Thematisch ploggen (1)

Tags

Culinair, EK 2016, Foto, Jardim, Koedoe, Koken, Noorwegen, Ploggen, Reizen, Usa, Voetbal, Zuid Afrika, Zweden

Met het scrollen door allerlei digitale fotomappen viel het me op hoeveel foto’s ik heb van etende mensen, borden vol eten, mooi opgemaakte borden, restaurant-eten, verjaardagstaarten. Ook van (huur)auto’s, de verbouwing en natuurlijk een eindeloze reeks foto’s van vakanties, landschappen, dieren, planten, vuurtorens, postkantoren, Isabel, de (klein)kinderen. De afgelopen weken heb ik maar liefst zes fotoalbums gemaakt van vakanties in 2013, 2014 en 2015. Veel werk maar als ze dan geprint en wel bij Isabel op schoot liggen en we samen herinneringen ophalen, word ik helemaal blij. En ook een beetje trots.

Ik kreeg het idee om de komende tijd wat van die foto’s te gebruiken voor mijn stukjes. Ik ga dat thematisch aanpakken. Net zoals ik vroeger ‘sport-postzegels’ verzamelde en mijn broer ‘dieren-postzegels’. Een idee van mijn vader, de organisator van menig postzegelclubje.

Goed, daar gaan we dan. Koen in de keuken is het eerste thema.

‘Köök’ is Ests voor ‘keuken’

Een eerste foto om het thema in te leiden. Ik maakte de bovenstaande en de foto hieronder op een camping op Saaremaa (Estland). Het regende pijpenstelen die namiddag dus zo’n camping-keuken is dan een ideale oplossing.

Best wel een uitkomst bij slecht weer, vind je niet?

Een keuken in Knysna (Zuid Afrika)

Knysna, een populaire bestemming aan de zuidkust van Zuid Afrika. We huurden daar in 2004 een self-catering huisje. Met een mooie keuken en een geweldig mooi uitzicht op een baai. Na een bezoek aan het plaatselijk winkelcentrum dook ik de keuken in met onze aankopen. Koedoe, een Afrikaanse antilope-soort. Ik was zo verbaasd en tegelijkertijd opgewonden dat ik het vlees niet kon laten liggen. Ik moest en zou het uitproberen. Ik maakte er een stoofpotje van zoals op de volgende foto te zien is.

Koedoe in een stoofpotje

Waarschijnlijk zitten velen van jullie nu met ethische bezwaren mijn blog te lezen. Zeker de vegetariërs en fanatieke wild-ecologisten. Tja. In Zuid Afrika kun je dat gewoon in de supermarkt kopen. En in menig restaurant staat het op de kaart. En ik kan het nog gekker maken. Ik at ooit olifantenslurf en krokodillenstraat – tenminste dat beweerde de kok. En wat dacht je van struisvogel en walvis? Ook dat heb ik wel eens gegeten. Goed, op naar de volgende foto.

Lillesand (Noorwegen)

Bovenstaande foto is gemaakt op een naturistencamping. Dat zou je zo op het eerste zicht niet zeggen natuurlijk. Het was best frisjes geworden tegen de avond. Begin juni als ik het goed herinner. En koken met mijn eigen slurfje open en bloot onder kokende pannen … nou nee. Toch maar niet.

Ergens op een motelkamer

Zomer 2002. Op het allerlaatste moment kochten we twee vliegtickets naar Atlanta. We huurden een auto en we reisden in drie weken door elf staten in het Diepe Zuiden van de USA. We sliepen de meeste nachten in motels. Een Usa-road-trip. Precies zoals je dat uit boeken en films kent. Soms gingen we uit eten maar er stond ook een kartonnen boodschappen-doos achter in de auto. En houtskool voor toevallig aanwezige barbecues. En gelukkig hadden sommige motelkamers net iets meer dan een waterkoker. Dan was het de kunst om met weinig toch iets lekkers op tafel te zetten. Van deze kamer herinner ik me dat we ’s morgens Michael Boogaert de rit naar La Plagne (Ronde van Frankrijk) zagen winnen.

Onze keuken in Fomento (Matola, Mozambique)

In 2012 was het zweten geblazen in ons keukentje in Fomento. Het eerste huis dat Isabel en ik samen huurden. Later volgden meer dan drie jaren (de keuken) in Jardim.

