Saturnein heeft haar 30 Weeks Photo Challenge uit de mottenballen – euh pardon, de vakantie-modus getrokken. Onderwerp 13 – Silhouet en onderwerp 14 – Licht. Natuurlijk is licht heel belangrijk op elke foto. Ik ben me er nauwelijks bewust van. Ja, één regel pas ik zoveel mogelijk toe. Ik – de fotograaf – ga zoveel mogelijk met mijn rug naar de zon staan zodat het onderwerp het (zon)licht vangt. Op onze veranda zal ik met mijn rug naar ‘buiten’ staan zodat wat er zich op de veranda bevindt zo goed mogelijk in beeld komt. Deze regel lijkt eenvoudig maar je wilt niet geloven hoe vaak hier tegen gezondigd wordt sinds iedereen over een fototoestel (telefoon) beschikt.
Toen ik de onderwerpen silhouet en licht deze week op mijn beeldscherm zag verschijnen was er niet een onmiddellijke klik of een herinnering die me aan een specifieke foto deed denken. Mijn drukke zaterdag is begonnen. Ik moet naar de stad om allerlei spullen te kopen voor de elektrische omheining die we dan toch maar gaan plaatsen. Zucht. Snik. Na die aankoop rij ik naar een garage in de buurt waar onze auto een kleine beurt krijgt. Meestal een klus van een half uurtje. Ik geef de sleutels af en zeg dat ik in het etablissement aan de overkant iets ga drinken. “Geef me een seintje als jullie klaar zijn of stuur me een appje.”
Ik bestel een verse jus. Appelsiensap. Sumo de laranja. En ik open mijn e-reader en lees verder waar ik was gebleven. ‘Wat wij zagen’ van Hanna Bervoets.
Het boekenweekgeschenk 2021. Een prima, beetje ‘zwarte’ novelle. Ik las eerder wel columns van Hanna Bervoets, nog nooit een roman. Of ik dat nu meteen wel ga doen? Nee, zeker niet onmiddellijk. En toen zag ik het plots … het licht. Op mijn e-reader, op het tafeltje, op de vloer …
Niet echt een heel bijzondere foto met als onderwerp licht maar ik kan er wel het wekelijks foto-logje mee vullen. Ja toch?!? Nu nog een silhouet-foto want dan sla ik twee vliegen in één klap.
Isabel heeft gisteren een paar tweedehandskleren gekocht en staat ze te showen passen. Uiteraard moet ik de aankopen bewonderen. Plots hoort ze iets in de tuin en loopt naar het raam. Ik check ondertussen iets op mijn foon en … ja, daar is mijn silhouet-moment.
Over onze getraliede ramen schreef ik vorig jaar al eens een stukje. Klik HIER. En terwijl ik bovenstaande foto bekijk op mijn mobieltje zie ik plots het binnenvallende licht op de muur rechts van me.
Of is dit geen foto over licht maar over schaduw? Ja, licht en schaduw is een Siamese tweeling. Over de litho – Ilha de Moçambique – van Rolf Weijburg die je ook op deze foto ziet, schreef ik ook al eerder. Klik HIER.
Ik maak het jaar vol met deze maandelijkse terugblik. Vandaag nummer twaalf, mei 2021. Of ik volgende maand aan een tweede jaar begin weet ik nog niet.
De avonden in Mozambique worden langer en langer. Tenminste wat ‘donkerte’ betreft. Al iets voor vijven ’s middags gaan de lichten in huis aan. Een kwartiertje later is het donker. De volgende ochtend wordt het pas om zes uur weer licht. Overdag is het nog steeds lekker weer, gemiddeld 25c. Dat is in Vlaanderen en Nederland goed om er een stranddag van te maken. Als het donker wordt daalt de temperatuur snel naar 17c en met een beetje wind vindt Isabel het te koud om buiten te eten. Binnen eten, afruimen, de boel aan de kant en dan gaat meestal de televisie aan. Niet elke dag maar toch vier of vijf avonden per week.
GEKEKEN
Ook in mijn eentje keek ik af en toe een aflevering (of een paar afleveringen) van een serie. Dat zijn vaak series waarbij Isabel na twee afleveringen is afgehaakt. Bijvoorbeeld The Serpent.
The Serpent – een fictie-serie (Netflix) gebaseerd op de gruweldaden van de Aziatische seriemoordenaar Charles Sobhrayen de verbeten speurtocht van Herman Knippenberg naar deze man.
Fauda – ik zag eerder dit jaar jaargang één en twee van deze Israëlische serie. Nu dus ook serie 3. Dat was wel bijzonder (en een beetje raar) want terwijl ik naar deze fictie keek over een Israelisch geheime politie-eenheid die infiltreert in Gaza zijn de oorlogshandelingen in het grote conflict Palestina – Israel volop aan de gang. Een goede serie als je van het genre houdt.
Suburra – Italiaanse misdaadserie van Netflix. Ook drie jaargangen. We zijn er in april al aan begonnen. In mei keken we het derde jaar (dat we beter vonden dan het tweede jaar). Ik zou Suburra kunnen vergelijken met Narcos (met Pablo Escobar). De gangsters (maffia, politici, zigeuners, kardinalen) zijn de hoofdrolspelers en ontegensprekelijk breng je ENIGE sympathie op voor deze boeven. Dat gebeurt ook bij Ozark en Breaking Bad. Een succesvolle formule.
Shadow & Bone – Een fantasy-serie. Geen vijf-sterren maar wel een van de betere fantasy-series die we sinds Game of Thrones hebben gezien.
GELEZEN
Mijn Tolino – Shine 3
In het gezelschap van de courtisane – Sarah Dunant. Dit is het tweede boek van een drieluik. Het zijn afzonderlijke romans. Ik blogde er al eerder over. Klik HIER.
