Reisfotochallenge (15)

Tags

Balk, Bloot, Calabria, Foto, Ine, Italië, Naturisme, Pizzo Greco, Reisfotochallenge, Reizen, Strand, Vakantie

Ik was vanochtend op zoek naar een specifieke foto. Ik wist niet precies meer van welk jaar. In welk mapje bewaarde ik die foto ook alweer? Al zoekende kwam ik onderstaande foto tegen.

Draagbaar hout

Een foto uit het mapje ‘Calabria’. Een vakantie van een dag of tien eind mei 2003. We reden weg op een vroege vrijdagochtend. Eindbestemming: Pizzo Greco in het uiterste zuiden van Italie. Diep in de laars. Zondagmiddag waren op de bestemming. Een naturistencamping waar het eind mei heerlijk toeven is. Kamperen onder de eucalyptusbomen. Nog lekker rustig op de camping, nog niet te heet maar wel warm genoeg om vele uurtjes – in ons blootje – van de vakantie te genieten. Lezen, een beetje kokkerellen, naar het strand, zwemmen, lezen en een lange strandwandeling maken.

En dan zie ik plots een houten balk liggen op de vloedlijn. Aangespoeld. Die dag had ik mijn fototoestel bij. Ik denk dat er toen nog geen mobieljes waren met ingebouwde camera.  Wat een vreemd stuk hout. De balk is tamelijk gewoon maar waarom twee handvaten? Zijn het handvaten? En waar werden deze dan voor gebruikt? Is het een onderdeel van een deurkozijn? In wat voor constructie zat deze balk verwerkt voordat die in zee terecht kwam? En later op dit strand?

Ik weet het niet. Jullie?

We hadden de grootste lol. Allebei in ons blootje aan de wandel met deze balk. We maakten heel wat foto’s met dat stuk hout. We maakten hilarische ‘naakt-foto’s’ want we hielden de balk precies voor die lichaams-delen die de censuur kunnen doorstaan. Erg geestig. Veel gelachen. Want hoe hou je die balk én voor je jongeheer en én voor je ogen? Acrobatische standjes. En nee … die foto’s ga ik hier niet publiceren. Hahaha. Fantasie hebben jullie vast genoeg om … ja, doei.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

En nog een keer een doorverwijzing naar mijn (vervolg)verhaal DE WITTE STIER. Hoofdstuk 10 staat online. Flink naar beneden door-scrollen. Klik HIER

Advertenties

Thematisch ploggen (5)

Tags

Azië, Bergen op Zoom, China, Culinair, Eten, Familie, Frankrijk, Isabel, Kroatië, Lozere, Luik, Mali, Mas Donzelenche, Mozambique, Nederland, Nelspruit, Schevingen, Swaziland, Vrienden, Zuid Afrika

Een serie die ik nodig weer eens moet aanvullen. Dit wordt aflevering vijf of zes. De vorige plogjes gingen over ‘Kussen’, ‘Achter de schermen’, ‘Slaapplekken’, ‘Koen in de keuken’ en ‘Samen met standbeelden’. Vandaag 12 foto’s met eten of eters. Een onderwerp dat ik heel vaak fotografeer. Uiteraard omdat ik dan meestal in opperbeste stemming ben of het moment wil vereeuwigen. Verder doe ik niet zoveel met die eindeloze hoeveel eet-foto’s. Tot vandaag. Kijk je mee. 12 foto’s … van 2007 tot 2018. Met wat korte opmerkingen onder elke foto.

2007 – Dubrovnik (Kroatië)

Een kampeervakantie in mijn eentje door alle voormalige landen van Joegoslavië. Ik was uitgenodigd voor een groot familie-feest in Kosovo. Een ander hoogtepunt van die vakantie was het bezoek aan Dubrovnik. Ik vroeg de ober om een foto van me te maken. En van het eten uiteraard.

2008 – Sahara – 20 km buiten Timboektoe (Mali)

Een geweldige reis in Mali. Ook Timboektoe werd aangedaan. Een soort bestemming die op veel To Do Lijstjes voorkomt. Ik was er in 2008 – toen het nog mogelijk was. De stad heb je al gauw gezien. Grijs en stoffig. Met een mythische geschiedenis. Ik werd aangesproken door twee jongens die me een ritje aanboden – dieper de woestijn in. En blijven eten en slapen bij een bedoeïnen-familie. Kortom … twee dagen op een kameel en mee-eten met wat de pot schaft. Een top-ervaring.

2009 – Beijing (China)

Alweer zo’n ver-weg-plek. Met de trein van Moskou naar Beijing. Met allerlei tussenstops. En na twee weken kamperen in Mongolië, zeven dagen in de trein was het prettig om weer eens aan een tafel te eten. Ik schreef er al eerder over. Klik HIER

2010 – Mas Donzelenche, Vialas (Frankrijk)

Van 2001 tot 2013 ging ik minstens één keer per jaar op bezoek bij Hanneke en Jean Jacques in Frankrijk. In de Lozère. Ik heb eindeloos veel foto’s van alle geweldige maaltijden en feesten. Op de binnenplaats, in de oude keuken, kijkend naar een film, een verjaardagsfeest of beneden bij de rivier.

