Jan, Vlaams kronikeur pur sang

Tags

Echo, Facebook, Foto, Humo, Ierland Komitee, Interviews, Jan Hertoghs, Kronikeur, Man bijt hond, Reportages, Tessenderlo, Vlaanderen, Vrienden, Wegwijzers

Een paar weken geleden plaatste Ann een link op haar Facebook-pagina. Ik zag daar de titel: De man die 29 jaar in quarantaine leefde. Een intrigerende kop dat geef ik onmiddellijk toe. Maar het was vooral de naam van de schrijver – Jan Hertoghs – die allerlei herinneringsbellen deed rinkelen. Een stem uit het verleden. Ik ken Jan uit de zeventiger jaren (in Vlaanderen). We zaten toen samen in het Vlaams Ierland – Komitee. Hoe we elkaar voor het eerst hebben ontmoet, weet ik niet meer. Maar we hadden allebei grote interesse in het Noord-Ierse conflict. Een paar keer per jaar schreven we een blaadje vol als klein broertje van het Nederlandse Ierland Bulletin. Jan was (toen) een jonge journalist. Na mijn verhuizing in 1979 naar Friesland hielden we contact. Af en toe een kaartje. Ik las steevast zijn artikelen en interviews in HUMO. Net voor aanvang van de Elfstedentocht van 1986 (of was het 1985) belde hij dat hij langs wilde komen. Op zoek naar verhalen. Wij woonden toen in Wyns – op een boogscheut van Bartlehiem. Ik bracht Jan in contact met een dorpsgenoot die de tocht ging rijden. Hij werd gebeten door de Elfstedenkoorts.

Uit de serie: ‘Verweerde verkeersborden’. Foto © Jan Hertoghs

Eind 1989 verhuisden wij naar Bergen op Zoom. Jan en ik zagen elkaar sporadisch. Een paar keer bij ons thuis en paar keer bij toeval in Antwerpen. Zijn jaarlijkse nieuwjaarskaarten waren een terugkerend teken van leven. En ik bleef tot ergens het begin van deze eeuw HUMO lezen. Dus ook de kronieken die Jan schreef. Daarna zegde ik ons abonnement op. Ik verloor daardoor Jan uit het oog. De laatste keer dat ik hem zag was – heel kort – bij het afscheid van Ine (juni 2005). Zijn nieuwjaarskaartjes bleven wel komen. Ik antwoordde zelden (moet ik bekennen).

Uit de serie: ‘Klimaat (oneliners)’. Foto © Jan Hertoghs

En nu, vijftien jaar later ontdek ik dat Jan een eigen website heeft. Naast zijn reportages is hij – met dank aan zijn zoon – ook fotograaf geworden. Hij noemt het zelf:  “De straat op. De weg langs. Alles is bezienswaardig.” Op zijn site – ‘Just a streetview’ – staan prachtige foto’s en her-publiceert hij reportages die hij eerder voor HUMO schreef. Hij vindt een aanknopingspunt in het heden en koppelt daar oude reportages aan vast. Lees zijn reportages. En bekijk zijn foto’s. Het zijn pareltjes.

