Ik kom nog even terug op mijn logje van gisteren en op mijn mini KUNST KIJKEN project met mijn leerlingen (9 tot 12 jaar). Dit alles als voorbereiding van ons jaarlijks museum-bezoek.
Ik toonde gisteren de selectie waaruit de kinderen konden kiezen om een beknopt werkstuk over te maken. Een schrijfopdracht dus maar uiteraard is kijken minstens zo belangrijk.
In de voorafgaande lessen was de opmerking ‘raar’ het meest gebruikte woord. Dat verbaasde me niet echt en gelukkig keken ze ook wat nauwkeuriger zonder zo’n waardeoordeel. Een opmerking – nee eerder een vraag – die ik niet onmiddellijk had verwacht was: “Waarom zijn ze bloot?” Ik heb het over onderstaand schilderij dat ik gebruikte om het verhaal van Icarus te vertellen. Je weet wel – papa Daedalus, koning Minos van Kreta, de Minotaurus en de ontsnapping uit het labyrint.
Daedalus and Icarus – Charles-Paul Landon
Toen ging ik 10 schilderijen selecteren voor de schrijfopdracht. Ik voeg hieronder tien schilderijen toe die ik NIET heb aangeboden. Om heel verschillende redenen. Te bloederig. Te veel bijbel. Te bloot. Te abstract. Enfin, mogelijk kunnen jullie zelf wel bedenken waarom ik dat niet deed.
Jongen (Pedro) te paard – Fernando Botero
Eenzaamheid – Paul Delvaux
The Titanic Days – René Magritte
Judith – Artemisia Gentileschi
Paradijs – Hieronymus Bosch
De muur – Marlène Dumas
Ochtend in het dorp na een sneeuwstorm – Kazemir Malevivich
Beperkt – George Bazelitz
Studie van een Chimpansee – Francis Bacon
Speelgoed 1923 – 1924 – Charley Toorop
Nu ik dit stukje aan het schrijven (maken) ben, slaat de twijfel toe over mijn eerdere keuze. Wat is er mis met deze werken? Niets uiteraard maar waarom koos ik dan voor veiliger werk? Zie gisteren. Bang dat het te moeilijk zou zijn? Waarschijnlijk wel. Onzin natuurlijk want ik bood ‘Guernica’ van Pablo Picasso en ‘Strijd tussen Carnaval en Vasten’ (Pieter Bruegel de Oude) wel aan. Ook niet eenvoudig. Stof om over na te denken, zeker als ik aan de speurtocht annex vragenlijst aan het museumbezoek denk.
Ik schreef al eerder over het (mini) project KUNST KIJKEN. Daar komt nu KUNST SCHRIJVEN bij. Een kleine schrijfopdracht voor mijn leerlingen van groep 6, 7 en 8. Ik toon de schilderijen in willekeurige volgorde met vermelding van titel en schilder.
De dansles – Jan Steen
De Vlinderboot – Salvador Dali
Spelende kinderen in Parc Monçeau Parijs – Paul Michel Dupuy
Twee kinderen met een kat – Judith Leyster
Op grens van Mexico en de Verenigde Staten – Frida Kahlo
De Pianoles – Henriëtte Ronner-Knip
De gevelreiniger – Banksky
At the Moulin Rouge – Henri De Toulouse-Lautrec
Spelende kinderen op het strand – Louis Soonius
First Coffee Today – Paul Schulenburg
Kinderen der Zee – Josef Israëls
En wat moeten ze schrijven? Eerst drie zaken waaraan ze moeten denken als ze het schilderij zien. Daarna (minstens) 5 details die ze op het schilderij zien. En het antwoord op de vraag: ‘Wat denk je dat de schilder (m/v) wil vertellen?’ En tenslotte moeten ze kort opschrijven wat ze van het schilderij vinden.
Als extra opdracht – (alleen groep 8) kunnen ze informatie opzoeken op internet over het schilderij, het genre en de schilder. Dat moeten ze dan proberen met eigen woorden op te schrijven – niet knippen en plakken. Ook AI mogen ze niet gebruiken.
Welk schilderij zou jij uitkiezen voor deze opdracht?
