Een teken van leven

Tags

Archeon, Avifauna, België, Broadchurch, Familie, Goes, Kleinkinderen, Nederland, NS, Serie, The Missing, Trein

Bloggen is een vanzelfsprekendheid als ik in Mozambique ben. Nu ik weer veelvuldig hop tussen Vlaanderen en Nederland ben ik nauwelijks actief als blogger. Ik lees weinig logjes van anderen. En zelf schrijven doe ik nog minder. Nu dus wel. En een soort van primeur. Ik zit in de trein (Heemstede – Goes) en de NS is zo vriendelijk om gratis WIFI aan te bieden. Omdat ik op weg ben naar een werkafspraak heb ik mijn laptop bij. Ik ga online en geef bij deze een teken van leven.

“Had je dan drukke dagen?” hoor ik jullie denken. Nou nee, dat valt wel mee. Ik ben wel veel onderweg. Een kleine opsomming. Heemstede, Ossendrecht, Boechout, Goes, Bergen op Zoom, Zundert, Leeuwarden, Utrecht, Oosterhout, Berlaar, Roosendaal. Het is zomervakantie in zuid en noord. Dat betekent ook vrije tijd voor mijn kleinkinderen. Dus … Bompa-tijd. Bezoekjes aan Archeon (met Olivia en Carmen) en Avifauna (met Carmen). Naar de bioscoop. Toy Story 4. De drie anderen zijn op vakantie in Griekenland. Via WhatsApp krijg ik jaloersmakende foto’s.

Ben ik op vakantie? Die vraag krijg ik bijna dagelijks. Nee, zo voelt het niet. Vakantie is anders. Een nieuwe bestemming, geen afspraken en MET Isabel … dat zijn ingrediënten die nu niet voorradig zijn. Dus geen vakantie maar wel veel vrije tijd.

Tijd om series te kijken (met Nederlandse ondertitels) – zelfs overdag. Dus toch ook een beetje vakantie. Broadchurch (drie seizoenen) en The Missing (het derde seizoen).

Ik ga geen uitgebreide recensies schrijven maar wat een wereld van verschil. Broadchurch … goed tot heel goed. Een 8 zou ik zeggen. The Missing 3 is slecht. Waardeloos. Hooguit een 3. Onduidelijk. Zwak verhaal. Slecht scenario en vol continuiteits-fouten. Heel irritant.

Ik lees weinig. Mijn dagen zitten vol met andere zaken. Nog een paar dagen en dan vlieg ik weer uit. Naar mijn meisje. Naar de zon. Mooie dagen in de Lage Landen maar strandweer … nou nee.

Advertenties

Nostalgie eten

Tags

België, Berlaar, Camping Casa Valerosa, Catalonië, Culinair, Familie, Kalfsrol, Steak Tartaar, Visa, Zeewolf

De mevrouw die de vleeswaren snijdt bij Delhaize Berlaar vraagt welke soort ‘kalfsrol’ ik wil. Ze hebben twee soorten. Zelfgemaakte met mosterd of de klassieke (ouderwetse) kalfsrol. Ik vraag (koop) er een bakje ‘saus’ bij. Het kan niet nostalgischer. En dan zie ik ook in de rest van mijn boodschappenmandje.

Steak Tartaar

Kalfsrol, preparé, pistolets, rijstpap met saffraan, beuling en meergranenbrood. De steak tartaar heb ik afgelopen week al op het vliegveld van Brussel gegeten toen ik zat te wachten op een VISA-medewerker. Ze hebben namelijk mijn creditcard geblokkeerd en ik begrijp niet waarom. Gisteravond een gezellig etentje met mijn zus die vanochtend naar Spanje is vertrokken. Het begin van een nieuw leven? Een beetje wel ja. Van schooljuf met autistische kinderen naar beheerder van een (natuur)camping in het zuiden van Catalonië. Ik at lekkere zeewolf en prikte een vorkje mee in de mosselpot van ons Lief. We zijn allebei blij dat WhatsApp een prima middel is om met elkaar in contact te blijven. En nu overweeg ik ook om Instagram te gaan gebruiken want dat is haar voornaamste mededelingen-medium. Ik doe het nog steeds bloggend.

Ps. Mijn koffer is sinds zaterdagochtend terug in mijn bezit. Oef.

Zo Bompa, zo kleinzoon

Tags

Culinair, Familie, Frikandel speciaal, Haring, Kleinzoon, Koffer, Maatjesharing, Nederland, Patat, Reizen

Omdat ik niet opnieuw een klaag-stukje wil schrijven, voeg ik twee (vrolijk makende)  foto’s toe aan dit logje.

Koen eet nieuwe haring

Icarus eet nieuwe haring

De titel is hierbij uitgelegd. Mijn schoondochter kocht tien nieuwe haringen. Wetende dat de schrijver van dit weblog dat erg lekker vindt en dat hij dat in Mozambique zeker niet eet. Mmm … en wat doet mijn jongste kleinzoon? Hij wordt morgen vijf. Hij wil niet onderdoen voor zijn Bompa. Dus allebei eten we drie maatjes met uitjes. Mmm.

