Een fotodraadje

Tags

Boeken, Boekenweek, Boekenweekgeschenk, Foto, Hanna Bervoets, Isabel, Licht, Mozambique, Rolf Weijburg, Schaduw, Silhouet, Wat wij zagen

Saturnein heeft haar 30 Weeks Photo Challenge uit de mottenballen – euh pardon, de vakantie-modus getrokken. Onderwerp 13 – Silhouet en onderwerp 14 – Licht. Natuurlijk is licht heel belangrijk op elke foto. Ik ben me er nauwelijks bewust van. Ja, één regel pas ik zoveel mogelijk toe. Ik – de fotograaf – ga zoveel mogelijk met mijn rug naar de zon staan zodat het onderwerp het (zon)licht vangt. Op onze veranda zal ik met mijn rug naar ‘buiten’ staan zodat wat er zich op de veranda bevindt zo goed mogelijk in beeld komt. Deze regel lijkt eenvoudig maar je wilt niet geloven hoe vaak hier tegen gezondigd wordt sinds iedereen over een fototoestel (telefoon) beschikt.

Toen ik de onderwerpen silhouet en licht deze week op mijn beeldscherm zag verschijnen was er niet een onmiddellijke klik of een herinnering die me aan een specifieke foto deed denken. Mijn drukke zaterdag is begonnen. Ik moet naar de stad om allerlei spullen te kopen voor de elektrische omheining die we dan toch maar gaan plaatsen. Zucht. Snik. Na die aankoop rij ik naar een garage in de buurt waar onze auto een kleine beurt krijgt. Meestal een klus van een half uurtje. Ik geef de sleutels af en zeg dat ik in het etablissement aan de overkant iets ga drinken. “Geef me een seintje als jullie klaar zijn of stuur me een appje.”

Ik bestel een verse jus. Appelsiensap. Sumo de laranja. En ik open mijn e-reader en lees verder waar ik was gebleven. ‘Wat wij zagen’ van Hanna Bervoets.

Het boekenweekgeschenk 2021. Een prima, beetje ‘zwarte’ novelle. Ik las eerder wel columns van Hanna Bervoets, nog nooit een roman. Of ik dat nu meteen wel ga doen? Nee, zeker niet onmiddellijk. En toen zag ik het plots … het licht. Op mijn e-reader, op het tafeltje, op de vloer …

Niet echt een heel bijzondere foto met als onderwerp licht maar ik kan er wel het wekelijks foto-logje mee vullen. Ja toch?!? Nu nog een silhouet-foto want dan sla ik twee vliegen in één klap.

Isabel heeft gisteren een paar tweedehandskleren gekocht en staat ze te showen passen. Uiteraard moet ik de aankopen bewonderen. Plots hoort ze iets in de tuin en loopt naar het raam. Ik check ondertussen iets op mijn foon en … ja, daar is mijn silhouet-moment.

Over onze getraliede ramen schreef ik vorig jaar al eens een stukje. Klik HIER. En terwijl ik bovenstaande foto bekijk op mijn mobieltje zie ik plots het binnenvallende licht op de muur rechts van me.

Of is dit geen foto over licht maar over schaduw? Ja, licht en schaduw is een Siamese tweeling. Over de litho – Ilha de Moçambique – van Rolf Weijburg die je ook op deze foto ziet, schreef ik ook al eerder. Klik HIER.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN en BOEKEN

Grasduinen

Tags

40 dagen, Facebook, Foto, Foto's, Herkennen, Quiz, Reizen

Zou het woord ‘fotoduinen’ bestaan? Dat is namelijk wat ik de laatste weken bijna dagelijks even doe. Ik open de gordijnen. Ik zet ramen en deuren open. Ik zet thee. Ik open de kleine poort. Ik geef de kippen water en voer. Als Sofrimento aan komt lopen geef ik hem ook wat. Melk, een restje van gisteravond of wat brokjes. Ik ga naar mijn werkkamer. Ik open de laptop. Ik scroll heel vluchtig door het nieuws (nos.nl of nu.nl). Ik open mijn e-mailprogramma en ik ga naar Facebook. Al meer dan een maand plaats ik elke ochtend rond 7u een foto – soms een paar foto’s – en stel de vraag: “Waar was ik?” Vandaag al dag 37.

