Op veld 7

Tags

Algoritme, Boechout, De Kring, De Nieuwe Tichels, Facebook, Kwis, Lachen, Quiz, Schaken, Terschelling, Twitter, Verbannen, Volleybal, YouTube

Als je na het lezen van de titel van dit stukje al weet waar dit logje over gaat dan ben je helderziend. Het gaat over drie min of meer verschillende zaken en toch kwamen ze associatief bijna tegelijkertijd bij me op. Ik zag de kop “Youtube blokkeert schaker om woorden ’zwart’ en ’wit’” Wat is hier aan de hand? Dat sociale media de inhoud van berichten deels censureert mag algemeen bekend zijn. Facebook. Twitter. YouTube. Geen sex, geen oproepen tot discriminatie of geweld. En ga zo nog maar even door. Of je wordt voor een week verbannen (geblokkeerd) of er wordt een kanttekening bij je tekst of foto geplaatst of je wordt voor altijd weggejaagd. Bye bye Donald.

Foto door Pixabay op Pexels.com

Schakers hebben het dus moeilijk. Schaakterminologie die uit zijn context wordt gerukt, levert soms misverstanden op. Er wordt live commentaar geleverd tijdens schaakwedstrijden met zinnetjes als: “White is better. Black is attacking. Time to finish Black off.” Onschuldig in de context van die specifieke wedstrijd. Maar reden genoeg om verbannen te worden van YouTube. Zucht. Een schaakclub die zich bij een lokale quiz aanmeldde onder de naam: ‘Versla de Sicilianen’ kregen kritische opmerkingen. De organisator kende geen schaaktermen.

Dat doet me denken aan namen van quizploegen. Wij doen (deden) in Boechout bijna altijd mee als ‘De nieuwe Tichels’. We werden bijna altijd verslagen door ‘Het brein der traagheid’. Wat denk je van de volgende namen: ‘Rapzat’, ‘Ik ga ’t zo zeggen, wacht efkes’, ‘Per seconde grijzer’, ‘Straks een tournee generale’, ‘We leggen beton onder ons terras’, ‘Goei gerief hangt onder een dakske’, ”t Ligt op mijn tong’, ‘Eén van ons slaapt met de jury’ of ‘wgnnhvwzz’? Leve de quiz-presentator die regelmatig de tussenstanden moet voorlezen. Hahaha.

Lang geleden deden wij mee met het jaarlijks volleybal-tournooi op Terschelling. In Formerum. Erg populair want er deden ruim twintig ploegen mee. Ik herinner me minstens 10 volleybalvelden. Het was een flinke organisatie. Je moest altijd goed luisteren naar de omroeper van dienst. Alle ploegen hadden zich ingeschreven met een naam. Bijvoorbeeld: ‘Camping Appelhof’, ‘De Schotse vier’, ‘Actania-boys’, ‘familie Kooistra’, ‘VC Amersfoort’, ‘Brandaris II’, enzovoort. Het eerste jaar deden we mee als ‘De Kring’. Simpel – gewoon de naam van onze vereniging. Via de luidsprekers hoorden wij dan: “Op veld 3: ‘De Kring’ tegen ‘Camping Appelhof'”. Dat was duidelijk waar we moesten spelen (op welk veld) en tegen wie. Vijf minuten later begonnen we dan aan de wedstrijd op veld 3 tegen ‘Camping Appelhof’.

Foto door @thiszun op Pexels.com

Een jaar later waren we opnieuw van de partij maar nu onder de naam: ‘Op veld 7’. We hadden heel veel lol bij het bedenken van deze naam. We schreven ons in. Even later hoorden we de speaker het volgende omroepen: “Op veld 1: ‘Familie Kooistra tegen ‘Op veld 7’. ‘Op veld 7: ‘VC Amersfoort’ tegen ‘Actania Boys’. De familie Kooistra kwam tien minuten te laat opdagen bij veld 1, ze hadden eindeloos gewacht bij veld 7 … lachen … met hoofdletters … LACHEN.