En de volgende dag schuif ik aan bij een traditioneel etentje op donderdag bij vrienden. Patat en een frikandel speciaal. Zo … ik ben weer in Holland. Vanavond nog een jonge jenever en dan kan ik zeggen: “Ik ben weer thuis”.

Mocht je je afvragen waarover ik niet wil klagen – zie de eerste lijn van dit stukje. Het is nu vrijdagavond en ik heb mijn koffer nog steeds niet. (Zie stukje van gisteren.) Grrr.

1000 vragen aan mezelf (24)

Tags

1000 vragen, Avek, Culinair, Duin, Familie, Flair, Ine, Isabel, Kanker, Pius X, Post, Vincent Kompany

Nog niet op de helft van alle vragen / antwoorden maar wel op de goede weg.

401. Wat is je favoriete troosteten?

Heb ik dat? Moet ik vaak getroost worden? Of sta ik mezelf niet toe om getroost te worden? Ik hou het maar op kalfstong. Koeientong mag ook. Met gekookte aardappeltjes en twee soorten saus. De tomaten-madeira-saus van mijn oma en de iets zuurdere witte saus met rozijnen uit het kookboek van Ine’s moeder. Nostalgie-eten zou ik het liever noemen.

402. Heb je wel eens iets bovennatuurlijks of onverklaarbaars meegemaakt?

Populair zeg ik dan “ik ben niet heel erg van zweverig geiten wollen sokken gedoe”. Dus mijn antwoord is nee. Maar ook in mijn leven is niet alles verklaarbaar. Een klein voorbeeld is dan: plots aan iemand denken die al jaren niet meer in je gedachte was en dan krijg je dezelfde dag een bericht (telefoontje) van die persoon.

403. Welke uitdaging moet je overwinnen?

Daar is alweer dat woord uitdaging. Ik had dat woord toch geschrapt uit mijn persoonlijke woordenboek? Is de vragensteller uit de Flow dat misschien vergeten … ga je schamen.

404. Wie heeft je het meest beïnvloed in je leven?

Wel een mooie vraag. Het meest is dan weer moeilijk. Herman De Graaf – hoofddocent Nederlands tijdens mijn lerarenopleiding Nederlands – Geschiedenis (Pius X instituut in Antwerpen) komt daarvoor in aanmerking. Mensen als Godert vdB en Salvatore C zijn ook heel belangrijk geweest. Maar uiteindelijk komt voor deze ‘eretitel’ Ine toch op de eerste plaats.

405. Wat is klein geluk voor jou?

Heel letterlijk: mijn vijf kleinkinderen. Maar misschien moet ik klein dan toch vervangen door groot …

406. Doe je wel eens iets uit medelijden?

Vast wel. Of medelijden dan de primaire reden is durf ik te betwijfelen. Ik hou het even klein en dicht bij huis. Er zijn tientallen onofficiële baantjes in Maputo. In het centrum zijn er heel wat plaatsen waar jongens – altijd jongens – je een plek wijzen om te parkeren. Je hebt die jongens niet nodig want een vrije parkeerplaats kun je zelf ook wel zien. Dan volgt onmiddellijk de vraag of ze je auto mogen poetsen en of ze de wielen mogen behandelen met een superspray. Enzovoort. Allemaal niet nodig. Een oogje in ’t zeil houden is prima. Als ik dan weer vertrek geef ik wat klein geld. Uit medelijden? Nee, eerder om geen problemen met ze te krijgen. Bij een aantal stoplichten in het centrum van Maputo zijn bedelaars actief. Altijd dezelfde gehandicapte mensen. Een meisje met één arm, een man met een bochel, een blinde vrouw met een kind of kleinkind, een jongen in een rolstoel. Zij krijgen geregeld iets van me. Uit medelijden? Ja, een soort van. In de Joodse traditie bedank je de bedelaar dat hij/zij je de kans heeft gegeven om iets goeds doen … mooie gedachte vind ik dat.

407. Wanneer was je laatste spelletjesavond?

Veel te lang geleden. Zo’n avond – met het accent op avond – is al een jaar geleden. Met zoon en schoondochter. Overdag spelletjes spelen is nog niet zo lang geleden. Met de kleinkinderen. En met bezoek uit Nederland / Vlaanderen. Yaniv, Scopa en vergelijkbare kaart-spelletjes. En terwijl ik dit typ kijk ik met grote weemoed naar mijn prachtig mahjong-spel boven op de boekenkast …

408. Ben je goed in je werk?

Dat zou een ander moeten beantwoorden. Ik denk het wel want er komen vaak nieuwe opdrachten van dezelfde klanten …

409. Wie bewonder je?

Ik ga niet met namen strooien. Waarom niet? Moet ik Vincent Kompany antwoorden? Een schitterende voetballer die telkens zijn blessures overwint en weer aan de top komt. Bewonder ik hem? Tja … ja. Afgelopen week toen ik weer even mijn regie-pet mocht opzetten, had ik grote bewondering voor de dansers. Een onuitputtelijke energie en een onbegrijpelijk goed geheugen voor de choreografieën die ze (moeten) uitvoeren. Hoe werkt het geheugen van een danser? Heel interessant allemaal …

410. Heb je een goede gewoonte die je iedereen zou aanraden?

Eerst JA zeggen in plaats van NEE. Met een NEE sluit je onmiddellijk alle deuren met een JA ligt de wereld nog steeds voor je open. Ik hoef dat niet verder uit te leggen, denk ik.

