Alweer maandagochtend

Tags

Begrafenis, Familie, Lobolo, Mozambique, Traditie, Tuin, Water

Eigenlijk bedacht ik gisteren de titel ‘Alweer een begrafenis’. Want dat was de realiteit vorige week. Zondag was de begrafenis van Tia Helena waarover ik al eerder schreef. Zwager Nando stapte dinsdagavond weer op de bus terug naar huis in Johannesburg. Hij kon onmiddellijk rechtsomkeer maken. Isabel was nauwelijks naar haar werk vertrokken op woensdagochtend of ze belde me. Neef Brito is overleden. Ik kon het nauwelijks geloven. Nog geen veertig. We maakten twee weken geleden plannen om binnenkort samen naar een voetbalwedstrijd te gaan. Een lokale selectie uit Maputo tegen de Old Stars van Barcelona in het Nationale Zimpeto Stadium.

‘De Dood’ waart hier in Afrika rond als een sluipmoordenaar. En opnieuw zijn onze dagen gevuld met rouw-rituelen. De familie bezoeken op het erf in Mafalala waar wij enkele jaren geleden onze lobolo-bruiloft vierden. Bijdrage geven aan het familiefonds. Een praatje maken met ooms en mij volstrekt onbekende neven. De volgende ochtend naar het kerkhof. Opnieuw veel volk op de been en opnieuw ben ik de enige blanke. Later sluit ik me weer aan bij de familie en koop frisdrank en twee bakken bier. Ook dat hoort erbij.

Onze zaterdag staat voornamelijk in het teken van de ceremoniën voor de overleden familieleden. Op zondagochtend na de begrafenis komen de families bijeen bij het graf.  In ons geval moet ik de meervoudsvorm gebruiken: graven. Gelukkig is dat op hetzelfde kerkhof. Volgende halte is op het erf van Tia Helena. De zussen en broer gaan overleggen wat er met haar weinige bezittingen en kleren zal gebeuren. Ik schuif korte tijd aan maar maak liever een wandeling in de buurt en strijk neer bij een stalletje, samen met een neef. Drie 2M’tjes later gaan we weer terug voor een typisch Mozambikaanse lunch met chima en matapa. Isabel vertrekt nu naar de andere familie voor soortgelijke activiteiten. Ook daar gaat het over de financiële zorgen van de weduwe. De bijdrages in het familiefonds zijn verre van toereikend voor de gemaakte kosten. Ik hoop dat onze gift de directe nood een beetje helpt verlichten.

En dan is het maandag. Ik kan terugvallen op een soort therapeutisch ritme. De wekker loopt af om 5u. Ik ga plassen en zet een pot thee. Vervolgens kook ik het lunch-potje voor Isabel. Spaghetti met verse bolognaisesaus. Een een bakje fruitsalade als toetje. Om tien voor zes geven we elkaar een zoen en zij vertrekt. Ik zit op de veranda in de ochtendzon. Een tweede kop thee en het wielerblad Bahamontes op schoot. Ik lees tot half zeven en check of er al water geleverd wordt. Ja, dat is zo. (*) Ik begin aan een uurtje planten water geven. Ik smeer een boterham, spoel het zand van mijn voeten en neem een duik in het zwembad. Tien minuten later komt onze huishoudelijke hulp en begin ik aan een volgend klusje. Alle houten zaken – beelden, stoelen, trommels en een tafel – op onze twee veranda’s snakken naar ‘voedsel’. Vernis, beits, terpentine en wat poetsdoeken. Ik vervolg mijn therapeutische bezigheden.

Noodzakelijk onderhoud

Er is nog een waslijst met andere klusjes. Voorlopig focus ik me op het onderhoud en herstel van een aantal beelden. Prettige werkweek … ook voor jullie.

(*) Water wordt hier in het buitengebied gemiddeld twee à drie uur per dag geleverd en meestal maar vijf keer per week. En dat op onregelmatige momenten. Wel vaak ’s morgens rond 6u. Daarom hebben de meeste huishoudens een (grote) watertank op het erf, daarmee hebben wij wel 24u per dag water want een tank van 2500 liter is een aardige voorraad.

