Een dagje Krugerpark (2)

Tags

Crocodile River, Familie, Giraf, Krugerpark, Malelane, Mozambique, Nijlpaard, Olifant, Wrattenzwijn, Zebra, Zuid Afrika

Laat ik beginnen met een tweede foto van drie ‘bontkwagga’s’ … zebra’s. Daar eindigde ik gisteren mee. Vandaar …

Allemaal hebben ze een unieke streepjes-code

We zagen buffels en nijlpaarden. Niet vlakbij dus mijn foto’s zijn geen goede weergave van wat we door de verrekijker wel mooi konden zien. Het laatste nijlpaard dat we zondag zagen stond op de bodem van de Krokodillen-rivier vlakbij Malelane Gate. Zie foto hieronder. Heel bijzonder. Crocodile River … ja … zo heet die rivier echt! Deze rivier vormt de zuidgrens van het Krugerpark.

Nijlpaard (Seekoei) in de Crocodile River

Een lievelingswoord in onze familie is ‘kameelpaard’. Het lievelingsdier van mijn kleinzoon Ender. De meeste mensen noemen het kameelperd niet met zijn Afrikaanse naam maar zeggen: giraf. Wat zijn ze mooi en elegant. En als je ze ziet lopen begrijp je wel waarom de vergelijking met een kameel wordt gemaakt.

Giraf aan de wandel

De eerste giraffen die we zagen staken de weg over – net te snel om foto’s te maken. Ze bleven wel blaadjes eten maar stonden grotendeels verscholen tussen de grote struiken.

Twee giraffen

Is het enkelvoud van ‘giraffen’ – een ‘giraf’ of een ‘giraffe’? Ik moet het eens opzoeken, ik weet het niet zeker. Natuurlijk heeft Bompa een filmpje gemaakt en per ommegaande naar Nederland gestuurd. Met dank aan WhatsApp.

“Dag giraf” zei Dikkertje Dap. “Weet je wat ik heb gekregen? Rode laarsjes voor de regen …”

Onze wekker liep om 4.40 af dus net iets vroeger dan op een doordeweekse dag. Waarom ik dit vermeld? Op een wat saaier stukje – de zon is al flink van de partij – de auto schudt zachtjes van links naar rechts. Naast mij zie ik dat Isabel in slaap is gesukkeld. Een blik in mijn spiegel … ook mijn andere reisgenoten zijn in dromenland. Hahaha … Koen gaat op excursie en de meisjes … maar gelukkig spot ik kort daarna de eerste olifant van de dag. En op slag zijn ze helemaal wakker.

Een grote familie olifanten neemt een zondags bad.

Bij dezelfde rivier zien we twee nijlpaarden op de andere oever. Meestal zie je ze in het water. En ook op de andere oever tellen we een stuk of vijf buffels. We rijden verder.

Het blijft een indrukwekkend dier

Het is onbegrijpelijk dat er nog steeds lui zijn die er lol in hebben om olifanten en neushoorns dood te schieten. Zelfs giraffen. Overal wordt gewaarschuwd voor stropers. Maputo is een belangrijke doorvoerhaven van hoorns en slagtanden. Onlangs bij het vertrek van JJ werd zijn bagage besnuffeld door getrainde honden. Niet op zoek naar drugs maar op zoek naar dierlijke materialen.

Eten en drinken bij een meertje

Het hoogtepunt van de dag. De olifant die je op bovenstaande foto ziet bezorgde ons fantastische tien minuten. Met zijn slurf plukt hij eerst een flinke bos sappig gras. Hij schudt de overtollige aarde er af en dan verdwijnt alles in z’n bekkie. Dat herhaalt zich een keer of vijf. Dan is het tijd om alles door te spoelen. Water wordt opgezogen via de slurf en gedeponeerd in zijn mond. Zeg je dat van een olifant: ‘mond’? Ik denk het niet maar ‘bek’ klinkt wat oneerbiedig.

Ik eindig wat minder spectaculair. Met drie zwijntjes. Niet de biggetjes van het sprookje met de wolf. Maar met drie wrattenzwijnen. Warthog of Javalin in het Portugees.

Vlakvark is een vegetariër.

Maar bij mij komt toch als eerste het woord ‘Pumba’ op. En iedereen die de ‘Leeuwenkoning’ (The Lion King) heeft gezien weet natuurlijk wie Pumba is. Als ze onraad bespeuren gaat het staartje als een antenne omhoog. De kleintjes verzamelen zich rond mama en ze vertrekken. Is het gevaar geweken dan zakt mama weer door de knieën om gras of wortels te eten.