Uit de serie: ‘Laatste exemplaren’ Foto © Jan Hertoghs

Ik noem Jan in de titel van dit stukje een ‘kronikeur pur sang’. Een volbloed verhalen-verteller. Een verhalen-jager. Dat is hij. Oudere Vlaamse lezers kennen vast nog het legendarische BRT-programma ‘Echo’. De reportages van Echo zijn vast (ooit) een inspiratiebron geweest. Een andere vergelijking kun je maken met ‘Man bijt hond’. Jan gaat op zoek naar het bijzondere verhaal van een gewone man of vrouw. Ik geef een paar voorbeelden. Hij gaat mee met een fanatieke bliksem-fotograaf in Frans-Vlaanderen. Hij praat met vier duivenmelkers over de jaarlijkse marathon-vlucht vanuit Barcelona. Hij volgt wegwijzers in de berm naar verkopers van fruit, eieren, bloemen, enzovoort. Hij interviewt mensen die geen telefoon hebben – ja, ze bestaan nog. Of hij gaat op zoek naar zeldenrijders – mensen die wel een auto hebben maar maximaal 1000 kilometer per jaar rijden. Zijn reportage (en interview) over de ontploffing in Tessenderlo (1942) – Als tonnen ammoniumnitraat ontploffen – met een ooggetuige / hulpverlener is zeer aangrijpend. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik vind zijn reportages echte (lees)aanraders. En de foto’s meer dan de moeite waard. Neem er wel de tijd voor want de leestijd van elk artikel bedraagt zo’n vijftien tot twintig minuten. Dus ik moet het woord ‘pareltjes’ dat ik eerder gebruikte, veranderen in ‘parels’. Ik ben nog lang niet uitgelezen … En ja, we hebben weer persoonlijk contact via email en we gaan mekaar vast weer eens ontmoeten als het corona-spook enkel een herinnering is.

Jan Hertoghs: reportages en Jan Hertoghs in HUMO

Iets van vroeger (#1)

Tags

Boechout, Bureau, Dagboek, Familie, Herinneringen, Jeugd, Logboek, Nostalgie, Notenkraker, Tsjaikovski, Verhuizen, Vroeger

Wat zijn fijne onderwerpen om over te schrijven? Ik probeer de ‘dagboekstijl’ te vermijden. Zoals bijvoorbeeld: ‘Wakker om 5.17. Beetje gelezen. 6.08 opgestaan en thee gezet. Lunch voor Isabel gemaakt. Bakje yoghurt gegeten. 7.15 uitnodigingen Zoom-lessen per email verstuurd. …’ enzovoort. Totaal niet interessant – noch voor mezelf, noch voor lezers / volgers. Bloggen over corona doe ik af en toe maar dagelijks … ik moet er niet aan denken. Ik probeer mijn stukjes afwisselend te houden.

Op Facebook (of is het Twitter) zie ik met enige onregelmatigheid foto’s van alledaagse voorwerpen uit het verleden. Nog niet oud genoeg om in Bokrijk te worden geëxposeerd maar toch meestal verdwenen uit onze huizen. Het is algauw nostalgie troef en dat is vaak wel een fijn gevoel. Huishoudelijke spullen die vroeger heel gewoon waren. Ik heb het over de zestig- en zeventiger jaren van de vorige eeuw. Mijn kinder- en jeugdjaren. Misschien wordt dit het begin van een nieuwe serie. Ik heb de titel tenslotte een (#1) nummer meegegeven. Natuurlijk heb ik zelf geen eigen foto’s van bijvoorbeeld mijn eerste cassetterecorder, pick up of de bandopnemer van mijn vader. Ik zal dus af en toe een foto uit Pixabay of Pikrepo gebruiken. Die foto’s zijn rechtenvrij.

In 2008 besloot mijn moeder (toen 78 jaar) om te verhuizen naar een kleinere woning. Mijn ouderlijk huis ging in de verkoop. Het huis is door mijn ouders gebouwd (laten bouwen) in 1957 en 1958. Mijn moeder heeft er dus vijftig jaar gewoond. Ik ben kort vóór haar verhuizing nog een keer doorheen het huis gelopen waar ik van mijn tweede tot mijn tweeëntwintigste (met een kleine onderbreking) heb gewoond. Met mijn fototoestel. Ik heb er een fotoalbum van gemaakt wat datzelfde jaar mijn kerstcadeautje werd voor mijn moeder. Deze foto’s staan ook nu nog op een externe schijf. Ik kijk met een weemoedige glimlach naar die foto’s. Spullen en plekjes uit mijn jeugd. Bijvoorbeeld mijn eerste bureautje …

