Pistooltakjes

Tags

Anne Geene, Associatie, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, Facebook, Familie, Fantasie, Kunstenaar, Maarten Brinkman, Pistooltakken, Spelen, Verbeelding, Wandelen, Yakari

Gisteren schreef ik over een beeld dat ik onlangs zag op Facebook. Vanochtend werd mijn aandacht opnieuw getrokken door een foto. Iemand die ik volg had het hartje aangevinkt bij een foto-bericht van Maarten Brinkman, daardoor krijg ik daar een melding van. Dat denk ik tenminste. Ik klikte de foto open.

• 

  Maarten Brinkman – © Mijn beste pistooltakken

• 

• 

• 

• 

Maarten Brinkman – © Mijn beste pistooltakken

Wat een heerlijke en speelse verzameling. Onmiddellijk mis ik mijn kleinkinderen. Het liefst ging ik nu onmiddellijk met ze naar het bos met de opdracht: “Goed kijken en bijzondere takjes gaan we verzamelen.” Niet dat ik ook maar enige pretentie heb om de kunstenaar te imiteren. Maar hij (zijn werk) flitst me terug naar mijn eigen kinderjaren en naar de jaren dat mijn eigen kinderen het nog leuk vonden om mee te gaan wandelen. Ik herinner me vooral Jules als beginnend sprokkelaar. Takken, schelpen, bladeren en stenen. Veel stenen. Als we in het bos in Bergen op Zoom wandelden moest hij een keuze maken voordat we de brug over de A58 overstaken. ‘Wat neem ik mee, wat laat ik achter?’ Na andere wandelingen was de terugkeer bij onze auto eenzelfde soort keuzemoment. Omdat hij (principieel) nooit een speelgoedpistool of -wapen van ons kreeg was de keuze snel gemaakt. De pistooltakken gingen mee. Ze kregen een plekje op zijn kamer naast alle zwaard- en paardtakken. We speelden eindeloos Yakari, Yokolima en John Snakeman op onze wandelingen. Een eigen gemaakte boog en pijlen vonden we wel verantwoord. Best gek bedenk ik me nu, uiteraard denkend aan die gek afgelopen week in Noorwegen en die andere idioot eerder dit jaar in Twente.

Terug naar Maarten Brinkman. Ik ging op zoek, wie is deze kunstenaar? Deze geordende pistooltakken associeerde ik met het werk van Anne Geene, maar dat terzijde. Brinkman heeft een eigen website, klik HIER. Hij gebruikt veel meer dagelijkse materialen in zijn installaties. Takken, boomstronken, touw, stenen, enzovoort. Hij is altijd op zoek naar het omslagpunt – het moment waarop een streepje op papier verandert in een vogel. Dat is het punt waarop mensen in hun verbeeldingswereld kunnen stappen. Alex de Vries ging op bezoek in het atelier van de kunstenaar en schreef op Motley.nl over dat bezoek. Transformatie van het betekenisloze.

Ik herken dat in mijn eigen activiteiten. Eerst ben ik gewoon (meester) Koen maar als ik een kartonnen doos op mijn hoofd zet, een bezem ondersteboven vasthoud en een wat zwaardere stem opzet ben ik plots Sinterklaas. Althans voor een (jong) publiek dat welwillend de overstap maakt naar de verbeeldingswereld. Ik hoef daarvoor geen baard, tabberd en mijter aan te trekken of op te zetten. Het hele principe van toneelspelen is daarop gebaseerd.

Het lijkt of ik een weekthema te pakken heb op mijn blog. Ik ben benieuwd waarover ik morgen zal schrijven.

In de serie: BEELDENDE KUNST

De gesluierde maagd

Tags

Beeldende kunst, Beeldhouwen, Beitel, Carrara, Christa Zaat, De gesluierde maagd, Facebook, Giovanni Strazza, Marmer, Schilderij, Transparantie, Verzamelen

‘Wat ben je – een verzamelaar of een weggooier?’ Deze vraag staat vast niet in de 1000 vragen aan mezelf die ik met enige (on)regelmatigheid beantwoord. Het antwoord op deze vraag is gemakkelijk. Ik ben een verzamelaar. Gelukkig weet ik mezelf te beheersen en stelt het verzamelen nauwelijks iets voor. Maar toch. Iets digitaal verzamelen kost nauwelijks fysieke ruimte.

Oud studiegenote Christa Zaat zou je gerust een Facebook kunst-conservator kunnen noemen. Zij verzamelt en publiceert duizenden en duizenden – foto’s van – schilderijen, met gedetailleerde informatie van het schilderij en de schilder. Een indrukwekkende verzameling onderverdeeld in heel veel sub-categorieën. Bijvoorbeeld: ‘Painters from the North’, ‘Amazing classic paintings’, ‘Art of landscape painting’, ‘Female nudes’, ‘Sorcery and witchcraft‘ en zo kan ik nog heel lang doorgaan.

