Een teken van leven

Tags

Archeon, Avifauna, België, Broadchurch, Familie, Goes, Kleinkinderen, Nederland, NS, Serie, The Missing, Trein

Bloggen is een vanzelfsprekendheid als ik in Mozambique ben. Nu ik weer veelvuldig hop tussen Vlaanderen en Nederland ben ik nauwelijks actief als blogger. Ik lees weinig logjes van anderen. En zelf schrijven doe ik nog minder. Nu dus wel. En een soort van primeur. Ik zit in de trein (Heemstede – Goes) en de NS is zo vriendelijk om gratis WIFI aan te bieden. Omdat ik op weg ben naar een werkafspraak heb ik mijn laptop bij. Ik ga online en geef bij deze een teken van leven.

“Had je dan drukke dagen?” hoor ik jullie denken. Nou nee, dat valt wel mee. Ik ben wel veel onderweg. Een kleine opsomming. Heemstede, Ossendrecht, Boechout, Goes, Bergen op Zoom, Zundert, Leeuwarden, Utrecht, Oosterhout, Berlaar, Roosendaal. Het is zomervakantie in zuid en noord. Dat betekent ook vrije tijd voor mijn kleinkinderen. Dus … Bompa-tijd. Bezoekjes aan Archeon (met Olivia en Carmen) en Avifauna (met Carmen). Naar de bioscoop. Toy Story 4. De drie anderen zijn op vakantie in Griekenland. Via WhatsApp krijg ik jaloersmakende foto’s.

Ben ik op vakantie? Die vraag krijg ik bijna dagelijks. Nee, zo voelt het niet. Vakantie is anders. Een nieuwe bestemming, geen afspraken en MET Isabel … dat zijn ingrediënten die nu niet voorradig zijn. Dus geen vakantie maar wel veel vrije tijd.

Tijd om series te kijken (met Nederlandse ondertitels) – zelfs overdag. Dus toch ook een beetje vakantie. Broadchurch (drie seizoenen) en The Missing (het derde seizoen).

Ik ga geen uitgebreide recensies schrijven maar wat een wereld van verschil. Broadchurch … goed tot heel goed. Een 8 zou ik zeggen. The Missing 3 is slecht. Waardeloos. Hooguit een 3. Onduidelijk. Zwak verhaal. Slecht scenario en vol continuiteits-fouten. Heel irritant.

Ik lees weinig. Mijn dagen zitten vol met andere zaken. Nog een paar dagen en dan vlieg ik weer uit. Naar mijn meisje. Naar de zon. Mooie dagen in de Lage Landen maar strandweer … nou nee.

Advertenties

Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG

1000 vragen aan mezelf (25)

Tags

1000 vragen

Zondagmiddag in Nederland. Het is grijs weer. Ik ben alleen thuis en in mijn andere thuis (in Mozambique) is Isabel ook alleen thuis. Dat is driemaal ‘thuis’ in één zin … We appen elk uur een zoen, een hartje, een duim, een foto. En het Engelse woord ‘miss’ – met twee essen – vliegt ook van NL naar MOZ en weer terug. Ik ga weer wat vragen beantwoorden. Ik ben zelf benieuwd of mijn ‘mood’ van invloed zal zijn op mijn antwoorden.

426. Hoe close ben je met je familie?

Het juiste antwoord is: gezond-close. Na wat verjaardagsfeesten (kleinzoon, schoonzusje), een proclamatie (nichtje) en het uitzwaaien van mijn zus heb ik de laatste dagen opgepast op mijn kleindochters. Gekookt, gegeten, ze naar bed gebracht, spelletjes gespeeld, naar de bioscoop geweest (Toy Story 4). Mijn NL/BEL-dagen staan in het teken van ‘familie’. Het zal niemand verbazen dat dat niet altijd zo is want de fysieke afstand tussen Nederland en Mozambique maakt dat onmogelijk. Dan rest ons: ‘WhatsApp’ (berichtjes en video-bellen). Met mijn schoonfamilie ben ik eerder ‘volgend’.

427. Wanneer heb je voor het laatst in een microfoon gepraat?

Een paar weken geleden tijdens de laatste repetities van ‘Ntumbuluko’. In een microfoon praten is me niet vreemd. Remember Corso Zundert.

Corso Zundert

De volgende keer is meer dan waarschijnlijk half augustus als mijn schoonzusje haar JA-woord geeft. Een Mozambikaanse bruiloft. En als padrinho wordt er van me verwacht dat ik een woordje richt tot het kersverse bruidspaar en tot alle gasten.

428. Heb je weleens vakantiestress?

Nee. Hooguit onrustig slapen de nacht voor een vroeg vertrek. Waarom zou je stressen voordat je op vakantie vertrekt? Ik weet dat het bestaat maar ik heb er gelukkig geen last van.

429. Wat zijn de drie leukste momenten van vandaag?

Eentje is al geweest. De (foto)status op WhatsApp van mijn lief. Verder hoop ik dat straks de Oranje Leeuwinnen er een mooi potje van maken. Winnen van de USA … het zou mooi zijn. Ik ben ‘Broadchurch’ (een serie) aan het kijken op Netflix. Dat zou ook een hoogtepuntje kunnen zijn. Maar de dag is nog jong …

430. Doe je soms een middagdutje?

Heel zelden. Op een luie zondagnamiddag – na een uitgebreide lunch met een wijntje – even op bed gaan liggen met een boek (of met mijn meisje) wil nog wel eens eindigen met een dutje. Op jaarbasis gebeurt dat hooguit twee of drie keer als ik tenminste de vakanties in tropische oorden er niet bij optel …

431. Vind je het belangrijk om je stem te laten horen?

Steeds minder moet ik vast stellen. Natuurlijk voer ik soms het hoogste woord maar in het algemeen ben ik wat stiller geworden.

