Over koken en televisie

Tags

Culinair, Dagelijkse Kost, DSTV, Eend, Jeroen Meus, Jury, Koken, Masterchef, MasterChef Australië, Pad Thai, Rudolph van Veen, Televisie

Af en toe schrijf ik wel eens iets over eten of over koken in het algemeen. Soms over mijn eigen gekokkerel. Maar niet vaak. Mijn foto’s van eten … dat is zelden een succes – dat is écht een vak apart – terwijl het er in het echt best wel vaak lekker en goed uitziet. Ik zou een bijna dagelijks logje kunnen vullen met onze ‘dagelijkse kost’. Maar dat vraagt een heel andere concentratie in de keuken. Heel regelmatig denk ik tijdens het koken of tijdens de voorbereidingen … mmm, laat ik daar een foto van maken. Maar dat doe ik bijna nooit want dat is zo’n gedoe. Handen wassen want die zijn natuurlijk niet schoon genoeg (wel plakkerig of vet) om een fototoestel te hanteren.

Waarom schrijf ik vandaag iets over eten? Vorige week meldde ik al dat we weer tv-kijken want ik heb het DSTV-abonnement weer geactiveerd. De belangrijkste reden: EK-voetbal. In de dagelijkse praktijk heb ik nog maar vier wedstrijden helemaal gezien. Tweemaal de Rode Duivels en tweemaal Oranje. Maar natuurlijk zappen we ook naar andere zenders. Bijvoorbeeld: VUZU, BBC Lifestyle en Food Network. Ik denk niet dat dit zenders zijn die belletjes doen rinkelen in de Lage Landen. Zo ontdekten we vorige week dat Master Chef Australië dagelijks wordt uitgezonden tussen zeven en half negen. Dat is precies de tijd dat wij bijna klaar zijn met eten. En laat MasterChef Australië toch mijn meest favoriete televisie-kookwedstrijd zijn. Joepie. We zitten klaar. Seizoen 12. En wat blijkt nu? …

Ten eerste, er zijn nog maar 12 kandidaten over, dus het programma wordt al een hele tijd uitgezonden. Oké, dat geeft niets. Maar een veel grotere verbazing, om niet te zeggen … shock … Waar zijn Garry, George en Matt? De presentatoren die tegelijkertijd ook de jury vormen van deze kookwedstrijd. Zij zijn toch het kloppende hart van dit geweldige tv-programma? We kijken een aflevering en maken kennis met Andy, Melissa en Jock. Het nieuwe presentatie-trio. Ik ben nog niet overtuigd en na de aflevering ga ik googlen, op zoek naar informatie.

De drie heren zijn er tijdens nieuwe contract-onderhandelingen niet uitgekomen met de producent. Tja, daar heb ik niets aan toe te voegen. Wel jammer in het kwadraat want presentatoren zijn zeer belangrijk. Ik hou bijvoorbeeld niet van MasterChef Amerika met Gordon Ramsy. Ik begrijp dat de vervanging van Garry, George en Matt wereldwijd veel aandacht heeft gekregen want ik ben lang niet de enige die MasterChef Australië het beste televisieprogramma vindt in het genre ‘culinair’. Dus een beetje oud nieuws maar voor ons was het wel een verrassing.

We zijn nu zes afleveringen verder en alles went. Dus ook een nieuwe jury. Het is bijvoorbeeld een genot om jurylid Jock te zien proeven van de gerechten van de kandidaten. De producent deed iets slims. Alle kandidaten zijn deelnemers die hoog eindigden in een van de vorige elf seizoenen. De kijker is dus niet helemaal verweesd. Zo vond ik het fijn om Poh weer te zien, de runner up van het eerste seizoen. En wat is het camera-werk geweldig. Het inzoomen op de gerechten, wow, het water loopt ons geregeld in de mond.

Het format is niet veranderd, de grote MasterChef-keuken is dezelfde, de mystery box verschijnt met regelmaat ten tonele en ook het balkon van waarop deelnemers naar hun collega’s kijken – en supporteren – is er nog steeds. Ook de sfeer van het programma is niet veranderd. Ja, een beetje, er heerst namelijk een wereldwijde pandemie. Ik zie geen mondkapjes maar wel heel veel anderhalve meters en geen geknuffel. De warmte en liefde voor elkaar, het koken en het programma zelf zijn nog steeds heel voelbaar. Ik was fan en dat ben ik nog steeds. Kijken jullie naar kookprogramma en/of kookwedstrijden?

Om nog even terug te komen op de eerste alinea. Afgelopen weekend maakte ik (slow cooked) eend klaar, geïnspireerd op een recept van Jeroen Meus (Dagelijkse Kost). Deze week aten we tweemaal verse spinazie. Een vegetarische prei-quiche. Kip in kokosmelk met boontjes. Mijn eigen versie van pad thai (met kip en garnaal) en sticky rice met mango. Vers gefrituurde sardientjes met aardappeltjes gekookt in melk en citroen. Ik stop nu met bloggen want ik ga een Normandische appeltaart maken volgens een recept dat ik nog ken toen ik in Nederland naar 24 Kitchen keek met Rudolph van Veen. (Rudolph Bakery).

Cultuurdingetje

Tags

Amateurtoneel, Blankenbergen, Boechout, Culturele verschillen, Cultuur, Eenakter, Evaluatie, Kritiek, Leeuwarden, Madammen, NCA, Theater, Toneel, Workshop

Een collega-blogger schreef deze week een stukje met de titel ‘Cultuurdingetje’. Iets Vlaams – Nederlands. Ik ben zo vrij om deze titel van haar over te nemen. Niet als reactie op haar logje maar omdat ze me deed herinneren aan een eigen cultuurdingetje. En niet helemaal toevallig ook iets Nederlands – Vlaams.

Ik ben na mijn lerarenopleiding (regentaat) verhuisd van Boechout (Vlaanderen) naar Leeuwarden (Nederland) en studeerde daar af als ‘docent drama’. Naast werk in het onderwijs had ik steeds meer opdrachten in het theater. Ik werd vaker regisseur dan docent. Alhoewel die twee zaken voor een groot deel samen kunnen gaan, maar dat terzijde. Ik ging dikwijls – in opdracht van BCA of NCA – amateur-theater-voorstellingen bekijken en schreef dan een rapport over die voorstelling. Enkele weken later ging ik dan mijn rapport – mijn bevindingen, mijn visie – toelichten bij dat gezelschap. Dat waren voor ons allemaal leerrijke bijeenkomsten, soms interessante discussies.