Kookles in Jardim

Het gerucht ging al gauw rond in de grote van familie van Isabel. “Zij heeft een man die graag kookt.” Dat moest natuurlijk worden gecheckt. Onder allerlei voorwendsels werd er een dagje georganiseerd met neven en nichten. Vooral de dames wilden dat eten van deze ‘Mulungu’ wel eens proeven. De nieuwsgierigheid won het van de beleefdheid. En voor ze het in de gaten hadden stonden ze in mijn potjes te roeren. En giechelen omdat ik met Mozambikaans bier kookte. Je kunt slechter gezelschap in de keuken aantreffen. Vind je niet?

En nu snel de nieuwe keuken in. Er moet gekookt worden. Svenska köttbullar, Toast Skagen en Sill. Zweedse hapjes. Vriend Per (hij is Zweeds) komt eten en voetballen kijken. En zoals gebruikelijk … deze Belg kan nu al genieten. Voorpret. We vreten die Zweden op vanavond. Nu maar hopen dat Zlatan niet teveel wordt vrijgelaten. En dat het inderdaad zijn laatste wedstrijd wordt voor Sverige. Dat betekent dat de Rode Duivels door zijn naar de volgende ronde.

Adieu Jardim

Tags

Familie, Internet, Jardim, Maputo, Verhuizing, Vrienden

Geheel tegen mijn gewoonte in schrijf ik een tweede stukje op dezelfde dag. Ik zit in een totaal onttakeld huis. Het is wachten op de verhuizers. Zij staan morgenochtend al om zes uur op de stoep. Vannacht om twaalf uur loopt ons maandelijks abonnement van televisie en internet af. Dat komt mooi uit – dachten we. Vorige week vertelden ze ons dat een eenvoudig verhuisbericht volstaat om de aansluiting te veranderen naar onze nieuwe woonplek. Ik ging dat vanmiddag in een kantoor van TV Cabo bevestigen.

Tv en Internet

Maar wat blijkt … waar wij gaan wonen hebben ze geen signaal. Dus einde abonnement. Einde contract. We moeten op zoek naar nieuwe leveranciers. Enerzijds voor televisie, anderzijds voor internet. TV Cabo is de enige maatschappij die dit levert in één pakket. We moeten nu op zoek naar twee verschillende aanbieders. Dat kan dus even duren. Snik. En ik haat al dat geregel. Grrr. En wie levert kwaliteit? Wie is betrouwbaar in het buitengebied – waar wij gaan wonen.

Kortom … gemengde gevoelens. Met enige weemoed neem ik morgen – officieel pas op 30 april – afscheid van ons (huur)huis in Jardim. Bijna drie-en-een-half jaar historie met deze plek. Veel mooie herinneringen. Fantastische bezoeken vanuit Zuid Afrika, Nederland en Vlaanderen. Dank daarvoor. Vanaf morgen beginnen we aan een nieuw hoofdstuk. Een eigen huis – met alle bijkomende zorgen en pleziertjes. Ik zal er over blijven vertellen maar ik weet nog niet wanneer … eerst op zoek naar een nieuwe server. Carpe Diem.

Foto op dinsdag

Tags

Foto, Jardim, Maputo, Mozambique

Air Jurassic Dino boven Bairro Jardim (Maputo)

Dit is een foto die ik zelf heb genomen. Niet van het internet geplukt. En laat ik het nog juister vertellen … NIETS aan deze foto is gefotoshopt. Puur natuur – geen trucjes of bewerkings-programma’s gebruikt.

De eerste landing van een nieuwe Afrikaanse prijsvechter? Een drone van het Mozambikaanse leger? Een ufo? Een verkenner ivm een geplande invasie van een geheime IS-devisie? Een vlieger voor de Dag van het Kind? Ik laat het nog even in het midden … Mocht je je geroepen voelen om te reageren – ga gerust je gang.

Ondertussen in Jardim en Mozal

Tags

Auto, E-reader, Elektriciteit, Isabel, Jardim, Lezen, Loodgieter, Mozal, Mozambique, Schilders, Verbouwen, Vrienden

Je hebt zo van die dagen … grrr … die je het liefst overslaat. Maar meestal weet je dat niet vooraf. Een paar zaken ter verduidelijking.