411. Wat sla je over in de krant?

Het financiele nieuws lees ik zelden. Hooguit de koppen en de inleiding.

412. Wat doe je met je grijze haren?

Wassen met shampoo en daarna behandelen met crème-spoeling, net zoals de niet-grijze haren.

413. Wat stond er op je laatste Instagram-foto’s?

Ik heb geen Instagram-account. Dus het antwoord is duidelijk. Op Facebook zet ik wel soms een foto. En ook op WhatsApp-status – die foto’s verdwijnen weer na 24u.

Isabel eet artisjok / alcachofra

En dat was een foto van Isabel die voor het eerst in haar leven artisjok eet. De blaadjes afschraapt …

414. Sta je liever op de voorgrond of op de achtergrond?

Dat hangt van de situatie af. Morgen gaan we naar de begrafenis van een tante van Isabel. Dan sta ik graag op de achtergrond. In een reisgezelschap zul je mij eerder op de voorgrond aantreffen.

415. Hoe vaak lak je je nagels?

Ik denk dat ik dat één keer in mijn leven heb gedaan. Een St Juttemis-feest op de AVEK – ergens begin jaren tachtig.

416. Filter je het nieuws voor jezelf?

Ja. ‘Kanker’ is nog steeds mijn achilleshiel. Ik zap weg, ik sla zo’n stukje in de krant over, ik klik zelden iets aan dat ‘ziekte-gerelateerd’ is. Verder ben ik wel een ongevaarlijke nieuws-junk.

417. Voor welk TV-programma zou je jezelf opgeven?

Dat heb ik één keer gedaan. De Vara-kwis ‘Twee voor Twaalf’. Samen met Rob H. We zijn niet uitgenodigd, zelfs niet voor de pre-selecties. Over ‘Met het mes op tafel’ heb ik wel eens nagedacht …

418. Hoe beleg je het liefst je boterham?

Ik hou van boterhammen. Met kaas. Met vleeswaren. En ik eindig met zoet.

419. Wat is je grootste zwakte?

Teveel boterhammen … hahaha. Deze vraag komt in allerlei varianten voor in deze lijst. Dus opnieuw is mijn antwoord: mijn uitstel-gedrag.

420. Hoe amicaal ben je?

Ik vind mezelf amicaal maar als ik naar mezelf en mijn gedrag kijk, ben ik dat niet heel erg. Ik ben eerder wat gereserveerd en heb de grootste moeite met ‘social talk’. En dat moet een amicaal iemand wel tentoon spreiden … lijkt me.

421. Wat zijn je doucherituelen?

Mijn grijze haren wassen. Hahaha. Doucherituelen – heb ik die? Ik ben een snel-doucher. Nat worden, niet te heet, even alles inzepen, afspoelen en daarna de kraan kouder zetten. Afdrogen en een beetje insmeren met Nivea. De vloer weer droog deppen. Haren uit het putje halen. Dat is het wel zo’n beetje …

422. Hoe gevaarlijk is jouw werk?

Fysiek is mijn werk niet gevaarlijk. Wel tijdrovend want er zijn geen vaste kantoortijden dus dat kan nog wel eens gevaarlijk zijn want het thuisfront weet niet altijd wanneer ik thuiskom …

423. Van welke bioscoopfilm heb je enorm genoten?

Ik schreef er een tijdje geleden over. Bohemian Rhapsody. Maar ik kan nog wel wat films opnoemen … Moulin Rouge, Dogville, Kaos, Meglio Gioventu, Chocola. Dat is onderwerp voor een apart stukje. Op FB heb ik vorig jaar posters van mijn 25 meest favoriete films geplaatst.

424. Wat is je favoriete bordspel?

Het bordspel: ‘Duin’

Duin. En wat geweldig dat dat ook de naam is van mijn kleindochter.

425. Aan wie heb je het laatst een kaartje gestuurd?

Help. Iets wat vroeger zo gewoon was. Ik doe het niet meer. Appen, smsen, emailen … hebben het kaartjes schrijven en versturen verdrongen. Ik denk dat mijn laatste kaartje met postzegel richting Harlingen is gegaan want daar woont een dame die het kaartjes-sturen nog steeds beoefent. Waarvoor dank. Ook mijn lieve buurvrouw uit Bergen op Zoom blijft een topper in deze vorm van sport. Ik kan natuurlijk de smoes gebruiken dat de Mozambikaanse post niet functioneert …

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Abonnementen

Tags

Abonnement, ANWB, Corsief, Donald Duck, Ierland Bulletin, Kampioen, Krant, Op Pad, Opzij, Tijdschriften, Volkskrant, Vrij Nederland, Wordt Vervolgd, Zundert

Ik ben een trouwe lezer van kranten en tijdschriften. Of nog beter is het om te zeggen: “Ik ben (was) een trouwe klant”. Het is de maand van het spannende boek. Toonaangevend is daarin Vrij Nederland. Zij geven al sinds mensenheugenis (tikkeltje overdreven) een Detective en Thrillergids uit.