Winteruur

Tags

Cabaret, Cabaretiers, Canvas, Freek de Jonge, Marie Vinck, Siska Schoeters, Televisie, Theater, Wim Helsen, Winteruur, YouTube, Zonsondergang, Zonsopkomst

Mozambique (en de buurlanden) doen niet aan winter- en zomertijd. En hoe dichter bij de evenaar hoe minder zin het heeft. In het zuiden van Mozambique (waar wij wonen) is er wel degelijk een verschil tussen de lengte van dagen (of nachten) eind december of eind juni. Eind december is er bijna 14 uur daglicht (zonsopkomst 04.55 – zonsondergang 18.43). Eind juni halen we 10,5 uur daglicht (zonsopkomst 06.38 – zonsondergang 17.08). Natuurlijk zijn de momenten met daglicht wat langer. Dit zijn de officiële cijfers tussen zonsopkomst en zonsondergang. En tot zover het meteorologisch praatje.

Ik wil het namelijk over iets heel anders hebben. Een televisieprogramma en de presentator van dat programma. Winteruur en Wim Helsen. In de auto luister ik met grote regelmaat naar Andermans Veren. Nederlandstalige liedjes en (cabaret) conferences. Ook veel onbekend werk. Elke uitzending heeft minstens één (soms meer) Vlaams liedje of sketch. Zo kwam Wim Helsen al een paar keer voorbij. Ik heb nooit een volledig theaterprogramma van hem gezien. Wel losse stukjes. Erg geestig. Omdat Isabel niet thuis was, had ik alle tijd om wat Vlaamse programma’s te kijken. Ik voerde Wim Helsen in als zoekopdracht bij YouTube. Er zijn heel wat stukjes uit zijn shows te bekijken. Erg geestig. En toen vond ik allerlei canvas-filmpjes van ongeveer tien minuten. Winteruur. Presentator Wim Helsen ontvangt een gast die een tekst heeft meegebracht. De tien minuten (soms wat korter, soms wat langer) verlopen volgens een vast patroon. Eerst een (meestal) absurde inleiding van Wim met een golden retriever op zijn canapé, dan verwelkomt hij zijn gast, een korte overzicht wie die persoon is. Al gauw leest de gast zijn (haar) tekst voor. De kijker ziet de tekst ook geprojecteerd op de muur in de (denkbeeldige) zithoek. Je kunt dus meelezen. Dan volgt een gesprek over de tekst. Soms duidend, soms uitleggerig, soms over ‘waarom deze tekst’, altijd een fijn gesprek. Tenslotte leest de gast voor de tweede keer de tekst voor. Dan zegt de presentator ‘slaapwel’ tegen de kijker en volgt er een stilte. Soms best lang. Dan lijkt het voor de gast dat het gesprek voor tv is afgelopen maar in werkelijkheid hoor je Wim met zijn (haar) gast nog even verder keuvelen. Einde. Op Canvas, vier keer per week rond de klok van 23u. Schitterend.

Ik keek gisteren wel vijftien afleveringen na elkaar. Erg fijn. Ik plaats hier een voorbeeld. Arnon Grunberg is op bezoek bij Winteruur.

Wil je meer afleveringen zien dan weet je ze vast wel te vinden. Onderaan dit stukje staan nog twee afleveringen. Mijn zoektocht naar Wim Helsen begon dus bij een sketch die ik op de radio had gehoord. Gedichtenbundel. Zie hieronder. Ik moet er erg om lachen. Elke keer weer.

Grof? Platvloers? Vrouwonvriendelijk? Zot? Absurd? Triviaal? Olifant in de porseleinkast? Komisch? Gedurfd? Allemaal waar. Ik zou bij al deze omschrijvingen het vraagteken kunnen veranderen in een uitroepteken.

Dat ik van theater houd, mag hier algemeen bekend zijn. Toch ga (ging) ik relatief zelden naar cabaretvoorstellingen. Ik kijk ze wel op tv. Ik vind Freek de Jonge (nog steeds) de absolute grootmeester. Ik heb veel van zijn programma’s gezien, al van in de Neerlands Hoop tijd. Vroeger in de schouwburg. Later op televisie, tegenwoordig via internet (YouTube). Natuurlijk kun je hem moeilijk vergelijken met Bert Visser, Herman Finkers, Brigitte Kaandorp, Jochem Myjer of Wim Helsen. Een totaal andere stijl. Ook Jeroen van Merwijk (wel gezien in de schouwburg) en Hans Dorrestijn kunnen me bekoren. Youp van ’t Hek, Theo Maassen, Eric van Muiswinkel, Dolf Jansen. Allemaal met plezier (af en toe) gezien. Heel lang geleden ook Paul van Vliet, Toon Hermans, Don Quichocking, Tekstpierement, Hans Liberg, Neerlands Hoop en Herman van Veen in het theater gezien. Excuses voor deze overbodige opsomming. Alleen Claudia de Breij ontbreekt in dit lijstje. Nog nooit een show van haar gezien en dat wil ik wel een keertje.