Het NCA (Nederlands Centrum Amateurtheater) zat in een (internationale) werkgroep – de Vlamingen gebruikten liever het woord comité – samen met hun Vlaamse partners. Ik ben de naam vergeten maar dat doet er ook niet toe. Deze werkgroep organiseerde elk jaar een eenakter-weekend. Drie Vlaamse groepen en drie Nederlandse groepen kwamen een lang weekend bij elkaar in Blankenbergen. Ik werd gevraagd als Nederlandse specialist en daar ontmoette ik Jef, de Vlaamse specialist. Het klikte vanaf het eerste moment heel goed tussen ons.

Foto: Pexels.com

Het programma zag er ongeveer zo uit: op vrijdagavond speelden twee groepen (één Vlaamse en één Nederlandse) hun voorstelling. Na afloop gaven Jef en ik onze reactie. Kritisch opbouwend. Alle deelnemers aan het weekend waren daarbij aanwezig. De volgende ochtend deelden we de totale groep op in twee gemengde deelgroepen en gaven Jef en ik – elk apart een workshop, deels gebaseerd op wat we de vorige avond hadden gezien. Op zaterdagmiddag en zaterdagavond presenteren de andere vier groepen hun eenakter en wij gaven weer ons (deskundig) commentaar. Op zondagochtend volgde een nieuwe workshop van Jef en Koen. Het weekend werd afgesloten met een uitstekende lunch.

Bij alle andere maaltijden schoof ik aan bij een andere tafel (groep) maar voor de afscheidslunch werd ik zeer nadrukkelijk verzocht om aan te schuiven bij het organiserende ‘comité. Comiteit zou mijn grootvader zaliger zeggen. Van Nederlandse kant herinner ik me één dame (Joke), zij werkte op het hoofdkantoor van het NCA in Utrecht. Van Vlaamse kant zetelden drie wat oudere heren. De voorzitters van de liberale toneelkring, van de socialisten en de katholieken. (*) Zij waren het hele weekend aanwezig met hun madammen, maar dat terzijde. Ik kreeg complimenten voor mijn werk en ze vonden het tof dat een Vlaming de Nederlandse specialist is. Hahaha.

Nu kom ik op het persoonlijke cultuurdingetje. Jef en ik hadden ons al het hele weekend afgevraagd – deels geërgerd – waarom het theater-technisch niet wat beter was georganiseerd. Licht, geluid … van dat soort zaken. Dus tijdens deze eindlunch – met alle comité-leden aan de tafel – bracht ik dit en enkele andere zaken die beter zouden kunnen in de toekomst ter sprake. Op z’n Koens dus tamelijk geaccentueerd met voorbeelden en recht voor z’n raap zonder iemand specifiek te noemen maar de boodschap was duidelijk. Het kan veel beter! Omdat de Vlamingen de locatie en het theater (in een congrescentrum in Blankenbergen) hadden geregeld was dat ook hún verantwoordelijkheid. Vond ik. Er werd vriendelijk geknikt en er werd toegezegd dat dit zou besproken worden in de volgende vergadering.

Na het eten neemt iedereen afscheid van iedereen. Het was een heel leuk en leerzaam weekend geweest. Jef vraagt of ik nog een laatste pintje pak. Ja, graag. We zitten aan de bar of aan een tafeltje en Jef zegt me “Koen, ge zijt een Hollander geworden.” Ik kon die opmerking niet onmiddellijk plaatsen dus ik vroeg verder. Het kwam hier op neer. Mijn directe kritiek tijdens de lunch was echt iets ‘Hollands’, veel te direct. Dat is moeilijk te verkroppen voor de drie Vlaamse toneelvoorzitters. “Ja maar …” probeerde ik, “dat vond jij toch ook.” Ja, dat vond hij ook, voor 200% zelfs maar … “Koen, je moet zoiets veel meer inkleden. Je had de tijdelijke voorzitter van het comité (een Vlaming) even terzijde moeten nemen – zeker niet tijdens de lunch – en zeker niet en plain public en hem dan precies hetzelfde vertellen. Dan zou hij later op hun evaluatie-vergadering onze kritiek en suggesties – als ZIJN inbreng kunnen presenteren aan zijn collega’s. Dán zouden ze dat zeer au sérieux nemen.”

Nawoordje: misschien had ik op lange tenen gestaan maar een jaar later werd ik toch weer gevraagd. Ook Jef was weer van de partij. Zes andere groepen maar wel dezelfde comité-heren met hun madammen. Opnieuw in Blankenbergen en de techniek was … even ‘prut’ dan een jaar eerder. Hahaha. Het eten lekker, het weekend fijn en leerzaam. Een cultuurdingetje, ja toch?!?

(*) Misschien waren dat niet precies de toneelverbonden – misschien was er ook wel een ‘onafhankelijke’ bond bij. Verzuiling op z’n Vlaams.

1000 vragen aan mezelf (35)

Tags

1000 vragen, Duizend vragen aan mezelf, Ine, Isabel, Muziek, Voetbal, Vrienden

Als ik niet een beetje opschiet met deze vragen dan haalt Liesbeth (Apenstaartje) me nog voor het eind van het jaar in en zij begon pas dit jaar. ‘Beter tien antwoorden gepubliceerd dan vijfentwintig enkel in mijn hoofd.’

666. Wat was het keerpunt in je leven?

Natuurlijk is het eerste dat ik denk: het overlijden van Ine. Maar of dat ook een keerpunt was? Ik twijfel. Ik was nog steeds dezelfde man met dezelfde activiteiten, dezelfde idealen, dezelfde opvattingen, dezelfde normen en waarden. Weliswaar alleen maar niet ‘gebroken’. Volgens mij is het ja-zeggen tegen Isabel – en om een leven te beginnen samen met haar in Afrika – een groter keerpunt. In de zin van verandering.

667. Geloof je dat mensen de toekomst kunnen voorspellen?

Nee, niet echt of toch zeker niet iets op wat langere termijn. Ik kan nu voorspellen dat er geen nieuwe regering in Nederland zal zijn voor Prinsjesdag. Maar dat is natuurlijk geen voorspelling, dat is een verwachting.

