Als ik in Nederland ben volg ik het nieuws uit Mozambique via de Engelstalige krant ‘Club of Mozambique’. Uiteraard kan ik dan geen Mozambikaanse journaals op televisie bekijken. Vanochtend scrolde ik door de belangrijkste berichten in de NRC en het AD. Ik lees nabeschouwingen op de sport van gisteren. Ik zie het zoveelste haat-bericht van Geert Wilders. Dit keer richt hij weer een pijl op Jesse Klaver (GL-PvdA). (*) Ik lees over de acties van Extinction Rebellion in Den Haag. [Ze hebben mijn sympathie.] Tot mijn verbazing zie ik plots – ergens ver weg verstopt – een artikel met als kop: ‘Ruim 90 doden nadat overbeladen veerboot zinkt voor de kust van Mozambique.’ Schrik – help! WTF … Ik had er nog niet eerder iets over gehoord of gelezen. Mozambique heeft een lang weekend vrij, de focus ligt niet op slecht nieuws maar op de Mozambikaanse vrouwendag.
De veerboot schijnt een omgebouwde vissersboot te zijn. Volgens lokale autoriteiten probeerden zondagnamiddag passagiers het vasteland van Mozambique te ontvluchten vanwege valse informatie over een aanhoudende cholera-epidemie, die paniek in het land veroorzaakt. Mozambique heeft – volgens overheidsstatistieken – sinds oktober bijna 15.000 gevallen geregistreerd van cholera, een ziekte die wordt overgedragen door vuil water. Sinds oktober zijn er 32 mensen gestorven. De vele tropische stormen – met heel veel regen – treffen voornamelijk de provincies aan de kust, zowat 2000 km van noord naar zuid. Ik gebruikte al eens eerder het woord ‘klimaatvluchtelingen’ als ik over Mozambikanen vertel die huis en haard verliezen door slecht weer. Een meer dan trieste realiteit.
Screenshot uit een TwiXer-bericht van journalist Alexandre Nhampossa
(*) Ik blijf naïef hopen dat NSC – Pieter Omtzigt uit de besprekingen met de PVV stapt. Of dat weldenkende VVD’ers Dilan Yeşilgöz tot de orde roepen.
Voor het eerste deel gaan we terug naar 1984. Het kan ook een jaar eerder of later zijn. Dochter C was het weekend uit logeren. Ze kwam met de trein zelfstandig terug naar Friesland. We haalden haar op. Thuis ontdekten we dat Angelo ontbrak. Waar is Angelo? Niet in haar tas. Na een paar telefoontjes was het duidelijk dat Angelo (haar lievelingspop) was achtergebleven op de trein.
We kregen al gauw de informatie dat NS in Utrecht een grote loods heeft vol met vergeten voorwerpen. Ik ben een van de volgende dagen vanuit Friesland naar Utrecht gereisd en tamelijk snel kreeg ik Angelo terug. Dat ging uiterst soepel. Ik weet dat Angelo – nu bijna 40 jaar later – nog steeds zijn dagen slijt in Huize C.
Nu het tweede deel. Vorige week was ik met C en haar meiden O en C een paar dagen de hort op. Allebei de meisjes hebben een bedknuffel die overal mee naar toe gaat. Ze luisteren allebei naar de naam ‘Nijntje’. Vrijdagochtend maak ik de dames – op ons eerste logeeradres – wakker om 06.20. Er staat een auto-verplaatsing op het programma. We worden om 10u verwacht bij de ingang van een Nationaal park in eSwatini. Nadat we ons hebben gesetteld in ons nieuw ‘logement’ ontdekt O dat ze haar Nijntje niet kan vinden. Vergeten op het vorige adres. Waarschijnlijk ergens tussen de lakens en het muskieten-net. We zitten midden in de jungle en/of oerwoud. Dus geen internet, geen elektriciteit, geen mogelijkheid om te bellen. Het is wachten tot morgen.
