Steden tellen (1)

Tags

Alfabet, Amsterdam, Barcelona, Cambridge, Dar es Salaam, Engeland, Familie, Nederland, Schaapjes, Slapen, Spanje, Steden, Tanzania, Vrienden

‘Schaapjes tellen’ … iedereen weet wat dat betekent. ‘Steden tellen’ daarentegen klinkt waarschijnlijk wat vreemd. Toch gebruik ik steden in plaats van schaapjes. Ja, ik lig veel te vaak wakker en met mijn drukke werkschema moet ik wel voldoende uurtjes maken in bed. Niet alleen horizontaal maar ook slapend. Ik las, alweer een hele tijd geleden, dat er een alternatief is voor de springende schaapjes over een hek. Gebruik het alfabet. Van A naar Z. En bedenk bij elke letter een stad (of plaats) waar je goede herinneringen aan hebt.

Ik heb het al verschillende keren uitgeprobeerd. Ik ben – denk ik – nog nooit verder gekomen dan Kopenhagen. Droom-tellen jullie even mee?

A van AMSTERDAM

Ik kom graag in de Nederlandse hoofdstad. Ik heb er nooit gewoond maar ik ben er wel heel vaak geweest. Ik heb er een half jaar lang een bijscholing gevolgd. Mijn dochter woonde er bijna twintig jaar. We hadden bijna vijftien jaar een opera-abonnement in de Amsterdamse Stopera. Ook heel veel andersoortige theatervoorstellingen zag ik in A’dam. Hetzelfde gaat op voor tentoonstellingen. Natuurlijk heb ik Amsterdam ook bezocht als toerist. Een paar keer een rondvaart gemaakt door de grachten met mijn Afrikaanse familie en andere gasten. Het Anne Frank huis bezocht ik samen met de cast van Het Middelburgs Theater. Er woont familie. Er wonen vrienden. Enzovoort, enzovoort. Dit denk ik er niet allemaal bij hoor als probeer in slaap te vallen.

Ook met een A … Addis Abeba, Atlanta, Antwerpen, Athene, Algeciras … maar dat zijn weer andere verhalen.

Amsterdam – foto: Pixabay

B van BARCELONA

Het was een hele tijd onze lievelingsstad in Europa. Ik was er voor het eerst als jong kind in 1964 op weg naar Torrox aan de Costa del Sol. Met Ine ben ik vier of vijf keer in Barcelona geweest. Een paar keer tijdens een zomervakantie en later ook als stedentrip. En met de mannen – mijn Vlaamse vrienden – zijn we natuurlijk ook al een keer afgezakt naar de Catalaanse hoofdstad.

Ook met een B … Brugge, Beijing, Bangkok, Belfast, Berlijn … maar dat zijn weer andere verhalen.

C van CAMBRIDGE

Nadat Catelijne haar gymnasium-diploma had gehaald besloot ze om verder te studeren in Cambridge. Ik vond dat een goed idee. Uiteraard omdat ik dan kon vertellen … “Mijn dochter studeert in Cambridge.” Dat klinkt chique, vind je niet? Samen met haar goede vriendin Ysabelle woonde ze eerst een tijdje op kamers bij een karikaturale Engelse hospita. Cambridge is een mooi, historische stadje. Ik kuierde er graag door de straatjes.

Ook met een C … Chartres, Caïro, Cannes … maar dat zijn weer andere verhalen.

D van DAR ES SALAAM

Al bij de vierde letter van dit in-slaap-val-rijtje ben ik in Afrika beland. De grootste stad van Tanzania. Het is niet de hoofdstad – dat is Dodoma. Ook met een D maar daar ben ik nooit geweest. Gedurende acht jaar kwam ik meerdere keren per jaar in Dar es Salaam. In het Arabisch betekent dat ‘Huis van de Vrede’. Ik heb gezeild in (vanuit) Dar es Salaam. Mijn portemonnee is er ooit gerold. Een pinautomaat slikte mijn credit card in. Van de vier steden die ik nu horizontaal liggend in bed heb bedacht is dit veruit de grootste stad. Met het Umoja-programma hebben we er vaak opgetreden. We hebben er festivals en conferenties georganiseerd. Ik heb er de files vaak vervloekt en nam er een paar keer de boot naar Zanzibar.

Ook met een D … Dubrovnik, Dublin, Den Bosch, Den Haag … maar dat zijn weer andere verhalen.

Laat ik het hier maar bijlaten voor jullie ook in slaap vallen. In een volgende aflevering tel ik verder, beginnend bij de E van …

1000 vragen aan mezelf (37)

Tags

1000 vragen, Bordspel, Boudewijn de Groot, Familie, High tea, Lesgeven, Lezen, Paul McCartney, Stevie Wonder, Talk show host, Wandelen, Wielercommentator

Zeventig procent van de vragen heb ik de afgelopen jaren op onregelmatige tijdstippen beantwoord. Nog driehonderd vragen te gaan … Laat ik gauw beginnen.

701. Hoe tevreden ben je met je lichaam?

‘Body shame’ is me vreemd dus ik ga dat lijf van mij hier niet afkeuren. In zoverre ik weet marcheert alles nog naar behoren. Afkloppen, hout vasthouden. Het kan zomaar voorbij zijn. Ik zou wel wat meer aandacht mogen besteden aan het overgewicht. Het grapje dat goed materiaal onder een afdakje moet hangen begint flauw te worden. Ik weet dat ik structureel te weinig doe om mijn gewicht onder controle te houden. Afgeleid daarvan weet ik dus dat ik roofbouw pleeg op hart- en bloedvaten. En toch haal ik er eerder mijn schouders over op dan dat ik er daadwerkelijk iets aan doe. Dom? Ja natuurlijk. Volgende vraag graag.

702. Als je één muur in je huis een kleur zou geven, welke kleur kies je dan?

De meeste muren in ons huis hebben een kleurtje. In mijn werkkamer bijvoorbeeld – een soort grijs-groen en gebroken wit.

