Hasta la Vista

Tags

Campo Cape Cape, CCFM, Chamanculo, Film, Filmfestival, Hasta la vista, Maputo, Mozambique, Sloppenwijk

Een bijzondere avond in Mozambique.

Logo van het 18e Festival van de Europese Film

Het was alweer heel wat jaren geleden dat ik een bezoek bracht aan dit festival. Vaak omdat het aan mijn aandacht was ontsnapt. Of simpel omdat ik er tegen opzag om weer naar de stad te rijden. Vijftig kilometer heen en weer en twee keer tol betalen. Daar heb ik niet altijd zin in.

Ik had de Nederlandse film-avonden aangekruist maar ben niet gegaan. Op zaterdagochtend check ik het programma. Hé ja … een Vlaamse film. Hasta la Vista. Een veel besproken film uit 2011 over drie fysiek gehandicapte jongens die naar Spanje trekken om voor het eerst in hun leven seks te hebben met een vrouw. Ik heb er destijds wel over gelezen maar ik heb hem niet gezien. Dat kan ik nu inhalen.

Bijna alle films in dit festival worden vertoond in het Frans Cultureel Centrum in Maputo. Twee films worden elders vertoond. Een Spaanse film en deze Vlaamse film. Op internet lees ik: ‘Chamanculo C Campo Cape Cape’. De wijk ken ik, de locatie niet. Ook Google Maps helpt me niet verder. Ik bel Oswaldo die vervolgens ook weer iemand belt … enzovoort. Uiteindelijk heb ik een vaag idee waar ik moet gaan zoeken.

Chamanculo is een volksbuurt. Ik denk dat wij – in Europa, het rijke westen – Chamanculo een sloppenwijk noemen. Na vijf keer vragen kom ik aan bij het voetbalveld Cape Cape. De juiste afmetingen van een voetbalveld, twee doelen (uiteraard zonder netten) en een betonnen zittribune. Daar zitten al ruim zeshonderd kinderen. Voor de tribune staat een groot projectiescherm, een beamer (projector) en er komt muziek uit de boxen. De zone rondom de projector en het scherm is omzoomd met een touw. Binnen het touw staan vijf plastic stoeltjes. Er zitten twee mannen. Ik scharrel wat rond maar word onmiddellijk verwelkomd. “Bent U van de Belgisch Ambassade? Of van de Spaanse?” Nee zeg ik naar waarheid. Ik ben gewoon een bezoeker. Toch krijg ik een plekje op een van de vijf plastic stoelen binnen de omheining. Ik word voorgesteld aan de lokale Chief. Als ik zit heet de organisator ons allemaal welkom. De rest vertel ik met foto’s …

Hartelijk welkom op het 18e Festival van de Europese Film

Alles staat gereed. Ik zit gelukkig ver genoeg naar links zodat de projector niet het halve beeld verstoort. Achter mij staan honderden kinderen tot tegen de draad. Ze joelen en praten hardop – volumeknop op 10.

Boa noite Chamanculo …

We happen stof want op het voetbalveld worden verschillende potjes tegelijkertijd gespeeld. Kinderen rollen grote autobanden van de ene naar de andere kant.

Waar zijn de mensen van de ambassade?

Nog een toespaak in de vorm van “Kunnen jullie mij horen?” “Jaaaa”. “Ik hoor jullie niet. Kunnen jullie mij horen?” “JAAAAA” En nog een stuk of tien gelijksoortige vragen en applaus voor de Belgische Ambassade. Volgens mij verwachten ze dat ik even rechtsta. De film kan beginnen.

“Ja dat is het! Kijk hier naar, de drie idioten.”

De film is begonnen. De eerste twintig minuten versta ik nauwelijks een woord Vlaams. De kinderen zijn veel te luidruchtig. Gelukkig zijn er Portugese onderschriften. Hahaha. Later wordt het wat rustiger.

“Mijn moeder droomt ervan om Spanje te leren kennen.”

