Saai of niet saai, dat is de vraag

Tags

Jumbo Visma, Primož Roglič, Ronde van Frankrijk, Televisie, Tour de France, Wielrennen, Wout van Aert

Tot enkele weken geleden was de vraag: ‘Neem ik een tijdelijk (30 dagen) televisie-abonnement of niet?’ Het antwoord was ja. Ik wilde de Ronde van Frankrijk weer eens uitgebreid kunnen zien. Het is vrijdag en zondag-late-namiddag weten we wie de Tour 2020 heeft gewonnen. Meer dan waarschijnlijk Primož Roglič. We zullen het zien.

Foto: pixabay

Terug naar de titel. Als ik moet kiezen tussen saai of niet saai kies ik – na lang wikken en wegen voor … SAAI. Het scenario van de meeste ritten kun je de avond voordien al voorspellen. Sprint-etappe. Kans op een waaieretappe. Bergrit in de tweede en derde week: grote kopgroep mag vertrekken, de Jumbo Visma ploeg zet zich op kop van het peloton en trapt flink door, controleert de koers. Zelfs de volgorde van de man aan kop kun je voorspellen. Saai dus. Uiteraard is hun sportieve prestatie buitengewoon knap maar het is … saai. Ik las ergens: ‘Roglič wint de Tour maar heeft hooguit 10 kilometer op kop gereden.’ Is dat de juiste omschrijving van ‘saai’ en ‘voorspelbaar’? Met andere woorden #TDF2020.

Al in de periode Miguel Indurain waren de rondes voorspelbaar. Ik denk dat in die periode dit systeem is ontstaan. De ploeg van de gele trui zet zich op kop en bepaalt de snelheid en het verloop van de koers. Armstrong heeft dat verder ontwikkeld en Sky (Ineos) maakte er zijn handelsmerk van. Jumbo Visma kopieert dit concept – met grote klasse overigens.

Natuurlijk waren er een paar mooie momenten maar het zijn details in het grote geheel. De laatste 10 minuten richting Méribel Col de la Loze. De mislukte Pyreneeën-solo van Marc Hirschi en zijn ritoverwinning twee dagen later. Tadej Počajar. Het buitengewoon sterk rijden van Wout van Aert. Wordt hij wereldkampioen volgende week? Hij start vast als grote favoriet.

De bolletjestrui dit jaar … een gotspe … het is toch van de zotte dat een niet-klimmer (Benoit Cosnefroy)  ruim twee weken in dat shirt kan / mag / moet rondrijden. Ik schaamde me in zijn plaats als hij weer een half uur na de ritwinnaar boven op een berg aankwam. Gelukkig heeft Richard Carapaz – drie dagen in de aanval – die trui te pakken.

Nog een paar bedenkingen. De wetenschap regeert de wedstrijd. Alle renners rijden met wattage-meters en via hun oortjes krijgen ze informatie en opdrachten van hun ploegleiders. De renner wordt meer en meer robot. Ze moeten nog wel zelf sturen en dat wil nog wel eens misgaan. Arme Marco Hirschi en Remco Evenepoel in Lombardije. Ik weet dat de oortjes en minicomputers niet meer zullen verdwijnen maar het beïnvloedt wel het kijkplezier.

Gisteren zag ik de gele motorrijder met het hand-geschreven bord met tijdsverschillen even in beeld – dat is toch vooroorlogs. Alsof de renners dat niet via hun oortjes al lang weten. Nog een opmerking. Ik vind het jammer dat Jumbo Visma in het geel mag rijden in deze Tour. Ik bedoel niet de gele trui maar het standaard-truitje. Dat mocht lang geleden niet. Ik herinner me dat ONCE (met Johan Bruyneel en Alex Zülle) hun gele tricot moesten omruilen voor een roze exemplaar. Want … de gele trui moet opvallen in het voorbij razende peloton. Ooit was geel de kleur van de voorpagina van L’Équipe – de organiserende krant.

Genoeg. Zometeen gaat de televisie weer aan. Het grootste deel van de middag als bewegend behang. Kijken of Sam Bennett de groene trui kan behouden. Of misschien de rit wint. Of krijgt Wout van Aert weer de kans om mee te sprinten?

Morgen – de klimtijdrit. Ook daar kan Wout van Aert verrassen met een plek bij de eerste vijf. Het zou wat zijn .. drie renners van Jumbo Visma bij de eerste vijf. De mooiste uitslag zou zijn: 1. Tom Dumoulin 2. Tadej Počajar 3. Wout van Aert 4. een verrassing 5. Primož Roglič (lekke band). Het tijdsverschil tussen de nummer 2 en de nummer 5 bedraagt 51 seconden. Roglič behoudt het geel en het record Lemond – Fignon – 8 seconden – is gebroken.

Mocht er een misverstand ontstaan … wielrennen is niet saai. De Tour wel … een beetje veel.

Een schrijfdipje of is het iets anders?

Tags

Auto, Bloggen, Blogs, Dip, Familie, Skype, Tuin

Ik schrijf weinig. Ik denk veel en ik lees veel. En natuurlijk is daar ook de Ronde van Frankrijk. En de na-praat programma’s. Schrijf ik té weinig? Daar kan alleen ikzelf antwoord op geven. Regelmatig schiet er mij iets te binnen wat mogelijk een stukje op kan leveren. Maar een half uurtje later ben ik alweer vergeten wat dat ook alweer was. Ik klik mijn WordPress open en staar wat naar mijn scherm. Ik volg best veel blogs van anderen. Bijlezen vraagt best veel tijd. Ik weet dat het fijn is om reacties te krijgen dus ik reageer ook met enige regelmaat bij anderen en ik regeer zelf ook weer op de reacties hier. Het moet geen dagtaak worden maar ik betrap me er wel op dat er alweer een uur (of meer) voorbij is met alleen maar lezen en reageren.

Een schrijf-dip

Ik ga eens met de instelling ‘opgeruimd staat netjes’ door de blogs die ik nu volg. Misschien tijd om er voorlopig een paar te schrappen. Ik heb een paar stukjes als concept klaar staan. Maar ik twijfel nog een beetje of ze geschikt zijn voor publicatie. Ik doe niet aan ‘slotjes’ op mijn stukjes … vandaar. Ik ben ook niet iemand die ver vooruit werkt. Nee, eerder van ‘the last moment’. Dus nauwelijks iets op voorraad.

