De brand in het landhuis

Tags

Amir Vahidi, De brand in het landhuis, Marggraff, NPO Radio 1, NTR, Podcast, Simon Heijmans, Ubuntu, Vught

Laat ik er maar weer eens een term tegenaan gooien … binge-luisteren. Dat is wat ik vanochtend heb gedaan. Zes afleveringen van de bekroonde podcast: ‘De brand in het landhuis’. Ik zat aan de radio – in mijn geval aan de computer – gekluisterd.

Afgelopen week zag ik op de Facebook-pagina van Amir een link naar een bekroonde podcast waarvoor hij de soundtrack heeft gemaakt. Nog geen uur later zie ik een soortgelijk bericht op Nu punt nl. Ik ga op zoek en download alle afleveringen.

Bron: NPO Radio 1

Ik citeer de website van NPO Radio 1.

“Op 7 december 2003 komt grootgrondbezitter Ewald Marggraff bij een brand in zijn landhuis in Vught om het leven. De excentrieke Brabander bezat zo’n 700 hectare land, een kunstcollectie van -naar verluidt- ruim 500 schilderijen en een vermogen van 160 miljoen euro in verschillende belastingparadijzen. Na zijn dood is er geen spoor meer van de schilderijen en het geld. Wat is hiermee gebeurd? En waarom is er op deze vragen nooit antwoord gekomen? Als eind 2018, vijftien jaar na de brand, nog steeds nieuwe verhalen opduiken, besluit podcastmaker Simon Heijmans een zoektocht te ondernemen. Wat is feit? Wat is fictie?”

Acteur, schrijver en podcastmaker Simon Heijmans gaat op bezoek bij oude vrienden uit zijn jeugd. Zij wonen in de Marggraffstraat – met dubbele gg en dubbele ff in Vught. Marggraff is de familienaam van een welgestelde Vughtse familie. Grootgrondbezitters. Zij woonden op een landgoed in het centrum van deze Brabantse gemeente. De laatste telg – Ewald Marggraff – wordt dood gevonden achter zijn voordeur als zijn landhuis begin december 2003 in vlammen opgaat.

In zes afleveringen zoekt Heijmans uit wat er is gebeurd en wat er waar is over een pot met gouden munten, honderden schilderijen en vele miljoenen in Zwitserland of Monaco. Hij ontrafelt wat er gebeurd kan zijn … Om in zijn eigen beeldspraak te blijven vergelijk ik deze serie met een ingewikkeld breipatroon dat hij langzaam uit elkaar trekt, ontvlecht en de losse draadjes aan ons serveert in zes stukjes van ongeveer 45 minuten. En uiteraard eindigt elk deeltje met een cliffhanger waardoor ik meteen doorklik naar de volgende aflevering.

Eigenlijk jammer want daardoor hoor ik de titelsong Places van Amir Vahidi niet met volle aandacht. Ik heb één keer met Amir samengewerkt. Hij als speler / zanger. Ik als regisseur / schrijver. Amir speelde in 2009 de rol van Niger in Ubuntu – zomerspektakel in Goes in het kader van Goes Afrika.

Ik begrijp volkomen dat deze podcast is bekroond en wordt bejubeld. Ik doe daar vandaag graag aan mee. Ook zin om te luisteren? Klik HIER

De Brand in het Landhuis is een NTR-podcast van Simon Heijmans. Research en eindredactie: Marion Oskamp. Geluidsmixage: Sam Huisman. Sounddesign en titelsong Places: Amir Vahidi.

Advertenties

Ntumbuluko (3)

Tags

CC UEM, Dans, Kostuums, Maputo, MoNo, Mozambique, Muziek, Ntumbuluko, Stewart Sukuma, Teatro Avenida, Theater, Timbila, Umoja

Zoals beloofd. Een kijkje achter de schermen en iets over de voorbereidingen. Ik vertel het graag met wat foto’s. Niet heel goed van kwaliteit want ik nam ze tussen de bedrijven door met mijn telefoon.

CC UEM Maputo

Als eerste een foto van het theater. Deze zaal wordt vooral gebruikt voor conferenties en diploma-uitreikingen van Universidade Eduardo Mondlane. En dat is jammer. Ik leg zo wel uit waarom ik dat jammer vind.

