Ik kijk nog even achterom (#1)

Tags

Boeken, Bureaucratie, Covid-19, Culinair, Diefstal, Facebook, Isabel, juni, Kate Moss, Kintu, Lesgeven, Lezen, Marcella, Mozambique, Ozark, Series, Tabula Raza, Terugkijken, Thriller

Enkele collega bloggers eindigen hun blog elke maand met een kort overzicht van hun activiteiten in die afgelopen maand. Ik vond het al lang een goed idee. Iets om ook een keertje te  proberen doen. Met wel vooraf één waarschuwing aan mezelf: ‘Ga niet herhalen wat je ook al in logjes hebt geschreven.’ Uiteraard een nobel streven maar soms zal ik er niet aan ontkomen. Ik ga het toch proberen.

JUNI 2020

Ik houd geen agenda meer bij. Terugkijken doe ik dan ook uit het geheugen.

GEKEKEN

Hier ga ik series vermelden, films niet behalve als ik ze heel bijzonder vond.

Marcella – Seizoen 1 (Netflix) Met veel plezier gekeken, samen met Isabel. We zijn gisteren begonnen aan het tweede seizoen.

Designated Survivor – Seizoen 3 (Netflix) We wisten eerst niet dat er een derde seizoen bestond van deze serie – een soort ’24’. Goed maar ook niet meer dan dat. Wel frappant dat de dreiging van een pandemie in het (her)verkiezingsjaar een belangrijk thema is. De serie verscheen voor de corona-uitbraak.

Tabula Raza – (Netflix) Een Vlaamse serie. Voor het eerst zagen we samen een Vlaamse serie met Portugese ondertiteling. Een aanrader of ben ik bevooroordeeld omdat het Vlaams is?

Ozark – Seizoen 1 (Netflix) – Een serie die ik in mijn eentje kijk. Goed. Spannend met een soort ‘zwarte’ humor. Van een Breaking Bad niveau vind ik … ik ben aan het tweede seizoen begonnen.

GELEZEN

Dert13n – Steve Cavanagh – Een heel goede rechtbankthriller

Spion buiten dienst – John le Carré – Spionageverhaal van de oude meester Le Carré. Valt wat tegen , vind ik.

De laatste stem – Graham Moore – Vijfsterrenboek van Vrij Nederland. Prima rechtbankthriller.

Testrit in Moskou – Dick Francis – een oudje. Nog prima te lezen.

Wat jij niet ziet – M.J. Arlidge – Geschenk in het kader van de maand van de Spannende Boeken. Goed maar wel een tikkeltje voorspelbaar.

Tijden van Vuur – Kate Moss – Historische roman (deel 1 van een trilogie) in de stijl van Ken Follett. Languedoc – halverwege 16de eeuw. Strijd tussen katholieken en hugenoten. Leuk, onderhoudend, spannend.

Kintu – Jennifer Nansubuga Makumbi – Een internationaal bejubeld boek. Deze vuistdikke, Afrikaanse (Oeganda) roman ben ik in juni beginnen lezen. Dit boek zal dus ook voorkomen in mijn volgende overzicht (eind juli) want ik ben pas bladzijde 123.

GEDAAN

Lesgeven / Online-lesgeven – Juni was wel een bijzondere maand want veel van de lessen stonden in het teken van ‘toetsen’. Ik had dus meer voorbereidingswerk en uiteraard ook meer nakijkwerk. Mijn Vlaamse en Nederlandse leerlingen hebben de meeste toetsen goed gemaakt. Werkwoordspelling blijft voor hen – en voor ons allemaal – een punt van aandacht. Omdat al deze kinderen en jongeren overdag Engels (Amerikaans) onderwijs volgen zijn hun teksten (opstel, brief, betoog, column, enzovoort) vaak (te vaak) ‘vertaald Engels’. Dat is vrij logisch maar natuurlijk wel een punt van aandacht.

Bureaucratie – De weg naar Canossa. Een sisyfus-marteling. De processie naar Echternach. Kafka in het dagelijks leven. Ik heb er al vaker over geschreven: de eeuwige, onontwarbare bureaucratie in Mozambique. En in deze corona-tijden is alles nog een graadje erger. Om een klein voorbeeld te noemen … er moest voor de zoveelste keer een document gehaald worden bij het kadaster in Boane. Eerst koop je een formulier dat je moet invullen. Dan lever je het ingevulde formulier in bij het juiste kantoor. De volgende dag mag je het gestempelde papiertje komen ophalen. Dan ga je naar een ander kantoor om het gestempelde formulier te laten legaliseren (betalen natuurlijk) en wachten op nieuwe stempels. Met dat papiertje – inclusief 2 stempels – ga je naar een betaalbalie (30 kilometer verderop). Je betaalt en krijgt een derde stempel. Dan weer terug naar kantoor 1. Nu kunnen ze een officieel document maken. Op een nieuw formulier schrijf je weer alle details (uiteraard dezelfde als op document 1). Een ambtenaar en notaris zal dat vervolgens in een register noteren (overschrijven) en dan moeten wij dat – in het register – onderteken. Afspraak vijf dagen later. Wij er dus weer naartoe (alweer een vrije dag die Isabel moet opnemen). “Sorry, de ambtenaar die erover gaat zit 2 weken in quarantaine. Covid-19 weet je wel? Kom volgende week.”  Grrr.  De laatste dag van juni – nieuwe ronde, nieuwe kansen. De hele akte wordt aan ons voorgelezen (notarieel Portugees … hahaha). Wij tekenen. “Overmorgen (vandaag dus) mag je de kopieën uit het register komen ophalen.” Dus het blijft een vervolgverhaal voor juli.

Koken – niets bijzonders om te vermelden. Mogelijk zijn: koeientong, broodpudding, appeltaart, moussaka, koningsgarnalen, geit en lasagne geen alledaagse gerechten. Wel de moeite waard om hier te vermelden. Knipoog. Niet allemaal op dezelfde dag hoor. Verspreid over de hele maand juni.

50 tinten Isabel

Isabel aan het ontbijt (13 juni 2020)

Ik deed onverschrokken verder met mijn persoonlijk (corona) project op Facebook. 50 tinten Isabel. Vijftig foto’s en elke foto (van mijn vrouw) voorzie ik van een gedicht. Meestal van anderen, soms van mezelf. De serie is ondertussen voltooid.

UITSTAPJES / VAKANTIE

Tot mijn (onze) spijt blijft dit onderdeel oningevuld. Geen fysieke uitstapjes. Enkel in onze dromen en in onze fantasie. Covid-19 … weet je wel!!!

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Jammer genoeg wel. Alweer een diefstal. Een insluiping. Voor de derde keer in anderhalf jaar tijd is de pomp van het zwembad gestolen met het daarbijbehorend elektrische systeem. Gruwel, kolere, klote-dieven. Nochtans zit alles achter slot en grendel maar ja .. sloten kunnen opengeknipt of geforceerd worden. Waarschijnlijk dezelfde bende als de twee vorige keren. Ze kennen de omgeving en de omstandigheden. Grrr. Dus toch maar prikkeldraad of een hond aanschaffen? Ik denk het wel … maar heel erg tegen mijn zin. Deze ezel heeft zich nu driemaal … zucht.

GEBLOGD

• Roeptoeters
• 1000 vragen aan mezelf (30)
• Corona update (#6)
• Spannende boeken
• Normaal

Met dank aan Annelies en Wanda. Zij inspireerden me om een maandoverzicht te maken.

