Grillen der natuur

Tags

Hin Ta Hin Yai, Ko Samui, Natuur, Rotsen, Thailand, Vakantie

Je kent ze vast wel … foto’s van bomen die een sterke gelijkenis vertonen met menselijke figuren. Of een aardappel in de vorm van een hart. Of twee elkaar omhelzende worteltjes. Ik – en ik ben vast niet de enige – zie vaak allerlei figuren in de wolken. Afgelopen week wees ik Isabel nog op twee ijsberen. Ze zegt dan net niet dat ik gek ben. Of de kaart van Afrika. Schapenwolkjes heten toch zo omdat we er schapen in herkennen?

Ik heb in mijn concepten nog een stukje klaarstaan over Thailand. Meer specifiek over een populaire attractie op Ko Samui. Eerlijk gezegd viel ons dat eiland wat tegen. Heel erg druk. Duizenden brommertjes. Af en toe zelfs file rijden. Te luide muziek in bijna alle bars en restaurants. Ik heb nog nooit zoveel mensen met tatoeages gezien als daar. Ja, mooie stranden. Heerlijk snorkelen. Lekker eten maar dat kun je bijna overal in Thailand.

Toegangs-poort HinTa Hin Yai

Goed. We maakten een uitstap naar Lamai Beach en bezochten Hin Ta en Hin Yai. Vertaald betekent dat Grootvader en Grootmoeder. Je verlaat de grote weg en vanaf dan is het stapvoets rijden en wringen tot je een plekje hebt gevonden om betaald te parkeren. Vervolgens loop je door een kleine straat / markt. IJs, fruit en de typische toeristen-rommel die je overal kunt kopen. Niets bijzonders. Je loopt door een poort en dan heb je mooi uitzicht op de zee. De blauwe lucht, wolkenformaties en een piepklein strandje en grillige rotsformaties. En omwille van de rotsen is deze plek populair.

Bij Hin Ta en Hin Yai (Ko Samui)

De Thai vertellen een oude legende over Hin Ta en Hin Yai.

“Een oud koppel, luisterend naar de namen Ta Kreng (opa Kreng) en Yai Riem (oma Riem) woonden met hun oudste zoon in de zuidelijke provincie Nakhon Si Thammarat. Hun zoon was nu oud genoeg om te trouwen. Op een dag besloten ze naar de naburige provincie Prachuap Khiri Khan te zeilen en daar de hand te vragen van de dochter van Ta Monglai. Tijdens hun zeereis kwam hun boot terecht in een zware storm. De oude man en zijn vrouw waren niet in staat om naar de kust te zwemmen. Ze verdronken. Ze stierven op zee en veranderden in rotsen. Zij zijn het bewijs dat de wereld de bruid is van hun ware intenties. Opa en Oma – de rotsen – staan daar tot op de dag van vandaag.”

Ja, ja. Wij gaan op zoek. Opa vinden gaat heel eenvoudig.

Opa Hin Ta

Oma hebben we niet onmiddellijk in de gaten. Dat wordt zoeken en voorzichtig glibberen op de gladde rotsen. Maar dan vinden we haar. Gniffelen. Een beetje besmuikt lachen.

Oma Hin Yai

En je zult begrijpen dat daar meer foto’s werden gemaakt. Vooral met Isabels smartphone want hier moesten de vriendinnen in Mozambique natuurlijk ook van mee genieten. Met dank aan WhatsApp.

Op de foto met Opa

En op de foto met Oma

Ach ja, je kunt wel de hele dag op je luie reet bij het zwembad liggen. Of op een strandstoel met een boek en een koude cocktail. Af en toe moet je d’r op uittrekken. Ja toch? En je onderdompelen in de plaatselijke ‘cultuur’ …

In de serie: THAILAND

Advertenties

Ondertussen in Mozambique (2)

Tags

24lions.org, Auto, Criminelen, Diefstal, Ergernis, Gasfles, Inbraak, Leeuwen, Mozambique, Spiegel, Zambezi-delta, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 2.

Laat ik beginnen met het bijna-dagelijkse onderwerp ‘Diefstal’. Het houdt maar niet op. Eind april, begin mei werd de bankrekening van Isabel helemaal leegplukt. Ruim een maandsalaris. Een paar weken later een inbraak bij ons. Overdag. Vernieling van zowel een ijzeren hekwerk als een raam. Buit: een strijkijzer, drie paar schoenen, twee koepeltentjes, een gasfles en wat eten. Meer dan vervelend. Naast het gemis van waardevolle zaken is vooral het gevoel van onveiligheid meer dan vervelend. Ik heb de scheldwoorden gewist. En ook deze week zijn we opnieuw slachtoffer van diefstal. De grote lamp – stevig vastgeschroefd in de muur – bij de grote poort is gestolen. Waarschijnlijk tijdens de urenlange stroomstoring eind vorige week. De dief was goed uitgerust want zonder de juiste schroevendraaiers en steeksleutels was het hem/haar niet gelukt. Is het iemand uit buurt die ons doen en laten begint te kennen? En eergisteren werd – ik denk al voor de zesde of zevende keer – een buitenspiegel van onze auto gejat. In de stad, vlak bij Isabels werk. En ook de achterruitenwisser van dezelfde auto.

