Durf ik het aan?

Tags

Ardennen, Avek, Boeken, David Lynch, Duin, Familie, Film, Frank Herbert, Herlezen, Ine, Kleindochter, Leeuwarden, Londen, Spelletjes, Sting, Vrienden, Wyns

Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.

Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)

“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen.
Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”

Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.

Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)

Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden we Duin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.

Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.

En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.

Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.

In de serie: BOEKEN

Poppenkast

Tags

Bart Peeters, Boechout, FroeFroe, Kindertijd, Kleurwedstrijd, Nonkel Bob, Nostalgie, Pats Poppenspel, Poppenkast, Poppentheater, Poppentheater KOBA, Studio Peer, Vroeger

Mijn hele kindertijd was de (onze) poppenkast een belangrijk tijdverdrijf. We hadden een eigen poppenkast. Een stevig houten kist met gordijntjes. Ik denk dat we een stuk of zes, hooguit tien poppen hadden. De gangbare commerciële poppen. Jan Klaassen, Katrien, de champetter, een prinses, de koning, een grootmoeder, een boef, de duivel, een draak of krokodil. Poppen met een buigzame plastic kop, een stoffen kleed en twee armpjes / handjes. Je wijsvinger ging in de kop, je middenvinger en je duim gingen in de armpjes/handjes. Alleen de draak had geen handjes maar met dezelfde drie vingers kon je zijn bek open en dicht doen.

Bron: Catawiki.be

Ik heb de foto van het internet geplukt. Het lijkt een beetje op de poppen die wij hadden. Mijn broertje (onze Bart) was twee jaar jonger maar we hebben – zeker in de koudere periodes – heel veel samen gespeeld. We speelden met de coureurekes, met onze Märklin-treinen, met lego, meccano of met de poppenkast. We mochten de typemachine van mijn moeder gebruiken om onze scenario’s uit te werken. (*) We verzonnen zelf verhaaltjes die geïnspireerd waren op voorstellingen die we hadden gezien of boeken die we hadden gelezen. Ook de korte strips uit Ons Volkske en de Kapoentjes zetten wij om in poppenkast-dramatiek.

We oefenden veel, we waren best goed in de traditionele poppenkast-dynamiek. De boef die verschijnt en een zak vol gestolen spul meezeult. Natuurlijk vraagt hij het publiek om hem niet te verraden. Hij verstopt zich. Natuurlijk komt dan de champetter of Jan Klaassen, ze zijn op zoek naar de boef. “Hebben jullie de dief gezien?” Het publiek antwoordt – roept – uiteraard ja of nee. Dan volgt de vraag: “Links of rechts?” Natuurlijk begrijpt de champetter het verkeerd. De dief komt weer even terug en doet “sshttt” en verstopt zich weer. Een flinke achtervolging. De champetter en Jan Klaassen botsen op elkaar. Tenslotte worden er flink wat kopstoten uitgedeeld en wordt de boef gevangen.

Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen hoe dat ging. Bij aanvang lagen alle rekwisieten en poppen keurig klaar maar na een paar keer wisselen werd het al gauw een rommeltje achter de poppenkast. We schilderden ook vlijtig onze decors. Een bos. Een kasteel in de verte. Een kamer met een open haard. Een dorpsplein. Onze poppenkast had vier lampen. Twee witte, een rode en een groene. Vooral de rode lamp was spectaculair want met de aan-en-uit-schakelaar hebben we veel onweren veroorzaakt. Ook de opkomst van de Duivel werd ondersteunt door lichtflitsen en hard geklop tegen de binnenkant van de poppenkast. Uiteraard met de kop van de Duivel tegen de houten binnenkant. Poor Devil.

Hoogtepunt van het jaar was het jaarlijks bezoek van Pats Poppenspel aan ons dorp.

Pats Poppenspel met de daaraan verbonden kleurwedstrijd.

Ik vond het geweldig. Ik deed mijn best op de kleurplaat. Ik herinner me niet dat ik ooit won in tegenstelling tot de kleurwedstrijden van De Witte Mus – de plaatselijke ornithologische vereniging maar dat is een ander verhaal.

In mijn fantasie was het Nonkel Bob die de voorstellingen aan elkaar praatte (of was het echt zo?) en natuurlijk zelf in de poppenkast dook. “Vrolijke, vrolijke vrie-ienden, vrolijke vrienden dat zijn wij …” Of het echt Bob Davidse was weet ik niet. Het jaarlijkse verhaal was een Suske en Wiske avontuur maar ook Mon en Tuur van de Melkbrigade gaven acte de presence. “Milleke Melleke Mol, karwitsel, karditsel, kardol.”

De volgende weken speelden wij varianten van hetzelfde verhaal. Ons huis was volledig onderkelderd. Achteraan de patattenkelder, in het midden de ‘chaufache’ (de verwarmingsketel) en vooraan de grootse ruimte. Opslag en speelkelder. Dus ook de plaats van onze poppenkast. Bij de deur was de kassa, 1 frank per persoon. Toeschouwers waren mijn ouders en buurtkinderen. Een mooie herinnering. Jaren later maakten we een ‘grote’ poppenkast. Een houten frame dat we konden open en dicht klappen. Groene zijgordijnen. In die poppenkast konden we staan want we waren uit de oude kast gegroeid. Van deze poppenkast heb ik nog een foto, van de oude kast niet. Spijtig.

Toen leerde ik de familie Peeters kennen en zag plots poppenkast van een heel ander niveau. Bart tekende en schilderde de decors. Zij (Bart, Stijn en Kaatje) maakten zelf hun poppen. Papier maché. Mama Suuz was een innemende verteller. Interactie tussen een verteller buiten de kast en de figuren in de kast. De (theater) wereld ging steeds een beetje meer open. Dit kind (ik dus) speelde poppenkast op ‘provinciaal niveau’ en nu mocht ik meekijken – ook achter de schermen – van een team in de ‘pro league’. Heerlijk.

Nog steeds kan ik betoverd worden door de magie van het poppentheater. Van een eenvoudige handpop tot de professionele gezelschappen als Studio Peer (Fred Delfgauw) en FroeFroe (ook Boechoutse wortels).