Advertenties

Cashewnoten

Tags

Cashew noot, Isabel, Mozambique

De Mozambikaanse regering kondigde een paar dagen geleden aan dat ze willen dat de cashew-noten-productie opnieuw het peil moet halen van voor de onafhankelijkheid. Cashew-noten zijn een van de weinige export-producten van Mozambique. Een natuur product waar iedereen trots op is. De waardering blijft soms achter bij de verwachtingen. Isabel is daar een mooi voorbeeld van. Ze denkt dat het een bijna exclusief product is. Zij spaart ervoor en brengt steevast een aantal kilootjes mee als ze naar Nederland (en België) komt. Ze vraagt me dan achteraf waarom er nauwelijks op gereageerd wordt door de ontvangers. Ik probeer dan uit te leggen dat cachew-noten in bijna elke supermarkt of notenbar te koop zijn. Het heeft dus niet de exclusiviteit die zij denk dat het heeft.

Maar weet je hoe zo’n noot groeit? Dat is vast veel minder bekend. Ik ga het hele proces hier niet uit de doeken doen maar ik garandeer je dat er veel werk voorafgaat aan het moment dat wij zo’n nootje – meestal achteloos – in onze mond stoppen.

Cashew-noot-boom

Ze groeien aan bomen die tot twaalf, zelfs vijftien meter hoog kunnen worden. De noot  groeit als een soort aanhangsel onderaan een (schijn)vrucht. De cashewnoot is dus het zaad van de cashewboom en aan iedere cashew-appel hangt maar 1 cashew-noot.

Cashew (schijn)vruchten met de noot / het zaad onderaan de vrucht.

De noot wordt meestal met dop en al gebrand. Daarna wordt de huid (dop) verwijderd. Dit gebeurt nog heel vaak handmatig. De noot bevat een giftig vlies, dat huidirritatie kan veroorzaken. Een werkje dat bewerkelijk is. Mede daardoor is de cashewnoot relatief duur.

Veel van de Mozambikaanse en Afrikaanse rauwe noten reizen eerst naar Vietnam. Daar worden ze bewerkt. En pas daarna komen ze in onze winkels terecht.

Een mooi foto-verslag over de cashew-noot vind je HIER.

In Mozambique worden ze langs de kant van de weg verkocht. Bij stoplichten, bij terrassen van populaire restaurants maar vooral langs de grote doorgaande E1 weg.

Een cashew-noten-boom maar dan anders … met het eindproduct in plastic zakjes …

In de buurt (10)

Tags

Buren, Buurt, Isabel, Klussen, Matola, Mozal, Mozambique, Personeel, Tuin

Toen we nog in Jardim – een stadswijk van Maputo – woonden, schreef ik met enige onregelmatigheid over de buurt. In april 2016 verhuisden we naar Matola. Een andere gemeente die tegen Maputo aanligt. Je kunt het een beetje vergelijken met Amsterdam en Almere. En wij wonen in Djonase, helemaal aan de buitenrand van Matola, bijna in Boane – alweer de volgende gemeente. Veel landelijker, veel meer groen. Zo’n vijfentwintig kilometer van het stadscentrum van de Mozambikaanse hoofdstad.

We hebben geen officieel adres maar dat is niet zo belangrijk want postbezorging bestaat hier nauwelijks. Het kadaster heeft wel een registratienummer van ons terrein. Ook het waterleidingbedrijf en de elektriciteitsmaatschappij hebben een systeem waarbij ze weten aan welk plot water en stroom wordt geleverd. En als we moeten uitleggen waar we wonen dan gaat dat als volgt in z’n werk … “Ken je dat en dat evenementencomplex, een populaire zaal met tuinen voor chique bruiloften? Ja. Mooi, dat complex is ommuurd met opvallend witte muren. Daarnaast loopt een zandpad. Rij dat zandpad op en na zo’n tweehonderd meter zie je gele muren aan je linkerzijde. Daar moet je zijn. Dan moet je even bellen dan zorgen wij ervoor dat de poort wordt geopend.”

