Duin Irma Johanna

Tags

Bergen op Zoom, De maan, Duin, Familie, Geboorte, Kleindochter, L'Chaim, Schyvens

‘Beebie’ is geboren. Maandag 14 januari  – 17.55u wordt in Bergen op Zoom mijn vijfde kleinkind geboren. 3630 gram. DUIN IRMA JOHANNA SCHYVENS. Dochter van mijn zoon Jules en schoondochter Yvonne. Hun derde kindje, Ender en Icarus hebben een zus. Olivia en Carmen een nichtje.

Duin Schyvens

De tekst hierboven klinkt erg zakelijk. Het zijn de feiten maar hier zit een meer-dan-trotse Bompa te stralen van oor tot oor. Een kleindochter. Joepie. Alles gaat goed met moeder en kind. Dat is ook altijd fijn om te horen / weten.

We schenken een borreltje in en toosten op het nieuwe leven. Welkom Duin. En met m’n glaasje loop ik naar buiten en breng een toost uit op ‘de Maan’. L’Chaim – Op het leven.

ps. Dit is de vijfde keer dat ik zo’n mooi bericht kan plaatsen op mijn blog. En zoals je vast zult begrijpen, zal ik in de (nabije) toekomst terughoudend zijn met het plaatsen van foto’s van mijn kleinkinderen. Dat is namelijk niet aan mij … maar vandaag mag het wel. Ik ben zielsgelukkig.

Advertenties

Nieuwe oogst (8)

Tags

Chagrijn, Isabel, Kerstmis, Kus, Nederlandse les, Plastic, Scheveningen, Terschelling, Vervuiling, Vis, Vluchtelingen

Ik moet een interne strijd leveren om niet te chagrijnig te worden / blijven. En dat al op de derde dag van het jaar. ’t Is natuurlijk ook maar een gewone donderdag. Isabel is aan het werk. Onze empregado zou vandaag weer aan het werk gaan. Je begrijpt het al. Ik gebruik de werkwoordsvorm ‘zou’. Het is bijna vier uur en hij is er nog steeds niet. Voor de tweede opeenvolgende dag is hij niet op komen dagen. Het moet wel een geweldige oud-en-nieuw-kater zijn die hij moet uitzieken. Sic. Is dat het begin van het einde voor Sr. Bennie?

En hij is niet de enige die niet komt opdagen. Ik geef twee leerlingen Nederlandse les. En je raadt het al. Eentje gaf vorige week al aan even een pauze te willen nemen. En de ander smste me vanochtend om 8 uur dat ze niet kan komen. Ik had alles al klaar gelegd. Extra oefeningen gemaakt. Een eenvoudige tekst geschreven … grrr. En ook de zwembad-schoonmaker is nog niet verschenen. Ik typ dus veel te vaak GRRR de laatste tijd. Daar moet verandering in komen.

Daarom maar een nieuwe aflevering van ‘Nieuwe oogst’. Plaatjes die ik van het internet heb geplukt. Soms van Twitter, Facebook of een nieuwssite. Gewoon kleine grapjes of nadenkertjes. Laat ik maar met iets vrolijks / moois beginnen.

Weg met het grijze chagrijn

De vrolijkste kerstboom die ik afgelopen periode ben tegengekomen is wel deze …

Mijn favoriete kerstboom

Ik lees nog steeds Vlaamse en Nederlandse kranten en tijdschriften. Weliswaar via internet. En naast de puinhoop in Scheveningen en de ontelbare leugens en verdraaide waarheden van The Donald lees ik ook over de containers die bij Borkum overboord zijn geslagen. Terschelling en andere waddeneilanden (kust) worden overspoeld met plastic en piepschuim. Drie containers met gevaarlijke stoffen zijn nog zoek.

Dier en mens

En ook onderstaande cartoon snijdt hetzelfde thema aan. Erg grappig (als het niet zo triest was).

Vertaling is vast niet nodig.

De actie “We gaan ze halen” mag dan wel mislukt zijn. Iets te naïeve voorbereiding. Maar dat er nog steeds zoveel mensen op de vlucht zijn of eindeloos wachten in erbarmelijke (Griekse en andere) kampen is beschamend als je bedenkt hoeveel miljoenen er weer in de lucht zijn geknald afgelopen maandag …

Dit behoeft geen onderschrift

Laat ik maar iets vrolijker eindigen. Dat was tenslotte de opzet van dit stukje.

Gewoon … een mooie gedachte

Niet helemaal waar natuurlijk. Maar wel een prikkelende zin.

Een dooddoener

… maar wel eentje die je zo vaak moet herhalen.

Zometeen spring ik nog even in de auto. Bij gebrek aan ‘trein’. Sorry. De eerste boodschappen van het jaar doen. Wat eten we vandaag?

Wat eet ik vandaag?

Na de kip, konijn en lam van de afgelopen dag kies ik vandaag opnieuw voor een vis-maaltijd. Ik woon tenslotte dichtbij zee. Dat vindt mijn meisje vanavond vast een prima keuze.

Dit plaatje bewaarde ik al lang op mijn bureaublad.

En na het eten beginnen we aan een nieuwe serie. Dat betekent wel … kiezen. En dat is niet altijd vanzelfsprekend … zeker niet gemakkelijk. Maar als we rond half tien – of ietsjes later – het licht uitknippen dan eindigen we onze dag met …

Welterusten

Het valt me nu pas op hoeveel ‘Engels’ ik gebruik – via de plaatjes – in dit logje. Tja … ’t Is mijn dagelijkse taal geworden. Daarom blijf ik bloggen … in het Nederlands. Met zo nu en dan een Vlaamse zinconstructie.

In de serie: NIEUWE OOGST

Negen

Tags

Familie, Negen, Olivia, Oud en Nieuw, Zwangerschap

Bron: Pixabay

Wat ga ik schrijven? Er pruttelt van alles. Als ik het borrelen zou noemen, overdrijf ik. Het is woensdag 2 januari. Alweer een woensdag die als een maandag voelt. Ik ga negen korte stukjes schrijven. 

♠ Dit is het eerste stukje van mijn negende blogjaar. Op 1 januari 2011 ben ik eraan begonnen. Of ik toen kon bedenken dat ik in 2019 nog steeds … enzovoort? Ik denk het niet. De frequentie is wel wat afgenomen. Iets minder vaak. Soms omdat ik niet eindeloos in herhaling wil vallen. Deels omdat ik ‘niks’ te melden heb. Nou ja … in combinatie met dat ik geen zin (of tijd) maak om wat te schrijven.