De loodgieter. Op het eerste zicht leek er niet heel veel werk te zijn voor de loodgieter in het nieuwe huis. Maar stilletjes aan ontdekken we steeds meer (kleine) gebreken. Een lekkende kraan. Een verouderde douchekop. Een kapotte schroef die de watertoevoer (niet meer) regelt. Een lekkende afvoer. Een verkeerd gemonteerd keukenkastje, dus de zwanenhals past niet. Een afvoerputje dat niet doorstroomt. Een boiler met kuren. En zo kan ik nog even doorgaan.

Afvoerputje

Allerlei kleine zaken maar als ik alles optel, is dit alweer een onverwachte kostenpost. Plus de werkuren van de loodgieter en de benzinekosten van het steeds maar op en neer rijden. Ik ben een dagelijkse klant van Builders, een Zuid Afrikaanse Gamma zou je kunnen zeggen.

De schilders. We zijn met twee verschillende schilders (zzp’ers) in zee gegaan. Afgelopen week verf gekocht bij Sotinco. Daar waren de heren niet blij mee want zo liepen ze een (verwachte) bonus mis bij de firma die zij aanbevolen. Jammer voor hen maar het is mijn portemonnaie. En natuurlijk zeggen ze dat niet tegen mij. Ze mopperen tegen elkaar en tegen een loopjongen van Sotinco. Wat zij niet weten is dat de gerant van Sotinco een vriend is van Isabel. Mooie korting gekregen. Dank Rui.

Overal op het erf staan verf-emmers

Maar het mag dan wel een vriend zijn, zijn magazijnman is een grote sukkel. En hun controle-systeem is zo lek als een mandje. Ze vergaten maar liefst 7 emmers van 15 liter te leveren. Dat valt niet onmiddellijk op als er een vrachtwagen aankomt met ruim 45 emmers, verfblikken, vernis enzovoort. En ik was er niet om alles te controleren. Zij zouden om 9u ‘morgens leveren. Om half twee was ik het wachten zat en vertrok. Een uurtje later kwamen ze aankachelen. Vraag me niet waar ze de hele morgen hebben uitgehangen. Niemand die dat kan controleren. Dus gisteren tweemaal op en neer rijden om hun fout te herstellen. Als ik op hun transport moet wachten, lopen de schilders minstens twee dagen vertraging op. Is dit gewoon ‘domheid’ of probeerde de magazijnier en/of de chauffeur zeven emmers achterover te drukken? Dat laatste is hier schering en inslag. Dat is waarom ik er zo bovenop blijf zitten. Enfin. Er wordt hard gewerkt. De eerste verflagen zijn aangebracht.

Stroomstoring We zitten aan tafel. Vis á la Jean Jacques. Het is kwart voor zeven. Dan is het al volledig donker in Mozambique. Plof – power cut. We blijven een paar minuten zitten en gaan dan op zoek naar onze mobieltjes-met-zaklamp-app. Daarna op zoek naar de kaarsen. We eten verder bij kaarslicht. Onverwacht romantisch maar niet heus.

Dan maar eten bij kaarslicht

De hele omgeving is aarde-donker. Het is stil. We bellen een paar vrienden. De stroomstoring is in een heel groot gedeelte van Maputo. We blijven nog even aan tafel zitten. Daarna pak ik mijn e-reader-met-ingebouwd-lampje en probeer wat te lezen. Isabel ligt te mopperen op de bank en belt nog maar eens een vriendin. Geen elektriciteit betekent geen licht, geen functionerende ijskast en diepvries, geen airco’s, geen televisie, geen internet, geen oplaad-mogelijkheden voor de smartphone en tablet, geen water want daar hebben we een elektrische pomp voor nodig. In het nieuwe huis hebben we een aggregaat voor dit soort momenten. Ondertussen is half negen en nog steeds is alles in het duister gehuld. We gaan op bed liggen. Het is heet in onze slaapkamer. Zweten. Draaien en keren en nog niet echt moe genoeg om te kunnen slapen. Ik ga maar weer op de veranda zitten met mijn e-reader. Ik ga even op de bank liggen. Ik hoor teveel muggen zoemen. Iets na middernacht ga ik weer op bed liggen. Isabel slaapt. De uren tikken traag weg. Ik ben blij dat het half zes is. Ik mag opstaan. Het daglicht komt eraan. Ik vul twee bidons bij de buitenkraan en draag ze naar de badkamer. Een Afrikaanse douche. Lekker en verfrissend. Het wordt een zonnige dag. Ik haal wat ontdooid spul uit de diepvries. Daar moet ik straks mee aan de slag. En dan ‘ploep’ … de energie is terug. Twaalf uur later. Ach ja, natuurlijk, precies op het moment dat er genoeg daglicht is. En we op het punt staan om weg te gaan …

De auto Het vorige zinnetje is maar ten dele waar. Ik ben nog thuis – met een kapotte auto. Iets met de remschijven. Juao – een automonteur uit de buurt – heeft de auto opgehaald. Hij beloofde het vanochtend nog te fixen. Dat zou mooi zijn. Wel weer onverwachte kosten.

