Mevrouw Kaag

Tags

António Guterres, Boeken, Corona, Covid-19, D66, Den Haag, Groen Links, Hypocriet, Ilja Leonard Pfeijffer, Joop, Khadija Arib, Marieke Lucas Rijneveld, NRC, Politiek, Ruben L Oppenheimer, Rutte, Sigrid Kaag, Struisvogel, VN

Waag ik me aan een stukje over politiek? Ja soms. Vandaag dus weer. Ik beloof dat ik er geen gewoonte van zal maken. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik NIET op mevrouw Kaag heb gestemd bij de verkiezingen in maart. Ik mag als Belg, wonende in Nederland, niet stemmen voor eerste en tweede kamer. ALS – met hoofdletters – ik had mogen stemmen dan had ik tot in het hokje getwijfeld tussen Esther Ouwehand (PvdD) en Corinne Ellemeet (Groen Links).

Donderdag is Sigrid Kaag afgetreden als minster van buitenlandse zaken nadat ze een motie van afkeuring aan haar broek kreeg omwille van de chaotisch (slecht) verlopen evacuaties vanuit Kabul. Zestien partijen (wat een belachelijk grote hoeveelheid) keurden haar beleid op dit punt af. Kaag trok daaruit haar consequentie wat volgens de wet niet hoefde.

Vervolgens barst het op de sociale media los. Een woordendiaree gaande van ‘eindelijk opgerot #hex’ tot eindeloos vaak ‘respect’. Dat laatste vind ik van veel politici uiterst hypocriet. Politiek Nederland heeft weer eens laten zien dat ze een domineesvolk zijn met afkeurende vingertjes. Ja, ik weet het, het parlement controleert de regering en dan kan het zijn dat een minister zijn (haar) verantwoordelijkheid moet nemen en moet aftreden. Deed Kaag (Nederland) het opvallend slecht bij de onverwacht snelle evacuaties uit Afghanistan? Ik weet het niet. Klagen haar ambtenaren over haar leiderschap? Ik heb dat niet gelezen. Ik geloof het niet. Zat zij (deels) klem tussen afgesproken VVD- en CDA-beleid in het demissionaire kabinet? Waarschijnlijk wel. Noodkreten vanuit Kabul waren er al in maart 2021 toen Stef Blok (VVD) nog minister was op BuZa. Deden andere landen het beter? Hoeveel ministers van buitenlandse zaken van andere landen zijn al afgetreden? Ik kan er me geen herinneren? Nederland, het braafste jongetje van de klas. Ze sturen een zeer competente diplomate de deur uit. Met dank aan coalitiepartner Christen Unie. Zij zijn namelijk op hun christelijke pik getrapt omdat D66 (en dus politiek leider Kaag) nu niet verder wil met hen in een mogelijke nieuwe Rutte-regering. Te grote conservatieve meningsverschillen over medisch-ethische kwesties.

Ik verorber de commentaren gisteravond en vanochtend. Francisco van Jole noemt het in Joop een meesterzet van Sigrid Kaag. Een interessant stuk vooral omdat hij drie citaten aanhaalt uit Kaags HJ Schoo-lezing van vorige week. Of het een weldoordachte meesterzet is of niet weet ik niet. Dat ze de handen meer vrij heeft in gesprekken met Rutte (VVD) en Hoekstra (CDA) over de vorming van een nieuw kabinet is natuurlijk waar. Wat haar persoonlijke ambities zijn, weet ik niet. António Guterres (VN) ooit opvolgen, zou zomaar kunnen.

De Hofvijver – Den Haag (Bron: Pixabay)

Ik was gisteren van plan om een stukje te schrijven over al het eindeloze gezeur en gemekker over het corona-beleid. Meer specifiek over ontkenners en ergerlijke roeptoeters die het beleid vergelijken met de Zuid-Afrikaanse apartheid en met de nazi-praktijken tegen oa Joden in WO II. Vreselijk, walgelijk. Ik lees met regelmaat de opinie van vaccin-weigeraars. Af en toe knik ik daarbij instemmend. Toch denk ik meestal … doe niet zo moeilijk. Je ouders hebben je ook ingeënt tegen veel kinderziektes, je stapt toch alleen maar achter het stuur MET rijbewijs. Deze vergelijkingen zullen wel niet opgaan maar ik word zo moe van ‘het gezeur’ en de achterdocht. Het lijkt wel of zij tegen mij zeggen dat ik een meeloper ben en niet zelfstandig kan nadenken. Dankje de koekoek.

Dat de horeca dicht moet om middernacht is natuurlijk een gotspe, alsof covid-19 dan pas arriveert. En de entertainment-business blijft heel begrijpelijk aanhikken tegen een aantal beperkingen.

Goed, ik denk er maar niet teveel over na. Ik schreef een paar dagen geleden – als reactie op een stukje bij LEVENSJUTTER – dat ik waarschijnlijk iets van een struisvogel in me heb.

ps. 1. Ik vind de cartoons van Ruben L. Oppenheimer waarin hij Kaag tekent als een heks (#heks) smakeloos maar het is zijn goed recht. Meestal kan ik zijn cartoons erg waarderen. Nu even niet maar dat kan en mag.

ps. 2. Ik kijk nu al uit naar het boekenweekgeschenk en essay 2022. Ilja Leonard Pheijffer en Marieke Lucas Rijneveld.

ps. 3. Ik lees op dezelfde sociale media heel vaak dat Khadija Arib (PvdA) erg wordt gemist als voorzitter van de Tweede Kamer.

In bed met Wilfried

Tags

Boeken, Col d'Aubisque, Columns, De man en zijn wielerverhalen, De renner, E-reader, Fietsen, Laruns, Lezen, Mont Ventoux, Slapen, Wielrennen, Wilfried de Jong

Een hele tijd geleden vertelde ik al een keertje dat mijn e-reader – als een trouwe metgezel – op mijn nachtkastje ligt. Waar ik ’s nachts ook ben, je kunt mijn Tolino op korte graaiafstand vinden. Uiteraard probeer ik ’s nachts te slapen maar ik word steevast wakker na een uurtje of vier. Eerst probeer ik het wakker liggen te negeren. Heel soms val ik dan weer in slaap. Ik hanteer de volgende regel: lig ik langer dan vijftien minuten wakker dan pak ik mijn boek en ga lezen.

Soms is dat een kwartiertje, soms ietsjes langer. Het ingebouwde licht van de e-reader staat op de allerflauwste stand, bang dat ik Isabel zou wekken. Of verblinden … stel je voor. Zo gauw ik voel dat ik met mijn ogen knipper leg ik de e-reader weg, draai me om en val weer in slaap.

