Oprah for president

Tags

CNN, Donald Trump, Golden Globe Awards, Isabel, Oprah Winfrey, President, Usa, VS

Laat ik meteen beginnen met mijn mening. ‘Oprah for president’. Ik denk dat dit geen goed idee is. Niet doen, zou ik adviseren.

(*) Ik leg onderaan dit stukje uit waarom ik deze foto heb gebruikt.

Laat ik er toch wat nader op ingaan. Ik ben in Mozambique en dan zie ik geen Nederlandse televisie-programma’s. Ik zap wel met enige regelmaat tussen BBC-World, CNN en AlJazeera. De afgelopen dagen waren het steeds weer de hoogtepunten uit de begeesterde speech van Oprah Winfrey bij de Golden Globe Awards die werden herhaald en van commentaar voorzien. En steeds was er de hoop, de wens, de vraag … gaat Oprah zich kandidaat stellen voor de president-verkiezingen in 2020?

Ik denk dat de VS daar weinig mee zal opschieten. Zal ik staan juichen als ze het toch doet en wint? Ja natuurlijk. Een zwarte vrouw president van het machtigste land ter wereld. (Of is dat China?) En toch denk ik dat de USA dan net zo verdeeld blijft als vandaag. Ik denk niet dat de geharde Trump-stemmers ook maar één centimeter zullen opschuiven naar een veel gematigder politiek klimaat. Er zal geen wapen minder worden verkocht. Elke verkiezing is een reactie op de vorige als je naar de uitslagen kijkt. Na Clinton kwam Bush, na hem Obama en als (tegen)reactie op hem werd het – hoe bestaat het? – Donald Trump. Dus grote kans dat Oprah het kan winnen van het ‘genie’.

De bekendheid heeft ze, daar hoeft ze niets meer voor te doen. Het geld heeft ze ook. En politiek en bestuurlijk heeft ze net zo weinig ervaring als Donald T. Ik ben benieuwd naar de verkiezingsavond in november 2020.

(*) Ik ben veel voorzichtiger geworden met het downloaden en publiceren van foto’s van internet. Ook niet met bronvermelding. Voor je het weet heb je een boete aan je broek hangen. En er is niet één foto van Oprah Winfrey te vinden waar geen beeldrecht aan is gekoppeld. Vandaar een foto van mijn eigen prinses. Ook in het zwart, ook op weg naar een feest. Isabel for president. (Grapje).

Advertenties

Daar gaan we weer (2)

Tags

Bureaucratie, D.I.R.E., Mozambique, Reizen, Semlex Europe SA

Voor mensen die mijn stukjes al wat langer volgen, is dit bekende kost. De ondoorgrondelijke bureaucratie in Mozambique. Maar ik weet dat ook in Nederland zaken vreselijk bureaucratisch kunnen verlopen. Lees DIT STUKJE maar eens. Of moet ik eerder zeggen … mislopen.

Ik heb al op 5 oktober mijn verblijfsvergunning verlengd. Alle papieren ingeleverd, keurig betaald. Er werd voor de zoveelste keer een digitale foto gemaakt en ik zette opnieuw mijn digitale handtekening. In ruil krijg je dan een betalingsbewijs en met dat papiertje haal je twee weken later je D.I.R.E. op. Formaat: creditcard of rijbewijs. 20 oktober staat vermeld als ophaaldatum. Ik meld me op 20 oktober. “Nee, het document is nog niet afgegeven. Kom volgende week nog een keer terug.” Een week later 27 oktober … hetzelfde antwoord. Ik mag het land niet verlaten zonder D.I.R.E. – ook niet een dagje naar Zuid Afrika. Dat is hier om de hoek, nog geen uurtje rijden en we staan bij een ingang van het Krügerpark. Dus mag (moet) ik een voorlopig-uitreis-formulier kopen en dat invullen.

Ik ga d’r voor zitten en vul al mijn persoonlijke gegevens in. Inclusief de namen van mijn vader en moeder. Mijn lengte enzovoort. Bij het vakje ‘reden voor dit verzoek’ vul ik niets in.

