De Chinees

Tags

Afrika, Boeken, China, E-boek, E-reader, Henning Mankell, Lezen, Mozambique, Thriller, Vakantie, Zweden

Een dikke pil. Bijna vijfhonderd bladzijden. Een thriller van succes-auteur Henning Mankell. Het boek staat al een paar jaar op mijn Mozambikaanse boekenplank. Ik stelde steeds uit om erin te beginnen. Te zwaar om in bed te lezen. En toen kwam ik dit boek als digitaal koopje tegen. En omdat ik een beetje in de ‘vakantie-modus’ sta, begon ik aan dit boek. Drie dagen later is het uitgelezen. Tijd voor een korte recensie.

De Chinees – Henning Mankell

“In januari 2006 vindt de politie van het Zweedse dorp Hesjövallen achttien mensen die op beestachtige manier zijn vermoord. Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, is met stomheid geslagen want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar. Omdat haar huisarts haar twee weken ziekteverlof voorschrijft, reist ze naar het noorden en vindt in het huis van een slachtoffer een dagboek van een verre verwant uit de negentiende eeuw. En dan schakelt het boek naar een tweede verhaal. In Nevada (USA) wordt in de 19e eeuw een spoorweg aangelegd. Scandinavische opzichters, Chinese en Afrikaanse dwangarbeiders. En voor de derde maal beginnen we aan een nieuw hoofdstuk (verhaal). In hedendaags China. Een moderne, corrupte TaiPan leest in zijn familie-dagboek. Als lezer weet je al gauw dat er verbanden zijn tussen de drie verhalen.” 

Ik vind het een goed boek. Maar geen topper. Teveel, te uitgebreide zijwegen. Maar ook lijntjes die niet zijn uitgewerkt of afgerond. Het is alsof Mankell het principe ‘Kill your darlings’ vergeten is. Natuurlijk voegt hij er geschiedenis en politiek aan toe. We weten dat hij een sociaal geëngageerd schrijver is (was). Met een zwak voor Afrika.

Raad ik dit boek aan? Ja, maar je moet wel een doorbijter zijn en van historische, sociale en politieke ontwikkelingen houden. Wat weten wij over China en hoe Chinezen denken? Hoe werkt de Chinese politiek en waarom zijn er zoveel Chinezen in Afrika? Hoe verhoudt kapitalisme en communisme zich met elkaar in het post-Mao-tijdperk? Interessante vragen die ik ook regelmatig stel want ook de grote infrastructurele werken in Mozambique worden door Chinezen uitgevoerd.

Cartoon © Zapiro

Trein

Tags

Afrika, Beijing, Boeken, Bompa, Harlingen, Lezen, Märklin, Moskou, Thalys, Transsiberie Express, Trein, Wales

Alweer bijna tien dagen geleden dat ik iets schreef op mijn weblog. Heb ik geen inspiratie? Heb ik niets te vertellen? Nou nee. Het komt er gewoon niet van. In Mozambique krijg ik meerdere malen per dag een ‘klik’ in mijn hoofd … klik – alweer een mogelijk onderwerp. In Nederland gebeurt dat wat minder. Omdat ik me er minder voor openstel of omdat ik wat minder verwonderd ben om bijzondere zaken te zien. En wie zit nu te wachten op mijn bespiegelingen op het dagelijkse leven in de Lage Landen? Iets over de kabinetsformatie? Over kleindochter Carmen die vandaag vijf jaar wordt? Ik zou iets kunnen schrijven over voetbal. Over mijn bijna voetbal-desinteresse de laatste weken. Of over Tom Dumoulin? Prachtige overwinning trouwens in een spectaculaire Giro. Moet ik meer schrijven over de theaterproducties waar ik bij betrokken ben? Dat komt nog wel.

Laat ik maar aan een nieuw thema beginnen. Vervoer. Dat klinkt saai maar ik ga wat stukjes schrijven over: de trein, de fiets, de auto, het vliegtuig. Niet noodzakelijk in deze volgorde en niet dagelijks. Vandaag over de trein. Ik en de trein. Laat ik eerst vertellen waar deze ‘klik’ vandaan komt. Met enige regelmaat plof ik thuis neer op de bank. Televisie gaat aan en ik zap en ik zap en ik zap nog meer. En dan beland ik soms bij de EO. Deze omroep brengt al jaren de serie ‘Rail Away’. Over treinen en mooie treinroutes. En dan blijf ik altijd hangen. Een beetje meereizen met de trein vanop de bank. Wegdromen naar mooie bestemmingen op het ritme van het spoor. De liefde voor treinen is er met de paplepel ingegoten. Mijn grootvader (Den Bompa) werkte zijn hele leven bij ‘Den IJzeren Weg’. Elk jaar bracht Sinterklaas nieuwe onderdelen – locomotieven, wagons, sporen, wissels – voor onze Märklin treinen.

