Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Advertenties

Drie thrillers

Tags

Arne Dahl, Boeken, D B John, Het laatste oordeel, Lezen, Michael Connelly, Noord Korea, Schijnoffer, Ster van het Noorden, Thriller, Vrij Nederland

Juni – de maand van het spannende boek. Naar goede (persoonlijke) gewoonte wissel ik het lezen van romans en thrillers met mekaar af. Het hele jaar door. Tussendoor lees ik ook non fictie – meestal dat laatste genre niet in één keer. Vandaag kort wat commentaar bij drie thrillers die ik onlangs heb gelezen.

 Het laatste oordeel van Michael Connelly. Voor de kenners van zijn oeuvre meld ik dat dit een boek is in de serie van de Lincoln advocaat maar dat er kleinere rollen zijn voor politieman Harry Bosch en journalist McEnvoy. Volgens mij voor het eerst alle drie zijn personages in één verhaal. Maar dit terzijde. Hoe promoot de uitgever dit boek?

“Het ziet er goed uit voor advocaat Mickey Haller. Na twee donkere jaren is hij weer in de rechtbank te vinden. Als zijn collega Jerry Vincent wordt vermoord, erft Haller al diens cliënten, onder wie een filmproducent die ervan wordt beschuldigd zijn vrouw en haar minnaar te hebben vermoord. Maar terwijl Haller zich in deze zaak verdiept, lijkt het erop dat Vincents moordenaar het ook op hem heeft voorzien. Rechercheur Harry Bosch, die vastbesloten is om Vincents moordenaar te vinden, deinst er niet voor terug om Haller als lokaas te gebruiken. Als het gevaar dichterbij komt en de risico s steeds groter worden, beseffen deze twee knorrige einzelgängers dat er niets anders op zit: ze moeten samenwerken.” 

Ik ben fan van Michael Connelly. Dat schreef ik al eerder. Ik vind hem horen bij de absolute wereldtop in dit genre. Dit boek is waarschijnlijk het best te omschrijven als een rechtbank-thriller maar doorweven met een doorlopend politieonderzoek. Twee dagen, meer had ik niet nodig om weer met grote tevredenheid deze ‘Connelly’ dicht te slaan. In zoverre je dat kunt zeggen van een boek dat ik las op mijn e-reader.

 Schijnoffer van Arne Dahl.

“In een Stockholmse kroeg valt bij een ruzie tussen rivaliserende voetbalsupporters een dode. Uit het onderzoek blijkt dat verschillende omstanders niet toevallig in de kroeg aanwezig waren. Ze zijn daar allemaal – zonder het van elkaar te weten – in verband met de overdracht van een geldbedrag aan een chanteur. De supportersruzie gooit echter roet in het eten. Het spel om de knikkers verplaatst zich dan naar elders, met bloedige resultaten.”

Het derde deel in de A-team serie. Veel aandacht voor persoonlijke besognes van de betrokken politiemensen die ik al ken uit de vorige twee delen. Een concept wat bijna alle Scandinavische misdaad-auteurs hanteren. In dit boek vind ik het neigen naar overdaad. Natuurlijk begrijp ik dat een onderzoek niet altijd van een leien dakje loopt en dat er dagen en weken verloren gaan met schijnbaar nul-resultaat. Natuurlijk komt het onderzoek – en dus het boek – uiteindelijk wel op gang. Een goed boek maar voor mij dit keer geen hoogvlieger.

 Ster van het Noorden van D.B. John

Thriller van het jaar (2019) volgens Vrij Nederland. Ik koop meestal hun winnende boeken. Vaak naar tevredenheid. Ook dit jaar met een kleine kanttekening. Eerst de publiciteitstekst:

“Tweeëntwintig jaar na de ontvoering van haar tweelingzus door Noord-Koreaanse spionnen is Jenna Williams nog steeds op zoek naar aanwijzingen of haar zus leeft. Ze probeert toegang te krijgen tot het geheimzinnige en afgesloten land, wat haar onder de aandacht brengt van de CIA. Als er aanwijzingen zijn dat haar zus is opgesloten in een speciaal strafkamp, besluit Jenna deel te nemen aan een geheime en gevaarlijke missie diep in het hart van het Noord-Koreaanse regime. Een levensgevaarlijk kat-en-muisspel volgt, waarbij Jenna een onverwachte bondgenoot vindt in een hooggeplaatste Noord-Koreaanse diplomaat die opgejaagd wordt door zijn eigen geheime dienst en wil overlopen naar het Westen.”

