• AVG / GDPR
  • Blogs en Links
    • Archief
    • Blogs
    • Links
  • Fictie
    • Boris
    • De legende van Sint Juttemis
    • De witte stier
    • Een eindelooze achtervolging
    • Mijn korte fictie stukjes
  • Koen kijkt
    • Koen kijkt films
    • Koen kijkt series (alleen)
    • Koen kijkt series (met Isabel)
  • Koen leest
    • Favoriet
    • Onlangs gelezen
    • Op de boekenplank
  • Koen op reis
    • Afrika
      • Botswana
      • Egypte
      • Ethiopië
      • Kenia
      • Mali
      • Marokko
      • Mauritius
      • Mozambique
      • Namibië
      • Oeganda
      • Swaziland
      • Tanzania
      • Zimbabwe
      • Zuid Afrika
    • Azië
      • China
      • Indonesië
      • Mongolië
      • Rusland
      • Thailand
    • Eilanden
    • Europa
      • Albanië
      • Andorra
      • België
      • Bosnië en Herzegovina
      • Denemarken
      • Duitsland
      • Estland
      • Frankrijk
      • Gibraltar
      • Griekenland
      • Groot Brittannië
        • Engeland
        • Noord Ierland
        • Schotland
        • Wales
      • Hongarije
      • Ierland
      • Italië
      • Kosovo
      • Kroatië
      • Letland
      • Lichtenstein
      • Litouwen
      • Luxemburg
      • Macedonië
      • Monaco
      • Montenegro
      • Nederland
      • Noorwegen
      • Oostenrijk
      • Polen
      • Portugal
      • Roemenië
      • Rusland
      • Servië
      • Slovenië
      • Spanje
      • Tsjechië
      • Turkije
      • Vatikaanstad
      • Zweden
      • Zwitserland
    • Latijns Amerika
      • Brazilië
    • Midden Oosten
      • Israel
      • Libanon
      • Syrië
      • Turkije
    • Noord Amerika
      • Verenigde Staten
  • Koen schildert
  • Koen verzamelt
    • Koffie
    • Opmerkelijk
    • Plastic stoelen
    • Postkantoren
    • Toilet signs
    • Vuurtorens
  • Kort
    • 2011
    • 2012
    • 2013
    • 2014
    • 2015
    • 2016
    • 2017
    • 2018
  • Kunst en Cultuur
    • Beeldend
    • Muziek
    • Theater
  • Over Koen
  • Werk
    • Maatwerk
    • Mister Him
    • Nu
      • Gemeente Goes
      • Het Middelburgs Theater
    • Vroeger
      • A 58
      • Gemeente Goes
      • Goese Operette Vereniging (GOV)
      • Het Hondje van de Ruyter
      • Het Roosendaals Toneel
      • Het Zunderts Toneel
      • Openluchtspelgroep Oosterhout
      • Stichting Babel
      • Theater Reflex
      • Theater Rob Heiligers
      • Umoja cfc

Koen Schyvens

~ Mister Him – Dag In, Dag Uit

Koen Schyvens

Tag Archief: Diefstal

Pasen

17 zondag apr 2022

Posted by Koen in Reizen, Religie

≈ 14 reacties

Tags

Christenen, Diefstal, Heilge Grafkerk, Israel, Jeruzalem, Jona Lendering, Mainzer Beobachter, Oudheid, Paaseieren, Pasen, Reizen, Vakantie

Vandaag is het Pasen. Nou ja … zo heet deze zondag in de Christelijke traditie. Mozambique viert officieel geen religieuze feestdagen. Uiteraard kunnen Mozambikanen dat wel. Hebben we een lang weekend? Ja en nee. Paasmaandag, Pinkstermaandag en 2de Kerstdag zijn al helemaal geen vrije dagen. Toch is er een soort gedoog-vrij rondom Pasen en Kerstmis. Niet ná die dagen maar vóór die twee dagen. Op 24 december stopt iedereen met werken rond lunchtijd. Hetzelfde op Goede Vrijdag. Dit jaar kondigde de president op Witte Donderdag aan dat mensen de volgende dag vrij mochten nemen. Tja. Zo kan het ook.

Ik volg al een paar jaar het blog van Jona Lendering samen met nog zo’n 3000 anderen. Een blog over de oudheid, vaak erg interessant als je tenminste van geschiedenis houdt. Meer specifiek: de oudheid. Vandaag schrijft hij over De Grafbasiliek in Jeruzalem. Dat is overigens niet voor het eerst.

Heilige Grafkerk in Jeruzalem (Israel)

Natuurlijk dacht ik terug aan mijn zomervakantie in 2011. Ik besloot toen plots om ruim tien dagen naar Israel te gaan. De volgende dag landde ik al in Tel Aviv. Ik heb er al een paar keer eerder iets over geschreven. Door het blog van Jona Lendering ging ik weer op zoek naar mijn foto’s van die reis. En nu volgt er een zeeeeer onchristelijke vloek. Ook deze foto’s staan op de gejatte schijf, ontdekte ik vandaag. Verdomme, verdomme, verdomme. Er gaat nauwelijks een dag voorbij dat ik niet denk aan dat verlies. Bovenstaande foto heb ik dus niet zelf gemaakt maar wel heel identieke foto’s. De onverlaat (de dief) heeft ze vast al lang door de digitale plee gespoeld. Goed, ik liep dus zelf een kwartiertje rond in de Heilige Grafkerk. Met licht opgetrokken wenkbrauwen. Sceptisch mag je gerust zeggen. Dat had ik die tien dagen voortdurend. In Jeruzalem, in Bethlehem, in Jericho, in Nazareth, in Kafarnaüm, enzovoort. Allemaal bekend klinkende plaatsen uit het evangelie. En toen was ik plots in al die bijbelse plaatsen … de verhalen ken ik nog min of meer maar vandaag past mogelijk de term fake nieuws beter.

Deze kerk is ook vol van conflict. Zes verschillende Christelijke godsdiensten claimen dat zij de belangrijkste hoeders zijn van deze religieus historische plek. Ik citeer Lendering.

“Tja. Er zijn nogal wat soorten christenen, ‘veel’ is een rekkelijk begrip en de meeste gelovigen hechten niet zo aan de finesses der geloofsleer. Maar of het nu gaat om nestorianen, om Armeniërs of Kopten, om maronieten, om Grieks- of Russisch-orthodoxen, om Rooms-katholieken, om lutheranen, om anglicanen, om calvinisten, om doopsgezinden, om de amish, om evangelischen, om quakers, om mormonen, om zevendedagsadventisten, om het Leger des Heils, om de pinkstergemeenschappen, om Jehova’s Getuigen of om gereformeerden (al dan niet vrijgemaakt, binnen dan wel buiten verband), of om rekkelijken dan wel preciezen, om de geestelijkheid of de gelovigen: geen van die groepen denkt dat Jezus nog begraven ligt. De christelijke leer draait immers om zijn opstanding.”

Wil je nog wat meer gedetailleerd lezen over deze kerk en de conflicten klik dan HIER en HIER en HIER. Een mooi detail … een Islamitische familie bewaart officieel de sleutels van deze basiliek.

Ps. Ik mis het traditionele paaseieren zoeken met mijn kleinkinderen. Parijs – Roubaix kan ik gelukkig wel volgen maar dat heeft dan weer niets met Pasen van doen.

Advertentie

Een omgekeerde link

24 donderdag mrt 2022

Posted by Koen in Afrika, Familie, Foto, Nostalgie, Zielenroerselen

≈ 6 reacties

Tags

2013, Bruiloft, Diefstal, Facebook, Foto, Isabel, Mozambique, Nostalgie, Tablet

Vier van de vijf logjes die ik hier publiceer, vermeld ik ook op mijn Facebook-pagina. Met een link naar dit weblog. Vandaag doe ik min of meer het omgekeerde. FB attendeerde me vandaag op een foto van negen jaar geleden.

Mijn geliefde Isabel (negen jaar geleden)

Ik denk dat Isabel de gastenlijst voor onze bruiloft kritisch zit te bekijken op haar tablet. Een maand na deze foto gaven we elkaar het ja-woord. Negen jaar geleden alweer. Omdat ik aan het werk ben in Nederland en zij in Mozambique (snik) raken deze fb-herinnerings-foto’s een gevoelige snaar. Een snaar van gemis. Gelukkig gebruiken we WhatsApp bijna dagelijks. Even bijpraten. Soms ’s morgens rond half 5 want dan is in Djonasse de wekker net afgelopen. Soms overdag en heel af en toe in de vroege avond.

