Asielzoekers in Mozambique

Tags

Asiel, Asielzoekers, COA, Maratane, Mozambique, Nampula, Status, UNHCR, Verenigde Naties, Vluchteling, Zwart werken

Ja, je leest goed. De titel is juist. Er zijn ook in Mozambique vluchtelingen die asiel aanvragen. Ik was zelf ook verbaasd – zeker over de aantallen – toen ik afgelopen week kennis maakte met Hans Lanshof – een Nederlandse man (jurist) die werkt voor UNHCR in Mozambique. Natuurlijk vroeg ik hem wat UNHCR (de vluchtelingen organisatie van de Verenigde Naties) doet in dit stukje wereld in zuid-oost-Afrika.

Asielzoekers helpen, de regering aanspreken op internationale verdragen enzovoort. . “Hoeveel zijn dat er dan?” vroeg ik uiteraard en “Waar komen ze vandaan?” Het officieel aantal dat hij noemde is 26.000. Op internet lees ik dat het er ongeveer 40.000 zijn. En natuurlijk is er een verschil tussen een vluchteling die zich in een ander land bevindt of diegene die zich ook officieel heeft gemeld en asiel heeft aangevraagd. Deze laatste categorie bevat dus 26.000 mensen. Zij komen voornamelijk uit (Democratische Republiek) Congo, Burundi, Rwanda en Somalië.

Asielverzoeken in 2017 in Mozambique

Naast de verhalen die mijn gesprekspartner had, ben ik nog wat verder gaan lezen op internet.

Het aantal vluchtelingen en asielzoekers in Mozambique is gestegen van 26.000 in 2015 tot 40.300 eind mei 2018. Volgens Antono Inacio Junior, de directeur van het National Refugee Support Institute (INAR), zijn er slechts 26.228 geregistreerd in de INAR-database. Van deze hebben 4.732 erkende vluchtelingenstatus, terwijl 21.496 asielzoekers zijn. Volwassenen mogen werken.

Officieel zijn er 13.554 vluchtelingen en asielzoekers geregistreerd in het Maratane-centrum, in de noordelijke provincie Nampula, waarvan 9.711 ‘actief’ zijn – dat wil zeggen – er wordt bevestigd dat ze echt in Maratane wonen.

In Maratane

De kosten voor het onderhoud van de vluchtelingen varieert heel sterk. Volgens de staat zijn ze erg hoog omdat de meesten van hen afhankelijk zijn van hulp en geen vaardigheden hebben. De kosten worden gedragen door de staat en door internationale organisaties. Bijvoorbeeld door het VN Wereldvoedselprogramma (WFP) dat elke maand een voedselrantsoen uitdeelt aan de vluchtelingen in Maratane.

Het Maratane-centrum is een ​​gebied van meer dan 2.000 hectare, waarvan een deel kan worden gebruikt voor landbouw. Vluchtelingen kunnen niet eeuwig afhankelijk zijn van anderen en moeten dus voor zichzelf zorgen. Belangrijk zijn dan mogelijkheden tot scholing. De UNHCR ondersteunt de regering bij het verstrekken van identiteitsbewijzen aan de vluchtelingen, wat vooral belangrijk is om vluchteling-kinderen de kans te geven om te studeren. Momenteel zijn 2.357 kinderen van asielzoekers bij Maratane ingeschreven op de basisschool en 397 in het voortgezet onderwijs.

