Grrr ergernissen (2)

Tags

Credits, Ergernis, Internet, Kabel-internet, Klacht, Movitel, Mozambique, Rekening, Water

INTERNET

Waarom je druk maken over zaken waar je zelf nauwelijks controle over hebt? Dat probeer ik zoveel mogelijk in de praktijk te brengen. Jammer genoeg lukt dat niet altijd. Neem nu bijvoorbeeld de laatste 11 dagen met als belangrijkste boosdoener: Movitel kabel-internet in Djonasse. Met andere woorden: in het huis van mijn geliefde Isabel, waar ik meestal verblijf als ik niet in Nederland ben, is internet een ramp. Het begon bijna twee weken geleden. We kwamen terug van een weekendje Nelspruit. Bij thuiskomst hadden we geen internet. We zagen dat er in de straten rondom ons nieuwe hoge palen zijn verschenen met één enkel kabel tussen de palen. We dachten dat ofwel het elektriciteitsbedrijf of onze kabelboer groot onderhoud uitvoerde.

Maandagochtend belt Isabel voor het eerst naar Movitel. Na gruwelijke wacht-muziekjes krijgt zij te horen dat wij eerst 24u moeten wachten. Daarna wordt onze klacht behandeld en opgelost. Dinsdag volgen er minstens 5 telefoontjes maar ’s avonds nog steeds geen internet. Woensdag krijgen we te horen dat er ergens een technisch probleem is in de buurt. Er wordt aan gewerkt. Er komt nog even iemand langs om te controleren of onze router wel juist is aangesloten. Donderdagmiddag hebben we opnieuw verbinding. Zucht. Héhé. Ik overweeg of ik het bedrijf compensatie zal vragen.

Movitel aan het werk

Opnieuw zondag. Opnieuw geen internet van Movitel. Het verhaal van maandag herhaalt zich. 24 uur wachten enzovoort. Dinsdagmiddag krijgt Isabel te horen dat we zijn afgesloten omdat we ons contract (rekening) niet hebben betaald. “Bull shit!” maar dan in het Portugees. Ik hoor Isabel te keer gaan. Ze geeft alle mogelijke details: naam, rekeningnummer, adres, enzovoort. De medewerker volhardt in zijn mededeling. We moeten anders maar langskomen op een kantoor met een bewijs van betaling. Binnen de kortste keren hebben we een foto gemaakt van het betalingsbewijs. Abonnement is betaald tot 14 juli 2023. Isabel mailt (of appt) dat betalingsbewijs.

Het is ondertussen bijna dinsdagavond. We worden gebeld. Nee, het is toch een technisch probleem. Maar geen excuses. “We komen morgen!” (= woensdag). Iets voor twaalven komt een mannetje opnieuw kijken naar de router. Hij zegt dat hij iets moet ophalen. “Twee minuutjes!” Hij vertrekt, ik laat de poort open. Ik vertrek naar school. Bij de grote, doorgaande weg zie ik drie technici van Movitel op de grond zitten tussen een ladder en allerlei kabels. Hun lunchbox op schoot.

Als ik ’s avonds thuiskom zit Isabel weer bij de televisie. We hebben weer internet. Er werd een extra ‘bakje’ geplaatst in de buurt van de router. Sinds dat moment gaat het goed, behalve als we een stroomstoring hebben maar dat is Movitel niet aan te rekenen. Ik ga proberen om 8 dagen na 14 juli ‘gratis’ internet te krijgen. We hebben er tenslotte al voor betaald.

WATER

Iedereen in ons deel van Matola en Maputo heeft last van foutieve waterrekeningen. Een bekend fenomeen. We hadden al eens zo’n akkefietje een paar jaar geleden. Het werd toen opgelost met een nieuwe meter. We betalen ongeveer 15 euro per maand. Uiteraard niet in euro’s maar in meticais. Je moet er maandelijks voor langs een kantoor. WATER betaal je achteraf, na gebruik. Alle andere zaken zoals internet, kabeltelevisie, elektriciteit betaal je vooraf. Zijn je ‘credits’ op dan stopt het gebruik van kabeltelevisie, internet, elektriciteit. Met WATER is het dus anders. Elke maand schommelt de rekening tussen 10 en 20 euro. Er wordt nooit een meterstand opgenomen. Het verbruik is dus een gok. Begin april kregen we plots een rekening van iets meer dan 100 euro. Isabel toog naar een betaalkantoor met een klacht. Er werd notitie van gemaakt. Ze gaan het nakijken. Isabel betaalt 15 euro. De rest blijft voorlopig op ons nog-te-betalen-rekening-overzicht staan. Dan komt het overzicht van begin mei. Ruim 130 euro + de nog niet betaalde 85 euro. Opnieuw een klacht en opnieuw de mededeling dat ons waterverbruik nauwelijks verandert. Ze sturen weer een mannetje (of een vrouw) om onze meter te controleren. Daar kan het niet aan liggen want ze komen hem nooit uitlezen. Dus blijven we wachten met een ‘schuld’ van bijna 200 euro. Nu maar hopen dat ze ons niet afsluiten.