♠ Waarom ‘negen’ in de titel? Dat heb ik hierboven net uitgelegd. Maar nu ga ik verder denken en associëren op ‘negen’.

♠ Mijn oudste kleindochter is een paar weken geleden negen geworden. Een grote (jonge) dame. Ik ben de dagen aan het af tellen … ietsjes meer dan negen … en dan zie ik haar (en de anderen) weer in levende lijve. Joepie.

♠ Negen maanden. Dat associëren we natuurlijk met zwangerschap. Mijn schoondochter is hoogzwanger van hun derde kindje. En het zou zomaar kunnen zijn dat hij / zij het levenslicht zal zien over precies negen dagen.

♠ Regen rijmt op negen. En dat doet het deze zomer veel en veel te weinig. Het gras wordt stilaan geler en geler. Van mij mag het de komende negen dagen regenen. Zullen we afspreken … liefst ’s nachts. Een uurtje of twee …

♠ Raar maar waar. Ik luister naar de radio op de achtergrond. Het is … negen uur (in Mozambique).

♠ Er staan precies negen boeken klaar op mijn e-reader. Ik moet nog kiezen wat het eerste boek van 2019 wordt. Ik twijfel nog tussen ‘roman’ – ‘thriller’ – ‘non fictie’. Boekentips blijven altijd welkom.

♠ Oud en Nieuw hebben we in kleine kring gevierd. Met familie, vrienden en een Nederlandse logee. Heel gezellig. En toen we om half twee nog even bij mijn schoonouders langsgingen waren we met negen personen om elkaar ‘Feliz Ano Novo’ te wensen. En te proosten op het nieuwe jaar.

♠ En op dit soort dagen gaan de gedachten natuurlijk ook uit naar de geliefden die er niet meer (bij) zijn. Bijvoorbeeld naar mijn eerste volger – mijn trouwe blog-lezeres. Mijn moeder. En zij verdient het om in dit rijtje te staan want zij werd geboren op 9/9. Negen september dus.

Dat waren ze dan. Negen mini-stukjes op deze warme woensdagochtend. Het is laf weer – zoals wij dat in Boechout zeggen. 28c. Geen blad beweegt aan de bomen. Grijze lucht. In België / Nederland is dat het vaste recept voor een onweer in de namiddag. Van mij mag het. Onweren. Letterlijk dan. Ik hoop op zo min mogelijk figuurlijke onweren in 2019.

Hé … dat jaartal eindigt ook op … negen.

Het beste voor jullie allemaal. Carpe Diem in goede gezondheid.

1000 vragen aan mezelf (22)

Tags

1000 vragen, Familie, Game of Thrones, Mozambique, Nero, Overgewicht, Proust, Vakantie

De vorige keer dat ik hier vragen beantwoordde, adviseerde Trienette om te stoppen met deze vragenlijst maar om de Proust-vragenlijst te gebruiken. Dank voor de suggestie. Omdat ik een zwak heb voor het getal 22 kan ik niet zomaar opgeven. Vandaag dus de tweeëntwintigste aflevering van ‘1000 vragen aan mezelf’.

351. Hoe ijdel ben je?

Dat vind ik moeilijk uit te drukken in een getal. Maar laat ik het houden op een 7 (waarbij 10 heel ijdel is en 1 totaal niet ijdel). Ik twijfelde tussen een 6 en een 7. Ik denk dat dit blog al een vorm van ijdelheid is. Ik schrijf over mezelf en wat me bezighoudt. Ik plaats de laatste twee jaar veel minder foto’s van mezelf op internet. Dat heeft meer met ‘veiligheid’ te maken dan met gebrek aan ijdelheid. Als ik echt te ijdel ben dan hoop ik dat Isabel of mijn kinderen me daar op zullen wijzen.

352. Volg je meestal je hart of je hoofd?

Het liefst zou ik nu ‘mijn hart’ antwoorden maar gelukkig is daar ‘het hoofd’ om me voor grote stommiteiten te behoeden. In het algemeen is mijn hart en hoofd goed in balans.

353. Wat is het laatste risico dat je hebt genomen?

Veel in Afrika verblijven en mezelf daardoor ‘onzichtbaar’ maken voor mogelijke opdrachtgevers. Dat is zeker een risico dat ik heb genomen. En nog neem. En ik weet de uitkomst nog niet … ik zie wel.

354. Neem jij vaak het voortouw in een gesprek?

Ja, dat doe ik. Soms zelfs wat teveel en bezondig ik me aan uitgebreid mijn zegje doen. Of laten blijken hoeveel ik weet … Ik betrap mezelf daar geregeld op. Meestal nadat het gesprek al voorbij is.

355. Op welk fictief karakter uit een serie lijk je?

Leuke vraag. Laat ik er de personage-lijst van Game of Thrones er eens bijnemen. Dan ben ik Petyr Baelish (Littlefinger) maar dan zonder al het stiekeme van zijn personage. In Casa de Papel herken ik me het meest in ‘Nairobi’.

Het traditionele EINDE van een Nero-album

Ik ben de combinatie tussen NERO en zijn MADAM. Ik heb de wafels gebakken en ik voer het hoogste woord.

356. Wat mag er niet op een goed feest ontbreken?

Een plaats waar je kunt praten en elkaar kunt verstaan. Soms is de muziek zo luid dat een gesprek onmogelijk is. Dat zijn niet mijn geliefde feesten.

357. Neem je gemakkelijk een compliment in ontvangst?

Ja. Geen probleem. En als het compliment bedoeld is voor meerderen dan kan ik dat goed delen met die anderen.

358. Hoe serieus neem je je gezondheid?

Ik denk dat ik moet antwoorden … niet heel serieus. Of toch niet serieus genoeg. Dat moet ik dan natuurlijk ook uitleggen. Ik weet dat ik overgewicht heb. Een buik. Ik weet dat ik serieuzer moet proberen af te vallen. Ik doe daar te weinig voor. Ja, ik ga sinds een paar weken weer  tweemaal per week naar de sportschool. Maar ik zou vooral moeten minderen met eten. Ik eet gewoon teveel. Niet tussendoor maar bij elke maaltijd. Het is zo lekker …

359. Welk deel neemt seks in je leven in?

Seks maakt op een gezonde manier – om in de terminologie van de vorige vraag te blijven – deel uit van mijn / ons leven. En zoals je kunt lezen is de toevoeging ‘ons’ van wezenlijk belang.