Het vierkant van de wraak – Pieter Aspe. Mijn eerste ‘Aspe’. Het is me niet tegengevallen. Geen hoogvlieger maar het leest lekker vlot weg. En wat werd er veel gedronken en gerookt in die dagen (1995). Gaat ‘Van In’ dat volhouden? Zes Duvels per dag en twee pakjes sigaretten. Zucht. Plaats van handeling: Brugge. Soms een teveel aan bijvoeglijke naamwoorden om situaties te beschrijven. Emoties wisselen soms als een op hol geslagen achtbaan. Ik ga nog een paar ‘Aspes’ lezen – ik heb ze tenslotte gratis en voor niks op een externe schijf staan – maar vast niet allemaal.
Een stille dood – Donna Leon. Mijn eerste kennismaking met CommissarioBrunetti. Plaats van handeling: Venetië. Vlotter geschreven dan Aspe. Het verhaal komt wat traag op gang om dan plots in een stroomversnelling te schieten. De Italiaanse couleur locale (inclusief wandelingen en boottochtjes door de stad én veel lekker eten) maakt het boek prettig om te lezen.
Nobiltà – Donna Leon. Meteen maar een tweede CommissarioBrunetti opgepakt. Fijn maar ik weet zeker dat ik binnen een half jaar het (misdaad) verhaal niet kan navertellen. De sfeer en de markante vaste personages zal ik me wel herinneren.
Duin – Frank Herbert. Ik schreef al eerder dat ik na 40 jaar deze SF-klassieker zou gaan herlezen. Bang dat ik teleurgesteld zou worden. Dat laatste is niet gebeurd. Gaf ik vroeger dit boek een dikke vijf sterren-score dan knaag ik er nu één sterretje af. Ik was zelf verbaasd hoeveel ik toch nog wist. Grote momenten in het verhaal bedoel ik dan.
De Midasmoorden – Pieter Aspe. En zoals ik hierboven al schreef: een tweede Aspe zou spoedig volgen. Een beetje een zelfde soort opmerking … de hoofdpersonages zal ik wel onthouden. Het overmatige alcohol(mis)gebruik ook. Maar het misdaadverhaaltje vergeet ik waarschijnlijk al na een paar maanden. Maar dat geldt niet enkel voor Aspe, dat is eigen aan series met dezelfde personages.
Herfstlied – Simone van der Vlugt. Ik hou erg van de historische romans van Simone van der Vlugt. Haar thrillers lezen vlot maar ik ga niet meteen op zoek naar een andere titel.
De man en zijn wielerverhalen – Wilfried de Jong. Dit boek van meer dan 500 pagina’s lees ik niet in één keer uit. Het zijn korte en lange stukjes die wielerliefhebber en journalist Wilfried de Jong heeft geschreven in de afgelopen twintig jaar. Ik lees dus af en toe een stuk of wat (vijf, zes) verhalen en dan klik ik door naar een ander boek. Ik ben op bladzijde 140 dus ik kom de zomer wel door met zijn stukjes.
GEDAAN
Zoals je kunt zien aan het leesoverzicht hierboven heb ik best veel tijd lezend doorgebracht. Dat lezen doe ik vaak ‘tussen de bedrijven door’. Vaste prik: als ik naar bed ga, als ik rond half zeven op Isabel wacht, als ik ’s nachts langer dan 10 minuten wakker lig. In de weekenden lees ik natuurlijk veel meer. Op mijn schooldagen (lesgeven) lees ik het minste. Voor onze NTC- school (De Walvishaai) was het digitaal kwalitatief inspectieonderzoek deze maand heel belangrijk in verband met het voortbestaan van de school en de daarbij horende subsidie. Het is allemaal vlot verlopen en we kunnen uitkijken naar een positief rapport over de gehele linie.
NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN
Met de gezondheid zit het wel weer snor. Om het populair te zeggen. Groot aandachtspunt blijft … het buikje, dus overgewicht. Ik drink al sinds half maart geen druppel alcohol, ook geen koffie. Ik snoep niet maar de boterhammetjes en de toetjes blijven grote verleiders. Verder heb ik de Giro (Ronde van Italië) gevolgd maar na het uitvallen van Remco Evenepoel verslapte de aandacht en interesse enigszins. De verwachtingen van deze talentvolle coureur waren niet realistisch na negen maanden revalidatie.
TENSLOTTE
Ik moet gauw een paar knopen doorhakken. Kiezen. Dat is niet mijn sterkste eigenschap. Ik stel sommige keuzes uit. Er liggen voor diverse klussen offertes op tafel. Dat wordt onderhandelen, afdingen enzovoort. Ik wil de meeste van deze klussen afgerond zien voor het einde van juni 2021. Ook persoonlijke goede voornemens. Ja, maar ik vermeld ze nog niet. Later misschien wel.
Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.
Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)
“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen. Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”
Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.
Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)
Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden weDuin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.
Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.
En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.
Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.
Een paar dagen geleden sloeg ik de laatste (digitale) bladzijde om van de roman ‘In het gezelschap van de courtisane’ van Sarah Dunant. Het is het tweede boek van een Italiaanse trilogie. Ik las eerder ‘De geboorte van Venus’. Waarschijnlijk zal ik ook het derde boek lezen.
“Het is 1527, en de Sacco di Roma is in volle gang: een woeste plundering waarbij Rome door een huurleger volledig onder de voet wordt gelopen. Terwijl de stad in brand staat weten twee van haar meest kleurrijke bewoners te ontsnappen. Fiametta is een wonderschone courtisane, Bucino de dwerg die haar met raad en daad bijstaat. Vroeg in de ochtend na de overval gaan ze op weg naar Venetië, een stad waar, menen zij, het geld op straat ligt. Bucino is slim, zijn ogen zien alles en hij heeft een scherpe tong, Fiametta is mooi en handig. Al snel doen zij met hulp van een jonge, blinde genezeres en een scanduleuze dichter uit Rome weer goede zaken. Maar Venetië is een stad die zo zijn eigen verlokkingen kent en de grootste uitdaging blijkt uiteindelijk die jonge, blinde vrouw die hun leven en uiteindelijk ook hun hart binnen weet te dringen – met vernietigende gevolgen voor allen.”
