Lezen en Luisteren (#3)

Tags

Anya Niewierra, Auto, Boeken, David Baldacci, De Pruimenpluk, Dimitri Verhulst, E-boek, Kees van Beijnum, Lezen, Liza Marklund, Luisterboek, Luisteren, Scott Turow, Thrillers, Vertellen

Een nieuw overzicht van de boeken die ik de afgelopen zes weken heb gelezen en geluisterd. Opnieuw geen super-hoogvliegers. Gewoon amusant, onderhoudend of spannend. De hoogste waardering geef ik aan ‘De Pruimenpluk’ van Dimitri Verhulst.

Alles maar een keertje op een rijtje. Eerst de boeken die ik (in de auto) heb beluisterd.

Dankzij mijn abonnement van de bibliotheek in Leeuwarden luister ik veel vaker naar boeken. Daardoor vergeet ik om bijvoorbeeld naar ‘De Taalstaat’ te luisteren. Sorry Frits. Thuis staat de radio meestal op radio 4 of classicnl. Ik luister nu (althans in de auto) naar ‘De lege stad’ (Simone van der Vlugt).

Een fijne (her)ontdekking vind ik de rechtbank-thrillers van Scott Turow. Alle drie met veel plezier gelezen. Wie weet volgen er nog wel meer.

En nog meer spannende boeken …

‘Vrij uitzicht’ (Anya Niewierra) beviel me goed en was een prima boek om aan Isabel (na) te vertellen. Dat was lang geleden. ‘Dame Blanche’ (Elvin Post) heeft enkel platte, karikaturale personages. Niet aan beginnen zou ik zeggen. Ik las ‘De verraders’ in twee dagen uit maar een paar weken later moet ik heel diep nadenken waar dit boek ook alweer over gaat.

En nog drie andere boeken die ik met plezier las.

In de serie: BOEKEN

Advertentie

Hommage aan Peter van Straaten

Tags

Aanstoot, Agnes, Bergen op Zoom, Boeken, Cartoonist, Facebook, Lezen, Markiezenhof, Peter van Straaten, Scrollen, Tekeningen, Twitter, Vader & Zoon, Zeurkalender

Tijdens mijn bijna-dagelijks scroll-moment door Facebook en Twitter verschijnen er best veel tekeningen (cartoons) van Peter van Straaten. Altijd goed voor een glimlach.

Wat maakt Peter van Straaten zo goed? De combinatie tekening – tekst.

En het zien van zijn tekeningen veroorzaakt ook een tikkeltje nostalgie. Heel veel jaren hing Peter’s Zeurkalender bij ons op de WC. Onder die scheurkalender stond een klein tafeltje met een stapeltje afgescheurde grapjes, de Donald Duck en een paar strips. Verder foto’s en beeldjes van heel wat vuurtorens. Over dat laatste heb ik wel vaker geschreven. Of zijn boek ‘Aanstoot’ ook op dat tafeltje lag, herinner ik me niet. We hadden het wel. Als ik me nu iets naar links draai zie ik het staan in mijn boekenkast.

Ik bezocht in 1997 de grote overzichtstentoonstelling van Peter van Straaten in het Markiezenhof in Bergen op Zoom. Een paar honderd tekeningen. Grappig maar ook ‘overdaad schaadt’. Dat was toch een beetje het gevoel na dat bezoek.

‘Agnes, de belevenissen van een eigentijdse, gescheiden vrouw in Amsterdam’ verscheen wekelijks in Vrij Nederland maar ik las het zelden. Ine deed dat wel. Ook de Vader & Zoon strips die in het Parool verschenen, las of zag ik zelden.

Links van me ligt in de boekenkast de niet-afgescheurde Zeurkalender van 2017. Hahaha.

Weet je wat ik ga doen vanaf 1 januari 2023? Ik ga hem gebruiken want ja … dan kloppen de data weer met de juiste dagen. Want 1 januari viel in 2017 op een zondag en dat is ook zo in 2023. Zo gaat dat – wie wat bewaart heeft wat. Houden jullie van Peter van Straaten?

Ps. Dit zou zo maar het begin kunnen zijn van een kleine reeks over tekenaars en cartoonisten.