(*) Deze typemachine is nu in bezit en gebruik door mijn zoon. Hij heeft natuurlijk ook een laptop maar zijn intieme schrijfsels en brieven worden nog steeds op dezelfde manier getypt als zijn oma zeventig jaar geleden deed.

Tien weken onderweg

Tags

Auto, Baltische Staten, Dertig dagen foto schrijven, Estland, Familie, Ine, Isabel, Kamperen, Krugerpark, Malelane Satelitte Camp, Mozambique, Oud, Zuid Afrika

Het thema van deze tiende week: oud. “Weer heel veel mogelijkheden, weer heel veel mogelijkheden tot creativiteit. Een foto van je grootouders. Of je ouders. Of jezelf. Hangt allemaal af van je leeftijd, ha! Een oud gebouw. Je oude jeans. Een oud detail van iets nieuws. Something old. Er zijn zoveel mogelijkheden.” Dit is een deel van de beschrijving zoals je dat kunt lezen bij Satur9. Je weet wel … een wekelijks foto-idee, een challenge.

Bij het lezen van de woorden ‘oude jeans’ dacht ik onmiddellijk aan mijn oude wandelschoenen. Ik weet zeker dat ik er een foto heb van gemaakt net voor ze in de afvalcontainer belandden. Waar, in welk digitaal mapje staat deze foto? Of herinner ik me een foto van vóór zomer 2002? Dat is het jaar dat ik mijn eerste digitale camera kocht (op Schiphol op weg naar Atlanta – USA).

Ik zie op mijn laptop een paar honderd foto’s in sneltreinvaart. Veel oude gebouwen, een paar oude mensen. Als ik mijn eigen zwarte krullenbos verschillende keren zie, besef ik dat ik flink ben verouderd de laatste jaren. En dan zie ik een paar keer een foto van mijn oude tent.

Zomer 2006 – In de buurt van Talinn, Estland

Niemand denkt bij deze foto aan ‘oud‘. Ik wel, een beetje dan toch. Oud in de zin van: voormalig. Als het weekthema ‘Wat mis ik?’ zou zijn dan had ik deze foto ook kunnen gebruiken. Ik kocht deze tent drie weken nadat Ine was overleden. 2005. Het was volop zomer en ik wilde er nog even tussenuit. Naar vrienden in Frankrijk. De tent die we hiervoor (samen uiteraard) gebruikten vond ik te groot. En ietsjes te onhandig om in mijn eentje op te zetten. Dus … een nieuw tentje. Drie-persoons – lichtgewicht, geen nylon.

Deze foto is één jaar later gemaakt. Mijn zomervakantie 2006 in de Baltische staten. Ik heb er al veel vaker over geschreven. Bij gebrek aan maatje, partner, reisgezel heb ik die vakantie wel twintig foto’s van mijn tentje gemaakt. Hahaha. Ook de daarop volgende jaren was deze tent onderwerp van een heel wat foto’s. Misschien ga ik er een keer een plogje van maken in het kader van ‘thematisch ploggen’.

Flink wat jaren later besloot ik om mijn tentje mee te nemen naar Mozambique. Ik had stiekeme plannetjes om ook met Isabel te gaan kamperen. Buurland Zuid-Afrika is daarvoor een ideale bestemming. Dat Isabel dit ABSOLUUT geen goed idee vind, kan onderwerp zijn van een toekomstig stukje. Mijn tentje ligt naast mijn slaapzak en opblaasmatjes stof te happen. Maar toen werd het kerstvakantie 2017. Mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek. Hoera hoera hoera. Mijn zoon (en co) huurt een kampeerauto in Johannesburg. Twee weken later rijden ze ons erf op. Mijn dochter (en co) komt met het vliegtuig naar Maputo. Op de vroege ochtend van 2 januari 2018 vertrekken we naar Zuid-Afrika. Naar het Krugerpark en … gaan we kamperen. Ik koop een nieuw nylontentje voor de familie en ik beloof mijn oudste kleindochter dat zij samen met mij (Isabel moet werken en blijft in Mozambique) in het tentje van Bompa mag slapen.

We rijden naar Graskop maar het weer verandert dramatisch. We zoeken een plekje voor de nacht. De gehuurde kampeerauto zal dat noodweer wel doorstaan. De twee kleine tentjes niet. En de verwachtte nachttemperaturen rond de 10c zijn ook niet uitnodigend. We vinden een huisje voor de nacht. De volgende dag rijden we via Orpen het Krugerpark binnen. Vanavond gaan we dan echt kamperen …

We hebben kampeerplekjes gereserveerd bij Malelane Satelitte Camp. Ik haal mijn tentje – na jaren winterslaap – uit de tas. En dan … tromgeroffel … ontdek ik dat ik jaren daarvoor enkel de binnentent, de stokken en een paar haringen (piketten) heb meegenomen uit Bergen op Zoom. Ooo help !!! De rest – de buitentent – heb ik blijkbaar – ooit – in de afvalcontainer gedumpt. Domme Bompa. Hoezo dom? Het is toch lekker weer …

3 januari 2018 – Malelane Satellite Camp (Krugerpark)

Zoals je kunt zien staat mijn oude tent … nou ja, binnentent … te pronken naast een schitterende kampeerauto en een nylon geval. We hebben heerlijk geslapen. Gelukkig bleef het droog.

Tenslotte. Op de eerste foto zie je ook mijn oude auto. Niet echt oud in leeftijd maar het is de auto die ik toen gebruikte. Ik heb helemaal NIETS met auto’s. Ik kan dus niet vol weemoed vertellen over ‘mijn oude auto’ want ik heb er nauwelijks een gevoel bij. Zo’n ding moet starten wanneer ik dat wil. Als ik op de rem trap moet hij (het / zij) stoppen. En in Afrika is het handig dat de airco werkt. Verder heb ik geen enkele voorkeur. Merk, kleur, cc’s … het zal me worst wezen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Tante Doortje

Tags

Antwerpen, Bezoek, Boechout, Boerentoren, Camping Tante Doortje, Dennedune, Fotograaf, Groenplaats, Hoorn, Logeren, Nostalgie, Onze Lieve Vrouwe kathedraal, Politiefotograaf, Tante Doortje, Terschelling

De mevrouw die ik als kind Tante Doortje noemde, was geen echte tante van me maar de vrouw die een camping uitbaatte op Hoorn (Terschelling) – recht tegenover ‘Stilma’ (later een Spar-winkel). De camping vlakbij de watertoren – aan de rand van het bos van Hoorn.

