Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’
Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.
Mijn eerste associatie met ‘Langs de kant van de weg’ is een liedje van Boudewijn de Groot. Een zinnetje uit “Meisje van Zestien.” Nostalgie … mag je dat gerust noemen.
Nee. Met de titel doel ik op zaken die je langs de kant van de weg ziet. Als je er begint op te letten en overal foto’s wilt van maken dan sta je voortdurend stil. Ik heb het over putdeksels, allerlei paaltjes van nutsvoorzieningen, hekjes, heggen, poortjes, meubilair in voortuinen, kabouters, dinosaurussen … enfin. Misschien het begin van een nieuwe serie. LANGS DE KANT VAN DE WEG.
Ik loop van het station van Harlingen naar het huis van ‘Bij de bootbouwer‘. Ik stop om een foto te maken.
Ergens in Harlingen (NL)
Best een groot ding. Iets kleiner dan een barkruk. Wat is dit? Wat betekent dit? Voor wie is deze informatie? Ik begrijp heel erg weinig van de tekst. Ik zie een hoogspanning-symbool. Ik lees Liander. Ik denk dat dat de naam is van een energiebedrijf. Natuurlijk zie ik het 0800 telefoonnummer. Ik krijg de neiging om dat nummer te bellen en te vragen naar het hoe en waarom. Ik bel niet. Ik maak een foto en vraag me af wat ‘Kathodische bescherming’ betekent. Enig idee waarde mee-lezer?
Ik weet het niet. Ergens gaat een heel-ver-weg belletje rinkelen. Uit de tijd van de middelbare school en de lessen fysica. Iets met ‘kathoden’ en een practicum met draadjes, batterijen en een erlenmeyer. [Alweer een woord dat ik vijfenveertig jaar niet meer heb gebruikt.]
Goed. Ik ga op zoek naar de betekenis bij Wikipedia. Ik citeer de eerste zinnen.
Kathodische bescherming (KB) is een methode van corrosiebestrijding en berust op het principe van potentiaalverlaging van het te beschermen object.
Door de potentiaal voldoende te verlagen wordt de anode-reactie van ijzer tot ijzerionen zo sterk vertraagd dat hij praktisch te verwaarlozen is. Het te beschermen voorwerp (bijvoorbeeld een pijpleiding in water of in de grond) wordt daarbij kathode. Aan deze buis vindt alleen de kathodische waterreductie plaats (waterstofgas vorming). De stroom die daarvoor nodig is wordt meestal beschermstroom genoemd. De benaming ‘beschermstroom’ is eigenlijk incorrect, want het gaat om de potentiaal (spanning) en die moet dan ook regelmatig gecontroleerd worden.
Een kathodische bescherming wordt uitgevoerd met een galvanisch systeem of met een stroomopdruksysteem.
Bij opgedrukte stroom wordt kathodische bescherming meestal toegepast in combinatie met een coating op het te beschermen systeem. Bij toepassing van opofferingsanodes is het te beschermen object vaak niet gecoat. Denk hierbij aan offshore constructies en damwanden. Zeeschepen zijn altijd voorzien van opofferingsanodes, maar tegelijkertijd ook altijd gecoat.
Begrijp ik het nu wel? Euh … nee. Niet echt. De belletjes rinkelen wel iets nadrukkelijker maar ik lijk nog steeds verdwaald in Verweggistan waar ze een taal spreken waar ik – dankzij de context – losse woorden wel begrijp maar de echte betekenis blijft me ontgaan.
Dus nogmaals de vraag … waarom staat die paal daar? Voor wie is die informatie? Ik ben iets dichter bij het antwoord want Harlingen is een havenstad. Dit paaltje staat aan de Zuidoostsingel. Aan de ene kant huizen en aan de andere kant water. Een gracht vol bootjes. Is het water in Harlingen zoet, zout of brak? Ik weet het niet. De leidingen die daar liggen lopen waarschijnlijk dwars door of onder het water. Corrosie … iets met water en roesten. Ik ben iets dichter bij het antwoord. Waarschijnlijk is dit een melding voor medewerkers van Liander. Maar waarom zo prominent langs de kant van de weg? Hebben zij geen interne database met alle technische informatie?