Ik heb – op een korte periode na – nooit dagelijks met de trein gereisd. Toch zit ik best vaak in de trein. Op weg naar een werkafspraak. Of op weg naar een voorstelling of een museum. Een boek en de krant gaan mee. Een beetje lezen en dan wegdoezelen. Af en toe een praatje maken met een toevallige medereiziger en tegenwoordig kan ik online gaan met free wifi in de trein. Ik heb een aantal grotere treinreizen gemaakt. Niet heel veel. Ik zou er best meer willen maken. De eerste internationale treinreizen waren van Boechout (in Vlaanderen) naar Harlingen Haven (Nederland).

Trein naar Harlingen Haven

Op weg naar Terschelling. Die reis heb ik vaak gemaakt. In beide richtingen. In de 70’er jaren moest de machinist nog uitstappen bij de overweg tussen het station van Harlingen en het station van de haven. Hij bediende dan handmatig de slagbomen. Ook herinner ik me de trein-reizen met de Ziekenkas (CM). Van Antwerpen Oost naar Zwitserland. Melchtal (met de 14-jarigen – ik was 13) en naar Glüringen. Met speciale treinen vol kinderen. Vertrek in de namiddag en de volgende morgen wakker worden in Zwitserland. Heel speciaal.

Later volgde de eerste rit door de Kanaaltunnel met de Eurostar. En de eerste keer met de Thalys naar Parijs. Een treinreis naar Milaan met de (voetbal)vrienden. Treinen in Wales en Engeland. Met de trein naar Keulen. Met de trein in ruim acht uur van Bangkok naar Sisaket in Thailand. Van New York naar Philadelphia. Met de trein naar Pisa en Firenze. En in 2009 de hoogmis van het treinen: De Trans Siberië Express.

Zomer 2009

Ik heb er al vaker over geschreven. In vijf dagen (en nachten) van Moskou naar Irkoetsk in Siberië. Daarna overstappen op de Trans Mongolië Express. Van Irkoetsk naar Ulan Bator. En tenslotte de Trans Mantsjoerije Express van Ulan Bator naar Beijing. Een schitterende reis. Ik vond het heerlijk. En tegelijkertijd ook saai want de eerste drie – bijna vier dagen – zie je niets behalve bomen. Geen weidse vergezichten. Geen spectaculaire bruggen over kronkelende rivieren. Nee, de bomen beletten alle uitzicht. Het doorkruisen van het Oeralgebergte gebeurde jammer genoeg in de nacht. En toch vond ik deze treinreis geweldig. Het eindeloze ritme van kedeng kedeng kedeng brengt je in een andere gemoed-toestand. Ik deelde mijn coupe met een Russische moeder en haar dochtertje en een Nederlandse vrouw. Ik vergelijk deze treinreis als het verblijf op een camping. De eerste dag verken je enkel je eigen camping-veldje. Een wandeling naar de wc / douche of naar de samowar. Een praatje met je buren. Dat is genoeg. De volgende dag maak je een grotere wandeling. Je ontdekt de andere veldjes (wagons) en de restauratiewagen. En elke drie of vier uur maakt de trein een stop op een groot, tussengelegen station. Op de informatieborden kun je lezen hoe lang de trein halt houdt. Meestal tussen de 8 en 15 minuten. Ik haastte me dan meestal naar het plein voor het station. Even iets opsnuiven van de stad. En dan weer terug naar het perron. Wat fruit kopen of een pak koekjes. De plaatselijke bevolking staat bij aankomst al klaar op het perron met handkarren vol lekkers.

Verkoop op de perrons

En daar gaan we weer. Op weg naar het oosten. Elke dag een tijdszone verder. Elke dag heeft daardoor maar 23 uur.

Ik vond het heerlijk. Mooie en bijzondere ontmoetingen met medereizigers. Veel gelezen. Me overgeven aan het ritme van de trein. Het is zoveel meer dan de simpele verplaatsing van A naar B zoals je dat met een vliegtuig wel doet. En terwijl ik dit zit te schrijven, krijg ik zin om weer een (grote) treinreis te maken. Iets voor volgend jaar … In Mozambique zijn de mogelijkheden beperkt. Je kunt met de trein van Maputo of Komatipoort naar Kaapstad. Of van Livingstone (Zambia) naar Dar es Salaam (Tanzania) …

Trein routes zuidelijk Afrika

In de serie: VERVOER

De ondergrondse spoorweg

Tags

Boeken, Colson Whitehead, De ondergrondse spoorweg, Gulliver, Lezen, Slavernij

Het is alweer even geleden dat ik iets over een boek heb geschreven. Niet omdat ik niet lees. Integendeel. Maar ik schrijf er niet vaak over. Nu wel. Omdat ik weer een bijzonder boek kan toevoegen aan mijn *****vijf-sterren-lijstje. Kortom: een aanrader. Benieuwd welke boeken daar nog meer staan? Klik HIER.