Omdat niet enkel O maar ook dochter C wat over haar toeren is door het gemis van Nijntje 1, beloof ik om later terug te rijden naar ons eerste logeeradres. Ik heb er weinig vertrouwen in dat dit goed komt. We rijden flink wat kilometers om. Beloofd is beloofd. Bij de eerste receptie zijn ze heel vriendelijk. Er wordt veel op en neer gepraat in walkie talkies. Onze hut ligt op zo’n 14 kilometer van de toegangsreceptie. Er is niemand aanwezig van house keeping. Het is zaterdagnamiddag. Ik krijg een telefoonnummer – met WhatsApp – van de algemene receptie. Op zondag wordt er ingepakt. De vakantie is ten einde. Terug naar Nederland – zonder Nijn.
Op maandag stuur ik een Appje met de foto van de andere ‘Nijn’, uiteraard met nogmaals een woordje uitleg. Ze reageren dat ze erachteraan gaan. Mooi zo. Gisteren kreeg ik het bericht: “They got it sir. You will find it at the main gate.” Wow. Mooi bericht.
Nijntje is gevonden. Dankjewel dames van de Main Gate Reception
Dan rest mij enkel nog een retourtje Thuis – Main Gate Hlane (eSwatini). Inclusief alle grens-gedoe. Ik vertrok om 06.40 en om 11.52 was ik weer thuis. Ik ben nergens echt gestopt. Ja, bij de grenzen en bij de Hlane-receptie uiteraard. Bij twee politiecontroles en een keertje om te plassen. Ik had bammetjes gesmeerd, veel water meegenomen en Frits Sissing en Musical Moods hielden me onderweg gezelschap. Ik zag onderweg – als cadeautje – een groep van wel tien volwassen giraffen, impala’s en een wrattenzwijn.
Vanmiddag vond ik een postbode in Maputo die het pakje morgen naar Nederland meeneemt. Meer dan waarschijnlijk slaapt O aanstaande maandagavond weer met haar Nijntje.
Zoals je in mijn vorig logje kon lezen, was een deel van mijn familie tijdens de kerstvakantie op bezoek. Omwille van privacy publiceer ik geen foto’s van hen. Zeker niet van de kinderen. Afgelopen dagen hoorde ik dat verzoek om de privacy te respecteren ook uit onverwachte hoek. Ik vertel …
We hadden een afwisselend programma … ook dat kon je gisteren al lezen. Zo waren we een paar dagen op safari. Ik gebruik met opzet het Swahili-woord voor ‘reis’ want jullie weten dan precies wat ik bedoel. Ja, we bezochten verschillende nationale parken met veel wild. Altijd weer een belevenis. Laat ik eerst wat foto’s delen.
Veeg naar links of rechts voor de volgende foto of klik op de pijltjes.
Is het nodig om ondertitels toe te voegen? Nee natuurlijk niet, deze dieren zijn bij iedereen bekend. Ja toch? We namen foto’s vanuit de eigen auto, wandelend met een gids of rijdend in een safari-jeep met dezelfde gids.
Veeg naar links of rechts voor de volgende foto of klik op het pijltjes.
Een vrouwelijke witte neushoorn moeder met vrouwelijk jong (ongeveer een jaar oud). Op de andere foto zie je een mannelijke witte neushoorn. Geen lekkere jongen want hij spietste al een paar keer seks-weigerende vrouwtjes aan zijn hoorn.
Zoals algemeen bekend is de grootste vijand van de neushoorn de mens. Meer bepaald: niets ontziende stropers die het enkel om de hoorn is te doen. Afschuwelijk.
De wereldwijde schatting is dat er nog zo’n 16.000 witte neushoorns in het wild leven en 6.000 zwarte neushoorns. Tijdens de corana-jaren was er een enorme toename van stroperij want er was veel minder toezicht. Lange droge periodes – zoals vorig jaar – zijn ook funest, vooral voor de baby’s. Er is dan te weinig gras voor de moeders om de baby’s te blijven voeden bij gebrek aan moedermelk.
Wij zagen relatief veel neushoorns tijdens onze tochten. Soms ook vlakbij. Witte neushoorns zien slecht dus dan kun je tamelijk dichtbij komen.
