Weemoed

Tags

Afrika, Boechout, Boeken, Friesland, Ine, Isabel, Koksijde, Leeuwarden, Lezen, Oek de Jong, Ontheemd, Pier en oceaan, Weemoed, Zeeland, Zomer

Wat is weemoed? Ik vind volgende definitie: “Een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is. Zacht-treurige stemming” Vannacht toen ik wakker lag – dat gebeurt bijna elke nacht – schoot me dit woord te binnen: weemoed. Ik weet ook waarom ik aan deze emotie moet denken. De belangrijkste reden is ‘Pier en oceaan’ – de roman van Oek de Jong die ik aan het lezen ben. Ik ben bladzijde 200, nog bijna 600 pagina’s in het verschiet. Ik zal er later nog wel een keertje over bloggen. Het verhaal speelt zich af tussen 1944 en 1971. Zonder al teveel te verklappen kan ik zeggen dat dit boek zich afspeelt in Friesland en in Zeeland. Een beetje Breda, Amsterdam en Zandvoort. Laten dat nu precies de twee provincies zijn in Nederland waar ik zelf ook mooie – weemoedige – herinneringen aan heb. 

Passages in het boek over schaatsen in Friesland. Voor het eerst ‘houtjes’ onderbinden. Krabbelen op het ijs van de Dokkumer Ee dat stilaan verandert in schaatsen. Een week later mijn eerste toertocht van 30 kilometer. Logeren bij grootouders, samen met een jonger broertje. Mijn associatieve hersenpan maakt overuren.

Koen en Bart – Koksijde, zomer 1963

Jeugdherinneringen worden wakker ‘gekust’ door deze roman. Is dat vervelend? Nee, ik word er een beetje weemoedig van. Niet echt bedroefd. Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waar mijn ‘thuis’ staat. Dan komt de term ‘ontheemd’ bij me op. Dat ben ik een beetje. Niet heel erg hoor. Dat is natuurlijk het gevolg van mijn levenspad. Figuurlijk en natuurlijk ook letterlijk. Opgegroeid in Boechout (Vlaanderen). Daarna ben ik verhuisd naar Friesland waar ik met heel veel plezier heb gestudeerd, gewoond en gewerkt. Ik heb daar leren zeilen met een BM’er en leren schaatsen. Ik heb Ine daar leren kennen. Onze kinderen gingen er naar de basisschool. Daarna vertrokken we naar Bergen op Zoom en had ik mooie (theater) opdrachten in Zeeland. Mijn eerste productie – Water – (1993) in Zeeland ging in première op Neeltje Jans ter gelegenheid van 40 jaar na de watersnoodramp. En een paar jaar na het overlijden van mijn geliefde Ine belandde ik in de armen van Isabel, aan de andere kant van de evenaar. Waar staat mijn thuis? Is dat in Ossendrecht waar ik woon? Of in Djonasse (Mozambique) waar ik vaak verblijf. Boechout is nog heel vertrouwd. Zundert of Goes? Als ik in Leeuwarden (Friesland) ben, voelt het als thuiskomen.

Wat een boek niet allemaal kan veroorzaken. Weemoed.

Waarom heb ik deze foto uitgekozen? Ook door een associatie. Samen met mijn jonger broertje – alweer 26 jaar geleden gaan hemelen – in de duinen van Koksijde aan de Belgische kust. Zomer 1962 of 1963. Ik herinner me flarden. Bijvoorbeeld de zwembroek die ik aan moest. Flanel – een soort badhanddoeken-stof. Geen probleem zolang je op het strand en in de duinen speelt. Maar als zo’n broek(je) nat wordt – spelen in de plassen op het strand en in de branding – dan wordt zo’n onding-zwembroek 10 kilo zwaarder en zakt onherroepelijk naar je knieën. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Vervolgens ging het elastiek uitlubberen … Mijn moeder maakte papieren bloemen van crèpe-papier die wij dan ‘verkochten’ in ruil voor schelpjes. Maar met zo’n natte broek in een zand-kraampje zitten in de buurt van het strandhokje – waar het altijd naar pis stonk – was uiteindelijk niet leuk. We mochten na verloop van tijd wel een droge onderbroek aan maar dat gewriemel met een handdoek … Bert Haanstra heeft er prachtige beelden van geschoten in zijn bejubelde documentaire ‘Alleman’.

Ach wat geeft het. Een beetje weemoedig zijn … niks mis mee.

Wij kijken series (3)

Tags

Binge watchen, Coen Brothers, Fargo, Outlander, Peaky Blinders, Series, The Night Manager

Gisteren vertelde ik over de laatste drie boeken die ik heb gelezen. Daar is er ondertussen weer eentje aan toegevoegd. Ik vertel er een andere keer over. Vandaag een klein overzicht van de series die we de laatste tijd – samen – hebben gekeken.