Ik ken deze auteur niet. Ik las wel een interview met hem want er was na het verschijnen van dit boek veel aandacht voor D.B. John. Las ik ooit eerder een boek dat zich afspeelt in Noord-Korea? Ik denk het niet. Ik herinner me wel stukjes op het blog van Yvonne – een Nederlandse vrouw (en blogger) die in Beijing woont. Zij bezocht Noord-Korea en schreef uitgebreid over het strak door het regime georganiseerd bezoek. De auteur van dit boek deed hetzelfde, woonde een tijd in Zuid-Korea en liet zijn fantasie de vrije loop – deels gebaseerd op andere boeken en ooggetuige-verslagen. ‘Ster van het Noorden’ is een pageturner. Spannend. Geen twijfel over mogelijk. In verschillende hoofdstukken volg je drie hoofdpersonages. Een Amerikaanse docente, een Noord Koreaanse diplomaat en een Noord Koreaanse markt-koopvrouw. Uiteraard komen deze verhalen samen. Hoe? Dat vertel ik niet, dat zou teveel verraden. Misschien ga ik nu iets teveel prijsgeven met mijn laatste opmerking … wil je dat niet … lees dan niet verder. De laatste – pak ‘m beet – tachtig bladzijden ‘ontspoort’ (woordspeling want er is ook een trein in het spel) het boek lichtelijk. Wel spannend maar een iets te hoog ‘James Bond-gehalte’. Al bij al wel twee dagen veel leesplezier.

De volgende thrillers die ik ga lezen zijn: Gevallen Engel van Daniël Silva en een boek  van mijn lieveling-auteur (in dit genre) … Michael Connelly. Twee soorten waarheid.

Ps. Dat ik steeds links plaats naar Bol punt Com is uiterst onschuldig of arbitrair. Ik krijg daar niets voor betaald. Misschien moet ik een volgende keer maar Libris of Standaard Boekhandel uitkiezen. En mocht een uitgeverij denken dat ze mij een present-exemplaar willen sturen in ruil voor een recensie … ik hou me aanbevolen. Uiteraard zal ik dat dan wel melden.

In de serie: BOEKEN

 

Wees onzichtbaar

Tags

Amsterdam ZuidOost, Bijlmer, Bijlmerramp, Boeken, El Al, Het Hondje van de Ruyter, Lezen, Middelburg, Murat Isik, Wees onzichtbaar, Zaza

Opnieuw heb ik een Nederlandse roman uitgelezen. Opnieuw naar grote tevredenheid. En ook nu weer een pil van meer dan zeshonderd bladzijden. Eerst maar eens de tekst die de uitgever gebruikt om dit boek te promoten:

Wees onzichtbaar van Murat Isik is een grootse epische roman over de wanhopige strijd van een gezin tegen een tirannieke vader en een prachtige coming of age van een sensitieve jongen die opgroeit in een onveilige wereld, gebaseerd op Murat Isiks eigen jeugd. Maar het is ook een schitterende en kleurrijke ode aan de Bijlmer. De Bijlmermeer, begin jaren tachtig. De vijfjarige Turkse Metin komt met zijn ouders en zus naar Nederland. Het gezin gaat in de flat Fleerde wonen. Vader is een werkloze communist die overdag boeken van Marx leest en zich ’s avonds bezat met vrienden. Thuis is hij vaak gewelddadig en dan siddert het hele gezin. Metin vreest hem en maakt zich onzichtbaar. Maar langzaam – als de kinderen ouder worden en de moeder emancipeert – groeit het verzet tegen de vader. Ondertussen verandert de Bijlmer ook. Bedoeld als vooruitstrevende wijk verwordt het tot een gevreesd getto met veel criminaliteit en hordes junks.

