Een eindelooze achtervolging (1)

Tags

Familie, Frans Schyvens, Lier, Sint-Gummariscollege

Dit wordt een vervolg-log. Ik leg het uit. Mijn vader – geboren in 1929 – schreef op z’n twaalfde een verhaal en met hulp van zijn oudere broer hebben ze dit verhaal laten drukken. Het boekje verkochten ze op hun school – Sint-Gummariscollege in Lier (België) – aan medeleerlingen voor 1 frank. Ik heb het boekje terug gevonden in een van de vele kartonnen dozen die mijn zus en ik onder handen hebben gehad een paar weken geleden. Ik heb het plan opgevat om het verhaal in een aantal afleveringen opnieuw te publiceren. Nu op mijn weblog. Vandaag een eerste deeltje. Vandaag typ ik de tekst letterlijk over – inclusief de oude spelling. Waarschijnlijk doe ik dat daarna niet meer want mijn spellingcorrector slaat op tilt. Bedenk dus dat dit verhaal uit het brein en de vingers kwam van een twaalfjarige tijdens de tweede wereldoorlog.

Nog een laatste opmerking. Zijn ouders (mijn grootouders) wisten hier helemaal niets van. Pas toen mijn vader en zijn oudere broer de winst (meer dan 100 frank) aan hun moeder gaf, volgde haar reactie. Een draai rond zijn oren. Maar het geld was meer dan welkom in moeilijke tijden.

EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING

door FRANS SCHYVENS

1e HOOFDSTUK

DE GEHEIME GANG

Een auto snort over den weg… Detective Freddy Williams. Diep in zijn binnenzak weggedoken, zit een portefeuille. Daarin een lotje van de Koloniale Loterij: Het lot van 5 millioen !!! Freddy is op weg om zijn 5 millioen af te halen, op weg naar zijn fortuin !!!

Een bocht… een snok aan de rem… krak… De auto is er leelijk aan toe… Een massa volk komt toegesneld… Ook een agent is ter plaatse… Hij trekt het portier open. Freddy ligt achter het stuur. Hij heeft het bewustzijn verloren… “Is hier een dokter?” vraagt een agent, en kijkt tusschen de menigte. Een man treedt vooruit: “Jawel, mijnheer de agent, geneesheer-inspecteur van beroep”…

Dokter John heet hij. Een groene bril, een zwarte snor en een gouden ring aan den vinger.

“Die woont niet in de stad” zegt een toeschouwer. “Misschien een dokter van den buiten, die juist in de stad vertoeft.” De agent en de dokter praten even met elkaar. Dan gaat de dokter in de auto. Daar blijft hij met Freddy alleen. Na een vijftal minuten komt hij terug buiten.

“Freddy heeft het bewustzijn verloren, hij komt spoedig terug bij” zegt hij tot den agent. De menigte druipt stilaan af. Ook de dokter is verdwenen.

* * *

De agent heeft het Roode Kruis opgebeld. Freddy wordt thuisgebracht… Twee uur later trekt hij de oogen open en komt weer klaar bij zijn positieven. Vaag herinnert hij zich het ongeluk.

Maar… de detective zit hem in het bloed. “Nu Freddy de 5 millioen gaan halen. En… geen ongeluk meer!” zegt hij bij zich zelf.

Hij wil zijn portefeuille nemen. Doch die is weg. De detective wordt bleek… Hij zet heel het huis op stelten, zoekt in alle hoeken en kanten… niets van een portefeuille… GESTOLEN !?!…

* * *

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING en #17/40

Advertenties

Yoko in Mozambique

Tags

Avek, Boeken, Dokter Diertje, Kleinkinderen, Lezen, Mozambique, Nederlandse les, Prentenboek, Rita Spijker, Yoko Heiligers

Of moet ik deze titel veranderen in ‘Dokter Diertje in Mozambique’?

En dan iets schrijven over een olifant met een verzwikte slurf, een nijlpaard met diaree of een giraf met een verkrampte nek? Nee, dat laat ik graag over aan illustrator Yoko Heiligers want zij is de bedenker van de schitterende prentenboekenserie rondom Dokter Diertje. Zij is niet alleen de bedenker maar ook de schrijver en de tekenaar. Opnieuw twee pareltjes nadat ze voor ‘Wauw Pauw’ werd bekroond met Vlag en Wimpel (2017).