Ik lees vaak twee boeken door elkaar. Een roman of een thriller en een non-fictie boek of een bundel columns of korte verhalen. Deze laatste soort zijn bij uitstek geschikt om ’s nachts te lezen. Je weet altijd dat een hoofdstukje slechts enkele bladzijden telt. Dat maakt het stoppen gemakkelijk. In tegenstelling met een thriller. Dat is onverstandig om een spannende page turner – om het in slecht Nederlands te zeggen – ’s nachts te lezen. Wegleggen is dan vaak geen optie.

Op dit moment lees ik ‘De schaduwkoning’ van Maaza Mengiste. Een mooi, niet gemakkelijk boek dat zich afspeelt in Ethiopië in 1935 als Mussolini’s leger Haile Selassie verjaagt. Ik zal er later nog eens op terugkomen.

Ik hou van wielrennen en ik lees er graag over. Ik heb heel wat bundels van Mart Smeets verorberd. Vaak op de trein. Ik lees Bahamontes en af en toe De Muur. Ik herinner me mooie verhalen van Jan Siebeling, Frank Heinen, Thijs Zonneveld en van Peter Winnen. Nog steeds op nummer één staat (natuurlijk) ‘De Renner’ van Tim Krabbé. Ik ben er aan toe om het boek voor de derde keer te (her)lezen. Stop Koen, het wordt saai als ik hier nog een grotere opsomming neertik.

Terug naar mijn bed. Ik lees nu ‘De man en zijn wielerverhalen’. De grote bundeling verhalen – meer dan 500 pagina’s – van Wilfried de Jong. Theatermaker, interviewer, tv-maker en wielerverslaafde. Een bundeling columns en korte verhalen. De schrijver is een enthousiaste wielerfanaat. Hij fietst ook zelf, meestal in z’n eentje. Soms op zijn eigen fiets vanuit Rotterdam of Noordwijk. Af en toe op een gehuurde of geleende fiets. Meestal gaat zijn fiets mee op reis. Naar Italië, Frankrijk en zelfs naar New York. Hij vertelt er aanstekelijk over. Deze eigen fietservaringen worden afgewisseld met kijkervaringen (herinneringen). De verhalen staan niet chronologisch maar min of meer thematisch gerangschikt. Verhalen over Parijs – Roubaix. Verhalen over Chris Froome en Marco Pantani, Greg Lemond en Mathieu van de Poel. Herinneringen aan wereldkampioenschappen of de Mont Ventoux. Veel van de wedstrijden of de momenten die de Jong memoreert, herinner ik me goed.

Ik volg het wielrennen al mijn hele leven. Ik had korte tijd een racefiets tot hij werd gestolen uit de fietsenstalling van De Blauwe Stoep in Leeuwarden. Mijn fiets ging één keer mee op vakantie. Ik fietste toen vanuit de camping in Laruns de Col d’Aubisque op (en weer terug uiteraard). Ik had niet de juiste versnellingen, niet het juiste verzet. Ik moest twee keer van de fiets. Wist ik veel. De technische details van een fiets zeiden – en zeggen – me heel weinig. ‘Een tandje bijsteken’ ken ik wel als uitdrukking maar wat het precies betekent weet ik niet. Wilfried de Jong weet daar alles van. Op zijn vijftigste verjaardag fiets hij de Mont Ventoux op. Een mooi verhaal met zijn tienjarig zoontje in een bijrol. Op deze legendarische berg is het belangrijk om het juiste verzet te trappen. Het is een strijd om zolang mogelijk de lichtste versnelling te vermijden. Die heb je uiteindelijk wel nodig als de weg 11% stijgt, bijna bij de top.

Is dit boek een aanrader? Nu twijfel ik. Het is wel veel en veel van hetzelfde. Ik heb de verhalen graag gelezen – ’s nachts in bed waar Wilfried me ruim een half jaar gezelschap heeft gehouden. Het boek, de gebundelde verhalen eindigen in seizoen 2019. Ik kijk uit naar soortgelijke columns over de twee rare corona-seizoenen 2020 en 2021. En dan vooral om Wout van Aert te ontmoeten door de ogen van Wilfried de Jong.

In de serie: BOEKEN

Zin in meer boeken over wielrennen? Klik dan eens verder …

De must read wielerboeken

De beste wielerboeken aller tijden

Aller

Tags

Aller, Allerslechtste, Boeken, De kinderen van Chronos, Lezen, Pieter Aspe, Slecht

Wat een gek woord is ‘aller’. Ik heb het niet over het Franse werkwoord dat ‘gaan’ betekent. Maar over ‘aller’ dat je bijvoorbeeld gebruikt bij Allerheiligen en Allerzielen. Ik dacht de afgelopen paar dagen verschillende keren aan het woord ‘aller’ met de toevoeging ‘slechtste’. Allerslechtste. Ik heb het over een boek. Dat vertel ik zo.

In de auto zat ik wat te prakkiseren over allerlei ‘allers’. Alleraardigst, allermooist, allerdomst, allerbelabberdst, allerhoogst, allersnelst, allerbest, allerliefst … enfin, ik kan nog wel even doorgaan.

Het woordje ‘aller’ kan ook als los woordje gebruikt worden. Aller ogen zijn gericht op Kwatta. Ons aller vriend. De Oude Belgen zijn de dappersten aller Galliërs. Dit is het mooiste liedje aller tijden. In ons aller belang.

Bijna alle AH-klanten kennen vast het populaire clubblaadje ‘Allerhande’. Nog een paar aller-woordjes: allerlei, allerwegen en allerijl. Tenslotte de overtreffende trap … de aller-allermooiste plek op aarde, het aller-allermooiste meisje … enzovoort.

Genoeg over dat rare woord. Ik beloofde hierboven om nog even terug te komen op de allerslechtste thriller die ik ooit heb gelezen. Kan ik dat zo stellig beweren? Nou ja, ik denk het wel. Of zal ik me beperken tot de allerslechtste ‘Aspe’ die ik ooit las. ‘Kinderen van Chronos’.