Als ik mijn Facebook-pagina open ben ik altijd weer blij om een nieuwe foto die zij aan haar verzameling heeft toegevoegd te zien. Niet dat ik al die schilderijen mooi vind of dat ik ontroerd raak, nee. Maar het geeft me wel heel eventjes het gevoel dat ik in een museum ben terwijl ik gewoon op mijn werkkamer naar mijn laptop staar.

Sinds kort ben ik ook lid geworden van een Facebook-groep die bijna dagelijks een beeldhouwwerk publiceert. Met hetzelfde effect op mijn gemoed. Een kortstondig momentje van geluk. De foto’s van schilderijen laat ik lekker in de verzamelingen van Christa zitten. Ik weet waar ik ze kan vinden mocht ik op zoek zijn naar iets specifieks. Van de beeldhouwwerken maak ik soms een schermafbeelding, sleep ik de foto naar mijn bureaublad of zoek ik naar een link, bijvoorbeeld op Wikimedia Commons. Zo ook met onderstaande foto.

Giovanni Strazza, “The Veiled Virgin,” ca. 1850  Foto: Wikimedia Commons

Ik kijk gefascineerd naar dit beeld (naar de foto uiteraard). Waarom gefascineerd? Hoe krijg je het effect van transparantie (of moet ik transparantheid zeggen?) gebeiteld uit een blok Carrara marmer? Ik vind het (bijna) onbegrijpelijk. Alsof het doorschijnend is. Al in de oudheid lieten beeldhouwers hun kunde zien door heel veel stoffen en gordijnen toe te voegen aan de figuren die ze uitbeelden. Ik weet nauwelijks iets over beeldhouwtechnieken en al zeker niet iets over hakken in marmer. Een beitel komt daar vast aan te pas. Waarschijnlijk ook diverse soorten (steen) zagen en mesjes.

Als kind raakte ik al betoverd door het ambacht beeldhouwen. Ik vertelde al vaker over de oudste broer van mijn oma. Nonkel Gustaaf Delafontaine (1887 – 1972), beeldhouwer, befaamd vooral in West-Vlaanderen. Ik zag hem omgekeerd denken dan bij kleien, aan een hompje klei kun je steeds een nieuw stukje toevoegen. Als hij uitschoot met zijn beitel dan was het (bijvoorbeeld een vinger of een neus) onherroepelijk weg.

Wil je meer lezen over ‘The Veiled Virgin’ in het Engels klik dan HIER.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Ondertussen in Mozambique (11)

Tags

Corona, Costa do sol, Covid-19, Heet, Herfst, Maputo, Mozambique, Strand, Weer, Weerberichten

We zijn alweer halverwege oktober. De dagen en weken rijgen zich aan elkaar zonder veel bijzonderheden. Ik ben aan het werk. Isabel is aan het werk. Af en toe kijken we ’s avonds even televisie. Dat is 95% van de tijd iets op Netflix. Het lokale nieuws heeft zelden onze belangstelling. Ik scroll even door de Engelstalige krant, ’s morgens luisteren we even naar de radio. Vooral Isabel en dat is dan meestal voor het weerbericht. “Wat trek ik aan?” Zij dus, ik ben uiterst saai wat (werk) kleding betreft. Meestal kijk ik wel een paar dagen vooruit. Deze week is het warm. Correctie: deze week is het heet.

Ja, je ziet het goed. 40 graden Celsius op 14 oktober. Dat zijn temperaturen voor januari en dan ook nog niet elke dag in januari. Een uitzonderlijk hete week. In huis maakt de airco overuren. Gelukkig zijn we ook veel uit-huis, dat scheelt heel wat kosten op de energierekening. Dat laatste is niet helemaal correct want je krijgt hier (in Mozambique) geen energie-rekening. Je betaalt namelijk vooraf. De meeste huizen zijn aangesloten op het elektriciteitsnet van EDM. Er is geen ‘vrije markt’. In huis heb je dan een meter. Je koopt van te voren elekricitieits-credits. De code die je ontvangt voer je in op de meter. Als de credits ‘op’ zijn, slaat je elektriciteitssysteem uit totdat je weer ‘energie’ koopt. Ik ben er al lang aan gewend. Op het bonnetje kun je wel lezen hoeveel je betaalt per kilowatt. Ik hou me daar zelden mee bezig want je moet het nu eenmaal betalen. Het blijft doodzonde dat zonne-energie hier nog nauwelijks is doorgedrongen. Eigenlijk onbegrijpelijk. Er zullen vast weer mooie woorden gesproken worden volgende week in Glasgow maar de dagelijkse praktijk is weerbarstig.

