1000 vragen aan mezelf (29)

Tags

Afrika, Denzel Washington, Eten, Familie, Griekenland, Ibrahim Afellay, Ine, Isabel, Koen, Mozambique, Oeganda, Televisie, Vakantie, Zomer

Vandaag opnieuw vijfentwintig vragen en vijfentwintig antwoorden. Ik heb één vraag vooraf aan mezelf: ‘Hoe vaak gaat een antwoord verband houden met COVID-19?’ Ik heb nu nog geen antwoord, dat weet ik pas als ik vraag 550 heb beantwoord. Daar gaan we …

526. Hoe opgeruimd is het is jouw hoofd?

Best goed vind ik zelf. Ik ben geen chaotisch denker of doener. Ik kan zaken goed onderscheiden en zo voelt het ook in mijn hoofd. Ergens in het voorportaal van mijn hoofd staan ‘aankomende zaken en/of beslissingen’ soms te trappelen om voorrang. Dat ervaar ik het meest in nachten dat ik slecht slaap. Bijna altijd kan ik de onrust herleiden naar dingen die ik de volgende dag moet doen. Ergens in datzelfde voorportaal staat heel dikwijls een vervelend kereltje op wacht die met een diepe frons en vraagteken op zijn voorhoofd wijst naar een portemonnee …

527. Welk gedicht vind je heel mooi?

In de kelder bij mijn zoon en schoondochter staat een grote bananendoos met mijn dichtbundels. Ik ga ze binnenkort een nieuwe plek geven want ik mis ze. Heel af en toe plaats ik wel eens een gedicht op mijn blog. Ik beloof dat ik dat één van de volgende dagen nog een keer zal doen.

528. Ben je een goede verliezer?

Nu wel. Als kind niet. Ik herinner me een groot familiefeest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Mijn ouders hadden – naar jaarlijkse gewoonte – een quiz voor de hele familie voorbereid. Na een tijdje werd het duidelijk dat ik in een verliezend team zat. Mijn gedrag werd steeds vervelender – denk ik. Ik werd door Nonkel Gust – de oudste broer van mijn vader – meegenomen naar de veranda. Op een niet mis te verstane manier heeft hij mij heel indringend de les gelezen hoe ik het hele feest verziekte met mijn gedrag. Ik herinner me niet zijn woorden maar wel het moment. Het werd een les voor het leven. Ik denk dat ik een jaar of twaalf of dertien was.

529. Wie zou jou moeten spelen als je leven werd verfilmd?

Wat een leuke vraag. Nu moet ik natuurlijk met een naam komen. Denzel Washington zou ik wel fijn vinden. Hoor ik daar iemand zeggen dat wij niet dezelfde huidskleur hebben? Detail. Ja toch?

530. Hoelang heb je nodig om je klaar te maken voor een feestje?

Ik ben na scheren en douchen in een paar minuten klaar. Als er hoogst uitzonderlijk een das moet gestrikt worden, mag je er twee minuten bij optellen. Daarna volgt meestal een periode van wachten want ‘mevrouw’ heeft heel wat meer tijd nodig en durft in de auto nog van oorbellen en schoenen te veranderen. De schat …

531. Wie is je rolmodel?

Waarvoor? Ik heb niet echt een antwoord op deze vraag. Ik heb ooit – lang geleden – eens geschreven dat ik Ibrahim Afellay een rolmodel vind voor veel van zijn leeftijdgenoten. Ik heb bewondering hoe sommige goede vrienden het doen. Hoe zij keuzes maken.  Maar of het rolmodellen zijn … dat is een kwestie van definitie.

532. Zou je iets stelen als je er niet voor zou worden gestraft?

Zo’n ‘als-dan-vraag’ is niet echt aan me besteed.

533. Past je naam bij je?

Ja. Ik leg ook vaak uit dat ‘Koen’ dapper betekent en dat vind ik een fijne eigenschap. Veel mensen – vooral in oostelijk Afrika – noemen me ‘Koenie’ wat ‘brandhout’ betekent. En in het Farsi betekent Koen: ‘kont’. Gelukkig stond mijn wieg in Vlaanderen en niet in Perzië.

534. Wat is het grootste verschil tussen jou en je partner?

Heb je even? Onze verschillen komen deels voort uit leeftijdsverschil en culturele achtergrond. Mijn niet-materialistische inslag is erg verschillend en afwijkend van de wens van mijn lief om op geregelde tijden nieuwe zaken te kopen. Te willen kopen – doet meer recht aan de realiteit. Een bank, nieuwe stoelen, een nieuwe televisie …

535. Welke gekke eetgewoonte heb je?

Is ‘teveel’ een goed antwoord? Ik schep vaak een tweede en soms een derde keer op en dat is niet altijd nodig. Maar het is zo lekker … Is een boterham met kaas en confituur een gekke eetgewoonte? Ik vind het lekker.

536. Als alles mogelijk was: welk dier zou je willen hebben als huisdier?

Ik ben niet van de huisdieren. Ik vind dieren in de natuur vaak erg mooi. Ik geniet van de vogeltjes die ik zie in onze tuin. Maar om ze in een kooitje te stoppen en ze dan te temmen … nee, natuurlijk niet. Een hond … dat valt te overwegen.

537. Op welke vraag wist je onlangs geen antwoord?

Op deze vraag. Flauw hé. Meer concreet: ik kon laatst niet op de naam Mel Gibson komen. Tien minuten later – toen ik er niet meer over nadacht – floepte zijn naam op. Toen was ik alweer vergeten waarom ik zijn naam wilde herinneren …

538. Wat is de allerbeste uitvinding geweest?

Het schrift. Ik bedoel de mogelijkheid om een klank in een symbool om te zetten en dat te noteren zodat anderen – die de symbolen ook kennen – weten wat jij meedeelt. Bijvoorbeeld: het alfabet.

539. Als je moest emigreren, naar welk land zou je dan gaan?

Dat heb ik ooit gedaan van België naar Nederland. Mijn veelvuldig verblijf in Mozambique is dan weliswaar geen volledige emigratie maar het lijkt er soms wel op. Ooit droomde ik van Spanje en later van Midden of Zuid Amerika. Ik ben nog nooit in Nieuw Zeeland geweest maar ik zou dat wel kunnen overwegen als emigratieland. Verhuizen in / naar Afrika? Dan staat naast Mozambique Oeganda hoog in mijn top drie.