Het echte einde is voorbehouden aan mijn Mozambikaanse familie. Het was een mooie dag dames. Wordt vervolgd zou ik zeggen …

Aldovanda – Dona Isabel – Belinha

Mocht je nu denken … dat wil ik ook wel eens zien. Wees welkom. Ik geef je graag advies. Neem gerust contact op. Een reis naar Mozambique of Zuid Afrika hoef je echt niet met een grote reisorganisatie te doen. Ik help je graag op weg. We hebben vaker gasten op bezoek, logeerplek zat en ik ben graag je gids …

Alle foto’s heb ik zelf gemaakt op 12 mei 2019. Ik ga weer eens in mijn foto-mappen snuffelen en maak mogelijk nog een derde plogje over het Krugerpark met foto’s van eerdere bezoeken.

 

Advertenties

Een dagje Krugerpark (1)

Tags

Afrika, Auto, Crocodile Bridge, Familie, Gnoe, Impala, Isabel, Komatipoort, Krugerpark, Lower Sabie, Malelane, Moederdag, Neushoornvogel, The Big Five, Vogels, Waterbok, Zebra, Zuid Afrika

Wij wonen op precies 100 km van de dichtstbijzijnde ingang van het wereldberoemde Krugerpark. Crocodile Bridge Gate. Tot gisteren was Isabel er nog nooit geweest. “Dat is iets voor witte mensen” of woorden van gelijke strekking was steeds haar commentaar. Ook haar zus en moeder hebben nog nooit een wildpark bezocht. ‘Toerist zijn’ is hen niet vreemd – Spanje, Portugal, Zwitserland, Italië, Nederland, België, Frankrijk enzovoort – maar toch niet vlakbij huis … ben je gek?!? Mijn schoonvader is nog in Portugal dus dit was een mooie gelegenheid om zo’n bezoek te regelen. Nou ja … regelen – dat is een veel te groot woord. Je rijdt ernaar toe, je betaalt een dagkaart – Mozambikanen krijgen een flinke korting – en je zoekt je eigen weg. Wij rijden om 7.12u het park in. Rond half vijf rijden we via Malelane Gate weer naar buiten en naar huis. Moederdag 2019. Of moet ik zeggen ‘Schoonmoeder-dag’?

Minha sogra – Dona Isabel – mijn schoonmoeder

In Mozambique en Portugal vieren ze dat trouwens op de eerste zondag van mei. In Zuid Afrika en de meeste Europese landen vieren ze dat op de tweede zondag van mei. Wij gisteren. Laat ik er maar een meer-daags plogje van maken. Een kleine selectie van de vele foto’s. Met een heel gewone camera en met het mobieltje van mijn Isabel. Ja, ze is naar haar moeder vernoemd. In familiekring zegt iedereen Belinha (kleine Isabel) tegen mijn lieftallige echtgenote. Ik was eerder met haar in andere wildparken in Zuid Afrika en Eswatini (Swaziland).

Minha esposa – Belinha

Goed .. foto’s van het Krugerpark moeten natuurlijk dieren-foto’s zijn. Daar gaan we.

Gnoe – Wildebeest en Geelbekreigertjes

We hebben aardig wat vogels gezien. Mijn beperkte foto-apparatuur schiet tekort om dat mooi in beeld te brengen. We zagen naast de veel voorkomende soorten ook een zwartborstslangenarend, een prachtige ijsvogel, een secretaris-vogel, een uiltje, veel maraboe’s, een zwarte ooievaar en verschillende soorten neushoornvogels.

Neushoornvogel – ‘Zazoe’ in The Lion King

Zuidelijke hoornraaf (Bromvoël – in het Afrikaans)

En natuurlijk gingen ook mijn Mozambikaanse meisjes op zoek naar ‘The Big Five’. Dat is niet gelukt. Ik zag ze wel alle vijf maar nooit tijdens één bezoek. Gisteren konden zij de buffel en de olifant op hun lijstje aankruisen. Luipaard, leeuw en neushoorn zal voor een andere keer zijn.

Waterbok

Impala

Krokodil

Zoekplaatje … hoeveel krokodillen zie je op deze foto?

Ik was voor de vierde keer in het Krugerpark. De eerste keer drie dagen met Ine (2004). Begin 2018 twee dagen met mijn kinderen en kleinkinderen. Met de Vlaamse vrienden – Werner zijn zestigste verjaardag – gingen we één dagje. Haast identiek met onze uitstap van gisteren. 365 kilometer op de dagteller van onze auto waarvan 135 kilometer in het park. Voor de kenners: via Crocodile Bridge naar Lower Sabie en dan doorgestoken richting Jock Safari Lodge en dan naar het zuiden – de uitgang van Malelane.

