Mijn podcasts

Tags

Frits Sissing, Gijs Groenteman, Hans van den Boom, Harry Bannink, Kick van der Veer, Klassieke muziek, Liedjes, Luiteren, Musical, Muziek, Podcast, Radio 4, Radio 5, Sportschool

Ik schreef al eerder over het luisteren naar de radio en naar podcasts. Af en toe download ik nieuwe afleveringen. En ik beluister ze op heel verschillende momenten.

Favoriet is denk ik wel De Grote Harry Bannink Podcast. Gijs Groenteman gaat op bezoek bij mensen die op een of andere wijze betrokken waren bij het werk van de Nederlandse componist Harry Bannink. Gijs Groenteman is superfan. In elke aflevering praat hij ruim een uur over Bannink met een zanger (m/v), een muzikant (m/v), een acteur (m/v), een tekstschrijver (m/v), een producer (m/v), een regisseur (m/v), een arrangeur enzovoort. Samen luisteren ze naar een stuk of tien liedjes. Ze halen herinneringen op. Wat een oeuvre heeft die man geschreven. ‘Ja zuster, nee zuster’, ‘Vluchten kan niet meer’, ‘Het is over’ en ‘Deze vuist op deze vuist’. Zomaar een paar titels van klassiekers. Liedjes voor musicals, televisieprogramma’s als Sesamstraat, Het Klokhuis, JJ de Bom Show, De Stratenmaker op Zee Show, de Film van Ome Willem. Ik luister meestal tijdens mijn wandelingen (indoor en outdoor). Ruim 40 afleveringen en er is ook een theatertour rond hetzelfde thema.

Mijn podcasts

Een beetje in hetzelfde genre maar toch ook helemaal anders is Musical Moods. Een programma van radio 5. Een uur musical-liedjes meestal rond één thema. Aan elkaar gepraat door Frits Sissing. Wie anders? Al meer dan 140 afleveringen. Ook hier luister ik meestal naar op de loopband in de sportschool of op de fiets die geen meter vooruit gaat.

Als ik thuis aan het werk ben of dit blog schrijf staat vaak Het Zondagochtend Concert aan. Ook een fijne podcast en omdat er weinig bij gesproken wordt is het heerlijke achtergrond-muziek. Af en toe klik ik even terug om een fragment nog eens te beluisteren of om de naam van het werk of componist nog een keer te horen. Hans van den Boom praat de onderdelen aan elkaar. Vaak met leuke of interessante weetjes.

En tenslotte Andermans Veren. Kick van de Veer is groot kenner van kleinkunst en cabaret. Ook zijn programma is meestal opgebouwd rond een thema. Hij heeft vaak studiogasten die ter plekke nog wat goochelen met woorden. Spitsvondigheden. Om volop te genieten van alle woordspelingen en mooie liedteksten luister ik deze podcast met meer aandacht en doe ik nauwelijks iets anders. Ja … af en toe schilderen. Een beetje fröbelen met aquarel.

Tot zover mijn vier favoriete muzikale podcasts. Ik luister ook naar andere podcasts die over politiek, actualiteit of sport gaan. Maar daarover een andere keer.

Advertenties

Een Sinterklaas-plog

Tags

Ambassade, De Walvishaai, Maputo, Mozambique, Regenboog-Pieten, Sinterklaas

Schrijf ik erover of schrijf ik er niet over?

Ik twijfel. Ik denk dat ik het tot een paar foto’s beperk. Met een paar woordjes uitleg. Sinterklaas in Maputo. Ja, de goed heilig man bezoekt ook de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Mozambique. De Nederlandse ambassade is the place to be en de Walvishaai – Nederlandse school organiseert dit feestje.

De chopela’s staan klaar met de Sint en de Pieten.

Het thema dit jaar is DE REGENBOOG. De kinderen hebben tekeningen gemaakt voor de Sint en de Regenboog-Pieten. Een kleurrijk feest in Afrika.

Vier enthousiaste Pieten

De Sint is een tikkeltje bezorgd … past de mijter wel in zo’n chopela?

Ja dus. Hij krijgt wat hulp bij het uitstappen.

En even later zijn het vooral blije gezichtjes die de Sint omringen.

De cadeautjes komen van het dak via een reuze-capulana tot bij de kinderen. Het hoogtepunt van de ochtend.

Krijg ik ook een cadeautje?

Op de foto met … Anika

Tot volgend jaar … Dag Sinterklaasje, daa-ag, daa-ag, daa-ag …..

Ella Fitzgerald

Tags

Auditie, Bonbonnière, Droom, Ella Fitzgerald, KNS, Ol' Man River, Paul Robeson, Talentenjacht

Ik droom veel. Met grote regelmaat kan ik ’s morgens mijn droom navertellen. Ik moet daar niet te lang mee wachten want anders is hij verdwenen. In zoverre ik me kan herinneren ben ik zelf altijd aanwezig in mijn droom. Ben IK (Koen) degene die de hoofdrol speelt. IK ben het die dingen meemaakt. Ik schrijf met opzet IK met hoofdletters. Gisteren droomde ik anders. Ik (Koen) ben niet de IK in mijn droom. IK ben Ella Fitzgerald. Bizar.

