Twee weken, twee boeken

Tags

Alfred Birney, Boeken, De tolk van Java, Engeland, Geschiedenis, Het eeuwige vuur, Indonesië, Ken Follett, Lezen

Twee heel verschillende boeken. Dat doe ik met voorbedachte rade. Ik wissel graag af.  Ook in de volgorde waarin ik boeken lees. Twee verschillende genres. De ene – een semi-autobiografisch boek. Het andere – een historische roman. Wel allebei dikke boeken met veel historische achtergrond. De Tolk van Java. Over Indonesië – deels tijdens de onafhankelljkheid-strijd op Java en de zogenaamde politionele acties. En het andere boek – Het Eeuwige vuur – over Europa in de zestiende eeuw. Een eeuw vol godsdienstoorlogen. De strijd tussen Frankrijk, Engeland, Spanje en de Nederlanden. Een strijd om macht en invloed. Lezen. I like it. Duimpje omhoog. En daar heb ik afgelopen weken weer flink tijd in gestoken. Het was tweemaal binge-lezen.

De tolk van Java

“Voor een Helmondse schoenmakersdochter, een Indische voormalige oorlogstolk en hun zoon bestaat er geen heden. Alleen een belast verleden. De zoon achtervolgt zijn ouders met vragen over de oorlog in Nederlands-Indië die woedt in het gezin. Hun verhalen zijn spannend, hilarisch, gruwelijk, niet te bevatten, rauw, maar niet zonder humor.”

Een hard boek. De zoon die onverbloemd schrijft over zijn gefrustreerde, getormenteerde, gewelddadige vader en zijn wegkijkende, afwezige moeder. En het relaas van diezelfde vader over zijn jeugdjaren in Nederlands Indië, bastaardzoon – half Chinees, half Indisch. Over zijn oorlogsjaren waarin de Jappen de macht in handen hebben en daarna de politionele acties. Wisselende vijanden. Strijdende Nederlanders – vaak dienstplichtigen – versus de rebelse onafhankelijkheidsstrijders van Soekarno en daaromheen de inlandse tolken. Recente Nederlandse geschiedenis.

Bijzonder. Gruwelijk. Interessant. Niets is echt zwart of wit. Met veel interesse gelezen.

Het eeuwige vuur

“Het laatste deel in de Kingsbridge-Saga. Het eeuwige vuur is, met zijn setting in een van de meest turbulente en revolutionaire periodes in de Europese geschiedenis, een van Folletts spannendste en meest ambitieuze boeken ooit. Geknipt voor zowel nieuwe lezers als voor trouwe fans van de Kingsbridge-saga, die begon met de bestsellers Pilaren van de aarde en Brug naar de hemel.“

Alweer een historisch, episch verhaal van meesterverteller Ken Follett. De zestiende eeuw in Europa. Opnieuw hetzelfde concept dat hij veel vaker gebruikt. Aan historische figuren die echt geleefd hebben – koningen, koninginnen, hertogen, admiraals, pausen, kardinalen, bisschoppen – voegt hij verzonnen personages toe. Families in Engeland, in Frankrijk en in Spanje. En later ook in de Nederlanden. Daardoor wordt het verhaal – de geschiedenis – spannender, persoonlijker en emotioneler. 800 bladzijden. Een page-turner zoals ze dat in goed / slecht Nederlands zeggen. Ik heb ervan genoten. Zeker weten.

In de serie: BOEKEN

Advertenties

Lezen en kijken

Tags

Boeken, BVN, Het Modigliani schandaal, Ken Follett, Lezen, Nelspruit, Serie, Smeris, Televisie

Tweemaal een lage score. Een boek. Een televisieprogramma. Mijn beoordeling schommelt tussen ‘slecht’ tot ‘zeer matig’.

Ik lees weinig de laatste weken. Het bezoek uit Nederland en Duitsland is aangenaam. De boodschappenlijst is uitgebreid. Als ik ’s avonds eenmaal in bed lig, knipper ik met m’n ogen en na drie, vier bladzijdes leg ik mijn boek weg. Dat is geen ideale manier om te lezen.

Het Modigliana schandaal

“De jonge, ambitieuze kunsthistorica Dee Sleign komt een originele Modigliani op het spoor. Maar al snel blijkt dat zij niet de enige is die tot het uiterste wil gaan om dit kostbare kunstwerk in handen te krijgen.