703. Wat voor leuks heb je gisteren gedaan?

Gisteren, zaterdag. Het was warm, zo’n 38c. Een aantal collega’s van Isabel kwamen lunchen. Natuurlijk wilt zij dan dat alles er goed uit ziet. Dus de tuinman kwam al om 6u langs. Samen met Oswaldo heb ik de tent-patio opgezet. Dat was bijna vier jaar geleden want met onze ruime veranda is zo’n tent een beetje overbodig. Ik was blij dat alles nog prima functioneerde. Het textiel was nog in prima conditie. Ik was een tikkeltje bezorgd dat het weer erin zou zitten. Gelukkig is dat niet zo. Verder was het eten heerlijk en de dames genoten van het zwembad. En ik van de d…

704. Wat doe je als dingen je niet lukken?

Balen. Ik word dan te gemakkelijk chagrijnig.

705. Wat is het engste wat je ooit hebt gedaan?

Uit een vliegtuig springen, denk ik. Met parachute uiteraard en een begeleider, een duosprong in Namibië ter gelegenheid van mijn 50ste verjaardag. Maar vond ik dat eng? Ik weet het niet, wel spannend.

706. Zijn mensen graag bij jou in de buurt.

Ik geloof het wel behalve als ik knor en grom en dat gebeurt af en toe.

707. Waarvan spijbel je weleens?

Schoonmaken. Ook klussen in de tuin die ik moet (wil) doen blijven soms een weekje liggen. De eerste tijd nadat we het zwembad in gebruik hadden deed ik zelf alle schoonmaakwerk. Na een paar maanden was ik dat beu en nu ben ik blij dat er tweemaal per week iemand komt om schoon te maken. Idem met het poetsen in huis.

708. Wanneer is de wereld op haar mooist?

’s Morgensvroeg. Zeker in deze periode van het jaar. Het is al vroeg licht. Als ik mijn ochtendrituelen heb uitgevoerd (koffie en thee maken, de lunchbox voor Isabel gereedmaken) dan vlei ik me neer op de veranda. Soms kijk ik even naar de hoofdpunten van het nieuws maar meestal staar ik wat voor me uit. Naar de tuin en naar de vele vogeltjes die af en aan vliegen.

709. Waar kwam je onlangs pas achter?

Dat ik lichte ouderdomsverschijnselen vertoon. Nog niets om me echt zorgen over te maken maar ik moet wel mijn voeten beter optillen. Ik struikel wat vaker over ’t een of ’t ander. Meestal kom ik wel op mijn pootjes terecht maar vorige week ging ik toch onderuit. Ik stoeide met een grote, lieve herdershond. Ik verloor mijn evenwicht en PATS daar lag ik. Schaafwonden op schouder, knie en gezicht.

710. Houd je van verkleedfeestjes?

Soms. Het is nog geen gewoonte in Afrika (houden zo !!!). De laatste keer was waarschijnlijk toen Catelijne 40 werd.

711. Hoe snel wijk je van geijkte paden af?

Beste vaak, lees er mijn ‘Over Koen’ maar op na.

712. Wat is het beste gevoel ter wereld?

De secondes net voor het doek opgaat. Ik zit (zat) met grote regelmaat in de schouwburg. Heerlijk, altijd weer heerlijk. En net voor het begint ben ik altijd opgewonden blij naar wat er komen gaat. Jammer dat Covid-19 dat gevoel danig heeft verstoord.

713. Wat doe je meestal om drie uur ’s middags?

Lesgeven. Vier dagen per week ben ik rond 15u druk in de weer met Nederlandse les (geven).

714. Met welke beroemdheid zou je goed kunnen opschieten?

Boudewijn de Groot. Geen idee waarom ik hem uitkies. Misschien omdat ik hem al ‘ken’ sinds mijn jeugd. Ik hou van zijn stem, van zijn liedjes, zelfs van hoe hij eruit ziet. Ik heb hem nooit persoonlijk ontmoet, wel een paar keer gezien – hij op de bühne, ik in de zaal. Maar of ik goed met hem zou kunnen opschieten … geen idee.

715. Wat zou je serveren op een high tea?

Dit lijkt eerder een kwisvraag. Thee, scones, cream … wat nog meer? We organiseerden een high tea ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van mijn moeder. Dat werd zeer gewaardeerd door haar, onze tantes, vrienden en buren.

716. Wat kun je ook nog prima morgen doen?

Letterlijk morgen: mijn maandagles voorbereiden want die begint pas om half twee.

717. Wat doet een wandeling door de natuur met je?

Gek dat ik dat in Mozambique zelden doe. Na afloop is de voldoening altijd groot. Blij en trots dat ik ben gaan wandelen. Echte natuurwandelingen … dat is alweer veel te lang geleden. Wie weet binnenkort weer een keertje. Ik zal er verslag over uitbrengen.

718. Welk lied past het best bij je relatie?

719. Hoe ziet jouw ideale wereld eruit?

Hoe vaak kwam deze vraag al langs? Respect voor de natuur en voor elkaar. Minder, een eerlijker verschil tussen arm en rijk. Geen corruptie. Geen oorlog. Aandacht voor kunst en cultuur. Moet ik nog even doorgaan?

720. Wat is voor jou gezelligheid?

Me op mijn gemak voelen met anderen. Ouwehoeren, nostalgisch terugkijken of discussiëren en dan ook echt naar elkaar luisteren. Een hapje, een drankje en een mooi muziekje zijn fijne hulpmiddelen om de gezelligheid te verhogen.

721. In welk beroep zou je waarschijnlijk ook goed zijn?

Wielercommentator. Zou ik een talk show kunnen leiden? Ik heb het lang wel gedacht maar zelden echt uitgeprobeerd. Een gemiste kans? Ja, maar mijn vreemde talen (Frans, Engels, Duits) waren niet van zulke hoge kwaliteit om het écht te kunnen.