Ik zocht bij het ronde internet mannetje onderstaande foto. Tot mijn verbazing scoort dit boek een 4.7 op 5, gebaseerd op drie scores. Ik geef dit boek een 1.5 (*1/2) op mijn persoonlijk lijstje. Wat een tandenknarsend, tenenkrommend verschrikkelijk ongeloofwaardig boek. Een gemiddelde middelbare scholier schrijft betere opstellen. Misschien niet in hoeveelheid pagina’s. Wat is er dan zo verschrikkelijk? Om de anderhalve bladzijde vindt de schrijver het nodig om een totaal overbodige vergelijking te maken. Eindeloos veel beeldspraken en metaforen die algauw eindeloos irriteren. Heel veel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. (Een poging om literair te zijn?) O ja, de auteur laat graag blijken dat zijn personages (hij dus) veel Latijnse woorden en uitdrukkingen kennen.

“Een lijk wordt ontdekt in de tuin van De Love, een gerestaureerde boerderij in de omgeving van Brugge. Commissaris Van In komt erachter dat De Love destijds als lustoord fungeerde voor tal van prominente figuren.”

Ik schreef al eerder over de oude Aspe-boeken dat er heel veel wordt gedronken (Duvel) en gerookt. Grrr. Bah. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de tijd waarin dit boek werd geschreven. Belgische franken en draagbare cd-spelers. Corrupte en onbekwame politiemensen, politici en parketmedewerkers zal wel van alle tijden zijn maar in de hoeveelheid dat ze in dit boek worden opgevoerd is totaal ongeloofwaardig. Zoveel cliché’s in één boek is ook een prestatie. Corruptie, pedofilie, zelfmoord, sm-sex, travestie, kindermishandeling, ontvoering, een autistisch kind, een border-liner, een undercover-actie, het Helsinki-syndroom, een reisje naar Malta, een huurmoordenaar. Het komt allemaal voorbij. Steeds nieuwe (overbodige) figuren die worden opgevoerd, inclusief hun personeel of maîtresses. Personages die net op tijd doodgaan of zelfmoord plegen … gelukkig maar want anders was het boek mogelijk nog vijftig bladzijden dikker. Ook achtervolgingen, sporenonderzoek en ondervragingstechnieken zijn van een heel slecht Suske en Wiske gehalte. Vaak is het tijdsverloop totaal ongeloofwaardig. Drie vragen worden er gesteld in een verhoorkamer en plots verandert het weer drastisch en hup … alweer zitten ze met een bord frieten met klodders mayonaise op schoot in een of ander Brugs etablissement waar natuurlijk de barman zojuist een gesprek heeft afgeluisterd. De emotie-schommelingen van de twee hoofdpersonages zijn plat en veel te karikaturaal.

Een paar voorbeelden … Pieter Aspe. ‘Kinderen van Chronos / druk 1’. E-boek

‘Hij trapte kordaat zijn halfopgerookte sigaret uit en dook bij haar in het gras. Hoog boven hun hoofd kwamen koude en warme luchtlagen met elkaar in botsing. De eerste donderslag rolde als een stuitende bowlingbal over de stad. Van In zweefde op een luchtkussen dat hem allerlei lieve woordjes toefluisterde. Hij voelde nauwelijks de zware regendruppels die als pijnloze projectielen openspatten op zijn rug.’

‘William begon te trillen als een stationair draaiende dieselmotor.’ ‘Benedict lachte als een Amerikaanse presidentskandidaat in volle verkiezingsstrijd.’ ‘Vervoort monsterde Van In met het air van een student die net zijn eerste les psychoanalyse achter de rug heeft.’ ‘Onder de jurk zat een lichaam waarvoor Pythias een moord zou hebben gepleegd.’

‘Geperverteerde mayonaisedraaier,’ schreeuwde ze. ‘Vuile matrakkenneuker, citroenmuil, aambeienklosser, lookworstenvreter, spaghettilul, kanarieverkrachter, tettenmakak, pisboom…’

‘Hij zag eruit als Perseus die zich op de confrontatie met de Medusa heeft voorbereid.’ ‘Haar gezicht werd zo bleek als een Venetiaans masker.’ ‘Toen hij haar snikkend de trap op hoorde lopen, voelde hij zich eenzamer dan Robinson Crusoë.’

Enfin. Zucht. Kortom … het allerslechtste Aspe-boek. Ik heb het enkel uitgelezen omdat ik er iets over wilde schrijven. Bij deze dus.

Ondertussen in Nederland (4)

Tags

Bach, Bioscoop, Boeken, Concert, Deon Meyer, Dood, Familie, Film, Koorts, Leeuwarden, Lezen, Reizen, The Green Knight, The Painter and the Thief, Vrienden

“Koen, waarom schrijf je zo weinig te laatste tijd?” Een vraag die ik mezelf stel. Het antwoord volgt wat moeizamer. “Euh … omdat ik met iets anders bezig ben of zoiets. Of is dat wat al te gemakkelijk?”

Als ik een tijdje geleden meldde dat ik mijn eerste rondje Nederland er had opzitten dan kan ik dat nu aanvullen met … ik ben al aan mijn derde rondje bezig. De bestemmingen blijven hetzelfde. Vanuit Leeuwarden naar Heemstede, Bergen op Zoom, Ossendrecht, Drachten en Goes. Tussendoor ook nog naar Tilburg, Oude Bildtzijl en Haarlem. Rotterdam, Harlingen en Utrecht zitten nog in de planning. En wie weet ga ik nog even de landsgrenzen over.

Ik kan ook lijstjes maken van boeken, concerten, musea en films die ik bezocht of heb gelezen. Laat ik er twee even uitlichten. Boek: Koorts (van Deon Meyer) en film: The Painter and the Thief (Noorse film). En ik ben naar de kapper geweest maar dat is van een heel andere orde.

Deze film. Ik ga er voorlopig niets over vertellen. Bang dat ik iets verraad. Iets met spoilers … Ik vind het een aanrader maar dat is heel persoonlijk en uitermate subjectief. En mocht je naar ‘The Green Knight’ willen gaan kijken … doe het niet. Een afrader. Ik liep na goed een half uur de bioscoop uit. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan.

En wat is Leeuwarden toch een fijne stad om te wonen, om te zijn. Catelijne zei me onlangs – toen we samen door Ljouwert kuierden – dat haar vriendinnen Leeuwarden ‘Klein Amsterdam’ noemen. Tja, het zal vast een compliment zijn. Wat vooral opvalt zijn de (overvolle) terrassen en heel veel (binnenlandse) toeristen. Het succes van Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2019 houdt nog steeds aan. Heel begrijpelijk en ook terecht.

