Tags

, , , , ,

Eigenlijk heb ik alles al gezegd met de titel van dit stukje. Een eindredacteur zou vast een betere – prikkelender – titel willen voor zijn middagkrant. Er valt dus geen nieuws meer te lezen in dit stukje. Ik plaats twee foto’s als bewijs. Maar ja … ‘fake foto’ of ‘fake nieuws’ zijn termen die we – jammer genoeg – dagelijks horen anno 2018.

Foto 23 juli 2018

Is dit nieuws? Ja, best wel ja. Wij wonen nu ruim twee-en-een-half jaar in Djonase Matola Rio. We hebben veel zelf aangeplant maar deze avocado-boom stond er al. En nu komt het … vorig jaar hadden wij NUL vruchten aan die boom. Nog net niet alarmerend genoeg om hem te kappen. Wij hebben twee avocado-bomen. En ze zijn heel erg verschillend. Ook de vruchten die ze dragen. De boom achter ons huis produceert enorme joekels. Bijzonder groot.

Uit eigen tuin … avocado in vergelijking met een ei

Ik plaatste deze foto – avocado en ei – al een keertje eerder. Klik HIER. Ergens begin / half januari kunnen we de eerste vrucht eten. Zittend aan tafel hoef ik mijn arm maar uit te strekken en ik kan de avocado in enkel seconden transporteren van de boom naar mijn bord naar mijn mond. Ecologisch verdien ik daar een gouden medaille voor. Ik hoef er nauwelijks twee passen voor te zetten.

Een week of zes later is het uit met de pret. De oogst is voorbij. Je raakt de avocado’s nauwelijks kwijt want heel veel buren en familie hebben op hetzelfde moment dezelfde oogst. Gelukkig hebben we een tweede soort. Puur geluk overigens. De boom in de voortuin draagt honderden avocadootjes. En ze zijn later rijp. We aten er volop van toen JJ en Co op bezoek waren. Half februari – half maart. En ook de weken daarna aten we verder. Niet dagelijks maar toch met regelmaat.

Eind mei, heel de maand juni tot half juli vertoefde ik in zomers Nederland, Belgiē en Duitsland. En daar deed ik uiteraard ook mijn (eet)boodschappen. Pas na een paar weken kon ik het niet laten en kocht af en toe (twee) avocado’s. Rijp en eet-klaar. Prijs zo rond de drie euro. Smaak … ach ja … best oké. Grootte in vergelijking met onze eigen oogst … soepballetjes ten opzichte van hele grote gehaktballen.

En sinds vorige week ben ik weer in mijn Afrikaanse thuis. En wat zie ik meteen bij aankomst? Nog steeds avocado’s. Wat? En ze zijn nog steeds even smeuïg, erg lekker, bijna dagelijks lepel ik er eentje naar binnen.

En dan te bedenken dat het winter is in Mozambique

Is dit bijzonder? Ja, ik denk het wel want ook de collega’s van Isabel vragen haar waar ze de avocado – die ze geregeld meeneemt voor haar lunch – vandaan haalt. Uit Zuid Afrika? Want daar is zogenaamd ‘alles’ te koop. Nee, uit eigen tuin.

Natuurlijk zijn we benieuwd naar volgend jaar … wordt dat weer een NUL-jaar of opnieuw zo’n niet-eindigende periode van avocado-oogst?

Dit fenomeen ken ik trouwens uit mijn jeugd in Vlaanderen. Wij hadden in onze tuin een appelboom die het ene jaar vijf, zes appels voortbracht en het volgende jaar een paar honderd. En dat met de regelmaat van de klok. Bijna niets – heel veel – bijna niets – heel veel.

Ik schreef eerder over: AVOCADO