Ik ben benieuwd hoe jullie een logje met muziek lezen, bekijken en beluisteren. Ik verklaar me nader onder (na) deze video.
Ik denk dat maar weinigen deze YouTube-videonu al hebben bekeken. Zo gaat dat ook bij mij. Ik lees via mijn WordPress-reader gemiddeld een tiental logjes per dag. Nee, het zullen er eerder zes of zeven zijn. Als ik een paar dagen niet heb bijgelezen, zijn het er wel (ruim) tien. Met grote regelmaat is het een logje met een filmpje. Meestal via YouTube (zoals hierboven), soms via Vimeo. Ik lees in 95% van de gevallen eerst de hele tekst. Als ik haast heb dan kijk en luister ik niet onmiddellijk naar zo’n filmpje. Ja, ik neem het me voor om het later alsnog te doen. Niet dus. Want ook hier geldt vaak: van uitstel komt afstel. Herkennen jullie dat? Ook de pps-slideshows die Karel plaatst, sla ik meestal over. Sorry Karel. Ik weet dat het mooie foto’s zijn maar dan moet je eerst zo’n bestand downloaden en daar heb ik zelden zin in.
Toch nog even iets over deze video. ‘Jenny Arean zingt ‘Het is over’ en Yentl en de Boer zingen het vervolg hierop: ’t Is begonnen’.Ik vind het super amusement. ‘Het is over’ is een liedtekst van Annie M.G. Schmidt die ze schreef voor haar musical ‘Heerlijk duurt het langst’. Een klassieker die al door heel veel artiesten is gecoverd – om het in slecht Nederlands te verwoorden. Het duo Yentl en de Boer hebben een vervolg geschreven op die tekst. Geweldig! Zie bovenstaande video.
Ik gebruik beide liedjes en teksten met een van mijn leerlingen in de Nederlandse les. Ze vond het eerste liedje afgelopen week erg leuk, vanmiddag zetten we onze tanden in ’t Is begonnen’.
ps. Trees / Papillon plaatst(e) elke zaterdag een liedje op haar blog. Zwijmelen op zaterdag. Op zaterdag heb ik wat meer tijd (en geduld) en bekeek ik dus wat vaker haar liedjes …
Ruim een maand geleden stelden we een weekend-uitstapje naar Zuid-Afrika uit want ‘Freddy’ was onderweg naar de Afrikaanse oostkust. Zoals je vast wel weet krijgen cyclonen en tropische stormen een naam. Freddy hield huis op Madagascar en was op weg naar Mozambique. In de regio rond Vilanculos zou deze snoodaard aan land komen. Wij – bijna 700 kilometer meer zuidelijk – kregen af en toe stevige buien en wat windstoten te verduren. Niets bijzonders. Hier geen omgewaaide bomen.
Ik dacht dat het dit keer wel meeviel. Onvergelijkbaar met Idai en Kenneth vier jaar geleden. Zodoende gingen we in op een uitnodiging om een weekendje in Bilene door te brengen. Het waren heerlijke en ontspannen dagen. Maar onze gastheer Gaspar belde bijna elke twee uur met zijn moeder in Quelimane. Hij was ongerust. En waarom? Omdat ‘Freddy’ besloot om nog een keertje langs te komen. Dit keer in de noordelijke provincie Zambezia. Freddy houdt al meer dan 30 dagen aan. Sinds zaterdagnacht is bellen met die regio haast niet meer mogelijk.
Het gebeurt maar af en toe dat Mozambique opduikt in het Nederlandse nieuws. Dat is in bijna alle gevallen wegens slecht nieuws.‘Tropische storm Freddy maakt in maand tijd meer dan 130 slachtoffers.’ Las je dit NOS-artikel? Waarschijnlijk nog niet. Hoorde je er iets van op de radio en televisie? Staat er iets over in je eigen krant?
Laat deze tussendoor-zinnetjes eens tot je doordringen … ‘Ook in Mozambique zijn de gevolgen groot. Daar hebben volgens de VN bijna een half miljoen mensen hulp nodig.’ Een half miljoen …
Ik schreef vaker over cyclonen op mijn blog. Klik HIER. Club of Mozambique is een Engelstalige internetkrant. Klik HIER. Of HIER voor een nieuwsbericht met foto’s in het Portugees.
En morgen mogen Nederlanders stemmen voor het waterschap en de provincie. Ik hoop dat veel mensen zich realiseren dat het de hoogste tijd is om prioriteit te geven aan klimaat en natuur. Ik hoef geen stemadvies te geven maar het mag duidelijk zijn waar mijn loyaliteit ligt.