Ik heb van al mijn bezoeken aan wildparken in Afrika heel veel foto’s. Gisteren dacht ik … de meisjes gaan flink wat fotograferen. Ik hoef niet zonodig maar als je dan de eerste zebra’s van de dag ziet … dan kan ik het niet laten …

Burchel’s zebra’s

Morgen deel twee.

Veertig

Tags

Aswoensdag, Bloggen, Familie, Isabel, Pasen, Rome, Vasten, Veertig, Voetstappen, XL

Onderaan dit logje zie je #40/40 staan. Vandaag maak ik “40 dagen bloggen” vol. Ik schreef er eerder over op dag #15. Ik was trouwens al twee dagen eerder begonnen. Dit is dus eigenlijk logje nummer #42. Tweeënveertig aaneengesloten dagen een stukje publiceren. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Het lijkt al gauw op borstklopperij. Nog wel wat gedachten en associaties op het getal 40.

Veertig. Foto: Pixabay

Toen in enkele weken geleden het plan opvatte om een keer mee te doen met dit 40-dagen gedoe las ik dat je tussen Aswoensdag en Pasen zes keer mocht verzaken. Mocht smokkelen. Watjes … dacht ik. Afgelopen week merkte ik voor het eerst dat ik enkele dagen voor Pasen de kaap van 40 zou ronden. Heb ik verkeerd geteld? Ik snapte het niet. Ik ging opnieuw tellen. Er zijn 46 dagen van Aswoensdag tot Pasen. Tiens. Ik heb mijn hele jeugd het woord “40 dagen Vastentijd” gehoord. Zijn het dan geen veertig dagen. Nee dus. Op de zondagen in die periode hoef je niet te vasten. Weet je dat ik dat me nooit heb gerealiseerd? Raar maar waar. “Alhoewel er zesenveertig dagen verlopen tussen Aswoensdag en Pasen (einde van de vastentijd), wordt er traditioneel (binnen de Katholieke Kerk) niet gevast op de zes zondagen tijdens die periode, waardoor de totale duur van de vastentijd op veertig dagen uitkomt.” (citaat op Wikipedia) Veertig komt trouwens veel vaker voor in de Bijbel, maar dat terzijde.

Goed, ik ga nog een paar dagen door met elke-dag-bloggen. Denk ik. Misschien ook niet. Waarschijnlijk ga ik binnenkort weer naar mijn gewone ritme. Dat is gemiddeld drie stukjes per week. Soms iets meer, soms iets minder. Het heeft me niet heel veel moeite gekost om elke dag iets te publiceren maar ik wil het niet tot norm verheffen. Geen dwang, gewoon voor mijn plezier.

40. Denk ik vaak aan het getal 40? Nee. Ik heb er geen bijzondere gedachte bij. Nochtans heb ik in 2019 al tweemaal een 40-dagen-ding gedaan. In veertig dagen 400.000 stappen zetten en nu dus veertig dagen bloggen. Ik heb wel iets met de getallen 22, 28, 36 en 222. Daar kom ik nog een keer op terug in een ander stukje.

Mijn veertigste verjaardag herinner ik me goed. Ik wilde het geruisloos laten passeren. Niet teveel aandacht geven. Maar een beetje extra mocht dan weer wel. We besloten met zijn vieren een paar dagen naar Rome te gaan. Ine, Catelijne, Jules en ik. Eind oktober. Nog steeds mooi weer maar niet meer zomers heet. We hadden een geweldig weekend. Vraag me niet wat we deden op mijn 39ste of 41ste verjaardag. Ik weet het niet meer. En ja … ook bij Isabel komt de veertig dichterbij. Ja, ze is jonger dan ik maar dat wisten jullie toch wel? Ze begint af en toe te vragen wat ik in gedachte heb. De schat. Nou, eerlijk gezegd … nog niets maar natuurlijk zullen we … ijs en weder dienende …

Ik denk dat wij in de tachtiger jaren verschillende keren veertig dagen op zomer-vakantie gingen. Niet bewust dat ronde getal maar wel de volle periode van de schoolvakanties. Naar Griekenland, naar Portugal. Het feest voor de veertigste huwelijksverjaardag van Opa Lauw en Oma Rietje was een groot succes. Een mooie herinnering.