Kennen jullie Wim Helsen? Spreekt het (hij) je aan? De absurdistische cabaretier of de gastheer bij Winteruur? Nog goesting om een aflevering te zien? Bijvoorbeeld met Marie Vinck. (Wat een schoon madam!)

En het zijn niet altijd moeilijke of zwaar filosofische teksten hoor. Neem bijvoorbeeld het gesprek met Siska Schoeters met Wim Helsen. Heel toegankelijk met een hele mooie vraag …

Daedalus en Icarus (9)

Tags

Bronnen, Daedalus, Derek Jacobi, Icarus, Mythe, Mythologie, Vazen, YouTube

Het verhaal is verteld. Natuurlijk heb ik ook heel wat uurtjes rondgesnuffeld op internet. Deels voor het verhaal, grotendeels om er de schilderijen, etsen, beelden, illustraties bij te vinden. In deze laatste bijdrage vermeld ik de belangrijkste bronnen (websites) die ik heb geraadpleegd. Misschien een beetje saai maar wel zo correct.

Fragmenten op vazen (5de eeuw voor Christus) Links: Icarus die neerstort in zee? Afbeelding op roodfigurige Attische lekythos. (New York) Rechts: Icarus wordt door Daedalus van vleugels voorzien. Fragment van roodfigurige Apulische skyphos (Oxford).

Natuurlijk is daar de niet meer weg te denken online encyclopedie Wikipedia. Daedalus (mythologie). Uiteraard zijn er ook talrijke pagina’s over Minos, Kreta, Icarus, Theseus, Perdix, Pasiphaë enzovoort. Je kunt ze vast zelf wel vinden.

Een mooie bron vond ik op histoforum.net Daar is het schilderij van Bruegel (De val van Icarus) de aanleiding om veel te vertellen over Icarus en zijn vader. Er wordt veel ingezoomd op details in dat schilderij. Een aanrader.

Rondom een rampvlucht – Een zeer uitgebreid artikel over alle verhalen waarin of Daedalus of Icarus opduiken in Griekse en Latijnse teksten.

Over Daedalus ná zijn ontsnapping is er niet heel veel te vinden. Wel dit artikel: Daedalus in Sicily. In het Engels.

Als je het hele verhaal in een notendop nog eens wilt nalezen (in het Engels, inclusief schilderijen en etsen) dan is dit logje een mogelijkheid: Night of the Living Daedalus. Een wat uitgebreidere versie (ook in het Engels): King’s Death Rekindles Interest in Famous Craftsman.

Abe laat zijn licht schijnen op het Labyrinth. Klik HIER.

En tenslotte YouTube. Veel te veel om hier te vermelden. Ga zelf maar eens zoeken met trefwoorden als Daedalus en/of Icarus. Heel veel (teken)filmpjes, tekeningen. Ik heb er een paar bekeken. Laat ik er eentje uitkiezen. Dit filmpje komt uit de televisieserie: The Storyteller. Derek Jacobi speelt de rol van Daedalus.

In de serie: DAEDALUS en ICARUS (bronnen)

Eenmalig zwijmelen

Tags

Antwerpen George Heylen, Bioscoop, Denemarken, Ennio Morricone, Film, Muziek, Sarah Hicks, Western, YouTube

Een aantal collega-bloggers plaatsen op zaterdag heel vaak een link naar een YouTube-filmpje. Afhankelijk van mijn stemming (of moment) klik ik zo’n liedje meteen aan. Soms ook niet. Soms pas een paar dagen later. Ook ons aller Pannenkoek is begonnen met een mooie liedjes-serie. Persoonlijke verhalen en herinneringen die gekoppeld zijn aan een liedje.

Ik was iets aan het opzoeken deze week in verband met een tekst die ik aan het schrijven ben en daarbij stuitte ik op onderstaand YouTube-filmpje.