Mozambique viert vrouwendag elk jaar op 7 april. Een officiële vrije dag. Ook op 8 maart wordt er stilgestaan bij internationale vrouwendag. Vanochtend (om iets na zevenen) schoven twee buurvrouwen aan bij Isabel op onze veranda. Ik trok me dus al vroeg terug in mijn werkkamer. Want wat heeft een witte man te zoeken bij deze drie dames?
Deze bijeenkomst heeft echter niets te maken met de vrouwendag. Of misschien toch? En dan komt het woord ‘solidariteit’ om het hoekje kijken. Wat is er aan de hand? Onze huishoudelijke hulp (Martha) daagt sinds vorige week (1 maart) niet meer op. Zonder enige mededeling. De dag daarvoor (28 februari) kreeg ze – zoals gebruikelijk op de laatste dag van de maand – haar salaris. Handje contantje zoals altijd. Ze werkte bijna drie jaar bij ons. Naar mijn tevredenheid maar Isabel had best veel kritiek op haar werk. En omdat mijn lief nu veel vaker thuis is, waren haar opmerkingen niet uit de lucht. Heeft het een met het ander te maken? Dat weet ik niet want er is geen contact. Ze neemt de telefoon niet op. Heeft ze een nieuwe job? Is ze ziek? We weten het niet maar we besloten gisteravond om niet meer op haar te rekenen. We vervangen het slot op de poort want ze heeft onze / haar sleutel niet ingeleverd.
Ik baal hiervan want moeten we nu alweer iemand nieuw zoeken? Zucht. Ik vertelde al eerder dat onze buurvrouw Dona Isabel onze tuin een beetje bijhoudt. Dat gaan we nu wat gestructureerder aanpakken. Op maandag doet ze allerlei zaken in de tuin en op woensdag komt ze strijken. Dus een afspraak mét een maandelijkse betaling. Onze andere buurvrouw Katja – vanochtend ook aanwezig – krijgt af en toe een klusje en wordt dan per klus betaald. Verder maakt Isabel in huis schoon en ik doe de was. Boodschappen deed ik altijd al. En afwassen deden ook meestal zelf, zonder hulp van Martha. Dus voorlopig geen nieuwe ‘empregada’ in huis. Ik ben benieuwd hoe lang deze regeling van kracht zal blijven. En komt Martha weer opdagen dan … We zien wel!
Wat een gedoe! Ik kreeg een mailtje van mijn bank met bovenstaande tekst als titel. Ze schrijven dan wel ‘abertura’ (opening) maar eigenlijk bedoelen ze ‘sluiting’. ‘We gaan je rekening stopzetten.’ Wat is er aan de hand? Ik probeer het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. Ik opende ruim twaalf jaar geleden een bankrekening bij Banco Terra. Een toenmalige, Mozambikaanse dochter van de Rabobank. Dat deed ik op het toenmalige hoofdkantoor in Maputo. Laat ik dat kantoor ‘Samora’ noemen. Ik heb een euro-rekening en een meticais-rekening. Na wat aanloop-hobbels werkte alles prima. Mijn BT-pinpas en internet-bankieren. Ik maak(te) er veel gebruik van.
Toen verhuisden wij naar Matola-Rio. Het dichtstbijzijnde kantoor van BTM (de nieuwe naam – Banco Terra Moçambique) staat bij João Mateus, een kilometer of 10 verderop. Ik meldde me daar aan in 2016. Ik werd daar altijd vriendelijk geholpen. Een tijd later werd BTM opgekocht door MoZaBanco. Ik moest voor een aantal nieuwigheden naar hun kantoor in ‘Matola Cidade‘. Oa voor een nieuwe pinpas en aanpassingen voor internet-bankieren. Zucht. Maar alles bleef toch min of meer hetzelfde.
Toen opende MoZaBanco een kantoor op loopafstand van bij ons. ‘Moz River.’ Mooi zo, wel zo gemakkelijk. Zij hebben de pinautomaat die ik het vaakst gebruik. Af en toe doe ik een handeling IN het kantoor. Afgelopen september kon ik plots mijn internet-bankieren niet meer gebruiken. Ik kreeg steeds de melding dat de codes die ik invoerde niet correct waren. Vervelend maar ook niet heel erg want veel transacties kun je per telefoon of bij de ATM-automaat uitvoeren. Toch ging ik in november klagen in het kantoor. Medewerker Ivan begreep het ook niet. Hij probeerde het ook … tevergeefs. Zijn voorstel: we cancelen je inloggegevens en we vragen volledig nieuwe codes aan. Een week later had ik drie losse e-mails met allerlei codes en kon ik weer aan de slag. Dat probeerde ik vlak voor ik weer naar Nederland reisde – half december. Het werkte niet. Alweer niet.