Klik ook op:

• Hommage aan Peter van Staaten (Facebook)
• petervanstraaten.nl
• Peter van Straaten op Twitter

Strips

Tags

Alex, Asterix, Bessy, Blake en Mortimer, Blauwe reeks, Boeken, De Rat, Galaxa, Jeugd, Jeugdsentiment, Jozeg Van Hove, Krant, Kuifje, Leeuwarden, Lezen, Lucky Luke, Michel Vaillant, Nostalgie, Oma, Ons Volkske, Peter van Gught, Piet Pienter en Bert Bibber, Pom, Puberfantasie, Robbedoes, Robert en Bertrand, Rode Ridder, Romano Molenaar, Shorow Di Rosso, Strips, Suske en Wiske

Ik heb wel eens eerder iets verteld over strips. En dat ik daar van hou. Bijvoorbeeld een stukje over onze grote verzameling Ons Volkske. Dat is puur jeugdsentiment. Nog steeds zal ik Blake en Mortimer en Alex opnemen als favorieten in mijn niet bestaande Top 50 lijst. In dat oude stukje vertelde ik iets over strips in mijn kinderjaren. Van vrienden kregen we een tijdje lang hun oude Robbedoezen. Het tijdschrift. Ook leuk maar minder boeiend dan de eerder genoemde verhalen in Ons Volkske. We kregen geen nieuwe strips van mijn ouders. We kregen wel zakgeld en daar kochten we af en toe prentjesboeken van. Dat mocht. Meestal Michel Vaillant, Lucky Luke en Asterix. Vooral Michel Vaillant las ik steeds opnieuw en opnieuw. Vooral de verhalen die zich buiten het racen afspeelden waren mijn favoriete albums.

Bij de buren leenden we alle Piet Pienter en Bert Bibber-albums. Getekend en geschreven door dorpsgenoot Pom. Pseudoniem van Jozef Van Hove. Bij andere buren alle Kuifjes. Ik vertelde vast ook al over de grote behangpapier-albums en kasboek-albums die mijn oma verzamelde. Nee? Goed, even in het kort. Mijn oma had een abonnement op De Standaard of Het Nieuwsblad. In die krant verschenen dagelijks vier of vijf strips zoals Suske en Wiske, Bessy, Robert en Bertrand en De Rode Ridder. Zij knipte die stroken uit en plakte ze in dikke boeken. Zo ontstonden heel wat albums die wij dan mochten lezen. Later kregen wij al die boeken. Uiteraard waren die stripstroken in zwart-wit, gedrukt op krantenpapier. Meestal drie of vier plaatjes, telkens eindigend met een cliff-hanger. Kijk de oudere albums er maar eens op na. We lazen ze niet dagelijks maar pas als het hele verhaal gepubliceerd was. Met dank aan oma – de verzamelaar.

Uit: Suske en Wiske – De sonometer (Blauwe reeks album 9)

Waarom schrijf ik vandaag iets over strips? Omdat ik sinds enkele maanden lid ben van de Facebook-groep Stripknip. Een heel actieve groep met dagelijkse bijdragen van veel verschillende leden. Veel van de titels van nieuwe strips zeggen me niets. En het is al heel lang geleden dat ik een strip-speciaalzaak ben binnengewandeld. Vorige week viel mijn oog op een nieuwe serie: Galaxa. En die naam deed een oud, nostalgisch belletje rinkelen. Galaxa, de fee van het licht in de reeks van de Rode Ridder. De muze van Johan of waren zij geliefden?

Uit De Toverspiegel – album 58 – De Rode Ridder met Galaxa, de goede fee van het licht.

Ik was verkocht. Galaxa was niet enkel Johans fantasie-fee maar ook de mijne. Ik was een jonge puber en ik keek steeds weer naar die mooie Galaxa. In mijn jonge jaren hoopte ik vurig ooit verkering te krijgen met een evenbeeld van deze prikkelende verschijning. Hahaha. Een Rode Ridder album zonder Galaxa was een tegenvaller. Ik bleef dan op ‘mijn honger zitten‘.