2011 – Djuba – Matola (Mozambique)

Alles moet je een eerste keer doen. En sommige ‘eerste keren’ herinner je je beter dan andere. Op de foto hierboven zie je (links) vriend en collega Per en (in het midden) Isabels vader. Het was de eerste keer dat ik officieel bij mijn (toekomstige) schoonfamilie aan tafel aanschoof. Het was mijn officiële introductie. Een belangrijk ritueel in Mozambique. Boy friend meets parents of his girl friend. Een gedenkwaardige avond want ik kwam al bijna twee jaar over de vloer maar altijd wanneer ‘Pai’ niet thuis was. Vanaf deze avond was alles goedgekeurd. En daar ben ik nog steeds heel blij mee.

2012 – Bergen op Zoom (Nederland)

Nog een soort ‘eerste keer’. Isabel voor het eerst in Nederland. Twee maanden vakantie. Deze foto is gemaakt in de tuin van mijn oude buren en vrienden in Bergen op Zoom. Een memorabele avond met buurvrouw Lucy (zaliger) in de hoofdrol. Het was ook emotioneel want ik heb veel soortgelijke foto’s van vóór 2005. Etentjes met de Bergse buren. Uiteraard met Ine en zonder Isabel. Voor mij was deze avond in 2012 een soort nieuwe ‘introductie’ – Isabel en Koen – tot mijn Bergse leventje. Een soort cirkel die zich – met volle goedkeuring van de buren – sloot.

2013 – Op weg naar Kenia

En ook in vliegtuigen wordt gegeten. Op huwelijksreis naar Kenia. En waar we toen vlogen? Boven Mozambique of al boven Tanzania? Het doet er niet toe. En ook in Kenia hebben uiteraard heerlijk getafeld. Maar ik wil me beperken tot één foto per jaar.

2014 – Ezulwini (Swaziland)

Alweer een foto met Isabel aan tafel. Ja, ik zou bijna dagelijks een foto van haar kunnen maken met eten als onderwerp. Hierboven waren we een lang weekend in Swaziland. Een uurtje bij ons vandaan. En dan wordt er uiteraard geluncht. Hier staan zes verschillende kleine sea food / vis-gerechtjes op tafel. Een soort tapa’s. Mmm.

2015 – Nelspruit (Zuid Afrika)

Ja ja, bijna een kopie van de eerdere foto. Ook een lang weekend. Dit keer naar Nelspruit in Zuid Afrika. En het zit er heel dik in dat ik aanstaand weekend weer zo’n foto kan maken want Mozambique heeft een lang weekend. Vrijdag is een vrije dag. Dus er even tussenuit … en wat nog grappiger is … ook nu heeft Isabel heel kort haar. Hahaha.

2016 – Luik (Belgie)

We proberen het nog steeds … elke twee jaar een meerdaagse uitstap met de jeugdvrienden. In 2016 was Luik de bestemming. En natuurlijk wordt er dan gegeten, gekaart, gewandeld, een voetbalmatch bezocht en eindeloos geluld. Vaak over voetbal en wielrennen. En over werk, onze kinderen en kleinkinderen. En in 2018 kwamen de jongens (Gie, Werner en Eric) naar Mozambique. Meer dan geweldig.

2017 – Scheveningen (Nederland)

Een super-dagje. Kleindochter Olivia met Bompa een dagje uit. ’s Middags naar de boulevard van Scheveningen en ’s avonds naar de Lion King en ’s nachts samen naar huis in Bergen op Zoom. Geweldig. Ik hoop dit soort uitstapjes in de nabije toekomst ook te maken met de andere kleinkinderen. Pareltjes !!!

2018 – Djonasse Matola Rio (Mozambique)

En een foto van eters op onze veranda mag natuurlijk niet ontbreken. Een super lunch met vrienden. Van links naar rechts met de klok mee. Hanneke, Stephen, Gilemina, Markus, Inge, Jean Jacques, Julia, Wilhelm, Lourenzo. Zeven verschillende nationaliteiten aan tafel. Nederland, Noorwegen, Angola, Duitsland, Mozambique, Zweden en België. Per en ikzelf staan niet op de foto. We zaten wel aan tafel. Nou ja … ik stond ook heel veel in de keuken.

In de serie THEMATISCH PLOGGEN

 

Ondertussen in Mozambique (3)

Tags

Beluane, Brug, Bureaucratie, Heineken, Illegalen, Isabel, Katembe, Maputo, Mia Couto, Mozambique, Narcos, Tete, Tol, Trein, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 3.

Een gewone week. Wat  klussen in en rondom het huis. Boodschappen doen. Koken. En ’s avonds een filmpje of een aflevering van een serie kijken. We zijn ruim halverwege Narcos – Seizoen 2

Sinds een paar weken gebruikt Isabel de trein om naar haar werk te gaan. Ik breng haar ’s morgens naar het station van Beluane. Vijf kilometer bij ons vandaan.

Station Beluane – met de trein naar Maputo

In de stad heeft zij een aansluitende bus. ’s Middags lukt het haar vaak niet om op tijd op het station te zijn. Haar baas komt vaak met last minute klusjes die uitgevoerd moeten worden. Dan is een bus de enige oplossing om thuis te komen.

Boeken van Mia Couto nu ook vertaald in het Chinees / Mandarijn

De meest bekende Mozambikaanse schrijver is Mia Couto. Twee van zijn boeken zijn nu vertaald voor de Chinese markt. Voor hemzelf is dat een droom die uitkomt, vertelt hij in een interview. Hij schreef tot nu toe 34 boeken. Vijf boeken zijn ook vertaald in het Nederlands. En bij Bol.com zag ik dat er nog steeds drie boeken van hem verkrijgbaar zijn. Oa. ‘De bekentenis van de leeuwin’ (Querido 2017), roman, oorspronkelijke titel ‘A confissão da Leoa’, vertaling Harrie Lemmens.

