Lobolo achteraf

Tags

Afrika, Bruidschat, Familie, Isabel, Lobolo, Mafalala, Mozambique, Taart, Traditie

Dit is het laatste stukje waarbij ik terugkijk naar onze bruiloft, tien jaar geleden. Dag één van een traditionele bruiloft werd bij ons dag drie. Ruim anderhalf jaar later. Ik leg kort uit hoe en wat en waarom.

Lobolo is de traditionele bruidsschat die de bruidegom moet betalen aan de familie van zijn aanstaande bruid. Ik schreef er al eens eerder over. Klik HIER. De ouders van Isabel hadden mij vrijgesteld van deze traditie. Zij komen oorspronkelijk uit een provincie in het noorden van Mozambique waar ze deze bruidsschat-ceremonie zelden in de praktijk brengen.

Al tijdens onze bruiloft vingen we de eerste klachten op. Koen en Isabel respecteren de tradities niet. De oudste nog levende tante uitte met grote regelmaat haar ongenoegen. Het was altijd mijn schoonmoeder die dit gezeur moest aanhoren. Nooit rechtstreeks aan ons gericht. Waarom is Tia Rosa verongenoegd? Zij is de oudste en er niets aan haar gevraagd. Zij en haar directe familie (gezin) zijn arm in vergelijking met Isabels ouders. De zaken van de lobolo-lijst gaan altijd naar de familie van het meisje. Dus ook naar Tia Rosa en aanverwanten. Meestal scoren de arme familieleden hun kleding voor de bruiloft via zo’n lijst.

Toen ik hoorde dat Tia Rosa beweerde dat Isabel niet zwanger werd omdat ik geen lobolo heb betaald, ging ik er me wat meer in verdiepen. Onzin natuurlijk maar ik ben wel nieuwsgierig. Ik zocht de familie op en legde uit dat mijn (enige) zus en haar dochters niet op onze bruiloft aanwezig konden zijn omdat zij geen vrijaf kregen. Maar nu zouden ze wel komen voor de lobolo. Ik vroeg Tia Rosa om een lijst te maken. Die lijst kreeg ik. Normaal wordt daar flink over onderhandeld. Ik ging na raadpleging en overleg akkoord met het gevraagde. Mijn schoonmoeder en Isabel gingen op stap met de boodschappenlijst. En dan was het zover. Tia Catarina (zaliger) nam opnieuw de honneurs waar (als zijnde een ‘Schyvens’) en nam mijn zus en nichtjes op sleeptouw.

Mijn zus en mijn nichtjes, vriendin Hawa en Tia Catarina met alle lobolo-aankopen in een grote koffer.

De dag voordien hadden we alle eten en drank al gebracht. Tia Catarina gaat nu alles uitstallen voor het lobolo-committee …

Een woordje uitleg. Zie je de man (een neef) met het blauwe overhemd met een papier in zijn handen? Hij is de secretaris en controleert of alles van de lijst ook daadwerkelijk wordt geleverd. Bij elke jurk, capulana of overhemd wordt ook een briefje van 100 meticais toegevoegd. Zoals je ziet op de foto zitten de twee families tegenover elkaar. De hele lijst wordt afgewerkt.

Wat valt waarschijnlijk niet op? Je ziet geen Isabel en geen Koen op de foto’s. Het bruidspaar is NIET aanwezig, het is een kwestie tussen twee families, niet van de geliefden. In de praktijk mocht ik wel toekijken. Isabel niet. Als het committee zijn zegen heeft gegeven mag het aanstaande bruidspaar er ook bij zijn. En is het tijd voor familiefoto’s.

Nog een woordje uitleg. De man naast Isabel is haar oudste broer. Hij woont in Zuid-Afrika. Als mannelijke stamoudste wordt hij helemaal in het nieuw gestoken. Onderdeel van de lijst! Een pak, een hoed, schoenen en een wandelstok. Daarna wordt er gegeten en gedronken. Natuurlijk met taart want een Mozambikaans feest kan niet zonder taart.