Een klein half uur nadat de film is begonnen schuiven twee vrouwen aan op de plastic stoeltjes. Iemand van de Spaanse ambassade en van het Belgisch consulaat. Die laatste dame heb ik eerder ontmoet op de 21 juli viering in 2014. Ze zijn meer bezig met hun telefoon dan met de film … maar dat is in de hele wereld hetzelfde … zucht.

Kinderen kijken mee naar Hasta la Vista

Het begint met twee of drie kinderen die onder de draad doorkruipen en voor onze voeten gaan zitten. Binnen de kortste keren zijn het drie rijtjes. We kunnen verhinderen dat ze met een rieten stok door een buurtwerker worden weggejaagd.

“Maar ik wil vanavond naar de stad.”

In de film zijn de jongens en hun begeleidster aangekomen in Spanje. Kinderen beginnen zich te vervelen en druipen af. Op zoek naar ander vermaak. Een vader komt zijn kind ophalen. Een stevige oorvijg. Mijn buurvrouw foetert hem stevig uit. Terecht dat ze protesteert tegen dit onnodig huiselijk geweld. Het kind zit braaf op de grond. Het is iets na negen uur en de film is afgelopen. Nog even een laatste korte toespraak en dat was het dan weer. Ik word op weg naar mijn auto meteen omringd door een paar jongeren. Ik word omhelsd en tegelijkertijd wordt er 100 meticais gevraagd. “Honger.” Ik ken de argumenten. Ik antwoord vriendelijk “Nu niet, misschien een andere keer.” Mijn portemonnee hier boven halen en één iemand iets geven … Nee, dan breekt de hel los. Vooral onderling. Ik help wel op momenten dat het mij uitkomt en er geen jaloezie kan zijn. Ik rij naar de stad. Niet met de intentie van de jongens uit de film. Hahaha. Ik haal Isabel op bij een concert.

Een bijzondere avond. En wat ik van de film vond? Goed denk ik. Een moeilijk onderwerp in een tragisch-komisch jasje. Niet heel beklijvend. Een groot compliment voor het geweldige acteerwerk van hoofdrolspeler Robrecht Vanden Thoren.

Hasta la Vista

Advertenties

Met mijn eigen ogen

Tags

Ets, Ilha de Moçambique, Mozambique, Nampula, Reizen, Rolf Weijburg, Vrienden

Ilha de Moçambique – Rolf Weijburg

Afmetingen (cm): 40,0 x 30,0
Opmerkingen: kleurets / color etching

Vanuit mijn kantje in ons bed kijk ik al jaren naar bovenstaande ets van de Utrechtse kunstenaar Rolf Weijburg. Er hangen meer Mozambikaanse etsen van hem in onze slaapkamer. Ilha de Mozambique is de oude hoofdstad en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ik kom al sinds 2003 in dit zuidelijk, Afrikaanse land maar ik was nog nooit in de noord-oost regio van het land. Enkel een paar keer op de vliegvelden van Nampula en Pemba. En daar komt nu verandering in. Ik vlieg die kant op en ga met mijn eigen ogen op zoek naar bovenstaande afbeelding. Nee … naar deze poort en huis. En nog veel meer. Ik ben erg blij met dat vooruitzicht.

Dit stukje wordt vast vervolgd maar mogelijk pas binnen een paar dagen.

In de serie BEELDENDE KUNST, REIZEN en #43/40

De Notre-Dame staat in brand

Tags

Frankrijk, Isabel, Kathedraal, Kerk, Notre-Dame, Parijs, Quasimodo, Reizen, Vakantie

Een drukke dag. Boodschappen doen. Een uitgebreid verjaardagsmaal klaarmaken, inclusief taart. Lesgeven in Matola Stad. Lesgeven in Matola Djonasse. Met de auto naar de jaarlijkse autokeuring. En dan is ’s avonds uiteindelijk alles aan kant. Het is tien uur. Nog gauw even mijn mails checken en de belangrijkste punten van het nieuws bekijken.

