Entertainment in Bangkok

Tags

Amusement, Asiatique, Bangkok, Calypso Cabaret, Entertainment, Go-go-bar, Kathoey, Ladyboy, Prostitutie, Riverfront, Rose Garden, Show, Siam Niramit, Soi Cowboy, Thailand

Dit is geen reisgids. Ik vertel enkel over onze activiteiten in- en rondom Bangkok. Er zijn heel veel sites te vinden op internet waar je gedetailleerde informatie vindt over van alles en nog wat. Ook over wat wij hebben ondernomen en hebben gezien.

Siam Niramit

Welkom bij Siam Niramit

Ik was hier al een keer eerder in 2010. De show maakte toen veel indruk op me. Ik kocht na afloop de cd. De moeite waard om nog een keer te gaan kijken. We waren ruim op tijd en dat betekent tijd genoeg om rond te wandelen in een mooi nagebouwd, traditioneel Thais dorp. Een leuke activiteit in afwachting van de show. En er is ook entertainment vooraf op de grote binnenplaats. En dan is er volop tijd om te poseren met medewerkers in kostuum. We zullen ze later terugzien in de show. Het geheel roept een Efteling-gevoel op.

Een kleine fooi wordt zeer gewaardeerd.

Het complex heeft een enorme theaterzaal. Ze claimen het grootste theaterpodium van de wereld te hebben. Plaats voor ruim 2000 toeschouwers. Het is goed georganiseerd. En streng. Een zeer nauwkeurige check van je tas. Foto- en videoapparatuur moet je in bewaring geven. Geen eten en drinken mee naar binnen. De zaal is goed gevuld. Ik schat ruim 1500 toeschouwers. Eindeloos wordt herhaald dat mobiele telefoons moeten worden uitgeschakeld. Dat je geen foto’s mag maken – ook niet met je mobieltje. We worden toegesproken in het Thais, in het Engels, in het Russisch, in het Chinees, in het Koreaans (denk ik) en in het Japans (ook dat denk ik).

En dan is het tijd voor een hulde aan Koning Bhomibol – overleden in het najaar 2016. Een mix van historische foto’s en korte filmpjes. Een soort Belgavox of Polygoon journaal zoals wij dat vroeger in de bioscoop zagen. En tenslotte wordt iedereen verzocht recht te staan voor het Thaise volkslied. Tijd voor de show …

Een foto van het programma-boek – tevens het eindbeeld van de show

Grootse decors. Mooie kostuums. Prachtige lichteffecten en een strak geregisseerde choreografie. Een reis door het oude Siam. Het begint in het Noorden in het oude koninkrijk van Lanna. Ook de Isaan en het erfgoed van de Khmer beschaving worden uitgebeeld. Religie komt aan bod. Boeddhisme en het religieuze principe van Karma.  Een grappig anklung-orkest met publieksparticipatie vormt de overgang naar het laatste deel.

Nog een foto uit het programmaboekje

De drie werelden: de Hel, het Himaphan bos en de Hemel worden uitgebeeld. Het laatste deel van Siam Niramit staat in het teken van traditionele Thaise festivals zoals Songkran en Loy Krathong.

Een mooie show. Ja. Maar ik ben minder onder de indruk dan de eerste keer. Isabel vond het prachtig. De muziek staat op een bandje. Jammer. Er wordt veel gedanst. Traditionele dansen. Ik zou het eerder mooie, elegante bewegingen noemen. Strakke groeps-choreografieën. Levende olifanten op het podium en in de zaal. Tja. Een beleefd applaus van het publiek en daarna met de artiesten op de foto – voor een fooi natuurlijk. Dat is het patroon bij alle Thaise shows die we hebben gezien.

Een aanrader? Ja hoor. Ongeveer 40 euro per persoon – inclusief vervoer van – en naar de meeste hotels in Bangkok.

Sampran Riverside (formerly Rose Garden) – Thai Village & Cultural Show

Twee weken later combineren we een bezoek aan de Floating market van Damnoen Saduak met een middagbezoek aan Sampran Riverside. Een uurtje rijden van Bangkok. Als sinds 1962 wordt deze culturele show opgevoerd door een aantal families. Ruim 150 medewerkers. Ze zijn al toe aan de derde generatie. Best uniek.

Ook hier wandel je eerst rond in een soort openluchtmuseum (Bokrijk). Huizen uit verschillende delen van Thailand. Inclusief een heus rijstveld. Her en der zijn activiteiten waar je naar kunt kijken. Een schimmenspel. Zijde weven. Soms zelf meedoen. Natuurlijk liet ik me verleiden tot bamboe-stok-dansen, iets culinairs met bananen, bloem-rijgen … Het Thai boxen, het olifantjes-kleien en de massage heb ik over geslagen.

