Driekoningen – MDLM (#18)

Tags

6 januari, Bathasar, Beeldende kunst, Boechout, Boeken, De Fé, Driekoningen, Familie, Felix Timmermans, Lezen, Lier, MDLM, Nete, Opsomer, Pallieter, Pitjevogel, Schapenkop, Schilder, Schrijver, Schrobberbeeck, Suskewiet, Twelfth Night, Van Boeckel, Verhalen, Vlaanderen, Zimmer

Driekoningen – Felix Timmermans – 1911

Het is vandaag 6 januari. Driekoningen. Twelfth Night. Na een elfdaagse ‘stilstand’ van de zon worden vanaf vandaag de dagen op het noordelijk halfrond weer wat langer. Sinds vorig jaar heeft 6 januari in de Verenigde Staten een bittere nasmaak gekregen. Maar dat is een heel ander verhaal. Ook het verhaal van ‘Twelfth Night’ (William Shakespeare) bewaar ik voor een andere keer.

In het evangelie van Mattheüs is er enkel sprake van 3 wijzen. Niks koningen en al helemaal geen onderscheidende kleuren. Al die toevoegingen zijn van heel wat eeuwen later. De namen Caspar, Melchior en Balthasar zijn voor eerst terug te vinden in de 8ste eeuw.

Als kind, opgroeiend in katholiek Vlaanderen, luisterde ik geboeid naar alle verhalen. Van Richard Leeuwenhart, de 3 musketiers, de witte van Zichem, de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging tot de verhalen van ‘de Fé’. Die laatste naam zegt je waarschijnlijk weinig. De Fé … de volkse bijnaam van Felix Timmermans (1886 – 1947). Schrijver, schilder uit Lier.

Ik groeide op in Boechout, een dorp tussen Antwerpen en Lier. Mijn vader was leraar Nederlands. Hij was zelf altijd, net als zijn twee broers, in Lier naar school gegaan. Sint Gummaruscollege. Hij kende Lier als zijn binnenzak. Vandaar dat onze blik bijna altijd richting Lier stond, zelden richting Antwerpen. En wie Lier zegt, zegt Felix Timmermans (schilder, schrijver) – Isidore Opsomer (Schilder) – Louis Zimmer (astronoom) – Lodewijk van Boeckel (kunstsmid).

Mijn vader was behalve leraar ook amateur toneelspeler, conferencier. Al als jonge snotaap zag ik hem zijn eigen geschreven sketches spelen, grappen maken, voorlezen en vertellen. Vaak gebruikte hij fragmenten uit de boeken van Felix Timmermans of hij bewerkte teksten van de Fé. Ik denk dat wij bijna het hele oeuvre in huis hadden. Ik herinner me zeker ‘Het kindeken Jesus in Vlaanderen’, ‘De zeer schone uren van Juffrouw Symforosa, begijntje’, ‘Driekoningentriptiek’, ‘De pastoor uit den bloeyenden wijngaerdt’, ‘Pallieter’, ‘Pieter Bruegel, zoo heb ik u uit uwe werken geroken’, ‘De harp van Sint Franciscus’ … ik stop met deze saaie opsomming. Maar ik moet wel het toneelstuk ‘En waar de sterre bleef stille staan’ vermelden want dat was een van zijn favorieten.

En zo ben ik terug bij de Drie Koningen. Een legendarisch verhaal … in Lier dan toch, misschien ook nog een beetje in Vlaanderen. Om geld op te halen voor een pintje in hun staminee ‘Het Zeemeerminneke’, trekken de manke herder Suskewiet, de palingvisser Pitjevogel en de bedelaar Schrobberbeeck met een draaiende ster zingend langs de huizen. Terwijl Suskewiet de ster draaiende houdt, zingen de drie mannen: “Wij zijn de Drie Koningen met hun ster. Wij komen gerezen van heel ver. Wij gingen en zochten overal, over berg en over dal. En waar de sterre bleef stille staan, zijn wij mee dreeën naar binnen gegaan.”

Felix Timmermans

Felix Timmermans is vooral beroemd geworden omwille van zijn boeken, met Pallieter (1916) als meesterwerk. Hij werd meermaals genoemd als kandidaat Nobelprijswinnaar. Dat boek is in meer dan 50 talen vertaald. Ik denk dat de meeste Vlamingen mensen uit Lier (Lierke Plezierke) eerder ‘Pallieter’ zullen noemen dan ‘Schapenkop’, de officiële bijnaam. Pallieter is een ode aan de natuur, een ode aan de vrijheid. Zal ik het dit jaar weer eens herlezen? Wie weet …

Tot zover over de schrijver Timmermans. Dit MDLM gaat over schilderijen. Ja, schilderen deed de Fé ook. Met olieverf, met waterverf. Hij illustreerde zijn eigen boeken. Als kind vond ik dat aantrekkelijk, een boek lezen maar tegelijkertijd ook naar de plaatjes (tekeningen) kijken. In Lier kun je het Timmermans- Opsomer Museum bezoeken (denk ik) en uiteraard is daar de focus meer gericht op zijn beeldend werk.

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Bronnen: Wikipedia. Meer lezen over Felix Timmermans: Felix Timmermans als schilder en tekenaar (zeer uitgebreid artikel) en Van Balthasar tot Sukskewiet (een artikel over de Drie Koningen).

Meer schilderijen en illustraties van Felix Timmermans zien: Klik HIER.

ps. Als kind ging ik jaarlijks ‘Driekoningen’ zingen, samen met mijn broer en een buurjongen. Ik was altijd ‘Balthasar’, de zwarte koning.