Ik heb hier in Mozambique nog nooit iets gehoord over 12,5 jaar. De koperen bruiloft. Oktober 2025. Wie weet wordt dat wel een verrassing voor hen …

Advertentie

Xiguiane, 10 jaar geleden

Tags

Bruid, Bruidegom, Bruiloft, Capulana, Familie, Feest, Jardim, Mozambique, Taart, Tent, Vrienden, Xiguiane

Een Mozambikaanse bruiloft bestaat meestal uit drie onderdelen. De eerste dag heet ‘lobolo’, de tweede dag is de officiële trouwdag, dus met iemand van de burgerlijke stand. De derde dag heet ‘Xiguiane’ of met andere woorden ‘de traditionele bruiloft’. Vandaag dus 10 jaar geleden. 27 april 2013.

Ik leg uit waarom ‘Xiguiane’ een leuk en interessant gebruik is. Bruiloften in Mozambique zijn in het algemeen erg chique. Iedereen is mooi en rijkelijk uitgedost. Dames zullen bijna altijd een nieuwe outfit kopen. Jurk, schoenen, bijpassende handtas. Soms ook een hoed, een sjaal. Er wordt geld uitgegeven voor de kapper en voor mooi gelakte nagels. Al bij al … best duur als je wordt uitgenodigd. Niet iedereen kan zich dat permitteren. Dan brengt de Xiguiane de oplossing. Familie kiest een capulana (wikkelrok) uit en laat een polo-shirt ontwerpen. Meestal met een fotootje en een spreuk op het shirt. Kosten hooguit een tientje. Ik spreek over euro’s. Dus ook armere buren, neven en nichten, ooms en tantes en vrienden kijken uit naar deze tweede (derde) dag.

Het ja-woord is al gegeven op de vorige dag. Nu is het een bijeenkomst van beide families. Meestal op het erf van de ouders van de bruid. In ons geval was het in een tent in onze tuin. Er zijn traditionele welkomstwoorden, dansen, liedjes, optredens, cadeau’s, capulana-omwikkeling, enzovoort. Een tweede taart. En natuurlijk veel eten en nog meer drank en een dj. Tia Catarina nam mijn Vlaamse en Nederlandse familie op sleeptouw. Heel leuk.

Zoals je op de foto’s kunt zien gaat het er veel gemoedelijker aan toe. En bruid en bruidegom dragen lokaal ontworpen kleding. Mannen dragen zelden een pak of een stropdas. Overal zie je capulana’s of kleding gemaakt van capulana’s.

Met vrienden en familie.

Bijna iedereen – zeker mijn Vlaamse en Nederlandse gasten – vonden deze dag het hoogtepunt van onze bruiloft. Ik geef ze groot gelijk. Het was geweldig! Ook omdat het anders is dan anders. Morgen vertel ik nog iets over onze ‘lobolo’. Dat deden wij niet zoals gebruikelijk vooraf maar achteraf. Mocht je nu al nieuwsgierig zijn wat dat betekent, klik dan HIER. Een logje uit 2012 over de lobolo van vrienden.

Tinnen bruiloft

Tags

10 jaar, Accordeon, Bruiloft, Cachoeira, Casamento, Dansen, Derk, Familie, Fotoarchief, Huwelijk, Isabel, Kus, Stewart Sukuma, Taart, Tin, Umoja CFC

“De naam die hoort bij 10 jaar huwelijk is: tinnen bruiloft. Tin staat namelijk symbool voor een lange levensduur en voor flexibiliteit. Twee eigenschappen die best handig zijn als je getrouwd bent! Het materiaal dat ook bij dit huwelijksjubileum past is staal.” (uit: Kaartje2go)

Laat ik een paar foto’s uit het archief toevoegen.

Wil je nog meer foto’s zien (en heb je Facebook) klik dan HIER.

Morgen nog een dagje terugkijken want een Mozambikaanse bruiloft is meestal een drie-traps-raket.

Nummer vijf

Tags

Afspraak, België, Beloofd is beloofd, Botanische tuin, Brussel, Cactus, Donderdag, Egon Schiele, Familie, Isabel, Kasteel, Meise, Omabaard, Plantentuin, Tekening, Vakantie, Weekend