Ella Fitzgerald

Mijn droom. Waar ik dus IK schrijf moet je je Ella Fitzgerald op oudere leeftijd voorstellen.

Ik wacht in de coulissen op mijn beurt. Een oud theater, rode pluche, veel hout, barokke balkons, wat ze in de volksmond een ‘bonbonnière’ noemen. Een beetje zoals de oude Bourla ten tijde van de KNS maar dan kleiner. Ik doe mee aan de voorrondes van een talentenjacht voor ouderen. Mensen backstage wensen we geluk. Ik weet dat de zaal maar half vol zit met publiek want de juryleden en de camera’s nemen vooraan – dicht bij het podium – veel plaats in.

Ik steun op mijn stok die ik de laatste tijd vaker nodig heb. Als ik op ga neemt een toneelmeester de stok van me over. Ik loop het toneel op, het volle licht in op zoek naar het krukje of kratje dat ze hebben beloofd.

Ella Fitzgerald

Ik zie het niet en ga dus op de grond zitten. Ik voel dat dit weinig elegant overkomt. En ook de decorstukken van een haven of een boot zie ik niet. En voor ik het besef hoor ik in de verte dat de muziekband al is opgestart. Ik probeer mee te zingen maar hoor mezelf nauwelijks. Ik loop achter op de muziek. 

“Here we all work ‘long the Mississippi
Here we all work while the white folk play
Pulling’ them boats from the dawn till sunset …

Show me that stream called the River Jordan
That’s the old stream that I long to cross
Old Man River, that Old Man River.”

Veertig seconden later klinkt een luide zoemer en een rood zwaailicht verblind me.

“Dank u. Volgende” hoor ik iemand over de geluidsinstallatie zeggen. Ik sta op en loop ongemakkelijk en geschokt naar het zijtoneel. De toneelmeester is niet te vinden, mijn wandelstok gelukkig wel. Ik adem en word nu pas boos. Ik loop het toneel weer op en zoek onmiddellijk de confrontatie. “Waar is jullie fatsoen? Waar is jullie respect? Er is me een kruk beloofd en een eenvoudig toneelbeeld. Niets. Deze oude vrouw moet maar op haar billen gaan zitten op de toneelvloer. Er staat geen enkele box en monitor op het toneel. Ik hoor nauwelijks iets. De muziek wordt ingestart zonder enig teken. En zo laten jullie mij – Ella Fitzgerald – auditie doen met een lied dat totaal niet bij mijn stemsoort past.” Ik protesteer hartstochtelijk. De juryvoorzitter stamelt een miezerig excuus en vraagt via zijn microfoon of het waar is dat er geen monitor op het toneel staat. Dat wordt bevestigd.

Dan zegt hij dat ik een nieuwe kans krijg. Of ik terug naar de coulissen wil gaan, opnieuw wil opkomen en … met alle minachting die ik in me heb bedank ik voor de eer en loop weg.

En Koen wordt wakker. De melodie uit Showboat zit nog in mijn hoofd. Met verbazing herinner ik me haast elke stap die IK (Ella) heb gemaakt. Ik (Koen) voel de boosheid om het onrecht dat me (Ella) is aangedaan daadwerkelijk in mijn lijf.

Bizar. Ik vertel mijn droom aan Isabel. Zij droomt nooit zegt ze. Of toch heel zelden. Ik denk wat na over mijn dromen. Meestal kan ik het wel duiden. Dit keer niet. En dan ook nog eens dat ik de droom (nachtmerrie) van een ander droom. Bizar.

Nieuwe oogst (7)

Tags

Auto, Bitterbal, Buddha, Grapjes, Manet, Meisje met de parel, Nieuwe mural, Oliepomp, Parijs, Shack, Verkiezingen, Zuid Afrika

Ik ben net terug van de garage. Onze auto (Nissan X Trail) staat daar al ruim een week ter reparatie. Voor de zoveelste keer. Het blijft sukkelen maar een nieuwe (tweedehandse) auto kopen zit er niet in op dit moment. Maar hoelang kun je blijven geld pompen in een aflopende zaak? Ik word er knap chagrijnig van. En dat wil ik niet. Dus maar iets doen wat de zinnen verzet en waar ik beter gezind van word.

Wat opgespaarde grapjes / foto’s van internet in een nieuw logje plakken en publiceren. Daar gaan we dan.

Happy Buddha

Ja, ik kan niet anders dan lachen met bovenstaand Buddha-beeld. Ik word daar vrolijk van en dat is precies wat ik probeer te veroorzaken bij mezelf. En wie weet ook bij de lezers van mijn stukjes.