Op zoek naar werk en onderdak

“En hoe werkt dan zo’n asielprocedure in Mozambique?” was uiteraard mijn volgende vraag. In principe niet zo heel veel anders dan in Nederland. Een vluchteling meldt zich en vraagt asiel aan. Hij komt daarmee in de ‘asielprocedure’ (inclusief interviews enzovoort) en wacht af wat de regering besluit. Als ik Hans goed begrijp, heeft de Mozambikaanse regering de laatste acht jaar geen enkel besluit genomen. De asielzoekers hebben een soort identiteitsbewijs waarmee ze overal in Mozambique kunnen verblijven in afwachting van een uitspraak. Het Maratane centrum – een groot dorp – is volledig open. Geen hekken. Mensen kunnen gaan en staan waar ze willen. Ze kunnen werken. Of werk zoeken. Een huis(je) bouwen. Enzovoort. Veel mensen daar zijn ontevreden met hun bestaan. Dat in (relatieve) tegenspraak met de ruim 15.000 asielzoekers die in groot Maputo en Matola wonen. Voor hen zijn er geen basisvoorzieningen. Zij trekken hun plan. Hun kinderen gaan naar school (of mogen naar school gaan). Ze zorgen zelf voor hun inkomsten en voor onderdak. Ze gaan op in de grote massa in de twee grote steden die samen meer dan twee miljoen mensen herbergen. Zij zijn min of meer tevreden en deels onzichtbaar. Een groot verschil met de mensen in Maratane.

Wachten in Maratane

Natuurlijk moet daar een kanttekening bij geplaatst worden. 80% van de Mozambikanen werkt in de on-officiële sector. ‘Zwart’ noemen wij dat. Dus ook de asielzoekers die tamelijk gemakkelijk integreren en opgaan in het grote geheel. Zij het dat ze geen ‘papieren’ hebben en dus ook niet naar het buitenland kunnen. Als kinderen 18 worden en hier al lang verblijven kunnen ze de Mozambikaanse nationaliteit aanvragen – als ik het juist heb begrepen.

Bron: AIM en Club of Mozambique

Ik luisterde met veel belangstelling naar deze informatie. Het herinnerde me aan de periode dat ik heel veel heb gewerkt voor het COA in Nederland. Tijdens de grote toestroom van Joegoslavische vluchtelingen en later in cursusverband. Trainingen voor COA-medewerkers over onder andere ‘Inburgering’ en ‘Terugkeer’.

ps. Uiteraard ben ik verantwoordelijk voor wat ik hier opschrijf. Ik hoop dat ik Hans L zo juist mogelijk heb geciteerd.

Advertenties

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Ondertussen in Mozambique (3)

Tags

Beluane, Brug, Bureaucratie, Heineken, Illegalen, Isabel, Katembe, Maputo, Mia Couto, Mozambique, Narcos, Tete, Tol, Trein, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 3.

Een gewone week. Wat  klussen in en rondom het huis. Boodschappen doen. Koken. En ’s avonds een filmpje of een aflevering van een serie kijken. We zijn ruim halverwege Narcos – Seizoen 2

Sinds een paar weken gebruikt Isabel de trein om naar haar werk te gaan. Ik breng haar ’s morgens naar het station van Beluane. Vijf kilometer bij ons vandaan.

Station Beluane – met de trein naar Maputo

In de stad heeft zij een aansluitende bus. ’s Middags lukt het haar vaak niet om op tijd op het station te zijn. Haar baas komt vaak met last minute klusjes die uitgevoerd moeten worden. Dan is een bus de enige oplossing om thuis te komen.

Boeken van Mia Couto nu ook vertaald in het Chinees / Mandarijn

De meest bekende Mozambikaanse schrijver is Mia Couto. Twee van zijn boeken zijn nu vertaald voor de Chinese markt. Voor hemzelf is dat een droom die uitkomt, vertelt hij in een interview. Hij schreef tot nu toe 34 boeken. Vijf boeken zijn ook vertaald in het Nederlands. En bij Bol.com zag ik dat er nog steeds drie boeken van hem verkrijgbaar zijn. Oa. ‘De bekentenis van de leeuwin’ (Querido 2017), roman, oorspronkelijke titel ‘A confissão da Leoa’, vertaling Harrie Lemmens.

De politie deporteert 200 illegale immigranten

Illegalen. Ook dat speelt hier, in dit deel van de wereld. Het is vooral Zuid Afrika dat in trek is. En dan is Mozambique – vooral de provincie Tete in het noordwesten – een doorgangsgebied. Er werden Ethiopiërs, mensen uit Malawi en Zambia aangehouden en uitgezet. Mensen zonder papieren – zullen we ze maar noemen. ‘Op zoek naar werk’ is hun uitleg.