Een Ennio Morricone trilogie – spaghetti-western-muziek

Heerlijk. Puur jeugdsentiment. Ik zag al deze films in de (George) Heylen-cinema’s in Antwerpen. Meestal in ‘de Metro’ in de Anneessensstraat. De muziek is ondertussen legendarisch. In bovenstaand filmpje (bijna 22 minuten) zie je geen filmbeelden maar het Nationaal Symphonisch Orkest van Denemarken. Dirigent(e) van dienst: Sarah Hicks. Het fijne van dit filmpje zijn de close ups van de muzikanten. Vooral van de bijzondere instrumenten / instrumentalisten om de juiste Morricone-sound te produceren. Met een extra dikke pluim voor de vrouw die het ‘fluiten’ voor haar rekening neemt. Heel bijzonder. Ik zou na twee seconden al beginnen lachen en weg is dan de juiste setting van de lippen. Probeer het maar eens: fluiten en glimlachen tegelijkertijd.

Prettige zaterdag.

Amor en Psyche (naschrift)

Tags

Amor, Amor en Psyche, Antonio Canova, Archeologie, Beeldende kunst, Blogspot, De kus, François Gerard, Gustav Klimt, Harrie Geelen, Imme Dros, Jean Pierre Saint-Ours, Louvre, Lucius Apuleius, Metamorphosen, Mythe, Mytologie, Schilderijen, Sprookjes, Tegenwoordige tijd, Wikipedia, Wikiwand, William Etty, YouTube

De afgelopen weken heb ik in acht afleveringen het verhaal van Amor en Psyche verteld. Mocht je dit gemist hebben dan kun je ze natuurlijk hier nog eens nalezen.

Deel 1. Amor en Psyche / Deel 2. De onbekende bruidegom / Deel 3. Contact met thuis / Deel 4. Een olielampje / Deel 5. Op zoek naar … / Deel 6. Werk aan de winkel / Deel 7. Naar de onderwereld / Deel 8. Feest op de Olympus

Jean Pierre Saint-Ours – The reunion of Cupid and Psyche

Ik heb voor deze vertelling natuurlijk gebruik gemaakt van heel wat bronnen. De eerste verteller van dit mythologische verhaal is Lucius Apuleius. Een Noord-Afrikaanse filosoof, redenaar en dichter. Hij schreef in de tweede eeuw – in het Latijn – zijn roman: De Gouden Ezel – Metamorphoses. Het is een raamvertelling met daarin oa Amor en Psyche – het langste en bekendste verhaal.

Op YouTube staan heel wat Amor en Psyche filmpjes (meestal in het Engels). Ik plaats hier één link maar je kunt er zelf vast nog veel meer vinden. Ook met tekenfilmpjes voor kinderen.

Natuurlijk vind je veel verwijzingen op Wikipedia. Psyche / Eros Er bestaat ook iets als Wikiwand, daar vond ik Psyche – een zeer leesbaar verhaal in het Nederlands, met schilderijen en beelden. Een uitgebreidere (Engelse) versie vind je HIER – enkel tekst.

François Gerard – Psyche receiving Cupid’s first kiss (1798)

Op Blogspot van De Genoten staat ook het verhaal van Amor en Psyche in het Nederlands – met een extra woordje uitleg. Ook op de website van Archeologie online staat het verhaal Amor en Psyche, een eeuwig liefdesverhaal.

Franse school – Psyche and the Tribunal of Venus.

Er zijn uiteraard heel veel websites die beeldmateriaal tonen van de schilders / schilderijen die ik heb gebruik om het verhaal te vertellen. Ik heb er heel wat bekeken. Google maar eens Amor (of Eros / Cupid / Cupido) en Psyche en kijk dan naar de afbeeldingen … het mag duidelijk zijn dat dit oude verhaal de inspiratie is geweest voor heel veel schilders en beeldhouwers. Er bestaan ook opera’s, theatervoorstellingen en balletten van dit verhaal. Eigenlijk teveel op hier allemaal te vermelden.

William Etty – Venus and Cupid

De Nederlandse schrijfster Imme Dros heeft een eigen, sensuele versie van het verhaal geschreven. Zij is dé verteller – of zal ik zeggen dé her-verteller – van heel veel Griekse mythes en sagen. Dit verhaal vind je in Liefde en wat er voor doorgaat – uiteraard met tekeningen van Harrie Geelen.