‘Ondertussen in Mozambique’ gebruikte ik vandaag als titel. Dus moet ik ook iets melden over corona / covid-19. Sorry. Hou je van cijfers? Het dodenaantal staat vandaag op 1924. Of de besmettingen weer toenemen, weet ik niet. Sinds enkele weken zijn de beperkende maatregelen deels ingetrokken of versoepeld. En meteen ging het mis volgens de regering. Overvolle stranden. Geen afstand houden. Geen mondkapjes.

Dit is een foto uit een plaatselijke krant. WhatsApp overstroomde figuurlijk met soortgelijke foto’s. In het eerste weekend na het (deels) loslaten van de strenge voorschriften ging het ook in het verkeer mis. Veel meer dodelijke ongelukken dan de anderhalf jaar hiervoor, meestal door roekeloos rijgedrag – al dan niet onder invloed van alcohol. Na het tweede weekend met overvolle stranden greep de regering in. De vijftien meest populaire stranden in het land zijn voorlopig gesloten. Dat betekent: niet op het strand zitten, niet langs de vloedlijn wandelen, niet zwemmen. Een totaal strand-verbod. Politietoezicht. Ook niet als je bent gevaccineerd. Stel je dat eens voor aan een Europese kust …

Zal ik het hier maar bij laten? De overgrote meerderheid van mijn lezers / volgers staat aan de vooravond van koudere, natte periodes. Herfst en winter. Dan moet ik jullie maar terug naar jullie eigen realiteit ‘flitsen’. Laat ik dat doen met een mooie ‘herfstfoto’ die ik een paar dagen geleden op Twitter zag.

Ik drink een koud biertje en straks eten we paella. De witte wijn ligt koud. Ik ben blij dat ik straks nog even in het zwembad kan springen. Até a próxima vez.

ps. Zondag is het 23c en wordt er veel regen voorspeld.

Twee thrillers

Tags

Boeken, Cilla en Rolf Börjlind, E-boek, Lezen, Michael Connelly, Thriller, Zweden

Ik ben zelf verbaasd dat ik al een week geen stukje heb gepubliceerd. Ik ben niet opvallend drukker dan anders. Een gewone werkweek, een min of meer gewoon weekend. Maar ik las wel twee thrillers in minder dan een week. Thrillers leg ik niet zo gauw weg om even iets anders te doen. Die lezen deels zichzelf, bij wijze van spreken.

Dat ik fan ben van de boeken van Michael Connelly heb ik hier al veel vaker verteld. Het duo Cilla en Rolf Börjlind zijn nieuw voor mij. Een schrijvend echtpaar uit Zweden. Ik zag hun (namen) boeken al eerder voorbijkomen maar ik had er nog nooit eentje gelezen.

De wet van de onschuld – Michael Connelly

“Advocaat Mickey Haller moet stoppen voor een verkeerscontrole, en de politie ontdekt vervolgens het lichaam van een van Hallers cliënten in de kofferbak van zijn Lincoln. Hij wordt beschuldigd van moord, maar hij weet meteen dat hij erin is geluisd. De exorbitante borgtocht van vijf miljoen dollar, hem opgelegd door een wraakzuchtige rechter, kan hij niet betalen en dus draait hij de bak in. Vanuit de gevangenis in het centrum van Los Angeles kiest Haller ervoor om zijn eigen verdediging te voeren. Hij moet een strategie bedenken, terwijl hij ook voortdurend op zijn hoede moet zijn – als vertegenwoordiger van de rechtspraak is hij een doelwit voor de andere gevangenen. Met de hulp van zijn trouwe team, onder wie Harry Bosch, probeert hij uit te zoeken wie achter de poging zit om zijn leven te verwoesten, en vooral: waarom. Pas dan kan hij proberen de rechter en de jury van zijn onschuld te overtuigen.”

Deze nieuwste ‘Lincoln-advocaat-thriller’ is gewoon goed. Niet meer, niet minder. Als je dit boek zelf wilt lezen is het misschien goed om weg te klikken, mogelijk verraad ik iets. Mickey Haller is een van de vaste personages in het oeuvre van Michael Connelly. Gaat hij dit personage opofferen en laten veroordelen tot levenslang of zelfs de doodstraf? Waarschijnlijk niet. Dat gegeven staat een beetje in de weg om dit boek heel spannend te maken. Je weet dat deze strafrechtadvocaat alle kneepjes van het vak kent, dus …

Springvloed – Cilla en Rolf Börjlind

“Olivia Rönning is studente aan de politieschool en krijgt als opdracht om in haar vakantie een oude moordzaak (cold case) te bestuderen. Ze kiest een onopgeloste strandmoord van lang geleden, eentje waar haar vader zaliger nog aan gewerkt heeft. Om inzage in documenten te krijgen moet ze contact opnemen met de desbetreffende politieagent van destijds, Tom Stilton. Deze man is echter van de aardbodem verdwenen.”