De politie deporteert 200 illegale immigranten

Illegalen. Ook dat speelt hier, in dit deel van de wereld. Het is vooral Zuid Afrika dat in trek is. En dan is Mozambique – vooral de provincie Tete in het noordwesten – een doorgangsgebied. Er werden Ethiopiërs, mensen uit Malawi en Zambia aangehouden en uitgezet. Mensen zonder papieren – zullen we ze maar noemen. ‘Op zoek naar werk’ is hun uitleg.

De brug Maputo – Katembe

Gaat het er toch nog van komen? Gaat de brug in gebruik zijn voor het eind van het jaar? Eind oktober wordt nu gezegd. En dat is al een jaar later dan was gepland. Maar ja … de Noord-Zuid-lijn in Amsterdam kwam er ook pas na … hoeveel jaren vertraging?

Foto: © Noticias

De brug is klaar maar de toegangswegen nog niet. Het is al maanden een grote puinhoop in de stad door de vele werken aan die toegangswegen. Ik beloof er later wat uitgebreider over te schrijven. Als de brug open is. En de snelweg naar Ponta de Ouro en KwaZulu Natal (Zuid Afrika). De discussie gaat nu over hoeveel het gaat kosten om de brug te gebruiken. En de tolpoortjes verderop. Wordt vervolgd.

12.000 ambtenaren hebben niet bewezen dat ze nog in leven zijn.

Jaja. De bureaucratie. Als je een baan bij de overheid hebt, moet je jaarlijks – in de maand van je verjaardag – je in persoon komen melden bij een registratie-kantoor. Dan krijg je opnieuw het certificaat ‘proof of life’. Er wordt niet beweerd dat deze 12.000 mensen fraudeurs zijn, of geesten. Vaak hebben zij niet de mogelijkheid om naar zo’n registratie-kantoor te gaan. Afstand. Drukke werkzaamheden. Ziekte. Enfin … natuurlijk gaat dit over geld. 96% was wel op tijd afgelopen jaar. Ik vind dat best veel.

Heineken stopt met inzet ‘promotiedames’.

Een heel gewoon verschijnsel in winkels, shoppingmalls en kroegen. Een promotieteam deelt folders uit of laat hapjes proeven. Wij hadden laatst twee meisjes in een kroeg die voor elk glaasje whisky – ik denk dat het Jameson was – een tweede glas gratis inschonken. Uiteindelijk moesten we hun cadeautje weigeren. Ik zeker want ik was de BOB. En natuurlijk worden daar mooie meiden voor geronseld. Of zij worden uitgebuit kan ik niet zeggen. Volgens een artikel en een boek in NRC zijn er veel misstanden. Het verhaal gaat dat sommige vrouwen tegelijk ook prostituee zouden zijn, maar dat werd niet in het onderzoek bevestigd. Wel hebben de ‘promotiedames’ laten weten van tijd tot tijd te maken hebben gekregen met ongewenst gedrag van met name barbezoekers. Het ging niet alleen om relatief onschuldige dingen zoals het vragen om een telefoonnummer, maar ook om ongepaste opmerkingen en handtastelijkheden. In dertien gevallen, allemaal in Mozambique, was er sprake van ongewenste intimiteiten. Heineken stopt met deze vorm van publiciteit.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

De K van Koen en Keuken

Tags

Culinair, Eten, Familie, Isabel, Liedjes, Mozambique, Taart

Het was een paar dagen stil op mijn blog. Ik was druk. Of zeg je: ik had het druk? Een tante van Isabel verjaarde een paar dagen geleden. Zij is van de ‘arme tak’ van de familie. Dat zijn trouwens de meeste van haar tantes. Enkelen uitgezonderd. Deze tante – Tia Rosa – en haar man doen hun uiterste best om de eindjes aan elkaar te knopen. Niet altijd gemakkelijk. Eigenlijk zien we dat deel van de familie alleen op begrafenissen. En de terugkerende ceremoniën die verband houden met dezelfde overlijdens. Eén jaar later, vijf jaar later.

Isabel wil dat patroon doorbreken door een verrassingsfeest te organiseren voor Tia Rosa. De oudste telg aan die kant van haar familie. Zij nam contact op met haar oudste zoon – een neef dus van Isabel – en legde hem haar plan voor. Een lunch op zaterdag om 13u. Hoofdzakelijk voor tantes. Isabel nodigt uit en wil niet dat er plots veertig onbekende neven en nichten en hun nog onbekendere vrijers op de figuurlijke stoep staan. Ze moet dit heel vaak herhalen want ook de Mozambikaanse tam tam verspreidt heel snel foute informatie. We gaan uit van 21 uitgenodigden. Voornamelijk tantes. Isabel vraagt hulp van twee nichtjes. En van mij natuurlijk, wat dacht je.