Nog even iets anders. Wat keek ik uit naar het moment dat ik over dat boek (Koorts) zou kunnen vertellen aan mijn vriend Per in Mozambique. Jammer genoeg staat de vorige zin in de verleden tijd. Ik keek en niet ik kijk … Mijn maatje, mijn luisterend oor, mijn Noors-Zweedse (oud) collega, mijn Mozambikaanse buurman … hij is niet meer. Hij overleed zondagochtend. Totaal onverwacht. Ik staar wat wezenloos naar mijn beeldscherm. De juiste woorden zitten nog verstopt achter het ongeloof.

Zaterdagmiddag ging ik in Leeuwarden naar een orgelconcert van Bach. Ik had als enige uitzicht op de stadsorganist.

Heel bijzonder. Ik dacht de hele tijd: hierover ga ik wat vragen en vertellen aan Per, zelf een begaafd pianist. Als de dood nabij is zijn er veel vragen en weinig antwoorden. Rust zacht mijn vriend.

Vier plus twee

Tags

Boeken, C.J. Sanson, Deon Meyer, Donna Leon, E-reader, Franca Treur, Hanna Bervoets, Johanna Mo, Lezen, Maand van het spannende boek, Thriller

Juni is altijd de maand van het spannende boek. Dat was nu ook zo maar het traditionele CNPB-boekencadeautje is uitgesteld naar het najaar. De gewone boekenweek is door de pandemie doorgeschoven naar juni 2021. Ik heb in juni vier thrillers gelezen en twee romans.

Vriendendienst – Donna Leon

Commissario Brunetti krijgt bezoek van een jonge ambtenaar die onderzoekt of hij de juiste bouwvergunningen heeft voor zijn appartement. Brunetti probeert het op een typisch Venetiaanse manier op te lossen: hij kijkt wie in zijn kennissenkring bij de overheid werkt en dit probleem kan laten verdwijnen. Maar wanneer de ambtenaar hem met bevende stem belt en vervolgens een dodelijke val van een steiger maakt, weet Brunetti dat het probleem groter is dan alleen zijn bouwvergunningen?

Ik heb ook dit vierde boek van Donna Leon graag gelezen. Het is trouwens het negende boek in de ‘Brunetto-Reeks’. Venetië blijft natuurlijk een prachtig decor. Via haar hoofdpersonage lees je ook veel maatschappij-kritiek. De schrijfster heeft heel wat jaren in Venetië gewoond.

Donkerdrif – Deon Meyer

Adjudant-officier Milo April is in koelen bloede doodgeschoten bij het Waterfront van Kaapstad. Op klaarlichte dag, een executie. En misschien is een hoger lid van de Zuid-Afrikaanse politie daar verantwoordelijk voor. En mogelijk houdt het verband met de geheimzinnige brieven die de geschorste luitenants Bennie Griessel en Vaughn Cupido hebben gekregen. Met bedekte verwijzingen naar corruptie binnen de regering. Maar tot hun frustratie moeten Bennie en Vaughn hun kostbare tijd besteden aan de vermissing van een student, die na een weekendje feesten spoorloos verdwenen is.

Ik heb al vaker geschreven dat Michael Connelly mijn nummer één is in het thriller-genre. Deon Meyer is ongetwijfeld mijn nummer twee. Ook dit boek heb ik weer met heel veel plezier gelezen. ‘Verslonden’ is eigenlijk een beter werkwoord. Wat natuurlijk meespeelt in mijn beoordeling zijn de locaties waar zijn boeken zich afspelen. Meestal op de West-Kaap. Ik herken dus veel. Ook de vlotte dialogen, sappig taaltje. Beetje slang, beetje Engels, beetje Afrikaans of Xhosa. En ook dit Bennie Griessel verhaal zit goed in elkaar.

Kloostermoord – C.J. Sanson

In de barre winter van 1537 is Engeland verdeeld: de aanhangers van Henry VIII, die de Anglicaanse Kerk heeft ingesteld, staan tegenover de katholieken die trouw blijven aan de paus. In naam van de koning bindt Cromwell, de meedogenloze architect van de reformatie, de strijd aan met het oude geloof. Wanneer een van zijn gezanten in het klooster van Scarnsea om het leven wordt gebracht, wordt de briljante advocaat Matthew Shardlake op pad gestuurd om de moord te onderzoeken. Shardlake en zijn jonge klerk Mark ontdekken al snel dat de moord niet op zichzelf staat en dat geen enkel middel wordt geschuwd om de misdaden binnen de kloostermuren te houden.

Toos attendeerde mij op dit boek, deze schrijver. Ik had nog nooit van hem gehoord, laat staan iets van hem gelezen. Dit is zijn eersteling. Het werd eerder ook uitgegeven onder de titel ‘De onthechting’. Een historische thriller. Onwillekeurig kreeg ik associaties met ‘De naam van de roos’ (Umberto Ecco). Ook dit boek speelt zich hoofdzakelijk af binnen de kloostermuren. Een boeiende periode. Hendrik VIII en Cromwell. Heel af en toe zou het tempo wat hoger mogen liggen. Ik had ook een Agatha Christie gevoel. Je kent algauw de belangrijkste personages cq verdachten. Al lezend bouw je zelf ook een theorie op. Een historische ‘Who done it’. Ik ben benieuwd naar zijn andere boeken.

De nachtegaal – Johanna Mo

Toen Hanna Duncker negentien jaar oud was, werd haar vader veroordeeld voor moord. De schaamte en verwarring zorgden ervoor dat ze van het eiland Öland wegvluchtte en ergens anders een nieuw leven opbouwde. Pas zestien jaar later, na het overlijden van haar vader, keert ze terug naar haar geboortedorp, om aan het werk te gaan als rechercheur bij de politie van Kalmar, aan de andere kant van de zeestraat. Op haar eerste dag wordt ze samen met haar partner Erik Lindgren naar een plaats delict op Öland gestuurd waar het lichaam van een vijftienjarige jongen is aangetroffen. De jongen blijkt de zoon van haar jeugdvriendin te zijn. De zaak trekt de aandacht van veel bewoners, die Hanna’s terugkeer niet allemaal waarderen, getuige de dreigende, anonieme telefoontjes die ze krijgt. Wat is er precies aan de hand op het eiland?

Een ontdekking. Goed en alweer afkomstig uit Scandinavië (Zweden). Een prima verhaal met veel ‘zeer’. Als lezer voel je het ongemak van veel van de personages. Dat is misschien tegelijkertijd een beetje een zwakte. Je kijkt in de ziel van zowel politiemensen, slachtoffers en (mogelijke) daders. Vroeger noemden wij dat een boek vanuit het ‘God-de-Vader-perspectief’. Een alles wetende god / schrijver. Het boek eindigt met een lang nawoord. De schrijfster verwoordt (verantwoordt) waarom ze voor dit verhaal heeft gekozen. Ik vind dat bijzonder, ik herinner me geen ander nawoord zoals dit.