Spannende boeken

Tags

Boeken, Thriller, Vrij Nederland

Juni – Maand van het Spannende Boek. Elk jaar kijk ik weer uit naar de nieuwe Vrij Nederland Detective en Thrillergids. Dit jaar alweer de 41ste editie. Zij kiezen bij het verschijnen de VN-Thriller van het jaar. Ik lees het hele jaar spannende boeken. Waarschijnlijk in juni net ietsjes vaker. De term ‘spannend’ is natuurlijk subjectief. Een historische roman kan spannend zijn, een roman kan spannend zijn. Zelfs een reisverslag kan spannend zijn. Een goed boek is spannend (om uiteenlopende redenen) en boeken zijn soms moeilijk te vatten onder één genre. Denk bijvoorbeeld aan Tirza (Arnon Grunberg) of Bonita’s Avenue (Peter Buwalda). Ik ga dat hier niet verder uitleggen want mogelijk verraad ik dan iets teveel.

Ik overloop de vijf-sterren-boeken van dit jaar. Welke titels spreken me aan? Ik koop er alvast een paar. Er staan ook nog eerder aangeschafte boeken te wachten op de denkbeeldige, digitale boekenplank. Ik las vijf spannende boeken de afgelopen weken. Een paar nieuwe boeken en een paar oudjes. Ik vertel er kort iets over.

MOORD OP DE VIA APPIA

Moord op de Via Appia

“Rome, 52 voor Christus. In een door politieke naijver en rellen verscheurde stad moet Gordianus de Vinder de ware toedracht zien te vinden van een moord die de republiek op haar grondvesten doet trillen. Twee partijen bestrijden elkaar te vuur en te zwaard: die van Publius Clodius en die van Titus Milo, maar de vlam slaat pas goed in de pan als Clodius op de Via Appia wordt vermoord. Wie anders dan Milo kan dit op zijn geweten hebben…? Beschuldigingen en geruchten volgen elkaar in hoog tempo op en het duurt niet lang of de beroemde speurder Gordianus de Vinder wordt gevraagd zijn licht over de zaak te laten schijnen.”

Ik las al eerder een paar boeken van Steven Saylor met Gordianus (de Vinder) in de hoofdrol. Ik vind het een leuk concept. Een detective in het oude Rome. Vergelijkbaar met Broeder Cadfael (Ellis Peeters) in de vroege middeleeuwen. Ik vind de mix van historie en een gemakkelijk te lezen detectiveverhaal een prettig tussendoortje. In dit boek met een belangrijke bijrol voor Cicero. Geen hoogvlieger maar wel goed voor ***sterren.

EUROPA BLUES

Europa Blues

“De bizarre executie van een man in de Stockholmse dierentuin. De verdwijning van acht illegale Oost-Europese vrouwen. De gruwelijke moord op een oude joodse professor op het joodse kerkhof. Een dagboek over een vage, nachtmerrieachtige plaats op de grens van de dood in 1945. Paul Hjelm en Kerstin Holm, leden van de speciale eenheid van de rijksrecherche voor geweldsdelicten van internationale aard, werken opnieuw samen aan een zaak die zich over heel Europa vertakt.”

Ik lees de boeken van Arne Dahl een beetje in de omgekeerde volgorde. Ik ben jaren geleden begonnen met de Opcop-serie en daarna de veel eerder verschenen reeks: het A-Team. Dit boek is het vierde boek in deze reeks. De boeken zijn zeker ook los van elkaar te lezen. Zoals de meeste Scandinavische trillers is er ook volop aandacht voor het privé-leven van de rechercheurs.  Zijn boeken beginnen vaak ingewikkeld. Zelfs een beetje langdradig als de rechercheurs geen doorbraak vinden in een moordonderzoek. Maar eens de verschillende verhaallijntjes bij elkaar komen is ook dit boek weer een page turner. Hoe zeg je dat in goed Nederlands? Er bestaat ook een televisieserie met dezelfde titel – Arne Dahl (pseudoniem van de auteur) maar daar heb ik nog nooit iets van gezien. Europa Blues krijgt ***1/2 ster.

DERT13N

DERT13N

“Twaalf + mogelijk enkele reservejuryleden beslissen over het lot van filmacteur Robert Solomon. Een beroemd koppel uit Hollywood had de wereld aan hun voeten. Nu wordt Hollywoodster Robert Solomon aangeklaagd voor het vermoorden van zijn talentvolle en beeldschone vrouw. In het proces van de eeuw wil de verdediging slechts één man in hun team: advocaat en voormalig oplichter Eddie Flynn. Alles wijst erop dat Robert schuldig is, maar tijdens het proces begint Eddie daaraan te twijfelen. Wat als de echte moordenaar helemaal niet terechtstaat? En wat als de moordenaar een van de juryleden is?”

Een rechtbankthriller. Eén van mijn meest favoriete genres. Denk bijvoorbeeld aan de eerste boeken van John Grisham of de Lincoln Advocaat boeken (Michael Connelly). Ik smul ervan. Ook van dit boek. Het vierde boek van Steve Cavanagh met Eddie Flynn in de hoofdrol. Heerlijk twee dagen het verstand op nul, nou ja, bij wijze van spreken dan toch. Ik begrijp niet dat ik dit boek niet terug vind in de VN-gids. Voor mij (voorlopig) de thriller van het jaar. Een aanrader als je van het genre houdt. ****sterren.

SPION BUITEN DIENST

Spion Buiten Dienst

“Nat, een 47-jarige veteraan van de geheime inlichtingendienst van Groot-Brittannië, gelooft dat zijn jaren bij de geheime dienst voorbij zijn. Hij is terug in Londen. Hij krijgt een bedenkelijke positie op een overbodig geworden afdeling. Het enige lichtpuntje in het team is de jonge Florence; zij heeft haar ogen gericht op het Russische ministerie en op een Oekraïense oligarch, die een vinger in de Russische pap heeft. Nat is ook een gepassioneerde badmintonspeler. Zijn vaste maandagavondtegenstander, de introspectieve en eenzame Ed, is een stuk jonger dan hij. Ed heeft een hekel aan de Brexit en Trump. Ed haat zijn baan bij een zielloos mediabureau. Maar is hij wel de man voor wie hij zich uitgeeft?”

Ik was verbaasd dat John le Carré nog leeft en nog steeds schrijft. De oude meesterverteller is de nummer één auteur in het genre: spionageverhalen – met een Britse invalshoek. Mijn favoriete boek blijft ‘De Lokvogel’ (The Little Drummer Girl). Van dit boek werd een prima mini-serie gemaakt, maar dat terzijde.

Vrij Nederland bekroonde ‘Spion buiten dienst’ met vijf sterren. De hoogst mogelijke waardering.  Reden genoeg dus om dit e-boek te kopen. Ik begon er onmiddellijk aan. Ik heb het boek uitgelezen maar vijf sterren? Nee, echt niet. Het viel me eigenlijk behoorlijk tegen. Mogelijk door het vertelstandpunt van Nat – het hoofdpersonage. Hij kijkt als het ware terug op wat er gebeurd is. Traag, vriendelijk, soms een tikkeltje verwarrend maar volgende maand zal ik al flink mijn best moeten doen om me te herinneren waar dit boek over gaat. Ja … over een fanatieke, Britse badmintonspeler met een moeizame relatie met zijn dochter. Voor mij hooguit *** sterren. Een tegenvaller.