 

Vierenveertig punt negen

Tags

Jardim, Maputo, Mozambique, Onweer, Vleermuis, Weer

Dat wees de thermometer aan op zaterdagmiddag in Maputo. 44.9c

Het is hier in Mozambique met grote regelmaat rond de 40c. Ik schrijf er soms over. Sorry als ik te vaak over het weer lul. Ook de televisie-journaals openden met dit bericht. Het was de warmste dag in meer dan twintig jaar. Je zou denken dat het verschil tussen 40c en bijna 45c weinig verschil maakt. Nee, dat is niet waar. Je voelt wel degelijk het verschil. Isabel moest een ochtend overwerken en kwam met een collega op de motor naar Mozal. Ze droeg een zonnebril maar ze had het gevoel dat haar wimpers verschroeid waren toen ze oververhit afstapte.

En ook thuis in Jardim zag ik iets wat ik niet eerder heb waargenomen. We hebben een grote notelaar in de tuin met als vaste bewoners een vijftigtal vleermuizen. Ze vliegen tegen valavond uit. Een mooi dagelijks ritueel. Ze verorberen heel veel muggen en andere insecten. Maar nu fladderden ze ’s middags al rond. Totaal ongebruikelijk. Ik weet het aan de hitte. En vandaag kreeg ik de bevestiging,  denk ik, ik vond drie dode beestjes onder de boom. Dat moet met mekaar te maken hebben.

En vervolgens barstte een zwaar onweer los, met bijbehorende rukwinden. En een tropische wolkbreuk. Vandaag is het zwoel en vochtig. Ik ga straks kijken of er schade is aan het nieuwe dak … nog niet alle nokpannen liggen al op hun plaats. Het zou me wat zijn … nadenken over reparatie voordat de werkzaamheden zijn voltooid.

In de buurt (9)

Tags

2M, Bier, Buurt, Jardim, Landbouw, Maputo, Mozal

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets schreef over de buurt waar wij wonen. Jardim. De buurt die we achter ons zullen laten als we later dit jaar verhuizen. Maar we zijn nog niet weg. Een verhuisdatum is nog niet gepland. Het streven blijft om ten laatste eind juni volledig over te zijn. Het zal me benieuwen …

We hebben de neiging om ‘niets’ meer te doen op onze huidige woonplek. Maar waarom eigenlijk? De moestuin ligt er triest bij. Dat komt deels door het regelmatige gebrek aan water. Ik schreef er al vaker over. Toch wonen we hier nog de komende honderd dagen. Reden genoeg om weer eens werk te maken van de tuin. Onze buurt heet niet voor niets ‘Jardim‘. Het Portugese woord voor ‘tuin‘.

En laten we aan het werk gaan op beide locaties tegelijkertijd. De moestuin in Jardim en een nieuwe moestuin in Mozal – onze toekomstige woonwijk. Samen met Todinho rij ik naar de machambas tussen Jardim en Machava.

Jardim, Maputo

Jardim, Maputo

Jardim en 2M brouwerij, Maputo

We kopen jonge plantjes. Sla, kool en uien. Op de foto’s zie je een paar van de akkers met groenten. Dit is van oudsher de plaats waar groenten voor de stad wordt gekweekt. Vergelijkbaar met Tuindorp in Utrecht. Om maar een voorbeeld te noemen. Overdag vind je er voornamelijk jonge mannen. Zij lopen de hele dag door met twee gieters – op en neer. Er lopen een paar sloten door het gebied. En een deel van een riolerings-syteem, dat is te ruiken. Zij zijn de hele dag bezig met de plantjes water te geven. Hier en daar zie je een oudere dame aan het werk, gebukt tussen de bedden. De jongere dames zie je ’s morgens tussen vijf en zes naar de markt vertrekken. Meestal lopend, ruim zes kilometer naar Mercado Central. Grote bundels op hun hoofd met de oogst van die ochtend. Zij hebben hun vaste verkooppunten op diverse markten in Maputo. Jongere kinderen staan met de oogst langs een drukke verkeersweg.