Het lijkt erop of ik enkel op zaterdagen tijd heb om iets te schrijven op mijn www-eilandje. Het zij zo. Meer toeval dan een weloverwogen beslissing.
Vorige week bracht ik twee schilderijen van Pieter Bruegel onder de aandacht van mijn leerlingen. Nog steeds in het kader van KUNST KIJKEN.
Links: Landschap met de val van Icarus en rechts: De strijd tussen Carnaval en Vasten
(Pieter Bruegel de Oude)
Een paar jaar geleden las ik de Pieter Bruegel biografie van Leen Huet. Ik pakte het boek er opnieuw bij, deels al voorbereiding van mijn lessen. Ik begon te lezen en … nu komt de titel van dit stukje: Ik verdrink haast in duizenden Bruegel-feitjes. Zoveel namen, zoveel interessants om op te zoeken.
Met andere woorden het boek schiet niet op want ik wil voortdurend ‘plaatjes’ zien bij wat ik lees. En ik wil meer weten over namen die vaak genoemd worden. Mijn telefoon en Wikipedia maken overuren. Pieter Coecke van Aelst, Mayken Verhulst, Sint-Lucasgilde, Keizer Karel V, Sultan Suleyman, Hans Vredeman de Vries, Schilder-boeck van Karel van Mander, Mayer van de Bergh enzovoort, enzovoort.
Ik vertelde en citeerde al eens eerder iets uit deze biografie. Een stukje over de Dulle Griet van Pieter Bruegel. Klik HIER.
Uiteraard heb ik het verhaal (de mythe) van Icarus verteld. Grappig dat ze alle hoofddoekjes op het tweede schilderij onmiddellijk ‘moslims’ noemen. Er is zoveel te zien en te vertellen dat de les al halverwege is voordat ik me realiseer dat ik ook nog iets zou uitleggen over het bezittelijk voornaamwoord en het gebruik van aanhalingstekens …
Zoals ik in mijn andere logje (over politiek) beloof, plaats ik vandaag uitzonderlijk een tweede stukje. Om het goed te maken mocht je niet zitten wachten op iets politieks. En omdat ik al een tijdje zocht naar een goede reden (moment) om weer eens wat ‘naakten’ uit mijn schatkamer te publiceren. Hahaha ☺️ bij deze.
Laat ik beginnen met 4 gerenommeerde, beroemde kunstenaars:
Van links naar rechts (of van boven naar onder) Gustav Klimt – Quattrocento Florentine / Amadeo Modigliani – Nude seating on a sofa / René Magritte – Le Principe d’incertitute / Joaa Miro – Nude with Mirror
Veel van deze schilderijen ‘ontleen’ ik uit verzamelmappen van Christa Zaat – It’s all about: Female Nudes! en The Other Side of Art op FB. Laat ik vervolgen met tweemaal haast fotografisch realisme van schilders die niet onmiddellijk een belletje bij me laten rinkelen. Of vergis ik me?
Links: Bernard Ciochetti – Femme Encapuhonnée / rechts: Konstantin Kacev
Wie kent de (symbolische) betekenis van de peer op de lijst van een verder onzichtbaar schilderij? Verboden vrucht – verboden aan te raken … ’t is maar een gok.
Ook nu van links naar rechts: David Hettinger – Ema in blue / Eric Wallis – Summer / Alexandre Jacques Chantron – Danae
Van de eerste twee schilderijen krijg ik enorm veel goesting in de zomer. En ook wel een tikkeltje nostalgie. Hebben jullie door dat het derde schilderij ‘Danaë’ eigenlijk een visuele link is naar mijn hervertelling van ‘Perseus’? Ik kom gauw met een vervolg. Beloofd. Laten we afsluiten met twee grapjes. Ook naakten …
Links: Frank Frazetta – Peek-a-boo en rechts: Beryl Cook – Nudes birthday
Vorige week ben ik in de klas (groep 5 tm 8) begonnen met het project ‘KUNST KIJKEN’ als voorbereiding op ons museumbezoek op 17 mei. Ik koppel daar ook ‘begrijpend lezen’ aan vast. Deze week bespreken we het wereldberoemde schilderij GUERNICA van Pablo Picasso.
