Tags

, , , , , , , , , , , , , , ,

Nog even en dan zit mijn verblijf (bezoek) aan Mozambique er weer op (voor een tijdje). Ik maak allerlei lijstjes van dingen ik nog moet (wil) doen en van zaken die ik wil gaan doen bij thuiskomst in Nederland. Maar soms gebeuren er onverwachte ongelukjes. Dit incident(je) verdient een label als ‘genant’. Ik vertel. Maandagavond wilde ik de EK-wedstrijd Slovakije – België zien maar ik kon onmogelijk op tijd thuis zijn dus ik koos ervoor om in een populair voetbalcafé (restaurant) te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had een blauwe, lange broek aan die ik hoogst zelden draag. Een broek met erg ondiepe zakken. Ik stopte mijn mobiele telefoon – zoals gewoonlijk – in mijn kontzak. Dat voelde een tikkeltje anders dan gebruikelijk. Dat geeft niet want meestal leg ik de telefoon dichtbij me op tafel. Ik voelde dat ik beter voor de match naar de (grote) wc kon gaan dan tijdens de wedstrijd. Nogmaals zo gezegd, zo gedaan. Ik stroop mijn broek naar beneden en … plons. Oo help!!! Ik vis dat ding (Samsung Galaxy A21s) onmiddellijk uit de pot, met schoon water, dat wel. Gelukkig maar. [Volgens mij zit meneer Pannenkoek nu te grinniken.] Ik ga zitten met m’n broek op mijn voeten en rol flink wat wc-papier van de rol. Ik haal mijn telefoon uit het beschermhoesje. Ik dep me een ongeluk en na enkele minuten lijkt alles weer als vanouds. Alles droog. Oef. Ik vervolg met de (grote) boodschap die ik daar wilde doen en ga daarna terug naar mijn positie voor een groot televisiescherm in Mundos.

Even een berichtje sturen zat er niet in want mijn toestel is ‘dood’. Nada, niks. Ik doe vergeefse pogingen om dat kreng weer op te starten. Het lukt niet. Als ik ’s avond weer thuis ben – o ja, de Rode Duivels verloren, ook dat nog – koppel ik mijn telefoon weer aan de stroom. Lees: elektriciteit om op te laden. Ik zie onmiddellijk het bekende draaiende rondje en 89%. Oef. Ik pak een Heineken 0.0 en wil wat voetbal-appjes sturen naar mijn vrienden. De telefoon vraagt om een update. Dat sta ik toe en minder dan een kwartier later is de update geïnstalleerd en de foon opnieuw opgestart. Ik zie een lichte trilling op het scherm en verstuur wat berichtjes. Dinsdagochtend trilt het beeldscherm nog wat heftiger en lijkt alles erg ‘overbelicht’. Niet leuk. En na een kwartier is alles zo dood als een pier. Ik doe tig vergeefse pogingen om dat kreng weer op te starten. Het lukt me niet. Ik zoek een oud (maar niet kapot) toestel uit een bureaula, verwissel één sim-kaartje en kan weer bellen. Alle gegevens staan echter wel op die gecrashte telefoon. Met mijn Google-account vind ik wel enkele noodzakelijke nummers. Ik besluit om een tijdelijke digi-detox te aanvaarden.

Op donderdag ben ik op tijd op een afspraak maar MC is er niet. Via collega’s hoor ik dat ze zich ziek heeft gemeld en mij een appje heeft gestuurd. Tja. Niet gezien dus. Vriendin Mel belooft me te helpen; zij kent wel iemand die dat soort zaken kan fixen. Op vrijdagochtend gaan we op stap. Via allerlei sluip-door-steegjes komen we bij ‘winkeltjes’ met geschilderde telefoon- symbolen. Mel zal – indien nodig – voor uitleg zorgen. Een ‘witte man’ is een zeldzame verschijning in dat labyrint.

Mercado Matola-Rio

Zoals je op de foto ziet … allemaal kleine micro-bedrijfjes. Links een kleermaker die een leren handtas repareert. Rechts een schoonheidssalon – focus op nagels, wenkbrauwen en wimpers. Mel (met blauwe broek en handtas over haar rechterschouder) zie je staan met een jongen rechts van haar. In werkelijkheid zijn er wel vier jongens bezig op minder dan vier vierkante meter.

Het stoffelijk overschot wordt bevrijd uit zijn gelijmde, kunststoffen kist. (*)

Met een stukje plastic en een flesje vloeistof wordt de lijm losgeweekt. Een werkje van een kleine tien minuten. Ik probeer zo goed mogelijk uit te leggen wat er is gebeurd. Ik denk nog steeds dat de update de boosdoener is. Er worden bijna dertig minuscule schroefjes los gepeuterd.

Een chirurg in opleiding aan het werk, inclusief een intake-gesprek.

Deze eerste dokter vervangt tijdelijk enkele ingewanden.

Een schroevendraaier wordt gebruikt om mijn toestel (aan de zijkant) opnieuw op te starten.

Tevergeefs. Er zit nog steeds geen leven in het beestje. Hij moet overgebracht worden naar de OK. Een werkje voor de echte specialist.

Mel probeert te begrijpen wat er allemaal wordt uitgevoerd.

Het is niet de batterij maar het scherm dat de geest heeft gegeven. Mijn grootste fout: een toestel dat in het water lag (al was dat nauwelijks 5 seconden) verdraagt geen elektro-shocken. Nooit bij stil gestaan. De dokter kan een nieuw scherm implanteren. De duurste versie kost ruim 60 euro maar die heeft hij niet in huis. Een goedkopere – maar prima alternatief – kost 20 euro plus 7 euro werkkosten. Ik ga niet afdingen wat eigenlijk wel gebruikelijk is. De deal is snel en gemakkelijk gesloten. Twintig minuten later loop ik arm in arm met vriendinnetje Mel naar de auto. Ik straal van oor tot oor. Alles werkt weer. Ik ben nauwelijks iets van informatie kwijt. Er zit heel wat plakband op het toestel maar dat mag er na 24 uur af want dan is de lijm (binnen in het toestel) voldoende uitgehard.

Oef. Thuis neem ik zelden of nooit mijn telefoon of e-reader mee naar ‘het kleinste kamertje’. In een kroeg of restaurant doe ik dat wel want een diefstal is zo gepleegd. Daar kunnen Isabel en Mel over meepraten. Hun telefoons zijn vorige week tijdens het stappen uit Mels tas gejat. Er loopt een politieonderzoek en er zijn camerabeelden bekeken maar ik weet zeker dat ze die dingen kwijt zijn. En het opsporen via Google-trac levert wel de buurt op waar de toestellen zijn, maar uiteraard geen adres. Ook zij hebben nu hun oude toestellen weer in gebruik en kregen vrij simpel nieuwe sim-kaartjes met hetzelfde nummer.

(*) Ik hoop dat niemand zich stoort aan mijn beeldspraak zoals: dokter, patiënt, dood enzovoort.