Weemoed

Tags

Afrika, Boechout, Boeken, Friesland, Ine, Isabel, Koksijde, Leeuwarden, Lezen, Oek de Jong, Ontheemd, Pier en oceaan, Weemoed, Zeeland, Zomer

Wat is weemoed? Ik vind volgende definitie: “Een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is. Zacht-treurige stemming” Vannacht toen ik wakker lag – dat gebeurt bijna elke nacht – schoot me dit woord te binnen: weemoed. Ik weet ook waarom ik aan deze emotie moet denken. De belangrijkste reden is ‘Pier en oceaan’ – de roman van Oek de Jong die ik aan het lezen ben. Ik ben bladzijde 200, nog bijna 600 pagina’s in het verschiet. Ik zal er later nog wel een keertje over bloggen. Het verhaal speelt zich af tussen 1944 en 1971. Zonder al teveel te verklappen kan ik zeggen dat dit boek zich afspeelt in Friesland en in Zeeland. Een beetje Breda, Amsterdam en Zandvoort. Laten dat nu precies de twee provincies zijn in Nederland waar ik zelf ook mooie – weemoedige – herinneringen aan heb. 

Passages in het boek over schaatsen in Friesland. Voor het eerst ‘houtjes’ onderbinden. Krabbelen op het ijs van de Dokkumer Ee dat stilaan verandert in schaatsen. Een week later mijn eerste toertocht van 30 kilometer. Logeren bij grootouders, samen met een jonger broertje. Mijn associatieve hersenpan maakt overuren.

Koen en Bart – Koksijde, zomer 1963

Jeugdherinneringen worden wakker ‘gekust’ door deze roman. Is dat vervelend? Nee, ik word er een beetje weemoedig van. Niet echt bedroefd. Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waar mijn ‘thuis’ staat. Dan komt de term ‘ontheemd’ bij me op. Dat ben ik een beetje. Niet heel erg hoor. Dat is natuurlijk het gevolg van mijn levenspad. Figuurlijk en natuurlijk ook letterlijk. Opgegroeid in Boechout (Vlaanderen). Daarna ben ik verhuisd naar Friesland waar ik met heel veel plezier heb gestudeerd, gewoond en gewerkt. Ik heb daar leren zeilen met een BM’er en leren schaatsen. Ik heb Ine daar leren kennen. Onze kinderen gingen er naar de basisschool. Daarna vertrokken we naar Bergen op Zoom en had ik mooie (theater) opdrachten in Zeeland. Mijn eerste productie – Water – (1993) in Zeeland ging in première op Neeltje Jans ter gelegenheid van 40 jaar na de watersnoodramp. En een paar jaar na het overlijden van mijn geliefde Ine belandde ik in de armen van Isabel, aan de andere kant van de evenaar. Waar staat mijn thuis? Is dat in Ossendrecht waar ik woon? Of in Djonasse (Mozambique) waar ik vaak verblijf. Boechout is nog heel vertrouwd. Zundert of Goes? Als ik in Leeuwarden (Friesland) ben, voelt het als thuiskomen.

Wat een boek niet allemaal kan veroorzaken. Weemoed.

Waarom heb ik deze foto uitgekozen? Ook door een associatie. Samen met mijn jonger broertje – alweer 26 jaar geleden gaan hemelen – in de duinen van Koksijde aan de Belgische kust. Zomer 1962 of 1963. Ik herinner me flarden. Bijvoorbeeld de zwembroek die ik aan moest. Flanel – een soort badhanddoeken-stof. Geen probleem zolang je op het strand en in de duinen speelt. Maar als zo’n broek(je) nat wordt – spelen in de plassen op het strand en in de branding – dan wordt zo’n onding-zwembroek 10 kilo zwaarder en zakt onherroepelijk naar je knieën. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Vervolgens ging het elastiek uitlubberen … Mijn moeder maakte papieren bloemen van crèpe-papier die wij dan ‘verkochten’ in ruil voor schelpjes. Maar met zo’n natte broek in een zand-kraampje zitten in de buurt van het strandhokje – waar het altijd naar pis stonk – was uiteindelijk niet leuk. We mochten na verloop van tijd wel een droge onderbroek aan maar dat gewriemel met een handdoek … Bert Haanstra heeft er prachtige beelden van geschoten in zijn bejubelde documentaire ‘Alleman’.

Ach wat geeft het. Een beetje weemoedig zijn … niks mis mee.