Van 26 tot 50

Tags

Arthur Japin, Boeken, Dido Michielsen, Gabriel Garcia Marquez, Hebban.nl, Hillary Rodham Clinton, J.D. Barker, Lezen, Louise Penny, Robert Ludlum, Susan Smit, Top 25 van mijn mooiste boeken

Alweer een logje over boeken. Lezen is tenslotte een van mijn meest geliefde activiteiten, dat weten mijn volgers allang. Met enige regelmaat snuffel ik rond bij hebban.nl. De site voor boekenliefhebbers. Ik haal er soms ideeën vandaan of ik lees een paar recensies voordat ik besluit of ik een boek koop of toch maar niet. Enkele jaren geleden organiseerden ze de TOP 1000 van Mooiste Boeken. Alle leden (dat is trouwens gratis) werd gevraagd een TOP 25 op te stellen. Dat deed ik. HIER kun je mijn lijst bekijken. Ik heb er nadien nog één keer iets aan veranderd. Onlangs ontdekte ik dat dit lijstje kan uitgebreid worden naar 50 boeken. Oei. Oef. Amai. Daar moet ik eens flink over gaan nadenken. Ik vond de eerste vijfentwintig boeken kiezen niet heel moeilijk. Maar nu … welke boeken spelen niet in mijn ‘eredivisie’ maar wel een niveautje daaronder? Ik zal dat lijstje later wel met jullie delen. Ik blogde weleens vaker over Hebban, klik HIER.

Er zullen waarschijnlijk geen boeken voorkomen die ik de afgelopen weken las …

… maar je weet het nooit. Mrs. Degas van Arthur Japin maakt nog wel enige kans om een plekje te veroveren bij de eerste vijftig. Heel kort iets over de vijf andere boeken. De heks van Limbricht en Tropenbruid – deze twee boeken van Susan Smit lezen heel vlot. Historische romans, deels gebaseerd op waargebeurde feiten, deels aangevuld met de fantasie van de schrijfster. Lichter dan ik (Dido Michielsen) is een mooi – ook historisch – een boek over hoe moeilijk het is (kan zijn) om tussen twee culturen in te moeten opgroeien en leven.

De beller op lijn vier (J.D. Barker) is spannend, zeker in het begin. Later ging het me wat tegenstaan. Ik heb het boek wel uitgelezen maar ga niet onmiddellijk op zoek naar andere boeken van deze schrijver. Hillary Rodham Clinton heeft zich gewaagd aan een spannend boek samen met de Canadese thrillerauteur Louise Penny. Ik had enkele goede recensies gelezen. Ik was benieuwd. Spannend: ja. Geloofwaardig: tja. Grappig: een beetje, zeker als de dames personages opvoeren die erg op Trump en Poetin lijken. Kijk ik uit naar een volgende triller van deze dames: ik denk het niet. Heb je ooit een Ludlum gelezen? Ik wel, heel wat zelfs in de 80’er jaren. Ergens op een camping in Frankrijk (op Île d’ Oleron – 1984) sloeg ik de laatste bladzijde van alweer een Ludlum dicht en zei: “Dat was de laatste letter die ik las van deze auteur. Punt, stop, nooit meer een Ludlum voor mij.” Ik heb woord gehouden. Ik vind Staat van Terreur een soort Ludlum. Een wereldbedreigend complot. Zal de wereld gered worden? Ja natuurlijk, 350 bladzijdes later is de atoomdreiging weer wat minder urgent. De slechterik is uitgeschakeld. Oei, excuses … ik heb het einde verraden.

Nog even iets over de eerste 25 boeken van mijn lijstje. Een collega blogger (bijna 40 jaar jonger dan ik) las onlangs ‘Liefde in tijden van cholera’. Een boek uit mijn top 25-lijst. Zij vond het driekeer niks. Stel dat ik dat boek nu zou lezen, zou deze roman dan nu ook mijn lijst halen? Ik weet het niet. Natuurlijk is zo’n keuze deels bepaald door nostalgie.

In de serie: BOEKEN

Naschrift 2 december: De Hebban-lijst is aangevuld tot 50. De volgorde na #10 is tamelijk willekeurig.

Het huis aan het meer

Tags

Berlijn, Boeken, Duitsland, E-boek, E-reader, Geschiedenis, Het huis aan het meer, IJzeren Gordijn, Ine, Lezen, Non-fictie, Thomas Harding, West-Berlijn

Joepie. Ik had weer een 4 **** sterren boek te pakken. Met dank aan Liesbeth (Apenstaartje) voor de tip. Een non-fictieboek dat leest als een roman. Het huis aan het meer.

Ik hou van geschiedenis en ik hou van lezen. Met dit boek kwam ik dan ook goed aan mijn trekken. Laat ik eerst maar eens de achterflap citeren.

“In 2013 bezoekt Thomas Harding het huis van zijn Duitse grootmoeder, gelegen aan de rand van Berlijn, bij de Groβ Glienicker See, die grenst aan de Wannsee. Deze plek, haar ‘zielenplek’, die zij heeft moeten verlaten toen de nazi’s aan de macht kwamen, ligt er vervallen en verlaten bij. Een betonnen voetpad door de tuin markeert waar de Berlijnse Muur bijna drie decennia heeft gestaan. In een poging het huis van de sloophamer te redden, onderzoekt Harding de geschiedenis van de vijf families die hier hebben geleefd: de adellijke landeigenaar die op het landgoed een wijngaard aanlegde, een welvarende Joodse familie die hier de vrije tijd doorbracht, een beroemde componist in dienst van de nazi’s, een weduwe en haar kinderen en een informant van de Stasi. Uit al deze aangrijpende en dramatische verhalen doemt een twintigste-eeuwse geschiedenis van Duitsland op.”