• 

• 

Dorsvloer vol confetti – Franca Treur

’s Winters zijn de zondagen het snelst voorbij. Als de dominee om vier uur de middagdienst afsluit met de zegen voor weer een hele week, vliegen ze alle zeven naar het fietsenhok. Om de poten te breken, zegt de vader. Daar komen nog eens ongelukken van. Dat zegt hij altijd: Daar komen nog eens ongelukken van. Net als: Als je brokken maakt, ik betaal niks hoor. Hoeveel kracht hebben woorden? Hoe onschuldig zijn de fantasieën van een meisje van twaalf? De jonge Katelijne groeit in de jaren tachtig en negentig op in een strenggelovig boerengezin in Zeeland. Als enig meisje tussen zes broers wordt ze nauwelijks bij het boerenwerk betrokken. Hierdoor gaan ook de gesprekken aan tafel grotendeels aan haar voorbij. Terwijl haar verlangen om mee te doen onverminderd groot blijft, gaan haar gedachten hun eigen gang. Daarbij laat ze zich meeslepen door verhalen. Familieverhalen, dorpsroddels, Bijbelverhalen, bekeringsgeschiedenissen. Ook sprookjes, al mag ze die eigenlijk niet lezen, omdat het leugens zijn die haar maar afhouden van de Waarheid. Ze merkt dat haar eigen woorden grote gevolgen hebben voor haar familie.

Dit boek stond al heel wat jaren op mijn e-reader. Ik koos altijd voor iets anders. Ondertussen is deze roman succesvol verfilmd. Ik heb de film niet gezien. Wat weerhield me om zolang te wachten? Waarschijnlijk de wetenschap dat het verhaal zich afspeelt in een streng-gereformeerde gemeenschap (gezin). Maar niet in de vijftig- of zestiger jaren maar in de jaren tachtig en negentig (van de vorige eeuw). Tamelijk recent kun je dus zeggen. Kan ik zeggen als bijna 65-jarige. Een fijn boek, vol liefde en tegelijkertijd een hunkering om uit te breken uit de besloten (bekrompen) Zeeuwse gemeenschap. Ik heb het zeer graag gelezen. En ook nu is het natuurlijk fijn dat ik het decor (Walcheren) tamelijk goed ken. Dat kan ik van streng-gereformeerde buurtschappen niet zeggen.

Wat wij zagen – Hanna Bervoets

Wanneer Kayleigh in de financiële problemen raakt, solliciteert ze naar een baan als ‘content moderator’ voor een online platform waarvan ze de naam niet mag noemen. Haar taak: beoordelen welke aanstootgevende filmpjes, foto’s en tirades moeten worden verwijderd. Het werk is zwaar. Kayleigh en haar collega’s zien gruwelijke dingen voorbijkomen, en de richtlijnen van het platform zijn vaak onnavolgbaar. Toch voelt Kayleigh zich op haar plek, binnen het moderatorenteam vindt ze broederschap. En als Kayleigh verliefd wordt op haar collega Sigrid lacht de toekomst hen toe. Of lijkt dat maar zo? Wat wij zagen is een verhaal over wie of wat ons wereldbeeld bepaalt.

Het boekenweekgeschenk 2021. In tegenstelling met de andere roman die ik onlangs las, speelt zich ‘Wat wij zagen’ af in het nu, achter de schermen van ‘social media’. De hoofdpersonages (moderators) kijken naar een eindeloze hoeveelheid tweets, foto’s en filmpjes en moeten beoordelen of ze toelaatbaar zijn. Geweld, oproep tot geweld of discriminatie, porno, enzovoort moeten verwijderd worden. Ze moeten strakke targets halen en ze mogen niets door hun digitale vingers laten glippen. Dag- en nachtdiensten. Hoe hou je dan nog een privé-leven erop na? Een goed boek(je) maar ik ga nog niet onmiddellijk op zoek naar haar andere boeken. Zoals ik eerder ook al eens vermeldde.

In de serie: BOEKEN

Een fotodraadje

Tags

Boeken, Boekenweek, Boekenweekgeschenk, Foto, Hanna Bervoets, Isabel, Licht, Mozambique, Rolf Weijburg, Schaduw, Silhouet, Wat wij zagen

Saturnein heeft haar 30 Weeks Photo Challenge uit de mottenballen – euh pardon, de vakantie-modus getrokken. Onderwerp 13 – Silhouet en onderwerp 14 – Licht. Natuurlijk is licht heel belangrijk op elke foto. Ik ben me er nauwelijks bewust van. Ja, één regel pas ik zoveel mogelijk toe. Ik – de fotograaf – ga zoveel mogelijk met mijn rug naar de zon staan zodat het onderwerp het (zon)licht vangt. Op onze veranda zal ik met mijn rug naar ‘buiten’ staan zodat wat er zich op de veranda bevindt zo goed mogelijk in beeld komt. Deze regel lijkt eenvoudig maar je wilt niet geloven hoe vaak hier tegen gezondigd wordt sinds iedereen over een fototoestel (telefoon) beschikt.

Toen ik de onderwerpen silhouet en licht deze week op mijn beeldscherm zag verschijnen was er niet een onmiddellijke klik of een herinnering die me aan een specifieke foto deed denken. Mijn drukke zaterdag is begonnen. Ik moet naar de stad om allerlei spullen te kopen voor de elektrische omheining die we dan toch maar gaan plaatsen. Zucht. Snik. Na die aankoop rij ik naar een garage in de buurt waar onze auto een kleine beurt krijgt. Meestal een klus van een half uurtje. Ik geef de sleutels af en zeg dat ik in het etablissement aan de overkant iets ga drinken. “Geef me een seintje als jullie klaar zijn of stuur me een appje.”

Ik bestel een verse jus. Appelsiensap. Sumo de laranja. En ik open mijn e-reader en lees verder waar ik was gebleven. ‘Wat wij zagen’ van Hanna Bervoets.