Waarom ik dan toch voor de titel ‘Yoko in Mozambique’ heb gekozen? Ik leg het uit …

Twee delen van ‘Dokter Diertje’

Wat zie je op de foto? De schrijver van dit stukje aan de grote tafel op onze veranda in Mozambique met de twee deeltjes van de eerder genoemde prentenboeken. ‘Dokter Diertje & het hinkende hert’ en ‘Dokter Diertje & de zielige zwijntjes’.

Als mijn kleinkinderen nu in Mozambique zouden zijn, zou ik de boeken onmiddellijk voorlezen en waarschijnlijk voorstellen om ze daarna te gaan (na)spelen. “Wie is Dokter Diertje? Wie het hinkende hert? Wie Merel en Pissebed? Zullen we eerst Tatu Tatu Tatu Tatu oefenen?” Het blijft voorlopig dagdromen want zij zijn in Nederland en Bompa is in Afrika.

Toch is er nog meer te vertellen. Ja, ik ken Yoko al haar hele leven. Ze is de dochter van een goede vriendin, oud-studie-genoot aan de AVEK – Docent Drama in Leeuwarden. In de 80’er jaren woonden we vijf jaar in een woongroep in Wyns (Fryslan). Rob, Rita, Yoko, Ine, Koen, Catelijne en Jules. Maar eigenlijk is dit ook nog terzijde …

Ik schakel weer terug naar Mozambique. Sinds november vorig jaar geef ik Nederlandse les aan Mozambikaanse leerlingen. Het is tenslotte mijn eerste liefde. Ik ben ooit in een ver verleden afgestudeerd als leraar Nederlands. Nu heb ik die draad weer opgepakt. En nog een mooi detail om te vertellen. Ook mijn vader (ook leraar Nederlands) ging na zijn pensionering Nederlands geven aan anderstaligen. Vluchtelingen, asielzoekers.

In mijn geval zijn het geen vluchtelingen. In tegendeel. Mijn eerste leerling is een Mozambikaanse (vrouwelijke) neuroloog die een jaar gaat werken in het Academisch Ziekenhuis in Leuven. Ze specialiseert zich in kinder-neurologie. We gebruikten een Vlaamse lesmethode voor hoger opgeleiden. Zij is ondertussen vertrokken naar Vlaanderen. We houden contact – in het Nederlands – via WhatsApp.

In Matola (Mozambique) geef ik tweemaal per week les aan Joana, een Mozambikaans meisje (12 jaar) die in Utrecht wilt gaan studeren. Haar grote droom is om dierenarts te worden. Een slimme tante die weet wat ze wilt. En een over-ambitieuze moeder, denk ik. Nee, vind ik. Maar dat tussen haakjes. Goed, niet getreurd. Integendeel. Ik sprak met de moeder af dat ik op zoek zou gaan naar een lesmethode op Joana’s niveau en toegespitst op haar leeftijd. Ik koos uiteindelijk voor ZEBRA+ van ThiemeMeulenhoff. En ik beloofde om ook wat eenvoudige boekjes te kopen. Inhoudelijk wel wat ‘te kinderlijk’ maar ze is wat taal betreft een absolute beginner. En de moeder voegde eraan toe … “Als het over dieren gaat is alles goed.”

Vandaar dat ik ‘Yoko en Dokter Diertje’ heb meegenomen naar Mozambique. We eindigen elke les met een paar bladzijden uit het prentenboek. Ik heb de hele tekst ingesproken en via een voice-bericht verstuurd aan Joana. Ze straalt van oor tot oor als we de prentenboeken erbij pakken. Voorlopig wil ik ze nog NIET vertalen. Ik wil dat ze goed luistert en meeleest. De betekenis komt dan vanzelf. Nog niet alle woordgrapjes maar dat komt later wel. Volgende week gaat zij mij voorlezen …

Heb ik jullie misschien enthousiast gemaakt voor deze boeken? Op zoek naar een boek voor kind of kleinkind? Ik kan de boeken van Yoko van harte aanbevelen. Klik bijvoorbeeld HIER maar elke boekhandel in Vlaanderen en Nederland kan deze boeken bestellen. Veel kijk- en leesplezier. O ja, als je graag een boek van haar moeder leest. Dat kan ook. Rita Spijker. Of klik HIER voor haar boeken. Waarom ik ook Rita vermeld in een stukje over Yoko? Ze hebben ook samen een boek geschreven en geïllustreerd. ‘Draaf met mij’.