Modern parelmeisje

Ook van deze foto word ik blij. Zoals de meeste lezers / volgers waarschijnlijk wel herinneren, heb ik me vorig jaar intens bezig gehouden met ‘Meisje met de Parel’. Ik bewerkte het boek over het beroemde schilderij tot een theatervoorstelling. Twintig voorstellingen zijn er gespeeld in Middelburg. Nog steeds knip en verzamel ik ‘meisjes’ die ik toevallig tegenkom op internet. Zoals bovenstaande foto. I like it.

Ik hou van sport

Ja. Leuk zo’n woordgrap. En tegelijk denk ik natuurlijk aan mijn goede voornemens. Meer bewegen. Wandelen dat doe ik met regelmaat. Maar het zou wat intenser mogen. Iets met zweet en zo … maar of dat er in zit met een potje ‘bitterballen’ betwijfel ik.

Wijs me de weg naar uw huis

Ken je het woord ‘shack’? Het is het Engelse woord voor ‘keet’. Een barak. Een huisje van zinken golfplaten. Er staan er tienduizenden in de Zuid Afrikaanse townships ondanks vele verkiezingsbeloftes. Ik zag ooit een mooi boek bij Hanneke en JJ met foto’s van shacks. Niet alleen van buiten maar ook van de interieurs. Soms verbazingwekkend smaakvol ingericht. Of kitscherig. Ook bovenstaande foto kwam ik onlangs tegen op internet. Grappig. Maar schrijnend is natuurlijk een eerlijkere omschrijving.

Verkiezingen in België

Ik heb de verkiezingen in België via verschillende websites tamelijk intensief gevolgd. De verkiezingsborden kunnen weer een tijdje opgeborgen worden. Tot begin mei 2019.  Of mijnheer Deneuker is verkozen weet ik niet. Ben ik de enige die allerlei onbedoelde verbanden zie? Scoren doe je samen. Deneuker. Lijsttrekker.

Lunch op het ‘gras’

‘Déjeuner sur l’herbe’ van Édouard Manet. Een wereldberoemd schilderij. Ik zag het ooit in Parijs. En heel veel keren in kunstboeken. Dit schilderij was ook inspiratie voor onze mural waar ik al vaker heb over geschreven. Een prettig tijdverdrijf is het nadoen van beroemde beelden en schilderijen. Dat heeft de fotograaf van bovenstaande foto ook gedaan. Een aanklacht, een knipoog … zeg het maar!

Close the gate

Zo, ik ga de laptop weer dichtklappen. Ik heb een kwartiertje niet aan kapotte oliepompen gedacht. En als je mij zou kunnen zien dan zie je een dikke smile op mijn gezicht.

In de serie: NIEUWE OOGST en BEELDENDE KUNST en MURAL

Wij kijken series

Tags

Borgen, Isabel, La casa de papel, Serie, Televisie, The Hour, The Killing, The legacy

In de rechter kolom op dit blog plaats ik meestal een foto van het boek dat ik nu lees. En daaronder wat we nu kijken. Af en toe een filmposter maar dat heeft maar een heel kort leven. Een film zie je meestal in één keer. Dus het is algauw oud nieuws. Een serie kijken duurt meestal wat langer. Op een doordeweekse dag beperken we ons tot één aflevering per avond. Heel af en toe staan we onszelf een tweede aflevering toe. Op een vrije dag of een regendag … ja die komen ook voor in Mozambique … wordt het soms binge-kijken.

Wat zagen we afgelopen weken?

The Legacy

The Killing

The Hour

La Casa de Papel

Kennen jullie deze series? De twee eerste series zijn Deens en al enkele jaren oud. Wij zagen de eerste twee jaargangen van beide series. Ik weet dat er van allebei een derde jaargang bestaat maar die moet ik nog eens ergens opscharrelen.

Arvingerne (De Erfgenamen) zoals The Legacy in het Deens heet, gaat over een voortslepende familievete na het overlijden van hun moeder. Alle vier de kinderen hebben zo hun eigen wensen en ideeën wat ze met het grote huis, het landgoed en de kunstverzameling willen doen. Het fijne van Scandinavische series vind ik dat je de acteurs niet of nauwelijks kent en dat ze daarom vrij gemakkelijk samenvallen met hun karakters in de serie. Hoe goed Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf ook spelen je blijft wel steeds denken … ha, dat zijn Jan Decleir, Lucas van den Eynde, Fedja van Huet of Angela Schijf. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Forbrydelsen (Het misdrijf). Bij ons beter bekend als The Killing. Een politieserie met veel politieke zijsporen. Sarah Lund en haar IJslandse trui zijn wereldberoemd geworden. De serie is veelvuldig bekroond. Ik heb erg genoten van de intriges in beide jaargangen. Isabel moest op sommige momenten flink doorbijten. Het politieke gekonkel is niet haar favoriete interesse. Als ik de derde jaargang in handen krijg, ga ik zeker kijken.