Zij raakt verstrikt in een meedogenloos web van intriges waarin alles lijkt toegestaan: bedrog, diefstal, vervalsing en zelfs moord.

Aan haar is de zware opdracht het schilderij veilig te stellen voor de laakbare praktijken van hen die maar beter buiten de wereld van de kunst hadden kunnen blijven.”

Ik geef het boek een minimale  *** drie sterren. Ik vind het heel matig. Het is een oud werk van de grote verteller Ken Follett. Uitgebracht onder pseudoniem in 1976.

Uitgemolken. Teveel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. Teveel zij-stapjes en dat het verhaal verteld wordt vanuit zoveel verschillende personages vind ik mislukt. Misschien was dat goed in 1976. Nu voldoet het niet meer aan de normen die ik stel aan een goed boek cq thriller.

Ik was de afgelopen dagen in Nelspruit (Zuid Afrika). Onze auto is in de Nissan-garage voor een grote beurt en deels herstel van de ophanging. Ik verbleef in een lodge waar ze BVN op de televisie hebben. Ik weet dat deze gezamelnijke Nederlandse en Vlaamse zender bestaat maar ik keek er niet eerder naar. Zappend kwam ik er langs. Ik zag het Vlaamse en het NOS-journaal over de kou, de ijzel en de sneeuw. Ik zag Waylon in de DWDD zijn nieuwe songfestival-lied zingen. Ik zag Nieuwsuur en een aflevering van ‘Smeris’.

Screenshot Smeris

Ik heb nooit eerder gehoord van deze Nederlandse politie-serie. Ik vond het buitengewoon teleurstellend. Slecht. Zwak verhaal. Tenenkrommend acteerwerk. Ik kijk weinig – nauwelijks – naar Nederlandse series. Ik zag de twee eerste jaargangen van ‘Overspel’ en van ‘Penoza’. Dat vond ik goed. Was het toevallig een zwakke aflevering? Ik weet het niet. En ik ben niet nieuwsgierig geworden om meer te zien. En BVN kunnen we met ons Mozambikaanse DSTV-abonnement niet ontvangen.

Ik begin aan een nieuw boek. ‘De Mensengenezer’ van Koen Peeters. Mogelijk zal ik daar later enthousiaster over bloggen.

 

Hemel boven Londen

Tags

Boeken, Häkan Nesser, Hemel boven Londen. Thriller, Lezen, Luigi Pirandello, Roman

Dat ik graag lees is alom bekend. Denk ik. In de rechterkolom staat steeds een afbeelding van het boek dat ik NU lees. Tussendoor lees ik ook non-fictie en tijdschriften. Daarover een andere keer meer. Ik schrijf af en toe iets over een boek dat ik las. Vandaag dus over ‘Hemel boven Londen’ van Håkan Nesser. Een veel gelezen Zweedse thriller-auteur. Zijn van Veeteren-serie is ook verfilmd. Ik ben fan en las de meeste van zijn boeken.

Hemel boven Londen

Ook dit boek is aangekondigd als literaire thriller (zoals je kunt zien op de foto hierboven). En daar gaat het wringen. Is dat waar?

Ik begrijp dat de uitgever geen risico wilt lopen dus scharen ze ook dit boek onder de veel-te-oppervlakkige term: literaire thriller. Maar ik vind dat niet kloppen. Het is een roman met een paar spannende lijntjes. Spannend is niet het goede woord. Mysterieuze of curieuze lijntjes zou een juistere omschrijving zijn. Ik ga niet teveel verraden. Eerst maar even de samenvatting die de uitgever op de kaft afdrukt.

“De zeer vermogende Leonard Vermin heeft nog maar een paar weken te leven. Met zijn partner Maud is hij in Londen voor een afscheidsetentje waarvoor ook Mauds kinderen zijn uitgenodigd. Hoewel het etentje bruut wordt onderbroken, lukt het Leonard uiteindelijk toch zijn testament voor te lezen, en daarmee verrast hij iedereen. Is Leonard wel wie hij zegt te zijn?”

Ruim 500 bladzijden. Best veel. Zes hoofdstukken en steeds wordt het verwarrender en complexer. Je moet er wel bijblijven met je aandacht. Wat is waar? Wat zijn herinneringen of dagboekaantekeningen? Wie zijn die personages? Bestaan ze echt of zijn het verzinsels van een onbekende schrijver. New York, Londen en Praag lijken dan weer levensecht. En het blijft onderhuids spannend. Ik blijf lezen maar het wringt en schuurt. Veel beschouwingen over het leven (en de naderende dood). En dan komt er plots een associatie naar boven. ‘Zes personages op zoek naar een auteur’ (1921). Een klassiek, vernieuwend toneelstuk van Nobelprijs-winnaar Luigi Pirandello.