Ik heb al vaker – met plezier – boeken gelezen over de 20ste eeuw. Zowel in romanvorm als non-fictie. Ook dit boek kun je in dat rijtje plaatsen. Een belangrijk verschil: hier speelt het huis de hoofdrol. En af en toe de schrijver die heel veel onderzoek (en dan benadruk ik: HEEL VEEL) heeft gedaan naar dat huis en haar bewoners. Een bijzondere plek aan het randje van Berlijn. In behapbare hoofdstukken maken we kennis met de mensen die er ooit woonden en verbleven. Vijf families en ook min of meer vijf generaties. De families hebben nauwelijks iets met elkaar te maken behalve dat ze in dat (zomer)huis woonden. Ze zijn (waren) eigenaar, huurder, oppasser, onderhuurder, kraker enzovoort. Aanvankelijk was het een buitenverblijf van een rijke Joodse familie. Later werd het huis permanent bewoond wat in de winter niet vanzelfsprekend was. Als het huis eind jaren 90 totaal wordt uitgeleefd door junks en vossen in de kelder, voel je plaatsvervangende ergernis. De schrijver – wiens overgrootvader het huis ooit liet bouwen – probeert het huis te redden van de sloop.

Het boek heeft veel voetnoten die ik bijna allemaal heb genegeerd. Ik las het op mijn e-reader en dan is ‘bladeren’ net iets teveel gedoe. Ook de laatste zestig bladzijdes zijn een soort appendix. Met een lang nawoord, kopieën van documenten, veel foto’s, krantenartikelen.

Meestal lees ik non-fictie in afzonderlijke delen – een paar hoofdstukken en dan weer wat anders – dus afgewisseld met een roman of een spannend boek. Nu niet. Je wilt weten hoe het verder gaat en dat is eerder iets voor een thriller. Natuurlijk is dat het vakmanschap van de schrijver Thomas Harding.

Ik verbleef samen met Ine in het voorjaar van 1982 tien dagen in West-Berlijn. We reden vanuit Boelenslaan (Friesland) met onze Renault 4 naar Berlijn. Tweemaal een andere route. Voor het eerst achter het IJzeren Gordijn. Best wel bijzonder en ook wel een tikkeltje spannend. We logeerden (gratis) in het appartement van vrienden van een vriend. Een reis die veel indruk op ons maakte. Zeker de dag dat we via checkpoint Charlie naar Oost-Berlijn liepen. Tijdens het lezen van dit boek herinnerde ik me dus heel veel van die dagen in een verdeelde stad. Jammer dat reizen een stuk minder vanzelfsprekend is geworden … blijf gezond.

In de serie: BOEKEN

Koen maakt reclame

Tags

Azië, Boeken, Grensgevallen, Israel, Lezen, Libanon, Midden-Oosten, Mozambique, Paspoort, Reisverhalen, Reizen, Rolf Weijburg, Stempels, Tekeningen, Usa, Visum, Vrienden, Yemen

Dit stukje gaat vandaag opnieuw over een boek. ‘Grensgevallen’ van Rolf Weijburg.

Laat ik het maar meteen vertellen. Ik ken Rolf Weijburg, de schrijver – kunstenaar persoonlijk dus mijn aanbeveling is misschien een tikkeltje gekleurd. Ik schreef op dit blog vaker over hem. Lees HIER. Eerst maar eens de publiciteitstekst van de uitgever vermelden.

‘Grensgevallen’ is een bundel reisverhalen met het oversteken van internationale grenzen als rode draad. Verhalen van vier decennia reizen naar niet alledaagse bestemmingen. In het hart van de Sahara, langs de randen van Arabia Felix, via een smokkelroute of langs de zompige oevers van de grensrivier neemt de auteur u mee op reis de grens over. Reizen die worden onderbroken door nukkige ambassadeurs, terwijl ook diefstal, gevangenschap en zelfs een kapper voor onverwacht oponthoud zorgen. U gaat mee als de auteur het land wordt uitgezet, valt terloops een land binnen en leert hoe u in twee landen tegelijk kunt zijn. Aan de hand van de auteur steekt u met gevaar voor eigen leven de verste grens ter wereld over en zelfs de grens van het paradijs ligt in dit boek binnen handbereik. Een boek als een reis, meer nog dan een reisboek.

Bijna 300 bladzijden zeer lezenswaardige verhalen, af en toe wat feitjes, tekeningen, kaarten en (oude) foto’s. Ik lees graag reisverhalen en Rolf is een zeer goede verteller. Dat bewijst hij met ‘Grensgevallen’ en ook met zijn verhalen over de vijfentwintig kleinste landen van de wereld die hij allemaal heeft bezocht. Hij werkt nu aan een boek met verhalen, etsen en tekeningen over die kleine landjes. Klik HIER dan kun je een aantal van die verhalen alvast lezen. Gratis en voor niets.

Ik heb het boek in heel veel korte lees/reis-etappes gelezen. Dan reisde ik bijvoorbeeld in gedachte met hem mee over Grieks en Turks Cyprus, daarna op weg naar Libanon (in oorlog) en nog verder. Daarna stak ik – bij wijze van spreken – de Rovuma-rivier over, de grens tussen Tanzania en Mozambique. Maar ook dichter bij huis verbaas je je over de complete idiotie van Baarle Hertog en Baarle Nassau. Om een brief – poste restante – op te halen op het hoofdpostkantoor in Vaticaanstad (kleinste land ter wereld) moet je er eerst voor zorgen dat je aan de praat komt met de Zwitserse Garde.