Een uitgebreide studie van het marmeren beeld van Antonio Canova vind je op de website van het Louvre A closer look at Psyche Revived by Cupid’s Kiss

Nog een paar opmerkingen. Jullie hebben veel gereageerd op mijn verhaal. Dank voor jullie complimenten. Er werd ook opgemerkt dat dit verhaal inspiratie was van veel sprookjes. Niet letterlijk maar ik herken zeker elementen van Blauwbaard, Assepoester, Doornroosje, Belle en het Beest en Sneeuwwitje. Alle versies die ik las zijn geschreven in de verleden tijd. Ik heb gekozen voor de tegenwoordige tijd. Dan leef je net iets meer mee met het hoofdpersonage, vind ik. Ik koos zoveel mogelijk voor de Latijnse (Romeinse) namen van de goden want die gebruikte Lucius Apuleius ook. Venus en niet Aphrodite. Jupiter en niet Zeus. Enzovoort.

Laat ik eindigen met een andere, wereldberoemde kus …

Gustav Klimt – De kus (1907)

… je zou toch durven zweren dat het Klimts versie is van Amor en Psyche – op het moment dat de liefdesgod zijn meisje wakker kust. In werkelijkheid zijn het de schilder zelf en zijn vriendin Emilie maar meer dan waarschijnlijk heeft ook Klimt zich laten inspireren door … hartelijk dank voor uw aandacht.

In de serie: BEELDENDE KUNST en AMOR en PSYCHE

Beste zangers

Tags

2009, Amir Vahidi, AVROTROS, Beste Zangers, Bram Houg, Cathalijne de Sonnaville, Corso, Emma Heesters, Goes, Goes Afrika, Isabel Soeteweij, Oumnia Guigui, Soldaat van Oranje, Televisie, Ubuntu, YouTube, Zundert

Soms is het jammer dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Vandaag is het weer zo’n dag. Ik ben in Mozambique. De laatste gasten van de bruiloft vertrekken dit weekend en begin volgende week. Vanochtend vertrok Ana – die enkele weken bij ons logeerde – terug naar Portugal. Maandag vliegt ook Mangaze – broer van Isabel en Aldovanda – weer naar Lissabon. We zullen ze missen. Het was gezellig.

Vandaag zijn er twee zaken in Nederland die ik mis. De grote groep omroepers van het Corso in Zundert bezoeken vandaag alle bouwplaatsen. Twintig nieuwe creaties staan klaar om volgende week zondag door de straten van het geboortedorp van Vincent van Gogh te rijden. Mensen die me al langer volgen, weten dat ik een groot hart heb voor de grootste dahlia-parade van de wereld. Waarschijnlijk ook geen Corso dit jaar voor mij. Jammer. Snik.

Nog iets dat ik vandaag – vanavond – zal missen … de eerste aflevering van een nieuw seizoen ‘Beste Zangers’. Eén van de populairste (muziek)programma’s van AvroTros op de Nederlandse televisie. Waarom ik dit programma graag wil zien? Omdat Emma Heesters één van hen is. Misschien zegt de naam Emma Heesters je nog niet heel veel. Ze is nog niet ‘wereldberoemd in Nederland’ maar dat gaat veranderen. Let op mijn woorden.

Op YouTube is Emma al een ster met ruim anderhalf miljoen volgers. Kijk maar eens HIER. Anderhalf miljoen volgers voor een onbekende zangeres van drieëntwintig is heel veel. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik nu uitgerekend aandacht besteed aan Emma. Een heel klein beetje omdat ik (plaatsvervangend) trots ben dat zij haar carrière zo voortvarend aanpakt. Los Angeles, New York, Europese tournee, Zuid Korea, enzovoort. Als dertienjarig meisje deed zij eind 2008 auditie voor het openluchtspektakel Ubuntu in Goes. We waren meteen overtuigd dat Emma een prachtige stem heeft, een jong en groot talent. Zij kreeg de hoofdrol. Azina – het meisje dat op zoek gaat naar haar verdwenen broer en de grote Afrikaanse rivieren bezoekt.

Repetitie Ubuntu met oa Emma Heesters (Foto – Eddy Westveer)

Op de foto zie je van links naar rechts Hope (The Princess of Mbira), Fifi en Theresa. Drie Zimbabwaanse danseressen, zangeressen en muzikanten. Rechts – op haar knieën zit de jonge Emma. De auteur van dit blog kijkt in z’n script.