540. Waar zoek je een film op uit?

Op genre. Zelden een tiener-high-school-movie. Geen horror. Romantische komedies scoren hoog. Gewone lach-films en de meeste actie films krijgen hoogst zelden mijn aandacht. Ook alle super-helden blijven meestal uit mijn gezichtsveld. Wat dan wel? De rest … hahaha.

541. Houd je een dagboek bij?

Nee. Tijdens een bijzondere reis hou ik wel een dagboek bij. Dit blog lijkt soms wel op een dagboek alhoewel ik het probeer te vermijden. Wie is er nu dagelijks geïnteresseerd dat ik ’s morgens müsli heb gegeten en om kwart voor zeven in de auto stap op weg naar mijn eerste leerling van de dag … enzovoort.

Even wegdromen – foto’s – Pexels

542. Wie staan er op je favoriete foto?

Een leuke vraag. Wat is mijn favoriete foto? Het antwoord dat het eerst naar bovenkomt is ‘Ine’. Een favoriete foto is een zwart-wit foto. Najaar 1980. We hadden net een gloednieuwe, blauwe Renault 4 gekocht. Ik nam de foto op het erf in Boelenslaan. Ine staat naast de auto met Catelijne – vier jaar oud – die op de motorkap staat. Ik gebruikte die foto heel wat jaren als bladwijzer. Een andere foto van Ine hoort ook tot mijn lievelingsfoto’s. Op een Grieks strand. Mijn lief met haar tot bijna op d’r kont, starend naar de zee, een klein bikini-broekje, monokini. Een symbool van eeuwige liefde en schoonheid, van gezondheid en vrijheid.

Ik heb ook mooie foto’s van Isabel – absoluut zeker weten – maar het lijkt of digitale foto’s minder beklijven. Minder uniek zijn.

543. Voel je je vaak onnodig schuldig?

Nee. Heel hoogst zelden. Ik ben niet zo van me schuldig voelen. Doe ik iets fouts of iets stoms dan geef ik dat toe, verontschuldig me en klaar. Waarom zou ik me daarna nog schuldig moeten voelen. Laten we vooruit kijken …

544. Wat vind je het leukste aan de zomer?

Vroeger was dat zeker het vooruitzicht op vakantie. Jaren was onze zomer-vakantie-bestemming: Griekenland. Ruim vijf weken uit en thuis. Met het gezin, de auto en de tent. Vaak dicht bij het strand. Een paar dagen hier en dan weer een ander plekje opzoeken. We hadden favoriete plekjes maar we hielden ook van afwisseling. Zomer is zon, strand, lezen, spelletjes spelen, zwemmen en snorkelen, kamperen, kokkerellen en af en toe eens uit eten. Een glaasje retsina, dolmades, souvlaki …

Deze beschrijving van ‘zomer’ is vol nostalgie. Het bijna altijd mooie weer in Mozambique heeft het zomers gevoel wat uitgewist. Als ik in Nederland ben tijdens de zomer dan zijn de lange avonden met daglicht erg fijn. Ook dat hoort bij de zomer.

545. Wat kun je het makkelijkst missen?

Geweld. Hypocrisie. Populistische politici. Racisme. Religieus fanatisme. En als ik de vraag iets materialistischer beantwoord: bijna alle televisie-zenders. Af en toe een mooie serie of film is fijn maar daar hebben we gelukkig geen televisie-zenders meer voor nodig.

546. Hoe verwen je jezelf?

Lezen. Een mooie serie kijken – soms alleen, meestal samen. Lekker eten. Een romantisch avondje of weekend. De voorpret van een mooie reis hoort ook thuis onder het kopje ‘ik verwen mezelf’. En de reis zelf natuurlijk ook. In Nederland verwen ik me graag met een museum- en/of theaterbezoek – of allebei op dezelfde dag.

547. Wat is je favoriete vervoersmiddel?

De trein. Dat weet ik zeker, ik ben tenslotte de kleinzoon van een man van Den IJzeren Weg.

548. Ben je blij dat je ergens van af bent?

Zometeen vind ik het niet erg dat ik deze vijfentwintig vragen heb beantwoord.

549. Wat denk je ‘s ochtends als eerste?

De eerste secondes denk ik vast na over: ‘Welke dag is het vandaag? Wat staat er op het programma?’ Heel snel daarna is Isabel in beeld en dan … vul zelf maar in.

550. Wat herinner je je nog van de kleuterschool?

Een potkachel in het midden van de klas. Of dat ook waar is weet ik niet. Een grote boom op de speelplaats. Een non met een kap.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Een eindelooze achtervolging (3)

Tags

Corona-virus, Familie, Frans Schyvens, Schrijven, Vervolgverhaal

Eerst een paar woorden vooraf. Ik begon daarnet aan een logje over onze semi-thuis-quarantaine. En plots had ik er genoeg van. Natuurlijk is het corona-virus en COVID-19 een zaak die ons bezighoudt. Meer dan ons lief is. Maar ik wilde iets anders. Even geen corona-gezeur. Ik ben een jaar geleden begonnen met het boekje ‘Een eindelooze achtervolging’ te publiceren. Misschien zegt je dat niets. Mijn vader – Frans Schyvens – heeft op twaalfjarige leeftijd (in 1941) dit verhaal geschreven en uitgegeven – met behulp van zijn oudste broer. Ik kopieer alles zo letterlijk mogelijk wat ik in het boekje lees. Inclusief oude spelling en de leestekens die hij heeft gebruikt. Vandaag het begin van het tweede hoofdstuk. Lees je het verhaal graag vanaf het begin, klik dan HIER.

2de HOOFDSTUK

GEVANGEN OP EEN EILAND

Toen zij beneden waren en het lawaai van het donderen der steenen ophield, keken Freddy en Tom een lange stonde elkander aan … ‘Freddy, zouden we nu vrij zijn?’ vroeg de oude roover, toen ze in de gang voortgingen. ‘De uitgang, de uitgang waar die valschaard van mompelde toen hij achter ons zocht, zouden we die nog ooit terug vinden?’ vroeg de detective zich af, en hij had maar weinig hoop …

***

Ondertusschen waren ook de dieven niet onwerkzaam gebleven. Zoodra de hoofdman terug bovenkwam, en hij sakkerde van woede, kwamen zijn mannen naar hem toe. ‘Hebt ge iets gevonden, Robby (zoo heette de hoofdman). ‘Nee, verduiveld, neen !’ sakkerde hij binnensmomds. ‘Robby, moeten we gaan helpen?’ ‘ Ja, luie vlegels, hop !’ … De mannen sprongen als soldaten recht. De hoofdman is tevreden: ‘Nu zullen we dat stuk detective en zijn verrader eens gaan opsporen!’ … Hij wilde juist de valluik weer openen, toen hij almeteens een geweldige slag hoorde en iets daverends neerstortte … ‘Vluchten, mannen ! Seffens valt ook hier alles in … en dan wordt ons geld bedolven onder de puinen en wij erbij !’ Ieder stormde buiten, doch tot nog toe zakte niets in. Zoo rap als hun beenen hen dragen konden, liepen ze naar het vliegplein … De dieven sprongen in een vliegtuig en vlogen weg … in de richting van de Noordzee. Het was 4.36 uur.