De brug Maputo – Katembe

Gaat het er toch nog van komen? Gaat de brug in gebruik zijn voor het eind van het jaar? Eind oktober wordt nu gezegd. En dat is al een jaar later dan was gepland. Maar ja … de Noord-Zuid-lijn in Amsterdam kwam er ook pas na … hoeveel jaren vertraging?

Foto: © Noticias

De brug is klaar maar de toegangswegen nog niet. Het is al maanden een grote puinhoop in de stad door de vele werken aan die toegangswegen. Ik beloof er later wat uitgebreider over te schrijven. Als de brug open is. En de snelweg naar Ponta de Ouro en KwaZulu Natal (Zuid Afrika). De discussie gaat nu over hoeveel het gaat kosten om de brug te gebruiken. En de tolpoortjes verderop. Wordt vervolgd.

12.000 ambtenaren hebben niet bewezen dat ze nog in leven zijn.

Jaja. De bureaucratie. Als je een baan bij de overheid hebt, moet je jaarlijks – in de maand van je verjaardag – je in persoon komen melden bij een registratie-kantoor. Dan krijg je opnieuw het certificaat ‘proof of life’. Er wordt niet beweerd dat deze 12.000 mensen fraudeurs zijn, of geesten. Vaak hebben zij niet de mogelijkheid om naar zo’n registratie-kantoor te gaan. Afstand. Drukke werkzaamheden. Ziekte. Enfin … natuurlijk gaat dit over geld. 96% was wel op tijd afgelopen jaar. Ik vind dat best veel.

Heineken stopt met inzet ‘promotiedames’.

Een heel gewoon verschijnsel in winkels, shoppingmalls en kroegen. Een promotieteam deelt folders uit of laat hapjes proeven. Wij hadden laatst twee meisjes in een kroeg die voor elk glaasje whisky – ik denk dat het Jameson was – een tweede glas gratis inschonken. Uiteindelijk moesten we hun cadeautje weigeren. Ik zeker want ik was de BOB. En natuurlijk worden daar mooie meiden voor geronseld. Of zij worden uitgebuit kan ik niet zeggen. Volgens een artikel en een boek in NRC zijn er veel misstanden. Het verhaal gaat dat sommige vrouwen tegelijk ook prostituee zouden zijn, maar dat werd niet in het onderzoek bevestigd. Wel hebben de ‘promotiedames’ laten weten van tijd tot tijd te maken hebben gekregen met ongewenst gedrag van met name barbezoekers. Het ging niet alleen om relatief onschuldige dingen zoals het vragen om een telefoonnummer, maar ook om ongepaste opmerkingen en handtastelijkheden. In dertien gevallen, allemaal in Mozambique, was er sprake van ongewenste intimiteiten. Heineken stopt met deze vorm van publiciteit.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

Filmposters

Tags

1900, Bertolucci, Boechout, Facebook, Film, Novecento, Politiek, Volksunie

Op Facebook zie ik bijna dagelijks een of andere ‘uitdaging’ of ‘challenge’. Ik krijg stevige jeuk van het woord ‘uitdaging’ want het wordt te pas en te onpas gebruikt. Maar goed, daar gaat het nu niet over. Ik negeer meestal dit soort na-aperij. Vandaag werd ik gevraagd – dank J M – mijn favoriete films te posten. Films die diepe indruk op me maakten en die ik nog steeds terugkijk. Alleen de poster, verder geen uitleg.

En die vind ik wel leuk. Het criterium ‘diepe indruk op me gemaakt’ gebruik ik als uitgangspunt. Of ik ze nog steeds terugkijk is niet altijd waar – simpelweg omdat ik die films niet heb. En om ze op DVD te gaan kopen is me een stap te ver. Er zijn honderden films per dag beschikbaar als ik dat zou willen via You Tube, ons DstV-abonnement of via Netflix als ik in Nederland ben.