Rij met hem mee met krakkemikkige vrachtwagens, een oude Peugeot, een kamelen-karavaan (o nee, dat lukte uiteindelijk toch niet) of op het dak van een goederentrein. Vaar met hem mee op een dhow (Arabische zeilboot) van Azië (Yemen) naar Afrika (Djibouti) of verdwaal met een moeras-stoomboot tussen eindeloos drijvende papyrusbossen in de Grote Stud (Soedan). Zijn vizier is altijd gericht op de volgende grens. Of op het halen van een noodzakelijk stempeltje, visum, importstempeltje of welk bureaucratisch verzinsel dan ook. Hoelang duren de grenscontroles? Vijf minuten of een paar weken? Het overkomt Rolf allemaal. Hij ontmoet kleurrijke, corrupte, luie en vriendelijke douaniers. Het is fijn dat ik een aantal van zijn (af en toe) reisgenoten persoonlijk ken. Zo reis ik ook even mee met Roelof, Jaap, Catherine of Bashir.

Natuurlijk roepen zijn verhalen veel herinneringen bij me op. Mijn reiservaringen zijn klein bier ten opzichte van Rolfs figuurlijke giga-brouwerijen als Duvel, Brugse Zot, Kilimanjaro en Nile tezamen. Is dit een beeldspraak of een vergelijking die lezers moeten begrijpen? Ik hoop het. In het voorjaar van 1982 trokken we met z’n zessen in een vw-busje naar de Sahara. We hadden het plan om bij elke grens een stempel te laten zetten in ons paspoort. Het moeilijkst te verkrijgen stempeltje was in Luxemburg. De stempel om van Ceuta (Spaanse enclave) Marokko in te komen was het meest onzichtbare. Je dumpte je paspoort door een luikje van een houten kiosk en je moest vervolgens hopen dat het houten hokje je paspoort weer uitspuwde. In Israel moest ik uitleggen waarom er een stempel van Syrië, Libanon en Zimbabwe in mijn paspoort stond. Ik kwam het land binnen. Omgekeerd was dat niet gelukt. We lieten onze paspoorten ooit achter bij een mannetje boven op de grens tussen Damascus (Syrië) en Libanon. Hij bracht ze keurig gestempeld terug naar het restaurant waar we hadden afgesproken. Ik had ooit één toeristen-stempel in mijn paspoort. In Timboektoe (Mali) kon je zo’n stempel halen bij een mini-mud-toeristen-kantoortje. De USA weigerde me ooit een stempel om hun grens te passeren omdat ik een hand-geschreven paspoort had. Dat kostte me drie dagen. Maar of je dat tijdverlies moet noemen betwijfel ik.

Een willekeurige bladzijde uit een van mijn vele verlopen paspoorten (*)

Het gaat hier niet over mijn verhalen maar over die van Rolf. Hou je van lezen? Hou je van bijzondere reisverhalen? Zoek je nog een sinterklaas- verjaardag- of nieuwjaarscadeau … sla je slag. Koop of bestel dit boek. Het is bovendien mooi vormgegeven door zijn broer Ed. Koop het boek het liefst bij je lokale boekhandel of bij de schrijver zelf via rolfweijburg.nl Je vindt daar nog veel meer moois. Heel veel etsen en ook andere boeken van Rolf.

GRENSGEVALLEN

Over grenzen in Afrika, Europa en het Midden-Oosten

Tekst, etsen, tekeningen, landkaarten en de meeste foto’s – Rolf Weijburg

ISBN 978-90-9033376-2

(*) Ik weet dat ik nooit een verlopen of een vol paspoort heb weggegooid maar waar o waar heb ik ze opgeborgen? Help.

In de serie: BOEKEN

Een nadenkertje

Tags

Bijbel, Boeken, Fictie, Lezen, Non fictie, Pieter Waterdrinker, Tweets, Twitter

Vandaag geen lange tekst. Laat ik beginnen met een schermafbeelding van Twitter.

Ik vind de Tweet die schrijver Pieter Waterdrinker plaatste naar aanleiding van de nieuwe bijbelvertaling erg grappig. Een nadenkertje. Als ik boekhandelaar zou zijn … waar plaats ik dan de bijbel? Waarschijnlijk ook bij de non-fictie. Of bij andere boeken over filosofie of religie.

Ik heb de bijbel nooit helemaal gelezen. Natuurlijk ken (las) ik een aantal verhalen en brieven. Het Nieuwe Testament heb ik wel gelezen, zelfs alle vier verschillende versies van het evangelie. Het was ooit een onderwerp tijdens mijn opleiding: de verschillen tussen de evangeliën. Toen vond ik dat best boeiend, zeker de conclusie dat er ook een soort bron-evangelie moet bestaan (hebben).

Prettige week. Je hoort nog van me. Nou ja … je leest hier vast nog meer deze week.

In de serie: BOEKEN

De bergen zingen

Tags

Boeken, De bergen zingen, Hollywood, Johnson, Lezen, Nguyēn Phan Quê Mai, Reizen, Vietnam

Mijn leesritme is al jaren hetzelfde. Misschien is ritme niet helemaal het juiste woord. Ik lees één of twee thrillers en dan een roman. Tussendoor lees ik ook non-fictie en met tussendoor bedoel ik dat ook letterlijk. Ik kan bijvoorbeeld op bladzijde 83 zijn van een boek (meestal op mijn e-reader) en dan pak ik een reisverhaal, een biografie, een bundel columns of een ander non-fictie-boek (meestal de papieren versie). Ik lees een paar hoofdstukken om daarna de roman weer op te pakken op bladzijde 83.

