Sint Juttemis

Tags

Abe de verteller, Avek, Fanfare, Het Bedrijf v/h, Leeuwarden, Legende, Lezen, Onmogelijk, Pausin Johanna, Rob Maaskant, Sint Jut, Sint Juttemis, Vrienden

Vandaag is het vrijdag de dertiende (september). Sinds mijn studie (eind jaren 70, begin jaren 80) op de ‘Akademie voor Ekspessie en Kommunikatie’ (AVEK) zijn de termen ‘Sint Juttemis’ en ‘Vrijdag de Dertiende’ onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het lesrooster ging totaal overboord. De hele school vierde het feest van Sint Jut – de dag dat het onmogelijke mogelijk bleek te zijn. Elk Sint Jut-feest had een ander thema maar steevast werd er een vuur gemaakt en werd de legende van Sint Juttemis verteld of voorgelezen.

Afbeelding uit het AVEK-archief

In het jaarverslag (ik denk 1981) werd deze legende ook gedrukt. Gestencild is een juistere omschrijving. Ik publiceer het hele verhaal binnenkort op dit weblog. Voor de geïnteresseerden HIER alvast een link en het begin van de legende.

Een traditie die in ons geheugen (en hart) is gegrift. Elke vrijdag de dertiende heb ik wel contact met enkele voormalige studie-genoten. Het is vandaag niet anders. Dankzij een ‘WhatsApp-groepje’ vliegen de beste wensen op en neer. Van Kreta via Breda naar Harlingen. Van Frankrijk via Groningen naar Amersfoort en Hilversum. Van Bosnië naar Mozambique en weer terug naar Leeuwarden waar het allemaal begon.

Omdat ik toch online ben, check ik even meer ‘weetjes’ over Sint Juttemis. Uiteraard is het een item op Wikipedia. Een mooi verhaal vind ik bij Abe de Verteller. Klik HIER. Hij verwijst naar Pausin Johanna. Ik heb het boek met dezelfde titel langgeleden – met heel veel plezier – gelezen. Auteur: Donna Woolfork Cross.

Sint Juttemis of ‘De dag dat de kalveren op het ijs dansen’. Met andere woorden … een dag die niet bestaat. Het is onmogelijk. Ook in vergelijkbare uitdrukkingen zoals de Vlaamse variant: ‘Als de kiekens tanden krijgen’. Of ‘Als de katten ganzen-eiren leggen’ Of ‘Als Pasen en Pinksteren op één dag vallen’. En de laatste variant zegt dat Sint Juttemis een verbastering is van ‘Jodenmis’. Ook dat is onmogelijk – het Joodse geloof kent geen mis, zoals de katholieken.

Nog een laatste opmerking. Eind 1989 verhuisden we naar Bergen op Zoom. Enkele jaren later maakte ik kennis met Rob Maaskant. Beeldend kunstenaar, performer en muzikant. We werkten vaak samen aan grote theatrale producties in Brabant en Zeeland. Rob was jarenlang muzikant bij de Zeeuwse fanfare … je raadt het al … Sint-Juttemis.

Ondertussen zijn er meer dan vijftig ‘Appjes’ verstuurd in de ‘Oud-Avek-groep’ en wordt er flink gewerkt aan een drijvend Sint Juttemis feest. Als het zover is zal ik er vast over schrijven. Eén ding is zeker … het is op een vrijdag de dertiende …

Advertenties

Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

Papa Francisco já está a caminho de Maputo

Tags

Felipe Nyusi, Frelimo, IDAI, Katholiek, Kenneth, Maputo, Mozambique, Papa Francisco, Paus, Politiek

Mozambique was in het (Europese) voorjaar wereldnieuws. Twee mega-grote stormen (Idai en Kenneth) teisterden het midden en noorden van het land. Ik heb er vaak over geschreven. De meeste volgers van mijn stukjes hebben (waarschijnlijk) een extra oor wanneer ze het woord ‘Mozambique’ horen op radio of televisie.

Ook de volgende dagen zal het woord ‘Mozambique’ vaker te horen zijn in internationale nieuwsuitzendingen. Paus Franciscus is onderweg naar Maputo.