Goed 10 films dus. Dat wordt kiezen. Ik begin met deze …

1900 – NoveCento

Dit plaatje staat in mijn geheugen gebrand. Ik zag 1900 – Novecento – in Antwerpen en ik herinner me levendig een gedachte toen ik de bioscoop uitliep. Als er nu buiten een betoging aan de gang is en ze stoppen me een rode vlag in mijn handen dan loop ik mee. In volle overtuiging. Ik kom niet uit een ‘rood’ nest. (*) Ik denk zelfs dat deze film grote invloed heeft gehad op mijn politiek denken. Ik denk het niet alleen, het is zo. Tien jaar later zag ik de film(s) opnieuw in Amsterdam in een bioscoop waar ze enkel ‘klassiekers’ vertoonden. Ik ben de naam vergeten. En opnieuw was ik enthousiast. Wat een film – wat een epos. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien. Moet ik op zoek gaan of zal het mijn ‘zoete’ herinnering vermorzelen … ? Ik twijfel.

En nu verder denken over negen andere films. Ik ga ze op Facebook posten. Ik ga geen films toevoegen waarvan ik een theaterbewerking heb gemaakt. Shakespeare in love. Chocola. Meisje met de parel. Natuurlijk maakten die ook indruk op me maar ze vormen een aparte reeks.

Op Facebook plaatste ik onderstaande poster – die ik eerlijk gezegd vergeten was. Voor mij is bovenstaande foto HET beeld van Bertolucci’s meesterwerk.

Filmposter van 1900 – Novecento

Wat een cast … Robert de Niro, Gerard Depardieu, Burt Lancaster, Donald Sutherland … En filmmuziek van Ennio Morricone. Onvergetelijk.

En jullie? Iets voor jullie zo’n lijstje van 10 topfilms?

(*) Ik ben opgegroeid in een Vlaams Nationalistische familie. Volksunie. Vader was schepen (wethouder) voor de Volksunie in mijn geboortedorp (Boechout). Wel altijd met een sociale insteek. Ik woonde al lang en breed in Nederland toen de Volksunie werd opgesplitst. Ik denk dat mijn ouders de overstap maakten naar Spirit. De stap naar de sp.a was een brug te ver. Ik denk dat zij Groen of NVA stemden de laatste jaren van hun leven. En ik ben honds-conservatief in mijn keuze, bij wijze van spreken. Eerst PSP en later GroenLinks.

Oprah for president

Tags

CNN, Donald Trump, Golden Globe Awards, Isabel, Oprah Winfrey, President, Usa, VS

Laat ik meteen beginnen met mijn mening. ‘Oprah for president’. Ik denk dat dit geen goed idee is. Niet doen, zou ik adviseren.

(*) Ik leg onderaan dit stukje uit waarom ik deze foto heb gebruikt.

Laat ik er toch wat nader op ingaan. Ik ben in Mozambique en dan zie ik geen Nederlandse televisie-programma’s. Ik zap wel met enige regelmaat tussen BBC-World, CNN en AlJazeera. De afgelopen dagen waren het steeds weer de hoogtepunten uit de begeesterde speech van Oprah Winfrey bij de Golden Globe Awards die werden herhaald en van commentaar voorzien. En steeds was er de hoop, de wens, de vraag … gaat Oprah zich kandidaat stellen voor de president-verkiezingen in 2020?

Ik denk dat de VS daar weinig mee zal opschieten. Zal ik staan juichen als ze het toch doet en wint? Ja natuurlijk. Een zwarte vrouw president van het machtigste land ter wereld. (Of is dat China?) En toch denk ik dat de USA dan net zo verdeeld blijft als vandaag. Ik denk niet dat de geharde Trump-stemmers ook maar één centimeter zullen opschuiven naar een veel gematigder politiek klimaat. Er zal geen wapen minder worden verkocht. Elke verkiezing is een reactie op de vorige als je naar de uitslagen kijkt. Na Clinton kwam Bush, na hem Obama en als (tegen)reactie op hem werd het – hoe bestaat het? – Donald Trump. Dus grote kans dat Oprah het kan winnen van het ‘genie’.

De bekendheid heeft ze, daar hoeft ze niets meer voor te doen. Het geld heeft ze ook. En politiek en bestuurlijk heeft ze net zo weinig ervaring als Donald T. Ik ben benieuwd naar de verkiezingsavond in november 2020.

