Het is vandaag alweer de derde niet-verjaardag van mijn moeder. Zoals ik al eerder memoreerde was mijn moeder een enthousiaste hobby-schrijver. In 1997 en de jaren daarna volgde ze een schrijfcursus in Nederland. Een paar jaar later was ze zelf de ‘juf’ die schrijfles gaf aan een club vriendinnen. Veel van die schrijfsels bundelde ze en kregen wij cadeau met Kerstmis.
Uit de bundel: ‘Opbloeiende schrijfzaadjes’ citeer ik een kort stukje dat ze schreef op haar verjaardag over haar naam.
Lutgart
In het geboorteregister sta ik officieel ingeschreven met de namen LUTGARDIS MARIA ALPHONSINA. De heilige Lutgardis is één van onze Vlaamse heiligen.
Mijn roepnaam werd Lutgarde met een D in ’t midden en DE op ’t einde, tot na de lagere school. Toen ik op het Lyceum zat en in een periode van ‘Vlaams idealisme’ leefde, veranderde ik de schrijfwijze in Lutgart.
Mijn nabije familie, mijn zus en enkele neven en nichten alsook mijn beste vriendinnen noemen mij ‘Lut’ of ‘Lutje’. Dat werd later ‘Tante Lut’. Maar mijn man, die toen nog mijn vriend was, vond dit een lullige, truttige afkorting. Hij zei dat het jammer was zo’n mooie naam te verminken. In zijn woonbuurt (omgeving Antwerpen) zegt men tegen een domme vrouw soms een ‘stomme lut’.
Ik ben best tevreden met mijn naam, vooral omdat ik nog steeds een echte Vlaming ben in hart en nieren.
Hoogerheide – 9 september 1997