In de serie: BOEKEN en #09/40

Sinaasappelsap

Tags

Appelsiensap, Avocado, Familie, Fruit, Fruitsap, Guacamole, Kleindochters, Mozambique, Sinaasappel, Sinaasappelpers, Sinaasappelsap

Een vers sapje

Het apparaat dat je hierboven op de foto ziet, vind je tegenwoordig in heel veel supermarkten. In Nederland dan toch. In Mozambique heb ik het nog nooit gezien. Misschien dat sommige bars zich zo’n pers kunnen veroorloven. Ik weet het niet.

Tot een paar weken geleden wist ik wel van het bestaan af maar ik gebruikte het nooit. Ondertussen heb ik een paar keer een fles gevuld. Ook kleine flesjes. Nee, dat is niet waar. Dat deden mijn twee kleindochters. Ze vulden hun eigen flesje. Heerlijk vers geperst sinaasappelsap. Of vinden jullie het Vlaamse woord ‘appelsiensap’ mooier?

Is dit luxe? Een beetje maar wel een luxe die ik me graag permitteer. Voor ik thuis een volle fles bijeen heb geperst ben ik wel even bezig met mijn kleine handpers. Veel sap druipt dan op of af het aanrecht. Het plakkerig gedoe. Ik eet wat vruchtvlees. Lekker maar ik haat de pitten die ik dan onherroepelijk mee oplepel.

Ja, ik ben fan. Jullie? In Mozambique is het mango-seizoen alweer voorbij. Snik. Niet getreurd want dat betekent dat het volop avocado-tijd is. Avocado wordt hier als fruit gegeten. Of als fruitsap gedronken. Best lekker, geplet (met vork of in de mixer) met wat suiker en citroen. Klinkt apart maar is lekker. En omdat ik de traditionele manier met een snufje zout – al dan niet gevuld – in een salade ook lekker vind, kom ik volop aan mijn trekken. Of guacamole als bijgerecht of als dipsaus.

En ja … ik weet het. Lees je hier al langer mee dan heb je dit al eens gelezen. Elk jaar weer opnieuw want elk jaar is er weer een nieuwe avocado-oogst in onze tuin. Honderden peren … want zo heten ze in het Portugees: ‘Avocado-peer’.

In de serie #06/40

Broodautomaat

Tags

Bakker, Beleg, België, Berlaar, Beuling, Boterhammen, Brood, Broodautomaat

Op mijn dagelijkse wandeling – dit keer in Vlaanderen – zie ik geen Maria-kapelletjes meer. Ze zullen er vast nog zijn. De broodautomaat heeft zich een plaats verworven in de openbare ruimte.

Brood- en Belegautomaat (Berlaar)

Deze automaat staat dicht bij het plaatselijke station. Het is nauwelijks twintig minuten lopen naar mijn zus maar raad eens hoeveel broodautomaten ik onderweg tel? Drie. Ik ben verbaasd. Later hoor ik dat deze bakker minstens zes automaten in de buurt heeft. Soms worden ze tweemaal per dag bijgevuld. Heb ik dit fenomeen ooit in Nederland gezien? Nee, denk ik. Wel automaten – zeker bij benzinepompen. Maar met brood? Ik herinner het me niet.

En mocht je denken dat er verder geen winkels zijn in Berlaar (bij Lier) … Wel dus: een Lidl, een grote Delhaize, een Carrefour en heel wat bakkers. Zij verkopen voor het gemak ook beleg. Vleeswaren en kaas. En natuurlijk ook chocola en koffiekoeken.

Ik moet toegeven dat ik tijdens mijn dagen in Vlaanderen heb genoten. Uiteraard van het gezelschap maar ook van mijn boterhammekes. Met kaas, met gerookt vlees, met preparé, met confituur. En natuurlijk ook van witloof met hesp en kaassaus in de oven, van beulingen en appelspijs. Van een frietje met een curryworst en een boulet.