722. Wat is het liefste wat je ooit tegen iemand hebt gezegd?

Ik neem aan: ‘Ik hou van jou’. Natuurlijk kun je dat tien keer per dag zeggen maar ik herinner het me als de dag van gisteren, die eerste keer dat ik dat ‘echt’ tegen Isabel zei. Nou ja … in het Engels dan.

723. Wat in het interieur heb je zelf gemaakt?

Nu moet ik goed rondkijken. Wat heb ik zelf gemaakt? Sommige foto’s die in mijn boekenkast staan. Een paar ‘verfsels’ die ik zelf heb gemaakt hangen aan de muur in mijn werkkamer. Verder niets denk ik.

724. Hoe zouden mensen die jou voor het eerst zien je omschrijven?

Daar gaan we weer. Fysiek. Iets over mijn dikke buik en mijn wilde haren.

725. Wat zou je doen met een extra uur tijd per dag?

Hetzelfde wat ik nu ook doe. Beetje lezen, beetje schrijven, beetje lummelen. Het liefste zou ik dan een bordspel spelen maar daarvoor heb ik de verkeerde vrouw aan de haak geslagen. Ze houdt niet van spelletjes.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Pistooltakjes

Tags

Anne Geene, Associatie, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, Facebook, Familie, Fantasie, Kunstenaar, Maarten Brinkman, Pistooltakken, Spelen, Verbeelding, Wandelen, Yakari

Gisteren schreef ik over een beeld dat ik onlangs zag op Facebook. Vanochtend werd mijn aandacht opnieuw getrokken door een foto. Iemand die ik volg had het hartje aangevinkt bij een foto-bericht van Maarten Brinkman, daardoor krijg ik daar een melding van. Dat denk ik tenminste. Ik klikte de foto open.

• 

  Maarten Brinkman – © Mijn beste pistooltakken

• 

• 

• 

• 

Maarten Brinkman – © Mijn beste pistooltakken

Wat een heerlijke en speelse verzameling. Onmiddellijk mis ik mijn kleinkinderen. Het liefst ging ik nu onmiddellijk met ze naar het bos met de opdracht: “Goed kijken en bijzondere takjes gaan we verzamelen.” Niet dat ik ook maar enige pretentie heb om de kunstenaar te imiteren. Maar hij (zijn werk) flitst me terug naar mijn eigen kinderjaren en naar de jaren dat mijn eigen kinderen het nog leuk vonden om mee te gaan wandelen. Ik herinner me vooral Jules als beginnend sprokkelaar. Takken, schelpen, bladeren en stenen. Veel stenen. Als we in het bos in Bergen op Zoom wandelden moest hij een keuze maken voordat we de brug over de A58 overstaken. ‘Wat neem ik mee, wat laat ik achter?’ Na andere wandelingen was de terugkeer bij onze auto eenzelfde soort keuzemoment. Omdat hij (principieel) nooit een speelgoedpistool of -wapen van ons kreeg was de keuze snel gemaakt. De pistooltakken gingen mee. Ze kregen een plekje op zijn kamer naast alle zwaard- en paardtakken. We speelden eindeloos Yakari, Yokolima en John Snakeman op onze wandelingen. Een eigen gemaakte boog en pijlen vonden we wel verantwoord. Best gek bedenk ik me nu, uiteraard denkend aan die gek afgelopen week in Noorwegen en die andere idioot eerder dit jaar in Twente.

Terug naar Maarten Brinkman. Ik ging op zoek, wie is deze kunstenaar? Deze geordende pistooltakken associeerde ik met het werk van Anne Geene, maar dat terzijde. Brinkman heeft een eigen website, klik HIER. Hij gebruikt veel meer dagelijkse materialen in zijn installaties. Takken, boomstronken, touw, stenen, enzovoort. Hij is altijd op zoek naar het omslagpunt – het moment waarop een streepje op papier verandert in een vogel. Dat is het punt waarop mensen in hun verbeeldingswereld kunnen stappen. Alex de Vries ging op bezoek in het atelier van de kunstenaar en schreef op Motley.nl over dat bezoek. Transformatie van het betekenisloze.

Ik herken dat in mijn eigen activiteiten. Eerst ben ik gewoon (meester) Koen maar als ik een kartonnen doos op mijn hoofd zet, een bezem ondersteboven vasthoud en een wat zwaardere stem opzet ben ik plots Sinterklaas. Althans voor een (jong) publiek dat welwillend de overstap maakt naar de verbeeldingswereld. Ik hoef daarvoor geen baard, tabberd en mijter aan te trekken of op te zetten. Het hele principe van toneelspelen is daarop gebaseerd.

Het lijkt of ik een weekthema te pakken heb op mijn blog. Ik ben benieuwd waarover ik morgen zal schrijven.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Een gestolen melkfles (2)

Tags

Buren, Friesland, Geld, Inbraak, Insluiping, Melkfles, Politie, Rijksdaalder, Wyns

Heb je het eerste deel nog niet gelezen klik dan HIER dan weet je waar dit overgaat. Ik moet trouwens zeggen dat ik gisteren helemaal niet van plan was om een vervolgverhaal te schrijven. Heel vaak weet ik niet waar ik naartoe ‘lul’ als ik aan een stukje begin. Ik pak de draad weer op …

Een half jaar later lopen twee agenten ons erf op …

Foto Google Maps – Streetview

Ik loop de tuin in via de zijdeur. Ik heb geen flauw idee wat ze komen doen. Een man en een vrouw. Ze vragen of ik ben wie ik ben. Ja, dat ben ik. “Klopt het dat u een half jaar geleden aangifte hebt gedaan over een ontvreemde melkfles met rijksdaalders?” Dit is niet helemaal een juiste weergave van hun woorden want ze vroegen het me in het Fries. Ik zeg ja. En of ze even binnen mogen komen? Opnieuw zeg ik ja.