Guernica (1937) – Pablo Picasso – 3,49 meter hoog x 7,77 meter breed
Laat ik hier niet een nieuwe tekst produceren over GUERNICA maar kopiëren wat mijn leerlingen deze week voorgeschoteld krijgen van meester Koen.
Guernica is een wereldberoemd schilderij van Pablo Picasso. Het is een van ’s werelds grootste anti-oorlogsschilderijen. Het is een zeer groot schilderij (een muurschildering) dat het bombardement op de Spaanse (Baskische) stad Guernica in 1937 tijdens de Spaanse Burgeroorlog laat zien.
De Spaanse Republikeinse regering vroeg Pablo Picasso een grote muurschildering te maken voor een kunsttentoonstelling in Parijs. Het laat zien hoe zowel mensen als dieren lijden onder de tragedies van oorlog.
Het schilderij is niet realistisch en heeft veel achterliggende gedachtes. Picasso heeft hiermee vooral verschillende gevoelens willen uitdrukken. De sleutelwoorden van het schilderij (maar ook van de bomaanslag) zijn: paniek, angst, dood, verdriet en vooral chaos. Het moet te voelen zijn als je naar het werk kijkt.
Guernica toont een grote, open ruimte met mensen en dieren die lijden. Het surrealistische schilderij bestaat uit alleen zwart, wit en grijs om de oorlog uit te drukken en een achtergrond van lijnen en vlakken door elkaar om het chaotische te benadrukken.
Een stier staat boven een vrouw die huilt om een dood kind in haar armen. De moeder met haar dode kind toont het verdriet om de slachtoffers van de oorlog. Een paard lijdt vreselijke pijn als het sterft nadat het met een speer is doorboord. Het paard is het symbool voor onschuldige slachtoffers in de oorlog en laat zien hoeveel angst er op zo’n moment leeft. Onder het paard ligt een dode soldaat. De arm van de dode soldaat is afgehakt, maar de hand houdt een verbrijzeld zwaard vast waaruit een bloem groeit. Een gloeilamp schijnt sterk als een boos oog (het Spaanse woord voor ‘gloeilamp’ is ‘bombilla’, wat klinkt als ‘bom’). Een vrouwenfiguur zweeft naar binnen en houdt een lamp vast, een symbool van hoop.
“De dood en de weerzinwekkendheid van onze vijanden hebben de monotone kleur van de nacht.” (Gedicht naast het schilderij bij de eerste tentoonstelling in Parijs.)
Het schilderij is ook een symbool geworden van ‘vrede’ en is nu te zien in ‘Museo Reina Sofia’ in Madrid (Spanje).
Eerst bespreken we de moeilijke woorden. Mijn leerlingen krijgen een vragenlijst over wat ze zien, voelen en denken bij het schilderij. Ze vertellen dat aan hun medeleerlingen en aan meester Koen. Ook ‘mondelinge taalvaardigheid’ staat dus op het lesprogramma.
Dit stukje is geen kwis maar toch begin ik met een eerste vraag: “Waar ben ik?” Uiteraard moet ik het werkwoord ZIJN in de verleden tijd gebruiken want ik zit nu gewoon thuis achter (of voor?) de laptop. “Waar was ik?”
Herken je dit doorkijkje, dit beperkte stadsgezicht? Ik help … Middelburg (Zeeland). De hoek van de Nieuwepoortstraat en de Korendijk met de Abdijtoren de Lange Jan in de verte. Ik was ooit één keertje eerder in dit stukje van Middelburg. Een etentje met het Middelburgs Theater na de succesvolle voorstellingenreeks van Het dagboek van Anne Frank in het Minitheater. Maar dat is alweer tweeëntwintig jaar geleden.
Atelier Toos van Holstein
Ik zoem wat meer in op mijn zondagse eindbestemming. Waarschijnlijk weten sommige volgers (meelezers) van blogs al bij het lezen van de titel waar ik uithing. Toos van Holstein is beeldend kunstenaar en publiceert wekelijks (op donderdag) een uitgebreid kunstartikel op haar blog. Soms over haar eigen werk, vaak over tentoonstellingen die ze bezocht of over associaties die zo’n bezoek bij haar teweeg brachten. Een aanrader. Klik HIER. Ik leerde haar enkele jaren geleden DIGITAAL kennen via haar weblog. We reageren sindsdien met grote regelmaat op elkaars stukjes. En toen deed ik iets ‘voor het eerst in mijn leven’: Ik ontmoette een medeblogger in het écht.