Het is geen wedstrijd, geen quiz, gewoon een aardigheidje, vooral voor mezelf. Enkele vrienden plaatsten in februari tien dagen lang een foto van een vakantie of een reis. Zonder uitleg en ze nomineerden elke dag iemand anders. Bij één van mijn vrienden raadde ik elke dag waar de foto was genomen. Gewoon als een geintje. Ik denk dat ik er 6 of 7 juist had herkend.

In dezelfde periode ging ik wekelijks of zoek naar een foto voor de foto-challenge van Saturnein. Ik kreeg lol in dat scrollen en grasduinen door mijn foto’s. Ik verbaasde me hoeveel duizenden foto’s ik heb. Ik schreef het al eerder. Tiny blogde in dezelfde weken 40 dagen na elkaar. Dat deed ik een paar jaar geleden ook een keer. Dus waarom niet 40 dagen een ‘Waar-was-ik-foto’ plaatsen op Facebook? Excuses aan mijn volgers die niet faceboeken.

Ik heb een aantal trouwe reageerders. De een gokt soms juist, soms fout. Een ander determineert de foto’s tot in de kleinste details. Grapjassen schrijven elke dag hetzelfde. Soms raadden ze het land wel juist maar niet de stad. Een paar snoodaards gebruiken heel slim een Google-foto-herkenningsprogramma. Ik gebruik niet de meest herkenbare gebouwen. Geen Eiffeltoren, geen Colosseum of geen Manneke Pis.

Het is grappig dat Facebook automatisch de tekst vertaalt. Dat merk ik aan reacties van vrienden uit Noorwegen, Zimbabwe of Mozambique. Enkele oud reisgenoten herkennen natuurlijk af en toe locaties waar we samen stonden te fotograferen.

Natuurlijk is het moeilijk om deze kleine fotootjes te herkennen. Je zou bijvoorbeeld Aleppo (Syrië) kunnen herkennen of de brug in Fredrikstad (Noorwegen). Wat dacht je van Göteborg (Zweden) of Irkoetsk (Siberië Rusland)? Herken je de molen van Sint Anneke (Antwerpen, België), een zicht op Maassluis (Nederland) of het geboortehuis van William Shakespeare in Stratford upon Avon (Engeland)? Nog drie dagen en dan zit mijn Foto 40-daagse erop. Ik vond (vind) het leuk om te doen.

Enkele FB-vrienden verbaasden zich dat ik in deze corona-tijd zo veel op reis ben. Nee hoor. De vraag staat in de verleden tijd. ‘Waar was ik?’ Niet ‘Waar ben ik?’ In mijn fantasie ontstaat natuurlijk wel zoiets als ‘Waar zal ik zijn?’… in de toekomende tijd.

Een brievenbus of geen brievenbus

Tags

Brievenbus, Correios, Dertig weken foto schrijven, Foto, Foto challenge, Leeuwarden, Maputo, Mozambique

Het lijkt of mijn stukjes zich beperken tot de foto-ideeën van Saturnein. Dat is dicht bij de realiteit. Natuurlijk komt dat door mijn drukke werkdagen gedurende de week. Ik probeer mijn vrijdagen zoveel mogelijk in te vullen als vrije dagen. En dat is de dag dat we het nieuwe onderwerp ontdekken van deze ‘Dertig weken foto schrijven‘. Vandaag dus: brievenbus. Op haar site schrijft ze dat over brievenbus heel wat minder is te schrijven. Tiens, dat is buiten deze waard gerekend … Laat is maar wel beginnen met een brievenbus.