Bijzonder vriendelijke begeleiding van een Thaise schone

Hier gaat het allemaal wat gemoedelijker. We gaan naar de theaterzaal. Best groot. Ik ben aangenaam verrast. De show begint met live muziek. Een ensemble van vijf muzikanten. Traditionele drums en diverse marimba’s. Mooi.

Bamboe-dans uit I-San. Noord-Oost Thailand

We zien veel van de workshop-begeleiders terug in de show. Een mix van kleine scènetjes. Het ochtendritueel. Vissers bij de rivier. Een processie. Stok- en zwaardvechten. Best spectaculair. Thai boxen. Vinger-nagel-dans. Bamboe-stok-dansen. Traditionele feesten. Een bruiloft.

Een Thaise bruiloft

En gedurende de hele show – bijna 45 minuten – wordt er live gemusiceerd. Daarvoor een figuurlijke pluim voor dit culturele centrum. Toch kan deze regisseur het niet laten. Ik zie nauwelijks begeestering, inleving. Het heeft geen kl#ten. No cojones. Hoe noemt Willen Nijholt dat ook alweer? Het is allemaal zo plichtmatig. Technisch waarschijnlijk goed maar ik wil meer …

Calypso Cabaret – Asiatique Riverfront

Wie Thailand zegt, denkt al gauw aan het fenomeen ladyboy of kathoey. Ook wel de derde sekse genoemd. Ladyboys zijn mensen met een mannenlichaam maar ze gedragen zich als vrouw, brengen make-up op en kleden zich zoals vrouwen doen. Ze vormen een grote en belangrijke, geaccepteerde groep in de Thaise samenleving. Meer lezen … klik HIER.

De meest bekende kathoey-show van Bangkok is de Calypso show in Asiatique. Dit luxe winkelcentrum combineert winkelen met ontspanning. Je vindt er ruim 1.500 winkeltjes, kermisattracties, restaurants enzovoort. En heb je eenmaal de zoekterm Calypso Cabaret ingevoerd op je pc, laptop of mobieltje … dan blijft er reclame verschijnen voor deze show.

Advertentie voor Calypso Cabaret

Een vooraf gekocht ticket kost 25 euro – inclusief een drankje. Het theater heeft de sfeer van een nachtclub. Het publiek zit aan kleine tafeltjes met een gratis drankje. Veel rood pluche en dito glitter- gordijnen. Sfeer-verlichting. En dan begint de show. Cabaret – niet in de betekenis van humor / standup comedy maar nachtclub-entertainment.

Welcome

Veel wisselende sferen. Bekende deuntjes en songs. Amerikaanse songs, Aziatische muziekjes. Een geisha-act. Elvis. Een Chicago-medley – All that Jazz. Mooie imitaties. Alles geplay-backt. Lip-singing en muziek op een bandje.

Ladyboys van het Calypso Cabaret

Een goed tempo. Het theater heeft geen ‘toren’ zoals dat in theatertermen heet. Dat maakt de changementen soms wat klungelig, rommelig en amateuristisch. Had ik een leuke avond?

De finale

Ja hoor. Entertainment. Niets meer, niets minder. Ze dansen prachtig en elegant. Mooi om naar te kijken. Amusant. Maar zag ik betere shows? Ja. Denk maar aan ons bezoek aan een show in Moulin Rouge in Parijs. En natuurlijk … na de show op de foto met de artiesten. Met veel lucht-kusjes en geknipper met wimpers – zeker als er wat geld wordt geschoven.

Onderschrift overbodig

Soi Cowboy

Eigenlijk hoort dit onderdeel niet echt bij dit artikel. Of wel? Soi Cowboy is een van de bekendste (beruchte) red light district straten van Bangkok. Ontstaan tijdens de Vietnam-oorlog als ontspanningsoord voor Amerikaanse soldaten. Meer info – klik HIER.

Bangkok by night

Hier hebben we geen kaartje gekocht. Wel even rondgelopen – zoals toeristen ook de Amsterdamse Wallen bezoeken. En als motto de bekende uitspraak … “Kijke kijke … nie kope”.

Soi Cowboy

Honderden meisjes en mogelijk net zoveel mannen. Bijna allemaal blank en de overgrote meerderheid 40+. De mannen dan toch. En hoe het er binnen aan toegaat – in de go-go-bars – kennen we enkel uit de verhalen …

In de serie THAILAND – BANGKOK

Advertenties

Mozaïeken

Tags

Cement, De val van Icarus, Hanneke Roelofsen, Internationaal bezoek, Levensboom, Lourenzo Tsenane, Mozaïek, Mozambique, Mural, Voegen, Vrienden

De volgende stap in het proces. Een aantal figuren op de muur zijn gebeeldhouwd en worden later geschilderd. Het andere deel wordt gemozaïekt. Bestaat dat woord? Ik zou het niet weten. Doet er ook niet toe. Ik laat het zien. In de afgelopen weken ben ik bij heel wat doe-het-zelf zaken en badkamer- en tegelvloer winkels langs geweest. Ik kocht tegeltjes in allerlei kleuren. Zwart, geel, blauw, groen, rood, wit enzovoort. Thuis werden de tegeltjes in kleine – willekeurige – stukjes geklopt / gehakt.