Ik probeer me te herinneren waar ik deze foto heb gemaakt. Ik weet het niet meer. Dat ga ik haar morgen even vragen. Waarschijnlijk zal zij me dan ook vertellen dat haar (witte) tablet enige tijd later werd gestolen. Overdag, op straat. Dat soort details onthou je des te gemakkelijker. Raar hé!?! Nee, niet raar.

Veel meer moet ik er niet aan toevoegen, althans niet met woorden. Ik kijk gewoon nog een tijdje – met heel veel plezier – naar deze foto. Vandaag plaats ik geen link naar Facebook want daar dook de foto op.

ps. Omdat ik vele duizenden foto’s van ons samen mis (de gestolen externe harde schijf, weet je nog?) ben ik blij dat ik vroeger regelmatig foto’s deelde op sociale media. Die heb ik gelukkig nog wel en dat is … genieten.

Een beetje knorrig

04 maandag okt 2021

Posted by Koen in Foto, Reizen, Zielenroerselen

≈ 33 reacties

Tags

Bagage, Diefstal, Foto's, Harde schijf, Laptop, Opslag, Reizen, Slorig, Verlies, Vliegtuig, Zoeken

Laat ik met een foto beginnen.

Mijn harde schijven …

Het onderschrift is niet helemaal juist. Of toch wel? Ik fotografeer digitaal sinds de zomervakantie in 2002. Dat is bijna twintig jaar geleden. Dat leverde al vele duizenden foto’s op. Sinds de uitvinding van de smartphone en WhatsApp is de hoeveelheid foto’s en filmpjes op diverse apparaten de figuurlijke pan uitgerezen. Ik heb de automatische opslag op ‘foto’s’ op mijn Macbook Pro uitgeschakeld. Ik hoef daar geen automatische back up van. Dat doe ik zelf wel. Al deze jaren kopieer ik elke twee of drie maanden mijn foto’s naar fotomappen. Eerst op de computer of laptop. Later naar een externe harde schijf. Ik ben ondertussen toe aan zeven externe schijven voor opslag van muziek, foto’s, films en series. Als je goed kunt tellen – en wie kan dat niet – tel je op bovenstaande foto maar zes schijven. Of GB-boxjes of hoe je zo’n ding ook maar wilt noemen.

Ik ben er namelijk eentje kwijt die dus vanzelfsprekend niet op de foto staat. Ik ben er flink knorrig van. Balen, boos, verdrietig, chagrijnig. Waar is dat ding? Het is de schijf die ik de laatste drie of vier jaar in gebruik heb. Een schijf met 2 TB capaciteit. Er is nog ongeveer 400 GB ruimte. Deze schijf koppel ik met grote regelmaat aan mijn laptop en dan kopieer ik alle foto’s naar het juiste mapje. Bij mij is dat ingedeeld naar jaartal en vervolgens naar kwartaal. Sinds een paar dagen is dat dus: FOTO’S 2021 / 04 okt nov dec 2021. En vervolgens een onderverdeling Eigen foto’s en WhatsApp-foto’s. Ook mijn digitale boekenkast sinds 2014 staat op die schijf.

Natuurlijk stel ik me dan de vraag: “Wanneer en waar heb ik die schijf voor het laatst gezien of gebruikt?” Ik weet het niet met zekerheid. Was het op mijn laatste dag in Leeuwarden? Ligt die schijf daar? Ik denk het niet want die schijf gaat altijd met me mee. Op en neer van Nederland naar Afrika en omgekeerd. De andere schijven hebben een plekje in de tweede la van mijn bureau en zijn minder reislustig. Ik verbleef na Leeuwarden nog een paar dagen in Heemstede. Wel zo gemakkelijk want dat is dicht bij Schiphol. Ik herinner me niet of ik die schijf daar al dan niet heb gebruikt.

Ik heb min of meer inpak-rituelen. Meestal zit die schijf in dezelfde tas als mijn laptop. Dit keer had ik heel veel bagage. Veel boeken voor de Nederlandse school. Drie koffers en mijn laptoptas. Twee koffers met plastic omwikkeld tegen diefstal. Een kleine koffer – een formaat dat mee mag in het vliegtuig als handbagage – was niet geseald. Bij het inchecken vroeg ik of mijn KLM Silver Member kaart nog toeliet dat ik drie koffers incheckte. Onverwacht mocht dat. Dus ook de kleine koffer ging aan boord van de drie vluchten. Vierentwintig uur later rolden de drie koffers keurig van de bagageband.

Een paar dagen na mijn aankomst zijn alle koffers uitgepakt en opgeborgen. Weer een paar dagen later wil ik een laatste back up maken van de foto’s zomer 2021. Waar is mijn harde schijf? Ik kan hem (of haar) niet zo gauw vinden. Grrr. Het is nogal een rommeltje in mijn werkkamer zo bij start van het nieuwe schooljaar. Overal boeken, schriften, mappen enzovoort. Isabel zegt dat de schijf wel tevoorschijn komt. Niet dus. Ik heb werkelijk al overal gekeken. Niet te vinden.

Waar o waar? Heb ik die schijf tijdens mijn lange wachttijd in Rome of Addis gebruikt? Ik weet het niet meer. Zat die schijf in het boven- of zijvakje van mijn niet-gesealde koffer? Ik weet het niet. Zo ja dan betekent het dat een onverlaat die schijf heeft gejat. Zo’n 2TB schijf kost al gauw een kleine 100 euro. Ik weet het niet.

Eigenlijk wil ik er niet echt over nadenken want dan moet ik mogelijk toegeven dat ik ALLE fotomateriaal sinds 2016 (of is al vanaf 2014) kwijt ben. Nee, nee, nee. Ik heb nog één hoop … als je iets kwijt bent geraakt ga je eerst zoeken en nog eens zoeken. Dan geef je het op. En een tijdje later … als je er juist niet naar zoekt … wonder boven wonder vind je het verloren gewaande ding op een onverwachte plaats. Wat zou dat een opluchting zijn … maar ik vrees met grote vreze …

Ik kijk nog even achterom (# 10)

03 zaterdag apr 2021

Posted by Koen in Actualiteit, Afrika, Boeken, Politiek, Zielenroerselen

≈ 25 reacties

Tags

Boeken, Diefstal, Lezen, Mozambique, Palma, Rutte, Stucen, Tante Doortje, Terugkijken, Zondag met Lubach, Zwembad

Laat ik het jaar proberen vol te maken met het maandelijks achterom kijken. Vandaag de tiende maand. Maart 2021. Meer als een persoonlijk geheugensteuntje dan dat het super interessant is voor mijn lezers / volgers.

GEKEKEN

Zondag met Lubach is vaste prik op maandagochtend. Jammer dat er een eind aan is gekomen. Ik ga Arjan Lubach missen.

News of the World, Grace of Monaco en The Green Mile zijn de films die ik de moeite waard vind om te vermelden.

In mijn eentje zag ik de Vlaamse serie 13 Geboden. Goed – zonder superlatieven. Behind her eyes. Ik heb het boek enkele jaren geleden met veel plezier gelezen. De serie is oké maar geen hoogvlieger. Ook niet echt mijn genre. Ik heb het eerste seizoen van Spartacus volgehouden maar ik kijk niet verder. Isabel waarschijnlijk wel. Ru Paul’s Drag Race zet Isabel aan als ze een avondje wil niksen op de bank. Af en toe kijk ik een halve aflevering mee.

GELEZEN

De geheime orde – Daniël Silva. Ik heb er al eerder een stukje over geschreven. Het was een lekker boek om flink wat letters weg te vreten in een korte tijd.

Transfermaand – Philip Kerr. Dit is de tweede voetbalthriller van de schrijver die vooral beroemd is van zijn Bernie Gunther thrillers. Teveel opgerakelde voetbalfeitjes maar wel een aangenaam tussendoortje.

Winterland – Kim Faber / Janni Pedersen. Een prima Deense thriller in de beste traditie van de Scandinavische thriller. Een aanrader. Vlot geschreven. Goed verhaal. Geloofwaardig. Ik kijk uit naar een nieuw boek van dit duo.

De eenzame bruid – Ellis Peters. Eén of twee keer per jaar haal ik een oudje uit de kast met in de hoofdrol broeder Cadfaël. Amusant. Onderhoudend. Niets meer, niets minder.

De ommegang – Jan van Aken. Een dikke historische pil. Omdat ik nauwelijks halverwege ben zal ik er ook volgende maand iets over vertellen.

GEDAAN

Dit is het saaiste onderdeel van dit maandelijkse overzicht. Oersaai … dat heeft natuurlijk te maken met de wereldwijde pandemie. Dus behalve werken, lezen, filmpje kijken, koken is er niets dat me nu te binnen schiet dat afwijkt van dit patroon. Geen uitstapjes. Geen theater. Geen concert. Geen weekendjes weg. Zelfs geen stranddag want de stranden zijn officieel verboden gebied. Maar dat wordt nauwelijks gecontroleerd.