We gaan aan de grote tafel in de keuken zitten. Of ze koffie of iets anders wilden, ben ik vergeten. De agenten waren duidelijk op cursus geweest want ze begonnen met ‘small social talk’. Of ik Fries versta. Of ik al lang in Wyns woon. En nog zo wat vragen. De vraag of ik onze buren ken vond ik een beetje vreemd. Ja natuurlijk ken ik die. Op het hele dorp, boerderijen incluis, wonen hooguit honderd mensen. Ik ken zelfs de meeste mensen op Bartlehiem, een boogscheut bij ons vandaan, vertel ik hen.

“Dus u kent ook uw overbuurvrouw?” Vanuit de keuken wijzen ze in de richting van buurvrouw F. Ja natuurlijk ken ik haar. Het gesprek gaat een vreemde kant op vind ik maar ik ben wel nieuwsgierig. “Kent u ook haar zoon?” Ik antwoord iets tussen ja en nee want die jongen woont toch niet (meer) bij zijn moeder of wel? Hij was al vertrokken (naar zijn vader?) toen wij in Wyns kwamen wonen. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Ik vraag waar ze naar toe willen met hun vragen.

Dan vertelt een van de platte petten dat er afgelopen week aangifte is gedaan van diefstal. Ook zonder braak, dus ook insluiping en opnieuw een spaarpot. Een oudere dame is het slachtoffer geworden. Zij werd gevraagd of ze vreemden in huis heeft gehad. Wat ze daarop antwoordde weet ik uiteraard niet maar de naam van onze overbuurjongen ploept op. Of uit het geheugen van deze dame (ik meen me te herinneren dat het zijn oma was) of uit de politiecomputer, weet ik niet. Een slimme lokale Sherlock Holmes legt plots het verband tussen het een en ander. Tweemaal een spaarpot, tweemaal is er een connectie met Wyns.

En dan komt de aap uit de politiemouw. “Of Schyvens misschien een oogje in het figuurlijke zeil kan houden?” Een beetje voorzichtig kijken (observeren) wanneer de jongen, nu jongeman van een jaar of twintig, thuis is of op bezoek bij zijn moeder.

Ik schuif mijn stoel naar achteren en meld heel gedecideerd dat ons gesprek voorbij is. Ik vraag de agenten om onmiddellijk te vertrekken. Wat denken ze wel? Moet ik mijn buren gaan bespieden. Absoluut niet. Dat is verdomme hun werk. Ik laat me niet voor een stiekem politiekarretje spannen. Wegwezen.

Ze vertrekken. Of ze zich hebben verontschuldigd weet ik niet meer. Of ze hebben bedankt voor de koffie en het gesprek weet ik ook niet meer. Ik was ‘van mijn melk’ om het in schoon Vlaams te zeggen. Deze agenten hebben iets in mijn brein geplant dat ik absoluut niet wilde. Natuurlijk zag ik de overbuurvrouw en haar zoon daarna nog met enige regelmaat. Ik heb er nooit iets over gezegd of gevraagd. Maar elke keer weer knetterde mijn hersenen met een lichte kortsluiting. Mijn kijk op die jongen en zelfs zijn moeder was bezoedeld.

Toen we eind 1989 verhuisden vanuit Wyns naar Bergen op Zoom was onze rijksdaalderfles nog niet boven water. We zijn toen maar gestopt met knaken sparen.

Een gestolen melkfles

Tags

Gulden, Knaak, Nostalgie, Rijksdaalder, Vuurtoren, Wyns

Ik zag vanochtend op FB een foto van het oude 250 gulden briefje. Mijn favoriete briefje, zo mooi van kleur maar ook omdat er een vuurtoren opstaat. Voor de jonkies en de Vlamingen die hier meelezen, voeg ik onderstaande foto toe zodat ze begrijpen waar ik het over heb.

Wij verzamelden al sinds het eind van de 80’er jaren vuurtorens. Of beter gezegd: vuurtorentjes. Ze moesten op onze wc passen, dat was een voorwaarde. En mijn moeder – meneer-oma-de-mama – mocht dat niet weten. We waren bang dat we anders nooit meer iets anders zouden krijgen dan vuurtorens. Hahaha, de schat (zaliger). Dus geen al te grote objecten. Een paar tekeningen en foto’s. Een paar vuurtorens met daaronder klingeling-klingeling ijzeren staafjes hingen aan een buis van de waterleiding. Peper en zout stelletjes, botermesjes, wierookhouders, enzovoort. We twijfelden lang of het 250 gulden biljet daar ook een plekje moest krijgen want we herinnerde ons te goed dat ergens in 1987 (of 1988) een melkfles werd gejat in Wyns.

Ik fantaseer nu flink wat opgetrokken wenkbrauwen bij mijn lezers. Een gestolen melkfles? Ik zal het zo vertellen maar eerst nog een foto.

Rijksdaalder, een knaak, 2,5 gulden

We hadden zo ons eigen spaarsysteem. In de boekenkast (in Wyns) stond een omgespoelde melkfles. Beter gezegd … een omgespoelde karnemelkfles. Zo’n fles had een veel bredere opening. Elke rijksdaalder die we kregen deponeerden we in die fles. De afspraak was dat we nooit specifiek rijksdaalders vroegen als we wisselgeld verwachtten. Maar als we ze kregen … bingo. Voor de melkfles in de boekenkast. We beloofden elkaar dat we dat ‘spaarpotje’ pas zouden aanspreken als er geen munt meer bij kon.

Ruim een jaar later (misschien waren het wel twee jaar) was de fles goed gevuld maar nog niet vol. Ik was wel benieuwd naar het bedrag van een volle fles. Ik ging tellen en kwam uit op ongeveer 800 gulden. Een volle fles zou dus ruim 1000 gulden opleveren. Er kwam een nieuwe Griekenland-vakantie aan. Jammer genoeg was de fles nog niet helemaal vol dus de fles bleef thuis in de boekenkast staan. We waren bijna zes weken de Griekse en Joegoslavische hort op. Onze huisgenoten waren soms thuis en soms niet.