Tante Doortje – respectievelijk de weduwe Doeksen en Camping Tante Doortje. Ik heb waarschijnlijk honderden keren ‘Bij Tante Doortje’ geantwoord op de vraag waar wij kampeerden tijdens onze vakanties. De eerste keer was in de zomer 1967. Bijna zes weken stond onze bruine bungalowtent op het kleine veldje. Het begin van een heel lange traditie. Zes weken werden twee maanden. Ik heb er al veel vaker over geschreven. De camping heet nu ‘Camping Dennedune’. In opzet nog bijna hetzelfde als vijftig jaar geleden. Alleen is het nu de kleinzoon van Tante Doortje die de camping runt.

In dit logje wil ik het niet over de camping hebben maar over het bezoek van Tante Doortje bij ons thuis in Boechout (België). Dat was volgens mij een grote belevenis voor alle betrokkenen. Wij gingen elk jaar naar haar. Nu kwam zij naar ons. Volgens mij was het best bijzonder dat zij naar ‘de wal’ ging. En dan ook nog helemaal naar het buitenland. Een hele onderneming. Op bezoek bij ‘Schyvens’, bij de Belgen van het kleine veldje. Ik denk niet dat zij veel andere, vaste kampeergasten heeft opgezocht in bijvoorbeeld Krommenie, Groningen, Sneek, Franeker of Amersfoort. Zij kwam niet alleen maar met het gezin van haar dochter (dochter, schoonzoon en drie kleinzonen). De jongens waren van onze leeftijd. We kenden ze van onze vakanties.

Tante Doortje en haar familie op bezoek in Boechout (België)

Op de achterste rij van links naar rechts: Tante Doortje (weduwe Doeksens), mijn moeder (Lutgart) en mijn vader (Frans). Op de voorste rij van links naar rechts: de twee jongste kleinzonen. Ik denk dat Richard de jongste is. De naam van zijn broer ben ik vergeten. Dan sta ik in het rijtje met een zware boekentas. Mijn jongere broer Bart heeft onze kat ‘Poesie’ in zijn armen. Naast hem Henk en dan zijn moeder – Annie, dochter van Tante Doortje. De foto’s zijn gemaakt door meneer van der Veen, schoonzoon van Tante Doortje, politiefotograaf van de gemeentepolitie Leeuwarden. Ik heb hem jaren later nog een keer ontmoet in Ljouwert – hij was toen in functie als politieagent. Net geen bekeuring, wel een waarschuwing. Hij herkende me direct en was verbaasd dat ik in zijn stad studeerde.

Ik herinner me dat het bezoek van Tante Doortje in de tweede helft van oktober was. Ik denk 1968 of 1969. Herfstvakantie in Nederland (*) maar wij moesten nog naar school tot Allerheiligen. Tante Doortje, haar dochter en schoonzoon logeerden in een nabijgelegen hotel. De jongens sliepen bij ons. Wij aten altijd samen. Overdag werden er uitstappen gemaakt. Naar Lier (begijnhof, Zimmertoren, een wandeling langs de Nete) en naar Antwerpen (het Steen, de Grote Markt, de kathedraal, de Groenplaats). Mijn vader speelde (een beetje) voor gids.

Tante Doortje op de Groenplaats (Antwerpen) tussen de duiven.

Op de achtergrond de kathedraal van Antwerpen.

Tante Doortje op bezoek in België

Of deze derde foto in Antwerpen of in Lier is gemaakt weet ik niet. Als ik Henk zo naar boven zie kijken dan kijkt hij waarschijnlijk naar de Onze Lieve Vrouwe kathedraal of naar de Boerentoren. Allebei in Antwerpen.

Deze drie foto’s vond ik vorig jaar in een kartonnen doos die jarenlang bij mijn moeder in een kast stond. Prachtige foto’s van een ‘wereldberoemde vrouw’ op Hoorn (Terschelling). Een begrip. Hoeveel badgasten zouden er bij haar gekampeerd hebben? Op het kleine veld of op het grote veld. In het bakkershuisje, in de grote schuur of in de appartementen achter haar woonhuis. Vele honderden of duizenden. Ik denk dat mijn ouders tot 1986 een deel van hun zomervakantie doorbrachten bij Tante Doortje.

(*) Wij kregen elk jaar in de Nederlandse herfstvakantie bezoek. Tante Doortje en haar familie. Tante Joke en Ome Geert en hun jongens (uit Groningen). Meneer en mevrouw Nauta (uit Amersfoort). Waarom ik dat nog zo goed weet? Omdat ik altijd verjaarde tijdens die bezoeken. En wat ik ook nog weet: al deze gasten aten nooit dubbele boterhammen (hún boterhammen zijn veel dikker gesneden) en ze aten een zacht gekookt ei zonder brood. Gewoon als een lekkernij. Raar vond ik dat … raar.

5 x

Tags

30 weken, Familie, Foto, Foto challenge, Kleinkinderen, Liefde, Nederland

Ik ga nauwelijks woorden spenderen aan de 8ste week van Satur9’s 30 Weeks Photo Challenge. Thema van deze week: LIEFDE. De foto spreekt (eenmalig) voor zich.

Onderschrift overbodig (lijkt me)

In de serie: 30 WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Internationale vrouwendag (2021)

Tags

Afrika, Bezoek, Body positivity, Bodyshop, eSwatini, Familie, Flair, Instagram, Lobolo, Mozambique, Reizen, Swaziland, Wildpark

Naar jaarlijkse gewoonte publiceer ik ook vandaag – 8 maart = Internationale Vrouwendag – een aantal foto’s van vrouwen die belangrijk zijn in mijn leven. Ik wissel jaarlijks het thema een beetje. Het thema van vandaag is ‘Finne’. Het wordt zo wel duidelijk wie Finne is. Ik ga als het ware inzoomen … op mijn nichtje. Ik zet haar in mijn blogspot.