Donderdagen zijn altijd wat drukker dan de andere dagen. Ik probeer dan eind van de middag steeds klaar te zijn met alle ‘schoolwerk’. Op vrijdag ga ik dan zaken voor ‘het huis’ regelen en daarna weekend. Joepie. Vaak hebben we sociale of familiale afspraken in het weekend. Zoals vorig week. Een familiebijeenkomst om twee uur. In Maputo. Ruim 40 minuten rijden. We weten dat zo’n afspraak bijna altijd later (te laat) begint dus we melden ons pas om 3 uur. En wat denk je? Er was nog niemand. Nou ja, een nicht van Isabel was er wel want zij woont daar op de afgesproken plaats. Maar ze was er ook niet want ze lag nog te slapen. Om iets voor half vier zeiden we: “Ajuu paraplu” en vertrokken we onverrichterzake weer naar huis. Een tante belde enige tijd later – licht gepikeerd omdat we niet op haar hadden gewacht. Tja … We zijn hooguit één ding te weten gekomen: de bruiloftsdagen zijn 22, 23 en 24 september. Ik kan me gaan voorbereiden op het antwoord op de vraag: ‘Waar wil ik wel bij zijn en waarbij niet?’

Omabaard had goed naar mijn bureaublad gekeken. Ik denk met een vraagteken …

Lijnende vrouw met lang haar – Egon Schiele – 1918

En weet je nog dat ik enkele dagen geleden leerlingen de opdracht gaf om een titel (onderschrift) te bedenken bij tekeningen? Bij bovenstaande tekening had ik de titel ‘Lijnende vrouw’ niet zelf kunnen bedenken. Ik las eerst ‘Liggende vrouw’ maar dat was het dus niet.

En dan nog iets. Omabaard is onlangs naar de Plantentuin in Meise gegaan. Daar waren wij afgelopen augustus. Ik ging op zoek naar mijn logje over dat bezoek … Het bestaat niet. Dus daarom vandaag een paar foto’s en wie weet later nog wat meer.

Isabel in de Plantentuin van Meise (België)

Deze foto’s met mijn lief kon ik gemakkelijk kiezen. Natuurlijk zou het zinvoller zijn om foto’s van planten of bloemen te publiceren als je verslag wilt doen van een plantentuin annex botanische tuin. Ja toch? Maar dat is in dit geval veel moeilijker kiezen. Ik tel er al gauw een stuk of zeventig in het mapje ‘Meise’. En dan ook nog eens 20 foto’s van beelden. Dus voor mijn nummer vijf moeten deze foto’s maar volstaan.

Dit is #5 van acht dagen na elkaar een logje publiceren.

In de serie: BELOOFD IS BELOOFD

Lijstjesmaandag of 10 extra vragen aan mezelf

Tags

1000 vragen, Avocado, Bomen, Familie, Isabel, Kerkhof, Kippen, Lezen, Netflix, Ongeluk, Pudim, The Night Agent, Vrienden, Weekend, Whatsapp, Winter in Madrid

Een maandagochtend begint bijna altijd met ‘Studio Voetbal’ gevolgd door ‘Lijstjesmaandag’ van Liesbeth Apenstaartje. Zij heeft – in tegenstelling met mijn persoontje – een ijzeren blog-discipline wat het beantwoorden van vragen betreft. Ik keek daarnet even snel naar de vragen die nog op me liggen te wachten in mijn reeks: 1000 vragen aan mezelf. Ik ben aanbeland bij vraag 800.

Tja. Zucht. Laat ik gewoon ter plekke – hier en nu – 10 vragen bedenken over het afgelopen weekend. En die nummer ik dan vanaf nr 1026. Wil je weten waarom? Klik dan HIER.

1026. Wat was het hoogtepunt van het afgelopen weekend?

Een etentje met Isabel op zondagmiddag bij ‘Food Lovers’ in Matola Cidade. Lekker eten, een flesje witte wijn en live muziek van een Mozambikaanse band die we niet kenden. Heel goed.

1027. En wat was het dieptepunt van het afgelopen weekend?

Zaterdagochtend kregen we Whatsappjes dat onze vriend en bijna-buurman O een ernstig auto-ongeluk heeft gehad in de vroege morgen. Ik ga er niet te veel over uitweiden. Huurauto total loss, korte opname in het ziekenhuis met verwondingen aan zijn linkeroor en een aangereden voetganger (v) die nog in het ziekenhuis ligt. Isabel is al tweemaal langs geweest. Dit krijgt vast nog een staartje. (Sorry Liesbeth, dat bedoel ik niet als grapje)

1028. Hoeveel stappen maakte je dit weekend?

Te weinig. Vrijdag 3.455 – Zaterdag 5.070 – Zondag 4.260 Nu het iets minder warm is kan ik het argument ‘te warm’ niet meer gebruiken. Dus …

1029. Wat lees je?

Dat kun je altijd zien in de rechterkolom van mijn blog. Waarschijnlijk zie je dat niet als je dit stukje op een telefoon leest. Ik lees: ‘Winter in Madrid’ van C. J. Sansom. Officieel is het een thriller, ik vind het eerder een historische roman met wat spannende elementen.