Uitgelezen – alweer drie boeken

Tags

Boeken, De belofte van Pisa, Detective, Jussi Adler-Olsen, Lezen, Mano Bouzamour, Rome, Serie Q, Steven Saylor

Na de geweldige roman ‘Grand Hotel Europa’ waarover al eerder schreef, heb ik weer drie boeken kunnen toevoegen aan mijn ‘Onlangs Gelezen’ lijstje. Geen meesterwerken, daar had ik ze ook niet op uitgekozen. Gewoon even lekker lettertjes vreten. Dat is gelukt.

Selfies

Selfies

“Ze zijn jong, knap, lopen in merkkleding en besteden dagelijks uren aan hun haar – en daarbij leven ze van een bijstanduitkering. Deze jonge vrouwen denken alleen aan zichzelf, maar leiden een levensgevaarlijk bestaan, want langzaam maar zeker zijn ze een doorn in het oog geworden van een volstrekt labiele persoon die besluit om één voor één met al deze klaplopers af te rekenen. In eerste instantie is het geen zaak waar brigadier Carl Mørck veel aandacht aan besteedt. Hij is erachter gekomen dat hij onvrijwillig een pion is geworden in de interne machtsstrijd binnen de politieleiding en hij moet snel handelen om het bestaan van afdeling Q veilig te stellen. Als hij tegelijkertijd een tip krijgt over een splinternieuwe moordzaak die in veel opzichten aan een onopgehelderde moord van lang geleden doet denken, heeft hij meer dan ooit behoefte aan het vlijmscherpe overzicht van zijn collega Rose. Maar Rose is met ziekteverlof, omdat afschuwelijke gebeurtenissen uit het verleden haar achtervolgen.”

Het is alweer het zevende boek in de serie ‘Afdeling Q’. De afdeling die vanuit de kelder van het politiebureau oude zaken probeert op te lossen. De medewerkers van deze afdeling zijn bij de vaste lezers bekend. In dit boek wordt er veel aandacht besteed aan het traumatische verleden van Rose. Misschien wel iets teveel. De mix tussen het ‘politie-onderzoek’ en ‘de persoonlijke besognes van de politiemensen’ is natuurlijk het basis-concept van de Scandinavische thriller. Ik denk dat Sjowall en Wahloo (Martin Beck) aan de wieg stonden van dit genre. Bij Camille Lackberg ben ik afgehaakt na het zesde boek omdat de balans ‘Onderzoek – Prive’ teveel doorsloeg naar het laatste. Jussi Adler-Olsen moet – voor mijn smaak – er de rem op zetten in zijn volgend Q-boek. ‘Selfies’ – wel met plezier (snel) gelezen hoor.

De belofte van Pisa

De belofte van Pisa

“De man in pak vroeg aan de decaan: “Zitten hier ook Marokkanen op school?” De decaan zegt dat het reuze meevalt. Totdat Sam het Hervormd Lyceum binnenstapt. Zijn broer zit in de zware criminaliteit, zijn zussen werken achter de kassa en zijn buurtvrienden hangen doelloos op straat. Sam, thuis heet hij Samir, is echter vastbesloten het vwo te gaan doen en hij belooft zijn broer omdat tot en met zijn diploma vol te houden. Daarnaast stort  hij zich – soms letterlijk – op zijn piano. Liefde voor klassieke (piano) muziek. Waar zijn broer die vrachtwagen vol pianos vandaan heeft gehaald, vraagt hij liever niet. Thuis worstelt Sam met zijn analfabete en weinig geïntegreerde ouders, die liever hebben dat hij salam aleikum zegt dan goeiemorgen. Ook op het elitaire lyceum kan hij zich lastig staande houden. Buurthuizen en sterrenrestaurants, moskeeën en jetsetfeestjes laten zich niet gemakkelijk combineren.”

Een schelmenroman. Een bildungsroman (coming of age). Ja, allebei is waar. Ik had dit boek al een hele tijd in mijn (figuurlijke) boekenkast staan. Op mijn e-reader wel te verstaan. Steeds koos ik een ander boek. Onlangs zag ik dat dit boek is verfilmd. Dat prikkelde opnieuw mijn interesse. Dan moet dit best een interessant boek zijn, flitste door mijn hoofd. Ik heb het met veel plezier in twee dagen verslonden. Heel vlot geschreven. Vaak grappig en een tikkeltje vulgair. Hoe overleef je als intelligente jongen uit De Pijp – met Marokkaanse roots – in een elitair schoolmilieu in Amsterdam Zuid? Dat is niet vanzelfsprekend. Sam probeert het. Een prima boek. Lezen, zou ik zeggen. Nu heb ik de ‘teaser’ van de film gezien … de film laat ik lekker links liggen. Leve het boek.