Brievenbus bij Museu – Maputo, Mozambique

Mooie foto, vind je niet? Dit is een (voormalige) brievenbus in de Mozambikaanse hoofdstad. Een fraai exemplaar. Ik maakte de foto in 2010. Her en der in Maputo vind je ook nu nog soortgelijke exemplaren. Allemaal staan ze open. De meeste zijn in gebruik als een soort open haard. Ik zag er ook eentje met binnenin een afbeelding van Samora Machel – de eerste president, de vader des vaderlands. Daar wordt uiteraard geen vuurtje in gestookt.

De posterijen – correios – bestaan nog wel in Mozambique maar volgens mij zitten bijna alle medewerkers met hun vingers te draaien. Het hele systeem van post bezorgen ligt al jaren op zijn gat. Het is iets uit het verleden. Een postzegel kopen en je brief in de brievenbus stoppen. Dat is binnenkort net zoiets als stoomtreinen en gaslampen. Moderne koeriersbedrijven hebben hun activiteiten overgenomen. DHL en Corre zijn waarschijnlijk de grootsten.

Een kleine tien jaar geleden probeerde mijn buurvrouw uit Bergen op Zoom het postsysteem uit. We hadden toen een officieel adres – inclusief een straatnaam en een nummer. Zij verstuurde op dezelfde dag een ansichtkaart, een brief en een klein pakketje. Alleen de brief is bezorgd na een week of drie. Navraag op het nabijgelegen postkantoor leverde niets op. Het was voor mij het bewijs dat het niet verstandig is om iets te laten versturen van Nederland (of België) naar Mozambique.

Ik ben lid van de WhatsApp-groep ‘Nederlanders in Moz’. Voor corona was de meest gebruikte tekst: “Wie gaat binnenkort naar Nederland en kan een brief meenemen?” of “Wie komt binnenkort naar Maputo en kan een brief of klein pakje meebrengen?” Ik heb beide zaken verschillende keren gedaan met / voor anderen. Nu er veel minder wordt gereisd is deze optie wat aan het verwateren.

Mocht ik al iets willen laten bezorgen bij ons thuis, dan is dat problematisch. Waarom? Wij hebben geen brievenbus. We hebben zelfs geen officieel adres. Wel een nummer van het kadaster. Als we uitleggen waar we wonen moeten we dat omschrijven als volgt: “Ken je dat grote witte gebouw dat vaak wordt gebruikt voor bruiloften in M? Wij zijn de achterburen van dat centrum, volg een zandpad naast de grote muur en bel ons dan …” Een postbode zal je nooit bellen. Iemand die iets aan je kan verdienen meestal wel. Leve WhatsApp. Dat is gratis. De maandelijkse rekening van het waterleidingbedrijf wordt tussen de poort en de muur gepropt. Natuurlijk is een ‘pin’ plaatsen op Google-Maps een moderne manier om uit te leggen waar je woont. Ik gebruik het af-en-toe.

Volgens mij is de brievenbussen-cultuur in Vlaanderen heel wat interessanter (kitch en huisvlijt) dan in Nederland. Neem nu mijn brievenbus in Leeuwarden …

Een klepje in de voordeur, uiteraard met een NEE – NEE sticker

… saai? Ach ja. De post valt gewoon op de vloer achter de deur. Hooguit onhandig als je lang weg bent geweest.

Week 11 – brievenbus

Op haar website verzamelt Saturnein wekelijks alle deelnemende foto’s. Als er veel Vlamingen meedoen dan kan dat – denk ik – een mooie verzameling worden. Volgende week: BOKEH. Geen flauw idee wat dat betekent want het heeft niets met bokes van doen … Antwerps-Vlaams voor boterhammen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Water

Tags

1953, Dertig dagen foto schrijven, Foto, Het Hondje van de Ruyter, Indische Oceaan, Lex Maes, Neeltje Jans, Water, Watersnoodramp, Zanzibar

Het is alweer de negende keer dat ik een foto (een paar foto’s) plaats in het kader van Satur9’s 30 Weeks Photo Challenge. Thema: WATER. “Water in al z’n variaties. De zee. Een rivier. Een kreek. Een plas water. Een glas water. Een bad vol water. Een fles water. Water uit de kraan. Een waterval. Ik zou zeggen: laat de creativiteit los in jezelf en maak er iets leuks van.”