1030. Wat kijk je?

Ook hier verwijs ik graag naar de rechterkolom. We eindigden zaterdagavond een Mexicaanse serie ‘Tríada’ en we begonnen gisteravond aan ‘The Night Agent’. We zagen twee afleveringen, tot nu toe zeg ik dat het een soort ’24’ is.

1031. Weekend betekent ook vaak ‘sport’. Ook dit weekend?

Ik zag niets live. Wel was ik blij met de 0 – 3 overwinning van de Rode Duivels. Ik kan niet hetzelfde zeggen over Oranje, 4 – 0 verlies. En dat Wout van Aert het alweer goed doet is een understatement. Aftellen naar de Ronde van Vlaanderen.

1032. Heb je tijdens het weekend contact gehad met de familie in het buitenland?

Ja, op zaterdagochtend gingen we naar het kerkhof in Maputo. Een traditionele ceremonie, één jaar geleden overleed Tia Catarina. Met een paar foto’s hield ik de (schoon)familie in Belfast, Johannesburg en Lissabon op de hoogte. Zaterdagmiddag hadden Catelijne en ik eindelijk tijd gevonden om wat langer bij te kletsen. En kleinzoon Ender werkt hard aan zijn spreekbeurt over Mozambique. Bompa heeft hem een beetje op weg geholpen.

1033. En nog nieuws uit de keuken?

Een lekkere pudim van passievrucht. Mmm, met grote dank aan Isabel. Verder moeten we heel dringend de diepvries in de buitenkeuken ontdooien want een onverlaat heeft de deur open laten staan. Gelukkig zat er niet heel veel in. Ja, veel ijs. Zucht.

1034. Van de keuken naar de tuin. Is er iets te zeggen over het weelderige groen in de tuin?

Dat alles heel hard groeit. Warm en heel regelmatig een bui … kortom: groeizaam weer. Het gras groeit (te) hard. Ook de bougainville groeit als kool. Net zoals de Partij voor de Dieren. (Grapje) Isabel knipte een mooi boeket witte, wilde rozen. Ze staan nu te schitteren in een vaas op de veranda. Onder de grote avocadoboom liggen er elke dag minstens tien joekels. Er valt niet tegen op te eten. Dat is een mededeling die ik elk jaar met mijn lezers deel. Hahaha. We moeten nadenken over de steeds groter wordende bomen aan de rand van het zwembad. We zien bijna door de bomen … de tuin niet meer.

1035. Is er dierennieuws?

De plannen om een nieuw kippenhok te bouwen zijn er. Maar nieuwe kippen kunnen niet gehuisvest worden in plannen. Dus tijd voor actie. De schildpadden hebben drie baby’s. Een jong poesje dat we drie weken geleden ophaalde, ontsnapte vrijwel onmiddellijk en hebben we nooit meer gezien. Dat moeten we bij een nieuwe poging toch wat beter aanpakken.

In de serie: 1000 vragen aan mezelf

Proost

Tags

Alcohol, BOB, Bruiswater, Bubbels, Dry January, Etentje, Familie, Heineken 0.0, Ine, Isabel, Jean Jacques, Jonge jenever, L'Chaim, Mozambique, Port, Spa Rood, Tournée Minérale, Vrienden, Zuid Afrika

Begin december nam ik me voor om na Oud en Nieuw een tijdje geen alcohol te drinken. Isabel vond dat een goed idee en zou er over nadenken om dat ook te doen. (*) Tijdens de jaarwisseling was ik thuis in Leeuwarden. 31 december dronk ik samen met Hanneke een laatste glaasje port. Met een proost richting JJ ergens op zijn eeuwige jachtvelden. Als het een jonge jenever was geweest, was er vast een ‘L’Chaim’ uitgesproken richting Ine ergens bij een kampvuurtje in de buurt van de maan. En toen werd het dus januari 2023.