Outlander (seizoen 4)

Outlander (4) – A new land. A new journey

“Het vierde seizoen van Outlander vertelt het verhaal van Claire en Jamie Frazer die gestrand zijn in het westen van Noord Amerika. Ze willen graag terugkeren naar Schotland, maar hebben geen andere keuze dan er voorlopig in Amerika het beste van te proberen maken. Of iedereen dat leuk vindt? Een tante van Jamie in eerste instantie wel maar de originele bewoners van de nieuwe wereld – namelijk de Cherokee-indianen zijn niet bepaald opgezet met de komst van de blanke indringers. De Frasers vestigen zich in North Carolina op het hoogtepunt van de Amerikaanse revolutie – waar ze loyaliteit moeten tonen aan de huidige Britse heersende klasse, ondanks Claire’s kennis van de komende bloedige opstand. En ook Brianna – Claires dochter – gaat richting de ‘stenen’ …”

Bijna maandelijks vraagt Isabel me of er al een nieuw seizoen is uitgebracht van ‘Outlander’, waarmee ik wil zeggen dat deze serie in onze top 10 staat van meest geliefde series. Waarschijnlijk zal het je niet verbazen dat ze dezelfde vraag heeft over ‘Casa de papel’ – ook een topper. Ook dit vierde seizoen – ‘A new land. A new journey’ – hebben we met veel plezier bekeken. Nu moet mijn lief weer geduldig zijn – niet altijd haar sterkste punt – maar het is wel fijn om te weten dat er een vijfde seizoen in de maak is.

Fargo (seizoen 1)

Fargo

“Het eerste seizoen van Fargo neemt je mee naar ijskoud Minnesota. Hoewel het merendeel van de aardige inwoners geen vlieg kwaad doet, knapt er bij verzekeringsagent Lester Nygaard een snaar. Lester probeert de gevolgen van zijn inzinking te verbergen en roept onopzettelijk de hulp in van huurmoordenaar Lorne Malvo. Vanaf dat moment gebeurt de ene na de andere vergissing. Twee small-town politieagenten zien niet alles rooskleurig in en zoeken naar de rode draad in al deze criminele – soms absurde taferelen.”

Een prima serie, geïnspireerd op de gelijknamige film van de gebroeders Coen, vol spanning en humor. Zéér de moeite waard voor iedere liefhebber van de films van Joel en Ethan Coen. Ik vond de film heel goed en was wat huiverig om die herinnering uit te wissen. Ik hoorde van veel vrienden dat ook deze serie erg goed is – met eenzelfde soort onderkoelheid en humor. Ja, dat is waar. De sfeer, de besneeuwde vlaktes, de kneuterige stadjes en inwoners, de soms nietszeggende, rare dialogen, alles ademt Fargo. Ik ben benieuwd naar de volgende twee seizoenen.

Peaky Blinders (Seizoen 1 t/m 4)

Peaky Blinders

“Birmingham, 1919 – kort na de Grote Oorlog. De familie Shelby staat aan het roer van Peaky Blinders, een gevreesde bende die bekend staat om hun petten waarin ze scheermesjes naaiden. Tot nu toe heeft de bende voornamelijk geld verdiend met illegale weddenschappen, bescherming bieden en de zwarte markt. Maar wanneer er een krat met geweren vermist raakt uit de plaatselijke wapenfabriek, ziet Thomas Shelby kans om de criminele activiteiten te verbreden. Als rivaliserende bendes, Communistische revolutionairen en leden van de IRA neerdalen in de wijk Small Heath op jacht naar de wapens, zet Winston Churchill een meedogenloze politiechef uit Belfast in om orde op zaken te stellen in een stad die steeds wettelozer wordt…..”

Het zal je niet verbazen – als jij tenminste ook van series houdt – dat ‘Peaky Blinders’ ooit zou verschijnen op ons serie-lijstje. Er wordt zoveel over deze reeks geschreven dat we nieuwsgierig werden om dat met onze eigen ogen te zien. Vind ik het ook een top-serie? Ik weet het niet. Ik ben wat tweeslachtig in mijn beoordeling. Ja, het is bijzonder knap vormgegeven. Decor – top. Kostuums – top. Filmisch is het heel mooi. Prima acteurs. Goed plot. Maar zoveel geweld … brrr. Wel heeeeeel erg veel. Dat laatste speelt een grote rol in mijn eind-beoordeling. Ik moet er wel bij zeggen dat ik dat nog niet vond na het eerste (en tweede) seizoen. Maar na vier seizoenen op een rij is het wat veel van het goede. Voorlopig maar even wachten met seizoen 5.

The Night Manager

“Jonathan Pine, een Britse ex-militair, wordt door veiligheidsdienstmedewerker Angela Burr geronseld om te infiltreren in de kringen rond internationaal zakenman Richard Onslow Roper. Doel van deze operatie is een einde te maken aan de duistere banden die Roper heeft gesmeed tussen de veiligheidsdiensten en de illegale wapenhandel. Pine doet zijn best om door te dringen tot het hart van Ropers wijdvertakte organisatie, maar wordt daarbij flink gehinderd door de constante argwaan van zijn corrupte chef. Als Pine zijn missie tegen de misdaad met succes wil afronden, zal hij eerst zelf een misdadiger moeten worden.”