Ik ben me bewust dat ik de Vlaamse woorden gebruik. Dat moet vind ik. Mijn Nederlandse lezers / volgers begrijpen het vast. En anders vragen ze wel. Ja toch?

In de serie: #02/40

Een synoniem van pruttelen

Tags

België, Bloggen, Duin, Koffie, Mozambique, Nairobi, Nederland, To do list

Waar zal ik eens beginnen? Het lijkt wel of ik een blog-pauze heb ingelast. Dat was zeker niet zo gepland maar het kan wel zo overkomen. Was ik dan te druk om iets te schrijven? Ja en nee. Ik ga over mijn eigen tijd dus dat is geen argument. Dat ik de laatste tien dagen in vijf verschillende bedden – op twee continenten – heb geslapen, is een deel van de uitleg. Dat betekent namelijk ook dat ik elke keer met een andere ‘dagelijkse realiteit’ heb (had) te maken. En dan geef ik de prioriteit aan mensen – mijn (klein) kinderen, mijn zus, vrienden – en niet aan mijn solistisch (egoïstisch) gepier naar een scherm. En ik had een flinke ‘to do lijst’ die ik voor een groot deel heb afgewerkt. Beetje trots / tevreden op mezelf en blij dat anderen mij daarbij hebben geholpen. Ik kom er vast nog wel een keertje op terug de komende tijd. Misschien schrijf ik wel een stukje over de 24 uur die ik eergisteren ongewild moest doorbrengen in Nairobi omdat mijn vlucht naar Maputo werd geannuleerd.

Daar zit ik dan. In mijn eigen werkkamer in heet Mozambique (37c). De koffers zijn nog niet helemaal uitgepakt. Ik sluit de laptop aan. Ik herstart het kleine internet-modem. Daar moet je uiteraard ‘credits’ voor kopen. Hier wordt nauwelijks aan abonnementen gedaan. Hier betaal je vooruit voor een dag, een week of dertig dagen. En je betaalt per KB / MB. Streamen en filmpjes kijken doen we zeer beperkt. Toch wordt het tijd om over te stappen naar een andere provider. Een vaste som betalen voor ongelimiteerd gebruik van KB / MB / GB. De prijs die je daarvoor betaalt is gekoppeld aan de gewenste download-snelheid. In Europa iets heel gewoons. Hier in Mozambique nog tamelijk nieuw. Ook daar ga ik binnenkort wat meer over vertellen.

Ik pak de blog-draad weer op

Ik schrijf zelden ‘vooruit’. Er staan dus geen stukjes klaar als concept. Wel wat krabbels in een notitieboekje. Ik ga de komende dagen een beetje terugkijken op mijn veertig dagen in winters NED / BEL. Van wandelingen in de sneeuw tot een vroege lente, opruimen van een opslag-box, een gezelschapspel bedenken, ontwerpen en spelen met mijn kleindochters. Een dag met de grote kleine jongens naar een speeltuin, een tropisch bos en een sneeuwwit strand. Fotoboeken van mijn ouders en grootouders bekijken samen met mijn zus. Me verwonderen hoe kleine Duin in zes weken zo ongelooflijk groeit. En nog veel meer. En natuurlijk blijf ik schrijven over dagelijkse zaken. Over boeken, een film of over Mozambique. En over ‘leven in twee thuizen op twee continenten’ want dat is mijn realiteit. Meestal denk ik er nauwelijks over na, soms pruttelt dat wat heftiger in mijn bovenkamer … zeker als ik de hub NED / BEL naar MOZ (of omgekeerd) weer heb gemaakt.

Tot zover mijn donderdag-middag gepruttel op deze laatste dag van februari. Het pruttelen ga ik zo verder zetten in de keuken. Nou ja … de saus moet pruttelen. Er staat lasagne op de kaart maar dat moet ik eerst nog maken.

Halverwege

Tags

10.000 stappen, Amsterdamse Waterleidingduinen, Familie, Halverwege, Isabel, Noord Holland, Steptember, Wandelen

Vanaf nu kan ik weer beginnen aftellen. Ik ben halverwege mijn winters-verblijf in mijn eerste thuis. In Ossendrecht (NL). Met tussenstops in Heemstede (NL) en Berlaar (BEL). Werkafspraken laat ik maar even onvermeld. Over een kleine drie weken vlieg ik weer naar de zon. Naar mijn meisje die me vanochtend vertelde dat ze ook al begint af te tellen.