Sinds enige weken word ik voortdurend gebeld door iemand van MozaBanco – meestal als ik les geef. Ik hou het dan kort en vraag om me terug te bellen. Dan doen ze, maar weer tijdens mijn werktijd. Zucht. Uiteindelijk krijg ik ze aan de lijn. Ze zeggen dat ze vanuit João Mateus bellen. Ik meld vriendelijk dat ik nu mijn zaken – al een hele tijd trouwens – regel bij Moz River, bij meneer Ivan. Dat vertelde ik hen al een paar keer eerder.
Nog iets vreemds, even iets tussendoor. Mijn pinpas is officieel verlopen op 09/22. Toch gebruik ik deze pas nog bijna dagelijks. Ook afgelopen weekend nog in Zuid-Afrika. Ik kreeg waarschijnlijk al een keer een telefoontje hierover maar ik weet dat niet zeker. Mogelijk door mijn irritatie of door mijn zwakke Portugees.
Afgelopen week kreeg ik telefoon dat MoZaBanco mijn euro-rekening gaat afsluiten omdat ik die rekening al lang niet meer heb gebruikt. Er staat nog wel geld op. Ik protesteer heftig. Ik leg uit dat mijn salaris in euro’s wordt betaald maar dat ik geen internet-toegang meer heb om te internetbankieren. Dat is tegen dovemansoren gezegd. Mogelijk ook door mijn geïrriteerde zwakke Portugees.
Vrijdag kreeg ik dan de hierboven genoemde e-mail. Ik zag dat bericht tijdens ons Zuid-Afrika-weekendje. Ik moet dringend vier gegevens aanleveren. Ik mail drie ingescande documenten als antwoord. Ik zie dat die vraag komt van ‘Samora’ waar ik al zeven jaar niet meer over de vloer ben geweest. Ik werd vanochtend al voor 9u gebeld met hetzelfde verzoek. Ik antwoord zeer korzelig. Ik besluit mijn lessen van vandaag te annuleren en naar Maputo (Samora) te rijden met allerlei documenten.
Nadat ik wat stoom heb afgeblazen, kan ik luisteren en normaal antwoorden. Deels in het Portugees, deels in het Engels. Ze willen controleren of mijn gegevens nog up to date zijn. Ze krijgen kopieën van mijn identiteitskaart, van mijn nuit (een soort Burger Service Nummer) en een bewijs van waar ik woon of verblijf in Djonasse Matola-Rio. En ik moet aantonen hoe ik aan geld kom. Dat laatste leg ik uit. Salaris in Nederland en problemen met mijn euro-rekening bij MoZaBanco wegens internet-blokkade. Dus vaak euro’s wisselen voor meticais bij een wisselkantoor of met familieleden. Ik vul een papier in want ik moet officieel verhuizen voor de bank van ‘Samora’ naar ‘Moz River’. Ik teken een formulier. Zucht.
Tenslotte vraag ik – met enige schroom – iets over mijn verlopen maar nog wel werkende bankkaart (pinpas). De dame zoekt iets op in haar computer en zegt dat mijn kaart bij ‘João Mateus‘ op me ligt te wachten. Oké, nooit iets over vernomen via e-mail of gewone post. Ik vraag of ik die kaart daar morgenochtend kan ophalen. Dat kan maar voor de zekerheid belt zij. ‘Samora’ belt ‘João Mateus‘. En weet je wat er wordt geantwoord? Meneer Koenraads kaart ligt in ‘Moz River’. Haha en dan beweren dat ze niet weten dat ik niet meer bij ‘Samora’ klant ben maar bij ‘Moz River’. Zucht.
Ik ga er donderdag langs. Nieuwe kaart ophalen en hopen dat ik daarna weer kan internet-bankieren. Zucht.
Ps. Ik heb mijn RIP Vic en Eddie stukje van vrijdag wat uitgebreid. Klik HIER.
Mogelijk schrijf ik later wat meer over beide heren. Zij hebben elkaar niet gekend. Zij zijn overleden op dezelfde dag.
Vic Anciaux – Eddie Bogaert
Zoals ik vrijdag al meldde, schrijf ik nu (een paar dagen later) ietsjes meer over deze twee mannen.