Galaxa – Fee van het licht (Karel Biddeloo)

Toen ik eind 70’er jaren naar Leeuwarden verhuisde, stond de strip-interesse op een heel laag pitje. Ik had andere prioriteiten. Het duurde zeker tot 1983. Toen had ik mijn eerste betaalde baan. En er was een stripwinkel in Leeuwarden. De Rat. Ik werd vaste klant. Een nieuwe tijd brak aan en ik werd een verzamelaar. Niet van de strips uit mijn jeugd maar van nieuwe reeksen. In de jaren 80 verschenen heel wat seks-parodieën. Natuurlijk ook een erotische tekening van mijn Galaxa.

Tekening: Karel Biddeloo

Ik heb jaren niet meer aan haar gedacht. Na 2000 nam mijn interesse in strips af. Je kunt je centjes maar één keer uitgeven en reizen hapte een flink stuk uit onze gezamenlijke portemonnee. En strips – zeker hardcovers – werden steeds duurder. Haast onbetaalbaar voor een free lancer zonder vaste baan.

Dwalend door Leeuwarden loop ik nu wel eens binnen bij een krantenwinkel met veel strips. Mooi … maar ik hou de vinger op de knip. Of me dat ook zal lukken als ik deze nieuwe Galaxa zie liggen? Ik weet het nog niet. Voorlopig zeg ik … nee. Ik ben nog niet overtuigd van deze leerling van de Elfen-academie.

Uit: Spiegelblind – deel 1 – Galaxa – Peter van Gught, Romano Molenaar en Shorow Di Rosso

En jullie? Houden jullie van strips? Ik heb zo het vermoeden dat ik weinig ‘ja‘ zal lezen in de reacties. Maar wie weet. Verras me.

Lezen en Luisteren (#2)

Tags

Anders Roslund, Arnaldur Indridason, Arthur Japin, Boeken, Charles den Tex, David Baldacci, E-reader, Herman Brusselmans, John Grisham, Kees van Kooten, Lee Child, Lezen, Lieve Joris, Matthijs van Nieuwkerk, Michael Connelly, R.J. Ellory, ReadEra-app, Romans, Simone van der Vlugt, Steve Cavanagh, Thomas Enger, Thrillers, Verhalen

Het is al geleden van begin juni dat ik iets schreef over de boeken die ik las of beluisterde. Waarom het zolang heeft geduurd? Ik heb niet echt een antwoord op die vraag. Natuurlijk heeft mijn werkverblijf in Goes en de vakantie met Isabel en familie daar iets mee te maken. Ik las minder, ik had andere prioriteiten. Mogelijk is een andere reden dat er geen hoogvliegers zijn langsgekomen. Dus heb ik weinig interessants te melden. Ik bedoel dus iets over **** 4 sterrenboeken of meer. Bijna alle boeken die ik afgelopen maanden las of beluisterde krijgen *** 3 sterren of ***1/2 – ster van me. Laat ik een boeken-fotolijstje maken. Eerst de thrillers en spannende boeken.

Geen uitschieters. Alhoewel … De Wachtpost van Lee Child en zijn broer vond ik uitermate saai en zwak. Een afrader dus. Veruit het minste boek uit de lange Jack Reacher-serie. En natuurlijk blijft Michael Connelly mijn nummer één in dit genre. De drie verhalen van John Grisham heb ik met veel plezier verorberd. Ik hou van rechtbank-thrillers.

Een tweede boeken-fotolijstje.

Ook in dit lijstje geen echte uitschieters. Ik heb ze met plezier gelezen of beluisterd. Dat wel. Vaak gegniffeld met Herman Brusselmans. Het was zeker 25 jaar geleden dat ik een ‘Brusselmans’ had gelezen. Ik hou van de historische romans van Simone van der Vlugt. De Kaasfabriek speelt zich voor een groot deel af in Veurne tijdens De Grote Oorlog. Dat had ik niet verwacht.

Klik HIER om mijn sterrenbeoordelingen te zien. O ja … ik lees sinds twee weken op mijn telefoon met de ReadEra-app. Dat gaat prima dus ik heb geen grote haast om een nieuwe e-reader te kopen.