Paus-prularia te koop in Maputo

Hij komt vanmiddag aan en blijft een paar dagen. Vrijdag krijgt het hele land een extra vrije dag. Ook zaterdag 7 september is een officieel vrije dag. Het land herdenkt dan het Lusaka-vredesakkoord. Met andere woorden: een lang, vrij weekend.

In eerste instantie dachten we een weekendje ‘weg’ te gaan. Maar dat is waarschijnlijk een slecht idee. Heel veel doorgaande wegen zijn de komende dagen gedeeltelijk afgesloten. En bij de grens met Zuid Afrika verwachten ze urenlange files. Enerzijds Mozambikanen die er even ‘tussen uit knijpen’ en anderzijds Zuid Afrikaanse religieuze toeristen – pelgrims – die hopen een glimp op te vangen van ‘the Pope’.

De verwachting is dat het een gekkenhuis wordt. Ik ben benieuwd. Is Mozambique katholiek? Dat is moeilijk om te beantwoorden. Er wordt gezegd dat 23% van de bevolking katholiek is. Natuurlijk heeft de Portugese kolonisator zijn best gedaan om zuid-oost Afrika te bekeren tot het Roomse geloof. Ook Isabels familie is katholiek maar dat merk ik alleen als een ouder lid van de familie overlijdt. Dan is er een herdenkingsmis in een van de katholieke kerken in Maputo. Verder merk ik er eigenlijk niets van. Niet heel veel anders dan in ontkerkelijkt Vlaanderen of Nederland. Doopsel, eerste communie, plechtige communie / vormsel, soms trouwmis, Kerstmis, begrafenis. Dat is het zo’n beetje.

Ik ga een paar dagen naar het acht-uur-nieuws kijken op TVM. Iets dat ik niet vaak (meer) doe. Ik lees een Engelstalige (Mozambikaanse) internet-krant en blader soms door een papieren krant bij mijn schoonouders. That’s it.

Een laatste opmerking. Natuurlijk is dit bezoek een politieke aangelegenheid. Puur gericht op zieltjes winnen. Niet voor de hemel maar voor het stemhokje. 15 oktober zijn er presidentsverkiezingen. De campagne is afgelopen zaterdag officieel van start gegaan. En wat is er mooier voor de zittende president – Felipe Nyusi (Frelimo) om drie dagen pontificaal in het wereldnieuws te staan?

Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Komt een man bij de bank

Tags

Bank, BTM, Frustratie, Moza-bank, Mozambique

De man van bovenstaande titel is de schrijver van dit stukje. ‘Komt een man bij ZIJN bank’ en … die bestaat niet meer!!! Drie uitroeptekens. In plaats van BTM zie ik MOZA op de voorgevel. Even ter verduidelijking: BTM staat voor Banco Terra Moçambique en ook MOZA is een Mozambikaanse bank.

Hoofdkantoor BTM (Maputo)

Wat is dit? Hebben zij dit kantoor verkocht. Thuis kan ik niet inloggen. Mijn internet-banking is onbereikbaar. Ik moet dringend een paar betalingen doen. Eerst dacht ik dat er iets mis is met mijn computer of mijn internet-verbinding. Maar dat vijf dagen na elkaar? Ik App een bericht naar de Nederlandse gemeenschap in Mozambique. Ik krijg algauw het antwoord dat BTM is opgekocht door MOZA-bank. Oké maar waarom weet ik dat niet? Nooit ook maar één mailtje over gekregen. Ook nooit iets gehoord als ik op het kantoor iets moet regelen. Voor het laatst een week of twee geleden.

En dan gaat er een klein belletje rinkelen … ik kreeg vorige week drie vreemde mailtjes van ***MOZANET24***. Nooit van gehoord. Een mail in het Portugees zonder enige naam of logo. Drie regels tekst. Piepkleine lettertjes. Een overduidelijke vorm van SPAM. Slechts een paar zinnen die voornamelijk over pincodes en inloggen gaan. Alle alarmbellen gaan rinkelen … SPAM. Niet openen, niet reageren. NEGEREN.

Ik ga op zoek naar informatie. De website van BTM bestaat NIET meer, je wordt automatisch doorgelinkt naar de website van Moza-bank. Daar staat NUL KOMMA NUL info over deze overname. Ik vind geen doorverwijzing naar hun internet-banking.