Omdat het wielerseizoen weer is losgebarsten vind je mij wat vaker op mijn werkkamer. Dan luister ik online naar de wedstrijdverslagen. Af en toe kan ik ook wat beelden streamen. Heerlijk. Morgen (maar dat is dus al april) Vlaanderens Mooiste.

Verkiezingen in Nederland. Dat ik niet blij was met de uitslag heb ik al eens eerder geschreven. Het hele ‘verkenners-verhaal’ (Positie Omtzigt: functie elders) kan je in ‘House of Cards’ verwachten maar toch niet in Nederland. Wel dus. Ik begrijp niet dat Rutte niet is opgestapt. Ik denk niet dat er een Rutte IV komt. Wel nieuwe verkiezingen in het najaar? Dat zou zomaar wel eens kunnen wegens onmogelijkheid om een meerderheidsregering te vormen. D66 wint weer. Kaag wordt premier. D66 + linkse partijen + Volt. Wordt vervolgd.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Extra corona-kilo’s. Ik ben me er van bewust maar ik heb er nog niets aan gedaan. Komt wel – zegt hij optimistisch – ik dus. Voor de zoveelste keer hadden we weer eens insluipers op bezoek. Waarschijnlijk altijd dezelfden. Ondanks alle extra ijzeren frames en hekken is het elektrisch paneel van de zwembad weer maar eens gestolen. Voor de vierde keer al. En dit keer ook de lampen uit het zwembad. Grrr. Sukkels.

Ondertussen hebben we vijf offertes op tafel liggen. Voor elektrische draden bovenop de tuinmuren. Voor twee nieuwe poorten. En voor eventueel camera-toezicht. Tel daarbij ook de vervanging op van de gestolen zwembadspullen op. Je begrijpt vast wel dat er van een spaarpotje weinig overblijft. Wat een geluk dat we het afgelopen jaar nooit meer weekendjes weg konden. Grrr. Een hond staat op het verlanglijstje …

De buitenmuren van ons bijgebouw zijn nog nooit gestuct aan de buiten(achter)kant. De hevige slagregens van begin maart veroorzaakten veel lekkage. Dan zit er maar één ding op: stucen. Cement en zand kopen en de buurman vragen om een extra centje bij te verdienen. In april gaan we de drie kamers – badkamer, (slaap) kamer en de keuken – opnieuw schilderen.

De achter- en zijkant van ons ‘optrekje’ met vers gestuct bijgebouw, plus een klein beetje zicht op de tuin van onze buren.

Natuurlijk moet ik nu ook iets schrijven over de terroristische aanslagen in het uiterste noorden van Mozambique. Afschuwelijk in het kwadraat. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog wel eens doen. Nu niet. Mocht iemand zich ongerust maken over onze veiligheid. Palma – de plaats van de laatste aanslagen – is ruim 2000 kilometer bij ons vandaan.

GEBLOGD

De foto-uitdaging van Saturnein vormt de rode draad doorheen maart 2021. Mijn stukje over Tante Doortje kreeg meer dan 600 bezoekers op één dag. De Terschellinger (plaatselijk weekblad) nam contact met me op. Ze willen dat logje in aangepaste vorm een keer gebruiken. Prima. Het lawaai van de quad van de buurjongen beperkt zich nu tot half uurtjes.

Ik kijk nog even achterom (#1)

02 donderdag jul 2020

Posted by Koen in Afrika, Boeken, Eten en Drinken, Zielenroerselen

≈ 12 reacties

Tags

Boeken, Bureaucratie, Covid-19, Culinair, Diefstal, Facebook, Isabel, juni, Kate Moss, Kintu, Lesgeven, Lezen, Marcella, Mozambique, Ozark, Series, Tabula Raza, Terugkijken, Thriller

Enkele collega bloggers eindigen hun blog elke maand met een kort overzicht van hun activiteiten in die afgelopen maand. Ik vond het al lang een goed idee. Iets om ook een keertje te  proberen doen. Met wel vooraf één waarschuwing aan mezelf: ‘Ga niet herhalen wat je ook al in logjes hebt geschreven.’ Uiteraard een nobel streven maar soms zal ik er niet aan ontkomen. Ik ga het toch proberen.

JUNI 2020

Ik houd geen agenda meer bij. Terugkijken doe ik dan ook uit het geheugen.

GEKEKEN

Hier ga ik series vermelden, films niet behalve als ik ze heel bijzonder vond.

Marcella – Seizoen 1 (Netflix) Met veel plezier gekeken, samen met Isabel. We zijn gisteren begonnen aan het tweede seizoen.

Designated Survivor – Seizoen 3 (Netflix) We wisten eerst niet dat er een derde seizoen bestond van deze serie – een soort ’24’. Goed maar ook niet meer dan dat. Wel frappant dat de dreiging van een pandemie in het (her)verkiezingsjaar een belangrijk thema is. De serie verscheen voor de corona-uitbraak.

Tabula Raza – (Netflix) Een Vlaamse serie. Voor het eerst zagen we samen een Vlaamse serie met Portugese ondertiteling. Een aanrader of ben ik bevooroordeeld omdat het Vlaams is?

Ozark – Seizoen 1 (Netflix) – Een serie die ik in mijn eentje kijk. Goed. Spannend met een soort ‘zwarte’ humor. Van een Breaking Bad niveau vind ik … ik ben aan het tweede seizoen begonnen.

GELEZEN

Dert13n – Steve Cavanagh – Een heel goede rechtbankthriller

Spion buiten dienst – John le Carré – Spionageverhaal van de oude meester Le Carré. Valt wat tegen , vind ik.

De laatste stem – Graham Moore – Vijfsterrenboek van Vrij Nederland. Prima rechtbankthriller.

Testrit in Moskou – Dick Francis – een oudje. Nog prima te lezen.

Wat jij niet ziet – M.J. Arlidge – Geschenk in het kader van de maand van de Spannende Boeken. Goed maar wel een tikkeltje voorspelbaar.

Tijden van Vuur – Kate Moss – Historische roman (deel 1 van een trilogie) in de stijl van Ken Follett. Languedoc – halverwege 16de eeuw. Strijd tussen katholieken en hugenoten. Leuk, onderhoudend, spannend.

Kintu – Jennifer Nansubuga Makumbi – Een internationaal bejubeld boek. Deze vuistdikke, Afrikaanse (Oeganda) roman ben ik in juni beginnen lezen. Dit boek zal dus ook voorkomen in mijn volgende overzicht (eind juli) want ik ben pas bladzijde 123.

GEDAAN

Lesgeven / Online-lesgeven – Juni was wel een bijzondere maand want veel van de lessen stonden in het teken van ‘toetsen’. Ik had dus meer voorbereidingswerk en uiteraard ook meer nakijkwerk. Mijn Vlaamse en Nederlandse leerlingen hebben de meeste toetsen goed gemaakt. Werkwoordspelling blijft voor hen – en voor ons allemaal – een punt van aandacht. Omdat al deze kinderen en jongeren overdag Engels (Amerikaans) onderwijs volgen zijn hun teksten (opstel, brief, betoog, column, enzovoort) vaak (te vaak) ‘vertaald Engels’. Dat is vrij logisch maar natuurlijk wel een punt van aandacht.

Bureaucratie – De weg naar Canossa. Een sisyfus-marteling. De processie naar Echternach. Kafka in het dagelijks leven. Ik heb er al vaker over geschreven: de eeuwige, onontwarbare bureaucratie in Mozambique. En in deze corona-tijden is alles nog een graadje erger. Om een klein voorbeeld te noemen … er moest voor de zoveelste keer een document gehaald worden bij het kadaster in Boane. Eerst koop je een formulier dat je moet invullen. Dan lever je het ingevulde formulier in bij het juiste kantoor. De volgende dag mag je het gestempelde papiertje komen ophalen. Dan ga je naar een ander kantoor om het gestempelde formulier te laten legaliseren (betalen natuurlijk) en wachten op nieuwe stempels. Met dat papiertje – inclusief 2 stempels – ga je naar een betaalbalie (30 kilometer verderop). Je betaalt en krijgt een derde stempel. Dan weer terug naar kantoor 1. Nu kunnen ze een officieel document maken. Op een nieuw formulier schrijf je weer alle details (uiteraard dezelfde als op document 1). Een ambtenaar en notaris zal dat vervolgens in een register noteren (overschrijven) en dan moeten wij dat – in het register – onderteken. Afspraak vijf dagen later. Wij er dus weer naartoe (alweer een vrije dag die Isabel moet opnemen). “Sorry, de ambtenaar die erover gaat zit 2 weken in quarantaine. Covid-19 weet je wel? Kom volgende week.”  Grrr.  De laatste dag van juni – nieuwe ronde, nieuwe kansen. De hele akte wordt aan ons voorgelezen (notarieel Portugees … hahaha). Wij tekenen. “Overmorgen (vandaag dus) mag je de kopieën uit het register komen ophalen.” Dus het blijft een vervolgverhaal voor juli.