Alweer gejat

Voel ik me onveilig? Het eerlijke antwoord is nog steeds nee. Maar … een stevige maar … het begint aardig vervelend te worden zeker als Isabels collega gisteren wordt opgebeld door haar personeel dat er net een gewapende overval was bij haar thuis. Nauwelijks vijf minuten bij ons vandaan. Onder bedreiging van een vuurwapen werden de televisie, huishoudelijke apparaten en sierraden meegenomen. In minder dan vijf minuten waren de dieven ervandoor met een auto … waarschijnlijk ook gestolen. Cash geld konden ze niet vinden in de openrukte lades in de slaapkamer.

Is dit uniek in Mozambique? Jammer genoeg niet. Het is haast dagelijkse kost. Wat moeten we doen? Een bewaker in dienst nemen? Een (blaffende) hond kopen? Elektrische draden / alarm-installatie of camera’s op de muren monteren? Ik weet het even niet. Het huis is redelijk goed beschermd met traliewerk, dikke houten deuren en stevige sloten. En wat de zaak nog meer verontrustend maakt is de hardnekkige roddel dat de plaatselijke politie onder één hoedje speelt met criminelen.

Genoeg hierover. Nu het goede nieuws …

Leeuwen worden vrijgelaten in de Zambezi-delta

Ruim een eeuw geleden leefden er ongeveer 200.000 leeuwen in Afrika. Nu leven er minder dan 20.000 in het wild. In zesentwintig Afrikaanse landen komen er geen leeuwen meer voor in het wild. Tijdens de jarenlange burgeroorlog (1976 – 1992) dreigde ook het einde van leeuwen in Mozambique.

Mark Haldane, Anton Smit en chief Domingo Bichote verwelkomen de leeuwen. © 24lions.org

Een paar dagen geleden werden er 24 leeuwen vrijgelaten in de Zambezi-delta in centraal Mozambique. Nooit eerder werden er zoveel leeuwen van het ene naar het andere land overgebracht. Van Zuid Afrika naar Mozambique. Het geheel wordt georganiseerd en gemonitord door de Cabela Family Foundation in samenwerking met de Ivan Carter Wildlife Conservation Alliance en Zambeze Delta Safaris. Ruim 2,5 miljoen hectare leefgebied krijgen de leeuwen waar eerder hun soort in gevaar was.

De leeuwen werden gevangen in het Tembe-olifantenpark en het Makalili-wildreservaat in Zuid-Afrika en getransporteerd naar midden Mozambique.

Zes leeuwinnen klaar voor transport naar Mozambique. © 24lions.org

Een eerste periode zijn de leeuwen in quarantaine geplaatst en vormen ze sociale groepen. Daarna worden ze in groepen vrijgelaten om hun kansen op re-integratie in de natuurlijke omgeving te vergroten.

Werk aan de winkel voor mens en dier. © 24lions.org

Als alles volgens plan verloopt, zal de leeuwenpopulatie in het gebied de komende dertig jaar toenemen van 24 naar 500. Onderzoekers gaan ervan uit dat dit de leeuwenpopulatie in de wereld de komende twintig jaar met tien procent zou kunnen vergroten.

Meer lezen, veel foto’s en een filmpje … klik HIER. De informatie en de foto’s zijn van 24lions.org

Lombok, andere tijden

Tags

Aardbeving, Gili Meno, Gili Trawangan, Indonesië, Isabel, Lombok, Rinjani vulkaan, Vakantie

Het eerste item vandaag op alle televisiekanalen: ‘Tweede aardbeving binnen een week treft het Indonesische eiland Lombok”‘. Eind 2014 waren we op vakantie op Bali en Lombok. Lombok en de Gili’s waren voor ons de hoogtepunten van die vakantie. Ik heb er een paar keer over geschreven.

Ergens in het noorden van Lombok

Zin om dat nog een keer te lezen, klik HIER. Wij zwierven op Lombok van west naar noord naar zuid en weer terug.

Gigantische woudreuzen op Lombok

Vorige week werd het eiland voor het eerst getroffen door een aardbeving. Gisteren voor de tweede keer, dit keer met veel meer doden, gewonden en ingestorte gebouwen. En omdat ook de populaire Gili-eilanden zijn getroffen is het wereldnieuws. Toeristen willen naar huis. De boten zijn overvol. Het vliegveld kan de stroom passagiers nauwelijks verwerken. We volgen het nieuws. Ik haal het foto-album uit de kast. Wij liepen op de lagere flanken van de Rinjani-Vulkaaan.

Lombok, aan de voet van de Rinjani vulkaan

We wandelden de hele dag met een vrouwelijke gids langs rijstvelden, watervallen en dorpjes. Het klikte geweldig tussen de gids en Isabel. Beide dames vertelden elkaar hoe kruiden, wortels en bladen kunnen gebruikt worden bij allerlei infecties en ziektes. De vegetatie van Lombok en zuid Mozambique is deels vergelijkbaar.