432. Wat snap je niet van het andere geslacht?

Mag ik passen? Niet omdat ik niet kan antwoorden maar ik hou niet van zo’n algemeenheden. Het andere geslacht. Hollanders. Emigranten. Moslims. Witte mensen. Indiërs. Turken. Forum-stemmers. Enfin … ga zo maar door. Ik pas.

433. Kun je jezelf goed vermaken?

Ja. Prima zelfs. Lezen. Wandelen. Alleen op reis gaan. Koken. Maar let op … samen dingen doen is natuurlijk ook heel geweldig. Een goede balans in ‘soms alleen’ en ‘meestal samen’ is voor ons de sleutel tot ‘gelukkig zijn’.

434. Kun je makkelijk dingen van je af zetten?

Ik wil graag JA antwoorden maar dat is niet helemaal de waarheid. Ik blijf soms te lang malen (of grommen) over zaken die me niet bevallen. Laat ik het maar populair benoemen als ‘een leerpuntje’.

435. Hoe vol is je boekenkast?

Ai. Een gevoelig punt. We hadden hele volle boekenkasten.

Zomaar een moment-opname (December 2011)

Met het verhuizen en veel kleiner gaan wonen (herfst 2017) nam ik het dappere besluit om mijn boeken (en de kasten) weg te doen. Ik weet dat ik ze niet zal herlezen. Er gingen boeken naar vrienden en familie. Een verkoop via Marktplaats leverde niets op. Een aantal kartonnen dozen verhuisden nog even naar de opslag. Maar ook daar heb ik een eind aan gemaakt. Je vindt ze mogelijk nog bij De Kringloper in Roosendaal. Een vijftal dozen met boeken zijn verscheept naar Mozambique. Een doos met boeken die ik niet kon wegdoen. Te emotioneel. En de boeken met een Afrikaans thema, achtergrond, boeken die zich in Afrika afspelen. En daar moet ik dringend een nieuwe boekenkast laten maken want …

436. Ben je tevreden met je handschrift?

Nee. Een zwaar onvoldoende. Ik denk niet vaak aan de vraag: “Wat zou je aan jezelf willen veranderen?” Mijn (beroerde) handschrift komt met stip in de top 3 van zaken die ik wel zou willen veranderen / verbeteren.

437. Kunnen je handen maken wat je hoofd wilt?

Nogmaals … nee. Ik ben niet onhandig – eerder lui. Maar alles maken wat ik bedenk is een ‘ver van mijn bed show’. Nee, dat kan ik niet.

438. Hoe vaak kijk je dagelijks in de spiegel?

Dat heb ik nog nooit geteld. Op een doordeweekse dag zal dat twee keer zijn, denk ik. ’s Morgens even kort en ’s avonds bij het tandenpoetsen. En tussendoor als ik iets anders aantrek. Als ik eraan denk ga ik dat eens turven de komende dagen. Het zal wel duidelijk zijn … de spiegel krijgt niet veel aandacht van me.

439. Klaag je snel over lichamelijke kwaaltjes?

Ik denk het niet. Enerzijds omdat ik niet heel veel kwaaltjes heb en anderzijds omdat ik ze eerder zal ontkennen dan benoemen.

440. Like je weleens berichten op Facebook die je eigenlijk niet leuk vindt?

Nee, waarom zou ik dat doen?

441. Hoe persoonlijk is je inrichting?

Ik neem aan dat ze de inrichting van ons huis bedoelen. Ik heb daar een flink aandeel in gehad. Dat het nog steeds zo opgeruimd lijkt is, is volledig toe te schrijven aan Isabel. De schat. Wat haar betreft mogen er wat nieuwe zaken worden aangeschaft. Stoelen.Een bank. En op de reservelijst staan vast ook een vitinekast en een nieuw tv-meubel.

442. Welke songtekst heb je jarenlang verkeerd meegezongen?

Ik ben niet zo’n meezinger. Er komt dus niet meteen een titel in me op. Het Mozambikaanse volkslied heb ik wel eens wat mee-gebrabbeld maar vraag me niet om dat solo te zingen. Zelfs de eerste zin lukt me niet.

443. Zou je veel hoogtepunten willen meemaken als dat ook betekent dat je ook veel dieptepunten meemaakt?

Is dat niet eigen aan het leven? Een afwisseling van mooie en verdrietige momenten. Ik wil ze niet tegen elkaar afstrepen. Waarom zou ik? Gelukkig zijn de mooie momenten gemakkelijker te herinneren.

444. Met wie had je onlangs een leuk gesprek?

Ik koester de gesprekken met mijn kinderen. Bijkletsen. Dan weer leuk, plagend en oppervlakkig. Dan weer serieus en wat diepgaander.

445. Wat drink je het meest op een dag?

Water. En dat is ook nodig in warm (heet) Mozambique. Onze ijskast heeft een ‘tap’ aan de buitenkant. Gekoeld water. Op de volgende plaatsen staan thee, een sapje, zelfgemaakte icetea en tonic. Af en toe een borrel, een glaasje wijn of een biertje.

446.Welk liedje heb je laatst gezongen?

Meegezongen (mee-gebleird) met de radio in de auto. ‘België’ van Het Goede Doel.

447. Kun je lachen om jezelf?

Ja. Soms om mijn woordgrapjes of soms om mijn eigen stommiteiten.