668. Wat doe je op de automatische piloot?

Ik heb een tamelijk vaste volgorde van wat ik doe als ik ’s morgens (door de week) rond 5.15u opsta. Dat zou je een beetje ‘op de automatische piloot’ kunnen noemen. Ook wandelen, auto-rijden of fietsen doe ik min of meer op diezelfde automatische piloot. Die activiteiten gaan vanzelf, daar hoef je niet over na te denken. Als ik op mijn werkkamer zit staat er meestal klassieke muziek op. Classic.nl, klassiek shuffelen op iTunes of iet dergelijks en dan luister ik ‘op de automatische piloot’. Of moet ik zeggen: ik hoor het wel maar luister niet?

669. Op welke plaatsen zat je het liefst in de klas?

Had ik een voorkeur? Ik herinner me dat niet. Ik zat meestal op de tweede of derde rij en het liefst aan de raamkant, niet aan de gangkant.

670. Vermijd je sommige muziek omdat je er verdrietig van wordt?

Nee maar natuurlijk word ik wel eens verdrietig van muziek. Een herinnering, een associatie en sorry … daar komt ze weer … Ine. Zij duikt dan weer op wat soms verdrietig is maar niet vervelend.

671. Ben je een prater of een doener?

Een prater. Ik moet mezelf net iets te vaak een figuurlijke schop onder mijn kont geven om iets te gaan doen dat zich niet afspeelt in mijn werkkamer.

672. Welk van je vijf zintuigen is het best ontwikkeld?

Ruiken en proeven. Erg gewoon, niet bijzonder ontwikkeld. Voelen, de tastzin … ik mag graag iets aanraken. Van het lekkere velletje van Isabel tot een verrimpelde passievrucht die ik vanochtend in de tuin opraapte. Horen – dat is het minst goed ontwikkeld bij me. Niet in de zien van ‘doof’ maar in de zin van nuances. En de schrik dat ik eerder doof dan blind zal zijn is genetisch aanwezig. Zien – ik doe nog bijna alles zonder bril. Ver weg kijken … ik heb nog steeds een scherpe blik. Ik zie bijvoorbeeld veel meer beter) dan Isabel. Bij veel (voldoende) daglicht lees ik (bijna) alles zonder bril. ’s Avonds is het wel prettig dat ik een brilletje heb om te lezen. Niet om tv te kijken maar om bijvoorbeeld het onderscheid tussen een 6 en een 8 te zien of de priegellettertjes op een verpakking (bereidingswijze) te kunnen lezen.

Twee kapotte brilletjes (beiden ooit nog van Ine geweest). Of hoorde deze foto bij mijn kapot-stukje van gisteren?

673. Wanneer heb je moeite jezelf recht in de ogen te kijken?

Als ik in de keuken Spaanse pepertjes heb gesneden en dan in mijn ogen wrijf. Oei, ai … dan in de spiegel kijken – recht of krom – dat lukt me nauwelijks. Oooo, was deze vraag figuurlijk bedoeld? Zeg dat dan meteen.

674. Wie kan jou het beste troosten?

Ik denk iemand in Heemstede. Dat is soms (te) ver weg. Maar moet ik vaak getroost worden? Ik denk het niet maar misschien houd ik me wel eens te stoer. Gisteravond tijdens NEDERLAND – OEKRAÏNE (EK-voetbal) zei ik tegen Isabel “Eigenlijk zou ik nu met Jean Jacques en Rob zitten WhatsAppen. Wat mis ik die momenten.” Maar die jongens zijn vorig jaar ook gaan hemelen … dus ja … snik. Moet ik dan getroost worden? Een beetje misschien. Even zuchten en dan weer verder (kijken).

675. Wat was je grootste blunder?

Tja, wat zou dat zijn? Het feit dat ik daar niet één twee drie antwoord op kan geven betekent vast dat er geen grote blunders te herinneren zijn. Kleine blunders natuurlijk wel. Iets op het vuur zetten in de keuken en pas als ik iets verbrands ruik actie ondernemen. Een kleine blunder herinner ik me. Ik had een vriendinnetje, we hadden net verkering en ik kwam voor de eerste keer officieel bij haar ouders thuis. Ik had bloemen voor haar moeder gekocht. Ik was nerveus. Vriendinnetje Kr deed de deur open. Ik gaf haar een voorzichtige zoen en liep achter haar naar de woonkamer. Daar zag ik haar moeder, ik gaf de bloemen. Ik deed een paar passen achteruit en vroeg: “En je vader? Is hij nog niet thuis?” Achter me zei iemand luid en duidelijk “Als je nog drie stappen achteruit zet trap je op mijn voeten jongeman.”

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Kapot

Tags

Auto, Groot onderhoud, Kapot, Mozambique, Schilderen, Stuk, Televisie

Een soort vervolg op mijn stukje van gisteren waarin ik vertelde over twee zaken die kapot bleken te zijn. De decoder (of het snoer van de decoder) en de ontvanger die bij de schotelantenne hoort. Beide zaken zijn ongeveer 5 jaar oud. Ik vind dat te jong om al kapot te gaan. Ik kan daar heel slecht tegen. Ik ben niet super voorzichtig met dingen maar zeker niet slordig. Het lijkt of materiële spullen vroeger veel langer meegingen dan heden ten dage. Of word ik een oude man die zeurt “Vroeger was alles beter”? Ik hoop van niet. Volgens mij vertelde ik al eens eerder over Koen en televisies.

Foto via Pexels.com

Ik probeer een lijstje te maken van zaken die de laatste tijd (jaren) kapot zijn gegaan. Onze broodrooster. Een handmixer. Twee laptops. Twee e-readers (eentje was echt mijn eigen schuld). Een tablet. Tig mobiele telefoons. Een printer. Bedlampjes. Tweemaal een boiler. Een airco (een vogel had zijn nest in het buitengedeelte van de airco had gemaakt). De ijskast en de televisie van onze huishoudelijke hulp.

Natuurlijk breken we wel eens een glas (meestal tijdens het afwassen), een kopje of een bord want we hebben alleen maar stenen (plavuizen) vloeren. Maar dat vind ik van een andere orde dan apparaten.