Ik wil het niet echt over het boek hebben in dit logje. Al bij al vond ik het boek geen hoogvlieger, zeker niet een boek dat ik vrienden meteen zou aanraden. Een beetje een veel te lang uitgemolken idee. Ik weet niet waar de schrijfster is begonnen. Wat was de start van haar idee? Mogelijk een schilderij van Titiaan. ‘Venus van Urbino’. Een hoofdpersonage in dit boek is een courtisane (een deftig woord voor prostituee) van menig vooraanstaand Venetiaan. In het boek ontmoet ze de schilder Titiano. Zij poseert met regelmaat naakt voor deze begaafde kunstenaar. Op de boekcover zie je een detail van het schilderij. Het totale schilderij zie je hieronder …
Venus van Urbino – Titiaan, 1538, olieverf op doek, 119 x 165 cm, Uffizi museum, Firenze
Ik ben tweemaal in Firenze geweest (1981 en 2015) en bezocht uiteraard beide keren het Uffizi museum. Ik heb dus tweemaal oog in oog gestaan met deze dame. Nee, met dit schilderij. De tweede keer liep ik door het museum met een koptelefoon. Een woordje uitleg bij de topstukken. Ik weet dat ik oa. naar dit schilderij heb gekeken. Ik heb in de museumwinkel ook een ansichtkaart gekocht van dit schilderij voor mijn hele kleine verzameling ‘naakten’. Het verhaal dat de audio-gids me vertelde ben ik vergeten. Door het lezen van het boek ben ik wat meer gaan opzoeken. Wat blijkt? Titiaan schilderde dit werk in opdracht van de Graaf van Urbino (Guidobaldo della Rovere 1514-1574). Vandaar de titel van dit kunstwerk. Waarschijnlijk heeft Titiaan zich laten inspireren door een ander Italiaans werk. ‘Slapende (of rustende) Venus’ van zijn vriend en leermeester Giorgione.
Rustende Venus – Giorgione ca. 1510, olieverf op doek, 108.5 x 175 cm, Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden
Het grote verschil tussen de twee schilderijen is de blik van Venus. Titiaan laat haar recht naar de toeschouwer kijken. Dat was nieuw. Meestal waren afgebeelde half-naakte dames Griekse of Romeinse godinnen. Of bijbelse figuren. Deze Venus (godin van de liefde) is een aardse dame. Volledig naakt ligt ze op een rustbed met witte lakens en witte kussens. In haar rechterhand heeft ze een bosje bloemen. Rozen? Ze draagt een armband en oorbellen. Haar weelderige donkerblonde haar hangt losjes gedrapeerd over haar rechterschouder. Voor sommigen was (is) dit schilderij schokkend. Plots werd er een andere betekenis gegeven aan de linkerhand. Wat doen die vingers daar? Gaat dit om vleeslijk, seksueel genot? Bijzonder in deze context is natuurlijk het doorkijkje rechtsboven. We zien een alledaags tafereel: dienstmeisjes doorzoeken (waarschijnlijk) een kledingkist. Het is late namiddag als we naar de lucht kijken. Nadert er een onweer? Het slapende hondje versterkt dan weer de rust van het hoofdpersonage.
Zelfs een paar eeuwen later was dit schilderij aanleiding voor heftige discussies. Zo noemde de Amerikaanse schrijver Marc Twain in 1880 de Venus van Urbino‘walgelijk en schunnig.’ Het schilderij werd ook de inspiratie voor andere schilders. Zoals het schilderij ‘Grande Odalisque’ (haremdame) van Jean-Auguste Dominique Ingres.
Grande Odalisque – Jean-Auguste Dominique Ingres, 1814, olieverf op doek, 91 x 162 cm, Musée du Louvre, Parijs
Of het beroemde werk van Édouard Manet – Olympia.
Olympia – Édouard Manet, 1863, olieverf op doek, 130.5 x 190 cm, Musée d’Orsay, Parijs
Ook dit schilderij werd om dezelfde reden verguisd. De dame kijkt veel te uitdagend naar de toeschouwer. Ook het schilderij ‘Le déjeuner sur l’herbe’ van dezelfde schilder kreeg dezelfde kritiek.
Le déjeuner sur l’herbe – Édouard Manet, 1863, olieverf op linnen, 206 x 269 cm, Musée d’Orsay, Parijs
Dus ook een onderdeel van de mural in onze tuin kun je – via via – herleiden naar de Venus van Urbino.
Er zijn nog tientallen – misschien wel honderden – andere voorbeelden te geven van moderne of hedendaagse kunst die te herleiden zijn naar één van bovenstaande werken. Veel plezier met je eigen zoektocht.
Dat ik graag thrillers lees weten jullie waarschijnlijk wel. Ik schrijf hier af en toe een stukje over een boek dat ik net heb gelezen. Ik hou er zelfs een lijstje van bij. Klik HIER. In de rechterkolom kun je altijd zien welk boek ik nu aan het lezen ben. In mijn maandelijkse terugblik maak ik meestal kort melding van wat ik heb gelezen. Toos reageerde vorige week en attendeerde me op een serie (en auteur) die ik niet kende. Donna Leon. Al haar boeken spelen zich af in Venetië, toevallig ook het decor van twee boeken die ik afgelopen weken heb gelezen. De hoofdpersoon is Commissario Guido Brunetti. Ik ken haar boeken niet. Ik heb ooit een hele zwik Nederlandstalige epub-boeken gekregen. Ze staan opgeslagen op een externe schijf. Ik ging dus eens kijken of ik toevallig een boek heb van deze Amerikaanse schrijfster. Ja dus. Een paar ‘oudjes’.