Na de vakantie zaten er al weer gauw een paar knaken in de portemonnee. Dumpen in de fles was nog steeds het devies. Waar is de fles? Ik kon de fles niet vinden. Een paar keer eerder hadden we fles achter de boeken gezet in plaats van vóór de boeken. Hadden we dat nu ook gedaan? Ik kon het me niet herinneren. Op onze traditionele zondagavond-babbel (na Studio Sport en Keek op de Week) vroegen we onze huisgenoten R & R of zij iets wisten van onze melkfles. Nee, ze wisten van niets. De enige conclusie die we konden trekken was: gestolen. Maar wanneer en door wie? We hebben (hadden) geen flauw idee. Ik reed naar Burgum om aangifte te doen bij de politie. Geen inbraak maar wel insluiping door een onbekende.

Een half jaar later lopen twee agenten ons erf op …

Morgen of overmorgen … deel 2 van de gestolen melkfles.

Nog even terugkijken

Tags

Auto, Corona, Duitsland, Familie, Frankrijk, Goes, Leeuwarden, Nederland, Reizen, Rouwen, Vakantie, Vrienden

Precies drie weken geleden maakte ik mijn traditionele hup. Van Nederland naar Mozambique. Op bezoek, thuis bij mijn geliefde Isabel. (*) Je zou denken dat ik dat steeds gemakkelijker doe. Ik weet het niet. Eerlijk gezegd zijn de corona-regels een sta in de weg om te kunnen vergelijken met eerdere jaren. De reistijd blijft min of meer hetzelfde. Kortweg gezegd: 24 uur van huis naar huis. Dit keer iets langer want ik moest ruim 8 uur wachten (doodslaan) in Rome. Natuurlijk is dat gelukt want de klok tikt gewoon door. Omdat mijn werkzaamheden onmiddellijk van start gingen nam ik weinig tijd om terug te kijken. Ik kreeg en krijg uiteraard heel vaak de vraag: “Hoe was je vakantie?”

Ja, hoe was de vakantie? Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mijn tijd in Nederland niet persé als vakantie heb ervaren. Ja, er waren dagen die op vakantie leken. Zeker weten. Maar de belabberde zomer (ik heb het over het weer) nodigde niet echt uit om gestrekt op een handdoek te gaan liggen niksen op een strand. Mijn niksen op een strand bestaat meestal uit kilometers lang wandelen langs de vloedlijn. Als de regels en het weer het toestaan liefst in mijn blote niksie. Verder hou ik van een korte plons in de zee, veel lezen en een paar keer een kort bezoek aan een strandtent. Het is er niet van gekomen. Niet in Dishoek, niet in Vrouwenpolder, niet in Zandvoort, niet op Terschelling. Ik heb de Noordzee NIET gezien. Ook de Waddenzee niet. Wel het Nauw van Calais of moet je dan zeggen: Het Kanaal?

Ik heb uitermate genoten om weer thuis in Leeuwarden te zijn. Super om Hanneke vaak te zien. Wat is Leeuwarden toch een fijne stad. Onvergelijkbaar met toen ik er net kwam wonen in 1979. Leeuwarden bruist nog steeds – met dank aan de na-effecten van Culturele Hoofdstad van Europa (2018). Ik haalde bijna dagelijks mijn 10.000 stappen. Ik ging naar de film, liep over de markt, vernieuwde mijn bibliotheek-abonnement. Ik bezocht concerten. Ik ging uit eten in de plaatselijke horeca, ik kookte zelf of schoof aan bij vrienden. Ik las veel en keek relatief weinig tv of Netflix.

Ik zat heel veel op de trein. Een paar keer leende ik een auto. Van Catelijne of van Hanneke, dank daarvoor. En ik huurde ook voor korte tijd zelf een auto. Tot zover klinkt alles positief. Vind je niet? Voelt het ook zo? Tja, ietsjes minder. De hele tijd maalde al die veranderende corona-regels door mijn hoofd. Doe ik dit wel of niet? En dat dan? Mag dit wel of niet? Mag en kan ik naar Duitsland (Markus en Inge), naar België (familie en vrienden), naar Frankrijk (Catelijne en co), naar Spanje (mijn zus)? Wel of niet een mondkapje, quarantaine of knuffelen …?

En natuurlijk was er ook werk dat gedaan moest worden. Maar ook dat werd ernstig beïnvloed door corona. Het grote, jaarlijkse NOB-evenement vond enkel ONLINE plaats. Ik geef les op een NOB-school. Geen échte ontmoetingen met collega’s of uitgevers van taal-methodes. Ook de NOB-dag in Antwerpen met Vlaamse collega’s werd enkele dagen voor de betreffende dag geannuleerd. Balen. Mijn persoonlijke planning was deels gebaseerd op deze dag. Ik kreeg op e-mail-verzoeken vaak de reactie dat de desbetreffende persoon op vakantie was. Zucht. Andere e-mails verdwenen (zogenaamd) in spam-boxen. Tweede zucht.

Tot vijf keer toe was ik in Goes. Of in Tilburg of Rotterdam maar dat was ook voor Goes. Er komt weer een themajaar aan in 2022. Goes Europa. En voor de vijfde keer op rij ben ik daarbij betrokken. Het was fijn om bijna alle bekenden en medewerkers (van weleer) weer te zien. Ik ga er de komende maanden vast veel vaker over schrijven. En een onverwachte brainstorm-ochtend over een nieuw project in Wouw. Tja, wie weet?

Wat waren dan echte hoogtepunten? Ten eerste moet ik zeggen: mijn kleinkinderen weer veel vaker zien. Heerlijk, dat is absoluut nummer één. Spoedig gevolgd door de dagen op de Wahrberg in Duitsland. Lees er mijn stukjes van juli maar op na. Ook de paar dagen in Frankrijk waren heerlijk. Daar zag ik de zee wel, vanuit ‘ons’ appartement in Le Portel (Boulogne sur Mer). Gewoon uit het raam kijken en me dagelijks verbazen over het grote verschil tussen eb en vloed.

