campert]

Foto: Magnolia, op een voormalige plantage in Georgia (USA) – juli 2002

Nog een weetje: alle Amerikaanse staten hebben een bijnaam. Missisipi is de Magnolia State. Georgia is de Peach State. Wij (Ine en ik) bezochten beide staten tijdens onze zomervakantie in ‘Het Diepe Zuiden van de USA’ (2002).

Even om het hoekje vlakbij

Tags

Aap, Buffel, Familie, Giraf, Krugerpark, Leeuw, Liedjes, Neushoorn, Nostalgie, Olifant, Sesamstraat, Vrienden, YouTube, Zuid Afrika

Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’

Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.

Dagje Krugerpark

Maracujá uit eigen tuin

Tags

Culinair, Gele passievrucht, Gezond, Maracuja, Mozambique, Passievrucht, Pudim, Tuin

Ik heb al vaker geschreven over al het fruit dat in onze tuin groeit. Maar ik herinner me niet dat ik al eens eerder schreef over ‘maracujá‘. Maracu-watte? Passievrucht. De Latijnse naam van onze soort is: Passiflora edulis forma flavicarpa. Dat heb ik uiteraard moeten opzoeken. De soort die in het zuiden van Mozambique het meeste voorkomt is de gele passievrucht. Onze soort is uitzonderlijk groot. Kijk maar de foto hieronder.

Passievrucht uit eigen tuin

Ter vergelijking heb ik een ei toegevoegd. Zie je het ei – onderaan? Het grootste exemplaar is zo groot als een pompelmoes. Ik heb er ook eentje opensneden – en opgegeten natuurlijk – ter illustratie. Het gele, geleiachtig vruchtvlees – de pulp – bevat zwarte eetbare pitjes en is heerlijk zoetzuur van smaak. Als je niet van het zure houdt dan doet een klein druppeltje honing wonderen. Als je een passievrucht opensnijdt dan komt de frisse, tropische geur je onmiddellijk tegemoet. De pure sensatie van tropisch fruit.

Mocht je zin krijgen en je ziet passievruchten liggen op de markt of in de supermarkt, kies dan vruchten die er al wat gerimpeld uitzien. Gerimpelde appels laat je natuurlijk liggen maar gerimpelde passievruchten duiden juist op volle rijpheid. Ze zijn zoeter. Hoe zachter de harde, leerachtige buitenkant, hoe rijper de pulp binnenin. En daar gaat het natuurlijk om. Ik lepel ze uit als tussendoortje. Ik heb er ook al smoothies meegemaakt en cocktails van gemaakt. Isabel verwerkt maracujá in ‘pudim‘. Ook wel bekend als ‘pudim flan’. Een traditioneel Portugees dessert – vaak met karamel – en veel eieren en (gecondenseerde) melk. Ik ben er dol op.

Isabel zal ook vertellen dat passievrucht heel gezond is. Goed voor heel wat zaken. Goed voor je ogen en voor je huid. Maar ook goed voor je darmen – vlotte stoelgang. De kans op darmkanker neemt af. Traditioneel wordt gezegd dat het eten van passievrucht ontspannend werkt. Goed tegen slapeloosheid, hoge bloeddruk, epilepsie en astma. Al deze ‘goede bijwerkingen’ neem ik zelf met een korreltje zout. Niet letterlijk uiteraard. Stel je voor …

Mocht je meer willen lezen dan vind je hieronder een link …

Hoe eet je een passievrucht?

Passievrucht.

Even er tussenuit

Tags

Auto, Barefoot in Barra, Inhambane, Inharrime, Isabel, Midweek, Mozambique, Nhanombe Lodge, Praia da Barra, Praia de Zavora, Reizen, Vakantie

Een korte vakantie in eigen land. In ons geval moet je dat ‘eigen land’ lezen als … Mozambique. Isabels vakantie werd door haar werkgever begin juni ingekort van drie weken naar elf dagen. Te kort om samen ‘ver weg’ te gaan. Dan bedoel ik naar Europa of naar een ver buitenland. Vandaar ‘vakantie in eigen land’.