Ook kiezen zij de thriller van het jaar en geven klassiekers in dit genre en nieuw verschenen boeken een beoordeling met de bekende sterren-notering. Maximaal ***** vijf sterren. Thriller van dit jaar is ‘Ster van het Noorden’ van D.B. John. Ik zal er een van de volgende dagen wat over schrijven want ik heb het boek inmiddels uit.

Vandaag memoreer ik – vooral voor mezelf – abonnementen die ik (wij) had in de laatste veertig jaar. Dat is de periode dat ik vanuit Vlaanderen naar Nederland verhuisde. Ik had al een abonnement op Robbedoes, Bulkboek, HUMO en De Morgen. Een adreswijziging naar Boelenslaan (Fryslan) was voldoende. Robbedoes verhuisde niet mee. Maar langzaamaan werd De Morgen minder en minder gelezen. De belangrijkste reden: de krant kwam met een dag vertraging én we hadden ook een abonnement op De Volkskrant. Dus na een klein jaar was het adieu De Morgen. Ook Bulkboek was algauw verleden tijd. Het abonnement op het Ierland Bulletin liep wel gewoon door.

Vrij Nederland en De Haagse Post vielen wekelijks op de mat, eerst in Boelenslaan, tijdelijk in Leeuwarden en daarna in Wyns. Ine had afwisselend een abonnement op Libelle en Margriet. Met een voorkeur voor het eerste vrouwenmagazine. In de losse verkoop kocht ik af en toe Voetbal International en Ine Opzij. Je begrijpt het wel … genoeg leesvoer – meestal tijdens de weekends. Ongelezen nummers gingen mee op vakantie al was het maar voor de puzzels en kruiswoordraadsels in Vrij Nederland.

Ik weet niet wanneer we stopten met De Haagse Post. Ik denk na onze verhuizing naar Bergen op Zoom eind 1989. In de plaats nam ik een abonnement op Sport International (later Nu Sport International). Oo, ik vergeet de Donald Duck. Die kwam in huis begin jaren negentig en voor zover ik weet heeft mijn zoon dat abonnement nog steeds. In dezelfde periode kwam er ook Op Pad bij en Kunstbeeld. Op werkgebied had ik abonnementen op verschillende (vak)tijdschriften zoals Etectera, Toneel Theatraal, Theatermaker, Theater & Educatie en diverse blaadjes van en over amateurtheater van NCA, BCA, ZCA enzovoort.

De Volkskrant, Humo en Vrij Nederland kwamen met de regelmaat van de klok -dagelijks of wekelijks.

Alhoewel … we moesten geregeld bellen dat de krant weer maar eens niet bezorgd was. Ergens rond de eeuwwisseling bleef Humo te vaak ongelezen op een stapel liggen. Dus dat abonnement werd opgezegd. Kort na Ines overlijden in 2005 verbrak ik ook de relatie met Vrij Nederland. Ik kocht nog wel losse nummers – zeker de al eerder genoemde Detective en Thrillergids, maar ook losse nummers van HP/De Tijd en heel soms De Groene Amsterdammer.

Wat nog meer? De Kampioen. Wie heeft dat blad van de ANWB niet? Bij ons lag de Kampioen op de wc. Ook bij het lidmaatschap van Brabants Landschap en van NFN (de Nederlandse naturistenvereniging) hoorde een tijdschrift. Wordt Vervolgd – een striptijdschrift. De Muur en Hard Gras kocht ik af en toe los. Natuurlijk mag ik Corsief niet vergeten. Hét corsomagazine met 90% info over Corso Zundert en ook nog een beetje over andere bloemencorso’s.

In de periode dat ik steeds vaker in Afrika verbleef (vanaf 2010) hield ik grote schoonmaak. Alles opgezegd. De Volkskrant miste ik in het begin heel erg. Blendle bracht soms uitkomst. Tegenwoordig kun je geen losse nummers digitaal meer kopen. Jammer. Er is sindsdien één tijdschrift bijgekomen: Bahamontes – een Vlaams wielertijdschrift. En dat is het dan. Corsief en Bahamontes. De rest lees ik met grote onregelmatigheid digitaal of ik koop een los nummer als ik in Nederland ben (en zin heb). Hebben jullie abonnementen op kranten en / of tijdschriften?