The Hour Een Britse serie die zich afspeelt in najaar 1956 in de BBC-televisiestudio tijdens de Suez-crisis in Egypte en de Sovjet-invasie in Hongarije. Zes afleveringen. Een jonge, geëngageerde journalist, een vrouwelijke producer en een rokkenjagende tv-host zijn de drie hoofdpersonages. Een moord, een ogenschijnlijke zelfmoord en veel overheids-controle op het nieuwe BBC-nieuwsprogramma ‘The Hour’. En welk spelletje speelt de directie? Een vleugje seks, spionage, beetje politiek, romantiek en heel veel … sigaretten. Schitterende vormgeving. De kostuums, de decors, het tijdsbeeld van de vijftiger jaren. Ik ben benieuwd naar het tweede deel.

La Casa de Papel (Het Huis van Papier). In het Engels heet deze Spaanse serie Money Heist. Een wereldwijd succes. We hebben de twee delen ‘verorberd’ in minder dan tien dagen. Het idee is niet heel origineel. Het is een soort bewerking van veel ‘inbraak – bankroof’ films. Een populair genre. Een soort Ocean Eleven. Een man die zich professor laat noemen, omringt zich met een team van acht specialisten. Dit team overvalt de Koninklijke Munt in Madrid en probeert daar in minder dan twee weken 2,4 miljard euro te drukken. En ze werken stug door aan hun ontsnappingsplan. De professor onderhoudt – op verschillende manieren – contact met de politie. Geregeld zijn er flash backs naar de vijf maanden voorbereiding en training. Het zijn twee jaargangen maar eigenlijk is het beter om te zeggen dat het 22 (korte) afleveringen zijn. Het is één verhaal. De overvallers worden niet bij naam genoemd maar hebben een stadsnaam aangenomen. Denver, Moskou, Oslo, Helsinki, Tokyo, Nairobi, Rio en Berlin. Het is een zeer onderhoudende serie en als Isabel vanaf de bank roept of ik een dekentje wil brengen of een glas wijn, noem ik haar plagend ‘Berlinha’. En dat is uiteraard een woordspeling die alleen maar betekenis heeft als je fan bent van Casa de Papel. Er schijnt een derde seizoen in de maak te zijn.

Borgen

Borgen (De burcht) In mijn eentje kijk ik af en toe naar een aflevering van de Deense serie ‘Borgen’. Teveel politiek (gekonkel) om Isabel te verleiden om mee te kijken. Ik ken ondertussen haar smaak. Ik kijk ook ‘House of Cards’ in mijn eentje als ik in Nederland ben. De drie hoofdpersonages zijn de eerste vrouwelijke premier van Denemarken, haar spindokter en een ambitieuze journaliste van TV1. Elke aflevering heeft een thema. Deense militairen gedood in Afghanistan. Een dreigende burgeroorlog in Afrika. Een bonnetjesaffaire. Een nieuwe euro-commissaris naar Brussel. Het zorgstelsel is aan vernieuwing toe. Dreigende rebellie in de coalitie. De sensatiepers lust de premier rauw. Relatie-problemen van de hoofdpersonages. Ik kijk er met veel plezier naar. Ik weet dat deze serie in Nederland is bewerkt tot een toneelmarathon die ik jammer genoeg heb gemist. Zucht x 3

Wij zagen uiteraard veel meer series maar deze vier / vijf series bekeken we de afgelopen anderhalve maand. Kijken jullie series? Heb je een tip? Ik hou me aanbevolen.

Wat ligt er bij ons nog klaar? Designated survivor / Collateral / Fargo.

En we wachten al lang op het laatste seizoen van Game of Thrones. Ook naar jaargang 4 van Outlander wordt uitgekeken. En we zoeken nog jaargang 4 van Black Sails. Ikzelf ben met Penoza niet verder gekomen dan jaargang 3 maar wil graag verder kijken. En bestaat er al een  tweede jaargang van Salamander?

Iets over Reuzen

Tags

Brabantsedag, Corso Zundert, Dahlia, Friesland, Goes, Heeze, Leeuwarden, Reuzen, Royal de Luxe, Straattheater, Theater, Ubuntu, Vrienden, Zundert

Het kan je bijna niet ontgaan zijn … de Reuzen van Royal de Luxe waren op bezoek in Leeuwarden. Dit jaar is Ljouwert de Culturele Hoofdstad van Europa. Mijn Facebook stroomt figuurlijk over van de foto’s en de jubelende commentaren. Vrienden sturen me foto’s en filmpjes via WhatsApp. Heel mooi. Ik heb ze gemist … het Reuze Kleine Meisje, de Duiker en de hond Xolo.

De Duiker in Leeuwarden. Foto: © Géa Santema

Vanuit het raam bij Géa – om het hoekje van het Schavernek waar ik drie-en-een-half jaar op school (AVEK) heb gezeten. Het lijkt wel een reuze-aquarium …

Ik ben in Mozambique en om daarvoor af te reizen naar us heitelân zat er (jammer genoeg) niet in. Maar niet getreurd. Ik zag de Reuzen al twee keer met eigen ogen in Antwerpen. Nogmaals … heel mooi. De magie van het poppenspel. Met kinderlijke verbazing ga je onherroepelijk mee in dit super-grote-poppenspel. Bijna 500.000 bezoekers drie dagen. Wat een toeloop. Wat een succes.