• 

• 

• 

Wel veel (oude) vrienden gezien en dat voelt fijn en vertrouwd. Nu nog hopen dat zij ook weer eens naar Mozambique kunnen afreizen. Wees welkom !!! Net onder mijn huid – en soms duidelijk zichtbaar – wroet en wringt het rouwen om Rob, Jean Jacques en Per. Het heeft nog niet echt een plekje gekregen, dat voel ik wel.

Wat heb ik niet gedaan? Nauwelijks een museum van binnen gezien. Ook geen theatervoorstelling of festival bezocht. Geen opera, musical, toneelstuk of cabaret gezien. Mijn geplande dagen in Antwerpen gingen niet door. Ik ben niet naar Spanje gereisd. Deels door Corona-voorschriften, deels door te hoge kosten. Ik was maar twee keer (kort) in Bergen op Zoom. Ook dat had ik anders verwacht. Het dagje met Ender en Icarus in Rotterdam verliep anders dan gedacht want het regende pijpenstelen. Het stiekeme plannetje om een (lang) weekend naar Belfast te gaan (daar woont mijn Mozambikaanse schoonzusje en haar man) bleef bij een (mislukt) plannetje. Had ik al verteld dat Isabel er al die tijd niet bij was? Het is nog steeds lastig om een toeristenvisum te krijgen voor niet-Europeanen. Dus best veel in mijn eentje. Niks mis mee maar samen is toch leuker. Door werkverplichtingen kon ik niet naar mijn geliefde Zundert voor het jaarlijkse corso. Ik had Gea, Meile, Finne, Nore, Aline, Duco en Marjolein, Hilde en Guido, Bona en Andre, Beer, Philipine, Peter, Gerard en Diana, Karel en Ria, Bep, Luuc en Ida, Ton, Ciska, Myriam, Rob en Rebecca, Johan en Els, Rob en Jan, Ineke en Ben … ook graag even gezien en gesproken. (**) Het is er niet van gekomen. Iets van … teveel hooi op een te korte vork … er komt wel een volgende keer. Zomer 2022 of tussen alle werkzaamheden door in Goes in het voorjaar. We gaan het zien.

(*) Op bezoek bij … mag je vrij interpreteren want ik zeg altijd dat ik twee thuizen heb.

(**) Best gevaarlijk zo’n namenlijstje want het is vast en zeker onvolledig. Excuses.

Cruquius

Tags

Cruquius, Familie, Haarlemmermeer, Heemstede, Industriële revolutie, Industrieel erfgoed, Kleinkinderen, Koning Willem I, Leeghwater, Museum, Museum-TV, Noord-Holland, Ringvaart, Speurtocht, Stoom, Stoomgemaal, Watermanagement

Zeg eens eerlijk, heb je enig idee waar dit stukje over gaat? Helpt bovenstaande foto om het te weten of helemaal niet?

Al bijna tien jaar rij ik met grote regelmaat naar Heemstede. Tussen Hoofddorp en Haarlem, in Noord-Holland. Soms reis ik met de trein maar even vaak met de auto. Als ik er dan bijna ben, zie ik bij een stoplicht een bijzonder gebouw op mijn rechterhand. En wegwijzers naar Cruquius en een meubelboulevard. Ik weet en zie dat dat bakstenen gebouw een gemaal is. Veel meer weet en wist ik niet. Tot nu. Nog maar eens het bewijs dat het geschiedenis-onderwijs in Vlaanderen wel degelijk verschilt met dat in Nederland. Wij leerden nauwelijks iets over de grote waterwerken ten noorden van de Belgische grens.

• 

• 

• 

Op de tweede foto las je waarschijnlijk ook ‘Cruquius-museum’. Officieel heet het: Haarlemmermeermuseum De Cruquius. Cruquius is de naam van het dorp waar dit museum is gevestigd. Het dorp is vernoemd naar waterbouwkundige plannenmaker Nicolaus Cruquius – geboren op Vlieland als Nicolaas Kruik.

Een mooie namiddag-bestemming met de kleinkinderen. Ze kennen het gebouw ook van de buitenkant. Nu gaan we samen op onderzoek. Ik keek mijn ogen uit. Natuurlijk ken ik de Haarlemmermeer. Eerlijk gezegd vooral als naam van de gemeente waar de luchthaven Schiphol is gevestigd. Lang geleden was het een meer. Hé hé zou je zeggen maar ik heb er nooit aandacht aan besteed. Op foto drie zie je hoe groot dat meer was. Oorspronkelijk waren het drie meren tussen Amsterdam, Haarlem en Leiden. Omdat de bewoners rond die meren steeds meer veen afstaken – als verwarming voor de koude maanden – voegden de drie meren zich steeds meer aan elkaar tijdens en na grote stormen. Het grootste meer had als bijnaam: ‘De Waterwolf’. Een hongerige wolf.

In de zeventiende eeuw bedacht Jan Adriaanszoon Leeghwater al een plan om het meer leeg te pompen met behulp van heel veel windmolens. De omliggende steden waren bang dat ze inkomsten zouden verliezen door minder scheepvaart. Ruim een eeuw later kwam Cruquius met een verbeterd plan, ook met windmolens. Maar ook dit keer bleef het bij plannen.

Twee zware stormen (1834 en 1836) zweepten het water op tot de poorten van Amsterdam en Leiden. Genoeg is genoeg zal Koning Willem I vermoedelijk gedacht hebben. Hij had in 1830 heel wat prestige (en land) verloren nadat België zich had los gemaakt van de Nederlanden. De koning was in de ban van grote industriële projecten in Engeland waar stoommachines voor een ware revolutie hadden gezorgd. In 1839 werd de wet tot droogmaking van het Haarlemmermeer aangenomen. Het meer had een oppervlakte van ruim 18.000 hectare en was twee tot vier meter diep. In 1840 werd begonnen met het graven van een 60 kilometer lange ringvaart en bijhorende ringdijk.