Klimaatvluchtelingen (5)

Tags

Donatie, Familie, Huis, IDAI, Ine, Klimaatvluchtelingen, Mozambique, Sofala

Het (voorlopig) laatste deel over klimaatvluchtelingen en (de gevolgen van) cycloon IDAI. Vandaag over de wederopbouw, een update en een nieuw verzoek. Op 3 mei schreef ik ‘Een donatie voor Mozambique’. Ik had vandaag ook de titel ‘Een donatie voor Mozambique – deel 2′ kunnen gebruiken.

Ruud – een neef van Ine – heeft me (ons) een tweede nieuwsbrief bezorgd. Hij beloofde eerder om ons te informeren wat er met het opgehaalde geld gebeurt in Mozambique – bij zijn jonge zoon, zijn moeder en zijn familie. Ik citeer grote stukken uit zijn nieuwsbrief.

“Lieve mensen, ons huidige bedrag staat nu volgens (nichtje) Ronique op € 1970,- Dit is geweldig. ik wil jullie heel graag op de hoogte brengen van wat er met jullie bijdrage is gebeurd en dat o.a. aan de hand van foto’s. De funderingen zijn opnieuw uitgegraven en zijn helemaal klaar.”

De funderingen zijn gegraven

“Het metselwerk is inmiddeis opgetrokken tot ongeveer 40 cm boven het maaiveld (hoogte van de begane vloer). Er is een metselaar ingehuurd en de rest van de werkers bestaat uit familieleden, die vrijwillig meehelpen tegen gratis kost en inwoning.”

Het metselwerk is begonnen.

“Ik zorg zelf voor de tekeningen en ook voor regelmatig contact via WhatsApp.”

Bouwtekening

“Wederom wil ik jullie vragen voor een donatie i.v.m. de kapconstructie, kozijnen, elektra etc. voordat we deze rekening gaan sluiten over ongeveer 3 of 4 maanden. Elke maand krijgen jullie een nieuwsbrief van mij. Zijn er bepaalde vragen, dan hoor ik dat graag. Ik wil jullie andermaal ontzettend bedanken voor jullie medeleven en we zijn heel erg ontroerd door de warmte en giften van iedereen. Jullie hebben mijn familie en mij ook enorm gemotiveerd om weer het roer om te zetten naar een betere toekomst.                                                                                          

Het is zo inspirerend om mensen op een directe manier te helpen en te ondersteunen, daarom wil ik voorlopig doorgaan met mijn nieuwsbrieven met daarin alle informatie. Ik hoop dat we deze band tussen ons allemaal  alleen maar daardoor verstevigen. We gaan samen een huis bouwen en jullie zullen en kunnen daar heel trots op zijn.

Heel erg bedankt, Ruud, namens mijn familie in Mozambique”

Zoals je begrijpt is geld nog steeds van harte welkom. Ik herhaal daarom graag het rekeningnummer: NL 08 INGB 0795 3738 80 op naam van RBB Arts  Deze rekening wordt beheerd door Ronique – een nichtje van Ruud en Ine. Voel je uiteraard vrij om iets te geven. Ik durf wel zeggen dat dit geld 100% naar de bouw van het huis(je) gaat. Niet naar westerse hulpverleners die ook heel goed werk doen, begrijp me niet verkeerd. Het is hulp op micro-niveau, heel concreet en persoonlijk.

In de SERIE: KLIMAATVLUCHTELINGEN en CYCLOON IDAI

En morgen weer heel iets anders …

Een dagje Krugerpark (2)

Tags

Crocodile River, Familie, Giraf, Krugerpark, Malelane, Mozambique, Nijlpaard, Olifant, Wrattenzwijn, Zebra, Zuid Afrika

Laat ik beginnen met een tweede foto van drie ‘bontkwagga’s’ … zebra’s. Daar eindigde ik gisteren mee. Vandaar …

Allemaal hebben ze een unieke streepjes-code

We zagen buffels en nijlpaarden. Niet vlakbij dus mijn foto’s zijn geen goede weergave van wat we door de verrekijker wel mooi konden zien. Het laatste nijlpaard dat we zondag zagen stond op de bodem van de Krokodillen-rivier vlakbij Malelane Gate. Zie foto hieronder. Heel bijzonder. Crocodile River … ja … zo heet die rivier echt! Deze rivier vormt de zuidgrens van het Krugerpark.

Nijlpaard (Seekoei) in de Crocodile River

Een lievelingswoord in onze familie is ‘kameelpaard’. Het lievelingsdier van mijn kleinzoon Ender. De meeste mensen noemen het kameelperd niet met zijn Afrikaanse naam maar zeggen: giraf. Wat zijn ze mooi en elegant. En als je ze ziet lopen begrijp je wel waarom de vergelijking met een kameel wordt gemaakt.

Giraf aan de wandel

De eerste giraffen die we zagen staken de weg over – net te snel om foto’s te maken. Ze bleven wel blaadjes eten maar stonden grotendeels verscholen tussen de grote struiken.

Twee giraffen

Is het enkelvoud van ‘giraffen’ – een ‘giraf’ of een ‘giraffe’? Ik moet het eens opzoeken, ik weet het niet zeker. Natuurlijk heeft Bompa een filmpje gemaakt en per ommegaande naar Nederland gestuurd. Met dank aan WhatsApp.