Een wandeling die officieel drie uur zou duren, loopt uit naar zes uur.

We stoppen tweemaal bij mensen thuis. We eten mee wat de lokale pot schaft. Het is achteraf bekeken de meest mooie (waardevolle) dag van onze vakantie. In onze tuin in Djonase groeien nog steeds twee planten die we toen stiekem hebben meegenomen.

Traditioneel dorp op Lombok in de 21ste eeuw

We doorkruisen het binnenland. Stoppen bij stadjes. Bezoeken een tempelcomplex. Kijken onze ogen uit als een heel dorp uitloopt in lokale outfit. Dansers, muzikanten, jongens en meisjes. We stoppen geregeld om langs de kant van de weg iets te eten.

De juiste naam ben ik vergeten … stokjes met vis. Mmm

En het ene stadje is gespecialiseerd in aardewerk. Heel veel pottenbakkerijen en natuurlijk willen ze voor ons – de toeristen – een demonstratie geven.

Oma draait in no time een pot.

En het volgende dorp is beroemd om zijn textiel. De ene weverij naast de anderen.

Hier kopen we de meeste cadeautjes voor het thuisfront in Afrika en NL/BEL

En de laatste drie dagen verblijven we hoofdzakelijk op het strand. Eerst op Gili Meno en later nog even op Gili Trawangan. De journaalbeelden vandaag tonen de overvolle stranden op Gili Trawangan met toeristen die een veilig heenkomen zoeken. Bang voor naschokken of nieuwe bevingen.

Gili Meno in betere tijden

Jaarlijks zijn er tientallen natuurrampen ergens op de aarde. Vaak halen ze nauwelijks het nieuws of we registreren het nauwelijks. Maar als een plaats of gebied wordt getroffen waar je zelf bent geweest, dan volg je het met veel meer aandacht. Zo werkt het, ook bij mij (ons). Ook nu met de aardbevingen op Lombok.

En op dezelfde Nederlandse nieuws-sites en op Facebook staan deze dagen ook veel foto’s van Amsterdam afgelopen zaterdag. De (gay) pride. Kleurrijk Amsterdam. Ook Lombok vond ik zeer kleurrijk, maar dan anders. Zowel de natuur, de cultuur als ook de mensen.

Kleurrijk Lombok

Ik hoop dat het eiland en zijn bewoners gauw de ramp te boven komen.

Naschrift 9 augustus 2018

Het dodental loopt op naar ca 347 en vandaag beefde de aarde opnieuw. Er zijn na afgelopen zondag al 340 naschokken gemeten.

We eten nog steeds avocado uit eigen tuin

Tags

Appel, Avocado, Djonase, Mozambique, Oogst, Vrucht

Eigenlijk heb ik alles al gezegd met de titel van dit stukje. Een eindredacteur zou vast een betere – prikkelender – titel willen voor zijn middagkrant. Er valt dus geen nieuws meer te lezen in dit stukje. Ik plaats twee foto’s als bewijs. Maar ja … ‘fake foto’ of ‘fake nieuws’ zijn termen die we – jammer genoeg – dagelijks horen anno 2018.

Foto 23 juli 2018

Is dit nieuws? Ja, best wel ja. Wij wonen nu ruim twee-en-een-half jaar in Djonase Matola Rio. We hebben veel zelf aangeplant maar deze avocado-boom stond er al. En nu komt het … vorig jaar hadden wij NUL vruchten aan die boom. Nog net niet alarmerend genoeg om hem te kappen. Wij hebben twee avocado-bomen. En ze zijn heel erg verschillend. Ook de vruchten die ze dragen. De boom achter ons huis produceert enorme joekels. Bijzonder groot.

Uit eigen tuin … avocado in vergelijking met een ei

Ik plaatste deze foto – avocado en ei – al een keertje eerder. Klik HIER. Ergens begin / half januari kunnen we de eerste vrucht eten. Zittend aan tafel hoef ik mijn arm maar uit te strekken en ik kan de avocado in enkel seconden transporteren van de boom naar mijn bord naar mijn mond. Ecologisch verdien ik daar een gouden medaille voor. Ik hoef er nauwelijks twee passen voor te zetten.

Een week of zes later is het uit met de pret. De oogst is voorbij. Je raakt de avocado’s nauwelijks kwijt want heel veel buren en familie hebben op hetzelfde moment dezelfde oogst. Gelukkig hebben we een tweede soort. Puur geluk overigens. De boom in de voortuin draagt honderden avocadootjes. En ze zijn later rijp. We aten er volop van toen JJ en Co op bezoek waren. Half februari – half maart. En ook de weken daarna aten we verder. Niet dagelijks maar toch met regelmaat.