In de serie: BOEKEN

Lezen en luisteren (#1)

Tags

Bevroren goud, Boeken, Cirkel in het gras, De avond is ongemak, De boodschapper, De draaischijf, De opgang, Duel, E-boek, Lezen, Luisterboek, Onze kinderen, Poubelle, Recensie, Van Moskou tot Medan

Alweer iets over boeken. Een lijstje in de vorm van fotootjes van de kaften van boeken die ik onlangs heb gelezen of heb beluisterd. Luisteren, dat laatste doe ik sinds enkele maanden. Ik ben lid van de bibliotheek in Leeuwarden en na enig gemier slaagde ik er in om boeken te lenen en via mijn mobieltje (en koptelefoon) ze te beluisteren. Al wandelend of in de auto en dan natuurlijk zonder koptelefoon.

Best een mooi lijstje, al zeg ik het zelf. Wat me opvalt? Dat ik weinig logjes heb geschreven over deze boeken. Recensies schrijven is niet mijn favoriete bezigheid, moet ik constateren. Toch zijn er een aantal boeken bij die kan aanbevelen. Tenminste als je een fervent lezer bent. De draaischijf van Tom Lanoye staat nu genoteerd als kandidaat: ‘Mijn beste boek van 2022’. Dat heeft natuurlijk alles te maken met herkenning. Antwerpen, de KNS, het toneelmilieu, de Vlaamse zaak, politiek, enzovoort. Ook De Boodschapper (Kader Abdolah) vond ik een mooie en boeiende vertelling. Over de historische Mohammed (de profeet).

Wil je mijn lijstje van onlangs gelezen boeken zien, klik dan HIER.

In de serie: BOEKEN

IJsland in WO II

Tags

Arnaldur Indridason, Bezetting, Boeken, Denemarken, Engeland, IJsland, Luchtafweer, Nazi-Duitsland, Thriller, Tweede Wereldoorlog, WO II

Van lezen kun je ook wat leren. Zelfs van een matige thriller.

Valkuil

‘In Petsamo, in het hoge noorden van Finland, wacht een jonge vrouw op haar geliefde. Ze willen per schip naar IJsland terug, weg van de oorlog die zich nu tot de noordelijke landen heeft uitgebreid. Haar vriend komt echter niet opdagen. In de lente van 1943 heeft de Wereldoorlog een hoogtepunt bereikt. In Reykjavík is de bevolking in rep en roer. Aan het strand van Nauthólsvík is een lichaam aangespoeld. Achter een legerkroeg aan de Klambratún wordt een jongen het slachtoffer van geweld. Een vrouw die veel contacten onder militairen heeft lijkt verdwenen te zijn.’

Eerst nog iets over dit boek. Ik las eerder betere thrillers van deze auteur. Ik vond dit boek uiteindelijk een tegenvaller. Eerst heel lang onduidelijk door verschillende vertelperspectieven en daarna erg voorspelbaar.

Maar … ik wist niets over IJsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dus weer wat geleerd. Nooit over de geschiedenis van IJsland nagedacht of nooit eerder er iets over gelezen. Dit boek speelt zich af in die periode. Wist jij dat IJsland bezet was tijdens WO II? Niet door nazi-Duitsland maar door Engeland en later afgelost door de Verenigde Staten.

IJsland was in 1940 nog onderdeel van Denemarken en dus geen onafhankelijk land. Snel na de Deense capitulatie (april 1940) landden Britse troepen op het eiland. Zij arresteerden Duitse burgers en bouwden een noodzakelijk geacht luchtafweer-systeem. Officieel protesteerde de lokale regering omdat de neutraliteit van IJsland werd geschonden. De Britten beloofde compensatie en wederopbouw na de oorlog. Tijdens WO II waren er ruim 25.000 militairen gestationeerd. Uiteindelijk waren de IJslanders blij dat ze bezet werden door Britten en Amerikanen en niet door Duitsland. Op 17 juni 1944 werd IJsland een onafhankelijke republiek.

Meer weten? Klik HIER.

In de serie: BOEKEN

Serie lezen

Tags

Boeken, Daniel Silva, Donna Leon, Lezen, Thriller, Venetië

Als ik in Nederland ben blog ik veel minder en lees ik veel minder. Natuurlijk omdat er dan heel andere zaken (vooral mensen) voor handen zijn. Als ik in Nederland ben wandel ik veel meer en eet ik heel veel soorten (lekker) beleg. Ik ben in Nederland heel regelmatig in een museum te vinden, in het theater, in de bioscoop, in een boekhandel en in het OV (openbaar vervoer).