Ik ben totaal niet materialistisch (denk ik). Ik ben blij met wat ik heb – met wat wij hebben. Ik hoef niet voortdurend iets nieuws. Maar ik wel houden wat ik heb – wat wij hebben. Ik draag met gemak dezelfde broeken, truien of jas dan tien jaar geleden. Daar moet ik natuurlijk wel bij vermelden dat lange broeken, truien en jassen zelden uit de Mozambikaanse kast komen.

Dat auto’s of auto-onderdelen kapot gaan is een logische zaak. Zeker hier in het buitengebied waar we voortdurend over zandpaden moeten rijden. Of door plassen en modderstroken. Er is heel stof. Er zijn eindeloos veel kuilen in de weg dus over het onderhoud van auto’s heb ik het maar niet. Dat is iets dat je weet als je besluit om auto te rijden.

Dat je na een aantal jaren opnieuw moet schilderen of beitsen, dat vind ik normaal. Dat is slijtage. Zo zou het fijn zijn als onze tuinmuren een likje verf zouden krijgen. Maar eerst moet het plamuurmes flink zijn best doen want er zijn heel wat barstjes en barsten bijgekomen (in het pleister) de afgelopen vijf en half jaar. Maar als ik je vertel dat onze buitenmuren ruim drie meter hoog zijn en de lengte ruim 200 meter is (dat is het totaal) dan begrijp je dat daar en flink prijskaartje aanhangt. Dat zijn heel wat liters verf. Dat zijn kosten die je natuurlijk weet als je een eigen huis hebt. Dus kapotte apparaten, gestolen pompen en lampen … God beware me. Jammer dat ik daar niet in geloof, maar dat terzijde. Laat deze beker aan mij voorbij gaan.

Om het woordje ‘kapot’ in een iets andere betekenis te gebruiken … daar wordt Rietpietz vast blij van. Zich kapot generen, zich kapot ergeren, zich kapot lachen. Na een flinke training of werkdag zeg je ook soms “Ik ben kapot” of een wielrenner die zegt “Ik zat kapot”. Dan hebben ze het vaak over een man met een hamer. Dus met andere woorden: afgedraaid, afgepeigerd, afgemat. Als tien- of elfjarige hoorde ik op Terschelling voor het eerst het woord ‘kapotje’. Zegt dat nog iemand tegenwoordig. Zo’n kapotje kan beter niet kapot gaan tijdens gebruik …

Hoe gaan jullie daarmee om? Met spullen die veel te snel kapot gaan. Ik kan daar heel slecht tegen, ik heb daar een gruwelijke hekel aan.

Dertig dagen televisie kijken

Tags

Decoder, DSTV, EK, Europees kampioenschap, Rode Duivels, Sport, Sportzomer, Televisie, UEFA, Voetbal

Het is bijna 5 jaar geleden dat ik HIER iets schreef over DSTV. “Wat is DSTV?” … is waarschijnlijk de vraag die velen zich nu stellen. De letters staan voor Digitale Satelliet Televisie. Wij wonen in een buitengebied waar geen kabeltelevisie beschikbaar is. Willen we dan toch (ouderwets) televisie kijken dan zijn een schotelantenne en een bijbehorend abonnement de enige optie. Ruim vijf jaar geleden hakten we de knoop door en kozen voor DSTV. Er zijn nog twee andere aanbieders beschikbaar maar DSTV heeft het ruimste sportaanbod en het EK 2016 begon een paar dagen later. DSTV heeft ook heel wat Engelstalige zenders. Je koopt de schotel en je koopt eveneens de decoder – ‘het kastje’. Daarnaast betaal je elke dertig dagen voor een specifiek pakket naar keuze. Wij opteren voor Premium, goed voor 135 kanalen (die je natuurlijk nooit allemaal bekijkt) met oa. veel supersport-kanalen, vier filmkanalen mét Engelse ondertitels, heel wat internationale nieuwszenders. Afhankelijk van de wisselkoers kost dit abonnement ongeveer tussen de 55 en 70 euro. Dat mag je best DUUR noemen. Het goede van het Mozambikaanse abonnementen-systeem is dat je er niet langer dan 30 dagen aan vast zit. En je kunt altijd kiezen voor een ander, goedkoper abonnement. Zijn de dertig dagen voorbij en je betaalt niet dan krijg je nog maar één zender: TVM, het eerste kanaal van de nationale Mozambikaanse televisie.

Ik moest even zoeken wanneer we voor het laatst hebben betaald of met andere woorden – wanneer keken we voor het laatst televisie via DSTV? Het antwoord: vorig jaar in september – De Ronde van Frankrijk. Dus ruim acht maanden stonden de decoder en de schotelantenne figuurlijk stof te happen. We kijken meestal Netflix via internet. Ik kijk af en toe Vlaamse en Nederlandse programma’s via BVN op internet. De sportzomer 2021 komt eraan, althans zo kun je dat in Europa noemen, aan de andere kant van de evenaar is het nu winter. Juni, juli, augustus. Voetbal, het uitgestelde EK (Europees kampioenschap), Wimbledon, de Ronde van Frankrijk, de Olympische Spelen.

Daarom toog ik gisteren (vrijdag) naar een DSTV-winkel en betaalde opnieuw voor dertig dagen. Ik keek uit naar de openingsceremonie en de eerste voetbalwedstrijd. Thuis activeerde ik de decoder. Nou ja, dat was de bedoeling. Alles bleef zo dood als een dode pier. Met geen mogelijkheid kreeg ik de decoder aan de praat. Dus daarom ging ik vandaag opnieuw langs. Na een tijdje wachten was ik aan de beurt. Mijn decoder werd aangesloten en er moest een en ander worden geüpdatet. Of ik even wilde wachten. Ja hoor. Een half uur later zag ik dat 88% was voltooid. Op 97% hield de update ermee op. Tweede poging. Zelfde resultaat. Na een uur en vijftien minuten was ik er wel klaar mee. Waarom geven jullie me geen nieuwe decoder? ‘Geven’ is natuurlijk een woord dat ze niet kennen. ‘Verkopen’ wel. Gelukkig is er een aanbieding omdat er een internationaal voetbaltornooi – jaja, het EK – voor de deur staat. Ik koop een nieuwe decoder (25 euro). Ik moet wel een half uurtje wachten want mijn gisteren betaald pakket moet overgeschreven worden. Ik ga iets drinken in de buurt. Ik word precies na een half uur gebeld dat ik alles kan komen ophalen. Joepie … ik kan vanavond naar de Rode Duivels kijken.

