Lezen en Luisteren (#4)

Tags

Boeken, Damon Galgut, E-boek, E-reader, Elodie Harper, Isabel Allende, Lezen, Paolo Cognetti, Rene Appel, Simone van der Vlugt, Wilbur Smith

Laat ik beginnen met de vijf boeken die ik de afgelopen tijd heb beluisterd. Meestal in de auto, heel soms in mijn werkkamer en nog zeldzamer terwijl ik wandel. Dat laatste – wandelen – doe ik veel te weinig maar dan gebruik ik de smoes: te warm, te slijkig door de regen. Ik beken … het zijn smoezen. En aan goede voornemens doe ik zelden.

Zoals ik al eerder vertelde, luister ik naar boeken via mijn abonnement van de bibliotheek in Leeuwarden. Na drie weken verdwijnen ze vanzelf uit mijn digitale boekenkast. Het is wel mogelijk om een boek een periode langer te lenen.

Waarschijnlijk is ‘De acht bergen’ het bekendste boek omdat het onlangs prima is verfilmd. Een mooi boek, een mooie film. Het mooiste boek dat ik in dit logje ter sprake breng. ‘Hittegolf’ is een verzameling korte verhalen die allemaal het etiket ‘thriller’ en ‘licht erotisch’ mee kunnen krijgen.

‘De lege stad’ is een historische roman. Het bombardement op Rotterdam 1940. ‘De belofte’ sprak me zeer aan, mede omdat het zich in Zuid-Afrika afspeelt. En zoals je weet is dat bij ons ‘om het hoekje’. ‘Het Wolvennest’– ook een historische roman was onderhoudend. Ik had het echter nog niet volledig beluisterd toen de drie weken erop zaten. Ik voelde geen behoefte om het opnieuw te downloaden. Dat laatste kwam ook door de kerstvakantie. Een periode dat ik uiteraard veel minder in de auto zit.

Twee boeken van bestseller-schrijver Wilbur Smith. Ik ben al heel lang fan van zijn boeken. Waarbij ik wel moet opmerken dat niet al zijn boeken een hoge waardering krijgen. En dat was nu ook weer aan de hand. Ik las ‘Roofvogels’ in de vakantie. Heel veel uurtjes leesplezier. Ook dit verhaal speelt zich af in zuidelijk en Oost-Afrika. Maar dan wel in de 17de eeuw. De VOC-tijd. Heel veel jaren later schreef hij een vervolg op Roofvogels. ‘Gouden Leeuw’. Ik vond het een vervelend boek met enkele afschuwelijke personages. Ik heb het boek figuurlijk dichtgeklapt – ik lees digitaal op mijn e-reader – zo’n honderd pagina’s voor het eind.

Het grote leesproject van de laatste weken was ‘Het huis met de geesten’ van Isabel Allende.

Dit boek en de schrijfster verdienen een apart logje. Met andere woorden: wordt vervolgd.

In de serie: BOEKEN

Advertentie

Pim Lammers

Tags

Boeken, Poëzie, Lezen, Kinderen, Gedichten, Gunay Uslu, Hetze, Wouter van Heiningen, Tzum, Pim Lammers, Op wie ben ik?, LHBT, Pedofilie, Kinderboekenweekgedicht, Verontwaardiging

Met afschuw en verontwaardiging las ik afgelopen dagen het nieuws rond schrijver en dichter Pim Lammers (29). Hij heeft zoveel haatmail en doodsbedreigingen ontvangen dat hij zich terugtrekt als schrijver van het jaarlijkse kinderboekenweekgedicht. De hetze tegen hem komt uit zwaar christelijke, rechtse hoek. Ik sta figuurlijk met mijn oren te flapperen.

Op wie ben ik? – Pim Lammers

Hij schreef in 2015 een verhaal voor volwassenen over de relatie van een jonge jongen en zijn voetbaltrainer. Een verhaal dat is gebaseerd op een ware gebeurtenis van een kennis van de schrijver. Nu jaren later krijgt Lammers het etiket: ‘pedofilie-activist’. Ja, hij schrijft over pedofilie en over LHBT-onderwerpen. So what? Gelukkig hebben heel veel anderen (schrijvers, kunstenaars, Gunay Uslu, staatssecretaris van cultuur, premier Rutte, Pen Nederland, ea) deze haatcampagne veroordeeld. Ik sluit me daar graag bij aan.