Een stukje zandpad, de gele muur en de grote poort

Zoals je kunt zien: een zandpad, een gele muur en een rode poort. Wat zie je nog meer? Ik vertel er wat over. Ten eerste dat het mooi weer is. De zomer is in aantocht. Dat is fijn maar tegelijkertijd staat het leidingwater veel meer op rantsoen en zijn er veel vaker elektriciteitsstoringen. En zoals je kunt zien, lopen de kabels hier door de lucht en liggen ze niet in de grond. Een te hoog geladen truck of een stevige storm … en ‘ploep’ … dagen geen stroom. En je ziet vast een ander huis(je) vastgebouw aan onze buitenmuur. Officieel bestaat dat huis niet. Het is illegaal gebouwd op een uitloper van het doorgaande zandpad. Er zijn nog drie of vier huisjes vastgebouw aan onze buitenmuur. Mag dat? Kan dat? Het zijn geen vragen waar je antwoord op wilt hebben. ‘Gedogen’ is een belangrijke term in Mozambique. In de zin van ‘leven en laten leven’. Die huisjes waren al gebouwd toen wij ons terrein met bediende-woning kochten. Wij weten niet beter.

Een belangrijk advies van Isabel (en haar familie) was om geen contact te zoeken met deze buren. Ik zou al gauw de neiging hebben om te vriendelijk kennis te maken. Maar daar kan al gauw misbruik van gemaakt worden in de vorm van … ‘Mogen we misschien even dit of dat lenen? Kunnen we niet even een paar dagen water bij jullie tappen? Enzovoort.’ Ik heb dat advies opgevolgd zonder perse onvriendelijk te zijn. Als ik voorbij loop, knik ik vriendelijk goedendag of koop een paar tomaten of brood bij één van hen. In mijn lange afwezigheid heeft Isabel verschillende keren haar haar laten vlechten bij en door buurvrouw Katja. Zij woont met een zus en twee dochtertjes in het huisje op de foto. Haar man komt eens in de twee, drie weken een weekend over uit Zuid Afrika waar hij werkt als chauffeur. Ik denk dat ik hem nog nooit heb gezien.

En sinds een paar weken maakt Katja drie ochtenden per week schoon bij ons. Ik was ben verbaasd over deze omslag in Isabels denken over ‘omgaan met buren’. Voorlopig gaat de communicatie over werkzaamheden rechtstreeks tussen de dames. Ik bemoei me er niet mee. Wel zo gemakkelijk hoop ik. Ik richt me voorlopig op alle werkzaamheden buiten. De tuin, het zwembad en het nodige onderhoud van allerlei zaken.

Meer stukjes in de serie: IN DE BUURT

Tia Helena

Tags

Begrafenis, Familie, Isabel, Maputo, Mozambique, Traditie

En opnieuw komt Isabel thuis met verdrietig nieuws. Tia Helena is overleden. Een zus van Isabels moeder. Ze woont bij ons in de buurt, heel af en toe zag ik haar en dan was ze altijd heel vriendelijk, een beetje verlegen. Twee of drie keer reed ze met ons mee … naar begrafenissen van familie-leden. Ze was al een tijdje ziek, ze werd bijna zeventig. Morgen is de begrafenis. Dat kan hier in Mozambique op zondag.

Het kerkhof bij ons in de buurt

Ze woonde in een klein huisje, samen met een dochter en een kleinzoon waar ze voor zorgde als de moeder naar haar werk ging. Hier zijn mensen niet verzekerd voor begrafenis-dingen. Daarvoor is een familiaal netwerk in gebruik. Een oom – broer van de tante – en een dochter regelen dit soort zaken. Ze overleggen over de verwachte kosten en dan wordt er een inschatting gemaakt hoeveel iedereen bijdraagt. Dit keer vraagt ‘het familie-fonds’ tweeduizend meticais. Ongeveer dertig euro per koppel. Vervoer van het lichaam regelen ze zelf en er wordt geen kapel gehuurd. Het afscheid is op het kerkhof – deels onder een geïmproviseerde tent. De traditionele bijeenkomst op het erf van de overledene zal zeer bescheiden van opzet zijn.

Het is wel een moment waarop de (grote) familie elkaar treft. Dat is niet veel anders dan in Nederland of België. Eerst wordt er samen afscheid genomen, gerouwd en later is het een samenzijn en worden er wetenswaardigheden uitgewisseld. En volgend jaar is er opnieuw een bijeenkomst, dat is wel anders. Dan komt er (meestal) meer volk opdagen want iedereen weet het nu – een jaar op voorhand. Dan komt bijvoorbeeld één van de dochters wel, nu blijft ze thuis in Nampula – ruim 1500 km ten noorden van Maputo. Isabels broer is wel overgekomen uit Zuid Afrika.