Dit ‘water-verhaal’ overkomt honderden, misschien wel duizenden anderen. Grrr.

Morgen maar weer verder vertellen over Perseus. Nou ja, als we internet hebben. Zucht.

ps. Ik controleerde of ik de titel ‘ergernissen’ als eens eerder had gebruikt. Ja dus. Klik HIER. Toch probeer ik dat zoveel mogelijk te vermijden. Maar soms … GRRR

Advertentie

Perseus (2)

Tags

Akrisios, Argos, Danaë, Delphi, Edward Burne-Jones, Griekenland, Mythe, Mythologie, Noodlot, Orakel, Perseus, Richard Franklin

AKRISIOS

Koning Akrisios van het Griekse Argos bleef alsmaar kinderloos. Tot zijn grote verdriet en ergernis. Hij offert bij elke juiste stand van de zon en de maan: geiten, kippen en lammetjes. Zelfs zijn mooiste stieren worden aan de goden geofferd.

Akrisios, koning van Argos

Koning Akrisios is wanhopig op zoek naar een mannelijke opvolger. Hij wil een zoon. Na lange jaren wachten wordt hij eindelijk vader van een koningskind. Vader van een dochter. Danaë. Een beeldschone prinses. O jee, niets mis mee – met een meisje – maar toch … Hij wil een zoon. Telkens weer blijft hij de goden verzoeken om naar zijn smeekbede te luisteren. Steeds tevergeefs. Er zit maar één ding op, hij moet op bedevaart naar Lourdes. O nee, natuurlijk niet naar Lourdes maar naar Delphi om daar het orakel te raadplegen.

Meestal zijn de uitspraken van het orakel dubbelzinnige raadsels, uit te leggen op veel verschillende manieren. Dit keer is de boodschap duidelijk: “Jij – Akrisios – zult geen zoon krijgen maar wel een kleinzoon. En hij zal je doden.” Woedend, verdrietig, geërgerd en gefrustreerd keert de koning huiswaarts. Nooit zal hij nog lachen. Zeker niet tegen zijn dochter Danaë.

DANAË

Danaë – Richard Franklin

Het meisje, lief als de lente en zoet als de zomer zal spoedig dertien worden. Ik hoef hier niet uit te leggen dat zij dan de vruchtbare leeftijd zal bereiken. Ook haar vader beseft dat. Hij wil haar het liefst doden maar hij is bang van de goden. Er zit maar één ding op: Danaë wordt verbannen naar een nieuw gebouwde toren met een kerker van brons.

Danaë – De bronzen toren – Edward Byrnes-Jones

De bronzen deuren worden gesloten. Valse honden met vlijmscherpe tanden bewaken dag en nacht de toren en de kerker. Enkel een piepklein tralieraampje – waar geen sterveling doorheen komt – zorgt voor wat frisse lucht en af en toe wat zonlicht. De prinses ziet geen sterren, geen maan, geen wolken en zelfs geen vogels. “Laat staan een man. Vergeet het maar mooie Danaë” gromt haar vader, de koning. Wel wordt ze dagelijks verzorgd door enkele slavinnen.

Koning Akrisios voelt zich weer veilig. Er zal geen kleinzoon worden geboren. Oef. Maar o jee … overmoed! Het noodlot – en dus ook de goden – uitdagen is niet zo slim mijn beste vriend …

King Acricius of Argos – Foto uit de film: Clash of the Titans (1981)

Wordt spoedig vervolgd.