Ergens in december ben ik wat regelmatiger gaan sporten bij ProGym – sportschool. Niet fanatiek maar wel twee of drie keer per week wandelen, fietsen, roeien en een klein beetje rennen op de loopband. Deed ik dat omdat ik wist dat ik half januari naar Nederland zou vertrekken? Tja, wie weet. En dan lees ik vlak voor mijn vertrek dat blog-collega Gerbie meer dan 4,6 miljoen stappen heeft gelopen in 2018. Een gemiddelde van bijna 13.000 stappen per dag. Klik HIER als je zijn stukje wilt lezen.

Ik doe het hem niet na. Ik heb me dat ook niet voorgenomen. Toch triggert het me enigszins. Ik heb in het verleden een paar keer meegedaan – voor mezelf – met de Steptember-campagne. Elke dag 10.000 stappen lopen. Dat ga ik veertig dagen proberen. De veertig dagen dat ik niet naar de sportschool (in Mozambique) kan gaan. Dus geen smoesjes dat het te koud of te nat is. Vandaag ben ik halverwege.

Het doel is 400.000 stappen in 40 dagen. Het hoeven niet persé 10.000 stappen per dag te zijn maar op de dag van vertrek wil ik wel dat er 400.000 stappen op de teller staan.

4 februari 2019

Ik ben halverwege en ik lig op schema. Nog twintig dagen voor de boeg. En ik begin er plezier in te krijgen. Het lijkt of de afstand van het station naar huis steeds korter wordt. Vaak luister ik naar mijn favoriete podcasts. Hoe ik mijn stappen tel? Ik heb de Pedometer-Stappenteller-App gedownload en ga de deur niet uit zonder mijn smartphone.

Aan de wandel met Catelijne

Meestal loop ik alleen. Soms tweemaal per dag ongeveer drie kwartier. Soms wat korter en gisteren (zondag) was het buitengewoon lekker weer. Dus werd het een wandeling van bijna drie uur. Bijna twintigduizend stappen. En als je de foto hierboven goed bekijkt zie je twee schaduwen. Dat klopt. Ik wandelde voor het eerst in mijn leven in de Amsterdamse Waterleidingduinen samen met mijn dochter. Een mooi gebied waar ik heel vaak heb over gehoord maar ik was er nog nooit IN geweest. Zeer de moeite waard.

Zo … morgen weer een dag. Op naar de vierhonderdduizend stappen. Vraag me eind februari maar of ik mijn doel heb gehaald.

Casa Valerosa

Tags

Barcelona, Camping, Camping Casa Valerosa, Casa Flor d'Oliva, Catalonië, Costa Dorada, Ebro-delta, Familie, Kamperen, Perollo, Rustiek kamperen, Spanje, Valencia

Laat ik beginnen met een waarschuwing. Dit logje bevat reclame. En dat is niet mijn gewoonte. Toch maak ik vandaag graag een uitzondering.

Januari loopt op z’n eind. De traditionele maand waarin heel veel Vlamingen en Nederlanders nadenken over hun aanstaande zomervakantie. En dan volgt meestal een boeking. Een vlucht, een huisje, een georganiseerde reis, een cruise, een hotel of een camping.

Mijn Vlaamse zus (leerkracht van kinderen met autisme) en haar partner fantaseren al jaren over warme oorden. Ze gingen op zoek naar ‘een nieuwe stek’ in Frankrijk of in Spanje. En in het zuiden van Catalonië hebben ze een kleine, rustieke camping gevonden. Camping Casa Valerosa. 

Casa Valerosa

Ver weg van de grote drukte. Verscholen tussen de olijfbomen. Het strand en de zee aan de Costa Dorada op slechts zeven kilometer. Ook de vogelrijke Ebro-delta en de bergen zijn vlakbij. Wandelen, fietsen, mountainbiken of gewoon relaxen en lezen bij het zwembad. Het kan allemaal.