XL is de Romeinse schrijfwijze van 40. Ik denk daarbij eerder aan een kledingmaat. Ik heb meestal XL nodig en als een shirt of hemd een beetje krap uitvalt, moet ik uitwijken naar XXL. En nu ik het toch over kledingmaten heb … S of M … daar tussen moet ik altijd kiezen als ik iets voor Isabel koop. In etiketten staan ook andere getallen. Teveel maateenheden EU USA etc …  Daar kom ik niet wijs uit. Hetzelfde verhaal voor schoenen. Ik weet wel dat 38 een kledingmaatje is dat klopt als ik iets voor haar koop maar langzaamaan kruipt dat ook naar de  … Vertel haar maar niet dat ik dit zomaar open en bloot op mijn blog schrijf. Ze zou me wel eens …. hahaha.

In de serie #40/40

Winnen of verliezen

Tags

Bordspel, Dobbelsteen, Familie, Kleinkinderen, Spelletje, Stratego, Verliezen, Winnen

Een gewetensvraag. Wat doe je als volwassene als je een spelletje speelt met een jong kind of met je kleinkind? Proberen te winnen of het kind laten winnen. Ik probeer te winnen maar dat eindigt niet altijd naar tevredenheid van de verliezer. Logisch natuurlijk. Niemand verliest graag …

Stratego … ik speel met blauw

Een tijdje geleden daagde mijn kleindochter me uit met een spelletje stratego. Leuk. En jeugdsentiment. Ik speelde het eindeloos veel tussen mijn twaalfde en mijn twintigste. Misschien een iets te ruime schatting. Maar het is zeker veertig jaar geleden dat ik dat spel heb gespeeld. Ik was er destijds best goed in. Geduldig en strategisch.

“Bompa, ik ben heel erg goed hoor.” “Dat is geweldig meid.” “Je moet proberen de vlag te vinden. En als je op een bom trapt verlies je dat stuk.” “Ik weet het schat maar een mineur kan een bom wel onschadelijk maken. Ja toch?” “Wat is een mineur?” Zij kent de stukken enkel als een nummer, niet bij naam. Ik ken ze als: Maarschalk, generaal, kolonel, majoor, kapitein, luitenant, sergeant, mineur, verkenner, spion, vlag en bom. Zij niet en dat geeft niet. We beginnen te spelen. Al tamelijk snel verliest ze haar generaal en maarschalk. Ze loopt zich te pletter op een bom. Ik wacht rustig af en weet algauw dat ik ga winnen. Wat nu … toch maar een paar ‘stommiteiten’ doen? Met opzet een paar stukken opofferen door ze op een bom te laten lopen? Ik kan dat niet. Ik win graag en denk dat ik haar belazer door te doen alsof ik het niet goed kan.

Ik win. Ik probeer haar wat adviezen te geven maar daar is ze (nog) niet aan toe of niet in de juiste stemming. Ze vraagt me voorlopig niet meer om stratego te spelen. Misschien maar beter ook. Met dobbelsteen-spelletjes vind ik het prima om te verliezen. Memory verlies ik sowieso. Op een vrije dag van school maken en bedenken we zelf een bordspel. Het wordt een succes. We genieten alle drie. Bompa en de twee meiden. Ik vertel er een andere keer over.

Wat vinden jullie? Met opzet verliezen of niet? Hoe houd je de sfeer goed wetende dat er een drama kan volgen als het kind verliest?

In de serie: #38/40

 

Ik ben d’r aan begonnen

Tags

's Lands Glorie, Artis Historia, Bart van Loo, Boeken, Clothilde, Clovis, De Bourgondiërs, Familie, Geschiedenis, Lezen, Merovingers, Nostalgie, Strips

De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.

Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat. De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.

Uit: ’s Lands Glorie

Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.

November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.

Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie

Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …

In de serie: BOEKEN en #37/40

Toch geen zondag

Tags

Isabel, Lui, Maandag, Mozambique, Vrije Dag, Wakker, Wekker, Zondag

Omdat deze maandag voelt als een zondag – wegens de vrije dag vandaag – hebben we een ‘ik doe bijna niks dagje’. Ik zoek een plaatje op Pixabay …

Lekker lui (Bron: Pixabay)

Toch nog een paar zinnetjes. Ik ben helemaal geen katte-mens maar ik vond de foto wel toepasselijk voor hoe ik me voelde vandaag. Tot drie keer toe werd in afgelopen nacht uit mijn slaap gewekt. GRRR. Not nice …

Isabel was op stap met haar vriendinnen – dat vertelde ik gisteren al – en zou in de stad blijven slapen bij haar zus. Prima. Ik ga op tijd naar bed met mijn boek. Iets na elven knip ik het licht uit. Om 01.04 schrik ik wakker van mijn telefoon. Isabel. Ze komt toch naar huis en vraagt of de poort nog los is. “Nee, natuurlijk niet.” Ik grom, enerzijds van de slaap en anderzijds van het veranderde scenario. Goed, ik sta tien minuten later op en ontgrendel onze deuren en loop de tuin in en open het hangslot op onze grote poort. Ik kruip weer in bed.