Overleg op het podium

Ondanks dat ik al 16 jaar – met enige regelmaat – rondloop in Maputo had ik dit theater nog nooit van binnen gezien. En op het podium kwam ik er ook achter waarom niet. Het lijkt een mooie zaal. Ja. Maar er is nauwelijks (theater)licht. Alle ‘trekken’ zijn gefixeerd. Er kan dus niets naar boven of naar beneden gehesen worden. Om iets op te hangen moeten er dus ladders of steigers gehuurd worden. De vloer is goed maar wij hebben een balletvloer nodig. Die wordt geleend van Teatro Avenida.

Repetitielokaal MoNo

Er moet natuurlijk gerepeteerd worden. Nog een paar ‘kiekjes’ van de repetities vanuit ‘mijn’ hoekje in het danslokaal.

Dansrepetitie

Door een eerdere samenwerking met Sarakasi uit Nairobi worden er acrobatische elementen toegevoegd aan de choreografieën.

Dansrepetitie

Tijdens de repetities wordt er gewerkt met ‘tape en cd’. Dat is natuurlijk een ouderwetse uitdrukking want alle muziek staat op mobiele telefoons en die worden aangesloten op de versterker van het lokaal.

Bataristas de MoNo

De dansgroep (en school) heeft ook muzikanten in dienst. Slagwerkers en een timbila-speler. Uiteraard zijn zij ook actief tijdens de repetities.

Posters, banners en flyers worden gedrukt en verspreid. De kaartverkoop gaat van start. Overleg met Stewart Sukuma over repertoire en repetities. Geen persconferentie dit keer maar wel interviews op radio en televisie.

Van links naar rechts: David (TVM), Zacharias en Lulu (Choreografen)

De heren zijn klaar voor een televisie-interview. David van TVM (de nationale televisie) zal ook de MC (de presentator) zijn tijdens de show.

Nog een interview

Ook bij het theater komen televisie-teams langs. Dit keer geen Koen, ik vind mijn Portugees niet goed genoeg en blijf liever ‘achter de schermen’. Vanmiddag worden de kostuums gepast en verdeeld.

Kostuums voor de Ntumbuluko-show

Nog wat kostuums die klaarliggen

Nee … het zijn geen zwarte pieten kostuums. Zwarte Piet draagt toch geen Adidas-gympjes … of wel …? Koen blijf bij je onderwerp.

Nog meer kostuums

De dansers (m/v) veranderen zo’n 7 of 8 keer van kostuum tijdens de show. Het werk in het theater gaat natuurlijk ook verder. Licht wordt aangevoerd en opgehangen.

Spots en aanverwante zaken

De muzikanten van Stewart bouwen ook hun deel op. Na de eerste doorloop verander ik deels de opstelling van het orkest.

Steigers (op z’n Mozambikaans)

Je zult begrijpen dat dit mijn favoriete foto is van dit plogje. Ja echt waar … zo doen ze dat. Een oogje dichtknijpen is een eigenschap die ik hier nodig heb. Naast geduld en flexibiliteit.

Rotsblokken

Er is nauwelijks budget en tijd om iets aan vormgeving te doen. Jammer. Er wordt een groot scherm opgehangen voor een introductie-video. En er worden rotsblokken gemaakt. Papier-maché. Zo is Zundert ook weer even heel dicht bij.

En dan is het tijd voor de show. De première van Ntumbuluko. En wat ik had gevreesd wordt bewaarheid. Veel te lange speeches. Er worden flink wat (politieke) hotemetoten uitgenodigd. Minister(s), burgemeester, ambassadeur en die willen allemaal iets zeggen. Op het podium.  Ik had bedongen dat het vooraf moest en niet tijdens of na de show. En elke spreker maximaal twee minuten. Sic. De burgemeester sprak 9 minuten, de minister van Cultuur en Toerisme bijna 6 minuten. De Noorse ambassadeur hield het bij de afgesproken twee minuten. De twee dames die het woord voerden deden er samen ook ruim 6 minuten over. Samenvatting … de show begint dus eigenlijk een half uur later. Wat dan weer goed uitkomt voor de vele laatkomers. Ook een Mozambikaanse gewoonte, onhebbelijkheid.

Ik eindig met nog enkele foto’s van de show.