Help, er vallen gaten in mijn bovenkamer

Tags

Boeken, Lezen, Thriller, E-boek, Game of Thrones, E-reader, John Grisham, Herlezen, Vergeetachtigheid

Een schokkende constatering. Ik vergeet meer dan ik zelf denk. Natuurlijk weet ik dat ik met regelmaat iets vergeet. Nog geen belangrijke zaken, denk ik. Hoop ik. Toch betrap ik me iets te vaak op vergeetachtigheid. Niet dat ik afspraken vergeet maar onbelangrijke zaken verdwijnen in een tot nu toe onbekend zwart gat. Ik merk het al een tijdje als ik na een paar jaren een film terugkijk. Ik herinner me meestal wel de sfeer en de hoofdlijnen van het verhaal maar ik ben verbaasd hoeveel er ook verdwenen is. Zo zag ik enkele weken geleden op Ziggo zes korte samenvattingen van de zes seizoenen ‘Game of Thrones’. Ik knipperde vaak met mijn ogen want ik dacht voortdurend … dit ben ik vergeten. Hoe zat dat ook alweer? Ik ben verbaasd. Zou het misschien komen omdat ik die serie in het Engels heb gevolgd en daarom zo nu en dan wat miste? Als dat zo is, is er nog niet veel aan de hand.

Maar nu een meer schokkende ervaring …

Boekenplankje – John Grisham

Ik lees veel en ik vergeet tegenwoordig veel meer dan vroeger. Zeker van thrillers. En nog meer als die thrillers op elkaar lijken. Vroeger had ik een goed visueel geheugen. Ik onthield de kaft, de cover-foto. Het werd pas een probleem als de uitgever een titel opnieuw uitbracht met een andere voorkant, soms zelfs met een andere titel. Dan begon ik te twijfelen. Heb ik dit boek al gelezen of niet? Dit moet ik eerlijk gezegd een beetje relativeren want uitgevers hebben er handje van weg van om hun cover-foto’s erg op elkaar te laten lijken. Voor ik aan het werk was in Afrika en de e-reader nog niet bestond, keek ik bij twijfel in onze boekenkast als ik niet zeker was. De boekenkast puilt uit. Boeken staan twee rijen dik. Ik denk niet dat ik ooit een boek bij vergissing een tweede keer kocht en ook niet per ongeluk een tweede keer las. Niet dat ik de verhalen gedetailleerd herinner of kan navertellen. Nee, maar ik weet redelijk zeker dat ik na twintig, dertig bladzijden weet hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. En de Hercule Poirot in mij weet vast nog wie later zal ontmaskerd worden als snoodaard.

Nou, niet dus. Ik las een paar weken geleden een John Grisham. Met veel plezier. Ik herken uiteraard zijn stijl en het soort karakters (advocaten) die hij graag gebruikt als hoofdpersonage. Ergens ruim halverwege in het boek wordt een kind ontvoerd in een park. Tiens … het is alsof ik dat al eens eerder las. Ach ja, boeken en plots lijken soms op elkaar. Na een paar bladzijden dacht ik er niet meer over na. Ik heb het boek uitgelezen en beoordeeld met mijn eigen sterren-ranking. En nu komt het … ik ben vanochtend mijn mappen met e-books aan het her-organiseren, zowel op mijn e-reader als op mijn laptop en externe harde schijf. En wat zie ik … dat boek van Grisham heb ik tweemaal. Zelfs tweemaal gekocht en nu begrijp ik dat ik het dus ook tweemaal heb gelezen. De eerste keer nauwelijks drie jaar geleden.

HELP … in grote letters.

Nooit geweten dat dit me zou overkomen. Ik ben geschokt. Nou ja, eventjes dan. Ik kan het ook positief duiden. Als het waar is dat ik zoveel vergeet waarom koop ik dan nog steeds nieuwe boeken (thrillers)? Hier kan ik flink kosten gaan besparen. Er staan honderden thrillers in de boekenkast en op mijn harde schijf. Durf ik die test aan? Gewoon opnieuw beginnen met Henning Mankell, Sjowall en Walhoo, Lee Child, Elisabeth George en vele anderen … Constateren dat ik veel meer vergeten ben dan ik me realiseer? Ik ga het voorzichtig uitproberen. Voorlopig onthoud ik romans beter, houd ik me voor. Die zijn natuurlijk ook unieker van opzet en verhaal, meestal toch.