448. Wanneer heb je voor het laatst een hoofdmassage gehad?

Geen flauw idee. Ik herinner me zo’n massage tijdens onze huwelijksreis in Kenia. Met grote regelmaat friemelt Isabel langdurend met mijn haar. Als je dat ook een hoofdmassage noemt dan gebeurt het best wel vaak.

449. Hoe ziet je favoriete zondagochtend eruit?

Het is vandaag zondag. Ik had een zeer rustige ochtend maar niet mijn favoriete want ik ben in mijn eentje. Zondagochtend betekent een beetje uitslapen. Dat lukt vaak niet omdat de interne wekker al vroeg afloopt. Wel lekker nog even in bed blijven. Dan een kop thee drinken en rond een uur of tien een uitgebreid ontbijt. Een vers sapje. Fruit uit eigen tuin. Een eitje. Lekker brood. Samen de tijd nemen op de veranda met uitzicht op de tuin. Kijken naar de vogeltjes. Misschien even een plons in het zwembad. Plannetjes maken voor de rest van de dag. Een kop koffie. Een wandelingetje. Een beetje lezen. Tijd hebben en nemen voor elkaar.

450. Maak je weleens een lange wandeling in je eentje?

Ja. Heel vaak zelfs. Zeker in de periodes dat ik me voorneem om 10.000 stappen te zetten op een dag. En dat doe ik meestal in mijn eentje.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Nostalgie eten

Tags

België, Berlaar, Camping Casa Valerosa, Catalonië, Culinair, Familie, Kalfsrol, Steak Tartaar, Visa, Zeewolf

De mevrouw die de vleeswaren snijdt bij Delhaize Berlaar vraagt welke soort ‘kalfsrol’ ik wil. Ze hebben twee soorten. Zelfgemaakte met mosterd of de klassieke (ouderwetse) kalfsrol. Ik vraag (koop) er een bakje ‘saus’ bij. Het kan niet nostalgischer. En dan zie ik ook in de rest van mijn boodschappenmandje.

Steak Tartaar

Kalfsrol, preparé, pistolets, rijstpap met saffraan, beuling en meergranenbrood. De steak tartaar heb ik afgelopen week al op het vliegveld van Brussel gegeten toen ik zat te wachten op een VISA-medewerker. Ze hebben namelijk mijn creditcard geblokkeerd en ik begrijp niet waarom. Gisteravond een gezellig etentje met mijn zus die vanochtend naar Spanje is vertrokken. Het begin van een nieuw leven? Een beetje wel ja. Van schooljuf met autistische kinderen naar beheerder van een (natuur)camping in het zuiden van Catalonië. Ik at lekkere zeewolf en prikte een vorkje mee in de mosselpot van ons Lief. We zijn allebei blij dat WhatsApp een prima middel is om met elkaar in contact te blijven. En nu overweeg ik ook om Instagram te gaan gebruiken want dat is haar voornaamste mededelingen-medium. Ik doe het nog steeds bloggend.

Ps. Mijn koffer is sinds zaterdagochtend terug in mijn bezit. Oef.

Zo Bompa, zo kleinzoon

Tags

Culinair, Familie, Frikandel speciaal, Haring, Kleinzoon, Koffer, Maatjesharing, Nederland, Patat, Reizen

Omdat ik niet opnieuw een klaag-stukje wil schrijven, voeg ik twee (vrolijk makende)  foto’s toe aan dit logje.

Koen eet nieuwe haring

Icarus eet nieuwe haring

De titel is hierbij uitgelegd. Mijn schoondochter kocht tien nieuwe haringen. Wetende dat de schrijver van dit weblog dat erg lekker vindt en dat hij dat in Mozambique zeker niet eet. Mmm … en wat doet mijn jongste kleinzoon? Hij wordt morgen vijf. Hij wil niet onderdoen voor zijn Bompa. Dus allebei eten we drie maatjes met uitjes. Mmm.

En de volgende dag schuif ik aan bij een traditioneel etentje op donderdag bij vrienden. Patat en een frikandel speciaal. Zo … ik ben weer in Holland. Vanavond nog een jonge jenever en dan kan ik zeggen: “Ik ben weer thuis”.

Mocht je je afvragen waarover ik niet wil klagen – zie de eerste lijn van dit stukje. Het is nu vrijdagavond en ik heb mijn koffer nog steeds niet. (Zie stukje van gisteren.) Grrr.

Tienduizend stappen in Frankfurt

Tags

10.000 stappen, Bagage, Bompa, Brussel, Frankfurt, Nairobi, Reizen, Schiphol, Vliegen, Zaventem

Bompa gaat op reis en neemt mee … één koffer en een laptoptas. De volgende dag komt Bompa aan in Brussel en hij neemt mee … zijn laptoptas en een ‘Property Irregularity Report’.

Bompa vertelt … Koen natuurlijk. Dinsdagmiddag staat mijn koffer gepakt in mijn Mozambikaanse thuis en vertrek ik naar NL/BEL – zoals ik het altijd noem. Een Europees verblijf heeft als centrale startplek altijd Ossendrecht. Weliswaar Nederland maar nauwelijks 2 kilometer van de Belgische grens. Ik koos opnieuw voor een combinatie van Kenyan Airways en KLM. (Maputo – Nairobi – Amsterdam – Brussel). Op dinsdagavond bij aankomst in Nairobi ontvang ik een smsje dat de KLM-vlucht naar Amsterdam is verlaat of wordt geannuleerd. Ik krijg drie opties. 1. Een nachtvlucht met Lufthansa naar Frankfurt en van daaruit naar Amsterdam en Brussel. 2. Wachten op de eventuele verlate KLM-vlucht 3. Wachten tot de volgende ochtend 7u voor een vlucht met Kenyan Airways naar Amsterdam. Ik kies de eerste optie. Vrij simpel krijg ik een nieuwe boarding pass voor Nairobi – Frankfurt. Daar moet ik me melden bij een service desk voor mijn vluchtgegevens naar Amsterdam en Brussel.