We hebben erg genoten van deze Britse mini-serie. Er worden steeds vaker mini-series gemaakt. Zes of acht afleveringen en dan is het klaar. Niet meer twintig of meer afleveringen zoals vroeger bij ‘24′ of ‘Prison Break’ maar kort en bondig. ‘The Night Manager’ (6 afleveringen) is gebaseerd op een boek van John Le Carré. Ik ben fan van deze auteur maar dit verhaal kan ik me niet herinneren. Het is een prima thriller-spionage verhaal. Een soort James Bond maar dan net een beetje anders. Uitstekend vermaak voor een weekendje binge-watchen.

Hebben jullie nog tips? We houden ons aanbevolen.

In de serie: WIJ KIJKEN SERIES

Uitgelezen – alweer drie boeken

Tags

Boeken, De belofte van Pisa, Detective, Jussi Adler-Olsen, Lezen, Mano Bouzamour, Rome, Serie Q, Steven Saylor

Na de geweldige roman ‘Grand Hotel Europa’ waarover al eerder schreef, heb ik weer drie boeken kunnen toevoegen aan mijn ‘Onlangs Gelezen’ lijstje. Geen meesterwerken, daar had ik ze ook niet op uitgekozen. Gewoon even lekker lettertjes vreten. Dat is gelukt.

Selfies

Selfies

“Ze zijn jong, knap, lopen in merkkleding en besteden dagelijks uren aan hun haar – en daarbij leven ze van een bijstanduitkering. Deze jonge vrouwen denken alleen aan zichzelf, maar leiden een levensgevaarlijk bestaan, want langzaam maar zeker zijn ze een doorn in het oog geworden van een volstrekt labiele persoon die besluit om één voor één met al deze klaplopers af te rekenen. In eerste instantie is het geen zaak waar brigadier Carl Mørck veel aandacht aan besteedt. Hij is erachter gekomen dat hij onvrijwillig een pion is geworden in de interne machtsstrijd binnen de politieleiding en hij moet snel handelen om het bestaan van afdeling Q veilig te stellen. Als hij tegelijkertijd een tip krijgt over een splinternieuwe moordzaak die in veel opzichten aan een onopgehelderde moord van lang geleden doet denken, heeft hij meer dan ooit behoefte aan het vlijmscherpe overzicht van zijn collega Rose. Maar Rose is met ziekteverlof, omdat afschuwelijke gebeurtenissen uit het verleden haar achtervolgen.”

Het is alweer het zevende boek in de serie ‘Afdeling Q’. De afdeling die vanuit de kelder van het politiebureau oude zaken probeert op te lossen. De medewerkers van deze afdeling zijn bij de vaste lezers bekend. In dit boek wordt er veel aandacht besteed aan het traumatische verleden van Rose. Misschien wel iets teveel. De mix tussen het ‘politie-onderzoek’ en ‘de persoonlijke besognes van de politiemensen’ is natuurlijk het basis-concept van de Scandinavische thriller. Ik denk dat Sjowall en Wahloo (Martin Beck) aan de wieg stonden van dit genre. Bij Camille Lackberg ben ik afgehaakt na het zesde boek omdat de balans ‘Onderzoek – Prive’ teveel doorsloeg naar het laatste. Jussi Adler-Olsen moet – voor mijn smaak – er de rem op zetten in zijn volgend Q-boek. ‘Selfies’ – wel met plezier (snel) gelezen hoor.

De belofte van Pisa

De belofte van Pisa

“De man in pak vroeg aan de decaan: “Zitten hier ook Marokkanen op school?” De decaan zegt dat het reuze meevalt. Totdat Sam het Hervormd Lyceum binnenstapt. Zijn broer zit in de zware criminaliteit, zijn zussen werken achter de kassa en zijn buurtvrienden hangen doelloos op straat. Sam, thuis heet hij Samir, is echter vastbesloten het vwo te gaan doen en hij belooft zijn broer omdat tot en met zijn diploma vol te houden. Daarnaast stort  hij zich – soms letterlijk – op zijn piano. Liefde voor klassieke (piano) muziek. Waar zijn broer die vrachtwagen vol pianos vandaan heeft gehaald, vraagt hij liever niet. Thuis worstelt Sam met zijn analfabete en weinig geïntegreerde ouders, die liever hebben dat hij salam aleikum zegt dan goeiemorgen. Ook op het elitaire lyceum kan hij zich lastig staande houden. Buurthuizen en sterrenrestaurants, moskeeën en jetsetfeestjes laten zich niet gemakkelijk combineren.”

Een schelmenroman. Een bildungsroman (coming of age). Ja, allebei is waar. Ik had dit boek al een hele tijd in mijn (figuurlijke) boekenkast staan. Op mijn e-reader wel te verstaan. Steeds koos ik een ander boek. Onlangs zag ik dat dit boek is verfilmd. Dat prikkelde opnieuw mijn interesse. Dan moet dit best een interessant boek zijn, flitste door mijn hoofd. Ik heb het met veel plezier in twee dagen verslonden. Heel vlot geschreven. Vaak grappig en een tikkeltje vulgair. Hoe overleef je als intelligente jongen uit De Pijp – met Marokkaanse roots – in een elitair schoolmilieu in Amsterdam Zuid? Dat is niet vanzelfsprekend. Sam probeert het. Een prima boek. Lezen, zou ik zeggen. Nu heb ik de ‘teaser’ van de film gezien … de film laat ik lekker links liggen. Leve het boek.