Vandaag ga ik langs bij hun voormalige filiaal in Matola. Ik word vriendelijk doorverwezen naar het MOZA-hoofdkantoor, vijf kilometer verderop. Zij kunnen mij niet helpen want hun systeem ligt plat. Nog niet aangepast aan de systemen van hun nieuwe eigenaar. Excuses en vriendelijke woorden dat ik me geen zorgen hoef te maken.

Nee, dank je de koekoek. Ik begrijp dat ik me moet registreren bij mijn ‘nieuwe bank’. Dat ik dan nieuwe NIB-nummers krijg. Dat is de Mozambikaanse variant van IBAN. En dat ik een nieuwe pinpas krijg. Correctie – mag / moet KOPEN. Ik ben ingehouden furieus. Wat een aanfluiting. Op internet vind ik wat oude berichten (september 2018) over deze mogelijke overname.

Ik wil trouwens helemaal geen klant zijn van MOZA-bank. Die bank viel een paar jaar geleden bijna om toen een grote corruptie-zaak aan het licht kwam. De eigenaren van deze bank zijn top-mensen van de leidende politieke partij in Mozambique – of hun vriendjes. Uiteraard is die bank gered door de overheid. (*) Wil ik daar klant zijn? Liever niet maar voorlopig hebben ze nog wel geld van me. Op mijn meticais-rekening en op mijn euro-rekening. Stelletje boeven.

Dit zou een mooie zaak zijn voor mijn dochter – denk ik. Jurist bij de ACM in Den Haag. Autoriteit Consument en Markt.

Goed, hoe het verder gaat, vertel ik vast een volgende keer. Morgen maar eens een bezoek brengen aan hun hoofdkwartier in Matola Cidade. Ik ben benieuwd. Heb ik al verteld hoe tijdrovend deze ‘grapjes’ zijn?

O ja … nog een laatste opmerking. BTM is ooit opgericht door de RABO-bank. Een bank die gespecialiseerd is in agrarische ondernemingen / leningen. Zij konden het woord ‘RABO’ niet gebruiken in Mozambique want ‘Rabo’ in het Portugees betekent … ‘kont’. In hoeverre de Rabo-bank nog aandelen had in BTM weet ik niet.

(*) Ik heb deze feiten NIET gecheckt. Zo herinner ik me de geschiedenis en de geruchten een jaar of vier / vijf geleden. Trump zou meteen roepen FAKE NEWS … 

Nabeschouwen

Tags

Bruiloft, Familie, Feest, Mozambique, Vrienden

Veel heb ik niet te vertellen over de bruiloft van schoonzusje Aldovanda en Andrew. De bruidegom is weer naar Canada vertrokken. Aldovanda is druk met alle mogelijke sociale media. Van Facebook tot WhatsApp-status, van Instagram tot haar eigen YouTube-kanaal. Het geeft haar vast wat afleiding nu haar kersverse echtgenoot Afrika weer heeft ingeruild voor het Noord-Amerikaanse continent. Hij woont en werkt sinds afgelopen maart in Toronto. Zij hoopt hem daar in oktober of november voor het eerst te bezoeken. Ik heb persoonlijk een wat andere fantasie bij ‘witte broodsweken’. Maar het gaat niet over mij of over ons.

Eerst maar eens een foto.

Andrew en Aldovanda Alexander – Sampaio

De bruid zag er stralend uit en heeft ook nu nog steeds een glimlach van oor tot oor. Ze kijkt zeer tevreden terug op haar (droom)huwelijk. Twee dagen feest met heel veel familie en vrienden van de bruid. Ze kwamen uit Portugal, Zimbabwe, Zuid Afrika en uit bijna alle Mozambikaanse provincies. Dat in schril contrast met de twee gasten van de bruidegom. Zijn broer vloog over uit Barcelona en een jeugdvriend uit Belfast. Jammer dat de rest van zijn familie verstek liet gaan. Zij hebben daar vast een goede reden voor – die ik niet ken – maar voor mijn schoonvader is het toch een teleurstelling. In de (Afrikaanse) traditie is een huwelijksfeest toch vooral het samenkomen van TWEE families.