Is er dan veel veranderd in mijn dagelijks doen en laten? Nee. Eerder het omgekeerde is aan de hand. De dagen, weken en maanden lijken op elkaar. Weinig prikkels, weinig actie buiten de poort. Dus niet zoveel nieuws om over te bloggen. Dat we al maanden geen huishoudelijke hulp meer hebben is misschien een nieuwtje. Dat er vorige week een dame drie dagen op proef is geweest doorbrak dat patroon. Maar zij kreeg algauw het etiket ‘onvoldoende’ van mijn lief. En dat is dan weer geen nieuws want het is niet gauw goed voor mijn ‘Senhora’.

Ook op Facebook heb ik al twee weken geen GHIDFN-foto met gedicht gepubliceerd. Tiens … een dipje dus. En er liggen nog twee schrijfopdrachten te wachten. Een column en een synopsis. Daar werk ik wel aan maar ik ben niet tevreden met wat er op papier verschijnt. Dan ga ik maar weer iets anders doen. Iets met de kippen, ze ontsnappen teveel. Scharrelen en schijten op de verandavloer en ze eten alle koolplantjes op in de moestuin. Nog zoiets … de tuin en … o ja … ik ben nu ook verantwoordelijk voor de was. Wasmiddelen kopen. Wassen. Ja, we hebben sinds kort een wasmachine. Was ophangen. Was opvouwen en daarna alles verdelen tussen ‘wel-strijken’  of ‘niet-strijken’.

En heb ik al verteld dat er steeds wel iets kapot gaat? Vorig weekend voor de tweede keer in twee weken drie dagen geen internet. En dat is gruwelijk onhandig want het lesgeven is nog steeds online-lesgeven.

Vaak gaan tegenslagen in golfbewegingen. Gisteren was weer zo’n dag. Eerst kunnen we sleutels niet vinden. Nog niets aan de hand. Dan wil de RAV4 niet starten. Raar. Vorige week was het de Nissan met een platte accu. Startkabels brengen gelukkig uitkomst. Maar dan wil een raampje niet sluiten – dat heeft natuurlijk ook met die accu te maken – en in een moderne auto zit geen draaikrukje meer. Grrr. Geen stroom betekent dan ook altijd een open raam. Zo kun je geen boodschappen doen. Lopen dan maar en de grote boodschappen even uitstellen. Zondagmiddag rijden we even naar Isabels moeder. Een uurtje later zijn we terug en de grote poort staat wagenwijd open. Hoe kan dat? We begrijpen het niet. Gelukkig zijn de kippen niet aan de wandel gegaan.

Vervolgens heeft de poort ‘kuren’. Open – dicht – open – dicht. Isabel opent de poort en rijdt achteruit maar voor ze er erg in heeft sluit dat kreng weer. BANG – KLENG. Botsing, lichte schade aan de achterzijde. Mijn gevloek citeer ik maar niet. De poort wil niet op de juiste manier sluiten en gaat steeds open en dicht. Ook hier dus een elektrisch of electronisch probleem. Dus ook vandaag kan ik niet doen wat ik in gedachten had. Alweer Grrrr.

Tiens … dus toch wel iets geschreven …  Ja, dat dan weer wel. Kijken hoe het verder gaat deze week. O ja, ik had natuurlijk ook kunnen schrijven over de achtste verjaardag van Ender – mijn kleinzoon. Maar dat zou dan een verhaal uit tweede hand zijn. We zien elkaar enkel in filmpjes en soms op Skype. Gefeliciteerd grote man. Hoe was het in de Beekse Bergen? Volgend jaar weer dieren spotten in Afrika? Dat zou fijn zijn.

Te gek voor woorden

Tags

Btw, CO2, Familie, Schiphol, Spoor, Stuntprijzen, Tickets, Transavia, Trein, Valencia, Vliegen, Vliegtuig

Een paar dagen geleden vond ik onderstaand aanbod in mijn mailbox. Van Transavia.

Aanbod van Transavia (eind augustus 2020)

De laatste weken (maanden) verschijnen er best veel artikelen over het idioot grote prijsverschil tussen de trein en het vliegtuig. En waarschijnlijk kan het nog goedkoper dan op bovenstaande reclame. Vliegen naar Barcelona voor 5 euro als bekendste voorbeeld – het kan.

‘Te gek voor woorden’ of ‘Van de pot gerukt’ (knipoog naar Thomas P) … het zijn zomaar twee uitdrukkingen om aan te geven dat het prijsverschil belachelijk is. Toen eind maart, begin april het vliegverkeer bijna helemaal tot stilstand kwam hoorde je hier en daar een zucht van opluchting. En van reflectie. Moeten we – met z’n allen – niet kritischer zijn? Driemaal per jaar met het vliegtuig op vakantie? Klimaat. Milieu. CO2-uitstoot. Enzovoort. Oostenrijk voerde een minimumprijs in voor vliegtickets.

Waarom is de trein zoveel duurder of het vliegtuig goedkoper? Op de wat langere afstanden gaat het vliegtuig vijf keer sneller dan de trein. Mijn simpele logica zegt dan dat je dus MEER moet betalen als dank voor de tijdwinst. Niet dus. Door de tijdwinst kan zo’n vliegtuig twee of driemaal – met hetzelfde personeel – dezelfde reis uitvoeren. Dus lagere loonkosten en meer reizigers.

Dat vliegmaatschappijen (en dus passagiers) geen BTW betalen is alom bekend. Ook betalen ze geen accijns op brandstof. Dat is al zo sinds 1944. Om de wereldvrede te bevorderen dachten ze toen. Sic. De infrastructuur voor vliegtuigen / vliegreizen is relatief goedkoop. Vliegveld. Start- en landingsbaan. De lucht is ‘gratis’. Vergelijk dat met stations en aanleg en onderhoud van spoorwegen (de rails). Heel veel duurder. Elk land heeft een eigen veiligheidssysteem op het spoor dus internationale treinen moeten meerdere systemen aanschaffen.

Gemiddeld kost een treinkaartje (retour) vanuit Nederland naar Barcelona 380 euro. Dat wordt natuurlijk ook veroorzaakt door heel veel verschillende treinorganisaties. In het geval van Nederland – Barcelona zijn het er 4. Nederland, België, Frankrijk en Spanje. Er is nauwelijks gezamenlijk (prijs)beleid. De NS (of NMBS) kan dus niet stunten met goedkope internationale tickets.

Concurrentie drukt de prijzen enorm. Op het spoor is nauwelijks concurrentie.