Een tekening of een flyer stonden niet in het bijgevoegde overzicht. Toch begin ik er dit stukje mee. ‘WATER‘. Een jeugdtheatervoorstelling van het Zeeuwse gezelschap ‘Het Hondje van de Ruyter’. Ik begon twee jaar geleden hier op mijn weblog aan een serie die ik ‘repertwaar’ noemde. Een overzicht van alle voorstellingen die ik regisseerde. Ik ben blijven steken bij nummer 8. Misschien moet ik dit logdraadje weer een keertje oppakken. De voorstelling ‘WATER‘ is in de chronische volgorde nummer tien of nummer elf. Ik schreef en regisseerde ‘WATER’ ter gelegenheid (herdenking) van 40 jaar na de watersnoodramp (1953). We gingen in première op 31 januari 1993 op Neeltje Jans.

Natuurlijk gaat deze photo challenge niet over tekeningen. Ik heb honderden – misschien wel duizenden – foto’s waar water op staat. Niet altijd als belangrijkste onderwerp maar als ‘decor’. Strandfoto’s. Foto’s bij een meertje of een plas. Ik publiceer twee – bijna willekeurige foto’s.

Room with a view (Stone Town, Zanzibar)

De Indische Oceaan. De zee die ik de laatste twintig jaar het vaakst heb gezien. Zoals op de foto hierboven. Tientallen verhalen schieten door mijn hoofd. Maar daar heb ik vandaag geen tijd voor. Het is een foto-dagje. Ik had deze foto ook eerder kunnen gebruiken (kader of streepjes of regel van derden). Vandaag dus WATER. Na de zee het andere uiterste van water dan …

… met andere woorden: het gebrek aan water. Thuis in Nederland denk ik zelden na over water. Ik draai de kraan open en daar stroomt het water in mijn glas, pan of emmer. We zijn ons ietsjes meer bewust dat water niet vanzelfsprekend is als er een lange periode van droogte is. Je mag dan niet sproeien of je auto wassen. Je hoort of leest dan dat het grondwaterpeil te laag staat.

In Afrika (en andere delen van de wereld) is (drink) water geen vanzelfsprekendheid. In Mozambique hebben we een watertank van 2000 liter. De tank is verbonden met de plaatselijke waterleiding. Een paar uur per dag is er water beschikbaar. Af en toe zijn er dagen dat er geen druppel uit de hoofdkraan komt. Daarom dus hebben de meeste mensen een eigen tank. Woon je te klein en heb je geen geld voor een tank dan is de gang naar een lokale kraan (of riviertje) een deel van je dagelijkse bezigheid.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Tante Doortje

Tags

Antwerpen, Bezoek, Boechout, Boerentoren, Camping Tante Doortje, Dennedune, Fotograaf, Groenplaats, Hoorn, Logeren, Nostalgie, Onze Lieve Vrouwe kathedraal, Politiefotograaf, Tante Doortje, Terschelling

De mevrouw die ik als kind Tante Doortje noemde, was geen echte tante van me maar de vrouw die een camping uitbaatte op Hoorn (Terschelling) – recht tegenover ‘Stilma’ (later een Spar-winkel). De camping vlakbij de watertoren – aan de rand van het bos van Hoorn.

Tante Doortje – respectievelijk de weduwe Doeksen en Camping Tante Doortje. Ik heb waarschijnlijk honderden keren ‘Bij Tante Doortje’ geantwoord op de vraag waar wij kampeerden tijdens onze vakanties. De eerste keer was in de zomer 1967. Bijna zes weken stond onze bruine bungalowtent op het kleine veldje. Het begin van een heel lange traditie. Zes weken werden twee maanden. Ik heb er al veel vaker over geschreven. De camping heet nu ‘Camping Dennedune’. In opzet nog bijna hetzelfde als vijftig jaar geleden. Alleen is het nu de kleinzoon van Tante Doortje die de camping runt.