“De Notre-Dame in Parijs staat in lichterlaaie.” Ik schrik zoals waarschijnlijk heel veel mensen – zeker in Frankrijk maar ook in de rest van de wereld. Een wereldberoemd gebouw staat in brand. Een van de vele symbolen van de lichtstad. Ik roep Isabel die op het punt staat te gaan slapen. “Weet je nog …?” Herinneringen komen boven. Ik was de afgelopen jaren driemaal in Parijs – voornamelijk als gids van Afrikaanse familieleden.

Met Isabel bij de Notre-Dame – juni 2012

Wat is er gebeurd? Is het waar dat er al een van de twee kerktorens is ingestort? Ik denk natuurlijk terug aan de verschillende bezoeken die ik ooit heb gebracht aan Parijs en aan de wereldberoemde kerk (van Quasimodo). Ik begrijp dat half Parijs op bruggen en hoge gebouwen staat toe te kijken. Zeer begrijpelijk. Een icoon staat in brand. Ik ga er vast nog wat meer over lezen op internet voordat ik ga slapen.

In de serie: REIZEN, REISFOTOCHALLENGE en #39/40

Ik ben d’r aan begonnen

Tags

's Lands Glorie, Artis Historia, Bart van Loo, Boeken, Clothilde, Clovis, De Bourgondiërs, Familie, Geschiedenis, Lezen, Merovingers, Nostalgie, Strips

De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.

Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat. De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.

Uit: ’s Lands Glorie

Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.

November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.

Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie

Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …

In de serie: BOEKEN en #37/40

David van Kampen

Tags

Amsterdam, Bartlehiem, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, David van Kampen, Dokkumer Ee, Elfstedentocht, Familie, Friesland, Ine, Schilderij, Wijns, Wyns

Laat ik beginnen met de foto.

Dokkumer Ee – David van Kampen

Ik heb het schilderij zelf een titel gegeven: “Dokkumer Ee”. Ik weet niet of de schilder zelf ook een titel gaf aan dit werk. Als je goed naar de foto kijkt zie je dat het schilderij op de grond staat. Ik maakte deze foto in november 2017 toen ik het grote huis in Bergen op Zoom opruimde en uiteindelijk verliet voor iets veel kleiners in Ossendrecht. Een deel van de kunst heb ik laten verschepen naar Mozambique. Een deel is terecht gekomen in Ossendrecht. Dit werk staat nog in de opslag. Onderstaand werk van David van Kampen hangt nu bij mijn dochter in Heemstede.

Op weg, op zoek – David van Kampen

Waarschijnlijk vragen jullie je nu af wat de titel ‘Dokummer Ee’ betekent. Ik geef een woordje uitleg. Wij woonden van 1983 tot eind 1989 in Wyns in Friesland. Wyns ligt aan de Dokkumer Ee, net als het buurtschap Bartlehiem. Bij velen bekend van het bruggetje en het kruispunt tijdens de Elfstedentocht. Vlak bij dat water-kruispunt woonden de kunstenaar en zijn gezin. De hele gemeenschap van Wyns en Bartlehiem telde nauwelijks 150 zielen. Uiteraard kenden wij bijna iedereen. Onze kinderen gingen naar de plaatselijke basisschool. Ik was jaren actief in het dorp. Kaatsen, activiteiten met de kinderen van de school en het jaarlijkse dorpsfeest. En zo ontstond ook onze vriendschap met David en Janny. We hebben beiden op hetzelfde Centrum voor de Kunsten lesgegeven (maar niet in dezelfde jaren).

We verzonnen toneelstukjes zoals “Moord op de Sultan” voor het dorpsfeest. David maakte de decors, de hoeden en de kromzwaarden. Hij speelde zelf ook een klein rolletje. We hadden tijdens de voorbereiding de grootste lol. In die periode kochten we twee grote werken van David – uit twee verschillende periodes.