Maar is dit uniek? NEE … en dat schrijf ik met opzet in kapitalen. Royal de Luxe is geweldig. Ze reizen de hele wereld over met hun creaties. Ooit opende vriend Lex (zaliger) hun grote parade. Ik ken ze al heel lang.

Maar nee – niet uniek, er rijden en lopen meer figuurlijke reuzen rond in Nederland. Wat dacht je van Heeze of Zundert? Respectievelijk De Brabantse Dag en het Corso Zundert. Ook reuze-evenementen. Ik illustreer het graag met wat foto’s.

Brabantse Dag – Heeze

Een grandioos theater-spektakel door de straten van Heeze. Een theaterparade. Duizenden toneelspelers, heel grote thema-wagens. En dat elk jaar opnieuw. Ik heb er één keer een bescheiden rolletje in gespeeld.

Brabantse Dag – Heeze

En als je goed kijkt, zie je ook hier heel veel figuranten in de constructie / wagen zitten die zorgen voor alle bewegingen. Interesse? Aanstaande zondag in Heeze. Niet ver van Eindhoven.

Corso Zundert – Buurtschap Schijf – Foto: Malou Evers

Op handen gedragen. Van een reus gesproken. De winnende wagen in 2017 van het grootste Dahlia-corso ter wereld. In Zundert – bij Breda. Elk jaar rijden er twintig van dit soort wagens door de straten van Vincent van Goghs geboorteplaats. ‘Joekels zijn het. Reuzen.’ om een Zundertse wethouder te citeren.

Corso Zundert – Foto: Erwin Martens

En al dit moois is door honderden vrijwilligers gebouwd en de wagens worden door mensen (duwers) voort bewogen. D’r komt geen trekker of vrachtwagen aan te pas. En … ooo ja … de wagens zijn ‘getikt’ (versierd) met honderdduizenden dahlia’s. Interesse? Over een kleine twee weken in Zundert. De eerste zondag van september. Elk jaar weer opnieuw … zelfde tijd, zelfde plaats … twintig nieuwe wagens van twintig Zundertse buurtschappen. Nog niet overtuigd? Oké, nog een foto.

Corso Zundert – Buurtschap Veldstraat – Foto: Niels Braspenning

En op de twee laatste foto’s hierboven zie je – als je goed zoekt – een man met een wit (en zwart) overhemd. Ik mocht vijftien jaar lang dit reuze-evenement aan elkaar praten. Meld ik niet zonder trots.

En ook in Goes is er sprake van iets reusachtigs. Het vierjaarlijkse zomerspektakel. Ik voeg er nog één foto aan toe.

Ubuntu – Goes Afrika 2009

Lang leve de Reuzen van onze rijke straat-theater-cultuur.

ps. En de grootste ‘reus’ dit weekend in Friesland is natuurlijk Maarten van der Weijden. Wat een held, ambassadeur van KWF. Een reuze-buiging voor Maarten.

Masterclass van John Lanting

Tags

Cursus, Demonstratie, Ine, John Lanting, Klucht, Masterclass, Mounties, Overlijden, Peter Sharoff, Regie, Theater, Theater van de Lach, Utrecht

Op internet lees ik dat ‘De Koning van de klucht’ is overleden. John Lanting werd 88 jaar. Ik heb heel verschillende herinneringen aan deze acteur / regisseur. Ik heb ooit een regie-workshop / masterclass bij hem gevolgd. Een heel interessante driedaagse. Ik hing aan zijn lippen, net als de andere elf deelnemers. Heel boeiend om hem te horen vertellen over zijn grote passie – theater, meer specifiek: de klucht. En over zijn grote voorbeeld: Peter Sharoff. Een van oorsprong Russische regisseur die furore heeft gemaakt met zijn regies van Tsjechov. (Drie zusters. De Kersentuin. Platanof.) Ik kom zo nog even terug op die masterclass van John Lanting.

John Lanting (1930 – 2018) Foto © Kijkkastsignet

Ik hou helemaal niet van kluchten. Ik ga er bijna nooit heen. Ik heb ze zelf nooit geregisseerd. Wel Tsjechov en Shakespeare. Ik zag ze wel af en toe als beoordelaar / jurylid. De Tros heeft veel kluchten geadapteerd, zoals dat met een chique woord heet. Ik keek af en toe. De Mounties. Theater van de Lach. Jon van Eerd. Nee, niet mij genre.