Koken – niets bijzonders om te vermelden. Mogelijk zijn: koeientong, broodpudding, appeltaart, moussaka, koningsgarnalen, geit en lasagne geen alledaagse gerechten. Wel de moeite waard om hier te vermelden. Knipoog. Niet allemaal op dezelfde dag hoor. Verspreid over de hele maand juni.

50 tinten Isabel

Isabel aan het ontbijt (13 juni 2020)

Ik deed onverschrokken verder met mijn persoonlijk (corona) project op Facebook. 50 tinten Isabel. Vijftig foto’s en elke foto (van mijn vrouw) voorzie ik van een gedicht. Meestal van anderen, soms van mezelf. De serie is ondertussen voltooid.

UITSTAPJES / VAKANTIE

Tot mijn (onze) spijt blijft dit onderdeel oningevuld. Geen fysieke uitstapjes. Enkel in onze dromen en in onze fantasie. Covid-19 … weet je wel!!!

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Jammer genoeg wel. Alweer een diefstal. Een insluiping. Voor de derde keer in anderhalf jaar tijd is de pomp van het zwembad gestolen met het daarbijbehorend elektrische systeem. Gruwel, kolere, klote-dieven. Nochtans zit alles achter slot en grendel maar ja .. sloten kunnen opengeknipt of geforceerd worden. Waarschijnlijk dezelfde bende als de twee vorige keren. Ze kennen de omgeving en de omstandigheden. Grrr. Dus toch maar prikkeldraad of een hond aanschaffen? Ik denk het wel … maar heel erg tegen mijn zin. Deze ezel heeft zich nu driemaal … zucht.

GEBLOGD

  • Roeptoeters
  • 1000 vragen aan mezelf (30)
  • Corona update (#6)
  • Spannende boeken
  • Normaal

Met dank aan Annelies en Wanda. Zij inspireerden me om een maandoverzicht te maken.

Vlucht het stelen en bedriegen

09 zaterdag mrt 2019

Posted by Koen in Afrika, Zielenroerselen

≈ 19 reacties

Tags

10 geboden, Diefstal, Djonase, Hek, Insluiping, Matola, Mozambique, Politie, Pomp, Smartpools, Zwembad

Mijn Vlaamse leeftijdgenoten die hier mee lezen zullen de tekst die ik als titel gebruik – “Vlucht het stelen en bedriegen” – vast herkennen. In Nederland gebruiken ze de zin: “Gij zult niet stelen”. Het zevende gebod van de Tien Geboden. Wel zo duidelijk. Herinneringen ophalen hoe wij de tien geboden moesten opdreunen als een gedicht en hoe wij al de vragen uit de catechismus van buiten moesten leren is echter niet het onderwerp van mijn stukje. Mogelijk een andere keer.

Er is maar weer eens ingebroken bij ons … in Mozambique. Beter gezegd … ingeslopen. Maar de diefstal is wel hemeltergend vervelend en wat doet het er toe of je het  ingebroken of ingeslopen noemt? En dat alweer tijdens mijn afwezigheid. Grrr. Waarschijnlijk iemand die wist van de hoed en de rand. In ons geval … van de pomp en de elektriciteitskast behorende bij de filter-instalatie van ons zwembad.

Ik zie, ik zie … ik zie wat jij niet ziet.

Natuurlijk is het voor degene die deze foto bekijkt moeilijk om te zien wat er niet meer te zien is. De pomp en de schakelkast op het muurtje. Gestolen in de nacht. Deze zaken zijn verbonden met het zwembad. Het filteren van het water en met het semi-automatisch schoonmaken van de wanden en de bodem. Er zit dus niets anders op dan dit verlies te slikken. En nieuwe spullen te kopen. Grrr. En voor jullie het gaan vragen … (inbraak) verzekeringen zijn hier ontzettend duur. Alle verzekeringen trouwens en of je ooit iets kunt claimen blijft de vraag. Dus nee. Niet verzekerd voor diefstal.

O ja. Isabel heeft uiteraard aangifte gedaan bij de politie. En dan volgt het vaste scenario. Ze maken een procesverbaal. Vervolgens zeggen ze dat ze geen geld hebben voor benzine. Dus een sporenonderzoek ter plekke kunnen ze niet uitvoeren. Dus geef je wat geld. Zucht. Ze kijken wat rond en ze arresteren even later een voormalige huishoudelijk hulp waarvan Isabel denkt dat hij … enzovoort. En ze vragen geld om te lunchen. Dat weigert ze (heel terecht). Nog een dag later bellen ze haar om te zeggen dat ze op een dood spoor zitten. Ze vertellen aan de telefoon dat er een bende in de buurt opereert en dat onze diefstal waarschijnlijk daar onderdeel vanuit maakt. Zucht. Geen verdere actie. Zaak is voorlopig gesloten.

En wat bijna iedereen in de buurt zegt, is dat de politie waarschijnlijk onderdeel is van één of andere bende. Al dan niet gespecialiseerd in insluiping en / of diefstal van zwembad-toebehoren. Dat is namelijk nooit in huis maar altijd ergens buiten. Dus relatief veilig voor het gespuis tussen 2 en 4 uur in de nacht.

Wat nu? Nieuwe spullen kopen. En wat dat kost? Mijn vliegticket vorige maand Maputo – Brussel – Maputo was ruim driehonderd euro goedkoper. Hele diepe zucht. Wel beter voor het milieu en de plaatselijke economie … enig cynisme is me niet vreemd.

Smartpools Matola

Een nieuw en beter hek met dubbele sloten monteren op het pomphuisje.

Een steviger hek moet toch enige bescherming bieden. Ja toch?

En ook deze jongens hadden weer een dagje werk – dus inkomen. Het is ze gegund maar deze boer houdt er figuurlijke kiespijn aan over.

Nu moet ik gaan nadenken over camera’s, elektrische omheining bovenop de muren, een blaffende hond, scheermesjes-prikkeldraad, een nachtbewaker.  NEE. NEE. NEE. Alles in mij verzet zich daartegen maar naïviteit kost de burger op de lange duur een gods-vermogen. Kortom … wordt vervolgd. Waarschijnlijk niet op mijn blog maar wel in overwegingen en beslissingen in de nabije toekomst.

En mocht er hier een Mozambikaanse onverlaat meelezen met hulp van Google Translate … er zijn al maatregelen getroffen die ik uiteraard hier niet ga rondbazuinen.

In de serie #04/40

Vertrouwen

03 maandag sep 2018

Posted by Koen in Afrika, Zielenroerselen

≈ 26 reacties

Tags

Bankkaart, Diefstal, Gevangenis, Mozambique, Vooroordeel

Ik kom nog even terug op mijn foto-log van 26 mei. In shock.

Ik kon toen niet de juiste woorden vinden. Het gaat niet over bank- of creditcard-fraude zoals enkele mensen dachten via de reacties. Nee, het gaat over ordinaire diefstal.

Vandaag is het begin september 2018. Ruim drie maanden later. Ik vertel wat er is gebeurd. Toen. Let op … dit is een lang stukje en eerder een trieste geschiedenis dan iets spectaculairs. Het vertelt wel iets over hoe het soms kan gaan in Mozambique.

Al in 2011 kwam Todinho af en toe bij ons helpen. Wassen, strijken en uitzonderlijk ook schoonmaken. We woonden toen klein en ik was niet gewend aan dagelijks iemand over de vloer die zaken doet die ik in Nederland allemaal zelf doe. Met de grootste vanzelfsprekendheid. Rond de jaarwisseling 2011 / 2012 verhuisden we naar Jardim. Een groter huis. Een flinke lap grond / tuin en een kleine bediende-woning. Isabel stond erop dat Todinho – een jonge man (toen 22 misschien 23 jaar oud / jong) bij ons introk. Fulltime. Aarzelend gaf ik toe.

Todinho C (*)

En hij deed het goed. We hadden duidelijke afspraken wat we wel wilden en wat niet. Hij deed behalve wassen, strijken, schoonmaken ook het onderhoud van de tuin en zelfs betaal-boodschappen zoals het maandelijks abonnement verlengen van tv en internet, de waterrekening gaan betalen. De wegenbelasting betalen in de stad. Ik kreeg steeds keurig de bonnetjes en het wisselgeld. En ook in huis had hij overdag toegang tot alle kamers. Meestal heb ik mijn portemonnee op zak. Als dat niet zo was, maakte ik me geen zorgen. Ik ben (was) vol van vertrouwen. Af en toe bezocht hij zijn grootmoeder in Inhambane. Bijna 600 kilometer naar het noorden. Hij kreeg dan een paar dagen of een week vrijaf. Meestal gaf ik wat extra’s mee. Een fles cola, olie, koekjes, een pak suiker. Van dat soort kleine zaken.