Een aanrader … ik weet het niet. Het is geen gemakkelijk boek. Wel de moeite waard. Geen alledaagse thriller. Een roman met thriller-elementen schurend tegen het magisch-realisme. Ik ben benieuwd of iemand van mijn volgers dit boek heeft gelezen. Laat het me weten.

Op vakantie in Kingsbridge

Tags

Boeken, Brug naar de Hemel, E-boek, E-reader, Historische roman, Ken Follett, Kingsbridge, Lezen

Mocht je benieuwd zijn waar Kingsbridge ligt dan vertelt Google Maps en Wikipedia het  kort en duidelijk. In het Engelse graafschap Devon. In Zuid West Engeland. Daar ben ik niet. Ik ben in het gefantaseerde Kingsbridge. De plaats die door Ken Follett is bedacht en het middelpunt is van zijn Kingsbridge-trilogie. Het eerste boek – De kathedraal / Pilaren van de aarde – las ik meer dan twintig jaar geleden en een paar maanden geleden herlas ik het. Nu ik wat meer tijd heb, ben ik begonnen aan het tweede en het dikste van de drie boeken. Brug naar de Hemel. Ruim 1100 bladzijden. Daar heb je veel vrije tijd voor nodig. Dat red je niet met tien pagina’s per avond.

Het boek leest als het ware zichzelf. Je blijft lezen want je wilt steeds weten hoe het de vier hoofdfiguren vergaat. Het werkt een beetje als een goede serie. Op het eind van elke aflevering wil je de volgende aflevering zien. Binge-kijken. Dit is binge-lezen …

Brug naar de Hemel

De uitgever verwoordt het als volgt:

“Het is de dag van Halloween in het jaar 1327. Vier kinderen – een dievegge, een pestkop, een geniaal joch en een meisje dat dokter wil worden – knijpen ertussenuit na de mis in de kathedraal van Kingsbridge. In het bos zien ze hoe twee mannen worden vermoord. Hun levens als volwassenen blijven met elkaar verbonden door de krachten van ambitie, liefde, hebzucht en wraak. Ze moeten voorspoed en hongersnood onder ogen zien, oorlog en zelfs de pest. En al die tijd leven ze in de lange schaduw van die onverklaarbare moordpartij waarvan zij op die ene dag in hun kindertijd getuige waren.”

Een historische roman. Het leven in de veertiende eeuw in Engeland. De macht van de steden wordt steeds belangrijker. Burgers eisen meer rechten. Ambachtslui verenigingen zich in gildes. De bouwmeester droomt over de hoogste toren van Engeland. De abt (prior) is tegelijk conservatief en ambitieus. De adel heerst vaak onverschrokken over hun gebied. Horigen dienen hun afdracht te voldoen aan hun heersers zelfs als ze daardoor zelf honger zullen lijden. De kerk preekt hel en verdoemenis. En de Engelse koning blijft aanspraak maken op Frans grondgebied met eindeloze oorlogen als gevolg. En dan breekt ook de pest nog uit en de gezondheidszorg staat nog in de kinderschoenen.

Ik geniet van mijn dagen in Kingsbridge. Het is geen verheven literatuur maar wel een zeer onderhoudend verhaal. Dat is de kracht van Ken Follett. Hij is een meester-verteller en situeert zijn verhalen in een historische context. Nu en dan een vleugje seks, een beetje een geschiedenis les, een beetje wetenschap en religie. Kortom … een spannend verhaal. Caris, de intelligente en vrijgevochten dochter van een wolhandelaar die dokter wilt worden maar dat niet mag, de broers Merthin en Ralph, zonen van een arme edelman, van wie de eerste van timmerman een belangrijke bouwer en burger wordt, de tweede een vechtersbaas en ambitiueuze krijgsman en tenslotte de praktische Gwenda, dochter van een arme dagloner, die een onmogelijke liefde koestert voor een boerenzoon. Hun leven en liefdes ontwikkelen zich tegen de achtergrond van de gedeeltelijke herbouw van de kathedraal, de bouw van een hospitaal en de nieuwe brug.