En mocht ik de volgende weken opnieuw bloggen over mijn opkomende vergeetachtigheid, schroom dan niet om het me voorzichtig te melden in een reactie – die altijd erg graag ontvang.

Mijn weblog

Tags

Bloggen, Blogs, Schrijven, Weblog

Nu ik weer wat meer tijd heb, scroll ik wat vaker langs weblogs die ik volg. Dat doe ik met plezier. En soms zetten ze me op een (inhoudelijk) spoor. Af en toe neem ik een idee over of beantwoord dezelfde vragen. Een aantal collega-bloggers hebben in de loop van de jaren hun lay-out veranderd of zijn thematischer gaan bloggen. Ik rommel maar wat aan. Ik gebruik al jaren dezelfde opmaak van WordPress. Er zit niet heel veel systematiek in mijn categorieën en tags. Ook de titels die ik hierboven gebruik duiden niet op een heel doordacht idee. Zoals ik al zei, ik rommel maar wat aan.

Mijn virtuele muis is verbonden met de wereldbol. Ik blog wanneer het me uitkomt, zowel vanuit Nederland als vanuit Mozambique. Soms vanuit plaatsen waar ik op vakantie ben. Ik doe geen dagelijks verslag van de dingen die ik doe want dan zou dit een dagboek worden. En zo boeiend is het niet om te lezen dat ik vanochtend twee koppen thee dronk en later een kop koffie. En dat ik een kom yoghurt met fruit en muesli heb gegeten en dat ik straks een afspraak heb over de tuin. Af en toe zijn dit wel zaken waar ik over schrijf. Soms over een boek, een kunstwerk, een film, een ontmoeting. Mijn weblog is geen online toeristengids met veel foto’s en suggesties over Mozambique en/of Maputo. Ik schrijf er wel over; soms over sport of politiek. Of ik haal herinneringen op aan de hand van een foto uit het goed gevulde, persoonlijke archief. Ik gebruik gemiddeld tussen de driehonderd en vierhonderd woorden. Waarschijnlijk omdat ik dat een aantal vind dat ik graag heb bij logjes – ook van anderen. Eindeloze verhalen of grote opsommingen met bijbehorende links lees ik bijna nooit tot het eind. Logjes met teveel filmpjes sla ik  ook over. Teveel foto’s bij één stukje is ook niet aan mij besteed. Dat komt natuurlijk ook door het belabberde internet dat ik regelmatig heb in Afrika.

Ga ik iets veranderen? Voorlopig niet. Ik beantwoord vast weer wat vragen in de serie ‘1000 vragen aan mezelf’ of voeg een logje toe aan mijn serie ‘Beeldende kunst’, ‘Boeken’ of ‘Koekjestrommel’. En natuurlijk staat niets je in de weg om mij iets te vragen. Of een suggestie te doen over een onderwerp. Graag zelfs, kom maar op.

Macaneta plog

Tags

Garnalen, Macaneta, Mozambique, Strand, Vis, Vissen

Een uurtje rijden van bij ons. Vroeger nam je een krakkemikkig pontje naar Ilha Macaneta maar sinds een jaar verbindt een brug het vaste land met Macaneta. Wel zo handig. Het is een geliefde strand-bestemming. Dit keer blijven we d’r ook slapen. Zowel op zaterdag als zondag maken we een grote strandwandeling. Op zaterdag bewolkt, felle windstoten en een onstuimige zee. Op zondag verheugen we ons op fantastisch strandweer. Op beide dagen zijn veel locals druk bezig met het binnenhalen van de dagelijkse visvangst. Met een roeiboot gaan ze de oceaan op. Achter de boot hangt een touw – ik schat zo’n 500 meter – en daarachter een groot sleepnet. Soms zijn er twee touwen nodig, aan elke kant van het net.

De boot komt terug naar de kust en wordt met de vloed het strand op geduwd. Daarna wordt het touw en het net naar binnen getrokken. Een flinke klus. Ze vragen of we even kunnen helpen. De jongste kinderen rollen de touwen weer op.

Aan den arbeid …

Touw over de ene schouder en onder andere schouder en trekken maar …

En als je boven bij de duinen bent, loop je weer naar de branding en trek je verder de buit – het touw en het net – naar binnen …

Elk groepje telt vijf of zes mensen. We tellen minstens vijf groepjes op het strand. Ze helpen elkaar om de boten het strand op te duwen.