De meest populaire vakantiebestemming in Mozambique is Inhambane. Praia da Barra  en/of Praia de Tofo. Ik was er eerder in 2006 en Isabel ging er voor het laatst in 2008 op vakantie. We waren er nog nooit samen. In het hoogseizoen (half december – half januari) kun je er over de koppen lopen. Mooie stranden. Kans om walvissen, walvishaaien en/of reuze-roggen te zien. Snorkelen en duiken zijn de meest geliefde sporten. In die periode waan je je echter in een enclave van Zuid Afrika want vanuit Johannesburg (bijna tien miljoen inwoners) is de kust van het schiereiland Inhambane maar zo’n 1100 kilometer rijden. Vergelijk het maar met NL/BEL naar de Middellandse Zee. (Nice, Toulon, Barcelona).

Inhambane, Praia da Barra

Eind juli, begin augustus is het er muisstil. Winter … weet je wel. Hahaha. We hadden de twee lodges die we geboekt hebben in ons eentje. ‘Barefoot in Barra’ en ‘Nhanombe Lodge’. Het weer was prima. Tussen de 28c en 32c in de namiddag. ’s Nachts koelt het af naar 20c. Heerlijk. Lezen. Twee films en Outlander 4 (op de laptop) kijken. Zelf koken en overdag grote wandelingen maken. In vijf dagen uit en thuis.

Inharrime, Praia de Zavora

Ondertussen zijn we allebei weer aan het werk. Zo gaat dat en je hoort me niet klagen. Het was een fijne midweek in eigen land.

Ondertussen in Mozambique (9)

Tags

Afrika, Aids / HIV, Armoede, Bloemen, Citroen, Fruit, Matola, Mozambique, Natuur, Straatkinderen

Tweemaal per week rij ik ’s morgens vroeg via de N4 naar Matola Cidade. Ik geef daar van 7 tot 9 uur Nederlandse les aan Denisse. Ik passeer dan de stoplichten bij Construa en Shoprite tussen half zeven en kwart voor zeven. Op de middenberm – die daar tamelijk breed is – worden op dat moment een stuk of zes jongens wakker. Straatkinderen. De ene morgen liggen ze op een stuk karton nog onder hun dekens. Een volgende ochtend zitten er al een paar rechtop of zoeken een boom of lantaarnpaal om te plassen. Een schrijnende realiteit.

Slapende kinderen op de middenberm van de N4

Overdag zie ik ze niet. Of er een stilzwijgend akkoord is met de buurt weet ik niet. Ik denk dat ze daar mogen zijn (slapen) tot zeven uur en dan op moeten krassen. Ik schat de jongens tussen tien en dertien jaar. Er rijden dagelijks duizenden forenzen langs, op weg naar school en werk. Hartverscheurend maar het stoplicht springt weer op groen en ik rij verder. Regelmatig krijg ik de vraag of ik hier tegen kan. Tegen dit soort taferelen? Pure armoede. Ja, ik kan daar tegen maar realiseer me dan altijd weer dat ik geluk heb gehad dat mijn wieg niet in een Afrikaanse sloppenwijk stond.

Nog een verontrustend bericht in de krant deze week: “Mozambique: 2,2 miljoen mensen leven met HIV / Aids, 860 jongeren worden wekelijks besmet.” De getallen duizelen in mijn hoofd. Gelukkig is er wel grote vooruitgang in de behandeling. Medicijnen. Maar het aantal nieuwe besmettingen blijft verontrustend hoog. 

Laat ik met een paar foto’s uit onze tuin eindigen. Nog zes dagen en de dagen worden weer langer. Joepie. Afgelopen nacht was het koud. 10c – bijna volle maan. Het heeft al maanden niet meer geregend. Het gras wordt geel-bruin. Maar nog steeds tikt de thermometer de 30c aan in de vroege namiddag. En bloeit er van alles. Dat houdt nooit op.