Colson Whitehead – De ondergrondse spoorweg

“Omstreeks 1850. Cora is een jonge slavin op een katoenplantage in Georgia. Haar helse leven staat op het punt om nog erger te worden: de wrede eigenaar heeft zijn oog op haar laten vallen. Ze besluit om te vluchten en met hulp van de Ondergrondse Spoorweg – een clandestien netwerk van anti-slavernij-activisten – begint ze een lange, huiveringwekkende reis door de zuidelijke staten van Amerika richting het vrije Noorden, met een fanatieke slaven-jager op haar hielen.”

Al heel snel kruipt het verhaal – het boek – onder m’n huid. Zo zeg je dat toch? Al snel besef ik dat dit een boek is dat ik lang zal blijven onthouden. Dat in tegenstelling met de meeste thrillers die ik lees. Natuurlijk is het niet voor het eerst dat ik iets lees (of zie) over het slavernij-verleden. In dit geval in de Verenigde Staten. Het verhaal van Cora is verzonnen – enkel gebaseerd op een historisch opsporingsbericht. Er staan er meerdere in dit boek. Grotendeels volgen we het verhaal – de vlucht naar de vrijheid – van Cora. Andere hoofdstukjes vertellen in het kort iets over de andere personages uit het boek. Meestal niet chronologisch. Samen vormen ze een bijzonder verhaal. Niet helemaal historisch / realistisch maar dat is juist de kracht van dit boek. Niet ‘Alice in Wonderland’ maar ‘Cora in Slavernij-land’.

Ruw. Vaak ongepolijst. Bij een film zou ik geregeld mijn ogen even dichtknijpen. Of mijn oren. “In North Carolina bestaat het zwarte ras niet, behalve bungelend aan een touw.” Maar ik blijf verder lezen.

Ik citeer een stukje uit de VPRO-recensie van Dirk-Jan Arensman. “Wat volgt is een literaire achtbaanrit, waarin de feiten van het Amerikaanse slavernij-verleden met de wilde vlucht van Whiteheads verbeelding versmelten tot een zinderende, allegorische avonturenroman. Want eenmaal in die trein gestapt, krijgt Cora niet alleen te maken met de slavenjager Ridgeway – een geweldige schurkenfiguur die haar moeder ooit door zijn vingers zag glippen, en nu des te fanatieker de achtervolging op haar inzet.” 

De schrijver verwijst in het boek naar ‘Gulliver’s Reizen’. Zo voelt het ook aan. Cora komt op haar reis in bizarre situaties terecht. Een ‘Anne Frank achtig’ verblijf op een zolder. Medische experimenten. Tentoongesteld worden in een museum. Ku Klux Klan bijeenkomsten. Ik ga hier niet alles vertellen … Er blijft steeds de hoop dat het Cora zal lukken om te ontkomen. Haar verleden achter zich te laten. Wilskrachtig, leergierig en met een groot doorzettingsvermogen. 

Meer over BOEKEN

Opruimen of verzamelen

Tags

Administratie, Bergen op Zoom, Boeken, Bulkboek, Opruimen, Verzamelen, Wyns

Het is niet voor het eerst dat ik hier meld dat ik een verzamelaar ben. En als ik het iets genuanceerder uitdruk dan kan ik zeggen dat ik het moeilijk vind om iets weg te gooien. Toch geef ik mezelf af en toe de opdracht te kijken naar zaken die misschien wel weggegooid kunnen worden. Het is een oefening van doorzettingsvermogen. En natuurlijk komen er heel wat verhalen van vroeger naar boven. Veel mensen hanteren het volgende criterium: ‘Word ik blij van dit ‘ding’ nu ik het vasthoud?’ Zo ja, dan wordt het bewaard – zo nee, dan gaat het in de vuilcontainer. Ook verhuizen is een prima selectie-moment. Dat laatste is ondertussen al zevenentwintig jaar niet gebeurd. Ik kan het nauwelijks geloven en bevatten. Zevenentwintig jaar.

Enfin, er zijn ondertussen al flink wat kilo’s papier in de kliko terechtgekomen. Fijn dat de papiercontainer elke vier weken wordt geleegd. Het bespaart me ritjes naar de gemeentelijke stortplaats.