DE LAATSTE STEM

De laatste stem

“Wanneer Jessica Silver, erfgename van een vastgoedfortuin, vermist raakt en al het bewijs in de richting van haar Afro-Amerikaanse leraar Bobby Nock wijst, lijkt zijn veroordeling onvermijdelijk. Toch weet jurylid Maya Seale het vonnis van een van de meest sensationele zaken van het decennium te beïnvloeden. De uiteindelijke beslissing om Bobby Nock vrij te spreken zal elk jurylid de rest van hun leven achtervolgen. Tien jaar later wordt er een documentaire over de oude zaak gemaakt, precies op het moment dat Maya zelf van moord wordt beschuldigd. De zaak blijkt nog lang niet gesloten te zijn. Kan ze daarmee haar eigen onschuld bewijzen? Terwijl het hedendaagse onderzoek naar de moord zich ontvouwt, vertellen de juryleden individueel het verhaal achter de gebeurtenissen die zich tien jaar geleden voltrokken tijdens de beraadslaging.”

Nog een vijf-sterrenboek van Vrij Nederland. En nogmaals een rechtbankthriller in dit persoonlijke lijstje. Ik had nog nooit gehoord – laat staan iets gelezen – van Graham Moore. Nu wel en met veel plezier. Dit keer begrijp ik het oordeel van de VN-jury wél. Heel goed. Relatief korte hoofdstukjes. Regelmatig springend in tijd of plaats. Wie zijn de juryleden en hoe denken ze na tien jaar over hun beslissing? Zij zaten bijna vijf maanden ‘opgesloten’ in de rechtbank of in het juryhotel. Totaal afgesloten van de buitenwereld. Na het proces komen ze eindelijk weer in de gewone maatschappij (Los Angeles – Californië) en dan blijkt dat televisiekijkend Amerika een heel andere mening heeft, deels gebaseerd op commentaren van concurrerende televisiestations. Voor mij zeker een ****sterrenboek.

In de serie: BOEKEN

Thrillers, wel uitgelezen

Tags

23 Seconden, Amsterdam, Boeken, De Schim, Jo Nesbø, Kees van Beijnum, Lezen, Oslo, Romans, Thrillers

Als ik gisteren schreef over romans die ik (nog) niet heb uitgelezen, nu dan een overzicht van de boeken die ik dit jaar wel tot de laatste bladzijde heb gelezen. Wat ik trouwens meestal wel doe.

In de eerste vier maanden van dit jaar las ik 10 thrillers. Dat is vergelijkbaar met andere jaren. Meestal kom ik tot 55 boeken per jaar. Gemiddeld één boek per week. Meestal is zo’n lijstje opgebouwd uit: 25 thrillers, 20 romans en 10 non-fictie boeken.

Thrillers die ik las in 2020. De kwade knecht – Ellis Peters / De bruidsschat – Frederick Forsyth / Wondermans eindspel – Willem Asman / De tweede verlosser – Tomas Ross / Een volmaakte vendetta – R.J. Ellory / De verdediging – Steve Cavanagh / Nachtvuur – Michael Connelly / 23 seconden – Kees van Beijnum / Verloren vrouw – Charles den Tex / Verloren licht – Michael Connelly / De schim – Jo Nesbø.

Als je gaat natellen dan lees je hierboven elf titels en geen tien zoals ik een paar minuten geleden nog beweerde. Ik twijfel of 23 seconden – Kees van Beijnum een thriller is of een roman. Het boek balanceert tussen beide genres.

23 SECONDEN – Kees van Beijnum

23 seconden – Kees van Beijnum

“Twintig jaar na de geruchtmakende ‘hamermoord’ op haar moeder, een Amsterdamse raamprostituee, keert de jonge schrijfster Anne terug naar de Amsterdamse Wallen. Annes zoektocht naar de wortels van haar eigen bestaan, werpen steeds meer vragen op over de moord op haar moeder. Vastbesloten om het mysterie te ontrafelen, daalt ze dieper en dieper af in de duistere wereld van haar verleden. Als ze contact zoekt met de moordenaar, zijn de gevolgen niet meer te overzien. De ontrafeling van het mysterie is verbluffend knap verweven met het aangrijpende verhaal over de fotograaf Hayo, Annes te jong gestorven jeugdliefde.”

Ik ben fan van de boeken van Kees van Beijnum. Klik HIER en lees wat ik eerder over zijn boeken schreef. Ook dit nieuwe boek heb ik met veel plezier gelezen. Dit is niet zijn beste roman maar wel nog steeds heel goed. Ik ken de rosse buurt van Amsterdam redelijk goed want mijn dochter heeft er een aantal jaren gewoond. Nee, ze zat niet in ‘het vak’. Ze woonde in het souterrain van haar ex-schoonvader (zaliger) met ‘meisjes’ links en rechts van haar en ‘Het Leger des Heils’ slechts een paar panden verderop. Dit is het decor waar ’23 seconden’ zich afspeelt. Het boek is vlot geschreven en wordt algauw een pageturner. Het wordt spannender en spannender. De schrijfster (het hoofdpersonage) doet research voor haar nieuwe boek. Een boek over haar vermoorde moeder. Via haar researchwerk springen we geregeld in tijd. Jeugdherinneringen, interviews met mensen die haar moeder hebben gekend, inzage in het moorddossier en brieven van de man die veroordeeld is voor de moord. Ik vond het een lekker weg-lees-boek.

DE SCHIM – Jo Nesbø

De Schim – Jo Nesbø

“Na drie jaar in het buitenland keert Harry Hole terug naar Oslo om een schijnbaar opgeloste drugsmoord te onderzoeken. Een jonge junkie, Gusto Hanssen, lijkt te zijn omgebracht door een vriend. De zaak is gesloten en de dader is veroordeeld. Maar Hole heeft zo zijn twijfels over de manier waarop de zaak is afgehandeld, en gaat zelf op onderzoek uit. Hole bezoekt de veroordeelde in de gevangenis, en is geschokt als hij ziet wie hij voor zich heeft. Het is het begin van een onmogelijke zoektocht naar een moordenaar die als een geest door de straten van Oslo rondwaart.”

Ruim veertien jaar werkte ik nauw samen met Noorse collega’s. En ook nu heb ik nog steeds goede Noorse vrienden. Brith, Per en Irmelin zijn ook grote lezers. Ik herinner me hun opgewonden gesprekken als er weer een nieuwe ‘Harry Hole’ was verschenen. Ik verstond geen Noors maar begreep wel dat ze enthousiast vertelden over de boeken van Jo Nesbø – een landgenoot. Toen er een Nederlandse vertaling verscheen van ‘De Sneeuwman’ maakte ik ook kennis met rechercheur Harry Hole. En ik las meer Harry Hole thrillers. Goed, spannend en af en toe iets te gewelddadig of ziek-psychopatisch. Tel daarbij op dat HH een zware alcoholist is … het werd me net iets teveel. Ik las geen nieuwe Nesbø’s meer. Ik had er nochtans nog twee op de digitale boekenplank staan. Omdat ik ‘Een klein leven’ even wilde wegleggen – zoals ik gisteren schreef – begon ik na jaren weer in een HH-thriller. Met plezier. Harry heeft al drie jaar geen druppel aangeraakt. (Zucht – opluchting). Het hele boek speelt zich af in Oslo. En laat dat nu ook een stad zijn die ik tamelijk goed ken. Het gebied rond de opera, het centraal station en het centrum met in de nachtelijke uurtjes veel kort gerokt vrouwvolk met Afrikaanse roots op straat. Knipogend, hun diensten aanbiedend. Je begrijpt vast wat ik bedoel. Ik zag ze vaak op mijn wandeling van het station naar het hotel waar ik meestal overnachtte. ‘De schim’ behandelt een moord in het drugmilieu. Dat is dan weer een volstrekt vreemde wereld voor me. Een goed en spannend boek. Ik ga gauw nog een boek van deze auteur lezen.