Vic Anciaux – mijn hele jeugd hoorde ik zijn naam in de gesprekken over politiek. Mijn vader en hij (de Vic) waren goede jeugdvrienden in Boechout. Toneelspelen, een KSA-afdeling (nieuw) leven in blazen, druk bezig met de Vlaamse zaak, enzovoort. Vic verhuisde naar Brussel en werd huisarts in Machelen. Mijn vader bleef in Boechout wonen en werd leraar op de plaatselijke middelbare school, actief in allerlei culturele verenigingen. Ze waren beide actief lid van de Volksunie. Anciaux (Vlaams nationalist) op landelijk niveau, staatssecretaris, onderhandelaar, partijvoorzitter. Mijn vader op lokaal niveau. Hij was lijstduwer en later schepen (wethouder) in Boechout. Ze spraken elkaar af en toe op (politieke)bijeenkomsten. Vic Anciaux hielp mijn Kosovaarse (pleeg)zus met de juiste adviezen voor haar naturalisatie. Na zijn pensionering was Vic Anciaux een boegbeeld voor Kom op tegen Kanker acties. Hij bezocht de begrafenissen van mijn beide ouders in Boechout.
Eddie Bogaert – in 1999 leerde ik deze enthousiaste Zeeuw kennen. Hij was op dat moment voorzitter van de GOV (Goese Operette Vereniging). Dit amateurgezelschap – tegenwoordig Muziektheater Zeeland – wilde destijds de bakens verzetten. Een verjonging van zowel leden als publiek en naast operettes veel meer musicals en heel af en toe een uitstapje naar opera. Ik werd in 2000 gevraagd als regisseur van een nieuwe musical: Zacharias Jansen. Ik had een grote inbreng. Mocht het scenario deels aanpassen, had een vinger in de pap bij de kostuums en het decor. Ik kreeg de artistieke touwtjes in handen. Marjolein – de vrouw en grote liefde van Eddie – speelde en zong de vrouwelijke hoofdrol. Zijn schoonmoeder was mijn regie-assistente. Mijn eerste kennismaking met het culturele wereldje van Goes en omstreken. Het was een fijne kennismaking met Eddie en zijn clubje. Een jaar later (2001) zetten we gezamenlijk onze tanden in Anatevka, Fiddler on the roof. Een musical die zelfs een tv-registratie beleefde. Ik kwam wekelijks bij Eddie en Marjolein over de vloer. In het dagelijks leven was Eddie politieagent, fanatiek Ajax-fan, volleerd wereldreiziger en wielertoerist. We kwamen elkaar met grote regelmaat tegen. In het theater, bij een wielerwedstrijd, op Facebook, bij bijzondere evenementen. We regeerden op elkaars stukjes. Hij was een gepassioneerde reis-blogger. Zijn levensmotto was Carpe Diem en zijn lievelingswoord: genieten. Na zijn pensionering werd hij oa heel actief als organisator van de Ride for the Roses. Een groots, landelijk fiets-evenement met als doel geld inzamelen voor kanker-projecten en kankeronderzoek. Die rotziekte werd hem fataal.
Wat zal ik eens antwoorden? Zeven en dan maak ik af en toe een sprongetje naar zeven min en dan weer naar zeven plus.
777. Maak je makkelijk contact met anderen?
In het algemeen wel. Dat heb ik natuurlijk vooral moeten uitproberen tijdens de vakanties in mijn eentje. Dat lukte me uitstekend.
778. Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws geleerd?
Vandaag nog. Ik probeer te doorgronden hoe ik allerlei gegevens van mijn ene (de oude) laptop de andere (de nieuwe) laptop kan overschrijven. Morgen ben ik die kennis vast weer vergeten. Zo gaat dat ook (te vaak) met nieuwe Portugese woorden.
779. Hoe hoog is het muurtje om je hart?
Eigenlijk helemaal niet zo hoog, denk ik.
780. Doe je weleens dingen tegen je zin?
Ja. Dat doet iedereen toch wel eens. Ja toch?
781. In welk boek had je graag een rol willen spelen?
Een leuke vraag. Ik denk nu even na over de boeken die ik onlangs las of beluisterde. Assistent van Rembrandt? (Ik las ‘De schilder en het meisje’) Soms denk ik dat ik rechercheur zou kunnen zijn. Maar misschien nog meer een goede strafrechtadvocaat. En dat zijn voor mij eerder romanpersonages dan mensen die ik dagelijks ontmoet.
782. Ben je ondernemend?
Hier zou ik mezelf een zes min voor geven. Want ondernemend is toch het tegengestelde van uitstellend? Ja, ik kan best ondernemend zijn hoor.