En toen gingen we elk een andere kant uit. Wij naar Bergen op Zoom en zij verkochten hun boerderij en kochten een boot die vlak bij het Centraal Station van Amsterdam in het water lag. Zowat op de kop van de Zeedijk. De boot diende tijdelijk als Airbnb-avant-la-lettre. Een hostel. Ik heb er verschillende keren gelogeerd. In die tijd maakte David veel papier/karton werk. Knipsels in heel veel laagjes en vaak zag je naar de grond gebogen, zoekende figuren op zijn werk. Een beetje zoals het figuur op de bovenste foto. Hij attendeerde me op de zoekende mensen op kade. Op zoek naar kleine bolletjes, restantjes van een of andere drug.

Het contact verwaterde toen zij terug naar Leeuwarden verhuisden. Soms hoorden we nog iets via via maar dat is ook al zeker vijftien, twintig jaar geleden. Of zij ooit hebben gehoord dat Ine is overleden weet ik niet. Gisteren googlede ik zijn naam. David van Kampen. Hij heeft een website – Atelier David van Kampen – en woont nog steeds in Friesland. In Sint-Jacobiparochie. In september wordt hij 80.

De informatie die ik op Wikipedia lees is zeer beknopt en onvolledig. Zo weet ik zeker dat er een beeld van hem in Franeker staat en een monument op het kleine pleintje bij de Sint-Vitus kerk in Wyns. Met daarop de geschiedenis van het dorp. Ik weet het omdat ik betrokken was bij de onthulling ergens in de 80’er jaren.

De geschiedenis van Wyns (Wijns)

Ik word weemoedig. Een golf van nostalgie overspoelt me. Mooie herinneringen aan onze jaren in Wyns (Wijns).  

Nog even iets over het schilderij Dokkumer Ee. Volgens mij schilderde David dit in 1976. Als ik het me goed herinner is Edwin het babytje. Een leeftijd- en klasgenoot van Catelijne. Of zijn het toch Ine en Catelijne? In mijn fantasie zijn zij dat altijd geweest. Het haar van de vrouw is het lampenkapje dat bij David en Janny boven de keukentafel hing. En de lakentjes en de rivier vloeien in elkaar over … zo vloeien mijn gedachten aan het water van de Dokummer Ee – waar ik heb leren schaatsen – over in de waterrekening die ik zometeen in Matola Rio moet gaan betalen …

In de serie: BEELDENDE KUNST en #33/40

Reisfotochallenge (16)

Tags

Aksum, Ark van het Verbond, Axum, Berg Sinai, Bijbel, Ethiopië, Jeruzalem, JHWH, Kathedraal van onze Heilige Maria van Zion, Koningin Sheba, Mozes, Oud Testament, Reisfotochallenge, Reizen, Stenen Tafelen, Tien Geboden, Toerist

Met enige regelmaat word mij gevraagd welk Afrikaans land ik kan aanraden als vakantieland. Een gemakkelijk vraag. Een moeilijk antwoord. Meestal weten mensen wel iets over Kenia en Tanzania en dat dit landen zijn waar je op ‘safari’ kunt gaan en op het eind kunt relaxen op een zonnig strand aan de Indische Oceaan. De big five kun je natuurlijk in bijna elk Afrikaans land zien – maar dat terzijde. Vaak zeg ik dan iets over het nog relatief onbekende Oeganda. Een mooie bestemming. Of ik vertel enthousiast over Mozambique. En wat dacht je van de combinatie Botswana / Namibië? Ook zeer de moeite waard. Mali is door de religieuze en politieke conflicten jammer genoeg minder aantrekkelijk geworden. Maar het meest bijzondere land is zonder enige twijfel … Ethiopië. Heel gevarieerd en totaal anders dan de rest van Afrika.

Ik was er best vaak. Meestal om er te werken maar ook als toerist. In die hoedanigheid bezocht ik Aksum (Axum) in het hoge noorden van Ethiopië. De stad is deels Unesco Werelderfgoed met obelisken en restanten van het paleis van de Koningin van Sheba.