Drie stoomgemalen – Leegwather (bij de Kaag), Cruquius (bij Heemstede) en De Lijnden (bij Osdorp) – pompten ruim 800 miljoen kubieke meter van het meer in de ringvaart. In 1852 spartelden de vissen op het droge. Opdracht volbracht. In 1855 werd het drooggevallen land de nieuwe gemeente Haarlemmermeer. De rest is geschiedenis. Van een agrarisch gebied tot een grote internationale luchthaven.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Als bezoeker loop je door het gemaal dat nu nog als museum-attractie in gebruik is. In vroegere tijden brachten schepen kolen naar het gemaal, in het grote ketelhuis werd de steenkool verhit en de daarbij ontstane stoom zetten de pompen in werking.

• 

• 

De kinderen bleven geboeid want ze hadden in de eerste zaal een schatkist met hangslot ontdekt. Zij kregen een blad met veertien vragen. Bijvoorbeeld: Hoeveel liter stoom kan je maken van 1 liter water? (*) Als ze alle antwoorden juist invulden konden ze de code kraken en de schatkist openen. Een kleine verrassing om mee naar huis te nemen. Een geslaagde middag, een geslaagd bezoek.

Museum-tv heeft een pagina met een mooi filmpje van 7 minuten over het museum. Klik HIER. Zeer de moeite waard, niet alleen deze mini-documentaire maar ook het museum zelf.

Wil je nog meer lezen? Klik dan HIER bij het Noord-Hollands Archief.

(*) 1700 liter

Ik kijk mijn ogen uit

Tags

40, Covid-19, Familie, Isabel, Koken, Leeuwarden, Mondkapje, Nederland, PCR-test, Reizen, Verjaardag, Vliegen, Vrienden, Wandelen

Mogelijk heb je door mijn reacties her en der ontdekt dat ik (weer) in Nederland ben. Mogelijk ben je verbaasd dat ik de verjaardag van mijn nu veertig jarige Isabel niet in levende lijve in Mozambique heb meegevierd. Dat komt zo … na wel vijf verschillende scenario’s te hebben uitgewerkt, besloot ze om een vrouwendag (party) te organiseren. Geen kinderen. Geen mannen. Dus had ik mezelf moeten terugtrekken in mijn werkkamer en door de ramen gluren naar al dat Afrikaanse moois. Niet dus. Ik overlegde met haar dat ik twee weken na mijn tweede prik (Covishield) zou afreizen naar Europa.

Zo gezegd, zo gedaan, maar natuurlijk met allerlei obstakels. Eerst werd mijn heenreis (vliegticket) twee dagen uitgesteld. Dus ook de ingeplande en noodzakelijke pcr-test. Op maandagochtend de test. Op dinsdagochtend de uitslag – gelukkig negatief – en ’s middags naar het vliegveld. Heel veel gedoe met documenten en apps die je verplicht moet invullen. Enfin, ik ga er niet te veel woorden aan spenderen. Ik vloog via Addis Abeba (Ethiopië), Rome (Italië) naar Schiphol (Nederland). Ik kwam volgens planning aan in Nederland. En wat denk je? Nul komma nul controle op Schiphol. Geen enkele vraag over quarantaine. Moet ik dat ingevulde formulier dan nergens inleveren? Blijkbaar niet. Het is dus een zaak van eigen verantwoordelijkheid. Dat is trouwens een prima uitgangspunt.

Hanneke haalt me op en we rijden samen naar Leeuwarden. Fijn om na een lange tijd weer thuis te zijn. Mijn Nederlandse thuis wel te verstaan. Maar wat nu met quarantaine? Officieel mag ik het aan mijn laars lappen – een zogenaamde vrijstelling of uitzondering – want ik bezoek na lange tijd mijn (klein)kinderen. Ik besluit om het eerst vijf dagen rustig aan te doen. Niet naar musea, bioscoop of restaurants. Wel elke dag een 10.000 stappen wandeling.

• 

  Leeuwarden, Nieuwestad

• 

  Bij het volkstuintje van Hanneke

• 

  Dokkumer Ee

• 

  Mini-bieb in Snakkerburen

• 

  Bij de Oldehove (Leeuwarden)

Ik geniet met volle teugen van het mooie weer en de stad. Ik ga nergens naar binnen en houd afstand van de vele toeristen en winkelende Liwwadders. Thuis kook ik, lees ik, slaap wat langer dan gebruikelijk en volg het verjaardagsfeest van Isabel. Vanop afstand. Geen anderhalve meter maar ruim achtduizend kilometer. Nog één of twee dagen geduld en dan ontsla ik mezelf uit quarantaine voor ‘noodzakelijk familiebezoek’.

Ik heb nog niets vermeld dat mogelijk bij de titel van dit stukje past. Het is een hele waslijst variërend van niemand-met-een-mondkapje tot winkelstraten vol terrassen en feestende jongeren. Summer of love. Iedereen weet dat ook in Nederland de pandemie nog geen verleden tijd is maar ik zie nauwelijks een verschil met de tijd hiervoor. Dat is in Matola en Maputo wel heel anders. Ik kom er nog op terug (denk ik). Met andere woorden: Wordt vervolgd.

Durf ik het aan?

Tags

Ardennen, Avek, Boeken, David Lynch, Duin, Familie, Film, Frank Herbert, Herlezen, Ine, Kleindochter, Leeuwarden, Londen, Spelletjes, Sting, Vrienden, Wyns

Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.

Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)

“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen.
Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”

Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.

Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)

Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden we Duin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.

Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.

En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.

Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.