Mijn eerste bureautje

Vooral op ‘onze’ zolder vond ik een denkbeeldig (foto)boek vol herinneringen. En natuurlijk ook veel vergeten spullen. Aan dit bureautje heb ik heel veel tijd doorgebracht. Om mijn huiswerk te maken en om toneelstukjes te schrijven. Of scenario’s voor poppenkastvoorstellingen. Ook het logboek van de scouts en van onze BaLuDiKo-club werd hieraan bijgehouden. De stickers op de bureaulades zijn van na mijn tijd. Ik heb mijn schenen heel dikwijls gestoten (en opengehaald) aan de verbindingslat die te zien is zo’n 20 centimeter van de vloer. Auw auw auw. Het bureautje was af te sluiten met een rolluik. Ik herinner met het geluid en je moest er enige handigheid in hebben want anders kreeg je het niet dicht. Op de foto zie je onder het rolluikje nog net twee kleine laadjes voor potloden, slijpers, gummetjes en frutsels.

En er is meer te zien. Weet je wat of wie die houten pop is? Een notenkraker. Met een houten hendel aan de achterzijde open je de ‘mond’ van deze pop, je stopt een noot in zijn bekkie en ‘krak krak’ … nootjes gekraakt. Deze (magische) Notenkraker komt uit het beroemde, klassieke ballet van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski. Klik HIER voor een foto.

Ook de gekleurde plastic bakjes – rechts op de foto, achter een houten ladder – horen thuis in de verzameling ‘dingen van vroeger’. Ze waren in gebruik in de (bij)keuken. Drie bakjes op elkaar gestapeld voor uien, prei, selder, rabarber … afhankelijk van het seizoen. Een nostalgische wandeling door het huis van mijn jeugd …

In de serie: IETS VAN VROEGER. Er komt vast een vervolg.

Gelukkig heb ik de foto’s nog

Tags

Amerika, Gedicht, Georgia, GHIDFN, Ine, Magnolia, Poëzie, Remco Campert, Usa, Vakantie

Mijn Corona-fotoprojectje op Facebook – ’50 tinten Isabel’ – heb ik vorige week afgerond. Ik heb er ook hier tweemaal over geschreven. Ik mis het een beetje. Het zoeken naar een foto, het zoeken naar een gedicht. Het was een fijne activiteit. Dus wat let me om een nieuw project te starten, een beetje vergelijkbaar met het vorige.

Een (eigen) foto, een tekst – misschien wel weer met een gedicht of een gedachte. Of een zelf geschreven verhaaltje of herinnering. En de vermelding van plaats, maand en jaartal. Ik begin eerst met een keuze uit mijn digitale foto’s – vanaf zomer 2002 – en ik zie wel of ik later oudere foto’s scan of niet. Niet chronologisch. Ook nu zal ik Facebook gebruiken als medium, dat vind ik meer geschikt dat dit blog. Ik zal de foto’s waarschijnlijk afwisselen, af en toe een foto van een gebouw of landschap. Misschien een foto waar ikzelf opsta of Ine of Isabel. Ik zie wel. Ook nu is mijn streven om vijftig keer een foto met tekst te publiceren onder het kopje GHIDFN. Laat ik mijn eerste bijdrage ook hier publiceren.

Magnolia in Georgia (USA)

Een beetje natuur

Een beetje natuur
soms voel ik daar wel voor
en plukje gras tussen de stoepstenen
of een zwieperige vlier

Lieveheersbeestjes
klein gekriebel op je arm
strandenvol een keer
toen je me aardig vond

In de achtertuin
bloeit een magnolia
en voor de kamerplanten
zorg ik steeds beter

Maar door Tarzan verkracht
naakt in een oerwoud
daar nu uitgerekend
ga jij nu dromen

[Uit: Betere Tijden (1970) – Remco Campert]

Foto: Magnolia, op een voormalige plantage in Georgia (USA) – juli 2002

Nog een weetje: alle Amerikaanse staten hebben een bijnaam. Missisipi is de Magnolia State. Georgia is de Peach State. Wij (Ine en ik) bezochten beide staten tijdens onze zomervakantie in ‘Het Diepe Zuiden van de USA’ (2002).