John Lanting werd ook verguisd. Ik herinner me dat Ine door haar goede vriendin Atie werd gevraagd om mee te komen demonstreren in Utrecht tegen John Lanting en zijn Theater van de Lach. Ergens in de 80’er jaren. Ik was er niet bij maar het ging vast over het vermeende seksisme en lol-broekerij over homo’s en lesbo’s in zijn stukken. Het werd een pittige confrontatie met de politie (of ME). Ze kwam ’s nachts thuis met heel veel verfspatten op regenjas en jeansbroek. Of iets met een waterkanon …

Terug naar de masteclass. John Lanting was een heel serieuze man en hij benaderde een klucht al even serieus. Ik herinner me een aantal van zijn uitgangspunten. Regels – zou je kunnen zeggen. Hij had een heel eigen methode ontwikkeld. Eerst was er heel veel aandacht voor de tekst. “Waarom zegt dit personage deze tekst?” Tekstanalyse alsof het een drama – een tragedie is. “Klucht is drama” herhaalde hij voortdurend. De personages vinden zichzelf absoluut niet grappig. Zij zijn bloedserieus. Het effect op het publiek is uiteraard heel anders. Het moeten volkomen geloofwaardige personages (mensen) zijn die in totaal ongeloofwaardige situaties terecht komen. En dat maakt het grappig. Hij was daar zeer uitgesproken in. Hij repeteert eerst tekst en dan nog eens tekst. Vaak rondom de tafel. En pas als alles duidelijk is, gaat hij de vloer op. En dan gaat het natuurlijk vooral over ritme, timing, enscenering en techniek.

Wij hadden als cursisten twee weken voor aanvang een scene per post ontvangen. Twee A’4tjes. Ik denk uit “Een trouwring mag niet knellen” maar dat weet ik niet meer zeker. En er zat de opdracht bij om deze tekst thuis 10 x luidop voor te lezen als voorbereiding. En een van de twee rollen min of meer van buiten te kennen. Ik leerde de tekst maar las dat hooguit een keer of drie luidop. Hij haalde ons – degenen die dat dus geen 10x hadden gedaan, zoals hij had gevraagd – er feilloos uit. In vier groepjes van drie werkten we aan die scene. Ik zat op de regisseurs-stoel met twee enthousiaste spelers. En John coachte zowel mij als de acteurs. Heel fijn om van een vakman met zoveel ervaring feedback te krijgen. Ik ging heel anders naar zijn werk kijken. Dacht ik …

Op de tweede avond keken we met z’n allen naar de video-registratie van hetzelfde stuk. Ik vond het opnieuw … helemaal niks. Erg ontgoocheld ging ik naar bed. Nee, klucht is niet mijn ding. Ik probeer het woord ‘onderbroekenlol’ te vermijden … maar toch. Zijn werkwijze vond ik top. Het materiaal spreekt me niet aan.

In de loop van de jaren volgde ik ook cursussen en masterclasses bij andere regisseurs. Aram Adriaanse, Dora van der Groen, Dirk Tanghe, Aus Greidanus Sr, Laurens Spoor en anderen. En van allemaal stak ik het nodige op. Heel fijne herinneringen – ook aan John Lanting.

Schilderwerk

Tags

Foto, Hanneke Roelofsen, Lourenzo Tsenane, Mural, Nieuwe mural, Schilderen, Vrienden, Weerkaatsing

Het is alweer augustus. Veel collega-bloggers blikken bij het begin van een nieuwe maand terug naar de maand die voorbij is. Dat doe ik zelden. Tenminste niet als onderwerp van een stukje. Ik keek zelf wel even terug. Zelfs een paar maanden en toen kwam ik op 7 mei ‘Mozaieken‘ tegen. Verhip, ik heb de serie over onze nieuwe mural nooit voltooid. Vergeten. Ik maak het goed in twee afleveringen. De eerste vandaag. En mochten er nieuwe lezers (volgers) zijn die niet weten waar ik het over heb, klik dan HIER. Dan wordt het gauw duidelijk.

Deel 5 dus. Laten we de draad weer oppikken met een foto.

Overzicht – work in progress

Een grootste deel van het mozaïek-werk zit erop. De cement-figuren zijn in een witte grondverf gezet. Hanneke en Lourenzo verdelen de figuren. Wie gaat wat schilderen? Meestal schilderen zij de beelden die ze zelf hebben gebeeldhouwd in / uit het cement.

Madonna met kind

Het is eerst een beetje uitproberen. Hoe reageert de verf? Hoe behouden we voldoende diepte in het beeldhouwwerk? Werken we met meer dan twee kleuren? En wat is het effect als de verf droog is? Dat laatste gaat tamelijk snel onder de brandende Mozambikaanse zon.

Meekijken tijdens het werk van onze kunstenaars

Hanneke is begonnen aan de figuren rondom de buiten-douche. Assistent Lourenzo II kijkt van dichtbij toe. En ook de twee jongens die het gras komen maaien, kijken hun ogen uit.

Aan het werk

En zoals je kunt zien is deze foto heel wat uurtjes later gemaakt. Links zie je het resultaat van Hannekes schilderwerk. Ook vlak bij haar zijn er twee figuren (of delen van een figuur) voorzien van een verflaag.

Schilder aan het werk

Hanneke heeft de techniek te pakken. Ze schildert nu in verschillende lagen. Laag over laag. Even laten drogen. Afstand nemen, kijken en weer een paar verfstreken zetten. Later op de middag sluit ook Lourenzo aan en kleurt zijn figuren. Een grappig detail om te vertellen … Hannekes figuren zijn veel donkerder dan de figuren van Lourenzo. Ook ’s avonds wordt er doorgewerkt. De lampen verlichten het geheel met onverwachte effecten tot gevolg.