In de serie: PERSEUS en BEELDENDE KUNST

Perseus (1)

Tags

Beelden, Edward Burne Jones, Griekenland, Harrie Geelen, Hervertellen, Imre Dros, Medusa, Mythe, Mythologie, Perseus, Schilderijen, Serifos, Zeus

INLEDING

“Luister en huiver, vrienden. Dit is de mythe van Perseus, zoon van Zeus, de god van de donder, bliksem en regen. Perseus, die ontkwam aan de dood en duizend gevaren. Perseus, die won van een wrede tiran en een bloedstollend monster. Perseus, die niet geboren mocht worden en toch werd geboren. Perseus, die – een paar weken oud – alleen met zijn moeder ronddreef op zee in een lang niet zeewaardige kist en landde op het eiland Serifos, waar hij een man werd. Perseus, die het slangenhoofd van Medusa er afsloeg. Perseus, die, zoals het orakel voorspeld had, zijn grootvader doodde.”

Perseus – Edward Burne Jones

Een hele tijd geleden (her)vertelde ik de mythologische verhalen over AMOR en PSYCHE en over DAEDALUS en ICARUS. Een van mijn vaste volgers (Rene B) vraagt me met enige regelmaat wanneer ik een nieuw verhaal vertel. Laat ik daar vandaag maar eens aan beginnen. Het verhaal van Perseus.

Ik ga dat verhaal hier in losse afleveringen vertellen (en publiceren). Tussendoor blijf ik gewoon andere stukjes schrijven. Het kan dus best een hele tijd duren voor het verhaal van Perseus helemaal is (her)verteld. Zoals ik ook bij mijn vorige Griekse mythes schilderijen en beelden toevoegde, ga ik dat ook dit keer proberen. Om alvast in de stemming te komen kan je mijn vorige verhalen nogmaals lezen en bekijken. Scroll dan wel eerst naar beneden om het verhaal in de juiste volgorde te lezen.

O ja, de tekst hierboven (in het blauw) heb ik ontleend aan het boek De huiveringwekkende mythe van Perseus. Tekst Imre Dros, tekeningen Harrie Geelen. Dit boekje was ooit het Kinderboekenweekgeschenk in 1996.

Lees de serie: AMOR en PSYCHE (Scroll eerst naar beneden om het verhaal in de juiste volgorde te lezen)

Lees de serie: DAEDALUS en ICARUS (Scroll eerst naar beneden om het verhaal in de juiste volgorde te lezen)

In de serie: PERSEUS en BEELDENDE KUNST

Rotjeknor

Tags

Derk Jan, Eredivisie, Feyenoord, Kampioen, Nederland, Rotjeknor, Rotterdam, Tram, Voetbal

Proficiat Feyenoord. Goed gedaan.

Ook deze vind ik leuk …

Uit: NRC

Voorrang

Tags

Stoplicht, Stopstreep, Stroomstoring, Stroomuitval, Verkeer, Voorrang, Zuid-Afrika

Wij waren afgelopen dagen – op een eerder uitgesteld weekendje – in Zuid-Afrika. Zoals de meesten weten is dat bij ons ‘om het hoekje’. Elke keer ben ik blij met de voorrangsregels op een ‘gelijk-vloerse-kruising’. Ik probeer het uit te leggen …

Waarschijnlijk moet je eerst even goed naar deze tekening kijken. Natuurlijk merk je dan op dat we in Zuid-Afrika en Mozambique LINKS rijden. Je ziet een kruispunt ZONDER stoplichten. Eigenlijk moet ik (jij) nog 4x het woord STOP toevoegen in het gekleurde vakje. Met andere woorden: IEDEREEN die komt aanrijden moet stoppen. En dan volgt de volgende procedure: je stopt en je kijkt naar de andere 3 stopplaatsen. In volgorde van aankomst mag je ook weer vertrekken. Kom ik bijvoorbeeld als derde aan bij mijn stopplek dan mogen er twee anderen eerst doorrijden, oversteken of afdraaien naar links of rechts. Ik vind het een perfect systeem en het werkt HEEL goed als iedereen de discipline opbrengt om zich aan de regels te houden. En dat gebeurt in Zuid-Afrika.

Het spaart waarschijnlijk ook veel geld uit. Geen stoplichten en geen aanleg van dure rotondes. Ook op kruispunten waar wel stoplichten staan maar door omstandigheden de stoplichten NIET werken (*) dan geldt de regel zoals ik hierboven heb beschreven.