Ik ontdekte pas vorige week dat er internationaal zoiets bestaat als ‘Dry January’. Ik had er nog nooit van gehoord. Dus onbedoeld was ik deelnemer aan deze ‘actie’. Ik las bijna elk jaar een alcohol-vrije periode in. De ene keer een maand, de andere keer een week of zes. Ook nu had ik bedacht om tussen 1 januari en 13 februari geen alcohol te drinken. Deels om er geen dagelijkse gewoonte van te maken en deels om mezelf te bewijzen dat ik zónder kan. Op Valentijnsdag (14 februari) toast ik samen met Isabel – met echte bubbels – op de liefde. En daarna zie ik wel wat ik doe.

Toch is zo’n alcoholvrije periode niet gemakkelijk vol te houden want mijn (Afrikaanse) omgeving begrijpt zo’n beslissing maar moeizaam. Sociale druk, weet je wel! Een etentje bij mijn schoonouders zonder alcohol is bijna als ‘vloeken in de kerk’. Een aperitiefje moet toch kunnen? Even proosten met z’n allen? Weigeren is bijna een onbeleefdheid. En proosten met een leeg glas maakt een of andere spirit boos. Hahaha. Dan maar proosten met een glas water. Ook het afslaan van een cognacje kan rekenen op afkeuring. Meestal herinnert Sr. Sampaio zich dat niet want het gaat om ‘dat moment’ en hij heeft dan al heel wat glaasjes achterover geklokt samen met zijn andere gasten. Inclusief mijn lieftallige ega.

Vorige week was Sr. Oswaldo – een vriend en buurman – jarig. Dat werd op onze veranda gevierd. Inclusief taart aansnijden en proosten met bubbels. Een traditie in Mozambique. Ik was erop voorbereid. In de ijskast stond een flesje bruiswater klaar. Een heel klein scheutje appelsap bij de Spa Rood bubbels en Koen was klaar om het feest mee te vieren. Isabel – de lieverd – had zes flesjes Heineken 0.0 voor me gekocht. Ik deed dus volop mee met slempen en ouwehoeren. Ik moet zeggen dat het alcohol-vrije Heineken bier naar ‘bier’ smaakt. Hoor ik daar in de verte Vlamingen lachen met de bewering dat Heineken naar bier smaakt? Hahaha.

Ook in Zuid-Afrika was het afgelopen dagen flink raak. Natuurlijk ná de ceremonie op het kerkhof. Ik kon daar echter gemakkelijk weigeren want ik was tenslotte de chauffeur van dienst. De BOB, weet je wel.

Het bevalt me. Ik mis het maar heel zelden. Ons dagelijks moment mét alcohol na thuiskomst van het werk is bijna een traditie geworden. Een kwartiertje samen op de veranda een biertje drinken. Of een glaasje port, gin, rum, wodka of whiskey. Wat er maar in huis is of open is. Even bijpraten. Een belangrijk moment. En daarna pas aan tafel. Nu schuif ik aan bij Isabel met een vers glas citroensap (uit eigen tuin) met veel water. Ook lekker.

Heb ik er ook profijt van? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel maar op de weegschaal zie ik dat niet. Ik sta ’s morgens wel veel fitter op en dat is natuurlijk fijn. Ik ga nog even door. Er staat ons nog wel een etentje te wachten op 12 februari waar ik nu al van weet dat alcohol weigeren weer een ‘dingetje’ wordt. Ik hou vol. Waarschijnlijk ga ik na het Valentijns-drankje nog even door. Ook wel prettig voor de portemonnee want stiekem geef je (ik) flink wat uit aan alcohol.

Ik denk dus dat ik nog wel even doorga …

Het is weer februari, het is weer Tournée Minérale. De Belgische variant van ‘Dry January’.

(*) Jammer genoeg deed (doet) ze niet mee. Maar wat niet is, kan nog komen. Ja toch!?