Vorige week overleed Pieter Aspe. Vlaams misdaadauteur. Zijn naam kende ik wel maar ik heb nog nooit een boek van hem gelezen. Ooit heb ik wel eens – bij toeval – een aflevering gezien van de televisieserie Aspe met Herbert Flack in de rol van commissaris Pieter van In. Ik weet dat Brugge altijd het decor is in deze thrillerserie. Ik las ergens de vergelijking van Aspe met Baantjer. Amsterdam en commissaris de Cock. ‘Mijn naam is De Cock, met ceeooceekaa.’ Ook van Baantjer las ik nog nooit één boek. Ik zag wel enkele televisieafleveringen.
Best raar eigenlijk dat ik nog nooit iets heb gelezen van deze drie veel-schrijvers. Ik hou van het genre. Dat begon ooit met Agatha Christie (Poirot en Miss Marple) en Georges Simenon (Maigret). Het werd pas echt goed toen ik de Sjöwall en Wahlöö (Martin Beck) ontdekte eind jaren 70. Jef Geeraerts (Vincke en Verstuyft) was mijn meest geliefde Vlaamse (misdaad) auteur. Ik moet dan natuurlijk ook Henning Mankell (Kurt Wallander) vermelden, Jo Nesbø (Harry Hole) en Michael Connelly (oa. Harry Bosch). Ik hou op met die opsomming. Natuurlijk is het lijstje van thrillerauteurs met een vast hoofdpersonage veel en veel langer.
Op dezelfde externe schijf waar ik een paar boeken van Donna Leon vond, staan ook enkele oudere boeken van Pieter Aspe. In De Zevende Dag werd aan Herbert Flack gevraagd welk boek van Pieter Aspe hij geïnteresseerde lezers kon aanbevelen. Hij noemde onder andere het eerste boek: Het vierkant van de wraak. Laat dat nu toch op die schijf staan. Kortom mijn twee volgende boeken zijn van Pieter Aspe (Het vierkant van de wraak) en Donna Leon (Een stille dood). Respectievelijk het eerste en het zesde boek uit hun oeuvre. Oudjes want ze zijn geschreven in de 90’er jaren dus geen mobieltjes, internet, google en nog geen big brother – een stad vol camera’s. Een late kennismaking; ik ben benieuwd. Op naar Brugge en Venetië en dat zijn geen verkeerde bestemmingen. Ik heb beide steden een paar keer bezocht dus mogelijk herken ik af en toe iets.
Een teken van leven. Hartelijk dank voor de vele beterschapswensen. Ben ik beter? Ik zou graag ja antwoorden maar dat is bezijden de realiteit. Ik pak maandag wel mijn dagelijkse activiteiten weer op. Ik schreef vorige week dat ik er niet over wil schrijven. Daar is nauwelijks iets aan veranderd. Hooguit dit: ik heb (had) geen corona en ook geen malaria. Stop. Ander onderwerp.
GEKEKEN
Niet zoveel. Een paar actie-thrillers maar weinig dat echt indruk heeft gemaakt.
Het geheim van de meester (2021) – AvroTros. Nog steeds een mooi programma maar ik mis ‘het eerste team van experts’.
The Bold Type – vermakelijk, lichtvoetig amusement. Een soort Sex in the City 2.0 Een serie die Isabel meer bevalt dan dat het mij bekoort maar samen kijken is leuk.
Snabba Cash – Zweedse Netflix crimi. Doet me een beetje denken aan ‘The Wire’ qua onderwerp, niet qua impact en gelaagdheid.
GELEZEN
De Ommegang – Jan van Aken. Een dikke historische pil. Je gaat als lezer mee op reis met het hoofdpersonage. Twee soorten reizen: door zijn hoofd en door Europa. Helemaal tot de Oriënt en weer terug. Veel uurtjes leesplezier maar toch een lichte teleurstelling als ik terugkijk.
Politie – Jo Nesbø. Ik geloof dat dit alweer de tiende thriller is in de Harry Hole serie. Uitermate spannend. Heel vaak word je als lezer op het verkeerde been gezet. Eerlijk gezegd … misschien net een paar keer te vaak.
De geboorte van Venus – Sarah Dunant. Historische roman die heel lekker wegleest. Firenze in de zestiende eeuw. Een jong meisje ontdekt haar passie voor schilderkunst maar het keurslijf van haar opvoeding en de politieke realiteit vormen grote obstakels. Ik heb het graag gelezen.
Een gewaarschuwd man – Michael Connelly. Veruit mijn meest geliefde (thrillerauteur): Michael Connelly. Hij stelt me nooit teleur. In dit nieuwe boek is journalist Jack McEvoy opnieuw het hoofdpersonage. Geen Harry Bosch dit keer. Een aanrader als je van het genre houdt.
De roof – Daniel Silva. Hoofdpersonage in zijn boeken (thrillers) is altijd Gabriël Allon – meester-restaurateur en kunstkenner en Israelisch topspion. Een vermakelijke combinatie en dit keer best veel ‘kunst’, van Caravaggio tot van Gogh.
Het recht van de macht – David Baldacci. En nog maar een thriller. Een oudje dit keer. 1995. En dat is wel een beetje gek. Nog geen mobieltjes of internet. Nauwelijks camera’s. Een page turner maar geen aanrader.
GEDAAN
Het is raar maar ik herinner me nauwelijks iets dat afwijkt van het gangbare (corona-beperkingen) patroon. Zelfs het geplande reisje in het paasweekend hebben we uiteindelijk geschrapt. O ja … een dingetje dat ik ook al in maart heb gedaan. Ik plaatste elke ochtend een foto op Facebook met de vraag: ‘Waar was ik?’ Geen quiz, geen prijsvraag, gewoon fijn om wat in mijn vele foto’s te grasduinen. En ik heb mijn eerste ‘prik’ gehad, ik zou het bijna vergeten te vermelden.
NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN
Ik heb best veel gelezen in april. Het is gek maar er zijn enkele ‘items’ die steeds opduiken. Ik ben er niet naar op zoek maar ze duiken voortdurend op. In boeken, in blogs, in artikels die ik lees, zelfs in films of series. Dante Alighieri en zijn Goddelijke Comedie. Opera. Caravaggio. In deze volgorde. Twee jaar geleden las ik met veel plezier ‘De Bourgondiërs’ (Bart van Loo). Nu luister ik in de auto naar de Klara-Podcast. Ik kom er nog een keer op terug.
TENSLOTTE
Om een beetje vrolijk te eindigen plaats ik een foto van een triptiek. Een schilderij (een altaarstuk) van de Vlaamse kunstschilder Rogier van der Weyden. Op Twitter zag ik een deel van dit triptiek met de tekst ‘Spoiler Alert’. Ontdekken jullie ‘de fout’? Prettig weekend, op naar een mooiere mei-maand.
Rogier van der Weyden – Annunciatietriptiek, kort na 1434
Laat ik het jaar proberen vol te maken met het maandelijks achterom kijken. Vandaag de tiende maand. Maart 2021. Meer als een persoonlijk geheugensteuntje dan dat het super interessant is voor mijn lezers / volgers.
GEKEKEN
Zondag met Lubach is vaste prik op maandagochtend. Jammer dat er een eind aan is gekomen. Ik ga Arjan Lubach missen.
News of the World, Grace of Monaco en The Green Mile zijn de films die ik de moeite waard vind om te vermelden.
In mijn eentje zag ik de Vlaamse serie 13 Geboden. Goed – zonder superlatieven. Behind her eyes. Ik heb het boek enkele jaren geleden met veel plezier gelezen. De serie is oké maar geen hoogvlieger. Ook niet echt mijn genre. Ik heb het eerste seizoen van Spartacus volgehouden maar ik kijk niet verder. Isabel waarschijnlijk wel. Ru Paul’s Drag Race zet Isabel aan als ze een avondje wil niksen op de bank. Af en toe kijk ik een halve aflevering mee.
GELEZEN
De geheime orde – Daniël Silva. Ik heb er al eerder een stukje over geschreven. Het was een lekker boek om flink wat letters weg te vreten in een korte tijd.
Transfermaand – Philip Kerr. Dit is de tweede voetbalthriller van de schrijver die vooral beroemd is van zijn Bernie Gunther thrillers. Teveel opgerakelde voetbalfeitjes maar wel een aangenaam tussendoortje.
Winterland – Kim Faber / Janni Pedersen. Een prima Deense thriller in de beste traditie van de Scandinavische thriller. Een aanrader. Vlot geschreven. Goed verhaal. Geloofwaardig. Ik kijk uit naar een nieuw boek van dit duo.
De eenzame bruid – Ellis Peters. Eén of twee keer per jaar haal ik een oudje uit de kast met in de hoofdrol broeder Cadfaël. Amusant. Onderhoudend. Niets meer, niets minder.
De ommegang – Jan van Aken. Een dikke historische pil. Omdat ik nauwelijks halverwege ben zal ik er ook volgende maand iets over vertellen.
GEDAAN
Dit is het saaiste onderdeel van dit maandelijkse overzicht. Oersaai … dat heeft natuurlijk te maken met de wereldwijde pandemie. Dus behalve werken, lezen, filmpje kijken, koken is er niets dat me nu te binnen schiet dat afwijkt van dit patroon. Geen uitstapjes. Geen theater. Geen concert. Geen weekendjes weg. Zelfs geen stranddag want de stranden zijn officieel verboden gebied. Maar dat wordt nauwelijks gecontroleerd.
Omdat het wielerseizoen weer is losgebarsten vind je mij wat vaker op mijn werkkamer. Dan luister ik online naar de wedstrijdverslagen. Af en toe kan ik ook wat beelden streamen. Heerlijk. Morgen (maar dat is dus al april) Vlaanderens Mooiste.
Verkiezingen in Nederland. Dat ik niet blij was met de uitslag heb ik al eens eerder geschreven. Het hele ‘verkenners-verhaal’(Positie Omtzigt: functie elders) kan je in ‘House of Cards’ verwachten maar toch niet in Nederland. Wel dus. Ik begrijp niet dat Rutte niet is opgestapt. Ik denk niet dat er een Rutte IV komt. Wel nieuwe verkiezingen in het najaar? Dat zou zomaar wel eens kunnen wegens onmogelijkheid om een meerderheidsregering te vormen. D66 wint weer. Kaag wordt premier. D66 + linkse partijen + Volt. Wordt vervolgd.
NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN
Extra corona-kilo’s. Ik ben me er van bewust maar ik heb er nog niets aan gedaan. Komt wel – zegt hij optimistisch – ik dus. Voor de zoveelste keer hadden we weer eens insluipers op bezoek. Waarschijnlijk altijd dezelfden. Ondanks alle extra ijzeren frames en hekken is het elektrisch paneel van de zwembad weer maar eens gestolen. Voor de vierde keer al. En dit keer ook de lampen uit het zwembad. Grrr. Sukkels.
Ondertussen hebben we vijf offertes op tafel liggen. Voor elektrische draden bovenop de tuinmuren. Voor twee nieuwe poorten. En voor eventueel camera-toezicht. Tel daarbij ook de vervanging op van de gestolen zwembadspullen op. Je begrijpt vast wel dat er van een spaarpotje weinig overblijft. Wat een geluk dat we het afgelopen jaar nooit meer weekendjes weg konden. Grrr. Een hond staat op het verlanglijstje …
De buitenmuren van ons bijgebouw zijn nog nooit gestuct aan de buiten(achter)kant. De hevige slagregens van begin maart veroorzaakten veel lekkage. Dan zit er maar één ding op: stucen. Cement en zand kopen en de buurman vragen om een extra centje bij te verdienen. In april gaan we de drie kamers – badkamer, (slaap) kamer en de keuken – opnieuw schilderen.
De achter- en zijkant van ons ‘optrekje’ met vers gestuct bijgebouw, plus een klein beetje zicht op de tuin van onze buren.