Het boekenweekgeschenk 2021. Een prima, beetje ‘zwarte’ novelle. Ik las eerder wel columns van Hanna Bervoets, nog nooit een roman. Of ik dat nu meteen wel ga doen? Nee, zeker niet onmiddellijk. En toen zag ik het plots … het licht. Op mijn e-reader, op het tafeltje, op de vloer …

Niet echt een heel bijzondere foto met als onderwerp licht maar ik kan er wel het wekelijks foto-logje mee vullen. Ja toch?!? Nu nog een silhouet-foto want dan sla ik twee vliegen in één klap.

Isabel heeft gisteren een paar tweedehandskleren gekocht en staat ze te showen passen. Uiteraard moet ik de aankopen bewonderen. Plots hoort ze iets in de tuin en loopt naar het raam. Ik check ondertussen iets op mijn foon en … ja, daar is mijn silhouet-moment.

Over onze getraliede ramen schreef ik vorig jaar al eens een stukje. Klik HIER. En terwijl ik bovenstaande foto bekijk op mijn mobieltje zie ik plots het binnenvallende licht op de muur rechts van me.

Of is dit geen foto over licht maar over schaduw? Ja, licht en schaduw is een Siamese tweeling. Over de litho – Ilha de Moçambique – van Rolf Weijburg die je ook op deze foto ziet, schreef ik ook al eerder. Klik HIER.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN en BOEKEN

Ik kijk nog even achterom (12)

Tags

Boeken, Brugge, De Walvishaai, Donna Leon, Duin, E-reader, Fantasy, Fauda, Frank Herbert, Lezen, Mozambique, Netflix, Pieter Aspe, Shadow & Bone, Suburra, Televisie, Terugblik, The Serpent, Tolino, Venetië, Wilfried de Jong

Ik maak het jaar vol met deze maandelijkse terugblik. Vandaag nummer twaalf, mei 2021. Of ik volgende maand aan een tweede jaar begin weet ik nog niet.

De avonden in Mozambique worden langer en langer. Tenminste wat ‘donkerte’ betreft. Al iets voor vijven ’s middags gaan de lichten in huis aan. Een kwartiertje later is het donker. De volgende ochtend wordt het pas om zes uur weer licht. Overdag is het nog steeds lekker weer, gemiddeld 25c. Dat is in Vlaanderen en Nederland goed om er een stranddag van te maken. Als het donker wordt daalt de temperatuur snel naar 17c en met een beetje wind vindt Isabel het te koud om buiten te eten. Binnen eten, afruimen, de boel aan de kant en dan gaat meestal de televisie aan. Niet elke dag maar toch vier of vijf avonden per week.

GEKEKEN

Ook in mijn eentje keek ik af en toe een aflevering (of een paar afleveringen) van een serie. Dat zijn vaak series waarbij Isabel na twee afleveringen is afgehaakt. Bijvoorbeeld The Serpent.

The Serpent – een fictie-serie (Netflix) gebaseerd op de gruweldaden van de Aziatische seriemoordenaar Charles Sobhray en de verbeten speurtocht van Herman Knippenberg naar deze man.

Fauda – ik zag eerder dit jaar jaargang één en twee van deze Israëlische serie. Nu dus ook serie 3. Dat was wel bijzonder (en een beetje raar) want terwijl ik naar deze fictie keek over een Israelisch geheime politie-eenheid die infiltreert in Gaza zijn de oorlogshandelingen in het grote conflict Palestina – Israel volop aan de gang. Een goede serie als je van het genre houdt.

Suburra – Italiaanse misdaadserie van Netflix. Ook drie jaargangen. We zijn er in april al aan begonnen. In mei keken we het derde jaar (dat we beter vonden dan het tweede jaar). Ik zou Suburra kunnen vergelijken met Narcos (met Pablo Escobar). De gangsters (maffia, politici, zigeuners, kardinalen) zijn de hoofdrolspelers en ontegensprekelijk breng je ENIGE sympathie op voor deze boeven. Dat gebeurt ook bij Ozark en Breaking Bad. Een succesvolle formule.

Shadow & Bone – Een fantasy-serie. Geen vijf-sterren maar wel een van de betere fantasy-series die we sinds Game of Thrones hebben gezien.

GELEZEN

Mijn Tolino – Shine 3

In het gezelschap van de courtisane – Sarah Dunant. Dit is het tweede boek van een drieluik. Het zijn afzonderlijke romans. Ik blogde er al eerder over. Klik HIER.

Het vierkant van de wraak – Pieter Aspe. Mijn eerste ‘Aspe’. Het is me niet tegengevallen. Geen hoogvlieger maar het leest lekker vlot weg. En wat werd er veel gedronken en gerookt in die dagen (1995). Gaat ‘Van In’ dat volhouden? Zes Duvels per dag en twee pakjes sigaretten. Zucht. Plaats van handeling: Brugge. Soms een teveel aan bijvoeglijke naamwoorden om situaties te beschrijven. Emoties wisselen soms als een op hol geslagen achtbaan. Ik ga nog een paar ‘Aspes’ lezen – ik heb ze tenslotte gratis en voor niks op een externe schijf staan – maar vast niet allemaal.

Een stille dood – Donna Leon. Mijn eerste kennismaking met Commissario Brunetti. Plaats van handeling: Venetië. Vlotter geschreven dan Aspe. Het verhaal komt wat traag op gang om dan plots in een stroomversnelling te schieten. De Italiaanse couleur locale (inclusief wandelingen en boottochtjes door de stad én veel lekker eten) maakt het boek prettig om te lezen.

Nobiltà – Donna Leon. Meteen maar een tweede Commissario Brunetti opgepakt. Fijn maar ik weet zeker dat ik binnen een half jaar het (misdaad) verhaal niet kan navertellen. De sfeer en de markante vaste personages zal ik me wel herinneren.

Duin – Frank Herbert. Ik schreef al eerder dat ik na 40 jaar deze SF-klassieker zou gaan herlezen. Bang dat ik teleurgesteld zou worden. Dat laatste is niet gebeurd. Gaf ik vroeger dit boek een dikke vijf sterren-score dan knaag ik er nu één sterretje af. Ik was zelf verbaasd hoeveel ik toch nog wist. Grote momenten in het verhaal bedoel ik dan.

De Midasmoorden – Pieter Aspe. En zoals ik hierboven al schreef: een tweede Aspe zou spoedig volgen. Een beetje een zelfde soort opmerking … de hoofdpersonages zal ik wel onthouden. Het overmatige alcohol(mis)gebruik ook. Maar het misdaadverhaaltje vergeet ik waarschijnlijk al na een paar maanden. Maar dat geldt niet enkel voor Aspe, dat is eigen aan series met dezelfde personages.