Frankfurt Airport (Foto: Pixabay)

Ik kom na een prima vlucht aan om 5.35u in Frankfurt. Eén van de grootste vliegvelden ter wereld. Het is nog vroeg in de morgen. Waar moet ik naar toe? Een service desk maar de eerste twee die ik vind zijn nog gesloten. Welke terminal? Ik vraag het verschillende medewerkers. Ik krijg telkens een ander advies. Ik passeer opnieuw een security check en moet telkens uitleggen dat ik nog GEEN boarding pass heb maar een service desk zoek. Om 6.18 sta ik dan eindelijk voor een bemande balie. (of zeg je bevrouwde balie?) Ik krijg een print mee met de nieuwe vluchtgegevens en twee boarding passes. Ik moet naar terminal C. Ik volg de wegwijzers en om 6.38 sta ik plots … buiten. Ik moet terug via de hoofdingang en de derde security check van de ochtend terminal C, vleugel B in. Mijn vlucht naar Amsterdam gaat om 7.00. Om 6.56 sta ik licht heigend voor de balie van gate B15. Ik zie gelukkig nog andere passagiers die aanschuiven om op de vliegveld-bus te stappen. Oef. Net op tijd, zwetend en wel. Ik mag niet mee want ik ben niet via de incheckbalie geweest. Ik protesteer vriendelijk. “Ja hallo zeg, ik heb toch mijn instapkaart, die kan ik toch niet zelf geprint hebben”. Er volgt een telefoontje, een iets hogere pief komt erbij. Ik mag niet mee. Ik protesteer wat krachtiger. Ze kijken elkaar aan en herhalen dat ik eerst via de incheckbalie had moeten gaan enzovoort. Twee minuten later stap ik als laatste op de bus. De vlucht naar Schiphol arriveert met 20 minuten vertraging. Ga ik de vlucht naar Brussel halen? Dat wordt rennen. Ja, gehaald. Derde zweetsessie van de vroege ochtend. Ik kom … geheel volgens schema … aan op Brussels Airport. Uiteraard zonder bagage. Ik doe aangifte bij Aviapartner.

Ik haal een vooraf geboekte en betaalde huurwagen op bij AVIS / BUDGET. Alle papieren zijn ingevuld, enkel nog de borg betalen. Mijn VISA-card wordt geweigerd. Ik begrijp niet waarom. Ik wil betalen met mijn bankpasje of cash. Nee dat kan niet, dat mag niet. Ik krijg de door mij BETAALDE auto niet mee. Punt andere lijn.

Ik grom en bel VISA. Na 20 minuten wachten wordt mij verteld dat mijn card is geblokkeerd in afwachting van persoonlijke identificatie. Die staat gepland op vrijdagochtend. Pardon? Geblokkeerd? Veiligheids-procedure. Ik kan hoog of laag springen. Mijn VISA-card is tijdelijk buiten gebruik. Ik krijg de auto niet mee. En ik heb geen bagage.

Op mijn stappenteller zie ik – in de trein naar Nederland – dat ik al 10.385 stappen heb gezet. Dus toch nog een positief bericht na een kl*te-ochtend. Welkom in Europa Bompa.

ps. Het is nu donderdagmiddag. Ruim 27u na aankomst in Brussel. Ik heb net de KLM-dienst ‘delayed baggage’ gebeld. Mijn koffer is nog steeds spoorloos. Eerst luister je naar een keuzemenu met talen. Frans / Engels / Duits / Spaans / Portugees. KLM heeft dus geen medewerker die Nederlands spreekt. Vreemd, vind je niet? Hetzelfde overkwam me op het vliegveld van Zaventem. Geen Nederlands bij de balie van AVIS/BUDGET. Welkom in Vlaanderen Bompa.

Drie thrillers

Tags

Arne Dahl, Boeken, D B John, Het laatste oordeel, Lezen, Michael Connelly, Noord Korea, Schijnoffer, Ster van het Noorden, Thriller, Vrij Nederland

Juni – de maand van het spannende boek. Naar goede (persoonlijke) gewoonte wissel ik het lezen van romans en thrillers met mekaar af. Het hele jaar door. Tussendoor lees ik ook non fictie – meestal dat laatste genre niet in één keer. Vandaag kort wat commentaar bij drie thrillers die ik onlangs heb gelezen.

 Het laatste oordeel van Michael Connelly. Voor de kenners van zijn oeuvre meld ik dat dit een boek is in de serie van de Lincoln advocaat maar dat er kleinere rollen zijn voor politieman Harry Bosch en journalist McEnvoy. Volgens mij voor het eerst alle drie zijn personages in één verhaal. Maar dit terzijde. Hoe promoot de uitgever dit boek?

“Het ziet er goed uit voor advocaat Mickey Haller. Na twee donkere jaren is hij weer in de rechtbank te vinden. Als zijn collega Jerry Vincent wordt vermoord, erft Haller al diens cliënten, onder wie een filmproducent die ervan wordt beschuldigd zijn vrouw en haar minnaar te hebben vermoord. Maar terwijl Haller zich in deze zaak verdiept, lijkt het erop dat Vincents moordenaar het ook op hem heeft voorzien. Rechercheur Harry Bosch, die vastbesloten is om Vincents moordenaar te vinden, deinst er niet voor terug om Haller als lokaas te gebruiken. Als het gevaar dichterbij komt en de risico s steeds groter worden, beseffen deze twee knorrige einzelgängers dat er niets anders op zit: ze moeten samenwerken.” 