Ik ben nu weer op het Mozambikaanse nest. Ik ben niet heel veel meer gaan bloggen … moet ik bekennen. Wel veel meer gaan lezen. De afwisseling een thriller en dan weer een roman is een vast gegeven. Een non-fictieboek fietst er meestal tussendoor, zonder vast ritme.

Als je weleens een thriller leest, ken je mogelijk de auteurs van bovenstaande boeken. Daniël Silva en Donna Leon. Zij hebben beiden al flink wat titels gepubliceerd. Op het eerste boek hierboven staat ook het hoofdpersonage vermeld: Gabriël Allon. Hij staat op de loonlijst van de Israelisch geheime dienst en hij is een van de beste restaurateurs ter wereld van renaissance schilderijen. Een mooie mix. Ik ken ook een deel van zijn familie, zijn vrienden, zijn (ex) leidinggevende, enzovoort.

Op het andere boek staat niet vermeld dat het een Commisario Guido Brunetti thriller is maar een Venetiaanse misdaadroman. Ik begrijp die keuze van de uitgever. Venetië is altijd het decor van Donna Leons thrillers. Ook hier weet je na een tijdje allerlei privé-zaken van het politiekorps van Venetië en in het bijzonder van de familie Brunetti en de adelijke schoonfamilie.

DE CELLISTE Daniël Silva

“Viktor Orlov, ooit de rijkste man van Rusland, verblijft in ballingschap in Londen. Daar voert hij een strijd tegen de kleptocraten die de macht over het Kremlin hebben overgenomen. Maar op een regenachtige zomeravond slaagt de president van Rusland erin om Orlovs naam van zijn dodenlijst te schrappen. De Londense politie verdenkt een onderzoeksjournalist van de moord. Hoe is deze op sluwe wijze de verdediging van Orlov binnengedrongen? Meesterspion Gabriel Allon, die zijn leven te danken heeft aan Viktor Orlov, denkt dat de Londense politie zich vergist.” 

VERBORGEN BEWIJS Donna Leon

“Een oude weduwe wordt vermoord. Detective Brunetti gaat op onderzoek uit en al snel blijkt dat de vrouw informatie had die geheim moest blijven. Wat wist zij en belangrijker nog: welke machtige persoon is verantwoordelijk voor haar dood?” 

Zijn dit boeken om te adviseren? Nee, maar er is ook niets mis mee. Gewoon twee spannende verhalen die je in een dag of wat hebt uitgelezen. Op het strand, naast het zwembad, in de trein. Of zoals ik – deels zittend op de veranda en deels liggend op bed. Volgend jaar zal ik me nauwelijks herinneren waar de boeken over gaan. Dat geeft ook niet. De twee andere boeken die ik de afgelopen week las zijn van een heel ander kaliber. Mogelijk wordt een van die boeken op het eind van ’t jaar wel het mooiste boek dat ik in 2022 las. Benieuwd? Ik vertel het later deze week. Gokken mag natuurlijk altijd …

In de serie: BOEKEN

Boekenweek 2022

Tags

Boeken, Boekenweek, Boekenweekgeschenk, Boenweekessay, De draaischijf, Het warmtefort, Ilja Leonard Pfeijffer, Lezen, Marieke Lucas Rijneveld, Monterosso mon amour, Tom Lanoye

Joepie, het is weer boekenweek. Ooit verzamelde ik alle papieren boekenweekgeschenken. Ik ben vergeten aan wie ik ze heb gegeven in 2017 toen ik kleiner ging wonen. Dat doet er ook niet toe. Ik lees tegenwoordig voornamelijk e-boeken en dan is zo’n verzameling nauwelijks zichtbaar.

Een nieuwe roman van Tom Lanoye. De Draaischijf. Hij staat ondertussen op mijn e-reader. Ik kreeg er Monterosso mon amour van Ilja Leonard Pfeijffer gratis bij. Het boekenweekessay Het Warmtefort van Marieke Lucas Rijneveld voegde ik met grote nieuwsgierigheid toe aan mijn digitaal winkelmandje.