783. Kom je altijd te vroeg, te laat of op tijd?
Op tijd. En als ik door omstandigheden toch te laat dreig te komen dan laat ik dat zo snel mogelijk weten. En ben ik te vroeg, dan wacht ik gewoon even buiten of in de auto of in een café in de buurt.
784. Hoe zorg je voor orde in je hoofd?
Werk op tijd afwisselen met andere zaken. Lezen, op reis gaan, lekker eten, een filmpje, museumbezoek, bloggen enzovoort
785. Ben je ooit ergens geweest waar je alleen maar zand of water om je heen zag?
Op een boot. Maar dan zag ik natuurlijk ook nog de boot, niet alleen de zee. Alleen zand … ja, ergens in de Sahara. Ik maakte een korte wandeltocht vanuit ons kampement. Mogelijk hier en daar nog een palmboom maar toch voornamelijk heel veel zand. Ik vond het zo sensationeel dat ik me uitkleedde en in mijn blote niks me van een hoge zandduin naar beneden liet rollen.
Ook bovenstaande foto komt deels in aanmerking als antwoord op deze vraag. Je ziet mijn geliefde dochter die mijn persoontje op handen draagt. Hahaha. De schat. De foto (2006) is genomen in een droog gevallen meer in Etosha National Park in Namibië. Ik heb soortgelijke foto’s in de Gobi-woestijn in Mongolië. Maar dat is voor een andere keer.
786. Op welke plek ga je zitten in een achtbaan?
Ik heb nog nooit in een échte achtbaan gezeten. Dan bedoel ik dus eentje die ‘over de kop’ gaat. Nee, dat is niet aan mij besteed. De andere ‘banen’ (bijvoorbeeld in de Efteling) doe (deed) ik braaf mee met mijn (klein)kinderen.
787. Wijs je iemand snel op zijn of haar fouten?
Dat hangt van de situatie af. Als leraar of regisseur hoort dat bij je taak om op het juiste moment iemand op een fout te wijzen. In mijn dagelijks leven met Isabel zal ik eerder op mijn tong bijten of zelf een mogelijke fout (van haar) herstellen.
788. Welke rol heb jij in je vriendengroep?
De organisator, de bedenker, de plannenmaker, de boeker. Ik denk nu natuurlijk aan een specifiek vriendengroepje met E, W en G.
789. Wat is het vreemdste wat je ooit hebt gegeten?
Een paar gerechten in Beijing. Ik schreef er al eens een stukje over. Klik HIER. En lang geleden ergens in Frankrijk vond ik ‘tripe’ niet helemaal mijn ding. Ik hou wel van hersentjes en zwezerik. En voor (kalf)tong mag je me wakker maken. De krokodil die ik bestelde bleek kip te zijn en de olifantslurf was een stuk rundvlees. Koedoe maak ik af en toe klaar. Raar? Niet in mijn Afrikaanse tweede huis. O ja, in Noorwegen (Trondheim) at ik een keer walvis. Een soort kerstspecialiteit als ik het me goed herinner.
790. Lees je je horoscoop?
Zelden of nooit. Heel af en toe (niet eens jaarlijks) leest Isabel mijn horoscoop voor in een of ander tijdschrift.
791. Wat is de raarste plek waar je ooit bent wakker geworden?
Op een matrasje in onze woonkamer naast een buurvrouw. Even verderop lag Ine ook op een matrasje, zij met een buurman. De man van die buurvrouw. Dat lijkt op partnerruil maar dat was het niet. Gewoon op het eind van een tuinfeestje met onze zatte koppen in slaap gevallen in onze woonkamer waar we een laatste afzakkertje namen. De buren zouden blijven slapen want zij woonden net iets te ver weg om nog veilig thuis te komen. Ons bed en slaapkamer waren gewoon één trap naar boven maar dat herinnerde ik me pas toen het licht werd. Hahaha.
Natuurlijk zijn er ook andere plekjes die bijzonder waren. Op een vrachtboot, in het schoolportiek, in dezelfde woestijn als in vraag 785, in een brandende boerderij, in een vliegtuig, op een dorpspleintje in Broek in Waterland, op een Grieks strand.
792. Zou je willen dat er iets naar je vernoemd zou worden?
Ja, maar dan moet ik nu ook nog bedenken wat dan. Wie weet kom ik daar nog eens op terug.
793. Wat doe je als je niet kunt slapen?
Lezen. Dat is het fijne van een e-reader. Daar hoef ik het licht niet voor aan te knippen. En zo’n ding weegt weinig. Hooguit één of tweemaal per jaar installeer ik me op de bank bij de televisie. En als het niet kunnen slapen te maken heeft met iets dat ik dringend moet afmaken dan sta ik op en ga naar mijn werkkamer.