(*) Ik ben veel voorzichtiger geworden met het downloaden en publiceren van foto’s van internet. Ook niet met bronvermelding. Voor je het weet heb je een boete aan je broek hangen. En er is niet één foto van Oprah Winfrey te vinden waar geen beeldrecht aan is gekoppeld. Vandaar een foto van mijn eigen prinses. Ook in het zwart, ook op weg naar een feest. Isabel for president. (Grapje).

Daar gaan we weer (2)

Tags

Bureaucratie, D.I.R.E., Mozambique, Reizen, Semlex Europe SA

Voor mensen die mijn stukjes al wat langer volgen, is dit bekende kost. De ondoorgrondelijke bureaucratie in Mozambique. Maar ik weet dat ook in Nederland zaken vreselijk bureaucratisch kunnen verlopen. Lees DIT STUKJE maar eens. Of moet ik eerder zeggen … mislopen.

Ik heb al op 5 oktober mijn verblijfsvergunning verlengd. Alle papieren ingeleverd, keurig betaald. Er werd voor de zoveelste keer een digitale foto gemaakt en ik zette opnieuw mijn digitale handtekening. In ruil krijg je dan een betalingsbewijs en met dat papiertje haal je twee weken later je D.I.R.E. op. Formaat: creditcard of rijbewijs. 20 oktober staat vermeld als ophaaldatum. Ik meld me op 20 oktober. “Nee, het document is nog niet afgegeven. Kom volgende week nog een keer terug.” Een week later 27 oktober … hetzelfde antwoord. Ik mag het land niet verlaten zonder D.I.R.E. – ook niet een dagje naar Zuid Afrika. Dat is hier om de hoek, nog geen uurtje rijden en we staan bij een ingang van het Krügerpark. Dus mag (moet) ik een voorlopig-uitreis-formulier kopen en dat invullen.

Ik ga d’r voor zitten en vul al mijn persoonlijke gegevens in. Inclusief de namen van mijn vader en moeder. Mijn lengte enzovoort. Bij het vakje ‘reden voor dit verzoek’ vul ik niets in.

Natuurlijk kan dat niet. De dame die mijn aanvraag controleert zegt dat ik de reden moet invullen. Ik antwoord (pesterig) “Omdat jullie mijn D.I.R.E. nog niet hebben in orde gebracht.” “Nee, dat mag niet. Dat is niet de reden.” “Jawel.” “Wilt U naar het buitenland?” “Ja”. “Dat is de reden.” Ik blijf nog wat irriterend herhalen dat hun traagheid de reden is maar uiteraard geef ik toe en vul braaf ‘Viagem’ in op het formulier. Ik moet ook nog een kopie toevoegen van het betalingsbewijs en moet de volgende dag terug komen om het gelegaliseerde document op te halen. Dat is dus 3 keer naar Maputo rijden (totaal 150 kilometer en 6 keer de tolpoortjes passeren) en nog heb ik mijn D.I.R.E niet. Dat wordt nog een vierde rit. Ook vandaag is mijn verblijfsvergunning nog niet afgeleverd. We schrijven: 31 oktober.

Ik weet uit de krant dat er een heel groot conflict is tussen Semlex Europe SA en de Mozambikaanse regering. De eerste partij maakt in opdracht paspoorten, ID’s en DIRE’s maar de overheid betaalt niet. Ze hebben al 53 miljoen USD achterstallige schuld. Semlex weigert nog te produceren.  Klik HIER voor een artikel (in Engels en Portugees). Ik ben benieuwd hoe ze dit gaan oplossen … voorlopig dus met tijdelijke papiertjes. Zucht.

Het is maar één van de vele voorbeelden. Ik kan er een serie van maken met hoofdstukjes als: watercontract – elektriciteitsmeter – kadaster – verhuisbericht – wegenbelasting – radiotaks – autokeuring – televisieaansluiting – nieuwe bankkaart. Ik bespaar jullie de details.