De bergen zingen – Nguyēn Phan Quê Mai

“De jonge Huong groeit op tijdens de oorlog in (Noord) Vietnam. Haar ouders en ooms hebben zich aangemeld bij het leger en vertrekken via de Ho Chi Minh-route naar het zuiden om te vechten tegen het Amerikaanse leger. Huong blijft met haar oma achter in Hanoi. Het dagelijks leven is moeilijk, maar haar oma, geboren in 1920, vertelt Huong haar eigen levensverhaal. Over de Franse bezetting van Vietnam, de Japanse invasie, haar leven op de boerderij en hoe ze die met haar zes kinderen gedwongen moest verlaten door de landbouwhervormingen.”

Ik kocht en las dit boek omdat een collega-blogger – ik weet niet meer wie – deze roman van harte had aanbevolen. Dat was een goed advies. De bergen zingen is een mooi, aangrijpend boek. Het verhaal over vier generaties, verteld vanuit het vrouwelijk standpunt: oma en kleindochter. Twee verhaallijnen. Een eeuw armoede, oorlogsgeweld, hongersnood, ziekte en een onbarmhartige, corrupte overheid. Als je nu denkt ‘Wat een zware kost, wat een ellende’ dan moet ik enerzijds ja-zeggen maar de toon van het boek blijft licht. Samen met de hoofdpersonages blijf je de hoop koesteren dat de familie ooit weer eens samen zal zijn. Oma is een aanpakker, Huong is een goede leerling op school en wordt verliefd. Op verdrietige momenten brengt een houten vogeltje troost. Langzaamaan krabbelen de getraumatiseerde familieleden op.

De taal is doorspekt met Vietnamese spreekwoorden (uiteraard zijn ze vertaald). Er is veel aandacht voor de natuur, van lotusbloemen tot jonge rijstplantjes.

Wat weet (wist) ik eigenlijk over Vietnam? Ik was een tiener tijdens de Vietnam-oorlog. Wij hadden nog niet heel lang televisie en de Vietnam-oorlog was de eerste ‘televisie-oorlog’. Dat werd zo genoemd omdat we via het beeldscherm getuige konden zijn wat daar gebeurde. Televisie werd dus bewust ingezet als communicatiemiddel, zeg maar gerust gemanipuleerde beeldvorming. Ik was net te jong om mee te lopen in ‘Johnson-moordenaar-demonstraties’, waarschijnlijk had ik dat wel gedaan als ik wat ouder was geweest. Niet persé tegen Johnson maar vóór vrede, tegen oorlog. Vaag wisten we iets over Noord-Vietnam – communistisch, gesteund door de USSR en Zuid-Vietnam – gesteund door de USA. Met andere woorden: een koude-oorlog oorlog. Enkele jaren na het einde van die oorlog produceerde Hollywood de ene na de andere Vietnamfilm. Ik zag er heel wat.

Halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw hoorde ik voor het eerst dat mensen op vakantie gingen naar Vietnam. Ik fronste daarbij mijn wenkbrauwen. Zo ver weg? Een land dat we kennen van napalmbombardementen en tunnelcomplexen bezoeken als toerist? Ik zette er grote vraagtekens bij. Tien jaar later reisde ik voor het eerst naar Afrika. Nog een paar later ging de reis voor het eerst naar Azië. (*) Sinds het grote themajaar GOES AZIË (2017) staat ook Vietnam op mijn verlanglijstje. Ik ken heel wat mensen die me voor zijn gegaan en het een fantastisch mooi land vinden, zeker het noorden. Vietnam, een boeiend land. Dit boek – ondanks alle oorlog-gruwel – verleidt me opnieuw om op bezoek te komen.

(*) Ik was al eerder in Marokko en in Aziatisch Istanbul maar dat beschouwde ik toen niet echt als Afrika of Azië.

Twee thrillers

Tags

Boeken, Cilla en Rolf Börjlind, E-boek, Lezen, Michael Connelly, Thriller, Zweden

Ik ben zelf verbaasd dat ik al een week geen stukje heb gepubliceerd. Ik ben niet opvallend drukker dan anders. Een gewone werkweek, een min of meer gewoon weekend. Maar ik las wel twee thrillers in minder dan een week. Thrillers leg ik niet zo gauw weg om even iets anders te doen. Die lezen deels zichzelf, bij wijze van spreken.

Dat ik fan ben van de boeken van Michael Connelly heb ik hier al veel vaker verteld. Het duo Cilla en Rolf Börjlind zijn nieuw voor mij. Een schrijvend echtpaar uit Zweden. Ik zag hun (namen) boeken al eerder voorbijkomen maar ik had er nog nooit eentje gelezen.

De wet van de onschuld – Michael Connelly

“Advocaat Mickey Haller moet stoppen voor een verkeerscontrole, en de politie ontdekt vervolgens het lichaam van een van Hallers cliënten in de kofferbak van zijn Lincoln. Hij wordt beschuldigd van moord, maar hij weet meteen dat hij erin is geluisd. De exorbitante borgtocht van vijf miljoen dollar, hem opgelegd door een wraakzuchtige rechter, kan hij niet betalen en dus draait hij de bak in. Vanuit de gevangenis in het centrum van Los Angeles kiest Haller ervoor om zijn eigen verdediging te voeren. Hij moet een strategie bedenken, terwijl hij ook voortdurend op zijn hoede moet zijn – als vertegenwoordiger van de rechtspraak is hij een doelwit voor de andere gevangenen. Met de hulp van zijn trouwe team, onder wie Harry Bosch, probeert hij uit te zoeken wie achter de poging zit om zijn leven te verwoesten, en vooral: waarom. Pas dan kan hij proberen de rechter en de jury van zijn onschuld te overtuigen.”