794. Kun je ook bevriend zijn met mensen die totaal anders denken?
Ja, maar uiteraard zijn er grenzen. En dan weet ik niet of ik ze onder het kopje ‘vrienden’ zal scharen. Kennissen of buren waar ik vriendschappelijk mee omga, kunnen gerust totaal anders denken dan ik.
795. Hoelang zou jij kunnen overleven op een onbewoond eiland?
Waarschijnlijk zal ik dit nooit uitproberen. Maar zeg nooit nooit. Een paar dagen zal wel lukken als er water of een riviertje is.
796. Hoe vaak google je de naam van je jeugdliefde(s)?
Ik heb dat wel eens gedaan. Eerder door een toevalligheid. Ik zag de naam van een jeugdliefde voorbijkomen op Facebook. Voor- en achternaam. Of zij dat ook was, weet ik niet. Ik heb haar al meer dan 40 jaar niet gezien. Zij emigreerde lang geleden naar een ver buitenland. Ik stuurde deze vrouw een berichtje met de vraag of zij was wie ik dacht dat ze was. Ik heb nooit antwoord gekregen. Verder vond ik ook niets over haar. Waarschijnlijk gebruikt ze – als ze nog leeft – de naam van haar man want ik weet dat zij in dat buitenland is getrouwd. Ook alweer 40 jaar geleden.
797. Welk schoolvak vond je verschrikkelijk?
Scheikunde en fysica maar dat kwam ook door een vervelende leraar. Hij gaf beide vakken.
798. Welke ingrediënten mogen niet ontbreken in je favoriete taart?
Wat is mijn favoriete taart? Ik hou van taart. Een kersentaart, rijstevlaai, cheese cake, slagroomtaart. Het is moeilijk kiezen.
799. Wat zing je onder de douche?
Ik zing niet onder de douche. Hooguit kaïeter ik luidkeels als het water plots té koud of té heet is.
Laat ik beginnen met de vijf boeken die ik de afgelopen tijd heb beluisterd. Meestal in de auto, heel soms in mijn werkkamer en nog zeldzamer terwijl ik wandel. Dat laatste – wandelen – doe ik veel te weinig maar dan gebruik ik de smoes: te warm, te slijkig door de regen. Ik beken … het zijn smoezen. En aan goede voornemens doe ik zelden.
Zoals ik al eerder vertelde, luister ik naar boeken via mijn abonnement van de bibliotheek in Leeuwarden. Na drie weken verdwijnen ze vanzelf uit mijn digitale boekenkast. Het is wel mogelijk om een boek een periode langer te lenen.
Waarschijnlijk is ‘De acht bergen’ het bekendste boek omdat het onlangs prima is verfilmd. Een mooi boek, een mooie film. Het mooiste boek dat ik in dit logje ter sprake breng. ‘Hittegolf’ is een verzameling korte verhalen die allemaal het etiket ‘thriller’ en ‘licht erotisch’ mee kunnen krijgen.
‘De lege stad’ is een historische roman. Het bombardement op Rotterdam 1940. ‘De belofte’ sprak me zeer aan, mede omdat het zich in Zuid-Afrika afspeelt. En zoals je weet is dat bij ons ‘om het hoekje’. ‘Het Wolvennest’– ook een historische roman was onderhoudend. Ik had het echter nog niet volledig beluisterd toen de drie weken erop zaten. Ik voelde geen behoefte om het opnieuw te downloaden. Dat laatste kwam ook door de kerstvakantie. Een periode dat ik uiteraard veel minder in de auto zit.
Twee boeken van bestseller-schrijver Wilbur Smith. Ik ben al heel lang fan van zijn boeken. Waarbij ik wel moet opmerken dat niet al zijn boeken een hoge waardering krijgen. En dat was nu ook weer aan de hand. Ik las ‘Roofvogels’ in de vakantie. Heel veel uurtjes leesplezier. Ook dit verhaal speelt zich af in zuidelijk en Oost-Afrika. Maar dan wel in de 17de eeuw. De VOC-tijd. Heel veel jaren later schreef hij een vervolg op Roofvogels. ‘Gouden Leeuw’. Ik vond het een vervelend boek met enkele afschuwelijke personages. Ik heb het boek figuurlijk dichtgeklapt – ik lees digitaal op mijn e-reader – zo’n honderd pagina’s voor het eind.
Het grote leesproject van de laatste weken was ‘Het huis met de geesten’ van Isabel Allende.