Hier nogmaals een tekening, nu zonder dubbele rijstrook maar wel met 4x de stopstreep. Wat zou het geweldig zijn als dit ook de realiteit is in Mozambique. Daar is het in alle opzichten het tegenovergestelde. Niemand geeft voorrang, iedereen kruipt in niet bestaande gaten tussen twee andere voertuigen en het gevolg is: het kruispunt zit onbeweeglijk vast. Minutenlang.

(*) Al sinds enige jaren is er een groot te kort aan elektriciteit in Zuid-Afrika. Er zijn daarom DAGELIJKS stroomonderbrekingen. Bijvoorbeeld van 02u tot 04 u / van 13u tot 15u / van 19u tot 21u. Driemaal twee uur en dat dagelijks, week in week uit. Dus ook de stoplichten en de straatverlichting werken niet tijdens deze uren. Mensen (en bedrijven) die het zich kunnen veroorloven hebben een aggregaat. Kleinere winkels sluiten tussen 13u en 15u. Je kunt dus begrijpen dat er steeds meer gemord wordt en dat de demonstraties en stakingen grimmiger worden.

Vijf dingetjes

Tags

Boeken, Eus' Boekenclub, Fauda, I touch myself, Isabel, Koning, Laat me, Lakshmi, Lezen, Netflix, Ramses Shaffy, Sport, Spotify, Stef Bos

Zondagnamiddag en ik wil een stukje schrijven. Meestal heb ik wel iets bedacht voordat ik mijn WordPress open. Nu niet. Of toch? Laat ik over vijf kleine dingetjes iets schrijven … waarover? Dat weet ik nu niet maar zometeen waarschijnlijk wel.

1. Een gewone zondagnamiddag is het tegenovergestelde van iets opwindends. Meestal hangt Isabel voor de Netflix-buis. Ik zit dan – met open deur – op mijn werkkamer en volg diverse sport-sites. Vandaag dus de Ronde van Italië, de voetbalcompetitie in Nederland en België, soms ook de Premier League. Als ik er aan denk klik ik ook naar Formule 1. Is dit boeiend? Ach ja, een beetje wel want ik hou van sport. Op een passieve manier … hahaha. Af en toe wandelen is het meest actieve dat ik tegenwoordig te weinig doe.

2. De schoolvakantie eindigt vanavond. Morgen weer een nieuwe dag, het begin van een nieuwe week. Ik had me van alles voorgenomen om te doen voor school maar ik deed nauwelijks iets. Daar heeft niemand last van, hooguit ikzelf want dan zal ik die zaken de komende dagen moeten doen. Geen man overboord, laat staan een kind.

3. Uiteindelijk zijn we helemaal niet weg geweest. En dan bedoel ik: op vakantie buitenshuis. Ook niet naar Zuid-Afrika of naar Ponta d’Ouro. Waarom niet? Isabel is al bijna twee weken zwaar verkouden, licht grieperig. Hoesten, spierpijn, ontstoken tong en een ontstoken binnenkant van haar wangen. Zo erg zelfs dat ik al een paar dagen apart slaap. NIET LEUK maar voorkomen is beter dan genezen. Ja toch? Sinds donderdag is zij met een antibiotica-kuur bezig. Ik hoop dat het (haar) helpt.

4. Ben ik koningsgezind? Nee, maar een fanatieke republikein ben ik ook niet meer. Waarom zeg ik dit? Dat heeft natuurlijk alles te maken met koningsdag en de dodenherdenking vorige week. Ik volg het wel een beetje. En natuurlijk met het koninklijk gedoe gisteren in Groot Brittanië. De tv stond de hele dag aan. Langer dan ik van plan was. Ik zat regelmatig even mee te kijken naar alle onderdelen. De historische kant vind ik boeiend want geef toe … sommige gebruiken zijn al 1000 jaar oud. Dat is best bijzonder. Verder is een koningshuis natuurlijk super ondemocratisch. Maar of een republiek met een verkozen president beter is? Ik betwijfel dat. Ook dat kost geld en de enige zinnigheid van een monarch is dat hij (of zij) neutraal – dus verbindend kan / moet zijn.