Onafhankelijkheidsdag

Tags

Frelimo, Geschiedenis, Mozambique, Onafhankelijkheid, Portugal, Samira Machel

Onafhankelijksdag in Mozambique

De onafhankelijkheid werd uitgeroepen op 25 juni 1975, na een strijd die meer dan 10 jaar duurde. Na de ontdekking van het land door Vasco da Gama werd Mozambique een kolonie van Portugal. Na de Tweede Wereldoorlog hernoemde de Portugese regering onder leiding van dictator Salazar alle buitenlandse Portugese bezittingen als overzeese provincies. De regering gaf tevens toestemming voor emigratie van Portugezen naar Mozambique. In 1973 woonden 300.000 Portugezen in Mozambique. Dit verklaart waarom tot op heden Portugees wordt gesproken in het land. Onder invloed van onafhankelijkheidsbewegingen in verscheidene andere Afrikaanse landen in die periode, richtten verschillende antikoloniale bevrijdingsbewegingen in 1962 een nieuwe beweging op, onder de naam FRELIMO (Frente de Libertação de Moçambique, vertaald Bevrijdingsfront van Mozambique). Dit bevrijdingsfront keerde zich tegen de Portugese overheersing.

In 1963 werd het hoofdkwartier van FRELIMO in Dar es Salaam (Tanzania) gevestigd, van waaruit men gewapende campagne tegen het Portugese koloniale bewind startte. Reeds in 1964 werd de controle over het noorden van het land verworven. De beweging ontving de steun van de westerse wereld en de Sovjet Unie.

In 1969 vond een radicalisering binnen de beweging plaats. In de jaren 70 groeide het aantal FRELIMO-strijders uit tot zowat 7000 mannen en vrouwen. Zij controleerden het noorden en het midden van het land – ondanks de 60.000 Portugese militairen die in Mozambique aanwezig waren om hen te bestrijden.

In 1974, na de Anjerrevolutie in Portugal waarbij premier Caetano werd afgezet, begonnen de nieuwe Portugese machthebbers te onderhandelen met FRELIMO over de onafhankelijkheid. Op 20 september 1974 verwierf Mozambique reeds verregaande autonomie. De onderhandelingen leidden tot het uitroepen van de Volksrepubliek Mozambique op 25 juni 1975. In het Lusaka-akkoord werd de macht overgedragen aan FRELIMO, dat zich omvormde tot politieke partij. Samora Machel werd de eerste president.

Bron: Wikipedia

ps Het lijkt misschien dat ik in de vakantie-modus sta. Dat is niet zo. Het zijn andere zaken die me deze dagen bezig houden. Ik hoop snel weer wat vaker stukjes te schrijven op mijn weblog. Fijn dat jullie blijven meelezen.

Een vraag bij Buitenhof

Tags

Buitenhof, Het Middelburgs Theater, Jeroen Smit, Passievrucht, Smartphone, Telefoon, Televisie

Ik kijk graag naar het televisieprogramma ‘Buitenhof’. Een politiek interview programma op de zondagochtend dat het ‘hijgerige’ van andere talk-shows tracht te vermijden. Gisteren gaf Jeroen Smit een korte samenvatting van het internationale nieuws. En hoe de internationale pers naar de Nederlandse verkiezingsuitslag kijkt. Hij eindigde met een vraag. “Wat heeft tijdens de 8 jaar dat Obama president van de Verenigde Staten was meer je leven beïnvloed: zijn beleid of de smart phone?” Ook de interviewer moest toegeven dat het eerlijke antwoord ‘de smart phone’ is. Innovatie is dus het allerbelangrijkste in een mensenleven – belangrijker dan wie een paar jaar de politieke lakens uitdeelt. En dat wordt door de komst van immigranten alleen maar versneld – is zijn overtuiging. Pikant detail daarbij is dat Steve Jobs een kind is (was) van Syrische migranten.