In de serie BOEKEN

Niet uitgelezen

Tags

Boeken, Lezen

Misschien is de titel: ‘Nog niet uitgelezen’ een juistere omschrijving. Ik werkte vanochtend mijn lijstje ‘Onlangs gelezen’ weer eens bij. Op dat lijstje staan drie romans die ik nog niet heb uitgelezen. Dat is best veel. Dat gebeurt niet zo vaak – dacht ik. Dit jaar dus al drie keer. Hoe komt dat? Ik probeer een antwoord te vinden. Laat ik eerst de drie boeken even voorstellen en dan vermelden waarom ik (tijdelijk) ben gestopt.

BRUG DER ZUCHTEN – Richard Russo

Brug der zuchten

“Louis Charles Lynch, bijnaam “Lucy’, woont al zijn hele leven in Thomaston, New York. Hij is veertig jaar getrouwd met Sarah en hun zoon is inmiddels een volwassen man die op het punt staat het familiebedrijf over te nemen. Lucy is een dromer en een echte optimist, een karaktereigenschap die hij van zijn vader heeft geërfd. Zijn moeder, die nog steeds volop ontembaar in leven is, is de drijvende kracht achter zijn bestaan. Dankzij haar scherpe intelligentie, gecombineerd met het optimisme van de Lynches, heeft de familie zich ontworsteld aan haar lage sociale status. Nu bereiden Lucy en Sarah zich voor op hun – eerste en enige – reis naar Italië, waar Lucy’s oudste vriend Noonan woont. Noonan verkoos, in tegenstelling tot Lucy, de vrijheid boven het beperkte, kleinsteedse milieu van Thomaston en is inmiddels een beroemd kunstenaar. Ter voorbereiding op hun reis besluit Lucy zijn geschiedenis toe te vertrouwen aan zijn dagboeken, in de hoop daarmee het mysterie van zijn en Sarah’s vriendschap met Noonan te ontrafelen.
In Brug der zuchten wisselen de geschiedenis van Lucy en die van Noonan elkaar af in een gestaag crescendo dat voortdurend verrast.”

Ik heb het boek even weggelegd op pagina 237 van de 684 pagina’s in totaal. Waarom? Ik weet het niet meer precies. Vast een combinatie van: druk met mijn lesvoorbereidingen en het traag verlopende verhaal. Dat laatste is mogelijk de reden dat ik even iets ‘snellers’ wilde lezen. Dat zijn meestal goede thrillers. Toch is deze – typisch Amerikaanse roman – spek voor mijn bek. Ik hou van Jonathan Franzen, Donna Tartt, Jonathan Safran Foer, Johan Irving … om een paar vergelijkbare auteurs te noemen.

De kans dat ik het boek weer oppak schat ik op 70%.

DE BOEKBINDER – Bridget Collins

De boekbinder

“Emmett, een boerenzoon, gaat in de leer bij een boekbindster. Zij weet dat hij de aangeboren gave heeft om herinneringen van mensen te wissen en in een uniek boek vast te leggen. Een dergelijk boek kan zowel in goede als verkeerde handen vallen. Op een dag doet Emmett een verbijsterende ontdekking. In een kluis onder de werkplaats van zijn mentor ontdekt hij een boek met zijn eigen naam erop.Een onvergetelijke historische roman die zich afspeelt in het Engeland van voor de industriële revolutie.”

Dit zijn uiteraard de woorden van de uitgever. Ik zag dit boek op verschillende lijstjes. Vaak met een hele hoge waardering-score. Op bol.com bijvoorbeeld een 4.7 Dat is tamelijk hoog. Ik hou van historische boeken en 4,95 euro voor de digitale versie lijkt me een koopje. Ik begon met veel plezier en interesse aan dit boek. Ik ben pagina 72 (van in totaal 374) blijven steken. Nee, ik heb het weggelegd. Dat had ik twintig pagina’s eerder ook al eens gedaan. Zonder al te veel te verraden … het verhaal werd me enerzijds te ‘creepy’, niet echt griezelig maar toch wel een beetje en anderzijds iets teveel ‘fantasy’. Sorry voor de Engelse woorden. Is dit een horrorverhaal? Ik weet het niet maar het vertoonde wel trekjes van dat genre. Niet mijn genre. Misschien zie ik het wel heel verkeerd. Ik hoor het graag van iemand die dit boek wel heeft uitgelezen.

De kans dat ik dit boek weer oppak schat ik op 20%. Maar ik laat me graag overtuigen.

EEN KLEIN LEVEN – Hanya Yanagihara

Een klein leven

“Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de charmante acteur Willem, de excentrieke kunstenaar JB, de getalenteerde architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, en zijn vrienden weten beter dan vragen te stellen over zijn verleden. Ze proberen zijn pijn te verlichten, maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.”

Waarschijnlijk is dit het meest bekende boek van de drie. Met dank aan het boekenpanel van DWDD.

Ik kreeg dit boek al verschillende keren als tip van vrienden en familie. Ook medebloggers zijn er lovend over. Ik weet dat ITA (International Theatre Amsterdam) er een succesvolle voorstelling van gemaakt heeft. Dit stuk heb ik jammer genoeg alweer gemist. Maar wie weet … succesvoorstellingen hernemen ze, dat is algemeen bekend.

Goed. Het boek. Ik heb er lang tegen aangehikt om er aan te beginnen. Ik weet dat het de trieste geschiedenis is van het hoofdpersonage Jude. Heel veel meer weet ik niet. Ja, dat het iets met een ziekte van doen heeft. Dat blijft altijd mijn persoonlijke achilleshiel. Toch begon ik eraan. Net als ‘Brug der zuchten’ is ook dit een typische Amerikaanse roman. Ik lees met veel plezier de eerste tweehonderd bladzijden. En dan gaat het lezen wat trager … er wordt meer duidelijk over het verleden van het hoofdpersonage. Auw. Ai. Pijnlijk. Het doet zeer. Voor de buitenwereld gaat het nog tamelijk goed met Jude St. Francis. Zijn beste vrienden weten wel beter … In tussenzinnetjes meldt de schrijver dat Jude zal ontsporen … ik wil dat NIET. En ik wil dat niet weten. Het doet nu al zeer. Ik word ongemakkelijk van het leed en de psychische gevolgen van dat leed. Ik krijg buikpijn. Ik wil even niet verder lezen … Ik ben bladzijde 268 (totaal 726 – alweer een dikke pil). Eerst maar wat lichters tussendoor. Ik ben alweer vier boeken verder …
De kans dat ik dit boek weer oppak is 80% maar … auw auw auw … Ik hoor graag jullie reactie. Ook als je de boeken niet hebt gelezen.

In de serie: BOEKEN

Wat lees je na ‘Grand Hotel Europa’?

Tags

Antwerpen, Boeken, Chaim Potok, Grand Hotel Europa, Hebban.nl, Israel, Joden, Lezen, Margot Vanderstraeten, Mazzel tov, Mijn naam is Asjer Lev, Orthodox

De boekensite Hebban.nl stelt vandaag deze vraag: ‘Wat lees je na Grand Hotel Europa?’ Ik herken mijn eigen worsteling van enkele maanden geleden om weer een boek te lezen waarvan ik opgewonden wordt. Ik heb nog een flinke voorraad ongelezen boeken maar ik kan niet goed kiezen. Ik heb na het terecht bejubelde boek van Ilja Pheijffer nog mooie boeken gelezen. Zeker weten. Ik heb er al over geblogd maar echt opgewonden … nou nee. Ik doodde de leestijd vaak met wat thrillers. Tijdverdrijf. Niks mis mee. Zie mijn leeslijst. Klik HIER.