Ik ben blij dat ik dit boek lees op mijn e-reader want een gedrukt boek van 1100 bladzijden weegt heel wat. En een paar weken geleden is het derde deel verschenen. Het eeuwige vuur dat zich afspeelt in de zestiende eeuw. Eerst een paar andere boeken en dan ga ik later nog een keertje ‘op vakantie naar Kingsbridge’.

Ik schreef vaker over Ken Follett. Klik HIER.

Verhuizen

Tags

Bergen op Zoom, Boeken, Dozen, Familie, Nederland, Verhuizing

Ik wilde dit stukje ‘De kogel is door de kerk’ noemen maar dat klinkt luguber enkele weken na de gruwelijke schietpartij in een Texaanse kerk. Ik heb er lang over nagedacht of moet ik zeggen: ‘gedubt’? Wikken en wegen. De plusjes en de minnetjes afwegen. Blijf ik wonen in een huis dat eigenlijk te groot is voor een alleen-wonende man? De conclusie is … nee. Ik ga kleiner wonen. Kortom ik verhuis. En dat is een hele stap na achtentwintig jaar. Ik zal het fijne contact met mijn buren ontzettend missen. Maar ik zal ze wel blijven zien want ik blijf in de buurt wonen. Maar dan wel kleiner. Meer overzichtelijk. En wat dichterbij een van mijn kinderen en kleinkinderen. En dat is ook heel fijn.

Kartonnen dozen

En dat betekent … werk aan de winkel. Heel veel zooi selecteren. Besluiten wat ik weggooi, verkoop en meeneem. Je zult het wel begrijpen dat ik bijna verdrink tussen kartonnen dozen, vuilniszakken en to-do-lijstjes. En … auw auw auw … de arme rug protesteert sinds een paar dagen.

Opruimen

En de oplettende kijker en meelezer had vorige week al ‘iets’ kunnen opmerken want op de foto van 7 november zie je de verhuisdozen al klaar staan in de gang. En dan begrijpen jullie ook waarom het aantal stukjes op dit blog erg laag is afgelopen weken. Ik ga d’r weer tegenaan. Het inpakken van alle fotoboeken … wordt zo goed als zeker vervolgd.

Help, er vallen gaten in mijn bovenkamer

Tags

Boeken, E-boek, E-reader, Game of Thrones, Herlezen, John Grisham, Lezen, Thriller, Vergeetachtigheid

Een schokkende constatering. Ik vergeet meer dan ik zelf denk. Natuurlijk weet ik dat ik met regelmaat iets vergeet. Nog geen belangrijke zaken, denk ik. Hoop ik. Toch betrap ik me iets te vaak op vergeetachtigheid. Niet dat ik afspraken vergeet maar onbelangrijke zaken verdwijnen in een tot nu toe onbekend zwart gat. Ik merk het al een tijdje als ik na een paar jaren een film terugkijk. Ik herinner me meestal wel de sfeer en de hoofdlijnen van het verhaal maar ik ben verbaasd hoeveel er ook verdwenen is. Zo zag ik enkele weken geleden op Ziggo zes korte samenvattingen van de zes seizoenen ‘Game of Thrones’. Ik knipperde vaak met mijn ogen want ik dacht voortdurend … dit ben ik vergeten. Hoe zat dat ook alweer? Ik ben verbaasd. Zou het misschien komen omdat ik die serie in het Engels heb gevolgd en daarom zo nu en dan wat miste? Als dat zo is, is er nog niet veel aan de hand.

Maar nu een meer schokkende ervaring …

Boekenplankje – John Grisham

Ik lees veel en ik vergeet tegenwoordig veel meer dan vroeger. Zeker van thrillers. En nog meer als die thrillers op elkaar lijken. Vroeger had ik een goed visueel geheugen. Ik onthield de kaft, de cover-foto. Het werd pas een probleem als de uitgever een titel opnieuw uitbracht met een andere voorkant, soms zelfs met een andere titel. Dan begon ik te twijfelen. Heb ik dit boek al gelezen of niet? Dit moet ik eerlijk gezegd een beetje relativeren want uitgevers hebben er handje van weg van om hun cover-foto’s erg op elkaar te laten lijken. Voor ik aan het werk was in Afrika en de e-reader nog niet bestond, keek ik bij twijfel in onze boekenkast als ik niet zeker was. De boekenkast puilt uit. Boeken staan twee rijen dik. Ik denk niet dat ik ooit een boek bij vergissing een tweede keer kocht en ook niet per ongeluk een tweede keer las. Niet dat ik de verhalen gedetailleerd herinner of kan navertellen. Nee, maar ik weet redelijk zeker dat ik na twintig, dertig bladzijden weet hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. En de Hercule Poirot in mij weet vast nog wie later zal ontmaskerd worden als snoodaard.