Herfstlied – Simone van der Vlugt. Ik hou erg van de historische romans van Simone van der Vlugt. Haar thrillers lezen vlot maar ik ga niet meteen op zoek naar een andere titel.

De man en zijn wielerverhalen – Wilfried de Jong. Dit boek van meer dan 500 pagina’s lees ik niet in één keer uit. Het zijn korte en lange stukjes die wielerliefhebber en journalist Wilfried de Jong heeft geschreven in de afgelopen twintig jaar. Ik lees dus af en toe een stuk of wat (vijf, zes) verhalen en dan klik ik door naar een ander boek. Ik ben op bladzijde 140 dus ik kom de zomer wel door met zijn stukjes.

GEDAAN

Zoals je kunt zien aan het leesoverzicht hierboven heb ik best veel tijd lezend doorgebracht. Dat lezen doe ik vaak ‘tussen de bedrijven door’. Vaste prik: als ik naar bed ga, als ik rond half zeven op Isabel wacht, als ik ’s nachts langer dan 10 minuten wakker lig. In de weekenden lees ik natuurlijk veel meer. Op mijn schooldagen (lesgeven) lees ik het minste. Voor onze NTC- school (De Walvishaai) was het digitaal kwalitatief inspectieonderzoek deze maand heel belangrijk in verband met het voortbestaan van de school en de daarbij horende subsidie. Het is allemaal vlot verlopen en we kunnen uitkijken naar een positief rapport over de gehele linie.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Met de gezondheid zit het wel weer snor. Om het populair te zeggen. Groot aandachtspunt blijft … het buikje, dus overgewicht. Ik drink al sinds half maart geen druppel alcohol, ook geen koffie. Ik snoep niet maar de boterhammetjes en de toetjes blijven grote verleiders. Verder heb ik de Giro (Ronde van Italië) gevolgd maar na het uitvallen van Remco Evenepoel verslapte de aandacht en interesse enigszins. De verwachtingen van deze talentvolle coureur waren niet realistisch na negen maanden revalidatie.

TENSLOTTE

Ik moet gauw een paar knopen doorhakken. Kiezen. Dat is niet mijn sterkste eigenschap. Ik stel sommige keuzes uit. Er liggen voor diverse klussen offertes op tafel. Dat wordt onderhandelen, afdingen enzovoort. Ik wil de meeste van deze klussen afgerond zien voor het einde van juni 2021. Ook persoonlijke goede voornemens. Ja, maar ik vermeld ze nog niet. Later misschien wel.

Durf ik het aan?

Tags

Ardennen, Avek, Boeken, David Lynch, Duin, Familie, Film, Frank Herbert, Herlezen, Ine, Kleindochter, Leeuwarden, Londen, Spelletjes, Sting, Vrienden, Wyns

Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.

Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)

“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen.
Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”

Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.

Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)

Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden we Duin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.

Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.

En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.

Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.

In de serie: BOEKEN

Venus van Urbino

Tags

Beeldende kunst, Boeken, Edouard Manet, Giorgione, Grande Odalisque, Hanneke Roelofsen, Italië, Jean-Auguste Domique Ingres, Lezen, Lourenzo Tsenane, Sarah Dunant, Titiaan, Venetië, Venus van Urbino

Een paar dagen geleden sloeg ik de laatste (digitale) bladzijde om van de roman ‘In het gezelschap van de courtisane’ van Sarah Dunant. Het is het tweede boek van een Italiaanse trilogie. Ik las eerder ‘De geboorte van Venus’. Waarschijnlijk zal ik ook het derde boek lezen.

“Het is 1527, en de Sacco di Roma is in volle gang: een woeste plundering waarbij Rome door een huurleger volledig onder de voet wordt gelopen. Terwijl de stad in brand staat weten twee van haar meest kleurrijke bewoners te ontsnappen. Fiametta is een wonderschone courtisane, Bucino de dwerg die haar met raad en daad bijstaat. Vroeg in de ochtend na de overval gaan ze op weg naar Venetië, een stad waar, menen zij, het geld op straat ligt. Bucino is slim, zijn ogen zien alles en hij heeft een scherpe tong, Fiametta is mooi en handig. Al snel doen zij met hulp van een jonge, blinde genezeres en een scanduleuze dichter uit Rome weer goede zaken.
Maar Venetië is een stad die zo zijn eigen verlokkingen kent en de grootste uitdaging blijkt uiteindelijk die jonge, blinde vrouw die hun leven en uiteindelijk ook hun hart binnen weet te dringen – met vernietigende gevolgen voor allen.”

Ik wil het niet echt over het boek hebben in dit logje. Al bij al vond ik het boek geen hoogvlieger, zeker niet een boek dat ik vrienden meteen zou aanraden. Een beetje een veel te lang uitgemolken idee. Ik weet niet waar de schrijfster is begonnen. Wat was de start van haar idee? Mogelijk een schilderij van Titiaan. ‘Venus van Urbino’. Een hoofdpersonage in dit boek is een courtisane (een deftig woord voor prostituee) van menig vooraanstaand Venetiaan. In het boek ontmoet ze de schilder Titiano. Zij poseert met regelmaat naakt voor deze begaafde kunstenaar. Op de boekcover zie je een detail van het schilderij. Het totale schilderij zie je hieronder …

Venus van Urbino – Titiaan, 1538, olieverf op doek, 119 x 165 cm, Uffizi museum, Firenze

Ik ben tweemaal in Firenze geweest (1981 en 2015) en bezocht uiteraard beide keren het Uffizi museum. Ik heb dus tweemaal oog in oog gestaan met deze dame. Nee, met dit schilderij. De tweede keer liep ik door het museum met een koptelefoon. Een woordje uitleg bij de topstukken. Ik weet dat ik oa. naar dit schilderij heb gekeken. Ik heb in de museumwinkel ook een ansichtkaart gekocht van dit schilderij voor mijn hele kleine verzameling ‘naakten’. Het verhaal dat de audio-gids me vertelde ben ik vergeten. Door het lezen van het boek ben ik wat meer gaan opzoeken. Wat blijkt? Titiaan schilderde dit werk in opdracht van de Graaf van Urbino (Guidobaldo della Rovere 1514-1574). Vandaar de titel van dit kunstwerk. Waarschijnlijk heeft Titiaan zich laten inspireren door een ander Italiaans werk. ‘Slapende (of rustende) Venus’ van zijn vriend en leermeester Giorgione.