Companhia de dança MoNo

Ntumbuluko show

Een paar namen van de (traditionele) dansen … Kokoktxo / Chioda / Tropa / Zorre / M’hambalo / Nhau / Xigubo / Mutxongoyo

Stewart Sukuma en MoNo dansgroep

Het (bijna) einde an de show

Nog een laatste opmerking. Ntumbuluko. Een woord in de lokale taal shangana. Het betekent zoiets als ‘ontkiemen’ en ‘groeien’. En dat is natuurlijk bewust gekozen omdat deze (professionele) dansgroep zich met deze voorstelling heeft voorgesteld aan een groot publiek. Vandaar ook de televisie, pers en vips.

Het was me een genoegen om mee te werken aan deze show. Ik hoop wel dat ik er een volgende keer wat eerder wordt bij betrokken. En natuurlijk mag het duidelijk zijn dat dit een geweldige spin-off is van het eerdere UMOJA CFC programma waar ik twaalf jaar artistiek coördinator van was. Ook met Noorse subsidie …

Ntumbuluko (2)

Tags

Dans, Maputo, MoNo, Mozambique, Muziek, Noorwegen, Regie, Stewart Sukuma, Theater

Vandaag een plogje

MoNo Dance Company

Choreografie: Enoque Simomole

MO(zambique) en NO(orwegen)

Groeien …

7 juni 2019 – Ntumbuluko in CC UEM – Maputo

MoNo – Companhia de dança

Morgen wat verhaaltjes over de voorbereidingen, repetities en andere aanverwante zaken.

ps. De show is met veel enthousiasme ontvangen door het publiek.

Ntumbuluko (1)

Tags

Dans, MoNo, Mozambique, Ntumbuluko, Regie, Show, Stewart Sukuma, Zang

Hoe heet zoiets? ‘Radiostilte’ … In mijn geval is het eerder ‘blogstilte’. En is daar een reden voor? Nauwelijks. Of hooguit een heel klein beetje.

Ik kreeg vorige week – zeer onverwacht – telefoon van de directeur van een dansschool cq dansgezelschap in Maputo.  Of ik hem kon helpen … Deze dansschool startte enige tijd geleden een professioneel dansgezelschap Companhia de dança MoNo. En dat maken ze heel graag wereldkundig. Met een grote show. Om te beginnen in Mozambique. De school heeft de meest bekende zanger van het land – Stewart Sukuma – uitgenodigd om met hun dansers op te treden. Stewart kun je een beetje vergelijken met Bart Peeters in Vlaanderen of Marco Borsato in Nederland. Een zanger die af en toe ook meespeelt in films en diverse televisie-programma’s op de nationale televisie presenteert. Ik heb tijdens mijn UMOJA CFC – periode vaak met hem samengewerkt. En hij was in 2013 onze muzikale gast op onze bruiloft.

Goed … terug naar de vraag van MoNo: “Koen, kun je ons helpen … wij hebben een buitenstaander nodig die zorgt voor continuïteit, voor de smeerolie en coördinatie.”

Ja dus. Graag. Ik heb negen dagen de tijd. Ik schort mijn Nederlandse lessen even op. En die negen dagen gingen in toen ik mijn vorige stukje publiceerde op 29 mei. Morgen is de première van ‘Ntumbuluko’. Wij / Zij zijn er klaar voor. Morgenochtend nog even de puntjes op de figuurlijke i. Je begrijpt vast waarom ik even niets publiceerde … volgende week ben ik terug …

Poster Ntumbuluko

Otmars zonen

Tags

Achterflap, Boeken, Bonita Avenue, Cliffhanger, Hype, Lezen, Literatuur, Otmars zonen, Peter Buwalda, Trilogie

Zeshonderdacht bladzijden. Dat mag je gerust een dikke pil noemen. Otmars zonen – een Nederlandse roman van Peter Buwalda. Het is pas zijn tweede boek. In 2011 las ik met veel plezier zijn succesvolle eersteling: ‘Bonita Avenue’. Meteen na het verschijnen van zijn nieuwe boek – een half jaar geleden – was er sprake van een hype. Overal in de pers dook Peter Buwalda op. Ik ben altijd wat huiverig voor hypes dus ik wachtte een paar maanden. Ik heb wel een interview gelezen met de schrijver maar verder niets. Ik probeer ook zoveel mogelijk achterflap-teksten te vermijden. Ik wil het liefst NIETS weten voor ik aan een boek begin. Dat is me bij dit boek gelukt. Heeft dit ook jou verkeur … lees dan niet verder. Onthou enkel dat ik dit boek  ****1/2 sterren heb gegeven. Ik twijfelde even of het toch een vijfsterren-boek is. Nee, maar wel erg goed.