Dood van een slavendrijver

Dood van een slavendrijver

“Rome 70 voor Christus. Na de dood van de beheerder van een Romeinse villa worden twee slaven verdacht van de moord. Zij zouden zich inmiddels gevoegd hebben bij Spartacus die een slavenopstand leidt. De wet zegt dat alle slaven van een vermoorde eigenaar ter dood moeten worden gebracht. Gordianus de Vinder – privé-detective avant la lettre – wordt gevraagd om de moord te onderzoeken, in de hoop dat hij de moordenaar ontmaskert, zodat de slaven gered kunnen worden. Gordianus reist af naar de Golf van Napels en heeft maar drie dagen de tijd, want meteen na de begrafenis zullen de slaven naar de arena gebracht worden.”

Ergens op een externe harde schijf heb ik een map met ‘oude boeken’. Ik kijk er zelden naar. Na ‘De belofte van Pisa’ ging ik op zoek of ik nog andere boeken heb van Mano Bouzamour of Ilja Leonard Pfeijffer. Ik begon dus te scrollen en toen kwam ik de naam ‘Steven Saylor’ tegen met een heel aantal boeken. Tiens, nooit van gehoord. Aan de titels zag ik direct dat deze auteur een voorliefde heeft voor Romeinse verhalen. Dat is een periode in onze geschiedenis die ook mijn interesse heeft. Het is fijn dat je meteen op internet wat meer te weten kunt komen van een auteur. Zijn hoofdpersonage is Gordianus. Een vrije Romeinse burger. Nieuwsgierig en een ervaren reiziger. Een Romeinse ‘detective’. Je zou dit boek (deze reeks) kunnen vergelijken met collega-detectives zoals Hercule Poirot (Agatha Christie), Sherlock Holmes, Maigret (Simenon) of Cadfael (Ellis Peters).

Een lekker doorlees-boek. Een ‘who done it’ in een antiek Romeins decor. Dat laatste doet de schrijver zeer overtuigend en uitvoerig. In zijn nawoord vermeldt hij een waslijst aan geraadpleegde literatuur. Ik ga zeker meer van deze verhalen lezen. Heel ontspannend, iets voor de vakantiekoffer en het strand – zeker als je naar Italië op vakantie gaat en van geschiedenis en thrillers houdt.

In de serie: BOEKEN

Blogs lezen

Tags

Blogs, Lezen, Weblog

In de rechterkolom kun je zien welke blogs ik volg. Dat doe ik bijna dagelijks. Ik lees stukjes van mensen die ik in het echte leven nog nooit heb ontmoet. Ik gebruik daarvoor mijn WordPress-reader. In dit overzicht zie ik wie er een nieuw stukje heeft gepubliceerd. Deze logjes verschijnen in chronologische volgorde. Het meest nieuwe bericht op de eerste (hoogste) plaats. Dit is een service van WordPress dus blogs die niet via hen worden gepubliceerd, lees ik veel minder vaak. Daar moet ik wat extra knopjes voor indrukken en dat schiet er meestal bij in.

Bijna allemaal schrijven ze een persoonlijk blog. Over hun dagelijks leven. Soms volgens een strak ritme, soms wat onregelmatiger zoals ikzelf. Ikzelf voel me in het genre ‘persoonlijk blog’ het meeste thuis. Zowel als auteur en als lezer. Uitzonderlijk volg ik ook enkele reisblogs, een boekenblog en een historisch weblog. Ik reageer niet dagelijks op hun stukjes maar wel met (grote) regelmaat. En ook hier gaat de leuze op: “Geef je wat dan krijg je wat.” Met andere woorden het zijn ook vaak collega-bloggers die op mijn stukjes reageren. Dank daarvoor. Ook familie en vrienden die reageren blijf ik heel fijn vinden. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik lees blogs (Bewerkte foto Pixabay)

Wat schrijven die mensen zoal? Ik ga ze niet citeren maar geef een mini-bloemlezing van de laatste dagen. Zonder bronvermelding.

Eén van mijn favorieten vertrekt vandaag of morgen op vakantie naar Tenerife. Hij komt vast naar huis met mooie detail-foto’s van wat hij op straat tegenkomt. Vaak levert dat humoristische stukjes op. Een ander schrijft zeer persoonlijk over haar werk en thuissituatie; inclusief alle echtscheiding-perikelen en gevoelens die daarbij horen. Dankzij een Haagse collega kom ik een heel klein beetje te weten hoe zwaar het is als 24 uur-mantelzorger van een dementerende echtgenoot. Zij maakt ons deelgenoot van alledaagse zaken. Vaak met een kwinkslag maar zoals wij allemaal (haar volgers) zeggen: “Petje af voor wat jij allemaal doet. Indrukwekkend.”