Ik lees bijna dagelijks een gedicht via het weblog van Wouter van Heiningen. Een aanrader als je van gedichten houdt. Ook vandaag schrijft hij over Pim Lammers. Ik kan het niet beter verwoorden dan Wouter. Hij voegt het gedicht ‘Wat jongens niet mogen doen’ toe aan zijn grote verzameling gedichten. Klik dus HIER.

Tzum schreef een recensie over Lammers’ dichtbundel ‘Ik denk dat ik ontvoerd ben’. Klik HIER. Mocht je zijn oeuvre eens willen bekijken klik dan HIER.

ps. In de (onze) kleine schoolbibliotheek van NSM De Walvishaai hebben we één boek van deze schrijver. ‘Hoe beroof je een bank?’ Onze kinderen lezen dat boek met veel plezier.

In de serie: BOEKEN en GEDICHTEN

Alweer over boeken

Tags

Bibliotheek, Boeken, Claudia de Breij, De acht bergen, De draaischijf, De Pruimenpluk, Dimitri Verhulst, Dolf Jansen, E-reader, Elif Shafak, Freek de Jonge, Het eiland van de verdwenen bomen, Lezen, Paulo Cognetti, Tolino, Tom Lanoye

Iedereen die me hier al een tijdje volgt weet dat ik graag (en vaak) lees. Ik lees ook graag over boeken. Ik volg dus ook een aantal blogs over boeken. Daar verschenen de afgelopen week jaaroverzichten. Dat doe ik vandaag ook maar heel beperkt. Ik las 54 boeken en luisterde naar 14 voorgelezen boeken. Dus een totaal van 68 boeken. Als ik niet was gaan tellen had ik dit waarschijnlijk ook gegokt. Eén boek per week gelezen en één boek per maand beluisterd. Dat laatste bijna altijd in de auto en af en toe tijdens het wandelen. Anders dan eerdere jaren las en luisterde ik de meeste boeken via mijn bieb-abonnement.

Ik kies elk jaar het beste boek dat ik dat jaar las. Voor het eerst kan ik niet kiezen. Dus … ik benoem twee boeken als het beste boek dat ik las in 2022.

De draaischijf – Tom Lanoye en Het eiland van de verdwenen bomen – Elif Shafak

Je kunt deze boeken het etiket ‘historische roman’ geven. Maar denk er dan wel aan dat het over 20 eeuwse geschiedenis gaat. Respectievelijk in Vlaanderen (en een beetje in Nederland) en in Cyprus (en ook wel in Engeland). De boeken zijn onvergelijkbaar.

Ook De acht bergen – Paulo Cognetti en De pruimenpluk – Dimitri Verhulst eindigen wel in de top 5. Dus geen thrillers, alhoewel ik die het meeste lees.

Nieuwsgierig naar mijn gelezen boeken? Klik dan HIER en dan vind je ook mijn andere beste boeken van eerdere jaren.

In de rechterkolom zie je mogelijk wat ik op dit moment lees en beluister.

O ja, nog een dingetje. In het vroege najaar vertelde ik dat mijn Tolino 3 Shine (mijn e-reader) gecrasht was. Via een tip van Dirk ging ik op mijn telefoon lezen met ‘ReadEra’. Dat lukte prima maar toen bedacht ik dat mijn bibliotheek-abonnement ook een lees-app heeft. Dat werkt uitstekend en die mogelijkheid gebruik ik nu het vaakst.

En dan nu het echte nieuws. Omdat mijn ‘kapotte’ e-reader stof lag te happen besloot ik dat ‘lijk’ mee te nemen naar Nederland. Mogelijk wist iemand waar ik een poging kon wagen om … je begrijpt het al. Voor de zekerheid koppelde ik mijn Tolino aan mijn laptop om de batterij op te laden. En wonder o wonder … alles doet het gewoon. Wel zijn alle gelezen boeken gewist – dus ook de boosdoener – een illegaal gekregen bundel columns van Claudia de Breij. (*)

Ik wissel nu weer af. Non fictie en jeugdboeken lees ik op papier. De rest op mijn telefoon of op mijn e-reader. Joepie.