Tegeltjes in kleine stukjes gehakt

En zo kan ik nog wel even doorgaan …

Eerst wordt er een soort lijm-cement op de voorbewerkte muur gesmeerd. En dan begint het inkleuren. Puzzelen met kleine stukjes en die vast lijmen op de muur. Een nauwkeurig werkje.

Hanneke werkt aan de pilaar naast de douche.

Gewapend met een spatel lijmt ze stukjes tegel vast in de natte cement. Een soort Ravensburger-puzzel maar dan anders. Alleen hier zie je al dat ze vier verschillende kleuren gebruikt.

En het is heet in Mozambique

Terwijl Lourenço nog bezig is met de (cement)figuren gaat Hanneke rustig door met het mozaïekwerk. De assistent helpt en ruimt op waar er teveel cement naar beneden kukelt.

Hanneke begint aan de pauwenstaart.

Op de warmste uren van de dag doen we andere zaken. Als de zon bijna onder is wordt het werk aan de mural hervat. Alles ligt klaar. Een bakje met lijm-cement, de tegeltjes, een hamer, een spatel. Er wordt doorgewerkt tot het donker is. Ik plaats voldoende bouwlampen en dan is het zomaar middernacht. De volgende ochtend gaat het werk weer verder.

De val van Icarus

Er is schoongemaakt. Een nieuwe dag met dezelfde ingrediënten. Cement, spatels, lijmcement, stukjes badkamer-tegels en heel veel creatief talent.

Internationale hulp en belangstelling.

Op de foto zie je vijf mensen. Drie nationaliteiten. Nederlands, Duits en Zweeds. Tel daarbij op de Vlaamse en Mozambikaanse opdrachtgevers. Veel leven in de brouwerij. En zoals ik eerder al vertelde … ik zorg voor de innerlijke mens.

Ook Inge draagt haar steentje bij.

Een kleine woordspeling. De (levens)boom krijgt een zwarte stam. Inge – een bevlogen amateur-schilder in haar vrije tijd – helpt zoveel als kan. Vooral de vieze klusjes. Ze wast het overbodige cement (en lijm) uit de mozaïek-boom.

Een belangrijk aspect op de langere termijn

Terwijl Hanneke links bezig is met het ‘opspetterend water’ doet Lourenço een belangrijk werk – met het oog op behoud in de toekomst. Met speciaal voegsel. Elk spleetje tussen elk tegelstukje wordt opgevoegd. Het mengsel wordt als een soort extra laagje over de tegels gesmeerd. Dit om te voorkomen dat er vocht tussen de stukjes mozaïek terecht komt.

Voegen worden opgevuld

Op de foto zie je een deel van de boom met een witte laag. Met een doek worden even later de tegels weer schoongeveegd. Het voegsel blijft zitten en droogt op. Eén van de volgende dagen worden een aantal voegen nog geschilderd. Daarover een volgende keer meer.

En om het werk niet te eentonig te maken, wordt er na de lunch weer aan de andere zijde gewerkt.

Ook aan de linkerzijde van de mural wordt gemozaïekt …

En dan wordt het weer avond …

Nachtelijk mozaïek-werk aan de uiterste takken van de (levens)boom

In de serie: BEELDENDE KUNST en MURAL

Wordt vervolgd …

De volgende fase

Tags

Beeldende kunst, Beeldhouwen, Cement, Hanneke Roelofsen, Kunst, Lourenzo Tsenane, Mozambique, Mural

Opnieuw een stukje over onze nieuwe mural. Foto’s met een beetje uitleg. Hanneke en Lourenço hebben een collage op papier gemaakt van wat het gaat worden. Knip- en plakwerk – op het platte vlak. Hier en daar suggereren we een aanvulling of een verandering.

Ik laat het ontwerp zien in drie foto’s. Maar eigenlijk moet je ze van links naar rechts ‘projecteren’ op onze zwembad-tuinmuur.