Deze nieuwste ‘Lincoln-advocaat-thriller’ is gewoon goed. Niet meer, niet minder. Als je dit boek zelf wilt lezen is het misschien goed om weg te klikken, mogelijk verraad ik iets. Mickey Haller is een van de vaste personages in het oeuvre van Michael Connelly. Gaat hij dit personage opofferen en laten veroordelen tot levenslang of zelfs de doodstraf? Waarschijnlijk niet. Dat gegeven staat een beetje in de weg om dit boek heel spannend te maken. Je weet dat deze strafrechtadvocaat alle kneepjes van het vak kent, dus …

Springvloed – Cilla en Rolf Börjlind

“Olivia Rönning is studente aan de politieschool en krijgt als opdracht om in haar vakantie een oude moordzaak (cold case) te bestuderen. Ze kiest een onopgeloste strandmoord van lang geleden, eentje waar haar vader zaliger nog aan gewerkt heeft. Om inzage in documenten te krijgen moet ze contact opnemen met de desbetreffende politieagent van destijds, Tom Stilton. Deze man is echter van de aardbodem verdwenen.”

Bovenstaande publiciteitstekst beschrijft in het kort de rode draad die gesponnen is doorheen het boek. Maar er zijn heel veel zij-verhalen. Misschien wel veel te veel. De eerste helft van het boek maak je steeds kennis met nieuwe personages. Het ging mij irriteren. Uiteraard weet je dat deze verhalen uiteindelijk bij elkaar zullen komen. Ja toch? Hoe? Dat ga ik hier vanzelfsprekend niet uit de doeken doen. Ga ik nog een andere thriller in deze serie lezen? Ik twijfel nog.

Ik zoom nog even in op de kaften van beide boeken. Is het je opgevallen dat er een dikke DT-fout staat op de voorzijde van het eerste boek? Slordig vind ik dat. Op de voorzijde van het andere boek staat: ‘Een Rönning & Stilton-Thriller’. Dat had ik niet eerder gelezen (gezien) want ik las deze thriller als e-boek en dan zie je de kaft nauwelijks. Als je dan opnieuw de korte samenvatting leest over dit boek dan is de zoektocht naar de ‘van de aardbodem verdwenen agent‘ een tikkeltje voorspelbaar hoe het zal gaan.

Ik geef beide boeken ***1/2 op mijn persoonlijk sterren-overzicht. Klik HIER.

Waarom toch gaan dingen kapot

Tags

Boeken, Boekenkast, De wet van Murphy, Kapot, Scherven, Strijkijzer

Het is niet voor het eerst dat ik hier iets schrijf over zaken die kapot gaan. Klik HIER maar als je dat wilt lezen. Wat heb ik daar toch een gruwelijke hekel aan. Ik zal vast eerder hebben verteld dat ik niet erg materialistisch ben. Maar ik wil graag behouden wat ik heb. Maar de dagelijkse realiteit is weerbarstiger.

De middelste boekenkast in mijn werkkamer is omgekukeld.

Het was schrikken toen ik een paar dagen geleden de deur van mijn werkkamer opendeed. Een ravage, een puinhoop. De middelste van drie boekenkasten lag languit gestrekt op de vloer. Knock out. Links en rechts wat stoffelijke overschotten. Ik heb deze plaatselijke aardbeving niet gehoord, niet gevoeld. Gelukkig maar want wat moet je ermee aanvangen midden in de nacht.

Isabel hielp me om het stoffelijk overschot min of meer rechtop te zetten. Hij is door zijn voorste pootjes gezakt. De sukkel. Zijn twee drieling-broers staan links en rechts nog overeind. Ik geef toe dat de middelste de zwaarste last moest dragen. Twee planken vol met kunstboeken. En ja, ik weet dat ze zwaar zijn. Isabel had me er ooit voor gewaarschuwd. Ook de zes ’s Lands Glorie boeken staan stonden in deze kast. Een plank vol Portugese boeken. En op de onderste plank cursussen NT2-Nederlands, mijn verzameling Bahamontes, enkele strips (graphic novel), een klein Umoja-archief, mappen met allerlei rekeningen (elektriciteit, water, lokale belastingen, enzo). Bovenop de kast een doos vol coureurekes, een mahjong-spel, scrabble en nog wat van dat soort zaken. Op de meeste planken stonden kleine fotolijstjes met foto’s van onze bruiloft. Eigenlijk is dat laatste de enige schade – als ik de kast zelf even vergeet. Kapot glas, veel scherven. Zouden ze geluk brengen?

Nee dus, want sinds maandag weigert mijn printer hardnekkig om ook maar één blaadje te leveren. Ik heb de (oude) printer van school dan maar uit een doos gehaald. En wat denk je? Van hetzelfde laken een pak. Ook deze printer is in eeuwig durende staking.

Ik loop vanochtend naar de keuken en pak een theedoek van het aanrecht. Glasgerinkel. Ik had niet gezien dat er een cognacglas op stond. Alweer scherven. Dit keer wel geluk? Vergeet het maar want Isabel wilde snel, snel, snel een blouse strijken en … je raadt het al: strijkijzer kapot. Het is nog net geen 10 uur. Wat gaat er nog verder mis vandaag? Ik heb alvast een enkele reis home geboekt voor mijnheer Murphy.

Nu rest de vraag: repareren of nieuw aanschaffen? Een printer kost niet heel veel, wel die verdomde cartridges. Een nieuw strijkijzer lijkt me geen onzinnige uitgave. De boekenkast … het was heel wat jaren geleden een verjaardagscadeau. Isabel had ze laten maken door een lokale meubelmaker. Erg lief van haar maar dat was voordat ik de (zware) boeken had meegebracht uit Bergen op Zoom. Spaanplaat, hard-board en plastic pootjes. Repareren, opnieuw lijmen, planken vastschroeven en nieuwe pootjes kopen? Dat is iets voor het lange weekend dat eraan komt. Zondag en maandag (een vrije dag) wordt het slecht weer … Koen weet wat te doen. Dat is geen gedicht.