Otmars zonen – Peter Buwalda

De uitgever prijst het boek aan met volgende tekst cq samenvatting:

“Otmars zonen vertelt het verhaal van de jonge Shell-employé Ludwig Smit, die na een bezoek aan de illustere Johan Tromp op het Siberische eiland Sachalin strandt in een sneeuwstorm. Juist nu, wanneer onderzoeksjournaliste Isabelle Orthel hem het deksel komt overhandigen van een beerput, begint Tromps daverende carrière in de oliebusiness te wankelen. Tromp – hedonist, alfaman, kroonprins van Shell, en in alles het tegenbeeld van Ludwig – schat zijn twee bezoekers volkomen verkeerd in.

Peter Buwalda verkent in Otmars zonen de grenzen van de epische wereld die hij al in Bonita Avenue schiep.”

Door omstandigheden had ik weinig tijd om te lezen. Ik deed er meer dan twee weken over om de eerste honderdvijftig pagina’s te lezen. Niet een echte worsteling maar ook niet vanzelfsprekend. Lag dat aan het boek of aan mijn 10-bladzijden-per-avond-ritme? Aan allebei denk ik. De lezer leert Ludwig kennen, zijn moeder en Otmar, zijn stiefvader. Zijn stiefbroer en stiefzus. Tegelijkertijd ook zijn vrouw en haar dochtertje. Het boek verspringt voortdurend van tijd en plaats. Niets is chronologisch. Een tweede hoofdpersonage is Isabelle – what’s in a name? En ook haar verhaal – en van haar familie – wordt verteld met veel flash backs. En dan springen we met grote regelmaat van Nigeria naar Enschede en terug. Naar Overveen en Londen maar vooral naar Sachalin in Siberië. De laatste vierhonderd pagina’s heb ik in minder dan een week verslonden.

En dan … cold turkey. Pats boem afgelopen … midden in een confrontatie. Ik begrijp het niet. Ik lees (ook) dit boek op mijn e-reader. Heb ik de tekst niet volledig gedownload? Wel dus. Ik blijf wat verweesd achter. Een uur later ga ik op zoek naar recensies. Ik lees: “In de nog te verschijnen delen van deze roman “De jaknikker” en “Hysteria siberiana” geeft Buwalda deze wereld verder vorm.”

Dat krijg je dus als je geen achterflappen wilt lezen. Dit boek is het eerste deel van een trilogie. Maar natuurlijk ook een uitgevers-strategie. Elk jaar een nieuw deel. We zijn dat ondertussen gewend van series of populaire films zoals In de ban van de Ring, Harry Potter en Game of Thrones. Eindigen met een cliffhanger … de kijker – in dit geval de lezer – komt volgend jaar wel terug. Ja, dat zal ik zeker doen. Niet omwille van sympathieke personages – eerder het tegendeel. Maar één ding is zeker: Peter Buwalda kan schrijven. Mijn hemel wat een prachtige zinnen, beeldspraken en vergelijkingen. En al dat gespring in tijd en van plaats is geen enkel probleem. Nee sterker nog … hartstikke duidelijk. Hoe krijgt hij het voor elkaar om dit moeilijke procedé zo feilloos te gebruiken? Geen idee maar ik vind het meesterlijk. Ik weet al wat Sinterklaas later dit jaar mag opsturen … “De jaknikker” van Peter Buwalda.

In de serie: BOEKEN

Hasta la Vista

Tags

Campo Cape Cape, CCFM, Chamanculo, Film, Filmfestival, Hasta la vista, Maputo, Mozambique, Sloppenwijk

Een bijzondere avond in Mozambique.

Logo van het 18e Festival van de Europese Film

Het was alweer heel wat jaren geleden dat ik een bezoek bracht aan dit festival. Vaak omdat het aan mijn aandacht was ontsnapt. Of simpel omdat ik er tegen opzag om weer naar de stad te rijden. Vijftig kilometer heen en weer en twee keer tol betalen. Daar heb ik niet altijd zin in.

Ik had de Nederlandse film-avonden aangekruist maar ben niet gegaan. Op zaterdagochtend check ik het programma. Hé ja … een Vlaamse film. Hasta la Vista. Een veel besproken film uit 2011 over drie fysiek gehandicapte jongens die naar Spanje trekken om voor het eerst in hun leven seks te hebben met een vrouw. Ik heb er destijds wel over gelezen maar ik heb hem niet gezien. Dat kan ik nu inhalen.