En het milieu dan? Dat is niet terug te vinden in het vliegticket. Kijk eens naar onderstaande vergelijkingstabel.

CO2-uitstoot Trein / Auto / Vliegtuig

Wat bedoel ik met dit stukje? Eerlijk gezegd weet ik dat zelf niet zo goed. Moet de overheid (Europa – Brussel) ingrijpen of regels stellen? Ja, misschien wel.  Waarom niet?

De keuze tussen trein of vliegtuig  … het gaat dus ook over mijn eigen portemonnee natuurlijk. Wat doe ik? Ik woon in Leeuwarden en wil op bezoek bij mijn zus die in de buurt van Valencia (Spanje) woont. Ga ik met de trein of met het vliegtuig? Met het Transavia-voorstel betaal ik 45 euro x 2 voor het vliegtuig. Met de trein naar Schiphol en terug kost me € 32,40. Dus uit en thuis voor ca 125 euro. Ik ga online op zoek naar de ticketprijs voor de trein. Na een half uur zoeken geef ik het op. Ik zie wel dat de treinreis – 5 keer overstappen – een dag en 3,5 uur duurt. Vertrek in Leeuwarden om 5.07. Aankomst in Valencia om 8.22 de volgende dag. Ik schat dat het me een kleine € 500 zal kosten. Dus nogmaals: wat doe ik? Niets. Ik blijf zitten waar ik zit. Ik vlieg niet omdat ik de milieubelasting te hoog vind. Ik ga niet met de trein omdat ik dat té duur vind. Ook de auto is geen optie want die ging in 2017 de deur uit. Gelukkig kunnen we Skypen met elkaar.

Vlieg ik dan niet meer? Ja, nog wel maar aanzienlijk minder dan vroeger. Nederland – Mozambique (en retour) met de trein … wow – dat moet gaaf zijn maar is jammer genoeg geen optie. Dus vlieg ik heel wat minder op-en-neer dan vroeger. Snik. Ook een keuze – of ik zie Isabel (mijn vrouw) lange tijd niet of ik zie mijn kinderen en kleinkinderen lange tijd niet in levende lijve. Minder vliegen … ja, deels met dank aan corona en de gesloten grenzen.

En jullie? Vliegen jullie (nog) in Europa? Ik vind het stilaan een gewetensvraag worden …

… en zoals je net kon lezen heb ik de enorme overheidssteun aan oa KLM hier buiten beschouwing gelaten. In vergelijking met de veel mindere steun aan kunst en cultuur. En de vergelijking tussen een vliegtuig vol passagiers en een theaterzaal met toeschouwers … het wordt bijna afgezaagde koek. Maar nog steeds pijnlijk en moeilijk uit te leggen.

Bron: oa De Standaard en Welingerichte Kringen

Een bizar bericht

Tags

Bizar, Facebook, Spam, Vrienden, Wordpress, Yahoo

We hebben waarschijnlijk allemaal al wel eens rommel in onze digitale postbus ontvangen. Ik ben ruim zes jaar geleden via Yahoo gehackt. Ik verstuurde zogenaamd een hulp-email omdat ik mijn paspoort en mijn vliegtickets verloren was. Gelukkig is er niemand ingetuind – voor zover ik weet. Sindsdien ben ik een gmail-gebruiker. Zij plaatsen ongevraagde reclame-mails en spam in een aparte map. Ik zie ze dus niet automatisch. Gelukkig maar. Wel bizar dat het er gemiddeld vijftien per dag zijn maar ik heb er niet echt last van.

Hetzelfde hier op WordPress. Een paar keer per week krijg ik spam die gelukkig door WordPress apart wordt gezet en na een tijdje automatisch wordt verwijderd. Vanmiddag kreeg ik voor het eerst een bizarre reactie op een Facebook-bericht. Ik plaatste gisteren een bericht over het missen van Mathieu van der Poel in de Tour. Ik kreeg leuke, herkenbare reacties van FB-vrienden. Ik gaf ze allemaal een duimpje-omhoog. En dan is daar plots een zekere Sara Kneg. Nooit van gehoord. Ze schrijft: “Goedenavond meneer! Hoe gaat het met je? Ik hoop het. …” Lees maar verder hieronder …

Rot op Sara

Bizar. Wie is dit? Nooit eerder kreeg ik van een totaal onbekend iemand een reactie op mijn Facebook-pagina. We hebben ook NUL gezamenlijke vrienden. Uiteraard niet. Bestaat deze vrouw? Is dit een vorm van phishing? Ik heb het bericht onmiddellijk verwijderd. Heeft iemand dit ooit zelf meegemaakt? Ik hoop dat dit niet het begin is van meer digitale ellende. Iemand een goed advies?

Terug naar school

Tags

Begrafenis, Bernard De Pooter, Davidsfonds, Familie, Felix Eyskens, Onderwijzer, Opa, Overlijden, Schilder, Sint-Amands, Sint-Bavo

1 september. De traditionele dag dat kinderen weer naar school gaan in België. De zomervakantie begint elk jaar op 1 juli en op 1 september beginnen de scholen weer. Dat was zo toen ik naar school ging en gaat vandaag nog steeds zo. In België doen ze niet aan vakantiespreiding. Familievakanties worden ofwel rond 21 juli (nationale feestdag) of rondom 15 augustus (Onze Lieve Vrouw Hemelvaart) georganiseerd – meestal afhankelijk wanneer ouders vakantie hebben. Mijn ouders werkten in het onderwijs. 1 september was dus ook de dag dat zij weer volle bak aan de slag gingen.

Ik ga nu nog een generatie verder terug. Ook mijn grootvader – de vader van mijn moeder – was onderwijzer. Gerard Karel De Smedt. Hij was schoolhoofd (hoofdonderwijzer) van de gemeentelijke jongensschool in Sint-Amands aan de Schelde. Hij noemde zichzelf het liefst onderwijzer-kunstenaar. Zijn oudste broer (Nonkel Mon) was heel wat jaren burgemeester van Sint-Amands en een andere broer (Nonkel Pater) was ruim dertig jaar missionaris (Scheutist) in Chinees Mongolië.

Mijn opa stichtte het Davidsfonds in zijn geboortedorp en samen met zijn broer startten ze het kunstgilde ‘Het Vierkant’ in Puurs. Een groep schilders die les kregen van mensen als Felix Eyskens (Vlaams impressionist) en Bernard De Pooter. Hij sprak met grote waardering over hen.