Ik ben fan van Michael Connelly. Dat schreef ik al eerder. Ik vind hem horen bij de absolute wereldtop in dit genre. Dit boek is waarschijnlijk het best te omschrijven als een rechtbank-thriller maar doorweven met een doorlopend politieonderzoek. Twee dagen, meer had ik niet nodig om weer met grote tevredenheid deze ‘Connelly’ dicht te slaan. In zoverre je dat kunt zeggen van een boek dat ik las op mijn e-reader.

 Schijnoffer van Arne Dahl.

“In een Stockholmse kroeg valt bij een ruzie tussen rivaliserende voetbalsupporters een dode. Uit het onderzoek blijkt dat verschillende omstanders niet toevallig in de kroeg aanwezig waren. Ze zijn daar allemaal – zonder het van elkaar te weten – in verband met de overdracht van een geldbedrag aan een chanteur. De supportersruzie gooit echter roet in het eten. Het spel om de knikkers verplaatst zich dan naar elders, met bloedige resultaten.”

Het derde deel in de A-team serie. Veel aandacht voor persoonlijke besognes van de betrokken politiemensen die ik al ken uit de vorige twee delen. Een concept wat bijna alle Scandinavische misdaad-auteurs hanteren. In dit boek vind ik het neigen naar overdaad. Natuurlijk begrijp ik dat een onderzoek niet altijd van een leien dakje loopt en dat er dagen en weken verloren gaan met schijnbaar nul-resultaat. Natuurlijk komt het onderzoek – en dus het boek – uiteindelijk wel op gang. Een goed boek maar voor mij dit keer geen hoogvlieger.

 Ster van het Noorden van D.B. John

Thriller van het jaar (2019) volgens Vrij Nederland. Ik koop meestal hun winnende boeken. Vaak naar tevredenheid. Ook dit jaar met een kleine kanttekening. Eerst de publiciteitstekst:

“Tweeëntwintig jaar na de ontvoering van haar tweelingzus door Noord-Koreaanse spionnen is Jenna Williams nog steeds op zoek naar aanwijzingen of haar zus leeft. Ze probeert toegang te krijgen tot het geheimzinnige en afgesloten land, wat haar onder de aandacht brengt van de CIA. Als er aanwijzingen zijn dat haar zus is opgesloten in een speciaal strafkamp, besluit Jenna deel te nemen aan een geheime en gevaarlijke missie diep in het hart van het Noord-Koreaanse regime. Een levensgevaarlijk kat-en-muisspel volgt, waarbij Jenna een onverwachte bondgenoot vindt in een hooggeplaatste Noord-Koreaanse diplomaat die opgejaagd wordt door zijn eigen geheime dienst en wil overlopen naar het Westen.”

Ik ken deze auteur niet. Ik las wel een interview met hem want er was na het verschijnen van dit boek veel aandacht voor D.B. John. Las ik ooit eerder een boek dat zich afspeelt in Noord-Korea? Ik denk het niet. Ik herinner me wel stukjes op het blog van Yvonne – een Nederlandse vrouw (en blogger) die in Beijing woont. Zij bezocht Noord-Korea en schreef uitgebreid over het strak door het regime georganiseerd bezoek. De auteur van dit boek deed hetzelfde, woonde een tijd in Zuid-Korea en liet zijn fantasie de vrije loop – deels gebaseerd op andere boeken en ooggetuige-verslagen. ‘Ster van het Noorden’ is een pageturner. Spannend. Geen twijfel over mogelijk. In verschillende hoofdstukken volg je drie hoofdpersonages. Een Amerikaanse docente, een Noord Koreaanse diplomaat en een Noord Koreaanse markt-koopvrouw. Uiteraard komen deze verhalen samen. Hoe? Dat vertel ik niet, dat zou teveel verraden. Misschien ga ik nu iets teveel prijsgeven met mijn laatste opmerking … wil je dat niet … lees dan niet verder. De laatste – pak ‘m beet – tachtig bladzijden ‘ontspoort’ (woordspeling want er is ook een trein in het spel) het boek lichtelijk. Wel spannend maar een iets te hoog ‘James Bond-gehalte’. Al bij al wel twee dagen veel leesplezier.

De volgende thrillers die ik ga lezen zijn: Gevallen Engel van Daniël Silva en een boek  van mijn lieveling-auteur (in dit genre) … Michael Connelly. Twee soorten waarheid.

Ps. Dat ik steeds links plaats naar Bol punt Com is uiterst onschuldig of arbitrair. Ik krijg daar niets voor betaald. Misschien moet ik een volgende keer maar Libris of Standaard Boekhandel uitkiezen. En mocht een uitgeverij denken dat ze mij een present-exemplaar willen sturen in ruil voor een recensie … ik hou me aanbevolen. Uiteraard zal ik dat dan wel melden.