Een standbeeldenplog (#1)

Tags

Brugge, Brussel, Isabel, Kaapstad, Manneke Pis, Nelson Mandela, Parijs, Politiek, Rio de Janeiro, St. Lucia, Standbeeld, Zuid Afrika

Het woord ‘standbeeld’ duikt veel vaker dan voorheen op in de media. Natuurlijk omdat er verslag wordt gedaan van het bekladden, verwijderen of omvertrekken van standbeelden. Columbus, Leopold II, Winston Churchill, enzovoort.

Ik zal er later – in een volgend stukje – iets inhoudelijkers over schrijven. In deze eerste plog-aflevering een tiental foto’s met één van ons beiden voor / onder / naast een standbeeld. Grappig of frappant dat zo’n brok steen (of soms ander materiaal) zo’n aantrekkingskracht heeft op een fototoestel. Klik klik klik.

Rio de Janeiro – Brazilië (februari 2011)

Rome – Italië (juli 2015)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Parijs – Frankrijk (mei 2012)

Brussel – België (februari 2012)

Kaapstad – Zuid-Afrika (november 2013)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

St. Lucia – Zuid-Afrika (oktober 2016)

Brugge – België (juli 2017)

Brussel – België (februari 2012)

Ik denk niet dat één van deze standbeelden zal ‘sneuvelen’ in de komende tijd. Ze zijn niet allemaal van dezelfde orde. Alle tien de beelden zijn beeldende kunst maar de twee foto’s uit St. Lucia (in Zuid-Afrika) zijn natuurlijk heel anders van opzet dan het beeld van Nelson Mandela in Kaapstad of van Pieter de Coninck en Jan Breydel in Brugge. Ook Cristo Redentor in Rio de Janeiro is natuurlijk heel anders dan Manneke Pis in Brussel. Wel allebei toeristische trekpleisters en symbolen van respectievelijk Rio de Janeiro en Brussel. Religieus of folklore.

Zoekend in mijn fotoarchief kom ik ook Columbus (in Lissabon), de vier Amerikaanse presidenten (Mount Rushmore – South Dakota) en Jan Pieterszoon Coen (in Hoorn) tegen. Of Columbus en Coen er over tien jaar nog zullen staan is natuurlijk veel minder zeker. Ik plaats gauw een tweede reeks van beelden, soms met één van ons – soms zonder. Doen jullie dat ook: poseren voor een standbeeld, fontein of gebouw?

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN

30 dagen later

Tags

30 dagen, Facebook, Foto, Gedicht, Herinneringen, Isabel, Mozambique, Poëzie, Reizen, Twitter

30 dagen een foto

Eigenlijk moet de titel ‘drieëndertig dagen later’ zijn maar dan kan ik moeilijker verwijzen naar een stukje van vorige maand. Klik HIER. Ik zag ergens na twee weken lock down (op Twitter of Facebook) een oproep om dertig dagen een (eigen) foto te publiceren. De dertig onderwerpen stonden vermeld in het Engels. Onmiddellijk dacht ik dat me dat wel moest lukken met foto’s van mijn lief. Dus ik ging aan de slag en publiceerde de eerste foto op Facebook – een medium dat ik meer geschikt acht dan dit weblog. Voor die eerste keer leek het me wel een leuk idee om er ook een gedicht aan toe te voegen. En laat nu dat laatste me veel plezier geven.