Ook onze nieuwe empregada – Maria Elena – kan laten zien wat ze in huis heeft. Ik verdeel met haar de kook-klussen. Het wordt een mix van typisch Mozambikaans eten en zaken die ik klaar maak. Een beetje anders dan het gangbare …

Vrijdag. Ik doe twee dagen boodschappen. Dona Isabel – moeder van mijn Isabel – helpt. Van haar lenen we ook extra tafels, stoelen en warm-houd-schalen. Zij doet de boodschappen op de markt. Ik bij slager, supermarkt, slijterij en bakker. Bennie koopt vis op een lokale markt. Hij maakt de vis ook schoon. Er wordt een taart besteld bij weer een ander nichtje. Vanaf vrijdagochtend ben ik bezig in de keuken. En ja hoor … natuurlijk is dan precies het gas op. Zul je altijd meemaken. Vrijdagavond kon ik nog ergens – bijna 25 km bij ons vandaan – terecht voor een volle fles. Ik kruip pas na middernacht in bed.

Zaterdag al vroeg dag. Een buurvrouw komt helpen met stoelen en tafels. En de nodige versieringen. Een mix van Afrikaanse beeldjes, kleine Boeddha-beeldjes en Hollandse (KLM) huisjes. Nog wat molens, tulpen en klompen en ook dat is klaar. Ik maak sauzen, roer in pannen en toon de meekokende nicht waar alles staat. O ja, wij hebben twee keukens. Wel zo handig. Binnen in huis en een buitenkeuken. Plus de braai (bbq) die al vroeg wordt aangestoken.

13u Nog niemand heeft zich gemeld. Mozambikanen komen altijd te laat.

14u Nog steeds geen gasten gearriveerd. Wel een paar telefoontjes om het juiste adres te horen. We hebben weliswaar geen officieel adres – daar doen ze in de buitengebieden niet aan – maar we wonen achter een bekende feestzaal waar ook een bushalte is en dat kennen veel mensen van bruiloftsfeesten.

14.25 De eerste gasten melden zich.

15.05 Ook de jarige tante komt aan met in haar kielzog twee of drie niet uitgenodigde gasten. Wat te verwachten was.

15.20 Ik hou een korte welkomst-speech. Tia Helena gaat voor in gebed. Tja, dat hoort er ook bij. Er zijn nu 25 gasten. Inclusief mijn schoonzusje en haar vriend die helpen waar nodig. Is dit alles? Waarschijnlijk niet.

15.45 Alles staat op tafel – lunch-buffet. Er wordt driftig opgeschept. De wijn en het bier gaan hard. De colafles blijft onaangeroerd. Het fruitsap wordt wel gedronken.

16.30 We moeten een tafel bijzetten. Onverwachte gasten – niet uitgenodigden. Ze hebben niet eens de beleefdheid om zich voor te stellen. Tja. Ze hebben zelf een krat bier meegenomen. Dat wel. Dat is trouwens een gewoonte. Als je naar een feest gaat (bruiloftsfeesten uitgezonderd) neem je je eigen drank mee plus wat extra.

16.45 Ook de toetjes staan op tafel. De verjaardagstaart kan aangesneden worden. Veel traditionele liedjes en dansen. Champagne. Toespraken. Tia Rosa zegt dat ze nog nooit zoiets moois in haar leven heeft ontvangen. “Ik kan nu rustig dood gaan want ik heb verder niets meer te wensen.” Daar kwam het ongeveer op neer.

Isabel schenkt de champagne in

18.10 Het is bijna donker. Lichten in de tuin gaan aan. Er wordt muziek gevraagd. Ik sleep een paar zaken naar de veranda en ik word voor even DJ. Vaak overstemmen de gezangen en dansen en handen-geklap de muziek. Veel lol, dat is duidelijk.

19.40 De eerste gasten vertrekken. Ik denk dat er tien mensen meer waren dan we hadden uitgenodigd. Ook drie kinderen ondanks Isabels duidelijke boodschap: geen kinderen. Iedereen buikje vol. De drank is op. Het eten niet dus gaat er van alles mee in plastic zakjes, lege ijs-dozen, tupperware-bakjes. Ik zie het en doe alsof ik het niet zie.

20.55 Tia Sandra is te dronken om nog op haar eigen benen te staan. We brengen haar naar huis. Maria Elena en buurvrouw Katja werken stug door. Ik ruim mee op. Isabel probeert de laatste gasten de deur (de tuin) uit te werken. De lunch is voorbij.

23.15 gaat ook bij ons het licht uit. Letterlijk en figuurlijk.

Zondag – verder opruimen. Kokkerellen met restjes. Vooral (droge) rijst, sla, zwarte bonen, chima en aardappelsalade. Al mijn gerechten waren in een zucht opgeschept en verorberd. Een compliment voor de chef, zullen we maar zeggen. Isabel krijgt wat belletjes om te bedanken en om Koens recepten te kennen.

Maandag – Isabel weer aan ’t werk. Ik herschik twee koelkasten en de diepvries. Bennie – onze hulp – maakt de veranda schoon. Vindt hier en daar nog een kapot glas in de tuin. En ’s middags duik ik de keuken weer in. Geen feestmaaltijd dit keer maar wel zelf gemaakte mayonaise, bitterballen – ook zelf gemaakt, aardappelschijfjes, drie soorten sla uit eigen tuin en gefrituurde aubergine. Zelf gemaakt papaja-ijs als toetje.

Jantar na segunda-feira à noite

1000 vragen aan mezelf (19)

Tags

1000 vragen, Crema catalana, Duizend vragen aan mezelf, Ine, Isabel, Renee Zellweger

En ook dit is alweer een hele tijd geleden. Nieuwe vragen (uit een bijlage van Flow, een tijdschrift), nieuwe antwoorden.