Dit boek en de schrijfster verdienen een apart logje. Met andere woorden: wordt vervolgd.
Een kort vervolg op mijn logje over Isabels ontslag en hoe mijn leven deels op de kop staat. Allereerst wil ik iedereen bedanken die heeft gereageerd. Hier op WordPress, via een Appje, via een mail. Erg lief. Dankjewel.
We hadden een leuk weekend. Ik zorgde ervoor dat ik me zo weinig mogelijk terugtrok in mijn werkkamer. We keken best veel samen tv (Netflix). We gingen op bezoek bij buren (2 km verderop). Gezellig bijgepraat en wat hebben zij een geweldige tuin. Tussendoor probeerde ik voorzichtig terug te kijken op de afgelopen week zonder in verwijten te vervallen. Het was een beginnetje. Praten over onze tuin is gemakkelijker en veiliger. Ik hoop dat ik binnenkort terug kan kijken naar dat logje als ‘emotionele paniek’. Wordt vervolg. Einde NAWOORD.
Het regent al dagen in dit deel van de wereld. Heler straten en wijken staan onder water. Wij hebben er weinig last van. Het zwembad loopt over maar dat is geen probleem. Een gevolg van de langdurige regenval is het afsluiten van de waterleiding. Er zijn door kleine aardverschuivingen veel buizen ontwricht. Dus tijdelijk geen water uit de kraan voor veel mensen. Wij kunnen nog even verder want we hebben twee watertanks. Respectievelijk van 2500 liter en 1000 liter. Dat is natuurlijk klein leed ten opzichte wat er in Turkije en Syrië is gebeurd. In 2004 was ik in dat gebied. Dat zou vandaag niet meer gaan door die ellendige burgeroorlog.
Enkele weken geleden voegde ik twee strip-grapjes van Dirk Jan toe aan een logje. Getekende taalgrapjes. Dat doe ik ook vandaag. Een (glim)lach moet op zijn tijd, vind je niet? Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd.
En nog eentje …
Oo ja … Isabel is zich een beetje aan het verdiepen in ‘micro financiën’. Ook in de praktijk. Dat is ook een ‘beginnetje’ en daarvoor moet ze niet meer eerst naar ‘haar baas’ zoals Dirk Jan.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit stukje zou publiceren. Het feit dat jij dit nu kunt lezen, toont aan dat ik op de knop PUBLICEER heb gedrukt. En mogelijk besluit ik over enige tijd dit logje weer te verwijderen.
En waarom deze eerste alinea? Omdat dit deels over Isabel gaat en meestal ben ik terughoudend om over haar (kritisch) te bloggen. In de rechterkolom van dit blog meld ik de lezer dat ik schrijf over wat me bezighoudt. Dat zijn vaak dagdagelijkse zaken. Een boek, een film, een uitstapje, een recept. Iets over sport of over politiek. Wat me nu al een hele tijd bezighoudt is het ontslag van Isabel. In mijn #100 tag stukje van een tijdje geleden was het woord ‘ontslag’ al opgedoken. Enkele wakkere volgers hadden dat al opgemerkt. Dat ontslag (sinds 1 februari) houdt me heel erg bezig, vandaar dat ik er toch over schrijf. Gelukkig heb ik mijn eigen werk nog. Vier dagen per week geef ik les in Maputo en ben ik van ongeveer 12u tot half 7 de hort op. Maar de nachten breng ik te vaak tobbend en piekerend door.
Toen ik Isabel voor het eerst ontmoette werkte ze al bij ‘de bank’. De bank is een paar keer van naam veranderd en ook een keer van eigenaar. Isabel bleef altijd op post en slalommende een beetje van het ene filiaal naar het andere en later van de ene verdieping naar de andere verdieping op het hoofdkantoor. Op 1 april aanstaande zou ze 15 jaar volmaken. Er zijn maar twee andere medewerkers van ‘de bank’ die er langer werken. En toch staat ze op straat.