Bovenstaande publiciteitstekst beschrijft in het kort de rode draad die gesponnen is doorheen het boek. Maar er zijn heel veel zij-verhalen. Misschien wel veel te veel. De eerste helft van het boek maak je steeds kennis met nieuwe personages. Het ging mij irriteren. Uiteraard weet je dat deze verhalen uiteindelijk bij elkaar zullen komen. Ja toch? Hoe? Dat ga ik hier vanzelfsprekend niet uit de doeken doen. Ga ik nog een andere thriller in deze serie lezen? Ik twijfel nog.

Ik zoom nog even in op de kaften van beide boeken. Is het je opgevallen dat er een dikke DT-fout staat op de voorzijde van het eerste boek? Slordig vind ik dat. Op de voorzijde van het andere boek staat: ‘Een Rönning & Stilton-Thriller’. Dat had ik niet eerder gelezen (gezien) want ik las deze thriller als e-boek en dan zie je de kaft nauwelijks. Als je dan opnieuw de korte samenvatting leest over dit boek dan is de zoektocht naar de ‘van de aardbodem verdwenen agent‘ een tikkeltje voorspelbaar hoe het zal gaan.

Ik geef beide boeken ***1/2 op mijn persoonlijk sterren-overzicht. Klik HIER.

Een gestolen melkfles (2)

Tags

Buren, Friesland, Geld, Inbraak, Insluiping, Melkfles, Politie, Rijksdaalder, Wyns

Heb je het eerste deel nog niet gelezen klik dan HIER dan weet je waar dit overgaat. Ik moet trouwens zeggen dat ik gisteren helemaal niet van plan was om een vervolgverhaal te schrijven. Heel vaak weet ik niet waar ik naartoe ‘lul’ als ik aan een stukje begin. Ik pak de draad weer op …

Een half jaar later lopen twee agenten ons erf op …

Foto Google Maps – Streetview

Ik loop de tuin in via de zijdeur. Ik heb geen flauw idee wat ze komen doen. Een man en een vrouw. Ze vragen of ik ben wie ik ben. Ja, dat ben ik. “Klopt het dat u een half jaar geleden aangifte hebt gedaan over een ontvreemde melkfles met rijksdaalders?” Dit is niet helemaal een juiste weergave van hun woorden want ze vroegen het me in het Fries. Ik zeg ja. En of ze even binnen mogen komen? Opnieuw zeg ik ja.

We gaan aan de grote tafel in de keuken zitten. Of ze koffie of iets anders wilden, ben ik vergeten. De agenten waren duidelijk op cursus geweest want ze begonnen met ‘small social talk’. Of ik Fries versta. Of ik al lang in Wyns woon. En nog zo wat vragen. De vraag of ik onze buren ken vond ik een beetje vreemd. Ja natuurlijk ken ik die. Op het hele dorp, boerderijen incluis, wonen hooguit honderd mensen. Ik ken zelfs de meeste mensen op Bartlehiem, een boogscheut bij ons vandaan, vertel ik hen.

“Dus u kent ook uw overbuurvrouw?” Vanuit de keuken wijzen ze in de richting van buurvrouw F. Ja natuurlijk ken ik haar. Het gesprek gaat een vreemde kant op vind ik maar ik ben wel nieuwsgierig. “Kent u ook haar zoon?” Ik antwoord iets tussen ja en nee want die jongen woont toch niet (meer) bij zijn moeder of wel? Hij was al vertrokken (naar zijn vader?) toen wij in Wyns kwamen wonen. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Ik vraag waar ze naar toe willen met hun vragen.

Dan vertelt een van de platte petten dat er afgelopen week aangifte is gedaan van diefstal. Ook zonder braak, dus ook insluiping en opnieuw een spaarpot. Een oudere dame is het slachtoffer geworden. Zij werd gevraagd of ze vreemden in huis heeft gehad. Wat ze daarop antwoordde weet ik uiteraard niet maar de naam van onze overbuurjongen ploept op. Of uit het geheugen van deze dame (ik meen me te herinneren dat het zijn oma was) of uit de politiecomputer, weet ik niet. Een slimme lokale Sherlock Holmes legt plots het verband tussen het een en ander. Tweemaal een spaarpot, tweemaal is er een connectie met Wyns.

En dan komt de aap uit de politiemouw. “Of Schyvens misschien een oogje in het figuurlijke zeil kan houden?” Een beetje voorzichtig kijken (observeren) wanneer de jongen, nu jongeman van een jaar of twintig, thuis is of op bezoek bij zijn moeder.

Ik schuif mijn stoel naar achteren en meld heel gedecideerd dat ons gesprek voorbij is. Ik vraag de agenten om onmiddellijk te vertrekken. Wat denken ze wel? Moet ik mijn buren gaan bespieden. Absoluut niet. Dat is verdomme hun werk. Ik laat me niet voor een stiekem politiekarretje spannen. Wegwezen.