360. Hoe vier je graag je vakantie?

Op reis. Liefst naar een land (of stad of streek) dat ik nog nooit eerder bezocht. Dat is het eerste antwoord. En tijdens zo’n reis moet er tijd zijn voor elkaar, voor veel afwisseling – stad en dan weer strand. Een museum of een concert en daarna weer een mooie wandeling in de natuur. Tijd om te lezen, uit eten te gaan en samen plannen te maken voor de nabije toekomst als we weer thuis zijn.

361. Wat is het ergste waarover je hebt gelogen?

Liegen. Ik kan er slecht tegen. En natuurlijk heb ik me daar ook wel eens schuldig aan gemaakt. Maar ‘het ergste’ … dat weet ik niet zo gauw. En als ik het wel wist zou ik dat hier niet open en bloot vertellen.

362. Rek jij je eigen grenzen op?

Ja. Zonder enige twijfel doe ik dat. Laat ik het voorbeeld van mijn ‘te dikke buik’ en het daarbijbehorend overgewicht er nog een keertje bijnemen. Als ik eerst zei “voor het eind van het jaar moet er tien kilo af” dan schuift dat al gauw op naar “eerst maar eens beginnen met vijf kilo” of “na de feestdagen is het een beter moment om er serieus aan te werken”.

363. Ben jij een goede moppentapper?

Ja, dat ben ik. Maar ik doe het nog zelden. Ik word niet meer ‘gevoed’ met moppen. Je moet moppen horen om ‘in conditie’ te blijven.

364. Welk liedje gaat over jou?

‘Morgen beginnen’ (Gerard van Maasakkers) is het eerste wat bij me naar boven komt. Maar dat heeft natuurlijk ook te maken met mijn antwoord op vraag 362

365. Van welke kleine dingen kun je genieten?

Best van veel. Een foto die ik krijg doorgestuurd via WhatsApp. Tussen half zes en tien over zes in de ochtend – op onze veranda naar de tuin en de vogeltjes kijken. Een nieuw nummer van ‘Bahamontes’ in de bus krijgen.

366. Waarvoor mogen mensen jou altijd wakker maken?

De bekende ‘beschuit-vraag’ … Ik zou vroeger zeker geantwoord hebben: ‘Donker bruin meergranen-brood met spekvet, oude kaas en een sterke mosterd’.

Kloosterbrood met oude kaas (Koningshoeven)

Natuurlijk mogen ze me wakker maken als iemand in nood is. Ik hoop dat ik dan kan helpen al is het maar als chauffeur of als luisterend oor.

367. Wat zou je willen veranderen aan je uiterlijk?

Het wordt een saai antwoord. Mijn buik.

368. Wat wil je dat mensen zeggen op je begrafenis?

Zullen we dat maar overlaten aan diegene die dan leven en zich geroepen voelen om iets te zeggen?

369. Laat jij je gemakkelijk voor de gek houden?

Tja … meer dan ik zelf in de gaten heb. Vrees ik. Ik refereer hier vooral aan allerlei lieden in Mozambique (garagist, metser, schrijnwerker, elektricien, etc) die een centje extra aan me proberen te verdienen want Koen heeft een wit velletje en dat betekent … een dikke portemonnee. Ja toch?

370. Wat zou je doen als het onmogelijk mis kon gaan?

Deze vraag moet ik een paar keer lezen. Wat vragen ze eigenlijk? Ik weet het niet. ‘Hét doen natuurlijk’ want het kan onmogelijk mis gaan.

371. Moet je altijd alles kunnen zeggen?

Dit is een vraag die een politieke lading heeft gekregen. De vrijheid van meningsuiting.   Ik hoop dat de meeste mensen zo verstandig zijn om niet ALLES te zeggen wat ze denken en vinden. Maar het mag wel.

372. Aan wie moet je meer aandacht besteden?

Als er me een naam te binnen schiet dan zal ik hem/haar bellen, mailen of langsgaan. Zo gauw daarvoor de gelegenheid is. En mocht iemand vinden dat ik te weinig aandacht aan hem/haar besteed dan hoor ik dat graag.

373. Kun je gemakkelijk loslaten?

Ja. En ook een beetje nee. Als regisseur moet ik heel veel loslaten. De spelers (dansers, zangers, muzikanten, acrobaten) moeten het waarmaken op de planken. Dus … loslaten. Na de laatste voorstelling is het nog meer ‘loslaten’. Opruimen, afbreken en dat was het dan. En foto’s verdwijnen ook al gauw in een mapje ergens in de computer. Gek genoeg kan ik – in eerste instantie – ‘spullen’ slechter loslaten. De verzamelaar in mij …

374. Waar ben je dankbaar voor?

Ik ben erg gevoelig voor het woord ‘dankbaar’. Ik vind het een K#T-woord. Ik vermijd het zoveel mogelijk. Ik heb alle sprekers op de afscheidsbijeenkomst (uitvaart) van Ine gevraagd om het woord ‘dankbaar’ NIET te gebruiken. Ik ben blij met heel veel zaken. Ik ben blij dat mijn geliefden gezond zijn. Ik ben blij dat ik een mooi huis heb en dat ik het goed heb met Isabel aan mijn zij. Ik ben blij met haar familie. En met de mijne – uiteraard. Ik word blij van een mooi boek. Moet ik nu overal waar ik ‘blij’ schreef ‘dankbaar’ schrijven? Kom op zeg. Rot op met je dankbaarheid.

375. Zijn complimentjes van mensen die je niet goed kent belangrijk voor je?

Complimentjes krijgen voelt goed. Dat is prettig. Of ze nu van bekenden of onbekenden komen, doet niet veel terzake.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Beebie

Tags

Baby, Ender, Familie, Tekening

Ik ga vandaag niet veel woorden gebruiken. Ik laat het woord aan mijn kleinzoon Ender Schyvens. ‘Woord’ is niet helemaal juist. Hij tekent de toekomstige gezinssamenstelling … Ik word half januari voor de vijfde keer Bompa.

Ender Schyvens (6) tekent alvast de nieuwe samenstelling van zijn gezin.