In de serie: BOEKEN

Poppenkast

Tags

Bart Peeters, Boechout, FroeFroe, Kindertijd, Kleurwedstrijd, Nonkel Bob, Nostalgie, Pats Poppenspel, Poppenkast, Poppentheater, Poppentheater KOBA, Studio Peer, Vroeger

Mijn hele kindertijd was de (onze) poppenkast een belangrijk tijdverdrijf. We hadden een eigen poppenkast. Een stevig houten kist met gordijntjes. Ik denk dat we een stuk of zes, hooguit tien poppen hadden. De gangbare commerciële poppen. Jan Klaassen, Katrien, de champetter, een prinses, de koning, een grootmoeder, een boef, de duivel, een draak of krokodil. Poppen met een buigzame plastic kop, een stoffen kleed en twee armpjes / handjes. Je wijsvinger ging in de kop, je middenvinger en je duim gingen in de armpjes/handjes. Alleen de draak had geen handjes maar met dezelfde drie vingers kon je zijn bek open en dicht doen.

Bron: Catawiki.be

Ik heb de foto van het internet geplukt. Het lijkt een beetje op de poppen die wij hadden. Mijn broertje (onze Bart) was twee jaar jonger maar we hebben – zeker in de koudere periodes – heel veel samen gespeeld. We speelden met de coureurekes, met onze Märklin-treinen, met lego, meccano of met de poppenkast. We mochten de typemachine van mijn moeder gebruiken om onze scenario’s uit te werken. (*) We verzonnen zelf verhaaltjes die geïnspireerd waren op voorstellingen die we hadden gezien of boeken die we hadden gelezen. Ook de korte strips uit Ons Volkske en de Kapoentjes zetten wij om in poppenkast-dramatiek.

We oefenden veel, we waren best goed in de traditionele poppenkast-dynamiek. De boef die verschijnt en een zak vol gestolen spul meezeult. Natuurlijk vraagt hij het publiek om hem niet te verraden. Hij verstopt zich. Natuurlijk komt dan de champetter of Jan Klaassen, ze zijn op zoek naar de boef. “Hebben jullie de dief gezien?” Het publiek antwoordt – roept – uiteraard ja of nee. Dan volgt de vraag: “Links of rechts?” Natuurlijk begrijpt de champetter het verkeerd. De dief komt weer even terug en doet “sshttt” en verstopt zich weer. Een flinke achtervolging. De champetter en Jan Klaassen botsen op elkaar. Tenslotte worden er flink wat kopstoten uitgedeeld en wordt de boef gevangen.

Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen hoe dat ging. Bij aanvang lagen alle rekwisieten en poppen keurig klaar maar na een paar keer wisselen werd het al gauw een rommeltje achter de poppenkast. We schilderden ook vlijtig onze decors. Een bos. Een kasteel in de verte. Een kamer met een open haard. Een dorpsplein. Onze poppenkast had vier lampen. Twee witte, een rode en een groene. Vooral de rode lamp was spectaculair want met de aan-en-uit-schakelaar hebben we veel onweren veroorzaakt. Ook de opkomst van de Duivel werd ondersteunt door lichtflitsen en hard geklop tegen de binnenkant van de poppenkast. Uiteraard met de kop van de Duivel tegen de houten binnenkant. Poor Devil.

Hoogtepunt van het jaar was het jaarlijks bezoek van Pats Poppenspel aan ons dorp.

Pats Poppenspel met de daaraan verbonden kleurwedstrijd.

Ik vond het geweldig. Ik deed mijn best op de kleurplaat. Ik herinner me niet dat ik ooit won in tegenstelling tot de kleurwedstrijden van De Witte Mus – de plaatselijke ornithologische vereniging maar dat is een ander verhaal.

In mijn fantasie was het Nonkel Bob die de voorstellingen aan elkaar praatte (of was het echt zo?) en natuurlijk zelf in de poppenkast dook. “Vrolijke, vrolijke vrie-ienden, vrolijke vrienden dat zijn wij …” Of het echt Bob Davidse was weet ik niet. Het jaarlijkse verhaal was een Suske en Wiske avontuur maar ook Mon en Tuur van de Melkbrigade gaven acte de presence. “Milleke Melleke Mol, karwitsel, karditsel, kardol.”

De volgende weken speelden wij varianten van hetzelfde verhaal. Ons huis was volledig onderkelderd. Achteraan de patattenkelder, in het midden de ‘chaufache’ (de verwarmingsketel) en vooraan de grootse ruimte. Opslag en speelkelder. Dus ook de plaats van onze poppenkast. Bij de deur was de kassa, 1 frank per persoon. Toeschouwers waren mijn ouders en buurtkinderen. Een mooie herinnering. Jaren later maakten we een ‘grote’ poppenkast. Een houten frame dat we konden open en dicht klappen. Groene zijgordijnen. In die poppenkast konden we staan want we waren uit de oude kast gegroeid. Van deze poppenkast heb ik nog een foto, van de oude kast niet. Spijtig.

Toen leerde ik de familie Peeters kennen en zag plots poppenkast van een heel ander niveau. Bart tekende en schilderde de decors. Zij (Bart, Stijn en Kaatje) maakten zelf hun poppen. Papier maché. Mama Suuz was een innemende verteller. Interactie tussen een verteller buiten de kast en de figuren in de kast. De (theater) wereld ging steeds een beetje meer open. Dit kind (ik dus) speelde poppenkast op ‘provinciaal niveau’ en nu mocht ik meekijken – ook achter de schermen – van een team in de ‘pro league’. Heerlijk.

Nog steeds kan ik betoverd worden door de magie van het poppentheater. Van een eenvoudige handpop tot de professionele gezelschappen als Studio Peer (Fred Delfgauw) en FroeFroe (ook Boechoutse wortels).

(*) Deze typemachine is nu in bezit en gebruik door mijn zoon. Hij heeft natuurlijk ook een laptop maar zijn intieme schrijfsels en brieven worden nog steeds op dezelfde manier getypt als zijn oma zeventig jaar geleden deed.