Proost

Tags

Alcohol, BOB, Bruiswater, Bubbels, Dry January, Etentje, Familie, Heineken 0.0, Ine, Isabel, Jean Jacques, Jonge jenever, L'Chaim, Mozambique, Port, Spa Rood, Tournée Minérale, Vrienden, Zuid Afrika

Begin december nam ik me voor om na Oud en Nieuw een tijdje geen alcohol te drinken. Isabel vond dat een goed idee en zou er over nadenken om dat ook te doen. (*) Tijdens de jaarwisseling was ik thuis in Leeuwarden. 31 december dronk ik samen met Hanneke een laatste glaasje port. Met een proost richting JJ ergens op zijn eeuwige jachtvelden. Als het een jonge jenever was geweest, was er vast een ‘L’Chaim’ uitgesproken richting Ine ergens bij een kampvuurtje in de buurt van de maan. En toen werd het dus januari 2023.

Ik ontdekte pas vorige week dat er internationaal zoiets bestaat als ‘Dry January’. Ik had er nog nooit van gehoord. Dus onbedoeld was ik deelnemer aan deze ‘actie’. Ik las bijna elk jaar een alcohol-vrije periode in. De ene keer een maand, de andere keer een week of zes. Ook nu had ik bedacht om tussen 1 januari en 13 februari geen alcohol te drinken. Deels om er geen dagelijkse gewoonte van te maken en deels om mezelf te bewijzen dat ik zónder kan. Op Valentijnsdag (14 februari) toast ik samen met Isabel – met echte bubbels – op de liefde. En daarna zie ik wel wat ik doe.

Toch is zo’n alcoholvrije periode niet gemakkelijk vol te houden want mijn (Afrikaanse) omgeving begrijpt zo’n beslissing maar moeizaam. Sociale druk, weet je wel! Een etentje bij mijn schoonouders zonder alcohol is bijna als ‘vloeken in de kerk’. Een aperitiefje moet toch kunnen? Even proosten met z’n allen? Weigeren is bijna een onbeleefdheid. En proosten met een leeg glas maakt een of andere spirit boos. Hahaha. Dan maar proosten met een glas water. Ook het afslaan van een cognacje kan rekenen op afkeuring. Meestal herinnert Sr. Sampaio zich dat niet want het gaat om ‘dat moment’ en hij heeft dan al heel wat glaasjes achterover geklokt samen met zijn andere gasten. Inclusief mijn lieftallige ega.

Vorige week was Sr. Oswaldo – een vriend en buurman – jarig. Dat werd op onze veranda gevierd. Inclusief taart aansnijden en proosten met bubbels. Een traditie in Mozambique. Ik was erop voorbereid. In de ijskast stond een flesje bruiswater klaar. Een heel klein scheutje appelsap bij de Spa Rood bubbels en Koen was klaar om het feest mee te vieren. Isabel – de lieverd – had zes flesjes Heineken 0.0 voor me gekocht. Ik deed dus volop mee met slempen en ouwehoeren. Ik moet zeggen dat het alcohol-vrije Heineken bier naar ‘bier’ smaakt. Hoor ik daar in de verte Vlamingen lachen met de bewering dat Heineken naar bier smaakt? Hahaha.

Ook in Zuid-Afrika was het afgelopen dagen flink raak. Natuurlijk ná de ceremonie op het kerkhof. Ik kon daar echter gemakkelijk weigeren want ik was tenslotte de chauffeur van dienst. De BOB, weet je wel.

Het bevalt me. Ik mis het maar heel zelden. Ons dagelijks moment mét alcohol na thuiskomst van het werk is bijna een traditie geworden. Een kwartiertje samen op de veranda een biertje drinken. Of een glaasje port, gin, rum, wodka of whiskey. Wat er maar in huis is of open is. Even bijpraten. Een belangrijk moment. En daarna pas aan tafel. Nu schuif ik aan bij Isabel met een vers glas citroensap (uit eigen tuin) met veel water. Ook lekker.

Heb ik er ook profijt van? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel maar op de weegschaal zie ik dat niet. Ik sta ’s morgens wel veel fitter op en dat is natuurlijk fijn. Ik ga nog even door. Er staat ons nog wel een etentje te wachten op 12 februari waar ik nu al van weet dat alcohol weigeren weer een ‘dingetje’ wordt. Ik hou vol. Waarschijnlijk ga ik na het Valentijns-drankje nog even door. Ook wel prettig voor de portemonnee want stiekem geef je (ik) flink wat uit aan alcohol.

Ik denk dus dat ik nog wel even doorga …

Het is weer februari, het is weer Tournée Minérale. De Belgische variant van ‘Dry January’.

(*) Jammer genoeg deed (doet) ze niet mee. Maar wat niet is, kan nog komen. Ja toch!?

PROOST

Advertentie

Om het hoekje vlakbij

Tags

Familie, Isabel, Lissabon, Lunch, Portugal, Quiosque, Saldanha, Stad

Vakantie. Dat kan alleen maar volledig zijn als Isabel d’r ook bij is. En dat is de realiteit al sinds afgelopen zaterdagavond. We zijn samen in Portugal. Heerlijk. Dinsdagmiddag waren we uitgenodigd voor een uitgebreide lunch in het appartement van Mangaze, Isabels broer die in Lissabon woont. Het grappige is dat Mangaze en Ines, zijn vriendin, op datzelfde moment in óns huis in Mozambique verbleven. Een soort huizenruil zou je kunnen zeggen. Isabels ouders verblijven in het huis van hun jongste zoon. Aldovanda en Andy wonen in Belfast maar zijn een weekje op vakantie in Portugal. Wij ook maar dan iets langer. En Catelijne en haar dochters maken het gezelschap compleet. Met andere woorden: een groot deel van mijn twee families voor even bij elkaar op lunchbezoek.

Een familieonderonsje in Linda a Velha

Wij boekten een fijn hotel in Lissabon met een uitstekend ontbijtbuffet. ‘Shopping’ was het belangrijkste woord (en activiteit) tijdens ons korte verblijf in de Portugese hoofdstad. Ik ben al voor de vijfde keer in Lissabon. Tien jaar geleden bezochten Isabel en ik uitgebreid de stad. Inclusief de meeste toeristische bezienswaardigheden. Als Zara, Pull & Bear, Bershka en Stradivarius op het programma staan, installeer ik me bij de ‘quiosque’ vlakbij ons hotel. Heerlijk. Een groot gevoel van vakantie. We zien elkaar later wel weer voor een heerlijke lunch met z’n allen.

Avenida Praia de Vitória – Saldanha – Lisboa

Op de tweede foto zie je misschien Isabel. Ons hotel zie ik ook maar dat is natuurlijk omdat ik weet waar ik moet kijken. Dit straat-koffie-tentje is dus letterlijk ‘om het hoekje vlakbij’. Er is meer dan alleen koffie te koop. Natuurlijk ook sapjes en frisdranken. Bier, cocktails, eenvoudige snacks. Er zijn honderden, misschien wel duizenden vergelijkbare plekjes te vinden in Lisboa. We zijn al een paar keer uit eten geweest en elke keer denk ik: “Wow, heel betaalbaar.” Portugal is echt wel goedkoper dan Nederland. Kijk maar eens op onderstaande foto. De prijslijst van onze Quiosque Deja Vu Plaza …

Ik zeg niet dat het spotgoedkoop is maar het zijn, in mijn ogen, zeer redelijke prijzen. Heb je gezien dat er steeds twee bedragen staan vermeld? Ik weet niet of ik dit al een keer eerder heb gezien. Prijzen voor overdag en prijzen voor ’s avonds na 21u.

Ondertussen hebben we de stad verlaten en zijn we omgeven door vijgenbomen, eucalyptusbomen, olijfbomen en een panoramisch uitzicht. Het is stil, nou ja, niet helemaal stil. Krekels en het geruis van de wind in de bomen en rondom het huis. Dat verslag komt een van de volgende dagen wel. Want de internetverbinding komt en gaat … en dat is prima tijdens een vakantie.

ps. Ik schreef al een keer eerder een stukje over ‘Even om het hoekje vlakbij’. Familie-taal. Klik HIER.

DNA

Tags

Culinair, DNA, Foto, Grapjes, Verzamelen

Ik scroll bijna elke dag eventjes door mijn Facebook-pagina, mijn Twitter-pagina en ik gebruik de (WordPress) reader om mijn favoriete blogs te lezen of te bekijken. Zeer regelmatig zie ik dan foto’s, cartoons, tekeningen die ik grappig, ontroerend of mooi vind. Af en toe sleep ik zo’n foto, cartoon of tekening naar mijn bureaublad. Tja … er zit nu eenmaal een verzamelaar in me. Toch houd ik me in … al zeg ik het zelf. Maar wat doe ik met die mapjes, kleine verzamelingetjes? Niet veel. Soms eens opnieuw onderverdelen in sub-mapjes. Afgelopen week zag ik onderstaande foto voorbijkomen. DNA eenvoudig uitgelegd. Ik vond het wel grappig.

En als ik dan toch bezig ben, leen ik er nog eentje. Een lijstje dit keer.

Ik scoor 0 punten. Ik lust dat allemaal. Zonder één enkele uitzondering. En jullie?

In de serie: OVERBODIG LOGJE

Een bruiloft (1)

Tags

Bruid, Bruidegom, Bruiloft, Djellaba, Feest, Halal, Huwelijk, Isabel, Islam, Mozambique, Negligé, Nikkah, qamis, Religieus, Taart, Vrienden, Vrijgezellenfeest

En dan is er zomaar een week voorbij waarin ik niets toevoegde aan mijn blog. Ik beloofde de afgelopen maanden wel eens dat ik over iets – dat ik had meegemaakt – wat uitgebreider zou vertellen. Dikwijls vergeet ik dat dan ook te doen. Shame on me. Zo ook over de bruiloft van Carla en Miro. Carla is de jongste zus van Ines en Ines is een jeugdvriendin van Isabel. Ze kennen elkaar al van de middelbare school in Pemba. Dat is de hoofdstad van Cap Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique, grenzend aan Tanzania. Bij ons vandaan zo’n kleine tweeduizend kilometer naar het noorden.

Net voor de pandemie verhuisden Carla en Miro (en hun twee kinderen) naar Maputo. Carla kreeg een hoge functie bij het ministerie van onderwijs. Miro werkt bij grote logistieke projecten, her en der verspreid over het land. Met grote regelmaat werken ze ergens in het buitenland. Zus Ines besloot om ook een baan te zoeken in Maputo wat haar tamelijk snel is gelukt.

Enfin, een beetje een lange inleiding. Vorig jaar op de verjaardag van Carla vroeg Miro haar ten huwelijk. Wij waren daar ook bij. Nu was het zover … de bruiloft. Maar zoals alles wat met bruiloften van doen heeft in Mozambique is dit nu ook weer een drie-traps-raket. Zeker voor de intimi. Lees: vriendinnen.

Het begon met het vrijgezellen-feest voor de aanstaande bruid. Nu alweer enkele weken geleden. Op een vrijdagavond kwamen 22 vrouwen bijeen in een afgehuurde villa ergens in Matola. Erg chique. Isabel was een van hen. Ze heeft er weinig over verteld, laat staan foto’s laten zien. Snik. Ja, een paar. Joepie. Mijn vrouw in negligé. Veel rood met een beetje wit en zwarte kant. Alle dames droegen een identiek pakje, vertelde ze. Om middernacht was er champagne, taart en iets dat Isabel me niet kon vertellen. Mijn fantasie gaat dan natuurlijk alle kanten op. Het was ook het moment dat Carla jarig werd. Twee vliegen in één klap (voor haar) zullen we maar zeggen.

Een week later de ‘echte’ bruiloft, verspreid over twee dagen. Op vrijdag Nikkah. Ooit van gehoord? Het is de traditionele Islamitische bruiloft. Religieus dus. Wij waren daarvoor uitgenodigd. Ik kwam die middag aan in Mozambique na een nachtje in vliegtuigen hangen. Brussel – Addis Abeba – Maputo. Ik heb de ceremonie ten dele gezien en meegemaakt. Het begint in twee verschillende ruimtes. Mannen en vrouwen gescheiden. Wat er aan de vrouwenkant gebeurt, weet ik niet. Aan de mannenkant splits het gezelschap zich ook op. De bruidegom en andere moslims gaan naar een zaaltje. Daar doen ze hun schoenen, sandalen of slippers uit. De niet-gelovigen, de niet-moslims wachten buiten dat zaaltje. Ik dus ook. De deur bleef open, er wordt vast gebeden, dat kon ik horen (of raden). Na een klein half uurtje kwamen ze weer naar buiten en ging het gezelschap op zoek naar de bruid. Zij zat gesluierd op een ereplaats op een buitenterras van Hotel Rovuma. Veel bloemen, mooi versierde tafeltjes. Onder (onverstaanbaar) gezang mocht de bruidegom langzaam de sluiers van zijn bruid verwijderen. Het eindigde met een devote zoen op haar voorhoofd. Applaus van alle aanwezigen.

Een hele korte toespraak. Daarna werd een bescheiden bruidstaart aangesneden door hem en haar. Traditioneel geven zij elkaar dan de eerste hapjes van de taart. Morgen (op de tweede dag = burgerlijke bruiloft) wordt dat allemaal grootser overgedaan.

De ceremoniemeester vertelt daarna iets over de hapjes en drankjes. Voornamelijk zelfbediening. Halal, geen alcohol. Natuurlijk gaat iedereen ook met het bruidspaar op de foto.

Ik maak hier en daar een praatje. Na een uurtje nemen we afscheid. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Veel mannen in Islamitische qamis of djellaba. Allemaal van kwalitatief mooie stoffen. De dames in prachtige avondjurken die me heel Indisch voorkwamen. Einde van de eerste dag. Dag twee bewaar ik voor een volgend logje.

Wordt vervolg.

Twee hotels onder het vergrootglas

Tags

Bier, Bruiloft, Hotel Cardoso, Hotel Polana, Isabel, Maputo, Mozambique, Ontbijt, Restaurant, Vrienden

Ik maakte mijn traditionele hub weer. Zoals je weet: vanuit NED/BEL naar MOZ of omgekeerd. Dit keer koos ik voor Ethiopian Airlines. Van Brussel via Addis Abeba naar Maputo. Waarom nu? Omdat goede vrienden afgelopen weekend hun bruiloft (uitgebreid) hebben gevierd en wij uitgenodigd waren. Over de bruiloft schrijf ik later deze week nog een keertje.

We kozen ervoor om tweemaal in een hotel te overnachten in Maputo. Weliswaar maar vijfentwintig kilometer bij ons vandaan. Maar een feest met veel vrienden is natuurlijk leuker als je niet op een glaasje meer of minder moet letten. En we onafhankelijk van elkaar kunnen besluiten te gaan slapen want het feest is in een van de hotels waar we overnachten. Isabel heeft veel (werk)contact met de meeste internationale hotels in de Mozambikaanse hoofdstad. Zij regelde – via die contacten – onze kamers in twee van de beste hotels, gelukkig voor een gereduceerd tarief. Nog steeds duur hoor, gemiddeld 140 euro, inclusief ontbijt. Slik.

We kozen voor twee hotels uit de koloniale tijd. Hotel Cardoso en Hotel Polana. Uiteraard zijn deze hotels vaak gemoderniseerd en zijn ze aangesloten bij internationale ketens.

Hotel Cardoso

Ik ken dit hotel al sinds mijn eerste verblijf (2003) in Maputo, toen voor werk. Ik verbleef er best vaak. Het was een beetje ons ‘huis-hotel’. Tijdens onze bruiloft (2013) sliepen we er ook drie nachten net zoals tijdens heel wat jaarwisselingen. Nu was het zeker vier jaar geleden dat we er overnachtten. Ons laatste feest was de bruiloft van Koen en Jacinta (januari 2020). Tijdens de pandemie was Hotel Cardoso bijna anderhalf jaar gesloten. Wegens: geen toeristen, geen zakenmensen. Even een paar zaken die ons (negatief) opvielen. Ik zet ze op een rijtje. In onze gang stonk het heel erg naar zweetvoeten. Volgens een bordje dat op de grond lag, was er net geschilderd. Ik vond de kamer piepklein en aan de lawaaierige straatkant. De temperatuur-regelaar vond ik erg ingewikkeld. Er lag geen papier met uitleg. Eigenlijk waren er maar twee standen: AAN en UIT. Isabel vond de AAN-stand te koud. ’s Nachts vond ik het dan weer veel te warm. De badkamer was klein maar voor één nachtje goed genoeg.

Bom dia vanuit Hotel Cardoso

Het ontbijt vond ik ronduit tegenvallen. Een mooi terras met uitzicht op de baai van Maputo maar alle tafeltjes waren ofwel bezet, gereserveerd of vies achtergelaten door vroege ontbijters. Ik moest naar binnen om te vragen om een tafeltje voor ons schoon te maken.

Zoals in alle hotels is er een ontbijtbuffet (self service) en kun je eieren bestellen, klaargemaakt zoals jij het vraagt. We vroegen allebei twee spiegeleitjes. Dan draai je ze niet om in de pan! Slik. Er was weinig keuze aan beleg en brood. Gelukkig wel veel vers fruit. In een aantal warmhoudschalen met deksel lag meer voedsel te wachten. Zonder enige uitleg. Je moet dus alles openen om te weten wat daaronder ligt te verpieteren … euh … warm te blijven. Niet aantrekkelijk. De koffie was oploskoffie. De thee was in orde. Het zoutvaatje zat vol vocht, dus onbruikbaar. Het uitchecken ging vlot. Al bij al hooguit ***1/2 ster. Nee, laat dat half sterretje maar zitten.

Hotel Polana

Lange tijd was dit hét top-hotel in Maputo. Ik was er vaak maar ik had er nog nooit overnacht. Dat deed ik afgelopen zaterdagnacht voor het eerst. Het inchecken ging heel moeizaam. Ik baalde dat ik bij de receptie zat te zweten in (onder) mijn mondkapje. Een piccolo hielp met het dragen van één koffertje. De kamer en de badkamer zijn heel ruim. Wow. Erg mooi.

We gaan snel iets eten in het restaurant maar we vergaten onze mondkapjes. Ik terug naar boven. De sleutelkaart werkt niet. Terug naar beneden om de kaart opnieuw te activeren. Naar boven en dan weer naar beneden naar het restaurant. Naast ons … de kindertafel van een bruiloft in de serre van het hotel. Veel gegil en gekrijs. Rondrennende kinderen en nanny’s die het niet in de hand kunnen houden. Niet fijn.

Kamer 229 – Hotel Polana (Maputo – Mozambique)

Als de kippensoep (voor Isabel) en een salade van de chef (voor mij) komen, moeten we lang wachten om ook het zoutvaatje en de olijfolie te krijgen. De soep was niet erg warm, de salade was heerlijk. Twee glazen bier van hetzelfde merk in twee glazen van verschillende merken. Vreemd. We maken er een grapje van: waarschijnlijk een vrouwelijk en een mannelijk glas.

Twee biertjes

Isabel gaat alvast naar boven en neemt één sleutelkaart mee. Tien minuten later ben ik ook weer boven. Sleutelkaart werkt niet. Dus weer naar beneden en dan weer terug. Op het bureau ligt een brief waarin de gasten gewaarschuwd worden voor mogelijk geluidsoverlast wegens een bruiloft. Met excuses van het management. Dat is waarschijnlijk de bruiloft van Carla en Miro waar wij te gast zijn. Dus last van lawaai in onze kamer? Nee. Wel op het feest zelf, we zaten te dicht bij de boxen dus ik maakte af en toe een wandelingetje. Ook om even naar Real Madrid – Liverpool te kijken. Super Courtois.

Serre-restaurant Hotel Polana

Het ontbijt was top. Een uitgebreid buffet met ruime keuze. Niets op aan te merken. Het uitchecken ging vlot. De parkeerwachter bedelde net iets te veel om een fooi. Hotel Polana krijgt een ruime ****1/2 ster-beoordeling. Over de bruiloft vertel ik later wat meer.

Werkverblijf in Goes (2)

Tags

Bami, Goes, Heemkundige kring, Jumbo, Met het oog op Goes, Nederland, Plakboek, Plakplaatjes, Poortjes, Ruilen, Vrienden, Zeeland

Naast (regie)werkzaamheden gaat het (online) lesgeven aan mijn Nederlandse leerlingen in Mozambique ook gewoon door. Ik ontdekte dat ZOOM ook de één-op-één vergaderingen heeft gelimiteerd tot 40 minuten. Jammer. Gelukkig raadde een vader me aan om Google-Meet te gebruiken. Daar is – voor zover ik het begrijp – geen tijdslimiet. Dat ga ik volgende week uitproberen.

Ondertussen dwaal ik af en toe door het (oude) centrum van Goes. Wat me opvalt zijn de vele poortjes en steegjes. Die waren me nooit eerder opgevallen. Ik maakte enkele foto’s met mijn mobieltje maar ik ga de komende tijd wat meer ‘poortjes’ verzamelen.

Poortjes en steegjes in Goes.

Deze drie foto’s nam ik op weg naar een eetafspraak bij vrienden. Ik schoot meer plaatjes maar dat is voor later. Toen ik arriveerde bij mijn eet-bestemming trof ik de heer des huizes aan boven een plakboek. Zo’n soort boek als de Panini-voetbal- of wielrenplaatjes. Ik heb ze zelf ook gespaard. Maar wat blijkt nu? De Heemkundige Kring van Goes en Jumbo Supermarkt hebben een plakboek samengesteld. Bij elke 10 euro aankopen krijg je een pakje met 5 plaatjes.

Ik schuif aan en begin te kijken en te lezen. Wat een mooi initiatief. Een half uur later moet ik plaats maken voor een heerlijke bami-maaltijd. Ik word wat bijgepraat over het boek en de samenstellers. In het boek herken ik heel wat plekken in de gemeente Goes. Ik zie zelfs evenementen waar ik aan heb meegewerkt. Leuk! Ik lees links en rechts wat in het boek. Veel historische informatie is geordend via diverse thema’s. Ik moet er binnenkort wat extra tijd voor vrijmaken. Er schijnen zelfs officiële ruildagen te zijn voor ontbrekende plaatjes. Heerlijk toch. Volwassenen die weer even kind worden en wegdromen bij hun eigen plakboeken van weleer …

Vrij of niet

Tags

Ambassade, Culinair, De Walvishaai, Docent Nederlands, Huwelijksverjaardag, Isabel, Kleuters, Koningsdag, Maputo, Mozambique, Vakantie, Vrije dagen, Zambi

En waar is dat feestje? In Zambi (Maputo, Mozambique).

Het zijn een beetje rare dagen. Elke dag weer de vraag: ‘Is het vandaag een werkdag of niet? Ik leg het uit.

Ik geef Nederlandse les aan alle leerlingen van de Nederlandse school in Maputo. NSM DE WALVISHAAI. (Nederlandse School in Maputo – De Walvishaai). Daarnaast geef ik les aan drie medewerkers van de Nederlandse Ambassade en enkele privé-leerlingen. Alle lessen verzorg ik van maandag tot donderdag. De vrijdag houd ik zoveel mogelijk vrij voor andere zaken. Voor het huis, de tuin en noodzakelijke (bureaucratische) rompslomp.

De school heeft Nederlandse en Vlaamse leerlingen. Zij gaan naar vier of vijf verschillende dagscholen. De Italiaanse school, de Engelstalige Montessori-school, de Engelstalige Internationale school, de Amerikaanse school en de Franse school. Deze scholen hebben geen enkel overleg met elkaar wat vakantiedagen betreft. Ja, over een ding zijn ze het eens: een officieel vrije dag in Mozambique is ook een vrije dag op hun school. Daarnaast volgen zij ook de vrije dagen en onduidelijke vakantieroosters van respectievelijk Italië, USA en Frankrijk. Als ik daar de Nederlandse en de Belgische vrije dagen zou aan toevoegen dan zijn er meer vrije dagen dan lesdagen, bij wijze van spreken dan toch.

Vandaag is het een gewone lesdag terwijl het in Nederland Koningsdag is. Dus vrij. In België is het een gewone schooldag. Twee leerlingen zijn afwezig want zij zijn kort op vakantie in Nederland. Vandaag na school- en werktijd gaan Isabel en ik nog even langs op de Nederlandse ambassade voor een Koningsdag-receptie. Nog geen feest want dat mag nog niet. Pandemie, weet je wel. Er zijn – jammer genoeg – nog steeds beperkingen.

Aanstaande zondag is het 1 mei en dat is een vrije dag in Mozambique. Omdat deze dag op zondag valt wordt ie automatisch verplaatst naar maandag. Dus maandag 2 mei is een officieel vrije dag. Omdat er best veel maandagen wegvallen als schooldag, ga ik maandag wel aan de slag met mijn kleutergroepje. Alle ouders vonden dat een prima idee. Licht gemopper van Isabel, dat dan weer wel.

Ik ga nu aan de slag met wat anders want de lessen van vanmiddag moet ik nog voorbereiden. Vertelde ik al dat we gisteren onze huwelijksverjaardag vierden met een lekker etentje na het werk? Nee, natuurlijk niet maar het maakt het gevoel van ‘vrij of niet vrij zijn’ alleen maar wat verwarrender.

Kei-appel

Tags

Ananas, Bezoek, Bier, Boane, Boerderij, Bungalow, Buurman, Geiten, HegHaag, Isabel, Kafferkoren, Kalkoenen, Katoen, Kei Apple, Kei-appel, Kippen, Lunch, Maïs, Sorghum, Vrienden, Water, Wilg

Ooit gehoord van de kei-appel? Ik niet maar gisteren kwam daar verandering in.

Een goede kennis, een bijna buurman, nodigde ons uit voor de lunch op zijn boerderij. We kennen Nelson via andere vrienden. Op een gezamenlijk feestje vertelde hij onlangs dat hij ook kippen houdt. Niet in zijn tuin dichtbij ons maar op zijn boerderij zo’n veertig kilometer verderop. Zijn weekend-buitenverblijf. Hij stuurde een Google-pin en zei dat hij ons zou komen ophalen bij de grote, doorgaande weg. Via bijna twee kilometer zandpaden kwamen wij aan bij zijn ‘bedoeninkje’. Wow, best groot – is onze eerste reactie. Een keurig omzoomd terrein.

Zoals gebruikelijk in Mozambique hebben we een koelbox bij met een mooie drankvoorraad oa blonde Leffe. We hebben geen idee hoeveel mensen er zijn uitgenodigd. Blijkt het enkel ons tweeën te zijn. Niets mis mee. Nelson heeft lekker gekookt. We zitten buiten in de tuin in de schaduw met uitzicht op een grote tuin. Een biertje in de hand.

Zijn weekendhuis zouden wij in de Lage Landen een bungalow noemen. Twee slaapkamers met elk een eigen badkamer en een woonkamer met een half open keuken. Meer hoeft dat niet te zijn. Achter op het erf staat nog een huis waar het inwonend personeel verblijft. In dit geval een man uit Quilimane. Tito, de tuinman. Verder nog een groot hondenhok, een buiten-wc en een groot kippen- en kalkoenenhok. Oude bomen en nieuwe aanplant en een wonderschone groene heg. Ruim twee meter hoog. Tussen het groen ontwaar ik met enige moeite een ijzeren hekwerk en bovenop scheermesjes prikkeldraad.

De kippen en kalkoenen trippelen vrij rond in de tuin. Tijdens het eten zien we Tito lopen met een stuk of veertig geiten in zijn kielzog. Jong en oud. We hebben heel veel vragen maar Nelson zegt dat we – als het wat is afgekoeld – een wandeling gaan maken en dat hij dan wat meer zal vertellen.

Zo gezegd, zo gedaan. Blijkt dat er achter de grote tuin nog heel veel percelen liggen die ook bij zijn boerderij horen. In totaal ruim 20 hectare. Vijf of zes percelen met voornamelijk maïs en sorghum (kafferkoren). Tussendoor ook wat pinda’s en maniok. We wandelen verder. Twee grote stroken met ananas. Wow.

We lopen nu aan de buitenkant van de groene heg. Tussen het groen ontwaar ik een geel-oranje vruchtje met een doorsnee van een centimeter of vier, vijf. Nelson noemt het: ‘k-apple’. Ik had er nog nooit van gehoord. Hij plukt er een paar. Er zit een dun, glad velletje rond, vergelijkbaar met een velletje van een abrikoos. Mmmm, wat lekker. De ene is al iets zoeter dan de andere. Een beetje zoetzuur en een tikkeltje bitter.

Thuis ga ik meteen op zoek. Wat is ‘k-apple‘? In het Nederlands heet deze vrucht kei-appel. En ‘kei’ verwijst naar de Kei-rivier in het zuidoosten van Zuid-Afrika. Misschien ken je het voormalige thuisland Transkei van naam. De plant is een wilgensoort. Prima te gebruiken als heg. Ik citeer Vreeken.nl: “De kei-appel is een aantrekkelijke, bladhoudende kamer-, kuip en met enig geluk zelfs winterharde buitenplant! Oorsprong is Zuid-Afrika (o.a. langs de Kei-rivier), de plant groeit uit tot een kleine boom, maar laat zich ook heel goed vormen en snoeien. Als struik of haag worden ze aangeplant tegen ongenode gasten vanwege de scherpe doorns. Na bevruchting van de vrouwelijke bloemen ontstaan de smakelijke vruchten, die rijp zijn als ze ongeveer 6 cm in doorsnee en geeloranje van kleur zijn. De smaak doet denken aan de smaak van appels, vruchten zitten vol vitaminen en kunnen na 4 jaar ontstaan.” Ik vind het eerder naar een gele pruim smaken, ook qua textuur en mondgevoel.

We wandelen verder. Hij heeft ook een groot perceel dat hij voornamelijk laat overwoekeren. Heel veel inheemse struiken, planten en bomen. We zien oa termietenheuvels, aloe vera, heel veel verschillende vrouwentongen, cactussen, acacia’s en nog heel veel meer. Isabel heeft vooral vragen of er ook slangen zijn. In een hoek van dat terrein grazen de geiten van tijd tot tijd, zeker in de winter (lees: doge seizoen). Dan zie ik plots katoen.

Ik zag nooit eerder katoen in Mozambique. Nelson heeft drie bijenvolken en is dus ook amateur-imker. Varkens heeft hij ook gehad maar hij vond dat uiteindelijk geen geslaagd deel-project. Ook het idee om een boerderij-camping te beginnen is bij een idee gebleven. De hele onderneming is een hobby. Hij heeft geen commerciële verwachtingen of doelen. Ja, zoveel mogelijk zelf-voorzienend zijn. Vandaar de kippen, de kalkoenen, de geiten, soms ook schapen. Maïs, granen, pinda’s, zoete aardappelen enzovoort. Vooral voor eigen gebruik en voor zijn personeel. De inwonende Tito en twee vaste krachten uit het nabijgelegen dorp. De geiten zijn soms zijn eigen ‘vijanden’ want die vreten bijna alles op. Dus jonge aanplant kan alleen verbouwd worden achter omheinde percelen – ontoegankelijk voor de geiten. Hahaha.

Een belangrijke vraag is natuurlijk “Waar haal je water vandaan?”. Want zijn hobby-project staat in het bekende ‘The Middle of nowhere’. Dat was dus ook zijn grootste investering ruim twaalf jaar geleden. Hij heeft een contract gesloten met het waterleidingbedrijf in het district. Ruim vijf kilometer pijplijn werd er voor hem gegraven. Hij betaalde daarvoor alle kosten. Nu betaalt hij zijn maandelijkse waterrekening en mag ook water leveren aan zijn directe buren die daar een kleine vergoeding voor betalen. Op sommige akkers heeft hij een druppel-irrigatie-systeem aangebracht. Hij maakt een duidelijk onderscheid tussen het droge en het natte seizoen. Daar zullen zijn Keniaanse roots wel voor iets tussen zitten. In het dagelijks leven is hij een internationale consultant op financieel gebied. Hij werkt op projectbasis voor lokale en landelijke overheden en soms voor een ngo. De boerderij is zijn hobby want reizen doet hij genoeg voor zijn betaalde werk. Een bijzondere man. En dan heb ik nog niets verteld over zijn bescheiden zonne-energie-project-voor-eigen-gebruik.

Nog een laatste detail. Tito (een Mozambikaan) zorgt voor de beesten en nog voor heel veel meer. Alleen hij wil de beesten (kippen, kalkoenen, geiten, lammetjes) niet zelf slachten. Dat vindt hij gevoelsmatig strijdig met al zijn liefdevolle aandacht voor de dieren, dag in dag uit. Dus daarvoor vraagt hij een buurman.

Geweldig toch! Een bijzondere zondag op het Mozambikaanse platteland. Een biologische hobby-boerderij. Alsof ik een soort Afrikaanse Wahrberg heb ontdekt …

Klik op de foto’s als je ze wat vergroot wilt zien.

Gedekte tafel – MDLM (#4)

Tags

17e eeuw, Beeldende kunst, Culinair, Historiek, MDLM, Nicolaes Gillis, Schilderij, Stilleven, Tafel

Nicolaes Gillis, Gedekte tafel met kazen, 1612. Particuliere collectie

Bron: Historiek – Maaltijdstillevens uit de Gouden Eeuw

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

The day after

Tags

Belfast, Buffet, Covid-19, Familie, Isabel, Lissabon, Mozambique, Omicron-variant, Passadores, Rodizio, Rolstoel, Stress, Te laat komen, Vlees, Vliegtickets

Dit stukje gaat een beetje over vandaag, een beetje over gisteren en ook nog een beetje over eergisteren. Als je mijn vrijdag-logje hebt gelezen dan weet je dat de vondst van de omikron-variant (of moet je omicron met een C schrijven?) ons danig bezighoudt. Vooral mijn schoonfamilie schoot in standje ‘paniek’. Zonder al teveel in details te treden vertel ik waarom zij zo bezorgd zijn. Mijn schoonvader is patiënt bij een specialist in Lissabon. Hij reist daarvoor driemaal per jaar voor zes weken van Mozambique naar Portugal. Zijn reis staat (stond) gepland voor aanstaande donderdag. De vraag was plots: ‘Laat Portugal volgende week nog vluchten toe vanuit Mozambique?’ Zijn medicijnen zijn in iets meer dan drie weken op. De hele nacht (van vrijdag op zaterdag) werd er gezocht naar een ticket. Het werd gevonden – zesmaal zo duur dan een gangbaar ticket. Bovendien vliegen met een omweg via Angola. Een pcr-test vinden op de vroege zaterdagochtend is niet vanzelfsprekend. Het goede nieuws is … hij is vanmiddag thuis (in Lissabon) aangekomen, in het appartement van zijn zoon, mijn zwager.

Mijn schoonzusje en haar man zijn hier sinds half november op vakantie. Hij is Brits (Noord-Ier) en zijn vrouw (zus van Isabel) heeft een Britse verblijfsvergunning. HIJ zou mogelijk tot begin januari blijven en ZIJ was van plan om pas begin februari terug te reizen naar (koud) Belfast. Toen sloeg de paniek toe. Ze hebben tickets gevonden en vliegen allebei overmorgen naar huis. Jammer, ik kon hen niet op andere gedachten brengen.

Gisteren vierde het stel hun 2,5 jarige huwelijks-verjaardag. Normaal doe je dat volgens goed Mozambikaans gebruik uitgebreid na één jaar maar ja … corona, weet je wel. Het feest ging dus gisteren door maar zonder Pai – de initiatiefnemer. In onze tuin, deels op onze veranda.

Laat ik zeggen dat alle gasten tevreden waren. Het zag er mooi uit maar achter de schermen werd er flink gevloekt. Ik heb al vaker verteld hoe onbetrouwbaar Mozambikanen zijn als het over op tijd komen gaat. Daarom hadden we de tent en het noodzakelijke meubilair voor 30 gasten al op vrijdag laten aanrukken. Familie en vrienden van het koppel werden uitgenodigd voor een feestelijke lunch om 13u. Dan hoop je dat de meesten er rond 14u zullen zijn. Om 15u waren er al 18 mensen. De laatsten kwamen om 20u. Verwondert me dat? Niet echt meer maar er aan wennen … nee, dat went niet.

Wachten op je gasten is één ding, wachten op de cateraar is heel iets anders. Afspraak was om aanwezig te zijn om 10u. Weet je wanneer ze ons erf opreden? Je gelooft het niet … 14.52 Echt waar. Bijna vijf uur te laat. Zo onbeschoft en dan zeggen dat het verkeer tegenzat. Grrr. Wat een gelul, alsof ze op een andere planeet wonen en niet weten dat het verkeer op zaterdagmiddag bestaat uit heel veel files.

Iets na vieren kregen we het eerste eten op ons bordje. Een typisch Mozambikaans buffet (deels self service) maar het echte eten was: rodizio. Enig idee wat dat is? Bij rodizio komen passadores (obers) met gegrild vlees langs totdat je er voldoende van hebt gegeten. De passadores lopen continu rond met grote spiesen en snijden er boven je bord een mooi stuk vlees vanaf. Rundvlees, lamsvlees, varkensvlees, worstjes, kip en gegrilde ananas. Eerlijk is eerlijk … de kwaliteit van de rodizio (een Braziliaans concept) was prima.

En dan is het zondagochtend. Alles is opgehaald, afgewassen en opgeruimd. Er is wel wat gebroken maar dat hoort nu eenmaal bij zo’n event. Het was een fijne bijeenkomst maar wel met teveel stress achter de schermen, zeker toen mijn schoonzusje zich gisteravond laat ook nog eens verstapte en vanochtend een paar uurtjes doorbracht op de eerste hulp van een plaatselijk ziekenhuis. De rolstoel op het vliegveld aanstaande dinsdag is al besteld …