Scheldezicht – © Gerard Desmedt

Hooitijd – © Gerard De Smedt

Landschap in Klein-Brabant – © Gerard Desmedt

Drie schilderijtjes van mijn opa met de originele (gipsen) lijsten. Hij heeft nooit kunnen vermoeden dat zijn werk ooit aan een Mozambikaanse muur zou hangen.

Mijn moeder, mijn oma, mijn tante Lief en mijn opa (1939)

Ik heb niet heel veel eigen herinneringen aan hem want hij overleed op 1 september 1964 in Boechout. Vandaag dus zesenvijftig jaar geleden. Ik was bijna acht jaar. Ik herinner me opa het best in zijn garage-atelier. Zittend op een krukje, gehuld in een stofjas, bril op zijn neus, schilderspalet in zijn linkerhand en een penseel in de aanslag. Hij sprak zacht en was zachtmoedig. Als ik bij hen mocht mee-eten kreeg ik een glaasje tafelbier. En ik herinner me dat hij zijn boterhammen altijd in de koffie sopte voordat hij ze opat. Ik herinner me het zachte geslurp en de geur. Waarschijnlijk had hij zijn gebit niet in maar dat besefte ik niet als kind. Wij woonden in dezelfde straat – schuin tegenover hen.

Ook herinner ik me die dagen van begin september 1964. Mijn grootouders woonden toen nog niet heel lang in Boechout. Zij verhuisden enkele jaren eerder vanuit Sint-Amands naar dezelfde straat in Boechout waar hun oudste dochter (mijn moeder) had gebouwd. Voor het eerst kwam ik in aanraking met de dood. Tegelijkertijd werd ik er ver weg van gehouden. Ik herinner me heel goed dat het huis van opa en oma helemaal was bekleed met zwarte doeken. Een soort donkere grot. Spannend en griezelig tegelijkertijd. Ik heb opa niet opgebaard gezien daar vonden ze mij te jong voor. En tijdens de begrafenis moest ik bij oma blijven. Waarom weet ik niet. Ik had mijn eerste communie anderhalf jaar eerder al gedaan. Mocht een weduwe niet mee naar de mis en het kerkhof? Ik kan het hen niet meer vragen. Ik herinner me wel dat de (zwarte) begrafenisstoet vertrok in de Welvaartstraat richting parochiekerk Sint-Bavo.

Drie jaar later toen de Bomma – de moeder van mijn vader – overleed, was ik wel overal bij betrokken, inclusief het groeten van mijn opgebaarde grootmoeder tot het meelopen in de begrafenisstoet.

Je zult het wel begrijpen … 1 september had bij ons thuis altijd een klein zwart randje ondanks de opwinding van de eerste schooldag.

Ik kijk nog even achterom (#3)

Tags

Augustus 2020, Bloggen, Boeken, Lezen, Terugkijken

Wat was er eerst: de kip of het ei? Je leest het hieronder …

Alweer voor de derde keer een (overzichtelijke) terugblik op de voorbije maand. Nog steeds bevindt de wereld zich in de grootste pandemie sinds de Spaanse griep. Corona / Covid-19. Uiteraard waren hongersnood en heel veel oorlogen minstens zo desastreus voor de menselijke soort. 2020 gaat ongetwijfeld de boeken in als een bijzonder jaar. Natuurlijk wegens de ziekte maar zeker ook wegens de maatregelen die de maatschappij ook ten dele ontwricht. En de polarisatie die steeds meer toeneemt. Virus-waarheid contra overheid. Complottheorieën. De eeuwig durende zwarte piet discussie. En uiteraard Trump – Biden of de tot op het bot verdeelde Verenigde Staten.

GEKEKEN 

Dynastiy Netflix. We waren de hele maand zoet met de remake van Dynasty in de 80’er jaren. Een soap dus. In het Portugees beter bekend als: novela. Niet persé mijn lievelingsgenre (en dat is een understatement). Maar na flink wat series over gestoorde moordenaars en getroebleerde politie-inspecteurs was het fijn om wat luchtigers te zien … vond Isabel. En je zult het niet geloven … we zagen alle 64 afleveringen die tot nu toe zijn uitgebracht. Zucht. Dat heb ik ook weer overleefd. Je kunt het zo gek niet bedenken: moordaanslagen, plastische chirurgie, gijzelingen, honderd faillissementen, bruiloften, schijnhuwelijken, list en bedrog, onbekende exen en kinderen die plots opduiken, uiteraard ook een homo-huwelijk (we zijn tenslotte in 2020). Het zit er allemaal in. Geloofwaardig? Natuurlijk niet. Alles over the top met veel glitter en glamour en een heel hoog tempo. Een maand alleen maar Bouquet-romannetjes op de buis. “Genoeg is genoeg”. Was het niet VDB die dat ooit in twee talen zei? Of zei hij: “Te veel is trop en trop is te veel”? Tijd voor iets anders, dat is zeker.

De Slimste Mens Een dagelijks plezier, meestal kijk ik dit programma via BVN. Ik begrijp volkomen dat dit programma bijna twee miljoen kijkers trekt. Het is zeer onderhoudend. Een kwis-niveau dat ik probleemloos aan kan.

De Ronde van Frankrijk. Oude liefde roest niet. Al zolang ik me kan heugen verheug ik me op het nieuwe wielerseizoen. Voor het eerst een ‘Ronde van Frankrijk’ (met eerbied schrijf ik het met een hoofdletter) in september. Laat ik een top vijf voorspellen. 1. Primoz Roglic 2. Egan Bernal 3. Tadej Pogacar 4. Tom Dumoulin 5. Richard Carapaz en verder eindigt Bauke Mollema op plaats 10 Ps. Dumoulin had kunnen winnen maar hield zich keurig aan de team-afspraken bij Jumbo-Visma.

Trevor Noah De Zuid-Afrikaanse presentator van The Daily Show op NBC. Al sinds het begin van de corona-crisis kijk ik naar zijn vlogjes via Twitter of YouTube. Gisteren keken we weer eens naar een volledige theatershow (uit 2015). Veel herkende ik uit de show die ik een paar jaar geleden zag in de Ziggo-dome (Amsterdam). Ik vind hem top.

GELEZEN

Grof wild – Desmond Bagley. Opnieuw een ‘oudje’ met veel plezier herlezen. Over een miljoenen-erfenis waar een geurtje aanzit. Een groot deel van het boek speelt zich af in Kenia. 