In dit logje wil ik het niet over de camping hebben maar over het bezoek van Tante Doortje bij ons thuis in Boechout (België). Dat was volgens mij een grote belevenis voor alle betrokkenen. Wij gingen elk jaar naar haar. Nu kwam zij naar ons. Volgens mij was het best bijzonder dat zij naar ‘de wal’ ging. En dan ook nog helemaal naar het buitenland. Een hele onderneming. Op bezoek bij ‘Schyvens’, bij de Belgen van het kleine veldje. Ik denk niet dat zij veel andere, vaste kampeergasten heeft opgezocht in bijvoorbeeld Krommenie, Groningen, Sneek, Franeker of Amersfoort. Zij kwam niet alleen maar met het gezin van haar dochter (dochter, schoonzoon en drie kleinzonen). De jongens waren van onze leeftijd. We kenden ze van onze vakanties.

Tante Doortje en haar familie op bezoek in Boechout (België)

Op de achterste rij van links naar rechts: Tante Doortje (weduwe Doeksens), mijn moeder (Lutgart) en mijn vader (Frans). Op de voorste rij van links naar rechts: de twee jongste kleinzonen. Ik denk dat Richard de jongste is. De naam van zijn broer ben ik vergeten. Dan sta ik in het rijtje met een zware boekentas. Mijn jongere broer Bart heeft onze kat ‘Poesie’ in zijn armen. Naast hem Henk en dan zijn moeder – Annie, dochter van Tante Doortje. De foto’s zijn gemaakt door meneer van der Veen, schoonzoon van Tante Doortje, politiefotograaf van de gemeentepolitie Leeuwarden. Ik heb hem jaren later nog een keer ontmoet in Ljouwert – hij was toen in functie als politieagent. Net geen bekeuring, wel een waarschuwing. Hij herkende me direct en was verbaasd dat ik in zijn stad studeerde.

Ik herinner me dat het bezoek van Tante Doortje in de tweede helft van oktober was. Ik denk 1968 of 1969. Herfstvakantie in Nederland (*) maar wij moesten nog naar school tot Allerheiligen. Tante Doortje, haar dochter en schoonzoon logeerden in een nabijgelegen hotel. De jongens sliepen bij ons. Wij aten altijd samen. Overdag werden er uitstappen gemaakt. Naar Lier (begijnhof, Zimmertoren, een wandeling langs de Nete) en naar Antwerpen (het Steen, de Grote Markt, de kathedraal, de Groenplaats). Mijn vader speelde (een beetje) voor gids.

Tante Doortje op de Groenplaats (Antwerpen) tussen de duiven.

Op de achtergrond de kathedraal van Antwerpen.

Tante Doortje op bezoek in België

Of deze derde foto in Antwerpen of in Lier is gemaakt weet ik niet. Als ik Henk zo naar boven zie kijken dan kijkt hij waarschijnlijk naar de Onze Lieve Vrouwe kathedraal of naar de Boerentoren. Allebei in Antwerpen.

Deze drie foto’s vond ik vorig jaar in een kartonnen doos die jarenlang bij mijn moeder in een kast stond. Prachtige foto’s van een ‘wereldberoemde vrouw’ op Hoorn (Terschelling). Een begrip. Hoeveel badgasten zouden er bij haar gekampeerd hebben? Op het kleine veld of op het grote veld. In het bakkershuisje, in de grote schuur of in de appartementen achter haar woonhuis. Vele honderden of duizenden. Ik denk dat mijn ouders tot 1986 een deel van hun zomervakantie doorbrachten bij Tante Doortje.