Ach ja, het doet er ook niet toe, mij leverde het weer een stukje op. En nieuwe / oude woorden.
Ook vandaag een herinnering aan een Olympische stad. Barcelona. Ik ben er vaak geweest. Dit waar gebeurde verhaaltje speelt zich bijna twintig jaar geleden af. Februari 1997. Naar jaarlijks gebruik gaan we ‘met de mannen’ (Werner, Eric, Gie en Koen) naar een voetbalmatch kijken. Het ene jaar naar de Lierse (Lierse SK) en het volgende jaar ergens in Europa. Dat is dan eerder een city-trip met een middag of avondje voetballen kijken. In 1997 was onze keuze gevallen op Barcelona. In die tijd kon je nog niet via internet tickets kopen. Dat moest ter plekke. In het weekend van ons bezoek stond de derby RCD Espanyol – FC Barcelona op het programma van de Primera División. Schitterend affiche. In Sarrià, het stadion van Espanyol. Niet in het grote Camp Nou.
R.C.D. Espanyol de Barcelona (Foto: Eric Peeters)
Nadat we onze tassen in het hotel hebben achtergelaten, vertrekken we onmiddellijk naar het stadion. We hebben zo onze twijfels of het ons wel zal lukken om aan kaartjes te komen. Het is tenslotte dé stadsderby – in een relatief klein stadion. Een uurtje later schuif ik aan bij een loket, er zijn slechts twee wachtenden voor me. Gie houdt me gezelschap. Werner en Erik staan op een afstandje mee te kijken. Ik ben aan de beurt en in mijn beste Spaans – dat niet zo heel veel voorstelde, maar dat terzijde – vraag ik vier kaartjes. Dat kan. Ik kan zelfs nog kiezen voor welke tribune. Ik kies de hoofdtribune. De kaartjes worden geprint. Ik betaal met mijn Visa-Card. En ik sta al te juichen en te springen terwijl ik alles aan de Gie geef. Het is gelukt. Ook de anderen zijn duidelijk in hun nopjes. We lopen naar elkaar als er plots een cameraman en een interviewer op me afkomt. Ik krijg een microfoon onder mijn neus gedrukt. En de vraag waarom ik zo blij ben. Ik antwoord zo goed en zo kwaad als het kan. Ik leg uit dat we uit België komen – speciaal voor deze derby. Weten zij veel. En dat allemaal in mijn eigen brabbel-Spaans. En dan vraagt hij mij een pronostiek. Ik twijfel tussen 0 – 2 en 0 – 3. En zeg – lichtelijk overmoedig – “0 – 3, voor de grote broer … FC Barcelona”.
We vertrekken en bezoeken ‘Parc Guell’, de ‘Sagrada Familia’ en andere Gaudi bezienswaardigheden. De wedstrijd is pas zondagavond. In het hotel checken we op de televisie of we het interview ergens kunnen zien. Dat geven we gauw op want in alle euforie hebben we niet gevraagd welke omroep of televisiezender me die vragen stelde. “Het zal wel de lokale ziekenomroep zijn”, plagen mijn vrienden. De volgende dag op weg naar het stadion komen we er achter dat ik als enige supporter voor FC Barcelona. De drie anderen gaan voor Espanyol, de underdog. Dat is niet voor het eerst maar daarover een andere keer meer. We kiezen een verkeerde ingang waardoor we van de ene lange zijde naar de andere zijde moeten manoeuvreren / schuifelen. Ergens halverwege op de hoofdtribune. Ik loop voorop, de drie anderen volgen me. Een paar keer wordt er naar me geknikt en iets gemompeld. Ik denk dat dat door mijn opvallend kapsel komt. We vinden onze stoeltjes, een beetje tussen de middellijn en een van de doelen. Prima plaatsen. Het stadion is al behoorlijk gevuld. De wedstrijd begint. Ik noem een paar namen van het grote Barcelona: Vitor Baia op doel, Gheorghe Popescu, Laurent Blanc, Pep Guardiola, Luis Figo – hij krijgt rood in deze wedstrijd, Luis Enrique en Ronaldo – de Braziliaanse Ronaldo wel te verstaan. Johan Cruijf was een half jaar eerder ontslagen en Bobby Robson is de tussen-tijd coach, Louis van Gaal liep zich al warm aan de figuurlijke zijlijn.