In de serie: BOEKEN

 

Wees onzichtbaar

Tags

Amsterdam ZuidOost, Bijlmer, Bijlmerramp, Boeken, El Al, Het Hondje van de Ruyter, Lezen, Middelburg, Murat Isik, Wees onzichtbaar, Zaza

Opnieuw heb ik een Nederlandse roman uitgelezen. Opnieuw naar grote tevredenheid. En ook nu weer een pil van meer dan zeshonderd bladzijden. Eerst maar eens de tekst die de uitgever gebruikt om dit boek te promoten:

Wees onzichtbaar van Murat Isik is een grootse epische roman over de wanhopige strijd van een gezin tegen een tirannieke vader en een prachtige coming of age van een sensitieve jongen die opgroeit in een onveilige wereld, gebaseerd op Murat Isiks eigen jeugd. Maar het is ook een schitterende en kleurrijke ode aan de Bijlmer. De Bijlmermeer, begin jaren tachtig. De vijfjarige Turkse Metin komt met zijn ouders en zus naar Nederland. Het gezin gaat in de flat Fleerde wonen. Vader is een werkloze communist die overdag boeken van Marx leest en zich ’s avonds bezat met vrienden. Thuis is hij vaak gewelddadig en dan siddert het hele gezin. Metin vreest hem en maakt zich onzichtbaar. Maar langzaam – als de kinderen ouder worden en de moeder emancipeert – groeit het verzet tegen de vader. Ondertussen verandert de Bijlmer ook. Bedoeld als vooruitstrevende wijk verwordt het tot een gevreesd getto met veel criminaliteit en hordes junks.

Iets meer dan honderd korte hoofdstukjes. Geen literaire hoogstandjes, tamelijk recht toe rechtaan. Het hele boek leest heel vlot. Je vertoeft als het ware de hele tijd in de onmiddellijke omgeving van Metin. Je kijkt (leest) hoe hij zich terugtrekt op zijn kamer, conflicten met zijn vader probeert te vermijden, voetbalt met zijn vrienden, gepest wordt op de middelbare school, blij is met een nieuwe vriend. Het effect is dat ik meevoel met wat Metin voelt en meemaakt. Geen ik-roman maar wel hetzelfde gevoel.

Ik ben een paar keer in de Bijlmer geweest. Twee maal werk-gerelateerd in het Bijlmer Parktheater. En een keertje op bezoek bij familie van Isabel. Een Mozambikaanse tante van haar die in Zuid-Oost woont. Mijn bezoeken aan de Amsterdam Arena en de Ziggo-Dome reken ik daar niet bij. In de ‘oude Bijlmer’ ben ik nooit geweest. Dankzij Metin / Murat Isik ging ik er toch nog op bezoek. Ik ken de oude Bijlmer enkel uit televisiereportages, krantenartikelen en reportages in weekbladen. En dan lag de focus altijd op de problemen. Criminaliteit en drugs.

Bijzonder blijft natuurlijk zondagavond 4 oktober 1992. “Waar was je die avond?” Een veel gestelde vraag. De avond van de Bijlmerramp. Ik was samen met collega’s van Het Hondje van de Ruyter (jeugdtheater-gezelschap) in Middelburg. Bij Peter en Dick. Ergens halverwege het gezellige etentje hoorden we de eerste berichten over een neergestort El Al-vliegtuig. De volgende dagen was de focus (wereldwijd) op de Bijlmer gericht. Ik herinner me uitgebreide portretten van bewoners. Ghanezen, Surinamers, Antilianen. Plots kreeg de Bijlmer een gezicht. Even was Nederland solidair – weliswaar vanuit de eigen woonkamer; meer niet. Het ging even niet over diefstal, prostitutie en junks.

Natuurlijk weet je dat deze gebeurtenis eraan zit te komen in het boek. Dankzij mijnheer Rolf – personage en buurman van Metin – stopt de auteur voldoende achtergrond informatie over deze Amsterdamse wijk in het boek. De Bijlmer / Amsterdam- ZuidOost vierde vorig jaar zijn 50ste verjaardag. In recensies wordt dit boek (de schrijfstijl) vergeleken met Dickens. Ik heb daar geen seconde aan gedacht. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een boek van Dickens gelezen. Eerder (heel in de verte) dacht ik aan De Avonden van Gerard Reve. Wees onzichtbaar – een mooi boek, het won vorig jaar de Libris-literatuurprijs. Opnieuw een ****1/2 ster.

De laatste jaren lees ik veel vaker (positieve) berichten over Amsterdam-ZuidOost met dank aan collega blogger Rob Albers. Dat is dus meteen mijn tweede leestip van deze langste / kortste dag van het jaar.

In de serie: BOEKEN

 

1000 vragen aan mezelf (24)

Tags

1000 vragen, Avek, Culinair, Duin, Familie, Flair, Ine, Isabel, Kanker, Pius X, Post, Vincent Kompany

Nog niet op de helft van alle vragen / antwoorden maar wel op de goede weg.

401. Wat is je favoriete troosteten?

Heb ik dat? Moet ik vaak getroost worden? Of sta ik mezelf niet toe om getroost te worden? Ik hou het maar op kalfstong. Koeientong mag ook. Met gekookte aardappeltjes en twee soorten saus. De tomaten-madeira-saus van mijn oma en de iets zuurdere witte saus met rozijnen uit het kookboek van Ine’s moeder. Nostalgie-eten zou ik het liever noemen.

402. Heb je wel eens iets bovennatuurlijks of onverklaarbaars meegemaakt?

Populair zeg ik dan “ik ben niet heel erg van zweverig geiten wollen sokken gedoe”. Dus mijn antwoord is nee. Maar ook in mijn leven is niet alles verklaarbaar. Een klein voorbeeld is dan: plots aan iemand denken die al jaren niet meer in je gedachte was en dan krijg je dezelfde dag een bericht (telefoontje) van die persoon.