Eind mei, heel de maand juni tot half juli vertoefde ik in zomers Nederland, Belgiē en Duitsland. En daar deed ik uiteraard ook mijn (eet)boodschappen. Pas na een paar weken kon ik het niet laten en kocht af en toe (twee) avocado’s. Rijp en eet-klaar. Prijs zo rond de drie euro. Smaak … ach ja … best oké. Grootte in vergelijking met onze eigen oogst … soepballetjes ten opzichte van hele grote gehaktballen.

En sinds vorige week ben ik weer in mijn Afrikaanse thuis. En wat zie ik meteen bij aankomst? Nog steeds avocado’s. Wat? En ze zijn nog steeds even smeuïg, erg lekker, bijna dagelijks lepel ik er eentje naar binnen.

En dan te bedenken dat het winter is in Mozambique

Is dit bijzonder? Ja, ik denk het wel want ook de collega’s van Isabel vragen haar waar ze de avocado – die ze geregeld meeneemt voor haar lunch – vandaan haalt. Uit Zuid Afrika? Want daar is zogenaamd ‘alles’ te koop. Nee, uit eigen tuin.

Natuurlijk zijn we benieuwd naar volgend jaar … wordt dat weer een NUL-jaar of opnieuw zo’n niet-eindigende periode van avocado-oogst?

Dit fenomeen ken ik trouwens uit mijn jeugd in Vlaanderen. Wij hadden in onze tuin een appelboom die het ene jaar vijf, zes appels voortbracht en het volgende jaar een paar honderd. En dat met de regelmaat van de klok. Bijna niets – heel veel – bijna niets – heel veel.

Ik schreef eerder over: AVOCADO

A casa com duas cores

Tags

Duas cores, Gras, Hub, Mozambique, To do list, Twee kleuren, Winter

Ik heb mijn traditionele hub weer gemaakt. En overleefd zonder verkouden te worden. Het grappige is dat het de omgekeerde temperatuur-sensatie is. Nee … in feite dezelfde. Van WARM naar KOUD. Bijzonder is het wel dat ik uit warm NL/BEL naar (relatief) koud Mozambique ben gevlogen. Het is winter deze kant (ten zuiden) van de evenaar. Maandag de hele dag grijs en regen. Dat is fijn voor de tuin. Hoor ik jaloerse stemmen uit het gortdroge Vlaanderen en Nederland? Nu alweer twee dagen lekker weer overdag. Ik heb zelfs een uurtje in de zon zitten lezen. Dat doe ik nooit in het hartje van de zomer (december / januari). Veel te heet. En is ook niet zoiets als huidkanker van teveel zon?

En het prettige is dat de dagen nu steeds langer worden. Het wordt iets vroeger licht en het wordt iets later donker. Voorlopig is dat nog meer theorie dan praktijk. In huis moet ik echt wel een trui aantrekken (bij gebrek aan verwarming). En een extra dekentje vindt Isabel een absolute noodzaak. Ik vervul mijn rol als ‘kacheltje in bed’ met veel plezier. (Ik kijk nu al uit naar wat Mijnheer Pannenkoek voor kwinkslag zal maken.) By the way … ik vind het nog steeds fijn als lezers / volgers een reactie achterlaten. Meelezen zonder reageren is ook goed hoor … lurkers melden zich wel eind april. Ja toch?

Goed. Een nieuwe periode in Mozambique. De to-do-list is in de maak. De goede voornemens ook. Ik ga d’r vast over schrijven als ik de eerste resultaten boek. Het huis met de twee kleuren (dat betekent de titel van dit stukje) heeft mijn aandacht nodig. En we zijn nog op zoek naar hulp …

Laat ik eindigen met een foto die ik van internet heb geplukt. Voorlopig hetgeen ik het meest ga missen. Niet het groene gras want dat was dor, dof, wit en geel toen ik uit Nederland vertrok. Vandaag kan ik zeggen dat het gras in onze tuin groener is. Maar mijn fiets …

Een Duitsland plog

Tags

Ansbach, Aurach, Beieren, Duitsland, Feuchtwangen, Paarden, Steinerne Rinne, Vrienden, Wahrberg, Zonne-energie

Een paar dagen naar vrienden in Duitsland. Kijk je mee?

Wahrberg – Toegangspoort

Op bezoek bij Marcus en Inge op de Wahrberg. Onverwacht op de koffie. Elke ochtend schuift ieder die dat wilt aan voor de koffie. Een gezellige start van de dag. De Wahrberg – ooit aangekocht door de overgrootvader van Marcus en Uli Bornebusch. Een familie-bedrijf.

Paardenparadijs

Het bedrijf omvat veel verschillende activiteiten. Een manege voor gepensioneerde paarden. Zonne-energie opwekken. Locatie voor seminars, cursussen en workshops. Overnachtingsplaatsen voor ruim 30 personen. En biologische landbouw.

Bij Marcus en Inge

Het is prachtig weer. We ontbijten, lunchen en dineren altijd buiten op een van de vele terrassen.