Ik was die jaren veel uit huis. Soms weken na elkaar. Isabel voelde zich meestal op haar gemak. Hij kookte ook voor haar. Half 2014 kregen ze het aan de stok met elkaar. Hij werd ontslagen. Hij vindt het moeilijk om een vrouw als baas te hebben. Met patrâo Koen heeft hij geen probleem. En ik ben ‘wit’. Ik hoorde over zijn ontslag via de telefoon. Er kwam een vervanger. Die werd algauw ook de laan uitgestuurd want die was lui, onhandig, kon niet strijken en brak voortdurend zaken. En hij dronk. Todinho is geheelonthouder. Een dikke ‘plus’ voor hem, vonden wij. Ik kwam terug thuis in mijn Afrikaanse thuis en Isabel vond het goed dat Todinho terug kwam. Ik kon hem controleren als zij naar het werk was. Hij had al die tijd bij zijn grootmoeder gewoond. Op het platteland. Ver weg van alles. En daar moest hij op het land werken. Hard werken. Eenzijdige voeding. Hij was graatmager en begon aan zijn tweede periode bij ons. Op wat kleine aanvaringen na, ging het goed.

Eind 2015 kochten we het huis waar we nu wonen. We hebben bijna een half jaar geklust. En heel veel op en neer gependeld. Ik nam Todinho vaak mee voor klussen in het nieuwe huis. En soms bleef hij daar slapen om ’s morgens vroeg de bouwvakkers binnen te laten. Ik weet dat hij dat niet prettig vond. Hij kon dan ’s avonds niet de straat op. Naar vriendjes, maten … eerlijk gezegd weet ik niet wat hij ’s avonds (’s nachts) uitspookte. Het maakt me ook niet uit. Isabel denkt daar anders over. Hij was populair in de buurt, dat merkte ik wel. Of alles helemaal kosjer was, heb ik niet willen uitzoeken. Als er iets gerepareerd moest worden wat hij zelf niet kon, vond hij altijd een klusjesman. Hij kreeg dan vast wat ‘commissiegeld’ van de klusjesman, garagist of loodgieter. Eerder regel dan uitzondering in Mozambique.

Als hij ziek is betalen wij de dokter en de medicijnen. We betalen hem salaris en al zijn eten en drinken. Hij heeft een eigen huis (slaapkamer met tv, keuken, koken op gas en niet op houtskool, een badkamer). Regelmatig stopte ik hem wat extra’s toe.

En in april 2016 trokken we de poort in Jardim voor de laatste keer dicht. Verhuizen. De huiseigenaar in Jardim vroeg Todinho te blijven en niet met ons mee te gaan. Wij boden hem hetzelfde werk aan op onze nieuwe plek. Hij koos voor ons want hij weet uit het geruchten-circuit dat Dona Casilda vaak niet, te laat of te weinig betaald. Bij ons is hij verzekerd van zijn maandelijks salaris. Ik ben blij dat hij meegaat.

En toen was het wennen aan de nieuwe omstandigheid. Vooral voor hem. Weg van zijn vriendjes. Weg ‘handeltjes’ die hij had – denk ik. En we wilden niet dat hij ’s nachts op straat zwierf of in de stad bleef hangen tot het OV weer gaat rijden in de vroege ochtend. Isabel maakte hem dat gauw duidelijk. Hij deed zijn taken maar niet meer zo bevlogen als eerst. Je moest hem vaak wijzen op klussen die hij in Jardim vanzelfsprekend vond. Hij had de officieel vrije dagen, tweemaal per jaar vakantie en van zaterdagmiddag 12u tot maandagochtend was hij vrij om te doen en te laten wat hij wilde. En toen ging het toch weer mis. Ik was zomer 2017 lang in Nederland. Uiteindelijk bijna vijf maanden. Opnieuw werd hem door Isabel de wacht aangezegd na een dom incident met een buurvrouw. En toen was het een komen en gaan van anderen. Niemand voldeed of wilde blijven. In oktober kwam ik terug. Isabel vond het goed dat ik met Todinho ging praten. Hij stuurde me regelmatig vriendelijke app-berichtjes. En dat hij nog steeds geen werk had. Hij woonde bij een oom en was opnieuw duidelijk afgevallen. Heb ik al verteld dat hij ondertussen een paspoort heeft dat wij hebben betaald? Isabel een bankrekening voor hem heeft geopend? Dat wij zijn rijlessen voor de vrachtwagen en dito rijbewijs hebben betaald? Todinho kwam terug, drie dagen per week overdag – voor de tuin. Geen klussen binnen en niet op momenten dat Isabel thuis is. Een buurvrouw kwam tweemaal per week schoonmaken.

Kerst 2017. Mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek en ook begin 2018 verwachten we veel bezoek. Isabel stelt voor dat Todinho weer terug kan komen. Fulltime … eerst op proef met een iets lager salaris dan voorheen. We zeggen toe dat we dat na een tijd zullen evalueren en heroverwegen. Een soort nieuwe proefperiode. Hij doet het meestal goed. Hij krijgt een kerstbonus van me en flink wat fooien van al onze bezoekers. Hij blijft nu ook weer slapen.

En dan is het april 2018. Wij vertrekken op vakantie naar Thailand. We laten de sleutel van het huis achter bij Todinho want in huis hangt de stoppenkast van alle elektriciteit. En door de vele ‘power-cuts’ moet je daar bijna dagelijks bij kunnen. Mijn schoonfamilie komt af en toe even langs. Als een soort onverwachte controle. Zijn voornaamste taak is de tuin en het net geplante gras water geven. Ik zeg toe dat we in mei gaan praten over zijn salaris en werktijden.

Onze vakantie is teneinde. Vrijdagmiddag. We komen thuis en heel vreemd … Todinho komt ons niet onmiddellijk helpen met onze koffers. We zagen hem wel buiten het poortje zitten. Wat? Waarom? Ik denk er niet echt over na. Dezelfde avond zegt Isabel dat haar nieuwe bankkaart is verdwenen. Uit haar handtas die ze in de kast had gezet.  Ze is er heel zeker van. Ze verdenkt onmiddellijk Todinho. De volgende ochtend is ze de eerste die zich meldt bij de bank. Daar maken ze een uitdraai van haar rekening. De rekening is leeg. Alles is gepind. 12 x bij dat filiaal en 1 x in de stad. Alles bij elkaar (omgerekend) bijna 500 euro. De bank heeft camerabeelden bij de pinautomaat maar daar kunnen ze niet bij op zaterdag. Isabel gaat naar de plaatselijke politie en doet aangifte tegen ‘onbekende dief’ met het vermoeden dat het onze empregdo is. De politie wacht de videobeelden af.

Wij zeggen voorlopig niets tegen Todinho. Hij doet gewoon zijn werk. Wel vreemd dat hij me vraagt of hij vanaf nu zijn salaris wekelijks kan krijgen in plaats van maandelijks. Hij heeft dringend geld nodig, zegt hij. Ik vraag niet door. Is dit een schijnmanoeuvre? Ik weet het niet. Bijna twee weken later zijn er nog geen videobeelden en wijzen bank en politie naar elkaar als ‘boosdoeners’. We balen. Op vrijdagochtend gaat Isabel naar het politiebureau. Ze belt een collega dat ze iets te laat op het werk komt. Ik zal haar wegbrengen. Maar dan belt ze. “Koen, maak je klaar en zorg dat Todinho ook klaar staat want ik moet binnen het half uur met hem op het politiebureau verschijnen.” Mijn hartritme gaat de hoogte in. Twintig minuten later lopen we samen een kantoor binnen. Achter een bureau zit een man. Op twee stoelen zitten twee andere mannen. Isabel en ik krijgen een stoel. Todinho blijft staan. En nu is het jammer dat ik geen videobeelden heb kunnen maken. De man achter het bureau – wie later die ochtend de onderzoeksrechter van ons district blijkt te zijn – zegt onmiddellijk iets in de trant van “Ik zie het onmiddellijk. De gelijkenis met de camerabeelden is overduidelijk. Beken maar dat jij de bankkaart van je bazin hebt gebruikt.” Hij bluft want hij zag geen beelden. Todinho trilt over zijn hele lijf en bekent onmiddellijk. Hij moet op een binnenplaats wachten. Wij moeten met hem gaan praten. Hij bekent. Hij stamelt verontschuldigingen. Hij is stom geweest. Hij geeft toe. Hij was in huis toen hij telefoongerinkel hoorde. Hij ging op zoek en vond Isabels tweede toestel in haar handtas. En een gesloten enveloppe van een bank. Daar had hij natuurlijk onmiddellijk moeten stoppen. Nee, de stommeling scheurt de enveloppe open, vindt een gloednieuwe bankpas – die Isabel de ochtend voor ons vertrek heeft ontvangen – en de tijdelijke pincode. Dat wordt hier in dezelfde enveloppe geleverd. Vervolgens is hij 13 keren naar de pinautomaat gelopen. Dagen na elkaar. Er is namelijk een daglimiet ingesteld. Hij vertelt ook waar hij de kaart heeft verstopt / begraven. Dat deed hij toen we onverwacht eerder thuiskwamen op die vrijdagmiddag.