De man zonder verleden – Desmond Bagley. De titel zei me niets meer. Maar al gauw herkende ik het decor: een stuwdam / stuwmeer in aanbouw. Ik las het boek lang (lang) geleden. Een traditionele Bagley-held, een dame, slechteriken en nog helemaal geen mobiele telefoon of Google Maps. Spannend – niets meer en niets minder.

Duister lot – David Baldacci. Ik had tot enkele weken geleden nog nooit een boek van deze veel-schrijver gelezen. Nu dus wel. Ook nu weer een oudje. Een arm meisje met een baby en een foute vriend laat zich verleiden tot vals spelen met de nationale loterij. Hoe ze vals speelt weet ze niet. Ze wint. Als jonge miljonaire reist ze van het ene land naar het andere. Steeds op de vlucht uit angst voor ontmaskering. Na tien jaar keert ze terug naar de Verenigde Staten. Dat had ze beter niet kunnen doen. Spannend maar minstens 150 pagina’s te veel van het goede. Een beetje bondiger mag ook. Voorlopig begin ik nog niet aan een tweede Baldacci.

De onthoofde stad – Hans Mantel. Hoe dit boek op mijn e-reader terecht kwam, weet ik niet meer. Waarschijnlijk omdat het maar € 1,99 heeft gekost. Dit is het slechtste boek (thriller) dat ik de afgelopen jaren heb gelezen. Ongeloofwaardig. Een vreemd verzonnen land en steden. Voorspelbaar. Een soort langdradigheid en dan weer veel te veel op één dag. Platte karakters. Ik heb het – tot mijn eigen verbazing – uitgelezen.

Onder de paramariboom – Johan Fretz. Gelukkig zit er ook een mooi boek in de oogst van augustus. Het boek stond al ruim een half jaar in mijn digitale wachtkamer te wachten. Toen verscheen de auteur als kandidaat in De Slimste Mens. Dus gauw zijn boek weer opgeduikeld. Een erg fijn boek. De schrijver op zoek naar zijn lang ontkende Surinaamse roots.  Erg mooi. Een ontdekking.

Nek aan nek – Dick en Felix Francis. Ook een koopje. Een typische Dick Francis (een paarden-detective) die ik nog niet had gelezen. Zelfde concept als al zijn vorige boeken. Dit keer met een sterren-kok en een intelligente alt-violiste in de hoofdrollen. Lekker op zaterdagochtend beginnen en op zondagmiddag de laatste (denkbeeldige) pagina omdraaien. Heerlijk. Op naar een volgend boek en september mag wat meer kwaliteit hebben.

GEDAAN

Ik zou de tekst van juni of juli kunnen kopiëren en hier weer plakken. Niets bijzonders dus. Online lesgeven. Lezen. Netflix kijken. Beetje rommelen in huis en tuin. Meestal zelf lekker koken en één keer uit eten geweest. Een gepland weekendje hebben we wegens ongunstige weersvoorspelling uitgesteld naar later. Wie weet in september. Ik ben gevorderd tot dag #23 in mijn Facebook-serie: ‘GHIDFN’ inclusief een gedicht.

En ik heb me twee keer laten verleiden om toch te reageren op in mijn ogen controversiële Facebook berichten. Het liefst vermijd ik FB-discussies en scroll gauw verder als iets me niet bevalt.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Een lang gekoesterde wens heb ik in vervulling laten gaan. Ik wilde weer kippen.

Hoenderhof Schyvens

Dat is geleden van eind 1989 in Wyns. Isabel is / was bang voor stankoverlast. Onze tuin is groot genoeg dus het kippenhok staat niet dicht bij het huis. Een vriend kwam helpen en nam iets te vlot de touwtjes in handen. Het hok is iets te veel een hondenhok geworden maar dat is een detail. Ik doe later nog een paar aanpassingen. Zes kippen en een haan scharrelen de hele dag rond. Niet alleen in de kippenren maar ook in de tuin. Ik geniet van al het leven op hoenderhof Schyvens. Isabel is nog sceptisch. Dat verandert vast als er meer eitjes worden geproduceerd. Zoals je op de foto helemaal bovenaan dit stukje kunt zien … een blij ei. En in dit geval heeft Yvonne gelijk … hier was de kip er voor het ei.

GEBLOGD

Wielrennen 2.0 Ondertussen weten we dat Wout van Aert vier prachtige wielerwedstrijden heeft gewonnen en is hij met overmacht de wielerkoning van augustus 2020.

Iets van vroeger (#1) Over mijn eerste, houten bureautje.

Arm Libanon Wat een verschrikkelijke ramp in Beiroet – in een land waar de burgers het toch al zo moeilijk hebben.

De waan van de (mid)dag Een middagje Twitteren en tweets lezen …

Te laat is te laat De letter van de wet.

Moederkesdag Een vrije dag. Weet de jeugd (in Vlaanderen) nog waarom 15 augustus een vrije dag is?

Het weer is voor de boeren O clima é para os agricultores

WordPress heeft kuren Dank voor de suggesties om de problemen zelf op te lossen.

Hoe het ooit begon Het best bezochte stukje op mijn weblog in jaren. Tweede hoogste score ooit.

Jan, Vlaams kronikeur pur sang Een herontdekking – pareltjes uit Humo.

Thematisch plagen (#6) Over mijn vakantie-lectuur door de jaren heen (voor de persoonlijke aanschaf van een e-reader).

De zestiende niet-verjaardag Ik blijf over haar vertellen dan blijft ze ‘levend’ in mijn verhalen.

Laat september maar beginnen … terug naar school … (bij wijze van spreken).

De zestiende niet-verjaardag

Tags

28 augustus, A58, At Seventeen, Bergen op Zoom, Between the Lines, Buren, Carré, Eva Crutzen, Familie, Friesland, Ine, Janis Ian, Kampvuur, Koor, Mas Donzelenche, Niet-verjaardag, Verjaardag, Zingen, Zomerpromenade

Ik ben geen datum-fetisjist maar sommige dagen hebben wel een sterretje ergens in dat geheugen van mij. En 28 augustus is zo’n dag. Als ik mijn logjes van de afgelopen tijd teruglees dan valt het mezelf ook op dat ik vaak een herinnering aan Ine deel. Dat is wat vaker schrijf over vroeger en wat minder over nu. Heeft dat te maken met de corona-tijd waarin we leven? Vast wel een beetje. Ik wil niet voortdurend schrijven over het aan huis gebonden zijn door de maatregelen (adviezen) van de overheid. Dus ga ik eerder iets schrijven over vroeger. Een herinnering delen.