Wij kopen onze jonge plantjes rechtstreeks van een oudere dame. Een beetje achteraf. Achter de brouwerij van 2M (Mac Mahon) – het lokale bier van Mozambique, hun trots. Vijftig sla-plantjes en ruim twintig kool-plantjes. De prijs … bij AH kan ik er nauwelijks een krop ijsbergsla voor kopen.

Het is en blijft zeer kleinschalige landbouw ondanks de grote hoeveelheid kleine akkers. Hier wordt niet voor de supermarkten gekweekt, enkel voor de lokale markten en kiosken. Of kleine stalletjes die je overal langs de straat kunt vinden. Ik weet niet wie ‘eigenaar‘ is van die landbouwgronden. Waarschijnlijk de gemeente en ik veronderstel dat er al generaties lang een soort ‘gebruikers-overeenkomst‘ bestaat. Mogelijk een gebruik-gedoog-beleid voor bepaalde families / clans.

Nog eens teruglezen over “In de buurt”? Klik HIER.

 

Hoofdpijndossier

Tags

Culturele verschillen, Empregado, Isabel, Jardim, Maputo, Todinho

Ik wilde de titel van dit stukje met twee woorden schrijven. Toch maar niet gedaan. Ik schrijf niet zo vaak over mijn ergernissen, zeker niet als het om privé-zaken gaat. En ik heb geen zin om uit te zoeken hoe ik een blog kan verzegelen zodat je alleen na mijn toestemming mijn bijdrage kunt lezen.

Schreef ik eerder deze week nog enthousiast over Todinho – onze empregado – dan kan ik nu duidelijk maken dat hij een onderdeel is van mijn hoofdpijn. Eerlijk gezegd is Isabel de voornaamste reden waarom ik dit een ‘hoofdpijndossier’ noem. Zucht x 100.

Even een korte samenvatting. Het is hier – in Mozambique – zeer gebruikelijk dat je een aantal bediendes hebt. Het hoort bijna bij je status van ‘blanke’. Synoniem van ‘rijk’. Je bent haast (moreel) verplicht om iemand in dienst te nemen. Met frisse tegenzin accepteerde ik deze culturele realiteit. Sinds we in Jardim wonen – begin januari 2013 – is Todinho fulltime in dienst. Daarvoor werkte hij op afroep voor Isabel. Schoonmaken en strijken. Meestal twee ochtenden in de week. Nu woont hij bij ons. Weliswaar in een eigen huis op onze compound. Een huis(je) met een eigen slaapkamer, keuken, wc en douche. Hij betaalt daar geen huur voor. Dat is een onderdeel van zijn salaris. Verder kopen wij zijn basisvoedsel en alle sanitaire benodigdheden. Bovenop zijn salaris krijgt hij geld voor de aankoop van groenten, fruit, vlees, vis en brood. Hij moet daar zelf voor zorgen. Het is gebruikelijk dat een empregado zes dagen per week werkt cq aanwezig is. Zondag is hij vrij. Ook de officiële feestdagen is hij vrij om te doen wat hij wilt. En een paar keer per jaar krijgt hij een week vrij om zijn familie in Inhambane te bezoeken. In geval van ziekte betalen wij het bezoek aan de dokter en de noodzakelijke medicijnen.

Ik ben meestal tevreden over zijn werk. Isabel daarentegen heeft altijd iets aan te merken. En niet in erg vriendelijke bewoordingen. Gelukkig versta ik niet alles maar het is soms ‘bij de beesten af’. Als ik haar zeg dat ik haar toon niet waardeer zit het er bovenop. Ruzie in de tent. Ik krijg het verwijt dat ik hem altijd verdedig. Dat is niet zo. Maar ik ben wel vaak thuis en zie hem werken. Maar het is meestal niet goed genoeg voor ‘señora’. En dan krijg ik te horen dat je bediendes ‘kort moet houden’ want anders worden ze lui en nog erger: ze stelen, liegen en bedriegen. Een discussie opzetten dat wij een koppel zijn met een verschillende culturele achtergrond (waarden en normen) is wat dit onderwerp aangaat meestal zinloos. Ik leg er mij dan maar bij neer. Ik maak dan weer de afspraak dat ZIJ over de bedienden gaat en dat ze er MIJ niet moet op aanspreken. Maar dat werkt ook niet. Ik moet soms uren aanhoren wat HIJ weer niet of wel heeft gedaan.