Nou, niet dus. Ik las een paar weken geleden een John Grisham. Met veel plezier. Ik herken uiteraard zijn stijl en het soort karakters (advocaten) die hij graag gebruikt als hoofdpersonage. Ergens ruim halverwege in het boek wordt een kind ontvoerd in een park. Tiens … het is alsof ik dat al eens eerder las. Ach ja, boeken en plots lijken soms op elkaar. Na een paar bladzijden dacht ik er niet meer over na. Ik heb het boek uitgelezen en beoordeeld met mijn eigen sterren-ranking. En nu komt het … ik ben vanochtend mijn mappen met e-books aan het her-organiseren, zowel op mijn e-reader als op mijn laptop en externe harde schijf. En wat zie ik … dat boek van Grisham heb ik tweemaal. Zelfs tweemaal gekocht en nu begrijp ik dat ik het dus ook tweemaal heb gelezen. De eerste keer nauwelijks drie jaar geleden.

HELP … in grote letters.

Nooit geweten dat dit me zou overkomen. Ik ben geschokt. Nou ja, eventjes dan. Ik kan het ook positief duiden. Als het waar is dat ik zoveel vergeet waarom koop ik dan nog steeds nieuwe boeken (thrillers)? Hier kan ik flink kosten gaan besparen. Er staan honderden thrillers in de boekenkast en op mijn harde schijf. Durf ik die test aan? Gewoon opnieuw beginnen met Henning Mankell, Sjowall en Walhoo, Lee Child, Elisabeth George en vele anderen … Constateren dat ik veel meer vergeten ben dan ik me realiseer? Ik ga het voorzichtig uitproberen. Voorlopig onthoud ik romans beter, houd ik me voor. Die zijn natuurlijk ook unieker van opzet en verhaal, meestal toch.

En mocht ik de volgende weken opnieuw bloggen over mijn opkomende vergeetachtigheid, schroom dan niet om het me voorzichtig te melden in een reactie – die altijd erg graag ontvang.

Herlezen

Tags

Boeken, De Kathedraal, Herlezen, Ken Follett, Lezen, Praag, Regie, Theater, Toneel

Doen jullie dat wel eens? Een boek herlezen. Ik doe dat zelden, bijna nooit. Ik denk altijd dat een nieuw boek me meer zal bevallen. Boeken die ik wel heb herlezen zijn op één hand te tellen. Dan reken ik boeken zoals ‘Dagboek van Anne Frank’, ‘Meisje met de parel’, ‘Kroniek van een aangekondigde dood’, ‘Keefman’ niet mee. Deze boeken heb ik als toneelstuk geregisseerd en dan is herlezen een deel van het werk.

Ik herinner me dat ik ‘Siddhartha’ van Hermann Hesse wilde herlezen. Ik vond als tiener al zijn boeken geweldig. Puur jeugd-sentiment. Help!!! Wat een ontgoocheling. Ik heb het boek gauw weer weggelegd. “Niet doen Koen, koester de herinnering. Dat is genoeg.”

En opnieuw durf ik het aan om een boek te herlezen. ‘De Kathedraal’, nu onder de titel ‘Pilaren van de aarde’ van Ken Follett. Ik zag namelijk dat er een derde deel is verschenen. En ook het tweede deel heb ik nog niet gelezen. Dus ik dacht … herlezen. Ik las het boek ruim vijfentwintig jaar geleden. Ik vond het mooi, dat weet ik nog. Ik herinner me dat ik kort daarna veel langer dan gebruikelijk bleef zitten in de kathedraal van Praag omdat ik zoveel herkende uit dat boek. Ik kon er niet over zwijgen.