Rustende Venus – Giorgione ca. 1510, olieverf op doek, 108.5 x 175 cm, Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden

Het grote verschil tussen de twee schilderijen is de blik van Venus. Titiaan laat haar recht naar de toeschouwer kijken. Dat was nieuw. Meestal waren afgebeelde half-naakte dames Griekse of Romeinse godinnen. Of bijbelse figuren. Deze Venus (godin van de liefde) is een aardse dame. Volledig naakt ligt ze op een rustbed met witte lakens en witte kussens. In haar rechterhand heeft ze een bosje bloemen. Rozen? Ze draagt een armband en oorbellen. Haar weelderige donkerblonde haar hangt losjes gedrapeerd over haar rechterschouder. Voor sommigen was (is) dit schilderij schokkend. Plots werd er een andere betekenis gegeven aan de linkerhand. Wat doen die vingers daar? Gaat dit om vleeslijk, seksueel genot? Bijzonder in deze context is natuurlijk het doorkijkje rechtsboven. We zien een alledaags tafereel: dienstmeisjes doorzoeken (waarschijnlijk) een kledingkist. Het is late namiddag als we naar de lucht kijken. Nadert er een onweer? Het slapende hondje versterkt dan weer de rust van het hoofdpersonage.

Zelfs een paar eeuwen later was dit schilderij aanleiding voor heftige discussies. Zo noemde de Amerikaanse schrijver Marc Twain in 1880 de Venus van Urbino ‘walgelijk en schunnig.’ Het schilderij werd ook de inspiratie voor andere schilders. Zoals het schilderij ‘Grande Odalisque’ (haremdame) van Jean-Auguste Dominique Ingres.

Grande Odalisque – Jean-Auguste Dominique Ingres, 1814, olieverf op doek, 91 x 162 cm, Musée du Louvre, Parijs

Of het beroemde werk van Édouard Manet – Olympia.

Olympia – Édouard Manet, 1863, olieverf op doek, 130.5 x 190 cm, Musée d’Orsay, Parijs

Ook dit schilderij werd om dezelfde reden verguisd. De dame kijkt veel te uitdagend naar de toeschouwer. Ook het schilderij ‘Le déjeuner sur l’herbe’ van dezelfde schilder kreeg dezelfde kritiek.

Le déjeuner sur l’herbe – Édouard Manet, 1863, olieverf op linnen, 206 x 269 cm, Musée d’Orsay, Parijs

Dus ook een onderdeel van de mural in onze tuin kun je – via via – herleiden naar de Venus van Urbino.

Saúde – Lourenzo Tsenane & Hanneke Roelofsen. 2018. Detail Mural. Cement. Djonasse – Matola Rio

Er zijn nog tientallen – misschien wel honderden – andere voorbeelden te geven van moderne of hedendaagse kunst die te herleiden zijn naar één van bovenstaande werken. Veel plezier met je eigen zoektocht.

Bronnen: Wikipedia – Art Salon Holland – De Groene Amsterdammer

In de serie: BOEKEN en BEELDENDE KUNST

Een late kennismaking

Tags

Baantjer, Boeken, Brugge, Donna Leon, Herbert Flack, Lezen, Pieter Aspe, Thriller, Venetië

Dat ik graag thrillers lees weten jullie waarschijnlijk wel. Ik schrijf hier af en toe een stukje over een boek dat ik net heb gelezen. Ik hou er zelfs een lijstje van bij. Klik HIER. In de rechterkolom kun je altijd zien welk boek ik nu aan het lezen ben. In mijn maandelijkse terugblik maak ik meestal kort melding van wat ik heb gelezen. Toos reageerde vorige week en attendeerde me op een serie (en auteur) die ik niet kende. Donna Leon. Al haar boeken spelen zich af in Venetië, toevallig ook het decor van twee boeken die ik afgelopen weken heb gelezen. De hoofdpersoon is Commissario Guido Brunetti. Ik ken haar boeken niet. Ik heb ooit een hele zwik Nederlandstalige epub-boeken gekregen. Ze staan opgeslagen op een externe schijf. Ik ging dus eens kijken of ik toevallig een boek heb van deze Amerikaanse schrijfster. Ja dus. Een paar ‘oudjes’.

Vorige week overleed Pieter Aspe. Vlaams misdaadauteur. Zijn naam kende ik wel maar ik heb nog nooit een boek van hem gelezen. Ooit heb ik wel eens – bij toeval – een aflevering gezien van de televisieserie Aspe met Herbert Flack in de rol van commissaris Pieter van In. Ik weet dat Brugge altijd het decor is in deze thrillerserie. Ik las ergens de vergelijking van Aspe met Baantjer. Amsterdam en commissaris de Cock.  ‘Mijn naam is De Cock, met ceeooceekaa.’ Ook van Baantjer las ik nog nooit één boek. Ik zag wel enkele televisieafleveringen.

Best raar eigenlijk dat ik nog nooit iets heb gelezen van deze drie veel-schrijvers. Ik hou van het genre. Dat begon ooit met Agatha Christie (Poirot en Miss Marple) en Georges Simenon (Maigret). Het werd pas echt goed toen ik de Sjöwall en Wahlöö (Martin Beck) ontdekte eind jaren 70. Jef Geeraerts (Vincke en Verstuyft) was mijn meest geliefde Vlaamse (misdaad) auteur. Ik moet dan natuurlijk ook Henning Mankell (Kurt Wallander) vermelden, Jo Nesbø (Harry Hole) en Michael Connelly (oa. Harry Bosch). Ik hou op met die opsomming. Natuurlijk is het lijstje van thrillerauteurs met een vast hoofdpersonage veel en veel langer.

Op dezelfde externe schijf waar ik een paar boeken van Donna Leon vond, staan ook enkele oudere boeken van Pieter Aspe. In De Zevende Dag werd aan Herbert Flack gevraagd welk boek van Pieter Aspe hij geïnteresseerde lezers kon aanbevelen. Hij noemde onder andere het eerste boek: Het vierkant van de wraak. Laat dat nu toch op die schijf staan. Kortom mijn twee volgende boeken zijn van Pieter Aspe (Het vierkant van de wraak) en Donna Leon (Een stille dood). Respectievelijk het eerste en het zesde boek uit hun oeuvre. Oudjes want ze zijn geschreven in de 90’er jaren dus geen mobieltjes, internet, google en nog geen big brother – een stad vol camera’s. Een late kennismaking; ik ben benieuwd. Op naar Brugge en Venetië en dat zijn geen verkeerde bestemmingen. Ik heb beide steden een paar keer bezocht dus mogelijk herken ik af en toe iets.

In de serie: BOEKEN