Veel leesplezier. In de serie BOEKEN

ps. Ik vond de oudejaarsconference van Claudia de Breij erg goed. En wat had ze een adembenemend mooi rood pak aan. Ook van de show van Dolf Jansen heb ik genoten. Nu nog hopen dat ik ‘De Schreef’ van Freek de Jonge ergens online kan zien.

Brommer op zee

Tags

Boeken, Boekenclub, Brommer op zee, Canvas, Interview, Kijkcijfers, Lezen, Mariken Heitman, Netflix, NPO-start, Ruth Joos, Televisie, VPRO, Wilfried de Jong

Als je van boeken (en lezen) houdt, gaat er misschien een belletje rinkelen bij deze titel.

Brommer op zee (VPRO / CANVAS)

Een televisieprogramma over boeken is zelden een groot succes. Kijkcijfers bungelen ergens rond de 150.000 en dat is natuurlijk niet heel veel. Ik kijk weinig of zelden televisie als ik Netflix even buiten beschouwing laat. Noch in Leeuwarden, noch in Mozambique heb ik een televisieabonnement. Het kijken beperkt zich dus tot ‘streamen’ op een later tijdstip. Ik vind daar helemaal niets mis mee. Ik kijk op een moment dat het mij goed uitkomt. Hooguit bij het begin van een programma is er wat reclame.

Zo kijk ik ook naar ‘Brommer op zee’ via NPO-Start. Het programma volgt een vast stramien. ‘Format’ heet dat geloof ik. De twee presentatoren (Wilfried de Jong en Ruth Joos) starten staande rond een soort boekenkast-bar. Ze vertellen elkaar kort wat over boeken die ze de afgelopen week hebben gelezen. Een soort opwarmertje.

Daarna lopen ze naar ‘het hok’. Vorig jaar een schrijfhok, dit seizoen een soort reuze straat-meeneem-bibliotheekje. Een schrijver of een bekend iemand heeft een boek meegebracht – om achter te laten – en vertelt daar kort iets over. Later in het programma volgt een twee inkijkje en laat de gast zien welk boek hzij meeneemt.

Dan volgen twee iets langere interviews – ca 2x 13 minuten – met schrijvers en hun onlangs gepubliceerd boek. Meestal start Ruth Joos met een samenvatting van dat boek. Het is interessant om te kijken hoe lang de schrijvers het geduld opbrengen om haar niet te onderbreken. Beide interviewers stellen vragen. Het gaat er ontspannen aan toe. Soms is het jammer dat de (2x) 13 minuten al voorbij zijn. Af en toe zien we een filmpje waarin (meestal) Wilfried de Jong een interview heeft op locatie met een schrijver. Soms zien we een korte ontmoeting tussen lezers en schrijvers. Te kort in mijn ogen. Dit seizoen kijken we ook wekelijks naar de tuin van Mariken Heitman, Libris-winnares. Twee items die voor afwisseling moeten zorgen maar ik vind ze overbodig om niet te zeggen: ‘zonde van de (uitzend)tijd’.

Voor je het weet is het programma alweer voorbij. Ik spaar vaak 2 of 3 afleveringen op en kijk dan wat langer. Op mijn werktafel vind ik briefjes met titels en quotes. Ik vind het een fijn, pretentieloos programma. Maar ja, wie ben ik? Jammer dat de programmamakers er een punt moeten achterzetten. Brommer of zee krijgt geen derde seizoen. Kijkcijfers, weet je wel. De online-boekenclub gaat nog wel (even) door.

In de serie: BOEKEN

Ps. Iets heel anders. Ik heb grote problemen met mijn MacBook Pro. Eindeloos traag, ergerlijk zelfs. Ik weet niet hoe ik dat moet verhelpen. Ik heb al heel veel mappen naar externe schijven gekopieerd en de nieuwste MacOS Big Sur geïnstalleerd. Ik ervaar nauwelijks verbetering. Vandaar dat ik weinig actief ben op mijn blog. Ik hoop in de kerstvakantie tijd te vinden voor een revisie of de aanschaf van iets nieuws.