Heb ik een criterium? Ja. Iets in de aard van: ‘Als ik morgen – onverwachts –  zou overlijden dan moeten mijn kinderen mijn huis in Bergen op Zoom leegmaken. Wat zouden ze bewaren?’ Dit gebruik ik een klein beetje als uitgangspunt. Het gemakkelijkst was de veel te lang bewaarde administratie. Heel veel mappen zijn verdwenen uit mijn werkkamer. Bankafschriften, verouderde verzekeringspolissen, bewaarde vakantie-folders, oude contracten. Tot zover geen centje pijn. Ook de papieren van al lang verkochte auto’s volgen dezelfde route. En dan was daar plots een map: ‘Wyns’. Dat vraagt om een woordje uitleg. In 1983 kochten wij ‘Wyns nr 5’ in het dorp met dezelfde naam. In Friesland, gemeente Tietjerksteradeel. Het dorp heeft geen straatnamen. We kochten een grote boerderij en verkochten die eind 1989. Het waren belangrijke jaren in mijn (ons) leven. Een mooie, haast onbezorgde periode. Maar wat doe je met koopaktes, hypotheekaktes, briefwisseling met de vorige en de nieuwe eigenaar, verbouwingsplannen gesteund door het plaatselijke dorpsbelang? Nou, niets natuurlijk. Maar het is een voorbeeld van mijn bewaar-neiging. Ook deze map bestaat niet meer. Oant sjen … zeggen ze in het Fries.

Oude Bulkboeken

Mijn huis staat vol met boeken. Boekenkasten vol. Vele honderden boeken. Romans, dichtbundels, thrillers, kunstboeken, woordenboeken, reisgidsen, gekochte fotoboeken, kinderboeken, strips, toneelstukken, vakliteratuur over theater, drama en stem- en dramatherapie. Boeken over assessments, het enneagram, familieopstellingen. Vakliteratuur over asielzoekers en inburgering. Cursussen Spaans. Theaterjaarboeken. En zo kan ik nog even doorgaan met een lijst van vele jaargangen tijdschriften. Het criterium dat ik hierboven beschreef, helpt me oude tijdschriften weg te gooien. No problem. Alles wat valt onder het kopje ‘theater’ wordt voorlopig bewaard.

En toen vond ik een paar jaargangen ‘Bulkboek‘. Succesvolle, Nederlandstalige romans die zijn heruitgeven op krantenpapier. Ik had een paar jaar een abonnement. Spotgoedkoop. Nostalgie – even terug op de schoolbanken in Antwerpen. Toch maar weggegooid. Maar eerst een foto maken en daarna worden ook mijn Bulkboeken oud papier.

En jullie? Wat doen jullie met reeds gelezen boeken? Weggeven? Weggooien? Verkopen? Bewaren? Ik vind het moeilijk. Ik koester het gevoel om voor een boekenkast te staan van anderen. En dan de verschillen en de overeenkomsten te zien. ‘Toon mij je boekenkast en ik vertel wie je bent.’  In mijn geval moet ik waarschijnlijk zeggen ‘Wie ik was’ want de laatste tweehonderd boeken die ik kocht staan opgeslagen in mijn e-reader en op mijn computer.

En nog een laatste gedachte bij dit stukje ‘Opruimen of verzamelen’. Het bijhouden (en schrijven) van een blog is eigenlijk een vorm van ‘verzamelen’. Gelukkig vraagt dat weinig fysieke ruimte. Dus geen last van zilver- en papiervisjes. Die visjes volgen dezelfde weg … via de vuilnisbak naar een tweede leven. Ik ga eens googlen wat er zoal van oud papier wordt gemaakt …

En ik sta open voor ‘tips’ …

De eerste vijf zinnen

Tags

Adriaan van Dis, Boeken, Boekenweek, Boekenweekgeschenk, Herman Koch, Hilary Mantel, Jaap Robben, Jonny Steinberg, Kees van Beijnum, Lezen, Mano Bouzamour, Tommy Wieringa

Het is weer Boekenweek. Dat is de liefhebber natuurlijk niet ontgaan. Meer dan gebruikelijk is er aandacht voor boeken en lezen. Ik lees het hele jaar rond. Niet elke dag evenveel maar wel dagelijks. En ik heb weer wat nieuwe boeken aangeschaft. Zes en één cadeautje. Vaak naar aanleiding wat ik de afgelopen week hoorde, zag of las. Ik geef het toe. Ik ben gevoelig voor reclame of misschien moet ik zeggen voor lovende woorden cq boekpromotie. Ik heb nostalgisch zitten genieten van Adriaan van Dis en urenlang zitten praten met vrienden over mooie boeken.

Ik kopieer de eerste vijf zinnen van de boeken die ik klaar heb staan om te lezen. En op het eind vermeld ik de titel en auteur van al die boeken. In willekeurige volgorde. Kun jij ze aan elkaar koppelen. Nee, geen prijsvraag – gewoon mijn manier om mijn stukje vandaag te vullen. Veel leesplezier.