Ze vertrekken. Of ze zich hebben verontschuldigd weet ik niet meer. Of ze hebben bedankt voor de koffie en het gesprek weet ik ook niet meer. Ik was ‘van mijn melk’ om het in schoon Vlaams te zeggen. Deze agenten hebben iets in mijn brein geplant dat ik absoluut niet wilde. Natuurlijk zag ik de overbuurvrouw en haar zoon daarna nog met enige regelmaat. Ik heb er nooit iets over gezegd of gevraagd. Maar elke keer weer knetterde mijn hersenen met een lichte kortsluiting. Mijn kijk op die jongen en zelfs zijn moeder was bezoedeld.

Toen we eind 1989 verhuisden vanuit Wyns naar Bergen op Zoom was onze rijksdaalderfles nog niet boven water. We zijn toen maar gestopt met knaken sparen.

Een gestolen melkfles

Tags

Gulden, Knaak, Nostalgie, Rijksdaalder, Vuurtoren, Wyns

Ik zag vanochtend op FB een foto van het oude 250 gulden briefje. Mijn favoriete briefje, zo mooi van kleur maar ook omdat er een vuurtoren opstaat. Voor de jonkies en de Vlamingen die hier meelezen, voeg ik onderstaande foto toe zodat ze begrijpen waar ik het over heb.

Wij verzamelden al sinds het eind van de 80’er jaren vuurtorens. Of beter gezegd: vuurtorentjes. Ze moesten op onze wc passen, dat was een voorwaarde. En mijn moeder – meneer-oma-de-mama – mocht dat niet weten. We waren bang dat we anders nooit meer iets anders zouden krijgen dan vuurtorens. Hahaha, de schat (zaliger). Dus geen al te grote objecten. Een paar tekeningen en foto’s. Een paar vuurtorens met daaronder klingeling-klingeling ijzeren staafjes hingen aan een buis van de waterleiding. Peper en zout stelletjes, botermesjes, wierookhouders, enzovoort. We twijfelden lang of het 250 gulden biljet daar ook een plekje moest krijgen want we herinnerde ons te goed dat ergens in 1987 (of 1988) een melkfles werd gejat in Wyns.

Ik fantaseer nu flink wat opgetrokken wenkbrauwen bij mijn lezers. Een gestolen melkfles? Ik zal het zo vertellen maar eerst nog een foto.

Rijksdaalder, een knaak, 2,5 gulden

We hadden zo ons eigen spaarsysteem. In de boekenkast (in Wyns) stond een omgespoelde melkfles. Beter gezegd … een omgespoelde karnemelkfles. Zo’n fles had een veel bredere opening. Elke rijksdaalder die we kregen deponeerden we in die fles. De afspraak was dat we nooit specifiek rijksdaalders vroegen als we wisselgeld verwachtten. Maar als we ze kregen … bingo. Voor de melkfles in de boekenkast. We beloofden elkaar dat we dat ‘spaarpotje’ pas zouden aanspreken als er geen munt meer bij kon.

Ruim een jaar later (misschien waren het wel twee jaar) was de fles goed gevuld maar nog niet vol. Ik was wel benieuwd naar het bedrag van een volle fles. Ik ging tellen en kwam uit op ongeveer 800 gulden. Een volle fles zou dus ruim 1000 gulden opleveren. Er kwam een nieuwe Griekenland-vakantie aan. Jammer genoeg was de fles nog niet helemaal vol dus de fles bleef thuis in de boekenkast staan. We waren bijna zes weken de Griekse en Joegoslavische hort op. Onze huisgenoten waren soms thuis en soms niet.

Na de vakantie zaten er al weer gauw een paar knaken in de portemonnee. Dumpen in de fles was nog steeds het devies. Waar is de fles? Ik kon de fles niet vinden. Een paar keer eerder hadden we fles achter de boeken gezet in plaats van vóór de boeken. Hadden we dat nu ook gedaan? Ik kon het me niet herinneren. Op onze traditionele zondagavond-babbel (na Studio Sport en Keek op de Week) vroegen we onze huisgenoten R & R of zij iets wisten van onze melkfles. Nee, ze wisten van niets. De enige conclusie die we konden trekken was: gestolen. Maar wanneer en door wie? We hebben (hadden) geen flauw idee. Ik reed naar Burgum om aangifte te doen bij de politie. Geen inbraak maar wel insluiping door een onbekende.

Een half jaar later lopen twee agenten ons erf op …

Morgen of overmorgen … deel 2 van de gestolen melkfles.

Een beetje knorrig

Tags

Bagage, Diefstal, Foto's, Harde schijf, Laptop, Opslag, Reizen, Slorig, Verlies, Vliegtuig, Zoeken

Laat ik met een foto beginnen.