403. Welke uitdaging moet je overwinnen?

Daar is alweer dat woord uitdaging. Ik had dat woord toch geschrapt uit mijn persoonlijke woordenboek? Is de vragensteller uit de Flow dat misschien vergeten … ga je schamen.

404. Wie heeft je het meest beïnvloed in je leven?

Wel een mooie vraag. Het meest is dan weer moeilijk. Herman De Graaf – hoofddocent Nederlands tijdens mijn lerarenopleiding Nederlands – Geschiedenis (Pius X instituut in Antwerpen) komt daarvoor in aanmerking. Mensen als Godert vdB en Salvatore C zijn ook heel belangrijk geweest. Maar uiteindelijk komt voor deze ‘eretitel’ Ine toch op de eerste plaats.

405. Wat is klein geluk voor jou?

Heel letterlijk: mijn vijf kleinkinderen. Maar misschien moet ik klein dan toch vervangen door groot …

406. Doe je wel eens iets uit medelijden?

Vast wel. Of medelijden dan de primaire reden is durf ik te betwijfelen. Ik hou het even klein en dicht bij huis. Er zijn tientallen onofficiële baantjes in Maputo. In het centrum zijn er heel wat plaatsen waar jongens – altijd jongens – je een plek wijzen om te parkeren. Je hebt die jongens niet nodig want een vrije parkeerplaats kun je zelf ook wel zien. Dan volgt onmiddellijk de vraag of ze je auto mogen poetsen en of ze de wielen mogen behandelen met een superspray. Enzovoort. Allemaal niet nodig. Een oogje in ’t zeil houden is prima. Als ik dan weer vertrek geef ik wat klein geld. Uit medelijden? Nee, eerder om geen problemen met ze te krijgen. Bij een aantal stoplichten in het centrum van Maputo zijn bedelaars actief. Altijd dezelfde gehandicapte mensen. Een meisje met één arm, een man met een bochel, een blinde vrouw met een kind of kleinkind, een jongen in een rolstoel. Zij krijgen geregeld iets van me. Uit medelijden? Ja, een soort van. In de Joodse traditie bedank je de bedelaar dat hij/zij je de kans heeft gegeven om iets goeds doen … mooie gedachte vind ik dat.

407. Wanneer was je laatste spelletjesavond?

Veel te lang geleden. Zo’n avond – met het accent op avond – is al een jaar geleden. Met zoon en schoondochter. Overdag spelletjes spelen is nog niet zo lang geleden. Met de kleinkinderen. En met bezoek uit Nederland / Vlaanderen. Yaniv, Scopa en vergelijkbare kaart-spelletjes. En terwijl ik dit typ kijk ik met grote weemoed naar mijn prachtig mahjong-spel boven op de boekenkast …

408. Ben je goed in je werk?

Dat zou een ander moeten beantwoorden. Ik denk het wel want er komen vaak nieuwe opdrachten van dezelfde klanten …

409. Wie bewonder je?

Ik ga niet met namen strooien. Waarom niet? Moet ik Vincent Kompany antwoorden? Een schitterende voetballer die telkens zijn blessures overwint en weer aan de top komt. Bewonder ik hem? Tja … ja. Afgelopen week toen ik weer even mijn regie-pet mocht opzetten, had ik grote bewondering voor de dansers. Een onuitputtelijke energie en een onbegrijpelijk goed geheugen voor de choreografieën die ze (moeten) uitvoeren. Hoe werkt het geheugen van een danser? Heel interessant allemaal …

410. Heb je een goede gewoonte die je iedereen zou aanraden?

Eerst JA zeggen in plaats van NEE. Met een NEE sluit je onmiddellijk alle deuren met een JA ligt de wereld nog steeds voor je open. Ik hoef dat niet verder uit te leggen, denk ik.

411. Wat sla je over in de krant?

Het financiele nieuws lees ik zelden. Hooguit de koppen en de inleiding.

412. Wat doe je met je grijze haren?

Wassen met shampoo en daarna behandelen met crème-spoeling, net zoals de niet-grijze haren.

413. Wat stond er op je laatste Instagram-foto’s?

Ik heb geen Instagram-account. Dus het antwoord is duidelijk. Op Facebook zet ik wel soms een foto. En ook op WhatsApp-status – die foto’s verdwijnen weer na 24u.

Isabel eet artisjok / alcachofra

En dat was een foto van Isabel die voor het eerst in haar leven artisjok eet. De blaadjes afschraapt …

414. Sta je liever op de voorgrond of op de achtergrond?

Dat hangt van de situatie af. Morgen gaan we naar de begrafenis van een tante van Isabel. Dan sta ik graag op de achtergrond. In een reisgezelschap zul je mij eerder op de voorgrond aantreffen.

415. Hoe vaak lak je je nagels?

Ik denk dat ik dat één keer in mijn leven heb gedaan. Een St Juttemis-feest op de AVEK – ergens begin jaren tachtig.

416. Filter je het nieuws voor jezelf?

Ja. ‘Kanker’ is nog steeds mijn achilleshiel. Ik zap weg, ik sla zo’n stukje in de krant over, ik klik zelden iets aan dat ‘ziekte-gerelateerd’ is. Verder ben ik wel een ongevaarlijke nieuws-junk.

417. Voor welk TV-programma zou je jezelf opgeven?

Dat heb ik één keer gedaan. De Vara-kwis ‘Twee voor Twaalf’. Samen met Rob H. We zijn niet uitgenodigd, zelfs niet voor de pre-selecties. Over ‘Met het mes op tafel’ heb ik wel eens nagedacht …

418. Hoe beleg je het liefst je boterham?

Ik hou van boterhammen. Met kaas. Met vleeswaren. En ik eindig met zoet.