Natuurlijk kan dat niet. De dame die mijn aanvraag controleert zegt dat ik de reden moet invullen. Ik antwoord (pesterig) “Omdat jullie mijn D.I.R.E. nog niet hebben in orde gebracht.” “Nee, dat mag niet. Dat is niet de reden.” “Jawel.” “Wilt U naar het buitenland?” “Ja”. “Dat is de reden.” Ik blijf nog wat irriterend herhalen dat hun traagheid de reden is maar uiteraard geef ik toe en vul braaf ‘Viagem’ in op het formulier. Ik moet ook nog een kopie toevoegen van het betalingsbewijs en moet de volgende dag terug komen om het gelegaliseerde document op te halen. Dat is dus 3 keer naar Maputo rijden (totaal 150 kilometer en 6 keer de tolpoortjes passeren) en nog heb ik mijn D.I.R.E niet. Dat wordt nog een vierde rit. Ook vandaag is mijn verblijfsvergunning nog niet afgeleverd. We schrijven: 31 oktober.

Ik weet uit de krant dat er een heel groot conflict is tussen Semlex Europe SA en de Mozambikaanse regering. De eerste partij maakt in opdracht paspoorten, ID’s en DIRE’s maar de overheid betaalt niet. Ze hebben al 53 miljoen USD achterstallige schuld. Semlex weigert nog te produceren.  Klik HIER voor een artikel (in Engels en Portugees). Ik ben benieuwd hoe ze dit gaan oplossen … voorlopig dus met tijdelijke papiertjes. Zucht.

Het is maar één van de vele voorbeelden. Ik kan er een serie van maken met hoofdstukjes als: watercontract – elektriciteitsmeter – kadaster – verhuisbericht – wegenbelasting – radiotaks – autokeuring – televisieaansluiting – nieuwe bankkaart. Ik bespaar jullie de details.

Onafhankelijkheidsdag

Tags

Frelimo, Geschiedenis, Mozambique, Onafhankelijkheid, Portugal, Samira Machel

Onafhankelijksdag in Mozambique

De onafhankelijkheid werd uitgeroepen op 25 juni 1975, na een strijd die meer dan 10 jaar duurde. Na de ontdekking van het land door Vasco da Gama werd Mozambique een kolonie van Portugal. Na de Tweede Wereldoorlog hernoemde de Portugese regering onder leiding van dictator Salazar alle buitenlandse Portugese bezittingen als overzeese provincies. De regering gaf tevens toestemming voor emigratie van Portugezen naar Mozambique. In 1973 woonden 300.000 Portugezen in Mozambique. Dit verklaart waarom tot op heden Portugees wordt gesproken in het land. Onder invloed van onafhankelijkheidsbewegingen in verscheidene andere Afrikaanse landen in die periode, richtten verschillende antikoloniale bevrijdingsbewegingen in 1962 een nieuwe beweging op, onder de naam FRELIMO (Frente de Libertação de Moçambique, vertaald Bevrijdingsfront van Mozambique). Dit bevrijdingsfront keerde zich tegen de Portugese overheersing.

In 1963 werd het hoofdkwartier van FRELIMO in Dar es Salaam (Tanzania) gevestigd, van waaruit men gewapende campagne tegen het Portugese koloniale bewind startte. Reeds in 1964 werd de controle over het noorden van het land verworven. De beweging ontving de steun van de westerse wereld en de Sovjet Unie.

In 1969 vond een radicalisering binnen de beweging plaats. In de jaren 70 groeide het aantal FRELIMO-strijders uit tot zowat 7000 mannen en vrouwen. Zij controleerden het noorden en het midden van het land – ondanks de 60.000 Portugese militairen die in Mozambique aanwezig waren om hen te bestrijden.

In 1974, na de Anjerrevolutie in Portugal waarbij premier Caetano werd afgezet, begonnen de nieuwe Portugese machthebbers te onderhandelen met FRELIMO over de onafhankelijkheid. Op 20 september 1974 verwierf Mozambique reeds verregaande autonomie. De onderhandelingen leidden tot het uitroepen van de Volksrepubliek Mozambique op 25 juni 1975. In het Lusaka-akkoord werd de macht overgedragen aan FRELIMO, dat zich omvormde tot politieke partij. Samora Machel werd de eerste president.

Bron: Wikipedia

ps Het lijkt misschien dat ik in de vakantie-modus sta. Dat is niet zo. Het zijn andere zaken die me deze dagen bezig houden. Ik hoop snel weer wat vaker stukjes te schrijven op mijn weblog. Fijn dat jullie blijven meelezen.