Toos en Koen – collega bloggers – ontmoeten elkaar voor het eerst (in het echt)
Toen ik haar atelier binnenkwam waren Toos en haar levensgezel druk bezig met uitleg geven aan andere bezoekers. Ik keek alvast naar de schilderijen dicht bij de ingang. Uiteraard herken ik – na al die digitale bezoekjes – haar stijl.
Werk van Toos van Holstein (Ik vergat de titels te noteren – sorry Toos)
Een man (Levensgezel, zoals Toos haar man altijd noemt) komt naar me toe met de woorden: “Een bekend gezicht.” Ik stamel zoiets als “O ja!?” “Van jouw blog.” Een stevige handdruk en uiteraard stellen we ons voor met onze voornamen. We staan algauw geanimeerd te praten als ook Toos zich bij ons aansluit. Een hartelijke ontmoeting. Het gaat algauw over gezamenlijke kennissen en over haar atelier dat ik niet eerder zag of bezocht. En over Middelburg. Ze heeft vanuit de voorzijde van haar pand een prachtig ‘doorkijkje’ richting de binnenstad van de Zeeuwse hoofdstad. Soortgelijke doorkijkjes zie je heel vaak terugkomen in haar werk. Zij schildert aan de voorzijde van haar atelier want daar is het beste licht. Belangrijk voor een beeldend kunstenaar. Ik citeer uit een boek van haar: “Oude steden geven mij altijd energie door de schoonheid, de oude muren, de architectuur en de nieuwsgierig makende doorgangen.” (Pagina 8 – Toos van Holstein II)
We praten honderduit overBrabant, Friesland, Italië, Nice en Cannes. Over reizen, lesgeven, inspiratiebronnen en nog veel meer. Dan neemt ze me mee naar een aantal nieuwere werken. Ik krijg uitleg over het ‘zwart’ en het ‘blauw’ en over bepaalde verven (pigmenten) die zij gemengd heeft met … ik ben het vergeten. Ze laat me kijken naar een werk; eerst van recht-voor en daarna vanaf de rechterkant. Nu duikt er plots ‘blauw’ op in dat schilderij, blauw dat ik daarvoor niet zag. Ik kan het (technisch) niet uitleggen. Dat hoeft ook niet.
Levensgezel maakt bij elk tentoonstellingsbezoek een foto van Toos mét een werk van de kunstenaar waaraan de tentoonstelling is gewijd. Ik imiteer die gewoonte af en toe – eigenlijk als knipoog naar Toos. Kijk mijn blog er maar eens op na. Bijvoorbeeld HIER en HIER. Natuurlijk wil ik nu een foto van haar en mij bij een werk van haar. Levensgezel staat al klaar met mijn mobieltje.
Ik hoop ook iets te kunnen kopen. Ik ben geen verzamelaar – daar is de kleine portemonnee verantwoordelijk voor – maar ik informeer voorzichtig naar een reeks waarover ze een aantal jaren geleden schreef. Er komt een doos te voorschijn met werk uit de reeks MM 70. Ik val meteen voor het eerste werk dat zij mij toont. Daarna krijg ik er nog een stuk of tien te zien. Nummer MM.70.91 (afmetingen 25cm x 25cm) heeft nog steeds mijn voorkeur.
Toos maakt niet alleen schilderijen. Ook beelden en keramiek. Mijn oog valt op kleine beeldjes met de titel: ‘Keti Koto’. Ketenen gebroken (1 juli). Ik kies er eentje uit. Moet ik uitleggen waarom? Kijk maar naar het werk hieronder. We plaatsen beide werkjes op een ‘tafeltje’. Ik maak een foto.