Lezen en Luisteren (#3)

Tags

Anya Niewierra, Auto, Boeken, David Baldacci, De Pruimenpluk, Dimitri Verhulst, E-boek, Kees van Beijnum, Lezen, Liza Marklund, Luisterboek, Luisteren, Scott Turow, Thrillers, Vertellen

Een nieuw overzicht van de boeken die ik de afgelopen zes weken heb gelezen en geluisterd. Opnieuw geen super-hoogvliegers. Gewoon amusant, onderhoudend of spannend. De hoogste waardering geef ik aan ‘De Pruimenpluk’ van Dimitri Verhulst.

Alles maar een keertje op een rijtje. Eerst de boeken die ik (in de auto) heb beluisterd.

Dankzij mijn abonnement van de bibliotheek in Leeuwarden luister ik veel vaker naar boeken. Daardoor vergeet ik om bijvoorbeeld naar ‘De Taalstaat’ te luisteren. Sorry Frits. Thuis staat de radio meestal op radio 4 of classicnl. Ik luister nu (althans in de auto) naar ‘De lege stad’ (Simone van der Vlugt).

Een fijne (her)ontdekking vind ik de rechtbank-thrillers van Scott Turow. Alle drie met veel plezier gelezen. Wie weet volgen er nog wel meer.

En nog meer spannende boeken …

‘Vrij uitzicht’ (Anya Niewierra) beviel me goed en was een prima boek om aan Isabel (na) te vertellen. Dat was lang geleden. ‘Dame Blanche’ (Elvin Post) heeft enkel platte, karikaturale personages. Niet aan beginnen zou ik zeggen. Ik las ‘De verraders’ in twee dagen uit maar een paar weken later moet ik heel diep nadenken waar dit boek ook alweer over gaat.

En nog drie andere boeken die ik met plezier las.

In de serie: BOEKEN

Hommage aan Peter van Straaten

Tags

Aanstoot, Agnes, Bergen op Zoom, Boeken, Cartoonist, Facebook, Lezen, Markiezenhof, Peter van Straaten, Scrollen, Tekeningen, Twitter, Vader & Zoon, Zeurkalender

Tijdens mijn bijna-dagelijks scroll-moment door Facebook en Twitter verschijnen er best veel tekeningen (cartoons) van Peter van Straaten. Altijd goed voor een glimlach.

Wat maakt Peter van Straaten zo goed? De combinatie tekening – tekst.

En het zien van zijn tekeningen veroorzaakt ook een tikkeltje nostalgie. Heel veel jaren hing Peter’s Zeurkalender bij ons op de WC. Onder die scheurkalender stond een klein tafeltje met een stapeltje afgescheurde grapjes, de Donald Duck en een paar strips. Verder foto’s en beeldjes van heel wat vuurtorens. Over dat laatste heb ik wel vaker geschreven. Of zijn boek ‘Aanstoot’ ook op dat tafeltje lag, herinner ik me niet. We hadden het wel. Als ik me nu iets naar links draai zie ik het staan in mijn boekenkast.

Ik bezocht in 1997 de grote overzichtstentoonstelling van Peter van Straaten in het Markiezenhof in Bergen op Zoom. Een paar honderd tekeningen. Grappig maar ook ‘overdaad schaadt’. Dat was toch een beetje het gevoel na dat bezoek.

‘Agnes, de belevenissen van een eigentijdse, gescheiden vrouw in Amsterdam’ verscheen wekelijks in Vrij Nederland maar ik las het zelden. Ine deed dat wel. Ook de Vader & Zoon strips die in het Parool verschenen, las of zag ik zelden.

Links van me ligt in de boekenkast de niet-afgescheurde Zeurkalender van 2017. Hahaha.

Weet je wat ik ga doen vanaf 1 januari 2023? Ik ga hem gebruiken want ja … dan kloppen de data weer met de juiste dagen. Want 1 januari viel in 2017 op een zondag en dat is ook zo in 2023. Zo gaat dat – wie wat bewaart heeft wat. Houden jullie van Peter van Straaten?