Links vanaf het hokje met pomp en filter

Midden – ter hoogte van het zwembad

Rechts – rondom de buitendouche tot aan de eerste struiken

Het werk verplaatst zich nu van de veranda naar buiten. Vandaag is ook Lourenço Dois aan het werk. Hij assisteert zijn leermeester. Hanneke en Lourenço tekenen de figuren op de muur. En dat gaat met een speels gemak. Ongelooflijk om te zien hoe gemakkelijk zij dat doen. Een stok met een stukje houtskool op het topje. En schetsen maar …

Om de beurt schetsen ze de figuren op de muur.

De tekeningen staan op de muur en dan gaat de assistent aan het werk met hamer(s) en beitel(s).

Nauwkeurig hakwerk

Hij hakt stukjes cement-bepleistering uit de bestaande muur. Allemaal kleine kuiltjes. Een precies werkje. Hakken binnen de lijntjes, zullen we maar zeggen. Dit hakwerk is nodig omdat anders de nieuwe cement-laag die wordt opgebracht niet kan hechten. Het wordt gauw duidelijk – hoop ik.

Het einde van een dagje ‘hakken’

Isabel komt thuis van het werk. Bijna alle figuren zijn uitgehakt. We krijgen al een heel mooi zicht op wat het gaat worden. En zie je de weerkaatsingen links in het zwembad?

Een nieuwe dag

Cement maken

De figuren worden gebeeldhouwd met cement

Links zie je de twee Lourenço’s aan het werk. Hanneke is zo attent om ook planten en stenen te bedekken met plastic. Er worden ladders en tafels aangerukt. Ondertussen zorg ik voor de innerlijke mens.

Aan het werk bij temperaturen boven de 30c

Na het ruw opbrengen van cement volgt het nauwkeurigere werk. Beeldhouwen met kleine spateltjes, plamuurmessen en stokjes.  De figuren zijn onderling verdeeld. Hanneke en Lourenço nemen er elk een stuk of zeven voor hun rekening.

Nog even de kuit van deze schoonheid ‘cementen’ …

In de serie: BEELDENDE KUNST en MURAL

Er komt gauw een vervolg … beloofd is beloofd.

De eerste ontmoeting

Tags

Aquarel, Beeldende kunst, Hanneke Roelofsen, Lourenzo Tsenane, Mozaïek, Mozambique, Mural, Vrienden

Een nieuwe mural bij Isabel en Koen. Wat is een beter woord voor ‘mural’? Ik weet het niet zo één twee drie. Een muurschildering is een te armoedige beschrijving want het is veel meer. Muurdecoratie – gemengde techniek.  Ik denk dat ze dat zo zouden noemen in een museum of een galerie. Maar dat klinkt dan weer te steriel. Enfin … ik laat het zien. Work in progress.

Zoals het was begin februari 2018

Dit is de plaats van handeling. In onze tuin, bij het zwembad. De foto is gemaakt op een mindere dag – grijs en bewolkt maar nog steeds een graad of 28c. Maar daar gaat deze serie niet over. Wel over de samenwerking tussen Hanneke Roelofsen en Lourenço Tsenane. Wij hebben van beiden ander werk in huis. Ik toonde hen eerder werk van elkaar maar vandaag – dat was dus half februari 2018 – ontmoeten ze elkaar voor het eerst.

Lourenço en Hanneke

Hanneke vertelt uitgebreid over haar werk, variërend van schilderijen in olieverf, aquarellen, beelden in hout en brons tot grote kunst-objecten in de openbare ruimte. Op de foto zie je hoe ze samen door een boek bladeren met een deel van Hannekes werk.

Werk van Lourenço – op de tafel en achteraan

Lourenço droomt van zo’n boek. Ik ga hem daar later bij helpen, zo beloof ik. Hij heeft een stuk of twintig aquarel-schetsen bij. En ze bekijken ander werk via zijn Facebook account. Ook hij heeft zeer divers werk. Schilderijen, beeldhouwwerk, keramiek, muurschilderingen en grote werken in mozaïek. Op de achtergrond zie je een van de murals die hij twee jaar geleden bij ons maakte. Lees hierover meer als je daar zin in hebt. Klik HIER.

Hanneke schetst

En dan begint het creatieve werk. Hanneke duikt in een van haar schetsboeken. Lourenço doet alvast wat praktisch werk. Verf en papier wordt klaar gelegd. Een groot stuk karton wordt verknipt en aan elkaar geplakt.

Aquarel op papier

De twee murals van Lourenço die we al hebben, zijn volumineus. Het hele oppervlak is gevuld – iets wat je vaak ziet in Mozambikaanse / Afrikaanse kunst. Voor onze zwembadmuur willen we ook graag wat ‘lucht’ zien. Niet letterlijk maar het moet luchtig blijven. Ze begrijpen wat we bedoelen. Verder hebben we nauwelijks wensen. Nou ja … geen dolfijnen en zeesterren … Ze gaan aan de slag.