Ik kies een thema uit het lijstje, zoek er de goede foto van Isabel bij en ga op zoek naar een bijpassend gedicht. En als ik dat niet één twee drie vind, schrijf ik zelf een gedicht(je). De meeste reacties (duimpjes, hartjes of geschreven reacties) kreeg ik – kregen wij – op de dag #4. Het thema was: ‘In het wit’. Honderdnegentien emotions. Ik plaatste een foto van mijn geliefde tijdens het etentje precies één jaar na onze bruiloft. De Mozambikaanse traditie schrijft voor dat het bruidspaar op die eerste verjaardag hetzelfde draagt als op die dag één jaar geleden. Dus Isabel in haar bruidsjurk en ik weer in pak. Er waren meerdere reacties – waarvoor dank – die ons feliciteerden met onze bruiloft. Waarschijnlijk enige Babelse spraakverwarring want de gedichtjes schrijf (citeer) ik in het Nederlands. Ik weet dat veel Facebookers een automatische vertaling hebben ingesteld. Maar toch …

Zondag was dus de dertigste dag. ‘Tsjallensh’ voltooid zou je zeggen. Ja, maar ik heb er zoveel lol in dat ik nog even doorga onder het nieuwe motto: ’50 tinten Isabel’. Dat geeft me ook de ruimte om zelf een thema te verzinnen. Mocht jij een thema bedenken dat niet in het lijstje hierboven staat en je kunt niet wachten om mijn vrouw … laat het me weten. Wie weet heb ik er wel een bijpassende foto en gedicht(je) voor. Laat ik voor deze keer dan ook maar een link naar mijn Facebook-pagina plaatsen. Klik HIER.

Nog een grappig verhaaltje. Een dag of tien geleden kwam een collega (een man) van Isabel naar haar toe met de boodschap: “Ik denk dat je een geheime minnaar hebt die elke dag een foto van jou publiceert. Weet je dat?” Isabel piste bijna in haar broek van het lachen vooral omdat de collega geen flauw idee had dat het haar echtgenoot is die achter dit foto-bombardement zit. Hij droop af met de staart tussen de benen.

O ja, Isabel heeft gevraagd of ik er een boek(je) wil van maken. Vijftig foto’s, vijftig gedichten. Dat ik daar zelf niet ben opgekomen … knipoog. Niet verder vertellen.

Achter tralies

Tags

Afrika, Beveiliging, Foto, Inbraak, Mozambique, Tralie

Als antwoord op vraag 1014 (klik HIER) in mijn vorig stukje, schreef ik iets over de tralies voor onze ramen. Iets waar ik zelden bij stilsta. Ze zijn er en daarmee basta. Omabaard reageerde met de woorden: “Ongelooflijk, tralies voor de ramen!? Ben je dan constant op je ongemak?” Het antwoord is heel eenvoudig: nee. Ik denk dat ruim 80% van de vrijstaande huizen tralies in één of andere vorm voor hun ramen (en deuren) hebben. Wij dus ook.

Als ik in de stad ben zie ik ook tralies voor balkons tot op de derde of vierde verdieping. Het is natuurlijk het gevolg van de discrepantie tussen arm en rijk. Of misschien is het juister te zeggen: tussen hen die iets hebben en hen die nauwelijks iets hebben. Dat werkt diefstal in de hand. En dat gebeurt net iets te vaak. Dus ga je je beveiligen. Guarda of beveiliger is dan ook een zeer populair beroep. Veel mensen – met een beetje geld – kiezen ervoor om te wonen in een condominium. Zoals de ouders van Isabel. Het hele complex – ik denk 12 huizen – is ommuurd. Er is een grote poort met 24/7 bewaking. Alleen de bewoners kunnen de poort openen met een afstandsbediening en dan naar binnen rijden. De voetgangerspoort wordt ook bewaakt. Als wij op bezoek gaan bellen we (telefoon) en openen ze de poort. De bewaking mag geen bezoek toelaten zonder nadrukkelijke toestemming van de bewoners. Die huizen hebben dan geen extra tralies.