Bijna alle films in dit festival worden vertoond in het Frans Cultureel Centrum in Maputo. Twee films worden elders vertoond. Een Spaanse film en deze Vlaamse film. Op internet lees ik: ‘Chamanculo C Campo Cape Cape’. De wijk ken ik, de locatie niet. Ook Google Maps helpt me niet verder. Ik bel Oswaldo die vervolgens ook weer iemand belt … enzovoort. Uiteindelijk heb ik een vaag idee waar ik moet gaan zoeken.

Chamanculo is een volksbuurt. Ik denk dat wij – in Europa, het rijke westen – Chamanculo een sloppenwijk noemen. Na vijf keer vragen kom ik aan bij het voetbalveld Cape Cape. De juiste afmetingen van een voetbalveld, twee doelen (uiteraard zonder netten) en een betonnen zittribune. Daar zitten al ruim zeshonderd kinderen. Voor de tribune staat een groot projectiescherm, een beamer (projector) en er komt muziek uit de boxen. De zone rondom de projector en het scherm is omzoomd met een touw. Binnen het touw staan vijf plastic stoeltjes. Er zitten twee mannen. Ik scharrel wat rond maar word onmiddellijk verwelkomd. “Bent U van de Belgisch Ambassade? Of van de Spaanse?” Nee zeg ik naar waarheid. Ik ben gewoon een bezoeker. Toch krijg ik een plekje op een van de vijf plastic stoelen binnen de omheining. Ik word voorgesteld aan de lokale Chief. Als ik zit heet de organisator ons allemaal welkom. De rest vertel ik met foto’s …

Hartelijk welkom op het 18e Festival van de Europese Film

Alles staat gereed. Ik zit gelukkig ver genoeg naar links zodat de projector niet het halve beeld verstoort. Achter mij staan honderden kinderen tot tegen de draad. Ze joelen en praten hardop – volumeknop op 10.

Boa noite Chamanculo …

We happen stof want op het voetbalveld worden verschillende potjes tegelijkertijd gespeeld. Kinderen rollen grote autobanden van de ene naar de andere kant.

Waar zijn de mensen van de ambassade?

Nog een toespaak in de vorm van “Kunnen jullie mij horen?” “Jaaaa”. “Ik hoor jullie niet. Kunnen jullie mij horen?” “JAAAAA” En nog een stuk of tien gelijksoortige vragen en applaus voor de Belgische Ambassade. Volgens mij verwachten ze dat ik even rechtsta. De film kan beginnen.

“Ja dat is het! Kijk hier naar, de drie idioten.”

De film is begonnen. De eerste twintig minuten versta ik nauwelijks een woord Vlaams. De kinderen zijn veel te luidruchtig. Gelukkig zijn er Portugese onderschriften. Hahaha. Later wordt het wat rustiger.

“Mijn moeder droomt ervan om Spanje te leren kennen.”

Een klein half uur nadat de film is begonnen schuiven twee vrouwen aan op de plastic stoeltjes. Iemand van de Spaanse ambassade en van het Belgisch consulaat. Die laatste dame heb ik eerder ontmoet op de 21 juli viering in 2014. Ze zijn meer bezig met hun telefoon dan met de film … maar dat is in de hele wereld hetzelfde … zucht.

Kinderen kijken mee naar Hasta la Vista

Het begint met twee of drie kinderen die onder de draad doorkruipen en voor onze voeten gaan zitten. Binnen de kortste keren zijn het drie rijtjes. We kunnen verhinderen dat ze met een rieten stok door een buurtwerker worden weggejaagd.

“Maar ik wil vanavond naar de stad.”

In de film zijn de jongens en hun begeleidster aangekomen in Spanje. Kinderen beginnen zich te vervelen en druipen af. Op zoek naar ander vermaak. Een vader komt zijn kind ophalen. Een stevige oorvijg. Mijn buurvrouw foetert hem stevig uit. Terecht dat ze protesteert tegen dit onnodig huiselijk geweld. Het kind zit braaf op de grond. Het is iets na negen uur en de film is afgelopen. Nog even een laatste korte toespraak en dat was het dan weer. Ik word op weg naar mijn auto meteen omringd door een paar jongeren. Ik word omhelsd en tegelijkertijd wordt er 100 meticais gevraagd. “Honger.” Ik ken de argumenten. Ik antwoord vriendelijk “Nu niet, misschien een andere keer.” Mijn portemonnee hier boven halen en één iemand iets geven … Nee, dan breekt de hel los. Vooral onderling. Ik help wel op momenten dat het mij uitkomt en er geen jaloezie kan zijn. Ik rij naar de stad. Niet met de intentie van de jongens uit de film. Hahaha. Ik haal Isabel op bij een concert.