Iets meer dan honderd korte hoofdstukjes. Geen literaire hoogstandjes, tamelijk recht toe rechtaan. Het hele boek leest heel vlot. Je vertoeft als het ware de hele tijd in de onmiddellijke omgeving van Metin. Je kijkt (leest) hoe hij zich terugtrekt op zijn kamer, conflicten met zijn vader probeert te vermijden, voetbalt met zijn vrienden, gepest wordt op de middelbare school, blij is met een nieuwe vriend. Het effect is dat ik meevoel met wat Metin voelt en meemaakt. Geen ik-roman maar wel hetzelfde gevoel.

Ik ben een paar keer in de Bijlmer geweest. Twee maal werk-gerelateerd in het Bijlmer Parktheater. En een keertje op bezoek bij familie van Isabel. Een Mozambikaanse tante van haar die in Zuid-Oost woont. Mijn bezoeken aan de Amsterdam Arena en de Ziggo-Dome reken ik daar niet bij. In de ‘oude Bijlmer’ ben ik nooit geweest. Dankzij Metin / Murat Isik ging ik er toch nog op bezoek. Ik ken de oude Bijlmer enkel uit televisiereportages, krantenartikelen en reportages in weekbladen. En dan lag de focus altijd op de problemen. Criminaliteit en drugs.

Bijzonder blijft natuurlijk zondagavond 4 oktober 1992. “Waar was je die avond?” Een veel gestelde vraag. De avond van de Bijlmerramp. Ik was samen met collega’s van Het Hondje van de Ruyter (jeugdtheater-gezelschap) in Middelburg. Bij Peter en Dick. Ergens halverwege het gezellige etentje hoorden we de eerste berichten over een neergestort El Al-vliegtuig. De volgende dagen was de focus (wereldwijd) op de Bijlmer gericht. Ik herinner me uitgebreide portretten van bewoners. Ghanezen, Surinamers, Antilianen. Plots kreeg de Bijlmer een gezicht. Even was Nederland solidair – weliswaar vanuit de eigen woonkamer; meer niet. Het ging even niet over diefstal, prostitutie en junks.

Natuurlijk weet je dat deze gebeurtenis eraan zit te komen in het boek. Dankzij mijnheer Rolf – personage en buurman van Metin – stopt de auteur voldoende achtergrond informatie over deze Amsterdamse wijk in het boek. De Bijlmer / Amsterdam- ZuidOost vierde vorig jaar zijn 50ste verjaardag. In recensies wordt dit boek (de schrijfstijl) vergeleken met Dickens. Ik heb daar geen seconde aan gedacht. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een boek van Dickens gelezen. Eerder (heel in de verte) dacht ik aan De Avonden van Gerard Reve. Wees onzichtbaar – een mooi boek, het won vorig jaar de Libris-literatuurprijs. Opnieuw een ****1/2 ster.

De laatste jaren lees ik veel vaker (positieve) berichten over Amsterdam-ZuidOost met dank aan collega blogger Rob Albers. Dat is dus meteen mijn tweede leestip van deze langste / kortste dag van het jaar.

In de serie: BOEKEN

 

Otmars zonen

Tags

Achterflap, Boeken, Bonita Avenue, Cliffhanger, Hype, Lezen, Literatuur, Otmars zonen, Peter Buwalda, Trilogie

Zeshonderdacht bladzijden. Dat mag je gerust een dikke pil noemen. Otmars zonen – een Nederlandse roman van Peter Buwalda. Het is pas zijn tweede boek. In 2011 las ik met veel plezier zijn succesvolle eersteling: ‘Bonita Avenue’. Meteen na het verschijnen van zijn nieuwe boek – een half jaar geleden – was er sprake van een hype. Overal in de pers dook Peter Buwalda op. Ik ben altijd wat huiverig voor hypes dus ik wachtte een paar maanden. Ik heb wel een interview gelezen met de schrijver maar verder niets. Ik probeer ook zoveel mogelijk achterflap-teksten te vermijden. Ik wil het liefst NIETS weten voor ik aan een boek begin. Dat is me bij dit boek gelukt. Heeft dit ook jou verkeur … lees dan niet verder. Onthou enkel dat ik dit boek  ****1/2 sterren heb gegeven. Ik twijfelde even of het toch een vijfsterren-boek is. Nee, maar wel erg goed.