Repetitiefoto Ubuntu (2009) met oa Emma Heesters (Foto: Eddy Westveer)

Emma was niet het enige talent in deze muziektheater-productie. Ook Amir Vahidi, Cathalijne de Sonnaville (oa Soldaat van Oranje), Oumnia Guigui (oa The Voice of Holland), Bram Houg, Isabel Zoeteweij (oa Belle and the Beats) maakten deel uit van de jonge, talentvolle cast. En voor het gemak vergeet ik Boudewijn, Maria, Sjoerd en vele anderen. En vermeld ik nu geen succesvolle dansers, muzikanten en acrobaten. Mooie herinneringen waarin mijn twee werelden even samenkwamen. Nederland en Afrika.

Vanavond staat Henk Poort centraal bij ‘Beste Zangers’. Ik ben benieuwd wat Emma gaat zingen voor deze musicalster. Ik ga het later opzoeken en bekijken via ‘Uitzending gemist’ of YouTube.

Foto’s: eddywestveer@com

Even om het hoekje vlakbij

Tags

Aap, Buffel, Familie, Giraf, Krugerpark, Leeuw, Liedjes, Neushoorn, Nostalgie, Olifant, Sesamstraat, Vrienden, YouTube, Zuid Afrika

Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’

Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.

Dagje Krugerpark

Langs de kant van de weg (1)

Tags

Bij de Bootbouwer, Boudewijn de Groot, Corrosie, Harlingen, Kathodische bescherming, Liander, Meisje van Zestien, Nederland, Vrienden, YouTube

Mijn eerste associatie met ‘Langs de kant van de weg’ is een liedje van Boudewijn de Groot. Een zinnetje uit “Meisje van Zestien.” Nostalgie … mag je dat gerust noemen.

Nee. Met de titel doel ik op zaken die je langs de kant van de weg ziet. Als je er begint op te letten en overal foto’s wilt van maken dan sta je voortdurend stil. Ik heb het over putdeksels, allerlei paaltjes van nutsvoorzieningen, hekjes, heggen, poortjes, meubilair in voortuinen, kabouters, dinosaurussen … enfin. Misschien het begin van een nieuwe serie. LANGS DE KANT VAN DE WEG.

Ik loop van het station van Harlingen naar het huis van ‘Bij de bootbouwer‘. Ik stop om een foto te maken.

Ergens in Harlingen (NL)

Best een groot ding. Iets kleiner dan een barkruk. Wat is dit? Wat betekent dit? Voor wie is deze informatie? Ik begrijp heel erg weinig van de tekst. Ik zie een hoogspanning-symbool. Ik lees Liander. Ik denk dat dat de naam is van een energiebedrijf. Natuurlijk zie ik het 0800 telefoonnummer. Ik krijg de neiging om dat nummer te bellen en te vragen naar het hoe en waarom. Ik bel niet. Ik maak een foto en vraag me af wat ‘Kathodische bescherming’ betekent. Enig idee waarde mee-lezer?

Ik weet het niet. Ergens gaat een heel-ver-weg belletje rinkelen. Uit de tijd van de middelbare school en de lessen fysica. Iets met ‘kathoden’ en een practicum met draadjes, batterijen en een erlenmeyer. [Alweer een woord dat ik vijfenveertig jaar niet meer heb gebruikt.]

Goed. Ik ga op zoek naar de betekenis bij Wikipedia. Ik citeer de eerste zinnen.

Kathodische bescherming (KB) is een methode van corrosiebestrijding en berust op het principe van potentiaalverlaging van het te beschermen object.

Door de potentiaal voldoende te verlagen wordt de anode-reactie van ijzer tot ijzerionen zo sterk vertraagd dat hij praktisch te verwaarlozen is. Het te beschermen voorwerp (bijvoorbeeld een pijpleiding in water of in de grond) wordt daarbij kathode. Aan deze buis vindt alleen de kathodische waterreductie plaats (waterstofgas vorming). De stroom die daarvoor nodig is wordt meestal beschermstroom genoemd. De benaming ‘beschermstroom’ is eigenlijk incorrect, want het gaat om de potentiaal (spanning) en die moet dan ook regelmatig gecontroleerd worden.

Een kathodische bescherming wordt uitgevoerd met een galvanisch systeem of met een stroomopdruksysteem.

Bij opgedrukte stroom wordt kathodische bescherming meestal toegepast in combinatie met een coating op het te beschermen systeem. Bij toepassing van opofferingsanodes is het te beschermen object vaak niet gecoat. Denk hierbij aan offshore constructies en damwanden. Zeeschepen zijn altijd voorzien van opofferingsanodes, maar tegelijkertijd ook altijd gecoat.