Beide boeken (boekjes) zijn me heel goed bevallen. Ik vind het twee kleine pareltjes, twee aanraders zeker als je niet van dikke boeken houdt. Over de eerste liefde. Het thema van de boekenweek.

MONTEROSSO MON AMOUR. Ilja Leonard Pfeijffer

“Carmen, een kinderloze vrouw van iets meer dan middelbare leeftijd, weet dat zo net nog niet. Ze besluit een sprong in het diepe van haar verleden te wagen. Niets wat haar daartoe dwingt. Ze is de welgestelde echtgenote van een ex-diplomaat, drinkt zonder wroeging haar middagsherry en is als literatuurliefhebster (‘ze voelt zich oud want ze houdt van lezen’) zeer actief in de plaatselijke openbare bibliotheek. Opspelende herinneringen aan haar eerste vakantie aan de Middellandse zee met haar ouders in Monterosso (Cinque Terre), waar ze onder water haar eerste zoen kreeg, brengen haar ertoe in haar eentje het vliegtuig naar Italië te nemen voor een korte voorjaarsvakantie.”

HET WARMTEFORT. Marieke Lucas Rijneveld

Basisschool De Regenboog in Nieuwendijk is aan vervanging toe en moet gesloopt worden. Maar omdat er zich in het leegstaande pand een kolonie zeldzame vleermuizen heeft gevestigd, kan de sloop geen doorgang vinden. Marieke Lucas Rijneveld bezoekt de school om er afscheid te nemen en herinneringen op te halen. De dierbaarste herinneringen aan het veilige ‘warmtefort’ gaan uit naar zijn ‘eerste liefde’, juf Christa uit groep 1. De geur van puntenslijpsel, magnesium in het gymlokaal, de schoolplaten van M.A. Koekkoek, ze roepen een beeld op van een gelukzalige schooltijd en grote liefde voor de juffen en meesters en hun belangrijke taak in het leven van iedereen.

In de serie: BOEKEN

Twee vrouwenboeken

Tags

Anya Niewierra, Boeken, Boelenslaan, Bosniē en Herzegovina, Camino, Frankrijk, Fryslan, Hebban, Ine, Joegoslavië, Kampen, Kosovo, Lezen, Marion Pauw, Thriller, Vogeleiland, Wandelen

Een vreemde titel vind ik zelf. Wat is dat: ‘Een vrouwenboek‘? Een boek voor vrouwen lijkt het eenvoudigste antwoord. Deze term wordt te pas en te onpas gebruikt. Als ik ‘vrouwenboek’ google ploppen er heel wat top 10 lijstjes van vrouwenboeken op. Ik hoorde deze term voor het eerst eind jaren 70 (van de vorige eeuw) toen ik ging samenwonen met Ine. In Boelenslaan (Fryslan). We hielden allebei van lezen. Zij had boeken in de kast staan die ik niet kende. “Dat zijn vrouwenboeken” vertelde ze me. Ik herinner me ‘Erotica’ (Anaïs Nin), ‘De schaamte voorbij’ (Anja Meulenbelt), ‘Een man’ (Oriona Fallaci), ‘Het gouden boek’ (Dorris Lessing). Ik kan nog wel even doorgaan. Ik heb in al deze boeken wat diagonaal gelezen, wat gesnuffeld maar ze nooit echt gelezen.

Als ik één boek uithad, was Ine al aan het derde boek begonnen. Een veel-lezer. Gelukkig hielden we ook veel van dezelfde boeken. Dat was op vakantie wel zo handig.

Goed, terug naar het heden ondanks de dierbare herinneringen. Ik lees nog steeds gestaag door. Meestal op mijn e-reader. Meestal is het ritme: twee thrillers, één roman en non-fictie tussendoor.