Ook de fotograaf van dienst moet even uitblazen.

Wij doen een keertje mee. Zij doen dat (bijna) elke dag. Ook op zondag. Zeker bij mooi en rustig weer.

Het net wordt het strand opgetrokken …

Veel kleine visjes, grote garnalen, wat grotere vissen en een paar kwallen …

Een paar grote kwallen worden meteen weggegooid.

Of dit een goede vangst is, weet ik niet.

Twee meisjes beginnen de visjes en garnalen te sorteren. Een protserige Zuid Afrikaanse toerist doet een belachelijk laag bod. Hij vangt bot. Hij loopt terug naar zijn 4×4 en trekt een blikje bier open. ’s Middags zien we hier en daar de kleine visjes aan een waslijn hangen. Ze worden gedroogd om ze wat langer te kunnen bewaren. Een deel wordt gerookt in een oude olieton. Een paar andere visjes belanden meteen in de hete olie. De grotere vissen gaan naar de plaatselijke restaurantjes. Wij eten het hele weekend enkel vis, garnalen en salade. Fijn om weer in mijn andere thuis te zijn.

Duizend vragen aan mezelf (13)

Tags

1000 vragen, Bergen op Zoom, Ine, Isabel, Moulin Rouge, Uiterlijk, Vrienden, Wyns, Zomer

Het is weer tijd om een paar vragen te beantwoorden.

169. Oefen je voor een telefoongesprek?

Meestal niet. Heel af en toe wel – half bewust, half onbewust. Ik ben geen grote beller. Integendeel zelfs. Ik stuur liever een appje of een mail dan kan de ontvanger zelf bepalen wanneer het uitkomt om mijn bericht te lezen en eventueel te antwoorden. De paar keer dat ik me herinner dat ik een telefoongesprek oefende, was werk-gerelateerd. Ook gesprekken in een andere taal zal ik vast een beetje oefenen. Nou ja, de eerste zinnen of vragen – daarna weet je toch nooit hoe een gesprek gaat.

170. Wanneer heb je voor het laatst gehuild bij anderen?

Dat overkomt mij niet zo vaak. Toch niet de laatste tijd. Ik herinner me een snotterpartij tijdens een vakantie met Isabel, al heel wat jaren geleden. En rondom het overlijden van mijn moeder zijn er tranen gevloeid.

171. Met wie breng je het liefst een vrije dag door?

Dat antwoord is zo voorspelbaar … met Isabel natuurlijk. En voor lezers die niet weten wie dat is. Klik dan gauw het woord ‘Isabel’ aan, neem een kop koffie of een glas wijn want dan ben je gauw een paar uur verder voor je alles hebt gelezen.

172. Wat was het beste advies dat iemand je ooit gaf?

Het beste? Dat is moeilijk na te gaan maar een advies dat ik me goed herinner kwam van Jacques M. In juni 1989 bij een nachtelijk vuurtje in Wyns. We twijfelden of Ine een nieuwe baan zou aannemen in Halsteren (bij Bergen op Zoom). We woonden toen in Friesland in een grote boerderij met kippen en schapen en onze twee kinderen. Verhuizen naar de andere kant van ’t land. Tja … allebei onze baan opzeggen, de kinderen weghalen uit hun vertrouwde omgeving … Een moeilijk besluit. Toen vroeg Jacques ons om ons in te beelden hoe ons leven er drie jaar later zou uitzien als we in Brabant woonden. Dat vertelden (fantaseerden) we. Toen was zijn advies om dan ook drie jaar te gebruiken om dat uit te laten komen en niet alles meteen te willen na de verhuizing. We verhuisden een half jaar later …

173. Waar denk je aan bij de zomer?

Dat is door mijn ‘twee thuizen realiteit’ veranderd. Bij de zomer in Europa denk ik algauw aan mooi weer, meer vrije tijd, vakantie, lange avonden buiten zijn en nog wat van dat soort heerlijkheden. De zomer in Mozambique begint binnenkort, het is tenslotte aan de andere kant van de evenaar. Kerst luidt het begin van de zomervakantie in. De dagen zijn wat langer en het is warm. Soms zelfs heet. Te heet. En dan is het fijn dat we airco hebben, een grote veranda en een zwembad. Omdat het vaak mooi weer is zijn vakanties naar de zon, geen doel meer. 