In tegenstelling tot onze bruiloft in 2013 koos het jonge echtpaar voor twee dagen feest vieren in ‘het wit’ en in ‘pak met stropdas’. Geen Afrikaanse details, geen capulana’s. Dat was een beetje buiten de waard gerekend want schoon-papa had wel degelijk twee culturele dansgroepen geëngageerd. Een exotisch detail voor de Ierse gasten. Er werd veel gedanst, veel gedronken en het aantal speeches was gelukkig op één hand te tellen. Mooie dagen.

Nog een paar wetenswaardigheden. Alles begint hier té laat. Je nodigt je gasten uit tegen 14u en dan mag je blij zijn dat om 15.30 de helft is komen opdagen. Zo ook op deze beide huwelijksdagen. Op de eerste dag kwamen er uiteindelijk 14 mensen niet opdagen. Dat valt de gewone bezoeker niet op maar de familie wel. Jammer, er is wel voor hen betaald en dat in combinatie met andere vrienden die de uiteindelijke lijst van 170 genodigden niet hebben gehaald. Een beetje zuur. Ook het tegenovergestelde gebeurt. Broer Nando – hij woont in Zuid Afrika – werd uitgenodigd. Vier plaatsen zijn voor hem voorzien. Hij arriveert de dag voor de bruiloft met negen mensen. En denk je dat die extra bezoekers iets hebben geregeld om te overnachten? Nee, natuurlijk niet. Dus schoon-mama belt haar kennissenkring om slaapplekken te organiseren. Uiteindelijk geven wij ook onderdak aan ‘mensen van ver’. Op zondagnacht slapen er zelfs negen mensen bij ons.

Het is juister te zeggen: maandagochtend. Na het officiële feest nodigde Isabel nog een paar mensen uit om nog even na te borrelen op onze veranda. ‘Een paar’ verandert algauw in twintig feestvierders. In diverse stadia van dronkenschap. Rond half drie waande ik me in een Italiaanse film met slapende, lallende en ruziemakende mensen. Isabel en ik hebben uiteindelijk het gros in onze auto’s gezet en ze afgeleverd op verschillende adressen. De rest lag te pitten op de divan, matjes op de grond en in onze extra slaapkamers. Een uurtje later ging de zon op.

En dat was het dan? Nee, we werden bij Isabels ouders op maandag verwacht voor een ‘na-praat-lunch’. Met precies dezelfde mensen waarmee we op de donderdag voor de bruiloft een ‘voor-praat-lunch’ hadden. Eten en drank in overvloed. Dat laatste heb ik zeer deskundig kunnen beperken. Joepie. En wat was het fijn om gisteravond met z’n tweetjes te eten en daarna een aflevering van Peaky Blinders te kijken. De rust is weergekeerd.

Beste zangers

Tags

2009, Amir Vahidi, AVROTROS, Beste Zangers, Bram Houg, Cathalijne de Sonnaville, Corso, Emma Heesters, Goes, Goes Afrika, Isabel Soeteweij, Oumnia Guigui, Soldaat van Oranje, Televisie, Ubuntu, YouTube, Zundert

Soms is het jammer dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Vandaag is het weer zo’n dag. Ik ben in Mozambique. De laatste gasten van de bruiloft vertrekken dit weekend en begin volgende week. Vanochtend vertrok Ana – die enkele weken bij ons logeerde – terug naar Portugal. Maandag vliegt ook Mangaze – broer van Isabel en Aldovanda – weer naar Lissabon. We zullen ze missen. Het was gezellig.

Vandaag zijn er twee zaken in Nederland die ik mis. De grote groep omroepers van het Corso in Zundert bezoeken vandaag alle bouwplaatsen. Twintig nieuwe creaties staan klaar om volgende week zondag door de straten van het geboortedorp van Vincent van Gogh te rijden. Mensen die me al langer volgen, weten dat ik een groot hart heb voor de grootste dahlia-parade van de wereld. Waarschijnlijk ook geen Corso dit jaar voor mij. Jammer. Snik.