04.02 Ik word weer wakker. Isabel komt thuis. Ze probeert alles zo stil mogelijk te doen. Ik hou me ook stil maar een paar minuten later vleit ze zich uitgebreid en in volle glorie op mijn slapende lijf. “Mmm, lekker warm” hoor ik haar mompelen. Ik kreun zachtjes en vraag om d’r eigen kantje op te zoeken. We praten morgenochtend wel. Ze zegt dat ze een houding zoekt om gauw in slaap te vallen. Dat lukt haar. Ik hoor haar drie minuten later ademhalen als in een diepe slaap. Ik wring me onder haar uit en kruip terug in bed aan haar kantje. Ik val weer in slaap.

05.15 Ik hoor de wekker aflopen, dat wil zeggen … Isabels telefoon in haar handtas ergens in de kamer. Het alarm staat op een herhaal-stand. Van maandag tot vrijdag loopt de ‘wekker’ af om 05.15. Dat pokkending weet niet dat dit geen gewone maandag is maar … zondag !!!

In de serie: #32/40

Feliz dia da Mulher Moçambicana (2019)

Tags

Capulana, Cassave, Culinair, Dia da Mulher Moçambicana, Feestdag, Isabel, Koken, Maniok, Mozambikaanse vrouwendag, Mozambique, Vriendinnen

Elk jaar schrijf ik op 7 april iets over de Mozambikaanse Dag van de Vrouw. Een feestdag. Omdat 7 april dit jaar op een zondag valt krijgt werkend Mozambique een vrije dag op maandag. Ook de mannen. Zij worden geacht iets voor hun vrouw te kopen. Bloemen, een capulana, een sierraad. De dames vieren het vandaag. Zo ook mijn Isabel. Ze is de hort op. Een afspraak met vriendinnen om samen te lunchen in een van de betere restaurants in de hoofdstad. Ze hebben afgelopen week allemaal dezelfde capulana gekocht en ze verrassen elkaar met hun creatie. Isabel heeft na heel veel pogingen haar goedkeuring gegeven aan een eigen gecreëerde hoofd-bedekker. Ik weet even geen ander woord te verzinnen. Ze draaide, wikkelde, friemelde de ruim drie meter lang stof in iets óp haar hoofd. Geen hoed, geen muts, geen sluier, geen tulband, geen ħijāb maar een typische ‘Isabel creatie‘.

Ze is er klaar voor …

Op zon- en feestdagen zijn we met z’n tweetjes. Ook het personeel heeft vrij. Koken doe ik altijd. Afwassen doen we ook meestal zelf. Heel af en toe vraag ik Maria Helena om een typisch Mozambikaans gerecht klaar te maken. Maar zij komt dinsdag pas terug. Het is al maanden geleden dat ik maniok heb gegeten. En daar heb ik weer eens zin in. Dus vraag ik Isabel om advies. Het is nog niet helemaal het seizoen maar op de markt vind je altijd wel iemand die deze grote ‘wortel-knollen’ verkoopt. Ik heb er in de loop van de jaren al vaker over geschreven. In België kennen we het onder het woord ‘maniok’. Wij leerden op de lagere school (in de 60’er jaren) dat de mensen in Kongo ‘maniok’ eten in plaats van aardappelen. In Nederland gebruiken we eerder het woord ‘cassave’. Twee woorden voor hetzelfde.

Maniok schoonmaken … en dat op de Mozambikaanse Dag van de Vrouw. Hahaha. Obrigado querida. Te amo.

Je ziet op de foto dat de maniok-wortels best groot zijn. Het eerste dat je doet is de wortels schillen. Er zit een soort schors rond het witte vruchtvlees.

De schors – de buitenkant – van de cassave snijden.