Een bijzondere avond. En wat ik van de film vond? Goed denk ik. Een moeilijk onderwerp in een tragisch-komisch jasje. Niet heel beklijvend. Een groot compliment voor het geweldige acteerwerk van hoofdrolspeler Robrecht Vanden Thoren.

Hasta la Vista

Met mijn eigen ogen

Tags

Ets, Ilha de Moçambique, Mozambique, Nampula, Reizen, Rolf Weijburg, Vrienden

Ilha de Moçambique – Rolf Weijburg

Afmetingen (cm): 40,0 x 30,0
Opmerkingen: kleurets / color etching

Vanuit mijn kantje in ons bed kijk ik al jaren naar bovenstaande ets van de Utrechtse kunstenaar Rolf Weijburg. Er hangen meer Mozambikaanse etsen van hem in onze slaapkamer. Ilha de Mozambique is de oude hoofdstad en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ik kom al sinds 2003 in dit zuidelijk, Afrikaanse land maar ik was nog nooit in de noord-oost regio van het land. Enkel een paar keer op de vliegvelden van Nampula en Pemba. En daar komt nu verandering in. Ik vlieg die kant op en ga met mijn eigen ogen op zoek naar bovenstaande afbeelding. Nee … naar deze poort en huis. En nog veel meer. Ik ben erg blij met dat vooruitzicht.

Dit stukje wordt vast vervolgd maar mogelijk pas binnen een paar dagen.

In de serie BEELDENDE KUNST, REIZEN en #43/40

De Notre-Dame staat in brand

Tags

Frankrijk, Isabel, Kathedraal, Kerk, Notre-Dame, Parijs, Quasimodo, Reizen, Vakantie

Een drukke dag. Boodschappen doen. Een uitgebreid verjaardagsmaal klaarmaken, inclusief taart. Lesgeven in Matola Stad. Lesgeven in Matola Djonasse. Met de auto naar de jaarlijkse autokeuring. En dan is ’s avonds uiteindelijk alles aan kant. Het is tien uur. Nog gauw even mijn mails checken en de belangrijkste punten van het nieuws bekijken.

“De Notre-Dame in Parijs staat in lichterlaaie.” Ik schrik zoals waarschijnlijk heel veel mensen – zeker in Frankrijk maar ook in de rest van de wereld. Een wereldberoemd gebouw staat in brand. Een van de vele symbolen van de lichtstad. Ik roep Isabel die op het punt staat te gaan slapen. “Weet je nog …?” Herinneringen komen boven. Ik was de afgelopen jaren driemaal in Parijs – voornamelijk als gids van Afrikaanse familieleden.

Met Isabel bij de Notre-Dame – juni 2012

Wat is er gebeurd? Is het waar dat er al een van de twee kerktorens is ingestort? Ik denk natuurlijk terug aan de verschillende bezoeken die ik ooit heb gebracht aan Parijs en aan de wereldberoemde kerk (van Quasimodo). Ik begrijp dat half Parijs op bruggen en hoge gebouwen staat toe te kijken. Zeer begrijpelijk. Een icoon staat in brand. Ik ga er vast nog wat meer over lezen op internet voordat ik ga slapen.

In de serie: REIZEN, REISFOTOCHALLENGE en #39/40

Ik ben d’r aan begonnen

Tags

's Lands Glorie, Artis Historia, Bart van Loo, Boeken, Clothilde, Clovis, De Bourgondiërs, Familie, Geschiedenis, Lezen, Merovingers, Nostalgie, Strips

De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.

Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat. De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.

Uit: ’s Lands Glorie

Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.

November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.

Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie

Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …

In de serie: BOEKEN en #37/40

David van Kampen

Tags

Amsterdam, Bartlehiem, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, David van Kampen, Dokkumer Ee, Elfstedentocht, Familie, Friesland, Ine, Schilderij, Wijns, Wyns

Laat ik beginnen met de foto.