In de veertiende minuut – om Cruijf te pesten? – verzilvert Florin Ráducioiu een penalty. Espanyol staat op 1 – 0. Tijdens de rust maak ik een praatje met mijn Spaanse buurman en vraag hem hoe het kan dat deze wedstrijd niet is uitverkocht. Ik zie aan de overkant veel lege tribune-plaatsen. Hij legt me uit dat er een grote rivaliteit (haat) is tussen de twee clubs. En dat gaat zover dat ze geen tickets willen kopen in het stadion van de ander. Ook hij gaat NOOIT naar Camp Nou als FC Barcelona thuis speelt. Rare jongens die Barcelonezen. De tweede helft begint. Al snel een tweede penalty en opnieuw scoort Florin Ráducioiu. 2 – 0. Sarrià ontploft. Het is ook de eindstand. 2 – 0 voor Espanyol.
Feest. Het grote Barcelona is verslagen. Vernederd. (Foto: Eric Peeters)
Het laatste fluitsignaal heeft geklonken. Supporters vallen elkaar in de armen en meteen draaien heel veel mannen zich naar me toe. Beginnen te wijzen, te lachen, te joelen: “0 – 3, hijo de puta, hahaha”. Duidelijk in mijn richting. Niet agressief, integendeel, uiterst kameraadschappelijk. Het bleek dat mijn interview prominent was gebruikt in een vooruitblik op deze wedstrijd. Wat een lol. Geweldig. En we kregen ook te horen dat deze wedstrijd de laatste derby was in het oude stadion. Vanaf het nieuwe seizoen 1997 / 1998 gaan ze in het Olympisch stadion spelen.
En zo is mijn verhaaltje weer rond. Ik ben terug bij de Olympische spelen. We bezochten Montjuïc de volgende dag. Fundació Joan Miró en het Olympisch stadion.
Olympisch stadion Barcelona (Foto: Eric Peeters)
Vandaag checkte ik voor dit stukje een paar namen op internet en wat vond ik? Ongelooflijk. Op YouTube staat deze volledige wedstrijd. Vorig jaar op YouTube gezet. Voor Espanyol supporters werd dit een historische wedstrijd, een overwinning om nooit te vergeten. Ze werden vierde dat seizoen. Athlético Madrid werd kampioen van de Primera División 1996-1997
Último derbi en Sarrià, celebrado el 09 de febrero de 1997
Ik heb niet zoveel te vertellen vandaag. Laat ik dan maar een link plaatsen naar een YouTube filmpje. Een interview met Ton en mezelf in het TV programma De TisgZ over onze omroep-bezigheden bij het jaarlijkse bloemencorso in Zundert. Met als onverwachte video-gast Joop van Zijl.
Rendez-vous bij Corso Zundert ook dit jaar op de eerste zondag van september. 4 september 2016.
De voorstellingenreeks van “Kausay Pacha, op zoek naar El Dorado” zitten erop. Gisteravond nog een gezellig afscheidsfeest en dat was het dan. Wat nu nog rest zijn de foto’s, een zilveren hartje aan mijn ketting en een bos bloemen.
Het boeket
Op Facebook staan al honderden foto’s en op YouTube verschijnen de eerste filmpjes. Ik ontdekte al vier liedjes. Waarschijnlijk volgen er nog meer. Over een paar weken is de dvd klaar en een cd met de liedjes. Ik zal daar nog een tijdje op moeten wachten want tegen die tijd ben ik aan het werk in Afrika. Ik richt mijn vizier de komende dagen op wat familiale afspraken en op het bloemencorso van Zundert. Ook dat belooft een heus spektakel te worden. Heel veel wagens met bewegende onderdelen. Ik doe er volgende week verslag van.