Mijn mobiele telefoon

Steeds vaker lees je artikelen over het gebruik / misbruik van de smart phone. Leraren klagen steen en been over concentratie-verlies van leerlingen die voortdurend switchen tussen een taak en hun mobieltje. Facebook, Snapchat, Instagram … ze kunnen het geen minuut missen. Op de radio hoorde is een programma waarbij de luisteraar werd gevraagd tips te geven om de smart phone verslaving in te dammen. Ik hoorde tot tweemaal toe mijn eigen methode. Mijn standaard-instelling laat geen data-verbinding toe. Ik ben enkel online als ik wifi heb. Dat is thuis en op enkele plekken waar ik vaak kom. Ik heb geen Facebook-App op mijn mobieltje. Dus ook daar word ik niet door lastig gevallen. En mijn emails lees ik enkel op de computer. Al met al is dat een flink aantal maatregelen om het gebruik te beperken. In de auto heb ik een ingebouwd navigatie-systeem. En als ik (lopend) ergens naar toe moet kijk ik thuis hoe ik daar moet komen vanaf een parkeerplaats of station.

Afgelopen zaterdag zag ik in Middelburg een mooie theatervoorstelling ‘Passievrucht’. Er werd tot driemaal toe gevraagd om de telefoon uit te zetten. En wat gebeurt er? Op de eerste rij tijdens de voorstelling … oplichtende flitslichtjes en een rinkelend mobieltje … de eigenaar fluistert net te luid een paar zinnen. Bestaat er zoiets als ‘stadionverbod’ voor theaterbezoekers …?

Ondertussen in Nederland (3)

Tags

Donald Trump, Goes, Nieuws, Syrië, Televisie, Verenigde Staten

Al bijna tien dagen ben ik weer in Nederland. Veel tijd breng ik door met allerlei werkzaamheden, vergaderingen en afspraken voor de nieuwe (theater) voorstellingen waarbij ik betrokken ben. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog meer doen in de komende tijd.

Ik ben alleen want Isabel heeft geen vrij van haar werk en is dus nog steeds in Mozambique. We vergelijken onze situatie vaak met stellen waarvan de man (of vrouw) op de grote vaart zit. Maanden van huis en dan weer een tijdje samen thuis. Dat is onze situatie de komende maanden. Ik ga d’r niet over klagen, het is tenslotte onze eigen keuze.

Het valt me op dat ik in mijn eentje andere dagelijkse gewoontes heb. Als ik kook en alleen thuis ben, zet ik veel gemakkelijker de televisie aan. Even journaal kijken, een kwis, een kookprogramma, een actualiteiten-rubriek … nog even een rondje zappen en ‘ploep’ zomaar zijn we twee uur later. Gauw terug naar de computer. Eerst nog even wat rondkijken bij collega blogs of scrollen doorheen een krant of weekblad (vaak via Blendle). En nu komt het … ik heb een soort gruwel-verslaving als ik het woord ‘Trump’ lees.

“Kijk mij eens – alweer een verkiezingsbelofte die ik nakom.”

Ik lees teveel Trump-Horror verhalen. Ben ik masochistisch? Het begint er wel op te lijken. Het lukt me niet om zo’n artikel niet te lezen. Ik wil Trump het liefst volledig ‘blokken’ uit mijn systeem maar dat gaat niet. Ik kan het niet. Ik ben geen nieuws-junk maar ik volg de actualiteit graag en bijna dagelijks. “Hij doet wat hij beloofd heeft tijdens de verkiezingen” hoor ik zeggen – als een soort vergoelijking voor al zijn presidentiële decreten. Brrr. Grrr.

Ik stond afgelopen zaterdag met twee Syrische vluchtelingen die in Goes wonen te praten. Zij vierden ook de start van het nieuwe themajaar in Goes – Goes Azië ter gelegenheid van Chinees Nieuwjaar. Ik haalde mooie herinneringen op aan hun land en hoe vriendelijk de mensen (toen) waren. Ik zag mevrouw Nabeeld Al Obaied en haar zoon Besher stralen van oor tot oor en tegelijkertijd een traan wegpinken.

Ik moest weer aan hen denken toen ik het journaal zag. Syriërs zoals mevrouw Al Obaied komen de Verenigde Staten niet meer in. Of ze dat überhaupt wilt, weet ik niet. Maar het is toch van de zotte dat een land dat voor meer dan 95% bestaat uit nakomelingen van immigranten de grenzen sluit voor vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Shame on you, mister president.