Boek 1. “Wanneer Asad zijn kinderjaren beschrijft, is er voor hem eigenlijk maar één plaats om te beginnen. Het was vroeg in de ochtend, hij weet niet welke dag, maar het was in 1991, in januari. Dit weet hij dankzij het collectieve geheugen. Iedereen in Mogadishu kent, de hoofdstad van Somalië, weet wat er die maand is gebeurd. Hij denkt dat hij toen acht was. Of hij daarvoor wist dat hij Daarood was en dat anderen dat niet waren, is nu niet meer te achterhalen, maar één ding is zeker: die dag kwam hij erachter.”

Boek 2. “Moeder Maria vol genade, ik ben aangenomen op het Hervormd Lyceum Zuid, godverdomme hé. Mijn broer en ik liepen vrolijk tussen rokende jongelui het bordes af van de school waar ik net een kennismakingsgesprek had gehad. Omdat ik van mijn zwakzinnige basisschooljuf een vmbo-advies had gekregen terwijl de Cito-uitslag mij tot het vwo verhief, moest ik met een van mijn ouders op gesprek komen. Aan de hand daarvan zou er worden gekeken of ik wel of niet geschikt was voor het lyceum. Zoals gewoonlijk bij schoolgesprekken ging mijn broer mee.”

Boek 3. “In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar. Ik stond in mijn zwembroek en met de handdoek om mijn schouders bij de achterdeur. Mama was de keuken binnengekomen, maar had me nog niet aangekeken. ‘Daar ben je’, zei ze alleen en ze tilde het deksel van de pan. Met een pollepel schepte ze eerst mijn soepkom vol, daarna de hare.”

Boek 4. “Vijf maanden nadat ze voor het eerst een paar oude sportschoenen aantrok, kan het Beatrijs nog steeds verbazen dat zij het werkelijk is die over het kaarsrechte voetpad aan de rand van de stad rent. Waar de weilanden eindigen staan de dorpse huisjes, daarachter de flatgebouwen waar de meesten wonen. Ranke populieren, rijen straatlantaarns die als waterige penseelstreken in de verte bij de viaducten van de ringweg oplossen. Ze hijgt en blaast en zweet. Haar dijen schuren langs elkaar.”

Boek 5. “De meisjes op het bovendek vegen hun haren uit hun gezicht. Aan weerszijden van de zeestraat de nevelige blauwe bergketens. De plaatsen waar je nooit zult komen, het leven daar. Ilhams ogen dwalen over het Rifgebergte, het land dat ze achter zich laten. Waarom zijn ze zo lang in Rabat gebleven?”

Boek 6. “‘Opstaan’. Geveld, verdwaasd, zwijgend: hij is gevallen, languit neergeklapt op de kasseien van de binnenplaats. Zijn hoofd is opzij gedraaid, zijn ogen zijn op het hek gericht, alsof er hulp te verwachten valt. Eén goedgeplaatste klap zou nu zijn dood betekenen. Bloed uit de jaap op zijn hoofd – het resultaat van zijn vaders eerste inspanningen – druipt over zijn gezicht, en zijn linkeroog zit dicht, maar als hij moeite doet, kan hij vanuit zijn rechterooghoek zien dat het stikwerk van zijn vaders laars rafelt.”

De titels en de auteurs. In willekeurige volgorde. Wolf Hall – Hilary Mantel, Het mooie seizoen – Kees van Beijnum, De belofte van Pisa – Mano Bouzamour, De dood van Murat Indrissi – Tommy Wieringa, Birk – Jaap Robben, Een man van goede hoop – Jonny Steinberg. Kunnen jullie de fragmenten en de boektitels aan elkaar koppelen?

En omdat ik het boekenweek-geschenk – Makkelijk leven – Herman Koch – er gratis bij kreeg, eindig ik met de eerste vijf zinnen uit dat boekje.

Boek 7. “Ik schrijf zelfhulpboeken. Ik denk dat u mij wel kent. Van mijn succesvolste boek, Makkelijk leven, zijn wereldwijd meer dan veertig miljoen exemplaren verkocht. Is het succes mij naar het hoofd gestegen? Ja en nee.”

En tenslotte … welk fragment is het meest uitnodigend om verder te lezen? Ik ben benieuwd.

Een boek en een film

Tags

Boeken, Chocolat, De Officier, Dreyfus, Film, Koken, Lasse Hallström, Lezen, Robert Harris, The Hundred Foot Journey

Tweemaal goed gekozen. Het boek dat ik deze week las heb ik ****1/2 ster gegeven. En ook de film die ik onlangs zag, scoort een hoog cijfer. Het boek en de film hebben niets met elkaar te maken. Zuiver toevallig las ik het boek (uit 2014) en keek ik de film (ook uit 2014) in dezelfde week. Ik heb het over ‘De Officier’ (Robert Harris) en ‘The hundred foot journey’.