“We praten met onze handen …”

Nog even terug naar de foto hierboven – van ons zwembad. We hebben geen grenzen aangegeven. Hoe groot wordt de mural? We denken vanaf de bomen links op de foto en het betonnen hokje met pomp en filter. Tot aan de buiten-douche rechts op de foto of nog ietsje verder …

Wordt vervolgd …

In de serie BEELDENDE KUNST en MURAL

Een teaser

Tags

Bacchus, Beeldende kunst, Bellini, Breugel, Caravaggio, Dejeuner sur l'herbe, Gustav Klimt, Hanneke Roelofsen, Londen, Lourenzo Tsenane, Madonna met kind, Manet, Marc Chagall, Michelangelo, Mozambique, Mural, Nike, Parijs, Pier Francesco Mola, Tree of life

Al maanden schrijf ik – zo nu en dan – dat er een nieuwe mural wordt (is) gemaakt. Gemaakt door twee vrienden – gerespecteerde kunstenaars in respectievelijk Mozambique en Nederland. Lourenço Tsenane en Hanneke Roelofsen. Hun eerste samenwerking. Het is een origineel werk. Voor het eerst in hun carrière hebben ze  ‘geciteerd’ uit bestaand werk. Een citaat is waarschijnlijk een verkeerd woord. Laat ik het nuanceren  … ze lieten zich inspireren door bestaand werk. Dat ontstond in de dialoog tussen Hanneke en Lourenço.

Een eerste kennismaking

Er wordt geschetst. Er komen boeken op tafel. Er wordt veel gelachen. Ideeën van de kunstenaars en wensen van de opdrachtgevers. Ik schrijf dit stukje achteraf. En dan rest de vraag … wat is er eerder … de kip of het ei?

Ik voeg wat foto’s toe … inspiratie en/of citaten. De kip of het ei? Foto’s van de nieuwe mural volgen binnenkort.

Dejeuner sur l’herbe (Manet)

Gustav Klimt

Tree of life –  Een sculptuur van Mozambikaanse kunstenaars. Gemaakt van wapenonderdelen. British Museum Londen, Engeland. Wapentuig is verzameld in Mozambique na de burgeroorlog in ruil voor bouwmaterialen. Het project verzamelde bijna 600.000 wapens gedurende negen jaar. (Photo –  Graeme Robertson/Getty Images)

De val van Icarus (Pieter Bruegel)

Marc Chagall

Nike (in het Louvre)

Bacchus (Pier Francesco Mola)

Feest van de Goden met Bacchus (detail)

Bruiloft Bacchus en Ariadne (Pieter Bruegel de jonge)

Bacchus (Caravaggio)

Madonna met kind (Michelangelo) – in Brugge (B)

Madonna met kind (Bellini)

Wordt vervolg … (maar dat had je vast al wel begrepen)

In de serie: BEELDENDE KUNST

Lezen en kijken

Tags

Boeken, BVN, Het Modigliani schandaal, Ken Follett, Lezen, Nelspruit, Serie, Smeris, Televisie

Tweemaal een lage score. Een boek. Een televisieprogramma. Mijn beoordeling schommelt tussen ‘slecht’ tot ‘zeer matig’.

Ik lees weinig de laatste weken. Het bezoek uit Nederland en Duitsland is aangenaam. De boodschappenlijst is uitgebreid. Als ik ’s avonds eenmaal in bed lig, knipper ik met m’n ogen en na drie, vier bladzijdes leg ik mijn boek weg. Dat is geen ideale manier om te lezen.

Het Modigliana schandaal

“De jonge, ambitieuze kunsthistorica Dee Sleign komt een originele Modigliani op het spoor. Maar al snel blijkt dat zij niet de enige is die tot het uiterste wil gaan om dit kostbare kunstwerk in handen te krijgen.

Zij raakt verstrikt in een meedogenloos web van intriges waarin alles lijkt toegestaan: bedrog, diefstal, vervalsing en zelfs moord.

Aan haar is de zware opdracht het schilderij veilig te stellen voor de laakbare praktijken van hen die maar beter buiten de wereld van de kunst hadden kunnen blijven.”

Ik geef het boek een minimale  *** drie sterren. Ik vind het heel matig. Het is een oud werk van de grote verteller Ken Follett. Uitgebracht onder pseudoniem in 1976.

Uitgemolken. Teveel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. Teveel zij-stapjes en dat het verhaal verteld wordt vanuit zoveel verschillende personages vind ik mislukt. Misschien was dat goed in 1976. Nu voldoet het niet meer aan de normen die ik stel aan een goed boek cq thriller.