Icarus / Papa / Mama / Ender / Beebie

Ik smelt … eerst dacht ik omdat het hier in Djonasse 37c is. Nee … zo’n App-berichtje van mijn kleinzoon is geweldig als je aan de andere kant van de wereld verblijft.

IJzerbedevaart

Tags

Cyriel Verschaeve, Dentergem, Diksmuide, Familie, Familiegeschiedenis, Geschiedenis, IJzer, IJzermonument, IJzertoren, Sint-Amands, TAK

Ik denk dat het een korte serie wordt. Stukjes naar aanleiding van honderd jaar (na) De Groote Oorlog. Een paar herinneringen uit tweede hand, zoals ik gisteren al schreef. Belangrijk hierin is Diksmuide. De IJzervlakte. Het IJzermonument en de IJzertoren.

Als kind leerden we dat België drie stromen heeft. Stromen zijn groter dan rivieren. De Schelde, de Maas en de IJzer. Het gaat dus in dit stukje over de omgeving van de IJzer – strijdtoneel in de Westhoek (1914 – 1918).

IJzertoren Diksmuide @ Westoer VAB magazine

De jaarlijkse bedevaart stond prominent in de familie-agenda. Dat begon al lang geleden. Ergens in de jaren twintig van de vorige eeuw. Mijn grootouders – de ouders van mijn moeder hebben elkaar daar ontmoet. Tijdens de IJzerbedevaart – toen nog bij het (oude) IJzer-monument. Hij (mijn opa) uit Sint Amands aan de Schelde (provincie Antwerpen) en zij (mijn oma) uit Dentergem (West Vlaanderen). Zij waren er om de vele (Vlaamse) frontsoldaten te herdenken. Onder andere mijn oma’s broer.

“Hier liggen hun lijken – Als zaden in ’t zand – Hoop op de oogst – O Vlaanderland” Dichtregels van Cyriel Verschaeve die ik honderden keren heb gelezen.

IJzermonument Diksmuide

Deze dichtegels stonden niet alleen op het IJzermonument maar ook op een tegel bij Nonkel Gustaaf en Tante Edmonda in de keuken in Menen. AVV – VVK – Alles voor Vlaanderen / Vlaanderen voor Kristus. En De Blauwvoet van Albrecht Rodenbach. Ik zal de volgende dagen ook eens schrijven over Nonkel Gustaaf – oudste broer van mijn Oma. 

Ik denk dat ik tien of elf was als ik de eerste keer meeging naar de Ijzerbedevaart. Met Bompa Schyvens, oud-strijder en V.O.S. Later ging ik alleen en dan betaalde oma mijn reiskosten en een zakcentje. Twee keer was ik er als actief lid van TAK (Taal Aktie Komitee). Maar al gauw voelde ik me daar niet meer op mijn plaats. De IJzerbedevaart werd als het ware gegijzeld / gekaapt door rechtse militanten. De manifeste aanwezigheid van groepen als WERIDI en VMO (Vlaams Militante Orde) stoorde me enorm. Ik ben afgehaakt – rond 1977 denk ik – want ik wilde niets te maken hebben met deze lui.

Nog even terug naar de oorspronkelijke IJzerbedevaart. Mijn grootouders vertelde uitvoerig over de dynamitering in 1946 van het eerste monument. Een nooit opgeloste misdaad. Na de tweede wereldoorlog werd de Vlaamse ontvoogdingsstrijd gekoppeld aan collaboratie met nazi-Duitsland. Vaak terecht, minstens zo vaak onterecht.

Onmiddellijk daarna werd geld ingezameld voor een nieuw vredesmonument. De IJzertoren in de vorm van een kruis met op alle vier de zijdes de tekst: ‘Nooit meer oorlog’ in alle talen van de strijdende partijen. Plus jamais de guerre, No more War, Nie wieder Krieg. De donatie gedaan door mijn grootouders is tot de dag van vandaag te zien hoog in de toren op een herdenkingstegel. Fam. De Smedt – Sint Amands.

Ik heb het bijbehorende museum verschillende keren bezocht. Met Ine en later met mijn kinderen. En natuurlijk ook In Flanders Fields Museum en de dagelijkse Last Post ceremonie onder de Menen-poort in Ieper. Maar daarover een andere keer meer.

In de serie: FAMILIEGESCHIEDENIS

Vandaag honderd jaar geleden

Tags

Bompa, Diksmuide, Familie, Familiegeschiedenis, Grote Oorlog, Jules Schyvens, Nonkel Pater, Westhoek, WO I

11 november 1918 om 11.11u … het officieel einde van de Eerste Wereldoorlog. Vandaag precies honderd jaar geleden. De Vlaamse kranten berichten al dagen over de laatste dagen van WO I. Ik klikte niet elk bericht aan. Enkel zo nu en dan. Mijn gedachten gaan daardoor wel wat vaker dan gebruikelijk naar overleden familieleden.

The last post

Uiteraard ben ik veel te jong – deze zin lees ik met plezier nog een paar keer – om iets uit eerste hand te weten over de Grote Oorlog. Wel uit tweede hand. Ik weet niet of deze uitdrukking bestaat maar je begrijpt vast wat ik bedoel. Mijn grootvader (Bompa Schyvens) was vier jaar frontsoldaat aan het IJzerfront. En ook Nonkel Pater was als dienstplichtige vier jaar betrokken bij al die verschrikkingen. Beide mannen hebben de oorlog overleefd en zijn pas overleden toen ik zelf al kinderen had.

Ik heb me nooit echt verdiept in hun prestaties. Laat staan dat ik iets weet over hun legeronderdelen. Ik weet enkel wat details. Herinneringen van een kind. En toch was de Eerste Wereldoorlog nooit ver weg in de verhalen uit mijn jeugd. De term ‘Groote Oorlog’ gebruikten we niet; dat is pas iets van de laatste twintig, dertig jaar. Denk ik.