Deze boeken hebben het predikaat ‘vrouwenboek‘. Dat zag ik pas achteraf. Deze twee thrillers staan op de longlist van de Hebban Thrillerprijs 2022. Ook dat zag ik pas nadat ik de boeken had gelezen. Maakt het mij wat uit dat een boek een vrouwenboek is? Ik denk het niet maar ben ook niet helemaal zeker. Als je van thrillers houdt zijn dit twee aanraders. Ik vind het twee goede boeken. Van vrouwelijke, Nederlandse auteurs. Ik kopieer de publiciteitsteksten van de uitgevers. Zijn dat spoilers? Ja, een beetje. Wil je helemaal niets weten over deze boeken, lees dan niet verder. Ik kan ze allebei aanraden als je van dit genre houdt.

Vogeleiland – Marion Pauw

De opstandige Marianne haat haar ouders, school en de maatschappij. Ze loopt van huis weg en gaat met de oudere Berend op het onbewoonde Vogeleiland wonen. Ze leven een idyllisch leven totdat Marianne zwanger wordt en moet bevallen. Ze raakt in paniek en wil terug naar de bewoonde wereld. Berend realiseert zich dat hij in de cel zal belanden als hun verhaal naar buiten komt. Vanaf dat moment wordt Marianne zijn gevangene. Jaren later kampt Nicole, het zusje van Marianne, nog steeds met het trauma van haar verdwijning. Een schokkende gebeurtenis doet de hoop oplaaien dat haar zus nog leeft.

Ik heb het boek dat zich hoofdzakelijk in Kampen en omgeving afspeelt graag gelezen. Het is spannend en intrigerend. Geen politie- of detectiveboek, verre van zelfs. Eerder een spannende familieroman met een agente als bijfiguur.

De Camino – Anya Niewierra

Het is precies een jaar geleden dat Lottes man onverwacht zelfmoord pleegde tijdens het wandelen van de Camino. Emil had als vluchteling uit Bosnië en Herzegovina een moeilijke jeugd, maar toch zou hij nooit zelfmoord plegen. Emil was een geweldige vader, was dol op zijn vrouw en gefocust op zijn werk. Lotte besluit exact dezelfde route te lopen, in de hoop erachter te komen wat hem tot deze beslissing dreef. Maar dan ontdekt ze dat Emil helemaal niet is wie hij altijd beweerde te zijn… een gruwelijk geheim uit het verleden dient zich aan.

Ik had nog nooit gehoord van Anya Niewierra. Dit was dus ook een kennismaking met een nieuwe (thriller)auteur. Ik heb dit boek op mijn persoonlijk ***-sterrenlijstje vier-en-een-halve ster gegeven. Dat doe ik zelden of nooit met thrillers. Ik heb het boek in één dag uitgelezen. ’s Nachts begonnen toen ik niet kon slapen. Ergens in de loop van de middag had ik het boek uit. Wow. Wat goed. Ook dit boek is geen politie- of detectiveboek. Ja, er duikt tegen het eind een politieman op in de kantlijn van het verhaal. Ik heb dit boek bijzonder graag gelezen. Ik vind wandelen en wandelboeken leuk. Natuurlijk heb ik ook wel eens gedroomd om de camino te lopen. Ik ben in Boznië en Herzegovina geweest. Ook in Kosovo en vroeger ook in Joegoslavië. Dat zijn allemaal belangrijke gegevens in dit boek. Ik vind het zeker een aanrader voor de thrillerliefhebber(s).

Nog even terugkomend op de term ‘vrouwenboek‘. Deze twee boeken hebben vrouwelijke protagonisten. Zij spelen de hoofdrol in het verhaal. Is dat misschien een vereiste? Ik weet het niet.

In de serie: BOEKEN

Nooit meer slapen

Tags

Boeken, Dichters, E-boek, Lerarenopleiding, Lezen, Literatuur, Meteoriet, Muggen, Nooit meer slapen, Noorwegen, Schrijvers, WF Hermans

Zal ik eerst maar eens beginnen met een bekentenis? Ik had nog nooit een boek van Willem Frederik Hermans gelezen. Daar heb ik een paar weken geleden verandering in aangebracht. Ik las: ‘Nooit meer slapen’. En dat is me bevallen.

