Tags
Barack Obama, Hairspray, Hamilton, iPod, Lin-Manuel Miranda, Musical, Somber, Theater, Wandelen, Witte Huis, YouTube
Mogelijk verwacht je een stukje over kleine diertjes. Ik moet je teleurstellen. Het gaat over mijn gemoed en hoe ik mezelf soms door een dag heen manoeuvreer. Ik wilde het werkwoord ‘worstelen’ in plaats van ‘manoeuvreren’ gebruiken maar dat vind ik toch te negatief. Zo erg is het nu ook weer niet.
Ja, ik loop soms met mijn ziel onder de arm. Soms letterlijk lopen. Ik heb dan de bedoeling om die fameuze 10.000 stappen te zetten maar bij de helft sla ik al een straatje huiswaarts in. Dan zit ik in mijn kamer wat naar de boekenkast of het plafond te staren. Zonder echte constructieve gedachten, laat staan dat ik uitvoerbare plannen maak om de opkomende somberte te lijf te gaan.
Ik herlees deze twee eerste alinea’s. Een tikkeltje overdreven, vind ik. Zal ik ze verwijderen en opnieuw beginnen? Nog niet, dat kan altijd nog. Als mijn moeder (zaliger) nog zou meelezen, weet ik zeker dat ik de verwijderknop zou aanklikken. Maak je geen zorgen Mama. Zal ik iets schrijven over mijn vluchtwegen van de laatste dagen? Weg uit de ‘mist’ die me soms omringt? Ik drink een glas koude melk, ik rooster drie sneetjes brood en maak roerei voor bovenop die boterhammen. De chocola laat ik in de voorraadkast liggen. En dan? Ga ik lezen of wat rondscrollen op internet en stukjes van collega-bloggers becommentariëren?
Lezen. Dat geeft me heel vaak veel voldoening. Het is jammer dat ik mijn leeservaring – of het verhaal – niet vaak genoeg kan delen met een ander. Ik merk ook dat ik wel drie boeken (zie rechterkolom) door elkaar lees en ook nog naar eentje luister. Waarom ik dat doe? Ik heb geen sluitend antwoord. Kortom ik zit wat te mieren en te pieren.
Het is nu ruim twee uur later. Ik trok daarnet mijn wandelschoenen aan en combineerde het doen van wat kleine boodschappen met het luisteren naar mijn ouderwetse iPod. Het shuffle-standje deed flink zijn best om mij veel variatie aan te bieden. Van Nederlandse en Vlaamse liedjes, naar musicalnummers via filmmuziek en klezmer. Ik werd er blij van. Bijvoorbeeld van het aanstekelijke ‘Good morning Baltimore’ uit de musical(film) Hairspray.
Good morning Baltimore – uit Hairspray
Dit YouTube-filmpje is een beetje gekke mix van talen. Een Braziliaanse vertelstem, het Engelse liedje en Duitse ondertitels.
Ja, musicals zijn een goede remedie voor mij tegen die opkomende zonsverduisteringen. Jammer dat theaterkaartjes erg duur zijn en dan reken ik de verplaatsingskosten en hapje met drankje nog niet eens mee. Dus binnen het beperkte budget moet ik keuzes maken. Twee- of driemaal per jaar een musical bezoeken moet volstaan. Dat is niet erg. Iedereen maakt keuzes hoe hzij de centjes uitgeeft.
Dus brengen musicals – thuis op het platte scherm (tv, laptop of mobieltje) geregeld de uitkomst. Zo zag ik afgelopen weken ‘In the Heights’ (erg van genoten), ‘Mama Mia Here we go again’ (vermakelijk), ‘Dear Evan Hansen’ (ik weet niet goed wat ik ervan vind), ‘Little Shop of Horrors’ en ‘Hairspray’ (allebei grappig over de top) en ‘Les Miserables’ (voor de derde of vierde keer).
YouTube schotelt me heel veel musical-fragmenten voor. Bijvoorbeeld van de niet meer zo nieuwe ‘West Side Story’ (Spielberg), ‘Far from away’ (Welcome to the Rock) en van ‘Hamilton’ (Lin-Manuel Miranda). Ja, ik word daar blij van en blijf zomaar 45 minuten kijken naar de ontvangst van de Broadway cast van Hamilton op het Witte Huis in de laatste dagen van Barack en Michelle Obama. Wat mis ik (en de wereld) president Obama. Laat ik maar stoppen om iets over politiek te schrijven want dan blijft er van het fijne gevoel bitter weinig over.