Todinho

Tijdens mijn verblijf in juni in Europa is hij weggelopen. Volgens hem werd hij weggestuurd. Zucht. Waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden. Het is mijn plicht (en dat vind ik prima) om te zeggen dat mijn vrouw gelijk heeft. In augustus kwam hij terug met hangende pootjes, een paar kilo magerder en met excuses. Hij vervolgde zijn dienstverband. Naar mijn tevredenheid. Ik wou dat ik dat ook kon zeggen over mijn geliefde. Niet dus.

En omdat we een nieuwe plek (huis en tuin) aan het inrichten zijn, is er nood aan een tweede empregado. For the time being. Opnieuw een man – Manuel, eind in de twintig – ook uit de provincie Inhambane. Afgelopen twee weken verbleven ze beiden bij ons. Manuel in een soort ‘proef-en-leer-periode’. Hij weet van alles over een eenvoudige tuin, nauwelijks iets over huishoudelijke taken. De stemming is er niet door verbeterd. Todinho voelt aan (al dan niet terecht) dat er mogelijk een plaatsvervanger voor hem is binnengedrongen. Isabel is alleen maar chagrijnig en kan het nauwelijks over iets anders hebben. En ze ervaart nauwelijks steun van mij. Dat begrijp ik. Heel veel uren moet ik haar klaagzang over hen aanhoren. Bah. Hoofdpijn. Niet echt, maar ik ben wel goed ‘ziek’ van dit oeverloze gezeik.

Elke afspraak met Isabel over dit onderwerp loopt toch weer spaak. Ik begrijp dat zij met mij haar frustraties moet kunnen bespreken. Akkoord. Maar als ik dan reageer, krijg ik meestal het verwijt dat ik ze verdedig en dat ze een loopje nemen met een patrao die te vriendelijk is. Het hele onderwerp komt mijn neus uit. Ik heb geen probleem om ze de deur te wijzen en een deel van hun werk zelf te doen. Maar dat kan niet, dat is vernederend voor onze status en daar heeft Isabel geen tijd voor. Dat ben ik met haar eens. En ik moet toegeven dat het fijn is dat iemand voor mij schoonmaakt, de badkamer poetst, de bedden verschoont, de was doet, strijkt, kleine boodschappen doet, afwast enzovoort. Ik hoop dat een weekje kerst-vakantie-buiten-de-deur wat rust brengt. Vooral in het hoofd van mijn geliefde Isabel. Op naar een nieuw jaar.

Ik schrijf later nog een tweede stukje over het fenomeen ‘empregado’ en alle consequenties die dat heeft of kan hebben.

 

Zand happen

Tags

Jardim, Maputo, Tuin, Wind, Zand

Windkracht zeven. Misschien zelfs iets meer. Witte schuimkoppen op zee. Vallende takken. Rondvliegend plastic en papier. De rijpe mango’s en kokosnoten vallen nu voortdurend naar beneden. En overal in de stad zie je mensen lopen met omslagdoeken om hun hoofd. Niet uit religieuze overwegingen maar uit zelfbescherming. Ogen, mond en de rest van je hoofd zo goed mogelijk bedekken.

Ik zit thuis en de veranda is herschapen in een zandbak. Todinho loopt wel rond met stoffer en blik maar er is geen beginnen aan. Het is het denkbeeldige dweilen met de kraan open. Maar dat laatste is onmogelijk want het is alweer de derde opeenvolgende dag dat er geen water uit de kraan komt.

Onze zandvlakte

Zoals je op de foto kunt zien is onze tuin kurkdroog. De moestuin proberen we zo goed en zo kwaad als het kan nat te houden. De rest lijkt een woestijn als je de bomen even wegdenkt. Stel je daarbij een stormachtige wind voor. Zandstormen op micro-formaat. Ik maak mijn laptop vandaag al voor de derde keer schoon. Ik voel het zand knarsen tussen mijn tanden. De deuren staan te klapperen terwijl ze dicht zijn. Het weerbericht sprak zaterdag nog van een bloedhete dag op maandag. Dat valt wel mee. Het is warm maar het kwik komt maar net boven de 30c uit. Jammer dat buiten zitten er even niet in zit.

En het droge hoestje dat ik sinds vanochtend heb, zal vast dezelfde oorzaak hebben. Op z’n Vlaams zeg ik: “Moet er nog zand zijn?” Nee dus.