Werk van: Toos van Holstein
Ik vind de combinatie zeer geslaagd. Ik betaal. Alles wordt zorgvuldig ingepakt met bubbeltjesplastic. Nu thuis nog een mooi plekje vinden. Nog maar een foto maken van de aangekochte werken, nu mét de kunstenaar in haar atelier …
Het wordt tijd om te vertrekken met de aangekochte kunst en het boek TOOS VAN HOLSTEIN II ‘for me art is travelling the mind’(ISNB 978-94-91190-24-7 – uitgeverij Donkigotte). Als extraatje schrijft en tekent Toos iets voorin het boek: ‘Voor Isabel & Koen’. Hartelijk dank.
Een zeer geslaagde zondag.
Iets extra: dit was logje nummer 2000. Dat zag ik al een paar weken aankomen. Een soort mijlpaal zonder dat ik daar naar streefde. Ik wilde wel bewust een stukje als nummer 2000 schrijven over iets bijzonders. Jullie begrijpen vast dat dat gelukt is.
Of ik zin had om naar een concert te komen luisteren in (de) Hemrik. Ja, dat had ik. Een mooie wandeling en ik was al lang niet lopend in die buurt geweest. Een bedrijventerrein net buiten Leeuwarden. Het concert vindt plaats in Het Witte Kerkje. Tiens … staat daar een wit kerkje? Nooit geweten, waarschijnlijk vergeten. Ik klik Google-maps open om te kijken of de door mij geschatte wandeltijd inderdaad een ruim half uur is. Ja, dat is zo maar ik vind geen wit kerkje. Toch maar even bellen want mogelijk heb ik iets niet goed verstaan. Het blijkt om Hemrik te gaan in de buurt van Gorredijk en daar staat wel een wit kerkje dat vaak voor culturele doeleinden wordt gebruikt. Ik regel een auto want wandelen is wat ver en met het OV doe ik er vast uren over. Best wel jammer eigenlijk.
Het witte kerkje in Hemrik (gemeente Opsterland)
Informatiebord van de ANWB bij het kerkje
Ik ben maar net op tijd want Google Maps liet me onderweg in de steek. Grrr. Was het vroeger beter (gemakkelijker) met kaarten(boeken) in de auto of in de rugzak? Ik moest links en rechts de weg vragen. Eén keer werd ik de verkeerde kant opgestuurd. Met opzet? Vast niet. Ik vond een plekje op de een na laatste kerkbank. Het concert met wereldliederen kon beginnen.
Een mooie mix van liederen uit alle windstreken van de wereld. In allerlei talen. En bijna iedereen zong uit het hoofd. Een dikke proficiat. Mooi. De liederen werden afgewisseld door enkele muzikale intermezzo’s voor dwarsfluit en piano. In het programma zag ik dat er ook twee (zuid) Afrikaanse liedjes werden gezongen. Mijn mobieltje zet ik alvast op het videostandje. Ik maak twee korte filmpjes en app ze onmiddellijk naar mijn lief in Belfast. Toch een soort van even samen zijn.
En wie zit er in de kerkbank voor me? Eltje, een voormalige studiegenoot op de AVEK, ruim 40 jaar geleden. We hadden elkaar al heel lang niet gezien dus dat was vlug wat bijpraten in de pauze.
Eltje en Koen
Eltje en Koen. Een onverwacht weerzien. We denken voor het eerst sinds Simmer 2000 in Wyns. Toen nog samen met Ine uiteraard. Eltje heeft jaren bij Dekoor gezongen maar haakte na (of tijdens) de coronapandemie af. Op onze mobieltjes laten we trots wat foto’s van onze kleinkinderen zien. Al bij al een mooie middag en … we gingen pas de kerk uit na het zingen … flauw grapje, ja, ik weet het.
Bij deze titel kan ik natuurlijk kiezen uit duizenden voorbeelden. Ik bedoel echter meer specifiek dat je ook de schilder ziet op het schilderij. Een heel beroemd voorbeeld is natuurlijk Johannes Vermeer.