Maracujá (passievrucht) in eigen tuin

Het hele jaar staat er wel iets in bloei in onze tuin

Citroenen in de achtertuin

Een onverwacht cadeautje

Ik hou van planten maar heb weinig verstand van namen. Deze plant is nu een kleine meter hoog. We hebben er verschillende van – een beetje als afscheiding tussen oprit en grasveld. En daar was plots – voor het eerst – een bloem. Het bleek een eendagsvlieg te zijn. ’s Morgens in bloei, ’s middags al gesneuveld door de wind. Ik vind deze bloem prachtig. Wie weet hoe deze bloem / plant heet? Ik vind het een soort anemoon bij koraalriffen. Iets uit een sprookje of een tekenfilm. Voor één dagje bij ons in de tuin. Prettig weekend.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

 

Klimaatvluchtelingen (5)

Tags

Donatie, Familie, Huis, IDAI, Ine, Klimaatvluchtelingen, Mozambique, Sofala

Het (voorlopig) laatste deel over klimaatvluchtelingen en (de gevolgen van) cycloon IDAI. Vandaag over de wederopbouw, een update en een nieuw verzoek. Op 3 mei schreef ik ‘Een donatie voor Mozambique’. Ik had vandaag ook de titel ‘Een donatie voor Mozambique – deel 2′ kunnen gebruiken.

Ruud – een neef van Ine – heeft me (ons) een tweede nieuwsbrief bezorgd. Hij beloofde eerder om ons te informeren wat er met het opgehaalde geld gebeurt in Mozambique – bij zijn jonge zoon, zijn moeder en zijn familie. Ik citeer grote stukken uit zijn nieuwsbrief.

“Lieve mensen, ons huidige bedrag staat nu volgens (nichtje) Ronique op € 1970,- Dit is geweldig. ik wil jullie heel graag op de hoogte brengen van wat er met jullie bijdrage is gebeurd en dat o.a. aan de hand van foto’s. De funderingen zijn opnieuw uitgegraven en zijn helemaal klaar.”

De funderingen zijn gegraven

“Het metselwerk is inmiddeis opgetrokken tot ongeveer 40 cm boven het maaiveld (hoogte van de begane vloer). Er is een metselaar ingehuurd en de rest van de werkers bestaat uit familieleden, die vrijwillig meehelpen tegen gratis kost en inwoning.”

Het metselwerk is begonnen.

“Ik zorg zelf voor de tekeningen en ook voor regelmatig contact via WhatsApp.”

Bouwtekening

“Wederom wil ik jullie vragen voor een donatie i.v.m. de kapconstructie, kozijnen, elektra etc. voordat we deze rekening gaan sluiten over ongeveer 3 of 4 maanden. Elke maand krijgen jullie een nieuwsbrief van mij. Zijn er bepaalde vragen, dan hoor ik dat graag. Ik wil jullie andermaal ontzettend bedanken voor jullie medeleven en we zijn heel erg ontroerd door de warmte en giften van iedereen. Jullie hebben mijn familie en mij ook enorm gemotiveerd om weer het roer om te zetten naar een betere toekomst.                                                                                          

Het is zo inspirerend om mensen op een directe manier te helpen en te ondersteunen, daarom wil ik voorlopig doorgaan met mijn nieuwsbrieven met daarin alle informatie. Ik hoop dat we deze band tussen ons allemaal  alleen maar daardoor verstevigen. We gaan samen een huis bouwen en jullie zullen en kunnen daar heel trots op zijn.

Heel erg bedankt, Ruud, namens mijn familie in Mozambique”

Zoals je begrijpt is geld nog steeds van harte welkom. Ik herhaal daarom graag het rekeningnummer: NL 08 INGB 0795 3738 80 op naam van RBB Arts  Deze rekening wordt beheerd door Ronique – een nichtje van Ruud en Ine. Voel je uiteraard vrij om iets te geven. Ik durf wel zeggen dat dit geld 100% naar de bouw van het huis(je) gaat. Niet naar westerse hulpverleners die ook heel goed werk doen, begrijp me niet verkeerd. Het is hulp op micro-niveau, heel concreet en persoonlijk.