Mooie weerspiegeling in het zwembad

Er is ook tijd om lekker te eten, te lachen, te drinken. En af en toe even te zwemmen. En als het dan stil is in huis  – de artiesten liggen in hun mandje – in de kleine uurtjes dus, dan zitten de heren (Jean Jacques, Markus en Koen) op een stoeltje het werk van die dag te bekijken. Fototoestel in de aanslag – diverse lichtstanden uitproberen. Met flitslicht en zonder. Vogelperspectief of juist het omgekeerde. De weerkaatsing van de nieuwe mural in het zwembad levert bijzondere plaatjes op.

Weerkaatsing

Zie je wat ik met deze foto heb gedaan? Gewoon de foto omgedraaid. Het bovenste deel (op deze foto) is de weerspiegeling in het zwembad en het onderste deel (op deze foto) is de nieuwe mural (in een eindfase). De foto is ook een knipoog naar Rob H … hij begrijpt vast wel waarom.

Dit is DEEL 5. Er volgt spoedig nog één deel met het eindresultaat en wat (foto)details.

In de serie BEELDENDE KUNST en NIEUWE MURAL 

Lang leve de radio

Tags

Auto, DSTV, iPod, Kunststof, Met het oog op morgen, Mozambique, Muziek, NTR, Plots, Radio, Wandelen

Ik hou van de radio. Dat zal wel duidelijk zijn als je de titel van dit stukje leest. Ik schreef er wel eens eerder over. In Nederland staat bij mij heel vaak Classic.Fm aan. Als een soort achtergrond-decor. Of moet ik het ‘behang’ noemen? Ik luister min of meer zoals ik ook de geluiden van de buurt opvang. Een buurman die het gras maait. Een buurvrouw die een ruzie tussen haar kinderen probeert op te lossen. Heel in de verte hoor ik auto’s. Ik hoor de wasmachine draaien en centrifugeren. Ik hoor dat de buurman piano speelt en les geeft aan een leerling-sopraan. Is dit ‘luisteren’? Nee, ik hoor het maar dat is ook alles.

In de auto luister ik wat aandachtiger naar de radio. Dat gaat bijna altijd goed samen in combinatie met auto-rijden. De twee programma’s die het vaakst hoor – alleen maar in de auto – zijn ‘Kunststof’ en ‘Met het oog op Morgen’. Respectievelijk op weg naar een repetitie (of vergadering) en op terugweg van diezelfde repetitie. En als het na middernacht is, luister ik naar een deel van ‘Casa Luna’. Bestaat dat nachtprogramma nog?

Een enkele keer blijf ik – na aankomst thuis – nog een paar minuten in de auto zitten omdat ik een item volledig wil afluisteren.

In Mozambique staat onze tv regelmatig aan als ‘radio’. We hebben meer dan vijfentwintig gespecialiseerde muziek-kanalen. Light Classic, Urban, Hip Hop, African Pop, Classic Rock and Roll, R&B, Opera, Afrikaanse liedjies … enzovoort.

En als wielerwedstrijden niet worden uitgezonden door Supersport dan schakel ik de laatste vijf kilometer over naar Radio 1. Een tijdje luisterde ik naar podcasts. ‘Plots’ was lang mijn favoriet programma. Pas vorige week ontdekte ik dat Kunststof van de NTR ook verkrijgbaar is als podcast. Ik heb onmiddellijk een twintigtal aflevering gedownload.

Beeldmerk NTR Kunststof

En ik probeer weer wat vaker te bewegen. En dat lukt het best als ik wandel aan een behoorlijk tempo. En dan haal ik meestal de 10.000 stappen. Ze zeggen dat dat goed is voor een mens. En wat is dan heerlijker om te luisteren naar mijn iPod. En je raadt het al … ik luister naar Kunststof. Wat een genot. Interviews van bijna een uur met een schrijver, schilder, zanger, muzikant, acteur, journalist, fotograaf … Ik ben nauwelijks met mijn gedachte bij het wandelen maar luister naar Jasper Krabbe, Simone van de Vlugt, Jeroen Siebeling, Tony Neef … enzovoort enzovoort. Ik geniet. Is het raar om Nederland met me mee te dragen terwijl ik langs de oevers van de Indische Oceaan loop? Ik vind van niet. En ik maak het goed want ik ben opnieuw begonnen met mijn Portugese taallessen. Alles in herhaling. De cursus van jaren geleden heb ik terug uit de kast gehaald. Werkboek voor me en ik luister – naar dezelfde iPod – naar Portugese teksten. Soms versta ik het onmiddellijk, soms niet want deze taalmethode is heel erg Portugees Portugees. En ik ben gewend om Mozambikaans Portugees te horen. Is dat verschillend? Ja en Nee. Officieel is Vlaams en Nederlands dezelfde taal … Nederlands. En toch is er een groot verschil als je naar iemand luistert uit Groningen of naar een West Vlaming. Ik heb het niet over dialect maar over het streekgebonden accent in dezelfde taal.