Dood van een slavendrijver

Dood van een slavendrijver

“Rome 70 voor Christus. Na de dood van de beheerder van een Romeinse villa worden twee slaven verdacht van de moord. Zij zouden zich inmiddels gevoegd hebben bij Spartacus die een slavenopstand leidt. De wet zegt dat alle slaven van een vermoorde eigenaar ter dood moeten worden gebracht. Gordianus de Vinder – privé-detective avant la lettre – wordt gevraagd om de moord te onderzoeken, in de hoop dat hij de moordenaar ontmaskert, zodat de slaven gered kunnen worden. Gordianus reist af naar de Golf van Napels en heeft maar drie dagen de tijd, want meteen na de begrafenis zullen de slaven naar de arena gebracht worden.”

Ergens op een externe harde schijf heb ik een map met ‘oude boeken’. Ik kijk er zelden naar. Na ‘De belofte van Pisa’ ging ik op zoek of ik nog andere boeken heb van Mano Bouzamour of Ilja Leonard Pfeijffer. Ik begon dus te scrollen en toen kwam ik de naam ‘Steven Saylor’ tegen met een heel aantal boeken. Tiens, nooit van gehoord. Aan de titels zag ik direct dat deze auteur een voorliefde heeft voor Romeinse verhalen. Dat is een periode in onze geschiedenis die ook mijn interesse heeft. Het is fijn dat je meteen op internet wat meer te weten kunt komen van een auteur. Zijn hoofdpersonage is Gordianus. Een vrije Romeinse burger. Nieuwsgierig en een ervaren reiziger. Een Romeinse ‘detective’. Je zou dit boek (deze reeks) kunnen vergelijken met collega-detectives zoals Hercule Poirot (Agatha Christie), Sherlock Holmes, Maigret (Simenon) of Cadfael (Ellis Peters).

Een lekker doorlees-boek. Een ‘who done it’ in een antiek Romeins decor. Dat laatste doet de schrijver zeer overtuigend en uitvoerig. In zijn nawoord vermeldt hij een waslijst aan geraadpleegde literatuur. Ik ga zeker meer van deze verhalen lezen. Heel ontspannend, iets voor de vakantiekoffer en het strand – zeker als je naar Italië op vakantie gaat en van geschiedenis en thrillers houdt.

In de serie: BOEKEN

Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Drie thrillers

Tags

Arne Dahl, Boeken, D B John, Het laatste oordeel, Lezen, Michael Connelly, Noord Korea, Schijnoffer, Ster van het Noorden, Thriller, Vrij Nederland

Juni – de maand van het spannende boek. Naar goede (persoonlijke) gewoonte wissel ik het lezen van romans en thrillers met mekaar af. Het hele jaar door. Tussendoor lees ik ook non fictie – meestal dat laatste genre niet in één keer. Vandaag kort wat commentaar bij drie thrillers die ik onlangs heb gelezen.

 Het laatste oordeel van Michael Connelly. Voor de kenners van zijn oeuvre meld ik dat dit een boek is in de serie van de Lincoln advocaat maar dat er kleinere rollen zijn voor politieman Harry Bosch en journalist McEnvoy. Volgens mij voor het eerst alle drie zijn personages in één verhaal. Maar dit terzijde. Hoe promoot de uitgever dit boek?

“Het ziet er goed uit voor advocaat Mickey Haller. Na twee donkere jaren is hij weer in de rechtbank te vinden. Als zijn collega Jerry Vincent wordt vermoord, erft Haller al diens cliënten, onder wie een filmproducent die ervan wordt beschuldigd zijn vrouw en haar minnaar te hebben vermoord. Maar terwijl Haller zich in deze zaak verdiept, lijkt het erop dat Vincents moordenaar het ook op hem heeft voorzien. Rechercheur Harry Bosch, die vastbesloten is om Vincents moordenaar te vinden, deinst er niet voor terug om Haller als lokaas te gebruiken. Als het gevaar dichterbij komt en de risico s steeds groter worden, beseffen deze twee knorrige einzelgängers dat er niets anders op zit: ze moeten samenwerken.” 