Mijn harde schijven …

Het onderschrift is niet helemaal juist. Of toch wel? Ik fotografeer digitaal sinds de zomervakantie in 2002. Dat is bijna twintig jaar geleden. Dat leverde al vele duizenden foto’s op. Sinds de uitvinding van de smartphone en WhatsApp is de hoeveelheid foto’s en filmpjes op diverse apparaten de figuurlijke pan uitgerezen. Ik heb de automatische opslag op ‘foto’s’ op mijn Macbook Pro uitgeschakeld. Ik hoef daar geen automatische back up van. Dat doe ik zelf wel. Al deze jaren kopieer ik elke twee of drie maanden mijn foto’s naar fotomappen. Eerst op de computer of laptop. Later naar een externe harde schijf. Ik ben ondertussen toe aan zeven externe schijven voor opslag van muziek, foto’s, films en series. Als je goed kunt tellen – en wie kan dat niet – tel je op bovenstaande foto maar zes schijven. Of GB-boxjes of hoe je zo’n ding ook maar wilt noemen.

Ik ben er namelijk eentje kwijt die dus vanzelfsprekend niet op de foto staat. Ik ben er flink knorrig van. Balen, boos, verdrietig, chagrijnig. Waar is dat ding? Het is de schijf die ik de laatste drie of vier jaar in gebruik heb. Een schijf met 2 TB capaciteit. Er is nog ongeveer 400 GB ruimte. Deze schijf koppel ik met grote regelmaat aan mijn laptop en dan kopieer ik alle foto’s naar het juiste mapje. Bij mij is dat ingedeeld naar jaartal en vervolgens naar kwartaal. Sinds een paar dagen is dat dus: FOTO’S 2021 / 04 okt nov dec 2021. En vervolgens een onderverdeling Eigen foto’s en WhatsApp-foto’s. Ook mijn digitale boekenkast sinds 2014 staat op die schijf.

Natuurlijk stel ik me dan de vraag: “Wanneer en waar heb ik die schijf voor het laatst gezien of gebruikt?” Ik weet het niet met zekerheid. Was het op mijn laatste dag in Leeuwarden? Ligt die schijf daar? Ik denk het niet want die schijf gaat altijd met me mee. Op en neer van Nederland naar Afrika en omgekeerd. De andere schijven hebben een plekje in de tweede la van mijn bureau en zijn minder reislustig. Ik verbleef na Leeuwarden nog een paar dagen in Heemstede. Wel zo gemakkelijk want dat is dicht bij Schiphol. Ik herinner me niet of ik die schijf daar al dan niet heb gebruikt.

Ik heb min of meer inpak-rituelen. Meestal zit die schijf in dezelfde tas als mijn laptop. Dit keer had ik heel veel bagage. Veel boeken voor de Nederlandse school. Drie koffers en mijn laptoptas. Twee koffers met plastic omwikkeld tegen diefstal. Een kleine koffer – een formaat dat mee mag in het vliegtuig als handbagage – was niet geseald. Bij het inchecken vroeg ik of mijn KLM Silver Member kaart nog toeliet dat ik drie koffers incheckte. Onverwacht mocht dat. Dus ook de kleine koffer ging aan boord van de drie vluchten. Vierentwintig uur later rolden de drie koffers keurig van de bagageband.

Een paar dagen na mijn aankomst zijn alle koffers uitgepakt en opgeborgen. Weer een paar dagen later wil ik een laatste back up maken van de foto’s zomer 2021. Waar is mijn harde schijf? Ik kan hem (of haar) niet zo gauw vinden. Grrr. Het is nogal een rommeltje in mijn werkkamer zo bij start van het nieuwe schooljaar. Overal boeken, schriften, mappen enzovoort. Isabel zegt dat de schijf wel tevoorschijn komt. Niet dus. Ik heb werkelijk al overal gekeken. Niet te vinden.

Waar o waar? Heb ik die schijf tijdens mijn lange wachttijd in Rome of Addis gebruikt? Ik weet het niet meer. Zat die schijf in het boven- of zijvakje van mijn niet-gesealde koffer? Ik weet het niet. Zo ja dan betekent het dat een onverlaat die schijf heeft gejat. Zo’n 2TB schijf kost al gauw een kleine 100 euro. Ik weet het niet.

Eigenlijk wil ik er niet echt over nadenken want dan moet ik mogelijk toegeven dat ik ALLE fotomateriaal sinds 2016 (of is al vanaf 2014) kwijt ben. Nee, nee, nee. Ik heb nog één hoop … als je iets kwijt bent geraakt ga je eerst zoeken en nog eens zoeken. Dan geef je het op. En een tijdje later … als je er juist niet naar zoekt … wonder boven wonder vind je het verloren gewaande ding op een onverwachte plaats. Wat zou dat een opluchting zijn … maar ik vrees met grote vreze …

Koppen snellen

Tags

Barcelona, Britney Spears, Corona-pas, de Correspondent, Formatie, Internet, Krant, Nieuws, NOS, Persbureau, Ronald Koeman