Al van jongs af aan wist ik dat den Bompa een oud-strijder is. Een term die ik eerst meer associeerde met ridders en kastelen. Elk jaar werd de wapenstilstand gevierd / herdacht op elf november. Ik schreef al eerder over. Klik HIER. Op school leerden we een heel klein beetje meer over de oorlog. Mijn grootvader was erg jong toen de oorlog uitbrak. Hij was net niet dienstplichtig maar er werd sterke druk uitgeoefend dat hij – en zijn leeftijdgenoten – toch soldaat werden in het Belgisch leger. Als argument werd aangevoerd dat hij na de mogelijke bezetting door Duitsland, hij waarschijnlijk Duits soldaat moest worden en dan zijn oudere broers – aan Belgische zijde – zou moeten doodschieten. Dus de jonge Jules Schyvens vertrok naar het front in de Westhoek. Veel meer weet ik niet. Wel weet ik dat hij zeker één keer zodanig verwond is geraakt dat hij in Engeland werd verzorgd. Daarna volgde een overplaatsing naar (Noord) Frankrijk waar hij werd opgeleid tot telegrafist. Dat is hij gebleven tot het eind van de oorlog.

Drie termen herinner ik me uit mijn kinderjaren. Oud-strijder. Vos. En Telegrafist. V.O.S. staat voor Vlaamse Oud Strijder. Bompa nam me een aantal jaren mee naar de IJzerbedevaart in Diksmuide. We gingen altijd met de trein. Later ging ik zonder hem. Hij zat vooraan op gereserveerde plaatsen bij de oud-strijders of bij de Vossen. Ik denk dat hij dat een beetje afwisselde. Hij was Vlaming maar ook Belg. Ik herinner me ook dat we een extra rondje Westhoek deden. Dan vertelde hij over Poelkapelle, Mont Cassel (Franse Westhoek) en Marechal Ferdinand Foch. Eén keertje liepen we samen over een oorlogsbegraafplaats. Hij was dan erg stil en liep veel stijver en meer rechtop dat gebruikelijk. Ik denk dat hij bij die gelegenheid ook een paar medailles droeg maar daar liep hij zeker niet mee te koop. Een verhaal dat ik me herinner was dat de bevelen meestal in het Frans werden gegeven maar dat veel Vlaamse jongens dat niet verstonden. Wat heeft geleid tot veel onnodig leed.

Nonkel Pater – broer van mijn opa aan moeders zijde – was ook vier jaar soldaat. Als seminarist – opleiding tot priester – was hij vrijgesteld van wapens. Hij moest wel in dienst als brancardier. Hij moest rennen om gewonden terug te brengen in de loopgraven. Je kunt je wel voorstellen hoe ik daarover kon fantaseren als jong ventje. Op familiefeesten waar den Bompa (langs vaders zijde) en Nonkel Pater (langs moeders zijde) beiden aanwezig waren, zaten ze vaak naast elkaar en haalden ze herinneringen op. Dat was niet voor onze kinderoren bestemd.

Een familielid dat ik nooit heb gekend, is nonkel Rudolf (uit Dentergem). Broer van mijn Oma. Hij is gesneuveld in de oorlog. Het ging heel vaak over hem. In alle (familie) gebeden werd hij steeds genoemd. Hij was één jaar ouder dan mijn oma. Toen er eind zestiger jaren bij mijn oma werd ingebroken en haar handtas werd gestolen was het grootste verlies voor haar een foto en het bidprentje van Nonkel Rudolf. Dat heeft ze de dieven nooit kunnen vergeven. Voor hen een stukje waardeloos papier, voor haar een tastbare herinnering aan haar lievelingsbroer.

Morgen schrijf ik verder / herinner ik verder

Ik eindig met een citaat van een Engelse frontsoldaat, gesneuveld op 25jarige leeftijd.

“Kromgebogen, als oude bedelaars onder hun knapzak, vloekten we ons, hoestend als oude wijven, met knikkende knieën een weg door het slijk.”

Hoe verschrikkelijk het is geweest, besefte ik als kind niet. Dat kwam pas met de ‘jaren van verstand’ en dan nog twijfel ik of we dat ook echt kunnen invoelen.

In de serie: FAMILIEGESCHIEDENIS

1000 vragen aan mezelf (21)

Tags

1000 vragen, Avek, Isabel, Koen, Kuiten, Lente, Moedig, Schoenenschraper, Traditie, Wyns

De figuurlijke wekker loopt weer af … “Koen het is tijd om weer wat vraagjes te beantwoorden”. Ik geef er gehoor aan maar eerst nog even een figuurlijke pluim voor Marion L, MS en Vlinder1960. Ook Beer en Colette reageerden via FB. Zij hadden een juiste omschrijving bij de foto die ik op 30 oktober plaatste.

Wat is dit?

Het is inderdaad een schoenen- of laarzenschraper – ingebouwd in de voorgevel van een huis – dicht bij de voordeur. In dit specifieke geval in het huis van vriend Werner in Boechout. Is dit een Belgisch fenomeen? Ja, wie weet? In Nederland droegen mensen vaak klompen en die liet je buiten staan – met of zonder slijk. Maar minstens zoveel dank aan Daniela, AnneMarie, Géa, Bermalbooks, Trienette, Sandravda, Rietepietz, Suskeblogt en Regenboogvlinder want ook zij reageerden met inventieve antwoorden.

326. Welke vraag is je al te vaak gesteld?

Of het niet heel gevaarlijk is in Afrika. Zeker om er te wonen … en meestal beantwoord ik die vraag heel vriendelijk. Vaak met de opsomming wat er in Bergen op Zoom allemaal is gebeurd. Tweemaal onze auto gestolen voor de deur, inbraak in huis, verschillende inbraken in ons schuurtje, dochter die vlakbij huis ernstig is lastig gevallen door een creep … daarna hoef ik niet verder te antwoorden. En dan beëindig ik zo’n antwoord met de volgende dooddoener: “Niet alle slangen in onze tuin zijn giftig. Zeker de tuinslang niet.”

327. Is alles mogelijk?

Niet een erg boeiende vraag. Veel te ruim … is alles mogelijk? Waar gaat dit over? Ik pas wegens desinteresse.

328. Hoe traditioneel ben je?

Niet heel erg traditioneel. Ik heb veel zaken in mijn leven gedaan die niet meteen het etiket ‘traditioneel’ verdienen. Ik ben ook geen grote vernieuwer of super progressief. Ik ben ondernemend en niet bang voor verandering. Ik hou wel van tradities maar kan ze ook gemakkelijk negeren.

329. Kent iemand je diepste geheimen?

Nu moet ik heel hard gaan nadenken wat mijn diepste geheimen zijn. Deel ik die? Ja, meestal wel maar misschien zijn dat dan weer geen ‘diepste geheimen’. Een paar zaken houd ik voor mezelf en daar ga ik uiteraard hier niet over schrijven.