276. Welk goed doel steun je?

Al bijna 30 jaar doneer ik jaarlijks geld aan het Aidsfonds. Ik zal nooit een collectant aan de deur met lege handen wegsturen. Meestal schud ik mijn portemonnee leeg, met andere woorden al mijn muntgeld. Bij grote nationale (televisie) acties schrijf ik meestal wat over. Dat laatste doe ik niet altijd. En de meeste goede doelen zijn in de Afrikaanse privé-sfeer. En ja … ik speel mee met de postcode-loterij. Daarvan gaat toch ook geld naar goede doelen? Maar dat laatste doe ik natuurlijk ook mijn eigen ‘goede doel’ (lees: portemonnee)

277. Hoe ziet je droomhuis eruit?

Wij komen dicht in de buurt met het huis waar we wonen (in Mozambique). Als je mij al wat langer volgt dan weet je dat. En of er nog meer te dromen valt? Ja natuurlijk. Wat dacht je van uitzicht op zee en directe toegang tot het strand …

278. Doe je makkelijk beloften?

Ja, ik denk het wel. En ik denk dat ik me ook probeer te houden aan zo’n belofte. ‘Uitstellen’ is (en blijft) mijn zwakke punt.

279. Hoever ga jij voor geld?

Heel gewoon. Niks uitzonderlijk.

280. Ben je vaak eigenwijs ten koste van jezelf?

Ik begrijp deze vraag niet zo goed. Ik kan eigenwijs zijn … ja. Of dat ten koste van mezelf gaat … heel af en toe wel denk ik. Als ik voet bij stuk houd maar dat stuit enkel op verzet … ja dan schiet ik er weinig mee op.

281. Verzin je vaak doemscenario’s?

Nee. En zeker niet vaak. Natuurlijk spoken er op sombere momenten (of tijdens slapeloze nachten) wel eens doemscenario’s door mijn hoofd. Maar de meeste ochtenden sta ik vrolijk op.

282. Wat stel je te vaak uit?

Heb je even? Ik schreef het hierboven al. Ik ben net iets te vaak een ‘uitsteller’. En dat is niet altijd negatief hoor. Ik maak mijn huiswerk (in de breedste zin van het woord) de avond voordat ik iets moet afleveren. Of ik sta extra vroeg op om het ’s morgens nog af te maken. Ik zou dat ook veel eerder kunnen doen maar ja … dat doe ik dus niet (vaak genoeg).

283. Zijn dieren net zo belangrijk als mensen?

Nee. Natuurlijk niet. Domme vergelijkende vraag … dieren / mensen. En dit antwoord betekent uiteraard niet dat ik niet om dieren geef. Dierenleed is zeer laakbaar.

284. Hoe zeker ben je van jezelf?

Tamelijk zeker. En zo kom ik ook over (denk ik). En natuurlijk twijfel ik ook best geregeld maar in het algemeen ben ik zelfverzekerd.

285. Wat was een onvergetelijke dag?

Uiteraard onze trouwdag.

Koen x Isabel

Of de eerste dag (lees: avond / nacht) dat Ine en ik samen in bed belandden. Op de Hooidollen in Leeuwarden. En veel verdrietiger –  natuurlijk de dag (eigenlijk ook een nacht) dat Ine overleed.

286. Wat durf je niet aan jezelf toe te geven?

Dat is onmogelijk om daar op te antwoorden want dan geef ik iets toe dat ik niet wil toegeven. Ja toch?

287. Om welke filmscène moest je huilen?

Ik kan niet onmiddellijk een scène benoemen maar vorige week zagen we bij toeval de film  ‘Same Kind of Different as Me’ Ik wist niets over deze film. We bleven kijken en ja hoor … Deborah (de vrouwelijke hoofdrol gespeeld door Renée Zellweger) krijgt kanker en in de avond van haar overlijden zit haar echtgenoot aan haar bed … Hield ik het droog? Ja, maar het schuurde, ik zucht, kon nauwelijks vijf seconden rustig blijven zitten, liep naar de keuken en kwam terug met een glas whisky … plots veel teveel herkenning en je zult begrijpen dat dat iets te maken heeft op het laatste antwoord op vraag 285.

288. Wat was je laatste goede idee?

Twee dingen. Ik ben (heel amateuristisch) beginnen schilderen. Aquarelleren. En ik heb een eerste idee voor een boek … ik ben me wat aan het inlezen en of er daarna een letter op papier komt … Ik zie wel en ik zal jullie daar vast wel iets over laten weten (lezen).

289. Welk verhaal zou je met heel Nederland willen delen?

Ik sta met mijn mond vol tanden. Wat me nu te binnen schiet … de vierjaarlijkse zomer-spektakels in Goes – met de gemeente Goes als producent. Heel bijzonder. En het Bloemencorso van Zundert (eerste zondag van september) krijgt gelukkig steeds meer landelijke aandacht.

290. Vergeef je mensen makkelijk?

Ja. Misschien zelfs iets te naïef. Iets te snel.

291. Wat is er de voorbije jaren veranderd in je sociale omgang?

Best veel en dat heeft natuurlijk te maken met mijn verhuizing in november vorig jaar (van Bergen op Zoom naar Ossendrecht) en mijn veelvuldig verblijf in Mozambique.