Ik was de afgelopen dagen in Nelspruit (Zuid Afrika). Onze auto is in de Nissan-garage voor een grote beurt en deels herstel van de ophanging. Ik verbleef in een lodge waar ze BVN op de televisie hebben. Ik weet dat deze gezamelnijke Nederlandse en Vlaamse zender bestaat maar ik keek er niet eerder naar. Zappend kwam ik er langs. Ik zag het Vlaamse en het NOS-journaal over de kou, de ijzel en de sneeuw. Ik zag Waylon in de DWDD zijn nieuwe songfestival-lied zingen. Ik zag Nieuwsuur en een aflevering van ‘Smeris’.

Screenshot Smeris

Ik heb nooit eerder gehoord van deze Nederlandse politie-serie. Ik vond het buitengewoon teleurstellend. Slecht. Zwak verhaal. Tenenkrommend acteerwerk. Ik kijk weinig – nauwelijks – naar Nederlandse series. Ik zag de twee eerste jaargangen van ‘Overspel’ en van ‘Penoza’. Dat vond ik goed. Was het toevallig een zwakke aflevering? Ik weet het niet. En ik ben niet nieuwsgierig geworden om meer te zien. En BVN kunnen we met ons Mozambikaanse DSTV-abonnement niet ontvangen.

Ik begin aan een nieuw boek. ‘De Mensengenezer’ van Koen Peeters. Mogelijk zal ik daar later enthousiaster over bloggen.

 

Even bijpraten

Tags

Baixa, Bollywood, Hanneke Roelofsen, Kunst, Lourenzo Tsenane, Maputo, Mural, Regen, Three Idiots, Vrienden

Het lijkt of er niets gebeurd dat de moeite waard is om te vertellen. Dat is dus niet waar. Het is eerder het tegenovergestelde. Er gebeurt heel veel. Ik heb nauwelijks tijd om even rustig te gaan zitten bloggen. Correctie … ik maak geen tijd vrij om dat te doen. En ik hoor jullie al vragen … “Wat is er dan?” Laat ik alvast drie antwoorden geven. Bezoek. Regen. Kunst.

Een week geleden arriveerden vier hele goede vrienden – respectievelijk uit Ethiopië, Nederland en Duitsland. Dat geeft leven in de figuurlijke brouwerij. Bijpraten, foto’s kijken, herinneringen ophalen, boodschappen doen, om de beurt koken, lang tafelen, uitstapjes maken, een Bollywood-film kijken in de openluchtbioscoop van Casa Schyvens. De dagen zijn heerlijk gevuld.

Foto uit ‘Three idiots’

Naast alle leuke momenten hebben we ontzettend veel regen. Abnormaal veel. En dat geeft overlast. Mozambique heeft niet echt een regenseizoen. Het regent wat vaker tussen oktober en maart. Dat zijn de warmste maanden van het jaar en dan ontstaat er gemakkelijk onweer. Een beetje te vergelijken met zomerse onweren in België en Nederland. Deze regenbuien zijn heftig en langdurend. De benedenstad van Maputo staat blank.

Baixa (Maputo) onder water

Maar dat is niets vergeleken met het drama in Hulene B – een wijk van Maputo. Een afvalberg is gaan schuiven door de grote hoeveelheid water. Een catastrofe – tot nu toe 17 doden. Mozambique was weer even wereldnieuws. De NOS deed verslag. Klik HIER. De zandpaden rondom ons huis zijn tijdelijk veranderd in riviertjes, die langzaam weer veranderen in hele grote plassen. Gewone auto’s komen er niet doorheen. Dan ben ik weer blij met onze Nissan X-Trail (die iets hoger op zijn wielen staat).

En dan item nummer 3. Kunst. Een nieuwe mural. We hebben er al twee. Ik schreef er eerder over. Zin om dat nog eens terug te lezen? Klik HIER. En nu komt een vurige wens uit. Twee bevriende kunstenaars werken samen aan een nieuwe mural. Lourenzo Tsenane en Hanneke Roelofsen. Eerst veel bijpraten, aftasten, boeken kijken, schetsen op papier. Opnieuw overleg. En natuurlijk hebben Koen en Isabel een eigen mening over wat wel en wat niet.

Tsenane & Roelofsen

Een foto van de eerste ochtend. Lourenzo bladert door een boek met Hannekes werk. Zij vertelt. Hij reageert en vraagt. En ik heb deze foto met opzet zo gemaakt … want door het raam op de achtergrond zie je een van de murals die Lourenzo twee jaar geleden heeft gemaakt. Een ode aan Mestre Malangatana.