Ik ben fan van Michael Connelly. Dat schreef ik al eerder. Ik vind hem horen bij de absolute wereldtop in dit genre. Dit boek is waarschijnlijk het best te omschrijven als een rechtbank-thriller maar doorweven met een doorlopend politieonderzoek. Twee dagen, meer had ik niet nodig om weer met grote tevredenheid deze ‘Connelly’ dicht te slaan. In zoverre je dat kunt zeggen van een boek dat ik las op mijn e-reader.

 Schijnoffer van Arne Dahl.

“In een Stockholmse kroeg valt bij een ruzie tussen rivaliserende voetbalsupporters een dode. Uit het onderzoek blijkt dat verschillende omstanders niet toevallig in de kroeg aanwezig waren. Ze zijn daar allemaal – zonder het van elkaar te weten – in verband met de overdracht van een geldbedrag aan een chanteur. De supportersruzie gooit echter roet in het eten. Het spel om de knikkers verplaatst zich dan naar elders, met bloedige resultaten.”

Het derde deel in de A-team serie. Veel aandacht voor persoonlijke besognes van de betrokken politiemensen die ik al ken uit de vorige twee delen. Een concept wat bijna alle Scandinavische misdaad-auteurs hanteren. In dit boek vind ik het neigen naar overdaad. Natuurlijk begrijp ik dat een onderzoek niet altijd van een leien dakje loopt en dat er dagen en weken verloren gaan met schijnbaar nul-resultaat. Natuurlijk komt het onderzoek – en dus het boek – uiteindelijk wel op gang. Een goed boek maar voor mij dit keer geen hoogvlieger.

 Ster van het Noorden van D.B. John

Thriller van het jaar (2019) volgens Vrij Nederland. Ik koop meestal hun winnende boeken. Vaak naar tevredenheid. Ook dit jaar met een kleine kanttekening. Eerst de publiciteitstekst:

“Tweeëntwintig jaar na de ontvoering van haar tweelingzus door Noord-Koreaanse spionnen is Jenna Williams nog steeds op zoek naar aanwijzingen of haar zus leeft. Ze probeert toegang te krijgen tot het geheimzinnige en afgesloten land, wat haar onder de aandacht brengt van de CIA. Als er aanwijzingen zijn dat haar zus is opgesloten in een speciaal strafkamp, besluit Jenna deel te nemen aan een geheime en gevaarlijke missie diep in het hart van het Noord-Koreaanse regime. Een levensgevaarlijk kat-en-muisspel volgt, waarbij Jenna een onverwachte bondgenoot vindt in een hooggeplaatste Noord-Koreaanse diplomaat die opgejaagd wordt door zijn eigen geheime dienst en wil overlopen naar het Westen.”

Ik ken deze auteur niet. Ik las wel een interview met hem want er was na het verschijnen van dit boek veel aandacht voor D.B. John. Las ik ooit eerder een boek dat zich afspeelt in Noord-Korea? Ik denk het niet. Ik herinner me wel stukjes op het blog van Yvonne – een Nederlandse vrouw (en blogger) die in Beijing woont. Zij bezocht Noord-Korea en schreef uitgebreid over het strak door het regime georganiseerd bezoek. De auteur van dit boek deed hetzelfde, woonde een tijd in Zuid-Korea en liet zijn fantasie de vrije loop – deels gebaseerd op andere boeken en ooggetuige-verslagen. ‘Ster van het Noorden’ is een pageturner. Spannend. Geen twijfel over mogelijk. In verschillende hoofdstukken volg je drie hoofdpersonages. Een Amerikaanse docente, een Noord Koreaanse diplomaat en een Noord Koreaanse markt-koopvrouw. Uiteraard komen deze verhalen samen. Hoe? Dat vertel ik niet, dat zou teveel verraden. Misschien ga ik nu iets teveel prijsgeven met mijn laatste opmerking … wil je dat niet … lees dan niet verder. De laatste – pak ‘m beet – tachtig bladzijden ‘ontspoort’ (woordspeling want er is ook een trein in het spel) het boek lichtelijk. Wel spannend maar een iets te hoog ‘James Bond-gehalte’. Al bij al wel twee dagen veel leesplezier.

De volgende thrillers die ik ga lezen zijn: Gevallen Engel van Daniël Silva en een boek  van mijn lieveling-auteur (in dit genre) … Michael Connelly. Twee soorten waarheid.