En wees gewaarschuwd, de kans dat een inwoner van de VS gedood wordt door een moslim-terrorist uit een van de zeven landen op de Trump Black List is uiterst klein. Maar gedood worden door een landgenoot is vele malen groter. Jaarlijks sterven er bijna 12.000 mensen door vuurwapengeweld in de USA.

Nog 1 keertje

Tags

Donald Trump, Hillary Clinton, President, Usa, Verkiezingen

De wekker loopt zoals gewoonlijk af om 5.05 Het begin van een normale weekdag / werkdag. Ik ga thee zetten, doe de gordijnen open, loop even naar buiten en snuif de ochtend op. Ik doe de lichten rondom het huis uit. Ik maak de lunch van Isabel klaar. Breng haar een kop thee en loop naar de werkkamer. Ik doe de laptop open, benieuwd of Hillary de overwinning al op zak heeft. Waarschijnlijk nog net iets te vroeg in de VS.

Toch wordt er al melding gemaakt dat Donald Trump het verrassend goed doet. En die tendens zet door. Ik blijf het nieuws via internet volgen. In de loop van de ochtend wordt het duidelijk. Ook de 45e president van de Verenigde Staten is een man. Gisteren zocht ik op internet naar een beroemde foto van Hillary Clinton die ik me herinnerde en die ik vandaag wil gebruiken op mijn blog.

Hillary Rodham Clinton – Photo © Annie Leibovitz

Deze foto heeft halverwege de jaren 90 meer dan een jaar bij ons op een prikbord gehangen in Bergen op Zoom. Ik vond het een prachtige foto van de beroemde fotografe Annie Leibovitz. Ik was vol bewondering voor de First Lady. Een soort Edward Hopper enscenering maar dan zonder de gebruikelijke ‘leegte’. Hier zag ik veeleer een mooie, zonnige ‘toekomst’.

Hillary Rodham Clinton. Waarschijnlijk zullen we haar na vandaag nog zelden in het openbaar zien. Daar gaf ze vanochtend al een eerste signaal voor af. Ze stuurde haar campagne-leider op pad met een zwakke boodschap dat er nog niets is verloren. Ze verscheen zelf nog niet in het openbaar. Een zwaktebod in mijn ogen. En natuurlijk begrijp ik dat tweemaal verliezen – eerst van Obama in 2008 en nu van Trump – afschuwelijk moet zijn.

Goed. De Amerikanen hebben een onbehouwen seksist, populist, isolationist en braller zonder enige politieke ervaring verkozen tot hun president. We gaan het zien. Dat ook de Senaat en het Huis van Afgevaardigden een meerderheid van republikeinen krijgt, maakt het nog verontrustender. Alhoewel ik dat laatste ook een beetje relativeer. Het is een raar systeem dat de daadkracht van een president zo kan worden gefrustreerd door een tegenwerkend parlement – zoals Barack Obama zes jaar heeft ondervonden.

Het gevoel van ontreddering, verontwaardiging en boosheid nu Trump is verkozen tot de ‘machtigste man op aarde’ is niet nieuw. Ik herinner me precies hetzelfde gevoel op de dag dat Ronald Reagan werd verkozen. Ook toen is de wereld niet vergaan. En in iets mindere mate de dag dat George W Bush werd verkozen. Dat staat zo in tegenstelling met het gevoel van acht jaar geleden. Ik was op de ochtend dat Obama werd verkozen in Kenia. Een dag om nooit meer te vergeten. Euforie. Hoop op verandering. Een doorbraak. Ook de eerste inauguratie van Bill Clinton in 1993 staat me nog goed voor de geest. We hadden die dag een try-out van ‘Water’ (Het Hondje van de Ruyter) op een basisschool. We waren opgewonden positief. Een nieuw tijdperk brak aan …

En dat is nu weer het geval. Alleen ben ik nu bezorgd voor dat nieuwe tijdperk. Eigen volk eerst. Vreemdelingenhaat. Ontkenning van de klimaatproblemen. Hoe moet het dan niet zijn voor die miljoenen Amerikanen die wel voor Hillary hebben gestemd?

En zoals ik al zei in de titel. Nog één keer. Voorlopig even een tijdje geen politiek meer op mijn blog. Maar zeg nooit nooit …