In de SERIE: KLIMAATVLUCHTELINGEN en CYCLOON IDAI

En morgen weer heel iets anders …

Klimaatvluchtelingen (4)

Tags

Búzi, Beira, Cholera, Drinkwater, Hulpverlening, IDAI, Lusa, Mozambique, Overstromingen, Rode Kruis, Sofala, Superman, Voedsel

Ik ga nog twee dagen door met dit onderwerp. Na drie verslagen van een Nederlandse wateringenieur, vandaag foto’s en een bewerkt (vertaald) artikel uit Lusa. Eerder verschenen in  Club of Mozambique.

Búzi-superman onderneemt een riskante tocht om voedsel te vinden voor zijn familie.

De 37-jarige Hélder Fazenda, een leraar wiskunde, smeekt of hij ruimte kan krijgen voor hemzelf en voor twee zakken voedsel in een van de weinig bruikbare boten in Beira die stroomopwaarts vaart op de Búzi-rivier. Tijdens cycloon IDAI verloor hij alles, behalve de kleren aan zijn lijf. Een t-shirt met de grote ‘S’ van Superman is het enige dat hij nog heeft.

Sr Fazenda op de boot naar Búzi (*)

Misschien heeft hij vandaag wel superman-krachten nodig om te slagen in zijn missie: terugkeer vanuit Beira mét voedsel-voorraden voor zijn gezin in het verderop gelegen Búzi-dorp – verwoest en overstroomd gebied. In gewone tijden is dit een triviale onderneming, nu een avontuur.

Het kleine houten schip, gehuurd door een groep mensen, verlaat Praia Nova, bijna in het centrum van de stad Beira, richting het dorp. Een risicovolle reis. De weersomstandigheden zijn niet gunstig. De nood is hoog. Het schip werd bijna tegengehouden door de lokale maritieme autoriteiten maar kan (mag) toch vertrekken. Stroomopwaarts … waarschijnlijk een reis van ruim vier uur – twee keer zolang als normaal. De rivier kolkt en voert veel bruin water af – vanuit het overstromingsgebied naar de Indische oceaan.

Toen hij het dorp en zijn gezin – vrouw en een zoontje van acht maanden – verliet, wist hij niet wat hij in Beira zou aantreffen. Wat is er te koop? Is er vervoer terug? Kan ik terugkeren of niet? De wereld op z’n kop – bijna alles onder water. Dagen was hij – net als duizenden andere mensen omgeven door water en nog eens water. Wachtend op hulp, wachtend op voorraden.

“Ik moest het risico lopen om naar Beira te gaan en proberen voedsel mee te nemen naar mijn familie,” zegt Fazenda, eraan toevoegend dat behalve bonen en rijst, de zakken ook melk bevatten voor zijn kind. “Ik zat in een opvangcentrum in Búzi, maar niemand kon ons echt helpen. Er zijn geen artsen. De wegen zijn geblokkeerd en er is geen communicatie. Mensen worden gebeten door slangen en er is geen manier voor hen om hulp te krijgen” voegt hij eraantoe.

Vele uren na vertrek in Beira wordt Superman Hélder Fazenda herenigd met zijn gezin. Maar wanneer hij deze tocht weer kan maken is onbekend. De toekomst is nog steeds zeer ongewis.

Ondanks dat het waterpeil daalt, staan alle wijken van Búzi-dorp een week na de cycloon nog steeds onder water. Dicht bij de kust drijven er dode dieren in de rivier – deels al in ontbinding. Sommige passagiers worden onderweg ziek.

Zo gauw het kon vertrokken tientallen mensen uit Búzi naar Beira. Een riskante onderneming. Veel gezinnen blijven achter in de hoop dat vader of broer gauw terugkomt. Er moet betaald worden voor het beperkte vervoer – 200 of 300 meticais en er zijn verder geen garanties over terugkeer. Kortom geen liefdadigheidsactie.

Op zoek naar een droge plek (*)

Helga Tânia, een andere leraar, vertelt aan de journalist van Lusa dat ze twee dagen op het dak van haar huis verbleef, wachtend op hulp die nooit kwam. Samen met haar twee broers waagden ze de tocht naar Buzi – bijna 12 kilometer verderop. In de hoop van daaruit naar Beira te reizen. Maar eerst moet er betaald worden. “We hebben geen geld,” aldus Tânia, die alles verloor. Voorraden in de provincie-hoofdstad lijken verder weg dan ooit. Het waterpeil zakt stilaan. Mensen verspreiden zich meer en meer en drinken vervuild rivierwater. De situatie is chaotisch. Alle ingrediënten voor cholera zijn aanwezig. Waterzuivering heeft een heel hoge prioriteit. Het Rode Kruis helpt waar het kan.