Als jij weet wat HD, WO en JD betekent, weet jij ook dat deze vrouw erg aan het aftellen is. Verhuizen en goodbye kantoor, werken vanop afstand is de toekomst. Ik weet nu heel veel meer over Colombia, China en over Roeselare. Dankzij collega-bloggers. Elke zaterdag vind ik een zwijmel-muziek-tip in mijn reader. Ik lees de antwoorden op de 1000-vragen – die ikzelf ook beantwoord – bij een bewust alleenstaande moeder. Drie blogs die ik volg leveren me boekentips op. Ook vaak tips voor wandelingen in Nederland of Vlaanderen. Steden-tips, vaak in Duitsland, Oostenrijk of de provincie Groningen.

Nog meer? Ja, de bouw-perikelen van een jong gezin met veel kinderen. De cadeautjes die een moeder maakt voor haar jarige tweelingdochters. Mooie foto’s, poëtische ontboezemingen, korte impressies van vakanties, reacties op artikelen in krant of tijdschrift. En natuurlijk de zorgen over zoon vier van een Vlaamse (ex) docente. Vlamingen, een Zeeuwse (cultuur) journaliste, een Rotterdamse (reis / muziek) journalist. Brabanders – eentje in A’dam Zuid Oost – een Friese fotograaf, een Tukker die van voetbal, wielrennen en lezen houdt, een historicus. Een Vlaamse vrouw die aanstekelijk over haar groene vingers schrijft. Een Vlaamse vrouw met literaire kwaliteiten die vanuit Spanje ons deelgenoot maakt van haar leven ‘in den vreemde’. Een Vlaamse oma die geniet van haar pensionering en graag schrijft over haar uitstapjes met haar kleinkinderen. Ik denk ook aan twee (tijdelijk) gestopte bloggers die nog wel blijven reageren. Wat te denken van een Vlaamse kunstenaar die elke dag een werk van eigen hand publiceert op zijn blog? Of de Nederlandse briljante kunstenaar van het jaar 2016? Allemaal erg fijn om te volgen en hun stukjes te lezen. Alle blogs die ik volg zijn in het Nederlands op eentje na. Dat zijn stukjes – met veel (dieren) foto’s – in het Afrikaans.

Ik hou erover op. Ik moet nog wat gaan bijlezen bij mijn collega’s. Prettig weekend.

Wij dragen ons steentje bij

Tags

Djonasse, Ecologische voetafdruk, Foto, Grapje, Klimaatverandering, Knipoog, Laundry, Mozambique, Wassen

Klimaatverandering. Wat doen we zelf? Erover praten, er vaak over lezen. Wat minder vlees eten. We reizen minder met het vliegtuig – maar dat komt ook door een kleiner besteedbaar budget. Eerlijk is eerlijk. Wat doen we nog meer … ik vertel het met een foto – en met een knipoog.

De was in Casa Schyvens

Wij hebben geen wasmachine. Wel personeel – dat dan weer wel. En … wij drogen onze was met solar- en wind-energie 🙂

Ps. Het wordt vandaag 39c in Matola (Mozambique) en morgen zelfs 42c. En dan zeggen ze dat het pas eind december en januari hoog-zomer wordt.

Maar één keer

Tags

één keer, Familie, Jagen, Katholiek, KNS, Lillehammer, Misbruik, Namibië, Parachute, Pijp, Roken, Skiën, Zwitserland

Ik probeer me te herinneren hoe ik op het idee kwam om dit logje te schrijven. Ik weet het niet meer. Natuurlijk door een associatie, maar welke? Waarschijnlijk door iets dat ik net heb gelezen of heb gezien. Ik maak een kort lijstje met een verhaaltje van zaken die ik maar één keer in mijn leven heb gedaan of heb meegemaakt.

Alpine-Skiën

Mijn ouders waren lid van de Christelijke Mutualiteiten (Vlaams Ziekenfonds). Kinderen van leden van de CM mochten drie keer mee op preventieve luchtkuren. Zo heetten de tiendaagse vakantiekampen. Met de elf-jarigen naar Middelkerke (Belgische kust). Met de veertien-jarigen naar Melchtall (Zwitserland) en als zeventien-jarige naar Glüringen (ook in Zwitserland). De twee eerste kampen waren zomerkampen, het kamp in Glüringen was een ski-vakantie – uiteraard in de winter. Met Walter Capiau als animator. Ik had nog nooit geskied en omdat ik dit hier ter sprake breng mag het duidelijk zijn dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bakte er niets van. Een groepje jongens – ik denk een stuk of tien – en een jonge, blonde Heidi als ski-instructeur. Een voorzichtig begin waarin we bochtjes moesten oefenen. Niet overspringen maar de latten zo plaatsen dat je vanzelf een bocht maakt. Ik lag meer in de sneeuw dan me lief was. Het gevolg … ik had geen succes bij de blozende Heidi – anderen wel. Ik rookte in die tijd pijp. Niet echt, meer een soort bedacht imago. Ik liep ook rond met een bolhoed. Ik maakte een deal met mezelf: “Als ik na drie dagen nog niet fatsoenlijk bochtjes kan skiën dan breek ik – in het openbaar – mijn pijp in twee stukken en stop met roken!” Aldus geschiedde. Ik liet me de derde dag – deels met opzet – boven op wulpse Heidi vallen. Sneeuwhappen. Een afgang. Ik heb nooit (meer) gerookt. Met dank aan Jodel-Heidi. Wat alpine-skiën betreft is het dus bij die ene keer gebleven.