174. Hoe ruikt je favoriete parfum?

Fris, niet te zoetig en niet te kruidig.

175. Welke kritiek raakt je het meest?

Oei, pittige vraag. Ik denk over zaken waar ik ook zelf-kritiek op heb maar waar ik nog niet door een ander mee geconfronteerd wil worden. Ik ga d’r nog eens over nadenken en wie weet kom ik daar later nog eens op terug.

176. Wat vind je van je uiterlijk?

Moet ik nu iets zeggen over mijn te dikke buik? In het algemeen ben ik best tevreden over mijn uiterlijk en ja … twintig kilootjes lichter zou zeker het algemene beeld ten goede komen.

177. Ben je aardig voor jezelf?

Ja, dat denk ik wel. Ik verwen mezelf niet bovenmatig en ik straf mezelf zelden. Het is meer zoiets van … laat maar komen, laat maar gaan.

178. Zou je plastische chirurgie overwegen?

Nee. Hier en daar een pukkel of wat klein-vals-vlees-pruppeltjes laten weghalen, overweeg ik heel af en toe.

179. Welke film heb je minstens vijf keer gezien?

Uit: Moulin Rouge

180. Vul je graag testjes in?

Nooit over nagedacht. Ik doe dat zelden. Heel af en toe een enquête. Ik was een paar jaar lid / deelnemer van het onderzoeksbureau van Maurice de Hondt. Maar testjes? Nee, ik denk dat ik ze negeer of simpelweg niet zie. Een korte kwis vul ik wel met enige regelmaat in.

181. Zou je terug naar vroeger willen?

Nog zo’n vraag waar ik een heel logje zou kunnen aan besteden. Want het antwoord is: meestal niet en heel soms wel. Misschien ga d’r later wat uitgebreider over schrijven.

182. Hoe egocentrisch ben je?

Niet heel erg maar ik denk wel ietsjes wat meer dan vroeger. In een lichte vorm door me wat vaker te onttrekken aan veel anderen in mijn onmiddellijke omgeving. Wat meer op mezelf zijn of met z’n tweetjes. Of is het bijhouden van een openbaar weblog zoals ik doe … egocentrisch? Als jij daar ja op antwoordt dan ben ik in jouw ogen vast egocentrisch.

In de serie: 1000 vragen aan mezelf

Het wonder van Haarlem

Tags

Audio-tour, Beeldende kunst, Begijn, Cornelis Cornelisz van Haarlem, Erotiek, Frans Hals Museum, Haarlem, Monnik, Non, Reformatie, Sint-Bavo

Een dagje Haarlem. Ik heb op mijn FB-pagina wat foto’s geplaatst. Voor het eerst bezoek ik Haarlem met cultuur geïnteresseerde ogen. Met als belangrijkste bestemming het Frans Hals Museum en De Hallen. Ik ben een groot fan van audio-tours. Ik laat me graag bijpraten en leiden door een verteller. Mijn ogen kijken dan veel nauwkeuriger naar een kunstwerk. Ik geniet dan volop. Na een tijdje sta ik voor het schilderij ‘Een monnik en een begijn’ en luister naar het verhaal over dit (erotische) werk.

Cornelis Cornelisz van Haarlem (1561) Een monnik en een begijn

Wat zie ik? Een tieten knijpende monnik en een non die hem voorzichtig afweert. Of is er sprake van ingehouden genot bij deze dame? Of kijkt ze naar de hemel in de hoop dat daar hulp vandaan komt? Hij is eerder afstandelijk zoals een dokter die naar je hartslag luistert. En de tafel vol fruit en een vol wijnglas verwijzen vast naar (seksueel) genot.

Ik luister naar de audio-gids. Dit schilderij vertelt het verhaal van ‘Het wonder van Haarlem’. Een non (of begijn) wordt beticht van onkuisheid. Waarschijnlijk is ze zwanger. Een monnik wordt gevraagd haar te testen op zwangerschap. Hij dient daarvoor in haar borst te knijpen. Bij een positieve zwangerschapstest vloeit er melk uit de borst. Maar wat gebeurde er? Er stroomt wijn uit haar tiet, waarmee de monnik haar onschuld heeft vastgesteld. Tot zover de eerste interpretatie.

Ik vermoed dat er een andere betekenis verscholen zit in dit werk. Als deze vrouw bang was om ontmaskerd te worden als onkuise religieuze, dan kijk je toch bang of zenuwachtig? Dat zie ik echt niet.