Pilaren van de aarde (De kathedraal)

“In het Engeland van de twaalfde eeuw trekt meesterbouwer Tom Builder met zijn gezin van stad naar stad op zoek naar werk. Ten einde raad vraagt hij onderdak in de priorij van Kingsbridge. Overste Philip ziet een hemels teken in zijn komst: Tom zou wel eens de man kunnen zijn die de magistrale kathedraal kan bouwen waar Philip altijd van heeft gedroomd. Maar zijn ambities zijn groot, en lang niet iedereen steunt zijn plannen…”

Meer dan 800 pagina’s. Ik kom er al gauw achter dat de euforie van lang geleden er niet meer is. Ja, ik hou van historische romans maar dit boek is toch oppervlakkiger en voorspelbaarder dan ik me herinner. Het is een beetje dik uitgevallen jeugdboek. Best wel spannend. Ik heb het ook deze keer uitgelezen in een paar dagen tijd. Me even onderdompelen in een boek (en een andere tijd dan Johannes Vermeer). Maar of ik dit boek (na herlezing) aanraad? Nou nee, niet echt.

Het vervolg ‘Brug naar de hemel’ heb ik nog nooit gelezen. Het staat wel klaar. Maar eerst toch nog een paar andere boeken lezen. Zal ik het aandurven om ‘Duin’ (Frank Herbert), ‘Liefde in tijden van cholera’, ‘100 jaar eenzaamheid’ (Gabriel Garcia Márquez), ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) en ‘Enders game’ (Orson Scott Card) te herlezen? ’t Is zomaar een lijstje van boeken die ik destijds meer dan goed vond.

En jullie? Herlezen jullie wel eens een boek na 25 jaar?

Terugvallen in oude patronen

Tags

24, Binge, Boeken, Designated survivor, John Grisham, Kiefer Sutherland, Lezen, Tv-serie

De titel suggereert eerder iets negatief. Zo bedoel ik het zeker niet. Ik heb weer tijd en zin om te lezen en om series te kijken. Dat heb ik een hele tijd heel weinig gedaan. Te weinig. Ik heb de e-reader weer dagelijks in mijn handen. ’s Avonds als ik naar bed ga. Een uurtje tussendoor en als ik ’s nachts niet terug in slaap val. Het moet dan wel gemakkelijk leesvoer zijn. Legal thrillers beantwoorden prima aan deze definitie. Ik las de afgelopen dagen twee boeken van John Grisham. ‘De afperser’ en ‘De verdediging’.

Geen hoogvliegers maar wel twee vermakelijke page turners. Kun je dat wel zeggen als je digitaal leest? Met bekende Grisham ingrediënten. Een solo acteerende advocaat die veel tegenwerking krijgt van politie en openbaar aanklagers. Een vleugje romantiek ondanks een mislukt huwelijk met een mooie, intelligente vrouw.

En op dezelfde manier ben ik ook aan het binge serie kijken. Ook dat ben ik weer aan het doen. Leve Netflix. Ik kies dan series uit waarvan ik weet dat het niet Isabels smaak is. Ik keek naar de vijfde jaargang van ‘House of Cards’, ‘Marcella’ en ‘Designated survivor’.

Designated survivor

Ik had nog nooit van deze serie gehoord. Van de hoofdrolspeler wel. Kiefer Sutherland – acteur en medeproducer van het succesvolle 24. In 24 is hij als Jack Bauer altijd op de een of andere manier nauw betrokken bij aanslagen of het voorkomen van aanslagen op de president van USA. Wij hebben alle 9 series gezien. Met plezier maar na een paar jaar later lopen de verhalen in elkaar over. Waarschijnlijk dacht Kiefer Sutherland dat het tijd was om zelf een keertje aan de andere kant te staan. Hij is (wordt) de president in deze nieuwe serie. Het tempo en het script lijken op de succesvolle 24 serie. Complotten, aanslagen, dubbelspel, moeizame relatie met Rusland, jihadistisch gevaar, tegenstrijdige belangen in het Witte Huis en het Congres.

Vermakelijk amusement waar niet teveel gevraagd wordt van de kijker. Nou ja, één ding wel … op tijd de uit-knop vinden van de afstandsbediening want voor ik het weet is het al ver na middernacht.

 

De Chinees

Tags

Afrika, Boeken, China, E-boek, E-reader, Henning Mankell, Lezen, Mozambique, Thriller, Vakantie, Zweden

Een dikke pil. Bijna vijfhonderd bladzijden. Een thriller van succes-auteur Henning Mankell. Het boek staat al een paar jaar op mijn Mozambikaanse boekenplank. Ik stelde steeds uit om erin te beginnen. Te zwaar om in bed te lezen. En toen kwam ik dit boek als digitaal koopje tegen. En omdat ik een beetje in de ‘vakantie-modus’ sta, begon ik aan dit boek. Drie dagen later is het uitgelezen. Tijd voor een korte recensie.