Zoals gezegd hebben wij een vrijstaand huis. De muren rondom de hele tuin (73m x 27m) zijn ca 3,5 meter hoog. Er wordt ons dringend geadviseerd om elektrische draden (beveiliging) of scheermes-prikkeldraad aan te brengen bovenop de muur. Dat is voorlopig nog een stap te ver voor me. Ook een bewaker en een blaffende, agressieve hond wordt aangeraden. Komt tijd, komt raad.

De tralies dus. Ik heb wat foto’s gemaakt. Ik ga het proberen te laten zien met een woordje uitleg. Een praatje bij het plaatje.

Raam van binnen naar buiten

Uiteraard zijn de tralies het meest opvallend. Dat is tenslotte het onderwerp van dit logje. De foto oogt donker. Dat komt natuurlijk omdat ik van binnen naar buiten fotografeer. De automatische instelling heeft er dit van gemaakt. Doorheen het raam zie je de tuinmuur en een tak van een grote avocadoboom.

Hetzelfde raam

Hetzelfde raam maar nu van buiten naar binnen gefotografeerd. De tralies vallen nu minder op, vind je niet? Nu ga ik de ramen openzetten. Glasramen en horren – vliegenramen. Eerst weer van binnen naar buiten.

Opnieuw van binnen naar buiten

Hetzelfde raam maar nu vanop een iets verdere afstand. En de ramen staan open. Ik denk dat je eerst naar de bank keek. Misschien het bijzettafeltje of de twee ramen. De tralies vielen al een stuk minder op. Of vergis ik me? Ik loop weer naar buiten.

Hetzelfde raam. Alles staat open.

Het is nu gemakkelijker om naar binnen te kijken. Alles staat open. De lichte vlek in het midden van de foto is het licht aan de andere zijde van het huis. De deur naar de veranda (overdekt terras) en de tuin staat open. Ik ga weer aan de wandel.

Doorkijkje

Ik sta nu aan de andere zijde. Het raam dat je binnen ziet is hetzelfde raam waar deze foto-serie mee begon. Wat zie je nog meer? Een ander raam – zelfde stijl met eveneens tralies. En de ijzeren deur die openstaat. Ik zal die deur – ter bescherming – even dichtdoen.

Traliedeur aan de voorzijde

Dit is een zeer ongebruikelijke situatie. Deze ijzeren deur gaat pas ’s avonds – als we gaan slapen – dicht en op slot. Overdag staat deze deur open. Idem aan de achterzijde / achterdeur. In de weerspiegeling in het raam naast de deur kun je een glimp opvangen van onze tuin(muur).

We hebben ook een echte voordeur cq achterdeur. Van hout.

Nu is ook de houten voordeur gesloten.

Het mag duidelijk zijn. Inbreken is niet zo eenvoudig. Toch is dat al een keer gebeurd tijdens onze afwezigheid.

Inbraak (poging) 9 juni 2018

Verwrongen tralies. Of ze ook binnen zijn geweest is me nog steeds niet duidelijk. Ik denk het niet. Isabel denkt van wel. Die dag is er wel een gasfles gestolen. En de waterpomp. Die staan nu ook achter slot en grendel. We hebben ook wel een vermoeden wie de snoodaard is geweest maar dat is een ander verhaal. Iemand die de situatie kent en weet waar de beste plek is om over de muur te klimmen. Een dag later werd alles hersteld.

Terug naar het nu. Nog een foto.

Weerspiegeling

De voordeur staat weer open en de fotograaf van dienst hoopt dat het een beetje duidelijker is geworden. En als je denkt dat het zielig is voor de schrijver van dit weblog om in zo’n Fort-Knox-huis te wonen. Niets is minder waar …

Nog een doorkijkje (richting huis en veranda)

En? Zien jullie tralies? Nee toch …

DHL-plogje

Tags

DHL, Foto, Plog

Zoals beloofd. Vandaag de foto’s bij het stukje van gisteren.