Dokkumer Ee – David van Kampen

Ik heb het schilderij zelf een titel gegeven: “Dokkumer Ee”. Ik weet niet of de schilder zelf ook een titel gaf aan dit werk. Als je goed naar de foto kijkt zie je dat het schilderij op de grond staat. Ik maakte deze foto in november 2017 toen ik het grote huis in Bergen op Zoom opruimde en uiteindelijk verliet voor iets veel kleiners in Ossendrecht. Een deel van de kunst heb ik laten verschepen naar Mozambique. Een deel is terecht gekomen in Ossendrecht. Dit werk staat nog in de opslag. Onderstaand werk van David van Kampen hangt nu bij mijn dochter in Heemstede.

Op weg, op zoek – David van Kampen

Waarschijnlijk vragen jullie je nu af wat de titel ‘Dokummer Ee’ betekent. Ik geef een woordje uitleg. Wij woonden van 1983 tot eind 1989 in Wyns in Friesland. Wyns ligt aan de Dokkumer Ee, net als het buurtschap Bartlehiem. Bij velen bekend van het bruggetje en het kruispunt tijdens de Elfstedentocht. Vlak bij dat water-kruispunt woonden de kunstenaar en zijn gezin. De hele gemeenschap van Wyns en Bartlehiem telde nauwelijks 150 zielen. Uiteraard kenden wij bijna iedereen. Onze kinderen gingen naar de plaatselijke basisschool. Ik was jaren actief in het dorp. Kaatsen, activiteiten met de kinderen van de school en het jaarlijkse dorpsfeest. En zo ontstond ook onze vriendschap met David en Janny. We hebben beiden op hetzelfde Centrum voor de Kunsten lesgegeven (maar niet in dezelfde jaren).

We verzonnen toneelstukjes zoals “Moord op de Sultan” voor het dorpsfeest. David maakte de decors, de hoeden en de kromzwaarden. Hij speelde zelf ook een klein rolletje. We hadden tijdens de voorbereiding de grootste lol. In die periode kochten we twee grote werken van David – uit twee verschillende periodes.

En toen gingen we elk een andere kant uit. Wij naar Bergen op Zoom en zij verkochten hun boerderij en kochten een boot die vlak bij het Centraal Station van Amsterdam in het water lag. Zowat op de kop van de Zeedijk. De boot diende tijdelijk als Airbnb-avant-la-lettre. Een hostel. Ik heb er verschillende keren gelogeerd. In die tijd maakte David veel papier/karton werk. Knipsels in heel veel laagjes en vaak zag je naar de grond gebogen, zoekende figuren op zijn werk. Een beetje zoals het figuur op de bovenste foto. Hij attendeerde me op de zoekende mensen op kade. Op zoek naar kleine bolletjes, restantjes van een of andere drug.

Het contact verwaterde toen zij terug naar Leeuwarden verhuisden. Soms hoorden we nog iets via via maar dat is ook al zeker vijftien, twintig jaar geleden. Of zij ooit hebben gehoord dat Ine is overleden weet ik niet. Gisteren googlede ik zijn naam. David van Kampen. Hij heeft een website – Atelier David van Kampen – en woont nog steeds in Friesland. In Sint-Jacobiparochie. In september wordt hij 80.

De informatie die ik op Wikipedia lees is zeer beknopt en onvolledig. Zo weet ik zeker dat er een beeld van hem in Franeker staat en een monument op het kleine pleintje bij de Sint-Vitus kerk in Wyns. Met daarop de geschiedenis van het dorp. Ik weet het omdat ik betrokken was bij de onthulling ergens in de 80’er jaren.

De geschiedenis van Wyns (Wijns)

Ik word weemoedig. Een golf van nostalgie overspoelt me. Mooie herinneringen aan onze jaren in Wyns (Wijns).  

Nog even iets over het schilderij Dokkumer Ee. Volgens mij schilderde David dit in 1976. Als ik het me goed herinner is Edwin het babytje. Een leeftijd- en klasgenoot van Catelijne. Of zijn het toch Ine en Catelijne? In mijn fantasie zijn zij dat altijd geweest. Het haar van de vrouw is het lampenkapje dat bij David en Janny boven de keukentafel hing. En de lakentjes en de rivier vloeien in elkaar over … zo vloeien mijn gedachten aan het water van de Dokummer Ee – waar ik heb leren schaatsen – over in de waterrekening die ik zometeen in Matola Rio moet gaan betalen …

In de serie: BEELDENDE KUNST en #33/40