Vanochtend heb ik ‘Mazzel tov’ van Margot Vanderstraeten uitgelezen. Een tip van mijn zus. Dank voor de tip Lief. Goed. Ik geef ****1/2 – vier-en-een-halve ster.

Mazzel Tov (Margot Vanderstraeten)

Misschien kun je de tussentitel op de foto (cover) niet goed lezen. “Mijn leven als werkstudente bij een orthodox-joodse familie.”

De uitgever promoot het boek als volgt:

“Mazzel tov biedt een indringend, uniek inkijkje in de onbekende wereld van een gesloten orthodox-joods gezin in Antwerpen. Zes jaar lang begeleidt auteur Margot Vanderstraeten de kinderen van de familie Schneider bij hun huiswerk. Via dochter Elzira en zoon Jakov krijgt ze geleidelijk aan toegang tot hun wereld. Hier heersen religieuze wetten en eeuwenoude tradities die de Vlaamse studente maar moeilijk kan rijmen met de tijd: de jaren negentig. Maar ook de joodse familie wordt beproefd door de open, maar kritische werkstudente. Dat zij ongehuwd samenwoont met haar Iraanse vriend Nima wekt achterdocht. Gaandeweg winnen – aan beide zijden – respect, nieuwsgierigheid en humor het van verontwaardiging en verwerping. Als de kinderen afgestudeerd zijn zal Vanderstraeten ze jaren later in Israël en New York opzoeken.”

Ik begrijp dat er na de verschijning van ‘Mazzel tov’ best veel aandacht was voor dit boek. Ik heb dat totaal gemist. Dat komt natuurlijk omdat ik nauwelijks naar de televisie kijk – zeker niet als ik in Mozambique op bezoek ben bij mijn vrouw. 

Niet alles in het boek is nieuw voor me. Ik heb verschillende theaterstukken geregisseerd met een Joodse thematiek. Ik heb me toen (oppervlakkig) verdiept in joodse tradities met grote dank aan Luuc en Ida. In de jaren dat ik ‘Getto’, ‘Het dagboek van Anne Frank’ en ‘Anatevka’ regisseerde, liep ik ook wat vaker door de diamantwijk / jodenbuurt van Antwerpen – in de buurt van het centraal station. Ik kocht er met enige regelmaat koosjere producten als cadeautje voor een sjabbesmaal in Middelburg. Ik bezocht Israel en verbleef ruim een week in (oost) Jeruzalem. Ik liep verschillende keren door New York.

Margot Vanderstraeten is – als privé-lerares van de kinderen – veel dieper doorgedrongen in de gesloten wereld van ‘de Antwerpse Joden’. Ze doet daar jaren later verslag van in dit boek. Zeer prettig leesbaar. Goed geschreven met de nodige humor – met dank aan de moppen van Papa Schneider. Sfeervol en respectvol. Soms beschrijft ze haar verwarring, haar nieuwsgierigheid, haar onhandigheid maar ze gaat ook de kritische vragen niet uit de weg. Het hele boek door reflecteert ze ook naar haar eigen afkomst en haar hedendaags leven. Een katholiek, Limburgs meisje opgegroeid tussen heel veel migrantenkinderen. Ze heeft een Iraanse (Perzische) vriend. De familie Schneider is een modern-joods-orthodox gezin.

Ik heb dit boek heel graag gelezen. In mijn persoonlijke TOP 25 staat ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) nog steeds op nummer één. Dat is een joods verhaal van binnenuit de gemeenschap geschreven. ‘Mazzel tov’ is een verslag van iemand die van buiten naar binnen mag / mocht kijken. Ik vind het een aanrader als je interesse hebt in de thematiek.

In de serie: BOEKEN

Wondermans eindspel

Tags

Afrika, Boeken, Fictie, Hebban, Lezen, Thriller, Willem Asman, Wonderman eindspel

Ik heb een account bij Hebban.nl. Een zeer uitvoerige boeken-website. In december gaven ze elke dag een e-boek gratis weg. Juister gezegd: elke dag kon je een e-boek gratis downloaden tussen 10u en 23u. Ik heb dat bijna twintig keer gedaan. De andere dagen was ik te laat. Boeken van heel verschillende genres. Eén van de laatste cadeautjes was ‘Wondermans eindspel’ van Willem Asman. Ik las eerder twee thrillers van deze Nederlandse auteur. Ik was dus benieuwd naar dit ‘oudje’ (2009)

“Oud-minister Jaap Vos (Mr. Wonderman) krijgt – vijftien jaar na een succesvolle vredesmissie – opnieuw de opdracht om als Speciaal Afgezant van de Verenigde Naties strijdende partijen aan tafel te krijgen. Zeven dagen. Terug naar het Afrikaanse land dat hij vijftien jaar geleden van de ondergang dacht te hebben gered. Nog één keer in de schijnwerpers, om zijn reputatie van Mr. Miracle (Wonderman) te redden. Want ondanks de belofte dat het ‘nooit weer’ zou gebeuren, zijn opnieuw miljoenen mensen op de vlucht, honderdduizenden vermoord, en haalt de internationale gemeenschap wederom de schouders op. In een ultieme poging regering en rebellen, daders en slachtoffers bij elkaar te brengen, raakt Jaap de regie over het machtsspel volledig kwijt. Zijn verleden haalt hem in …” 

Met heel veel plezier heb ik dit boek in twee dagen uitgelezen. Een grote, positieve verrassing. Zo’n cadeautjes krijg ik graag. Dankjewel ‘Hebban’. ‘Wonderman eindspel’ is een prima politieke – en psychologische thriller (of is het een roman?) die zich afspeelt in Afrika. Ik ben verbaasd dat dit boek nooit een prijs heeft gewonnen.

Spek voor mijn bek!

Achterin deze digitale uitgave staan vele pagina’s vol met lovende recensies. Ik sluit me daar graag bij aan. Heel goed. Ruim ****sterren in mijn persoonlijke ranking. Vlot geschreven. Spannend. Ook ik maakte al lezend vergelijkingen met het betere werk van John Le Carré en Robert Harris. Het boek is een soort factie. Fictie deels gebaseerd op waargebeurde feiten. Alsof je samen met Jaap Vos (ik zag voortdurend Jan Pronk voor me) even op bezoek bent bij Kofi Annan in New York. Je rijdt mee door de zinderende savanne in een typische witte VN-landrover naar een immens vluchtelingenkamp. Blauw-helmen patrouilleren bij een internationaal hotel en op het vliegveld. Een geëngageerde, intelligente politieke thriller. Ik heb ervan genoten. Ik ga meer van zijn eerdere werk opsporen …

In de serie: BOEKEN

Mijn beloofde boekenlijstje

Tags

Boeken, Chad Harbach, Colson Whitehead, Gabriel Garcia Marquez, Griet Op de Beeck, Henning Mankell, Ilja Leonard Pfeijffer, Jonas Jonasson, Kader Abdolah, Lezen, Lijstje, Nino Haratischwili

Sinds ik blog, hou ik min of meer bij wat ik heb gelezen. Klik HIER. Soms gebruik ik dat overzicht als geheugensteuntje voor mezelf. Of ik een roman heb gelezen, is nooit de vraag. Dat weet ik echt nog wel. Bij thrillers is dat niet altijd zo. Uitgevers hebben de neiging om hun covers steeds in dezelfde stijl uit te geven. Wegens herkenbaarheid voor de lezer (koper). Ook titels lijken op elkaar. Wat nog erger is, is dat uitgevers een boek jaren later nog een keer uitgeven maar dan met een nieuw vertaalde titel en een ander plaatje op de voorkant. Pek en veren zou ik zeggen. Met enige regelmaat begin ik aan een boek maar ontdek – meestal al na een bladzijde of twee, drie – dat ik het boek al heb gelezen. Grrr – zucht. Tweemaal hetzelfde boek kopen is natuurlijk een gotspe. Ook dat overkomt me weleens.