330. Hoe ziet je ideale partner eruit?

Ik heb mijn dag niet of de vragen bevallen me niet. Ik geef de voorkeur aan de laatste mogelijkheid. Goed, ik antwoord waarschijnlijk heel clichématig. Een ideale partner is iemand die je volledig vertrouwd, waarmee je kunt lachen en geinen. Iemand die tegen een stootje kan en niet bang is om mij van repliek te dienen. Of ging de vraag over het uiterlijk? Boeiend … euh … niet dus. Ik ben trouwens heel blij met met het visuele plaatje van mijn partner. Isabel dus. En dat ze ook nog ’s nachts naast me ligt, is mooi meegenomen. Dat laatste zinnetje is een letterlijke quote uit de musical Chicago.

331. Waar hunker je naar?

Alweer een vraag waarvan ik denk … laat maar. Ik krijg vandaag de kriebels van woorden als ideaal, partner, hunkeren. Waar verlang ik heel erg naar? Als ik antwoord: “Naar de volgende vakantiereis’ of ‘Een goedbetaalde opdracht” of ‘Een nieuwe auto’ … dan denk ik meteen dat dat geen hunkeren is maar dat zijn wensen. Hunkeren is meer iets van zuchten, begeren, ongeduldig verlangen, ziekelijk smachten, snakken … zoals in stripverhalen uitgedroogde woestijnbezoekers hunkeren naar een slok water. Ik hunker naar betere en interessantere vragen.

332. Ben je moedig?

‘Koen’ betekent ‘dapper / moedig’. En dat ben ik meestal wel. Niet roekeloos moedig, eerder voorzichtig – bedachtzaam moedig.

333. Is er voor alles een juiste plaats en tijd?

Vast wel maar ik ben niet zo van dat soort waarheden. Tegeltjeswijsheid. Af en toe leuk om tegen te komen op Twitter maar wat heb ik eraan? Wijlen Johan Cruijf had er vast een eigen draai aan kunnen geven.

334. Waar voel jij je te goed voor?

Ik dacht eerst te antwoorden … voor niets. Maar natuurlijk word ik niet graag ongevraagd voor het karretje van een ander gespannen. Of word ik of mijn mening misbruikt om iets voor elkaar te krijgen. Daar pas ik voor.

335. Zou jij een jaar zonder mensen kunnen?

Een soort ‘Wat-Als vraag’. Politici beantwoorden die zelden. Ik ben geen politicus maar wat moet ik met deze vraag? Beantwoorden. Goed. Ik denk dat ik het zou kunnen … alhoewel … Waar haal ik alles wat ik nodig heb vandaan? Voedsel, huisvesting, water, energie …? Zijn daar dan wel of geen mensen voor? Een onbewoond eiland? En weet ik van tevoren dat het maar één jaar is? Dus het eerlijkste antwoord is gewoon … nee dat kan ik niet. Laat staan dat ik het zou willen.

336. Wanneer was je voor het laatst trots op jezelf?

Er lag een flinke kluslijst op me te wachten. In en rondom het huis. Geen hele grote zaken. Niets dat onmiddellijk actie vereist. Dus was er alweer sprake van uitstel-gedrag. Tot ik afgelopen vrijdag de geest kreeg. De lijst is gehalveerd. De voldoening is groot zeker als ik beloond word met complimenten en heel veel kussen van ‘de ideale partner’.

337. Ben je nog steeds dezelfde persoon als vroeger?

Nee. Gelukkig niet. En natuurlijk ook een beetje wel. Net als de meeste mensen ontwikkel ik me. En het fanatieke wat ik in me had is fel verminderd. Ik ben een veel mildere variant van mezelf dertig, veertig jaar geleden.

338. Waarom heb je gekozen voor het werk dat je nu doet?

Theatermaken. Regisseren. Schrijven.

Ze liggen in elkaars verlengde. Ik ben een verteller. Ik ben opgegroeid tussen boeken en verhalen. Wij gingen naar de film, naar het (jeugd)theater. Mijn ouders lazen ons voor of verzonnen verhalen. Ik heb dat altijd prachtig gevonden. Dat wilde ik ook. Mijn fantasie gebruiken en vorm geven. Toneel spelen. En dat delen met anderen. En zoals ik graag herhaal … “Ook ik heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken.”

339. Welke slechte gewoonte heb je?

Ik heb daar al vaak op geantwoord. Ik ben een uitsteller. Soms is dat geen enkel probleem – hooguit voor mezelf – maar soms wacht een ander op ‘iets’ van me en dan wordt mijn uitstellen irritant. Mea culpa.

340. Vaar jij je eigen koers?

Ja, dat denk ik wel. Ik zit aan het roer en navigeer. De bemanning van ons kleine bootje heeft wel degelijk invloed op die koers. Gelukkig maar want anders zou het een eenzame tocht worden. Nu ontdekken we samen onbekende kusten en mooie eilandjes.

341. Waar kun jij over doorzeuren?

Ik hoop dat anderen – die deze vraag over mij beantwoorden – geen lange lijstjes op kunnen dreunen. Ik denk dat het vaak herhalen van ‘prioriteiten stellen’ wel een dingetje is. Zeker voor Isabel. Haar wensen-lijstje is mooi maar vaak groter dan de portemonnee. En dan komt Koen weer aanzetten met … prioriteiten stellen querida. En plagend kom ik steeds terug op het verlies van de huwelijks-aanzoek-ring die ik Isabel gaf.

342. Is elke relatie te redden?

Nee, natuurlijk niet. Daar zijn ook in mijn omgeving voorbeelden van die ik hier niet zal toelichten.

343. Met welk lichaamsdeel ben je tevreden?

Mijn benen – meer specifiek mijn kuiten. Of ik dat ook echt vind? Eerlijk gezegd weet ik dat niet maar het is wel frappant hoe vaak Ine dat heeft gezegd. En ook Isabel spreekt heel regelmatig in bewonderende termen over mijn benen. Hahaha.