PROOST

Niet echt op vakantie

Tags

Afrika, Begrafenis, Botswana, Dinokana, eSwatini, Familie, Gauteng, Mbombela, Mozambique, Mpumalanga, Nelspruit, Noordwest, Reizen, Snelweg, Vakantie, Weekend, Zaza, Zeerust, Zuid-Afrika

Een wat verwarrende titel. Wat bedoel ik eigenlijk? Afgelopen dagen – van donderdag tot zondag – was ik (waren wij) uithuizig. Ik zou het graag als ‘vakantie’ bestempelen maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Laat ik eerst een kaart tonen …

Mogelijk herken je hier en daar een naam. Laat ik toch een en ander wat toelichten. Helemaal rechts (in het oosten dus) lees je ‘Complexo Aliança’. Dat is de naam van een trouwcentrum bij ons in de buurt. In Matola-Rio (Mozambique). Dichtbij eSwatini (Mbabane is de hoofdstad van Swaziland dat sinds enkele jaren eSwatini heet.) 778 kilometer naar het westen zie je onze weekend-bestemming: Dinokana. Dichtbij de grens met Botswana. (Gaborone is de hoofdstad van Botswana). Het grootste deel van de kaart (en de reis) is Zuid-Afrika. Van oost naar west doorkruisen we drie provincies: Mpumalanga, Gauteng en Noordwest.

Laat je niet te veel afleiden door Nederlandse namen. Bijvoorbeeld Ermelo en Middelburg. Steeds meer worden de oude (plaats)namen vervangen door Afrikaanse namen. Zo heet Nelspruit (de hoofdstad van Mpumalanga) nu Mbombela. Bijna alle verkeersborden en wegwijzers zijn aangepast.

Tot zover deze topografische bijdrage. Nu rest natuurlijk nog het waarom van deze ‘niet-vakantie’.

Iets meer dan een jaar geleden overleed ons nichtje Zaza. Mensen die toen al meelazen, herinneren zich mogelijk mijn stukjes (klik HIER) over haar begrafenis in Dinokana. Juist … datzelfde Dinokana van deze reis. In dit deel van Afrika is het de gewoonte om een jaar na het overlijden (begrafenis) opnieuw bijeen te komen met familie en vrienden. Vorig jaar waren mijn schoonouders (de grootouders van Zaza) in Portugal. Het was toen voor hen onmogelijk om op stel en sprong bij de begrafenis aanwezig te zijn. Isabel en ik gingen wel. ‘Een jaar later’ is dus wat eenvoudiger te plannen.

We reisden dit keer samen: mijn schoonouders, Isabel en ik. Ik was de chauffeur van dienst. Er staan zo’n 1600 kilometer meer op de teller van de auto van Sr. Sampaio. Het zijn prima (snel)wegen. Meestal tolwegen, ongeveer 25 euro toltaks (enkele reis). Over onze dagen in Zeerust en Dinokana vertel ik komende dagen nog wat meer.

Nu nog één opmerking. Natuurlijk hebben Afrikaanse mensen die in loondienst werken ook vakantiedagen (vrije dagen / vrije weken). Die dagen worden heel vaak gebruikt om familie-ver-weg te bezoeken. Bijvoorbeeld voor een bruiloft of een ceremonie één jaar later. Veel minder om als toerist op vakantie te gaan zoals wij dat doen in Europa.

Kerstboom

Tags

Familie, Familiedag, Isabel, Kerst, Kerstmis, Paz, Vrede, Vrienden

Deze kerstboom heb ik ‘gejat’ van Liesbeth. Fijne dagen.

Lees HIER eerdere kerststukjes want op de een of andere manier lijken deze dagen op elkaar.

Werkverblijf in Goes (6)

Tags

Atomium, België, Brussel, Duitsland, Familie, Goes, Isabel, Koffer, Mechelen, Plantentuin in Meise, Schloss Spielberg, Shopping, Steinere Rinne, Uber, Vakantie, Vrienden, Wahrberg, Waterloo, Winkelen, Zwemvijver

De vakantie is ten einde. Ik ben weer in Goes en Isabel is aangekomen in Mozambique. Nu gelukkig wel met haar koffers, waarvan één nieuwe.

Nog even terugblikken op de afgelopen drie weken. Als ik er een score aan moet geven dan twijfel ik aan een zes, een zes plus of een zeven min. Dat vind ik licht teleurstellend want natuurlijk zou een acht of een negen fijner zijn. En waarom deze subjectieve, te lage score? Dat heeft voornamelijk te maken met de nooit aangekomen en waarschijnlijk verloren koffer van Isabel. Ik heb er al genoeg over geschreven.