Een vraag bij Buitenhof

Tags

Buitenhof, Het Middelburgs Theater, Jeroen Smit, Passievrucht, Smartphone, Telefoon, Televisie

Ik kijk graag naar het televisieprogramma ‘Buitenhof’. Een politiek interview programma op de zondagochtend dat het ‘hijgerige’ van andere talk-shows tracht te vermijden. Gisteren gaf Jeroen Smit een korte samenvatting van het internationale nieuws. En hoe de internationale pers naar de Nederlandse verkiezingsuitslag kijkt. Hij eindigde met een vraag. “Wat heeft tijdens de 8 jaar dat Obama president van de Verenigde Staten was meer je leven beïnvloed: zijn beleid of de smart phone?” Ook de interviewer moest toegeven dat het eerlijke antwoord ‘de smart phone’ is. Innovatie is dus het allerbelangrijkste in een mensenleven – belangrijker dan wie een paar jaar de politieke lakens uitdeelt. En dat wordt door de komst van immigranten alleen maar versneld – is zijn overtuiging. Pikant detail daarbij is dat Steve Jobs een kind is (was) van Syrische migranten.

Mijn mobiele telefoon

Steeds vaker lees je artikelen over het gebruik / misbruik van de smart phone. Leraren klagen steen en been over concentratie-verlies van leerlingen die voortdurend switchen tussen een taak en hun mobieltje. Facebook, Snapchat, Instagram … ze kunnen het geen minuut missen. Op de radio hoorde is een programma waarbij de luisteraar werd gevraagd tips te geven om de smart phone verslaving in te dammen. Ik hoorde tot tweemaal toe mijn eigen methode. Mijn standaard-instelling laat geen data-verbinding toe. Ik ben enkel online als ik wifi heb. Dat is thuis en op enkele plekken waar ik vaak kom. Ik heb geen Facebook-App op mijn mobieltje. Dus ook daar word ik niet door lastig gevallen. En mijn emails lees ik enkel op de computer. Al met al is dat een flink aantal maatregelen om het gebruik te beperken. In de auto heb ik een ingebouwd navigatie-systeem. En als ik (lopend) ergens naar toe moet kijk ik thuis hoe ik daar moet komen vanaf een parkeerplaats of station.

Afgelopen zaterdag zag ik in Middelburg een mooie theatervoorstelling ‘Passievrucht’. Er werd tot driemaal toe gevraagd om de telefoon uit te zetten. En wat gebeurt er? Op de eerste rij tijdens de voorstelling … oplichtende flitslichtjes en een rinkelend mobieltje … de eigenaar fluistert net te luid een paar zinnen. Bestaat er zoiets als ‘stadionverbod’ voor theaterbezoekers …?

Ondertussen in Nederland (3)

Tags

Donald Trump, Goes, Nieuws, Syrië, Televisie, Verenigde Staten

Al bijna tien dagen ben ik weer in Nederland. Veel tijd breng ik door met allerlei werkzaamheden, vergaderingen en afspraken voor de nieuwe (theater) voorstellingen waarbij ik betrokken ben. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog meer doen in de komende tijd.

Ik ben alleen want Isabel heeft geen vrij van haar werk en is dus nog steeds in Mozambique. We vergelijken onze situatie vaak met stellen waarvan de man (of vrouw) op de grote vaart zit. Maanden van huis en dan weer een tijdje samen thuis. Dat is onze situatie de komende maanden. Ik ga d’r niet over klagen, het is tenslotte onze eigen keuze.

Het valt me op dat ik in mijn eentje andere dagelijkse gewoontes heb. Als ik kook en alleen thuis ben, zet ik veel gemakkelijker de televisie aan. Even journaal kijken, een kwis, een kookprogramma, een actualiteiten-rubriek … nog even een rondje zappen en ‘ploep’ zomaar zijn we twee uur later. Gauw terug naar de computer. Eerst nog even wat rondkijken bij collega blogs of scrollen doorheen een krant of weekblad (vaak via Blendle). En nu komt het … ik heb een soort gruwel-verslaving als ik het woord ‘Trump’ lees.

“Kijk mij eens – alweer een verkiezingsbelofte die ik nakom.”