5. Nu heb ik nog maar één onderwerp te gaan want in de titel zei ik: ‘Vijf dingetjes’. Schrijf ik iets over het boek dat ik nu lees? Het laatste offer van Simone van der Vlugt. Of over de serie die ik afgelopen dagen zag? Fauda – seizoen 4. Nee, ik vermeld dat ik naar ‘Eus’ Boekenclub’ heb gekeken. Mies Huibers blogde over dit boekenprogramma. Ik had het nog nooit gezien. Nu wel, via NPO-Start. Ben ik fan geworden? Nee, ik vind dat de presentator ‘gemaakt enthousiast ‘ doet over boeken. En ik versta hem vaak niet of toch slecht. Gelukkig zijn de wat langere stukjes – over een specifiek boek met de auteur (m/v) en twee lezers – wel interssant. En de ontdekking van de maand voor mij is Lakshmi. Zij en haar muzikanten zijn de houseband van dit boekenprogramma. Ik word ter plekke (online) digitaal verliefd op haar … bij wijze van spreken natuurlijk.

En nog eentje …

Mensen die me persoonlijk kennen weten waarom ik dit een mooie cover vind. SNIK. Ik heb geen Spotify maar ik zou haar zeker toevoegen aan mijn play list. Wie weet ga ik wel op zoek of zij binnenkort een concert heeft in de buurt …

Nooit meer oorlog

Tags

4 mei, Dodenherdenking, Nooit meer oorlog

De realiteit anno 2023 is jammer genoeg heel anders. Zo triest.

Reisfotochallenge (18)

Tags

Archief, Egypte, Foto, Herinneringen, Kameel, Reisfotochallenge, Reizen, Vertellen

Wie kent deze serie nog? Ik weet zeker dat Thomas Pannenkoek nu zijn vinger opsteekt. Hij lanceerde deze serie begin 2016. Ik sloot me daar graag bij aan. Nog even kort wat dit ook alweer inhoudt … Niet moeilijk: neem ‘geblinddoekt’ een random foto uit je reisarchief, denk kort na waarom je die hebt genomen, post de foto en laat je verhaal of fantasie de vrije loop.

Ik heb zeventien stukjes geschreven. Ik las ze vandaag weer eens terug en dat beviel me. Mooie herinneringen aan mooie momenten en mooie reizen. Ik zou ze hier in zeventien herhalingen kunnen delen de komende weken. Dat ga ik niet doen maar ik ga ze wel allemaal even benoemen en wie weet klik je wel verder omdat je nieuwsgierig bent geworden.

1. Naar het kleinste eiland ter wereld – Indonesië (2014)

2. Op weg naar Djenné – Mali (2008)

3. Ode aan de koning in Bangkok – Thailand (2010)

4. Wildkamperen ten noorden van Vilnius – Litouwen (2006)

5. Wij hebben een achterkartonwisser – Namibië (2006)

6. Kryžiu kalbas of de heuvel met honderdduizenden kruisen – Litouwen (2006)

7. Gestrand in Narva – Estland (2006)

8. Zelf piranha’s vissen en frituren in de Amazone – Brazilië (2011)

9. Dertig uren zwerven door Aleppo – Syrië (2004)

10. Kanoën in Cēsnis – Letland (2006)

11. Parachute-springen in Swakopmund – Namibië (2006)

12. Mijn eerste digitale foto in Atlanta – Verenigde Staten (2002)

13. Départements outre mers – Ile de la Réunion (2002)

14. 22 – 11 – 1963 JFK in Dallas vermoord – Verenigde Staten (2002)

15. Acrobatische standjes met draagbaar hout – Italië (2004)

16. De Ark van het Verbond in Aksum – Ethiopië (2009)

17. Naar de kleermaker in Beijing – China (2009)

18. Mijn vriend de kameel – Egypte (2005)

Egypte 2005

Ik vind mezelf geen dertien-in-een-dozijn-toerist maar waarschijnlijk ben ik dat wel. Ik kleur graag een beetje buiten de lijntjes. Ik ga liever een steegje linksom als de massa naar rechts gaat. Maar natuurlijk laat ik me ook als een massa-toerist verleiden tot iets raars. Neem nu bijvoorbeeld een ritje op een kameel.

Egypte 2005

Tot tweemaal toe klim ik – in minder dan twee weken tijd – op een schip van de woestijn. Waarom? Eigenlijk weet ik het antwoord niet echt. Macho-gedrag? Stoer doen? Tja, vast wel zoiets. Het eerste ritje was echt alleen maar voor de foto, rondom de piramides van Gizeh. De tweede foto is me overkomen en kon ik niet weigeren. Met een klein groepje hadden we een tweedaagse tocht met een felucca op en langs de Nijl. En wat bleek? Een onderdeel was een verplaatsing per kameel. Ook toeristisch maar toch wat minder dan bij de piramides. Ik herinner me vooral de jongen die met me meeliep …

Mijn kamelenjongen … v. Nistelrooy

En afgelopen zondag veroverde dezelfde Ruud van Nistelrooy met zijn (mijn) PSV de TOTO KNVB Beker (voetbal). Joepie.