(*) Bron: Club of Mozambique en Lusa

Morgen het laatste deel over KLIMAATVLUCHTELINGEN en het LEVEN NA IDAI

Klimaatvluchtelingen (3)

Tags

Búzi, Estaquinha, Guara Guara, Herbert Bos, Hulpverlening, IDAI, Klimaatvluchtelingen, Mozambique, Noodhulp, Resettlement, Sofala, Unicef, Water

Vandaag het laatste verslag van wateringenieur Herbert Bos – tijdelijk gedetacheerd bij UNICEF Mozambique. De tekst en foto’s zijn van deze Nederlandse hulpverlener in de provincie Sofala nadat cycloon IDAI en de daarop volgende overstromingen een spoor van vernieling achterlieten.

In de buurt van Buzi (20 km westelijker), ligt Guara-Guara, ook een resettlement area. Dit gebied ligt duidelijk hoger en is ook al bij eerdere overstromingen gebruikt als resettlement. Anderhalve week geleden zijn de eerste klimaatvluchtingen vanuit de kampen in Beira teruggekomen in dit gebied. Ik was daarbij. Ze kwamen aan met vier grote bussen en veel organisaties en overheden waren aanwezig.

Aankomst van klimaatvluchtelingen in Guara Guara (*)

In dit resettlement gebied zijn ook nog geen condities, er zijn geen wegen of watervoorzieningen. UNICEF lost dit nu samen met de overheid en met partners op. Wij werken er aan om binnen afzienbare tijd een goed watersysteem beschikbaar te hebben. In de tussentijd zorgen onze partners met ‘watertrucking’ voor de tijdelijke watervoorziening.

Tot slot Estaquinha. Ook een stadje langs de oevers van de rivier de Buzi. Estaquinha is stevig geraakt door de overstromingen, maar vooral ook door de orkaan. In het stadje zelf is dat te merken aan het groot aantal huizen zonder daken. Ook in Estaquinha is een resettlement kamp aangelegd. Op dit moment wonen hier ongeveer 300 families. De omstandigheden zijn niet optimaal. Er wordt door verschillende organisaties hard gewerkt om zaken te verbeteren. Ook UNICEF neemt initiatief in watervoorziening voor deze nieuwe nederzetting.

Noodopvang voor klimaatvluchtelingen (*)

Werkend in het district Búzi zie ik dus veel klimaatvluchtelingen. Families die gevlucht zijn voor het stijgende water en niet terug kunnen of willen naar hun oude plek. Het gaat echt om grote aantallen, alleen al in het district Búzi gaat het over duizenden families (x 5 = aantal personen). Overige locaties in de provincie Sofala liggen in de districten Chibabava, Nhamatanda, Dondo en Caia. Het gaat dus in totaal over misschien wel honderdduizend personen.

Nieuwe plekken worden aangewezen, maar hebben nog nauwelijks condities. De plekken bestaan uit niet veel meer dan een stuk afgebakende mato (wildernis, bush). Daar ligt dus een grote uitdaging voor de water en sanitatie sector van overheid en organisaties. Ik ben blij dat ik daar een bijdrage aan kan leveren.

Herbert Bos in overleg

Verder zijn door de overstromingen bestaande sociale en economische verbanden tussen families verbroken. Eerdere gemeenschappen zijn versplinterd en verdwenen. Hierdoor is het probleem van de klimaatvluchtelingen niet alleen het probleem van huisvesting of condities, maar zeker ook het sociale probleem rondom het ontbreken van gemeenschappen en verbanden.

Tot zover de verslagen en foto’s van Herbert Bos vanuit Búzi – provincie Sofala (Mozambique)

TEKST en FOTO’S: Herbert Bos (*) Foto’s via Facebook-pagina Nederlandse Ambassade Mozambique