Ik eindig volgende week mijn negende blog-jaar. Dus ook negen lijstjes van gelezen boeken. Elk jaar kies ik voor mezelf HET BESTE BOEK VAN HET JAAR. Dat hoeft niet te betekenen dat het uitgekozen boek ook dat jaar is uitgeven. Nee, het is voor mij het beste boek dat ik in dat betreffende jaar heb gelezen.

De boekenkast in de gang in Bergen op Zoom (December 2011)

Het beloofde lijstje – HET BESTE BOEK VAN HET JAAR

2011 – De kunst van het veldspel – Chad Harbach (****)

2012 – De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween – Jonas Jonasson (****)

2013 – Geschiedenis van een gevallen engel – Henning Mankell (****)

2014 – Herinnering aan mijn droeve hoeren – Gabriël Garcia Marquez (***1/2)

2015 – Kom hier dat ik U kus – Griet op de Beeck (****1/2) (bijna 5)

2016 – Het huis van de moskee – Kader Abdolah (****)

2017 – De ondergrondse spoorweg – Colson Whitehead (*****)

2018 – Het achtste leven (voor Brilka) – Nino Haratischwili (****1/2)

2019 – Grand Hotel Europa – Ilja Leonard Pfeijffer (*****)

Een mooi lijstje vind ik zelf. Kennen jullie deze boeken of één van deze boeken? Ik vraag mezelf af welk boek ik zou kiezen als BESTE BOEK VAN HET DECENNIUM. Oei. Moeilijk. Ik vertel het vaakst over ‘Geschiedenis van een gevallen engel’ maar dat komt natuurlijk omdat het verhaal zich grotendeels in Maputo afspeelt. Ik vond ‘Het Huis van de moskee’ en ‘Het achtste leven (voor Brilka)’ erg mooi. Waarschijnlijk omdat het inkijkjes geeft in culturen die ik nauwelijks ken. Het nooit-bekroonde boek – ‘Grand Hotel Europa’ – van Ilja Leonard Pfeijffer heeft ook van mij ***** vijf-sterren gekregen. Is dat het beste of het mooiste? Weet je wat? Ik kies niet, dat hoeft ook niet. Kunnen jullie wel kiezen uit dit lijstje? Maar natuurlijk lees ik graag wat jouw favoriete boek is – los van mijn smaak en voorkeur.

In de serie: BOEKEN

ps. Omdat ik GEEN ENKEL economisch belang heb, heb ik met opzet links geplaatst naar heel diverse uitgeverijen en websites.

1000 vragen aan mezelf (27)

Tags

1000 vragen, Boeken, Kijkdoos, Kleinkinderen, Lezen, Maan, Pier en oceaan, Schubert, Televisie, Voorlezen, Wim Delvoye

Bijna halverwege …

476. Vind je het belangrijk om stil te staan bij bijzondere data?

‘Belangrijk’ is een iets te groot woord maar ik ben wel datum-gevoelig. Ik onthoud (misschien moet ik zeggen: “ik onthield” – in de verleden tijd) data. Sterf-data van geliefden. De belangrijkste verjaardagen. Maar het wordt wel steeds minder belangrijk … denk ik.

477. Wat zou je in een kijkdoos plakken?

Wie kijkt er in zo’n kijkdoos? Stel dat het mijn Heemstede-kleindochters zijn … dan zullen zij natuurlijk een foto zien van zichzelf – misschien wel meerdere foto’s. De randen van de kijkdoos zullen vast een Afrikaans landschap voorstellen en het zwembad van Bompa op de vloer van de kijkdoos. Voor mijn Ossendrecht-kleinzoons gebruik ik hetzelfde decor maar komen er waarschijnlijk brandweer-elementen bij en een mango-boom. En natuurlijk ‘De Maan’ in allebei de kijkdozen..

478. Welke crèmes gebruik je?

Weinig. Nivea body lotion.

479. Zou je fysiek sterker willen zijn?

Soms, maar dat is hooguit een keer of twee per jaar. Verhuisdozen sjouwen is niet mijn hobby maar als je het gewicht verdeelt over meerdere dozen dan valt het best wel mee. Zakken cement … dat laat ik graag aan een ander over.

480. Vind je dat elke dag moet tellen?

Tja. Als ik JA antwoord dan vind ik dat ik overdrijf. Natuurlijk probeer ik elke dag zinvol te besteden maar dat is zo subjectief … of niet dan?

481. Bij welk tv-programma zap je meteen verder?

Ik heb al jaren geen tv-abonnement meer dus daar heb ik geen antwoord op. Netflix of Youtube wegzappen is van een ander orde – dan bevalt de film of de serie niet en ga ik opzoek naar iets anders. Vroeger was dat zeker bij elke glimp van Ron Boszhard. Weg. Heel gauw … weg. Ook Prem Radhakishun werd snel weg-gezapt. Ik was ooit de bedenker van een knop op de afstandsbediening. Je kunt vijf namen – gezicht of stem herkenning – invoeren dan zapt de tv automatisch weg. Destijds zaten eerder genoemde heren onder die knop. Ook Janmaat (Wie kent hem nog?), Wibo van der Linden en Henk Bres. Maurice de Hond stond op de wachtlijst, net als Piet Paulusma. Gek genoeg … geen vrouwen. Nou ja, Rita Verdonk.

482. Wanneer heb je voor het laatst iemand voorgelezen?

Haaientanden

Ik lees regelmatig voor tijdens mijn lessen Nederlands maar dat is een ander soort voorlezen. Ik heb de meisjes ‘Haaientanden’ voorgelezen tijdens de Kinderboekenweek. Op school (en thuis) bij de jongens in Bergen op Zoom heb ik ‘Opa gaat op reis’ voorgelezen.

483. Ben je goed in smalltalk?

Nee.

484. Welk nieuws greep je onlangs enorm aan?

Racisme. Afgelopen zondag bij een voetbalwedstrijd in Den Bosch. Wat verschrikkelijk … zeker als je dan ook nog zo’n supporter de Hitler-groet ziet brengen. Taakstraf alsjeblieft en een stadion-verbod. Ook de ontaarde Zwarte Pieten discussie vind ik verschrikkelijk. En ja ook ‘Zwarte Piet’ valt onder racisme alhoewel heel veel mensen dat niet zo bedoelen – dat weet ik ook wel. We moeten het gewoon niet meer doen.

485. Welke taal zou je graag kunnen spreken?

Ik spreek een mondje Portugees. Dat zou veel beter kunnen. Dat geldt trouwens voor al mijn vreemde talen. Ja, ik spreek Engels en Frans – genoeg om te communiceren maar verre van vlekkeloos en met een beperkte woordenschat. Zal ik aan het wensenlijstje ook nog Duits en Spaans toevoegen? Ooit – in een ver verleden – sprak ik een mondje Spaans maar dat is ondertussen ‘vernietigd’ door mijn Portugees. Te weinig onderhoud.

486. Kun je bellen blazen van kauwgom?

Wordt dat nog steeds gedaan? Het lijkt me zo 60-70’er jaren. Ik heb het zelden gedaan of zelfs maar geprobeerd.