Ik lees teveel Trump-Horror verhalen. Ben ik masochistisch? Het begint er wel op te lijken. Het lukt me niet om zo’n artikel niet te lezen. Ik wil Trump het liefst volledig ‘blokken’ uit mijn systeem maar dat gaat niet. Ik kan het niet. Ik ben geen nieuws-junk maar ik volg de actualiteit graag en bijna dagelijks. “Hij doet wat hij beloofd heeft tijdens de verkiezingen” hoor ik zeggen – als een soort vergoelijking voor al zijn presidentiële decreten. Brrr. Grrr.

Ik stond afgelopen zaterdag met twee Syrische vluchtelingen die in Goes wonen te praten. Zij vierden ook de start van het nieuwe themajaar in Goes – Goes Azië ter gelegenheid van Chinees Nieuwjaar. Ik haalde mooie herinneringen op aan hun land en hoe vriendelijk de mensen (toen) waren. Ik zag mevrouw Nabeeld Al Obaied en haar zoon Besher stralen van oor tot oor en tegelijkertijd een traan wegpinken.

Ik moest weer aan hen denken toen ik het journaal zag. Syriërs zoals mevrouw Al Obaied komen de Verenigde Staten niet meer in. Of ze dat überhaupt wilt, weet ik niet. Maar het is toch van de zotte dat een land dat voor meer dan 95% bestaat uit nakomelingen van immigranten de grenzen sluit voor vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Shame on you, mister president.

En wees gewaarschuwd, de kans dat een inwoner van de VS gedood wordt door een moslim-terrorist uit een van de zeven landen op de Trump Black List is uiterst klein. Maar gedood worden door een landgenoot is vele malen groter. Jaarlijks sterven er bijna 12.000 mensen door vuurwapengeweld in de USA.

Nog 1 keertje

Tags

Donald Trump, Hillary Clinton, President, Usa, Verkiezingen

De wekker loopt zoals gewoonlijk af om 5.05 Het begin van een normale weekdag / werkdag. Ik ga thee zetten, doe de gordijnen open, loop even naar buiten en snuif de ochtend op. Ik doe de lichten rondom het huis uit. Ik maak de lunch van Isabel klaar. Breng haar een kop thee en loop naar de werkkamer. Ik doe de laptop open, benieuwd of Hillary de overwinning al op zak heeft. Waarschijnlijk nog net iets te vroeg in de VS.

Toch wordt er al melding gemaakt dat Donald Trump het verrassend goed doet. En die tendens zet door. Ik blijf het nieuws via internet volgen. In de loop van de ochtend wordt het duidelijk. Ook de 45e president van de Verenigde Staten is een man. Gisteren zocht ik op internet naar een beroemde foto van Hillary Clinton die ik me herinnerde en die ik vandaag wil gebruiken op mijn blog.

Hillary Rodham Clinton – Photo © Annie Leibovitz

Deze foto heeft halverwege de jaren 90 meer dan een jaar bij ons op een prikbord gehangen in Bergen op Zoom. Ik vond het een prachtige foto van de beroemde fotografe Annie Leibovitz. Ik was vol bewondering voor de First Lady. Een soort Edward Hopper enscenering maar dan zonder de gebruikelijke ‘leegte’. Hier zag ik veeleer een mooie, zonnige ‘toekomst’.

Hillary Rodham Clinton. Waarschijnlijk zullen we haar na vandaag nog zelden in het openbaar zien. Daar gaf ze vanochtend al een eerste signaal voor af. Ze stuurde haar campagne-leider op pad met een zwakke boodschap dat er nog niets is verloren. Ze verscheen zelf nog niet in het openbaar. Een zwaktebod in mijn ogen. En natuurlijk begrijp ik dat tweemaal verliezen – eerst van Obama in 2008 en nu van Trump – afschuwelijk moet zijn.

Goed. De Amerikanen hebben een onbehouwen seksist, populist, isolationist en braller zonder enige politieke ervaring verkozen tot hun president. We gaan het zien. Dat ook de Senaat en het Huis van Afgevaardigden een meerderheid van republikeinen krijgt, maakt het nog verontrustender. Alhoewel ik dat laatste ook een beetje relativeer. Het is een raar systeem dat de daadkracht van een president zo kan worden gefrustreerd door een tegenwerkend parlement – zoals Barack Obama zes jaar heeft ondervonden.