***

Ondertusschen doolden ook onze twee vrienden nog altijd voort. ‘Maar, Tom, we hebben zeker al vijf kilometer afgelegd’, zei Freddy Williams, die moe wordt. Tom antwoordt niet, want juist splitste de weg in twee. Beide mannen stonden in beraad. Kordaat sloegen ze links af. Nu maakte de weg een groote kromming. Nog tien meter … en daar is een kleine opening. Midden in het struikgewas, buiten, in de schoone natuur … midden talrijke prachtige monsters van vliegtuigen … Ze zijn op het vliegplein.

***

Nauwelijks zijn ze buiten of een man verschijnt vóór hen. ‘Heeren, wat komt ge hier zoo plotseling doen?’ vraagt een soort portier. ‘Niets , mijnheer, we zijn maar langs hier op deze groote wei gekomen.’. ‘Wat langs daar? Er heeft nog nooit iemand beproefd er door te komen.’ ‘Wij hebben toch geen ongelukken tegengekomen’, lacht Freddy. ‘Maar waar zijn we eigenlijk aangeland?’ ‘Op het  vliegveld, heeren.’ Beiden stonden ze verstomd te kijken. Dat de gang op het vliegplein zou uitgekomen zijn, hadden ze nooit verwacht. ‘Heeren, ge hebt mij daarjuist gesproken dat ge langs daar, langs die petrolput gekomen zijt, maar dat kan ik niet gelooven. Wat bezielt u, langs zoo iets vuils, neen dààr !’ De man echter zag niets bijzonders. Toen trok Tom een struik weg en de gang werd zichtbaar. De man verschoot van kleur, maar nadat Freddy gansch de historie had verteld, ging hem ineens een licht op. ‘Kameraden’, riep hij, ‘dan kan ik  misschien helpen. Een kwartier geleden  kwamen hier eenige ongure elementen aangestormd, ze sprongen in een vliegtuig en weg waren ze zonder te betalen’ … ‘In welke richting zijn ze gevlogen?’ kreet Freddy. ‘Ik meen naar de Noordzee.’ ‘ Een vliegtuig, vlug !… Ginder doorklieven zij reeds het luchtruim …‘ Dit gebeurt om 4.50u, dus 14 minuten na de dieven.

***

‘We vliegen over de zee, mannen!’ En meteen keek de hoofdman op zijn horloge … ‘4.50 u. op den kop, mannen. Ik geloof dat we boven de zee vliegen.’

Na nog een uur gevlogen te hebben, zagen ze een klein stipje achter hen. ‘Full speed vooruit, luie vlegel ! ’t Is zeker dat stuk detective die zich voor Freddy Williams uitgeeft !’ De roovers vlogen niet heel rap, ’t was immers een zwaar verkeersvliegtuig. Maar het jachtje van Freddy daarentegen, want hij was het, vloog veel sneller en na een vijftal minuten circelden de twee vliegtuigen boven elkaar. Freddy van boven. Het gevecht begon … Freddy kon goed naar beneden schieten, maar het ander vliegtuig maakte zulke gekke buitelingen dat het onmogelijk was te raken. Plots  schoot hij met zijn snuit vooruit, recht op het jacht … Deze week achteruit, doch te laat. De hoofdman schoot en een kogel vloog in den benzinebak. De nafta druppelde naar beneden … groote vlammen sloegen op … Het vliegtuig begon te duikelen en in die worsteling maakt Freddy er gebruik van en schiet ook in den motor … De roovers begonnen te tieren: ‘Dat door dien fameuzen Freddy Williams!’ ‘Ze hebben van hetzelfde laken een broek !’ lacht Freddy. Doch hij wordt aanstonds  weer ernstig. ‘Tom, ik geloof, willen we niet verbrand worden, dat we zullen moeten springen. Houd u stevig, man, en tracht te zwemmen. Meer niet !…’ Ze sprongen met een valscherm in de ijselijke diepte. Weldra wordt hun voorbeeld gevolgd door de dieven. Ze hingen een vijf meter boven Freddy en Tom … Gelukkig waren alle valschermen open gegaan.

De hoofdman alleen heeft van uit het vliegtuig de revolver nog in de hand en hij wilde juist laffelijk beginnen schieten, doch een vreeselijk gekraak deed zich hooren … de twee vliegtuigen waren in zee gestort. De hoofdman wachtte niet lang. De kogels floten in de lucht.  Door de bewegingen van de valschermen schoot hij nooit juist. Nog een tien meter en de eerste dief, Bardey, kwam op het eiland … Uit Robby’s revolver floot een kogel en doorboorde de valscherm van Freddy op den beganen grond. Hij viel op den grond en bleef als dood liggen. Tom had kunnen weenen van ’t verdriet, want al was hij vier uur geleden nog een dief, hij hield toch van Freddy …

***

Weldra staat ieder weer op vasten grond. Tom boog zich over Freddy. Eén oogenblik kwam er een glimlach …

WORDT VERVOLGD

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING (Frans Schyvens)

Corona update (#3)

Tags

Corona-virus, Mozambique, Vrienden

Ruim een week later. Vandaag weer dezelfde titel als vorige week … op het #getalletje na dan toch. Dezelfde man zit weer voor zijn toetsenbord. Of zeg je ‘achter’ zijn toetsenbord?

Dat zijn we gelukkig (nog) niet

We hebben een drukke week achter de rug – deels beïnvloed door de pandemie. Althans door het nieuws over de pandemie – corona-virus / COVID-19.