Kersen in overvloed

En tussen de maaltijden door lopen we onze ‘fruit-ronde’. Kersen, rode kersen, wilde aardbeien, frambozen. Een ouderwets gevoel om zoveel kersen te plukken (eten) dat je geen pap meer kunt zeggen. Zo … rechtstreeks van de boom.

Zwemvijver en blokhut

Eén van de vele slaapplekken op de Wahrberg. En in de zomer spring je onmiddellijk vanuit je bed de zwemvijver in. Dat kan natuurlijk ook in de herfst, winter en lente. Brrr. (*)

Ik geniet met volle teugen

We maken een rondrit. Een wandeling in Feuchtwangen. We bezoeken de Gelber Berg bij Dittenheim. Hoogtepunt vond ik de ontdekking van de ‘Steinerne Rinne bij Wolfsbronn‘.

Steinerne Rinne Wolfbronn

Er zijn meer van dit soort natuurlijke versteende goten in de omgeving. Heel bijzonder. We bezoeken kruidentuinen. Insecten-hotels in gemeenschap-boomgaarden. Een museum over de muur die de Romeinen ooit bouwden. Trump is echt niet de eerste die denkt dat een muur bouwen iets positiefs zal opleveren.

Vanop het heuveltje heb je mooi zicht op het Romeinse miniatuurkamp

En verderop zie je op de foto de contouren – nu zijn het goed onderhouden heggen – van de muren rondom het Romeinse legerkamp. In de buurt is een informatief museum.

Een stukje Berlijnse Muur in Ansbach

De hoofdstad van de Landkreis Ansbach – waar de Wahrberg te vinden is – is Ansbach. We drinken een glaasje. We eten een ijsje. We bezoeken een tentoonstelling en lopen door de plaatselijke orangerie. Staan even te kijken naar een repetitie van een Rococo-dans-show. En zoals elke grote Duitse stad heeft ook Ansbach een stukje Berlijns Muur.

Tijd voor het avondeten

Buurvrouw Elfie heeft heerlijk gekookt. Grote ronde courgettes – dit heeft vast een andere naam – gevuld met lasagne. Een glas plaatselijke sprudel-wijn erbij. Een gezellige avond.

Zonne-boer Marcus

Een indrukwekkend veld zonne-panelen. Enkele jaren geleden investeerden ze fors in deze giga-installatie. Zij waren toen voorlopers. Ze hebben een contract om twintig jaar energie te leveren aan het plaatselijke energie-bedrijf. Zij voorzien ongeveer drieduizend huishoudens van energie. Indrukwekkend. De panelen draaien deels mee naar de zon. De installatie wordt vanop afstand gemonitord. Dat deed Marcus ook dagelijks toen ze bij ons op bezoek waren in Mozambique.

Zweethutten

Naast de vele hectaren landbouwgronden, weilanden voor de paarden (bijna vijftig stuks), de biologische moestuinen, stallen en voorraadschuren heeft de Wahrberg ook een indianen-veld. Ik ben benieuwd naar het verhaal. Marcus vertelt …

Vroeger gingen zij elk jaar met een grote groep paarden en huifkarren op trektocht in de omgeving. Een week onderweg. Daar leerden ze twee Indianen kennen die zich aansloten bij hun trektocht. Zij waren op zoek naar een plek voor hun jaarlijkse rituelen. Zij vonden een plek op de Wahrberg. Gedurende een week komen er ongeveer vijfendertig Indianen (#) naar deze – ondertussen gewijde grond. Zij bouwen een grote cirkel voor rituele dansen die dagen onafgebroken doorgaan. De zweethutten worden heropgebouwd. Toeschouwers mogen op afstand aanwezig zijn maar er mag niet gefilmd worden. Ook geen foto’s.

De Driekoningen zijn langs geweest

Het was zeker dertig jaar geleden dat ik deuren zag met de initialen van de driekoningen. Ik ken het uit Tirol. Ook in (katholiek) Beieren, zo blijkt. Kinderen komen zingen langs de deuren op 6 januari. De deur wordt gemarkeerd (gezegend in vroegere tijden) met het jaartal en de eerste letters van de drie Wijzen uit het Oosten. 20 * C + M + B * 18 (Caspar / Melchior / Balthasar)

En dan is het tijd om afscheid te nemen.

Auf Wiedersehen

En mocht je je afvragen waar ligt de Wahrberg … ik heb een kaartje van hun website geplukt.

Burg Wahrberg in Aurach

(*) Herkende je het beeld van Hanneke Roelofsen?

(#) Mag je het woord ‘Indianen’ nog wel gebruiken? Ik bedoel wel degelijk de oorspronkelijke bewoners van Noord, Midden en Zuid Amerika.

Papaja, weer iets geleerd

Tags

Afrika, Culinair, Hermafrodiet, Mozambique, Papaja, Papaya, Vruchten

We hebben een paar papaja-planten in de tuin. Bij de verbouwing is er een grote papaja-boom gesneuveld. Rondom ons huis staan er bij de buren heel wat papaja-bomen. Ook vriend Per heeft verschillende bomen. Maar zonder vruchten. Hoe zit dat?