Ps. Dat ik steeds links plaats naar Bol punt Com is uiterst onschuldig of arbitrair. Ik krijg daar niets voor betaald. Misschien moet ik een volgende keer maar Libris of Standaard Boekhandel uitkiezen. En mocht een uitgeverij denken dat ze mij een present-exemplaar willen sturen in ruil voor een recensie … ik hou me aanbevolen. Uiteraard zal ik dat dan wel melden.

In de serie: BOEKEN

 

Wees onzichtbaar

Tags

Amsterdam ZuidOost, Bijlmer, Bijlmerramp, Boeken, El Al, Het Hondje van de Ruyter, Lezen, Middelburg, Murat Isik, Wees onzichtbaar, Zaza

Opnieuw heb ik een Nederlandse roman uitgelezen. Opnieuw naar grote tevredenheid. En ook nu weer een pil van meer dan zeshonderd bladzijden. Eerst maar eens de tekst die de uitgever gebruikt om dit boek te promoten:

Wees onzichtbaar van Murat Isik is een grootse epische roman over de wanhopige strijd van een gezin tegen een tirannieke vader en een prachtige coming of age van een sensitieve jongen die opgroeit in een onveilige wereld, gebaseerd op Murat Isiks eigen jeugd. Maar het is ook een schitterende en kleurrijke ode aan de Bijlmer. De Bijlmermeer, begin jaren tachtig. De vijfjarige Turkse Metin komt met zijn ouders en zus naar Nederland. Het gezin gaat in de flat Fleerde wonen. Vader is een werkloze communist die overdag boeken van Marx leest en zich ’s avonds bezat met vrienden. Thuis is hij vaak gewelddadig en dan siddert het hele gezin. Metin vreest hem en maakt zich onzichtbaar. Maar langzaam – als de kinderen ouder worden en de moeder emancipeert – groeit het verzet tegen de vader. Ondertussen verandert de Bijlmer ook. Bedoeld als vooruitstrevende wijk verwordt het tot een gevreesd getto met veel criminaliteit en hordes junks.

Iets meer dan honderd korte hoofdstukjes. Geen literaire hoogstandjes, tamelijk recht toe rechtaan. Het hele boek leest heel vlot. Je vertoeft als het ware de hele tijd in de onmiddellijke omgeving van Metin. Je kijkt (leest) hoe hij zich terugtrekt op zijn kamer, conflicten met zijn vader probeert te vermijden, voetbalt met zijn vrienden, gepest wordt op de middelbare school, blij is met een nieuwe vriend. Het effect is dat ik meevoel met wat Metin voelt en meemaakt. Geen ik-roman maar wel hetzelfde gevoel.

Ik ben een paar keer in de Bijlmer geweest. Twee maal werk-gerelateerd in het Bijlmer Parktheater. En een keertje op bezoek bij familie van Isabel. Een Mozambikaanse tante van haar die in Zuid-Oost woont. Mijn bezoeken aan de Amsterdam Arena en de Ziggo-Dome reken ik daar niet bij. In de ‘oude Bijlmer’ ben ik nooit geweest. Dankzij Metin / Murat Isik ging ik er toch nog op bezoek. Ik ken de oude Bijlmer enkel uit televisiereportages, krantenartikelen en reportages in weekbladen. En dan lag de focus altijd op de problemen. Criminaliteit en drugs.

Bijzonder blijft natuurlijk zondagavond 4 oktober 1992. “Waar was je die avond?” Een veel gestelde vraag. De avond van de Bijlmerramp. Ik was samen met collega’s van Het Hondje van de Ruyter (jeugdtheater-gezelschap) in Middelburg. Bij Peter en Dick. Ergens halverwege het gezellige etentje hoorden we de eerste berichten over een neergestort El Al-vliegtuig. De volgende dagen was de focus (wereldwijd) op de Bijlmer gericht. Ik herinner me uitgebreide portretten van bewoners. Ghanezen, Surinamers, Antilianen. Plots kreeg de Bijlmer een gezicht. Even was Nederland solidair – weliswaar vanuit de eigen woonkamer; meer niet. Het ging even niet over diefstal, prostitutie en junks.