(*) Wij kregen elk jaar in de Nederlandse herfstvakantie bezoek. Tante Doortje en haar familie. Tante Joke en Ome Geert en hun jongens (uit Groningen). Meneer en mevrouw Nauta (uit Amersfoort). Waarom ik dat nog zo goed weet? Omdat ik altijd verjaarde tijdens die bezoeken. En wat ik ook nog weet: al deze gasten aten nooit dubbele boterhammen (hún boterhammen zijn veel dikker gesneden) en ze aten een zacht gekookt ei zonder brood. Gewoon als een lekkernij. Raar vond ik dat … raar.

5 x

Tags

30 weken, Familie, Foto, Foto challenge, Kleinkinderen, Liefde, Nederland

Ik ga nauwelijks woorden spenderen aan de 8ste week van Satur9’s 30 Weeks Photo Challenge. Thema van deze week: LIEFDE. De foto spreekt (eenmalig) voor zich.

Onderschrift overbodig (lijkt me)

In de serie: 30 WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Gekke combinatie

Tags

AD, Algemeen Dagblad, Birma, Conor McGregor, Hans Aarsman, Krant, Myanmar, Nieuws, Non, Religieus, Scrollen

Ik scroll met enige regelmaat door het AD. Het Algemeen Dagblad op internet. Ik heb geen abonnement. Ik doe dat trouwens ook met De Volkskrant, Trouw, PZC, Leeuwarder Courant, BN DeStem, de Morgen en de Standaard. Niet elke dag allemaal hoor. Met mijn ogen scan ik dan snel of er iets is dat mijn aandacht trekt. Soms is dat de kop van een artikel. Soms een foto. Vandaag zag ik een maffe, niet bedoelde combinatie. Ik maakte een schermafbeelding. Zie hieronder.

Schermafbeelding – AD – 9 maart 2021

Natuurlijk hebben deze twee nieuwfoto’s niets met elkaar te maken. Links een getatoeëerde vechtersbaas die blijkbaar ook een goede zakenman is. Rechts een knielende non in Myanmar, haar manier om te protesteren tegen het geweld van leger en politie na de jongste staatsgreep in het voormalige Birma.

Ik haal de letters zoveel mogelijk weg uit de foto.

Eenvoudige bewerking met foto’s” op mijn laptop (MacBook Pro)

Ik ben vast niet de enige die in de man (links) een soort moderne Christus ziet. Het kruis fantaseer ik er onherroepelijk bij. Hoe dat chemisch in een (mijn) brein werkt weet ik niet. Uiteraard wordt dat versterkt door de andere foto. Wel religieus van onderwerp – duidelijk een katholieke non.

Zien jullie ook soms iets anders in een foto? Of in een combinatie van foto’s? Mij overkomt dat regelmatig. Fotograaf en fotojournalist Hans Aarsman heeft al jarenlang een prachtige rubriek in de Volkskrant. Hij is een meester in het inzoomen op nieuwsfoto’s. Hij noemt zichzelf een foto-detective. Ik ben fan.

Kolmandike reegel

Tags

Dertig dagen foto schrijven, Estland, Foto, Foto challenge, Kamperen, Regel van dertig, Reizen, Saaremaa, Sörve

Het is een uitermate flauwe titel. Ik beken. Waarschijnlijk zie je hier en daar vandaag (en de volgende dagen) logjes verschijnen met de titel ‘Regel van derden’. De titel van dit stukje is precies hetzelfde maar dan in het Ests. Dank U, Google Translate. Ik leg het uit.

Satur9 is alweer toe aan haar zevende opdracht: ‘Regel van derden’. Toen ik dat zag staan, ging er ergens in de verte een belletje rinkelen. Ik ken die uitspraak wel maar wat is het ook alweer? Als je hebt doorklikt naar het blog van Satur9 dan heb je gelezen dat het een (denkbeeldige) onderverdeling is op een foto. Ik wist vorige week al welke foto ik wilde publiceren. Namelijk deze:

Saaremaa (Estland) zomer 2006

Ik was benieuwd of deze foto uit 2006 zou voldoen aan die regels. Niet dus of toch niet helemaal. Ik ga er een klein beetje aan sleutelen (knippen) met mijn gratis foto-programma.