Ik snij de (witte) maniok-knollen in kleinere stukken. We vullen drie plastic zakjes en drie tupperware-dozen met maniok en bewaren dat in de diepvries. Een halve wortel ga ik morgen gebruiken. Er zijn heel veel manieren om maniok klaar te maken. Veel mogelijkheden, veel recepten. Vergelijk het maar met aardappelen: gekookte aardappelen, gebakken aardappelen met een ajuintje, aardappelpuree, kroketten, frietjes, chips. Al deze varianten zijn ook mogelijk met maniok. Je moet er wel op letten dat je de harde, taaie draden – stevige vezels – die in het midden van de wortel zitten – verwijdert. Je kunt de cassave-wortel ook raspen en al dan niet laten drogen tot een soort bloem. Lekker om koekjes van te bakken, pannenkoeken of pap van te koken. In Nederland vind je cassave (in de supermarkt) op de plank met kroepoek.

Tenslotte nog één detail. En niet het minste. 7 april is is ook de verjaardag van mijn dochter. Ook een jaarlijkse gebeurtenis. “Gelukkige verjaardag lieverd.”

In de serie: Dia da Mulher Moçambicana en #31/40

 

Een eindelooze achtervolging (2)

Tags

12 jaar, Een eindelooze achtervolging, Frans Schyvens, Schrijven

Weet je niet wat ik met deze titel bedoel, lees dan eerst mijn logje van een paar dagen geleden. Klik HIER voor het eerste deel.

***

“Wel beste vriend Freddy, en ik die meende dat u een ongeluk overkomen was!” lachte de commissaris toen de detective op het politiebureel kwam aangestormd. “Zeker, zeker !!! maar mijn portefeuille, mijn portefeuille is weg… Toen ik met mijn auto uitreed, zat zij nog veilig in mijn zak en nu is zij spoorloos verdwenen…” “Wie is er tijdens het ongeluk bij u geweest?” “Mijnheer de commissaris, hoe zou ik dat weten?” “Wat stak er dan bezonder in uw portefeuille?” “De vijf millioen niet, maar het lot van vijf millioen.”

Pagina 2 en 3 – Een eindelooze achtervolging – Frans Schyvens

De commissaris duwde op een bel en daar verscheen agent 408. “Ha, mijnheer Freddy Williams, genezen, ja? Dat doet me plezier dat u weer zoo gezond zijt als een haantje.” En hij drukte Freddy de hand… “Wie is er bij Williams geweest na het ongeluk agent 408?” “Ik vroeg naar een dokter en een man ging in de auto en onderzocht Freddy…” “Hoe heette die?” “Hij gaf zich uit voor dokter John” “Hebt ge hem gezien?” “Nee…!” “Hebt gij zijn eenzelvigheidskaart gevraagd…?” “Nee, dat vond ik niet noodig. Is er iets gebeurd?” “Freddy zijn portefeuille is gestolen…!” “’t Is die natuurlijk die mijn portefeuille gestolen heeft!” kreet Freddy. “En nu?” vroeg de commissaris. “Nu? Nu ga ik opzoek naar mijn portefeuille… en vinden zal ik hem… “

***

Een achterbuurt van Antwerpen… allemaal vuile huizen. In één er van komt een man binnen en doet de deur achter zich dicht. Op hetzelfde oogenblik komt een man buiten, groet den eerst binnengekomene… dan verdwijnt hij om de wacht te betrekken. “Mannen, een aap van een detective reed tegen een boom… Ik gaf me uit als dokter en onderzocht hem, in zijn binnenzak en vond deze portefeuille”, en de rooverhoofdman nam de gestolen portefeuille uit zijn zak; dan wilde hij nog iets zeggen, doch…! 

Ondertusschen (1) was nog een andere heer op de straat en hoorde de hoofdman juist zeggen: “… en vond zijn portefeuille…” Een signaal weerklinkt… verraad… de hoofdman komt buiten met zijn mannen en stak juist de portefeuille weg… “Die zelfde akelige detective Freddy komt ons bespieden, ha ‘k zal hem mores leeren…”

En waarlijk, de laatste heer die op straat gekomen was, was niemand anders dan Williams… hij had zijn portefeuille gezien in de handen van den dief en hij wil de portefeuille grijpen, maar deze verdwijnt in den zak van den hoofdman… Doch op hetzelfde oogenblik doet die man een teeken. De dieven grijpen hem vast en sleuren hem binnen in huis. Daar wordt hij netjes gebonden op een stoel. Hij kan geen vin meer verroeren…

(1) Deze Freddy, hij komt in deze buurt omdat hij weet dat daar veel dieven zitten.

WORDT VERVOLGD

---

Nog even een opmerking van mij (Koen). Zoals ik eerder schreef, kopieer ik zo letterlijk mogelijk de tekst uit het boekje – inclusief oude spelling. Ook de voetnoot die je hierboven leest, heeft mijn vader – toen 12 jaar – als voetnoot geschreven.