487. Wat was je favoriete verjaardag?

Die van de kleinkinderen vind ik wel erg leuk. Verder geef ik niet zo veel om verjaardagen. Laat Isabel het niet horen …

488. Wat is je stopwoordje?

Ik weet niet of ik dat nog heb. Een tijdje betrapte ik me op: “Yes that is true” als veel gebruikte reactie of stopwoordje. Meer als een soort ja-hummen.

489. Kun je je makkelijk in tekenfilms inleven?

Mag ik de kleinkinderen weer opvoeren? Als ik met hen een tekenfilm zie dan gaat het inleven als vanzelf. In mijn eentje (en met Isabel) zie ik zelden een tekenfilm.

490. Zoek je je wasmiddel uit op geur?

Nee, maar ik kies wel altijd iets ‘blauw’. Lavendel. Lentefris. Of is ‘lentefris’  ‘geel en groen’?

491. Is het gras altijd groener bij de buren?

Zeker weten van niet – zeker niet in de letterlijke betekenis.

492. Wat is je favoriete gezonde snack?

Fruit. Liefst vers uit eigen tuin maar gedroogde mango- of bananenstrips, vijgen of dadels lust ik ook wel. Zijn dat gezonde snacks? Of moet ik dan komkommer en worteltjes invullen?

493. Hoe stevig is je handdruk?

Heel gewoon. Niet slap en ook niet knijpend.

494. Schrijf je vaak dingen op om ze beter te kunnen onthouden?

Steeds vaker. Boodschappenlijstjes. Do do lijstjes en soms ook een quote uit een boek. Op de computer bewaar ik vaker artikels in mijn leeslijst – vooral om iets te onthouden. Zo maakte ik tijdens het lezen van ‘Pier en oceaan’ – dat ik nu bijna uitheb – losse krabbels. Bijvoorbeeld: Schubert sonate D894 en Joachim Patinir.

495. Waar heb je voor het laatst ‘ja’ tegen gezegd?

Vanochtend na een vergadering “Of ik nog iets wilde drinken?” Ik zeg best dikwijls ‘JA’. Dat levert veel meer op dan ‘NEE’.

496. Wat is je favoriete maaltijd van de dag?

Oei, dat is een moeilijke. Ik denk … het ontbijt maar dan wel in gezelschap. In mijn eentje graai ik meestal een bakje yoghurt of eet een boterham uit het vuistje. Uitgebreid ontbijten – met alles d’r op en d’r aan … mmm.

497. Val je weleens in slaap voor de tv?

Wij kijken series – dat vertel ik met enige regelmaat. Af en toe wil Isabel onmiddellijk een tweede aflevering zien. In het kader van gemakkelijk ‘ja-zeggen’ kom ik mezelf dan tegen. Halverwege zo’n tweede aflevering knipper ik met mijn ogen en val even een paar minuten weg. Mijn devies blijft dus: ‘Eén aflevering per avond.’ In het weekend of tijdens de vakantie gaat deze regel natuurlijk niet op. Dan is het heel vaak binge-kijken.

498. Hoe erg is je verzamelwoede?

Die was best groot. Verhuizen en kleiner gaan wonen helpt om verzamelingen af te stoten. Eerst met pijn in het hart maar al gauw heb ik er vrede mee. Nou ja … een beetje dan toch. Ik moet er maar niet te hard over nadenken …

499. Houd je je altijd aan je zelfopgelegde schema?

Nee. Dat is al het tweede NEE-antwoord in deze 27ste editie.

500. Welk kunstwerk heeft grote indruk op je gemaakt?

Panem et Circenses I © Wim Delvoye

Meerdere. Ik heb een bijzondere emotionele herinnering aan “Panem et Circenses I © Wim Delvoye”. Ik heb er al eens eerder over geblogd. Klik HIER.

Zo … ik ben halverwege. Vijfhonderd vragen, vijfhonderd antwoorden. Op naar de 1000. Wordt vervolgd.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Weemoed

Tags

Afrika, Boechout, Boeken, Friesland, Ine, Isabel, Koksijde, Leeuwarden, Lezen, Oek de Jong, Ontheemd, Pier en oceaan, Weemoed, Zeeland, Zomer

Wat is weemoed? Ik vind volgende definitie: “Een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is. Zacht-treurige stemming” Vannacht toen ik wakker lag – dat gebeurt bijna elke nacht – schoot me dit woord te binnen: weemoed. Ik weet ook waarom ik aan deze emotie moet denken. De belangrijkste reden is ‘Pier en oceaan’ – de roman van Oek de Jong die ik aan het lezen ben. Ik ben bladzijde 200, nog bijna 600 pagina’s in het verschiet. Ik zal er later nog wel een keertje over bloggen. Het verhaal speelt zich af tussen 1944 en 1971. Zonder al teveel te verklappen kan ik zeggen dat dit boek zich afspeelt in Friesland en in Zeeland. Een beetje Breda, Amsterdam en Zandvoort. Laten dat nu precies de twee provincies zijn in Nederland waar ik zelf ook mooie – weemoedige – herinneringen aan heb. 

Passages in het boek over schaatsen in Friesland. Voor het eerst ‘houtjes’ onderbinden. Krabbelen op het ijs van de Dokkumer Ee dat stilaan verandert in schaatsen. Een week later mijn eerste toertocht van 30 kilometer. Logeren bij grootouders, samen met een jonger broertje. Mijn associatieve hersenpan maakt overuren.

Koen en Bart – Koksijde, zomer 1963

Jeugdherinneringen worden wakker ‘gekust’ door deze roman. Is dat vervelend? Nee, ik word er een beetje weemoedig van. Niet echt bedroefd. Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waar mijn ‘thuis’ staat. Dan komt de term ‘ontheemd’ bij me op. Dat ben ik een beetje. Niet heel erg hoor. Dat is natuurlijk het gevolg van mijn levenspad. Figuurlijk en natuurlijk ook letterlijk. Opgegroeid in Boechout (Vlaanderen). Daarna ben ik verhuisd naar Friesland waar ik met heel veel plezier heb gestudeerd, gewoond en gewerkt. Ik heb daar leren zeilen met een BM’er en leren schaatsen. Ik heb Ine daar leren kennen. Onze kinderen gingen er naar de basisschool. Daarna vertrokken we naar Bergen op Zoom en had ik mooie (theater) opdrachten in Zeeland. Mijn eerste productie – Water – (1993) in Zeeland ging in première op Neeltje Jans ter gelegenheid van 40 jaar na de watersnoodramp. En een paar jaar na het overlijden van mijn geliefde Ine belandde ik in de armen van Isabel, aan de andere kant van de evenaar. Waar staat mijn thuis? Is dat in Ossendrecht waar ik woon? Of in Djonasse (Mozambique) waar ik vaak verblijf. Boechout is nog heel vertrouwd. Zundert of Goes? Als ik in Leeuwarden (Friesland) ben, voelt het als thuiskomen.

Wat een boek niet allemaal kan veroorzaken. Weemoed.

Waarom heb ik deze foto uitgekozen? Ook door een associatie. Samen met mijn jonger broertje – alweer 26 jaar geleden gaan hemelen – in de duinen van Koksijde aan de Belgische kust. Zomer 1962 of 1963. Ik herinner me flarden. Bijvoorbeeld de zwembroek die ik aan moest. Flanel – een soort badhanddoeken-stof. Geen probleem zolang je op het strand en in de duinen speelt. Maar als zo’n broek(je) nat wordt – spelen in de plassen op het strand en in de branding – dan wordt zo’n onding-zwembroek 10 kilo zwaarder en zakt onherroepelijk naar je knieën. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Vervolgens ging het elastiek uitlubberen … Mijn moeder maakte papieren bloemen van crèpe-papier die wij dan ‘verkochten’ in ruil voor schelpjes. Maar met zo’n natte broek in een zand-kraampje zitten in de buurt van het strandhokje – waar het altijd naar pis stonk – was uiteindelijk niet leuk. We mochten na verloop van tijd wel een droge onderbroek aan maar dat gewriemel met een handdoek … Bert Haanstra heeft er prachtige beelden van geschoten in zijn bejubelde documentaire ‘Alleman’.