Tien dames en twee heren (december 2014)

Een familiefoto, genomen op onze lobolo. Lobolo-watte? Het traditionele Mozambikaanse huwelijk – het overhandigen van de bruidsschat aan de familie van de bruid. Ik ga er nu niet over uitweiden. Ik schreef er al eerder over en misschien doe ik dat binnenkort nog wel een keer (als er tenminste vraag naar is). Wat belangrijk is om te vermelden is dat bijna alle mensen op de foto familieleden zijn. En uiteraard is het niet erg moeilijk om te zien uit welk deel van de wereld ze komen. Ik zoom in op mijn Vlaamse familie. Mijn zus en haar twee dochters. Finne staat uiterst rechts – met capulana voor de gelegenheid.

Van links naar rechts: Lief – Nore – Finne – onze gids in Swaziland

Kerstvakantie 2014. Een safari stond natuurlijk ook op het programma. Twee dagen in Mkhaya Game Reserve (Swaziland / Eswatini). We vierden er de verjaardag van mijn zus(je). We schelen ruim 14 jaar. Ik ben de oudste, zij de jongste. Zij konden niet op onze (gewone) bruiloft aanwezig zijn omdat ze alle drie naar school moesten. Geen vakantie. Mijn zus is (was) leerkracht (juf van kinderen met autisme). Mijn nichtjes zaten toen nog gewoon op de middelbare school.

Ik maak nu een grote sprong. De drie dames hebben nu hun eigen leven. Je moet hopen dat Nore (de jongste) je nooit belt met haar werktelefoon want dan heeft ze waarschijnlijk slecht nieuws. Ken je het woord: ‘Contactopsporingsonderzoek’? Ken je het woord niet? Houden zo want dan is er nooit iemand met een positieve coronatest bij je in de buurt geweest. Dat is wat zij nu doet – mensen bellen. Als je mijn zus belt neemt zij de mogelijk de telefoon op in het Spaans. Want net als haar broer heeft ze haar geboortegrond verlaten in zuidelijke richting. Ik zoom verder in op Finne (de oudste).

Koen en Finne in de Bodyshop Antwerpen (februari 2019)

Finne is weer terug waar ze is opgegroeid. En ik ben heel trots op haar. Vandaar dat ik vandaag mijn blog-spot op haar richt. Finne werkt in The Bodyshop. Ik ging bij haar op bezoek in de winkel op de Meir. Ik keek mijn ogen uit hoe professioneel zij klanten adviseert bij hun aankoop. Uiteraard kocht ik enkele producten voor Isabel die Finne me aanraadde. Afgelopen week publiceerde de ‘Flair’ een uitgebreid interview met haar. MUST FOLLOW – heet de reeks op Flair – Lifestyle. Heel fijn. Tof. Klik HIER om het hele interview te lezen dan begrijp je dat het een fiere nonkel is die deze woorden typt. (ps. Ze zegt nooit ‘nonkel Koen’ want de broer van haar vader heet ook Koen en hij is de ‘nonkel Koen’. Ik ben gewoon ‘Koen’ of de ‘Afrikaanse of Ollandse Koen’- dat zou ook kunnen.)

Ik heb geen Instagram dus daar kan ik haar niet uitgebreid volgen. Maar jullie misschien wel. Klik HIER dan zie je haar profiel. Of misschien kennen jullie wel iemand die interesse heeft in haar specifieke doelgroep. Ik ben trots op haar – mijn stoere en dappere nicht: Finne Smets. Een vrouw om lief te hebben.

Ik zoom weer wat uit. Overal lees je vandaag de oproep om je uit te spreken tegen seksisme. Ook online. Natuurlijk sta ik 100% achter deze oproep. Seksisme de wereld uit.

In de serie: INTERNATIONALE VROUWENDAG

ps. Als ‘bewaarder’ en familieman vind ik het heel tof om op de foto’s van Finne in de Flair en op haar Instagram de roze stoel van mijn grootouders te zien staan (links van haar). Toen Bompa Schyvens overleed in 1983 kreeg ik twee stoeltjes uit zijn huis. Ik liet ze opnieuw bekleden. Kalfs- of runderleer. In 2017 ging ik kleiner wonen en vertrokken de stoelen weer naar Vlaanderen. Naar mijn zus. Nu staan ze bij haar dochter. Mooi vind ik dat.

Zonder voorkeur

Tags

Avek, Bergen op Zoom, Bosch, Delta, Ethiopia, Filterkoffie, Foto, Ine, Isabel, Jean Jacques, Jimma, Kamperen, Koffie, Moccona, Percolator, Satur9's world, Terschelling, Thee, Wyns

Vorige week lanceerde blogcollega Satur9s World een idee. Een challenge … ik heb een hekel aan dat woord. Ik zie haar idee meer als een uitnodiging om je eigen gang te gaan.

Het eerste thema: koffie of thee. Een foto of een paar foto’s en een stukje over datzelfde thema. Een onderschrift, een herinnering, een gedicht of zomaar een fantasieverhaaltje. Deze omschrijving heb ik zelf toegevoegd aan mijn ‘Dertig-dagen-foto-schrijven’.

De titel laat al vermoeden dat ik geen voorkeur heb. Wil ik thee of wil ik koffie? Ik drink het allebei. Als kwantiteit een criterium is dan wint thee. Ik drink veel meer thee dan koffie. En geen voorkeur gaat nog verder. Welke thee? Geen voorkeur. Ik drink earl grey, thee met fruitsmaakjes, citroenthee, gember-rooibos, ceylon tea, kamillethee. Isabel maakt vaak zelf thee met bladeren van bomen uit de tuin. Ik drink het allemaal. Geen voorkeur. Meestal zonder suiker, af en toe met honing al dan niet met citroen. Ik zet ’s morgens vaak een grote pot thee, drink dan één grote kop warme thee. De rest schenk ik over in een kan en die kan gaat in de ijskast. Gedurende de dag drink ik dan ijsthee.

Bij ons thuis (in mijn jeugd) dronk mijn moeder meestal thee en mijn vader Moccona uit zo’n glazen pot of Nescafé. Oploskoffie. Op feestdagen of als er bezoek was dan werd er een ‘filterke’ aangeboden. Mijn ouders hadden daar aparte ijzeren opzetstukjes voor met een soort plat koffiezakje. Later kon je plastic koffiebakjes kopen. Ze stonden altijd ergens in de kast te verpieteren. Ik herinner me niet wanneer ik zelf voor het eerst koffie dronk. Ik denk bij mijn grootouders. Koffie met veel melk.