Er komt nu politie naar buiten. Hij moet de veters uit zijn schoenen halen en zijn broeksriem afgeven. Zakken leegmaken. Hij wordt in een cel gestopt. “Hij moet voelen dat dit serieus is” wordt ons verteld. Een betonnen cel, vieze vloer, twee waterflessen en een vies deken. Nog twee andere mannen. Een slechte B-film.

De onderzoeksrechter vraagt wat wij willen. Ik laat het uiteindelijke besluit aan Isabel want twee dagen later vertrek ik naar Nederland. Zij moet zich veilig voelen. Eerst gaat ze met een rechercheur naar ons huis. Hij wil de omstandigheden zien. Ik praat – doorheen de tralies van de cel – met Todinho. Hij excuseert zich en zegt dat hij vanmiddag alles kan terugbetalen. Ik ben opnieuw verbijsterd. Hoe dan? “Iemand heeft een schuld bij me en …” We worden onderbroken door de onderzoeksrechter. “Wat is de pincode van je telefoon?” Todinho zegt dat dat privé-zaken zaken zijn. Hij wordt net niet uitgelachen. “Dan gaat jouw verblijf vast wat langer duren want dan moet een technische man je code breken. Aan jou de keuze.” “0000” Nu wordt er wel hardop gelachen. Ik moet het cellencomplex verlaten.

Er wordt in zijn telefoon gekeken. Ik krijg vragen over wie is ‘love’. Ik zou het niet weten. Ik krijg een paar foto’s te zien die ik herken. Met mijn kinderen en kleinkinderen op nieuwjaarsdag. Met mijn Nederlandse en Duitse vrienden. Ik besef dat ik bijna NIETS weet van Todinho’s privé-leven. Isabel komt terug. In zijn kamer vonden ze een rugzakje met veel vlagra-pillen (handeltje?), allerlei potjes met zalfjes en Thais geld. Dat vond hij tijdens de was in een broekzak, geeft hij toe. Wel heel toevallig? Hij wordt verder verhoord. Daar zijn wij bij. Hij wordt uitgekleed door twee cel/lotgenoten – tot op zijn onderbroek. Hij weigert antwoord te geven op de meeste vragen. Hij blijkt nog bij een onderzoek – op een ander bureau – betrokken te zijn. Heel veel onduidelijkheid. Hij werkt niet mee. Hij mag één telefoontje plegen. Ik denk dat hij een oom belt.

Wij lopen weer naar het bureau. Ze hebben ondertussen verontrustende berichten gevonden op zijn telefoon. Hij staat op het punt om een auto te kopen. En hij bedreigt iemand – en zijn kinderen – via voicemail-app-berichten. Dat gaat over terugbetalen van 70.000 mtz (1000 euro). En iets over een grond die hij wilt kopen. Waar haalt hij dat geld vandaan? Hij wordt nu ook verdacht van heling. Dit loopt uit de klauwen. We raken de regie kwijt. Niet onze verantwoordelijkheid maar wel uitermate vervelend.

Isabel krijgt een briefje voor haar werk en ik word vriendelijk / dwingend gevraagd om een lunch te betalen voor het hele team. Vijf personen. Uiteindelijk geef ik toe. We laten Todinho achter. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien.

Er hangt hem een gevangenisstraf van 6 maanden tot maximaal 2 jaar boven het hoofd. Tot maandag of dinsdag blijft hij in de politiecel zitten, daarna wordt hij overgeplaatst. Hier krijgt hij niets, daar is een politiecel in het weekend niet voor uitgerust. Zucht. Isabel brengt haar lunchpakket van vrijdag naar hem / het bureau. Wij vertrekken. Verbouwereerd. Isabel is van slag en voelt zich schuldig. Dat is ze niet. Hij is schuldig. En dat het die kant zou uitgaan is niet onze verantwoordelijkheid. Isabel heeft het er moeilijk mee. Ik baal.

Zaterdagmorgen gaan Isabel en haar moeder op bezoek met broodjes, een fles water, een omelet, fruit en een jas. Hij moet dit waarschijnlijk delen met celgenoten. Als die er zijn. Op zondagochtend kook ik voor Todinho. We nemen opnieuw water en fruit mee en een lange broek en schoon shirt. Op weg naar het vliegveld stoppen we bij het politiebureau. Hij krijgt de spullen via de bewakers van dienst.

Wat rest hoor ik via de telefoon want ik ben in Nederland. Op maandag wordt Isabel – via onze buurvrouw – gebeld door zijn ouders. Wij hebben die mensen nooit eerder gehoord of gezien. Zij vragen vergiffenis voor hun zoon. Isabel zegt dat zij hen niet kent en dat het in handen van justitie is. Twee dagen later bellen ze weer en willen ze zijn spullen (kleren enzo) ophalen. Ze maken een afspraak dat ze het de volgende dag kunnen vinden bij de buurvrouw. Isabel maakt hen duidelijk dat ze het niet op prijs stelt dat ze bij ons rondhangen en aankloppen. Op maandag een week later belt Isabel me dat ze Todinho heeft ‘vergeven’. Zonder overleg met mij of haar ouders. Ik grom. Ik baal dat ik zover weg ben. Vergeven is een soort juridische term waardoor – als ik het goed begrijp – de zaak wordt geseponeerd. Hij komt vrij. Geen zaak meer. Dezelfde dag appt hij mij dat hij zijn telefoonoplader komt ophalen. Ik reageer niet. Hij weet niet dat ik niet in Mozambique ben. Isabel is woest en scheldt zijn moeder telefonisch de huid vol. “Laat mijn man met rust. En mij ook. Ik wil niets meer horen anders bel ik de politie opnieuw.” Een dag later wordt er bij ons ingebroken. Overdag. Buit: strijkijzer, gasfles, drie paar sportschoenen, twee tenten. Een kapot raam en verwrongen traliewerk. Rancuneuze Todinho? Ik denk het niet maar wat heeft hij die tien dagen aan celgenoten verteld? De tijdelijke bewaker die Isabel via familie in dienst had genomen, verdween diezelfde dag. Nooit meer iets van gehoord. Was hij de dief? We zullen het nooit weten.

En dan zijn er natuurlijk wat andere zaken waar ik aan terug denk. Ik ben een sloddervos. En goedgelovig. Ik ben niet altijd even voorzichtig met mijn spullen. Ook niet met geld. Tweemaal heb ik het gevoel gehad de afgelopen jaren dat er euro’s uit mijn bureaulade zijn verdwenen. Honderd, tweehonderd. Maar ik weet het niet zeker. Ik beschuldig niemand. Hooguit mezelf van nalatigheid en onzorgvuldigheid. En mijn Nederlandse telefoon is eind januari verdwenen / gestolen. Waar? Door wie? Geen idee. Een week later loopt Todinho met een nieuwe smartphone rond. Toeval? Hij had een dealtje gesloten met een vriend, zei hij. Tja. Uiteraard ontkende hij enig verband. Jules en Yvonne misten 1500 rand tijdens hun vakantie bij ons. Ik sloot uit dat Todinho dat had gedaan. Naïef? Ja, ik denk het wel. Ook mijn Mozambikaanse bankkaart is verdwenen tijdens onze Thailand-vakantie? Slordige Koen? Wie weet. Toeval? Vast niet. Daar is gelukkig niets van afgehaald want alleen ik ken de pincode.

Al bij al een triest verhaal. Domme domme domme kloothommel. Hoe kun je je eigen toekomst zo verpesten? Weg huis, weg vertrouwen, weg job, weg extra fooien. Geen aanbevelingsbrief. Geen ritjes meer met ‘boss Koen’ naar Zuid Afrika of een gratis kaartje voor een concert. Dom, dom, dom. Dat hij de enveloppe openmaakte is al een brug te ver maar daarna had hij moeten inzien dat hij fout bezig was. Nee … nog dertien keren naar de pinautomaat … hoe dom kun je zijn?