Natuurlijk moet ik nu ook iets schrijven over de terroristische aanslagen in het uiterste noorden van Mozambique. Afschuwelijk in het kwadraat. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog wel eens doen. Nu niet. Mocht iemand zich ongerust maken over onze veiligheid. Palma – de plaats van de laatste aanslagen – is ruim 2000 kilometer bij ons vandaan.
GEBLOGD
De foto-uitdaging van Saturnein vormt de rode draad doorheen maart 2021. Mijn stukje over Tante Doortje kreeg meer dan 600 bezoekers op één dag. De Terschellinger (plaatselijk weekblad) nam contact met me op. Ze willen dat logje in aangepaste vorm een keer gebruiken. Prima. Het lawaai van de quad van de buurjongen beperkt zich nu tot half uurtjes.
Wanneer zou ik voor de eerste keer bewust de naam ‘Pontius Pilatus’ gehoord hebben? Ergens in de zestiger jaren – is het antwoord. Ik ben van 1956. Zou dat al in het eerste leerjaar geweest zijn als voorbereiding op mijn eerste communie of pas een paar jaar later als je wat beter luistert naar het evangelie? Ik hou van verhalen dus als jongetje (en later als misdienaar) heb ik honderden keren horen voorlezen uit het evangelie. Ik had (heb) een goede fantasie en zag dus veel van die verhalen als kleine filmpjes in mijn hoofd. Epistels hoorde ik wel maar ze kregen nul komma nul betekenis in mijn kinderhersentjes. Natuurlijk is het verhaal van ‘Witte donderdag tot en met de kruisiging’ (het jaarlijks terugkerende passieverhaal) een spannende (rechtbank) thriller. In dat verhaal duikt de Romeinse gouverneur Pontius Pilatus op. En de uitdrukking ‘je handen in onschuld wassen’ is daar onlosmakelijk mee verbonden.
Waarom schrijf ik dit? Afgelopen week las ik de nieuwste Gabriel Allon thriller. De geheime orde. Auteur: Daniel Silva.
Ik lees de thrillers van deze Amerikaanse schrijver graag. Het zijn geen meesterwerken maar hele fijne ‘tussendoortjes’. Vlot geschreven pageturners. Het terugkerende hoofdpersonage – Gabriel Allon – is boeiend door de combinatie van beroep en interesse. Hij is een Israëlische topspion en één van de beste restaurateurs ter wereld van renaissance schilderijen.
‘De geheime orde’speelt zich af in de week nadat de paus (de verzonnen Paulus VII) dood wordt gevonden en het conclaaf dat een nieuwe paus kiest. Dit is geen origineel idee. Er bestaan heel veel soortgelijke boeken (thrillers). Toch heb ik me best vermaakt met dit boek. Wat doet een Joodse man in het Vaticaan, zo dicht bij de ‘Heilige Stoel’? Zonder al teveel te verraden kan ik zeggen dat er gezocht wordt naar het ‘Evangelie van Pontius Pilatus’. Ook niet origineel maar Daniel Silva legt wel interessante verbanden met de verwerpelijke positie van het Vaticaan tijdens de nazi-periode en de holocaust en de de huidige covid-pandemie, de rechts populistische partijen in Nederland, Frankrijk, Italië, Oostenrijk en Duitsland.
Een paar uurtjes lekker lezen. En ook een beetje nadenken over de evangeliën. Wie schreef ze? Voor wie? Wanneer? Ik had al wel eens eerder over dit onderwerp gelezen en gediscussieerd. Het woord evangelie komt uit het Grieks en betekent: goede (blijde) boodschap. Tegenwoordig staat evangelie voor een apart genre, namelijk een (het) levensverhaal over Jezus, waarvan er uiteindelijk 4 in de christelijke bijbel zijn opgenomen / toegelaten. Of een Romeinse gouverneur het levensverhaal van een predikende Galileeër heeft geschreven, valt sterk te betwijfelen. Maar een rechtbankverslag van JC’s proces voor zijn superieuren in Rome … dat zou natuurlijk wel kunnen. Als het (nog) bestaat, waar wordt dat dan bewaard?
Door allerlei persoonlijke besognes heb ik deze maandelijkse terugblik in december 2020 niet gepubliceerd. Laat ik er geen gewoonte van maken. Januari 2021 is alweer bijna voorbij. Geen fijne maand. Het C-monster heeft ons steeds meer in de greep. Ik zou kunnen gaan fulmineren tegen alle oelewappers die zich niet aan de regels houden. Hoezo wordt hun vrijheid ingeperkt? Rot op. Verdomme door jullie onverantwoordelijke gedrag – en daardoor de verdere verspreiding van het virus – wordt mijn vrijheid ingeperkt. Ik kan mijn (klein)kinderen niet bezoeken door alle beperkingen. Ga terug naar uw kot en blijf daar. Of je dan geen andere mening mag hebben? Natuurlijk wel. Ik lees jullie mening echt wel, ik ben niet wereldvreemd of blind en doof. Stop Koen – blik even terug naar je eigen afgelopen maand.
GEKEKEN
Als ik het overzicht (hieronder) zie, dan denk ik: “Wat kijk ik veel tv – Netflix!” In de dagelijkse realiteit valt dat wel mee. We kijken bijna elke avond één of twee afleveringen van een serie. In het weekend loopt de teller soms op tot vier of vijf per dag. Een klein voornemen … ik ga wat minder (mee)kijken.
Tiny Pretty Things Aardig maar eigenlijk is het niet meer dan een tiener high school serie met een thiller-element. Wel veel (mooie moderne) dans.
Bridgerton (Seizoen 1) Zwijmel, zwijmel, zwijmel. Kostuum-zwijmel. Leuk. Prachtige kostuums en scenografie. Mooie Brits-Zimbabwaanse hoofdrolspeler. We kijken uit naar het tweede seizoen.
Lupin (Seizoen 1) Meester boef, inbreker. Franse serie. Leuk. Hoofdrolspeler is ook bekend van ‘Intouchables’ (film).