Natuurlijk weet je dat deze gebeurtenis eraan zit te komen in het boek. Dankzij mijnheer Rolf – personage en buurman van Metin – stopt de auteur voldoende achtergrond informatie over deze Amsterdamse wijk in het boek. De Bijlmer / Amsterdam- ZuidOost vierde vorig jaar zijn 50ste verjaardag. In recensies wordt dit boek (de schrijfstijl) vergeleken met Dickens. Ik heb daar geen seconde aan gedacht. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een boek van Dickens gelezen. Eerder (heel in de verte) dacht ik aan De Avonden van Gerard Reve. Wees onzichtbaar – een mooi boek, het won vorig jaar de Libris-literatuurprijs. Opnieuw een ****1/2 ster.

De laatste jaren lees ik veel vaker (positieve) berichten over Amsterdam-ZuidOost met dank aan collega blogger Rob Albers. Dat is dus meteen mijn tweede leestip van deze langste / kortste dag van het jaar.

In de serie: BOEKEN

 

Otmars zonen

Tags

Achterflap, Boeken, Bonita Avenue, Cliffhanger, Hype, Lezen, Literatuur, Otmars zonen, Peter Buwalda, Trilogie

Zeshonderdacht bladzijden. Dat mag je gerust een dikke pil noemen. Otmars zonen – een Nederlandse roman van Peter Buwalda. Het is pas zijn tweede boek. In 2011 las ik met veel plezier zijn succesvolle eersteling: ‘Bonita Avenue’. Meteen na het verschijnen van zijn nieuwe boek – een half jaar geleden – was er sprake van een hype. Overal in de pers dook Peter Buwalda op. Ik ben altijd wat huiverig voor hypes dus ik wachtte een paar maanden. Ik heb wel een interview gelezen met de schrijver maar verder niets. Ik probeer ook zoveel mogelijk achterflap-teksten te vermijden. Ik wil het liefst NIETS weten voor ik aan een boek begin. Dat is me bij dit boek gelukt. Heeft dit ook jou verkeur … lees dan niet verder. Onthou enkel dat ik dit boek  ****1/2 sterren heb gegeven. Ik twijfelde even of het toch een vijfsterren-boek is. Nee, maar wel erg goed.

Otmars zonen – Peter Buwalda

De uitgever prijst het boek aan met volgende tekst cq samenvatting:

“Otmars zonen vertelt het verhaal van de jonge Shell-employé Ludwig Smit, die na een bezoek aan de illustere Johan Tromp op het Siberische eiland Sachalin strandt in een sneeuwstorm. Juist nu, wanneer onderzoeksjournaliste Isabelle Orthel hem het deksel komt overhandigen van een beerput, begint Tromps daverende carrière in de oliebusiness te wankelen. Tromp – hedonist, alfaman, kroonprins van Shell, en in alles het tegenbeeld van Ludwig – schat zijn twee bezoekers volkomen verkeerd in.

Peter Buwalda verkent in Otmars zonen de grenzen van de epische wereld die hij al in Bonita Avenue schiep.”

Door omstandigheden had ik weinig tijd om te lezen. Ik deed er meer dan twee weken over om de eerste honderdvijftig pagina’s te lezen. Niet een echte worsteling maar ook niet vanzelfsprekend. Lag dat aan het boek of aan mijn 10-bladzijden-per-avond-ritme? Aan allebei denk ik. De lezer leert Ludwig kennen, zijn moeder en Otmar, zijn stiefvader. Zijn stiefbroer en stiefzus. Tegelijkertijd ook zijn vrouw en haar dochtertje. Het boek verspringt voortdurend van tijd en plaats. Niets is chronologisch. Een tweede hoofdpersonage is Isabelle – what’s in a name? En ook haar verhaal – en van haar familie – wordt verteld met veel flash backs. En dan springen we met grote regelmaat van Nigeria naar Enschede en terug. Naar Overveen en Londen maar vooral naar Sachalin in Siberië. De laatste vierhonderd pagina’s heb ik in minder dan een week verslonden.

En dan … cold turkey. Pats boem afgelopen … midden in een confrontatie. Ik begrijp het niet. Ik lees (ook) dit boek op mijn e-reader. Heb ik de tekst niet volledig gedownload? Wel dus. Ik blijf wat verweesd achter. Een uur later ga ik op zoek naar recensies. Ik lees: “In de nog te verschijnen delen van deze roman “De jaknikker” en “Hysteria siberiana” geeft Buwalda deze wereld verder vorm.”