Foto uit de film “The Hundred Foot Journey”

Heb je de film ‘Chocolat’ ooit gezien en zat je te watertanden. Ik wel. En dezelfde regisseur – Lasse Hallström – heeft nu – oa in opdracht van Ophrah Winfrey en Steven Spielberg – ‘The Hundred Foot Journey’ geregisseerd. Een beetje hetzelfde concept als in Chocolat. Buitenstaanders komen een klein Frans dorp binnen en veroorzaken een onbedoeld conflict met enkele bewoners. De Indische Kadam familie, onder leiding van Papa, is gevlucht uit India en vestigt zich uiteindelijk in Saint-Antonin-Noble-Val in het zuiden van Frankrijk. Hier openen ze het Indiaas restaurant Maison Mumbai recht tegenover Le Saule Pleureur, een klassiek Frans restaurant met één Michelin-ster. De eigenaresse – een mooie rol van Helen Mirren – is hier niet van gediend. Het protest begint. Zoon Hassan Kadam is een culinair genie. Hij tovert de heerlijkste gerechten op tafel – vaak met kruiden uit zijn geboorteland … Moet ik meer vertellen? Nee toch? Een aanrader – misschien een beetje zoetsappig – maar een feel good movie op zijn tijd vind ik heerlijk.

En dan het boek. ‘De Officier’. Het verhaal achter de Dreyfus-affaire. In januari 1895 wordt de joods-Franse officier Alfred Dreyfus voor het oog van een woedende menigte van zijn zwaard en rang ontdaan en veroordeeld tot levenslange opsluiting op Duivelseiland. Dreyfus is schuldig bevonden aan spionage voor de Duitse aartsvijand. Een van de toeschouwers is Georges Picquart, officier van de Franse inlichtingendienst. Hij stelt later als hoofd van de geheime dienst een onderzoek in naar de zaak-Dreyfus. Hij is niet pro Dreyfus maar wel pro eerlijke rechtspraak. En hij ontdekt gerommel met de bewijzen die zijn aangevoerd. Picquart ontdekt dat de werkelijke spion nog altijd in het Franse leger actief is. Hij zet een operatie op touw om hem in de val te lokken. Het resultaat hiervan is echter vele malen schokkender dan verwacht: een spoor van corruptie en leugens leidt tot in de hoogste regionen van het Franse leger en de regering. Maar zijn oversten kunnen zich geen nieuw Dreyfus-proces veroorloven. Zij liegen en manipuleren. Picquart wordt op een zijspoor gezet.

Ik heb het boek verslonden. Ik hou van geschiedenis en van goede thrillers. Hier gaan deze zaken hand in hand. Een aanrader en uitgeroepen door Vrij Nederland als het beste spannende boek van 2014. Ik ben het met ze eens.

De zomer van Kim Novak

Tags

Boeken, E-boek, Griet Op de Beeck, Håkan Nasser, Lezen, Zweden

Ik lees nog steeds, dagelijks. Met veel plezier. Niet meer kunnen lezen lijkt me een der gruwelen des levens. Mijn moeder heeft kilometers boeken gevreten. Ik denk dat er drie bibliotheken waren waar ze alles (wat haar boeide – en dat was veel) heeft gelezen. Sint Amands, Boechout en Midsland, Terschelling. Ik weet niet beter of ook ik was wel ergens te vinden met een boek. Ik schrijf hier zo af en toe over wat ik lees. Lang niet altijd. De laatste tijd lees ik wat meer werk-gerelateerd. Dan zijn andere tussendoortjes meer dan welkom. ‘De zomer van Kim Novak’ is zo’n boek(je).

De zomer van Kim Novak

“Twee veertienjarige vrienden, Erik en Edmund, pubers met het bijbehorende gedrag, taalgebruik en gevoelens, brengen samen de zomer van 1962 door in een vakantie- huisje aan een Zweeds meer. Ze roeien, zwemmen, lezen, roken, tekenen strips en maken fietstochtjes. Henry, de oudere broer van Erik, begint in het zomerhuis een relatie met Eric’s lerares Ewa, die sprekend op Kim Novak lijkt. De beide veertienjarige vrienden hebben ook zo hun gedachten en gevoelens voor de jonge, knappe vrouw. Ewa is echter verloofd met een beroemde, agressieve top-handballer en dan …”

Ik heb veel politie-thrillers van Håkan Nasser gelezen uit zijn verfilmde serie ‘Van Veeteren’. Met veel plezier. Dit is een heel ander verhaal. Ik heb er erg van genoten. Het is maar 165 bladzijden dik (of dun). Ik lees zelden achter-flap-teksten. Ook nu niet. Ik wist dus niet wat ik moest verwachten. Ik heb veel gelachen met Eric en zijn vriend en hun gedachten. Het boek deed me voortdurend denken aan de Vlaamse auteur Griet Op De Beeck. En dat is nogal wat want ik vind haar boeken geweldig. Ook van dit boek heb ik gesmuld. Is het een thriller? Ja, een beetje maar veel meer een fijne roman (vertelling) met een thriller-element dat pas na honderd pagina’s een wat prominentere plaats krijgt in het boek. Ik vind het een aanrader. Ik geef het ****1/2 ster en dat ik heel veel voor een spannend boek. Een aanrader als je van het genre houdt.