We zijn ondertussen toe aan de derde nieuweling. Eigenlijk zijn het er twee. Iemand voor tuin en veranda’s en iemand voor schoonmaak en strijken. Voorlopig gaat het goed. Mijn vertrouwen … het heeft een stevige deuk opgelopen. Ik wil uitgaan van vertrouwen in tegenstelling met bijna alle Mozambikanen. Zij gaan uit van wantrouwen. En ik baal enorm dat het vooroordeel ‘personeel steelt altijd’ in ons geval waar blijkt te zijn.

(*) Ik heb zijn gezicht wat geretoucheerd. Een zwart balkje en initialen leken me niet nodig.

Ondertussen in Mozambique (2)

09 donderdag aug 2018

Posted by Koen in Actualiteit, Afrika, Natuur

≈ 17 reacties

Tags

24lions.org, Auto, Criminelen, Diefstal, Ergernis, Gasfles, Inbraak, Leeuwen, Mozambique, Spiegel, Zambezi-delta, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 2.

Laat ik beginnen met het bijna-dagelijkse onderwerp ‘Diefstal’. Het houdt maar niet op. Eind april, begin mei werd de bankrekening van Isabel helemaal leegplukt. Ruim een maandsalaris. Een paar weken later een inbraak bij ons. Overdag. Vernieling van zowel een ijzeren hekwerk als een raam. Buit: een strijkijzer, drie paar schoenen, twee koepeltentjes, een gasfles en wat eten. Meer dan vervelend. Naast het gemis van waardevolle zaken is vooral het gevoel van onveiligheid meer dan vervelend. Ik heb de scheldwoorden gewist. En ook deze week zijn we opnieuw slachtoffer van diefstal. De grote lamp – stevig vastgeschroefd in de muur – bij de grote poort is gestolen. Waarschijnlijk tijdens de urenlange stroomstoring eind vorige week. De dief was goed uitgerust want zonder de juiste schroevendraaiers en steeksleutels was het hem/haar niet gelukt. Is het iemand uit buurt die ons doen en laten begint te kennen? En eergisteren werd – ik denk al voor de zesde of zevende keer – een buitenspiegel van onze auto gejat. In de stad, vlak bij Isabels werk. En ook de achterruitenwisser van dezelfde auto.

Alweer gejat

Voel ik me onveilig? Het eerlijke antwoord is nog steeds nee. Maar … een stevige maar … het begint aardig vervelend te worden zeker als Isabels collega gisteren wordt opgebeld door haar personeel dat er net een gewapende overval was bij haar thuis. Nauwelijks vijf minuten bij ons vandaan. Onder bedreiging van een vuurwapen werden de televisie, huishoudelijke apparaten en sierraden meegenomen. In minder dan vijf minuten waren de dieven ervandoor met een auto … waarschijnlijk ook gestolen. Cash geld konden ze niet vinden in de openrukte lades in de slaapkamer.

Is dit uniek in Mozambique? Jammer genoeg niet. Het is haast dagelijkse kost. Wat moeten we doen? Een bewaker in dienst nemen? Een (blaffende) hond kopen? Elektrische draden / alarm-installatie of camera’s op de muren monteren? Ik weet het even niet. Het huis is redelijk goed beschermd met traliewerk, dikke houten deuren en stevige sloten. En wat de zaak nog meer verontrustend maakt is de hardnekkige roddel dat de plaatselijke politie onder één hoedje speelt met criminelen.

Genoeg hierover. Nu het goede nieuws …

Leeuwen worden vrijgelaten in de Zambezi-delta

Ruim een eeuw geleden leefden er ongeveer 200.000 leeuwen in Afrika. Nu leven er minder dan 20.000 in het wild. In zesentwintig Afrikaanse landen komen er geen leeuwen meer voor in het wild. Tijdens de jarenlange burgeroorlog (1976 – 1992) dreigde ook het einde van leeuwen in Mozambique.

Mark Haldane, Anton Smit en chief Domingo Bichote verwelkomen de leeuwen. © 24lions.org

Een paar dagen geleden werden er 24 leeuwen vrijgelaten in de Zambezi-delta in centraal Mozambique. Nooit eerder werden er zoveel leeuwen van het ene naar het andere land overgebracht. Van Zuid Afrika naar Mozambique. Het geheel wordt georganiseerd en gemonitord door de Cabela Family Foundation in samenwerking met de Ivan Carter Wildlife Conservation Alliance en Zambeze Delta Safaris. Ruim 2,5 miljoen hectare leefgebied krijgen de leeuwen waar eerder hun soort in gevaar was.

De leeuwen werden gevangen in het Tembe-olifantenpark en het Makalili-wildreservaat in Zuid-Afrika en getransporteerd naar midden Mozambique.

Zes leeuwinnen klaar voor transport naar Mozambique. © 24lions.org

Een eerste periode zijn de leeuwen in quarantaine geplaatst en vormen ze sociale groepen. Daarna worden ze in groepen vrijgelaten om hun kansen op re-integratie in de natuurlijke omgeving te vergroten.

Werk aan de winkel voor mens en dier. © 24lions.org

Als alles volgens plan verloopt, zal de leeuwenpopulatie in het gebied de komende dertig jaar toenemen van 24 naar 500. Onderzoekers gaan ervan uit dat dit de leeuwenpopulatie in de wereld de komende twintig jaar met tien procent zou kunnen vergroten.

Meer lezen, veel foto’s en een filmpje … klik HIER. De informatie en de foto’s zijn van 24lions.org

Vodafone Catch 22

01 vrijdag jun 2018

Posted by Koen in Internet, Zielenroerselen

≈ 23 reacties

Tags

Bergen op Zoom, Diefstal, Helpdesk, ING, Mozambique, Vodafone

Vodafone. Wat een gedoe. Ik probeer het kort te vertellen.

Op 2 februari is mijn Nederlandse mobiele telefoon gestolen. In Mozambique. Het duurde een dag of twee voor ik dat in de gaten had. En toen twijfelde ik tussen ‘gestolen’ of ‘verloren’. In Mozambique gebruik ik een lokaal toestel met dito simkaart. Mijn Nederlandse Vodafone gebruik ik enkel om mijn TAN-codes van mijn ING-bank te ontvangen. En dat doe ik niet dagelijks.

Goed. Ik ontdek de vermissing en ga op zoek naar informatie en advies op internet. Ik vind al gauw een soort app geo-lock-mivi.com Ik betaal 10 euro via mijn creditcard. Ik zou onmiddellijk een sms (op mijn Mozambikaans nummer) en een email krijgen met de gps-coördinaten zo gauw mijn gestolen sim-kaart werd geactiveerd. Een interessant aanbod. Ik bel mijn nummer zelf een paar maal maar er was geen contact mogelijk.

Een week later besluit ik mijn nummer te blokkeren via MyVodafone. Ik kreeg per ommegaande een bevestigingsmail. Als je binnen een paar dagen je toestel terug vindt wordt de blokkade gratis ongedaan gemaakt. Het gevolg is wel dat daarmee ook mijn ING-internet-bankieren niet meer gebruikt kon worden. Zij sms’en namelijk de bevestiging-tan-code en dat kon ik niet langer ontvangen. Heractiveren kan enkel als ik (de klant) dat zelf doe met veel identificatie-regels. Zucht.

Twee maanden later krijg ik een aanmaning van Vodafone. Ik schijn een rekening nog niet betaald te hebben. Vreemd. Ik betaal altijd ‘automatisch’. Ik log in bij MyVodafone en mijn creditcard en de schrik slaat me om het hart. 957 euro. Wat? (GVD x 100) Ik zoek de details op. 31 pagina’s met details. Honderden telefoontjes en veel data verkeer. Vanuit Mozambique naar Mozambique. Ik herken geen enkel nummer. De gemene rotzak, smerige dief, oplichter, crimineel. Ik zoek mijn geo-lock account op. Internet-site bestaat niet. Grr. Nog een diefstal / oplichting. Op mijn creditkaart zie ik dat ze 4 x 10 euro hebben afgeschreven. Wie? Geen flauw idee. Ik probeer in contact te komen met Vodafone. Geen telefoonnummer te vinden. Geen email-adres. Enkel moeizaam contact via Twitter. Uiteindelijk betaal ik de bijna 1000-euro-rekening.

Goed. We zijn vijf maanden verder. Ik ben in Nederland en op de tweede dag heb ik een nieuwe Vodafone sim-kaart met hetzelfde nummer. Ik betaal € 27,50 heractivering-kosten. De volgende dag koop ik een nieuwe smartphone. Ik installeer alles … tenminste zoveel mogelijk. Twee uur later functioneert bijna alles. Ik kan gebeld worden maar ik kan niet zelf bellen. Mijn uitgaande nummers zijn geblokkeerd. Ook via internet vind ik geen oplossing. Ik moet bellen met Vodafone maar dat lukt dus niet … catch 22.