Het gevoel van ontreddering, verontwaardiging en boosheid nu Trump is verkozen tot de ‘machtigste man op aarde’ is niet nieuw. Ik herinner me precies hetzelfde gevoel op de dag dat Ronald Reagan werd verkozen. Ook toen is de wereld niet vergaan. En in iets mindere mate de dag dat George W Bush werd verkozen. Dat staat zo in tegenstelling met het gevoel van acht jaar geleden. Ik was op de ochtend dat Obama werd verkozen in Kenia. Een dag om nooit meer te vergeten. Euforie. Hoop op verandering. Een doorbraak. Ook de eerste inauguratie van Bill Clinton in 1993 staat me nog goed voor de geest. We hadden die dag een try-out van ‘Water’ (Het Hondje van de Ruyter) op een basisschool. We waren opgewonden positief. Een nieuw tijdperk brak aan …

En dat is nu weer het geval. Alleen ben ik nu bezorgd voor dat nieuwe tijdperk. Eigen volk eerst. Vreemdelingenhaat. Ontkenning van de klimaatproblemen. Hoe moet het dan niet zijn voor die miljoenen Amerikanen die wel voor Hillary hebben gestemd?

En zoals ik al zei in de titel. Nog één keer. Voorlopig even een tijdje geen politiek meer op mijn blog. Maar zeg nooit nooit …

Even terug in de USA

Tags

Amerika, Ine, Mount Rushmore, President, Reizen, Usa, Verenigde Staten, Verkiezingen, Vrienden

De vierjaarlijkse wedrun zit er weer op. Vandaag kiezen de Amerikanen hun nieuwe president.

Mount Rushmore

Ik volg dit circus met verbaasde interesse. Af en toe schrijf ik erover op mijn blog. Op kranten-sites klik ik de (gratis) artikelen over de USA-verkiezingen meestal aan. Trump vs Clinton. Het was vaak een beschamende vertoning. Ze reisden de afgelopen dagen en weken het hele land door. Bijna alle staten werden bezocht.

Ik doe dat vandaag ook. Denkbeeldig. Een rondreis door de USA. Ik hou van lijstjes. Ik hou van herinneringen. Ik was vijfmaal in de Verenigde Staten. Altijd als toerist, rondreizend. Op bezoek bij een vriend. Op bezoek bij familie. Reizen jullie mee?

Maart 1992. Een week naar New York. Voor het eerst naar de Big Apple. Ine en ik. We zijn 12,5 jaar samen. We houden van steden-trips. Een mooie week in het voorjaar. We verblijven op Manhattan. We bezoeken de hoogtepunten zoals het MoMa, Central Park, Ellis Island en het Vrijheidsbeeld op Liberty Island. Het Guggenheim Museum, Whitney Museum, Time Square. We nemen de metro. We varen rondom Manhattan. We worden dronken in de oesterbar op Central Station. We zien Miss Saigon, Kiss of the Spiderwoman en een hilarische Midsummernightsdream in The Village. Een middagje shoppen en dwalen over Fifht Avenue en Broadway. Wall Street, Battery Park en de Hudson River. Een weekje was veel te kort. Bush Sr. is de president van de USA.

Zomer 1995. New York, de Westkust en Florida. Samen met Ine, Jules en Hilde. Ik boek een combi-reis. Een paar dagen New York. Het hotel op Manhattan is geregeld. Daarna een vlucht naar de westkust. Twee weken een camper. Vertrek en aankomst in Los Angeles. Daarna een week in Florida met een auto en vouchers van Days Inn. De foto’s die we maakten boven op het WTC in New York kwamen na de aanslagen veelvuldig op tafel. De rondreis in het westen vulden we zelf in. Los Angeles – Universal Studio – California – Arizona – Nevada (Las Vegas) – omheen Death Valley – Grand Canyon – Utah – Bryce Canyon – Zion National Park – California – Sequoia National Park – Kings Canyon – Yosemite National Park – een paar dagen op bezoek bij familie in Walnut Creek – San Francisco – en via de kust terug naar Los Angeles. Een vlucht naar Orlando Florida. Stranddagen in Daytona Beach – Sint Augustine – Sea World – Disney World en als extraatje Erin, een tropische storm. Bill Clinton is president van de VS.