Otmars zonen – Peter Buwalda

De uitgever prijst het boek aan met volgende tekst cq samenvatting:

“Otmars zonen vertelt het verhaal van de jonge Shell-employé Ludwig Smit, die na een bezoek aan de illustere Johan Tromp op het Siberische eiland Sachalin strandt in een sneeuwstorm. Juist nu, wanneer onderzoeksjournaliste Isabelle Orthel hem het deksel komt overhandigen van een beerput, begint Tromps daverende carrière in de oliebusiness te wankelen. Tromp – hedonist, alfaman, kroonprins van Shell, en in alles het tegenbeeld van Ludwig – schat zijn twee bezoekers volkomen verkeerd in.

Peter Buwalda verkent in Otmars zonen de grenzen van de epische wereld die hij al in Bonita Avenue schiep.”

Door omstandigheden had ik weinig tijd om te lezen. Ik deed er meer dan twee weken over om de eerste honderdvijftig pagina’s te lezen. Niet een echte worsteling maar ook niet vanzelfsprekend. Lag dat aan het boek of aan mijn 10-bladzijden-per-avond-ritme? Aan allebei denk ik. De lezer leert Ludwig kennen, zijn moeder en Otmar, zijn stiefvader. Zijn stiefbroer en stiefzus. Tegelijkertijd ook zijn vrouw en haar dochtertje. Het boek verspringt voortdurend van tijd en plaats. Niets is chronologisch. Een tweede hoofdpersonage is Isabelle – what’s in a name? En ook haar verhaal – en van haar familie – wordt verteld met veel flash backs. En dan springen we met grote regelmaat van Nigeria naar Enschede en terug. Naar Overveen en Londen maar vooral naar Sachalin in Siberië. De laatste vierhonderd pagina’s heb ik in minder dan een week verslonden.

En dan … cold turkey. Pats boem afgelopen … midden in een confrontatie. Ik begrijp het niet. Ik lees (ook) dit boek op mijn e-reader. Heb ik de tekst niet volledig gedownload? Wel dus. Ik blijf wat verweesd achter. Een uur later ga ik op zoek naar recensies. Ik lees: “In de nog te verschijnen delen van deze roman “De jaknikker” en “Hysteria siberiana” geeft Buwalda deze wereld verder vorm.”

Dat krijg je dus als je geen achterflappen wilt lezen. Dit boek is het eerste deel van een trilogie. Maar natuurlijk ook een uitgevers-strategie. Elk jaar een nieuw deel. We zijn dat ondertussen gewend van series of populaire films zoals In de ban van de Ring, Harry Potter en Game of Thrones. Eindigen met een cliffhanger … de kijker – in dit geval de lezer – komt volgend jaar wel terug. Ja, dat zal ik zeker doen. Niet omwille van sympathieke personages – eerder het tegendeel. Maar één ding is zeker: Peter Buwalda kan schrijven. Mijn hemel wat een prachtige zinnen, beeldspraken en vergelijkingen. En al dat gespring in tijd en van plaats is geen enkel probleem. Nee sterker nog … hartstikke duidelijk. Hoe krijgt hij het voor elkaar om dit moeilijke procedé zo feilloos te gebruiken? Geen idee maar ik vind het meesterlijk. Ik weet al wat Sinterklaas later dit jaar mag opsturen … “De jaknikker” van Peter Buwalda.