Ach wat geeft het. Een beetje weemoedig zijn … niks mis mee.

Uitgelezen – alweer drie boeken

Tags

Boeken, De belofte van Pisa, Detective, Jussi Adler-Olsen, Lezen, Mano Bouzamour, Rome, Serie Q, Steven Saylor

Na de geweldige roman ‘Grand Hotel Europa’ waarover al eerder schreef, heb ik weer drie boeken kunnen toevoegen aan mijn ‘Onlangs Gelezen’ lijstje. Geen meesterwerken, daar had ik ze ook niet op uitgekozen. Gewoon even lekker lettertjes vreten. Dat is gelukt.

Selfies

Selfies

“Ze zijn jong, knap, lopen in merkkleding en besteden dagelijks uren aan hun haar – en daarbij leven ze van een bijstanduitkering. Deze jonge vrouwen denken alleen aan zichzelf, maar leiden een levensgevaarlijk bestaan, want langzaam maar zeker zijn ze een doorn in het oog geworden van een volstrekt labiele persoon die besluit om één voor één met al deze klaplopers af te rekenen. In eerste instantie is het geen zaak waar brigadier Carl Mørck veel aandacht aan besteedt. Hij is erachter gekomen dat hij onvrijwillig een pion is geworden in de interne machtsstrijd binnen de politieleiding en hij moet snel handelen om het bestaan van afdeling Q veilig te stellen. Als hij tegelijkertijd een tip krijgt over een splinternieuwe moordzaak die in veel opzichten aan een onopgehelderde moord van lang geleden doet denken, heeft hij meer dan ooit behoefte aan het vlijmscherpe overzicht van zijn collega Rose. Maar Rose is met ziekteverlof, omdat afschuwelijke gebeurtenissen uit het verleden haar achtervolgen.”

Het is alweer het zevende boek in de serie ‘Afdeling Q’. De afdeling die vanuit de kelder van het politiebureau oude zaken probeert op te lossen. De medewerkers van deze afdeling zijn bij de vaste lezers bekend. In dit boek wordt er veel aandacht besteed aan het traumatische verleden van Rose. Misschien wel iets teveel. De mix tussen het ‘politie-onderzoek’ en ‘de persoonlijke besognes van de politiemensen’ is natuurlijk het basis-concept van de Scandinavische thriller. Ik denk dat Sjowall en Wahloo (Martin Beck) aan de wieg stonden van dit genre. Bij Camille Lackberg ben ik afgehaakt na het zesde boek omdat de balans ‘Onderzoek – Prive’ teveel doorsloeg naar het laatste. Jussi Adler-Olsen moet – voor mijn smaak – er de rem op zetten in zijn volgend Q-boek. ‘Selfies’ – wel met plezier (snel) gelezen hoor.

De belofte van Pisa

De belofte van Pisa

“De man in pak vroeg aan de decaan: “Zitten hier ook Marokkanen op school?” De decaan zegt dat het reuze meevalt. Totdat Sam het Hervormd Lyceum binnenstapt. Zijn broer zit in de zware criminaliteit, zijn zussen werken achter de kassa en zijn buurtvrienden hangen doelloos op straat. Sam, thuis heet hij Samir, is echter vastbesloten het vwo te gaan doen en hij belooft zijn broer omdat tot en met zijn diploma vol te houden. Daarnaast stort  hij zich – soms letterlijk – op zijn piano. Liefde voor klassieke (piano) muziek. Waar zijn broer die vrachtwagen vol pianos vandaan heeft gehaald, vraagt hij liever niet. Thuis worstelt Sam met zijn analfabete en weinig geïntegreerde ouders, die liever hebben dat hij salam aleikum zegt dan goeiemorgen. Ook op het elitaire lyceum kan hij zich lastig staande houden. Buurthuizen en sterrenrestaurants, moskeeën en jetsetfeestjes laten zich niet gemakkelijk combineren.”

Een schelmenroman. Een bildungsroman (coming of age). Ja, allebei is waar. Ik had dit boek al een hele tijd in mijn (figuurlijke) boekenkast staan. Op mijn e-reader wel te verstaan. Steeds koos ik een ander boek. Onlangs zag ik dat dit boek is verfilmd. Dat prikkelde opnieuw mijn interesse. Dan moet dit best een interessant boek zijn, flitste door mijn hoofd. Ik heb het met veel plezier in twee dagen verslonden. Heel vlot geschreven. Vaak grappig en een tikkeltje vulgair. Hoe overleef je als intelligente jongen uit De Pijp – met Marokkaanse roots – in een elitair schoolmilieu in Amsterdam Zuid? Dat is niet vanzelfsprekend. Sam probeert het. Een prima boek. Lezen, zou ik zeggen. Nu heb ik de ‘teaser’ van de film gezien … de film laat ik lekker links liggen. Leve het boek.

Dood van een slavendrijver

Dood van een slavendrijver

“Rome 70 voor Christus. Na de dood van de beheerder van een Romeinse villa worden twee slaven verdacht van de moord. Zij zouden zich inmiddels gevoegd hebben bij Spartacus die een slavenopstand leidt. De wet zegt dat alle slaven van een vermoorde eigenaar ter dood moeten worden gebracht. Gordianus de Vinder – privé-detective avant la lettre – wordt gevraagd om de moord te onderzoeken, in de hoop dat hij de moordenaar ontmaskert, zodat de slaven gered kunnen worden. Gordianus reist af naar de Golf van Napels en heeft maar drie dagen de tijd, want meteen na de begrafenis zullen de slaven naar de arena gebracht worden.”

Ergens op een externe harde schijf heb ik een map met ‘oude boeken’. Ik kijk er zelden naar. Na ‘De belofte van Pisa’ ging ik op zoek of ik nog andere boeken heb van Mano Bouzamour of Ilja Leonard Pfeijffer. Ik begon dus te scrollen en toen kwam ik de naam ‘Steven Saylor’ tegen met een heel aantal boeken. Tiens, nooit van gehoord. Aan de titels zag ik direct dat deze auteur een voorliefde heeft voor Romeinse verhalen. Dat is een periode in onze geschiedenis die ook mijn interesse heeft. Het is fijn dat je meteen op internet wat meer te weten kunt komen van een auteur. Zijn hoofdpersonage is Gordianus. Een vrije Romeinse burger. Nieuwsgierig en een ervaren reiziger. Een Romeinse ‘detective’. Je zou dit boek (deze reeks) kunnen vergelijken met collega-detectives zoals Hercule Poirot (Agatha Christie), Sherlock Holmes, Maigret (Simenon) of Cadfael (Ellis Peters).

Een lekker doorlees-boek. Een ‘who done it’ in een antiek Romeins decor. Dat laatste doet de schrijver zeer overtuigend en uitvoerig. In zijn nawoord vermeldt hij een waslijst aan geraadpleegde literatuur. Ik ga zeker meer van deze verhalen lezen. Heel ontspannend, iets voor de vakantiekoffer en het strand – zeker als je naar Italië op vakantie gaat en van geschiedenis en thrillers houdt.

In de serie: BOEKEN