“Dag giraf” zei Dikkertje Dap. “Weet je wat ik heb gekregen? Rode laarsjes voor de regen …”

Onze wekker liep om 4.40 af dus net iets vroeger dan op een doordeweekse dag. Waarom ik dit vermeld? Op een wat saaier stukje – de zon is al flink van de partij – de auto schudt zachtjes van links naar rechts. Naast mij zie ik dat Isabel in slaap is gesukkeld. Een blik in mijn spiegel … ook mijn andere reisgenoten zijn in dromenland. Hahaha … Koen gaat op excursie en de meisjes … maar gelukkig spot ik kort daarna de eerste olifant van de dag. En op slag zijn ze helemaal wakker.

Een grote familie olifanten neemt een zondags bad.

Bij dezelfde rivier zien we twee nijlpaarden op de andere oever. Meestal zie je ze in het water. En ook op de andere oever tellen we een stuk of vijf buffels. We rijden verder.

Het blijft een indrukwekkend dier

Het is onbegrijpelijk dat er nog steeds lui zijn die er lol in hebben om olifanten en neushoorns dood te schieten. Zelfs giraffen. Overal wordt gewaarschuwd voor stropers. Maputo is een belangrijke doorvoerhaven van hoorns en slagtanden. Onlangs bij het vertrek van JJ werd zijn bagage besnuffeld door getrainde honden. Niet op zoek naar drugs maar op zoek naar dierlijke materialen.

Eten en drinken bij een meertje

Het hoogtepunt van de dag. De olifant die je op bovenstaande foto ziet bezorgde ons fantastische tien minuten. Met zijn slurf plukt hij eerst een flinke bos sappig gras. Hij schudt de overtollige aarde er af en dan verdwijnt alles in z’n bekkie. Dat herhaalt zich een keer of vijf. Dan is het tijd om alles door te spoelen. Water wordt opgezogen via de slurf en gedeponeerd in zijn mond. Zeg je dat van een olifant: ‘mond’? Ik denk het niet maar ‘bek’ klinkt wat oneerbiedig.

Ik eindig wat minder spectaculair. Met drie zwijntjes. Niet de biggetjes van het sprookje met de wolf. Maar met drie wrattenzwijnen. Warthog of Javalin in het Portugees.

Vlakvark is een vegetariër.

Maar bij mij komt toch als eerste het woord ‘Pumba’ op. En iedereen die de ‘Leeuwenkoning’ (The Lion King) heeft gezien weet natuurlijk wie Pumba is. Als ze onraad bespeuren gaat het staartje als een antenne omhoog. De kleintjes verzamelen zich rond mama en ze vertrekken. Is het gevaar geweken dan zakt mama weer door de knieën om gras of wortels te eten.

Het echte einde is voorbehouden aan mijn Mozambikaanse familie. Het was een mooie dag dames. Wordt vervolgd zou ik zeggen …

Aldovanda – Dona Isabel – Belinha

Mocht je nu denken … dat wil ik ook wel eens zien. Wees welkom. Ik geef je graag advies. Neem gerust contact op. Een reis naar Mozambique of Zuid Afrika hoef je echt niet met een grote reisorganisatie te doen. Ik help je graag op weg. We hebben vaker gasten op bezoek, logeerplek zat en ik ben graag je gids …

Alle foto’s heb ik zelf gemaakt op 12 mei 2019. Ik ga weer eens in mijn foto-mappen snuffelen en maak mogelijk nog een derde plogje over het Krugerpark met foto’s van eerdere bezoeken.

 

Een dagje Krugerpark (1)

Tags

Afrika, Auto, Crocodile Bridge, Familie, Gnoe, Impala, Isabel, Komatipoort, Krugerpark, Lower Sabie, Malelane, Moederdag, Neushoornvogel, The Big Five, Vogels, Waterbok, Zebra, Zuid Afrika

Wij wonen op precies 100 km van de dichtstbijzijnde ingang van het wereldberoemde Krugerpark. Crocodile Bridge Gate. Tot gisteren was Isabel er nog nooit geweest. “Dat is iets voor witte mensen” of woorden van gelijke strekking was steeds haar commentaar. Ook haar zus en moeder hebben nog nooit een wildpark bezocht. ‘Toerist zijn’ is hen niet vreemd – Spanje, Portugal, Zwitserland, Italië, Nederland, België, Frankrijk enzovoort – maar toch niet vlakbij huis … ben je gek?!? Mijn schoonvader is nog in Portugal dus dit was een mooie gelegenheid om zo’n bezoek te regelen. Nou ja … regelen – dat is een veel te groot woord. Je rijdt ernaar toe, je betaalt een dagkaart – Mozambikanen krijgen een flinke korting – en je zoekt je eigen weg. Wij rijden om 7.12u het park in. Rond half vijf rijden we via Malelane Gate weer naar buiten en naar huis. Moederdag 2019. Of moet ik zeggen ‘Schoonmoeder-dag’?