• 

• 

Koffie leuten is geen Vlaamse activiteit. Ik maakte kennis met het traditionele koffiedrinken rond een uur of 10 toen we jaarlijks op zomervakantie gingen naar Terschelling. Alle Nederlandse buren deden eraan mee. Elke ochtend voor een andere tent, tussen de windschermen. Bij tante Trijn en ome Eppo, bij Roodermond, bij Elzer, bij tante Janny en Ome Willy, bij Nauta, bij Postmus. Mijn ouders kenden deze gewoonte niet. En zoals je weet trok deze jongen eind jaren 70 naar het hoge noorden. Studeren op de AVEK. Daar stonden twee grote koffiezetapparaten in de keuken. Je kon koffie tappen zoveel je wou. Thuis in Boelenslaan en later in Wyns stond er altijd een koffiezetapparaat in de keuken. Het werd verschillende keren per dag gebruikt. Er was altijd een onverlaat in huis die vergat het warmhoudplaatje uit te schakelen. Niks zo goor dan de geur van uitgekookte restjes koffie onder in de glazen pot.

Elk Nederlands huishouden heeft (had) een vergelijkbaar ding in huis. Vaste prik in het keukenkastje: een pak filterkoffie (soms een tweede pak met cafeïnevrije koffie. Een doos met de papieren filters. Melitta. Ik kocht vaak het verkeerde formaat filters. Te klein of te groot. Koffie kreeg nooit heel veel aandacht van me. Ik dronk koffie maar ik kon het ook zomaar een paar dagen vergeten en dat is trouwens nog altijd zo. Na een lekker etentje vind ik koffie wel lekker – niet thuis maar in een restaurant. Liefst met een cognacje en een stukje chocola.

We hebben altijd gekampeerd dus ook daar moest iets – zonder elektriciteit – op gevonden worden. Ik herinner me drie variaties. Ik toon ze in historische volgorde.

• 

• 

• 

• 

Die laatste variant – percolator – gebruik ik nog af en toe in Mozambique. Een cadeautje van Jean Jacques (snik) en Co. Maar eerst nog even terug naar Bergen op Zoom.

Ik kocht een chique espresso-apparaat voor Ine’s vijftigste verjaardag. Een Bosch. Op dat moment de Rolls Royce onder de thuis-espresso-apparaten. Bovenin doe je de bonen. Je stelt de maling in en de hoeveel water. Je drukt op een knopje. Je hoort dat de koffie wordt gemalen en even later druppelt de koffie in je kop of tas. En mocht je melk willen schuimen, dan kan dat ook met hetzelfde apparaat.

Na een paar jaar ging er iets mis. Gelukkig heeft Yvonnes vader er een nieuwe rubberen ring in gemonteerd. Ik kon weer jaren vooruit. Zeker op maandagochtenden als ik mijn traditionele sms ‘koffie klaar, de deur is los’ naar buurvrouw Luus stuurde. Het apparaat heeft de verhuizing uit Bergen op Zoom niet gehaald. In Mozambique gebruiken we een Delta-apparaat.

Als ik ‘we’ gebruik in de vorige zin bedoel ik meer Isabel dan mezelf. In dit apparaat doe je een capsule, sluit je het apparaat en druk je op een knop. Je hebt drie keuzes: weinig water, ietsjes meer water of een volle kop water. Koffie uiteraard. Het is een vreselijk duur systeem. Het apparaat kost weinig, de capsules kosten bijna 60 eurocent per stuk. Vergelijk het maar met een printer (relatief goedkoop) en de cartridges (erg duur).

Heb ik nog andere koffieverhalen? Ja natuurlijk wel. Ethiopië. Ik ben er gedurende acht jaar heel veel geweest. Ethiopië is één van de bakermatten van de koffie. Koffie, het ‘zwarte goud’ van Ethiopië. Bereket nam ons mee naar de plaats waar ooit de koffieplant (boon) werd ontdekt door een herder. Hij constateerde dat zijn geiten – die van die onbekende plant aten – veel actiever waren dan de geiten van zijn buurman lager in het dal. Vlakbij dronk ik een kopje koffie. Zoals er nog veel zouden volgen – al dan niet met een traditionele koffieceremonie.

• 

  Koffie in Jimma, Ethiopië

• 

  Koffie in Mekele (Ethiopië)

• 

  Rahel in Addis Ababa

• 

• 

• 

• 

• 

Laat ik afronden. In de titel schrijf ik ‘Zonder voorkeur’. Hoe drink ik mijn koffie het liefst? Het maakt me niet uit. Echt niet. Zwart. Zwart met suiker (als de koffie heel sterk is, maar het hoeft niet). Met melk. Koffie verkeerd. Met geschuimde melk. Latte macchiato. Galão (al dan niet oscuro). Cappuccino. Het is me allemaal om het even. Echt waar. Ook ijskoffie vind ik lekker. Met koffiemelk of gecondenseerde melk … nee, laat maar. En als ik een week geen koffie drink … ik zal het nauwelijks hebben gemerkt. Of ik ’s avonds koffie vermijd omdat ik dan niet kan slapen? Ik heb nog nooit geconstateerd dat het zo is. En jullie?

Volgend thema: ‘Kader in Kader’.

ps. Misschien moet ik ooit een ode schrijven aan de wondermooie theevelden die ik in Oeganda en Kenya zag. Zo mooi. Beeldschoon.

In de serie: DERTIG DAGEN FOTO SCHRIJVEN

Even bijpraten (3)

Tags

Boeken, Faction, Isabel, Ken Follett, Lesgeven, Mozambique, Nederlandse les, Online lesgeven, Pandemie

Waar zal ik eens beginnen? Dat ik al ruim een week niets heb gepubliceerd op dit kleine stukje www? Of over corona en vaccinatie? Over een in mijn ogen semi-criminele organisatie? Over het weer? Over de boeken die ik onlangs las of de series die we kijken? Over sport of over mijn verbijstering dat de VVD van Rutte nog steeds zo goed scoort in de opiniepeilingen? Even dacht ik dat een ‘Aa tot Zet’ een goed handvat zou zijn om over al deze zaken kort iets te melden. Maar dan moet ik gaan nadenken over de Q, de X en de Y. Nee, toch maar geen abc’tje. Vandaag gewoon een paar oprispingen.