Thuis jongleer ik wat met de oude en de nieuwe kabels en verschijnt er op het televisiescherm de mededeling … GEEN SIGNAAL.

Waar je zwarte streepjes ziet onder Tuner 1 en Tuner 2 zou je blauwe streepjes moeten zien.

Ik maak alles weer los en probeer opnieuw en opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik bel naar de winkel maar alles is al gesloten. Via via herinner me ik het nummer van de technicus die ooit alles heeft aangesloten. Hij heeft gelukkig avonddienst. Een uurtje later bevestigt hij wat ik ook heb geconstateerd: geen signaal. We halen de ladder uit het schuurtje en hij klimt naar boven.

DSTV-technicus Victor aan het werk

Een onderdeel van de schotelantenne is kapot. Waterschade. Eigenaardig want zo’n ding wordt gemaakt om buiten te vertoeven. Ook Victor, de technicus, vindt deze schade tamelijk zeldzaam. Gelukkig heeft hij een vervangend onderdeel. En ja … we hebben dan eindelijk voldoende ‘blauwe streepjes’. Het duurt dan nog een klein half uur voor alles is gesynchroniseerd. Obrigado Victor en weer 25 euro armer. Ik pik nog nog gauw vijf minuutjes mee van Denemarken – Finland net voordat een Deense speler (Christian Eriksen) op het veld vecht voor zijn leven. Wat een bizarre start van deze nieuwe 30 dagen DSTV. Nog even iets eten en drinken en dan maar hopen dat België – Rusland een faire match wordt met uiteraard een winst voor de Rode Duivels. Morgen meer … niet persé over sport. Wees gerust.

Een kleine Twitteroogst

Tags

Internet, Tweets, Twitter

Laat ik er een ‘diashow’ van maken. Dat is het woord dat WordPress gebruikt voor verschillende foto’s op een rijtje. Dus mogelijk moet je scrollen of vegen om al deze geselecteerde tweets te bekijken (lezen).

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Doe ik dit elke dag? Nee, enkel op de dagen dat ik thuis ben en op mijn laptop kijk. Op mijn telefoon (smartphone van Samsung) kijk ik NOOIT naar Twitter of Facebook. Heel zelden check ik mijn e-mail op mijn foon (om het populair te zeggen). Vanochtend werk ik thuis en dan kijk ik wel even op Twitter. Natuurlijk staan er veel meer tweets op dan wat ik hierboven laat zien. Een kleine selectie. Iets over wielrennen en voetbal, iets over politiek, iets over boeken, iets van een illustrator … dat zijn blijkbaar zo wat zaken waar mijn oog een fractie langer blijft bij hangen. Nu weer aan het werk. Tot gauw.

Een fotodraadje

Tags

Boeken, Boekenweek, Boekenweekgeschenk, Foto, Hanna Bervoets, Isabel, Licht, Mozambique, Rolf Weijburg, Schaduw, Silhouet, Wat wij zagen

Saturnein heeft haar 30 Weeks Photo Challenge uit de mottenballen – euh pardon, de vakantie-modus getrokken. Onderwerp 13 – Silhouet en onderwerp 14 – Licht. Natuurlijk is licht heel belangrijk op elke foto. Ik ben me er nauwelijks bewust van. Ja, één regel pas ik zoveel mogelijk toe. Ik – de fotograaf – ga zoveel mogelijk met mijn rug naar de zon staan zodat het onderwerp het (zon)licht vangt. Op onze veranda zal ik met mijn rug naar ‘buiten’ staan zodat wat er zich op de veranda bevindt zo goed mogelijk in beeld komt. Deze regel lijkt eenvoudig maar je wilt niet geloven hoe vaak hier tegen gezondigd wordt sinds iedereen over een fototoestel (telefoon) beschikt.

Toen ik de onderwerpen silhouet en licht deze week op mijn beeldscherm zag verschijnen was er niet een onmiddellijke klik of een herinnering die me aan een specifieke foto deed denken. Mijn drukke zaterdag is begonnen. Ik moet naar de stad om allerlei spullen te kopen voor de elektrische omheining die we dan toch maar gaan plaatsen. Zucht. Snik. Na die aankoop rij ik naar een garage in de buurt waar onze auto een kleine beurt krijgt. Meestal een klus van een half uurtje. Ik geef de sleutels af en zeg dat ik in het etablissement aan de overkant iets ga drinken. “Geef me een seintje als jullie klaar zijn of stuur me een appje.”

Ik bestel een verse jus. Appelsiensap. Sumo de laranja. En ik open mijn e-reader en lees verder waar ik was gebleven. ‘Wat wij zagen’ van Hanna Bervoets.

Het boekenweekgeschenk 2021. Een prima, beetje ‘zwarte’ novelle. Ik las eerder wel columns van Hanna Bervoets, nog nooit een roman. Of ik dat nu meteen wel ga doen? Nee, zeker niet onmiddellijk. En toen zag ik het plots … het licht. Op mijn e-reader, op het tafeltje, op de vloer …

Niet echt een heel bijzondere foto met als onderwerp licht maar ik kan er wel het wekelijks foto-logje mee vullen. Ja toch?!? Nu nog een silhouet-foto want dan sla ik twee vliegen in één klap.

Isabel heeft gisteren een paar tweedehandskleren gekocht en staat ze te showen passen. Uiteraard moet ik de aankopen bewonderen. Plots hoort ze iets in de tuin en loopt naar het raam. Ik check ondertussen iets op mijn foon en … ja, daar is mijn silhouet-moment.

Over onze getraliede ramen schreef ik vorig jaar al eens een stukje. Klik HIER. En terwijl ik bovenstaande foto bekijk op mijn mobieltje zie ik plots het binnenvallende licht op de muur rechts van me.