Je vraagt je vast af wat dit nu allemaal te maken heeft met ‘privacy’? Onze gids vroeg nadrukkelijk om geen locatie te vermelden bij de foto’s die we vast delen op sociale media. Dat verzoek hoorde ik nooit eerder maar ook dat respecteer ik graag. Niet omdat ik denk dat hier stropers meelezen, maar je weet het nooit of trollen aanslaan op het woord ‘neushoorn’.
Ps. De foto’s zijn niet van hoge kwaliteit want ze zijn met mijn mobieltje gemaakt. Sorry. Ik had nochtans mijn digitale camera opgeladen en meegenomen. Volgens mij was het minstens vijf jaar geleden dat ik dat heb gedaan. Maar wat een bedroevende (verouderde) kwaliteit. Dus toch maar mijn foon gebruikt.
Ik ben vast niet de enige die een hekel heeft aan updates of vergelijkbare sores. Neem nu onze internet-provider Movitel. Ik heb me hier op mijn blog al vaker beklaagd over dit Mozambikaans-Vietnamese bedrijf. Afgelopen dagen was het opnieuw prijs. Op woensdag kreeg ik een e-mail dat op 17 december onze betaling ten einde loopt. Dat is NIET WAAR. Ik reageer met een kopie van het betalingsbewijs tot 17 februari 2024. Dezelfde dag krijg ik ook een sms-bericht met dezelfde ‘waarschuwing’. Daar reageer ik niet op want dat deed ik al via e-mail.
Donderdag. Eenzelfde e-mail waarop ik nogmaals reageer met ons betalingsbewijs. Geen antwoord en ook nu weer een sms. Ik vertel dit aan Isabel en dan wordt zij een soort terriër. Ze begint te bellen en te blaffen schreeuwen. Ik trek me terug en zeg dat ik op vrijdag wel langs het kantoor zal gaan. Waarop minha esposa onverwacht erg boos op me wordt want ZIJ is het toch aan het regelen. “Rustig lieverd. Dankjewel.”Poeh poeh.
Op vrijdag gaat een goede vriend – die in de buurt van het Movitel-kantoor moet zijn – langs met een papieren kopie van onze betaling. Hij krijgt te horen dat het betalingssysteem is gewijzigd. Ooo. Je moet nu per maand betalen, niet meer per drie maanden. Oké, onhandig dat wel maar dan pas ná 17 februari 2024. Ja toch?!?
Dan wordt het zondag 17 december en ja hoor … geen internet meer. Afgesloten. Isabel gaat bellen. Het call center meldt dat we niet hebben betaald en verschillende herinneringen hebben gekregen. GRRRR. Het call center maakt toch een notitie (zeggen ze) van onze klacht maar ze kunnen NU niets wijzigen, het is zondag. Dat is aan de financiële administratie en die werkt niet op zondag.
Maandagochtend. Plots zie ik rond een uur of 10 een extra lampje aanspringen. We zijn weer verbonden met het internet. De telefoontjes hebben dus toch geholpen … denk ik dan maar. Ik ben benieuwd of dit verhaal zich gaat herhalen rond 17 januari 2024. O ja … er ligt nog een klacht / verzoek bij Movitel. Door een breuk in een schakelkast ergens op straat hadden we onlangs vier dagen GEEN internet. Worden we daarvoor gecompenseerd?
Ik plaatste gisteren een strandfoto uit mijn blog-archief. Zonder enig woordje uitleg. Anuk reageerde daar (terecht) op. Wat een massa mensen! Eerder een nachtmerrie dan een idyllisch plaatje.
Ik kom al 20 jaar in Maputo, de Mozambikaanse hoofdstad. Maputo (vroeger Lourenço Marquez) ligt aan een baai. Open water maar wel op enige afstand van de Indische Oceaan. Ik denk dat deze foto gemaakt is in 2010. Misschien iets eerder, ik weet het niet meer. Maputo heeft een middelgrote industriële haven. Oorspronkelijk vooral als uitvoerhaven van de Zuid-Afrikaanse mijnen rondom Johannesburg. In de stad dus GEEN stranden maar kades waar schepen kunnen aanmeren. Het grootste deel van de haven is niet toegankelijk voor onbevoegden. Er is één plekje waar wat stranden zijn: Costo do Sol. Dat is zo’n 7 kilometer verwijderd van het stadscentrum. Het was daar op zondagen stervensdruk zoals je op de foto kunt zien.