Halloween 1999. New Jersey, Philadelphia en New York. Op bezoek bij Rob G. Een weekje eind oktober, begin november. Ik logeer bij Rob in New Brunswick (New Jersey). We gaan samen naar een grote Mark Rothko tentoonstelling in het Whitney Museum in New York. We kijken naar de Halloween parade op Manhattan en concluderen dat het corso veel mooier is. Ik ga een dagje in mijn eentje met de trein naar Philadelphia. Museum bezoek en ’s avonds naar Chicago (the musical). Ik ga nog een dagje terug naar New York en ben voornamelijk in boekhandels te vinden. Bill Clinton is president van de VS.

Zomer 2002. Rondreis in het Diepe Zuiden. Na een jaar waarin we veel te vaak naar de Daniël den Hoed kliniek in Rotterdam moesten rijden, was het eindelijk tijd voor een vakantie. Ik boekte enkel een retourvlucht naar Atlanta (Georgia). We huren een auto en doorkruisen in drie weken elf staten. Georgia – North Carolina – South Carolina – Florida – Alabama – Mississippi – Louisiana – Texas – Oklahoma – Arkansas – Tennessee. Een prachtige reis. Teveel hoogtepunten om hier op te sommen. George W. Bush jr is de president van de USA.

Zomer 2003. North and Mid West. Samen met Tineke en Peter huren we een camper in Denver Colorado. Een mooie rondreis met het bezoek aan familie in Hope, North Dakota en Sydney, Montana. We rijden door Colorado – Wyoming – Nebraska – South Dakota – North Dakota – Montana – Idaho – Utah – terug naar Denver. We waren dicht bij de Canadese grens. Yellowstone Park en de Rocky Mountains waren hoogtepunten. George W. Bush jr is de president van de VS.

De foto hierboven en hier beneden maakte ik bij Mount Rushmore (South Dakota).

16 augustus 2003 Koen en Ine bij Mount Rushmore

Ik heb deze foto’s (natuurlijk) uitgezocht omwille van het monument achter ons. Wereldberoemd. Vier Amerikaanse presidenten uitgehouwen in het graniet van de Black Hills. Herken je deze iconische presidenten? Ik maak er geen prijsvraag van. George Washington – Thomas Jefferson – Theodore Roosevelt – Abraham Lincoln.

En morgen weten we wie de de nieuwe president wordt van de Verenigde Staten.

Strafbaar

Tags

Bedelaar, Corruptie, Gas-boete, Maputo, Mozambique, Multa

Het woord GAS-boete bestaat niet in Maputo maar er is vast een Portugees woord voor. Laat ik de gangbare term maar gebruiken: ‘Multa’ – een boete dus. Er is een oude gemeentewet in de hoofdstad van Mozambique die bedelen verbiedt. En nu komt het … het is ook verboden om iets te geven aan bedelaars. De gemeenteraad heeft besloten dat daar wel degelijk op moet worden gecontroleerd. En er worden vanaf nu geen waarschuwingen meer gegeven maar daadwerkelijke boetes. Aldus het landelijke televisie-journaal.

Ik probeer niet te lachen. Dat lukt me niet. Toch zou dat niet mogen gezien de grote armoede waarin veel mensen leven. Bedelen doe je niet voor je plezier. Het is een schrijnende realiteit. Ik heb er een paar keer eerder over geschreven. In Maputo wordt niet veel gebedeld in vergelijking met veel andere steden. Bij een aantal stoplichten in de stad staan bedelaars. Bijna altijd gehandicapten. Ik herken na al die jaren de meeste van hen. Een jongen met een grote bochel. Een jonge vrouw met een misvormd armpje. Een blinde man met een kind. Een zwaar gehandicapte man in een rolstoel, vaak met een begeleider. Het lijstje is niet volledig maar ik kom tot hooguit tien bedelaars bij de stoplichten. Op trottoirs zitten soms vrouwen die om een aalmoes vragen. En af en toe komt een kind op je afgerend. Toch eerder een uitzondering.

Bedelaar / Mendigo Maputo

In Maputo worden prularia verkocht door rondlopende jongens en meisjes. Nootjes, kauwgum, sigaretten, kammetjes, papieren zakdoekjes, telefoonkaartjes. Soms noem ik ze de ‘Walking shops of Maputo’. Zonnebrillen, broekriemen, shirts, onderbroeken, cd’s, dvd’s, bezems, stoffer en blik. In het hogere segment krijg je iPhone’s en andere smartphones aangeboden. Of Mont Blanc pennen, Rolexen of een iWatch. Dat zijn verkopers en geen bedelaars. En honderden – zo niet duizenden – jongens en mannen helpen je aan een parkeerplaats. Ze houden je auto in de gaten en het liefst wassen ze je auto. Als je terugkomt geef je ze een fooi. Is dat bedelen? Ja en nee.