Ik herinner nog meer ritjes op dieren. Tweemaal op een olifant in Thailand. FOUT. Mea Culpa. En een tweedaagse tocht op een kameel vanuit Timboektoe naar een Bedoeïenkanp in de woestijn waar we overnachtten. In Mali. Met een paard in Mongolië of was het een muilezel?

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

ps 1. Ik vind dat ook Bethlehem in dit overzicht thuishoort. En ik vind zelf stukje 9 (in Aleppo) en nummer 8 (in de Amazone) de mooiste stukjes.

ps 2. Natuurlijk heb ik ook oudere foto’s van voor 2002, voordat ik digitaal ging fotograferen. Maar die foto’s zitten ofwel in mapjes in een kartonnen doos ofwel ingeplakt in fotoboeken. In Nederland. Daar moet ik dus veel meer moeite voor doen om die op te sporen, daarna te scannen enzovoort. En zoals ik al veel vaker vertelde, heel foto’s van vakanties met Isabel stonden op een externe schijf die een paar jaar geleden is gestolen. Vandaar weinig foto’s van … Snik.

Lobolo achteraf

Tags

Afrika, Bruidschat, Familie, Isabel, Lobolo, Mafalala, Mozambique, Taart, Traditie

Dit is het laatste stukje waarbij ik terugkijk naar onze bruiloft, tien jaar geleden. Dag één van een traditionele bruiloft werd bij ons dag drie. Ruim anderhalf jaar later. Ik leg kort uit hoe en wat en waarom.

Lobolo is de traditionele bruidsschat die de bruidegom moet betalen aan de familie van zijn aanstaande bruid. Ik schreef er al eens eerder over. Klik HIER. De ouders van Isabel hadden mij vrijgesteld van deze traditie. Zij komen oorspronkelijk uit een provincie in het noorden van Mozambique waar ze deze bruidsschat-ceremonie zelden in de praktijk brengen.

Al tijdens onze bruiloft vingen we de eerste klachten op. Koen en Isabel respecteren de tradities niet. De oudste nog levende tante uitte met grote regelmaat haar ongenoegen. Het was altijd mijn schoonmoeder die dit gezeur moest aanhoren. Nooit rechtstreeks aan ons gericht. Waarom is Tia Rosa verongenoegd? Zij is de oudste en er niets aan haar gevraagd. Zij en haar directe familie (gezin) zijn arm in vergelijking met Isabels ouders. De zaken van de lobolo-lijst gaan altijd naar de familie van het meisje. Dus ook naar Tia Rosa en aanverwanten. Meestal scoren de arme familieleden hun kleding voor de bruiloft via zo’n lijst.

Toen ik hoorde dat Tia Rosa beweerde dat Isabel niet zwanger werd omdat ik geen lobolo heb betaald, ging ik er me wat meer in verdiepen. Onzin natuurlijk maar ik ben wel nieuwsgierig. Ik zocht de familie op en legde uit dat mijn (enige) zus en haar dochters niet op onze bruiloft aanwezig konden zijn omdat zij geen vrijaf kregen. Maar nu zouden ze wel komen voor de lobolo. Ik vroeg Tia Rosa om een lijst te maken. Die lijst kreeg ik. Normaal wordt daar flink over onderhandeld. Ik ging na raadpleging en overleg akkoord met het gevraagde. Mijn schoonmoeder en Isabel gingen op stap met de boodschappenlijst. En dan was het zover. Tia Catarina (zaliger) nam opnieuw de honneurs waar (als zijnde een ‘Schyvens’) en nam mijn zus en nichtjes op sleeptouw.

Mijn zus en mijn nichtjes, vriendin Hawa en Tia Catarina met alle lobolo-aankopen in een grote koffer.

De dag voordien hadden we alle eten en drank al gebracht. Tia Catarina gaat nu alles uitstallen voor het lobolo-committee …

Een woordje uitleg. Zie je de man (een neef) met het blauwe overhemd met een papier in zijn handen? Hij is de secretaris en controleert of alles van de lijst ook daadwerkelijk wordt geleverd. Bij elke jurk, capulana of overhemd wordt ook een briefje van 100 meticais toegevoegd. Zoals je ziet op de foto zitten de twee families tegenover elkaar. De hele lijst wordt afgewerkt.