Nu volgen een paar ‘maren’. Ten eerste: deze foto is genomen bij vloed – hoogwater. Bij eb is de zee minstens driehonderd meter verwijderd van de bomen die je op de foto ziet. Dus een heel veel breder. strand. Vanzelfsprekend zijn de mensen dan veel meer verspreid. Mozambikanen wandelen, eten, voetballen en spelen op het strand en op de Marginal (dijk). Meestal met luide muziek en veel bier. Op een handdoekje gaan liggen is iets voor toeristen en expats.
Ik flits nu naar het heden. Sinds die tijd is er een grote brug naar de overkant van de baai. Naar Katembe en van daaruit (via een nieuwe snelweg) naar de stranden richting de grens met Zuid-Afrika. Met Ponta d’ Oro als drukste badplaats. Tegenwoordig een geweldige en populaire strandbestemming, voor een dagje of een weekendje. Ook Bilene – met een lagune en een bounty-zandstrand – is goed te bereiken. Ietsjes verder, dat dan weer wel.
Een tweede alternatieve bestemming is Praia Macaneta. Een schiereiland in de gemeente Marracuene. Iets ten noorden van Maputo. Tot voor enkele jaren moest je daarvoor een onbetrouwbaar pontje nemen. Nu is er een tolbrug (2 x 70 eurocent) en een prima weg naar de vele lodges in de duinen en aan het strand. Ik was er vorige week nog. Ik telde hooguit vijftien mensen op het strand. Dat is in het hoogseizoen (binnenkort dus) wel anders want dan zijn er heel veel Zuid-Afrikanen op zomervakantie in Mozambique.
Kortom: een foto als hierboven is verleden tijd. De mooie stranden op een klein uurtje rijden vanuit Maputo en Matola zijn nu goed bereikbaar. En om eerlijk te zijn: zwemmen bij Costa do Sol was nooit lekker want de zee (eigenlijk de baai) lijkt meer op de Waddenzee dan op de Noordzee. Je moet eindeloos ver wandelen voordat je zwembroek nat wordt.
We zijn van plan om zondag een nieuw restaurant te ontdekken: aan het strand een half uurtje rijden van Maputo met een Belgisch-Mozambikaanse keuken. Ik ontmoette de eigenaar vorige week op een feestje. Op zijn foto’s zie ik typisch Mozambikaanse gerechten (garnalen, kip enzovoort) maar ook stoofvlees en mosselen friet. Dat wordt moeilijk kiezen. Ik doe later verslag. Beloofd.
Wij gaan in Mozambique gemiddeld rond 10u (22u) naar bed. Soms zelfs iets vroeger. Dat is best vroeg als ik het vergelijk met mijn ritme als ik thuis ben in Leeuwarden. Dan is het meestal rond middernacht. Ik lees bijna altijd nog eventjes. Dat kan drie, vier minuten zijn maar ook twintig, hooguit dertig minuten. Zo gauw ik met mijn ogen begin te knipperen leg ik mijn e-reader weg, draai me op mijn zij en val bijna onmiddellijk in slaap.
Laat ik er nog twee gemiddeldes tegenaan gooien. Ik word (in Moz) voor het eerst wakker ergens tussen drie en vier uur ’s nachts. Dan ga ik naar de wc en drink wat water (meestal in de keuken). Ik probeer dan weer in slaap te vallen maar dat lukt niet altijd. Dus moet lezen de oplossing brengen. Ook natuurlijk omdat ik niet wil liggen woelen of draaien en keren. Isabel vertoeft dan nog in dromenland.
Ik pak mijn telefoontje. Kijk even naar de hoofdpunten van het nieuws maar vooral naar de (Europese) voetbaluitslagen. Er is nú een uur tijdsverschil dus die matchen beginnen veel te laat (22.00). Sinds enige tijd lees ik dan ook jullie reacties op mijn stukjes. Dank daarvoor. En toen kreeg ik zomaar het idee om eens een zoekterm in te toetsen op mijn eigen weblog.