De gezamenlijke buitenkeuken

Ontmoet je graag andere gasten op de camping … dan ga je samen kokkerellen. Een glaasje sangria, een paar tapas. Al het goede van het Spaanse leven. Volg een workshop of help bij het eten geven van de dieren. En later in het seizoen kun je helpen bij de jaarlijkse olijven-pluk. Lezen in de schaduw of gewoon luieren in je hangmat. Schuif aan bij de wekelijks georganiseerde maaltijden.

Safari kampeerplek

Overnachten en vakantie vieren op Camping Casa Valerosa kan op verschillende manieren. Er zijn zes vrije kampeerplekken. Daarvoor moet je uiteraard alles zelf meebrengen. Een tent, een caravan of een camper.

Kamperen tussen en onder de olijfbomen.

Wil je een ‘beetje meer’ dan is een Safari kampeerplek een mogelijkheid. Dan breng je zelf je tent mee. Op je plek heb je dan de beschikking over een eigen buitenkeuken met fornuis, koelbox en picnic-tafel.

Benvinguts a Catalunya

Er zijn ook twee Safari kampeerplekken MET tent en bedden.

Kamperen op Camping Casa Valerosa

En er zijn nog een paar opties. Een stacaravan voor vijf personen en eentje voor vier personen. En een kleine caravan met een buitenkeuken en eventueel kunnen er ook nog kleine tentjes bijgeplaatst worden. En tenslotte een mooie, volledig ingerichte tent met keuken.

Onder de Spaanse zon

Al vanaf de voorjaarsvakantie kun je terecht in het vakantiehuis Casa Flor d’Oliva. Dit huis heeft 2 slaapkamers en een volledig uitgeruste keuken met een koelkast en een kookplaat.

Hier geen drukte en geen gedoe … alleen maar VAKANTIE vieren.

Cambrils en Sant Carles de la Ràpita liggen op 43 km van Casa Flor d’Oliva. De luchthaven Reus ligt op 55 km van de camping. Het dichtstbijzijnde dorp heet Perelló. En daguitstappen naar Barcelona (anderhalf uur naar het noorden) of Valencia (anderhalf uur naar het zuiden) zijn uitstekend te combineren met het verblijf op de camping of het vakantiehuis.

Heb ik je al kunnen overtuigen? Wie weet … ik vind dat mijn zus (Lief) en haar partner (Bart) een groot avontuur tegemoet gaan. Maar ik ben ook trots op ze. Ze maken hun dromen waar.

Ik plaats nog een paar linkjes en dan vind je daar alle informatie die je mogelijk nodig hebt. En nog veel meer foto’s …

Camping Casa Valerosa

Camping Casa Valerosa op TripAdvisor

Vakantiehuis Casa Flor d’Oliva op Booking.com

Camping Casa Valerosa op Rustiek Kamperen

En natuurlijk mag je dit logje delen met vrienden, buren, ouders, kinderen, collega’s.

Koen past zich aan

Tags

België, Duin, Familie, Hup, IJs krabben, Krant, Mozambique, Nederland, Rechts rijden, Supermarkt, Temperaturen onder nul

Mijn traditionele hup tussen mijn twee thuizen. Dit keer van zomer naar winter. En allebei deze seizoenen doen van zich spreken. Het is echt zomer in Mozambique met geregeld temperaturen rond de 40c. En in Nederland heb ik al twee dagen staan krabben … Brr. Temperaturen onder nul.

Ook de deur is vast gevroren

En dat vraagt enige aanpassing. En er zijn veel meer kleine dingen die net even anders zijn. En die me enkel de eerste dagen opvallen. Ik geef een paar voorbeelden. Ik doe weer boodschappen in een Nederlandse supermarkt. Ik moet een muntje in een karretje stoppen. Was ik natuurlijk niet vergeten maar op dat moment wel. Ik ken de weg nog. Er is nauwelijks iets veranderd. Ik neem een paar zaken mee die ik in Mozambique niet vind. Rookvlees. Een harinkje met uitjes. Rosbief. Krentenbollen. Bij de kassa betaal ik contactloos met mijn pasje. En moet ik zelf mijn boodschappen inpakken. Dat wordt in Mozambique altijd voor je gedaan. En als ik mijn muntje terug wil hebben, mag ik mijn kar niet zomaar ergens achterlaten.