Toch gaat de stad dit probleem aanpakken. Kun je het geloven? Een bedelaar een boete opleggen? Moeilijk. Dacht je dat hij zo’n boete kan betalen? Vicieuze cirkel. Daarom wordt de gever nu aangepakt. De overheid doet daarbij een oproep als je dan toch iets wilt schenken, ga dan naar organisaties die opkomen voor de armen. En doneer daar je muntjes. Man, man, man … niet te geloven.

Zou de verkeerspolitie die bedelt om een ‘refresco‘ ook gestraft worden? En ik, die hen een blikje cola geef omdat ik dat toevallig in de auto heb liggen? Lachen … als het niet zo’n ernstig onderwerp was. De armoede neemt toe. Het prijsverschil tussen begin januari 2016 en oktober 2016 is al bijna 30%. Vind je het gek dat mensen manieren zoeken om te overleven? Dat je steeds vaker kinderen en jongeren in vuil-containers ziet klimmen? Dan is bedelen een vriendelijke vorm. Beter dan diefstal en overvallen plegen. En wat denk je van ‘corruptie’? De grootste vorm van diefstal … en overheids-mensen scoren hoog op dit misdaad-lijstje.

Wist je trouwens dat in de Joodse traditie je de bedelaar dankbaar moet zijn omdat hij jou dan de mogelijkheid biedt om iets goeds te doen? Ik moet daar heel vaak aan denken als ze weer op mijn auto-raampje kloppen.

Dit stukje heet: ‘Strafbaar’. Nog zo’n gekke regel waarvoor je een boete krijgt. Je mag je arm of elleboog niet uit je autoraampje hebben. Zelfs niet het puntje van je elleboog. ‘Multa of Refresco’ … Als je dus toch iets aan een bedelende gehandicapte geeft hou dan je hand binnenboord anders riskeer je een dubbele boete.

Jesus, mijn vriend

Tags

Bureaucratie, D.I.R.E., Isabel, Jesus, Maputo, Mozambique

Waarschijnlijk zijn een aantal bekenden van me – die deze titel voorbij zien komen – verbaasd. Jesus, mijn vriend. Wat is dit nu weer?

Ik heb sinds vanmiddag mijn nieuwe D.I.R.E. met enige hulp van Jesus … een achterneef van Isabel. Joepie.

Het is (alweer) gelukt.

Het is mijn verblijfsvergunning die ik elk jaar weer opnieuw moet aanvragen. Dit keer kon ik niet meer ‘betaald werk’ opvoeren als belangrijkste reden. Dat vraagt dus om heel andere documenten. Ik heb nu een ‘domestic D.I.R.E.’ = Documento de Identificação de Residente Estrangeiro. Daarvoor staat Isabel – dankzij ons huwelijk en haar vaste baan – garant. Zoals ik borg sta als zij een Schengen-visum aanvraagt.

Jesus maakte twee maanden geleden een lijst van zeven verschillende documenten die ik moest aanleveren. Leve de bureaucratie. Met die papieren onder de arm schoof ik vanochtend aan bij het meest-onoverzichtelijke kantoor van Maputo. Het werd al gauw duidelijk dat ik nog twee papieren miste. Een begeleidende brief en een kopie van de buitenkant van mijn paspoort. Een uur later had ik die papieren geproduceerd op het kantoor van mijn lief. Opnieuw aanschuiven. En ja hoor … er ontbrak nog een document dat ik gelukkig ter plekke kon kopen en invullen. Tien documenten, er werd kritisch naar gekeken maar ik kreeg een goedkeuring-stempel. Joepie. Daarna aanschuiven bij de kassa, betalen en dan een uurtje wachten voor een digitale foto. Ook dat is gelukt. Met een voorlopig document ben ik weer in orde. Over twee weken mag ik het echte document gaan ophalen. Ik ben weer klaar voor een jaar.

Obrigado Jesus. Ik fixte het vandaag – gedurende één lange ochtend. Ik ken genoeg verhalen van vrienden die er soms drie maanden over deden met de daarbij behorende boetes omdat ze te laat zijn en dus illegaal in het land verblijven.