292. Wat hoop je nooit mee te maken?

Het overlijden van een geliefde. Natuurlijk. Ik lijk wel een vinyl-plaat die in dezelfde groef blijft hangen …

293. Vind jij: wat niet weet, wat niet deert?

Ja, dat kan ik soms denken. Maar dat is iets anders dan liegen en bedriegen.

294. Hoe belangrijk is de mening van anderen bij het nemen van beslissingen?

Dat hangt er maar vanaf. Meestal weet ik zelf goed wat ik moet beslissen. Natuurlijk zijn er tig voorbeelden te bedenken waarin ik de mening van Isabel meeneem in een besluit. Ons besluit.

295. Ben je een vooruit- of een achteruit dromer?

Als deze vraag gaat over natte dromen dan maakt me de (v)rijrichting niet uit. Vooruit of achteruit.

296. Ga je makkelijk de confrontatie aan?

Uiteindelijk wel ja. Maar ook een confrontatie stel ik het liefst wat uit. Of ik zoek eerst andere mogelijke oplossingen / openingen.

297. Waarin verschillen je moeder en jij?

Ik leef nog en mijn moeder is drie jaar geleden overleden. Is dit een flauw antwoord? Ik denk liever aan de zaken die we gemeen hadden maar dat is de vraag niet.

298. Waar ben je het liefst?

Het maakt me weinig uit. Ik kan snel tevreden zijn met de plek waar ik op dat moment ben. En natuurlijk is het fijn om ergens samen met Isabel te zijn. Maar dat is niet altijd mogelijk. Niet getreurd. Ik heb het gauw naar mijn zin op de plek waar ik (tijdelijk) neerstrijk.

299. Krijg je voldoende aandacht van het andere geslacht?

Ik klaag niet.

300. Wat is je favoriete toetje?

Moet ik er één kiezen? Nee toch! Help!!! Ik hou van toetjes. Ik denk aan rijstpap met saffraan en bruine suiker. Voorlopig gebruikt alleen mijn moeder de gouden lepeltjes – bij wijze van spreken. Moet ik echt kiezen? Crema Catalana. Met excuses aan alle chocola-varianten en vers fruit-toetjes. Ik moest kiezen …

Crema Catalana (*)

In de serie 1000 VRAGEN AAN MEZELF

(*) Als je ook hieronder de reacties leest dan weet je al dat deze foto van Crème Brulee is. Het gebrande suikerlaagje on top. Hartelijk dank Narda (blog-collega Beaunino).

20 juli

Tags

België, Bruiloft, Ouders, Sint-Amands

Wat zullen mensen zich over vijfentwintig jaar herinneren over 20 juli 2018? De scheepsramp in Missouri? Dat Sagan opnieuw de sterkste is in de Tour? Dat het heet is in de Lage Landen? Individueel zullen mensen zich de geboorte van een kind herinneren. Of het overlijden van een geliefde. Iedereen heeft wel een aantal dagen (data) die iets meer betekenen dan andere dagen. Zo’n dag is het vandaag voor mij.

Drieënzestig jaar geleden trouwden mijn ouders in Sint-Amands aan de Schelde. Ik was daar (uiteraard) niet bij.

Sint-Amands

Ze kozen die dag als trouwdag omdat het midden in de zomer viel. De kans op mooi weer was groot. Maar vooral omdat het de volgende een vrije dag was. Belgisch nationale feestdag. Er kon dus flink gefeest worden.

Heel veel jaren vierden wij hun huwelijks-verjaardag. Ook tijdens vakanties gingen we dan meestal uit eten in een restaurant. In 2005 vierden ze hun gouden bruiloft. De telling eindigde bij 54 kaarsjes op de denkbeeldige taart.

Joepie, het is zo ver

Tags

Fietsen, Isabel, Kleinkinderen, Mozambique, Nederland, Rode Duivels, WK 2018

Ik vertel het met een liedje – een YouTube-filmpje …

Waarschijnlijk een tikkeltje (te) cryptisch … en natuurlijk moet je 2014 vervangen door 2018.

En dan nog wat pee-esjes.

ps 1 De Rode Duivels waren de beste ploeg van het WK maar ze werden verschalkt door een uitgekookte tactiek van Les Blues. Jammer, maar zo gaat het … Tevreden zijn met brons want daarmee verbeteren ze het resultaat van Ceulemans, Gerets en Co.

ps 2 Wat was het heerlijk om afgelopen weken weer veel te kunnen fietsen.

ps 3 Ik ga ze missen … die vier kleine deugnieten.

ps 4 Het was al die weken heerlijk Mozambikaans weer in Nederland, België en Duitsland. Ik voelde me helemaal thuis. Gosto.

Spaarpot

Tags

Geld, Haarlem, Kleindochters, Spaarpot, Spaarvarken, Sparen

Een paar weken geleden was ik getuige van een heel klein incident over spaargeld. Kleindochter O (zij is 8) was zonder het te vragen naar de winkel gegaan en kwam thuis met een rubber-knijp-frutsel van € 4,95. Het geld kwam uit haar tasje met spaarcentjes. Enige discussie tussen moeder en dochter over het gebruik van spaargeld / zakgeld was het gevolg.