Ps. Dit zou zo maar het begin kunnen zijn van een kleine reeks over tekenaars en cartoonisten.

Klik ook op:

• Hommage aan Peter van Staaten (Facebook)
• petervanstraaten.nl
• Peter van Straaten op Twitter

Strips

Tags

Alex, Asterix, Bessy, Blake en Mortimer, Blauwe reeks, Boeken, De Rat, Galaxa, Jeugd, Jeugdsentiment, Jozeg Van Hove, Krant, Kuifje, Leeuwarden, Lezen, Lucky Luke, Michel Vaillant, Nostalgie, Oma, Ons Volkske, Peter van Gught, Piet Pienter en Bert Bibber, Pom, Puberfantasie, Robbedoes, Robert en Bertrand, Rode Ridder, Romano Molenaar, Shorow Di Rosso, Strips, Suske en Wiske

Ik heb wel eens eerder iets verteld over strips. En dat ik daar van hou. Bijvoorbeeld een stukje over onze grote verzameling Ons Volkske. Dat is puur jeugdsentiment. Nog steeds zal ik Blake en Mortimer en Alex opnemen als favorieten in mijn niet bestaande Top 50 lijst. In dat oude stukje vertelde ik iets over strips in mijn kinderjaren. Van vrienden kregen we een tijdje lang hun oude Robbedoezen. Het tijdschrift. Ook leuk maar minder boeiend dan de eerder genoemde verhalen in Ons Volkske. We kregen geen nieuwe strips van mijn ouders. We kregen wel zakgeld en daar kochten we af en toe prentjesboeken van. Dat mocht. Meestal Michel Vaillant, Lucky Luke en Asterix. Vooral Michel Vaillant las ik steeds opnieuw en opnieuw. Vooral de verhalen die zich buiten het racen afspeelden waren mijn favoriete albums.

Bij de buren leenden we alle Piet Pienter en Bert Bibber-albums. Getekend en geschreven door dorpsgenoot Pom. Pseudoniem van Jozef Van Hove. Bij andere buren alle Kuifjes. Ik vertelde vast ook al over de grote behangpapier-albums en kasboek-albums die mijn oma verzamelde. Nee? Goed, even in het kort. Mijn oma had een abonnement op De Standaard of Het Nieuwsblad. In die krant verschenen dagelijks vier of vijf strips zoals Suske en Wiske, Bessy, Robert en Bertrand en De Rode Ridder. Zij knipte die stroken uit en plakte ze in dikke boeken. Zo ontstonden heel wat albums die wij dan mochten lezen. Later kregen wij al die boeken. Uiteraard waren die stripstroken in zwart-wit, gedrukt op krantenpapier. Meestal drie of vier plaatjes, telkens eindigend met een cliff-hanger. Kijk de oudere albums er maar eens op na. We lazen ze niet dagelijks maar pas als het hele verhaal gepubliceerd was. Met dank aan oma – de verzamelaar.

Uit: Suske en Wiske – De sonometer (Blauwe reeks album 9)

Waarom schrijf ik vandaag iets over strips? Omdat ik sinds enkele maanden lid ben van de Facebook-groep Stripknip. Een heel actieve groep met dagelijkse bijdragen van veel verschillende leden. Veel van de titels van nieuwe strips zeggen me niets. En het is al heel lang geleden dat ik een strip-speciaalzaak ben binnengewandeld. Vorige week viel mijn oog op een nieuwe serie: Galaxa. En die naam deed een oud, nostalgisch belletje rinkelen. Galaxa, de fee van het licht in de reeks van de Rode Ridder. De muze van Johan of waren zij geliefden?

Uit De Toverspiegel – album 58 – De Rode Ridder met Galaxa, de goede fee van het licht.

Ik was verkocht. Galaxa was niet enkel Johans fantasie-fee maar ook de mijne. Ik was een jonge puber en ik keek steeds weer naar die mooie Galaxa. In mijn jonge jaren hoopte ik vurig ooit verkering te krijgen met een evenbeeld van deze prikkelende verschijning. Hahaha. Een Rode Ridder album zonder Galaxa was een tegenvaller. Ik bleef dan op ‘mijn honger zitten‘.