Allegorie van de Schilderkunst – Johannes Vermeer
Ik gebruikte deze foto al een keer eerder (op 9 juni 2017) in de periode dat ik samen met Het Middelburgs Theater hard aan het werk was aan de voorstelling: ‘Meisje met de parel’. Ik was destijds ook gevorderd tot bij vraag 157 (van 1000 vragen aan mezelf) (*). Ik citeer:
157. Welke historische gebeurtenis had je graag met eigen ogen gezien? Dat is een mooie vraag. Maar ik heb er niet een twee drie een antwoord op. Even nadenken. Ik houd het op de beroemde rede ‘I have a dream’ die Martin Luther King hield in Washington bij het Lincoln Memorial. Veel historische gebeurtenissen zijn zo gewelddadig en om daar bij te willen zijn … nou nee, dank je. Een goede tweede is de eerste publieke wandeling van Nelson Mandela na zijn vrijlating. Of het vallen van de Berlijnse Muur. En even meekijken als Johannes Vermeer aan het schilderen is … daar zou ik ook wel bij geweest willen zijn.
Nog een paar voorbeelden van het onderwerp van vandaag. Dit keer van Pablo Picasso.
De schilder en het model – Pablo Picasso [Links 1928 en rechts 1963]
Het linkse schilderij was destijds een reactie (antwoord) op een werk (goudvis en palet) van collega Henri Matisse. Tussen 1963 en 1965 maakte Picasso veel schilderijen en tekeningen met als onderwerp: ‘De schilder en zijn model’.
De schilder en het model – Pablo Picasso (tussen 1963 en 1965)
Ook mijn geliefde schilder Marc Chagall schilderde heel vaak dit onderwerp.
Marc Chagall – De schilder en het model (links 1960 en rechts 1973)
Er bestaan heel wat schilderijen van Chagall waarop een schilder bij z’n ezel is te zien maar dan met zijn fantasie (geen modellen maar vaak zijn overleden familieleden) op de rest van het doek. Ik zal daar later nog een keer een stukje over schrijven.
Laat ik eindigen met een illustrator cq tekenaar – Milo Manara – meest bekend als erotisch striptekenaar. Als tekenaar staat hij bekend, naast zijn eigen stijl, dat hij de pen van veel grote kunstenaars kan imiteren. In die (imitatie)stijl maakte hij in opdracht van La Perla (een duur lingeriemerk) een portfolio: De kunstenaar en zijn model.
De kunstenaar en zijn model – Milo Manara
Ik moet daar erg om gniffelen … en jullie? Manara heeft meer dan waarschijnlijk onderstaande Picasso-tekening gezien …
Bij wie gaat er onmiddellijk een lichtje branden bij de titel ‘Achtmaal‘? Natuurlijk bij iedereen in Zundert, Rijsbergen en alle andere dorpen daar in de buurt. In de buurt van Breda. Achtmaal is een kerkdorp heel dicht bij de Belgische grens. Achtmaal is ook de naam van een van de 20 buurtschappen die meedoen aan het grootste bloemencorso ter wereld. Corso Zundert. Ik heb er op mijn blog al heel dikwijls over verteld. En vorige week was Achtmaal plotseling heel dichtbij … in Maputo (Mozambique). Ik vertel.
Ik ken Coen (met een c) al sinds hij een jaar of twee geleden in Maputo kwam wonen. We maakten af en toe een kort praatje. Enkele weken geleden liet ik in een gesprek met wat Nederlanders het woord ‘Zundert’ vallen. Ik kreeg zowat onmiddellijk de vraag: “Wat weet jij van Zundert?” Ik moest even nadenken wat het beste antwoord zou zijn. Ik antwoordde iets over Het Zunderts Toneel en iets over het corso. “Dan ken jij Achtmaal?” “Ja natuurlijk ken ik Achtmaal” was uiteraard mijn antwoord. “Hoezo?” “Mijn man komt uit Achtmaal.” Diezelfde Coen dus waarover net iets vertelde.
Een week later op de nieuwjaarsreceptie van de Nederlandse ambassadeur zag ik Coen staan praten met wat andere mensen. Ik wurmde me wat in hun richting en zei met een wat aangezette corsostem: “En ook dit jaar mag buurtschap Achtmaal jammer genoeg … niet stoppen!” Ook een beetje flauw van mij want zij hebben nog nooit gewonnen. Sorry Achtmaal! Coen kijkt me met open mond aan. Hij draait een rondje om zijn as en zegt dan: “Ik wist dat er iets bekends was aan jou toen we elkaar wel eens spraken. Maar ik dacht er verder niet over na. Jij bent het, de stem van het corso. Nou ja.”