Dat krijg je dus als je geen achterflappen wilt lezen. Dit boek is het eerste deel van een trilogie. Maar natuurlijk ook een uitgevers-strategie. Elk jaar een nieuw deel. We zijn dat ondertussen gewend van series of populaire films zoals In de ban van de Ring, Harry Potter en Game of Thrones. Eindigen met een cliffhanger … de kijker – in dit geval de lezer – komt volgend jaar wel terug. Ja, dat zal ik zeker doen. Niet omwille van sympathieke personages – eerder het tegendeel. Maar één ding is zeker: Peter Buwalda kan schrijven. Mijn hemel wat een prachtige zinnen, beeldspraken en vergelijkingen. En al dat gespring in tijd en van plaats is geen enkel probleem. Nee sterker nog … hartstikke duidelijk. Hoe krijgt hij het voor elkaar om dit moeilijke procedé zo feilloos te gebruiken? Geen idee maar ik vind het meesterlijk. Ik weet al wat Sinterklaas later dit jaar mag opsturen … “De jaknikker” van Peter Buwalda.

In de serie: BOEKEN

Gewoon wat weetjes

Tags

Boeken, Game of Thrones, Groen, Groen Links, Lezen, Mozambique, Verkiezingen, Winter, Zoete aardappel

De een noemt het ‘Wat houdt me bezig’, de ander ‘Fait d’hivers’ en een derde ‘Kan het nog slapper’. Ik heb dit stukje maar ‘Gewoon wat weetjes’ gedoopt.

Gisterochtend heb ik voor de eerste keer – sinds half augustus vorig jaar – weer een trui aangetrokken. (*) Om tien over zes uur ’s morgens. Dat is het moment dat ik naar de auto loop om Isabel bij het station af te zetten. Het was uitzonderlijk koud. 14c Overdag tikt de thermometer gewoon de 31c aan. Het is al dagen prachtig weer. Weinig wind. Strakblauwe luchten en een wassende maan. Dat zorgt dus voor heldere en relatief koude nachten. Tot tweemaal toe hoorde ik Mozambikanen verzuchten: “Winter is Coming.” Natuurlijk ook verwijzend naar GoT. Wij mijden alle commentaren en recensies over deze hit-serie. Wij willen er pas over praten als we alle zes de afleveringen – in korte tijd na elkaar – hebben gezien. Nog een paar weken geduld.

Wie kent deze bloemen?

Het is geen prijsvraag, gewoon een foto. Het zijn de bloemen die groeien op het loof van de zoete aardappels in onze tuin. Mooi hé!? Ze zeggen als er veel bloemen groeien  tussen het loof dat dan de aardappels groot zijn. We gaan het zien … voorlopig blijven we de bladeren eten. Erg lekker. Je maakt ze klaar als spinazie, eventueel met een uitje, wat knoflook en gestoofde tomaat.

Wat meer? Ik lees nog steeds twee boeken tegelijkertijd. Twee dikke pillen. De Bourgondiërs (Bart van Loo) en Otmar’s zonen (Peter Buwalda). Op de een of andere manier kom ik er niet toe om echt door te lezen. Tien, vijftien bladzijden ’s avonds in bed. Overdag ben ik te druk met andere zaken. De gebruikelijke bureaucratische papierwinkel bijvoorbeeld. Twee dagen lesgeven en natuurlijk moeten die lessen ook voorbereid worden. Kortom … ik verveel me niet.

Mogelijk herinneren jullie nog dat ik een tijdje geleden het verhaal dat mijn vader in 1941 schreef als twaalfjarige  – Een eindelooze achtervolging – ben beginnen publiceren op mijn weblog. Ik heb weer enkele bladzijden toegevoegd. Klik HIER als je dat wilt lezen.

Jammer dat er zo snel een einde kwam aan de Giro van Tom Dumoulin. Het maakt de interesse meteen een stukje kleiner. In de (internet)pers is er veel aandacht voor de aanstaande verkiezingen. Ik was niet op tijd om alles te regelen om vanuit het buitenland te kunnen stemmen. Een beetje: ‘Shame on me’. Dat is een zekere ‘groene’ stem die niet wordt uitgebracht. Volgende keer beter. En jullie … ligt de keuze al vast?

(*) Uiteraard droeg ik wel warme kleren toen ik in de winter-periode in Nederland en België was. Dat lijkt me logisch.

Ik ben d’r aan begonnen

Tags

's Lands Glorie, Artis Historia, Bart van Loo, Boeken, Clothilde, Clovis, De Bourgondiërs, Familie, Geschiedenis, Lezen, Merovingers, Nostalgie, Strips

De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.

Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat. De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.

Uit: ’s Lands Glorie

Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.

November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.

Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie

Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …

In de serie: BOEKEN en #37/40

Prooi

Tags

Afrikaans, Boeken, Deon Meyer, Lezen, Prooi, Thriller, Zuid Afrika

Lees je mijn blog op een computer of laptop dan heb je waarschijnlijk in de rechterkolom al gezien dat ik nu ‘Prooi’ van Deon Meyer lees. Ik denk dat je dat niet ziet op het kleine scherm van een smartphone. Daarvoor moet je ‘menu’ aanklikken.

Vandaag dag 29 van 40 dagen achter elkaar bloggen. Het lukt me nog steeds om elke dag iets te produceren. Zo ook vandaag maar dit stukje stelt nauwelijks iets voor. Ik ben namelijk ten prooi gevallen van leesdwang. Deon Meyer heeft me te pakken. Hij is de best verkopende Zuid Afrikaanse thriller-auteur. Ook ik ben fan. Uiteraard omdat ik veel herken, zowel gebeurtenissen als landschappen. Ik ben op veel plaatsen geweest waar de verhalen zich afspelen. Ik herken situaties en zeker het taaltje dat de auteur gebruikt komt me heel bekend voor. Ik lees de Nederlandse editie waarin best veel ‘Afrikaans’ wordt gebruikt. Erg leuk. Een spannend boek. Ik ben halverwege. Of ik het vanavond / vannacht nog uit krijg betwijfel ik. Maar je weet maar nooit. Ik ga zo weer verder lezen …

Prooi – Deon Meyer

“Niemand had om de zaak gevraagd, noch Griessel, noch Cupido. Het lichaam van Johnson Johnson was naast het spoor gevonden, net buiten Drie Susters. En de Valken mogen de rotzooi van de SAPS weer opruimen, zoals gewoonlijk.

Twee verdachte passagiers aan boord van de meest luxueuze trein ter wereld, waar de man kennelijk van afgesprongen is, lijken in rook opgegaan.

In Bordeaux geniet Daniel Darret van een rustig bestaan, nadat hij zijn gewelddadige verleden achter zich heeft gelaten. Maar dan doet een oude kameraad een beroep op hem om zijn vaderland te dienen. Zijn prooi: de corrupte president. Lukt het de Valken de aanslag te dwarsbomen? Intussen heeft een stel meedogenloze Russen het op Daniels leven gemunt.”

In de serie: BOEKEN en #29/40

Driemaal Arne Dahl

Tags

Arne Dahl, Boeken, Grensgebieden, Kentucky Killer, Lezen, Misterioso, Recherche, Serie, Thriller, Zweden

In een korte periode heb ik drie thrillers van Arne Dahl gelezen. Met plezier. Deze Zweedse schrijver is bezig aan zijn derde serie. Achtereenvolgens schreef hij tussen 1998 en 2007 tien boeken in de A-Team serie. Ik las het eerste en tweede deel onlangs. Eerder las ik alle vier delen van de Opcop serie. En vorige maand ‘Grensgevallen’, het eerste boek van zijn nieuwe serie: Berger & Blom.

Ik weet dat er ook een televisieserie bestaat – met Arne Dahl verhalen – maar daar heb ik nog nooit iets van gezien. Jullie wel?

Ik heb de boeken van deze schrijver dus een beetje in de omgekeerde volgorde ontdekt. De Opcop-serie heb ik graag gelezen. Een soort Europol-team dat internationale moorden oplost.

Het A-team is een kleine speciale recherche-eenheid van de rijkspolitie – in het leven geroepen nadat het lijkt dat er in Zweden een seriemoordenaar rondloopt.

Grensgebieden krijgt op heel veel plekken een hoge waardering. Ja, het boek zit goed in elkaar maar het wordt mij allemaal wat te gruwelijk. En té specialistisch en te technisch. Dat laatste kan ik niet goed uitleggen want dan verraad ik zaken uit het verhaal. Op de kaft staat een citaat: ‘De beste Zweedse misdaadroman ooit’. Nonsens. Ik kan zo vijftien Zweedse thrillers bedenken die echt beter zijn dan dit boek.

Ik heb nog drie boeken – uit de eerste serie – op mijn e-reader staan die ik nog niet heb gelezen. Dat gaat vast nog een keer gebeuren. Maar nu even niet. Later een keer – als tussendoortje.

In de serie BOEKEN en #16/40