In de serie: BOEKEN

Gewoon wat weetjes

Tags

Boeken, Game of Thrones, Groen, Groen Links, Lezen, Mozambique, Verkiezingen, Winter, Zoete aardappel

De een noemt het ‘Wat houdt me bezig’, de ander ‘Fait d’hivers’ en een derde ‘Kan het nog slapper’. Ik heb dit stukje maar ‘Gewoon wat weetjes’ gedoopt.

Gisterochtend heb ik voor de eerste keer – sinds half augustus vorig jaar – weer een trui aangetrokken. (*) Om tien over zes uur ’s morgens. Dat is het moment dat ik naar de auto loop om Isabel bij het station af te zetten. Het was uitzonderlijk koud. 14c Overdag tikt de thermometer gewoon de 31c aan. Het is al dagen prachtig weer. Weinig wind. Strakblauwe luchten en een wassende maan. Dat zorgt dus voor heldere en relatief koude nachten. Tot tweemaal toe hoorde ik Mozambikanen verzuchten: “Winter is Coming.” Natuurlijk ook verwijzend naar GoT. Wij mijden alle commentaren en recensies over deze hit-serie. Wij willen er pas over praten als we alle zes de afleveringen – in korte tijd na elkaar – hebben gezien. Nog een paar weken geduld.

Wie kent deze bloemen?

Het is geen prijsvraag, gewoon een foto. Het zijn de bloemen die groeien op het loof van de zoete aardappels in onze tuin. Mooi hé!? Ze zeggen als er veel bloemen groeien  tussen het loof dat dan de aardappels groot zijn. We gaan het zien … voorlopig blijven we de bladeren eten. Erg lekker. Je maakt ze klaar als spinazie, eventueel met een uitje, wat knoflook en gestoofde tomaat.

Wat meer? Ik lees nog steeds twee boeken tegelijkertijd. Twee dikke pillen. De Bourgondiërs (Bart van Loo) en Otmar’s zonen (Peter Buwalda). Op de een of andere manier kom ik er niet toe om echt door te lezen. Tien, vijftien bladzijden ’s avonds in bed. Overdag ben ik te druk met andere zaken. De gebruikelijke bureaucratische papierwinkel bijvoorbeeld. Twee dagen lesgeven en natuurlijk moeten die lessen ook voorbereid worden. Kortom … ik verveel me niet.

Mogelijk herinneren jullie nog dat ik een tijdje geleden het verhaal dat mijn vader in 1941 schreef als twaalfjarige  – Een eindelooze achtervolging – ben beginnen publiceren op mijn weblog. Ik heb weer enkele bladzijden toegevoegd. Klik HIER als je dat wilt lezen.

Jammer dat er zo snel een einde kwam aan de Giro van Tom Dumoulin. Het maakt de interesse meteen een stukje kleiner. In de (internet)pers is er veel aandacht voor de aanstaande verkiezingen. Ik was niet op tijd om alles te regelen om vanuit het buitenland te kunnen stemmen. Een beetje: ‘Shame on me’. Dat is een zekere ‘groene’ stem die niet wordt uitgebracht. Volgende keer beter. En jullie … ligt de keuze al vast?

(*) Uiteraard droeg ik wel warme kleren toen ik in de winter-periode in Nederland en België was. Dat lijkt me logisch.

Ik ben d’r aan begonnen

Tags

's Lands Glorie, Artis Historia, Bart van Loo, Boeken, Clothilde, Clovis, De Bourgondiërs, Familie, Geschiedenis, Lezen, Merovingers, Nostalgie, Strips

De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.

Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat. De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.

Uit: ’s Lands Glorie

Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.

November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.

Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie

Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …

In de serie: BOEKEN en #37/40

Prooi

Tags

Afrikaans, Boeken, Deon Meyer, Lezen, Prooi, Thriller, Zuid Afrika

Lees je mijn blog op een computer of laptop dan heb je waarschijnlijk in de rechterkolom al gezien dat ik nu ‘Prooi’ van Deon Meyer lees. Ik denk dat je dat niet ziet op het kleine scherm van een smartphone. Daarvoor moet je ‘menu’ aanklikken.