Ik ga nieuwe afleveringen van Kunststof downloaden. Waar luisteren jullie naar?

Doen alsof

Tags

Anatevka, Elektra Award, Fidler on the Roof, Goes, Het Roosendaals Toneel, Kus van de Spinmevrouw, Othello, Scarlett Johansson, Transgender, Ubuntu, Vlissingen

Afgelopen week las ik dat Scarlett Johansson een aangeboden filmrol heeft terug gegeven omdat er felle kritiek is ontstaan of zij de juiste persoon is om een transgender te spelen. Klik HIER voor één van de vele artikelen over dit onderwerp.

Ik stoor me hieraan. Ik raak in twijfel over mijn eigen vak. Zoals de meesten weten … ik ben (theater)regisseur. Acteren is toch de kunst waarbij we ‘doen alsof’ op zo’n overtuigende manier dat wij – het publiek – ‘geloven’ dat het echt is. Dus wat is het probleem? Is deze actrice plots niet meer in staat om haar vak uit te oefenen?

Ben ik ongevoelig voor de LGBT-gevoelens? Nee. Beslist niet maar toch wringt het in dit geval. Ik weet niet hoe de rolverdeling voor grote Hollywood-producties verloopt. Waarschijnlijk is het een ondoorzichtig spel tussen producenten en agenten. En natuurlijk is Scarlett Johansson een grote naam. De kans op media-aandacht is veel groter dan wanneer een onbekende acteur / actrice deze rol speelt. De transgender-gemeenschap eist deze rol op – om ethische redenen – voor een acterende transgender. Hoezo? Telt het ‘doen alsof’ niet meer?

Een rechten-vrije foto van Scarlett Johansson kan ik niet vinden.

Zoals ik al zei … ik stoor me hieraan. En ik ga na welke keuzes ik ooit maakte als het gaat over acteurs (m/v) koppelen aan personages. Ik geef een paar voorbeelden uit mijn eigen regisseurs-verleden. Kees – een heterofiele acteur in zo verre ik weet – speelde de rol van Molina – een homoseksuele etaleur – in ‘Kus van de Spinnevrouw’. Dat deed hij uitstekend. En of er toen ook homofiele acteurs beschikbaar waren voor die rol? Geen flauw idee. Nog een voorbeeld, het omgekeerde. Anatevka – Fiddler on the Roof. Peter – een homofiele man – speelde (zong en danste) Mottel Tzeitel – een kleermaker die verliefd wordt en trouwt met een meisje. Peter deed dat zo goed dat hij werd beloond met een Elektra-award.

Nog een laatste voorbeeld. ‘Kom terug Jimmy Dean, kom terug’. Ik regisseerde dit stuk lang geleden in Roosendaal. In dit stuk zien we eerst de jonge versie van een groepje tieners. Heel veel later ontmoeten ze elkaar nogmaals. Een jongen van toen verschijnt twintig jaar later op de reünie als vrouw. Ad speelde dat zeer geloofwaardig. Zou dat vandaag niet meer kunnen of mogen? Kom op zeg.

Zijn er dan geen grenzen of bezwaren? Ja, die zijn er. In 2009 schreef en regisseerde ik het zomerspektakel ‘Ubuntu’ in het kader van het themajaar Goes Afrika. Omdat ik niet wilde dat een honderdtal Goesenaren zich zwart zouden schminken – om Afrikaans te lijken – vertelden wij het verhaal van de grote Afrikaanse rivieren. En hoe die eruit zien … enfin. In mindere mate hadden we hetzelfde probleem tijdens de thema-jaren Latijns Amerika en Azië.

Een laatste voorbeeld. Tot tweemaal toe heb ik getracht om Othello – een tekst van William Shakespeare – te regisseren. En zoals waarschijnlijk bekend is, is Othello een Moor. Mag je dat woord nog gebruiken? In Vlissingen zou Koen deze rol spelen. Een blanke acteur. Hoe ik (wij) het probleem ‘zwart’ zou oplossen is nooit echt beantwoord want de productie is nooit in première gegaan. Vandaag zou ik hopen dat een zwarte acteur zich aandient bij de audities …

Om een fascist te spelen hoef je toch geen fascist te zijn. Om een Joods slachtoffer of overlevende van de Holocaust te spelen hoef je toch zelf niet Joods te zijn. Een kapper kan toch een kunstschilder spelen. Een onderwijzeres kan toch een dienstmeisje spelen. Een leraar kan toch ‘doen alsof’ hij een Aziatische keizer is. Je verdiepen in je rol / personage dat is uiteraard wel noodzakelijk. Ik hoop dat transgender-acteurs – waar dan ook in de wereld – gecast worden op hun talent en niet op hun sekse. En dat geldt trouwens voor alle acteurs. Hetero of LGBT.