Onze vrienden kwamen vorige week zondag Mozambique binnen. Ik schreef er vorige week over. Vandaag zijn ze weer vertrokken. Naar huis in respectievelijk Nederland en Duitsland. Ik ben benieuwd wanneer we bericht krijgen dat ze hun eigen voordeur kunnen binnenstappen in Friesland en in Bavaria (Beieren). Hun vlieg-tickets – die ze ruim een half jaar geleden hebben gekocht zijn – zijn afgelopen dagen veranderd. Deels geannuleerd, deels omgeboekt. Verwarrende emails, elkaar tegensprekende sms-berichten en overbelaste telefoonlijnen hebben het plezier twee dagen vergald. Ik heb ze vanmiddag uitgezwaaid bij de incheck-balie van een uitgestorven vliegveld in Maputo.

Gelukkig is het al weken heerlijk weer en brengt het zwembad verkoeling. We hebben ’s avonds films gekeken in onze openlucht-bioscoop. Samen lekker gegeten. Dat zijn allemaal uurtjes dat het virus-nieuws even plaats moest maken voor de fijne dingen des levens.

Gisteren hadden we een super dagje – met een etentje – op het strand van Macaneta. Voor de goede orde: DAT MAG HIER NOG STEEDS. Op straat zie ik nauwelijks verschil met alle maanden hiervoor. In veel winkels dragen de medewerkers een mondmaskertje en kun je je handen sprayen bij binnenkomst. Ook bij onze voordeur staat ontsmetting-alcohol en / of gel. Groepen mogen maximaal 50 mensen groot zijn. Het verjaardagsfeestje van mijn schoonvader stellen we even uit.

Tot vanochtend was er nog geen corona-besmetting in Mozambique. Althans niet officieel gemeld en bevestigd. Nu wel. Een Portugese ingenieur die uit Engeland aankwam. Mogelijk is ook de burgemeester van Maputo besmet want hij zat vorige week tijdens een lunch (of diner) naast Prins Albert van Monaco. Wordt vast op de voet gevolgd door Jan en Alleman.

Alle scholen – van peuterspeelzaal tot universiteit – zijn sinds vandaag voor dertig dagen gesloten. Isabel en veel van haar collega’s zijn tot nader order naar huis gestuurd. Eerst tot 31 maart maar dat wordt meer dan waarschijnlijk verlengd. De roddel-tam-tam heeft het onmiddellijk over het mogelijke ontslag van 50% van alle medewerkers. Grrr – sociale media zijn onbetrouwbaar en spuiten gif en angst in het benevelde brein van teveel mensen. Zet uit dat ding. Pak een boek. Kijk een film. Speel een spelletje. Werk in de tuin.

Veel van mijn tijdelijke leerlingen zijn vertrokken omdat hun ouders dat besloten of omdat ze werden teruggeroepen door hun werkgevers. We gaan later deze week uitzoeken of ik iets kan betekenen voor hen via internet. Het zijn dus onzekere tijden met een financieel gevolg. Ik zou aanstaande vrijdag naar Nederland vliegen. Die vlucht is ondertussen ook geschrapt dus dat zou al ingewikkeld zijn geworden. Ik blijf in Mozambique. Mijn gevoel zegt dat ik daar verstandig aan doe. Wij hebben een fijn huis, een grote tuin, een ruime open veranda (80m2). We zijn met z’n tweeën en eventueel geven we de huishoudelijke hulp een paar weken vrij. Zij loopt relatief het meeste risico in de overvolle transport-busjes. Ze woont gelukkig tamelijk vrij in een losstaand huisje tussen grote mangobomen.

Er wordt hier (nog) niet gehamsterd. Onze ijskast en diepvries zijn goed gevuld. Als het nodig is houden we het wel een paar weekjes vol zonder al te vaak de straat op te gaan. Maar voorlopig is dat nog geen scenario. Dat het anders is in Europa zie ik natuurlijk wel op het nieuws en in de kranten. Ik wens jullie allemaal veel sterkte toe – waar je ook bent. In Spanje, China, Columbia, Italië, Denemarken, Ierland, Kenia, Egypte, Nederland, Duitsland, België, Frankrijk, Ethiopië, de Verenigde Staten of waar dan ook.

In de serie: CORONA UPDATE

Corona update (#2)

Tags

Corona-virus, Familie, Masker, Mozambique, Quarantaine, Vrienden, Zuid Afrika

Het is ondertussen ruim twee weken geleden dat ik voor het eerst iets schreef over het corona-virus / COVID-19. Toen nog iets van ‘Tamelijk-Verwegistan’ in China. Het gaat nu heel hard richting onbekende toestanden. Van quarantaine, straatverboden en noodregeringen. Ik praat jullie een beetje bij wat het met ons dagelijks leven doet.

Ik ben in Mozambique en zou eigenlijk op 27 maart naar Nederland vliegen. Terug naar mijn andere thuis in Leeuwarden. Je begrijpt het al … ik ga niet, dat heb ik afgelopen vrijdag besloten. Ik vergader en overleg wel via Skype en email. Het klink bijna als de omgekeerde wereld … Afrika lijkt OP DIT MOMENT de veiligste plaats op aarde.

Corona-virus in Afrika

Natuurlijk gebruik ik de hoofdletters niet voor niets. Is het cynisch bedoeld? Nee want ik weet natuurlijk ook dat het lage aantal zieken niets zegt over de nabije toekomst.

Officieel heeft Mozambique tot op de dag van vandaag – maandag 16 maart 14u – geen geconstateerde corona-gevallen.

Het is ook nog geen groot gespreksonderwerp op straat. Wel in de expat-gemeenschap. Ik vind mezelf daar niet echt bijhoren maar uiteraard ben ik wel veel meer gefocust op buitenlands nieuws. En daar is het 98% corona-nieuws wat ik lees en zie.

Al maanden weten we dat we bezoek krijgen van goede vrienden. Nederlandse vrienden die veelvuldig in Ethiopië werken en verblijven en Duitse vrienden die hun Zuid-Afrika-reis afsluiten met acht dagen Mozambique. De afspraak stond al heel lang in onze agenda: 15 maart – M, I, JJ en H ophalen in Nelspruit (Zuid-Afrika). Dat hebben we ook gedaan. Het was spannend want ‘Duitsland’ staat op de lijst van landen waarvan de burgers eerst veertien dagen in (huis) quarantaine moeten als ze Mozambique binnenkomen.

Corona-check

Onze koorts werd gisteren bij de grens tweemaal gecheckt door een jonge vrouw die net op dat moment een schort en handschoenen kreeg. Geen koorts. Driehonderd meter verder werden de Duitse vrienden apart genomen. Nieuwe check. Geen koorts. Toch lag het verdict ‘quarantaine’ op de loer. Argumenteren dat zij al 19 dagen in Zuid-Afrika op vakantie zijn en dus NIET uit Duitsland komen (kwamen) heeft geholpen. Op Facebook lees ik dat dat vandaag – nauwelijks 24u later – niet meer lukt.