In Lillehammer Noorwegen (2004)

Ook langlaufen – de Noorse ski-variant – heb ik één keertje beoefend. In Lillehammer (Noorwegen). Het was een team-building activiteit van het Cirque Nouveau Ithaka-project. Veel gelachen. Ik vond dat het best wel goed ging tot een Noorse instructeur – alweer een jongedame – me wat technische tips gaf en ik plots alleen nog maar nadacht over wat ik deed. Het gevolg: weg lol en balen dat ik het niet kon. Hahaha. Sneeuwhappen 2.0

Ijshockey kijken

Ik blijf nog even in winterse sferen. Ik ben één keer naar een officiële ijshockey-interland gaan kijken. Ik was net verhuisd vanuit Vlaanderen naar Friesland. Ijshockey in Thialf – Heerenveen. De wedstrijd NEDERLAND – (ik denk) DDR. 40 jaar geleden. Een vriendschappelijke interland in voorbereiding van de Olympische Winterspelen in Lake Placid. Ik herinner me legendarische namen als Larrie van Wieren en Jack de Heer. Ik vond het spectaculair maar ben daarna nooit meer naar ijshockey gaan kijken. Wel op televisie.

Jagen

Ik was veertien denk ik. Ik bracht de paasvakantie door bij een nicht van mijn vader in Nimes (Wallonië). Om mijn Frans bij te spijkeren. Pierre, mijn gastheer – de man van die nicht – was houtvester en hij nam me geregeld mee met zijn jeep op zijn werk-uitstappen. De bossen in. Prachtig en avontuurlijk. We gingen ook een weekend kamperen in een blokhut. Alweer koud – hahaha en de volgende dag ging ik mee op kwarteljacht. Ik herinner me drie of vier mannen met jachtgeweren in bruine of groene, ribfluwelen broeken en jasjes. En hoedjes met een kleine veer. Mijn taak was de kwartels lokken met een plastic badeend. Drie keer knijpen en dan afwachten. Op een teken van Pierre weer drie keer knijpen. Iets tussen “Piep en kwaak” in. De vogels fladderden op. “Pang Pang”. De hond kwam de (aan)geschoten kwartels keurig brengen naar zijn baasje. Nu ik dit typ vraag ik me af: “Waren het wel kwartels?”  Ze zeggen toch “Zo doof als een kwartel”. Heb ik daar voor Jan-Joker staan piepen en kwaken?

Parachute-springen

Ja, je leest het goed. Ook één keer – als cadeautje voor mijn vijftigste verjaardag. Dankjewel Catelijne. In Namibië. Ik heb er al een keer eerder over geschreven. Klik HIER.

#MeToo

Ik zoek eigenlijk een beter titeltje. ‘Seksueel misbruikt’ klinkt veel te zwaar aangezet. Grens-overschrijdend gedrag van een man. Dat was het zeker. Een katholieke priester. Ik wil al meteen duidelijk stellen wat er gebeurd is nauwelijks iets voorstelt in vergelijking met hemeltergend veel gruwelijk misbruik van jongens en van meisjes door katholieke schurken. Frappant dat ik het woord ‘misbruik’ plots anders lees in de context van ‘katholiek’, maar dat terzijde.

Goed, ik vertel. We waren op terugweg van Menen naar Boechout. Wij waren het weekend op bezoek geweest bij mijn Oma en Nonkel Gustaaf. Wij zijn: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik. Ik was twaalf of dertien denk ik. Uiteraard zaten mijn ouders voorin de auto en wij achterin. Bij de oprit van de snelweg staat een priester te liften. Mijn vader stopt en de man stapt aan mijn zijde achterin de auto. Ik zit vervolgens in het midden. Mijn ouders praten met de man en hij legt plots zijn hand op mijn linker knie en bovenbeen. Ik draag een korte broek. Ik verstijf maar laat niets blijken. Ik kijk strak voor me uit. Langzaamaan kruipt zijn hand naar boven en wriemelt hij zijn hand in mijn linkerbroekspijp en kriebelt hij met zijn vingers voorbij het elastiek van mijn onderbroek. Op zoek naar mijn piemeltje en kleine balletjes – denk ik. Ik verroer me niet. De volwassenen praten met elkaar. Ik voel onbekende kriebels in mijn onderbuik. Een beetje als de sensatie als je heel hoog zwiert in een schommel in de speeltuin. Even later zegt hij dat hij moet uitstappen bij de volgende afrit. Hij verdwijnt. Mijn vader rijdt de autostrade weer op en ik vertel – enigszins beschaamd – wat die man deed. Mijn vader ontploft en wilt terugdraaien maar dat gaat niet onmiddellijk op de snelweg. Mijn moeder kalmeert hem. We rijden niet terug – ik denk dat ik dat prima vond. Daar is het bij gebleven. Verder is er nooit iets vergelijkbaars gebeurd. Eén keer dus maar wel zodanig schokkend dat ik het nog steeds weet en kan navoelen.

Tenslotte

Natuurlijk zijn er nog heel veel andere zaken die ik maar één keer heb gedaan. Zoals boven op de Eiffeltoren of de Twin Towers staan. Ik ben maar één keer in het Vrijheidsbeeld (NY) geweest. Ik ben maar één keer in een hammam (Turks badhuis) geweest. Ik heb maar één keer aan een officiële zwemwedstrijd meegedaan. Ik ben één keer in Rusland geweest en het aantal landen en steden dat ik maar één keer bezocht, is best wel veel. Ik heb één keer meegespeeld in een voorstelling van de KNS (Koninklijk Nederlandse Schouwburg in Antwerpen). Ik was één keer het onderwerp van ‘Het Klokhuis’ (NPO). Enzovoort. Wie weet schrijf ik volgend jaar nog een keertje over ‘Maar één keer’. Hebben jullie mooie voorbeelden of verhalen?

Grand Hotel Europa

Tags

Caravaggio, Europa, Grand Hotel Europa, Ilja Leonard Pfeijffer, Lezen, Venetië

Ruim 500 bladzijden. Een meesterwerk wordt gezegd. Na La Superba is dit het tweede boek dat ik las van Ilja Leonard Pfeijffer. Of ik het ook een meesterwerk vind? Dat weet ik niet maar dat het een (zeer) goed boek is, weet ik wel.

Grand Hotel Europa

“De schrijver – Ilja Leonard Pfeijffer – neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.”

Hoe schrijf ik in hemelsnaam een recensie over deze imposante roman? Dat hoef ik natuurlijk niet te doen, maar toch … Tijdens het lezen wilde ik er voortdurend over vertellen maar dat is niet fijn omdat mijn toehoorders het boek ook nog willen lezen. Zij hebben natuurlijk gemerkt dat ik enthousiast ben. Een vriendin van Catelijne noemde het een politiek boek. Daar zit wel iets in. Ik vond het met grote regelmaat een verzameling lange columns en dat bedoel ik positief. Is dit wat ze een “ideeënroman” noemen? Ja, ik denk het wel. Verschillende verhaallijnen zoals de zoektocht van de schrijver – samen met zijn Italiaanse geliefde – naar het laatste schilderij van Caravaggio. Of over Ilja’s ontmoetingen met een team dat een film wilt maken over massatoerisme. Met grote regelmaat strijk je weer even neer in het hotel waar de schrijver zijn liefdesverdriet onder woorden tracht te brengen. Europa – het continent dat emigranten probeert te weren en dreigt ten onder te gaan aan (Aziatisch) massatoerisme. Denk maar aan Venetië, Barcelona, Amsterdam, Giethoorn, Dubrovnik … 

Mijn woorden zijn te pover om dit boek te beschrijven. Het blijft fascinerend dat de schrijver zijn eigen naam geeft aan het roman-personage. Wat is fantasie, wat niet? Dat is niet belangrijk maar het kabbelt altijd ergens (achter) in mijn gedachte. Laat één ding duidelijk zijn: ik vind het een aanrader. Het krijgt vijf *****sterren in mijn persoonlijk lijstje.

Onverwacht

Tags

Algarve, Cabo Sa Vicente, Faro, Reizen, Sagres, Verjaardag, Vrienden

Dat mijn verjaardag eraan kwam was natuurlijk bekend. Dat ik die voor de eerste keer in tien jaar zonder Isabel zou vieren en dan ook nog op het Europees continent was een gegeven toen ik een maand geleden de koffers pakte ivm familie-dingetjes.

Dat ik op 25 oktober meer Portugees sprak dan op een gemiddelde dag in Mozambique was een grote verrassing. Ik was – onverwacht – een paar dagen in de Algarve met heel goede vrienden. Heel geweldig. En om toch nog even aan mijn meisje te denken, reden we naar het meest zuid-westelijke puntje van Europa. Dichter bij Afrika kon ik die dag niet komen. Sagres, Cabo de Sao Vicente. Zo ‘scoorde’ ik een nieuwe vuurtoren in mijn verzameling.

Lunchen in Vila do Bispo

Cabo de Sao Vicente

Sagres, The End of the World (Algarve – Portugal)

Farol de Sao Vicente

Weer een jaartje erbij

Verlaten slot

Tags

Facebook, Foto, Verlaten slot, Vrienden

Vriend Jos v H heeft geweldige foto-verzamelingen op zijn FB-pagina. Eén van deze series heet ‘Verloren slot’. Ik geef een voorbeeld.

Verlaten slot 01 (Heemstede)

Jos wandelt en fiets dagelijks door zijn Amsterdam, op weg naar een cursus, een interview, een poëzie-avond. Hij is dichter en heeft een scherp oog voor details. Zo startte hij zijn foto-series. Ik noem er een paar: ‘Verlaten slot’, ‘Ingepakte schat’, ‘Poëzie op straat’, ‘Koppen van Amsterdam’, ‘Bank #’en ‘Dooie paraplu’s’. Ik ben fan. En natuurlijk zie ik ze nu ook … de verlaten sloten, de dooie paraplu’s, enzovoort. Dus wie weet ga ik af en toe een paar foto’s plaatsen van mijn observaties. Met dank aan Jos.

Verlaten slot 02 (Heemstede)

Verlaten slot 03 (Heemstede)

Zomaar wat neerpennen

Tags

Actualiteit, Alfabet, Bloggen, Familie, Herfst, Ine, Isabel, Slap ouwehoeren, Somber

Niet echt een onderwerp vandaag. De laptop aanzetten, gaan zitten en beginnen typen. Het begin van een logje. Ik zie wel waar ik uitkom. Als hulpmiddeltje gebruik ik het alfabet. Van A tot Z.

Als je me vraagt waar ik het meest aan denk dan antwoord ik: Afrika.

Bedoel ik te zeggen: Isabel? Ja, misschien wel.

Carmen en Olivia hebben vandaag een vrije woensdagnamiddag. De meisjes zijn moe. Fijn dat het volgende week herfstvakantie is.

Dinsdag aanstaande wordt een Bompa-dagje met de meisjes.

Even wat surfen om een ideetje te krijgen wat ik met ze ga doen. Suggesties zijn uiteraard welkom.

François heeft me heel positief verrast bij het de Sunshine Boys van Het Middelburgs Theater. Petje af.

Ga ik vandaag of morgen mijn boodschappenlijstje afwerken? Kruidnoten voor de Sinterklaasviering in Maputo later dit jaar. Anijshagel, sesamolie, geleisuiker, nieuwe schoenen – type outdoor, kaas …

Hans en Henny. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden maar nu zal Hans een nieuwe invulling moeten vinden. Rust zacht lieve Henny.

Ine was door het overlijden van Henny weer heel erg ‘aanwezig’. In verhalen, in herinneringen, in mijn dromen.

Ja, de eerste tien gedachte-zinnetjes staan erop. Nog zestien te gaan.

K is een van mijn geliefde collega-bloggers. Meestal recht voor z’n raap. Weinig zelfcensuur. Ik lees en volg haar graag.

Lief (mijn zus) en Bart (haar partner) hebben hun eerste seizoen als camping-uitbaters  in het zuiden van Catalonië er bijna opzitten. Ik ben benieuwd naar hun verhalen en hun toekomstplannen.

Meestal kopieer ik maandelijks de foto’s van mijn telefoontje naar een externe schijf of naar mijn computer. Bang om ze anders te verliezen. Doen jullie dat ook?

Nog even en dan moet ik besluiten of ik een kaartje koop voor ‘The Book of Mormon’ in Carré. Het schijnt een vrolijke, satirische musical te zijn van de makers van South Park.

Ook gewone huis-tuin-en-keuken-zaken vragen om aandacht. Afwassen, de banden van mijn fiets oppompen, boodschappen doen, koken, vuile kleren in de wasmachine stoppen. Het lijstje is uiteraard langer.

Pak ‘m beet … de kwartaalboekhouding afwerken en opsturen naar de boekhouder. Een afspraak maken bij de bank en de Kamer van Koophandel.

Qua onzinnige zinnetjes scoort dit logje hoog. Zometeen moet ik dus ook nog iets verzinnen bij de x.

Radio 1 staat bij mij altijd aan in de (huur)auto. Ik bedoel zowel de Nederlandse NPO 1 als de Vlaamse variant. Luisteren naar de actualiteit , soms een interview en af en toe een muziekje.

Soms zit ik te piekeren en ik moet oppassen dat het niet doorslaat naar somberen. Ook met een S. Als ik er later de juiste woorden voor vind dan zal ik er vast wel eens over bloggen.

Tot nu toe ben ik gematigd tevreden over dit stukje. Geen hoogvlieger maar wat geeft het?

Uiteraard hoop ik dat mijn lezers na vandaag niet afhaken.

Voorlopig ga ik dit concept niet herhalen. Er zijn nog genoeg andere series die ik nog niet heb voltooid. Denk maar aan de 1000 vragen aan mezelf en Mijn Jeugd ABC Tag.

Waarom treedt de politie (en het OM) zo verschillend op tegen betogers? Klimaat-demonstranten en boze boeren. Een kruispunt vreedzaam blokkeren is toch heel iets anders dan het omver rijden van hekken en deuren forceren. Of ben ik bevooroordeeld? Vast wel.

Xenofobie – haat en angst voor vreemdelingen. Jammer genoeg heel erg actueel. Niet alleen in Europa maar ook in Zuid Afrika. Ik word daar zo verdrietig van. Laat ik wel vermelden dat ik de x heel veel gebruik in mijn berichtjes naar Isabel. Meestal drie x’jes. Xxx

Yoghurt met anijshagel en vers fruit is op dit moment mijn favoriete toetje.

Zal ik dan maar eindigen met een foto? Ja dus.

Ja, ik weet het … meligheid troef.