Begrijp ik het nu wel? Euh … nee. Niet echt. De belletjes rinkelen wel iets nadrukkelijker maar ik lijk nog steeds verdwaald in Verweggistan waar ze een taal spreken waar ik – dankzij de context – losse woorden wel begrijp maar de echte betekenis blijft me ontgaan.

Dus nogmaals de vraag … waarom staat die paal daar? Voor wie is die informatie? Ik ben iets dichter bij het antwoord want Harlingen is een havenstad. Dit paaltje staat aan de Zuidoostsingel. Aan de ene kant huizen en aan de andere kant water. Een gracht vol bootjes. Is het water in Harlingen zoet, zout of brak? Ik weet het niet. De leidingen die daar liggen lopen waarschijnlijk dwars door of onder het water. Corrosie … iets met water en roesten. Ik ben iets dichter bij het antwoord. Waarschijnlijk is dit een melding voor medewerkers van Liander. Maar waarom zo prominent langs de kant van de weg? Hebben zij geen interne database met alle technische informatie?

Ach ja, het doet er ook niet toe, mij leverde het weer een stukje op. En nieuwe / oude woorden.

In de serie: LANGS DE KANT VAN DE WEG

Geïnterviewd in Barcelona

Tags

Barcelona, Bobby Robson, FC Barcelona, Florin Ráducioiu, Johan Cruijf, Laurent Blanc, Louis van Gaal, Luis Figo, Pep Guardiola, RCD Espanyol, Ronaldo, Televisie, Voetbal, Vrienden, YouTube

Ook vandaag een herinnering aan een Olympische stad. Barcelona. Ik ben er vaak geweest. Dit waar gebeurde verhaaltje speelt zich bijna twintig jaar geleden af. Februari 1997. Naar jaarlijks gebruik gaan we ‘met de mannen’ (Werner, Eric, Gie en Koen) naar een voetbalmatch kijken. Het ene jaar naar de Lierse (Lierse SK) en het volgende jaar ergens in Europa. Dat is dan eerder een city-trip met een middag of avondje voetballen kijken. In 1997 was onze keuze gevallen op Barcelona. In die tijd kon je nog niet via internet tickets kopen. Dat moest ter plekke. In het weekend van ons bezoek stond de derby RCD Espanyol – FC Barcelona op het programma van de Primera División. Schitterend affiche. In Sarrià, het stadion van Espanyol. Niet in het grote Camp Nou.

R.C.D. Espanyol de Barcelona (Foto: Eric Peeters)

Nadat we onze tassen in het hotel hebben achtergelaten, vertrekken we onmiddellijk naar het stadion. We hebben zo onze twijfels of het ons wel zal lukken om aan kaartjes te komen. Het is tenslotte dé stadsderby – in een relatief klein stadion. Een uurtje later schuif ik aan bij een loket, er zijn slechts twee wachtenden voor me. Gie houdt me gezelschap. Werner en Erik staan op een afstandje mee te kijken. Ik ben aan de beurt en in mijn beste Spaans – dat niet zo heel veel voorstelde, maar dat terzijde – vraag ik vier kaartjes. Dat kan. Ik kan zelfs nog kiezen voor welke tribune. Ik kies de hoofdtribune. De kaartjes worden geprint. Ik betaal met mijn Visa-Card. En ik sta al te juichen en te springen terwijl ik alles aan de Gie geef. Het is gelukt. Ook de anderen zijn duidelijk in hun nopjes. We lopen naar elkaar als er plots een cameraman en een interviewer op me afkomt. Ik krijg een microfoon onder mijn neus gedrukt. En de vraag waarom ik zo blij ben. Ik antwoord zo goed en zo kwaad als het kan. Ik leg uit dat we uit België komen – speciaal voor deze derby. Weten zij veel. En dat allemaal in mijn eigen brabbel-Spaans. En dan vraagt hij mij een pronostiek. Ik twijfel tussen 0 – 2 en 0 – 3. En zeg – lichtelijk overmoedig – “0 – 3, voor de grote broer … FC Barcelona”.