344. Hoe hou je het leven spannend?

Door een goede mix van vertrouwde zaken te herhalen en te koesteren en nieuwe dingen toe te voegen. Bijvoorbeeld onze vakantiebestemmingen. Veel variatie in activiteiten en bestemmingen. Vaak nieuwe restaurants uitproberen. En we zijn niet het hele jaar samen. Ik ben af en toe in mijn eentje in Nederland en dan weer elders in Afrika. Dat houdt het ook spannend. Even afstand nemen van dagelijkse patronen, verlangen naar elkaar en dan weer samen zijn. Een prima formule.

345. Kun je goed presteren onder druk?

Ja. Dat kan ik prima. Ik slaap dan wel minder maar daar heb ik overdag geen last van.

346. Welke levensfase heb je als prettig ervaren?

Moeilijk kiezen. Ik heb het altijd wel naar mijn zin gehad. Onze jaren in Wyns (Friesland) waren erg prettig. Een grote boerderij gekocht en deels opgeknapt en verbouwd. Prettig, creatief werk. Samenwonen met twee gezinnen. Veel samen delen. De kinderen op de (basis)school doen het goed. Ik ben actief in het dorp. Ik sport. Een prima tijd. Maar ik had net zo goed een andere periode kunnen beschrijven.

347. Vind je andere mensen net zo veel waard als jezelf?

Ken je de term ‘evenwaardigheid’? Dat was een zeer belangrijk uitgangspunt van de Avek. De opleiding tot docent drama (*) in Leeuwarden die ik heb gedaan. Ik heb me daar altijd voor de volle 100 procent in kunnen vinden.

348. Heb je altijd een keuze?

Ja, hoezo? Beste vragensteller … wanneer is er een situatie waarin je geen keuze hebt?

349. Wat is je favoriete seizoen?

De lente.

Foto: Pixabay

De dagen worden langer, alles staat in bloei. Veel groen, veel kleuren, bloemen in bermen. Rokjesdag is in aantocht. Het is nog niet te heet. En de zomervakantie komt eraan … Eerlijk gezegd ben ik tamelijk seizoen-ongevoelig. Een mooie herfst met schitterende rood-bruine tinten – niks mis mee. Koude, zonnige winterdagen waarop er geschaatst kan worden. Helemaal top. Zwoele zomeravonden rondom een vuurtje en pas gaan slapen als het weer licht wordt. Natuurlijk hou ik daarvan.

350. Hoe had je willen heten als je zelf je naam had mogen uitzoeken?

Ik ben heel tevreden met mijn naam. Ik weet niet beter … hahaha. Op mijn paspoort staat weliswaar KOENRAAD – dat moest destijds van de burgerlijke stand. Ik ben altijd KOEN genoemd en ik kan niet zo snel een alternatief bedenken.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

(*) Officieel ben ik afgestuurd als ‘Docent expressie door Woord en Gebaar’. Op de AVEK gebruikten we de term ‘Docent Ekspressie en Kommunikatie’ (70’er jaren spelling). Het diploma is ‘Docent drama’.

Allerzielen

Tags

Allerzielen, Boechout, Chrysanten, Familie, Griekenland, Icarus, Ine, Isabel, Kerkhof, Matola

De afgelopen dagen hebben collega-bloggers in grote getale over kerkhoven, chrysanten en andere bloempotten geschreven. In de katholieke traditie worden op 1 en 2 november Allerheiligen en Allerzielen de doden herdacht. Meestal met een bezoek aan het kerkhof. Een gouden periode voor bloemisten.

Als kind vond ik 1 november veruit de saaiste feestdag van het jaar. Ik ging niet altijd mee naar het kerkhof. Saai – voor een kind. Het beperkte zich niet enkel tot het Boechoutse kerkhof maar we moesten ook naar Sint-Amands. Daar was het graf van de grootouders van mijn moeder. Of we ook naar Bouwel gingen weet ik niet. Daar kwam den Bompa vandaan.

Op het kerkhof (Matola – Mozambique)

Mozambique heeft nog wel een grote kerkhof-traditie. Met bloemen. Niet specifiek tijdens deze dagen maar het hele jaar door. Eerst bij de begrafenis. Daarna zeven dagen later nog een keer. En vervolgens na een jaar. Na vijf jaar en dan weer na tien jaar. En daar horen bidden, zingen en dansen ook bij. En eten en drinken natuurlijk. Vorige week was het weer raak – om het oneerbiedig te zeggen. Een neef van Isabel is een jaar geleden – onverwacht – gestorven. Wij waren op tijd. Acht uur ’s morgens. De familie uit de stad met onder andere de weduwe waren er om kwart over negen nog niet. Sorry … en dan maar proberen om niet boos te worden. We liepen met z’n tweeën naar het graf en dan begint Isabel meteen te poetsen.

Vorig jaar liepen we wel over het kerkhof van mijn jeugd. In Boechout dus. Isabel had me dat gevraagd. Voor mij was het een mooie manier om wat te vertellen over mijn familie.

Op het kerkhof (Boechout – Belgie)

Over het ‘plekje in de zon’ waar we de as van mijn broer (in 1993) hebben uitgestrooid. Over de ouders van mijn vader, mijn Bompa (1983) en Bomma Schyvens – Claes (1967). De ouders van mijn moeder, mijn Opa (1964) en Oma De Smedt – Delafontaine (1985). Nonkel Gust en Tante Maria.

En waarom Isabel een beetje bozig naar me kijkt? Ze vindt het niet gepast dat ik foto’s maak op het kerkhof. Is dat echt zo fout? Ik vind van niet. We staan hier bij het urnen-graf van mijn ouders. Mijn vader heeft ze nooit ontmoet. Mijn moeder wel.

Voor mij geen jaarlijkse wandeling naar het kerkhof. Mijn figuurlijke chrysanten zijn de stukjes die ik over ze schrijf. Dat is mijn manier. En wat ik zelf wil … ik weet het niet meer. Ik laat het maar over aan diegenen die me dan vaarwel zeggen. Dat niet weten is natuurlijk ingegeven door het leven op twee continenten. Ine wilde persé geen ‘plek’. Dat hebben we dus gerespecteerd. Haar as is grotendeels uitgestrooid in zee. In het warme Griekenland. Op de verjaardag van kleinzoon Icarus. Hij werd namelijk geboren op dezelfde dag – hetzelfde uur – dezelfde minuut waarop Ine negen jaar eerder (2005) is overleden. Vandaar deze symbolische daad. De mythologische Icarus viel uit de Griekse hemel in zee. Onze Icarus … ook een geschenk. Waarvan vandaan? Doet het er toe, nee. Wij vieren het leven. Gisteren, vandaag en morgen. Ook op Allerzielen. L’Chaim.