Natuurlijk is dit ook een aanklacht tegen het bourgondisch, losbandige leven van veel katholieke priesters. Het is tenslotte de tijd van de reformatie. De Sint-Bavokerk wordt in 1578 van een katholieke kathedraal een protestantse kerk. Heiligenbeelden en schilderijen worden weggehaald. Glas in lood ramen worden vervangen.

Schilder Cornelis Cornelisz van Haarlem heeft waarschijnlijk beide aspecten in zijn schilderij gestopt. De legende en de aanklacht tegen het wulpse Roomse leven.

Het schilderij is in deze periode ook een onderdeel van de thema-tentoonstelling ‘A Global Table’ met veel aandacht voor voedselstillevens en verwijst naar de werelddelen waar veel van ons voedsel vanaf de zeventiende eeuw vandaan komt. Aangevoerd over alle wereldzeeën door de Nederlandse VOC-handelsvloot.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Herlezen

Tags

Boeken, De Kathedraal, Herlezen, Ken Follett, Lezen, Praag, Regie, Theater, Toneel

Doen jullie dat wel eens? Een boek herlezen. Ik doe dat zelden, bijna nooit. Ik denk altijd dat een nieuw boek me meer zal bevallen. Boeken die ik wel heb herlezen zijn op één hand te tellen. Dan reken ik boeken zoals ‘Dagboek van Anne Frank’, ‘Meisje met de parel’, ‘Kroniek van een aangekondigde dood’, ‘Keefman’ niet mee. Deze boeken heb ik als toneelstuk geregisseerd en dan is herlezen een deel van het werk.

Ik herinner me dat ik ‘Siddhartha’ van Hermann Hesse wilde herlezen. Ik vond als tiener al zijn boeken geweldig. Puur jeugd-sentiment. Help!!! Wat een ontgoocheling. Ik heb het boek gauw weer weggelegd. “Niet doen Koen, koester de herinnering. Dat is genoeg.”

En opnieuw durf ik het aan om een boek te herlezen. ‘De Kathedraal’, nu onder de titel ‘Pilaren van de aarde’ van Ken Follett. Ik zag namelijk dat er een derde deel is verschenen. En ook het tweede deel heb ik nog niet gelezen. Dus ik dacht … herlezen. Ik las het boek ruim vijfentwintig jaar geleden. Ik vond het mooi, dat weet ik nog. Ik herinner me dat ik kort daarna veel langer dan gebruikelijk bleef zitten in de kathedraal van Praag omdat ik zoveel herkende uit dat boek. Ik kon er niet over zwijgen.

Pilaren van de aarde (De kathedraal)

“In het Engeland van de twaalfde eeuw trekt meesterbouwer Tom Builder met zijn gezin van stad naar stad op zoek naar werk. Ten einde raad vraagt hij onderdak in de priorij van Kingsbridge. Overste Philip ziet een hemels teken in zijn komst: Tom zou wel eens de man kunnen zijn die de magistrale kathedraal kan bouwen waar Philip altijd van heeft gedroomd. Maar zijn ambities zijn groot, en lang niet iedereen steunt zijn plannen…”

Meer dan 800 pagina’s. Ik kom er al gauw achter dat de euforie van lang geleden er niet meer is. Ja, ik hou van historische romans maar dit boek is toch oppervlakkiger en voorspelbaarder dan ik me herinner. Het is een beetje dik uitgevallen jeugdboek. Best wel spannend. Ik heb het ook deze keer uitgelezen in een paar dagen tijd. Me even onderdompelen in een boek (en een andere tijd dan Johannes Vermeer). Maar of ik dit boek (na herlezing) aanraad? Nou nee, niet echt.

Het vervolg ‘Brug naar de hemel’ heb ik nog nooit gelezen. Het staat wel klaar. Maar eerst toch nog een paar andere boeken lezen. Zal ik het aandurven om ‘Duin’ (Frank Herbert), ‘Liefde in tijden van cholera’, ‘100 jaar eenzaamheid’ (Gabriel Garcia Márquez), ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) en ‘Enders game’ (Orson Scott Card) te herlezen? ’t Is zomaar een lijstje van boeken die ik destijds meer dan goed vond.

En jullie? Herlezen jullie wel eens een boek na 25 jaar?