Het gebouw omgeven met de meeste verering – aanbidding is de kapel die hoort bij de Kathedraal van onze Heilige Maria van Zion.

Kapel van de Ark van het Verbond

Gaat er al een belletje rinkelen? Als toerist kan je wel de kathedraal bezoeken maar niet de kapel. Ik geef heel kort een opfriscursus Bijbelse Geschiedenis. Over Mozes en de Stenen Tafelen. De Tien Geboden – gegrift op twee stenen tabletten – werden door God (JHWH) aan Mozes gegeven op de berg Sinaï, toen de Israëlieten door de woestijn trokken op weg naar het Beloofde Land. Ze werden bewaard in een houten kist met draagstokken, de Ark van het Verbond, een van de heiligste voorwerpen van de Joodse en Christelijke traditie. De Ark werd bewaard in de tempel van Salomon in Jeruzalem. Die tempel is in de zesde eeuw vóór Christus verwoest door keizer Nebukadnezar en sindsdien is de Ark verdwenen. Maar niet volgens de Ethiopiërs! Wat is het geval? Volgens hen is er een familierelatie tussen de Joden en de Axumieten. Koning Menelik I – zoon van Keizer Salomon en Koningin Sheba – regeerde over Ethiopië. Menelik ging geregeld terug naar Jeruzalem en heeft de Ark – voordat de tempel verwoest werd – in veiligheid gebracht in Aksum.

Daar wordt de Ark van het Verbond nog steeds bewaard. In de kapel die je op de foto hierboven ziet. De tempel is niet toegankelijk. “De Ark wordt bewaakt door een monnik die 13 jaar in de tempel moet blijven” zo vertelde mij een van de vele gidsen (jongens) die graag een centje bijverdienen met mooie verhalen. Ik toonde interesse maar hij zag ook vraagtekens en enige scepsis bij ondergetekende. “De échte Stenen Tafelen?” zag hij mij denken / vragen. “Ja, de echte. Nou ja … niet de hele echte want die heeft Mozes uit pure razernij kapot geslagen op de rotsen, verbolgen als hij was dat het volk danste rond een Gouden Kalf, een afgodsbeeld. Dat weet iedereen die de Bijbel een beetje kent. Maar dit is wel de eerste, echte kopie die heel lang is bewaard in de Tempel in Jeruzalem.” “Aaa … vandaar …” en verder hield ik mijn mondje dicht. Mijn portemonnee opende ik wel. Ik bedankte de gids en had weer een schitterend verhaal om te vertellen aan mijn kinderen, kleinkinderen en mijn blog-lezers.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en #28/40

Naar de film

Tags

Bioscoop, Bohemian Rhapsody, Colette, Film, Green book, Roma

Thuis in Mozambique gaan we zelden naar de film. Of beter gezegd: gaan we zelden naar de bioscoop. Wij hebben onze eigen thuisbioscoop op onze veranda. Met een beamer projecteren op een grote witte muur en een extra box voor het geluid. De bank schuiven we in de goede richting. Genieten. Thuis in Nederland ga ik wel naar de bioscoop. Met veel plezier. Ik ga de films hier niet bespreken. Er staan tenslotte genoeg recensies in de krant en op internet.

De enige score die ik ze geef is de volgorde. Ik zag tot nu toe vier films. (*) Ik vermeld ze in omgekeerde volgorde … de laatste is dus – in mijn persoonlijke top 4 – de beste film.

Mijn nummer 4

Colette

Mijn nummer 3

Green book

Mijn nummer 2

Roma

Mijn nummer 1

Bohemian Rhapsody

(*) Ik kijk meestal series.

Westfries Museum

Tags

Hoorn, Nederland, Westfries Museum

Een regendag. Een afspraak in Hoorn om samen met J te gaan eten. Ik reis met de trein naar deze Noord-Hollandse stad. Ik ben er een paar keer eerder geweest. Afgelopen zomer heel kort maar enkel in de onmiddellijke omgeving van het station. Ik ben er in de 80’er jaren een paar keer naar een theatervoorstelling gaan kijken (vanuit Friesland). Nu dus tijd voor een korte stadswandeling. Hoorn is groter dan ik me herinner. De gevels in de oude binnenstad zijn deels vervangen door winkelketens. Nederlandse steden gaan daardoor steeds meer op elkaar lijken. De regen gooit toch wat roet in het eten. Ik kort mijn wandeling in en beland al gauw op De Roode Steen.