Het gevolg was wel dat we een paar dagen langer in België bivakkeerden. Een dagje in Mechelen en eentje in Neufchateau. Daarna een bezoek aan het Atomium, de Plantentuin in Meise en de Leeuw van Waterloo.

• 

• 

• 

• 

• 

Mechelen, Brussel, 2x Meise en Waterloo

Dat klinkt als typische bestemmingen voor toeristen. Dat is ook zo. Ik kan ook zeggen: schoolreis bestemmingen. Ik was op al die plaatsen al eens eerder, maar dan wel meer dan 50 jaar geleden. Veel kiekjes geschoten. Wat veel minder fotogeniek is, zijn de uren die ik deels wachtend doorbracht in of bij winkels. Zucht. Slik. Want je begrijpt het goed: er moest geshopt worden, wat door het verlies van de bagage ook bittere noodzaak was.

Een winkel in Neufchateau (België)

Winkelen … niet meteen mijn favoriete sport of vrijetijdsbesteding. Dat is een understatement. Tussen ons gezegd en gezwegen … dit is deels de uitleg van die lage beoordeling. Winkelen in Lissabon, in Nazaré, in Mechelen, in Neufchateau en tweemaal in Ansbach. Het was fijn dat Hanneke bij de laatste ronde in Ansbach de honneurs van me heeft overgenomen.

Over enkele weken is het kleine leed weer vergeten en ben ik zelf ook weer in zuidelijk Afrika. Ik kijk er al naar uit. Natuurlijk hadden we ook veel mooie dagen. Met als hoogtepunten de grote familie-lunch in Nazaré, de dagen in Chãos in de Portugese bergen, een avondje uit in Mechelen, de Plantentuin in Meise, het verblijf op de Wahrberg, het bezoek aan Schloss Spielberg. Ook de Steinere Rinne vond ik opnieuw een buitengewoon natuurverschijnsel. Twee keer naar het strand, vaak uit eten, spelletjes spelen met Carmen en Olivia, voor het eerst een Uber-taxi gebruikt, zwemmen in de zwemvijver van Markus en Inge, enzovoort. Als ik dit onvolledig lijstje goed tot me laat doordringen dan eindig ik deze korte terugblik toch met een score van zeven plus.

Maar nu eerst weer aan het werk in Goes. Nog zestien dagen en dan gaat IN HET SPOOR VAN DE STIER in première. Ik ga er de komende weken meer over vertellen.

Chãos

Tags

Airbnb, Alcobertas, Café Safari, Chãos, Familie, Isabel, Portugal, Rio Maior, Serra dos Candeeiros, Vakantie, Wandelen, Wind

We verblijven in een klein dorpje aan de rand van het gebergte Serra dos Candeeiros. Het dorp is nog net groot genoeg voor een café-restaurant annex mini mercado. Café Safari. We hebben al kennis gemaakt met de eigenaar en de vaste stamgasten. Dan is het toch wel handig dat ik een mondje Portugees spreek. Uiteraard is Isabel favoriet bij de plaatselijke stamgasten.

We schuiven twee of driemaal per dag aan. ’s Morgens voor een kopje koffie met torrada. Later volgen de kleinkinderen voor een ijsje en wij, de grote mensen, voor een biertje en wat kleine boodschappen. Het dorp ligt uitgespreid tegen een bergrug. Boven op de kam maken windmolens overuren. Aan wind geen gebrek. Er staan wat vervallen huizen en kleine boerderijtjes te koop. Naast de bewoonde huizen zijn er ook heel wat huizen afgesloten. Ik denk dat het tweede huizen zijn. Lissabon is hooguit een uur hiervandaan.

Ons optrekje (via Airbnb) staat in de …

Mooi hé dit straatnaambordje?! Chãos, een van de dorpjes die samen Alcobertas heten in de gemeente Rio Maior. Alle bordjes zijn even mooi, vind ik.

We maken wandelingen in de buurt en genieten van de rust en de mooie uitzichten. We gaan eten in een chique restaurant even verderop. En natuurlijk moet er ook geposeerd worden bij deze ‘grappige’ plaatsnaam.

• 

• 

• 

En een foto van onze verblijfplaats? Ik heb geleerd dat je een stukje spannend moet afsluiten want dan komt de nieuwsgierige meelezer vast weer op bezoek. Até amanhã.