Een hele zorg minder. Er blijven nog genoeg bureaucratische obstakels over ivm het huis. Niet echt iets om me op te verheugen. Maar niet getreurd, nu ga ik genieten van een mooi weekend. Morgen een xitique met de Andrade-familie. Voorlopig nog zonder alcohol. Ik ga nog even door, dat bevalt me prima. Isabel heeft zich aangesloten bij deze Stoptober.

Wij wonen in … euh

Tags

Boane, Djonase, Matola, Matola Rio, Mozal, Mozambique

Natuurlijk krijg ik met grote regelmaat de vraag waar ik (wij) woon. Meestal is mijn antwoord: in Nederland en in Mozambique. Dat kan natuurlijk niet. Ik woon in Nederland en verblijf vaak in Mozambique. Dat is al meer correct geantwoord. Mijn officieel adres is in Bergen op Zoom. Dáár sta ik ingeschreven. Van daaruit werk ik, verdien ik mijn centjes. Ik betaal belasting in Nederland. Af en toe kan ik mijn werkzaamheden uitvoeren op mijn werkkamer. En dat kan overal zijn. Als ik maar toegang heb tot internet en mijn laptop geen kuren heeft. En dat is dan vaak in mijn andere thuis – in Afrika. Ook daar moet ik onze rekeningen betalen. En allerlei officiële zaken regelen. Noem het een tweede (t)huis; zoals velen een tweede huis hebben op de Veluwe, in Drenthe, op Terschelling, in Frankrijk, in Spanje … enfin, ik kan nog even doorgaan.

Hollandse huisjes in ons huis in Djonase, Matola Rio

En zo’n tweede huis staat meestal in een gemeente. En nu komt het … ons huis staat NIET in een gemeente. Wij wonen in een soort ‘niet-gemeente-land’. Niet alleen wij maar al onze buren, vele duizenden mensen. Wij wonen niet in een gemeente. Dat heb ik pas onlangs ontdekt. Wij wonen in een politiek betwist gebied. Onze buurgemeentes – Matola en Boane – strijden met de hogere overheden over de exacte gemeente-grenzen en de daarbij horende subsidies. Zonder resultaat. Tot voor kort dacht ik dat wij in de gemeente Matola wonen. Nu weet ik dat de gemeentegrens ophoudt bij de rivier – Matola Rio. In de volksmond wonen wij ergens tussen Mozal en Matola Rio. Ook dit zijn geen officiële namen. Mozal is de afkorting van: Mozambique Aluminum. Een heel grote fabriek een tiental kilometer van ons huis. En Matola Rio is de omgeving van de rivier en de grote brug.

Waar wonen wij dan wel? Kadastraal wonen wij in het district Boane, in de provincie Maputo. En onze wijk (bairro) heet: Djonase. Voor sommige administratieve zaken kunnen (moeten) we ons richten tot ‘Posto Administrativo da Matola-Rio’. Maar dat zijn geen gemeentelijke diensten, zij vallen onder de provincie – denk ik.

Een gevolg is bijvoorbeeld dat er geen vuilnis wordt opgehaald. Niet aan huis. Niet aan de straat. Er staan nergens vuilcontainers in tegenstelling tot Maputo en de andere zijde van de Matola-rivier. Normaal betaal je ‘lixo’ (afvalstoffen-heffing) via de elektriciteit-credits. Wij niet. De grote doorgaande weg is een ramp, een aaneenschakeling van diepe en ondiepe kuilen en zandbulten. Hoogst zelden dat daar iets aan wordt gedaan. We kunnen niet klagen bij de gemeente want die hebben we niet. En wie verantwoordelijk is voor de district-wegen is onduidelijk. Bij landelijke verkiezingen kunnen bewoners stemmen als ze een stempas aanvragen. Zij kunnen echter niet gaan stemmen bij lokale, gemeenteraad-verkiezingen want zij wonen niet in een gemeente.

Vreemd? Ja natuurlijk maar volgens mij maakt niemand zich er druk over. En als iemand vraagt waar je woont, geef je de omschrijving van een bekender gebouw in de buurt – vaak stoppen daar de xapa’s. Zo ook bij ons … “Na Mozal, perto la Aliança Eventos”.

Aliança Eventos