Vandaag dag 29 van 40 dagen achter elkaar bloggen. Het lukt me nog steeds om elke dag iets te produceren. Zo ook vandaag maar dit stukje stelt nauwelijks iets voor. Ik ben namelijk ten prooi gevallen van leesdwang. Deon Meyer heeft me te pakken. Hij is de best verkopende Zuid Afrikaanse thriller-auteur. Ook ik ben fan. Uiteraard omdat ik veel herken, zowel gebeurtenissen als landschappen. Ik ben op veel plaatsen geweest waar de verhalen zich afspelen. Ik herken situaties en zeker het taaltje dat de auteur gebruikt komt me heel bekend voor. Ik lees de Nederlandse editie waarin best veel ‘Afrikaans’ wordt gebruikt. Erg leuk. Een spannend boek. Ik ben halverwege. Of ik het vanavond / vannacht nog uit krijg betwijfel ik. Maar je weet maar nooit. Ik ga zo weer verder lezen …

Prooi – Deon Meyer

“Niemand had om de zaak gevraagd, noch Griessel, noch Cupido. Het lichaam van Johnson Johnson was naast het spoor gevonden, net buiten Drie Susters. En de Valken mogen de rotzooi van de SAPS weer opruimen, zoals gewoonlijk.

Twee verdachte passagiers aan boord van de meest luxueuze trein ter wereld, waar de man kennelijk van afgesprongen is, lijken in rook opgegaan.

In Bordeaux geniet Daniel Darret van een rustig bestaan, nadat hij zijn gewelddadige verleden achter zich heeft gelaten. Maar dan doet een oude kameraad een beroep op hem om zijn vaderland te dienen. Zijn prooi: de corrupte president. Lukt het de Valken de aanslag te dwarsbomen? Intussen heeft een stel meedogenloze Russen het op Daniels leven gemunt.”

In de serie: BOEKEN en #29/40

Driemaal Arne Dahl

Tags

Arne Dahl, Boeken, Grensgebieden, Kentucky Killer, Lezen, Misterioso, Recherche, Serie, Thriller, Zweden

In een korte periode heb ik drie thrillers van Arne Dahl gelezen. Met plezier. Deze Zweedse schrijver is bezig aan zijn derde serie. Achtereenvolgens schreef hij tussen 1998 en 2007 tien boeken in de A-Team serie. Ik las het eerste en tweede deel onlangs. Eerder las ik alle vier delen van de Opcop serie. En vorige maand ‘Grensgevallen’, het eerste boek van zijn nieuwe serie: Berger & Blom.

Ik weet dat er ook een televisieserie bestaat – met Arne Dahl verhalen – maar daar heb ik nog nooit iets van gezien. Jullie wel?

Ik heb de boeken van deze schrijver dus een beetje in de omgekeerde volgorde ontdekt. De Opcop-serie heb ik graag gelezen. Een soort Europol-team dat internationale moorden oplost.

Het A-team is een kleine speciale recherche-eenheid van de rijkspolitie – in het leven geroepen nadat het lijkt dat er in Zweden een seriemoordenaar rondloopt.

Grensgebieden krijgt op heel veel plekken een hoge waardering. Ja, het boek zit goed in elkaar maar het wordt mij allemaal wat te gruwelijk. En té specialistisch en te technisch. Dat laatste kan ik niet goed uitleggen want dan verraad ik zaken uit het verhaal. Op de kaft staat een citaat: ‘De beste Zweedse misdaadroman ooit’. Nonsens. Ik kan zo vijftien Zweedse thrillers bedenken die echt beter zijn dan dit boek.

Ik heb nog drie boeken – uit de eerste serie – op mijn e-reader staan die ik nog niet heb gelezen. Dat gaat vast nog een keer gebeuren. Maar nu even niet. Later een keer – als tussendoortje.

In de serie BOEKEN en #16/40

 

Yoko in Mozambique

Tags

Avek, Boeken, Dokter Diertje, Kleinkinderen, Lezen, Mozambique, Nederlandse les, Prentenboek, Rita Spijker, Yoko Heiligers

Of moet ik deze titel veranderen in ‘Dokter Diertje in Mozambique’?