Ik heb me daar natuurlijk niet mee bemoeid. Wel kreeg ik het plan om spaarpotten te kopen voor de twee meiden. Zij zijn acht en zes. Voor de zekerheid checkte ik het bij Catelijne. Ook zij vond het een prima idee. Ik ging langs bij ABN/AMRO waar beide dames een spaarrekening hebben. Ik vroeg of zij ook spaarpotten hebben (of verkopen). Ik werd net niet uitgelachen … nee natuurlijk niet. Bankieren gaat toch via Apps en touchscreens. Alsof ik dat niet weet … Maar deze oude man vindt zo’n manier van sparen heel abstract voor jonge kinderen. Ik denk dat ze meer leren over omgaan met geld als het concreet zichtbaar en tastbaar is. Noem me gerust ouderwets.

Ik ga de stad in. In dit geval Haarlem. Op zoek naar een spaarpot. Ik loop naar een speelgoedwinkel – Intertoys. “Nee, dat verkopen we niet.” “Enig idee waar wel?” Bij Blokker is het advies. Ook bij Blokker verkopen ze geen spaarpotten. Bij Xenos misschien? Ik weet het niet want die winkel is sinds enkele dagen gesloten. Ik stap twee cadeau-winkels binnen. Hetzelfde antwoord. Nee. Alleen de Hema heeft twee lelijke blikken doosjes die veel te gemakkelijk kunnen opengemaakt worden. Ik geef het op. Ik loop terug en passeer bij toeval een baby-winkel.

Baby Plus – Haarlem

Ik loop naar binnen en … bingo. Ze hebben zelfs verschillende soorten spaarpotten. Een Nijntje-achtig plastic konijn. Knalgele spaarvarkens in diverse maten. En in een la vinden ze nog twee houten (gestileerde) spaarvarkens. Belangrijk detail: ze zijn niet heel eenvoudig open te krijgen met kinderhandjes. Ik koop er twee.

Thuis krijgen de meiden hun cadeautje. Het spaarvarken en meteen enige contanten. Want wat is een spaarpot zonder inhoud? Zeg nou zelf ….

Roze voor C en Wit voor O

En later zat ik me af te vragen … waarom is het varken uitgekozen als spaar-dier? Was een varken in vroegere tijden een investering voor moeilijke tijden? Waarom geen spaar-hond of spaar-tortelduif of spaar-goudvis?

Feest, feest, feest

Tags

België, Bruiloft, Isabel, Kinderen, Kleinkinderen, Kosovo, Mirns, Verjaardag, Vrienden

Het feestseizoen is bijna voorbij. Ik ga al die feesten hier niet uitvoerig beschrijven maar het is me wat. En ik moest kiezen. Waar kan ik wel bij zijn? Welk feest moet ik aan me laten voorbij gaan? Het is fysiek onmogelijk om op dezelfde dag in Matola (Mozambique), Boechout (Vlaanderen) en Mirns (Friesland) te zijn.

Alweer jarig

Het begon met de verjaardag van kleindochter Carmen. Ze werd zes. Leuk om haar in deze weken wat vaker te zien want ik logeer met grote regelmaat in Heemstede. Haar feestje was een kinderpartijtje in een naburige speeltuin. Daar waren de volwassenen niet bij uitgenodigd. En toen kwam 29 juni d’r alweer aan. Elk jaar een bijzondere dag. Kleinzoon Icarus werd vier en gaat binnenkort naar de basisschool. Hij heeft zijn stoel al mogen uitkiezen. En hij mocht al verschillende keren komen proefdraaien. Naar zijn grote tevredenheid. 29 juni is ook bijzonder omdat ook mijn schoonzusje jarig is en het de dag is dat Ine overleed. Ook een soort verjaardag maar dan toch anders. Dat waren dus twee feestjes op één dag.

Nichtje Nore werd 18. En ook dat werd gevierd. Een kebab-party. Vriend Werner vierde zijn verjaardag in twee etappes. In maart in Afrika. Een mooie dag met de vrienden in het Krügerpark (Zuid Afrika) en vorige week bij hem thuis. Zestig genodigden. Mooi weer. Lekkere paella. Veel gezang en korte gesprekjes met veel oude bekenden.

Een week uitbuiken en daar gaan we weer. Afgelopen zaterdag de bruiloft van mijn Kosovaarse zus. Een geweldig feest. Mooi weer. Veel emoties en alles tot in de puntjes georganiseerd. Ook daar weer de mix van oude vrienden weer zien en nieuwe mensen ontmoeten. Familie begroeten. Trots vertellen over mijn kinderen en kleinkinderen en het uitermate betreuren dat Isabel er dit keer niet bij kon zijn. Ze had het vast niet geloofd dat ik werkelijk mee deed met het (Schotse) volksdansen.

(Vlnr) Ender, Icarus, Bona en André

Mijn kleinzonen waren de trotse dragers van de trouwringen. Catelijne heeft alle harten veroverd met een prachtig gezongen versie van “I will always love you” (Whitney Houston). En voor ik het in de gaten had was het half twee. De verjaardag van Ingrid was al anderhalf uur daarvoor begonnen.

Ik miste het feest van Derk en Trienette in Mirns. Zijn gaven een groot feest. 30 jaar getrouwd. Ik was er toen bij. Ook twintig jaar geleden in Mirns was ik erbij. En van verschillende kanten kreeg ik foto’s toegestuurd van die dag in 1998. Met uiteraard Ine enthousiast zingend met Colette, Tineke, Rita, Rolina en Gea.

En ik heb meer gemist. De verjaardag van de verloofde van mijn schoonzusje. Zijn eerste verjaardag in Mozambique. Ik zie op Whatsapp-status foto’s van een geweldige taart.