We zijn nu een week verder. En nee … ik laat nog niets zien wat ze aan het maken zijn. Dat komt later nog wel een keertje.

ps. En wat eigenlijk heel vreemd is … ik kijk nauwelijks naar de Olympische Spelen op de televisie. Ik volg het een klein beetje via een App van Nu.nl

Blote dames aan de muur

Tags

Balthus, Bloot, Christine Lamme, David van Kampen, Diego Velázquez, Erwin Olaf, Ferdinand Hodler, Francis Picabie, Hanneke Roelofsen, Hylas en de nimfen, Jacques Charlier, John William Waterhouse, Kees van Dongen, Leon Hansen, Lucian Freud, Marie-Guillemins Benoist, Naakt, Picasso, Schilderij, Trouw

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik van bloot hou. Al heel lang. Dat is niet nieuw. Jarenlang brachten we onze vrije tijd door op naturisten / naakt-stranden. Met een voorkeur voor stranden waar het niet uitmaakte wat je wel of niet aanhad. Alles door mekaar. Soms een naturistencamping. Ik heb er wel eerder iets over geschreven. En ook nu loop ik het liefst bloot. In huis kan dat vaak en het klimaat in Mozambique nodigt daar ook toe uit. Op zondag ook in de tuin als er geen personeel is. Bloot is in Afrika iets voor in de beslotenheid, niet in het openbaarheid. Naaktstranden zul je hier niet vinden. Eigenlijk wil ik het niet over naturisme hebben maar over de doorgeslagen #MeToo reacties op bloot. De discussie is nu overgewaaid naar de musea. Beeldende kunst.

De museumwereld was in rep in roer toen twee weken geleden een soft-erotisch, negentiende eeuws schilderij werd verbannen naar het depot. Een afbeelding van een mythologisch verhaal met zeven nimfen met ontblote borsten die een jongeman naar zich toelokken. Bezoekers konden op de lege muur hun reactie achterlaten. Een paar dagen later werd het duidelijk dat dit weghalen en terughangen van ‘Hylas en de nimfen’ van John William Waterhouse een onderdeel is van een kunstproject. Je hebt er vast wel iets over gelezen of gehoord. Het verhaaltje lezen – met plaatje? Klik HIER.

Lucian Freud – Girl sitting in the attic doorway

Dit bovenstaande schilderij heeft meer dan twintig jaar bij mij (bij ons) aan de muur gehangen. Nee – niet waar. Was het maar waar. Jammer genoeg niet maar wel een poster van dit schilderij. Een souveniertje nadat we een grote Lucian Freud tentoonstelling hadden bezocht in Londen. En er hing meer bloot aan de muren. Drie grote schilderijen met naakte dames ten voeten uit van Hanneke Roelofsen. Een groot schilderij van David van Kampen. Een museumrail met wel vijftien schilderij-foto-ansichtkaarten van blote dames. Van Picasso, Kees van Dongen, Marie-Guillemins Benoist, Ferdinand Hodler, Christine Lamme, Diego Velázquez, Erwin Olaf, Jacques Charlier, Francis Picabie en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het gaat net te ver om te zeggen dat ik een verzamelaar ben. Wel een liefhebber.

Leon Hansen heeft in Trouw een interessant artikel (essay) geschreven over naakt aan de museummuren. Klik HIER.

Balthus – Thérèse Dreaming © RV

Elfduizend mensen in New York tekenden afgelopen weken een petitie om dit bovenstaande schilderij van Balthus uit het museum te halen. Waarom? Grensoverschrijdend gedrag. Wablief? Een schilderij? Kom op zeg. Een schilderij is een verhaal, vertelt een verhaal. Zoals een liedje een verhaal vertelt. Of een gedicht. Of een foto. Soms hele nare verhalen. De musea hangen er vol mee.

En dus ook in mijn huis. Verhalen aan de muur. Soms zijn het herinneringen of dromen. Een fantasie of een specifieke kijk van de schilder (m/v) op bepaalde zaken of details. En ook in Mozambique hangt er bloot aan de muur. Misschien worden er wat meer wenkbrauwen opgetrokken. Ik weet het niet. Of ze plaatsen het in het hokje: ‘Ach ja, typisch Koen en Isabel’.

Ik kan me in al die jaren maar één keer herinneren dat er een opmerking werd gemaakt over het naakt in mijn huis. En dan heb ik het over de beeldende kunst in mijn huis. Een stagiaire reed na een repetitiedag mee naar Bergen op Zoom om een hapje te eten. ’s Avonds gingen we samen naar een theatervoorstelling in Antwerpen. Zij zei onderweg naar het theater: “Je hebt wel veel bloot in huis.” Ik schrok een beetje. Ik realiseerde me dat niet, zeker niet zo uitgesproken. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan dat vreemden daar van op kijken. Het was zo gewoon, zo alledaags. Net als de boekenkast, de televisie en het Chinese tafeltje. Ik heb er over nagedacht en toch niets veranderd.

Wat hangt er bij jullie aan de muur?