Minha sogra – Dona Isabel – mijn schoonmoeder

In Mozambique en Portugal vieren ze dat trouwens op de eerste zondag van mei. In Zuid Afrika en de meeste Europese landen vieren ze dat op de tweede zondag van mei. Wij gisteren. Laat ik er maar een meer-daags plogje van maken. Een kleine selectie van de vele foto’s. Met een heel gewone camera en met het mobieltje van mijn Isabel. Ja, ze is naar haar moeder vernoemd. In familiekring zegt iedereen Belinha (kleine Isabel) tegen mijn lieftallige echtgenote. Ik was eerder met haar in andere wildparken in Zuid Afrika en Eswatini (Swaziland).

Minha esposa – Belinha

Goed .. foto’s van het Krugerpark moeten natuurlijk dieren-foto’s zijn. Daar gaan we.

Gnoe – Wildebeest en Geelbekreigertjes

We hebben aardig wat vogels gezien. Mijn beperkte foto-apparatuur schiet tekort om dat mooi in beeld te brengen. We zagen naast de veel voorkomende soorten ook een zwartborstslangenarend, een prachtige ijsvogel, een secretaris-vogel, een uiltje, veel maraboe’s, een zwarte ooievaar en verschillende soorten neushoornvogels.

Neushoornvogel – ‘Zazoe’ in The Lion King

Zuidelijke hoornraaf (Bromvoël – in het Afrikaans)

En natuurlijk gingen ook mijn Mozambikaanse meisjes op zoek naar ‘The Big Five’. Dat is niet gelukt. Ik zag ze wel alle vijf maar nooit tijdens één bezoek. Gisteren konden zij de buffel en de olifant op hun lijstje aankruisen. Luipaard, leeuw en neushoorn zal voor een andere keer zijn.

Waterbok

Impala

Krokodil

Zoekplaatje … hoeveel krokodillen zie je op deze foto?

Ik was voor de vierde keer in het Krugerpark. De eerste keer drie dagen met Ine (2004). Begin 2018 twee dagen met mijn kinderen en kleinkinderen. Met de Vlaamse vrienden – Werner zijn zestigste verjaardag – gingen we één dagje. Haast identiek met onze uitstap van gisteren. 365 kilometer op de dagteller van onze auto waarvan 135 kilometer in het park. Voor de kenners: via Crocodile Bridge naar Lower Sabie en dan doorgestoken richting Jock Safari Lodge en dan naar het zuiden – de uitgang van Malelane.

Ik heb van al mijn bezoeken aan wildparken in Afrika heel veel foto’s. Gisteren dacht ik … de meisjes gaan flink wat fotograferen. Ik hoef niet zonodig maar als je dan de eerste zebra’s van de dag ziet … dan kan ik het niet laten …

Burchel’s zebra’s

Morgen deel twee.

Veertig

Tags

Aswoensdag, Bloggen, Familie, Isabel, Pasen, Rome, Vasten, Veertig, Voetstappen, XL

Onderaan dit logje zie je #40/40 staan. Vandaag maak ik “40 dagen bloggen” vol. Ik schreef er eerder over op dag #15. Ik was trouwens al twee dagen eerder begonnen. Dit is dus eigenlijk logje nummer #42. Tweeënveertig aaneengesloten dagen een stukje publiceren. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Het lijkt al gauw op borstklopperij. Nog wel wat gedachten en associaties op het getal 40.

Veertig. Foto: Pixabay

Toen in enkele weken geleden het plan opvatte om een keer mee te doen met dit 40-dagen gedoe las ik dat je tussen Aswoensdag en Pasen zes keer mocht verzaken. Mocht smokkelen. Watjes … dacht ik. Afgelopen week merkte ik voor het eerst dat ik enkele dagen voor Pasen de kaap van 40 zou ronden. Heb ik verkeerd geteld? Ik snapte het niet. Ik ging opnieuw tellen. Er zijn 46 dagen van Aswoensdag tot Pasen. Tiens. Ik heb mijn hele jeugd het woord “40 dagen Vastentijd” gehoord. Zijn het dan geen veertig dagen. Nee dus. Op de zondagen in die periode hoef je niet te vasten. Weet je dat ik dat me nooit heb gerealiseerd? Raar maar waar. “Alhoewel er zesenveertig dagen verlopen tussen Aswoensdag en Pasen (einde van de vastentijd), wordt er traditioneel (binnen de Katholieke Kerk) niet gevast op de zes zondagen tijdens die periode, waardoor de totale duur van de vastentijd op veertig dagen uitkomt.” (citaat op Wikipedia) Veertig komt trouwens veel vaker voor in de Bijbel, maar dat terzijde.

Goed, ik ga nog een paar dagen door met elke-dag-bloggen. Denk ik. Misschien ook niet. Waarschijnlijk ga ik binnenkort weer naar mijn gewone ritme. Dat is gemiddeld drie stukjes per week. Soms iets meer, soms iets minder. Het heeft me niet heel veel moeite gekost om elke dag iets te publiceren maar ik wil het niet tot norm verheffen. Geen dwang, gewoon voor mijn plezier.