En dan iets schrijven over een olifant met een verzwikte slurf, een nijlpaard met diaree of een giraf met een verkrampte nek? Nee, dat laat ik graag over aan illustrator Yoko Heiligers want zij is de bedenker van de schitterende prentenboekenserie rondom Dokter Diertje. Zij is niet alleen de bedenker maar ook de schrijver en de tekenaar. Opnieuw twee pareltjes nadat ze voor ‘Wauw Pauw’ werd bekroond met Vlag en Wimpel (2017).

Waarom ik dan toch voor de titel ‘Yoko in Mozambique’ heb gekozen? Ik leg het uit …

Twee delen van ‘Dokter Diertje’

Wat zie je op de foto? De schrijver van dit stukje aan de grote tafel op onze veranda in Mozambique met de twee deeltjes van de eerder genoemde prentenboeken. ‘Dokter Diertje & het hinkende hert’ en ‘Dokter Diertje & de zielige zwijntjes’.

Als mijn kleinkinderen nu in Mozambique zouden zijn, zou ik de boeken onmiddellijk voorlezen en waarschijnlijk voorstellen om ze daarna te gaan (na)spelen. “Wie is Dokter Diertje? Wie het hinkende hert? Wie Merel en Pissebed? Zullen we eerst Tatu Tatu Tatu Tatu oefenen?” Het blijft voorlopig dagdromen want zij zijn in Nederland en Bompa is in Afrika.

Toch is er nog meer te vertellen. Ja, ik ken Yoko al haar hele leven. Ze is de dochter van een goede vriendin, oud-studie-genoot aan de AVEK – Docent Drama in Leeuwarden. In de 80’er jaren woonden we vijf jaar in een woongroep in Wyns (Fryslan). Rob, Rita, Yoko, Ine, Koen, Catelijne en Jules. Maar eigenlijk is dit ook nog terzijde …

Ik schakel weer terug naar Mozambique. Sinds november vorig jaar geef ik Nederlandse les aan Mozambikaanse leerlingen. Het is tenslotte mijn eerste liefde. Ik ben ooit in een ver verleden afgestudeerd als leraar Nederlands. Nu heb ik die draad weer opgepakt. En nog een mooi detail om te vertellen. Ook mijn vader (ook leraar Nederlands) ging na zijn pensionering Nederlands geven aan anderstaligen. Vluchtelingen, asielzoekers.

In mijn geval zijn het geen vluchtelingen. In tegendeel. Mijn eerste leerling is een Mozambikaanse (vrouwelijke) neuroloog die een jaar gaat werken in het Academisch Ziekenhuis in Leuven. Ze specialiseert zich in kinder-neurologie. We gebruikten een Vlaamse lesmethode voor hoger opgeleiden. Zij is ondertussen vertrokken naar Vlaanderen. We houden contact – in het Nederlands – via WhatsApp.

In Matola (Mozambique) geef ik tweemaal per week les aan Joana, een Mozambikaans meisje (12 jaar) die in Utrecht wilt gaan studeren. Haar grote droom is om dierenarts te worden. Een slimme tante die weet wat ze wilt. En een over-ambitieuze moeder, denk ik. Nee, vind ik. Maar dat tussen haakjes. Goed, niet getreurd. Integendeel. Ik sprak met de moeder af dat ik op zoek zou gaan naar een lesmethode op Joana’s niveau en toegespitst op haar leeftijd. Ik koos uiteindelijk voor ZEBRA+ van ThiemeMeulenhoff. En ik beloofde om ook wat eenvoudige boekjes te kopen. Inhoudelijk wel wat ‘te kinderlijk’ maar ze is wat taal betreft een absolute beginner. En de moeder voegde eraan toe … “Als het over dieren gaat is alles goed.”