En ik moet rechts rijden met de auto. Niet links en mijn auto is hand-geschakeld. Geen automaat. Dat is altijd heel kort wennen en goed nadenken. En ik moet stoppen bij oranje – liet mijn kleindochter me duidelijk weten toen ik gewoon doorreed. Inhalen doe je links en niet daar-waar-er-plaats-is om voorbij te steken. En ik moet betaald parkeren in het grootste deel van de Bergse binnenstad. Er valt hier NIET te onderhandelen over een bekeuring. Ik moet zelf tanken en zelf gaan afrekenen. Dat wordt in zuidelijk Afrika altijd voor je gedaan. Nou ja … ze komen met de pin-automaat naar de auto. Ik moet wel zelf betalen. Hahaha. Maar ze maken wel je ramen schoon terwijl je je pincode intoetst.  Er is niemand in Nederland die me wijst waar ik kan parkeren. Er wordt niet op mijn auto gelet door straatjongeren die een centje proberen te verdienen. En ook niet gewassen.

Ik moet het afval scheiden in plaats van alles in dezelfde bak te stoppen. Glas / papier / gft / plastic …  Nog iets? O ja … batterijen en frituurvet / olie moet ook apart. Ik krijg een droge keel en droge lippen van dit koude weer. Of is het de verwarming? Het lijf is de centrale verwarming niet meer gewend. De slaapkamer is behoorlijk koud. Ijsbloemen op de ramen. Ik hou maar een shirt aan als ik ga slapen.

Ik lees weer een papieren krant. Ik spreek Nederlands / Vlaams en hoor mezelf er af en toe een Engels of Portugees woord tussen plakken. Er valt post in de brievenbus. Een kaart, een aanmaning en een blauwe enveloppe. Wij krijgen nooit post in Mozambique bij gebrek aan een brievenbus en een functionerend postbedrijf. Ik gebruik mijn Nederlandse telefoon om te bellen en te appen. Ik drink veel meer koffie dan ik gewend ben. Maar ik betaal geen € 2.90 voor en bakje mango. Nee, toch maar niet. Ben je betoeterd? In onze Afrikaanse tuin zijn er in deze tijd van het jaar een paar honderd (tegelijkertijd) rijp voor onmiddellijke consumptie.

En natuurlijk gaat de meeste aandacht deze eerste dagen naar de kinderen en de kleinkinderen. En naar de kleine Duin. Dank jullie wel voor de overdonderende hoeveelheid mooie reacties en gelukwensen. Hier op mijn blog en ook op mijn Facebook-pagina. Heel lief.

De aanpassing verloopt vlot. Nu nog hopen dat ik niet verkouden wordt.

Duin Irma Johanna

Tags

Bergen op Zoom, De maan, Duin, Familie, Geboorte, Kleindochter, L'Chaim, Schyvens

‘Beebie’ is geboren. Maandag 14 januari  – 17.55u wordt in Bergen op Zoom mijn vijfde kleinkind geboren. 3630 gram. DUIN IRMA JOHANNA SCHYVENS. Dochter van mijn zoon Jules en schoondochter Yvonne. Hun derde kindje, Ender en Icarus hebben een zus. Olivia en Carmen een nichtje.

Duin Schyvens

De tekst hierboven klinkt erg zakelijk. Het zijn de feiten maar hier zit een meer-dan-trotse Bompa te stralen van oor tot oor. Een kleindochter. Joepie. Alles gaat goed met moeder en kind. Dat is ook altijd fijn om te horen / weten.

We schenken een borreltje in en toosten op het nieuwe leven. Welkom Duin. En met m’n glaasje loop ik naar buiten en breng een toost uit op ‘de Maan’. L’Chaim – Op het leven.

ps. Dit is de vijfde keer dat ik zo’n mooi bericht kan plaatsen op mijn blog. En zoals je vast zult begrijpen, zal ik in de (nabije) toekomst terughoudend zijn met het plaatsen van foto’s van mijn kleinkinderen. Dat is namelijk niet aan mij … maar vandaag mag het wel. Ik ben zielsgelukkig.