Hjem til jul (seizoen 1 en 2) Feel good. Noorse binge watch serie. Vermakelijk entertainment. Romantische komedie.
Fauda (Seizoen 1). Een Israëlische, politieke thriller-serie die ik in mijn eentje kijk terwijl Isabel een of andere Braziliaanse soap ligt te kijken op de bank.
Ru Paul’s Drag Race (seizoen 2) Reality serie. Een wedstrijd. Af en toe grappig maar ook erg uitgemolken.
Marseille (seizoen 1) Ik kreeg deze serie ooit van JJ. Franse serie met Gerard Depardieu in de hoofdrol. Goed, we gaan gauw het tweede seizoen kijken.
The Highwayman (Film) Ik vermeld zelden de film die we zagen. Voor deze Netflix-film maak ik een uitzondering. Kevin Costner op zoek naar Bonnie and Clyde.
GELEZEN
Ik hou al een aantal jaren een (onvolledig) lijstje bij van de boeken die ik lees. Klik HIER. Elk jaar kies ik het beste boek van dat jaar. Dat is dus niet persé een boek van dat jaar. In 2020 koos ik Zwarte schuur van Oek de Jong.
Vlucht in het verleden – Desmond Bagley Ik herinnerde me niet meer dan het decor van dit boek. De sahara in al zijn facetten. Fijn om te herlezen.
Fiftyfifty – Steve Cavanagh Deze schrijver bewijst zich elke keer opnieuw. Een Eddie Flyn thriller. Hij behoort tot de top in het ‘rechtbank-genre’.
GEDAAN
De voormalige slaapkamer van Todinho is nu in gebruik als tijdelijke opslag van boeken en methodes van de Nederlandse school. Mijn boekenkast – zou je het kunnen noemen. De kippen-familie heeft er veel neefjes en nichtjes bijgekregen. Dat laatste heb ík uiteraard niet gedaan. Je zou kunnen zeggen dat mijn bijdrage bestond uit: ‘niets doen’ Dus geen eieren weghalen en de hennen laten broeden. Mijn bananenbrood krijgt hoge waarderingscijfers van iedereen die het proeft. De laatste mango’s hangen aan de boom. Het avocado-seizoen is begonnen. Mmmm … heerlijk.
NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN
Het is warm en vochtig in Mozambique. Een nieuw jaar zou moeten voelen als een nieuw jaar. Maar in de realiteit: geen weekendjes weg, geen strand-dagen. Geen concerten of theatervoorstellingen. Weinig bezoek van vrienden of familie. Voorlopig is het meer van het saaie corona-zelfde. Behalve natuurlijk … dat ik weer meer lesgeef aan kinderen. En de vrees dat de C-crisis nu pas écht doorbreekt in zuidelijk Afrika. We gaan het zien.
GEBLOGD
Minder dan ik me had voorgenomen. En ik beken schuld … Daedalus en Icarus wachten ongeduldig om te ontsnappen uit het labyrint van Knossos. Het volgende deel komt eraan. Ook meer antwoorden op de 1000-vragen. Echt waar … de logjes staan klaar in de concepten-opslag.
Ps. Oo ja, toch nog een positief punt, ik zou het bijna vergeten. The Donald heeft nu echt z’n biezen moeten pakken. Joepie.
Waar zal ik eens beginnen? Dat ik al ruim een week niets heb gepubliceerd op dit kleine stukje www? Of over corona en vaccinatie? Over een in mijn ogen semi-criminele organisatie? Over het weer? Over de boeken die ik onlangs las of de series die we kijken? Over sport of over mijn verbijstering dat de VVD van Rutte nog steeds zo goed scoort in de opiniepeilingen? Even dacht ik dat een ‘Aa tot Zet’ een goed handvat zou zijn om over al deze zaken kort iets te melden. Maar dan moet ik gaan nadenken over de Q, de X en de Y. Nee, toch maar geen abc’tje. Vandaag gewoon een paar oprispingen.
Ik ben druk. Dat klinkt als een dooddoener maar zoals ik al eens eerder liet doorschemeren heb ik een flinke carrière-switch gemaakt. Van ‘Mister Him’ (regisseur – artistiek coördinator) naar ‘Meester Koen’ (onderwijzer, leraar Nederlands). Mede door de pandemie is er nauwelijks droog brood te verdienen als culturele freelancer / cultureel ondernemer / zzp’er. Theaters gesloten. Voorstellingen en festivals afgelast of doorgeschoven naar volgend jaar. Gelukkig heb ik nu een tijdelijk contract gekregen in het onderwijs. Joepie.
Dit is geen rebus. Een beetje een zoek- of raadplaatje – dat wel.
Dus Meester Koen zit weer met zijn neus in de boeken. En hij vindt het leuk. Ik dus. Lekker mikkeren met Kim, Sim, opa en Gekkie op het Puddingboomplein. Jammer dat ook deze activiteiten deels verstoord worden door de pandemie (om dat verdomde c-woord maar niet te gebruiken).
En verder? Ik was weer een paar dagen figuurlijk op vakantie in Kingsbridge. De schemering en de dageraad. (Ken Follett). Heerlijk mijn verstand verlezen en m’n ogen verpesten. Hahaha.
Als ik hierboven de woorden semi-criminele organisatie gebruik is dat niet voor niets. Ik heb het over de organisatie waar mijn lief werkt. Laat ik de organisatie ‘Skunk’ noemen en mijn ega noem ik ‘Slach’. Mocht al iemand deze woorden lezen en willen vertalen dan kan dit niet teruggevoerd worden naar mijn teerbeminde. Mocht dit in een boek staan dan lees je zeker de waarschuwing: “Elke overeenkomst met bestaande personen is puur toevallig. Alleen de auteur is verantwoordelijk voor zijn fantasie”. Je kunt het hoogstwaarschijnlijk ‘faction’ noemen.