Nog iets dat ik vandaag – vanavond – zal missen … de eerste aflevering van een nieuw seizoen ‘Beste Zangers’. Eén van de populairste (muziek)programma’s van AvroTros op de Nederlandse televisie. Waarom ik dit programma graag wil zien? Omdat Emma Heesters één van hen is. Misschien zegt de naam Emma Heesters je nog niet heel veel. Ze is nog niet ‘wereldberoemd in Nederland’ maar dat gaat veranderen. Let op mijn woorden.

Op YouTube is Emma al een ster met ruim anderhalf miljoen volgers. Kijk maar eens HIER. Anderhalf miljoen volgers voor een onbekende zangeres van drieëntwintig is heel veel. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik nu uitgerekend aandacht besteed aan Emma. Een heel klein beetje omdat ik (plaatsvervangend) trots ben dat zij haar carrière zo voortvarend aanpakt. Los Angeles, New York, Europese tournee, Zuid Korea, enzovoort. Als dertienjarig meisje deed zij eind 2008 auditie voor het openluchtspektakel Ubuntu in Goes. We waren meteen overtuigd dat Emma een prachtige stem heeft, een jong en groot talent. Zij kreeg de hoofdrol. Azina – het meisje dat op zoek gaat naar haar verdwenen broer en de grote Afrikaanse rivieren bezoekt.

Repetitie Ubuntu met oa Emma Heesters (Foto – Eddy Westveer)

Op de foto zie je van links naar rechts Hope (The Princess of Mbira), Fifi en Theresa. Drie Zimbabwaanse danseressen, zangeressen en muzikanten. Rechts – op haar knieën zit de jonge Emma. De auteur van dit blog kijkt in z’n script.

Repetitiefoto Ubuntu (2009) met oa Emma Heesters (Foto: Eddy Westveer)

Emma was niet het enige talent in deze muziektheater-productie. Ook Amir Vahidi, Cathalijne de Sonnaville (oa Soldaat van Oranje), Oumnia Guigui (oa The Voice of Holland), Bram Houg, Isabel Zoeteweij (oa Belle and the Beats) maakten deel uit van de jonge, talentvolle cast. En voor het gemak vergeet ik Boudewijn, Maria, Sjoerd en vele anderen. En vermeld ik nu geen succesvolle dansers, muzikanten en acrobaten. Mooie herinneringen waarin mijn twee werelden even samenkwamen. Nederland en Afrika.

Vanavond staat Henk Poort centraal bij ‘Beste Zangers’. Ik ben benieuwd wat Emma gaat zingen voor deze musicalster. Ik ga het later opzoeken en bekijken via ‘Uitzending gemist’ of YouTube.

Foto’s: eddywestveer@com

1000 vragen aan mezelf (26)

Tags

1000 vragen, Avek, Bruiloft, Chic, Decadent, Familie, Fotoboek, Mozambique, New York, Parachute, Steden, Twin Towers, WTC, Zwembad

Daar gaan we weer. Vijfentwintig vragen. De antwoorden ga ik er nu aan toevoegen.

451. Wanneer heb je voor het laatst foto’s ingeplakt?

Auw. Meteen een pijnlijke vraag. Veel te lang geleden is het eerlijke antwoord. Ik heb heel wat jaren trouw fotoalbums gemaakt. Meestal liep ik een jaar – soms iets meer – achter de feiten aan. Ik denk dat het laatste album gedateerd moet worden ergens halverwege de jaren negentig. Op zolder staan kartonnen dozen met lege fotoboeken en dozen met keurig gerangschikte fotomapjes. Vaak met knipsels of foldertjes van bezochte musea of kastelen. Ook kaartjes van theatervoorstellingen zitten opgeslagen in de eerder genoemde kartonnen dozen. Stilaan vrees ik dat uitstel dit keer afstel wordt. Heb ik dan na – pak ‘m beet – 1996 niets meer ingeplakt? Nee, maar ik ben wel trouw digitale albums beginnen maken vanaf 2002. Daar is sinds twee jaar ook de klad ingekomen. Goed … het lijstje met to do zaken is weer wat langer geworden.

452. Waarover ben je onlangs van mening veranderd?

Over een uitgewerkt onderdeel van de bruiloft van mijn schoonzusje. Maar de vader van de bruid wilde er niets van weten en dreigde zelfs … censuur … dus ben ik bijgedraaid en veranderde van mening.