Ik ben druk. Dat klinkt als een dooddoener maar zoals ik al eens eerder liet doorschemeren heb ik een flinke carrière-switch gemaakt. Van ‘Mister Him’ (regisseur – artistiek coördinator) naar ‘Meester Koen’ (onderwijzer, leraar Nederlands). Mede door de pandemie is er nauwelijks droog brood te verdienen als culturele freelancer / cultureel ondernemer / zzp’er. Theaters gesloten. Voorstellingen en festivals afgelast of doorgeschoven naar volgend jaar. Gelukkig heb ik nu een tijdelijk contract gekregen in het onderwijs. Joepie.

Dit is geen rebus. Een beetje een zoek- of raadplaatje – dat wel.

Dus Meester Koen zit weer met zijn neus in de boeken. En hij vindt het leuk. Ik dus. Lekker mikkeren met Kim, Sim, opa en Gekkie op het Puddingboomplein. Jammer dat ook deze activiteiten deels verstoord worden door de pandemie (om dat verdomde c-woord maar niet te gebruiken).

En verder? Ik was weer een paar dagen figuurlijk op vakantie in Kingsbridge. De schemering en de dageraad. (Ken Follett). Heerlijk mijn verstand verlezen en m’n ogen verpesten. Hahaha.

Als ik hierboven de woorden semi-criminele organisatie gebruik is dat niet voor niets. Ik heb het over de organisatie waar mijn lief werkt. Laat ik de organisatie ‘Skunk’ noemen en mijn ega noem ik ‘Slach’. Mocht al iemand deze woorden lezen en willen vertalen dan kan dit niet teruggevoerd worden naar mijn teerbeminde. Mocht dit in een boek staan dan lees je zeker de waarschuwing: “Elke overeenkomst met bestaande personen is puur toevallig. Alleen de auteur is verantwoordelijk voor zijn fantasie”. Je kunt het hoogstwaarschijnlijk ‘faction’ noemen.

Dat Slach de laatste tijd in onzekerheid verkeert over haar positie in het bedrijf mag algemeen bekend zijn. Zowat elk jaar wordt zij op een nieuwe plek in het bedrijf gezet. Een nieuwe plek betekent ook een gedeeltelijke nieuwe taak en een nieuwe baas. Maar een geschreven taakomschrijving … vergeet het maar, zelfs na herhaaldelijk aandringen blijft het bij mondelinge, onduidelijke afspraken. Eerder werkte Slach direct als de assistente van Ceo (blank en Portugees) en soms voor Vice (blank en Portugees). Expats dus. Begin vorig jaar kreeg Ceo een nieuwe hulp en verloor Slach haar eigen kantoor en verhuisde naar een afdeling één verdieping lager. De net aangeworven Gonzo (blank en Portugees) werd haar directe manager. Een klein pluspuntje is dat haar kantoortijden weer terug normaal van 8u tot 5u werden. Geen laatste-moment-opdrachten meer van Ceo.

Ik maak een sprongetje. Begin april 2020 – bij het begin van de pandemie – moest Slach thuisblijven en vanuit huis werken. Klein probleempje … geen computer en geen telefoon van de zaak. Daar kwam – met een afdankertje – na drie weken verandering in. Half mei werd iedereen weer op het kantoor van Skunk verwacht. Skunk heeft een contract getekend waarbij al het personeel met een bedrijfsbus wordt opgehaald en thuisgebracht. Voor de veiligheid. Tweemaal per dag anderhalf uur in het busje met collega’s. Joepie … nee dus. Op kantoor draagt iedereen een mondkapje. Overal staan ontsmettingsgelletjes. Prima. De winter gaat voorbij, ergens eind oktober krijgt Slach van Ceo te horen dat ze verhuist naar een nieuwe afdeling. Zij is blij met haar twee nieuwe bazen (niet blank, niet Portugees). Lokale managers. Wanneer ze begint op die andere afdeling blijft onduidelijk. Voorlopig blijft Gonzo nog steeds haar baas.

En dan wordt het Kerst en Oud-en-Nieuw. De Happy Few gaat zoals gebruikelijk naar de lokale strandbestemmingen met bijbehorende party’s. Het is tenslotte hoog-zomer. Tweede week van januari stijgen de corona-cijfers schrikbarend. Bijna alle besmettingen zijn terug te voeren op de talloze strandfeesten tijdens de feestdagen. De Happy Few heeft uiteraard het geld om zich te laten testen en zij reisden de afgelopen maanden nog steeds zoveel mogelijk op en neer (vaak naar Portugal) en blijven dan weken thuis in quarantaine. Vrijdag twee weken geleden zijn Ceo en Vice niet op kantoor. Ook op maandag melden ze het personeel dat ze vanuit huis werken. Gonzo is er wel eventjes en zegt dat hij ’s middags een corona-test moet doen. Slach gaat naar personeelszaken en neemt per onmiddellijk vier vakantiedagen op.

Thuis vertelt ze dat ze vreest dat haar hoogste bazen – aanwezig op de eerder genoemde strandfeesten – positief getest zijn maar dat ze dat nog niet vertellen aan het personeel. Grrrr. Alarmbel één rinkelt. Ze neemt het zekere voor het onzekere. Ik ben laaiend maar wel blij dat ze zich even in veiligheid heeft gebracht, al is het dan met hulp van vrije dagen. De hele dinsdag wordt ze gebeld door collega’s. Deels voor werk, deels voor gebabbel, gebabbel en gebabbel. Op dinsdagavond heeft ze een pijnlijke keel. Op woensdag staat ze op met keelpijn en een beginnend hoestje. Lichte koorts. Alarmbel twee rinkelt. (*) Gonzo is gelukkig negatief getest (kleine opluchtingszucht). ’s Middags gaat ze langs bij een medische post in de buurt voor een ziekte-briefje en antibiotica. Griep. Drie vakantie-dagen worden omgezet in drie ziekte-dagen. Ze vraagt waar ze een corona-test kan doen en krijgt een paar adressen. Kostenplaatje rond de 50 euro. Op donderdag voelt ze zich eventjes ietsjes beter en leest op haar foon een e-mail van Ceo dat hij en Vice positief getest zijn op covid-19. Al het personeel van het kantoor wordt op vrijdag en zaterdag getest. Alarmbel drie rinkelt. Slach wordt op zaterdag om 8.20 verwacht in de buurt van haar kantoor. Het gaat vlotter dan verwacht. Om half elf is ze weer thuis. “Wanneer krijg je de uitslag?” vraag ik. Die wordt naar PZ van Skunk gestuurd. Wat? Ik ben verbijsterd. Niet naar de ‘patiënt’ maar naar de ‘baas’? Hoe bestaat het?!? Vraagteken, uitroepteken, vraagteken. Is het omdat Skunk deze test betaald? Ongelooflijk. Ik zal het woord bana…republiek niet gebruiken maar de verleiding is groot.