De eerste tien jaar na het overlijden van de moeder van mijn kinderen organiseerde ik jaarlijks een ‘Niet-verjaardag-samen-zijn’ in onze tuin in Bergen op Zoom. Een mooi bijpraat-moment na de vakantie met buren, vrienden en familie. Erg fijn. Ik eindig al mijn condoleance-berichten steevast met de volgende tekst: “Blijf over hem / haar vertellen dan blijft hij / zij levend in onze verhalen.” Ik houd mezelf aan mijn eigen advies. Mogelijk tot irritatie van volgers die haar nooit hebben gekend en denken … nu is het wel genoeg Koen. Nu weten we het wel.

Vorige week zette ik de computer aan en klikte mijn Twitter-account open. En daar verscheen Ine in de gedaante van Eva Crutzen (*) met ‘At Seventeen’.

En nu moet ik natuurlijk uitleggen waarom dit liedje me zo emotioneel maakt. Iemand zei ooit dat Ine wel duizend liedjes uit haar hoofd kende. Remember de lange avonden en nachten bij een kampvuurtje op Donzelenche. Dat van die 1000 liedjes zit waarschijnlijk niet ver van de waarheid. Zingen, zingen en nog eens zingen. Niet onder de douche maar wel op alle ander mogelijke plaatsen. In een koor (A58 en het familiekoor), met vrienden, met Maatwerk, Theater op Maat, met collega’s. Er was geen feestje of Ine zong wel een liedje. Het origineel of met een nieuwe tekst. De liefde voor het zingen was genetisch (familiaal) bepaald. Haar moeder, haar broers. Allemaal talentvolle (amateur) zangers.

Toen ik Ine net leerde kennen, draaiden we in Boelenslaan (Fryslān) – waar we toen woonden – lp’s en soms cassettebandjes. Dr. John The Night Tripper, The Police, Doe Maar, Dr. Hook, Ramses Shaffy, The Nylons, Astrud Gilberto, Janis Ian, Queen, Paul Simon, Diana Ross, Randy Crawford, Abba en zo kan ik nog wel even doorgaan. Zij kenden de meeste liedjes uit haar hoofd en zong heel vaak mee.

Al gauw werd het album ‘Between the Lines’ van Janis Ian haar / ons lievelingsalbum wat meezingen of zelf zingen betreft. ‘At seventeen’, ‘In the winter’, When the party is over’. En later natuurlijk ook ‘Jesse’, ‘Fligh too high’ en ‘On the other side of the sun’.

Als we met z’n tweeën onderweg waren met de auto kwam er altijd een moment dat Ine begon te zingen. Best vaak op mijn verzoek. En dan begon ze steevast met ‘In the winter’ (Janis Ian), even later gevolgd door ‘At seventeen’. Ergens halverwege de 80’er jaren zijn we vanuit Friesland een avondje naar Carré (in Amsterdam) gereden voor een concert van … je kunt het al raden: Janis Ian. Een dierbare herinnering. Laat ik deze herinnering aan Ine maar eindigen met een You Tube filmpje van Janis Ian zelf en wat is denk je dan van: ‘On the Other Side of the Sun’? Best wel toepasselijk vind ik.

(*) Via google zocht ik nog even verder naar Eva Crutzen. Frappant is het dan om te zien dat deze cabaretière uit Maastricht komt. De stad waar Ine tot haar veertiende heeft gewoond. Nee … niet haar zeventiende … dat dan weer niet.

Thematisch ploggen (6)

Tags

Baltische Staten, Boeken, Foto, Fotograferen, Frankrijk, Groot-Brittanië, Ile de la Réunion, Ine, Ithaka, Lezen, Mali, Noorwegen, Polen, Reizen, Thailand, Thematisch ploggen, Zuid Afrika

Eigenlijk vind ik (stiekem) deze serie ‘Thematisch ploggen’ een hele fijne serie om te maken. Alleen ik denk er vaak niet aan. Waarschijnlijk omdat het meer tijd kost om zo’n logje (in dit geval: plogje) te maken. Ik moet allerlei verschillende externe schijven uit de la halen, ze koppelen aan de computer (of laptop) en dan vervolgens moet ik gaan scrollen door fotomappen. Dat vraagt flink wat tijd.

Vandaag nam ik even wat meer tijd. Dat ik graag lees weet iedereen die hier al wat langer komt kijken. In een ver verleden gingen wij in de zomer vijf weken op vakantie. Meestal naar Griekenland met de auto en de tent. Dan ging er altijd een grote boodschappentas of een kartonnen doos met boeken mee. We kozen altijd een stuk of zes tot tien boeken die we allebei wilden lezen – aangevuld met een paar boeken die één van ons wilde lezen. Omdat we met de auto gingen was dat nooit een groot probleem. We zijn driemaal naar de Verenigde Staten op vakantie gegaan. Drie weken uit en thuis. Met het vliegtuig (uiteraard). Dan was het wat zorgvuldiger kiezen wegens beperkte bagage.

Hetzelfde probleem deed zich voor toen ik (voor het werk) veelvuldig naar Afrika of Scandinavië begon te reizen. Een koffer met kleren, toiletspullen en nog wat van dat soort zaken en een tweede koffer met boeken. Een stuk of tien, soms twaalf. Daar kwam een einde aan toen ik mijn eerste e-reader (be-book) kocht. Sindsdien geen gezeul meer met boeken.

Vanaf 2002 fotografeer ik met een digitale camera en sinds een paar jaar ook met een smartphone. Van de meeste vakanties en reizen heb ik een fotoboek gemaakt. Op het eind van zo’n reis maakte ik een foto van de boeken die ik (wij) had gelezen. En een foto van de museumkaartjes en het lokale geld. Een kleine, leuke herinnering. Vandaag dus zeven foto’s van zo’n boekenverzameling.

Noorwegen 2004

Dit was een vakantieweekje (met Ine) na mijn werkzaamheden en de circustheater-voorstelling ‘Ithaka’ in Aarhus (Denemarken), Malmö (Zweden) en Fredrikstad (Noorwegen). Een toneelstuk (Wit) en een biografie (Sting). Van ‘Le secret’ herinner ik me niets. Waarschijnlijk heb ik dat niet gelezen.