4x strand uit het foto-blog-archief
Wat een openbaring. Ik las stukjes die ik al lang vergeten was. Dat is natuurlijk ook niet heel vreemd want binnenkort begin ik aan mijn veertiende blog-jaar. Ik keek bijvoorbeeld eens naar ‘strand’ en naar ‘Griekenland’ en ‘Wyns’ en naar ‘sneeuw‘. Doen jullie dat ook wel eens? Iets teruglezen op je eigen blog? Ik vind (vond) het best wel geinig om iets te lezen van auteur Koen. Of reacties uit 2012 van trouwe meelezers zoals K. Toen nog onder een andere profielnaam.
Misschien moet ik ook nog vertellen dat ik meestal terug in slaap val … zo rond een uur of vier, half vijf. Het wordt dan al licht in het zuiden van Mozambique. Ergens rond half zeven / zeven uur is het echt tijd (en te warm in onze slaapkamer) om op te staan. Een kop thee of koffie op de veranda. Mijn lief volgt dan al gauw en dan nemen we de komende dag door … In Leeuwarden of Goes draai ik me dan nog eens om, soms video-appen Isabel en ik dan een kwartiertje en dan wordt het pas na 8u tijd om de benen te strekken.
Ik ben benieuwd hoe dat allemaal zal gaan als Isabel in Belfast is. Oooo … heb ik daar nog niets over verteld? … Cliffhanger … hahaha.
Even een kort bericht. Ik ben al bijna 10 dagen vrij onzichtbaar op WP. Er is niets aan de hand hoor. Ik heb het een tikkeltje drukker dan normaal. Meestal met schoolactiviteiten. Het is mooi weer, de dagen zijn op z’n langst (ja, hier wel) en we vermaken ons uitstekend met onze jonge, speelse Vince. Weet je niet wie Vince is? Dan moet je even wat logjes terugscrollen …
Pablo Picasso
Nog een paar dagen en dan begint ook voor mij (voor ons) de kerstvakantie. Joepie. Drie weken vrij maar die weken worden op een andere manier ‘druk’. Daar zal ik later vast wel iets meer over vertellen. Al dan niet met foto’s. Nu weer terug naar de schoolrapporten.
Ps. De 3 in de titel verwijst naar twee eerdere logjes met dezelfde titel.
Het is alweer tien dagen geleden dat ik een logje de wereld inslingerde. Heb ik dan niets meegemaakt? Heb ik niets meer te vertellen? Ben ik blog-moe? Op al deze vragen kan ik met een vette NEE antwoorden. Ik had blijkbaar andere prioriteiten. Vandaag een lijstje van 10 zaken waarover ik niet heb geblogd maar dat best wel had kunnen doen.
Wij hebben sinds een week een jong poesje. Vince. Daar ga ik geheid nog veel vaker over vertellen (in de komende weken).
2. Het is warm op dit stukje aarde, noem het gerust heet. Ook vandaag loopt het kwik weer op tot zo’n 39c.
3. Ik (mijn leerlingen) zit midden in een toetsweek. Wij gebruiken DIATOETSEN als onderdeel van het Leerling Volg Systeem (LVS).
4. Ik herlees Tai-Pan van James Clavell. Met heel veel plezier. Nog 50 pagina’s en daarna lees ik … ik weet het nog niet.
5. Ik ging voor de tweede keer naar een interland-voetbal-wedstrijd in Maputo. Dit keer: Mozambique – Algerije (0 – 2). Snik. Voorrondes WK 2026. ’s Avonds maakte Lukaku met zijn 4 goals in de eerste helft alles goed. Wat een voetballer !!!
6. Sjantell, ons ‘afilhada’ (soort petekind) vierde haar ‘graduation’. Graad 12. Een groot feest op haar school. Wij waren erbij.