Goed. Het bezoek is er. Joepie. Lopen wij nu meer kans op besmetting? Deden we iets stoms of onverantwoords? Ik denk het niet maar ik ben uiteraard geen dokter. Of ze volgende week naar Europa kunnen vliegen, zien we dan wel weer. Ik geef privé-les aan enkele leerlingen. Eén van hen hoest en moet op advies van haar arts alle contact vermijden. Dus geen les. Ik zoek uit of ze mij wel wilt betalen maar dat is eerder een bijkomstigheid. Ik verwacht dat volgende week ook de internationale scholen hun deuren zullen sluiten tot na de paasvakantie.

Isabels ouders kwamen vanochtend aan in Mozambique – een rechtstreekse vlucht Lissabon – Maputo. Deze dagelijkst TAP-verbinding zit altijd stampvol. Vandaag nauwelijks veertig passagiers. Op het middag-journaal hoor ik dat bijna alle land- grenzen woensdag dicht gaan. Wordt vervolgd …

Is Afrika echt zo veilig? Ik betwijfel het. Er is nauwelijks deskundigheid – vrees ik. Te weinig opsporingsmiddelen. En huis-quarantaine is een onmogelijkheid voor 80% van de bevolking. Ze wonen met grote aantallen in kleine huizen en hutten. Dus ’s nachts slapen ze heel dichtbij elkaar – meestal op rieten matten.

Als het waar is dat deze corona slecht tegen warmte kan dan ontsnapt Afrika misschien aan een grote ramp. Maar dat is nog steeds niet aangetoond. Uiteraard hoopt het koude Europa en Amerika op een doorbraak als de lente echt losbarst. Ik hoop het ook maar daar bestaat nog geen zekerheid over.

We hebben maskertjes in huis en ontsmetting-alcohol. Mensen bij de grens en op het vliegveld dragen handschoenen en mondmaskers. Verder zie je dat (nog) nergens.

Wordt vervolgd (vrees ik).

Internationale Vrouwendag (2020)

Tags

Catelijne, Dia international de Mulher, Familie, Hilde, Internationale Vrouwendag, Isabel, Lief, Valbona, Yvonne

Naar jaarlijkse gewoonte plaats ik op 8 maart foto’s van vrouwen. Vandaag is het thema: familie.

Catelijne

Hilde

Isabel

Lief

Valbona

Yvonne

En mochten de dames zich afvragen waarom in deze volgorde … alfabetisch lieverds. Elke andere volgorde zou uiteraard vragen oproepen. Jullie zijn me allemaal even lief. Ik wens jullie een mooie vrouwendag toe (en mannen die jullie daarbij helpen en ondersteunen).

Repertwaar (8)

Tags

A Chorus Line, Astrid Lindgren, Auditie, De Broertjes, De Gebroeders Leeuwenhart, Fryslân, Huis aan de Amstel, Jeugdtheater, Leeuwarden, Lezen, Overlijden, Regisseur, Repertoire, Repertwaar, Requiem, Richard Strauss, Vrienden

Jonatan wist dat ik gauw dood zou gaan. Ik geloof dat iedereen het wist behalve ikzelf. Op school wisten ze het ook, want ik lag maar thuis en deed niets dan hoesten en was ik eigenlijk altijd ziek. Het laatste halfjaar ben ik helemaal niet meer naar school geweest. Alle mevrouwen voor wie mama jurken naait wisten het ook, en toen een van die mevrouwen er met mama over aan het praten was, hoorde ik het toevallig, maar dat was niet de bedoeling. Ze dachten dat ik sliep. Maar ik had alleen mijn ogen dicht. En toen hield ik ze verder ook maar dicht, want ik wilde niet laten zien dat ik die verschrikkelijke woorden gehoord had – dat ik gauw dood zou gaan.

AUditie 

De Broertjes (1990) Jeugdtheater 7+

AUditie – Stichting Broersma

Herken je bovenstaande tekst? Dan heb je waarschijnlijk ‘De Gebroeders Leeuwenhart’ van Astrid Lindgren gelezen of voorgelezen. Het zijn (bijna) de eerste zinnen uit het boek.

In het voorjaar 1990 stierf het dochtertje van (acteur) Rob (en Rita). Nauwelijks één dag oud. Een meer dan verdrietige periode. Rob en zijn gezin waren kort daarvoor naar Stiens verhuisd. Wij naar Bergen op Zoom. Het einde van bijna zes jaar lief en leed delen.

Het plan om samen met Eric en Rob een nieuwe voorstelling te maken was er al. De thematiek en de speelstijl van De Broertjes was aan herziening toe zonder de kracht van hun speelse energie te verliezen. Maar hoe verwerk je kolder met zoiets als rouwverwerking? Geen simpele opgave.

Enkele jaren eerder keken we met veel plezier naar de film: ‘A Chorus Line’ Een kijkje achter de schermen van een dansgezelschap tijdens de audities. Toen was het één plus één en werd het basidee van een nieuwe voorstelling geboren.

Het verhaal in het kort: Een theaterregisseur (Eric) wil een requiem en een herdenkingsbijeenkomst organiseren voor zijn overleden grootmoeder. De dame was een wereldberoemde operazangeres die furore maakte met ‘Letzte Lieder’ van Richard Strauss. Hij zoekt acteurs voor dit requiem dat hij wil uitvoeren op en nabij het graf van zijn oma. Een acteur (Rob) komt naar de auditie. Hij moet de meest idiote en moeilijke opdrachten uitvoeren zoals: ‘Doe drie dingen tegelijkertijd heel goed.’ ‘Doe vier dingen tegelijkertijd – en nu op één been.’ Je begrijpt het al. Lachen – maar de acteur heeft last van deze idioterie. Hij probeert het wel maar eigenlijk heeft hij heel iets anders in zijn hoofd. Iets dat volgens hem wel voldoet aan een requiem. Bijvoorbeeld zijn lievelingsboek: De Gebroeders Leeuwenhart. Hij leest de eerste bladzijde voor. De regisseur gaat – onverwacht over stag – en gaat meteen aan de slag met dit materiaal en deze acteur.

Het stuk speelde in een fraai decor met het publiek aan twee kanten. Op het einde is er alleen nog maar muziek, een brandende kandelaar en een echte tortelduif. La Paloma, de troetel- en artiestennaam van Oma. Tijdens de voorstelling verschuift de sfeer bij het publiek van hilarisch naar doodstil.