Je hebt mannelijke planten en vrouwelijke planten. Dat is niet meteen herkenbaar. Pas als ze gaan bloeien. Er zijn mannelijke bomen, waar nooit vruchten aan komen en vrouwelijke planten die, na bevruchting, vruchten ontwikkelen – vaak dicht bij de stam. De papaja is de vrucht van een ‘meloenboom’ en wordt dan ook ‘boommeloen’ genoemd. Een papaja-boom kan al na tien maanden vruchten geven. De vruchten moeten geoogst worden als het rijpingsproces net is begonnen. Te vroeg geplukte papaja’s kunnen niet meer narijpen.

Ik krijg met enige regelmaat plantjes van Per in de hoop dat ik eindelijk een koppeltje te pakken heb. Een mannetje en een vrouwtje. De mannelijke bloemen komen steeds in grote bloem-schermen voor, de vrouwelijke bloemen staan solitair of in kleine groepjes. Ook Per had enkel, grote mannelijke bomen en bloemen … zonder vruchten. Een mannen-gemeenschap. Maar nu komt het …

Papaja in de tuin van Per

Deze foto maakte ik vanochtend. Wat zie je? Het typische blad van de papaja-boom maar ook … twee vruchten. Kijk goed. Hoe kan dat? Aan een mannelijke boom?

Ja, dat kan … een mannetje kan zich ontwikkelen tot een hermafrodiet. Een tweeslachtige bloem / boom. Ongelooflijk maar waar. Helemaal uit zichzelf. Of moet ik nu zeggen … uit HAARzelf?

Om dit proces daarna te versnellen, kap je de mannelijke / hermafrodiete boom grotendeels en dan worden de nieuwe twijgen en bloemen vanzelf vrouwelijk en dus vrucht-dragend. Ik wist niet wat ik hoorde toen Per dit vertelde.

En oorspronkelijk zaten er drie papaja’s aan de boom. We hebben er vanochtend samen eentje opgegeten. Lekker – zeker met een druppeltje citroen.

Vlaamse Vrienden – Plog

Tags

Costo do Sol, Familie, Isabel, Krugerpark, Macaneta, Maputo, Mozambique, Namaacha, Vrienden, Zuid Afrika

Een bijna vijftigjarige vriendschap. Mozambique – Maart 2018. Een plogje.

Eric – Werner – Koen – Gie

Het stadsbezoek aan Maputo is halverwege. Tijd voor een hapje en een drankje.

Costa do Sol (Maputo)

Costa do Sol (Maputo) op een doordeweekse dag

Het vingertje van Koen. Het staat op heel veel foto’s. Ik leg het graag uit. Ik weet het. Reisleider en gids – in eigen omgeving. En verhalen vertellen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje.

Thuis duiken we het zwembad in. Tijd om nieuwe plannen te maken.

Napraten en plannen maken voor morgen

Ik doe een aantal voorstellen. Wikken en wegen. Woensdag staat een dagje Krügerpark (Zuid Afrika) op het programma. We rijden op tijd weg. We passeren de grenzen in minder dan anderhalf uur. We rijden het wereldberoemde park in via Crocodile Bridge Gate. We worden niet teleurgesteld.

Een ontmoeting met de eerste van de Big Five

Olifant op “12 uur”

Voor de Vlaamse vrienden was dit het hoogtepunt van ons dagje Safari om het hoekje.

Voor het eerst had ik vooral oog voor vogels want Werner is een liefhebber. Hij heeft zijn verrekijker in de aanslag. De lijst wordt lang. We kijken links naar twee grijze go-away vogels. Kwēvoël in het Afrikaans. Een loerie of toerako.

Grey go-away bird / Grijze loerie

En omdat we met z’n allen naar links blijven kijken, zien we niet wat er rechts voorbijkomt. Gelukkig steken ze de weg over …

Neushoorn

We zien drie van de grote vijf. De olifant, de neushoorn en de buffel. De leeuw en het luipaard lieten zich niet zien. Wel giraffen, wrattenzwijnen, antilopes, zebra’s, koedoe’s, hyena, apen, krokodil, boseekhoorns en nog veel meer. Om tien uur rijden we het erf weer op. Werner is zestig geworden. Een mooie dag.

En dan is het alweer donderdag. Een nieuwe uitstap. Naar Namaacha, Pequenos Libombos en Tia Sandra.

De watervallen van Namaacha

Namaacha

En alweer dat vingertje … onderweg stoppen we om vers fruit te kopen.

Ik koop appel-bananen bij een van de vele stalletjes langs de weg

Vrijdag. Dat wordt een dagje strand aan de Indische Oceaan. Met de auto naar Macaneta. Op tijd stoppen voor een lokaal biertje. Een wandeling door de duinen en dan ons omver laten spoelen door de golven.

Praia da Macaneta in Marracuene

En ook de innerlijke mens wordt niet vergeten. We zaten vaak en lang aan tafel. Niet alleen vandaag maar alle dagen.