40. Denk ik vaak aan het getal 40? Nee. Ik heb er geen bijzondere gedachte bij. Nochtans heb ik in 2019 al tweemaal een 40-dagen-ding gedaan. In veertig dagen 400.000 stappen zetten en nu dus veertig dagen bloggen. Ik heb wel iets met de getallen 22, 28, 36 en 222. Daar kom ik nog een keer op terug in een ander stukje.

Mijn veertigste verjaardag herinner ik me goed. Ik wilde het geruisloos laten passeren. Niet teveel aandacht geven. Maar een beetje extra mocht dan weer wel. We besloten met zijn vieren een paar dagen naar Rome te gaan. Ine, Catelijne, Jules en ik. Eind oktober. Nog steeds mooi weer maar niet meer zomers heet. We hadden een geweldig weekend. Vraag me niet wat we deden op mijn 39ste of 41ste verjaardag. Ik weet het niet meer. En ja … ook bij Isabel komt de veertig dichterbij. Ja, ze is jonger dan ik maar dat wisten jullie toch wel? Ze begint af en toe te vragen wat ik in gedachte heb. De schat. Nou, eerlijk gezegd … nog niets maar natuurlijk zullen we … ijs en weder dienende …

Ik denk dat wij in de tachtiger jaren verschillende keren veertig dagen op zomer-vakantie gingen. Niet bewust dat ronde getal maar wel de volle periode van de schoolvakanties. Naar Griekenland, naar Portugal. Het feest voor de veertigste huwelijksverjaardag van Opa Lauw en Oma Rietje was een groot succes. Een mooie herinnering.

XL is de Romeinse schrijfwijze van 40. Ik denk daarbij eerder aan een kledingmaat. Ik heb meestal XL nodig en als een shirt of hemd een beetje krap uitvalt, moet ik uitwijken naar XXL. En nu ik het toch over kledingmaten heb … S of M … daar tussen moet ik altijd kiezen als ik iets voor Isabel koop. In etiketten staan ook andere getallen. Teveel maateenheden EU USA etc …  Daar kom ik niet wijs uit. Hetzelfde verhaal voor schoenen. Ik weet wel dat 38 een kledingmaatje is dat klopt als ik iets voor haar koop maar langzaamaan kruipt dat ook naar de  … Vertel haar maar niet dat ik dit zomaar open en bloot op mijn blog schrijf. Ze zou me wel eens …. hahaha.

In de serie #40/40

Winnen of verliezen

Tags

Bordspel, Dobbelsteen, Familie, Kleinkinderen, Spelletje, Stratego, Verliezen, Winnen

Een gewetensvraag. Wat doe je als volwassene als je een spelletje speelt met een jong kind of met je kleinkind? Proberen te winnen of het kind laten winnen. Ik probeer te winnen maar dat eindigt niet altijd naar tevredenheid van de verliezer. Logisch natuurlijk. Niemand verliest graag …

Stratego … ik speel met blauw

Een tijdje geleden daagde mijn kleindochter me uit met een spelletje stratego. Leuk. En jeugdsentiment. Ik speelde het eindeloos veel tussen mijn twaalfde en mijn twintigste. Misschien een iets te ruime schatting. Maar het is zeker veertig jaar geleden dat ik dat spel heb gespeeld. Ik was er destijds best goed in. Geduldig en strategisch.

“Bompa, ik ben heel erg goed hoor.” “Dat is geweldig meid.” “Je moet proberen de vlag te vinden. En als je op een bom trapt verlies je dat stuk.” “Ik weet het schat maar een mineur kan een bom wel onschadelijk maken. Ja toch?” “Wat is een mineur?” Zij kent de stukken enkel als een nummer, niet bij naam. Ik ken ze als: Maarschalk, generaal, kolonel, majoor, kapitein, luitenant, sergeant, mineur, verkenner, spion, vlag en bom. Zij niet en dat geeft niet. We beginnen te spelen. Al tamelijk snel verliest ze haar generaal en maarschalk. Ze loopt zich te pletter op een bom. Ik wacht rustig af en weet algauw dat ik ga winnen. Wat nu … toch maar een paar ‘stommiteiten’ doen? Met opzet een paar stukken opofferen door ze op een bom te laten lopen? Ik kan dat niet. Ik win graag en denk dat ik haar belazer door te doen alsof ik het niet goed kan.

Ik win. Ik probeer haar wat adviezen te geven maar daar is ze (nog) niet aan toe of niet in de juiste stemming. Ze vraagt me voorlopig niet meer om stratego te spelen. Misschien maar beter ook. Met dobbelsteen-spelletjes vind ik het prima om te verliezen. Memory verlies ik sowieso. Op een vrije dag van school maken en bedenken we zelf een bordspel. Het wordt een succes. We genieten alle drie. Bompa en de twee meiden. Ik vertel er een andere keer over.

Wat vinden jullie? Met opzet verliezen of niet? Hoe houd je de sfeer goed wetende dat er een drama kan volgen als het kind verliest?

In de serie: #38/40