453. Wanneer had je het liefst een dag in bed willen blijven liggen?

Afgelopen zondag. Dan had ik de tweede dag van het huwelijk van Aldovanda en Andrew kunnen overslaan. Teveel van hetzelfde … overdaad schaadt.

454. Geloof je in een open relatie?

Ja … is mijn eerste (naïeve) antwoord maar ik weet ook dat dat in de realiteit niet werkt.

455. Welke wet zou je invoeren als je minister-president zou zijn?

Zo eenvoudig kan een minister-president geen wetten invoeren. Daar komt heel wat meer bij kijken. Maar mocht het kunnen dan zou ik vast iets willen veranderen aan de grote ‘inkomens-ongelijkheid’ en zou ik veel grotere budgetten beschikbaar stellen voor ontwikkelings-SAMENwerking, kunst en cultuur en het daarbijhorende onderwijs.

456. Wat zou je doen met een miljoen?

Allereerst heel blij zijn en vervolgens er een nachtje of wat over nadenken. Er volgt vast ook een serieuze babbel met de kinderen. De belastingen snoepen dan waarschijnlijk de helft op. Blijft er vijf ton over. Dan ga ik vast wat rondkijken om mogelijk iets van ‘vastgoed’ te kopen – misschien wel aan zee … En toen liep de wekker weer af en bleek dat miljoen een droom te zijn.

457. Hoe heette je favoriete knuffel?

Ik weet het niet. Ik herinner me een teddybeer en die noemden we ‘Fortje’. Het was een cadeautje bij Fort-koffie – waarschijnlijk gespaard met punten.

Koen – net 2 jaar geworden – gaat naar bed.

Op foto’s zie ik mezelf wel met een beer maar herinneringen heb ik er niet bij.

458. Wat was je verste reis?

Dat is een beetje lastig om op te antwoorden want daarvoor heb je een vast vertrekpunt nodig. Neem ik daarvoor Boechout – waar ik ben geboren? Of Friesland waar ik 10 jaar heb gewoond of Bergen op Zoom of Mozambique? Verre reizen zijn Beijing (China), Lombok (Indonesië) of Inguazu (het drielandenpunt Brazilië / Argentinië / Paraguay). En wat te denken van San Francisco (USA)?

459. In welke houding slaap je het lekkerst?

Op mijn rechterzij. Mijn rechterbeen bijna helemaal gestrekt en mijn linkerbeen een beetje geplooid en over het andere been gedrapeerd. Daarbij lig ik uiteraard ook deels op de rechterkant van mijn buik.

460. Naar wie ga je toe met je problemen?

Mijn meest directe kringetje. Namen hoef ik hier niet te noemen.

461. Voor wie ben je een inspiratiebron?

Dat vind ik een groot woord. Uiteraard hoop ik dat ik mijn leerlingen (en /of acteurs (m/v) etc) inspireer en als mijn kleinkinderen dat later ook doen ben ik nog trotser dan dat ik dat nu al ben.

462. Wanneer heb je voor het laatst een zonsopgang gezien?

Vandaag en bijna dagelijks. Laat ik zeggen zes dagen per week. Ik drop Isabel vijf dagen per week bij het station van Beluluane. Daarna rij ik de zon tegemoet – het is dan 06.25 / 06.35u. In deze periode van het jaar komt dan de zon tevoorschijn. Ik ben  op weg naar mijn eerste uurtjes lesgeven van 7u tot 9.15u

463. Hoe hoog was het hoogste gebouw dat je hebt bezocht?

In 1995 – het World Trade Centre in New York. 417 meter. Dat is dus één van de ingestorte torens. Heel wat jaren voor de aanslag.

464. Kunnen mensen op je bouwen?

Figuurlijk wel, hoop ik. Ja dus, dat weet ik eigenlijk wel. Ik ben betrouwbaar en loyaal.