Frankrijk 2004

Zomervakantie op Île de la Réunion en in de Cevennen. Drie weken – ook met Ine. ‘Vorig jaar Jerusalem’ en ‘De lijfarts’ heb ik niet gelezen. ‘Lelieblank, scharlaken rood’ was een mooie, dikke (historische) pil.

Zuid Afrika 2004

Van deze reis met Ine (drie weken met een huurauto door Zuid-Afrika en Swaziland) kan ik geen boeken-verzameling vinden. Wel veel foto’s van een lezende Ine. De foto hierboven is gemaakt op de laatste ochtend in Kaapstad. Daarna vlogen we terug naar Johannesburg en een paar dagen later terug naar Nederland. Ik herinner me beide boeken. Later bleek het de laatste vakantie te zijn samen met Ine.

Polen en de Baltische staten (2006)

Mijn tweede vakantie in m’n eentje. Mooie boeken. ‘Vita’ was bijzonder om te lezen want dat is het laatste boek dat Ine niet heeft uitgelezen. De bladwijzer zat ergens halverwege. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Het boek lag op haar nachtkastje in de Daniël den Hoedkliniek. Het was emotioneel om bij dat punt uit te komen en dan verder te lezen. En wat frappant hé … de titel. ‘Vita’ … Italiaans voor ‘Leven’.

Mali 2008

Een schitterende reis in dit West-Afrikaanse land (Mali) toen je nog overal kon komen. Van ‘Een enkel woord’ herinner ik me niets. En zoals je ziet, pas ik de keuze van boeken deels aan aan de (vakantie)bestemming. Ik had ‘Segou’ van Maryse Conde al eerder gelezen, anders waren deze twee boeken vast mee op reis gegaan met ondergetekende.

Thailand 2010

Nauwelijks enkele dagen voor een grote vergadering in Mozambique werd alles afgezegd wegens onzekere subsidie. Daar zat ik dan. In mijn eentje in Bergen op Zoom. Sneeuw en nog eens sneeuw – begin januari 2010 en drie weken een lege agenda. Mijn vooruitzicht van zon en warmte werd me door de neus geboord. Grrr. Een dag later boekte ik een vliegticket naar Bangkok. Het zou een schitterende reis worden. Ik zie op de foto dat ik daar ‘Shantaram’ heb gelezen. Een schitterend boek. Een aanrader. En Mozambique kwam toch nog een beetje (onverwacht) voorbij in ‘Kennedy’s Brein’ want heel wat hoofdstukken spelen zich af in Maputo en Xai Xai. Gelukkig kwam de subsidie toch nog los en de planningsvergadering werd verschoven naar maart of april.

Groot-Brittanië 2010

Zomervakantie 2010. Een rondje Groot-Brittanië (Engeland – Wales – Engeland – Schotland – Engeland) met de auto. In m’n eentje. Het zou mijn laatste (lange) vakantie worden zonder Isabel. Ook nu weer een boek uit mijn persoonlijke Top 25 (Hebban). ‘Sprakeloos’. Een heel mooi boek.

Rond deze periode kocht ik dus mijn eerste e-reader en maakte ik geen foto meer van mijn boeken. En tijdens mijn vakantie doorheen voormalig Joegoslavië (2007) en tijdens de geweldige reis met de Trans Siberië Express (2009) heb ik uiteraard wel gelezen maar vergat ik de ‘traditionele’ boekenfoto te maken.

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN en BOEKEN

Jan, Vlaams kronikeur pur sang

Tags

Echo, Facebook, Foto, Humo, Ierland Komitee, Interviews, Jan Hertoghs, Kronikeur, Man bijt hond, Reportages, Tessenderlo, Vlaanderen, Vrienden, Wegwijzers

Een paar weken geleden plaatste Ann een link op haar Facebook-pagina. Ik zag daar de titel: De man die 29 jaar in quarantaine leefde. Een intrigerende kop dat geef ik onmiddellijk toe. Maar het was vooral de naam van de schrijver – Jan Hertoghs – die allerlei herinneringsbellen deed rinkelen. Een stem uit het verleden. Ik ken Jan uit de zeventiger jaren (in Vlaanderen). We zaten toen samen in het Vlaams Ierland – Komitee. Hoe we elkaar voor het eerst hebben ontmoet, weet ik niet meer. Maar we hadden allebei grote interesse in het Noord-Ierse conflict. Een paar keer per jaar schreven we een blaadje vol als klein broertje van het Nederlandse Ierland Bulletin. Jan was (toen) een jonge journalist. Na mijn verhuizing in 1979 naar Friesland hielden we contact. Af en toe een kaartje. Ik las steevast zijn artikelen en interviews in HUMO. Net voor aanvang van de Elfstedentocht van 1986 (of was het 1985) belde hij dat hij langs wilde komen. Op zoek naar verhalen. Wij woonden toen in Wyns – op een boogscheut van Bartlehiem. Ik bracht Jan in contact met een dorpsgenoot die de tocht ging rijden. Hij werd gebeten door de Elfstedenkoorts.

Uit de serie: ‘Verweerde verkeersborden’. Foto © Jan Hertoghs

Eind 1989 verhuisden wij naar Bergen op Zoom. Jan en ik zagen elkaar sporadisch. Een paar keer bij ons thuis en paar keer bij toeval in Antwerpen. Zijn jaarlijkse nieuwjaarskaarten waren een terugkerend teken van leven. En ik bleef tot ergens het begin van deze eeuw HUMO lezen. Dus ook de kronieken die Jan schreef. Daarna zegde ik ons abonnement op. Ik verloor daardoor Jan uit het oog. De laatste keer dat ik hem zag was – heel kort – bij het afscheid van Ine (juni 2005). Zijn nieuwjaarskaartjes bleven wel komen. Ik antwoordde zelden (moet ik bekennen).

Uit de serie: ‘Klimaat (oneliners)’. Foto © Jan Hertoghs

En nu, vijftien jaar later ontdek ik dat Jan een eigen website heeft. Naast zijn reportages is hij – met dank aan zijn zoon – ook fotograaf geworden. Hij noemt het zelf:  “De straat op. De weg langs. Alles is bezienswaardig.” Op zijn site – ‘Just a streetview’ – staan prachtige foto’s en her-publiceert hij reportages die hij eerder voor HUMO schreef. Hij vindt een aanknopingspunt in het heden en koppelt daar oude reportages aan vast. Lees zijn reportages. En bekijk zijn foto’s. Het zijn pareltjes.