Uiteraard ken ik maar één kant van het verhaal. Ze is al een hele tijd ontevreden, onder andere omdat ze zelden een loonverhoging krijgt en ze een onduidelijke functieomschrijving heeft. Zeker als ze weer maar eens een andere manager krijgt. Alle opeenvolgende ceo’s luisteren wel naar haar verzoek/klachten maar er veranderde zelden iets. Met haar nieuwste afdelingsbaas – een jonge ambitieuze manager – heeft het nooit geklikt. Ik denk – en dat is zeer subjectief – dat hij te veel wilde veranderen en Isabel koppig bleef vasthouden hoe zij het altijd had gedaan. Isabel is goed in NEE-zeggen, JA-zeggen is een leerpuntje. Zeg ik een beetje cynisch. Een stevige clash volgde met onduidelijke reprimandes richting Isabel. Nooit een fatsoenlijk functionerings- of beoordelingsgesprek. Deze nieuwe baas zocht daarna steun bij een directeur hogerop. Ook geen ‘vriendje’ van Isabel. Daarop volgde een lange brief met waarschuwingen richting Isabel. De details heb ik nooit goed begrepen door verhullend, juridisch Portugees taalgebruik. Maar de boodschap was duidelijk. Het was een eerste stap richting ontslag want als zij niet zou voldoen aan de eisen dan had ‘de bank’ een juridische stok om mee te slaan. Die brief dus. Met hulp van mijn schoonvader kwam er een nog langer juridisch antwoord. Officieel dus van Isabel. De brief van ‘de bank’ werd met de grond gelijk gemaakt en moest van tafel. Dat gebeurde ook. Maar uiteraard volgde een juridisch meer correcte brief. En weer een antwoord van Isabel gericht aan ‘de bank’.
De laatste dag (half december) voordat de ceo vier weken op vakantie vertrok naar Portugal werd zij ontboden op zijn kantoor. Eigenlijk was zijn vraag: “Isabel, wat moet ik aan met deze kwestie? Ik weet het niet want ik ben hier nog maar kort.” Met andere woorden een soort pat-stelling. En toen werd het half januari en toen eind januari. Isabel kreeg geen officieel ontslag maar na weer een bezoek op het kantoor van de ceo werd er een cheque (#) met dank voor bewezen diensten aangeboden. Dat heeft ze aangenomen. Ze had dat kunnen weigeren maar dan was het scenario niet moeilijk te raden. De ‘bazen’ zouden dan op elke slak zout gaan leggen en haar zo gauw mogelijk ontslaan wegens ‘wat voor obstructie dan ook’. En dan was er ook geen cheque. En ook geen ‘ww’ (of zoiets) … ik denk het, zeker niet bij zo’n soort ontslag.
Onmiddellijk verdween iets meer dan 55% van de cheque naar allerlei taksen, belastingen en een verplichte aflossing van een lening bij ‘haar bank’.
IK HEB ER DE PEST OVER IN. Waarom? Omdat dit mijn dagelijks leven heel erg beïnvloedt. Natuurlijk moet ik zeggen ONS leven. Ik ken Isabel enkel met betaald werk van maandag tot vrijdag. Dat geeft gaf een duidelijke structuur aan mijn en haar leven. Aan ons leven. Ik ben een oude man en heb flink wat ingeleverd aan geestelijke flexibiliteit. Sic. We zijn nu 10 dagen verder en ik vind het een ramp. Ik kan er niet tegen dat ik niet meer alleen in huis ben om mijn lessen voor te bereiden. Voorheen veranderde ons ‘huis’ in ‘mijn kantoor’ nadat Isabel rond half 7 was vertrokken. Nu zijn er voortdurend ’s middags anderen over de vloer, inclusief flesjes bier, whiskey en luide muziek. Vrienden. Buren. Ja … ze komen helpen met klusjes. Ja, dank daarvoor maar … rot op!
Isabel begrijpt mijn klagen niet. “Ze komen toch helpen!” We praten langs elkaar heen. Ik weet het. Ik slik veel ergernis in. Ik probeer redelijk en begripvol te zijn maar dat lukt me niet altijd. Omdat er een cheque ligt voelt ze geen onmiddellijke noodzaak om te beginnen solliciteren. Iets dat ze al 15 jaar niet heeft gedaan. Dat had ze trouwens ook al voor haar ‘ontslag’ kunnen doen. Maar dat terzijde. “Een job is meer dan alleen maar geld. Het is ook een kader met collega’s, sociale contacten en het geeft een (dagelijkse) structuur.”Ouwe-mannen-gelul. Voorlopig is het nog aan dovemansoren gericht. En ik geef het eerlijk toe … ik heb weinig geduld op dit ogenblik. Ik ben op dit moment niet de vrolijkste in huis. Ik ben mede-schuldig aan de spanning in huis en tussen ons.
Voor het eerst sinds ik haar ken, bekruipt me het gevoel (angst?) dat we mogelijk het einde van het jaar als koppel niet gaan halen. (*)
(#) Cheque … geen gouden handdruk, eerder iets van goedkoop koper of messing …
(*) Ik hoop deze laatste zin zo gauw mogelijk te kunnen verwijderen.
Koen Schyvens 