Vandaar dat ik ‘Yoko en Dokter Diertje’ heb meegenomen naar Mozambique. We eindigen elke les met een paar bladzijden uit het prentenboek. Ik heb de hele tekst ingesproken en via een voice-bericht verstuurd aan Joana. Ze straalt van oor tot oor als we de prentenboeken erbij pakken. Voorlopig wil ik ze nog NIET vertalen. Ik wil dat ze goed luistert en meeleest. De betekenis komt dan vanzelf. Nog niet alle woordgrapjes maar dat komt later wel. Volgende week gaat zij mij voorlezen …

Heb ik jullie misschien enthousiast gemaakt voor deze boeken? Op zoek naar een boek voor kind of kleinkind? Ik kan de boeken van Yoko van harte aanbevelen. Klik bijvoorbeeld HIER maar elke boekhandel in Vlaanderen en Nederland kan deze boeken bestellen. Veel kijk- en leesplezier. O ja, als je graag een boek van haar moeder leest. Dat kan ook. Rita Spijker. Of klik HIER voor haar boeken. Waarom ik ook Rita vermeld in een stukje over Yoko? Ze hebben ook samen een boek geschreven en geïllustreerd. ‘Draaf met mij’.

In de serie: BOEKEN en #09/40

Alweer iets over boeken

Tags

Boeken, Cafe Sol, Goes, Jeugdherberg, Lezen, Slot Oostende, Terschelling, Zwerfboek

In een logje van Tessa las ik het woord ‘zwerfboek’. Erg leuk. Ik had het woord wel eens eerder gehoord denk ik. Tessa is een grote lezer en reist voor haar werk geregeld per trein. Van Leeuwarden naar Amersfoort (en terug). Als zij haar boek heeft uitgelezen laat ze dat achter in de trein. Voor een volgende liefhebber. Een mooi initiatief.

Hoe kom ik aan mijn boeken?

Meestal koop ik ze online bij Bol punt com of bij Libris. Ik lees bijna alle fictie op mijn tablet of e-reader. Non fictie lees ik het liefst in een papieren versie. Af en toe krijg ik wel eens van vrienden of familie een boek in epub-formaat. Soms werkt het, soms niet. Laatst ontdekte ik een website waar ze gratis e-boeken aanbieden. Zo downloadde ik gratis ‘Nu en dan de weg kwijt‘. Erg fijn. Een reisverslag door zuidelijk en Oost Afrika waar ik heel veel in herkende.

Of ik neem tijdelijk een boek mee uit Café Sol in Maputo.

Boekenkast in Café Sol (Maputo)

Café Sol vind je in de duurdere Summershield-wijk. Een wijk in de buurt van ambassades en de vele internationale scholen. De boekenkast die je hierboven ziet, is afgeladen vol. Twee rijen dik vol engels-talige boeken. Maar ook Nederlands. Een beetje Duits, Frans en Italiaans. En het principe is eenvoudig. Je mag boeken gratis meenemen. Je hoeft dat ook niet te registreren. Breng ze terug als je ze uit hebt. Of doneer zelf ook een boek dat je hebt gelezen en niet wilt bewaren. Kortom … een kast vol zwerfboeken. Ik ben fan.

Een paar weken geleden had ik een werkafspraak in Slot Oostende in Goes. En wat zie ik? Onderstaande boekenkast …

Boekenkast in Slot Oostende (Goes)

Hetzelfde idee als in Maputo. Ook hier kun je de meeste boeken meenemen zonder registratie. Er zijn een paar uitzonderingen zoals fotoboeken en naslagwerken. En ingeleverde boeken worden nog even gecheckt voordat ze in de kast komen. En in Goes hangt er een informatiebord bij met de ‘spelregels’.

Dit zijn uiteraard geen nieuwe ideeën. Het vakantiehuis van mijn ouders op Terschelling had ook een boekenplank voor zwerfboeken. In de meeste jeugdherbergen vind je zo’n kast. Her en der – in verschillende landen, meestal op het platteland – staan of hangen kleine boekenkastjes met hetzelfde concept. Ik vind het allemaal heel sympathieke initiatieven.

Ik eindig met een boeken-grapje. Zie foto hieronder …

Ik kocht onlangs een boek bij Ikea, nu nog in elkaar zetten …