Smaaksensatie

Tags

Culinair, Fruit, Isabel, Jardim, Mango

Zondagochtend. Meer tijd om te ontbijten. Nee, het lijkt meer op brunchen. Isabel loopt de tuin in en komt terug met de eerste mango van het seizoen. Van onze eigen boom wel te verstaan. Daar wordt wat extra aandacht aan besteed. Ik herinner me dat uit mijn jeugd. Het eerste bakje aardbeien. De eerste tomaten van het seizoen. Je moet minstens de vijftig zijn gepasseerd om je te herinneren dat er niet altijd tomaten in de winkel / markt te koop waren. In Mozambique eten we nog wat meer ‘van het seizoen’. Zeg je dat zo? Ik denk het niet maar je begrijpt vast wat ik bedoel.

Terug naar de eerste mango.

De eerste mango van het seizoen

Heerlijk, zoet en sappig. Bijna overrijp. Dat wordt genieten de komende weken. Jammer dat ze allemaal in deze periode van het jaar rijp zijn. Er bestaan veel verschillende soorten mango’s. Verschillende mango-bomen. Onze boom noemt Isabel een Zuid-Afrikaanse variant. In de buurt zie je heel veel rode – bijna aubergine kleurige – mango’s. En wat kleinere geel-oranje die met schil en al kunt eten. Er zijn ook gele, groene en oranje varianten. Op internet lees ik dat er wel honderd varianten bestaan.

En als ik wel eens mopper op Mozambique dan heb ik dat nu weer wat in perspectief geplaatst. Meer in evenwicht. En zal ik erbij vertellen dat het vandaag 28c is. Ik ga zo maar eens een hoofdstukje van mijn boek lezen, in het zonnetje en daarna onder de amandelboom. Een beetje de schaduw opzoeken. Aproveite a sua domingo.

Help, het regent

Tags

Jardim, Maputo, Regen

Vrijdag. Het begint met een bewolkte ochtend. Mijn blog begint zich te herhalen. Voor de tweede opeenvolgende dag zit ik op de veranda. Geen airco nodig. Het internet heeft wel kuren. Mijn computer slaat voortdurend vast. Een ergernis … en dan druk ik me voorzichtig uit. Wordt het tijd voor een verbeterd internet-abonnement? Wordt het tijd voor een nieuwe laptop? Dat eerste neem ik serieus in overweging. Dat tweede wil ik niet.

Het dondert in de verte. Onweer. Het komt dichterbij. Opnieuw regen. Goed voor de tuin. Het wordt tijd om Isabel op te halen. Het verkeer zit flink tegen. Dat heeft veel met het weer van doen. Er zijn altijd veel minder verkeersagenten op straat als het regent. Watjes !!! Een aantal verkeerslichten doen het niet. De files zijn lang en dan begint het hard te regenen. Te stortregenen. Hoosbuien. Je ziet geen hand voor ogen. Ik stop even want het is onveilig. De ruitenwissers zijn aan vervanging toe.

Regen in Maputo

Ik weet waar de grootste kuilen zijn. Die probeer ik natuurlijk te vermijden. Ik sms Isabel dat ik vertraging heb. Ik heb bijna een uur nodig om bij haar werk te komen. Normaal doe ik dat in vijfentwintig minuten. En dan beginnen we aan de terugweg. Het blijft regenen en de raampjes beslaan. Van binnen wel te verstaan. Hoe werkt de blower? Ik probeer van alles uit. Niets helpt. We staan vast. Er is nauwelijks beweging in het verkeer. Een combinatie van ‘vrijdag’ en ‘de eerste regen sinds lang’.

Kruispunten lopen vol. Niet enkel met auto’s maar ook met regenwater. De kuilen zijn nu niet meer zichtbaar. Ook de voetgangers lopen op straat. Uit lijfsbehoud. Met een slakkengang komen we vooruit. Auto’s die niet tegen de regen kunnen staan stil langs de kant van de weg. Een grote vrachtwagencombinatie blokkeert een vlotte doorstroming. Een doorweekte agent doet zijn best.

Bijna twee uur zijn we onderweg. Nauwelijks acht kilometer moesten we overbruggen. Vandaag dus geen herhaling van mijn uitroep van gisteren: “Joepie, het regent.” Dit soort buien zijn ongebruikelijk voor half oktober. Maar dat was de hitte van afgelopen weken ook. Het zal wel iets met elkaar te maken hebben …