We vertrekken en bezoeken ‘Parc Guell’, de ‘Sagrada Familia’ en andere Gaudi bezienswaardigheden. De wedstrijd is pas zondagavond. In het hotel checken we op de televisie of we het interview ergens kunnen zien. Dat geven we gauw op want in alle euforie hebben we niet gevraagd welke omroep of televisiezender me die vragen stelde. “Het zal wel de lokale ziekenomroep zijn”, plagen mijn vrienden. De volgende dag op weg naar het stadion komen we er achter dat ik als enige supporter voor FC Barcelona. De drie anderen gaan voor Espanyol, de underdog. Dat is niet voor het eerst maar daarover een andere keer meer. We kiezen een verkeerde ingang waardoor we van de ene lange zijde naar de andere zijde moeten manoeuvreren / schuifelen. Ergens halverwege op de hoofdtribune. Ik loop voorop, de drie anderen volgen me. Een paar keer wordt er naar me geknikt en iets gemompeld. Ik denk dat dat door mijn opvallend kapsel komt. We vinden onze stoeltjes, een beetje tussen de middellijn en een van de doelen. Prima plaatsen. Het stadion is al behoorlijk gevuld. De wedstrijd begint. Ik noem een paar namen van het grote Barcelona: Vitor Baia op doel, Gheorghe Popescu, Laurent Blanc, Pep Guardiola, Luis Figo – hij krijgt rood in deze wedstrijd, Luis Enrique en Ronaldo – de Braziliaanse Ronaldo wel te verstaan. Johan Cruijf was een half jaar eerder ontslagen en Bobby Robson is de tussen-tijd coach, Louis van Gaal liep zich al warm aan de figuurlijke zijlijn.

In de veertiende minuut – om Cruijf te pesten? – verzilvert Florin Ráducioiu een penalty. Espanyol staat op 1 – 0. Tijdens de rust maak ik een praatje met mijn Spaanse buurman en vraag hem hoe het kan dat deze wedstrijd niet is uitverkocht. Ik zie aan de overkant veel lege tribune-plaatsen. Hij legt me uit dat er een grote rivaliteit (haat) is tussen de twee clubs. En dat gaat zover dat ze geen tickets willen kopen in het stadion van de ander. Ook hij gaat NOOIT naar Camp Nou als FC Barcelona thuis speelt. Rare jongens die Barcelonezen. De tweede helft begint. Al snel een tweede penalty en opnieuw scoort Florin Ráducioiu. 2 – 0. Sarrià ontploft. Het is ook de eindstand. 2 – 0 voor Espanyol.

Feest. Het grote Barcelona is verslagen. Vernederd. (Foto: Eric Peeters)

Het laatste fluitsignaal heeft geklonken. Supporters vallen elkaar in de armen en meteen draaien heel veel mannen zich naar me toe. Beginnen te wijzen, te lachen, te joelen: “0 – 3, hijo de puta, hahaha”. Duidelijk in mijn richting. Niet agressief, integendeel, uiterst kameraadschappelijk. Het bleek dat mijn interview prominent was gebruikt in een vooruitblik op deze wedstrijd. Wat een lol. Geweldig. En we kregen ook te horen dat deze wedstrijd de laatste derby was in het oude stadion. Vanaf het nieuwe seizoen 1997 / 1998 gaan ze in het Olympisch stadion spelen.

En zo is mijn verhaaltje weer rond. Ik ben terug bij de Olympische spelen. We bezochten Montjuïc de volgende dag. Fundació Joan Miró en het Olympisch stadion.

Olympisch stadion Barcelona (Foto: Eric Peeters)

Vandaag checkte ik voor dit stukje een paar namen op internet en wat vond ik? Ongelooflijk. Op YouTube staat deze volledige wedstrijd. Vorig jaar op YouTube gezet. Voor Espanyol supporters werd dit een historische wedstrijd, een overwinning om nooit te vergeten. Ze werden vierde dat seizoen. Athlético Madrid werd kampioen van de Primera División 1996-1997

• Último derbi en Sarrià, celebrado el 09 de febrero de 1997

In de serie: Olympische spelen

The day after

Tags

Bloemen, Corso, Dahlia, De TisgZ, Interview, Joop van Zijl, RosTV, Vrienden, YouTube, Zundert

Ik heb niet zoveel te vertellen vandaag. Laat ik dan maar een link plaatsen naar een YouTube filmpje. Een interview met Ton en mezelf in het TV programma De TisgZ over onze omroep-bezigheden bij het jaarlijkse bloemencorso in Zundert. Met als onverwachte video-gast Joop van Zijl.

Rendez-vous bij Corso Zundert ook dit jaar op de eerste zondag van september. 4 september 2016.