Of is dit geen foto over licht maar over schaduw? Ja, licht en schaduw is een Siamese tweeling. Over de litho – Ilha de Moçambique – van Rolf Weijburg die je ook op deze foto ziet, schreef ik ook al eerder. Klik HIER.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN en BOEKEN

Annabel

Tags

Annabel, De Taalstaat, Dictafoon, Flink zijn, Frits Spits, Hans de Booij, Herman Pieter de Boer, Ik zal jouw man zijn, Janjaap de Vries, Jean-Pierre Geelen, Liedjes, Mag ik dan bij jou, NT2, Podcast, Radio, Raymond Van het Groenewoud, Robert Long

Het wordt tijd dat ik de dictafoon op mijn mobieltje ga activeren. Ik zit op dinsdag, woensdag en donderdag gemiddeld zo’n drie uur in de auto. Op de heenweg naar mijn werkafspraken ben ik meestal in m’n eentje. Dan luister ik heel vaak naar podcasts die ik eerder heb gedownload. De laatste weken is ‘De Taalstaat’ mijn favoriet. Op de terugweg zit Isabel meestal naast me en dan is zo’n Nederlandstalig programma niet de beste keuze. In de auto krijg ik ook allerlei ideeën, soms voor een stukje op dit blog, soms andere ingevingen. Of ik hoor de naam van een liedje, een zanger (m/v), een boek of een mooie quote. Dan neem ik me voor om dat te onthouden maar dan moet ik een dag later constateren dat ik die naam weer vergeten ben. Vandaar mijn idee om de Samsung ‘Spraak recorder’ app wat zichtbaarder te plaatsen op het beginscherm van mijn foon.

Twee van mijn volwassen NT2-leerlingen vinden afwisseling in de lessen belangrijk. Ik ook trouwens, dat is veel fijner dan een methode van A tot Z slaafs te volgen. Zij vinden het bijvoorbeeld heel fijn dat ik af en toe een Nederlandstalig liedje gebruik. Op YouTube vind je daar goede voorbeelden van. Janjaap de Vries heeft een paar leuke (eenvoudige) liedjes voor NT2-lessen geschreven en opgenomen. Ik heb ze allemaal al een keer gebruikt.

In ‘De Taalstaat’ (een uitzending van half januari) vertelde Jean-Pierre Geelen over ‘De vrouw in het maanlicht’. Een bundeling kort-verhalen van Herman Pieter de Boer. Frits Spits eindigde de wekelijkse taalschat met een liedje. Annabel van Hans de Booij. Ik kon het nog bijna helemaal meezingen. Wat ik niet (meer) wist is dat Herman Pieter de Boer de tekst van dat liedje heeft geschreven. Ik plaats een link naar YouTube en vertel daaronder verder …

Zo heb ik stiekem dus ook wat toegevoegd aan mijn ‘Nostalgische Jukebox’. Twee vliegen in één klap. Ik ga verder met mijn verhaal …

In de auto – luisterend naar dit liedje – wist ik dat ik Annabel deze week wilde gebruiken in mijn NT2-lessen. Op YouTube zijn er bijna tien versies te vinden van dit liedje. Ik gebruikte twee verschillende versies. In het eerste filmpje hoor je het liedje en zie je een een stuk of dertig foto’s die het Annabel-verhaaltje illusteren. Een station, een leeg perron, een vertrekkende trein, een stelletje in bed, een beetje moe maar voldaan … enzovoort. In het tweede filmpje hoor je het liedje en kun je de tekst meelezen. Mijn leerlingen hadden ook nog een geprinte versie van het liedje gekregen. Het lesuur was zo voorbij. Een succesvolle les. Ik had de dictafoon niet nodig om me dit idee te herinneren. Zo weet ik ook nog welke andere liedjes ik eerder heb gebruikt. Ik zal jouw man zijn Raymond van het Groenewoud. Flink zijn (Robert Long). Het fijne van deze liedjes (kleine verhaaltjes) is dat ze goed verstaanbaar zijn en dat ik versies van deze liedjes (liefs mét tekst) vind op internet (YouTube).

Mag ik dan bij jou (Claudia de Breij) overweeg ik ook om te gebruiken maar dat is wel een graadje moeilijker want het is geen ‘verhaaltje’ zoals ‘Flink zijn’ en ‘Annabel’. Mocht je nu een super-tip voor me hebben … klik dan gauw op EEN REACTIE PLAATSEN. Prettig weekend.

ps. Sonia, een van mijn NT2-leerlingen, dacht dat ik dit liedje (Annabel) had gekozen omdat ik dan steeds Isabel hoor. Hahaha.

Ik kijk nog even achterom (12)

Tags

Boeken, Brugge, De Walvishaai, Donna Leon, Duin, E-reader, Fantasy, Fauda, Frank Herbert, Lezen, Mozambique, Netflix, Pieter Aspe, Shadow & Bone, Suburra, Televisie, Terugblik, The Serpent, Tolino, Venetië, Wilfried de Jong

Ik maak het jaar vol met deze maandelijkse terugblik. Vandaag nummer twaalf, mei 2021. Of ik volgende maand aan een tweede jaar begin weet ik nog niet.

De avonden in Mozambique worden langer en langer. Tenminste wat ‘donkerte’ betreft. Al iets voor vijven ’s middags gaan de lichten in huis aan. Een kwartiertje later is het donker. De volgende ochtend wordt het pas om zes uur weer licht. Overdag is het nog steeds lekker weer, gemiddeld 25c. Dat is in Vlaanderen en Nederland goed om er een stranddag van te maken. Als het donker wordt daalt de temperatuur snel naar 17c en met een beetje wind vindt Isabel het te koud om buiten te eten. Binnen eten, afruimen, de boel aan de kant en dan gaat meestal de televisie aan. Niet elke dag maar toch vier of vijf avonden per week.

GEKEKEN

Ook in mijn eentje keek ik af en toe een aflevering (of een paar afleveringen) van een serie. Dat zijn vaak series waarbij Isabel na twee afleveringen is afgehaakt. Bijvoorbeeld The Serpent.

The Serpent – een fictie-serie (Netflix) gebaseerd op de gruweldaden van de Aziatische seriemoordenaar Charles Sobhray en de verbeten speurtocht van Herman Knippenberg naar deze man.

Fauda – ik zag eerder dit jaar jaargang één en twee van deze Israëlische serie. Nu dus ook serie 3. Dat was wel bijzonder (en een beetje raar) want terwijl ik naar deze fictie keek over een Israelisch geheime politie-eenheid die infiltreert in Gaza zijn de oorlogshandelingen in het grote conflict Palestina – Israel volop aan de gang. Een goede serie als je van het genre houdt.