Vandaag is het een echte ‘laatste dag’ in Bergen op Zoom. Het worden bijna rituele handelingen die ik uitvoer. En omdat het tweede kwartaal net is afgelopen, zit ik bijna de hele dag bonnetjes uit te zoeken. De administratie moet weer ingeleverd worden. Ik bel en mail en sms. Ik verstuur nog wat belangrijke (dringende) mails, enerzijds voor Goes en anderzijds voor Umoja. Ik drink een kop koffie met de buurvrouw. Ik heb contact met Isabel en begin de dagen nu echt af te tellen.
En dan lees ik dat Maarten van Roozendaal is overleden. Verdrietig nieuws. Ik luister graag naar zijn liedjes. Hij is – op zijn manier – een soort mengeling van Ramses Shaffy en Bram Vermeulen. Ook allebei al overleden. Een kleinkunstenaar – zanger-liedjesschrijver. Zeg je dat zo in het Nederlands? In 2001 kreeg hij de Annie M.G. Schmidt-prijs voor het lied ‘Red mij niet’. Mooi … Ken je het niet, klik dan hieronder op het YouTube-filmpje.
Waarschijnlijk kennen velen van jullie dit fenomeen: schaduwspel / schaduwdans. Ik schreef er eerder een keertje over. Ik plaatste toen een link naar “Black Journey”. Klik HIER. En opnieuw plaatsen veel vrienden een YouTube link op hun Facebook-pagina. Ik sluit me graag daarbij aan. De groep ‘Attraction’. Hier kun je doorklikken naar hun optreden tijdens de halve finale van “Britain’s got Talent 2013”. En als ik het juist voor heb, zijn ze ondertussen ook de winnaar van dat programma.
Een paar keer per jaar tijdens mijn reizen in Afrika duikt de vraag op: “Wat is het verschil tussen Holland en The Netherlands?” Zo ook vandaag in Tanzania. Ik begin dan aan een antwoord dat ik wel begrijp maar de toehoorder waarschijnlijk niet. Holland zijn twee provincies in Nederland. Historisch waren deze provincies belangrijk en de bekend. Amsterdam en Rotterdam zijn grote steden in Holland … enzovoort. Ik begrijp dat deze twee namen – Holland en The Netherlands – voor verwarring zorgen. Ik ontdekte bij toeval op YouTube een (Engelstalig) filmpje dat duidelijkheid in deze kwestie brengt … maar niet heus. Kijk zelf maar.
Een parodie op alle goed-bedoelde liedjes van zangers-met-een-boodschap zoals ‘Help de Afrikaanse kinderen’ en soortgelijke hulp-acties.Deze hilarische hulpactie heet ‘Radi-Aid’ – zodat de in Afrika ingezamelde radiatoren naar het barre Noorden kunnen worden gestuurd – om daar wat warmte te brengen in de winterse koude en mensen weer te laten glimlachen.
Deze clip is gemaakt door de Noorse organisatie (SAIH) ‘Africa for Norway’. De boodschap die ze willen overbrengen is eenvoudig. Als iedereen in Afrika de clip ‘Afrika voor Noorwegen’ heeft gezien – en als dat de enige bron van informatie over Noorwegen is – wat denken ze dan over Noorwegen? Altijd koud – zielige bejaarden – enzovoort
Als wij het over Afrika hebben wat is dan het stereotiepe beeld? Honger, armoe, corruptie, misdaad en hiv/aids. Dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat in de media – en zeker bij hulpacties – dat het enige is waarover je iets hoort. Beelden van arme hongerige Afrikaanse kinderen zijn weliswaar effectief bij het inzamelen van geld of hulpgoederen, maar dat werkt alleen op de korte termijn. Terwijl het op den duur mensen het idee geeft dat er nooit iets verandert en dat helpen zinloos is.
Afrikanen zijn niet zielig en willen niet zielig gevonden worden. De makers van deze parodie willen weten wat er precies is verbeterd door westerse hulpacties. En zij vinden dat de media ethischer te werk moeten gaan. Op hun site vragen ze zich af of een uitgehongerde witte baby net zo in beeld zou gebracht worden als een zwarte baby? En als laatste moet de hulp gebaseerd zijn op werkelijke behoeften van de bevolking en niet alleen ‘goede’ bedoelingen.