En de verjaardag die ik ook mis is die van Isabel. Mijn eigen lief. Zij is vandaag jarig en ik ben d’r niet bij. Snik. Heel jammer maar we wisten dat al een hele tijd. Daarom moet ik het vandaag doen met wat foto’s en telefoongesprekjes. Een WhatsApp-video-call. En met een foto van vorig jaar.

Verjaardagsvuurwerk voor Isabel. Een jaar geleden.

“Ik mis je lieverd. Nog een paar dagen en dan zijn we weer samen. Ik hou van je.”

Morgen nog de verjaardag van een ander nichtje. Ik zag haar afgelopen feestjes verschillende keren.

En ik hoop dat er nog meer gevierd kan worden. Dan heb ik het niet over verjaardagen maar over iets dat te maken heeft met voetbal …

Water of Bier

Tags

Boechout, Bus, Heemstede, Icarus, Kiosk, Leiden, NMBS, NS, Roosendaal, Staking, Trein

Ik ben boos. Ik ben geïrriteerd. Ik heb me proberen aan te passen. Dit stukje gaat over het voorbije weekend. Drie dagen na elkaar verjaardagsfeestjes. Veel in treinen en bussen gezeten. En uiteindelijk ook een auto moeten lenen. Ik vertel het ietsje uitgebreider.

Het begint op vrijdagmiddag. Ik fiets naar het NS-station van Heemstede Aerdenhout. Ik zet mijn fiets in de stalling en loop het stationswinkeltje binnen. Ik zal dat de komende dagen nog een paar keer doen.

Kiosk – NS-Station Roosendaal

Ik kijk even rond en twijfel tussen Icetea en water. Allebei de flesjes kosten € 2,20. Ik koop water en zie dat een blikje Heineken (bier) maar € 1,50 kost. Dat is toch ongehoord. Nee … het is belachelijk dat bier stukken goedkoper is dan water. Ik maak er een opmerking over aan de verkoper van dienst. Hij haalt zijn schouders op en vertelt dat het om een tijdelijke aanbieding gaat. Ik vind het onbegrijpelijk. En schandalig.

Ik neem de trein naar Bergen op Zoom en wil met de streekbus naar huis. Naar Ossendrecht. Geen bus te bekennen. Ik wist van de staking in het streekvervoer op woensdag. Dat het zo lang zou duren wist ik niet. Ik bel en wordt opgehaald. We vieren de vierde verjaardag van kleinzoon Icarus. ’s Avonds heb ik nog een verjaardagsfeest. In Boechout. Ook nu laat het openbaar vervoer me in de steek. In West Brabant geen bussen. In Vlaanderen geen treinen. Ik leen een auto.

Op zaterdag bijna hetzelfde liedje. Ik wil met het OV naar Berlaar. Vergeet het maar. Busstakingen in Nederland. Treinstakingen in België. Dan maar weer de auto lenen. De wegen rondom Hoogerheide zitten potdicht. Twee zware ongevallen, veel mensen op weg naar de Zeeuwse stranden en/of Concert at Sea en de Nederlandse wielerkampioenschappen. In een sukkeltempo rij ik de grens over. Het is een mooi feest met lekkere kebab en heerlijk ijs.

Ondertussen is het zondagochtend. In de vroege uurtjes rij ik op en neer naar Schiphol. Mijn zoon moet voor zijn werk naar Abu Dhabi. Vlak bij de luchthaven is het druk. Het hoogseizoen is begonnen. Twee uur later geef ik de auto terug aan mijn schoondochter. En ik controleer bus- en treinschema’s. Zucht. Ik word naar Roosendaal gebracht. Joepie. Ik koop een retourtje Roosendaal – Boechout (11 euro) en neem de trein naar Boechout. Dat moet met drie verschillende stoptreinen. Eerst Roosendaal – Essen. Daarna Essen – Antwerpen Berchem (met eindeloos veel tussenstops). En uiteindelijk naar mijn geboortedorp. Een fantastisch verjaardagsfeest. En dan terug naar het station voor de terugreis naar Heemstede Aerdenhout.

Het wordt een heel lange reis. Ik weet het … de opsomming die volgt is saai. Eerst de stoptrein Boechout – Antwerpen Centraal. Daar 39 minuten wachten. Daarna de stoptrein Antwerpen Centraal – Essen. Daar weer 16 minuten wachten. De stoptrein Essen – Roosendaal. Ik mocht in Antwerpen niet mee met de intercity naar Breda. Verkeerd kaartje. Goed. In Roosendaal ontdek ik dat er gewerkt wordt aan het spoor. Ik reis van Roosendaal naar Zwijndrecht met de trein. Daarna met de NS-bus van Zwijndrecht naar Schiedam. Voor mijn gevoel passeren we wel honderd rotondes. In Schiedam wacht ik ruim twintig minuten op de trein naar Leiden. In Leiden is het alweer uitchecken. En opnieuw met de NS-bus een toeristische rondrit via oa Voorhout, Hillegom en uiteindelijk word ik afgezet bij het station van Heemstede Aerdenhout. Het is iets over enen (maandagochtend). Ik fiets naar mijn logeeradres. Ik neem een borrel en blijf me verbazen. Is er wel een groot verschil tussen Nederland en Mozambique? Ja natuurlijk wel. Hier zijn het luxe bussen en je zit niet bij elkaar op schoot. Maar de grootste ergernis van het weekend blijft het bizarre prijsverschil tussen bier en water. Arm Nederland …