Suburra – Italiaanse misdaadserie van Netflix. Ook drie jaargangen. We zijn er in april al aan begonnen. In mei keken we het derde jaar (dat we beter vonden dan het tweede jaar). Ik zou Suburra kunnen vergelijken met Narcos (met Pablo Escobar). De gangsters (maffia, politici, zigeuners, kardinalen) zijn de hoofdrolspelers en ontegensprekelijk breng je ENIGE sympathie op voor deze boeven. Dat gebeurt ook bij Ozark en Breaking Bad. Een succesvolle formule.

Shadow & Bone – Een fantasy-serie. Geen vijf-sterren maar wel een van de betere fantasy-series die we sinds Game of Thrones hebben gezien.

GELEZEN

Mijn Tolino – Shine 3

In het gezelschap van de courtisane – Sarah Dunant. Dit is het tweede boek van een drieluik. Het zijn afzonderlijke romans. Ik blogde er al eerder over. Klik HIER.

Het vierkant van de wraak – Pieter Aspe. Mijn eerste ‘Aspe’. Het is me niet tegengevallen. Geen hoogvlieger maar het leest lekker vlot weg. En wat werd er veel gedronken en gerookt in die dagen (1995). Gaat ‘Van In’ dat volhouden? Zes Duvels per dag en twee pakjes sigaretten. Zucht. Plaats van handeling: Brugge. Soms een teveel aan bijvoeglijke naamwoorden om situaties te beschrijven. Emoties wisselen soms als een op hol geslagen achtbaan. Ik ga nog een paar ‘Aspes’ lezen – ik heb ze tenslotte gratis en voor niks op een externe schijf staan – maar vast niet allemaal.

Een stille dood – Donna Leon. Mijn eerste kennismaking met Commissario Brunetti. Plaats van handeling: Venetië. Vlotter geschreven dan Aspe. Het verhaal komt wat traag op gang om dan plots in een stroomversnelling te schieten. De Italiaanse couleur locale (inclusief wandelingen en boottochtjes door de stad én veel lekker eten) maakt het boek prettig om te lezen.

Nobiltà – Donna Leon. Meteen maar een tweede Commissario Brunetti opgepakt. Fijn maar ik weet zeker dat ik binnen een half jaar het (misdaad) verhaal niet kan navertellen. De sfeer en de markante vaste personages zal ik me wel herinneren.

Duin – Frank Herbert. Ik schreef al eerder dat ik na 40 jaar deze SF-klassieker zou gaan herlezen. Bang dat ik teleurgesteld zou worden. Dat laatste is niet gebeurd. Gaf ik vroeger dit boek een dikke vijf sterren-score dan knaag ik er nu één sterretje af. Ik was zelf verbaasd hoeveel ik toch nog wist. Grote momenten in het verhaal bedoel ik dan.

De Midasmoorden – Pieter Aspe. En zoals ik hierboven al schreef: een tweede Aspe zou spoedig volgen. Een beetje een zelfde soort opmerking … de hoofdpersonages zal ik wel onthouden. Het overmatige alcohol(mis)gebruik ook. Maar het misdaadverhaaltje vergeet ik waarschijnlijk al na een paar maanden. Maar dat geldt niet enkel voor Aspe, dat is eigen aan series met dezelfde personages.

Herfstlied – Simone van der Vlugt. Ik hou erg van de historische romans van Simone van der Vlugt. Haar thrillers lezen vlot maar ik ga niet meteen op zoek naar een andere titel.

De man en zijn wielerverhalen – Wilfried de Jong. Dit boek van meer dan 500 pagina’s lees ik niet in één keer uit. Het zijn korte en lange stukjes die wielerliefhebber en journalist Wilfried de Jong heeft geschreven in de afgelopen twintig jaar. Ik lees dus af en toe een stuk of wat (vijf, zes) verhalen en dan klik ik door naar een ander boek. Ik ben op bladzijde 140 dus ik kom de zomer wel door met zijn stukjes.

GEDAAN

Zoals je kunt zien aan het leesoverzicht hierboven heb ik best veel tijd lezend doorgebracht. Dat lezen doe ik vaak ‘tussen de bedrijven door’. Vaste prik: als ik naar bed ga, als ik rond half zeven op Isabel wacht, als ik ’s nachts langer dan 10 minuten wakker lig. In de weekenden lees ik natuurlijk veel meer. Op mijn schooldagen (lesgeven) lees ik het minste. Voor onze NTC- school (De Walvishaai) was het digitaal kwalitatief inspectieonderzoek deze maand heel belangrijk in verband met het voortbestaan van de school en de daarbij horende subsidie. Het is allemaal vlot verlopen en we kunnen uitkijken naar een positief rapport over de gehele linie.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Met de gezondheid zit het wel weer snor. Om het populair te zeggen. Groot aandachtspunt blijft … het buikje, dus overgewicht. Ik drink al sinds half maart geen druppel alcohol, ook geen koffie. Ik snoep niet maar de boterhammetjes en de toetjes blijven grote verleiders. Verder heb ik de Giro (Ronde van Italië) gevolgd maar na het uitvallen van Remco Evenepoel verslapte de aandacht en interesse enigszins. De verwachtingen van deze talentvolle coureur waren niet realistisch na negen maanden revalidatie.

TENSLOTTE

Ik moet gauw een paar knopen doorhakken. Kiezen. Dat is niet mijn sterkste eigenschap. Ik stel sommige keuzes uit. Er liggen voor diverse klussen offertes op tafel. Dat wordt onderhandelen, afdingen enzovoort. Ik wil de meeste van deze klussen afgerond zien voor het einde van juni 2021. Ook persoonlijke goede voornemens. Ja, maar ik vermeld ze nog niet. Later misschien wel.

Mijn nostalgische jukebox (1)

Tags

Bobby Vinton, Franeker, Ine, Joos Florquin, Kamperen, Leeuwarden, Muziek, Radio Noordzee, Radio Veronica, Sealed with a kiss, Tante Doortje, Terschelling, Vakantie, Verkering, Vrienden

Iedereen die de logjes van blogcollega Thomas Pannenkoek leest, kent zijn wekelijkse woensdagstukjes: zijn ‘muziekdoos’. En Trees (Iris Papilo) zwijmelt elke zaterdag. Gerbie publiceert al sinds lange tijd Gerbie’s Top 212. Ik schrijf zelden over liedjes. Toch ga ik dat ‘kunstje’ een heel klein beetje nabootsen. Vooral hoe Pannenkoek deze serie aanpakt. De verhalen die een liedje oproepen. De herinneringen.