De Chinees – Henning Mankell

“In januari 2006 vindt de politie van het Zweedse dorp Hesjövallen achttien mensen die op beestachtige manier zijn vermoord. Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, is met stomheid geslagen want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar. Omdat haar huisarts haar twee weken ziekteverlof voorschrijft, reist ze naar het noorden en vindt in het huis van een slachtoffer een dagboek van een verre verwant uit de negentiende eeuw. En dan schakelt het boek naar een tweede verhaal. In Nevada (USA) wordt in de 19e eeuw een spoorweg aangelegd. Scandinavische opzichters, Chinese en Afrikaanse dwangarbeiders. En voor de derde maal beginnen we aan een nieuw hoofdstuk (verhaal). In hedendaags China. Een moderne, corrupte TaiPan leest in zijn familie-dagboek. Als lezer weet je al gauw dat er verbanden zijn tussen de drie verhalen.” 

Ik vind het een goed boek. Maar geen topper. Teveel, te uitgebreide zijwegen. Maar ook lijntjes die niet zijn uitgewerkt of afgerond. Het is alsof Mankell het principe ‘Kill your darlings’ vergeten is. Natuurlijk voegt hij er geschiedenis en politiek aan toe. We weten dat hij een sociaal geëngageerd schrijver is (was). Met een zwak voor Afrika.

Raad ik dit boek aan? Ja, maar je moet wel een doorbijter zijn en van historische, sociale en politieke ontwikkelingen houden. Wat weten wij over China en hoe Chinezen denken? Hoe werkt de Chinese politiek en waarom zijn er zoveel Chinezen in Afrika? Hoe verhoudt kapitalisme en communisme zich met elkaar in het post-Mao-tijdperk? Interessante vragen die ik ook regelmatig stel want ook de grote infrastructurele werken in Mozambique worden door Chinezen uitgevoerd.

Cartoon © Zapiro

Trein

Tags

Afrika, Beijing, Boeken, Bompa, Harlingen, Lezen, Märklin, Moskou, Thalys, Transsiberie Express, Trein, Wales

Alweer bijna tien dagen geleden dat ik iets schreef op mijn weblog. Heb ik geen inspiratie? Heb ik niets te vertellen? Nou nee. Het komt er gewoon niet van. In Mozambique krijg ik meerdere malen per dag een ‘klik’ in mijn hoofd … klik – alweer een mogelijk onderwerp. In Nederland gebeurt dat wat minder. Omdat ik me er minder voor openstel of omdat ik wat minder verwonderd ben om bijzondere zaken te zien. En wie zit nu te wachten op mijn bespiegelingen op het dagelijkse leven in de Lage Landen? Iets over de kabinetsformatie? Over kleindochter Carmen die vandaag vijf jaar wordt? Ik zou iets kunnen schrijven over voetbal. Over mijn bijna voetbal-desinteresse de laatste weken. Of over Tom Dumoulin? Prachtige overwinning trouwens in een spectaculaire Giro. Moet ik meer schrijven over de theaterproducties waar ik bij betrokken ben? Dat komt nog wel.

Laat ik maar aan een nieuw thema beginnen. Vervoer. Dat klinkt saai maar ik ga wat stukjes schrijven over: de trein, de fiets, de auto, het vliegtuig. Niet noodzakelijk in deze volgorde en niet dagelijks. Vandaag over de trein. Ik en de trein. Laat ik eerst vertellen waar deze ‘klik’ vandaan komt. Met enige regelmaat plof ik thuis neer op de bank. Televisie gaat aan en ik zap en ik zap en ik zap nog meer. En dan beland ik soms bij de EO. Deze omroep brengt al jaren de serie ‘Rail Away’. Over treinen en mooie treinroutes. En dan blijf ik altijd hangen. Een beetje meereizen met de trein vanop de bank. Wegdromen naar mooie bestemmingen op het ritme van het spoor. De liefde voor treinen is er met de paplepel ingegoten. Mijn grootvader (Den Bompa) werkte zijn hele leven bij ‘Den IJzeren Weg’. Elk jaar bracht Sinterklaas nieuwe onderdelen – locomotieven, wagons, sporen, wissels – voor onze Märklin treinen.