Dat Slach de laatste tijd in onzekerheid verkeert over haar positie in het bedrijf mag algemeen bekend zijn. Zowat elk jaar wordt zij op een nieuwe plek in het bedrijf gezet. Een nieuwe plek betekent ook een gedeeltelijke nieuwe taak en een nieuwe baas. Maar een geschreven taakomschrijving … vergeet het maar, zelfs na herhaaldelijk aandringen blijft het bij mondelinge, onduidelijke afspraken. Eerder werkte Slach direct als de assistente van Ceo (blank en Portugees) en soms voor Vice (blank en Portugees). Expats dus. Begin vorig jaar kreeg Ceo een nieuwe hulp en verloor Slach haar eigen kantoor en verhuisde naar een afdeling één verdieping lager. De net aangeworven Gonzo (blank en Portugees) werd haar directe manager. Een klein pluspuntje is dat haar kantoortijden weer terug normaal van 8u tot 5u werden. Geen laatste-moment-opdrachten meer van Ceo.
Ik maak een sprongetje. Begin april 2020 – bij het begin van de pandemie – moest Slach thuisblijven en vanuit huis werken. Klein probleempje … geen computer en geen telefoon van de zaak. Daar kwam – met een afdankertje – na drie weken verandering in. Half mei werd iedereen weer op het kantoor van Skunk verwacht. Skunk heeft een contract getekend waarbij al het personeel met een bedrijfsbus wordt opgehaald en thuisgebracht. Voor de veiligheid. Tweemaal per dag anderhalf uur in het busje met collega’s. Joepie … nee dus. Op kantoor draagt iedereen een mondkapje. Overal staan ontsmettingsgelletjes. Prima. De winter gaat voorbij, ergens eind oktober krijgt Slach van Ceo te horen dat ze verhuist naar een nieuwe afdeling. Zij is blij met haar twee nieuwe bazen (niet blank, niet Portugees). Lokale managers. Wanneer ze begint op die andere afdeling blijft onduidelijk. Voorlopig blijft Gonzo nog steeds haar baas.
En dan wordt het Kerst en Oud-en-Nieuw. De Happy Few gaat zoals gebruikelijk naar de lokale strandbestemmingen met bijbehorende party’s. Het is tenslotte hoog-zomer. Tweede week van januari stijgen de corona-cijfers schrikbarend. Bijna alle besmettingen zijn terug te voeren op de talloze strandfeesten tijdens de feestdagen. De Happy Few heeft uiteraard het geld om zich te laten testen en zij reisden de afgelopen maanden nog steeds zoveel mogelijk op en neer (vaak naar Portugal) en blijven dan weken thuis in quarantaine. Vrijdag twee weken geleden zijn Ceo en Vice niet op kantoor. Ook op maandag melden ze het personeel dat ze vanuit huis werken. Gonzo is er wel eventjes en zegt dat hij ’s middags een corona-test moet doen. Slach gaat naar personeelszaken en neemt per onmiddellijk vier vakantiedagen op.
Thuis vertelt ze dat ze vreest dat haar hoogste bazen – aanwezig op de eerder genoemde strandfeesten – positief getest zijn maar dat ze dat nog niet vertellen aan het personeel. Grrrr. Alarmbel één rinkelt. Ze neemt het zekere voor het onzekere. Ik ben laaiend maar wel blij dat ze zich even in veiligheid heeft gebracht, al is het dan met hulp van vrije dagen. De hele dinsdag wordt ze gebeld door collega’s. Deels voor werk, deels voor gebabbel, gebabbel en gebabbel. Op dinsdagavond heeft ze een pijnlijke keel. Op woensdag staat ze op met keelpijn en een beginnend hoestje. Lichte koorts. Alarmbel twee rinkelt. (*) Gonzo is gelukkig negatief getest (kleine opluchtingszucht). ’s Middags gaat ze langs bij een medische post in de buurt voor een ziekte-briefje en antibiotica. Griep. Drie vakantie-dagen worden omgezet in drie ziekte-dagen. Ze vraagt waar ze een corona-test kan doen en krijgt een paar adressen. Kostenplaatje rond de 50 euro. Op donderdag voelt ze zich eventjes ietsjes beter en leest op haar foon een e-mail van Ceo dat hij en Vice positief getest zijn op covid-19. Al het personeel van het kantoor wordt op vrijdag en zaterdag getest. Alarmbel drie rinkelt. Slach wordt op zaterdag om 8.20 verwacht in de buurt van haar kantoor. Het gaat vlotter dan verwacht. Om half elf is ze weer thuis. “Wanneer krijg je de uitslag?” vraag ik. Die wordt naar PZ van Skunk gestuurd. Wat? Ik ben verbijsterd. Niet naar de ‘patiënt’ maar naar de ‘baas’? Hoe bestaat het?!? Vraagteken, uitroepteken, vraagteken. Is het omdat Skunk deze test betaald? Ongelooflijk. Ik zal het woord bana…republiek niet gebruiken maar de verleiding is groot.
Omdat Slach nog geen uitslag heeft, blijft ze maandag thuis. Of dat weer als vrije dag wordt beschouwd krijgt ze later wel te horen. Maandagmiddag volgt een positief bericht. Slach is negatief getest. Oef. Ook Meester Koen haalt opgelucht adem. Hij kan zijn programma verderzetten zoals hij dat eerder had bedacht en georganiseerd. Ook Slach gaat dinsdag weer naar kantoor. Wel vreemd … de corona-cijfers schieten als een raket omhoog maar zij moet naar kantoor. In april moest iedereen bij Skunk vanuit huis werken en nu moeten ze opdraven op het werk. Ik vrees dat 2020 enkel een bedorven voorafje was maar dat de echte ellende nog maar pas is begonnen …
(*) We slapen al tien dagen in twee verschillende bedden. Zij in onze slaapkamer. Ik op de logeerkamer. Oer-saai. Voor het eerst in ons samen-zijn. Bah. Maar beter saai dan te grote risico’s lopen.