Om mezelf een nieuwsjunk te noemen is een tikkeltje overdreven maar het komt in de buurt. Ik volg het nieuws – de actualiteit – goed. Ik denk flink meer dan de gemiddelde Nederlander (of Vlaming of Mozambikaan). Daarvoor heb ik wel internet nodig want ik heb geen papieren abonnement meer op een krant of tijdschrift. Op mijn bureaublad heb ik de voornaamste links naar ‘nieuws’ in een keurig kolommetje opgeslagen. Ik noem de voornaamste sites: nos.nl, nu.nl, rtlnieuws.nl, vrtnieuws.be, ad.nl, vk.nl, standaard.be, joop.nl, groene.nl, vn.nl, vi.nl, clubofmozambique.com. Daar moet ik ook Twitter nog aan toevoegen. Op de meeste dagen klik ik deze sites open, soms maar voor een minuutje of twee. Gauw even door de startpagina’s scrollen en koppen snellen. Af en toe klik ik een (gratis) artikel aan. Uiteraard staan er veel dezelfde berichten op die verschillende sites. Berichten die zijn aangeleverd door persbureaus zoals ANP.

Schermafbeelding NOS.NL – donderdag 30 september 2021 om 7am

Ik had lang een Blendle-portemonnee, dan kon ik voor een klein bedrag een langer artikel lezen. Zij hebben hun verdienmodel veranderd. Nu betaal je een vast bedrag (iets minder dan 10 euro) en dan kun je in heel veel kranten en tijdschriften lezen zoveel je wilt. Ik heb (nog) geen abonnement genomen. Vooral om mezelf te beschermen tegen ‘nog meer uren naar een beeldscherm turen’. Af en toe lees ik lange stukken bij De Correspondent.

Goed, terug naar de titel van dit stukje: ‘Koppen snellen’. Dat levert vanochtend uiteraard nieuws op over de tergend langzame formatie in Nederland, het verlies van Barcelona en de wankele positie van Koeman, protesten van – meestal ongevaccineerden – tegen de corona-pas. En … nu komt het … op elke nieuwssite staat wel iets te lezen over ‘Vader van Britney Spears geschorst als bewindvoerder’. Waarom moet ik dit weten, lezen? Werkelijk op elke nieuwsite – mogelijk wereldwijd – gaat het al dagen (maanden, jaren) over deze Amerikaanse zangeres die onder curatele staat. Wat is de nieuwswaarde? Ik begrijp hier niets van. Ik moet ver scrollen om ook maar één berichtje te lezen over Afrika. Een gigantisch continent. Zelfs Afghanistan verdwijnt uit het zicht maar de reactie van de verloofde van Britney S staat op voorpagina’s. Rare keuzes maken nieuwsredacties.

ps. Ik heb met opzet geen links toegevoegd naar al deze nieuws-sites en kranten. Die kan iedereen zelf wel vinden. Ik maak (graag) een uitzondering voor de Correspondent.

Waarom toch gaan dingen kapot

Tags

Boeken, Boekenkast, De wet van Murphy, Kapot, Scherven, Strijkijzer

Het is niet voor het eerst dat ik hier iets schrijf over zaken die kapot gaan. Klik HIER maar als je dat wilt lezen. Wat heb ik daar toch een gruwelijke hekel aan. Ik zal vast eerder hebben verteld dat ik niet erg materialistisch ben. Maar ik wil graag behouden wat ik heb. Maar de dagelijkse realiteit is weerbarstiger.

De middelste boekenkast in mijn werkkamer is omgekukeld.

Het was schrikken toen ik een paar dagen geleden de deur van mijn werkkamer opendeed. Een ravage, een puinhoop. De middelste van drie boekenkasten lag languit gestrekt op de vloer. Knock out. Links en rechts wat stoffelijke overschotten. Ik heb deze plaatselijke aardbeving niet gehoord, niet gevoeld. Gelukkig maar want wat moet je ermee aanvangen midden in de nacht.

Isabel hielp me om het stoffelijk overschot min of meer rechtop te zetten. Hij is door zijn voorste pootjes gezakt. De sukkel. Zijn twee drieling-broers staan links en rechts nog overeind. Ik geef toe dat de middelste de zwaarste last moest dragen. Twee planken vol met kunstboeken. En ja, ik weet dat ze zwaar zijn. Isabel had me er ooit voor gewaarschuwd. Ook de zes ’s Lands Glorie boeken staan stonden in deze kast. Een plank vol Portugese boeken. En op de onderste plank cursussen NT2-Nederlands, mijn verzameling Bahamontes, enkele strips (graphic novel), een klein Umoja-archief, mappen met allerlei rekeningen (elektriciteit, water, lokale belastingen, enzo). Bovenop de kast een doos vol coureurekes, een mahjong-spel, scrabble en nog wat van dat soort zaken. Op de meeste planken stonden kleine fotolijstjes met foto’s van onze bruiloft. Eigenlijk is dat laatste de enige schade – als ik de kast zelf even vergeet. Kapot glas, veel scherven. Zouden ze geluk brengen?