Mijn helden

Tags

Antwerpen, Arthur, Boechout, Boeken, Boekenbeurs, Boekerij, De Rode Ridder, Familie, Koenraad, Kruistochten, Leopold Vermeiren, Lezen, Merlijn, Thea Beckman, Tonke Dragt

In Antwerpen wordt voor de zoveelste keer de jaarlijkse boekenbeurs georganiseerd. Ik ben er een paar keer – in mijn jeugdjaren – met mijn ouders geweest. Maar veel vaker alleen en later met Ine. Het was één van de twee plaatsen waar ik ‘Hotdog met choucroute’ at. Het Antwerpse sportpaleis is de andere plaats. Maar daar wil ik het niet over hebben. Wel over lezen. Ik ben een gretige lezer. Altijd geweest. Het is me met de paplepel ingegoten. Mijn vader – leraar Nederlands – was zelf geen grote lezer. Mijn moeder wel. Op haar begrafenis wilde ik memoreren aan de duizenden boeken die ze heeft gelezen. Ik durfde te beweren dat als je al de boeken die ze heeft gelezen achter elkaar zou neerleggen in een lange rij dat je dan Sint-Amands – waar ze is opgegroeid met Boechout – waar ze vanaf haar huwelijk tot haar dood woonde – met elkaar kunt verbinden. Misschien een tikkeltje overdreven. Maar mijn moeder zien zonder boek was een uitzondering. Zij was mijn voorbeeld. Later draaiden we de rollen om en las zij onze boeken.

De school waar mijn vader lesgaf – Sint Gabriël-instituut in Boechout – had in de 60’er jaren geen eigen bibliotheek. Mijn vader – vooral mijn moeder – begon er dus zelf een. Bij ons thuis. Ik denk zo’n driehonderd jeugdboeken. Ik heb ze bijna allemaal gelezen. Van Eric, het kleine insectenboek (Godfried Bomans) tot Michel Strogoff (Jules Verne). Arendsoog, Biggles, de Hardy’s, de Witte, Floere het fluwijn. Maar ook Kaas (Willem Elschot), Wierook en Tranen, Pallieter, Pietje Bell en De Leeuw van Vlaanderen. Een veel te lange lijst om hier op te sommen.

En ik ging wekelijks naar de parochiale  ‘boekerij’ op de eerste verdieping van het Gildenhuis – achter de kerk. Ook daar heb ik alles wat los en vast zat gelezen. Met hoog in mijn jongens-top-tien-lijst de boeken van De Rode Ridder van Leopold Vermeiren (1).

De Rode Ridder (Leopold Vermeiren)

Ik heb tientallen van deze ‘Rode Ridder’ boeken verslonden. Ik ben op internet wat gaan snuffelen. Er zijn in totaal 64 boeken in deze reeks verschenen. Tot nummer 35 herken ik titels. Daarna niet meer.

De avonturen van de Rode Ridder waren reizen in mijn fantasie. Naar andere tijden – de Middeleeuwen – en naar andere landen. Het Midden Oosten. De meeste boeken spelen zich af tijdens de kruistochten. En als ik weer een hoofdstuk uithad speelden we buiten de belangrijkste scènes na. Of we maakten (krom)zwaarden van takken en stokken en gebruikten onze peignoirs als mantels. Schatten verstoppen of opgraven. Sluwe listen bedenken om de schurken te slim af te zijn. Denkbeeldige kampvuren opstoken om een zelf geschoten fazant of hert te roosteren. Heldhaftig geschaakte deernes verlossen uit de kerkers van de snoodaards.

Of ik dan zelf Johan – de Rode Ridder – was, betwijfel ik want mijn echte held was Koenraad. De beste vriend en helper van de Rode Ridder. Koenraad – zoals mijn doopnaam in mijn paspoort. En soms werd hij ook aangesproken als Koen. Ik groeide dan een paar centimeter.

Er kwam een moment dat ik mijn interesse verloor. Mogelijk omdat ik de Nederlandse boeken van Thea Beckman (2) en Tonke Dragt (3) veel mooier vond. En waarschijnlijk had ik onbewust door dat de Rode Ridder wel erg eendimensionaal was.

Willy Vandersteen – vooral bekend als de tekenaar van Suske en Wiske –  heeft met zijn opvolgers – honderden stripalbums uitgebracht over de Rode Ridder. Ook die las ik graag maar Koenraad werd ingeruild voor Merlijn, Arthur, Lancelot, Guinevere en de licht erotische Galaxa, fee van het licht en Bahaal, prins der duisternis.

In de serie: BOEKEN

Ps. Het (dikke) boek dat ik nu lees Reconquista bevat dezelfde Rode Ridder elementen maar uiteraard veel gelaagder. Bijzonder om te merken dat meer dan vijftig jaar na Johan en Koenraad ik nog steeds van dit soort boeken houd.

(1) Leopold Vermeiren was zijn hele leven onderwijsinspecteur. Hij schreef jeugdverhalen om de jeugd aan het lezen te krijgen. Voor Vermeiren moest de Rode Ridder een toonbeeld zijn van ridderlijkheid voor de jonge lezers een drager van deugden als edelmoedigheid, hulpvaardigheid, eerlijkheid. Een ideaalbeeld dus, een rolmodel. Hij vond dat de Rode Ridder de lezer diende te begeleiden naar de volwassenheid. Respect en karaktervastheid waren sleutelwoorden die Vermeiren de jeugd trachtte mee te geven via zijn ridderfiguur. Zijn diep katholiek geloof bracht hem ertoe dit te beschouwen als een opdracht, en deze taak volbracht hij via de wereld van de fantasie, waarin kinderen de soms akelige en teleurstellende werkelijkheid even kunnen vergeten. Bron: Schrijversgewijs

(2) Van Thea Beckman las ik oa Kruistocht in Spijkerbroek, de trilogie over de 100-jarige oorlog – Geef me de ruimte, Triomf van de verschroeide aarde, Het rad van fortuin, de Thule trilogie – Kinderen van moeder aarde, Het helse paradijs, Het gulden vlies van Thule en Hasse Simonsdochter en Stad in de storm.

(3) Van Tonke Dragt las ik oa De brief voor de koning, De zevensprong en Torens van februari.