Het was een bijzondere repetitieperiode. Ik reisde wekelijks op en neer van Brabant naar Friesland. Het was fijn om Rob en Eric weer vaak te zien en toch was het ook anders dan de vorige producties. Wat is de toekomst van De Broertjes? Komen zij in aanmerking voor gemeentelijke of provinciale subsidies? Is de verschuiving van kolder en meespeeltheater naar een theatrale, thematische voorstelling de moeite waard? Heeft dit toekomst?

Het was mijn laatste samenwerking met Rob en Eric in deze constructie. Ik maakte nog meer voorstellingen met Eric en met Rob, maar niet meer met allebei tegelijkertijd. Ik heb met Eric (de Groot) en Rob (Heiligers) – tot op de dag van vandaag contact. En nog steeds delen we lief en leed … ondanks dat we heel andere wegen zijn ingeslagen.

In de serie: REPERTWAAR

ps. Ik heb later (1993) een hele mooie jeugdtheatervoorstelling gezien van De Gebroeders Leeuwenhart door Het Huis aan de Amstel – vormgeving: Rieks Swarte.

Koen, ben je er nog?

Tags

AOW, Code+, Docent, Leraar, Nederlands, Nederlandse les, NT2, Pensioen, Zebra, ZZP

Ja, ik ben er nog. Mogelijk wek ik de indruk dat ik niet meer actief ben op mijn eigen stukje www. Er is niets aan de hand, laat ik mijn lezers en volgers maar meteen gerust stellen. Geen ziekte (afkloppen), geen relatie-problemen (daar moeten we uiteraard zelf voor zorgen). Nee het antwoord is vrij eenvoudig … zie de foto hieronder …

Nederlandse les

Handboeken. Lesmethodes. Werkboeken. Schriften van leerlingen. En voeg daar nog veel zelf gemaakte lessen en oefeningen aan toe en dan begrijp je waarschijnlijk waar mijn meeste aandacht naar toe gaat.

Via allerlei kanalen lees en zie ik dat voormalige studiegenoten aan het afronden zijn. Hun carrière zit er (bijna) op. Een woord met 8 letters. De eerste vier letters zijn een synoniem van ‘worst’ en de laatste vier letters rijmen op mijn voornaam. PENS IOEN.

Nee, dat zit er voor mij (nog) niet (echt) in. Als je maar zeven jaar in loondienst hebt gewerkt (*) is ‘op pensioen gaan’ geen echte optie. Dat is dus doorgaan tot de AOW-leeftijd. Laat ik meteen duidelijk maken dat ik geen enkele moeite heb om nog aan het werk te zijn. Het is wel bijzonder dat ik mijn ‘oude stiel’ weer heb opgepakt. Leraar Nederlands. Ik schreef er eerder over. Ik geef les aan kinderen, jongeren en volwassenen. Mijn leerlingen hebben heel wat verschillende paspoorten. Nederlands. Vlaams (België). Frans. Portugees. Mozambikaans. Je begrijpt dan ook dat ik Nederlands geef op drie verschillende NT2-niveaus. En aan groep 7 (vijfde leerjaar). Havo 1, 2 en 3. Dat zijn de eerste drie jaren van de middelbare school. Vier verschillende boeken en niveau’s.

Leswijs Nederlands 1, 2 en 3. Taal Actief. Zebra +. Code +

Deels als NT2-docent met privé-leerlingen maar ook als inval-leerkracht Nederlands. Ik heb er mijn handen vol aan. Met veel plezier. Vandaar dus wat minder logjes …

(*) Als ZZP’er – zelfstandig, cultureel ondernemer, regisseur en rollenspelacteur (al 30 jaar) is het heel moeilijk om zelf te gaan pensioen-sparen. Dat heb ik dus sinds 1990 ook niet gedaan …

Corona virus

Tags

Beurs, Bier, Corona, Corona-virus, De Omloop, Isabel, Oost Afrika, Prononstiek, Pronostiek, Reizen, Sprinkhanenplaag, Trump, Verenigde Staten, Vliegtuig, Vlissingen, Wielrennen, Ziekte

Het zal wel overbodig zijn om te zeggen dat de media uitpuilen van nieuws, adviezen en wetenswaardigheden over het ‘Corona-virus’. Volg jij het ook? Hoe dan?

• Met grote interesse?
• Het wordt nu toch stilaan wel zorgelijk?
• Met het gevoel: ‘Ach ja, het zal allemaal wel loslopen of niet dan?’
• Of ‘Wat een overdreven flauwe kul’?

Ik begon zeker in de laatste categorie maar schuif langzaam op naar licht ongemak. Als ik de titel ‘Corona-virus’ gebruik bedoel ik eigenlijk mijn eigen gedrag. Ik raak besmet door het nieuws over dit virus. Dat is mijn corona-virus. Een paar weken geleden klikte ik nauwelijks een bericht aan over dit onderwerp. Dat is nu anders. Ik klik – een tikkeltje dwangmatig – alle de berichten aan en lees wat er geschreven wordt. Ben ik bang? Nee, niet persoonlijk. Maar enige onrust besluipt me.

Ik probeer het uit te leggen. Ik reis met grote regelmaat van NL/BEL naar MOZ of omgekeerd – dat weten mijn vaste volgers. Per vliegtuig uiteraard. Vliegtuigen zijn dé ideale verspreiders van rond-vliegende ziektekiemen. Ik ben zelden ziek – afkloppen en houden zó – maar na een lange verplaatsing ben ik bijna altijd een paar dagen verkouden. Ik ben niet echt bang om het corona-virus (Covid-19) op te lopen maar ik ben eerder nerveus om verplicht weken in quarantaine te moeten gaan omdat er iemand op een station, in een trein, op een vliegveld of in een vliegtuig besmet blijkt te zijn en ik in de buurt was. Denk maar aan de vakantiegangers op de cruisse-schepen of in Tenerife. Of de wielrenners in de Verenigde Arabische Emiraten. Verplicht thuis-blijven lijkt even wel leuk maar dat is het natuurlijk niet. Niet werken betekent ook geen inkomsten. Hoe lang hou je dat vol? Niet lang vrees ik. En wat adviseer ik anderen? Ik heb geen pasklaar antwoord. Het liefst schaar ik me onder de groep die dit allemaal ‘bullshit’ vind en dit uitlegt als het zoveelste voorbeeld van massa-hysterie aangewakkerd door de farmaceutische industrie. Maar ik begin te twijfelen …

Toch gaat het ons allemaal aan … via onze portemonnee. De beurzen gaan in een noodgang onderuit. Je hoeft geen belegger te zijn om dit zorgelijk te vinden. Het gaat ons allemaal raken. Het betekent op de middellange termijn prijsstijgingen voor heel veel producten.