7. Ik bezocht de solo-tentoonstelling van onze vriend Lourenzo in Super Mares. Een combinatie van oud en nieuw werk.
8. Net als heel veel anderen, heb ik last van pinautomaat-storingen in combinatie met het weigeren van (buitenlandse) bankkaarten. Als dan ook de elektriciteit uitvalt en de telefoon niet werkt dan is er sprake van … enig ongemak. Sic.
9. Vooral de zwembad-plonsjes vlak voor het naar bed gaan, zijn uiterst ontspannend en heerlijk.
10. Nederland, alsjeblief … stem morgen (centrum) links en help voorkomen dat Wilders de grootste wordt of mee aan de knoppen mag zitten.
Mogelijk denk je dat dit stukje over een boek, een serie of een film gaat. Nee dat is niet zo. Ook niet over muziek of een album van Michael Jackson. Nee, deze thriller speelt zich af heel dicht in onze buurt. Zal ik het woord ‘thriller’ vervangen door ‘moord’ dan sla ik de figuurlijke spijker op de kop.
Ik vertel …
Twee weken geleden vierde ik heel bescheiden (Isabel en ik) mijn verjaardag. Een paar dagen weg van de dagelijkse beslommeringen. Maar dat was buiten de figuurlijke waard (Isabel dus) gerekend. Zij bedacht allerlei redenen om er toch nog een klein feestje aan vast te breien, liefst samen met een paar vrienden, vooral van haar. Roze oktober werd erbij gesleept (maand met aandacht voor borstkanker) en we zouden op zondag (29 okt) naar Macaneta gaan. Een goed restaurant, dichtbij het strand. Iedereen eet en drinkt op eigen kosten, wij trakteren op nepchampagne en eventueel op de onvermijdelijke verjaardagstaart. Isabel maakte een App-groepje aan. Daar zag ik dat de lijst van genodigden uitgroeide tot zestien. Grrr.
En ik zag ook op internet dat het heel slecht weer zou worden. 90% kans op regen, zowat de hele dag. Waarom anderhalf uur in de auto zitten, bibberen en schuilen in een restaurant en dan weer veel te lang in de auto zitten? En een glaasje drinken zat er ook niet in ivm alcoholcontroles. Het restaurant werd gecanceld, alles zou bij ons thuis op de veranda gebeuren. Ik gromde wat maar ik gaf ook toe. “Doe maar, maar jij organiseert het. Ik niet.” Jammer dat mijn bankkaart ook in de organisatie zat.
Er werd een plan gemaakt met twee buurvrouwen. De ene levert tafels, stoelen, glazen, borden en bestek. Een andere (voormalige) buurvrouw zit in de catering. Laat ik haar Gil noemen, ik ken of herinner me haar niet. Ze woont een kilometer of vijf bij ons vandaan. Zij kwam vrijdagavond langs, in overleg met Isabel werd het menu samengesteld. Omdat we voornamelijk moslim-vrienden verwachten, staat er geen varkensvlees op de kaart. Gil krijgt geld mee voor salades. Zij komt op zondagochtend koken samen met een hulp. Isabel koopt vlees en veel drank.
Zondagochtend wordt de veranda klaargemaakt.
Ondertussen wordt er in de buitenkeuken hard gewerkt. Ik mag nasi goreng klaarmaken met kleine kipspiesjes en saté-pindasaus.
Ik loop een beetje rond en maak hier en daar wat foto’s. Het regent voortdurend. We krijgen twee afmeldingen. Om kwart over drie zijn – op twee mensen na – alle gasten gearriveerd. Ze waren uitgenodigd om om één uur hier te zijn. Maar ja … TIA … this is Africa. Het was een fijne bijeenkomst die pas na middernacht eindigde. Ik lag toen al in mijn mandje want ik moet de volgende dag gewoon werken. Ik vond het buffet niet erg indrukwekkend. Een beetje verpieterd, veel te droog. Als ik een cateraar nodig heb, zal Gil niet mijn eerste keuze zijn. Nee, ik doe het liefst alles (of toch veel) zelf. Ik ben geen slechte chef voor mijn eigen etentjes.
Ik hoor jullie smachtende vragen: “Waar blijft de beloofde thriller?” Hou je vast, zet je neer. Ik vertel.