Wat valt waarschijnlijk niet op? Je ziet geen Isabel en geen Koen op de foto’s. Het bruidspaar is NIET aanwezig, het is een kwestie tussen twee families, niet van de geliefden. In de praktijk mocht ik wel toekijken. Isabel niet. Als het committee zijn zegen heeft gegeven mag het aanstaande bruidspaar er ook bij zijn. En is het tijd voor familiefoto’s.

Nog een woordje uitleg. De man naast Isabel is haar oudste broer. Hij woont in Zuid-Afrika. Als mannelijke stamoudste wordt hij helemaal in het nieuw gestoken. Onderdeel van de lijst! Een pak, een hoed, schoenen en een wandelstok. Daarna wordt er gegeten en gedronken. Natuurlijk met taart want een Mozambikaans feest kan niet zonder taart.

Ik heb hier in Mozambique nog nooit iets gehoord over 12,5 jaar. De koperen bruiloft. Oktober 2025. Wie weet wordt dat wel een verrassing voor hen …

Lezen en Luisteren (# 6)

Tags

Audioboek, Bibliotheek, Boeken, Cadfael, De gouden mijl, De kille maagd, De Zanzibar driehoek, Ellis Peters, Jaap Robben, James Clavell, Lezen, Luisteren, Martin Bossenbroek, Martin Cruz Smith, Max, Max Misha en het Tet-Offensief, Mischa & het Tet-offensief, Moskou, Roman, Schemerleven, Shõgun, Thriller

De maand april (2023) is bijna ten einde. Tijd voor een korte update in de serie ‘Lezen en Luisteren’. Over luisteren kan ik heel kort zijn. Ik heb geen enkel audioboek beluisterd. Ik doe dat altijd via mijn bibliotheek-app. Het downloaden ging erg moeizaam. Na het eerste hoofdstuk verdween het boek in het oneindige www-zwarte gat. Een week later kregen wij – de abonnees – een bericht dat er wat mis gaat met de bieb-app en dat er aan gewerkt wordt. Dat ga ik dit weekend maar eens uitzoeken cq uitproberen. Dus nu enkel een overzicht van mijn onlangs gelezen boeken. By the way … ik heb vakantie!

Shõgun van James Clavell las ik voor het eerst tijdens een zomervakantie (in Corsica). Ik denk in 1982. Ik vond het geweldig. Daarna las ik ook alle andere vuistdikke boeken van die auteur. Ik was een beetje bang dat dit boek herlezen zou tegenvallen. Dat is niet gebeurd. Ik was uiteraard veel vergeten. De belangrijkste personages kende ik nog bij naam. Dat het regelmatig erg gewelddadig is, had ik waarschijnlijk verdrongen. Ook de volgorde van sommige scenes was heel anders dan dat ik me herinnerde. Al bij al … opnieuw meer dan 1000 bladzijden leesplezier.

‘De kille maagd’ van Ellis Peters is een vroeg-middeleeuwse thriller. Nummer zes in de reeks waar monnik Cadfael de hoofdrol in speelt. Een lekker tussendoortje.

Een leerling attendeerde me op de schrijver Martin Cruz Smith. Ik had nog nooit van hem gehoord. ‘De gouden mijl’ was mijn eerste kennismaking. Een beetje een chaotisch verteld verhaal dat zich hoofdzakelijk afspeelt in de stationsbuurten van Moskou. Een gestolen baby, een dood gevonden danseres, hoertjes, een ontslagen misdaadonderzoeker, corrupte politie en een super miljardair. Ik ga vast nog eens een ander boek van deze schrijver lezen maar niet onmiddellijk.

‘Schemerleven’ van Jaap Robben staat al op verschillende short lists voor aankomende boekenprijzen. Dat begrijp ik. Een mooi boek dat me ook buikpijn en ongemak heeft bezorgd. Enerzijds zie ik net iets te veel mijn moeder opduiken en dan weer zie ik mezelf, deels in het verleden, deels in de gevreesde nabije toekomst.

Ik lees ook twee andere boeken. Afwisselend en deels tussendoor. ‘De Zanzibar driehoek’ (non fictie) en het dikke boek ‘Max, Mischa & het Tet-offensief’.

Daar zal ik later vast nog wel eens op terugkomen.

In de serie: BOEKEN