419. Wat is je grootste zwakte?

Teveel boterhammen … hahaha. Deze vraag komt in allerlei varianten voor in deze lijst. Dus opnieuw is mijn antwoord: mijn uitstel-gedrag.

420. Hoe amicaal ben je?

Ik vind mezelf amicaal maar als ik naar mezelf en mijn gedrag kijk, ben ik dat niet heel erg. Ik ben eerder wat gereserveerd en heb de grootste moeite met ‘social talk’. En dat moet een amicaal iemand wel tentoon spreiden … lijkt me.

421. Wat zijn je doucherituelen?

Mijn grijze haren wassen. Hahaha. Doucherituelen – heb ik die? Ik ben een snel-doucher. Nat worden, niet te heet, even alles inzepen, afspoelen en daarna de kraan kouder zetten. Afdrogen en een beetje insmeren met Nivea. De vloer weer droog deppen. Haren uit het putje halen. Dat is het wel zo’n beetje …

422. Hoe gevaarlijk is jouw werk?

Fysiek is mijn werk niet gevaarlijk. Wel tijdrovend want er zijn geen vaste kantoortijden dus dat kan nog wel eens gevaarlijk zijn want het thuisfront weet niet altijd wanneer ik thuiskom …

423. Van welke bioscoopfilm heb je enorm genoten?

Ik schreef er een tijdje geleden over. Bohemian Rhapsody. Maar ik kan nog wel wat films opnoemen … Moulin Rouge, Dogville, Kaos, Meglio Gioventu, Chocola. Dat is onderwerp voor een apart stukje. Op FB heb ik vorig jaar posters van mijn 25 meest favoriete films geplaatst.

424. Wat is je favoriete bordspel?

Het bordspel: ‘Duin’

Duin. En wat geweldig dat dat ook de naam is van mijn kleindochter.

425. Aan wie heb je het laatst een kaartje gestuurd?

Help. Iets wat vroeger zo gewoon was. Ik doe het niet meer. Appen, smsen, emailen … hebben het kaartjes schrijven en versturen verdrongen. Ik denk dat mijn laatste kaartje met postzegel richting Harlingen is gegaan want daar woont een dame die het kaartjes-sturen nog steeds beoefent. Waarvoor dank. Ook mijn lieve buurvrouw uit Bergen op Zoom blijft een topper in deze vorm van sport. Ik kan natuurlijk de smoes gebruiken dat de Mozambikaanse post niet functioneert …

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Ondertussen in Mozambique (9)

Tags

Afrika, Aids / HIV, Armoede, Bloemen, Citroen, Fruit, Matola, Mozambique, Natuur, Straatkinderen

Tweemaal per week rij ik ’s morgens vroeg via de N4 naar Matola Cidade. Ik geef daar van 7 tot 9 uur Nederlandse les aan Denisse. Ik passeer dan de stoplichten bij Construa en Shoprite tussen half zeven en kwart voor zeven. Op de middenberm – die daar tamelijk breed is – worden op dat moment een stuk of zes jongens wakker. Straatkinderen. De ene morgen liggen ze op een stuk karton nog onder hun dekens. Een volgende ochtend zitten er al een paar rechtop of zoeken een boom of lantaarnpaal om te plassen. Een schrijnende realiteit.

Slapende kinderen op de middenberm van de N4

Overdag zie ik ze niet. Of er een stilzwijgend akkoord is met de buurt weet ik niet. Ik denk dat ze daar mogen zijn (slapen) tot zeven uur en dan op moeten krassen. Ik schat de jongens tussen tien en dertien jaar. Er rijden dagelijks duizenden forenzen langs, op weg naar school en werk. Hartverscheurend maar het stoplicht springt weer op groen en ik rij verder. Regelmatig krijg ik de vraag of ik hier tegen kan. Tegen dit soort taferelen? Pure armoede. Ja, ik kan daar tegen maar realiseer me dan altijd weer dat ik geluk heb gehad dat mijn wieg niet in een Afrikaanse sloppenwijk stond.

Nog een verontrustend bericht in de krant deze week: “Mozambique: 2,2 miljoen mensen leven met HIV / Aids, 860 jongeren worden wekelijks besmet.” De getallen duizelen in mijn hoofd. Gelukkig is er wel grote vooruitgang in de behandeling. Medicijnen. Maar het aantal nieuwe besmettingen blijft verontrustend hoog. 

Laat ik met een paar foto’s uit onze tuin eindigen. Nog zes dagen en de dagen worden weer langer. Joepie. Afgelopen nacht was het koud. 10c – bijna volle maan. Het heeft al maanden niet meer geregend. Het gras wordt geel-bruin. Maar nog steeds tikt de thermometer de 30c aan in de vroege namiddag. En bloeit er van alles. Dat houdt nooit op.

Maracujá (passievrucht) in eigen tuin

Het hele jaar staat er wel iets in bloei in onze tuin

Citroenen in de achtertuin

Een onverwacht cadeautje

Ik hou van planten maar heb weinig verstand van namen. Deze plant is nu een kleine meter hoog. We hebben er verschillende van – een beetje als afscheiding tussen oprit en grasveld. En daar was plots – voor het eerst – een bloem. Het bleek een eendagsvlieg te zijn. ’s Morgens in bloei, ’s middags al gesneuveld door de wind. Ik vind deze bloem prachtig. Wie weet hoe deze bloem / plant heet? Ik vind het een soort anemoon bij koraalriffen. Iets uit een sprookje of een tekenfilm. Voor één dagje bij ons in de tuin. Prettig weekend.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE