Laat ik mezelf weer op gang bloggen met honderd tags. Ik gebruikte dat trucje eerder. Klik HIER mocht je dat nog eens willen lezen. Gewoon woordjes beginnen schrijven over zaken of dingen die ik de afgelopen tien dagen heb meegemaakt. Of wat me op de een of andere manier heeft beziggehouden. Bijvoorbeeld het woord ‘boekenkast’. Als ik het echt zou noteren als een tag zou er #boekenkast staan. Ik ga dat hekje niet honderd keer toevoegen. En een tag die uit meerdere woorden bestaat zoals ‘Wilbur Smith’ ga ik niet aan elkaar schrijven. In tag-land zou dat dan #wilbursmith zijn.
Je begrijpt vast wat ik bedoel. In totaal willekeurige volgorde.
Chocolade. Alcoholvrij. Grafzerken. Gasfles. Noorse zalm. Naakt. Jan van Eyck. Per seconde wijzer. Harddisc. PSV. Kalfstong. Ontslag. Black Earth Rising. Ratten. Zwembad. Prei. Anne Frankhuis. Docentenlicentie. Diabetes type 2. Huiswerk. Printpapier. Dirk Jan. Citroenwater. Manifesto. Transfers.
Weegschaal. Buitendouche. Onkruid. Metselaars. La Gomera. Melk. Slapeloos. Lijstjes. Lunchbox. Veilig Leren Lezen. Piraten. Kaapstad. Manchester United. Reageren. Roosterwijziging. Duizend vragen aan mezelf. Cartoon. Boerenoorlog. Johannes Vermeer. Postcodeloterij. Code +. Logeerkamer. Linda Rusconi. Isabel. Schilderen.
From Scratch. Wilhelm. Statusfoto’s. Zeerust. Anjet Daanje. Budgettering. De slimste mens. Zon. Jérsica. Bruegel. Wisselkoers. Musical Moods. NSM De Walvishaai. Nederlandse ambassade. Nuit. Toekomstzorgen. Liefde. Spruitjes. Gezondheid. WC-rolletjes. NOB. Wevernest. Wielrennen. Goes. Duin.
Dat waren ze weer voor vandaag – mijn honderd tags voor deze keer. Mocht je denken ‘Daar wil ik wat meer over weten / horen / lezen.’ Schroom dan niet om dat dan in je reactie te vermelden. Ik beloof niet dat ik alles ga uitleggen maar misschien zijn er wel tzt een paar logjes uit te persen.
Als je van boeken (en lezen) houdt, gaat er misschien een belletje rinkelen bij deze titel.
Brommer op zee (VPRO / CANVAS)
Een televisieprogramma over boeken is zelden een groot succes. Kijkcijfers bungelen ergens rond de 150.000 en dat is natuurlijk niet heel veel. Ik kijk weinig of zelden televisie als ik Netflix even buiten beschouwing laat. Noch in Leeuwarden, noch in Mozambique heb ik een televisieabonnement. Het kijken beperkt zich dus tot ‘streamen’ op een later tijdstip. Ik vind daar helemaal niets mis mee. Ik kijk op een moment dat het mij goed uitkomt. Hooguit bij het begin van een programma is er wat reclame.
Zo kijk ik ook naar ‘Brommer op zee’ via NPO-Start. Het programma volgt een vast stramien. ‘Format’ heet dat geloof ik. De twee presentatoren (Wilfried de Jong en Ruth Joos) starten staande rond een soort boekenkast-bar. Ze vertellen elkaar kort wat over boeken die ze de afgelopen week hebben gelezen. Een soort opwarmertje.
Daarna lopen ze naar ‘het hok’. Vorig jaar een schrijfhok, dit seizoen een soort reuze straat-meeneem-bibliotheekje. Een schrijver of een bekend iemand heeft een boek meegebracht – om achter te laten – en vertelt daar kort iets over. Later in het programma volgt een twee inkijkje en laat de gast zien welk boek hzij meeneemt.
Dan volgen twee iets langere interviews – ca 2x 13 minuten – met schrijvers en hun onlangs gepubliceerd boek. Meestal start Ruth Joos met een samenvatting van dat boek. Het is interessant om te kijken hoe lang de schrijvers het geduld opbrengen om haar niet te onderbreken. Beide interviewers stellen vragen. Het gaat er ontspannen aan toe. Soms is het jammer dat de (2x) 13 minuten al voorbij zijn. Af en toe zien we een filmpje waarin (meestal) Wilfried de Jong een interview heeft op locatie met een schrijver. Soms zien we een korte ontmoeting tussen lezers en schrijvers. Te kort in mijn ogen. Dit seizoen kijken we ook wekelijks naar de tuin van Mariken Heitman, Libris-winnares. Twee items die voor afwisseling moeten zorgen maar ik vind ze overbodig om niet te zeggen: ‘zonde van de (uitzend)tijd’.
Voor je het weet is het programma alweer voorbij. Ik spaar vaak 2 of 3 afleveringen op en kijk dan wat langer. Op mijn werktafel vind ik briefjes met titels en quotes. Ik vind het een fijn, pretentieloos programma. Maar ja, wie ben ik? Jammer dat de programmamakers er een punt moeten achterzetten. Brommer of zee krijgt geen derde seizoen. Kijkcijfers, weet je wel. De online-boekenclub gaat nog wel (even) door.
Ps. Iets heel anders. Ik heb grote problemen met mijn MacBook Pro. Eindeloos traag, ergerlijk zelfs. Ik weet niet hoe ik dat moet verhelpen. Ik heb al heel veel mappen naar externe schijven gekopieerd en de nieuwste MacOS Big Sur geïnstalleerd. Ik ervaar nauwelijks verbetering. Vandaar dat ik weinig actief ben op mijn blog. Ik hoop in de kerstvakantie tijd te vinden voor een revisie of de aanschaf van iets nieuws.
Ik wist gisteren al dat ik vandaag iets wilde schrijven over Mastodon.
Maar nu lees ik in mijn reader dat blog-collega Ximaar hetzelfde idee had. Hij schrijft ook over Mastodon. Ik herken heel veel in zijn betoog. Dat ga ik hier niet kopiëren, lees het zelf maar bij hem. Klik HIER.
Ik heb ook mijn grote twijfels bij meneer Musk, groot kapitalist. Dus rest de vraag: ‘Verhuis ik van Twitter naar Mastodon?’. Ik denk het wel maar ik blijf nog een tijdje lurken bij Musk. Wel lezen, niet schrijven. En een account aanmaken bij dat ‘microblogplatform’ is een eerste (nieuwe) stap. Wie weet wie er allemaal mee verhuist of wie ik daar tegenkom.
Facebook gebruik ik al jaren als methode om mijn logjes onder de aandacht te brengen van een groter publiek. En ik volg enkele FB’ers die daar veel stukjes publiceren. Bijvoorbeeld vriend Eddie B en Jacques K. Voorlopig blijf ik dat doen. Instagram heb ik altijd links laten liggen. LinkedIn gebruik ik zelden als actief deelnemer, soms wel om even bij te lezen. Over Yoko H bijvoorbeeld.
En bloggen doe ik ik hier op WordPress. Zelf schrijven – al is dat tegenwoordig wat onregelmatiger – en reageren op stukjes van anderen. Duco M en Marjolijn R volg ik via Polarsteps. Ik zal daar eens een apart stukje over schrijven.
O ja, nog een kleine toevoeging aan het stukje van Ximaar. Ik volg al deze zaken op mijn laptop. Niet op mijn smartphone. Dat doe ik bewust om mezelf te weerhouden om altijd naar dat kleine scherm te turen. Bellen,WhatsApp en de hoofdpunten van het nieuws is meer dan genoeg voor mijn handzaam Samsung-ding. Heel af en toe download ik een Netflix-aflevering om in een tussenuur te bekijken. Maar meestal verkies ik dan eerder een boek.
Ps. Ons Movitel-internet is vreselijk slecht sinds een kleine week. Grr. Heel ergerlijk.
Ik heb een onoplosbaar probleem met mijn e-reader. Een Tolino Shine 3. Heel vervelend want niet kunnen lezen is geen pretje. Gelukkig heb ik nog voldoende papieren boeken. Maar ’s nachts in bed lezen met het licht aan is geen optie. Ik word wakker en begin te woelen en te zoeken naar een andere positie. Normaal pak ik dan mijn boek (e-reader) en ga lezen. Ik word vanzelf rustig. Nu ik ook flink verkouden ben zit er maar één ding op. Opstaan en Isabel niet langer lastigvallen.
Ik verhuis naar de woonkamer, naar het hoekje met de televisie en zoek een serie die ik – wegens desinteresse van Isabel – in mijn eentje wil zien. Ik kies voor ‘Better call Saul’. We zijn er jaren geleden eens aan begonnen na het grote succes van ‘Breaking Bad’. Maar het beviel Isabel totaal niet. We zijn halverwege de derde aflevering gestopt. Nu – ruim vier jaar later – begin ik er opnieuw aan. En het bevalt. Meer dan dat zelfs, ik vind deze serie geweldig. Misschien goed om te vertellen dat ik nu pas twee jaargangen – dus 20 afleveringen heb gezien. Ik ben fan.
Ik probeer – als ik nog twee seizoenen heb gezien – wat beter te beschrijven waarom ik het zo goed vind. Dat komt zeker door de sterke acteerprestaties en de personages. Maar ook door het enigszins trage tempo. Bijna ouderwets traag. Prachtig camerawerk vanuit bijzondere camerastandpunten. Oog voor details. Best veel humor. Kennen jullie deze serie? Kan ik er een genre op plakken? Een mix van drama, comedy, rechtbank en misdaad.
Wil je meer weten over deze serie dan kun je hier natuurlijk doorklikken naar informatie. Maar pas op … waarschijnlijk verraden ze daar delen van het verhaal.
ps. Mijn flinke verkoudheid is zo goed als voorbij en een nieuwe e-reader moet er maar gauw komen, vind ik.
Af en toe kijk ik een aflevering van een of ander culinair programma op Netflix. Nooit een heel seizoen na elkaar, je zou er zo maar een indigestie aan kunnen overhouden. Heel onlangs zag ik Dan Barber in de serie ‘Chef’s Table’. Deze Netflix-serie vertelt in afleveringen van een uur iets over een top-chef. Je ziet de chef aan het werk in z’n keuken, op de markt, met zijn familie afgewisseld met (lovende) reacties van culinair recensenten, collega’s of klanten. Een mini-documentaire, een portret van een bevlogen, hardwerkende kok – die tegenwoordig dus ‘chef’ heet.
Dan Barber – screenshot Netflix
Dan Barber bedacht door vallen en opstaan het concept: ‘Farm to Table’. Je zou hem een culinair, ecologische filosoof kunnen noemen. Zijn filosofie komt erop neer dat hij heel sterk gelooft in het principe: als de grond waarop gewassen geteeld worden van hoge kwaliteit is (zonder chemicaliën) dan wordt de smaak van de producten vele malen beter dan het standaard voedsel dat je koopt op de veiling, markt of supermarkt. Ik kan me wel vinden in dat idee. In de praktijk trekt hij dat ook door naar de dieren (kippen, varkens, kalveren, koeien). Als zij vrij rondscharrelen op voedingrijke en gevarieerde gronden dan zal ook de melk, de eieren en tenslotte het vlees van topkwaliteit zijn.
Dan Barber heeft een uiterst succesvol restaurant in New York en ook eentje op het platteland. Hij staat in contact met boeren die samen met hem proberen de gewassen zo kwalitatief mogelijk te telen. Denk daarbij ook aan graan. Het klinkt simpel maar hij gelooft dat hoogwaardig geteeld graan het beste brood zal voortbrengen. Een interessante gedachte zegt deze broodliefhebber.
Anders dan in andere culinaire programma’s zal je hier niet meteen recepten vinden. Eerder ga je nadenken over voedsel. Met veel fruitbomen, een eigen kleine moes- en kruidentuin en kippen draag ik een heel bescheiden steentje bij aan gezondere voeding. Alleen maar op ons eigen bord. Ik ga met de man die af en toe in onze tuin wat helpt, bespreken hoe we de kippenmest het best kunnen gebruiken om een nieuw stukje moestuin aan te leggen.
Als ik flarden zie, gefilmd in zijn restaurants – Blue Hill in Manhattan (NY) en Blue Hill in Stone Barns – dan denk ik dat ik daar niet ga eten. Niet omdat ik het concept niet waardeer maar ik denk dat je minstens 150 dollar per couvert zult moeten neertellen. Het wordt niet gezegd maar dat is mijn inschatting. Kijken jullie naar zulke tv-programma’s?
Ik maak het jaar vol met deze maandelijkse terugblik. Vandaag nummer twaalf, mei 2021. Of ik volgende maand aan een tweede jaar begin weet ik nog niet.
De avonden in Mozambique worden langer en langer. Tenminste wat ‘donkerte’ betreft. Al iets voor vijven ’s middags gaan de lichten in huis aan. Een kwartiertje later is het donker. De volgende ochtend wordt het pas om zes uur weer licht. Overdag is het nog steeds lekker weer, gemiddeld 25c. Dat is in Vlaanderen en Nederland goed om er een stranddag van te maken. Als het donker wordt daalt de temperatuur snel naar 17c en met een beetje wind vindt Isabel het te koud om buiten te eten. Binnen eten, afruimen, de boel aan de kant en dan gaat meestal de televisie aan. Niet elke dag maar toch vier of vijf avonden per week.
GEKEKEN
Ook in mijn eentje keek ik af en toe een aflevering (of een paar afleveringen) van een serie. Dat zijn vaak series waarbij Isabel na twee afleveringen is afgehaakt. Bijvoorbeeld The Serpent.
The Serpent – een fictie-serie (Netflix) gebaseerd op de gruweldaden van de Aziatische seriemoordenaar Charles Sobhrayen de verbeten speurtocht van Herman Knippenberg naar deze man.
Fauda – ik zag eerder dit jaar jaargang één en twee van deze Israëlische serie. Nu dus ook serie 3. Dat was wel bijzonder (en een beetje raar) want terwijl ik naar deze fictie keek over een Israelisch geheime politie-eenheid die infiltreert in Gaza zijn de oorlogshandelingen in het grote conflict Palestina – Israel volop aan de gang. Een goede serie als je van het genre houdt.
Suburra – Italiaanse misdaadserie van Netflix. Ook drie jaargangen. We zijn er in april al aan begonnen. In mei keken we het derde jaar (dat we beter vonden dan het tweede jaar). Ik zou Suburra kunnen vergelijken met Narcos (met Pablo Escobar). De gangsters (maffia, politici, zigeuners, kardinalen) zijn de hoofdrolspelers en ontegensprekelijk breng je ENIGE sympathie op voor deze boeven. Dat gebeurt ook bij Ozark en Breaking Bad. Een succesvolle formule.
Shadow & Bone – Een fantasy-serie. Geen vijf-sterren maar wel een van de betere fantasy-series die we sinds Game of Thrones hebben gezien.
GELEZEN
Mijn Tolino – Shine 3
In het gezelschap van de courtisane – Sarah Dunant. Dit is het tweede boek van een drieluik. Het zijn afzonderlijke romans. Ik blogde er al eerder over. Klik HIER.
Het vierkant van de wraak – Pieter Aspe. Mijn eerste ‘Aspe’. Het is me niet tegengevallen. Geen hoogvlieger maar het leest lekker vlot weg. En wat werd er veel gedronken en gerookt in die dagen (1995). Gaat ‘Van In’ dat volhouden? Zes Duvels per dag en twee pakjes sigaretten. Zucht. Plaats van handeling: Brugge. Soms een teveel aan bijvoeglijke naamwoorden om situaties te beschrijven. Emoties wisselen soms als een op hol geslagen achtbaan. Ik ga nog een paar ‘Aspes’ lezen – ik heb ze tenslotte gratis en voor niks op een externe schijf staan – maar vast niet allemaal.
Een stille dood – Donna Leon. Mijn eerste kennismaking met CommissarioBrunetti. Plaats van handeling: Venetië. Vlotter geschreven dan Aspe. Het verhaal komt wat traag op gang om dan plots in een stroomversnelling te schieten. De Italiaanse couleur locale (inclusief wandelingen en boottochtjes door de stad én veel lekker eten) maakt het boek prettig om te lezen.
Nobiltà – Donna Leon. Meteen maar een tweede CommissarioBrunetti opgepakt. Fijn maar ik weet zeker dat ik binnen een half jaar het (misdaad) verhaal niet kan navertellen. De sfeer en de markante vaste personages zal ik me wel herinneren.
Duin – Frank Herbert. Ik schreef al eerder dat ik na 40 jaar deze SF-klassieker zou gaan herlezen. Bang dat ik teleurgesteld zou worden. Dat laatste is niet gebeurd. Gaf ik vroeger dit boek een dikke vijf sterren-score dan knaag ik er nu één sterretje af. Ik was zelf verbaasd hoeveel ik toch nog wist. Grote momenten in het verhaal bedoel ik dan.
De Midasmoorden – Pieter Aspe. En zoals ik hierboven al schreef: een tweede Aspe zou spoedig volgen. Een beetje een zelfde soort opmerking … de hoofdpersonages zal ik wel onthouden. Het overmatige alcohol(mis)gebruik ook. Maar het misdaadverhaaltje vergeet ik waarschijnlijk al na een paar maanden. Maar dat geldt niet enkel voor Aspe, dat is eigen aan series met dezelfde personages.
Herfstlied – Simone van der Vlugt. Ik hou erg van de historische romans van Simone van der Vlugt. Haar thrillers lezen vlot maar ik ga niet meteen op zoek naar een andere titel.
De man en zijn wielerverhalen – Wilfried de Jong. Dit boek van meer dan 500 pagina’s lees ik niet in één keer uit. Het zijn korte en lange stukjes die wielerliefhebber en journalist Wilfried de Jong heeft geschreven in de afgelopen twintig jaar. Ik lees dus af en toe een stuk of wat (vijf, zes) verhalen en dan klik ik door naar een ander boek. Ik ben op bladzijde 140 dus ik kom de zomer wel door met zijn stukjes.
GEDAAN
Zoals je kunt zien aan het leesoverzicht hierboven heb ik best veel tijd lezend doorgebracht. Dat lezen doe ik vaak ‘tussen de bedrijven door’. Vaste prik: als ik naar bed ga, als ik rond half zeven op Isabel wacht, als ik ’s nachts langer dan 10 minuten wakker lig. In de weekenden lees ik natuurlijk veel meer. Op mijn schooldagen (lesgeven) lees ik het minste. Voor onze NTC- school (De Walvishaai) was het digitaal kwalitatief inspectieonderzoek deze maand heel belangrijk in verband met het voortbestaan van de school en de daarbij horende subsidie. Het is allemaal vlot verlopen en we kunnen uitkijken naar een positief rapport over de gehele linie.
NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN
Met de gezondheid zit het wel weer snor. Om het populair te zeggen. Groot aandachtspunt blijft … het buikje, dus overgewicht. Ik drink al sinds half maart geen druppel alcohol, ook geen koffie. Ik snoep niet maar de boterhammetjes en de toetjes blijven grote verleiders. Verder heb ik de Giro (Ronde van Italië) gevolgd maar na het uitvallen van Remco Evenepoel verslapte de aandacht en interesse enigszins. De verwachtingen van deze talentvolle coureur waren niet realistisch na negen maanden revalidatie.
TENSLOTTE
Ik moet gauw een paar knopen doorhakken. Kiezen. Dat is niet mijn sterkste eigenschap. Ik stel sommige keuzes uit. Er liggen voor diverse klussen offertes op tafel. Dat wordt onderhandelen, afdingen enzovoort. Ik wil de meeste van deze klussen afgerond zien voor het einde van juni 2021. Ook persoonlijke goede voornemens. Ja, maar ik vermeld ze nog niet. Later misschien wel.
Ik schrijf zelden over films die ik heb gezien. Vandaag maak ik een uitzondering. Ik las ergens in een recensie: ‘The King, goed voor een middagje bankhangen op een regenachtige zondagmiddag.’ Ik check de ingrediënten: we hebben een bank, het is zondagmiddag, de regen ontbreekt maar buiten wordt het algauw donker. De televisie gaat aan. Isabel zit onder een dekentje, ik zit in het andere hoekje van de bank. Netflix. Ik ga op zoek naar ‘The King’. Ik weet nauwelijks iets over de film, ja … het is een kostuumdrama en het is deels gebaseerd op stukken van William Shakespeare. Meer weet ik niet.
Let op: spoilers.
Hal, de jonge kroonprins van Engeland leeft zijn eigen leven. Hij heeft lak aan het gekonkel aan het hof. In de kroeg met vrienden en vriendinnen voelt hij zich meer op zijn gemak. Maar ja, dan gaat tirannieke papa (Henry IV) dood en zit er niets anders op dan de kroon van Engeland te accepteren. Hij wil geen kopie worden van zijn wrede, oorlogszuchtige vader. Maar als hij verraders ontdekt aan het hof en de Franse kroonprins hem uitdaagt, dan zit er niets anders op dan de strijd aan te gaan met de Franse aartsvijand. Komen de termen ‘Honderdjarige oorlog’ en ‘De slag bij Azincourt’ je bekend voor? Dan verraad ik niets als ik zeg dat Henry V de Engelse koning was op dat slagveld en John Falstaff zijn legeraanvoerder. De slag van Azincourt (25 oktober 1415) komt vaak voor in historische romans die zich afspelen in de vijftiende eeuw. Ook Bart van Loo vertelt er over in De Bourgondiërs.
Is dit een actiefilm? Een historische oorlogsfilm? Ja, allemaal een beetje waar maar het is ook een acteursfilm. De voor mij onbekende, jonge hoofdrolspeler Timothée Chalamet laat veel aspecten van zijn karakter (Hendrik V van Engeland) zien. Ik ben gecharmeerd van deze jonge acteur. Isabel ook trouwens. Ik lees dat hij Paul Atreides speelt in de nieuwe Duin verfilming. Ik kijk er nu al naar uit.
Na het zien van de film scrolde ik wat door recensies. De film wordt in het algemeen goed ontvangen. Ik lees dat de regisseur en scenarioschrijver(s) de Shakespeare-verhalen (Henry IV deel 1 en 2 en Henry V) wilden verfilmen voor een groot publiek op de wijze van Game of Thrones. Daar zijn ze deels in geslaagd vind ik. Ik kijk met plezier terug op een zondagmiddagje bankhangen.
Door allerlei persoonlijke besognes heb ik deze maandelijkse terugblik in december 2020 niet gepubliceerd. Laat ik er geen gewoonte van maken. Januari 2021 is alweer bijna voorbij. Geen fijne maand. Het C-monster heeft ons steeds meer in de greep. Ik zou kunnen gaan fulmineren tegen alle oelewappers die zich niet aan de regels houden. Hoezo wordt hun vrijheid ingeperkt? Rot op. Verdomme door jullie onverantwoordelijke gedrag – en daardoor de verdere verspreiding van het virus – wordt mijn vrijheid ingeperkt. Ik kan mijn (klein)kinderen niet bezoeken door alle beperkingen. Ga terug naar uw kot en blijf daar. Of je dan geen andere mening mag hebben? Natuurlijk wel. Ik lees jullie mening echt wel, ik ben niet wereldvreemd of blind en doof. Stop Koen – blik even terug naar je eigen afgelopen maand.
GEKEKEN
Als ik het overzicht (hieronder) zie, dan denk ik: “Wat kijk ik veel tv – Netflix!” In de dagelijkse realiteit valt dat wel mee. We kijken bijna elke avond één of twee afleveringen van een serie. In het weekend loopt de teller soms op tot vier of vijf per dag. Een klein voornemen … ik ga wat minder (mee)kijken.
Tiny Pretty Things Aardig maar eigenlijk is het niet meer dan een tiener high school serie met een thiller-element. Wel veel (mooie moderne) dans.
Bridgerton (Seizoen 1) Zwijmel, zwijmel, zwijmel. Kostuum-zwijmel. Leuk. Prachtige kostuums en scenografie. Mooie Brits-Zimbabwaanse hoofdrolspeler. We kijken uit naar het tweede seizoen.
Lupin (Seizoen 1) Meester boef, inbreker. Franse serie. Leuk. Hoofdrolspeler is ook bekend van ‘Intouchables’ (film).
Hjem til jul (seizoen 1 en 2) Feel good. Noorse binge watch serie. Vermakelijk entertainment. Romantische komedie.
Fauda (Seizoen 1). Een Israëlische, politieke thriller-serie die ik in mijn eentje kijk terwijl Isabel een of andere Braziliaanse soap ligt te kijken op de bank.
Ru Paul’s Drag Race (seizoen 2) Reality serie. Een wedstrijd. Af en toe grappig maar ook erg uitgemolken.
Marseille (seizoen 1) Ik kreeg deze serie ooit van JJ. Franse serie met Gerard Depardieu in de hoofdrol. Goed, we gaan gauw het tweede seizoen kijken.
The Highwayman (Film) Ik vermeld zelden de film die we zagen. Voor deze Netflix-film maak ik een uitzondering. Kevin Costner op zoek naar Bonnie and Clyde.
GELEZEN
Ik hou al een aantal jaren een (onvolledig) lijstje bij van de boeken die ik lees. Klik HIER. Elk jaar kies ik het beste boek van dat jaar. Dat is dus niet persé een boek van dat jaar. In 2020 koos ik Zwarte schuur van Oek de Jong.
Vlucht in het verleden – Desmond Bagley Ik herinnerde me niet meer dan het decor van dit boek. De sahara in al zijn facetten. Fijn om te herlezen.
Fiftyfifty – Steve Cavanagh Deze schrijver bewijst zich elke keer opnieuw. Een Eddie Flyn thriller. Hij behoort tot de top in het ‘rechtbank-genre’.
GEDAAN
De voormalige slaapkamer van Todinho is nu in gebruik als tijdelijke opslag van boeken en methodes van de Nederlandse school. Mijn boekenkast – zou je het kunnen noemen. De kippen-familie heeft er veel neefjes en nichtjes bijgekregen. Dat laatste heb ík uiteraard niet gedaan. Je zou kunnen zeggen dat mijn bijdrage bestond uit: ‘niets doen’ Dus geen eieren weghalen en de hennen laten broeden. Mijn bananenbrood krijgt hoge waarderingscijfers van iedereen die het proeft. De laatste mango’s hangen aan de boom. Het avocado-seizoen is begonnen. Mmmm … heerlijk.
NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN
Het is warm en vochtig in Mozambique. Een nieuw jaar zou moeten voelen als een nieuw jaar. Maar in de realiteit: geen weekendjes weg, geen strand-dagen. Geen concerten of theatervoorstellingen. Weinig bezoek van vrienden of familie. Voorlopig is het meer van het saaie corona-zelfde. Behalve natuurlijk … dat ik weer meer lesgeef aan kinderen. En de vrees dat de C-crisis nu pas écht doorbreekt in zuidelijk Afrika. We gaan het zien.
GEBLOGD
Minder dan ik me had voorgenomen. En ik beken schuld … Daedalus en Icarus wachten ongeduldig om te ontsnappen uit het labyrint van Knossos. Het volgende deel komt eraan. Ook meer antwoorden op de 1000-vragen. Echt waar … de logjes staan klaar in de concepten-opslag.
Ps. Oo ja, toch nog een positief punt, ik zou het bijna vergeten. The Donald heeft nu echt z’n biezen moeten pakken. Joepie.
Iedereen kent deze uitdrukking wel die zoiets betekent als: verder gaan na een onderbreking. Dat is de realiteit op deze eerste maandag van het jaar. Een heel gewone dag – althans zo lijkt het. De kerstperiode zit erop. Morgen de kerstboom afbreken en de kerstspullen opruimen. Ik houd me meestal aan de traditionele data. Kerstboom optuigen NA Sinterklaas. Alles opruimen rond (voor of onmiddellijk na) Driekoningen (6 januari).
Maar het was geen normale decembermaand. Zoals bijna iedereen verplaats ik me op de vierkante centimeter met steeds dezelfde mensen. Onze vierkante centimeter valt gelukkig wel mee, we hebben een grote tuin. Hoeveel mensen heb ik gezien sinds 15 december? Acht. Ik tel het nog even na. Ja, acht. De paar mensen in de supermarkt en bij de benzinepomp tel ik niet mee. Acht. Isabel (uiteraard). De schoonmaakster, de tuinman, de ouders van Isabel, Techa, Per en Wilhelm (goede vrienden) die zaterdag samen met ons online naar de uitvaart van Jean Jacques keken.
Het was mooi (nou ja, een uitvaart is natuurlijk verschrikkelijk, vreselijk, afschuwelijk … niet mooi). maar toch zeg je dan: “Het was mooi.” Klein en ingetogen. In besloten kring door de corona-regels. Wij keken mee via het televisie-scherm. Het is emotioneel, zeer emotioneel. Ik hou de emoties onder controle want ik vertaal alles (veel) dat gezegd wordt want de andere toehoorders verstaan geen Nederlands. Ik schiet vol als Martine “Koen en Isabel” zegt, onmiddellijk gevolgd door “Koen en Ine” en nog wat later “Dominiek en Maartje. Rob en Rita”. En vele anderen. Het beeld dat Geert Mak schetst van Jean Jacques in het zonnetje voor hun huis in Jorwerd dat hij vergelijkt met zijn kleindochter die met suikerspin een ander meisje wilt zijn en hoe hij op dat moment Jean Jacques wilt zijn …. is zeer mooi getroffen. Het vertalen schiet er even bij in …
De kaarsen worden weggehaald. Nog even zien we de kist – door Hanneke geschilderd. In gedachten zie ik Hanneke, Joa en Daphne, Anneke en alle anderen de kist vergezellen en de Grote Kerstraat oplopen. Op tv zien we dat niet. Dat hoeft ook niet. Wij lopen naar de veranda. Stil. Flink slikken. Een sigaretje. Per dan toch, ik rook niet. Een zucht. Een traan. En dan heffen we het glas. L’Chaim. Op het leven. Op Jean Jacques. Bij gebrek aan een goede Port (sorry JJ) proosten we met witte wijn en 1920 (een brandy). Isabel steekt een sigaartje op (gekregen tijdens zijn laatste bezoek in maart). Het is gek … onmiddellijk is Jean Jacques aanwezig op onze veranda. Geuren zijn heel associatief. Dat er nog veel van dit soort momenten mogen volgen.
Na het overlijden van Ine (zomer 2005) bleef ik ook een paar weken in mijn eigen cocon. Eerst om van alles administratief te regelen. Zakelijk en persoonlijk. Ik ging in zee met een nieuwe boekhouder (ook een ZZP’er). Hij heeft me toen goed geholpen. Nog steeds trouwens. Verder maakte ik fotoboeken en ruimde kartonnen dozen op. Een zelfde neiging heb ik nu. Voor de uitvaart heb ik (op verzoek) foto’s van Jean Jacques opgespoord en aangeleverd. Dat was een fijne en emotionele bezigheid. Een paar duizend foto’s van onze reizen en bezoeken. Onze werkprojecten samen. Sommige foto’s had ik jaren niet meer gezien. Herinneringen komen terug. De knoop in mijn maag (buik) werd er niet minder van maar dat geeft niet.
Gisteren hebben we laat gebruncht. Ik had bedacht dat ik even wat eet-boodschappen zou doen maar het is er niet van gekomen. We kropen op de bank en we vergaapten ons aan het leed van anderen. Een dagje en avondje netflixen. De laatste vier afleveringen van ‘Tiny Pretty Things’ en de eerste vier afleveringen van ‘Bridgerton’.
Een gewone maandag. Isabel vertrekt als gewoonlijk om 6.30 naar haar werk. Ik draai twee wasjes. Ik lees de krant. Ik maak een weekplanning. Ik lees wat blogs. Ik pak de draad weer op. Ik schrijf dit logje. Straks geef ik mijn eerste online-les van 2021.
Afgelopen maand (september 2020) eindigde in groot mineur. Tristesse alom. Rob is overleden op de laatste dag van september. Vriend, jarenlang onze huisgenoot, man van Rita (al meer dan veertig jaar een goede vriendin en ooit studiegenote op de AVEK), vader van Yoko, opa van Loes. Acteur, fantast, DktrZ met love-pleisters, vogelliefhebber, natuur-verschijnselen-gelover, sportliefhebber, optimist, pyramide-onderzoeker, reiziger. Ik kan dit lijstje blijven aanvullen. Ik schreef al vaker over hem. Graag verwijs ik naar een logje van eerder dit jaar. AUditie. Rob speelde in deze voorstelling ‘de acteur’. Een jeugdtheater-voorstelling over dood-gaan en herdenken. Ik zal vast nog vaker over Rob schrijven want dan blijft deze bijzondere man ‘levend’ in mijn (onze) verhalen.
GEKEKEN
De Ronde van Frankrijk Wij hebben geen Ziggo- of KPN-abonnement maar via DSTV heb ik de Tour toch kunnen volgen. Niet enkel via het geschreven woord of de radio maar ook met beeld. Joepie. Ik heb er afgelopen maand meer over geschreven.
De Avondetappe – Van hetzelfde laken een pak. De dagelijkse nabeschouwing op de Tour. Meestal via BVN.
Snowpiercer – Een Netflix-serie. Niet mijn favoriete genre. Een mix van science-fiction en thriller. In een toekomstige ijstijd reizen de enige overlevenden (zo’n 3000) rond in een lange trein met verschillende leefomstandigheden. Van extra luxe tot straat-arm. Een revolte is aanstaande …
Bloodline – Nog een Netflix-serie. Veel meer mijn genre. Een drama-serie. Een mix van een (goede) soap en thriller. De familie Rayburn (vader, moeder, vier kinderen en kleinkinderen) baten een hotel uit in de Florida Keys (USA). Familiegeheimen uit het verleden blijven niet langer verborgen. We zijn ondertussen begonnen aan het tweede seizoen. Ik vind het een aanrader, maar ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat we nog maar nauwelijks halverwege de drie seizoenen zijn.
Karppi (Deadwind) – Een Finse politieserie in de beste traditie van de Scandinavische thrillers. We zagen twee seizoenen. Goed maar ook niet meer dan dat. Gewoon goed.
Resgate / Redemption – De eerste Mozambikaanse Netflix-film ooit. Een gangster-movie. Niet erg goed maar ik me wel reuze geamuseerd omdat het ook een raad-spelletje werd … ‘Waar is deze scène opgenomen?’ Een feest van herkenning – ook sommige acteurs (m/v) ken ik. En leuk om Mozambikaans Portugees te horen op Netflix.
GELEZEN
Uit het leven van een hond – Sander Kollaard. Het winnende boek – Libris Literatuurprijs 2020. Ik vond het heel mooi. Absoluut een aanrader.
Spervuur – Dick en Felix Francis. Een echte ‘Dick Francis’. Het ik-personage is – zoals altijd – een held tegen wil en dank. Met alle bekende ingrediënten: paarden, een misdaad in het paardenmilieu, een zeer hachelijke situatie voor het hoofdpersonage maar het komt goed, enzovoort.
De rat van Amsterdam – Pieter Waterdrinker. Het is het eerste boek van Pieter Waterdrinker dat ik heb gelezen. Er zullen er meer volgen. Ik ga later een logje schrijven over dit dikke boek. Ik geef het vier-en-een-halve ster.
Jacques Klöters – Deze cabaretier / publicist deelt bijna dagelijks een herinnering aan een oud-collega – op Facebook. Mooie stukjes. De moeite waard om hem toe te voegen als ‘vriend’ op FB.
GEDAAN
Niets bijzonders – zo zou ik deze maand kunnen omschrijven. Of vergeet ik iets? Ik ben weer wat vaker aan het wandelen. De dagelijkse 10.000 stappen haal ik nog niet maar wie weet wat oktober zal brengen.
NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN
In mijn vorig overzicht schreef ik over onze kippen. Ze hebben alle sla- en koolplantjes opgegeten. Tja – ik moet dus dringend het kippengaas van de ren verhogen. In ruil vind ik wel gemiddeld drie eitjes per dag. Wel elke dag Pasen want ze zoeken steeds een andere leg-plek. En we hebben nog andere dieren in onze tuin (gehad). Dit keer onuitgenodigde gasten. Kikkers. Waar ze vandaan komen mag Joost weten. En ook hij weet het niet. Maar op een avond begon het gekwaak. Bijna onder ons slaapkamerraam. Wat een hels kabaal. Bij daglicht zag ik ze. In en bij het zwembad. Zes stuks. Dikke, vette kikkers. Ik heb ze met plezier de vrijheid gegeven maar dan wel ver weg van onze tuin. Ik hoor ze soms nog brullen, gelukkig in de verte.
GEBLOGD
Terug naar school – Over mijn opa. Ik vond na het schrijven van dit stukje – bij toeval – een foto waar ik samen met hem op sta.
Mijn eerste communie. Ik zit uiterst rechts op schoot bij opa (mei 1963).
Een bizar bericht – Ik geloof dat ik op Facebook kortstondig ben gehackt. En ik ben niet de enige, merk ik tijdens deze september-maand.
Te gek voor woorden – Over de idioot goedkope vliegtickets in vergelijking met te dure treinkaartjes.
Mijn sportcarrière (1) – Over onder andere gymnastiek op de lagere school. Bijna zeshonderd keer werd dit bericht bekeken. Dat is hoogst uitzonderlijk. Ik geloof zelfs goed voor een derde plaats aller tijden.
Mijn sportcarrière (2) – Dank voor alle complimenten in de reacties voor mijn sportieve verleden.
Het geheim van de de smid – Ik schrijf over het (niet) nalezen van mijn blog-stukjes. Veel collega-bloggers reageren en schrijven dat ze veel herkennen. Trienette en Groengenot laten in hun reactie blijken dat ze de opzettelijke ‘tweemaal DE’ in de titel hebben opgemerkt. Jullie ook of las je er overheen?
Iets van vroeger (#2) – ‘Electro’ weer voor even uit de nostalgische vergetelheid gehaald.
Koen Schyvens 