Mevrouw Kaag

Tags

António Guterres, Boeken, Corona, Covid-19, D66, Den Haag, Groen Links, Hypocriet, Ilja Leonard Pfeijffer, Joop, Khadija Arib, Marieke Lucas Rijneveld, NRC, Politiek, Ruben L Oppenheimer, Rutte, Sigrid Kaag, Struisvogel, VN

Waag ik me aan een stukje over politiek? Ja soms. Vandaag dus weer. Ik beloof dat ik er geen gewoonte van zal maken. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik NIET op mevrouw Kaag heb gestemd bij de verkiezingen in maart. Ik mag als Belg, wonende in Nederland, niet stemmen voor eerste en tweede kamer. ALS – met hoofdletters – ik had mogen stemmen dan had ik tot in het hokje getwijfeld tussen Esther Ouwehand (PvdD) en Corinne Ellemeet (Groen Links).

Donderdag is Sigrid Kaag afgetreden als minster van buitenlandse zaken nadat ze een motie van afkeuring aan haar broek kreeg omwille van de chaotisch (slecht) verlopen evacuaties vanuit Kabul. Zestien partijen (wat een belachelijk grote hoeveelheid) keurden haar beleid op dit punt af. Kaag trok daaruit haar consequentie wat volgens de wet niet hoefde.

Vervolgens barst het op de sociale media los. Een woordendiaree gaande van ‘eindelijk opgerot #hex’ tot eindeloos vaak ‘respect’. Dat laatste vind ik van veel politici uiterst hypocriet. Politiek Nederland heeft weer eens laten zien dat ze een domineesvolk zijn met afkeurende vingertjes. Ja, ik weet het, het parlement controleert de regering en dan kan het zijn dat een minister zijn (haar) verantwoordelijkheid moet nemen en moet aftreden. Deed Kaag (Nederland) het opvallend slecht bij de onverwacht snelle evacuaties uit Afghanistan? Ik weet het niet. Klagen haar ambtenaren over haar leiderschap? Ik heb dat niet gelezen. Ik geloof het niet. Zat zij (deels) klem tussen afgesproken VVD- en CDA-beleid in het demissionaire kabinet? Waarschijnlijk wel. Noodkreten vanuit Kabul waren er al in maart 2021 toen Stef Blok (VVD) nog minister was op BuZa. Deden andere landen het beter? Hoeveel ministers van buitenlandse zaken van andere landen zijn al afgetreden? Ik kan er me geen herinneren? Nederland, het braafste jongetje van de klas. Ze sturen een zeer competente diplomate de deur uit. Met dank aan coalitiepartner Christen Unie. Zij zijn namelijk op hun christelijke pik getrapt omdat D66 (en dus politiek leider Kaag) nu niet verder wil met hen in een mogelijke nieuwe Rutte-regering. Te grote conservatieve meningsverschillen over medisch-ethische kwesties.

Ik verorber de commentaren gisteravond en vanochtend. Francisco van Jole noemt het in Joop een meesterzet van Sigrid Kaag. Een interessant stuk vooral omdat hij drie citaten aanhaalt uit Kaags HJ Schoo-lezing van vorige week. Of het een weldoordachte meesterzet is of niet weet ik niet. Dat ze de handen meer vrij heeft in gesprekken met Rutte (VVD) en Hoekstra (CDA) over de vorming van een nieuw kabinet is natuurlijk waar. Wat haar persoonlijke ambities zijn, weet ik niet. António Guterres (VN) ooit opvolgen, zou zomaar kunnen.

De Hofvijver – Den Haag (Bron: Pixabay)

Ik was gisteren van plan om een stukje te schrijven over al het eindeloze gezeur en gemekker over het corona-beleid. Meer specifiek over ontkenners en ergerlijke roeptoeters die het beleid vergelijken met de Zuid-Afrikaanse apartheid en met de nazi-praktijken tegen oa Joden in WO II. Vreselijk, walgelijk. Ik lees met regelmaat de opinie van vaccin-weigeraars. Af en toe knik ik daarbij instemmend. Toch denk ik meestal … doe niet zo moeilijk. Je ouders hebben je ook ingeënt tegen veel kinderziektes, je stapt toch alleen maar achter het stuur MET rijbewijs. Deze vergelijkingen zullen wel niet opgaan maar ik word zo moe van ‘het gezeur’ en de achterdocht. Het lijkt wel of zij tegen mij zeggen dat ik een meeloper ben en niet zelfstandig kan nadenken. Dankje de koekoek.

Dat de horeca dicht moet om middernacht is natuurlijk een gotspe, alsof covid-19 dan pas arriveert. En de entertainment-business blijft heel begrijpelijk aanhikken tegen een aantal beperkingen.

Goed, ik denk er maar niet teveel over na. Ik schreef een paar dagen geleden – als reactie op een stukje bij LEVENSJUTTER – dat ik waarschijnlijk iets van een struisvogel in me heb.

ps. 1. Ik vind de cartoons van Ruben L. Oppenheimer waarin hij Kaag tekent als een heks (#heks) smakeloos maar het is zijn goed recht. Meestal kan ik zijn cartoons erg waarderen. Nu even niet maar dat kan en mag.

ps. 2. Ik kijk nu al uit naar het boekenweekgeschenk en essay 2022. Ilja Leonard Pheijffer en Marieke Lucas Rijneveld.

ps. 3. Ik lees op dezelfde sociale media heel vaak dat Khadija Arib (PvdA) erg wordt gemist als voorzitter van de Tweede Kamer.