Omdat Slach nog geen uitslag heeft, blijft ze maandag thuis. Of dat weer als vrije dag wordt beschouwd krijgt ze later wel te horen. Maandagmiddag volgt een positief bericht. Slach is negatief getest. Oef. Ook Meester Koen haalt opgelucht adem. Hij kan zijn programma verderzetten zoals hij dat eerder had bedacht en georganiseerd. Ook Slach gaat dinsdag weer naar kantoor. Wel vreemd … de corona-cijfers schieten als een raket omhoog maar zij moet naar kantoor. In april moest iedereen bij Skunk vanuit huis werken en nu moeten ze opdraven op het werk. Ik vrees dat 2020 enkel een bedorven voorafje was maar dat de echte ellende nog maar pas is begonnen …

(*) We slapen al tien dagen in twee verschillende bedden. Zij in onze slaapkamer. Ik op de logeerkamer. Oer-saai. Voor het eerst in ons samen-zijn. Bah. Maar beter saai dan te grote risico’s lopen.

Oma

Tags

Delafontaine, Dentergem, Doopsel, Familie, Familiegeschiedenis, Grote Oorlog, Ieper, Last Post, Menenpoort, Oma, Plechtige communie, West-Vlaanderen, Westhoek

Gelukkig is het geen ernstige afwijking maar ik onthoud (onthield) gemakkelijk data. Een verjaardag. Een sterfdag. Van dat soort zaken. Ik had de verjaardagskalender – die naar goed Nederlands gebruik ook in ons toilet hing – meestal niet nodig. Sinds ik lid ben van Facebook herinneren zij mij aan verjaardagen. Eigenlijk vind ik dat jammer want nu is mijn gave – ik overdrijf, dat begrijp je – niets meer waard.

Neem nu vandaag. Ik ben mogelijk de enige die zich herinnert dat mijn grootmoeder – mocht ze nog in leven zijn – vandaag verjaart. Ze zou in dat geval 124 geworden zijn. Een zinloze gedachte uiteraard. Maria Delafontaine. De moeder van mijn moeder. Mijn meter.

vlnr Nonkel Pater (Frans De Smedt), mijn vader (Frans Schyvens), een verpleegster, mijn oma (Maria Delafontaine) en mijn opa (Gerard De Smedt). En de boreling – drie dagen oud – ben ik.

Mijn oma werd geboren in Dentergem (West-Vlaanderen) op 15 januari 1897 en ze overleed op 4 juni 1987 in Mortsel (provincie Antwerpen). Ze werd 90 jaar – tot twee weken voor haar overlijden woonde ze zelfstandig in Boechout – recht tegenover mijn ouderlijk huis. Toen ze werd opgenomen in het ziekenhuis sprak ze de legendarische woorden: “Hier ligt de held geveld!” Wat ze het vervelends vond was dat ze nu voor het eerst in haar leven iemand ‘tot last’ was. Dát was absoluut niet haar ‘ding’ – om het populair te zeggen.

Ik was haar eerste kleinkind. Oma. Ik vertel nog heel vaak over haar – meestal in verband met eten. Ze heeft me niet leren koken in de zin van instructies geven maar ik keek hoe zij het deed en sloeg dat – onbewust – op in mijn geheugen. Stoofvlees. Kalfstong in madeirasaus. Asperges. Appelmoes. Rode kool. Fricandonneke. Vol au vent – die zij ‘koninginnenhapjes’ noemde. Tomatensoep. Pudding. Zwezerik. Bleekselderij en prei – altijd in een witte saus. Rabarber. De lijst is nog veel langer. Ik maak deze gerechten zeer regelmatig klaar en dan ruikt het in de keuken naar ‘Oma’. Isabel vindt al deze gerechten lekker – behalve de rode kool. “Veel de zoet!”

Mijn plechtige communie – mei 1968. Vlnr mijn grootvader en peter (Jules Schyvens), Koen met een plastron, mijn grootmoeder en meter (Maria Delafontaine) en rechts op de voorgrond haar oudste broer, Nonkel Gustaaf (Gustaaf Delafontaine)

Ik kan veel logjes vullen met verhalen over haar. Eentje vertel ik vandaag. Zij vertelde me dit verhaal toen ik zelf een jaar of 18 was. Een verhaal toen zij ongeveer dezelfde leeftijd had. Tijdens de Grote Oorlog (1914-1918). Zij woonde toen nog bij haar ouders in Dentergem. Haar vader was meubelmaker met een eigen zaak – gespecialiseerd in kerkmeubilair. Een familie met aanzien. Het jaartal weet ik niet precies. Laten we zeggen ergens op een mooie septemberdag 1915. Ze loopt met haar beste vriendin door het dorp – ik stel me haar flanerend voor – (dat vertelde ze me niet hoor). Ze passeren een braakliggend terrein, een verlaten appelboomgaard. Vervallen muurtjes eromheen. Ze klimmen over de muur en ze rapen en plukken een paar rijpe appels. En net als Eva uit de bijbel neemt ze een lekkere hap uit zo’n appel. Dat was buiten de veldwachter gerekend. Hij arresteerde de dames ter plekke wegens diefstal en huisvredebreuk. Betrapt op heterdaad door de champetter. Ze werden overgebracht naar het politiebureau. Stel je voor … midden in de oorlog, het front is nauwelijks vijftig kilometer verderop.

Natuurlijk werd haar vader ontboden op het politiebureau. Hij wilde de boete betalen maar zijn dochter – mijn oma dus – weigerde pertinent. Nee en nog eens nee. Ze was furieus. Dit is geen diefstal. Het hele dorp weet dat daar – bij die appelbomen – niemand woont. Het is van niemand. Iedereen klimt daar wel eens over de muur. Punt uit. Koppig als ze was besloot ze in de politiecel te blijven tot haar ‘schuld’ was afgelost. Zo gebeurde. Vader Delafontaine droop af zonder een boete te betalen. Zijn dochter kwam na een nachtje ‘op water brood’ weer thuis. Oma vertelde me dat een jarenlange, sluimerende vete tussen haar familie en de familie van de veldwachter een belangrijke rol speelde.

Je kunt je voorstellen dat ik als tiener met m’n oren stond te flapperen toen mijn grootmoeder vertelde dat ze ooit in de ‘gevangenis’ had gezeten. Ongelooflijk. De Grote Oorlog bracht ook verdriet. Haar lievelingsbroer – (nonkel) Rudolph – sneuvelde aan het front. Als ik in de Westhoek ben en de Last Post bij de Menenpoort hoor, gaan mijn gedachte automatisch uit naar mijn oma maar ook naar nonkel Rudolph. Een man die ik uiteraard nooit persoonlijk heb gekend.

Toen mijn grootmoeder overgrootmoeder werd, veranderde haar naam van ‘Oma’ naar ‘Oma Koekje’. Uitleg overbodig lijkt me. Er moest tenslotte onderscheid zijn tussen ‘Oma Rietje’ en ‘Oma Pino’ (meneer oma de mama).

Als ik dit logje nog eens herlees besef ik dat ik dit stukje ook op 2 november – Allerzielen – had kunnen schrijven want alle familieleden die ik opvoer zijn al lang gaan ‘hemelen’. Ik houd ze ‘levend‘ in mijn verhalen – zal ik maar zeggen.

In de serie: FAMILIE en KOEKJESTROMMEL

Bella

Tags

Beautiful, Belinha, Bella, Familie, Foto, Isa, Isabel, Mana Belinha, Mooi, Namen, Vrienden, Winterstorm

Het is gek om de naam van mijn vrouw te zien staan op alle nieuwssites en in de internetkranten. Winterstorm Bella. Ik hoop dat niemand van mijn lezers (volgers) ernstig getroffen is door dit (relatieve) natuurgeweld.

“Jouw vrouw heet toch Isabel?” Ja, zo staat het op al haar officiële documenten. Isabel. Toen ik haar voor het eerst ontmoette (alweer twaalf jaar geleden) werd ze aan me voorgesteld als ‘Bella’. Welke naam ze die avond zelf gebruikte, weet ik niet meer. Ik kwam er al gauw achter dat ze Isabel heet. Haar vrienden – die ik toen ook leerde kennen – gebruikten veel verschillende varianten. Bella, Isa, Belinha, Mana Bella, Mana Belinha en af en toe ook Isabel. Je begrijpt dat ik moest wennen aan al die namen.

Isabel

Ik besloot bijna onmiddellijk dat ik ISABEL wilde gebruiken. Deze vrouw heet Isabel, zo zal ik haar ook noemen. Ik had (en heb) een hekel aan Bella. Ik vind het geen fijn woord. Natuurlijk komt dat door associaties. Bella is voor mij een koeiennaam, meestal gevolgd door een nummer. Bella 14, Bella 16, Bella 37. Is er niet een verhaal van Jommeke met een koe genaamd Bella? Ik weet zeker dat veel boeren in Wyns koeien hadden die (niet) luisterden naar de naam Bella.

Toch is er ook een grappig detail dat ik niet onvermeld kan laten. Het allereerste woord dat ik ooit produceerde als peuter was … bella. Of dat met een hoofdletter was of niet hoor je natuurlijk niet. Volgens de overlevering (mijn moeder) noemde ik alles ‘bella’. Een bal, een beertje, een ballon, enzovoort. Waarschijnlijk volgden enige tijd later klanken (woorden) als mama en papa maar dat is in de persoonlijke geschiedenis minder belangrijk. ‘Bella’ was het eerste woord.

Nog even terugkomend op al die varianten. Ik ken nog een paar mensen die stug Bella blijven zeggen. Ik vind het niet leuk maar waar maak ik me druk om? Waarschijnlijk omdat ik één van die personen absoluut niet kan pruimen. Op haar werk is Isa de meest gebruikte vorm. Ik zeg wel eens, heel af en toe, altijd in de vragende vorm … Isa? Als ik op iets wat zij zegt of vraagt heel snel reageer. Belinha (dat gebruik in wel heel vaak) is het (Portugese) verkleinwoord van Isabel. Je zou het kunnen vergelijken met Isabelletje of Belletje.

Onderschrift lijkt me overbodig. (*)

De twee vormen met Mana (Mana Bella en Mana Belinha) zijn traditionele vormen van beleefdheid die jongere broers en zussen (moeten) gebruiken. Soms ook jongere collega’s. Haar jongere broer en zus zullen dus ALTIJD Mana Belinha zeggen. Zoals zij Mano zeggen tegen een oudere broer. Neven en nichten noemen mij vaak Mano Koen. De vorm Belinha is vooral praktisch in haar ouderlijk huis want ook haar moeder heet Isabel.

Het is grappig hoe vaak ik berichtjes of mailtjes krijg waarin ik de groeten moet doen aan Isabelle of Isabella. Ach ja … Zucht. Ik heet Koen en niet Coen of Kun (of z’n Duits). Ik vergis me ook regelmatig … is het Marjolein of Marjolijn. Diane of Diana. Ik kan nog wel even doorgaan. Ik begrijp dus de schrijffouten.

Mijn meisje, ze heet Isabel

Bella betekent in het Italiaans natuurlijk MOOI of BEAUTIFUL. Daar kan ik natuurlijk geen bezwaar tegen hebben (want dat is ze) maar toch houd ik het op … Isabel of minha Belinha.

(*) Ik maakte deze fotocollages vorig jaar op haar verjaardag. Blijkbaar vind ik de foto rechts onderaan (tweede collage) erg mooi want ik heb hem tweemaal gebruikt. Dat zie ik nu pas. Grappig.