Ilha de Goa

Tags

Boeken, Djoser, Ets, Ilha de Goa, Ilha de Moçambique, Lezen, Mozambique, Reizen, Rolf Weijburg

Ilha de Goa – © Rolf Weijburg – Kleurenets 35cm x 50 cm

In de zestiende eeuw was er veel scheepvaartverkeer tussen Ilha de Moçambique en de stad Goa in India die toen beiden Portugees waren. Het kleine eilandje voor de kust van Ilha de Moçambique lag precies op de koers die moest worden aangehouden om naar Goa te varen en heeft zijn naam daaraan te danken. De vuurtorenwachter woont er al 17 jaar. We lopen de trappen op naar de top vanwaar het uitzicht fenomenaal is: Ilha de Moçambique, de Afrikaanse kustlijn verderop, en een zee vol witte zeilen. “Heeft u zelf ook een boot?” Schouderophalend tuurt de man naar de horizon. “Wat moet ik daar nu mee. Ik zit hier goed, hoef helemaal niet van m’n eiland af. En mocht er ooit iets zijn …” Met een weids gebaar laat hij zijn vinger over de horizon glijden. “Kijk eens hoeveel boten er zijn om me te helpen!”

Bovenstaande afbeelding / ets en de tekst zijn van Rolf Weijburg. Ik heb nummer 9/10 van deze ets. Hij hangt boven ons bed in Mozambique.

Deze ets staat ook in het boek: L’AFRIQUE PÉRIPHÉRIQUE – Een Atlas van de eilanden rond Afrika. Het derde deel gaat over de eilanden langs de Oost Afrikaanse kust. Het boek bevat niet enkel prachtige tekeningen (etsen) maar ook foto’s en een heleboel reisverhalen. Rolf is een wereldreiziger en hij doet verslag van zijn reizen middels tekeningen, kaarten en aanstekelijke verhalen. En eens in de zoveel jaar verschijnt er een boek van zijn hand. Een absolute aanrader. Misschien herken je zijn werk. Hij maakt al vele jaren illustraties en kaarten voor de reisgidsen van Djoser. En ook voor Geert Mak (Reizen zonder John) tekende hij de kaart.

Binnenkort is er een documentaire te zien over zijn werk. Ik hou jullie op de hoogte. Bezoek zijn website en droom weg naar verre oorden. Dat is precies wat wij doen als we de jongen op zijn bootje zien. Op weg naar verre horizonten. Op weg naar het avontuur.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Twee foto’s

Tags

Boeken, E-Njen, Goes, Het Middelburgs Theater, Johannes Vermeer, Lezen, Middelburg, Schrijven

Voor E-Njen (in Goes)

Voor Vermeer (Middelburg)

1000 vragen aan mezelf (7)

Tags

1000 vragen, Auto, Boeken, Isabel, Mediteren, Mongolië, Whatsapp

En drie weken na mijn vorige antwoorden duik ik vandaag in de volgende veertien vragen / antwoorden.

85. Hoe geduldig ben je?

Ik denk dat ik gemiddeld een zeven min scoor. Daarbij staat 0 voor absoluut heel ongeduldig en 10 voor engelengeduld. In de loop der jaren heb ik veel van mijn ongeduld bij het oud vuil gezet. Ik blijf het standaard te laat komen op een afspraak in Mozambique nog steeds een beproeving. Daardoor kan ik mezelf geen zeven plus geven.

86. Wie is jouw gevallen held?

Lastig omdat ik niet zo van de ‘helden’ ben. Moet ik het bij de sport zoeken? Wielrenners die betrapt zijn op doping? Nee, geen helden. Hun prestaties zijn soms heldhaftig maar dat maakt ze nog geen helden. En politici? Vrijheid-strijders? Ik denk dat ik heel lang geleden wel enige sympathie voelde voor Mugabe toen hij het opnam tegen het racistische bewind van Ian Smith. Maar dezelfde Mugabe heeft het al heel lang geleden verpest. Zijn land naar de afgrond geleid. En zijn bankrekeningen waarschijnlijk in de tegenovergestelde richting. Een verwerpelijk figuur.

87. Staan er foto’s op je telefoon waarmee je chantabel bent?

[Foto]

             [Deze foto is verwijderd op verzoek van de betrokkenen.]

Ach ja, wat maakt een mens chantabel? Foto’s die ik wel eens van vrienden krijg? Grapjes. En ja, die zijn met regelmaat seksistisch te noemen. Ik verwijder ze bijna onmiddellijk. Meestal omdat ik die grapjes niet leuk vind. En eigen foto’s die ik graag privé houdt? Ja, die staan soms op mijn telefoon. Als iemand daar iets zonder mijn (ons) medeweten mee wil doen dan is dat diefstal denk ik. Ben ik daarmee chantabel? Nee hoor.