Dezelfde foto maar dan net een beetje bijgesneden. Saareemaa (Estland) zomer 2006

Is dat beter? Veel verschil in beoordeling heb ik niet maar als ik moet kiezen … dan weet ik het nog niet. Want: op foto 1 is de weerspiegeling van de onzichtbare zon bijna magisch … plaatselijk rondom de boot. Op foto 2 mag de horizon dan wel op één derde liggen maar plots is de waterschittering overal. Welke foto vinden jullie mooier?

Omdat ik wat rondkeek in het foto-mapje van die vakantie zag ik ook de foto die ik nét voor deze foto had gemaakt.

De vuurtoren van Sörve (Saaremaa – Estland)

Deze foto beantwoordt (bijna) aan die regel. Zowel horizontaal als verticaal. Is dit toeval? Dat weet ik niet meer. Ik weet niet of ik daar toen heb opgelet. Misschien wel want de regel is me bekend en paste ik soms bewust toe. Ik gebruikte hem veel vaker toen ik nog met een ‘gewone’ camera fotografeerde. Nu ik ook – mea culpa – vaak kies voor het gemak, zijn de foto’s van de laatste jaren voor 90% gemaakt met mijn mobieltje (gsm). Raar maar waar … dan denk ik nooit aan die regel. En maak ik vooral rechtopstaande foto’s.

2006 was de eerste volle zomer in mijn eentje – zonder Ine en zonder de kinderen. Ik wilde kamperen zoals ik dat al mijn hele leven deed. Ik bedacht dat ik in vier weken een rondje wilde rijden. Grofweg: Bergen op Zoom – Duitsland (Berlijn) – Polen – Litouwen (Vilnius) – Letland (Riga) – Estland (Narva en Talin) en dan oversteken naar Finland (Helsinki) – Zweden (Stockholm – Malmö) – Denemarken (Kopenhagen) – Duitsland (Kiel) – Nederland. Tot Talin heb ik me grotendeels aan dat plan gehouden. Toen realiseerde ik me hoe geweldig ik de de Baltische staten vond. Rustig, vriendelijk, relatief goedkoop. Ik besloot niet over te steken naar Helsinki (want vanaf Stockholm tot thuis kende ik de weg en de steden al). Het ‘rondje’ werd een ‘achtje’. Dus na het oosten van Estland was het westen aan de beurt. Ik ontdekte op de kaart een eiland. Saaremaa. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik vond het een ontdekking. Als liefhebber van eilanden was ik blij met deze kennismaking. De vuurtoren die je op de foto hierboven ziet heb ik gemaakt op het zuidelijkste puntje van het eiland. Ik citeer wikipedia: “De Vuurtoren van Sõrve is een vuurtoren in de gemeente Saaremaa in de provincie Saaremaa in het westen van Estland. De vuurtoren staat op het zuidelijke uiteinde van het eiland Saaremaa en het schiereiland Sõrve bij het dorp Sääre, met in het oosten de Golf van Riga en in het westen de Oostzee.” Dankzij deze informatie weet ik dus dat het bootje van de eerste foto (deze foto was jarenlang mijn desktop-foto) in de Golf van Riga dobbert.

Volgende week: ‘liefde’. Ik heb een week de tijd … om te kiezen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Twee voor de prijs van één

Tags

Auteur, Dassenburcht, Dertig dagen foto schrijven, Foto challenge, Gestreept, Het Hondje van de Ruyter, Huisdier, Isabel, Knuffelbeest, Lex Maes, Othilia Verdurmen, Regisseur, Theater, Tralies

Laat ik met een foto beginnen.

Ik doe sinds begin dit jaar mee met de wekelijkse foto-opdracht van Satur9’s. Vaste volgers weten dat ondertussen.