Pakketlabel

Alles is verpakt. De documenten zijn ingevuld. De verzendingskosten zijn betaald.

10.53 bij de DHL ingang

Handen wassen. Afstand bewaren. Corona / Covid-19. In Mozambique is het advies om 1 meter afstand te houden. Aanschuiven en geduld hebben lijkt de boodschap.

DHL aanschuiven en wachten

Zoals je kunt zien ben ik niet de enige …

Handgeschreven douane-rapport

Alweer een stempel

Het dossier wordt dikker en dikker. Ze zijn dol op stempels en handtekeningen. Waar zouden ze uiteindelijk al die papieren bewaren die geen mens ooit nog zal bekijken?

16.20 bij DHL Maputo

Na ruim vijf uur ‘gedoe’ heb ik mijn pakket eindelijk in handen.

Mijn DHL-pakje

Laat ik hopen dat ik dit voorlopig niet meer moet herhalen.

 

30 dagen

Tags

Challenge, Facebook, Foto, Gedicht, Herman de Coninck, Isabel, Reisfotochallenge, Slapen

Sociale media en in het bijzonder Facebook puilen uit van de ‘challenges’. De ene ‘uitdaging’ al wat interessanter dan de andere ‘tjellenche’. Foto’s van theatervoorstellingen krijgen mijn volle aandacht. Vaak omdat ik de voorstellingen herken of soms omdat ik er zelf heb aan meegewerkt. Ook de foto’s ‘uit de oude doos’ doen het goed op FB. Ik ben ook voor dezelfde categorie genomineerd – zoals dat heet. “Lief en dankjewel. Ik zou het graag overwegen om mee te doen maar al mijn toneelfoto’s zitten in kartonnen dozen op de zolder bij mijn dochter of in de kelder van mijn zoon.” Of een antwoord van gelijke strekking. De herinneringen zitten natuurlijk ook opgeslagen in één van mijn vele hersenkamertjes. De daadwerkelijke foto’s liggen te verstoffen op een ander continent.

Ik deed wel vaker mee aan zo’n tiendaagse op Facebook. Over films en vinylplaten die me zijn bijgebleven uit mijn jeugd. Of hier op mijn blog – veertig-dagen-bloggen. Of de ‘reisfotochallenge’ die ik op onregelmatige tijden weer wakker blog. De tienduizend stappen per dag is van een iets andere orde. Wat ik nooit doe is zelf iemand nomineren. Wie het leuk vindt, doet gerust mee. 

30 days …

Ik zag op Twitter een paar dagen geleden wel een leuk lijstje. Zie de foto hiernaast (of hierboven als je mijn blog op een slimme telefoon leest).

Onmiddellijk ging ik – in mijn gedachte – op zoek naar foto’s van mijn geliefde Isabel. Zou ik dertig foto’s van haar vinden die onder de genoemde categorieën vallen? Ik weet het niet maar ik denk wel dat ik ver zou komen. En die foto’s staan op verschillende harde schijven. Toevallig veel minder ver weg. Kwestie van de juiste schijf in te pluggen en op zoek te gaan naar de juiste (en de meest geschikte) foto van mijn lief.

Laat ik er dan maar een persoonlijke draai aan geven. Ik verzin zelf wel dertig onderwerpen – deels gebruikmakend van het bovenstaande lijstje. Facebook is een beter medium voor zo’n dertig-dagen-idee. Dus daar kun je kijken of ik het ook waarmaak. Ik begin vandaag met nummer 25. Slapend. Maar bij deze foto wil ik er graag een gedicht van Herman de Coninck aan toevoegen. (Dat had ik namelijk een paar weken geleden al beloofd !)

Slapend

RÊVERIE

Je slaapt

in de herinnering aan mijn strelen

die zo zacht is

als mijn strelen.

 

Je lichaam droomt je lichaam

en jij droomt dat het samen is

met mij.