Galaxa – Fee van het licht (Karel Biddeloo)

Toen ik eind 70’er jaren naar Leeuwarden verhuisde, stond de strip-interesse op een heel laag pitje. Ik had andere prioriteiten. Het duurde zeker tot 1983. Toen had ik mijn eerste betaalde baan. En er was een stripwinkel in Leeuwarden. De Rat. Ik werd vaste klant. Een nieuwe tijd brak aan en ik werd een verzamelaar. Niet van de strips uit mijn jeugd maar van nieuwe reeksen. In de jaren 80 verschenen heel wat seks-parodieën. Natuurlijk ook een erotische tekening van mijn Galaxa.

Tekening: Karel Biddeloo

Ik heb jaren niet meer aan haar gedacht. Na 2000 nam mijn interesse in strips af. Je kunt je centjes maar één keer uitgeven en reizen hapte een flink stuk uit onze gezamenlijke portemonnee. En strips – zeker hardcovers – werden steeds duurder. Haast onbetaalbaar voor een free lancer zonder vaste baan.

Dwalend door Leeuwarden loop ik nu wel eens binnen bij een krantenwinkel met veel strips. Mooi … maar ik hou de vinger op de knip. Of me dat ook zal lukken als ik deze nieuwe Galaxa zie liggen? Ik weet het nog niet. Voorlopig zeg ik … nee. Ik ben nog niet overtuigd van deze leerling van de Elfen-academie.

Uit: Spiegelblind – deel 1 – Galaxa – Peter van Gught, Romano Molenaar en Shorow Di Rosso

En jullie? Houden jullie van strips? Ik heb zo het vermoeden dat ik weinig ‘ja‘ zal lezen in de reacties. Maar wie weet. Verras me.

Lezen en Luisteren (#2)

Tags

Anders Roslund, Arnaldur Indridason, Arthur Japin, Boeken, Charles den Tex, David Baldacci, E-reader, Herman Brusselmans, John Grisham, Kees van Kooten, Lee Child, Lezen, Lieve Joris, Matthijs van Nieuwkerk, Michael Connelly, R.J. Ellory, ReadEra-app, Romans, Simone van der Vlugt, Steve Cavanagh, Thomas Enger, Thrillers, Verhalen

Het is al geleden van begin juni dat ik iets schreef over de boeken die ik las of beluisterde. Waarom het zolang heeft geduurd? Ik heb niet echt een antwoord op die vraag. Natuurlijk heeft mijn werkverblijf in Goes en de vakantie met Isabel en familie daar iets mee te maken. Ik las minder, ik had andere prioriteiten. Mogelijk is een andere reden dat er geen hoogvliegers zijn langsgekomen. Dus heb ik weinig interessants te melden. Ik bedoel dus iets over **** 4 sterrenboeken of meer. Bijna alle boeken die ik afgelopen maanden las of beluisterde krijgen *** 3 sterren of ***1/2 – ster van me. Laat ik een boeken-fotolijstje maken. Eerst de thrillers en spannende boeken.

Geen uitschieters. Alhoewel … De Wachtpost van Lee Child en zijn broer vond ik uitermate saai en zwak. Een afrader dus. Veruit het minste boek uit de lange Jack Reacher-serie. En natuurlijk blijft Michael Connelly mijn nummer één in dit genre. De drie verhalen van John Grisham heb ik met veel plezier verorberd. Ik hou van rechtbank-thrillers.

Een tweede boeken-fotolijstje.

Ook in dit lijstje geen echte uitschieters. Ik heb ze met plezier gelezen of beluisterd. Dat wel. Vaak gegniffeld met Herman Brusselmans. Het was zeker 25 jaar geleden dat ik een ‘Brusselmans’ had gelezen. Ik hou van de historische romans van Simone van der Vlugt. De Kaasfabriek speelt zich voor een groot deel af in Veurne tijdens De Grote Oorlog. Dat had ik niet verwacht.

Klik HIER om mijn sterrenbeoordelingen te zien. O ja … ik lees sinds twee weken op mijn telefoon met de ReadEra-app. Dat gaat prima dus ik heb geen grote haast om een nieuwe e-reader te kopen.