88. Wie van je vrienden ken je het langst?

Werner W. Eén van de vrienden waar ik het wel vaker over heb in mijn stukjes. Hij is twee jaar jonger dus we zaten niet bij elkaar in de klas. Hij is een leeftijdsgenoot van mijn broer (zaliger). Op de lagere school is twee jaar verschil veel. Snotjong. Dat wordt al gauw minder als je op de middelbare school zit. En elkaar tegenkomt in jeugdclubs, volksdans-avonden, fuiven, redactie-raden, bonte avonden. Als ik het heb over ‘de mannen’ dan is Werner een van hen. De andere zijn Gie en Eric maar hen ken ik iets minder lang.

89. Mediteer je graag?

Ik doe dat niet in de letterlijke zin, zittend of liggend op een kleedje. Met wierook, klankschalen en repeterende, Boeddhistische soetra’s prevelen.

2009 – Bij een Boeddhistische tempel (Mongolië)

Nee, mijn mediteren gebeurt tijdens het koken of afwassen en als ik alleen in de auto zit. Mediteren in de vorm van nadenken over dingen. Ik maak vaak het grapje dat het dagelijks klaarmaken van de lunch van Isabel en het avondeten mijn dagelijkse meditatie-yoga-momenten zijn. En mijn stukjes schrijven is ook een vorm van meditatie.

90. Hoe pep je jezelf op na een rotdag?

Het liefst door me te omringen met mijn geliefden. Isabel. Mijn kinderen of kleinkinderen. Of even mijn gal spuwen bij een neutrale toehoorder. Maar soms is het beter ze niet te betrekken bij (mijn) ergernissen. En vaak zijn ze niet in de buurt. Een borrel (jonge jenever) wil nog wel eens helpen. Of ik spring in de auto en ga naar de film of ik koop een laatste moment kaartje voor een theatervoorstelling. Of gewoon in bed kruipen, een beetje lezen en hopen op een betere dag tomorrow.

91. Wat is je favoriete boek?

Daarvoor verwijs ik graag naar mijn onvolledige lijst van favoriete boeken, elders op deze site.

92. Met wie whatsapp je het meest?

Met mijn kinderen en schoondochter in onze familie-App.

93. Zeg je vaker ja of nee?

Ik ben een JA-zegger. Al heel lang geleden heb ik me dat voorgenomen en dat is nog steeds mijn uitgangspunt. Ja-zeggen en dan zien wat er volgt. Een ongevraagd advies aan jullie allemaal. Doe dat ook. Zeg JA.

94. Ben je weleens het onderwerp geweest van een roddel?

Vast wel. Ik weet het wel zeker. Ja, ook over mij wordt geroddeld. En er wordt in deze vraag 94 niet gevraagd ‘Waarover wordt er dan geroddeld?’, daar geef ik dus geen antwoord op. Lol.

95. Wat zou je doen als je niet meer hoefde te werken?

Niet heel veel anders dan wat ik nu doe. Lezen, op reis gaan, naar musea gaan. Natuurlijk komt dan meteen de vraag op: ‘Waar komt het geld vandaan om zaken te doen als: uit eten gaan, naar theatervoorstellingen gaan, af en toe op en neer vliegen tussen Nederland en Afrika, op vakantie gaan naar verre oorden?’

96. Kun je goed autorijden?

Ja. Ik rij goed en veilig. Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik achttien was. Ik rij 42 jaar schade-vrij. Ik was nooit de veroorzaker (schuldige) van een ongeval. Een paar keer was ik wel betrokken bij een ongeval. Tweemaal knalde een andere auto boven op mijn ‘achterkant‘. Een keer in Antwerpen door een dronken chauffeur en een keer in een tunnel in Kristiansand in Noorwegen. Zonder lijfelijk ongemak. Ik heb wel tweemaal een paaltje geschampt bij het achteruit inparkeren. Dom, dom, dom.

97. Wil je dat mensen je aardig vinden?

Ja, in algemene zin wil ik graag aardig gevonden worden. Ik zeg nochtans met enige regelmaat dat het me niet kan schelen wat mensen van me vinden. Maar dat is meer ‘stoere praat’ dan wat ik het liefste heb.

98. Wat had je anders moeten doen in je liefdesleven?

Jeetje, wat een vraag. Ik heb niet 1 2 3 een antwoord. Ik ga d’r eens over nadenken en of ik dat dan wil delen met mijn volgers / lezers is maar helemaal de vraag. Ik ben best gelukkig … ook in de liefde.

Eerdere stukjes in deze serie ‘1000 vragen aan mezelf’.