465. Wat is het wildste dat je ooit hebt gedaan?

Een parachutesprong in Namibië. Maar om dat nu ‘wild’ te noemen is overdreven, want alles is uiteraard perfect uitgelegd en begeleid. Ik herinner me een nachtelijk avontuur met twee andere mannen en drie of vier vrouwen. Medestudenten. Een nachtelijke (AVEK) sessie in het kader van ‘Project Decadent’. Nep-champagne, een tiental slagroom- en fruittaarten, pakken vla, glaasjes advocaat, fruit en bussen slagroom. In het ‘Fries’ op het Schavernek. Eerst heel bescheiden een glaasje. Hier en daar een likje slagroom op een neus. Een druif of een stukje mandarijn verplaatst zich van mijn lippen naar een andere, vragende mond. Langzaamaan ging er een blouse uit en een spijkerbroek … Lingerie wordt zichtbaar. Een eerste toefje slagroom in een langslopende decolleté. Dat moest dan vervolgens worden … euh … de rest fantaseer je d’r zelf maar lekker bij.

466. Koop je vaak nieuwe kleren?

Nee. Een langer antwoord is overbodig.

467. Zou je een deel van je intelligentie willen inleveren voor een oogverblindend uiterlijk?

Laten we hopen dat de domste vraag van dit stukje bij deze is gesteld.

468. Heb je ooit een stille aanbidder gehad?

Ja, het werd wat gênant toen het bijvoeglijk naamwoord ‘stille’ niet meer van toepassing was.

469. Wat is je favoriete stad?

Te moeilijke vraag. Nee, een gemakkelijke vraag maar uitermate moeilijk om te beantwoorden. Barcelona. Rome. Antwerpen. New York. Ik beperk me tot deze vier steden maar Krakau, Parijs, Brugge, Firenze kloppen op de figuurlijke deur. Ook niks mis met Gent, Amsterdam, Stockholm, Riga, Sevilla, Marseille, Goes, Leeuwarden, Porto, Rio de Janeiro, Fredrikstad. Ik ben nog nooit in Sint Petersburg en Boedapest geweest maar ik kan me voorstellen dat zij onmiddellijk in mijn top 5 kunnen verschijnen.

470. Wat zou je je toekomstige zelf willen vragen?

Iets serieuzer studeren dan de huidige versie van mezelf heeft gedaan. Goed muziekonderwijs volgen en dat niet te snel opgeven.

471. Zou je ook bij je partner blijven als je omgeving hem afkeurde?

In mijn geval is de ‘hem’ een ‘haar’. Ik denk het wel maar dat is me gelukkig niet overkomen. De omgeving keurt trouwens vooral het effect dat de partner heeft op mij. Veel minder de partner zelf.

472. Wanneer heb je voor het laatst iets gebakken?

Telt een ei en een tosti ook mee? Dan moet ik antwoorden: vanochtend. Mijn laatste taart kwam vorige week uit de oven.

473. Voor welke gelegenheid was je voor het laatst chic gekleed?

Dat mag duidelijk zijn. Afgelopen weekend tijdens de tweedaagse bruiloft van mijn schoonzusje en haar kersverse echtgenoot.

474. Wat is je favoriete uitdrukking?

Heb ik die? Ik weet het niet. Ik antwoord gemakkelijk: “Ja, dat is waar” maar dat is geen uitdrukking. Ik blijf voorlopig het antwoord schuldig. In hele kleine familiekring is dat:“Thank yourself” – ik hoor nu mijn kinderen op afstand gniffelen.

475. Wat staat er op de laatste foto die je hebt gemaakt?

Voetjes in het water

De foto is uiteraard het antwoord op de vraag. Afgelopen maandag-namiddag na de bruiloft. Eerst werd er nog gezamenlijk geluncht bij mijn schoonouders. Daarna trok het ‘jonge grut’ naar onze tuin met zwembad. Op de foto van links naar rechts. Ana, Mangaze, Mathew, Aldovanda (de bruid), James en Andrew (de bruidegom). Ik was de enige die wel in het zwembad dobberde, de rest vond het te koud. De watjes.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

Even om het hoekje vlakbij

Tags

Aap, Buffel, Familie, Giraf, Krugerpark, Leeuw, Liedjes, Neushoorn, Nostalgie, Olifant, Sesamstraat, Vrienden, YouTube, Zuid Afrika

Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’

Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.

Dagje Krugerpark