Als ik dan toch iets positiefs moet (wil) zeggen over deze hele toestand dan heb ik het over mijn andere virus. Mijn Trump-virus. Ook berichten over hem klik ik bijna altijd aan. Waarom? Om me te ergeren? Ja natuurlijk. Om te lachen – met kiespijn? Ja, dat ook. Ik weet het niet. Een soort verslaving. Stel dat ook de VS binnenkort corona-patiënten ontdekt en de beurzen crashen nog meer – Trumps achilleshiel – en een democraat kan daarvan profiteren in november. Is dat ondenkbaar? Ik denk het niet.

Twee weken geleden zocht ik in mijn foto-archief foto’s van Vlissingen. Daar kwam ik onderstaande foto weer tegen. Ik zat in 2017 met Isabel op een terrasje op het Bellamypark. We bestelden twee bijzondere biertjes …

Op een terras in Vlissingen

Ik las gisteren dat ‘La cerveza mas fine’ al een verlies draait van 123 miljoen dollar. Om desperaat van te worden.

Morgen begint dan eindelijk het echte wielerseizoen. De Omloop. Joepie. Ik ben benieuwd of er koersen worden geschrapt in de nabije toekomst. Het zou jammer zijn … Mijn pronostiek voor De Omloop: 1. Ian Stannard 2. Greg van Avermaet 3. Wout van Aert.

Nog een laatste vraag? Heb je al iets gelezen over de gigantische sprinkhanenplaag in Oost Afrika? Nee? Het is een GEWELDIG groot probleem voor heel veel arme mensen in een regio die het wereldnieuws niet haalt. Klik maar eens HIER. Schrijnend dat de wereld zo bezorgd is over een paar duizend besmette mensen en dat je niets hoort over … Afrika. Tja … economie bepaalt wat belangrijk is.

Wat lees je na ‘Grand Hotel Europa’?

Tags

Antwerpen, Boeken, Chaim Potok, Grand Hotel Europa, Hebban.nl, Israel, Joden, Lezen, Margot Vanderstraeten, Mazzel tov, Mijn naam is Asjer Lev, Orthodox

De boekensite Hebban.nl stelt vandaag deze vraag: ‘Wat lees je na Grand Hotel Europa?’ Ik herken mijn eigen worsteling van enkele maanden geleden om weer een boek te lezen waarvan ik opgewonden wordt. Ik heb nog een flinke voorraad ongelezen boeken maar ik kan niet goed kiezen. Ik heb na het terecht bejubelde boek van Ilja Pheijffer nog mooie boeken gelezen. Zeker weten. Ik heb er al over geblogd maar echt opgewonden … nou nee. Ik doodde de leestijd vaak met wat thrillers. Tijdverdrijf. Niks mis mee. Zie mijn leeslijst. Klik HIER.

Vanochtend heb ik ‘Mazzel tov’ van Margot Vanderstraeten uitgelezen. Een tip van mijn zus. Dank voor de tip Lief. Goed. Ik geef ****1/2 – vier-en-een-halve ster.

Mazzel Tov (Margot Vanderstraeten)

Misschien kun je de tussentitel op de foto (cover) niet goed lezen. “Mijn leven als werkstudente bij een orthodox-joodse familie.”

De uitgever promoot het boek als volgt:

“Mazzel tov biedt een indringend, uniek inkijkje in de onbekende wereld van een gesloten orthodox-joods gezin in Antwerpen. Zes jaar lang begeleidt auteur Margot Vanderstraeten de kinderen van de familie Schneider bij hun huiswerk. Via dochter Elzira en zoon Jakov krijgt ze geleidelijk aan toegang tot hun wereld. Hier heersen religieuze wetten en eeuwenoude tradities die de Vlaamse studente maar moeilijk kan rijmen met de tijd: de jaren negentig. Maar ook de joodse familie wordt beproefd door de open, maar kritische werkstudente. Dat zij ongehuwd samenwoont met haar Iraanse vriend Nima wekt achterdocht. Gaandeweg winnen – aan beide zijden – respect, nieuwsgierigheid en humor het van verontwaardiging en verwerping. Als de kinderen afgestudeerd zijn zal Vanderstraeten ze jaren later in Israël en New York opzoeken.”

Ik begrijp dat er na de verschijning van ‘Mazzel tov’ best veel aandacht was voor dit boek. Ik heb dat totaal gemist. Dat komt natuurlijk omdat ik nauwelijks naar de televisie kijk – zeker niet als ik in Mozambique op bezoek ben bij mijn vrouw. 

Niet alles in het boek is nieuw voor me. Ik heb verschillende theaterstukken geregisseerd met een Joodse thematiek. Ik heb me toen (oppervlakkig) verdiept in joodse tradities met grote dank aan Luuc en Ida. In de jaren dat ik ‘Getto’, ‘Het dagboek van Anne Frank’ en ‘Anatevka’ regisseerde, liep ik ook wat vaker door de diamantwijk / jodenbuurt van Antwerpen – in de buurt van het centraal station. Ik kocht er met enige regelmaat koosjere producten als cadeautje voor een sjabbesmaal in Middelburg. Ik bezocht Israel en verbleef ruim een week in (oost) Jeruzalem. Ik liep verschillende keren door New York.

Margot Vanderstraeten is – als privé-lerares van de kinderen – veel dieper doorgedrongen in de gesloten wereld van ‘de Antwerpse Joden’. Ze doet daar jaren later verslag van in dit boek. Zeer prettig leesbaar. Goed geschreven met de nodige humor – met dank aan de moppen van Papa Schneider. Sfeervol en respectvol. Soms beschrijft ze haar verwarring, haar nieuwsgierigheid, haar onhandigheid maar ze gaat ook de kritische vragen niet uit de weg. Het hele boek door reflecteert ze ook naar haar eigen afkomst en haar hedendaags leven. Een katholiek, Limburgs meisje opgegroeid tussen heel veel migrantenkinderen. Ze heeft een Iraanse (Perzische) vriend. De familie Schneider is een modern-joods-orthodox gezin.