In de serie: BEELDENDE KUNST

Met dank aan Herman

Tags

Herman de Coninck, Poëzie

Veel meer moet dat niet zijn op een zaterdagochtend …

Expat

Tags

Bergen op Zoom, Expat, Goes, Immigrant, Krabbendijke, Maputo, Mozambique, Ossendrecht, Rob van Doeselaar, Schilderij, Sinterklaas, Umoja

Een vernissage in Maputo van een Nederlandse kunstenaar. Geen alledaagse gebeurtenis. Via de Nederlandse ‘Whatsapp-groep in Mozambique’ kreeg ik een uitnodiging voor de tentoonstelling van Rob van Doeselaar.

Ik kende de galerie Fundação Fernando Leite Couto niet en dat wekte verbazing bij enkele Nederlanders die ik sprak. De meeste van hen werken op de ambassade en wonen in de omgeving van zowel de ambassade als dit cultureel centrum. Wij wonen ruim vijfentwintig kilometer verderop. Vandaar …

Rob van Doeselaar (en de Nederlandse ambassadeur op de voorgrond)

En tijdens de korte speeches betrap ik me op de vraag: “Ben ik een expat?” Deze term gebruikte ik namelijk verschillende keren in mijn korte gesprekjes met anderen.

Ook de dag daarvoor had ik een prettige ontmoeting met een Nederlandse man. Hij had me via google gevonden en we hebben gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat. We ontdekten een aantal overeenkomsten zoals onze voornaam en dat we in Nederland bij elkaar in de buurt wonen. Krabbendijke en Ossendrecht. En ook hij heeft een Mozambikaanse vriendin.

En afgelopen vrijdag zat ik te lunchen met twee Noorse vrienden en ik trek het meest op met een Zweedse man. Ik vergeet nu voor het gemak mijn Mozambikaanse schoonfamilie en mijn Mozambikaanse vrienden – oud collega’s.

Wat is eigenlijk een expat? Ben ik dat of ben ik een immigrant? Of een lang verblijvende toerist? Of een bijna-pensionado die een soort sabbatical heeft? Ik zoek het op.

Een expat is iemand die tijdelijk in een land werkt met een andere cultuur dan waar hij of zij in is opgegroeid. Onder expats verstaan we meestal hoogopgeleide mensen. Het verblijf in het buitenland kan permanent zijn, maar is over het algemeen tijdelijk.

Expats worden vaak door hun werk naar het buitenland gezonden. Een expat is dan ook wat anders dan een immigrant, hoewel het verschil erg klein is. Immigranten verhuizen vrijwillig naar het buitenland om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Expats doen vaak weinig moeite om zich aan te passen aan de nieuwe cultuur, omdat zij binnen een paar jaar weer terugkeren naar hun vaderland. Velen proberen zich dan ook niet de nieuwe taal meester te maken en vaak zoeken de expats elkaar op. Of iemand een expat genoemd kan worden, is afhankelijk van het land van verblijf. Een Nederlander die naar Luxemburg of Frankrijk verhuist, wordt geen expat genoemd omdat de cultuur niet anders is dan in Nederland. Bron: Ensie.nl

Ik voldoe maar gedeeltelijk aan die definitie. Ik ben nooit echt uitgezonden naar Mozambique. Nee, ik werkte voor een internationaal programma en bezocht in die tijd (2003 – 2014) al onze partner-organisaties (in zeven Afrikaanse landen) verschillende keren per jaar. En om kosten en tijd te besparen gingen we steeds meer zaken regelen vanuit Maputo en niet meer vanuit Noorwegen. En dan komt er op persoonlijk vlak mijn ontmoeting met Isabel bij. Eind dit jaar alweer tien jaar geleden.

Ik draai weinig mee in het kringetje van Nederlandse en Belgische expats. Ik krijg wel uitnodigingen voor de maandelijkse borrel-avondjes. Of om samen voetbal te kijken tijdens een WK. Het meest actief ben ik in de periode dat de goed-heilig-man tijdelijk Spanje voor Nederland inruilt. En je raadt het al … hij bezoekt ook de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Maputo. En dan is Koen …

Ik vind het erg prettig om met regelmaat even bij te praten met andere Nederlanders. Gewoon gezellig. Gewoon wat wetenswaardigheden uitwisselen. En of ik wel of niet een expat ben, doet er niet toe.

Nog even terug naar de tentoonstelling. Rob heeft ook een blog. Kijk daar maar rond dan lees en zie je het uit eerste hand. Klik HIER.

A sombra sobre uma superfície roxa (*) – Rob van Doeselaar

(*) De schaduw op een paars oppervlak – olieverf op canvas, 90 x 120

In de serie: BEELDENDE KUNST