In bed met Wilfried

Tags

Boeken, Col d'Aubisque, Columns, De man en zijn wielerverhalen, De renner, E-reader, Fietsen, Laruns, Lezen, Mont Ventoux, Slapen, Wielrennen, Wilfried de Jong

Een hele tijd geleden vertelde ik al een keertje dat mijn e-reader – als een trouwe metgezel – op mijn nachtkastje ligt. Waar ik ’s nachts ook ben, je kunt mijn Tolino op korte graaiafstand vinden. Uiteraard probeer ik ’s nachts te slapen maar ik word steevast wakker na een uurtje of vier. Eerst probeer ik het wakker liggen te negeren. Heel soms val ik dan weer in slaap. Ik hanteer de volgende regel: lig ik langer dan vijftien minuten wakker dan pak ik mijn boek en ga lezen.

Soms is dat een kwartiertje, soms ietsjes langer. Het ingebouwde licht van de e-reader staat op de allerflauwste stand, bang dat ik Isabel zou wekken. Of verblinden … stel je voor. Zo gauw ik voel dat ik met mijn ogen knipper leg ik de e-reader weg, draai me om en val weer in slaap.

Ik lees vaak twee boeken door elkaar. Een roman of een thriller en een non-fictie boek of een bundel columns of korte verhalen. Deze laatste soort zijn bij uitstek geschikt om ’s nachts te lezen. Je weet altijd dat een hoofdstukje slechts enkele bladzijden telt. Dat maakt het stoppen gemakkelijk. In tegenstelling met een thriller. Dat is onverstandig om een spannende page turner – om het in slecht Nederlands te zeggen – ’s nachts te lezen. Wegleggen is dan vaak geen optie.

Op dit moment lees ik ‘De schaduwkoning’ van Maaza Mengiste. Een mooi, niet gemakkelijk boek dat zich afspeelt in Ethiopië in 1935 als Mussolini’s leger Haile Selassie verjaagt. Ik zal er later nog eens op terugkomen.

Ik hou van wielrennen en ik lees er graag over. Ik heb heel wat bundels van Mart Smeets verorberd. Vaak op de trein. Ik lees Bahamontes en af en toe De Muur. Ik herinner me mooie verhalen van Jan Siebeling, Frank Heinen, Thijs Zonneveld en van Peter Winnen. Nog steeds op nummer één staat (natuurlijk) ‘De Renner’ van Tim Krabbé. Ik ben er aan toe om het boek voor de derde keer te (her)lezen. Stop Koen, het wordt saai als ik hier nog een grotere opsomming neertik.

Terug naar mijn bed. Ik lees nu ‘De man en zijn wielerverhalen’. De grote bundeling verhalen – meer dan 500 pagina’s – van Wilfried de Jong. Theatermaker, interviewer, tv-maker en wielerverslaafde. Een bundeling columns en korte verhalen. De schrijver is een enthousiaste wielerfanaat. Hij fietst ook zelf, meestal in z’n eentje. Soms op zijn eigen fiets vanuit Rotterdam of Noordwijk. Af en toe op een gehuurde of geleende fiets. Meestal gaat zijn fiets mee op reis. Naar Italië, Frankrijk en zelfs naar New York. Hij vertelt er aanstekelijk over. Deze eigen fietservaringen worden afgewisseld met kijkervaringen (herinneringen). De verhalen staan niet chronologisch maar min of meer thematisch gerangschikt. Verhalen over Parijs – Roubaix. Verhalen over Chris Froome en Marco Pantani, Greg Lemond en Mathieu van de Poel. Herinneringen aan wereldkampioenschappen of de Mont Ventoux. Veel van de wedstrijden of de momenten die de Jong memoreert, herinner ik me goed.

Ik volg het wielrennen al mijn hele leven. Ik had korte tijd een racefiets tot hij werd gestolen uit de fietsenstalling van De Blauwe Stoep in Leeuwarden. Mijn fiets ging één keer mee op vakantie. Ik fietste toen vanuit de camping in Laruns de Col d’Aubisque op (en weer terug uiteraard). Ik had niet de juiste versnellingen, niet het juiste verzet. Ik moest twee keer van de fiets. Wist ik veel. De technische details van een fiets zeiden – en zeggen – me heel weinig. ‘Een tandje bijsteken’ ken ik wel als uitdrukking maar wat het precies betekent weet ik niet. Wilfried de Jong weet daar alles van. Op zijn vijftigste verjaardag fiets hij de Mont Ventoux op. Een mooi verhaal met zijn tienjarig zoontje in een bijrol. Op deze legendarische berg is het belangrijk om het juiste verzet te trappen. Het is een strijd om zolang mogelijk de lichtste versnelling te vermijden. Die heb je uiteindelijk wel nodig als de weg 11% stijgt, bijna bij de top.

Is dit boek een aanrader? Nu twijfel ik. Het is wel veel en veel van hetzelfde. Ik heb de verhalen graag gelezen – ’s nachts in bed waar Wilfried me ruim een half jaar gezelschap heeft gehouden. Het boek, de gebundelde verhalen eindigen in seizoen 2019. Ik kijk uit naar soortgelijke columns over de twee rare corona-seizoenen 2020 en 2021. En dan vooral om Wout van Aert te ontmoeten door de ogen van Wilfried de Jong.

In de serie: BOEKEN

Zin in meer boeken over wielrennen? Klik dan eens verder …

De must read wielerboeken

De beste wielerboeken aller tijden