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING en #20/40 (Ik ben halverwege mijn 40 dagen bloggen.)

Een eindelooze achtervolging (1)

Tags

Familie, Frans Schyvens, Lier, Sint-Gummariscollege

Dit wordt een vervolg-log. Ik leg het uit. Mijn vader – geboren in 1929 – schreef op z’n twaalfde een verhaal en met hulp van zijn oudere broer hebben ze dit verhaal laten drukken. Het boekje verkochten ze op hun school – Sint-Gummariscollege in Lier (België) – aan medeleerlingen voor 1 frank. Ik heb het boekje terug gevonden in een van de vele kartonnen dozen die mijn zus en ik onder handen hebben gehad een paar weken geleden. Ik heb het plan opgevat om het verhaal in een aantal afleveringen opnieuw te publiceren. Nu op mijn weblog. Vandaag een eerste deeltje. Vandaag typ ik de tekst letterlijk over – inclusief de oude spelling. Waarschijnlijk doe ik dat daarna niet meer want mijn spellingcorrector slaat op tilt. Bedenk dus dat dit verhaal uit het brein en de vingers kwam van een twaalfjarige tijdens de tweede wereldoorlog.

Nog een laatste opmerking. Zijn ouders (mijn grootouders) wisten hier helemaal niets van. Pas toen mijn vader en zijn oudere broer de winst (meer dan 100 frank) aan hun moeder gaf, volgde haar reactie. Een draai rond zijn oren. Maar het geld was meer dan welkom in moeilijke tijden.

EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING

door FRANS SCHYVENS

1e HOOFDSTUK

DE GEHEIME GANG

Een auto snort over den weg… Detective Freddy Williams. Diep in zijn binnenzak weggedoken, zit een portefeuille. Daarin een lotje van de Koloniale Loterij: Het lot van 5 millioen !!! Freddy is op weg om zijn 5 millioen af te halen, op weg naar zijn fortuin !!!

Een bocht… een snok aan de rem… krak… De auto is er leelijk aan toe… Een massa volk komt toegesneld… Ook een agent is ter plaatse… Hij trekt het portier open. Freddy ligt achter het stuur. Hij heeft het bewustzijn verloren… “Is hier een dokter?” vraagt een agent, en kijkt tusschen de menigte. Een man treedt vooruit: “Jawel, mijnheer de agent, geneesheer-inspecteur van beroep”…

Dokter John heet hij. Een groene bril, een zwarte snor en een gouden ring aan den vinger.

“Die woont niet in de stad” zegt een toeschouwer. “Misschien een dokter van den buiten, die juist in de stad vertoeft.” De agent en de dokter praten even met elkaar. Dan gaat de dokter in de auto. Daar blijft hij met Freddy alleen. Na een vijftal minuten komt hij terug buiten.

“Freddy heeft het bewustzijn verloren, hij komt spoedig terug bij” zegt hij tot den agent. De menigte druipt stilaan af. Ook de dokter is verdwenen.

* * *

De agent heeft het Roode Kruis opgebeld. Freddy wordt thuisgebracht… Twee uur later trekt hij de oogen open en komt weer klaar bij zijn positieven. Vaag herinnert hij zich het ongeluk.

Maar… de detective zit hem in het bloed. “Nu Freddy de 5 millioen gaan halen. En… geen ongeluk meer!” zegt hij bij zich zelf.

Hij wil zijn portefeuille nemen. Doch die is weg. De detective wordt bleek… Hij zet heel het huis op stelten, zoekt in alle hoeken en kanten… niets van een portefeuille… GESTOLEN !?!…

* * *

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING en #17/40

Yoko in Mozambique

Tags

Avek, Boeken, Dokter Diertje, Kleinkinderen, Lezen, Mozambique, Nederlandse les, Prentenboek, Rita Spijker, Yoko Heiligers

Of moet ik deze titel veranderen in ‘Dokter Diertje in Mozambique’?

En dan iets schrijven over een olifant met een verzwikte slurf, een nijlpaard met diaree of een giraf met een verkrampte nek? Nee, dat laat ik graag over aan illustrator Yoko Heiligers want zij is de bedenker van de schitterende prentenboekenserie rondom Dokter Diertje. Zij is niet alleen de bedenker maar ook de schrijver en de tekenaar. Opnieuw twee pareltjes nadat ze voor ‘Wauw Pauw’ werd bekroond met Vlag en Wimpel (2017).