In de serie: BOEKEN

Lezen en luisteren (#1)

Tags

Bevroren goud, Boeken, Cirkel in het gras, De avond is ongemak, De boodschapper, De draaischijf, De opgang, Duel, E-boek, Lezen, Luisterboek, Onze kinderen, Poubelle, Recensie, Van Moskou tot Medan

Alweer iets over boeken. Een lijstje in de vorm van fotootjes van de kaften van boeken die ik onlangs heb gelezen of heb beluisterd. Luisteren, dat laatste doe ik sinds enkele maanden. Ik ben lid van de bibliotheek in Leeuwarden en na enig gemier slaagde ik er in om boeken te lenen en via mijn mobieltje (en koptelefoon) ze te beluisteren. Al wandelend of in de auto en dan natuurlijk zonder koptelefoon.

Best een mooi lijstje, al zeg ik het zelf. Wat me opvalt? Dat ik weinig logjes heb geschreven over deze boeken. Recensies schrijven is niet mijn favoriete bezigheid, moet ik constateren. Toch zijn er een aantal boeken bij die kan aanbevelen. Tenminste als je een fervent lezer bent. De draaischijf van Tom Lanoye staat nu genoteerd als kandidaat: ‘Mijn beste boek van 2022’. Dat heeft natuurlijk alles te maken met herkenning. Antwerpen, de KNS, het toneelmilieu, de Vlaamse zaak, politiek, enzovoort. Ook De Boodschapper (Kader Abdolah) vond ik een mooie en boeiende vertelling. Over de historische Mohammed (de profeet).

Wil je mijn lijstje van onlangs gelezen boeken zien, klik dan HIER.

In de serie: BOEKEN

IJsland in WO II

Tags

Arnaldur Indridason, Bezetting, Boeken, Denemarken, Engeland, IJsland, Luchtafweer, Nazi-Duitsland, Thriller, Tweede Wereldoorlog, WO II

Van lezen kun je ook wat leren. Zelfs van een matige thriller.

Valkuil

‘In Petsamo, in het hoge noorden van Finland, wacht een jonge vrouw op haar geliefde. Ze willen per schip naar IJsland terug, weg van de oorlog die zich nu tot de noordelijke landen heeft uitgebreid. Haar vriend komt echter niet opdagen. In de lente van 1943 heeft de Wereldoorlog een hoogtepunt bereikt. In Reykjavík is de bevolking in rep en roer. Aan het strand van Nauthólsvík is een lichaam aangespoeld. Achter een legerkroeg aan de Klambratún wordt een jongen het slachtoffer van geweld. Een vrouw die veel contacten onder militairen heeft lijkt verdwenen te zijn.’

Eerst nog iets over dit boek. Ik las eerder betere thrillers van deze auteur. Ik vond dit boek uiteindelijk een tegenvaller. Eerst heel lang onduidelijk door verschillende vertelperspectieven en daarna erg voorspelbaar.

Maar … ik wist niets over IJsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dus weer wat geleerd. Nooit over de geschiedenis van IJsland nagedacht of nooit eerder er iets over gelezen. Dit boek speelt zich af in die periode. Wist jij dat IJsland bezet was tijdens WO II? Niet door nazi-Duitsland maar door Engeland en later afgelost door de Verenigde Staten.

IJsland was in 1940 nog onderdeel van Denemarken en dus geen onafhankelijk land. Snel na de Deense capitulatie (april 1940) landden Britse troepen op het eiland. Zij arresteerden Duitse burgers en bouwden een noodzakelijk geacht luchtafweer-systeem. Officieel protesteerde de lokale regering omdat de neutraliteit van IJsland werd geschonden. De Britten beloofde compensatie en wederopbouw na de oorlog. Tijdens WO II waren er ruim 25.000 militairen gestationeerd. Uiteindelijk waren de IJslanders blij dat ze bezet werden door Britten en Amerikanen en niet door Duitsland. Op 17 juni 1944 werd IJsland een onafhankelijke republiek.

Meer weten? Klik HIER.

In de serie: BOEKEN