Ik heb – op een korte periode na – nooit dagelijks met de trein gereisd. Toch zit ik best vaak in de trein. Op weg naar een werkafspraak. Of op weg naar een voorstelling of een museum. Een boek en de krant gaan mee. Een beetje lezen en dan wegdoezelen. Af en toe een praatje maken met een toevallige medereiziger en tegenwoordig kan ik online gaan met free wifi in de trein. Ik heb een aantal grotere treinreizen gemaakt. Niet heel veel. Ik zou er best meer willen maken. De eerste internationale treinreizen waren van Boechout (in Vlaanderen) naar Harlingen Haven (Nederland).

Trein naar Harlingen Haven

Op weg naar Terschelling. Die reis heb ik vaak gemaakt. In beide richtingen. In de 70’er jaren moest de machinist nog uitstappen bij de overweg tussen het station van Harlingen en het station van de haven. Hij bediende dan handmatig de slagbomen. Ook herinner ik me de trein-reizen met de Ziekenkas (CM). Van Antwerpen Oost naar Zwitserland. Melchtal (met de 14-jarigen – ik was 13) en naar Glüringen. Met speciale treinen vol kinderen. Vertrek in de namiddag en de volgende morgen wakker worden in Zwitserland. Heel speciaal.

Later volgde de eerste rit door de Kanaaltunnel met de Eurostar. En de eerste keer met de Thalys naar Parijs. Een treinreis naar Milaan met de (voetbal)vrienden. Treinen in Wales en Engeland. Met de trein naar Keulen. Met de trein in ruim acht uur van Bangkok naar Sisaket in Thailand. Van New York naar Philadelphia. Met de trein naar Pisa en Firenze. En in 2009 de hoogmis van het treinen: De Trans Siberië Express.

Zomer 2009

Ik heb er al vaker over geschreven. In vijf dagen (en nachten) van Moskou naar Irkoetsk in Siberië. Daarna overstappen op de Trans Mongolië Express. Van Irkoetsk naar Ulan Bator. En tenslotte de Trans Mantsjoerije Express van Ulan Bator naar Beijing. Een schitterende reis. Ik vond het heerlijk. En tegelijkertijd ook saai want de eerste drie – bijna vier dagen – zie je niets behalve bomen. Geen weidse vergezichten. Geen spectaculaire bruggen over kronkelende rivieren. Nee, de bomen beletten alle uitzicht. Het doorkruisen van het Oeralgebergte gebeurde jammer genoeg in de nacht. En toch vond ik deze treinreis geweldig. Het eindeloze ritme van kedeng kedeng kedeng brengt je in een andere gemoed-toestand. Ik deelde mijn coupe met een Russische moeder en haar dochtertje en een Nederlandse vrouw. Ik vergelijk deze treinreis als het verblijf op een camping. De eerste dag verken je enkel je eigen camping-veldje. Een wandeling naar de wc / douche of naar de samowar. Een praatje met je buren. Dat is genoeg. De volgende dag maak je een grotere wandeling. Je ontdekt de andere veldjes (wagons) en de restauratiewagen. En elke drie of vier uur maakt de trein een stop op een groot, tussengelegen station. Op de informatieborden kun je lezen hoe lang de trein halt houdt. Meestal tussen de 8 en 15 minuten. Ik haastte me dan meestal naar het plein voor het station. Even iets opsnuiven van de stad. En dan weer terug naar het perron. Wat fruit kopen of een pak koekjes. De plaatselijke bevolking staat bij aankomst al klaar op het perron met handkarren vol lekkers.

Verkoop op de perrons

En daar gaan we weer. Op weg naar het oosten. Elke dag een tijdszone verder. Elke dag heeft daardoor maar 23 uur.

Ik vond het heerlijk. Mooie en bijzondere ontmoetingen met medereizigers. Veel gelezen. Me overgeven aan het ritme van de trein. Het is zoveel meer dan de simpele verplaatsing van A naar B zoals je dat met een vliegtuig wel doet. En terwijl ik dit zit te schrijven, krijg ik zin om weer een (grote) treinreis te maken. Iets voor volgend jaar … In Mozambique zijn de mogelijkheden beperkt. Je kunt met de trein van Maputo of Komatipoort naar Kaapstad. Of van Livingstone (Zambia) naar Dar es Salaam (Tanzania) …

Trein routes zuidelijk Afrika

In de serie: VERVOER