Uit de serie: ‘Laatste exemplaren’ Foto © Jan Hertoghs

Ik noem Jan in de titel van dit stukje een ‘kronikeur pur sang’. Een volbloed verhalen-verteller. Een verhalen-jager. Dat is hij. Oudere Vlaamse lezers kennen vast nog het legendarische BRT-programma ‘Echo’. De reportages van Echo zijn vast (ooit) een inspiratiebron geweest. Een andere vergelijking kun je maken met ‘Man bijt hond’. Jan gaat op zoek naar het bijzondere verhaal van een gewone man of vrouw. Ik geef een paar voorbeelden. Hij gaat mee met een fanatieke bliksem-fotograaf in Frans-Vlaanderen. Hij praat met vier duivenmelkers over de jaarlijkse marathon-vlucht vanuit Barcelona. Hij volgt wegwijzers in de berm naar verkopers van fruit, eieren, bloemen, enzovoort. Hij interviewt mensen die geen telefoon hebben – ja, ze bestaan nog. Of hij gaat op zoek naar zeldenrijders – mensen die wel een auto hebben maar maximaal 1000 kilometer per jaar rijden. Zijn reportage (en interview) over de ontploffing in Tessenderlo (1942) – Als tonnen ammoniumnitraat ontploffen – met een ooggetuige / hulpverlener is zeer aangrijpend. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik vind zijn reportages echte (lees)aanraders. En de foto’s meer dan de moeite waard. Neem er wel de tijd voor want de leestijd van elk artikel bedraagt zo’n vijftien tot twintig minuten. Dus ik moet het woord ‘pareltjes’ dat ik eerder gebruikte, veranderen in ‘parels’. Ik ben nog lang niet uitgelezen … En ja, we hebben weer persoonlijk contact via email en we gaan mekaar vast weer eens ontmoeten als het corona-spook enkel een herinnering is.

Jan Hertoghs: reportages en Jan Hertoghs in HUMO

Hoe het ooit begon

Tags

Auto, Boechout, Dagtrip, De Kring, Familie, Formerum, Harlingen, Hoorn, Huwelijkscadeau, Huwelijksreis, Jort van Gossen, Om Aest, Ouders, Tante Doortje, Terschelling, Vrienden

Vijfenzestig jaar geleden. Zomervakantie 1955. Mijn ouders zijn net getrouwd. Als huwelijkscadeau kregen ze een auto van mijn opa en oma. De ouders van mijn moeder. Ze kregen als extra opdracht om op huwelijksreis te gaan MET de auto. Naar Nederland en nergens anders heen. Want … mijn moeder had nauwelijks rijervaring. Mijn vader helemaal geen. En in Nederland waren geen bergen dus dat was het ideale land om te oefenen.

Het werd dus De Ronde van Nederland. Ik geloof dat ze ruim drie weken onderweg waren. Ik herinner me niet dat ze er veel over hebben verteld aan ons – hun kinderen. Behalve één onderdeel van hun eerste vakantie met z’n tweetjes. Ze waren in Harlingen beland en schreven zich in in een lokaal hotel. Ze zouden maar één nachtje blijven maar toen zagen ze onderstaand bericht (of folder). Althans iets soortgelijks …

Dagtocht naar Terschelling

De plannen werden aangepast en ze kochten twee dagtickets naar Terschelling. Ze boekten een extra nachtje in Harlingen. Het enige dat ik me herinner van hun verhaal is de belofte aan elkaar op het hoge duin in West (Terschelling). “Hier komen we terug als we kinderen hebben.” Een kleine twaalf jaar later kwamen ze hun belofte na. Paasvakantie 1967. Ik was tien en mijn broer acht. We gingen op zoek naar een geschikte camping voor de zomervakantie. We logeerden bij de familie (Jan) de Boer op Hoorn. Zij hadden het pension ‘Om Aest’ – een van de laatste huizen op Hoorn, richting Oosterend. Ik herinner me nu nog de woorden van mevrouw de Boer nadat we terug kwamen van het strand of de duinen: “Jullie het plezier, ik het zand.” 

Op loopafstand bevond zich ”Camping Tante Doortje’ – recht tegenover ‘Stilma’ – de kruidenier, later een Spar-winkel. Mijn ouders boekten een plaatsje op ‘het kleine veld – in de verste hoek van de camping’. We zouden twee maanden blijven maar die vakantie werd ruw onderbroken door het overlijden van mijn grootmoeder. We vertrokken met grote haast (6 augustus 1967) met de belofte volgend jaar terug te komen. En ook nu hebben mijn ouders woord gehouden. Opnieuw twee weken bij de familie de Boer in de paasvakantie en twee maanden in de zomer bij ‘Tante Doortje’. En dat heel veel jaren aan een stuk. Een familietraditie.

Later werd de bungalowtent een caravan – steeds op het kleine veldje en wij hadden onze eigen, kleine tentjes. Ik ging mee tot 1976 denk ik. Nooit twee maanden aan een stuk maar regelmatig onderbroken voor het kamp met de scouts (in België), de ziekenkas (OM) in Oostenrijk of Italië en later met De Kring ook op Terschelling.

We kregen vaak (Boechouts) bezoek. Familie en vrienden. Zo kwam ook Roger S. samen met T. – zijn toenmalige vrouw – op bezoek. Ik denk dat zij een weekje de caravan van mijn ouders huurden. Toen ontstond het plan om vakantiereizen te organiseren voor Boechoutse kinderen (het eerste jaar alleen jongens). Kring 12 werd Kring 13 enzovoort. De kampeerboerderij ‘Jort van Gossen’  op Formerum werd onze uitvalsbasis. Het begin van een veelvuldig bezoek van Boechoutenaren aan het mooiste van de vijf waddeneilanden.

Later kochten mijn ouders een huis (bungalow) op Formerum (Molkenbosweg) en wisselden ze de camping af met de bungalow. Het werd de ideale weekend- en vakantiebestemming toen wijzelf in Friesland woonden met onze kinderen – in de 80’er jaren. Ik heb ooit eens uitgerekend dat ik alles bijeen ruim drie jaar op Terschelling heb doorgebracht. Een persoonlijk hoogtepunt vind ik dat ik voor het werk – SKVF – consulent ‘Drama en Taaldrukken’ – wekelijks (betaald) naar Terschelling mocht / moest. Daar vertel ik een andere keer nog eens over.

Sweet memories.