De Roode Steen – Hoorn

Het historische hart van Hoorn met in het midden het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen. Iedereen zal wel weten dat het standbeeld omstreden is omdat Coen een twijfelachtige reputatie heeft na de massale slachting van de inheemse bevolking op de Banda-eilanden. Ter meerdere eer en glorie van de VOC en het veilig stellen van de handel in nootmuskaat.

Ik bezoek het Westfries Museum. Ik luister met veel plezier naar de audio-tour, ingesproken door Mieke van de Weij en specialisten. Ik wandel van zaal en zaal. Vijfentwintig in totaal.

Portretten van de vier schutterijen van Hoorn

En ook in kleine hoekjes zijn bijzondere zaken te zien. Wat denk je bijvoorbeeld van een grote collectie ‘papier-knipkunst’? In 2000 regisseerde ik ‘Zacharias Jansen’. Een personage in deze musical is ‘Jantje, de prentenknipper’. Nu zag ik het werk van één van zijn collega’s uit Hoorn.

Verfijnde papier-knip-kunst

En weet je wat een drankorgel is? De figuurlijke betekenis kende ik wel. Nu ook de letterlijke betekenis. Zie foto hieronder.

Drankorgel in het Westfries Museum

En dan beland ik in een zaal waar ik (onverwacht) het langst blijf plakken. Ik leg zo uit waarom.

Diefstal in WFM

In de nacht van 9 op 10 januari 2005 ontvreemden criminelen 24 schilderijen en 70 stuks zilver uit het Westfries Museum. Hoofdzakelijk meesterwerken uit de zeventiende en achttiende eeuw. Vijf schilderijen zijn teruggevonden in Oekraïne en gerestaureerd in Nederland. De rest is nog zoek. Lees meer over deze diefstal. Klik HIER. Ik kijk naar een documentaire over de restauratie van twee werken. Een suppoost vertelt me – nog steeds met veel emotie – over de inbraak. Het is rustig in het museum. Hij attendeert me op een televisie-uitzending van de Kunstdetective over deze diefstal. Klik HIER.

Ik loop verder. Krijg een VR-bril op met koptelefoon. Ik maak een virtuele wandeling door historisch Hoorn en vaar mee met een schip en rond de meest zuidelijke kust van Zuid Amerika. Kaap Hoorn.

En tenslotte sta ik voor de portretten van Jan Pieterszoon Coen en zijn vrouw, Eva Ment geschilderd door Jacob Wabbe.

Jan Pieterszoon Coen en Eva Ment

En dan is een soort cirkeltje rond. Een paar maanden geleden las ik ‘Schaduwspel’ van Simone van der Vlugt. Ik schreef er eerder over. Zij schrijft over Eva, grotendeels gebaseerd op historische feiten. Hier en daar aangevuld met fantasie. In dezelfde ruimte waar deze portretten hangen wordt ruim aandacht besteed aan de protesten tegen de helden-status van JP Coen.

Ik verlaat als laatste het museum. De meeste suppoosten staan al met de jassen klaar in de gang. Ik had een fijne middag.

Mijn podcasts

Tags

Frits Sissing, Gijs Groenteman, Hans van den Boom, Harry Bannink, Kick van der Veer, Klassieke muziek, Liedjes, Luiteren, Musical, Muziek, Podcast, Radio 4, Radio 5, Sportschool

Ik schreef al eerder over het luisteren naar de radio en naar podcasts. Af en toe download ik nieuwe afleveringen. En ik beluister ze op heel verschillende momenten.