“Nooit meer slapen is het meesterlijke verhaal van de jonge geoloog Alfred Issendorf, die in het moerassige noorden van Noorwegen onderzoek wil verrichten om de hypothese van zijn leermeester en promotor Sibbelee te staven. Issendorf is ambitieus: hij hoopt dat hem op deze reis iets groots te wachten staat, dat zijn naam aan een belangrijk wetenschappelijk feit zal worden verbonden. Deze ambitie hangt samen met het verlangen het werk van zijn vader, die door een ongeluk tijdens een onderzoekstocht om het leven kwam, te voltooien. Nooit meer slapen is een grootse roman over grote dromen.”

Eerst maar eens terugkomen op mijn eerste zinnen. Dat ik nog nooit een boek had gelezen van WF Hermans. Ik vertel hier vaak dat ik graag en veel lees. Mogelijk weten jullie dat ik ooit (1979) ben afgestudeerd als leraar Nederlands. Hoe kan het dan dat ik nooit iets van deze ‘grote meneer’ heb gelezen? Waarom heb ik gewacht tot het WF Hermans jaar? De schrijver werd op 1 september 1921 geboren. Eerlijk gezegd heb ik geen afdoend antwoord. Op de lerarenopleiding moesten we natuurlijk veel lezen. Dat heb ik ook gedaan. Veel aandacht ging uiteraard naar jeugdliteratuur want onze (toekomstige) doelgroep waren jongeren tussen de 12 en 16 jaar. Dus veel Tonke Dragt, Jan Terlouw, Guus Kuijer, Thea Beckman, Gie Laenen, ea. Natuurlijk ook Anne Frank. Ook veel aandacht voor Vlaamse grootheden zoals Stijn Streuvels, Ernest Claes, Felix Timmermans, Hugo Claus, Hubert Lampo, Jos Vandeloo, Johan Daisne, Willem Elschot, Jef Geeraerts, Louis Paul Boon, Gerard Walschap. En ook dichters als Guido Gezelle, Paul van Ostaijen, Anton van Wildenrode, Eddie van Vliet, Jotie T’Hooft.

Dit lijstje wordt saai. Toch ga ik nog even door want ook Nederlandse schrijvers passeerden de revue. Vondel, Brederode, Multatuli, Couperus, Marcellus Emants, Godfried Bomans, Antoon Coolen, Simon Carmiggelt, Frederik van Eeden, Hella Haasse, Willem Kloos, Piet Paaltjes, Bordewijk, Reve, Marga Minco, Mulisch, Wolkers, WF Hermans. Van de meeste van deze Vlaamse en Nederlandse schrijvers heb ik toen minstens één boek gelezen. Waarom Hermans steeds terzijde werd geschoven weet ik niet (meer). Natuurlijk ken ik ‘Nooit meer slapen’, ‘De donkere kamer van Damokles’, ‘Onder professoren’ en ‘Het behouden huis’ van naam. Deze boektitels duiken steeds weer op in lijstjes.

En toen werd het eind november 2021. In de ‘Taalstaat’ hoor ik bijna wekelijks wel iets over WF Hermans. Ergens op een schijf vind ik ‘Nooit meer slapen’ terug als e-boek. Ik ga het lezen. Met plezier maar niet in een heel hoog tempo en grappig genoeg vaak als ik ’s nachts niet kan slapen. Ik reis mee met Alfred, het hoofdpersonage, naar Noorwegen. Ik herken het land waar ik tussen 2002 en 2014 vaak ben geweest. Alfred kan niet slapen. Te veel zoemende en bijtende muggen – ook die herken ik in zomers Mozambique – en in de zomer wordt het nooit donker boven de poolcirkel. Hij is veruit het zwakste expeditielid van het viertal. Hij piekert en piekert maar zijn zoektocht naar een meteoriet gaat wel gewoon verder. Zonder de beloofde luchtfoto’s en natuurlijk nog zonder mobiele telefoon of google maps want het is 1960 – weet je wel. En dan besluit zijn reisgezel een ander pad te volgen. Alfred is nu voor alles op zichzelf aangewezen …

De taal is nog steeds heel goed te lezen. Ondanks dat de zoektocht een beetje voortkabbelt blijf ik met plezier verder lezen. Ik geef het vier ****sterren. En misschien ga ik wel op zoek naar een van zijn andere, zeer bejubelde boeken.

In de serie: BOEKEN