Ik heb dit boek heel graag gelezen. In mijn persoonlijke TOP 25 staat ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) nog steeds op nummer één. Dat is een joods verhaal van binnenuit de gemeenschap geschreven. ‘Mazzel tov’ is een verslag van iemand die van buiten naar binnen mag / mocht kijken. Ik vind het een aanrader als je interesse hebt in de thematiek.

In de serie: BOEKEN

Repertwaar (7)

Tags

De Piek, Het Hondje van de Ruyter, Jeugdtheater, Lex Maes, Middelburg, Othilia Verdurmen, Première, Repertoire, Repertwaar, Roosendaal, Schrijven, Spiegeltheater, Toneel, Verkadehuis, Vlissingen

Zoals ik gisteren al aankondigde, publiceer ik vandaag een stukje over mijn eerste productie in Zeeland. Bij ‘Het Hondje van de Ruyter’. Na een sollicitatiegesprek en een bezoek aan een schoolvoorstelling die de drie acteurs (Lex, Elize en Josien) van de groep speelden, maakten we plannen voor een volgende voorstelling. Josien – die zwanger was – zou zich toeleggen op de productie en een jaartje niet meespelen. De nieuwe voorstelling had als doelgroep 4 tot 8 jarigen.

DASSEBURCHT  (Tekst en regie: Koen Schyvens)

Het Hondje van de Ruyter (1991) (Jeugdtheater 4+)

Première in Het Vestzaktheater / De Piek in Vlissingen

Dasseburcht (Tekening: Lex Maes)

Het verhaal in het kort.

“Twee boeven – Das en Mol – hebben hun kamp opgeslagen onder de grond. Ze maken plannen om in een mooier huis te gaan wonen. Of om hun gezamenlijk hol – een dassenburcht – beter in te richten. Daar is geld voor nodig maar ze hebben geen werk. Misschien is mooie dingen stelen bij mensen-kinderen wel een goed idee. Mol stelt voor dat Das de dief is en dat zij ondertussen op hun burcht past. Das heeft precies het tegenovergestelde idee. Hij blijft en Mol gaat uit stelen. Wat blijkt? De dieven zijn heel erg bang om dief te zijn en hun veilig holletje te verlaten. In bed delen ze hun geheimen en angsten met elkaar en met hun knuffels ‘Piraat’ en ‘Zilver’.”

Ik heb de tekst van ‘Dasseburcht’ geschreven en tijdens de repetities verschillende keren herschreven en aangepast. In voorbereiding van dit stukje ging ik op zoek naar deze tekst. Nergens meer te vinden. Heel lang bewaarde ik alle tekst- en regieboeken in een grote kast in Bergen op Zoom. Na mijn twee verhuizingen naar respectievelijk Ossendrecht en Leeuwarden zijn ze (bewust) in de papiercontainer terecht gekomen. Ik weet dat ik de tekst van Dasseburcht (en ook van Water) ooit op een ‘floppy’ heb bewaard. Maar wie kan zo’n ding nog lezen?

Elize woonde in Amsterdam, Lex in Vlissingen en ik in Bergen op Zoom. Elize zag steeds meer op tegen de lange treinreis van Amsterdam naar Middelburg waar de groep repeteerde. Ik stelde voor om in Roosendaal te repeteren. Dat was een mooi reis-compromis. We repeteerden in ‘Het Verkadehuis’ en daar vond ook de Brabantse première plaats. We kregen een mooie recensie in ‘Het Brabants Nieuwsblad’.

‘Dasseburcht’ herinner ik me als een lieve voorstelling met acteurs en poppen. Zeer toegankelijk voor jonge kinderen onder begeleiding van juf of meester. Er was een lesbrief ter beschikking voor onderwijzend personeel met als belangrijk thema: ‘Bang zijn’.

Het decor – een dassenburcht -, de kostuums en de poppen zijn ontworpen en gemaakt door een voormalige, zeer getalenteerde studiegenoot in Leeuwarden. Othlia Verdurmen. Delen van het decor (uitgevoerd door Jeroen ?) zag ik jaren later – in voorstellingen in ‘Het Spiegeltheater’ (Middelburg) – opnieuw in gebruik. ‘Zilver’ – de pop van Boef Das – heb ik na afloop gekregen en ligt op mijn werkkamer als blijvend souvenir. Ik gebruik Zilver met enige regelmaat in mijn lessen Nederlands met jonge kinderen.

Nog twee bijzondere herinneringen aan de dubbele première van ‘Dasseburcht’ in Vlissingen. Het is gebruikelijk om een jeugdtheatervoorstelling (voor jonge kinderen) tweemaal te spelen op de premièredag. Een keertje in de namiddag met veel jong publiek en ’s avonds nog een keer voor volwassenen en eventuele uitkopers en programmeurs. De premières stonden gepland in Het Vestzaktheater in Vlissingen. Een klein intiem theatertje dat nu niet meer bestaat. Tijdens de opbouw bleek dat het decor net niet in de ruimte past. Alle alarmbellen gingen rinkelen. Gelukkig konden we terecht in het nabij gelegen popcentrum ‘De Piek’. Het publiek kwam bij elkaar in ‘Het Vestzaktheater’ en met een geïmproviseerd praatje werden de bezoekers naar een dassenburcht onder de grond (in De Piek) geleid. De nazit met hapjes en drankjes was dan opnieuw in ‘Het Vestzaktheater’.

Na de eerste voorstelling werden er dankwoorden gesproken door het bestuur van ‘Het Hondje van Ruyter’. Bestuurslid Frans D. deelde bloemen uit aan alle medewerkers … waarvoor hartelijk dank. Iedereen liep de coulissen in. Frans – die vergat dat zijn microfoon nog openstond – verordoneerde met duidelijke stem: “Zet alle bloemen terug in de emmers want die krijgen jullie vanavond pas officieel na de tweede premièrevoostelling.” Hahaha. Ik hoorde gelach van bekenden vanuit de leeglopende zaal …

Na deze productie heb ik niet meer samengewerkt met Elize en Lex. Ze gingen beiden hun eigen weg. Elize in de Randstad en Lex als begenadigd straatartiest. Ik bleef tot zijn overlijden bevriend met deze bijzondere man. Met het gezelschap ‘Het Hondje van de Ruyter’ maakte ik nog wel een nieuwe productie: ‘Water’. Daarover een andere keer.

In de zaterdag-serie: REPERTWAAR

ps. Een paar jaar na ‘Dasseburcht’ veranderde de officiële spelling van dit woord in: ‘Dassenburcht’.