Waarom ik dan toch voor de titel ‘Yoko in Mozambique’ heb gekozen? Ik leg het uit …

Twee delen van ‘Dokter Diertje’

Wat zie je op de foto? De schrijver van dit stukje aan de grote tafel op onze veranda in Mozambique met de twee deeltjes van de eerder genoemde prentenboeken. ‘Dokter Diertje & het hinkende hert’ en ‘Dokter Diertje & de zielige zwijntjes’.

Als mijn kleinkinderen nu in Mozambique zouden zijn, zou ik de boeken onmiddellijk voorlezen en waarschijnlijk voorstellen om ze daarna te gaan (na)spelen. “Wie is Dokter Diertje? Wie het hinkende hert? Wie Merel en Pissebed? Zullen we eerst Tatu Tatu Tatu Tatu oefenen?” Het blijft voorlopig dagdromen want zij zijn in Nederland en Bompa is in Afrika.

Toch is er nog meer te vertellen. Ja, ik ken Yoko al haar hele leven. Ze is de dochter van een goede vriendin, oud-studie-genoot aan de AVEK – Docent Drama in Leeuwarden. In de 80’er jaren woonden we vijf jaar in een woongroep in Wyns (Fryslan). Rob, Rita, Yoko, Ine, Koen, Catelijne en Jules. Maar eigenlijk is dit ook nog terzijde …

Ik schakel weer terug naar Mozambique. Sinds november vorig jaar geef ik Nederlandse les aan Mozambikaanse leerlingen. Het is tenslotte mijn eerste liefde. Ik ben ooit in een ver verleden afgestudeerd als leraar Nederlands. Nu heb ik die draad weer opgepakt. En nog een mooi detail om te vertellen. Ook mijn vader (ook leraar Nederlands) ging na zijn pensionering Nederlands geven aan anderstaligen. Vluchtelingen, asielzoekers.

In mijn geval zijn het geen vluchtelingen. In tegendeel. Mijn eerste leerling is een Mozambikaanse (vrouwelijke) neuroloog die een jaar gaat werken in het Academisch Ziekenhuis in Leuven. Ze specialiseert zich in kinder-neurologie. We gebruikten een Vlaamse lesmethode voor hoger opgeleiden. Zij is ondertussen vertrokken naar Vlaanderen. We houden contact – in het Nederlands – via WhatsApp.

In Matola (Mozambique) geef ik tweemaal per week les aan Joana, een Mozambikaans meisje (12 jaar) die in Utrecht wilt gaan studeren. Haar grote droom is om dierenarts te worden. Een slimme tante die weet wat ze wilt. En een over-ambitieuze moeder, denk ik. Nee, vind ik. Maar dat tussen haakjes. Goed, niet getreurd. Integendeel. Ik sprak met de moeder af dat ik op zoek zou gaan naar een lesmethode op Joana’s niveau en toegespitst op haar leeftijd. Ik koos uiteindelijk voor ZEBRA+ van ThiemeMeulenhoff. En ik beloofde om ook wat eenvoudige boekjes te kopen. Inhoudelijk wel wat ‘te kinderlijk’ maar ze is wat taal betreft een absolute beginner. En de moeder voegde eraan toe … “Als het over dieren gaat is alles goed.”

Vandaar dat ik ‘Yoko en Dokter Diertje’ heb meegenomen naar Mozambique. We eindigen elke les met een paar bladzijden uit het prentenboek. Ik heb de hele tekst ingesproken en via een voice-bericht verstuurd aan Joana. Ze straalt van oor tot oor als we de prentenboeken erbij pakken. Voorlopig wil ik ze nog NIET vertalen. Ik wil dat ze goed luistert en meeleest. De betekenis komt dan vanzelf. Nog niet alle woordgrapjes maar dat komt later wel. Volgende week gaat zij mij voorlezen …

Heb ik jullie misschien enthousiast gemaakt voor deze boeken? Op zoek naar een boek voor kind of kleinkind? Ik kan de boeken van Yoko van harte aanbevelen. Klik bijvoorbeeld HIER maar elke boekhandel in Vlaanderen en Nederland kan deze boeken bestellen. Veel kijk- en leesplezier. O ja, als je graag een boek van haar moeder leest. Dat kan ook. Rita Spijker. Of klik HIER voor haar boeken. Waarom ik ook Rita vermeld in een stukje over Yoko? Ze hebben ook samen een boek geschreven en geïllustreerd. ‘Draaf met mij’.

In de serie: BOEKEN en #09/40