Het is een week later. Opnieuw zondag en Isabel vraagt of ik even bij haar kom zitten want ze moet me wat vertellen. Ik vat het samen. “Herinner je je Gil? Ja, natuurlijk, de kok. Ja, zij vermoordde vorige week haar man en ze is gearresteerd.” Ik denk dat Isabel een grapje maakt. Dat is dus niet zo. “Gil werd vorige week voortdurend gebeld toen ze bij ons aan het werk was.” Dat was mij niet opgevallen en Isabel had zich er nauwelijks aan gestoord. Dat hoorden we later van buurvrouw Katia die ook was ingeschakeld voor allerlei klusjes zoals … afwassen. Wat blijkt: Gil kreeg voortdurend telefoontjes van collega’s van haar Portugese man en van zijn baas. Hij was niet op het werk verschenen zonder zich ziek te melden. Dat waren ze niet van hem gewoon. Zij zei dat ze elders aan het werk was.
Toen zij klaar was rond 20 uur met haar werk reed ze naar huis. Haar hulp vond haar man, opgehangen in het kippenhok. Schreeuwen, gillen, paniek. Onmiddellijk kwamen buren langs want zij waren ook al benaderd of ze meneer hadden gezien. Niet dus, hij hing dood in een strop. Nu sla ik vast wat stappen over …
Politie en de hele santenkraam. Al gauw werden er vraagtekens gezet bij ‘zelfmoord’. Er werden op allerlei plaatsen in de keuken van Gil en haar man bloedspatten gevonden. Ook op messen. Lang verhaal kort: Gil bekende de moord en zit vast. Deze moord kreeg (krijgt) veel aandacht in de lokale pers en op sociale media. Het stoffelijk overschot is al naar Portugal gevlogen voor begrafenis of crematie.
Mijn hemel … Gil moet dus ergens in de loop van de zaterdag(nacht) deze wanhoopsdaad hebben uitgevoerd en op zondag is ze ‘gewoon’ bij ons aan het werk gegaan. Ik sta nog steeds wat te ‘shaken’ op mijn benen. Ik heb geen boek nodig om iets spannends mee te maken. Nou ja … ik maakte zelf niets mee maar wel erg dichtbij.
Ook vanmorgen was het heerlijk om even op de veranda koffie te drinken en vogeltjes te kijken. Na een paar stormachtige dagen met heel veel regen is de rust teruggekeerd. Overal hoor ik vogel-gesjirp. Ik herken hun roepen niet. Ik weet dat daar een herkennings-app voor bestaat maar daar ben ik nog niet aan begonnen.
Ik heb een eenvoudige verrekijker en twee vogelgidsen in de aanslag. Nou ja, ze liggen voor het grijpen als ik dat zou willen. Ik heb een digitale camera (niet voor het grijpen) zonder telelenzen. Ik denk dat mijn smartphone een betere camera heeft. Maar dat levert zelden een bruikbare foto op. Daarom ben ik wat gaan rondsnuffelen op internet en plaats een aantal foto’s (die ik niet zelf heb gemaakt) van de vogels die ik met regelmaat in onze tuin zie. Ik ben van de meeste waarnemingen zeker maar niet van allemaal. Ik ben namelijk een tikkeltje kleurenblind en dan is het – voor mij – moeilijk om de juiste kleuren te spotten bij een bewegende of vliegende vogel. Naast de 15 vogels die ik hieronder opvoer zijn er nog heel wat ‘mussen’(leeuweriken, vinken, mezen, enz) die onze veranda bezoeken en gebruiken voor nestjes. Ik noem ze oneerbiedig mussen want ik zie nauwelijks onderscheid in alle grijs-tinten.
Hieronder een ‘slideshow’. Je kunt ook doorscrollen naar onder dan zie je vogels in een collage.
Ik hoor jullie al vragen: ‘Hoe heten deze gevederde vrienden’? Ik ga proberen een antwoord te geven. Mijn vogelgidsen zijn in het Engels met een extra vermelding in het Afrikaans. Ik probeer ook een Nederlandse naam te vermelden. Ik hou dezelfde volgorde van de foto’s aan.