Heerlijk eten bij Quinta do Lourenço – Macaneta

En je weet het … als er een fototoestel wordt bijgehaald in een restaurant dan is het eten en de ambiance dik in orde.

En dan is Eric jarig. Een boottocht naar Portuguese Island en Inhaca. Met de catamaran Umoja vanuit Maputo. Ik maakte die tocht al vaker – ook met onze eerdere gasten.

Een dagje op de ‘Umoja’ van Maputo Yachting

En als we de haven van Maputo binnen varen, kruisen we een cruise-schip van de Holland America Line. De ‘Amsterdam’ met Rotterdam als thuishaven.

Eric fotografeert de AMSTERDAM van de Holland America Line

En waar is Isabel? Aan het werk maar ’s avonds en in het weekend vertelt ze honderd-uit over typisch Mozambikaanse zaken. Veel over planten en kruiden en het medicinaal gebruik ervan. En over African Magic. Sangoma’s en brucheria.

Isabel met de jongens

En als Isabel aan het woord is, houd ik mijn mond en m’n armpjes op de rug, luister en leer steeds meer over Mozambikaanse gebruiken.

En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken. Is dit plogje volledig? Nee, natuurlijk niet. De vele uren kaarten zijn niet in beeld gebracht. Kingen en Wiezen. Luisteren naar de radio – Ronde van Vlaanderen. Sterke Nikki Terpstra. Kijken en luisteren naar de regen. Zomerse kampeer-herinneringen ophalen. Familie opzoeken. Afdingen op de lokale markt. Capulana’s kopen op Inhaca. Lezen en luieren. Lachen met Gustave Eiffel’s flaters. We huren een Kia Soll. Ons huis en zwembad onverwacht vol vinden met familie en vrienden en dansen met Tia Sandra. Lokale gerechten proeven. Schelpjes en krab met bladeren van maniok en zoete aardappel. Boos worden op de bureaucratische systemen en onwillige douaniers. 2M drinken. Uren in de avondspits stilstaan. Op bezoek bij jarige Pai Sampaio. Uren in het donker doorbrengen want er is geen elektriciteit. Tot tweemaal toe is de watertank leeg en wordt het omschakelen naar de ‘kampeer-modus’. Het zwembad brengt uitkomst.

De dagen zijn omgevlogen. Een heerlijke tijd. Dit mag vaker gebeuren. Wij zijn er klaar voor. De gasten mogen zich melden …

Een dagje op het water – plog

Tags

Boot, Catamaran, Inhaca, Katembe, Maputo, Mozambique, Plog, Sanjeeda, Vrienden, Zon

Het is weekend. De wekker loopt al om 6 uur af. Boterhammetjes smeren. Een snel kopje thee en/of koffie. Zwembroeken en bikini’s in de tas. Handdoeken en zon-beschermingsproducten. Een dagje met een catamaran naar twee eilanden voor de kust van Maputo. Veel foto’s met weinig tekst.

Porto de pesca

De vissershaven van Maputo. Bij het vertrekpunt van de Umoja en de Sanjeeda. Voor de duidelijkheid … deze boten staan niet op de foto. Op de achtergrond zie je de nieuwe brug – nog steeds in aanbouw.

Porto de pesca (Maputo)

Nog een mooi sfeerbeeld van de kleine vissershaven van Maputo op de vroege ochtend.

Tijd voor wat foto’s

Isabel en Hanneke verkennen de boot.

Alvast kennismaken met de bemanning en de andere gasten

Kapitein Wilhelm (Noorwegen), Jean Jacques (Nederland), Inge (Duitsland) en Sue (Oregon USA)

Hanneke en Markus

De foto vertelt eigenlijk het korte verhaal van vers water tanken voor we uitvaren. Een beetje een zoekplaatje.

De nieuwe brug tussen Maputo en Katembe

Een kwartiertje later zijn we onderweg. Bestemming: Ilha Portuguesa en Ilha Inhaka.

Flinke golven. We installeren ons in het zonnetje. Binnen een half uurtje druipen we van het zilte zeewater. Het fototoestel wordt opgeborgen. Veel lol maar we blijven voorzichtig. Bijna drie uur later naderen we Portuguese Island. Een klein eiland, een beschermd natuurgebied. Een grote zandbank met wat duinen. Een cruise-maatschappij bouwde hier twee jaar geleden een exclusieve ontvangstruimte. Bar, winkel, restaurant, een marktje, toiletten. Vandaag volledig uitgestorven.

Portuguese Island

Het is te ondiep om vlakbij aan te leggen. Dus zwemmen of met het rubberbootje naar dit onbewoonde bounty-eiland. Het fototoestel blijft achter. We zwemmen, we lopen door het warme zand. Twee dolfijnen duiken op. Vlak bij. Tussen het strand en de boot. We betalen een kleine (verplichte) bijdrage voor het ecologisch onderzoek op het eiland. Ik zwem deels terug naar de boot. De lunch staat klaar.