Laat ik beginnen met de link naar het YouTube-filmpje. Nou ja, filmpje … een paar stilstaande foto’s van platenhoezen maar je hoort het liedje.

Bobby Vinton – Sealed With A Kiss (1972)

Dit liedje staat op de lp ‘Summer Love’ en dat is dan ook de herinnering die ik heb aan dit liedje. Zomerliefde. En waar bracht ik mijn zomers door? Precies … vanaf 1967 op Terschelling, dat heb ik al heel vaak verteld. Wij (mijn ouders, mijn broertje, mijn zusje (vanaf 1971) en ik) kampeerden op het ‘kleine veldje’ bij Tante Doortje. Na een paar jaren hadden we ons eigen tentje. Wel zo leuk, we werden tenslotte groter. Andere interesses, andere momenten om te gaan slapen. Enfin, dat moet ik niet uitleggen. Op het kleine veldje stonden behalve tenten en een paar caravans ook een houten woonwagen: ‘De Kokkel’. Tante Doortje verhuurde De Kokkel aan badgasten. Elk jaar streek daar de familie Dykstra uit Franeker neer, altijd voor twee weken. Vader, moeder, dochter (Hilda) en haar jonger broertje (Wibo – denk ik). De naam van het meisje herinner ik me goed. We kregen ‘verkering’. Een Hollands woord. In Antwerpen zouden we dat ’t Is aan noemen. Een eerste, schuchtere verliefdheid. Handje vasthouden als we een wandeling in het Hoornse bos maakten of ons samen verstoppen als we ‘blikspuit’ (buske stamp) speelden bij de badweg of in de duinen. Vast ook wat onschuldige zoenen en voorzichtig tastende handen. Meer niet. Hooguit enkele andere campingvrienden wisten dat er iets ‘broeide of bloeide’ tussen ons.

En na twee weken vertrokken de Dykstra’s weer naar huis. Wij bleven bijna twee maanden. Een jaar later herhaalde zich hetzelfde ritueel. We hadden weer een paar dagen (in de tweede week) verkering.

Thuis (in Boechout) werd er weinig muziek geluisterd. De radio was voor het nieuws, schoolradio en ‘Hier spreekt men Nederlands’– Joos Florquin. Toen er eindelijk een pick up in huis kwam hoorden we enkel ‘music for the millions’ (Bert Kaempfert – Reader’s Digest) en af en toe wat kleinkunst. Waarom vermeld ik dit? De twee maanden Terschelling waren de grote uitzondering wat ‘liedjes’ betreft. Radio Noordzee en Radio Veronica. De tijd van de piratenzenders. Janny en Annie, nichtjes uit Groningen hadden hun eigen transistorradio. Zij waren enkele jaren ouder dan wij. En wij zijn Rene, Peter en ik. We trokken heel veel samen op. Ik keek en luisterde graag naar Janny en Annie en hun radiootjes. Van ons zakgeld kochten we zelden een patatje of een ijsje. We spaarden voor strips en voor een eigen radio in onze tent. Een radio waarin ook cassettebandjes konden worden afgespeeld. En je kon ook zelf opnames maken met een ingebouwde microfoon. En sparen voor batterijen uiteraard. De zomers op Terschelling waren vol muziek en puber-romantiek.

En opnieuw vertrok ‘het meisje’ naar de vaste wal. Dit keer zouden we onze verkering volhouden tot de volgende zomer. Wat overigens niet lukte. Een eerste en een tweede brief – met lieve woordjes en tekeningetjes – werden verstuurd. Of ik (ooit) antwoord kreeg ben ik vergeten. Ja, ik denk één keertje. Maar toen kwam ik op het lumineuze idee om een cassettebandje op te nemen. Met liedjes en ingesproken berichtjes. Zeg maar een soort ‘WhatsApp-voice-message’ avant la lettre. Koen als een soort privé-dj. En wat was het eerste liedje op dat bandje? Niet moeilijk om te raden: Sealed with a kiss in de versie van Bobby Vinton. Dat was ‘ons’ liedje.

Though we’ve got to say
Goodbye for the summer
Baby, I promise you this
I’ll send you all my love
Every day in a letter
Sealed with a kiss … Yes, it’s gonna be a
Cold, lonely summer
But I’ll fill the emptiness
I’ll send you all my dreams
Every day in a letter
Sealed with a kiss … I’ll see you in the sunlight
I’ll hear your voice everywhere
I’ll run to tenderly hold you
But baby, you won’t be there … I don’t wanna say
Goodbye for the summer
Knowing the love we’ll miss
So, let us make a pledge
To meet in September
And seal it with a kiss … Yes, it’s gonna be a
Cold, lonely summer
But I’ll fill the emptiness
I’ll send you all my love
Every day in a letter
Sealed with a kiss
Sealed with a kiss
Sealed with a kiss
Sealed with a kiss…

Tot op de dag van vandaag denk ik heel eventjes aan dat meisje uit Franeker als ik dit liedje hoor. Vorige week nog in de auto. Ik luisterde naar LM-radio. Eind augustus 1979 verhuisde ik naar Leeuwarden. Ik ging er studeren. Ik had Hilda al een paar jaar niet gezien. We kwamen elkaar bij toeval tegen op straat op ’t Zaailand. We maakten een kort praatje, verbaasd over deze ontmoeting. Zij vertelde dat ze op een kantoor werkt (bij een notaris geloof ik). Ik vertelde dat ik studeerde op ’t Schavernek. Er waren nog geen mobiele telefoons of e-mailadressen om uit te wisselen dus het bleef bij die korte, eenmalige ontmoeting. Op weg naar huis (Boelenslaan) vertelde ik Ine over deze prille zomerliefde en dat ik dat meisje (vrouw) was tegengekomen. Veel meer dan een zucht of een lichte grom van mijn lief kan ik me niet herinneren. Hahaha. Ine en liedjes … dan hebben we het al gauw over vele honderden liedjes. Ooit zei iemand bij een kampvuur: ‘Ine kent wel duizend liedjes uit haar hoofd’.