Het volgende uur hebben we alleen maar over Corso staan ouwehoeren. Ik bejubelde ‘Benauwd’ – een indrukwekkende wagen van buurtschap Achtmaal die ooit als tweede eindigde. Andere omstaanders wisten niet waar we het over hadden. Ik liet een paar foto’s op mijn telefoon zien van de winnaar 2023 – buurtschap Poteind met Nanook.
Omwille van de andere mensen rondom ons tafeltje schakelden we over naar Engels en een beetje Portugees. Maar hoe zeg je dan: tikken, kanten, de jubel, bloemenvelden, lassen, steiger, dahlia, alternatief materiaal … in de vuur van ons enthousiasme? Het werd een heerlijke avond vol anekdotes en vragen als “Ken jij …? En …?” Ja natuurlijk kennen we die. Heerlijk dat Achtmaal en ’t Corso even – informeel – deel uitmaakten van een receptie in Mozambique. Een kleine wereld.
De foto’s zijn van Erwin Martens. Wil je andere foto’s zien van Corso 2023 klik dan HIER.
Het is zondagavond en ik zit in mijn werkkamer. Niet om te werken maar om even wat bij te lezen over wat er vandaag in de wereld gebeurde. Ik lees wat koppen, klik wat stukjes aan op nu.nl en nos.nl. Jammer dat PSV gelijk speelde tegen Utrecht. Ik lees dat Wout van Aert een ‘cross’ won in het Spaanse Benidorm. Ik lees over de grote droogte in grote delen van Catalonië. Er zijn grote demonstraties in Duitsland en België. De gesprekken over een nieuwe regering in Den Haag sukkelen verder. Staat de VVD voor een implosie? In Vlaanderen wil Bart De Wever zowel premier worden van een federaal zakenkabinet als burgemeester van Antwerpen blijven. Hoogmoed?
En hoe is het hier? Ik zag daarnet onderstaand schilderij voorbijkomen op Facebook.
The bachelor (1955) – William Kurelek
Ik moet aan mezelf denken. Ik ben natuurlijk geen vrijgezel maar tot tweemaal toe vroeg iemand dit weekend hoe het gaat met deze ‘onbestorven weduwnaar’? Nou nou, zo erg is het niet hoor. Ik kwam ook dit weekend weer goed door. Ik ging in de buurt naar een voetbalwedstrijd op tv kijken. Mozambique verloor door grote blunders van Kaap-Verdië. Ik lees. Nirwana. Ik luister met veel plezier naar ‘Lysbeth’. Ik ben begonnen aan een Vlaamse Netflix-Serie: Knokke Off. Het heeft me nog niet echt te pakken. Via BVN kijk ik naar Per Seconde Wijzer en soms naar het NOS-journaal. Ondertussen zorg ik voor de beestenboel. Er zijn weer jonge kuikentjes bijgekomen. Meer hoeven niet, wat mij betreft. Stop. Ik speur wat extra rond of ik eieren vind. Ik vond er 8 de afgelopen dagen. Het kippenhok is tijdelijk weggegeven aan een moeder eend met 9 jonge eendjes. Dat adviseerde de buurvrouw die tweemaal per week in de tuin werkt. De kippen scharrelen daarom vrij rond en slapen in een van de mangobomen. Ik vind al dat ‘leven’ gezellig. Vince loopt enkel met me mee richting kippen en eenden, alleen durft ze dat nog niet.
Nog even iets over de tekening / schilderij. Ik herken een man op leeftijd, deels op blote voeten. Ik loop ook heel veel op blote voeten. Hij leest, ik lees. Hij heeft een leesbril, net als de schrijver van dit stukje. Zijn keuken is deels opgeruimd. Dat moet ik zometeen toch nog even doen. Ik heb de wasmand alvast naast de wasmachine gezet. Een warmwaterkruik heb ik niet nodig en de was droogt buiten, niet binnen. Morgen weer het begin van een normale werkweek. En straks nog even video-bellen met Isabel in Noord-Ierland. De baby laat nog (steeds) op zich wachten. Ik weet dat de verveling wat begint toe te slaan in het koude Belfast.