Onderschrift lijkt me overbodig

Genieten met een grote G

Een glaasje wijn. Een biertje. Dolfijnen rondom de boot. Azuurblauw water. Het leven is goed. Carpe diem. En de vraag of ik het ‘schaatsen’ in Nederland mis … ach ja.

Ook Koen gaat op de foto

Een tweede stop. Ilha Inhaca. 6000 inwoners. Veel natuur. Een typisch Mozambikaans dorp. Als het helder is zie je de skyline van Maputo. Nog gauw even een paar foto’s op het strand. De dame helemaal links … een mooie ontmoeting. Elsa, een Nederlandse vrouw. Mozambikaans van geboorte. Ze verhuisde toen ze zeven was met haar ouders van Maputo naar Amsterdam. Ze is even op vakantie – voorjaarsvakantie in Nederland. We hadden een mooi gesprek over van alles en nog wat. Ontwikkelingssamenwerking. Sanitatie. Zwarte Piet. Kinderen. Werkloze jongeren. Werken in Mozambique. We wisselen telefoonnummers uit. En dan is het tijd om weer naar Maputo te varen.

Sanjeeda gestrand

Wilhelm krijgt telefoon dat zijn andere boot – dhow Sanjeeda – met veertig feestende gasten aan boord – is vastgelopen op een zandbank in de buurt van Xefina (ook een eiland voor de kust van Maputo). We gaan de passagiers ophalen. Anderhalf uur later vieren we feest. Een verjaardag. Het is donker als we porto de pesca weer invaren.

Thuis volgt een snelle duik in het zwembad. Het zout en zweet afspoelen. Insmeren met after sun. Een heerlijke dag op het water.

Even bijpraten

Tags

Baixa, Bollywood, Hanneke Roelofsen, Kunst, Lourenzo Tsenane, Maputo, Mural, Regen, Three Idiots, Vrienden

Het lijkt of er niets gebeurd dat de moeite waard is om te vertellen. Dat is dus niet waar. Het is eerder het tegenovergestelde. Er gebeurt heel veel. Ik heb nauwelijks tijd om even rustig te gaan zitten bloggen. Correctie … ik maak geen tijd vrij om dat te doen. En ik hoor jullie al vragen … “Wat is er dan?” Laat ik alvast drie antwoorden geven. Bezoek. Regen. Kunst.

Een week geleden arriveerden vier hele goede vrienden – respectievelijk uit Ethiopië, Nederland en Duitsland. Dat geeft leven in de figuurlijke brouwerij. Bijpraten, foto’s kijken, herinneringen ophalen, boodschappen doen, om de beurt koken, lang tafelen, uitstapjes maken, een Bollywood-film kijken in de openluchtbioscoop van Casa Schyvens. De dagen zijn heerlijk gevuld.

Foto uit ‘Three idiots’

Naast alle leuke momenten hebben we ontzettend veel regen. Abnormaal veel. En dat geeft overlast. Mozambique heeft niet echt een regenseizoen. Het regent wat vaker tussen oktober en maart. Dat zijn de warmste maanden van het jaar en dan ontstaat er gemakkelijk onweer. Een beetje te vergelijken met zomerse onweren in België en Nederland. Deze regenbuien zijn heftig en langdurend. De benedenstad van Maputo staat blank.

Baixa (Maputo) onder water

Maar dat is niets vergeleken met het drama in Hulene B – een wijk van Maputo. Een afvalberg is gaan schuiven door de grote hoeveelheid water. Een catastrofe – tot nu toe 17 doden. Mozambique was weer even wereldnieuws. De NOS deed verslag. Klik HIER. De zandpaden rondom ons huis zijn tijdelijk veranderd in riviertjes, die langzaam weer veranderen in hele grote plassen. Gewone auto’s komen er niet doorheen. Dan ben ik weer blij met onze Nissan X-Trail (die iets hoger op zijn wielen staat).

En dan item nummer 3. Kunst. Een nieuwe mural. We hebben er al twee. Ik schreef er eerder over. Zin om dat nog eens terug te lezen? Klik HIER. En nu komt een vurige wens uit. Twee bevriende kunstenaars werken samen aan een nieuwe mural. Lourenzo Tsenane en Hanneke Roelofsen. Eerst veel bijpraten, aftasten, boeken kijken, schetsen op papier. Opnieuw overleg. En natuurlijk hebben Koen en Isabel een eigen mening over wat wel en wat niet.

Tsenane & Roelofsen

Een foto van de eerste ochtend. Lourenzo bladert door een boek met Hannekes werk. Zij vertelt. Hij reageert en vraagt. En ik heb deze foto met opzet zo gemaakt … want door het raam op de achtergrond zie je een van de murals die Lourenzo twee jaar geleden heeft gemaakt. Een ode aan Mestre Malangatana.

We zijn nu een week verder. En nee … ik laat nog niets zien wat ze aan het maken zijn. Dat komt later nog wel een keertje.

ps. En wat eigenlijk heel vreemd is … ik kijk nauwelijks naar de Olympische Spelen op de televisie. Ik volg het een klein beetje via een App van Nu.nl