Nee dus, want sinds maandag weigert mijn printer hardnekkig om ook maar één blaadje te leveren. Ik heb de (oude) printer van school dan maar uit een doos gehaald. En wat denk je? Van hetzelfde laken een pak. Ook deze printer is in eeuwig durende staking.

Ik loop vanochtend naar de keuken en pak een theedoek van het aanrecht. Glasgerinkel. Ik had niet gezien dat er een cognacglas op stond. Alweer scherven. Dit keer wel geluk? Vergeet het maar want Isabel wilde snel, snel, snel een blouse strijken en … je raadt het al: strijkijzer kapot. Het is nog net geen 10 uur. Wat gaat er nog verder mis vandaag? Ik heb alvast een enkele reis home geboekt voor mijnheer Murphy.

Nu rest de vraag: repareren of nieuw aanschaffen? Een printer kost niet heel veel, wel die verdomde cartridges. Een nieuw strijkijzer lijkt me geen onzinnige uitgave. De boekenkast … het was heel wat jaren geleden een verjaardagscadeau. Isabel had ze laten maken door een lokale meubelmaker. Erg lief van haar maar dat was voordat ik de (zware) boeken had meegebracht uit Bergen op Zoom. Spaanplaat, hard-board en plastic pootjes. Repareren, opnieuw lijmen, planken vastschroeven en nieuwe pootjes kopen? Dat is iets voor het lange weekend dat eraan komt. Zondag en maandag (een vrije dag) wordt het slecht weer … Koen weet wat te doen. Dat is geen gedicht.

Van de boerderij naar je tafel

Tags

Blue Hill, Boerderij, Brood, Chef, Chef's Table, Culinair, Dan Barber, Documentaire, Filosofie, Graan, Manhattan, Netflix, New York, Serie, Voedsel, YouTube

Af en toe kijk ik een aflevering van een of ander culinair programma op Netflix. Nooit een heel seizoen na elkaar, je zou er zo maar een indigestie aan kunnen overhouden. Heel onlangs zag ik Dan Barber in de serie ‘Chef’s Table’. Deze Netflix-serie vertelt in afleveringen van een uur iets over een top-chef. Je ziet de chef aan het werk in z’n keuken, op de markt, met zijn familie afgewisseld met (lovende) reacties van culinair recensenten, collega’s of klanten. Een mini-documentaire, een portret van een bevlogen, hardwerkende kok – die tegenwoordig dus ‘chef’ heet.

Dan Barber – screenshot Netflix

Dan Barber bedacht door vallen en opstaan het concept: ‘Farm to Table’. Je zou hem een culinair, ecologische filosoof kunnen noemen. Zijn filosofie komt erop neer dat hij heel sterk gelooft in het principe: als de grond waarop gewassen geteeld worden van hoge kwaliteit is (zonder chemicaliën) dan wordt de smaak van de producten vele malen beter dan het standaard voedsel dat je koopt op de veiling, markt of supermarkt. Ik kan me wel vinden in dat idee. In de praktijk trekt hij dat ook door naar de dieren (kippen, varkens, kalveren, koeien). Als zij vrij rondscharrelen op voedingrijke en gevarieerde gronden dan zal ook de melk, de eieren en tenslotte het vlees van topkwaliteit zijn.

Dan Barber heeft een uiterst succesvol restaurant in New York en ook eentje op het platteland. Hij staat in contact met boeren die samen met hem proberen de gewassen zo kwalitatief mogelijk te telen. Denk daarbij ook aan graan. Het klinkt simpel maar hij gelooft dat hoogwaardig geteeld graan het beste brood zal voortbrengen. Een interessante gedachte zegt deze broodliefhebber.

Anders dan in andere culinaire programma’s zal je hier niet meteen recepten vinden. Eerder ga je nadenken over voedsel. Met veel fruitbomen, een eigen kleine moes- en kruidentuin en kippen draag ik een heel bescheiden steentje bij aan gezondere voeding. Alleen maar op ons eigen bord. Ik ga met de man die af en toe in onze tuin wat helpt, bespreken hoe we de kippenmest het best kunnen gebruiken om een nieuw stukje moestuin aan te leggen.

Als ik flarden zie, gefilmd in zijn restaurants –  Blue Hill in Manhattan (NY) en Blue Hill in Stone Barns – dan denk ik dat ik daar niet ga eten. Niet omdat ik het concept niet waardeer maar ik denk dat je minstens 150 dollar per couvert zult moeten neertellen. Het wordt niet gezegd maar dat is mijn inschatting. Kijken jullie naar zulke tv-programma’s?

Lees meer in het Engels: Klik HIER

Kijk mee op YouTube – een teaser