Ik ga naar de Vodafone-winkel in Bergen op Zoom.

Vodafone Bergen op Zoom – via Google Maps – Streetview

Ik leg alles uit aan een medewerker. Hij probeert van alles. Checkt mijn rijbewijs, geboortedatum etc … en hij besluit tenslotte dat ik Vodafone Zakelijk moet bellen om de blokkade op te heffen. Ik zeg dat dat dus niet kan. “IK KAN NIET BELLEN”. “Wilt U voor me bellen … naar uw afdeling en de blokkade opheffen?”. “Nee dat kan niet. Ik mag dat niet en ik kan dat niet.” Ik ben verbijsterd. Hoezo niet? Dit is toch een Vodafone-winkel !!! Hij blijft weigeren. Ergernis. Stoom uit mijn oren. Grommen. Niets helpt. Ik druip af. Ik krijg het contact-nummer van Vodafone in Maastricht dat ik kan bellen.

Dat doe ik een uur later via de vaste lijn van goede vrienden. Ik word vriendelijk geholpen. Vijf minuten later werkt alles zoals vijf maanden eerder. De medewerker adviseert me een aantal functies en vraagt of ik nog meer heb. Ik deel mijn verbijstering over de onwelwillendheid van zijn collega in Bergen op Zoom. Hij vindt dat heel vreemd want elke Vodafone-winkel heeft naast mobiele telefoons ook een vaste lijn om de help-desk / klantenservice te bellen. Hij maakt er een notitie van.

Thuis besluit ik om er vandaag over te bloggen. Vodafone Catch 22. Een dure diefstal, groot ongemak en ook ING verschuilt zich achter hun ouderwets sms-systeem. Ik gruw vaak van de Mozambikaanse bureaucratie. Nederland is geen haar beter.

In shock

26 zaterdag mei 2018

Posted by Koen in Actualiteit, Afrika, Zielenroerselen

≈ 13 reacties

Tags

Bankpas, Diefstal, Mozambique, Politie, Trust, Vertrouwen

Voorlopig heb ik geen woorden. Ik vertel het vandaag met plaatjes. Mogelijk vind ik later wel de juiste toon … nu even niet.

← Oudere berichten

Welkom

Een paar keer per week een stukje met een foto. Soms een link of een filmpje. Niet echt een dagboek; meer iets wat me opvalt, me bezig houdt, iets wat me blij of boos maakt. Vaak over mijn dagelijks leven met Isabel. In Nederland of in Mozambique. Tijdens het werk en/of op vakantie. En met grote regelmaat vertel ik iets over de boeken die ik lees.
Ik kijk uit naar je reactie.

Follow Koen Schyvens on WordPress.com

Ik luister nu

Ik lees nu

Ik kijk nu / wij kijken nu

Koen twittert (af en toe)

  • RT @GunayUslu: Doodsbedreigingen aan het adres van schrijvers, kunstenaars, makers zijn onacceptabel. Ongeacht hoe je hun werk interpreteer… 3 days ago
  • @ferre_wyckmans Broeder Valentinus 1 week ago
  • Bescherm het Tanganykameer vrt.be/vrtnws/nl/2023… 3 weeks ago
  • Bescherm de Waddenzee. partijvoordedieren.nl/nieuws/bescher… 3 weeks ago
  • @HeidiTee71 Dune 4 weeks ago
Follow @KoenSchyvens

Zomaar een foto uit mijn blog-archief

Ja, ik weet ... meligheid troef.

Reacties op mijn stukjes …

jankrosenbrink op Pim Lammers
trienettes op Pim Lammers
rietepietz op Pim Lammers
Koen op Pim Lammers
Koen op Pim Lammers
Koen op Pim Lammers
Menck op Pim Lammers
loesje op Pim Lammers
loesje op Pim Lammers
rietepietz op Pim Lammers

Hier blog ik over …

1000 vragen Afrika Auto Avek Beeldende kunst België Bergen op Zoom Bloggen Blogs Boechout Boeken Corona Corso Culinair Dans Dieren E-boek Facebook Familie Film Foto Frankrijk Friesland Geschiedenis Goes Griekenland Huwelijk Ine Internet Isabel Jardim Kerstmis Koken Krant Leeuwarden Lezen Maputo Matola MDLM Media Mozambique Muziek Nederland Noorwegen Nostalgie Parijs Politiek Portugal Prijsvraag Reizen Schilderij Schrijven Sport Tanzania Televisie Terschelling Theater Thriller Toneel Traditie Tuin Twitter Umoja Usa Vakantie Vertellen Voetbal Vrienden Wandelen Weblog Wielrennen Wyns YouTube Zuid Afrika Zundert

Meest gelezen berichten vandaag

  • Pim Lammers
    Pim Lammers
  • Yaniv
    Yaniv
  • Kleurenblind
    Kleurenblind
  • Waar ben ik - de uitslag (4)
    Waar ben ik - de uitslag (4)
  • Afrika
    Afrika
  • Bloot in het museum
    Bloot in het museum
  • Amor en Psyche (naschrift)
    Amor en Psyche (naschrift)
  • Venus van Urbino
    Venus van Urbino
  • Achter tralies
    Achter tralies
  • Serie lezen
    Serie lezen

Mijn archieven per maand

Mijn blogkalender

februari 2023
M D W D V Z Z
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728  
« jan    

Categorieën

  • Actualiteit (438)
  • Afrika (711)
  • Azië (47)
  • Boeken (181)
  • Eten en Drinken (289)
  • Europa (18)
  • Familie (423)
  • Fictie (14)
  • Foto (151)
  • Internet (195)
  • Jukebox (3)
  • Koekjestrommel (21)
  • Kunst en Cultuur (412)
  • Latijns Amerika (27)
  • Muziek en liedjes (7)
  • Natuur (166)
  • Nostalgie (357)
  • Olympische Spelen (9)
  • Onderwijs (5)
  • Politiek (138)
  • Radio (22)
  • Reizen (414)
  • Religie (40)
  • Repertoire (10)
  • Schrijven (64)
  • Sport (75)
  • Studie (6)
  • Taal (6)
  • Televisie (135)
  • Toekomst (11)
  • Tuinieren (22)
  • Uncategorized (4)
  • Verbouwing (14)
  • Wetenschap (5)
  • WK 2014 Brazilië (14)
  • Zielenroerselen (277)

Weblogs die ik regelmatig volg

Aantal blog hits

  • 432.802 hits

Zoek op mijn blog

Follow Koen Schyvens on WordPress.com

Blog op WordPress.com.

erieblogt

Erie's bespiegelingen

Maartjes Moves

On the road again

Een jaar op reis door Afrika

jacomingaroundtheworld.wordpress.com/

jacoming around the world

Emigreren naar Kreta

Onze tocht naar het verwezenlijken van onze droom

GoAnnelies

Passie als toverwoord

Welkom op Karels WP

wil van mijn bezoekers een glimlach ontfutselen

Beaunino loopt de Camino

‘Gewoon doorlopen!’

ZICHTBAAR ALLEEN

Een blog over poëzie

Millennial op reis

Loop met deze millenial in zeven sloten tegelijk

footsteps abroad

Sprekershoek

Eriks Keek op de Week en Andere Ongemakken

LOLA LOVES CHAMPAGNE

A little sparkle to brighten your day.

second part of my life

Geluk volgt uit tevredenheid en tevredenheid is een keuze

apenstaartjeweblog

staart logt

renehoeflaak.com

bloggen, reizen, mensen, plekken, bewegen

De niet genomen weg

Fietsen, wandelen, foto's, gedachten en meer.

Mainzer Beobachter

Blog van Jona Lendering

Afanja's Weblog

Foto's út Fryslân en omkriten

Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK

blogger - copywriter - storyteller - columnist - speechschrijver

eddiesblog2016

omabaard

oma van 5 prachtige kleinkindjes

FiveSonsBlog

zeverzin

verzen en andere oefeningen in schoonheid

De dingen des levens !

Dagdagelijkse dingen die je nergens anders leest.

maxvanhemel.wordpress.com/

potloodtekenaar, verteller, curator en cultuurminnaar

TOOS&ART

Beleef de wereld van beeldend kunstenaar TOOS van Holstein, haar kunstleven, haar ervaringen, haar ideeën

groengenot

Over genieten en ecologisch bezig zijn...

Cultuur Overal

Impressies, tips, berichten en recensies

Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • Koen Schyvens
    • Doe mee met 209 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Koen Schyvens
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....