Een kleine twee weken geleden was het onderwerp: gestreept. Ik wilde niet een van mijn vele zebra-foto’s opduikelen. Ik wilde een tekening maken met alleen maar streepjes. Zoiets als onderstaande tekening die ik toevallig voorbij zag komen op internet.

Streepjesvolk

Het lukte me niet goed genoeg. Zou het met verf beter gaan? Een streepjes-schilderij in de stijl van Vincent van Gogh? Een leuke opdracht maar niet om even snel tussen ‘de soep en de patatten’ te doen. Wie weet later een keertje. Ik ben mijn externe schijven aan het opschonen en aan het reorganiseren. Zo kwam ik de foto van Isabel tegen die ik hierboven heb gepubliceerd. Een streepjesjurk (horizontaal) vormt een mooi toevallig contrast met het ijzeren hek (verticaal) van onze voordeur. Het is een extra beveiliging, onze voordeur is een houten deur. Ik schreef al eens eerder over de tralies voor ramen en deuren. Zo … ‘gestreept’ kan ik afstrepen. Volgende opdracht:

Huisdier / Knuffelbeest

Wij hebben dieren maar ze vallen niet echt onder het kopje: ‘huisdier’. Kippen, een haan, snel groeiende kuikens, schildpadden, veel vogeltjes en een aanloop-kat. Dan maar een foto van een ‘knuffelbeest’ publiceren. Hebben we die? Nee. Niet in de zin van knuffelen. Ik heb wel een ‘pop’. Hij heet ‘Zilver’, het is een das.

Koen met Zilver

Wie is Zilver? Zilver is een pop die gemaakt is voor de jeugdtheatervoorstelling ‘Dassenburcht’ (1991 – 1992). Ik schreef er vorig jaar een logje over. Klik HIER. Het gezelschap: ‘Het Hondje van de Ruyter’. Othilia Verdurmen maakte de pop. Na de succesvolle (scholen) tournee kreeg ik (de schrijver-regisseur) de pop van Lex cadeau. Ik ben er nog steeds heel blij mee. Ik gebruik ‘Zilver’ soms op school of in filmpjes voor mijn kleinkinderen. Mijn linkerhand (arm) beweegt de mond van deze das en mijn rechterhand (arm) zit in de poot van dit dier. Onmiddellijk is er magie. De magie van het poppenspel.

In de serie: DERTIG DAGEN FOTO SCHRIJVEN

Wolkenlucht

Tags

Djonasse, Foto, Isabel, Jan Fabre, Man die de wolken meet, Mozambique, Photo challenge, Regen, Vrouw die de wolken meet, Wolken, Wolkenmeter

Mijn wolkenmeter

Moet ik dit uitleggen? Misschien wel een klein beetje maar heel veel woorden ga ik niet gebruiken. Ik doe mee met een wekelijkse photo challenge (om het op zijn slecht Vlaams te zeggen). Een idee van Satur9’s. Afgelopen week: ‘wolkenlucht’.

Ik wist meteen welke foto ik wilde publiceren. Er was echter nog één probleempje. De foto moest nog gemaakt worden. En je gelooft het niet … een hele week regen, regen en nog eens regen. En wind … je wordt er gek van. Wolken? Ja, maar donker en donker grijs met alleen maar regen, regen en nog eens regen. Dus weer om een foto te maken … vergeet het maar. Maar zoals dat gaat: na regen komt zonneschijn.

Trapje naar buiten. Isabel uitleggen wat ik graag wilde. Ik ging zelf op het trapje staan. Twintig foto’s later was ik nog niet tevreden met het resultaat. Deels omdat ik als model niet geschikt ben, anderzijds omdat de fotograaf van dienst niet de juiste positie koos. Dus … we draaien de rollen om. Ik maak de foto en mijn lief meet de wolken … De vrouw die de wolken meet.

En kunstliefhebbers hebben natuurlijk al lang het citaat ontdekt … Jan Fabre. Zegt je dat niets … klik HIER.

In de serie: DERTIG DAGEN FOTO SCHRIJVEN