Favoriet is denk ik wel De Grote Harry Bannink Podcast. Gijs Groenteman gaat op bezoek bij mensen die op een of andere wijze betrokken waren bij het werk van de Nederlandse componist Harry Bannink. Gijs Groenteman is superfan. In elke aflevering praat hij ruim een uur over Bannink met een zanger (m/v), een muzikant (m/v), een acteur (m/v), een tekstschrijver (m/v), een producer (m/v), een regisseur (m/v), een arrangeur enzovoort. Samen luisteren ze naar een stuk of tien liedjes. Ze halen herinneringen op. Wat een oeuvre heeft die man geschreven. ‘Ja zuster, nee zuster’, ‘Vluchten kan niet meer’, ‘Het is over’ en ‘Deze vuist op deze vuist’. Zomaar een paar titels van klassiekers. Liedjes voor musicals, televisieprogramma’s als Sesamstraat, Het Klokhuis, JJ de Bom Show, De Stratenmaker op Zee Show, de Film van Ome Willem. Ik luister meestal tijdens mijn wandelingen (indoor en outdoor). Ruim 40 afleveringen en er is ook een theatertour rond hetzelfde thema.

Mijn podcasts

Een beetje in hetzelfde genre maar toch ook helemaal anders is Musical Moods. Een programma van radio 5. Een uur musical-liedjes meestal rond één thema. Aan elkaar gepraat door Frits Sissing. Wie anders? Al meer dan 140 afleveringen. Ook hier luister ik meestal naar op de loopband in de sportschool of op de fiets die geen meter vooruit gaat.

Als ik thuis aan het werk ben of dit blog schrijf staat vaak Het Zondagochtend Concert aan. Ook een fijne podcast en omdat er weinig bij gesproken wordt is het heerlijke achtergrond-muziek. Af en toe klik ik even terug om een fragment nog eens te beluisteren of om de naam van het werk of componist nog een keer te horen. Hans van den Boom praat de onderdelen aan elkaar. Vaak met leuke of interessante weetjes.

En tenslotte Andermans Veren. Kick van de Veer is groot kenner van kleinkunst en cabaret. Ook zijn programma is meestal opgebouwd rond een thema. Hij heeft vaak studiogasten die ter plekke nog wat goochelen met woorden. Spitsvondigheden. Om volop te genieten van alle woordspelingen en mooie liedteksten luister ik deze podcast met meer aandacht en doe ik nauwelijks iets anders. Ja … af en toe schilderen. Een beetje fröbelen met aquarel.

Tot zover mijn vier favoriete muzikale podcasts. Ik luister ook naar andere podcasts die over politiek, actualiteit of sport gaan. Maar daarover een andere keer.

Een Sinterklaas-plog

Tags

Ambassade, De Walvishaai, Maputo, Mozambique, Regenboog-Pieten, Sinterklaas

Schrijf ik erover of schrijf ik er niet over?

Ik twijfel. Ik denk dat ik het tot een paar foto’s beperk. Met een paar woordjes uitleg. Sinterklaas in Maputo. Ja, de goed heilig man bezoekt ook de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Mozambique. De Nederlandse ambassade is the place to be en de Walvishaai – Nederlandse school organiseert dit feestje.

De chopela’s staan klaar met de Sint en de Pieten.

Het thema dit jaar is DE REGENBOOG. De kinderen hebben tekeningen gemaakt voor de Sint en de Regenboog-Pieten. Een kleurrijk feest in Afrika.

Vier enthousiaste Pieten

De Sint is een tikkeltje bezorgd … past de mijter wel in zo’n chopela?

Ja dus. Hij krijgt wat hulp bij het uitstappen.

En even later zijn het vooral blije gezichtjes die de Sint omringen.

De cadeautjes komen van het dak via een reuze-capulana tot bij de kinderen. Het hoogtepunt van de ochtend.

Krijg ik ook een cadeautje?

Op de foto met … Anika

Tot volgend jaar … Dag Sinterklaasje, daa-ag, daa-ag, daa-ag …..