 

En ik

droom dit alles.

 

uit: ‘Met de vedel’ – DE GEDICHTEN (pagina 48)

Stofmasker

Tags

Aart Staartjes, Bert Plagman, Djuba, DWDD, Gerrie Knetemann, Klinkers, Matola, Mozambique, Samenwerking, Stofmasker, Stratenmaker, Stratenmaker op Zee, Veiligheid

Het waren drukke, maffe en uiteindelijk bizarre dagen de afgelopen week. Misschien dat ik er volgende week (of nog wat later) tijd voor vind om er over te bloggen. Nu nog niet daarom gebruik ik vandaag twee foto’s van een tijd geleden.

Stratenmaker in Djuba

Ik dronk een biertje met een voormalige collega – ergens in Djuba – langs een drukke, doorgaande weg in Matola (Mozambique). De zandvlakte voor dit cafe verandert na felle regenbuien in een modderstrook. Dat is slecht voor de omzet in een kleine supermarkt, een bakkerij, dit cafe en een drankwinkel. Mogelijke cliënten rijden dan drie kilometer verder waar een prima parkeerplaats voor handen is. De middenstanders van de hier eerder genoemde zaken hebben de handen in elkaar geslagen en laten hun zandvlakte (die eigenlijk niet van hen is) bestraten. Vrachtwagens rood zand, daarna wit zand en heel veel klinkertjes. Een groep van drie stratenmakers is twee dagen bezig met de bestrating. Omdat ik regelmatig bij die bakker kom, vraag ik hem of hij goede afspraken heeft gemaakt over de afwatering van zijn toekomstige parkeer-oprit. Hij zegt dat hij daar heel duidelijk over is geweest. Het regenwater dient richting straat te stromen en niet richting de winkels. Ik ben benieuwd …

We drinken nog een biertje en houden verplicht onze mond wanneer er weer een paar klinkers kleiner worden gesneden / geslepen. Teveel herrie om elkaar te verstaan. Ik kijk dus naar de werkman. Ik maak een foto. Wat valt je op? Ik help een beetje met een ingezoomde foto.

Klinkers snijden

De man draagt een stofmasker. Dat lijkt me verstandig. Natuurlijk heeft ook Mozambique voorschriften hoe een bouwvakker zich moet beschermen op het werk. Denk maar aan schoeisel, helm, een tuigje als je in masten moet klimmen, veiligheidshandschoenen, een veiligheidsbril en stofmaskers.

Terug naar de foto’s. Hij draagt versleten sandalen en zaagt op slechts enkele centimeters van zijn voeten. Zijn baas heeft hem vast een stofmasker gegeven. Hij draagt het en het beschermt uitstekend … zijn voorhoofd. In het half uurtje dat we daar zaten is hij minstens vier keer gaan zagen wat indrukwekkende stofwolken tot gevolg had. Hij heeft niet één keer het masker op de juiste manier gebruikt.

Als ik – als een (foto) journalist – een reportage zou maken over ‘veiligheid op het werk’ (in Mozambique) dan kan ik dagelijks tientallen vergelijkbare foto’s maken. Niet op de grote bouwwerven maar vooral bij het kleinere werk.

Ps. Ik heb het woord ‘stratenmaker‘  verschillende keren gebruikt in dit stukje. Daardoor gaan mijn gedachte onmiddellijk naar Gerrie Knetemann en Aart Staartjes – De Stratenmaker op Zee. Verdrietig nieuws Meneer Aart.

En dood zijn duurt zo lang … (Willem Wilmink / Harry Bannink) zingt Tommie (Sesamstraat)

Bert Plagman (Tommie) zingt bij DWDD (Bron: YouTube)

Een capulana-glijbaan

Tags

Cadeautjes, Capulana, Maputo, Sinterklaas, Traditie

En ook in Maputo komen de Sinterklaas-cadeautjes via het dak.

Cadeautjes van de Sint