Nieuwe oogst (8)

Tags

Chagrijn, Isabel, Kerstmis, Kus, Nederlandse les, Plastic, Scheveningen, Terschelling, Vervuiling, Vis, Vluchtelingen

Ik moet een interne strijd leveren om niet te chagrijnig te worden / blijven. En dat al op de derde dag van het jaar. ’t Is natuurlijk ook maar een gewone donderdag. Isabel is aan het werk. Onze empregado zou vandaag weer aan het werk gaan. Je begrijpt het al. Ik gebruik de werkwoordsvorm ‘zou’. Het is bijna vier uur en hij is er nog steeds niet. Voor de tweede opeenvolgende dag is hij niet op komen dagen. Het moet wel een geweldige oud-en-nieuw-kater zijn die hij moet uitzieken. Sic. Is dat het begin van het einde voor Sr. Bennie?

En hij is niet de enige die niet komt opdagen. Ik geef twee leerlingen Nederlandse les. En je raadt het al. Eentje gaf vorige week al aan even een pauze te willen nemen. En de ander smste me vanochtend om 8 uur dat ze niet kan komen. Ik had alles al klaar gelegd. Extra oefeningen gemaakt. Een eenvoudige tekst geschreven … grrr. En ook de zwembad-schoonmaker is nog niet verschenen. Ik typ dus veel te vaak GRRR de laatste tijd. Daar moet verandering in komen.

Daarom maar een nieuwe aflevering van ‘Nieuwe oogst’. Plaatjes die ik van het internet heb geplukt. Soms van Twitter, Facebook of een nieuwssite. Gewoon kleine grapjes of nadenkertjes. Laat ik maar met iets vrolijks / moois beginnen.

Weg met het grijze chagrijn

De vrolijkste kerstboom die ik afgelopen periode ben tegengekomen is wel deze …

Mijn favoriete kerstboom

Ik lees nog steeds Vlaamse en Nederlandse kranten en tijdschriften. Weliswaar via internet. En naast de puinhoop in Scheveningen en de ontelbare leugens en verdraaide waarheden van The Donald lees ik ook over de containers die bij Borkum overboord zijn geslagen. Terschelling en andere waddeneilanden (kust) worden overspoeld met plastic en piepschuim. Drie containers met gevaarlijke stoffen zijn nog zoek.

Dier en mens

En ook onderstaande cartoon snijdt hetzelfde thema aan. Erg grappig (als het niet zo triest was).

Vertaling is vast niet nodig.

De actie “We gaan ze halen” mag dan wel mislukt zijn. Iets te naïeve voorbereiding. Maar dat er nog steeds zoveel mensen op de vlucht zijn of eindeloos wachten in erbarmelijke (Griekse en andere) kampen is beschamend als je bedenkt hoeveel miljoenen er weer in de lucht zijn geknald afgelopen maandag …

Dit behoeft geen onderschrift

Laat ik maar iets vrolijker eindigen. Dat was tenslotte de opzet van dit stukje.

Gewoon … een mooie gedachte

Niet helemaal waar natuurlijk. Maar wel een prikkelende zin.

Een dooddoener

… maar wel eentje die je zo vaak moet herhalen.

Zometeen spring ik nog even in de auto. Bij gebrek aan ‘trein’. Sorry. De eerste boodschappen van het jaar doen. Wat eten we vandaag?

Wat eet ik vandaag?

Na de kip, konijn en lam van de afgelopen dag kies ik vandaag opnieuw voor een vis-maaltijd. Ik woon tenslotte dichtbij zee. Dat vindt mijn meisje vanavond vast een prima keuze.

Dit plaatje bewaarde ik al lang op mijn bureaublad.

En na het eten beginnen we aan een nieuwe serie. Dat betekent wel … kiezen. En dat is niet altijd vanzelfsprekend … zeker niet gemakkelijk. Maar als we rond half tien – of ietsjes later – het licht uitknippen dan eindigen we onze dag met …

Welterusten

Het valt me nu pas op hoeveel ‘Engels’ ik gebruik – via de plaatjes – in dit logje. Tja … ’t Is mijn dagelijkse taal geworden. Daarom blijf ik bloggen … in het Nederlands. Met zo nu en dan een Vlaamse zinconstructie.

In de serie: NIEUWE OOGST